ஸ்ரீ திராவிட உபநிஷத் சங்கதி/ஸ்ரீ திராவிட உபநிஷத் தாத்பர்ய ரத்னாவளி / ஸ்ரீ திருவாய் மொழி நூற்றந்தாதி–8-4—வார்கடா வருவி—சாரங்கள்-

ஸ்ரீ திராவிட உபநிஷத் சங்கதி -ஸ்ரீ வாதி அழகிய மணவாள ஜீயர் –

க்ஷேமம் நிர்பீ அகாரீ ஸூ ஸுர்யம் அதிகம்
க்ராமஞ்ச காஞ்சன நிஜ வாசஸ் ஸ்தானம்
விமத்தை அத்ருஷ்யம் கிராமம்
தத்ர சமான்-ஹரிஹித ப்ரதஸ்ய

————

ஸ்ரீ திராவிட உபநிஷத் தாத்பர்ய ரத்னாவளி -ஸ்ரீ தேசிகன்-

துர்த்தாந்த ஏவ பைந்தரம் பங்காத் ஸூ ப நிலயத்தையா
சாம்யாதாகா க்ஷேத்ரம் ஸம்பதா சத் சங்கை ஸூர ஜனகதையா
பாணாத் தேவ த்வத் த்வேஷி ஜகத் உதயாதி க்ருதே
தேவதாத்மா முக்யைதி ஸ்ரீ மான் வைகுண்ட நாதா

1–துர்த்தாந்த ஏவ பைந்தரம் பங்காத்–மாடமீ மிசைக் கஞ்சனைத் தகர்த்த சீர்கொள் சிற்றாயன்
திருச் செங்குன்றூரில் திருச் சிற்றாறு எங்கள் செல் சார்வே

2–ஸூ ப நிலயத்தையா–இமையவரப்பன் என்னப்பன் பொங்கு மூவுலகும் படைத்து அளித்து அழிக்கும்
பொருந்து மூவுருவன் எம்மருவன்

3–சாம்யாதாகா க்ஷேத்ரம்–முன்னை வல்வினைகள் முழுதுடன் மாள என்னை யாள்கின்ற வெம்பெருமான்

4–ஸம்பதா–குறிய மாண் எம்மான் குரை கடல் கடைந்த கோல மாணிக்கம் என்னம்மான்

5–சத் சங்கை–நல்ல நான் மறையோர் வேள்வியுள் மடுத்த நறும் புகை விசும்பொளி மறைக்கும்
நல்ல நீள் மாடத் திருச் செங்குன்றூரில் திருச் சிற்றாறு எனக்கு நல் அரணே-

6–ஸூர ஜனகதையா–எனக்கு நல்லரணை எனதாருயிரை இமையவர் தந்தை தாய் தன்னை
தனக்கும் தன் தன்மை யறிவரியானைத் தடங்கடல் பள்ளியம்மானை

7-பாணாத்-அத்திருவடி என்றும் திருச் செய்ய கமலக் கண்ணும் செவ்வாயும் செவ்வடியும் செய்ய கையும்
திருச் செய்ய கமல வுந்தியும் செய்ய கமலை மார்பும் செய்ய வுடையும்திருச் செய்ய முடியும் ஆரமும் படையும் திகழ வென்ன சிந்தை யுளானே

8–தேவ த்வத் த்வேஷி–புகர்கொள் வானவர்கள் புகலிடம் தன்னை அசுரர் வன்கையர் வெங்கூற்றை

9–ஜகத் உதயாதி க்ருதே–படைப்பொடு கெடுப்புக் காப்பவன் பிரம பரம்பரன் சிவப் பிரானவனே
இடைப்பு கோருருவு மொழிவில்லை யவனே புகழ்வில்லை யாவையும் தானே

10-தேவதாத்மா முக்யைதி–அமர்ந்த சீர் மூவாயிரவர் வேதியர்கள் தம்பதி அவனிதேவர் வாழ்வு
அமர்ந்த மாயோனை முக்கண் அம்மானை நான்முகனை யமர்ந்தேனே

ஸ்ரீ மான் வைகுண்ட நாதா–இப்பத்தும் வானின் மீதேற்றி யருள் செய்து முடிக்கும் பிறவி மா மாயக் கூத்தினையே

———

வார்கடா வருவி யானை மா மலையின்
மருப்பிணைக் குவடிறுத்துருட்டி
ஊர் கொள் திண் பாகனுயிர் செகுத்து
அரங்கின் மல்லரைக் கொன்று சூழ் பரண் மேல்
போர் கடா வரசர் புறக்கிட
மாடமீ மிசைக் கஞ்சனைத் தகர்த்த
சீர்கொள் சிற்றாயன் திருச் செங்குன்றூரில்
திருச் சிற்றாறு எங்கள் செல் சார்வே–8-4-1-

——–

எங்கள் செல் சார்வு யாமுடையமுதம்
இமையவரப்பன் என்னப்பன்
பொங்கு மூவுலகும் படைத்து அளித்து அழிக்கும்
பொருந்து மூவுருவன் எம்மருவன்
செங்கயல்களும் தேம் பணை புடை சூழ்
திருச் செங்குன்றூர்த் திருச் சிற்றாறு
அங்கு அமர்கின்ற ஆதியான் அல்லால்
யாவர் மற்றென்னமர் துணையே–8-4-2-

———

என்னமர் பெருமான் இமையவர் பெருமான்
இருநிலம் இடந்த வெம்பெருமான்
முன்னை வல்வினைகள் முழுதுடன் மாள
என்னை யாள்கின்ற வெம்பெருமான்
தென் திசைக்கணிகொள் திருச் செங்குன்றூரில்
திருச் சிற்றாங்கரைமீ பால்
நின்ற வெம்பெருமான் அடியல்லால் சரண் நினைப்பிலும்
பிறிதில்லை எனக்கே–8-4-3-

——–

பிறிதில்லை எனக்குப் பெரிய மூவுலகும் நிறையப்
பேருருவமாய் நிமிர்ந்த
குறிய மாண் எம்மான் குரை கடல் கடைந்த
கோல மாணிக்கம் என்னம்மான்
செறி குலை வாழை கமுகு தெங்கணி சூழ்
திருச் செங்குன்றூர்த் திருச்சிற்றாறு
அறிய மெய்ம்மையே நின்ற வெம்பெருமான்
அடி இணைய யல்லதோர் அரணே-8-4-4-

——–

அல்லாதோர் அரணும் அவனில் வேறில்லை
அது பொருளாகிலும் அவனை
யல்ல தென்னாவி யமர்ந்தணை கில்லாது
ஆதலால் அவனுறைகின்ற
நல்ல நான் மறையோர் வேள்வியுள் மடுத்த
நறும் புகை விசும்பொளி மறைக்கும்
நல்ல நீள் மாடத் திருச் செங்குன்றூரில்
திருச் சிற்றாறு எனக்கு நல் அரணே-8-4-5-

———–

எனக்கு நல்லரணை எனதாருயிரை
இமையவர் தந்தை தாய் தன்னை
தனக்கும் தன் தன்மை யறிவரியானைத்
தடங்கடல் பள்ளியம்மானை
மனக்கொள் சீர் மூவாயிரவர்
வண் சிவனும் அயனும் தானும் ஒப்பார் வாழ்
கனக்கொள் திண் மாடத் திருச் செங்குன்றூரில்
திருச் சிற்றாறு அதனுள் கண்டேனே–8-4-6-

——–

திருச் செங்குன்றூரில் திருச் சிற்றாறு அதனுள் கண்ட
அத்திருவடி என்றும்
திருச் செய்ய கமலக் கண்ணும் செவ்வாயும்
செவ்வடியும் செய்ய கையும்
திருச் செய்ய கமல வுந்தியும் செய்ய கமலை மார்பும்
செய்ய வுடையும்
திருச் செய்ய முடியும் ஆரமும் படையும்
திகழ வென்ன சிந்தை யுளானே–8-4-7-

———-

திகழ வென் சிந்தையுள் இருந்தானைச்
செழு நிலைத் தேவர் நான்மறையோர்
திசை கை கூப்பி ஏத்தும்
திருச் செங்குன்றூரில் திருச் சிற்றாற்றங்கரை யானை
புகர்கொள் வானவர்கள் புகலிடம் தன்னை
அசுரர் வன்கையர் வெங்கூற்றை
புகழுமாறு அறியேன் பொருந்து மூ வுலகும்
படைப்பொடு கெடுப்புக் காப்பவனே–8-4-8-

———

படைப்பொடு கெடுப்புக் காப்பவன்
பிரம பரம்பரன் சிவப் பிரானவனே
இடைப்பு கோருருவு மொழிவில்லை யவனே
புகழ்வில்லை யாவையும் தானே
கொடைப் பெரும் புகழார் இனையர் தன்னானார்
கூரிய விச்சை யோடு ஒழுக்கம்
நடைப்பலி இயற்கைத் திருச் செங்குன்றூரில்
திருச் சிற்றாறு அமர்ந்த நாதனே–8-4-9-

———-

அமர்ந்த நாதனை யவரவராகி
அவரவர்கருளும் அம்மானை
அமர்ந்த தண் பழனத் திருச் செங்குன்றூரில்
திருச் சிற்றறாங்கரையானை
அமர்ந்த சீர் மூவாயிரவர் வேதியர்கள் தம்பதி
அவனிதேவர் வாழ்வு
அமர்ந்த மாயோனை முக்கண் அம்மானை
நான்முகனை யமர்ந்தேனே–8-4-10-

———–

தேனை நன் பாலைக் கன்னலை யமுதைத்
திருந்துலகுண்ட வம்மானை
வான நான்முகனை மலர்ந்த தண் கொப்பூழ்
மலர்மிசைப் படைத்த மாயோனை
கோனை வண் குருகூர் சடகோபன்
சொன்ன வாயிரத்துள் இப்பத்தும்
வானின் மீதேற்றி யருள் செய்து முடிக்கும்
பிறவி மா மாயக் கூத்தினையே–8-4-11-

———

ஸ்ரீ திருவாய் மொழி நூற்றந்தாதி -74-பாசுரம்–

அவதாரிகை –

இதில் பயம் மறுவல் இடாதபடி தன் சௌர்ய வீர்யாதிகளையும்
சாபா நுக்ரஹ சமர்த்தர் சஹவாசத்தையும் காட்டக் கண்ட படி-பேசின ஆழ்வார் பாசுரத்தை அனுவதித்து
அருளிச் செய்கிறார் – அது எங்கனே என்னில்
இன்னமும் இவருக்கு நம் பக்கல் பரிவின் கனத்தாலே பயம் மறுவல் இடக் கூடும் என்று விசாரித்து
ப்ரதிகூலர்க்கு கணிசிக்க ஒண்ணாத படி அரண் உடைத்தான ஸ்ரீ திருச் செங்குன்றூரிலே
ஸ்ருஷ்டி ஸ்திதியாதிகளை நிர்வஹிக்க வல்ல சக்திமான்களாய்-சாபா நுக்ரஹ ஸ்மர்த்தரான
மூவாயிரம் ப்ராஹ்மணர் பரிந்து நோக்க
அவர்களும் குழைச் சரக்காம் படி
பிசாசான் தானாவான் அங்குல் யக்ரேணதான் ஹன்யாமிச்சன் ஹரி கணேஸ்வர -என்று
சௌர்ய வீர்ய பராக்ரமாதிகளோடே தான் எழுந்து அருளி இருக்கும் நிலையை
ஸ்ரீ சர்வேஸ்வரன் காட்டிக் கொடுக்க -அத்தாலே அச்சம் கேட்டு அவன் வடிவு அழகிலே நெஞ்சை வைத்து
அனுபவித்து ஹ்ருஷ்டர் ஆகிற -வார்கடாவருயில் அர்த்தத்தை -வாராமல் அச்சம் இனி -என்று
தொடங்கி அருளிச் செய்கிறார் -என்கை-

—————————————————

வாராமல் அச்சம் இனி மால் தன் வலியினையும்
சீரார் பரிவருடன் சேர்த்தியையும் -பாரும் எனத்
தானுகந்த மாறன் தாள் சார் நெஞ்சே சாராயேல்
மானிடவரைச் சார்ந்து மாய்—74-

————————————————-

வியாக்யானம்–

வாராமல் அச்சம் இனி மால் தன் வலியினையும் –
வார்கடா வருவி -என்று தொடங்கி —
கஞ்சனைத் தகர்த்த சீர் கொள் சிற்றாயன் –என்னும் அளவும் சொன்ன
சௌர்ய வீர்யாதிகள் முதலான தன் சக்தி யோகத்தையும் –

சீரார் பரிவருடன் சேர்த்தியையும் –
அத்தாலே
அசுரர் வன்கையர் வெம் கூற்றத்தை -என்னும் தன் மிடுக்கையையும் –
நல்ல நான்மறையோர் -என்றும்
மனக் கொள் சீர் மூவாயிரவர் வண் சிவனும் அயனும் தான் ஒப்பார் வாழ -என்றும்
அமர்ந்த சீர் மூவாயிரவர் வேதியர்கள் தம்பதியவனி தேவர் வாழ்வமர்ந்த மாயோனை என்றும்
ஜ்ஞானாதி குண பரிபூர்ணராய் இருக்கிற மூவாயிரம் ப்ராஹ்மணர் பரிய இருக்கிற இருப்பையும் தர்சியும் என -தர்சித்து –
தேம் பணை புடை சூழ் திருச் செங்குன்றூர் திருச் சிற்றாறு -என்றும்
செறி குலை வாழை கமுகு தெங்கு அணி சூழ் திருச் செங்குன்றூர் திருச் சிற்றாறு -என்றும் –
நல்ல நீண் மாடத் திருச் செங்குன்றூர் திருச் சிற்றாறு -என்றும்
கனக் கொள் திண் மாடத் திருச் செங்குன்றூர் திருச் சிற்றாறு -என்றும்
கூரிய இச்சையோடு ஒழுக்கம் நடைப் பலி இயற்கைத் திருச் செங்குன்றூர் திருச் சிற்றாறு அமர்ந்த நாதனே என்றும்
இப்படி அரணை யுதைத்தான ஊரில் இருப்பையும் அனுசந்தித்து
நிர்ப்பயராய்
திருச் செங்குன்றூர் திருச் சிற்றாறு -அதனுள் கண்டவத் திருவடி -என்று தொடங்கி
திகழ என் சிந்தை உளானே -என்னும்படி வடிவு அழகிலே நெஞ்சை வைத்து அனுபவித்து

ஹ்ருஷ்டராய்
தேனை நன்பாலை கன்னலை அமுதை -என்று அவன் ரச்யதையும் அனுபவித்து

தானுகந்த மாறன் –
நின் கோலம் கார் எழில் காணல் உற்று ஆழும் -என்று அழகிலே கலங்கினவர்
இப்போது அவ் அழகை அனுபவித்து ஹ்ருஷ்டரான ஸ்ரீ ஆழ்வார் –

தாள் சார் நெஞ்சே –
ஸ்ரீ ஆழ்வார் திருவடிகளை அபாஸ்ரயமாக ஆஸ்ரயி-நெஞ்சே –

சாராயேல் –
ஆஸ்ரயியாது இருப்புதி யாகில் –

மானிடவரைச் சார்ந்து மாய் –
பிரகிருதி வச்யரான மனுஷ்யரை ஆஸ்ரயித்து நசித்துப் போ –

ஸ்ரீ ஆழ்வார் திருவடிகளில் ஆஸ்ரயணம் உஜ்ஜீவன ஹேது
தத் இதர ஆஸ்ரயணம் நாச ஹேது-என்றது ஆயிற்று –

——————————————————————————————————————————-

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ ஸூத்த ஸத்வாச்சார்யார் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ தேசிகன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ வடக்கு திருவீதி பிள்ளை திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ வாதி கேசரி அழகிய மணவாள ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பெரியவாச்சான் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ நம்பிள்ளை திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ நம் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்

ஸ்ரீ பெரியாழ்வார் திரு மொழி -4-4—ஸ்ரீ காஞ்சி பிரதிவாதி பயங்கரம் அண்ணங்கராசாரியார் எழுதிய விளக்க உரை–

நாவ காரியம் சொல்லிலாதவர் நாள் தொறும் விருந் தோம்புவார்
தேவ காரியம் செய்து வேதம் பயின்று வாழ் திருக் கோட்டியூர்
மூவர் காரியமும் திருத்தும் முதல்வனைச் சிந்தியாத அப்
பாவ காரிகளைப் படைத்தவன் எங்ஙனம் படைத்தான் கொலோ–4-4-1-

பதவுரை

நாவ காரியம்–நாவினாற் சொல்ல வொண்ணாத வற்றை
சொல்லில்லாதவர்–(ஒருநாளும்) சொல்லி யறியாத ஸ்ரீவைஷ்ணவர்கள்
நாள் தோறும்–நாடோறும்
விருந்து ஓம்புவார்–(ஸ்ரீவைஷ்ணவர்களுக்கு விருந்தளித்துக் கொண்டும்
தேவர் காரியம் செய்து–பகவதாராதநம் பண்ணிக் கொண்டும்
வேதம்–வேதங்களை
பயின்று–ஓதிக் கொண்டும்
வாழ்–வாழுமிடாமன
திருக்கோட்டியூர்–திருக் கோட்டியூரில் எழுந்தருளி யிருப்பவனும்,)
மூவர்–பிரமன், ருத்ரன், இந்திரன் என்ற மூவருடைய
காரியமும்–காரியங்களையும்
திருத்தும்–செய்து தலைக் கட்டுமவனும்.
முதல்வனை–(எல்லார்க்கும்) தலைவனுமான எம்பெருமானை
சிந்தியாத–நெஞ்சாலும் நினையாத
அ பாவ காரிகளை-அப்படிப்பட்ட (மிகவுங்கொடிய) பாவஞ்செய்த பிராணிகளை
படைத்தவன்–ஸ்ருஷ்டித்தவன்
எங்ஙனம்–எதுக்காக
படைத்தான் கொல் ஓ–ஸ்ருஷ்டித்தானோ! (அறியோம்)

விளக்க உரை

பொய் பேசுகை, பிறரை புகழுகை முதலிய துஷ்கர்மங்களில் அந்வயமற்றவரும், உள்ளூர் ஸ்ரீவைஷ்ணவர்களையும்
அதிதிகளைப்போல் ஆதரிப்பவரும், பகவதாராதநம, வேதாத்யயநம் முதலிய ஸத்கர்மங்கள் செய்துகொண்டு
போது போக்குமவர்களுமான பரமபாகவதர்கள் வாழுமிடமாகிய திருக்கோட்டியூரி லெழுந்தருளியிருக்கும் எம்பெருமானைப் பாவியாத
பாவிகளைப் பிரமன் படைத்தது என்ன பயனைக் கருதியோ? அறியோம் என்கிறார்.
தேவர் + காரியம், தேவ காரியம்; திருவிளக்கெரிக்கை, திருமாலை யெடுக்கை முதலியன கொள்க.
மூவர் காரயிமாவது- மதுகைடபர்கள் கையில் பறிகொடுத்த வேதத்தை மீட்டுக் கொடுத்தருளியது, பிரமனுக்குச் செய்த காரியம்;
குருவும் பிதாவுமான பிரம்மனுடைய தலையைக் கிள்ளினமையால் வந்த பாபத்தைப் பிச்சையிட்டு, போக்கியருளியது, ருத்ரனுக்குச் செய்த காரியம்;
மஹாபலி போல்வார் கையிற் பறிகொடுத்த ராஜ்யத்தை மீட்டுக் கொடுத்தருளியது, இந்திரனுக்குச் செய்த காரியம்.
திருத்துகை- ஒழுங்குபடச் செய்கை. சிந்தியாத- வட சொல்லடியாப் பிறந்த எதிர்மறைப் பெயரெச்சம். பாவகாரி-

———-

குற்ற மின்றிக் குணம் பெருக்கிக் குருக்களுக்கு அனு கூலராய்
செற்ற மொன்று மிலாத வண் கையினார்கள் வாழ் திருக் கோட்டியூர்
துற்றி யேழுல குண்ட தூ மணி வண்ணன் தன்னைத் தொழாதவர்
பெற்ற தாயர் வயிற்றினைப் பெரு நோய் செய்வான் பிறந் தார்களே-4-4-2-

பதவுரை

குற்றம் இன்றி–ஒரு வகையான குற்றமுமில்லாமல்
குணம்–(சமம், தமம் முதலிய குணங்களை)
பெருக்கி–வளரச் செய்து கொண்டு
குருக்களுக்கு–(தம் தம்) ஆசாரியர்களுக்கு
அனுகூலர் ஆய்–(கைங்கரியம் பண்ணுவதற்குப்) பாங்காயிருப்பவர்களும்
செற்றம் ஒன்றும் இலாத–பொறாமை யென்பது சிறிதுமில்லாதவர்களும்
வண் கையினார்கள்–கையை யுடையவர்களுமான ஸ்ரீவைஷ்ணவர்கள்
வாழ்–வாழுமிடமான
திருக் கோட்டியூர்–திருக் கோட்டியூரில் (எழுந்தருளி யிருப்பவனும்)
ஏழ் உலகு–ஸப்த லோகங்களையும்
துற்றி–ஒரு கபளமாகத் திரட்டி
உண்ட–அமுது செய்தருளினவனும்
தூ–பழிப்பற்ற
மணி–நீல மணி போன்ற
வண்ணந்தன்னை–நிறத்தை யுடையவனுமான எம்பெருமானை
தொழாதவர்–வணங்காதவர்
பெற்ற (தங்களைப்) பெற்ற–
தாயர்–தாய்மாருமடய
வயிற்றினை–வயிற்றை
பெரு நோய் செய்வான்–மிகவும் கொடுமைப் படுத்தமைக்காக
பிறந்தார்கள்–பிறந்தார்

விளக்க உரை

உலகத்திற் பிறந்த பிள்ளைகள் திருக் கோட்டியூ ரெம்பெருமானை வணங்கினால் தான், அவர்களைப் பெற்ற தாய்மார் பேறு
பெற்றவராவார்கள்; அல்லாவிடில், இப் பிள்ளைகளால் அந்தத் தாய்மார்கட்கு ஒருவகைப் பயனுமில்லாமல்,
பிரஸவ காலத்திற் பட்ட வேதனையே மிகுந்ததா மென்றவாறு.

———–

வண்ண நல் மணியும் மரகதமும் அழுத்தி நிழலெழும்
திண்ணை சூழ் திருக் கோட்டியூர்த் திரு மாலவன் திரு நாமங்கள்
எண்ணக் கண்ட விரல்களால் இறைப் பொழுதும் எண்ணகிலாது போய்
உண்ணக் கண்ட தம் ஊத்தை வாய்க்குக் கவளம் உந்து கின்றார்களே–4-4-3-

பதவுரை

நல் வண்ணம்–நல்ல நிறத்தை யுடைய
மணியும்–ரத்நங்களையும்
மரகதமும்–மரகதகங்களையும்
அழுத்தி–(ஒழுங்கு பட) இழைத்ததனால்
நிழல் எழும்–ஒளி விடா நின்றுள்ள
திண்ணை–திண்ணைகளாலே
சூழ்–சூழப் பெற்ற
திருக் கோட்டியூர்–திருக் கோட்டியூரில் எழுந்தருளி யிருக்கிற)
திருமால் அவன்–திருமாமகன் கொழுநனுடைய
திரு நாமங்கள்–திரு நாமங்களை
எண்ண–(ஒன்று, இரண்டு என்று எண்ணுகைக்கா
கண்ட–படைக்கப் பட்ட
விரல்களால்–விரல்களாலே (அந்தத் திருநாமங்களை)
இறை பொழுதும்–க்ஷண காலமும்
எண்ண இலாது–எண்ண மாட்டாமல்
போய்–புறம்பே சென்று
உண்ணக் கண்ட–(சரீர போஷணார்த்தமாக) உண்ணா நின்ற
தம்–தங்களுடைய
நம் ஊத்தை வாய்க்கு–அசுத்தமான வாயிலே
கவளம்–சோற்றுத் திரள்களை
உந்துகின்றார்களே–(அவ் விரல்களினால்) தள்ளா நின்றார்களே!
(இதென்ன கொடுமை.!)

விளக்க உரை

உலகத்தில் மனிதர்கட்குக் கை, வாய் முதலிய அங்கங்களைப் படைத்தது, அவற்றைப் பகவத் விஷயத்திலே
உபயோகப் படுத்துவதற்காகவேயாம், அதற்கிணங்கக் கை விரல்களால் திருகோட்டியூ ரெம்பெருமானுடை
திருநாமங்களை எண்ணுகையும், வாயினால் அவற்றைச் சொல்லுகையிமே யாயிற்றுத் தகுவது!:
இப்படி யிருக்க சில பாவிகள் அக் காரியங்களிலே அக் கரணங்களைச் செலுத்தாது, வாயினால் தின்ன வேண்டிய தென்றும்,
கை விரல்களினால் சோற்றுக் கபளங்களை யெடுத்து அவ் வாயினுள் விடவேணுமென்றும் இவ்வளவே
தமக்குக் காரியமாக ஏற்படுத்திக் கொண்டன? ஈதென்ன கொடுமை! என்று உள் வெதும்புகின்றனர்.
ஒரு காலாகிலும் அக் கரணங்களைக் கிரமமான விஷயத்தில் உபயோகித்தால் குறையறும்,
அதுவுமில்லையென்பார், இறைப்பொழுதும் என்கிறார்.

————–

உரக மெல்லணையான் கையில் உறை சங்கம் போல் மட வன்னங்கள்
நிரை கணம் பரந் தேறும் செங்கமல வயல் திருக் கோட்டியூர்
நரக நாசனை நாவிற் கொண்டழையாத மானிட சாதியர்
பருகு நீரும் உடுக்குங்கூறையும் பாவம் செய்தனதாங் கொலோ–4-4-4-

பதவுரை

உரகம் மெல்–திருவனந்தாழ்வானை ஸுகுமாரமான
அணையான்–படுக்கையாக வுடைய எம்பெருமானது
கையில் உறை–திருக் கையில் உள்ள
சங்கம் போல்–ஸ்ரீ பாஞ்ச ஜந்யம் போல் (வெளுத்த)
மட அன்னங்கள்–மடப்பம் பொருந்திய ஹம்ஸங்களானவை
ஏறும்–ஏறி யிருக்கப் பெற்ற
செம் கமலம்–செந்தாமரை மலர்களை யுடைய
திருக் கோட்டியூர்–திருக் கோட்டியூரில் (எழுந்தருளி யிருப்பவனும்)
நரகம் நாசனை–(தன்னடியார்க்கு) நரக ப்ரவேசத்தை ஒழித்தருளுமவனமான எம்பெருமானை
நாவில் கொண்டு–நாவினால்
மானிட சாதியர்–மநுஷ்ய ஜாதியிற் பிறந்தவர்கள்
பருகும்–குடிக்கின்ற
நீரும்–தண்ணீரும்
உடுக்கும்–உடுத்துக் கொள்ளுகிற
கூறையும்–வஸ்திரமும்
பாவம் செய்தன தான் கொல் ஓ–பாவஞ்செய்தனவோ தான்!:

விளக்க உரை

“ நாமம், ரூபம் என்ற இரண்டையுமுடைய எல்லாப் பொருள்களிலும் ஒவ்வொரு ஜீவன் அதிஷ்டான மா யிருக்கின்ற னென்பதைப்
பிரமாண பலத்தினாற் கொள்ள வேணும்; தும்பு முதலிவற்றில் உள்ள ஜீவ அதிஷ்டான நத்தை நாம் காணாதொழிவதற்குக் காரணம் –
நமது கருமமடியாகப் பிறந்துள்ள ஞானச் சுருக்கமேயாம்;
ஆகையாலே, “பருகு நீரு முடுக்குங் கூறையும் பாவஞ் செய்தனதான் கொலோ” என்பது பொருந்துமென்க.
உலகத்தில் ஒருவன் நிஹீந புருஷனுக்கு ஆட்பட்டானாகில், அவன் நன்மை யியழந்து தீமையையே பெறுவதும்.
விலக்ஷண புருஷனுக்கு ஆட்பட்டவன் தீமையைத் தவிர்த்து நன்மையையே பெறுவதும் சாஸ்திரங்களிற் கை கண்ட அர்த்தமாகும்;
அப்படி தீமைக்கு ஹேதுமான நிஹீந புருஷ சேஷத்துவம் நேருவதற்குக் காரணம் அவனுடைய பாபமே யென்பதும் சாஸ்திர ஸித்தம்.
ஆனது பற்றி திருக்கோட்டியூரெம்பெருமானை அநுஸந்திக்க மாட்டாத நிஹீந புருர்களுக்குச் சேஷப்பட்ட
பருகு நீரும் உடுக்குங்கற்றையும் பாவம் செய்தனவோ தான்! என்கிறார்.

மிகவும் பெறுவதற்கரிய மநுஷ்ய ஜந்மத்தைப் பெற்று வைத்தும் அதன் பயனை யிழப்பதே என்ற
வருத்தந் தோற்றக் கூறுகின்றார் – மானிட சாதியர் என்று.

செந்தாமரை மலர்களின் (வெளுத்த) அன்னப் பறவைகள் இருப்பது எம்பெருமான் திருக் கையில் பாஞ்ச சன்னியம்
இருப்பது போலும் என முன்னடிகளில் உத்ப்ரேக்ஷித்தவாறு.

—————

ஆமையின் முதுகத்திடைக் குதி கொண்டு தூ மலர் சாடிப் போய்
தீமை செய்து இள வாளைகள் விளையாடு நீர்த் திருக் கோட்டியூர்
நேமி சேர் தடங் கையினானை நினைப்பிலா வலி நெஞ்சுடை
பூமி பாரங்க ளுண்ணும் சோற்றினை வாங்கிப் புல்லைத் திணிமினே–4-4-5-

பதவுரை

இள–இளமை பொருந்திய
வாளைகள்–‘வாளை’ என்னும் மீன்கள்
ஆமையின்–ஆமைகளினுடைய
முதுகத்திடை–முதுகின் மேல்
குதி கொண்டு–குதித்துக் கொண்டும்
தூ மலர்–நல்ல புஷ்பங்களை
சாடிப் போய்–உழக்கிக் கொண்டும்
தீமை செய்து–(க்ஷுத்ர ஜந்துக்களைக் கலக்கி ஒட்டுகையாகிற தீம்புகளைச் செய்து கொண்டும்
விளையாடு–விளையாடுமிடமான
நீர்–நீரை யுடைய
திருக் கோட்டியூர்– திருக்கோட்டியூரில் (எழுந்தருளி யிருப்பவனும்)
நேமி–திருவாழி யாழ்வானோடு
சேர்–சேர்ந்திருக்கிற
தட–பெரிய
கையினானை–திருக் கையை யுடையனுமான எம்பெருமானை
நினைப்பு இலா–(ஒரு காலும்) நினையாத
வலி நெஞ்சு உடை–கடினமான நெஞ்சை உடையவர்களும்
பூமி பாரங்கள்–பூமிக்குச் சுமையாயிருப்பவர்களுமான பாவிகள்
உண்ணும்–உண்கிற
சோற்றினை–சோற்றை
வாங்கி–பிடுங்கி விட்டு, (எறிந்து)
புல்லை–(அறிவற்ற பசுக்களுக்கு உண்வான) புல்லைக் கொண்டு
திணிமின்–(அவர்கள் வயிற்றைத்) துற்று விடுங்கள்.

விளக்க உரை

“ உலகத்தில் அறிவுடையார் சோற்றை உண்ணவேணும், அறிவிலிகள் புல் முதலிவற்றை உட்கொள்ளவேணும் என்பது விவாதமற்ற விஷயம்.
திருக்கோட்டியூ ரெம்பெருமானை நெஞ்சாலும் நினையாத மனிதர் அறிவற்றவர்கள் ஆதலால் அவர்கள் புல்லைத்தான் தின்னவேணும்;
அங்ஙனமன்றி, அவர்கள் முறை தப்பித் தின்னுஞ் சோற்றைப் பிடுங்கி யெறிந்துவிட்டு, அவர்கள் வயிற்றில் புல்லையிட்டு நிறையுங்கள் என்கிறார்.
முன்னடிகளிற் கூறியது – தன்மை நவிற்சி. குதிகொண்டு = குதி – முதனிலைத் தொழிற்பெயர். சாடுதல் -அலைத்தல்.
நேமி-வடசொல். திணித்தல் – அடைத்தல், துறுத்தல்.

—————

பூதமைந்தொடு வேள்வியைந்து புலன்களைந்து பொறிகளால்
ஏதமொன்று மிலாத வண் கையினார்கள் வாழ்திருக் கோட்டியூர்
நாதனை நரசிங்கனை நவின் றேத்துவார் களுழக்கிய
பாத தூளி படுதலால் இவ் வுலகம் பாக்கியம் செய்ததே–4-4-6-

பதவுரை

பூதம் ஐந்தொடு–பஞ்ச பூதமாகிய சரீரத்தினாலும்
ஐந்து வேள்வி–பஞ்ச மஹா யஜ்ஞங்களினாலும்
ஐந்து புலன்கள்–(சப்தம் முதலிய) ஐந்து விஷயங்களினாலும்
(ஐந்து) பொறிகளால்
பஞ்சேந்திரியங்களினாலும் (ஸம்பவிக்கக்கூடிய)
ஏதம் ஒன்றும் இலாத–குற்றமொன்றுமில்லாதவர்களும்
வண் கையினார்கள்–உதாரணமான கைகளை யுடையவர்கள்
வாழ்–வாழ்விடமான
திருக்கோட்டியூர்–திருக்கோட்டியூரில் எழுந்தருளி யிருப்பவனும்)
நாதனை–(எமக்கு) ஸ்வாமியும்
நரசிங்கனை–நரஸிம்ஹ ஸ்வரூபியுமான எம்பெருமானை
நவின்று–அநுஸந்தித்து
ஏத்துவார்கள்–துதிக்குமவரான பாகவதர்கள்
உழக்கிய பாதத் துளி–திருவடிகளினால் மிதித்தருளின தூளினுடைய
படுதலால்–ஸம்பந்தத்தினால்
இ உலகம்–இந்த லோகமானது
பாக்கியம் செய்தது–பாக்யம் பண்ணினதாகக் கொள்ளப்படும்.

விளக்க உரை

ஒரு வகைக்குற்றமும் தம்மிடத்து இல்லாத பரமோதாரர்களான ஸ்ரீவைஷ்ணவர்கள் வாழுமிடமான திருக்கோட்டியூரி லெழுந்தருளியிருக்கும்
எம்பெருமான்பக்கம் அன்புபூண்ட பாகவதர்கள் பலர் இவ்வுலகத்தில் ஸஞ்சரியா நின்றமையால், அவர்களுடைய ஸ்ரீபாததூளியை
வஹிக்கப்பெற்ற இவ்வுலகம் பெருப்பெருத்த பாக்கியம் பண்ணிவைத்ததென்கிறார்.

நிலம், நீர், தீ. கால், விசும்பு என்கிற பஞ்சபூதமயமாகிய சரீரத்தை பூதமைத்து என்றது. – ஆகுபெயரால்.
“மண்ணாய் நீரெரிகால் மஞ்சுலாவு மாதர் சமூமாம், புண்ணாராகக்கை” என்ற பெரியதிருமொழி அறிக.
வேள்வி ஐந்து தேவயஜ்ஞம், பிரத்ருயஜ்ஞம் பூதயஜ்ஞம், மனுஷயஜ்ஞம், ப்ரஹமயஜ்ஞம் என்பவை
புலன்கள்- ஐந்து – சப்தம். கந்தம், ரூபம், ஸ்பர்சம் என்பதை பொறிகள்
ஐந்து செவி, வாய், கண், மூக்கு, உடல்,
இனி “செவி வாய் கண் மூக்கு உடலென்றைம்புலனும்” என்றருளிச் செய்துள்ளமைக் கிணங்க ஐம் புலன்கள் என்பதற்கு.
செவி முதலிய பஞ்ச இந்திரியங்கள் என்று பொருளுரைத்தலும் ஒக்கும்.
“பொங்கைம்புலனும் பொறிவைத்து, “சருமேந்திரியம்” என்ற திருவாய்மொழியின் வியாக்கியாகங்களைக் காண்க.
இனி இவற்றால் ஏதமொன்றுமிலாமையாவது தேஹத்தைக் கணக்கில் சேஷமாக்கிக் கொள்ளுகை சரீரத்திலுண்டாகும் ஏதம்.
அதை எம்பெருமானுக்குச் சேஷப்படுத்துகை – ஏதுமில்லை;
அதை எம்பெருமா னடியார்களுக்குச் சேஷப்படுத்துகை ஏதமொன்றுமில்லாமை
பஞ்ச மஹாயஜ்ஞங்களை ஸ்வர்க்கம் முதலிய உலகங்களைப் பெறுதற்கு ஸாதகமாக அநுஷ்டித்தல், ஏதமில்லாமை;
பகவானுடையவும், பாகவதர்களுடையவும் முகமலர்த்திக்கென்று அநுஷ்டித்தல் ஏதமொன்றுமிலாமை.
ரூபம், ரஸம், கந்தம், ஸ்பர்சம், சப்தம் ஆகிற விஷயங்களைத் தனக்கு என்றிருக்கை- ஐம்புலன்களால் வரும் ஏதம்;
இவற்றைப் பகவத் விஷயத்துக்கென்றிருக்கை- ஏதமிலாமை!
பாகவத விஷயத்துக்கென்றிருக்கை- ஏதமொன்றுமில்லை.
கண் முதலிய இந்திரியங்களை விஷயாந்தரங்களிற் செலுத்துகை- ஐம்பொறிகளால் வரும் ஏதம்;
அவற்றை எம்பெருமான் விஷயத்திற் செலுத்துகை- ஏதலமிலாமை; பாகவதவிஷயத்தில் செலுத்துகை- ஏதமொன்றுமிலாமை.
எனவே, திருக்கோட்டியூரிலுளள் ஸ்ரீவைஷ்ணவர்கள், தங்கள் தேஹத்தைப் பாகவதவிஷயத்தில் ஆட்படுத்துமவர்கள் என்றும்,
பகவத் பாகவதர்களின் முகமலர்த்திக்காகப் பஞ்சயஜ்ஞாதுஷ்டாகத்தில் பண்ணுமவர்கள் என்றும்,
பஞ்சுஜ்ஞாகேந்திரியங்களையும் பாகவதவிஷயத்தில் உபயோகப்படுத்துமவர்கள் என்றும் கூறியவாறு,

நாதனை என்று திருக்கோட்டியூரில் கோயில் கொண்டிருக்கும் சொக்க நாராயணரைக் குறிக்கிறதென்றும்,
நரசிங்கனை என்று தெக்காழ்வாரை குறிக்கிறதென்றும் ஸம்ப்ரதாயம்–

—————-

குருந்த மொன்றொசித் தானொடும் சென்று கூடி யாடி விழாச் செய்து
திருந்து நான் மறையோர் இராப் பகல் ஏத்தி வாழ் திருக் கோட்டியூர்
கருந்தட முகில் வண்ணனைக் கடைக் கொண்டு கை தொழும் பத்தர்கள்
இருந்த வூரிலிருக்கும் மானிடர் எத் தவங்கள் செய்தார் கொலோ–4-4-7-

பதவுரை

திருந்து–(எம்பெருமான் ஸ்வரூபங்களைப் பிழையறக் கூறுகையாகிற) திருத்தத்தை யுடைய
நால் மறையோர்–நான்கு வேதங்களையுமோதின ஸ்ரீவைஷ்ணவர்கள்
ஒன்று குருத்தம்–ஒரு குருத்த மரத்தை
ஒசித்தானோடும்–முறித்தருளின கண்ண பிரானை
சென்று கூடி–சென்று சேர்ந்து
ஆடி–(அவனுடைய குணங்களிலே) அவகாஹித்து
விழாச் செய்து–(விக்ரஹ ஸேவையாகிற) உத்ஸவத்தை அநுபவித்துக் கொண்டு
இரா பகல்–இரவும் பகலும்
ஏந்தி–மங்களாசாஸநம் பண்ணிக் கொண்டு
வாழ்–வாழுமிடமான
திருக் கோட்டியூர்–திருக் கோட்டியூரில் (எழுந்தருளியிருப்பவனும்,)
கருந்தட–கறுத்துப் பெருத்த
முகில்–மேகம் போன்ற
வண்ணனை–நிறத்தை யுடையனுமான எம்பெருமானைக் குறித்து
கடைக் கொண்டு–நைச்சியாநுஸந்தானத்துடன்
கை தொழும்–அஞ்ஜலி பண்ணா நின்றுள்ள
பக்தர்கள்–பக்தியை யுடைய ஸ்ரீவைஷ்ணவர்கள்
இருந்த–எழுந்தருளி யிருக்குமிடமான
ஊரில்–ஊரிலே
இருக்கும்–நித்ய வாஸம் பண்ணுகிற
மானிடர்–மநுஷ்யர்கள்
ஏதலங்கள்–எப்படிப்பட்ட பாவங்களை
செய்தார் கொல் ஓ-அனுஷ்டித்தார்களோ! (அறியேன்.)

விளக்க உரை

திருக்கோட்டியூ ரெம்பெருமான் திருவடிகளில் அன்பு பூண்ட பாகவதர்கள் எழுந்தருளி யிருக்கிற திவ்யதேசத்தில் வாஸமும்,
அரிய பெரிய தளங்களினாற் பெறவேண்டிய பேறு என்பதை வெளியிடுகிறது இப்பாட்டென்க.
எம்பெருமா னெழுந்தருளி யிருக்குமிடத்தில் வாஸம் பெறுவதற்கு ஒரு தபஸ்ஸே அமையும்;
பாகவதர்களின் நகரத்தில் வாஸம் பெறுமைக்குப் பல தவங்கள் புரியவேணும் என்பதும் தோன்றும்-
எத்தவங்கள் என்று பன்மையினால்.

கண்ணபிரான், யமுனையில் நீராடும் ஆயர் மங்கைகளின் துகிலையெடுத்துக் கொண்டு, அதன் கரையிலுள்ள
குருந்தமரத்தின் மேலேறுகிற வழக்கத்தைக் கண்டிருந்தவனும், கம்ஸனால் ஏவப்பட்டவனமான ஒரு அஸுரன், கண்ணனை நலிவதற்காக
அக் குருந்த மரத்தை ஆவேசித்துக் கிடந்தான்; அதை அறிந்த கண்ணபிரான் அந்த மரத்தை முறித்துப் போகட்டானென்ற வரலாறு அறிக.
திருந்தம் – ஸௌஷவம். கடைகொண்டு= கடை – தாழ்வு; அதை அனுஸந்தித்துக் கொண்டு என்றபடி :
“நீசனேன் நிறையொன்றுமிலேன்” என்றாற் போலச் சொல்லுகை.
நான்முகன் திருவந்தாதியில். “குறைகொண்டு நான்முகன்” என்ற பாட்டில் “குறைகொண்டு” என்ற பிரயோகத்தை ஒக்கும்,
இப்பிரயோகமும்; அதுவும் இப்பொருளதே.

————

நளிர்ந்த சீலன் நயாசல னபிமான துங்கனை நாடொறும்
தெளிந்த செல்வனைச் சேவகங் கொண்ட செங்கண் மால் திருக்கோட்டியூர்
குளிர்ந்துறைகின்ற கோவிந்தன் குணம் பாடுவாருள்ள நாட்டினுள்
விளைந்த்த தானியமு மிராக்கர் மீது கொள்ள கிலார்களே–4-4-8-

பதவுரை

நளிர்ந்த சீலன்–குளிர்ந்த ஸ்வபாவத்தை யுடையவரும்
நயாசலன்–நீதிநெறி தவறாதவரும்
அபிமான துங்கனை–இடைவிடாது எம்பெருமானை அநுபவிக்கையாலுண்டான) அஹங்காரத்தால் உயர்ந்தவரும்
நாள் தொறும் தெளிந்த செல்வனை–நாடோறும் தெளிந்து வரா நின்றுள்ள கைங்கர்ய ஸம்பத்தை யுடையவருமான செல்வ நம்பியை
சேவகம் கொண்ட–அடிமை கொண்டவனாய்
செம் கண் மால்–செந் தாமரைபோன்ற கண்களையுடையவனாய் (அடியார் பக்கல்) மோஹமுடையனாய்
திருக் கோட்டியூர்–திருக் கோட்டியூரில்
குளிர்ந்து உறைகின்ற–திருவுள்ளமுகந்து எழும் தருளி யிருப்பவனான எம்பெருமானுடைய
கோவிந்தன் குணம் படுவார்–கல்யாண குணங்களைப் பாடுமவரான ஸ்ரீவைஷ்ணவர்கள்
உள்ள நாட்டினுள் விளைந்த தானியமும்–எழுந்தருளி யிருக்கிற நாட்டிலே விளைந்த தாந்யத்தையும்
இராக்கதர்–ராக்ஷஸர்கள்
மீது கொள்ள கிலார்கள்–அபஹரிக்க மாட்டார்கள்

விளக்க உரை

“(நளிர்ந்த சீலன் இத்யாதி) “அவ்வமுக் கொன்றுமில்லா அணி கோட்டியர்கோன் அபிமானதுங்கள், செல்வனைப் போலத் திருமாலே
நானுமுனைக்குப் பழவடியேன்” என்ற அருளிச்செயல் இங்கு உணரத்தக்கது.
நயாசலன் – வடசொல் தொடர்; நீதி நெறியில் சலிப்பற்றவன் – ஸாத்விகாஹங்காரத்தாற் சிறந்தவன்.

சிறந்தகுணகணங்க ளமைந்த செல்வ நம்பியை அடிமை கொண்டருளின திருக்கோட்டியூ ரெம்பெருமானுடைய
திருக்கல்யாண குணங்களை வாயாரப் பாடும் ஸ்ரீவைஷ்ணவர்களெழுந்தருளியிருக்கும் நாட்டில் விளையும் தாக்யங்களைக் கூட
ராக்ஷஸர் அபஹரிக்கவல்லரல்லர்;
தமக்கும் தம் பந்துக்களுக்குமாகச் சேமித்த தாந்யமாகிலன்றோ ராக்ஷஸர் அபஹரிக்கலாவது என்பது உள்ளுறை.
தானியமும் என்ற உம்மை – இழிவு சிறப்பும்மை; வருத்தமின்றிக் கொள்ளை கொள்ளுகைக்குப் பாங்காக வயல்களில் விளைந்துள்ள
தாந்யத்தையே கொள்ளை கொள்ள மாட்டாத அரக்கர், மற்றவற்றைக் கொள்ளையிட எங்ஙனே வல்லவராவர்? என்பது ஆராயத் தக்கது.

————-

கொம்பினார் பொழில் வாய் குயிலினம் கோவிந்தன் குணம் பாடு சீர்
செம்பொனார் மதிள் சூழ் செழுங்கழனி யுடைத் திருக் கோட்டியூர்
நம்பனை நர சிங்கனை நவின்றேத்து வார்களைக் கண்டக்கால்
எம்பிரான் தன் சின்னங்கள் இவரிவரென்று ஆசைகள் தீர்வனே–4-4-9-

பதவுரை

கொம்பின் ஆர்–கிளைகளாலே நெருங்கின
பொழில் வாய்–சோலைகளிலே
குயில் இனம்–குயில்களின் திரள்
கோவிந்தன்–கண்ண பிரானுடைய,
குணம்–சீர்மைகளை
பாடு–பாடா நிற்கப் பெற்றதும்,
சீர்–சிறந்த
செம் பொன் ஆர்–செம் பொன்னாலே சமைந்த
மதிள்–மதிள்களாலே
சூழ்–சூழப் பட்டதும்
செழு–செழுமை தங்கிய
கழனி உடை–கழனிகளை யுடையதுமான
திருக் கோட்டியூர்–திருக் கோட்டியூரில் (எழுந்தருளியிருப்பவனும்).
நம்பனை–(ரக்ஷகன் என்று) விச்வஸிக்கக் கூடியவனும்
நரசிங்கனை–நரஹிம்ஹ ரூபியுமான ஸர்வேச்வரனை
நலின்று–அநுஸந்தித்து
ஏத்துவரர்களை–துதிக்கும் பாகவதர்களை
கண்டக்கால்–(யான்) ஸேவிக்கப் பெறுவேனாகில்
இவர் இவர்-“இந்த இந்த ஸ்ரீவைஷ்ணவர்கள்
எம்பிரான் தன்–எம்பெருமானுடைய
சின்னங்கள்–அடையாளமாயிருப்பவர்கள்”
என்று–என்று அநுஸந்தித்து
ஆசைகள்–நெடுநாளாய் பிறந்துள்ள ஆசைகளை
தீர்வன்–தலைக் கட்டிக் கொள்வேன்.

விளக்க உரை

திருக்கோட்டியூர் எம்பெருமானடியார்களை ஸேவிக்கும் போதே ‘அவ்வெம்பெருமான் ஸாத்விகர்களினால் ஸேவிக்கப்படுமவன்’
என்கிற லக்ஷணம் வெளியாமாதலால் ‘இவர்கள் எம்பெருமானது சிறப்பைத் தெரிவிக்கவல்ல சின்னங்கள்’ என்று அநுஸந்தித்து,
யான் நெடுநாளாய்க் கொண்டுள்ள பலவகை ஆசைகளையுந் தீர்வேனென்கிறார்.
பாகவதர்களின் ஸேவை, பகவத் ஸேவையினும் அரிது என்பார் கண்ணடக்கால் என்கிறார்.
“மெய்யடியார்கள் தம், ஈட்டங்கண்டிடக் கூடுமேல் அதுகாணுங் கண் பயனாவதே” என்ற குலசேகராழ்வார் பாசுரமுங்காண்க.
இவர் இவர் என்ற இரட்டிப்புக்குக் கருத்து – ஒவ்வொரு பாகவதையும் தனித்தனியே அநுஸந்திக்கை. காணவேணுமென்றும்,
கிட்ட வெணுமென்றும்-, கூடவே இருக்கவேணுமென்றும் இப்படி ஆசைகள் பலவாதல்பற்றி ஆசைகள் எனப் பன்மையாக் கூறினர்.
இவ்வகை ஆசைகளெல்லாம், காண்கை யொன்றினாலேயே தீருமென்றது- பாகவத ஸேவாமாத் ரத்துக்குள்ள
அருமையையுஞ் சிறப்பபையுங் கூறியவாறு.

————-

காசின் வாய்க் கரம் விற்கிலும் கரவாது மாற்றிலி சோறிட்டு
தேச வார்த்தை படைக்கும் வண் கையினார்கள் வாழ் திருக் கோட்டியூர்
கேசவா புருடோத்தமா கிளர் சோதியாய் குறளா என்று
பேசுவார் அடியார்கள் எந்தம்மை விற்கவும் பெறுவார்களே–4-4-10-

பதவுரை

காசின் வாய்–ஒருகாசுக்கு
கரம்–ஒரு பிடி நெல்
விற்கிலும்–விற்கும்படியான துர்ப்பிக் ஷகாலத்திலும்
சோறு இட்டு–(அதிதிகளுக்கு) அன்னமளித்து
தேச வார்த்தை–புகழ்ச்சியான வார்த்தைகளை
படைக்கும்–ஸம்பாதித்துக் கொள்ளுமவரும்
வண் மங்கையினார்கள்–உதாரமான கையை யுடையவர்களுமான ஸ்ரீவைஷ்ணவர்கள்
வாழ்–வாழுமிடமான
திருக் கோட்டியூர்–திருக் கோட்டியூரில் (எழுந்தருளி யிருக்கிற)
கேசவா–கேசவனே!
புருடோத்தமா–புருஷோத்தமனே!
காவாது–(தமக்குள்ள பொருள்களை ) மறைத்திடாது
மாறு இலி–பதில் உபகாரத்தை எதிர் பாராமல்
கிளர் சோதியாய்–மிகுந்த தேஜஸ்ஸை யுடையவனே!
குறளா–வாமந வேஷம் பூண்ட எம்பெருமானே!
என்று–என்றிப்படி
பேசுவார்–(எம்பெருமான் திரு நாமங்களைப்) பேசுமவரான
அடியார்கள்–பாகவதர்கள்
எந்தம்மை–அடியோங்களை
விற்கவும் பெறுவார்கள்–(தம் இஷ்டப்படி) விற்றுக் கொள்ளவும் அதிகாரம் பெறுவார்கள்.

விளக்க உரை

இப்பாசுரமடியாகப் பிறந்தவையென்றுணர்க:- ஒருகாசுக்கு ஒருபிடிநெல் விற்கும் படியான காலத்தில் தம் வயிற்றைத் தாம்
நிறைத்துக்கொள்வதே அரிது; தம் வயிற்றைப் பட்டினி கொண்டு பிறர் வயிற்றை நிறைப்பதென்றால் ஏதேனுமொரு
ப்ரத்யுபகாரத்தைக் கணிசித்தாராக வேணும்; இது உலகத்தில் ஸாமந்ய ஜநங்களின் இயல்பு;
திருக்கோட்டியூரி லெழுந்தருளியிருக்கும் ஸ்வாமினோவென்றால், காசின் வாய்க் கரம் விற்குங் காலத்திலும், கைம்மாறு கருதாது
அதிதிகளுக்கு அந்ததாநம் பண்ணி நாடெங்கும் புகழ்பெற்றிருப்பார்களாம். அப்படிப் பட்ட மஹாநுபாவர் வாழுமிடத்துள்ள
எம்பெருமானது திருநாமங்களை அநுஸந்திக்குமவர்கள் அடியேனைத் தங்களிஷ்டப்படி உபயோகப்படுத்திக் கொள்ளுமாறு
யான் உடன் பட்டிருக்கத் தட்டில்லை யென்று- தம்முடைய சரமபர்வ நிஷ்ட்டையின் பரம காஷ்ட்மடையை அருளிச் செய்தவாறு.

———–

சீதநீர் புடை சூழ் செழுங்கழனி யுடைத் திருக் கோட்டியூர்
ஆதியானடியாரையும் அடிமை யின்றித் திரிவாரையும்
கோதில் பட்டர்பிரான் குளிர் புதுவை மன் விட்டுசித்தன் சொல்
ஏதமின்றி உரைப்பவர் இருடீகேசனுக் காளரே–4-4-11-

பதவுரை

சீதம் நீர்–குளிர்ந்த நீராலே
படை சூழ்–சுற்றும் சூழப் பெற்ற
செழு–செழுமை தங்கிய
கழனி உடை–கழனிகளை யுடைய
திருக் கோட்டியூர்–திருக் கோட்டியூரில் (எழுந்தருளி யிருக்கிற)
ஆதியான்–எம்பெருமானுக்கு
அடியாரையும்–அடிமை செய்யும் பாகவதர்களையும்
அடிமை இன்றி–அடிமை செய்யாமல்
திரிவாரையும்–திரிகின்ற பாவிகளையும் குறித்து,
கோதில்–குற்றமற்றவரும்
பட்டர் பிரான்–அந்தணர்கட்குத் தலைவரும்
குளிர–குளிர்ந்த
புதுவை–ஸ்ரீவில்லிபுத்தூர்க்கு
மண்–நிர்வாஹருமான
விட்டு சித்தன்–பெரியாழ்வார்
சொல்–அருளிச் செய்த இப் பாசுரங்களை
ஏதும் இன்றி–பழுதில்லாதபடி
உரைப்பவர்–ஓதுமவர்கள்
இருடீகேசனுக்கு–எம்பெருமானுக்கு
ஆளர்–ஆட் செய்யப் பெறுவர்

விளக்க உரை

திருக்கோட்டியூரெம்பெருமானுக்கு அடிமை செய்யும் பாகவதர்களைப் புகழ்ந்தும், அடிமை செய்யாது விஷயங்களிலே மண்டித் திரியும்
பாவர்களை இழந்தும் அருளிச் செய்த இவற்றை ஓதவல்லபிராக்கள் எம்பெருமானுக்கு நித்யகைங்கரியம்
பண்ணப்பெறுவர்களென்று பலஞ்சொல்லிக்கட்டியவாறு.
சீதம்- வடசொல்திரிபு. ஆதியன்- முதல்வன். புதுவைக்குக் குளிர்த்தியாவது- ஸம்ஸாரதாபங்களை ஆற்றுக. … ….

————–

அடிவரவு:- நா குற்றம் வண்ணம் உரகம் ஆமை பூதம் குருந்தம் நளிர்ந்த கொம்பினை காசின் சீதரீர் ஆசை.

———————————————————

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ காஞ்சி பிரதிவாதி பயங்கரம் அண்ணங்கராசாரியார் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ திருவாய்மொழிப் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரியவாச்சான் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ பெரியாழ்வார் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம் –

ஸ்ரீ விஷ்ணு புராணம் முதல் அம்சம்—மூன்றாம் பாகம் –

15. கண்டு மகரிஷியின் காதலும் தக்ஷ வமிசமும்
16. பிரகலாத சரித்திரப் பிரச்னை
17. பிரகலாதன் சரிதம்
18. அசுரப்புரோகிதர்களைக் காத்தல்!
19. பிரகலாதனின் பிரார்த்தனை
20. நரசிம்மர் பிரத்தியக்ஷமாதல்-

————————

15. கண்டு மகரிஷியின் காதலும் தக்ஷ வமிசமும்

பராசர முனிவர் தொடர்ந்து கூறலானார் : மைத்ரேயரே கேளும்!
பிரசேதசர்கள் கடல் நீரில் மூழ்கிக் கடுந்தவஞ் செய்துவந்த காலத்தில் அவர்களது தந்தையான பிராசீனபரிஹி,
நாரத முனிவரின் உபதேசத்தைப் பெற்று அரசாட்சியைத் துறந்து, யோக நிஷ்டை புரியலானார்.
அதனால் அராஜகமாகி ஜனங்கள் பயிர்த்தொழிலைக் கைவிட்டனர். ஆகையால் பூமியில் உண்டான விருட்சங்களில்
கிளைகள் அதிகமாகி மிகவும் நெருங்கிப் பூமியையும் வானத்தையும் மூடிக்கொண்டன.
அதனால் காற்றுக்கூட வீச முடியாமற் போயிற்று. இவ்விதமாக மரங்கள் எல்லாம் வானளாவ இருந்ததால்,
பதினாயிரம் ஆண்டுகள் காற்றுஞ் சஞ்சரிக்க இடமில்லாமல் இருந்தது. சகல ஜனங்களும் அசையவும் முடியாமல் நாசமடைந்தனர்.
பிறகு பிரசேதசர்கள் ஜலத்திலிருந்து வெளிப்பட்டு வந்து, மரங்கள் வளர்ந்து உலகை மூடியிருப்பதால்
பிரஜாக்ஷயமுண்டானதைக் கண்டு மிகவும் கோபங்கொண்டார்கள்.

உடனே, தங்கள் முகங்களிலிருந்து வாயுவையும், அக்கினியையும் உண்டாக்கினார்கள்.
அந்தப் பெருங்காற்று, மரங்களை எல்லாம் வேரோடு வீழ்த்தியது. காலாக்கினிக்குச் சமமான அந்த அக்கினி அவற்றை எரித்தது.
இதனால் மரங்கள் யாவும் ஏககாலத்தில் நாசமாகத் துவங்கின. ஆங்காங்கே ஒன்றிரண்டு மரங்கள் நின்றன.
தவிர, மற்றவையெல்லாம் நாசமடைந்தன. அதைக்கண்டு ஓஷதிகளுக்கு அதிபதியான சந்திரன் கலங்கி,
பிரசேதசர்களிடம் வந்து கூறலானான். அரசகுமாரர்களே; நீங்கள் கோபத்தை விட்டு என் வார்த்தையைக் கேளுங்கள்.
மரங்களுக்கும் உங்களுக்கும் இடையே ஓர் உடன்பாடு செய்து நட்பை ஏற்படுத்துகிறேன்.
மரங்களுக்கெல்லாம் மகளான மாரிஷை என்ற கன்னியை, நான் எதிர்காலத்தையுணர்ந்து எனது கிரணங்களால் வளர்த்து வந்திருக்கிறேன்.
ஜகன்மோகன ரூபலாவண்ய மிகுந்த அந்தப் பெண் மாரிஷையை உங்களுக்குப் பாரியையாகத் தருகிறேன்.
அவள் உங்கள் வமிசத்தை அபிவிருத்தி செய்யத்தக்கவள். அந்தப் பெண்ணிடம் உங்கள் தேஜஸின் பாதியினாலும்,
எனது தேஜஸின் பாதியினாலும், மகா பண்டிதனான தக்ஷன் என்ற பிரஜாபதி பிறப்பான்.
அவன் அக்கினிக்கு ஈடான தேஜஸையுடையவனாக, வெகுவான பிரஜாவிருத்தி செய்வான்.
அந்தக் கன்னிகையின் உற்பத்தி விவரத்தைக் கூறுகிறேன்; கேளுங்கள்.

பூர்வத்தில் வேதசாஸ்திரங்களை நன்றாக அறிந்தவரான கண்டு என்ற மாமுனிவர்;
கோமதி என்ற அழகிய நதிகரையில் அருந்தவஞ்செய்து கொண்டிருந்தார். இந்திரன் அவருடைய தவத்தைக் கெடுக்க நினைத்து
பிரமிலோசை என்ற தேவலோக மங்கையை அனுப்பினான். அந்தப் பொற்கொடியாள் மாமுனிவரின் ஆசிரமத்துக்கு வந்து
மனோகரலாவண்ய ஆடல்களால் அவரை மோகிக்கச் செய்தாள். கண்டு மாமுனிவர், அவளுடைய அழகில் மனங்கலங்கியவராய்,
அவளுடன் கூடி மந்திர பருவதத்தில் நூறு ஆண்டுக்காலம் கிரீடித்துக் கொண்டிருந்தார்.
பிறகு அந்தப் பெண்ணரசி, முனிவரை நோக்கி பிராமண உத்தமரே! நான் இனி தேவலோகம் போகிறேன்.
எனக்கு விடைகொடுத்து அனுப்புங்கள் என்றாள். கண்டுமா முனிவரோ அவளைப் பிரிவதற்கு மனமில்லாமல்,
நல்லவளே! நீ இன்னும் சில நாட்கள் இங்கேயே இருக்க வேண்டும் என்று கெஞ்சினார்.

அதனால் பிரமிலோசையாள்; மீண்டும் நூறு ஆண்டுகள் அம்முனிவரின் இஷ்டபோகங்களுக்கு இசைந்து
அவருக்குத் திருப்தியுண்டாக்கினாள். பிறகு, அவள் அவரை நோக்கி; மகாத்மாவே! நான் சுவர்க்கத்திற்குப் போகிறேன்.
உத்தரவு கொடுங்கள் என்றாள். அப்போதும் கண்டுமா முனிவர் அவளைப் பிரிய மனமில்லாமல் அடி; கட்டழகி போகலாம் இரு! என்றார்.
அதன்படியே தெய்வப்பெண் பிரமிலோசையும் மீண்டும் நூறு ஆண்டுகளுக்கு மேல் அவருடன் இருந்து பிறகு
ஒருநாள் அவரை நோக்கிப் புன்னகையுடன் நான் இனியாகிலும் தேவலோகம் செல்ல அனுமதி கொடுங்கள் என்று கேட்டாள்.
அப்போது கண்டு முனிவர் காமப் பரவசத்தால், அவளை இறுகக் கட்டியணைத்துக் கொண்டு, அழகிய புருவமுடையவளே!
இன்னும் ஒரு கணம் இரு, நீ போய்விட்டாய் என்றால் நெடுங்காலம் வரமாட்டயல்லவா? என்றார்.
கட்டழகி பிரமிலோசை தன்னை முனிவர் சபித்து விடுவாரே என்று பயந்து, சிறிது நாள் குறைய
இருநூறு ஆண்டுகள் அவருடன் கூடியிருந்து, பிறகு மீண்டும் தேவருலகம் செல்ல வேண்டும் என்று முனிவரிடம் விடை கேட்டாள்.
அப்போதும் கண்டுமாமுனிவர் போகத்தில் திருப்தியடையாமல், மேலும் சிலகாலம் தன்னுடன் இருக்கும்படி வேண்டினார்.
இவ்விதம் பிரமிலோசை பிரிவுவிடை கேட்கக் கேட்க இன்னும் சில நாள் இரு! சிலநாள் இரு! என்று
கண்டுமாமுனிவர் சொல்லிக் கொண்டேயிருந்தார். பிரமிலோசையும் சாப பயத்தாலும் தாட்சண்யத்தாலும்
அவருடைய பரிதாப நிலையைக் கண்டு இரங்கியும், தன்னைப் பிரிந்தால் அவர் மிகவும் வருந்தி வாடுவாரே என்ற பச்சாதாபத்தாலும்,
அவரைப் பிரிய மனமில்லாமலும், பிரிவதற்கு மார்க்கமில்லாமலும் தவித்தாள். எத்தனையோ வகையான
இன்பங்களை எத்தனையோ ஆண்டுகள் அனுபவித்த கண்டுமாமுனிவரின் காதல் நாளுக்கு நாள் வலிமை பெறலாயிற்று.

இப்படியிருக்கும் போது ஒரு சமயம் கண்டுமாமுனிவர், அவசர அவசரமாக எழுந்து, தமது ஆசிரமத்தை விட்டு
எங்கோ புறப்பட்டுச் சென்றார். அப்போது தெய்வ அழகி பிரமிலோசை அவரைத் தடுத்து, இப்போது நீங்கள்
இவ்வளவு அவசரமாக எங்கே போகிறீர்கள்! என்று கேட்டாள். அதற்கு முனிவர், பெண்ணே!
மாலைப்பொழுது முடிந்து சந்தியா காலம் நெருங்கி விட்டது. ஆகையால் நான் சந்தியாவந்தனம் செய்யப்போகிறேன்.
அப்படிச் செய்யவில்லையென்றால் என் கடமையில் ஒன்றை நிராகரித்ததாகி விடும் என்றார்.
அதைக் கேட்டதும் பிரமிலோசை புன்னகையுடன் அவரை நோக்கி, சர்வ தர்மக்ஞரே!
சந்திப்பொழுது விரைவது இப்பொழுது தானா உங்களுக்குத் தெரிந்தது. எத்தனையோ ஆண்டுகளெல்லாம்
உங்களுக்கு ஒரே நாளாக இருப்பது அனைவருக்குமே வியப்பைத் தருமே? இதை யாரிடத்திலாவது சொல்லிப்பாரும்! என்றாள்.

அவளை நோக்கி முனிவர், பெண்ணே! நீ அதிகாலையில் நதிக்கரையிலிருந்து வந்தாய்.
அப்போது உன்னைப்பார்த்த நான் என் ஆசிரமத்திற்கு அழைத்து வந்தேன். இப்போது இன்றைய நாள் முடிந்து,
சாயங்காலமானபடியால் சந்தியாவந்தனம் செய்யப் போகிறேன். இதற்கு நீ ஏன் என்னைப் பரிகாசம் செய்கிறாய்?
உண்மையைச் சொல் என்றார். அதற்குப் பிரமிலோசை, பிராமணோத்தமரே!
நான் அதிகாலையில் நதிக்கரைக்கு வந்தது என்னவோ உண்மைதான். ஆயினும் இன்று அதிகாலையில் அல்ல!
எத்தனையோ நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்பு ஏதோ ஒருநாளின் அதிகாலையில் நான் வந்தேன்.
நான் உம்மிடம் வந்து எத்தனையோ நூற்றாண்டுகள் கடந்து விட்டன என்றாள்.

அதைக்கேட்டதும் கண்டுமா முனிவர் மிகவும் பயந்து நடுநடுங்கி பிரமிலோசையை நோக்கி, பெண்ணே!
நான் உன்னுடன் கூடி எத்தனை காலம் சுகபோகத்தை அனுபவித்துக் கொண்டிருந்தேன்? அதை நீயே சொல்வாயாக! என்று கேட்டார்.
அதற்கு அவள், முனிவரே! நான் வந்து தொள்ளாயிரத்து ஏழு ஆண்டுகளும் ஆறுமாதமும் மூன்று நாட்களும் ஆயின! என்றாள்.
அந்தத் தேவமங்கையைப் பார்த்து கண்டு மாமுனிவர் குழப்பத்துடன், பெண்ணே! நீ சொல்வது யதார்த்தமோ அல்லது பரிஹாசமோ?
உண்மையைச் சொல். நான் உன்னுடன் கூடியிருந்தது ஒரே நாள் தான் என்று நினைக்கிறேன் என்றார்.
பிரமிலோசை தலையாட்டி அந்தணரில் உயர்ந்தவரான உம்மிடம் நான் ஏன் உண்மையில்லாததை சொல்கிறேன்?
அதுவும் அறவழியை அனுசரித்து நீங்கள் கேட்கும் இந்த விஷயத்தில் நான் பொய் சொல்வேனா?
ஆகையால் நான் உண்மையைத்தான் சொல்கிறேன் என்றாள்.

உடனே தவமுனிவர் தன்னைத்தானே கடிந்துகொண்டார். சை! என் தவம் எல்லாம் நஷ்டமாயிற்றே! நான் என்ன செய்வேன்?
பிரமவித்துக்களான பிராமணர்களுக்குக் குலதனமாகிய வேதத்தியனம் வீணாயிற்றே! என் விவேகம் எல்லாம் பறிபோய் விட்டதே!
என்னை வஞ்சிப்பதற்காக எவனோ ஒருவன் இந்த வனிதையை என்னிடம் அனுப்பிவிட்டானோ?
பசி, தாகம், சோகம், மோகம், வார்த்திக்யம், மரணம் ஆகிய ஷடூர்மி! என்று சொல்லப்படும்.
இந்த ஆறு விகாரங்களும் இல்லாமல் நிர்மலமாக இருக்கும் பரப்பிரமத்தை அறியும் பொருட்டு மனதையடக்கியாள வேண்டும்
என்று நிச்சயஞ் செய்த எனது விவேகத்தை அபகரித்து, என்னை யோகப் பிரஷ்டனாகச் செய்த காமம் என்னும்
மாபெரும் பூதத்தை தகிக்க வேண்டும். சாந்திராயாணதி விரதங்களும் வேதாப்பியாசமும் மற்றுமுண்டான
மோட்ச காரணங்களான புண்ணியங்களும் நரகத்திற்கு வழியான துஷ்ட சகவாசத்தால் பாழாக்கப்பட்டனவே?
என்று கண்டு மாமுனிவர் தன்னைத்தானே நிந்தித்துக்கொண்டே;

தேவமங்கையான பிரமிலோசையை நோக்கி, அடி பாதகீ! நீ இனிமேலாவது என்னை விட்டு உன்னிச்சையாகப் போய்விடு.
நீ வந்து உன்னுடைய நடையுடை பாவனைகளால் என் சித்தத்தை கலக்கி, என் தவத்தைக் குலைத்து
இந்திரனுக்கு சாதகமான காரியங்களைச் செய்து விட்டாய். இத்தகைய உன்னை என் கோபாக்கினி
சுவாலைகளினால் சாம்பலாக்கிவிட வேண்டும். ஆயினும் சத்புருஷடன் ஏழடி உடன் நடந்தவர்கள் கூட நண்பர்கள் ஆவார்கள்.
ஆகையால் இத்தனைக் காலமும் என்னுடன் நீ கூடியிருந்ததை எண்ணி உன்னை மன்னித்தேன்.
நியாயமாக விசாரித்தால் உன்னைக் குறைசொல்லி ஒரு பயனும் இல்லை.
நான் எனது ஐம்புலன்களையும் வெல்லமாட்டாமல் காமமோக பரவசமானதால், குற்றமே என்னுடையதாகின்றது.
தேவேந்திரனுக்குப் பிரீதியாக என்னுடைய தவத்துக்கு ஊறு விளைத்த உன்னுடைய மாமோகத்திற்கு இருப்பிடமான
மாயையைத் தகிக்க வேண்டும்! என்று கோபித்தார். உடனே தெய்வப்பெண் பிரமிலோசை பயத்தால் நடுநடுங்கி,
தன் உடல் வியர்க்க கவலைப்பட்டுக் கொண்டிருந்தாள். உடல் வியர்க்க, மெய் சிலிர்த்துக் கொடிபோல நிற்கும்
அந்தப்பெண் கொடியை நோக்கி மாமுனிவர் கோபத்துடன் போ, போ! என்று உரக்கக் கூவினார்.
உடனே, அவரது கோபத்திற்குப் பயந்து பிரமிலோசை அந்த ஆசிரமத்தை விட்டுப் புறப்பட்டு, வானத்து வழியே செல்லும்பொழுது,
அவள் தனது சரீரத்தில் உண்டான வியர்வையை மரங்களின் நுனியிலிருந்த துளிர்களினாலே துடைத்து,
விருட்சங்களில் போட்டு, மரத்தின் மேல் மரமாகத் தாண்டிச் சென்றாள்.

பிரமிலோசை என்னும் அந்தத் தெய்வ மங்கையிடம் கண்டு மாமுனிவரால் உண்டான கர்ப்பமானது
அவளுடைய ரோம கூபங்களிலிருந்து வியர்வையாகக் கசிந்து வந்ததால்; அந்தக் கர்ப்பத்தை விருட்சங்கள் தரித்தன.
பிறகு, அவ்வியர்வையெல்லாம் வாயுவினால் கூட்டப்பெற்று ஒன்றாய்த் திரண்டன. அவற்றை சந்திரனாகிய நான்
எனது கிரணங்களினால் வளர்த்து வந்தேன். இவ்விதமாக அந்த கர்ப்பம் நாளுக்கு நாள் வளர்ந்து வர,
அதிலிருந்து மிகவும் அழகிய கன்னி ஒருத்தி தோன்றினாள். அவள் தான் இப்பொழுது மாரிஷை என்ற பெயருடன் வளர்ந்து கொண்டிருக்கிறாள்.

இந்த மரங்களே இந்த மங்கையை உங்களுக்குத் தருவதால், உங்களுடைய கோபத்தை விட்டு விடுங்கள்.
இந்த மாரீஷையானவள் கண்டுமாமுனிவர் பிரமிலோசையிடம் விட்ட வீரியத்தாலே, தருக்களிலே தரித்து,
வாயுவும் நானும் வளர்த்ததால், கண்டு முனிவருக்கும் மரங்களுக்கும் எனக்கும் வாயுவுக்கும் பிரமிலோசைக்கும் மகளாகிறாள்.

இது நிற்க, கண்டு மகரிஷியானவர், பிரமிலோசை சென்ற பிறகு தமது தவம் க்ஷீணித்ததற்காக மிகவும் மனம் வருந்தி,
ஸ்ரீவிஷ்ணு தேவனின் நிவாஸ ஸ்தானமான ஸ்ரீபுருஷோத்தமம் என்று வழங்கப்படும் ஒரு மலைக்கு வந்து அங்கே
ஏகாக்கிர சித்தத்தோடு ஹரியை ஆராதித்தவண்ணம் மகாநிஷ்டையிலிருந்து வந்தார் இவ்வாறு சந்திரன் கூறி முடித்தான்.
அதைக்கேட்ட பிரசேதசர்கள் சந்திரனை நோக்கி, மகாத்மாவே ஸ்ரீமந்நாராயணன் திருவுள்ளம் உவக்கும்படி கண்டு
மகரிஷி செய்த அந்தப் பிரமபார ஸ்துதியை நாங்கள் அறிந்து கொள்ள விரும்புகிறோம்.
அதை நீங்கள் எங்களுக்குச் சொல்ல வேண்டும் என்று கேட்டார்கள். உடனே சந்திரன் கூறினான்.

முடிவற்றதும், தாண்டக் கூடாததும் காமக் குரோத மோகாதி திமிங்கலங்கள் நிறைந்ததும் பயங்கரமானதுமான
சம்சார சாகரத்தைக் கடப்பதற்கு ஒரு தெப்பத்தைப் போல இருப்பவனும், இதற்குப் பரமமான முடிவாக இருப்பவனும்,
உபதேச பரம்பரையினால் அறியப்பட்டவனும் அளவற்ற சக்தியுடையவனும், தேச, கால, பொருள்களாலே
பரிச்சேதிக்க ஒண்ணாதவனும் நிறைவு பெறாத கர்மாதிகளைத் தனது திருநாம சங்கீர்த்தனத்தினாலே நிறைவேற்றுகிறவனும்,
பிரம்மாதிகளான சகல ஆன்ம கோடிகளுக்கும் மேம்பட்டவனாய் காரணமாய் நிரதிசய ஆனந்தரூபனாய் இருக்கிறவனும்,
பிரம்மாதிகளைப் போல், காலவசத்தாலே அகப்படாமல் சகல சக்திகளோடுங்கூடி நித்தியமாய்த் தேஜோமயமாய் விளங்கும்
திவ்யமங்கள விக்கிரகமுடையவனாய் ஆனந்த ஸ்வரூபியாய் இருப்பவனும், முக்கியத்துக்கு முடிவிடமாயும்
வேத வைதீகங்களைப் பரிபாலிப்பவனாயும் பிரதானமும் சீவனும் பிரளய காலத்தில் லயமடைகிற ஸ்தானமாயும்,
யாவற்றுக்கும் கலப்புண்டாகாமல் இருக்கும்படி ஏற்பட்ட அணையாயும், முக்தியடைந்தவர்களுக்கும் மேம்பட்டவன்
என்று சொல்லும்படியான காரணத்துவ சேஷித்துவங்களையுடையவனாகவும், பிரபஞ்சத்துக்கு பரிய வசானமான
காலத்துக்கும் ஸ்தானமாயும் ஆகாயம் முதலான விபுத்திர வியங்களையும் நிறைப்பவனாயும்,
சகல ரக்ஷகர்களும் ரக்ஷகனாயும் இருக்கிற ஸ்ரீவிஷ்ணுதேவா! ஜகத்துக்குக் காரணமான விராட் புருஷனும்
அவனுக்கு காரணமான அகங்காரமும் அதற்குக் காரணமான மகத்தத்துவமும் அதற்குக் காரணமான பிரகிருதியும்
இந்தத் தத்துவங்களின் முக்கிய காரியங்களும் ஆகி, காரிய காரண ரூபமாகக் காணப்பட்டுக் கொண்டு,
சுவாபாவிகங்களும் அனந்தங்களுமான ஞானம், பலம், ஐசுவரியம், வீரிய சக்தி தேஜசவுசீரிய, வாதசல்லய சௌரிய,
தைரியாதி சகல கலியாண குணங்களுக்கும் ஆசிரயனாகி கிரியா சொரூபங்களாலேயும் கர்த்துரு சொரூபங்களாலேயும்,
சேதனா சேதனங்களையெல்லாம் ரட்சித்து வருகின்றான். வேதங்களுக்கு அதிபதியும் வேத வேதாந்தங்களினால் அறியப்படுவோனும்,
வேத வேதாந்த சாஸ்திரங்களும், அந்த ஸ்ரீவிஷ்ணுவேயன்றி வேறல்ல. சாஸ்திர ஜன்யம், விவேக ஜன்யம் என்று வழங்கப்படும்
இரண்டுவித ஞானமும், முதல் வேத பிரவர்த்தனான பிரமாவும் ஸ்மிருதி பிரவர்த்தகரான மனு முதலானவரும்,
இந்த அச்சுதனேயாவன். அபக்ஷயாதி தோஷங்களை அடையாமல் ஜனன ரகிதமும் அட்சரமும் நித்தியமுமான
பரப்பிரமம் அந்த ஸ்ரீவிஷ்ணுவேயாகும்! அந்தப் பிரமமே, பக்த பரிபாலானார்த்தமாக இந்தப் புனிதப் புருஷோத்தம
க்ஷேக்ஷத்திரத்தில் சகல கல்யாண குணங்களும் பூரணமாக விளங்கும்படி புரு÷ஷாத்தமன் என்கின்ற
அரீச்சாரூபியாய்த் திருவவதாரஞ்செய்தருளி விளங்கா நின்றது. ஆகையால் அந்தக் கேசவனைச் சிந்தித்து சரணடைந்து
நிற்கிற அடியேனிடத்தில் சத்கிரியா யோகங்களுக்குப் பங்கம் ஏற்படும்படி உண்டாகும்.
ராகத்து வேஷலோப மோகாதி துர்க்குணங்கள் சாந்தமாகக் கடவன! என்று கண்டு முனிவர்
பரமமான பிரமபார ஸ்துதியை ஜபித்து கேசவனை ஆராதித்து சித்திபெற்றுப் பரமபதத்திற்குச் சென்றார்.

இனி மாரிஷை என்னும் கன்னிகையின் முந்திய பிறவியின் சரிதத்தைச் சொல்கிறேன், கேளுங்கள்,
இதைச் சொல்வதால் எனக்குப் பெரியதொரு காரிய சித்தியும் இதைக் கேட்பதால் உங்களுக்கு மேன்மையான
பல சித்தியும் உண்டாகும். உருவின் கர்ப்பத்தில் ஜனித்த இந்த மாரிஷை பூர்வஜன்மத்தில் ஓர் அரசனின் பத்தினியாக இருந்தாள்.
புத்திரப் பேறடையாமலேயே இளவயதில் விதவையானாள். பிறகு பக்தியுடன் ஸ்ரீமந்நாராயணனை ஆராதித்து வந்தாள்.
அதனால் அந்த எம்பெருமான் திருவுள்ளம் உவந்து, பிரத்யட்சமாகி அந்தப் பெண்ணைப் பார்த்து,
பெண்ணே! உனக்குப் பிரியமான வரத்தைக் கேள் என்றார். அதற்கு ராஜபத்தினியும் சுவாமியைப் பார்த்து,
சுவாமி! அடியேன் இளவயதிலேயே வைதவ்யத்தையடைந்து சந்தானமற்ற துர்த்தசையில் இருக்கிறேன்.
இதனால் எனது இந்தப் பிறவியே வீணாயிற்று! இனி உம்முடைய கருணையால் அடியேனுக்கு ஜன்ம ஜன்மங்களிலேயும்
சர்வ ஜகத் பூஜ்யர்களான புருஷர்களும் பிரமனுக்கு இணையான புத்திரனும் உண்டாக வேண்டும்.

நானும், சகலஜன இருதயானந்தகரமான அழகோடு, அயோநிஜையாய்ப் பிறக்க வேண்டும்.
தேவரீர், கிருபை கூர்ந்து இந்த வரங்களை எனக்கு வழங்கியருள வேண்டும் என்று வேண்டினாள். வணங்கி வழிபட்டாள்.
தன் முன்பு வழிபாடு செய்த அந்த வனிதையை விஷ்ணு பகவான் தமது தாமரை மலர்க்கரங்களால் எடுத்து;
பெண்ணே! உனக்கு வேறொரு பிறவியிலே பிரசித்தியும் புகழும் உடையவர்களாய் மகா உதாரகுணமுள்ள
கணவர்கள் பத்துப்பேர் உண்டாவார்கள். மகாத்மாவாகவும்; பலபராக்கிரமத்துடன் பிரமனுக்கு சமானமாகவும் உள்ள
மகன் ஒருவனும் பிறந்து, திரிலோகமும் நிறையும் படியான சந்தானத்தையுடையவனாய் அனேக வமிசங்களுக்குக் கர்த்தாவாக இருப்பான்.
நீயும் பேரழகும் நற்குணங்களும் கொண்ட பதிவிரதையாய் அயோநிஜையாய், சகல ஜனங்களுக்கும் இருதய
ஆனந்தமுண்டாகும்படி இருக்கக் கடவாய்! என்று அருளிச் செய்து அந்தர்த்தானமானார்.

இவ்விதமாக ஸ்ரீமந்நாராயணனுடைய கிருபையால் இச்சித்த வரங்களைப் பெற்ற அந்த ராஜபத்தினியே
இப்பொழுது மாரிஷையாக பிறந்திருக்கிறாள். ஆகையால் பிரசேதசர்களே; அந்தக் கன்னிகையை நீங்கள் ஏற்பீராக
என்று சந்திரன் சொன்னான். உடனே பிரசேதசரர்கள் தங்கள் கோபத்தை விட்டுச் சாந்தமடைந்தார்கள்.
மரங்களும் தங்கள் கன்னிகையான மாரிஷையை கொடுக்க, அவர்கள் அவளைத் திருமணம் செய்து கொண்டார்கள்.
பிறகு அந்த மங்கையிடம் பிரசேதசரர்கள் பதின்மராலும் மகானுபாவனான தக்ஷப் பிரஜாபதி பிறந்தான்.
இந்தப் பிரஜாபதியே பூர்வத்தில் பிரமாவினுடைய தக்ஷிண அங்குஷ்டத்திலிருந்து பிறந்திருந்தான்.
மகா தபசியாசியான அந்தத் தக்ஷன், பிரஜைகளைச் சிருஷ்டிக்க நினைத்து சரங்களும் அசரங்களும்
இருபாதங்களும், நான்கு பாதங்களுமான ஐந்து ஜாதங்களைப் படைத்து பிரமாவின் ஆக்ஞையைப் பரிபாலித்தான்.
அந்த விவரத்தைக் கேளுங்கள்.

தக்ஷன் ஐம்பது பெண்களைப் பெற்றான். அவர்களில் பத்துப்பெண்களைத் தருமனுக்கும் பதின்மூன்று பெண்களை காசியபருக்கும், இருபத்தேழு பெண்களைச் சந்திரனுக்கும் கொடுத்தான். அப்பெண்களிடம் தேவ; தைத்ய, தானவ புசங்க, கந்தர்வ, தேவர்கள் ஜனித்தார்கள். மைத்ரேயரே! அது முதலாகத்தான் பிரஜைகள் ஆண் பெண் உடலுறவினால் பிறந்து வருகின்றனர். அதற்கு முன் பூர்வ காலத்திலே தவம் மிகுந்த மகாத்மாக்கள் வெறும் தரிசன ஸ்பரிச சங்கல்பத்தினாலேயே சந்தானங்களை உண்டாக்கி வந்தனர். இவ்வாறு பராசரர் கூறி நிறுத்தினார். அப்போது மைத்ரேயர், அவரை நோக்கி, முனிவரே பூர்வத்தில் தக்ஷன் என்பவன் பிரும்மாவின் வலது பாதத்தின் கட்டை விரலில் பிறந்தான் என்று கேட்டிருக்கிறேன். இப்போது பிரசேதசர்களால் பிறந்தான் என்று நீங்கள் சொல்கிறீர்கள். இந்த விஷயம் எனக்குச் சந்தேகமாக இருக்கிறது. சந்திரனுக்குப் பாட்டனான தக்ஷன், திரும்பவும் அவனுக்கு எப்படி மாமனானான்? என்று கேட்க பராசரர் கூறலானார். சகல பூதங்களுக்கும் உற்பத்தியும் அழிவும் நித்தியம்! ஆகையால் திவ்ய ஞானமுடைய முனிவர்களுக்கு இதில் சந்தேகம் உண்டாவதில்லை. அவர்கள் மயங்குவதுமில்லை தக்ஷன் முதலான சகல தேவ முனிவர் கூட்டமும் யுகந்தோறும் பிறந்து லயத்தை அடைந்து வருகின்றனர். ஆகையால் இதில் சந்தேகப்பட வேண்டியதில்லை. பூர்வகாலத்தில் வயதும் இல்லை. பெரியவன் சிறியவன் என்று வேறுபாடும் இல்லை. தவத்தாலும் ஞானத்தாலும் உயர்ந்தவர்களே மேலானவராகக் கருதப்பட்டார்கள்! என்றார் பராசரர். முனிவரே! தேவர்கள்; தானவர்கள், கந்தருவர்கள், ராக்ஷசர்கள் முதலானவர்களின் உற்பத்தியை எனக்குத் தெளிவாகக் கூறவேண்டும் என்றார் மைத்ரேயர். பராசரர் கூறலானார். கமலாசனான பிருமனின் நியோகத்தால் முன்பு தேவர்கள் ரிஷிகள்; கந்தர்வர்கள்; அசுரர்கள், பன்னகாதி பூதங்கள் முதலானவர்களைத் தக்ஷன் தனது சங்கற்பமாத்திரத்தாலேயே சிருஷ்டித்தான். அவை அபிவிருத்தியாகாமல் நசித்துப் போனதைக் கண்டு, அவன் மீண்டும் பிரஜாசிருஷ்டியில் முயன்றான். அதற்காக வீரணப் பிரஜாபதியின் மகளான அசிக்கினி என்பவளை மணந்து அவளிடம் ஐயாயிரம் பிள்ளைகளைப் பெற்றான். அவர்கள் அரிய சுவர்கள் என்கிற பெயரால் புகழ்பெற்று, பிரஜாவிருத்தி செய்ய எத்தனித்தார்கள். அப்போது நாரத முனிவர் அவர்களிடம் வந்து, அரிய சுவர்களே! பிரஜா சிருஷ்டி செய்ய நினைத்த நீங்கள் ஒரு காரியத்தை முன்னதாகச் செய்ய வேண்டும். அதாவது பூமியின் நிலப்பரப்பையும் உயர்வையும் தாழ்வையும் அறிய வேண்டும். நீங்கள் பாலியர்கள் ஆகையால் அதனை அறியமாட்டீர்கள். அப்படியிருக்க நீங்கள் பிரஜைகளைச் சிருஷ்டிப்பது எப்படி? தடையில்லாமல் எங்குமே செல்லும் திறமையுடைய நீங்கள் பூமியின் அளவு பரிமாணங்களை ஏன் இன்னும் அறிந்து கொள்ளாமல் இருக்கிறீர்கள்? என்று கேட்டார். அதற்கு அவர்கள் நாங்கள் பூமி பரிமாணத்தை அறிந்து வருகிறோம் என்று கூறிவிட்டு நான்கு திக்கிலும் சென்று, சமுத்திரத்தில் சேரும் நதிகளைப் போல் திரும்பி வராமலேயே மறைந்து விட்டார்கள். அவ்வாறு அரியசுவர்கள் நாசமடைந்ததைப் பிரசேதசனான தக்ஷன் கேட்டுத் திரும்பவும் வீரண புத்திரியான அசிக்கினியிடத்தில் ஆயிரம் மக்களைப் பெற்றான். அவர்கள் சபளாசுவர்கள் என்ற பெயருடன் பிரஜா சிருஷ்டி செய்ய எத்தனித்தனர். அப்போது முன்போலவே நாரத முனிவர் வந்து முன் சொன்னது போல அவர்களிடம் சொன்னார். உடனே அவர்கள் சரிதான் என்று தங்கள் மூத்த சகோதரர்கள் சென்ற மார்க்கத்திலேயே பூமியின் பரிமாணத்தை அறிந்து வரச்சென்று திரும்பி வராமலே போய்விட்டார்கள். அதுமுதல், தூரதேசதனான சகோதரனைத் தேடிக்கொண்டு ஒருவன் சென்றால் நாசமடைவான்! என்பது சொல் வழக்காயிற்று.

பிறகு சபளா சுவர்களும் நாசம் அடைந்ததைத் தக்ஷன் கேள்விப்பட்டு மிகவும் கோபங்கொண்டு நாரதரை அழைத்து, நாரதா! எங்குமே நிலைபெறாமல் திரிந்து கொண்டேயிருப்பாயாக என்று சபித்தான். மீண்டும் தக்ஷன் பிரஜா சிருஷ்டி செய்ய நினைத்து, அசிக்கினியிடத்தில் அறுபது பெண்களைப் பெற்றான். அவர்களிலே பத்துப்பெண்களைத் தருமனுக்கும், பதின்மூன்று பெண்களைக் காசியபருக்கும், இருபத்தேழு பெண்களைச் சந்திரனுக்கும் திருமணம் செய்து கொடுத்தான். அரிஷ்டநேமிக்கு நால்வரையும், வெகு புத்திரனுக்கு இருவரையும், ஆங்கிரசுக்கு இரண்டு பெண்களையும், பிருசாசுவனுக்கு இரண்டு பெண்களையும் கொடுத்தான். முதல் பத்துப் பெண்களாகிய அருந்ததி, வசு, ஜாமி, லங்கை, பானு, மருத்வதி, சங்கல்பை, முகூர்த்தை, சாத்தியை, அசுவை என்று சொல்லப்பட்ட கன்னிகளைத் திருமணஞ்செய்து கொண்ட தருமன், விசுவையின் மூலம் விசுவ தேவதைகளையும், சாத்தியையிடம் சாத்தியர்களையும், மருத்துவதியிடம் மருத்தவத்தர்களையும், முகூர்த்தையிடம் முகூர்த்தர்களையும், பானுவிடம் பானுக்களையும், லங்கையிடம் சகோஷனையும், ஜாமியிடம் நாகவீதி என்ற திவ்யமார்க்க அபிமானியையும், அருந்ததியிடம் பூமியைச் சேர்ந்த பொருள்கள் அனைத்தையும் சங்கல்பையிடம் சங்கல்ப்பன் என்பவனையும் பெற்றான். அவர்களில் அபாரமான பலமும் தேஜஸும் உடையவர்களாய் விளங்கும் அக்கினி முதலான வசுக்களின் வமிசத்தை விவரமாகச் சொல்கிறேன்; கேளுங்கள். ஆபன், துருவன், சோமன், அனிலன், பிரத்தியூஷன், பிரபாசன் முதலான வசுக்கள் எண்மர் ஆவர். அவர்களில் ஆபனுக்கு வைஸ்தப்த்தன், சிரமன், சிராந்தன், துனி என்ற பிள்ளைகள் உண்டானார்கள். துருவனுக்கு சகல உலகங்களையும் நடத்தும் காலன் உற்பத்தியானான். சோமனுக்கு வர்ச்சன் என்ற மகன் பிறந்தான். அவனால்தான் ஜனங்களுக்கு வர்ச்சஸ் என்ற பிரகாசம் உண்டாகிறது. தருமனுக்கு மனோகரை என்பவளிடம் திரவிணன், உதவகன், சிசிரன், பிராணன், ரமணன் என்னும் பிள்ளைகள் பிறந்தார்கள். அனலனுக்கு சிவை என்பவளிடத்தில் புரோசவன், அவிக்தி, யாதகதி என்ற இரண்டு புதல்வர்கள் பிறந்தார்கள். அனலன் என்றால் அக்கினியாகும். ருத்திர வீரியத்தை அக்கினியே ஏற்றுக்கொண்டு வழியில் நாணற் புதரில் விட்டதால், சுப்ரமணியரை அக்கினி புத்திரன் என்றும் இங்கு கூறப்படுகிறது. சாகன் முதலியோர், குமாரனின் தம்பியர் ஆவர். அனலனுக்கு நாணற்புதரிலே குமாரன் என்று சொல்லப்படும் சுப்பிரமணியன் உண்டானான். அவனுடைய முதுகிலிருந்து, சாகன், விசாகன், நைகமேஷன் என்ற மூன்று பிள்ளைகள் பிறந்தார்கள். அந்த சுப்பிரமணியன் கிருத்தைகளின் ஸ்தன்ய பானஞ் செய்ததால் அவர்களுக்குப் பிள்ளையாகிக் கார்த்திகேயன் என்ற பெயரைப் பெற்றான். பிரத்யூஷனுக்கு தேவன் என்ற முனிவன் ஜனித்தான். அவனுக்க பொறுமையும் புத்தியும் இரு பிள்ளைகள் பிறந்தார்கள். அவர்களில் ஒருவன் பிரகஸ்பதி, அந்தப் பிரகஸ்பதிக்குச் சகோதரியான ஒருத்தி யோக சித்தியுடையவளாய், விரக்தியடைந்து பிரமசரியத்தோடு உலகமெங்கும் சஞ்சரித்துக் கொண்டிருந்தாள். பிறகு அவள் வசுக்களில் எட்டாவதான பிரபாசனனுக்கு மனைவியாகி விசுவகர்மாவைப் பெற்றாள். அவன் விசித்திரங்களான அநேக சிற்பக்கலைகளை அறிந்தவனாய் தேவதச்சனாகி அநேக திவ்ய ஆபரணங்களையும் விமானாதிகளையும் நிர்மாணஞ் செய்தான்.

அவன் செய்த சிற்பங்களில் சிலவற்றை அறிந்துதான் பூவுலகிலுள்ள ஜனங்கள் வேலை செய்து பிழைக்கிறார்கள். மேலும் அந்தப் பெண்ணரசியிடம், அனஜகபாத், அகிர்ப்புத்தினியன், துவஷ்டா, ருத்திரன் என்ற நான்கு பிள்ளைகள் பிறந்தார்கள். அவர்களில் துவஷ்டாவுக்கு விசுவரூபன் என்னும் மகாதவசியான புத்திரன் ஒருவன் பிறந்தான். அறிஞனான ருத்திரனுடைய அமிசமாய் அரண்பகுரூபன், திரியம்பகன், விருஷாகபி சம்புகபர்த்தி, ரைவதன், மிருக வியாழன், சர்வன் கபாலி என்னும் பதினொருவர் பிறந்து, ருத்திரன் என்ற பெயரைப் பெற்று, திரிலோகாதிபதிகளாய் விளங்குகிறார்கள். இவர்களிடமிருந்து அளவற்ற தேஜஸ் வாய்ந்த நூறு பிள்ளைகள் பிறந்தார்கள். இது இவ்விதமிருக்க காசிபருக்கு மனைவியாக இருந்த அதிதி, திதி, தனு, அரிஷ்டை, சுரசை, கஷை சுரபி, வினதை, தாம்பிரை, குரோதவசை, இளை, கத்துரு, முனி என்ற பெயருடைய பதின்மூன்று பத்தினிகளில் அதிதி என்பவளுக்குப் பூர்வத்தில் சாட்சுஷ மன்வந்தரத்திலே துஷிதர் என்ற பன்னிரண்டு தேவதைகள். வைவஸ்வத மனுவந்தரம் வரும்போது நாம் யாவரும் அதிதியின் கர்ப்பத்திலே ஜனிக்க வேண்டும்! என்று நிச்சயித்து கொண்டே பிறந்தார்கள். அவர்கள் இந்திரன் விஷ்ணு அரியமன் தாதா; துவஷ்டா, பூஷா, விவசுவான், சவிதா, மித்திரன், வருணன், அமிசு, பகன் என்ற பெயர்களைப் பெற்று, துவாச ருத்திரர்கள் என்று வழங்கப்படுகின்றனர். இப்படியாக வைவஸ்வத மனுவந்தரத்திலே ஆதித்தியர் என்று சொல்லப்படுவோர், சாட்சுஷ மனுவந்தரத்தில் துஷிதர் என்று வழங்கப்பட்டனர். சந்திரனுக்கு மனைவியான அசுவினி முதலான இருபத்தேழு பெண்களுக்கும் காந்தியுள்ள மக்கள் உண்டானார்கள். அரிஷ்டநேமியின் பத்தினிகள் நால்வருக்கும் பதினாறு பிள்ளைகள் பிறந்தார்கள். வெகுபுத்திரனுக்கு பத்தினிகளான இருவரிடத்திலும் காற்று, வெயில், மழை, துர்ப்பிஷம், இவற்றுக்கு ஏதுக்களாய் கபில வர்ணமும் இரத்த வர்ணமும் அரித்ராவர்ணமும், நீலவண்ணமும் கொண்ட நான்கு மின்னல்கள் உண்டாயின. ஆங்கிரசுக்கு பிரம ரிஷிகள் துதிக்கத்தக்க மேன்மை பெற்ற பிரதியங்கிரகங்கள் என்ற மந்திரங்கள் உதித்தன. பிருசாசுவனுக்கு, திவ்விய பாணங்கள் பிறந்தன. இவ்விதமாகக் கல்பாதி காலத்திலே உண்டான முப்பத்து முக்கோடி தேவதைகளும், தினந்தோறும் சூரியன் உதயமாகி மறைவதைப் போல ஒவ்வொரு மனுவந்தரத்திலும் பிறந்து கொண்டே வருவார்ரகள். இவர்கள் சுயஇச்சைப்படி பிறப்பார்கள். திதி என்பவளிடத்தில் காசிபருக்கு இரணியகசிபுவும், இரணியாக்ஷனும், விப்ரசித்தி என்ற ராக்ஷதனுக்குப் பாரியையான சிம்மிகை என்ற பெண்ணும் பிறந்தார்கள். அவர்களில் இரணியகசிபுக்கு அனகிலாதன், ஹிலாதன், பிரகலாதன், சம்கிலாதன் என்ற நான்கு பிள்ளைகள் பிறந்தார்கள். அவர்களிலே பிரகலாதன் ஜீதேந்திரியனும், மகா பாகவதனுமாய் ஸ்ரீமந்நாராயணனிடத்தில் பக்தியுடையவனாய் விளங்கி வந்தான்.

தைத்திய ராஜனான இரணியகசிபுவின் கட்டளையினால், அசுரர் கொளுத்திய அக்கினியும் ஸ்ரீவாசுதேவனது இதயகமலத்தில் வசித்ததால் மகாத்மாவான பிரகலாதனைத் தகிக்கமாட்டாமற் போயிற்று. பிரகலாதன் என்னும் அந்த மகானுபாலன், பாசங்களினால் கட்டப்பட்ட கடலின் நடுவேயிருந்து அசைந்த போது அநேக மலைகளும் காடுகளும் நடுங்கின. பூமண்டலமே நடுங்கியது. எங்குமே எம்பெருமானைப் பாவித்ததால், அந்த மகானின் உடல் மலைபோலக் கடினமாயிற்று. அதனால் அசுரர்கள் பிரயோகித்த பாணங்கள் அவரைப் பாதிக்கவில்லை. இரணியகசிபு ஏவிய லிஷாக்கினிச் சுவாலை வீசும் சர்ப்பங்கள் அந்த மகாத்மாவை பீடிக்கவில்லை. பர்வதங்களால் அமுக்கப்பட்ட போதும், ஸ்ரீவிஷ்ணு ஸ்மரணை என்ற கவசத்தால் பிரகலாதன் காக்கப்பட்டு, மரணமடையாமற் போனான். சொர்க்கத்தின் உயரமான இடத்திலிருந்து, பிரகலாதனை இரணியகசிபு கீழே தள்ளியபோதும் அந்த மகாத்மாவை பூமாதேவி ஏந்திக் கொண்டாள். அதன்பிறகு இரணியகசிபு மிகவும் ஆத்திரமடைந்து சம்சோஷகன் என்ற வாயுவை ஏவினான். ஆனால் மதுசூதனான விஷ்ணுவின் இருதயத்திலே பிரகலாதன் இருந்ததால், அந்த வாயு பிரகலாதனிடம் புகுந்து நாசமடைந்து போயிற்று. திக்கு கஜங்கள் எல்லாம் இரணியகசிபுவின் உத்தரவினால் பிரகலாதன் மீது பாய்ந்து தந்தங்கள் ஒடிந்து, மதமழிந்தன. நைத்தியப் புரோகிதர்களால் நிருமிக்கப்பட்ட கிருத்தியைகள். கோவிந்த சரணாரவிந்தங்களில் மனதைச் செலுத்தியிருந்த அந்த மஹா யோகிந்தனைப் பாதிக்காமற் போயின. மகாமாயாவியான சம்பராசுரன் என்பவன், புண்ணிய புருஷனான பிரகலாதன் மீது ஏவிய அனந்த மாயைகளும் ஸ்ரீவிஷ்ணுவின் திருக்கையால் விடப்பட்ட சக்கராயுதத்தால் சாம்பலாயின. இரணியகசிபுவின் சமையற்காரர்கள் ஆலகாலம் என்ற கொடிய விஷத்துடன் கலந்து வைத்த அன்னமானது பிரகலாதனின் உதரத்தில் ஜீரணமாகி விட்டது. சர்வ பூதசமனும் சர்வ உயிர்களுக்கும் மித்திரனான அந்த மகாத்மா, தன் சரீரத்தைப் போலவும் தன் பிள்ளைகளைப் போலவும், சர்வ பூதங்களையும் லாலனை செய்து வருவான். அந்த ஞானி சத்புருஷர்களுக்கெல்லாம் உபமானமாகப் புகழ்பெற்று விளங்கினான்.

————–

16. பிரகலாத சரித்திரப் பிரச்னை

பராசரரே! மனு வமிசத்தில் பிறந்த உத்தானபாதன், துருவன் முதலிய மாமன்னர்களின் வரலாறுகளையும் அனாதி புருஷனான ஸ்ரீவிஷ்ணுவே ஜகத் காரணமான பிரமம் என்ற பொருளையும் தங்களிடம் விளக்கமாகக் கேட்டறிந்தேன். ஆனால் தைத்ய புங்கவனான பிரகலாதனே; அக்னியும் ஆயுதங்களும் அழிக்கமாட்டாமற் போயின என்றும் சமாகித சித்தனான அந்தத் தைத்திய உத்தமன் மலைகளினால் அமுக்கப்பட்ட போதிலும் மரணமடையாதிருந்தான் என்றும் அந்தப் பிரகலாதாழ்வானின் பெருமைகளையெல்லாம் நீங்களே புகழ்ந்து கூறினீர்கள்! ஆகையால் தத்துவஞானமும் பகவத் பக்தியுமுடைய பிரகலாத மகானுபாவனின் ஒப்பற்ற சரித்திரத்தை நான் கேட்க விரும்புகிறேன். அந்த மகதர்மிஷ்டனை; அசுரர்கள் ஏன் ஆயுதத்தால் புடைத்தார்கள்? பாரங்களால் கட்டிச் சமுத்திரத்தில் ஏன் போட்டார்கள்? திக்கஜங்களைக் கொண்டு அவனை ஏன் அவர்கள் துன்புறுத்த வேண்டும்? அவனை ஏன் உயரத்திலிருந்து கீழே தள்ளினார்கள்? அவனை ஏன் அக்கினியில் போட்டு எரித்தார்கள்? அவன் மீது ஏன் சர்ப்பங்களை கடிக்கவிட்டார்கள்? இரணியகசிபுவின் சமையற்காரர், அன்னத்தில் விஷத்தை ஏன் கலந்து வைத்தார்கள்? இவையெல்லாம் ஏன் நிகழ்ந்தன? அந்தப் பரமபாகவதரான பிரகலாத ஆழ்வான் சரித்திரத்தை நான் கேட்க விரும்புகிறேன். இந்தச் செய்கைகள் எதனாலும் பிரகலாதன் மரணமடையாமல் இருந்தது ஆச்சரியமல்ல! ஏனென்றால் ஸ்ரீவிஷ்ணுவின் சரணாவிந்தங்களிலே சித்தத்தை நிலைபெற வைத்தவனை நிக்கிரகிக்க வல்லவன் இந்த ஜகத்திலேயே இல்லையே? ஆனால் தங்கள் குலத்தில் பிறந்த பிரகலாதன், ஸ்ரீகேசவனை ஆராதனை செய்து அசுரரிடையே பகைமை ஏற்படுத்தியதா? அதுவும் விஷ்ணு பக்தரான பிரகலாதாழ்வானுக்கு அசுரர்கள் ஏன் அத்தகைய கொடுமைகளைச் செய்தார்கள்? இவற்றையும் பிரகலாதாழ்வானின் பிரபாவங்களையும் கேட்பதற்கு நான் மிகவும் ஆவல் கொண்டிருக்கிற÷ன். தாங்கள் கிருபை கூர்ந்து அதைக் கூறியருள வேண்டும்! என்று மைத்ரேயர் கேட்டார்.

———–

17. பிரகலாதன் சரிதம்

பரமஞானியும் உதார சரிதராயும் விளங்கும் பிரகலாதரின் பிரபாவத்தை பராசர முனிவர் சொல்லலானார். பூர்வத்திலே மிகவும் பராக்கிரமமுடையவனும் அதிதியின் மகனுமான இரணியகசிபு என்ற ஓர் அரக்கன் இருந்தான். அந்த அரக்கன் கோரமான தவங்களினால் பிரம்மாவை மகிழச்செய்து, தனக்குத்தேவர்களாலோ, மிருகங்களாலோ மரணம் விளையக்கூடாது என்பது போன்ற அநேகவரங்களைப் பெற்றான். அதனால் அவன் கர்வம் மிகுந்து, மூன்று உலகங்களையும் தீனப்படுத்திக் கொண்டான். இந்திரன், வருணன், ஆதித்தன், வாயு, அக்கினி, சந்திரன், யமன் முதலியோரது அதிகாரங்களைத் தனது கைவசப்படுத்திக் கொண்டான். வேள்விகளில் அவர்களுக்குரிய அவிர்ப்பாகங்களையும் தானே கைக்கொண்டான் மூன்று உலகங்களையும் சாதிதேச்காரமாய் ஆண்டு வந்தான். அப்போது இந்திரன் முதலிய தேவர்கள் அவனுக்குப் பயந்து சுவர்க்கலோகத்தை விட்டு, மானிட வேடம் பூண்டு பூவுலகில் சஞ்சரித்தார்கள். இந்தவிதமாக இரணியகசிபு மூன்று உலகங்களையும் ஏகச்சக்கிராதிபதியாக மிகவும் அகங்காரத்தோடு ஆண்டு வந்தான். கந்தர்வர்கள் கீதம் பாட, சித்தசாரணர் மிருதங்கம் முதலிய வாத்தியங்களை, வாசிக்க தேவலோகத்து அப்சர மங்கையர் நடனமாட, ஸ்படிக மயமும் அப்ரகசிலா மயமுமான அதிவுன்னதமான அழகிய உப்பரிகையில் இரணியகசிபு மிகவும் மகிழ்ச்சியோடு, மதுபானம் அருந்திய வண்ணம், மனதுக்கிச்சையான சுகபோகங்களை அனுபவித்துக் கொண்டிருந்தான். அவன் அனைவருக்கும் தானே தலைவன் தானே எல்லாம் தானே சர்வ வல்லமை பொருந்திய ஈசுவரன் என்று அகப்பாவம் கொண்டு தன்னைத் தவிர வேறு எதையும் வணங்கக்கூடாதென்றும் கட்டளை பிறப்பித்திருந்தான். அவனுக்குப் பிரகலாதன் என்று ஒரு குமாரன் இருந்தான். அவன் பாலியத்தில் உபாத்தியாயரின் வீட்டிலிருந்து, பாலர் படிக்கவேண்டிய படிப்பைப் படித்துக் கொண்டிருந்தான்.

ஒருநாள் பிரகலாதன் தன் ஆசிரியரோடு, தன் தந்தையிடம் வந்து, வணங்கி நின்றான்; அப்போது மிகவும் தேஜஸோடு விளங்கும் தன் குமாரனை அசுர மன்னன் இரணியகசிபு வாரியணைத்துக் கொண்டு மனம் மகிழ்ந்து, குழந்தாய்! உன் குருநாதர் இத்தனை நாட்களாய் அதிக முயற்சியுடன் உனக்குச் சொல்லிக் கொடுத்த விஷயங்களின் சாராம்சத்தைச் சொல் பார்க்கலாம் என்றான். உடனே பிரகலாதன் பக்திச்சிரத்தையோடு, என் மனதில் இருக்கும் சாராம்சத்தைக் கூறுகிறேன் கேளுங்கள். ஆதிமத்தியாந்தரகிதனும் அஜனுமாகி விருத்தியும் க்ஷயமும் இல்லாமல், சர்வபூத அந்தராத்மாவாய் சிருஷ்டியாதிகளுக்கு காரணங்களான யாவற்றுக்குமே காரணமாய், எப்பொழுதுமே ஆனந்தசொரூபமாய் விளங்குகிற ஸ்ரீவிஷ்ணுவான அச்சுதனுக்குத் தண்டம் சமர்ப்பிக்கிறேன்! என்றான். குமாரனின் அந்த வார்த்தையைக் கேட்டதும் இரணியகசிபுவுக்குக் கோபம் மூண்டது. அவன் கண்கள் சிவந்தன, உதடுகள் துடிதுடித்தன. அவன் பயங்கரமான ரூபமடைந்து தன் புத்திரனின் குருவைப் பார்த்து, ஏ தர்ப்புத்தியுள்ளவனே! நிசாரமும் சத்துரு பட்ச துதியுமான இந்த சுலோகத்தை என் பாலகனுக்குச் சொல்லிக் கொடுத்த, என்னை அவமானஞ் செய்யலாமா? என்று கேட்டான். அதனால் ஆசிரியர் பயந்து நடுங்கி இரணியகசிபை நோக்கி, தைத்ய ஈசுவரா! கோபிக்க வேண்டாம். உமது குமாரன் நான் உபதேசித்த விதமாகப் படிக்கவில்லை! என்றார். உடனே இரணியகசிபு தன் பாலகனை நோக்கி, பிரகலாதா! உன் உபாத்தியாயர் இப்படி உனக்கு உபதேசிக்கவில்லை என்று சொல்கிறாரே, இப்படி யார் உனக்குப் போதித்தார்கள்? என்று சினத்துடன் கேட்டான். பிரகலாதனோ புன்முறுவலுடன் தன் தந்தையைப் பார்த்து ஐயா எவன் சர்வ பூதங்களின் இதயத்திலே இருக்கிறானோ, அந்த ஸ்ரீவிஷ்ணுவே சகல ஜனங்களுக்கும் புத்தியைக் கற்பிப்பவன் பரமாத்வான அந்தத் தேவனையன்றி வேறு யார் கற்பிப்பவன் இருக்கிறான்? என்றான்.

இரணியனுக்குக் கோபம் முற்றியது. அவன் தன் சின்னஞ்சிறு பாலகனான பிரகலாதனைக் கடிந்து நோக்கி, துர்புத்தியுள்ளவனே! உலகத்திற்கே ஈசுவரனான என் கண் முன்னாலேயே பயமின்றி நின்று வேறு எவனையோ அடிக்கடி பயமில்லாமல் துதிக்கிறாயே, அந்த விஷ்ணு என்பவன் யார்? என்று கேட்டான். எவனுடைய பரமார்த்த ஸ்வரூபம் இன்னதன்மையதென்று சொல்லக்கூடாமல் யோகீந்திரர்களுக்கும் தியான கம்மியமாக இருக்குமோ, எவனால் உலகமெல்லாம் உண்டாயிற்றோ எவன் விஸ்வமயனாக இருக்கிறனோ அந்தப் பரமேஸ்வரனே ஸ்ரீவிஷ்ணு என்று அறிவீராக! என்றான் பிரகலாதன். அதை எதிர்க்கும் விதமாக இரணியகசிபு துள்ளிச் சினந்து, மூடனே! யோகீஸ்வரனாக நான் இருக்கப் பரமேசுவரன் என்ற பெயர் வேறு ஒருவனுக்கும் உண்டோ? நீ நாசமடையப் போவதால் தான் என் முன்னாலேயே துணிந்து நின்று பலவிதமாக அன்னியனைத் துதிக்கிறாய்? என்று குமுறினான். பிரகலாதனோ அமைதியாக, தைத்யேசுவரனே! பரப்ரம்ம பூதனான ஸ்ரீவிஷ்ணுவே எனக்கும் உமக்கும் சகல பிரஜைகளுக்கும் நிலைப்படுத்துவோனும் சிருஷ்டிப்பவனுமாக இருக்கிறான். ஆகையால் நீங்கள் ஏன் கோபிக்கிறீர்கள்? கோபத்தை விட்டுச் சாந்தமாக இருங்கள் என்றான். அதை இரணியகசிபால் பொறுக்கமுடியவில்லை. துர்புத்தியுடைய இந்தச் சிறுவனின், இதயத்தில் எவனோ ஒரு பாபகர்மமுடையவன் பிரவேசித்து மோகத்தையுண்டாக்கியிருக்கிறான். அதனால்தான் இவன் இப்படிப்பட்ட கெட்ட வார்த்தைகளைப் பலவாறாகச் சொல்கிறான்! என்று உறுமினான். சர்வலோக வியாபகனான அந்த ஸ்ரீமகாவிஷ்ணு என் இதயத்தில் மட்டுமல்ல; சகல உலகங்களிலும் வியாபித்திருக்கிறார். அதனால் என்னையும், உம்மையும் மற்றுமுள்ள சகலரையும் அந்த விஷ்ணுவே அந்தந்தக் காரியங்களில் பிரவேசிக்கச் செய்கிறார் என்றான் பிரகலாதன். அவன் சின்னஞ்சிறு பையன் என்றே; தன் புத்திரன் என்றோ பாராமல் இரணியன் மிகவும் குரோதம் கொண்டு; தன் அருகில் இருந்த அசுரர்களை அழைத்து துராத்மாவான இந்த மூடனைக் குருவின் வீட்டிற்குக் கொண்டு போய் நன்றாகத் தண்டிக்கச் சொல்லுங்கள்! ஒரு துராத்மா இவனுக்குப் பகைவனை துதிக்கும்படிப் போதித்திருக்கிறேன்! என்று கட்டளையிட்டான். அதன் பிரகாரம் அசுரர்கள் பிரகலாதனைக் குருவின் இல்லத்திற்கு அழைத்துச் சென்றார்கள். அங்கேயே அவனைத் தள்ளிவிட்டுப் போனார்கள். அங்கே பிரகலாதன் தன் குருவுக்குப் பணிவிடைகள் புரிந்து; கல்வி பயின்று வந்தான்.

சிறிது காலஞ்சென்ற பிறகு இரணியன் தனது மகனை அழைப்பித்து; மகனே பிரகலாதா! ஏதேனும் ஒரு சுலோகத்தைச் சொல்! என்றான். அதனால் பிரகலாதன் தன் தந்தையை நோக்கி, எவனிடத்திலிருந்து மூலப்பிரகிருதியும் சமஷ்டி ரூபமான ÷க்ஷத்ரக்ஞனும் உண்டானார்களோ; எவனிடத்திலிருந்து சராசரத்மகமான சகல பிரபஞ்சமும் ஜனித்தனவோ; அப்படிப்பட்ட சர்வதாரனப் பூதனான ஸ்ரீவிஷ்ணுதேவன் நமக்குப் பிரத்யட்சமாகக் கடவன்! என்றான். அதைக்கேட்டதும் இரணியன் அளவிலாத கோபங்கொண்டு அங்கிருந்த அசுரரை நோக்கி; இந்தத் துராத்மாவைச் சித்திரவதை செய்து கொல்லுங்கள்! இவன் பிழைத்திருப்பதால் யாதொரு பயனுமில்லை. இவன் தன் சார்புடைய இனத்தவருக்குத் தீங்கு செய்யத் தலைப்பட்டதால் இக்குலத்துக்கு நெருப்பு போல இருக்கிறான் என்று கட்டளை பிறப்பித்தான். உடனே அசுரர்கள் அநேகர் கூடி, பலவிதமான ஆயுதங்களையும் எடுத்துக் கொண்டு, பிரகலாதனைத் தாக்கி வதைக்க முயன்றார்கள். அப்பொழுது பிரகலாதன் புன்முறுவலுடன், அசுரர்களே உங்களிடமும் என்னிடமும் உங்களுடைய ஆயுதங்களிலுங்கூட ஸ்ரீமந்நாராயணனே பரிபூரணமாய் நிறைந்திருக்கிறான் என்பது சத்தியம்! இந்தச் சத்தியத்தினாலே உங்கள் ஆயுதங்கள் என்மீது பாயாதிருக்கட்டும்! என்று சொன்னான். அப்படி அவன் சொல்லியுங்கூட அசுரர்கள் அனைவரும் ஒன்று சேர்ந்து, தடி, கத்தி, சூலசக்கரம் முதலிய ஆயுதங்களால் பிரகலாதனை வதைக்கலானார்கள். ஆயினும் பிரகலாதன் அவற்றால் சிறிதும் வேதனையடையாமல் விசேஷ காந்தியுடனே பிரகாசித்தான். அப்போது அவனது தந்தை இரணியன் அவனைப் பார்த்து, அடா துர்புத்தியுடையவனே! இனியேனும் எனது பகைவனைத் துதி செய்யாமல் இருந்தால் உனக்கு அபயங்கொடுக்கிறேன். அதிக மூடத்தன்மையை அடையாமல் சன்மார்க்கனாக இரு என்று புத்தி புகட்ட முயன்றான். அதை பிரகலாதன் ஏற்றுக்கொள்ளாமல், பிதாவே! எவனைச் சிந்திதகதவுடன் பிறப்பு, இறப்பு, மூப்பு முதலிய சமஸ்த பயங்களும் ஓடிப்போகுமோ, அத்தகைய பயங்களையெல்லாம் போக்கடிக்கும் அனந்தனான ஸ்ரீமகாவிஷ்ணு, எனது இதயத்தில் பிரகாசித்துக் கொண்டிருக்கும்போது எனக்குப் பயம் என்பது ஏது? என்று நிமிர்ந்து நின்றான்.

அதைப் பார்த்து இரணியன் அளவிலாத ஆங்காரம் கொண்டு மகா நாகங்களை அழைத்து, ஓ கொடிய பாம்புகளே! மிகவும் துர்புத்தியும் துர்நடத்தையுமுள்ள இந்தப் பையனை விஷச்சுவாலைகள் மிக்க உங்கள் பற்களால் கடித்து இப்போதே இவனை நாசமடையச் செய்யுங்கள்! என்று கட்டளையிட்டான்; உடனே தக்ஷகன் முதலான கொடிய பாம்புகளெல்லாம் உக்கிரமான விஷங்களைக் கக்கிக் கொண்டு பிரகலாதனின் சகல அவயவங்களிலும் கடித்தன. ஆனால் அந்தப் பாலகனோ ஸ்ரீவிஷ்ணுவிடம் தன் சிந்தை முழுவதையும் நிலைநிறுத்தியிருந்ததால் ஆனந்தப் பரவசமாகி அக்கொடிய பாம்புகள் தனது அறியாமல் இருந்தான். பிறகு விஷசர்ப்பங்களெல்லாம் தோல்வியடைந்து இரணியனிடம் சென்று அரசே எங்களுடைய பற்கள் ஒடிந்துவிட்டன. முடியிலிருக்கும் இரத்தினங்கள் வெடித்தன. படங்களிலே மகத்தான தூபம் ஒன்று உண்டாயிற்று. இதயம் நடுங்கியது. இவையெல்லாமல் அந்தப் பாலகனின் தேகத்தில் சிறிதும் சேதம் உண்டாகவில்லை. ஆகையால் எங்களிடத்தில் நீங்கள் கோபிக்காமல், இந்தக் காரியத்தை ஒழித்து வேறு ஒரு காரியத்தைக் கட்டளையிடுங்கள்! என்று கெஞ்சி விழுந்தன. இரணியன் அப்போதும் குரோதம் அடங்காமல் திக் கஜங்களைக் கூப்பிட்டு, ஓ! திசை யானைகளே! உங்களுடைய தந்தங்கள் ஒன்றோடு ஒன்று நெருங்கி மிகக் கெட்டியாகவும் உக்கிரமாயும் விளங்குகின்றன. அத்தந்தங்களினால்; அந்தத் துராத்மாவான பிரகலாதன் மீது பாய்ந்து, அவனைக் கொன்றொழியுங்கள். அரணியில் பிறந்த அக்கினியே அந்த அரணியை தகிப்பதுபோல தைத்திய குலத்தில் பிறந்த இந்த அதமன் தன் குலத்தையே நாசஞ்செய்பவனாக இருக்கிறான்! என்றான். உடனே திக்கஜங்கள் பிரகலாதனை பூமியிலே வீழ்த்தி பருவத சிகரங்களைப் போன்ற தங்களுடைய தந்தங்களை பிரகலாதன் மீது பாயவைத்து இடித்தன. அப்படி அவை பாயும் போது; கோவிந்த சரணாவிந்தங்களையே பிரகலாதன் தியானித்துக் கொண்டிருந்தானாகையால் அந்தப் பாலகனது மார்பிலே யானைகளின் தந்தங்கள் பட்டதும்; அவை முறிந்து பொடிப்பொடியாய்ப் போயின.

அப்போது பாலகன் பிரகலாதன் தன் தந்தை இரணியனைப் பார்த்து; தந்தையே! வைரத்தைவிட உறுதியான திசையானைகளின் தந்தங்கள் என் மீது பட்டுப் பொடிப்பொடியானது என்னுடைய பலத்தால் அல்ல. பாபங்களையெல்லாம் நாசஞ்செய்யவல்ல ஸ்ரீஜனார்த்தனருடைய ஸ்மரண மகிமையினால் தான் என்பதை நினைப்பீராக! என்று சொன்னான். அதைக்கேட்டதும் இரணியன் அதிக ஆத்திரமடைந்து திக்கஜங்களை அப்பால் விரட்டிவிட்டுத் தன் அசுரர்களை நோக்கி, தைத்தியர்களே! பாபகர்மனான இந்தப் பாலகனைக் கொன்றொழிக்காமல் விடக்கூடாது. காலாக்கினிக்கு ஈடான மஹா அக்கினியை வளர்த்து அதிலே இவனைப் போட்டு எரியுங்கள் என்று சொல்லிவிட்டு; வாயுதேவனான காற்றைக் கூப்பிட்டு மாருதனே! அந்தப் பெரு நெருப்பை உனது காற்றால் ஜ்வலிக்கச் செய்! என்று கட்டளையிட்டான். அசுரர்களோ மலைபோல் விறகுகளைக் குவித்து; அந்தக் குவியலுக்குள் பாலகனான பிரகலாதன் மறையும்படி அவற்றினுள்ளே அமுக்கி மூடிவைத்து, நெருப்பை மூட்டிக் கொளுத்தினார்கள். அப்போது பிரகலாதன் தன் தந்தையை நோக்கி, பிதாவே! பிராண்ட மாருதத்தால் ஜ்வலிக்கப்பட்டும்; இந்த அக்கினி சிறிதளவுகூட என்னைத் தகிக்கவில்லை. மேலும் நான் கிடக்கும் இந்த நெருப்பு மயமான விறகுக் குவியலோ, பத்துத் திசைகளிலும் நல்ல தாமரை மலர்களை நிறைவித்து அதிகக் குளிர்ச்சியாகச் செய்யப்பட்டவை போலிருப்பதையே நான் உணர்கிறேன்! என்று சிரித்தான்.

இது இப்படியிருக்கும்போது, இரணியனுக்குப் புரோகிதர்களும், சுக்கிரனுடைய குமாரர்களுமான சண்டாமர்க்கர் என்பவர்கள் இரண்யனை நல்வார்த்தைகளால் துதித்து; அசுர ஈஸ்வரனே உமக்கு விரோதிகளான தேவர்கள் மீது உமது கோபத்தைச் செலுத்த வேண்டுமே தவிர உமது சொந்த மகனான இந்தப் பாலகனிடம் உமது கோபத்தையெல்லாம் செலுத்துவது முறையல்ல! இவன் இனிமேலும் சத்துருபட்ச ஸ்துதி செய்யாமல் இருக்கும்படி நாங்கள் இவனுக்குக் கற்பிக்கிறோம்! பாலியப்பருவம் சகல துர்க்குணங்களுக்கும் இருப்பிடமானபடியால் பாலகனான இந்தக் குமாரனிடத்தில் கோபிக்க வேண்டாம். நாங்கள் போதிப்பதாலும் இவன் ஹரிபக்தியை விடாமல் இருப்பானாயின் இவனை வதைப்பதற்கான துர்ச்செயல்களை நாங்களே செய்கிறோம்! என்று வேண்டிக்கொண்டார்கள். அதனால் இரணியன் சிறிது மனமிளகித் தன்னுடைய அசுரர்களை ஏவி மகாக்கினியின் மத்தியில் போட்டிருந்த பிரகலாதனை வெளியே இழுத்துவரச் செய்தான். மறுபடியும் குருகுலத்துக்கே போகும்படி பிரகலாதனுக்கு இரணியன் கட்டளையிட்டான். அதன்பிறகு, குருகுலத்தில் பிரகலாதன் வசித்துக் கொண்டிருந்தான். அங்கே அவனுடைய குருவானவர் பாடம் போதிக்காத சமயங்களில் பிரகலாதன் தன்னோடு படிக்கும் தைத்ரிய பாலர்களான அசுரச் சிறுவர்களைக் கூப்பிட்டு உட்காரவைத்துக் கொண்டு அவர்களுக்கு விஷ்ணு பக்தியையும், உண்மையான ஞானமார்க்கத்தையும் உபதேசித்து வரலானான். ஓ தைத்திய பாலர்களே! பரமார்த்தமான விஷயத்தை உங்களுக்கு உபதேசிக்கிறேன் கேளுங்கள். என் வசனங்களைப் பொய்யாக என்ன வேண்டாம். ஏனென்றால் நான் பொருள்மீது ஆசை வைத்து இதை உங்களுக்கு உபதேசிக்க வந்தவனல்ல. ஆகையால் நான் சொல்வதை நம்பிக் கேளுங்கள். மனிதன் பிறந்தவுடன் பாலியமும், யவனமும், அதற்குப் பிறகு தடுக்கமுடியாத கிழத்தன்மையும் வந்து, கடைசியில் மிருத்யுவான மரணத்திற்கே வசமாவான். தைத்ய பாலர்களே! மனிதர்களிடம் இவையெல்லாம் உண்டாவதை நீங்களும் நானும் கண்ணெதிரில் கண்டிருக்கிறோம். இதுமட்டுமல்ல. மரணமடைந்தவனுக்கு மீண்டும் பிறவியுண்டாவதும் மெய்யேயாகும். இதற்கு சுருதி ஸ்மிருதி முதலிய சாஸ்திரங்களே பிரமாணங்களாம்! அவற்றை நீங்களும் கற்றறிந்திருக்கிறீர்கள். இந்தத் தேகம் பிறப்பதற்குக் காரணம், பூர்வ ஜன்மத்தில் செய்த பாவ புண்ணியங்களோடு கூடிய ஸ்திரமான ஆன்மாவேயல்லாமல் வேறு காரணம் அகப்படாமையால் சுக்கில சுரோணிதங்களுக்கு ஆளாவதான ஆன்மாவே முக்கிய காரணம். ஆகையால் மனிதனுக்கு கர்ப்பவாசம் முதல் சரீரம் விழும் வரையிலும், சர்வ அவஸ்தையிலும் துக்கம் ஒன்று தான் நிச்சயம்! அன்னபானாதிகளாலே பசியும் தாகமும் தீருவதும், அந்தந்த உபாயங்களாலே சீத உஷ்ணாதி உபத்திரவங்கள் விலகுவதையுங் கொண்டு அதையே சுகம் என்று நினைப்பது உண்மையில் அவிவேகமே ஆகும்!

அது எப்படியெனில், அன்னபானாதிகளைச் சம்பாதிப்பதற்காகச் செய்யும் பிரயாசையினால் உண்டாகும் துக்கங்கள் சொல்லத்தரமல்ல. இந்த அன்னாதிகளால் அஜீர்ணமாகும்போது எத்தனை துக்க ஹேதுவாகின்றன? இதற்கு உதாரணம் கேளுங்கள், வாத தோஷங்களால் மரத்திருக்கிற அங்கங்களையுடைவர்களுக்கும், வதைப்பதாலேயே தேகசுகத்தை விரும்புகிறவர்களுக்கும், அவர்களுடைய உடம்பைக் குத்துவதும், கசக்குவதும், பிசைவதும், மிதிப்பதும், அடிப்பதுமே சுகமாகத் தோன்றுகின்றன; காமமோகிகளாக இருப்பவர்களுக்கோ ஊடலும் கூடலும் காமினீ சரண தாடனமுமே சுகமாகத் தோன்றும் இப்படியாகத் துக்க ஏதுக்களில் சுகப்பிராந்தி உண்டாயிருப்பதைக் காண்பீர்கள். இதுபோலவே, மாமிச சிலேஷ்ம, மலமூத்திராதி மயமான உடலில் சவுந்தர்ய, சவுகுமார்ய, சவுரப்பிய காந்தி முதலான குணங்கள் உண்டென்று நினைப்பதும் வெறும் மனப்பிராந்தியே தவிர வேறல்ல. ரத்தமாமிச, சிலேஷ்ம மலமூத்திர மச்சஸ்நாயு அஸ்திகளின் சமூகமாக இருக்கும் தேகத்தின் மீது பிரியம் வைப்பவன் நரகத்திலேயும் பிரியம் வைக்கலாம். குளிரினால் நெருப்பும், தாகத்தினால் தண்ணீரும், பசியினால் அன்னமும் சுகமாகத் தோன்றுகின்றன. குளிரும் தாகமும் பசியும் இல்லாதபோது அக்கினியும் தண்ணீரும் அன்னமும் துக்க ஏதுக்களாகவே இருக்கும். பிள்ளைகளே! மனிதன் எவ்வளவு தனதானிய ரத்னாதிகளைக் கிரகித்துக் கொள்கிறானோ அவ்வளவையும் துக்கம் என்று நினைக்க வேண்டும். மனிதனின் மனத்துக்குப் பிரியமான புத்திர, மித்திர களத்திராதி சம்பந்தங்கள் எத்தனை சம்பாதிக்கிறானோ அத்தனையும் இதயத்தில் தைத்த ஆணிகளைப் போலவே இருக்கும்! மனிதன் எவ்வளவு தூரத்தில் இருந்தாலும் அவனுடைய இதயத்தில் இருக்கிற தனதானிய ரத்னாதிகளை நாசமும், அக்கினியுபாதையும் கோரபயமுமில்லாமல் ஸ்திரமாய்ப் பாதித்துக்கொண்டேயுள்ளன. வீட்டில் கள்வர் பயமில்லாமல் இருந்தாலும், இருதயத்தில் பொருள்களிடத்துள்ள ஆசையால், அவை உண்டாகிக்கொண்டே இருக்கின்றன. மேலும் பிறக்கும்போது அனுபவிக்கிற துக்கத்தைப் போலவே மரணத்திலும் துக்கம் உண்டாகிறது. பிறகு, யமவாதனையிலும் மகாதுக்கமே உண்டாகும். கர்ப்பவாசத்தில் கொஞ்சமேனும் சுகம் இருக்குமா என்று நீங்களே சொல்லுங்கள். எனவே எங்குமே சுகமில்லை ஆகையால் ஜகம் எங்கும் துக்கமயமாகவே இருக்கிறது.

இப்படியாகச் சகல துக்கங்களுக்கும் இருப்பிடமான சம்சார சாகரத்தை ஸ்ரீமந்நாராயணன் ஒருவனே கடக்கச் செய்பவன் உங்களுக்கு நான் உண்மையையே சொல்கிறேன். நாம் பால்யரானதால் விரகதி மார்க்கத்திற்குத் தகுதியற்றவர்கள் என்று நினைக்கவேண்டாம். பால்ய, யௌவன ஜரா, மரணாதி அவஸ்தைகள் உடலுக்கேயன்றி ஆத்மாவுக்கு இல்லை. உடலில் ஆன்மாதான் ஜனன மரணாதி ரகிதனாய், சாஸ்வதனாக இருக்கிறான். உலகத்தில் மனிதன், தன்னுடைய பாலப்பருவம் கடந்த பிறகு யவ்வன வயதிலே ஆன்மாவுக்கு இதஞ்செய்து கொள்கிறேன் என்றும், யவ்வனத்தை அடைந்தபோது வயோதிகத்திலே உயர்ந்த ஞானத்தைப் பெற்றுக்கொள்கிறேன் என்றும் நினைப்பான். பிறகு வயது முதிர்ந்து, மூப்புவந்து இந்திரியங்கள் பலவீனப்பட்டுப் போகும் போது, இனிமேல் என்ன செய்வேன்? திடமாக இருந்தபோதே ஆத்தும இதஞ்செய்துகொள்ளாமல் மூடனாகப் போனேனே! என்று கவலைப்படுவான். இதுவுமல்லாமல் துராசார மோகங்கொண்டு, ஒருநாளும் உயர்வான மார்க்கத்துக்கு உரியவனாக மாட்டான். எப்படியென்றால், பலவித கிரீடா விளையாடல் விசேஷங்களால் பாலியத்தையும், சந்தன குசுமவனிதையர்களின் பரவசத்தினாலே வாலிபத்தையும், அசக்தியினாலேயே வயோதிகத்தையும் போக்கிக் கொண்டு, அஞ்ஞானிகள் தங்கள் வாழ்நாளை வீணாக்கிக் கொள்கிறார்கள். ஆகையால் கங்கை நதியின் அருகிலிருந்தும் வண்ணான் தனக்குத் தாகமெடுத்தவுடன் தண்ணீரைக் குடிக்காமல், இந்தத் துணியைத் துவைத்தாகட்டும் இந்த ஆடையைத் துவைத்தாகட்டும் என்ற காலத்தைப் போக்குவதைப் போலவும், செம்படவன் இந்த மீனைப் பிடித்தாகட்டும் என்று பொழுதைப் போக்குவதைப் போலவும், எதிர்காலத்தை நினைத்து தற்காலப் பருவத்தைப் போக்கக்கூடாது. பாலிய, யவ்வன, ஜரா மரணாதி அவஸ்தைகள் உடலுக்கு உண்டே தவிர ஆன்மாவுக்கு இல்லை என்று நினைத்து விவேகமுடையவர்களாய், நீங்கள் உஜ்ஜீவிக்கும்படியான முயற்சிகளைச் செய்யுங்கள். இதுவே விரக்திமார்க்கம்! இது அசத்தியம் என்று நினைக்காதீர்கள் எப்போதும் சம்சார பந்த நிவாரணியான ஸ்ரீமந்நாராயணனையே நினையுங்கள். அந்த எம்பெருமானை நினைப்பதில் என்ன கஷ்டம் இருக்கிறது? அந்தத் திருப்பெயரை ஸ்மரித்தவுடனேயே சகல பாபங்களும் நாசமாய் சகல சுபங்களும் உண்டாகும். ஆகையால் அந்த மகாவிஷ்ணுவையே நினைத்து மகாத்துமாக்கள் உஜ்ஜீவிப்பார்கள். சர்வபூதந்தர் பாமியான நாராயணனிடத்தில் உங்களுக்கு நட்புணர்வு உண்டாகட்டும்! அவனது லீலா சாதனங்களான சேதனங்களிடத்தில் சினேகஞ்செய்யுங்கள். அதனால் மோகம் முதலிய சகல கிலேசங்களும் விலகும் ஆத்தியாத்து மாகாதி, தாபத்ரயத்தினால் ஜகம் யாவும் துன்பப்படுபவை. ஆகையால் மிகவும் பரிதாபப்பட வேண்டிய பிராணிகளிடத்தில் எவன்தான் துவேஷத்தை வைப்பான்? ஒருவேளை செல்வம், கல்வி, பலம் முதலியவற்றில் தன்னைவிட சகல ஜீவர்களும் சகல பிராணிகளும் செழிப்பாக இருப்பதாகவும், தான் ஒருவனே அப்படியில்லாமல் சக்தியீனனாக இருப்பதாகவும் மனிதன் நினைத்தானானால் அப்போதும் துவேஷம் பாராட்டாமல் மகிழ்ச்சியாக இருக்க வேண்டும். துவேஷஞ் செய்வதால் ஹானியே ஏற்படும் ஆகையால்; மயித்திரி; கருணை; முதிதை; உபேஷை என்ற மனத்தெளிவின் காரணங்களை மந்திமாதிகாரிகளின் மதத்தை அனுசரித்து உங்களுக்குச் சொன்னேன். மந்திமாதிகாரிகள் என்போர் உலகத்தைப் பகவானின் சொரூபமாக நினைக்காமல் வேறாக நினைக்கிற சாங்கியராவர். இனி உத்தமாதிகாரிகளின் கருத்தைக் கூறுகிறேன் கேளுங்கள்.

சகல பிரபஞ்சமும் சர்வாத்மாவான ஸ்ரீமந்நாராயணருடைய சொரூபம் என்று நினைத்து, ஞானமுள்ளவர்கள் சகல பூதங்களையும் உன்னைப்போலவே அபேதமாக நினைக்கவேண்டும். ஆகையால், நானும் நீங்களும் அசுர சுபாவத்தை விட்டுவிட்டு, பெரும் ஆனந்தத்தைப் பெறுவதற்கு முயற்சி செய்வோமாக. சூரியன், சந்திரன், வருணன், இந்திரன், வாயு, அக்கினி முதலானவர்களாலே ஒருபேறுமில்லை. இதற்கு என்ன செய்வது என்றால், தேவ, அசுர; யக்ஷ;ராக்ஷச, கின்னர பன்னகாதிகளாலும் மனுஷ்ய; பசு; பக்ஷி; மிருகங்களாலும் அதிகாரம்; ஜ்வரம், குன்மம், முதலிய மகாரோகங்களாலும் ராக, துவேஷ, லோப, மோக மதமாச்சாரியங்களாலும் எது நாசஞ்செய்யப்படாததோ அப்படிப்பட்ட பரமானந்தத்தைப் பெறுவதற்கு ஸ்ரீகேசவனது திருவடிகளில் இதயத்தை நிலைநிறுத்த வேண்டும். இதனால் சுகமடையலாம். ஆகையால் அசாரமான சம்சார மார்க்கத்தில் உண்டாகும் தேவ மனுஷ்யாதி சரீரங்களுக்கு உரிய ஸ்வர்க்க போகங்களுக்கு ஆசைப்பட வேண்டாம். உங்களுக்கு நான் வலுவில் வந்து நன்மையானவற்றையே சொல்கிறேன். சர்வபூதங்களிடத்திலும் சமத்துவ புத்தியுடன் இருங்கள். சர்வபூத சமத்துவந்தான் அச்சுதனுக்குச் செய்யும் ஆராதனையாகும். சர்வ நாதனான விஷ்ணுபெருமான் பிரசன்னமானானேயாகில் துர்லபமான பொருள்கள் என்னதான் இருக்கமுடியும்? ஆனாலும் தர்மார்த்த கர்மங்களைப் பிரார்த்திப்பது நல்லதன்று. அவை அற்பங்கள்! அவைகளினால் பயன் என்ன? மோட்சத்தையும் விரும்பவேண்டாம். ஏனென்றால் நன்றாய்ப் பழுத்த மாமரத்தின் அருகே சென்றவனுக்கு தற்செயலாய்ப் பழங்கிடைப்பது போல பரப்பிரமமான அனந்தன் என்ற மகாகல்ப விருட்சத்தை அணுகியவனுக்கு மோக்ஷõனந்தம் என்கிற பலன் தற்செயலாகவே கிடைத்துவிடும், இதில் சந்தேகமில்லை என்று பாலகன் பிரகலாதன் கூறினான்.

————

18. அசுரப் புரோகிதர்களைக் காத்தல்!

பிரகலாதனின் உபதேசங்களைக் கேட்டதும் அசுரகுமாரர்கள் மிகவும் யோசித்துவிட்டு, இரணியனின் கட்டாயத்துக்குப் பயந்து, பிரகலாதன் சொன்னவற்றையெல்லாம் அந்த அசுரேஸ்வரனிடம் கூறிவிட்டார்கள். அதனால் இரணியன் அதிகக் கோபமும் அகங்காரமும் கொண்டு தன் சமையற்காரனைக் கூப்பிட்டு, பரிசாரகர்களே! மந்தபுத்தி படைத்தவன் தான் என் குமாரன் பிரகலாதன் அவன் கெட்டதுமல்லாமல், மற்றவருக்கும் துன்மார்க்கமான உபதேசங்களைச் சொல்லி, அவர்களையும் கெடுத்துக் கொண்டிருக்கிறான். ஆகையால் பிரகலாதனைத் தாமதமின்றி அழித்தொழிக்க வேண்டும். அவனறியாத வண்ணம் அவனுடைய ஆகாரங்களிலெல்லாம் ஆலகாலம் என்ற கொடிய விஷத்தைக் கலந்து அவனுக்குக் கொடுங்கள். இந்தக் காரியத்தில் சந்தேகம் வேண்டாம்! என்று கட்டளையிட்டான். பரிசாரகர்களும் அப்படியே விஷங்கலந்த அன்னத்தை பிரகலாதனுக்கு கொடுத்தார்கள். அதையறிந்த பிரகலாதன், தன் மனதில் யாதொரு மாறுபாடும் இல்லாமல், அனந்தன் என்ற திவ்யநாமதே யத்தினால் அந்த அன்னங்களையெல்லாம் வாங்கி மகிழ்ச்சியுடன் அமுது செய்தான். ஸ்ரீஅனந்தனின் நாமத்தை உச்சரணை செய்த பெருமையால் அன்னத்தில் கலந்துள்ள விஷமெல்லாம் தன் வீரியத்தை இழந்து பிரகலாதனின் ரத்தத்திலேயே ஜீரணமாகிவிட்டது. அந்த மகாவிஷம் பிரகலாதனுக்கு ஜீரணமானதைப் பார்த்ததும் சமையற்காரர்கள் மகாபயம் பிடித்தவர்களாய் இரணியனிடம் ஓடி நடந்தவற்றைக் கூறினார்கள். அதனால் இரணியன் இன்னும் கோபங்கொண்டு, புரோகிதர்களான சண்டாமர்க்கர்களைக் கூப்பிட்டு, புரோகிதர்களே, விரைவில் அந்த துன்மார்க்கப்பையலைக் கட்டியிழுத்துச் சென்று உங்கள் மந்திர பலத்தால் பயங்கரமான கிருத்தியை உண்டாக்கி, அவனை அழித்து விடுங்கள் என்று கட்டளையிட்டான். புரோகிதர்களான பிராமணர்கள் அசுரேஸ்வரனின் ஆக்ஞையை ஏற்று பிரகலாதனை அணுகினார்கள். வணக்கமாக நின்று கொண்டிருக்கும் பிரகலாதனைப் பார்த்து, சிறுவனே! திரிலோக விக்கியாததமான பிரமகுலத்தில் உதித்து, இரணியனின் மகனான உனக்கு எந்தத் தேவதைகளால் என்ன ஆகவேண்டும்? விஷ்ணுவான அந்த அனந்தனாலே தான் உனக்கு என்ன பயன்? உன் பிதாவான இரணியகசிபோ சகல உலகங்களுக்கும் அதிபதியாக இருப்பதால் நீயும் அப்படியே அதிபதியாக இருக்கலாம். ஆகையால் சத்துருபட்ச ஸ்தோத்திரத்தை விட்டுவிடுவாயாக: சகல உலகங்களுக்கும் உன் தந்தையே பூஜிக்கத்தக்கவராகவும் பரமகுருவாகவும் இருக்கிறார். ஆகையால் இப்போது நீ அவரது கட்டளையை ஏற்று நடப்பதே நியாயம்! என்று புத்திமதி கூறினார்கள்.

மகாத்மாக்களே! நீங்கள் சொல்வது மெய்தான். மூன்று உலகங்களிலும் பிரமபுத்திரனான மரீசியின் வமிசம் மேலானது தான். என் தந்தை மேன்மையானவர், தேஜோ பல பராக்கிரமங்களையுடையவர் என்பதும் உண்மைதான். அவரே பரமகுரு என்பதும் நியாயமே! அத்தகைய என் தந்தைக்கு நான் சிறிதாவது அபராதம் செய்யவில்லை. அப்படியிருக்கும்போது, அனந்தனாலே பயன் என்ன என்று நீங்கள் சொன்னீர்களே, அந்த வசனம் ஒன்றுதான் பொருள் அற்றது! என்றான் பிரகலாதன். பிறகு மரியாதைக்காக ஒன்றும் சொல்லாமல், புன்னகையுடன் பிரகலாதன் அவர்களைப் பார்த்து, புரோகிதர்களே! விஷ்ணுவான அந்த அனந்தனால் என்ன பயன் என்ற உங்களது வாக்கியம் நேர்த்தியாக இருக்கிறது. அனந்தனாலே காரியம் என்னவென்று நீங்கள் கேட்டது மிகவும் நன்றாக இருக்கிறது. நான் சொல்லுகிறேனே என்று மனதில் கிலேசங்கொள்ள வேண்டாம். அனந்தனாலே உண்டாகும் பயனை நான் சொல்கிறேன் கேளுங்கள். தர்மம், அர்த்தம், காமம், மோக்ஷம் (அறம், பொருள், இன்பம், வீடு) என்று சொல்லப்படும் நால்வகை புருஷார்த்தங்களும் எவனால் உண்டாகுமோ, அந்த அனந்தனாலே பிரயோசனமென்ன என்று நீங்கள் சொல்வதை நான் எப்படி அங்கீகரிப்பேன்? மரீசி முதலியவர்கள் அனந்தனை ஆராதித்தே, அவனது கிருபையினாலே தாம் விரும்பியதையெல்லாம் பெற்றார்கள். தத்துவ ஞானிகளான பரமாத்மாக்கள் ஞானநிஷ்டையினாலே அந்த பரமாத்மாவை ஆராதித்து, சம்சார பந்தத்திலிருந்து விடுபட்டு மோக்ஷத்தை அடைந்தார்கள். சம்பத்து ஐசுவரியம், பெருமை, சந்தானபலம் ஆகிய நல்ல காரியத்துக்கும் மோட்சத்துக்கும் ஒன்றாலேயே பெறத்தக்க காரணம் எதுவென்றால் அது ஸ்ரீஹரியினுடைய ஆராதனையேயாகும். இப்படித் தருமார்த்த காம மோட்சங்கள் எவனிடமிருந்து பெறப்படுமோ, அப்படிப்பட்ட அனந்தனாலே என்ன பயன் என்று நீங்கள் கேட்டீர்கள்? பிராமணர்களே! இதுவென்ன நியாயம்? மேலும் நான் பல வார்த்தைகளைச் சொல்லி பயன் என்ன? நீங்களோ எனது ஆசிரியர்கள். ஆகையால் சந்தேகமின்றி நல்லதாயினும் பொல்லாததாயினும் என்னிடம் சொல்லுங்கள். இதனால் சிறப்பிராது அற்ப விவேகம் தான் இருக்கும். இனி என்னுடைய முடிவான சித்தாந்தத்தைக் கூறுகிறேன். கர்த்தாவும், வளர்ப்பவனும், சங்கரிப்பவனும் உலகநாதனும் எல்லோருடைய இதயத்திலிருப்பவனும், யாவற்றையும் அனுபவிப்பவனும், அனுபவிக்கப்படுபவனும் அந்த ஸ்ரீமந்நாராயணனே யல்லாமல் வேறு ஒருவனுமல்ல; பாலியனான நான் இப்படிச் சொல்வதைக் கேட்டுப் பொறுத்தருள வேண்டும்! என்று பிரகலாதன் கூறினான்.

பாலகனே! இனிமேல் நீ இப்படிச் சத்துருபக்ஷ ஸ்தோத்திரமான வார்த்தைகளைச் சொல்லமாட்டாய் என்று எண்ணித்தான், நெருப்பின் மத்தியிலே தகிக்கப்பட்டிருந்த உன்னை வெளியே இழுக்கச் செய்தோம். மூடனாகையால் அதையே நீ மறுபடியும் பேசுகிறாய். இனியும் உன் பிடிவாத்தை விடாமல் இருப்பாயானால், கிருத்தியை உண்டாக்கி ஒரு கணத்தில் உன்னை நாசமாக்குவோம்! என்றார்கள் புரோகிதர்கள். பிராமணர்களே! ஒருவனால் ஒருவன் ரட்சிக்கப்படுவதுமில்லை அழிக்கப்படுவதுமில்லை. அவனவன் தனது சதாகாரத்தினாலேயே தன்னைத் தற்காத்துக் கொள்கிறான். நற்செயல்களால், சகல பயன்களும் நற்கதியும் உண்டாகின்றன. ஆகையால் எப்போதும் நல்லவற்றையே செய்யவேண்டும்! என்றான் பிரகலாதன். அசுரப் புரோகிதர்கள் கோபம் அடைந்து மந்திரங்களை உச்சாடனம் செய்து, மிகவும் பயங்கர முகத்துடன் தீச்சுவாலை வீசும்படியான ஒரு கிருத்தியை உண்டாக்கி அதைப் பிரகலாதன் மீது ஏவினார்கள். அது பூமிநடுங்க தன் பாதங்களை எடுத்து வைத்து மிகவும் கோபத்துடன் தனது சூலத்தினாலே, பிரகலாதனின் மார்பைத் தாக்கியது. அந்தச் சூலம் பிரகலாதனின் மார்பிலே பட்டவுடனேயே சடசடவென ஒடிந்து தரையில் விழுந்து பொடிப்பொடியாயிற்று! பகவானும் ஜகதீஸ்வரனுமான ஸ்ரீஹரி எங்கே பிரியாமல் இருப்பானோ, அங்கே வஜ்ராயுதமானாலும் பொடியாய்ப் போகும் என்றால் சூலத்தின் கதியை பற்றிச் சொல்லவா வேண்டும்? இவ்விதமாக அந்த கிருத்தியையினால் ஒன்றும் செய்யமுடியாமற் போகவே, அது தன்னைக் குற்றமில்லாத இடத்திற்கு ஏவிய புரோகிதர்கள் மீதே திரும்பி விழுந்து அவர்களைத் தகிக்கத் துவங்கியது. அதனால் தவிக்கிற ஆசிரியர்களைக் கண்டதும் பிரகலாதன் மிகவும் பரிவு கொண்டு அவர்களை ரக்ஷிக்கும் பொருட்டு, ஸ்ரீகிருஷ்ணா! ஸ்ரீஅனந்தா! இவர்களைக் காப்பாயாக! என்று சொல்லிக் கொண்டே அவர்களிடம் ஓடிச்சென்று, சுவாமியைத் துதிக்கலானான்.

ஓ சர்வ வியாபகனே! ஜகத்ரூபனே! ஜகத்கர்த்தாவே! ஜனார்த்தனனே! கடினமான மந்திர அக்னியால் தகிக்கப்படும் இந்தப் பூசுரர்களைக் காப்பாயாக. சர்வ பூதங்களிடத்திலும் ஜகத் குருவான ஸ்ரீவிஷ்ணுவே வியாபித்திருக்கிறார் என்பது சத்தியமானால் இந்தப் புரோகிதர்கள் பிழைப்பார்களாக. ஸ்ரீவிஷ்ணு யாவரிடத்திலும் பிரியமாய் இருப்பவன் என்று நான் நினைத்து, சத்துரு பக்ஷத்திலும் துவேஷமில்லாமல் நான் இருப்பேனேயானால், இந்தப் பிராமணர்கள் பிழைக்கவேண்டும். என்னைச் சங்கரிக்க வந்த க்ஷத்திரிய அசுரர்களிடமும் எனக்கு விஷம் இட்ட சமையற்காரர்களிடமும், அக்கினியை மூட்டிய தானவர்களிடமும் தந்தங்களாலே என்னைப் பிடித்துப் பிடித்துக் குத்திய திக்கு கஜங்களிடத்திலும்; விஷங்கக்கி என்னைக் கடித்த பாம்புகளிடமும் என் சிநேகிதர்களிடமும் நான் சமமான புத்தியுடையவனாக இருந்து, எங்கும் ஒரு தீங்கும் நினைக்காமல் இருந்தேன் என்றால் அந்தச் சத்தியத்தினாலேயே இந்த அசுரப்புரோகிதர்கள் பிழைத்து சுகமாக இருக்கவேண்டும்! என்று பிரகலாதன் பிரார்த்தித்தான். அதனால் அப்புரோகிதர்களின் வேதனை ஒழிந்தது. அவர்கள் மகிழ்ச்சியுடன், பிரகலாதாழ்வானைப் பார்த்து, குழந்தாய்! நீ தீர்க்காயுளுடன் எதிரற்ற வீரிய பலபராக்கிரமங்களும், புத்திர பவுத்திர தனாதி ஐசுவரியங்களும் பெற்றுச் சுகமாக இருப்பாயாக! என்று ஆசிர்வதித்துவிட்டு, இரணியனிடம் சென்று நடந்தவற்றைக் கூறினார்கள்.

————

19. பிரகலாதனின் பிரார்த்தனை

இரணியன் தன் புரோகிதர்கள் உண்டாக்கிய கிருத்தியை வீணானதைக் கேட்டுத் திகைத்தான். பிறகு அவன் தன் புத்தரனை அழைத்து, பிரகலாதா! உன் பிரபாவம் அதியற்புதமாக இருக்கிறதே! இதற்குக் காரணம் என்ன? இது மந்திரத்தால் உண்டானதா! இயல்பாகவே உள்ளதா? தெரியச் சொல்! என்றான். பிரகலாதன் தன் தந்தையின் பாதங்களைத் தொட்டு வணங்கி விட்டு, ஐயனே! எனக்கு இந்தப் பிரபாவம் மந்திர தந்திரங்களால் உண்டானதல்ல! இயற்கையாகவே உள்ள சுபாவமுல்ல எவனெவன் இதயத்திலே ஸ்ரீமகாவிஷ்ணு நிலையாகப் பிரகாசிப்பானோ, அவனவனுக்கெல்லாம் இத்தகைய பிரபாவம் உண்டு! யார் ஒருவன் தனக்குக் கேடு நினையாததைப் போலப் பிறருக்கும் கேடு நினைக்காமல் இருப்பானோ அப்படிப்பட்டவனுக்குப் பாவத்தின் காரியமாகிய பாவம் உண்டாவதில்லை. எவன் மனோவாக்குக் காயங்களினால் யாருக்கும் துரோகஞ்செய்யாமல் இருக்கிறேன். இப்படி நல்ல சிந்தையுள்ளவனான எனக்கு ஆத்தியாத் மிகம், ஆதி தெய்வீகம், ஆதி பவுதிகம் என்ற மூலகைத் துக்கமும் எப்படி உண்டாகும்? ஆகையால், விவேகமுள்ளவர்கள் ஸ்ரீஹரியே சர்வாத்துமகனாக இருக்கிறான் என்று நினைத்து, சகல பூதங்களிடமும் சர்வதேச, சர்வ காலங்களிலும் இடைவிடாமல் அன்பு செலுத்த வேண்டும்! என்று பிரகலாதன் சொன்னான். இரணியன் இன்னும் குரோதத்தால் பொங்கி, அங்கிருந்த அசுரகிங்கரர்களைக் கூவியழைத்து இந்த துஷ்டப்பையனான பிரகலாதனை இழுத்துகக் கொண்டு போய் நூறு யோசனை உயரமுள்ள உப்பரிகையின் மேலே இருந்து, கீழே தள்ளுங்கள். அந்த மலையின் மேல் விழுந்து இவனது உடம்பெல்லாம் சின்னாபின்னமடைந்து சிதையட்டும்! என்று கட்டளையிட்டான். அதன் பிரகாரம் கிங்கரர்களும் பிரகலாதனை இழுத்துப்போய் மிகவும் உயரத்திலிருந்து கீழே தள்ளினார்கள். ஆனால் பிரகலாதன் தனது இதயகமலத்தில் புண்டரிதாஷனான ஸ்ரீமந்நாராயணனையே நினைத்துக் கொண்டிருந்ததால் பூமிதேவி வெளிப்பட்டு சர்வபூத ரட்சகனின் பக்தனான பிரகலாதனை தன் கைகளால் ஏந்திக் கொண்டாள்.

அப்படிக் கீழே விழுந்தும் தனது அங்கத்தில் கிஞ்சித்தும் சேதமில்லாமல் சுகமாய் எழுந்துவந்த தன் மகனைப் பார்த்து, இரணியன் மனம் பொறாமல் மகாமாயவியான சம்பராசுரனைக் கூவி அழைத்து, அசுர உத்தமனே! துன்மார்க்கனான இந்தப் பையனைச் சாகடிக்க நான் எத்தனை உபாயம் செய்தும் இவன் சாகாமலே தப்பிவிடுகிறான்! ஆகையால் உமது மாயா சக்தியினால் இந்தத் துராத்மாவைச் சங்கரிக்க வேண்டும்! என்றான்.

அதற்கு சம்பராசுரன் இணங்கி, அசுரேஸ்வரா! எனது மாயாபலத்தைப் பாரும்! சஹஸ்ரகோடி மாயைகளைச் செய்து இந்த பிரகலாதனை நானே சாகடிக்கிறேன்! என்று சொல்லி விட்டு பிரகலாதன் மீது பலவகையான மாயைகளைப் பிரயோகித்தான். ஆனால் பிரகலாதனோ அந்த அசுரன் மீதும் வெறுப்படையாமல் ஸ்ரீமதுசூதனான விஷ்ணுவையே நினைத்துக் கொண்டிருந்தான். அப்போது ஸ்ரீமந்நாராயணனின் நியமனத்தால் அநேகமாயிரம் ஜ்வாலைகளோடு கூடிய திருவாழி புறப்பட்டு, பிரகலாதனை ரட்சிப்பதற்காக அதிவேகமாக வந்து, சம்பராசுரனின் மாயைகளையெல்லாம் தகித்துச் சாம்பலாக்கியது. பிறகு, இரணியன் இன்னும் பிடிவாதமான குரோதம் கொண்டு சம்சோஷகன் என்ற வாயுவைப் பார்த்து, சீக்கிரமாக இந்தத் துஷ்டனை நாசஞ்செய்வாயாக! என்று கட்டளையிட்டான். அந்த வாயு அசுரனும் அதிகுளிர்ச்சியும் அதிஉஷ்ணமும் கொண்டு, பிரகலாதனின் திருமேனியினுள்ளே பிரவேசித்தான். ஆனால் பிரகலாதன் தன் இருதயத்திலே ஸ்ரீமந்நாராயணனைத் தரித்திருந்தபடியால், அங்கு குடிகொண்டிருக்கும் ஸ்ரீமதுசூதனன் ரட்சகமூர்த்தியாய் எழும்பி, அந்தச் சம்சோஷகனை விழுங்கி ஒரே கணத்தில் நாசஞ்செய்தருளினார். அதைக்கண்ட இரணியன் பிரமித்தான். இதுபோல சம்பரனால் ஏவப்பட்ட மாயைகளும் சம்சோஷக வாயுவும் நாசமடைந்ததையறிந்த பிரகலாதன் மீண்டும், குருகுலத்துக்குச் சென்று அங்கே படித்துக் கொண்டிருந்தான். குருகுலத்தில் அவனுடைய ஆசாரியர், அவனுக்குத் தினந்தினம் சுக்கிர நீதியை உபதேசித்து வந்தார். சிலகாலம் சென்ற பிறகு அவர் தம்மிடம் பிரகலாதன் நீதி சாஸ்திரத்தை கற்றறிந்து விட்டதாக நினைத்து, அவனையும் அழைத்துக் கொண்டு, இரணியனிடம் சென்றார். அவர் இரணியனை நோக்கி, அசுரேந்திரனே! உனது புத்திரன் சுக்கிர நீதியை நன்றாகப் பயின்று சகல விஷயங்களிலும் சமர்த்தனாகி விட்டான்! என்றார். இரணியன் சிறிது மனச்சமாதானமடைந்து பிரகலாதனைப் பார்த்து, மகனே! அரசனானவன், நண்பர்களிடமும் பகைவரிடமும், நடுவரிடத்திலும், விருத்தி, சாமியம், க்ஷயம் என்பவை நேரிடும் சமயங்களிலும் எப்படியிருக்க வேண்டும்? புத்திசொல்லும் மந்திரிகளிடமும் காரியசகாயரான அமாத்தியரிடமும் பாகியர் என்னும் வரிவாங்கிச் சேர்க்கும் அதிகாரிகளிடமும், ஆப்பியந்தார் என்று சொல்லப்படும் அந்தப்புர அதிகாரிகளிடமும், தன்னுடைய குடிமக்களிடமும், தன்னால் ஜெயிக்கப்பட்டுத் தன்னிடம் சேவகம் செய்யும் பகைவரிடமும் மன்னன் என்போன் எப்படி நடந்து கொள்ள வேண்டும்? சந்தி, விக்கிரகம் முதலியவற்றில் எங்கே எதையெதைச் செய்ய வேண்டும்? தனக்குள்ளே இருந்து மர்மங்களை அறிந்து, பிறகு பிறராலே பேதப்படுத்திக் கொண்டு போக உடன்பட்டிருக்கும். தன் ஜனங்கள் விரோதமாகாமல் இருக்க அரசன் என்ன செய்ய வேண்டும்? சைலதுர்க்கம், வனதுர்க்கம், ஜலதுர்க்கம் முதலிய துர்க்கங்களை எப்படி அமைப்பது? அசாத்தியர்களால் வனத்தில் வாசஞ்செய்யும் மிலேச்சர்களை வசப்படுத்தும் உபாயம் யாது? திருடர் முதலிய துஷ்டர்களை நிக்ரஹிக்கும் விதம் என்ன? இவற்றையும் சாமதான பேதாதி உபாயங்களை எப்படி நடத்த வேண்டும் என்பதையும் நீதி சாஸ்திரத்திலே நீ கற்றிருப்பவைகளையும் சொல்வாயாக உன் மனதில் இருக்கும் கருத்தை நான் அறிய விரும்புகிறேன் என்றான்.

தந்தையே! ஆசாரியர் எனக்குச் சகல சாஸ்திரங்களையும் உபதேசித்தார்; நானும் படித்தேன். ஆயினும் இவையெல்லாம் எனக்கு அர்த்தமற்றதாகவும், அசாரமாகவுமே தோன்றுகின்றன. மித்திராதிகளை வசப்படுத்த, சாம தான பேத தண்டங்களைச் செய்யும்படி நீதி சாஸ்திரத்திலே சொல்லப்பட்டிருக்கிறது. ஐயனே கோபிக்க வேண்டாம்! ஜகத்திலே சத்துரு மித்திரர்களை நான் காணவில்லை. ஆகையால் சாமதானாதி உபாயங்கள் வீணானவையே! சாத்தியம் இல்லாதபோது வெறும் சாதனத்தால் பயன் என்ன? சகல பூதங்களையும் சரீரமாகக் கொண்டு, ஜகத் ஸ்வரூபமாகவும் ஜகந்நாதனாகவும் கோவிந்தனே எழுந்தருளியிருக்கும்போது, இந்த ஜகத்தில் சத்துரு மித்துரு என்ற பேச்சுக்கு இடம் ஏது? ஸ்ரீவிஷ்ணுபகவான் உம்மிடமும் என்னிடமும் மற்றுமுள்ள சகல ஜகத்திலேயும் பரிபூரணமாக நிறைந்திருக்கிறாராகையால் சத்துரு மித்திரன் என்ற பேதம் எப்படி உண்டாகும்? இகலோக போகசாதனங்களாய் வீணான சொற்கள் விரிந்து, அவித்தைக்கு உட்பட்டிருக்கும் நீதி சாஸ்திரங்களால் என்ன பயன்? ஐயனே! பந்தங்கள் நீங்கும்படியான பிரமவித்தைப் பயிற்சிக்கே முயற்சி செய்ய வேண்டும். மின்மினிப் பூச்சியைப் பார்த்து அக்கினி என்று பாலகன் பிரமிப்பது போல் சிலர் அஞ்ஞானத்தால் அவித்தையை வித்தையென்று நினைக்கிறார்கள். எது சம்சார பந்தத்துக்குக் காரணமாகாதோ அப்படிப்பட்ட கருமமே கருமமாகும்! எது மோக்ஷத்துக் காரணமாகுமோ அப்படிப்பட்ட வித்தையே வித்தையாகும். மற்ற கருமங்கள் யாவுமே வீணான ஆயாசத்தை யுண்டாக்குமேயொழிய வேறாகாது. ஆகையால், நீதி சாஸ்திரத்தால் வரும் ராஜ்யாதி பயன்களைத் துச்சமாக நினைத்து, உத்தமமான விஷயத்தைச் சொல்கிறேன். பூமியில் ராஜ்ய அபேட்சையில்லாதவனும் தன அபேட்சையில்லாதவனும் உண்டோம். ஆயினும் பூர்வ புண்யவசத்தால் கிடைக்கத் தக்கதே கிடைக்குமேயல்லாது. நினைத்தது கிடைக்காது. கோபாக்கியமுடைய என் தந்தையே! ஜகத்தில் யாவரும் தமக்கு ஐசுவரியம் உண்டாக வேண்டும் என்று முயற்சி செய்கின்றனர். ஆயினும் அது ஜன்மாந்திர பாக்கிய வசத்தாலன்றி முயற்சியால் உண்டாகாது.

விவேகமில்லாதவர்களக்கும் முயற்சி செய்யாதவருக்கும் நீதி சாஸ்திர மறியாதவருக்கும் அதிர்ஷ்டவசத்தால் ராஜ்யாதிகள் உண்டாகின்றன. ஆகையால் ஐசுவரியத்தை விரும்புவோரும் புண்ணியத்தையே செய்ய முயலவேண்டும். தேவ மனுஷ்ய, மிருக பட்சி விருட்ச ரூபமுடைய பிரபஞ்சம் யாவும் ஸ்ரீஅனந்தனுடைய ஸ்வரூபமாக இருக்கின்றன. ஆனால் அஞ்ஞானிகளுக்கு அவை வேறு போலத் தோன்றுகின்றன. ஸ்ரீவிஷ்ணு பகவான் விசுவதா ரூபதரன். ஆகையால் தாவர சங்கமாதமகமான பிரபஞ்சத்துக்கு எல்லாம் அந்தர்யாமியாக இருக்கிறான் என்று நினைத்து விவேதியாக இருப்பவன் சகல பூதங்களையும் ஆத்மசமானமாகப் பாவித்திருக்க வேண்டும். இந்த ஞானம் எவனுக்கு இருக்கிறதோ அவனிடத்திலே அனாதியாயும் ஷட்குண ஐசுவரிய சம்பன்னான அந்தப் புருஷோத்தமன் பிரசன்னமாவான். அவன் பிரசன்னனானால், சகல விதமான கிலேசங்களும் விலகிப் போய்விடும்! என்றான். பிரகலாதன் அதைக்கேட்ட இரணியன், சகிக்கமாட்டாமல் கோபத்துடன் தன் சிங்காதனத்திலிருந்து எழுந்து, தன் குமாரனின் மார்பிலே உதைத்து கையோடு கையை அறைந்து, அருகிலிருந்த அசுரர்களைப் பார்த்து, ஓ விப்ரசித்து! ராகுவே! ஓ பலனே! இந்தப் பயலை நாகபாசங்களினால் கட்டியிழுத்து, சமுத்திரத்திலே தூக்கிப் போடுங்கள் தாமதம் செய்ய வேண்டாம். இல்லையெனில் தைத்தியதானவ சமூகங்கள், மூடனான இந்தப் பாவியின் வழியில் சென்று கெட்டுப் போய்விடும். என்ன சொல்லியும் இவன் மாறவில்லை. இவனை நான் சொன்னபடிச் செய்யுங்கள் என்று கட்டளையிட்டான். தைத்யர்கள் அவனது கட்டளையை ஏற்று, பிரகலாதனை நாகபாசங்களாற் கட்டிக்கடலில் போட்டார்கள்.

பிரகலாதன் அதில் விழுந்து அசைந்ததும் கடல்நீர் எல்லை கடந்து, ஜகமெங்கும் வியாபித்தது. இவ்விதம் கடல்நீர் பொங்கிப்பூமியில் வியாபிப்பதைக் கண்ட இரணியன் தைத்யர்களை அழைத்து சமுத்திரத்தில் மூழ்கியிருக்கும் அந்தத் துஷ்டன் மீது மலைகளை நெருக்கமாக அடுக்குங்கள்! அந்தப் பையன் பிழைப்பதால் யாதொரு பயனும் இல்லை. ஆகையால் ஜலராசியின் நடுவில், மலைகளால் நாலாபுறமும் அமுக்கப்பட்டுக் கொண்டே பல ஆண்டுகள் இருந்தானாகில் அவன் உயிரை விட்டுவிடுவான்! என்றான். பிறகு தைத்ய தானவர்கள் உயர்ந்த மலைகளைப் பறித்துக் கொண்டுவந்து பிரகலாதன் மீது போட்டு, அவனைச் சுற்றிலும் ஆயிரம் யோசனைக்கு மலைகளை அடுக்கினார்கள். இவ்விதம் பிரகலாதாழ்வான் சமுத்திர மத்தியில், அத்தனைத் தொல்லைகளிலும் ஏகாக்கிர சித்தனாய் அச்சுதனையே துதிக்கலானான்! புண்டரிகாக்ஷனே! உனக்கு எனது வணக்கம், புருஷோத்தமனே உனக்குத் தெண்டனிடுகிறேன். சர்வலோக ஸ்வரூபனே! உனக்கு நமஸ்காரம்! உக்கிரமான சக்கர ஆயுதமுடையவனே உனக்குத் தெண்டனிடுகிறேன். பிரமண்ணியம் என்று சொல்லப்பட்ட தவம் வேதம் முதலியவைகளுக்குத் தேவனாகவும், கோக்களுக்கும், பிராமணருக்கும் இதனாகவும், ஜகத்துக்கெல்லாம் ரக்ஷகனாயும், ஸ்ரீகிருஷ்ணன் என்றும், கோவிந்தன் என்னும் திருநாமமுடைய உனக்கு மேலும் மேலும் தண்டனிடுகிறேன். பிரமரூபமாகி உலகங்களைப் படைத்துக் கொண்டும், தனது சொரூபமாகி ரட்சித்துக் கொண்டும், கல்பாந்தத்திலே ருத்திர ரூபமாகிச் சங்கரித்துக் கொண்டும், திரமூர்த்தியாக விளங்கும் உனக்குத் தெண்டனிடுகிறேன்! ஓ அச்சுதனே! தேவ அசுர கந்த வசித்த கின்னர சாத்திய பன்னக யக்ஷ ராக்ஷச பைசாச மனுஷிய பட்க்ஷ ஸ்தாவர பிபீவிகாதிகளும், பிரித்வி அப்பு, தேயு வாயு ஆகாயங்களுக்கும் சப்த ஸ்பரிச ரச கந்தங்களும், மனோ புத்தி சித்த அகங்காரங்களும், காலமும் அதன் குணங்களும் இவற்றின் பரமார்த்தமான ஆன்மாவும் இவையெல்லாம் நீயே! வித்தை அவித்தை சத்தியம், அசத்தியம் பிரவிர்த்தி, நிவர்த்தி ரோதோக்த்த சர்வகர்மங்களும் நீயே! விஷ்ணுபகவானே! சமஸ்த கர்மபோகத்தை அனுபவிப்பவனும் சர்வகர்ம பயன்களும் நீயே! ஓ மகாப்பிரபுவே! உன்னிடமும் இதரரிடமும் சேஷ பூதங்களான சகல உலகங்களிலே நீ வியாபித்திருப்பதும், உபதான நிமித்தகாரண ரூபமான ஐசுவரியும் அனந்த ஞானசக்தியும் உனது கல்யாண குணங்களைக் குறிக்கின்றன. பரமயோகிகள் உன்னைத் தியானிக்கின்றனர். யாகசீலர் உன்னைக் குறித்து யாகஞ்செய்கின்றனர். நீயே பிதுர் ரூபமும் தேவ ரூபமும் கொண்டு, ஹவ்ய கவ்யங்களைப் புசிக்கிறாய்! ஓ அச்சுதா! மகத்தகங்காரம் முதலான சூட்கமங்களும் பிரித்வி முதலிய பூதங்களும் அவற்றினுள்ளே அதிசூட்சுமமான ஆத்ம தத்துவமாகிய இந்தச் சூட்சும பிரபஞ்சமெல்லாம் எங்கேயிருக்கிறதோ, எங்கே உண்டாகிறதோ, அது சொரூப குணங்களிலே பெருத்த உனது மகாரூபமாக இருக்கிறது! சூக்ஷ்மம் முதலான யாதொரு சிறப்புமில்லாமல், சிந்திப்பதற்கும் அரியதாய் யாதொரு ரூபம் உண்டோ அதுவே உன்னுடைய பரமாத்ம சொரூபம்! இத்தகைய புருஷோத்தமனான உனக்குத் தெண்டமிடுகிறேன். சர்வாத்மகனே! சகல பூதங்களிலும் சத்வாதி குணங்களைப் பற்றியதாய் யாதொரு பிரகிருத சக்தி இருக்கிறதோ, ஜீவ ஸ்வரூபமான அந்தச் சக்தியை நான் வணங்குகிறேன்; வாக்குக்கும் மனதுக்கும் எது எட்டாததோ, யாதொரு விசேஷத்தினாலும் எது விசேஷப்படுத்தக் கூடாததோ, ஞானிகளுடைய ஞானத்தால் எது நிரூபிக்கப்படக்கூடியதோ அத்தகைய முந்தாத்தும ஸ்வரூபமாக இருக்கிற உனது மேன்மையான சக்திக்குத் தெண்டனிடுகிறேன்!

எவனுக்கு வேறானது ஒன்று இல்லையோ, எவன் எல்லாவற்றுக்கும் வேறாக இருக்கிறானோ, அத்தகைய பகவானான ஸ்ரீவாசுதேவனுக்குத் தெண்டனிடுகிறேன்! கர்மாதீனமான நாம ரூபங்கள் இல்லாமல் விலக்ஷணனாய் இருப்பதாக மட்டும் எவன் காரணப்படுவானோ அத்தகைய மகாத்மாவுக்கு எனது நமஸ்காரம்! சங்கர்ஷணாதி வியூகரூபியானவனுக்கு நமஸ்காரம்! தேவதைகளும் எவனுடைய பராத்பரமான ரூபத்தைக் காணமுடியாமல், மச்சகூர்மாதி அவதார ரூபங்களையே அர்ச்சனை செய்வார்களோ, அந்தப் பரமாத்மாவுக்கு வந்தனம்! எவன் ருத்திராதி சகல பூதங்களுக்கும் அந்தர்மியாகி சுபாசுபங்களை கண்டு கொண்டிருப்பானோ, அந்தச் சர்வசாட்சியும் பரமேஸ்வரனுமான ஸ்ரீவிஷ்ணுதேவருக்குத் தெண்டனிடுகிறேன்! காணப்படும் இந்தச் சகமெல்லாம் எவனோடு பேதமின்றி இருக்கிறதோ அந்த விஷ்ணுவுக்கு வந்தனஞ் செய்கிறேன்! யாவற்றுக்கும் ஆதியான அந்த ஸ்ரீஹரி எனக்குப் பிரசன்னனாகக் கடவன் அட்சரம் என்ற பெயருடையவனாக இருக்கும். எவனிடம் பிரபஞ்சமெல்லாம் நூலில் வஸ்திரம் கலந்திருந்திருப்பது போலக் கலந்தும், நூலில் மணிகள் சேர்க்கப்பட்டிருப்பது போலச் சேர்க்கப்பட்டும் இருக்கிறதோ, அந்தத் தியானசம்யனான அச்சுதன் என்னிடம் தோன்றக்கடவன்! சர்வ ஸ்வாமியாய் சர்வ சேஷயாய் இருக்கிற அந்த ஸ்ரீமகாவிஷ்ணுவுக்குத் தெண்டமிடுகிறேன்! எவனிடம் சகலமும் படைப்புக் காலத்தில் உண்டாகுமோ, எவன் சகல சரீரனாகவும், சகல ஆதாரமாகவும் இருக்கிறானோ, அந்த சுவாமிக்குப் பலமுறைகள் தெண்டனிடுகிறேன். யாவுமே எம்பெருமானது விபூதியாய், அவனைப் பற்றியே நிற்பதும் இயல்வதுமாய் சற்றேனும் சுதந்திரமில்லாமல் இருப்பதைப் பற்றியே எம்பெருமானை யாவும் என்றும் அவனன்றி வேறொன்றுமில்லை என்றும் அவனுள்ளேயே சொருகித் தன்னையும் அனுசந்தித்தபடியாகும். இதுவே விசிஷ்õத்துவைதம். ஸ்ரீஅனந்தன் எங்கும் ஆன்மாவாய், அகமும், புறமும் வியாபித்து ஞானானந்தமயனாய் நிறைந்திருப்பதால், நானும் அவனாகவே இருக்கிறேன். ஆகையால் என்னிடத்திலிருந்தே யாவும் உண்டாயிற்று. நானே யாவுமாக இருக்கிறேன். எப்போதும் இருக்கிற என்னிடத்திலே எல்லாம் இருக்கின்றன. நானே அவ்யயனாயும், நித்தியனாயும் வேறொரு ஆதாரமின்றி தன்னிலேயே தானாக இருக்கும் பரமாத்மாவாக இருக்கிறேன். நான் படைக்கும் முன்பு பிரமம் என்ற பெயரையுடையவனாக இருந்தேன். அப்படியே பிரளய காலத்திலும் எல்லாம் உள்ளே ஒடுங்கும்படியான பரமபுருஷனாக இருப்பேன்! என்று பிரகலாதன் தியானித்துக் கொண்டிருந்தான்.

—————

20. நரசிம்மர் பிரத்தியக்ஷமாதல்

சர்வ காரணனும் சர்வாத்மகனுமான ஸ்ரீவிஷ்ணுதேவன் தன்னையே சரீரமாகக் கொண்டு
உள்ளும்புறமும் வியாபித்துப் பூரணமயமாக இருப்பதால் விஷ்ணுமயமாகத் தன்னையே பிரகலாதன் நினைத்து,
விஷ்ணுவல்லாத பொருள் எதையுமே காணாமையால், திரிகுணாத்மகமாய் அனாதிப் பிரகிருதி வாசனாமலினமாய்,
மற்றக் காலத்திலே தோன்றுகின்ற ஆன்ம ஸ்வரூபத்தை மறந்தான்.
தான் அவ்யயனும் நித்தியனுமான பரமாத்மாவுக்குச் சரீர பூதராய், தன்மயர்ணனை நினைத்தான்.
இவ்விதமான யோகாப்பியாசப் பிரபாவத்தால் கிரமக் கிரமமாகச் சகல சருமங்களிலிருந்தும் விடுபட்டவனாய்
அந்தியந்த பரிசுத்தனான பிரகலாதனின் அந்தக்கரணத்திலே ஞானமயனும் அச்சுதனுமான பகவான் ஸ்ரீவிஷ்ணுவே பிரகாசித்தருளினான்.

யோகப் பிரபாவத்தினாலேயே பிரகலாதன் விஷ்ணு மயமானதால், அந்தப் பாலகனின் உடல் கட்டியிருந்த
நாகபாச பந்தங்கள் அனைத்துமே கணத்தில் சின்னாபின்னமாகச் சிதறுண்டு விழுந்தன.
பிறகு சமுத்திரமானது கரைகளை மூழ்த்தியது. அப்போது, பிரகலாதன் தன்மீது போடப்பட்டிருந்த மலைகளையெல்லாம்
விலக்கித் தள்ளிக்கொண்டு, சமுத்திரத்தை விட்டு வெளியில் வந்து, ஆகாயங்கவிந்த உலகத்தைப் பார்த்தும் லவுகித் திருஷ்டியினால்,
தான் பிரகலாதன் என்றும் இரணியனின் மகன் என்றும் நாமசாதிபாதி விசேஷண சமேதனாக மறுபடியும் தன்னை நினைத்தான்.
புத்திசாலியான அந்த அசுர சிகரமணி ஏகாக்கிர சித்தமுடன், மனோவாக்குக் காயங்களைச் சுவாதீனமாக்கிக் கொண்டு,
வியாகுலத்தை விட்டு, அநாதிப் புரு÷ஷாத்தமனான அச்சுதனை மீண்டும் துதித்தருளினான்.

பரமார்த்த பிரயோஜனமானவனே! ஸ்தூல சூட்சுமரூபனே வியக்தமாயும் அவ்வியக்தமாயும் இருப்பவனே!
பஞ்சேந்திரியாதிக் கலைகளையெல்லாம் கடந்தவனே! சகலேசுவரனே! நிரஞ்சனனே குணங்களைத் தோற்றுவித்தவனே!
குணங்களுக்கு ஆதாரமானவனே! பிராகிருத குணம் இல்லாதவனே! சகல சற்குணங்களையும் கொண்டவனே!
மூர்த்தமும் அமூர்த்தமும் ஆனவனே! மஹாமூர்த்தியான விசுவரூபமும், சூத்ம மூர்த்தியான வியூக ரூபமும்,
வெளிப்படையாகத் தோன்றும் விபவ ரூபமும் அப்படி தோன்றாத, பரஸ்வரூபம் உடையவனே!
சத்துரு சங்கார காலங்களில் குரூரமாகவும் சுபாவத்தில் சாந்தமாகவும் விளங்கும் உருவமுடையவனே!
ஞான மயனாயும் அஞ்ஞான மயனாயும் இருப்பவனே! நன்மையாய் இருப்பவனே! உண்மையும் இன்மையும் கற்பிப்பவனே!
நித்திய அநித்திய பிரபஞ்ச ஆத்மகனே! பிரபஞ்சங்களுக்கம் மேற்பட்டவனே! நிருமலர் ஆஸ்ரயிக்கப்பெற்றவனே!
அச்சுதனே! உனக்குத் தண்டனிடுகிறேன். ஏகா! அநேகா வாசுதேவா! ஆதிகாரண! உனக்கு வணக்கம்!
எவன் ஸ்தூல ரூபத்தால் தோன்றுபவனும், எவன் சூட்சும ரூபத்தால் தோன்றாதவனுமாக இருக்கிறானோ,
எவன் சகல பூதங்களையும் சரீரமாகக் கொண்டு, யாவற்றிலும் தானே விலக்ஷணமாக இருக்கிறானோ,
இந்த உலகம் யாவும் விஷம சிருஷ்டி காரணமாகாத எவனிடமிருந்து உண்டாயிற்றே அந்தப் புரு÷ஷாத்தமனுக்குத் தெண்டனிடுகிறேன்
என்று பலவாய்த் தோத்திரஞ்செய்த பிரகலாதனிடம்

ஸ்ரீஹரி பகவான் பிரசன்னனாய்ப் பீதாம்பராதி திவ்ய லக்ஷணங்களோடு அவனுக்குப் பிரத்யட்சமாய் சேவை சாதித்தான்.
அப்போது அந்தப் பரம பாகவதனான பிரகலாதன் பயபக்தியுடன் எம்பெருமானைத் சேவித்து மகிழ்ச்சியினால்
நாத்தடுமாற ஸ்ரீவிஷ்ணுவுக்குத் தெண்டமிடுகிறேன்! என்று பலமுறைகள் சொல்லிப் பிரார்த்தித்தான்.

சுவாமீ! சரணாகதி செய்தோரின் துக்கத்தைப் போக்கடிப்பவரே! ஸ்ரீகேசவா! அடியேனிடத்தில் பிரசன்னமாகி
இந்தப் படியே எக்காலமும் பிரத்யக்ஷமாய்ச் சேவை தந்து ரட்சித்து அருள்செய்ய வேண்டும்! என்று பிரகலாதன் வேண்டினான்.

அப்போது விஷ்ணுபகவான் அப்பாலகனைப் பார்த்து பிரகலாதா!
நீ இதர பயன்களை இச்சிக்காமல் என்னிடத்திலேயே பரமமான ஏகாந்த பக்தியைச் செய்தபடியால், உனக்குப் பிரசன்னமானேன்.
உனக்கு இஷ்டமான வரங்களை வேண்டிக்கொள் என்று அருளிச்செய்தார்.

சுவாமி! அடியேன் தேவ, திரியக், மனுஷ்யாதி ஜன்மங்களிலே எந்த ஜன்மத்தை எடுத்தாலும்
அந்த ஜன்மங்களில் எல்லாம் உன்னிடம் இடையறாத பக்தியுடையவனாக இருக்க வேண்டும்.
மேலும் விவேகமில்லாத ஜனங்களுக்கு நல்ல சந்தன வனிதாதி போக்கிய வஸ்துக்களில் எத்தகைய ஆசையுண்டாகுமோ
அத்தகைய பிரீதிச் சிறப்பானது, உன்னை ஸ்மரிக்கின்ற அடியேனுடைய மனத்தினின்றும் நீங்காமல் இருக்க வேண்டும்!
என்று பிரகலாதன் வேண்டிக் கொள்ளவே

எம்பெருமான் அந்தப் பக்த சிகாமணியைக் கடாட்சித்து, பிரகலாதா! முன்னமே என்னிடம் பிரியாத பக்தி உனக்கு உண்டாயிருக்கிறது.
இன்னமும் அப்படியே அது அபிவிருத்தியாகும். அதிருக்கட்டும் இப்பொழுது உனக்கு வேண்டிய வரங்களைக் கேட்பாயாக! என்று
அனுக்கிரகம் செய்ய, பிரகலாதாழ்வான் பிரார்த்திக்கலானான்.

எம்பெருமானே! உன்னைத் துதிக்கும் அடியேனிடத்தில் மாச்சரியம் பாராட்டியதால், அசஹ்யமான அபசாரம் பண்ணினவரானாலும்
இரணியன் என்னுடைய தகப்பனார் என்பதால் அவரைப் பாவமில்லாதவராகும்படி அனுக்கிரகஞ்செய்ய வேண்டும்!
மேலும் ஆயுதங்களால் அடிக்க வைத்தும், நெருப்பிலே போட்டும், சர்ப்பங்களைக் கொண்டு கடிக்கச் செய்தும்
போஜனத்திலே விஷத்தைக் கலந்தும், நாக சர்ப்பங்களைக் கட்டி சமுத்திரத்திலே போடுவித்தும்,
பர்வதங்களால் துவைத்தும் இவ்வாறு மற்றும் பலவிதங்களான தொல்லைகளைச் செய்து உன் பக்தனான அடியேனை
அழிக்கப் பார்த்த என் தகப்பனுக்குச் சம்பவித்திருக்கின்ற அளவற்ற மகாபாவங்கள் உனது கடாட்சத்தினாலேயே நாசமாக வேண்டும்.
இதுதான் அடியேன் வேண்டும் வரமாகும்! என்றான் பிரகலாதன்.

உடனே மதுசூதனன் புன்முறுவலுடன் பிரகலாதா! என் அனுக்கிரகத்தால் நீ கேட்டவாறே ஆகும்.
சந்தேகமில்லை இன்னமும் உனக்கு வேண்டிய வரங்களைக் கேட்பாயாக! என்றான்.

புரு÷ஷாத்தமனே, உனது திருவடித் தாமரைகளிலே பிரியாத பக்தி உண்டாகும்படி அனுக்கிரகித்தால், அடியேன் கிருதார்த்தனானேன்.
சகல ஜகத்காரண பூதனான உன்னிடத்தில் எவனுக்கு அசஞ்சலமான பக்திச் சிறப்புண்டாகுமோ அவனுக்கு
சர்வ உத்தமமான மோட்சமும் உண்டல்லவா? அப்படியிருக்க, அவனுக்குத் தர்மார்த்த காமங்களால் ஆகவேண்டுவது என்ன? என்றான் பிரகலாதன்.

குழந்தாய்! உன் இதயம் என்னிடம் பக்தியுடன் எப்படிச் சஞ்சலமற்று இருக்கிறதோ, அப்படியே எனது அனுக்கிரகத்தால்
பரமமான மோக்ஷõனந்தத்தையும் பெறுவாயாக! என்று ஸ்ரீபகவான் அருளிச் செய்து
பிரகலாதன் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் போதோ, அந்தர்த்தானமானார்.

பிரகலாதன் மீண்டும் நகரத்துக்கு வந்து தன் தந்தையை வணங்கி நின்றான்.
இரணியன் தன் பாலகனை இறுகக் கட்டியணைத்துக் கொண்டு, உச்சிமோந்து, கண்களில் கண்ணீர் ததும்ப,
அடா குழந்தாய்! நீ பிழைத்து வந்தாயா? என்று அன்போடும் ஆசையோடும் கொஞ்சினான்.

பரமதார்மீகனான பிரகலாதனும், தன் தகப்பனுக்கும் ஆசாரியாருக்கும் பணிவிடை செய்துகொண்டு சுகமாக இருந்தான்.
சிறிது காலத்திற்குப் பிறகு, இரணியன் முன்பு நேர்ந்த பிரம்மசாபவசத்தால் பகவானிடம் துவேஷம் முற்றி,
மறுபடியும் தன் மகனான பிரகலாதனைக் கொல்ல முயன்றபோது, ஸ்ரீஹரிபகவான், அந்த அசுரனைச் சங்கரிக்க தீர்மானித்தார்.

தேவராலோ, மனிதராலோ, மிருகங்களாலோ தனக்கு மரணம் விளையக்கூடாது என்று இரண்யன் முன்பு
வரம் பெற்றிருந்தானாகையால், மனிதனாகவும் இல்லாமல், மிருகமாகவும் இல்லாமல் நரசிம்ம உருவமெடுத்த
இரண்யனைக் கொல்ல வேண்டுமென்று விஷ்ணு கருதினார். இரண்யன் கோபத்துடன் தன் மகன் பிரகலாதனை நோக்கி,
உன் ஆண்டவன் இந்தத் தூணிலும் இருப்பானோ! என்று ஒரு தூணைச் சுட்டிக்காட்டி ஏளனமாகச் சிரித்து
அந்தத் தூணை எட்டி உதைத்தான். உடனே ஹரிபகவான் நரசிம்மரூபியாக அவ்வரக்கன் சுட்டிக் காட்டிய தூணிலிருந்து தோன்றி
அவ்வசுர வேந்தனைச் சங்கரித்து அருளினார். பிறகு பரம பாகவதனான பிரகலாதன், தைத்ய ராஜ்யத்தில் முடிசூட்டிக்கொண்டு,
அந்த ராஜ்ய போகத்தினால் பிராரப்த கர்மங்களைக் கழித்து புத்திர பவுத்திராதிகளைப் பெற்று
பிராரப்த கர்ம அனுபவமாகிற அதிகாரங்கழிந்தவுடன், இரண்டையும் விட்டு மோக்ஷத்தையடைந்தான்.

மைத்ரேயரே! பரமபக்தனான பிரகலாதனின் மகிமையை வணக்கமாகச் சொன்னேன்.
எவன் மகாத்மாவான பிரகலாதனின் சரிதத்தை ஒருமித்த மனத்துடன் கேட்பானோ, அவனுக்கு அப்போதே
சகல பாவங்களும் தீர்ந்து போகும். பிரகலாதனின் சரிதத்தைப் படிப்பவர்களும் கேட்பவர்களும்,
அகோராத்திர கிருதங்களான பாவங்கள் நீங்கப்பெறுவர். இதில் ஐயமில்லை. எவன் இந்தச் சரிதத்தைப் படிக்கிறானோ,
அவன் பவுர்ணமியிலும், துவாதசியிலும், அஷ்டமியிலும் புனிதமான தோத்திரத்திலே சூரிய கிரகண புண்ணிய காலத்தில்
சுவர்ண சிருங்கம் முதலியவற்றால் அலங்கரிக்கப்பட்ட உபயதோமுகியான பசுக்களை சற்பாத்திரத்திலே
பூரண மயமான தக்ஷணைகளோடு தானஞ்செய்த பயனையடைவான். உபயதோமுகி என்பது இருபுறத்தும் முகத்தையுடையது.
கன்றையீன்று கொண்டிருக்கும்போதே, பசுவைத் தானம் செய்வது. எவன் ஒருவன் பக்தியுடன்
இந்தப் பிரகலாதாழ்வானின் திருக்கதையைக் கேட்கிறானோ, அவனை ஸ்ரீமந்நாராயணன் பிரகலாதனைக் காத்தது போலவே,
சகல ஆபத்தையும் விலக்கிச் சர்வகாலமும் ரட்சித்து அருள்வான்.

—————————————-

ஸ்ரீ கோவில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ மைத்ரேய முனிவர் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பராசர முனிவர் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்-

ஸ்ரீ விஷ்ணு புராணம் முதல் அம்சம்—இரண்டாம் பாகம் —

9. திருப்பாற்கடலில் அமிர்தம் கடைந்த கதையும், ஸ்ரீதேவிப் பிராட்டியாரின் திருத்தோற்றமும்
10. பிருகு, மரீசி முதலானோர் வமிசம்
11. துருவன் கதை
12. சிறுவன் துருவனின் பெருந்தவம்!
13. பிருது சக்கரவர்த்தியின் சரிதம்
14. பிரசேதசர்களின் இலட்சியம்

————-

9. திருப்பாற்கடலில் அமிர்தம் கடைந்த கதையும், ஸ்ரீதேவிப் பிராட்டியாரின் திருத்தோற்றமும்
பராசரர் மேலும் தொடர்ந்து கூறலானார்;
மைத்திரேயரே!
நீர் அறிந்து கொள்ள விரும்பிய பிராட்டியாரின் திருவவதார சரித்திரத்தை,
நான் முன்பு மரீசி மாமுனிவரிடம் கேட்டறிந்தபடிக் கூறுகிறேன், கேளும்.
ருத்திரருடைய அம்சமான மிகவுங்கோபமுள்ள துர்வாச மஹாமுனிவர், பூமண்டலமெங்கும் சஞ்சரித்துக் கொண்டிருந்தார்.
அவர் ஒரு சமயம், மனிதர்கள் எளிதில் அடைய முடியாத வனத்தின் வழியாகச் சென்று கொண்டிருக்கும் போது,
அங்கே ஒரு வித்தியாதர மங்கை தென்பட்டாள்.
அவளது கையில் பரிமள மிகுந்த ஒரு மலர் மாலை இருப்பதைத் துர்வாச முனிவர் கண்டார்.
அவர் அந்த மங்கையை நோக்கி, பெண்ணே! இந்தப் பரிமளம் மிகுந்த மலர் மாலையை என்னிடம் கொடுப்பாயாக என்று யாசித்தார்.
அந்த மாலையை வித்தியாதர மங்கை அவரிடம் பக்தியோடு கொடுத்தாள்.

அந்த மலர் மாலையை துர்வாசர் தமது தலையிலே சுற்றிக்கொண்டு சஞ்சரித்துக் கொண்டிருந்தார்.
அப்போது, வழியிலே தேவேந்திரன் தன் வாகனமான ஐராவதத்தின் மீது பவனி வந்து கொண்டிருந்தான்,
அவனை துர்வாசர் கண்டதும் தமது சிரசில் சுற்றியிருந்த மலர் மாலையை அவிழ்த்து
யானையின் மீது அமர்ந்திருக்கும் இந்திரன் மீது விட்டெறிந்தார்.
இந்திரன் அந்த மலர் மாலையை பிடித்து, ஐராவத யானையின் மத்தகங்கள் மீது போட்டான்.
அதனால் அந்த யானை மதங்கொண்டு, அந்தப் பூமாலையை தன் துதிக்கையால் எடுத்து, முகந்து பார்த்துத் தரையில் எறிந்தது.

அதைக் கண்டதும் துர்வாசருக்கு மிகவும் கோபம் பொங்கியது. அவர் இந்திரனை நோக்கி,
அடா, வாசவா! ஸ்ரீ ஐசுவரிய கர்வத்தால் ஸ்ரீமகாலக்ஷ்மியின் வாசஸ்தலமான மலர்மாலையை அங்கீகரிக்காமற் போனாய்.
சிரசில் நான் சூடிய மாலையை நீ மதிக்காமல் தரையில் எறிந்துவிட்டாய்.
ஆகையால் உன்னுடைய ஐசுவரியங்கள் சீக்கிரம் நாசம் அடையக்கடவது!
என்னை அவமதித்த காரணத்தால் உன் உலகம் மகாலட்சுமியின் வாசம் ஒழிந்து துர்த்தசை அடையக் கடவது என்று சபித்தார்.

பிறகு இந்திரன் வெகு பரபரப்புடன் தன் யானையிலிருந்து இறங்கி, துர்வாச முனிவரின் பாதங்களில் வீழ்ந்து,
தன்னை மன்னிக்கும்படி கெஞ்சினான். அப்படியவன் வேண்டிக்கொண்டும், துர்வாசரின் கோபம் அடங்கவில்லை.

தேவேந்திரா! தயையுடைய இதயமற்றவன் நான்! என்னிடம் மன்னிக்கும் சுபாவம் இல்லை.
உனக்கு உட்பட்டுப் பின் பாட்டு பாடும் முனிவர்கள் வேறே இருக்கிறார்கள்! நான் துர்வாசன்! மற்ற முனிவர்களைவிட மாறுபட்டவன்!
கவுதமர் முதலியவர்கள், நீ முன்பு செய்த துரோகத்திற்காக உன்னைச் சபித்துப் பிறகு
உன்னுடைய விநயத்தின் காரணமாக உனக்கு தயவுசெய்தார்கள். அதுபோலவே என்னையும் நினைத்து விட்டாய்!
நான் அப்படிப்பட்டவனல்ல வசிஷ்டர் முதலிய முனிவர்கள் உன்னைச் சிறப்பாகத் துதிப்பதாலேயே உனக்கு இவ்வளவு இறுமாப்பு!
அதனால் தான் என்னை நீ அவமதித்தாய். குற்றஞ்செய்தால் தண்டிப்பது தான், நீதியே ஒழிய மன்னிப்பது என் வழக்கமல்ல!
நீ ஏன் பயந்தவனை போலக் கபட நாடகம் ஆடுகிறாய்? வந்த வழியே செல்! என்று சொல்லி விட்டுத் துர்வாச முனிவர் சென்று விட்டார்.

இந்திரனும் தன் யானையின் மீது ஏறித் தேவலோகம் சென்று விட்டான்.
கேளும் மைத்ரேயரே! அன்று முதல் மூன்று உலகங்களும் லட்சுமி கடாக்ஷமற்று, தாவரங்களுங்கூட க்ஷீணித்தன.
அன்று முதல் யாகாதி கர்மங்களும் நன்றாக நடைபெறவில்லை. தவமுனிவர்கள் நன்றாகத் தவஞ்செய்யவில்லை.
தான தருமங்களில் மக்கள் கவனஞ் செலுத்தவில்லை. மக்களிடையே சத்துவகுணம் நலிந்து லோபம் மிகுந்தது.
அற்ப விஷயத்திலும் பேராசை மிகுந்தது. அது ஏனென்றால், சத்துவகுணம் எங்கே இருக்குமோ,
அங்கே தான் திருமகள் வாசம் செய்வாள்.
சத்வகுணமும் லட்சுமி கடாட்சத்தையே அனுசரித்திருக்கும் லட்சுமி கடாட்ச மற்றவர்களிடம் சத்துவ குணமும் இராது
இந்தப்படியே திரிலோகங்களும் லட்சுமி கடாட்சம் குறைந்தவனாய் மிகவும் துர்தசையடைந்ததால்,
அரக்கர் கூட்டத்தினர் தேவர்களுக்கு தீங்கிழைக்கலானார்கள்.

அதனால் லோபாதி துர்க்குணங்களுடையவர்களாகவும், லட்சுமி கடாட்சமில்லாதவர்களாகவும்
பலமும் சத்துவமும் இல்லாமலும் இருந்த அசுரர்கள் துள்ளியெழுந்து தேவர்களுடன் போர் செய்யத் துவங்கினர்.
தேவர்கள் தோற்று, பிருமதேவனைச் சரணடைந்தார்கள்.
தேவேந்திரன் தனக்கு அசுரர்களால் ஏற்பட்டுள்ள துர்த்தசையைக் கூறினான். அதைக்கேட்டதும் பிருமதேவன்,
தேவர்களே! பராபரங்கள் என்று சொல்லப்படும் உயர்ந்தவைகளுக்கும், தாழ்ந்தனவற்றிற்கும் ஈசுவரனும்
அசுரரையெல்லாம் நாசஞ்செய்ய வல்லவனும் உற்பத்தி, ஸ்திதி, லயங்களுக்குக் காரணமானவனும்
தனக்கு ஒரு காரணமின்றிதானே சுதந்தரமாக இருப்பவனும், பிரஜாபதிகளுக்கெல்லாம் அதிபதியாக விளங்குபவனும்
ஒருவராலும் வெல்ல முடியாதவனும், முடிவற்றவனும் பிரகிருதி புருஷாக்களிடம் உட்புகுந்து காரியங்களைச் செய்பவனும்,
தனது திருவடிகளையடைந்தவரின் துன்பங்களை நீக்க வல்லவனுமான ஸ்ரீமகாவிஷ்ணுவை சரணமடையுங்கள்.
அவர் உங்களுக்கு ஷேமத்தைச் செய்தருளுவார்! என்று சொல்லி,

அவர்களையெல்லாம் அழைத்துக்கொண்டு திருப்பாற்கடலின் வடகரையிற்சென்று ஸ்ரீயப்பதியை உத்தேசித்துத்
தேவர்களுடன் துதி செய்யலானார். சர்வமயனும், சர்வ ஈசனும், முடிவற்றவனும் பிறப்பில்லாதவனும்;
சுருங்கல் முதலியவையற்றவனும் உலக ஆதாரனும் தனக்கு வேறு ஆதாரமற்றவனும்; அப்பிரமேயனும்;
பேதிக்க முடியாதவனும் சூட்சுமத்திலும் அதிசூட்சுமமானவனும் ஸ்தூலங்களில் அதிஸ்தூலமானவனும் ஆகிய
ஸ்ரீமந் நாராயணனுக்குத் தண்டனிடுகிறேன்!
அடியேன் முதலான சகல பிரபஞ்சமும் எவனிடமிருந்து தோன்றியதோ; எவனிடம் இருக்கின்றதோ;
எவனிடம் லயமாகுமோ; சர்வ பூதங்களும் எவனுடைய சரீரமோ எந்தத் தேவன் மேலானவர்களுக்கும் மேலானவனோ;
எவன் இருபத்து நான்கு தத்துவங்களுக்கும் பரனான புருஷனுக்கும் மேற்பட்டவன் என்று பரமான்மா என்னும்
மோட்சத்தை அபேட்சிக்கிற யோகிகளால் மோட்சத்துக்காக நினைக்கப்படுகிறானோ எவனிடத்தில்
பிராகிருதமான சத்துவாதி குணங்களில்லையோ, தூய்மையான சகல வஸ்துக்களுக்கும் மிகவும் தூயவனான
அந்த ஆதிபுருஷன் அடியவரான எங்களுக்குப் பிரத்தியட்சமாக வேண்டும்.
கலை; காஷ்டை; நிமிஷம் முதலிய கால சூத்திரத்திற்குக் கோசரமான இடத்தில் பிராட்டி,
திவ்விய மங்கள விக்கிர சமபரி ஜனம் முதலான விபூதிகள் இல்லையோ அப்படிப்பட்ட ஸ்ரீஹரி, எங்களுக்குப் பிரசன்னமாவானாக!

எவன் பரமேசுவரனாயும் அஜனுமாக இருந்தும் எல்லோருக்கும் அந்தர்யாமியாக இருப்பதால் முக்தியடைந்த ஆன்மாவாக
உபசார வழக்காகச் சொல்லப்படுகிறானோ, அந்த ஸ்ரீமந்நாராயணனானவன் எங்களுக்குப் பிரசன்னமாவானாக!
எவன் காரணமாகவும், காரியமாகவும், காரணத்திற்குக் காரியமாகவும், காரியத்திற்குக் காரியமாகவும் இருக்கிறானோ,
அவன் பிரசன்னமாவானாக! பிரகிருதியின் காரியமான மகத்தின் காரியமான அகங்காரம் எது உண்டோ,
அதன் காரியமான தன் மாத்திரைகளும் உண்டல்லாவா? அவற்றின் காரியமான பஞ்ச மகாபூதங்கள் உண்டல்லவா?
அவற்றின் காரியமான பிரம்மாண்டத்தின் காரியமாக இருக்கிற பிரம்மனும், அவனிடத்தில் உண்டான தட்சாதிகளும் ஆகிய
இந்த லோகப் பிரவாகம் எல்லாம் எவன் தானேயாக இருக்கிறானோ, அத்தகைய எம்பெருமானை நாங்கள் சரணடைகிறோம்!

எவன் சப்தம் முதலிய சகல போக்கியங்களையும் அனுபவிப்பவனாகவும், சப்தம் முதலிய அனுபவப் பொருளாகவும்,
சகலப் பிரபஞ்சங்களுக்கும் சிருஷ்டி கர்த்தாவாகவும், சிருஷ்டி காரியமாகவும், சர்வ சரீரகனாவும் இருக்கிறானோ
அப்படிப்பட்ட கர்த்தனை நாங்கள் வணங்குகிறோம்! விசுத்த ஞானமயமும் அஜமும் அட்சரமும் அவ்யயமும் அவ்யக்தமுமாய்த்
தூலமும் சூட்சுமமுமல்லாமல், சகல விசேஷண வர்ச்சினமாக இருக்கிற அந்த பரமாத்மாவான விஷ்ணு சொரூபத்தை வணங்குகிறோம்!
பரப்பிரும்ம சொரூபனான அந்தப் புருஷோத்தமனுடைய பதினாயிரத்தில் பதினாயிரம் அம்சமான ஏகதேசமான அம்சத்தில்,
சகல பிரபஞ்ச சக்தியும் இருக்கிறதோ, அந்த அவ்யனுக்குத் தெண்டன் சமர்ப்பிக்கிறோம்?

எப்போதும் தியானத்தில் இருக்கிற யோகிகள் தங்களுடைய பாவ புண்ணிய ரூபமான கர்மங்கள் நசித்தவுடன்
எந்தச் சொரூபத்தைப் பிரணவப் பொருளாகக் காண்கின்றனரோ,
எந்த சொரூபத்தைத் தேவர்களும் முனிவர்களும் நானும் சங்கரனும் அறியமாட்டாமோ,
தனக்கு முன்பு யாரும் இன்றி தானே யாவற்றுக்கும் முன்னாக இருக்கிற எந்தத் தேவனுடைய சக்திகள்
பிரம்ம விஷ்ணு சிவாத்துமகங்களாகி சிருஷ்டி, ஸ்திதி, சம்ஹாரங்களைச் செய்யுமோ அந்த
ஸ்ரீமகாவிஷ்ணுவினுடைய சொரூபத்திற்குத் தெண்டன் சமர்ப்பிக்கிறோம்.

சர்வேசுவரா! சர்வபூத சொரூபா! அச்சுதா! ஸ்ரீவிஷ்ணுபகவானே! உனது திருவடித்தாமரையை நம்பியிருக்கும்
அடியோர்களுடைய கண்களுக்கு எதிரே பிரசன்னமாவீராக! என்று சதுர்முகப் பிருமதேவன் துதித்தார்
மற்ற தேவர்களும் எம்பெருமானைத் தெண்டனிட்டு, தேவதேவ! எங்கள் முன் பிரசன்னமாகிச் சேவை சாதித்தருள வேண்டும்!
எம்பெருமானே ! இரண்யகர்ப்பனும் ருத்திரனும் உன்னுடைய பரமசொரூபத்தை மெய்யாக அறியமாட்டார்கள்.
ஜகத்நிவாசனாய் எங்கும் நிறைந்தவனான உனக்குத் தெண்டன் சமர்ப்பிக்கிறோம்! என்று துதி செய்தார்கள்.
அதைக்கண்ட பிருகஸ்பதி முதலான தேவரிஷிகளும் துதி செய்வாராயினர்.

ஆதியாயும், யக்ஞ புருஷனாயும், சகல யக்கியங்களால் ஆராதிக்கத் தக்கவனாயும், பூர்விகர்களுக்குப் பூர்விகனாவும்,
ஜகத்தை சிருஷ்டிக்கிற பரமேஷ்டிக்குத் தந்தையாயும், இன்னபடி என்று
சிறப்பிக்கப்படக்கூடாதவனாயும் இருக்கிற ஸ்ரீயப்பதிக்குத் தெண்டன் இடுகிறோம்.
ஆறுகுண சம்பன்னனே! முற்பட்டவைகளுக்கும் பிற்பட்டவைகளுக்கும் அதிபதியானவனே! பாக்கிய சொரூபியே!
அழிவற்றவனே! உன்னுடைய திருவடித் தாமரைகளைச் சரணமாகப் பற்றிய அடியேங்கள்மீது கிருபை கொண்டு சேவை சாதிப்பாயாக!
எம்முன் இந்தப் பிரமதேவனும், ஏகாதச ருத்திரர்களுடன் இந்த மகாதேவனும், துவாதச ஆதித்தர்களுடன்
இந்தப் பூஷாவும், திரேதாக்கினிகளோடு இந்த அக்கினியும் அசுவினி தேவதைகளும் வசுக்களும் மருத்துகளும்,
விசுவ தேவதைகளும், சாத்தியரும்; மற்றுமுள்ள தேவகணங்களுடன் இந்தத் தேவேந்திரனும்
அசுர சேனைகளால் ஜெயிக்கப்பட்டு உன் திருவடித் தாமரைகளையே தஞ்சமாகப் பற்றித் தெண்டன் சமர்ப்பித்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.
இவர்களைக் கண்ணோக்கம் காட்டி அருள்செய்ய வேண்டும் பரமாத்மா! என்று தேவரிஷிகள் துதித்தார்கள்.

அப்போது எம்பெருமானான ஸ்ரீமகாவிஷ்ணு சக்கராதி லட்சணங்களுடன் அத்தேவ கணங்களுக்குப்
பிரத்தியட்சமாகி சேவை தந்து அருளினார். இவ்விதம் திருவாழித் திருச்சங்குடன் திவ்விய மங்கள விக்கிரகாதிகளையுடையவராய்,
தேஜோராவியாய்ச் சேவை சாதித்த எம்பெருமானைச் சதுர்முகப் பிருமாவும் மற்ற தேவர்களும் சேவித்து
ஆனந்தத்தால் கண்கள் மலர்ந்து, அதிசயத்தால் அடிக்கடி கீழே விழுந்து வணங்கி எம்பிரானைத் துதிக்கலானார்கள்.

சுவாமி! அநந்தமான தெண்டன் சமர்ப்பிக்கிறோம்! உயர்ந்தோர், தாழ்ந்தோர் என்ற பேதமின்றி சமமான அனுக்கிரகம் செய்பவன் நீ!
பிரமனும் ருத்திரமூர்த்தியும் இந்திரனும் அக்கினியும் வாயுவும் வருணனும் ஆதித்தனும் யமனும் வசுக்களும் மருத்துக்களும்
விசுவதேவர்களும் மற்றும் இங்கு வந்திருக்கிற சகல தேவர்களும் நீயே! ஏனெனில் நீயே அனைவரிடமும் இருந்து நடத்துகிறாய்,
ஆத்மாவுக்குக் கரணங்கள் போல எல்லோரும் உனக்குச் சேஷபூதராக இருக்கிறார்கள்.
அன்றியும் உன்னுடைய ஆராதனையான யாகங்களும் சகலவேத மூலமான பிரணவமும் நீ!
இவ்விதமான சகல ஆராதனைகளையும் ஏற்று மனமிரங்கிக் காப்பவனும் நீ! எல்லாவற்றையும் அறிபவனும் நீயே!
எல்லாவற்றாலும் அறியப்படுவதும் நீயே! உன்னிடமே அகிலப்பிரபஞ்சமும் நிற்கின்றது.
அடியேங்கள் அசுரர்களால் ஜயிக்கப்பட்டு மிகவும் விசனமடைந்து, சர்வலோக கரணியனான உன்னைச் சரணமடைந்தோம்.
சகல பாபநாசகரனான உன்னைச் சரணமடையுமளவு தான் புருஷனுக்கு உபத்திரவமும் விஷயா பிலாஷையும்
மோகமும் துக்கமும் உண்டாகியிருக்கும். தயா சமுத்திரனே! சரணாககரான எங்கள் முன் பிரசன்னமாக வேண்டும்,
என்று கைகூப்பித் தொழுதார்கள். அப்போது சர்வக்ஞனான எம்பெருமான் முகம் மலர்ந்து அனுக்கிரகம் புரிந்து அருள்புரியலானார்.

தேவதைகளே! எனது தேஜஸ் சிறப்பினால் உங்களுடைய பல, சத்துவ, தேஜோ தைரியங்களை
அபிவிருத்தியடையச் செய்கிறேன். அசுர தைத்தியர்களோடு நீங்கள் ஓர் உடன்பாடு செய்து கொண்டு
திருப்பாற்கடலில் சகல அவுஷதிகளையும் போட்டு, மந்தர மலையை மத்தாகவும் வாசுகியைக் கடையும் கயிறாகவும் செய்து கொண்டு
அமிர்தத்தை அடையவேண்டிக் கடையுங்கள்.
அதனால் உண்டாகும் பயனை நாம் இரு தரத்தாரும் சரியாகப் பங்கிட்டுக் கொள்வோமென்று அந்த தைத்திரியர்களிடம் பேசி,
அவர்களை உங்கள் வசம் செய்து கொள்ளுங்கள். இவ்விதமாக, நீங்களும் அசுரர்களும் திருப்பாற்கடலைக் கடையும்போது
உண்டாகும் அமிர்தத்தை நீங்கள் பானஞ்செய்து நீங்களே மகா பலசாலிகளாகி அமரர்களாவீர்கள்!
நான் அந்த அமிர்தம் அசுரர்களுக்குக் கிடைக்காதவாறு செய்கிறேன்.
இந்தச் செயலில் உங்களுக்கு வேண்டிய சகாயங்களைச் செய்கிறேன் என்று மகாவிஷ்ணு கூறினார்.

அதைக் கேட்டு தேவர்கள் மகிழ்ந்து, சுவாமியின் சன்னதியிலிருந்து விடைபெற்றுச் சென்று,
தங்களுடைய விரோதிகளான அசுரர்களோடு சாம உபாயத்தினால் சமாதானம் செய்து கொண்டு,
அமிர்தம் கடைவதில் ஒன்றுபட்டார்கள். இருதரப்பினரும் திருப்பாற்கடலில் அமிர்தம் கடைவதில் முனைந்தார்கள்.
சகல மூலிகைகளையும் கொண்டு வந்து, சரத்கால மேகத்தைப் போல மிகவும் வெண்மையாக இருக்கும்.
திருப்பாற்கடலில் போட்டு, மந்தரமலையை மத்தாகவும் வாசுகியைக் கயிறாகவும் கொண்டு,
அதிக உற்சாகத்தோடு கடையத் துவங்கினார்கள். அப்பொழுது எம்பெருமானான விஷ்ணு ஒரு தந்திரம் செய்து,
வாசுகி சர்ப்பத்தின் வாலைத் தேவர்கள் பிடிக்கும்படியும் அசுரர்கள் அதன் தலையைப் பிடிக்கும்படியும் செய்தார்.
அதன் விளைவாக வலுவும் பராக்கிரமங்களும் மிக்க அசுரர்கள் விஷாக்கினிச் சுவாலையுடன் கூடிய
வாசுகி என்ற பாம்பின் பெருமூச்சுக் காற்றினால் தேஜசு குறைந்து, பலவீனர்களானார்கள்.
அந்தக் கொடிய பாம்பின் சுவாச வேகத்தினால் மேகங்கள் அடித்துத் தள்ளப்பட்டு அதன் வால் பக்கமாகச் சேர்ந்த
அம்மேகங்கள் பெருமழை பொழியவே, தேவர்கள் அம்மழைத் திவலைகளால் களைப்பு நீங்கிச் சுகமடைந்தார்கள்.

அப்பொழுது ஸ்ரீமந்நாராயணன் திருப்பாற்கடலின் மையத்தில் மகா கூர்மரூபந்தரித்து, (ஆமை உருவம் தரித்து)
மந்திர மலைக்கு ஆதாரமாக இருந்து அதைச் சுழலச் செய்யச் சாதகமாக இருந்தார்.
மேலும் வேறொரு திருமேனியுடன் அசுரர்களின் பக்கத்திலே நின்று சங்கு, சக்கராதி திவ்விய ஆயுதங்களைத் தரித்து
வாசுகியின் வாலையும், தலையையும் பிடித்து இடமும் வலமுமாக இழுத்துக் கடைந்தார்.
அதுமட்டுமல்ல, அவர் மிகவும் பெரியதான ஒரு திவ்விய உருவமெடுத்து, அந்த மந்த மலையின், மேற்புறத்தை ஆக்கிரமித்து,
அதைப் பலப்படுத்தியருளினார். பின்னர் விஷ்ணுபகவான், தேவரும், அசுரரும் அறியமாட்டாத அதிரகசியமான
வேறொரு சொரூபத்தால் தேவர்களுக்கும் தைரியவுற்சாகங்களை அபிவிருத்தி செய்து கொண்டிருந்தார்.
இவ்விதமாக ஸ்ரீயப்பதியின் சகாயத்தைக் கொண்டு, தேவர்களும் அசுரர்களும் கடைந்த திருப்பாற்கடலிலிருந்து
சகல தேவர்களாலும் பூஜிக்கத்தக்க காமதேனு உற்பத்தியாயிற்று. அதை கண்ட அசுரரும் தேவரும் மகிழ்ந்தனர்.

பின்னர் சித்தர்களும் மோகத்தால் கலக்கமுற்று அதிசயிக்க சகலலோக மோகினியான வாருணிதேவி,
மோனமயக்கத்தால் சுழலும் கண்களுடன் தோன்றினாள். மீண்டும் மந்திரமலையால் கடையப்பட்ட
திருப்பாற்கடலிலிருந்து அபூர்வமான திவ்வியப் பரிமள சுகந்தத்துடன் பாரிஜாத விருட்சம் தோன்றியது.
அதன்பிறகு ஜகன்மோகன ரூபலாவண்யமுள்ள அற்புதமான அப்சரஸ்திரீகளும்,
குளிர்ச்சியடைய கிரணங்களைக் கொண்ட சந்திரனும் தோன்றினர். அந்தச் சந்திரனை ருத்திரமூர்த்தி எடுத்துக்கொண்டார்.
பிறகு பாற்கடலில் உற்பவமான ஆலகால விஷத்தைச் சிவபெருமானும் நாகேந்திரர்களும் கிரகித்துக் கொண்டார்கள்.
அதன் பிறகு, பகவதம்சமான தன்வந்திரி என்ற தேவன் வெண்மையான ஆடைகளையும், மலர் மாலைகளையும் அணிந்து,
அமிர்தம் நிறைந்த கமண்டலத்தைக் கையிலே ஏந்திய வண்ணம், அந்தத் திருப்பாற்கடலிலிருந்து உதயமானான்.
அமிர்த கலசத்தோடு தோன்றிய அந்தத் தேவனைக் கண்ட தேவர்களும் அசுரர்களும் மனக்களைப்பு நீங்கி மகிழ்ந்தார்கள்.

பிறகு அதியற்புதமாகவும், அபூர்வமாகவும், திவ்வியப் பிரகாசச் சிறப்போடும் மலர்ந்த செந்தாமரை மலரை ஆசனமாகக் கொண்டும்,
தாமரை மலர்களைத் திருக்கரங்களில் தரித்து கொண்டும், மகாலட்சுமி வடிவமான ஜகன்மாதாவான பெரிய பிராட்டியார்
திருவவதாரஞ் செய்வதைக் கண்டு, முனிவர்களெல்லாம் மகிழ்ந்து ஸ்ரீசூக்தங்களைக் கொண்டு துதித்தார்கள்.
அப்போது பிராட்டியின் சன்னதியில் விசுவாவசு முதலிய கந்தருவர்கள் கீதங்களைப் பாடினார்கள்.
கிருதாகி முதலிய அப்சரசுகள் நடனமாடினார்கள். கங்கை முதலிய மகாநதிகள் தங்கள் தூய நன்னீரைக் கொண்டு,
பிராட்டியின் திருமஞ்சனத்திற்குச் சேவை செய்தன. திக்கு கஜங்கள் நவரத்தின கசிதமான பொற்கலசங்களில்
அந்த நத நீரை எடுத்து, பிராட்டிக்குத் திருமாலையொன்றைத் தாயாருக்குச் சமர்ப்பித்து விசுவகர்மன் ர
த்தினாபரணங்களைத் தாயாரின் திருமேனியிலே சாற்றினான். இவ்விதமாக அவரவர் செய்த கைங்கரியங்களைத்
திருவுள்ளம் பற்றிப் பிராட்டியார் திருமஞ்சனம் செய்தருளி, திருவாபரணம் திருமாலை முதலியவற்றைச் சாற்றிக்கொண்டு,
மூவரும் தேவரும் பார்த்திருக்க விஷ்ணுபெருமானின் திருமார்பில் எழுந்தருளினாள்.

பிறகு பெரிய பிராட்டியார் அகங்குளிர்ந்து கடாட்சித்ததால் தேவர்கள் மகிழ்ந்தார்கள்.
அசுரர்களோ பெருமானிடத்தில் பக்தியற்றவர்களாக இருந்ததால் பிராட்டியாரின் கடாட்சத்தை இழந்து தீன ஸ்திதியை அடைந்தார்கள்.
இப்படியிருக்கும்போது அசுரர்களான தைத்திரியர்கள், தன்வந்திரியின் கரத்திலிருந்த அமிர்த கலசத்தைப்
பலாத்காரமாகக் கைப்பற்றிக்கொண்டார்கள். அப்போது ஸ்ரீமந்நாராயணன் ஜகன்மோகனகரமான மங்கையுருவமெடுத்து,
அசுரர்களை மயக்கியிழுத்து, வஞ்சித்து அமிர்தம் அவ்வசுரர்களுக்கு எட்டாதபடி செய்து அமுதத்தைத் தேவர்களுக்கே கொடுத்தார்.
இவ்விதம் பகவத்கிருபையினால் கிடைத்த அந்த அமிருதத்தைத் தேவர்கள் அருந்தியதால் பலம் பெற்று விளங்கினார்கள்.
அதைக்கண்டு கோபங்கொண்ட அசுரர் தைத்ய தானவர்கள் பலவித ஆயுதங்களை ஏந்தித் தேவர்களுடன் போர் புரிந்தார்கள்.
அமிர்தபானஞ்செய்த அமரர்களோ, அசுரர்களுடன் தைரியமாகப் போரிட்டு, அவர்களைப் பாதாளத்திற்குத் துரத்தினார்கள்.
பிறகு தேவேந்திரனும் தேவர்களும் ஸ்ரீயப்பதியை வணங்கி விடைபெற்று தேவலோகம் சென்று
சுகபோகங்களை இடையூறின் அனுபவித்து வரலானார்கள்.

முனிவரே! அப்போது சூரியன் பிரகாசமான கிரணங்களுடன் தன் வழியில் மாறாமல் சஞ்சரித்து வந்தான்.
மற்றுமுள்ள கிரகங்களும் நட்சத்திரங்களும் தம் வழியில் மாறாமல் சஞ்சரித்தன. அக்கினியும் வலஞ்சுழித்தது.
சகல ஜனங்களும் தரும சிந்தையுடையவராய்ச் சுகமாக வாழ்ந்தார்கள். இவ்விதம் மூன்று உலகங்களும் லக்ஷ்மிகடாட்சம் பெற்றன.
இப்படியிருக்குங் காலத்தில் தேவேந்திரன் தன் பதவியை அடைந்து மகாலட்சுமியான பிராட்டியைத் துதித்துத் தோத்திரம் செய்யலானான்.
சகல உலகத்திற்கும் தாயாராய், திருப்பாற்கடலில் திருவவதாரம் செய்தவளாய், மலர்ந்த தாமரையைப் போன்ற திருக்கண்களுடையவளாய்,
திருமாலின் திருமார்பில் எழுந்தருளியிருக்கும் ஸ்ரீதேவிக்குத் தெண்டன் சமர்ப்பிக்கிறேன்.
தாமரை மலரில் வீற்றிருந்து, தாமரை மலரைத் திருக்கையில் தரித்து, தாமரை மலர் போன்ற திருவிழிகளுடன்
தாமரை மலரையொத்த திருமுக மண்டலமுள்ளவளும், உந்தித் தாமரை பூத்தவனின் திருவுள்ளத்திற்கு
உகந்தவளுமான ஸ்ரீதேவியைச் சேவிக்கிறேன்! உலகங்களைத் தூய்மை செய்து அருள்கின்ற தாயே,
சித்தியும் சுவாகையும் சுதையும் சொதையும் சந்தியும் ராத்திரியும் பிரபையும் மேதையும் சிரத்தையும் சரஸ்வதியும் எல்லாம் நீயே!
சகலமங்கள சொரூபிணியான தாயே! யக்ஞவித்தை என்கின்ற கர்ம மீமாம்சையும், மகாவித்தையென்கின்ற
இந்திர ஜாலவித்தையும் குஹ்ய வித்தை என்கின்ற வேதாந்த வித்தையும் நீயே!
தர்க்க வித்தையும், வேத வித்தையும் கிருஷிகோரக்ஷண வாணிப வித்தையும், தண்டநீதி வித்தையும் நீயே!
இவ்விதம் சாந்தங்களாகவும் அசாந்தங்களாகவும் இருக்கிற உருவங்களைக் கொண்டு மூன்று உலகங்களையும் நீயே நிறைந்திருக்கிறாய்.
தாயே! சகல யக்ஞ சொரூபனாகவும், மகா யோகிகளுக்கும் தியானித்து அறியத்தக்க தேவதேவனுமான கதாதரனின்
திருமேனியில் உன்னைத் தவிர வேறு யார்தான் வீற்றிருக்க முடியும்? உலகமாதாவே!
உன் கடாட்சத்தை இழந்த போது மூன்று உலகங்களும் நாசமடைந்தவை போலாகித் திரும்பவும்
உனது கடாட்சத்தைப் பெற்றதால் சவுபாக்கியங்களைப் பெற்றன. தாயே! கருணை நிறைந்த
உனது கடாட்ச வீட்சண்யத்தாலே பிராணிகளுக்கு
பாரியா, புத்திர, பந்து, மித்திர, கிருக, ÷க்ஷத்திர, தன வாகனாதிகள் எப்பொழுதுமே உண்டாகின்றன.

எம்பெருமாட்டியே! உன் கடாட்சம் பெற்றவர்களுக்கு உடல் ஆரோக்கியமும் அதிகாரமும் சத்துரு வெற்றியும் சுகமும் கிடைப்பது அரிதல்ல.
பிராட்டியே! சகல பிரபஞ்சத்துக்கும் நீயே அன்னை! தேவதேவனான நாராயணனே தந்தை! தாயே!
நீங்கள் இருவரும் சேர்ந்தே சராசர ஸ்வரூபமான இந்த பிரபஞ்சமெல்லாம் வியாபித்திருக்கிறீர்கள்.
ஸ்ரீவிஷ்ணுவின் திருமார்பில் வீற்றிருக்கும் தாயே! அடியேங்களது புத்திர, மித்திர வர்க்கங்களையும் பசுக்களையும்,
பூஷணங்களையும் ஒருநாளும் பிரியாது இருந்தருள வேண்டும். யாவற்றையும் தூய்மையாக்கவல்ல தாயே;
எங்களுடைய தனகோசத்தையும் தொழுவத்தையும், இல்லங்களையும், உடலையும், களத்திரத்தையும்,
ஒருநாளும் பிரியாமல் இருந்தருள வேண்டும். நிர்மலையான தாயே! உன் கடாட்சம் தூரமானால்
மக்கள் சவுசீல மகாகுணங்களும் தன தானியமும் இல்லாமற் போவார்கள்.
குணக்குறையுடையோராலும் உன் கடாட்சம் பெற்றவர்கள். எல்லா சவுபாக்கியங்களையும் பெற்றுப் பிரபுக்களாக வாழ்வார்கள்.

ஸ்ரீவிஷ்ணு வல்லபையான தாயே! உன் கருணைக்குப் பாத்திரமானவனே குணவான்; புண்ணியவான்; புத்திமான். சூரன்,
பராக்கிரமசாலியாவான்! ஜகத்தையெல்லாம் வளர்க்கும் தாயே! நீ வெறுத்தால், ஒருவனுடைய வாய்மை, சமதர்மம்
முதலிய சற்குணங்களும் துர்க்குணங்களாகி விடும். உனது திருக்கல்யாண குணங்களை
நான்முகப் பிரமனாலும் துதிக்க இயலாதே அப்படியிருக்க அடியேன் எப்படிப் புகழ்வேன்?
ஆயினும் தாயே கருணை கூர்ந்து எம்மை விட்டுவிடாமல் காத்தருள வேண்டும் என்று தேவேந்திரன் துதித்தான்.
அப்பொழுது, எங்கும் நிறைந்தவளான ஸ்ரீதேவிப்பிராட்டியார் திருவுள்ளம் உவந்து புரந்தரன் முன்பு தோன்றி,
தேவேந்திரா! நீ செய்த வழிபாட்டில் நான் மகிழ்ந்து உனக்கு வரமளிக்க வந்தேன்.
உனக்கு வேண்டிய வரங்களைக் கேள் என்று அருளிச்செய்தாள். தேவேந்திரன் உடனே ஸ்ரீதேவியை வணங்கித் தாயே,
நீ திரிலோகத்திலும் இடைவிடாமல் எழுந்தருளியிருக்க வேண்டும். எவனருகிலும் இந்தத் தோத்திரத்தினால் உன்னைத் துதித்தால்
அவனை நீ ஒருநாளும் கைவிடாமல் காத்து ரட்சிக்க வேண்டும்! என்று இரண்டு வரங்களைக் கொடுத்தருளும்படி வேண்டினான்.
அவன் வேண்டிய பிரார்த்தனையை ஸ்ரீதேவிப்பிராட்டியார் ஏற்றுக்கொண்டு, அமரேந்திரா!
நீ விரும்பிய வண்ணம் ஆட்சிபுரியும் உனது உலகத்தை விட்டு நான் நீங்குவதில்லை.
எவன் தினந்தோறும் காலை மாலைகளில் இந்த ஸ்ரீ தோத்திரத்தால் என்னைத் துதிக்கிறானோ,
அவனுக்கு நான் அருள்புரிகிறேன்! என்று இரண்டு வரங்களைத் தந்தருளினாள்.

மைத்ரேயரே!
பூர்வத்தில் ஸ்ரீதேவி, பிருகு முனிவருக்கு கியாதி என்ற மங்கையினிடத்தில் அவதரித்தாள் என்று சொன்னேனல்லவா?
பிறகு அமிர்தங்கடைந்த காலத்தில், திருப்பாற்கடலிலும் அவதரித்தாள். இதுமட்டுமல்ல,
உலகநாதரான ஜனார்த்தனன் எப்போதெப்போது உலகங்களில் அவதரிப்பானோ, அப்போதைக்கப்போது ஸ்ரீதேவியும் அவனுடன்கூட,
அந்த அவதாரப் பயன்பெற, அவதாரம் செய்து அருள்வாள்.
முன்பு ஸ்ரீமந்நாராயணன் அதிதியின் குமாரனாக அவதரித்தபோது ஸ்ரீதேவிப்பிராட்டியார் பதுமை என்ற திருப்பெயரோடு அவதரித்தாள்.
விஷ்ணு, பரசுராமனாக அவதரித்தபோது இவள் தரணியாக அவதரித்தாள்,
அவன் சக்கரவர்த்தித் திருமகன் ராமனாக அவதரித்தபோது இவள் சீதா பிராட்டியாக அவதரித்தாள்.
அந்த எம்பெருமான் கண்ணனாக அவதாரம் செய்த போது இவள் ருக்மணியாக அவதரித்தாள்.
இதுபோலவே மற்றைய அவதாரங்களிலேயும் இப்பிராட்டி, பெருமாளை விட்டு பிரியாமல் கூடவே அவதரித்துக் கொண்டிருப்பாள்.
எம்பெருமான் தேவதா சொரூபத்தோடு அவதரித்தால் ஸ்ரீதேவியும் அதற்கேற்ற தெய்வத் திருமேனியுடன் அவதரிப்பாள்.
மனுஷ்ய சொரூபத்தோடு பெருமாள் அவதரித்தால் தேவியும் மனுஷ்ய ரூபத்தோடு அவதரிப்பாள்.

மைத்திரேயரே!
ஸ்ரீமகாலக்ஷ்மியின் இந்த திருவவதாரத்தை எந்த மனிதன் பக்தியுடன் பாராயணம் செய்கிறானோ,
எவன் பக்தியோடு கேட்கிறானோ, அவனுடைய இல்லத்தில் பெரிய பிராட்டியாரான ஸ்ரீதேவி என்றும் பிரியாமல் எழுந்தருளியிருப்பாள்.
எந்தக் கிருஹங்களிலே இந்த ஸ்ரீதேவியின் சரித்திரம் தினந்தோறும் படிக்கப்படுகிறதோ,
அந்தக் கிருகங்களில் கலகத்திற்கு ஆதாரமான வறுமை இராது. ஸ்ரீதேவி, முன்பு பிருகு முனிவரின் புத்திரியாகிப்
பின்னர் மீண்டும் திருப்பாற்கடலில் அவதாரஞ்செய்த விதத்தை உமக்கு அறிவித்தேன். சகல ஐசுவரிய காரணமாக,
இந்திரனால் சொல்லப்பட்ட இந்த ஸ்தோத்திரத்தை யாராகிலும் தினந்தோறும் பக்தியுடன் படிப்பார்களானால்
அவர்கள் ஒருக்காலும் அசுபத்தை அடையமாட்டார்கள். சர்வாபீஷ்டங்களும் நிறைவேறி அவர்கள் சிறப்பாக வாழ்வார்கள்.

————-

10. பிருகு, மரீசி முதலானோர் வமிசம்

பராசர மகரிஷியே! உங்கள் தயவால் ஸ்ரீதேவியின் திருவவதார வைபவத்தை அறிந்து கொண்டேன்.
இனிமேல் பிருகு முதலானோருடைய வமிச வரலாற்றைக் கூறியருள வேண்டும் என்று மைத்ரேயர் வேண்டினார்.

பராசர முனிவர் தொடர்ந்து கூறலானார். மைத்ரேயரே!
பிருகு முனிவருக்குக் கியாதி என்ற பத்தினியிடம் ஸ்ரீவிஷ்ணு பத்தினியான லட்சுமியும்
தாதா விதாதா என்ற பிள்ளைகள் இருவரும் உண்டானார்கள் அல்லவா?
அந்தத் தாதாவும் விதாதாவும் மேரு புத்திரிகளான ஆயதி, நியதி என்னும் கன்னியரை முறைப்படியே விவாகஞ் செய்து கொண்டார்கள்.
அவர்களில் தாதாவுக்குப் பிராணன் என்கிற மகன் பிறந்தான். அவனுக்கு துதிமான் என்னும் மகன் பிறந்தான்.
அவனுக்கு அசாவான் என்ற குமரன் பிறந்தான். விதாதாவுக்கு மிருகண்டு என்று புத்திரன் உற்பத்தியானான்.
அந்த மிருகண்டுக்கு மார்க்கண்டேயன் பிறந்தான். அந்த மார்க்கண்டேயனுக்கு வேதசிரன் என்ற மகன் பிறந்தான்.
அவர்களாலே பிருகு வமிசம் உலகத்தில் பரவி வந்தது.

இந்நிலையில் மரீசி மாமுனிவருக்குச் சம்பூதி என்ற மனைவியிடம் பவுர்ணமாசன் என்ற புத்திரன் பிறந்தான்.
அவனுக்கு விரசன், பர்வதன் என்னும் இருபிள்ளைகள் பிறந்தார்கள்.
அவர்களுடைய சந்ததிக் கிரமத்தைப் பின்னால் சொல்லுவேன்.
ஆங்கிரசமுனிக்கு பத்தினியான ஸ்மாருதி என்பவள் சீனிவாலி, குரு, ராகை அனுமதி என்று சொல்லப்பட்ட
நான்கு பெண்களைப் பெற்றாள்.
அத்திரி மாமுனிவருக்கு மனைவியான அனுசூயை என்பவள் சந்திரனையும், துர்வாசரையும் தத்தாத்திரேயர் என்ற மகாயோகியையும் பெற்றாள்.
அவன் பூர்வ ஜன்மத்தில் சுவாயம்புவ மநுவந்திரத்திலே அகஸ்தியனாக இருந்தான்.
புலஹன் என்ற முனிவருக்குக்ஷமை என்பவளிடத்தில் கர்த்தமன் அர்வரீவான் சகிஷ்ணு என்ற மூன்று பிள்ளைகள் தோன்றினார்கள்.
கிரது என்னும் மாமுனிவருக்கு சன்னதி என்பவளிடத்தில், ஊர்த்துவரேதஸரும் கட்டை விரற் பரிமாணமுள்ளவரும்
சூரியப்பிரகாசிகளுமான வாலக்கில்யர் என்ற அறுபதினாயிரம் முனிவர்கள் உண்டானார்கள்.
வசிஷ்டருக்கு ஊர்ச்சை என்ற பெண்ணிடம் ரசனும், காத்திரனும்; ஊர்த்தபாகுவும் சவனனும், அனகனும் சுதபனும் சுக்கிரனும்,
ஆகிய சப்த மாமுனிவர்கள் பிறந்தார்கள்.

பிரமதேவனுக்கு மூத்த மகனான அக்கினி என்பவனுக்கு சுவாஹா என்ற பத்தினியிடம் பாகவன், பவமானன், சுசி
என்னும் பிள்ளைகள் மூவர் பிறந்தார்கள். அவர்களது சந்ததியில் நாற்பத்தைந்து பிள்ளைகள் பிறந்தார்கள்.
இவர்களும் இவர்களுடைய தகப்பன்மார்கள் மூன்று பேரும் கூடஸ்தனான அக்கினியபிமானி தேவதையும்
ஆக நாற்பத்தொன்பது பேர்களும் அக்கினிகள் என்று வழங்கப்படுகிறார்கள்.

மைத்ரேயரே!
சதுர்முகப் பிரமன் சிருஷ்டித்த அக்கினிஷ்வாத்தர் என்றும் பர்ஹீஷதர் என்றும் சொல்லப்பட்டு யாகம் செய்தவர்களும்
யாகம் செய்பவர்களுமான பிதுர்க்கணங்களைச் சேர்ந்து ஸ்வதை என்னும் பெண்மணியானவள் மேனை, வைதரணி
என்கிற இரு பெண்களைப் பெற்றாள். அவ்விருவரும் யோகப் பயிற்சியில் சிறந்து பிரமவாதிகளாய்த் திகழ்ந்தார்கள்.
இவ்விதமாக விருத்தியான தக்ஷ புத்திரிகளுடைய சந்தானக்கிரமம் சொன்னேன்.
இதை விசுவாசத்தோடு ஸ்மரணஞ் செய்த மனிதன் சந்தானமில்லதாவனாக மாட்டான்.

————-

11. துருவன் கதை

பராசரர் தொடர்ந்து கூறலானார் : மைத்ரேய முனிவரே!
சுவாயம்புவ மநுவுக்குப் பிரியவிரதன் உத்தானபாதன் என்னும் இரண்டு பிள்ளைகள் இருந்தார்கள்.
அவர்களிலே உத்தானபாதனுக்கு சுருசி, சுநீதி என்னும் இரண்டு மனைவியர் இருந்தார்கள்.
அப்பத்தினிகளில் சுருசி என்பவள் தான் உத்தனபாதனுக்கு மிகவும் பிரியமுள்ளவளாக இருந்தாள்.
அவளுக்கு உத்தமன் என்று வழங்கப்பட்ட மகன் ஒருவன் இருந்தான். அவன் தகப்பனுக்கு மிகவும் பிரிய மகனாக இருந்தான்.
சுநீதியிடத்தில் அரசனுக்கு அவ்வளவு பிரியமில்லை. அந்தப் பெண்ணுக்குத் துருவன் என்ற மகன் பிறந்தான்.
அவன் நற்குண நற்செய்கைகளைக் கொண்டவன். ஒருநாள் சின்னஞ்சிறுவனான துருவன் தன் தந்தையான
உத்தானபாத மன்னனின் அந்தப்புரத்திற்குச் சென்றான். அங்கே தனது தகப்பனது மடியில் தன் சகோதரன் உத்தமன்
உட்கார்ந்திருப்பதைப் பார்த்தான்.

தானும் அவனைப் போல, தன் தகப்பன் மடியில் உட்கார வேண்டும் என்று துருவன் ஆசைப்பட்டு, தந்தையின் அருகே சென்றான்.
அப்போது சுருதி தன்னருகில் இருந்ததால், துருவனின் விருப்பத்தை அரசன் ஏற்கவில்லை.
இவ்விதமாகத் தகப்பன் மடியின் மீது உட்கார வந்த சக்களத்தி மகனான துருவனைப் பார்த்து, சுருசி ஏளனமாகச் சிரித்து,
பாலனே! நீ ஏன் வீண் முயற்சி செய்கிறாய்! என் வயிற்றில் பிறக்காமல் வேறொருத்தியின் வயிற்றில் பிறந்த நீ,
இத்தகைய உயர்ந்த சிம்மாசனத்தில் இருக்க நினைப்பதா? விவேகமல்லாத நீ இந்த அரசனின் மகன் தான் என்றாலும்,
ராஜ்யலட்சுமி வாசம் புரியும் இந்தச் சிங்காசனத்துக்கு நீ தகுந்தவனல்ல. என் மகனே அதற்குத் தகுதியுடையவன்,
வீணாக ஏன் வருந்த வேண்டும். பாக்கியமில்லாத சுநீதி வயிற்றில் நீ பிறந்ததை நினைக்க வேண்டாமா? இங்கிருந்து போ!
என்று இழிவாகக் கூறினாள். அவள் பேசியதைக் கேட்ட துருவன் கோபங்கொண்டு, மனக்கலக்கமடைந்து, சரேலென்று தன் தாய் வீட்டுக்குச் சென்றான்.

கோபமாகக் கண்கள் சிவக்க, உதடுகள் துடிக்க வந்த துருவனை அவனுடைய அன்னை சுநீதி
தனது மடியில் உட்கார வைத்துக்கொண்டு, மகனே! உன் கோபத்துக்குக் காரணம் என்ன?
உன்னை யார் சமாதானஞ் செய்வார்கள்? உன் தந்தையை யாராவது அவமதித்தார்களா? என்று கேட்டாள்.
அதற்குத் துருவன், தன் மாற்றாந்தாயான சுருசி கூறியவற்றையெல்லாம் தன் தாயிடம் சொன்னான்.
அதைக்கேட்ட சுநீதி, மகனே! சுருசி சொன்னவைகள் யாவும் உண்மைதான். நீ சொற்ப பாக்கியமுடையவன்.
ஏனென்றால் மிகவும் புண்ணியமுள்ள குழந்தை சத்துருக்களால் இப்படி தூற்றப்படுமோ?
இத்தனையும் உன்னுடைய பூர்வ ஜன்ம நற்பலனை யாராவது அபகரிக்க முடியுமா?
செய்யாத கர்ம பலனைக் கொடுக்கத்தான் யாரால் முடியும்? பாக்கியவான்களுக்கே, மகாராஜயோக்கியமான சிம்மாசனமும்,
ரதகஜதுரகபதாதிகள் போன்ற நால்வகை சேனைகளும் சுகபோகங்களும் கிடைக்கும்.
சுருசியானவள் பாக்கியசாலி! புருஷன் தன்னிடத்திலேயே பிரியமாக இருப்பதற்குப் பாக்கியஞ் செய்திருக்கிறாள்.
நானோ அவருக்கு மனைவி என்ற பெயரை மட்டுமே உடையவளாய் துக்கப்படுகிறேன். உத்தமன் புண்ணியம் செய்தவன்.
அதனால் தான் அவன் சுருசியின் மகனாகப் பிறந்தான். சொற்ப பாக்கியமுடைய நீ என் வயிற்றில் பிள்ளையாகப் பிறந்தாய் மகனே!
இதற்கு நாம் என்ன செய்யலாம்? எவனுக்கு எந்த மட்டும் அதிர்ஷ்டமோ அந்த மட்டிலே அவன் மகிழ்ந்திருக்க வேண்டும்.
இதுதான் புத்திமான்களின் செயல். ஆகையால் ஐசுவரியத்தை நினைத்துத் துக்கப்படாமல் இரு!

சுருசி சொன்னவைகளைக் கேட்டு உன் மனம் பொறுக்காவிட்டால் உனக்கும் அத்தகைய மேன்மையுண்டாவதற்குச்
சகல முயற்சிகளையும் புண்ணியத்தையும் செய்ய எத்தனஞ்செய். தர்மாத்மாவாய், நல்ல நடத்தையுடையவனாய்,
சர்வபூத தயாபரனாகவும், சர்வஜனமித்திரனாகவும் இருந்து கொண்டு நல்லவற்றைச் செய்து வந்தால்,
தண்ணீர் பள்ளத்தை நாடிச்செல்வது போல், சம்பத்துக்களும் குணவானான மனிதனிடத்தில் தானாகவே வந்து சேர்கின்றன என்று சொன்னாள்.

அதைக்கேட்ட துருவன், தாயே! நீ சொன்ன வார்த்தைகள் சுருசி சொன்ன கொடிய நஞ்சினால் பிளந்த
என் இதயத்தில் பதியவில்லை. ஐசுவரிய கர்வத்தால் அவளால் நிராகரிக்கப்பட்ட நான்,
மிகவும் உத்தமமான உயர்ந்த பதவியை அடைய எத்தனஞ் செய்கிறேன். பார்! புண்ணியசாலி என்ற சுருசியின் கர்ப்பத்தில் பிறவாமல்,
உன்னுடைய ரத்தத்திலே நான் பிறந்தவனானலும், என்னுடைய ஆற்றலைப் பார் என் அண்ணன் உத்தமனே
என் தந்தையின் ராஜ்யத்தை அனுபவிக்கட்டும். நான் என்னுடைய சுயசக்தியினாலே அதைவிட உயர்ந்த பதவியை அடைவேன்.
ஒருவர் கொடுத்ததைப் பெற்று மகிழாமல் நானே முயன்று, என் தகப்பனுக்கும் அசாத்தியமான மிகவும் உயர்ந்த பதவியை
எனது தவத்தினால் சம்பாதிக்கிறேன்! என்று சொல்லி தாயாரின் அனுமதியைப் பெற்று அங்கிருந்து
அதிவிரைவாகப் புறப்பட்டு தலைநகரைக் கடந்து, அருகிலிருந்த ஒரு காட்டுக்குள் சென்றான்.

அங்கே, கறுப்பு மான் தோல்களைத் தரித்து குசப்புல்லை ஆசனமாகக் கொண்டு ஏழு முனிவர்களான
சப்த ரிஷிகள் அமர்ந்திருந்தார்கள். அவர்களைக் கண்ட துருவன் வணங்கி, முனிவர்களே!
நான் மன்னன் உத்தானபாதனுக்குச் சுநீதி வயிற்றில் பிறந்த மகன். துருவன் என்பது என் பெயர்.
நான் மிகவும் மனக்கவலையோடு தங்களது திவ்யசன்னதிக்கு வந்தேன் என்றான்.

ராஜகுமாரனே! நீயோ நாலைந்து வயதுள்ளவனாகவே இருக்கிறாய். இவ்வளவு சிறியவனான உனக்கும்
மனக்கிலேசம் உண்டாகக் காரணம் என்ன? உன் தந்தை வாழ்ந்து கொண்டிருப்பதால் உன் குடும்பத்தைக்
காப்பாற்ற வேண்டும் என்ற பாரமில்லையே! உன் ஆசைக்கு உரியபொருள் அகப்படவில்லையே என்று
மன்னன் மகனான நீ வருந்த வேண்டியுமிராது! உன் உடம்பில் எந்தவிதமான நோயும் இருப்பதாக
உன் தோற்றத்திலேயே தெரியவில்லை! அப்படியிருக்க உன் மன வெறுப்புக்குக் காரணம் என்ன? என்று சப்தரிஷிகள் கேட்டார்கள்.

என் தாய்க்குச் சக்களத்தியாகிய சுருதி சொன்ன வார்த்தைகளால் எனக்கு வெறுப்புண்டாயிற்று.
அந்த அவமானத்தாங்காமல் இங்கு வந்தேன் என்றான். துருவன் அதைக் கேட்டதும் ஏழு முனிவர்களும் ஒருவருடன் ஒருவர்
கலந்து இந்த சிறுவன் மாற்றாந்தாயின் பேச்சைப் பொறுக்கமாட்டாமல் இங்குவந்து விட்டான்.
இவனது ராஜகளையைப் பார்த்தீர்களா? இவ்வளவு சிறிய பையனுக்கும் அவமானம் பொறுக்க முடியவில்லையே, என்று பேசிக்கொண்டு,
துருவனை நோக்கி, ராஜகுமாரனே, நீ மனஸ்தாபங்கொண்டு மனம் நொந்து என்ன செய்ய வேண்டும் என்று நினைத்திருக்கிறாய்!
உனக்கு எங்களால் ஆகவேண்டிய உதவி என்ன? என்று கேட்டார்கள்.

துருவன் அவர்களை நோக்கி, முனிவர்களே! அடியேன் ராஜ்யத்தையோ அல்லது மற்ற பொருள்களையோ விரும்புகிறவன் அல்ல.
ஆனால் பூர்வத்தில் ஒருவனாலேயும் அனுபவிக்கப்படாததாய், அபூர்வமானதாய், சகல ஸ்தானங்களுக்கும் உன்னதமானயிருக்கிற
ஸ்தானத்தை நான் அடைய விரும்புகிறேன். இந்த மனோரதம் நிறைவேறுவதற்காக உபாயத்தை எனக்கு கூறியருள வேண்டும் என்றான்.
அதற்குச் சப்தரிஷிகள் ஒவ்வொருவராகப் பின்வருமாறு கூறினார்கள்.

அரசகுமாரனே! ஸ்ரீகோவிந்தனுடைய சரணாரவிந்தங்களையடைந்து ஆராதனை செய்யாதவர்களுக்கு,
சர்வ உத்தமமான பதவி கிடைக்காது. ஆகையால் நீ பக்தியுடன், அச்சுதனை ஆராதிப்பாயாக! என்றார் மரீசி முனிவர்.
ராஜகுமாரனே! உலகநாயகனாக ஜனார்த்தனன் யாரைக் கடாட்சிக்கிறானோ அவனே, அக்ஷயமான
திவ்விய ஸ்தானத்தை உடையவனாவான். என் வாக்கு சத்திய வாக்கென்று நினை! என்றார் அத்திரி முனிவர்
ஆங்கிரசர், சராசராத்மகமான சகல பிரபஞ்சமும் எவனுடைய குட்சியில் இருக்கிறதோ,
அந்தக் கோவிந்தனுடைய சரண கமலங்களை அர்ச்சனை செய்! சர்வ உன்னதப் பதவியை அடைவாய்! என்றார்.
பிறகு, புலஹ முனிவர், எவன் பரப்பிரமமும், பரமப்பிராப்பியமாகவும் சர்வ வியாபகனுமாக இருக்கிறானோ
அந்த ஸ்ரீஹரியை ஆராதனம் செய்வதால், அத்தியந்தம் அசாத்தியமான மோட்சத்தையும் அடையலாம் என்றால்
இதர ஸ்தானங்களை அடைவதற்கு என்ன சந்தேகம்? என்றார்.
அப்புறம் கிருதுமாமுனிவர் எவன் யக்ஞங்களாலே ஆராதிக்கப்படும் புருஷனாகவும், யக்ஞ சொரூபியாகவும்,
யக்ஞங்களுக்கு அதிபதியாகவும் இருக்கும் மகா புருஷனே, அந்த ஜனார்த்தனன் திருவுள்ளங்கொண்டானானால்
அடையத் தகாத ஸ்தானமும் உண்டோ? என்றார்.
அதன் பிறகு, புலஸ்திய முனிவர், பூர்வத்திலே இந்திரன் ஜகத்பதியான எவனை ஆராதித்து சர்வ உன்னதமான
இந்திரப்பதவியை அடைந்தானோ. அப்படிப்பட்ட யக்ஞேஸ்வரனான ஸ்ரீவிஷ்ணுவை ஆராதனை செய்! என்றார்.
பிறகு வசிஷ்ட முனிவர், குழந்தாய், ஸ்ரீவிஷ்ணு பகவானை ஆராதனை செய்வாயாகில் இதுவரையில் இல்லாத
நூதனமான ஸ்தானம் ஒன்றை நீ மனத்தால் நினைத்தாலும், அதையும் சித்தமாக அடைவாய்,
அப்படியிருக்க முன்பே படைக்கப்பட்ட மூன்று உலகங்களுக்கும் உட்பட்ட மேலான ஸ்தானத்தை
அடைவதற்குச் சந்தேகம் என்ன? என்று கூறினார்.

மாதவர்களே! தாங்கள் ஆராதக்க வேண்டிய அச்சுதனை
அடியேனுக்குத் தெரியும்படி செய்தீர்கள், அவ்வெம்பெருமான் கிருபை செய்யும்படி ஜெபிக்க வேண்டிய மந்திரத்தையும்
ஆராதனை செய்யும் முறைகளையும் அடியேனுக்கு அறிவிக்க வேண்டும் என்று துருவன் கேட்டான்.

ஓ ராஜபுத்திரனே!
ஸ்ரீவிஷ்ணுவிடம் பக்தி செய்ய விரும்பும் மனிதன் முதலாவதாக விஷய அபிலாøக்ஷகளை நீத்து விட்டு
மனதை நிர்மலமாக்கிக் கொள்ள வேண்டும். பிறகு அந்த மனதை முகுந்தனுடைய சரணாரவிந்தங்களிலே
தன்னுள்ளே நிச்சலமாகச் சேர்ந்து, வேறு நினைவில்லாமல் அந்தத் திருவடிகளையே பாவித்துக்கொண்டு,
தூயவனாய், வியஷ்டி சமஷ்டி ரூபமாய் பிரகிருதியும் புருஷனும் சரீரமாகவுமுள்ள சுத்த ஞானமயனான
வாசுதேவனுக்கு தெண்டன் சமர்ப்பிக்கிறேன் என்ற பொருளையுடைய மகாமந்திரத்தை ஜெபிக்க வேண்டும்.
உனது பிதாமகனான சுயாம்புவமநுவானவர் இந்த மகாமந்திரத்தினாலே ஜனார்த்தனனை உபாசித்தார்.
அதனால் பகவான் திருவுள்ளம் உகந்து, அந்த மநுவுக்கு அவர் விரும்பியபடியே
திரிலோக துர்லபமான ஐசுவரியத்தைப் பிரசாதித்து அருளினார். நீயும் அப்படியே அந்த மகாமந்திரத்தை ஜெபித்து
ஸ்ரீயப்பதியை ஆராதனை செய் என்று மகரிஷிகள் கூறினார்கள்.

——————-

12. சிறுவன் துருவனின் பெருந்தவம்!

சப்தரிஷிகளிடமும் உபதேசம் பெற்ற துருவன் மனமகிழ்ந்து அவர்களை வணங்கி விட்டு,
யமுனை நதி தீரத்திலிருந்த மதுவனத்துக்குச் சென்றான். அங்கு மாமுனிவர்கள் உபதேசித்த வண்ணம்
ஸ்ரீவிஷ்ணுவைத் தனது இதய கமலத்தில் தியானித்துக் கொண்டிருந்தான். இப்படியே ஒரே நினைவாகத் தியானம்
செய்து கொண்டிருந்த துருவனின் சித்தத்தில் சர்வ பூதங்களிலும் உள்ளவனான
ஸ்ரீஹரிபகவான் அதிகப் பிரகாசமாய்த் தோன்றியருளினார்.

மைத்திரேயரே! இவ்விதம் அந்தப் பரமயோகியான துருவனுடைய இதயத்தில் எம்பெருமான்
எழுந்தருளியிருந்ததால் சகலத்தையும் தரிக்கிற பூதேவி, அந்தப் பரமயோகியைத் தாங்கமாட்டாமல் இருந்தாள்.
பூமியில் துருவன் தன் இடக்காலை ஊன்றி, வலக்காலை மடித்துத் தவம் செய்தபோது,
பூமியானது இடதுபக்கத்தில் தாழ்ந்தும், வலக்காலை ஊன்றிய போது வலப்பக்கம் தாழ்ந்தும் நின்றது.
பிறகு துருவ யோகி ஒரே பாதத்தில் எட்டை விரலால் பூமியில் நின்றபோது, பூமண்டலமே மலைகளுடன் நடுங்கியது.
மகா நதிகளும் சப்த சாகரங்களும் கலங்கிப்போயின. இவ்விதமாக மக்களுக்கும், மற்ற உயிரினங்களுக்கும்
கலக்கம் உண்டானதைக் கண்டு, அந்த மநுவந்திரத்திலே இருந்த யாமர் என்னும் தேவதைகள் சித்தங்கலங்கினர்.

அவர்கள் இந்திரனுடன் ஆலோசித்துத் துருவனுடைய தியானத்திற்கு விக்கினம் செய்ய முயன்றார்கள்.
இந்திரனின் கட்டளையை ஏற்ற கூசுமாண்டங்கள் என்னும் பயங்கர பூதகணங்கள் அந்த மகாயோகியான
துருவனின் தவத்தைக் கலைக்கப் பல மாயங்கள் செய்தன. எப்படியெனில், துருவனுக்குத் தாயான சுநீதியின்
சொரூபத்தைத் தரித்த மாயை ஒன்று துருவனிடம் வந்து, மகனே! உன் உடல் அபாயமடைய்கூடிய
கொடிய தவத்தை உடனே நிறுத்து! ஐயோ மகனே! அநேக காலம் தவமிருந்து உன்னைப் பெற்றேனடா?
அனாதையும் பேதையுமான என்னைத் தனியே அலைய விட்டு மாற்றாந்தாயின் பேச்சிற்காக,
நீ இப்படி வருவது நியாயமோ? கதியற்ற எனக்கு நீ அல்லவா கதி! ஐந்து வயதுப் பாலகனான நீ எங்கே?
மிகவும் கடுமையான இந்தத் தவம் எங்கே? பயனற்ற இந்த முயற்சியிலிருந்து உன் மனதைத் திருப்பிக்கொள்.
அப்பனே! நீ விளையாடுகிற பருவமடா இது! இதற்குப் பிறகு வேதங்களை அத்தியனஞ்செய்யும் காலம்!
அதன்பிறகு மோகானுபவங்களுக்குரிய காலம். அதன் பிறகே தவஞ்செய்வதற்குரிய காலமாகும்!
விளையாடும் காலத்தில் ஆன்மக்கிலேசமான தவஞ் செய்வது நல்லதல்ல. தாயான என் வார்த்தையைக் கேட்டு;
இந்தப் பிராயத்துக்குத் தக்கபடி, என்னுடன் வரவேண்டியது தான் உனக்கு நியாயம்.
இந்த தவத்தை விடாமற் போனால் நான் இப்போது உன் எதிரில் என் பிராணனை விட்டு விடுகிறேன் என்று
இப்படியாகத் தன் கண்களிலே கண்ணீர் தாதை தாரையாகப் பெருகக் கதறியழுது கொண்டு நின்றாள்.

மாயையான சுநீதியை தன் முன்னால் கண்டும், துருவன் ஸ்ரீமந்நாராயணனின் திவ்விய திருவடிகளிலேயே
சித்தத்தை வைத்திருந்ததால், கண் திறந்து பார்க்கவில்லை.
பிறகு அந்த மாயா சுநீதி துருவனை நோக்கி, குழந்தாய்! கோர அரக்கர்கள் உன்னைச் சம்கரிப்பதற்காகக்
கதை கட்கம் முதலான ஆயுதங்களோடு வருகிறார்கள். இப்பொழுதே உன் தவத்தை விட்டுவிட்டு ஓடிவா!
என்று சொல்லி விட்டு மறைந்து போனாள். பிறகு பலவித ஆயுதங்களுடன் அக்கினிச்சுவாலை வீசும்
முகங்களையுடைய அரக்கர்கள் தோன்றினார்கள். அவர்கள் போர்க்கருவிகளையேந்தி கர்ஜனை செய்தார்கள்.
குபுகுபுவென்று அனலெழும்பும் முகமுடைய நரிகள் துருவனைச் சுற்றிக்கொண்டு அகோரமாக ஊளையிட்டன.

சிங்கம், முதலை, ஒட்டகம் போன்ற முகங்களைக் கொண்ட நிசாசரர்கள் இந்தப் பையனைக் குத்துங்கள்! கொல்லுங்கள்!
தின்னுங்கள் என்று பெருங்கூச்சலிட்டுப் பயமுறுத்தினார்கள்.
துருவனோ கோவிந்தனின் சரணாரவிந்தங்களிலேயே தன் மனதை லயப்படுத்தியதால்,
அப்பூதகணங்களின் சப்தங்களும் பயமுறுத்தல்களும் துருவனை ஒன்றும் செய்யமாட்டாமற் போயின.
அவன் அவற்றைக் கவனிக்காமல், ஸ்திர சித்தத்துடன் ஸ்ரீமந்நாராயணனே தன்னுள் எழுந்தருளியிருப்பதாகத் தியானித்து கொண்டு,
மற்றொன்றும் அறியாமல் இருந்தான். இவ்விதமாகத் தேவர்கள் பிரயோகித்த மாயைகள் எல்லாம் நாசமடைந்தன.

அதைக்கண்ட தேவதைகள் அந்த மகாத்மாவின் தபோ மகிமையினால் தங்களுக்கு என்ன அபாயம் நேரிடுமோ
என்று பயந்து அந்தத் தவத்தை நிறுத்துவதற்கு உபாயந் தேட வேண்டும் என்று உறுதியாகத் துணிந்து,
ஜகத்தாரகண பூதனான ஸ்ரீமந்நாராயணனைச் சரணடைந்து,
தேவதேவனே! துருவனின் தவ வலிமையினால் நாங்கள் தகிக்கப்படுகிறோம்.
அதனால் உம்மைச் சரணடைந்தோம் சந்திரன் தினந்தோறும் தனது கலைகளினால் அபிவிருத்தியடைவதைப் போல,
உத்தானபாதனின் மகன் துருவனும் தவச்சிறப்பால் வளர்ந்து வருகிறான். ஆகையால் நாங்கள் பயப்படுகிறோம்.
அந்தப்பாலகன், இந்திர, வருண, குபேர, சூரிய சந்திராதிகளுடைய பதவிகளிலே எதைக்கேட்பானோ தெரியவில்லை.
ஆகையால் அவனுடைய தவத்தை நிறுத்தி; எங்களுடைய கவலையைத் தீர்க்க வேண்டும்! என்றார்கள்.

அவர்களை மகாவிஷ்ணு கடாட்சித்து, சிறுவன் துருவன் பெருந்தவம் புரிகிறான் என்றாலும்
இந்திரன், சூரியன், சந்திரன் ஆகியோரது அதிகாரங்களில் எதையும் அவன் விரும்பவில்லை.
அவனது மனோரதத்தை நான் அறிவேன். ஆகையால் நீங்கள் கவலைப்படாமல், உங்கள் இருப்பிடங்களுக்குச் செல்லுங்கள்.
நான் துருவனுக்கு இஷ்டமான வரத்தைக் கொடுத்து அவனது தவத்தை நிறுத்துகிறேன் என்று அருளிச்செய்தார்.
பிறகு, தேவர்கள் திருமாலிடம் விடைபெற்றுச் சென்றார்கள்.

அதன் பின்னர் சர்வாத்மகனான எம்பெருமான் துருவனுடைய ஒன்றித்த தியானத்துத் திருவுள்ளம் உவந்து
நான்கு திருத்தோளுடைய திருமேனியோடு துருவன் முன்பு காட்சி கொடுத்து உத்தானபாதனின் மகனே!
உனக்குச் சுபமுண்டாகக் கடவது. உன் தவத்தைக் கண்டு மகிழ்ந்து, உனக்கு விருப்பமான வரத்தைத் தருவதற்கே நான் வந்தேன்.
நீ உனது சித்தத்தை என் மீது நிலையாக நிறுத்தியதால் நான் மகிழ்ந்தேன். உனக்கு விருப்பமான வரத்தைக் கேட்பாயாக! என்றார்.

துருவன் கண்களைத் திறந்து தான் தியானித்த விதத்திலேயே சங்கு சக்கரம் கதை கட்கம் சாரங்கம் முதலிய
பஞ்சாயுதங்களோடும், கிரீட வனமாலிகா கௌஸ்துப பீதாம்பர அலங்காரத்தோடும் எழுந்தருளிய ஸ்ரீயப்பதியைக் கண்டு
பூமியில் விழுந்து தெண்டனிட்டு; மெய்சிலிர்க்க பயபக்தியுடன் தேவதேவனான ஸ்ரீமந்நாராயணனைத் துதி செய்யலானான்.

இந்த மகாபுருஷனைக் குறிப்பிட என்ன வாக்கியத்தை சொல்வேன்? யார் சொன்னது போலத் துதிப்பேன்?
என்று துருவன் மனங்கலங்கி, ஒன்றுமே தோன்றாமல் விஷ்ணு பகவானைச் சரணடைந்து
ஸ்வாமி ஷட்குண ஐசுவரிய சம்பன்னனே! அடியேனது தவத்துக்குத் திருவுள்ளம் உகந்தீரானால்
உம்மையே ஸ்தோத்திரம் செய்ய நினைக்கும் எனக்கு அதற்கேற்ற ஞானத்தை வழங்கியருள வேண்டும்.
வேதாந்த வேதிகளான பிரமாதிகளும் உமது மகிமையைச் சொல்ல வல்லவர்களல்லர்.
அப்படிப்பட்ட உம்மைப் பாலகனான நான் எப்படித் துதிப்பேன்? அடியேன் மனது மது சரண கமலங்களிலே பதிந்து,
பக்தியுடன் உம்மைத் துதிக்கவே விரும்புகிறது.
ஆகையால் அடியேனுக்கு அதற்கேற்ற ஞானோதயத்தை தந்தருள வேண்டும் என்று பிரார்த்திக்க,

ஸ்ரீகோவிந்தன், சகல வித்யாமயமான தமது பாஞ்சசன்யத்தினாலே, அப்பாலகனின் முகத்தில் ஸ்பரிசித்து அருளினான்.
துருவனுக்கு ஞானோதயமானதால் அவன் பிரசன்ன முகத்துடன் தெண்டனிட்டு
பிரிதிவி அப்பு தேஜசு, வாயு, ஆகாயங்களும் தன்மாத்திரைகளும் மனசும், மற்றுமுள்ள இந்திரியங்களும்
மகத்தகங்காரங்களும் மூலப்பிரகிருதியும் எவனுடைய ரூபங்களோ, அந்தச் சர்வேஸ்வரனான
விஷ்ணு பகவானுக்குத் தெண்டனிடுகிறேன்! இயல்பிலேயே தூய்மையானவனாய், சூட்சும ரூபியாய், ஞானத்தால்
எங்கும் வியாபித்திருப்பவனாய், பிரகிருதிக்கும் பரனாக இருக்கும் புருஷனும் எவனுடைய ரூபமாக இருக்குமோ,
அந்தக் குணாகரனான புரு÷ஷாத்தமனுக்குத் தெண்டனிடுகிறேன்! பிருதிவி முதலான பூதங்களும், சந்தாதி குணங்களும்,
புத்தி முதலியவைகளும், சம்சாரியான ஜீவனும் ஆகியவர்களைக் காட்டிலும் பரனான மூத்த புருஷன்
எவனுடைய ரூபமாக இருக்குமோ அத்தகைய ஜகத்பதிக்குத் தெண்டன் சமர்ப்பிக்கிறேன்!
பிரம லக்ஷ்ணமுள்ளதாய் சகல உலகத்திற்கும் அதிபதியாய் தூய்மையானதாயுள்ள உமது சொரூபத்துக்கு வணக்கம்.

சர்வாத்மகனே! சமஸ்த சக்திகளும் அமைந்துள்ள பிரகத்துவத்தினாலும் ஜகதாகாரத்தினாலும் மகாப்பிரமாணமாக இருப்பதாலும்,
பிரமம் என்ற நாமதேயமுடையதாய், விகாரமில்லாதாய், யோகி சிந்தியமாய் விளங்கும் உமது திவ்விய சொரூபத்துக்கு வணக்கம்.
நீரே சகஸ்ர சிரசுகளும், ஆயிரம் பாதங்களும், ஆயிரம் கண்களும் உடையவராய், புருஷராய், சர்வத்தையும் வியாபித்து,
பூமியென வழங்கும் சராசரமயமான பிரபஞ்சத்தைவிடப் பதின்மடங்கு அதிகமாக உயர்ந்துள்ளீர்! புரு÷ஷாத்தமனே!
விராட்டு என்று வழங்கப்பட்ட அவ்யக்த சரீரகனான அநிருத்தனும் ஸ்வராட்டு என்று சொல்லப்பட்ட
கேவல ஆத்ம பிராப்தியுள்ளவனும், சம்ராட்டு என்று சொல்லப்பட்ட பிரமதேவனும், உம்மிடமிருந்தே உண்டானார்கள்.
சமஷ்டி தேகனான ஹிரணியகர்ப்பன் என்ற அந்தப் புருஷன் பிரிதிவிக்கு அதோ பாகத்திலும் பாரிச தேகத்திலும்,
ஊர்த்துவ தேகத்திலும் வியாபித்துள்ளான். உம்மிடத்திலேயே பிரபஞ்சங்களெல்லாம் உண்டாயின.
இவ்விதம் உம்மால் படைக்கப்பட்டு உம்முடைய ரூபமாயிருக்கிற இரணியகர்ப்பனு தரத்திலே
அகில பிரபஞ்சங்களும் அடங்கியிருப்பதால் எல்லாமே உமக்குள்ளே என்று தனியாக வேறு சொல்ல வேண்டுமோ?
யாவும் ஓமஞ்செய்யப் பெற்ற யாகமும், பிரஷதாச்சியம் என்ற அவிசும் கிராமியங்கள் ஆரணியங்கள் என்ற
இருவிதமான பசுக்களும், ரிக்கு, யஜுர், சாம வேதங்களும் சந்தங்களும் அசுவங்களும், அஜாதிகங்களும்,
ஒற்றைப்பல் வரிசையுள்ள ஜந்து சாதங்களும் மிருகங்களும் உம்மிடத்தலேயே உண்டாயின.

இன்னும் உம்மிடத்திலேயே உண்டாகவும் போகின்றன.
உமது வானத்திலே பிராமணர்களும் உமது புயங்களில் க்ஷத்திரியர்களும், கண்களிலே சூரியனும்,
மனதிலே சந்திரனும், பிராணத்திலே வாயுவும், முகத்திலே அக்கினியும், நாபியில் அந்தரிட்சமும் சரீரத்திலே சொர்க்கமும்,
கர்ணங்களிலே திசைகளும் பாதங்களிலே பூமியும் உண்டாயின. அது விஸ்தீரணமுள்ள ஆலமரம்,
அதிக நுண்ணிய பீஜத்திலே அடங்கியிருந்தாற்போல, மகத்தான இந்தப் பிரபஞ்சம் எல்லாம்
பிரளய காலத்திலே ஆதிகாரண பூதனான உம்மிடத்திலேயே அடங்கியிருந்தன.
வடவிருட்சம் மறுபடியும் விதையிலிருந்து தோன்றிச் சாகோபசாகமாக விஸ்தாரமாவது போல்,
படைப்புக் காலத்திலேயே பிரபஞ்சம் எல்லாம் உம்மிடத்திலிருந்தே உண்டாகிப் பரவின.

ஜகந்நாயகனே! பட்டைகள் ஒன்றின்மேல் ஒன்றாய் மூடப்பெற்று, ஏகாதாரமாகத் தோன்றும் இளவாழைக் கன்றே
பெரிதானதும் வேறாகாமல் இருப்பதுபோல, சூக்ஷ்ம சிதசித்தர்களோடு கூடிக் காரணரூபமான உம்மைக் காட்டிலும்
ஸ்தூல சிதசித்துக்களின் ரூபமாய்க்காரியமான இந்தப் பிரபஞ்சம் வேறாகாமல் இருக்கிறத.
சுத்த ஆனந்தம் இடைவிடாமல் நிகழ்வதும் எப்பொழுதும் ஒரே விதமாயிருக்கிற ஞானமும் உம்மிடத்தில் உண்டு
இப்படியல்லாமல் மகிழ்ச்சியும் துக்கமும் உண்டாக்குவதும் சுத்த துக்கத்தை உண்டாக்குவதுமான ஞானங்கள் உம்மிடம் இல்லை.
ஏனெனில் பிராகிருதங்களான சத்துவாதி குணங்களோடு நீங்கள் கலப்பில்லாமல் அப்பிராகிருத சுத்தசத்துவ மயனாக இருக்கிறவரல்லவா?
பிரபஞ்சத்துக்கு வேறாய் நிற்கின்ற ஒரே ஆத்மாவாய், சர்வபூத சரீரகனாய் விளங்கும் உமக்கு வந்தனஞ் செய்கிறேன்.
சூட்சும பிரகருதியும் ஸ்தூலப் பிரகிருதியும் புருஷனும் விராட்டு; ஸ்வராட், சம்ராட்டு என்பவர்களும் எல்லாம் நீரே அல்லவா?
எல்லோருடைய அந்தக் கரணங்களிலேயும் அக்ஷயமான ஞானமயனாகப் பிரகாசிப்பவரும் நீரே அன்றே
நீரே அதனதன் சாரமாக எல்லாவற்றிலும் இருக்கிறீர்? உம்மிடத்திலேயே சர்வமும் இருக்கின்றன.
ஆகையால் சர்வாத்மகனான உனக்குத் தெண்டனிடுகிறேன்!

எல்லாவற்றுக்கும் காரணமாய் எல்லாவற்றிலும் வியாபித்து எல்லாவற்றினுள்ளேயும் இருக்கின்றவர் நீரே!
ஆகையால் நீரே என் மனோரதத்தை அறிந்திருப்பீர். ஆகையால், அடியேன் விண்ணப்பம் செய்ய வேண்டுவது என்ன?
சுவாமி, உம்மைப் பிரத்யட்சமாகக் கண்டு தெண்டன் சமர்ப்பித்தேனாகையினால் அடியேனது மனோரதங்கள் நிறைவேறின
அடியேனது தவமும் பலித்தது. நான் கிருதார்த்தனானேன்! என்று துதி செய்து நின்றான்.

அவனை நோக்கி விஷ்ணு புன்முறுவலுடன், அரசகுமாரனே! என்னைக் கண்டு வணங்கியதால் உன் தவம்
பலித்தது சரிதான், ஆயினும் நான் உனக்கு சேவை கொடுத்தது வீணாகக் கூடாது.
ஆகையால் உனக்கு வேண்டிய வரத்தைக் கேட்பாயாக. நான் பிரத்யட்சமானோனானால்
எவருக்குமே சகல மனோரதங்களும் கைகூடும்! என்றார்.

தேவதேவனே! சர்வபூத அந்தர்யாமியான உமக்கு அடியேனது விருப்பம் தெரிந்தேயிருக்கும் இருப்பினும்
நீரே நியமித்ததால் விண்ணப்பிக்கிறேன். இந்திரன் உமது அனுக்கிரகத்தினால் அல்லவோ,
திரிலோக ராஜ்யத்தை அனுபவிக்கிறேன்? ஜனார்த்தனனே! சுருசியானவள் தனது கர்ப்பத்தில் நான் பிறவாததால்
ராஜருக்குத் தகுதியான சிங்காதனத்துக்குநான் அருகனல்ல என்று என்னைப் பார்த்து இறுமாப்புடன் ஏளனம் செய்தாள்.
ஆகையால் ஜகத்துக்கு ஆதாரமும் சர்வ உத்தமும் அவ்யயமுமான உன்னத ஸ்தானத்தை அடையவே நான் விரும்புகிறேன்.
இதற்கு தேவரீர் திருவருள் புரிய வேண்டும்! என்றான் துருவன்.

ஸ்ரீபகவான், துருவனைக் கடாட்சித்து, பாலனே! நீ விரும்பிய பதவியை அடையக் கடவாய்,
இதற்குக் காரணம் வேறொன்றுண்டு சொல்கிறேன் கேள். பூர்வ ஜன்மத்திலே நீ ஒரு பிராமணனாகப் பிறந்து,
தாய் தந்தையருக்குப் பணிவிடைகள் செய்தும், ஏகாக்கிர சித்தத்துடன், என்னையும் ஆராதித்து வந்தாய்.
சிலகாலம் சென்ற பிறகு, உனக்கு யௌவன வயது வந்தபோது, சர்வாபரண பூஷிதனும் சகல போக சம்பன்னனும்
மகா சுந்தர தேகமுடையவனுமான ஒரு ராஜகுமாரன் உனக்கு நண்பனானான்.
அப்போது நீ அவனுடைய ஐசுவரிய போகங்களைக் கண்டு ஆசைப்பட்டு, ராஜபுத்திரனாகப் பிறக்க வேண்டும் என்று இச்சித்தாய்.
ஆகையால் உன் மனோரதத்துக்கு ஏற்றதாக உனக்குத் துர்லபமான உத்தானபாதனது மாளிகையில் பிறந்தாய்.
என்னைத் துதியாத மற்றவர்களுக்கு ஜகத் பூசிதமான சுவாயம்புவமநுவின் வமிசத்தில் பிறவியுண்டானது கிட்டாததாகும்.
இப்பொழுதும் நீ அத்யந்த பக்தியால் என்னை மகிழ்வித்தாய்.

என்னிடத்தில் சித்தத்தை நிறுத்தி என்னைத் தியானித்த மனிதன் அதிசீக்கிரத்தில் சர்வோத்தமனான மோட்சத்தை அடைவானானால்,
அற்பமான சொர்க்காதி பயன்களை அடைவதில் விந்தையில்லை. நீயும் எனது அனுக்கிரகத்தினால் மூன்று உலகங்களுக்கும்
மேன்மையானதாய் சந்திர, அங்காரக, புத, பிரகஸ்பதி ஸ்தானங்களுக்கும், நட்சத்திர மண்டலத்துக்கும்,
சப்த ரிஷிகளின் மண்டலத்திற்கும் விமானரூடராய்ச் சித்தர்கள், சஞ்சரிக்கிற ஸ்தானங்களுக்கும் அதியுன்னதமாய்
திகழும் ஸ்தானத்தை அடைந்து, சுகமாய் இருப்பாயாக. தேவதைகளில் சிலர் நான்கு யுகங்கள் வரையிலும்
சில மநுவந்தரப் பரியந்தமுமல்லாமல் அதிக காலம் இருக்கமாட்டார்கள். நீயோ எனது கிருபையால்,
கல்ப காலம்வரை அந்தச் சர்வ உன்னத ஸ்தானத்தில் சுகமாக இருக்கக் கடவாய்.
உன்னுடைய தாயான சுநீதியும் திவ்ய விமானத்தில் ஏறிக்கொண்டு, நட்சத்திர ரூபமாய் பிரகாசித்துக் கொண்டு
கல்பாந்த பரியந்தமும் உன் அருகிலேயே இருக்கக் கடவள். வானத்திலே துருவ நட்சத்திரமாய்த் திகழும்
உன்னை எவனாகிலும் அதிகாலையிலும் மாலையிலும் மனவுறுதியுடன் கீர்த்தனம் செய்வானாகில்
அவன் மகாபுண்யத்தைப் பெறுவான் என்று திருவாய் மலர்ந்தருளினார்.

இவ்விதமாக திருமாலிடம் வரம் பெற்ற துருவன், சர்வலோகன்னத ஸ்தானத்தை அடைந்தான்.
தாய் தந்தையருக்குப் பணிவிடை செய்ததனாலும் தவச்சிறப்பாலும், ஸ்ரீமத்துவாத சாக்ஷர மகாமந்திர மகிமையினாலும்
மகான்மாவான துருவனுக்கு உண்டான அபிமானத்தையும், ஐஸ்வரியத்தையும் பார்த்த அசுரகுருவான
சுக்கிராச்சாரியார் மகிழ்ந்து, சப்த ரிஷிகளும் எந்த மகாத்மாவை குறித்துக்கொண்டு சஞ்சரிக்கின்றனரோ,
அந்தத் துருவனது மேன்மையான தவத்தின் சிறப்பை என்னவென்று சொல்வேன்?
இது வெகுவிந்தையானது இந்தப் பிரபாவத்தைக் கொண்டாட யாராலே ஆகும்?
இதமும் சத்தியமுமான வாக்குள்ள துருவனின் தாயான சுநீதியின் மகிமையை வர்ணிக்கத்தக்க கவிகளும் உலகில் உண்டோ?
அந்தப் பெண்ணரசி துருவனைக் கர்ப்பத்தில் தரித்ததால்; சர்வ உத்தமும் நிலையான தன்மையும் உடைய
அந்தத் திவ்விய ஸ்தானத்தையடைந்தாள் என்ன அதிர்ஷ்டம்! என்ன விந்தை! என்று சில கவிகளால் துதித்தார்.

மைத்ரேயரே! துருவன் சர்வோன்னதமான பதவியைப் பெற்றதைக் கண்டு
எந்த மனிதன் கீர்த்தனம் செய்வானோ, அவனது சகல பாவங்களும் நிவர்த்தியாகும்.
சொர்க்க லோகத்தில் வாசஞ்செய்வான். அன்றியும் அவன் வானத்திலும் பூமியிலும்
ஸ்தானப் பிரஷ்டமாகாமல் சகல சவுபாக்கியமும் கொண்டவனாய்த் தீர்க்காயுளுடன் வாழ்வான்!

———–

13. பிருது சக்கரவர்த்தியின் சரிதம்

துருவ சரித்திரத்தை பராசரர் கூறிவிட்டு அந்த வமிசத்தின் வரிசையையும் கூறலானார்.
அருந்தவஞ் செய்து ஸ்ரீமந் நாராயணனுடைய கிருபையினால் சர்வ உத்தமமான பதவியை அடைந்த துருவன்,
சம்பு என்பவளை திருமணம் செய்து கொண்டான்.
அவனுக்கு சிஷ்டி, பவியன் என்ற பிள்ளைகள் இருவர் பிறந்தார்கள்.
அவர்களில் சிஷ்டி என்பவன், சுச்சாயை என்பவளைத் திருமணம் செய்து கொண்டு
ரிபு, ரிபுஞ்சயன், ரிப்பிரன்; விருகலன், விருக தேஜசன் என்னும் பிள்ளைகள் ஐவரைப் பெற்றான்.
அவர்களில் ரிபு என்பவன் பிரகதீ என்ற மனைவியிடத்தில் சாட்சுஷன், சர்வதேஜசன் என்ற இரு பிள்ளைகளைப் பெற்றான்.
அவர்களில் சாட்சுஷன் வருண சந்ததியில் பிறந்தவரும் வீரணாப் பிரஜாபதிக்கு மகளுமான புஷ்கரணியிடத்தில்
ஆறாவது மநுவந்தரத்துக்கு அதிபதியான மநுவைப் பெற்றான்.
அந்த மநுவுக்கு வயிராசன் என்ற பிரஜாபதியின் மகளான நட்வளை என்பவளிடத்தில்
ஊரு பூரு, சதத்தியும்னன், தபஸ்வி, சத்தியவான், சுசி, அக்கினிஷ்டோமன், அதிராத்திரன், சுத்தியும்னன், அபிமன்யு
என்னும் பத்துப் பிள்ளைகள் பிறந்தார்கள்.
ஊரு என்பவன், அக்கினியின் குமாரியை மணந்து மகா தேஜசுடைய அங்கன் சுமனசு, சுவாதி, கிரதி அங்கிரசு, சிபி
என்ற ஆறு பிள்ளைகளைப் பெற்றான்.
அங்கனுக்கு மிருத்து புத்திரியான சுநீதை என்பவளிடத்தில் வேனன் என்பவன் பிறந்தான்.
மகா முனிவர்கள் புத்திரார்த்தமாக அந்த வேனன் என்பவனது வலது கையைக் கடைந்தனர்.
அப்போது அதனிடமிருந்து பிருது என்பவன் பிறந்தான். அவன் பிரஜைகளின் நன்மைக்காக தேனு ரூபம் தரித்த
பூமியிலிருந்து வேண்டிய பொருள்களைக் கறந்து கொடுத்தான்! இவ்வாறு பராசரர் கூறிவரும்போது,
மைத்ரேயர் குறுக்கிட்டு முனிவரே! வேனனுடைய வலது கரத்தை மகரிஷிகள் கடைந்தார்களே.
அதிலிருந்து பிருது என்பவன் எப்படித் தோன்றினான்? அதை விவரமாகச் சொல்லவேண்டும் என்று கேட்டார்.

பராசரர் கூறலானார்: மைத்ரேயரே!
மிருத்துவுக்கு முதல் மகளான சுருதை என்பவள், அங்கன் என்னும் அரசனுக்கு மனைவியாகி
வேனன் என்ற புதல்வனைப் பெற்றாள். அந்த வேனன் மிருத்துவின் தோஷத்தினால் குணவீனனாய்ப்
பால்யம் முதல் துஷ்ட சுபாவமுடையவனாகவே இருந்தான்.
அவன் பட்டாபிஷேகம் செய்து கொண்டது முதல் யாரும் இன்று முதல் யக்ஞங்களைச் செய்ய வேண்டாம்.
தானங்கள் கொடுக்க வேண்டாம் ஓமங்கள் செய்யவேண்டாம். நானே யக்ஞங்களுக்கு அதீஸ்வரன்!
என்னைத் தவிர வேறு ஒருவரும் இல்லை என்று பறையறைவித்தான்.

அதைக் கேட்ட முனிவர்கள் அனைவரும் அந்த அரசனிடம் சென்று, அரசே!
நாங்கள் தேசத்துக்கும் மக்களுக்கும் இதமான தீர்க்க சத்திர யாகம் செய்து, யக்கிய ஈசுவரனான ஸ்ரீஹரியை ஆராதிக்கிறோம்.
அதனால் உனக்கும் யக்ஞ பாகத்தில் பங்கு கிடைக்கும். யக்ஞ புருஷனான ஸ்ரீமந்நாராயணன்,
நாங்கள் செய்யும் வேள்வியினால் திருவுள்ளம் உவந்து, உனக்குச் சகல பீஷ்டங்களையும் வழங்கியருள்வான்.
எவனது ஆட்சியில் யாகாதி சத்கருமங்களாலே யக்ஞேசுவரனான புரு÷ஷாத்தமன் பூஜிக்கப்படுவானோ
அந்த அரசனுக்கு அவ்வெம்பிரான் சகல மனோரதங்களையும் அருள்வான்! என்று நயமாகக் கூறினார்கள்.

அதற்கு மன்னன் வேனன், என்னைவிட அர்ச்சிக்கத் தகுந்தவன் வேறு யார் உண்டு?
யக்ஞேசுவரன் என்று நீங்கள் கூறும் அந்த ஹரி என்பவன் யார்?
பிரேமா, விஷ்ணு, சிவன், இந்திரன், யமன்! வருணன், குபேரன், வாயு, அக்கினி, சந்திரன்! சூரியன், பூமி
என்ற தேவர்களும், மற்ற சுபானுக்கிரக ஆற்றலுடைய யாவரும் அரசனுடைய சரீரத்திலேயே இருக்கின்றனர்.
ஆகையால் மன்னவனே சர்வதேவ சொரூபி என்று சாஸ்திரங்கள் கூறுவதை அறிந்தே நான் கட்டளையிட்டான்.
ஆகவே, கட்டளைப்படி நடந்து கொள்ளுங்கள். மங்கையர் தங்கள் கணவருக்குப் பணிவிடை செய்வதே
முக்கிய தருமம் என்பது போல், அரசனாகிய என்னுடைய ஆக்ஞையை ஏற்று நடப்பதே உங்களுக்குத் தர்மமாகும் என்றான்.

அரசே! யக்ஞங்கள் செய்ய எங்களுக்கு அனுமதியுங்கள். தர்மத்தை நாசஞ்செய்ய வேண்டாம்.
சராசராத்மகமான பிரபஞ்சங்கள் எல்லாம் வேள்விகளிலே ஓமஞ்செய்யும் அவிசினாலேயே செழிப்படைகின்றன! என்றார்கள் ரிஷிகள்.
அவர்கள் கூறியதற்கு வேனன் இணங்காமல் பிடிவாதமாகவே இருந்தான். அதனால் முனிவர்களுக்கு கோபம் பொங்கியது.
அவர்கள், இவன் ஆதியந்தமில்லாதவனும் ஜகத்பிரபுவும் யக்ஞ புருஷனுமான ஸ்ரீயப்பதியை இகழ்கிறான் அல்லவா?
இவன் ராஜ்ய பரிபாலனத்துக்குத் தகுந்தவனல்ல; இந்தத் துராத்மாவைக் கொன்றாலும் நமக்குப் பாவம் வராது!
என்று ஒருவரோடு ஒருவர் பேசிக்கொண்டு, மந்திரங்களால் சுத்தி செய்யப்பட்டிருந்த குச தர்ப்பைகளாலே அந்த அரசனை அடித்தார்கள்.
அவன் பூர்வத்திலேயே; சர்வேஸ்வரனான ஸ்ரீவிஷ்ணுவையும் அவனது மகிமையை விளக்கும் வேதத்தையும்
அவனது ஆராதனையான யாகத்தையும் நிந்திப்பதாகிய அக்கினியால் தகிக்கப்பட்டிருந்ததால்
முனிவர்களின் தருப்பைப் புல்லின் அடிபட்டவுடனே உயிர் இழுந்து கீழே விழுந்தான்.

அந்த சமயத்தில் நான்கு திசைகளிலும் ஏராளமான துன்பும் தூசியும் பறந்து ஆகாயம் எங்கும் வியாபித்தது.
அதைக் கண்ட மகரிஷிகள் அங்கிருந்த மக்களைப் பார்த்து; இந்தத் தூசி என்ன காரணத்தால் உண்டாயிற்று? என்று கேட்டார்கள்.
அதற்கு ஜனங்கள், உங்களால் பூமண்டலம் அராஜகமானதினால் அனேக ஜனங்கள் ஆங்காங்கே பிரவேசித்துப்
பிறருடைய திரவியங்களை அபகரிப்பதற்காக வேகமாய் வருகிறார்கள்.
அத்தகைய கள்ளர்களின் கால்பட்ட வேகத்தினால் தூளிப்படலமாகிய இந்தத் தூசியும் தும்பும் தோன்றியது? என்றார்கள்.
அதைக்கேட்ட முனிவர்கள் ஆலோசித்து, ஒரு புத்திரனை உண்டாக்க வேண்டுமென்று தீர்மானித்து
அபுத்திரனான வேனனது தொடையைக் கடைந்தார்கள்.

அப்போது அதிலிருந்து எரிந்த கட்டையைப் போன்ற கறுப்பு நிறமும் விகாரமான முகமும்,
குட்டையான உடலும் கொண்ட ஒரு மனிதன் தோன்றி, முனிவர்களை நோக்கி, நான் என்ன செய்ய வேண்டும்? என்று கேட்டான்.
அதற்கு அவர்கள் நிஷீத (உட்கார்) என்று சொன்னார்கள். அதன் காரணமாக அவன் நிஷாதன் என்ற பெயரைப் பெற்றான்.
விந்தியமலை வாசியரான வேடர்கள் அவனது பரம்பரையில் உண்டானார்கள்.
ஆகையால் அவர்கள் நிஷாதர்கள் என்று வழங்கப்பட்டனர். இவ்விதமாக மன்னன் வேனனின் பாபங்களெல்லாம்
ஒருங்கே திரண்டு புருஷாகாரமாகப் பிறந்தன. அன்று முதல் நிஷாத ஜாதி உலகத்தில் உண்டாயிற்று.
அதன் பிறகு முனிவர்கள் வேனனுடைய வலதுகையைக் கடைந்தார்கள்.
அந்தக் கையிலிருந்து அக்கினியைப் போல் ஜொலிக்கும் திவ்ய தேஜோவிராஜிதனும் மகாப் பிரதாபம் கொண்டவனுமான
ஒரு குமாரன் தோன்றினான். பிருது மாமன்னன் என்று அவனுக்குப் பெயர் வைக்கப்பட்டது,
அவன் பிறந்ததுமே ஆகாயத்திலிருந்து அசகவம் என்ற ஒரு வில்லும் திவ்வியமான பாணங்களும் விழுந்தன.
அவற்றை பிருது கைக்கொண்டான். அவன் தோன்றியதுமே சகல பூதங்களும் பெருமகிழ்ச்சியடைந்தன.

வேனனும் சற்புத்திரன் உண்டானதால் புத்து என்ற நரகத்திலிருந்து நீங்கிச் சொர்க்கத்தையடைந்தான்.
அப்போது சமுத்திரங்களும் நதிகளும் பிருதுவுக்கு அபிஷேகம் செய்வதற்கான புனித நன்னீரையும்
திவ்விய ரத்தினங்களையும் கொண்டு வந்து வணங்கி நின்றன. பிரமனும் ஆங்கிரசர் என்னும் தேவதைகளோடும்
சகல பூதங்களோடும், வந்து வேனனுடைய மகனான பிருது சக்கரவர்த்தியைச் சகல பூமண்டலங்களுக்கும்
அதிபதியாகப் பட்டாபிஷேகம் செய்தான். அப்போது பிருது சக்கரவர்த்தியின் வலது கையில், சக்கரம்
இருப்பதை பிருமா பார்த்து, இவன் நாராயண அம்சமுடையவன் என்று நினைத்து மகிழ்ச்சியடைந்தார்.

மைத்ரேயரே!
எவருடைய வலது ஹஸ்தத்தில்; விஷ்ணு சின்னமான சக்கரரேகை காணப்படுமோ அவர்கள்
தேவர்களாலும் வெற்றி பெறக்கூடாத பராக்கிரமமுடையவர்களாய்; மாமன்னர்களிலே உயர்ந்தவராய் விளங்குவார்கள்.
இவ்விதம்; பிருது சக்கரவர்த்தி முடிசூட்டிக்கொண்டு, முறைப்படி ஆட்சி செலுத்தி வரும்போது,
அவனது தகப்பனான வேனனுடைய உபத்திரவத்தினால் வருந்திய மக்கள், இவனது நற்குணங்களைக் கண்டு மகிழ்ந்தனர்.
பிரஜைகளைக் காத்து, அவர்களுடைய அன்பைப் பெற்றதால்; அவன் அவனிராஜன் என்று வழங்கப்பட்டான்.
அவன் தேரில் ஏறிப் புறப்படும்போது சமுத்திரங்கள் இரையாமல் ஸ்தம்பித்தன.
பர்வதங்கள் எல்லாம் அவனுக்கு வழிவிட்டு நின்றன. அவனது விருதுக்கொடிகள் கிளைகளிலே படுமே என்ற
பயத்தினால் உயர்ந்த மரங்கள் தணிந்து நின்றன. பூமி உழாமலே விளைந்தது. நினைத்த மாத்திரத்திலேயே பயன்கள் சித்தித்தன.
பசுக்கள் வேண்டும் அளவு பாலைச் சுரந்தன. இலை மடிப்புக்களில் எல்லாம் தேன் நிறைந்திருந்து
பிரும்மாவைக் குறித்துச் செய்த வேள்வியிலே, இந்தப் பிருது மாமன்னன் தோன்றியவுடனே,
அந்த யக்கியத்தின் சுத்தியா காலத்தில் சூதனும் மாகதனும் தோன்றினர்.

இப்படிப் பிறந்த சூதமாகதர்களைப் பார்த்து மகாமுனிவர்கள், பிரதாப சாலியான பிருது மன்னனை
அவனது குணகர்ம வரலாறுகளைச் சொல்லித் துதியுங்கள்! இவன் துதிப்பதற்குத் தகுந்தவன் என்று கட்டளையிட்டார்கள்.
சூதமாகதர் தயங்கி, முனிவர்களே! இவர் இப்போது தானே பிறந்தவர்?
ஆகையால் இவரது குணங்களையும் புகழையும் நாங்கள் அறியோமே!
எதைச் சொல்லி, நாங்கள் இவரைப் புகழ்வோம்? என்று கேட்டார்கள்.

அதற்கு முனிவர்கள், இவன் சக்கரவர்த்தியும் மிக வலிவுடையவனுமாகி, உலகத்துக்கு இதமான பல செயல்களைச் செய்வான்!
ஆகையால் இவனுக்கு இனிமேல் விளங்கத்தக்க குணங்களைப் பற்றித் துதி செய்யுங்கள்! என்றார்கள்.
அதைக்கேட்டு, பிருது சக்கரவர்த்தியும் தன்னுள்ளே தனக்குத்தானே நினைக்கிறான்.
உலகத்திலே சற்குணங்களினால் மன்னனுக்குப் புகழும் பெருமையும் உண்டாகும்.
இம்முனிவர்கள் என்னைத் துதிக்கச் சொன்னதே நான் சற்குணங்களைத் தெரிந்து கொள்ளவேண்டும்
என்பதற்கான ஓர் உபதேசமாகும். ஆகையால் நான் குணவான் ஆவேன்.
இம்மாகதர்கள் கீர்த்தனஞ்செய்யும் குணங்களை ஏற்று, இவர்கள் காட்டும் துர்க்குணங்களை விட்டு விடுகிறேன் என்று சித்தமாக இருந்தான்.

அப்போது சூதமாகதர்கள் அந்த அரசகுமாரனான பிருதுவை இந்த மகாராஜகுமாரன் சத்தியசீலன்; தானசீலன்;
பிரதிக்ஞையை நிறைவேற்ற வல்லவன்; செய்யத்தகாத காரியத்தைச் செய்யக் கூசுபவன்.
ஜெயசாலி பொறுமையுள்ளவன் நட்புக்குணமுடையான், மகாப் பிரதாபவான், துஷ்டர்களைத் தண்டிக்கும் குணமுடையவன்,
இனிய பேச்சுத் திறனுடையான்; பூஜிக்க தகுந்தவரைப் பூஜிப்பவன்; யாகசீலன்; பிராமண பக்தன்;
யோக்கியரிடத்தில் அன்புடையவன். சத்துரு மித்துருக்களிடம் சமபுத்தியோ பட்சபாதமற்று சகல விவகாரங்களையும் தீர்ப்பவன்!
என்று நல்ல குரலோடு நன்றாகத் துதி செய்தார்கள்.

சூதனும் மாகதனும் இவ்வாறு எடுத்துக் கூறிய சற்குணங்களையெல்லாம் பிருது மன்னன் தன் உள்ளத்தில்
பதிய வைத்துக்கொண்டு; அக்குணங்களுடன் ஆட்சி செய்து; பலவிதமான யாகங்களை நடத்தி
அதிக தட்சணை கொடுத்து வந்தான். அவனது தந்தை வேனன் மடிந்ததால்; பூமி அராஜகமாயிற்று.
அதனால் பிருது மன்னனது ஆட்சியின் ஆரம்பத்திலே; பிரஜைகள் அனைவரும் பசியால் வருந்தியவர்களாய்
அரசனிடம் சென்று அரசே! நீர் முடிசூட்டிக் கொள்வதற்கு முன்பே; பூமண்டலம் அராஜகமாகி சகலவோஷதி
வர்க்கங்களையும் தன்னுள்ளே இழுத்துக் கொண்டு விட்டது. ஆகையால் இப்போது ஆகார வசதியில்லாமல்
பிரஜைகள் பசி வாதையால் அழிந்து வருகின்றனர். அன்ன பானங்களைக் கொடுத்து எங்களை ரட்சிப்பதற்காகவே
பிரம்மா உங்களைப் படைத்து எங்களுக்கு வழங்கினார்.
ஆகையால் பசியால் பீடிக்கப்பட்ட எங்களைக் காத்து ரட்சிக்க வேண்டும்! என்று முறையிட்டார்கள்.

அதைக் கேட்ட பிருது மன்னன் அப்படியே ஆகட்டும் என்று சொல்லி, அசகவம் என்ற வில்லையும் அம்புகளையும்
எடுத்துக் கொண்டு பூமியை எதிர்க்கச் சென்றான், அப்போது பூமாதேவியானவள்;
பசுவின் ரூபத்தைத் தரித்து பயந்து ஓடினாள். மன்னனும் அவளை விடாமல் பின் தொடர்ந்து சென்றான்.
அதனால் பூதேவி பிரம்மலோகம் முதலிய உலகங்களுக்கும் ஓடிச்சென்று எங்கும் அடைக்கலம் அடைய முடியாமல்
வில்லும் கையுமாய்த் தன்னைத் துரத்திவரும் வேந்தனை நோக்கி; பிருது மன்னனே!
பெண் வதையினால் பாதகம் சம்பவிக்கும் அல்லவா, அதையறிந்தும் ஏனிப்படிச் செய்கிறாய்? என்று கேட்டாள்.
வசுந்தரையே! துஷ்டகாரியஞ் செய்பவரை வதைப்பதால் பலருக்கு நன்மையுண்டாகுமானால்
அப்படிப்பட்ட வதையைச் செய்வதால் புண்ணியம்தான் உண்டாகும்! என்றான் பிருது.

அரசே! பிரஜைகளுக்கு இதமுண்டாவதற்காக என்னை அழித்தால்,
சதுர்வித பூதசாதங்களுக்கும் ஆதாரம் என்ன? என்றாள் பூமிதேவி.
உற்று அவளை பிருது நோக்கி வசுந்தரா என்னுடைய ஆக்ஞையை மீறி துர்விநீதையாய் நடக்கிற உன்னை
என்னுடைய அம்புகளால் சங்கரித்து எது யோக சக்தியினால் சகல பிரஜைகளையும் தரிக்கிறேன்! என்றான்.

அதைக்கேட்ட பூதேவி பயத்தால் நடுங்கி, பிருதுவை வணங்கி அரசே!
உபாயத்தினால் சகல காரியங்களும் சிந்திக்குமேயல்லாமல் வேறு வகையால் சித்திக்காது.
ஆகையால் நான் ஓர் உபாயம் சொல்கிறேன். கேட்பாயாக உலகத்தில் உண்டான ஓஷதி நிகரங்களையெல்லாம்
நான் என்னுள்ளேயே அடங்கும்படி கிரகித்திருக்கிறேன். ஆகையால் அவை என்னிடம் க்ஷீரரூபமாக இருக்கின்றன.
வேண்டுமானால் பால்ரூபமாக இருக்கும் அந்த ஓஷதிகளை உலக நன்மைக்காக நான் வழங்குகிறேன்.
தகுந்தவொரு கன்றையுண்டாக்கிக் கொடுப்பாயாக. அந்தக் கன்றினிடமுள்ள அன்பினால் பால் ரூபமாகவுள்ள
ஓஷதிகளைக் கறக்கச் செய்வேன். நான் கொடுக்கும் க்ஷீரங்கள் ஜகமெல்லாம் வியாபிக்கும் பொருட்டு
தடையாகவுள்ள மலைகளையெல்லாம் விலக்கி; என்னை மேடுபள்ளமில்லாமல் நிரவவும் என்றாள்.

பிருதுவும் அப்படியே ஆகட்டும் என்று சொல்லித் தன்னுடைய வில்லின் நுனியால் அவற்றைப் புறத்தே தள்ளி
பூமண்டலத்தைச் சமமாகச் செய்தான். மைத்ரேயரே! பூர்வ காலத்தில் மலைகள் எல்லாம் மிகவும் நெருங்கி
முழுவதும் பரவியிருந்ததாலே பூமண்டலத்தில் நகரப்புரங்களும் கிராமங்களுமாகிய குடியிருப்புகள் பிரிவு படாமல் இருந்தன.
பயிர்த்தொழிலும் பசு வளர்ப்பும் வாணிபமும் இல்லை. பிருது மன்னன் முடிசூட்டிக் கொண்டது முதல் இவ்வேறுபாடுகள் உண்டாயின.
எங்கெங்கே பூமியானது மேடு பள்ளங்கள் இல்லாமல் சமமாக இருக்குமோ அங்கங்கே, புரங்களையும் கிராமங்களையும்
அந்த அரசன் ஏற்படுத்தி, அவற்றில் பிரஜைகளை வசிக்கச் செய்தான். பூர்வத்தில் கந்த, மூல பலாதிகளே
பிரஜைகளுக்கு ஆதாரமாக இருந்தன. ஜகம் அராஜகமானபோது அவைகளும் கிடைப்பது கஷ்டமாயிற்று.

ஆகையால் பிருது மன்னன் சுவாயம்புவமனுவைக் கன்றாக்கி தனது ஹஸ்தத்தை பாத்திரமாகச் செய்து,
தேனுரூபிணியான பூமியினிடத்தில் சகல ஸஸ்யங்களையும் கறந்தான். அதனால் பிரஜைகள் மகிழ்ச்சியடைந்து,
அவன் உண்டாக்கிய ஆகாரத்தினால் பலத்தையும் சக்தியையும் பெற்று சுகமாக இருந்தார்கள்.
அவன் கொடுத்த அன்னத்தால் தான் இன்றளவும் பிரஜைகள் ஜீவித்திருக்கின்றனர்.
பிருது மன்னன் பூமிக்குப் பிராணனைக் கொடுத்ததால் தந்தையானான் அந்தக் காரணத்தாலேயே
பூமிக்கு பிருத்வி என்ற பெயர் உண்டாயிற்று.

பிறகு தேவதைகளும், முனிவர்களும், தைத்தியர்களும், ராக்ஷசர்களும், கந்தருவர்களும், நாகர்களும்,
பிதுர்க்களும், விருட்சங்களும், பிருது மன்னனின் கருணையால் தத்தமது சாதிக்கான பாத்திரத்தையும்
கன்றையும் கறப்பவனையும் உண்டாக்கி, தங்களுக்குரிய மகிழ்ச்சியை அடைந்தார்கள்.
சகல பூததாரணியாயும், எல்லாவற்றையும் உண்டாக்குபவளாயும், காப்பவளாயும்,
ஸ்ரீமகாவிஷ்ணுவின் பாதாம்புயத்தில் பிறந்தவளுமான பூமாதேவி என்னும் பிருதிவி முன்புபோல்
சகல பூதங்களுக்கும் இஷ்டங்களைக் கொடுக்கத் துவங்கினாள்.

மைத்ரேயரே!
இவ்விதமான வேனன் மன்னனின் குமாரனான பிருது சக்கரவர்த்தி புகழுடையவனாய் விளங்கினான்.
எவன் இத்தகைய பிருது மாமன்னனுடைய சரித்திரத்தைப் படிக்கிறானோ, படிக்கக் கேட்கிறானோ,
அவன் பாவந்தீர்ந்து, துர்ச்சொப்பன பயமில்லாமல் சுகமாக இருப்பான்!

——————

14. பிரசேதசர்களின் இலட்சியம்

பராசர முனிவர் மேலும் தொடர்ந்து கூறலானார் : மைத்ரேயரே!
பிருது மன்னனுக்கு அந்தர்த்தானன்; வாதி என்றும் இரு பிள்ளைகள் பிறந்தார்கள்.
அந்தர்த்தானன் திருமணம் புரிந்து கொண்டு சிகண்டி நீ என்னும் மனைவியிடம் ஹவிர்த்தானன் என்ற மகனைப் பெற்றான்.
அவனுக்கு அக்கினியின் மகளான தீக்ஷிணையிடத்தில் பிராசீனபர்ஹி, சுக்கிரன், கயன், கிருஷ்ணன், விரசன், அசினன்
என்று ஆறு குமாரர்கள் உண்டாயினர். அவர்களில் ஹிவர்த்தானனின் மூத்த மகனான பிராசீனபர்ஹி என்பவன்,
பிராசீனக்கிரகங்களான தருப்பைகளை பூமியில் பரப்பி யக்ஞங்கள் செய்ததால் அவனுக்கு பிராசீனபர்ஹி என்ற பெயர் உண்டாயிற்று.

அவன் சமுத்திரனின் புதல்வியான சுவர்ணை என்பவளைக் கல்யாணம் செய்து கொண்டு
பிரசேதர்கள் என்னும் பத்துப்பிள்ளைகளைப் பெற்றான். அவர்கள் தனுர் வேதத்தில் கரை கண்டவர்கள்.
அவர்கள் அனைவரும் ஒரே பயனை அபேட்சித்து, ஒரே தர்மத்தைச் செய்து, சமுத்திர நீரில் பதினாயிரம் ஆண்டுகள்
மூழ்கியிருந்து தவஞ்செய்தார்கள். ஏனெனில், பிரும்மாவின் கட்டளைப்படி பிராசீனபரிஹியானவன்
பிரஜைகளை அபிவிருத்தி செய்ய நினைத்தான். தன் புத்திரரான பிரசேதசர்களை நோக்கி,
பிள்ளைகளே! வேததேவனான பிதாமகர், பிரஜாவிருத்தி செய்யும்படி என்னை நியமித்தார்.
நான் அப்படியே ஆகட்டும் என்று அவரது கட்டளைக்கு இசைந்தேன்.
ஆகையால், நீங்கள் எனக்குப் பிரியமாகும்படிப் பிரஜாவிருத்தி செய்யுங்கள் என்றார்.
பிரசேதசரும் தந்தையின் வாக்கை ஏற்று, ஐயா! நாங்கள் பிரஜாபிவிருத்தி செய்யத்தக்க ஆற்றலையுடையவராக,
எந்தக் காரியத்தைச் செய்ய வேண்டும்? அதை விளங்கச் சொல்ல வேண்டும்! என்று கேட்டார்கள்.

பிராசீனபரிஹி தன் புத்திரர்களைப் பார்த்து, ஸ்ரீவிஷ்ணுவை ஆதரித்து
ஒருவன் தன் இஷ்டத்தைப் பெறுவானே அல்லாமல், வேறு ஓர் உபாயத்தினாலும் இஷ்ட சித்தியைப் பெறமுடியாது.
இனி நான் சொல்வதற்கு வேறு எதுவுமில்லை. ஆகையால் உங்கள் இஷ்டம் சித்தியாக வேண்டும் என்று
விரும்பினால் ஸ்ரீகோவிந்தனை ஆராதனை செய்யுங்கள். பிரஜாவிருத்தி செய்யும் ஆற்றலைப் பெறுவீர்கள்,
புருஷனுக்குத் தர்மார்த்த காம மோக்ஷம் என்கின்ற நான்குவித புருஷார்த்தங்களிலே அபிலாஷையுண்டானால்,
ஆதியந்தரகிதனும் பகவானுமான புரு÷ஷாத்தமனை அர்ச்சனை செய்ய வேண்டும்.
ஆதிகாலத்தில் பிரும்மா ஜனார்த்தனனை ஆராதித்துத் தான் சிருஷ்டிக்கும் ஆற்றலைப் பெற்றான்.
அதுபோல், உங்களுக்கும் அச்சுதனை ஆராதிப்பதால் பிரஜா விருத்திக்குரிய சாமார்த்தியமும் உண்டாகும்! என்று சொன்னான்.

அதைக்கேட்ட பிரசேதசர்கள் பத்துப் பேரும் தந்தையின் வாக்குப்படி தவஞ்செய்ய நிச்சயித்தார்கள்.
அதனால் சமுத்திரத்திலே மூழ்கி ஏக சிந்தனையுடன் சர்வலோக சரண்யனும் ஜகத்பதியுமான
ஸ்ரீமந்நாராயணனுடைய திருவடித்தாமரைகளில் மனதை நிறுத்தி, பதினாயிரம் ஆண்டுகள் தவஞ்செய்த வண்ணம்
சகல அபீஷ்டங்களையும் வழங்கவல்ல லக்ஷ்மி நாராயணனை மனமாரத் துதித்தார்கள்.

இவ்வாறு பராசரர் கூறிவரும்போது மைத்ரேயர் அவரை நோக்கி முனிவரே!
பிரசேதசர்கள் சமுத்திரத்தில் மூழ்கிக்கொண்டு ஸ்ரீவிஷ்ணுபகவானைத் துதித்தார்கள் என்றீர்கள்.
அந்தத்தோத்திரத்தை அடியேனுக்குச் சொல்ல வேண்டும் என்றார்.

அதற்குப் பராசரர் பிராமண உத்தமரே! பக்திப் பரவசத்தினால் தன்மயமாய் சாகா ஜலத்தில் நின்று கொண்டு,
பிரசேதசர்கள் செய்த ஸ்ரீவிஷ்ணு ஸ்துதியைச் சொல்கிறேன். அமைதியாகக் கேளுங்கள்! என்று கூறலானார்.

சகலமான சப்தஜாதங்களும் எங்கே சென்று நிலைபெறுமோ அத்தகைய சகல உலகங்களுக்கும்,
சிருஷ்டி சங்காரகர்த்தாவான பரமபுருஷனை நாங்கள் வணங்குகிறோம்!
சூரிய சந்திராதி சோதிக் கணங்களையும் பிரகாசிக்கச் செய்யும் அந்தப் பிராகிருத ஜோதிமயனும்
உபமானரகிதனும் நுண்ணிய ரூபனும், கால பரிச்சேதமில்லாதவனும் சராசரத்மகமான ஜகத்துக்குக் காரண பூதனுமான
ஸ்ரீவிஷ்ணு மூர்த்திக்குத் தெண்டஞ் சமர்ப்பிக்கிறோம்!
எவனுக்குப் பகலானது முதல் ரூபமாகவும் இரவு இரண்டாவது ரூபமாகவும், சக்தி மூன்றாவது ரூபமாகவும் இருக்குமோ
காலவடிவான அந்தப்பரந்தாமனுக்குத் தண்டனிடுகிறோம்.

எவன் அமிர்தமாகித் தினந்தோறும் தேவதைகளாலும் பிதுர்க்களாலும் உண்ணப்படுகிறானோ
எவன் ஓஷதிகளைக் கொண்டு எல்லாவற்றிற்கும் ஜீவனாக விளங்குகிறானோ,
அந்தச் சந்திரரூபியான பகவானுக்குத் தண்டனிடுகிறோம். எவன் உஷ்ணமயமாகித் தனது கிரணங்களால்
இருளைப் போக்கி ஆகாயத்தை ஒளிரச் செய்து கொண்டு, தாபத்திற்கும் சயத்திற்கும் ஜலத்திற்கும் காரணமாக இருக்கிறானோ
சூரியாத் மகனான அந்தப் பகவானுக்குத் தண்டனிடுகிறோம்!
எவன் கடினமான ரூபமுள்ளவனாய் இந்தவுலகத்தையெல்லாம் பார்த்துக் கொண்டு,
சப்த, ஸ்பரிச, ரூப, ரச கந்தங்களுக்கு ஆசிரயமாய் விளங்கிறானோ அந்தப் பூமிஸ்வரூபியான எம்பெருமானை வணங்குகிறோம்!

சுக்கிலமும் சுரோணிதமுமாய், உலகங்களுக்குக் காரணமாக இருக்கிற ஜலம் என்பது யாதோ,
பக்தாக்ஷகனுடைய அந்த ஸ்வரூபத்துக்கு வந்தனஞ் செய்கிறோம். எவன் சகல தேவதைகளுக்கும் மூலமாக இருந்து
கவ்யத்தைப் புசிக்கிறானோ, அந்த அக்னி ஸ்வரூபியான பரமாத்மாவுக்குத் தெண்டனிடுகிறோம்!
பிராண அபானதி ரூபமாகச் சரீரங்களிலே இருந்து கொண்டு, எப்பொழுதும் சுவாசிப்பது போன்ற செயல்களைச் செய்பவனாகவும்,
ஆகாயத்தினின்று முற்பன்னனாயும் இருக்கிற வாயுதேவதா ஸ்வரூபியான ஜெகதீஸ்வரனுக்குத் தெண்டனிடுகிறோம்!
எவன் சர்வபூதங்களுக்கும் அவகாசம் கொடுத்து, அனந்தமூர்த்தியாயும் சுத்தமாயும் இருக்கிறானோ
அத்தகைய ஜகத்துக்கு கர்த்தாவாகிய ஸ்ரீகிருஷ்ணனுக்குப் பிரணாமஞ் செய்கிறோம்!
எவன், க்ஷரமும் அக்ஷரமும் ஆன இந்திரிய ஸ்வரூபியாய், சப்தாதி விஷயங்களைக் கிரகித்துக் கொண்டு,
ஞானத்துக்கு ஆதாரமாக இருக்கிறானோ, அந்தப் பிரணதார்த்திஹரனான் பெருமானுக்குத் தெண்டம் சமர்ப்பிக்கிறோம்!
இந்திரியங்களாலே கிரகிக்கப்பட்ட சப்தாதி விஷயங்களை ஆன்மா அறிவதற்குக் கருவியாய் நிற்கும்
மனம், புத்தி, அகங்காரம், சித்தம் என்று சொல்லப்பட்ட அந்தக்கரண சொரூபியான சர்வேசுவரனுக்குத் தண்டம் சமர்ப்பிக்கிறோம்!

அளவில்லாதவனான எவனிடத்திலிருந்து சகல பிரபஞ்சமும் இருக்கிறதோ, எவனிடத்திலிருந்து அவை உண்டாயிற்றோ,
எங்கே லயிக்கிறதோ, அந்தப் பிரகிருதி ரூபமுடையவனுக்கு நமஸ்காரம் செய்கிறோம்!
எவன் பிராகிருதமான சத்வாதி குணங்களல்லாமல் சுத்தனாக இருந்து பிரகிருதி சம்பந்தமுடைய
சத்துவாதி குணங்களைக் கொண்டவனைப் போலப் பிராந்தியினால் தோற்றமளிக்கிறானோ
அந்த ஜீவாத்மா ரூபியான புரு÷ஷாத்தமனுக்கு தண்டம் சமர்ப்பிக்கிறோம்.
அறிவு குறுகுவதும் விரிவதுமான விகாரமில்லாதவனும், பிறப்பற்றவனும், சுத்தனும் பிரகிருதி சம்பந்தமில்லாதவனும்,
பிரகிருதி புருஷர்களைவிட உயர்வுள்ளவனுமாக இருக்கிற மூத்த ஜீவன் உண்டோ அந்த ஸ்வரூபத்தில் விளங்குகின்ற
ஸ்ரீவிஷ்ணுபகவானுக்குத் தண்டம் சமர்ப்பிக்கிறோம்!

தீர்க்கமும் ஸ்தூலமும் சூட்சுமமும் ரத்தமும் நீலமுமல்லாமல் இருப்பதாய், ஒட்டுதலும் சாயையும் தேகமும் அவயவங்களும்
இல்லாததாய், இடைவெளி இல்லாததாய் இன்ப துன்பமுற்றதாய் சப்த ஸ்பரிச ரூபரச கந்தங்கள் இல்லாததாய்,
கண் மூக்கு காது முதலியவையும், வாக்கு பாணி பாதாதிகளும், அந்தக்கரணமும் இல்லாததாய்
நாமே தோத்திரங்களும் அன்னபானாதிகளில் உண்டாகும் சுகமும்;
தன்னைவிட வேறொரு தேஜஸும் தனக்கு ஒரு காரணமும் இல்லாததாய்;
பயம் பிரமம் நித்திரை ஜனன மரணம் முதலிய குற்றங்கள் இல்லாததாய்,
சலனமில்லாததாய், பரமேசுரத்துவாதி சகல கல்யாண குணங்களுடையதாய் யாவற்றுக்கும் இருப்பிடமாய்,
தனக்கு ஓர் ஆதாரமற்றதாய், வாக்கு மனம் இரண்டுக்கும் எட்டாததாய், கண்ணால் காணக்கூடாததாய்,
இவ்விதமாக எல்லாவிதத்திலும் உயர்ந்ததாய், பரமபிராப்பியமுமாய் விளங்கும் அந்த ஸ்ரீவிஷ்ணுபகவானுடைய
ஸ்வரூபத்தை நாங்கள் வணங்குகிறோம்! என்று பிரசேதசர்கள் எம்பெருமானைத் துதித்த வண்ணம்
சமுத்திர ஜலத்தில் இருந்தவாறு பதினாயிரம் ஆண்டுகள் தவஞ்செய்தார்கள்.

பிறகு ஷட்குண சம்பன்னனான ஹரி அவர்களிடம் கிருபை கூர்ந்து, அந்த சமுத்திர ஜலத்திலேயே பிரத்யட்சமானார்.
அப்பொழுது மலர்ந்த நீலோத்பல மலரிதழைப் போன்ற நீலச்சாயையுடன் பிரகாசிக்கும் திவ்வியத் திருமேனியோடும்
கிரீட மகாகுண்டலங்களாகிய திவ்விய ஆபரணங்களோடும், சங்கு சக்கராதி திவ்ய ஆயுதங்களோடும்,

ஸ்ரீமந்நாராயணன் தோன்றி, பட்சியரசான பெரிய திருவடியின் (கருடனின்) திருத்தோளில் அமர்ந்து வந்து சேவை சாதித்தார்.
அவரைப் பிரசேதசர்கள் தங்கள் கண்குளிரக் கண்டு பக்திப் பரவசத்தால் தலைவணங்கித் தண்டப் பிரணமங்கள் செய்து,
கைகூப்பி வணங்கி நின்றார்கள். பகவான் அவர்களை நோக்கி பிரசேதசரே உங்கள் தவத்தைக் கண்டு மகிழ்ந்த நான்
உங்களுக்குப் பிரசன்னமானேன். உங்களுக்கு வேண்டும் வரங்களை கேட்பீராக என்று அருளிச் செய்தார்.

அவர்கள் மீண்டும்; ஸ்ரீயப்பதியை வணங்கி எமது தந்தையின் வாக்குப்படி நாங்கள் பிரஜாவிருத்தி செய்வதற்கு
எங்களுக்குச் சாமர்த்தியம் ஏற்படும்படி கிருபை செய்ய வேண்டும்! என்று பிரார்த்தித்தார்கள்.
பகவான் அவர்கள் கேட்ட வரத்தைக் கொடுத்துவிட்டு மறைந்தார்.
பிரசேதசர்களும் விஷ்ணுவின் அனுக்கிரகத்தினால் இச்சித்த வரத்தைப் பெற்று,
கடலிலிருந்து எழுந்து தங்கள் இருப்பிடம் போய்ச் சேர்ந்தார்கள்.

———————————————

ஸ்ரீ கோவில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ மைத்ரேய முனிவர் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பராசர முனிவர் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்-

ஸ்ரீமத் பகவத் கீதை –ஸ்ரீ பாரதியார் – பதின்மூன்றாம் அத்தியாயம் க்ஷேத்ர-க்ஷேத்ரக்ஞ விபாக யோகம்–

இதில் தேகம் ஆத்மா இவைகளுடைய சொரூபமும், இவைகள் ஒன்றோடொன்று சேர்வதற்குக் காரணமும் கூறப்படுகின்றன.
தேகம் என்பது பிரகிருதியின் விகாரமாகும். அது ஐந்து பூதங்களும் பதினொரு புலன்களும் அடங்கியது.
இத்தேகத்தின் சேர்க்கையால்தான் ஆத்மாவுக்கு அற்ப விஷயங்களில் விருப்பமும், இன்பம், துன்பம், கோபம், தாபம்
முதலியவைகளும் உண்டாகின்றன. கைவல்ய நிலை பெற்ற ஆத்மாவுக்கு இவை ஒன்றும் இல்லை.
அத்தகைய நிலையைப் பெறவேண்டுமானால் கர்வம், டம்பம் இவைகளை விடவேணும்.
ஆசாரியனைப் பணிந்து அவனருளால் தூய்மைப் பெற்று புலன்களை அடக்க வேண்டும்.
வேறு பலனைக் கோராமல் கடவுளைத் தியானிக்க வேண்டும். ஆத்மாவுக்கு உண்மையில் பிறப்பு இறப்பு கிடையாது.
தேக சம்பந்தமே பிறப்பெனவும் அதன் பிரிவே இறப்பெனவும் கூறப்படும்.
அறிவற்ற தேகமானது ஆத்ம சம்பந்தத்தால் பற்பல காரியங்களைச் செய்கிறது.
இவ்வித ஆத்ம சொரூபத்தைக் கர்ம யோகத்திலும், ஞான யோகத்திலும் பெறலாம்.
*தாவர ஜங்கமங்களெல்லாம் ஆத்ம பிரகிருதியின் சேர்க்கையால் உண்டாகின்றன.
(பதிப்பாளர் விளக்கம்: *தாவர ஜங்கமம் என்றால் நிலைத்திணை, இயங்குதிணைப் பொருட்கள்
i.e. the immovables and the movables. நிலம் வீடு போன்ற அசையாப் பொருட்களும்,
நகை, பொன், பொருட்கள் போன்ற அசையும் பொருட்களும் என்று பொருள்)
(க்ஷேத்திரம் = இடம். க்ஷேத்திரக்ஞன் = இடத்தை அறிவோன். பிரகிருதி = இயற்கை.
புருஷன் = ஆத்மா ஞானம் = அறிவு. ஞேயம் = அறியப்படு பொருள்.)

அர்ஜுனன் சொல்லுகிறான்:
1. பிரகிருதி, புருஷன், க்ஷேத்திரம், க்ஷேத்திரக்ஞன், ஞானம், ஞேயம் என்னுமிவற்றை அறிய விரும்புகிறேன்.

ஸ்ரீபகவான் சொல்லுகிறான்:
2. குந்தி மகனே! இந்த உடம்பு க்ஷேத்திரம் என்று சொல்லப்படுகிறது. இதனை அறிந்து நிற்போனை
க்ஷேத்திரக்ஞனென்று பிரம்ம ஞானிகள் சொல்லுகிறார்கள்.

3. பாரதா! எல்லா க்ஷேத்திரங்களிலும் க்ஷேத்திரக்ஞன் நானே என்றுணர். க்ஷேத்திரமும், க்ஷேத்திரக்ஞனும்
எவை என்றறியுஞ் ஞானமே உண்மையான ஞானமென்பது என் கொள்கை.

4. அந்த க்ஷேத்திரமென்பது யாது? எவ்வகைப் பட்டது? என்ன மாறுதல்களுடையது? எங்கிருந்து வந்தது?
க்ஷேத்திரக்ஞன் யார்? அவர் பெருமை எப்படிப்பட்டது? இவற்றை நான் சுருக்கமாகச் சொல்லுகிறேன், கேள்.

5. அது (க்ஷேத்திரம்) ரிஷிகளால் பல வகைகளிலே பலவேறு சந்தங்களில் பாடப்பட்டது.
ஊகம் நிறைந்தனவும், நிச்சயமுடையவனவுமாகிய பிரம்ம சூத்திர பதங்களில் இசைக்கப்பட்டது.

6. மகா பூதங்கள், அகங்காரம், புத்தி, அவ்யக்தம், பதினோரிந்திரியங்கள், இந்திரிய நிலங்கள் ஐந்து,

7. வேட்கை, பகைமை, இன்பம், டுன்பம், உடம்பு, உணர்வு, உள்ளத்துறுதி —
இவையே க்ஷேத்திரமும் அதன் மாறுபாடுகளுமாம் என உனக்குச் சுருக்கிக் காட்டினேன்.

8. கர்வமின்மை, டம்பமின்மை, இம்சை செய்யாமை, பொறுமை, நேர்மை, ஆசாரியனை வழிபடுதல்,
தூய்மை, ஸ்திரத்தன்மை, தன்னைக் கட்டுதல்,

9. இந்திரிய விஷயங்களில் விருப்பமின்மை, அகங்காரம் இல்லாமை, பிறப்பு, இறப்பு, நரை, நோய், துக்கம், தோஷம்
இவற்றின்கண் இசைந்த காட்சியுடைமை,

10. பற்றின்மை, மகனையும் மனைவியையும் வீட்டையும் தன்னுடைமையெனக் கருதாமை,
விரும்பியனவும், விரும்பாதனவும் எய்துமிடத்தே சமசித்தமுடைமை,

11. பிறழ்ச்சியற்ற யோகத்துடன் என்னிடம் தவறுதலின்றிச் செலுத்தப்படும் பக்தி, தனியிடங்களை மேவுதல்,
ஜனக் கூட்டத்தில் விருப்பமின்மை,

12. ஆத்ம ஞானத்தில் எப்போதும் நழுவாமை, தத்துவ ஞானத்தில் பொருளுணர்வு —
இவை ஞானமெனப்படும். இவற்றினின்றும் வேறுபட்டது அஞ்ஞானம்.

13. ஞேயம் எதுவென்பதைச் சொல்லுகிறேன். அதை அறிந்தால் நீ சாகாமல் இருப்பாய்.
அது அநாதியாகிய பரப்பிரம்மம். அதை ‘சத்’ என்பதுமில்லை, ‘அசத்’ என்பதுமில்லை.

14. அது எங்கும் கைகால்களுடையது; எங்கும் கண்ணும் தலையும் வாயுமுடையது;
எங்கும் செவியுடையது; உலகத்தில் எதனையும் சூழ்ந்து நிற்பது;

15. எல்லா இந்திரிய குணங்களும் வாய்ந்தொளிர்வது; எல்லா இந்திரியங்களுக்கும் புறம்பானது; பற்றில்லாதது;
அனைத்தையும் பொறுப்பது; குணமற்றது; குணங்களைத் துய்ப்பது;

16. பூதங்களுக்கு உள்ளும் புறமுமாவது; அசரமும் சரமுமாவது; நுண்மையால் அறிவரியது; தூரமானது; அருகிலிருப்பது;

17. உயிர்களில் பிரிவுபட்டு நில்லாமல் பிரிவுபட்டது போல் நிற்பது; அதுவே பூதங்களைத் தாங்குவது, அவற்றை உண்பது, பிறப்பிப்பது என்றறி.

18. ஒளிகளுக்கெல்லாம் அஃதொளி; இருளிலும் உயர்ந்த தென்ப. அதுவே ஞானம்; ஞேயம்;
ஞானத்தால் எய்தப்படு பொருள்; எல்லாவற்றின் அகத்திலும் அமர்ந்தது.

19. இங்ஙனம் க்ஷேத்திரம், ஞானம், ஞேயம் என்பவற்றைச் சுருக்கமாகச் சொன்னேன்.
என் பக்தன் இதையறிந்து எனது தன்மையை அடைகிறான்.

20. பிரகிருதி, புருஷன் இவ்விரண்டும் அநாதி என்றுணர். வேறுபாடுகளும் குணங்களும் பிரகிருதியிலே பிறப்பனவென்றுணர்.

21. காரிய காரணங்களை ஆக்கும் ஏது பிரகிருதி என்பர். சுக துக்கங்களை உணரும் ஏது புருஷனென்பர்.

22. புருஷன் பிரகிருதியில் நின்றுகொண்டு, பிரகிருதியினிடம் பிறக்கும் குணங்களைத் துய்க்கிறான்.
குணங்களினிடம் இவனுக்குள்ள பற்றுதலே இவன் நல்லனவும் தீயனவுமாகிய ஜன்மங்களில் பிறப்பதற்குக் காரணமாகிறது.

23. மேற்பார்ப்போன்; அனுமதி தருவோன், சுமப்பான், உண்பான், மகேசுவரன் —
இங்ஙனம் உடம்பிலுள்ள பரம புருஷன் பரமாத்மாவென்றே சொல்லப்படுகிறான்.

24. இங்ஙனம் புருஷனையும், பிரகிருதியையும், அதன் குணங்களையு மறிந்தோன்
எல்லா நெறிகளிலும் இயங்கு வானெனினும், அவனுக்கு மறு பிறப்பில்லை.

25. சிலர் ஆத்மாவில், ஆத்மாவால், ஆத்மாவை அறிகிறார்கள்; பிறர் சாங்கிய யோகத்தால் அறிகிறார்கள்; பிறர் கர்ம யோகத்தால்.

26. இங்ஙன மறியாத மற்றைப் பிறர் அன்னியரிடமிருந்து பெற்ற சுருதிகளை வழிபடுகிறார்கள்.
அவர்களும் அந்த சுருதிகளின்படி ஒழுகுவாராயின் மரணத்தை வெல்வார்.

27. பரதக் காளையே! ஸ்தாவரமாயினும், ஜங்கமமாயினும் ஓருயிர் பிறக்குமாயின்,
அது க்ஷேத்திரமும் க்ஷேத்திரஞனும் சேர்ந்தமையால் பிறந்ததென்றறி.

28. எல்லாப் பூதங்களிலும் சமமாக நிற்போன் பரமேசுவரன். ஐவனவற்றில் அவன் அழியான்.
அவனைக் காண்போனே காட்சியுடையான்.

29. எங்கும் சமானமாக ஈசன் நிற்பது காண்பான். தன்னைத்தான் துன்பப்படுத்திக் கொள்ளமாட்டான்.
அதனால் பரகதி அடைகிறான்.

30. எங்கும் தொழில்கள் இயற்கையாலேயே செய்யப்படுகின்றன. ஆதலால்தான் கர்த்தா இல்லையென்று
காண்பானே காட்சியுடையான்.

31. பலவகைப்பட்ட பூதங்கள் ஒரே ஆதாரமுடையன என்பதை அறிவானாயின்,
அப்போது, அதனின்றும் விஸ்தாரமான பிரம்மத்தை அடைகிறான்.

32. ஆதியின்மையால், குணமின்மையால், இந்தப் பரமாத்மா கேடற்றான். இவன் உடம்பிலிருந்தாலும் செயலற்றான்; பற்றற்றான்.

33. எங்குமிருந்தாலும் ஆகாசம் தன் நுண்மையால் பற்றற்று நிற்பதுபோல், உடம்பில் ஆத்மா எங்கணுமிருந்தாலும் பற்றுவதிலன்.

34. சூரியன் ஒருவனாய், இவ்வுலக முழுதையும் எங்ஙனம் ஒளியுறச் செய்கிறானோ,
அதுபோல் க்ஷேத்திரத்தையுடையோன் க்ஷேத்திர முழுதையும் ஒளியுறச் செய்கிறான்.

35. ஞானக் கண்ணால் இவ்வாறு க்ஷேத்திரத்துக்கும் க்ஷேத்திரக்ஞனுக்குமுள்ள வேற்றுமையை அறிவோர்
பூதபிரகிருதியினின்றும் விடுதலை பெற்றுப் பரம்பொருளை அடைகின்றனர்.

————-———————————

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம் –

ஸ்ரீமத் பகவத் கீதை –ஸ்ரீ பாரதியார் – நான்காம் அத்தியாயம் ஞான கர்ம சந்யாச யோகம்–

‘அர்ஜுனா, உன்னை ஏமாற்றிச் சண்டையில் உற்சாக மூட்டுவதற்காக உன்னைக் கர்ம யோகத்தில்
தூண்டுகிறேன் என்று எண்ணாதே. உலகத்தை படைக்கும் போதே இக்கர்ம யோகத்தை நான் மனுவுக்கு உபதேசித்தேன்.
பிறகு மனுவின் வழியாக உலகில் அது பரவிற்று’ என்று சொல்லிக் கண்ணன் தனது அவதார ரகசியத்தைக் கூறுகிறான்.
பிறகு கர்ம யோகத்தின் பிரிவுகளையும் அவற்றுள்ளடங்கிய ஆத்ம ஞானத்தின் பெருமையையும் விளக்குகிறான்.
கர்ம யோகம் ஞான பாகத்தை உள்ளடைக்கிக் கொண்டிருப்பதால் அதுவே
ஞான யோகத்தின் பலனையும் அளிக்கும் என்று கூறுகிறான். ஸ்ரீபகவான் சொல்லுகிறான்:

1. இந்த அழிவற்ற யோகத்தை நான் முன்னர் விவஸ்வானுக்குச் சொன்னேன். விவஸ்வான் மனுவுக்குச் சொன்னான்.
மனு இக்ஷவாகு ராஜனுக்குக் கூறினான்.

2. இவ்வாறு பரம்பரையாகக் கிடைத்த இதனை ராஜரிஷிகள் உணர்ந்திருந்தனர்.
பார்த்தா! அந்த யோகம் கால மிகுதியால் இவ்வுலகத்தில் இழக்கப்பட்டது.

3. அந்தப் பழைய யோகத்தையே இன்று நான் உனக்குச் சொன்னேன், நீ என் பக்தனும் தோழனுமென்பது கருதி,
இது மிகவும் உயர்ந்த ரகசியம். அர்ஜுனன் சொல்லுகிறான்:

4. உன் பிறப்புப் பிந்தியது; விவஸ்வானுடைய பிறப்பு முந்தியது. நீ இதை ஆதியில் சொன்னவனென்று
நான் தெரிந்து கொள்வதெப்படி? ஸ்ரீபகவான் சொல்லுகிறான்:

5. அர்ஜுனா! எனக்குப் பல ஜன்மங்கள் கழிந்திருக்கின்றன. உனக்கும் அப்படியே.
பார்த்தா! நான் அவற்றை எல்லாம் அறிவேன்; நீ அவற்றை அறிகிலை.

6. பிறப்பற்றே னெனினும், அழிவற்றே னெனினும், உயிர்களுக்கெல்லாம் ஈசனே யெனினும்,
யான் எனது பிரகிருதியில் நிலைபெற்று ஆத்ம மாயையால் பிறப்பெய்துகிறேன்.

7. பார்த்தா! எப்போதெப்போது தர்மம் அழிந்துபோய் அதர்மம் எழுச்சி பெறுமோ,
அப்போது நான் என்னைப் பிறப்பித்துக் கொள்ளுகிறேன்.

8. நல்லோரைக் காக்கவும், தீயன் செய்வோரை அழிக்கவும், அறத்தை நிலைநிறுத்தவும் நான் யுகந்தோறும் பிறக்கிறேன்.

9. எனது தெய்வத்தன்மை கொண்ட பிறப்பும் செய்கையும் இங்ஙனமென்பதை உள்ளபடி யுணர்வோன்
உடலைத் துறந்த பின்னர் மறு பிறப்பு எய்துவதில்லை. அர்ஜுனா! அவன் என்னை எய்துகிறான்.

10. விருபத்தையும், அச்சத்தையும் சினத்தையும் துறந்தோராய் என் மயமாய், என்னை அடைக்கலம் புகுந்து
ஞானத் தவத்தால் தூய்மை பெற்று என்னியல்பு எய்தினோர் பலர்.

11. யாவர் என்னை எங்ஙனம் வேண்டுகிறார்களோ அவர்களை நான் அங்ஙனமே சார்கிறேன்.
பார்த்தா! மனிதர் யாங்கணும் என் வழியையே பின்பற்றுகிறார்கள்.

12. தொழில்களில் வெற்றியை விரும்புவோர் இங்கு தேவதைகளைப் பூஜை செய்கிறார்கள்.
மனித வுலகத்தில் தொழிலினின்றும் வெற்றி விரைவில் விளைவதன்றோ!

13. குணத்துக்கும் செய்கைக்கும் தக்கபடி நான் நான்கு வர்ணங்களைச் சமைத்தேன்.
செய்கையற்றவனும் அழிவற்றவனுமாகிய யானே அவற்றைச் செய்தோனென்றுணர்.

14. என்னைக் கர்மங்கள் ஒட்டுவதில்லை. எனக்குக் கர்மப் பயனில் விருப்பமில்லை.
இங்ஙனம் என்னையறிவோன் கர்மங்களால் கட்டப்பட மாட்டான்.

15. முற்காலத்தில் முக்தியை வேண்டினோரும் இதையுணர்ந்து தொழிலே செய்தனர்.
ஆதலால் முன்னோர்கள் முன்பு செய்தபடி, நீயும் தொழிலையே செய்யக்கடவாய்.

16. ‘எது தொழில்; எது தொழிலல்லாதது’ என்ற விஷயத்தில் ஞானிகளும் மயக்கமெய்துகிறார்கள்.
ஆதலால் உனக்குத் தொழிலினியல்பை உணர்த்துகிறேன். இதை அறிவதனால் தீங்கினின்றும் விடுபடுவாய்.

17. தொழிலின் இயல்புந் தெரியவேண்டும்; தொழிற்கேட்டின் இயல்புந் தெரியவேண்டும்;
தொழிலின்மையின் இயல்புந் தெரியவேண்டும்; கர்மத்தின் நடை மிகவும் சூழ்ந்தது.

18. செய்கையில் செயலின்மையும், செயலின்மையில் செய்கையும் எவன் காணுகிறானோ,
அவனே மனிதரில் அறிவுடையோன்; அவன் எத்தொழில் செய்கையிலும் யோகத்திலிருப்பான்.

19. எவனுடைய செய்கைத் தொடக்கங்களெல்லாம் விருப்பு நினைவு தவிர்ந்தனவோ,
அவனுடைய செயல்கள் ஞானத் தீயால் எரிக்கப்பட்டனவாம்; அவனை ஞானிகள் அறிவுடையோனென்கிறார்கள்.

20. கர்மப் பயனிலே பற்றுக் களைந்தவனாய் எப்போதும் திருப்தியுடையோனாய் எதனிலும் சார்பற்று நிற்போன்
செய்கை செய்து கொண்டிருக்கையிலும் செயலற்றவனாவான்.

21. ஆசையற்றவனாய், சித்தத்தை ஆத்மாவால் கட்டுப்படுத்தி, எவ்வித தானங்களும் வாங்குவதைத் துறந்து,
வெறுமே சரீரத் தொழில் மாத்திரம் செய்து கொண்டிருப்போன் பாவத்தையடைய மாட்டான்.

22. தானாக வந்தெய்தும் லாபத்தில் சந்தோஷமுறுவோனாகி, இருமைகளைக் கடந்து, பொறாமையற்றவனாய் —
வெற்றியிலும் தோல்வியிலும் சமநிலை பெற்றான் தொழில் செய்தாலும் அதனால் கட்டுப்படுவதில்லை.

23. பற்றுதலகன்றான், விடுதலை கொண்டான், ஞானத்தில் மதி நிலைக்கப் பெற்றான்.
வேள்வியெனக் கருதித் தொழில் புரிவான் — அவனுடைய கர்மமெல்லாம் தானே நழுவிப் போய்விடுகிறது.

24. பிரம்மத்துக்கு அர்ப்பணமாக பிரம்ம அவியை பிரம்மத் தீயில் பிரம்மத்தால் ஓமம் பண்ணுவோன்,
பிரம்மத்தின் செய்கையில் சமாதான மெய்டினோன், அவன் பிரம்மத்தை அடைவான்.

25. சில யோகிகள் தேவருக்குச் செய்யப்படும் வேள்வியை வழிபடுகிறார்கள்.
வேறு சிலர் பிரம்மத் தீயில் வேள்வியையே ஆகுதி செய்து வேட்கின்றனர்.

26. வேறு சிலர் உட்கரணத்தை யடக்குதலாகிய சம்யமம் என்ற தீயில் செவி முதலிய இந்திரியங்களை ஆகுதி செய்கிறார்கள்.
வேறு சிலர் இந்திரியங்களாகிய தழல்களில் ஒலி முதலிய விஷயங்களைச் சொரிகிறார்கள்.

27. வேறு சிலர் ஞானத்தால் கொளுத்துண்ட தன்னாட்சியென்ற யோகத்தீயில்
எல்லா இந்திரியச் செயல்களையும் உயிர்ச் செயல்களையும் ஓமம் பண்ணுகிறார்கள்.

28. விரதங்களை நன்கு பாதுகாக்கும் முனிகளில் வேறு சிலர் திரவியத்தால் வேள்வி செய்வோர்;
சிலர் தவத்தால் வேட்போர்; சிலர் யோகத்தால் வேட்போர்; சிலர் கல்வியால் வேட்போர்; சிலர் ஞானத்தால் வேட்போர்.

29. இனி வேறு சிலர் பிராணாயாமத்தில் ஈடுபட்டவர்களாய் பிராணன், அபானன் என்ற வாயுக்களின்
நடையைக் கட்டுப்படுத்தி அபானவாயுவில் பிராணவாயுவையும், பிராணவாயுவில் அபானத்தையும் ஆகுதி பண்ணுகிறார்கள்.

30. வேறு சிலர் உணவை ஒழுங்குபடுத்தி உயிரை உயிரில் ஆகுதி செய்கிறார்கள்.
இவ்வனைவரும் வேள்வி நெறியுணர்ந்து வேள்வியால் பாவமற்றுப் போயினோர்.

31. வேள்வியில் மிஞ்சிய அமுதை யுண்போர் என்று முளதாகிய பிரம்மத்தை எய்துகிறார்கள்.
வேள்வி செய்யாதோருக்கிவுலகமில்லை. அவர்களுக்குப் பரலோகமேது. க்ருகுலத்தாரில் சிறந்தோய்!

32. பிரம்மத்தின் முகத்தில் இங்ஙனம் பலவித வேள்விகள் விரித்துக் காட்டப் பட்டிருக்கின்றன.
அவையெல்லாம் தொழிலிலே பிறப்பனவென்றுணர். இவ்வாறுணர்ந்தால் விடுதலை பெறுவாய்.

33. பார்த்தா! திரவியத்தைக் கொண்டு செய்யப்படும் வேள்வியைக் காட்டிலும் ஞானவேள்வி சிறந்தது.
பார்த்தா! கர்மமெல்லாம், முற்றிலும், ஞானத்தில் முடிவு பெறுகிறது.

34. அதனை வணக்கத்தாலும், சூழ்ந்த வேள்வியாலும், தொண்டு புரிவதாலும் அறிந்து கொள்.
உண்மை காணும் ஞானிகள் உனக்கு ஞானத்தை உபதேசிப்பார்கள்.

35. அந்த ஞானம் பெறுவதனால், பாண்டவா, நீ அப்பால் இவ்வித மயக்கமெய்த மாட்டாய்.
இதனால் நீ எல்லா உயிர்களையும், மிச்சமன்றி நின்னுள்ளே காண்பாய். அப்பால் அவற்றை என்னுள்ளே காண்பாய்.

36. பாவிகளெல்லாரைக் காட்டிலும் நீ அதிகப் பாவியாக இருந்தாலும்,
அப் பாவத்தையெல்லாம் ஞானத் தோணியால் கடந்து செல்வாய்.

37. நன்கு கொளுத்துண்ட தீ விறகுகளைச் சாம்பலாக்கிவிடுதல் போலவே, அர்ஜுனா!
ஞானத் தீ எல்லா வினைகளையும் சாம்பலாக்கிவிடும்.

38. ஞானத்தைப் போல் தூய்மை தரும் பொருள் இவ்வுலகத்தில் வேறெதுவுமில்லை.
யோகத்தில் நல்ல சித்தியடைந்தவன் தானாகவே தக்க பருவத்தில் அதைத் தனக்குள் கிடைக்கப் பெறுகிறான்.

39. பிரம்மத்தைப் பரமாகக் கொண்டு, இந்திரியங்களைக் கட்டுப்படுத்தியவனாய்,
சிரத்தையுடையோன் ஞானத்தையடைகிறான். ஞானத்தை அடைந்தபின் விரைவிலே பரசாந்தி பெறுகிறான்.

40. அறிவும் சிரத்தையுமின்றி ஐயத்தை இயல்பாகக் கொண்டோன் அழிந்து போகிறான்.
ஐயமுடையோனுக்கு இவ்வுலகமில்லை; மேலுலகமில்லை; இன்பமுமில்லை.

41. யோகத்தால் செய்கைகளைத் துறந்து, ஞானத்தால் ஐயத்தை அறுத்துத் தன்னைத்தான் ஆள்வோனை,
தனஞ்ஜயா! கர்மங்கள் கட்டுப்படுத்த மாட்டா!

42. அஞ்ஞானத்தால் தோன்றி நெஞ்சில் நிலைகொண்டிருக்கும் இந்த ஐயத்தை
உன் ஞான வாளால் அறுத்து யோக நிலை கொள். பாரத! எழுந்து நில்!

———————————————

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம் –

Sri Bhashya – Sri Ramanuja’s Commentary On Sri Brahma Sutra–Sri. U.Ve. Anantha Narasimachariar Swamy, Srirangam,-Athyaayam 4–(Phala )Paatham 1–(‘Avritti pada’)Summary-

So far three chapters have been covered out of the four chapters and the last chapter is being covered now.
The last chapter is called “Phala Adhyaya” which means the fruits that are going to be enjoyed by a person
who is called mumukshu ( one who desires to get liberated from the bondage of samsara and attain Moksha
and one who has done either Bhakthi yoga or Prapaththi.

As already said Bhakthi yoga is an Ashtanga yoga after doing karma yoga and Gnana yoga with seven ancillaries
called Sadhana Sapthaka as detailed in the third quarter of third chapter.
It was also said that in this Kaliyuga nobody has resorted to Bhakthi yoga because of its rigor and utter
inability to involve oneself in deep meditation.

Sri Bhagavad Ramanuja says in Sri Vaikuntha Gadya that to attain Moksha there is no means other than prapatti
even after thousand crore kalpas. But at the same time it should not be construed Bhakthi yoga has not be done
by any body in the previous yogas namely Dvapara Yuga, Thretha Yuga and Kritha yuga.
During these three yugas the environment was conducive for doing Bhakthi yoga.
The sages in Dandakaranya (Forest) in Thretha yuga attained Moksha by Bhakthi yoga only after
taking birth as gopies in Dwapara yuga. Similarly Dharma vyadha ( a hunter) and the lady sabari attained Moksha
by Bhakthi yoga which they started during their previous births in which they would have born
in any of the three castes namely Brahmana, Kshatriya or Vysya.

It should be noted that all of us can attain moksha only by resorting the prapatti at the lotus feet of
Lord Sriman Narayana who is in Archa form (Archa form means worshipable form that is in the form of deities
in Sri Vaishnavite temples or Sala grama form and idol form in the houses) through an Acharya.

In this 4th chapter there are four padas which are named as
Avritti pada, Utkrantha pada, Gathi pada and Phala pada.

In Avritti pada the manner of doing Bhakthi yoga is dealt with. Avritti means repetition that is
Bhakthi yoga has to be done repeatedly and it is not one time affair as in the case of prapatti.

Here one question arises When bhakthi yoga which is a means, upaya or sadhana for attaining moksha
has to be dealt with in the 3rd chapter called as Sadhana Adhyaya
why the Sutrakarar chose the first pada in this chapter to deal with that.
The reply is doing Bhakthi yoga means meditating the auspicious form otherwise called Divya Mangala Vigraha
and auspicious attributes (Kalyana gunas) of Lord Sriman Narayana.
This in other words means enjoyment of Lord Sriman Narayana with his Swarupa (intrinsic nature)
rupa (form that is Divya Mangala vigraha), Guna (auspicious attributes)
Vibhuthi (ownership of lila vibhuthi the entire universe) and Nitya vibhuthi (Sri Vaikunta Divya loka)
and Eishwarya (Controlling both the vibhuthies). As this enjoyment in the mind itself is
one of the fruits of meditation, the Sutrakarar thought it fit include the manner of doing Bhakthi yoga in this Averitti pada.

This Avritti pada has eleven adhikaranas.
The first adhikaranam is called Avritti adhikaranam.
In this adhikarana the topic for discussion is whether the meditation on paramatma is to be done
one time only or whether it should be done repeatedly.
As a prelude to this discussion three upanishadic statements are quoted to establish the fact that
meditation confers the fruit of Moksha on the meditator.

The opponent who is also called poorva pakshi says that meditation is an one time affair as there is no specific mention
in any upanishadic statements that it should be done repeatedly. He says that the fruits are two types.
The first is called visible fruit and the second is called invisible fruit.
Attainment of Svargaloka or Moksha is invisible fruit whereas attainment of worldly pleasure is visible fruit.
The means for attainment of a visible fruit is to be repeatedly done where as it is not so in the case of
invisible fruit otherwise called Adrishta phalam. So the poorvapakshi concludes his argument
saying for the invisible fruit of moksha meditation has to be done one time only.
[The poorvapakshi cites the example of paddy hulling which is repeatedly done to remove the husk for getting rice.
This is a visible fruit or drishta pala.]

The Sutrakara Sage Badarayana says in the sutra “Avritti Asakrith upadeshath”.
The meaning of this sutra is that bhakthi yoga which is also called as Brahma vidya should be done repeatedly
because of the preaching of upanishad to that effect. This requires elaboration which is as follows.
Taittariya upanishad says “Brahmavith attains brahman in Sri Vaikuntha Divya loka”.
Vith means knowing. This knowing is with a sense of devotional love towards Lord Sriman Narayana.
This knowing of Brahman with a sense of devotional love is called vedana.
There are upanishadic passages which say that this vedana is synonimous with the words upasana or Dhayana.
The word Dhayanam is derived from the root “Dhye chinthayam” which means Dhyanam is thinking
and this thinking is a continuous activity and not one time activity.
This continuous or repeated activity is Dhyanam or meditation.

In the Sutra Avrittih asakrith should be considered as Asakruth avritti.
Sakrith means one time. Asakrith means continuous or repeatedly.
So Vedana is same as dhyana, the bhakthi yoga which is meditation on Sriman Narayana has to be done repeatedly.

The next adhikarana in this pada is called Atmatva upasanadhikaranam.
In this the topic for discussion is whether paramatma who is the object of meditation is to be meditated
as entirely different from the jiva (Soul) who is the upasaka or whether the relationship that
Paramatma is the soul and the jiva is his body is to be meditated.

The purva pakshi contends that Paramatma should be meditated as entirely different from the jiva
who is the meditater or upasaka. His reasoning is that paramatma is entirely different from jiva.
There are several Brahma sutras which say that paramatma is entirely different from jiva.

In reply to poorvapakshi’s contention, the Sutrakara says in the sutra
“Atmethithu upagachchanthi grahayanthicha” meaning that
the upasaka or meditator should always meditate paramatma as his soul because the upanishadic scriptures
including Antharyami brahmanam in Brihadaranyaka upanishad say like that.
In antaryami brahmanam it has been clearly spelt that jiva is body and paramatma is the soul.

The third adhikaranam in this pada is called Pratheekadhikarana.
This and Adhikarana next to this are out of context.
But these two adhikaranas came in to being to clear some doubts which arose from out of previous adhikarana.

In the third quarter of third chapter a mention was made regarding pratheeka upasana.
Prateeka means an organ of a body or Avayava. It is said mind should be meditated upon thinking it or assuming it as Brahman.
This is called pratheeka upasana. In other words meditation of an object thinking it as brahman is called
pratheeka upasana and it is also called as Drishtividhi (Viewing an object as Brahman).
This upasana is not a brahma vidya and moksha cannot be attained by this upasana.
The fruit of this upasana is only wordly that is a fruit which can be enjoyed in this world itself.
Even the meditation of Mukyaprana or breath is pratheeka upasana.
Now the doubt arises here is that when in brahma vidya the meditation has to be done on paramatma thinking him
as soul and upasaka as jiva, is it necessary to consider the object of meditation as Atma in pratheeka upasana also.

The purva pakshi (opponent) contends that pratheeka upasana is also an upasana without any distinction
and the same rule of treating the object of meditation as Atma or soul is also applicable here also.

This is refuted by Sutrakarar in his sutra “Na prateeke Na hi sa:”
which means that in pratheeka upasanam the above rule is not applicable because
the pratheeka cannot be the soul or atma to the meditator.

The Sutrakara however says that thinking of an object as brahman is always superior.
In day to-day life considering an inferior object as superior will always yield good results where as
considering a superior object as interior will have undesirable effect. The practical example for this is
thinking a servant as master some times yields good result while thinking a master as servant produces disastrous results.

The next adhikarana is Adithyadimathy adhikarana.
Though this is also out of context as stated above the sutrakarar includes this adhikaranam
to clear point which arises out of the conclusion of the preceeding adhikarana.
It was said an interior object should be considered as a superior object and meditated upon.

The Upanishadic text that comes up for discussion here is a statement in the 3rd sub division of
first chapter in chandogyopanishad where it is said the one who shines must be meditated as udgeetha.
The one who shines is the sun udgeetha is pranava and udgeetha vidya is meditation on pranava
in several ways which has been elaborately dealt with in the first two chapters of Chandogyopanishad.
It is said if a yaga (Sacrifice) is done along with Udgeetha vidya it will produce
quick and much better results for the yaga performed.

Now the question is as to between Adithya (Sun) and Udgeetha vidya which is superior.
The poorva pakshi contends just because and as Udgeetha vidya is superior to aditya because
it is the means for attaining quicker and better fruits in a yaga and there is no fruit from adithya.
So Adithya should be meditated upon considering him as udgeetha.

This is refuted by Sutrakara in the sutra “Adityadimatha ya:cha Anga upapaththe:”
which means Aditya alone is superior to udgeetha because by worshipping Aditya (Sun God) the fruits
which we desire can be obtained for the yagas which are performed. So udgeetha has to be meditated considering it as adithya.

The fifth adhikarana is called Aseenadhikaranam.
In this adhikaranam the topic for discussion is in which posture the meditation has to be done.
The posture may be sitting, standing, walking or sleeping.
This adhikarana has direct link with and in continuation of the second adhikarana.

The poorva pakshi says that nothing specific has been told anywhere in the upanishad scriptures
that meditation has to be done in a particular posture only.

The Sutrakara says in the sutra “Aseena: Sambhavath”
which says that mental concentration is possible in sitting posture only
and this mental concentration is very necessary for meditation.
In standing and walking postures which requires special effort on the part of the person attention gets perted.
In the sleeping posture if the meditator goes a sleep the meditation gets interrupted.

In the third sutra of this adhikarana the Sutrakara says for deep meditation body should not move or shake.

In the fourth or and fifth sutras of this adhikaranam cites some slokas in Sri Bhagavad Geetha
and one saying in Svetasvatara upanishad which contain specifications for the place and seat of meditation.
According to them the place should be a levelled one without undulations.
It should be a very pure place not touched by undesirable people meditation has to be done on the purified wooden seat.
The wooden seat which is also called Koorma asana should be not very height and at the same time not very low.
Over the wooden seat dharba grass has to be spread over the above the skin of the deer has to be placed
over which a cloth has to be placed. The entire thing provides cushioning effect to the meditator.

The place of meditation should not be near a fire, water. It should not be sandy and should not have
pebbles (tiny pieces of stone). There should not be any sound which would disturb the concentration.
The timing and place of meditation should be conducive to have mental concentration.

The Sixth adhikarana is called Aprayana Adhikaranam.
This adhikarana gives a reply to the question how long should the meditation last or till what day it should be done.

The poorva pakshi says even though the meditation has to be done repeatedly having a continuous flow of thought
on the lotus feet of Lord Sriman Narayana without break it would suffice if it is done for a day.
In refutation of the centention of poorva pakshi the Sutrakara says in the sutra
“Aprayanath thathrapihi drishtam” which means
this bhakthi yoga which is in the form of meditation has to be done till the day of journey or
departure of jiva from the mortal body.

So Aprayanath means till death. Prayana means last journey.
It is said in Chandogyopanishad that this bhakthi yoga should be done throughout the life.
Here a subtle point is to be noted. In Sri Bhashya it is said Bhakthi yoga has to be done till death.
In bhakthi yoga it cannot be prisaisly said how many births the bhakthi yoganishta
(a person who resorts the Bhakthi yoga for attaining moksha) takes after commencement of Bhakthi yoga before he attains Moksha.
The term till death in Sri Bhashya should refer to the death immediately after which the bhakthi yoganishta attains moksha.
In Upaya vibhaga adhikara of Srimad Rahasya traya sara, Sri Vedanta Desika clearly says that
the word in Aprayana means till the day of journey to Sri Vaikunta Divya loka.

The Seventh Adhikarana in this pada is called Tadadhigamadhikarana.
From this adhikarana till the end of this pada, the fruits that are being enjoyed by the Bhakthi yoganishta in this world itself.
The moment of commencement of Bhakthi yoga is the mental realisation of Lord Sriman Narayana.
This is called Darsana samana akara. This means the experience that one gets in mind
equal to that one gets when he actually sees Lord Sriman Narayana by his naked eyes.

The topic for discussion in this adhikarana is as follows.
There are some Upanishadic statements dealing with the destruction of sins committed by Bhakthi yoganishta
before he commences Bhakthi yoga and inadvertent sins committed by him after the commencement of Bhakthi yoga not touching him.

Sri Ramanuja in Sri Bhasya cites two statements in upanishads for the former and two statements for the latter.

The eighth adhikarana in this pada is called as Itharadhikarana.
In the previous adhikarana it was established that for a person who commences Bhakthi yoga for attaining moksha
that is eternal bliss as a first reward for a Bhakthi yoga, Lord Sriman Narayana wills that sins committed by the
upasaka (meditator or who does bhakthi yoga) before the commencement of upasana shall vanish and the
inadvertent sins committed by him shall not touch him. That is Lord Sriman Narayana shall not give
any punishment to upasaka for committing in advertent sins.

In this adhikarana the Sutrakara says on the same analogy punya (virtuous deeds) done by upasaka
prior to commencement of Bhakthi yoga and after the commencement will also vanish because punya is also a hurdle to attain moksha.
If moksha is to be attained there should be neither punya nor papa.
The only difference between punya and papa is that punya will vanish after the upasaka leaves his mortal body
at the conclusion of the upasana. The reason for this is that punya is required for upasaka
because on account of his punya only there will be rain and this rains is for cultivation of crop
which will provide food to the upasaka to sustain his body during upasana.

The ninth adhikarana in this pada is called “Anarabdha karyadhikaranam”.
The topic for discussion is whether punya and papa done before the commencement of the upasana
get vanished in its entirely or not. There is room for doubt in this regard because the upanishadic passage
says that papa gets vanished entirely. Punya is also reckoned as papa because it is also a block for attaining moksha.
If both punya and papa get vanished completely the upasaka cannot remain in this world even for a moment.
So it is necessary to decide which portion of papa and punya get vanished and which portion he has to enjoy.

The punya and papa which an individual acquires in every janma or birth and they get accumulated or
built up into a mountain is called sanchitha which has not yet commenced to give fruits which is called as phala.
The phala of punya is happiness where as the phala of papa is misery or suffering both mental and physical.
Sanchitha means stored or accumulated. This is called Anarabdha karya. If out of this sanchitha a portion of
punya and papa begins to give phala, this portion is called as Arabdhakarya or prarabdha.
This is just similar to storing paddy of several years in a grannery which is similar to sanchitha
from out of which a portion is taken out and hulled in to rice for day to day use. This is similar to prarabdha.

The Sutrakara in this adhikarana clearly spells out that vanishing of papa which the Lord Sriman Narayana wills
is applicable to only Anarabdha karya that is sanchitha papa and not an Arabdha karya (Prarabdha).
The reason cited by Sutrakara for the above is a passage in the sixth chapter of Chandogya upanishad
in which it is said that an upasaka cannot attain moksha until he is liberated from the bondage of punya , papa.

When in the Tadadhigamadhikarana it was clearly said as per an upanishadic passage in Chandogyopanishad
that sins (punya and papa) committed by upasaka prior to the commencement of upasana (Bhakthi yoga)
get destroyed like bales of cotton perish in a fire. The above two statements appear to be mutually contradicting.
To remove this contradiction it should be said that vanishing of punya and papa at the time of commencement of
upasana refers to Anarabdha karya and getting liberated from punya and papa just before the upasaka
that is jiva (who has done upasana) leaves the body must refer to Arabdha karya only that is Prarabdha karma comprising both punya and papa.

The tenth adhikarana in this pada is called Agnihothra dyadhikaranam.
In this another point arising out of disposal of punya and papa karma of an upasaka is also discussed.

In the 8th adhikarana the punya karma done by upasaka after the commencement of Bhakthi yoga does not touch
the upasaka that is it will not grant any fruit to the upasaka because punya also is a block for the upasaka to attain Moksha.
So when this punya karma being done after the commencement of Bhakthi yoga is not of any use to upasaka
the doubt naturally arises as to why this punya karma should be done.
This punya karma is in the form of Nitya naimittika karma (nitya means which is done daily and naimittika is
that done on special occassions like Ekadasi, Amavasya ceremonies of father and mother etc.).
The Agni hotra is to be done daily as prescribed in the kalpa sutra for overcoming the obstacle that arises every day for doing upasana.

The purva pakshi or opponent contended that when the punya karma does not grant any fruit to the upasaka
it need not be done at all.
So the Sutra “Agnihotradithu thath karyaya Eva thath darsanath” is in reply to the above.
This sutra that agnihotra etc are to be done daily to overcome the obstacles that may arise daily for doing upasana.
The term etc means varnadhrama dharma both nitya naimittika karma.

This Agnihothra is similar to upasana which has to be done daily (twice a day).
This Agnihothra is prerequisite for doing any yaga and other nitya naimittika karma.
So it is clear that Agnihotra have to be done daily to continue the upasana without interruption.

In this context a question arises, When punya karmas like Agnihothra etc give phala (fruits) in the form of
causing un interrupted upasana (meditation or Bhakthi yoga), then which punya of upasaka gets transferred
to the friends of upasaka. This question becomes relevant in this context because of an
upanishadic passage (Shatyana upanishath) in which it has been said that in the case of an upasaka
(Upasaka is also called as vidwan) at the time of his death his punya gets transferred to his friends
and his papa gets transferred to his foes (enemies).

In the second sutra of this adhikarana the Sutrakara himself clears the above doubt.
In this sutra it is said that in punya account of the upasaka there is a particular portion whose fruit
has not been enjoyed by the upasaka because of the fact that portion of punya has failed to grant fruits
to the upasaka on account of a block for the same. This block is caused by the will of Lord Paramatma
based on the severe sin committed by the upasaka. This unenjoyed and blocked punya gets transferred
to the friend of the upasaka at the time of the death of the upasaka.

The last adhikarana in this pada is called “Itara kshapanadhi karanam”.
The topic that is discussed here is as to when the upasaka attains moksha.
That is whether upasaka attains the moksha in the same birth (janma) in which he has commenced upasana
(meditation) or after taking several births (janmas) starting from the birth in which he commenced Bhakthi yoga or upasana.
There is a third doubt also in this context. That is whether one would attain moksha at the end of the birth
in which punya papa karma started giving fruits.

The upanishadic text that gives rise to the above doubts is a passage in the
6th chapter of Chandogyopanishad and 8th chapter of Chandogyopanishad.
In the 6th chapter it was said that the delay in the upasaka getting moksha is his not getting liberated
from the clutches of the prarabda karma which comprises both punya and papa.
In other words the upasaka attains moksha the moment his prarabda karma comes to an end or gets exhausted by
enjoying the fruits of punya and papa. It should be noted in this context that the fruit of punya is
the enjoyment of happiness and the fruit of papa is suffering. This suffering is of three types called Tapatraya.
The first is called Adhyatmika which pertains to the body and mind. The suffering of the body is by diseases.
The suffering of mind is by way of mental depression, agony or tension.
The second is Adhi bhauthika which is the physical and mental sufferings caused by his relatives, friends, enemies and surroundings.
The third one is called Adhidaivika which is the suffering of body and mind caused by the acts of providence
that is the will of the paramatma who causes torrential rains, floods, severe drought, cyclonic storms,
earth quakes, havocs of tidal waves and other natural disasters.

If the prarabdha of a person comes to an end or gets exhausted he or she cannot remain in this world even for a moment there after.

The second passage of the chandogyopanishad mentioned above refers to an upasaka saying that
I will attain paramatma in Sri Vai kunta pra loka which is also called Brahma loka after shedding
the papa like a horse sheds its hairs in the body, like the moon which comes out of the
clutches of Rahu during eclipse and after shedding this mortal body.

The poorva pakshi contends that the upasaka attains moksha at the end of the birth (Janma) in which
he commenced upasana there by meaning that the passage in the 6th chapter of chandogyopanishad
referred to above means the end of the birth in which he commenced upasana.

The Sutrakara refutes the above contention in the Sutra “Bhogena thu Itare Kshapayitva Atha Sampadyathe”.
The meaning of this sutra is that Upasaka attains moksha (Atha sampadyathe) after enjoying
the fruits of (Bhogena) prarabdha (Etare which means Arabda that is in other words the portion of the
accumulated punya papa karma which has started giving fruits) and then exhausting this Prarabdha (Kshapayitva).

According to this sutra the upasaka may exhaust his Prarabdha in one birth itself in which
he started doing upasana (meditation or Bhakthi yoga) or he may have to exhaust prarabdha by enjoying
the fruits of punya and papa by taking several births. There is no hard and fast rule regarding
the number of births he has to take before exhausting Prarabdha and then attaining moksha.

The conclusions arrived in the previous five adhikaranas can be summarised as below.
Manner of disposal of punya paka karma in the case of an upasaka or Bhakthi nishta.
1-First Classification:
The punya papa karma is classified in to the following four categories.
(a) Punya and papa karma the fruits of which are already enjoyed.
(b) Punya and papa karma the fruits of which are being enjoyed.
(c) Punya and papa karma whose fruits are going to be enjoyed.
(d) Punya and papa karma whose fruits cannot be enjoyed because of a block.
At the time of the death of the upasaka the punya in this category gets transferred to friends and papa to foes.

2-Second Classification:
Punya and papa done before the commencement of upasana is called poor vagha. This poor vagha is again classified as
(1) Datta phalam- fruits already granted and enjoyed.
(2) Adatta phalam – Punya and papa which have not yet commenced to give fruits.
Adatta phalam is further classified as
(1) That which has vanished by doing appropriate prayachchittam or atonement.
(2) That which is not vanished. This is called Avinashta phalam. This avinashta phalam is again classified as
(1) Prarabhda phalam – that which has commenced to give fruits.
(2) Apraarabdha phalam – That which has not yet commenced to give fruits.
When the upasaka commences upasana (Bhakthi yoga) this gets vanished which in other words gets freezed.
The real meaning of this is that Lord Sriman Narayana wills that the punya and papa in this category shall not give fruits to the upasaka.
The prarabdha phala is again classified as
(1)Vidyanukulam – That which is favourable to the upasana and promotes it.
(2) Ananukulam – That which is not favourable to the upasana.

This Ananukulam is further classified as
(1) Buddhi purvam – done knowingly.
(2) Abuddhi purvam – done not knowingly.
This papa portion of this particular category that is done in advertently does not touch the upasaka
which means that he need not enjoy the fruits of papa done unknowingly.
The punya done knowing or unknowingly after the commencement of upasana which is favoruable to upasaka
yield fruits to him by way of causing the rainfall, required for cultivation of crops.

As mentioned earlier the first quarter which dealt with the manner in which the Bhakthi yoga also called
upasana, Dyana or meditation has to be done for attaining moksha is called Avritti pada.

In the last of the eleven adhikaranas of this pada it was said
the upasaka who is also called meditator successfully completes upasana in one birth or taking several births
during which period he enjoys the fruits of the praarabda karma which comes to an end.
The moment the praarabda karma comes to an end, the upasana also gets concluded and the upasaka
the meditator becomes ready to leave the mortal body and reach Sri Vaikuntha para loka through the route called Archiradi marga.

——————————————

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ உ. வே. ரங்கராமாநுஜ அய்யங்கார் ஸ்வாமிகள்- திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ ஸ்ருதி பிரகாசர் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ போதாயனர் -வ்ருத்தி காரர் – ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பாதராயணர் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்-

ஸ்ரீ கீதா ஸ்லோகங்கள் -ஸ்ரீ ராமானுஜர் ஸ்ரீ கீதா பாஷ்யம் -ஸ்ரீ வேதாந்த தேசிகர் ஸ்ரீ கீதார்த்த ஸங்க்ரஹம் –மூன்றாம் அத்தியாயம் –கர்ம யோகம்– யோகம்– 3-17 -3-32—

17. யஸ்த்வாத்மரதிரேவ ஸ்யாதாத்மத்ருப்தஸ்ச மாநவ:
ஆத்மந்யேவ ச ஸந்துஷ்டஸ்தஸ்ய கார்யம் ந வித்யதே

து ய: மாநவ:-ஆனால் எந்த மனிதன்,
ஆத்மரதி ஏவ ச-தன்னிலேதான் இன்புறுவான்,
ஆத்மத்ருப்த ச-தன்னிலேதான் திருப்தியடைவான்,
ஆத்மநி ஏவ ஸந்துஷ்ட: ஸ்யாத்-தன்னிலேதான் மகிழ்ந்திருப்பான் எனில்,
தஸ்ய கார்யம் ந வித்யதே-அவனுக்குத் தொழிலில்லை.

தன்னிலேதான் இன்புறுவான்; தன்னிலேதான் திருப்தியடைவான்; தன்னிலேதான் மகிழ்ந்திருப்பான்,
அவனுக்குத் தொழிலில்லை.

பிரகிருதி கர்ம சொரூபம். ஆத்மாவிடத்துக் கர்மம் இல்லை. மனதோ பிரகிருதியின் கூறுபாடாகும்.
ஆகையால் அதனிடத்து ஓயாது கர்மம் நடந்துகொண்டிருக்கிறது. ஆயினும் அக்கர்மத்தில் ஒரு விசேஷம் உண்டு.
மனது உலகப் பொருள்களை இந்திரியங்கள் வாயிலாகப் பற்றுங்கால் அதன் கர்மம் அதிகரிக்கிறது.
அது ஆத்மாவைப் பற்றுங்கால் அதன் கர்மம் ஓய்கிறது. அதன் கர்மங்களில் கடைசியானது ஆத்மாவைப் பற்றுதல் என்ற கர்மம்.
ஆத்மாவானது ஆனந்த சொரூபம். ஆதலால் மனது ஆத்மாவைப் பற்றும்பொழுது
அதற்கு நிலைத்த இன்பமும் திருப்தியும் மகிழ்வும் உண்டாகின்றன.
நதியானது கடலை அடையும் பரியந்தம் ஓடுதல் என்ற கர்மம் அதற்கு இருக்கிறது.
கடலை அடைந்தான பிறகு அதற்குக் கர்மம் ஒன்றுமில்லை. ஆத்மாவைச் சார்ந்து ஆத்மாவில் லயமாவது ஒப்பற்ற கர்மமாகிறது.
எல்லா ஜீவர்களும் அறிந்தோ அறியாமலோ குறிக்கோளாகக் கொண்டிருப்பது இதுவே.
ஆக, ஆத்மாவில் ஒடுங்கியிருக்கும் மனதுக்குக் கர்மமில்லை.

உலகத்தவரிடமிருந்தாவது அவன் எதையும் எதிர்பார்ப்பதில்லையா? விடை வருகிறது:

৷৷3.17৷৷யஃ து ஜ்ஞாநயோககர்மயோகஸாதநநிரபேக்ஷஃ ஸ்வத ஏவ ஆத்மரதிஃ ஆத்மாபிமுகஃ ஆத்மநா ஏவ தரிப்தஃ, ந அந்நபாநாதிபிஃ ஆத்மவ்யதிரிக்தைஃ, ஆத்மநி ஏவ ச ஸந்துஷ்டஃ; ந உத்யாநஸ்ரக்சந்தநகீதவாதித்ரநரித்யாதௌ, தாரணபோஷணபோக்யாதிகஂ ஸர்வம் ஆத்மா ஏவ யஸ்ய தஸ்ய ஆத்மதர்ஷநாய கர்தவ்யஂ ந வித்யதே; ஸ்வத ஏவ ஸர்வதா தரிஷ்டாத்மஸ்வரூபத்வாத்.

৷৷3.17৷৷ஏவஂ ஜ்ஞாநயோகாத்யதிகாரிணோபி கர்மகர்தவ்யதாயா உக்தத்வாத்,’தஸ்மாதஸக்தஃ’ 3.19 இத்யாதிநா வக்ஷ்யமாணத்வாச்ச தந்மத்யே’யஸ்த்வாத்மரதிஃ’ இத்யாதிஷ்லோகௌ ந ஜ்ஞாநயோகாத்யதிகாரிவிஷயௌ, கிந்து பலதஷாவிஷயாவித்யபிப்ராயேணாஹ ‘அஸாதநாயத்தேதி’. ஏதேந’அபயஂ ஸர்வபூதேப்யோ தத்த்வா நைஷ்கர்ம்யமாசரேத்’ இத்யாத்யுக்தஸந்ந்யாஸாஷ்ரமிபரத்வேந பரவ்யாக்யாநஂ நிரஸ்தம், தஸ்யாபி ஹி ஸ்வாஷ்ரமதர்மநிஷ்டஸ்ய ஸர்வகர்மநிவரித்த்யபாவாத். வர்ணாஷ்ரமவிஷிஷ்டஸ்யைவ ஹி வர்ணாஷ்ரமதர்மாரம்பஃ, ந புநர்வர்ணாஷ்ரமாதீநநாமரூபவிநிர்முக்தஸ்யேதி முக்தஷப்தஸ்ய பாவஃ.’யஸ்த்விதி’,’துஷப்தஃ’ ஸாதநநிஷ்டவ்யாவரித்த்யர்த இத்யபிப்ராயேண’ஜ்ஞாநயோககர்மயோகஸாதநநிரபேக்ஷ’ இத்யுக்தம். கதஂ தர்ஹி ஸாதநாபாவே ஸாத்த்யஸித்திஃ? இத்யத்ராஹ ‘ஸ்வத ஏவேதி’. ப்ரதிபந்தகஂ ஹி தந்நிவரித்த்யர்தம்; ஆத்மாபிமுகத்வஂ து ஸ்வதஃ ப்ராப்தமிதி பாவஃ. ரதிஷப்தோத்ராபிமுக்யவிஷயஃ, தரிப்த்யாதேஃ பரிதங்நிர்தேஷாத்.’ஆத்மரதிரேவ”ஆத்மந்யேவ’ இதி பூர்வாபரவத்’ஆத்மதரிப்தஃ’ இத்யத்ராப்யவதாரணஂ விவக்ஷிதமித்யபிப்ராயேணாஹ ‘ஆத்மநைவேதி’. தரிப்திதுஷ்டிஷப்தௌ ஹி போஷகபோக்யஜந்யப்ரீதிவிஷயதயா ப்ரஸித்தாவித்யபிப்ரேத்ய தத்ததுசிதஂ வ்யவச்சேத்யமாஹ ‘நாந்நபாநாதிபிரிதி’,’நோத்யாநேத்யாதி’ ச.’ஆத்மரதிஃ’ இத்யாதேர்வ்யவச்சேத்யத்ரயஂ ஸங்கலய்ய ஸூசயந்வாக்யார்தமாஹ ‘தாரணேதி’. ஆதிஷப்தேந போகஸ்தாநாதி விவக்ஷிதம்; யஸ்ய து ஜ்ஞாநயோகநிஷ்டஸ்யாபி தாரணாதிகமந்நபாநாதிபிரேவ தஸ்ய கர்தவ்யஂ வித்யதே ஏவேதி பாவஃ. நநு’தஸ்ய கார்யஂ ந வித்யதே’ இத்யயுக்தஂ, முக்தஸ்யாபி “ஜக்ஷந் க்ரீடந்” சாஂ.உ.8.12.3 இத்யாதிகார்யஷ்ரவணாத். ந சாத்ர கார்யமிதி “ந தஸ்ய கார்யஂ கரணஂ ச வித்யதே” ஷ்வே.உ.6.7 இதிவச்சரீராதி நிர்திஷ்யதே, தந்நிஷேதஸ்யேதாநீமநுபயுக்தத்வாத், ததத்யந்தநிஷேதஸ்ய ச’த்வாதஷாஹவதுபயவிதஂ’ ப்ர.ஸூ.4.3.12இத்யாதிஸூத்ரதத்விஷயஷ்ருதிபிர்விருத்தத்வாதித்யாஷங்க்யோக்தஂ’ஆத்மதர்ஷநாய கர்தவ்யஂ ந வித்யதே’ இதி.’யஸ்த்வாத்மரதிஃ’ இத்யாதிநாபிப்ரேதஂ ஹேதுஂ வ்யநக்தி ‘ஸ்வத ஏவேதி’.’ஸ்வத ஏவ ஸர்வதா’ இத்யுபாப்யாஂ உத்பத்த்யர்தஂ விநாஷபரிஹாரார்தஂ ச ஸாதநாபேக்ஷா நாஸ்தீதி ஜ்ஞாபிதம்.

———————–

18. நைவ தஸ்ய க்ருதேநார்தோ நாக்ருதேநேஹ கஸ்சந
ந சாஸ்ய ஸர்வபூதேஷு கஸ்சிதர்தவ்யபாஸ்ரய:

தஸ்ய இஹ க்ருதேந-அவனுக்குச் செய்கையில்,
கஸ்சந அர்த ந-யாதொரு பயனுமில்லை.
அக்ருதேந: ஏவ ந-செயலின்றி இருப்பதிலும் (அவனுக்கு பயன்) இல்லை,
ச ஸர்வபூதேஷு-எந்த உயிரிலும்,
அஸ்ய அர்த வ்யபாஸ்ரய:-அவனுக்கு எவ்வித பயனும்,
கஸ்சித் ந-சிறிது கூட இல்லை.

அவனுக்குச் செய்கையில் யாதொரு பயனுமில்லை; செயலின்றி இருப்பதிலும் அவனுக்குப் பயனில்லை;
எவ்விதப் பயனையுங் கருதி அவன் எந்த உயிரையுஞ் சார்ந்து நிற்பதில்லை.

ஆத்மாவை அடைந்தவன் பூர்ணானந்தத்தைப் பெற்றவன் ஆகிறான். அதற்குமேல் அவன் பெற வேண்டியது ஒன்றுமில்லை.
பெற்ற அப்பரமானந்தத்தை இழப்பதும் கிடையாது. ஆகையால் புல் முதல் பிரம்மா பரியந்தம்
எந்த உயிரிடத்திருந்தும் எவ்விதமான தயவையும் அந்த ஆத்மஞானி எதிர்பார்ப்பதில்லை.

இந்நிலையை அடைந்து விட்டதாகப் பாசாங்கு செய்வதில் பயனில்லை. இப்பெருநிலையின் பொருட்டுக்
கர்மத்தின் வாயிலாகத் தன்னை ஆயத்தப்படுத்த வேண்டும். எப்படிக் கர்மம் செய்யவேண்டும்? விடை வருகிறது :

৷৷3.18৷৷அத ஏவ தஸ்ய ஆத்மதர்ஷநாய கரிதேந தத்ஸாதநேந ந அர்தஃ ந கிஞ்சித் ப்ரயோஜநம், அகரிதேந ஆத்மதர்ஷநஸாதநேந ந கஷ்சித் அநர்தஃ அஸாதநாயத்தாத்மதர்ஷநத்வாத். ஸ்வத ஏவாத்மவ்யதிரிக்தஸகலாசித்வஸ்துவிமுகஸ்ய அஸ்ய ஸர்வேஷு ப்ரகரிதிபரிணாமவிஷேஷேஷு ஆகாஷாதிஷு பூதேஷு ஸகார்யேஷு ந கஷ்சித் ப்ரயோஜநதயா ஸாதநதயா வா வ்யபாஷ்ரயஃ, யதஃ தத்விமுகீகரணாய ஸாதநாரம்பஃ; ஸ ஹி முக்த ஏவ.யஸ்மாத் அஸாதநாயத்தாத்மதர்ஷநஸ்ய ஏவ ஸாதநாப்ரவரித்திஃ, யஸ்மாத் ச ஸாதநே ப்ரவரித்தஸ்ய அபி ஸுஷகத்வாத் அப்ரமாதத்வாத் ததந்தர்கதாத்மயாதாத்ம்யாநுஸந்தாநத்வாத் ச ஜ்ஞாநயோகிநஃ அபி தேஹயாத்ராயாஃ கர்மாநுவரித்த்யபேக்ஷத்வாத் ச கர்மயோக ஏவ ஆத்மதர்ஷநநிர்வரித்தௌ ஷ்ரேயாந்

৷৷3.18৷৷அர்தஷப்தஸ்யாத்ர ப்ரயோஜநவிஷயதாஂ வதந்’தஸ்ய கார்யஂ ந வித்யதே’ இத்யநேந பௌநருக்த்யஂ பரிஹரதி ‘ந கிஞ்சித்ப்ரயோஜநமிதி’. ப்ரயோஜநாபாவாத் கர்தவ்யஂ நாஸ்தீத்யுக்தஂ பவதி.’நாகரிதேந’ இத்யத்ரார்தோ ந நிஷேத்யஃ, கிந்த்வகரணே ப்ரத்யவாய இத்யபிப்ராயேணாஹ ‘ந கஷ்சிதநர்த’ இதி. அர்தாநர்தௌ ஹ்யாத்மதர்ஷநததபாவௌ; தத்ர பூர்வஸ்ய ஸித்தத்வாத் ந ஸாத்யத்வம், உத்தரஸ்ய சாத்யந்தநிவரித்தத்வாந்ந நிவர்தநீயத்வமித்யபிப்ராயேணாஹ ‘அஸாதநாயத்தாத்மதர்ஷநத்வாதிதி’.’ந சாஸ்ய’ இத்யாதிநா ப்ரதிபந்தநிவரித்த்யர்தமபேக்ஷா நாஸ்தீத்யுச்யத இத்யபிப்ராயேணாஹ ‘ஸ்வத ஏவேத்யாதி’. அஸ்யேதிஷப்த ஆத்மரதிரித்யாதிநிர்திஷ்டப்ரகாரபராமர்ஷீத்யபிப்ராயேணோக்தஂ’ஸகலாசித்வஸ்துவிமுகஸ்யேதி’. ஸர்வஷப்தஸ்யாத்ராஸங்கோசேந ஸாவாந்தரபேதஸமஸ்தப்ராகரிதபோக்யவிஷயதாமாஹ’ப்ரகரிதீத்யாதிநா ஸகார்யேஷ்வித்யந்தேந’. பரிணாமஷப்தேநாத்ர பூதஷப்தஸ்ய பவநக்ரியாயோகிபரத்வஂ தர்ஷிதம்.’அர்தவ்யபாஷ்ரயஃ’ இத்யத்ரார்தஷப்தோ பாவப்ரதாந இதி வ்யநக்தி ‘ப்ரயோஜநதயா வ்யபாஷ்ரய’ இதி. வ்யபாஷ்ரயஃ ஸ்வீகரணம். அர்த ஏவ வ்யபாஷ்ரயஃ ஸ்வீகரணீயமிதி வாபிப்ரேதம். ஏதேந ப்ரயோஜநநிமித்தோ வ்யபாஷ்ரய இதி பரவ்யாக்யா நிரஸ்தா. நசாஸ்யேத்யாதேர்ஹேத்வபிப்ராயேண வா முக்த ஏவ ஹி ஸாதநநிரபேக்ஷ இதி ஷ்லோகத்வயார்தநிகமநாபிப்ராயேண சோச்யதே ‘ஸ ஹி முக்த ஏவேதி’.

——————

19. தஸ்மாதஸக்த: ஸததம் கார்யம் கர்ம ஸமாசர
அஸக்தோ ஹ்யாசரந்கர்ம பரமாப்நோதி பூருஷ:

தஸ்மாத் ஸததம் அஸக்த:-ஆதலால், எப்போதும் பற்று நீக்கி,
கார்யம் கர்ம-செய்யத்தக்க தொழிலை,
ஸமாசர-செய்து கொண்டிரு,
ஹி அஸக்த:-ஏனெனில் பற்றில்லாமல்,
கர்ம ஆசரந் பூருஷ:-தொழில் செய்துகொண்டிருக்கும் மனிதன்,
பரம் ஆப்நோதி-பரம்பொருளை எய்துகிறான்.

ஆதலால், எப்போதும் பற்று நீக்கிச் செய்யத்தக்க தொழிலைச் செய்து கொண்டிரு.
பற்றில்லாமல் தொழில் செய்துகொண்டிருக்கும் மனிதன் பரம்பொருளை எய்துகிறான்.

ஓயாது ஹிருதயம் அடித்துக்கொண்டிருப்பதால் உடல் வாழ்க்கை நன்கு நடைபெறுகிறது.
ஆனால் ஹிருதயம் அடிப்பதில் மனிதன் கருத்துச் செலுத்துவதில்லை.
அதுபோன்று பல கருமங்களைப் பற்றற்றுச் செய்யவேண்டும்.
பற்று நீங்குமளவு வேலைகளுக்கிடையில் விச்ராந்தி தானே உண்டாகிறது.
ஆத்ம சொரூபத்தை அறிதலும் அத்தகைய மனதுக்கு எளிதாகிறது.
வேலை செய்யாது விச்ராந்தி பெறமுடியாது. விச்ராந்தி என்பது மனவமைதி.

அப்படி ஏராளமாக வியவகாரங்களைச் செய்து கொண்டிருப்பதற்கு இடையில்
விச்ராந்தியடைந்தவர்கள் உண்டா? உண்டு. அவர்கள் யார் எனின் :

৷৷3.19৷৷தஸ்மாத் அஸங்கபூர்வகஂ கார்யம் இத்யேவ ஸததஂ யாவதாத்மப்ராப்தி கர்ம ஏவ ஸமாசர. அஸக்தஃ கார்யம் இதி வக்ஷ்யமாணாகர்தரித்வாநுஸந்தாநபூர்வகஂ ச கர்ம அநுசரந் பூருஷஃ கர்மயோகேந ஏவ பரம் ஆப்நோதி ஆத்மாநஂ ப்ராப்நோதி இத்யர்தஃ.

৷৷3.19৷৷’தஸ்மாத்’ இத்யேதத்கர்மணஃ கர்தவ்யதாயாஂ பூர்வோக்தஸமஸ்தஹேதுபராமர்ஷீத்யபிப்ராயேணாஹ ‘யஸ்மாதிதி’.’அஸக்தஃ கார்யம்’ இத்யுபயமபி கர்மணோநுஷ்டாநப்ரகாரபரமித்யபிப்ராயேணோக்தஂ’அஸங்கபூர்வகஂ கார்யமித்யேவேதி’. கார்யமித்யேவ, ந து தத்கார்யஂ ஸ்வர்காத்யபேக்ஷயேத்யர்தஃ.’ஸததஂ’ இத்யத்ர ஜ்ஞாநயோகாதிகாரே ஸத்யபி கர்மயோகஸ்யைவாநுஷ்டேயத்வாயாஹ ‘யாவதாத்மப்ராப்தீதி’. ஜ்ஞாநயோகவ்யவதாநமந்தரேணாபி கர்மயோக ஏவாத்மப்ராப்திஂ ஸாதயதீதி’அஸக்தோ ஹி’ இத்யாதிநோச்யத இத்யபிப்ராயேணாஹ ‘அஸக்த’ இதி.’கர்மாசரந் ৷৷. பரமாப்நோதீதி’. ந புநஃ கர்மாசரணாநந்தரமந்யத்கரித்வேத்யர்தஃ.’கர்மாசரந் பரமாப்நோதி’ இத்யுக்தே அர்தஸித்தஂ கர்மணஃ ஸாதநத்வஂ வ்யநக்தி ‘கர்மயோகேநைவேதி’. அத்ர ப்ராப்யதயா நிர்திஷ்டஃ பரோ தேஹாதிரிக்தாத்மப்ரகரணத்வாத் ப்ரகரிதேஃ பரோ ஜீவ இத்யபிப்ராயேணாஹ’ஆத்மாநஂ ப்ராப்நோதீத்யர்த’ இதி.

—————

20. கர்மணைவ ஹி ஸம்ஸித்திமாஸ்திதா ஜநகாதய:
லோகஸங்க்ரஹமேவாபி ஸம்பஸ்யந்கர்துமர்ஹஸி

ஜநகாதய: ஹி-ஜனகன் முதலியோரும்,
கர்மணா ஏவ-செய்கையாலேயே,
ஸம்ஸித்திம் ஆஸ்திதா-சித்தி (சிறந்த பேற்றை) பெற்றார்கள்,
லோகஸங்க்ரஹம் ஸம்பஸ்யந்-உலக நன்மையைக் கருதியும்,
அபி கர்தும் ஏவ அர்ஹஸி-நீ தொழில் புரிதல் தகும்.

ஜனகன் முதலியோர் செய்கையாலேயே சித்தி பெற்றார்கள். உலக நன்மையைக் கருதியும்
நீ தொழில் புரிதல் தகும்.

ஜனகர், அசுவபதி முதலிய ராஜரிஷிகள் ராஜ்ய பரிபாலனம் என்ற நானாவிதமான கர்மங்களில் பிரவேசித்திருந்தனர்.
நன்கு அரசாளுதலோடு அவர்களுடைய பிரவேசித்திருந்தனர். நன்கு அரசாளுதலோடு அவர்களுடைய வாழ்க்கை
நின்றுவிடவில்லை. கர்ம மார்க்கத்தைப் கைப்பற்றியே அவர்கள் முக்தியடைந்தார்கள்.

ஞானியர்கள் கர்மத்தில் ஈடுபடுதலில் இன்னொரு சிறப்பு உண்டு. குருடன் குருடனுக்கு வழிகாட்ட முடியாது.
கண்ணுடையவன் தான் கண்ணில்லாதவனைக் கையைப் பிடித்து அழைத்துக் கொண்டு போகமுடியும்.
ஞானக் கண்ணுடையவர்கள் கர்மத்தைத் தவறுதலின்றிச் செய்யவல்லவர் ஆவர்.
கர்மம் செய்தே முன்னேற்றம் அடைந்தாகவேண்டிய உலக மக்களை நல்வழியில் நடாத்துதல் அவர்களுக்கு இயலும்.
ஆக, அப் பொறுப்பை எண்ணிப்பார்க்குமிடத்து, கர்மம் செய்வது அவசியமாகிறது.

உலகத்தைப்பற்றிய பொறுப்பு அனாவசியமாக வருவித்துக் கொள்ளப்பட்டதல்லவா? அப்படியன்று. ஏனெனில் :

৷৷3.20৷৷யதோ ஜ்ஞாநயோகாதிகாரிணஃ அபி கர்மயோக ஏவ ஆத்மதர்ஷநே ஷ்ரேயாந், அத ஏவ ஹி ஜநகாதயோ ராஜர்ஷயோ ஜ்ஞாநிநாம் அக்ரேஸராஃ கர்மயோகேந ஏவ ஸஂஸித்திம் ஆஸ்திதாஃ, ஆத்மாநஂ ப்ராப்தவந்தஃ.ஏவஂ ப்ரதமஂ முமுக்ஷோஃ ஜ்ஞாநயோகாநர்ஹதயா கர்மயோகாதிகாரிணஃ கர்மயோக ஏவ கார்யஃ, இத்யுக்த்வா ஜ்ஞாநயோகாதிகாரிணஃ அபி ஜ்ஞாநயோகாத் கர்மயோக ஏவ ஷ்ரேயாந் இதி ஸஹேதுகம் உக்தம். இதாநீஂ ஷிஷ்டதயா வ்யபதேஷ்யஸ்ய ஸர்வதா கர்மயோக ஏவ கார்ய இதி உச்யதே லோகஸஂக்ரஹஂ பஷ்யந் அபி கர்ம ஏவ கர்தும் அர்ஹஸி.

৷৷3.20৷৷கர்மயோகஸ்ய ஜ்யாயஸ்த்வஂ ஷிஷ்டாநுஷ்டாநேநோதாஹ்ரியதே ‘கர்மணைவேதி’.’ஹிஷப்தஸூசிதஂ’ ஜ்ஞாநயோகாதிகாரஂ தர்ஷயதி ‘ராஜர்ஷயோ ஜ்ஞாநிநாமக்ரேஸரா’ இதி. ராஜாநோ ஹி விஸ்தீர்ணாகாதமநஸஃ; தத்ராபி றஷித்வாததீந்த்ரியார்தத்ரஷ்டாரஃ, தத்ராப்யாத்மவிதஃ, தத்ராபி நிஸர்கநிகரிஹீதேந்த்ரியத்வாத் ப்ரகரிஷ்டோத்பத்திகஸத்த்வாதிநா ச தேஷாமக்ரகண்யா இத்யர்தஃ.’கர்மணைவ’ இத்யேவகாரோ ஜ்ஞாநயோகஷக்தஸ்யாபி கர்மயோகாநுபரதிபரஃ. ஸஂஸித்திஷப்தஸ்ய பரமாப்நோதீத்யுக்தநிதர்ஷநபரத்வாத்’ஆத்மாநஂ ப்ராப்தவந்த’ இத்யுக்தம். ஏவஂ ச ஸதி கர்மணைவேதி பூர்வப்ரஸக்தஜ்ஞாநயோகநைரபேக்ஷ்யபரமவதாரணமப்யுபபந்நஂ பவதி. உத்தரஸங்கத்யர்தமுக்தஂ ஸங்க்ரஹேணோத்கரிஹ்ணாதி ‘ஏவமிதி’.’இதாநீஂ’ இத்யநேந’லோகஸங்க்ரஹஂ’ இத்யாதிகஂ’வித்வாந்யுக்தஃ ஸமாசரந்’ 3.26 இத்யந்தமவிச்சிந்நம்.’ஸர்வதேதி’. லோகரக்ஷார்தஂ, லோகோபப்லவஜநிதஸ்வபாபேந ஜ்ஞாநயோகாதபி ப்ரச்யாவகேநோபயப்ரஷ்டத்வபரிஹாரார்தஂ சேத்யர்தஃ.’லோகஸங்க்ரஹமபி’ இத்யந்வயே லோகஸங்க்ரஹஸ்யாப்ரதாநதா ப்ரதீயேத, பஷ்யந்நபீத்யுக்தே து கர்மகர்தவ்யதாயாஂ பூர்வோக்தஹேதுப்யோ லோகஸங்க்ரஹஸ்யாதிக்யஂ த்யோத்யேதேத்யயமந்வய உக்தஃ. ஏவகாரோ ஜ்ஞாநயோகவ்யவச்சேதாய கர்துமேவார்ஹஸீத்யந்வேதவ்ய இத்யபிப்ராயேணோக்தஂ ‘கர்மைவ கர்துமர்ஹஸீதி’. யத்வா’லோகஸங்க்ரஹமேவ’ இத்யேவகாரோ லோகஸங்க்ரஹஸ்ய நைரபேக்ஷ்யபரஃ,’கர்மைவ’ இதி து ப்ரகரணாபந்நமுக்தம்.’அர்ஹஸி’ இத்யநேந கர்மயோகைகாநுஷ்டாநகாரணமர்ஜுநஸ்ய வைஷிஷ்ட்யஂ த்யோத்யதே.’ஷ்ரேஷ்ட’ இதி.’ப்ரஷஸ்யஸ்ய ஷ்ரஃ’ அஷ்டா.4.3.60 இத்யநுஷாஸநாத்ப்ரஷஸ்யதம இத்யர்தஃ. தச்சாஸ்ய ப்ரஷஸ்யதமத்வமநுஷ்டாதரி஀ணாமநுவிதேயாநுஷ்டாநத்வோபயோகீதி மத்வா’தாநகரித்ஸ்நவிதோ மந்தாந் கரித்ஸ்நவிந்ந விசாலயேத்’ 3.29 இதி வக்ஷ்யமாணஂ சாநுஸந்தாய’கரித்ஸ்நஷாஸ்த்ரஜ்ஞதயாநுஷ்டாதரிதயா ச ப்ரதித’ இத்யுக்தம். அகரித்ஸ்நவிதோநுஷ்டாதுஃ கரித்ஸ்நவித்த்வேப்யநநுஷ்டாதுருபயாகாரவத்த்வேபி அப்ரஸித்தஸ்யாநுவிதேயாநுஷ்டாநதா நாஸ்தீதி தத்வ்யவச்சேதாய பதத்ரயம்.’ஸ யத்ப்ரமாணஂ குருதே’ இத்யத்ர’ஸ யச்சாஸ்த்ரஂ ப்ரமாணீகரோதி ததநுவர்ததே லோகஃ’ இத்யஸ்மிந்நர்தே ததநுவர்தநஸ்யததர்தாநுஷ்டாநரூபத்வாதர்ததஃ புநருக்திஃ ஸ்யாத். குருத இதி சைதத்புத்யத இத்யஸ்மிந்நர்தே நேதவ்யம்.’லோகஸஂக்ரஹமேவாபி ஸம்பஷ்யந் கர்துமர்ஹஸி’ இதி பூர்வவாக்யே ச’கர்துமர்ஹஸி’ இத்யேதாவந்மாத்ரமுக்தம், ஷ்ருதிஸ்மரித்யாதிகமபி ப்ரமாணீகர்துமர்ஹஸீத்யநுபந்யஸ்தம்; யேந ததர்தமிதமுச்யேத’யத்யதாசரதி’ இத்யங்கிந்யநுஷ்டேயஸ்வரூபே நிர்திஷ்டே தத்ப்ரகாரே த்வபேக்ஷிதே புபுத்ஸா ஜாயதே; அதஸ்ததபிதாநமேவோசிதமித்யபிப்ராயேண’யத்ப்ரமாணஂ யதங்கயுக்தமித்யுக்தம்’. ப்ரமாணஷப்தோத்ராவதிபரஃ; அநுஷ்டேயகர்மஸ்வரூபஸ்ய சாவதிரங்காந்யேவ; அத ஏவ ஹி வித்யந்தஷப்தேநேதிகர்தவ்யதாமுபசரந்தி. யத்ப்ரமாணஂ’யதாபூதமிதியாதவப்ரகாஷபாஷ்யமப்யேதத்பரமேவ.’ அஸ்மிந்நர்தே’குருதே’ இதிஷப்தஸ்வாரஸ்யப்ரதர்ஷநாய’அநுதிஷ்டதீத்யுக்தம்’. அந்யதார்தாந்தரே லக்ஷணா ஸ்யாதிதி பாவஃ. யத்ப்ரமாணமிதி நிர்திஷ்டவிஷிஷ்டஸித்த்யர்தஂ தச்சப்தார்தமாஹ’ததங்கயுக்தமிதி’. நநு யச்சப்தேநாங்கே நிர்திஷ்டே கதஂ தச்சப்தேநாங்கவிஷிஷ்டபராமர்ஷஃ? இத்தஂ யதங்கயுக்தமநுதிஷ்டதி ததாசரதீத்யுக்தே ததங்கமாசரதீத்யேவ ஷப்தவரித்திஃ. அங்கஸ்ய சாங்கிபரிதக்பாவாயோகாத் அர்ததஸ்ததங்கவிஷிஷ்டமிதி ஸித்தம். ஆபிப்ராயிகௌ கரணாகரணயோரர்தாநர்தௌ ப்ரகாஷயதி ‘அத’ இதி. லோகாநுவிதேயாநுஷ்டாநத்வாதித்யர்தஃ.’ஸர்வதேதி’ யாவதாத்மப்ராப்தீத்யர்தஃ. நநு ஸ்வயஂ யதி ஜ்ஞாநயோகேந முக்தோ பவதி கிமஸ்ய லோகேந ஸங்கரிஹீதேநாஸங்கரிஹீதேந வா? இத்யத்ராஹ ‘அந்யதேதி’; ஜ்ஞாநயோகாதிகார்யஹமிதி கரித்வா கர்மயோகபரித்யாகே ஸதீத்யர்தஃ.’ஜ்ஞாநயோகாதபி’ இத்யபிஷப்த உபயப்ரஷ்டதாஂ த்யோதயதி.

—————

21. யத்யதாசரதி ஸ்ரேஷ்டஸ்தத்ததேவேதரோ ஜந:
ஸ யத்ப்ரமாணம் குருதே லோகஸ்ததநுவர்ததே

ஸ்ரேஷ்ட யத் யத் ஆசரதி-எதனை யெதனை உயர்ந்தோன் செய்கிறானோ,
இதர ஜந: தத் தத் ஏவ-மற்ற மனிதர் அதை அதையே (பின்பற்றுகிறார்கள்),
ஸ யத் ப்ரமாணம் குருதே-அவன் எதை பிரமாணம் ஆக்குகிறானோ,
லோக தத் அநுவர்ததே-உலகத்தார் அதையே தொடருகிறார்கள்.

எதனை யெதனை உயர்ந்தோன் செய்கிறானோ அதையே மற்ற மனிதர் பின்பற்றுகிறார்கள்.
அவன் எதை பிரமாணமாக்குகிறானோ, அதையே உலகத்தார் தொடருகிறார்கள்.

மனிதன் ஈசுவரானுக்கிரகத்தால் மேலோன் ஆகிறான்.
அப்படி மேன்மையுற்றவர்களிடத்து ஈசுவர விபூதியும் விசேஷமாக மிளிர்கிறது.
உலகுக்கு மாதிரி மனிதனாக அல்லது வழிகாட்டும் ஆசாரியனாக அமைந்திருப்பவனும் அவனே.
அவன் செய்வதையே முன் மாதிரியாக உலகம் ஏற்றுக்கொள்கிறது. ஆதலால் அவனுடைய பொறுப்பு மிகப் பெரியது.
உடலை விட்டு உறுப்பு ஒன்றை எப்படிப் பிரிக்க முடியாதோ அப்படியே சமூகத்தை விட்டு மனிதன் பிரிந்திருப்பவன் அல்லன்.
அவனுடைய எண்ணமும் செயலும் நேர்முகமாக அல்லது மறைமுகமாக சமூகத்தைப் பாதிக்க வல்லவைகளாம்.
ஆதலால் தான் அவனுடைய செயல்களெல்லாம் நல்வழியில் செல்பவர்களுக்கு எடுத்துக்காட்டாக அமைந்தாக வேண்டும்.
ஈசுவரன் கொடுத்துள்ள பொறுப்பைப் புறக்கணிப்பது ஈசுவரனையே புறக்கணிப்பதற்கு ஒப்பாகும்.

பிறகு ஈசுவரனே எத்தகைய பொறுப்புடையவர் என்று வினவுமிடத்து அவர் விடையளிக்கிறார் :

৷৷3.21৷৷ஷ்ரேஷ்டஃ கரித்ஸ்நஷாஸ்த்ரஜ்ஞாதரிதயா அநுஷ்டாதரிதயா ச ப்ரதிதோ யத் யத் ஆசரதி தத் தத் ஏவ அகரித்ஸ்நவித் ஜநஃ அபி ஆசரதி. அநுஷ்டீயமாநம் அபி கர்ம ஷ்ரேஷ்டோ யத்ப்ரமாணஂ யதங்கயுக்தம் அநுதிஷ்டதி, ததங்கயுக்தம் ஏவ அகரித்ஸ்நவித் லோகஃ அபி அநுதிஷ்டதி; அதோ லோகரக்ஷார்தஂ ஷிஷ்டதயா ப்ரதிதேந ஷ்ரேஷ்டேந ஸ்வவர்ணாஷ்ரமோசிதஂ கர்ம ஸகலஂ ஸர்வதா அநுஷ்டேயம். அந்யதா லோகநாஷஜநிதஂ பாபஂ ஜ்ஞாநயோகாத் அபி ஏநஂ ப்ரச்யாவயேத்.

৷৷ 3.21৷৷கர்மயோகஸ்ய ஜ்யாயஸ்த்வஂ ஷிஷ்டாநுஷ்டாநேநோதாஹ்ரியதே ‘கர்மணைவேதி’.’ஹிஷப்தஸூசிதஂ’ ஜ்ஞாநயோகாதிகாரஂ தர்ஷயதி ‘ராஜர்ஷயோ ஜ்ஞாநிநாமக்ரேஸரா’ இதி. ராஜாநோ ஹி விஸ்தீர்ணாகாதமநஸஃ; தத்ராபி றஷித்வாததீந்த்ரியார்தத்ரஷ்டாரஃ, தத்ராப்யாத்மவிதஃ, தத்ராபி நிஸர்கநிகரிஹீதேந்த்ரியத்வாத் ப்ரகரிஷ்டோத்பத்திகஸத்த்வாதிநா ச தேஷாமக்ரகண்யா இத்யர்தஃ.’கர்மணைவ’ இத்யேவகாரோ ஜ்ஞாநயோகஷக்தஸ்யாபி கர்மயோகாநுபரதிபரஃ. ஸஂஸித்திஷப்தஸ்ய பரமாப்நோதீத்யுக்தநிதர்ஷநபரத்வாத்’ஆத்மாநஂ ப்ராப்தவந்த’ இத்யுக்தம். ஏவஂ ச ஸதி கர்மணைவேதி பூர்வப்ரஸக்தஜ்ஞாநயோகநைரபேக்ஷ்யபரமவதாரணமப்யுபபந்நஂ பவதி. உத்தரஸங்கத்யர்தமுக்தஂ ஸங்க்ரஹேணோத்கரிஹ்ணாதி ‘ஏவமிதி’.’இதாநீஂ’ இத்யநேந’லோகஸங்க்ரஹஂ’ இத்யாதிகஂ’வித்வாந்யுக்தஃ ஸமாசரந்’ 3.26 இத்யந்தமவிச்சிந்நம்.’ஸர்வதேதி’. லோகரக்ஷார்தஂ, லோகோபப்லவஜநிதஸ்வபாபேந ஜ்ஞாநயோகாதபி ப்ரச்யாவகேநோபயப்ரஷ்டத்வபரிஹாரார்தஂ சேத்யர்தஃ.’லோகஸங்க்ரஹமபி’ இத்யந்வயே லோகஸங்க்ரஹஸ்யாப்ரதாநதா ப்ரதீயேத, பஷ்யந்நபீத்யுக்தே து கர்மகர்தவ்யதாயாஂ பூர்வோக்தஹேதுப்யோ லோகஸங்க்ரஹஸ்யாதிக்யஂ த்யோத்யேதேத்யயமந்வய உக்தஃ. ஏவகாரோ ஜ்ஞாநயோகவ்யவச்சேதாய கர்துமேவார்ஹஸீத்யந்வேதவ்ய இத்யபிப்ராயேணோக்தஂ ‘கர்மைவ கர்துமர்ஹஸீதி’. யத்வா’லோகஸங்க்ரஹமேவ’ இத்யேவகாரோ லோகஸங்க்ரஹஸ்ய நைரபேக்ஷ்யபரஃ,’கர்மைவ’ இதி து ப்ரகரணாபந்நமுக்தம்.’அர்ஹஸி’ இத்யநேந கர்மயோகைகாநுஷ்டாநகாரணமர்ஜுநஸ்ய வைஷிஷ்ட்யஂ த்யோத்யதே.’ஷ்ரேஷ்ட’ இதி.’ப்ரஷஸ்யஸ்ய ஷ்ரஃ’ அஷ்டா.4.3.60 இத்யநுஷாஸநாத்ப்ரஷஸ்யதம இத்யர்தஃ. தச்சாஸ்ய ப்ரஷஸ்யதமத்வமநுஷ்டாதரி஀ணாமநுவிதேயாநுஷ்டாநத்வோபயோகீதி மத்வா’தாநகரித்ஸ்நவிதோ மந்தாந் கரித்ஸ்நவிந்ந விசாலயேத்’ 3.29 இதி வக்ஷ்யமாணஂ சாநுஸந்தாய’கரித்ஸ்நஷாஸ்த்ரஜ்ஞதயாநுஷ்டாதரிதயா ச ப்ரதித’ இத்யுக்தம். அகரித்ஸ்நவிதோநுஷ்டாதுஃ கரித்ஸ்நவித்த்வேப்யநநுஷ்டாதுருபயாகாரவத்த்வேபி அப்ரஸித்தஸ்யாநுவிதேயாநுஷ்டாநதா நாஸ்தீதி தத்வ்யவச்சேதாய பதத்ரயம்.’ஸ யத்ப்ரமாணஂ குருதே’ இத்யத்ர’ஸ யச்சாஸ்த்ரஂ ப்ரமாணீகரோதி ததநுவர்ததே லோகஃ’ இத்யஸ்மிந்நர்தே ததநுவர்தநஸ்ய ததர்தாநுஷ்டாநரூபத்வாதர்ததஃ புநருக்திஃ ஸ்யாத். குருத இதி சைதத்புத்யத இத்யஸ்மிந்நர்தே நேதவ்யம்.’லோகஸஂக்ரஹமேவாபி ஸம்பஷ்யந் கர்துமர்ஹஸி’ இதி பூர்வவாக்யே ச’கர்துமர்ஹஸி’ இத்யேதாவந்மாத்ரமுக்தம், ஷ்ருதிஸ்மரித்யாதிகமபி ப்ரமாணீகர்துமர்ஹஸீத்யநுபந்யஸ்தம்; யேந ததர்தமிதமுச்யேத’யத்யதாசரதி’ இத்யங்கிந்யநுஷ்டேயஸ்வரூபே நிர்திஷ்டே தத்ப்ரகாரே த்வபேக்ஷிதே புபுத்ஸா ஜாயதே; அதஸ்ததபிதாநமேவோசிதமித்யபிப்ராயேண’யத்ப்ரமாணஂ யதங்கயுக்தமித்யுக்தம்’. ப்ரமாணஷப்தோத்ராவதிபரஃ; அநுஷ்டேயகர்மஸ்வரூபஸ்ய சாவதிரங்காந்யேவ; அத ஏவ ஹி வித்யந்தஷப்தேநேதிகர்தவ்யதாமுபசரந்தி. யத்ப்ரமாணஂ’யதாபூதமிதியாதவப்ரகாஷபாஷ்யமப்யேதத்பரமேவ.’ அஸ்மிந்நர்தே’குருதே’ இதிஷப்தஸ்வாரஸ்யப்ரதர்ஷநாய’அநுதிஷ்டதீத்யுக்தம்’. அந்யதார்தாந்தரே லக்ஷணா ஸ்யாதிதி பாவஃ. யத்ப்ரமாணமிதி நிர்திஷ்டவிஷிஷ்டஸித்த்யர்தஂ தச்சப்தார்தமாஹ’ததங்கயுக்தமிதி’. நநு யச்சப்தேநாங்கே நிர்திஷ்டே கதஂ தச்சப்தேநாங்கவிஷிஷ்டபராமர்ஷஃ? இத்தஂ யதங்கயுக்தமநுதிஷ்டதி ததாசரதீத்யுக்தே ததங்கமாசரதீத்யேவ ஷப்தவரித்திஃ. அங்கஸ்ய சாங்கிபரிதக்பாவாயோகாத் அர்ததஸ்ததங்கவிஷிஷ்டமிதி ஸித்தம். ஆபிப்ராயிகௌ கரணாகரணயோரர்தாநர்தௌ ப்ரகாஷயதி ‘அத’ இதி. லோகாநுவிதேயாநுஷ்டாநத்வாதித்யர்தஃ.’ஸர்வதேதி’ யாவதாத்மப்ராப்தீத்யர்தஃ. நநு ஸ்வயஂ யதி ஜ்ஞாநயோகேந முக்தோ பவதி கிமஸ்ய லோகேந ஸங்கரிஹீதேநாஸங்கரிஹீதேந வா? இத்யத்ராஹ ‘அந்யதேதி’; ஜ்ஞாநயோகாதிகார்யஹமிதி கரித்வா கர்மயோகபரித்யாகே ஸதீத்யர்தஃ.’ஜ்ஞாநயோகாதபி’ இத்யபிஷப்த உபயப்ரஷ்டதாஂ த்யோதயதி.

——————

22. ந மே பார்தாஸ்தி கர்தவ்யம் த்ரிஷு லோகேஷு கிஞ்சந
நாநவாப்தமவாப்தவ்யம் வர்த ஏவ ச கர்மணி

பார்த-பார்த்தா,
மே-எனக்கு,
த்ரிஷு லோகேஷு-மூன்றுலகத்திலும்,
கர்தவ்யம் கிஞ்சந ந அஸ்தி-யாதொரு கடமையுமில்லை,
அவாப்தவ்யம் அவாப்தம் ச ந-பெற்றிராத பேறுமில்லை,
கர்மணி ஏவ வர்தே-தொழிலிலேதான் இயங்குகிறேன்.

பார்த்தா, மூன்றுலகத்திலும் எனக்கு யாதொரு கடமையுமில்லை. நான் பெற்றிராத பேறுமில்லை.
எனினும் நான் தொழிலிலேதான் இயங்குகிறேன்.

ஈசுவரன் செயலை எண்ணிப்பார்க்குமிடத்து அண்டம் முழுதும் நீக்கமற அவன் நிறைந்திருந்து அனைத்தையும் இயக்குகிறான்.
ஓர் அவதார மூர்த்தியாக அவனைப் பார்க்குமிடத்து மகாபாரத யுத்தத்தில் ஸ்ரீ கிருஷ்ணனுக்கு வருகிற லாப நஷ்டம் ஒன்றுமில்லை.
எனினும் மற்றவர்களையெல்லாம்விட அதிகமாகக் கருமத்தில் ஈடுபட்டவர் கிருஷ்ணபகவான் ஒருவரேயாம்.
ஏன் அவர் அப்படிச் செய்யவேண்டுமென்று கேட்குமிடத்து :

৷৷3.22৷৷ந மே ஸர்வேஷ்வரஸ்ய அவாப்தஸமஸ்தகாமஸ்ய ஸர்வஜ்ஞஸ்ய ஸத்யஸஂகல்பஸ்ய த்ரிஷு லோகேஷு தேவமநுஷ்யாதிரூபேண ஸ்வச்சந்ததோ வர்தமாநஸ்ய கிஞ்சித் அபி கர்தவ்யம் அஸ்தி, யதஃ அநவாப்தஂ கர்மணா அவாப்தவ்யஂ ந கிஞ்சித் அபி அஸ்தி, அதாபி லோகரக்ஷாயை கர்மணி ஏவ வர்தே.

৷৷3.22৷৷மயாபி ஹி நிரபேக்ஷேணைவ லோகக்ஷோபே நிஷ்ப்ரத்யவாயேநாபி பரமகாருணிகதயா லோகரக்ஷார்தஂ கர்மைவ க்ரியதே; த்வயா து ஸாபேக்ஷேண ஸப்ரத்யவாயேந கிம்புநரித்யுச்யதே’ந மே பார்த!’ இத்யாதிஷ்லோகத்ரயேண.’மே’ இதி பதேந கர்மவஷ்யசேதநாந்தரவ்யாவரித்தோ யதாவஸ்திதோ ஹீஷ்வரஃ பராமரிஷ்யத இத்யபிப்ராயேண விலக்ஷணநித்யஸித்தவிபூதிகுணபௌஷ்கல்யஸ்ய வ்யஞ்ஜநாநி ஸர்வேஷ்வரஸ்யேத்யாதிவிஷேஷணாந்யுக்தாநி ‘ஸர்வேஷ்வரஸ்யேதி’. ஷ்ருதிஸ்மரிதீ ஹி மமைவாஜ்ஞா, ஸா சாந்யைரநுவர்தநீயா, ந ஹி மே நியந்த்ரந்தரமஸ்தி, யததீநப்ரத்யவாயபயாத் குர்யாமிதி பாவஃ’அவாப்தஸமஸ்தகாமஸ்யேதி’. ந ச மே ஸங்கல்பமாத்ராதஸாத்யமிதஃ பூர்வமபிலாஷதஷாமாத்ராபந்நஂ ப்ரயோஜநமஸ்தி, யதுபாயதயா கர்ம கர்தவ்யமிதி பாவஃ.’ஸர்வஜ்ஞஸ்ய ஸத்யஸங்கல்பஸ்யேதி’. நாபி மே கர்மவஷ்யாநாஂ தேவமநுஷ்யதிரஷ்சாஂ ஸஜாதீயதயாவதீர்ணஸ்யாபி தேஷாமிவ ஜ்ஞாநஸங்கோச இச்சாப்ரதிகாதோ வாஸ்தி, யந்நிவரித்த்யர்தஂ கர்ம கார்யமித்யாஷயஃ.’த்ரிஷு லோகேஷு’ இத்யத்ரார்தஸித்தஂ விஷேஷமத்யாஹரித்யாஹ ‘தேவமநுஷ்யேதி’. உக்தஂ ச பகவதா பராஷரேண’ஸமஸ்தஷக்திரூபாணி தத்கரோதி ஜநேஷ்வரஃ. தேவதிர்யங்மநுஷ்யாக்யா சேஷ்டாவந்தி ஸ்வலீலயா৷৷ஜகதாமுபகாராய ந ஸா கர்மநிமித்தஜா. சேஷ்டா தஸ்யாப்ரமேயஸ்ய வ்யாபிந்ய வ்யாஹதாத்மிகா’ வி.பு.6.7.71-72 இதி.’நாநவாப்தமவாப்தவ்யம்’ இத்யேதத்கர்தவ்யாபாவேபேக்ஷிதஹேதுபரதயா வ்யாக்யாதி ‘யத’ இதி. உத்தரஷ்லோகபர்யாலோசநஸித்தஂ ப்ரயோஜநமாஹ ‘அதாபி லோகரக்ஷாயை’ இதி.’அதாபி’ இதி சகாரஸ்யார்தஃ கர்மணி வர்த ஏவேத்யுக்தே ந கதாசிதபி கர்மணோ விரம்ய ஜ்ஞாநயோகமநுதிஷ்டாமீதி பலிதஂ, தத்வ்யஞ்ஜநாயோக்தஂ ‘கர்மண்யேவ வர்தே’ இதி. யத்வா ப்ரகரணௌசித்யாதேவகாரோத்ர பிந்நக்ரமஃ.

—————-

23. யதி ஹ்யஹம் ந வர்தேயம் ஜாது கர்மண்யதந்த்ரித:
மம வர்த்மாநுவர்தந்தே மநுஷ்யா: பார்த ஸர்வஸ:

ஹி பார்த-ஏனெனில் பார்த்தா!
ஜாது அஹம் அதந்த்ரித:-ஒருக்கால் நான் சோம்பலில்லாமல்
யதி கர்மணி ந வர்தேயம்-எப்போதும் தொழில் கொண்டிராவிடின்,
ஸர்வஸ: மநுஷ்யா: மம வர்த்ம அநுவர்தந்தே-எல்லாப் பக்கங்களிலும் மனிதர் என் வழியையே பின்பற்றுகிறார்கள்.

நான் சோம்பலில்லாமல் எப்போதும் தொழில் கொண்டிராவிடின், பார்த்தா,
எல்லாப் பக்கங்களிலும் மனிதர் என் வழியையே பின்பற்றுகிறார்கள்.

நன்மை கடைப்பிடித்தல், ஓயாது உழைத்தல் முதலிய நல்வழிகளில் பெரியாரைப் பின்பற்றுதல் உலகில் மிகக் குறைவு.
சோம்பித் திரிதல், முயற்சி குன்றுதல் முதலியன மேலோரிடத்தும் இருக்கின்றனவென்று சாக்குச் சொல்லி
வாழாதொழிதல் பெரும்பாலோரது போக்காகும். நரோத்தமனாகிய பகவான் வீணே செயலற்றிருப்பதில்லை.
மற்றவர்க்கு எடுத்துக்காட்டாக அவர் ஓயாது உழைக்கிறார். பின்பு வினை வழுவுவதில் வரும் கேடு யாது?
பகவான் பதில் அளிக்கிறார் :

৷৷3.23৷৷அஹ ஸர்வேஷ்வரஃ ஸத்யஸஂகல்பஃ ஸ்வஸஂகல்பகரிதஜகதுதயவிபவலயலீலஃ ஸ்வச்சந்ததோ ஜகதுபகரிதயே மர்த்யோ ஜாதஃ அபி மநுஷ்யேஷு ஷிஷ்டஜநாக்ரேஸரவஸுதேவகரிஹே அவதீர்ணஃ தத்குலோசிதே கர்மணி அதந்த்ரிதஃ ஸர்வதா யதி ந வர்தேயம், மம ஷிஷ்டஜநாக்ரேஸரவஸுதேவஸூநோஃ வர்த்ம அகரித்ஸ்நவிதஃ ஷிஷ்டாஃ ச ஸர்வப்ரகாரேண’அயம் ஏவ தர்மஃ’ இதி அநுவர்தந்தே தே ச ஸ்வகர்தவ்யாநநுஷ்டாநேந அகரணே ப்ரத்யவாயேந ச ஆத்மாநம் அநுபலப்ய நிரயகாமிநோ பவேயுஃ.

৷৷3.23৷৷கர்தவ்யப்ரயோஜநயோரபாவே கிமர்தஂ தர்ஹி கர்ம க்ரியதே? இதி ஷங்காயாமுச்யதே’யதி ஹ்யஹஂ’ இதி பூர்வஷ்லோகஃ’த்ரிஷு லோகேஷு’ இதி நிர்தேஷாத் ஸர்வாவதாரபரஃ; அயஂ து’மநுஷ்யாஃ’ இதி தர்ஷநாத் கரிஷ்ணாவதாராஸாதாரணஃ,’தஸ்மாதஹஂ’ இதி நிர்தேஷஸ்யேஷ்வரஸ்வபாவஸமுச்சிதகரிஷ்ணாவதாராஸாதாரணாகாரவிஷயதாமாஹ ‘அஹஂ ஸர்வேஷ்வர’ இத்யாதிபிஃ.’ஸர்வேஷ்வரஃ ஸத்யஸங்கல்ப’ இதி. பூர்வவதாப்தகாமத்வாவிரோதாயோச்யதே ‘ஸ்வஸங்கல்பகரிதேதி’. ஸ்வஸங்கல்பமாத்ரேண ஸர்வஂ நியந்துஂ ஷக்தோபி ஜ்ஞாநப்ரதாநாதித்வாரா ப்ரவர்தநார்தஂ’ஜகதுபகரிதிமர்த்யோ ஜாதோபீத்யுக்தஂ’, அந்யதா பூதாவேஷந்யாயேந ப்ரவர்திதாநாஂ ஷாஸ்த்ரவஷ்யதாபாவாத் தத்ததநுஷ்டாநதீநஂ பலஂ ந ஸ்யாத்’சந்ததஃ ஸம்ப்ரவர்ததே’ இத்யாத்யநுஸாரேணாஹ ‘ஸ்வச்சந்தத’ இதி, ந து கர்மணேத்யர்தஃ. கர்மபலபோக்தரித்வஂ வ்யுதஸ்யதா’ஜகதுபகரிதிமர்த்யஃ’ இத்யநேந’ஜகதுபகரிதிமர்த்யஂ கோ விஜேதுஂ ஸமர்தஃ’ வி.பு.5.30.80 இதி புராணோக்திஃ ஸ்மாரிதா. அபிஷப்தேநாகர்மவஷ்யாவதாரோபீத்யபிப்ரேதம். “அஜாயமாநோ பஹுதா விஜாயதே” யஜுஸ்ஸஂ.31.19தை.ஆ.3.13’நாகாரணாத்காரணாத்வா’ வி.பு.5.1’இச்சாகரிஹீதாபிமதோருதேஹஃ’ வி.பு.6.5.84 இத்யாதிகமத்ராநுஸஂஹிதம். அநுவிதேயாநுஷ்டாநத்வஸித்த்யர்தஂ’ஹிஷப்தத்யோதிதப்ரஸித்திப்ரகாரவிவரணார்தஂ’ சோக்தஂ’மநுஷ்யேஷ்வித்யாதி’. நந்வயமீஷ்வரஃ கஸ்மிந் கர்மணி வர்தேத? ந ஹ்யஸ்ய பரமார்ததோ வர்ணாஷ்ரமாஃ ஸாமாந்யதர்மயோக்யஂ மநுஷ்யத்வாதிகஂ வாஸ்தி, யேநாகர்மவஷ்ய இச்சயா கர்ம குர்வாணோபி தத்ததுசிதஂ கர்மோபாததீத இதி ஷங்காயாஂ’குலோசிதமிதி க்ஷாத்த்ரஂ தர்மஂ ஸ்வஂ பஹு மந்யதே’ இத்யாத்யநுஸாரேணாஹ ‘தத்குலோசித’இதி.’அயஂ பாவஃ’ ஸத்யமஸ்ய பரமார்ததோ வர்ணாஷ்ரமாதிகஂ நாஸ்தி, ததாபி தத்ததுசிதகர்மகரணாயாப்ராகரிதமேவ விக்ரஹஂ தத்தஜ்ஜாதீயஸந்நிவேஷஂ பரிணமயதி; தத்ர தத்தஜ்ஜாதீயத்வபுத்த்யா புருஷாணாமநுவிதேயாநுஷ்டாநத்வஂ ஸ்யாத் இதி.’அதந்த்ரிதஃ’ அநுதாஸீநஃ.’ஸர்வதேதி’ ஜாதுஷப்தார்தஃ; ஜாத்வபீதி ஹி ததபிப்ராயஃ. அநுவிதேயத்வோபயுக்தப்ரகாரவிவக்ஷாஂ’மம’ இத்யத்ராபி தர்ஷயதி ‘மம ஷிஷ்டேதி’.’ஸர்வஷஃ’ இதி ப்ரமாணபௌஷ்கல்யபரஂ, ஸேதிகர்தவ்யதாகத்வபரஂ வா? இத்யபிப்ராயேணாஹ ‘ஸர்வப்ரகாரேணேதி’.’அநுவர்தந்தே’ அநுவர்தேரந்நித்யர்தஃ; ப்ரஸங்கரூபஸ்யாபி ஸித்தவத்காராபிப்ராயேண வர்தமாநவ்யபதேஷஃ. வக்ஷ்யமாணப்ரஸங்கார்தஂ மநுஷ்யாணாஂ பூர்வஸித்தஸ்வாநுவரித்திமாத்ராபிப்ராயேண வாநிஷ்டப்ரஸங்கபரத்வாயாஹ ‘தே சேதி’.

————-

24. உத்ஸீதேயுரிமே லோகா ந குர்யாம் கர்ம சேதஹம்
ஸங்கரஸ்ய ச கர்தா ஸ்யாமுபஹந்யாமிமா: ப்ரஜா:

அஹம் கர்ம ந குர்யாம் சேத்-நான் தொழில் செய்யாவிட்டால்,
இமே லோகா: உத்ஸீதேயு-இந்த ஜனங்களெல்லோரும் அழிந்து போவார்கள்,
ஸங்கரஸ்ய கர்தா-குழப்பத்தை ஆக்கியோன்,
இமா: ப்ரஜா:-இந்த மக்களை,
உபஹந்யாம் ஸ்யாம்-கொல்வோன் ஆவேன்.

நான் தொழில் செய்யாவிட்டால், இந்த ஜனங்களெல்லோரும் அழிந்து போவார்கள்;
குழப்பத்தை நான் ஆக்கியோன் ஆவேன்; இந்த மக்களை யெல்லாங் கொல்வோனாவேன்.

விதைகளுக்கிடையில் தரத்தில் அதிகம் வித்தியாசம் தெரிவதில்லை. அப்படி வித்தியாசம் தெரிந்தாலும்
அவைகளின் வலிவும் வனப்பும் முளைத்து வளர்தல் என்னும் வினையால்தான் நன்கு தெரியும்.

தொழில் புரியாதிருப்பது உயிர் வாழாதிருப்பதற்கு ஒப்பாகிறது.
செயல் புரியாதவர்களுக்கும் செத்தவர்களுக்கும் இடையில் உள்ள வித்தியாசம் மிகக் குறைவு.
செத்தவர்களுடைய உடல் கண்ணுக்குத் தென்படுவதில்லை. செயல் புரியாதிருப்பவர்களுடைய உடல் கண்ணுக்குத் தென்படுகிறது.
செயல் ஒன்றும் அதனிடத்திருந்து உதிப்பதில்லை. உலகுக்குச் சுவையாக அது வளர்கிறது.
உடலை வளர்ப்பது கீழோர் மேலோர் ஆகிய எல்லார்க்கும் பொதுவானது.
வெறுமனே உடலை வளர்த்துக்கொண்டிருப்பவர்களுக்கிடையில் தக்கார் தகவிலர் என்னும் வேற்றுமையைக் காணமுடியாது.
அது ஜாதிக்கலப்புக்கு ஒப்பாகும். முறையாகத் தத்தம் தொழில் புரியும் பொழுது அதன் மூலம் அவரவர் மேன்மை மிளிரும்.
ஒவ்வொருவனுடைய வகுப்பு அல்லது ஜாதியும் அவன் புரியும் கர்மத்தினின்று விளங்குகிறது.
ஆக, வினையாற்றாவிடின் வாழ்வு குன்றுகிறது; மேன்மையும் மறைகிறது.
பகவான் பிரகிருதிகளைச் செயலில் தூண்டாவிடில் இத்தகைய சீர்கேடுகள் வந்தமையும்.

வினையாற்றுதலில் விவேகிகளுக்கும் மற்றவர்களுக்கும் உள்ள வேற்றுமை வருமாறு :

৷৷3.24৷৷அஹஂ குலோசிதஂ கர்ம ந சேத் குர்யாம் ஏவம் ஏவ ஸர்வே ஷிஷ்டலோகா மதாசாராயத்ததர்மநிஷ்சயா அகரணாத் ஏவ உத்ஸீதேயுஃ நஷ்டா பவேயுஃ, ஷாஸ்த்ரீயாசாராணாம் அபாலநாத் ஸர்வேஷாஂ ஷிஷ்டகுலாநாஂ ஸஂகரஸ்ய ச கர்தா ஸ்யாம், அதா ஏவ இமாஃ ப்ரஜா உபஹந்யாம். ஏவம் ஏவ த்வம் அபி ஷிஷ்டஜநாக்ரேஸரபாண்டுதநயஃ யுதிஷ்டிராநுஜஃ அர்ஜுநஃ ஸந் ஷிஷ்டதயா யதி ஜ்ஞாநநிஷ்டாயாம் அதிகரோஷி ததஃ த்வதாசாராநுவர்திநஃ அகரித்ஸ்நவிதஃ ஷிஷ்டாஃ ச முமுக்ஷவஃ ஸ்வாதிகாரம் அஜாநந்தஃ கர்மநிஷ்டாயாம் அநதிகுர்வந்தோ விநஷ்யேயுஃ, அதோ வ்யபதேஷ்யேந விதுஷா கர்ம ஏவ கர்தவ்யம்.

৷৷3.24৷৷ஷாஸ்த்ரமேவாநுஸரித்ய தவாகரணஂ நாத்ரியேரந்நித்யத்ராஹ ‘உத்ஸீதேயுரிதி’. லோகஷப்தஸ்யாசாரபரஜநவிஷயதாமௌசித்யஸித்தாமபிப்ரேத்யோக்தஂ’ஷிஷ்டலோகா’ இதி.’இமே’ இதீதஂஷப்தபஹுவசநயோஃ ஸாமர்த்யாத் ‘ஸர்வ’ இத்யுக்தம். ஸர்வேஷாஂ ஷாஸ்த்ரார்தாநாஂ ஸர்வைர்நிஷ்சேதுமஷக்யத்வாச்சிஷ்டாசாரதத்ததரிஷ்டீநாமுக்தாயா அநுவரித்தேஃ ப்ரகாரமாலோச்யோக்தஂ’மதாசாரேத்யாதி’. விஷரணாத்யர்தாஸம்பவாத்புருஷார்தஹாநாபுருஷார்தப்ராப்திரூபோ நாஷ இஹோத்ஸாத இத்யாஹ ‘நஷ்டா பவேயுரிதி’.’அஸந்நேவ’ தை.ஆ.6 இத்யாதிவதேதத். அகரணஸ்யோத்ஸாதஹேதுத்வேவாந்தரவ்யாபாரஃ ஸங்கரஃ; ஸ ச ப்ராஹ்மணாதிதர்மஸ்ய யுத்தநிவரித்த்யாதேஃ க்ஷத்ித்ரயாதிபிரநுஷ்டாநம். உபஹதிஃ பஷ்சாதபி கர்மாநர்ஹதா. ஸ்வாத்மநி தரிஷ்டாந்தபூதே தர்ஷிதமர்தஂ தார்ஷ்டாந்திகேபிப்ரேதஂ வ்யஞ்ஜயதி ‘ஏவமேவ த்வமிதி’.’ந மே பார்தாஸ்தி’ 3.22 இதி பார்தஷப்தஸம்புத்த்யபிப்ரேதமநுவிதேயத்வோபயோக்யாகாரத்ரயமாஹ’ஷிஷ்டேதி’. யுதிஷ்டிரஷப்தோபாதாநஂ யுத்தப்ரோத்ஸாஹநாய ரணயஜ்ஞாக்யக்ஷத்ரேதர்மநிஷ்டதாத்யோதநார்தம்; கிஂ தவ பித்ராதிப்ரதிஸம்பந்த்யந்தரேண? ஸ்வயமேவ ஹி ஷிஷ்டஜநாக்ரேஸரதயோர்வஷீவிராடதநயாதிவரித்தாந்தைஃ ப்ரஸித்தஸ்த்வமித்யபிப்ராயேணாஹ ‘அர்ஜுநஃ ஸந்நிதி’. தர்மோ ஹி ஷிஷ்டேநாநுஷ்டேயஃ; ஜ்ஞாநயோகஷ்ச பரமதர்மஃ, ததஷ்ச ததநுவர்தநஂ லோகஸ்ய மோக்ஷாயைவ ஸ்யாதிதி லோகரக்ஷைவ பவேதிதி ஷங்காயாமுக்தஂ’ஸ்வாதிகாரமஜாநந்த’ இதி. ததநதிகாரிணாஂ தத்ராநுப்ரவேஷேநோபயப்ரஷ்டதா ஸ்யாதிதி பாவஃ.’லோகஸஙக்ரஹஂ’ 3.20 இத்யாதிநோக்தமுபஸஂஹரதி ‘அத’ இதி.

——————–

25. ஸக்தா: கர்மண்யவித்வாம்ஸோ யதா குர்வந்தி பாரத
குர்யாத்வித்வாம்ஸ்ததாஸக்தஸ்சிகீர்ஷுர் லோகஸங்க்ரஹம்

பாரத-பாரதா,
அவித்வாம்ஸ: கர்மணி ஸக்தா:-அறிவில்லாதோர் செய்கையில் பற்றுடையோராய்,
யதா குர்வந்தி-எப்படித் தொழில் செய்கிறார்களோ,
ததா வித்வாம்ஸ: அஸக்த:-அப்படியே அறிவுடையோன் பற்றை நீக்கி,
லோக ஸங்க்ரஹம் சிகீர்ஷு-உலக நன்மையை நாடி,
குர்யாத்-தொழில் செய்ய வேண்டும்.

பாரதா, அறிவில்லாதோர் செய்கையில் பற்றுடையோராய் எப்படித் தொழில் செய்கிறார்களோ
அப்படியே அறிவுடையோன் பற்றை நீக்கி உலக நன்மையை நாடித் தொழில் செய்ய வேண்டும்.

வினைப் பயனை அனுபவிக்க வேண்டும் என்ற ஆசையானது பாமரரைக் கர்மத்தில் தூண்டுகிறது.
ஞானிக்கோ ஆசையொன்றும் கிடையாது. ஆயினும் அவன் ஓயாது வினையாற்றவேண்டும்.
சான்றோரைப் பின்பற்றி உலகம் நல்வழிக்கு வருதல் அதனால் விளையும் சீரிய பயனாகும்.

சொல்லாலும் செயலாலும் ஞானி எதைச் செய்யலாகாது எனின் :

৷৷3.25৷৷அவித்வாஂஸஃ ஆத்மநி அகரித்ஸ்நவிதஃ கர்மணி ஸக்தாஃ கர்மணி அவர்ஜநீயஸஂபந்தாஃ, ஆத்மநி அகரித்ஸ்நவித்தயா ததப்யாஸரூபஜ்ஞாநயோகே அநதிகரிதாஃ, கர்மயோகாதிகாரணிஃ கர்மயோகம் ஏவ யதா ஆத்மதர்ஷநாய குர்வதே, ததா ஆத்மநி கரித்ஸ்நவித்தயா கர்மணி அஸக்தஃ ஜ்ஞாநயோகாதிகாரயோக்யஃ அபி வ்யபதேஷ்யஃ ஷிஷ்டஃ, லோகரக்ஷணார்தஂ ஸ்வாசாரேண ஷிஷ்டலோகாநாஂ தர்மநிஷ்சயஂ சிகீர்ஷுஃ கர்மயோகம் ஏவ குர்யாத்.

৷৷3.25৷৷லோகஸ்ய கர்மயோகஜ்ஞாநயோகயோரதிகாராநதிகாரப்ரகாரஃ, விதுஷஸ்து ஸ்வாதிகாரதிஸ்காரேண தததிகாராநுரூபாசரணஂ லோகஸங்க்ரஹப்ரகாரஷ்சோச்யதே ‘ஸக்தா’ இத்யாதிஷ்லோகத்வயேந. அவேதநஂ ப்ரஸ்துதவிஷயமிதி ஜ்ஞாபநாயோக்தஂ’ஆத்மந்யகரித்ஸ்நவித’ இதி. ஏவமுத்தரத்ர’வித்வாநஜ்ஞாநாஂ’ இதி ஷப்தயோரபி த்ரஷ்டவ்யம். அத்யந்தாநாத்மஜ்ஞதாவ்யுதாஸாயாகரித்ஸ்நஷப்தஃ. பூர்வோக்தஂ ப்ரகரிதிஸம்பந்தேந கர்மணோவர்ஜநீயத்வஂ’ஸக்தாஃ’ இத்யநேந விவக்ஷிதமித்யபிப்ராயேணாஹ ‘கர்மண்யவர்ஜநீயஸம்பந்தா’ இதி. அவித்வாஂஸஃ கர்மணி ஸக்தா இத்யுபயஂ ந ஸாஂஸாரிககர்மதத்பரபுருஷவிஷயம், ததா ஸதி கர்மயோகமபி பரித்யஜ்ய ஸாஂஸாரிககர்மாண்யேவ விதுஷாப்யநுஷ்டேயாநி ஸ்யுஃ; தஸ்மாஜ்ஜ்ஞாநயோகாநதிகாரஃ கர்மயோகாதிகாரஷ்ச தாப்யாஂ ஸூச்யத இத்யபிப்ராயேண’ஆத்மந்யகரித்ஸ்நவித்தயேத்யாதிகமுக்தம்’. ஏவமுத்தரத்ர’அஜ்ஞாநாஂ’ கர்மஸங்கிநாம்’ 3.26 இத்யத்ராபி க்ராஹ்யம்; யதா குர்வந்தி ததா குர்யாதித்யேததபி ந கேவலஂ தரிஷ்டாந்ததார்ஷ்டாந்திகவிஷயம், அபிது யேந ப்ரகாரேண ஸ்வாநுஷ்டாநஂ தரிஷ்ட்வாந்யே கர்ம குர்யுஃ, தேந ப்ரகாரேண வித்வாநாசரேதித்யேததபிப்ராயஂ; ததாஸதி ஹி,’சிகீர்ஷுர்லோகஸங்க்ரஹம்’ இத்யபி ஸங்கதஂ பவதீத்யபிப்ரயந்வாக்யார்தமாஹ ‘ஆத்மநீத்யாதிநா குர்யாதித்யந்தேந’.’வித்வாந்”அஸக்தஃ’ இத்யுபாப்யாஂ பலிதமுக்தஂ ‘ஜ்ஞாநயோகாதிகாரயோக்யோபீதி’. ஸஂக்ரஹஷப்தேந லோகரஞ்ஜநாதிப்ரமவ்யுதாஸாயாஹ’தர்மநிஷ்சயமிதி’.

—————-

26. ந புத்திபேதம் ஜநயேதஜ்ஞாநாம் கர்மஸங்கிநாம்
ஜோஷயேத்ஸர்வகர்மாணி வித்வாந்யுக்த: ஸமாசரந்

யுக்த: வித்வாந்-அறிவுடையோன்,
கர்மஸங்கிநாம் அஜ்ஞாநாம்-தொழிலில் பற்றுதல் கொண்ட அஞ்ஞானிகளுக்கு,
புத்திபேதம் ந ஜநயேத்-புத்தி பேதம் விளைவிக்கக் கூடாது
ஸர்வகர்மாணி ஸமாசரந்-எல்லா கர்மங்களையும் செவ்வனே ஆற்றி,
ஜோஷயேத்-(அவர்களையும்) செய்யச் செய்ய வேண்டும்.

அறிவுடையோன் தொழிலில் பற்றுதல் கொண்ட அஞ்ஞானிகளுக்கு புத்தி பேதம் விளைவிக்கக் கூடாது.
அவன் யோகத்தில் நின்று தொழில் செய்து எல்லாத் தொழில்களையும் கவர்ச்சியுடையவனாக்க வேண்டும்.

தேகம் எடுத்தவன் ஒருவன் கர்மம் செய்யாது வீணில் வாழ்வதைவிட மேலானது பற்றுடன் கர்மம் செய்வது.
பெரும்பான்மையோர் பற்றுடையவராயிருத்தால்தான் கர்மம் செய்ய வல்லவராயிருக்கின்றனர்.
பற்றற்றுக் கர்மம் செய்தற்கு மிக மிகச் சிலருக்கே சாத்தியப்படும்.
பற்றற்றுக் கர்மம் செய்பவர் இகம், பரம் ஆகிய இரண்டையும் பெறுகின்றனர்.
எல்லாரும் இகபரமிரண்டையும் பெறுக, என்னும் நல்லெண்ணத்துடன் அனைவர்க்கும் நிஷ்காமிய கர்மம் புகட்டினால்
அதனால் நன்மையை விடக் கேடே அதிகம் விளையும். நிஷ்காமிய கருமத்தின் தத்துவத்தை அறியாமையே புத்தி பேதமாகும்.
பண்டிதரைப் போன்று பாசாங்கு செய்து கர்மத்தைக் கடைப்பிடியாது அவர்கள் இம்மையையே இழந்து விடுவார்கள்.
இம்மை ஒன்றையாவது பெறுதற்கு அவர்கள் பற்றுடன் கர்மம் செய்துகொண்டிருக்கட்டும்.
ஞானியர்கள் தீவிரமாகக் கர்மத்தில் ஈடுபடுவதைப் பார்த்து மற்றவர்கள் இகலோக வாழ்க்கையைப் பலப்படுத்த முயலுவார்கள்.

பாமரர் பூணும் பற்றுக்குப் பிறப்பிடம் யாது எனின் :

৷৷3.26৷৷அஜ்ஞாநாம் ஆத்மந்யகரித்ஸ்நவித்தயா ஜ்ஞாநயோகோபாதாநாஷக்தாநாஂ முமுக்ஷூணாஂ கர்மஸங்கிநாம் அநாதிகர்மவாஸநயா கர்மணி ஏவ நியதத்வேந கர்மயோகாதிகாரிணாஂ’கர்மயோகாத் அந்யதாத்மாவலோகநம் அஸ்தி’ இதி ந புத்திபேதஂ ஜநயேத். கிஂ தர்ஹி? ஆத்மநி கரித்ஸ்நவித்தயா ஜ்ஞாநயோகஷக்தஃ அபி பூர்வோக்தரீத்யா’கர்மயோக ஏவ ஜ்ஞாநயோகநிரபேக்ஷ ஆத்மாவலோகநஸாதநம்’ இதி புத்த்யா யுக்தஃ கர்ம ஏவ ஆசரந் ஸர்வகர்மஸு அகரித்ஸ்நவிதாஂ ப்ரீதிஂ ஜநயேத்.அத கர்மயோகம் அநுதிஷ்டதோ விதுஷஃ அவிதுஷஷ்ச விஷேஷஂ ப்ரதர்ஷயந் கர்மயோகாபேக்ஷிதம் ஆத்மநஃ அகர்தரித்வாநுஸந்தாநப்ரகாரம் உபதிஷதி

৷৷3.26৷৷லோகஸ்ய ஸங்க்ரஹணமேகீகரித்ய ஸ்வீகரணஂ ஸ்வாநுஷ்டாநே ஸமாநாபிப்ராயதயா ஸயூத்யதாபாதநமித்யர்தஃ. கர்மவாஸநா உத்தரோத்தரபுண்யபாபாரம்பகபூர்வபூர்வபுண்யபாபாஂஷவிஷேஷஃ; உத்தரோத்தரஷரீரப்ரேரணஸமர்தஸ்மரிதிஹேதுஃ பூர்வபூர்வஷரீரப்ரேரணாநுபவவிஷேஷஜநிதஸஂஸ்காரோ வா; வாதித்ரவாதநாதிஸஂஸ்காரவத். புத்திபேதோ புத்தேரந்யதாகரணம்; தச்ச ப்ரகரிதவிஷயஂ தர்ஷயதி ‘கர்மயோகாதந்யதித்யாதிநா’.’யுக்தஃ’ இத்யநேந லோகஸங்க்ரஹார்தஂ குர்வதஃ ஸ்வாபேக்ஷிதவிலம்பாபாவாய ப்ராகுக்தநிரபேக்ஷத்வபுத்தியோகோ விவக்ஷித இதி’புத்த்யா யுக்த’ இத்யுக்தம்.’ஜோஷயேத்’ இத்யஸ்யார்த; ‘ப்ரீதிஂ ஜநயேதிதி’.’ஜுஷீ ப்ரீதிஸேவநயோஃ’ இதி தாதுஃ. கர்மஸங்கிநஃ புருஷாந் ஸர்வகர்மாணி ஜோஷயேதித்யந்வயஃ৷৷’ப்ரகரிதேஃ’ இத்யாதிஷ்லோகசதுஷ்டயஸ்யார்தமாஹ ‘கர்மயோகமிதி’.’விதுஷோவிதுஷஷ்சேதி’ வ்யுத்க்ரமேண ஷ்லோகத்வயார்தஃ. தரிதீயே த்வேதத்விஷதீகரணமுகேநாவிசாலநமுக்தம்.’கர்மயோகாபேக்ஷிதஂ’கர்மயோகேதி கர்தவ்யதாபூதமித்யர்தஃ.’ப்ரகரிதேர்குணைஃ’ இத்யுக்தே ப்ரஸித்திப்ரகர்ஷாதிஸித்தஂ விஷேஷஂ ப்ரஸ்துதாநுபயுக்தஷப்தாதிப்ராகரிதகுணவ்யவச்சேதாயாஹ’ஸத்த்வாதிபிரிதி’. வக்ஷ்யமாணஸாத்விகாதிகர்மவிபாகஂ’ஸர்வஷஃ’ இதி ப்ரகாரவாசிபதஸூசிதமாஹ ‘ஸ்வாநுரூபமிதி’.’கர்தா’ இதி தரிஜந்தயோகாத் ஷஷ்டீப்ராப்திஃ ஸ்யாதிதி தத்பரிஹாராய கர்மஸு கர்தரித்வாஹந்த்வோக்திப்ரமவ்யுதாஸாய ச’கர்மாணி ப்ரதீத்யுக்தம்’. தரிந்நந்தத்வவிவக்ஷாயாஂ த்வியஂ பலிதோக்திஃ.’அஹங்காரவிமூடாத்மேதி’ ஸமாநாஂஷத்ரயஸ்ய பஹ்வர்தபரஸ்ய அத்ரார்தஂ விவக்ஷந் விகரிஹ்ணாதி’அஹங்காரேணேதி’. நாத்ராஹம்பாவமாத்ரமுச்யதே, தஸ்யாத்மஸ்வபாவாந்தர்கதத்வாத்; நாபி அஹங்காராக்யமசித்த்ரவ்யஂ, தஸ்யாபி தேஹாத்மப்ரமஂ த்வாரீகரித்ய கார்யகரத்வே ஸதி அவ்யவஹிதஸ்யைவ வக்துமுசிதத்வாத்; நாபி கர்வஃ, உத்கரிஷ்டபரிபவாதிஹேதுத்வேநாநிர்தேஷாத். அதோஹங்கார இதி தேஹாத்மப்ரம ஏவாத்ர விவக்ஷித இத்யபிப்ராயேணாஹ ‘அஹங்காரோ நாம அநஹமர்தே ப்ரகரிதாவஹமபிமாந’ இதி. ஏதேநாஹங்காரஷப்தஸ்யாபூததத்பாவே ச்விப்ரத்யயேந வ்யுப்தத்திர்தர்ஷிதா.’அஜ்ஞாதாத்மஸ்வரூப’ இதி. விமூட ஆத்மா ஸ்வரூபஂ யஸ்ய ஸ விமூடாத்மா’திஷோ விமுஹ்யேயுஃ’ இதிவத்விமூடஷப்தோத்ர மோஹவிஷயஸமாநாதிகரண இதி பாவஃ.’குணகர்மவிபாகயோஃ’ இத்யத்ர உபஸர்ஜநாந்வயிஷஷ்டீத்வாதபி விஷயஸப்தமீத்வமுசிதமிதி மத்வோக்தஂ ‘ஸத்த்வாதிகுணவிபாகே தத்தத்கர்மவிபாகே சேதி’. விபாகஷப்தோ த்வந்த்வாத்பரத்வாத் ப்ரத்யேகமந்விதஃ. குணாநாஂ ஸாக்ஷாத்குணேஷு வரித்த்யபாவாத் பரோக்தப்ரக்ரியயேந்த்ரியதத்விஷயாதிவிவக்ஷாயாஂ பதத்வயோபசாராத் ஸப்தம்யந்தோ குணஷப்தோ குணகார்யேஷ்வௌபசாரிக இத்யபிப்ராயேணோக்தஂ’ஸ்வகுணேஷு ஸ்வேஷு கார்யேஷ்விதி’. குணகார்யாணி ச விபஜிஷ்யந்தே. யத்வா காரணஸ்ய ப்ராதாந்யாத்கார்யஸ்ய ச ததபேக்ஷயா குணத்வாதேவமுக்தம்.

————–

27. ப்ரக்ருதே: க்ரியமாணாநி குணை: கர்மாணி ஸர்வஸ:
அஹங்காரவிமூடாத்மா கர்தாஹமிதி மந்யதே

ப்ரக்ருதே: குணை: ஸர்வஸ:-இயற்கையின் குணங்களால் எங்கும்,
கர்மாணி க்ரியமாணாநி-தொழில்கள் செய்யப்படுகின்றன,
அஹங்கார விமூடாத்மா-அகங்காரத்தால் மயங்கியவன்,
கர்தா அஹம் இதி மந்யதே-“நான் செய்கிறேன்” என்று நினைக்கிறான்.

எங்கும் தொழில்கள் இயற்கையின் குணங்களால் செய்யப்படுகின்றன.
அகங்காரத்தால் மயங்கியவன், “நான் செய்கிறேன்” என்று நினைக்கிறான்.

சத்வம், ரஜஸ், தமஸ் என்ற முக்குணங்களால் ஆகிய பிரகிருதி அல்லது இயற்கை கர்ம சொரூபமானது.
பிரகிருதி வேறு, ஆத்மா வேறு என்று அறியாதவன் அக்ஞானி. தனக்குப் புறம்பான ஒன்றைத் தன் மயமாகக் கருதுதல் அகங்காரம்.
பிரகிருதியை ஆத்மாவென்று அகங்கரித்து கர்மம் செய்யாத ஆத்மா கர்மம் செய்வதாக எண்ணி அவன் மயங்குகிறான்.
எதிரில் நிற்கும் ஒரு ரயில்வண்டித் தொடரைப் பார்த்துகொண்டிருப்பவன், அவ்வண்டி ஓட ஆரம்பித்ததும்
தானிருக்கும் ரயில்வண்டியே ஓடுவதாக மயங்குதலை ஒத்தது இது.

பின்பு ஞானியோவெனின்,

৷৷3.27৷৷ப்ரகரிதேஃ குணைஃ ஸத்த்வாதிபிஃ ஸ்வாநுரூபஂ க்ரியமாணாநி கர்மாணி ப்ரதி அஹஂகாரவிமூடாத்மா அஹஂ கர்தா இதி மந்யதே. அஹஂகாரேண விமூட ஆத்மா யஸ்ய அஸௌ அஹஂகாரவிமூடாத்மா; அஹஂகாரோ நாம அநஹமர்தே ப்ரகரிதௌ அஹம் இதி அபிமாநஃ, தேந அஜ்ஞாதாத்மஸ்வரூபோ குணகர்மஸு அஹஂ கர்தா இதி மந்யதே இத்யர்தஃ.

৷৷ 3.27৷৷லோகஸ்ய ஸங்க்ரஹணமேகீகரித்ய ஸ்வீகரணஂ ஸ்வாநுஷ்டாநே ஸமாநாபிப்ராயதயா ஸயூத்யதாபாதநமித்யர்தஃ. கர்மவாஸநா உத்தரோத்தரபுண்யபாபாரம்பகபூர்வபூர்வபுண்யபாபாஂஷவிஷேஷஃ; உத்தரோத்தரஷரீரப்ரேரணஸமர்தஸ்மரிதிஹேதுஃ பூர்வபூர்வஷரீரப்ரேரணாநுபவவிஷேஷஜநிதஸஂஸ்காரோ வா; வாதித்ரவாதநாதிஸஂஸ்காரவத். புத்திபேதோ புத்தேரந்யதாகரணம்; தச்ச ப்ரகரிதவிஷயஂ தர்ஷயதி ‘கர்மயோகாதந்யதித்யாதிநா’.’யுக்தஃ’ இத்யநேந லோகஸங்க்ரஹார்தஂ குர்வதஃ ஸ்வாபேக்ஷிதவிலம்பாபாவாய ப்ராகுக்தநிரபேக்ஷத்வபுத்தியோகோ விவக்ஷித இதி’புத்த்யா யுக்த’ இத்யுக்தம்.’ஜோஷயேத்’ இத்யஸ்யார்த; ‘ப்ரீதிஂ ஜநயேதிதி’.’ஜுஷீ ப்ரீதிஸேவநயோஃ’ இதி தாதுஃ. கர்மஸங்கிநஃ புருஷாந் ஸர்வகர்மாணி ஜோஷயேதித்யந்வயஃ৷৷’ப்ரகரிதேஃ’ இத்யாதிஷ்லோகசதுஷ்டயஸ்யார்தமாஹ ‘கர்மயோகமிதி’.’விதுஷோவிதுஷஷ்சேதி’ வ்யுத்க்ரமேண ஷ்லோகத்வயார்தஃ. தரிதீயே த்வேதத்விஷதீகரணமுகேநாவிசாலநமுக்தம்.’கர்மயோகாபேக்ஷிதஂ’ கர்மயோகேதி கர்தவ்யதாபூதமித்யர்தஃ.’ப்ரகரிதேர்குணைஃ’ இத்யுக்தே ப்ரஸித்திப்ரகர்ஷாதிஸித்தஂ விஷேஷஂ ப்ரஸ்துதாநுபயுக்தஷப்தாதிப்ராகரிதகுணவ்யவச்சேதாயாஹ’ஸத்த்வாதிபிரிதி’. வக்ஷ்யமாணஸாத்விகாதிகர்மவிபாகஂ’ஸர்வஷஃ’ இதி ப்ரகாரவாசிபதஸூசிதமாஹ ‘ஸ்வாநுரூபமிதி’.’கர்தா’ இதி தரிஜந்தயோகாத் ஷஷ்டீப்ராப்திஃ ஸ்யாதிதி தத்பரிஹாராய கர்மஸு கர்தரித்வாஹந்த்வோக்திப்ரமவ்யுதாஸாய ச’கர்மாணி ப்ரதீத்யுக்தம்’. தரிந்நந்தத்வவிவக்ஷாயாஂ த்வியஂ பலிதோக்திஃ.’அஹங்காரவிமூடாத்மேதி’ ஸமாநாஂஷத்ரயஸ்ய பஹ்வர்தபரஸ்ய அத்ரார்தஂ விவக்ஷந் விகரிஹ்ணாதி’அஹங்காரேணேதி’. நாத்ராஹம்பாவமாத்ரமுச்யதே, தஸ்யாத்மஸ்வபாவாந்தர்கதத்வாத்; நாபி அஹங்காராக்யமசித்த்ரவ்யஂ, தஸ்யாபி தேஹாத்மப்ரமஂ த்வாரீகரித்ய கார்யகரத்வே ஸதி அவ்யவஹிதஸ்யைவ வக்துமுசிதத்வாத்; நாபி கர்வஃ, உத்கரிஷ்டபரிபவாதிஹேதுத்வேநாநிர்தேஷாத். அதோஹங்கார இதி தேஹாத்மப்ரம ஏவாத்ர விவக்ஷித இத்யபிப்ராயேணாஹ ‘அஹங்காரோ நாம அநஹமர்தே ப்ரகரிதாவஹமபிமாந’ இதி. ஏதேநாஹங்காரஷப்தஸ்யாபூததத்பாவே ச்விப்ரத்யயேந வ்யுப்தத்திர்தர்ஷிதா.’அஜ்ஞாதாத்மஸ்வரூப’ இதி. விமூட ஆத்மா ஸ்வரூபஂ யஸ்ய ஸ விமூடாத்மா’திஷோ விமுஹ்யேயுஃ’ இதிவத்விமூடஷப்தோத்ர மோஹவிஷயஸமாநாதிகரண இதி பாவஃ.’குணகர்மவிபாகயோஃ’ இத்யத்ர உபஸர்ஜநாந்வயிஷஷ்டீத்வாதபி விஷயஸப்தமீத்வமுசிதமிதி மத்வோக்தஂ ‘ஸத்த்வாதிகுணவிபாகே தத்தத்கர்மவிபாகே சேதி’. விபாகஷப்தோ த்வந்த்வாத்பரத்வாத் ப்ரத்யேகமந்விதஃ. குணாநாஂ ஸாக்ஷாத்குணேஷு வரித்த்யபாவாத் பரோக்தப்ரக்ரியயேந்த்ரியதத்விஷயாதிவிவக்ஷாயாஂ பதத்வயோபசாராத் ஸப்தம்யந்தோ குணஷப்தோ குணகார்யேஷ்வௌபசாரிக இத்யபிப்ராயேணோக்தஂ’ஸ்வகுணேஷு ஸ்வேஷு கார்யேஷ்விதி’. குணகார்யாணி ச விபஜிஷ்யந்தே. யத்வா காரணஸ்ய ப்ராதாந்யாத்கார்யஸ்ய ச ததபேக்ஷயா குணத்வாதேவமுக்தம்.

—————–

28. தத்த்வவித்து மஹாபாஹோ குணகர்மவிபாகயோ:
குணா குணேஷு வர்தந்த இதி மத்வா ந ஸஜ்ஜதே

து மஹாபாஹோ-ஆனால் பெருந்தோளாய்!
குண கர்ம விபாகயோ:-குணம், செய்கை இவற்றினுடைய பிரிவுகளின்,
தத்த்வவித்-உண்மையறிந்தோன்,
குணா குணேஷு வர்தந்த-குணங்கள் குணங்களில் செயல்படுகின்றன,
இதி மத்வா ந ஸஜ்ஜதே-என்று கருதி பற்றற்றிருப்பான்.

குணம், செய்கை இவற்றினுடைய பிரிவுகளின் உண்மையறிந்தோன், குணங்கள்
குணங்களில் இயலுகின்றன’ என்று கருதி பற்றற்றிருப்பான்.

மேகம் மேகத்தின் மீது மோதினாலும் ஆகாசம் செயலற்றிருக்கிறது. இந்திரியங்களாக வடிவெடுத்துள்ள குணங்கள்
விஷயங்களாக வடிவெடுத்துள்ள குணங்களில் பிரவர்த்திக்கின்றன. சான்று ஒன்று எடுத்துக் கொள்வோம்.
ஒளி வீசுவது அக்கினி தத்துவத்தின் குணம். ஒளியைக் காணும் பாங்கு கண்ணில் அமைந்திருக்கிறது.
அக்கினியின் குணம் கண்ணாக வடிவெடுத்து அக்கினியின் குணமாகிய வெளியுலக ஒளியை நுகர்கிறது.
பஞ்சேந்திரியங்களுக்கும் இக்கோட்பாடு பொருந்தும். ஆத்ம சைதன்யத்தை இவை வந்து தொடுவதில்லை.
இவ்வுண்மையை அனுபவத்தில் கண்டுகொண்டவனுக்குப் பற்று உண்டாவதில்லை. இனி,

৷৷3.28৷৷குணகர்மவிபாகயோஃ ஸத்த்வாதிகுணவிபாகே தத்தத்கர்மவிபாகே ச தத்த்வவித், குணாஃ ஸத்த்வாதயஃ ஸ்வகுணேஷு ஸ்வேஷு கார்யேஷு வர்தந்தே இதி மத்வா குணகர்மஸு அஹஂ கர்தா இதி ந ஸஜ்ஜதே.

৷৷ 3.28৷৷லோகஸ்ய ஸங்க்ரஹணமேகீகரித்ய ஸ்வீகரணஂ ஸ்வாநுஷ்டாநே ஸமாநாபிப்ராயதயா ஸயூத்யதாபாதநமித்யர்தஃ. கர்மவாஸநா உத்தரோத்தரபுண்யபாபாரம்பகபூர்வபூர்வபுண்யபாபாஂஷவிஷேஷஃ; உத்தரோத்தரஷரீரப்ரேரணஸமர்தஸ்மரிதிஹேதுஃ பூர்வபூர்வஷரீரப்ரேரணாநுபவவிஷேஷஜநிதஸஂஸ்காரோ வா; வாதித்ரவாதநாதிஸஂஸ்காரவத். புத்திபேதோ புத்தேரந்யதாகரணம்; தச்ச ப்ரகரிதவிஷயஂ தர்ஷயதி ‘கர்மயோகாதந்யதித்யாதிநா’.’யுக்தஃ’ இத்யநேந லோகஸங்க்ரஹார்தஂ குர்வதஃ ஸ்வாபேக்ஷிதவிலம்பாபாவாய ப்ராகுக்தநிரபேக்ஷத்வபுத்தியோகோ விவக்ஷித இதி’புத்த்யா யுக்த’ இத்யுக்தம்.’ஜோஷயேத்’ இத்யஸ்யார்த; ‘ப்ரீதிஂ ஜநயேதிதி’.’ஜுஷீ ப்ரீதிஸேவநயோஃ’ இதி தாதுஃ. கர்மஸங்கிநஃ புருஷாந் ஸர்வகர்மாணி ஜோஷயேதித்யந்வயஃ৷৷’ப்ரகரிதேஃ’ இத்யாதிஷ்லோகசதுஷ்டயஸ்யார்தமாஹ ‘கர்மயோகமிதி’.’விதுஷோவிதுஷஷ்சேதி’ வ்யுத்க்ரமேண ஷ்லோகத்வயார்தஃ. தரிதீயே த்வேதத்விஷதீகரணமுகேநாவிசாலநமுக்தம்.’கர்மயோகாபேக்ஷிதஂ’ கர்மயோகேதி கர்தவ்யதாபூதமித்யர்தஃ.’ப்ரகரிதேர்குணைஃ’ இத்யுக்தே ப்ரஸித்திப்ரகர்ஷாதிஸித்தஂ விஷேஷஂ ப்ரஸ்துதாநுபயுக்தஷப்தாதிப்ராகரிதகுணவ்யவச்சேதாயாஹ’ஸத்த்வாதிபிரிதி’. வக்ஷ்யமாணஸாத்விகாதிகர்மவிபாகஂ’ஸர்வஷஃ’ இதி ப்ரகாரவாசிபதஸூசிதமாஹ ‘ஸ்வாநுரூபமிதி’.’கர்தா’ இதி தரிஜந்தயோகாத் ஷஷ்டீப்ராப்திஃ ஸ்யாதிதி தத்பரிஹாராய கர்மஸு கர்தரித்வாஹந்த்வோக்திப்ரமவ்யுதாஸாய ச’கர்மாணி ப்ரதீத்யுக்தம்’. தரிந்நந்தத்வவிவக்ஷாயாஂ த்வியஂ பலிதோக்திஃ.’அஹங்காரவிமூடாத்மேதி’ ஸமாநாஂஷத்ரயஸ்ய பஹ்வர்தபரஸ்ய அத்ரார்தஂ விவக்ஷந் விகரிஹ்ணாதி’அஹங்காரேணேதி’. நாத்ராஹம்பாவமாத்ரமுச்யதே, தஸ்யாத்மஸ்வபாவாந்தர்கதத்வாத்; நாபி அஹங்காராக்யமசித்த்ரவ்யஂ, தஸ்யாபி தேஹாத்மப்ரமஂ த்வாரீகரித்ய கார்யகரத்வே ஸதி அவ்யவஹிதஸ்யைவ வக்துமுசிதத்வாத்; நாபி கர்வஃ, உத்கரிஷ்டபரிபவாதிஹேதுத்வேநாநிர்தேஷாத். அதோஹங்கார இதி தேஹாத்மப்ரம ஏவாத்ர விவக்ஷித இத்யபிப்ராயேணாஹ ‘அஹங்காரோ நாம அநஹமர்தே ப்ரகரிதாவஹமபிமாந’ இதி. ஏதேநாஹங்காரஷப்தஸ்யாபூததத்பாவே ச்விப்ரத்யயேந வ்யுப்தத்திர்தர்ஷிதா.’அஜ்ஞாதாத்மஸ்வரூப’ இதி. விமூட ஆத்மா ஸ்வரூபஂ யஸ்ய ஸ விமூடாத்மா’திஷோ விமுஹ்யேயுஃ’ இதிவத்விமூடஷப்தோத்ர மோஹவிஷயஸமாநாதிகரண இதி பாவஃ.’குணகர்மவிபாகயோஃ’ இத்யத்ர உபஸர்ஜநாந்வயிஷஷ்டீத்வாதபி விஷயஸப்தமீத்வமுசிதமிதி மத்வோக்தஂ ‘ஸத்த்வாதிகுணவிபாகே தத்தத்கர்மவிபாகே சேதி’. விபாகஷப்தோ த்வந்த்வாத்பரத்வாத் ப்ரத்யேகமந்விதஃ. குணாநாஂ ஸாக்ஷாத்குணேஷு வரித்த்யபாவாத் பரோக்தப்ரக்ரியயேந்த்ரியதத்விஷயாதிவிவக்ஷாயாஂ பதத்வயோபசாராத் ஸப்தம்யந்தோ குணஷப்தோ குணகார்யேஷ்வௌபசாரிக இத்யபிப்ராயேணோக்தஂ’ஸ்வகுணேஷு ஸ்வேஷு கார்யேஷ்விதி’. குணகார்யாணி ச விபஜிஷ்யந்தே. யத்வா காரணஸ்ய ப்ராதாந்யாத்கார்யஸ்ய ச ததபேக்ஷயா குணத்வாதேவமுக்தம்.

——————

29. ப்ரக்ருதேர்குணஸம்மூடா: ஸஜ்ஜந்தே குணகர்மஸு
தாநக்ருத்ஸ்நவிதோ மந்தாந்க்ருத்ஸ்நவிந்ந விசாலயேத்

ப்ரக்ருதே: குணஸம்மூடா:-இயற்கையில் குணங்களால் மயங்கியவர்கள்,
குணகர்மஸு ஸஜ்ஜந்தே-குணங்களிலும் தொழில்களிலும் பற்றுதலடைகிறார்கள்,
தாந் அக்ருத்ஸ்நவித:-அந்த முற்றும் அறிந்திராத,
மந்தாந் ந விசாலயேத்-சிற்றறிவுடைய அந்த மாந்தர்களை உழல்விக்கக் கூடாது.

இயற்கையில் குணங்களால் மயங்கியவர்கள் குணங்களிலும் தொழில்களிலும் பற்றுதலடைகிறார்கள்.
சிற்றறிவுடைய அந்த மாந்தர்களை முழுதுணர்ந்த ஞானி உழல்விக்கக் கூடாது.

பிஞ்சு ஒன்றில் மேல் தோலுக்கும் சுளைக்கும் வித்தியாசம் தெரிவதில்லை. முதிர்ந்து பழுத்த பின்பே அது விளங்குகிறது.
அங்ஙனம் அறிவு தெளிவடையாதவர்களுக்குப் பிரகிருதியின் இயல்பு கர்மம் என்பதும்,
ஆத்மாவுக்குக் கர்மம் இல்லை யென்பதும் தெரியாது. ஆதலால் அவர்கள் கர்மபந்தத்தில் இருந்தே ஆகவேண்டும்.
ஆத்ம அநாத்ம விசாரம் வெறும் குழப்பத்தைத் தான் அவர்கள் உள்ளத்தில் உண்டுபண்ணும்.
அவர்கள் பற்றுடன் கர்மம் செய்துகொண்டிருப்பதில் தோஷமில்லை. தம் இயல்புக்கு ஏற்றபடி கர்மம் செய்யும்படி
அவர்களை உற்சாகப்படுத்துதற்கிடையில், அறிவுடையோர் செய்யவேண்டியது யாது எனில்:

৷৷3.29৷৷அகரித்ஸ்நவிதஃ து ஆத்மதர்ஷநாய ப்ரவரித்தாஃ ப்ரகரிதிஸஂஸரிஷ்டதயா ப்ரகரிதேஃ குணைஃ யதாவஸ்திதாத்மநி ஸஂமூடாஃ குணகர்மஸு க்ரியாஸு ஏவ ஸஜ்ஜந்தே, ந தத்விவிக்தாத்மஸ்வரூபே; அதஃ தே ஜ்ஞாநயோகாய ந ப்ரபவந்தி, இதி கர்மயோகே ஏவ தேஷாம் அதிகாரஃ. ஏவஂபூதாந் தாந் மந்தாந் அகரித்ஸ்நவிதஃ கரித்ஸ்நவித் ஸ்வயஂ ஜ்ஞாநயோகாவஸ்தாநேந ந விசாலயேத். தே கில மந்தாஃ ஷ்ரேஷ்டஜநாசாராநுவர்திநஃ கர்மயோகாத் உத்திதம் ஏநஂ தரிஷ்ட்வா கர்மயோகாத் ப்ரசலிதமநஸோ பவேயுஃ. அதஃ ஷ்ரேஷ்டஃ ஸ்வயம் அபி கர்மயோகே திஷ்டந் ஆத்மயாதாத்ம்யஜ்ஞாநேந ஆத்மநஃ அகர்தரித்வம் அநஸந்ததாநஃ’கர்மயோக ஏவ ஆத்மாவலோகநே நிரபேக்ஷஸாதநம்’ இதி தர்ஷயித்வா தாந் அகரித்ஸ்நவிதோ மந்தாந் ஜோஷயேத் இத்யர்தஃ.ஜ்ஞாநயோகாதிகாரிணஃ அபி ஜ்ஞாநயோகாத் அஸ்ய ஏவ கர்மயோகஸ்ய ஜ்யாயஸ்த்வஂ பூர்வம் ஏவ உக்தம். அதோ வ்யபதேஷ்யோ லோகஸஂக்ரஹாய கர்ம ஏவ குர்யாத். ப்ரகரிதிவிவிக்தாத்மஸ்வபாவநிரூபணேந குணேஷு கர்தரித்வம் ஆரோப்ய கர்மாநுஷ்டாநப்ரகார உக்தஃ. குணேஷு கர்தரித்வாநுஸந்தாநஂ ச இதம் ஏவ’ஆத்மநோ ந ஸ்வரூபப்ரயுக்தம் இதம் கர்தரித்வம், அபி து குணஸம்பந்தகரிதம்’ இதி ப்ராப்தாப்ராப்தவிவேகேந குணகரிதம் இதி அநுஸந்தாநம்.இதாநீம் ஆத்மநாஂ பரமபுருஷஷரீரதயா தந்நியாம்யத்வஸ்வரூபநிரூபணேந பகவதி புருஷோத்தமே ஸர்வாத்மபூதே குணகரிதஂ ச கர்தரித்வம் ஆரோப்ய கர்மகர்தவ்யதயா உச்யதே

৷৷3.29৷৷’ப்ரகரிதேர்குண ‘ இதி ஷ்லோகே தாவந்ந நிஷித்தாதிஸங்கோ விவக்ஷிதஃ, ததாநீமவிசால்யத்வாநுபபத்தேஃ. அதஃ புருஷார்தோபாயேஷு கேஷுசித்ஸங்கோ வக்தவ்யஃ; ப்ரஸ்துதஷ்ச புருஷார்தோத்ராத்மதர்ஷநம்; தத்ர சாகரித்ஸ்நவிததிகாரே கஸ்மிஂஷ்சித்ததுபாயே ஸங்கோ விவக்ஷித இத்யபிப்ராயேண ‘அகரித்ஸ்நவிதஸ்த்வாத்மதர்ஷநாய ப்ரவரித்தா’ இத்யாத்யுக்தம்.’அஹங்காரவிமூடாத்மா’ 3.27 இத்யாத்மவிஷயோ ஹி ஸம்மோஹஃ ப்ரகரிதஃ; அதோ குணைஃ ஸம்மூடா இத்யேவ ஸமாஸஃ; உபஸர்ஜநஸ்யாபி ச குணஷப்தஸ்ய’தேவதத்தஸ்ய குருகுலம்’ இத்யாதிஷ்விவ ப்ரகரிதேரித்யநேநாந்வய ஏவோபபந்ந இத்யபிப்ராயேணோக்தஂ ‘ப்ரகரிதேர்குணைர்யதாவஸ்திதாத்மநி ஸம்மூடா’ இதி;’குணகர்மஸு’ இத்யஸ்ய கர்மயோகபர்யவஸாநாயோக்தஂ’க்ரியாஸ்வேவேதி’. பரிஸங்க்யாபரத்வவ்யக்த்யர்தமேவகாரஃ. தத்ஸூசிதஂ வ்யவச்சேத்யமாஹ ‘ந ததிதி’. குணகர்மஸங்கோக்திபலிதமவிசாலநஹேதுமாஹ ‘அதஸ்த’ இதி.’ந ப்ரபவந்தி’ந ஸமர்தா இத்யர்தஃ. தேஷாஂ ப்ரதிஷேத்யவிசாலநப்ரஸங்காய’மந்தாந்’ இத்யுக்தமித்யபிப்ராயேண விசலநப்ரக்ரியாமாஹ ‘தே கில மந்தா’ இதி. ஸ்வயஂ மந்தத்வாச்ச்ரேஷ்டஜநாசாராநுவர்திநஃ. மந்தத்வஂ சாத்ர ஸ்வயமாசாரநிர்ணயாபாடவஂ விவக்ஷிதம்; அகரித்ஸ்நவித்த்வபலிதஂ விசாலநீயத்வகாரணம் அதைர்யலக்ஷணமல்பத்வஂ வா.’மூடால்பாபடுநிர்பாக்யா மந்தாஃ’ அமரஃ3.6.94 இதி நைகண்டுகாஃ.’ந விசாலயேத்’ இத்யேதத்பூர்வோக்தஜோஷணஷேஷமிதி தர்ஷயதி ‘அத’ இதி. ஜ்ஞாநயோகாதிகாரிணஃ கர்மயோகே ஸ்திதிர்நிகரிஷ்டாதிகாரபரிக்ரஹஃ ஸ்யாதித்யாஷங்க்யாஹ ‘ஜ்ஞாநயோகாதிகாரிணோபீதி’. ஸ்வகார்யமாத்ரஸமீக்ஷயாபி கர்தவ்யஂ கிமுத பரார்தஸமுச்சிதே ஸ்வார்தத்வே? இத்யபிப்ராயேணாஹ ‘அத’ இதி. உத்தரஷ்லோகமவதாரயிதுமுக்தாஂஷமுத்கரிஹ்ணாதி ‘ப்ரகரிதீதி’. வக்ஷ்யமாணஷ்லோகப்ரகாரேண து ஸர்வேஷ்வரே ஸர்வகர்மஸந்ந்யாஸஃ கார்யஃ; மத்யே குணேஷு கர்தரித்வாநுஸந்தாநகதநஂ தாவதாபி தேஹாத்மவிவேகாதிகஂ ஸித்த்யதீத்யபிப்ராயேணேதி பாவஃ.’ஆரோப்ய’ அநுஸந்தாயேத்யர்தஃ. ஏதாஂ தஷாமவலம்ப்ய பல்லவக்ராஹிணாஂ காபிலாதீநாஂ மதஂ ஸமுத்திதமிதி தந்மதவ்யாவர்தநாயாசேதநாநாஂ குணாநாஂ கதஂ ஜ்ஞாநசிகீர்ஷாப்ரயத்நலக்ஷணஂ கர்தரித்வஂ? இதி ஷங்காவ்யுதாஸாய சாஹ ‘குணேஷ்விதி’. இதமிதி வக்ஷ்யமாணம்.’இதஂ கர்தரித்வமிதி’ புண்யபாபாதிகர்தரித்வமித்யர்தஃ. ஸ்வாபாவிகஂ ஹி கர்தரித்வஂ முக்தாவஸ்தாயாமபி நாபைதி, தஸ்ய குணஸம்பர்ககரிதத்வாபாவாத்.’ப்ராப்தாப்ராப்தவிவேகேநேதி’ அந்வயவ்யதிரேகாப்யாஂ யுக்தாயுக்தநிஷ்சயேந வேத்யர்தஃ. அத்ராகர்தரித்வோக்தேரகரணஷேஷத்வஂ பூர்வாபரவிருத்தம்; அநுஸந்தாநஷேஷார்தத்வஂ து பூர்வாபரஸங்கதமித்யபிப்ராயேணாநுஸந்தாநோக்திஃ. ஏதேந’கர்தா ஷாஸ்த்ரார்தவத்த்வாத்’ ப்ர.ஸூ.2.3.33 இத்யதிகரணார்தஃ ஸூசிதஃ.

—————-

30. மயி ஸர்வாணி கர்மாணி ஸந்ந்யஸ்யாத்யாத்மசேதஸா
நிராஸீர்நிர்மமோ பூத்வா யுத்யஸ்வ விகதஜ்வர:

அத்யாத்மசேதஸா:-என்னிடம் ஒன்றிய மனதுடயவனாக,
ஸர்வாணி கர்மாணி-எல்லாச் செய்கைகளையும்,
மயி ஸந்ந்யஸ்ய-என்னில் அர்ப்பணம் செய்து விட்டு,
விகதஜ்வர:-மனக் காய்ச்சல் தீர்ந்தவனாய்,
நிராஸீ நிர்மம:
பூத்வா-ஆசை நீங்கி, எனது என்பது அற்று,
யுத்யஸ்வ-போர் செய்.

எல்லாச் செய்கைகளையும் உள்ளறிவினால் எனக்கு அர்ப்பணமாகத் துறந்துவிட்டு, ஆசை நீங்கி,
எனது என்பது அற்று, மனக் காய்ச்சல் தீர்ந்தவனாய்ப் போர் செய்யக் கடவாய்.

எல்லாம் ஈசன் செயல், எல்லாம் அவன் உடைமை. நான் அவனது தொண்டன் என்கின்ற எண்ணம்
வரும் பொழுது மனக் கொதிப்புப் போய்விடுகிறது. பின்பு கடமையும் நன்கு ஆற்றப்படுகிறது.

அனைத்துக்கும் தலைவன் ஈசுவரன் என்பதை அறியாவிட்டாலும்;

৷৷3.30৷৷மயி ஸர்வேஷ்வரே ஸர்வபூதாந்தராத்மபூதே ஸர்வாணி கர்மாணி அத்யாத்மசேதஸா ஸஂந்யஸ்ய நிராஷீஃ நிர்மமோ விகதஜ்வரஃ யுத்தாதிகஂ ஸர்வஂ சோதிதஂ கர்ம குருஷ்வ. ஆத்மநி யத் சேதஃ தத் அத்யாத்மசேதஃ, ஆத்மஸ்வரூபவிஷயேண ஷ்ருதிஷதஸித்தேந ஜ்ஞாநேந இத்யர்தஃ.

‘அந்தஃ ப்ரவிஷ்டஃ ஷாஸ்தா ஜநாநாஂ ஸர்வாத்மா ৷৷. அந்தஃ ப்ரவிஷ்டஂ கர்தாரமேதம்’ (தை0 ஆ0 3.11)’ய ஆத்மநி திஷ்டந்நாத்மநோந்தரோ யமாத்மா ந வேத. யஸ்யாத்மா ஷரீரஂ ய ஆத்மாநமந்தரோ யமயதி ஸ த ஆத்மாந்தர்யாம்யமரிதஃ’ (பரி0 5.7 மா0 தி0) இத்யேவமாத்யாஃ ஷ்ருதயஃ பரமபுருஷப்ரவர்த்யஂ தச்சரீரபூதம் ஏநம் ஆத்மாநஂ பரமபுருஷஂ ச ப்ரவர்தயிதாரம் ஆசக்ஷதே. ஸ்மரிதயஷ்ச ‘ப்ரஷாஸிதாரஂ ஸர்வேஷாம்’ (மநு0 12.122) இத்யாத்யாஃ’ஸர்வஸ்ய சாஹஂ ஹரிதி ஸந்நிவிஷ்டஃ’ (கீதா 15.15)’ ஈஷ்வரஃ ஸர்வபூதாநாஂ ஹரித்தேஷேர்ஜுந திஷ்டதி. ப்ராமயந் ஸர்வபூதாநி யந்த்ராரூடாநி மாயயா৷৷(கீதா 18.61) இதி வக்ஷ்யதே.அதோ மச்சரீரதயா மத்ப்ரவர்த்யாத்மஸ்வரூபாநுஸந்தாநேந ஸர்வாணி கர்மாணி மயா ஏவ க்ரியமாணாநி இதி மயி பரமபுருஷே ஸஂந்யஸ்ய தாநி ச கேவலஂ மதாராதநாநி இதி கரித்வா தத்பலே நிராஷீஃ தத ஏவ தத்ர கர்மணி மமதாரஹிதோ பூத்வாவிகதஜ்வரோ யுத்தாதிகஂ குருஷ்வ.ஸ்வகீயேந ஆத்மநா கர்த்ரா ஸ்வகீயைஃ ஏவ கரணைஃ ஸ்வாராதநைகப்ரயோஜநாய பரமபுருஷஃ ஸர்வேஷ்வரஃ ஸர்வஷேஷீ ஸ்வயம் ஏவ ஸ்வகர்மாணி காரயதி; இதி அநுஸந்தாய கர்மஸு மமதாரஹிதஃ ப்ராசீநேந அநாதிகாலப்ரவரித்தாநந்தபாபஸஞ்சயேந’கதம் அஹஂ பவிஷ்யாமி’ இத்யேவஂ பூதாந்தர்ஜ்வரவிநிர்முக்தஃ’பரமபுருஷ ஏவ கர்மபிஃ ஆராதிதோ பந்தாத் மோசயிஷ்யதி’ இதி ஸ்மரந் ஸுகேந கர்மயோகம் ஏவ குருஷ்வ இத்யர்தஃ.’தமீஷ்வராணாஂ பரமஂ மஹேஷ்வரஂ தஂ தேவதாநாஂ பரமஂ ச தைவதம்.’ (ஷ்ேவதா 3.7)’பதிஂ விஷ்வஸ்ய’ (ம0 நா0 3.1)’பதிஂ பதீநாம்’ (ஷ்வேதா 6.7) இத்யாதிஷ்ருதிஸித்தஂ ஹி ஸர்வேஷ்வரத்வஂ ஸர்வஷேஷித்வஂ ச. ஈஷ்வரத்வஂ நியந்தரித்வம், ஷேஷித்வஂ பதித்வம்৷৷அயம் ஏவ ஸாக்ஷாதுபநிஷத்ஸாரபூதஃ அர்த இத்யாஹ

৷৷3.30৷৷அத ததநந்தரஸ்ய’பராத்து தச்ச்ருதேஃ’ ப்ர.ஸூ.2.3.41 இத்யதிகரணஸ்யார்தே தத்பரோயமித்யபிப்ராயேணோத்தரஷ்லோகமவதாரயதி ‘இதாநீமிதி’. நியாம்யதாயாஃ ஸ்வரூபத்வோக்திஃ, ஸ்வரூபநிரூபகத்வாத்.’பகவதீத்யாதிபதத்ரயேண”மயி’ இத்யபிப்ரேதஸ்யோக்திஃ.’பகவதீதி’ நியந்தரித்வோபாஸ்யத்வபலப்ரதத்வாத்யுபயுக்தகல்யாணகுணஜாதவதி ஹேயப்ரத்யநீகே சேதி பாவஃ.’புருஷோத்தம’ இதி, நியமநார்தாநுப்ரவேஷாதிநாப்யஸ்பரிஷ்டஹேயப்ரஸக்தௌ’உத்தமஃ புருஷஸ்த்வந்யஃ’ 15.17 இதி வக்ஷ்யமாணப்ரகாரவைலக்ஷண்யவதீதி பாவஃ.’ஸர்வாத்மபூதே குணகரிதஂ சேதி’; த்ரிகுணஸ்யாசித்த்ரவ்யஸ்யாபி ஸர்வாத்மபூதஃ ஸ ஏவ ஹி நியந்தேதி பாவஃ. ஏதேந’அஸக்த்யா லோகரக்ஷாயை குணேஷ்வாரோப்ய கர்தரிதாம். ஸர்வேஷ்வரே வா ந்யஸ்யோக்தா தரிதீயே கர்மகார்யதா’ இதி தரிதீயாத்யாயகீதார்த-7-ஸங்க்ரஹஷ்லோகே துல்யவிகல்போ நாபிமத இத்யபி ஸூசிதஂ பவதி.’மயி’ இத்யநேநாபிப்ரேதே ஸர்வேஷ்வரத்வே ஹேதுதயா ஸர்வபூதாந்தராத்மபூதத்வோக்திஃ.’ஈஷ்வரஃ ஸர்வபூதாநாம்’ 18.61 இத்யாதி வக்ஷ்யமாணஂ சாநேந க்யாபிதம்.’ஸர்வாணி’ இதி, ஸ்வகரிதாநி குணகரிதாநி சேத்யர்தஃ.’யுத்யஸ்வ’ இத்யேதச்சாஸ்த்ரீயோபலக்ஷணமித்யபிப்ராயேணோக்தஂ’யுத்தாதிகமிதி’.’ஆத்மநீதி”அத்யாத்ம’ இதி ஸப்தம்யர்தே ஸமாஸ இத்யர்தஃ. அத்ர சேதஷ்ஷப்தஸ்ய ஷ்ருதிஷதஸித்ததத்த்வாநுஸந்தாநரூபஜ்ஞாநகோசரதாஂ வ்யநக்தி’ஆத்மஸ்வரூபேதி’.ஷ்ருதிஷதஸித்தஂ ப்ரகாரஂ தர்ஷயதி ‘அந்தரிதி’. அந்தஃப்ரவிஷ்டத்வஷாஸிதரித்வாப்யாஂ நரிபாதிககநாதிவ்யாவர்தகாப்யாஂ ஸர்வாத்மத்வஸித்திஃ.’கர்தாரமிதி’ ஜீவவ்யாபாரேஷு ப்ரயோஜககர்தாரமித்யர்தஃ; யத்வா ப்ரேரணக்ரியாகர்தாரமித்யர்தஃ; ததுச்யதே ‘ப்ரவர்தயிதாரமிதி’. உபாத்தஷ்ருதீநாமைதம்பர்யதரிடீகரணாய மந்வாத்யுபபரிஂஹணாநுக்ரஹமாஹ ‘ஸ்மரிதயஷ்சேதி’. ஏதஸ்மிந்நபி ஷாஸ்த்ரேப்யாஸலிங்காயாஸ்யைவார்தஸ்ய வக்ஷ்யமாணதாமாஹ ‘ஸர்வஸ்ய சேதி’.’மயி ஸர்வாணி’ இத்யஸ்யாபிப்ராயவ்யஞ்ஜநாய பார்தஸாரதேரீஷ்வரஸ்ய ப்ரத்யக்பராங்நிர்தேஷயோரீஷ்வரைகவிஷயத்வஂ தர்ஷயிதுஂ வசநத்வயோபாதாநம்.ஏவமர்தஸ்வரூபமுபபாத்ய தஜ்ஜ்ஞாநஸ்ய கர்தரித்வஸந்ந்யாஸஹேதுதாஂ’ஸந்ந்யஸ்ய நிராஷீஃ நிர்மமஃ’ இதி த்ரயாணாஂ பதாநாஂ கர்தரித்வத்யாகபலத்யாகஸ்வகீயதாஸங்கத்யாகவிஷயதாஂ உத்தரோத்தரஸ்ய ச பூர்வபூர்வஹேதுகதாஂ பாடக்ரமஸூசிதாஂ ப்ரகாஷயதி ‘அத’ இதி. அஸ்யார்தஸ்ய ஷ்ருதிஸ்மரித்யந்தராதிஸித்தத்வாதித்யர்தஃ.’மயைவ க்ரியமாணாநீதி’, பரித்யப்ரவர்தகேந ராஜ்ஞேவ ஸத்வாரகமத்வாரகஂ சேதி பாவஃ. றத்விஜ இவ பரஸ்ய கர்தரித்வேபி ஸ்வஸ்ய பலாபிஸந்திஃ ஸ்யாதிதி தந்நிராஸாய நிராஷீரித்யுக்தமித்யபிப்ராயேணாஹ ‘தாநி சேதி’.’தத ஏவேதி’ பலத்வாரா ஹி கர்மணி மமதா;’மதபிலஷிதஸாதநத்வாந்மதர்தமிதஂ கர்ம’ இதி கர்மண்யைஷ்வர்யபோதோ ஹ்யதிகார இதி பாவஃ. நநு யதீஷ்வரே கர்தரித்வஂ ஸந்ந்யஸ்தம், கதஂ தர்ஹி யுத்த்யஸ்வேதி ஜீவஃ கர்தரிதயா நிர்திஷ்யதே? யதி சாஸௌ நிராஷீஃ, கதஂ பரமபுருஷாராதநரூபேபி கர்மணி ப்ரவர்தேத? யதி ச நிர்மமஃ, ஸ கதஂ’மமேதஂ கர்ம’ இதி புத்யமாநஃ கர்ம குர்யாத்? யதி ச ஸ்வவ்யாபாரஂநாநுஸந்தத்தே ததா த்யாகரூபவ்யாபாரமபி ந மந்யேத, ததஷ்ச விகதஜ்வர இத்யப்யநுபபந்நமித்யாஷங்க்யாஹ ‘ஸ்வகீயேநாத்மநா கர்த்ரேதி’. ஸ்வஷேஷபூதேந ஜீவேந ப்ரயோஜ்யகர்த்ரேத்யர்தஃ.’ஸ்வகீயைஷ்சோபகரணைரிதி’. யதாஸௌ ஜீவஃ பரஷேஷபூதஃ, ததா தஸ்ய ஸ்வஷேஷதயா ப்ராகபிமதஂ ஹவிராதிகமபி பரஷேஷபூதமிதி பாவஃ.’ஸ்வாராதநைகப்ரயோஜநாயேதி’ ஷேஷஸ்ய ஷேஷ்யதிஷயாதாநமேவ ப்ரயோஜநமிதி பாவஃ. ஆஹ ச வேதார்தஸங்க்ரஹே ‘பரகதாதிஷயாதாநேச்சயோபாதேயத்வமேவ யஸ்ய ஸ்வரூபஂ ஸ ஷேஷஃ, பரஃ ஷேஷீ’ இதி.’ஸ்வகீயேந’ இத்யாதௌ ப்ரமாணஸூசநாய’ஸர்வஷேஷீத்யாத்யுக்தம்’.’ஸ்வயமேவேத்யாதி’. ஆராத்யபூத ஏவாராதநஂ காரயதீதி பாவஃ. ஏவகாரேண ப்ரவர்தகாந்தரஂ ச வ்யுதஸ்தம்.’காரயதீதி’ ஸர்வேஷ்வரஃ ஸந் ஸ்வேஷ்டஂ ஸர்வஂ ஸ்வயமேவ கர்துஂ ஷக்தோபி ஸ்வஷேஷபூதஜீவாநாஂ ஷாஸ்த்ரவஷ்யத்வதத்பலபோக்தரித்வாதிஸித்த்யர்தஂ தாந் கர்தரி஀ந் காரயதீதி பாவஃ. ப்ராகரணிகஂ ப்ரதிஷேத்யஜ்வரவிஷேஷப்ரஸங்கஂ தர்ஷயதி ‘ப்ராசீநேத்யாதிநா’. அஸ்து ஷ்ருதிஸித்தமீஷ்வரத்வம், காரயிதரித்வஸ்ய கிமாயாதஂ? இத்யத்ராஹ ‘ஈஷ்வரத்வஂ நியந்தரித்வமிதி’.’ஷேஷித்வஂ பதித்வமிதி’ சேதநகதஂ ஷேஷித்வஂ பதித்வமேவேதி பாவஃ. யத்வா ஷ்ருதிபாஷ்யபடிதயோஃ ஷேஷித்வேஷ்வரத்வயோஃ கோ பேதஃ? இதி ஷங்காபாக்ரியதே ‘ஈஷ்வரத்வஂ நியந்தரித்வமித்யாதிநா’.

——————-

31. யே மே மதமிதம் நித்யமநுதிஷ்டந்தி மாநவா:
ஸ்ரத்தாவந்தோऽநஸூயந்தோ முச்யந்தே தேऽபி கர்மபி:

யே மாநவா: அநஸூயந்த:-எந்த மனிதர் பொறாமையின்றி,
ஸ்ரத்தாவந்த:-சிரத்தையுடையோராய்,
மே இதம் மதம்-என்னுடைய இந்த கொள்கையை,
நித்யம் அநுதிஷ்டந்தி-எப்பொழுதும் பின்பற்றுகிறார்களோ,
தே அபி கர்மபி: முச்யந்தே-அவர்களும் தொழில்களிலிருந்து விடுபடுகிறார்கள்.

என்னுடைய இந்த நித்தியமான கொள்கையை எந்த மனிதர் சிரத்தையுடையோராய்ப்
பொறாமையின்றிப் பின்பற்றுகிறார்களோ, அவர்களும் தொழில்களிலிருந்து விடுபடுகிறார்கள்.

ஓர் ஊருக்குச் செல்லுதற்கு வழி இன்னதென்று ஒரு மனிதன் யூகத்தாலும் தெரிந்து கொள்ள இயலாதவனாயிருக்கிறான்.
ஆனால் அவன் அவ்வூருக்குச் செல்பவர்கள் சொல்லில் விசுவாசம் வைத்து அவர்களைப் பின்பற்றுகிறான்.
அப்படிச் செய்வதால் அவன் அவ்வூரை நிச்சயமாகப் போய்ச் சேருவான். ஆத்ம சாதன சம்பந்தமான விஷயங்கள்
ஒரு மந்த அதிகாரிக்கு நன்கு விளங்காவிட்டாலும் சான்றோர் சொல்லும் நெறியில் சிரத்தை வைத்துத்
தானும் அவ்வழியில் செல்லுவானாகில் வினைத்தளைகளினின்று அவன் விடுபடுவான்.

சிரத்தை என்பது சிறந்ததோர் மனநிலை. எடுத்துக்கொண்ட கருமத்திலேயே கண்ணாயிருத்தல், பணிந்திருத்தல்,
எல்லார்க்கும் வணக்கம் காட்டுதல், விசுவாசம் பூணுதல் இவையாவும் சிரத்தையில் அடங்குகின்றன.
குருவை வணங்குதல் அவரிடத்துச் சிரத்தை காட்டுவதாகும். பகவத்கீதையினிடத்துச் சிரத்தை கொள்ளுதல் என்பது
அதில் அறிவுக்கு எட்டுகிற பகுதிகளைப் பாராட்டுதலும், எட்டாத பகுதிகள் கூடத் தனக்கு நன்மை பயப்பனவென்று விசுவாசம் வைத்தலுமாம்.
சிரத்தையோடு வறியோர்க்குத் தானம் கொடுத்தல் வேண்டும். கொடுக்கிற பொருளை அம்மனிதர் ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டுமென்றும்,
அப்பொருள் அவர்களுக்குப் பயன்படவேண்டுமென்றும் அடக்க ஒடுக்கத்தோடு உணர்வது சிரத்தையாகும்.

தன்னால் அடைய முடியாத நல்லது ஒன்றை மற்றவர்கள் அடைந்தால் அதைக் கண்டு சகியாத மன நிலைக்குப்
பொறாமையென்று பெயர். ஒரு மனிதனுடைய மேன்மைகளை யெல்லாம் பொறாமையானது தேய்த்து விடுகிறது.
மற்றவர்களது முன்னேற்றத்தைக் கண்டு மகிழ்கின்றவளவு ஒரு மனிதன் தானே முன்னேற்றமடைகிறான்.

சிரத்தையோடு நன்னெறியைப் பின்பற்றுதலுக்குப் பதிலாக :

৷৷3.31৷৷யே மாநவாஃ ஆத்மநிஷ்டஷாஸ்த்ராதிகாரிணஃ’அயம் ஏவ ஷாஸ்த்ரார்தஃ’ இத்யேதத் மே மதஂ நிஷ்சித்ய ததா அநுதிஷ்டந்தி, யே ச அநநுதிஷ்டந்தஃ அபி அஸ்மிந் ஷாஸ்த்ரார்தே ஷ்ரத்ததாநா பவந்தி, யே ச அஷ்ரத்ததாநா அபி’ஏவஂ ஷாஸ்த்ரார்தோ ந ஸஂபவதி’ இதி ந அப்யஸூயந்தி, அஸ்மிந் மஹாகுணே ஷாஸ்த்ரார்தே தோஷதர்ஷிநோ ந பவந்தி இத்யர்தஃ; தே ஸர்வே பந்தஹேதுபிஃ அநாதிகாலப்ராரப்தைஃ கர்மபிஃ முச்யந்தே. தே அபி கர்மபிஃ இதி அபிஷப்தாத் ஏஷாஂ பரிதக்கரணம். இதாநீம் அநநுதிஷ்டந்தஃ அபி அஸ்மிந் ஷாஸ்த்ரார்தே ஷ்ரத்ததாநா அநப்யஸூயவஃ ச ஷ்ரத்தயா ச அநஸூயயா ச க்ஷீணபாபா அசிரேண இமம் ஏவ ஷாஸ்த்ரார்தம் அநுஷ்டாய முச்யந்தே இத்யர்தஃ.பகவதபிமதம் ஔபநிஷத்ம் அர்தம் அநநுதிஷ்டதாம் அஷ்ரத்ததாநாநாம் அப்யஸூயதாஂ ச தோஷம் ஆஹ

৷৷3.31৷৷’யே மே மதம்’ இதி ஷ்லோகே மே மதபித்யௌபநிஷதபுருஷஸ்ய ஸித்தாந்தாபிமாநப்ரதர்ஷநாந்மோக்ஷஸாதநத்வோபதேஷமாத்ரஸ்ய கரிதகரத்வாச்ச தத்ப்ராஷஸ்த்யபரோயஂ ஷ்லோக இத்யபிப்ராயேணாஹ ‘அயமேவ ஸாக்ஷாதிதி’. ஜ்ஞாநயோகநிரபேக்ஷ இத்யர்தஃ. ஸாரபூதஃ ப்ரதாநபூதஃ’ஸாரோ பலே ஸ்திராஂஷே ச ந்யாய்யே க்லீபஂ வரே த்ரிஷு’ அமரஃ33.170 இதி நைகண்டுகாஃ. ப்ராதாந்யஂ சாத்ர மோக்ஷஸாதநே ஜ்யாயஸ்த்வம். மாநவஷப்தஸ்யாத்ராநதிகரிதஷூத்ராதிஸங்க்ராஹகத்வாததிகரிததேவாதிப்ரதிக்ஷேபகத்வாச்ச ததுபயபரிஹாராய’ய’ இதி ப்ரமாணஸித்தாநுவாதேநாதிகாரிமாத்ரோபலக்ஷகோயஂ ஷப்த இத்யபிப்ராயேணோக்தஂ’யே மாநவா ஆத்மநிஷ்டஷாஸ்த்ராதிகாரிண’ இதி.’நித்யமநுதிஷ்டந்தி இத்யுக்தஂ நித்யமநுஷ்டாநஂ நிர்ணயபூர்வகமேவ ப்ராமாணிகத்வநிஷ்சயஷூந்யஸ்யாநுஷ்டாநஂகதாசித்பஜ்யேதாபீத்யபிப்ராயேணோக்தம்,’அயமேவ ஷாஸ்த்ரார்த’ இத்யாதி. ஏதத் அயமேவேத்யுக்தம்; யத்வா ஏதந்மே மதஂ ஷாஸ்த்ரார்த இதி நிஷ்சித்யேத்யந்வயஃ; ஷாஸிதுர்மதமேவ ஹி ஷாஸ்த்ரார்த இதி பாவஃ.’ஷ்ரத்தாவந்தஃ’ இதி பதமநுஷ்டாநாத் பூர்வாவஸ்தாபரமித்யாஹ ‘யே சாநநுதிஷ்டந்தோபீதி’. ததோப்யர்வாசீநாவஸ்தாநஸூயேத்யாஹ ‘யே சாஷ்ரத்ததாநா’ இதி. குணேஷு தோஷாவிஷ்கரணமஸூயேத்யஸூயாலக்ஷணாபிப்ராயேணாஹ ‘அபந்நிதி’. அபிஷப்தோ வர்கத்ரயஸமுச்சயபர இதி’தே ஸர்வ’ இத்யுக்தம். நநு ஸம்பவத்யேகவாக்யத்வே வாக்யபேதஷ்ச நேஷ்யதே ஷ்ரத்தாவந்த இத்யாதௌ ச’பவந்தி’ இத்யத்யாஹாரஷ்சாநுசிதஃ; யச்சப்தஸ்ய சைகத்ர ப்ரயுக்தஸ்யாவரித்திரநுபபந்நேத்யத்ராஹ’தேபீதி’.’ஏஷாமிதி’ அதிகாரிணாஂ, புத்திஸ்தாநாஂ வாக்யாநாஂ வா.’அயமபிப்ராயஃ’ நாத்ரைகவாக்யத்வஂ ஸம்பவதி, அபிஷப்தாநந்வயாத், அபிஷப்தோ ஹ்யத்ராநுஷ்டாதரிபிஃ ஸஹாதிகார்யந்தரஸமுச்சயபரோ வா; அநுஷ்டாதரி஀ணாமபகர்ஷபரோ வா ஸ்யாத். தத்ர ஜ்ஞாநயோகிநாஂ ஸமுச்சயஃ ஸம்பவந்நப்யத்ராநபேக்ஷிதஃ, கர்மயோகப்ரஷஂஸாப்ரகரணாநுசிதஷ்ச. ஜ்ஞாநயோகிப்யஃ கர்மயோகிநாமபகர்ஷஸூசநஂ த்வத்ராத்யந்தவிருத்தம். நித்யமநுஷ்டாதரி஀ணாஂ ஷ்ரத்தாவந்தோநஸூயந்த இதி விஷேஷணாபிதாநஂ ச நிரர்தகம். ந ஹி நித்யமநுதிஷ்டந்தோஷ்ரத்ததாநா அஸூயந்தஷ்ச பவேயுஃ. அவஸ்தாத்ரயவிஷயத்வே து ஸமுச்சயபரதயா வா அர்வாசீநாவஸ்தாபகர்ஷபரதயா வா ஷக்யமபிஷப்தோ நேதுமிதி.

அநுஷ்டாதரி஀ணாஂ ஷ்ரத்தாநஸூயாமாத்ரவதாஂ ச துல்யபலத்வேநுஷ்டாநவிதாயகஷாஸ்த்ரவையர்த்யஂ ஸ்யாதித்யாஷங்க்யாஹ ‘இதாநீமிதி’. ஷ்ரத்தாநஸூயயோஃ பாபநிர்ஹரணஹேதுத்வஂ ச’தர்மஃ ஷ்ருதோ வா தரிஷ்டோ வா ஸ்மரிதோ வா கதிதோபி வா. அநுமோதிதோ வா ராஜேந்த்ர! புநாதி புருஷஂ ஸதா’ ம.பா.14.94.29 இத்யாதிஸித்தம்.

—————

32. யே த்வேததப்யஸூயந்தோ நாநுதிஷ்டந்தி மே மதம்
ஸர்வஜ்ஞாநவிமூடாம்ஸ்தாந்வித்தி நஷ்டாநசேதஸ:

து யே அப்யஸூயந்த:-யாவர் பொறாமையால்,
மே எதத் மதம் ந அநுதிஷ்டந்தி-என்னுடைய இக்கொள்கையை பின்பற்றாது விடுகிறார்களோ,
தாந் அசேதஸ:-அந்த மூடர்களை,
ஸர்வஜ்ஞாந விமூடாந்-முழுமையான ஞானத்தில் அறிவு மயக்கம் அடைந்தவர்கள் என்றும்,
நஷ்டாந் வித்தி-நாசமடைந்தோராகவே தெரிந்துகொள்.

என்னுடைய இக்கொள்கையை யாவர் பொறாமையால் பின்பற்றாது விடுகிறார்களோ,
எவ்வித ஞானமுமில்லாத அம்மூடர்களை நாசமடைந்தோராகவே தெரிந்துகொள்.

தீயில் கையை வைத்தால் அது சுடும். அதே அக்கினியை முறையாகப் பயன்படுத்தினால் அதைக்கொண்டு சமைக்கலாம்.
இதைத் தெரிந்துகொள்ளாதவர்கள் நஷ்டத்தையடைகிறார்கள். அங்ஙனமே ஆத்ம தத்துவங்களை அறிந்து
அவைகளுக்கேற்றபடி வாழ்க்கை வாழாதவர்கள் நஷ்டத்தையும் கேட்டையும் அடைகிறார்கள்.

ஞானிகள் அக்ஞானிகள் ஆகிய எல்லோரையும் பற்றிய ஒரு பேருண்மை யாதெனின்:

৷৷3.32৷৷யே து ஏதத் ஸர்வம் ஆத்மவஸ்து மச்சரீரதயா மதாதாரஂ மச்சேஷபூதஂ மதேகப்ரவர்த்த்யம் இதி மே மதஂ ந அநுதிஷ்டந்தி ந ஏவம் அநுஸந்தாய ஸர்வாணி கர்மாணி குர்வதே, யே ச ந ஷ்ரத்தததே, யே ச அப்யஸூயந்தோ வர்தந்தே, தாந் ஸர்வேஷு ஜ்ஞாநேஷு விஷேஷேண மூடாந் தத ஏவ நஷ்டாந் அசேதஸோ வித்தி. சேதஃகார்யஂ ஹி வஸ்துயாதாத்ம்யநிஷ்சயஃ, ததபாவாத் அசேதஸஃ விபரீதஜ்ஞாநாஃ ஸர்வத்ர விமூடாஷ்ச.ஏவஂ ப்ரகரிதிஸஂஸர்கிணஃ தத்குணோத்ரேககரிதஂ கர்தரித்வஂ தச்ச பரமபுருஷாயத்தம் இதி அநுஸந்தாய கர்மயோகயோக்யேந ஜ்ஞாநயோகயோக்யேந ச கர்மயோகஸ்ய ஸுஷகத்வாத் அப்ரமாதத்வாத் அந்தர்கதாத்மஜ்ஞாநதயா நிரபேக்ஷத்வாத் இதரஸ்ய துஃஷகத்வாத் ஸப்ரமாதத்வாத் ஷரீரதாரணாத்யர்ததயா கர்மாபேக்ஷத்வாத் கர்மயோக ஏவ கர்தவ்யஃ. வ்யபதேஷ்யஸ்ய து விஷேஷதஃ ஸ ஏவ கர்தவ்ய இதி ச உக்தம். அதஃ பரம் அத்யாயஷேஷேண ஜ்ஞாநயோகஸ்ய துஃஷகதயா ஸப்ரமாததா உச்யதே

৷৷3.32৷৷வ்யதிரேகநிந்தயாப்யுக்தார்தப்ராஷஸ்த்யாதிரேக உச்யத இத்யபிப்ராயேணாஹ ‘பகவதிதி’. பூர்வோக்தவ்யதிரேகரூபத்வாதப்யஸூயோக்திரஷ்ரத்தோபலக்ஷணதயேத்யபிப்ராயேண’அஷ்ரத்ததாநாநாமித்யாத்யுக்தம்’. ஆதேயஂ ஷேஷபூதஂ விதேயமபி ஹி ஷரீரமித்யபிப்ராயேண’மதாதாரமித்யாதிபதத்ரயம்’, ஸ்வரூபஸ்திதிப்ரவரித்திதாததீந்யபரஂ ச. பரபுத்திவரித்திவிஷேஷரூபஂ மதஂ கதமநுஷ்டேயமநநுஷ்டேயஂ வா? ஸித்தவஸ்துநி ச கதமநுஷ்டாநஂ? இத்யத்ராபிப்ரேதாத்யாஹாரேணாஹ ‘நைவமநுஸந்தாயேதி’.’ஸர்வேஷு ஜ்ஞாநேஷு விஷேஷேண மூடாந்’ இதி யதாவஸ்திதாத்மஸ்வரூபாநபிஜ்ஞதயா’அஹஂ மம’ இத்யாதிஷு ஸர்வேஷு ஜ்ஞாநேஷு ஜ்ஞாதவ்யவஸ்தூநாஂ யதாவஸ்திதஸ்வரூபப்ரகாராநபிஜ்ஞாநித்யர்தஃ. நஷ்டாநிதி புருஷார்தாதியோக்யாநித்யர்தஃ. கிஂ தத்த்வஜ்ஞாநரஹிதஸ்யாந்தஃகரணமபி நாஸ்தி? இத்யத்ராஹ ‘சேதஃகார்யமிதி’. கார்யாதர்ஷநாத் காரணஂ நாஸ்தீத்யுபசர்யத இதி பாவஃ. பலிதமாஹ ‘விபரீதஜ்ஞாநாஃ ஸர்வத்ர விமூடாஷ்சேதி’.

———————————————-

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ வேதாந்த தேசிகர் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம் –

ஸ்ரீ கீதா ஸ்லோகங்கள் -ஸ்ரீ ராமானுஜர் ஸ்ரீ கீதா பாஷ்யம் -ஸ்ரீ வேதாந்த தேசிகர் ஸ்ரீ கீதார்த்த ஸங்க்ரஹம் –இரண்டாம் அத்தியாயம் –ஸாங்கிய யோகம்– 2-1 -2-20 —

ஸஞ்ஜய உவாச

1. தம் ததா க்ரிபயாவிஷ்டமஸ்ருபூர்ணாகுலேக்ஷணம்
விஷீதந்தமிதம் வாக்யமுவாச மதுஸூதந:

ஸஞ்ஜய உவாச-சஞ்சயன் சொல்லுகிறான்
ததா க்ரிபயா ஆவிஷ்டம்-அவ்வண்ணம் இரக்கம் மிஞ்சியவனாய்
அஸ்ருபூர்ண ஆகுல ஈக்ஷணம்- நீர் நிரம்பிய விழிகளுடன்
விஷீதந்தம்-சோகத்தோடு கூடிய தம்-அவனை (அர்ஜுனனை)
மதுஸூதந: இதம் வாக்யம் உவாச- மதுசூதனன் இந்த வாக்கியத்தை சொல்லுகிறான்

அவ்வண்ணம் இரக்க மிஞ்சியவனாய் நீர் நிரம்பிய சோக விழிகளுடன் வருந்திய
அர்ஜுனனை நோக்கி மதுசூதனன் சொல்லுகிறான்:

தன் மனதை முற்றிலும் தன் வசத்தில் வைத்திருக்கும் ஒருவன் பிறர்படும் துக்கத்தைப் போக்க முயலுவது கிருபையாகும்.
இங்கு அர்ஜுனனிடத்துக் கிருபை போன்று தென்படுவது உண்மையில் கிருபையன்று.
உணர்ச்சியானது அவனது உடைமையாயிருப்பது போய், அவன் உணர்ச்சிக்கும் மனத் தளர்ச்சிக்கும் அடிமையாகி விட்டான்.

৷৷2.1৷৷ஸஂஜய உவாச
ஷ்ரீபகவாநுவாச ஏவம் உபவிஷ்டே பார்தே குதஃ அயம்
அஸ்தாநே ஸமுத்திதஃ ஷோக இதி ஆக்ஷிப்ய
தம் இமஂ விஷமஸ்தஂ ஷோகம் அவித்வத்ஸேவிதஂ பரலோக விரோதிநம்
அகீர்திகரம் அதிக்ஷுத்ரஂ ஹரிதயதௌர்பல்யகரிதஂ
பரித்யஜ்ய யுத்தாய உத்திஷ்ட இதி ஷ்ரீபகவாந் உவாச.

৷৷2.1৷৷அத ஷோகாபநோதநவிஷயோ த்விதீயோத்யாய ஆரப்யதே.
ஸஞ்ஜயவாக்யாவிச்சேதேபி’ஸஞ்ஜய உவாச’ இதி நிர்தேஷோத்யாயாந்தராரம்ப ரூபதயாந்யோக்திஷங்காபரிஹாராய.
‘தஂ ததா’ இத்யாதி ஷ்லோகத்ரயஂ வ்யாக்யாதி ‘ஏவமிதி’.’விஷீதந்தம்’ இத்யந்தஸ்ய
பூர்வாத்யாயோக்தாநுவாதத்வஂ ஸூசயிதுஂ’ஏவமுபவிஷ்டே பார்தே’ இத்யுக்தம்.’ததா’
இதி அஸ்தாந இத்யர்தஃ. கரிபா ச ஆந்தரோ விஷாதஃ, ததஃ அஷ்ருபூர்ணாகுலேக்ஷணஂ
பாஹ்யஷோகேநாப்யாவிஷ்டமித்யர்தஃ. விஷீதந்தஂ பூர்வாத்யாயோக்தரீத்யா விஷாதஂ ப்ராப்யோவிஷ்டம்.
மதுஸூதநஷப்தேந ஷோகமூலரஜஸ்தமோநிபர்ஹணத்வஂ ஸூசிதம்.’அஸ்தாநே’ இதி விஷமஷப்தோபசரிதார்தஃ.
கஷ்மலமிஹ மூர்ச்சாகல்பஃ ஷோகஃ;’ஷோகஸஂவிக்நமாநஸஃ’ 1.47 இதி ப்ரகரிதத்வாத்.
ப்ரக்யாதவஂஷவீர்யஷ்ருதாதிஸூசகாஃ அர்ஜுந-பார்த-பரந்தபேதி ஷப்தாஃ கௌந்தேயத்வாத்த்வயி
ஆக்ஷேபகாகுகர்பா இத்யபிப்ராயேண’ஆக்ஷிப்ய’ இத்யுக்தம்.’குதஃ’ ஷப்தஷ்ச ஹேத்வாபாஸஸ்ய ஹேதுதாஂ
ப்ரக்ஷிபந் திக்காரகர்பஃ. பராந் தாபயதீதி பரந்தபஃ. க்லைப்யமிஹ காதர்யம், தத்’ஹரிதயதௌர்பல்யஷப்தேந’ விவரிதம்.
பூர்வஷ்லோகஸ்தவிஷேஷணாநாமப்யத்ர காதர்யத்யாஜ்யதாஹேதுத்வாதர்ததஸ்தாந்யப்யத்ர ஸங்கமயதி
‘தமிமஂ விஷமஸ்தமித்யாதிநா’. அதத்த்வேப்யஃ ஆராத் தூராத் யாதா புத்திர்யேஷாஂ தே ஆர்யாஃ வித்வாஂஸஃ,
ததந்யே து அநார்யாஃ.’அஸ்வர்க்யம்’ இத்யத்ராவிஷேஷாத் ஸ்வர்கஷப்தஃ பரலோகமாத்ரோபலக்ஷகஃ. நஞஷ்சாத்ர விரோதிபரதயா ஸ்வர்க்யஷப்தநிர்திஷ்டஸ்வர்கஹேதுவிரோதித்வேர்ததஸ்தத்பலவிரோதாத்’பரலோகவிரோதிநமித்யுக்தம்’. க்ஷுத்ரஷப்தஸ்யாந்ந ஸங்கோசகாபாவேநாபேக்ஷிகக்ஷுத்ரவிஷயத்வாயோகாத் மஹத்தரஸ்யார்ஜுநஸ்ய
ததாவிதாவஸ்தாபர்யாலோசநாச்ச காஷ்டாப்ராப்தஂ க்ஷுத்ரத்வஂ விவக்ஷிதமிதி தர்ஷயிதுஂ’அதிக்ஷுத்ரம்’ இத்யுக்தம்.
கார்யே காரணோபசார இதி வா, காரணத்யாகஸ்ய கார்யத்யாகார்ததயா
பூர்வோத்தரஷ்லோகபலிதார்தவிவக்ஷயா வா’ஹரிதயதௌர்பல்யகரிதம்’ இத்யுக்தம்;
அதரிடஹரிதயத்வகரிதமித்யர்தஃ.’பரந்தப’ இத்யநேந ஜ்ஞாபிதஂ ப்ராகரணிகமர்தமத்யாஹரித்யோக்தஂ’யுத்தாயோத்திஷ்டேதி’.

—————–

ஸ்ரீ பகவாநுவாச

2. குதஸ்த்வா கஸ்மலமிதம் விஷமே ஸமுபஸ்திதம்
அநார்யஜுஷ்டமஸ்வர்க்யமகீர்திகரமர்ஜுந

ஸ்ரீ பகவான் உவாச-
ஸ்ரீ பகவான் சொல்லுகிறான்
அர்ஜுந!-அர்ஜுனா
விஷமே-தகாத சமயத்தில்
குத த்வா இதம் கஸ்மலம் ஸமுபஸ்திதம்-எங்கிருந்து உன்னை இந்த உள்ளச் சோர்வு அடைந்தது
அநார்யஜுஷ்டம்-ஆரியருக்கு தகாதது
அஸ்வர்க்யம்-வானுலகை தடுப்பது
அகீர்திகரம்-புகழையும் தராதது

ஸ்ரீ பகவான் சொல்லுகிறான்: இந்த முட்டுதலில் இவ்வுள்ளச் சோர்வை நீ எங்கிருந்து பெற்றாய்?
இஃது ஆரியருக்குத் தகாது. வானுலகைத் தடுப்பது; அபகீர்த்தி தருவது அர்ஜுனா!

இதுவரையில் பேசாதிருந்த பகவான் இப்பொழுது தான் திருவாய் மலர்ந்தருளுகிறார்.
ஆக, ஸ்ரீமத் பகவத்கீதையின் துவக்கம் இதுவே.
எடுத்த எடுப்பில் இரண்டு சுலோகங்களில் இந்த சாஸ்திரத்தின் மூல தத்துவம் வெளியாகிறது.
பகவானது போதனையின் சாரம் இவ்விரண்டு சுலோகங்களில் அடங்கப் பெற்றுள்ளது.
இது போன்ற சிறப்பை மேலாம் நூல்கள் அனைத்திடத்தும் காணலாம்.
அதாவது ஆய்ந்த அடிப்படைக் கருத்தானது துவக்கத்திலேயே தெளிவுபட வந்தமைகிறது.

৷৷2.2৷৷ஸஂஜய உவாச ஷ்ரீபகவாநுவாச ஏவம் உபவிஷ்டே பார்தே குதஃ அயம் அஸ்தாநே ஸமுத்திதஃ
ஷோக இதி ஆக்ஷிப்ய தம் இமஂ விஷமஸ்தஂ ஷோகம் அவித்வத்ஸேவிதஂ
பரலோகவிரோதிநம் அகீர்திகரம் அதிக்ஷுத்ரஂ ஹரிதயதௌர்பல்யகரிதஂ பரித்யஜ்ய
யுத்தாய உத்திஷ்ட இதி ஷ்ரீபகவாந் உவாச.

৷৷ 2.2৷৷அத ஷோகாபநோதநவிஷயோ த்விதீயோத்யாய ஆரப்யதே. ஸஞ்ஜயவாக்யாவிச்சேதேபி’ஸஞ்ஜய உவாச’ இதி நிர்தேஷோத்யாயாந்தராரம்பரூபதயாந்யோக்திஷங்காபரிஹாராய.’தஂ ததா’ இத்யாதி
ஷ்லோகத்ரயஂ வ்யாக்யாதி ‘ஏவமிதி’.’விஷீதந்தம்’ இத்யந்தஸ்ய
பூர்வாத்யாயோக்தாநுவாதத்வஂ ஸூசயிதுஂ’ஏவமுபவிஷ்டே பார்தே’ இத்யுக்தம்.
‘ததா’ இதி அஸ்தாந இத்யர்தஃ. கரிபா ச ஆந்தரோ விஷாதஃ, ததஃ அஷ்ருபூர்ணாகுலேக்ஷணஂ
பாஹ்யஷோகேநாப்யாவிஷ்டமித்யர்தஃ. விஷீதந்தஂ பூர்வாத்யாயோக்தரீத்யா விஷாதஂ ப்ராப்யோவிஷ்டம்.
மதுஸூதநஷப்தேந ஷோகமூலரஜஸ்தமோநிபர்ஹணத்வஂ ஸூசிதம்.’அஸ்தாநே’ இதி விஷமஷப்தோபசரிதார்தஃ.
கஷ்மலமிஹ மூர்ச்சாகல்பஃ ஷோகஃ;’ஷோகஸஂவிக்நமாநஸஃ’ 1.47 இதி ப்ரகரிதத்வாத்.
ப்ரக்யாதவஂஷவீர்யஷ்ருதாதிஸூசகாஃ அர்ஜுந-பார்த-பரந்தபேதி ஷப்தாஃ கௌந்தேயத்வாத்த்வயி
ஆக்ஷேபகாகுகர்பா இத்யபிப்ராயேண’ஆக்ஷிப்ய’ இத்யுக்தம்.’குதஃ’ ஷப்தஷ்ச ஹேத்வாபாஸஸ்ய
ஹேதுதாஂ ப்ரக்ஷிபந் திக்காரகர்பஃ. பராந் தாபயதீதி பரந்தபஃ. க்லைப்யமிஹ காதர்யம்,
தத்’ஹரிதயதௌர்பல்யஷப்தேந’ விவரிதம். பூர்வஷ்லோகஸ்தவிஷேஷணாநாமப்யத்ர
காதர்யத்யாஜ்யதாஹேதுத்வாதர்ததஸ்தாந்யப்யத்ர ஸங்கமயதி ‘தமிமஂ விஷமஸ்தமித்யாதிநா’.
அதத்த்வேப்யஃ ஆராத் தூராத் யாதா புத்திர்யேஷாஂ தே ஆர்யாஃ வித்வாஂஸஃ, ததந்யே து அநார்யாஃ.
‘அஸ்வர்க்யம்’ இத்யத்ராவிஷேஷாத் ஸ்வர்கஷப்தஃ பரலோகமாத்ரோபலக்ஷகஃ. நஞஷ்சாத்ர விரோதிபரதயா ஸ்வர்க்யஷப்தநிர்திஷ்டஸ்வர்கஹேதுவிரோதித்வேர்ததஸ்தத்பலவிரோதாத்’பரலோகவிரோதிநமித்யுக்தம்’. க்ஷுத்ரஷப்தஸ்யாந்ந ஸங்கோசகாபாவேநாபேக்ஷிகக்ஷுத்ரவிஷயத்வாயோகாத் மஹத்தரஸ்யார்ஜுநஸ்ய
ததாவிதாவஸ்தாபர்யாலோசநாச்ச காஷ்டாப்ராப்தஂ க்ஷுத்ரத்வஂ விவக்ஷிதமிதி தர்ஷயிதுஂ’அதிக்ஷுத்ரம்’ இத்யுக்தம்.
கார்யே காரணோபசார இதி வா, காரணத்யாகஸ்ய கார்யத்யாகார்ததயா
பூர்வோத்தரஷ்லோகபலிதார்தவிவக்ஷயா வா’ஹரிதயதௌர்பல்யகரிதம்’ இத்யுக்தம்;
அதரிடஹரிதயத்வகரிதமித்யர்தஃ.’பரந்தப’ இத்யநேந ஜ்ஞாபிதஂ ப்ராகரணிகமர்தமத்யாஹரித்யோக்தஂ’யுத்தாயோத்திஷ்டேதி’.

——————-

3. க்லைப்யம் மா ஸ்ம கம: பார்த்த நைதத்த்வய்யுபபத்யதே
க்ஷத்ரம் ஹ்ருதய தௌர்பல்யம் த்யக்த்வோத்திஷ்ட பரந்தப

க்லைப்யம் மா ஸ்ம கம:-அலியின் தன்மையை அடையாதே
ஏதத் ந உபபத்யதே-இது பொருத்தமன்று
க்ஷத்ரம் ஹ்ருதய தௌர்பல்யம் த்யக்த்வா-இழிந்த மனத்தளர்ச்சியை விடுத்து
உத்திஷ்ட பரந்தப-எழுந்து நில், பகைவரைச் சுடுவோனே.

பார்த்தா பேடித் தன்மை யடையாதே! இது நினக்குப் பொருந்தாது.
இழிபட்ட மனத் தளர்ச்சியை நீக்கி எழுந்து நில்; பகைவரைச் சுடுவோனே!

ஆண்மையை இழந்து பேதை போன்று நடந்து கொள்பவன் அலி ஆகின்றான்.
அர்ஜுனன் பெற்றுள்ள பண்பும் பயிற்சியும் அத்தகையவைகளல்ல.
அவன் உண்மையில் எதிரிகளைப் பறந்தோடச் செய்பவன்.
மகாதேவனோடு போர் புரிந்த அர்ஜுனனுக்கும் மனத்தளர்ச்சிக்கும் வெகு தூரம்.
தற்காலிகமாக வந்துள்ள தளர்ச்சியை இழித்துப் பேச அதை அடியோடு அப்புறப்படுத்தும்படி பகவான் தூண்டுகிறார்.

৷৷2.3৷৷ஸஂஜய உவாச ஷ்ரீபகவாநுவாச
ஏவம் உபவிஷ்டே பார்தே குதஃ அயம் அஸ்தாநே ஸமுத்திதஃ ஷோக இதி ஆக்ஷிப்ய
தம் இமஂ விஷமஸ்தஂ ஷோகம் அவித்வத்ஸேவிதஂ பரலோகவிரோதிநம்
அகீர்திகரம் அதிக்ஷுத்ரஂ ஹரிதயதௌர்பல்யகரிதஂ பரித்யஜ்ய யுத்தாய உத்திஷ்ட இதி ஷ்ரீபகவாந் உவாச.

৷৷ 2.3৷৷அத ஷோகாபநோதநவிஷயோ த்விதீயோத்யாய ஆரப்யதே. ஸஞ்ஜயவாக்யாவிச்சேதேபி’ஸஞ்ஜய உவாச’ இதி நிர்தேஷோத்யாயாந்தராரம்பரூபதயாந்யோக்திஷங்காபரிஹாராய.’தஂ ததா’ இத்யாதி ஷ்லோகத்ரயஂ வ்யாக்யாதி
‘ஏவமிதி’.’விஷீதந்தம்’ இத்யந்தஸ்ய பூர்வாத்யாயோக்தாநுவாதத்வஂ ஸூசயிதுஂ’ஏவமுபவிஷ்டே பார்தே’ இத்யுக்தம்.
‘ததா’ இதி அஸ்தாந இத்யர்தஃ. கரிபா ச ஆந்தரோ விஷாதஃ, ததஃ அஷ்ருபூர்ணாகுலேக்ஷணஂ
பாஹ்யஷோகேநாப்யாவிஷ்டமித்யர்தஃ. விஷீதந்தஂ பூர்வாத்யாயோக்தரீத்யா விஷாதஂ ப்ராப்யோவிஷ்டம்.
மதுஸூதநஷப்தேந ஷோகமூலரஜஸ்தமோநிபர்ஹணத்வஂ ஸூசிதம்.’அஸ்தாநே’ இதி விஷமஷப்தோபசரிதார்தஃ.
கஷ்மலமிஹ மூர்ச்சாகல்பஃ ஷோகஃ;’ஷோகஸஂவிக்நமாநஸஃ’ 1.47 இதி ப்ரகரிதத்வாத்.
ப்ரக்யாதவஂஷவீர்யஷ்ருதாதிஸூசகாஃ அர்ஜுந-பார்த-பரந்தபேதி ஷப்தாஃ கௌந்தேயத்வாத்த்வயி
ஆக்ஷேபகாகுகர்பா இத்யபிப்ராயேண’ஆக்ஷிப்ய’ இத்யுக்தம்.
‘குதஃ’ ஷப்தஷ்ச ஹேத்வாபாஸஸ்ய ஹேதுதாஂ ப்ரக்ஷிபந் திக்காரகர்பஃ. பராந் தாபயதீதி பரந்தபஃ.
க்லைப்யமிஹ காதர்யம், தத்’ஹரிதயதௌர்பல்யஷப்தேந’ விவரிதம்.
பூர்வஷ்லோகஸ்தவிஷேஷணாநாமப்யத்ர காதர்யத்யாஜ்யதாஹேதுத்வாதர்ததஸ்தாந்யப்யத்ர ஸங்கமயதி
‘தமிமஂ விஷமஸ்தமித்யாதிநா’. அதத்த்வேப்யஃ ஆராத் தூராத் யாதா புத்திர்யேஷாஂ தே ஆர்யாஃ வித்வாஂஸஃ,
ததந்யே து அநார்யாஃ.’அஸ்வர்க்யம்’ இத்யத்ராவிஷேஷாத் ஸ்வர்கஷப்தஃ பரலோகமாத்ரோபலக்ஷகஃ.
நஞஷ்சாத்ர விரோதிபரதயா ஸ்வர்க்யஷப்தநிர்திஷ்ட ஸ்வர்க ஹேது விரோதித்வேர்ததஸ் தத் பல விரோதாத்’
பரலோக விரோதிநமித்யுக்தம்’. க்ஷுத்ரஷப்தஸ்யாந்ந ஸங்கோசகாபாவேநாபேக்ஷிக க்ஷுத்ரவிஷயத்வாயோகாத்
மஹத்தரஸ்யார்ஜுநஸ்ய ததாவிதாவஸ்தாபர்யாலோசநாச்ச காஷ்டாப்ராப்தஂ க்ஷுத்ரத்வஂ விவக்ஷிதமிதி தர்ஷயிதுஂ’அதிக்ஷுத்ரம்’ இத்யுக்தம்.
கார்யே காரணோபசார இதி வா, காரணத்யாகஸ்ய கார்யத்யாகார்ததயா
பூர்வோத்தரஷ்லோகபலிதார்தவிவக்ஷயா வா’ஹரிதயதௌர்பல்யகரிதம்’ இத்யுக்தம்;
அதரிடஹரிதயத்வகரிதமித்யர்தஃ.’பரந்தப’ இத்யநேந ஜ்ஞாபிதஂ ப்ராகரணிகம் அர்தமத்யாஹரித்யோக்தஂ’யுத்தாயோத்திஷ்டேதி’.

————–

அர்ஜுந உவாச

4. கதம் பீஷ்மமஹம் ஸங்க்யே த்ரோணம் ச மதுஸூதந
இஷுபி: ப்ரதியோத்ஸ்யாமி பூஜார்ஹாவரிஸூதந

அர்ஜுந உவாச-அர்ஜுனன் சொல்லுகிறான்
அஹம் ஸங்க்யே-நான் போரில்
கதம் இஷுபி:-எவ்வாறு அம்புகளால்
பூஜார்ஹௌ பீஷ்மம் த்ரோணம் ச-தொழுதற்குரிய பீஷ்மர், துரோணர் ஆகியோரை
ப்ரதியோத்ஸ்யாமி-எதிர்ப்பேன்
அரிஸூதந-பகைவர்களை அழிப்பவனே

அர்ஜுனன் சொல்லுகிறான்: மதுசூதனா, பீஷ்மனையும் துரோணரையும் போரில் அம்புகளால் எப்படி எதிர்ப்பேன்?
இவர்கள் தொழுதற்குரியவர்; பகைவரை யழிப்போய்!

கிருஷ்ணா, உமக்கு அரிசூதனன் என்றும் மதுசூதனன் என்றும் பெயர் வந்துள்ளது பொருந்தும்;
ஏனென்றால் பகைவனைக் கொல்லுவதும் அரக்கனை அழிப்பதும் முறை.
மற்று, பீஷ்மரையும் துரோணரையும் நான் எதிர்த்து விவாதம் செய்வதே தகாது.
அத்தகையவர்களைப் போரில் எதிர்த்து வில்லெடுத்து அடிக்க எனக்குத் துணிவு எப்படி உண்டாகும்?
பாட்டனாரோடு போர் புரிந்தவன் என்றும், ஆசாரியரை எதிர்த்தவன் என்றும் எனக்கு அவதூறு வந்துவிடுமல்லவா?

৷৷2.4৷৷அர்ஜுந உவாச
புநரபி பார்தஃ ஸ்நேஹகாருண்யதர்மாதர்மபயாகுலோ
பகவதுக்தஂ ஹித தமம் அஜாநந் இதம் உவாச.
பீஷ்ம த்ரோணாதிகாந் பஹுமந்தவ்யாந் குரூந் கதம் அஹஂ ஹநிஷ்யாமி கதந்தராஂ
போகேஷ்வதிமாத்ர ஸக்தாந் தாந் ஹத்வா
தைஃ புஜ்யமாநாந் தாந் ஏவ போகாந்
தத் ருதிரேண உபஸிச்ய தேஷு ஆஸநேஷு உபவிஷ்ய புஞ்ஜீய.

৷৷2.4৷৷அத பகவதுக்த யுத்தாரம்பஸ்ய பரம்பரயா பரம நிஷ்ஷ்ரேயஸ ஹேதுத்வ ரூப
ஹித தமத்வ அஜ்ஞாநாத் தத் ப்ரதிக்ஷேப ரூபஸ்யார்ஜுந வாக்யஸ்யோத்தாநஂ
ததாவிதாஜ்ஞாநஸ்ய சாஸ்தாநஸ்நேஹாத்யாகுலதாமூலத்வஂ வதந்நுத்தரமவதாரயதி
‘புநரபீதி’. உக்தார்தவிஷயதயா’புநரபீதமுவாசேத்யுக்தம்’.
‘கதம்’ இத்யாதிஷ்லோகே சகாரஸ்யாநுக்த ஸமுச்சயார்தத்வ ப்ரதர்ஷநாய
‘ஆதிஷப்தஃ;’ உபாத்தஸ்யாநுபாத்தோபலக்ஷணதயா வா.
பூஜார்ஹ ஷப்த விவக்ஷித பஹுமந்தவ்யத்வ ஹேதுதயோத்தரஷ் லோகஸ்தமத்ராகரிஷ்யோக்தஂ
‘குரூநிதி’.’பஹுமந்தவ்யாநிதி’ ‘மஹாநுபாவாந்’ இத்யுத்தரஷ் லோகஸ்தாநுஸந்தாநாத்வா, (பின் வரும் ஸ்லோகார்த்தங்கள் )
தே ஸ்வத ஏவ பஹுமந்தவ்யாஃ. பிதாமஹத்வ தநுர்வேதாசார்யத்வாதிபிரத்யந்தபஹுமந்தவ்யா இதி பாவஃ.
புஷ்பாதிபிஃ பூஜார்ஹாணாஂ பூஜாதிநிவரித்திரேவ ஸாஹஸம்; ஹநநஂ த்வதிஸாஹஸம்;
குருபக்த்யா ச தத்விரோதிபிஃ ஸஹ யோத்தவ்யம், ந புநர்குருபிரிதி’கதஂ குரூநிஷுபிஃ ப்ரதியோத்ஸ்யாமி’ இத்யஸ்ய பாவஃ.’அஹஂஷப்தேந’ ப்ரக்யாதவஂஷத்வாதிகமபிப்ரேதம்.’இஷுபிஃ ப்ரதியோத்ஸ்யாமி’ இத்யஸ்ய
ஹநநபர்யந்தப்ரதியுத்தாபிப்ராயத்வமுத்தரஷ்லோகேந விவரிதமிதி’ஹநிஷ்யாமீத்யுக்தம்’.
மதுஸூதநாரிஸூதநஷப்தாப்யாஂ நஹி த்வமபி ஸாந்தீபிந்யாதிஸூதந இதி ஸூசிதம்.
‘சர்தும்’ இத்யத்ர பாவமாத்ரார்தஸ்துமுந், ந து க்ரியார்தோபபதிகஃ. (பாவம் மாத்திரம் -பிச்சைக்காரன் போல் என்றவாறு )
யத்யபி யா காசிஜ்ஜீவிகாஷ்ரயணீயா, ததாபி குருவதலப்தபோகேப்ய இஹ லோகே பரதர்ம ரூபபைக்ஷாசரணமபி (ஷத்ரிய தர்மம் இல்லாத )
ஷ்ரேயஃ ப்ரஷஸ்யதரம். மஹாப்ரபாவ குருவதஸாத்யபாரலௌகிகதுஃகஸ்யாதிமஹத்த்வாதிதி பாவஃ. ப்ரகரிதவிருத்தார்தத்வப்ரமவ்யுதாஸாய
‘பூர்வஷ்லோகஸ்தகதஂஷப்தாநுஷங்காததிநரிஷஂஸத்வஸாமர்த்யாத் துஷப்தத்யோதிதவைஷம்யாச்ச”கதந்தராம்’ இத்யுக்தம்.
‘கர்ஹாயாஂ ல஀டபிஜாத்வோஃ’ அஷ்டா.3.3.142’விபாஷா கதமி லிங் ச’ அஷ்டா.3.3.143 இதி
கர்ஹார்த இஹ லிங்ப்ரத்யயஃ. அத்ர’அர்தகாமாந்’ இத்யத்ர த்வந்த்வாதிப்ராந்திநிவர்தநாய ஸமாஸததஂஷத்வயார்தோ
‘போகேஷ்வதிமாத்ரப்ரஸக்தாந்’ இத்யுக்தஃ. அர்தேஷு காமோ யேஷாமிதி விக்ரஹஃ;’அவர்ஜ்யோ ஹி வ்யதிகரணோ
பஹுவ்ரீஹிர்ஜந்மாத்யுத்தரபதஃ’. அர்த்யந்த இத்யர்தா போகாஃ; காமஷ்சாதிமாத்ரஸங்கோ வக்ஷ்யதே.
யத்வா அர்தஂ காமயந்த இத்யர்தகாமாஃ, தே நிஷ்காமாஷ்சேத் தத்போகஹரணமபி ஸஹ்யேத; இதஂ து க்ஷுதிதாநாமோதந ஹரணவதிதி பாவஃ. ஹநநாதப்யதிநரிஷஂஸத்வஸூசநாய’போகருதிராதி ஷப்தைரர்தஸித்திஃ’.’து ஷப்தேந’ ச த்யோதிதோ விஷேஷஸ்தைரித்யாதிநா உக்தஃ.
‘இஹைவ’ இத்யநேந விவக்ஷிதோ’நரிஷஂஸத்வாதிஷயஸ்தேஷு’ இத்யாதிநா தர்ஷிதஃ.
குருவதஸாத்யபோகா ருதிரப்ரதிக்த குருஸ்மரிதி ஹேதுத்வாத் ஸ்வயமபி ததாவிதா இவ துர்போஜா பவந்தீத்யைஹலௌகிகஸுகமபி
நாஸ்தீதி ருதிரப்ரதிக்தஷப்தாபிப்ராய இத்யாஹ ‘தத்ருதிரேணோபஸிச்யேதி’.
உபஸேசநஂ ஹி ஸ்வயமத்யமாநஂ ஸதந்யஸ்யாதநஹேதுஃ, இஹ ததுபயமபி விபரீதமிதி பாவஃ.

———————-

5. குரூநஹத்வா ஹி மஹாநுபாவாஞ்
ச்யுரேயோ போக்தும் பைக்ஷ்யமபீஹ லோகே
ஹத்வார்தகாமாம்ஸ்து குரூநிஹைவ
புஞ்ஜீய போகாந் ருதிரப்ரதிக்தாந்

மஹாநுபாவாந் குரூந் அஹத்வா- பெரியோராகிய குருக்களைக் கொல்லாமல்
இஹ லோகே-இவ்வுலகத்தில்
பைக்ஷ்யம் அபி-பிச்சையெடுத்து
போக்தும் ஸ்ரேய:-உண்பதும் நன்று
ஹி-ஏனெனில்
அர்த காமாந் குரூந் ஹத்வா-பொருளை விரும்பும் குருக்களைக் கொன்று
இஹ-உலகில்
புஞ்ஜீய-துய்க்கும்
போகாந் ருதிரப்ரதிக்தாந் ஏவ-இன்பங்கள் உதிரத்திற் (ரத்தத்தில்) கலந்தனவாம்

பெரியோராகிய குருக்களைக் கொல்லாமல், உலகத்தில் பிச்சை யெடுத்துண்பதும் நன்று.
பொருளை விரும்பும் குருக்களைக் கொன்று நாம் துய்க்கும் இன்பங்கள் உதிரத்தில் (ரத்தத்தில்) கலந்தனவாம்.

பீஷ்மர் நைஷ்டிக பிரம்மசாரியாவார். இச்சாமிருத்யு அல்லது விரும்பிய பொழுது மரணத்தை அடையும் வல்லமையுடையவர்.
அவர் தன்னலம் கருதாத தபோ நிஷ்டையுடையவர். இனி துரோணரோ சகல சாஸ்திரங்களையும் கற்றறிந்தவர்; ஆசார சீலமுடையவர்.
கிருபரும் அத்தகையவரே. ஆகையால் இவர்கள் எல்லாரும் மஹானுபாவர்களாகிறார்கள்.
இவர்களைக் கொல்லுவதால் இவ்வுலக வாழ்க்கையே நரக வாழ்க்கையாக மாறிவிடும்.
குருக்கள் என்னும் சொல் வயதிலும் அறிவிலும் மூத்தவர்கள் எனப் பொருள்படுகிறது.

৷৷2.5৷৷அர்ஜுந உவாச புநரபி பார்தஃ ஸ்நேஹகாருண்யதர்மாதர்மபயாகுலோ
பகவதுக்தஂ ஹிததமம் அஜாநந் இதம் உவாச. பீஷ்மத்ரோணாதிகாந் பஹுமந்தவ்யாந் குரூந்
கதம் அஹஂ ஹநிஷ்யாமி கதந்தராஂ போகேஷ்வதிமாத்ரஸக்தாந் தாந் ஹத்வா தைஃ புஜ்யமாநாந் தாந்
ஏவ போகாந் தத்ருதிரேண உபஸிச்ய தேஷு ஆஸநேஷு உபவிஷ்ய புஞ்ஜீய.

৷৷ 2.5৷৷அத பகவதுக்தயுத்தாரம்பஸ்ய பரம்பரயா பரமநிஷ்ஷ்ரேயஸஹேதுத்வரூபஹிததமத்வாஜ்ஞாநாத்
தத்ப்ரதிக்ஷேபரூபஸ்யார்ஜுநவாக்யஸ்யோத்தாநஂ ததாவிதாஜ்ஞாநஸ்ய
சாஸ்தாநஸ்நேஹாத்யாகுலதாமூலத்வஂ வதந்நுத்தரமவதாரயதி ‘புநரபீதி’.
உக்தார்தவிஷயதயா’புநரபீதமுவாசேத்யுக்தம்’.’கதம்’ இத்யாதிஷ்லோகே
சகாரஸ்யாநுக்தஸமுச்சயார்தத்வப்ரதர்ஷநாய’ஆதிஷப்தஃ;’ உபாத்தஸ்யாநுபாத்தோபலக்ஷணதயா வா. பூஜார்ஹஷப்தவிவக்ஷிதபஹுமந்தவ்யத்வஹேதுதயோத்தரஷ்லோகஸ்தமத்ராகரிஷ்யோக்தஂ
‘குரூநிதி’.’பஹுமந்தவ்யாநிதி’ ‘மஹாநுபாவாந்’ இத்யுத்தரஷ்லோகஸ்தாநுஸந்தாநாத்வா, தே ஸ்வத ஏவ பஹுமந்தவ்யாஃ. பிதாமஹத்வதநுர்வேதாசார்யத்வாதிபிரத்யந்தபஹுமந்தவ்யா இதி பாவஃ.
புஷ்பாதிபிஃ பூஜார்ஹாணாஂ பூஜாதிநிவரித்திரேவ ஸாஹஸம்; ஹநநஂ த்வதிஸாஹஸம்;
குருபக்த்யா ச தத்விரோதிபிஃ ஸஹ யோத்தவ்யம், ந புநர்குருபிரிதி’கதஂ குரூநிஷுபிஃ ப்ரதியோத்ஸ்யாமி’ இத்யஸ்ய பாவஃ.’அஹஂஷப்தேந’ ப்ரக்யாதவஂஷத்வாதிகமபிப்ரேதம்.’இஷுபிஃ ப்ரதியோத்ஸ்யாமி’ இத்யஸ்ய ஹநநபர்யந்தப்ரதியுத்தாபிப்ராயத்வமுத்தரஷ்லோகேந விவரிதமிதி’ஹநிஷ்யாமீத்யுக்தம்’. மதுஸூதநாரிஸூதநஷப்தாப்யாஂ நஹி த்வமபி ஸாந்தீபிந்யாதிஸூதந இதி ஸூசிதம்.’சர்தும்’ இத்யத்ர பாவமாத்ரார்தஸ்துமுந், ந து க்ரியார்தோபபதிகஃ. யத்யபி யா காசிஜ்ஜீவிகாஷ்ரயணீயா, ததாபி குருவதலப்தபோகேப்ய இஹ லோகே பரதர்மரூபபைக்ஷாசரணமபி ஷ்ரேயஃ ப்ரஷஸ்யதரம். மஹாப்ரபாவகுருவதஸாத்யபாரலௌகிகதுஃகஸ்யாதிமஹத்த்வாதிதி பாவஃ. ப்ரகரிதவிருத்தார்தத்வப்ரமவ்யுதாஸாய’பூர்வஷ்லோகஸ்தகதஂஷப்தாநுஷங்காததிநரிஷஂஸத்வஸாமர்த்யாத் துஷப்தத்யோதிதவைஷம்யாச்ச”கதந்தராம்’ இத்யுக்தம்.’கர்ஹாயாஂ ல஀டபிஜாத்வோஃ’ அஷ்டா.3.3.142’விபாஷா கதமி லிங் ச’ அஷ்டா.3.3.143 இதி கர்ஹார்த இஹ லிங்ப்ரத்யயஃ. அத்ர’அர்தகாமாந்’ இத்யத்ர த்வந்த்வாதிப்ராந்திநிவர்தநாய ஸமாஸததஂஷத்வயார்தோ’போகேஷ்வதிமாத்ரப்ரஸக்தாந்’ இத்யுக்தஃ. அர்தேஷு காமோ யேஷாமிதி விக்ரஹஃ;’அவர்ஜ்யோ ஹி வ்யதிகரணோ பஹுவ்ரீஹிர்ஜந்மாத்யுத்தரபதஃ’. அர்த்யந்த இத்யர்தா போகாஃ; காமஷ்சாதிமாத்ரஸங்கோ வக்ஷ்யதே. யத்வா அர்தஂ காமயந்த இத்யர்தகாமாஃ, தே நிஷ்காமாஷ்சேத் தத்போகஹரணமபி ஸஹ்யேத; இதஂ து க்ஷுதிதாநாமோதநஹரணவதிதி பாவஃ. ஹநநாதப்யதிநரிஷஂஸத்வஸூசநாய’போகருதிராதிஷப்தைரர்தஸித்திஃ’.’துஷப்தேந’ ச த்யோதிதோ விஷேஷஸ்தைரித்யாதிநா உக்தஃ.’இஹைவ’ இத்யநேந விவக்ஷிதோ’நரிஷஂஸத்வாதிஷயஸ்தேஷு’ இத்யாதிநா தர்ஷிதஃ. குருவதஸாத்யபோகா ருதிரப்ரதிக்தகுருஸ்மரிதிஹேதுத்வாத் ஸ்வயமபி ததாவிதா இவ துர்போஜா பவந்தீத்யைஹலௌகிகஸுகமபி நாஸ்தீதி ருதிரப்ரதிக்தஷப்தாபிப்ராய இத்யாஹ ‘தத்ருதிரேணோபஸிச்யேதி’. உபஸேசநஂ ஹி ஸ்வயமத்யமாநஂ ஸதந்யஸ்யாதநஹேதுஃ, இஹ ததுபயமபி விபரீதமிதி பாவஃ.

————————

6. ந சைதத்வித்ம: கதரந்நோ கரீயோ
யத்வா ஜயேம யதி வா நோ ஜயேயு:
யாநேவ ஹத்வா ந ஜிஜீவிஷாமஸ்
தேவஸ்திதா: ப்ரமுகே தார்தராஷ்ட்ரா:

ந:-நமக்கு
கதரத் கரீயோ-இவற்றுள் எது மேன்மை
யத்வா ஜயேம-இவர்களை வெல்லுதல்
யதி வா நோ ஜயேயு:-இவர்கள் நம்மை வெல்லுதல்
ந வித்ம:-விளங்கவில்லை
யாந் ஹத்வா ந ஜிஜீவிஷாம -எவரைக் கொன்ற பின் நாம் வாழ விரும்ப மாட்டோமோ
தே தார்தராஷ்ட்ரா: ஏவ-அத்தகைய திருதராஷ்டிரக் கூட்டத்தார்
ப்ரமுகே அவஸ்திதா:-முன்னே நிற்கிறார்கள்

மேலும், நாம் இவர்களை வெல்லுதல், இவர்கள் நம்மை வெல்லுதல் -இவற்றுள் எது நமக்கு மேன்மை யென்பது
விளங்கவில்லை. எவரைக் கொன்ற பின் நாம் உயிர் கொண்டு வாழ விரும்போமோ,
அத்தகைய திருதராஷ்டிரக் கூட்டத்தார் போர் முனையில் வந்து நிற்கிறார்கள்.

৷৷2.6৷৷ஏவஂ யுத்தம் ஆரப்ய நிவரித்தவ்யாபாராந் பவதோ தார்தராஷ்ட்ராஃ ப்ரஸஹ்ய ஹந்யுஃ இதி சேத், அஸ்து, தத்வதலப்தவிஜயாத் அதர்ம்யாத் அஸ்மாகஂ தர்மாதர்மௌ அஜாநத்பிஃ தைஃ ஹநநம் ஏவ கரீயஃ இதி மே ப்ரதிபாதி இதி உக்த்வா யத் மஹ்யஂ ஷ்ரேய இதி நிஷ்சிதஂ தத் ஷரணாகதாய தவ ஷிஷ்யாய மே ப்ரூஹி இதி அதிமாத்ரகரிபணோ பகவத்பாதாம்புஜம் உபஸஸார.

৷৷2.6৷৷’ந சைதத்வித்மஃ’ இத்யாதேஷ்சகாரத்யோதிதஷங்காபூர்வகஂ தாத்பர்யார்தமாஹ ‘ஏவமிதி’. பந்துவிநாஷாத்பீதேந த்வயா தர்மஸுதபீமநகுலாத்யாஸந்நதரபந்துவிநாஷ ஏவ காரிதஃ ஸ்யாதிதி’பவத’ இத்யநேந ஸூசிதம்.’வித்மஃ’ இத்யாதிபஹுவசநாநுஸாரேணாஹ ‘அஸ்மாகமிதி’. அஸ்மாகமித்யநேந ஹந்தவ்யதயா நிர்திஷ்டபீஷ்மத்ரோணாத்யபேக்ஷயா ஸர்வேஷாஂ ஷிஷ்யத்வாதிகமபிப்ரேதம். பூர்வோத்தரார்தாப்யாஂ விமர்ஷஸ்வாபிமதபக்ஷௌ வ்யஞ்ஜிதௌ.’யத்வா’ இதி’யதி வா’ இதி ச துல்யார்தம். யேஷாஂ வதேந ஜீவநமஸ்மாகமநிஷ்டஂ த ஏவாஸ்மாந் ஜிகாஂஸந்தஃ ஸ்வஹநநாநுரூபத்வேநாவஸ்திதா இதி’யாநேவ’ இத்யாதேரந்வயார்தஃ.’ந ஜிஜீவிஷாமஃ’ இத்யநேந ஸூசிதாஂ அநிர்ணயபர்யவஸிதாஂ அத ஏவ ப்ரஷ்நஹேதுபூதாஂ ப்ரதிபாமாஹ ‘இதி மே ப்ரதிபாதீதி’.’யச்ச்ரேயஃ’ இத்யாதேரந்வயபலிதார்தமுபதேஷயோக்யத்வாயோக்தாஂ ஷிஷ்யகுணஸம்பத்திஂ ச ஸ்புடயதி ‘யந்மஹ்யமித்யாதிநா’. நிஷ்சேதவ்யாகாரநிஷ்கர்ஷணாய இதிகரணம். ஷாஸநீயோ ஹி ஷிஷ்யஃ, அதஃ’ஷிஷ்யஸ்தேஹஂ ஷாதி மாம்’ இதி வததி. ஸ்வபாவோத்ர தைர்யம், கர்தவ்யவிஷேஷாஜ்ஞாநாத் ஷோகாபநோதநோபாயராஹித்யாதிநா வா அதிமாத்ரகார்பண்யம். த்யாஜ்யஸ்யாபரித்யாகோத்ர கார்பண்யமித்யேகே; தயாஜநகதீநவரித்திநிரதத்வமித்யபரே.’பகவத்பாதாம்புஜமுபஸஸாரேதி’ ஷிஷ்யத்வப்ரபந்நத்வாத்யுக்திபலமேவ.

————-

7. கார்பண்யதோ÷ஷாபஹதஸ்வபாவ:
ப்ருச்சாமி த்வாம் தர்மஸம்மூடசேதா:
யச்ச்ரேய: ஸ்யாந்நிஸ்சிதம் ப்ரூஹி தந்மே
ஸிஷ்யஸ்தேஹம் ஸாதி மாம் த்வாம் ப்ரபந்நம்

கார்பண்யதோஷ உபஹத ஸ்வபாவ:-கோழைத் தனத்தால் சீரழிந்த சுபாவம்
தர்மஸம்மூடசேதா:-அறம் இன்னது என்றுணராமல் மயங்கிய அறிவுடன்
த்வாம் ப்ருச்சாமி-உன்னைக் கேட்கிறேன்
யத் ஸ்ரேய: ஸ்யாத்-எது நல்லது
தத் மே நிஸ்சிதம் ப்ரூஹி-அதை நிச்சயப் படுத்தி சொல்லுக
அஹம் தே ஸிஷ்ய-நான் உங்கள் சீடன்
த்வாம் ப்ரபந்நம் மாம் ஸாதி-உன்னை சரணடைந்த எனக்கு கட்டளை இடுக

சிறுமையாகிய குறையால் இயல்பு அழிந்தவனாய், அறம் இன்னது என்றுணராமல் மயங்கிய அறிவுடன்,
யான் உன்னைக் கேட்கிறேன். எது நன்றென்பதை எனக்கு நிச்சயப்படுத்திக் சொல்லுக.
நான் உன் சீடன். உன்னையே சரணமெனப் புகுந்தேன். கட்டளை தருக.

மனதின் கண் அமைந்துள்ள ஏழ்மையானது கார்ப்பண்யம் எனப்படுகிறது.
பிறர் பார்த்து இரங்கி வருந்துதற்கேற்ற நிலையும் கார்ப்பண்யமாம்.
ஒரு நெருக்கடியில் மனதினுள் வருவித்துக் கொண்ட தளர்வும் துயரமும் அதன் கண் உண்டு.
யார் ஒருவனிடத்துக் கார்ப்பண்யம் இருக்கிறதோ அவன் கிருபணன்.
தன்னிடத்துள்ள செல்வத்தைச் சிறிதும் செலவு செய்ய மனம் துணியாதவனுக்கும் அப் பெயர் வந்தமைகிறது.
உலகில் பிறந்துள்ள மானுடன் ஒருவன் பரம் பொருளைப் பற்றிய ஞானத்தை அடையாது போவானாகில்
அவன் கிருபணன் ஆகின்றான் என்று உபநிஷதம் கூறுகிறது.
தன்னைக் கிருபணன் என்று ஈண்டு அர்ஜுனன் பகவானிடம் பகர்வது முற்றிலும் பொருத்தமானதே.
மனிதனால் தேடப் படுபவைகளில் பிரேயஸ், சிரேயஸ் என்று இரண்டு இயல்புகள் இருக்கின்றன.

৷৷2.7৷৷ஏவஂ யுத்தம் ஆரப்ய நிவரித்தவ்யாபாராந் பவதோ தார்தராஷ்ட்ராஃ ப்ரஸஹ்ய ஹந்யுஃ இதி சேத், அஸ்து, தத்வதலப்தவிஜயாத் அதர்ம்யாத் அஸ்மாகஂ தர்மாதர்மௌ அஜாநத்பிஃ தைஃ ஹநநம் ஏவ கரீயஃ இதி மே ப்ரதிபாதி இதி உக்த்வா யத் மஹ்யஂ ஷ்ரேய இதி நிஷ்சிதஂ தத் ஷரணாகதாய தவ ஷிஷ்யாய மே ப்ரூஹி இதி அதிமாத்ரகரிபணோ பகவத்பாதாம்புஜம் உபஸஸார.

৷৷ 2.7৷৷’ந சைதத்வித்மஃ’ இத்யாதேஷ்சகாரத்யோதிதஷங்காபூர்வகஂ தாத்பர்யார்தமாஹ ‘ஏவமிதி’. பந்துவிநாஷாத்பீதேந த்வயா தர்மஸுதபீமநகுலாத்யாஸந்நதரபந்துவிநாஷ ஏவ காரிதஃ ஸ்யாதிதி’பவத’ இத்யநேந ஸூசிதம்.’வித்மஃ’ இத்யாதிபஹுவசநாநுஸாரேணாஹ ‘அஸ்மாகமிதி’. அஸ்மாகமித்யநேந ஹந்தவ்யதயா நிர்திஷ்டபீஷ்மத்ரோணாத்யபேக்ஷயா ஸர்வேஷாஂ ஷிஷ்யத்வாதிகமபிப்ரேதம். பூர்வோத்தரார்தாப்யாஂ விமர்ஷஸ்வாபிமதபக்ஷௌ வ்யஞ்ஜிதௌ.’யத்வா’ இதி’யதி வா’ இதி ச துல்யார்தம். யேஷாஂ வதேந ஜீவநமஸ்மாகமநிஷ்டஂ த ஏவாஸ்மாந் ஜிகாஂஸந்தஃ ஸ்வஹநநாநுரூபத்வேநாவஸ்திதா இதி’யாநேவ’ இத்யாதேரந்வயார்தஃ.’ந ஜிஜீவிஷாமஃ’ இத்யநேந ஸூசிதாஂ அநிர்ணயபர்யவஸிதாஂ அத ஏவ ப்ரஷ்நஹேதுபூதாஂ ப்ரதிபாமாஹ ‘இதி மே ப்ரதிபாதீதி’.’யச்ச்ரேயஃ’ இத்யாதேரந்வயபலிதார்தமுபதேஷயோக்யத்வாயோக்தாஂ ஷிஷ்யகுணஸம்பத்திஂ ச ஸ்புடயதி ‘யந்மஹ்யமித்யாதிநா’. நிஷ்சேதவ்யாகாரநிஷ்கர்ஷணாய இதிகரணம். ஷாஸநீயோ ஹி ஷிஷ்யஃ, அதஃ’ஷிஷ்யஸ்தேஹஂ ஷாதி மாம்’ இதி வததி. ஸ்வபாவோத்ர தைர்யம், கர்தவ்யவிஷேஷாஜ்ஞாநாத் ஷோகாபநோதநோபாயராஹித்யாதிநா வா அதிமாத்ரகார்பண்யம். த்யாஜ்யஸ்யாபரித்யாகோத்ர கார்பண்யமித்யேகே; தயாஜநகதீநவரித்திநிரதத்வமித்யபரே.’பகவத்பாதாம்புஜமுபஸஸாரேதி’ ஷிஷ்யத்வப்ரபந்நத்வாத்யுக்திபலமேவ.

—————

8. ந ஹி ப்ரபஸ்யாமி மமாபநுத்யாத்
யச்சோகமுச்சோஷணமிந்த்யூரியாணாம்
அவாப்ய பூமாவஸபத்நம்ருத்தம்
ராஜ்யம் ஸுராணாமபி சாதிபத்யம்

ஹி-ஏனெனில்
பூமௌ-பூமியில்
அஸபத்நம்-எதிரிகளற்றருத்தம்-செழிப்பான
ஸுராணாம் ச அதிபத்யம் ராஜ்யம்-வானோர்மிசை ஆட்சி அவாப்ய அபி-அடைந்தாலும்
யத் மம இந்த்ரியாணாம்-என்னுடைய புலன்களை
உச்சோஷணம் சோகம்-வாட வைக்கின்ற சோகம்
அபநுத்யாத்-போக்கடிக்கும்
ந ப்ரபஸ்யாமி-காணவில்லை

பூமியின் மேல் நிகரில்லாத செல்வமுடைய ராஜ்யம் பெறினும், அன்றி வானோர் மிசை ஆட்சி பெறினும்
புலன்களை அடக்கும் இயல்புடைய இந்தத் துயர் எம்மை விட்டு நீங்குமென்று தோன்றவில்லை.

தனக்கு ஏற்பட்ட துயரத்தைப் பார்த்தன் முதலில் கொஞ்சம் மறைத்து வைத்துப் பேசுகிறான்.
இம்மையிலும் மறுமையிலும் உயிர்களுக்குத் தீங்கு வரும் என்று முதல் அத்தியாயத்தில் சொன்னதெல்லாம் மேற்பூச்சு.
உனக்கு இத்தகைய சோர்வு ஏற்படுவதற்குக் காரணம் யாது? என்று பகவான் பரிந்து கேட்டவுடன், உண்மை உள்ளபடி வெளியாகிறது.
மற்றவர்களிடத்துத் தனது மனத் துயரத்தை மறைத்து வைக்கும் இளம் மாது ஒருத்தி பெற்ற தாயினிடம் தயங்காது யாவையும் வெளியிடுவாள்.
அன்பும் அனுதாபமும் உள்ள இடத்தில் மனதை உள்ளபடி சமர்ப்பிப்பது மிக எளிதாகிறது.
தாயினும் சாலப் பரிந்து கேட்பவர் ஒருவரிடம் அங்ஙனம் வாய்விட்டுப் பகர்வதால் துயரம் என்னும் மனச்சுமை குறைகிறது.
ஸ்ரீ கிருஷ்ணனுக்கும் அர்ஜுனனுக்கும் இடையில் உள்ள இணக்கம் மிக நெருங்கியது.
தாயின் இனிமையும், தந்தையின் பராமரிப்பும், குருவின் கட்டுப்பாடும், அரசனது நேர்மையும், கடவுளது கிருபையும்
ஒன்று கூடியது கிருஷ்ணனுடைய இவ்விணக்கம்.
ஆகையால் தங்கு தடையின்றி அர்ஜுனன் தன் மனக் கிலேசத்தை விரித்து விளக்குகிறான்.

৷৷2.8৷৷ஏவஂ யுத்தம் ஆரப்ய நிவரித்தவ்யாபாராந் பவதோ தார்தராஷ்ட்ராஃ ப்ரஸஹ்ய ஹந்யுஃ இதி சேத், அஸ்து,
தத்வதலப்தவிஜயாத் அதர்ம்யாத் அஸ்மாகஂ தர்மாதர்மௌ அஜாநத்பிஃ தைஃ ஹநநம் ஏவ கரீயஃ இதி மே ப்ரதிபாதி இதி உக்த்வா
யத் மஹ்யஂ ஷ்ரேய இதி நிஷ்சிதஂ தத் ஷரணாகதாய தவ ஷிஷ்யாய மே ப்ரூஹி
இதி அதிமாத்ரகரிபணோ பகவத் பாதாம்புஜம் உபஸஸார.

৷৷ 2.8৷৷’ந சைதத்வித்மஃ’ இத்யாதேஷ்சகாரத்யோதிதஷங்காபூர்வகஂ தாத்பர்யார்தமாஹ ‘ஏவமிதி’.
பந்துவிநாஷாத்பீதேந த்வயா தர்மஸுதபீமநகுலாத்யாஸந்நதரபந்துவிநாஷ ஏவ காரிதஃ ஸ்யாதிதி’பவத’ இத்யநேந ஸூசிதம்.
‘வித்மஃ’ இத்யாதிபஹுவசநாநுஸாரேணாஹ ‘அஸ்மாகமிதி’. அஸ்மாகமித்யநேந ஹந்தவ்யதயா நிர்திஷ்டபீஷ்மத்ரோணாத்யபேக்ஷயா ஸர்வேஷாஂ ஷிஷ்யத்வாதிகமபிப்ரேதம். பூர்வோத்தரார்தாப்யாஂ விமர்ஷஸ்வாபிமதபக்ஷௌ வ்யஞ்ஜிதௌ.’யத்வா’ இதி’யதி வா’ இதி ச துல்யார்தம். யேஷாஂ வதேந ஜீவநமஸ்மாகமநிஷ்டஂ த ஏவாஸ்மாந் ஜிகாஂஸந்தஃ ஸ்வ ஹநநாநுரூபத்வேநாவஸ்திதா இதி’யாநேவ’ இத்யாதேரந்வயார்தஃ.’ந ஜிஜீவிஷாமஃ’ இத்யநேந ஸூசிதாஂ அநிர்ணயபர்யவஸிதாஂ அத ஏவ ப்ரஷ்நஹேதுபூதாஂ ப்ரதிபாமாஹ ‘இதி மே ப்ரதிபாதீதி’.’யச்ச்ரேயஃ’ இத்யாதேரந்வயபலிதார்தமுபதேஷயோக்யத்வாயோக்தாஂ ஷிஷ்யகுணஸம்பத்திஂ ச ஸ்புடயதி ‘யந்மஹ்யமித்யாதிநா’. நிஷ்சேதவ்யாகார நிஷ்கர்ஷணாய இதிகரணம். ஷாஸநீயோ ஹி ஷிஷ்யஃ, அதஃ’ஷிஷ்யஸ்தேஹஂ ஷாதி மாம்’ இதி வததி. ஸ்வபாவோத்ர தைர்யம், கர்தவ்ய விஷேஷாஜ்ஞாநாத் ஷோக அபநோதநோபாயராஹித்யாதிநா வா அதிமாத்ர கார்பண்யம். த்யாஜ்யஸ்யாபரித்யாகோத்ர கார்பண்யமித்யேகே; தயா ஜநக தீநவரித்தி நிரதத்வமித்யபரே.’பகவத்பாதாம்புஜமுபஸஸாரேதி’ ஷிஷ்யத்வப்ரபந்நத்வாத்யுக்திபலமேவ.

————-

ஸஞ்ஜய உவாச

9. ஏவமுக்த்வா ஹ்ருஷீகேஸம் குடாகேஸ: பரந்தப:
ந யோத்ஸ்ய இதி கோவிந்தமுக்த்வா தூஷ்ணீம் பபூவ ஹ

ஸஞ்ஜய உவாச-ஸஞ்ஜயன் சொல்லுகிறான்
பரந்தப:-எதிரிகளை எரிப்பவனே!
குடாகேஸ: ஹ்ருஷீகேஸம்
ஏவம் உக்த்வா-உறக்கத்தை வென்றவன் அர்ஜுனன்), ஸ்ரீ கிருஷ்ணனிடம் இவ்விதம் சொல்லி
ந யோத்ஸ்யே இதி ஹ கோவிந்தம் உக்த்வா-இனி போர் புரியேன் என்று கோவிந்தனிடம் சொல்லி
தூஷ்ணீம் பபூவ-மௌனம் ஆனான்.

சஞ்ஜயன் சொல்லுகிறான்: பகைவரைக் கொளுத்தும் பார்த்தனங்கு பசு நிரை காக்கும் பகவனை நோக்கிப்
போரினிப் புரியேன் என்று வாய் புதைத்திருந்தான்.

இங்கு ஸஞ்ஜயர் கையாளுகிற பதங்களில் பரந்த கருத்துக்கள் அடங்கப் பெற்றிருக்கின்றன. யுத்தமும் நடைபெறலாகாது,
ராஜ்யமும் தன் பிள்ளைகளுக்கே இருக்கவேண்டும் என்பது திருதராஷ்டிர மன்னனது மனோரதம்.
அது நிறைவேறாது என்று குறிப்பிடப்படுகிறது. தன்னளவில் அர்ஜுனன் குடாகேசன் என்ற பட்டம் பெற்றவன்.
அதாவது அவன் தூக்கத்தை அறவே வென்றவன். விரும்பிய வேளையில் விரும்பிய அளவுக்குத் தான் அவனுக்கு உறக்கம் வரும்.
தன் உடலையும் உள்ளத்தையும் நன்கு கட்டி ஆளுபவனுக்கே இது இயலும்.
அர்ஜுனன் தன்னையே கட்டி ஆண்டது போன்று எதிரிகளை விரட்டியோட்டவும், வென்று வசப்படுத்தவும் வல்லவனாயிருந்தான்.

அத்தகையவனுக்கு ஸாரதியாக வந்தமைந்தவர் ஹிருஷீ கேசர். அதாவது இந்திரியங்களுக்கெல்லாம் இறைவனாயிருப்பவர்.
ஸ்ரீகிருஷ்ணனிடம் அத்தகைய மகிமை யிருந்தமையால் அவர் அங்ஙனம் அழைக்கப்பட்டார். மேலும் அவர் கோவிந்தன்.
(கோ=உயிர்கள்; விந்தன் -அறிபவன்) ஆக, அர்ஜுனனுக்கு ஏற்பட்ட தளர்வு தற்காலிகமானது.
தானே அதைத் துடைக்க வல்லவன். துணை புரிபவனோ உலகில் ஒப்பிலான் ஆகிய கிருஷ்ண பரமாத்மா.
ஆக, திருதராஷ்டிரனது எண்ணம் நிறைவேறாது என்று ஸஞ்ஜயர் குறிப்பிடுகிறார்.

৷৷2.9৷৷ஸஂஜய உவாச ஏவஂ அஸ்தாநே ஸமுபஸ்திதஸ்நேஹகாருண்யாப்யாம்
அப்ரகரிதிஂ கதஂ க்ஷத்ரியாணாஂ யுத்தஂ பரமஂ தர்மம் அபி அதர்மஂ மந்வாநஂ தர்மபுபுத்ஸயா ச ஷரணாகதஂ பார்தம் உத்திஷ்ய
ஆத்ம யாதாத்ம்யஜ்ஞாநேந யுத்தஸ்ய பலாபிஸந்தி ரஹிதஸ்ய ஸ்வ தர்மஸ்ய ஆத்மயாதார்த்ய ப்ராப்த் யுபாயதாஜ்ஞாநேந
ச விநா அஸ்ய மோஹோ ந ஷாம்யதி இதி மத்வா பகவதா பரம புருஷேண அத்யாத்ம ஷாஸ்த்ராவதரணஂ கரிதம்.
ததுக்தம்’அஸ்தாநே ஸ்நேஹகாருண்யதர்மாதர்மதியாகுலம். பார்தஂ ப்ரபந்நமுத்திஷ்ய ஷாஸ்த்ராவதரணஂ கரிதம்৷৷’ (கீதார்தஸஂக்ரஹ 5) இதி৷৷
தம் ஏவஂ தேஹாத்மநோஃ யாதாத்ம்யஜ்ஞாநநிமித்தஷோகாவிஷ்டஂ தேஹாதிரிக்தாத்மஜ்ஞாநநிமித்திஂ
ச தர்மஂ பாஷமாணஂ பரஸ்பரஂ விருத்தகுணாந்விதம் உபயோஃ ஸேநயோஃ யுத்தாய உத்யுக்தயோஃ
மத்யே அகஸ்மாத் நிருத்யோகஂ பார்தம் ஆலோக்ய பரமபுருஷஃ ப்ரஹஸந் இவ இதம் உவாச.
பரிஹாஸவாக்யஂ வதந் இவ ஆத்ம பரமாத்ம யாதாத்ம்ய தத்ப்ராப்த் யுபாயபூத கர்மயோக ஜ்ஞாநயோக பக்தியோககோசரம்’
ந த்வேவாஹஂ ஜாது நாஸம்’ (கீதா 2.12) இத்யாரப்ய’அஹஂ த்வா ஸர்வபாபேப்யோ மோக்ஷயிஷ்யாமி மா ஷுசஃ.’ (கீதா 18.66)
இத்யேததந்தம் உவாச இத்யர்தஃ.

৷৷2.9৷৷’ஏவமுக்த்வா’ இதி ஷ்லோகே ஹரிஷீகேஷபதேந ஸதர்தஷ்ரவணாயார்ஜுநஹரிஷீகப்ரேரகத்வம்,’யச்சோகமுச்சோஷணமிந்த்ரியாணாம்’ இத்யாத்யுக்தேந்த்ரியக்ஷோபஷாந்திகரத்வஂ ச வ்யஞ்ஜிதம். ஹரிஷ்யந்தி ஹர்ஷயந்தீதி வா ஹரிஷீகாணி இந்த்ரியாணி. ஏவமுக்த்வா ஸ்வாவஸ்தாபாவேத்யேத்யர்தஃ.’நித்ராலஸ்யே குடாகா ஸ்யாத்’ இதி குடாகா நித்ரா தஸ்யா ஈஷோ குடாகேஷஃ; ப்ரபுத்தஸ்வபாவ இத்யர்தஃ. பிண்டிதகேஷ இதி வா. கோவிந்தஷப்தேந ஷோகாபநோதநயோக்யவாக்சாலித்வம், கோஷப்தநிர்திஷ்டாயா புவோ பாராவதரணார்தஂ ப்ரவரித்தத்வஂ ச அபிப்ரேதம்.

ஏவமநேநோபோத்தாதேநோசிதாவஸரே வக்ஷ்யமாண ஷாஸ்த்ராவதரண ஸங்கதிஂ வதந்
அர்தாதுபோத்தாத ஸங்க்ரஹ ஷ்லோகஂ ச வ்யாகரோதி ‘ஏவமிதி’.
அஸ்தாந ஷப்தஸ்ய’விஷமே ஸமுபஸ்திதம்’ 2.2 இத்யேதத் விஷயத்வஂ வ்யஞ்ஜயந்
தஸ்ய ஸ்நேஹகாருண்யாப்யாமேவாந்வயாய தயோஃ பரிதங்நிர்தேஷஂ கரிதவாந் (பிரித்து ஸ்நேஹம் காருண்யம் )
‘அப்ரகரிதிங்கதம்’ இதி ஆகுல ஷப்தார்த உக்தஃ. தேந ஸ்வபாவதோ தீரத்வஂ ஸூச்யதே.(அரண்மனை -அறம் இருக்கும் ஸ்தானம் )
‘உப ஹதஸ்வபாவஃ’ 2.7 இதி ஹி ஸ்வேநைவோக்தம்.
ஏதேந கார்பண்ய தோஷோபஹதஸ்வபாவத்வஂ தர்ம ஸம்மூடசேதஸ்த்வே ஹேதுதயோக்தமித்யபி தர்ஷிதம்.
‘தர்மஸம்மூடசேதாஃ’ 2.7 இத்யேதத் விவரண ரூபஸ்ய’தர்மாதர்மதியா’ இத்யஸ்ய அர்தஃ’க்ஷத்ரியாணாமித்யாதிநோக்தஃ’.
தர்மே அதர்மதீஃ தர்மாதர்மதீஃ, ஷுக்திகார ஜததீரிதிவத், தத்ர யதார்தக்யாதிபக்ஷே பேதாக்ரஹோ விவக்ஷிதஃ.
(தர்மம் அதர்மம் பேதம் அறியாமல் -வெள்ளிச்சிப்பி வெள்ளி போல் ஷுக்திகார ஜததீரிதிவத் )
தாமஸீ சேயஂ தீஃ;’அதர்மஂ தர்மமிதி யா மந்யதே’ 18.32 இத்யாதி ஹி வக்ஷ்யதே.
அத்ராஸ்தாநஸ்நேஹகாருண்யாப்யாஂ ஜாதா தர்மாதர்மதீரிதி விக்ரஹோ த்ரஷ்டவ்யஃ.
ஸ்நேஹ காருண்யதர்மாதர்மபயாகுல இத்யாதி ப்ராசீந பாஷ்யாநுஸாரேண.’தர்மாதர்மபயாகுலம்’
இதி பாடே து த்ரயாணாஂ த்வந்த்வஃ.’பரிச்சாமி த்வாஂ’ 2.7 இத்யாதி ஸமபிவ்யாஹரித ப்ரபந்ந ஷப்தார்தஃ
‘தர்மபுபுத்ஸயா ச ஷரணாகதமித்யுக்தஃ’. ஏவஂ யோக்யோத்தேஷேந ப்ரவரித்திர்யுஜ்யத இத்யாஹ
‘பார்தமுத்திஷ்யேதி’. வ்யாஜ லாப மாத்ரேண ஷாஸ்த்ராவதரணஂ கரிதமிதி பாவஃ.’ஆகுலஂ பார்தமுத்திஷ்ய’ கீ.ஸஂ.5 இத்யஸ்ய தாத்பர்யஂ
‘ஆத்மேத்யாதி நாமத்வேத்யந்தேநோக்தம்’. ஆத்மநோ யாதாத்ம்யஂ நித்யத்வ பகவததீநத்வாதிகம்;
‘நஹி ப்ரபஷ்யாமி’ 2.8 இத்யாதிகஂ வததோஸ்யாயமேவ ஷோக நிராஸோபாய இதி பாவஃ.
‘கரிதம்’ இத்யஸ்ய கேநேத்யாகாங்க்ஷாயாஂ ப்ரபந்த கர்தரி பூத வ்யாஸாதி ஷங்கா வ்யாவர்தநா யோக்தஂ’பகவதா பரம புருஷேணேதி’.
அநேந பத த்வயேந ஷாஸ்த்ர ப்ராமாண்யாத்யுபயுக்த முபய லிங்கத்வாதிகமபிப்ரேதம்.
அந்ய பர ஷாஸ்த்ராந்தரவ்யுதாஸாய’அத்யாத்மேதி’ விஷேஷிதம். அஸ்யார்தஸ்ய ஸாம்ப்ரதாயிகத்வாயாஹ ‘ததுக்தமிதி’.
(அவிச்சின்ன குரு பரம்பரை மூலம் வந்த சம்ப்ரதாயம் )

ப்ரத்யத்யாயஂ ஸங்க்ரஹ ஷ்லோகைரர்தபேதேபிதீயமாநேபி இதஃ பூர்வஸ்ய த்விதீயாத்யாயைகதேஷஸ்யாபி ஷாஸ்த்ரோபோத்தாதத்வம்.
அதஃ பரஸ்ய ஷாஸ்த்ராவதரணரூபத்வஂ ச விவேக்துஂ’அஸ்தாந ‘ இத்யாதிநா ஸஂக்ரஹ ஷ்லோகேநா நிர்திஷ்ட
ப்ரதமாத்யாயேநைதாவத்ஸங்கரிஹீதம்.
மஹர்ஷிஸ்து ஷோக ததபநோதந ரூப கதாவாந்தர ஸங்கத்யா’தஂ ததா’ 2.1 இத்யாதிகஂ த்விதீயேத்யாயே ந்யவீவிஷத்;
இதமபி ஸூசிதம்’தந் மோஹஷாந்தயே’ கீ.ஸஂ.6 இதி த்விதீயாத்யாயபலஂ ஸங்கரிஹ்ணத்பிஃ.
ததஷ்சாஸ்தாநஸ்நேஹாத்யாகுலத்வஂ ப்ரதமாத்யாயார்தஃ; ஸவிஷேஷஃ ஸ ஏவாத்ர ஸங்கத்யர்தமநூதித இத்யபி தர்ஷிதஂ பவதி. நந்வேவஂவிதமுத்திஷ்ய கதமபரிஷ்டகர்மயோகஜ்ஞாநயோகபக்தியோகாதிவிஷயஂ ஷாஸ்த்ரமுபதிஷ்யதே?’நாபரிஷ்டஃ
கஸ்யசித்ப்ரூயாத்’ மநுஃ2.11- இதி ஹி ஸ்மரந்தி. விஷேஷதஷ்சாயஂ குஹ்யகுஹ்யதரகுஹ்யதமப்ரகாரோர்தஃ ஸஹஸோபதேஷ்டுமயுக்தஃ.’தஸ்மாத்யுத்யஸ்வ பாரத’ 2.18’யுத்தாய கரிதநிஷ்சயஃ’ 2.37 இத்யாதிஷு ச ப்ராகரணிகயுத்தப்ரோத்ஸாஹநபரத்வமேவ ப்ரதீயதே. அதோ நாஸ்ய ஷாஸ்த்ரஸ்யாத்யாத்மபரத்வமிதி. அத்ரோச்யதே ‘யச்ச்ரேயஃ ஸ்யாத்’ 2.7 இதி ப்ரஷ்நவாக்யே’யச்ச்ரேயஃ’ இத்யநிர்தாரிதவிஷேஷஂ தரிஷ்யதே. ந சார்ஜுநஸ்ய யுத்தமேவ ஷ்ரேயஸ்த்வேந ஜிஜ்ஞாஸ்யமித்யஸ்தி நியமஃ, பரமாஸ்திகஸ்ய தஸ்ய பகவதி ஸந்நிஹிதே ப்ரஸ்துதமுகேந பரமநிஷ்ஷ்ரேயஸபர்யந்தஜிஜ்ஞாஸோபபத்தேஃ. அஸ்து வா தஸ்ய யுத்தமாத்ரவிஷயா ஜிஜ்ஞாஸா; ததாபி பரமகாருணிகேந பகவதா’யச்ச்ரேயஃ’ இதி ஸாமாந்யவசநமாலம்ப்ய பரமஹிதோபதேஷ உபபந்நஃ.’யுத்யஸ்வ’ இத்யாதிகமபி பரமநிஷ்ஷ்ரேயஸோபாயதயேதி தத்ரதத்ர வ்யக்தம். தஸ்மாத்யுக்தமிதஂ’அத்யாத்மஷாஸ்த்ராவதரணமிதி’.

——————–

10. தமுவாச ஹ்ருஷீகேஸ: ப்ரஹஸந்நிவ பாரத
ஸேநயோருபயோர்மத்யே விஷீதந்தமிதம் வச:

பாரத-பாரதா
உபயோ: ஸேநயோ: மத்யே-இரண்டு படைகளுக்கும் நடுவே
விஷீதந்தம்- துயருற்று இருக்கும்
தம்-அவனிடம் (அர்ஜுனன்)
ப்ரஹஸன் இவ- புன்னகை பூத்து
இதம் வச: உவாச-இவ்வசனம் கூறினான்.

பாரதா, அப்போது கண்ணன் புன்னகை பூத்து, இரண்டு படைகளுக்கும் நடுவே துயருற்று நின்ற
பார்த்தனை நோக்கி இவ் வசனமுரைக்கிறான்:

பரத வம்சத்துதித்தவரே என்று திருதராஷ்டிரன் அழைக்கப்படுகிறார். பரதனுடைய ஆட்சியில் இருந்தமையால்
இந்தியாவுக்கு பாரத வர்ஷம் என்ற பெயர் வந்தது.

பகவான் புன்னகை பூத்ததில் பரந்த கருத்து அடங்கப் பெற்றிருக்கிறது. உலகெங்கும் இரவில் இருள் சூழ்ந்து செயலற்றுக் கிடக்கிறது.
பின்பு, புன்முறுவல் பூத்தாற்போன்று கீழ்வானம் வெள்ளென வெளுக்கிறது. இனி சூரியோதயமாகி உயிர்களை எழுப்பிச்
செயலில் ஈடுபடுத்தப் போகிறது என்பதற்கு அது முன் அறிகுறி. அங்ஙனம் பகவானது இளநகை இனிவருகின்ற
யோகத்துக்கும் ஞானத்துக்கும் முன் அறிகுறி. அர்ஜுனன் அவரிடமிருந்து இது பரியந்தம் பெற்றது
பிரேயஸ் – பிரியத்தைத் தருவதாகிய இகலோகப் பிராப்தி. இனிப் பெறப்போவது சிரேயஸ்.
அது இருமையிலும் ஸர்வ துக்க நிவர்த்தி செய்வது. பாரமார்த்திகப் பெருநிலம் அளிப்பதும் அதுவே.
அதைப் பெற்ற பின் அதற்குமேல் பெற வேண்டியது ஒன்றுமில்லை. அதற்கேற்ற தருணம் அர்ஜுனனுக்கு
இப்பொழுது வந்துவிட, இளநகையின் மூலம் இறைவன் அதைப் பாராட்டி, அருள்புரிய ஆரம்பிக்கிறார்.

ஸஂஜய உவாச ஏவஂ அஸ்தாநே ஸமுபஸ்தித ஸ்நேஹ காருண்யாப்யாம் அப்ரகரிதிஂ கதஂ
க்ஷத்ரியாணாஂ யுத்தஂ பரமஂ தர்மம் அபி அதர்மஂ மந்வாநஂ தர்ம புபுத்ஸயா ச ஷரணாகதஂ பார்தம் உத்திஷ்ய
ஆத்ம யாதாத்ம்ய ஜ்ஞாநேந யுத்தஸ்ய பலாபிஸந்தி ரஹிதஸ்ய ஸ்வ தர்மஸ்ய ஆத்ம யாதார்த்ய
ப்ராப்த் யுபாயதா ஜ்ஞாநேந ச விநா அஸ்ய மோஹோ ந ஷாம்யதி இதி மத்வா பகவதா பரம புருஷேண
அத்யாத்ம ஷாஸ்த்ராவதரணஂ கரிதம். ததுக்தம்’அஸ்தாநே ஸ்நேஹ காருண்ய தர்மாதர்மதியாகுலம்.
பார்தஂ ப்ரபந்நமுத்திஷ்ய ஷாஸ்த்ராவதரணஂ கரிதம்৷৷’ (கீதார்தஸஂக்ரஹ 5) இதி৷৷
தம் ஏவஂ தேஹாத்மநோஃ யாதாத்ம்ய ஜ்ஞாந நிமித்த ஷோகாவிஷ்டஂ தேஹாதிரிக்தாத்ம ஜ்ஞாந நிமித்திஂ
ச தர்மஂ பாஷமாணஂ பரஸ்பரஂ விருத்த குணாந்விதம் உபயோஃ ஸேநயோஃ யுத்தாய உத்யுக்தயோஃ மத்யே
அகஸ்மாத் நிருத்யோகஂ பார்தம் ஆலோக்ய பரமபுருஷஃ ப்ரஹஸந் இவ இதம் உவாச. பரிஹாஸ வாக்யஂ வதந் இவ
ஆத்ம பரமாத்ம யாதாத்ம்ய தத் ப்ராப்த் யுபாய பூத கர்ம யோக ஜ்ஞாந யோக பக்தி யோக கோசரம்
‘ந த்வேவாஹஂ ஜாது நாஸம்’ (கீதா 2.12) இத்யாரப்ய’அஹஂ த்வா ஸர்வபாபேப்யோ மோக்ஷயிஷ்யாமி மா ஷுசஃ.’ (கீதா 18.66)
இத்யேததந்தம் உவாச இத்யர்தஃ.

৷৷2.10৷৷பரிஹாஸ யோக்யத்வாய’தம்’ இதி பராமரிஷ்டமாஹ ‘ஏவமித்யாதிநா’.’உபயோஃ’ இத்யநேந ஸூசித முக்தஂ
‘யுத்தாயோத்யுக்தயோரிதி’. ஏதேநோபதேஷாவஸரலாபோ வ்யஞ்ஜிதஃ.’ஸீதமாநம்’ இத்யநேந நிருத்யோகத்வஂ பலிதம்.
யுத்த விநிவரித்த்ய நர்ஹாவஸ்தாஜ்ஞாபகேந’மத்யே’ இத்யநேநாபிப்ரேதமாஹ ‘அகஸ்மாதிதி’. அதர்மாதிஃ
பராஜயாதிர்வா யுத்த நிவரித்தேஃ ஸம்யக்கேதுரத்ர நாஸ்தி; அஹேதுகோபக்ராந்த த்யாகே து பரிஹாஸ்யத்வமிதி பாவஃ.
அத்ர ஹரிஷீகேஷத்வோக்தி பலிதஂ வக்ஷ்யமாண ஷாஸ்த்ரப்ராமாண்யாத் யுபயுக்தஂ வக்துஃ புருஷஸ்ய
ஸர்வ வைலக்ஷண்யஂ’பரமபுருஷ’ இதி தர்ஷிதம். யத் யப்யஸௌ ஹரிஷீகேஷத்வாத் பார்தஸ்ய ஹரிஷீகாதிகஂ ஸர்வஂ
ஸங்கல்ப மாத்ரேண நியம்ய பூபாராவதாரணாய ப்ரேரயிதுஂ ஷக்தஃ; ததாபி ஜகதுபகரிதிமர்த்யதயா பார்தததிதராத்ம
ஸாதாரண புருஷார்தோபாய ஷாஸ்த்ரோபதேஷத்வாரா ப்ரவர்தயதீதி பாவஃ. யத்வா தீரமர்ஜுநஂ ஹரிஷீகேஷதயா
ஸ்வயஂ ப்ரக்ஷோப்ய ப்ரஹஸந்நிவ ஜகதுபகாராய ஷாஸ்த்ரமுவாசேதி ஸம்பந்த விஷேஷாத் ஸமநந்தரவாக்ய
பர்யாலோசநயா ச பரிஹாஸார்தத் வௌசித்யாத் ப்ரஹாஸஸ்ய பார்தகர்மகத்வமுக்தம். யத்வா ப்ரபந்நஸ்ய
தோஷ நிரீக்ஷணேந பரிஹாஸா ஸம்பவஂ ஷிஷ்யஂ ப்ரத்யத்யாத்மோபதேஷே ப்ரஹாஸமாத்ரஂ தரிஷ்டாந்தாநுபயோகஂ
ச அபிப்ரேத்ய’பார்தஷப்தஃ’. அதஃ’ப்ரஹஸந்நிவ’ இத்யநேந பலிதஂ ஸரஸத்வஂ ஸுக்ரஹத்வஂ
நிகில நிகமாந்த கஹ்வரநிலீநஸ்ய மஹதோர்த ஜாதஸ்யாநாயாஸபாஷணம்,’இதஂஷப்தஸ்ய’ வக்ஷ்யமாண ஸமஸ்த
பகவத்வாக்ய விஷயத்வம், இங்கிதேநாபி விவக்ஷிதஸூசநஂ ச தர்ஷயதி ‘பரிஹாஸேத்யாதிநா’.’அஷோச்யாந்’
இதி ஷ்லோகஸ்யாபி உபதேஷார்தா வதாநாபாதநார்த பரிஹாஸச் சாயதயா ஷாஸ்த்ராவதரண மாத்ரத்வேந
ஸாக்ஷாச் சாஸ்த்ரத்வாபாவாத்’ந த்வேவாஹம்’ இத்யாரப்ய இத்யுக்தம். யத்வாத்ர’அஷோச்யாந்’ 2.11 இதி ஷ்லோகஃ
ப்ரஹஸந்நிவேத்யஸ்ய விஷயஃ’ந த்வேவாஹம்’ 2.12’இத்யாதிகமிதஂஷப்தார்தஃ’. அத்ர’மாஂ ஷுசஃ’ 16.5 இத்யேததந்தஂ
‘பக்தி யோக கோசரமிதி’ நிர்தேஷஃ, ஸர்வ ஸாதகஸ்யாபி சரம ஷ்லோகோக்த ப்ரபதநஸ்ய ப்ரகரிதாந்வயேந
பக்தி விரோதி நிவர்தக தயோதாஹரிஷ்ய மாணத்வாத்.

————-

11-அஸோச்யாநந் வஸோசஸ்த்வம் ப்ரஜ்ஞாவாதாம்ஸ்ச பாஷஸே
கதாஸூநகதாஸூம்ஸ்ச நாநுஸோசந்தி பண்டிதா:

ஸ்ரீ பகவான் சொல்கிறான்

த்வம்-நீ அஸோச்யாந்-துயர் படத் தகாதார்
அந்வஸோச:-வருந்துகிறாய்
ப்ரஜ்ஞாவாதாந்-பண்டிதர்களைப் போன்று
பாஷஸே-பேசுகிறாய்
கதாஸூந்-இறந்தார்க்கேனும்
அகதாஸூந்-இருந்தார்க்கேனும்
பண்டிதா: ந அநுஸோசந்தி-பண்டிதர்கள் வருந்துவது இல்லை

துயர்ப் படத் தகாதார் பொருட்டுத் துயர்ப்படுகின்றாய். ஞான வுரைகளு முரைக்கின்றாய்!
இறந்தார்க் கேனும் இருந்தார்க் கேனுந் துயர் கொளார் அறிஞர்.

முதல் அத்தியாயம் முப்பத்தைந்தாவது சுலோகத்திலிருந்து நாற்பத்து நான்காவது சுலோகம் வரையில்
அர்ஜுனன் பகர்ந்ததை பிரக்ஞாவாதம் (ஞானியரது நல்லுரை) என்று பகவான் பரிகசிக்கிறார்.

புஸ்தங்கள் பல படித்திருப்பவனைப் பண்டிதன் என்று சொல்லுவது வழக்கம்.
ஆனால் பண்டிதனுக்கு பகவான் தரும் லக்ஷணம் வேறு.
இயற்கையின் நடைமுறையை உள்ளபடி அறிந்திருப்பவன் பண்டிதன் ஆவான்.
சூரியன் தோன்றுவதையும் மறைவதையும் குறித்து யாரும் வருந்தாதிருப்பது போன்று
ஜனன மரண தத்துவத்தை அறியும் ஆத்மஞானி சாவுக்கு வருந்துவதில்லை.
வருத்தப்படுதலில் அவனுக்கு அர்த்தமில்லை. எதைக் குறித்தும் மனம் தளராமை பண்டிதனுடைய போக்கு.
அர்ஜுனனோ தனது ஞான மொழியோடு பொருந்தாத மனத் தளர்ச்சி கொள்கிறான்.

৷৷2.11৷৷ஷ்ரீபகவாநுவாச அஷோச்யாந் ப்ரதி அநுஷோசஸி’பதந்தி பிதரோ ஹ்யேஷாஂ லுப்தபிண்டோதகக்ரியாஃ.’ (கீதா 1.41)
இத்யாதிகாந் தேஹாத்ம ஸ்வபாவ ப்ரஜ்ஞா நிமித்தவாதாந் ச பாஷஸே. தேஹாத்ம ஸ்வபாவஜ்ஞாநவதாஂ ந அத்ர கிஞ்சித்
ஷோக நிமித்தம் அஸ்தி. கதாஸூந் தேஹாந் அகதாஸூந் ஆத்மநஷ்ச ப்ரதி தயோஃ ஸ்வபாவ யாதாத்ம்ய விதோ
ந ஷோசந்தி. அதஃ த்வயி விப்ரதிஷித்வம் இதம் உபலப்யதே, யத்’ஏதாந் ஹநிஷ்யாமி’ இதி அநுஷோசநஂ யச்ச
தேஹாதிரிக்தாத்மஜ்ஞாநகரிதஂ தர்மாதர்மபாஷணம். அதோ தேஹஸ்வபாவஂ ச ந ஜாநாஸி, தததிரிக்தம் ஆத்மாநஂ ச நித்யம்,
தத் ப்ராப்த் யுபாயபூதஂ யுத்தாதிகஂ தர்மஂ ச. இதஂ ச யுத்தஂ பலாபிஸந்திரஹிதம். ஆத்ம யாதாத்ம்யாவாப்த்யுபாயபூதம்.
ஆத்மா ஹி ந ஜந்மாதீநஸத்பாவோ ந மரணாதீநவிநாஷஷ்ச; தஸ்ய ஜந்மமரணயோஃ அபாவாத்;
அதஃ ஸ ந ஷோகஸ்தாநம். தேஹஃ து அசேதநஃ பரிணாம ஸ்வபாவஃ, தஸ்ய உத்பத்தி விநாஷயோகஃ
ஸ்வாபாவிகஃ, இதி ஸோபி ந ஷோகஸ்தாநம் இதி அபிப்ராயஃ.

ப்ரதமஂ தாவத் ஆத்மநாஂ ஸ்வபாவஂ ஷ்ரரிணு

৷৷2.11৷৷’அஷோச்யாநந்வஷோசஃ’ இத்யுக்தே கேசிதஷோச்யாஃ ஷோசந்தி ததநந்தரமயமபி ஷோசதீதி ப்ராந்திஃ ஸ்யாத்;
தந்நிவரித்த்யர்தமுக்தஂ’அஷோச்யாந்ப்ரதி’ இதி.’அந்வஷோசஃ’ இதி லங்ப்ரயோகோநுபபந்நஃ, ஷோகஸ்யாத்யதநத்வாத்,’பாஷஸே’
இதி வர்தமாநார்தவ்யபதேஷவைருப்யாச்ச, இத்யத்ராஹ ‘அநுஷோசஸி’ இதி. அத்யதந ஏவ சிராநுவரித்தத்வவிவக்ஷயா
ஸோபஸர்கலங்ப்ரயோகஃ, யத்வா வர்தமாநார்த ஏவ’ஸுப்திஙுபக்ரஹஃ’ இத்யாதிநா லகாரவ்யத்யயஃ.’ப்ரஜ்ஞாவாதாஂஷ்ச பாஷஸே’
இத்யத்ர’வர்தமாநஸாமீப்யே வர்தமாநவத்வா’ அஷ்டா.3.3.131 இத்யநுஷாஸநாத்பூதே லட். தேந’தூஷ்ணீஂ பபூவ ஹ’ 2.9
இத்யநேந ந விரோதஃ. அத்ர ப்ரகரிஷ்டஜ்ஞாநவாசிநா ப்ரஜ்ஞாஷப்தேந தேஹாத்மநோஃ ஸ்வபாவஜ்ஞாநமுச்யதே.
ப்ரஜ்ஞயா கரிதா வ்யவஹாராஃ ப்ரஜ்ஞாவாதா இதி ஸமாஸார்தவ்யஞ்ஜநாய நிமித்தஷப்தஃ. தேஹாத்ம பேத ஜ்ஞாநே ஸதி ஹி பிதரி஀ணாஂ ததர்தபிண்டோதக க்ரியாயாஸ்தல்லோப நிமித்த ப்ரத்யவாயாதேஷ்ச விஷ்வாஸ பூர்வகோ வ்யவஹார இத்யேதத்ஸூசநாய’பதந்தி’ இத்யாத்யுபாத்தம். பலிதமாஹ ‘தேஹாத்மேதி’.’கதாஸூந்’ இத்யாதேர் விவக்ஷிதஂ விஷேஷ்யஂ நிர்திஷந், பண்டித ஷப்தஂ ப்ரகரிதோபயோகிதயா வ்யாகுர்வந்நந்வயமாஹ ‘கதாஸூநிதி’. யத்யபி கதாஸூநகதாஸூநிதிஷப்தௌ நிஷ்ப்ராண ஸ ப்ராணவாசகௌ, ததாபி தஸ்யார்தஸ்ய ப்ரகரிதாஸங்கதேஃ ‘அவிஷ்ராந்தமநாலம்பமபாதேயமதேஷிகம். தமஃ காந்தாரமத்வாநஂ கதமேகோ கமிஷ்யஸி”பத்தவைராணி பூதாநி த்வேஷஂ குர்வந்தி சேத்ததஃ. ஷோச்யாந்யஹோதிமோஹேந வ்யாப்தாநீதி மநீஷிணா ‘ இத்யாதிஷு பண்டிதாநாமேவ ஸப்ராண நிஷ் ப்ராண விஷய ஷோக தர்ஷநாத்’அஷோச்யாநந்வஷோசஃ’ இத்யஸ்ய வக்ஷ்யமாணே விஸ்தரே ச’அவ்யக்தோயம்’ 2.25 இத்யாதிநா’அத சைநம்’ 2.26 இத்யாதிநா ச, நித்யஸ்யாத்மநஃ அநித்யஸ்ய ஷரீரஸ்ய ச அஷோசநீயத்வேந வக்ஷ்யமாணத்வாதத்ராபி தத்விஷயதைவ யுக்தேத்யபிப்ராயஃ. தேஹாஸ்தாவந்ந ஷோசநீயாஃ, நஷ்வரத்வாத்; ஆத்மாநோபி ததா, அநஷ்வரத்வாத்; இத்யூஹாபோஹ க்ஷம புத்திரூபா பண்டா யேஷாஂ தேத்ர பண்டிதாஃ.

ப்ரஜ்ஞாவாதவிப்ரதிஷித்தஷோகேநோந்நீஂதாஂஸ்ததஜ்ஞாநவிஷயாநாஹ ‘அதோ தேஹேத்யாதிநா’. ஷோகஸ்து ஸித்தஃ, ப்ரஜ்ஞா து வாதமாத்ரஸ்தேதி பாவஃ.
கோ தேஹஸ்வபாவஃ? கதமாத்மா தேஹாதிரிக்தோ நித்யஷ்ச? கதஂ ச அநயோரஷோச்யத்வம்? கதஂ வா கோரஂ யுத்தாதிகமாத்மப்ராப்த்யுபாயபூதஂ? இத்யாஷங்க்ய ததஜ்ஞாநவிஷயதயோக்தஂ த்ரயஂ புத்திஸ்தக்ரமேண விவரிணோதி ‘இதஂ சேத்யாதிநா’. இதமேவ யுத்தஂ புத்திவிஷேஷஸஂஸ்கரிதத்வாதாத்மயாதாத்ம்யப்ராப்திகரமித்யர்தஃ.’உபாயபூதமித்யத்ர’
ச்விப்ரத்யயாப்ரயோகாதயமேவாஸ்ய ஸ்வபாவஃ, பலாந்தராபிஸந்திநா து ஸ ப்ரதிபத்த்யத இதி பாவஃ.’ஆத்மா ஹீதி’, ஹிஷப்தேந’ந ஜாயதே’ கடோப.2.18 இத்யாதிஷ்ருதிப்ரஸித்திஂ த்யோதயதி. ஆத்மநோ தேஹஸஂயோகவியோகலக்ஷணஜந்மமரணஸத்பாவேபி நோத்பத்திவிநாஷரூபே ஜந்மமரணே இத்யபிப்ராயேணாஹ ‘தஸ்யேதி’.’தேஹஸ்த்விதி’ துஷப்த ஆத்மாபேக்ஷயா வைலக்ஷண்யஂ ப்ரத்யக்ஷாதிஸித்தஂ த்யோதயதி.
தேஹத்வேநோபசயாத்மகத்வாதசேதநத்வாச்ச கடாதிவத்பரிணாமஸ்வபாவ இத்யர்தஃ.

————-

12-நத்வேவாஹம் ஜாது நாஸம் ந த்வம் நேமே ஜநாதிபா:
ந சைவ ந பவிஷ்யாம: ஸர்வே வயமத: பரம்

ஜாது அஹம் ந ஆஸம் ந ஏவ-எக்காலத்திலும் நான் இல்லாதிருந்திலேன்,
ந த்வம் இமே ஜநாதிபா: ச ந ஏவ-நீயும் இங்குள்ள வேந்தர் யாவரும் அப்படியே,
அத: பரம்-இனி மேலும்,
வயம் ஸர்வே ந பவிஷ்யாம:-நாம் அனைவரும் இல்லாமற் போகவும் மாட்டோம்

இதன் முன் எக்காலத்திலும் நான் இல்லாதிருந்திலேன். நீயும் இங்குள்ள வேந்தர் யாவரும் அப்படியே.
இனி நாம் என்றைக்கும் இல்லாமற் போகவும் மாட்டோம்.

தேகங்களத்தனையும் தோன்றியவாறு அழியும். எது ஓயாது தகனமாய்க் கொண்டிருக்கிறதோ அது தேகம்.
தேகங்களுள் குடியிருக்கும் ஆத்மா அழிவற்றது; முக்காலத்திலும் அது பொதுவாயுள்ளது.
ஒரு காலத்தில் இருந்து இன்னொரு காலத்தில் இல்லாமற் போய்விடுவது அதற்கில்லை.
எப்படி அது காலத்தில் அடிபடுவதில்லை என்று வினவின், அதற்கு விடை வருகிறது:

৷৷2.12৷৷ அஹஂ ஸர்வேஷ்வரஃ தாவத் அதோ வர்தமாநாத் பூர்வஸ்மிந் அநாதௌ காலே ந நாஸம் அபி து ஆஸம். த்வந்முகாஃ ச ஏதே ஈஷிதவ்யாஃ க்ஷேத்ரஜ்ஞா ந நாஸந் அபி த்வாஸந். அஹஂ ச யூயஂ ச ஸர்வே வயமதஃ பரம் அஸ்மாத் அநந்தரே காலே ந சைவ ந பவிஷ்யாமஃ அபி து பவிஷ்யாம ஏவ.
யதா அஹஂ ஸர்வேஷ்வரஃ பரமாத்மா நித்ய இதி ந அத்ர ஸஂஷயஃ, ததைவ பவந்தஃ க்ஷேத்ரஜ்ஞா ஆத்மாநஃ அபி நித்யா ஏவ இதி மந்தவ்யாஃ.
ஏவஂ பகவதஃ ஸர்வேஷ்வராத் ஆத்மநாஂ பரஸ்பரஂ ச பேதஃ பாரமார்திகஃ, இதி பகவதா ஏவ உக்தம் இதி ப்ரதீயதே. அஜ்ஞாநமோஹிதஂ ப்ரதி தந்நிவரித்தயே பாரமார்திகநித்யத்வோபதேஷஸமயே’அஹம்”த்வம்”இமே”ஸர்வே”வயம்’ இதி வ்யபதேஷாத்.
ஔபாதிகாத்மபேதவாதே ஹி ஆத்மபேதஸ்ய அதாத்த்விகத்வேந தத்த்வோபதேஷஸமயே பேதநிர்தேஷோ ந ஸஂகச்சதே.
பகவதுக்தாத்மபேதஃ ஸ்வாபாவிகஃ, இதி ஷ்ருதிஃ அபி ஆஹ ‘நித்யோ நித்யாநாஂ சேதநஷ்சேதநாநாமேகோ பஹூநாஂ யோ விததாதி காமாந்.’ (ஷ்வேதா0 6.13) இதி. நித்யாநாஂ பஹூநாஂ சேதநாநாஂ ய ஏகஃ சேதநோ நித்யஃ ஸ காமாந் விததாதி இத்யர்தஃ. அஜ்ஞாநகரிதபேததரிஷ்டிவாதே து பரமபுருஷஸ்ய பரமார்ததரிஷ்டேஃ நிர்விஷேஷகூடஸ்தநித்யசைதந்யாத்மயாதாத்ம்யஸாக்ஷாத்காராத் நிவரித்தாஜ்ஞாநதத்கார்யதயா அஜ்ஞாநகரிதபேததர்ஷநஂ தந்மூலோபதேஷாதிவ்யவஹாராஃ ச ந ஸஂகச்சந்தே.
அத பரமபுருஷஸ்ய அதிகதாத்வைதஜ்ஞாநஸ்ய பாதிதாநுவரித்திரூபம் இதஂ பேதஜ்ஞாநஂ தக்தபடாதிவத் ந பந்தகம் இதி உச்யேத, ந ஏதத் உபபத்யதே; மரீசிகாஜலஜ்ஞாநாதிகஂ ஹி பாதிதம் அநுவர்தமாநம் அபி ந ஜலாஹரணாதிப்ரவரித்திஹேதுஃ. ஏவம் அத்ர அபி அத்வைதஜ்ஞாநேந பாதிதஂ பேதஜ்ஞாநம் அநுவர்தமாநம் அபி மித்யார்தவிஷயத்வநிஷ்சயாத் ந உபதேஷாதிப்ரவரித்திஹேதுஃ பவதி. ந ச ஈஷ்வரஸ்ய பூர்வம் அஜ்ஞஸ்ய ஷாஸ்த்ராதிகததத்த்வஜ்ஞாநதயா பாதிதாநுவரித்திஃ ஷக்யதே வக்தும்;’யஃ ஸர்வஜ்ஞஃ ஸர்வவித்’ (மு0 உ0 2.1.9) பராஸ்ய ஷக்திர்விவிதைவ ஷ்ரூயதே ஸ்வாபாவிகீ ஜ்ஞாநபலக்ரியா ச.’ (ஷ்வேதா0 6.8)’வேதாஹஂ ஸமதீதாநி வர்தமாநாநி சார்ஜுந. பவிஷ்யாணி ச பூதாநி மாஂ து வேத ந கஷ்சந৷৷’ (கீதா 7.26) இதி ஷ்ருதிஸ்மரிதிவிரோதாத்.
கிஂ ச பரமபுருஷஷ்ச இதாநீந்தநகுருபரம்பரா ச அத்விதீயாத்மஸ்வரூபநிஷ்சயே ஸதி அநுவர்தமாநே அபி பேதஜ்ஞாநே ஸ்வநிஷ்சயாநுரூபம் அத்விதீயம் ஆத்மஜ்ஞாநஂ கஸ்மை உபதிஷதி இதி வக்தவ்யம்.
ப்ரதிபிம்பவத்ப்ரதீயமாநேப்யஃ அர்ஜுநாதிப்யஃ இதி சேத், ந ஏதத் உபபத்யதே; ந ஹி அநுந்மத்தஃ கோபி மணிகரிபாணதர்பணாதிஷு ப்ரதீயமாநேஷு ஸ்வாத்மப்ரதிபிம்பேஷு தேஷாஂ ஸ்வாத்மநஃ அநந்யத்வஂ ஜாநந் தேப்யஃ கமபி அர்தம் உபதிஷதி.
பாதிதாநுவரித்திஃ அபி தைஃ ந ஷக்யதே வக்தும்; பாதகேந அத்விதீயாத்மஜ்ஞாநேந ஆத்மவ்யதிரிக்தபேதஜ்ஞாநகாரணஸ்ய அஜ்ஞாநாதேஃ விநஷ்டத்வாத். த்விசந்த்ரஜ்ஞாநாதௌ து சந்த்ரைகத்வஜ்ஞாநேந பாரமார்திகதிமிராதிதோஷஸ்ய த்விசந்த்ரஜ்ஞாநஹேதோஃ அவிநஷ்டத்வாத் பாதிதாநுவரித்திஃ யுக்தா. அநுவர்தமாநம் அபி ப்ரபலப்ரமாணபாதிதத்வேந அகிஞ்சித்கரம். இஹ து பேதஜ்ஞாநஸ்ய ஸவிஷயஸ்ய ஸகாரணஸ்ய அபாரமார்திகத்வேந வஸ்துயாதாத்ம்யஜ்ஞாநவிநஷ்டத்வாத் ந கதஞ்சித் அபி பாதிதாநுவுத்திஃ ஸஂபவதி. அதஃ ஸர்வேஷ்வரஸ்ய இதாநீந்தநகுருபரம்பராயாஃ ச தத்த்வஜ்ஞாநம் அஸ்தி சேத் பேததர்ஷநதத்கார்யோபதேஷாத்யஸஂபவஃ. பேததர்ஷநமஸ்தி இதி சேத், அஜ்ஞாநஸ்ய தத்தேதோஃ ஸ்திதத்வேந அஜ்ஞத்வாத் ஏவ ஸுதராம் உபதேஷோ ந ஸஂபவதி.
கிஂ ச குரோஃ அத்விதீயாத்மவிஜ்ஞாநாத் ஏவ ப்ரஹ்மாஜ்ஞாநஸ்ய ஸகார்யஸ்ய விநஷ்டத்வாத் ஷிஷ்யஂ ப்ரதி உபதேஷோ நிஷ்ப்ரயோஜநஃ. குருஃ தஜ்ஜ்ஞாநஂ ச கல்பிதம் இதி சேத், ஷிஷ்யதஜ்ஜ்ஞாநயோஃ அபி கல்பிதத்வாத் ததபி அநிவர்த்தகம். கல்பிதத்வேபி பூர்வவிரோதித்வேந நிவர்த்தகம் இதி சேத், ததாசார்யஜ்ஞாநேபி ஸமாநம் இதி தத் ஏவ நிவர்தகஂ பவதி, இதி உபதேஷாநர்தக்யம் ஏவ; இதி கரிதம் அஸமீசீநவாதைஃ நிரஸ்தைஃ.

৷৷2.12৷৷ஏவமுபாயோபேயநிவர்த்யஸ்வபாவாநபிஜ்ஞஂ ப்ரதி த்ரிதயோபதேஷாய புபுத்ஸோத்பாதிதா; அத பாரலௌகிகபலோபாயாநுஷ்டாநாதிகாரித்வாய தேஹாதிரிக்தத்வேநாவஷ்யஂ ஜ்ஞாதவ்யஂ புருஷார்ததயோபேயமாத்மாநஂ தத்ப்ராப்தீச்சாமுகேந ததுபாயேச்சாஜநநாய ப்ரதமமேவோபதிஷதீத்யபிப்ராயேணாஹ ‘ப்ரதமமிதி’.’ஷரிண்வித்யநேந’ ப்ரகரிதஷ்லோகஸ்ய ப்ரதிவாதிவாக்யவதுபாலம்பமாத்ரார்ததாவ்யுதாஸாய அவதாநாபாதநார்தத்வஂ வ்யஞ்ஜிதம். ஜீவேஷ்வரரூபேஷ்வாத்மஸு நித்யத்வே ஷீக்ரஸம்ப்ரதிபத்தியோக்யாஂஷஂ ப்ரதமமாஹேத்யபிப்ராயேணாஹ ‘அஹமிதி’. ஈஷ்வரஸ்யாஹங்க்ரஹஃ ஸர்வநியந்தரித்வகர்ப இதி தத்வ்யபதேஷபலிதமாஹ ‘ஸர்வேஷ்வர’ இதி.’தாவதிதி’ ஸம்ப்ரதிபத்திஸூசநம்.’அதஃ பரம்’ இத்யத்ர அதஷ்ஷப்தார்தஂ, தஸ்ய பூர்வவாக்யேபி யதார்ஹமநுஷங்கஂ, ஜாதுஷப்தாபிப்ரேதஂ ச ஆஹ ‘அத’ இத்யாதிநா. அநபிமதபக்ஷநிஷேதாய வ்யதிரேகரூபேபி வாக்யே துஷப்தத்யோதிதமந்வயமாஹ ‘அபித்வாஸமிதி’.’ந த்வஂ நேமே’ இதி பேதநிர்தேஷேபி க்ஷேத்ரஜ்ஞத்வாகாரேண ஸமுதாயீகுர்வந், ஈஷ்வராபேக்ஷயா யுஷ்மதிதஂஷப்தார்ததயா பலிதமீஷிதவ்யத்வாகாரஂ ச ஸாதாரணஂ தர்ஷயந், ஸந்நிஹிதநிதர்ஷநபராயா ஏகதேஷோக்தேஸ்தாத்பர்யதோ ப்ரஹ்மாதிஸகலக்ஷேத்ரஜ்ஞவிஷயத்வஂ சாஹ ‘த்வந்முகா’ இதி. துஷப்தாநுஷங்கஂ க்ரியாபதே விபக்திவிபரிணாமஂ ச தர்ஷயதி ‘அபித்வாஸந்நிதி’.’ந த்வஂ நேமே ஜநாதிபாஃ’ இத்யத்ர’ந த்வேவ’ இத்யேததநுஷஜ்ய, ந த்வஂ நாஸீஃ, நேமே ஜநாதிபா நாஸந் இத்யந்வயஃ.’ஸர்வே வயம்’ இத்யஸ்ய பூர்வோக்தஜீவேஷ்வரஸமுதாயே ஸம்ப்ரதிபத்தவ்யாஂஷஂ விவிநக்தி ‘அஹஂ சேதி’.’த்யதாதீநாஂ மிதஃ ஸஹோக்தௌ யத்பரஂ தச்சிஷ்யதே’ வார்திகஂ.அஷ்டா.1.2.72 இதி யுஷ்மதஸ்பதோரத்ரைகஷேஷஃ. ஏவமுத்தரத்ர’பவந்தஃ’ இத்யத்ராபி மந்தவ்யம். காலாநந்த்யாத் பர்வதாதீநாமிவாதிஸ்திராணாமபிகதாசித் நாஷஃ ஸ்யாதித்யுத்ப்ரேக்ஷாஂ நிவாரயதி ‘அபிது பவிஷ்யாம ஏவேதி’.

அப்ரஸ்துதஸ்வநிர்தேஷஸ்ய தரிஷ்டாந்தார்ததாஂ தத்ர’அஹமிதி’ நிர்தேஷாபிப்ரேதஸர்வேஷ்வரத்வ-ஸர்வாத்மத்வ-ரூபநித்யத்வோபபத்திஂ, தார்ஷ்டாந்திகே ச நித்யத்வஸம்பாவநாமாஹ ‘யதேதி’.’ஸர்வேஷ்வரஃ’ காலத்ரயவர்திநஃ ஸர்வஸ்யாதிபதிஃ கதஂ ந காலத்ரயவர்தீ, கதஂ ச ஸர்வேஷாஂ நியந்தா கேநசித்கதாசிந்நிருத்த்யேத? இதி பாவஃ.’பரமாத்மா’ ‘தேஷகாலஸ்வரூபாநவச்சிந்நவ்யாப்திஃ’ இதி பரமாத்மபதநிருக்திஃ. ததா ச வ்யாப்தத்வாத் வ்யாப்யைரஸ்ய ந நாஷஃ, ஸர்வாத்மத்வேந ஸர்வகாலவர்தித்வஂ ச ஸித்தமிதி பாவஃ. நநு யஃ ப்ரத்யக்ஷயோக்யே தேஹாதிரிக்தே ஜீவேபி ஸஂஷேதே, ஸ கதஂ ததோ வ்யதிரிக்தேத்யந்தாகோசரே பரமாத்மநி நிஃஸஂஷயஃ ஸ்யாத்? உச்யதே ந ஹ்யஸாவர்ஜுநஃ,’புருஷஂ ஷாஷ்வதஂ திவ்யம்’ 10.12 இத்யாதேஃ ஸ்வயஂ வக்தா நாரதாஸிததேவலவ்யாஸாதிபரமர்ஷிஷதவசநவிதிதபரப்ரஹ்மபூதபரமபுருஷஸ்வபாவஃ, ப்ரத்யக்ஷீகரிதபுரந்தரலோகஸகலாஸ்த்ரமந்த்ரதபஃப்ரபாவாதிஃ, நிரதிஷயகுருதேவதாபக்திஃ, அஸ்கலிதஸகலவர்ணாஷ்ரமாசாரஃ, தர்மலோபபயவிஹ்வலஃ, தேஹாதிரிக்தமாத்மாநமீஷ்வரஂ சாத்யந்தாநித்யதயா வா நாஸ்தீதி ப்ராம்யதி ஸஂஷேதே வா. தத்ப்ரகாரவிஷேஷாநபிஜ்ஞதயைவ ஹி தஸ்ய ஷோகாதிஃ. ததோயமீஷ்வரஂ தந்நித்யதாஂ ச ஸர்வேஷ்வரத்வாதிஸித்தாஂ ஸாமாந்யதோ மந்யதே; லோகதரிஷ்ட்யா ஜந்மவிநாஷாதிதர்ஷநாத். “ந ப்ரேத்ய ஸஂஜ்ஞாஸ்தி” பரி.உ.2.4.12 இத்யாதிஷ்ருத்யர்தாபாதப்ரதீத்யா ச ஜீவப்ரகாரவிஷேஷாஂஸ்தத்த்வதோ ந ஜாநாதீதி ந கஷ்சித்தோஷஃ.’க்ஷேத்ரஜ்ஞா ஆத்மாந’ இதி யதா ஜீவாத் பரமாத்மநோ வைலக்ஷண்யேந ஜீவஸ்வபாவாஸ்தஸ்மிந்ந பவந்தி, ததா க்ஷேத்ராத்விலக்ஷணத்வேந வக்ஷ்யமாணேந க்ஷேத்ரகதமநித்யத்வாதிகஂ தந்நியந்தரி ஜீவே ந ஷங்கநீயமிதி பாவஃ.

அத குமதிஸௌசிகவிநிர்மிதாநாமாமூலசூடமகடிதவிகடிதஜரத்கர்படஷகலகந்தாஸகந்தாநாஂ ப்ரபந்தாநாஂ தோஷாந் ஸ்தாலீபுலாகந்யாயேந நிதர்ஷயந், ப்ரதமஂ ஷாஸ்த்ரோபக்ரமவிரோதஂ ஷாஸ்த்ரப்ரவரித்த்யநுபபத்திஂ ச வததி ‘ஏவமித்யாதிநா’. ஏவஂ தத்த்வோபதேஷப்ரவரித்தஷாஸ்த்ராரம்போக்திப்ரகாரேணேத்யர்தஃ.’பகவதஃ ஸர்வேஷ்வராதிதி’. உபயலிங்காத் ஸர்வநியந்துஃ அஹமிதி நிர்திஷ்டாதித்யர்தஃ. யதீஷ்வராஜ்ஜீவாநாஂ பேதஃ பாரமார்திகோ ந ஸ்யாத், உபயலிங்கத்வதுஃகித்வாதிஸ்வபாவஸங்கரஃ ஸ்யாத், யதி சாத்மநாஂ மிதோபேதஃ ஸத்யோ ந ஸ்யாத், பத்தமுக்தஷிஷ்யாசார்யாதிவ்யவஸ்தாநுபபத்திஃ ஸ்யாதிதி பாவஃ.’பகவதைவ’ ந து ரத்யாபுருஷகல்பேந கேநசித். யத்வா’த்வமேவ த்வாஂ வேத்த, யோஸி ஸோஸி’ யஜுஃகாடகே1ப்ர.6 “ஸோ அங்க வேத யதி வா ந வேத” றக்ஸஂ.8.7.11 இத்யுக்தேர்பகவதா ஸ்வேநைவ ஸ்வஸ்ய ஸ்வஷரீரபூதஜீவாநாஂ ச தத்த்வமுக்தமிதி ப்ரதீயத இத்யபிப்ராயஃ.
‘அஜ்ஞாநமோஹிதமிதி’ ந ஹி ஸ்வயஂ பம்ப்ரம்யமாணஸ்யாப்தேநாபி ப்ராந்திரேவோத்பாதநீயேதி பாவஃ. புத்தாத்யவதாரேணாஸுராதிப்ய இவாயஂ உபதேஷஃ கிஂ ந ஸ்யாதித்யத்ரோக்தஂ’தந்நிவரித்தய’ இதி. மோஹநிவரித்த்யர்தா கீதோபநிஷதிதி பவத்பிரபி ஸ்வீகரித்ய வ்யாக்யாநாதி ச கரிதமிதி பாவஃ.’தேஹபேதாபிப்ராயேண பஹுவசநம், நாத்மபேதாபிப்ராயேண’ இதி’ஷங்கரோக்தஂ’ தூஷயதி ‘பாரமார்திகேதி’. ந ஹ்யஸௌ’ந த்வேவாஹம்’ இத்யாதிக்ரந்தோ ப்ராந்திநிவரித்த்யர்தோ மந்த்ரபாடஃ, யேந பேதநிர்தேஷஸ்யாந்யபரதாஂ மந்யேமஹி; கிந்த்வஸௌ தத்த்வார்தோபதேஷரூப இதி பாவஃ.’அஹம்’ இதி ப்ரத்யக்த்வேந,’த்வம்’ இதி ஸ்வாபிமுகசேதநாந்தரத்வேந,’இமே’ இதி ஸ்வபராங்முகாநேகசேதநத்வேந,’ஸர்வே’ இதி ஏகோபாதிஸங்கரிஹீதாநேகவ்யக்தித்வேந,’வயம்’ இதி ஸ்வேந ஸஹாத்மதயைகவர்கீகரிதாநந்தவ்யக்தித்வேந இதி பாவஃ.’இதி வ்யபதேஷாதிதி’ ந ஹ்யத்ர நாஹமிதி கஷ்சிதஸ்தி, ந ச த்வமிதி நாப்யந்ய இதி ப்ரத்யாதேஷஃ கரித இதி பாவஃ. பாஸ்கரமதே பேதஸ்ய ஸத்யோபாதிப்ரயுக்தத்வாத் பேதநிர்தேஷ உபபத்யத இதி ஷங்காயாஂ தத்ராபி ஸாமாந்யத உக்தஂ தூஷணமபரிஹார்யமித்யாஹ ‘ஔபாதிகேதி’.’ஹிஷப்த’ உபாதிபேதோபஹிதஸ்ய பரோக்தகடாகாஷாத்யுதாஹரணேஷ்வபி பேதாஂஷாதாத்த்விகத்வாப்யுபகமபரஃ. உபாதிஸத்யத்வேபி யதைகஸ்யைவ முகசந்த்ராதேர்மணிகரிபாணஸரித்ஸமுத்ராதிபிஃ ஸத்யைரப்யுபாதிபிர்பேதோபாரமார்திகஃ, யதா சைகஸ்யைவாகாஷாதேர்கடமணிகாதிஸத்யோபாதிபிரபி ஸஂயோகபேதாதிரிக்தோ நோபாத்யதீநோ பேதஃ, ஏவமந்தஃகரணாதிபிஃ ஸத்யைரப்யுபாதிபிர்நிரவயவத்வேந சேதநபேதநாத்யயோக்யஸ்ய ஸர்வத்ர பரிபூர்ணஸ்ய ப்ரஹ்மணோ பேதோபாரமார்திக இத்யப்யுபகந்தவ்யம். ததஷ்ச தத்த்வோபதேஷஸமயே தத்விபரீதோபதேஷோ ஹிதோபதேஷிநோ ந கடத இதி பாவஃ.

த்வயோரபி பக்ஷயோஃ ஷ்ருதிவிரோதோபி தூஷணம், ஸ்வபக்ஷே ச ஷ்ருத்யைகார்த்யாந்ந புத்தாகமாதிவந்மோஹநார்தத்வஷங்கேத்யபிப்ராயேணாஹ ‘பகவதிதி’. யத்வா பாஸ்கரபக்ஷதூஷணாயைவ ஷ்ருதிருபாத்தா; ததஷ்ச கைமுத்யேந ஷங்கரபக்ஷோபி தூஷிதஃ. அபிஷப்தஃ ப்ரமாணத்வயஸமுச்சயே.’பகவதுக்தாத்மபேத’ இத்யநேந ஷ்ரௌதவதேவ ப்ரமாணாந்தரநைரபேக்ஷ்யஂ ஸூச்யதே. ஷ்ருதிரபி நித்யா ததாஜ்ஞாரூபதயைவ ஹி ப்ரமாணம். “நித்யோ நித்யாநாம்” ஷ்வே.உ.6.13 இத்யத்ராபி’பவித்ராணாஂ பவித்ரம்’ ம.பா.13.149.10 இத்யாதிவத்யோஜநயா ஜீவாநித்யத்வபர்யவஸிதமர்தாந்தரப்ரமஂ நிரஸ்யந், நித்யத்வபஹுத்வசேதநத்வஸாமாநாதிகரண்யேந நிருபாதிகமேவாத்மநாஂ பஹுத்வஂ சேதநத்வஂ சேதி ப்ரதர்ஷயந், தத ஏவாத்மாநித்யத்வவாதிநாஂ ஸௌகதாதீநாஂ அவித்யாதிமூலபேதவாதிநாஂ ஷங்கராதீநாஂ ஆகமாபாயிசைதந்யவாதிநாஂ வைஷேஷிகாதீநாஂ சிச்சக்திமாத்ரநித்யத்வவாதிநாமந்யேஷாமபி நிராஸமபிப்ரயந், ப்ரதமாந்தபதசதுஷ்டயஸாமாநாதிகரண்யபலாதீஷ்வரைக்யஂ ததைக்யஸ்ய ஹிரண்யகர்பருத்ரேந்த்ராதிவத்காலாதிபேதாபேத்யத்வேந ப்ரவாஹேஷ்வரபக்ஷப்ரதிக்ஷேபஂ ஷ்ருத்யந்தராதிப்ரஸித்தநித்யசைதந்யஂ ப்ரஸராதிகஂ ச ஸூசயந்,’யதாக்நேயஃ’ யஜுஃ3.9.17 இத்யாதிவதநுவாதலிங்கஸத்பாவேப்யப்ராப்தத்வபலேந விஷிஷ்டவிதித்வஂ ச வ்யஞ்ஜயந், ஸர்வதா ஸர்வத்ர ஸர்வேஷாஂ சேதநாநாமேக ஏவேஷ்வரஸ்தத்தத்கர்மஸமாராதிதஸ்தத்ததநுரூபாண்யபேக்ஷிதாநி கரோதீதி ஷ்ருத்யர்தமாஹ ‘நித்யாநாமிதி’.
புநஃ ஸிஂஹாவலோகிதேந ஷங்கரமதஸ்யோபதேஷாநுபபத்திரூபஂ ஷாஸ்த்ராரம்பமூலகாதமாஹ ‘அஜ்ஞாநேதி’. கிமயஂ பகவாந் ஸ்வேந ஜ்ஞாதமர்தமுபதிஷதி, அஜ்ஞாதஂ வா? ஜ்ஞாதமபி ஸாக்ஷாத்கரிதம், ஷ்ருதமாத்ரஂ வா? உபயத்ராபி ததஜ்ஞாநஂ நிவரித்தம், அநிவரித்தஂ வா? தந்நிவரித்தாவபி தத்கார்யபேதப்ரமோ நிவர்ததே, ந வா? இதி விகல்பமபிப்ரேத்ய ஸாக்ஷாத்காராதஜ்ஞாநதத்கார்யநிவரித்திபக்ஷே தூஷணமாஹ ‘பரமபுருஷஸ்யேதி’. க்ஷேத்ரஜ்ஞஸ்ய ஹி அபரமார்ததரிஷ்டிஃ ஸ்யாதிதி பாவ.’நிர்விஷேஷேத்யாதி’ நிர்விஷேஷத்வஂ ஸஜாதீயவிஜாதீயஸ்வகதபேதராஹித்யம், கூடஸ்தத்வஂ மாயாநிஷ்டத்வஂ, ஸாதாரண்யஂ நிர்விகாரத்வஂ வா. ஸ்வயமவிக்ரியமாணஸ்யாபி கூடஸ்ய யதா ஸ்வஸஂஸர்கிணாமயஃப்ரபரிதீநாஂ விகாரஹேதுத்வஂ தத்வத் தத ஏவ

‘நித்யத்வஂ’ காலாநவச்சிந்நத்வம்.’யாதாத்ம்யம்’ உக்தப்ரகாரம்; அயதாஸாக்ஷாத்காரோஸ்மதாதீநாமபி பரைரப்யுபகத இதி தத்வ்யுதாஸாய’யாதாத்ம்யஸாக்ஷாத்காரோக்திஃ’. அஜ்ஞாநஂ அவித்யா; தத்கார்யஂ பேதப்ரமஃ. ஆதிஷப்தேநாநுஷ்டாபநாதி கரிஹ்யதே. உபதேஷாதிவ்யவஹாரோ ஹி உபதேஷ்யார்த தத்வாசகாதிகாரிஷிஷ்யாசார்யப்ரயோஜநபேதாதிநாநாவிதபேததர்ஷநமூலஃ. பேததர்ஷநஂ சாஜ்ஞாநேநைவ கரிதமிதி த்வந்மதம். ததஷ்சாஜ்ஞாந தத்கார்யநிவரித்தௌ கதஂ தத்கார்யபரம்பராநுவரித்திரிதி வ்யாகாதாபஸித்தாந்தஷாஸ்த்ராநாரம்போபதேஷாபாவநிஷ்பலபரிஷ்ரமத்வஷ்ருதிவிரோதாதிதோஷஷதமுந்மிஷேதிதி பாவஃ.
அத்வைதஜ்ஞாநாதஜ்ஞாநநிவரித்தாவபி வாஸநாதிவஷாத்பேதப்ரமஸ்யாநுவரித்திஂ தஸ்ய சாபந்தகத்வமாஷங்கதே ‘அதேதி’.’தக்தபடாதிவதிதி’ யதா தக்தபடாதேஃ படாதிப்ரதிபாஸவிஷயத்வேபி ந படாதிகார்யகரத்வம், தத்வதத்ர பேதப்ரமஸ்யாநுவரித்தஸ்யாபி ந ஸஂஸாரஹேதுத்வமிதி பாவஃ.’நைததுபபத்யதே’ இதி ‘தரிஷ்டாந்தமாத்ரமுக்தஂ, நதூபபத்திஃ, ப்ரத்யுதாநுபபத்திஷ்ச வித்யத இதி பாவஃ. அநுபபத்திஂ ஸோதாஹரணாமாஹ ‘மரீசிகேதி’. ஏவமத்ர ப்ரஸங்கஃ விப்ரதிபந்நபேதஜ்ஞாநமத்வைதஜ்ஞாநபாதிததயா மித்யார்தவிஷயமிதி நிஷ்சிதஂ சேத், ந ஸ்வவிஷயாநுரூபப்ரவரித்திஹேதுஃ ஸ்யாத்; யதா பாதிதாநுவரித்தஂ மரீசிகாஜலஜ்ஞாநம் இதி. ஏவஂ ச பாதிதாநுவரித்தபேதஜ்ஞாநஂ தக்தபடாதிவத் ந ஸ்வகார்யகரமிதி பாதிதாநுவரித்திபலாபாவாத் ஸ்வேஷ்டவ்யாகாத இதி பாவஃ. ஷ்ருதமாத்ரபக்ஷேபி நிர்விஷேஷவிஷயஸாக்ஷாத்காரஷ்ரவணயோர்விஷயாநதிரேகேணாஜ்ஞாநநிவரித்திரநுபபந்நேதி கரித்வாத ஸர்வேஷ்வரே பாதிதாநுவரித்திஸ்வரூபஂ தூஷயதி ‘ந சேதி’. ஈஷ்வரத்வாதேவ பூர்வமஜ்ஞ இதி வக்துஂ ந ஷக்யதே, அநீஷ்வரத்வப்ரஸங்காத். ஈஷ்வரோபி சேத் பூர்வமஜ்ஞஃ, தஸ்ய ஷாஸ்த்ராதிகமோபி ந ஸம்பவதி, தததிகஜ்ஞாநவதோந்யஸ்ய ஷாஸ்த்ரோபதேஷ்டுரபாவாத். பாவேபி ஸ ஏவேஷ்வரோநீஷ்வரோ வா ஸந் குதஃ ஸித்தஜ்ஞாந இத்யநவஸ்தாதிதோஷாத். ந ச ப்ரவாஹேஷ்வரபாரம்பர்யமஸ்தி, தஸ்ய தூஷிதத்வாத். ந சேஷ்வரஃ ஸ்வகரிதேந ஷாஸ்த்ரேண தத்த்வமவகச்சதி, வேதாநித்யத்வாந்யோந்யாஷ்ரயாதிப்ரஸங்காத். ந சாநாதீநேவ வேதாந் ஸ்மரித்வா தைரர்தமதிஜகாம; ஸ்மரித்யாதிஹேதோஃ பூர்வோபலம்பஸ்யாப்யுபதேஷ்ட்ரபாவாதிதுஃஸ்தத்வாத், இத்யாதிதோஷாநபிப்ரேத்யோக்தஂ’பூர்வமஜ்ஞஸ்யேத்யாதி’. ஈஷ்வரஸ்ய பூர்வமஜ்ஞத்வே ஷாஸ்த்ராதீநஜ்ஞாநத்வே ததுபதேஷ்ட்ரந்தரஸத்பாவே ப்ராந்த்யநுவரித்தௌ ச ஷ்ருதிஸ்மரிதிவிரோதமாஹ ‘யஃ ஸர்வஜ்ஞ’ இதி. ஸ்வரூபதஃ ப்ரகாரதஷ்ச ஸர்வஂ ஜாநாதி வேத்தீதி விவக்ஷயா ஸர்வஜ்ஞஸர்வவிச்சப்தயோரபுநருக்திஃ; ஸர்வஂ விந்ததி ப்ராப்நோதீதி வா ஸர்வவித்.
ஏவமுபதேஷஸ்ய ஹேத்வநுபபத்திருக்தா. அதோபதேஷ்டரிதாபி நோபபத்யத இத்யாஹ ‘கிஞ்சேதி’.’இதாநீந்தநேதி’. ந கேவலமீஷ்வரகரிதஃ ப்ரதம ஏவோபதேஷோநுபபந்நஃ, அபித்வத்யதநோபீதி; குமதிமடபதிபரம்பராயாஃ ஷிஷ்யாந்நகுக்ஷிம்பரேஃ ஷிஷ்யாத்யபாவாத்ப்ராயோபவேஷநஂ ப்ரஸஜ்யத இதி பாவஃ. அஜ்ஞாதோபதேஷபக்ஷாநுபபத்திமபிப்ரேத்யாஹ ‘ஸ்வரூபநிஷ்சயேதி’. ந ஹ்யேதேநுபலப்தார்தாஃ, நாபி ஸந்திக்தார்தாஃ, நாபி விப்ரலம்பகாஃ, ந ச பரோக்தாநுவாதிநஃ, நாபி பாலோந்மத்தாதிவத்யதோபநதஜல்பாகாஃ, இதி பாவஃ.’கஸ்மா’ இதி. ஸ்வஸ்மை பரஸ்மை வா? பூர்வத்ர பிந்நதயா நிஷ்சிதாய, அந்யதா வா? பிந்நதயேத்யத்ராபி ஸத்யதயா நிர்ணீதாய, அஸத்யதயா வா? பரஸ்மா இத்யத்ராபி தாத்த்விகாய, அதாத்த்விகாய வா? அதாத்த்விகத்வேபி ததா ப்ரதீதாய, அந்யதா வா? இதி விகல்ப்ய ப்ரஷ்ட்ரே ததுத்தரஂ வக்தவ்யமித்யர்தஃ. தத்ர ஸ்வஸ்யைவ பிந்நஸ்ய ஸத்யத்வநிஷ்சயேபஸித்தாந்தாஜ்ஞத்வாதிதோஷப்ரஸங்கஃ. அஸத்யத்வநிஷ்சயே வந்த்யாதநயாதிப்ய இவாநுபதேஷஃ. அபிந்நதயா நிஷ்சிதாய ஸ்வஸ்மை சேத், அர்ஜுநாதிப்ரதிபாஸமந்தரேண ஸர்வதோபதேஷஃ ஸ்யாத்; ந ச தத்ரோபதேஷஸ்ய கிஞ்சித்ப்ரயோஜநமஸ்தி; பரஸ்மை தாத்த்விகாயேதி து ஷரீரபேதேபி பவாந்நாப்யுபகச்சதி; அதாத்த்விகதயைவ ப்ரதீதாய பரஸ்மை சேத், பூர்வவதேவாநிர்வசநீயத்வேநாஸத்த்வேந வா நிஷ்சிதேப்யஃ ப்ரதிபிம்பவந்த்யாஸுதாதிப்யோப்யுபதேஷப்ரஸங்கஃ; அதாத்த்விகஸ்யைவ பரஸ்ய தாத்த்விகத்வபோதே து தத்த்வவேதித்வமேவ ந ஸ்யாதிதி ந தத்த்வோபதேஷித்வஸித்திரிதி ஸ்திதே, பரமார்தத ஏகத்வேபி ப்ராந்த்யா பிந்நதயா ப்ரதீயமாநேப்யோ பாதகஜ்ஞாநபலேநாபிந்நதயா நிஷ்சிதேப்யஷ்சேதி பக்ஷஂ ஷங்கதே ‘ப்ரதிபிம்பவதிதி’. தூஷயதி ‘நேதி’. அநுபபத்திஂ விவரிணோதி ‘ந ஹீதி’.’அநுந்மத்த’ இதி ஈஷ்வராதேருந்மாத ஏவ பவதா ஸ்வீகரிதஃ ஸ்யாதிதி பாவஃ.’கோபீதி’ கிமுதேஷ்வர இதி பாவஃ.’அநந்யத்வஂ ஜாநந்நிதி’ அநந்யத்வமஜாநந்தோ பாலாதயஃ காமமுபதிஷேயுஃ; அத்ரோபதேஷ்டுரந்யத்வாத்யவஸாயே ப்ராந்தத்வாதிப்ரஸங்க இதி பாவஃ.’கமபீதி’ லௌகிகமலௌகிகஂ வா தரிஷ்டார்தமதரிஷ்டார்தஂ வா, கிஂ புநர்மோக்ஷார்தமித்யர்தஃ.
பாதிதாநுவரித்திஸ்வரூபமப்யுபகம்ய பூர்வஂ தூஷணாந்தரமுக்தம்; இதாநீஂ தந்மதே ததேவ ந ஸித்யதீத்யாஹ ‘பாதிதேதி’. உபபாதயதி ‘பாதகேநேதி’. ந ஹி காரணாபாவே கார்யஂ கடேத, ந ச தோஷநிவரித்தௌ ப்ராந்திநிவரித்திர்ந ஸ்யாதிதி வக்துஂ

யுக்தம்.’அநாதேரிதி’. ஸ்வரூபதஃ ப்ரவாஹதோ வா அநாதேரந்யாநிவர்த்யதயைதாவந்தஂ காலமநுவரித்தஸ்ய பேதஜ்ஞாநகாரணபூதஸ்ய தோஷஸ்ய யதி அத்வைதஜ்ஞாநேநாபி நாஷோ ந ஸ்யாத், நித்யஸஂஸாரித்வஂ ப்ரஹ்மணஃ ஸ்யாதிதி பாவஃ. அத்ராஜ்ஞாநாதேரிதி கஷ்சித்பாடஃ, தத்ராதிஷப்தேந பேதப்ரமஸ்தத்விஷயஷ்ச கரிஹ்யதே. பரைருதாஹரிதே தரிஷ்டாந்தே பாதிதாநுவரித்தேருபபத்திமாஹ ‘த்விசந்த்ரேதி’.’பாரமார்திகேதி’ ந ஹி பாரமார்திகஂ பாத்யேத, ததாஸதி பாதாபாதவிப்லவப்ரஸங்காதிதி பாவஃ.’த்விசந்த்ரஜ்ஞாநஹேதோரிதி’ ந ஹி பாதகஜ்ஞாநேந பூர்வஜ்ஞாநஸ்ய காரணஂ பாத்யதே, இந்த்ரியாதேரபி பாதப்ரஸங்காத். அதோ விஷய ஏவாரோபிதஸ்தததிஷ்டாநவிஷயேண விருத்தாகாரக்ராஹிணா ஜ்ஞாநேந பாத்யஃ. ந சாத்ர திமிராதித்விசந்த்ரஜ்ஞாநஸ்ய சந்த்ரைகத்வஜ்ஞாநஸ்ய வா விஷயஃ. பவதஸ்து ஸமஸ்தபேதப்ரமோபாதாநஸ்யாஜ்ஞாநவாஸநாதேஃ ஸாக்ஷிசைதந்யவிஷயத்வாத், பாதகஜ்ஞாநஸ்ய சாத்விதீயாத்மவ்யதிரிக்தஸமஸ்தபாவகோசரத்வாத், காரணஸ்யாப்யநாதேர்பாத ஏவேதி பாவஃ.’யுக்தேதி’ ஸாமக்ர்யநுவரித்தௌ கார்யாநுவரித்திருபபந்நேதி பாவஃ. யதி ப்ராந்திரநுவரித்தா கதஂ தர்ஹி தத்கார்யவிஸ்மயபயாதிநிவரித்திரித்யத்ராஹ ‘அநுவர்தமாநமபீதி’.’ப்ரபலஷப்தேந’ பரபக்ஷே பேதப்ரமதத்பாதகயோரவிஷேஷஃ ஸூசிதஃ. த்வயோரபி ஹி அஜ்ஞாநகாரணத்வஂ தைராஷ்ரிதம், அந்யதா ஸத்யத்வயப்ரஸங்காத். ததாச ஸதி கிஂ கஸ்ய பாதகஂ பாத்யஂ வா?. ந ச தோஷமூலத்வஂ பாதகஜ்ஞாநஸ்யாஜ்ஞாதமிதி வாச்யம், ப்ரதமமேவ ஷ்ரவணவேலாயாஂ ப்ரஹ்மவ்யதிரிக்தஸமஸ்தமித்யாத்வப்ரத்யயாத். ந சாஜ்ஞாதமிதி தாவதா தத்த்வஸித்திஃ; ஸத்யரஜதபாதகேந ஷுக்திகாஜ்ஞாநேநாஜ்ஞாததோஷேணாபி தத்த்வதோ ரஜதஸ்வரூபபாதாபாவாத். தோஷமூலத்வாவிஷேஷேபி பூர்வத்வபரத்வாப்யாஂ பாத்யபாதகவ்யவஸ்தேதி சேத், ந; தோஷமூலத்வே ஜ்ஞாதே ஸதி பரத்வஸ்யாகிஞ்சித்கரத்வாத், ப்ராந்ததயாவகதேநோக்தஸர்வபாதகவாக்யவத். அந்யதா ஷூந்யமேவ தத்த்வமிதி மாத்யமிகவாக்யேந தோஷமூலதயா ஜ்ஞாதேநாபி பரத்வமாத்ரேண ஸஂவிந்மாத்ரஸ்யாபி பாதஃ ஸ்யாத்.
அத காரணஸ்யாபி பாத்யதயா விஷயத்வாபாரமார்திகத்வலக்ஷணஂ தரிஷ்டாந்தாத்வைஷம்யஂ விவரிண்வந் பாதிதாநுவரித்த்யஸம்பவஂ நிகமயதி ‘இஹ த்விதி’.’ந கதஞ்சிதபி’ அநாத்யஜ்ஞாநேந வா பேதஜ்ஞாநவாஸநாதிபிர்வேத்யர்தஃ. ஜ்ஞாதஂ வா அஜ்ஞாதஂ வேதி விகல்பாபிப்ராயேணோபக்ராந்தாமுபதேஷகாரணாத்யநுபபத்திஂ விகல்பஸ்போரணேநோபஸஂஹரதி ‘அத இதி’.’ஸுதராமிதி’ ஜாநதஸ்து பாதிதாநுவரித்தௌ தரிஷ்டாந்தமாத்ரமபி தாவதஸ்தி; அஜாநத உபதேஷே ஸோபி நாஸ்தீதி பாவஃ.
உபதேஷஸ்ய காரணாத்யநுபபத்திருக்தா, அதாநர்தக்யமாஹ ‘கிஞ்சேதி’. ப்ரதிபிம்பவத்ப்ரதீயமாநேப்ய இத்யாதிநா பூர்வமேவ ஜீவாஜ்ஞாநபக்ஷஸ்யாபி தூஷிதத்வாத்ப்ரஹ்மாஜ்ஞாநபக்ஷே அதிகதூஷணமிதமுச்யதே. தே கலு’ஏகமேவ ப்ரஹ்மாவித்யாஷபலமேக ஏவ ஜீவஃ; ஸ்வப்நதரிஷ இவைகஸ்யைவ தஸ்ய ப்ரமாத் ஸ்வப்நதரிஷ்டபுருஷாதய இவாந்யே ஜீவாதயஃ ப்ரதிபாந்தி; தஸ்யைகஸ்யைவாநிஷ்சிததேஷவிஷேஷஸ்திதேரநிர்ணீதகாலேந பவிஷ்யதா தத்த்வஜ்ஞாநஜாகரேண ஸமஸ்தஃ ப்ரபஞ்சோ஀பி ஸ்வப்நப்ரபஞ்சவத்பாத்யதே’ இதி வர்ணயந்தி. தத்ராயமுபதேஷ்டா வாஸுதேவாதிர்குருஃ ஸ ஏவ, தத்தரிஷ்டோ வா? ஷிஷ்யோப்யர்ஜுநாதிஃ ஸ ஏவ, தத்தரிஷ்டோ வா? இதி விகல்பமபிப்ரேத்ய குருஃ ஸ ஏவேதி பக்ஷே, தூஷணமாஹ ‘குரோரிதி’.’ஸகார்யஸ்யேதி’ ஷிஷ்யாசார்யத்வாதேரபீதி பாவஃ; தேநோபதேஷ்ட்ரபாவஃ ப்ரஷ்ட்ரபாவ உபதேஷபரிகராபாவஷ்சோக்தோ பவதி. குரோஸ்தத்தரிஷ்டத்வபக்ஷமநுவததி ‘குருரிதி’. ந ஹி ஸ்வப்நதரிஷா கல்பிதபுருஷவிஜ்ஞாநேந ஸ்வப்நோ பாத்யேத; தத்வதத்ராபி குரோர்ஜ்ஞாநேந ப்ரபஞ்சபாதாபாவாத்தத்பாதாயோபதேஷஃ ஸப்ரயோஜந இதி பாவஃ. தூஷயதி ‘ஷிஷ்யேதி’.
‘அயஂ பாவஃ’ ந தாவதத்ரார்ஜுநாதிஃ ஸ ஏவ ஜீவ இதி தரிதீயகல்பே ப்ரமாணமுபலபாமஹே; ந ச’அயஂ மம ஷிஷ்யோ ஜீவோ முக்தோ பவிஷ்யதி, அஹஂ த்வநேந ஸ்வப்நதரிஷேவ கல்பிதஃ’ இத்யாசார்யோபி மந்யதே, ததா ஸதி ஸ்வஸஂஹாரகாரிணே மஹாபகாரிணே தஸ்மை நோபதிஷேத், ஸ்வயஂ ஹி ஸ்வப்நஸ்வபாவாந்நியமேநைவ நிவரித்தஃ ஸ்யாதிதி ந மோக்ஷோபாயமாசரேத்; ஷிஷ்யோபி யதி ஸ்வப்நதரிஷ்டவத்குருஂ மந்யேத, ததோ ந ஷ்ருணுயாத். குருதஜ்ஜ்ஞாநவிஷேஷயோஃ ஸ்வப்ராந்திகல்பிததயா ஸ்வயமேவ தஜ்ஜ்ஞாநவிஷயவிஷேஷஂ ஜாநந் ததஃ கிமர்தஂ ஷ்ருணோதி? ஸ்வகல்பிதோபதேஷ்டரிஜநிதோபதேஷப்ரமாத் ஸ்வப்ராந்திநிவரித்திரிதி ச ஹாஸ்யம், தமந்தரேணாபி ஸ்வப்ரத்யக்ஷப்ரமாதபி தந்நிவரித்த்யுபபத்தேஃ. ந ச ஜ்ஞாதார்தேப்யர்ஜுநேத்ய யாவத் ப்ரமநிவரித்திர்தரிஷ்யதே, அதஃ ஷிஷ்யோப்யாசார்யவத்ஸமஸ்தப்ரபஞ்சஸ்வப்நதரிஷாந்யேநைவ தரிஷ்ட இதி சதுர்தஃ கல்பஃ பரிஷிஷ்யதே. ததஷ்ச ஷுகவாமதேவாதிஜ்ஞாநவதர்ஜுநாதிஜ்ஞாநமபி நாஜ்ஞாநநிவர்தகமிதி நிஷ்பலஃ ஷிஷ்யாசார்யாணாஂ கரிஷ்ணார்ஜுநாதீநாஂ த்ரிவர்கபரித்யாகேநாபவர்கார்த ப்ரயாஸ இதி ஷாஸ்த்ராரம்போநுபபந்நஃ.
அத பரிஹாஸகாகுபூர்வமபச்சேதநயமாஷங்க்ய பரிஹரதி ‘கல்பிதத்வேபீத்யாதிநா’. ஏவமுபதேஷாநுபபத்தௌ தஸ்ய

ஸர்வத்ரஷ்டுரேகஸ்யாபி ஜீவஸ்ய கதாசிதபி மோக்ஷாயோகாத் ஷாஸ்த்ரப்ரயோஜநமபி நாஸ்தீதி ததோபி ஷாஸ்த்ராரம்பாநுபபத்திரிதி பலிதம். ஏவஂ ஷாஸ்த்ரோபதேஷஸ்ய ததுபதேஷ்டுஸ்தச்ச்ரோதுஸ்தத்ப்ரயோஜநஸ்ய சாநுபபத்தௌ ஸாமாந்யதஃ ஸர்வஸ்மிந்நபி பரமதே தூஷிதே கிமவாந்தரதூஷணைரித்யந்யபரதயோபஸஂஹரதி ‘இதி கரிதமிதி’. கரிதஂ அலமித்யர்தஃ.’அஸமீசீநவாதைரித்யநேந’ பாஸ்கராதிமதேப்யேவஂவிததூஷணஷதஂ ஷாரீரகபாஷ்யாத்யுக்தஂ ஸ்மாரிதம்.

—————

தேஹிநோऽஸ்மிந்யதா தேஹே கௌமாரம் யௌவநம் ஜரா
ததா தேஹாந்தரப்ராப்திர்தீரஸ்தத்ர ந முஹ்யதி–13-

யதா தேஹிந:-எப்படி ஆத்மாவுக்கு,
அஸ்மிந் தேஹே-இந்த உடலில்
கௌமாரம் யௌவநம் ஜரா-பிள்ளைப் பிராயமும் இளமையும்,
மூப்பும் ததா தேஹாந்தரப்ராப்தி-அப்படியே வேறு உடலும் வந்து சேருகிறது
தீர தத்ர ந முஹ்யதி-தீரன் அதில் கலங்கமாட்டான்.

ஆத்மாவுக்கு இவ்வுடலில் எங்ஙனம் பிள்ளைப் பிராயமும் இளமையும், மூப்பும் தோன்றுகின்றனவோ
அங்ஙனமே மற்றொரு சரீரப் பிறப்புந் தோன்றுகிறது. தீரன் அதில் கலங்கமாட்டான்.

ஒருவன் குழந்தையாய்க் காளையாகிப் பிறகு கிழவனாகிறான் இந்த மாறுதல்களெல்லாம் ஒரே மனிதனிடத்து உண்டாகின்றன.
குழந்தையாக இருந்தவன் ஒருவன், காளையானவன் மற்றொருவன் என்று சொல்லுதல் பொருந்தாது.
அங்ஙனமே ஓர் உடலைவிட்டு இன்னோர் உடலுக்குப் போகிறவனும் அதே ஆள்.
ஞானிக்கு இவ்வுண்மை சுவானுபவமாக விளங்குவதால் அவன் மனக்கலக்க மடைவதில்லை.
பின்பு மனங்கலங்காதிருந்து பழகுபவன் தீரன் அல்லது ஞானி ஆவதற்குத் தன்னை ஆயத்தப்படுத்துகிறான்.
மாறுபாடு யாவும் உடலினுடையது என்றும், மாறாத்தன்மை ஆத்மாவினுடையதென்றும் அறிபவன் தீரன்.
ஆத்மா நித்தியப்பொருள் எனினும் அதற்குக் குளிர் வெப்பம், இன்ப துன்பம் முதலியன இருப்பது இயல்புதானே
என்ற எண்ணம் வரலாம். அதைப் பற்றிய உண்மை வருமாறு:

ஏகஸ்மிந் தேஹே வர்தமாநஸ்ய தேஹிநஃ கௌமாராவஸ்தாஂ விஹாய யௌவநாத்யவஸ்தாப்ராப்தௌ
ஆத்மந ஸ்திரபுத்த்யா யதா ஆத்மா நஷ்ட இதி ந ஷோசதி, தேஹாத் தேஹாந்தர ப்ராப்தௌ அபி
ததா ஏவ ஸ்திர ஆத்மா இதி புத்திமாந் ந ஷோசதி. அத ஆத்மநாஂ நித்யத்வாத் ஆத்மாநோ ந ஷோகஸ்தாநம்.
ஏதாவத் அத்ர கர்தவ்யம் ஆத்மநாஂ நித்யாநாம் ஏவ அநாதி கர்ம வஷ்ய தயா தத்தத் கர்மோசித தேஹஸஂ ஸ்பரிஷ்டாநாஂ
தைரேவ தேஹைஃ பந்தநிவரித்தயே ஷாஸ்த்ரீயஂ ஸ்வவர்ணோசிதஂ யுத்தாதிகம் அநபிஸஂஹிதபலஂ கர்ம குர்வதாம்
அவர்ஜநீயதயா இந்த்ரியைஃ இந்த்ரியார்த ஸ்பர்ஷாஃ ஷீதோஷ்ணாதி ப்ரயுக்த ஸுகதுஃகதா பவந்தி,
தே து யாவச்சாஸ்த்ரீயகர்மஸமாப்தி க்ஷந்தவ்யா இதி.இமம் அர்தம் அநந்தரம் ஏவ ஆஹ

ஆத்மநாமஷோசநீயத்வாய நித்யத்வமுக்தம், தத்ராத்மநித்யத்வே ஜந்மமரணாதிப்ரதீதிவ்யவஹாரௌ கதமிதி ஷங்காஂ தரிஷ்டாந்தேந பரிஹரதி ‘தேஹிந’ இதி.’அஸ்மிந்’ இதி நிர்தேஷாபிப்ரேதமாஹ ‘ஏகஸ்மிந்நிதி’. தேஹஸ்யாவஸ்தாத்ரயாந்வயநிதர்ஷநாதபி தேஹிந்யேவ தந்நிதர்ஷநமுசிதமித்யபிப்ராயேணாஹ ‘தேஹே வர்தமாநஸ்யேதி’. கௌமாரஂ யௌவநஂ ஜரா இதி க்ரமநிர்தேஷஸூசிதார்தஸ்வபாவபலிதமுக்தஂ’விஹாயேதி’. கௌமாரயௌவநத்யாகயோரபி ஷோகவிஷேஷநிமித்தத்வாத்தத்வ்யவச்சேதார்தஂ யதாஷப்ததாத்பர்யவ்யக்த்யர்தஂ சோக்தஂ’ஆத்மந’ இத்யாதி. பால்யாவஸ்தாநிவரித்தாவப்யாத்மநஃ ஸ்திரத்வபுத்திர்ஹி தத்விநாஷநிமித்தஷோகாபாவஹேதுஃ; ஸோத்ராபி ஸமாந இத்யர்தஃ.’தேஹாந்தரப்ராப்திஃ’ இத்யத்ராந்தரஷப்தஸூசிதஂ பூர்வதேஹத்யாகாக்யஂ ஷோகப்ரஸஞ்ஜகஂ தர்ஷயதி ‘தேஹாதிதி’. தீரஷப்தஸ்ய ப்ரகரணவிஷேஷிதோர்தஃ’ஸ்திர ஆத்மேதி புத்திமாநிதி’.’அஷோச்யாந்’ இத்யாதிநா ப்ராகுக்தேந ஸங்கமயதி ‘அத’ இதி.

ஏவஂ ஷ்லோகத்வயேந க்ரமாத் ப்ராப்யஂ நிவர்த்யஂ ச வ்யஞ்ஜிதம், அதாத்ர ஹரித்கதஂ ப்ராபகவிஷயோத்தரஷ்லோகத்வயபலிதஂ ஸங்கலய்ய ஸங்கதமாஹ ‘ஏதாவதிதி பந்தநிவரித்தய’ இத்யந்தஃ’அமரிதத்வாய கல்பதே’ 2.15 இத்யஸ்யார்தஃ. ஷுத்தஸ்வபாவாநாஂ ஸஂஸாராநுபபத்திபரிஹாராயோக்தஂ’அநாதீதி’. கர்மவஷ்யதயா, ந த்வநிர்வசநீயாஜ்ஞாநாதிவஷ்யதயேதி பாவஃ. ஸ்வதோத்யந்தஸமாநாநாமாத்மநாஂ தேஹபோகாதிவைஷம்யஸித்த்யர்தமுக்தஂ’தத்தத்கர்மேதி’.’தேஹைர்பந்தநிவரித்தய’ இதி, தேஹைர்யோ பந்தஸ்தஸ்ய நிவரித்தய இத்யர்தஃ. யத்வா தேஹஃ கர்ம குர்வதாமித்யந்வயஃ. ததா து பந்தகா ஏவ தேஹாமோக்ஷஸாதநௌபயிகாஃ ஸம்பவந்தீதி அவதாரணாபிப்ராயஃ.’ஷாஸ்த்ரீயமிதி’. அந்யதேஷ்வரஷாஸநாதிலங்கநாத்தண்ட ஏவ ஸ்யாதிதி பாவஃ.’ஸ்வவர்ணோசிதமிதி’, ந து த்வயா யுத்தாதிகஂ பரித்யஜ்ய பைக்ஷஂ சர்துஂ ஷ்ரேய இதி பாவஃ. அமரிதத்வஹேதுத்வாயோக்தஂ’அநபிஸஂஹிதேதி’. ப்ரதிகூலஸ்வபாவஸ்ய கதஂ கர்தவ்யத்வமிதி ஷங்காநிவர்தகதுஷப்தத்யோதிதமவர்ஜநீயத்வஂ திதிக்ஷிதவ்யத்வே ஹேதுஃ, இத்யேதாவதத்ர கர்தவ்யமித்யந்வயஃ.

————-

14. மாத்ராஸ்பர்ஸாஸ்து கௌந்தேய ஸீ÷க்ஷதாஷ்ணஸுகது:கதா:
ஆகமாபாயிநோऽநித்யாஸ்தாம்ஸ்திதிக்ஷஸ்வ பாரத

கௌந்தேய-குந்தியின் மகனே,
ஸீதோஷ்ண ஸுகது:கதா:-குளிரையும் வெப்பத்தையும், இன்பத்தையும் துன்பத்தையும்,
மாத்ராஸ்பர்ஸா: து-இயற்கையின் தீண்டுதல்கள்,
ஆகமாபாயிந:-உண்டாகி அழிபவை
அநித்யா:-அநித்யமானவை
பாரத – தாந் ஸ்திதிக்ஷஸ்வ-பாரதா, அவற்றைப் பொறுத்துக் கொள்.

குந்தியின் மகனே, குளிரையும் வெப்பத்தையும், இன்பத்தையும் துன்பத்தையும் தரும் இயற்கையின்
தீண்டுதல்கள் தோன்றி மறையும் இயல்புடையன. என்றுமிருப்பனவல்ல. பாரதா, அவற்றைப் பொறுத்துக் கொள்.

கண், செவி முதலிய ஐம்பொறிகள் அதனதன் புலனாகிய வடிவம், ஒலி முதலியவைகளில் உலவுகின்றன.
அதனால் உலகம் வேண்டப்படுபவை, வேண்டப்படாதவைகளாகப் புலனாகி இன்ப துன்பங்களை விளைவிக்கின்றன.
இந்திரியங்களுக்கு விஷயமாகும் பொழுது தோன்றவும், விஷயமாகாதபொழுது அவைகள் மறையவும் செய்கின்றன.
ஒரு வேளையில் இன்பம் தருகிற அதே பொருள் மற்றொரு வேளையில் துன்பம் தருகிறது.
குளிர் அல்லது வெப்பம் இதற்குச் சான்று. இன்பம் தரும் உணவு நோய் வாய்ப் பட்டிருக்கும் போது துன்பம் தருகிறது.
ஆகையால் அவையாவும் அநித்தியமானவைகள். அவைகளைப் பொறுத்துப் பழகுபவன் உறுதியைப் பெறுகிறான்.
திதிøக்ஷ அல்லது பொறையைப் பழகுதல் நல்வாழ்க்கைக்கு ஓர் இன்றியமையாத சாதனமாகிறது.
அத்தகையவன் இன்ப துன்பங்களுக்கு ஆளாவதில்லை; ஞானத்துக்குத் தகுதியுடையவன் ஆகிறான்.
தகுதி அவனுக்கு எப்படி வந்து அமைகிறது என்று கேட்கின், அதற்கு விடை வருகிறது:

ஷப்தஸ்பர்ஷரூபரஸகந்தாஃ ஸாஷ்ரயாஃ தந்மாத்ராகார்யத்வாத் மாத்ரா இதி உச்யந்தே. ஷ்ரோத்ராதிபிஃ தேஷாஂ ஸ்பர்ஷாஃ ஷீதோஷ்ண மரிதுபருஷாதிரூபஸுகதுஃகதா பவந்தி. ஷீதோஷ்ணஷப்தஃ ப்ரதர்ஷநார்தஃ, தாந் தைர்யேண யாவத்யுத்தாதிஷாஸ்த்ரீயகர்மஸமாப்தி திதிக்ஷஸ்வ. தே ச ஆகமாபாயி த்வாத் தைர்யவதாஂ க்ஷந்துஂ யோக்யாஃ. அநித்யாஃ ச ஏதே பந்தஹேதுபூதகர்மநாஷே ஸதி, ஆகமாபாயித்வேந அபி நிவர்தந்தே இத்யர்தஃ.
தத்க்ஷாந்திஃ கிமர்தா? இத்யத ஆஹ

ஆத்மநித்யத்வப்ரகரணபர்யவஸாநே வக்தவ்யோப்யயமர்தஸ்தாத்பர்யாதிஷயாத்ஸஹஸோச்யத இத்யாஹ ‘இமமர்தமநந்தரமிதி’. ஆபிர்மீயந்தே ஷப்தாதய இதி ஷ்ரோத்ராதீநீந்த்ரியாணி மாத்ரா இதி’ஷங்கராத்யுக்தாப்ரஸித்தயோஜநாவ்யுதாஸாய மாத்ரா-ஷப்தார்தமாஹ ‘ஷப்தேதி’.’ஸாஷ்ரயா’ இதி. குணவிஷிஷ்டத்ரவ்யஸ்ய ஹி தந்மாத்ராகார்யத்வமிதி பாவஃ.’தந்மாத்ராகார்யத்வாதிதி’. தந்மாத்ராணாஂ மாத்ராஷப்தவாச்யத்வே தாவந்நாஸ்தி விவாதஃ.’ஷப்தமாத்ரா, ஸ்பர்ஷமாத்ரா’ இத்யாதிப்ரயோகாஷ்ச ஸந்தி. ததஷ்ச தத்கார்யத்ரவ்யஸ்யாபி ததேகத்ரவ்யத்வாத்தச்சப்தகோசரத்வமுபபந்நமிதி பாவஃ. கர்மவ்யுத்பத்தேரபி பாவவ்யுத்பத்தேஃ ப்ரஸித்திப்ரகர்ஷஂ விஷயஸம்பந்தஸ்யைவ ச ஸாக்ஷாத்ஸுகாதிஹேதுத்வஂ மத்வா ஸ்பர்ஷஸ்ய ப்ரதிஸம்பந்த்யந்தரஂ நிர்திஷந் ஸமாஸார்தமப்யாஹ ‘ஷ்ரோத்ராதிபிஸ்தேஷாஂ ஸ்பர்ஷா’ இதி. ஷீதோஷ்ணஷப்தயோருபலக்ஷணத்வஂ ஸமாஸார்தஂ சாஹ ‘ஷீதோஷ்ணமரிதுபருஷாதிரூபேதி’. ஏவஂ ஹேதுபலபாவஂ விஹாய ஷீதோஷ்ணதாஃ ஸுகதுஃகதாஷ்சேதி யோஜநாயாஂ பரிதக்வ்யபதேஷவையர்த்யமிதி பாவஃ. ஸங்க்ராமே ஷீதோஷ்ணயோரப்ரஸக்தத்வாத்கிமர்தமிதமுச்யத இத்யத்ராஹ ‘ஷீதோஷ்ணஷப்தஃ ப்ரதர்ஷநார்த’ இதி. ஷஸ்த்ரபாதாதேரிதி ஷேஷஃ. ஷீதோஷ்ணாதிகஂ து தேஷு தேஷு வர்ணாஷ்ரமதர்மேஷு யதாஸம்பவஂ க்ராஹ்யம்.’தீரம்’ இதி வக்ஷ்யமாணம் 2.15’தீரஸ்தத்ர’ 2.13 இதி பூர்வோக்தஂ சாகரிஷ்யாஹ ‘தாந் தைர்யேணேதி’. யத்வாத்ரைவ’கௌந்தேய பாரத’ ஷப்தாப்யாஂ க்ஷத்ித்ரயாயாமுத்பந்நஸ்ய விஷிஷ்டக்ஷத்ித்ரயஸாந்தாநிகஸ்ய தே தைர்யமேவோசிதமிதி ஸூசிதம். யதா தபஷ்சர்யாயாஂ யாகாதௌ ச வாதாதபக்ஷுத்பிபாஸாபஷ்வாலம்பாதயோ யாவத்தத்கர்மஸமாப்தி க்ஷந்தவ்யாஃ, ததாத்ராபி ஷஸ்த்ரபாதஷத்ருவதாதயஃ. தஸ்மாதவர்ஜநீயேந்த்ரியார்தஸ்பர்ஷநிமித்ததுஃகாநாஂ ஷோகேந துஷ்பரிஹரத்வாந்நிரர்தகே ஷோகே திதிக்ஷைவ யுக்தேதி பாவஃ. அத்ர ஸுகாஂஷஸ்ய க்ஷமா நாம உபேக்ஷயா அநுத்ஸேகஃ. தத்ராபி ஹேதுராகமாபாயித்வமேவ. அநித்யஷப்தஸ்யாபௌநருக்த்யாயாஹ ‘பந்தேதி’. அநித்யஷப்தோத்ர ப்ரவாஹநித்யதாநிஷேதகஃ.’நித்யாஃ’ இதி பதச்சேதேந நித்யாநுபந்திதயா திதிக்ஷிதவ்யத்வத்யோதநே து மந்தம். முக்தௌ ததபாவாச்ச ப்ரவாஹதோபி நித்யத்வஂ நாஸ்தீதி பாவஃ.

—————-

15. யம் ஹி ந வ்யதயந்த்யேதே புருஷம் புருஷர்ஷப
ஸமது:கஸுகம் தீரம் ஸோऽம்ருதத்வாய கல்பதே

ஹி-ஏனெனில்,
புருஷர்ஷப-புருஷர்களில் சிறந்தவனே,
ஸமது:கஸுகம்-இன்பமுந்துன்பமும் நிகரென,
யம் தீரம் புருஷம்-எந்த தீர புருஷன், ந வ்யதயந்தி-கலங்க வைப்பதில்லையோ,
ஸ: அம்ருதத்வாய கல்பதே-அந்த தீரன் சாகாதிருக்கத் தகுவான்.

யாவன் இவற்றால் துயர்ப்படான், இன்பமுந்துன்பமும் நிகரெனக் கொள்வான்,
அந்த தீரன், சாகாதிருக்கத் தகுவான்.

உடல் என்னும் புரியிலே வாசம் பண்ணுபவன் புருஷன் எனப்படுகிறான்.
பொருள்களைப் புலன்கள் வாயிலாகச் சேர்வதால் உடலின் கண் இன்ப துன்பங்கள் தப்பாமல் வந்தமையும்.
அவ்வுடலைத் தான் என்று எண்ணுபவன் துன்புறுவது திண்ணம்.
ஆத்ம சொரூபத்திலேயே நிலைத்திருப்பவனது மனம் அசைவதில்லை.
அமைதியே வடிவெடுத்தவனாக அவன் இருக்கிறான். நிலையற்ற நிகழ்ச்சிகளால் சஞ்சலப்படாதிருப்பது
அவனது உள்ளத் தெளிவைக் காட்டுகிறது. ஆதலால் அவன் தீரன் அல்லது பேரறிவுடையவன் ஆகிறான்.
சாகாநிலையாகிய மோக்ஷத்துக்கு அவனே தகுதியுடையவன்.

இவ்வுலக நிகழ்ச்சிகளை முறையாகப் பயன்படுத்தி நம்மைத் தீரர்களாக்குதற்கு நாம் இவ்வுலகில் வந்துள்ளோம்.
அஞ்ஞானம் அகலுகின்றவளவு துக்க நிவர்த்தியும் வந்தமைகிறது. உள்ளது எது என்ற ஆராய்ச்சி அடுத்த படியாக வருகிறது:

யஂ புருஷஂ தைர்யயுக்தம் அவர்ஜநீயதுஃகஂ ஸுகவந்மந்யமாநம் அமரிதத்வஸாதநதயா ஸ்வவர்ணோசிதஂ யுத்தாதிகர்ம அநபிஸஂஹிதபலஂ குர்வாணஂ ததந்தர்கதாஃ ஷஸ்த்ரபாதாதிமரிடுக்ரூரஸ்பர்ஷா ந வ்யதயந்தி ஸ ஏவ அமரிதத்வஂ ஸாதயதி, ந த்வாதரிஷோ துஃகாஸஹிஷ்ணுஃ இத்யர்தஃ. அதஃ ஆத்மநாஂ நித்யத்வாத் ஏதாவத் அத்ர கர்தவ்யம் இத்யர்தஃ.
யத்து ஆத்மநாஂ நித்யத்வஂ தேஹாநாஂ ஸ்வாபாவிகஂ நாஷித்வஂ ச ஷோகாநிமித்திம் உக்தம்’கதாஸூநகதாஸூஂஷ்ச நாநுஷோசந்தி பண்டிதாஃ’ (கீதா 2.11) இதி; தத் உபபாதயிதும் ஆரபதே

தத்க்ஷமா கிமர்தேதி’, கிஂ தரிஷ்டார்தத்வாத்? உதாதரிஷ்டார்தத்வாத்? உத ஸ்வரஸவாஹித்வேநாவர்ஜநீயத்வாத்?. ந ப்ரதமஃ, துஃகரூபதயோபலம்பாத்; ந த்விதீயஃ, குருவதகுலக்ஷயாதிரூபாதர்மபஹுலத்வாத்; ந தரிதீயஃ, யுத்தாந்நிவரித்த்யைவ ஷஸ்த்ரபாதாத்யபாவாதிதி பாவஃ. திதிக்ஷார்ஹத்வத்யோதநாய’தீரம்’ இதி பதம். ஸுகதுஃகவைஷம்யாஜ்ஞத்வப்ரமஂ தயோஃ ஸமபரிமாணத்வாதிப்ரமஂ ச வ்யுதஸ்யந் கிமர்தேதி ஷங்காஂ ச ப்ரதிவததி ‘அவர்ஜநீயதுஃகஂ ஸுகவந்மந்யமாநமிதி’. யதா ஹ்யாரோக்யதாம ஔஷதாதிக்லேஷஂ ஸுகஸாதநத்வாத்ஸுகவந்மத்வா ப்ரவர்ததே, யதா சார்தார்தீ ஸமுத்ரதரணாதிக்லேஷம்; ததா தாபத்ரயநிவரித்திஂ நிரதிஷயாநந்தஂ ச லிப்ஸுஃ ததுபாயநாந்தரீயகதுஃகஂ ஸுகவதேவ மந்யேதேதி பாவஃ. தஸ்கராதிஷ்வபி ஸம்பாவிதஸ்ய த்வந்த்வதிதிக்ஷாமாத்ரஸ்ய மோக்ஷே ஹேதுத்வவ்யுதாஸாயோக்தஂ’அமரிதத்வஸாதநதயேத்யாதி’.’ஏதே’ இத்யஸ்ய தாத்பர்யமவர்ஜநீயத்வஂ ச தர்ஷயிதுமுக்தஂ’ததந்தர்கதா’ இதி. வ்யதயந்தி, அப்ராப்தத்வதியா பரிதாபேந சாலயந்தீத்யர்தஃ; ந து பீடயந்தீதி.’மரிதுக்ரூரஸ்பர்ஷா’ இதி. மரிதுஸ்பர்ஷஸ்யாப்யுபாத்ராநாத். யத்தச்சப்தரூபபரோக்ஷநிர்தேஷேந’புருஷர்ஷப’ இதி விபரீதகாக்வா ச பலிதமாஹ ‘ஸ ஏவேதி’.’த்வாதரிஷஃ’ அஸ்தாநஸ்நேஹாத்யாகுலஃ. அநந்தரஷ்லோகார்தப்ரஸங்காயாத்மநாஷப்ரதீகாரநைரபேக்ஷ்யாய ச நிகமயதி ‘ஆத்மநாஂ நித்யத்வாதிதி’.’ஏதாவதிதி’ திதிக்ஷாமாத்ரஂ, ந து ஷோகாதி.’அத்ரேதி’, ஆகமாபாயிநாஂ தத்த்வஜ்ஞாநேந நிவர்திஷ்யமாணஸந்தாநாநாஂ அமரிதத்வலக்ஷணபரமபுருஷார்தோபாயாநுஷ்டாநேவர்ஜநீயஸந்நிதீநாஂ ஸந்நபாதாதிதுஃகாநாமாகதாவித்யர்தஃ.’கர்தவ்யமிதி’, அகரணே த்வபவர்கரூபபலாபாவஃ, ஸ்வதர்மபரித்யாகேந ப்ரத்யவாயஃ, தைர்யாத்யபாவநிமித்தாகீர்த்யாதிப்ரஸங்கஷ்ச ஸ்யாதிதி பாவஃ.

——————–

16. நாஸதோ வித்யதே பாவோ நாபாவோ வித்யதே ஸத:
உபயோரபி த்ருஷ்டோऽந்தஸ்த்வநயோஸ்தத்த்வதர்ஸிபி:

அஸத: பாவ ந வித்யதே-இல்லாததற்கு இருப்பது என்பது இல்லை,
ஸத: அபாவ ந வித்யதே-உள்ளதற்கு இல்லாதது என்பது இல்லை,
அநயோ உபயோ அபி அந்த:-இந்த இரண்டுக்குமுள்ள தத்துவம்
தத்த்வதர்ஸிபி: த்ருஷ்டா-தத்துவ தரிசிகள் உணர்வார்.

இல்லாதது உண்மையாகாது. உள்ளது இல்லாததாகாது.
உண்மை யறிவார் இவ்விரண்டுக்குமுள்ள வேற்றுமை யுணர்வார்.

தத்துவ தர்சனம் என்பது உண்மையைக் காணுதல். உண்மையைக் காண்பதற்கே உயிர்கள் முயன்று வருகின்றன.
தேடிய பொருளைக் கண்டெடுத்தவர்க்கு மேலும் தேடித்திரிய வேண்டிய அவசியமில்லை.
உள்ளது எது என்று தேடுவது உயிர்களின் இயல்பு. இருப்பதை உரியதாக்கிக் கொள்ளச் செய்யும் முயற்சியே
வாழ்க்கை என்று அழைக்கப்படுகிறது. கோடைக்காலத்தில் நதியின் நீர் ஒடுங்கியிருக்கும் போது
நெடுந்தூரத்துக்கு நனைந்த பூமி அதில் கண்ணுக்குத் தென்படுகிறது.
ஆயினும் அதைச் சாகுபடிக்கு உரியதாக்கிக்கொள்ள யாரும் முயலுவதில்லை.
ஏனென்றால் மாரிக்காலத்தில் மீண்டும் பெருக்கெடுத்து ஓடும் பிரவாகத்துக்கு அது உட்படும்.
நாளைக்குப் பயன்படாது போகுமாதலால் இன்றே அது பயனற்றதென்று கருதப்படுகிறது.
தத்துவ தர்சிகள் தேகத்தையும் அதினின்று தோன்றும் சுக துக்கங்களையும் அங்ஙனம் கருதுகின்றனர்.
முன்பு ஒரு காலத்தில் நம் தேகம் இல்லை. இடையில் அது வந்துள்ளது. பின்பு அது இல்லாமற்போம்.
ஆகையால் இடையில் இருக்கும்பொழுதும் உண்மையில் அது இல்லாததே-அபாவமே.
கனவில் வந்துள்ள செல்வம் வந்திருக்கும்பொழுதும் உண்மையில் இல்லை.

தேகம் அஸத்து, அதாவது இல்லாதது. ஏனென்றால் அதனிடத்து பாவமில்லை; இருக்கின்றேன் என்ற உணர்ச்சியில்லை.
முன்பு இல்லாதது இடையில் வந்து, இறுதியில் மறைவது விகாரப்படும் தன்மையது.
ஆதலால் அது இருக்கும்பொழுதும் இல்லாததெனத் தள்ளத் தகுந்தது.
அதனிடத்திருந்து வரும் சுகதுக்கங்களையும் அப்படியே புறக்கணிக்க வேண்டியது பெரியோர் கடமை.
ஆத்மாவோ ஸத்து, அதாவது உள்ளது. ஏனென்றால் அதனிடத்து உணர்வு உண்டு.
இருக்கிறேன் என்ற உணர்ச்சி அல்லது பிரஞ்ஞை வடிவமானது அது.
பிரஞ்ஞையானது காலத்தால், தேசத்தால் அல்லது அவஸ்தையால் அடிபடாதது.
ஒரு விகாரத்தையும் அது எடுப்பதில்லை. மாறுபாடு என்பது ஆத்மாவுக்கு இல்லை.
அது நித்தியமாய் உள்ளது. மேலும் அதன் ஸ்வரூபம் வருமாறு:

அஸதோ தேஹஸ்ய ஸத் பாவோ ந வித்யதே ஸதஃ ச ஆத்மநோ ந அஸத் பாவஃ. உபயோஃ தேஹா த்மநோஃ உபலப்யமாநயோஃ யதோபலப்தி தத்த்வதர்ஷிபிஃ அந்தோ தரிஷ்டஃ.
நிர்ணயாந்தத்வாத் நிரூபணஸ்ய நிர்ணய இஹ அந்தஷப்தேந உச்யதே. தேஹஸ்ய அசித்வஸ்துநோஃ அஸத்த்வம் ஏவ ஸ்வரூபம், ஆத்மநஃ சேதநஸ்ய ஸத்த்வம் ஏவ ஸ்வரூபம்; இதி நிர்ணயோ தரிஷ்டஃ இத்யர்தஃ.
விநாஷஸ்வபாவோ ஹி அஸத்த்வம், அவிநாஷஸ்வபாவஷ்ச ஸத்த்வம். யதா உக்தஂ பகவதா பராஷரேண’தஸ்மாந்ந விஜ்ஞாநமரிதேஸ்தி கிஞ்சித் க்வசித்கதாசித்த்விஜ வஸ்துஜாதம்.’ (வி0 பு0 2.12.43)’ஸத்பாவ ஏவஂ பவதோ மயோக்தோ ஜ்ஞாநஂ யதா ஸத்யமஸத்யமந்யத்’ (வி0 பு0 2.12.45)’அநாஷீ பரமார்தஷ்ச ப்ராஜ்ஞைரப்யுபகம்யதே. தத்து நாஷி ந ஸஂதேஹோ நாஷித்ரவ்யோபபாதிதம்৷৷’ (வி0 பு0 2.14.24)’யத்து காலாந்தரேணாபி நாந்யாஂ ஸஂஜ்ஞாமுபைதி வை. பரிணாமாதிஸஂபூதாஂ தத்வஸ்து நரிப தச்ச கிம்৷৷’ (வி0 பு0 2.13.100) இதி
அத்ராபி’அந்தவந்த இமே தேஹாஃ’ (கீதா 2.18)’அவிநாஷி து தத்வித்தி’ (கீதா 2.17) இதி உச்யதே. ததேவ ஸத்த்வாஸத்த்வவ்யபதேஷஹேதுஃ இதி கம்யதே. அத்ர து ஸத்கார்யவாதஸ்ய அஸங்கத்வாத் ந தத்பரோயஂ ஷ்லோகஃ. தேஹாத்மஸ்வபாவாஜ்ஞாநமோஹிதஸ்ய தந்மோஹஷாந்தயே ஹி உபயோஃ நாஷித்வாநாஷித்வரூபஸ்வபாவவிவேக ஏவ வக்தவ்யஃ.
ஸ ஏவ’கதாஸூநகதாஸூஂஷ்ச நாநுஷோசந்தி’ (கீதா 2.11) இதி ப்ரஸ்துதஃ. ஸ ஏவ’அவிநாஷி து தத்வித்தி’ (கீதா 2.17)’அந்தவந்த இமே தேஹாஃ’ (கீதா 2.18) இத்யநந்தரம் உபபாத்யதே; அதோ யதோக்த ஏவ அர்தஃ.
ஆத்மநஃ து அவிநாஷித்வஂ கதம் உபபத்யதே இதி அத்ர ஆஹ

நாஸதஃ’ இதி ஷ்லோகஂ வ்யவஹிதப்ரகரிதஸ்தாபநோபக்ரமதயாவதாரயதி ‘யத்த்விதி’.’ஸ்வாபாவிகஂ’ பரிணாமி ஸ்வபாவஸ்யாவஷ்யம்பாவி, ந து ஹேதுநிரபேக்ஷஂ ஷோகாநிமித்தஂ ஷோகநிமித்தவிரோதி, ஷோகாபாவநிமித்தமித்யர்தஃ. இதஃபூர்வஂ ஸ்வபாவகதநமாத்ரத்வாத்’உபபாதயிதுமித்யுக்தம்’. அஸ்யாபி ஷ்லோகஸ்யோபபாதநார்தஂ ப்ரதிஜ்ஞாமாத்ரரூபத்வாத்’ஆரபத’ இத்யுக்தம். ஸதஸத்பாவாபாவாதிஷப்தாநாஂ ப்ரகரணோசிதமர்தவிஷேஷஂ விவரிண்வந் வ்யாக்யாதி ‘அஸத’ இதி. அஸதஃ ஸதஷ்சேதி வ்யாக்யேயம். தஸ்ய ப்ரகரணாதிவிஷேஷிதார்தப்ரதிபாதநஂ ‘தேஹஸ்யாத்மந’ இதி.’அநயோரிதி’ நிர்தேஷபலிதமுக்தஂ ‘உபலப்யமாநயோரிதி’. தத்த்வதர்ஷநஸ்ய’துஷப்தத்யோதிதாமுபலம்பாநதிவரித்திமபிப்ரேத்யாஹ’ ‘யதோபலப்திதத்த்வதர்ஷிபிரிதி’. ஏதேந தத்ப்ரஹ்ம, தத்பாவஸ்தத்த்வமிதி’ஷங்கரோக்தமபஹஸிதம்’. ஸச்சப்தநிர்திஷ்டஸ்ய நித்யஸ்ய விநாஷாயோகாதந்தஷப்தஸ்ய நிர்ணயார்தத்த்வம். தத்ர ஷப்தவரித்திப்ரகாரம், இஹ தேஹாத்மவிவேகப்ரகரணே’தத்த்வதர்ஷிபிரித்யாதிஸந்நிதௌ’ ச தஸ்யைவௌசித்யஂ சாஹ ‘நிர்ணயாந்தத்வாதிதி’. நநு தேஹஸ்ய ஸத்பாவோ ந வித்யத இத்யயுக்தஂ ப்ரத்யக்ஷாதிவிரோதாத்; ஆத்மநோஸத்பாவோ ந வித்யத இதி சாயுக்தம், “அஸதேவேதமக்ர ஆஸீத்” சாஂ.உ.6.2.1 இத்யாதிஸகலநிஷேததஷாயாஂ தஸ்யாப்யஸச்சப்தவாச்யத்வாத். அவஸ்தாவிஷேஷாபேக்ஷயாபி ஸத்த்வமஸத்த்வஂ ச தேஹாத்மநோர்த்வயோரபி ஸமாநம். அதோ பாஷ்யாந்தரவத் ஸத்கார்யவாதாதிவிஷயதயா அயஂ ஷ்லோகோ வ்யாக்யேய இத்யத்ராஹ ‘தேஹஸ்யேதி’.’அசித்வஸ்துநஃ சேதநஸ்ய’ இதி பதாப்யாஂ ஸத்த்வாஸத்த்வயோஃ ஸ்வபாவத்வே ஹேதுஃ, சிதசித்விஷயதயா ஸதஸச்சப்தயோஃ ப்ரயோகஷ்ச ஸூசிதஃ.

நந்வேவமபி தேஹாத்மநோ ஸதஸத்த்வசோத்யஂ ந பரிஹரிதமித்யத்ராஹ ‘விநாஷேதி’. ஹிஷப்தேந ப்ரயோகப்ரஸித்திர்த்யோதிதா, தாமேவ தர்ஷயதி ‘யதோக்தமிதி’. தஷஷ்லோக்யாஂ வஸ்த்வவஸ்த்வஸ்திநாஸ்திஸத்யாஸத்யஷப்தாநாஂ ஷாரீரகபாஷ்யே புராணோபக்ரமோபஸஂஹாராதிநா தத்ப்ரகரணோபக்ரமோபஸஂஹாராதிநா மத்யே’மஹீ கடத்வஂ கடதஃ கபாலிகா’ வி.பு.2.15.42 இத்யாதிநா ச ஸவிகாரத்வேநைவாவஸ்துத்வோபபாதநாத் ஷ்ருதிஸ்மரித்யந்தரப்ரத்யக்ஷாத்யநுரோதாச்ச நிர்விகாரஸவிகாரதயா நித்யாநித்யசேதநாசேதநவிஷயத்வஂ ஸ்தாபிதம். வ்யவஹாரார்ஹத்வாநர்ஹத்வாதிவிஷயௌ ஸதஸச்சப்தௌ, தயோஃ பரமார்தாபரமார்தவிஷயஸத்யாஸத்யஷப்தாப்யாஂ கதமைகார்த்யமிதி ஷங்காயாஂ நாஷாநாஷயோரேவ பரமார்தாபரமார்தாதிஷப்தப்ரயோகஹேதுத்வே மஹர்ஷிவசநமுபாதத்தே ‘அநாஷீதி’. விநாஷோபலக்ஷிதபரிணாமவரித்த்யாதிபிஃ பூர்வாவஸ்தாப்ரஹாணேந ஸஂஜ்ஞாந்தரயோகாதேவ அவஸ்துஷப்தவாச்யத்வஂ, ததபாவாச்ச வஸ்துஷப்தவாச்யத்வமித்யஸ்மிந்நர்தே ஸ்பஷ்டோக்திஂ தர்ஷயதி ‘யத்த்விதி’. அத்ரோத்தரஷ்லோகத்வயைகார்த்யாச்சாயமேவார்த இத்யாஹ அத்ராபீதி. ஏதேந க்வசிச்சேதநவிஷயாஸச்சப்தோபி தேவாதிநாமரூபப்ரஹாணாத்யவஸ்தாவிஷேஷாபேக்ஷயேத்யுக்தஂ பவதி. ஸ்வரூப தஸ்து நிர்விகாரத்வாத் ஸச்சப்தவாச்யத்வமேவ; ஷ்லோகயோஃ வ்யுத்க்ரமேணோபபாதநஂ’நாஸதஃ’ இதி க்ரமாபேக்ஷயா. ததஃ கிமித்யத்ராஹ

‘ததேவேதி’. ப்ரதிஜ்ஞாதஸ்யார்தஸ்ய ஹேதுர்ஹ்யநந்தரஂ வாச்யஃ. தத்தேதுத்வஂ சாத்ர ஸ்வரஸதோவகம்யமாநஂ பரித்யஜ்யார்தாந்தரபரத்வஂ வ்யாக்யாதுஂ ந யுக்தமிதி பாவஃ.
குதரிஷ்டிகல்பிதவ்யாக்யாஂ தூஷயதி ‘அத்ரேதி’. ந ஹ்யத்ர வைஷேஷிகாதிநிராஸஃ, ஏகவிஜ்ஞாநேந ஸர்வவிஜ்ஞாநப்ரதிஜ்ஞோபபாதநஂ ஸாங்க்யஸித்தாந்தோபந்யாஸாதிர்வா ப்ரக்ரியதே. ந ச ஸத்கார்யவாதேந தேஹாத்மவிவேகோபபாதநஂ ஷோகஷாந்திர்வா ஸித்த்யேத். ஸர்வஸ்ய நித்யத்வாச்சேதநாநாமபி நித்யத்வவர்ணநமஸித்தஸ்யாத்யந்தாஸித்தேந ஸாதநமிதி பாவஃ. உக்தார்தபரத்வே மஹாப்ரகரணஸங்கதிமாஹ ‘தேஹேதி’. யதஜ்ஞாநாந்மோஹஃ, தஸ்யைவ ஹி ஜ்ஞாபநஂ தந்நிவரித்தயே ஸ்யாதிதி பாவஃ. அத்ர’தந்மோஹஷாந்தயே’ இதி த்விதீயாத்யாயார்தஸங்க்ரஹஷ்லோகஃ ஸூசிதஃ. ஸத்கார்யவாதே பூர்வோத்தரவிரோதமபிப்ரயந் ஸ்வோக்தஸ்யாவாந்தரப்ரகரணஸங்கதிமப்யாஹ ‘ஸ ஏவேதி’ வாக்யத்வயேந.’அநந்தரமிதி’. நஹி மாத்ரயாப்யந்யவ்யவதாநமஸ்தீதி பாவஃ.’ப்ரஸ்துத உபபாத்யத’ இதிஷப்தாப்யாமபௌநருக்த்யஂ தர்ஷிதம். உபஸஂஹரதி ‘அத’ இதி.’யதோக்தஂ ஏவேத்யவதாரணேநாந்யேஷாமபி’ வ்யாக்யாதரி஀ணாமஸத்ப்ரதிபாஸா நிவர்த்யந்தே. யத்தூக்தஂ யஜ்ஞஸ்வாமிநா ‘அஸச்சப்தேநாஷுபஂ ரஜஸ்தமஸ்தகார்யஂ துஃகாதிகஂ கரிஹ்யதே. ஸச்சப்தேந து ஸத்த்வதத்கார்யஸுகாதிகம். பாவாபாவஷப்தாப்யாஂ சாப்யுதயாநப்யுதயபர்யாயௌ பூத்யபூதீ. உபயோரபி தரிஷ்டோந்த இதி ச ராஷித்வயஸ்ய நஷ்வரத்வமுச்யதே. ததஷ்ச பூர்வோக்தத்வந்த்வதிதிக்ஷாஹேதுபூததுஃகாத்மகத்வநஷ்வரத்வயோரேவ ப்ரபஞ்சநஂ கரிதஂ பவதி’ இதி. ததயுக்தம்; ரஜஸ்தமஃப்ரபரிதீநாமஸதாதிஷப்தைருபாதாநே ப்ரகரணாத்யயோகாத்; ஏததபிப்ராயேண ச’ஸ ஏவ ப்ரஸ்துத’ இத்யுக்தம். நநு’மாத்ராஸ்பர்ஷாஸ்து’ இதி ஷ்லோகே மாத்ராஷப்தேந ஸத்த்வாதிகுணா உச்யந்தே. ததா ச கபிலாஸுரீயகே ‘குணாஃ குணமாத்ராஃ, குணலக்ஷணஂ குணா அவயவஂ ஸத்வஂ ரஜஸ்தம இதி குணா இத்யுச்யந்தே. ஸத்த்வாதிகுணாநாஂ குணாஷ்ச தேஷாஂ மாத்ரா அபதிஷ்யந்தே. தத்ர தத்த்வதர்ஷநதாபயநாஷஸ்வபாவதாப்ரஸந்நேந்த்ரியதாஸுகஸ்வப்நபோதநதேதி ஸத்த்வமாத்ரா இத்யாதௌ உபகரணேஷு ச மாத்ராஷப்தஃ ப்ரயுஜ்யதே.’லகுமாத்ரஃ பரிவ்ரஜேத்’ இத்யாதிஷு மாத்ராஷப்தேந ஷப்தாதிவிஷயக்ரஹணே து ஷீதோஷ்ணஷப்தபௌநருக்த்யஂ ச ஸ்யாத்’ இதி. ததப்யஸத் மாத்ராஷப்தஸ்ய ஸத்த்வாதிஷு முக்யப்ரயோகாபாவாதந்யத்ராபி ப்ரஸித்த்யபாவாதத்ராப்ரஸித்தார்தஸ்வீகாரஹேத்வபாவாச்ச. ஷீதோஷ்ணஷப்தபௌநருக்த்யஂ து ஸாமாந்யவிஷேஷபரத்வாத், ப்ரதர்ஷநார்தத்வாச்ச பரிஹரிதம். அஸ்து தர்ஹி ப்ரஸ்துதயோஃ ஸுகதுஃகயோரேவ ஸதஸச்சப்தாப்யாஂ க்ரஹணம். மைவஂ; தயோரேவ அப்யுதயாநப்யுதயரூபத்வவிவக்ஷாயாஂ தத்தேதுதயா வ்யதிரேகநிர்தேஷாயோகாத். ஸுகதுஃகயோர்துஃகஸுககாரணத்வநிர்தேஷஷ்ச லோகவேதவிருத்தஃ. ஸுகாதிநைஷ்வர்யநிவரித்த்யாதிகதநஂ ச ப்ரஸ்துதாநுபயுக்தம். ஏவஂ யோஜநாந்தரேஷ்வபி தூஷணமூஹ்யம். அதோ மஹாப்ரகரணபூர்வாபராதிஸங்கதேர்யதோக்த ஏவார்தஃ.

————-

17. அவிநாஸி து தத்வித்தி யேந ஸர்வமிதம் ததம்
விநாஸமவ்யயஸ்யாஸ்ய ந கஸ்சித்கர்துமர்ஹதி

அவிநாஸி து-அழிவற்றது தான் என்று,
தத் வித்தி:-அதை அறிந்து கொள்.
யேந இதம் ஸர்வம்-எதனால் இவை அனைத்தும்,
ததம்-வியாபிக்கப் பட்டிருக்கிறதோ
அஸ்ய அவ்யயஸ்ய-அந்த அழிவற்றதற்கு,
விநாஸம் கர்தும் கஸ்சித் ந அர்ஹதி-அழிவை ஏற்படுத்த யாருக்கும் இயலாது.

இவ்வுலக முழுவதிலும் பரந்து நிற்கும் பொருள் அழிவற்ற தென்றறி; இது கேடற்றது;
இதனை யழித்தல் யார்க்கும் இயலாது.

ஆகாசத்தில் அதாவது வெட்டவெளியில் திடீரென்று மேகங்கள் தோன்றுகின்றன.
நீக்கமற எங்கும் பரவியுள்ள வெட்ட வெளியைப் பிளவுபடுத்த அம்மேகங்களுக்கு இயலாது.
பெரியதாகப் பரிணமிப்பதும் சிறியதாக ஒடுங்குவதும் மேகத்துக்கு உண்டு.
ஆனால் ஆகாசத்துக்குக் கூடுதல் குறைதல் இல்லை. அங்ஙனம் சிதாகாசத்தில் அதாவது
அறிவு வெளியில் ஜகத் தோன்றவும், நிலைபெற்றிருக்கவும், மறையவும் செய்கிறது.
அதனால் சிதாகாசத்தில் ஒருவித மாறுதலும் உண்டாவதில்லை.
அதைக் கூட்டவோ, தேய்க்கவோ, மறைக்கவோ யாருக்கும் இயலாது. சாக்ஷியாக உள்ளது அது.

தத் ஆத்மதத்த்வம் அவிநாஷி இதி வித்தி, யேந ஆத்மதத்த்வேந சேதநேந தத்வ்யதிரிக்தம் இதம் அசேதநதத்த்வஂ ஸர்வஂ ததஂ வ்யாப்தம். வ்யாபகத்வேந நிரதிஷயஸூக்ஷ்மத்வாத் ஆத்மநோ விநாஷாநர்ஹஸ்ய தத்வ்யதிரிக்தோ ந கஷ்சித் பதார்தோ விநாஷஂ கர்தும் அர்ஹதி, தத்வ்யாப்யதயா தஸ்மாத் ஸ்தூலத்வாத். நாஷகஂ ஹி ஷஸ்த்ரஂ ஜலாக்நிவாய்வாதிகஂ நாஷ்யஂ வ்யாப்ய ஷிதிலீகரோதி. முத்கராதயஃ அபி ஹி வேகவத்ஸஂயோகேந வாயும் உத்பாத்ய தத்த்வாரேண நாஷயந்தி; அத ஆத்மதத்த்வம்

அவிநாஷி. தேஹாநாஂ து விநாஷித்வம் ஏவ ஸ்வபாவ இத்யாஹ

அத ப்ராப்யவிஷேஷணதயா ததநுவேஷாத் புருஷார்தபூதஸ்ய ஸஹஸைவ ஷோகநிவரித்திஹேதோராத்மநித்யத்வஸ்ய’நாஸதஃ’ இதி ஷ்லோகே சரமப்ரதிஜ்ஞாதஸ்யாபி புத்திஸ்தக்ரமேண ப்ரதமமுபபாதநஂ க்ரியதே இத்யபிப்ராயேணாஹ ‘ஆத்மநஸ்த்விதி’.’துஷப்தேந’ ஜநநமரணாதேஃ ஸர்வலோகஸாக்ஷிகத்வாத், “ஏதேப்யோ பூதேப்யஃ ஸமுத்தாய தாந்யேவாநு விநஷ்யதி’ பரி.உ.2.4.12 இதி தேஹஸமாநயோகக்ஷேமத்வஷ்ரவணாச்ச கதமாத்மநோ தேஹாத்விஷேஷஃ?. இத்யபிப்ரேதம். ஏவமபி விஷேஷோஸ்தீதி ஷ்லோகஸ்ததுஷப்தார்தஃ. தச்சப்தார்தஂ நபுஂஸகதாத்பர்யஂ ப்ரதிஜ்ஞாஂஷஂ தத்ராப்யாஷ்ரயஸாத்யதர்மயோர்பேதஂ ச வ்யநக்தி ‘ததாத்மதத்த்வமிதி’. ந விநஷ்டுஂ ஷீலமஸ்யேத்யவிநாஷி. ஹேத்வஂஷப்ரதிபாதகத்விதீயபாதஂ வ்யாகுர்வந் ஸர்வஷப்தஸ்ய வாக்யாந்வயௌசித்யப்ராப்தஂ ஸங்கோசஂ இதந்த்வநிர்தேஷஸ்வாரஸ்யஸூசிதஂ பாஹ்யாநாஂ பராக்த்வஂ தத்விபர்யயேணாத்மநஃ பலிதஂ சேதநத்வஂ தத ஏவாசேதநே சேதநஸ்யாத்மத்வேந வ்யாப்திஂ ச கமயதி ‘யேநேதி’. சேதநஸமுதாயேந அசேதநஸமுதாயஃ திலதைலதாருவஹ்ந்யாதிவத்யதாஂஷஂ வ்யாப்த இத்யர்தஃ. யத்வா ஸர்வாசேதநாநுப்ரவேஷயோக்யத்வமிஹ விவக்ஷிதமித்யுபயதாபி நாத்மாணுத்வவிரோதஃ.
‘அத்ராயஂ ப்ரயோகஃ’ ஆத்மா ஷஸ்த்ராத்யதீநவிநாஷோ ந பவதி, தத்வ்யாபகத்வேந ததஃ ஸூக்ஷ்மத்வாத், யதாகாஷஃ. வ்யதிரேகேண வா யோ யததீநவிநாஷஃ, ஸ ததஃ ஸூக்ஷ்மோ ந பவதி, யதா வாயுவிநாஷ்யோ தீபஃ இதி. இமஂ ப்ரயோகஂ வ்யஞ்ஜயந் ப்ரயோகாந்தரபரதயோத்தரார்தஂ வ்யாசஷ்டே ‘வ்யாபகத்வேநேதி’.’விநாஷாநர்ஹஸ்யேத்யவ்யயஷப்தார்தஃ’. தஸ்ய ஹேதுஃ’நிரதிஷயஸூக்ஷ்மத்வாதிதி’. இதஂ ச நிரதிஷயஸூக்ஷ்மத்வமசேதநாபேக்ஷயா.’கஷ்சித்’ இத்யஸ்யேஷ்வரோபீதி பரஸ்ய வ்யாக்யா ஸ்வதர்ஷநவிருத்தேத்யபிப்ராயேணாஹ ‘தத்வ்யதிரிக்தஃ கஷ்சித்பதார்த’ இதி. தர்மிநிர்தேஷோயம். ஆத்மநோ விநாஷஂ கர்துஂ நார்ஹதீதி ஸாத்யார்தஃ. தத்ர ஹேதுமாஹ ‘தத்வ்யாப்யதயா தஸ்மாத்ஸ்தூலத்வாதிதி’. தஸ்மாத்ஸ்தூலத்வாதித்யேவ ஹேதுஃ.

தஸ்யாஸித்திபரிஹாராயோக்தஂ ‘தத்வ்யாப்யதயேதி’. வ்யாப்திபூர்வஂ தரிஷ்டாந்தமாஹ ‘நாஷகமிதி’. கடாதிநாஷகமுத்கராதாவநைகாந்த்யமாஷங்க்ய பரிஹரதி ‘முத்கரேதி’.
‘அயமபிப்ராயஃ’ ந தாவந்முத்கராதேஃ ஸஂயோகமாத்ரஂ கடாதிநாஷகம், முத்கரோபரிஸ்தாபிதகடஸ்ய நாஷப்ரஸங்காத். நாபி வேகமாத்ரம், அஸஂயோகேபி த்வஂஸப்ரஸங்காத். நாபி ததுபயமாத்ரஂ, வேகவத்தரிணஸஂயோகேபி ப்ரஸங்காத். ந ச வேகவத்த்ரவ்யவிஷேஷஸஂயோகோ நாஷகஃ, தஸ்யைவ பரிஷ்டபாகஸஂயோகே நாஷாதர்ஷநாத். அதோ வேகவத்காடிந்யாதிவிஷிஷ்டத்ரவ்யவிஷேஷபாகவிஷேஷஸஂயோகவிஷேஷ ஏவ நாஷக இத்யவிவாதம். ததா ச வாயுவிஷேஷோத்பத்திரபி ப்ராயஷஃ ப்ரத்யக்ஷஸித்தத்வாதவிவாதா. வாயோஷ்ச தத்தத்த்ரவ்யாநுப்ரவேஷேந நாஷகத்வஂ கடிநதரஷப்தாபிகாதஸங்க்ஷோப்யமாணபதர்தேஷ்வப்யுபகதம். ஏவஂ ஸதி க்லரிப்தகாரணபாவஸ்யாத்ராபி வித்யமாநஸ்ய வாயுவிஷேஷஸ்ய நாஷஹேதுத்வஂ அவஷ்யாப்யுபகமநீயம். ஸ ச வாயுர்கடாத்யபேக்ஷயா ஸூக்ஷ்மஃ. யத்ர து வேகாபாவேப்யாக்ரமணாதிமாத்ரேண நாஷகத்வம், தத்ர முத்கராவயவநுந்நகடாதித்ரவ்யாவயவவிஷேஷா பாகாந்தரஂ ஸ்வஸ்மாத் ஸ்தூலதரமநுப்ரவிஷ்ய பிந்தந்தி, ஆக்ரமணமூலாந்தரவாயுநிஸ்ஸரணவஷாத்வா வாயுபூரிதபஸ்த்ரிகாக்ரமணாதிஷ்விவேதி.’அத’ இதி, உக்தஹேதுத்வயேந ஷஸ்த்ராதேரநாஷகத்வாத். ஆத்மநோபி ஸூக்ஷ்மதரஸ்ய தந்நாஷகஸ்யாந்யஸ்யாதர்ஷநாதீஷ்வரஸ்யாபி தந்நாஷஸங்கல்பாபாவாதிதி பாவஃ.

———————

18. அந்தவந்த இமே தேஹா நித்யஸ்யோக்தா: ஸரீரிண:
அநாஸிநோப்ரமேயஸ்ய தஸ்மாத்யுத்யஸ்வ பாரத

அநாஸிந:-அழிவற்றான்,
அப்ரமேயஸ்ய-அளவிடத்தகாதான்,
நித்யஸ்ய-நித்தியன்,
ஸரீரிண: இமே தேஹா-ஆத்மாவினுடைய இந்த வடிவங்கள்,
அந்தவந்த உக்தா:-அழியக் கூடியவையாக என்பர்,
தஸ்மாத் யுத்யஸ்வ பாரத-ஆதலால் பாரதா, போர் செய்.

ஆத்மா நித்தியன்; அழிவற்றான்; அளவிடத்தகாதான். எனினும் அவனுடைய வடிவங்கள்
இறுதியுடையன என்பர். ஆதலால் பாரதா, போர் செய்.

கடல் இருந்தபடி இருக்க அதனுள் நீர் இடம் மாறி அமைகிறது; ஆறாக ஓடுகிறது; பனிக்கட்டியாக உறைகிறது.
ஆத்மாவில் அது போன்ற மாறுதல் இல்லை. ஆதலால் ஆத்மா நித்தியம்.
குட்டையில் உள்ள நீர் ஆவியாகக் கிளம்பிக் குட்டைக்கு நாசம் ஏற்படுகிறது.
ஆத்மாவினிடத்து அத்தகைய நாசம் ஒன்றுமில்லை. மேலும் மனம் மொழிக்கு எட்டாமையினால் அது அளப்பறியதாகிறது.
கடலில் ஏற்படுகிற மாறுதல் உடலிலும் உண்டாகிறது. குட்டைக்கு வருகிற நாசம் போன்று ஆக்கைக்கு
மரணம், தகனம் ஆகியவைகள் வாயிலாக நாசம் வருகிறது. தேகத்தின் தன்மையை மனதைக் கொண்டும்,
மற்றொரு தேகத்தைக் கொண்டும், அறிவைக் கொண்டும் அளந்தெடுக்கமுடியும். ஆத்மாவை அப்படி மதிப்பிடமுடியாது.

பொருளைப்பற்றி வந்த மயக்கத்தால் அர்ஜுனன் போர் புரிய மாட்டேன் என்கிறான்.
மயக்கம் கொள்ளுதலும், போர் முனையினின்று பின்வாங்குதலும், அதாவது
தன் கடமையைச் செய்யாது ஒழிதலும் ஒருவிதத்திலும் பார்த்தனுக்குப் பொருந்தாது.
ஆதலால் பார்த்தா, போர்புரிக என்கிறார் பகவான்.
ஆதலால் போர்புரிக என்ற பல்லவியை இன்னும் பல தடவை கேட்கிறார்கள்.

‘திஹ உபசயே’ இதி உபசயரூபா இமே தேஹா அந்தவந்தஃ விநாஷஸ்வபாவாஃ, உபசயாத்மாகா ஹி கடாதயஃ அந்வந்தோ தரிஷ்டாஃ. நித்யஸ்ய ஷரீரிணஃ கர்மபலபோகார்ததயா பூதஸஂகாதரூபா தேஹாஃ’புண்யஃ புண்யேந’ (பரி0 உ0 4.4.5) இத்யாதிஷாஸ்த்ரைஃ உக்தாஃ கர்மாவஸாநவிநாஷிநஃ. ஆத்மா து அவிநாஷீ, குதஃ அப்ரமேயத்வாத். ந ஹி ஆத்மா ப்ரமேயதயா உபலப்யதே, அபி து ப்ரமாதரிதயா. ததா ச வக்ஷ்யதே ‘ஏதத்யோ வேத்தி தஂ ப்ராஹுஃ க்ஷேத்ரஜ்ஞ இதி தத்விதஃ৷৷’ (கீதா 13.1) இதி.
ந ச அநேகோபசயாத்மக ஆத்மா உபலப்யதே. ஸர்வத்ர தேஹே’அஹம் இதஂ ஜாநாமி’ இதி தேஹாத் அந்யஸ்ய ப்ரமாதரிதயா ஏகரூபேண உபலப்தேஃ. ந ச தேஹாதேஃ இவ ப்ரதேஷபேதே ப்ரமாதுஃ ஆகாரபேத உபலப்யதே, அத ஏகரூபத்வேந அநுபசயாத்மகத்வாத் ப்ரமாதரித்வாத் வ்யாபகத்வாத் ச ஆத்மா நித்யஃ. தேஹஃ து உபசயாத்மகத்வாத் ஷரீரிணஃ கர்மபலபோகார்தத்வாத் அநேகரூபத்வாத் வ்யாப்யத்வாத் ச விநாஷீ. தஸ்மாத் தேஹஸ்ய விநாஷஸ்வபாவத்வாத் ஆத்மநோ நித்யஸ்வபாவத்வாத் ச உபௌ அபி ந ஷோகஸ்தாநம் இதி ஷஸ்த்ரபாதாதிபருஷஸ்பர்ஷாந் அவர்ஜநீயாந் ஸ்வகதாந் அந்யகதாஂஷ்ச தைர்யேண ஸோட்வா அமரிதத்வப்ராப்தயே அநபிஸஂஹிதபலஂ யுத்தாக்யஂ கர்ம ஆரபஸ்வ.

‘நாஸதஃ’ இதிப்ரதிஜ்ஞாஂஷஸ்யோபபாதகதயோத்தரஷ்லோகமவதாரயதி ‘தேஹாநாமிதி’.’அவதாரணேந’ ஸ்வபாவஷப்தேந ச அஸத்வ்யபதேஷைகாந்த்யஂ ஸூசிதம்.’அந்தவந்தஃ’ இதி ஸாத்யஸ்ய ஹேத்வாகாங்க்ஷாஂ ஷமயந் தர்மிப்ரதிபாதகமேவ தேஹஷப்தஂ நிர்வக்தி ‘திஹ உபசய’ இதி. உபசயரூபாஃ ஸாவயவா இத்யர்தஃ. தேஹஷப்தோ ரூட்யா தர்மிப்ரதிபாதகஃ, யோகேந ஹேதுப்ரதிபாதநபர இதி பாவஃ. ஸாத்யநிர்தேஷே ப்ரகரிதிப்ரத்யயயோரர்தமாஹ ‘விநாஷஸ்வபாவா’ இதி. நாத்ர நிரூபணாபேக்ஷயா தேஷாத்யபேக்ஷயா வா நிர்ணயபரிமாணாதிரந்தோ விவக்ஷிதஃ. மதுப் ச நித்யயோகாதிவிஷய இத்யர்தஃ. வ்யாப்திதரிஷ்டாந்தாவாஹ ‘உபசயேதி’. ஷ்ருதிததர்தாபத்திப்யாமபி ஷரீரஸ்ய விநாஷஸ்வபாவதாமுபபாதயதீத்யாஹ ‘நித்யஸ்யேதி’.’நித்யஸ்ய, ஷரீரிணஃ’ இதி பதத்வயஸூசிதே ஷ்ருதிததர்தாபத்தீ. கதஂ கைருக்தா இத்யாகாங்க்ஷாஂ ஷமயதி ‘கர்மேத்யாதிநா’. ஷரீரிண இதீநிப்ரத்யயேந ஷஷ்ட்யா ச ப்ரதீதஸ்ய ஸம்பந்தஸ்ய கர்மாக்யோ ஹேதுஃ ப்ரகரிதோபயோகாத்தர்ஷிதஃ. ஈஷ்வராதிஷரீராணாமகர்மாதீநத்வாத்தத்வ்யவச்சேதார்தம்’இமே’ இதி நிர்தேஷஸூசிதமுக்தம் ‘பூதஸங்காதரூபா’ இதி. அநேகபூதஸங்காதாத்மகத்வமபி அநித்யத்வே ஹேதுஃ.’கர்மாவஸாநவிநாஷிந’ இதி ஷரீரஷப்த நிர்வசநபலிதம். விஷரணாத்தி ஷரீரம். கைஷ்சிச்சாஸ்த்ரைஸ்தாவத்தேஹாநாமுத்பத்திவிநாஷௌ த்வாவப்யபிதீயேதே. யைஷ்ச கர்மாதீநோத்பத்திமாத்ரமுக்தம், தைரப்யர்தாத்கர்மாவஸாநே விநாஷோப்யுக்த ஏவ ஸ்யாதிதி பாவஃ. ஏவஂ ச’இமே தேஹாஃ ஷரீரிணஃ’ இதி பதத்ரயேண ஸூசிதஂ பூதஸங்காதரூபத்வஸாவயவத்வகர்மபலபோகார்தத்வரூபஂ ஷரீராநித்யத்வே ஹேதுத்ரயமுக்தம்.
‘அநாஷிநோப்ரமேயஸ்யேதி’ பதத்வயமாத்மநித்யத்வாக்யஸாத்யஸம்பாவநாதத்தேதுபரதயா வ்யாக்யாதி ‘ஆத்மா’ த்விதி’. நித்யத்வஸ்ய நாஷாநர்ஹத்வேந ஸ்திரீகரணாத்’நித்யஸ்ய”அநாஷிநஃ’ இத்யநயோரபுநருக்திஃ; ஸ்தூலஸூக்ஷ்மநாஷவிரஹாபிப்ராயாத்வா. அஸித்தோ ஹேதுஃ, ஆத்மநோப்யஸ்மத்ஸித்தாந்தே ப்ரமாவிஷயத்வாதித்யத்ராஹ ‘நஹ்யாத்மேதி’. ப்ரமேயத்வபர்யுதாஸஃ ப்ரமேயதைகஸ்வபாவஷரீராதிவ்யாவர்தநமுகேந ப்ரமாதரித்வபர்யவஸிதஃ, நஞோத்ர ததந்யவாசித்வாத். ஏவமேவ ஹி க்ஷேத்ரக்ஷேத்ரஜ்ஞயோர்விவேகோ வக்ஷ்யத இத்யாஹ ‘ததா சேதி’. ஏதேந ஜ்ஞாநாவிஷயத்வமாத்ரஂ வ்யாகுர்வந்நிரஸ்தஃ. ப்ரமேயத்வஂ சாத்ர போக்யத்வபர்யவஸிதம். தத்வ்யதிரேகஷ்ச பூர்வோக்தகர்மபலபோகார்தத்வரூபஹேதுவ்யதிரேகரூபேண போக்தரித்வபர்யவஸிதஃ. ததஷ்சாயஂ பூர்வோக்தஹேத்வந்தரத்வயவ்யதிரேகஸ்யாபி ப்ரதர்ஷநார்த இதி மத்வா தயோரபி வ்யதிரேகமாஹ ‘ந சேத்யாதிநா’. ஸாவயவத்வே யோக்யாநுபலப்திமாஹ ‘ஸர்வத்ரேதி’. ஸர்வஷப்தோத்ர தேஹாஂஷகாத்ஸ்ந்ர்யபரஃ. தேநாணோரப்யாத்மநஃ’பாதே மே வேதநா, ஷிரஸி மே ஸுகம்’ இத்யாதிஸுகதுஃகநிமித்ததத்ததவயவாவச்சிந்நவ்யவஹாரதஷாயாமபி நிரவயவத்வோபலப்திருக்தா. யத்வா தேவாதிரூபேண விசித்ரப்ரகாரஷ்வநந்தேஷு தேஹேஷு க்வசிதபி தேஹே தேஹிநஃ ஸாவயவத்வஂ நோபலப்தமித்யர்தஃ. அஹமித்யேகவசநமேகஸ்மிந் தேஹைபிமந்துராத்மந ஏகத்வஂ ஸூசயதி. யத்யாத்மா ஸாவயவஃ ஸ்யாத், ததாவயவீதி கதாசிதுபலப்யேத, ப்ரத்யேகஂ ததவயவாநாமபி சைதந்யஸ்யாவஷ்யாப்யுபகமநீயத்வாத். ஸாவயவத்வே ஹ்யவயவஸங்காதரூபோவயவிரூபோ வா ஸ்யாத், உபயதாப்யவயவகதவிஷேஷகுணமந்தரேண ந தத்ர விஷேஷகுணஸித்திஃ. கிண்வாதிஷ்வபி ஹி ப்ரத்யேகமஸித்தாபி மதஷக்திஃ பாகவிஷேஷாத்ரஸவிஷேஷாதிவத்ப்ரத்யேகஂ ஜாயதே.

ஷக்தேஷ்சாபர்யநுயோஜ்யத்வேபி விஷேஷகுணேஷ்வயஂ நியமோ துஸ்த்யஜஃ. ஜ்ஞாநத்ரவ்யத்வபக்ஷேப்யேவமேவ, நிஷ்ப்ரபஸமுதாயே ஸப்ரபத்வாயோகவத். ஏவஂ ச ஸதி ஸமாஜவதேகஸ்மிந் தேஹே மிதஃ கலஹாஸூயேர்ஷ்யாநிக்ரஹாநுக்ரஹாதயோப்யுபலப்யேரந். ஸமுதாயாவயவிநோஷ்சாதிபீடாயாமவயவவ்யதிரிக்தயோரபாவாதவயவாநாமேவாநுபவிதரித்வஂ ஸ்யாத். ததா ஸதி பாண்யாத்யவச்சிந்நாத்மாவயவாநுரூபஂ ததந்யோவயவோ ந ப்ரதிஸந்ததீதேதி’தக்ஷிணஹஸ்தேந மயைவ ஸ்பரிஷ்டஂ வாமஹஸ்தேந புநஃ ஸ்பரிஷாமி’ இத்யாதிப்ரதிஸந்தாநஂ ந ஸ்யாத். ந சாத்மாவயவாநாமாஷுதரஸஞ்சாராத்ததுபபத்திஃ,

ஆத்மநஷ்சூர்ணபுஞ்ஜகல்பத்வப்ரஸங்கேந ஸங்காதவிஷேஷஸ்யாப்யஸித்திப்ரஸங்காத். ந ச வஸ்த்ராதிஷு மரிகமதவாஸநேவாந்யவாஸநாஸங்க்ரமஃ, மாத்ராநுபூதஸ்ய கர்பஸ்தேநாபி ஸ்மரணப்ரஸங்காத். ந ச பேதாபேதாத்ஸர்வோபபத்திஃ, தஸ்யைவ வ்யாகாதாதிதுஸ்தத்வஸ்ய ஷாரீரகபாஷ்யாதிஷு ப்ரபஞ்சிதத்வாத். ததேவம்’அஹம்’ இத்யேகத்வேநோபலம்போ நிரவயவத்வமந்தரேண நோபபத்யதே. ஏதேநார்தாத்தேஹேந்த்ரியப்ராணாநாமப்யாத்மத்வஂ நிரஸ்தஂ வேதிதவ்யம். ததாஹி ந ஹி பாண்யாத்யாரப்தோவயவ்யஸ்தி, ஸத்கார்யவாதஸ்தாபநாத். ந ச பாண்யாதய ஏவாத்மாநஃ, ப்ரத்யேகமஹந்த்வாத்யபாவாத் அவிவாதநியமாஸம்பவாச்ச. ந சாத்ர பரஸ்பரோபகார்யோபகாரகபாவாபிமாநஃ ஸுவசஃ. அத ஏவ ச ந தத்ஸமுதாயஃ. ஏவமிந்த்ரியக்ராமே ப்ராணாக்யஸங்காதேபி இதி.
‘தேஹஸ்ய சாந்யஸ்ய சேதி’. கரிஹக்ஷேத்ராதிதுல்யோ’மமேதம்’ இதி தேஹஸ்யேதங்க்ரஹஃ.’ஸ்தூலோஹம்’ இத்யாதிகஂ து ப்ரபுத்தஸ்யாபரிதக்ஸித்தேரப்ரபுத்தஸ்ய து ப்ராந்த்யேதி ந கஷ்சித்தோஷ இதி பாவஃ.’ப்ரமாதரிதயேதி’. விமர்ஷதஷாயாஂ ப்ரமேயஸ்யாப்யாத்மநஃ ப்ரமாதரித்வே நைவ ஹி ஸர்வதா விஷயக்ரஹணவேலாயாஂ ஸ்புரணம்.’அஜ்ஞாஸிஷம்’ இத்யேவமாதிரூபேண அந்யதாபி ப்ரமாதரித்வஂ பராமரிஷ்டம். ஆத்மக்ரஹணேபி’மாஂ ஜாநாமி’ இதி ப்ரமாதரித்வமபி ஸுஸ்திதமேவேதி பாவஃ.’ஏகரூபேணேதி’. ஸாவயவத்வே கஸ்யசிதவயவஸ்ய கதாசித்ப்ரமாதரித்வேந்யேஷாஂ சாப்ரமாதரித்வேந ஸ்புரணஂ ஸ்யாத். ந ஹ்யநேகேஷாஂ சேதநாநாமவயவாநாஂ ப்ரமாப்ரஸரயௌகபத்யநியமோஸ்தீதி பாவஃ.

அத பூர்வோக்தமேவ முகபேதேந ஸாதயந் விஜாதீயஸங்காதாத்மகத்வே யோக்யாநுபலப்திஂ சாஹ ‘நசேதி’. பாஞ்சபௌதிகேஷு தேஹாதிஷு தத்தத்பூதாஂஷபூதத்வகஸரிங்மாஂஸாதௌ தத்தத்பூதப்ரயுக்தாகாரபேத உபலப்யதே; நைவஂ ப்ரமாதரி. ததா ச ஷ்ரூயதே “கரித்ஸ்நஃ ப்ரஜ்ஞாநகந ஏவ” பரி.உப.4.5.13 இத்யாதி. யத்வா’ஆகாரபேத’ இதி பாணிபாதாதிஸந்நிவேஷபேதோ விவக்ஷிதஃ. ததேவமாத்மநோ நித்யத்வே தேஹஸ்ய விநாஷித்வே ச ப்ரத்யேகஂ ஹேதுசதுஷ்டயஂ ஷ்லோகத்வயஸித்தஂ ஸுகக்ரஹணாய ஸங்கலய்ய தர்ஷயதி ‘அத’ இதி.’ஏகரூபத்வேந’ அபூதஸங்காதாத்மகத்வாதித்யர்தஃ.’அநுபசயாத்மகத்வாத்’ நிரவயவத்வாதித்யர்தஃ. நந்விதமகிலமபி ஹேதுஜாதமநுபபந்நம்; ததா ஹி தத்ராஸங்காதரூபத்வஸ்ய நிரவயவத்வஸ்ய ச ரூபரஸாதிபிர்மஹதாதிபிஷ்சாநைகாந்த்யம்; ப்ரமாதரித்வஂ ச யதி கர்மபலபோக்தரித்வஂ விவக்ஷிதம், ததாநீம் அஸாதாரணாநைகாந்த்யம், ஸகலஸபக்ஷவிபக்ஷவ்யாவரித்தேஃ. தத்ர சேஷ்வராதேரபி பக்ஷீகாரே பாகாஸித்திஷ்ச. யதி ப்ரமாஷ்ரயத்வமாத்ரஂ விவக்ஷிதம், ததா ஸர்வப்ரமாதரிபக்ஷீகரணே பூர்வவதஸாதாரண்யம். ஜீவமாத்ரபக்ஷீகாரே த்வீஷ்வரநித்யத்வஸ்யாபி தரிடாப்யுபகமாபாவாத்தஸ்மிந் தரிஷ்டாந்தே ஸந்திக்தஸாத்யவைகல்யாதிதோஷஃ. வ்யாபகத்வஂ ச யதி ஸர்வவ்யாபகத்வம், ததா ஸ்வரூபாஸித்திஃ, ப்ரத்யேகஂ க்ஷேத்ரஜ்ஞாநாமணூநாஂ ததபாவாத், ஈஷ்வராபேக்ஷயா வ்யாப்யத்வாச்ச. யதி கதிபயவ்யாபகத்வம், ததா ஷஸ்த்ராகாஷாதிபிரேவாநைகாந்த்யம். ஷரீராநித்யத்வஸாதகஂ ஸாவயவத்வமபீஷ்வரதிவ்யவிக்ரஹாபரணாயுதாதிவிஷேஷைஃ, ஏவஂ கர்மபலபோகார்தத்வஂ ச. யதி தத்தேதுத்வஂ, ததேஷ்வரஜீவஸ்வரூபாதிபிஃ பூர்வவதநைகாந்த்யம். யதி ததர்தமுத்பந்நத்வம், ததாவ்யர்தவிஷேஷணத்வம், உத்பந்நத்வமாத்ரேண வ்யாப்திஸித்தேஃ. ஸங்காதரூபத்வமபி ஸாவயவத்வவதநைகாந்திகம். வ்யாப்யத்வஂ ச யதி ஸர்வாபேக்ஷயா ததா த்வஸித்திதோஷஃ. ந ஹி ஷரீராதிகஂ பர்வதாதிபிர்வ்யாப்யதே. அப்ரஸித்தத்வஂ ச ஹேதோஃ குத்ரசிதபி தஸ்யாபாவாத். யதி கதிபயாபேக்ஷயா, ததேஷ்வரவ்யாப்யைர்ஜீவதிவ்யமங்கலவிக்ரஹாதிபிரநைகாந்த்யம். யதி ஜீவவ்யாப்யத்வமிதி விஷேஷ்யேத, ததா நித்யஸூரிவிக்ரஹவிஷேஷாதிபிஃ ப்ரகரித்யாதிபிஷ்ச ப்ராக்வத்வ்யபிசாரஃ. ஏதேந க்ஷேத்ரஜ்ஞவ்யாப்யத்வமித்யபி நிரஸ்தம். யதி புநரவ்யாபகத்வஂ விவக்ஷிதம், ததாணிமாத்யைஷ்வர்யவத்யோகிப்ரபரிதிஷரீரேஷு ஸ்வரூபாஸித்திஃ, தச்சரீராணாஂ ஷிலாத்யுந்மஜ்ஜநநிமஜ்ஜநாதேரபி யோக்யத்வாத் இதி.
அத்ரோச்யதே அஸங்காதத்வநிரவயவத்வயோஸ்தாவத் அர்ஜுநாதிபுத்த்யாகாதகதயா ப்ரஸ்துதஷஸ்த்ராக்ந்யாத்யதீநவிநாஷநிவரித்தேஃ. ஸாத்யத்வாந்ந மஹதாதிபிரநைகாந்த்யம். த்ரவ்யத்வேந விஷேஷணாந்நாக்ந்யாதிநாஷ்யரூபாதிபிரநைகாந்த்யம். ஏவஂ ப்ரத்யக்ஷாதிஸித்தநாஷகநிஷேதே
மஹதாதிவத்கேவலமீஷ்வரஸங்கல்பாதிநா நாஷஃ ஷங்க்யேத, ததபி ஷ்ருத்யைவ ப்ரதிஷித்யேதேதி பாவஃ. ப்ரமாதரித்வஸ்ய போக்தரித்வபர்யவஸாநே கர்மபலபோகார்தத்வரூபப்ரமேயத்வநிஷேதமுகேநாநுத்பத்திபர்யவஸிதத்வாதநுத்பந்நத்வஸ்ய ச நித்யத்வேந வ்யாப்திஸித்தேஃ ஆத்மஸ்வரூபாநுத்பத்தேஷ்ச ஷாஸ்த்ரஸித்தத்வாந்ந கஷ்சித்தோஷஃ. ப்ரமாஷ்ரயத்வமாத்ரஸ்ய ஹேதுத்வே த்வீஷ்வரோ தரிஷ்டாந்தஃ. தத்ர ஸாத்யஸந்தேஹோ’ந த்வேவாஹம்’ 2.12 இத்யஸ்ய வ்யாக்யாநதஷாயாஂ நிராகரிதஃ. வ்யாபகத்வஸ்ய ப்ரயோகஸ்து பூர்வமஸ்மத்வ்யாக்யாதப்ரகாரேண ஷஸ்த்ராதிவிஷயதயா படிதவ்ய இதி ந தத்ராபி தோஷஃ. ஷரீராநித்யத்வஸாதநேஷு ச ஸாவயவத்வபூதஸங்காதத்வயோஃ ப்ராகரிதத்வே ஸதீதி விஷேஷணாந்ந வ்யபிசாரஃ. ஏததர்தஂ ஹி’இமே தேஹாஃ’ இத்யுக்தம். கர்மபலபோகார்தத்வமபி ததர்தமுத்பந்நத்வமேவ, ந ச வ்யர்தவிஷேஷணம், முக்தாத்மஜ்ஞாநவிகாஸஸ்ய வ்யவச்சேத்யத்வாத். ந ஹி ஸோநுத்பந்நஃ, ப்ராகபாவாத். நிவரித்தே ப்ரதிபந்தகே கரணநிரபேக்ஷஸ்வரூபாதீநோத்பத்தித்வமாத்ரேண ஹி ஸ்வாபாவிகமுச்யதே; ந த்வநுத்பந்நத்வேந.’தோஷப்ரஹாணாந்ந ஜ்ஞாநமாத்மநஃ க்ரியதே ததா. ப்ரகாஷ்யந்தே ந ஜந்யந்தே நித்யா ஏவாத்மநோ ஹி தே’ வி.த.104.55 இத்யாதிகஂ த்வவபோதாதிஸ்வரூபஸ்யாநுத்பந்நதாமாஹ, ந து தத்விகாஸஸ்ய. அதவாவஸ்தாரூபத்வேந தஸ்யோத்பந்நத்வஂ நாம பரிதக்சிந்த்யதாம். ததவஸ்தாவஸ்திதவ்யவச்சேதாய விஷேஷணஂ ஸ்யாத். அஸ்து வா விஷேஷணநைரபேக்ஷ்யம்; ததாப்யுத்பந்நத்வமாத்ரேணாநித்யத்வஂ தாவத்ஸித்தம், அஜ்ஞாதோத்பத்திஷு கேஷுசிச்சரீரேஷு ஹேத்வஸித்திஷங்காபரிஹாரஃ கர்மமூலத்வப்ரதர்ஷநேந க்ரியதே. கர்மாவஸாநவிநாஷித்வஸ்ய வா ஸாத்யத்வாத்ததௌசித்யாய சேதஂ விஷேஷணஂ ஸார்தம். ஸாத்யத்வஂ வ்யாப்யத்வஂ ச ஷஸ்த்ராத்யபேக்ஷயா விவக்ஷிதம். ஸாத்யஂ ச தததீநவிநாஷித்வமிதி ந கஷ்சித்தோஷஃ. நநோ யோ யத்வ்யாப்யஃ ஸ தததீநவிநாஷ இதி ந வ்யாப்திஃ, ஈஷ்வரவ்யாப்யைஃ ப்ரகரிதிபுருஷகாலாதிபிரநைகாந்த்யாதிதி சேத், ந; யோண்யத்வஸ்ய ஸாத்யத்வாத்தத்ராபி தத்ஸம்பவாத். ஈஷ்வரநித்யேச்சாபரிக்ரஹாதேவ ஹி தந்நித்யத்வம், அந்யதா யதீஷ்வரோ ஜீவாதிஸ்வரூபமபி ஸஞ்ஜிஹீர்ஷேத், கஸ்தஸ்ய ஷாஸிதா. தர்ஹி ஜீவாகாஷாதிவ்யாப்யைஸ்தததீநநாஷரஹிதைஃ ஷரீராதிபிர்வ்யபிசார இதி சேத், ந; தேஷாமபி தந்நாஷ்யத்வயோக்யத்வாத். தந்நாஷகர்தேஷ்வரஸ்து ந தத்ர ஜீவாதீந்யுபகரணீகரோதீதி விஷேஷஃ. ததஷ்சைவஂ ப்ரயோகஃ ஷரீராதி ஷஸ்த்ராத்யதீநவிநாஷயோக்யஂ, தத்வ்யாப்யத்வாத். யத் யத்வ்யாப்யஂ தத்தததீநவிநாஷயோக்யம் இதி. யத்வா திஷ்டது ஸாமாந்யவ்யாப்திஃ, ஷஸ்த்ராதிநாஷ்யத்வமேவ ஸாத்யம், ஷஸ்த்ராதிவ்யாப்யத்வாதித்யேவ ச ஹேதுஃ. யச்சஸ்த்ராதிவ்யாப்யஂ தச்சஸ்த்ராதிநாஷ்யம், யதா கதலீகாண்டாதீதி. ந சாகாஷாதி ஷஸ்த்ராதிவ்யாப்யஂ, ஸூக்ஷ்மத்வே ஸத்யநுப்ரவேஷஸ்ய விவக்ஷித்வாத்; ஸூக்ஷ்மத்வஸ்ய சாத்ர யத்ர யத்ப்ரதிஹந்யதே, தத்ராப்ரதிஹதத்வஂ ததஃ ஸூக்ஷ்மத்வமிதி நிஷ்கர்ஷாத். யோகிப்ரபரிதிஷரீராணாஂ து ஷஸ்த்ராதிவ்யாப்யத்வமேவ பரிணாமவிஷேஷாதேர்நிவரித்தம். அதஸ்தததீநநாஷாபாவஃ. ஷஸ்த்ராத்யபேக்ஷயா வ்யாபகத்வமேவ தேஷாமிதி தைர்ந வ்யபிசாரஃ. ததோபி ஸூக்ஷ்மதரைரீஷ்வரஸங்கல்பஸ்வஸங்கல்பாதிபிஸ்து தந்நாஷஃ. ஏதேந ஷஸ்த்ராஸ்த்ராதிப்ரதிபந்தகௌஷதாத்யநுகரிஹீதஷரீரவரித்தாந்தோபி வ்யாக்யாதஃ, ஔஷதாதிபிஸ்தத்ர ப்ரவேஷப்ரதிபந்தாத். தஸ்மாத்ஸித்தமஷ்டாவபி ஹேதவோஷ்டதிக்விஜயிநஃ இதி.
நநு கிமர்தமிஹ லோகஸித்தஂ ஷரீராநித்யத்வஂ ப்ரஸாத்யதே. கேஷுசிச்சரீரேஷு ப்ரத்யக்ஷத ஏவ நாஷோ தரிஷ்டஃ. அவிநஷ்டேஷு பீஷ்மாதிஷரீரேஷ்வபி தத்துல்யதயா நாஷித்வஂ நிஷ்சிதமேவ. அந்யதா ஷத்ரூந் ப்ரதி ஷஸ்த்ராதிகமபி ந ப்ரஹீயேத. ஸ்வயமபி ஷத்ருஷஸ்த்ராதிகஂ ந நிவாரயேத். அதஃ ஷரீராநித்யத்வஸ்ய ஸம்ப்ரதிபந்நத்வாத்ஸந்திக்தே ச ந்யாயாபேக்ஷணாந்நிரர்தகமிஹ ஸாவயவத்வாத்யநுமாநசதுஷ்டயம் இதி.
அத்ரோச்யதே ப்ரதமஂ தாவதாத்மநித்யத்வாநுமாநாநாஂ யச்சஸ்த்ராத்யதீநவிநாஷம், தத் ஸாவயவஂ யதா ஷரீரமிதி வ்யதிரேகவ்யாப்திப்ரதர்ஷநமேகஂ ப்ரயோஜநம். தத ஏவ தேஹாத்மநோர்விருத்ததர்மப்ரபஞ்சநேந பேதஸ்தாபநஂ த்விதீயம். ஷஸ்த்ராதிநிவாரணரஸாயநஸேவாதிபிர்நித்யத்வமபி கிஂ ஸம்பவேதிதி ஸந்தேஹாபாகரணஂ தரிதீயம். ஏவஂ தேஹாநாஂ நாஷதத்தேத்வோரவஷ்யம்பாவித்வப்ரதிபாதநேந ஸ்வதேஹவைராக்யஜநநஂ சதுர்தம். பரதேஹேஷு ச ஸ்வஸ்யைகஸ்யைவ நாஷஹேதுத்வப்ரமநிரஸநேந வக்ஷ்யமாணப்ரகாரேண ஸ்வதந்த்ரகர்தரித்வாபிமாநக்ஷாலநஂ பஞ்சமம். நாஷஹேதௌ ஸத்யவஷ்யஂ நஷ்யதீதி ப்ரதிபாதநாத் பலாபிஸந்திரஹிதகர்மாநுஷ்டாநாதிநாத்யந்தநாஷஸ்யாபி ஸம்பாவநாத்யோதநஂ ஷஷ்டம். நஷ்வரஸ்வபாவத்வாதஷோசநீயத்வஂ ஸப்தமம். ஷீக்ரஂ மோக்ஷஸாதநே ப்ரவர்திதவ்யமித்யஷ்டமம். ஏவஂ யதோசிதமந்யதபி பாவ்யம் இதி.

‘தஸ்மாத்யுத்யஸ்வ பாரத’ 2.18 இத்யத்ர தஸ்மாதித்யஸ்ய வ்யாக்யாநஂ’தேஹஸ்யேத்யாதி ந ஷோகஸ்தாநமித்யந்தம்’.’மாத்ராஸ்பர்ஷாஸ்து’ 2.18 இத்யாதிஷ்லோகத்வயப்ரதிபாதிதேந த்வந்த்வதிதிக்ஷாரூபபரிகரேணாமரிதத்வரூபபலேந ச பூரயந்நாஹ

‘ஷஸ்த்ரேதி’. அத்ர’பரகதாந்’ ப்ரதி ஷோசதஃ ஸ்வகதாபிதாநஂ மர்மோத்தாடநேந மாநஜநநார்தம். ஷாஸ்த்ரீயத்வாதேவ ஹி’ஸ்வகதமபி’ துஃகஂ ஸஹ்யதே. ததா யஜ்ஞபஷுஷத்ருப்ரபரிதிகதமபி ஸோடவ்யமிதி ப்ரதர்ஷநார்தஂ ச யுத்தஸ்யாநீப்ஸிதராஜ்யாதிக்ஷுத்ரபோகாந்தரப்ரதாநகத்வவ்யுதாஸாய ப்ரகரணாரம்போக்தமேவ பலமுசிதமிதி’அமரிதத்வப்ராப்தயே’ இத்யுக்தம். தாத்வர்தஸ்ய பராபிமதஂ கரணதயாந்வயமபாகுர்வந்’யுத்யஸ்வ’ இத்யத்ர ப்ரகரிதிப்ரத்யயார்தௌ விவிச்யாஹ ‘யுத்தாக்யஂ கர்மாரபஸ்வேதி’. அயமர்தஃ ஸேஷ்வரமீமாஂஸாயாஂ ப்ரபஞ்சிதோஸ்மாபிஃ.

————-

19. ய ஏநம் வேத்தி ஹந்தாரம் யஸ்சைநம் மந்யதே ஹதம்
உபௌ தௌ ந விஜாநீதோ நாயம் ஹந்தி ந ஹந்யதே

ய: ஏநம்-எவன் இந்த (ஆத்மாவை),
ஹந்தாரம் வேத்தி-கொல்பவனாக நினைக்கிறானோ,
ய: ஏநம் ஹதம் மந்யதே-எவன் இந்த ஆத்மாவை கொல்லப் பட்டவனாக நினைக்கிறானோ,
தௌ உபௌ-அந்த இருவருமே,
ந விஜாநீத:-அறியாதவர்கள்,
அயம் ந ஹந்தி-இவன் கொல்லுவதுமில்லை,
ந ஹந்யதே-கொலையுண்டதுமில்லை.

இவன் கொல்வானென்று நினைப்போனும் கொல்லப்படுவானென்று நினைப்போனும் இருவரும் அறியாதார்.
இவன் கொல்லுவதுமில்லை, கொலையுண்பதுமில்லை. இவன் பிறப்பதுமில்லை;

செல்வத்தில் பெரும் பற்றுடைய ஒருவனது செல்வம் திடீரென்று அழிந்து போனால்,
நான் தொலைந்தேன் என்கிறான் அவன். செல்வம் தன் சொரூபமாகாது.
தன்னுடைய ஒன்று அழிய, மனிதன் தானே அழிந்து போவதாக நினைக்கிறான்.
தன்னுடையது என்பது மமகாரம். தடித்த மமகாரம் அகங்காரம் போன்று ஆய்விடுகிறது.
தேகத்தைத் தான் என்று எண்ணுவது அகங்காரம். மாறுபடும் தன்மையது தேகம்.
மாறாப் பெரு நிலையில் வீற்றிருப்பது ஆத்ம சைதன்யம். தோன்றிய மேகம் மறையும் பொழுது ஆகாசம்
எப்படி அழிவதில்லையோ, அப்படி ஆக்கை அழியும்போது ஆத்மா அழிவதில்லை.

ஏநம் உக்தஸ்வபாவம் ஆத்மாநஂ ப்ரதி ஹந்தாரஂ ஹநநஹேதுகம் அபி யோ மந்யதே யஃ ச ஏநஂ கேந அபி ஹேதுநா ஹதஂ மந்யதே உபௌ தௌ ந விஜாநீதஃ. உக்தைஃ ஹேதுபிஃ அஸ்ய நித்யத்வாத் ஏவ அயஂ ஹநநஹேதுஃ ந பவதி; அத ஏவ ச அயம் ஆத்மா ந ஹந்யதே. ஹந்திதாதுஃ அபி ஆத்மகர்மகஃஷரீரவியோககரணவாசீ.’ந ஹிஂஸ்யாத் ஸர்வா பூதாநி”ப்ராஹ்மணோ ந ஹந்தவ்யஃ’ (க0 ஸ்மரி0 8.2) இத்யாதீநி அபி ஷாஸ்த்ராணி அவிஹிதஷரீரவியோககரணவிஷயாணி.

அத’அவிநாஷி து’ 2.17 இதி ஷ்லோகேநோக்தஂ’நைநஂ சிந்தந்தி’ 2.23 இதி ப்ரபஞ்சயிஷ்யமாணஂ ஷஸ்த்ராதீநாமாத்மநஷ்ச ஹந்தரித்வஹந்தவ்யத்வாயோக்யத்வஂ தத்விபர்யயவேதிநிந்தயா த்ரடயதி ‘ய ஏநமிதி’. ஸாமாநாதிகரண்யப்ரமநிராஸாயோக்தஂ ‘ப்ரதீதி’.’ஹந்தாரம்’ இத்யஸ்ய தரிந்நந்தத்வாத்’ஏநம்’ இதி த்விதீயா,’ந லோகாவ்யயநிஷ்டாகலர்ததரிநாம்’ அஷ்டா.2.3.69 இதி கரித்யோகஷஷ்டீநிஷேதாத்.’ஹநநஹேதுமிதி’. ப்ரத்யயஸ்யாத்ர ஹேதுமாத்ரவிவக்ஷேதி பாவஃ.’ந கஷ்சித்கர்துமர்ஹதி’ 2.17 இதி பூர்வோக்தவத்பதார்தவிவக்ஷயா புல்லிங்கத்வோபபத்திரிதி ஜ்ஞாபநாயோக்தம் ‘கமபீதி’. சேதநாதிஹேதுஷு கஞ்சிதபீத்யர்தஃ. நநு “ஹந்தா சேந்மந்யதே ஹந்துஂ ஹதஷ்சேந்மந்யதே ஹதம். உபௌ தௌ ந விஜாநீதோ நாயஂ ஹந்தி ந ஹந்யதே” 1.

ப்ரதிஜ்ஞாந்தரப்ரமவ்யுதாஸாயாஹ ‘உக்தைரிதி’.’அஸ்ய நித்யத்வாதிதி’. தத்கார்யஷக்தமபி ந ஹி ததயோக்யே ப்ரவர்தத இதி பாவஃ.’ஏநம்’ இதி பூர்வவாக்யாதநுகரிஷ்யோக்தம்.’அதஏவ சேதி’. அயோக்யதயா ஹேத்வபாவே தத்க்ரியாவிஷயத்வரூபபலாபாவ இதி பாவஃ.’அயஂ ஹநநஹேதுஃ, அயமாத்மா’ இத்யுபயத்ர அயஂஷப்தப்ரயோகாத்தந்த்ரேணோச்சாரிதோயஂ ஷப்தோ’ஹந்தி, ஹந்யதே’ இத்யநயோர்விவக்ஷாபேதாத்கர்தரிகர்மஸமர்பக இதி பாவஃ. கதஂ தர்ஹி’மநுஷ்யஂ ஹந்தி’ இத்யாதிப்ரயோகஃ?. ந ஹ்யஸௌ ஷரீரமாத்ரஹநநவிஷயஃ, மரிதஷரீரகாதகேஷு’பிதரிஹா மாதரிஹா’ இத்யாதிப்ரயோகோபக்ரோஷாத்யபாவாத். மநுஷ்யாதிஷப்தாஷ்சாத்மபர்யவஸிதா இதி நஃ ஸித்தாந்தஃ.’மாஂ ஜிகாஂஸதி’ இத்யாதிப்ரயோகேஷு வ்யக்தமேவ ஹந்தேராத்மகர்மகத்வம். அதோ ஹிஂஸாயோகஷ்சேதந ஏவ ஹந்திதாதோஃ கர்மபூதஃ. ததா ஸதி’நாயஂ ஹந்தி ந ஹந்யதே’ இத்யுக்தமுபயமபி நோபபத்யதே இத்யாஷங்க்யாஹ ‘ஹந்திதாதுரிதி’.’ஆத்மகர்மகஃ’ இத்யநேந ஷங்காஸூசநம்; ஸத்யமாத்மகர்மக ஏவ ஸ்வதோ ஹந்திதாதுஃ, ந து தத்ஸ்வரூபப்ரச்யுதிப்ரதிபாதகஃ; கிந்து மாரணபரஃ. ததைவ ஹி லோகவேதயோஃ ப்ரயோகஃ. மாரணஂ ச ஷரீராதிவிஷ்லேஷணாத்மகம்.’மரிங் ப்ராணத்யாகே’ இதி சாநுஷிஷ்யத இதி பாவஃ. ஏவஂ லோகப்ரயோகோ நிர்வ்யூடஃ. “ந ஹிஂஸ்யாத்ஸர்வா பூதாநி” இதி ஷாஸ்த்ரப்ரயோகஸ்ய கோர்தஃ?. ஸ சாஸ்து யஃ கஷ்சித், ஸ தாவத் ஸாமாந்யதோ விஷேஷதஷ்ச நிஷித்தத்வாதகர்தவ்ய இத்யாஷங்க்யாஹ ‘ந ஹிஂஸ்யாதிதி’. பராபிமதப்ரக்ரியயோத்ஸர்காபவாதந்யாயாத்வா ஸ்வமதேந விஹிதஷரீரவியோககரணஸ்ய பஷுஷத்ருப்ரபரிதீநாமபி ஹிததமத்வேந ஹிஂஸாத்வஸ்யைவாபாவாத்வேதி பாவஃ.

—————

20. ந ஜாயதே ம்ரியதே வா கதாசிந்
நாயம் பூத்வா பவிதா வா ந பூய:
அஜோ நித்ய: ஸாஸ்வதோऽயம் புராணோ
ந ஹந்யதே ஹந்யமாநே ஸரீரே

அயம் கதாசித்-இந்த ஆத்மா எப்போதும்,
ந ஜாயதே வா ம்ரியதே-பிறப்பதும் இல்லை இறப்பதும் இல்லை,
பூத்வா பூய: ந பவிதா-முன் உண்டாகி பிறகு ஏற்படக் கூடியதும் இல்லை,
அயம் அஜ: நித்ய: ஸாஸ்வத: புராண:-இவன் பிறப்பற்றான்; அனவரதன்; சாசுவதன்; பழையோன்,
ஸரீரே ஹந்யமாநே ந ஹந்யதே-உடம்பு கொல்லப்படுகையில் இவன் கொல்லப்படான்.

எக்காலத்திலும் இறப்பதுமில்லை. இவன் ஒரு முறையிருந்து பின்னர் இல்லாது போவதுமில்லை.
இவன் பிறப்பற்றான்; அனவரதன். இவன் சாசுவதன்; பழையோன்;
உடம்பு கொல்லப்படுகையில் இவன் கொல்லப்படான்.

பிறத்தல், இருத்தல், வளர்தல், மாறுதல், தேய்தல், மாய்தல் ஆகிய ஆறுவித பாவ விகாரங்கள்
பூதங்களாலாகிய உடலத்துக்கு உண்டு; ஆத்மாவுக்கு விகாரம் இல்லை.

உக்தைஃ ஏவ ஹேதுபிஃ நித்யத்வாத் அபரிணாமித்வாத் ஆத்மநோ ஜந்ம மரணாதயஃ ஸர்வ ஏவ அசேதந தேஹதர்மா ந ஸந்தி, இதி உச்யதே.
தத்ர ந ஜாயதே ம்ரியத இதி வர்தமாநதயா ஸர்வேஷு தேஹேஷு ஸர்வைஃ அநுபூயமாநே ஜந்மமரணே கதாசித் அபி
ஆத்மாநஂ ந ஸ்பரிஷதஃ. நாயஂ பூத்வா பவதி வா ந பூயஃ அயஂ கல்பாதௌ பூத்வா பூயஃ கல்பாந்தே ச ந பவிதா இதி ந.
கேஷுசித் ப்ரஜாபதிப்ரபரிதிதேஹேஷு ஆகமேந உபலப்யமாநஂ கல்பாதௌ ஜநநஂ கல்பாந்தே ச மரணம் ஆத்மாநஂ ந ஸ்பரிஷதி இத்யர்தஃ.
அதஃ ஸர்வ தேஹகத ஆத்மா அஜஃ அத ஏவ நித்யஃ ஷாஷ்வதஃ ப்ரகரிதிவதவிஷதஸததபரிணாமைஃ அபி ந அந்வீயதே.
அதஃ புராணஃ புராதநஃ அபி நவஃ, ஸர்வதா அபூர்வவத் அநுபாவ்ய இத்யர்தஃ. அதஃ ஷரீரே ஹந்யமாநே அபி ந ஹந்யதே அயம் ஆத்மா.

அத’விபஷ்சித்’ கடோ.1.2.18 இத்யதீதஸ்ய அத்ர’கதாசித்’ இத்யேகபதமாத்ரவிஷேஷிதஸ்ய’ந ஜாயதே’ இதி கடவல்லீஷ்லோகஸ்ய பௌநருக்த்யப்ரத்யக்ஷவிரோதாதிதோஷமாஷங்க்யாஹ ‘உக்தைரேவேதி’. ஏதேந ப்ரதிஜ்ஞாமாத்ரத்வஷங்கா பராஸ்தா.’நித்யத்வேநாபரிணாமித்வாதிதி’ அவிநாஷத்வேந விகாரமாத்ரஸ்யாபி நிரஸ்தத்வாதித்யர்தஃ. ததாஹி விநாஷோ நாம பூர்வாவஸ்தாப்ரஹாணரூபநாமாந்தரபஜநார்ஹாவஸ்தாந்தராபத்திஃ. யதா
கடாதித்ரவ்யஸ்ய கபாலாத்யவஸ்தா; ததவஸ்தௌந்முக்யஂ ச தஸ்யா அபக்ஷயஃ. ஸைவ கபாலாத்யவஸ்தஸ்ய தஸ்யைவ த்ரவ்யஸ்யோத்பத்திஃ. ஏவஂ பரிணாமவரித்த்யாதிகமுதாஹரணீயம். வக்ஷ்யதி சேமமர்தம் ‘ஜாதஸ்ய ஹி த்ருவோ மரித்யுஃ’ 2.27 இத்யத்ர. அதோ விநாஷித்வநிராகரணேந ஜநநாதிகமப்யர்ததோ நிரஸ்தம்.’ஸர்வ ஏவேத்யபௌநருக்த்யார்தமுக்தம்’. ஏவகாரோத்ர அபிஷப்தஸமாநார்தஃ. ந கேவலஂ ஹந்தவ்யத்வமாத்ரமேவ நாஸ்தி; அபிது ஜந்யத்வாதிகமபீத்யபுநரருக்திரிதி பாவஃ.’தேஹதர்மா’ இதி.’ஹந்யமாநே ஷரீரே’ இதி ஸூசிதஜநநமரணாதிவ்யவஹாரவிஷய உக்தஃ; தத்ர ஹேதுஃ ‘அசேதநேதி’. ஜநநாதயோ தேஹதர்மா ஆத்மநோ ந ஸந்தீத்யுச்யத இதி ஆத்மநி தேஹதர்மாந் ப்ரத்யக்ஷாதிநாபிமந்யமாநாயார்ஜுநாய’ந ஜாயதே’ இத்யுபநிஷந்மந்த்ரேணைவ யதாவஸ்திதாகாரோ விவிச்யாபிதீயதே; ந து தேஹஸஂயோகவியோகலக்ஷணஜநிதமரணப்ரதிக்ஷேபஃ க்ரியத இத்யர்தஃ. வாஷப்தஷ்சார்தஃ. ஷ்லோகஸ்தபதாநாஂ பௌநருக்த்யபரிஹாராய வர்தமாநாதிநிர்தேஷஸித்தாஂ வ்யவஸ்தாஂ வ்யஞ்ஜயந்நாஹ ‘தத்ரேதி’. நநு கதாசிதித்யநேந வர்தமாநகாலவிவக்ஷாயாஂ வையர்த்யஂ, லகாரேணைவ கதார்தத்வாத். பூதபவிஷ்யதோஃ ஸங்க்ரஹே வர்தமாநநிர்தேஷோ ந ஸங்கச்சத இத்யாஷங்க்யோக்தம் ‘வர்தமாநதயேத்யாதி’. தத்தத்காலீநைஃ புருஷைஸ்தேஷு தேஷு தேஹேஷு’ஜாயதே”ம்ரியதே’ இதி வர்தமாநதயைவ ஹி ஜநநமரணயோரநுபவஃ; அதஸ்ததபேக்ஷயா வர்தமாநநிர்தேஷோபபத்திஃ; தேந கல்பாத்யந்தவ்யதிரிக்தஃ ஸமஸ்தஃ காலஃ’கதாசிதிதி’ ஸங்கரிஹீத இதி பாவஃ.’பூத்வா’ இதி பூர்வகாலநிர்தேஷாபிப்ரேதமாஹ ‘கல்பாதாவிதி’. தத்ர பூயஷ்ஷப்தஃ கல்பாந்தபரஃ.’பூத்வா பவிதா’ இத்யநயோஃ க்ரியயோஃ ப்ரத்யேகஂ நஞந்வயப்ரமவ்யுதாஸாயோக்தம் ‘ந ந பவிதேதி’. பூத்வா ந பவிதேதி விஷிஷ்டஂ நஞந்தரேண ப்ரதிஷித்யதே. நநு’நாயஂ பூத்வா’ இத்யாதிகஂ கிமர்தமுச்யதே,’ந ஜாயதே’ இத்யாதிநைவ ஸங்க்ரஹீதுஂ ஷக்யத்வாதித்யாஷங்க்யாஹ ‘கேஷுசிதிதி’.

அயஂ பாவஃ காலவிஷேஷேஷு தேஹவிஷேஷேஷு ஸரிஷ்டிப்ரலயவிஷேஷஃ ஷ்ரூயதே. ஸ ச ந தேஹஸம்பந்ததத்வியோகமாத்ரம், “தோயேந ஜீவாந் விஸஸர்ஜ பூம்யாம்” மஹாநா.1.4 இதி கண்டோக்தேஃ, ப்ராக்ஸரிஷ்டேரேகத்வாவதாரணாதேகவிஜ்ஞாநேந ஸர்வவிஜ்ஞாநப்ரதிஜ்ஞோபபத்தேரேகஸ்யைவ பஹுபவநஸங்கல்பாதேஷ்ச இதி. ஜீவஸ்வரூபோத்பத்திநாஷாவேவாப்யுபகந்தவ்யாவிதி ஜீவாநாமாப்ரலயாவஸ்தாயித்வவாதஷங்காநிராஸாய’நாயஂ பூத்வா’ இத்யாத்யுக்தம். தத்ர சைவமுத்தரம் ஜீவாநாஂ விஸரிஷ்டிஃ ஸதேஹீகரணேந விக்ஷேபஃ. ப்ராக்ஸரிஷ்டேரேகத்வாவதாரணஂ நாமரூபவிபாகாபாவாத்; ஏகவிஜ்ஞாநேந ஸர்வவிஜ்ஞாநஂ ச ஸூக்ஷ்மசிதசித்வஸ்துஷரீரகஸ்ய ப்ரஹ்மணஃ ஸ்தூலசிதசித்வஸ்துஷரீரதயா பரிணாமாத். அத ஏவ பஹுபவநஸங்கல்பாத்யுபபத்திஷ்ச. அதஃ கல்பாத்யந்தயோரபி ஜ்ஞாநஸங்கோசவிகாஸகரதேஹவிஷ்லேஷஸஂஷ்லேஷமாத்ரமேவ, ந புநஃ ஸ்வரூபோத்பத்திஃ இதி.’அஜோ நித்யஃ’ இத்யநயோஃ பூர்வோக்தார்தஸ்ய ஸங்கலய்ய நிகமநரூபதயா தத்தத்காலேஷு ஜந்மாதிநிஷேதேந ஸர்வதேஹகதாத்மாஜத்வாதிவிவக்ஷயா சாபௌநருக்த்யமித்யபிப்ராயேணாஹ ‘அதஃ ஸர்வதேஹகத’ இதி.’அதஏவ நித்ய’ இதி, உத்பத்திரஹிதத்வாந்நாஷித்வரஹித இத்யர்தஃ. ஸரிஷ்ட்யவஸ்தாகதஸ்தூலபரிணாமாநாமாத்மநி நிரஸ்தத்வாத் ப்ரலயாத்யவஸ்தாகதஸூக்ஷ்மபரிணாமநிரஸநபரஃ ஷாஷ்வதஷப்த இத்யபிப்ராயேணாஹ ‘ப்ரகரிதிவதிதி’. புராணஷப்தமபி’அக்ஷரஸாம்யாந்நிர்ப்ரூயாத்’ இத்யுக்தந்யாயேந நிர்வக்தி ‘புராபி நவ’ இதி. கிமிதஂ புராபி நவத்வம், அநுத்பந்நஸ்ய கதாசிதபி நவத்வாயோகாத். உத்பந்நேபீதாநீமபி நவ இதி வா பரஂஸ்தாதபி நவ இதி வா வக்தவ்யம். புரா நவத்வஸ்யாவிஸ்மயநீயத்வாதித்யாஷங்க்யாஹ ‘ஸர்வதேதி. புராஷப்தஸ்ய காலத்ரயோபலக்ஷணதயா வா வரித்த்யந்தர்கதாபிப்ராயகாபிஷப்தஸமுச்சிதகாலாந்தரதாத்பர்யேண வா புராதநோபி நவ இதி விரோதாபிப்ராயேண வா நிர்வாஹஃ. நவஷப்தோப்யத்ர நவத்வஸஹிதாஷ்சர்யத்வபரஃ. வக்ஷ்யதி ச ‘ஆஷ்சர்யவத்’ 2.29 இத்யாதீதி பாவஃ. யத்வா ஸாவயவாநாமவயவாப்யாயநாதிநா நவீகரணஂ ஸ்யாத், அயஂ து நிரவயவத்வேநாநவீகார்யதயா புராபி நவ இத்யுபபாதிதம். இமமர்தமர்ஜுநஸ்ய ஷங்க்யமாநவிஷயே நிகமயதீத்யபிப்ராயேணாஹ ‘அத’ இதி.

————————————————————————

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ வேதாந்த தேசிகர் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம் –

ஸ்ரீ வால்மீகீய ஆதிகாவ்யே -ஸ்ரீ உத்தர காண்டம்–78–ஆபரணாகம: (ஆபரணங்கள் வந்து சேர்வது)–

அத்தியாயம் 78 (615) ஆபரணாகம: (ஆபரணங்கள் வந்து சேர்வது)

ராமா, அவன் பேச ஆரம்பித்த உடனேயே எனக்கு ஆச்சர்யம் உண்டாயிற்று. மதுரமாக பேசினான்.
கை கூப்பி நின்று பணிவாக பேசினான். அவன் சொன்னதை அப்படியே சொல்கிறேன் கேள் ப்ரும்மன்,

என் வாழ்வில் நடந்த சுக துக்கங்கள். தாங்கள் முனிவர், உங்கள் கட்டளையை மீற முடியாது என்பதால் சொல்கிறேன்.
வைதர்பகன் என்பவர் என் தந்தை. நல்ல புகழ் வாய்ந்தவர். சுதேவன் என்றும் அவரை அழைப்பர். வீர்யவான்.
இரண்டு மனைவியரிடம், இரு புத்திரர்கள் பிறந்தனர். என் பெயர் ஸ்வேதன். மற்றவன் சுரதன்.

தந்தை ஸ்வர்கம் சென்றபின், ஊர் ஜனங்கள் எனக்கு முடி சூட்டி அபிஷேகம் செய்து வைத்தனர்.
நானும் தர்மத்தை அனுசரித்து நல்ல முறையில் ராஜ்யத்தை ஆண்டு வந்தேன். பல வருஷங்கள் இனிமையாக கழிந்தன.

ராஜ்யத்தை ஆண்ட படி, பிரஜைகளின் நன் மதிப்புக்கு பாத்திரமானவனாக, நாட்கள் சென்றன.
என் காலம் முடியும் தறுவாய் வந்து விட்டதை உணர்ந்து கால தர்மத்தை அனுசரித்து வனம் சென்றேன்.

இந்த ஜன நடமாட்டமில்லாத விசாலமான வனம், இதில் இதே குளக்கரையில் அமர்ந்து தவம் செய்யத் துவங்கினேன்.
என் சகோதரன் சுரதன் அரியணையில் அமர்ந்தான். நானே முடி சூட்டி வைத்துவிட்டுத் தான் வந்தேன்.

இந்த குளக்கரையில் பல காலம் தவம் செய்து உத்தமமான ஸ்வர்க பதவியை அடைந்தேன்.
ப்ரும்ம லோகம் போயும், பசி தாகங்கள் என்னை விடவில்லை. இதனால் பெரிதும் வருந்தினேன்.
நேராக ப்ரும்மாவிடம் சென்று வேண்டினேன்.

பகவன், இதுவோ, ப்ரும்ம லோகம். இங்கு பசி தாகங்கள், மற்ற இந்திரிய உபத்ரவங்கள் கிடையாது என்பது பிரஸித்தம்.
எனக்கு மட்டும் ஏன் இந்த சோதனை? நான் என்ன பாவம் செய்தேன்?
என்ன காரணத்தால் இவை என்னை இன்னமும் தொடர்ந்து வந்து பாதிக்கின்றன. என் ஆகாரம் என்ன என்று நான் கேட்கவும்

அவர் சொன்னார். சுதேவன் மகனே, உனக்கு ஆகாரம் வேண்டுமா? உன் சரீர மாமிசத்தையே சாப்பிடு.
தவம் செய்யும் பொழுது உன் உடல் கொழுத்துக் கிடந்தது. விதை விளைக்காமல் எதுவும் முளைக்காது ஸ்வேதா,

நீ தவம் செய்யம் பொழுது, ஒரு யதி, தபஸ்வி, அந்த நிர்ஜனமான வனத்திற்கு வந்தார்.
சூக்ஷ்மமான திருப்தி கூட உனக்குத் தெரிந்திருக்கவில்லை. அவர் பிக்ஷைக்கு வந்திருக்கிறார்.
நீ அவருக்கு உபசாரமும் செய்யவில்லை. அதிதி வந்திருக்கிறார், அதுவும் நல்ல தபஸ்வி,

நீ அவரை கண்டு கொள்ளாமல், வரவேற்று பேசாமல், தவத்தில் மூழ்கி இருப்பது போலக் காட்டிக் கொண்டாய்.
அதனால் தான் ஸ்வேதா, ஸ்வர்கம் வந்தும், உன்னை பசி தாகங்கள் வாட்டுகின்றன.
புஷ்டியான ஆகாரங்களைக் கொண்டு உன் உடலை வளர்த்தாயே, அதையே சாப்பிடு.
என்ன ருசி, என்ன திருப்தி என்று தெரிந்து கொள்.
அந்த வனத்திற்கு அகஸ்திய முனிவர் வருவார். அவர் மூலம் விமோசனம் பெறுவாய் என்றார்.

அந்த அகஸ்திய முனிவர் தான் என்னை கரையேற்ற வேண்டும். தேவ தேவனுடைய கட்டளை,
இந்த அருவருக்கத் தக்க உணவை புசித்து வருகிறேன். பல வருஷங்கள் ஓடி விட்டன.

ப்ரும்மன், இந்த என் சரீர மாமிசத்தையே உண்டு வருகிறேன். அருவருத்தாலும், வேறு வழியில்லை.
பசி என்ற உனர்வு இன்னமும் என்னை விட்ட பாடில்லை. என்னை காப்பாற்றுங்கள். கரையேற்றுங்கள்.
கும்பயோனீ எனப்படும் அகஸ்தியரை அன்றி வேறு யாராலும் என்னை காப்பாற்ற முடியாது.

இந்த ஆபரணம் என்னைக் காப்பாற்ற நான் தருவதாக இருக்கட்டும். பகவன், ஏற்றுக் கொள்ளுங்கள்.
என் மேல் தயை செய்யுங்கள். முனிவரே, என்னிடம் உள்ள அனைத்து தனம், வஸ்திரங்கள், பக்ஷ்யம் (உண்ணத் தக்கவை),
போஜ்யம் (அனுபவிக்கத்தக்கவை) தருகிறேன்.

என்னிடம் உள்ள, காம, போகங்கள் அனைத்தையும் தருகிறேன். என்னை காப்பாற்றுங்கள் என கதறினான்.
அவனை கரையேற்ற இந்த ஆபரணத்தை நான் வாங்கிக் கொண்டேன்.

நான் இதை கையில் வாங்கிக் கொண்ட உடனேயே அந்த ராஜரிஷியின் முன் ஜன்மத்து மனித உடல் மறைந்தது.
அவனும், சரீரம் மறைந்த உடனேயே திருப்தியடைந்தவனாக தேவலோகம் சென்றான்.
இந்திரனுக்கு சமமான தேஜஸைப் பெற்றான். கஷ்டம் விலகி சுகமாக இருந்தான்.
அவன் தந்த ஆபரணம் தான் இது என்று சொல்லி முடித்தார்.

————————————————————————————————————-

ஸ்ரீ கோவில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ வால்மீகி பகவான் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ பரத லஷ்மண சத்ருக்ந ஸீதா பிராட்டி ஸமேத சக்ரவர்த்தி திருமகன் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்-