ஸ்ரீ வால்மீகீய ஆதிகாவ்யே -ஸ்ரீ யுத்த காண்டம் – –6.128–ஸ்ரீ ப4ரத ப்ரியாக்2யானம் (ஸ்ரீ பரதனுக்கு பிரியமானதை தெரிவித்தல்) —

shrutvA tu mAM kushalinamarogaM vigatajvaram |
aviShyati guhaH prItaH sa mamAtmasamaH sakhA || 6-125-5

5. guhaH = Guha; bhaviShayti = will be; priitaH = pleased; shrutvaa = in hearing; maam = about me; aatmasamaH = as well as my own self.

“Guha will be pleased to hear about me, as being safe, healthy and free from trouble. He is my friend, as well as my own self.”

bharatastu tvayA vAchyaH kushalaM vachanAnmama |
siddhArthaM shaMsa mAM tasmai sabhAryaM sahalakShmaNam || 6-125-7

7. bharataH tu = Bharata too; vaachyaH = is to be asked by you; mama vachanaat = in my name; kushalam = the news about his welfare; shamsa= tell; tasmai = him; maam = that me; sabhaaryam sahalakShmaNam = along with my wife and Lakshmana; siddhaartham = have accomplished on object.

“Bharata too is to be asked by you, the news about his welfare, in my name. Tell him of me as having returned, accomplished of our object, with my consort and Lakshmana.”

upayaataM cha maaM saumya bharataaya nivedaya |
saha raakShasaraajena hariiNaamiishvareNa cha || 6-125-12

12. saumya = O gently Hanuma!; nivedaya = inform; bharataaya = to Bharata; maam = of me; upayaatam = as having come near;raakShasaraajena saha = along with Vibhishana; iishvareNa hariiNaam = and Sugreeva the lord of monkeys.

“O gentle Hanuma! Inform to Bharata, of me as having come near Ayodhya, along with Vibhishana and Sugreeva the lord of monkeys.”

saMgatyA bharataH shrImAnrAjyenArthI svayaM bhavet |
prashAstu vasudhAM sarvAmakhilAM raghunandanaH || 6-125-17

17. samgatyaa = having been associated (for long); raajyena = with the kingdom; bhavet shriimaan bharataH = if the illustrious Bharata; arthii = has a desire; svayam = for himself; raghunanadanaH = (let) Bharata; prashaastu = rule; sarvaam vasudhaam = the entire kingdom; akhilaam = in one piece.

“Having been associated with the kingdom for long, if the illustrious Bharata is longing for it himself, let Bharata rule the entire kingdom in one piece.”

iti pratisamAdiShTo hanUmAnmArutAtmajaH |
mAnuShaM dhArayanrUpamayodhyAM tvarito yayau || 6-125-19

19. iti = thus; pratisamaadiShTaH = commanded; hanuman = hanuma; maarutaatmajaH = the son of wind-god; dhaarayan = assuming;maanuSham ruupam = a human form; tvaritaH = swiftly; yayau = went; ayodhyaam = to Ayodhya.

Assuming a human form, when thus commanded by Rama, Hanuma the son of wind-god, swiftly left for Ayodhya.

sakhA tu tava kAkutstho rAmaH satyaparAkramaH |
sasItaH saha saumitriH sa tvAM kushalamabravIt || 6-125-23

23. saH raamaH = that Rama; tava sakhaa = your friend; kaakutthsaH = born in Kakutthsa dynasty; satya paraakramaH = who is true in his prowess; sa siitaH = along with Seetha; saha saumitriH = and Lakshmana; abraviit = enquired; tvaam kushalam = of your welfare.

“Along with Seetha and Lakshmana, Rama, your friend, that scion of Kakutthsa, of true prowess, has for his part enquired of your welfare.”

pa~nchamImadya rajanImuShitvA vachanAnmuneH |
bharadvAjAbhyanuGYAtaM drakShyasyadyaiva rAghavam || 6-125-24

24. drakShyasi = you can see; raaghavam = Rama; adyaiva = here itself today; bharadvaajaanuJNaatam = when he has been duly permitted by Bharadwaja the sage; uShitvaa = after spending; muneH = vachanaat = at the instance of the sage; raajaniim = for a night; paN^chamiim = of the fifth lunar day (of the bright half of the month of Ashvayuja).

“You can see Rama here itself today, when he has been duly permitted by Bharadwaja the sage, after spending, at the instance of the sage, for a night of the fifth lunar day (of the bright half of the month of Ashvayuja).”

vasantaM daNDakAraNye yaM tvaM chIrajaTAdharam || 6-125-36
anushochasi kAkutsthaM sa tvA kushalamabravIt |

36. vasantam = who was residing; daN^DakaaraN^ya = in the forest of Dandaka; chiira jaTAadharam = wearing the bark of trees and matted locks; kaakutthsam = Rama; yam anushochasi = for whom you were repenting; saH = that Rama; abraviit = has enquired; tvaam = you; kaushalam = about your welfare.

“Rama, for whom you are repenting residing as he was in the forest of Dandaka wearing the bark of trees and matted locks, has enquired about your welfare.”

evamukto hanumatA bharataH kaikayIsutaH || 6-125-40
papAta sahasA hR^iShTo harShAnmohamupaagamat |

40. evam = thus; uktaH = spoke; hanumataa = by Hanuma; bharataH = Bharata; kaikeyiisutaH = the son of Kaikeyi; hR^iShTaH = felt delighted;papaata = and sank; sahasaa = all at once; bhuumau = to the ground; upaagamat moham = and fainted; harShaat = through joy.

Hearing the words of Hanuma, Bharata the son of Kaikeyi, felt delighted and sank all at once to the ground as also fainted through joy.

ashokajaiH prItimayaiH kapimAli~Ngya sambhramAt || 6-125-42
siShecha bharataH shriimaan vipulairashrubindubhiH |

42. aaliN^gya = embracing; kapim = Hanuma; sambhramaat = with eagerness; shriimaan = the illustrious; bharataH = Bharata; siShecha = bathed (him) vipulaiH = with copious; ashrubindubhiH = tear-drops; priitimayaiH = born of delight; ashokajaiH = and as such; other than those born of anguish.

Embracing Hanuma with eagerness, the illustrious Bharata bathed him with copious tear-drops born of delight and as such, other than those born of anguish.

nishamya rAmAgamanaM nR^ipAtmajaH |
kapipravIrasya tadAdbhutopamam |
praharShito rAmadidR^ikShayAbhavat |
punashcha harShAdidamabravIdvachaH || 6-125-46

46. nishamya = hearing; kapipraviirasya = from Hanuma; raamaagamanam = the news of arrival of Rama; adbhutopamam = resembling a wonder;niR^ipaatmajaH = Bharata the prince; abhavat = became; praharShataH = over-joyed; raama didR^ikShayaa = by a desire to see Rama; punashcha = and spoke; idam vachanam = the following words; punashcha = again; harShaat = with delight.

Hearing the news of Rama’s arrival resembling a womnder, from Hanuma, Bharata the prince felt overjoyed by a desire to see Rama and spoke the following words again with delight:

——————————————————

அத்தியாயம் 128 (535) ஸ்ரீ ப4ரத ப்ரியாக்2யானம் (ஸ்ரீ பரதனுக்கு பிரியமானதை தெரிவித்தல்)

ஸ்ரீ அயோத்தி இருக்கும் இடம் நோக்கி யோசித்தபடி நின்று கொண்டிருந்த ஸ்ரீ ராமர், ஸ்ரீ ஹனுமானை அழைத்து ஒரு விஷயம் சொன்னார்.
ஸ்ரீ ஹனுமானே, நீ போய் அரசன் மாளிகையில் யாவரும் நலமா என்று அறிந்து வா.
முதலில் ச்ருங்கிபேர புரம் போ. குஹனைப் பார். அடர்ந்த காட்டின் நடுவில் இருப்பான். வேடர்கள் தலைவன்.
அவனை பார்த்து நான் குசலம் விசாரித்ததாகச் சொல்லு. அவனும் குசலமா என்று கேட்டுத் தெரிந்து கொண்டு,
உடல் நலம் எல்லாம் விசாரி. எனக்கு ஆத்ம சமமான சகா. என் விஷயமாக தெரிந்து கொள்ள ஆவலாக இருப்பான்.

அவன் அயோத்தி போகும் வழியையும், பரதனின் நிலையையும் அறிந்திருப்பான்.
விவரமாக கேட்டுத் தெரிந்து கொள். பரதனிடம், நான் சகோதரனுடனும், மனைவியுடனும் எடுத்த
காரியத்தை முடித்துக் கொண்டு திரும்பி வந்திருப்பதையும் சொல்.
பலசாலியான ராவணன், வைதேஹியை கவர்ந்து சென்றதையும், சுக்ரீவனை சந்தித்ததையும்,
யுத்தத்தில் வாலி வதம் ஆனதையும், மைதிலியைத் தேடி அலைந்ததையும், நீ போய் கண்டு கொண்டதையும்,
பெரும் கடலைத் தாண்டியதையும், சமுத்திரத்தின் உதவியையும், சமுத்திரத்தின் மேல் ஸேதுவைக் கட்டியதையும்,
ராவணன் எப்படி வதம் செய்யப் பட்டான் என்பதையும் மகேந்திரன் கொடுத்த வர தானமும்,
ப்ரும்மா, வருணன் முதலானோர் வந்து வரம் கொடுத்துச் சென்றதையும்,
மகாதேவ பிரஸாதத்தையும், என் தந்தையை சந்தித்ததும், திரும்பி வந்து இங்கு இருப்பதையும் பரதனிடம் தெரிவி.

ராக்ஷஸ ராஜா விபீஷணனும், வானர ராஜா சுக்ரீவனும் வந்திருப்பதையும் இவர்கள் உதவியுடன்
ராவணனை ஜயித்து அளவில்லா கீர்த்தியடைந்துள்ளதையும் தெரிவி.
அவன் என்னிடம் எந்த விதமான எதிர்பார்ப்புகளுடன் இருக்கிறான் என்பதை, குறிப்பறிந்து செயல் படும் நீ தெரிந்து கொள்.
பரதனுடைய நடவடிக்கைகளும், இருக்கும் நிலையையும் உன்னித்துப் பார். பேச்சில், முகக் குறிப்பில்,
வர்ணத்தில், பார்வையில், சம்பாஷனையில், எல்லா செல்வமும் நிறைந்து, யானை, குதிரை, ரதங்கள்
ஏராளமாக இருக்க, தந்தை, பாட்டன் வழி வந்த ராஜ்யம் அவன் மனதை மாற்றியிருக்கிறதா என்று கவனித்துப் பார்.

இவ்வளவு நாள் அனுபவித்து ஆண்ட காரணத்தால் ராஜ்யத்தில் அவனுக்கு ஈடுபாடு இருக்குமானால்,
உலகம் பூராவையும், அவனும் ரகு நந்தனனே, ஆளட்டும். அவன் மனதையும் தெரிந்து கொண்டு,
செயலையும் தெரிந்து கொண்டு நாங்கள் நெருங்கி வெகு சமீபத்தில் வரும் முன் வந்து சொல்.
இவ்வாறு கட்டளையிடப் பட்ட ஹனுமான் மனித ரூபத்தை எடுத்துக் கொண்டு, அயோத்தி சென்றான்.

வேகமாக நாலெட்டாக கால் வைத்து, கருடன் போல, நல்ல பாம்பைக் கண்டதும் பாய்ந்து வந்து
எடுப்பதைப் போன்ற வேகத்துடன் நடந்தான். பித்ரு பதத்தை தாண்டி, புஜகேந்திராலயம் எனும்
பாம்புகள் வாழும் இடத்தையும் தாண்டிச் சென்றான்.
(விஹகேந்திராலயம் என்றும் பாடம். அந்த முறையில் விஹக-பறவை, பறவை ராஜனான
கருடனின் வீட்டையும் தாண்டி என்பது திலகர் உரை).

கங்கா, யமுனையின் சங்கமத்தை தாண்டி, ச்ருங்கிபேர புரம் சென்றான். குகனைக் கண்டு அவனுடன் பேசியதில்
மகிழ்ச்சியோடு ஹனுமான் சொன்னான். நீ காகுத்ஸனின் சகா. சத்ய பராக்ரமனான ராமனின் தோழன்.
சௌமித்ரியுடனும், சீதையுடனும் உன்னை குசலம் விசாரித்தான். இன்று பஞ்சமி.
இன்று இரவு முனிவர் வார்த்தைக்கு கட்டுப் பட்டு அங்கு வசித்து விட்டு பரத்வாஜ முனிவர் அனுமதி கொடுத்தால்,
இன்றே ராமனைக் காண்பாய். இதைக் கேட்டு உடல் புல்லரிக்க, குகன் சந்தோஷம் அடைந்தான்.

அவனிடம் விடை பெற்று, துள்ளி குதித்து, ராம தீர்த்தம் என்பதையும், வாலுகினீம் என்ற நதியையும்,
கோமதி நதியையும், பயங்கரமான சால வனம் என்ற வனத்தையும் கடந்து சென்றான்.
ஆயிரக் கணக்கான ஜனங்கள், இருண்டு கிடந்த பெரும் வீதிகள், இவற்றையும் கடந்து வேகமாக
வெகு தூரம் சென்று நந்திக்ராமம் அருகில் வந்து விட்டதற்கு அறிகுறியாக, மலர்ந்து கிடந்த மரங்கள்,
அடர்ந்த தோப்பு ஒன்றை அடைந்தான். ஸ்த்ரீகள் கைகளில் குழந்தைகளுடனும், வயதானவர்களும்,
பலரும் மகிழ்ச்சியுடன் வளைய வந்து கொண்டிருந்தனர்.
சைத்ர ரதம் எனும் தேவ லோக தோட்டத்தில் இருப்பது போல மரங்கள் தெரிந்தன.

அயோத்தியின் இரண்டு மைல் தூரத்தில், ஆசிரமத்தில் இளைத்து, மரவுரி அணிந்தவனாக,
மான் தோலை போர்த்திக் கொண்டு நின்ற பரதனைப் பார்த்தான். உடல் பூரா புழுதி மண்டிக் கிடக்க,
வயது முதிர்ந்தவன் போல நடுங்கும் உடல், சகோதரனுக்கு ஏற்பட்ட கஷ்டத்தால் தானும் வருந்தி,
பழங்களையும், காய் கிழங்குகளையுமே உணவாகக் கொண்டு, தர்ம வழியில் தவம் செய்பவனாக,
மேல் தூக்கி கட்டப் பட்ட ஜடையுடன், மரவுரி தரித்து, ப்ரும்ம ரிஷி போல தேஜஸுடன்,
தன்னைக் கட்டுப் படுத்திக் கொண்டு வாழ்ந்த பரதனைக் கண்டான்.

பாதுகையின் பேரில், நாட்டை ஆண்டு வந்தவனைக் கண்டான். நான்கு வர்ணத்தாரும் பயமின்றி
வாழ வகை செய்து கொடுத்தவனாக, மந்திரிகள் புடை சூழ, புரோஹிதர்கள் சுத்தமாக வந்து நிற்பதையும்,
படை வீரர்களின் தலைவர்கள் வந்து விவரங்கள் சொல்வதையும், காஷாய வஸ்திரம் அணிந்த ஊர் ஜனங்களையும் கண்டான்.
அவர்கள் (வல்கலையும்) மரவுரியும், மான் தோலும் அணிந்திருக்கும் பொழுது, புர ஜனங்களும்
உயர்ந்த ஆடையணிகளை ஒதுக்கியவர்களாக, தர்ம வத்ஸலனான அரசனின் வழியே தாங்களும்
காஷாய வஸ்திரம் தரித்து நடமாடியதும், தர்மமே உருவெடுத்து வந்தவன் போலவும்,
தர்மஞானியே உருவெடுத்து வந்து விட்டவன் போலவும் இருந்த பரதனைக் கண்டு மாருதாத்மஜன்,
கை கூப்பி வணங்கி, தான் வந்த விஷயத்தை தெரிவித்தான்.

தண்டகாரண்யத்தில் மரவுரி, மான் தோல் தரித்து கஷ்ட ஜீவனம் செய்கிறான் என்று எந்த ராமனை நினைத்து
நீ வருந்துகிறாயோ, அந்த காகுத்ஸனான ராமன் உன்னை குசலம் விசாரித்தான்.
தேவனே, இந்த ஆழ்ந்த சோகத்தையும் வேதனையும் தீரும் காலம் வந்து விட்டது.
இந்த முஹுர்த்தத்திலேயே நீ சகோதரனான ராமனுடன் இணைவாய். கவலையை விடு.
ராவணனை வதம் செய்து, மைதிலியை திரும்பப் பெற்று, மகா பலசாலியான நண்பர்களைப் பெற்று,
அவர்களுடன் வந்து கொண்டே இருக்கிறான். லக்ஷ்மணனும் உடன் வருகிறான். புகழ் வாய்ந்த வைதேஹியும் உடன் வருகிறாள்.

மகேந்திரனுடன் சசி சேர்ந்ததைப் போல சீதை ராகவனை, ராமனை அடைந்தாள்.
சகோதரன் மேல் பாசம் மிகுந்த பரதன் இந்த செய்திகளைக் கேட்டு மகிழ்ந்தான்.
ஆனந்த மிகுதியில் மூர்ச்சையாகி விழுந்தான். முஹுர்த்த நேரத்தில் எழுந்து ஆஸ்வாஸம் செய்து கொண்டு
பிரியமாக பேசும் ஹனுமானைப் பார்த்து மேலும் விவரங்கள் கேட்டான்.
பரபரப்புடன் தன் ஆனந்த கண்ணீர் அவன் மார்பை நனைக்க இறுக அணைத்துக் கொண்டான்.

தேவனோ, மனிதனோ நீ யார் என்று தெரியவில்லை. ஏதோ என்னிடம் உள்ள கருணையால் இங்கு வந்து நல்ல செய்தி சொன்னாய்.
பிரியமானதைச் சொன்னவனே, உனக்கு நான் என்ன தருவேன்?
நூற்றுக் கணக்காக, ஆயிரக் கணக்காக பசுக்கள் தரவா? நூறு கிராமங்கள் தரவா?
நல்ல குண்டலங்கள் அணிந்த நல்ல நடத்தையுள்ள பதினாறு கன்னிகளை மனைவியாகத் தரட்டுமா?

இந்த பெண்கள் பொன் வர்ணமும், எடுப்பான நாசியும், இடையும், சந்திரன் போன்ற சௌம்யமான முகமும்
கொண்ட எல்லா விதமான ஆபரணங்களும் பூண்டவர்களாக, நல்ல குலத்தில் பிறந்தவர்கள்.
ராமன் வருகிறான் என்று ஹனுமான் சொல்லக் கேட்ட அரச குமாரனான பரதன்,
ராமர் வரும் திசையை ஆவலுடன் பார்த்தபடி, மேலும் விசாரித்தான்.

————————————————————————————————————-

ஸ்ரீ கோவில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ வால்மீகி பகவான் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ பரத லஷ்மண சத்ருக்ந ஸீதா பிராட்டி ஸமேத சக்ரவர்த்தி திருமகன் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்-

ஸ்ரீ வால்மீகீய ஆதிகாவ்யே -ஸ்ரீ யுத்த காண்டம் – –6.120–ஸ்ரீ ப்ரும்ம க்ருத ஸ்ரீ ராம ஸ்தவ| (ஸ்ரீ ப்ரும்மா செய்த ஸ்ரீ ராம ஸ்துதி)

moghaM darshanaM raama tavaasmaakaM nararShabha |
priitiyuktaaH sma tena tvaM bruuhi yanmanasepsitam || 6-120-2

2. raama = O Rama; nararShabha = the foremost among men!; asmaakam you; darshanam = sight of us; tava = to you; amogham = should not go in vain; sma = we are; priitiyuktaaH = endowed with delight; tena = therefore; tvam = you; bruuhii = tell; yat = whatevr; iipsitam = is desized; manasaa= by your mind.

“O Rama, the foremost among men! Your sight of us, should not go in vain. Therefore, tell us whatever is desired by you.”

vikraantaashchaapi shuuraashcha na mR^ityuM gaNayanti cha |
kR^itayatnaa vipannaashcha jiivayainaan puraMdara || 6-120-7

7. vikraantaaH cha = (They all) displayed their energies; shuuraaH = were valiant; na gaNayanti cha = and did not take; into account; mR^ityum = their death; kR^itayatnaaaH = they; made their strenuous efforts; vipannaaH cha = and died; puramdara = O Indra!; jiivaya = restore their lives; etaan = to them.

“They were all valiant, proving their energies and did not take their death into account. They made their strenuous efforts and died. O Indra! Restore their lives to them.”

mahaanayaM varastaata yastvayokto raghuttama |
dvirmayaa noktapurvaM cha tasmaadevadbhaviShyati || 6-120-12

12. taata raghuuttama = O beloved Rama!; ayam varaH = this boon; yaH uktaH = which has been sought; tvayaa = by you; mahaan = is very great (is hard to gratn); na ukta puurvam = nothing was spoken before; mayaa = by me; dviH = twice; tasmaat = therefore; etat = this; evam bhaviShyati = will come to be.

“O beloved Rama! This boon, which has been sought by you is hard to grant. No offer has, however, been revised by me in the past. Therefore this will come to be.”

suhR^idbhirbaandhavaishchava jJNaatibhiH svajanena cha |
sarva eva sameShyanti saMyuktaaH parayaa mudaa || 6-120-15

15. sarve eva = all of them; parayaa mudaa = with great delight; sameShyanti = will get re-united with; suhR^idbhiH = their friends; samyuktaaH= together with; baandhavaishchaiva = their relatives; jJNaatibhiH = kinsmen; svajanena = and family-members.

“All of them, full of delight, will get re-united with their friends, relatives, kinsmen and family members.”

bhraataraM bharataM pashya tvachchhokaadvratachaariNam || 6-120-20
shatrughnaM cha mahaatmaanaM maatR^iiH sarvaaH paraMtapa |
abhiShechaya chaatmaanam pauraangatvaa praharShaya || 6-120-21

20-21. paramtapa = O destroyer of adversaires!; pashya = see; bharatam = Bharata; bhraataram = your brother; vratachaariNam = who is practising austerities; tvachchokaat = through frief caused by separation from you; mahaatmaanam = the great-souled; shatrughnam cha = the Shatrughna; sarvaaH maatR^iiH = and all your mothers; aatmaanam abhiShechaya = get yourself consecrated on the throne; gatvaa = by going there;praharShaya = bring rejoice; pauraan = to the citizens.

“O destroyer of adversaries! See Bharata, your brother, who is practising austerities through grief caused by separation from you, the great-souled Shatrughna and all your mohters. Get yourself consecrated on the throne. Bring rejoice to the citizens, by going there.”

tatastu saa lakShmaNaraanupaalitaa |
mahaachamuurhR^iShTajanaa yashasvinii |
shriyaa jvalantiiviraraaja sarvato |
nishaa praNiiteva hi shiitarashminaa || 6-120-24

24. tataH = thereupon; saa yashasvinii = that illustrious; mahaachamuuH = and mighty army; hR^iShTajanaa = of rejoiced troops; tu = (for its part); lakShmaNa raama paalitaa = which was protected by Lakshmana and Rama; jvalantii = and was blazing; shriyaa = wth slepndour; sarvataH = on all sides; viraraaja = shone brightly; nisheva = like the might; praNiitaa = illumined; shiitarashminaa = by the moon.

Thereupon, that illustrious and mighty army of rejoiced troops, for its part, whichw as protected by Lakshmana and Rama, and was blazing with splendour on all sides, shone brightly like the might, illumined by the moon.

——————————————————

அத்தியாயம் 120 (527) ஸ்ரீ ப்ரும்ம க்ருத ஸ்ரீ ராம ஸ்தவ| (ஸ்ரீ ப்ரும்மா செய்த ஸ்ரீ ராம ஸ்துதி)

கண் முன்னால் நடந்ததைக் கண்டும், சீதையின் வார்த்தைகளைக் கேட்டுக் கொண்டும் இருந்த ராமரின் மனம் வருந்தியது.
முஹுர்த்த நேரம் கண்களில் நீர் மல்க, பேசாது நின்றான். பிறகு வைஸ்ரவனனான ராஜா, யமன்,
எதிரிகளை அடக்க வல்ல சஹஸ்ராக்ஷன், மகேந்திரன், வருணன், மூன்று நயனங்களைக் கொண்ட
பரமேஸ்வரன், ஸ்ரீமான் மகா தேவன், வ்ருஷத்வஜன் என்று புகழ் பெற்ற சாக்ஷாத் பரமேஸ்வரன்,
சர்வ லோகத்தையும் ஸ்ருஷ்டி செய்யும் ப்ரும்ம ஞானத்தில் சிறந்த ப்ரும்மா,
இவர்கள் எல்லோருமாக சூரியனைப் போல பிரகாசிக்கும் தங்கள் விமானங்களில் ஏறி லங்கா நகரம் வந்து ராமரை சந்தித்தனர்.

ராகவனின் கூப்பிய கரத்தை பிடித்தபடி சொன்னார்கள். ஸ்ரேஷ்டமான ஞானிகளிலும் சிறந்த ஞானி,
உலகையே ஸ்ருஷ்டி செய்ய வல்லவன், ஏன் இப்படி அக்னியில் விழும் சீதையைத் தடுக்காமல் வாளா இருக்கிறாய்?
தேவ கணங்களுக்குள் ஸ்ரேஷ்டமான தன் ஆத்மாவை ஏன் உணர்ந்து கொள்ளாமல் இருக்கிறாய்.
முன் வசுக்களுள் பிரஜாபதியாக இருந்தாய். மூன்று உலகுக்கும் ஆதி கர்த்தாவான ஸ்வயம் பிரபுவானவன்.
எட்டு விதமாக விளங்கும் ருத்ரன். சாத்யர்களுக்குள் பஞ்சமன் (ஐந்தாவது). அஸ்வினி குமாரர்கள் உன் காதுகள்.
சந்த்ர சூர்யர்கள் கண்கள், உலகில் ஆதியிலும் அந்தத்திலும் நீ தான் இருக்கிறாய்.

பரந்தபனே, சாதாரண மனிதன் போல, வைதேஹியை அலட்சியப் படுத்துகிறாயே.
இவ்வாறு லோக பாலர்கள் சொல்லவும், உலகுக்கு நாயகனான ராகவன், மூவுலக ஸ்ரேஷ்டர்களையும் பார்த்து ராமர் சொன்னார்.
ஆத்மானம் மானுஷம் மன்யே, ராமம் தசரதாத்மஜம். – நான் என்னை தசரதன் மகனாக, ராமனாக, மனிதனாகத்தான்
எண்ணிக் கொண்டிருக்கிறேன். நான் யார்? எங்கிருந்து வந்தேன்? பகவன் | சொல்லுங்கள் என்று
கேட்கும் காகுத்ஸனைப் பார்த்து ப்ரும்மா விவரிக்கலானார்.

சத்ய பராக்ரமனே| கேள். நான் சொல்கிறேன். தாங்கள் தான் நாராயணன் என்ற தேவ தேவன்.
ஸ்ரீமான். சக்ரத்தை ஆயுதமாக கொண்டு விபு: என்ற ப்ரபு. ஒரு கொம்புடன் வராகமாக வந்தீர்கள்.
நடந்ததையும் நடக்கப் போவதையும் அறிந்தவர்கள். பங்காளிகளை ஜயித்தவன்.
அக்ஷரமான-அழிவில்லாத ப்ரும்ம லோகம், சத்ய லோகம், அதன் ஆதியிலும், மத்தியிலும், முடிவிலும் நீங்களே.
அழிவில்லாத ப்ரும்ம ஸ்வரூபம்

நீங்களே. உலகுக்கெல்லாம் அப்பாற்பட்ட பரம் பொருள் நீங்களே தான். விஷ்வக்சேனராக, சதுர்முகமாக வந்ததும் நீங்களே.
சார்ங்கதன்வீ, ஹ்ருஷீகேசன் என்ற பெயர்களும் உடையவன். புருஷோத்தமனான புருஷன்.
எப்பொழுதும் வெற்றியே என்று வாளை ஏந்திய, தோல்வியே அறியாத விஷ்ணு, க்ருஷ்ணனும் நீங்களே.
ஏராளமான பலம் உடைய சேனானியும் நீங்களே. க்ராமணியும் நீங்களே. நீங்களே புத்தி, சத்வம், க்ஷமா, த3மம், ப்ரபாவம்,
அவ்யயம் எனும் குணங்களாக விளங்குபவன். உபேந்திரனும் நீங்களே. மதுசூதனனும் நீங்களே.

இந்திரனின் கர்மாவை செய்யும் மகேந்திரனும், நீங்களே. பத்மனாபனும் நீங்களே.
யுத்த முடிவை நிர்ணயிப்பவனும் நீங்களே. சரணமடைந்தவர்களுக்கு அடைக்கலம் அளிப்பதில் உங்களுக்கு
இணை இல்லை என்று மகரிஷிகள் சொல்வர். ஆயிரம் கொம்புகளையுடைய வேதத்தின் ஆத்மா.
நூறு நாக்குகளையுடைய பெரிய ரிஷபம். நீங்கள் தான் மூவுலகுக்கும் ஆதி கர்த்தா. ஸ்வயம்ப்ரபு நீங்களே.

சித்தர்களுக்கும் தபஸ்விகளுக்கும் ஆசிரயம் அளிப்பவன் நீங்களே. முன் தோன்றியவன் நீங்களே.
நீங்கள் தான் யக்ஞம். நீங்கள் வஷட்காரனானவன். ஓங்காரன் நீங்களே. பரந்தபன் என்றும் சொல்லப்படுபவன் நீங்களே.
உங்களுடைய ப்ரபாவத்தையோ, நீங்கள் தோன்றுவதையும், மறைவதையும் யாராலும் நிர்ணயிக்க முடியாது.
நீங்கள் யார் என்பதையும் யாரும் அறிந்திலர். எல்லா ஜீவ ராசிகளிலும், ப்ராம்மணர்களில், பசுக்களில்,
எல்லா திக்குகளிலும், ஆகாயத்தில், பர்வதங்களில், பசுக்களில், வனங்களில் அந்தர்யாமியாக இருக்கும்
ஆயிரம் சரணங்களுடைய ஸ்ரீமான். ஆயிரம் தலையுடையவன். ஆயிரம் கண்களுடையவன் நீயே.

நீ தான் ஜீவராசிகளும், மலைகளும் உடைய பூமியைத் தாங்குகிறாய். பூமியின் அடியில் ஜலத்தில் பெரும் நாகமாக காணப்படுகிறாய்.
மூன்று உலகுகளையும் தாங்கிக் கொண்டு, தேவ, கந்தர்வ, தானவர்களையும் ஆள்பவன் நீயே.
நான் தான் (ப்ரும்மா) உன் ஹ்ருதயம். உன் நாக்கில் தேவி சரஸ்வதி இருக்கிறாள்.
உன் உடல் ரோமங்களில் தேவர்கள் வசிக்கிறார்கள். ப்ரபோ இவைகளை ப்ரும்மா நிர்மாணித்தார்.
நீ கண்களை மூடினால் அது இரவு. கண் திறந்தால் பகல். உன் ஸம்ஸ்காரத்தினால் வேதங்கள் தோன்றின.

நீயில்லாமல் எதுவுமே இல்லை. இந்த உலகம் முழுவதும் உன் சரீரம்.
உன் ஸ்திரமான தன்மை பூமி, வசுதாதலம், அக்னி தான் உன் கோபம். ப்ரஸன்னமாக இருக்கும் நிலை தான் சந்திரன்.
ஸ்ரீ வத்ஸம் என்ற அடையாளம் கொண்டவன் நீ. மூவுலகையும் கடந்து நின்ற வாமனன் நீயே.
முன்பொரு சமயம் மூவடிகளில் உன் விக்ரமத்தால் பூமியை அளந்தாய். பலி என்ற மகாசுரனை அடக்கி,
மகேந்திரனை ராஜாவாக செய்தாய். சீதை தான் லக்ஷ்மி. தாங்கள் விஷ்ணு என்ற தேவன்.
க்ருஷ்ணன், பிரஜாபதி. ராவண வதம் காரணமாக மனித சரீரத்தில் வந்தீர்கள்.
தர்மம் அறிந்தவர்களுக்குள் முதல்வனாக சொல்லப்படுபவனே, ராவண வதம் செய்து முடித்தாயிற்று.
மகிழ்ச்சியுடன் தேவலோகம் செல்லலாம், வாருங்கள். அளவில்லாத பலமும், வீர்யமும், பராக்ரமமும், அமோகமானவை.
உன்னைக் காண்பதும் அமோகமே. ராமா| இந்த துதியும் அமோகமானதே, விசேஷமானதே.
உன்னை பக்தி செய்யும் மனிதர்களும் அமோகமாக இருப்பார்கள். யார் உன்னை புராணமான புருஷோத்தமனாக,
அழிவில்லாத தேவனாக எண்ணி பக்தி செய்கிறார்களோ, அவர்கள் இக பர சுகங்களை நிச்சயம் அடைவார்கள்.

இது மகானான ப்ரும்மா செய்த ஸ்தோத்திரம். நித்யமான இதிகாசம். புராணமானது.
இதைப் பாடும் மனிதர்கள் அவமானம் என்பதையே அறிய மாட்டார்கள். தோல்வியே காண மாட்டார்கள். என்றும், எதிலும் ஜயமே காண்பார்கள்.

————————————————————————————————————-

ஸ்ரீ கோவில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ வால்மீகி பகவான் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ பரத லஷ்மண சத்ருக்ந ஸீதா பிராட்டி ஸமேத சக்ரவர்த்தி திருமகன் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்-

ஸ்ரீ வால்மீகீய ஆதிகாவ்யே -ஸ்ரீ யுத்த காண்டம் – –6.111–பௌலஸ்த்ய வத|| (புலஸ்திய குலத்தினனான ராவணனின் வதம்)–

nanu naama mahaabaaho tava vaishravaNaanuja |
kruddhasya pramukhe sthaatun trasyatyapi purandaraH || 6-111-3

3. mahaabaaho = O the great armed!; vaishraavaNaanuja = O the brother of Kubera!; purandaraH api = even Indra the destroyer of strong holds;trasyati nanu naama = indeed dares not; sthaatum = to stand; tava pramukhe = before you; kruddhasya = when you were enraged.

“O the great armed, the brother of Kubera! Even Indra the destroyer of strongholds, indeed dares not to stand before you, when you were enraged.”

yadaiva cha janasthaane raakShanairbahubhirvR^itaH |
kharastava hato bhraataa tadaivaanau na maanuShaH || 6-111-9

9. tadaiva tava bhraataa = the moment your brother; kharaH = Khara; hataH = was killed; asau = by Rama; janasthaane = in Janasthana; vR^itaH= though surrounded; bahubhiH raakShasai = by a multitude of demons; (it became evident that) na maanuShaH = Rama was really no mortal.

“The moment your brother Khara was killed by Rama in Janasthana, though surrounded by a multitude of demons, it became evident that Rama was really no mortal.”

athavaa raamaruupeNa kR^itaantaH svayamaagataH |
maayaaM tava vinaashaaya vidhaayaapratitarkitaam || 6-111-12

12. athavaa = otherwise; tava vinaashaaya = for your destruction; kR^itaantaH = Yama the lord of Death; aagataH = came; svayam = himself;raama ruupeNa = assuming the form of Rama; vidhaaya = having arranged; apratitarkitaam = an unimaginable; maayam = illusion.

“Otherwise, for your destruction, Yama, the lord of Death came himself assuming the form of Rama having arranged an unimaginable form of illusion.”

vyaktameSha mahaayogii paramaatmaa sanaatanaH |
anaadimadhyanidhano mahataH paramo mahaan || 6-111-14
tamasaH paramo dhaataa shaN^khachakragadaadharaH |
shriivatsavakShaa nityashriirajayyaH shaashvato dhruvaH || 6-111-15
maanuShaM ruupamaasthaaya viShNuH satyaparaakramaH |
sarvaiH parivR^ito devairvaanaratvamupaagataiH || 6-111-16
sarvalokeshvaraH shriimaan lokaanaaM hitakaamyayaa |
saraakShasa pariivaaram hatavaaMstvaaM mahaadyutiH || 6-111-17

14-17. eShaH = this Rama; vyaktam = is certainly; mahaayogii = a great ascetic; sanaatanaH = an eternal person; anaadimaadhya nidhanaH = having no beginning; middle or end; mahaan paramaH = greater person; mahataH = than distinguished persons like Brahma; tamasaH paramaH = the one beyond ignorance; dhaataa = the nourisher; shaN^kha chakragadaadharaH = wielding a couch; a disc and a mace; shriivatsa vakShaaH = wearing the ‘Srivatsa’ mark on his chest; nitya shriiH = of lasting beauty; ajayyaH = incapable of being conquered; shaashvataH = a perpetual person; dhruvaH = being constant; paramaatmaa = soul of the universe; satya paraakramaH = truly mighty; sarva lokeshvaraH = the lord of all the worlds; shriimaan = the prosperous one; mahaadyutiH = having a great splendour; viShNuH = and Vishnu the lord of maintenance of the world; hitakaamyayaa = with a wish for the benefit; lokaanaam = of the worlds; aasthaaya = assuming; maanuShaM ruupam = a human form; parivR^itaH = surrounded; sarvaiH daivaiH = by all the gods; upaagataiH = who assumed; vaanaratvam = the form of monkeys; (Rama) hatavaan = killed; tvaam = you; saraakShapariivaaram = surrounded with demons.

“This Rama is certainly a great ascetic, an eternal person, having no beginning middle or end, greater than distinguished universal spirit like Brahma, the one beyond ignorance, the nourisher, wielding a conch, a disc and a mace, wearing the ‘Srivatsa’ mark on his chest, of lasting beauty, incapable of being conquered, a perpetual one, being the constant soul of the universe, truly mighty, the lord of all the worlds, the prosperous one having a great splendour and Vishnu, the lord of maintenance of the world with a wish to benefit the worlds, assuming a human form surrounded by all the gods in the form of monkeys, Rama killed you, surrounded by demons.

akasmaachchaabhikaamoasi siitaan raakShasapu~Ngava |
aishvaryasya vinaashaaya dehasya svajanasya cha || 6-111-22

22. raakShasapungava = O the foremost of demons!; vinaashaaya = for the annihilation; aishvaryasya = of your power; dehasya = of your body;svajanasya = and of your own people; asi = you were; abhikaamaH = having a desire; akasmaat = suddenly; siitaam = for Seetha.

“O the foremost of demons! For the annihilation of your power, your body and your own people, you conceived a desire for Seetha suddenly.”

tadaiva yanna dagdhastvaM dharShayaMstanumadhyamaam || 6-111-26
devaa bibhyata te sarve sendraaH saagnipurogamaaH |

26. (It is because) devaaH = the gods; sendraaH = together with Indra the ruler of gods; saagnipurogamaaH = including those headed by the fire-god; abhibhyata = fear; te = you; na dagdhaH iti yat = that you were not consumed; tadaiva = even while; tvam = you; dharShayan = were laying violent hands; tanu madhya maam = on Seetha; the slender-waisted woman.

“It is because, the gods together with Indra the ruler of gods including those headed by the fire-god fear you, that you were not consumed even while you were laying hands on Seetha, the slender-waisted woman.”

santyanyaaH pramadaastubhyaM ruupeNaabhyadhikaastataH |
anaN^gavashamaapannastvaM tu mohaanna budhyase || 6-111-29

29. santi = there are; anyaaH pramadaaH = other women; abhyadhikaaH = more excellent; ruupeNa = in form; tataH = than Seetha; tubhyam = for you; aapannah = Having got into; anN^ga vasham = the power of passion; mohaat = and from ignorance; tvam tu = you; however; na budhyase = could not know it.

“There are other women, more excellent in form than Seetha for you in your gynaecium. Having fallen a prey to the power of passion, you did not know it through ignorance.”

pitaa daanavaraajo me bhartaa me raakShaseshvaraH || 6-111-41
putro me shakrani rjetaa ityahaM garvitaa bhR^isham |

41. aham = I; bhR^isham garvitaa = was very much proud; iti = that; me pitaa = my father; daanavaraajaH = was a king of demons; me bhartaa = my husband; raakShaseshvaraH = was a lord of demons; me putraH = and my son; shakra nirjetaa = was a conqueror of Indra the lord of celestials.

“I was very much proud that my father was king of demons, my husband a lord of demons and my son, a conqueror of Indra the lord of celestials.”

naikayajJNaviloptaaraM traataaraM svajanasya cha || 6-111-54
dharmavyavasthaabhettaaraM maayaasraShTaaramaahave |

54. naikayaJNa viloptaaram = my husband ruined several sacrificial performances; traataaram = he was the protector; svajanasya cha = of his own people; dharmavyavasthaabhettaaram = he violated the moral order; maayaasraShTaaram = he created conjuring tricks; aahave = on battle-field.

“My husband ruined several sacrificial performances. He was the protector of his own people. He violated the moral order. He violated the moral order. He created conjuring tricks on the battle-field.”

dR^iShTvaa na khalvabhikruddho maamihaanavaguNThitaam || 6-111-63
nirgataaM nagaradvaaraatpadbhyaamevaagataaM prabho |

63. prabho = O; Lord!; na abhikruddhaH khalu = are you not indeed enraged; dR^iShTvaa = in seeing; maam = me; iha = here; nirgagataam = having come out; nagara dvaaraat = through the City-gate; aagataam padbhyaameva = coming on foot; anavaguNThitaam = unveiled; eva = in this way?

“O Lord! Are you not indeed enraged, in seeing me on foot in this way out through the city-gate, unveiled and come on foot in the way?

kaataryaM na cha te yuddhe kadaachitsaMsmaraamyaham || 6-111-71
tattu bhaagyaviparyaasaannuunaM te pakvalakShaNam |

71. aham = I; na samsmaraami = do not recall; te kaataryaami = your faint-heartenedness; kadaachit = at any time; yuddhe = on the battle-field;tattu = that abduction of Seetha; however; bhaagya viparyaasaat = was due to your ill-luck; te pakva lakShaNam = as the result of your sins; muunam = certainly.

“I do not recall your faint-heartedness at any time on the battle-field. That case of abduction of Seetha, however, was due to your ill-luck and certainly as the result of your sins.”

sukR^itan duShkR^itaM cha tvaM gR^ihiitvaa svaaM gatiM gataH |
aatmaanamanushochaami tvadviyogena duHkhitaam || 6-111-77

77. gR^ihiitvaa = by taking away; sukR^itam = merit; duShkR^itam cha = and sin; tvam = you; gataH = obtained; svaam = your; gatim = course of fate; tvadvinaashena = by your death; anushochaami = I am mourning; aatmaanaam = about my own self; duHkhitaam = so afflicted as I am.

“By taking away your merit and sin, you obtained your course of fate. I, however, mourn for my own self, so afflicted as I am, by your death.”

maariichakumbhakarNaabhyaaM vaakyaM mama pitustathaa |
na shrutaM viiryamattena tasyedaM phalamiidR^isham || 6-111-80

80. maariichakumbhakarNaabhyaam = the advices offered by Mareecha and Kumbhakarna; tathaa = and; mama = my advice; pitruH vaakyam = the words of my father; na shrutam = have not been heeded; viiryamattena = by you; who were arrogant of your prowess; tasya iidR^isham = what is followed; idam phalam = is a bitter consequence (of your perversity).

“The advices offered by Mareecha, Kumbhakarna, myself and my father have not been heeded by you, who were arrogant of your prowess. What is followed is a bitter consequence of your perversity.”

kashmalaabhihataa sannaa babhau saa raavaNorasi || 6-111-89
saMdhyaanurakte jalade diiptaa vidyudivojjvalaa |

89. raavaNorasi = (Fallen on) the breast of Ravana; saa sannaa = the dispirited Mandodari; kashmalaabhihataa = stricken as she was with grief;babhau = shone; diiptaa ujjvalaa vidyut iva = like a vivid flash of lightning; jalade = across a rainy cloud; samdhyaanurakte = reddened by the glow of twilight.

Fallen on the breast of Ravana, that dispirited Mandodari, stricken as she was with grief, shone like a vivid flash of lightning across a rainy cloud, reddened by the flow of twilight.

tyaktadharmavratan krUraM nR^ishansamanR^itaM tathaa || 6-111-95
naahamarhoasmi sanskartuM paradaaraabhimarshakam |

95. aham = I; arhaH na asmi = am not obliged; samskartum = to perform the obsequies; tyaktadharmavratam = to him; who had abandoned the vow of virtue; kruram = who was cruel; nR^ishamsam = who killed human beings; tathaa = and; anR^itam = who was cheating; paradaaraa bhimarshinam = and who was longing for others’ wives.

“I am not obliged to perform the obsequies to him, who had abandoned the vow of virtue, who was cruel, who killed human beings, who was a cheater and who had longed for others’ wives.”

tavaapi me priyan kaaryaM tvatprabhavaachcha me jitam || 6-111-99
avashyan tu kShaman vaachyo mayaa tvaM raakShaseshvara |

99. raakShaseshvara = O king of demons!; priyam = a favourite act; kaaryam = is to be done; tava = to you; me api = by me too; jitam = (the battle) was won; mayaa = by me; tvatprabhaavaat = because of you; avashyam = certainly; kShamam = an appropriate advice; vaachyaH = is to be told;mayaa = by me.

“O king of demons! I too have to do a favour to you. I won the battle because of you. Certainly I have to give you an appropriate advice.”

maraNaantaani vairaaNi nirvR^ittaM naH prayojanam || 6-111-102
kriyataamasya sanskaaro mamaapyeSha yathaa tava |

102. vairaaNi = hostilities; maraNaantaani = end with death; naH = our; prayojanam = purpose; nirvR^ittam = has been accomplished; asya samskaaraH = let his funeral rites; kriyataam = be performed; eShaH = he; maam api = is as good mine also; yathaa tava = as yours.

“Hostilities end with death. Our purpose has been accomplished. Let his funeral rites be performed. He is even as good mine also, as yours.”

sa pravishya puriiM laN^kaaM raakShasendro vibhiiShaNaH || 6-111-105
raavanasyaagnihotraM tu niryaapayati satvaram |

105. pravishya = entering; laN^kaam puriim = the City of Lanka; saH vibhiiShaNaH = that Vibhishana; raakShasendraH = the lord of demons;satvaram = quickly; niryaapayati = concluded; agnihotram = the Agnihotra (act of poring oblations into the sacred fire); raavaNasya = carried on by Ravana.

Entering the City of Lanka, that Vibhishana, the lord of demons, quickly concluded the Agnihotra (the act of pouring oblations into the sacred fire) carried on by Ravana.

—————————————————————————

அத்தியாயம் 111 (518) பௌலஸ்த்ய வத|| (புலஸ்திய குலத்தினனான ராவணனின் வதம்)

மாதலி, ராகவனுக்கு ஒரு விஷயத்தை நினைவு படுத்தினான். வீரனே | தெரியாதவன் போல ஏன் இவனுக்கு
பதிலடி கொடுத்தபடி இருக்கிறாய்? இவனை வதம் செய்ய பிதாமகரின் அஸ்திரத்தை பிரயோகம் செய்.
விநாச காலம் என்று தேவர்கள் சொல்லும் காலம் சமீபித்து விட்டது. எனவும், பெரும் நாகம் ஒன்று
சீறிப் பாய்வது போல இருந்த ப்ரும்மாஸ்திரத்தை கையில் எடுத்தார். பகவான் அகஸ்திய ரிஷி கொடுத்தது.
ப்ரும்மாவினால் அவருக்கு கொடுக்கப் பட்டது. ஈ.டு இணையில்லாதது. அளவற்ற பராக்ரமம் உடைய மகாஸ்திரம்.

ப்ரும்மா தானே ஒரு சமயம் இந்திரனுக்காக தயாரித்தது. அதன் பராக்ரமம் அளவிட முடியாதது.
மூன்று உலகையும் ஜயிக்க சுரபதியான இந்திரன் கிளம்பிய பொழுது அவனுக்கு ப்ரும்மா வரமாக தந்தது.
இதன் உடலில் பவன எனும் வாயுவும், பாவகன் – நெருப்பும், சூரியனும், உடலே ஆகாச மயமாகவும்,
மேரு மந்தரம் உருவமாகவும், பிரகாசமாக பொன்னால் காப்பிடப் பெற்று, தன் தேஜஸால் உலகத்தில்
திடுமென சூரிய ஒளி பரவியது போல காட்டக் கூடிய ப்ரும்மாஸ்திரம். புகையுடன் கூடிய காலாக்னி போலவும்,
ஆலகால விஷம் போல ஒளி மிகுந்ததும், பெரும் நாகம் (யானை), குதிரை படைகளை பிளந்து விடக் கூடியதுமான,
வேகமான செயல் திறனுடையது. கோட்டைகளை, மலைகளை பிளந்து தள்ளக் கூடியதும்,
ரத்தத்தை உறிஞ்சக் கூடியதும், பயங்கரமாக காட்சியளித்ததும், வஜ்ரம் போன்றதும்,
பெரும் ஓசையுடையதுமான எல்லோரையும் பயந்து அலற வைக்கும், பயங்கரமாக சீறிப் பாயும் பாம்பு போன்றதுமான திவ்யாஸ்திரம்.

யமனே ரூபம் எடுத்து வந்தது போல ரண களத்தில் , கண்டவர்களை பயத்தில் உறையச் செய்யும் அஸ்திரம்.
கழுகு, கருடன், கொக்குகள் போன்ற மாமிச பக்ஷிணிகளான பறவைகளுக்கும், கோமாயு எனப்படும் மிருகங்களுக்கும்,
மாமிசம் உண்ணும் ராக்ஷஸர்களுக்கும், இடைவிடாது தீனி அளிக்க வல்லது எனும்படி யுத்தத்தில்
கொன்று குவிக்கும் தன்மை வாய்ந்த ப்ரும்மாஸ்திரம். இக்ஷ்வாகு குலத்திற்கு நன்மையும்,
எதிரி குலத்திற்கு பயத்தையும் தரும் உத்தமமான அஸ்திரம். ராமன், இதன் மந்திரத்தை ஜபித்து,
வேதங்களில் சொல்லப் பட்ட முறையில் தன் வில்லில் பொறுத்தி, த்யானம் செய்த காலத்தில், உலகமே நடுங்கியது. பூமி நடுங்கியது.

ராவணனின் மர்மஸ்தானத்தை குறி வைத்து ஏகாக்ர சித்தனாக ராமன் அஸ்திரத்தை ராவணன் பேரில் எய்தார்.
வஜ்ரம் போன்று எதிர்க்க இயலாததாக, அதை விட வலிமையான கரங்களால் விடப் பெற்றதான அஸ்திரம்,
ராவணனின் ஹ்ருதயத்தில் பட்டு அதை பிளந்தது. ரத்தம் தோய்ந்து, உயிரைக் குடித்தபின், பூமியில் நுழைந்தது.
அந்த அம்பு ராவணனின் உயிரை மாய்த்து விட்டு, தன் கடமை தீர்ந்ததாக ராமனின் தூணியில் திரும்ப வந்து சேர்ந்தது.

ராவணன் கையிலிருந்த வில்லும் அம்பும், மிக வேகமாக செயல் படும் ராவணன் உயிர்
அவனை விட்டுப் பிரிந்த சமயம் தாங்களும் கைகளிலிருந்து நழுவி பூமியில் விழுந்தன.
க்ஷண நேரத்தில் உயிர் பிரிந்து விட்டதால், தன் தேஜஸ் சற்றும் குறையாமல் ராவணன் தன் ரதத்திலிருந்து கீழே விழுந்தான்.
விருத்திரனை வஜ்ராயுதத்தால் இந்திரன் அடித்தபொழுது அவன் விழுந்தது போல இருந்தது.
ராவணனே உயிர் இழந்து பூமியில் விழவும், மற்ற ராக்ஷஸ வீரர்கள், நாதனை இழந்தவர்கள்,
பயத்துடன் நாலா திக்குகளிலும் ஓடி மறையலாயினர். மரங்களைக் கொண்டே யுத்தம் செய்த வானரங்கள்
அவர்களைத் தடுத்து மேலே விழுந்து நடனமாடின.

ராகவனுடைய விஜயத்தில் மகிழ்ந்தன. இந்த வானரங்கள் மகிழ்ச்சியுடன் மேலும் துன்புறுத்த,
லங்கா நகரில் போய் விழுந்த ராக்ஷஸர்கள், தாங்கள் அண்டியிருந்த ராக்ஷஸ ராஜனே விழுந்ததை
ஏற்றுக் கொள்ளவும் முடியாமல், அவன் யுத்த களத்தில் மடிந்ததைக் கண்ட பின்பும்,
நம்ப முடியாமல், கண்களில் நீர் மல்க புலம்பினர். செய்வதறியாது திகைத்தனர்.
வானரங்கள் வெற்றிக் களிப்பில் மிதந்தன. ராகவனுக்கு ஜய கோஷம் செய்த படி,
ராவண வதத்தை பறை சாற்றியபடி வலம் வந்தன. அந்தரிக்ஷத்தில் சுபமான துந்துபி நாதம் எழுந்தது.

முப்பது துந்துபிகள் ஏக காலத்தில் ஒலித்தன. காற்று சுகமாக வீசியது. ஆகாயத்திலிருந்து புஷ்ப மாரி பொழிந்தது.,
ராகவ ரதம் அருகில் நெருங்க முடியாதபடி கூட்டம் சேர்ந்தது. சாது, சாது என்று தேவதைகள் ஆகாயத்தில் நின்றபடி வாழ்த்தினர்.
தேவர்களுக்கும் சாரணர்களுக்கும் மகா சந்தோஷம். மனதில் நிம்மதி நிறைந்தது.
சர்வ லோக பயங்கரனாக உலவி வந்த ராக்ஷஸன், ராவணன் இறந்து போனதில்,
ரௌத்ரனான ராக்ஷஸ ராஜன் மாண்டு விழுந்ததில், தேவர்கள் மன நிறைவு பெற்றனர்.

சுக்ரீவனும், அங்கதனும் தாங்கள் எடுத்த காரியத்தை நிறைவேற்றிய திருப்தியோடு வளைய வந்தனர்.
ராக்ஷஸ ராஜனை ராமன் வதம் செய்ததில் இவர்களுக்கும் மகிழ்ச்சியே. மருத் கணங்கள் இழந்த ஒளியைப் பெற்றன.
திசைகள் தெளிவாக ஆயிற்று. ஆகாயம் நிர்மலமாக காட்சி அளித்தது. பூமியின் ஆட்டம் நின்றது.
காற்று சாதகமாக வீசியது. திவாகரனும் ஸ்திரமான ஒளியுடையவனாக உதித்தான்.

இதன் பின் சுக்ரீவ, விபீஷணன் முதலிய முக்கியமான நண்பர்கள், லக்ஷ்மணனோடு ராமனை வந்தடைந்து,
யுத்தத்தில் வெற்றி பெற்றதை பாராட்டி, வாழ்த்தினர். ஸ்திரமான பிரதிக்ஞையை உடையவனாக,
தன் சபதத்தை நிறைவேற்றி, எதிரியை அழித்து, தன் ஜனங்களுக்கு நன்மை செய்து அவர்கள் சூழ நின்று,
புகழ் பெற்றவனாக விளங்கினான். ரகு குல ராஜாக்களின் வம்சத்தில் கொண்டாடப் பெற்ற நந்தனனாக,
மகா தேஜஸுடன், மூவுலகும் பாராட்ட, இந்திரன் நின்றது போல நின்றான்.

————————————————————————————————————-

ஸ்ரீ கோவில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ வால்மீகி பகவான் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ பரத லஷ்மண சத்ருக்ந ஸீதா பிராட்டி ஸமேத சக்ரவர்த்தி திருமகன் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்-

ஸ்ரீ விஷ்ணு பர்வம்–அத்யாயம் – 60–(ருக்மிபராஜயம்)–

ருக்மிணியைத் திருமணம் செய்த கிருஷ்ணன்; கிருஷ்ணனிடம் தோல்வியடைந்த ருக்மி; ருக்மிணியின் பிள்ளைகள்; கிருஷ்ணனின் திருமணங்கள்-

வைஶம்பாயந உவாச
க்ருஷ்ணேந ஹ்ரியமாணாம் தாம் ருக்மீ ஶ்ருத்வா து ருக்மிணீம் |
ப்ரதிஜ்ஞாமகரோத்க்ருத்³த³꞉ ஸமக்ஷம் பீ⁴ஷ்மகஸ்ய ஹ ||2-60-1

[ ருக்ம்யுவாச ]
அஹத்வா யுதி⁴ கோ³விந்த³மநாநீய ச ருக்மிணீம் |
குண்டி³நம் ந ப்ரவேக்ஷ்யாமி ஸத்யமேதத்³ப்³ரவீம்யஹம் ||2-60-2

வைசம்பாயனர் {ஜனமேஜயனிடம்}, “ருக்மி, தன் தங்கை {ருக்மினி} கிருஷ்ணனால் கடத்தப்பட்டாள் என்பதைக் கேட்டதும், கோபத்தால் நிறைந்தவனாக, “கிருஷ்ணனைக் கொன்று, ருக்மிணியை மீட்காமல் நான் குண்டின நகரத்திற்கு {குண்டினபுரத்திற்குத்} திரும்பமாட்டேன்” என்று பீஷ்மகனின் முன்பு உறுதிமொழியேற்றான்.(1,2)

ஆஸ்தா²ய ஸ ரத²ம் வீர꞉ ஸமுத³க்³ராயுத⁴த்⁴வஜம் |
ஜவேந ப்ரயயௌ க்ருத்³தோ⁴ ப³லேந மஹதா வ்ருத꞉ ||2-60-3

வீரனான ருக்மி கோபத்தில் இதைச் சொல்லிவிட்டு, பயங்கர ஆயுதங்களும், கொடிகளும் நிறைந்த தேரில் ஏறினான். ஒரு பெரும்படை சூழ விரைவாக அவன் புறப்பட்டுச் சென்றான்

தமந்வயுர்ந்ருபாஶ்சைவ த³க்ஷிணாபத²வர்திந꞉ |
க்ராதோ²(அ)ம்ஶுமாஞ்ச்²ருதர்வா ச வைணுதா³ரிஶ்ச வீர்யவாந் ||2-60-4

பீ⁴ஷ்மகஸ்ய ஸுதாஶ்சாந்யே ரதே²ந ரதி²நாம் வரா꞉ |
க்ரத²கைஶிகமுக்²யாஶ்ச ஸர்வ ஏவ மஹாரதா²꞉ ||2-60-5

பீஷ்மகனின் மகன்களும், தேர்வீரர்களில் முதன்மையானவர்களும், கிராதன், அம்சுமான், சுருதர்வன், வேணுதாரி ஆகியோரும், தக்காணத்தின் மன்னர்களும், கிரதக் கைசிகத்தைச் சேர்ந்த வலிமைமிக்கத் தேர்வீரர்கள் பிறரும் அவனைப் பின்தொடர்ந்து சென்றனர்.(4,5)

தே க³த்வா தூ³ரமத்⁴வாநம் ஸரிதம் நர்மதா³மநு |
கோ³விந்த³ம் த³த்³ருஶு꞉ க்ருத்³தா⁴꞉ ஸஹைவ ப்ரியயா ஸ்தி²தம் ||2-60-6

பெருந்தொலைவைக் கடந்த பிறகு அவர்கள் நர்மதை ஆற்றின் அருகே கோவிந்தனையும், அவனது அன்புக்குரிய மனைவியையும் {ருக்மிணியையும்} கண்டனர்.

அவஸ்தா²ப்ய ச தத்ஸைந்யம் ருக்மீ மத³ப³லாந்வித꞉ |
சிகீர்ஷுர்த்³வைரத²ம் யுத்³த⁴மப்⁴யயாந்மது⁴ஸூத³நம் ||2-60-7

ஸ விவ்யாத⁴ சது꞉ஷஷ்ட்யா கோ³விந்த³ம் நிஶிதை꞉ ஶரை꞉ |
தம் ப்ரத்யவித்⁴யத்ஸப்தத்யா பா³ணைர்யுதி⁴ ஜநார்த³ந꞉ ||2-60-8

செருக்கு நிறைந்த ருக்மி, தன் படையை அங்கேயே நிறுத்திவிட்டு, தேரோடு தேர் தனியாக மோதும் வகையில் மதுசூதனனிடம் சென்று அறுபத்துநான்கு கூரிய கணைகளால் அவனைத் துளைத்தான். ஜனார்த்தனனும் எழுபது கணைகளால் பதிலுக்கு அவனைக் காயப்படுத்தினான்.(7,8)

பதமாநஸ்ய சிச்சே²த³ த்⁴வஜம் சாஸ்ய மஹாப³ல꞉ |
ஜஹார ச ஶிர꞉ காயாத்ஸாரதே²ஸ்தஸ்ய வீர்யவாந் ||2-60-9

ருக்மி மிகக் கவனமாக இருந்தபோதிலும், பெரும்பலம்வாய்ந்தவனும், வீரமிக்கவனுமான மாதவன், அவனுடைய தேரின் கொடிக்கம்பத்தையும், அவனுடைய தேரோட்டியின் உடலில் இருந்து தலையையும் துண்டித்தான்.

தம் க்ருச்ச்²ரக³தமாஜ்ஞாய பரிவவ்ருர்ஜநார்த³நம் |
தா³க்ஷிணாத்யா ஜிகா⁴ம்ஸந்தோ ராஜாந꞉ ஸர்வ ஏவ ஹி ||2-60-10

அவனை {ருக்மியைக்} கடும் நிலையில் கண்ட தக்காணத்து மன்னர்கள் ஜனார்த்தனனைக் கொல்லும் நோக்கத்துடன் அவனைச் சூழ்ந்தனர்.

தமம்ஶுமாந்மஹாபா³ஹுர்விவ்யாத⁴ த³ஶபி⁴꞉ ஶரை꞉ |
ஶ்ருதர்வா பஞ்சபி⁴꞉ க்ருத்³தோ⁴ வைணுதா³ரிஶ்ச ஸப்தபி⁴꞉ ||2-60-11

வலிமைமிக்கக் கரங்களைக் கொண்ட அம்சுமான் பத்துக் கணைகளாலும், சுருதர்வன் ஐந்தாலும், வேணுதாரி ஏழாலும் அவனைத் தாக்கினர்.

ததோ(அ)ம்ஶுமந்தம் கோ³விந்தோ³ பி³பே⁴தோ³ரஸி வீர்யவாந் |
நிஶஸாத³ ரதோ²பஸ்தே² வ்யதி²த꞉ ஸ நராதி⁴ப꞉ ||2-60-12

அப்போது பேராற்றல் வாய்ந்த கோவிந்தன், அம்சுமானின் மார்பில் தாக்கியபோது அந்த மன்னன் துன்பத்துடன் தன் தேரில் அமர்ந்தான்.

ஶ்ருதர்வணோ ஜகா⁴நாஶ்வாம்ஶ்சதுர்பி⁴ஶ்சதுர꞉ ஶரை꞉ |
வேணுதா³ரோர்த்⁴வஜம் சி²த்த்வா பு⁴ஜம் விவ்யாத⁴ த³க்ஷிணம் ||2-60-13

அதன்பிறகு நான்கு கணைகளால் சுருதர்வனின் நான்கு குதிரைகளைக் கொன்ற மாதவன், வேணுதாரியின் கொடிக்கம்பத்தையும் வெட்டிவீழ்த்தி, அவனது வலக்கரத்திலும் காயமேற்படுத்தினான்.

ததை²வ ச ஶ்ருதர்வாணம் ஶரைர்விவ்யாத⁴ பஞ்சபி⁴꞉ |
ஶிஶ்ரியே ஸ த்⁴வஜம் ஶாந்தோ ந்யஷீத³ச்ச வ்யதா²ந்வித꞉ ||2-60-14

அடுத்தக் கணமே அவன் ஐந்து கணைகளால் சுருதர்வனையும் தாக்கிக் காயப்படுத்தியபோது, அவன் தன் தேரின் கொடிக்கம்பத்தைப் பிடித்தவாறே பெருந்துன்பத்துடன் கீழே அமர்ந்தான்.

முஞ்சந்த꞉ ஶரவர்ஷாணி வாஸுதே³வம் ததோ(அ)ப்⁴யயு꞉ |
க்ரத²கைஶிகமுக்²யாஶ்ச ஸர்வ ஏவ மஹாரதா²꞉ ||2-60-15

இவ்வாறு வாசுதேவன் கணைமாரியைப் பொழியத் தொடங்கிய போது, கிரதக் கைசிகத்தைச் சேர்ந்த வலிமைமிக்கத் தேர்வீரர்கள் அனைவரும் அவனை நோக்கி விரைந்தனர்.

பா³ணாஇர்பா³ணாம்ஶ்ச சிச்சே²த³ தேஷாம் யுதி⁴ ஜநார்த³ந꞉ |
ஜகா⁴ந சைஷாம் ஸம்ரப்³த⁴꞉ பதமாநஶ்ச தாஞ்ச²ராந் ||2-60-16

கோபமடைந்த ஜனார்த்தனன் தன் கணைகளால் அவர்களுடைய கணைகளை அறுத்தான். அவர்கள் மிகக் கவனமாக இருந்தாலும் அவன் அவர்கள் அனைவரையும் காயமடையச் செய்தான்.

புநராந்யாம்ஶ்சது꞉ஷஷ்ட்யா ஜகா⁴ந நிஶிதை꞉ ஶரை꞉ |
க்ருத்³தா⁴நாபததோ வீராநத்³ரிவத்ஸ மஹாப³ல꞉ ||2-60-17

பெரும்பலம்வாய்ந்தவனான அவன் {கிருஷ்ணன்} அந்த மன்னர்கள் அனைவரையும் காயப்படுத்திவிட்டு, கோபம்நிறைந்த மற்ற மன்னர்களை நோக்கி விரைந்து சென்றான்.

வித்³ருதம் ஸ்வப³லம் த்³ருஷ்ட்வா ருக்மீ க்ரோத⁴வஶம்க³த꞉ |
பஞ்சபி⁴ர்நிஶிதைர்பா³ணைர்விவ்யாதோ⁴ரஸி கேஶவம் ||2-60-18

ஸாரதி²ம் சாஸ்ய விவ்யாத⁴ ஸாயகைர்நிஶிதைஸ்த்ரிபி⁴꞉ |
ஆஜகா⁴ந ஶரேணாஸ்ய த்⁴வஜம் ச நதபர்வணா ||2-60-19

கோபத்தில் நிறைந்திருந்த ருக்மி, தன் படை தப்பி ஓடுவதைக் கண்டு ஐந்து கூரிய கணைகளால் கேசவனின் மார்பில் காயத்தை ஏற்படுத்தி, அத்தகைய மூன்று கணைகளால் அவனுடைய தேரோட்டியையும் காயப்படுத்தி, வளைந்த முனையுடைய கணையால் அவனது {கிருஷ்ணனின்} கொடிக்கம்பத்தையும் வெட்டி வீழ்த்தினான்.(18,19)

கேஶவஸ்த்வரிதம் த்³ருஷ்ட்வா க்ருத்³தோ⁴ விவ்யாத⁴ மார்க³ணை꞉ |
த⁴நுஶ்சிச்சே²த³ சாப்யஸ்ய பதமாநஸ்ய ருக்மிண꞉ ||2-60-20

ருக்மி, கோபத்தில் அறுபது கணைகளால் கேசவனைத் துளைத்து மிகக் கவனமாக இருந்தாலும், அவன் {கிருஷ்ணன்} அவனுடைய {ருக்மியின்} வில்லை அறுத்தான்.

அதா²ந்யத்³த⁴நுராதா³ய ருக்மீ க்ருஷ்ணஜிகா⁴ம்ஸயா |
ப்ராது³ஶ்சகார சாந்யாநி தி³வ்யாந்யஸ்த்ராணி வீர்யவாந் ||2-60-21

பேராற்றல் கொண்ட ருக்மி, அத்தகைய மற்றொரு வில்லை எடுத்துக் கொண்டு கேசவனைக் கொல்வதற்காக தெய்வீக ஆயுதங்களை ஏவத் தொடங்கினான்.

அஸ்த்ரைரஸ்த்ராணீ ஸம்வார்ய தஸ்ய க்ருஷ்ணோ மஹாப³ல꞉ |
புநஶ்சிச்சே²த³ தச்சாபம் ரதி²நாம் ச த்ரிபி⁴꞉ ஶரை꞉ ||2-60-22

பெருஞ்சக்திவாய்ந்த மாதவன், தன் ஆயுதங்களால் அவனது ஆயுதத்தை எதிர்த்து, மீண்டும் அவனது வில்லை அறுத்து, மூன்று கணைகளால் அவனது தேரையும் நொறுக்கினான்.

ஸ ச்சி²ந்நத⁴ந்வா விரதா²꞉ க²ட்³க³மாதா³ய சர்ம ச |
உத்பபாத ரதா²த்³வீரோ க³ருத்மாநிவ வீர்யவாந் ||2-60-23

வீரமிக்கவனான மன்னன் ருக்மி இவ்வாறு தன் வில்லும், தேரும் நொறுங்கியவனாகத் தன் வாளையும், கேடயத்தையும் எடுத்துக் கொண்டு தன் தேரில் இருந்து கீழே குதித்தான்.

தஸ்யாபி⁴பதத꞉ க²ட்³க³ம் சிச்சே²த³ யுதி⁴ கேஶவ꞉ |
நாராசைஶ்ச த்ரிபி⁴꞉ க்ருத்³தோ⁴ பி³பே⁴தை³நமதோ²ரஸி ||2-60-24

இவ்வாறு அவன் குதிப்பதைக் கண்ட கேசவன், கோபத்தில் அவனுடைய வாளை வெட்டி வீழ்த்தி, இறகுபடைத்த மூன்று கூரிய கணைகளால் அவனது மார்பைத் துளைத்தான்.

ஸ பபாத மஹாபா³ஹுர்வஸுதா⁴மநுநாத³யந் |
விஸம்ஜ்ஞோ மூர்ச்சி²தோ ராஜா வஜ்ரேணேவ மஹாஸுர꞉ ||2-60-25

வலிமைமிக்கக் கரங்களைக் கொண்ட ருக்மி, வஜ்ரத்தால் வீழ்ந்த பெரும் அசுரனைப் போல மொத்த பூமியும் எதிரொலிக்கும்படி மயக்கமடைந்து கீழே விழுந்தான்.

தாம்ஶ்ச ராஜ்ஞ꞉ ஶரை꞉ ஸர்வாந்புநர்விவ்யாத⁴ மாத⁴வ꞉ |
ருக்மிணம் பதிதம் த்³ருஷ்ட்வா வ்யத்³ரவந்த நராதி⁴பா꞉ ||2-60-26

அதன் பிறகு கேசவன் தன் கணைகளால் மற்ற மன்னர்களைத் தாக்கத் தொடங்கினான். எனினும், ருக்மி வீழ்ந்ததைக் கண்ட அவர்கள் தப்பி ஓடினார்கள்.(

விசேஷ்டமாநம் தம் பூ⁴மௌ ப்⁴ராதரம் வீக்ஷ்ய ருக்மிணீ |
பாத³யோர்ந்யபதத்³விஷ்ணோர்ப்⁴ராதுர்ஜீவிதகாங்க்ஷிணீ ||2-60-27

அசைவற்றவனாகப் பூமியில் கிடக்கும் தன் அண்ணனைக் கண்ட ருக்மிணி, அவனது {ருக்மியின்} உயிருக்காக விஷ்ணுவின் பாதங்களில் வீழ்ந்தாள்.

தாமுத்தா²ப்ய பரிஷ்வஜ்ய ஸாந்த்வயாமாஸ கேஶவ꞉ |
அப⁴யம் ருக்மிணே த³த்த்வா ப்ரயயௌ ஸ்வபுரீம் தத꞉ ||2-60-28

கேசவன் அவளை உயர்த்தி, வாரித் தழுவிக் கொண்டு அவளுக்கு ஆறுதலளித்தான். பிறகு ருக்மியின் பாதுகாப்புக்கு உறுதியளித்துவிட்டு அவன் தன் நகரத்திற்குப் புறப்பட்டுச் சென்றான்.

வ்ருஷ்ணயோ(அ)பி ஜராஸம்த⁴ம் ப⁴ங்க்த்வா தாம்ஶ்சைவ பார்தி²வாந் |
ப்ரயயுர்த்³வாரகாம் ஹ்ருஷ்டா꞉ புரஸ்க்ருத்ய ஹலாயுத⁴ம் ||2-60-29

மறுபுறம் ராமன் {பலராமன்} தலைமையிலான விருஷ்ணிகள் ஜராசந்தனையும், பிறரையும் வீழ்த்திவிட்டு, மகிழ்ச்சியாகத் துவாரகைக்குப் புறப்பட்டுச் சென்றனர்.

ப்ரயாதே புண்ட³ரீகாக்ஷே ஶ்ருதர்வாப்⁴யேத்ய ஸங்க³ரே |
ருக்மிணம் ரத²மாரோப்ய ப்ரயயௌ ஸ்வாம் புரீம் ப்ரதி ||2-60-30

தாமரைக் கண்ணனான கேசவன் புறப்பட்ட பிறகு போர்க்களத்திற்கு வந்த சுருதர்வன், தன் தேரில் ருக்மியை ஏற்றிக் கொண்டு தன் நகரத்திற்கு அவனை இட்டுச் சென்றான்.

அநாநீய ஸ்வஸாரம் து ருக்மீ மாநமதா³ந்வித꞉ |
ஹீநப்ரதிஜ்ஞோ நைச்ச²த்ஸ ப்ரவேஷ்டும் குண்டி³நம் புரம் ||2-60-31

ஆணவம் கொண்டவனும், உணர்வுமிக்கவனுமான ருக்மி, தன் தங்கையை மீட்க இயலாமல் தன் உறுதிமொழி நொறுங்கிப் போனதைக் கண்டு குண்டின நகரத்திற்குள் நுழைய விரும்பவில்லை.

வித³ர்பே⁴ஷு நிவாஸார்த²ம் நிர்மமே(அ)ந்யத்புரம் மஹத் |
தத்³போ⁴ஜகடமித்யேவ ப³பூ⁴வ பு⁴வி விஶ்ருதம் ||2-60-32

அவன் {ருக்மி}, விதர்ப்ப மாகாணத்தில் போஜகதம் என்ற பெயரால் பூமியில் கொண்டாடப்படும் மற்றொரு நகரத்தைத் தான் வசிப்பதற்காக அமைத்தான்.

தத்ரௌஜஸா மஹாதேஜா த³க்ஷிணாம் தி³ஶமந்வகா³த் |
பீ⁴ஷ்மக꞉ குண்டி³நே சைவ ராஜோவாஸ மஹாபு⁴ஜ꞉ ||2-60-33 |

பெரும்பலம்வாய்ந்த ருக்மி அந்த நகரத்தில் வசித்தவாறே தென்மாவட்டங்களை ஆட்சி செய்யத் தொடங்கினான், வலிமைமிக்கக் கரங்களைக் கொண்ட மன்னன் பீஷ்மகன், குண்டின நகரத்தில் வாழ்ந்து வந்தான்.

த்³வாரகாம் சாபி ஸம்ப்ராப்தே ராமே வ்ருஷ்ணிப³லாந்விதே |
ருக்மிண்யா꞉ கேஶவ꞉ பாணிம் ஜக்³ராஹ விதி⁴வத்ப்ரபு⁴꞉ ||2-60-34

ராமன், விருஷ்ணி படையுடன் துவாரகையை அடைந்தபோது, கேசவன் முறைப்படி ருக்மிணியின் கரம்பற்றினான் {திருமணம் செய்து கொண்டான்}.

தத꞉ ஸஹ தயா ரேமே ப்ரியயா ப்ரீயமாணயா |
ஸீதயேவ புரா ராம꞉ பௌலோம்யேவ புரந்த³ர꞉ ||2-60-35

அதன் பிறக அவன், சீதையுடன் ராமனும், புலோமனின் மகளான சசியுடன் புரந்தரனும் மகிழ்ச்சியாக வாழ்ந்ததைப் போல இனிமை நிறைந்த தன் மனைவியின் துணையில் இன்புற்றிருந்தான்.

ஸா ஹி தஸ்யாப⁴வஜ்ஜ்யேஷ்டா² பத்நீ க்ருஷ்ணஸ்ய பா⁴மிநீ |
பதிவ்ரதா கு³ணோபேதா ரூபஶீலகு³ணாந்விதா ||2-60-36

அழகியும், நல்லியல்பைக் கொண்டவளும், தூய்மையானவளும், அனைத்து நற்குணங்களையும் கொண்டவளுமான அந்த ருக்மிணியே கிருஷ்ணனின் முதல் மனைவியாவாள்.

தஸ்யாமுத்பாத³யாமாஸ புத்ராந்த³ஶ மஹாரதா²ந் |
சாருதே³ஷ்ணம் ஸுதே³ஷ்ணம் ச ப்ரத்³யும்நம் ச மஹாப³லம் ||2-60-37

பலம்வாய்ந்தவனான மாதவன் அவளிடம், பெருஞ்சக்திவாய்ந்தவர்களான பிரத்யும்னன், சாருதேஷ்ணன், ஸுதேஷ்ணன்,

ஸுஷேணம் சாருகு³ப்தம் ச சாருபா³ஹும் ச வீர்யவாந் |
சாருவிந்த³ம் ஸுசாரும் ச ப⁴த்³ரசாரும் ததை²வ ச ||2-60-38

ஸுஷேணன், சாருகுப்தன், வீரமிக்கச் சாருபாஹு, சாருவிந்தன், ஸுசாரு, பத்ரசாரு

சரூம் ச ப³லிநாம் ஶ்ரேஷ்ட²ம் ஸுதாம் சாருமதீம் ததா² |
த⁴ர்மார்த²குஶலாஸ்தே து க்ருதாஸ்த்ரா யுத்³த⁴து³ர்மதா³꞉ ||2-60-39

பலம்வாய்ந்தவர்களில் முதன்மையான சாரு என்ற பத்து மகன்களையும், சாருமதி என்ற பெயரில் ஒரு மகளையும் பெற்றான். அவர்கள் அனைவரும் ஆயுதங்களில் தேர்ச்சி அடைந்தவர்களாகவும் போரில் பயங்கரர்களாகவும், அறவியல், அரசியல் ஆகியவற்றை நன்கறிந்தவர்களாகவும் இருந்தனர்.

மஹிஷீ꞉ ஸப்த கல்யாணீஸ்ததோ(அ)ந்யா மது⁴ஸூத³ந꞉ |
உபயேமே மஹாபா³ஹுர்கு³ணோபேதா꞉ குலோத்³ப⁴வா꞉ ||2-60-40

வலிமைமிக்கக் கரங்களைக் கொண்ட மதுசூதனன், உயர்ந்த குலங்களில் பிறந்தவர்களும், நற்குணங்களைக் கொண்டவர்களுமான

காலிந்தீ³ம் மித்ரவிந்தா³ம் ச ஸத்யாம் நாக்³நஜிதீமபி |
ஸுதாம் ஜாம்ப³வதஶ்சாபி ரோஹிணீம் காமரூபிணீம் ||2-60-41

காளிந்தி, மித்ரவிந்தை, அயோத்தியின் மன்னன் நக்னஜித்தின் மகளான ஸத்யை, ஜாம்பவான் மகளான ஜாம்பவதி, விரும்பும் வடிவத்தை ஏற்கவல்லவளும்,

மத்³ரராஜஸுதாம் சாபி ஸுஶீலாம் ஶுப⁴லோசநாம் |
ஸாத்ராஜிதீம் ஸத்யபா⁴மாம் லக்ஶ்மணாம் சாருஹாஸிநீம் ||2-60-42

நற்குணம் கொண்டவளும், மத்ர மன்னனின் மகளுமான ரோஹிணி, அழகிய கண்களைக் கொண்ட லக்ஷ்மணை, ஸத்ராஜித்தின் மகள் ஸத்யபாமா என்ற பெயர்களைக் கொண்டவர்களுமான வேறு ஏழு அழகிகளையும் மணந்து கொண்டான்.

ஶைப்³யஸ்ய ச ஸுதாம் தந்வீம் ரூபேணாப்ஸரஸோபமாம் |
ஸ்த்ரீஸஹஸ்ராணி சாந்யாநி ஷோட³ஶாதுலவிக்ரம꞉ ||2-60-43

அதையும் தவிர, அழகில் அப்ஸரஸ் போன்றவளும், ஸைப்யனின் மகளுமான காந்தாரியும் அவனுடைய மற்றொரு ராணியாக இருந்தாள்[கிருஷ்ணனுக்கு 1. சூரியனின் மகளான காளிந்தி, 2. வசுதேவனின் தங்கையான ராஜாதி தேவிக்கும், அவந்தி மன்னனுக்கும் பிறந்த மகளான மித்ரவிந்தை (சைப்யை என்று அறியப்படுபவள்), 3. கோசல நாட்டு மன்னன் நக்னஜித்தின் மகளான ஸத்யா (கௌசல்யா), 4. ஜாம்பவானின் மகளான ஜாம்பவதி, 5. வசுதேவனின் தங்கையான சுருதகீர்த்தியின் மகள் ரோஹிணி (பத்ரை என்றும், கைகேயி என்றும் அறியப்படுபவள்), 6. மத்ர மன்னனின் மகளான லக்ஷ்மணை, 7. சத்ராஜித்தின் மகளான சத்யபாமா, 8. காந்தாரி ஆகிய எட்டு மனைவிகள் இருந்தனர். முதல் மனைவியான ருக்மிணி {விதர்ப்பி} ஸ்ரீதேவி என்பதால் இங்கே கணக்கில் கொள்ளப்படவில்லை. சில பட்டியல்களில் காந்தாரி விடுபடுகிறாள். ஒருவேளை காந்தாரியும், மித்ரவிந்தையும் ஒருத்தியாகவே இருக்கலாம்.]. அளவற்ற ஆற்றலைக் கொண்ட ரிஷிகேசன் {கிருஷ்ணன்}, ஒரே நேரத்தில் பதினாறாயிரம் கன்னிப்பெண்களை மணந்து கொண்டு ஒரே நேரத்தில் அவர்களுடன் இன்புற்றிருந்தான்.

உபயேமே ஹ்ருஷீகேஶ꞉ ஸர்வா பே⁴ஜே ஸ தா꞉ ஸமம் |
பரார்த்⁴யவஸ்த்ராப⁴ரணா꞉ காமை꞉ ஸர்வை꞉ ஸுகோ²சிதா꞉ |
ஜஜ்ஞிரே தாஸு புத்ராஶ்ச தஸ்ய வீரா꞉ ஸஹஸ்ரஶ꞉ ||2-60-44

ஆடம்பரங்களுக்குப் பழக்கப்பட்ட அவர்கள் அனைவரும் விரும்பிய விலைமதிப்புமிக்க ஆடைகளும், ஆபரணங்களும் கொடுக்கப்பட்டுக் கௌரவிக்கப்பட்டனர்.

ஶாஸ்த்ரார்த²குஶலா꞉ ஸர்வே ப³லவந்தோ மஹாரதா²꞉ |
யஜ்வாந꞉ புண்யகர்மாணோ மஹாபா⁴கா³ மஹாப³லா꞉ ||2-60-45

சக்திவாய்ந்தவர்களும், பெரும்பலம் கொண்டவர்களும், ஆயுதங்கள் அனைத்திலும் தேர்ச்சியடைந்தவர்களும், வேள்விகளையும், அறச்சடங்குகளையும் செய்பவர்களுமான ஆயிரக்கணக்கான மகன்களை மாதவன் அவர்களிடம் பெற்றான்” என்றார் {வைசம்பாயனர்}.

இதி ஶ்ரீமஹாபா⁴ரதே கி²லேஷு ஹரிவம்ஶே விஷ்ணுபர்வணி
ருக்மிணீஹரணம் நாம ஷஷ்டிதமோ(அ)த்⁴யாய꞉

ஸ்ரீ விஷ்ணு பர்வம்–அத்யாயம் – 39–ஜாமதக்ன்யேன ராமக்ருஷ்ணயோ ஸங்கதி)–பரசுராமரைச் சந்தித்த கிருஷ்ணன் |–

பலராமனும், கிருஷ்ணனும் தென்திசை பயணம் செய்து பரசுராமரைச் சந்தித்தது-

வைஷ²ம்பாயன உவாச
விகத்³ரோஸ்து வச꞉ ஷ்²ருத்வா வஸுதே³வோ மஹாயஷா²꞉ |
பரிதுஷ்டேன மனஸ வசனம் சேத³மப்³ரவீத் ||2-39-1

ராஜா ஷாட்³கு³ண்யவக்தா வை
ராஜா மந்த்ரார்த²தத்த்வவித் |
ஸதத்த்வம் ச ஹிதம் சைவ
க்ருஷ்ணோக்தம் கில தீ⁴மதா ||2-39-2

பா⁴ஷிதா ராஜத⁴ர்மாஷ்²ச ஸத்யாஷ்²ச ஜக³தோ ஹிதா꞉ |
விகத்³ருணா யது³ஷ்²ரேஷ்ட² யத்³தி⁴தம் தத்³விதீ⁴யதாம் ||2-39-3

வைசம்பாயனர் {ஜனமேஜயனிடம்}, “பெருஞ்சிறப்புமிக்க வஸுதேவன், விகத்ருவின் சொற்களைக் கேட்டு, மகிழ்ச்சிமிக்க இதயத்துடன், “ஓ! கிருஷ்ணா, அரசின் பேச்சாளர்களிலும், அரச ஆலோசனைகளின் பொருளை அறிந்தவர்களிலும் முதன்மையானவனும், புத்திமானுமான விகத்ரு சொல்வது உண்மையான, பொருள் நிறைந்த சொற்களுமாகும். இவன் அரச கடமைகள் தொடர்பானவற்றையும், அண்டத்திற்கு நன்மை விளைவிக்கும் உண்மைகளையும் சொல்லியிருக்கிறான். யதுக்களில் முதன்மையான இவன் சொல்வதைக் கேட்பாயாக” என்றான் {வஸுதேவன்}.(1-3)

ஏதச்ச்²ருத்வா பிதுர்வாக்யம் விகத்³ரோஷ்²ச மஹாத்மன꞉|
விகத்³ரோஸ்தத்³வசஸ்தத்²யம் நிஷ²ம்ய யது³புங்க³வ꞉ |
வாக்யமுத்தமமேகாக்³ரோ ப³பா⁴ஷே புருஷோத்தம꞉ ||2-39-4

மனிதர்களில் முதன்மையான கிருஷ்ணன், தன் தந்தையின் சொற்களையும், உயரான்ம விகத்ருவின் சொற்களையும் கேட்டு அறிவுக்குகந்த பின்வரும் சொற்களைச் சொன்னான்.

ப்³ருவதாம் வஹ் ஷ்²ருதம் வாக்யம் ஹேதுத꞉ க்ரமதஸ்ததா² |
ந்யாயத꞉ ஷா²ஸ்த்ரதஷ்²சைவ தை³வம் சைவானுபஷ்²யதாம் ||2-39-5

கிருஷ்ணன், “அறிவு, ஒழுங்கு, தர்க்கம், சாத்திரங்கள் ஆகியவற்றின் முன்னறிவிப்புகளை (முன்னறிவிப்புகளின் போக்கை) ஆய்வு செய்து உம்மால் சொல்லப்பட்டவற்றைக் கேட்டேன்.

ஷ்²ரூயதாமுத்தரம் வாக்யம் ஷ்²ருத்வா ச பரிக்³ருஹ்யதாம் |
நயேன வ்யவஹர்தவ்யம் பார்தி²வேன யதா²க்ரமம் ||2-39-6

என் மறுமொழியைக் கேட்பீராக, கேட்டபிறகு அதை ஏற்பீராக. ஒரு மன்னன், ஒழுக்கத்தையும், அறத்தையும் அடிப்படையாகக் கொண்ட நெறிகளின் விதிப்படி செயலாற்ற வேண்டும்.

ஸந்தி⁴ம் ச விக்³ரஹம் சைவ யானமாஸனமேவ ச |
த்³வைதீ⁴பா⁴வம் ஸம்ஷ்²ரயம் ச ஷாட்³கு³ண்யம் சிந்தயேத்ஸதா³ ||2-39-7

அமைதியை ஏற்படுத்தல் {சமாதானம்}, சச்சரவு செய்தல், செல்கலன்கள் {வாகனங்கள்}, இருக்கைகள், பகை உண்டாக்கல், உதவி செய்தல் ஆகியவற்றை நாள்தோறும் தியானிக்க வேண்டும்[“ஸமாதானம், சண்டைப் போரில் முன்னேறுதல் அல்லது பின்வாங்குதல், பலத்துடன் ஒரே நிலையில் நிற்றல், மித்ர பேதம் செய்தல், சரணாகதி செய்தல் இந்த ஆறு ராஜ தத்வங்களை எப்போதும் யோசிக்க வேண்டும்” ]

ப³லின꞉ ஸன்னிக்ருஷ்டே து ந ஸ்தே²யம் பண்டி³தேன வை |
அபக்ரமேத்³தி⁴ காலஜ்ஞ꞉ ஸமர்தோ² யுத்³த்³த⁴முத்³வஹேத் ||2-39-8

கல்விமானான ஒரு மன்னன், {தன்னைவிட} பலம்வாய்ந்த ஒரு பகைவனின் முன்பு தன்னை நிறுத்திக் கொள்ளாமல் தப்பிச் செல்ல வேண்டும். உரிய காலத்திலும், தன் பலத்திற்கு ஏற்ற வகையிலும் அவன் போரில் ஈடுபட வேண்டும்.

அஹம் தாவத்ஸஹார்யேண முஹூர்தே(அ)ஸ்மின்ப்ரகாஷி²தே |
ஜீவிதார்த²ம் க³மிஷ்யாமி ஷ²க்திமானப்யஷ²க்தவத் ||2-39-9

எனவே, நான் இயன்றவனாக இருந்தாலும், உயிரைக் காப்பாற்றிக் கொள்ள இயலாத ஒருவனைப் போல இந்தக் கணத்திலேயே வழிபடத்தகுந்தவரான பலதேவருடன் {பலராமனுடன்} தப்பிச் செல்லப் போகிறேன்

தத꞉ ஸஹ்யாசலயுதம் ஸஹார்யேணாஹமக்ஷயம் |
ஆத்மத்³விதீய꞉ ஷ்²ரீமந்தம் ப்ரவேக்ஷ்யே த³க்ஷிணாபத²ம் ||2-39-10

கரவீரபுரம் சைவ ரம்யம் க்ரௌஞ்சபுரம் ததா² |
த்³ரக்ஷ்யாவஸ்தத்ர ஸஹிதௌ கோ³மந்தம் ச நகோ³த்தமம் ||2-39-11

மதிப்புக்குரிய என் அண்ணனுடன், என்னைப் போலவே அழகாக இருக்கும் சஹ்ய மலையில் {மேற்குத் தொடர்ச்சி மலையின் வடக்குப் பகுதி} ஏறி, தக்காண பீட பூமிக்குள் {தென்னாட்டுக்குள்} நுழைந்து, கரவீரம், கிரௌஞ்சம், மலைகளில் முதன்மையான கோமந்தம் ஆகிய அழகிய நகரங்களைக் காணப் போகிறேன்.(10,11)

ஆவயோர்க³மனம் ஷ்²ருத்வா ஜிதகாஷீ² ஸ பார்தி²வ꞉ |
அப்ரவிஷ்²ய புரீம் த³ர்பாத³னுஸாரம் கரிஷ்யதி ||2-39-12

தத꞉ ஸஹ்யவனேஷ்வேவ ராஜா யாதி ஸ ஸானுக³꞉ |
ஆவயோர்க்³ரஹணே சைவ ந்ருபதி꞉ ப்ரயதிஷ்யதி ||2-39-13

அந்தப் பேரரசன் {ஜராசந்தன்}, நாம் புறப்பட்டதைக் கேள்விப்பட்டு, வெற்றிக்களிப்படைந்து, {மதுரா} நகருக்குள் நுழையாமல் செருக்குடன் எங்களைப் பின்தொடர்வான். அவன் தன் தொண்டர்களுடன் சஹ்யக் காடுகளுக்குச் சென்று எங்களைக் கைது செய்ய முயற்சி செய்வான்.(12,13)

ஏஷா ந꞉ ஷ்²ரேயஸீ யாத்ரா ப⁴விஷ்யதி குலஸ்ய வை |
பௌராணாமத² புர்யாஷ்²ச தே³ஷ²ஸ்ய ச ஸுகா²வஹா ||2-39-14

எனவே எங்களது புறப்பாடு யது குலத்திற்கு நன்மையை விளைவிக்கும். இதன் மூலம் மாகாணத்திற்கும் {நாட்டிற்கும்}, நகரத்திற்கும், குடிமக்களுக்கும் நன்மை விளையும்

ந ச ஷ²த்ரோ꞉ பரிப்⁴ரஷ்டா ராஜானோ விஜிகீ³ஷவ꞉ |
பரராஷ்ட்ரேஷு ம்ருஷ்யந்தி ம்ருதே⁴ ஷ²த்ரோ꞉ க்ஷயம் வினா ||2-39-15

மற்றொரு நாட்டில் வெற்றியை அடைய விரும்பும் மன்னர்கள், பகைவன் தன் நாட்டில் இருந்து தப்பி ஓடும்போது, அந்தப் பகைவர்களைக் கொல்லாமல் போரில் இருந்து விலக மாட்டார்கள்” என்றான் {கிருஷ்ணன்}.

ஏவமுக்த்வா து தௌ வீரௌ க்ருஷ்ணஸங்கர்ஷணாவுபௌ⁴ |
ப்ரபேத³துரஸம்ப்⁴ராந்தௌ த³க்ஷிணௌ த³க்ஷிணாபத²ம் ||2-39-16

இந்த உரையாடலுக்குப் பிறகு, வீரமிக்கக் கிருஷ்ணனும், சங்கர்ஷணனும், இயன்றவர்களாக இருப்பினும், மனத்தில் சிறிதளவும் கவலை கொள்ளாமல் தெற்கே புறப்பட்டுச் சென்றனர்.

தௌ து ராஷ்ட்ராணி ஷ²தஷ²ஷ்²சரந்தௌ காமரூபிணௌ |
த³க்ஷிணாம் தி³ஷ²மாஸ்தா²ய சேரதுர்மார்க³கௌ³ ஸுக²ம் ||2-39-17

அவர்கள் விரும்பிய வடிவங்களை ஏற்றுக் கொண்டு நூற்றுக்கணக்கான தென்னாடுகளில் பயணிக்கத் தொடங்கினர்.

ஸஹ்யப்ருஷ்டே²ஷு ரம்யேஷு மோத³மானாவுபௌ⁴ ததா² |
த³க்ஷிணாபத²கௌ³ வீராவத்⁴வானம் ஸம்ப்ரபேத³து꞉ ||2-39-18

அதன்பிறகு சஹ்யமெனும் அழகிய மலையில் ஏறி இன்புற்று தெற்கே செல்ல வழிவகுக்கும் சாலையை அடைந்தனர்.

தௌ ச ஸ்வல்பேன காலேன ஸஹ்யாசலவிபூ⁴ஷிதம் |
கரவீரபுரம் ப்ராப்தௌ ஸ்வவம்ஷே²ன விபூ⁴ஷிதம் ||2-39-19

தௌ தத்ர க³த்வா வேணாயா நத்³யாஸ்தீராந்தமாஷ்²ரிதம் |
ஆஸேத³து꞉ ப்ரரோஹாட்⁴யம் ந்யக்³ரோத⁴ம் தருபுங்க³வம் ||2-39-20

அவர்கள் அந்தச் சாலை வழியே சென்ற போது, தங்கள் குலத்தோரால் தலைமை தாங்கப்பட்டதும், சஹ்ய மலையால் அலங்கரிக்கப்பட்டதுமான கரவீரமெனும் நகரத்தைக் குறுகிய காலத்திற்குள் அடைந்தனர். அங்கே அவர்கள் வேணையாற்றங்கரையில் ஒரு பெரிய ஆல மரத்தைக் கண்டனர்[வேணை ஆறு, கிருஷ்ணா ஆற்றுக்கு நீர் கொண்டு வரும் கிளையாறு என்று அறியப்படுகிறது. மஹாராஷ்டிர மாநிலத்தில் மேற்கில் உள்ள சதாரா மாவட்டத்தில் மஹாபலீஸ்வர் என்ற மலைசார்ந்த நகரத்தில் இந்த ஆறு உற்பத்தியாகிறது. கரவீரம் என்று இங்கே குறிப்பிடப்படும் நகரம் இந்த மஹாபலீஸ்வராகவும் இருக்கலாம்.].(19,20)

அத⁴ஸ்தாத்தஸ்ய வ்ருக்ஷஸ்ய முனிம் தீ³ப்ததபோத⁴னம் |
அம்ஸாவஸக்தபரஷு²ம் ஜடாவல்கலதா⁴ரிணம் ||2-39-21

கௌ³ரமக்³நிஷி²கா²காரம் தேஜஸா பா⁴ஸ்கரோபமம் |
க்ஷத்ராந்தகரமக்ஷோப்⁴யம் வபுஷ்மந்தமிவார்ணவம் ||2-39-22

ந்யஸ்தஸங்குசிதாதா⁴னம் காலே ஹுதஹுதாஷ²னம் |
க்லின்னம் த்ரிஷவணாம்போ⁴பி⁴ராத்³யம் தே³வகு³ரும் யத² ||2-39-23

ஸவத்ஸாம் தே⁴னுகாம் ஷ்²வேதாம் ஹோமது⁴க்காமதோ³ஹனாம் |
க்ஷீராரணிம் கர்ஷமாணம் மஹேந்த்³ரகி³ரிகோ³சரம் ||2-39-24

த³த்³ருஷ²துஸ்தௌ ஸஹிதாவபரிஷ்²ராந்தமவ்யயம் |
பா⁴ர்க³வம் ராமமாஸீனம் மந்த³ரஸ்த²ம் யதா² ரவிம் ||2-39-25

ந்யாயதஸ்தௌ து தம் த்³ருஷ்ட்வா பாத³மூலே க்ருதாஸனௌ |
வஸுதே³வஸுதௌ வீரௌ ஸதி⁴ஷ்ண்யாவிவ பாவகௌ ||2-39-26

அங்கே, மஹேந்திர மலையின் அருகே, பிருகுவின் வழித்தோன்றலும், ஒருபோதும் களைப்படையாதவரும், நித்தியமானவரும், பெரும் முனிவருமான ராமர் {பரசுராமர்}, அரணி மரம் போன்ற பால் வண்ணம் கொண்டதும், விரும்பியபோதெல்லாம் பால் தருவதும், {க்ஷீராணி என்ற} கன்றுடன் கூடியதுமான தம்முடைய வேள்விப் பசுவிடம் பால் கறந்து கொண்டிருப்பதை அவர்கள் கண்டனர். தோளில் கோடரியும், மேனியில் மரவுரியும், தலையில் சடாமுடியும் தரித்திருந்தவரும், நெருப்பின் தழல் போன்று வெண்மையானவரும், சூரியனைப் போன்று பிரகாசிப்பவரும், கடலைப் போன்று அசைவற்றவரும், ஒரு நாளைக்கு மூன்று திருப்படையல்களைச் செய்வதால் மெலிந்தவரும், தேவர்களின் ஆசானை {பிருஹஸ்பதியைப்} போன்றவரும், க்ஷத்திரியர்களை அழிப்பவருமான அவர் {பரசுராமர்} அந்த மரத்தினடியில் {ஆலமரத்தினடியில்} அமர்ந்திருந்தார்.(21-26)

க்ருஷ்ணஸ்தம்ருஷிஷா²ர்தூ³லமுவாச வத³தாம் வர꞉ |
ஷ்²லக்ஷ்ணம் மது⁴ரயா வாசா லோகவ்ருத்தாந்தகோவித³꞉ ||2-39-27

அப்போது பேசுபவர்களில் முதன்மையானவனும், மனிதர்களின் வரலாற்றை அறிந்தவனுமான கிருஷ்ணன், ரிஷிகளில் முதன்மையான அவரிடம் {பரசுராமரிடம்} இனிய சொற்களில்,

ப⁴க³வஞ்ஜாமத³க்³ன்யம் த்வாமவக³ச்சா²மி பா⁴ர்க³வம் |
ராமம் முனீனாம்ருஷப⁴ம் க்ஷத்ரியாணாம் குலாந்தகம் ||2-39-28

“ஓ! மதிப்புக்குரிய ஐயா, ரிஷிகளில் முதன்மையானவரும், பிருகு குலத்தில் பிறந்த ஜமதக்னியின் மகனும், க்ஷத்திரியர்களை அழித்தவருமான ராமராக {பரசுராமராக} நான் உம்மை அறிகிறேன்

த்வயா ஸாயகவேகே³ன க்ஷிப்தோ பா⁴ர்க³வ ஸாக³ர꞉ |
இஷுபாதேன நக³ரம் க்ருதம் ஷூ²ர்பாரகம் த்வயா ||2-39-29

த⁴னு꞉ பஞ்சஷ²தாயாமமிஷுபஞ்சஷ²தோச்ச்²ரயம் |
ஸஹ்யஸ்ய ச நிகுஞ்ஜேஷு ஸ்பீ²தோ ஜனபதோ³ மஹான் || 2-39-30

அதிக்ரம்யோத³தே⁴ர்வேலாமபராந்தே நிவேஷி²த꞉ |
த்வயா தத்கார்தவீர்யஸ்ய ஸஹஸ்ரபு⁴ஜகானனம் ||2-39-31

ஓ! பிருகுவின் வழித்தோன்றலே {பார்க்கவரே}, உமது கணைகளின் வேகத்தால் பெருங்கடலைக் கலங்கடித்து {அதன் நீரை வற்ற செய்து}, இரண்டாயிரம் முழம் அகலமும், ஆயிரம் முழம் நீளமும் கொண்ட {ஐநூறு விற்களின் {வில்லடி} அகலமும், ஐநூறு அம்புகளின் {அம்படி} நீளமும் கொண்ட} சூர்ப்பாரம் {சூர்பார்கம்} எனும் நகரத்தை நீர் அமைத்தீர். பெருங்கடலின் கரையில் அமைந்துள்ள சஹ்ய மலையின் வளமான {தாழ்வரையில்} காடுகளில் ஒரு பெரும் மாகாணத்தை {தேசத்தை} நீர் அமைத்தீர்.(29-31)

சி²ன்னம் பரஷு²னைகேன ஸ்மரதா நித⁴னம் பிது꞉ |
இயமத்³யாபி ருதி⁴ரை꞉ க்ஷத்ரியாணாம் ஹதத்³விஷாம் ||2-39-32

உமது தந்தையின் அழிவை நினைவு கூர்ந்து, காட்டுக்கு ஒப்பான கார்த்தவீரியனின் ஆயிரம் கரங்களையும் உமது கோடரியால் துண்டித்தீர்.

ஸ்னிக்³தை⁴ஸ்த்வத்பரஷூ²த்ஸ்ருஷ்டை꞉ ரக்தபங்கா வஸுந்த⁴ரா |
ரைணுகேயம் விஜானே த்வாம் க்ஷிதௌ க்ஷிதிபரோஷணம் ||2-39-33

பரஷு²ப்ரக்³ரஹே யுக்தம் யதை²வேஹ ரணே ததா² |
ததி³ச்சா²வஸ்த்வயா விப்ர கஞ்சித³ர்த²முபஷ்²ருதம் ||2-39-34

உமது கோடரியால் கொல்லப்பட்டுப் பிரகாசமிழந்த க்ஷத்திரியர்களின் கொடுங்குருதியால் நனைந்த மண்ணை இன்னும் பூமியானவள் தன்னில் கொண்டிருக்கிறாள். ஓ! ரேணுகையின் மகனே, க்ஷத்திரியர்களை எதிர்த்துக் கோபத்துடன் பூமியில் போரிட்ட போது, பிடித்திருந்த அதே வகையிலேயே இங்கே அந்தக் கோடரி இருக்கிறது. ஓ!விப்ரரே, உம்மிடம் இருந்து சிலவற்றை நாங்கள் கேட்க விரும்புகிறோம். மனத்தில் தயக்கமேதுமில்லாமல் அதற்கு மறுமொழி கூறுவீராக.(33,34)

உத்தரம் ச ஷ்²ருதார்தே²ன ப்ரத்யுக்தமவிஷ²ங்கயா |
ஆவயோர்மது²ரா நாம யமுனாதீரஷோ²பி⁴னீ ||2-39-35

ஓ! முனிவர்களில் சிறந்தவரே, யமுனைக் கரையில் வாழும் இரு யாதவர்களைக் குறித்து நீர் ஒருவேளை கேள்விப்பட்டிருக்கலாம். மதுராவில் வாழும் அந்த யாதவர் இருவர் நாங்களே.

யாத³வௌ ஸ்வோ முநிஷ்²ரேஷ்ட² யதி³ தே ஷ்²ருதிமாக³தௌ |
வஸுதே³வோ யது³ஷ்²ரேஷ்ட²꞉ பிதா நௌ ஹி த்⁴ருதவ்ரத꞉ ||2-39-36

யதுக்களில் முதன்மையானவரும், எப்போதும் நோன்புகளை நோற்பவரும், எங்கள் தந்தையுமான வசுதேவர், நாங்கள் பிறந்தது முதல் கம்ஸன் மீது கொண்ட அச்சத்தின் காரணமாக எங்களை விரஜத்தில் {ஆய்ப்பாடியில்} இருக்கச் செய்தார்

ஜன்மப்ரப்⁴ருதி சைவாவாம் வ்ரஜேஷ்வேவ நியோஜிதௌ |
தௌ ஸ்வ꞉ கம்ஸப⁴யாத்தத்ர ஷ²ங்கிதௌ பரிவர்த்³தி⁴தௌ ||2-39-37

வயஷ்²ச ப்ரத²மம் ப்ராப்தௌ மது²ராயாம் ப்ரவேஷி²தௌ |
தாவாவாம் வ்யுத்தி²தம் ஹத்வா ஸமாஜே கம்ஸமோஜஸா ||2-39-38

அங்கே நாங்கள் அச்சமேதுமின்றி வள்ரந்தோம். நாங்கள் உரிய வயதை அடைந்ததும் சக்திவாய்ந்தவர்களாக மதுராவுக்குள் நுழைந்து, செருக்குமிக்கக் கம்சனை அவனது சபையில் வைத்து அழித்தோம்.(37,38

பிதரம் தஸ்ய தத்ரைவ ஸ்தா²பயித்வா ஜனேஷ்²வரம் |
ஸ்வமேவ கர்ம சாரப்³தௌ⁴ க³வாம் வ்யாபாரகாரகௌ ||2-39-39

அதன் பிறகு அவனது தந்தையான உக்ரசேனரை முன்பு போலவே அவருக்கான அரச அலுவலில் நிறுவி, {மீண்டும்} ஆயர்குலச் சிறுவர்களின் பணியில் ஈடுபட்டோம்

அதா²வயோ꞉ புரம் ரோத்³து⁴ம் ஜராஸந்தோ⁴ வ்யவஸ்தி²த꞉ |
ஸங்க்³ராமான்ஸுப³ஹூன்க்ருத்வா லப்³த⁴லக்ஷாவபி ஸ்வயம் ||2-39-40

தத꞉ ஸ்வபுரரக்ஷார்த²ம் ப்ரஜானாம் ச த்⁴ருதவ்ரத |
அக்ருதார்தா²வனுத்³யோகௌ³ கர்தவ்யப³லஸாத⁴னௌ ||2-39-41

அரதௌ² பத்தினௌ யுத்³தே⁴ நிஸ்தனுத்ரௌ நிராயுதௌ⁴ |
ஜராஸந்தோ⁴த்³யமப⁴யாத்புராத்³த்³வாவேவ நி꞉ஸ்ருதௌ ||2-39-42

ஓ! உறுதிமிக்க நோன்புகளைக் கொண்டவரே, அதன்பிறகு, ஜராசந்தன் எங்கள் நகரைப் பலமுறை முற்றுகையிட்டபோது நாங்கள் போரிட்டாலும், மேலும் போரிட இயன்றவர்களாக இருப்பினும், {மீண்டும் மீண்டும் செய்யப்பட்ட} அவனது ஆயத்தங்களினால் {படையெடுப்புகளால்} ஏற்பட்ட அச்சத்தினாலும், எங்கள் நகரத்தின் நன்மையையும், குடிமக்களின் நன்மையையும் விரும்பியதாலும், படைவீரர்கள், வாகனங்கள், கவசங்கள், ஆயுதங்கள் ஆகியன இல்லாத பலவீனர்களாக நாங்கள் இருந்ததாலும் வேறு ஆயத்தமேதும் செய்யாமல் கால்நடையாக எங்கள் நகரத்தை விட்டு வெளியேறினோம்.(40-42)

ஏவமாவாமனுப்ராப்தௌ முநிஷ்²ரேஷ்ட² தவாந்திகம் |
ஆவயோர்மந்த்ரமாத்ரேண கர்துமர்ஹஸி ஸத்க்ரியாம் ||2-39-43

ஓ! முனிவர்களில் முதன்மையானவரே, இவ்வாறே நாங்கள் உம்மிடம் வந்தோம். நீர் எங்களுக்கு ஆலோசனைகளை நல்கி வரவேற்பீராக” என்றான் {கிருஷ்ணன்}.

ஷ்²ருத்வைதத்³பா⁴ர்க³வோ ராமஸ்தயோர்வாக்யமனிந்தி³தம் |
ரைணுகேய꞉ ப்ரதிவசோ த⁴ர்மஸம்ஹிதமப்³ரவீத் ||2-39-44

பிருகு குலத்தில் பிறந்தவரும், ரேணுகையின் மகனுமான ராமர் {பரசுராமர்}, அவர்கள் தங்களுக்குத் தகுந்த சொற்களைச் சொல்வதைக் கேட்டு அறத்தைக் கருவாகக் கொண்ட சொற்களில் மறுமொழி கூறினார்.

அபராந்தாத³ஹம் க்ருஷ்ண ஸம்ப்ரதீஹாக³த꞉ ப்ரபோ⁴ |
ஏக ஏவ வினா ஷி²ஷ்யைர்யுவயோர்மந்த்ரகாரணாத் ||2-39-45

{பரசுராமர்}, “ஓ! தலைவா, கிருஷ்ணா, உனக்கு ஆலோசனை கூறுவதற்காகவே என் சீடர்களின்றி நான் இங்கே தனியாக வந்தேன்.

விதி³தோ மே வ்ரஜே வாஸஸ்தவ பத்³மனிபே⁴க்ஷண |
தா³னவானாம் வத⁴ஷ்²சாபி கம்ஸஸ்யாபி து³ராத்மன꞉ ||2-39-46

ஓ! தாமரைக் கண்ணா, விரஜத்தில் {கோகுலத்தில்} உன் வசிப்பிடத்தையும், தீய ஆன்மாவைக் கொண்ட கம்ஸனும், பிற தானவர்களும் அழிந்ததையும் நான் அறிவேன்

விக்³ரஹம் ச ஜராஸந்தே⁴ விதி³த்வா ப்ருஷோத்தம |
தவ ஸப்⁴ராத்ருகஸ்யேஹ ஸம்ப்ராப்தோ(அ)ஸ்மி வரானன ||2-39-47

ஓ! அழகிய முகத்தைக் கொண்டவனே, ஓ! மனிதர்களில் முதன்மையானவனே, உனக்கும், ராமனுக்கும் {பலராமனுக்கும்} ஜராசந்தனுடன் ஏற்பட்ட சச்சரவை அறிந்தே நான் இங்கே வந்தேன்.

ஜானே த்வாம் க்ருஷ்ண கோ³ப்தாரம் ஜக³த꞉ ப்ரபு⁴மவ்யயம் |
தே³வகார்யார்த²ஸித்³த்⁴யர்த²மபா³லம் பா³லதாம் க³தம் ||2-39-48

ஓ! கிருஷ்ணா, அண்டத்தின் நித்திய தலைவனான நீ சிறுவனாக இல்லாவிட்டாலும், தேவர்களின் பணியை நிறைவேற்றுவதற்காகச் சிறுவனாக இருக்கிறாய் என்பதை நான் அறிவேன்.

ந த்வயாவிதி³தம் கிஞ்சித்த்ரிஷு லோகேஷு வித்³யதே |
ததா²பி ப⁴க்திமாத்ரேண ஷ்²ருணு வக்ஷ்யாமி தே வச꞉ ||2-39-49

மூவுலகங்களிலும் நீ அறியாததேதுமில்லை என்றாலும், அர்ப்பணிப்புடன் நான் சொல்வப் போவதைக் கேட்பாயாக.

பூர்வஜைஸ்தவ கோ³விந்த³ பூர்வம் புரமித³ம் க்ருதம் |
கரவீரபுரம் நாம ராஷ்ட்ரம் சைவ நிவேஷி²தம் ||2-39-50

ஓ! கோவிந்தா, உன் முன்னோர்களே இந்தக் கரவீரபுரத்தை அமைத்து நிறுவினர்

புரே(அ)ஸ்மிந்ந்ருபதி꞉ க்ருஷ்ண வாஸுதே³வோ மஹாயஷா²꞉ |
ஷ்²ருகா³ல இதி விக்²யாதோ நித்யம் பரமகோபன꞉ ||2-39-51

ஓ! கிருஷ்ணா, பெரும் கோபம் நிறைந்தவனும், சிறப்புமிக்கவனும், கொண்டாடப்படுபவனுமான மன்னன் வாசுதேவ சிருகாலன் இப்போது இந்நகரை ஆள்கிறான்.

ந்ருபேண தேன கோ³விந்த³ தவ வம்ஷ²ப⁴வா ந்ருபா꞉ |
தா³யாதா³ நிஹதா꞉ ஸர்வே வீரத்³வேஷானுஷா²யினா ||2-39-52

அந்த மன்னன், வீரர்களிடம் கொண்ட பொறாமையினால் உன் குலத்தில் பிறந்த மன்னர்களையும், உன் உறவினர்கள் அனைவரையும் அழித்துவிட்டான்.

அஹங்காரபரோ நித்யமஜிதாத்மாதிமத்ஸரீ |
ராஜ்யைஷ்²வர்யமதா³விஷ்ட꞉ புத்ரேஷ்வபி ச தா³ருண꞉ ||2-39-53

ஓ! கோவிந்தா, பெருஞ்செருக்குமிக்க மன்னன் சிருகாலன், கட்டுப்பாடில்லா மனம் கொண்டவனாக, அடுத்தவரின் செழிப்பைக் காணச் சகியாமல், தான் கொண்ட நாட்டினாலும், வளத்தினாலும் செருக்கடைந்து, தன் மகன்களையே ஒடுக்குபவனாக இருக்கிறான்.

தன்னேஹ ப⁴வத꞉ ஸ்தா²னம் ரோசதே மே நரோத்தம |
கரவீரபுர்ரே கோ⁴ரே நித்யம் பார்தி²வதூ³ஷிதே ||2-39-54

ஓ! மனிதர்களில் சிறந்தவனே, மன்னர்கள் அனைவராலும் நிந்திக்கப்படும் இந்தப் பயங்கரமான கரவீரபுரத்தில் நீ வாழக்கூடாது என நான் நினைக்கிறேன்.

ஷ்²ரூயதாம் கத²யிஷ்யாமி யத்ரோபௌ⁴ ஷ²த்ருபா³த⁴னௌ |
ஜராஸந்த⁴ம் ப³லோத³க்³ரம் ப⁴வந்தௌ யோத⁴யிஷ்யத꞉ ||2-39-55

உங்கள் பகைவனான ஜராசந்தனைத் தடுத்து, நீங்கள் சக்தியுடன் போரிடக் கூடிய இடத்தை நான் இப்போது சொல்லப் போகிறேன் கேட்பாயாக

தீர்த்வா வேணாமிமாம் புண்யாம் நதீ³மத்³யைவ பா³ஹுபி⁴꞉ |
விஷயாந்தே நிவாஸாய கி³ரிம் க³ச்சா²ம து³ர்க³மம் ||2-39-56

ஓ! மாதவா, உனக்கு நன்மை உண்டாகட்டும். இன்றே நாம் நமது கரங்களைக் கொண்டு புனித ஆறான வேணையை நீந்திக் கடந்து, இந்நாட்டின் எல்லையில் அமைந்துள்ள கடப்பதற்கரிதான மலையில் இரவைக் கழிப்போம்.

ரம்யம் யஜ்ஞகி³ரிம் நாம ஸஹ்யஸ்ய ப்ரருஹம் கி³ரிம் |
நிவாஸம் மாம்ஸப⁴க்ஷாணாம் சௌராணாம் கோ⁴ரகர்மணாம் ||2-39-57

நாநாத்³ருமலதாயுக்தம் சித்ரம் புஷ்பிதபாத³பம் |
ப்ரோஷ்யே தத்ர நிஷா²மேகாம் க²ட்வாங்கா³ம் நாம நிம்னகா³ம் ||2-39-58

ப⁴த்³ரம் தே ஸந்தரிஷ்யாமோ நிகஷோ²பலபூ⁴ஷணாம் |
க³ங்கா³ப்ரபாதப்ரதிமாம் ப்⁴ரஷ்டாம் ச மஹதோ கி³ரே꞉ ||2-39-59

ஊனுண்ணும் பயங்கர விலங்குகளின் வசிப்பிடமும், மரம், செடி கொடிகள் நிறைந்ததும், பூத்துக் குலுங்கும் மலர்களால் அலங்கரிக்கப்பட்டதும், யஜ்ஞகிரி என்ற பெயரைக் கொண்டதுமான சஹ்ய மலையின் சிறு பகுதியில் ஓரிரவைக் கழித்து, கங்கையின் அருவிக்கு ஒப்பாக அந்தப் பெருமலையில் இருந்து வெளிவருவதும், பொற்தாமரைகளால் அலங்கரிக்கப்பட்டதுமான கட்வாங்கி {கட்வாங்க} ஆற்றைக் கடந்து, தவசிகளுடன் கூடிய பல்வேறு காடுகளால் அலங்கரிக்கப்பட்டிருக்கும் கங்கையின் {கங்கையின் அருவிகளுக்கு ஒப்பான} அருவிகளைக் காண்போம்.(57-59)

தஸ்யா꞉ ப்ரபாதம் த்³ரக்ஷ்யாம-
ஸ்தாபஸாரண்யபூ⁴ஷணம் |
உபபு⁴ஜ்ய த்விமான்காமா-
ந்க³த்வா தாந்த⁴ரணீத⁴ரான் ||2-39-60

த்³ரக்ஷ்யாமஸ்தத்ர தான்விப்ரா-
ஞ்சா²ம்யதோ வை தபோத⁴னான் |
ரம்யம் க்ரௌஞ்சபுரம் நாம
க³மிஹ்யாம꞉ புரோத்த்மம் ||2-39-61

மதிப்புக்குத் தகுந்தவர்களாக இருப்பினும் அவற்றைப் பொருட்படுத்தாத தவசிகளை அந்த மலையில் {யஜ்ஞகிரியில்} காண்போம். அதன்பிறகு அந்த {கட்வாங்கி} ஆற்றைக் கடந்து கிரௌஞ்சமெனும்[கிரௌஞ்ச கிரி என்று கர்நாடகத்தில் ஓரிடம் இருக்கிறது.] அழகிய நகரத்திற்குச் செல்வோம்.(60,61

வம்ஷ²ஜஸ்தத்ர தே ராஜா க்ருஷ்ண த⁴ர்மரத꞉ ஸதா³ |
மஹாகபிரிதி க்²யாதோ வனவாஸ்யஜனாதி⁴ப꞉ || 2-39-62

ஓ! கிருஷ்ணா, அந்த மாகாணத்தின் {நாட்டின்} அறம்சார்ந்த மன்னன் மஹாகபி என்பவன் உன் குலத்தில் பிறந்தவனாவான்

தமத்³ருஷ்ட்வைவ ராஜானம் நிவாஸாய க³தே(அ)ஹனி |
தீர்த²மானடு³ஹம் நாம தத்ரஸ்தா²꞉ ஸ்யாம ஸங்க³தா꞉ ||2-39-63

நாம் அந்த மன்னனைச் சந்திக்காமல், இரவைக் கழிப்பதற்காக நித்திய புனிதத் தலமான ஆந்துஹம் {ஆனதூஹம்} செல்வோம்

ததஷ்²ச்யுதா க³மிஷ்யாம꞉ ஸஹ்யஸ்ய விவரே கி³ரிம் |
கோ³மந்தமிதி விக்²யாதம் நைகஷ்²ருங்க³விபூ⁴ஷிதம் ||2-39-64

அங்கே இருந்து புறப்பட்டு, சஹ்ய மலையின் பள்ளத்தாக்கில் அமைந்துள்ள சிகரங்கள் பலவற்றுடன் கொண்டாடப்படும் கோமந்த மலைக்குச்[இன்றுள்ள கோவா மாநிலம் கோமந்தக நாடு என்றே அழைக்கப்பட்டது. கர்நாடகத்தின் ஷிமோகா மலையில் உள்ள சர்திரகுடி மலை இஃது என்றும் சிலர் சொல்கிறார்கள்.] செல்வோம்

க²க³தைகமஹாஷ்²ருங்க³ம் து³ராரோஹம் க²கை³ரபி |
விஷ்²ராமபூ⁴தம் தே³வானாம் ஜ்யோதிர்பி⁴ரபி⁴ஸம்வ்ருதம் ||2-39-65

ஸோபானபூ⁴தம் ஸ்வர்க³ஸ்ய க³க³நாத்³ரிமிவோச்ச்²ரிதம் |
தம் விமானாவதரணம் கி³ரிம் மேருமிவாபரம் ||2-39-66

ஓ! கிருஷ்ணா, அங்கிருக்கும் சிகரங்களில் ஒன்று, பறவைகளும் எட்ட முடியாத உயரத்திற்கு வானில் எழுந்திருக்கிறது. தேவலோகத்திற்குச் செல்லும் படிக்கட்டும், ஒளிக்கோள்களால் சூழப்பட்ட தேவர்களின் ஓய்விடமான ஆகாய வீட்டைப் போன்று உயரமானதும், தெய்வீக வாகனங்கள் அனைத்தும் இறங்கும் இடமுமான அந்த {கோமந்த} மலையானது, இரண்டாம் சுமேரு மலையைப் போன்றதாகும்.(65,66)

தஸ்யோத்தமே மஹாஷ்²ருங்கே³ பா⁴ஸ்வந்தௌ தை³வரூபிணௌ |
உத³யாஸ்தமயே ஸூர்யம் ஸோமம் ச ஜ்யோதிஷாம் பதிம் ||2-39-67

ஊர்மிமந்தம் ஸமுத்³ரம் ச அபாரத்³வீபபூ⁴ஷணம் |
ப்ரேக்ஷமாணௌ ஸுக²ம் தத்ர நகா³க்³ரே விசரிஷ்யத²꞉ ||2-39-68

அந்த உயர்ந்த சிகரத்தில் ஏறி, சூரியனும், சந்திரனும், ஒளிக்கோள்களின் பிரகாசமான தலைவர்களும் எழுவதையும், மறைவதையும், பெருங்கடலின் பொங்கும் அலைகளையும், அவற்றை அலங்கரிக்கும் அபார த்வீபத்தையும் {தீவையும்} கண்டு அங்கே உலவலாம்.(67,68)

ஷ்²ருங்க³ஸ்தௌ² தஸ்ய ஷை²லஸ்ய கோ³மந்தஸ்ய வனேசரௌ |
து³ர்க³யுத்³தே⁴ன தா⁴வந்தௌ ஜராஸந்த⁴ம் விஜேஷ்யத²꞉ ||2-39-69

கோமந்த மலை சிகரத்தின் காட்டில் அமைந்துள்ள கோட்டையில் இருந்தபடி நீ ஜராசந்தனைத் தடுத்துப் போரிட்டால் உன்னால் அவனை வெல்ல முடியும்.

தத்ர ஷை²லக³தௌ த்³ருஷ்ட்வா ப⁴வந்தௌ யுத்³த⁴து³ர்மதௌ³ |
ஆஸக்த꞉ ஷை²லயுத்³தே⁴ வை ஜராஸந்தோ⁴ ப⁴விஷ்யதி ||2-39-70

ப⁴வதோரபி யுத்³தே⁴ து ப்ரவ்ருத்தே தத்ர தா³ருணே |
ஆயுதை⁴꞉ ஸஹ ஸம்யோக³ம் பஷ்²யாமி ந சிராதி³வ ||2-39-71

மலைச்சிகரத்தில் உன்னைக் காணும் ஜராசந்தனால் பாறைகளில் போரிட இயலாது. அந்தப் பயங்கரப் போர் நேரும்போது நீ அடையப் போகும் ஆயுதங்களை என் முன்னே நான் காண்கிறேன்.(70,71)

அங்க்³ராமஷ்²ச மஹான்க்ருஷ்ண நிர்தி³ஷ்டஸ்தத்ர தை³வதை꞉ |
யதூ³னாம் பார்தி²வாணாம் ச மாம்ஸஷோ²ணிதகர்த³ம꞉ ||2-39-72

ஓ! கிருஷ்ணா, தேவர்களால் விதிக்கப்பட்டபடியே யாதவர்களுக்கும், பிற மன்னர்களுக்கும் இடையில் நடக்கும் அத்தகைய போரில் சதையும், குருதியும் கலந்த சேற்றால் பூமி நிறைந்திருக்கும்.

தத்ர சக்ரம் ஹலம் சைவ க³தா³ம் கௌமோத³கீம் ததா² |
ஸௌனந்த³ம் முஸலம் சைவ வைஷ்ணவாந்யாயுதா⁴னி ச ||2-39-73

த³ர்ஷ²யிஷ்யந்தி ஸங்க்³ராமே பாஸ்யந்தி ச மஹீக்ஷிதாம் |
ருதி⁴ரம் காலயுக்தானாம் வபுர்பி⁴꞉ காலஸம்நிபை⁴꞉ ||2-39-74

யமனுடைய வடிவங்களைப் போலத் தோன்றும் சக்கரம், கலப்பை, கௌமோதகீ எனும் கதாயுதம், சௌநந்தமெனும் உலக்கை ஆகியவையும் பிற வைஷ்ணவ {விஷ்ணுவின்} ஆயுதங்களும் காலனால் தூண்டப்பட்டு அந்தப் போரில் மன்னர்களின் குருதியைக் குடிக்கும்.(73,74)

ஸ சக்ரமுஸலோ நாம ஸங்க்³ராம꞉ க்ருஷ்ண விஷ்²ருத꞉ |
தை³வதைரிஹ நிர்தி³ஷ்ட꞉ காலஸ்யாதே³ஷ²ஸஞ்ஜ்ஞித꞉ ||2-39-75

தத்ர தே க்ருஷ்ண ஸங்க்³ராமே ஸுவ்யக்தம் வைஷ்ணவம் வபு꞉ |
த்³ரக்ஷ்யந்தி ரிபவ꞉ ஸர்வே ஸுராஷ்²ச ஸுரபா⁴வன ||2-30-76

ஓ! கிருஷ்ணா, ஓ! தேவர்களின் வசிப்பிடமாக இருப்பவனே, தேவர்களால் விதிக்கப்பட்டபடியும், காலத்தால் கொண்டுவரப்பட்டபடியும் சக்கரத்தாலும், கதாயுதத்தாலும் அமையும் அந்தப் போரில் தேவர்களும், உன் பகைவர்களும் உன்னை விஷ்ணு வடிவில் காண்பார்கள்.(75,76)

தாம் ப⁴ஜஸ்வ க³தா³ம் க்ருஷ்ண சக்ரம் ச சிரவிஸ்ம்ருதம் |
ப⁴ஜஸ்வ ஸ்வேன ரூபேண ஸுராணாம் விஜயாய வை ||2-39-77

நீண்ட காலமாக உன் நினைவுக்குள் வராத அந்தச் சக்கரத்தையும், கதாயுதத்தையும் தேவர்களின் பணியை நிறைவேற்றுவதற்காக விஷ்ணுவின் வடிவில் நீ எடுப்பாயாக

ப³லஷ்²சாயம் ஹதம் கோ⁴ரம் முஸலம் சாரிபே⁴த³னம் |
வதா⁴ய ஸுரஷ²த்ரூணாம் ப⁴ஜதாம்ˮல்லோகபா⁴வன꞉ ||2-39-78

உலகின் ஆதாரமான ரோஹிணியின் மகன் {பலராமன்}, பகைவரைக் கலங்கடிக்கவல்ல கலப்பையையும், பயங்கரமான உலக்கையையும் தேவர்களின் பகைவரை அழிப்பதற்காக எடுத்துக் கொள்ளட்டும்.

ஏஷ தே ப்ரத²ம꞉ க்ருஷ்ண ஸங்க்³ராமோ பு⁴வி பார்தி²வை꞉ |
ப்ருதி²வ்யர்தே² ஸமாக்²யாதோ பா⁴ராவதரணே ஸுரை꞉ ||2-39-79

பூமியின் சுமையில் இருந்து அவளை விடுவிப்பதற்காக நடந்த கூட்டத்தில் தேவர்களால் பேசப்பட்டதுபோல, உலகில் மன்னர்களுடனான உன்னுடைய முதல் போரானது இதுவாகவே இருக்கும்.

ஆயுதா⁴வாப்திரத்ரைவ வபுஷோ வைஷ்ணவஸ்ய ச |
லக்ஷ்ம்யாஷ்²ச தேஜஸஷ்²சைவ வ்யூஹானாம் ச விதா³ரணம் ||1-39-80

இந்தப் போரில் நீ விஷ்ணுவின் வடிவை ஏற்று, ஆயுதங்களையும், செழிப்பையும், சக்தியையும் அடைந்து, பகைவரின் படையை அழிப்பாய்

அத꞉ ப்ரப்⁴ருதி ஸங்க்³ராமோ த⁴ரண்யாம் ஷ²ஸ்த்ரமூர்ச்சி²த꞉ |
ப⁴விஷ்யதி மஹான் க்ருஷ்ண பா⁴ரதம் நாம வைஷ²ஸம் ||2-39-81

ஓ! கிருஷ்ணா, இந்தப் போரானது, ஆயுதங்கள் நிறைந்ததும், பாரதம் என்ற பெயரில் நடக்கப் போவதுமான மற்றொரு பெரும்போருக்கான வித்துகளைத் தூவும்.

தத்³க³ச்ச² க்ருஷ்ண ஷை²லேந்த்³ரம் கோ³மந்தம் ச நகோ³த்தமம் |
ஜராஸந்த⁴ம்ருதே⁴ c꞉ஆபி விஜயஸ்த்வாமுபஸ்தி²த꞉ ||2-39-82

எனவே, நீ மலைகளில் சிறந்த கோமந்தத்திற்குச் செல்வாயாக. ஜராசந்தன் அழிவின் விளிம்பில் இருக்கிறான் என்பது சில அறிகுறிகளின் மூலம் தெரிகிறது.

இத³ம் சைவாம்ருதப்ரக்²யம் ஹோமதே⁴னோ꞉ பயோம்ருதம் |
பீத்வா க³ச்ச²த ப⁴த்³ரம் வோ மயா(ஆ)தி³ஷ்டேன வர்த்மனா ||2-39-83

இந்த வேள்விப் பசுவின் அமுதம் போன்ற பாலைப் பருகிவிட்டு என்னால் சுட்டிக்காட்டப்பட்ட வழியில் செல்வாயாக. உனக்கு நன்மை நேரட்டும்” என்றார் {பரசுராமர்}

இதி ஷ்²ரீமஹாபா⁴ரதே கி²லேஷு ஹரிவம்ஷே² விஷ்ணுபர்வணி
ராமவக்யே ஏகோனசத்வாரிம்ஷோ²(அ)த்⁴யாய꞉

ஸ்ரீ விஷ்ணு பர்வம்–அத்யாயம் 13—(தேனுகவதம்)–

கோவர்த்தன மலைக்கு வடக்கே ஒரு பனங்காட்டைக் கண்ட கிருஷ்ணனும், பலராமனும்; தேனுகன் என்ற அஸுரன் பலராமனைக் கடித்தது; தேனுகனைக் கொன்ற பலராமன்

வைஸ²ம்பாயன உவாச
த³மிதே ஸர்பராஜே து க்ருஷ்ணேன யமுனாஹ்ரதே³ |
தமேவ சேரதுர்தே³ஸ²ம் ஸஹிதௌ ராமகேஸ²வௌ ||2-13-1

வைசம்பாயனர் {ஜனமேஜயனிடம்}, “யமுனையின் மடுவில் கிருஷ்ணனால் பாம்புகளின் மன்னன் {காளியன்} வீழ்த்தப்பட்ட பிறகு, ராமனும் {பலராமனும்}, கேசவனும் {கிருஷ்ணனும்} அங்கே திரியத் தொடங்கினர்.

ஆஜக்³மதுஸ்தௌ ஸஹிதௌ கோ³த⁴னை꞉ ஸஹ கோ³மினௌ |
கி³ரிம் கோ³வர்த⁴னம் ரம்யம் வஸுதே³வஸுதாவுபௌ⁴ ||2-13-2

கோ³வர்த⁴னஸ்யோத்தரதோ யமுனாதீரமாஸ்²ரிதம் |
த³த்³ருஸா²தே ச தௌ வீரௌ ரம்யம் தாலவனம் மஹத்||2-13-3

வஸுதேவனின் வீர மகன்களான அவ்விருவரும், தங்கள் பசுக்களுடன் கோவர்த்தன மலைக்குச்[“வடமேற்கு மாகாணத்தில் உள்ள மதுரா என்ற நகரில் இருந்து சில மைல்கள் தொலைவில் இதே பெயரில் உள்ள ஒரு மலை இன்னும் கூட இருக்கிறது”-இப்போது உத்திரப்ரதேச மாநிலத்தின் மதுரா மாவட்டத்தில் உள்ள பிருந்தாவனத்தில் இருந்து 13 மைல்கள் {21 கி.மீ.} தொலைவில் இருக்கிறது. இப்போது இருக்கும் அமைப்பின்படி கோவர்த்த மலைக்குக் கிழக்கில்தான் யமுனை பாய்கிறது.] சென்று, {அந்த மலையில் இருந்து} வடக்கே யமுனைக் கரையில் அமைந்துள்ள பெரும் பனங்காட்டைக் கண்டனர்.(2,3)

தௌ தாலபர்ணப்ரததே ரம்யே தாலவனே ரதௌ |
சேரது꞉ பரமப்ரீதௌ வ்ருஷபோதாவிவோத்³த⁴தௌ||2-13-4

அவர்கள் அதைக் கண்டதும் பெரிதும் மகிழ்ந்து புதிதாய் முளைத்த இரு மரக்கன்றுகளைப் போலப் பனையோலைகளால் மறைக்கப்பட்ட அந்த அழகிய பனங்காட்டில் திரியத் தொடங்கினர்.

ஸ து தே³ஸ²꞉ ஸதா³ ஸ்னிக்³தோ⁴ லோஷ்ட²பாஷாணவர்ஜித꞉ |
த³ர்ப⁴ப்ராயஸ்த²லீபூ⁴த꞉ ஸுமாஹான்க்ருஷ்ணம்ருத்திக꞉ ||2-13-5

அது நல்ல சமமாகவும், குளுமையாகவும், கருப்பு மண்ணாலும், ஏராளமான புற்களாலும் பூசப்பட்டதாகவும், கற்கள் மற்றும் மண்ணாங்கட்டிகளில் இருந்து விடுபட்டதாகவும் இருந்தது

தாலைஸ்தைர்விபுலஸ்கந்தை⁴ருச்ச்²ரிதை꞉ ஸ்²யாமபர்வபி⁴꞉ |
ப²லாக்³ரஸா²கி²பி⁴ர்பா⁴தி நாக³ஹஸ்தைரிவோச்ச்²ரிதை꞉ ||2-13-6

கருநீல நிறத்தைக் கொண்டவையும், நெடியவையும், தொங்கும் கனிகள், மற்றும் கிளைகளுடன் கூடியவையுமான பனை மரங்கள், யானையின் துதிக்கைகளைப் போல அங்கே ஒளிர்ந்து கொண்டிருந்தன.

தத்ர தா³மோத³ரோ வாக்யமுவாச வத³தாம் வர꞉ |
அஹோ தாலப²லை꞉ பக்வைர்வாஸிதேயம் வனஸ்த²லீ ||2-13-7

இவ்வாறு திரிந்து கொண்டிருந்தபோது, பேசுபவர்களில் முதன்மையான தாமோதரன் {கிருஷ்ணன்}, ஸங்கர்ஷணனிடம் {பலராமனிடம்}, “ஓ! மதிப்புக்குரிய ஐயா {அண்ணா}, கனிந்த பனங்கனிகளின் நறுமணத்துடன் இந்தக் காட்டு நிலம் மணக்கிறது

ஸ்வாதூ³ன்யார்ய ஸுக³ந்தீ⁴னி ஸ்²யாமானி ரஸவந்தி ச |
பக்வதாலானி ஸஹிதௌ பாதயாமோ லகு⁴க்ரமௌ ||2-13-8

யத்³யேஷாமீத்³ருஸோ² க³ந்தோ⁴ மாது⁴ர்யக்⁴ராணதர்பண꞉ |
ரஸேனாம்ருதகல்பேன ப⁴விதவ்யம் ச மே மதி꞉ ||2-13-9

இனியவையும், கனிந்தவையுமான இந்த அடர் நீலக் கனிகளை நாம் இருவரும் விரைந்து கொய்வோம். நுகரும் உறுப்புக்கு {மூக்குக்கு} இதன் மணம் மிக இனிமையானதாகவும், விரும்பத்தகுந்ததாகவும் இருப்பதால், நிச்சயம் இஃது அமுதம் போன்று சுவைமிக்கதாகவே இருக்கும். இதுவே எனது உறுதியான நம்பிக்கையாகும்” என்றான்.(8,9)

தா³மோத³ரவச꞉ ஸ்²ருத்வா ரௌஹிணேயோ ஹஸன்னிவ |
பாதயன்பக்வதாலானி சாலயாமாஸ தாம்ஸ்தரூன் ||2-13-10

தாமோதரனின் சொற்களைக் கேட்ட ரோஹிணியின் மகன் {பலராமன்}, கனிகளை வீழ்த்தும் நோக்கில் சிரித்துக் கொண்டே {பனை}மரங்களை உலுக்கினான்.

தத்து தாலவனம் ந்ரூணாமஸேவ்யம் து³ரதிக்ரமம் |
நிர்மாணபூ⁴தமிரிணம் புருஷாதா³லயோபமம் ||2-13-11

பெரும் பயன்மிக்கதாக இருந்தாலும் பாலைவனம் போலத் தோன்றிய அந்தப் பனங்காடு, ராட்சசர்களின் வசிப்பிடத்தைப் போல மனிதர்கள் நாடவும், பயணிக்கவும் தகுதியற்றதாக இருந்தது.

தா³ருணோ தே⁴னுகோ நாம தை³த்யோ க³ர்த³ப⁴ரூபத்⁴ருக் |
க²ரயூதே²ன மஹதா வ்ருத꞉ ஸமனுஸேவதே ||2-13-12

பெரிய வடிவம் கொண்டவனும், பயங்கரம் நிறைந்தவனும், கழுதையின் வடிவத்தைக் கொண்டவனுமான தேனுகன் என்ற தைத்தியன், கழுதைக்கூட்டத்தால் சூழப்பட்டவனாக எப்போதும் அங்கே வாழ்ந்து வந்தான்.

ஸ து தாலவனம் கோ⁴ரம் க³ர்த³ப⁴꞉ பரிரக்ஷதி |
ந்ருபக்ஷிஸ்²வாபத³க³னாம்ஸ்த்ராஸயான꞉ ஸுது³ர்மதி꞉ ||2-13-13

தீய மனம் கொண்ட அந்தக் கழுதையானவன், மனிதர்கள், விலங்குகள் மற்றும் பறவைகளை அச்சுறுத்தியபடியே அந்தப் பனங்காட்டைப் பாதுகாத்து வந்தான்.(

தாலஸ²ப்³த³ம் ஸ தம் ஸ்²ருத்வா ஸங்கு⁴ஷ்டம் ப²லபாதனாத் |
நாமர்ஷயத்ஸ ஸங்க்ருத்³த⁴ஸ்தாலஸ்வனமிவ த்³விப꞉ ||2-13-14

பனங்கனிகள் விழும் ஒலியைக் கேட்ட அவன், ஒரு யானையைப் போல அதைப் பொறுத்துக் கொள்ள முடியாமல் பெருஞ்சினம் கொண்டான்

ஸ²ப்³தா³னுகாரீ ஸங்க்ருத்³தோ⁴ த³ர்பாவித்³த⁴ஸடானந꞉ |
ஸ்தப்³தா⁴க்ஷோ ஹேஷிதபடு꞉ கு²ரைர்னிர்தா³ரயன்மஹீம் ||2-13-15

ஆவித்³த⁴புச்சோ² ஹ்ருஷிதோ வ்யாத்தானந இவாந்தக꞉ |
ஆபதன்னேவ த³த்³ருஸே² ரௌஹிணேயமுபஸ்தி²தம் ||2-13-16

அசைவற்ற கண்களையும், விரிந்த உதடுகளையும் கொண்ட அந்தத் தைத்தியன், கோபத்தால் தன் பிடரிமயிரை உதறியும், மகிழ்ச்சியால் தன் வாலை உயர்த்திக் கொண்டும், தன் குளம்பால் பூமியைத் தேய்த்துக் கொண்டும் பனங்கனிகளின் ஒலியைப் பின்தொடர்ந்து ரோஹிணியின் மகன் {பலராமன்} இருக்கும் இடத்தை அடைந்தான்.(15,16)

தாலானாம் தமதோ⁴ த்³ருஷ்ட்வா ஸ த்⁴வஜாகாரமவ்யயம் |
ரௌஹிணேயம் க²ரோ து³ஷ்ட꞉ ஸோ(அ)த³ஸ²த்³த³ஸ²னாயுத⁴꞉ ||2-13-17

பத்³ப்⁴யாமுபா⁴ப்⁴யாம் ச புன꞉ பஸ்²சிமாப்⁴யாம் பராங்முக²꞉ |
ஜகா⁴னோரஸி தை³த்யேந்த்³ரோ ரௌஹிணேயம் நிராயுத⁴ம் ||2-13-18

பற்களையே தன் ஆயுதமாகக் கொண்ட அந்தத் தைத்திய தலைவன் கரன் {தேனுகன்}[“தாலானாம் தமதோ⁴ த்³ருஷ்ட்வா ஸ த்⁴வஜாகாரமவ்யயம் | ரௌஹிணேயம் க²ரோ து³ஷ்ட꞉ ஸோ(அ)த³ஸ²த்³த³ஸ²னாயுத⁴꞉” என்றிருக்கிறது. பலராமனும் பீஷ்மரைப் போலவே பனைமரக் கொடி கொண்டவன்.], வடிவில் தன் கொடிக்கு {பனைமரத்துக்கு} ஒப்பான அழிவற்ற ரோஹிணியின் மகனை {பலராமனை} பனைமரத்தினடியில் கண்டு, திடீரென அவனைக் கடித்துப் பின்புறமாகத் திரும்பி தன் நீண்ட பின்னங்கால்களால் அவனுடைய மார்பை உதைத்தான்.(17,18)

தாப்⁴யாம்ஏவ ஸ ஜக்³ராஹ பத்³ப்⁴யாம் தம் தை³த்யக³ர்த³ப⁴ம் |
ஆவர்ஜிதமுக²ஸ்கந்த⁴ம் ப்ரேரயம்ஸ்தாலமூர்த⁴னி ||2-13-19

அப்போது (ஸங்கர்ஷணன் {பலராமன்}), கழுதையின் வடிவில் இருந்த அந்தத் தைத்தியனின் கால்களைப் பிடித்துத் தலை மற்றும் தோள்களைச் சுழற்றி பனை மரத்தின் உச்சிக்கு அவனைத் தூக்கி ஏறிந்தான்.

ஸம்மக்³னோருகடிக்³ரீவோ ப⁴க்³னப்ருஷ்டோ² து³ராக்ருதி꞉ |
க²ரஸ்தாலப²லை꞉ ஸார்த⁴ம் பபாத த⁴ரணீதலே||2-13-20

தொடைகளும், இடையும், கழுத்தும், முதுகும் சேதமடைந்தவனும், வடிவம் சிதைந்தவனுமான அவனும் பனங்கனிகளுடன் சேர்ந்து பூமியில் விழுந்தான்.

தம் க³தாஸும் க³தஸ்²ரீகம் பதிதம் வீக்ஷ்ய க³ர்த³ப⁴ம் |
ஜ்ஞாதீம்ஸ்ததா²பராம்ஸ்தஸ்ய த்ருணராஜனி ஸோ(அ)க்ஷிபத் ||2-13-21

ஸா பூ⁴ர்க³ர்த³ப⁴தே³ஹைஸ்²ச தாலை꞉ பக்வைஸ்²ச பாதிதை꞉ |
ப³பா⁴ஸே ச²ன்னஜலதா³ த்³யௌரிவாவ்யக்தஸா²ரதீ³ ||2-13-22

பலதேவன் {பலராமன்}, இவ்வாறு அந்தக் கழுதை இறந்ததையும், அழகை இழந்ததையும் கண்டு, அவனது மற்ற உறவினர்களையும் மரத்தின் உச்சிக்குத் தூக்கி எறிந்தான். அந்நேரத்தில் அங்கே பனங்கனிகள், மற்றும் கழுதைகளின் உடல்களால் மறைக்கப்பட்டிருந்த தரை, மேகங்களால் மறைக்கப்பட்ட கூதிர் கால வானைப் போல அங்கே ஒளிர்ந்து கொண்டிருந்தது

தஸ்மின்க³ர்த³ப⁴தை³த்யே து ஸானுகே³ வினிபாதிதே |
ரம்யம் தாலவனம் தத்³தி⁴ பூ⁴யோ ரம்யதரம் ப³பௌ⁴ ||2-13-23

இவ்வாறு ஒரு கழுதையின் வடிவில் இருந்த அந்தத் தைத்தியனும், அவனது தொண்டர்களும் கொல்லப்பட்டபோது, அந்தப் பனைமரக்காடு மீண்டும் கண்கவர் தோற்றத்தை ஏற்றது.

விப்ரமுக்தமயம் ஸு²ப்⁴ரம் விவிக்தாகாரத³ர்ஸ²னம் |
சரந்தி ஸ்ம ஸுக²ம் கா³வஸ்தத்தாலவனமுத்தமம் ||2-13-24

மிகச்சிறந்ததும், வெண்மையானதுமான அந்தப் பனைமரக்காட்டில் அச்சம் விலகியபோது, பசுக்கள் பெரும் மகிழ்ச்சியுடன் அங்கே திரியத் தொடங்கின

தத꞉ ப்ரவிஷ்டாஸ்தே ஸர்வே கோ³பா வனவிசாரிண꞉ |
வீதஸோ²கப⁴யாயாஸாஸ்²சஞ்சூர்யந்தே ஸமந்தத꞉ ||2-13-25

காடுகளில் திரிபவர்களான கோபர்கள் {ஆயர்கள்} அந்தக் காட்டுக்குள் நுழைந்து, கவலையும், அச்சமும் அற்றவர்களாக அனைத்துப் பக்கங்களிலும் உலவத் தொடங்கினர்.

தத꞉ ஸுக²ம் ப்ரகீர்ணாஸு கோ³ஷு நாகே³ந்த்³ரவிக்ரமௌ |
த்³ருமபர்ணாஸனம் க்ருத்வா தௌ யதா²ர்ஹம் நிஷீத³து꞉ ||2-13-26

யானையைப் போன்ற சக்திவாய்ந்தவர்களான வஸுதேவனின் இரண்டு மகன்களும் பசுக்கள் அனைத்துப் பக்கங்களிலும் சுகமாகத் திரிவதைக் கண்டு, அங்கே புல்லாலான இருக்கைகளை {பாய்களைப்} பரப்பி, சுகமாக அமர்ந்தனர்” என்றார் {வைசம்பாயனர்}.

இதி ஸ்²ரீமஹாபா⁴ரதே கி²லேஸு² ஹரிவம்ஸே² விஷ்ணுபர்வணி
ஸி²ஸு²சர்யாயாம் தே⁴னுகவதே⁴ த்ரயோத³ஸோ²(அ)த்⁴யாய꞉

ஸ்ரீ வால்மீகீய ஆதிகாவ்யே -ஸ்ரீ கிஷ்கிந்தா காண்டம் – –4.49–

[ Angada encourages the troops to search the silver mountain.]

அதாங்கதஸ்ததா ஸர்வாந்வாநராநிதமப்ரவீத்.

பரிஷ்ராந்தோ மஹாப்ராஜ்ஞஸ்ஸமாஷ்வாஸ்ய ஷநைர்வசஃ৷৷4.49.1৷৷

அத then, பரிஷ்ராந்தஃ an exhausted person, மஹாப்ராஜ்ஞஃ very wise, அங்கதஃ Angada, ததா then, ஸர்வாந் all, வாநராந் the vanaras, ஸமாஷ்வாஸ்ய consoled, ஷநைஃ slowly, இதம் these, வசஃ words, அப்ரவீத் said.

Wise Angada, exhausted after the search, collected the monkeys, and consoling them, said slowly:
வநாநி கிரயோ நத்யோ துர்காணி கஹநாநி ச.

தர்யோ கிரிகுஹாஷ்சைவ விசிதாநி ஸமந்ததஃ৷৷4.49.2৷৷

தத்ர தத்ர ஸஹாஸ்மாபிர்ஜாநகீ ந ச தரிஷ்யதே.

தத்வா ரக்ஷோ ஹரிதா யேந ஸீதா ஸுரஸுதோபமா৷৷4.49.3৷৷

அஸ்மாபிஃ by all of us, ஸஹ along with, வநாநி forests, கிரயஃ the mountains, நத்யஃ the rivers, துர்காணி inaccessible forts, கஹநாநி ச dense, தர்யஃ caves, கிரிகுஹாஷ்சைவ and the mountain ranges also, ஸமந்ததஃ all over, தத்ர தத்ர everywhere, விசிதாநி searched, ஜாநகீ Janaki, ந தரிஷ்யதே is not seen, ததா then, ஸீதா Sita, ஹரிதா யேந by one who has stolen, ஸுரஸுதோபமா one who is like a goddess, ரக்ஷஃ ச raksha, வா or.

‘We have searched here, there, everywhere, in dense forests, hills, forts, impenetrable caverns and mountain ranges. But we could find neither Janaki who is like a goddess nor the demon who abducted her.
காலஷ்ச நோ மஹாந்யாதஸ்ஸுக்ரீவஷ்சோக்ரஷாஸநஃ.

தஸ்மாத்பவந்தஸ்ஸஹிதா விசிந்வந்து ஸமந்ததஃ৷৷4.49.4৷৷

நஃ for us, மஹாந் long, காலஃ time, யாதஃ over, ஸுக்ரீவஷ்ச Sugriva also, உக்ரஷாஸநஃ strict in administration, தஸ்மாத் therefore, பவந்தஃ all of you, ஸஹிதாஃ together, ஸமந்ததஃ all over, விசிந்வந்து you may search for.

விஹாய தந்த்ரீஂ ஷோகஂ ச நித்ராஂ சைவ ஸமுத்திதாம்.

விசிநுத்வஂ யதா ஸீதாஂ பஷ்யாமோ ஜநகாத்மஜாம்৷৷4.49.5৷৷

ஸமுத்திதாம் overpowering us, தந்த்ரீஂ laziness, ஷோகஂ ச and sorrow, நித்ராஂ சைவ even sleep, விஹாய after giving up, ஜநகாத்மஜாம் Janaka’s daughter, ஸீதாம் Sita, பஷ்யாமஃ we will see, யதா so also, விசிநுத்வம் you may search.

‘You should keep searching on till we see Sita, Janaka’s daughter, giving up laziness and sorrow and sleep that is overpowering us.
அநிர்வேதஂ ச தாக்ஷ்யஂ ச மநஸஷ்சாபராஜயஃ.

கார்யஸித்திகராண்யாஹுஸ்தஸ்மாதேதத்ப்ரவீம்யஹம்৷৷4.49.6৷৷

அநிர்வேதம் zeal, தாக்ஷ்யஂ ச capability and, மநஸஃ mind’s, அபராஜயஂ ச robust optimism, கார்யஸித்திகராணி conducive to success, ஆஹுஃ is said, தஸ்மாத் therefore, அஹம் I am, ஏதத் all this, ப்ரவீமி I am telling you.

‘It is said, zeal, capability, and fortitude can overcome defeat and lead to success. Therefore I am saying this.
அத்யாபி தத்வநஂ துர்கஂ விசிந்வந்து வநௌகஸஃ.

கேதஂ த்யக்த்வா புநஸ்ஸர்வைர்வநமேதத்விசீயதாம்৷৷4.49.7৷৷

அத்யாபி even now, வநௌகஸஃ you forest-dwellers, துர்கம் difficult to enter, தத் வநம் that forest, விசிந்வந்து search, ஸர்வைஃ by all, கேதம் grief, த்யக்தா giving up, புநஃ again, வநமேவ forest itself, விசீயதாம் search.

‘Search this impenetrable forest even now, O you denizens of this forest! Give up grief, let us all once again ransack this forest.
அவஷ்யஂ க்ரியமாணஸ்ய தரிஷ்யதே கர்மணஃ பலம்.

அலஂ நிர்வேதமாகம்ய ந ஹி நோ மீலநஂ க்ஷமம்৷৷4.49.8৷৷

க்ரியமாணஸ்ய being carried on, கர்மணஃ of the deed, பலம் result, அவஷ்யம் certainly, தரிஷ்யதே will be seen, அலம் enough, நிர்வேதம் despair, ஆகம்ய experiencing, நஃ for us, மீலநம் closing eyes, ந க்ஷமம் ஹி not proper.

ஸுக்ரீவஃ கோபநோ ராஜா தீக்ஷ்ணதண்டஷ்ச வாநரஃ.

பேதவ்யஂ தஸ்ய ஸததஂ ராமஸ்ய ச மஹாத்மநஃ৷৷4.49.9৷৷

வாநரஃ monkey, ராஜா king, ஸுக்ரீவஃ Sugriva, கோபநஃ an angry one, தீக்ஷ்ணதண்டஷ்ச severe punishment, தஸ்ய his, மஹாத்மநஃ of the great self, ராமஸ்ய ச of Rama also, ஸததம் ever, பேதவ்யம் we have to fear.

‘Sugriva, the monkey king, is wrathful and awards severe punishment. We should ever bear in mind the (purpose of the) great self, Rama.
ஹிதார்தமேததுக்தஂ வஃ க்ரியதாஂ யதி ரோசதே.

உச்யதாஂ வா க்ஷமஂ யந்நஸ்ஸர்வேஷாமேவ வாநராஃ৷৷4.49.10৷৷

வாநராஃ O monkey!s, வஃ ஹிதார்தம் for your benefit, ஏதத் all this, உக்தம் said, ரோசதே யதி if it
pleases you, க்ரியதாம் it may be done, யத் whatever, ஸர்வேஷாமேவ for all of you, க்ஷமம் right, நஃ for us, உச்யதாம் you may tell.

‘I have said all this for your good. You may carry it out, if it pleases you. Speak freely if there is any other course left for all of us, O monkeys!’
அங்கதஸ்ய வசஷ்ஷ்ருத்வா வசநஂ கந்தமாதநஃ.

உவாசாவ்யக்தயா வாசா பிபாஸாஷ்ரமகிந்நயா৷৷4.49.11৷৷

அங்கதஸ்ய Angada’s, வசஃ words, ஷ்ருத்வா having heard, கந்தமாதநஃ Gandhamadana, பிபாஸாஷ்ரமகிந்நயா worn out by thirst and exhaustion, அவ்யக்தயா feebly, வாசா with language, வசநம் these words, உவாச expressed.

Having heard Angada, Gandhamadana worn out by thirst and exhaustion, replied in a feeble tone:
ஸதரிஷஂ கலு வோ வாக்யமங்கதோ யதுவாச ஹ.

ஹிதஂ சைவாநுகூலஂ ச க்ரியதாமஸ்ய பாஷிதம்৷৷4.49.12৷৷

அங்கதஃ Angada, யத் வாக்யம் those words, உவாச ஹ expressed, வஃ for us, ஸதரிஷஂ கலு appropriate too, ஹிதஂ சைவ good also, அநுகூலஂ ச even favourable, அஸ்ய his, பாஷிதம் utterance, க்ரியதாம் carry out.

‘What Angada says is appropriate, beneficial and also favourable. Carry out his command.
புநர்மார்காமஹை ஷைலாந்கந்தராஂஷ்ச தரீஸ்ததா.

காநநாநி ச ஷூந்யாநி கிரிப்ரஸ்ரவணாநி ச৷৷4.49.13৷৷

புநஃ once again, ஷைலாந் mountains, கந்தராஂஷ்ச valleys also, ததா similarly, தரீஃ caverns, ஷூந்யாநி desolate places, காநநாநி ச and forests, கிரிப்ரஸ்ரவணாநி ச mountain streams, மார்காமஹை we will explore again.

‘Once again let us explore the mountains, caverns, forests, desolate places and mountain streams.
யதோத்திஷ்டாநி ஸர்வாணி ஸுக்ரீவேண மஹாத்மநா.

விசிந்வந்து வநஂ ஸர்வே கிரிதுர்காணி ஸர்வஷஃ৷৷4.49.14৷৷

ஸர்வே all of you, ஸர்வஷஃ everywhere, மஹாத்மநா by great self, ஸுக்ரீவேண by Sugriva, யதோத்திஷ்டாநி as pointed out, ஸர்வாணி all places, கிரிதுர்காணி mountains, விசிந்வந்து search, வநம் forest.

ததஸ்ஸமுத்தாய புநர்வாநராஸ்தே மஹாபலாஃ.

விந்த்யகாநநஸங்கீர்ணாஂ விசேருர்தக்ஷிணாஂ திஷம்৷৷4.49.15৷৷

ததஃ then, மஹாபலாஃ mighty, தே வாநராஃ those monkeys, புநஃ again, ஸமுத்தாய after getting up, விந்த்யகாநநஸங்கீர்ணாம் filled with forests surrounding the ranges of Vindhya, தக்ஷிணாஂ திஷம் in the southern side, விசேருஃ started exploring.

Once again the monkeys rose up and started exploring the mountain ranges of Vindhya and the forests surrounding the southern side.
தே ஷாரதாப்ரப்ரதிமஂ ஷ்ரீமத்ரஜதபர்வதம்.

ஷரிங்கவந்தஂ தரீமந்தமதிருஹ்ய ச வாநராஃ৷৷4.49.16৷৷

தத்ர லோத்ரவநஂ ரம்யஂ ஸப்தபர்ணவநாநி ச.

வ்யசிந்வஂஸ்தே ஹரிவராஸ்ஸீதா தர்ஷநகாங்க்ஷிணஃ৷৷4.49.17৷৷

ஸீதாதர்ஷநகாங்க்ஷிண: eager to see Sita, ஹரிவராஃ best of monkeys, தே வாநராஃ those monkeys, ஷாரதாப்ரப்ரதிமம் resembling the autumn clouds, ஷ்ரீமத் rich, ஷரிங்கவந்தம் endowed with peaks,
தரீமந்தம் with caverns, ரஜதபர்வதம் silver mountain, அதிருஹ்ய having ascended, தத்ர there, ரம்யம் enchanting, லோத்ரவநம் Lodhra grove, ஸப்தபர்ணவநாநி ச and gardens of seven leaves, வ்யசிந்வஂஸ்தே they looked out.

Eager to find Sita, the best of monkeys climbed the silver mountain rich with peaks and caverns resembling the autumnal clouds. And looked out into the Lodhra grove and the garden of seven leaves (banara plantations).
தஸ்யாக்ரமதிரூடாஸ்தே ஷ்ராந்தா விபுலவிக்ரமாஃ.

ந பஷ்யந்தி ஸ்ம வைதேஹீஂ ராமஸ்ய மஹிஷீஂ ப்ரியாம்৷৷4.49.18৷৷

தஸ்ய its, அக்ரம் peak, அதிரூடாஃ they climbed, விபுலவிக்ரமாஃ very brave ones, தே they, ஷ்ராந்தாஃ exhausted, ராமஸ்ய Rama’s, ப்ரியாஂ மஹிஷீம் dear queen, வைதேஹீம் Vaidehi, ந பஷ்யந்தி ஸ்ம did not find.

Even after scaling up the peak, the exhausted, heroic monkeys could not find Vaidehi, the dear queen of Rama.
தே து தரிஷ்டிகதஂ கரித்வா தஂ ஷைலஂ பஹுகந்தரம்.

அவாரோஹந்த ஹரயோ வீக்ஷமாணாஸ்ஸமந்ததஃ৷৷4.49.19৷৷

தே ஹரயஃ those monkeys, தரிஷ்டிகதம் having seen all over, பஹுகந்தரம் having many caves, தஂ ஷைலம் that mountain, கரித்வா after doing so, ஸமந்ததஃ everywhere, வீக்ஷமாணாஃ while looking at, அவாரோஹந்த descended.

Having looked all over the mountain and many caverns, those monkeys got down from the mountain.
அவருஹ்ய ததோ பூமிஂ ஷ்ராந்தா விகதசேதஸஃ.

ஸ்தித்வா முஹூர்தஂ தத்ராத வரிக்ஷமூலமுபாஷ்ரிதாஃ৷৷4.49.20৷৷

ததஃ then, பூமிம் ground, அவருஹ்ய descending down, ஷ்ராந்தாஃ tired, விகதசேதஸஃ dejected at
heart, தத்ர there, முஹூர்தம் for a moment, ஸ்தித்வா having stood, அத and then, வரிக்ஷமூலம் under a tree, உபாஷ்ரிதாஃ lay down.

Descending to the foothills, the exhausted monkeys became quiet. Fatigued and disheartened, they assembled under a tree, stood for a moment and then lay down.
தே முஹூர்தஂ ஸமாஷ்வஸ்தாஃ கிஞ்சித்பக்நபரிஷ்ரமாஃ.

புநரேவோத்யதாஃ கரித்ஸ்நாஂ மார்கிதுஂ தக்ஷிணாஂ திஷம்৷৷4.49.21৷৷

தே they, முஹூர்தம் for a while, ஸமாஷ்வஸ்தாஃ took rest, கிஞ்சித் a little, பக்நபரிஷ்ரமாஃ frustrated, புநரேவ once again, கரித்ஸ்நாம் entire, தக்ஷிணாஂ திஷம் southern side, மார்கிதும் to search, உத்யதாஃ decided.

Resting for a while, the frustrated monkeys resumed their search throughout the southern direction.
ஹநுமத்ப்ரமுகாஸ்தே து ப்ரஸ்திதாஃ ப்லவகர்ஷபாஃ.

விந்த்யமேவாதிதஸ்தாவத்விசேருஸ்தே ஸமந்ததஃ৷৷4.49.22৷৷

ஹநுமத்ப்ரமுகாஃ Hanuman being the prominent one of the group, ப்லவகர்ஷபாஃ bulls among the vanaras, ப்ரஸ்திதாஃ started search, ஆதிதஃ from the beginning, தாவத் all over, விந்த்யமேவ Vindhya range itself, ஸமந்ததஃ everywhere, விசேருஃ roamed.

The bulls among vanaras and Hanuman, the chief of the group again started exploring everywhere in the Vindhya range starting from the beginning.

——————-

இத்யார்ஷே ஷ்ரீமத்ராமாயணே வால்மீகீய ஆதிகாவ்யே கிஷ்கிந்தாகாண்டே ஏகோநபஞ்சாஷஸ்ஸர்கஃ৷৷

————————————————————————————————————-

ஸ்ரீ கோவில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ வால்மீகி பகவான் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ பரத லஷ்மண சத்ருக்ந ஸீதா பிராட்டி ஸமேத சக்ரவர்த்தி திருமகன் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்-

ஸ்ரீ வால்மீகீய ஆதிகாவ்யே -ஸ்ரீ கிஷ்கிந்தா காண்டம் – –4.33–

[Lakshmana enters Sugriva’s palace — Sugriva requests Tara to pacify Lakshmana.]

அத ப்ரதிஸமாதிஷ்டோ லக்ஷ்மணஃ பரவீரஹா.

ப்ரவிவேஷ குஹாஂ கோராஂ கிஷ்கிந்தாஂ ராமஷாஸநாத்৷৷4.33.1৷৷

அத and then, ப்ரதிஸமாதிஷ்டஃ having been called in, பரவீரஹா slayer of enemies, லக்ஷ்மணஃ Lakshmana, ராமஷாஸநாத் as per Rama’s command, கோராம் frightful in appearance, குஹாம் cave, கிஷ்கிந்தாம் Kishkinda, ப்ரவிவேஷ entered.

Instructed by Rama, and having been permitted, Lakshmana, the slayer of enemies entered the frightful cave of Kishkinda.
த்வாரஸ்தா ஹரயஸ்தத்ர மஹாகாயா மஹாபலாஃ.

பபூவுர்லக்ஷ்மணஂ தரிஷ்ட்வா ஸர்வே ப்ராஞ்ஜலய ஸ்திதாஃ৷৷4.33.2৷৷

தத்ர there, த்வாரஸ்தாஃ gate-keepers, மஹாகாயாஃ of huge body, மஹாபலாஃ mighty, ஹரயஃ monkeys, ஸர்வே all, லக்ஷ்மணம் at Lakshmana, தரிஷ்ட்வா seeing, ப்ராஞ்ஜலயஃ greeted with folded palms, ஸ்திதாஃ stood, பபூவுஃ became.

Seeing Lakshmana, the huge and mighty monkey gate-keepers stood at the entrance and greeted him with folded hands.
நிஷ்வஸந்தஂ து தஂ தரிஷ்ட்வா க்ருத்தஂ தஷரதாத்மஜம்.

பபூவுர்ஹரயஸ்த்ரஸ்தா ந சைநஂ பர்யவாரயந்৷৷4.33.3৷৷

ஹரயஃ monkeys, நிஷ்ஷ்வஸந்தம் sighing deeply, க்ருத்தம் angry, தஷரதாத்மஜம் son of Dasaratha, தரிஷ்ட்வா on seeing, த்ரஸ்தாஃ feared, பபூவுஃ became, ஏநம் him, பர்யவாரயந் not surround him.

The monkeys kept away out of fear to see the son of Dasaratha, who was angry and
sighing deeply.
ஸ தாஂ ரத்நமயீஂ ஷ்ரீமாந்திவ்யாஂ புஷ்பிதகாநநாம்.

ரம்யாஂ ரத்நஸமாகீர்ணாஂ ததர்ஷ மஹதீஂ குஹாம்৷৷4.33.4৷৷

ஷ்ரீமாந் a bestower of fortune, ஸஃ he, ரத்நமயீம் inlaid with gems, திவ்யாம் wonderful, புஷ்பிதகாநநாம் with forest full of flowers, ரம்யாம் delighting, ரத்நஸமாகீர்ணாம் full of precious stones and gems, தாம் such, மஹதீம் mammoth, குஹாம் cave, ததர்ஷ saw.

Lakshmana, the bestower of fortune, saw the mammoth cave inlaid with gems and precious stones and forests full of delightful flowers.
ஹர்ம்யப்ராஸாதஸம்பாதாஂ நாநாபண்யோபஷோபிதாம்.

ஸர்வகாமபலைர்வரிக்ஷைஃ புஷ்பிதைருபஷோபிதாம்৷৷4.33.5৷৷

ஹர்ம்யப்ராஸாதஸம்பாதாம் thronged with elevated mansions and palaces, நாநாபண்யோபஷோபிதாம் illumined with jewels, ஸர்வகாமபலைஃ which satisfied every one’s wish, புஷ்பிதைஃ flowers in bloom, வரிக்ஷைஃ by trees, உபஷோபிதாம் splendid.

The palace was thronged with elevated mansions and illumined with jewels of all kinds. The trees were in bloom and the fruits satisfied every one’s wish.It was splendid.
தேவகந்தர்வபுத்ரைஷ்ச வாநரைஃ காமரூபிபிஃ.

திவ்யமால்யாம்பரதரை ஷ்ஷோபிதாஂ ப்ரியதர்ஷநைஃ৷৷4.33.6৷৷

தேவகந்தர்வபுத்ரைஃ sons born of gods and gandharvas, காமரூபிபிஃ by those who could change their form as they wished, திவ்யமால்யாம்பரதரைஃ wearing beautiful garlands, ப்ரியதர்ஷநைஃ pleasing in appearance, வாநரைஃ by monkeys, உபஷோபிதாம் very delightful.

The inhabitants of Kishkinda being sons of gods and gandharvas, were of beautiful appearance wearing wonderful garlands. They could change their form at their free
will. They were delightful.
சந்தநாகருபத்மாநாஂ கந்தைஸ்ஸுரபிகந்திநாம்.

மைரேயாணாஂ மதூநாஂ ச ஸம்மோதிதமஹாபதாம்৷৷4.33.7৷৷

ஸுரபிகந்திநாம் of fragrant unguents, சந்தநாகருபத்மாநாம் of sandal, agaru and lotus incenses, மதூநாம் of various kinds of honey, கந்தைஃ of fine smell, ஸம்மோதிதமஹாபதாம் royal roads filled with happy people.

The royal roads were filled with fragrant unguents, like sandal, agaru and lotus incenses, fine-smelling honey of several kinds and happy inhabitants.
விந்த்யமேருகிரிப்ரக்யை: ப்ராஸாதைர்நைகபூமிபிஃ.

ததர்ஷ கிரிநத்யஷ்ச விமலாஸ்தத்ர ராகவஃ৷৷4.33.8৷৷

ராகவஃ Lakshmana, தத்ர there, நைகபூமிபி: tall buildings, விந்த்யமேரூகிரிப்ரக்யை: like the Vindhya and Meru mountains, ப்ராஸாதை: buildings, விமலாஃ pure, கிரிநத்யஷ்ச mountain streams, ததர்ஷ saw.

Lakshmana saw tall buildings comparable to Vindhya and Meru mountains and pure water flowing from the mountain streams.
அங்கதஸ்ய கரிஹஂ ரம்யஂ மைந்தஸ்ய த்விவிதஸ்ய ச.

கவயஸ்ய கவாக்ஷஸ்ய கஜஸ்ய ஷரபஸ்ய ச৷৷4.33.9৷৷

வித்யுந்மாலேஷ்ச ஸம்பாதே ஸ்ஸூர்யாக்ஷஸ்ய ஹநூமதஃ.

வீரபாஹோ ஸ்ஸுபாஹோஷ்ச நலஸ்ய ச மஹாத்மநஃ৷৷4.33.10৷৷

குமுதஸ்ய ஸுஷேணஸ்ய தாரஜாம்பவதோஸ்ததா.

ததிவக்த்ரஸ்ய நீலஸ்ய ஸுபாடலஸுநேத்ரயோஃ৷৷4.33.11৷৷

ஏதேஷாஂ கபிமுக்யாநாஂ ராஜமார்கே மஹாத்மநாம்.

ததர்ஷ கரிஹமுக்யாநி மஹாஸாராணி லக்ஷ்மணஃ৷৷4.33.12৷৷

லக்ஷ்மணஃ Lakshmana, அங்கதஸ்ய Angada’s, ரம்யம் beautiful, கரிஹம் home, மைந்தஸ்ய Mainda’s, ச and, கவயஸ்ய Gavaya’s, கவாக்ஷஸ்ய Gavaksha’s, கஜஸ்ய Gaja’s, ஷரபஸ்ய ச and Sarabha’s, வித்யுந்மாலேஷ்ச Vidyunmala’s, ஸம்பாதேஃ Sampati’s, ஸூர்யாக்ஷஸ்ய Suryaksha’s, ஹநூமதஃ Hanuman’s, வீரபாஹோஃ Veerabahu’s, ஸுபாஹோஷ்ச Subhahu’s, மஹாத்மநஃ of the great, நலஸ்ய ச Nala’s, குமுதஸ்ய Kumuda’s, ஸுஷேணஸ்ய Sushena’s, ததா similarly, தாரஜாம்பவதோஃ Tara’s and Jambavan’s, ததிவக்த்ரஸ்ய் of Dadhivaktra’s, நீலஸ்ய Nila’s, ஸுபாடலஸுநேத்ரயோஃ of Supaatala and Sunetra, ஏதேஷாம் of all of them, மஹாத்மநாம் great ones, கபிமுக்யாநாம் monkey chiefs, மஹாஸாராணி prosperous, த்விவிதஸ்ய Dwivida’s, கரிஹமுக்யாநி important homes, ராஜமார்கே on the royal road, ததர்ஷ saw.

On the royal road, Lakshmna saw beautiful homes of monkey-chiefs- Angada, Mainda, Dwivida, Gavaya, Gavaksha, Gaja, Sarabha, Vidyunmalin, Sampati, Suryaksha, Hanuman, Veerabahu, Subahu, the great Nala, Kumuda and Sushena. Similarly he saw the homes of Tara and Jambavan, Dadhivaktra, Nila, Supatala and Sunetra. (Tara mentioned here is a male monkey.)
பாண்டுராப்ரப்ரகாஷாநி திவ்யமால்யயுதாநி ச.

ப்ரபூததநதாந்யாநி ஸ்த்ரீரத்நை ஷ்ஷோபிதாநி ச৷৷4.33.13৷৷

பாண்டுராப்ரப்ரகாஷாநி shining like white clouds, திவ்யமால்யயுதாநி ச with wonderful garlands hanging, ப்ரபூததநதாந்யாநி filled with abundant wealth and grain, ஸ்த்ரீரத்நைஃ with best of women, ஷோபிதாநி ச shining bright.

These homes were shining like white clouds, with wonderful garlands hung on, filled with abundance of wealth, grains and best of females.
பாண்டுரேண து ஸாலேந பரிக்ஷிப்தஂ துராஸதம்.

வாநரேந்த்ரகரிஹஂ ரம்யஂ மஹேந்த்ரஸதநோபமம்৷৷4.33.14৷৷

ஷுக்லைஃ ப்ராஸாதஷிகரைஃ கைலாஸஷிகரோபமைஃ.

ஸர்வகாமபலைர்வரிக்ஷைஃ புஷ்பிதைருபஷோபிதம்৷৷4.33.15৷৷

மஹேந்த்ரதத்தைஷ்ஷ்ரீமத்பிர்நீலஜீமூதஸந்நிபைஃ.

திவ்யபுஷ்பபலைர்வரிக்ஷைஷீதச்சாயைர்மநோரமைஃ৷৷4.33.16৷৷

ஹரிபிஸ்ஸஂவரிதத்வாரஂ பலிபிஷ்ஷஸ்த்ரபாணிபிஃ.

திவ்யமால்யாவரிதஂ ஷுப்ரஂ தப்தகாஞ்சநதோரணம்৷৷4.33.17৷৷

ஸுக்ரீவஸ்ய கரிஹஂ ரம்யஂ ப்ரவிவேஷ மஹாபலஃ.

அவார்யமாணஸ்ஸௌமித்ரிர்மஹாப்ரமிவ பாஸ்கரஃ৷৷4.33.18৷৷

பாண்டுரேண pale white, ஸாலேந with a rampart, பரிக்ஷிப்தம் encircling, துராஸதம் unapproachable, மஹேந்த்ரஸதநோபமம் like the abode of Indra, ரம்யம் enchanting, வாநரேந்த்ரகரிஹம் home of the king of monkeys, ஷுக்லைஃ white, கைலாஸஷிகரோபமைஃ like peaks of Kailasa mountain, ப்ராஸாதஷிகரைஃ with the tops of mansions, ஸர்வகாமபலைஃ with all kinds of fruits to suit the desires, புஷ்பிதைஃ in bloom, வரிக்ஷைஃ trees, உபஷோபிதம் magnificent, மஹேந்த்ரதத்தைஃ gifted by Mahendra, ஷ்ரீமத்பி: illustrious, நீலஜீமூதஸந்நிபைஃ like dark clouds, திவ்யபுஷ்பபலைஃ with wonderful flowers and fruits, ஷீதச்சாயைஃ with those giving cool shade, மநோரமைஃ with most delightful, வரிக்ஷைஃ trees, பலிபிஃ strong ones, ஷஸ்த்ரபாணிபிஃ holding weapons in hands, ஹரிபிஃ monkeys, ஸஂவரிதத்வாரம் the entrance door surrounded by, திவ்யமால்யாவரிதம் decorated with wonderful garlands, ஷுப்ரம் white, தப்தகாஞ்சநதோரணம் decorated with polished golden flowers strung together, ரம்யம் enchanting, ஸுக்ரீவஸ்ய Sugriva’s, கரிஹம் abode, மஹாபலஃpowerful, ஸௌமித்ரி Saumitri, பாஸ்கரஃ Sun, மஹாப்ரமிவ like a huge cloud, அவார்யமாணஃ not obstructed by, ப்ரவிவேஷ entered.

The abode of Sugriva was encircled by a white rampart and unapproachable.It was enchanting like the abode of Indra. The mansion tops were like the white peaks of Kailas mountain filled with blossoming trees which could yield all kinds of fruits to suit one’s taste. The trees were huge like dark clouds, cool and shady with wonderful flowers in full bloom, the riches gifted by Indra, were delightful. The entrance was guarded by mighty monkeys holding weapons in hand. It had a golden archway at the entrance decorated with wonderful garlands and strings of golden flowers. Saumitri of great prowess entered the rich abode of Sugriva just as the Sun enters huge clouds unobstructed.
ஸ ஸப்த கக்ஷ்யா தர்மாத்மா நாநாஜநஸமாகுலாஃ.

ப்ரவிஷ்ய ஸுமஹத்ககுப்தஂ ததர்ஷாந்தஃபுரஂ மஹத்৷৷4.33.19৷৷

ஹைமராஜதபர்யங்கைர்பஹுபிஷ்ச வராஸநைஃ.

மஹார்ஹாஸ்தரணோபேதைஸ்தத்ர தத்ரோபஷோபிதம்৷৷4.33.20৷৷

தர்மாத்மா righteous man, ஸஃ Lakshmana, நாநாஜநஸமாகுலா: with all kinds of people assembled, ஸப்த seven, கக்ஷ்யாஃ enclosures, ப்ரவிஷ்ய having entered through, ஸுமஹத் huge, குப்தம் protected, மஹத் great, ஹைமராஜதபர்யங்கை: with cots made of bright gold and silver, மஹார்ஹாஸ்தரணோபேதைஃ with best of cushions, பஹுபி: with costly, வராஸநைஷ்ச best of seats, தத்ர தத்ர here and there, ஸமாவரிதம் covered, அந்தஃபுரம் harem, ததர்ஷ saw.

Righteous Lakshmana crossed the seven enclosures filled with different kinds of people and saw a great harem full of several bright gold and silver cots, excellent seats here and there with best of cushions spread.
ப்ரவிஷந்நேவ ஸததஂ ஷுஷ்ராவ மதுரஸ்வரம்.

தந்த்ரீகீதஸமாகீர்ணஂ ஸமகீதபதாக்ஷரம்৷৷4.33.21৷৷

ப்ரவிஷந்நேவ as he entered, தந்த்ரீகீதஸமாகீர்ணம் sounds of melodiously tuned string instruments, ஸமகீதபதாக்ஷரம் with songs worded to metre in different kinds of tune, ஸததம் always, மதுரஸ்வரம் sweet voices, ஷுஷ்ராவ heard.

As he entered, he heard melodious sounds of string instruments and music worded to metre with different kinds of tunes.
பஹ்வீஷ்ச விவிதாகாரா ரூபயௌவநகர்விதாஃ.

ஸ்த்ரியஸ்ஸுக்ரீவபவநே ததர்ஷ ஸுமஹாபலஃ৷৷4.33.22৷৷

மஹாபலஃ powerful man, ஸஃ he, ஸுக்ரீவபவநே in Sugriva’s palace, விவிதாகாராஃ of different forms,
ரூபயௌவநகர்விதாஃ proud of their youth and beauty, பஹ்வீஃ many, ஸ்த்ரியஃ women, ததர்ஷ saw, ச and.

Powerful Lakshmana saw many females of different forms proud of their youth and charm at the palace of Sugriva.
தரிஷ்ட்வாபிஜநஸம்பந்நாஷ்சித்ரமால்யகரிதஸ்ரஜஃ.

பலமால்யகரிதவ்யக்ரா பூஷணோத்தமபூஷிதாஃ৷৷4.33.23৷৷

நாதரிப்தாந்நாபி சாவ்யக்ராந்நாநுதாத்தபரிச்சதாந்.

ஸுக்ரீவாநுசராஂஷ்சாபி லக்ஷயாமாஸ லக்ஷ்மணஃ৷৷4.33.24৷৷

லக்ஷ்மணஃ Lakshmana, அபிஜநஸம்பந்நாஃ born of a good race, சித்ரமால்யகரிதஸ்ரஜஃ decorated with colourful garlands, பலமால்யகரிதவ்யக்ராஃ engaged in making garlands and arranging fruits, பூஷணோத்தமபூஷிதாஃ wearing choice ornaments, தரிஷ்ட்வா seeing, நாதரிப்தாந் not contented, நாபி சா வ்யக்ராந் who were not busy, நாநுதாத்தபரிச்சதாந் who were not gentle, ஸுக்ரீவாநுசராஂஷ்சாபி attendants of Sugriva, லக்ஷயாமாஸ he saw.

Lakshmana saw women with a good lineage adorned with colourful flower garlands and choicest ornaments engaged in making garlands and arranging fruits. He also saw at Sugriva’s palace attendants, gentle, well-dressed, contented and not too busy.
கூஜிதஂ நூபுராணாஂ ச காஞ்சீநாஂ நிநதஂ ததா.

ஸந்நிஷம்ய தத ஷ்ரீமாந்ஸௌமித்ரிர்லஜ்ஜிதோபவத்৷৷4.33.25৷৷

ததஃ then, ஷ்ரீமாந் illustrious, ஸௌமித்ரிஃ Saumithri, நூபுராணாம் of anklets, கூஜிதம் tinkling, ததா like-wise, காஞ்சீநாம் of bells on the girdles of women, நிநதம் jingling sound, நிஷம்ய on hearing, லஜ்ஜிதஃ abashed, அபவத் felt.

Illustrious Lakshmana felt abashed on hearing the jingling of girdle bells and tinkling of the women’s anklets.
ரோஷவேகப்ரகுபிதஷஷ்ருத்வா சாபரணஸ்வநம்.

சகார ஜ்யாஸ்வநஂ வீரோ திஷஷ்ஷப்தேந பூரயந்৷৷4.33.26৷৷

வீரஃ hero, ஆபரணஸ்வநம் sounds of ornaments, ஷ்ருத்வா on hearing, ரோஷவேகப்ரகுபிதஃ lost temper quickly, திஷஃ quarters, ஷப்தேந by the sound, பூரயந் while filling, ஜ்யாஸ்வநம் twang of bow-string, சகார produced.

On hearing the sounds of ornaments (of females), heroic Lakshmana lost his temper quickly. He pulled his bow-string forcefully in wrath producing frightening sound filling all quarters.
சாரித்ரேண மஹாபாஹுரபகரிஷ்ட ஸ்ஸலக்ஷ்மணஃ.

தஸ்தாவேகாந்தமாஷ்ரித்ய ராமகோபஸமந்விதஃ৷৷4.33.27৷৷

ராமகோபஸமந்விதஃ overtaken by Rama’s anger, மஹாபாஹுஃ long-armed hero, ஸஃ லக்ஷ்மணஃ that Lakshmana, சாரித்ரேண as per tradition, அபகரிஷ்டஃ moved away, ஏகாந்தம் lonely place, ஆஷ்ரித்ய went, தஸ்தௌ stood.

Aware of the anger of Rama (who likes it not), the long-armed Lakshmana moved away from the spot (abstained from entering private apartments) as per tradition, receded to a lonely place and stood.
தேந சாபஸ்வநேநாத ஸுக்ரீவஃ ப்லவகாதிபஃ.

விஜ்ஞாயாகமநஂ த்ரஸ்த ஸ்ஸஞ்சசால வராஸநாத்৷৷4.33.28৷৷

அத then, ப்லவகாதிபஃ lord of monkeys, ஸஃ ஸுக்ரீவஃ that Sugriva, தேந by that, சாபஸ்வநேந sound of the bow, ஆகமநம் arrival, விஜ்ஞாய sensing, த்ரஸ்தஃ feared, வராஸநாத் from the throne, ஸஞ்சசால alighted at once.

Then, sensing the arrival of Lakshmana, by the sound of his bow string, Sugriva the lord of vanaras, alighted at once from the throne.
அங்கதேந யதா மஹ்யஂ புரஸ்தாத்ப்ரதிவேதிதம்.

ஸுவ்யக்தமேஷ ஸம்ப்ராப்த ஸ்ஸௌமித்ரிர்ப்ராதரிவத்ஸலஃ৷৷4.33.29৷৷

புரஸ்தாத் earlier, அங்கதேந by Angada, மஹ்யம் to me, யதா as, ப்ரதிவேதிதம் announced, ப்ராதரிவத்ஸலஃ loving brother, ஏஷஃ this, ஸௌமித்ரிஃ Saumitri, ஸம்ப்ராப்தஃ has come, ஸுவ்யக்தம் it is true.

‘Truly Saumitri, the loving brother of Rama has arrived as announced by Angada earlier’.
அங்கதேந ஸமாக்யாதஂ ஜ்யாஸ்வநேந ச வாநரஃ.

புபுதே லக்ஷ்மணஂ ப்ராப்தஂ முகஂ சாஸ்யவ்யஷுஷ்யத৷৷4.33.30৷৷

அங்கதேந by Angada, ஜ்யாஸ்வநேந ச by the twang, ஸமாக்யாதஃ proclaimed by, வாநரஃ monkeys, லக்ஷ்மணம் Lakshmana, ப்ராப்தம் who arrived, புபுதே knew, அஸ்ய his, முகஂ ச the mouth, அஷுஷ்யத parched.

As proclaimed by Angada and also from the sound of the twang, Sugriva knew about the arrival of Lakshmana. His mouth parched (with fear).
ததஸ்தாராஂ ஹரிஷ்ரேஷ்டஸ்ஸுக்ரீவஃ ப்ரியதர்ஷநாம்.

உவாச ஹிதமவ்யக்ரஸ்த்ராஸ ஸம்ப்ராந்தமாநஸஃ৷৷4.33.31৷৷

ததஃ then, த்ராஸ ஸம்ப்ராந்தமாநஸஃ awe-struck mind, ஹரிஷ்ரேஷ்டஃ the best of vanaras, ஸுக்ரீவஃ Sugriva, ப்ரியதர்ஷநாம் pleasing to see, தாராம் Tara, ஹிதம் good words, அவ்யக்ரம்: clearly, உவாச said.

Then Sugriva, the best of monkeys got agitated at heart out of fear. He saw the pleasing Tara and said to her these good words clearly:
கிந்நு தத்காரணஂ ஸுப்ரு! ப்ரகரித்யா மரிதுமாநஸஃ.

ஸரோஷ இவ ஸம்ப்ராப்தோ யேநாயஂ ராகவாநுஜஃ৷৷4.33.32৷৷

ஸுப்ரு! O lady with beautiful eyebrows, ப்ரகரித்யா by nature, மரிதுமாநஸஃ soft-hearted, அயம் this person, ராகவாநுஜஃ Rama’s younger brother, யேந since, ஸரோஷ இவ as though angry, ஸம்ப்ராப்தஃ has come, தத்காரணம் its cause, கிஂ நு what is it?

‘O Tara with beautiful eyebrows! this younger brother of Rama is normally soft-hearted. But today he arrived here angry. What could be the reason?
கிஂ பஷ்யஸி குமாரஸ்ய ரோஷஸ்தாநமநிந்திதே.

ந கல்வகாரணே கோபமாஹரேந்நரஸத்தமஃ৷৷4.33.33৷৷

அநிந்திதே O blemshless lady, குமாரஸ்ய of the prince, ரோஷஸ்தாநம் cause for being angry, கிம் what? பஷ்யஸி do you see, நரஸத்தமஃ great man, அகாரணே without reason, கோபம் anger, ந ஆஹரேத் கலு will not display anger.

‘O blemishless Tara ! What is the cause of young Lakshmana’s anger? Great men do not display anger without reason.
யதஸ்ய கரிதமஸ்மாபிர்புத்யஸே கிஞ்சிதப்ரியம்.

ததபுத்த்யா ஸம்ப்ரதார்யாஷு க்ஷிப்ரமர்ஹஸி பாஷிதும்৷৷4.33.34৷৷

அஸ்மாபிஃ by us, அஸ்ய at him, கிஞ்சித் if any, அப்ரியம் displeasing, கரிதம் done, புத்யஸே யத் if you that way, தத் that, ஆஷு quickly, புத்த்யா with your intellect, ஸம்ப்ரதார்ய considering, க்ஷிப்ரம immediately, அர்ஹஸி you ought to, அபிபாஷிதும் to speak.

‘If anything displeasing has been done by us, you should know and tell me quickly. You ought to speak to him at once.
அதவா ஸ்வயமேவைநஂ த்ரஷ்டுமர்ஹஸி பாமிநி!.

வசநை ஸ்ஸாந்த்வயுக்தைஷ்ச ப்ரஸாதயிதுமர்ஹஸி৷৷4.33.35৷৷

அதவா or else, பாமிநி lovely lady, ஏநம் to him, ஸ்வயமேவ yourself personally, த்ரஷ்டும் to see, அர்ஹஸி you will, ஸாந்த்வயுக்தைஃ with soothing words, வசநைஃ by your words, ப்ரஸாதயிதும் to please
him, அர்ஹஸி you will.

‘O lovely lady! or else, you should see him personally and propitiate him with your soothing words.
த்வத்தர்ஷந விஷுத்தாத்மா ந ஸ கோபஂ கரிஷ்யதி.

ந ஹி ஸ்த்ரீஷு மஹாத்மாநஃ க்வசித்குர்வந்தி தாருணம்৷৷4.33.36৷৷

விஷுத்தாத்மா he is cleansed by you, ஸஃ he, த்வத்தர்ஷந by seeing you, கோபம் anger, ந கரிஷ்யதி will not be, மஹாத்மாநஃ great men, க்வசித் at any time, ஸ்த்ரீஷு at women, தாருணம் terrific acts, ந குர்வந்தி ஹி will not be.

‘Lakshmana will be clear of all doubts on seeing you and will not be angry. Great men are not harsh to women.
த்வயா ஸாந்த்வைருபக்ராந்தஂ ப்ரஸந்நேந்த்ரியமாநஸம்.

ததஃ கமலபத்ராக்ஷஂ த்ரக்ஷ்யாம்யஹமரிந்தமம்৷৷4.33.37৷৷

ஸாந்த்வை: with pleasing words, த்வயா your, உபக்ராந்தம் commencing your talk, ப்ரஸந்நேந்த்ரியமாநஸம் having made him happy at heart, கமலபத்ராக்ஷம் lotus-petal eye, அரிந்தமம் a crusher of enemies, அஹம் I, ததஃ then, த்ரக்ஷ்யாமி I shall see him.

‘Start talking to him with pleasing words and make him happy. Then I shall see Lakshmana with eyes like lotus-petals, a subduer of enemies’.
ஸா ப்ரஸ்கலந்தீ மதவிஹ்வலாக்ஷீ

ப்ரலம்பகாஞ்சீகுண ஹேமஸூத்ரா.

ஸலக்ஷணா லக்ஷ்மணஸந்நிதாநஂ

ஜகாம தாரா நமிதாங்கயஷ்டிஃ৷৷4.33.38৷৷

மதவிஹ்வலாக்ஷீ an intoxicated woman with drunkeneyes, ப்ரலம்பகாஞ்சீகுணஹேமஸூத்ரா with long gold string of the girdle hanging, ஸலக்ஷணா bashful of her appearance, நமிதாங்கயஷ்டிஃ her body bent bow, ஸா தாரா that Tara, ப்ரஸ்கலந்தீ a faltering woman, லக்ஷ்மணஸந்நிதாநம் to the presence of Lakshmna, ஜகாம went.

Tara, whose eyes were drowsy with drink, whose long gold string of the girdle was hanging loose appeared before Lakshmana with faltering steps and bent low, bashful of her appearance. (It suggests a state of exhaustion after sexual pleasures).
ஸ தாஂ ஸமீக்ஷ்யைவ ஹரீஷபந்தீஂ

தஸ்தாவுதாஸீநதயா மஹாத்மா.

அவாங்முகோபூந்மநுஜேந்த்ரபுத்ரஃ

ஸ்த்ரீஸந்நிகர்ஷாத்விநிவரித்தகோபஃ৷৷4.33.39৷৷

மஹாத்மா great man, ஸஃ he, மநுஜேந்த்ரபுத்ரஃ son of lord among men, ஹரீஷபத்நீம் monkey king’s wife, தாம் her, ஸமீக்ஷ்யைவ observing, ஏவ by that, உதாஸீநதயா without any reaction, தஸ்தௌ waited, ஸ்த்ரீஸந்நிகர்ஷாத் due to the presence of female sex close to him, விநிவரித்தகோபஃ his anger controlled, அவாங்முகஃ turned his face against her, அபூத் remained.

Since prince Lakshmana is a great man, he stood with his face down and showing no reaction, controlled his anger due to the presence of a female standing close by.
ஸா பாநயோகாத்விநிவரித்தலஜ்ஜா

தரிஷ்டிப்ரஸாதாச்ச நரேந்த்ரஸூநோஃ.

உவாச தாரா ப்ரணயப்ரகல்பஂ

வாக்யஂ மஹார்தஂ பரிஸாந்த்வபூர்வம்৷৷4.33.40৷৷

பாநயோகாத் in a drunken state, நரேந்த்ரஸூநோஃ of the prince, தரிஷ்டிப்ரஸாதாச்ச by the favour of paying, விநிவரித்தலஜ்ஜா shedding bashfulness, ஸா தாரா that Tara, மஹார்தம் good words, பரிஸாந்த்வபூர்வம் in a pleasing way, ப்ரணயப்ரகல்பம் with friendly eloquence, வாக்யம் words, உவாச said.

Setting aside her shyness for being in a drunken state, and observing Lakshmana’s favourable disposition, she spoke meaningful words in a pleasing manner with friendly eloquence:
கிஂ கோபமூலஂ மநுஜேந்த்ரபுத்ர

கஸ்தே ந ஸந்திஷ்டதி வாங்நிதேஷே.

க ஷ்ஷுஷ்கவரிக்ஷஂ வநமாபதந்தஂ

தவாக்நிமாஸீததி நிர்விஷங்கஃ৷৷4.33.41৷৷

மநுஜேந்த்ரபுத்ர O son of lord among men, கோபமூலம் cause of anger, கிம் what, தே to you, வாங்நிதேஷே your word of command, கஃ who, ந ஸந்திஷ்டதி has stood by, ஷுஷ்கவரிக்ஷம் dried pieces of wood, வநம் forest, ஆபதந்தம் advancing, தவாக்நிம் forest fire, நிர்விஷங்கஃ without fear, ஆஸீததி rests.

‘O noble prince! what is the cause of your anger? Who has disrespected your command? Who can approach without fear forest fire rushing towards a thicket of dried pieces of wood?’
ஸ தஸ்யா வசநஂ ஷ்ருத்வா ஸாந்த்வபூர்வமஷங்கிதம்.

பூயஃ ப்ரணயதரிஷ்டார்தஂ லக்ஷ்மணோ வாக்யமப்ரவீத்৷৷4.33.42৷৷

ஸஃ லக்ஷ்மணஃ that Lakshmana, ஸாந்த்வபுர்வம் very pleasantly, பூயஃ again, ப்ரணயதரிஷ்டார்தம் said in a friendly way, தஸ்யாஃ வசநம் her words, ஷ்ருத்வா having heard, அஷங்கிதம் without any hesitation, வாக்யம் these words, அப்ரவீத் said.

Having heard Tara’s unhesitant submission spoken in a pleasant and friendly manner, Lakshmana replied:
கிமயஂ காமவரித்தஸ்தே லுப்ததர்மார்தஸங்க்ரஹஃ.

பர்தா பர்தரிஹிதே யுக்தே ந சைநமவபுத்த்யஸே৷৷4.33.43৷৷

பர்தரிஹிதே in the well-being of your husband, யுக்தே engaged, தே your, பர்தா husband, அயம் this, காமவரித்தஃ impulsive, லுப்ததர்மார்தஸங்க்ரஹஃ he lost sight of dharma and artha, கிம் why, ஏநம் him, அவபுத்த்யஸே you are not able to know.

‘O lady, your husband engrossed in sensual pleasures, has lost sight of dharma and artha. Why don’t you understand it in the interest of your husband whose well-wisher you are?
ந சிந்தயதி ராஜ்யார்தஂ நாஸ்மாந் ஷோகபராயணாந்.

ஸாமாத்யபரிஷத்தாரே பாநமேவோபஸேவதே৷৷4.33.44৷৷

தாரே O Tara, ஸாமாத்யபரிஷத் the company of ministers, ஸஃ he, ராஜ்யார்தம் state affairs, ஷோகபராயணாந் stricken by sorrow, அஸ்மாந் seat, ந சிந்தயதி he does not think, பாநமேவ only drinking, உபஸேவதே attending to.

‘O Tara! that we are in grief Sugriva does not realize. He is not attending to state affairs. He is only enjoying drinking in the company of ministers.
ஸ மாஸாஂஷ்சதுரஃ கரித்வா ப்ரமாணஂ ப்லவகேஷ்வரஃ.

வ்யதீதாஂ ஸ்தாந்மதவ்யக்ரோ விஹரந்நாவபுத்யதே৷৷4.33.45৷৷

ஸஃ ப்லவகேஷ்வரஃ king of monkeys, சதுரஃ four, மாஸாந் months, ப்ரமாணம் promised, கரித்வா having made, மதவ்யக்ரஃ addicted to drinks, விஹரந் enjoying, தாந் those, வ்யதீதாந் exceeded time, நாவபுத்யதே he is not realising.

‘The king of monkeys has already spent four months, enjoying drinks. He does not realize that he has flouted his promise.
ந ஹி தர்மார்தஸித்த்யர்தஂ பாநமேவஂ ப்ரஷஸ்யதே.

பாநாதர்தஷ்ச தர்மஷ்ச காமஷ்ச பரிஹீயதே৷৷4.33.46৷৷

தர்மார்தஸித்த்யர்தம் for accomplishment of dharma and artha, ஏவம் that way, பாநம் drinking, ந ப்ரஷஸ்யதே ஹி not admirable, பாநாத் by drinking, அர்தஷ்ச material wealth, காமஷ்ச by desire, தர்மஷ்ச morals, பரிஹீயதே will be destroyed.

‘Drinking this way does not help accomplishment of dharma and artha. It destroys wealth, ambition and righteousness.
தர்மலோபோ மஹாஂஸ்தாவத்கரிதே ஹ்யப்ரதிகுர்வதஃ.

அர்தலோபஷ்ச மித்ரஸ்ய நாஷே குணவதோ மஹாந்৷৷4.33.47৷৷

கரிதே one who does, அப்ரதிகுர்வதஃ by not rendering help in return, மஹாந் great, தர்மலோபஃ ஹி is a violation of dharma, குணவதஃ of a virtuous, மித்ரஸ்ய friend’s, நாஷே loss, மஹாந் great, அர்தலோபஷ்ச loss of wealth, அஂஸ்தாவச will result in destruction.

‘Dharma is violated when we help not one who has helped. Loss of a virtuous friend leads to great loss of wealth. It results in destruction.
மித்ரஂ ஹ்யர்தகுணஷ்ரேஷ்டஂ ஸத்யதர்மபராயணம்.

தத்த்வயஂ து பரித்யக்தஂ ந து தர்மே வ்யவஸ்திதம்৷৷4.33.48৷৷

ஸத்யதர்மபராயணம் abide in truth and righteousness, மித்ரம் friend, அர்தகுணஷ்ரேஷ்டம் who excelled in acquiring artha, தத் த்வயம் both these, பரித்யக்தம் is given up, தர்மே in righteous, ந து வ்யவஸ்திதம் not abiding.

ததேவஂ ப்ரஸ்துதே கார்யே கார்யமஸ்மாபிருத்தரம்.

யத்கார்யஂ கார்யதத்த்வஜ்ஞே! ததுதாஹர்துமர்ஹஸி৷৷4.33.49৷৷

கார்யதத்த்வஜ்ஞே well aware of duty, தத் that, ப்ரஸ்துதே கார்யே in this task, ஏவம் this way, அஸ்மாபிஃ by
us, யத் such, உத்தரஂ in turn, கார்யம் duty, கார்யம் task, த்வம் you, உதாஹர்தும் to explain, அர்ஹஸி should.

‘You have a strong sense of duty. You ought to tell him his duty and what we should do in this situation.
ஸா தஸ்ய தர்மார்தஸமாதியுக்தஂ

நிஷம்ய வாக்யஂ மதுரஸ்வபாவம்.

தாரா கதார்தே மநுஜேந்த்ரகார்யே

விஷ்வாஸயுக்தஂ தமுவாச பூயஃ৷৷4.33.50৷৷

ஸா தாரா that Tara, தஸ்ய his, தர்மார்தஸமாதியுக்தம் a word with proper understanding of dharma and artha, மதுரஸ்வபாவம் good by nature, வாக்யம் words, நிஷம்ய listening to, கதார்தே decisively, மநுஜேந்த்ரகார்யே the endeavour of Rama, the lord of men, விஷ்வாஸயுக்தம் faithfully, தம் him, பூயஃ again, உவாச spoke.

Tara heard the sweet words of Lakshmana which showed his good understanding of dharma and artha. What she said to him in reply reflects her faith in Sugriva’s effort to help Rama’s cause:
ந கோபகாலஃ க்ஷிதிபாலபுத்ர

ந சாதி கோப ஸ்ஸ்வஜநே விதேயஃ.

த்வதர்தகாமஸ்ய ஜநஸ்ய தஸ்ய

ப்ரமாதமப்யர்ஹஸி வீர! ஸோடும்৷৷4.33.51৷৷

க்ஷிதிபாலபுத்ர O prince, கோபகாலஃ to be angry at this time, ந not, ஸ்வஜநே in your own people, கோபஃ anger, ந சாதி விதேயஃ not to indulge, வீர warrior, த்வதர்தகாமஸ்ய of a person desiring to attend to your task, தஸ்ய ஜநஸ்ய of such people, ப்ரமாதமபி even a mistake, ஸோடும் to hear, அர்ஹஸி it is proper.

‘O prince! this is not the time to get angry with your own people. He (Sugriva) is your friend and wishes to do your work. You should bear with him even if he makes a mistake.
கோபஂ கதஂ நாம குணப்ரகரிஷ்டஃ

குமார! குர்யாதபகரிஷ்டஸத்த்வே.

கஸ்த்வத்விதஃ கோபவஷஂ ஹி கச்சே-

த்ஸத்த்வாவருத்தஸ்தபஸஃ ப்ரஸூதிஃ৷৷4.33.52৷৷

குமார! prince, குணப்ரகரிஷ்டஃ one who is richly endowed with virtues, அபகரிஷ்டஸத்த்வே whose strength is averted, கோபம் anger, கதஂ நாம how can, குர்யாத் be entertained, ஸத்த்வாவருத்தஃ pre-eminent in virtues, தபஸஃ of penance, ப்ரஸூதிஃ source, த்வத்விதஃ a man like you, கஃ who, கோபவஷம் under the grip of anger, கச்சேத் he may lead.

‘O prince! how can you, richly endowed with virtues be angry with an inferior person? How can a person like you, pre-eminent in virtues,and a source of great penance fall a victim to anger?
ஜாநாமி ரோஷஂ ஹரிவீரபந்தோ-

ர்ஜாநாமி கார்யஸ்ய ச காலஸங்கம்.

ஜாநாமி கார்யஂ த்வயி யத்கரிதஂ ந

ஸ்தச்சாபி ஜாநாமி யதத்ர கார்யம்৷৷4.33.53৷৷

ஹரிவீரபந்தோஃ friend of warrior Sugriva, ரோஷம் anger, ஜாநாமி I know, கார்யஸ்ய of the work, காலஸங்கம் time limit, த்வயி your, யத் ந கரிதம் whatever is not done, கார்யம் work, ஜாநாமி I know, அத்ர in this regard, யத் whatever, கார்யம் task, தச்சாபி done by you, ஜாநாமி is known to me.

‘I know about the anger of (Rama), the friend of Sugriva. I am aware of the time limit set for his work. I am aware of our omissions in this regard. I also know about the
mission.
தச்சாபி ஜாநாமி யதவிஷஹ்யஂ

பலஂ நரஷ்ரேஷ்ட! ஷரீரஜஸ்ய.

ஜாநாமி யஸ்மிஂஷ்ச ஜநேவபத்தஂ

காமேந ஸுக்ரீவமஸக்தமத்ய৷৷4.33.54৷৷

நரஷ்ரேஷ்ட O best of men, ஷரீரஜஸ்ய of passion born out of body, பலம் strength, யதா as such, அவிஷஹ்யம் irresistible, தச்சாபி and further, ஜாநாமி I know, யஸ்மிந் in whomsoever, ஜநே person, ஸுக்ரீவம் Sugriva, அஸக்தம் not interested, அத்ய now, காமேந out of passion, அவபத்தம் bound to, ஜாநாமி known to me.

‘O Lakshmana! I am aware of the irresistible strength of lust born out of the body. I am aware of Sugriva’s indifference to his duty due to his passion with whomsoever it be.
ந காமதந்த்ரே தவ புத்திரஸ்தி

த்வஂ வை யதா மந்யுவஷஂ ப்ரபந்நஃ.

ந தேஷகாலௌ ஹி ந சார்ததர்மா-

வவேக்ஷதே காமரதிர்மநுஷ்யஃ৷৷4.33.55৷৷

த்வம் you, யதா this way, மந்யுவஷம் under the grip of anger, ப்ரபந்நஃ reached, தவ your, புத்தி:mind, காமதந்த்ரே in matters of carnal pleasure, நாஸ்தி not, காமரதிஃ one who is immersed in sensual pleasures, மநுஷ்யஃ man, தேஷகாலௌ time and place, ந அவேக்ஷதே not see, அர்ததர்மௌ ச artha and dharma, ந not.

‘You are under the grip of anger and your mind is not involved in carnal desire. One who is engaged in sensual pleasures does not reckon time and place, nor does he consider artha and dharma.
தஂ காமவரித்தஂ மம ஸந்நிகரிஷ்டஂ

காமாபியோகாச்ச நிவரித்தலஜ்ஜம்.

க்ஷமஸ்வ தாவத்பரவீரஹந்த-

ஸ்த்வத்ப்ராதரஂ வாநரவஂஷநாதம்৷৷4.33.56৷৷

பரவீரஹந்தஃ slayer of enemy heroes, காமவரித்தம் a person of (unrestrained) passion, மம to me, ஸந்நிகரிஷ்டம் being nearby, காமாபியோகாத் due to involvement in sports of love, நிவரித்தலஜ்ஜம் without a sense of shame, த்வத்ப்ராதரம் your brother like, வாநரவஂஷநாதம் head of vanara family, தம் him, க்ஷமஸ்வ pardon, தாவ so far, so much.

‘O slayer of enemy heroes! pardon Sugriva, the lord of vanara clan, who is to you a brother. He is here indulging in sports of love with me. He has no sense of shame about his passion.
மஹர்ஷயோ தர்மதபோபிகாமாஃ

காமாநுகாமாஃ ப்ரதிபத்தமோஹாஃ.

அயஂ ப்ரகரித்யா சபலஃ கபிஸ்து

கதஂ ந ஸஜ்ஜேத ஸுகேஷு ராஜா৷৷4.33.57৷৷

தர்மதபோபிகாமாஃ committed to dharma and austere practices, மஹர்ஷயஃ sages, காமாநுகாமாஃ passionate, ப்ரதிபத்தமோஹாஃ one who is deluded by sensual gratification, கபிஃ monkey, ப்ரகரித்யா by nature, சபலஃ unsteady, அயஂ ராஜா this king, ஸுகேஷு for pleasure, கதம் how, ந ஸஜ்ஜேத can he not be involved?

‘Even sages committed to piety and austerity are sometimes deluded by sensual gratification. He is a king and a monkey who is fickle by nature. How can he be not tempted by sensual pleasures’?
இத்யேவமுக்த்வா வசநஂ மஹார்தஂ

ஸா வாநரீ லக்ஷ்மணமப்ரமேயம்.

புந ஸ்ஸகேதஂ மதவிஹ்வலஞ்ச

பர்துர்ஹிதஂ வாக்யமிதஂ பபாஷே৷৷4.33.58৷৷

மதவிஹ்வலஞ்ச overcome by drunkenness, ஸா that, வாநரீ female monkey, அப்ரமேயம் unfathomable, லக்ஷ்மணம் Lakshmana, இத்யேவம் in this way, மஹார்தம் very meaningful, வசநம் these words, உக்த்வா spoken, புநஃ again, ஸகேலம் playful, பர்துஃ husband, ஹிதம் good, இதஂ வாக்யம் these words, பபாஷே expressed.

Overcome by drunkenness, Tara once again spoke to Lakshmana of unfathomable prowess, in a meaningful way keeping in view the welfare of her playful and drunken lord:
உத்யோகஸ்து சிராஜ்ஞப்த ஸ்ஸுக்ரீவேண நரோத்தம!.

காமஸ்யாபி விதேயேந தவார்தப்ரதிஸாதநே৷৷4.33.59৷৷

நரோத்தம best of men!, காமஸ்ய by sense pleasures, விதேயேநாபி although overpowered, ஸுக்ரீவேண Sugriva, தவ your, அர்தப்ரதிஸாதநே to accomplish your task, உத்யோகஃ efforts, சிராஜ்ஞப்தஃ is ordered long ago.

‘O best of men! although overpowered by sense pleasures, Sugriva has already initiated efforts for the accomplishment of your work.
ஆகதா ஹி மஹாவீர்யா ஹரயஃ காமரூபிணஃ.

கோடீஷதஸஹஸ்ராணி நாநாநகநிவாஸிநஃ৷৷4.33.60৷৷

மஹாவீர்யா: great warriors, காமரூபிணஃ those who can assume any form they desire, நாநாநகநிவாஸிநஃ residing at different mountains, கோடீஷதஸஹஸ்ராணி hundreds and thousands of crores, ஹரயஃ monkeys, ஆகதாஃ ஹி have arrived.

‘O great warrior! monkeys residing at different mountains who can assume any form
they like have arrived in hundreds and thousands of crores.
ததாகச்ச மஹாபாஹோ! சாரித்ரஂ ரக்ஷிதஂ த்வயா.

அச்சலஂ மித்ரபாவேந ஸதாஂ தாராவலோகநம்৷৷4.33.61৷৷

மஹாபாஹோ long-armed one, தத் so, ஆகச்ச come in, த்வயா by you, சாரித்ரம் character, ரக்ஷிதம் is guarded, ஸதாம் of the pious people, மித்ரபாவேந with friendly feeling, தாராவலோகநம் seeing the wife, அச்சலம் not a deception.

‘O long-armed one ! come in. You have been standing out guarding your character. It is not a mistake to see the wife of a pious person with a friendly feeling.
தாரயா சாப்யநுஜ்ஞாதஸ்த்வரயா சாபி சோதிதஃ.

ப்ரவிவேஷ மஹாபாஹுரப்யந்தரமரிந்தமஃ৷৷4.33.62৷৷

மஹாபாஹுஃ strong-armed, அரிந்தமஃ subduer of enemies, தாரயா ச by Tara also, அப்யநுஜ்ஞாதஃ permitted, த்வரயா சாபி quickly, சோதிதஃ thinking, அப்யந்தரம் harem, ப்ரவிவேஷ entered.

Strong-armed Lakshmana, a subduer of enemies, permitted by Tara entered the harem immediately (thinking of the urgency of the task).
தத ஸ்ஸுக்ரீவமாஸீநஂ காஞ்சநே பரமாஸநே.

மஹார்ஹாஸ்தரணோபேதே ததர்ஷாதித்யஸந்நிபம்৷৷4.33.63৷৷

திவ்யாபணசித்ராங்கஂ திவ்யரூபஂ யஷஸ்விநம்.

திவ்யமால்யாம்பரதரஂ மஹேந்த்ரமிவ துர்ஜயம்৷৷4.33.64৷৷

திவ்யாபரணமாலாபிஃ ப்ரமதாபி ஸ்ஸமாவரிதம்.

ஸஂரப்ததரரக்தாக்ஷோ பபூவாந்தகஸந்நிபஃ৷৷4.33.65৷৷

ததஃ then, மஹார்ஹாஸ்தரணோபேதே strewn with fine cushions, காஞ்சநே on a golden, பரமாஸநே on a grand throne, ஆஸீநம் seated, ஆதித்யஸந்நிபம் like the Sun god, திவ்யாபரணசித்ராங்கம் decorated with excellent ornaments, திவ்யரூபம் heavenly in appearance, யஷஸ்விநம் famous, திவ்யமால்யாம்பரதரம் adorned with beautiful garlands, மஹேந்த்ரமிவ like the lord of gods, துர்ஜயம் like one who is difficult to be conquered, திவ்யாபரணமால்யாபிஃ adorned with excellent ornaments, garlands and clothes, ப்ரமதாபிஃ by women decked with, ஸமாவரிதம் surrounded, ஸுக்ரீவம் Sugriva, ததர்ஷ saw, ஸஂரப்ததரரக்தாக்ஷஃ bewildered with eyes turned red, நிபஃ resembling, பபூவ appeared, அந்தகஸந்நிபஃ like Yama the god of death.

Lakshmana saw famous Sugriva, difficult to be conquered, seated on a golden throne strewn around with cushions, decorated with ornaments of different colours, endearing in appearance, decked with beautiful garlands and clothes. He was surrounded by women adorned with most fascinating ornaments and garlands. Bewildered at the sight, Lakshmana’s eyes turned red in anger. He appeared like Yama, lord of death.
ருமாஂ து வீர பரிரப்ய காடஂ

வராஸநஸ்தோ வரஹேமவர்ணஃ.

ததர்ஷ ஸௌமித்ரிமதீநஸத்த்வஂ

விஷாலநேத்ரஸ்ஸுவிஷாலநேத்ரம்৷৷4.33.66৷৷

ருமாம் Ruma, காடம் tightly, பரிரப்ய embracing, வராஸநஸ்தஃ seated on a great throne, வரஹேமவர்ணஃ of golden complexion, விஷாலநேத்ரஃ large-eyed, வீரஃ warrior, ஸஃ Sugriva, அதீநஸத்த்வம் in a jovial mood, ஸௌமித்ரிம் Saumitri, ததர்ஷ saw.

The large-eyed warrior Sugriva of golden complexion was seated on an excellent throne embracing Ruma tightly.He saw large-eyed Saumitri in a jovial mood.

—————-

இத்யார்ஷே ஷ்ரீமத்ராமாயணே வால்மீகீய ஆதிகாவ்யே கிஷ்கிந்தாகாண்டே த்ரயஸ்த்ரிஂஷஸ்ஸர்கஃ৷৷

————————————————————————————————————-

ஸ்ரீ கோவில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ வால்மீகி பகவான் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ பரத லஷ்மண சத்ருக்ந ஸீதா பிராட்டி ஸமேத சக்ரவர்த்தி திருமகன் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்-

ஸ்ரீ வால்மீகீய ஆதிகாவ்யே -ஸ்ரீ பால காண்டம் – ஸ்ரீ அஷ்டமஸ் ஸர்கம்–1.8–

[Dasaratha had no sons to continue the Ikshvaku race –sorrow grew with advancing age–
intends to perform aswamedha for a successor– summons all ministers and counsellors–
sages and family priests to approve his proposal.]

தஸ்ய த்வேவஂ ப்ரபாவஸ்ய தர்மஜ்ஞஸ்ய மஹாத்மந:.
ஸுதார்தஂ தப்யமாநஸ்ய நாஸீத்வஂஷகரஸ்ஸுத:৷৷1.8.1৷৷

ஏவஂப்ரபாவஸ்ய of such majestic one, தர்மஜ்ஞஸ்ய of the knower of righteousness,
மஹாத்மந: of the greatful soul, ஸுதார்தம் for begetting sons, தப்யமாநஸ்ய performing rigourous austerities,
தஸ்ய for king Dasaratha, வஂஷகர: perpetuating the race, ஸுத: son, நாஸீத் did not beget.

Such a majestic, righteous, and magnanimous king had no son to perpetuate the race even though he performed austerities for one.
————
சிந்தயாநஸ்ய தஸ்யைவஂ புத்திராஸீந்மஹாத்மந: .
ஸுதார்தஂ ஹயமேதேந கிமர்தஂ ந யஜாம்யஹம்৷৷1.8.2৷৷

சிந்தயாநஸ்ய for him while reflectig over the matter, தஸ்ய for him, மஹாத்மந: of that magnanimous king,
ஏவம் in this way, புத்தி:ஆஸீத் had a thought, ஸுதார்தம் to obtain sons, ஹயமேதேந with Horse-sacrifice,
ந கிமர்தம் why not, யஜாமி(அஹம்) I shall perform sacrifice.

While reflecting over the matter, a thought struck the magnanimous king:
‘Why not invoke gods by performing a horse-sacrifice for a son’.
————-
ஸ நிஷ்சிதாஂ மதிஂ கரித்வா யஷ்டவ்யமிதி புத்திமாந்.
மந்த்ரிபிஸ்ஸஹ தர்மாத்மா ஸர்வைரேவ கரிதாத்மபி:৷৷1.8.3৷৷

ததோப்ரவீதிதஂ ராஜா ஸுமந்த்ரஂ மந்த்ரிஸத்தமம்.
ஷீக்ரமாநய மே ஸர்வாந்குரூஂஸ்தாந் ஸபுரோஹிதாந்৷৷1.8.4৷৷

புத்திமாந் sagacious, தர்மாத்மா pious, ஸ: ராஜா that king, கரிதாத்மபி: having control over themselves,
ஸர்வைரேவ all, மந்த்ரிபி: by ministers, யஷ்டவ்யமிதி sacrifice should be performed, நிஷ்சிதாம் firmly,
மதிஂ கரித்வா after making up his mind, தத: thereafter, மந்த்ரிஸத்தமம் best of ministers,
ஸுமந்த்ரம் Sumantra, இதம் following command, அப்ரவீத் spoke, ஸபுரோஹிதாந் along with family priests,
தாந் ஸர்வாந் all those, மே குரூந் my spiritual preceptors, ஆநய bring.

Having made up his mind to perform the sacrifice, that sagacious and pious king, in consultation
with his wise ministers, issued the following command to Sumantra, the best of ministers
“Bring all my spiritual preceptors along with family priests.”
—————
தாந்பூஜயித்வா தர்மாத்மா ராஜா தஷரதஸ்ததா.
இதஂ தர்மார்தஸஹிதஂ ஷ்லக்ஷ்ணஂவசநமப்ரவீத்৷৷1.8.7৷৷

தர்மாத்மா virtuous, தஷரத: ராஜா king Dasaratha, ததா then, தாந் them, பூஜயித்வா after paying homage,
தர்மார்தஸஹிதம் righteous and meaningful, ஷ்லக்ஷ்ணம் gracious, இதஂ வசநம் these words, அப்ரவீத் uttered.

Virtuous king Dasaratha paid homage to them (the ministers) and uttered these gracious, righteous and meaningful words.
—————-
மம லாலப்யமாநஸ்ய புத்ரார்தந்நாஸ்தி வை ஸுகம்.
ததர்தஂ ஹயமேதேந யக்ஷ்யாமீதி மதிர்மம৷৷1.8.8৷৷

புத்ரார்தம் to have sons, லாலப்யமாநஸ்ய suffering from intense sorrow, மம for me, ஸுகம் happiness,
நாஸ்தி வை not there, ததர்தஂ for that reason, (அஹம் I), ஹயமேதேந யக்ஷ்யாமி I shall perform Horse-sacrifice,
இதி thus, மம my, மதி: intention.

There is no happiness for one who has no son. This is the cause of my intense suffering.
Therefore, I have made up my mind to perform a horse-sacrifice.
—————
ததஹஂ யஷ்டுமிச்சாமி ஷாஸ்த்ரதரிஷ்டேந கர்மணா.
கதஂ ப்ராப்ஸ்யாம்யஹஂ காமஂ புத்திரத்ரவிசார்யதாம்৷৷1.8.9৷৷

தத் therefore, அஹம் I, ஷாஸ்த்ரதரிஷ்டேந according to Scriptures, கர்மணா by spiritual act,
யஷ்டும் to perform sacrifice, இச்சாமி I am desirous, காமம் my desire, கதம் how, அஹம் I, ப்ரப்ஸ்யாமி can fulfill,
அத்ர in this matter, புத்தி: solution, விசார்யதாம் may be deliberated.

Therefore, I intend to perform a horse-sacrifice in accordance with the scriptures.
How can I fulfil my desire in this regard? You may deliberate and find a solution”.
————–
ததஸ்ஸாத்விதி தத்வாக்யஂ ப்ராஹ்மணா: ப்ரத்யபூஜயந்.
வஸிஷ்டப்ரமுகாஸ்ஸர்வே பார்திவஸ்ய முகாச்ச்யுதம்৷৷1.8.10৷৷

தத: then, வஸிஷ்டப்ரமுகா: vasishta etc, ப்ராஹ்மணா: brahmins, ஸர்வே all, பார்திவஸ்ய king’s,
முகாத் from the mouth, ச்யுதம் delivered, தத் வாக்யம் those words, ஸாது இதி well said, ப்ரத்யபூஜயந் extolled.

The brahmins along with Vasishta in the forefront extolled the king’s decision,
exclaiming, ‘Well, Well’.
—————
ஊசுஷ்ச பரமப்ரீதாஸ்ஸர்வே தஷரதஂ வச:.
ஸம்பாராஸ்ஸம்ப்ரியந்தாஂ தே துரகஷ்ச விமுச்யதாம்৷৷1.8.11৷৷

ஸர்வே all of them, பரமப்ரீதா: highly pleased, தஷரதம் addressing king Dasaratha, வச: words,
ஊசுஷ்ச also spoke, ஸம்பாரா: requisite articles, ஸம்ப்ரியந்தாம் be collected,
தே your, துரகஷ்ச horse also, விமுச்யதாம் be released.

Highly pleased, they all said to king Dasaratha, “Requisite articles be collected
for the sacrifice and the horse be released.”
———–
ஸர்வதா ப்ராப்ஸ்யஸே புத்ராநபிப்ரேதாஂஷ்ச பார்திவ.
யஸ்ய தே தார்மிகீ புத்திரியஂ புத்ரார்தமாகதா৷৷1.8.12৷৷

பார்திவ O! King, யஸ்ய தே since to you, புத்ரார்தம் for sons, இயம் this, தார்மிகீ just and right,
புத்தி: mind, ஆகதா arose, அபிப்ரேதாந் desired ones, ஸர்வதா by all means, ப்ராப்ஸ்யஸே you will obtain.

‘O king, the wish that arose in your mind is just and right. You will definitely obtain sons as desired by you.’
—————-
தத: ப்ரீதோபவத்ராஜா ஷ்ருத்வா தத்விஜபாஷிதம்.
அமாத்யாஂஷ்சாப்ரவீத்ராஜா ஹர்ஷபர்யாகுலேக்ஷண:৷৷1.8.13৷৷

தத: thereafter, ராஜா king, தத் த்விஜபாஷிதம் those brahmin’s words, ஷ்ருத்வா having heard,
ப்ரீத: அபவத் was pleased, ராஜா king, ஹர்ஷபர்யாகுலேக்ஷண: with eyes excited with delight, அமாத்யாந் ministers, அப்ரவீத் informed.

On hearing the words of the brahmins, the king was pleased and said to his ministers with eyes excited with delight.
———————-
ஸம்பாராஸ்ஸம்ப்ரியந்தாஂ மே குரூணாஂ வசநாதிஹ.
ஸமர்தாதிஷ்டிதஷ்சாஷ்வஸ்ஸோபாத்யாயோ விமுச்யதாம்৷৷1.8.14৷৷

இஹ here, மே குரூணாம் of my spiritual preceptors’, வசநாத் on words, ஸம்பாரா: articles required for performing the sacrifice,
ஸம்ப்ரியந்தாம் be procured, ஸமர்தாதிஷ்டித: under the protection of able men,
ஸோபாத்யாய: with main priest, அஷ்வ: horse, விமுச்யதாம் be released.

“Let the articles required (for performing the sacrifice) be procured in accordance with the
words of my spiritual preceptors and the horse be released under the protection of able men.
—————
ஸரய்வாஷ்சோத்தரே தீரே யஜ்ஞபூமிர்விதீயதாம்.
ஷாந்தயஷ்சாபிவர்தந்தாஂ யதாகல்பஂ யதாவிதி৷৷1.8.15৷৷

ஸரய்வா: of river Sarayu, உத்தரே தீரே on the northern bank, யஜ்ஞபூமி: sacrificial pavillion,
விதீயதாம் be constructed, யதாகல்பம் according to prescribed ritual code,
யதாவிதி according to the ordinance, ஷாந்தயஷ்ச expiatory rites, அபிவர்தந்தாம் may be wished.

On the northern bank of Sarayu, a sacrificial pavillion be prepared according to the methods
ordained in the ‘Kalpa’. Auspicious rites be performed in accordance with the ordinance for its uninterrupted completion.
————
ஷக்ய: ப்ராப்துமயஂ யஜ்ஞஸ்ஸர்வேணாபி மஹீக்ஷிதா.
நாபராதோ பவேத்கஷ்டோ யத்யஸ்மிந்க்ரதுஸத்தமே৷৷1.8.16৷৷

அஸ்மிந் in this, க்ரதுஸத்தமே best of sacificess, கஷ்ட: difficulties, அபராத: omissions,
ந பவேத் யதி does not happen, அயஂ யஜ்ஞ: this sacrifice,
ஸர்வேணாபி மஹீக்ஷிதா indeed by every king, ப்ராப்தும் to obtain, ஷக்ய: possible.

If obstructions and omissions do not occur in the conduct of this best of sacrifices,
it will be possible for every king to get the results.
—————
சித்ரஂ ஹி மரிகயந்தேத்ர வித்வாஂஸோ ப்ரஹ்மராக்ஷஸா: .
நிஹதஸ்ய ச யஜ்ஞஸ்ய ஸத்ய: கர்தா விநஷ்யதி ৷৷1.8.17৷৷

அத்ர in this sacrifice, வித்வாஂஸ: learned men, ப்ரஹ்மராக்ஷஸா: Brahma-rakshasas (celestial beings turned into demons),
சித்ரம் flaw, மரிகயந்தே ஹி will be looking out for, நிஹதஸ்ய struck down யஜ்ஞஸ்ய of sacrifice,
கர்தா ச the doer, ஸத்ய: immediately, விநஷ்யதி will be destroyed.

The learned brahma rakshasas always look out for flaws in the sacrifice so that they can spoil it.
If a flaw finds place, the doer of the sacrifice is immediately destroyed.
———-
தத்யதா விதிபூர்வஂ மே க்ரதுரேஷ ஸமாப்யதே .
ததா விதாநஂ க்ரியதாஂ ஸமர்தா: கரணேஷ்விஹ৷৷1.8.18৷৷

தத் for that reason, மே my, ஏஷ: க்ரது: his sacrifice, விதிபூர்வம் in accordance with scriptures,
யதா ஸமாப்யதே as it could be completed, ததா in that manner, விதாநம் arrangement,
க்ரியதாம் may be done, இஹ (you) here, கரணேஷு in actions, ஸமர்தா: experts.

Therefore let the arrangements be made in a manner this sacrifice is completed in accordance with
the scriptures. And in this, you are experts”.
————
ததேதி சாப்ருவந்ஸர்வே மந்த்ரிண:ப்ரத்யபூஜயந்.
பார்திவேந்த்ரஸ்ய தத்வாக்யஂ யதாஜ்ஞப்தஂ நிஷம்ய தே৷৷1.8.19৷৷

தே மந்த்ரிணா: those ministers, ஸர்வே all, பார்திவேந்த்ரஸ்ய king Dasaratha’s,
தத் வாக்யம் those words நிஷம்ய having heard, ப்ரத்யபூஜயந் honoured, யதா as,
ஆஜ்ஞப்தம் ordered, ததா இதி may it be so, அப்ருவந் ச replied.

Having heard these words of this Indra on earth (king Dasaratha) all the ministers
with due respect replied: “May it be as ordered”.
————-
ததா த்விஜாஸ்தே தர்மஜ்ஞா வர்தயந்தோ நரிபோத்தமம்.
அநுஜ்ஞாதாஸ்ததஸ்ஸர்வே புநர்ஜக்முர்யதாகதம்৷৷1.8.20৷৷

தர்மஜ்ஞா: knowledgeable in prescibed conduct and duties, தே த்விஜா: those brahmins, ததா in that manner,
நரிபோத்தமம் Dasaratha, the best among kings, வர்தயந்த: while greeting him,
அநுஜ்ஞாதா: obtaining permission to leave, தத: thereafter, ஸர்வே all,
யதாகதம் as in the manner they came, புந:ஜக்மு: returned.

Bowing to this best of kings (Dasaratha), all the brahmins who were experts in austerities
left all the knowledgeable brahmins as they came-with his permission.
————
விஸர்ஜயித்வா தாந்விப்ராந்ஸசிவாநிதமப்ரவீத்.
றத்விக்பிருபதிஷ்டோயஂ யதாவத்க்ரதுராப்யதாம்৷৷1.8.21৷৷

தாந் விப்ராந் those brahmins, விஸர்ஜயித்வா after sending, ஸசிவாந் ministers, இதம் அப்ரவீத் addressed saying,
றத்விக்பி: by priests officiating at sacrifice, உபதிஷ்ட: as directed, அயம் this, க்ரது: sacrifice,
யதாவத் as enjoined by scriptures, ஆப்யதாம் may be obtained .

After sending away the brahmins, the king said to his ministers: “Let this sacrifice be performed
as enjoined by scriptures and as directed by the officiating priests”.
————–
இத்யுக்த்வா நரிபஷார்தூலஸ்ஸசிவாந்ஸமுபஸ்திதாந்.
விஸர்ஜயித்வா ஸ்வஂ வேஷ்ம ப்ரவிவேஷ மஹாத்யுதி:৷৷1.8.22৷৷

மஹாத்யுதி: highly brilliant, நரிபஷார்தூல: pre-eminent among kings, ஸமுபஸ்திதாந் sitting nearby,
ஸசிவாந் ministers, இதி உக்த்வா having thus ordered, விஸர்ஜயித்வா after sending them away,
ஸ்வம் own, வேஷ்ம inner apartment, ப்ரவிவேஷ entered.

Having thus ordered his ministers sitting nearby, sent this highly brilliant, this
pre-eminent among kings them away and entered the inner apartment.
—————–
ததஸ்ஸ கத்வா தா:பத்நீர்நரேந்த்ரோ ஹரிதயப்ரியா:.
உவாச தீக்ஷாஂ விஷத யக்ஷ்யேஹஂ ஸுதகாரணாத்৷৷1.8.23৷৷

தத: thereafter, ஸ:நரேந்த்ர: that king, ஹரிதயப்ரியா: dearer to his heart, தா:பத்நீ: his wives,
கத்வா reaching, அஹம் I, ஸுதகாரணாத் in order to obtain sons, யக்ஷ்யே I shall perform sacrifice,
தீக்ஷாம் religious discipline, விஷத you may enter, உவாச said.

Thereafter the king said to his dearest wives: “I intend to perform a sacrifice in order to obtain sons.
Therefore, you, too, commence religious discipline.”
————
தாஸாஂ தேநாதிகாந்தேந வசநேந ஸுவர்சஸாம்.
முகபத்மாந்யஷோபந்த பத்மாநீவ ஹிமாத்யயே৷৷1.8.24৷৷

அதிகாந்தேந by the excessively charming, தேந வசநேந by these words, ஸுவர்சஸாம் of those endowed with brightness,
தாஸாம் their, முகபத்மாநி lotus-like countenances, ஹிமாத்யயே departure of winter season,
பத்மாநீவ like lotuses, அஷோபந்த were resplendent.

On listening to these exceedingly charming words, their bright countenances shone
resplendent like lotuses after the departure of winter.
————–

இத்யார்ஷே ஸ்ரீமத் ராமாயணே வால்மீகீய ஆதிகாவ்யே பாலகாண்டே அஷ்டமஸ் ஸர்க:৷৷

————————————————————————————————————-

ஸ்ரீ கோவில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ வால்மீகி பகவான் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ பரத லஷ்மண சத்ருக்ந ஸீதா பிராட்டி ஸமேத சக்ரவர்த்தி திருமகன் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்-

ஸ்ரீ அந்திமோபாய நிஷ்டை-2- -ஸ்ரீ பரவஸ்து பட்டர்பிரான் ஜீயர் ஸ்வாமிகள்–

8 – ஆனி திருமூலம் –ஸ்ரீ ரம்யஜாமாத்ருவும் (ஸ்ரீரங்கநாதன்) ஸ்ரீ ரம்யஜாமாத்ரு முனியும் (மாமுனிகள்)

ஸ்ரீ மலைக்குனிய நின்ற பெருமாள் என்னும் திருநாமத்தையுடையராய் இப்போது தர்ஶநத்துக்குக் கர்த்தாவாய்க்
ஸ்ரீ கோயிலிலே நித்யவாஸமாக எழுந்தருளியிருக்கிற ஸ்ரீ பட்டருடைய திருத் தகப்பனார் நம்முடைய
ஸ்ரீ ஜீயருக்குத் திருவாய்மொழி ஈடுமுப்பத்தாறாயிரமும் நன்றாக பாடமுமாய்,
மற்றுமுள்ள வ்யாக்யாநங்களெல்லாம் பாட ப்ராயமுமாயிருக்கையாலே ‘முப்பத்தாறாயிர பெருக்கர்! இங்கே வாரும்’ என்று
நம்முடைய ஜீயரைத் தம்முடைய அருகே அணைத்துக்கொண்டு மிகவும் ப்ரியப்பட்டு உபலாலிப்பர்.
அவ்வளவன்றிக்கே
“நல்லதோர் பரீதாபி வருடந்தன்னில் நலமான ஆவணியின் முப்பத்தொன்றில்
சொல்லரிய சோதியுடன் விளங்கு வெள்ளிக்கிழமை வளர்பக்கம் நாலாம்நாளில்
செல்வமிகு திருமண்டபத்தில் செழுந்திருவாய்மொழிப் பொருளைச் செப்புமென்று
வல்லியுடை மணவாளரரங்கர் நங்கள் மணவாளமுனிக்கு வழங்கினாரே” என்கிறபடியே
பரீதாபி வருஷத்தில் ஆவணி மாஸத்தில் பெருமாள் திருப்பவித்திரத் திருநாள் எழுந்தருளி ஸ்ரீ அணியரங்கன் திருமுற்றத்திலே
பெரியோர்களெல்லோரும் கூடிப் பெரிய திருவோலக்கமாகத் தம்மை ஸேவித்து மங்களாஶாஸநம் பண்ணிக்கொண்டு
நிற்கிற வளவிலே ஸ்ரீ பெருமாள் தாமே நம்முடைய ஸ்ரீ ஜீயரைத் தனித்து அருளப்பாடிட்டருளி,
ஶ்ரீ ஶடகோபனையும் தீர்த்த ப்ரஸாதங்களையும் ப்ரஸாதித்தருளி,
‘நம்முடைய பெரிய திருமண்டபத்திலே நாளை தொடங்கித் திருவாய்மொழி ஈடுமுப்பத்தாறாயிரமும் நீர் ஓருரு நிர்வஹியும்’ என்று
திருவாய் மலர்ந்தருளி, பெருமாள் தாமும் நாச்சிமார்களும் ஸேநைமுதலியாரும் ஆழ்வார் எதிராசனுடனே
பெரியதிருமண்டபத்திலே பெரிய திருவோலக்கமாக எழுந்தருளியிருந்து
நம்முடைய பெரிய ஜீயரைத் திருவாய்மொழி நிர்வஹிக்கும்படி பெருமாள் திருவுள்ளம் பற்றியருளினார்.

ஆகையாலே ஒரு ஸம்வத்ஸரம் ஒரு விக்நமற அவ்விடத்திலே திருவாய்மொழி ஈடு முப்பத்தாறாயிரம் முதலாக
ஐந்து வ்யாக்யாநத்துடனே நடந்து, மீளவும் ஆ(னி)வணி மாஸத்திலே திருவாய்மொழி சாற்றுகிறபோது
முன்பு போலே அனைத்துப் பரிகரத்துடனே கூடப் பெரிய திருமண்டபத்திலே பெருமாள் ஏறியருளி
திருவாய்மொழி சாற்றுகிற கட்டளையும் திருச்செவி சாற்றியருளி, பெருமாள் மிகவும் திருவுள்ளமுகந்தருளி,
ஜீயரையும் நன்றாகப் பரிபாலித்தருளினார் என்னுமதுவும் ஜகத்ப்ரஸித்தம்.

ஆகையாலே
“நாமார் பெரிய திருமண்டபமார் நம்பெருமாள்
தாமாக நம்மைத் தனித்தழைத்து நீ
மாறன் செந்தமிழ் வேதத்தின் செழும் பொருளை
நாளுமிங்கே வந்துரை என்றேவுவதே வாய்ந்து” என்று நம்முடைய ஜீயர் தாமும் தமக்குப் பெருமாள்
செய்தருளின க்ருபாதிஶயத்துக்கும் தம்மை விநியோகம் கொண்டருளின வ்யாவ்ருத்திக்கும் உபகாரஸ்ம்ருதி பண்ணியருளினார்.

‘வலம்புரி யாயிரம் சூழ்தர வாழி மருங்கொளுரு
செலம் செல நின்று முழங்குக போல் தனது தொண்டர்
குலம் பலசூழ் மணவாளமாமுனி கோயிலில் வாழ
நலங்கடல் வண்ணன் முன்னேதமிழ் வேதம் நவிற்றனனே. –என்றும் –

தாராரரங்கரிதற்கு முன்னாள் தந்தாமளித்தார்
சீரார் பெரிய திருமண்டபத்துச் சிறந்தாய் என்
ஆராவமுதனையான் மணவாள மா முனியை யழைத்து
ஏரார் தமிழ்மறை இங்கேயிருந்து சொல் என்றனனே” என்று இத்யாதிகளாலே நம்முடைய முதலிகளும்
ஜீயருடைய ஶிஷ்ய ஸம்ருத்தியையும் பெருமாள் ஆர்க்கும் செய்யாத ஆதரம்
ஜீயருக்குச் செய்தருளினார் என்னுமத்தையும் அநுஸந்தித்தார்கள்.

இப்போது ஸ்வாசார்யவைபவமும் சொல்லுவானென் என்னில்,
“குரும் ப்ரகாஶயேந்நித்யம்”,
“எண்டிசையும் அறிய இயம்புகேன் ஒண்டமிழ்ச் சடகோபனருளையே”,
“வக்தவ்யம் ஆசார்ய வைபவம்” என்னக்கடவதிறே.

ஒருநாள் நம்பிள்ளை பகவத் விஷயம் அருளிச்செய்த கோஷ்டி கலைந்தவளவிலே
பின்பழகிய பெருமாள் சீயர் தண்டனிட்டு
‘இவ்வாத்மாவுக்கு ஸ்வரூபோபாய- புருஷார்த்தங்கள் இவை என்று அருளிச்செய்யவேணும்’ என்று
விண்ணப்பம் செய்ய, பிள்ளையும்
‘எம்பெருமா(னாரு)னுடைய இச்சை ஸ்வரூபம், இரக்கம் உபாயம், இனிமை உபேயம்’ என்று அருளிச்செய்ய,
‘அப்படியன்று அடியேன் நினைத்திருப்பது’ என்று ஜீயர் விண்ணப்பம் செய்ய,
பிள்ளை ‘ஆனால் உமக்கென்ன சில பிள்ளைக் கிணறுகளுண்டோ? அத்தைச் சொல்லிக்காணீர்’ என்ன,
‘தேவர் திருவடிகளிலே ஆஶ்ரயித்திருக்கும் ஶ்ரீவைஷ்ணவர்களுக்கு அடிமையாய் இருக்கை ஸ்வரூபம்,
அவர்களபிமாநமே அடியேனுக்கு உபாயம், அவர்களுடைய முகமலர்ச்சியே அடியேனுக்கு உபேயம் என்றிருப்பேன்’
என்று விண்ணப்பம் செய்ய, பிள்ளையும் ஜீயரை உகந்தருளினார்.

————

9 – நம்பிள்ளை வைபவம் 2

நம்பிள்ளை காலத்திலே முதலியாண்டானுடைய திருப்பேரனார் கந்தாடை தோழப்பர் நம்பிள்ளையுடைய
வைபவத்தைக் கண்டால் அஸூயையாலே பொறுக்க மாட்டாமல் இருப்பதாய்,
தோழப்பர் ஒருநாள் கோயிலுக்குள்ளே பெருமாளை ஸேவித்துக் கொண்டெழுந்தருள,
நம்பிள்ளையும் முதலிகளும் பெருமாளை ஸேவிப்பதாகப் பெருந்திரளோடு கோயிலுக்குள்ளே எழுந்தருள,
தோழப்பர் அந்த ஸம்ருத்தியைக் கண்டு பொறுக்கமாட்டாமல் சீறிப் பெருமாள் ஸந்நிதியிலே
நம்பிள்ளையை அநேகமாகப் பரிபவிக்க, நம்பிள்ளையும் அத்தைக் கேட்டு நடுங்கிக் கொண்டு
பெருமாளை ஸேவித்துப் புறப்பட்டெழுந்தருள, அந்தச் செய்தியை ஜ்ஞாநாதிகையாயிருக்கிற தோழப்பர் தேவிகள்
கேட்டுப் பெருக்க வ்யாகுலப்பட்டுத் திருமாளிகைக்குள்ளே செய்கிற கைங்கர்யங்களையும் விட்டு, வெறுத்தருளியிருக்க,
அவ்வளவிலே தோழப்பரும் பெருமாளை ஸேவித்து மீண்டு திருமாளிகைக்கெழுந்தருள,
தேவிகள் முன்பு போலே எதிரே புறப்பட்டு ப்ரியத்துடனே தமக்கொரு கைங்கர்யங்களும் பண்ணாமையாலே

தோழப்பர் தம்முடைய தேவிகளைப் பார்த்து
‘உன்னை நாம் அங்கீகரித்தவன்று தொடங்கி இன்றளவாக ஆசார்ய ப்ரதிபத்தி பண்ணிக்கொண்டு போந்தாய்,
இன்று உதாஸீநரைப்போலே இராநின்றாய். இதுக்கடி ஏது?’ என்று கேட்க,
தேவிகள் தோழப்பரைப் பார்த்து, ‘வாரீர்! ஆழ்வார் தம்முடைய அவதாரம்போலே ஒரு அவதார விஶேஷமாய்,
பெருமாளுக்கு ப்ராணபூதராயிருந்துள்ள நம்பிள்ளையைப் பெருமாள் ஸந்நிதியிலே கூசாமல்
அநேகமாகப் பரிபவித்து இப்படிச் செய்தோம் என்கிற பயாநுதாபங்களுமற்று, உஜ்ஜீவிக்க வந்திருக்கிற
உம்மோடு எனக்கென்ன ஸம்பந்தமுண்டு? நீர் என்னை வெறுத்தாராகில் என்னுடைய மாதாபிதாக்கள்
உம்முடைய கையில் காட்டித்தந்த என்னுடைய ஶரீரத்தை உமக்கு வேண்டினத்தைச் செய்துகொள்ளும்.
என்னுடைய ஆத்மாவை எங்களாசார்யர் அடியிலே அங்கீகரித்தருளினவன்றே நான் உஜ்ஜீவித்தேன்,
ஆகையாலே ‘பத்மகோடிஶதேநாபி நக்ஷமாமி கதாசந’ என்று பாகவத நிந்தை பண்ணினவர்களை
ஒருகாலும் க்ஷமிப்பதில்லை என்று பெருமாள் தாமே அருளிச்செய்த திருமுகப் பாசுரத்தை அறிந்தும்,
அறியாதவராயிருக்கிற உம்மோடு எனக்கு ஸஹவாஸம் கூடாது; ஆகையாலே நான் என் இஷ்டத்திலே
இருந்து ஈடேறிப்போகிறேன்” என்ன,

தோழப்பரும் தேவிகள் சொல்லுகிற வார்த்தைகளைப் கேட்டும் சற்று போதிக்கும் திகைத்து எழுந்தருளியிருந்து,
பெரிய வித்வானாகையாலும், குலப்ரபாவத்தாலும் அஸூயையால் வந்த திருவுள்ளத்தில் வந்த கலக்கம் போய்,
தெளிந்து தேவைகளைப் பார்த்து ‘நீ சொன்னதெல்லாம் ஒக்கும்; நாம் தப்பும் செய்தோம்.
இனிமேல் செய்ய அடுக்குமது ஏது?’ என்ன,
தேவிகளும் ‘ஆற்றிலே கெடுத்துக் குளத்திலே தேடாதே கொள்ளீர். கெடுத்தவிடத்தில் தேடீர்’ என்ன,
தோழப்பரும் ‘அதுக்குப் பொருள் ஏது?’ என்ன,
தேவிகள் ‘பரமக்ருபையாளரான நம்பிள்ளை திருவடிகளிலே சென்று ஸேவித்து, அவரை க்ஷாமணம்
பண்ணுவித்துக் கொண்டு அவர் க்ருபை பண்ணியருள ஈடேறுவீர்’ என்ன,
தோழப்பரும் ‘நான் இப்போது அவரை மஹத்தான பெருமாள் திருவோலக்கத்திலே பரிபவித்து இப்போது
அவர் ஸந்நிதியிலே போய் நிற்கவென்றால் எனக்கு லஜ்ஜாபயங்கள் வர்த்தியா நின்றது;
நீ கூட வந்து க்ஷமிப்பிக்க வேணும்’ என்ன,
தேவிகள், தோழப்பர் அருளிச்செய்கிறத்தைக் கேட்டு ‘அப்படியே செய்கிறேன்’ என்று கடுக எழுந்திருந்து
அவரையும் கூட்டிக்கொண்டு நம்பிள்ளை திருமாளிகைக்கு எழுந்தருளுவதாகப் புறப்படுகிறவளவிலே

நம்பிள்ளை செய்தபடி – கோயிலுக்கு [கோயிலிலிருந்து] எழுந்தருளினபின்பு முதலிகளெல்லாரையும்
‘உங்களிடங்களிலே போங்கோள்’ என்றருளிச் செய்து, பகலெல்லாம் அமுதுசெய்தருளாமல்
தம்முடைய திருமாளிகையளவிலே எழுந்தருளியிருந்து, போது அஸ்த்தமித்தவாறே ஒத்த {ஒற்றைத்} திருப்பரிவட்டத்துடனே
முட்டாக்கிட்டுக்கொண்டு தாம் ஒருவருமே எழுந்தருளி, கந்தாடை தோழப்பர் திருமாளிகை வாசலிலே
கைப்புடையிலே வந்து கண்வளர்தருள,
தோழப்பரும் தேவிகளும் திருவிளக்கையும் ஏற்றிக்கொண்டு பிள்ளை திருமாளிகைக்கு எழுந்தருளுவதாகத்
திருமாளிகை வாசலிலே புறப்பட்டவளவிலே திருவிளக்கொளியிலே ஒரு வெள்ளை கைப்புடையிலே கிடக்கிற
அத்தைக் கண்டு தோழப்பர் ‘இங்கு ஆர் கிடக்கிறார்?’ என்று கேட்க,
பிள்ளை ‘அடியேன் திருக்கலிக்கன்றிதாஸன்’ என்ன,
அவ்வளவில் தோழப்பர் ‘இதுவென்? நீரிருந்தபடியென்?’ என்று திகைத்து,
பிள்ளையைப் பார்த்து, ‘மஹாதேஜஸ்வியான நம்மைப் பெருமாள் திருவோலக்கத்திலே பரிபவிக்கலாவதே
என்கிற கோபாதிஶயத்தாலே நம்முடைய வாசலிலே மூர்க்கம் செய்வதாக வந்து கிடக்கிறீரோ?’ என்ன,
பிள்ளை தோழப்பரைப் பார்த்து ‘அடியேன் அப்படிச் செய்யவில்லை’ என்ன,
‘ஆகில் இங்கு வந்தது கிடப்பானென்?’ என்ன,

பிள்ளை அருளிச்செய்தபடி – ‘பெரியபெருமாள் ஸந்நிதியிலே முதலியாண்டானுடைய திருப்பேரனாரான தேவரீர்
திருவுள்ளம் கலங்க வர்த்தித்த மஹாபாபியான அடியேனுக்கு தேவர் திருவாசலல்லது புகுவாசல் மாண்டு வந்து கிடக்கிறேன்’ என்ன,
இவரை அநுவர்த்திப்பதாகப் புறப்பட்டு வந்து நிற்கிற தோழப்பரும் பிள்ளை கண்வளர்ந்தருளுகிற தைந்யத்தையும் கண்டு,
அவருடைய நைச்யமான வார்த்தைகளையும் கேட்டு ‘இதோர் அதிகரமிருந்தபடி என்!’ என்று போரவித்தராய்,
பிள்ளையை வாரி எடுத்தணைத்துக் கட்டிக் கொண்டு ‘இத்தனை நாளும் நீர் சிறிது பேருக்கு ஆசார்யர் என்றிருந்தேன்;
இப்போது லோகத்துக்கெல்லாம் நீரே ஆசார்யராகைக்கு ப்ராப்தர் என்றறிந்தேன் என்று –
‘லோகாசார்யர்’ என்று தோழப்பர் உகந்து பிள்ளைக்கு திருநாமம் சாற்றி, தம்முடைய திருமாளிகைக்குள்ளே
கொண்டு புக்கு, தாமும் தேவிகளுமாகப் பிள்ளையை அநேகமாக அநுவர்த்தித்து அவர் திருவுள்ளத்தையும்
நன்றாக உகப்பித்துத் தமக்கு வேண்டும் அர்த்த விஶேஷங்களெல்லாம் பிள்ளை திருவடிகளிலே கேட்டுக் கொண்டு
தோழப்பரும் மிகவும் க்ருதார்த்தரானார் என்று இவ்வ்ருத்தாந்தம்
“துன்னு புகழ்கந்தாடை தோழப்பர் தம்முகப்பால்
என்ன உலகாரியனோ என்றுரைக்கப்
பின்னை உலகாரியனென்னும் பேர் நம்
பிள்ளைக்கோங்கி விலகாமல் நின்றதென்றும் மேல்” என்று உபதேசரத்தினமாலையிலே நம்முடைய ஜீயர்
அருளிச் செய்தருளினார்.

‘நெஞ்சத்திருந்து நிரந்தரமாக நிரயத் துய்க்கும்
வஞ்சக் குறும்பின் வகை யறுத்தேன் மாய வாதியர் தாம்
அஞ்சப் பிறந்தவன் சீ மாதவனடிக் கன்பு செய்யும்
தஞ்சத்தொருவன் சரணாம் புயமென் தலைக்கணிந்தே” ,
“நமாமி தௌ மாதவ ஶிஷ்யபாதௌ யத்ஸந்நிதிம் ஸுக்திமயீம் ப்ரவிஷ்டா: |
தத்ரைவ நித்யம் ஸ்திதிமாத்ரியந்தே வைகுண்ட ஸம்ஸார விரக்தசித்தா: ||
ஶ்ருத்வாபி வார்த்தாஞ்ச யதீயகோஷ்ட்யாம் கோஷ்ட்யந்தராணாம் ப்ரதமாபவந்தி|
ஶ்ரீமத் கலி த்வம்ஸந்தாஸநாம்நே தஸ்மை நமஸ் ஸூக்தி மஹார்ணவாய” என்றிறே நம்பிள்ளையுடைய வைபவம் இருப்பது.

இப்படி லோகாசார்யர் என்று திருநாமத்தையுடையரான நம்பிள்ளைக்கந்தரங்க ஶிஷ்யரான
வடக்குத்திருவீதிப்பிள்ளை தாமும் தேவிகளும் விரக்தராய்க் கொண்டு எழுந்தருளியிருந்து
நம்பிள்ளைக்கு ஸர்வதேஶ ஸர்வகால ஸர்வாவஸ்தைகளிலும் ஸர்வவித கைங்கர்யங்களும் பண்ணிக்கொண்டு
எழுந்தருளியிருக்கிற காலத்திலே ஒரு நாள் நம்பிள்ளை வடக்குத்திருவீதிப்பிள்ளை திருமாளிகைக்கெழுந்தருள,
அங்குள்ளாரெல்லாரும் பிள்ளை திருவடிகளிலே வந்து தண்டனிட, அப்போது வடக்குத்திருவீதிப்பிள்ளை தேவிகள்
ஈரப்புடவையுடனே தண்டனிட்டு நிற்க, நம்பிள்ளை அருகு நிற்கிற ஸ்த்ரீஜனங்களைப் பார்த்து
‘இந்தப் பெண் ஈரப்புடவையுடன் நிற்பானென்?’ என்ன, அவர்கள் சொன்னபடி –
‘நாலுநாளும் தூரஸ்தையாயிருந்து இப்போது தீர்த்தமாடிவந்து தேவர் திருவடிகளிலே ஸேவிக்கிறாள்’ என்ன,
அவ்வளவில் நம்பிள்ளை மிகவும் திருவுள்ளம் உகந்து அவளை ‘பெண்ணே! இங்கே வாரும்’ என்றழைத்துத்
தம்முடைய திருக்கையாலே அவளுடைய திருவுதரத்தை ஸ்பர்ஶித்து
‘என்னைப்போலே ஒரு பிள்ளையைப் பெறுவாயாக’ என்று திருவுள்ளம் பற்றியருளினார்.
ஆகையாலே அத்தைக் கண்டு அதுக்குப் பின்பு வடக்குத் திருவீதிப் பிள்ளை தமக்குக் குமாரர் உண்டானால்
ஆசார்யன் திருவுள்ளத்துக்கு உகப்பாம் என்றறிந்து ததுநுகுணமாக வர்த்திக்க,
தத் ஸம்வத்ஸரத்திலே அவருடைய தேவிகள் திருவயிறு வாய்த்து குமாரர் திருவவதரிக்க,
அந்தக் குமாரரை லோகாசார்யர் என்று ஆசார்யரான நம்பிள்ளையுடைய திருநாமம் சாற்றியருளினார்.

இப்படி நம்பிள்ளையுடைய அருளாலே திருவவதரித்து வடக்குத்திருவீதிப்பிள்ளை குமாரரான
பிள்ளை லோகாசார்யரும் தம்முடைய பரமக்ருபையாலே ஸகலாத்மாக்களும் உஜ்ஜீவிக்கவேணும்
என்று திருவுள்ளம் பற்றியருள, தத்வத்ரய, ரஹஸ்யத்ரய, ஶ்ரீவசநபூஷணம் முதலாக அநேக ப்ரபந்தங்கள் இட்டருளினார்.

வடக்குத்திருவீதிப்பிள்ளைக்கு பின்னையும் ஒரு குமாரர் திருவவதரிக்க, அவரை
அழகியமணவாளப்பெருமாள் நாயனார் என்று திருநாமம் சாற்றியருளினார்.
அவர் ஆசார்யஹ்ருதயம் இட்டருளினார்.
ஆக இப்படி அவதார விஶேஷமாயிருந்துள்ள
லோகாசார்யருடைய திருவடிகளிலே தம்முடைய திருத்தகப்பனார்
திகழக்கிடந்தான் திருநாவீறுடைய பிரான் தாதரண்ணரையும் அஞ்சு திருநக்ஷத்ரத்திலே ஆஶ்ரயிப்பித்தார்கள்
அண்ணருடைய பெரியோர்கள் என்று அஸ்மதாசார்யோக்தம்.

————–

10 – ஸ்ரீ ராமானுஜரின் சிஷ்யர்களின் நிஷ்டை

உடையவர் எழுந்தருளியிருக்கிற காலத்திலே அருளாளப்பெருமாள் எம்பெருமானார் ஒருக்கால் திருமேனி
பாங்கின்றிக்கே கண்வளருகிறபோது கூரத்தாழ்வான் அவரை அப்போதைக்கப்போது எழுந்தருளி ஆராயாமல்,
நாலு நாள் விளம்பித்து எழுந்தருளி, ‘தேவர் திருமேனியில் பாங்கில்லாமை செய்தபடி எப்படி’ என்று கேட்டருள,
அருளாளப் பெருமாள் எம்பெருமானார் ஆழ்வானைப் பார்த்து, ‘தேவரும் அடியேனும் இத்தனை நாளும் இருந்த
ஸ்நேஹத்துக்கு அடியேன் ஒரு நாள் தலை நொந்திருந்தேன் என்று கேட்டால் அப்போதே எழுந்தருளி
க்ருபை பண்ணியருளாமல், ஆழ்வான்! தேவரீர் இவ்வாத்மாவை உபேக்ஷித்திருந்த நெஞ்சாறல்,
அடியேன் போய் ஆளவந்தார் திருவடிகளிலே ஸேவித்தவன்று தீரும்’ என்றருளிச் செய்தார்.
இந்த ப்ரஸங்கம் *பொன்னுலகாளீரோ என்கிற திருவாய்மொழி ஈட்டில் ஸுஸ்பஷ்டம்.

வடுகநம்பி உடையவருக்குப்பின்பு சிறிது நாள் எழுந்தருளியிருந்து பின்பு திருநாட்டுக்குகெழுந்தருளினவாறே,
ஒரு ஶ்ரீவைஷ்ணவர் பட்டருடனே ‘வடுக நம்பி திருநாட்டுக்கெழுந்தருளினார்’ என்று விண்ணப்பம் செய்ய,
அவரும் ‘வடுக நம்பியை அப்படிச் சொல்லலாகாது காணும்’ என்ன,
‘ஏன், வடுக நம்பியை திருநாட்டுக்கெழுந்தருளினார் என்று சொல்லலாகாதோ?’ என்ன,
‘ஆகாது காணும், சரகுதின்னிகளான உபாஸகரோடு ப்ரபந்நரோடு உபாசியரோடு {?} வாசியற,
எல்லார்க்கும் போகிற பொதுவான தேஶங்களன்று காணும் அவர் எழுந்தருளுவது’ என்ன,
‘ஆனால் திருநாடொழிய அவருக்கு ப்ராப்யபூமி வேறே உண்டோ?’ என்ன,
‘உண்டுகாணும், வடுகநம்பி எம்பெருமானார் திருவடிக்கெழுந்தருளினார் என்று சொல்லீர்’ என்று
அருளிச் செய்தார் பட்டர் என்று அஸ்மதாசார்யோக்தம்.
‘அத்ர பரத்ரசாபி நித்யம் யதீயசரணௌ ஶரணம் மதீயம்” என்று ஆளவந்தார் ஸ்தோத்தரத்திலே அருளிச்செய்தார்.
‘விண்ணின் தலைநின்று வீடளிப்பான் எம்மிராமாநுசன் மண்ணின் தலைத்துதித்து மறைநாலும் வளர்த்தனனே” என்று
நூற்றந்தாதியிலே பிள்ளை அமுதனார் அருளிச் செய்தார்.

ஸர்வஜ்ஞரான அருளாளப் பெருமாள் எம்பெருமானாரும், கூரத்தாழ்வான் குமாரரான பட்டரும்,
பரமாசார்யரான ஆளவந்தாரும், உடையவரும் கூரத்தாழ்வான் முதலான இவர்களுடைய திவ்ய வைபவத்தை
எல்லாருமறிந்து உஜ்ஜீவிக்கும்படி உபசரித்த ஸர்வஜ்ஞராயிருக்கும் பிள்ளை அமுதனாரும் இப்படி ஏக கண்டமாக
அருளிச் செய்கையாலே சரமாதிகாரிகளுக்கு நித்யவிபூதியிலே போனாலும்
“பொதுநின்ற பொன்னங்கழ”லாய்,
“தேவாநாம் தாநவாநாஞ்ச பர்வதமாயிருந்துள்ள ஈஶ்வரனைக்காட்டிலும், ஆத்மாவுக்கு அஸாதரண ஶேஷியாய்,
லீலா விபூதியிலே தொடங்கி, ‘சரணாகதி தந்த தன்னிறைவன்’ என்கிறபடியே அ ஸாதரண ஶேஷியாய்,
சரம பர்வமாயிருந்துள்ள ஆசார்யன் திருவடிகளே பரம ப்ராப்யமாயிருக்குமென்னும் இவ்வர்த்தம் உபபந்நம்.
ஆகையாலேயிறே ‘எதிராசா என்றுன்னடி சேர்வன் யான்’,
‘எதிராசா எந்நாளும் உன் தனக்கே ஆட்கொ ள்உகந்து’ என்று நம்முடைய ஜீயர் இப்படி அருளிச் செய்தருளிற்று.

ஒரு ஶ்ரீவைஷ்ணவர் அமுது செய்தருளாநிற்க, கிடாம்பியாச்சான் அவருக்குத் தண்ணீரமுது திருப்பவளத்திலே
பரிமாறுகிறவர் செவ்வையிலே நின்று பறிமாறாமையாலே அந்த ஶ்ரீவைஷ்ணவருடைய திருக்கழுத்து சற்று சாய,
அத்தை உடையவர் கண்டருளி, ஆச்சானைத் தம்முடைய திருக்கையாலே அறைந்து,
‘ஶ்ரீவைஷ்ணவருக்குப் பாங்காகப் பரிமாறிற்றில்லையே!’ என்று கோபிக்க,
ஆச்சானும் உடையவர் திருவடிகளிலே தண்டனிட்டு,
“பணிமானம் பிழையாமே அடியேனைப் பணிகொண்ட மணிமாய”னன்றோ தேவரீர் – என்று
விண்ணப்பம் செய்து ஆச்சானும் மிகவும் க்ருதார்த்தரானார் என்று நம்முடைய ஜீயர் அருளிச் செய்தருளுவர்.

ஒருநாள் கூரத்தாழ்வான் விஷயமாக உடையவர் சீறி யருள, நடுவு நின்றவர்கள் ஆழ்வானைப் பார்த்து
‘உம்மை உடையவர் நிக்ரஹித்தாரே, இப்போது நீர் என்ன நினைக்கிறீர்?” என்ன,
ஆழ்வான் அருளிச்செய்தபடி – “இவ்வாத்மா பாஷ்யகாரர்க்கே ஶேஷமான பின்பு அவருடைய விநியோக
ப்ரகாரங்கொண்டு அடியேனுக்குக் கார்யமென்?’ என்றார் என்னும் இவ் வ்ருத்தாந்தம்
மாணிக்யமாலையிலே ஆச்சான் பிள்ளை அருளிச்செய்தார்.

பிள்ளை யுறங்காவில்லி தாஸர் முதலியாண்டான் ஶ்ரீபாதத்திலே சென்று தண்டனிட்டு
‘ஶிஷ்யலக்ஷணம் இருக்கும்படி என்?’ என்று விண்ணப்பம் செய்ய, ஆண்டான் அருளிச் செய்தபடி –
ஆசார்ய விஷயத்தில் ஶிஷ்யன் பார்யாஸமனுமாய், ஶரீரஸமனுமாய், தர்மஸமனுமாய் இருக்கக் கடவன்.
அதாவது சொன்னத்தைச் செய்கையும், நினைத்ததைச் செய்கையும், நினைவாயிருக்கையும் என்றருளிச்செய்தார்.

அநந்தரம் பிள்ளை கூரத்தாழ்வான் ஶ்ரீபாதத்திலே சென்று தண்டனிட்டு ‘ஆசார்ய லக்ஷணம் எங்ஙனே இருக்கும்?’
என்று விண்ணப்பம் செய்ய, ஆழ்வான் அருளிச்செய்தபடி –
ஶிஷ்யன் விஷயத்தில் ஆசார்யன் பர்த்ருஸமனுமாய், ஶரீரிஸமனுமாய், தர்மிஸமனுமாய் இருக்கக்கடவன்.
அதாவது ஏவிக் கொள்ளுகையும், எடுத்து இடுவிக்கையும்; அதாவது அசேதநத்தை நினைத்தபடியே
விநியோகங்கொள்ளுமாப் போலே விநியோகங்கொள்ளுகையும், எடுத்துக்கொள்ளுகையும் என்றருளிச்செய்தார்.
இவ்வ்ருத்தாந்தம் ஶ்ரீவார்த்தாமாலையிலே உண்டு.

ஒருநாள் கூரத்தாழ்வானும் முதலியாண்டானும் கூடி எழுந்தருளியிருந்து சில அர்த்த விஶேஷங்களை அநுஸந்தியாநிற்க,
‘ஸ்வாநுவ்ருத்தி ப்ரஸந்நாசார்யனாலே மோக்ஷமோ? க்ருபாமாத்ர ப்ரஸந்நாசார்யனாலே மோக்ஷமோ?” என்று
இங்ஙனே ப்ரஸங்கமாக, முதலியாண்டான் ‘ஸ்வாநுவ்ருத்தி ப்ரஸந்நாசார்யனாலே மோக்ஷம்’ என்ன,
கூரத்தாழ்வான் ‘க்ருபாமாத்ர ப்ரஸந்நாசார்யனாலே மோக்ஷம்’ என்ன,
ஆண்டான் “குற்றமின்றிக்குணம் பெருக்கிக் குருக்களுக்கனுகூலராய்” என்று பெரியாழ்வார் அருளிச் செய்கையாலே
ஸ்வாநுவர்த்தி ப்ரஸந்நாசார்யநாலே ஆகவேணும் என்ன,
ஆழ்வான் ‘அங்ஙனன்று; “பயனன்றாகிலும் பாங்கலராகிலும் செயல் நன்றாகத் திருத்திப் பணிகொள்வான்
குயில் நின்றார் பொழில்சூழ் குருகூர்நம்பி” என்று ஶ்ரீமதுரகவியாழ்வார் நமக்கெல்லார்க்கும்
ஸ்வாநுவர்த்தி கூடாமையாலே க்ருபாமாத்ரத்தாலே மோக்ஷமாகவேணும்’ என்றருளிச்செய்தார்.
ஆண்டானும் ‘அப்படியேயாம்’ என்று மிகவும் ப்ரீதரானார் என்று அஸ்மாதாசார்யோக்தம்.

க்ருமிகண்டன் வ்யாஜத்தாலே உடையவர் வெள்ளை சாற்றி மேல்நாட்டுக்கெழுந்தருளின போது
பெருமாள் பரிகரத்தார் தங்களை நெருக்கிக்கொண்டு போருகையாலே விஷமத்துக்காக
‘உடையவராலேயன்றோ இத்தேஶத்துக்குக் கலக்கங்கள் விளைந்தது, ஆகையாலே உடையவர் திருவடிகளில்
ஸம்பந்தமுள்ளவர்கள் ஒருவரும் கோயிலுக்குள் புகுந்து பெருமாளை ஸேவிக்கவொண்ணாது’ என்று
திவ்யாஜ்ஞை இட்டுவைத்தார்கள்.
கூரத்தாழ்வான் தர்ஶநத்தை நிர்வஹிக்கைக்காக க்ருமிகண்டனிடத்திலே புக்கு அவனாலே திருநயநங்களுக்கு
உபத்ரவம் வந்தது மீண்டு கோயிலுக்கெழுந்தருளி அங்குத்தைச் செய்தியை அறியாமல் பெருமாளை
ஸேவிக்க எழுந்தருளினவளவிலே, திருவாசல் காக்கிறவர்களிலே ஒருவன் ஆழ்வானை ‘உள்ளே புகுராதே’ என்று தகைய,
ஒருவன் அவரைத் தகையாதே ‘கோயிலுக்குள்ளே புகுரும்’ என்ன,
அவ்வளவில் ஆழ்வான் திகைத்து நின்று ‘இங்குற்றை விசேஷம் ஏது?’ என்று திருவாசல் காக்குமவர்களைக் கேட்க,
அவர்களும் ‘எம்பெருமானார் திருவடிகளில் ஸம்பந்தமுள்ளவர்களொருவரையும் பெருமாளை ஸேவிக்க விடவேண்டாம்
என்று திவ்யாஜ்ஞையிட்டுத் தகைந்துகிடக்கிறது’ என்ன,
‘ஆனால் நீங்கள் என்னைப் புகுரச் சொல்லுவானென்?’ என்ன,
அவர்கள் ‘ஆழ்வானே! நீர் எல்லாரையும் போலன்றிக்கே நல்ல குணங்களை உடையவராகுயாலே புகுரச் சொன்னோம்’ என்ன,
ஆழ்வான் அத்தைக் கேட்டு ஜலசந்திரனைப்போலே நடுங்கி, சிவிட்கென்று நாலடி மீண்டு,
‘ஐயோ! ஆத்ம குணங்கள் உண்டானால் எல்லார்க்கும் ஆசார்ய ஸம்பந்தத்துக்கு ஹேதுவாம் என்று ஶாஸ்த்ரம் சொல்லிற்று;
எனக்குண்டான ஆத்ம குணங்கள் எம்பெருமானார் திருவடிகளில் ஸம்பந்தத்தை அறுத்து கொள்ளுகைக்கு ஹேதுவாய்விட்டதோ’
என்று வ்யாகுலப்பட்டுத் தம்மை மிகவும் நொந்துகொண்டு
‘எனக்குப் பேற்றுக்கு எம்பெருமானார் திருவடிகளில் ஸம்பந்தமே அமையும்;
தத் ஸம்பந்தத்தை யொழியப் பெருமாளை ஸேவிக்க வேண்டுவதில்லை’ என்று மீண்டு
ஆழ்வான் திருமாளிகைக்கு எழுந்தருளினார் என்று நம்முடைய ஜீயர் அருளிச் செய்தருளுவர்.

எம்பெருமான் தானே நம்மாழ்வாராய் வந்தது அவதரித்தருளினான் என்று ஆளவந்தார் அருளிச் செய்தருளுவர்
என்னுமது திருவிருத்த வ்யாக்யாநத்திலே ஸுஸ்பஷ்டம்.
அத்ரி ஜமதக்நி பங்க்திரத வஸுநந்த ஸுநுவானவனுடைய யுக வர்ண க்ரமாவதாரமோ என்று
இவ்வாழ்வாரை பகவதவதாரமாக ஆசார்ய ஹ்ருதயத்திலே அழகிய மணவாளப் பெருமாள் நாயனார் அருளிச் செய்தார்.

—————-

11- ஸ்ரீஎம்பார் மற்றும் கொங்கில் பெரியபிராட்டியார் நிஷ்டை

வட்டமணி குலத்தில் எம்பார் மஹாவித்வானாய், மஹாவிரக்தராய், மிகவும் ஆசாரயுக்தராய் இருக்கச் செய்தே
ஶைவாகமத்திலே புகுந்து ஶிவபக்தியிலே மண்டிவிழுந்து, அலந்தகொட்டையும் பூண்டு காளஹஸ்தியில்
ஒரு ருத்ராலயத்துக்கு சடங்கியாய், ஸர்வத்துக்கும் கர்த்தாவாய், குச்சியும் தாளும் எப்போதும் கையிலே
பிடித்துக் கொண்டு இரண்டாம் முத்தமிழ் விரகனான ஸம்பந்தன் என்னும்படியே பேயன் பாட்டுப் பாடி,
காளஹஸ்தியிலே வர்த்திக்கிற காலத்திலே
திருமலையில் நின்றும் பெரியதிருமலை நம்பி ஒருகார்யத்திலே எழுந்தருளி, காளஹஸ்தி ஆஸந்நமாக,
ஒரு தோப்பிலே விட்டு எழுந்தருளியிருக்க, அவ்வளவிலே எம்பாரும் ருத்ரனுக்குப் பூப்பறிப்பதாகப்
பெரியதொரு பூக்கொடலையும் கழுத்திலே கட்டிக்கொண்டு ருத்ர ப்ரபாவமான பாட்டுக்களையும் கதறிக்கொண்டு,
திருமலைநம்பி எழுந்தருளியிருக்கிற தோப்பிலே நிறைய பூத்து நிற்பதொரு பாதிரியிலேயேறிப் பூப்பறியாநிற்க,
திருமலைநம்பி எம்பாருடைய ஶிவபக்தியில் பூத்த{ஊ}த்தைக்கண்டு
‘ஐயோ! இவ்வாத்மா அதிக்ஷுத்ரமான அப்ராப்தவிஷயத்தில் ப்ராவண்யங்களை ஸவாஸநமாக விட்டு
ஆத்மாவுக்கு வகுத்த ஶேஷியான ஶ்ரிய:பதியைப் பற்றினானகில் பெரிய வித்வானாகையாலும்,
அதிவிரக்தனாகையாலும் லோகத்துக்கு மிகவும் உபகாரகனாம்’ என்று திருவுள்ளம் பற்றித் தாமும் முதலிகளும்
எம்பார் பூப்பறிக்கிற பாதிரிக்கு ஆஸந்நமாக எழுந்தருளியிருந்து ஶ்ரிய:பதி நாராயணனே பரதத்வம் என்று
சொல்லுகிற வேதாந்த வாக்யங்களை முதலிகளும் தாமும் ஒருவர்க்கொருவர் அநுபாஷிக்க,
எம்பார் ஆலயத்திலுண்டான கார்யங்களையும் பூப்பறிக்கிறத்தையும் மறந்து இவர்கள் அருளிச் செய்கிற
திவ்யஸுக்திகளைச் செவிமடுத்துக்கேட்டு ‘இதொன்று இருந்தபடி என்!’ என்று போரவித்தராய்,
நெடும்போது கேட்டுக்கொண்டு திகைத்துநிற்க,

நம்பியும் எம்பாருடைய ஆபிமுக்யத்தைக்கண்டு ‘இன்னமும் ஆழ்வாருடைய திவ்யஸூக்தியிலே
ஒன்றைச் சொல்லித் திருத்தக்கடவோம்’ என்று திருவுள்ளம்பற்றி,
“தேவரும் எப்பொருளும் படைக்கப் பூவில் நான்முகனைப் படைத்த
தேவனெம்பெருமானுக்கல்லால் பூவும் பூசனையும் தகுமே” என்று பெருக்க நொந்து அருளிச்செய்ய,
எம்பாரும் தமிழுக்கு மஹாநிபுணராகையாலே இத்தையும் கேட்டு, அப்போதே தத்த்வஸ்திதியையும் நன்றாக அறிந்து
‘தகாது, தகாது’ என்று பாதிரியின்மேலே நின்று பூக்கொடலையும் சுழற்றி எறிந்து அரைகுலைய தலைகுலைய இறங்கி
‘இத்தனை காலமும் பெருங்கையாற் குடமெடுத்துப் பேய்ச்சுரைக்கு நீர் சொரிந்து கெட்டேன் கெட்டேன்’ என்று
கூப்பிட்டு நம்பி திருவடிகளிலே விழ,

நம்பியும் தான் நினைத்த காரியம் அப்போதே கைகூடுகையாலே மிகவும் திருவுள்ளமுகந்து எம்பாரையும்
‘தீர்த்தமாடிவாரும்’ என்ன, அவரும் எலந்தைக் கொட்டை வடங்களையும் அறுத்தெறிந்து பாஷண்ட வேஷத்தையும் கழித்து,
தீர்த்தமாடி ஈரப்புடவையோடே தம்முடைய ஆர்த்தியெல்லாம் தோன்ற வந்து நிற்க,
நம்பியும் எம்பாரளவிலே மிகவும் திருவுள்ளமுகந்து அப்போதே அவர்க்கு பஞ்ச ஸம்ஸ்காரமும் பண்ணி,
த்யாஜ்யோபாதேயங்களையும் தெளிய அறிவித்து, ‘புறம்புண்டான பற்றுக்களையெல்லாத்தையும் ஸவாஸநமாக விட்டு,
ஶ்ரிய:பதியைப்பற்றி நம்முடைய தர்ஶநத்திலே ஊற்றமுண்டாய் வாழும்’ என்று அருளிச்செய்ய,
அப்படியே எம்பாரும் க்ருதார்த்தராய், நம்பியை ஸேவித்துக்கொண்டு திருமலைக்கெழுந்தருளத்தேட,

அவ்வளவில் காளஹஸ்த்தியில் பாஷண்டிகளெல்லாரும் கூடிவந்து
‘எங்களுக்கு ஸர்வத்துக்கும் கர்த்தாவான நீர் போகவொண்ணாது’ என்று எம்பாரைத்தகைய,
அவரும் ‘உங்கள் குச்சியும் தாளும் இதோ பிடியுங்கோள்’ என்று தூரத்திலே நின்று அவர்கள் மேலே எறிந்து
‘காளஹஸ்த்தியாகிற சுடுகாட்டை நாமினிப் புரிந்து பாரோம்’ என்று அருளிச்செய்து,
பிராட்டி இலங்கை நின்றும் புறப்பட்டாப்போலே அங்குள்ள பற்றுக்களை அடைய ஸவாஸநமாகவிட்டுப்
பெரிய ப்ரீதியோடே முக்தர் பரமபதத்தைக் குறித்து அர்ச்சிராதி மார்க்கத்தாலே ஹார்த்தன் வழி நடத்தப் போமாப்போலே
திருமலை நம்பியை ஸேவித்துக்கொண்டு கலியுக வைகுண்டமான திருமலைக்கெழுந்தருளி,
நம்பிக்கு மிகவும் அந்தரங்கராய் ஸர்வவித கைங்கர்யங்களும் பண்ணிக்கொண்டு வாழுகிற காலத்திலே,

உடையவர் திருமலைக்கெழுந்தருளி திருமலைநம்பி ஶ்ரீபாதத்திலே ஶ்ரீராமாயணத்துக்கு ஸம்ப்ரதாயார்த்தம் கேட்டு
மீண்டும் கோயிலுக்கு எழுந்தருளுகிறபோது நம்பியும் உடையவர் அவதார விஶேஷமென்றறிந்து மிகவும் ஆதரித்து
ஆளவந்தாரைப் போலே கண்டு தம்முடைய புத்ராதிகளையும் உடையவர் திருவடிகளிலே ஆஶ்ரயிப்பித்து
‘தேவரீருக்கு ஏதேனுமொன்று ஸமர்ப்பிக்கவேணும்’ என்ன,
உடையவரும் எம்பாருடைய ஆசார்ய ப்ரேமத்தைக் கண்டு திருவுள்ளமுகந்து ‘எம்பாரைத் தந்தருள வேணும்’ என்ன,
நம்பியும் எம்பாரை உடையவருக்கு உதகதாரா பூர்வமாகக் கொடுத்தார்.

அதுக்குப்பின்பு எம்பார் உடையவரை ஸேவித்துக்கொண்டு திருவரங்கத்துக்கு நாலஞ்சு பயணம் எழுந்தருள,
நம்பியைப் பிரிந்தது எம்பார்க்குத் திருமேனி ஶோஷிக்க, உடையவர் எம்பாரைப் பார்த்து ‘உமக்கிப்படி ஆவானென்’ என்ன,
‘அங்குத்தையேறப்போம்’ என்ன, எம்பாரும் முன்பு நாலஞ்சு பயணமும் ஒரு பயணமாக மீண்டு திருமலைக்கு எழுந்தருளி
நம்பி திருவடிகளிலே தண்டனிட்டுநிற்க, நம்பியும் எம்பாரைப் பார்த்து
‘உதகபூர்வமாக உம்மை உடையவருக்குக் கொடுத்துவிட்டோமே; அவரை விட்டு நீர் இங்கு வருவானென்?’ என்ன,
எம்பாரும் தம்முடைய திருமேனி ஸ்வபாவத்தை விண்ணப்பம் செய்ய,
நம்பியும் ‘விற்றபசுவுக்குப் புல்லிடுவாருண்டோ? நீர் உடையவர்க்குத்தானே அடிமை செய்து கொண்டிரும்’ என்று
ஒருபோதும் ப்ரஸாதமிடாமல் தள்ளிவிட்டார். எம்பாரும் அங்கு ஆசையற்று நமக்கினி உடையவர் திருவடிகளே தஞ்சம்’ என்று
அறுதியிட்டுக் கோயிலுக்கெழுந்தருளி, உடையவரை ஸேவித்துக்கொண்டு மிகவும் ப்ரீதராய் வாழுகிற காலத்திலே,

ஒருநாள் உடையவரும், முதலிகளும் பெரிய திருவோலக்கமாக எழுந்தருளியிருக்க, முதலிகளெல்லாரும்
எம்பாருடைய ஜ்ஞாந பக்தி வைராக்யங்களைச் சொல்லித் தலைத்தூக்கிக் கொண்டாட,
எம்பார் தாமும் ‘அது ஒக்கும், ஒக்கும்’ என்று அவர்களைக் காட்டில் மிகவும் தம்மை ஶ்லாகித்துக் கொள்ள,
உடையவரும் அத்தைக்கேட்டு எம்பாரைப் பார்த்து, ‘எல்லாரும் உம்மை ஶ்லாகித்தால் நீர் நைச்யாநுஸந்தாநம்
பண்ண வேண்டியிராநிற்க, அது செய்யாதே நீர்தாமே உம்மை ஶ்லாகித்துக் கொள்ளாநின்றீர்;
இப்படி இருப்பது ஒன்றுண்டோ?’ என்ன,
எம்பாரும் உடையவரைப் பார்த்து, ‘ஐயா! முதலிகள் அடியேனைக் கொண்டாடில் காளஹஸ்த்தியிலே
கையும் குடமும் கழுத்தும் கப்படமுமாய்க் கொண்டு எளிவரவுபட்டுநின்ற அந்நிலையைக் கொண்டாடுமத்தனையன்றோ
அடியேனுக்குள்ளது; இப்படியானபின்பு “பீதகவாடைப்பிரானார் பிரமகுருவாகிவந்து” என்கிறபடியே
தேவரீர் இவ்வாத்மாவை எடுக்கைக்காக ஒரு திருவவதாரம் பண்ணி செய்தருளின க்ருஷிபரம்பரைகளை
அநுஸந்தித்து நித்யஸம்ஸாரிகளிலும் கடைகெட்டுக்கிடந்த அடியேனை காலதத்வமுள்ளதனையும்
‘எனக்கினி யார் நிகர் நீணிலத்தே”,
“நெஞ்சமே நல்லை நல்லை” என்கிறபடியே அடியேனை ஶ்லாகித்துக்கொள்ள ப்ராப்தியுண்டு;
ஆகையாலே அடியோங்களெல்லாரும் தேவரீராலே இவ்வாத்மாவுக்குண்டான நன்மைகளை ஶ்லாகித்தது
தேவரீரைக் கொண்டாடித்தாமித்தனையன்றோ?’ என்று விண்ணப்பம் செய்ய,
உடையவரும் ‘ஶ்ரீகோவிந்தப்பெருமாளே! நல்லீர்! நல்லீர்!’ என்று எம்பாரை மிகவும் உகந்தருளினார் என்று
பெரியோர்கள் அருளிச் செய்தருளுவார்கள்.

ஒரு ஆசார்யர் தம்முடைய ஶிஷ்யனுக்கு த்யாஜ்யோபாதேயங்களைத் தெளிய உபதேஶிக்க,
அவனும் அதுக்கு அநுரூபமாக நடக்க அறியாமையாலே அந்த ஆசார்யரும் “ஸ்காலித்யே ஶாஸிதாரம்”
என்கிறபடியே அவனை நியமித்துக் கொண்டு போர, அந்த ஶிஷ்யன் ஸ்வாசார்ய நியமநம் தனக்கு ஹிதம் என்று
அறியாமல் வெருவி இருந்த ஜ்ஞாநாதிகருடனே ‘ஐயோ! ஶிஷ்யன் என்ன, நியமியா நின்றார்கள்’ என்று வெறுக்க,
அந்த ஜ்ஞாநாதிகரும் ‘ஐயோ! ஶாஸநீயனான ஶிஷ்யனை யன்றோ நியமிப்பது? உம்மை நியமித்தாரோ’ என்று
வெறுத்தார் என்று அஸ்மதாசார்யோக்தம்.
இத்தால் விதேயனான ஶிஷ்யனையே ஆசார்யன் நியமிக்கவேணும் என்னுமதும்,
ஸதாசார்ய நியமநம் ஸச்சிஷ்யனுக்கு ப்ராப்யாந்தர்கதமாயிருக்கும் என்னுமதும் சொல்லிற்று.

நஞ்சீயர் திருவடிகளிலே ஆஶ்ரயித்து தேஶாந்தரத்திலே இருப்பானொரு ஶ்ரீவைஷ்ணவன் வந்து ஜீயரை ஸேவித்து
மீள எழுந்தருளிகிறபோது, ஜீயருக்கு அந்தரங்கராய்த் திருவடிகளிலே நித்யஸேவை பண்ணிக்கொண்டிருப்பாரொரு
ஶ்ரீவைஷ்ணவர் ஊருக்கு எழுந்தருளுகிற ஶ்ரீவைஷ்ணவரைப்பார்த்து
‘ஜயோ! உமக்கு ஜீயர் திருவடிகளைவிட்டுப் பிரிந்து எழுந்தருள வேண்டுகிறதே! என்று க்லேஶிக்க,
அவரும் ‘அடியேன் எங்கே இருந்தாலும் ஜீயர் அபிமாநமுண்டே’ என்று தேறி வார்த்தை சொல்ல,
இந்த ப்ரஸங்கங்களை ஜீயர் திருவடிகளுக்கு அந்தரங்கையாயிருப்பாளொரு அம்மையார் கேட்டு,
ஆசார்யனைப்பிரிந்து அதிலே நெஞ்சு இழியாமல் போகிறவரைப் பார்த்து
‘என் சொன்னாய் பிள்ளாய்! – ஏனத்துருவாய் உலகிடந்த ஊழியான்பாதம் – நாடோறும் –
மருவாதார்க்கு உண்டாமோ வான்’ என்று அருளிச்செய்தார் என்று அஸ்மதாரசார்யோக்தம்.

இத்தால் ஸதாசார்யன் கண்வட்டத்தை விட்டால் இவனுக்கு த்யாஜ்யோபாதேயங்கள் தெரியாது.
ஆகையால் அஜ்ஞாநமே மேலிட்டு “நண்ணாரவர்கள் திருநாடு” என்கிறபடியே திருநாடு ஸித்திக்கை அரிது என்று கருத்து.

கொங்குநாடு க்ஷாமமானவாறே ஒரு ப்ராஹ்மணன் ஸ்த்ரீயும் தானும் கோயிலிலே வந்து இருந்தான்.
அக்காலத்திலே எம்பெருமானார் ஏழு க்ருஹம் மாதுகரம் பண்ணி அமுதுசெய்தருளுவர்.
திருவீதியிலே எழுந்தருளும்போது அகளங்கநாட்டாழ்வானடைய வட்டத்தில் முதலிகளெல்லாரும் தண்டனிடுவர்கள்.
அந்த ப்ராஹ்மணன் ஸ்த்ரீயும் தானுமாக ஒரு மச்சிலே இருக்கையாயிருக்கும்.
ஒரு நாள் உடையவர் மாதுகரத்துக்கு அந்த க்ருஹத்துக்கு எழுந்தருளினவாறே அந்தப் பெண் மச்சுநின்றும்
இழிந்து இடைகழியிலே நின்று ‘ராஜாக்கள் உம்மை தண்டனிடாநின்றார்கள்; நீர் மாதுகரம் பண்ணா நின்றீர்;
இதுக்குக் காரணமேது?’ என்று உடையவரைக் கேட்க,
‘நாம் அவர்களுக்கு நல்வார்த்தை சொன்னோம்; ஆகையாலே தண்டனிடுகிறார்கள்’ என்று அருளிச்செய்ய,
‘அந்நல்வார்த்தை எனக்கு அருளிச்செய்ய வேணும்’ என்று தண்டனிட்டாள்.

உடையவரும் அவளுக்கு ஹிதத்தை ப்ரஸாதித்தருளினார். பின்பு அவர்களுடைய தேஶம் ஸுபிக்ஷமாய்
அவர்கள் அங்கேறப்போகவிருக்கிறவளவிலே உடையவரை ஸேவித்துப்போகப்பெற்றிலேன் என்று
அந்தப் பெண் வ்யாகுலப்பட்டுக் கொண்டு இருக்கிறவளவிலே, மாதுகரத்துக்கு அங்கே எழுந்தருளினார்.
அந்தப் பெண் ‘மீளவும் எங்கள் நாடேறப்போகா நின்றோம்; முன்பு அருளிச்செய்த நல்வார்த்தை அடியேன்
நெஞ்சிலே படும்படி அருளிச்செய்து எழுந்தருளவேணும்’ என்று மிகவும் அநுவர்த்திக்க,
உடையவரும் அவ்வாத்மாவை மிகவும் க்ருபை பண்ணியருளி, ஹிதத்தை நெஞ்சிலே படும்படி ப்ரஸாதித்தருளி
எழுந்தருளப்புக்கவாறே, ‘இன்னமும் அடியேனுக்கு ஆத்மரக்ஷகமாக ஏதேனுமொன்று ப்ராஸாதித்தருள வேணும்’
என்று அவள் விண்ணப்பம் செய்ய, உடையவர் அப்போது சாற்றி எழுந்தருளியிருக்கிற திருவடி நிலைகளைப்
பெரியபிராட்டியார் என்கிற அந்தப் பெண்ணுக்கு ப்ராஸாதித்து எழுந்தருளினார்.

அவளும் அன்று தொடங்கி உடையவர் திருவடி நிலைகளைத் திருவாராதநம் பண்ணிக்கொண்டு போந்நாள் என்னும்,
இவ்வ்ருத்தாந்தம் வார்த்தா மாலையிலே ப்ரஸித்தம்.
இத்தால் சொல்லிற்று ஏதென்னில், எம்பெருமானையுங்கூட உபேக்ஷிக்கிற ஸம்ஸாரத்திலே
ஆசார்ய ருசி பரிக்ருஹீதமானது ஏதேனுமொன்று தஞ்சம் என்று விஶ்வஸித்திருக்கை அரிது.
ஆசார்ய விஶ்வாஸமுண்டானவர்கள் கொங்கில் பெரிய பிராட்டியாரைப்போலே இருக்கவேணும் என்று சொல்லிற்று.
இவ்விடத்திலே பொன்னாச்சியார், தும்பியூர்க் கொண்டி, ஏகலவ்யன், விக்ரமாதித்யன் வ்ருத்தாந்தங்களை ஸ்மரிப்பது.

———–

12 – ஆசார்யன் பகவத் அவதாரம்

ஸாக்ஷாத்காரமென்றும், விபூதிஸாக்ஷாத்காரமென்றும், உபயவிபூதிஸாக்ஷாத்காரமென்றும்,
ப்ரத்யக்ஷஸாக்ஷாத்காரமென்றும் நாலுபடியாயிருக்கும்.
ஸாக்ஷாத்காரமாவது – ஒரு ஜ்ஞாநவிஶேஷம்.
விபூதி ஸாக்ஷாத்காரமாவது – இந்த ஜ்ஞாநம் விரோதியை அறிகை.
உபயவிபூதி ஸாக்ஷாத்காரமாவது – இந்த ஜ்ஞாநம் ப்ராப்யத்தை அறிகை.
ப்ரத்யக்ஷ ஸாக்ஷாத்காரமாவது – இந்த ஜ்ஞாநம் உபேயமான வஸ்துதானே உபாயம் என்றறிகை,
இவ்விஷயத்தில் பண்ணும் கைங்கர்யமுமே புருஷார்த்தமென்றறிகை, அப்புருஷார்த்தமே உபாயம் என்றறிகை.
கீழ்ச்சொன்ன மூன்றுக்கும் புருஷார்த்தம் உண்டாய்த்ததேயாகிலும் ப்ரத்ய க்ஷஸாக்ஷாத்காரம் இல்லாதபோது
அவை உண்டானாலும் ப்ரயோஜநமில்லை. அவைதான் ப்ரத்யக்ஷத்தாலல்லது ஸித்திக்கமாட்டாது.
அவையாவன – பரத்வம், வ்யூஹம், விபவம், அந்தர்யாமித்வம், அர்ச்சாவதாரம், ஆசார்யத்வம் என்று ஆறுபடியாயிருக்கும்.
பரத்வம் நித்யமுக்தர்க்கும், வ்யூஹம் ஸநகாதிகளுக்கும், விபவம் தத்காலவர்த்திகளுக்கும்,
அந்தர்யாமித்வம் உபாஸகர்க்கும், அர்ச்சாவதாரம் எல்லார்க்கும், ஆசார்யத்வம் கதிஶூந்யர்க்கும்.
இவனுக்கு முதல் சொன்ன நாலும் தேஶ-கால-கரண-விப்ரக்ருஷ்டதையாலே கிட்டவொண்ணாது.
இனி இவையிரண்டிலும் அர்ச்சாவதாரம் வாய்திறந்து ஒரு வார்த்தை அருளிச்செய்யாமையாலே
இதுவும் அல்லாத அவதாரங்களோபாதி.

ஆகையாலே பத்தசேதநன் முக்தனாம்போது, ஸகலஶாஸ்த்ரங்களாலும் அறுதியிட்டுப்பார்த்தவிடத்தில்,
ஆசார்யாவதாரத்தாலல்லது ஜ்ஞாநப்ரதாநம் பண்ணவொண்ணாமையாலே ஜ்ஞாநப்ரதாநம் பண்ணின வஸ்துதானே
உபேயமாகவேணும்; உபேயமான வஸ்துதானே உபாயமாகவேணும்; இவ்விஷயத்தில் கைங்கர்யமே ப்ராப்யமாக வேணும்.
மயர்வற மதிநலமருளப்பெற்று இவ்வர்த்தத்தையும் அறுதியிட்ட பரமாசார்யரும், மயர்வற மதிநலமருளினவன் தானே
இவனுக்கு அவையெல்லாம் என்கையாலே இனி இவனுக்கு இதுவே உபாயம்; அல்லாதது உபாயாந்தரங்களோபாதி.
இப் பரத்யக்ஷ ஸாக்ஷாத்காரத்தாலல்லது மோக்ஷப்ரதத்வம் இல்லாமையாலே – என்று திருமுடிக்குறை ரஹஸ்யத்திலே
வேதாந்திகளான நஞ்சீயர் நம்பிள்ளைக்கு அருளிச்செய்தார்.

“ஆசார்யாபிமாநமாவது இவையொன்றுக்கும் ஶக்தனன்றிக்கே இருப்பானொருவனைக் குறித்து
இவனுடைய இழவையும், இவனைப்பெற்றால் ஈஶ்வரனுக்கு உண்டான ப்ரீதியையும் அநுஸந்தித்து,
ஸ்தநந்தய ப்ரஜைக்கு வ்யாதி உண்டானால் தன் குறையாக நினைத்துத் தான் ஔஷத ஸேவை பண்ணி ரக்ஷிக்கும்
மாதாவைப்போலே இவனுக்குத் தான் உபாயாநுஷ்டாநம் பண்ணி ரக்ஷிக்கவல்ல பரமதயாளுவான
மஹாபாகவதாபிமாநத்திலே ஒதுங்கி, “வல்லபரிசு வருவிப்பரேல் அது காண்டுமே” என்று
அர்த்த பஞ்சகத்திலே பிள்ளைலோகாசார்யரும் இவ்வர்த்தத்தை ஸுஸ்பஷ்டமாக அருளிச்செய்தார்.

லோகாசார்யரும் தாம் பேரருளாளப்பெருமாளுடைய திருவவதாரமென்று மணற்பாக்கத்துநம்பியாருக்கு ப்ரத்யக்ஷம்.
இவ்வ்ருத்தாந்தம் ஶ்ரீவசநபூஷண வ்யாக்யாநத்திலே நம்முடைய ஜீயர் தெளிய அருளிச்செய்தருளினார்.
இன்னமும் ஸச்சிஷ்ய – ஸதாசார்ய – லக்ஷணமான நல்வார்த்தைகள் நம்முடைய ஜீயர் அருளிச் செய்தவை பலவுமுண்டு;
அவையெல்லாம் க்ரந்த விஸ்தரபயத்தாலே சொல்லுகிறிலோம்.

ஆக, இப்படி ஸகல வேதங்களும், ததநுஸாரிகளான ஸ்ம்ருதீதிஹாஸ புராணங்களும்,
அவற்றினுடைய தாத்பர்யங்களை யதாதர்ஶநம் பண்ணியிருக்கும் முனிவரான
பராஶர – பாராஶர்ய – போதாயந – ஸுகாதிகளும், உபயவிபூதியையும் கரதலாமலகமாக ஸாக்ஷாத்கரித்து
ஸகல வேதாந்த ஸாரார்த்தங்களையும் த்ராவிட ப்ரஹ்ம வித்யையாலே ஸர்வாதிகாரமாம்படி பண்ணியருளின
ப்ரபந்நஜனகூடஸ்தரான பராங்குஶ – பரகால – பட்டநாதிகளான நம் ஆழ்வார்களும்,
ஸர்வஜ்ஞராய், அவர்களுடைய அடிப்பாடு தப்பாமல் நடக்கும் ப்ராமாணிகரான நாத – யாமுன – யதிவராதிகள்
தொடக்கமான இவ்வருகுண்டான நம் ஆசார்யர்களெல்லாரும் ஏககண்டமாக ஶ்ரிய:பதி நாராயணன் தானே
ஆசார்யனாய் வந்தவதரித்தான் என்று அறுதியிட்டுப் பலவிடங்களிலும் கோஷிக்கையாலே,
அநாதிகாலமே தொடங்கி “ஸம்ஸாரிகள் தங்களையும் ஈஶ்வரனையும் மறந்து, ஈஶ்வர கைங்கர்யத்தையும் இழந்து,
இழந்தோமென்கிற இழவுமின்றிக்கே ஸம்ஸாரமாகிற பெருங்கடலிலே விழுந்து நோவுபட”
பரத்வாதி பஞ்சப்ரகாரனான ஸர்வேஶ்வரன் தன் க்ருபையாலே அவர்களைத் திருமந்த்ரமுகேந
“கடுங்கதிரோன் மண்டலத்தூடேற்றிவைத்து” என்கிறபடியே அர்ச்சிராதி மார்கத்தாலே கொண்டுபோய்,
“ததஸ்து விரஜாதீரப்ரதேஶம்” என்கிற அக்கரையேற்றி, அமாநவ கரஸ்பர்ஶத்தாலே அப்ராக்ருத ஶரீரத்தையும் கொடுத்து
நித்யவிபூதியிலே நித்யகைங்கர்யம் கொண்டருளக்கடவோம் என்று திருவுள்ளம்பற்றி,
ஶ்ரீபதரிகாஶ்ரமத்திலே நரநாராயண ரூபேண வந்து முன்பு அவதரித்தாப்போலே
இப்போதும் நம்மை ஸம்ஸார ஸாகரத்திலே நின்றும் எடுக்கைக்காக
‘ஸாக்ஷாந்நாராயணோ தேவ:க்ருத்வா மர்த்யமயீம் தநும்|
மக்நாநுத்தரதே லோகாந் காருண்யாச் சாஸ்த்ரபாணிநா” என்கிறபடியே ப்ரதம பர்வமான ஸர்வேஶ்வரன் தானே
சரம பர்வமான ஆசார்யனாய் வந்து அவதரித்தான் என்று கொள்ளவேணும்.

இப்படி அவதார விசேஷமாயிருந்துள்ள ஸதாசார்யனை ஸச்சிஷ்யன் தேவதா ப்ரதிபத்தி பண்ணவேணுமென்று
கீழே பல ப்ரமாணங்களும் சொல்லிற்று; மநுஷ்யபுத்தி பண்ணலாகாதென்று மேலே ப்ரமாணங்களும் சொல்லுகிறது.
ஆகையாலே மநுஷ்யபுத்தி பண்ணினவன் நரகத்திலே விழுமென்றும்,
தேவதா ப்ரதிபத்தி பண்ணினவன் ஈடேறுமென்றும் கீழ் மேல் சொல்லுகிற உபய ப்ரமாணங்களாலும் பலித்தது.
“எக்காலும் நண்ணிடுவர் கீழாம் நரகு” என்கிறபடியே குருவிஷயத்தில் நரக ஹேதுவான மநுஷ்யபுத்தியை
ஸவாஸநமாக விட்டு, “பீதகவாடைப்பிரானார் பிரமகுருவாகிவந்து” என்கிறபடியே
பகவதவதாரமென்று கொள்ளவேணுமென்னும் இவ்வர்த்தம் பரமாஸ்திகராய், ப்ரமாணபரதந்த்ரராய் இருக்கும்
சில பாக்யாதிகர்க்கு நெஞ்சிலே ஊற்று மாறாமல் எப்போதும் நிலைநிற்கும்.

ஆக இப்படி “யத்ஸாரபூதம் ததுபாஸிதவ்யம்” என்றும்,
“பஜேத் ஸாரதமம் ஶாஸ்த்ரம்” என்றும் இத்யாதிகளில் சொல்லுகிறபடியே ஸகலஶாஸ்த்ர தாத்பர்யார்த்தமாய்,
ஶ்ரீமதுரகவி, நாதமுனிகள் தொடக்கமான நம் பூர்வாசார்யகளாலே உபதேஶ பரம்பரா ஸித்தமாய்,
ஆத்மாவுக்கு நேரே வகுத்த விஷயமாய், ஒருக்காலும் ஸ்வாதந்த்ர்யாதிகள் கலசாத க்ருபாமூர்த்தியாய்,
அதிஸுலபனாய், மோக்ஷைகஹேதுவாயிருந்துள்ள ஸதாசார்யனே
“உபாயோபேயபாவேந தமேவ ஶரணம் வ்ரஜேத்”,
“பேறொன்று மற்றில்லை நின் சரணன்றி” இத்யாதிகளில் சொல்லுகிறபடியே உபாயோபேயமாகப் பற்றவேண்டியிருக்க,
அத்தைச் செய்யாதே ‘சக்ஷுர்கம்யம் குரும் த்யக்த்வா ஶாஸ்த்ரகம்யம் துயஸ்ஸ்மரேத்”,
“யதோ வாசோ நிவர்த்தந்தே அப்ராப்ய மநஸா ஸஹ” என்றும்,
“ஸுலபம் ஸ்வகுரும் த்யக்த்வா துர்லபம் உபாஸதே”, என்றும்,
‘விதிஶிவஸநகாத்யைர் த்யாதுமத்யந்ததூரம்” என்றும்,
‘பெண்ணுலாஞ்சடையினானும் பிரமனுமுன்னைக் காண்பான் எண்ணிலாவூழியூழித் தவஞ்செய்தார் வெள்கி நிற்ப” என்றும்
சொல்லுகிறபடியே அதிதுர்லபனாய், பந்தமோக்ஷங்களிரண்டுக்கும் பொதுவாய், ஶரணாகதனான ஶ்ரீபரதாழ்வானையும்
“ஜலாந்மத்ஸ்யாவிவோத்ருதௌ” என்னும் ஸ்வபாவத்தை யுடையளான பிராட்டி போல்வாரையும் மறுத்து
காட்டிலும் தள்ளிவிடும் நிர்க்ருணனாய், அர்ஜுநாதிகளுக்கு முதலடியிலே ப்ரபத்தியை உபதேஶித்து
அவர்களை அத்யாபி லீலை கொண்டாடும் ஸ்வபாவத்தை உடையவனாய்,
“வைத்தசிந்தை வாங்குவித்து நீங்குவிக்க” வல்லனாய்,
“க்ஷிபாமி”, “ந க்ஷமாமி” என்னும் நிரங்குஶஸ்வதந்த்ரனான உபாயோபேயமாகப் பற்றி,

“உத்தாரயதி ஸம்ஸாராத் ததுபாயப்லவேந து|
குருமூர்த்திஸ்திதஸ் ஸாக்ஷாத் பகவாந் புருஷோத்தம:” என்கிறபடியே உத்தாரகனாய்,
அவதார விஶேஷமாயிருந்துள்ள ஸ்வாசார்யனையே “ஸர்வம் யதேவ நியமேந” என்கிறபடியே
ஶேஷித்வ – ஶரண்யத்வ – ப்ராப்யத்வாதிகளில் ஸகலபுருஷார்த்தமுமாகப் பற்ற வேண்டியிருக்க,
அங்ஙனம் அன்றிக்கே, தத் விஷயத்தில் ஸர்வஸாமாந்யமான கேவல-உபாகாரத்வமே கொண்டு
“முன்னோர் மொழிந்த முறை தப்பாமல் கூட்டுப் பின்னோர்ந்து தாமதனைப் பேசாதே
தன்னெஞ்சில் தோற்றினதே சொல்லி இது சுத்த உபதேசவரவாற்றதென்பர் மூர்க்கராவார்” என்கிறபடியே
நம் ஆசார்யர்களுடைய திருவுள்ளக் கருத்தை நன்றாக அறிந்து,
அதுக்குத் தகுதியாயிருந்துள்ள உக்த்யநுஷ்டாநங்களை ஆசரியாமல் தங்கள் மநஸ்ஸுக்குத் தோற்றினதே சொல்லி
‘இதுதானே ஸத்ஸம்ப்ரதாய பரம்பராஸித்தமாய் வருகிற அர்த்தம்’ என்றது –
ஸ்வதந்த்ர ப்ரக்ருதிகளாய், ஸ்வாசார்யவிஷயத்தில் ஊற்றமற்றிருக்கும் கர்ப்ப நிர்ப்பாக்யரான
ஶுஷ்கஹ்ருதயர்க்கு நம் தர்ஶநத்தில் தாத்பர்யார்த்தமும் ததுநுகுணமான அநுஷ்டானமும் தெரியாதாகையாலே
மேலெழுந்தவாரியான இடுசிவப்புப்போலே இவ்வர்த்தம் நெஞ்சில் நிலையில்லாது.

“ஆசார்யாயாஹரேதர்த்தாந் ஆத்மாநஞ்ச நிவேதயேத்|
தததீநஶ்சவர்த்தேத ஸாக்ஷாந்நாரயணே ஹி ஸ:”,
“யஸ்ய ஸாக்ஷாத் பகவதி ஜ்ஞாந்தீபப்ரதே குரௌ, ஆசார்யஸ்ஸ ஹரிஸ்ஸாக்ஷாச்சரரூபீ ந ஸம்ஶய:”,
‘குருரேவ பரம்ப்ரஹ்ம”,
“குருமூர்த்திஸ்திதஸ்ஸாக்ஷாத் பகவாந் புருஷோத்தம:” என்று இத்யாதி ப்ரமாணங்களை விஶ்வஸித்து,
ஆசார்யநிஷ்டனாய் உஜ்ஜீவிக்க வேணும்; அல்லாதபோது ஈடேற வழியில்லை என்று அஸ்மதாசார்யோக்தம்.

“ஸ்வாபிமாநத்தாலே ஈஶ்வராபிமாநத்தைக் குலைத்துக்கொண்ட இவனுக்கு
ஆசார்யாபிமாநமொழிய கதியில்லை என்று பிள்ளை பலகாலும் அருளிச்செய்யக் கேட்டிருக்கையாயிருக்கும்” என்று
ஶ்ரீவசநபூஷணத்திலே பிள்ளைலோகாசார்யரும் அருளிச் செய்தார்.

இவ்வர்த்தம் ஸத்ஸம்ப்ரதாய பரம்பரா ஸித்தமாகையாலே தந்தாமுடைய ஸதாசார்யனை ஶ்ரிய:பதியான நாராயணனாகவும்,
அவன் திருவடிகளே உபாயோபேயங்களாகவும், அவன் திருவடிகளில் பண்ணும் கைங்கர்யமே புருஷார்த்தமாகவும்,
அவனுடைய முகோல்லாஸமே பலமாகவும், ப்ராப்யபூமியும் அவன் எழுந்தருளியிருக்கிற இடமாகவும்,
அவனுடைய விக்ரஹாநுபவாதிகள் *உண்ணுஞ் சோற்றுப்படியே தாரகாதிகளாகவும்,
“உத்தாரயதி ஸம்ஸாராத்” என்றும்,
“எதிராசா என்னையினிக் கடுக இப்பவத்தினின்றும் எடுத்தருளே” என்றும்,
“ஆசார்யாபிமாநமே உத்தாரகம்” என்றும்,
“என்பெருவினையைக் கிட்டிக் கிழங்கொடு தன்னருளென்னும் ஒள்வாளுருவி வெட்டிக்களைந்த இராமாநுசன்” என்றும்,
“கண்டு கொண்டென்னைக் காரிமாறப்பிரான் பண்டை வல்வினை பாற்றியருளினான்” என்றும் சொல்லுகிறபடியே
அவனே இஷ்டப்ராப்தி – அநிஷ்டநிவாரணம் பண்ணித்தரும் உத்தாரகனாகவும் ப்ரதிபத்தி பண்ணி
விஶ்வஸித்திருக்கும் சரமாதிகாரிகளுக்கு
“குருணாயோபிமந்யேத குரும் வா யோபி மந்யதே தாவுபௌபரமாம் ஸித்திம் நியமாது பகச்சத:” என்று
ஆசார்ய விஷயத்தில் ஸ்வகத-பரகத-ஸ்வீகாரங்களிரண்டிலும் பேறு தப்பாதென்று சொல்லிற்றேயாகிலும்
ஆசார்யனையும் தான் பற்றும் பற்றும் அஹங்கார கர்ப்பமாகையாலே
‘காலன் கொண்டு மோதிரமிடுமோபாதி’ என்கிறபடியே ஸ்வகதஸ்வீகாரம் அவத்யமாகையாலே
ஸ்வரூபத்துக்குச் சேராதென்று அத்தைவிட்டு
“ஆசார்யாபிமாநமே உத்தாரகம்” என்கிறபடியே அவனுடைய நிர்ஹேதுக க்ருபையான பரகத ஸ்வீகாரமே உத்தாரகம்
என்று அறுதியிட்டு “ஸம்ஸாராவர்த்தவேக ப்ரஶமந ஶுபத்ருக் தேஶிகப்ரேக்‌ஷி – தோஹம்” என்றும்,
“நிர்பயோ நிர்பரோஸ்மி” என்றும்,
“ஆசார்யஸ்ய ப்ரஸாதேந மம ஸர்வம்பீப்ஸிதம்|
ப்ராப்நுயாமீதி விஶ்வாஸோ யஸ்யாஸ்தி ஸ ஸுகீ பவேத்” என்றும்,
‘தனத்தாலுமேதுங்குறைவிலேன் எந்தை சடகோபன் பாதங்கள் யாமுடைய பற்று” என்றும்,
சொல்லுகிறபடியே த்ருஷ்டாத்ருஷ்டங்களிரண்டும் ஒருகரை சொல்லித்து.

“இருந்தேனிருவினைப் பாசங்கழற்றி” என்கிறபடியே புண்ய பாபங்களிலும் ஒட்டற்று,
“இவ்வாறு கேட்டிருப்பார்க்காளென்று கண்டிருப்பர் மீட்சியில்லா நாட்டிருப்பார் என்றிருப்பன் நான்”,
“தத்தமிறையின் வடிவென்று தாளினையை வைத்தவரை”,
“நீதியால் வந்திருப்பார்க்குண்டியிழியாவான்” என்றும்,
“இருள்தரு மாஞாலத்தே இன்புற்று வாழும் தெருள் தருமா தேசிகனைச் சேர்ந்து” என்றும் சொல்லுகிறபடியே
நித்யவிபூதியோடு லீலாவிபூதியோடு வாசியற காலதத்தவமுள்ளதனையும் ஆநந்த மக்நராய்க்கொண்டு வாழத் தட்டில்லை.

ஆகையாலிறே இஹலோகபரலோகங்களிரண்டும் ஆசார்யன் திருவடிகளே என்றும்,
த்ருஷ்டாத்ருஷ்டங்களிரண்டும் அவனே என்றும் விஶ்வஸித்திருக்கிறதுக்கு மேலில்லை என்று
மாணிக்கமாலையிலே நிஶ்சயமாக ஆச்சான்பிள்ளை அருளிச்செய்தது.
ஆனால் இப்படி இருக்கும் அதிகாரிகளுக்கு லீலாவிபூதியே நித்யவிபூதியாமோ? என்னில்,
நம்பி திருவழுதி வளநாடு தாஸர் ஓருருவைக் கண்ணிநுண்சிறுத்தாம்பை அநுஸந்தித்து
“மதுரகவி சொன்ன சொல் நம்புவார்பதி வைகுந்தங்காண்மினே” என்று தலைக்கட்டினவாறே
ஶ்ரீபாதத்திலே ஸேவித்திருந்த ஶ்ரீவைஷ்ணவகள்
“லீலா விபூதியிலே ஒருவன் இத்தை விஶ்வஸித்து அநுஸந்திக்க, அவ்விடம் நித்யவிபூதியாம்படி எங்ஙனே?’ என்று கேட்க,
திருவழுதி வளநாடு தாஸர் ‘அதானபடி சொல்லக்கேளீர், கூரத்தாழ்வான் திருமகனார் அவதரித்தபின்பு
இடைச்சுவர் தள்ளி இரண்டு விபூதியும் ஒன்றாய்த்துக் காணும்’ என்று பணித்தார்
என்னும் இவ்வார்த்தை கண்ணிநுண்சிறுத்தாம்பு வ்யாக்யாநத்திலே ஸுஸ்பஷ்டம்.

—————

13 – ஆசார்ய அபசார விளக்கம்

அர்த்த பஞ்சக தத்த்வஜ்ஞா: பஞ்ச ஸம்ஸ்கார ஸம்ஸ்க்ருதா: |
ஆகார த்ரய ஸம்பந்நா: மஹாபாகவதாஸ்ஸ்ம்ருதா: ||
மஹாபாகவதா யத்ராவஸந்தி விமலாஶ்ஶுபா: தத்தேஶம் மங்களம் ப்ரோக்தம் தத்தீர்த்தம் தத்து பாவநம் ||
யதா விஷ்ணுபதம் ஶுபம்” என்னுமிவ்வர்த்தத்தை பராஶர ப்ரஹ்மர்ஷியும் அநுக்ரஹித்தார்.

“பாட்டுக் கேட்குமிடமும், கூப்பீடு கேட்குமிடமும், குதித்தவிடமும், வளைத்தவிடமும், ஊட்டுமிடமும்
எல்லாம் வகுத்த விடமே என்றிருக்கக் கடவன்” என்று ஶ்ரீவசநபூஷணத்திலே பிள்ளை லோகாசார்யரும்
இவ்வர்த்தத்தை ஸுவ்யக்தமாக அருளிச்செய்தார்.

ஆகையால் இவர்கள் தங்களுடைய ஆசார்யனை உபயவிபூதிநாதனென்றும்,
உபயவிபூத்யைஶ்வர்யமும் இவனே என்று ப்ரதிபத்தி பண்ணி இருக்கவேணும்,
“இராமானுசன் என்தன் மாநிதியே”,
“ இராமானுசன் என்தன் சேமவைப்பே” ,
“எனக்குற்ற செல்வமிராமாநுசன்” என்றிறே தந்நிஷ்டர் இருக்கும்படி.
“ஸாக்ஷாந்நாராயணோ தேவ: க்ருத்வா மத்யமயீம் தநும்” என்று இத்யாதிகளிலே சொல்லுகிறபடியே
தங்களை ஸம்ஸாரத்தில் நின்றும் எடுக்கைக்காக ஸர்வேஶ்வரன் மநுஷ்யரூபம் கொண்டு வந்திருக்கிறானென்று அறியாதே
அவன் அமுது செய்தருளுகை, கண்வளர்ந்தருளுகை முதலான மேலெழுந்த ஆகாரத்தைப் பார்த்து ஸ்வஜாதீயபுத்தியாலே
“மாநிடவனென்றும் குருவை”,
“ஜ்ஞாநதீபப்ரதே குரௌ | மர்த்யபுத்திஶ்ருதம் தஸ்ய”,
“யோகுரௌ மாநுஷம்பாவம்”,
“குருஷுநரமதி:” என்றும் சொல்லுகிறபடியே ஆசார்யனை மநுஷ்யன் என்று ஒருக்காலாகிலும்
ப்ரதிபத்தி பண்ணியிருக்கும் நீசர்க்கு வரும் அநர்த்தத்தைச் சொல்லுகிறது மேல்.

“விஷ்ணோரர்ச்சாவதாரேஷு லோஹபாவம் கரோதிய: |
யோகுரௌமாநுஷம் பாவம் உபௌநரகபாதிநௌ”,
“நாராயணோபி விக்ருதிம் யாதி குரோ: ப்ரச்யுதஸ்யதுர்புத்தே: |
ஜலாதபேதம் கமலம் ஶோஷயதி ரவிர்ந போஷயதி”,
“ஏகாக்ஷரப்ரதாதாரம் ஆசார்யம் யோவமந்யதே|
ஶ்வாநயோநிஶதம் ப்ராப்ய சண்டாலேஷ்வபி ஜாயதே|”,
“குருத்யாகீ பவேந்ம்ருத்யு: மந்த்ரத்யாகீ தரித்ரதா|
குருமந்த்ரபரித்யாகீரௌரவம் நரகம் வ்ரஜேத்”,
“மாடும் மனையும்” என்று தொடங்கி “பீடுடைய எட்டெழுத்தும் தந்தவனே என்றிராதாருறவை விட்டிடுகை கண்டீர் விதி”,
“ஐஹிகாமுஷ்மிகம் ஸர்வம் குருரஷ்டாக்ஷரப்ரத: |
இத்யேவம் யே ந மந்யந்தேத்யக்தவ்யாஸ்தே மநீஷிபி:”,
“மாநிடவனென்றும் குருவை” என்று தொடங்கி, “எக்காலும் நண்ணிடுவர் கீழாம் நரகு”,
“ஏகக்ராமநிவாஸஸ்ஸந் யஶ்ஶிஷ்யோ நார்ச்சயேத்குரும்|
தத்ப்ரஸாதம் விநாகுர்யாத் ஸ வை விட்ஸூகரோ பவேத்”,
“எட்டவிருந்த குருவை இறையன்றென்று விட்டு” என்று தொடங்கி, “அம்புதத்தைப் பார்த்திருப்பானற்று”,
“பற்று குருவைப் பரனன்றென இகழ்ந்து” என்று தொடங்கி, “அப்பொருள் தேடித்திரிவானற்று” ,
“என்றுமனைத்துயிருக்குமீரஞ்செய் நாரணனும்” என்று தொடங்கி, “பொங்குசுடர் வெயிலின் அனலுமிழ்ந்து தானுலர்த்தியற்று”,
“தத்தமிறையின் வடிவென்று தாளிணையை வைத்தவவரை வணங்கியிராப்பித்தராய்,
நிந்திப்பார்க்குண்டேறா நீணிரயம் நீதியால் வந்திப்பார்க்குண்டிழியாவான்”,
“தன்குருவின் தாளிணைகள்தன்னிலன்பொன்றில்லாதார்” என்று தொடங்கி, “ஆதலால் நண்ணாரவர்கள் ததிருநாடு”,
“ப்ரதிஹந்தா குரோரபஸ்மாரி வாக்யேந வாக்யஸ்ய ப்ரதிகாதம் ஆசார்யஸ்ய வர்ஜயேத்”,
“அர்ச்சாவிஷ்ணௌஶிலாதீர்குருஷூநரமதி:” என்று தொடங்கி, “ஸர்வேஶ்வரேஶே ததிதரஸமதீர்யஸ்யவாநாரகீ ஸ:”

குருபரிபவமாவது – கேட்ட அர்த்தத்தின்படியே அநுஷ்டியாதொழிகையும்,
அநதிகாரிகளுக்கு உபதேஶிக்கையும்,
“தாமரையை அலர்த்தக்கடவ ஆதித்யன் தானே நீரைப் பிரிந்தால் அத்தை உலர்த்துமாபோலே,
ஸ்வரூப விகாஸத்தைப் பண்ணும் ஈஶ்வரன்தானே ஆசார்ய ஸம்பந்தம் குலைந்தால் அத்தை வாடப்பண்ணும்”,
“குரோரபஹ்நுதாத் த்யாகாத்ஸாம்யாத் அஸ்மரணாதபி|
லோபமோஹாதிபிஶ்சாந்யைரபசாரைர்விநஶ்யதி”,
“குரோரந்ருதாபிஶம்ஸநம் பாதகஸமாநம் கலு, குர்வர்த்தே ஸப்தபுருஷாந் இதஶ்ச பரதஶ்ச ஹந்தி|
மநஸாபி குரோர்நாந்ருதம் வதேத்| அல்பேஷ்வப்யர்த்தேஷு”,
“பொய்யுரைத்தல், மாறுரைத்தல், பொருளல்லாதன உரைத்தல், பொருளருளச் சிதகுரைத்தல்,
போற்றுதற்கு நெகிழுதல், நையுரைத்தல், வலியுரைத்தல், விதிமறுத்தல், கிடத்தல், மேலிருத்தல்,
கால் நீட்டல், விலங்குமுகமவைத்தல், கையெடுத்துத் தொழ நாணுதல், களை ஒதுக்காதிருத்தல்,
கருத்தறியாப் பொருளுரைத்தல், காயிலே வாய்க்கிடுதல், மெய் விதிர்த்தல், நிழல் மிதித்தல்,
தன்னிழல் மேலிடுதல் – வியன்குருவின் சன்னதியில் விடுங்கருமமிவையே”.
“யஸ்ய ஸாக்ஷாத் பகவதி ஜ்ஞாநதீப்ப்ரதே குரௌ|
மர்த்யபுத்தி ஶ்ருதம் தஸ்ய ஸர்வம் குஞ்ஜரஶௌசவத்”,
“ஸுலபம் ஸ்வகுரும் த்யக்த்வா துர்லபம் உபாஸதே|
லப்தம் த்யக்த்வாதநம் மூடோகுப்தமந்வேஷதிக்‌ ஷிதௌ”,
“சக்ஷுர்கம்யம் குரும் த்யக்த்வா ஶாஸ்த்ரகம்யம் து யஸ்ஸ்மரேத்|
ஹஸ்தஸ்தமுதகம் த்யக்த்வாகநஸ்தமபி வாஞ்சதி”,
“குரும்த்வங்க்ருத்ய ஹுங்க்ருத்ய விப்ரம் நிர்ஜித்ய வாதத: |
அரண்யே நிர்ஜலே தேஶே பவந்தி ப்ரஹ்மராக்ஷஸா:”- இது ஆசார்யாபசாரம்.

————

14 -பாகவத அபசார விளக்கம்

இனி தத்பக்தாபசாரமாவது – இவை ஒன்றுக்கொன்று க்ரூரங்களுமாய், உபாய விரோதிகளுமாய்,
உபேய விரோதிகளுமாயிருக்கும்,
கூரத்தாழ்வானுடைய ஶிஷ்யன் வீரஸுந்தரப்ரஹ்மராயன் என்பானொருவன் ஆழ்வான் குமாரரான பட்டருடனே விரோதித்து
அவரைக் கோயிலிலே குடியிருக்கவொண்ணாதபடி கடலைக் கலக்கினாப்போலே பட்டர் திருவுள்ளத்தைக் கலக்கி
மிகவும் உபத்ரவிக்கையாலே பட்டரும் கோயில்நின்றும் புறப்பட்டுத் திருக்கோட்டியூரிலே எழுந்தருளியிருந்த ப்ரகாரம்
“பூகி கண்டத் வயஸஸரஸ ஸ்நிக்தநீரோபகண்டாம் ஆவிர்மோத ஸ்திமிதஶகுநாநூதிதப்ரஹ்மகோஷாம் |
மார்க்கே மார்க்கே பதி கநிவஹைருஞ்ச்யமாநாபவர்க்காம் பஶ்யேயம் தாம் புநரபி புரீம் ஶ்ரீமதீம் ரங்கதாம்ந:” என்று
பெருமாளையும் கோயிலையும் விட்டுப் பிரிந்து மிகவும் க்லேஶப்பட்டுக்கொண்டு எழுந்தருளியிருக்கிற காலத்திலே,
ஒரு ஶ்ரீவைஷ்ணவர் பட்டரை ஸேவித்து “அடியேனுக்குத் திருவிருத்தத்திற்கு அர்த்தம் ஓருரு ப்ராஸாதித்தருளவேணும்”
என்று மிகவும் அநுவர்த்திக்க, பட்டரும் தம்முடைய ஶிஷ்யரான நஞ்சீயரைப் பார்த்து
‘ஜீயரே, எனக்குக் கோயிலையும் , பெருமாளையும் பிரிந்த விஶ்லேஷாதிஶயத்தாலே செவிகள் சீப்பாயாநின்றது;
ஆகையாலே எனக்கு வாய்திறந்தொரு வார்த்தை சொல்லப்போகிறதில்லை.
நீர் திருவிருத்தத்திற்கு அர்த்தம் ஓருரு இந்த ஶ்ரீவைஷ்ணவருக்குச் சொல்லும்’ என்று அவரை
ஜீயர் ஶ்ரீபாதத்திலே காட்டிக்கோடுத்து இங்ஙனே நடந்து செல்லுகிற நாளிலே

பட்டரளவிலே விரோதித்த வீரஸுந்தரப்ரஹ்மராயனுக்கு ஶரீரவிஶ்லேஷமாக,
அவ்வளவில் கோயிலிலே பட்டர் திருத்தாயாரான ஆண்டாளை ஸேவித்துக்கொண்டு எழுந்தருளியிருந்த
ஶ்ரீவைஷ்ணவர்கள் பட்டருடைய விரோதி போகையாலே திருப்பரிவட்டங்களை முடிந்து ஆகாஶத்திலே ஏறிட்டு,
நின்றார் நின்ற திக்கிலே ஸந்தோஷித்துக் கூத்தாட, அவ்வளவில் ஆண்டாள் செய்தபடி
திருமாளிகைக்குள்ளே புகுந்து திருக்காப்பைச்சேர்த்து தாளையிட்டுக் கொண்டு வயிற்றைப்பிடித்து வாய்விட்டழுதாள்;
அவ்வளவில் ஸந்தோஷித்துக் கூத்தாடுகிற முதலிகள் ஆண்டாளைப் பார்த்து
‘என்! பட்டருடைய விரோதி போகவும், பட்டரும் முதலிகளும் இங்கே எழுந்தருளவும், நாமெல்லாரும் கண்டு
வாழவும் உமக்கு மிகவும் அஸஹ்யமாயிருந்ததோ?’ என்ன,
அவ்வளவில் ஶ்ரீவைஷ்ணவர்களைப் பார்த்து ஆண்டாள் அருளிச்செய்தபடி:-
பிள்ளைகாள்! நீங்கள் ஒன்றும் அறிகிறிகோளில்லை; வீரஸுந்தரப்ரஹ்மராயன் என்கிறவன்
நேரே ஆழ்வானுடைய ஶிஷ்யனாயிருந்து, ஆசார்ய புத்ரரான பட்டரைப் திண்டாட்டங்கண்டு அவர்திறத்தில்
மஹாபராதத்தை தீரக்கழியப் பண்ணி, ‘அறியாமல் செய்தேனித்தனை, பொறுத்தருளவேணும்’ என்று
பட்டர் திருவடிகளிலே தலைசாய்ப்பதும் செய்யாதே ‘இப்படி செய்தோம்’ என்கிற அநுதாபமற்றுச் செத்துப்போனான்.
ஆகையாலே அவன் ஶரீரம் விட்ட போதே யமபடர்கையிலே அகப்பட்டுக்கலங்கி அடியுண்டு மலங்க விழிக்கிறான்
என்றத்தை நினைத்து என் வயிறெரிகிறபடி உங்கள் ஒருவருக்கும் தெரிகிறதில்லை – என்று ஆண்டாள் அருளிச்செய்தார்.
ஆகையால் அபராதாதத்தினுடைய கொடுமை இப்படியிருக்குமென்று அஸ்மதாசார்யோக்தம்.

அந்த பட்டர் திருவடிகளிலே ஆஶ்ரயித்துச் சோழமண்டலத்திலே எழுந்தருளியிருக்கும்
கடக்கத்துப்பிள்ளை உடையவரைப் பழுக்க ஸேவித்து, சோமாசியாண்டான் தாமும் மேல்நாட்டிலே எழுந்தருளியிருந்து
ஶ்ரீபாஷ்யம் நிர்வஹிக்கிறார் என்கிற விசேஷம் கேட்டு அங்கே எழுந்தருள,
சோமாசியாண்டானும் ‘கடக்கத்துப் பிள்ளை எழுந்தருளப்பெற்றதே’ என்று மிகவும் ஆதரித்துத்
தம்முடைய திருமாளிகையிலே கொண்டிருக்க, அப்பிள்ளையும் ஆண்டான் அருளிச்செய்கிற ஶ்ரீபாஷ்யம்
முதலான பகவத் விஷயங்களைக் கேட்டுக் கொண்டு ஆண்டானை ஸேவித்துக் கொண்டு ஒரு ஸம்வத்ஸரம்
எழுந்தருளியிருந்து ஶ்ரீபாஷ்யம் சாற்றினவாறே மீளவும் சோழமண்டலத்துக்கு எழுந்தருளுவதாக
அப்பிள்ளை புறப்பட்டவளவிலே ஆண்டானும் எல்லையறுதி எழுந்தருளி அப்பிள்ளையை வழிவிட்டு
மீண்டு எழுந்தருளுகிறபோது ‘தேவரீர் இங்கே ஒரு ஸம்வத்ஸரம் எழுந்தருளியிருந்தவாறே அடியேனுக்கு
மிகவும் ஸந்தோஷமாயிருந்தது; இப்போது விஶ்லேஷத்தாலே பெருக்க வ்யாகுலமாயிராநின்றது.
அடியேனுக்குத் தஞ்சமாயிருப்பதொரு நல்வார்த்தை ப்ரஸாதித்தருளவேணும்’ என்று அப்பிள்ளையை மிகவும் அநுவர்த்திக்க,
அப்பிள்ளை அருளிச்செய்தபடி:- ‘சோமாசியாண்டான்! தேவரீர் ஜ்ஞாந வ்ருத்தருமாய், ஶ்ரீபாஷ்யம், திருவாய்மொழி
இரண்டுக்கும் நிர்வாஹகருமாய், எல்லாத்தாலும் பெரியவராயிருந்தீரேயாகிலும் சாற்றியிருக்கிற
திருப்பரிவட்டத்தலையிலே பாகவதாபசாரநிமித்தமாக ஒரு துணுக்கு முடிந்து வையும்’ என்று
அருளிச்செய்தாரென்று அஸ்மதாசார்யோக்தம்.

‘ப்ராதுர்பாவைஸ்ஸுரநரஸமோ தேவதேவஸ்ததீயா: ஜாத்யா வ்ருத்தைரபி ச குணத: தாத்ருஶோநாத்ரகர்ஹா|
கிந்து ஶ்ரீமத் புவநபவநத்ராணதோந்யேஷு வித்யாவ்ருத்தப்ராயோ பவதி விதவாகல்பகல்ப: ப்ரகர்ஷ:”,
“அர்ச்சாவதாரோபாதாநம் வைஷ்ணவோத்பத்திசிந்தநம்|
மாத்ருயோநி பரீக்ஷாயாஸ்துல்யமாஹுர்மநீஷிண:”,
“அர்ச்சாயாமேவ மாம் பஶ்யந்மத்பக்தேஷுசமாம் த்ருஹந்|
விஷதக்தைரக்நிதக்தைராயுதைர்ஷந்தி மாமஸௌ”,
“யா ப்ரீதிர்மயி ஸம்வ்ருத்தா மத் பக்தேஷு ஸதாஸ்துதே|
அவமாநக்ரியா தேஷாம் ஸம்ஹரத்யகிலம் ஜகத்”,
மத்பக்தம் ஶ்வபசம் வாபி நிந்தாம் குர்வந்தி யே நரா: |
பத்மகோடிஶதேநாபி ந க்ஷமாமி கதாசந” என்றுமுண்டு.

“சண்டாலமபி மத்பக்தம் நாவமந்யேத புத்திமாந்|
அவமாநாத் பதத்யேவ ரௌரவே நரகே நர:”,
“அஶ்வமேத ஸஹஸ்ராணி வாஜபேயஶதாநி ச|
நிஷ்க்ருதிர்நாஸ்தி நாஸ்த்யேவ வைஷ்ணவம் வேஷிணாம் ந்ருணாம்”,
“ஶூத்ரம்வா பகவத் பக்தம் நிஷாதம் ஶ்வபசம் ததா|
ஈக்ஷதே ஜாதிஸாமாந்யாத் ஸ யாதி நரகம் த்ருவம்”,
“அநாசாராந் துராசாராந் அஜ்ஞாத்ரூந் ஹீநஜந்மந:|
மத்பக்தாந் ஶ்ரோத்ரியோ நிந்தந் ஸத்யஶ்சண்டாலதாம் வ்ரஜேத்”,
“அபிசேத்ஸுதுராசாரோ பஜதே மாதநந்யபாக்|
ஸாது ரேவ ஸ மந்தவ்ய: ஸம்யக் வ்யவஸ்தோ ஹி ஸ:”,
“ஸர்வைஶ்ச லக்ஷணைர்யுக்தோ நியுதஶ்ச ஸவகர்மஸு|
யஸ்து பாகவதாந் த்வேஷ்டி ஸுதூரம் ப்ரச்யுதோ ஹி ஸ:”
“அமரவோரங்கமாறும்” என்று தொடங்கி, “நுமர்களைப் பழிப்பராகில் நொடிப்பதோரளவில் ஆங்கே அவர்கள்தாம் புலையர் போலும்”,
“ஈஶ்வரன் அவதரித்துப் பண்ணின ஆனைத்தொழில்களெல்லாம் பாகவதாபசாரம் பொறாமை என்று ஜீயர் அருளிச்செய்வர்”,
“அவமாநக்ரியா”,
“பாகவதாபசாரந்தான் அநேகவிதம்; அதிலேயொன்று அவர்கள் பக்கல் ஜந்மநிரூபணம்.
இது தான் அர்ச்சாவதாரத்தில் உபாதந ஸ்ம்ருதியிலுங்காட்டில் க்ரூரம். அத்தை மாத்ருயோநி பரீக்ஷையோடொக்கும்
என்று ஶாஸ்த்ரம் சொல்லும்”,
“த்ரிஶங்குவைப்போலே கர்மசண்டாலனாய் மார்விலட்ட யஜ்ஞோபவீதந்தானே வாராய்விடும்”,
“ஜாதிசண்டாலனுக்குக் காலாந்தரத்திலே பாகவதனாயிருக்க யோக்யதையுண்டு;
அதுவுமில்லை இவனுக்கு ஆரூடபதிதனாகையாலே”.

“திருவுடைமன்னர், செழுமாமணிகள், நிலத்தேவர், பெருமக்கள், தெள்ளியார், பெருந்தவத்தர்,
உருவுடையார், இளையார், வல்லார், ஒத்துவல்லார், தக்கார், மிக்கார், வேதவிமலர், சிறுமாமனிசர்,
எம்பிரான்தன சின்னங்கள்” என்று நங்குலநாதரான ஆழ்வார்கள் ஶ்ரீவைஷ்ணவர்களுக்கு
இப்படித் திருநாமம் சாற்றுகையாலே கேவலம் தன்னோடக்க ஒரு மநுஷ்யன் என்று
வைஷ்ணவனை நினைத்திருக்கையே பாகவதாபசாரம்.

“தஸ்யப்ரஹ்மவிதாகஸ:”,
“நாஹம் விஶங்கே ஸுரராஜவஜ்ராநந த்ர்யக்ஷஶுலாந் ந யமஸ்ய தண்டாத்|
நாக்ந்யர்க்கஸோமா நாலவித்தஹஸ்தாத் ஶங்கே ப்ருஶம் பாகவதாபசாராத்”.
ப்ரஹ்மவிதோபமாநாத் “
ஆயுஶ்ஶ்ரியம் யஶோ தர்மம் லோகாநாஶிஷ ஏவ ச|
ஹந்தி ஶ்ரேயாம்ஸி ஸர்வாணி பும்ஸோ மஹததிக்ரம:”,
“நிந்தந்தியே பகவதஶ்சரணாரவிந்த சிந்தாவதூத ஸகலாகிலகல்மஷௌகாந்|
தேஷாம் யஶோதநஸுகாயுரபத்யபந்து மித்ராணி சஸ்திரதராண்யபி யாந்தி நாஶம்”,
“அப்யர்ச்சயித்வா கோவிந்தம் ததீயாந் நார்ச்சயந்தி யே|
ந தே விஷ்ணோ: ப்ரஸாதஸ்ய பாஜநம் டாம்பி கா ஜநா:”,
‘இழவுக்கவர்கள்பக்கல் அபசாரமே போரும்”,
“வைஷ்ணவாநாம் பரீவாதம் யோ மஹாந் ஶ்ருணுதே நர:|
ஶங்குபி ஸ்தஸ்ய நாராசை: குர்யாத் கர்ணஸ்ய பூரணம்”,

“இவ்விடத்திலே வைநதேயவ்ருத்தாந்தத்தையும்,
பிள்ளைப்பிள்ளையாழ்வானுக்கு ஆழ்வான் பணித்த வார்த்தையையும் ஸ்மரிப்பது”.
இப்படி ஆசார்யாபசாரமும், தத்பக்தாபசாரமும் அதிக்ரூரமென்று வேதஶாஸ்த்ரபுராணாதிகளும்,
அவற்றினுடைய அர்த்த தாத்பர்யங்களையும் யதாதர்ஶநம் பண்ணி ஸர்வஜ்ஞராயிருக்கும் நம் ஆழ்வார்களும்,
ஆசார்யர்களும் ஒருக்கால் சொன்னாப்போலே ஒன்பதின்கால் சொல்லிக் கையெடுத்து ஒருமிடறாகக் கூப்பிடுகையாலே
ஆஸ்திகனாய், உஜ்ஜீவநபரனாய் இருக்குமவன் மறந்து ஒருகாலத்திலும், ஒரு தேஶத்திலும் ,
ஸ்வப்நாவஸ்தையிலும் தனக்கு வகுத்த ஶேஷிகளாய், ஸர்வப்ரகாரத்தாலும் ரக்ஷகராயிருந்துள்ள
இவ்விஷயங்களை கிஞ்சித்மாத்ரமும் நெகிழநினைக்கக் கடவனல்லன்.
நெகிழ நினைத்தானாகில் நிலம் பிளந்தால் இழையிடவொண்ணாதாப்போலவும்,
கடலுடைந்தால் அடைக்கவொண்ணாதாப் போலவும், மலைவிழுந்தால் தாங்கவொண்ணாதாப் போலவும்
இது அப்ரதிக்ரியமாயிருப்பதொரு அநர்த்தம் என்று நம்முடைய ஜீயர் பலகாலும் அருளிச் செய்தருளுவர்.
ஆகையாலே ஸதாசார்ய – தத்துல்ய- விஷயங்களை கிஞ்சிந்மாத்ரமும் நெகிழ நினைக்கலாகாதென்கிற
அவஶ்யாநுஷ்டேயங்களை ப்ரதிபாதிக்கிறது மேல்.

————

15 – ஆசார்ய/பாகவத ப்ரஸாதத்தின் பெருமை மற்றும் ஸ்ரீபாத தீர்த்தம்

“யோஸௌ மந்த்ரவரம் ப்ராதாத் ஸம்ஸாரோச்சேதஸாதநம்|
யதிசேத் குருவர்யஸ்ய தஸ்யோச்சிஷ்டம் ஸுபாவநம்”, என்றும்,
“குரோர்யஸ்ய யதோச்சிஷ்டம் போஜ்யம் தத்புத்ரஶிஷ்யயோ:” என்றும்.
“குரோருச்சிஷ்டம் புஞ்ஜீத” என்றும் சொல்லுகிறபடியே கீழே பல ப்ரமாணங்களாலும் ஸர்வேஶ்வரனுடைய
அவதாரமாக ப்ரதிபாதிக்கப்பட்ட தந்தாமுடைய ஸதாசார்யனே தைவமென்றும் விஶ்வஸித்திருக்கும் சரமாதிகாரிகளுக்கு
ஆசார்யன் அமுதுசெய்து திருக்கை மாற்றியருளின திருத்தளிகையில் ப்ரஸாதமும்,
“ப்ரக்ஷால்ய சரணௌ பாத்ரே ப்ரணிபத்யோபயுஜ்ய ச|
நித்யம் விதிவதர்க்யாத்யைராவ்ருதோப்யர்ச்சயேத் குரும்” என்கிறபடியே
அவனுடைய திருவடிகளில் தீர்த்தமும் பரமபாவநமுமாய், பெற்ற தாயினுடைய முலைப்பால் போலே
தாரகமுமாய், போஷகமுமாயிருக்கையாலே ஶரீராவஸாநத்தளவும் போக்யமுமாயிருக்கும்.

அவ்வளவன்றிக்கே
“கங்கா ஸேது ஸரஸ்வத்யா: ப்ரயாகாந்நைமிஶாதபி|
பாவநம் விஷ்ணுபக்தாநாம் பாதப்ரக்ஷாலநோதகம்”,
“யத் தத் ஸமஸ்த பாபாநாம் ப்ராயஶ்சித்தம் மநீஷிபி:|
நிர்ணீதம் பகவத்பக்தபாதோதக நிஷேவணம்”,
“திஸ்ர: கோட்யர்த்த கோடீ ச தீர்த்தாநி புவநத்ரயே|
வைஷ்ணவாங்க்ரி ஜலாத்புண்யாத்கோடிபாகேந நோ ஸம:”,
“ப்ராயஶ்சித்தமிதம் குஹ்யம் மஹாபாதகிநாமபி|
வைஷ்ணவாங்க்ரிஜலம் ஶுப்ரம் பக்த்யா ஸம்ப்ராப்யதே யதி”,
“நாரதஸ்யாதிதே: பாதௌ ஸர்வாஸாம் மந்த்ரே ஸ்வயம்|
க்ருஷ்ண: ப்ரக்ஷால்ய பாணிப்யாம் பபௌ பாதோதகம் முநே:||,
“தொண்டர் சேவடிச் செழுஞ்சேறென் சென்னிக்கணிவனே”,
“தொண்டரடிப்பொடியாட நாம் பெறில் கங்கைநீர் குடைந்தாடும் வேட்கை என்னாவதே”,
“தத்பாதாமப்வதுலம் தீர்த்தம் ததுச்சிஷ்டம் ஸுபாவநம்|
ததுக்திமாத்ரம் மந்த்ராக்ர்யம் தத்ஸ்ப்ருஷ்டமகிலம் ஶுசி”,
“கோடி ஜந்மார்ஜிதம் பாபம் ஜ்ஞாநதோஜ்ஞாநத: க்ருத: |
ஸத்ய: ப்ரதஹ்யதே ந்ரூணாம் வைஷ்ணவோச்சிஷ்ட போஜநாத்”,
“போனகம் செய்த சேடம் தருவரேல் புனிதமன்றே” இத்யாதிகளில் சொல்லுகிறபடியே
ஜ்ஞாநமும், விரக்தியும், ஶாந்தியும் உடையவராயிருக்கும் பரமஸாத்த்விகராய், ஆசார்யதுல்யராயிருக்கும்
மஹா பாகவதர்கள் அமுதுசெய்தருளின திருத்தளிகையில் ப்ரஸாதமும், அவர்களுடைய ஶ்ரீபாத தீர்த்தமும்
வைதமாக ஸ்வீகரிக்கையன்றிக்கே ஆத்மாவினுடைய ஶேஷத்வத்தின் எல்லை நிலமாகையாலே
ஸத்தாதாரகம் என்று அவஶ்யம் ஸ்வீகரிக்கவேணும்.

அது எங்ஙனே என்னில்,
“ஶரீரமேவ மாதாபிதரௌஜநயத:” என்கிற ஸாமாந்ய விஷயத்தில்,
“பிது: ஜ்யேஷ்டஸ்ய ப்ராதுருச்சிஷ்டம் போக்தவ்யம்” என்று அவர்களுடைய ஶிஷ்யபுத்ரர்களுக்கு
ஸ்வீகார்யமென்று விதித்த ஆபஸ்தம்ப மஹர்ஷிதானே “ஸ ஹி வித்யாதஸ்தம் ஜநயதி; தச்ச்ரேஷ்டம் ஜந்ம” என்று
ப்ரஹ்ம வித்யாப்ரதனாகையாலே விஶேஷபிதாவான ஸதாசார்யன் ஶரீரோத்பாதகனைப் பற்றவும்
இப்படி உத்க்ருஷ்டன் என்று ப்ரதிபாதிக்கையாலே ஶிஷ்யனுக்கு ஸதாசார்ய – தத்துல்யர்கள் அமுது செய்தருளின
தளிகையில் ப்ரஸாதமும், அவர்களுடைய ஶ்ரீபாத தீர்த்தமும் அவஶ்யம் ஸ்வீகார்யமென்னுமிடம் கிம்புநர் ந்யாயஸித்தமிறே.

இவ் விடத்தில் ஸதாசார்ய தத்துல்யரென்றது ஆரை என்னில் –
‘ஆசார்யவத்தைவவந் மாத்ருவத் பித்ருவத்’ இத்யாதிகளான ஶாஸ்த்ரங்கள் ஶ்ரீவைஷ்ணவர்களை
ஆசார்யதுல்யரென்று சொல்லுகையாலும்,
“அநுகூலராகிறார் ஜ்ஞாநபக்திவைராக்யங்கள் இட்டுமாறினாப்போலே வடிவிலே
தொடை கொள்ளலாம்படியிருக்கும் பரமார்த்தர்” என்றும்,
“அதாவது ஆசார்யதுல்யரென்றும் ஸம்ஸாரிகளிலும், தன்னிலும், ஈஶ்வரனிலும் அதிகரென்று நினைக்கை” என்றும்,
“அநுகூலர் ஆசார்யபரதந்த்ரர்” என்றும் ஶ்ரீவசநபூஷணத்திலே பிள்ளைலோகாசார்யரும் அருளிச் செய்த
திவ்யஸூக்திப்படியே பரம பாகவதர்களாய்,
“இராமாநுசனைத் தொழும் பெரியோர் பாதமல்லால் என்றன் ஆருயிர்க்கு யாதொன்றும் பற்றில்லையே”,
“இராமாநுசனைத் தொழும் பெரியோர் எழுந்திரைத்தாடுமிடம் அடியேனுக்கிருப்பிடமே” என்கிறபடியே
அர்த்த காமங்களில் நசையற்று ஆசார்ய பரதந்த்ரர்க்கு ஶேஷமாய், தங்களுக்கு ஸதாநுபவ யோக்யராயிருக்கும் பெரியோர்களை.

இன்னமும் இவ்வர்த்தத்தை ஸர்வஜ்ஞராயிருக்கும் ஆசார்யர்கள் ஸம்ஶய விபர்யயமற ஸப்ரமாணமாக
ஸ்வ ஸ்வ ப்ரபந்தங்களிலே தெளிய அருளிச்செய்தார்கள். மற்றுள்ளாரும் சொல்லுவார்கள். அதெங்ஙனே என்னில்,
“நல்லார் பரவுமிராமாநுசன் திருநாமம் நம்ப வல்லார் திறத்தை மறவாதவர்கள் யவர்,
அவர்க்கே எல்லாவிடத்திலும் என்றுமெப்போதிலுமெத்தொழும்பும் சொல்லால்
மனத்தால் கருமத்தினால் செய்வன் சோர்வின்றியே”,
“இன்புற்ற சீலத்திராமாநுச, என்றுமெவ்விடத்துமென்புற்ற நோயுடல்தோறும் பிறந்திறந்து,
எண்ணரிய துன்புற்று வீயினும் சொல்லுவதொன்றுண்டுன் தொண்டர்கட்கே
அன்புற்றிருக்கும்படி, என்னையாக்கி அங்காட்படுத்தே” என்று நூற்றந்தாதியிலே பிள்ளை அமுதனாரும் அருளிச் செய்தார்.

கூரத்தாழ்வான் குமாரரான ஶ்ரீபராசரபட்டர் பகவத் விஷயம் அருளிச்செய்த கொண்டு தாமும் முதலிகளும் கூடிப்
பெரிய திருவோலக்கமாக எழுந்தருளியிருக்கச் செய்தே கூரத்தாழ்வான் தேவிகள் ஆண்டாள் திருவோலக்கத்தின் நடுவே
எழுந்தருளி தம்முடைய குமாரரான பட்டரை தண்டனிட்டுத் தீர்த்தம் கொள்ள,
ஒரு ஶ்ரீவைஷ்ணவர் அத்தைக் கண்டு ‘பெற்ற தாயார் தம்முடைய புத்ரனைத் தண்டனிட்டுத் தீர்த்தங்கொள்ளலாமோ’ என்ன,
அப்போது ஆண்டாள் அருளிச்செய்தபடி – திருவோலக்கத்திலே எழுந்தருளியிருக்கிற முதலிகளைப் பார்த்து
‘பிள்ளைகாள்! அந்யர்க்குண்டான எம்பெருமானுடைய தீர்த்த ப்ரஸாதங்களை ப்ரஸாதப்படவேணும்,
தான் ஏறி யருளப்பண்ணிக் கொண்ட எம்பெருமானுடய ப்ரஸாதங்கள் க்ரஹிக்கலாகாதென்று சொல்லுமவர்கள்
ஶுஷ்கஹ்ருதயராய், யதாஜ்ஞாநம் பிறவாத ப்ராந்தரன்றோ?’ என்று அருளிச்செய்தார்.
என்னும் இப்ப்ரஸங்கம் திருப்பாவை வ்யாக்யாநத்தில் அழகிய மணவாளப் பெருமாள் நாயனார் அருளிச்செய்தார்.
ஆண்டாள்தாம் அப்படி செய்தது என்கொண்டு? என்ன,
‘ ந பரீக்ஷ்ய வயோ வந்த்யா: நாராயணபராயணா:” என்றும்,
“வண்ணச்செஞ்சிறு கைவிரலனைத்தும் வாரி வாய்க்கொண்ட அடிசிலின் மிச்சில்
உண்ணப் பெற்றிலேன் ஓ கொடுவினையேன்” என்றுமுண்டாகையாலே செய்தாள்.

—————-

16- பாகவதர்களின் பெருமை (எந்த ஜன்மத்தில் பிறந்திருந்தாலும்)

ம்லேச்சனும் பக்தனானால் சதுர்வேதிகளநுவர்த்திக்க அறிவுகொடுத்துக் குலதெய்வத்தோடொக்க பூஜைகொண்டு
பாவந தீர்த்த ப்ரஸாதனாமென்கிற திருமுகப்படியும், விஶ்வாமித்ர – விஷ்ணுசித்த- துளஸீப்ருத்யரோடே உள் கலந்து
தொழுகுலமானவன் நிலையார் பாடலாலே ப்ராஹ்மண வேள்விக்குறை முடித்தமையும்,
கீழ்மகன் தலைமகனுக்கு ஸமஸகாவாய், தம்பிக்கு முற்பிறந்து வேலும் வில்லுங்கொண்டு பின் பிறந்தாரை ஶோதித்து.
தமையனுக்கு இளையோன் ஸத்பாவம் சொல்லும்படி ஏககுலமானமையும், தூதுமொழிந்து நடந்து வந்தவர்களுடைய
ஸம்யக்ஸகுணஸஹபோஜநமும், ஒருபிறவியிலே இருபிறவியானாரிருவர்க்கு தர்மஸுநுஸ்வாமிகள் அக்ரபூஜைகொடுத்தமையும்,
ஐவரில் நால்வரில் மூவரில் முற்பட்டவர்கள் ஸந்தேஹியாமல் ஸஹஜரோடே புரோடாஶமாகச்செய்த புத்ரக்ருத்யமும்,
புஷ்பத்யாக போக மண்டபங்களில் பணிப்பூவும் ஆலவட்டமும் வீணையுங்கையுமான அந்தரங்கரை முடிமன்னவனும்,
வைதிகோத்தமரும், மஹாமுநியும் அநுவர்த்தித்த க்ரமமும், யாகாநுயாகோத்தர வீதிகளில் காயாந்நஸ்தலஶுத்தி
பண்ணின வ்ருத்தாசாரமும் அறிவார்க்கிறே ஜந்மோத்கர்ஷாபகர்ஷங்கள் தெரிவது.
அஜ்ஞர் ப்ரமிக்கிற வர்ணாஶ்ரம வித்யாவ்ருத்தங்களை கர்த்தபஜந்மம், ஶ்வபசாதமம், ஶில்பநைபுணம்,
பஸ்மாஹுதி, ஶவவிதவாலங்காரமென்று கழிப்பர்கள் – என்று ஆசார்ய ஹ்ருதயத்தில்
பிள்ளை லோகாசார்யர் திருத்தம்பியார் அழகிய மணவாளப் பெருமாள் நாயனார் அருளிச்செய்தார்.

உத்க்ருஷ்டமாக ப்ரமித்த ஜந்மம் ப்ரம்ஶஸம்பாவனையாலே “ஶரீரே ச” என்கிறபடியே பயஜநகம்.
அதுக்கு ஸ்வரூப ப்ராப்தமான நைச்யம் பாவிக்க வேணும்.
அபக்ருஷ்டமாக ப்ரமித்த உத்க்ருஷ்ட ஜந்மத்துக்கு இரண்டு தோஷமுமில்லை. நைச்யம் ஜந்மஸித்தம்.
ஆகையாலே உத்க்ருஷ்ட ஜந்மமே ஶ்ரேஷ்டம். “ஶ்வபசோபி மஹீபால”. நிக்ருஷ்டஜந்மத்தால் வந்த தோஷம்
ஶமிப்பது விலக்ஷண ஸம்பந்தத்தாலே. ஸம்பந்தத்துக்கு யோக்யதை உண்டாம் போது ஜந்மக் கொத்தை போக வேணும்.
ஜந்மத்துக்கு கொத்தையும், அதுக்குப் பரிஹாரமும் “பழுதிலாவொழுகல்” என்கிற பாட்டிலே அருளிச் செய்தார்.
வேதகப் பொன் போலே இவர்களோட்டை ஸம்பந்தம். இவர்கள் பக்கல் ஸாம்யபுத்தியும், ஆதிக்ய புத்தியும் நடக்க வேணும்.
அதாவது ஆசார்யதுல்யரென்றும், ஸம்ஸாரிகளிலும், தன்னிலும், ஈஶ்வரனிலும் அதிகரென்றும் நினைக்கை.
ஆசார்யஸாம்யத்துக்கடி ஆசார்யவசநம். இப்படி நினையாதொழிகையும் அபசாரம்.
இவ்வர்த்தம் இதிஹாஸ புராணங்களிலும், பயிலுஞ்சுடரொளி நெடுமாற்கடிமையிலும்,
கண்சோர வெங்குருதியிலும், நண்ணாத வாளவுணரிலும், தேட்டருந்திறல்தேனிலும்,
மேம்பொருளுக்கு மேலில் பாட்டுக்களிலும் விஶதமாகக் காணலாம்.
க்ஷத்ரியனான விஶ்வாமித்ரன் ப்ரஹ்மர்ஷியானான். விபீஷணனை ராவணன் குலபாம்ஸநனென்றான்.
பெருமாள் இக்ஷவாகு வம்ஶ்யனாக நினைத்து வார்த்தை அருளிச்செய்தார்.
பெரிய உடையாருக்குப் பெருமாள் ப்ரஹ்மமேத ஸம்ஸ்காரம் பண்ணியருளினார்.
தர்மபுத்ரர் அஶரீரி வாக்யத்தையும், ஜ்ஞாநாதிக்யத்தையுங்கொண்டு ஶ்ரீவிதுரரை ப்ரஹ்மமேதத்தாலே ஸம்ஸ்கரித்தார்.
ருஷிகள் தர்ம வ்யாதன் வாசலிலே துவண்டு தர்ம ஸந்தேஹங்களை ஶமிப்பித்துக் கொண்டார்கள்.
க்ருஷ்ணன் பீஷ்மத்ரோணாதி க்ருஹங்களைவிட்டு ஶ்ரீவிதுரர் திருமாளிகையிலே அமுது செய்தான்.
பெருமாள் ஶ்ரீஶபரிகையாலே அமுது செய்தருளினார். மாறனேரி நம்பி விஷயமாகப் பெரியநம்பி உடையவருக்கு
அருளிச்செய்த வார்த்தையை ஸ்மரிப்பது – என்று ஶ்ரீவசநபூஷணத்திலே பிள்ளை லோகாசார்யர் அருளிச்செய்தார்.

“பவத்தயயா யதீந்த்ர த்வத் தாஸதாஸ கணநாசரமாவதௌய:
தத்தாஸதைகரஸதா விரதா மமாஸ்து” என்று நம்முடைய ஜீயரும் யதிராஜ விம்ஶதியிலே அருளிச் செய்தருளினார்.

திருவயிந்திரபுரத்திலே ஶ்ரீவில்லிபுத்தூர்ப் பகவரென்று உத்தமாஶ்ரமியாயிருப்பாரொருவர் எல்லாரும்
ஒரு துறையிலே அநுஷ்டாநம்பண்ண, தாம் ஒரு துறையிலே அநுஷ்டாநம் பண்ணுவராய்த்து.
அவரொரு நாள் அநுஷ்டாநம்பண்ணி மீண்டு வாராநிற்கச்செய்தே இருந்த ப்ராஹ்மணர்
‘உமக்கு ஒரு துறையிலே நீராடுவதேது?’ என்று கேட்க,
‘விஷ்ணுதாஸா வயம் யூயம் ப்ராஹ்மணா வர்ணதர்மிண:|
அஸ்மாகம் தாஸவ்ருத்தீநாம் யுஷ்மாகம் நாஸ்தி ஸங்கதி:” என்று,
‘நீங்கள் ப்ராஹ்மணவர்ணதர்மிகள், நாங்கள் தாஸவ்ருத்திகள். கைங்கர்யபரர். ஆகையாலே
உங்களோடு எங்களுக்கு அந்வயமில்லை’ என்று துறைவேறிட்டுப் போந்தாரென்று இவ் வ்ருத்தாந்தம்
ஆசார்ய ஹ்ருதய வ்யாக்யாநத்திலே திருநாராயணபுரத்தில ஆய் அருளிச்செய்தார்.

“பூதங்களைந்தும் பொருந்துமுடலினாற் பிறந்த சாதங்கள் நான்கினொடும் சங்கதமாம்,
பேதங்கொண்டென்ன பயன் பெறுவீர்” என்றும்,
“குடியுங்குலமுமெல்லாம் கோகனகை கேள்வனடியார்க்கு அவனடியேயாகும்” என்றும்,
கேவல வர்ணாஶ்ரமங்களையே பற்றி நிற்க வில்லை ஒரு ப்ரயோஜநமில்லை; ஸர்வர்க்கும் ஸர்வ ப்ரயோஜநமும்
ஶ்ரிய:பதி நாராயணன் திருவடித் தாமரைகளே காணும் என்று
ஞானசாரத்திலே அருளாளப் பெருமாள் எம்பெருமானார் அருளிச்செய்தார்.

“தேஹாத்ம ஜ்ஞாந கார்யேண வர்ணபேதேந கிம்பலம்|
கதிஸ்ஸர்வாத்மநாம் ஶ்ரீமந்நாராயண பதத்வயம்”
“ஏகாந்தீ வ்யபதேஷ்டவ்யோ … தஸ்ய ஸர்வம் ஏவ ஹி” என்னக்கடவதிறே.
“அத்யப்ரப்ருதி ஹே லோகா: யூயம் யூயம் வயம் வயம்|
அர்த்தகாமபரா யூயம் நாராயணபரா வயம்” என்று ஶ்ரீஶுகப்ரஹ்மர்ஷிதாம் வேதவ்யாஸ புத்ரராயிருக்க
ஶுகதாதர் என்று தம்மையிட்டுப் பிதாவை நிரூபிக்க வேண்டும்படியான ஜ்ஞாநாதிக்யத்தை உடையவராகையலே
லௌகிகரைப் பார்த்து ஒட்டற வார்த்தை சொல்லி அவ்வளவன்றிக்கே,
“நாஸ்தி ஸங்கதிரஸ்மாகம் யுஷ்மாகஞ்ச பரஸ்பரம்|
வயம் து கிங்கரா விஷ்ணோ: யூயமிந்த்ரியகிங்கரா:” என்று தமக்குண்டான விஶேஷ ஜ்ஞாநத்தையும்
அவர்களுக்குண்டான இந்த்ரிய பாரவஶ்யதையையும் சொல்லி, தத்ஸம்பந்தத்தையும் அறுத்து,
அவ்வளவுமன்றிக்கே,
“நாஹம் விப்ரோ ந ச நரபதிர்நாபி வைஶ்யோ ந ஶூத்ரோ நோ வா வர்ணீ நசக்ருஹபதிர் நோ வநஸ்தோ யதிர்வா|
கிந்து ஶ்ரீமத்புவந பவநஸ்தித்யபாயைக ஹேதோர் லக்ஷமீபர்த்துர் நரஹரிதநோர் தாஸதாஸஸ்ய தாஸ:” –
என்னுடைய ஸ்வரூபம் வர்ணாஶ்ரமங்களைவிட்டு நிரூபிக்கப்பட்டது;
ஜ்ஞாநாநந்தங்களும், பகவச்சேஷத்வமும் புறவிதழ் என்னும்படி ததீயஶேஷத்வத்தையிட்டே நிரூபிக்கும்படியிருக்கும்.
இப்படியான பின்பு பாகவதர்களென்றும், அபாகவதர்களென்றும் இரண்டு ஜாதியாகச் சொல்லுமேதொழிய
வேறொருபடி சொல்லத்தக்க பந்தமில்லை உங்களுக்கும் எங்களுக்கும் – என்று ஶ்ரீஶுகப்ரஹ்மர்ஷி
லௌகிகரோடுண்டான ஸம்பந்தத்தை அறுத்துக்கொண்டு ஶ்ரீநரஸிம்ஹரூபியான நாராயணனுக்கு
ஶேஷபூதராயிருக்குமவர்களுக்கு ஶேஷமாயிருக்கும் பாகவதர்களுடனே கூடிப் போனார்களென்னுமது ஜகத்ப்ரஸித்தமிறே.

“பஞ்சாஸ்த்ராங்கா: பஞ்சஸம்ஸ்காரயுக்தா: பஞ்சார்த்தஜ்ஞா: பஞ்சமோபாயநிஷ்டா: |
தேவர்ணாநாம் பஞ்சமாஶ்சாஶ்ரமாணாம் விஷ்ணோர்பக்தா: பஞ்சகால ப்ரபந்நா:”,
“தேவர்ஷிபூதாப்தந்ருணாம் பித்ரூணாம் ந கிங்கரோ நாயம் ருணீ ச ராஜந்|
ஸர்வாத்மநாயஶ்ஶரணம் அஶரண்யம் நாராயணம் லோககுரும்ப்ரபந்ந:” என்றிறே ஸ்வரூபமிருப்பது.
ஆகையாலே ஜ்ஞாநவான்கள், அஜ்ஞர்ப்ரமிக்கிற வர்ணாஶ்ரம வித்யா வ்ருத்தங்களை கர்த்தபஜந்மம், ஶ்வபசாதமம்,
ஶில்பநைபுணம், பஸ்மாஹுதி, ஶவவிதவாலங்காரமென்று கழித்துத் தந்தாமுக்குத் தஞ்சமாகப் பற்றுமிடத்தில்
பந்த மோக்ஷங்களிரண்டுக்கும் பொதுவாயிருக்கும் ஈஶ்வரனைப் பற்றுவாரும்,
மோக்ஷத்துக்கே ஹேதுவான ஆசார்யனைப் பற்றுவாரும்,
உபேக்ஷணீயரான ஈஶ்வர பரதந்த்ரரைப் பற்றுவாரும்,
அநுகூலரான ஆசார்ய பரதந்த்ரரைப் பற்றுவாருமாய், அதிகாராநுகுணமாயிருக்கும்.

ஆகையாலேயிறே
“நசேத் ராமாநுஜேத்யேஷா சதுரா சதுரக்ஷரீ|
காமவஸ்தாம் ப்ரபத்யந்தே ஜந்தவோ ஹந்தமாத்ருஶ:” என்று கூரத்தாழ்வான்
‘நாராயண’ ‘ராமாநுஜ” என்கிற திருமந்த்ரங்களிரண்டுக்கும் வாசி பந்த மோக்ஷங்களிரண்டுக்கும் பொதுவாயும்,
மோக்ஷைக ஹேதுவாயுமிருக்குமென்னுமிடம் தோற்ற ‘சதுரா சதுரக்ஷரீ’ என்று அருளிச்செய்தார்.

————

17- பாகவதர்களின் நிர்ஹேதுக க்ருபை

“லோகே கேசந மத் பக்தாஸ்ஸத்தர்மாம்ருதவர்ஷிண:|
ஶமயந்த்யகமத்யுக்ரம் மேகா இவ தவாநலம்”,
“ஜ்ஞாநீத்வாத்மைவ மே மதம்” ,
”ப்ரியோ ஹி ஜ்ஞாநிநோத்யர்த்தம் அஹம் ஸ ச மம ப்ரிய:”,
“மம ப்ராணா ஹி பாண்டவா:”
“நிரபேக்ஷம் முநிம் ஶாந்தம் நிர்வைரம் ஸமதர்ஶநம்|
அநுவ்ரஜாம்யஹம் நித்யம் பூயேயேத்யங்க்ரிரேணுபி:”,
“மம மத் பக்தபக்தேஷு ப்ரீதிரப்யதிகாந்ருப|
தஸ்மாந்மத்பக்தபக்தாஶ்ச பூஜநீயா விஶேஷத:” ,
“அந்நாத்யம் புரதோ ந்யஸ்தம் தர்ஶநாத்க்ருஹ்யதே மயா|
ரஸாந் தாஸஸ்ய ஜிஹ்வாயாமஶ்நாமி கமலோத்பவ”,
“மத் பக்த ஜந வாத்ஸல்யம் பூஜாயாஞ்சாநுமோதநம்|
ஸ்வயம்ப் யர்ச்சநஞ்சைவ மதர்த்தே டம்பவர்ஜநம்||
மத்கதாஶ்ரவணே பக்திஸ்ஸ்வரநேத்ராங்கவிக்ரியா|
மமாநுஸ்மரணம் நித்யம் யச்ச மாம் நோபஜீவதி||
பக்திரஷ்டவிதாஹ்யேஷா யஸ்மிந் ம்லேச்சேபி வர்த்ததே|
ஸ்விப்ரேந்த்ரோ முநிஶ்ஶ்ரீமாந் ஸ யதிஸ்ஸ ச பண்டித:||
தஸ்மை தேயம் ததோ க்ராஹ்யம் ஸ ச பூஜ்யோ யதா ஹ்யஹம்” என்று ஸர்வேஶ்வரன் தானும்
தன்னுடைய அடியாரை லோக பாவநராகவும், தனக்கு ஆத்மாவாகவும், ப்ராணனாகவும்,
‘நாள்தோறும் நான் அவர்களுடைய பாதரேணுக்களை ஆசைப்பட்டுப் பின்செல்லாநின்றேன்’ என்றும்,
‘அவர்களுடைய ஸத்காரம் எனக்கு மிகவும் ப்ரியம்’ என்றும்,
‘அந்நாதிகளிலுண்டான ரஸங்களெல்லாம் அவர்கள்முகேந ஜீவிப்பேன்’ என்றும்,
ம்லேச்ச ஜாதியிலே பிறந்தார்களேயாகிலும் தன்னைப்போலே அவர்களும் பூஜ்யர் என்றும் அருளிச் செய்தான்.

“அக்ஷ்ணோ: பலம் தாத்ருஶதர்ஶநம் ஹி தந்வா: பலம் தாத்ருஶகாத்ரஸங்கம்|
ஜிஹ்வாபலம் தாத்ருஶகீர்த்தநஞ்ச ஸுதுர்லபாபாகவதா ஹி லோகே”,
“நாஹம் ஸமர்த்தோ பகவத்ப்ரியாணாம் வக்தும் குணாந் பத்மபுவோப்யகண்யாந்|
பவத்ப்ரபாவம் பகவாந் ஹி வேத்தி ததாபவந்தோ பகவத்ப்ரபாவம்” என்று – மஹாபாகவதர்களுடைய
தர்ஶந – ஸ்பர்ஶந – ஸம்பாஷணங்களே தனக்கு ஸர்வப்ரயோஜநமென்று அவர்களுடைய திவ்ய குணங்களைச்
சொல்லுகைக்கு நான் ஸமர்த்தையன்று என்றும்,
அவர்களுடைய ப்ரபாவத்தை என்னால் சொல்லித் தலைக்கட்டப் போகாது என்றும்
ஶ்ரீபூமிப்பிராட்டியும் அருளிச்செய்தாள்.
எம்பெருமானார் திருவதாரத்தாலே அனைவருக்கும் உஜ்ஜீவனம்

“திறம்பேன்மின் கண்டீர்” என்று தொடங்கி ,
“இறைஞ்சியும் சாதுவராய்ப் போதுமின்களென்றான் நமனுந்தன் தூதுவரைக் கூவிச் செவிக்கு” என்றும்,
“அவன்தமர் எவ்வினையராகிலும் எங்கோனவன்தமரே என்றொழிவதல்லால்
நமன்தமராலாராயப் பட்டறியார் கண்டீர் அரவணைமேல் பேராயற்காட்பட்டார் பேர்” என்றும்,
“பொலிக பொலிக பொலிக போயிற்று வல்லுயிர்ச்சாபம்
நலியும் நரகமும் நைந்த நமனுக்கிங்கு யாதொன்றுமில்லை” என்றும்,
“வெள்ள நீர் வெள்ளத்தணைந்த அரவணைமேல்
துள்ளுநீர் மெள்ளத் துயின்ற பெருமானே
வள்ளலே உன்தமர்க்கென்றும் நமன்தமர் கள்ளர்” என்று பகவத் ப்ரபந்நர் எப்படி இருந்தார்களே யாகிலும்
அவர்களை யமாதிகள் ஏறிட்டுப் பார்க்கவொண்ணாத மாத்ரமுமன்றிக்கே யம்படர் கள்ளர் பட்டது படுவார்கள்
என்று பாகவத ப்ரபாவத்தை ஆழ்வார்களும் அருளிச் செய்தார்கள்.

“நாவலிட்டுழிதருகின்றோம் நமன்தமர் தலைகள்மீதே” என்னும் மதிப்பரிறே ஆழ்வார்கள்.
“நகலுபாகவதா யமவிஷயம் கச்சந்தி” என்றும் பாகவத வைபவத்தைச் சொல்லுகிறது.
இந்த ப்ரஸங்கத்திலே யமாதிகள் பாகவத விஷயத்தில் வர்த்திக்கிறபடி சொல்லுகிறது.
“ஸ்வபுருஷமபி வீக்ஷ்ய பாஶஹஸ்தம் வததி யம: கில தஸ்ய கர்ணமூலே|
பரிஹர மதுஸூதந ப்ரபந்நாந் ப்ரபுரஹமந்யந்ருணாம் ந வைஷ்ணவாநாம்||
கமலநயந வாஸுதேவ விஷ்ணோ தரணிதராச்யுத ஶங்க சக்ரபாணே|
பவஶரணமிதீரயந்தி யேவை த்யஜபட தூரதரேணதாநபாபாந்” என்றும் இத்யாதிகளாலே –
நான் பகவத் ப்ரபந்நரை நியமிக்கக் கர்த்தாவன்று; என்னுடைய ப்ருத்யரான நீங்களும் அவர்களைக் கண்டால்
தடஸ்தராய் உங்களைப் பேணிக்கொண்டு தூரத்திலே விலகிப் போங்கோள் – என்று அவர்களுக்கு
புத்தி சொல்லி எல்லாரையும் கர்மாநுகுணமாக உசித தண்டம் பண்ணுகிற யமன் தன்னாலும்
ஶ்ரீவிஷ்ணுபுராணாதிகளிலே பாகவத வைபவம் சொல்லப்பட்டதிறே.

அபாகவத ஸம்ஶ்லேஷம் பாகவத விஶ்லேஷத்தையும், பகவத் விஶ்லேஷத்தையும் பிறப்பிக்கும்;
பாகவத ஸம்ஶ்லேஷம் பகவத ஸம்ஶ்லேஷத்தையும், அபாகவத விஶ்லேஷத்தையும் பிறப்பித்து,
இவனையும் கரைமரம் சேர்த்துவிடும். இவ்வெல்லைமயக்கு ஸதாசார்யன் கண்வட்டத்திலே வர்த்திக்குமவனுக்கு வாராது.
அவன் கண்வட்டம் விட்டால் நித்ய ஸம்ஸாரியாய்ப் போமித்தனை என்று ஆச்சான் பிள்ளையும் மாணிக்க மாலையிலே அருளிச்செய்தார்.

ஆகையாலே ஸகல ப்ரவ்ருத்தி நிவ்ருத்திகளும் ஆசார்யாதீநமாயிருக்க வேணும்;
அப்படியிராமல் கலங்கி தத்ஸம்பந்தத்தையும் மறந்து, ஸ்வாதந்த்ர்யம் தலையெடுத்து,
அக்ருத்யகரணம், பகவதபசாரம், பாகவதாபசாரம், அஸஹ்யாபசாரம் தொடக்கமான அநர்த்தங்களிலே
ஏதேனுமொன்றை விளைத்துக்கொண்டு, யாவதாத்மபாவி ரௌரவாதி கோர நரகங்களிலே விழுந்து
நஶித்துப் போகத் தக்கதான ஆத்மாக்களையும், முற்படத் தங்கள் திருவடிகளிலே ஒரு ஸம்பந்தமுண்டாகையாலும்
அவ்வாத்மாக்கள் மேல் படப்போகிற து:க பரம்பரைகளை அறிந்தருளுகையாலும் அவர்கள் விஷயத்தில்
‘ஐயோ’ என்கிற க்ருபாதிஶயத்திலே விடமாட்டாதே
“பயனன்றாகிலும் பாங்கல்லராகிலும் செயல் நன்றாகத் திருத்திப்பணி கொள்”ளுகையிறே ஸதாசார்ய லக்ஷணம்.

ஆகையாலே தம்முடைய ஶிஷ்யனான நாலூரானும் க்ருமிகண்டனோடே கூடித் தம்முடைய விஷயத்திலே
மஹாபராதத்தைப் பண்ண, பெருமாள் அவனை ‘நஷமாமி’ என்று முனிந்தருள,
அவரோடே மறுதலைத்து ‘நாம்பெற்ற லோகம் நாலூரானும் பெறவேணும்’ என்று கூரத்தாழ்வானும்;

தம்முடைய ஶிஷ்யராயிருப்பாரொருவர் ஸஹவாஸ தோஷத்தாலே கலங்கி, விஷயப்ராவண்யம் தலையெடுத்து,
‘பட்டரே! உமக்கும் நமக்கும் பணியில்லை’ என்று அவருடைய திருவடிகளை விட்டகன்று போகத்தேட,
‘வாராய் பிள்ளாய்! அது உன்னுடைய அபிப்ராயத்தாலேயன்றே, நீ விட்டாலும் நான் விடேன்’ என்று
பட்டரும் தம்முடைய திருவடிகளிலே ஆஶ்ரயிப்பித்தும்;

அந்தரங்கராய், மஹாவிரக்தராய் இருப்பாரொரு ஸாது ஶ்ரீவைஷ்ணவர் அந்ந தோஷத்தாலே
அஹங்கராதிகள் தலையெடுத்து, பூர்வ தஶையில் பொகட்டுவந்த சவளத்தை (= ஈட்டியை) மீளவும்
எடுத்துக்கொண்டு ராஜ ஸேவை பண்ணித் திரிய, இப்படிக் கைகழிந்து போனவரையும் பின்தொடர்ந்து
யத்நேந பிடித்துக் கொண்டு வந்து, ஒரு அறையிலே தாமும் அவருமாக அடைத்துக் கொள்ள,
ஶ்ரீபாதத்துக்கு பரிவரான முதலிகள் எல்லாருங்கூடி ‘ஐயோ! ப்ரமாதம் பிறக்கிறது; சவளமும் உடைத்துக் கையுமான
அவனை விட்டு அறையினின்றும் புறப்படவேணும்’ என்று அதி க்லேஶத்தோடே கூப்பிட,
“இவனை ரக்ஷித்தாலல்லது நான் புறப்படேன்; இவன் உஜ்ஜீவியாதிருக்கில் இந்த சவளக்காரனோடே
அடைத்துக் கொண்டு சாவேன்’ என்ற வேதாந்திகளான நஞ்சீயரும்;

தந்தாம் விஷயங்களிலே குற்றம் செய்தவர்கள் பக்கல் பொறையும், க்ருபையும், சிரிப்பும், உகப்பும், உபகார ஸ்ம்ருதியும்
நடக்கவேணுமென்று அருளிச்செய்த மாத்ரமன்றிக்கே அநுஷ்டாநத்துக்கு ஸீமாபூமியாயிருக்கும் பிள்ளை லோகாசார்யரும்,
“ஸ்வீகரோதி ஸதாசார்யஸ்ஸர்வாநப்யவிஶேஷத: |
யத்புநஸ்தேஷு வைஷம்யம் தேஷாம் சிஜ்ஜ்ஞாநவ்ருத்தயோ:||
தேஷாமேவ ஹி தோஷோயம், ந சாஸ்யேதி விநிஶ்சிதம்|
அபக்வ பத்மகோசாநாம் அவிகாஸோ ரவேர்யதா” என்கிறபடியே தங்கள் திருவடிகளிலே ஆஶ்ரயித்திருக்கச் செய்தேயும்
அவர்களுடைய ஜ்ஞாந தௌர்பல்யத்தாலே மீளவும் விபரீத ப்ரவ்ருத்தராய், ஆத்மநாஶம் பிறந்து
போகத் தேடினவர்களையும் விட க்ஷமரன்றிக்கே “ஸ்காலித்யே ஶாஸிதாரம்” என்றும்,
“தேஶிகோ மே தயாலு:” என்றும் சொல்லுகிறபடியே தங்களுடைய நியமத்தலும் க்ருபாதிஶயத்தாலும் இப்படி ரக்ஷித்துப் போந்தார்கள்.

மிகச் சிறந்த க்ருபாளுக்களான ஸீதாப் பிராட்டியும் மாமுனிகளும்
“வாஸுதேவம் ப்ரபந்நாநாம் யாந்யேவ சரிதாநி வை|
தாந்யேவ தர்மஶாஸ்த்ராணீத்யேவம் வேத விதோ விது:” இப்படி பூர்வசார்யர்கள் விசேஷத்தை நம்முடைய
ஆசார்யர் திருநகரியிலே ஓலமேச்சான் மடத்திலே தாம் கண் வளர்ந்தருளாநிற்க, எம்பெருமானாருக்கு விஷமிட்ட
சண்டாளரைப் போலே மனக்குற்ற மாந்தரான அஸூயாபரரானவர்கள் கர்மகாலத்திலே மத்ய ராத்ரியிலே
அந்த மடத்திலே அக்நி ப்ரக்ஷேபத்தைப் பண்ண, அந்தக் கள்ளளரை அத் தேஶத்துக்குக் கர்த்தரான ராஜாக்கள்
கண்டு பிடித்துக் கொண்டு சித்ரவதம் பண்ணத்தேட “கேட்பார் செவிசுடு” என்கிறபடியே ஆருக்கும் ஶ்ரவண கடோரமான
இம் மஹாபாபத்தைத் தம்முடைய விஷயத்திலே கூசாமல் தீரக்கழியப் பண்ணின நிஷ்டுரரையுமுட்பட {அகப்பட}
“பாபாநாம் வா ஶுபாநாம் வா வதார்ஹாணாம் ப்லவங்கம|
கார்யம் கருணமார்யேண ந கஶ்சிந்நாபராத் யதி” என்றும்,
“பவேயம் ஶரணம் ஹி வ:” என்றும்,
“க: குப்யேத் வாநரோத்தம” என்றும் சொல்லுகிறபடியே அந்த ராஜாக்களோடே மறுதலைத்து
அந்தக் கள்ளரைக் கொல்லாதபடி விடுவித்து ரக்ஷித்தருளின பரமக்ருபையாளர் என்னுமது லோகத்திலே எல்லாருமறிய ப்ரஸித்தமிறே.
இன்னமும் அஸ்மதாசார்யருடைய க்ருபாதிஶயமும், அவதாரவிசேஷமும் கீரி, கிளி, வ்ருக்ஷ வ்ருத்தாந்தங்களிலும்,
ஸ்வப்ந வ்ருத்தாந்தங்களிலும் அறிவார்க்கிறே தெரிவது.

————-

18 – முடிவுரை – ஆசார்ய நிஷ்டையின் பெருமைகள்

இப்படி “ஸ்தாவராண்யபி முச்யந்தே” என்றும்,
“பஶுர்மநுஷ்ய: பஷீ வா” என்றும் இத்யாதிகளிலே சொல்லுகிறபடியே ஸகலாத்மாக்களும் உஜ்ஜீவிக்க
வேணுமென்ற திருவுள்ளத்தையுமுடையராய், பரம தயாவான்களாயிருந்துள்ள நம் ஆசார்யர்களுடைய
அபிமாநமாகிற அந்திமோபாயத்திலே ஒதுங்கித் தாங்கள், ஸர்வஜ்ஞராகையாலே ஸாராஸாரவிவேகரில் தலைவராய்,
செய்த வேள்வியர் என்கிறபடியே க்ருதக்ருத்யராய், எப்போதும் மங்களாஶாஸநபரராய்,
“நானும் பிறந்தமை பொய்யன்றே” ,
“தங்கள் தேவரை வல்லபரிசு வருவிப்பரேல் அதுகாண்டும்” என்று சொல்லுகிறபடியே
பழுதாகாத வழியை அறிந்து வேறாக ஏத்தியிருக்குமவனைப் பற்றித் தெளிவுற்று வீவின்றி, எல்லாம் வகுத்தவிடமென்று
விஶ்வஸித்து மார்பிலே கை வைத்துக் கோடையிலே குளிர் காற்றடிக்க மிகவும் ஸுகோத்தரராய்,
“சிற்றவேண்டா” என்கிறபடியே ஒரு பரபரப்பற்று (குருபரம்பரையைப் பற்றுகை)
“தேவுமற்றறியேன்” என்றிருக்கும் ஶ்ரீமாந்களான அதிகாரிகள்:

ஆழ்வார் திருமகளாராண்டாள்,
நம்மாழ்வார் திருவடிகளிலே ஶ்ரீமதுரகவியாழ்வார்,
நாதமுனி திருவடிகளிலே குருகைக்காவலப்பன்,
ஆளவந்தார் திருவடிகளிலே தெய்வவாரியாண்டான்,
எம்பெருமானார் திருவடிகளிலே வடுகநம்பி,
நம்பிள்ளை திருவடிகளிலே பின்பழகிய பெருமாள் ஜீயர், வடக்குத் திருவீதிப் பிள்ளை,
பிள்ளை லோகாசார்யர் திருவடிகளிலே கூரகுலோத்தமதாஸ நாயன், மணல்பாக்கத்து நம்பியார்,
திருவாய்மொழிப் பிள்ளை திருவடிகளிலே நம்முடைய ஜீயர்.
இப்படியிருக்கும் உத்தமாதிகாரிகள் இவ்வாசார்யர்களிடத்திலே இன்னமும் உண்டாயிருக்கும் கண்டு கொள்வது.

நம்முடைய ஜீயர் திருவடிகளிலே இந்நிஷ்டைக்கு அதிகாரிகளாயிருக்கும் முதலிகள் பலருமுண்டு.
மற்றும் இக்காலத்தில் ஸச்சிஷ்ய – ஸதாசார்ய – லக்ஷணம் உண்டாயிருக்கும் ஜ்ஞாநாதிகரிடத்திலும் காணலாம்.

இனிமேலும் ராமாநுஜ ஸித்தாந்தம் நடக்கும் காலத்தளவும் “கலியுங்கெடும் கண்டு கொண்மின்” என்கிறபடியே
ஏவம்பூதரான அதிகாரிகளும் ஸுசிதர்.

“வேதஶாஸ்த்ரரதாரூடா: ஜ்ஞாநகட்கதராத்விஜா:|
க்ரீடார்த்தம பியத்ப்ரூயுஸ்ஸதர்ம: பரமோ மத:” என்றும்,
“அதிகந்தவ்யாஸ்ஸந்தோயத்யபி குர்வந்தி நைகமுபதேஶம்|
யாஸ்தேஷாம் ஸ்வைரகதாஸ்தா ஏவ பவந்தி ஶாஸ்த்ரார்த்தா:” என்றும்,
‘அல்லிமலர்ப்பாவைக்கன்பரடிக்கன்பர் சொல்லுமவிடு சுருதியாம்” என்றும்,
“ததுக்திமாத்ரம் மந்த்ராக்ர்யம்” என்றும் சொல்லுகிறபடியே ஜ்ஞாநாதிகரானவர்கள்
“நாவகாரியம் சொல்லிலாதவ”ர்களாகையாலே விநோதமாக ஒரு வார்த்தை அருளிச் செய்ததும்
நல் வார்த்தையாயிருக்குமதொழிய மறந்தும் அபார்த்தமாக ஒரு வார்த்தையும் அருளிச் செய்யார்களாகையாலே
அவர்களுடைய திவ்ய ஸுக்திகளெல்லாம் ஸகலவேதாந்த ஸாரமான திருமந்த்ரமாயிருக்கும்.

‘ருசோயஜும்ஷி ஸாமாநி ததைவாதர்வணாநி ச|
ஸர்வமஷ்டாக்‌ஷராந்தஸ்தம் யச்சாந்யதபி வாங்மயம்” என்கிறபடியே ஸகல ப்ரமாண ப்ரமேயங்களும் ததந்தர்பூதமாயிருக்கும்.

ஆகையாலே நம்முடைய பெரியோர்களெல்லாரும் திருமந்த்ரத்தில் மூன்று பதத்திலும் சொல்லப்படுகிற
ஶேஷத்வ – பாரதந்த்ர்ய – கைங்கர்யங்கள் ப்ரதம பர்வமான ஈஶ்வர விஷயத்திலே அரைவயிறாய்,
சரம பர்வமான ஆசார்ய விஷயத்திலே பரிபூர்ணமாக ஸித்திக்கும் என்னும் இவ்வர்த்தம் இம்மந்த்ரத்தில்
தாத்பர்யார்த்தமாகையாலே அத்தை உட்கொண்டு ஸம்ஸ்க்ருதமாகவும், த்ராவிடமாகவும், மணிப்ரவாளவாகமவும்,
ஏககண்டமாக அருளிச்செய்த ப்ரமாணபலத்தாலே ஆசார்யாபிமாநமாகிற அந்திமோபாயத்திலே ஸுப்ரதிஷ்டிதராய்,
“தென்குருகூர்நம்பி என்னக்கால் அண்ணிக்கும் அமுதூறும் என் நாவுக்கே”,
“நாவினால் நவிற்றின்பமெய்தினேன்” என்றும்,
“எந்நாவிருந்தெம்மையனிராமாநுசனென்றழைக்கும்”,
“இராமானுசன் சரணாரவிந்தம் நாம் மன்னிவாழ நெஞ்சே சொல்லுவோமவன் நாமங்களே”,
“உன் நாமமெல்லாமென்றன் நாவினுள்ளே அல்லும்பகலும் அமரும்படி நல்கு அறுசமயவெல்லும் பரம இராமாநுச” என்றும்,
“குரோர்வார்த்தாஶ்ச கதயேத் – குரோர்நாம ஸதா ஜபேத்” என்றும் சொல்லுகிறபடியே
ஶேஷியாய், ஶரண்யனாய், ப்ராப்யனாய்,

“மாதா பிதா யுவதய:”,
“அன்னையாயத்தனாய்”,
“தந்தை நற்றாய் தாரம் தனயர் பெருஞ்செல்வம் என்றனக்கு நீயே எதிராசா” என்றும் இத்யாதிகளில் சொல்லுகிறபடியே
ஸர்வவித பந்துவுமாயிருந்துள்ள ஸதாசார்யனைக் குறித்துப் பண்ணும் ப்ரபத்தியான
ப்ரதம நமஸ்ஸை ஸதாநுஸந்தேயமான மந்த்ரமென்றும்,
“குருரேவ பரம் ப்ரஹ்ம”,
“தேனார்கமலத் திருமாமகள் கொழுநன் தானே குருவாகி”,
“யஸ்ய ஸாக்ஷாத் பகவதி ஜ்ஞாநதீபப்ரதே குரௌ”,
“பீதகவாடைப்பிரானார் பிரமகுருவாகி வந்து” என்றும் இத்யாதிகளில் சொல்லுகிறபடியே அவனே பரதேவதை என்றும்,
“யேநைவ குருணாயஸ்ய ந்யாஸவித்யா ப்ரதீயதே|
தஸ்ய வைகுண்ட துக்தாப்தி த்வாரகாஸ் ஸர்வ ஏவ ஸ:”,
“வில்லார் மணி கொழிக்கும் வேங்கடப் பொற்குன்று முதல்
சொல்லார் பொழில் சூழ் திருப்பதிகள்
எல்லாம் மருளாம் இருளோட மத்தகத்துத்
தன் தாள் அருளாலே வைத்த அவர்”,
“நம்புவார்பதி வைகுந்தம்” என்றும் இத்யாதிகளில் சொல்லுகிறபடியே
அவன் எழுந்தருளியிருக்கிறவிடமே ப்ராப்ய பூமியான பரமபதம் என்றும்,
“ராமாநுஜஸ்ய சரணௌ ஶரணம் ப்ரபத்யே”,
“பேறொன்றுமற்றில்லை நின் சரணன்றி, அப்பேறளித்தற்கு ஆறொன்றும் இல்லை மற்றச்சரணன்றி”,
“உபாயோபேயபாவேந தமேவ ஶரணம் வ்ரஜேத்” என்றும் இத்யாதிகளில்
சொல்லுகிறபடியே அவன் திருவடிகளே உபாயோபேயங்களென்றும்,

“ராமாநுஜார்யவஶக: பரிவர்த்திஷீய”,
“நித்யம் யதீந்த்ர தவ திவ்யவபுஸ்ஸ்ம்ருதௌ மே ஸக்தம் மநோ பவது வாக் குணகீர்த்தநேஸௌ|
க்ருத்யஞ்ச தாஸ்யகரணந்து கரத்வயஸ்ய வ்ருத்த்யந்தரேஸ்து விமுகம் கரணத்ரயஞ்ச”,
‘ஶக்திக்கிலக்கு ஆசார்யகைங்கர்யம்” என்று இத்யாதிகளில் சொல்லுகிறபடியே த்ரிவிதகரணத்தாலும்
அவன் திருவடிகளில் பண்ணும் கைங்கர்யமே பரம புருஷார்த்தமென்றும்,
‘ஶிஷ்யனென்பது ஸாத்யாந்தர நிவ்ருத்தியும் பலஸாதந ஶுஶ்ரூஷையும்” என்கிறவிடத்தில்
சொல்லுகிறபடியே இவன் பண்ணும் கைங்கர்யம் கண்டு உகக்குமவனுடைய முகோல்லாஸமே மஹாபலம் என்றும்
அத்யவஸித்திருக்கும் அதிகாரிகளுக்கு ஸாம்ஸாரிகமான ஸகல துர்வ்யாபாரங்களையும் ஸவாஸநமாக விட்டு
அவனுடைய திவ்யமங்கள விக்ரஹத்தை ஸதாபஶ்யந்திப்படியே அநுபவித்து,
“அத்ர, பரத்ரசாபி”ப்படியே அந்தமில் பேரின்பத்தடியரோடிருந்து அம்ருத ஸாகராந்தர நிமக்ந
ஸர்வாவயவராய்க் கொண்டு காலதத்த்வமுள்ளதனையும் மங்களாஶாஸநம் பண்ணி வாழலாம்.

“கையிற்கனியென்னக் கண்ணனைக் காட்டித்தரிலும்” என்கிற பாட்டும்,
“நாவினால் நவிற்று” என்கிற பாட்டும்
“நல்லவென்தோழி” என்கிற பாட்டும்,
“மாறாய தானவனை” என்கிற பாட்டும், பரமாசார்யரான ஆளவந்தாரருளிச் செய்த
“மாதா பிதா யுவதய:” என்கிற ஶ்லோகமும்,
“பஶுர்மநுஷ்ய:” என்கிற ஶ்லோகமும்,
“பாலமூகஜடாந்தாஶ்ச” என்கிற ஶ்லோகமும்,
“ஆசார்யஸ்ய ப்ராஸாதே ந மம ஸர்வமபீப்ஸிதம்” என்கிற வசநமும்,
“இஹலோக பரலோகங்களிரண்டும் ஆசார்யன் திருவடிகளே என்றும்,
த்ருஷ்டாத்ருஷ்டங்களிரண்டும் அவனே என்றும் விஶ்வஸித்திருக்கிறதுக்கு மேலில்லை” என்று
மாணிக்கமாலையிலே பெரியவாச்சான்பிள்ளை அருளிச்செய்த திவ்யஸூக்தியும்,
“மந்த்ரமும், தேவதையும், பலமும், பலாநுபந்திகளும், பலஸாதநமும், ஐஹிகபோகமுமெல்லாம் ஆசார்யனே
என்று நினைக்கக் கடவன்” என்று ஶ்ரீவசந பூஷணத்திலே பிள்ளை லோகாசார்யர் அருளிச்செய்தருளின திவ்யஸுக்தியும்
இதுக்கு ப்ரமாணமாக அநுஸந்தேயங்கள்.

————

ஶ்ரீஸௌம்ய ஜாமாத்ரு முநே: ப்ரஸாத ப்ரபாவ ஸாக்ஷாத் க்ருத ஸர்வ தத்த்வம்|
அஜ்ஞாநதாமிஸ்ர ஸஹஸ்ர பாநும் ஶ்ரீ பட்டநாதம் முநிமாஶ்ரயாமி||

—————-

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்-
ஸ்ரீ பரவஸ்து பட்டர்பிரான் ஜீயர் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்-
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் ஸ்ரீ எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்.