ஸ்ரீ வேதாந்த தேசிகர் ஸ்ரீ ஸூக்திகள் அமுது –

த்வயி ரக்ஷதி ரக்ஷகை: கிமந்யை–த்வயி சாரக்ஷதி ரக்ஷகை: கிமந்யை: –காமாஸிகாஷ்டகம் – 8

குழந்தை ப்ரஹ்லாதன் “நின் பாதமே சரணாகத் தந்தொழிந்தாய்”(திருவாய்மொழி 5-7-10) என்று
ஸ்ரீமந் நாராயணனை வாயினால் பாடி மனத்தினால் சிந்தித்துக்கொண்டு, தன் தந்தை தன்னிடத்தில் செய்த ஹிம்சைகளையெல்லாம் பொறுத்துக்கொண்டான். ஆனால் ஸர்வேஸ்வரன் தன் மீது செய்யும் தோஷங்களைக் கூடப் பொறுப்பான், தன் பக்தர்கள் மீது இழைக்கப்படும் தோஷங்களைக் க்ஷணக்காலமும் பொறுக்கமாட்டானன்றோ!
“தனக்குரியனாய் அமைந்த தானவர்கோன் கெட்டான், உனக்குரியனாய மைந்தன் உய்ந்தான்” (நூற்றெட்டுத் திருப்பதி அந்தாதி – 77) என்றபடி
ஸ்ரீமந் நாராயணனே பரத்வம், நாம் எல்லோரும் அவனுடைய தாஸர்கள்
(தாஸபூதா ஸ்வத ஸர்வே ஹயாத்மான: பரமாத்மந: – மந்த்ரராஜபத ஸ்தோத்ரம் 11) என்று உணர்ந்த ப்ரஹ்லாதன்
ஈசன் அடங்கெழில் அஃதென்று அடங்குக(திருவாய்மொழி1-2-7) என்று அவனுள்ளே அடங்கிப் போனான்.
இதனை உணராத இரணியன் எம்பெருமான் திருக்கைகளாலேயே மாண்டே போனான்.

த்வயி ரக்ஷதி ரக்ஷகை: கிமந்யை–த்வயி சாரக்ஷதி ரக்ஷகை: கிமந்யை: –காமாஸிகாஷ்டகம் – 8

ந்ருஸிம்ஹன் ஒருவனை ரக்ஷிக்கவேண்டும் என்று ஸங்கல்பம் செய்துவிட்டால் மற்ற தெய்வங்கள் காப்பால் என்ன பயன்?
ந்ருஸிம்ஹன் ஒருவனை ரக்ஷிக்கவேண்டாம் என்று ஸங்கல்பம் செய்துவிட்டால் மற்ற தெய்வங்கள் காப்பால் என்ன பயன்?

—————

பாயாதீஷத்பிரசலிதபதோ நாபகச்சன்ன திஷ்டன் |   மித்யகோபஸ்ஸபதி நயனே மீலயன் விஷ்வகோப்தா |-கோபால விம்ஸதி – 5-

இடையன் வேடம் தரித்து வெண்ணெயைத் திருடி தன் தாயிடம் அஞ்சி நடுங்கும் கபட நாடகத்தை நடத்தும் இவனே தரணியனைத்தையும் ரக்ஷிப்பவன் என்று கொண்டாடுகிறார் ஸ்வாமி தேசிகன். “அகில புவந ரக்ஷா கோப வேஷஸ்ய விஷ்ணோ:”  என்றபடி.

“தாஸபூதா: ஸ்வத: ஸர்வே. ஹ்யாத்மான: பரமாத்மன:”(ஸ்ரீ மந்த்ர ராஜபத ஸ்தோத்ரம்)–என்றபடி

உலகில்  உள்ள அனைத்து ஜீவன்களும்-எம்பெருமானுடைய தாசர்கள்.

மற்றும் “ஈசன் அடங்கெழில் அஃதென்று அடங்குக உள்ளே” (திருவாய்மொழி 1-2- 7) என்று அவனிடத்தில் அடங்கியிருப்பதே-சேதனர்களின் ஆத்ம ஸ்வரூபத்திற்கு லக்ஷணம்.

——————–

பஞ்சவடியில் பர்ணசாலை அமைக்கும்பொழுது, எம்பெருமான் ஸ்ரீராமன் கட்டளையிடுகிறான்:

ரமதே யத்ர வைதேஹீ த்வமஹம் சைவ லக்ஷ்மண |
தாத்ருசோ த்ருஷ்யதாம் தேச: ஸந்நிக்ருஷ்டஜலாசய: ||–ஆரண்யகாண்டம் 15-4

வநராமண்யகம் யத்ர ஜலராமண்யகம் ததா |
ஸந்நிக்ருஷ்டம் ச யத்ர ஸ்யாத்ஸமித்புஷ்பகுசோதகம் ||–ஆரண்யகாண்டம் 15-5

“லக்ஷ்மணா! நீர்நிலை அருகில் இருக்கக் கூடியதும், எந்த இடத்தில் சீதை மகிழ்ச்சியாக இருப்பாளோ, அதேபோல் நீயும் நானும் உகப்புடன் இருப்போமோ, அப்படிப்பட்டதான ஓர் இடத்தைத் தேடிக் கண்டுபிடி. அந்த இடம் மரங்கள் அடர்ந்து அழகாக இருக்க வேண்டும் நீர்வளம் உள்ளதாக இருக்க வேண்டும். அருகிலேயே சமித்து, மலர்கள், தர்ப்பை, நல்ல தீர்த்தம் கிடைக்கும்படியாக இருக்க வேண்டும்.” என்றான்.

அதற்கு லக்ஷ்மணன் பதிலளிக்கிறான்:
பரவாநஸ்மி காகுத்ஸ்த த்வயி வர்ஷசதம் ஸ்திதே |
ஸ்வயம் து ருசிரே தேசே க்ரியதாமிதி மாம் வத ||–ஆரண்யகாண்டம் 15-7

“இராமா! நான் காலமெல்லாம் தங்கள் அடிமையாக இருப்பவன். அதனால் உனக்குப் பிடித்தமான இடத்தைத் தேர்ந்த்தெடு என்று தாங்கள் கூறுவது முறையல்ல. எந்த இடத்தில் தங்கள் மனம் ஈடுபடுகின்றதோ அதைச் சுட்டிக்காட்டி, இங்கே பர்ணசாலையைக் கட்டு என்று எனக்கு ஆணையிடுங்கள்” என்று விண்ணப்பித்து தான் ஸ்வதந்த்ரன் அல்லன் என்றும் அவ்வாறு ஸ்வதந்த்ரமாக செய்யும் கைங்கர்யம் நிறம் பெறாது என்றும் ஸ்தாபித்து, மேலும்,

பவாம்ஸ்து ஸஹ வைதேஹ்யா கிரிஸாநுஷு ரம்ஸ்யதே |
அஹம் ஸர்வம் கரிஷ்யாமி ஜாக்ரதஸ் ஸ்வபதஸ்சதே ||-அயோத்யாகாண்டம் 31-25

“நீர் வைதேஹியுடன் கூட மலைத்தாழ்வரைகளில் விளையாடுவீர்; அடியேன் நீர் விழித்துக் கொண்டிருக்கும்போதும் தூங்கும்போதும் உமக்கு எல்லா அடிமைகளையும் செய்வேன்.” என்று தன் சேஷத்வத்தை திருக்கைத்தொட்டு வெளிப்படுத்தினார் இளையபெருமாள்.

——————-

ராமாவதார ஸு ர்யஸ்ய சந்தர்ஸ்ய யதுநாயக
ந்ருஸிம் ஹோ பூமிபுத்ரஸ்ய ஸெம்ய, ஸோம ஸிதஸ்யச
வாமநோ விபுதேந்தரஸ்ய பார்கவோ பார்க்கவஸ்ய
கூர்மோ பாஸ்கர புத்ரஸ்ய ஸைம்ஹிகேயஸ்ய ஸு கர
கேதுர் ம்நாவாதாரஸ்ய யோகாசாந்யேபி கேசரா-தசாவதார ஸ்தோத்திரம்- – சுவாமி வேதாந்த தேசிகர்
ஸ்ரீராமவதாரம் – சூர்யன்
ஸ்ரீகிருஷ்ணவதாரம் – சந்திரன்
ஸ்ரீநரசிம்மவதாரம் – செவ்வாய்
ஸ்ரீகல்கி அவதாரம் – புதன் (சோமபுத்ரன், சந்திரனின் மகன்)
ஸ்ரீவாமன அவராரம் – வியாழன்
ஸ்ரீபரசுராம அவதாரம் – சுக்கிரன்
ஸ்ரீகூர்ம அவதாரம் – சனி (பாஸ்கர புத்திரன்,- சூரியனின் மகன் சனி)
ஸ்ரீவராஹ அவதாரம் – இராகு
ஸ்ரீமத்ஸ்ய அவதாரம் – கேது
ஸ்ரீபலராம அவதாரம் – குளிகன் (சனியின் மகன்)

—————-

சரணடைந்த ஆஸ்ரிதர்கள் விஷயத்தில் அவன்தான் “அவிஜ்ஞாதா(அறியாதவன்)”
இது, எம்பெருமான் தன்னளவிலே ஆஸ்ரிதர்கள் எத்தனை அபசாரப்பட்டாலும் அதனால் சிறிதும் திருவுள்ளம் சீறாமல்
அவர்கள் மேல் கொண்ட பக்ஷபாதத்தினால் அவர்கள் செய்யும் பல்லாயிரம் குற்றங்களையும் பொறுக்கும் அவனின் வாத்ஸல்யத்தைச் சொல்லிற்று.

மற்றொரு பற்றின்றி வந்தடைந் தார்க்கெல்லாங்
குற்றமறியாத கோவலனார் – முற்றும்
வினைவிடுத்து விண்ணவரோடு ஒன்ற விரைகின்றார்
நினைவுடைத்தாய் நீமனமே நில்லு.–(அம்ருதரஞ்சனி 36)

மொழியைக் கடக்கும் பெரும் புகழான் ஸ்வாமி கூரத்தாழ்வான் வரதராஜஸ்தவத்தில் பேரருளாளனின் வாத்ஸல்யத்தை அநுபவிக்கையில்
“உபாலம்போயம் போ: ச்ரயதி பத ஸார்வஜ்ஞ்யமபி தே யதோ தோஷம் பக்தேஷ்விஹ வரத நைவாகலயஸி” (வரதராஜஸ்தவம்-20) என்று அருளுகிறார்.
அதாவது பக்தர்களின் தோஷங்கள் ஸ்வல்பமன்றியே மலை மலையாய் குவிந்திருந்தாலும் அவற்றை அறியாதொழிவது
எம்பெருமானுக்கு அவிஜ்ஞாதா என்ற திருநாமத்துக்கு பொருந்துமே தவிர ஸர்வஜ்ஞத்வாநுகுணமாகாது என்றருளுகிறார்.

—————-

அந்தமிலாப் பேரின்பம் அருந்த ஏற்கும்
அடியோமை அறிவுடனே என்றும் காத்து
முந்தை வினை நிரை வழியில் ஒழுகாது எம்மை
முன்னிலையாம் தேசிகர் தம் முன்னே சேர்த்து
மந்திரமும் மந்திரத்தின் வழியும் காட்டி
வழிப் படுத்தி வானேற்றி அடிமை கொள்ளத்
தந்தையென நின்ற தனித் திருமால் தாளில்
தலை வைத்தோம் சடகோபன் அருளினாலே–அம்ருதாஸ்வாதினி – 28

“எல்லையில்லா ஆனந்தத்தை அளிக்கும் மோக்ஷமென்னும் ஸாதனத்திற்குத் தகுதியாயுள்ள நம்மைக் காத்து,
ஸ்திரமான தர்ம பூத ஞானத்தைக் கொடுத்து எம்பெருமான் நம்மை ரஷித்தருளுகிறான்.
மேலும் அநாதியான கர்ம ஸம்பந்தத்தில் நம்மை அழுத்தாமல் நம்மைக் கரை சேர்ப்பதற்குப் ப்ரதானமான ஸ்தானத்தில் நிற்கின்ற
ஆசார்யர்களிடம் ஒரு ஸம்பந்தத்தை உண்டு பண்ணி, திருமந்திரம் முதலிய மந்திரத்தையும் அந்த மந்திரத்தில் சொல்லப்படும் ப்ரபத்தி என்னும் உபாயத்தையும்
அவ்வாசார்யன் மூலமாக நமக்கு உபதேஸித்தருளி அவ்வுபாயத்தை அனுஷ்டிக்கும்படி ஓர் தெளிவை ஏற்படுத்தி, நம்மை பரம பதத்தில் கொண்டு சேர்க்கிறான். பின்பு அங்கே நாம் செய்யும் கைங்கர்யங்களை ஏற்றுக் கொள்கிறான்.
இப்படி பலவிதமான மஹா உபகாரங்கள் செய்ய முற்படும் நிகரற்ற எம்பெருமான் நமக்குத் தந்தை என்னும் ஸ்தானத்தில் நிற்கின்றான்.
அப்பெருமானின் திருவடிகளில் நம்மாழ்வாருடைய அனுகிரஹத்தாலே தலை வணங்கப் பெற்றோம்.” என்று ஸாதிக்கிறார்.

————-

த்ரமிடோபநிஷந்நிவேஶஶூந்யாந்‌
அபி லக்ஷ்மீரமணாய ரோசயிஷ்யந்‌ |
த்ருவமாவிஶதி ஸ்ம பாதுகாத்மா
ஶடகோப ஸ்வயமேவ மாநநீய: ॥ –ஸ்ரீபாதுகாஸஹஸ்ரம் ஸமாக்யாபத்ததி – 2

“எல்லாராலும் போற்றப்படுகின்ற ஸ்வாமி நம்மாழ்வார் அனைவரும் பெருமாளை அடைந்து உஜ்ஜீவிக்கவேண்டுமென்று
திருவுள்ளங்கொண்டு திருவாய்மொழியைத் தந்தருளினார்.
இருப்பினும் பலர் அத்திருவாய்மொழியைக் கற்று உபாஸிப்பதில்லை.
அப்படி கற்காதவர்களும் பெருமாளை அடைவதற்காக ஆழ்வார் தாமே பாதுகையாக அவதரித்து
அனைவரின் ஸிரஸ்ஸிலும் ஸ்ரீசடாரியாக ஸாதிக்கப்பெற்று,
அந்த ஸம்பந்தம் மூலமாக திவ்ய தம்பதிகளின் அநுகிரஹத்திற்குப் பாங்காக அனைவரையும் மாற்றியருளினார்.” என்று
ஆழ்வாரின் அருளிச்செயல்களை அறியாதவர்களும் உய்ய வேண்டுமென்று
அவர் ஸ்ரீசடாரியாகத் திருவவதரித்த வைபவத்தை நிர்தாரணம் பண்ணுகிறார் ஸ்வாமி தேசிகன்.

—————

உலகை ரக்ஷிக்கும் ஸ்ரீ வராஹப் பெருமானின் “குர்குரம்”

கோபாயேதநிசம் ஜகந்தி குஹநாபோத்ரீ பவித்ரீக்ருத –
ப்ரஹ்மாண்ட꞉ ப்ரளயோர்மிகோஷகுருபிர்கோணாரவைர்குர்குரை꞉|
யத்தம்ஷ்ட்ராங்குரகோடிகாடகடநாநிஷ்கம்பநித்யஸ்திதி꞉
ப்ரஹ்மஸ்தம்பமஸௌதஸௌ பகவதீமுஸ்தேவ விச்வம்பரா ||–ஸ்ரீ தசாவதார ஸ்தோத்ரம் – 4

“ப்ரளய காலத்தில் கடலுள் மூழ்கிய பூமியை மீட்க ஒரு பெரிய பன்றி வடிவு கொண்டு அவதரித்தான் எம்பெருமான்.
அப்பொழுது அவன் திருமூக்கில் இருந்து எழுந்த “குர்குர்” என்ற ஒலியானது பிரளய காலத்தில் கடல் அலைகள் மோதும்பொழுது எழும்பும் ஒலியைப் போல் மிகுந்திருந்தன.
அவ்வொலிகள் ப்ரஹ்மாண்டங்கள் முழுதும் பரவி அவற்றை பரிசுத்தமாக்கின.
இவ்வொலிகளுடன், வராஹப்பெருமான் தன் கோரைப்பல்லின் நுனியில் பூமியைத் தரித்து எடுத்து வருகிறான்.
அப்பூமி ஒரு பன்றியின் கோரைப்பல்லில் ஒட்டியிருக்கும் கிழங்குபோல காட்சியளிக்கின்றது.
வராஹப்பெருமானின் கோரைப்பல்லை இறுகப் பற்றியிருக்கும் பூமிதேவி சிறிதும் அசையாமல் நிலைத்திருக்கிறாள்.
பெருமைகள் பொருந்திய இந்தப் பூமிதேவி கோரைக்கிழங்கு போல் நின்று பிரமன் முதல் துரும்பு வரை உள்ள அனைத்து சராசரங்களும் உற்பத்தியாகக் காரணமாக இருக்கின்றாள்.
இந்த வராஹப்பெருமானின் திருமூக்கின் ஒலிகள் உலகங்கள் அனைத்தையும் ரக்ஷிக்க வேண்டும்.” என்று ஸ்வாமி தேஶிகன் தலைக்கட்டுகிறார்.
வராஹ அவதார வைபவத்தை இவ்வளவு கவிநயத்துடன் வர்ணநம் செய்ய வேறொரு ஆசார்யன் நம்மிடத்தில் இல்லை.

—————-

மயக்கும் மாதவனின் வேணுகானம்

மஹஸே மஹிதாய மௌளிநா விநதேநாஞ்ஜலிமஞ்ஜநத்விஷே |
கலயாமி விமுக்தவல்லவீ வலயாபாஷிதமஞ்ஜுவேணவே ||
ஜயதி லளிதவ்ருத்திம் சிக்ஷிதோ வல்லவீநாம் சிதிலவலயசிஞ்ஜாசீதளைர்ஹஸ்ததாளை꞉ |
அகிலபுவநரக்ஷாகோபவேஷஸ்ய விஷ்ணோ꞉அதரமணிஸுதாயாமம்சவான் வம்சநால꞉ ||–ஸ்ரீ கோபால விம்ஶதி 15-16

“கண்ணனும் இடைப்பெண்களும் ராஸக்க்ரீடையில் ஈடுபடுகின்றனர்.
அழகிய குழலைத் தன் திருவதரத்தில் வைத்து இனிய ஓசையை எழுப்புகின்றான் கண்ணன்.
அப்பொழுது அழகிய இடைப்பெண்கள் தங்கள் கைகளால் குழலோசைக்கு ஏற்றவாறு தாளம் போடுகின்றனர்.
இடைப்பெண்கள் தங்கள் கைவளையல்களை இறுக்கமின்றி தரித்திருக்கின்றனர்.
ஆதலால் வளையல்களில் இருந்து வரும் ஒலி கை போடும் தாள ஒலியோடு சேர்ந்து மிக இனியதாகின்றது.
இவர்கள் போடும் தாளம் புல்லாங்குழலுக்கு அபிநய சாஸ்த்ரத்தில் உள்ள “லளிதம்” என்னும் அபிநய முறையைக் கற்பிக்கின்றன.
அனைத்துலகையும் காக்கத் தானே எம்பெருமான் கோவலருள் கோவலனாய் அவதரித்திருக்கின்றான்.
குழலூதும் கண்ணனின் செவ்வாயின் அமுதத்தில் கோபியரைப் போல தானும் பங்குகொள்ளும் திருக்குழல் மிகப் பெருமை பெற்று விளங்குகின்றது.
” ஆயர் குலச் சிறுவனாய் அவதரித்து தன் ஸௌலப்ய-ஸௌசீல்யங்களைக் காட்டி அவனிடத்தில் மயங்கச் செய்து நம்மை அடிமை செய்து ஆட்கொள்ளும்
அவன் திருவிளையாடல்கள் தான் எத்துணை! கண்ணனின் வேணு கானத்தைக் கொண்டாடாத ஆழ்வார்கள் இல்லை.
இருப்பினும் ஸ்வாமி தேசிகனின் இவ்வர்ணநம் கோபியரின் வளையல் ஒலி கண்ணன் குழலோசையுடன் இரண்டறக் கலந்து
ஆனந்தத்தை அளிப்பது போல பேரானந்தத்தை நமக்கு அளிக்கிறது.

—————–

மூன்று வேதங்களின் ஸாரமாக உள்ள ஸ்ரீ ஹயக்ரீவனின் ஹலஹலம்

ஸ்வத꞉ ஸித்தம் சுத்தஸ்படிகமணிபூப்ருத்ப்ரதிபடம் ஸுதாஸத்ரீசீபிர்த்யுதிபிரவதாதத்ரிபுவநம் |
அநந்தைஸ்த்ரய்யந்தைரநுவிஹிதஹேஷாஹலஹலம் ஹதாசேஷாவத்யம் ஹயவதனமீடீமஹி மஹ꞉ ||
ஸமாஹார꞉ ஸாம்நாம் ப்ரதிபத₃ம்ருசாம் தாம யஜுஷாம் லய꞉ ப்ரத்யூஹாநாம் லஹரிவிததிர்போதஜலதே꞉ |
கதாதர்பக்ஷுப்யத்கதககுலகோலாஹலபவம் ஹரத்வந்தர்த்வாந்தம் ஹயவதநஹேஷாஹலஹல꞉ ||-ஸ்ரீ ஹயக்ரீவ ஸ்தோத்ரம் 2-3

ஸ்ரீ ஹயக்ரீவனே தமக்கு ஆசார்யனாய் எழுந்தருளி தம் திருவுள்ளத்தில் எழுதியருளிய விஷயங்கள் அனைத்தையும் அனைவரும்
அறிந்து உஜ்ஜீவிப்பதற்காக ஓலையில் எழுதியதாக ஸ்வாமி தேஶிகன் ஸாதிக்கிறார்.
அப்பேற்பட்ட பெருமைகளை உடைய பெருமானின் ஹல-ஹல நாதம் மூன்று வேதங்களின் ஸாரம் என்று இங்கே தலைகட்டுகிறரர்:
“அடியார்களை உய்விக்க எம்பெருமான் தாமாகவே ஸ்ரீ ஹயக்ரீவனாக அவதரித்தான்.
அப்பெருமானின் திருமேனி தூய படிக மணிகளாலாகிய ஒரு மலைபோல் விளங்குகின்றது.
அந்த எம்பெருமானின் அமுதம் போன்ற திருமேனியிலிருந்து வீசும் வெண்மையொளியானது மூவுலகையும் வெண்மை நிறமாக்குகிறது.
அவன் குதிரையுருவுக்கு ஏற்றவாறு கனைக்கும் பொழுது எழும்பும் “ஹல ஹல “ என்னும் ஒலியில் எல்லையற்ற வேதாந்தங்களின் அர்த்தங்கள் அடங்கியுள்ளன.
இவ்வொலியை கேட்பவர்களுக்கு வேதாந்த அர்த்தங்கள் நன்கு விளங்குமாறு செய்கின்றான் இப்பெருமான்.
அடியார்க்கு வரும் எல்லாத் தீங்குகளையும் ஒழிக்கின்ற, தேஜோமயனாய் நிற்கும் ஸ்ரீ ஹயக்ரீவப் பெருமானை நாம் ஸேவிப்போம்.
ஸ்ரீ ஹயக்ரீவனுடைய “ஹல-ஹல” என்னும் கனைப்பொலி ஸாமவேதத்திலுள்ள எல்லா கிளைகளையும் தொகுத்து ஒன்றுகூடிய வடிவம் போலுள்ளது.
அவ்வொலி ருக்வேத மந்திரங்களுக்கு அர்த்தத்தைக் கூறுவது போல் விளங்குகின்றது.
யஜுர் வேத மந்திரங்களின் பொருள்கள் அனைத்தையும் தன்னுள் அடங்கப்பெற்றது.
கல்வி கற்க உண்டாகும் தடைகள் அனைத்தையும் ஒழித்து ஞானமென்னும் கடலின் அலைவரிசையாய் நிற்கிறது.
இப்படி மூன்று வேதங்களின் ஸாரமாக இருந்து கல்வித் தடைகளை ஒழித்து ஞானச்சுடரை ஏற்றும் வல்லமையை உடையது.
குயுக்திகளைக் கொண்டு வாதம் புரிவதில் செருக்குக்கொண்ட வேற்று மதத்தினரின் ஆரவாரத்தில் பலர் மயங்குவதுண்டு.
அவர்களின் அஜ்ஞானமென்னும் இருளை ஸ்ரீ ஹயக்ரீவனின் “ஹல-ஹல” ஒலி முற்றிலும் ஒழித்து அருள் புரிய வேண்டும்.”

—————

எம்பெருமான் பாதுகைகளின் நாதம்
எம்பெருமானின் விபவ அவதாரத்தின் போது அவன் திருவாயிலிருந்து பல திவ்ய ஒலிகளை எழுப்பி தன் அடியார்களை ரக்ஷித்தான்.
ஸம்ஸாரத்தில் உழன்று அல்லல்படும் நம் போன்ற ஜீவாத்மாக்களை வழிப்படுத்தி வானேற்ற அவனே பல அர்ச்சாவதார மூர்த்தியாக ஆங்காங்கே வீற்றிருக்கிறான்.
திருவரங்கனாக எழுந்தருளி பாதுகைகளைச் சாற்றிக்கொண்டு சஞ்சாரம் செய்யும் போது எழும் நாதங்கள்
நம்மைப் போன்றவர்களையும் ரக்ஷிக்கக் கூடியவையே என்று ஸ்தாபிக்கிறார் நம் கவி ஸிம்ஹம்.

மதுவைரிபதாம்புஜம் பஜந்தீ மணிபாதாவநி! மஞ்ஜுசிஞ்ஜிதேந |
படஸீவ முஹு꞉ ஸ்வயம் ப்ரஜாநாம் அபரோபஜ்ஞம் அரிஷ்டசாந்தி மந்த்ரம் ||
ச்ருதிபி꞉ பரமம் பதம் முராரே꞉ அநிதங்காரம் அநேவம் இத்யுபாத்தம் |
இதம் இத்தமி இதி ப்ரவீஷி நூநம் மணிபாதாவநி ! மஞ்ஜுபி꞉ ப்ரணாதை꞉|| –ஸ்ரீ பாதுகா ஸஹஸ்ரம் – நாத பத்ததி – 7-8-

“ஏ கல்லிழைத்த பாதுகையே! உன்னைச் சாற்றிக்கொண்டு பெருமாள் எழுந்தருளும்போது எழும் உன்னுடைய சப்தத்தைப் பார்த்தால்
லோகத்தில் ஜீவன்கள் படும் எல்லையில்லா துன்பத்தை நீக்குவதற்காக நீ மிகவும் தயை கொண்டு தானாகவே ஒரு புதிய மந்த்ரத்தைச் சொல்லுவது போல இருக்கின்றது.
பெருமாளுடைய ஸ்வரூபத்தையும் நித்யவிபூதியின் ஸ்வரூபத்தையும் அதன் ஸங்கதிகளையும் அறிய முடியாதென்று வேதங்கள் சொல்ல,
அப்படிப்பட்ட விஷயங்களை உன் இனிமையான சப்தங்கள் மூலமாக சுலபமாக அறியலாம்.” என்று நிர்தாரணம் பண்ணுகிறார் ஸ்வாமி தேசிகன்.

——————

திருவேங்கடவன் எண்ணற்ற திருக்கல்யாண குணங்களை உடையவனாயிருப்பினும் அவனுடைய மற்ற குணங்களனைத்தும் தரம் பெறுவது
அவன் தயையாலேயே என்பதனை “தயா சதகம்” என்னும் ஸ்தோத்ரத்தின் மூலம் ஸ்வாமி தேஶிகன் நிர்தாரணம் பண்ணுகிறார்.
அப்பேற்பட்ட தயையே ஒரு மலை வடிவம் கொண்டுள்ளது என்று இவ்வாறு ரஸோக்தியாக அருளிச் செய்கிறார் நம் ஆசார்ய வள்ளல்:

ப்ரபத்‌யே தம்‌ கிரிம்‌ ப்ராய: ஸ்ரீநிவாஸாநுகம்பயா |
இக்ஷுஸாரஸ்ரவந்த்யேவ யந்மூர்த்யா ஷர்கராயிதம்‌ ||–ஸ்ரீ தயாசதகம் – 1

அடியார்களிடத்தில் தங்கு தடையின்றி வெள்ளமிட்டு ஓடும் திருவேங்கடமுடையானின் தயையானது ஒரு கரும்பின் சாறு போன்றுள்ளது.
அது அனுபவிக்க பரம போக்கியமாய் இருக்கின்றது. ஸ்ரீநிவாஸனது கருணை வெள்ளமான கரும்பின் சாறு தானே ஒரு ஆறாய்ப் பெருகி,
கனமாகி சர்க்கரையாகி உறைந்து கற்கண்டாக கனமாகி இன்னும் அனைவரும் அனுபவிக்க ஏற்றதாய் உள்ளது.
இந்தக் கருணைதான் திருமலை வடிவம்.
ஸ்ரீநிவாஸனது தயை ஆற்று வெள்ளம்போல் தடையற்று அடியார்களின் மீது பெருகி அவர்கள் பாபங்களைப் போக்கி உய்விக்கிறது. இத்தகைய பெருமைகளை உடைய
மலையப்பனின் தயை அசைக்க முடியாத ஒரு மாமலையாக நிற்கின்றது.
இத்தகைய கருணையே வடிவான திருமலையைச் சரணமடைகின்றேன். என்று ஆழ்வார் அடியொட்டி
ஸ்வாமி தேசிகன் மலையப்பனைப் பற்றாமல் மலையைப் பற்றுவது நன்கு சுவைக்கத் தக்கது.

கண்ணன் அடியிணை எமக்குக் காட்டும் வெற்பு
கடுவினையர் இருவினையும் கடியும் வெற்பு
திண்ணம் இது வீடென்னத் திகழும் வெற்பு
தெளிந்த பெருந்தீர்த்தங்கள் செறிந்த வெற்பு
புண்ணியத்தின் புகல் இதெனப் புகழும் வெற்பு
பொன்னுலகில் போகம் எல்லாம் புணர்க்கும் வெற்பு
விண்ணவரும் மண்ணவரும் விரும்பும் வெற்பு
வேங்கடவெற்பு என விளங்கும் வேத வெற்பே.–அதிகாரஸங்கிரஹம் – 43–

எம்பெருமானுடைய திருவடிகள் இரண்டையும் நமக்குக் காட்டித் தரும் மலை;
எத்தைகைய கொடிய பாபத்தையுடையவர்களின் இரண்டு கர்மங்களையும் ஒழிக்கவல்ல மலை;
இதுவே பரமபதமென்று சொல்லும்படியான பெருமையைப் பெற்ற மலை;
பல புண்ய தீர்த்தங்கள் நிறைந்த மலை;
புண்ணியத்தின் புகலிடமாகத் திகழும் மலை;
ஸ்ரீவைகுண்டத்தில் அடையக்கூடிய பகவதநுபவம் அனைத்தையும் அளிக்கக்கூடிய மலை;
நித்யஸூரிகளுக்கும் பூலோகத்தில் உள்ள பாகவதர்களுக்கும் பொதுவாய் நிற்கும் மலை;
இப்பெருமைகள் அனைத்தும் உடைய மலை ஸ்ரீநிவாஸன் நித்யவாஸம் செய்யும், திருவேங்கடமென்று ப்ரகாசிக்கின்ற,
வேதத்தில் போற்றப்பெற்ற திருமலையேயாகும் என்று திருவேங்கடமலையைப் போற்றுகிறார்.

கடுவினையர் இருவினையும் கடியும் வெற்பு
பாபங்களானவை பூர்வாகங்களென்றும் உத்தராகங்களென்னும் இருவகைப்படும்.
எம்பெருமானைப் பற்றுதற்கு முன்பு புத்திபூர்வமாகப் பண்ணும் பாபங்கள் பூர்வாங்களாம்.
பிறகு ப்ரகிருதி பாரவச்யத்தாலே ப்ராமாதிகமாக நேரும் பாபங்கள் உத்தராகங்களாம்.
இருவினை என்று ஸ்வாமி தேசிகன் இங்கு காட்டுவது

வேங்கடங்கள் மெய்ம் மேல் வினை முற்றவும்
தாங்கள் தங்கட்கு நல்லனவே செய்வார்
வேங்கடத்துறைவார்க்கு நமவென்னல்
ஆம் கடமை அது சுமந்தார்கட்கே– திருவாய்மொழிப் பாசுரத்தை(3-3-6) அடியொற்றிய இரண்டு வினைகளையே.

கண்ணன் அடியிணை எமக்குக் காட்டும் வெற்பு
“ஆறெனக்கு! நின் பாதமே சரணாகத் தந்தொழிந்தாய்” என்று எம்பெருமானின் திருப்பாதங்களே நமக்கு உபாயம் என்று காட்டினார் ஆழ்வார்.
ஸ்வாமி தேசிகனோவென்னில் அத்திருத்தாள்களை நமக்குக் காட்டித்தரும் மலையே திருமலை என்று தலைக்கட்டி அம்மலையே அடியார்களுக்கு உபாய-உபேயங்களாய் நிற்பதாக ஸ்தாபிக்கிறார்.

விண்ணவரும் மண்ணவரும் விரும்பும் வெற்பு
திருமலையானது மண்ணவர்க்கும் விண்ணவர்க்கும் பொதுவான தலமாகவும் அம்மலையிலே வீற்றிருக்கும் திருவேங்கடவன்
இருதலையார்க்கும் பொதுவாய் நிற்கிறான் என்றும்
அவன் பரத்வ-ஸௌலப்யங்களை ஒன்றுசேர மங்களாசாஸனம் பண்ணுகிறார் நம் ஸ்வாமி.
“மந்திபாய் வடவேங்கடமாமலை வானவர்கள் சந்தி செய்ய நின்றான்” என்று ஸ்வாமி திருப்பாணாழ்வாரும்
“கண்ணாவானென்றும், மண்ணோர்விண்ணோர்க்கு” என்று ஸ்வாமி நம்மாழ்வாரும் பாசுரமிட்டது இங்கு அனுசந்திக்கத்தக்கது.

திருமலையின் பெருமையையும் திருவேங்கடத்தானின் தயையையும் பேசித் தலைக்கட்ட முடியாது.
அப்பெருமைகளை உடையவனின் திருமார்பிலே நித்யவாஸம் பண்ணுகிற பெரியபிராட்டியானவள்
“ஒரு கணப்பொழுதும் பிரிந்திருக்கமாட்டேன்” என்று சொல்லிக்கொண்டே இருக்கிறாள்.

———————————–

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ வேதாந்த தேசிகன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –

ஸ்ரீ ராமானுஜ நூற்றந்தாதி-81-108 -ஸ்ரீ காஞ்சி ஸ்வாமிகள்

சோர்வின்றி உன்றன் துணை யடிக் கீழ்த்,தொண்டு பட்டவர் பால்

சார்வின்றி நின்ற எனக்கு, அரங்கன் செய்ய தாளிணைகள்

பேர்வின்றி யின்று பெறுத்தும் இராமானுச! இனி யுன்

சீரொன்றிய கருணைக்கு, இல்லை மாறு தெரிவுறிலே.–81-

 

பதவுரை

உன் தன் துணை அடி கீழ் சோர்வு இன்றி	–	தேவரீருடைய உபய பாதங்களின் கீழே
தொண்டு பட்டவர் பால்	–	சோராமல் அடிமைப் பட்டவர்கள் விஷயத்தில்
சார்வு இன்றி நின்ற எனக்கு	–	பொருத்த மில்லாமலிருந்த எனக்கு
இன்று	–	இன்றைத் தினத்தில்
அரங்கன் செய்ய தாள் இணைகள்	–	பெரிய பெருமாளுடைய சிவந்த திருவடி யிணைகளே
பேர்வு இன்றி பெறுத்தும் இராமா நுசா	–	ஒரு காலும் விட்டு நீங்காத படி சிரோ பூஷணமாகத் தந்தருளின எம்பெருனாரே!
இனி	–	இப்படியான பின்பு
தெரிவுறில்	–	ஆராயுமளவில்
உன்	–	தேவரீருடைய
சீர் ஒன்றிய கருணைக்கு	–	சிறந்த திருவருளுக்கு
மாறு இல்லை	–	ஒப்பு இல்லை

 

————-

தெரிவுற்ற ஞானம் செறியப் பெறாது,வெந் தீவினையால்

உருவற்ற ஞானத் துழல்கின்ற என்னை, ஒரு பொழுதில்

பொருவற்ற கேள்விய னாக்கி நின் றானென்ன புண்ணியனோ!

தெரிவுற்ற கீர்த்தி, இராமா னுசனென்னும் சீர் முகிலே.–82-

 

பதவுரை

தெரிவு உற்ற ஞானம் செறிய பெறாது	–	தெளிவான ஞானத்தைச் சேரப் பெறாமல்
வெம் தீ வினையால்	–	மிகவுங் கொடிகான கருமத்தாலே
உரு அற்ற ஞானத்து உழல்கின்ற என்னை	–	உபயோகமற்ற ஞானத்தை யுடையனாய (ஒன்றிலும் நிலை யில்லாமல்) திரிகிற என்னை
ஒரு பொழுதில்	–	ஒரு க்ஷண காலத்தில்
பொருவு  அற்ற கேள்வியன் ஆக்கி நின்றான்	–	ஒப்பற்ற பஹூ ச்ருதனாக ஆக்கி யருளினவரும்
தெரிவு உற்ற கீர்த்தி	–	ப்ரஸித்தமான புகழை யடையவரும்
சீர் முகில் என்னும்	–	(ஔதார்யத்தில்) சிறந்த மேகமென்னத் தக்க வருமான
இராமாநுசன்	–	எம்பெருமானார்
என்ன புண்ணியனோ	–	என்ன தார்மிகரோ? (ஒப்பற்ற தர்மிஷ்டரென்றபடி.)

———

சீர் கொண்டு பேரறம் செய்து,நல் வீடு செறிதும் என்னும்

பார் கொண்ட மேன்மையர் கூட்டனல்லேன்,உன் பத யுகமாம்

ஏர் கொண்ட வீட்டை எளிதினில் எய்துவன் உன்னுடைய

கார் கொண்ட வண்மை இராமா னுச! இது கண்டு கொள்ளே.–83-

 

பதவுரை

இராமநுசா	–	எம்பெருமானாரே!,
சீர் கொண்டு	–	சமம் தமம் முதலிய குணங்களை யுடையராய்
பேர் அறம் செய்து	–	சிறந்த தருமமாகிய சரணாகதி யோகத்தை யநுஷ்டித்து
நல் வீடு செறிதும் என்னும்	–	பரம புருஷார்த்தமான மோக்ஷத்தை அடைந்திடுவோம் என்றிருக்கிற
பார் கொண்ட மேன்மையர் கூட்டன் அல்லேன்	–	ப்ரஸித்தமான ப்ரபாவத்தையுடைய  ப்ரபந்நர்களுடைய கோஷ்டியில் நான் சேர்ந்தவனல்லேன்;
உன் பத யுகம் ஆம்	–	தேவரீருடைய உபய பாதங்களாகிற
ஏர் கொண்ட வீட்டை	–	பரம விலக்ஷணமான மோக்ஷத்தை
எளிதினில் எய்துவன்	–	ஸுலபமாக அடைந்திடுவேன்;
கார் கொண்ட	–	(ஔதார்யத்தில்) மேகத்தை வென்றிருக்கிற தேவரீருடைய
வண்மை இது	–	ஔதார்யம் இப்படிப்பட்டது;
கண்டுகொள்	–	தேவரீரே இதனைக் கண்டு கொள்ளலாம்.
(அடியேன் சொல்ல வேணுமோ?)

 

சரம ச்லோகத்திலே கண்ணபிரான் நியமித்தபடியே நாம் சரணாகதியை அநுஷ்டித்து விட்டோமாகையால்

நமக்கு மோக்ஷம் கைபுகுந்துவிட்ட தேயாமென்று அறுதியிட்டிருக்கும் மஹான்களில் அடியேன் சோர்ந்தவனல்லேன்;

அப்படி அடியேன் ஒன்றும் அநுஷ்டிக்கவில்லை.

தேவரீருடைய திருவடிகளாகிற மோக்ஷத்தை அடைந்திடத் தடையில்லை யென்கிற மனவுறுதியே அடியேனுக்குள்ளது என்றாராயிற்று.

———

கண்டு கொண் டேனெம் இராமா னுசன் றன்னை காண்டலுமே

தொண்டு கொண்டேன் அவன் தொண்டர் பொற் றாளில் என் தொல்லை வெந் நோய்

விண்டு கொண்டேன் அவன் சீர் வெள்ள வாரியை வாய் மடுத்தின்று

உண்டு கொண்டேன், இன்னம் உற்றன ஓதில் உவப்பில்லையே.–84-

 

பதவுரை

எம் இராமாநுசன் தன்னை	–	ஸ்வாமி எம்பெருமானாரை
இன்று கண்டு கொண்டேன்	–	இன்று (உள்ளப்படி தெரிந்து கொண்டேன்;
காண்டலுமே	–	இப்படி தெரிந்து கொண்டவளலிலே
அவன் தொண்டர் பொன் தாளில்	–	அவரது பக்தர்களுடைய அழகிய திருவடிகளில்
தொண்டு கொண்டேன்	–	அடிமைப் பட்டேன்; (அதனால்)
என் தொல்லை வெம் நோய்	–	எனது பழைய கொடு வினைகளை
விண்டு கொண்டேன்	–	நீக்கிக் கொண்டேன்,
அவன் சீர் வெள்ளம் வாரியை	–	அவருடைய கல்யாண குண ப்ரவாஹமாகிற கடலை
வாய் மடுத்து உண்டு கொண்டேன்	–	வாயார அநுபவிக்கப் பெற்றேன்;
இன்னம் உற்றன	–	இப்படியாக இன்னமும் நான் பெற்ற நன்மை களை
ஒதில்	–	சொல்லத் தொடங்கினால்
உலப்பு இல்லை	–	(அதுக்கு) ஒரு முடிவு கிடையாது.

—————-

ஓதிய வேதத்தின் உட் பொருளாய், அதன் உச்சி மிக்க

சோதியை நாதன் என வெறியா துழல் கின்ற தொண்டர்

பேதைமை தீர்த்த இராமா னுசனைத் தொழும் பெரியோர்

பாத மல்லாலென்றன் ஆருயிர்க்கு யாதொன்றும் பற்றில்லையை.–85-

 

பதவுரை

ஓதிய வேகத்தின் உள் பொருள் ஆய்	–	அத்யயநம் பண்ணப்படுகிற வேதங்களின் உட் பொருளாயும்
அதன் உச்சி மிக்க சோதியை	–	அந்த வேதங்களின் முடிவாகிய உபநிஷத்துககளிலே மிகவும் விளங்குபவனாயுமிள்ள ஸ்ரீ மந் நாராயணனை
நாதன் என அறியாது	–	ஸர்வ சேஷி யென்று தெரிந்து கொள்ளாமல்
உழல்கின்ற தொண்டர்	–	கண்ட விடங்களிலும் அடிமை செய்து திரிகின்ற பாமரர்களுடைய
பேதைமை	–	அவிவேகத்தை
தீர்த்த	–	போக்கடித்த
இராமாநுசனை	–	எம்பெருமானாரை
தொழும்	–	ஸேவிக்கின்ற
பெரியோர்	–	மஹான்களுடைய
பாதம் அல்லால்	–	திருவடிகள் தவிர
என் தன் ஆர் உயிர்க்கு	–	எனது அருமையான ஆத்மாவுக்கு
யாது ஒன்றும் பற்று இல்லை	–	வேறு ஏதேனும் புகலிடமில்லை.

கீழ்ப் பாட்டிற் கூறின அத்யவஸாயம் எனக்கு கலியன் கொடுமையினால் ஒருகாலத்தில் மாறி விடக் கூடுமென்று நினைக்கிறீர்களோ,

அப்படி நினைக்க வேண்டா; இராமாநுசனடியார் திறத்தில் கலி புருஷன் ஒரு கொடுமையும் செய்ய முடியாதவன்;

மற்றவர்களைத் தான் கலி புருஷன் கெடுப்பன். எனது அத்யவஸாயம் நெடுநாளளவும் நிலை நிற்கக் கூடியதே என்றாராயிற்று.

———-

பற்றா மனிசரைப் பற்றி, அப் பற்று விடாதவரே

உற்றா ரென வுழன்றோடி நையேனினி, ஒள்ளிய நூல்

கற்றார் பரவும் இராமா னுசனைக் கருது முள்ளம்

பெற்றார் எவர், அவரெம்மை நின்றாளும் பெரியவரே.–86-

 

பதவுரை

பற்றா மனிசரை பற்றி	–	உபயோக மற்ற மநுஷ்யர்களைப் பற்றி
அப் பற்று விடாது	–	அந்தப் பற்றுதலை விடாமல்
அவரே உற்றார் என	–	அவர்களையே உறவினராகக் கொண்டு
உழன்று	–	அவர்கள் பினனே அலைந்து
ஓடி	–	அவர்களிட்ட காரியங்களைச் செய்ய ஓடி
இனி நையேன்	–	இனி மேல் துவள மாட்டேன்;
ஒள்ளிய நூல் கற்றார்	–	சிறந்த சாஸ்த்ரங்களைக் கற்றவர்களாலே
பரவும்	–	கொண்டாடப் படுகிற
இராமாநுசனை	–	எம்பெருமானாரை
கருதும் உள்ளம் பெற்றார் யவர்	–	அநுசந்திக்கும்படியான நெஞ்சை யுடையோர் யாவரோ,
அவர்	–	அந்த மஹான்களே
எம்மை	–	நம்மை
நின்று ஆளும் பெரியவர்	–	சாஸ்வதமாக அடிமை கொள்ளும் மஹாத்மாக்கள்.
ஒள்ளிய நூல்	–	“சுடர்மிகு சுருதி” என்றார் ஆழ்வாரும்.

———–

பெரியவர் பேசிலும் பேதையர் பேசிலும் தன்குணங்கட்

குரிய சொல் என்றும் உடையவன் என்றென்று உணர்வில் மிக்கோர்

தெரியும் வண் கீர்த்தி இராமா னுசன் மறை தேர்ந்துலகில்

புரியு நன் ஞானம் பொருந்தாதவரைப் பொரும் கலியே.–87-

 

பதவுரை

பெரியவர் பேசிலும்	–	ஞான சக்திகளால் நிறைந்த மஹான்கள் பேசினாலும்
பேதையர் பேசிலும்	–	ஒன்றுந் தெரியாதவர்கள் பேசினாலும்
தன் குணங்கட்கு உரிய சொல் என்றும் உடையவன் என்று என்று	–	தனது திருக்குணங்களுக்கு ஏற்ற சொற்களை எப்போதும் உடையவரென்று பலகாலுஞ் சொல்லி
உணர்வில் மிக்கோர் தெரியும்	–	சிறந்த ஞானிகள் அநுஸந்திக்கிற
வண் கீர்த்தி	–	திவ்ய கீர்த்தியை யுடையரான
இராமாநுசன்	–	எம்பெருமானார்
மறை தேர்ந்து	–	வேதங்களை ஆராய்ந்து
உலகில்	–	இவ் வுலகத்தில்
புரியும்	–	உபதேசித்தருளின
நல் ஞானம் பொருந்தாதவரை	–	நல்ல ஞானத்தில் சேராதவர்களை
கலி பொரும்	–	கலி புருஷன் பீடிப்பன்.

கீழ்ப்பாட்டில் “அவன் சீர் வெள்ளவாரியை வாய்மடுத்து. உண்டு கொண்டேன்” என்றும்

“அவன் தொண்டர் பொற்றாளில் தொண்டு கொண்டேன்” என்றும் சொன்ன இரண்டு விஷயங்களுள்

முதற்சொன்ன விஷயமே (அதாவது-ஸ்ரீராமாநுஜ பக்தர்களுக்கு பக்தனாயிருப்பதே) எனக்குள் சிறந்த உத்தேச்யமென்றாகிறார் இதில்.

(பெரியவர் பேசிலும் இத்யாதி) இதன் கருத்து யாதெனில்-

எம்பெருமானாருடைய திருக்குணங்களை மஹா ஞானிகள் தாம் பேசி முடிக்க வல்லவர்கள்;

அற்பஞானிகள், நம்மால் பேசமுடியாதென்று பின் வாங்கக் கூடியவர்கள்; என்பதில்லை;

“ தங்களன்பாரத் தமது சொல்வலத்தால் தலைத்தலைச் சிறந்து பூசிப்ப” என்றும்

“பேசுவார் எவ்வளவு பேசுவர் அவ்வளவே வாச மலர்த் துழாய் மாலையான் -வடிவு” என்றும் சொன்னாற்போல,

பெரியோர் சொன்னாலும் சிறியோர் சொன்னாலும் அவரவர் களுடைய யோக்யதைக்குத் தக்கபடி சொல்லித்

துதிக்கத் தகுந்தவர் எம்பெருமானார் என்று பெரியோர்கள் தெரிந்துகொண்டு,

நாம் நமது சக்திக்குத்தக்கபடி ஸ்தோத்ரம் பண்ணுவோமென்று துதிக்கின்றார்களென்கை.

அப்படி துதிக்கப்படுகின்ற எம்பெருமானார் உபதேசித்த ஞானத்தை அநாதரித்து

அவ் வுபதேசத்தின்படி நடவாதவர்களே கலி தோஷத்தினால் வருந்துவார்களென்றதாயிற்று.

———

கலி மிக்க செந்நெல் கழனிக் குறையல் கலைப் பெருமான்

ஒலி மிக்க பாடலை உண்டு தன் னுள்ளம் தடித்து, அதனால்

வலி மிக்க சீயம் இராமா னுசன் மறை வாதியராம்

புலி மிக்க தென்று, இப் புவனத்தில் வந்தமை போற்றுவனே.-88

 

பதவுரை

கலி மிக்க	–	நில வளம் மிகுந்த
செந்நெல் கழனி	–	செந்நெல் கழனிகளை யுடைய
குறையல்	–	திருக் குறையலூரில் அவதரித்தவராய்
கலை பெருமான்	–	சாஸ்த்ர மென்னும்படியான திவ்ய ப்ரபந்தகளை யருளிச் செய்த திரு மங்கை யாழ்வாருடைய
மிக்க ஒலி பாடலை	–	அதிசயித்த இசையை யுடைய பெரிய திருமொழியை
உண்டு	–	அநுபவித்து
தன் உள்ளம் தடித்து	–	தமது திருவுள்ளம்
அதனால் வலி மிக்கம்	–	அத்தால் மிடுக்கு அதிகரித்த
சீயம்	–	சிங்கம் போன்ற
இராமாநுசன்	–	எம்பெருமானார்,
மறை வாதியர் ஆம் புலி மிக்கது என்று இப்புவனத்தில் வந்தமை	–	வேதத்தில் துர்வாதங்கள் பண்ணுகிற குத்ருஷ்டிகளாகிற புலிகள் அதிகமாய் விட்டன வென்று (அவற்றைத் தண்டிப்பதற்காக ) இவ்வுலகில் அவதரித்த படியை
போற்றுவன்	–	புகழ்ந்திடக் கடவேன்.

கலிமிக்க செந்நெற்கழனி = கலியாவது ஆரவாரம்; உழுவது நடுவது அறுப்பதாய்ச் செல்லுகிற கோலாஹலம்.

————

போற்றருஞ் சீலத் திராமானுச,நின் புகழ் தெரிந்து

சாற்றுவ னேலது தாழ்வது தீரில்,உன் சீர் தனக்கோர்

ஏற்றமென் றே கொண் டிருக்கிலுமென் மனம் ஏத்தி யன்றி

ஆற்றகில்லாது, இதற் கென்னினைவா யென்றிட் டஞ்சுவனே.–89-

 

பதவுரை

போற்ற அரு சீலத்து	–	புகழ்ந்து தலைக் கட்ட முடியாத சீல குணத்தையுடைய
இராமாநுச	–	எம்பெருமானாரே;
நின் புகழ்	–	தேவரீருடைய திருக் குணங்களை
தெரிந்து சாற்றுவனேல்	–	உணர்ந்து பேசுவேனாகில்
அது	–	(நீசனாகிய நான் ) பேசுகிறவது
தாழ்வு	–	(தேவரீருக்கு) அவத்யமாம்;
அது தீரில்	–	அப்படி நான் பேசுவது தவிர்த்தல்
உன் சீர் தனக்கு ஒர் ஏற்றம்	–	தேவரீருடைய திருக் குணங்களுக்கு மேன்மை யாகும்
என்றே கொண்டு இருக்கிலும்	–	என்று நான் தெரிந்து கொண்டிருந்தாலும்
என் மனம்	–	எனது நெஞ்சானது
ஏத்தி அன்றி	–	(தேவரீருடைய திருக் குணங்களைப்) புகழ்ந்தல்லது
ஆற்ற கில்லாது	–	தரித்திருக்க மாட்டாது;
இதற்கு	–	இவ்விஷயத்திலே
என் நினைவாய் என்றிட்டு அஞ்சுவன்	–	தேவரீர் என்ன நினைக்குமோ வென்று பயப்படுகிறேன்.

———-

நினையார் பிறவியை நீக்கும் பிரானை,இந் நீணிலத்தே

எனையாள வந்த இராமா னுசனை இருங்கவிகள்

புனையார் புனையும் பெரியவர் தாள்களில் பூந்தொடையல்

வனையார் பிறப்பில் வருந்துவர் மாந்தர் மருள்சுரந்தே.–90-

 

பதவுரை

பிறவியை நீக்கும் பிரானை	–	ஸம்ஸாரத்தை யொழிக்கும் உபகாரகராயும்
இ நீள் நிலத்தே	–	இப் பெரிய பூமியிலே
எனை ஆள	–	என்னை அடிமை கொள்வதற்கே
வந்த	–	அவதரித்தவராயுமுள்ள
இராமாநுசனை	–	எம்பெருமானாரை
நினையார்	–	சிந்தியாதவர்களாயும்,
இரு கவிகள் புனையார்	–	(அவர் விஷயமாக) நல்ல பாடல்களையும் பாடாதவர்களாயும்
புனையும் பெரியவர் தாள்களில்	–	(ஏதோ பாக்கியத்தாலே) பாடல்களைப் பாடுகிற மஹான்களின் திருவடிகளில்
பூ தொடையல்வனை யார்	–	புஷ்ப மாலைகளை ஸமர்ப்பியாதவர்சளாயுமுள்ள
மாந்தர்	–	மனிசர்கள்
மருள் சுரந்து	–	அஜ்ஞானம் அதிகமாகப் பெற்று
பிறப்பில் வருந்துவர்	–	ஸம்ஸாரத்ததிற் கிடந்து துன்பப்படுவர்கள்.

கீழ்ப்பாட்டில் அஞ்சுவனே என்ற விவருடைய அச்சம் தீரும்படி குளிரக் கடாக்ஷித்தார் எம்பெருமானார்;

அந்தக் கடாக்ஷ வைபவத்தாலே அச்சம் தீரப்பெற்றுத் தேறுதலடைந்து,

மநோவாக்காயங்களில் ஏதேனாமொன்றால் எம்பெருமான்றால் எம்பெருமானார் விஷயத்தில் ஒரு நன்மை செய்து

வாழ்ந்து போகலாமாயிருக்க, பாவிகள் அதுசெய்யாதே பாழாய்ப் போகிறார்களே! என அநுதபிக்கிறார் இதில்.

———–

மருள் சுரந் தாகம வாதியர் கூறும்,அவப் பொருளாம்

இருள் சுரந் தெய்த்த உலகிருள் நீங்கத்,தன் ஈண்டிய  சீர்

அருள் சுரந் தெல்லா வுயிர்கட்கும் நாதன் அரங்கனென்னும்

பொருள் சுரந் தான், எம் இராமா னுசன் மிக்க புண்ணியனே.–91-

 

பதவுரை

ஆகம வாதியர்	–	(சிவன் சொன்ன) சைவ ஆகமத்தைப் பிரமாணமாகக் கொண்டு வாதம் பண்ணுகிற பாசுபதர்கள்
மருள் சுரந்து	–	அஜ்ஞானம் அதிகரிக்கப் பெற்று
கூறும்	–	(சிவனுடைய பரத்துவ விஷயமாகச் சொல்லுகிற
அவம் பொருள் ஆம் இருள் சுரந்து	–	நீசமான அர்த்தங்களாகிற இருள் மேலிட்டு (அதனால்)
எய்த்த	–	கெட்டுப் போன
உலகு	–	உலகத்தவர்களுடைய
இருள்	–	அஜ்ஞாநாந்தகாரமானது
நீங்க	–	போகும்படியாக
தன்	–	தம்முடைய
ஈண்டிய சீர் அருள் சுரந்து	–	விலக்ஷணமான க்ருபையைப் பெருக்கி
எல்லா உயிர்கட்கும் நாதன் அரங்கன் என்னும் பொருள்	–	“எல்லாப் பிராணிகளுக்கும் ஸ்வாமி ஸ்ரீரங்க நாதனே’ என்கிற அர்த்தத்தை
சுரந்தான்	–	வெளியிட்டவரான
எம் இராமாநுசன்	–	ஸ்வாமி எம்பெருமானார்
மிக்க புண்ணியன்	–	சிறந் புண்ணியாத்மா

இந்த ஸம்ஸாரிகளுடன் இப்படி விமுகராயிருக்கச் செய்தேயும் இவர்களைத் தம்பேற்க. உஜ்ஜீவிக்கச் செய்வதற்காக எம்பெருமானார் முயன்றதைச் சிந்தித்து அவரைக் கொண்டாடுகிறார்.

மிக்க புண்ணியனான எம்மிராமாநுசன் பொருள் சுரந்தான் என்றும், பொருள் சுரந்தவனான எம்மிராமாநுசன் மிக்க புண்ணியன் என்றும் இரண்டுபடியும் யோஜிக்கலாம்;.

———-

புண்ணிய நோன்பு புரிந்துமிலேன்,அடி போற்றி செய்யும்

நுண்ணருங் கேள்வி நுவன்றுமிலேன்,செம்மை நூற் புலவர்க்

கெண்ணருங் கீர்த்தி இராமா னுச! இன்று நீ புகுந்தென்

கண்ணுள்ளும் நெஞ்சுள்ளும் நின்ற விக் காரணம் கட்டுரையே.–92-

 

பதவுரை

செம்மை நூல் புலவர்க்கு	–	நல்ல சாஸ்த்ரங்களைக் கற்றுக் கவி சொல்ல வல்லவர்களுக்கும்
எண்ண அரு கீர்த்தி இராமாநுச	–	அளவிட முடியாத கீர்த்தியை யுடைய
இராமாநுச	–	எம்பெருமானாரே!,
புண்ணியம் நோன்பு புரிந்தும் இலேன்	–	புண்ணியமான ஒரு விரதத்தையும் அடியேன் அநுஷ்டிக்க வில்லை;
அடி போற்றி செய்யும்	–	தேவரீருடைய திருவடிகளை வாழ்த்துகைக்கு உறுப்பான
நுண் அரு கேள்வி	–	ஸுக்ஷ்மமாய் அருமையான ஸ்ரவணத்தை
நுவன்றும் இலேன் இன்று	–	(செய்ய வேணு மென்று வாயாலே) சொல்லவுமில்லை (அப்படி யிருந்தும் இன்று
	–
என் கண்ணுள்ளும் நெஞ்சுள்ளும்	–	அடியேனது கண்ணினுள்ளேயும் நெஞ்சினுள்ளேயும்
புகுந்து நின்ற இக் காரணம் கட்டுரை	–	புகந்து எழுந்தருளி யிருப்பதற்குக் காரண மருளிச் செய்ய வேணும்.

———–

கட்டப் பொருளை மறைப் பொரு ளென்று கயவர் சொல்லும்

பெட்டைக் கெடுக்கும் பிரானல்லனே,என் பெரு வினையைக்

கிட்டிக் கிழங்கொடு தன்னருள் என்னு மொள் வாளுருவி

வெட்டிக் கிளைந்த இராமா னுசனென்னும் மெய்த்தவனே.–93-

 

பதவுரை

கிட்டி	–	அடியேன் பக்கல் வந்து நெருங்கி
தன் அருள் என்னும் ஒரு வாள் உருவி	–	தம்முடைய கிருபையாகிற அழகிய வாளை உறையில் நின்றும் கழற்றி (அதனால்)
என் பெரு வினையை கிழங்கொடு வெட்டி களைந்த	–	எனது மஹா பாபங்களை வேரோடே அறுத்தொழித்த
இராமாநுசன் என்னும் மெய் தவன்	–	எம்பெருமானா ரென்கிற மா முனிவர் எப்படிப் பட்டவரென்றால்
கயவர்	–	துஷ்டர்களான குத்ருஷ்டிகள்
கட்டம் பொருனை மறை பொருள் என்று சொல்லும் பெட்டை	–	தப்பான அர்த்தங்களை வேதங்களின் அர்த்தமாகக்கொண்டு சொல்லுகிற பிரட்டுப் பேச்சுகளை
கெடுக்கும் பிரான் அல்லனே	–	கண்டித் தொழித்த மஹா நுபவரமனறோ.

கட்டம்-கஷ்டம்; கட்டப்பொருளொன்றது கஷ்டப்பட்டுச் சொல்லும் பொருள் என்றபடி;

மதாந்தரஸ்தர்கள் சொல்லும் பொருள்கள் அஸ்வரஸமாகையால் க்லிஷ்டங்களாயிருக்குமென்க.

கயவர்-நீசர்,

துஷ்டர் பெட்டு = பிறரை வஞ்சிக்கச் சொல்லும் பொய்ப் பேச்சு.

மெய்த்தவனே-மெய்த்–தவமாவது சரணாகதி யோகம்.

———–

தவந் தரும் செல்வம் தகவும் தரும்,சரியாப் பிறவிப்

பவந் தரும் தீவினை பாற்றித் தரும்,பரந் தாமமென்னும்

திவந் தரும் தீதில் இராமானுசன் தன்னைச் சார்ந்தவர்கட்

குவந்தருந்தேன், அவன் சீரன்றி யானென்றும் உள் மகிழ்ந்தே.–94-

 

பதவுரை

தீது இல் இராமாநுசன்	–	எவ்வகைக் குற்றமும் அற்றவரான எம்பெருமானார்
தன்னை சார்ந்தவர்கட்கு	–	தம்மை வந்து அடைந்த வர்களுக்கு
தவம் தரும்	–	சரனாகதி நிஷ்டையைக் கொடுத்தருள்வர்;
சரியா பிறவி பவம் தரும் தீவினை	–	நிவர்த்திக்க முடியாத ஜந்ம ஸம்ஸாரங்களை உண்டாக்குகின்ற கொடு வினைகளை
பாற்றி தரும்	–	போக்கடித் தருள்வர்;
பரம் தாமம் என்னும் திவம் தரும்	–	பரமபத மென்று சொல்லப்படுகிற வானுலகத்தை அளிப்பர்; (ஆன பின்பு)
யான்	–	அடியேன்
அவன் சீர் அன்றி	–	அவ் வெம்பெருமானாருடைய திருக்குணங்களைத் தவிர்த்து
ஒன்றும்	–	வேறொன்றையும்
உள் மகிழ்ந்து உவந்து அருந்தேன்	–	மனக் காதலோடே விரும்பி அநுபவிக்க மாட்டேன்.

இப்பாட்டில், தரும் என்னும் பதம் ஐந்து இடங்களில் வருகின்றது.

இரண்டாமடியின் முதலிலுள்ள தரும் என்பது மாத்திரம் தீவினைக்கு விசேஷணம்;

மற்ற நான்கும் எம்பெருமானார் பக்கல் அந்வயிக்குமட் வினைமுற்றுக்கள்.

“சலியாப்பிறவி, சரியாப்பிறவி” என்பன பாட பேதங்கள்.

பவம். வடசொல்.

பரந்தாம. வடசொல்.

திவம். வடசொல் விகாரம்.

———

உண்ணின் றுயிர்களுக் குற்றனவே செய்து அவர்க்குயவே

பண்ணும் பரனும் பரிவில னாம்படி பல் லுயிர்க்கும்

விண்ணின் தலை நின்று வீடளிப்பானெம் இராமானுசன்

மண்ணின் தலத்துதித்து உய் மறை நாலும் வளர்த்தனனே.–95-

 

பதவுரை

உயிர்களுக்கு உள் நின்று	–	எல்லா ஆத்மாக்களுக்கும் அந்தர்யாமி யாயிருந்து கொண்டு
உற்றனவே செய்து	–	ஹிதமானவற்றையே நடத்திக் கொண்டு
அவர்க்கு	–	அவ் வாத்மாக்களுக்கு
உயவே பண்ணும் பரனாம்	–	உஜ்ஜீவநத்தையே பண்ணிக் கொண்டிருக்கிற எம்பெருமானாம்
பரிவு இலன் ஆம படி	–	(ஆத்மாக்களிடத்தில் எம்பெருமானாரைப் போல்) ப்ரதியுடையவனால்லன் என்ன வேண்டும் படியா
பல் உயிர்க்கும்	–	ஸகல ஆத்மாக்களுக்கும்
வீடு அளிப்பான்	–	மோக்ஷத்தை அருள்வதற்காக
எம் இராமாநுசன்	–	ஸ்வாமி எம்பெருமானார்
விண்ணின் தலை நின்று	–	ஸ்ரீ வைகுண்டத்தில் நின்றும்
மண்ணின் தலத்து உதித்து	–	இப் பூதலத்திலே அவதரித்து
உய் மறை நாலும்	–	எல்லார்க்கும் உஜ்ஜீவந ஹேதுவான நான்கு வேதங்களையும்
வளர்த்தனன்	–	குறைவின்றி வளரச் செய்தருளினார்.

*இப்பாட்டின் ஈற்றடியை “மண்ணின் தலத்துதித்து மறை நாலும் வளர்த்தனனே” என்றே அத்யாபகர்கள் ஒதுவர்கள்.

“நேர் பதினாறே” என்ற கட்டளைக் கலித் துறையின் இலக்கணப்படி பதினாறெழுத்து ஒத்திருந்தாலும் தளை தட்டுகிறபடியாலும்,

மணவாளமாமுனி களுரையில் “ஸர்வோஜ்ஜீவந சாஸத்ரமான” என்கிற ஒரு வாக்கியம் வ்யர்த்தமாக வேண்டி வருகையாலும்

இவ்விரண்டு குறைகட்கும் இடமறும்படி “ உய் மறைநாலும்” என்கிற ப்ராசீந பாடம் கொள்ளத்தக்கது:

உய் என்பதற்குப் பொருளாகவே மணவாள மாமுனிகள் ஸர்வோஜ்ஜீவந சாஸ்த்ரமான” என்கிற வாக்கியமருளிச் செய்தாரென்க.

———-

வளரும் பிணி கொண்ட வல் வினையால்,மிக்க நல் வினையில்

கிளரும் துணிவு கிடைத் தறி யாது முடைத் தலை யூன்

தளரும் அளவும் தரித்தும் விழுந்தும் தனி திரிவேற்

குளரெம் இறைவர் இராமா னுசன் றன்னை உற்றவரே.–96-

 

பதவுரை

வளரும் பிணி கொண்ட வல் வினையால்	–	அளவற்ற துன்பங்களை யுண்டாக்க வல்ல கொடிய கருமங்களாலே
மிக்க நல் வினையில் கிளரும் துணிவு கிடைத் தறியாது	–	மஹா விச்வாஸம் கிடைக்காததனால்
முடை தலை ஊன் தளரும் அளவும்	–	கெட்ட நாற்றங்களுக்கு இருப்பிடமான சரீரம் கட்டுக் குலையும் வரையில்
தரித்தும் விழுந்தும்	–	ஒருவாறு தரித்திருந்தும் (சப்தாதி விஷயங்களிலே) போய் விழுந்தும்
தனி திரிவேற்கு	–	துணை யின்றித் திரிகிற எனக்கு
இறைவர்	–	ஸவாமிகள் (யாரென்றால்,
எம் இராமாநுசன் தன்னை உற்றவர்	–	நம் எம்பெருமானாரை ஆச்ரயித்த மஹான்கள்
உளர்	–	இருக்கிறார்கள்.

————-

தன்னை யுற்றாட் செய்யும் தன்மையினோர்,மன்னு தாமரைத் தாள்

தன்னை யுற் றாட் செய்ய என்னை யுற் றானின்று தன் தகவால்

தன்னை யுற்  றாரன்றித் தன்மை யுற் றாரில்லை என்றறிந்து

தன்னை யுற் றாரை இராமா னுசன் குணம் சாற்றிடுமே.–97-

 

பதவுரை

இராமாநுசன்	–	எம்பெருமானாரானவர்,
தன்னை உற்றார் அன்றி தன்னை உற்றாரை குணம் சாற்றிடும் தன்மை உற்றார் இல்லை என்று அறிந்து	–	தம்மைப் பற்றி யிருப்பாருண்டே யொழிய தம்மைப் பற்றிய யிருப்பவர்களுடைய குண கீர்த்தனம் பண்ணும் ஸ்வ பக்த பக்தர்கள் ஒருவருமில்லை யென்று திரு வுள்ளம் பற்றி
என்னை	–	அடியேனை
இன்று	–	இன்றைத் தினத்தில்
தன் தகவால்	–	தமது அருளாலே
(என்ன செய்தாரென்றால்)
தன்னை உற்று ஆள் செய்யும் தன்மையினோர்	–	தம்மை யடைந்து கைங்கரியம் பண்ணும் ஸ்வபாவ முடையரான ஸ்வ பக்தர்களுடைய
மன்னு தாமரை தாள் தன்னை உற்று ஆள் செய்ய	–	ஒன்றோடொன்று சேர்ந்த திருவடித் தாமரைகளை நான் அடைந்து ஆட் செய்யும்படி
உய்த்தான்	–	வைத்தருளினார்.

எம்பெருமானார் என்னைத் தம்மிடத்து ஆட்படுத்திக் கொள்ளாமல் தம்மை அடுத்தவர்கள் பக்கல் என்னை ஆட்படுத்தினார்.

இதற்கு என்ன காரண மென்கிறீர்களோ?

எல்லாரும் நம்மையே நேராக வந்து ஆச்ரயிக்கிறார்களே யொழிய நம்மை ஆச்ரயித்தவர்களை ஆச்ரயிப்பார் ஆருமில்லையே,

இவ்வமுதனார், நம்மை ஆச்ரயித்தவர்களை ஆச்ரயிக்கிற அதிகாரியாக இருக்கட்டும் – என்று திருவுள்ளம் பற்றிச் செய்தார்.

இப்பாட்டின் அந்வய க்ரமம் சிறிது வருத்தப்படுத்தும்;  ஜாகரூகராயிருந்து அந்வயித்துக்கொள்க;-

தன்னையுற்றாரன்றித் தன்னை யுற்றாரைக் குணம் சாற்றிடுந் தன்மை யுற்றாரில்லை யென்றறிந்து, இராமாநுசன்,

தன்னை யுற்றாட்செய்யுந் தன்மையினோர் மன்னு தாமரைத் தாள் தன்னை யுற்று ஆட்செய்யத் தன் தகவால் இன்று என்னை யுய்த்தான்-என்று அந்வயம்.

சாற்றிடும் என்கிற விசேஷண பதம் பாட்டின் முடிவில் வந்து நின்றது அபூர்வப் பிரயோகமென்பர்.

என்னை யுற்றான் என்று ஓதுவர்கள்.

———–

இடுமே இனிய சுவர்க்கத்தில் இன்னம் நரகிலிட்டுச்

சுடுமே யவற்றைத் தொடர் தரு தொல்லைச் சுழல் பிறப்பில்

நடுமே யினி நம் இராமா னுசன் நம்மை நம் வசத்தே

விடுமே சரண மென் றால், மனமே! நையல் மேவுதற்கே?–98-

 

பதவுரை

நம் இராமாநுசன்	–	நம் எம்பெருமானார்,
சரணம் என்றால்	–	உமது திருவடிகளே சரணமென்று நாம் சொல்லி விட்டோ மானால்
இனிய சுவர்க்கத்திலே இடுமே	–	(சிலர்க்கு) இனிதாகத் தோற்றுகிற ஸ்வர்க்கத்திலே நம்மைக் கொண்டு சேர்த்திடுவரோ?
இன்னம்	–	அல்லது
நரகில் இட்டு சுடுமே	–	நரகத்திலே கொண்டு தள்ளி தஹிக்கச் செய்வரோ?
அவற்றை தொடர் தரு	–	அந்த ஸ்வர்க்க நகரங்களைத் தொடர்ந்து கிடக்கிற
தொல்லை சுழல் பிறப் பில்	–	அநாதியாயும் சுழன்று வருவதாயுமுள்ள ஜன்மத்திலே
நடுமே	–	நிறுத்துவரோ?
இனி	–	மேலுள்ள காலங்களில்
நம்மை	–	நம்மை
நம் வசத்தே விடுமே	–	நாம் போகிற வழியே விட்டு வைப்பரோ?
(இவை செய்ய மாட்டாரான பின்பு)
மனமே!	–	ஒ நெஞ்சே!
மேவுதற்கு	–	பேறு பெறும் விஷயமாக
நையல்	–	நீ கரைய வேண்டா.

————-

தற்கச் சமணரும் சாக்கியப் பேய்களும் தாழ் சடையோன்

சொற்கற்ற சோம்பரும் சூனிய வாதரும் நான் மறையும்

நிற்கக் குறும்பு செய் நீசரும் மாண்டனர் நீணிலத்தே

பொற் கற் பகம், எம் இராமா னுச முனி போந்த பின்னே.-99–

 

பதவுரை

தற்கம் சமணரும்	–	தர்க்கம் பண்ணுகிற சமணர்களும்
பேய்	–	பேய் போலே பிடித்த பிடி விடாதே நிற்கிற
சாக்கியர்களும்	–	பௌத்தர்களும்
தாழ் சடையோன் சொல் கற்ற சோம்பரும்	–	ருத்ரனாடைய சொல்லாகிய சைவ மதத்தைக் கற்ற தாமஸர்களான சைவர்களும்
சூனிய வாதரும்	–	சூந்நிய வாதிகளும்
நால் மறையும் நிற்க	–	நான்கு வேதங்களும் விளங்கிக் கொண்டி ருக்கச்செய்தே
குறும்பு செய் நீசரும்	–	(அவற்றுக்குச் சேராத) அபார்த்தங்களைப் பண்ணுகிற குத்ருஷ்டிகளும்
மாண்டனர்	–	ஒழிந்தார்கள்;
(எப்போது ? என்றால்)
பொன் கற்பகம் எம் இராமாநுச முனி	–	சிறந்த கல்ப வ்ருக்ஷம் போலே உதாரான ஸ்வாமி எம்பெருமானார்
நீள் நிலத்தே போந்த பின்	–	விசாலமான இப் பூமியிலே திரு வவதரித்த பின்பு.

———

போந்த தென் னெஞ்சென்னும் பொன் வண்டு உன தடிப் போதில் ஒண் சீர்

ஆம் தெளி தேனுண் டமர்ந்திட வேண்டி, நின் பாலதுவே

ஈந்திட வேண்டும் இராமா னுச! இது அன்றி யொன்றும்

மாந்தகில் லாது, இனி மற்றொன்று காட்டி மயக்கிடலே.–100-

 

பதவுரை

இராமாநுச	–	எம்பெருமானாரே!
என் நெஞ்சு என்னும் பொன் வண்டு	–	எனது நெஞ்சாகிற அழகிய வண்டானது
உனது அடி போதில்	–	தேவரீருடைய திருவடித் தாமரைகளில்
ஒண் சீர் ஆம் தெளி தேன் உண்டு அமர்ந்திட வேண்டி	–	அழகிய குணங்களாகிற தேனைப் பருகி நித்ய வாஸம் பண்ண விரும்பி
நின் பால்	–	தேவரீரிடந்தில்
போந்தது	–	வந்து சேர்ந்தது;
அதுவே	–	அத் திருக்குணங்களையே
ஈந்திட வேண்டும்	–	அளித்தருள வேணும்;
இது அன்றி	–	இத் திருக்குணங்களைத் தவிர
ஒன்றும்	–	வேறொன்றையும்
மாந்த கில்லாது	–	(நெஞ்சு) புஜிக்க மாட்டாது;
இனி	–	இப்படியான பின்பு
மற்று ஒன்று காட்டி	–	வேறொரு விஷயத்தைக் காட்டி
மயக்கிடல்	–	மயக்க வேண்டா

ஸ்வாமிந்! அடியேனுடைய நெஞ்சு தேவரீருடைய திருக் குணங்களையே எப்போதும் அநுபவிக்க விருப்பங் கொண்டு மேல் விழுந்து தேவரீரிடம் வந்து சேர்ந்தது. இது இனி வேறொன்றை விரும்பாது; தேவரீரும் இனி இதை ஸம்ஸாரத்தில் போக வொடட்டாமல் தேவரீனிடத்திலேயே நிலை நிறுத்திக் கொள்ள வேணும். என்றாராயிற்று.

தமது நெஞ்சை ஒரு வண்டாக ரூபணம் பண்ணினதற்கு ஏற்ப எம்பெருமானாருடைய திவ்ய குணங்களை மதுவாக ரூபணம் பண்ணினார்.

இந்த வண்டுக்கு அந்தந் தேன் தவிர வெறொன்றும் ரஸிக்க மாட்டாது.

மயக்கிடல் = முன்னிலை யெதிர் மறை வினை முற்று. –மயக்காதே என்றபடி

———-

மயக்கும் இருவினை வல்லியிற் பூண்டு மதி மயங்கித்

துயக்கும் பிறவியில் தோன்றிய என்னைத் துயரகற்றி

உயக் கொண்டு நல்கும் இராமா னுச! என்ற துன்னை யுன்னி

நயக்கும் அவர்க்கி திழுக்கென்பர், நல்லவர் என்றும் நைந்தே.–101-

 

பதவுரை

மயக்கும்	–	“அஜ்ஞானத்தை விளைக்க வல்ல
இரு வினை	–	புண்ய பாப மென்னும் இரு கருமங்களாகிற
வல்லியல்	–	விலங்கில்
பூண்டு	–	அகப்பட்டுக் கொண்டு
மதி மயங்கி	–	அறிவுகெட்டு
துயக்கும்	–	ப்ரமிச்கச் செய்கிற
பிறவியியல்	–	ஸம்ஸாரத்திலே
தோன்றிய என்னை	–	சிறந்த அடியேனை
துயர் அகற்றி உய கொண்டு	–	துக்கங்களைப் போக்கி உஜ்ஜீவிக்கச் செய்து
நல்கும்	–	அருள்செய்கின்ற
இராமாநுச	–	எம்பெருமானாரே!
என்றது இது	–	என்று தேவதீருடைய பாவநத்வத்தைப்பேசு கையாகிற ஈது
உன்னை உன்னி நைந்து	–	தேவரீரை அநுஸந்தித்து உருகி
என்றும் நயக்கு	–	எப்போதும் ஆசையுடனிருப் பவர்களுக்கு
இழுக்கு என்பர் நல்லவர்	–	தகாதது என்று ஸத்துக்கள் சொல்லுவர்கள்.

எம்பெருமானார்க்கு பாவநத்வம் என்றும் போக்யத்வம் என்றும் இரண்டு படிகள் உண்டு.

பாவநத்வமாவது-பக்தர்களுடைய பாவங்களைப்போக்கிப் பரிசுத்தப்படுத்தல்.

போக்யத்வமாவது எப்போதும் அநுபவிக்கக் கூடியவராயிருக்கை.

இவ்விரண்டில் பாவநத்வத்தைவிட போக்யத்வமே சிறந்தது;

ஏனென்றால், நம்முடைய பாவங்களைப் போக்கினாரென்கிற காரணத்தாலே நாம் அவரைப் பாவநர் என்று அநுஸந்திக்க வேண்டும்;

இது ஒரு உபாதியைப்பற்றி வருவது;

போக்யத்வத்தை அநுஸந்திப்பதோ இப்படிப்பட்டதல்ல. அது ஸ்வரூப ப்ரயுக்தம்.

ஆகையாலே, பாவநத்வத்தை அநுஸந்திப்பதைவிட யோக்யதையை அநுஸந்திப்பதே சிறந்தது.

அப்படி யிருக்க இவ்வமுதனார் இப் பிரபந்தத்தில் அடிக்கடி எம்பெருமானாருடைய பாவநத்வத்தை அநுஸந்தித்தார்;

‘என்னுடைய பாவங்களை யெல்லாம் போக்கினார், என்னுடைய குற்றங்களை யெல்லாம் நீக்கினார்’ என்று அடிக்கடி சொல்லி யிருக்கிறார்.

அப்படி சொன்னதற்கு அநுதாபப்படுகிறார் இப்பாட்டில்,

போக்யதையில் ஈடுபட்டுப் பேசவேண்டியிருக்க, பாவநத்வத்தில் ஈடுபட்டமை தோற்றப் பேசினது பிசகு என்று பெரியோர்கள் சொல்லுவர்கள் என்றாராயிற்று.

———-

நையும் மனமும் குணங்களை உன்னி, என் நா விருந்தெம்

ஐயன் இராமா னுசனென் றழைக்கும் அரு வினையேன்

கையும் தொழும் கண் கருதிடுங் காணக் கடல் புடை சூழ்

வையம் இதனில், உன் வண்மை யென் பாலென் வளர்ந்ததுவே?–102-

 

பதவுரை

(எம்பெருமானாரே!)
மனம்	–	எனது நெஞ்சானது
உன் குணங்களை உன்னி	–	தேவரீருடைய திருக் குணங்களைச் சிந்தித்து
நையும்	–	கரைகின்றது;
என் நா	–	எனது வாக்கானது
இருந்து	–	நிலை நின்று
எம் ஐயன் இராமாநுசன் என்று அழைக்கும்	–	எமக்கு ஸ்வாமியான எம் பெருமானாரே! என்று அழைகின்றது.
அரு வினையேன்	–	மஹா பாபியான என்னுடைய
கையும்	–	கைகளும்
தொழும்	–	அஞ்ஜலி பண்ணு கின்றன;
கண்	–	கண்களானவை
காண கருதிடும்	–	(தேவரீரை) ஸேவிக்க ஆசைப்படுகின்றன;
கடல் புடை சூழ் வையம் இதனில்	–	சுற்றிலும் கடல் சூழப்பெற்ற இப்பூமண்டலத்தினாள்ளே
உன் வண்மை	–	தேவரீருடைய ஔதார்ய குணம்
என்பால் வளர்ந்தது என்	–	அடியேன் மீது (இவ்விதமாக) வளர்ந்ததற்குக் காரணம் யாதோ?.

—————

வளர்ந்த வெங் கோப மடங்க லொன் றாய்,அன்று வாளவுணன்

கிளர்ந்த பொன் னாகம் கிழித்தவன் கீர்த்திப் பயிரெழுந்து

விளைந்திடும் சிந்தை இராமா னுசனென்றன் மெய் வினை நோய்

களைந்து நன் ஞானம் அளித்தனன் கையிற் கனி யென்னவே.–103-

 

பதவுரை

அன்று	–	முன்னொரு காலத்தில்
வளர்ந்த வெம் கோபம் மடங்கல் ஒன்று ஆய்	–	கடூரமான கோபம் மேலிடப் பெற்ற ஒரு நரசிங்க மூர்த்தியாகி
வாள் அவுணன்	–	வாளை யுடைய ஹிரண்யா ஸுரனது
கிளர்ந்த	–	செருக்கினால் நெறித்திருந்த
பொன் ஆகம்	–	பொன் போன்ற மார்வை
கிழித்தவன்	–	கிழித்துப் பொகட்டவனான எம்பெருமானாடைய
கீர்த்தி பயிர் எழுந்து	–	திருப்புகழ்களாகிற பயிர் வளர்ந்து
விளைந்திடும் சிந்தை	–	விளையப் பெற்ற திரு வுள்ளத்தை யுடையரான
இராமாநுசன்	–	எம்பெருமானார்
என் தன் மெய் வினை நோய் களைந்து	–	எனது உடலைப் பற்றி யிருக்கிற வினை நோய்களை யெல்லா மொழித்து
கையில் கனி என்ன	–	கை யிலங்கு நெல்லிக் கனி போலே ஸுலபமாக
நல் ஞானம் அளித்தனன்	–	விலக்ஷணமான ஞானத்தைத் தந்தருளினார்

—————-

கையிற் கனி யென்னக் கண்ணனைக் காட்டித் தரிலும்,உன்றன்

மெய்யிற் பிறங்கிய சீரன்றி வேண்டிலன் யான்,நிரயத்

தொய்யில் கிடக்கிலும் சோதி விண் சேரிலும் இவ் வருள் நீ

செய்யில் தரிப்பன் இராமானுச! என் செழுங்கொண்டலே!–104-

 

பதவுரை

செழு கொண்டல்	–	ஔதார்யத்தில்) விலக்ஷணமான மேகம் போன்ற
என் இராமாநுச	–	எம்பெருமானாரே!
(தேவரீர்)
கண்ணனை	–	எம்பெருமானை
கையில் கனி என்ன	–	உள்ளங்கை நெல்லிக் கனி போலே
காட்டி தரிலும்	–	காட்டிக் கொடுத்தாலும்
உன் தன் மெய்யில் பிறங்கிய சீர் அன்றி யான் வேண்டிலன்	–	தேவரீருடைய திருமேனியில் விளங்குகிற ஸௌந்தரியமும் முதலிய குணங்களைத் தவிர வேறொன்றிலும் நான் கண் வைக்க மாட்டேன்;
நிரயம் தொய்யில்	–	ஸம்ஸார நரகக் குழியில்
கிடக்கிலும்	–	அழுந்திக் கிடந்தேனாகிலும்
சோதி விண் சேரிலும்	–	சோதி மயமான பரம பதத்தை அடைந்தேனாகிலும்
இவ் அருள்	–	(தேவரீருடைய திரு மேனி யழகை அநுபவித்திருக்கைக்கு உறுப்பான) கிருபையை
நீ செய்யில்	–	தேவரீர் செய்தருளினால் தான்
தரிப்பான்	–	(ஸம்ஸாரத்திலோ மோக்ஷத்திலோ) கால் பாவி நிற்பேன்.

நிரயத் தொய்யில் = நிரயமாவது நரகம்.

இந்த ஸம்ஸார நிலமே நரகமெனப்படும்.

தொய்யில்-சேறு. ஏழனாருபு தொக்கி யிருக்கிறது. தொய்யல் என்பாருமுளர்.

—————

செழுந் திரைப் பாற் கடல் கண்டுயில் மாயன் திருவடிக் கீழ்

விழுந்திருப் பார் நெஞ்சில் மேவு நன் ஞானி,நல் வேதியர்கள்

தொழுந்திருப் பாதன் இராமா னுசனைத் தொழும் பெரியோர்

எழுந்திரைத் தாடும் இடமடி யேனுக் கிருப்பிடமே.–105-

 

பதவுரை

செழு திரை பால் கடல்	–	அழகிய அலைகளை யுடைய திருப்பாற் கடலில்
கண் துயில்	–	பள்ளிகொண்டிராநின்ற
மாயன்	–	ஸர்வேச்வரனாடைய
திரு அடி கீழ்	–	திருவடிகளின் கீழே
விழுந்து இருப்பார்	–	விழுந்துகிடக்கும் மஹான்களுடைய
நெஞ்சில்  மேவும்	–	ஹருதயத்திலே பொருந்தி யெழுந்தருளி யிருக்கிற
நல் ஞானி	–	சிறந்த ஞானியாயும்
நல்வேதியர்கள் தொழும் திரு பாதன்	–	நல்ல வைதிகர்களால் ஸேவிக்கப்பட்ட திருவடிகளை யுடையரா யுமிருக்கிற
இராமாநுசனை	–	எம்பெருமானாரை
தொழும்	–	ஸேவிக்கின்ற
பெரியோர்	–	மஹாத்மாக்கள்
எழுந்து இரைத்து ஆடும் இடம்	–	உடம்பு இருந்த விடத்தில் இராமல் கிளர்ந்து கோஷித்துக் கொண்டு கூத்தாடும் இடம்
அடியேனுக்கு இருப்பு இடம்	–	அடியேன் வஸிக்குமிடமாகும்.

கீழ்ப்பாட்டில் “ நிரயத் தொய்யில் கிடக்கிலும் சோதிவிண் சேரிலும்” என்று ஸம்ஸாரத்தையும் பரமபதத்தையும் வாசியற்றதாகச் சொன்ன அமுதனாரை நோக்கிச் சிலர், ‘உலகத்தில் எல்லாரும் ஸம்ஸாரத்தை வெறுத்துப் பரமபதத்தை ஆசைப்படா நிற்க நீர் ஸம்ஸாரத்தையும் பரமபதத்தையும் துன்பமாகக் கருதிப் பேசுகின்றீரோ, உமக்கு உத்தேச்யமான ஸ்தானம் எது? சொல்லும், என்ன; ஸ்ரீராமாநுஜபக்தர்கள் களித்துக் கூத்தாடுகின்ற இடமே எனக்குப் பரமோத்தேச்யமான ஸ்தானம் என்றார்.

———–

இருப்பிடம் வைகுந்தம் வேங்கடம் மாலிருஞ் சோலை யென்னும்

பொருப்பிடம் மாயனுக் கென்பர் நல் லோர், அவை தன்னொடு வந்

திருப்பிடம் மாயன் இராமானுசன் மனத் தின்றவன்வந்

திருப்பிடம் என்றன் இதயத்துள்ளே தனக் கின்புறவே.–106-

 

பதவுரை

மாயனுக்கு	–	ஸர்வேச்வரனுக்கு
இருப்பு இடம்	–	வாஸஸ்தானம் (எவை யென்றால்)
வைகுந்தம்	–	பரம பதமும்
வேங்கடம்	–	திருவேங்கட மலையும்
மாலிருஞ் சோலை என்னும் பொருப்பு இடம்	–	திருமாலிருஞ் சோலை யென்கிற திருமலையும் (ஆகிய இவையும்)
என்பர் நல்லோர்	–	என்று ஸத்துக்கள் சொல்லுவர்கள்.
மாயன்	–	(இவற்றை இருப்பிடமாக வுடைய) ஸர்வேச்வரன்
அவை தன்னொடும்	–	அந்த ஸ்ரீவைகுண்டம் முதலியவற்றோடே கூட வந்து எழுந்தருளி யிருப்பது
வந்து இருப்பிடம்	–	எம்பெருமானாருடைய
இராமாநுசன் மனத்து	–	திரு வுள்ளத்திலேயாம்;
அவன்	–	அவ் வெம்பெருமானார் தாம்
இன்று வந்து	–	இப்போது வந்து
தனக்கு இன்பு உற இருப்பிடம்	–	தமக்கு ஆநந்தமாக எழுந்தருளி யிருப்பது
என் தன் இதயத்து உள்ளே	–	அடியேனுடைய ஹ்ருதயத்தினுள்ளேயாம்.

கீழ்ப் பாட்டிற் கூறிய படியே அமுதனாருடைய எல்லை கடந்த ப்ராவண்யத்தை அறிந்த எம்பெருமானார் ‘நம்மேல் இவ்வளவு காதல் கொண்டிருக்கிற இவருடைய நெஞ்சை நாம் விட்டு நீங்கலாகாது, என்று கொண்டு அமுதனாருடைய திருவுள்ளத்தை மிகவும் விரும்பி யருள, அதனைக் கண்டு மகிழ்ந்து பேசுகிறார்.

————

இன்புற்ற சீலத் திராமானுச, என்றும் எவ் விடத்தும்

என்புற்ற நோயுடல் தோறும் பிறந்திறந்து எண்ணரிய

துன்புற்று வீயினும் சொல்லுவ தொன்றுண்டுன் தொண்டர்கட்கே

அன்புற் றிருக்கும் படி, என்னை யாக்கி யங் காட்படுத்தே.-107–

 

பதவுரை

இன்பு உற்ற	–	ஆநந்த பூர்ணரா யெழுந்தருளி யிருக்கிற ஸௌசீல்ய குணமுடைய
சீலத்து இராமாநுசா	–	எம்பெருமானாரே!
சொல்லுவது ஒன்று உண்டு	–	தேவரீரிடத்தில் அடியேன் விஞ்ஞாபிக்க வேண்டிய விஷயம் ஒன்றுண்டு
என்பு உற்ற நோய் உடல் தோறும்	–	எலும்பிலே உறைந்து நலியக் கூடிய வியாதிகளுக்கு இருப்பிடமான சரிரங்களிலெல்லாம்
பிறந்து இறந்து	–	பிறப்பதும் இறப்பதுமாகி
எண்ண அரிய துன்பு	–	எண்ண முடியாத துன்பங்களை யநுபவித்து
உற்ற வீயினும்	–	முடிந்து போனாலும்
என்றும்	–	எல்லாக் காலங்களிலும்
எவ் இடத்தும்	–	எல்லா விடங்களிலும்
உன் தொண்டர்கட்கே	–	தேவரீருடைய பக்தர்கள் விஷயத்திலேயே
அன்பு உற்று இருக்கும்	–	பக்தனா யிருக்கும் படி
படி என்னை ஆக்கி	–	அடியேனைச் செய்தருளி
அங்கு	–	அந்த பக்தர்களிடத்தில்
ஆள் படுத்து	–	(அடியேனை) ஆட் படுத்தி யருள வேணும்;
(இதுவே அடியேனுடைய வேண்டுகோள்)

—————

அங்கயல் பாய் வயல் தென்னரங்கன், அணி ஆக மன்னும்

பங்கய மா மலர்ப் பாவையைப் போற்றுதும் பத்தி யெல்லாம்

தங்கிய தென்னத் தழைத்து நெஞ்சே! நந் தலை மிசையே

பொங்கிய கீர்த்தி இராமா னுசனடிப் பூ மன்னவே.–108–

 

பதவுரை

நெஞ்சே	–	ஓ மனமே!
பக்தி எல்லாம் தங்கியது என்ன தழைத்து	–	பக்தி யெல்லாம் நம் மிடத்திலே குடி கொண்ட தென்று சொல்லும் படியாக வீறு பெற்று,
பொங்கிய கீர்த்தி இராமாநுசன் அடி பூ	–	பரந்த புகழை யுடையரான எம்பெருமானாருடைய திருவடித் தாமரைகள்
நம் தலை மிசையே மன்ன	–	நமது தலை மேலே நித்ய வாஸம் பண்ணும் படியாக,
(நாம் செய்ய வேண்டிய காரியம் என்ன வென்றால்)
அம் கயல் பாய் வயல் தென் அரங்கன்	–	அழகிய கயல் மீன்கள் பாய்கிற கழனிகள் சூழ்ந்த தென்னரங்கத்தில் உறையும் பெருமானாடைய
அணி ஆகம் மன்னும்	–	அழகிய திருமார்பிலே நித்ய வாஸம் பண்ணுகிறவளாய்
பங்கயம் மா மலர் பாவையை	–	சிறந்த தாமரைப் பூவில் பிறந்தபதுமை போன்றவளான ஸ்ரீ மஹா லக்ஷ்மியை
போற்றதும்	–	வாழ்த்துவோம்.

இப் பிரபந்தத்தின் தொடக்கத்தில் “இராமாநுசன் சரணாவிந்தம் நாம் மன்னிவாழ” என்று எம்பெருமானாருடைய திருவடித் தாமரைகளைப் பொருந்தி வாழ்வதே தமக்குப் பரம புருஷார்த்தமாக அருளிச் செய்தவராகையாலே அந்தப் புருஷார்த்தம் நமக்கு யாவஜ்ஜீவம் ஹித்திக்கும்படியாக -எல்லாச் செல்வங்களையும் அளிக்க வல்ல பெரிய பிராட்டியாரைப் பிரார்த்திப் போமென்கிறார்-முடிவான இப்பாட்டில்.

ஸாமாந்ய ஸம்பத்தை அளிக்க வல்ல பிராட்டியே இந்த விசேஷ ஸம்பத்தையும் அளிக்கக் கடவுள் என்றதாயிற்று.

—————

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –

ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம் –

ஸ்ரீ ராமானுஜ நூற்றந்தாதி-57-80 -ஸ்ரீ காஞ்சி ஸ்வாமிகள்

மற்றொரு பேறு மதியாது, அரங்கன் மலரடிக் காள்

உற்றவரே தனக் குற்றவ ராய்க் கொள்ளும் உத்தமனை

நற்றவர் போற்றும் இராமா னுசனை யிந் நானிலத்தே

பெற்றனன் பெற்ற பின் மற்றறி யேனொரு பேதைமையே.–57-

 

பதவுரை

மற்று ஒரு பேறு	–	ப்ரயோஜநாந்தரங்களை
மதியாது	–	கணிசியாமல்
அரங்கன் மலர் அடிக்கு	–	அழகிய மணவாளனாடைய திருவடித் தாமரைகளுக்கு
ஆள் உற்றவரே	–	அடிமை பட்டவர்களையே
தனக்கு உற்றவர் ஆ	–	தமக்கு ஆத்ம பந்துக்களாக
கொள்ளும்	–	திரு வுள்ளம் பற்றுகிற
உத்தமனை	–	உத்தம புருஷராயும்
நல் தவர் போற்றும்	–	ப்ரபந்நர்களாலே புகழப் பட்டவரா யுமிருக்கிற
இராமாநுசனை	–	எம்பெருமானாரை
,நானிலத்தே பெற்றனன்	–	இந்த லோகத்திலே அடியேன் ஆச்ரயிக்கப் பெற்றேன்;
பெற்ற பின்	–	ஆச்ரயித்த பின்பு
மற்று ஒரு பேதைமை அறியேன்	–	(வேறு விஷயங்களை விரும்புகை முதலிய) எவ்வித அஜ்ஞான கார்யமும் அறிய மாட்டேன்

“இனி என் வாக்குரையாது, என்மனம் நினையாது மற்றொன்றை” என்று எப்படி நீர் சொல்லக்கூடும்?

இருள் தருமா ஞாலத்தில் இருக்கிறீராகையாலே அவிவேகம் வந்து மூடிக்கொள்ள எத்தனை நாழிகை செல்லும்? என்று சிலர் கூற,

எம்பெருமானாரை இந்த லோகத்திலே நான் ஆச்ரயித்தேனான பின்பு இனியொரு நாளும் அவிவேகியாக ஆகமாட்டேனென்கிறார்.

நல்தவர் போற்றும் = ப்ரபத்தியாகிற நல்ல தபஸ்ஸைக் கைப் பற்றினவாகளாலே போற்றப் படுவர்.

————–

பேதையர் வேதப் பொருளிதென் னுன்னிப் பிரமம் நன்றென்

றோதி மற் றெல்லா உயிரும் அஃதென்று உயிர்கள் மெய் விட்

டாதிப் பரனொடொன் றாமென்று சொல்லுமவ் வல்லலெல்லாம்

வாதில் வென்றான், எம் இராமா னுசன் மெய்ம் மதிக் கடலே.–58-

 

பதவுரை

பேதையர்	–	(வேதத்தைப் பிரமாணமாகக் கொள்ளாத) அவிவேகிகள்
இது வேதப் பொருள் என்ற உன்னி	–	நாங்கள் சொல்லுகிற இது தான் வேதத்தின் அர்த்தம்’ என்று நிரூபித்துக் கொண்டு
பிரமம் நன்று என்று ஒதி	–	ப்ர ப்ரஹமமான எவ்லாவற்றிலும் விலஷணம்’  என்று சொல்லி
மற்று எல்லா உயிரும் அஃது என்று	–	அந்தப் ப்ரஹ்மந் தவிர மற்ற எல்லா ஜீவ ராசிகளும் அந்த ப்ரஹமமே’ என்று சொல்லி
உயிர்கள் மெய் விட்டு	–	‘ஜீவாத்மாக்கள் தேஹத்தை விட்ட பின்பு
ஆதி பரனொடு ஒன்று ஆம் என்று சொல்லும் அவ் அல்லல் எல்லாம்	–	ஸர்வ காரண பூதுனான பரம புரஷனோடே ஐக்கியத்தை யடைகின்றன’  என்று சொல்லுகின்ற அந்த கோலா ஹலங்களையெல்லாம்.
மெய்  மதி கடல்	–	தத்வ ஜ்ஞாநக் கடலாகிய
எம் இராமாநுசன்	–	ஸ்வாமி எம்பெருமானார்
வாதில் வென்றான்	–	வாதத்தில் நிரஹித்து வெற்றி பெற்றார்.

எம்பெருமானார் குத்ருஷ்டிகளின் குத்ஹிதமான வாதங்கனைக் கண்டித்த படிகளில் ஒருபடியைச் சொல்லி ஈடுபடுகிறார்.

சில மூர்க்கர்கள் தாங்கள் சொல்லுவதே வேதங்களின் உண்மையான பொருள் என்று கொக்கரித்துக்  கொண்டு அபார்த்தங்களைப் பிதற்றுவர்கள்.

பரப்ரஹமம் ஸர்வ லிலக்ஷணம்; ஜீவாத்மாக்களெல்லாம் பரப்ரஹ்மத்தில் ஒர் பகுதி;

இப்போது உபாதியினால் வெவ்வேறாகத் தோன்றுகின்றன;

அவ் வுபாதி கழிந்தபின் ஜீவாத்மாக்கள் பரப்ரஹ்மத்தோடு ஒற்றுமை அடைந்துவிடுகின்றன என்று மூர்க்கர் பிதற்றும் பிதற்றல்களை யெல்லாம் தத்வ ஜ்ஞான நிதியான எம்பெருமானார் வாதத்தில் கண்டித்து உண்மைப் பொருளை ஸ்தாபித்து வெற்றி பெற்றாரென்கிறது.

பிரமம் – ப்ரஹமம் என்ற வடசொல் விகாரம்

உயிர்கள் மெய்விட்டு ஆதிப்பரனொடு ஒன்றாம் = ஜீவரத்மாககள் பரப்ரஹ்மத்தோடு ஐக்கியப்படுவது தான் மோக்ஷம் என்று குத்ருஷ்டிகள் உபபாதிப்பார்கள்;

“தத் த்வமஸி” என்றும் “ப்ரஹ்ம வேத ப்ரஹ்மை பவதி” என்றுமுள்ள வேத வாக்கியங்களுக்கு இப்படி அபார்த்தம் பண்ணுவார்கள்.

வென்றான்  என்பதை வினை முற்றாகக் கொள்ளாமல் வினையாலணையும் பெயராகக் கொண்டு வாதில் வென்றவராகிய எம்பெருமானார், மெய்ம் மதிக் கடல் ஸத்ய ஜ்ஞாந ஸமுத்ரமா யிருப்பவர் என்று முடிப்பதாக வுரைத்தலுமாம்.

——————

கடலள வாய திசை யெட்டி னுள்ளும் கலி யிருளே

மிடை தரு காலத் திராமா னுசன், மிக்க நான் மறையின்

சுடரொளி யா லவ் விருளைத் துரத்தில னேல் உயிரை

உடையவன், நாரணன் என்றறிவா ரில்லை உற்றுணர்ந்தே.–59-

 

பதவுரை

கடல் அளவு ஆய திசை எட்டினுள்ளும்	–	நான்கு ஸமுத்ரங்கள் சூழ்ந்த எல்லா விடங்களிலும்
கலி இருளே மிடைதரு காலத்து	–	கலி புருஷனாகிற அந்த காரமே நெருங்கிக் கிடந்த காலத்தில்
இராமாநுசன்	–	எம்பெருமானார் (திருவவதரித்து)
நால் மறையின்	–	நான்கு வேதங்களின்
மிக்க சுடர் ஒளியால்	–	அளவற்ற தேஜஸ்ஸைக் கொண்டு
அவ் விருளை துரந்திலனேல்	–	அந்த கலி தோஷத்தைப் போக்கியிராமற் போனால்
உயிரை உடையவன் நாரணன் என்று	–	‘எல்லா ஆத்மாக்களுக்கும் சேஷி ஸ்ரீமந் நாராயணனே என்று
உற்று உணர்ந்து	–	யாரும் தெரிந்து கொண்டிருக்க மாட்டார்கள்.

என்னப் பனித்த ராமாநுசன் திருவலதரித்து வேதார்த்தங்களை விளங்கக் காட்டியருளா விடில் இவ்வுலகமனைத்தும் அஜ்ஞாநமயமாகவே கிடக்கும்; தைவாதீநமாக என்னப்பன் திருவவதரித்து எங்கும் வியாபித்துக் கிடந்த கலிபுருஷனுடைய தோஷங்களைத் தொலைத்து வேதச் சுடர் விளக்கேற்றி அஜ்ஞாநாந்தகாரங்களைப் போக்கடிக்கவே எல்லாரும் ஸ்ரீமந் நாராயணனே ஸர்வசேஷி யென்கிற பர மார்த்தத்தைத் தெரிந்து உய்வுபெறலாயிற்று என்றார்.

மிடை தருதல் – நெருங்கி யிருத்தல் இடைவிடாது எங்கும் பரவியிருத்தல்.

———–

உணர்ந்த மெய்ஞ் ஞானியர் யோகந் தொறும்,திரு வாய்மொழியின்

மணந் தரும் இன்னிசை மன்னும் இடந் தொறும் மா மலராள்

புணர்ந்த பொன் மார்பன் பொருந்தும் பதி தொறும் புக்கு  நிற்கும்

குணந்திகழ் கொண்டல் இராமானுசனெங் குலக் கொழுந்தே.–60-

 

பதவுரை

குணம் திகழ்	–	ஆத்ம குணங்களால் விளங்குபவரும்
கொண்டல்	–	(ஔதார்யத்தில்) காள மேகத்தை ஒத்த வரும்
எம் குலம் கொழுந்து	–	எங்கள் குலத்துக்குத் தலைவருமான
இராமாநுசன்	–	எம்பெருமானார்
(எங்கே எழுந்தருளி யிருப்பரென்றால்)
உணர்ந்த மெய் ஞானியர் யோகம் தொறும்	–	கற்றுணர்ந்த தத்வஜ ஞானிகளுடைய கோஷடிகளெங்கும்
திருவாய் மொழியின் மணம் தரும் இன் இசை மன்னும் இடம் தொறும்	–	திருவாய் மொழியினுடைய பரிமளம் மிக்க இனிய இசையுள்ள இடங்களெங்கும்
மா மலராள் புணர்ந்த பொன் மார்பன் பொருந்தும் பதிதொறும்	–	பிராட்டி நித்ய வாஸம் பண்ணுகிற அழகிய மார்பை யுடைய திருமால் எழுந்தருளி யிருக்கிற திவ்ய தேசங்களெங்கும்
புக்கு நிற்கும்	–	எழுந்தருளியிருப்பார்.

ஞானம் தலையெடுத்த மஹான்களுடைய திரள் எங்கெங்கும் இருக்கின்றதோ அங்கெல்லாம் எழுந்தருளியிருப்பவரும். திருவாய்மொழியின் பரம போக்யமான இசை எங்கெங்கு நிகழ்கின்றதோ அங்கெல்லாம் ஸேவை ஸாதிப்பவரும்

ஸ்ரீயபதியான ஸர்வேச்வரன் எங்கெங்கு ஸந்நிதாநம் பண்ணுகிறாறோ அந்தத் திருப்பதிகளெங்கும் புகுந்து நிற்பவருமான

எம்பெருமானார் அஸ்மத் குல கூடஸ்தராயிற்று.

————

கொழுந்து விட் டோடிப் படரும் வெங் கோள் வினையால்,நிரயத்

தழுந்தி யிட் டேனை வந் தாட் கொண்ட பின்னும், அரு முனிவர்

தொழுந் தவத் தோனெம் இராமானுசன் தொல் புகழ் சுடர் மிக்

கெழுந்தது, அத்தால் நல்லதிசயங் கண்ட திருநிலமே.–61-

 

பதவுரை

அரு முனிவர் தொழும்	–	அருமையான நிஷ்டையை யுடைய மஹான்களாலே ஸேவிக்கப் பெற்றவராயும்
தவத்தோன்	–	ப்ரபத்தி யாகிற தபஸ்ஸை யுடையவராயு மிருக்கிற
எம் இராமாநுசன்	–	ஸ்வாமி எம்பெருமானாருடைய
தொல் புகழ்	–	நித்யமான கல்யாண குணங்கள்
கொழுந்து விட்டு ஒடி படரும் வெம்கோள் வினையால்	–	மேன்மேலும் அதிகமாகப் பெருகுகின்ற க்ரூரமாய்ப் பரப்லமான துஷ்கர்மத்தாலே
நிரயத்து அழுந்தி யிட்டேனை	–	ஸம்ஸாரமாகிற நரகத்திலே அழுந்திக் கிடந்த என்னை
வந்து ஆள் கொண்ட பின்னும் சுடர் மிக்கு எழுந்தது	–	வந்து ஆட் படுத்திக் கொண்ட பின்பும் ஒளி குன்றாதே  முன்னிலும் விசேஷமாக விளங்கா நின்றன:
அத்தால்	–	அதைக் கண்டு
இரு நிலம்	–	விசாலமான இப் பூ மண்டலம்
நல்ல அதிசயம் கண்டது	–	மிக்க ஆச்சரியங் கொண்டது.

எம்பெருமானாருடைய குணங்கள் மஹாபாபியான என்னை ஆட் படுத்திக் கொண்டவளவோடு த்ருப்தி பெற்று விடமால்

இப்படிபட்ட பாபிகள் இன்னும் யாரேனும் கிடைப்பாருண்டோ? கிடைப்பாருண்டோ? என்று

இன்னமும் நாக்கு நீட்டிக்கிளர்ந்து செல்லுகின்றன – என்றும் கருத்தாகும்.

————-

இருந்தேன் இரு வினைப் பாசம் கழற்றி இன்றி யான் இறையும்

வருந்தேன் இனி யெம் இராமானுசன்,மன்னு மா மலர்த் தாள்

பொருந்தா நிலை யுடைப் புன்மையி னோர்க்கொன்றும் நன்மை செய்யாப்

பொருந் தேவரைப் பரவும், பெரியோர் தம் கழல் பிடித்தே.-62-

 

பதவுரை

எம் இராமாநுசன்	–	ஸ்வாமி எம்பெருமானாருடைய
மன்னா மா தாள் மலர் பொருந்தா நிலை உடை புன்மையினோர்க்கு	–	சிறந்த திருவடித் தாமரைகளில் சேராத ஸ்வபாவத்தை யுடையவர்களான  நீசர் களுக்கு
ஒன்றும் நன்மை செய்ய	–	ஒரு விதமான உபகாரமும் செய்யாத
பெரு தேவரை	–	பெரிய பெருமாளை போற்றுகின்ற
பெரியோர் தம்	–	ஆழ்வானாகிற மஹானாடைய
சுழல் இன்று பிடித்து	–	திருவடிகளை இன்று ஆச்ரயித்தேனான பின்பு
இரு வினை பாசம் கழற்றி இருந்தேன்	–	புண்ணியம் பாவமென்று இரண்டு வகையான கரும பாசங்களினின்று விடுபட்டவனானேன்;
யான்	–	இப்படி நிர்மலனாகப் பெற்ற அடியேன்
இனி இறையும் வருந்தேன்	–	இனிமேல் கொஞ்சங்கூட வருத்தப்பட்ட மாட்டேன்.

ஸ்ரீ ராமநுஜ பக்தர்களான ஸ்ரீவைஷ்ணவர்களுக்கே ஸர்வ ஸ்வதாநம் பண்ண வல்ல பெரிய பெருமாளைப் போற்றா நின்ற கூரத்தாழவானை அடைந்து உஜ்ஜீவித்த அடியேனுக்கு இனி ஒரு வருத்தமும் விளையக் காரணமில்லை யென்று தம்முடைய க்ருதக்ருத்யத்வத்தைக் கூறினாராயிற்று.

இருவினைப் பாசங்கழற்றி = பாவம் போலலே புண்ணியமும் பர கதிக்குப் பிரதிபந்தகம் என்பதை உணர்க.

பாவம் இரும்பு விலங்கென்றும் புண்ணியம் பொன் விலங்கென்றும் சாஸ்திரங்கள் கூறும்.

————–

பிடியைத் தொடரும் களிறென்ன யானுன் பிறங்கிய சீர்

அடியைத் தொடரும் படி நல்க வேண்டும் அறு சமயச்

செடியைத் தொடரும் மருள் செறிந் தோர் சிதைந் தோட வந்திப்

படியைத் தொடரும் இராமா னுச! மிக்க பண்டிதனே!–63-

 

பதவுரை

அறு சமயம் செடியை தொடரும் மருள் செறிந்தோர்	–	பாஹ்யமான ஆறு மதங்களாகிற தூறுகளிலே படிவதற்குக் காரணமான அவிவேகம் நிறைந்த மூடர்கள்
சிதைந்து ஒட	–	பங்கமடைந்து வெருவி ஒடும்படியாக
வந்து இப் படியை தொடரும்	–	இப் பூமியிலே வந்து அவதரித்து (நம்போல் வாரை விஷயீ கரிப்பதற்குப்) பின் தொடர்கின்ற
மிக்க பண்டிதன்	–	மஹா பண்டிதரான
இராமாநுச	–	எம்பெருமானாரே!,
பிடியை தொடரும் களிறென்ன யான்	–	யானைப் பேடையைப் பின் பற்றித் திரிகின்ற ஆண் யானை போல
யான்	–	அடியேன்
சீர்  பிறங்கிய உன் அடியை தொடரும்படி நல்க வேண்டும்	–	ஸௌந்தரியம் முதலிய குணங்கள் விளங்குகின்ற தேவரீரது திருவடிகளைப் பின் பற்றும்படி கிருபை செய்தருள வேணும்.

ஸ்வாமி! யானை யானது தன் பேடையினிடத்துப் பெருங்காதல் கொண்டு அதனையே பின் பிற்றித் திரிவது போல் அடியேன் தேவரீருடைய அழகிய திருவடிகளையே அளவற்ற அபிநிவேசத் தோடு அநுவர்த்தித்துச் செல்லும்படியாக அருள் புரிய வேணுமென்று வேண்டினாராயிற்று.

————-

பண்டரு மாறன் பசுந் தமிழ் ஆனந்தம் பாய் மதமாய்

விண்டிட எங்கள் இராமா னுச முனி வேழம் மெய்ம்மை

கொண்ட நல் வேதக் கொழுந் தண்ட மேந்திக் குவலயத்தே

மண்டி வந் தேன்றது வாதியர் காள்! உங்கள் வாழ்வற்றதே.–64-

 

பதவுரை

எங்கள் இராமநுச முனி வேழம்	–	எங்களுக்கு விதேயமான ஸ்ரீராமாநுஜ முனியாகின்ற மத்த கஜமானது.
மாறன்	–	நம்மாழ்வார்
பண்	–	இசைகளாலே
தரு	–	அருளிச் செய்த
பசுந்தமிழ் ஆனந்தம்	–	செந்தமிழான திருவாய்மொழியில் விளைந்த ஸந்தோஷம்
பாய் மதம் ஆய் விண்டிட	–	பெருகு மத நீராக ஒழுகப் பெற்று
மெய்ம்மைகொண்ட நல்வேதம் கொழு தண்டம் எந்தி	–	ஸத்திய வாதியான நல்ல வேதமாகிற பெரிய தடியைத் தூக்கிக் கொண்டு
குவலயத்தே	–	இப் பூ மண்டலத்திலே
மணடி வந்து என்றது	–	உங்களுடைய பிழைப்பு
உங்கள் வாழ்வு அற்றது	–	உங்களுடைய பிழைப்பு போயிற்று

குத்ஹித வாதங்கள் பண்ணுகிற துர்வாதிகளே! இனி நீங்கள் பிழைக்க வழியில்லை யென்று நிச்சயித்துக் கொள்ளுங்கள்;

ஏன் என்கிறீர்களோ; எம்பெருமானாரென்னும் ஒரு மதயானை யானது உங்களைப் புடைப்பதாகப் பெரிய தடியை யெடுத்துக்கொண்டு எதிரிட்டு வாரா நின்றது; இதற்குத் தப்பிப் பிழைக்க உங்களாலாகாது-என்கிறார்.

யானைக்கு மதநீர் பெருகுமே; இந்த ஸ்ரீராமாநுஜ கஜராஜனாக்கு எது மதநீர் என்ன; முதலடியிற் கூறுகிறார்.

திருவாய் மொழியின் அறுபவத்தாலுண்டான ஆநந்தஸேமே இந்த கஜராஜனாக்கு மதநீர்ப் பெருக்காம்.

இதனால்,எம்பெருமானார் எப்போதும் திருவாய் மொழியை அநுபவித்துக் களிப்புறுவர் என்றதாகிறது.

—————–

வாழ்வற்றது தொல்லை வாதியர்க்கு என்றும் மறையவர் தம்

தாழ்வற்றது தவம் தாரணி பெற்றது, தத்துவ நூல்

கூழற்றது குற்ற மெல்லாம் பதித்த குணத்தினர்க்கந்

நாழற்றது, நம் இராமா னுசந் தந்த ஞானத்திலே.–65-

 

பதவுரை

நம் இராமாநுசன்	–	ஸ்வாமி எம்பெருமானார்
தந்க ஞானத்தில்	–	அருளின ஞானத்தினால் துர்வாதிகளுக்கு வாழ்ச்சி அற்றுப் போயிற்று;
மறையவர் தம் தாழ்வு	–	வைதிகர்களுடைய குறை
என்றும் அற்றது	–	இனி ஒருநாளும் இல்லாதபடி யாயிற்று
தாரணி	–	பூ மண்டவமானது
தவம் பெற்றது	–	பாக்கியம் பெற்றது;
தத்துவம் நூல்	–	தத்வ பரமான சாஸ்திரங்கள்
கூழ் அற்றது	–	ஸந்தேஹமற நிச்சயமான பொருளைத் தெரிவிப்பவை யாயின;
குற்றம் எல்லாம்பதித்த குணத்கினார்க்கு	–	பலவகைக் குற்றங்களும் நிறைந்த ஸ்வபாவத்தை யுடைய ஜனங்களுக்கு
ஆ நாழ் அற்றது	–	அந்தக் குற்றங்கள் தீர்ந்தன;

எம்பெருமானார் இவ்வுலகில் அவதரித்து உபதேசாதி முகத்தாலே உண்டாக்கின தத்துவ ஞானத்தால் பலித்த அம்சங்கள் எவை யென்றால்; துர்வாதிகளுடைய வாழ்வு மாண்டது;

வைதிகர்களுக்கு இருந்த ஸங்கடங்கள் அற்றுப்போயின;

பூமண்டலம் மஹாபாக்கம் பெற்றது;

தத்வ சாஸ்த்ரங்களில் எவ்விதமான ஸந்தேஹமும்  உண்டாகாதபடி நிச்சய ஞானமே உண்டாயிற்று;

பாவிகளின் பாவங்களெல்லாம் தொலைந்துபோயின;

ஆகிய இவை எம்பெருமானாரருளித்த தத்துவஞானத்தின் பயனாகத் தேறினவை – என்றாராயிற்று.

தொல்லைவாதியர் = வைதிகர்தாம் அநாதியாகவுள்ளவர்;

துர்வாதிகளும் அநாதியாக உண்டோவெனில்;

பயிருள்ளபோதே தொடங்கிக் களையுமுண்டாவதுபோல, பாஹ்யர் குக்ருஷ்டிகள் என்கிற வாதிகளும் பழையராகவே யுண்டென்க.

தரணி என்ற வடசொல் தாரணியென நீட்டல் விகாரம் பெற்றது.

கூழ்-ஸந்தேஹம் நாழ் – குற்றம்.

———-

ஞானம் கனிந்த நலங் கொண்டு நாடொரும் நைபவர்க்கு

வானம் கொடுப்பது மாதவன் வல் வினையேன் மனத்தில்

ஈனம் கடிந்த இராமா னுசன் தன்னை எய்தினர்க்குத்

தானம் கொடுப்பது தன் தக வென்னும் சரண் கொடுத்தே.–66-

 

பதவுரை

மாதவன்	–	திருமால்
வானம் கொடுப்பது	–	மோக்ஷம் அளிப்பது
(எப்படிப் பட்டவர்களுக்கு கென்றால்)
ஞானம்  கனிந்த நலம் கொண்டு நாள் தொறும் நைபவர்க்கு	–	ஞானம் பக்தி ரூபமாகப் பரீபக்வமாகி அந்த பக்தியினால் நித்யம் உருகுகிறவர்களுக்கேயாம்;
வல் வினையேன் மனத்தில் ஈனம் கடிந்த இராமாநுசன்	–	மஹா பாபியான எனது ஹ்ருதயத்திலிருந்த கல்மஷங்களைப் போக்கடித்த எம்பெருமானார்
தன்னை எய்தினர்க்கு	–	தம்மைப் பற்றினவர்களுக்கு
அத் தானம் கொடுப்பது	–	அந்த மோக்ஷ ஸ்தானத்தை அளிப்பது
(எவ்விதமாக வென்றால்)	–
தன் தகவு என்னும் சரன் கொடுத்து	–	தம்முடைய க்ருபையாகிற ஸாதனத்தை (அவர்களுக்குக் கைம் முதலாகக் கொடுத்து (தமது திவ்ய க்ருபையாலே)

 

அடியார்களுக்கு மோக்ஷமளிக்கிற அதிகாரம் எம்பெருமானாக்குமுண்டு, எம்பெருமானார்க்கு முண்டு.

எம்பெருமான் அளிப்பது மிகவும் ச்ரமப்படுத்தியே;

எம்பெருமானார் அளிப்பது கேவலம் தம்முடைய திருவருளாலே என்கிறார் இதில்.

ஞானமாது நன்றாகக் கனிந்து அது பக்தி பரமபக்தி பரமபக்தி என்னும்படியான அவஸ்தை களையடைந்து,

அதனால் இந்த ஸம்ஸாரத்தில் க்ஷணகால மிருப்பதும் அஸஹ்யமாய் ஆழ்வார்களைப்போல

“{ஒரு பகலாயிணரமூழியாலோ’ என்று துடிப்பவர்களுக்குத்தான்; எம்பெருமான் முக்தியளிப்பது;

எம்பெருமானாரோ வென்னில் –

க்ருபா மாத்ர ப்ரஸந்நாசார்யராகையாலே அடியார்களிடத்தில் எவ்விதமான க்லேசத்தையும் எதிர்பாராமல்

தமது திருவருளைக் கொண்டே அவர்களைக் கயரயேற்றுவர் என்றதாயிற்று.

வல்வினையேன் மனத்திலீனங்கடிந்த என்பதற்கு – மாதவனை அடி பணிந்து வருந்துகையாகிற ஈனத்தை எனக்குத் தவிர்த்த எம்பெருமானார் என்று உரைக்கவுமாம்.

——–

சரணம் அடைந்த தருமனுக்காப் ,பண்டு நூற்றுவரை

மரணம் அடைவித்த மாயவன் தன்னை வணங்க வைத்த

கரணவை யுமக் கன்றென்றி ராமா னுச னுயிர்கட்கு

அரணங் கமைத்திலனேல், அரணார் மற்றிவ் வாருயிர்க்கே?–67-

 

பதவுரை

சரணம் அடைந்த தருமனாக்கு ஆ	–	தன்னைச் சரணம் பற்றின தர்ம புத்ரருக்காக
பண்டு	–	முற் காலத்திலே
நூற்றுவரை	–	துரியோதனன் முதலிய நூறு பேர்களை
மரணம் அடைவித்த மாயவன்	–	சாகும்படி செய்த எம்பெருமான்
தன்னை வணங்க வைத்த கரணம் இவை	–	தன்னை வழிபடுவதற்காகவே எற்படுத்தி வைத்த இந்திரியங்களாம் இவை;
உமக்கு அன்று	–	உங்களுக்கு உரிமைப் பட்டவையல்ல;
என்று	–	என்று இவ்வாறாக உபதேசித்து
இராமாநுசன்	–	எம்பெருமானார்
உயிர்கட்கு	–	ஆத்மாக்களுக்கு
அரன் அமைத்திலனேல்	–	ரக்ஷையைக் கற்பித்தில ராகில்
,ஆர் உயிர்க்கு	–	இந்த அருமையான ஆத்மாக்களுக்கு
மற்று அரண் ஆர்	–	வேறு ரஷகராவார் ஆர்? (ஆருமில்லை.)

——————

ஆரெனக் கின்று நிகர் சொல்லில் மாயனன் றைவர்த் தெய்வத்

தேரினிற் செப்பிய கீதையின் செம்மைப் பொருள் தெரியப்

பாரினிற் சொன்ன இராமா னுசனைப் பணியும் நல்லோர்

சீரினிற் சென்று பணிந்தது, என்னாவியும் சிந்தையுமே.–68-

 

பதவுரை

மாயன்	–	ஆச்சர்ய சேஷ்டிதங்களை யுடைய எம்பெருமான்
அன்று	–	முற் காலத்தில்
ஐயர்	–	பஞ்ச பாண்டவர்களுடைய
தெய்வம் தேரினில்	–	தெய்வத் தன்மை பொருந்திய தேரின் மீது (இருந்து கொண்டு)
செப்பிய	–	அருளிச் செய்த
கீதையின்	–	பகவத் கீதையினுடைய
செம்மை பொருள்	–	ஸ்வ ரஸமான அர்த்தத்தை
தெரிய	–	(அனைவரும் எளிதாகத்)தெரிந்து கொள்ளும் படி
பாரினில்	–	இப் பூமிலே
சொன்ன	–	(கீதா பாஷ்ய முகத்தாலே) அருளிச் செய்த
இராமாநுசனை	–	எம்பெருமானாரை
பணியும்	–	ஆச்ரயித்திருக்கும்
நல்லோர்	–	விலக்ஷண புருஷர்களுடைய
சீரினில்	–	கல்யாண குணங்களிலே
என் ஆவியும் சிந்தையும்	–	எனது ஆத்மாவும் மநஸ்ஸூம்
சென்று பணிந்தது	–	சென்று சேர்ந்து விட்டன;
சொல்லில்	–	சொல்லுமளவில்
இன்று	–	இக் காலத்தில்
எனக்கு ஆர் நிகர்	–	எனக்கு ஆர் ஒப்பாவார்?

———————-

சிந்தையி னோடு கரணங்கள் யாவும் சிதைந்து, முன்னாள்

அந்த முற் றாழ்ந்தது கண்டு,இவை என்றனக் கன்றருளால்

தந்த அரங்கனும் தன் சரண் தந்திலன் தானது தந்து

எந்தை இராமானுசன் வந் தெடுத்தனன் இன்றென்னையே.–69-

 

பதவுரை

முன் நாள்	–	ஸ்ருஷ்டிருக்கு முற் காலத்தில்
சிந்தையினோடு கரணங்கள் யாவும் சிதைந்து	–	சிந்தையும் இந்திரியங்களு மெல்லாம் அழிந்து
அந்தம் உற்று ஆழ்ந்தது கண்டு	–	உப ஸம்ஹாரத்தை யடைந்து அசேதந ப்ராயமா யிருப்பதைப் பார்த்து
என் தனக்கு	–	(அப்படி அசேதந ப்ராயராய்க் கிடந்தவாகளில் ஒருவனான) எனக்கு
அவை	–	அந்த சரண களேபரங்களை
அன்று	–	அக் காலத்தில்
அருளால் தந்த அரங்கனும்	–	க்ருபையாலே உண்டாக்கின எம்பெருமானும்
தன்  சரண் தந்திலன்	–	தனது திருவடிகளைக் காட்டிக் கொடுத்து உஜ்ஜீவிப்பிக்கவில்லை;
(அக் குறை நீங்க)
எந்தை இராமாநுசன்	–	ஸ்வாமி எம்பெருமானார்
தான் வந்து	–	தாமாகவே வந்து
அது தந்து	–	அந்தத் திருவடிகளைத் தந்தருளி
இன்று என்னை எடுத்தனன்	–	இன்று என்னை ஸம்ஸாரத்தில் நின்றும் உத்தரிப்பித்தார்.

—————

என்னையும் பார்த்தென் இயல்வையும் பார்த்து,எண்ணில் பல் குணத்த

உன்னையும் பார்க்கில் அருள் செய்வதே நலம் அன்றி யென்பால்

பின்னையும் பார்க்கில் நலமுளதே?உன் பெருங்கருணை

தன்னை யென் பார்ப்பர் இராமானுச! உன்னைச் சார்ந்தவரே?–70-

 

பதவுரை

இராமா நுச	–	எம்பெருமானாரே!
என்னையும் பார்த்து	–	(ஒரு குணமில்லாமல் குற்றமே நிறைந்திருக்கிற) என்னையும் நோக்கி
என் இயல்வையும் பார்த்து	–	(இனி மேலும் எவ்வித நன்மையும் ஸம்பாதித்துக் கொள்ள முடியாமலிருக்கிற) என்னுடைய தன்மையையும் நோக்கி
எண இல் பல் குணத்த உன்னையும் பார்க்கில்	–	எண்ணிறந்த பல திருக் குணங்களை யுடைய தேவரீரையும் நோக்கு மளவில்
அருள் செய்வதே நலம்	–	(இப்போது – எப்போதும்) அருள் செய் திருப்பதே நல்லது;
அன்றி	–	இதுவொழிய மேலும் ஆராயுமளவில்
என் பால் நலம் உளதே	–	என்னிடத்தில் ஏதாவது நன்மை யுண்டோ? (சிறிதும் இல்லை)
(நன்மையொன்று மில்லாவிடில் நாம் அருள் செய்யலாகாதென்று திருவுள்ளம் பற்றினால்)
உன்னை சார்ந்தவர்	–	தேவரீரை ஆச்ரயித்தவர்கள்
உன் பெரு கருணை தன்னை என் பார்ப்பர்		தேவரீருடைய கிருபையைப் பற்றி என்ன நினைப்பர்கள்?) இளப்பமாக நினையார்களோ.)

—————-

சார்ந்த தென் சிந்தை யுன் தாளிணைக் கீழ், அன்பு தான் மிகவும்

கூர்ந்த தத் தாமரைத் தாள்களுக்கு உன் றன் குணங்களுக்கே

தீர்ந்த தென் செய்கை முன் செய் வினை நீ செய் வினையதனால்

பேர்ந்தது வண்மை இராமானுச! எம் பெருந் தகையே.–71-

 

பதவுரை

வண்மை	–	ஔதார்ய முடையரும்
எம்	–	எமக்கு ஸ்வாமியும்
பெரு தகை	–	பெருந்தன்மை யுடையருமான
இராமாநுசா	–	எம்பெருமானாரே! எனது நெஞ்சு
உன் தாள் இணை கீழ் சார்ந்தது அன்புதான்	–	தேவரீருடைய உபய பாதங்தளின் கீழ் அமர்ந்து விட்டது பக்தியும்
அத் தாமரை தாள்களுக்கு	–	அந்தத் திருவடித் தாமரைகள் விஷயத்திலேயே
மிகவும் கூர்ந்தது	–	மிகவும் அதிகரித்தது.
என் செய்கை	–	எனது செயலும்
உன் தன் குணங்களுக்கே தீர்ந்தது	–	தேவரீருடைய திருக் குணங்களுக்கே அற்றுத் தீர்ந்தது;
முன் செய் வினை	–	முன்னே செய்த பாவங்களெல்லாம்
நீ செய் வினை அதனால் பேர்ந்தது	–	தேவரீர் செய்தருளின் (கடாக்ஷமாகிற) காரியத்தாலே தொலைந்து போயின. ——-

——–

கைத்தனன் தீய சமயக் கலகரைக் காசினிக்கே

உய்த்தனன் தூய மறை நெறி தன்னை,என்றுன்னி யுள்ளம்

நெய்த்தவன் போடிருந் தேத்தும் நிறை புக ழோருடனே

வைத்தனன் என்னை இராமானுசன் மிக்க வண்மை செய்தே.–72-

 

பதவுரை

இராமாநுசன்	–	எம்பெருமானார்
மிக்க வண்மை செய்து	–	தமது ஒளதார்ய குணத்தை அதிகமாகக் காட்டி,
தீய சமயம கலகரை	–	தீய மதங்களிலிருந்து கொண்டு கலஹஞ் செய்கிறவர்களை
கைத்தனன்	–	ஒழித்து விட்டார்;
தூய	–	பரிசுத்தமான
முறை நெறி தன்னை	–	வேத மார்க்கத்தை
காசினிக்கு உய்த்தனன்	–	பூமியிலே ஸ்தாபித்தருளினார்;
என்று உன்னி	–	என்று அநுஸந்தித்து
உள்ளம் நெய்த்து	–	நெஞ்சு கனிந்து
அவ் வன்போடு இருந்து	–	அந்த ப்ரிதியோடே கூடியிருந்து
ஏத்தும்	–	(அவரை) ஸ்தோத்ரம் பண்ணுகிற
நிறை புகழோருடனே	–	புகழ் நிறைந்த மஹான்களோடே
என்னை வைத்தனன்	–	(என்னையும் ஒருவனாக எண்ணும்படி) என்னை வைத்தருளினார்.
நிறை புகழோருடனே வைத்தனன்:	–	அஸத்தக்களோடே பழகிக் கிடந்த என்னை ஸத்துக்களோட கூட்டி வைத்தார் என்னவுமாம்.

————–

வண்மையினாலுந் தன் மாதக வாலும் மதி புரையும்

தண்மையி னாலு மித் தாரணி யோர்கட்குத் தான்  சரணாய்

உண்மை நன் ஞானம் உரைத்த இராமா னுசனை யுன்னும்

திண்மை யல் லாலெனக் கில்லை, மற்றோர் நிலை தேர்ந்திடிலே.–73-

 

பதவுரை

தன் வண்மையினாலும்	–	தம்முடைய ஔதார்ய குணத்தாலும்
மா தகவாலும்	–	பரம க்குபையாலும்
மதி புரையும் தண்மையினாலும்	–	சந்திரனை யொத்த திருவுள்ளக் குளிர்ச்சியாலும்
இத் தரணியோர்கட்கு	–	இப் பூமியிலுள்ளவர்களுக்கு தாமே ரஷகராய்க் கொண்டு
உண்மை நல் ஞானம் உரைத்த இராமாநுசனை	–	யதார்த்தமாய் விலக்ஷணமான ஞானத்தை உப தேசிக்கிற எம்பெருமானாரை
உன்னும் திண்மை அல்லால்	–	சிந்திப்பதாகிற அத்யவஸாய மொன்று தவிர
தேர்ந்திடில்	–	ஆராயமளவில்
எனக்கு மற்று ஒர் நிலை இல்லை	–	அடியேனுக்கு வேறெரு அத்யவஸாய மில்லை.

————-

தேரார் மறையின் திறமென்று மாயவன் தீயவரைக்

கூராழி கொண்டு குறைப்பது கொண்டல் அனைய வண்மை

ஏரார் குணத் தெம் இராமா னுசனவ் வெழில் மறையில்

சேராதவரைச் சிதைப்பது அப்போதொரு சிந்தை செய்தே.–74-

 

பதவுரை

மறையின்  திறம் தேரார் என்று	–	(இப் பாலிகள்) வேதஞ் சொல்லிகிற வழியை நிரூபித்திகிற தில்லையென்று
தீயவரை	–	பாவிகளை
மாயவன்	–	எம்பெருமான்
குறைப்பது	–	தண்டிப்பது
கூர் ஆழி கொண்டு	–	கூர்மையான தனது திருவாழியாலே;
கொண்டல் அனையவண் மை	–	மேகம் போன்ற ஔதார்ய குண முடையவரும்
ஏர் ஆர் குணத்து	–	(மற்றும்) பல நல்ல குணங்களுடையவருமான
எம் இராமாநுசன்	–	ஸ்வாமி எம்பெருமானார்
அ எழில் மறையில் சேராதவரை சிதைப்பது	–	அந்த சிறந்த வேதத்தில் அந்வயியாதவர்களே பங்கப் படுத்துவது (எப்படி யென்றால்)

எம்பெருமான் தனது ஆஜ்ஞா ரூபமான வேதங்களின் கட்டளைப்படி நடவாத கொடியவர்களைத் தனது திருவாழியைக் கொண்டு த்வம்ஸம் பண்ணிவிடுவன்;

எம்பெருமானாரோவென்னில் அவ்வளவு ஆயாஸம் எடுத்துக்கொள்வதில்லை;

வேதங்களை அடியோடு ஒப்புக்கொள்ளாத பாஹ்யர்களையும்,

வேதங்களைப் பிரமாணமாக ஒப்புக்கொண்டு அவற்றில் அபார்த்தங்களைப் பண்ணுகிற குத்ருஷ்டிகளையும்

வாதப் போரில் அப்போதப்போது திரு வுள்ளத்தில் ஸ்புரிக்கின்ற நல்ல யுக்கிகளைக் கொண்டு கண்டித்து விடுவர் என்கை.

————

செய்த்  தலைச் சங்கம் செழு முத்தம் ஈனும் திருவரங்கர்

கைத்தலத் தாழியும் சங்கமு மேந்தி, நங் கண் முகப்பே

மெய்த்தலைத் துன்னை விடேனென் றிருக்கிலும் நின் புகழே

மொய்த் தலைக்கும் வந்து இராமா னுச! என்னை முற்று நின்றே.–75-

 

பதவுரை

செய் தலை	–	வயல்களில்
சங்கம்	–	சங்குகளானவை
செழு திரு முத்தம்	–	அழகிய முத்துக்களை
ஈனும் திரு அரங்கர்	–	உண்டாக்கு மிடமான திருவரங்க மா நகரில் எழுந்தருளி யிருக்கும் பெருமாள்
கைத்தலத்து	–	தமது திருக் கையிலே
ஆழியும் சங்கமும் எந்தி	–	திருவாழி திருக்கையிலே தரித்துக் கொண்டு
நம் கண் முகப்பே	–	நமது கண்ணெதிரில்
மொய்த்து	–	வந்து நெருங்கி
அலைத்து	–	புத்தியைக் கெடுத்து
உண்னை விடேன் என்று இருக்கிலும்	–	உன்னை விட மாட்டேன் என்று இருந்தாலும்
இராமாநுசா	–	எம்பெருமானரே
நின் புகழே	–	தேவரீருடைய திவ்ய குணங்களே
என்னை வந்து முற்றம் மொய்த்து  நின்று	–	என் பக்கல் வந்து சூழ்ந்து கொண்டு
அலைக்கும்	–	ஆகர்ஷிக்கின்றன

எம்பெருமான் தனது விலக்ஷணமான அழகைக் காட்டிக் கொண்டு வந்து என் கண்னெதிரே நின்றாலும்,

என்னை விடாதே வலியப் பற்றினாலும் அவனது அழகில் நான் மோஹிக்கப் பெறுவதில்லை;

தேவரீருடைய திருக் குணங்களே என்னை ஈடுபடுத்துகின்றன

பகவத் குணங்களை நான் ஈடுபடுவதில்லை;

தேவருடைய திருக் குணங்களே என்னை ஈடுபடுத்துகின்றன.

பகவத் குணங்களுக்கு நான் ஈடுபடுவதில்லை யென்றாராயிற்று.

“செய்த் தலைச் சங்கம் செழு முத்தம் ஈனும்” என்கிற விசேஷணம்-திருவரங்கர் என்பதன் பகுதியாகிய திருவரங்கத்தில் அந்வயிக்கும்.

திருவரங்கம் எப்படிப்பட்டதென்றால், முத்துக்களை யுதிர்க்கும் சங்குகள் நிறைந்த வயல் சூழ்ந்தது என்றவாறு.

ஈனுதல்-பிரஸவித்தல்.

———–

நின்ற வண் கீர்த்தியும் நீள் புனலும்,நிறை வேங்கடப் பொற்

குன்றமும் வைகுந்த நாடும் குலவிய பாற்கடலும்

உன்றனக் கெத்தனை இன்பந் தரும் உன் இணை மலர்த்தாள்

என்றனக் கும் அது,இராமா னுச! இவை யீந்தருளே.–76-

 

பதவுரை

இராமாநுச	–	எம்பெருமானாரே!
நின்ற வண் கீர்த்தியும் நீள் புனலும் நிறை	–	நிலை நின்ற பெரும் புகழும் அதிகமான நீர்ப் பெருக்கும் நிறைந்துள்ள
வேங்கடம் பொன் குன்றமும்	–	திருவேங்கட மென்னும் அழகிய திருமலையும்
வைகுந்தம் நாடும்	–	ஸ்ரீ வைகுண்டமாகிய திருநாடும்
குவலிய பால் கடலும்	–	கொண்டாடத் தக்க திருப் பாற் கடலும்
உன் தனக்கு	–	தேவரீருக்கு
எத்தனை இன்பம் தரும்	–	எவ்வளவு ஆநந்த்தை விளைக்குமோ
உன் இணை மலர் தாள்	–	தேவரீருடைய உபய பாதாரவிந்தங்கள்
என் தனக்கும் அது	–	எனக்கும் அவ்வளவு ஆநந்தத்தை யுண்டாக்கும்;
இவை	–	இப்படிப்பட்ட திருவடிகளை.
ஈந்தருள்	–	அடியேனுக்குத் தந்தருள வேணும்.

கீழ்ப்பாட்டில் அமுதனார்  விளக்கிய பரமபக்தியை அறிந்த எம்பெருமனார் மிகவும் உகந்தருளி

‘இவருக்கு நாம் எதை செய்வோம்’ என்றிருப்பதாகக் கண்ட அமுதனார்,

ஸ்வாமிந்! அடியேனுக்கு தேவரீர் வேறொன்றும் செய்தருள வேண்டர்

அடியேனுக்கு ஸர்வஸ்மாகிய இந்தத் திருவடித் தாமரைகளைச் தந்தருள வேண்டுமத்தனை யென்கிறார்.

———–

ஈந்தனன் ஈயாத இன்னருள் எண்ணில் மறைக் குறும்பைப்

பாய்ந்தனன் அம் மறைப் பல் பொருளால்,இப்படிய னைத்தும்

ஏய்ந்தனன் கீர்த்தியினா லென் வினைகளை வேர் பறியக்

காய்ந்தனன் வண்மை இராமா னுசற் கென் கருத்தினியே?–77-

 

பதவுரை

ஈயாத	–	(இதற்கு முன்பு ஒருவர்க்கும்) அருளாத
இன் அருள்	–	விலக்ஷணமான க்ருபையை
ஈந்தனன்	–	அடியேனுக்குச் செய்தருளின வரும்
எண் இல் மறை குறும்பை	–	எண்ணிறந்த      வேத விரோதி மதங்களை
அம் மறை பல் பொருளால் பாய்ந்தனன்	–	அந்த வேதங்களின் அர்த்தங்களையே கொண்டு கண்டித்தவரும்
கீர்த்தியினால்	–	தமது கீர்த்தியாலே
இப்படி அனைத்தும் ஏய்ந்தனன்	–	இப் பூமி யெங்கும் வியாபித்தவரும்
என் வினைகளை	–	எனது கருமங்களை
வேர் பறிய காய்ந்தனன்	–	வேரோடே அரும் படி போக்கினவரும்
வண்மை	–	ஔதார்யமே வடிவு கொண்ட வருமான
இராமாநுசற்கு	–	எம்பெருமானார்க்கு
இனி என் கருத்து	–	இன்னமும் (செய்யத் தக்கதாகத்) திருவுள்ளத்தில் ஏதேனா முண்டோ?

கீழ்ப் பாட்டில் தாம் அபேக்ஷித்தபடியே திருவருளைத் தந்தருளப் பெற்று, க்ருத க்ருத்ய ராய், அவர் செய்தருளின உபகாரங்களை அநுஸந்தித்து, இவை யெல்லாம் செய்த பின்பு இன்னமும் செய்தருள்வதாகத் திருவுள்ளம் பற்றிருப்பது எதுவோ என்கிறார்.

மறைக்குறும்பாவது- வேதத்திற்கு மாறாகச் சொல்லும் தப்புப் பொருள்கள்.

ஈந்தனன் பாய்த்தனன், எய்ந்தன், காய்ந்தனன், என்பவற்றை வினை முற்றாகலே கொண்டு உரைத்தலுமாம்.

————-

கருத்திற் புகுந்துள்ளிற் கள்ளம் கழற்றிக் கருதரிய

வருத்தத்தி னால் மிக வஞ்சித்து நீ யிந்த மண்ணகத்தே

திருத்தித் திருமகள் கேள்வனுக் காக்கிய பின்னென்னெஞ்சில்

பொருத்தப் படாது, எம் இராமா னுச! மற்றோர் பொய்ப் பொருளே.–78-

 

பதவுரை

எம் இராமாநுச	–	எம்பெருமானைரை!
நீ	–	தேவரீர்
கருத அரிய வருத்தத்தினால் மிக வஞ்சித்து	–	நெஞ்சால் நினைக்க முடியாத பரிச் ரமங்கள் பட்டு என்னை நன்றாக ஏமாத்தி
கருத்தில் புகுந்து	–	(எனது) நெஞ்சிலே வந்து புகுந்து
உள்ளில் கள்ளம் கழற்றி	–	உள்ளே யிருந்த ஆத்மாப ஹார தோஷத்தைப் போக்கி
திருத்தி	–	சிக்ஷித்து
இந்த மண் அகத்தே	–	இந்த லோகத்திலே
திருமகள்  கேள்வனுக்கு	–	திருமாலுக்கு ஆளாம்படி
ஆக்கிய பின்	–	பண்ணிண பின்பு
மற்று ஒர் பொய்	–	(இதற்கு மாறான ) வேறு எந்த தப்பு விஷயமும்
பொருள் என் நெஞ்சில்	–	என் மனத்தில்
பொருத்தப் படாது	–	பொருந்த மாட்டாது.

எம்பெருமானார் தம்மைத் திருத்துகைக்காகப் பட்ட பாடுகளை எடுத்துச் சொல்லி,

இப்படி என்னைத் திருத்தி உத்தேச்யமான விஷயத்திலே ஆட்படுத்தின பின்பு

இனி வேறு எந்த விஷயமும் என்னெஞ்சுக்கு இசையமாட்டாதென்கிறார்.

————

பொய்யைச் சுரக்கும் பொருளைத் துறந்து,இந்தப் பூதலத்தே

மெய்மைப் புரக்கும் இராமா னுசன் நிற்க, வேறு நம்மை

உய்யக் கொள வல்ல தெய்வமிங் கியாதென் றுலர்ந்தவமே

ஐயப் படா நிற்பர் வையத்துள்ளோர் நல் லறிவிழந்தே.–79-

 

பதவுரை

பொய்யை சுரக்கும் பொருளை துரந்து	–	பொய்யான விஷயத்தையே மேன் மேலும் வெளிப் படுத்துகிற (புற மதத்தவர்களின) அர்த்தங்களைக் கண்டித்து
இந்த பூதலத்தே	–	இப் பூமியிலே
மெய்யை புரக்கும்	–	ஸத்யத்தை ரக்ஷிக்கிற
இராமாநுசன்	–	எம்பெருமானார்
நிற்க	–	எழுந்தருளி யிருக்கும் போது
(இவரைக் கணிசியாமல்)
வையத்து உள்ளோர்	–	இப் பூமியிலுள்ளவர்கள்
நம்மை உய்யக் கொள்ள வல்ல	–	நம்மை உஜ்ஜீவிக்கச் செய்யக் கூடிய
வேறு தெய்வம் இங்கு யாது என்று	–	வேறு எதாவது தேவதை இவ்வுலகில் உண்டோ என்று விசரித்துக் (கொண்டு)
உலர்ந்து	–	மன வருத்தத்தாலே உடம்பு உலர்ந்து
நல் அறிவு இழந்தே	–	(எம்பெருமானார் திருவடிகளே சரணம் என்றிருக்கையாகிற) நல்ல ஞானம் பெறாமல்
அவமே	–	வீணாக
ஐயம் படா நிற்பர்	–	ஸம்சயப் படா நின்றார்கள் ஐயா!

பொய்யைச் சுரக்கும் பொருள் என்றது -பொய் தவிர வேறில்லாத அர்த்தம் என்றபடி

“ஸர்வம்அஸத்யம்” என்கிறாவர்களாகையாலே அஸத்யமயம்.

மெய்யைப் புரக்கு மிராமாநுசன் = “யதார்த்தம் ஸர்வ விஜ்ஞாநம்” என்று ஸ்தாபித்தருளினவர்.

புரத்தல்- காப்பாற்றுதல்.

————-

நல்லார் பரவும் இராமா னுசன்,திரு நாமம் நம்ப

வல்லார் திறத்தை மறவாதவர்கள் எவர், அவர்க்கே

எல்லா விடத்திலும்  என்றுமெப் போதிலும் எத் தொழும்பும்

சொல்லால் மனத்தால் கருமத்தினால் செய்வன் சோர்வின்றியே.–80-

 

பதவுரை

நல்லார் பரவும் இராமாநுசன்	–	ஸத்துக்களாலே கொண்டாடப் படுகிற எம் பெருமானாருடைய
திரு நாமம்	–	திரு நாமத்தை
நம்ப வல்லார் திறத்தை	–	(தங்களுக்குத் தஞ்சமாக நம்பி யிருக்க வல்லவர்களுடைய படிகளே
மறவாதவர்கள் எவர்	–	மறவாமல் எப்போதும் சிந்திப்பவர்கள் யாரோ,
அவர்க்கே	–	அப்படிப்பட்ட ஸ்ரீராமாநுஜ பக்த பக்தர்களுக்கே
எல்லா இடத்திலும்	–	ஸகல தேசங்களிலும்
என்றும்	–	ஸகல அவஸ்தைகளிலும்
எத் தொழும்பும்	–	ஸகலவித கைங்கரியங்களையும்
சொல்லால் மனத்தால் கருமத்தினால்	–	மன மொழி மெய்களென்னும் த்ரிகரணங்களாலும்
சோர்வு இன்றி செய்வன்	–	பிரியாதே யிருந்து செய்வேன்.

தம்முடைய நிலைநின்ற நிஷ்டையைப் பேசுகிறார் இதில்.

ஸத்துக்களனைவரும் கொண்டாடும்படியான எமபெருமானுடைய திருநாமங்களையே

தங்களுக்குத் தஞ்சமாக நம்பியிருக்கிற மஹான்களையே எப்போதும் சிந்தித்துக் கொண்டிருக்கிற

ஸ்ரீராமாநுஜ பக்தபக்தர்களுக்கே அடியேன் –

ஒமிவில் காலமெல்லாம் உடனய் மன்னி வழுவிலா வடிமைகள் செய்யக்கடவே னென்றாராயிற்று.

தொழும்பு = அடிமை.

——————–

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –

ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம் –

ஸ்ரீ ராமானுஜ நூற்றந்தாதி-34-56 -ஸ்ரீ காஞ்சி ஸ்வாமிகள்

நிலத்தைச் செறுத்துண்ணும் நீசக் கலியை, நினைப்பரிய

பலத்தைச் செறுத்தும் பிறங்கிய தில்லை, என்

புலத்தில் பொறித்த வப் புத்தகச் சும்மை பொறுக்கிய பின்

நலத்தைப் பொறுத்தது இராமா னுசன் றன் நயப் புகழே.–34-

 

பதவுரை

இராமாநுசன் தன்	–	எம்பெருமானாருடைய
நயம் புகழ்	–	கல்யாண குணங்களானவை
நிலத்தை செறுத்து உண்ணும் நீசம்	–	பூலோகத்தை ஹிம்ஹித்ததுத் தின்கிற நீசனான
கலியை	–	கலி புருஷனாடைய
நினைப்பு அரிய பலத்தை செறுத்தும்	–	இவ்வளவென்று நினை முடியாதபடி அளவற்றதான பராக்ரமதைத் தொலைத்த வளலும்
பிறங்கியது இல்லை	–	பிரகாசிக்கவில்லை;
(பின்னை எப்போது பிரகாசித்தன? என்னில்;)
என் பெய் வினை	–	என்னாலே செய்யப்பட்ட பாவங்களை
தென் புலத்தில்	–	யம லோகத்தில்
பொறித்த	–	எழுதிவைத்த
அப் புத்தகம் சும்மை	–	அந்த புஸ்தகக் கட்டுகளை
பொறுக்கிய பின்	–	கொளுத்தி விட்ட பின்பு
நலத்தை பொறுத்தது	–	விளக்கம் பெற்றன.

எம்பெருமானாருடைய ஞானம், சக்தி முதலிய திருக்கல்யாண குணங்கள் எப்போது பிரகாசித்தனவென்றால்,

இந்நிலவுலகத்தில் கலிபுருஷன் செங்கோல் செலுத்த முடியாதபடி அவனுடைய வலிமையைத் தொலைத்துக்

கிருதயுக தர்மமே எங்கும் நடைபெறும் படி செய்தருளினவாதே

“இவர் மஹா புருஷர்; அரிய பெரிய ஞான சக்திகனை யுடையவர்” என்று உலகத்தா ரனைவரும் போற்ற நேர்ந்ததனால்

கலியின் கொடுமையைக் கெடுத்தது காரணமாகவே இவருடைய திருக்கல்யாண குணங்கள்; நன்றாக விளங்கின – என்பர் சிலர்;

அது தகுதியல்ல;

கலிதோஷத்தைப் போக்கினவளவிலும் எம்பெருமானாடைய திருக்குணங்கள் பொலிவு பெறவில்லை.

பின்னை எப்போது பொலிவு பெற்றனவென்றால்,

எனது அளவற்ற பாவங்களை யெல்லாம் சிந்திர குப்தன் எழுதி வைத்திருந்த பெரிய புத்தகச் சுமையைக் கொளுத்தி விட்டு

என்னை நிஷ்கல்மஷனாக்கி அடிமைகொண்டாரென்ற விஷயம் வெளி வந்த பிறகு தான்

அவருடைய திருக்குணங்கள் ஆச்சரியமாக விளங்கின என்கிறார்.

இதனால் தம்முடைய பாவங்கள் ஸர்வசக் தனாலும் போக்க முடியாதவை என்பதும்,

கலியின் கொடுமையிற் காட்டிலும் கொடுமையிற் காட்டிலும் தமது கொடுமை வலிதாயிருந்ததென்பதும்,

இப்படி மஹா பாபிஷ்டாராயிருக்க தம்மை க்ஷமித்தருளி உஜ்ஜீவிக்கச் செய்தமையைக் கண்டு

உலகத்தாரனைவரும் ஆச்சரியப்பட்டார்க ளென்பதும் தெரிவிக்கப் பட்டன.

—————-

நயவேன் ஒரு தெய்வம் நானிலத்தே சில மானிடத்தைப்

புயலே எனக் கவி போற்றி செய்யேன், பொன் னரங்கமென்னில்

மயலே பெருகும் இராம னுசன் மன்னு மா மலர்த் தாள்

அயரேன் அருவினை என்னை யெவ்வா றின் றடர்ப்பதுவே?–35–

 

பதவுரை

ஒரு தெய்வம்	–	வேறொரு தெய்வத்தை
நயவேன்	–	விரும்ப மாட்டேன்
நால் நிலத்தே	–	இவ் வுலகில்
சில மானிடத்தை	–	சில நீச மனிதர்களைக் குறித்து
புயலே என	–	‘மேகம் போலே வர்க்ஷிக்கிற உதாரனே!’என்று அதிவாதமாகச்) சொல்லி
கவி போற்றி செய்யேன்	–	கவிகள் கட்டி ஸ்தோத்ரம் செய்ய மாட்டேன்;
பொன் அரஙகம் என்னில்	–	‘திருவரங்கம்’ என்று சொன்னவாறே
மயலே பெருகும்	–	அளவற்ற வயாமோஹத்தை யடைகின்ற
இராமாநுசன்	–	எம்பெருமானாருடைய
மன்னு மா  மலர் தாள்	–	பொருந்திய சிறந்த திருவடித் தாமரைகளை
அயரேன்	–	மறக்க மாட்டேன்;
(ஆன பின்பு)
அயரேன்	–	கொடிய பாவங்கள்
என்னை	–	என்னை
இன்று	–	இன்று முதலாக
எவ்வாறு அடர்ப்பது	–	எப்படி ஆக்ரமிக்கக் கூடும்?

—————–

அடல் கொண்ட நேமியன் ஆருயிர் நாதன் அன் றாரணச்சொல்

கடல் கொண்ட ஒண் பொருள் கண்டளிப்பப்,பின்னும் காசினியோர்

இடரின் கண் வீழ்ந்திடத் தானு மவ் வொண் பொருள் கொண்டவர் பின்

படரும் குணன், எம் இராமா னுசன்றன் படியிதுவே.–36-

 

பதவுரை

அடல் கொண்ட நேமியன்	–	(ஆச்ரித விரோதிகளை அழிக்க வல்ல) மிடுக்கையுடைய திருவாழியை ஏந்தினவனாய்
ஆர் உயிர் நாதன்	–	ஸகல ஆத்மாக்களுக்கும் சேஷியான எம்பெருமான்
அன்று	–	அர்ஜுனனுக்கு ஸாரதி யாயிருந்த வக் காலத்தில்
ஆரணச் சொல் கடல் கொண்ட ஒண் பொருள் கண்டு அளிப்ப	–	வேதங்களாகிற கடலில் மறைந்து கிடந்த நல்ல அர்த்தங்களை ஆராய்ந்து கீதா மூலமாக) உபதேசிக்க
பின்னும்	–	அதற்குப் பின்பும்
காசினியோர்	–	பூமியிலுள்ளவர்கள்
இடரின் கண் வீழ்ந்திட	–	ஸம்ஸார துக்கத்தில் அழுந்திக் கிடக்க,
தானும்	–	(எம்பெருமானாராகிற தாமும்
அ வொண் பொருள் கொண்டு	–	(முன்பு ஸர்வேச்வரனருளிச் செய்த) அந்தச் சிறந்த அர்த்தங்களைக் கொண்டு
அவர் பின் படரும் குணன்	–	அந்த ஸர்ஸாரிகளைப்பின் எம்பெருமானாருடைய
படி இது	–	ஸ்வபாவம் இது.

முன்பு பகவான் பல சிறந்த அர்த்தங்களை ஸ்ரீ பகவத் கீதா முகத்தாலே வெளிப்படுத்தின வளவிலும் பாழும் ஸம்ஸாரிகள் அவ் வர்தங்களைத் தெரிந்து கொண்டு உஜ்ஜீவிக்க மாட்டாமல் மேன்மேலும் ஸம்ஸாரத்தையே பெருக்கிக்கொண்டு அதோ கதியை யடைந்து விடவே,

“ஐயோ! இப்படி நிந்ய ஸம் ஸாரிகளாய்க் கெட்டுப்போகிறார்களே!” என்று அநுதாபங்கொண்ட  எம்பெருமானார்

அந்த கீதா சாஸ்த் ரத்திலுள்ள பொருள்களையே விளங்க உரைத்துக் கொண்டு,

இது கேட்டுத் திருந்துவார் ஆரேனு முண்டோ? என்று ஸம்ஸாரிகளைப் பின் தொடர்ந்து செல்லுகிறார்;

நம்மைப் பெறுகற்கு அவர் தாமே முயற்சி செய்துகொண்டு – ஆள் பார்த்து உழிதருகின்றார்;

இந்தக் திருக்குணம் உங்களுக்குப் தெரிய வில்லையா? என்கிறார்.

தானும் அவ் வொண் பொருள் கொண்டு = கீதா பாஷ்யம் அருளிச் செய்து என்று கருத்து

திருக்கோட்டியூர்  நம்பி பக்கலிலே சரம ச்லோகார்த்தத்தை ஏகாந்தமாகக் கேட்டு அதனை யெல்லாரு மறிந்து உஜ்ஜீவிக்குமாறு கோபுரத்தின் மேலேறி விளம்பரப்படுத்தின திருக் குணத்தை இப்பாட்டில் பேசுகின்றாரென்னவுமாம்.

————–

படி கொண்ட கீர்த்தி இராமாயண மென்னும் பத்தி வெள்ளம்

குடி கொண்ட கோயில் இராமா னுசன் குணங் கூறும், அன்பர்

கடி கொண்ட மா மாலர்த் தாள் கலந் துள்ளங் கனியும் நல்லோர்

அடி கண்டு கொண்டுகந்து என்னையும் ஆளவர்க் காக்கினரே.–37-

 

பதவுரை

படி கொண்ட கீர்த்தி	–	உலக மெங்கும் பரந்த புகழை யுடைத்தான
இராமாயணம் என்னும்	–	ஸ்ரீ ராமாயண மென்கின்ற
பக்தி வெள்ளம்	–	பக்தி ஸமுத்திரம்
குடி கொண்ட கோயில்	–	நித்ய வாஸம் பண்ணுகிற திவ்ய ஸ்தாநமாயிருக்கின்ற
இராமாநுசன்	–	எம்பெருமானாருடைய
குணம் கூறும் அன்பர்	–	திருக் குணங்களைப் பேசுகின்ற பக்திமான்களுடைய
கடி கொண்ட மா தாள் மலர்	–	மணம் மிக்குச் சிறந்த பாதாரவிந்தங்களில்
உள்ளம் கலந்து	–	நெஞ்சு பொருந்தி
கனியும்	–	ஸ்நேஹித்திருக்கின்ற
நல்லோர்	–	மஹாநுபவர்கள்
அடி கண்டு கொண்டு	–	(இவ் வாதம வஸ்துவானது உடையவர்க்கு சேஷப்பட்ட தென்கிற) மூலப் பொருளைத் தெரிந்து  கொண்டு
உகந்து	–	ஆதரித்து
என்னையும்	–	அடியேனையும்
அவர்க்கு	–	அவ்வெம்பெருமானார்க்கு
ஆள் ஆக்கினர்	–	ஆட்படுத்தினார்கள்

இப்படிப்பட்ட எம்பெருமானாரை நீரே சென்று பற்றினீரோ? அன்றி அவர் தாமே  ஸ்வீகரித்தருளினாரே? என்று அமுதனாரைச் சிலர் கேட்க, நானாம் பற்றவில்லை, அவரும் ஸவீகரிக்க வில்லை; அவருடைய ஸம்பந்த ஸம்பந்திகள் என்னைக் கொண்டு சேர்த்தார்கள் என்கிறார்.

அடி கண்டு கொண்டு = அடியாவது  மூலம்; எம்பெருமானார்க்கு  உரித்தா யிருக்கையாகிற மூலத்தைத் தெரிந்து கொண்டு சேர்த்தார்கள் – மருமறிந்து காரியஞ்செய்தார்க்ளென்றவாறு-

———-

ஆக்கி யடிமை நிலைப்பித்தனை யென்னை இன்று, அவமே

போக்கிப் புறத்திட்ட தென் பொரு ளா?முன்பு புண்ணியர் தம்

வாக்கிற் பிரியா இராமானுச! நின் அருளின் வண்ணம்

நோக்கில் தெரிவரி தால், உரை யாயிந்த நுண்பொருளே.-38-

 

பதவுரை

(ஸ்வாமிந்!)
என்னை	–	(நெடுநாளாக அஹங்காரியாய்க் கிடந்த) என்னை
இன்று	–	இன்றைகத் தினத்தில்
ஆக்கி	–	ஒரு பொருளாக்கி
அடிமை	–	சேஷத்வத்தில்
நிலைப்பித்தனை	–	நிலை நிறுத்தினீர்; (இன்று இப்படி செய்தருளின தேவரீர்)
முன்பு	–	முற்காலமெல்லாம்
அவமே போக்கி	–	வீணுகப் போக்கி
புறந்து இட்டது	–	வெளி விஷயங்சளிலே தள்ளி விட்டு வைத்தது
என்பொருளா	–	என்ன நிமித்தாக?
புண்ணியர் தம்	–	(தேவரீரை இடைவிடாது அநுபவிக்கும்) பாக்கியசாலிகளுடைய
வாக்கில் பிரியா	–	வாக்கை விட்டுப் பிரியாத
இராமாநுச	–	எம்பெருமானாரே!
தெரிவு அரிது	–	அறிய முடியாததாய் இரா நின்றது;
இந்த நுண் பொருள்	–	இந்த ஸுக்ஷ்மமான விஷயத்தை
உரையாய்	–	தேவரீரே அருளிச் செய்யவேணும்

கூரத்தாழ்வானைக் கொண்டு அடியேனை இன்று திருத்திப் பணி கொண்ட தேவரீர் இதற்கு முற்கால மெல்லாம் இந்த சேஷத்வ ரஸத்தை அடியேனுக்கு ஊட்டாமல் வீணாக விஷயாந்தரங்களிலே அகல வைத்திருந்ததற்கு என்ன காரணம்?

இன்று இங்ஙனே திருவுள்ளம் பற்றும்படியாக என்னிடத்தில் என்ன ஸுக்ருக முண்டாயிற்று? ஒன்றுமில்லை;

அப்படியிருக்கச் செய்தேயும் தேவரீர் தம்முடைய நிர்ஹேதுக க்ருபையைக் கொண்டே யன்றோ இன்று ஆட்படுத்திக் கொண்டது.

ஹா ஹா! இப்படியும் ஒரு க்ருபையுண்டோ? இவ்வருளின் திறத்தை அறிவாரார்! ஆறிந்த தேவரீரே அருளிச் செய்யவேணும் என்றாராயிற்று.

நிலைப்பித்தனை = முன்னிலை யொருமை வினைமுற்று

அவம் – வீண்.

“இன்று என்னை ஆக்தி அடிமை நிலைப்பித்தனை; முன்பு அவமே போக்கிப் புறத்திட்டது என் பொருளா!”

இன்று ஸ்வீகரித்ததற்கும் இத்தனை நாள் ஒதுக்கி வைத்ததற்கும் என்ன காரணம்?

———–

பொருளும் புதல்வரும் பூமியும் பூங்குழ லாருமென்றே

மருள் கொண் டிளைக்கும் நமக்கு நெஞ்சே! மற்று உளார் தரமோ?

இருள் கோண்ட வெந்துயர் மாற்றித் தன் ஈறில் பெரும் புகழே

தெருளும் தெருள் தந்து இராமா னுசன் செய்யும் சேமங்களே.–39-

 

பதவுரை

பொருள் என்றும்	–	த்ரவ்யம் என்று சொல்லிக் கொண்டும்
புதல்வர் என்றும்	–	புத்திரர்கள் என்று சொல்லிக் கொண்டும்
பூமி என்றும்	–	க்ஷேத்ரமென்று சொல்லிக் கொண்டும் (அர்த்த புத்திராதிகளையே விரும்பி)
மருள் கொண்டு	–	அறிவு கெட்டு
இளைக்கும் நமக்கு	–	வருந்திக் கொண்டு கிடக்கிற நமக்கு
இருள் கொண்ட	–	அஜ்ஞாநத்தோடு கூடிய க்ரூரமான துக்கங்களை
மாற்றி	–	போக்கடித்து
தன் ஈறு இல் பெரு புகழே தெருளும் தெருள்	–	தம்முடைய முடிவில்வாத சிறந்தகல்யாண குணங்களையே சிந்திக்கக் கடவதான ஞானத்தை
தந்து	–	அருளித்தருளி
இராமாநுசன்	–	எம்பெருமானார்
செய்யும் சேமங்கள்	–	செய்கிற க்ஷேமங்களானவை
நெஞ்சே	–	ஒ மனமே!
மற்று உளார் தரமோ	–	மற்ற பேர்களுக்குச் செய்கிற மாதிரியோ (அல்ல; விலக்ஷணம் என்ற படி.)

எம்பெருமானாருடைய திருவருளாலே தாம் பெற்ற நன்மைகளை நினைத்து நினைத்து ஆநந்தமுள்ளடங்காமல் அவ்வாநந்தத்தை நெஞ்சோடே கூடி உலாவுகிறார்.

நெஞ்சே! – அன்னை அத்தன் என் புத்திரர் பூமி வாசவார் குழலாள் என்று மயங்கிப் புத்ர தார க்ருஹ க்ஷேத்ரங்களுக்கு மேற்படி வேறொன்று மறியாமல் உடலுக்கே கரைந்து நைந்து கிடந்த நமக்கு அஜ்ஞாநங்களையும் அது காரணமாக வரும் பாவங்களையும் தொலைத் தருளித் தமது திவ்ய கீர்த்திகளையே அநவரதம் பேசும்படியான நிலைமையிலே நம்மைக் கொண்டு நிறுத்தினார் எம்பெருமானார்;

இப்படியாக அவர் நமக்குச் செய்தருளும்  க்ஷேமங்கள் இவ்வுலகில் வேறு யார்க்காவது கிடைக்கக்கூடியதோ? நம்முடைய பாக்கியமே பாக்கியமன்றே என்றாராயிற்று.

மற்றுளார் தரமோ?  என்பதற்கு இரண்டு வகையாகப் பொருள் கொள்ளலாம்; இப்படிப்பட்டக்ஷேமங்களை நமக்கு எம்பெருhனார் தவிர வேறு யாரேனும் அளிக்கக் கூடுமோ? என்றும்

இப்படிப்பட்ட க்ஷேமங்கள்  நமக்குத் தவிர வேறு ஆர்க்கேனும் கிடைக்கத் தகுமோ? என்றும்.

—————

சேம நல் வீடும் பொருளும் தருமமும் சீரிய நற்

காமமும் என்றிவை நான்கென்பர், நான்கினும் கண்ணனுக்கே

ஆமது காமம் அறம் பொருள் வீடுதற் கென்றுரைத்தான்

வாமனன் சீலன், இராமானுசனிந்த மண் மிசையே.–40-

 

பதவுரை

சேமம் நல் வீடும்	–	(அனைவர்க்கும்) க்ஷேம ரூபமான சிறந்த மோக்ஷம்
பொருளும்	–	அர்த்தமும்
தருமமும்	–	தர்மமும்
சீர்ய நல் காமமும்	–	மிகவுஞ் சிறந்த காமமும்
என்ற இவை	–	ஆக இப்படி சொல்லப்பட்டுள்ள இவை
நான்கு என்பர்	–	நான்கு புருஷார்த்தங்கள் என்று (வைதிகர்கள்) கூறுவார்கள்;
நான்கினும்	–	இந்த நான்கு புருஷார்த்தங்களுள்
காமம்	–	காமமாவது
கண்ணனுக்கே ஆமது	–	எம்பெருமான் விஷயத்திலேயே உண்டாமது;
அறம் பொருள் வீடு	–	தர்ம அர்த்த மோக்ஷங்கள் மூன்றும்
இதற்கு என்று	–	இந்தக் காம புருஷார்த்தததிற்கு சேஷ பூதங்கள் என்று
வாமநன் சீலன் இராமாநுசன்	–	வாமநாவதாரம் செய்த பெருமானொடு ஒத்த சீலத்தை யடையரான எம்பெருமானார்
இந்த மண் மிசை உரைத்தான்	–	இவ் வுலகத்தில் அருளிச் செய்தார்

எம்பெருமானார் இவ்வுலகத்தார்க்கு உபதேசித்தருளின அர்த்தங்களில் ஒரு அர்த்த விசேஷத்தை இப்பாட்டில் எடுத்துரைக்கின்றார்:-

ஸகல சாஸ்த்ரங்களாலும் பிரதி பாதிக்கப்படுமவை தர்மம் அர்த்தம் காமம் மோக்ஷம் என நான்கு புருஷார்த்தங்களாம்;

அந்த நான்கினுள் காமமென்பது பகவத்விஷய காமம்; விஷயாந்தரங்களைப் பற்றின காமம் சிற்றின்ப மாதலால் அது புருஷார்த்தமன்று;

பேரின்பமாகிய பகவத் காமமே காமம். அதுவே புருஷார்த்தம். மற்ற மூன்று புருஷார்த்தமன்று; சொன்ன காம புருஷார்த்தத்திற்கு சேஷப் பட்டவைகள்; காமமே ப்ரதாந சேஷியான புருஷார்த்தம் என்று உலகத்தாரெல்லார்க்கும் உபதேசித்தருளினர் எம்பெருமானார் என்றாராயிற்று.

சேம நல் வீடு மென்று தொடங்கி அறம் பொருள் வீடிதற்கு என்னுமளவும் எம்பெருமானாருடைய உபதேச வடிவம்

கண்ணுக்கே யாமது காமம் = காம க்ரோதங்களைக் கெட்ட குணமாகத் கூறி யிருப்பது தகாத விஷயங்களில் காமம் கூடாதென்பது பற்றி பகவத் விஷயத்தில் காமம்  சாஸ்த்ர விஹிதம். ஆழ்வார் =ஸுக்திகளில் இக் காமமே பொலியும்.

வாமநன் சீலன் = வாமன அவதாரம் செய்த எம்பெருமானாருடைய சீலம் போன்ற சீலத்தை யுடையவர் என்கை.

ஒருவரும் அபேக்ஷியா திருக்கத் தன் பேறாக எல்லார் தலையிலும் திருவடிகளை வைத்து திரிவிக்ரம அவதாரத்தாலே போலவே தனது சீல குணத்தை வெளியிடுபவர் எம்பெருமானார் என்கிறது.

————–

மண் மிசை யோனிகள் தோறும் பிறந்து எங்கள் மாதவனே

கண்ணுற நிற்கிலும் காணகில்லா, உலகோர் களெல்லாம்

அண்ணல் இராமா னுசன் வந்து தோன்றிய அப்பொழுதே

நண்ணரு ஞானம் தலைக் கொண்டு, நாரணற் காயினரே.–41–

 

பதவுரை

எங்கள் மாதவனே	–	நமக்கு நாதனான திருமால் தானே
மண் மிசை யோனிகள் தோறும் பிறந்து	–	(இப் பூமியிலுள்ள மநுஷ்யாதி) யோனிகள் தோறும் அவதரித்து
கண் உற நிற்கிலும் காண கில்லா உலகோர்கள் எல்லாம்	–	எல்லாருடைய கண்ணுக்கும் தன்னை இலக்காக்கிக் கொண்டு நின்ற விடத்திலும் (அவனை நம்முடைய நாதனென்று) காண மாட்டாதிருக்க இவ் வுலகத்தாரெல்லாரும்
அண்ணல் இராமாநுசன வந்து தோன்றிய அப்பொழுதே	–	ஸர்வ ஸ்வாமியான எம்பெருமானார் இங்கே வந்தவதரித்தவுடனே
நண்ண அரு ஞானம் தலைக் கொண்டு	–	பெறுதற்கரிதான ஞானம் அதிகரிக்கப் பெற்று
நாரணற்கு ஆயினர்	–	ஸ்ரீமந் நாராயணனுக்கு சேஷப்பட்டனர்.

எம்பெருமானுடைய அவதாரத்திற்காட்டிலும் எம்பெருமானாருடைய அவதாராமே சிறப்புற்ற தென்கிறார்.

எம்பெருமான் பலபலயோனிகளிற் பலவகைப் பிறவி பிறந்து கண் காண வந்து நின்று உபதேசங்களாலே ஸ்வ ஸ்வரூபத்தைக் காட்டிக் கொடுத்த விடத்திலும் யாரும் அவனை லக்ஷியம் பண்ணவில்லை;

“அவஜாநந்தி மாம் மூடா:” (என்னை மூடர்கள் அவமானப்படுத்துகிறார்கள்) என்று அவன்றானே சொல்லிக் கொண்டு வருத்தப்பட வேண்டிற்றாயிற்று

ஆகையாலே பகவானுடைய அவதாரம் ஸம்ஸாரிகளுடைய தெள்ளறிவுக்கு உறுப்பாகவில்லை.

எம்பெருமானாருடை அவதாரமோ வென்னில்; பயன் பெற்றது.

இவர் தாம் திருவவதரித்த வுடனே எல்லா வுலகத்தாரும் ஆச்சரியமான ஞானத்தைப் பெற்று உஜ்ஜீவித்தார்கள் – என்றாராயிற்று.

————–

ஆயிழையார் கொங்கை தங்கும் அக் காதல் அளற்றழுந்தி

மாயுமென் ஆவியை வந்தெடுத் தானின்று மாமலராள்

நாயகன் எல்லா வுயிர்கட்கும் நாதன் அரங்கனென்னும்

தூயவன் தீதில் இராமா னுசன் தொல் லருள் சுரந்தே.–42-

 

பதவுரை

மா மலராள் நாயகன்	–	லக்ஷ்மீ பதியான
அரங்கன்	–	பெரிய பெருமாள்
எல்லா உயிர்கட்கும் நாதன் என்னும்	–	ஸகல ஆத்துமாக்களுக்கும் சேஷி என்று உபதேசிப்பவரும்
தூயவன்	–	பரம பரிசுத்தரும்
தீது இல்	–	எவ்வகைக் குற்றமுமில்லாதவருமான
இராமாநுசன்	–	எம்பெருமானார்;
(என்னசெய்தாரென்றால்)
ஆய் இழையார் கொங்கை தங்கும் அக்காதல் அளறு அழுந்தி மாயும் என் ஆவியை	–	அழகிய ஆபரணங்களணிந்த ஸ்த்ரிகளுடைய கொங்கைத் தடத்தில் தங்கும் ஆசையாகிற சேற்றிலே அழுந்தி) நசித்துப் போகிற என் ஆத்மாவை
தொல் அருள் சுரந்து வந்து இன்று எடுத்தான்	–	இன்று நிர்ஹேதுக க்ருபை பண்ணி வந்து உத்தரித் தருளினார்.

பகவானுடைய அவதார காலங்களில் திருந்தாத ஸம்ஸாரிகளும் எம்பெருமானார் காலத்தில் திருந்திவிட்டார்களென்று கீழ்ப் பாட்டில் கூறியதற்கு வேறு  த்ருஷ்டாந்தம் காட்ட வேணுமோ?

என்னைத் திருத்திப் பணி கொண்ட விஷயமொன்றே போராதோ வென்பார் போலத் தம்மைத் திருத்தினதைச் சொல்லி ஆநந்தப்படுகிறார்.

————-

சுரக்கும் திருவும் உணர்வும் சொலப் புகில் வாயமுதம்

பரக்கும் இரு வினை பற்றற வோடும் படி யிலுள்ளீர்

உரைக்கின் றனனுமக் கியானறஞ் சீறும் உறு கலியைத்

துரக்கும் பெருமை இராமா னுசனென்று சொல்லுமினே.–43-

 

பதவுரை

படியில் உள்ளீர்	–	இப்பூமியிலுள்ளவர்களே!
யான் உமக்கு உரைக்கின்றனன்	–	நான் உங்களுக்கு (ஒரு    ஹிதம்) சொல்லுகிறேன்; (என்னவென்றால்)
அறம் சீறும் உறு கலியை துரக்கும் பெருமை இராமாநுசன் என்று சொல்லுமின்	–	தர்ம மார்க்கத்தில் சீற்றமுடையத் தாய் ப்ரபலமான கலியை ஒட்டி விடும் எம்பெருமானாருடைய திருநாமத்தைச் சொல்லுங்கள்; (அப்படி சொன்னால்)
திருவும்	–	பக்திப் பெருஞ்செல்வமும்
உணர்வும்	–	ஞானமும்
சுரக்கும்	–	மேன் மேலும் பெருகும்
சோல புகில்	–	அந்தத் திருநாமத்தைச் சொல்லத் தொடங்கும் போதே
வாய்  அமுதம் பரக்கும்	–	வாக்கிலே அம்ருதரஸம் வியாபிக்கும்
இரு வினை	–	மஹாபாபங்கள்
பற்று அற ஓடும்	–	அடியோடே போய் விடும்.

உலகத்தாரை நோக்கி நீங்களெல்லாரும் ஸ்ரீ ராமாநுஜ திவ்ய நாயத்தை வாயாரச் சொல்லுங்கள்,

உங்களுக்கு எல்லாவிதமான நன்மைகளும் உண்டாகுமென்கிறார்.

ஓ ஜனங்களே! உங்களுக்கு ஓர் அருமையான அர்த்தத்தை உபதேசிக்கிறேன், கேளுங்கள்,

எம்பெருமானுடைய ஸம்பந்தமுள்ள தேசத்தில் தருமத்திற்கு மாறான கலி புருஷன் நிற்கப் பெற மாட்டான்;

அன்னவரது திருநாமங்களை நீங்கள் அநுஸந்தாநம் பண்ணுங்கள்;

உங்களுக்கும் ஜ்ஞாந பக்திகள் தலையெடுக்கும் பாவங்களும் தொலையும்.

அத்திரு நாமங்கள் நாவுக்கும் இனிதாயிருக்கும். சொல்லிப்பாருங்கள்.

உமக்கு-யான், உமக்கியான். “யவ்வரீன் இய்யாம்” என்பது நன்னூல்.

நேர்பதினாறே நிரைபதினேழென் றோதினர் கலித்துறையோரடிக் கெழுத்தே” என்ற இலக்கணத்திற்கு மாறாக இப்பாட்டின் மூன்றாமடியில் (ஒற்றொழித்துப்) பதினெட்டெழுத்து வந்தது என்னெனில்; உமக்கியான் என்ற விடத்தில் ககரத்தின் மேலேறின இகரம் குற்றிய விகர மாகையாவே வண்ணங்கெடாமைக்குக் கழித்து கீழோடே ஒன்றுவித்துப் பதினேழெழுத்தாகவே எண்ணத்தக்கது.

கம்பர் இயற்றிய சடகோபரந்தாதியில்  “என் முடியா தெனக்கியாதே திரா வணன்றன்” என்ற இருபத்தொன்பதாம் பாட்டிலும் இப்படியே பிரயோகம் வந்தமை காண்க.

இந்த நூற்றந்தாதியிலும் மேல் ஐம்பத்து மூன்றாம் பாட்டில் “பற்பல்லுயிர்களும் பல்லுலகியரவும் பரனதென்றும்” என்ற விடத்திலும் இங்ஙனமே கொள்க.

———–

சொல்லார் தமிழொரு மூன்றும் சுருதிகள் நான்கு மெல்லை

இல்லா அற நெறி யாவும் தெரிந்தவன் எண்ணருஞ்சீர்

நல்லார் பரவும் இராமா னுசன் திரு நாமம் நம்பிக்

கல்லார் அகலிடத்தோர், எது பேறென்று காமிப்பரே.–44-

 

பதவுரை

அகல் இடத்தோர்	–	விசாலமான இப் பூமி யிலுள்ளவர்கள்,
சொல் ஆர் தமிழ் ஒரு மூன்றும்	–	சொல் நிரம்பிய இயல் இசை நாடகம் என்கிற ஒப்பற்ற முத்தமிழையும்
சுருதிகள் நான்கும்	–	நான்கு வேதங்களையும்
எல்லை இல்லா அறம் நெறி யாவும்	–	கணக்கில்லாத தரும சாஸ்திரங்களையும் மற்றும் எல்லாக் கலைகளையும்
தெரிந்தவன்	–	அறிந்தவராயும்,
எண் அரு சீர்	–	எண்ண முடியாத குணங்களை வுடையவராயும்
நல்லார் பரவும்	–	ஸத்துக்களான் துதிக்கப் படுபவராயு மிருக்கிற
இராமாநுசன்	–	எம்பெருமானாருடைய
திருநாமம்	–	திரு நாமத்தை
நம்பி கல்லார்	–	(என் வார்த்தையை) நம்பிக் கற்கின்றார்களில்லை;
(ஸ்ரீ ராமாநுஜ நாமஸங்கீர் த்தநமே புருஷார்த்த மென்று அறியாதவர்களாய்)
எது பேறு என்று காமிப்பரே!	–	நமக்குப் புருஷார்த்தம் எது? என்று கேட்டுக் கொண்டிருக்கிறார்கள் ஐயோ!

சொல் ஆர் தமிழொரு மூன்றும் = இயல் இசை நாடகம் என மூவகைப்படும் தமிழ் –

‘எழுத்துப் பதின்மூன்று இரண்டசை சீர்முப்பதேழ் தளை ஐந்து, இழுக்கிலடிதொடை நாற்பதின் மூன்று ஐந்துபா இனம் மூன்று, ஒழுகிய வண்ணங்கள் நூறு ஒன்பது ஒண்பொருள் கோள் இருமூ, வழுக்கில் விகாரம் வனப்பெட்டு யாப்புள் வகுத்தனவே” என்று தொகுத்து உணர்த்தப்படும் இயற்றமிழின் இலக்கணங்கள்

குறிஞ்சி, செருந்தி, இந்தளம், கொல்லி, நாமரம், தக்கேசி, பஞ்சமம், கைசிகம் காந்தாரம் பாலை யாழ் முதலிய பண்களைக் கொண்டுள்ள தமிழ் இசைத்தமிழாம்

இயலுக்கும் இசைக்கும் பொது வானது நாடகத் தமிழாம் தராவிட சாஸ்த்ரங்களெல்லாவற்றையும் அறிந்தவர் எம்பெருமானார் என்கிறது.

சுருதிகள் நான்கும் = ருக்கு, யஜூஸ், ஸாமம், அதர்வணம் என வேதங்கள் நான்காம்.

எல்லை யில்லா அறநெறி = தர்மசாஸ்த்ரங்கட்கு அளவே யில்லை.

யாவும் = கீழ்ச் சொன்னவற்றையும் மற்றுமுள்ள கலைகளையும்.

————-

பேறொன்று மற்றில்லை நின் சரண் அன்றி, அப் பேறளித்தற்

ஆறொன்று மில்லை மற்றச் சரண் அன்றி,என்றிப் பொருளைத்

தேறும் அவர்க்கும் எனக்கும் உனைத் தந்த செம்மை சொல்லால்

கூறும் பரமன்று இராமானுச! மெய்ம்மை கூறிடிலே.-45-

 

பதவுரை

இராமாநுச	–	எம்பெருமானாரே!
நின் சரண் அன்றி	–	தேவரீருடைய திருவடிகளைத் தவிர
மற்று பேறு ஒன்றும் இல்லை	–	உபேயம் வேறொன்று மில்லை;
அப்பேறு அளித்தற்கு	–	தேவரீர்  திருவடிகளாகிற அந்த உபேயத்தைத் தருவதற்கு
அச் சரண் அன்றி	–	அத் திருவடிகள் தவிர
மற்று ஆறு ஒன்றும் இல்லை	–	வேறு உபாயம் ஒன்று மில்லை;
என்ற இப் பொருளை	–	என்கிற இவ்வுண்மைப் பொருளை

உபாயமும் உபேயமும் எம்பெருமானார் திருவடிகளே’ என்றிருக்கும் மஹான்களுக்கும் தேவரீர் எவ்வாறு அருள் புரிகின்றதோ அவ்வாறாகவே சிறிதும் வாசி வையாமல் பாவியேனுக்கும் அருள் புரிகின்றதே!

இஃது என்ன பெருங்குணம்!!

த்ருட விச்வாஸ முடைய ஆழ்வான் ஆண்டான் போல்வாரை அடிமை கொள்வது போலவே அவிச்வாஸியான என்னையும் அடிமை கொள்வதே!

இச் செம்மைக் குணத்தின் பெருமையைப் பாசுரமிட்டுச் சொல்ல எனக்கு சக்தி யில்லையே யென்று தடுமாறுகின்றார்.

———–

கூறும் சமயங்கள் ஆறும் குலையக் குவலயத்தே

மாறன் பணித்த மறை யுணர்ந்தோனை மதியிலியேன்

தேறும் படியென் மனம் புதுந்தானைத் திசை யனைத்தும்

ஏறும் குணனை இராமானுசனை இறைஞ்சினமே.–46-

 

பதவுரை

கூறும் சமயங்கள் ஆறும் குலைய	–	மனம் போன படி சொல்லிக் கொண்டிருக்கிற ஆறு பாஹ்ய மதங்களும் தலை மடங்கும்படி
குவலயத்தே	–	இப் பூ மண்டலத்திலே
மாறன் பணித்த மறை	–	நம்மாழ்வார் அருளிச் செய்த தமிழ் வேதத்தை
உணர்ந்தோனை	–	கற்று அறிந்தவராயும்
மதியிலியேன் தேறும்படி	–	ஜ்ஞாந ஹீநனான நானும் தெளியும் படியாக
என் மனம் புகுந்தானை	–	என் ஹ்ருதயத்தலே வந்து புகுந்தவராயும்
திசை அனைத்தும் ஏறும் குணனை	–	எல்லாத் திக்குக்களிலும் பரவிய திருக் குணங்களை யுடையவராயு மிருக்கிற
இராமாநுசனை	–	எம்பெருமானாரை
இறைஞ்சினம்	–	வணங்கினோம்.

எம்பெருமானார் செய்தருளின அரிய பெரிய உபகாரங்கள் நெஞ்சில் ஊற ஊற, பரவசராய்த் திருவடிகளிலே வணங்குகிறார்:-

உலகத்தில் பிரமாணமில்லாமலும் யுக்தியில்லாமலும் மனம் போனபடி சொல்லிக் கொண்டு திரிகிற மத’ ந்தரஸ்தர்களை யெல்லாம் பங்கப் படுத்துவதற்காக நம்மாழ்வார் அருளிச் செய்த தமிழ் வேதமானது திருவாய்மொழியை ஒதியுணர்ந்தவரும்,

அவிவேகியான நான்கூடத் கேறுதலடையும்படி என் நெஞ்சினுள்ளே புகுந்து என் ஸக்தையை நோக்குபவரும்,

திசைகளெங்கும் பரவிய புகழையுடையருமான எம்பெருமானாரை வணங்கினொமென்றாராயிற்று.

சமயங்கள் ஆறும் = தேஹாத்மவாதி; தேஹ பரீணமாத்மவதி, விஜ்ஞாநத்மவாதி, சூந்யவாதி, அத்வைதவாதி, சிவபரத்வவாதி என்றிப்படி ஆறுமதஸ்தர்களுண்டு.

வேறு வகைகளும் உண்டு

எல்லாமதங்களும் திருவாய் மொழியில நெற்; செய்யப் புல் தேயுங்கணக்கிலே தொலைக்கப்பட்டனவென்க.

குவலயம் – வடசொல்,

தேறும்படி – ‘ஒரு வழியாலும் நாம் உஜ்ஜீவிக்க வகையில்லையே! என்செய்வோம், என்று தடுமாறிக் கிடந்த

நானாம் ‘இனி நமக்கொரு குறையுமில்லை’ என்று தேறி மார்விலே கை வைத் துறங்குபடியாக என்கை.

————–

இறைஞ்சப் படும் பரன் ஈசன் அரங்கனென்று இவ்வுலகத்

தறம் செப்பும் அண்ணல் இராமானுசன்,என் அருவினையின்

திறம் செற்றிரவும் பகலும் விடாதென் றன் சிந்தையுள்ளே

நிறைந் தொப்பற விருந்தான், எனக் காரும் நிகரில்லையே!–47-

 

பதவுரை

இறைஞ்சப்படும் பரன் ஈசன் அரங்கன் என்று	–	‘எல்லாராலும் வணங்கத் தக்க பர தெய்வம் (எது வென்றால்) ஈசனாகிய ஸ்ரீரங்க நாதனேயாம்’ என்று
இ உலகத்து	–	இப் பூ மண்டலத்திலே
அறம் செப்பும்	–	ஸாக்ஷாத் தர்மத்தை அருளிச் செய்யுமவராய்
அண்ணல்	–	ஸர்வ ஸ்வாமியான
இராமாநுசன்	–	எம்பெருமானார்
என் அரு வினையின் திறம் செற்று	–	என்னுடைய போக்க முடியாத கர்ம ஸமூஹத்தைப் போக்கி
பகலும் இரவும் விடாது	–	ஸர்வ காலத்திலும்
என் தன் சிந்தை	–	என் ஹ்ருதயத்தினுள்ளே
நிறைந்து	–	பரி பூர்ணராகி
ஒப்பு அற இருந்தான்	–	(இவ் விருப்புக்கு) ஒப்பில்லாதபடி எழுந்தருளி யிருக்கிறார்;
எனக்கு	–	இப்படிப் பட்ட அருளைப் பெற்ற  எனக்கு
ஆரும் நிகர்இல்லை	–	ஒப்பாவார் ஆருமில்லை.

ஸ்ரீரங்கநாதனே எல்லாரும் வணங்கத்தக்க பர தெய்வமென்னும் உண்மையை உலகத்தார்க்கு உபதேசித்து

எல்லாரையும் பகவத் ஸமாச்ரயணத்தில் ருசி யுடையவர்களாக்கிப் போருகின்ற எம்பெருமானார்

என்னுடைய தீவினைகளை வேரோடே களைந்தொழித்து அநவரதமும் எனது ஹருதயத்தினாள்ளே பரிபூர்ணரா யெழுந்தருளிராநின்றார்;

இப்படிப் பட்ட பரம பாக்கியம் பெற்றவன் இவ் வுலகில் நானொருவனேயாகையால் – இல்லை யெனக் கெதிரில்லை யெனக் கெதிரே.

————

நிகரின்றி நின்ற வென் நீசதைக்கு நின்னரு ளின் கணன்றிப்

புகலொன்று மில்லை அருட்குமஃ தே புகல் புன்மையிலோர்

பகரும் பெருமை இராமானுச! இனி நாம் பழுதே

அகலும் பொருளென், பயனிரு வோமுக்கு மான பின்னே?–48-

 

பதவுரை

புன்மையிலோர் பகரும் பெருமை இராமாநுச	–	மஹான்கள் பேச வேண்டும் படியான பெருமையை யுடைய எம்பெருமானாரே!
நிகர்இன்றி நின்ற என்நீசதைக்கு	–	என்னுடைய ஒப்பற்ற தாழ்மைக்கு
நின் அருளின் கண் அன்றி	–	தேவரீருடைய க்ருபை யினிடத்தில் தவிர
புகல் ஒன்றும் இல்லை	–	வேறு எவ்விடத்திலும் ஒதுங்க இடமில்லை
அருட்கும்	–	தேவரீருடைய அந்த க்ருபைக்கும்
அஃதே புகல்	–	(என் போல்வாருடைய) அந்தத் தாழ்மையே சரணம்; (ஆக இவ்வகையாலே)
இருவோமுக்கும் பயன் ஆன பின்	–	அடியேனால் தேவரீருக்குப் பயன், அடியேனுக்குப் பயன் என்று ஸித்தமான பின்பு
இனி	–	இனி மேலும்
பழுதே	–	வியர்த்தமான
அகலும் பொருள் என்ன	–	பிரிந்திருக்கைக்குக் காரணம் என்ன?

“எனக்காரும் நிகரில்லையே” என்று களித்துக் கூறின அமுதனாரை நோக்கி எம்பெருமானார்

“இக் களிப்பு உமக்கு எத்தனை நாளைக்கு நிற்கும்? நான் உம்மை விட்டுவிடவுங் கூடும்; நீர் என்னை விட்டுவிடவுங்கூடும், இரண்டத் தொன்று நேர்ந்தால் இக்களிப்பு மாறக்கூடாது தானே” என்ன -;

இனி நாம் வீணுக விட்டுப் பிரிவதற்குக் காரணமே யில்லை யென்கிறார்.

(“ததஹம் த்வத்ருதேந நாதவாந் மத்ருதே  த்வம் தயநீயவாந் நச-விதிநிர்மிதமேதத்ந்வயம் பகவந் பாலய மாஸ்மஜீஹப:”) என்ற ஆளவந்தார் ஸ்தோத்ர ரத்ந ச்லோகமும் இப்பொருள் கொண்டதே.

(ஆளவந்தார் “உன்னுடைய அருளை வேண்டும் எனக்கும் அருளை உடைய உனக்கும் உள்ள இந்த ஸம்பந்தம்,
தேவரீருடைய கருணையினாலே ஏற்பட்டது; ஆகையால் இதைக் கை விடாமல் நீ காக்க வேண்டும்” என்கிறார்.

ததஹம் த்வத்ருதே ந நாதவாந்
மத்ருதே த்வம் தயநீயவாந் ந ச |
விதி நிர்மிதம் ஏததந்வயம்
பகவந்! பாலய மா ஸ்ம ஜீஹப: ||-ஶ்லோகம் 51 –

ஞானம் நிறைந்த ஸ்வாமியே! ஆதலால் உன்னைத் தவிர எனக்கு வேறு ஒரு ஸ்வாமி கிடையாது;
அதே போல உன்னுடைய கருணைக்கும் என்னைத் தவிர வேறு யாரும் சரியான பாத்திரம் கிடையாது.
உன்னுடைய கருணையால் ஏற்படுத்தப்பட்ட இந்த ஸம்பந்தம் காக்கப்பட வேண்டும்; அதை நழுவ விடாதே.)

அருட்கும் அஃதே புகல் = நீசர்கள் விஷயத்தில் க்ருபை பண்ணினா லன்றோ அருள் விளங்குவதும் பயன் பெறுவதும்.

——–

ஆனது செம்மை அற நெறி பொய்ம்மை அறு சமயம்

போனது பொன்றி யிறந்தது வெங் கலி பூங்கமலத்

தேனதி பாய் வயல் தென்னரங்கன் கழல் சென்னி வைத்துத்

தானதில் மன்னும் இராமா னுசனித் தலத்துதித்தே.–49-

 

பதவுரை

பூ கமலம்  தேன்	–	தாமரைப் பூக்களிலுண்டான மகரந்தமானது
நதி பாய்	–	ஆறாகப் பெருகப் பெற்ற
வயல்	–	கழனிகளையுடைய
தென் அரங்கன்	–	ஸ்ரீரங்கத்திலே எழுந்தருளியிருக்கிற பெரிய பெருமாளுடைய
கழல்	–	திருவடிகளை
சென்னி வைத்து	–	சிரஸா வஹித்துக் கொண்டு
தான் அதில் மன்னும்	–	தாம் அத் திருவடிகளிலேயே  ப்ரவணாயிருக்கிற
இராமாநுசன்	–	எம்பெருமானார்
இ தலத்து உதித்து	–	இப் பூமியிலே திருவவதரித்ததனால்
செம்மை அறம் நெறி	–	ருஜூவான தர்ம மார்க்கமானது
ஆனது	–	ஸத்தை பெற்றது;
பொய்ம்மை அறு சமயம்	–	பொய்யே நிறைந்து கிடக்கிற அறு சமயங்களும்
பொன்றி போனது	–	நாசமடைந்தன;
வெம் கலி இறந்தது	–	கொடிய கலியுகமும் மாண்டது

எம்பெருமானார் திருவவதரித்தனாலே இவ்வுலகத்துக்கு உண்டான நன்மைகளை அருளிச் செய்கிறார்  இதில்.

முன்பு குத்ருஷ்டிகளினால் அழிந்து கிடந்த தர்ம மார்க்கம் மீண்டு நிலை பெற்றது;

சாஸ்த்ர விருத்தமான புறமதங்களெல்லாம் தலை சாய்ந்தன; கலிதோஷமும் கெட்டுப் போயிற்று.

—————–

உதிப்பன வுத்தமர் சிந்தையுள் ஒன்னலர் நெஞ்சமஞ்சிக்

கொதித்திட மாறி நடப்பன கொள்ளை வன் குற்றமெல்லாம்

பதித்த வென் புன் கவிப் பாவினம் பூண்டன பாவு தொல் சீர்

எதித்தலை நாதன் இராமானுசன் றன் இணை யடியே.–50-

 

பதவுரை

பரவு தொல் சீர்	–	உலகமெங்கும் பரவின நித்ய கலயாண குணங்களை யுடையவரும்
எதி தலை நாதன்	–	யதிகளுக்குத் தலையான நாயகருமான
இராமாநுசன் தன்	–	எம்பெருமானாருடைய
இணை அடி	–	திருவடியிணைகள்
(எப்படிப் பட்டவை யென்றால்)
உத்தமர் சிந்தையுள் உதிப்பன	–	உத்தமாதிகாரிகளுடைய திருவுள்ளங்களிலே ப்ரகாசிப்பவை;
ஒன்னலர் நெஞ்சம்	–	பிரதிபக்ஷிகளுடைய நெஞ்சானது
அஞ்சி கொதித்திட	–	பயப்பட்டுப் பரீதவிக்கும்படி
மாறி நடப்பன்	–	மாறி மாறி யிட்டு நடக்குந்தன்மை யுடையன;
கொள்ளை வன்  குற்றம் எல்லாம் பதித்த	–	அபாரமான வலிய தோஷங்கள் யாவும் அழுந்திக் கிடக்கிற
என் புன் கவி	–	என்னுடைய க்ஷுத்ரமான  கவியாகிய
பா இனம் பூண்டன	–	பாசுரங்களைப் (ஸ்தோத்ரமாகப்) பெற்றுக் கொண்டவை.

தமக்குப் பரமப்ராப்யமான எம்பெருமானார் திருவடிகளை வருணிக்கிறார் இதில்

வடுக நம்பி போல்வாரான உத்தமாதிகாரிகளாலே இடைவிடாது சிந்திக்கப்படுவன;

பிரதி பக்ஷிகளுடைய நெஞ்சிலே பரீதாபத்தை உண்டுபண்ணுவன;

பல் வகைக் குற்றங்கள் நிறைந்த எனது கவிகளையும் ஏற்றுக் கொள்வன – அத்திருவடிகள், என்றாராயிற்று.

ஒன்னவர் நெஞ்ச மஞ்சிக் கொதித்திட மாறி நடப்பன – பாஹ்ய குத்ருஷ்டிகளை நிரஸிப்பதற்காதப் பல இடங்களிலும் ஸஞ்சரித்தருளினமை அறிக.

மாறி நடத்தல் – ஒரு அழகான நடை. –நம்பெருமாள் நடை போலே.

————–

அடியைத் தொடர்ந்தெழும் ஐவர்கட் காய் அன்று பாரதப் போர்

முடியப் பரி நெடுந் தேர் விடுங் கோனை முழுதுணர்ந்த

அடியர்க் கமுதம் இராமா னுச னென்னை ஆள வந்திப்

படியிற் பிறந்தது மற்றில்லை காரணம் பார்த்திடிலே.–51-

 

பதவுரை

அன்று	–	முற் காலத்தில்
அடியை தொடர்ந்து	–	திருவடிகளை அவலம்பித்து
எழும்	–	செருக்கிக் கிளர்ந்த
ஐவர்கட்கு ஆய்	–	பஞ்ச பாண்டவர்களுக்காக (பக்ஷ பாதம் பூண்டு)
பாரதப் போர்	–	பாரத யுத்தத்திலே
முடிய	–	(துரியோதநாதிகள்) மாளும்படியாக
பரி நெடு தேர்	–	குதிரை பூண்ட பெரிய தேரை
விடும்	–	நடத்தின
கோனை	–	ஸர்வேச்வரனை
முழுது உணர்ந்த	–	(ஸ்வரூப ஸவபாவங்களில் ஒன்றுங் குறையாதபடி) பூர்த்தியாகத் தெரிந்து கொண்ட
அடியர்க்கு	–	பாகவதர்களுக்கு
அமுதம்	–	பரம போக்யமான
இப்படியில்	–	இப் பூமண்டலத்தில்
வந்து பிறந்தது என்னை ஆள	–	வந்து அவதரித்தது  (எதற்காக வெனில்) அடியேனை ஆட் கொள்ளுகைக்காகவேயாம்;

பார்த்திடில் மற்று காரணம் இல்லை    –    ஆராய்ந்து பார்க்குமளவில் இது தவிர வேறொரு காரணமில்லை.

————-

பார்த்தான் அறு சமயங்கள் பதைப்ப, இப் பார் முழுதும்

போர்த்தான் புகழ் கொண்டு புன்மையி னேனிடைத் தான் புகுந்து

தீர்த்தான் இரு வினை தீர்த்தரங்கன் செய்ய தாளிணையோ

டார்த்தான் இவை யெம் இராமா னுசன் செய்யும் அற்புதமே.–52-

 

பதவுரை

(எம்பெருமானாரானவர்)
அறு சமயங்கள்	–	(வேத பாஹ்யங்களான) ஆறு தர்சநங்களும் துடிக்கும் படியாக
பதைப்ப பார்த்தான்	–	திருக் கண் செலுத்தினார்;
இப் பார் முழுவதும்	–	இப் பூ மண்டலம் முழுவதையும்
புகழ் கொண்டு	–	தமது கீர்த்தியினாலே
போர்த்தான்	–	மூடி விட்டார்;
புன்மையினேனிடை	–	நீசனான அடியேன் பக்கலிலே
தான் புகுந்து	–	தாமாகவே (நிர்ஹேதுக க்ருபையினால்) வந்து புகுந்து
இரு வினை	–	பெரிய பாவங்களை
தீர்த்தான்	–	போக்கி யருளினார்;
தீர்த்து	–	பாவங்களைப் போக்கினது மன்றியில்
அரங்கன்	–	ஸ்ரீ ரங்கநாதனுடைய
செய்ய தாள் இணையோடு ஆர்த்தான்	–	அழகிய திருவடிகளோடே (என்னை)அந்வயிப்பித்தார்;
இவை	–	ஆகிய இக் காரியங்களெல்லாம்
எம் இராமாநுசன் செய்யும் அற்புதம்	–	எமக்கு ஸ்வாமியான எம்பெருமானார் செய்தருளின ஆச்சரியச் செயல்களாம்

எம்பெருமானாருடைய ஆச்சரியமான சில செயல்களை எடுத்துக் கூறுகின்றார்:-

சாகயர் உலூக்யர் பௌத்தர் சார்வாகர் பாசுபதர் காணுதர் என்றிப்படி சொல்லப்படுகிற புற மதத்தவர்களையெல்லாம் நடுங்கச்செய்தார்;

இப் பூமண்டலமெங்கும் தமது திருப்புகழே பரவும்படி செய்தார்;

இப் பூ மண்டலமெங்கும் தமது திருப்புகழே பரவும்படி  செய்தார்;

ஆத்ம குணமொன்றில்லாத என்னுடைய ஹ்ருதயத்திலே பகுந்து என் பாவங்களைப் போக்கி அழகிய மணவாளனுடைய  பாதங்களிலே என்னை ஆச்ரயிக்கச் செய்தார்;

இப்படியாக எம்பெருமானார் செய்தருளுமவை யெல்லாம் மிக அற்புதமானவை.

————

அற்புதன் செம்மை இராமானுசன், என்னை ஆள வந்த

கற்பகம் கற்றவர் காமுறு சீலன் கருதரிய

பற் பல் லுயிர்களும் பல்லுல கியாவும் பரனதென்னும்

நற் பொருள் தன்னை, இந் நானிலத்தே வந்து நாட்டினனே.–53-

 

பதவுரை

என்னை ஆள வந்த	–	என்னை ஆட் கொள்வதற்காக அவதரித்த
கற்பகம்	–	உதாரரும்
கற்றவர் காமூது சீலன்	–	ஞானிகள் ஆசைப் படும் படியான சீல குணத்தை யுடையவரும்
அற்புதன்	–	ஆச்சரிய சேஷ்டிதங்களை யுடையவரும்
செம்மை	–	ருஜூவாயிருக்குந் தன்மை பொருந்திய வருமான
இராமாநுசன்	–	எம்பெருமானார்,
கருத அரிய பல் பல் உயிர்களும்	–	நினைக்கவும் முடியாத படி எண்ணிறந்திருக்கிற ஆத்ம வர்க்கங்களும்
பல் உலகு யாவும்	–	அவ் வாத்மாக்களுக்கு இருப்பிடமான) அளவிறந்த எல்லா வுலகங்களும்
பரனது என்னும் நல் பொருள் தன்னை	–	எம்பெருமானாடைய ஸொத்துக்களாம் என்கிற ஸாரர்த்தத்தை
இ நானிலேததே	–	இவ் வுலகத்திலே
வந்து	–	வந்தவதரித்து
நாட்டினன்	–	ஸ்தாபித்தருளினார்.

எம்பெருமானார் மதாந்தரங்களைக் கண்டித்து நிலைநாட்டிய ஸித்தாந்தம் இன்னதென்கிறார்.-

சிறந்த ஞானிகளனைவரும் கொண்டாடுதற்குரிய திருக் குணங்களையும் அதி மாநுஷ வ்யாபாரங்களுக்கு இருப்பிடமாயுள்ள ஸகல லோகங்களும் ஸ்ரீமந் நாராயணனாக்கே உரிமைப் பட்டவை” என்கிற பரமார்த்தத்தை நிலை நாட்டி யளினர் என்கை.

உலகு- யாவும், உலகியாயும்; “யவ்வரீனிய்யாம்” என்பது நன்னூல் விதி.

—————

நாட்டிய நீசச் சமயங்கள் மாண்டன, நாரணனைக்

காட்டிய வேதம் களிப்புற்றது,தென் குருகைவள்ளல்

வாட்டமிலா வண் டமிழ் மறை வாழ்ந்தது மண்ணுலகில்

ஈட்டிய சீலத்து இராமா னுசன் றன் இயல்வு கண்டே.–54-

 

பதவுரை

மண் உலகில் ஈட்டிய சீலத்து இராமாநுசன் தன்	–	இப் பூ லோகத்தில் மேன் மேலும் திரட்டிக் கொண்ட சீல குணத்தை யுடையரான எம்பெருமானாருடைய
இயல்வு	–	ஸ்வபாவத்தை
கண்டு	–	பார்த்து,
நாட்டிய நீச சமயங்கள் மாண்டன	–	(துஷ்ட யுக்திகளாவே) நிலை நிறுத்தப் பட்டிருந்த ஷூத்ர மதங்களெல்லாம் ஒழிந்தன;
நாரணனை காட்டிய	–	ஸ்ரீமந் நாராயணனைப் பிரதிபாதிக்க
வேதம்	–	வேதங்களானவை
களிப்பு உற்றது	–	(நமக்கு இனி ஒரு குறையுமில்லை யென்று) செருக் கடைந்தன;
தென் குருகை வள்ளல்	–	அழகிய திருக்குருகூரில் அவதரித்த உதாரரான ஆழ்வார் (அருளிச்; செய்த)
வாட்டம் இலா	–	ஒரு குறையுமற்ற
வண் தமிழ் மறை	–	சிறந்த தமிழ் வேதமான திருவாய்மொழி
வாழ்ந்தது	–	வாழ்வு பெற்றது.

சிங்கத்தைக் கனவில் கண்டாலும் ஸாமன்ய மிருகங்கள் நசித்தொழியும்;

அவற்றைக் கொல்லுவதற்காகச் சிங்கம் ஒரு முயற்சி  செய்யவேண்டா

அதுபோல, இவ் வுலகில் கிளர்ந்து கிடந்த பஹ்ய குத்ருஷ்டி மதங்களைத் தொலைப்பதற்காக எம்பெருமானார்

ஒரு பிரயத்நமும் எடுத்துக் கொள்ள வில்லை;

அவை மாளவே ஸ்ரீ மந் நாராயண பரங்களான வேதங்களின் ஸாரமாகிய அருளிச் செயல்களும் பொலிவு பெற்று ஒங்கின – என்றாராயிற்று.

————-

கண்டவர் சிந்தை கவரும் கடி பொழில் தென்னரங்கன்

தொண்டர் குலாவும் இராமா னுசனைத், தொகை யிறந்த

பண்டரு வேதங்கள் பார் மேல் நிலவிடப் பார்த்தருளும்

கொண்டலை மேவித் தொழும், குடி யாமெங்கள் கோக்குலமே.–55-

 

பதவுரை

தொகை இறந்த	–	கணக்கில்லாத
பண் தரு வேதங்கள்	–	ஸ்வர ப்ரதாநங்களான வேதங்கள்
பார்  மேல்	–	இப் பூமியிலே
நிலவிட	–	ஒங்கி வளரும்படி
பார்த்தருளும்	–	செய்தருளினவரும்
கொண்டலை	–	பரம உதாரரும்,
கண்டவர் சிந்தை கவரும்	–	கணடவர்களின் நெஞ்சைக் கவர்கின்ற
கடி பொழில்	–	மண மிக்க சோலைகள் சூழ்ந்த
தென் அரங்கன்	–	தென்னரங்கத்திற்குத் தலைவரான பெரிய பெருமாளுக்கு அடிமைப் பட்ட ஸ்ரீ வைஷ்ணவர்களால்
குலாவும்	–	கொண்டாடப் படுபவருமான
இராமாநுசனை	–	எம்பெருமானாரை
மேவித் தொழும் குடி	–	பொருந்தி ஆச்ரயிக்கிற குலம்
எங்கள் கோக்குலம் ஆம்	–	எங்களுக்கு ஸ்வாமியாகக் கூடிய குலமாம்.

எம்பெருமானாரை அடிபணிந்து உஜ்ஜீவிக்கும் மஹான்கள் தாம் அடியேனை ஆள்வற்கு உரியவர்கள் என்றாராயிற்று

ஸ்ரீ ராமாநுஜ பக்தர்களுக்கு அடியேன் தாஸனாயிருப்பேன் என்றாவது

இராமாநுனை மேவித் தொழுங்குடி எங்கள் கோக்குலமாம்

ஸ்ரீ எம்பெருமானாரன்று எமக்கு ஸ்வாமி; அவரை ஆச்ரயிப்பவர்களே எமக்கு ஸ்வாமிகள்.

கோ என்பதற்கு மேன்மையென்றும் பொருள் உண்டாதலால், எங்கள் கோக்குலம் – எங்களுடைய மேன்மையான குலம் (எப்படிப்பட்டதென்றால்), இராமாநுசனை மேவித் தொழுங்குடியாம் -, என்பதாகவும் உரைக்கலாம்.

“எங்கள் கோக் குடியே” என்றும் பாடமுண்டு; பொருள் ஒன்றே.

——–

கோக்குல மன்னரை மூ வெழு கால், ஒரு கூர் மழுவால்

போக்கிய தேவனைப் போற்றும் புனிதன் புவனமெங்கும்

ஆக்கிய கீர்த்தி இராமானுசனை அடைந்தபின், என்

வாக்குரையாது, என் மனம் நினை யாதினி மற்றொன்றையே.–56-

 

பதவுரை

கோக்குலம் மன்னரை	–	க்ஷத்திரிய குலத்து அரசர்களை
மூ எழு கால்	–	இருபத்தொரு தலைமுறையளவும்
ஒரு கூர் மழுவால்	–	கூர்மை பொருந்திய ஒரு மழுவாலே
போக்கிய	–	(பரசுராமாவதாரத்தில்) தொலைத்தருளின
தேவனை	–	எம்பெருமானை
போற்றம்	–	துதிக்கின்ற
புனிதன்	–	பரம பரிசுத்தரும்,
புவனம் எங்கும் ஆக்கிய கீர்த்தி	–	உலகமெங்கும் பரவின புகழை யுடையவருமான
இராமாநுசனை	–	எம்பெருமானாரை
அடைந்த பின்	–	ஆச்ரயித்த பின்பு
இனி	–	மேலுள்ள காலமெல்லாம்
மற்று ஒன்றை	–	வேறு எந்த விஷயத்தையும்
என் வாக்கு	–	எனது வாக்கானது
உரையாது	–	சொல்லமாட்டாது;
என் மனம்	–	எனது மனமும்
நினையாது	–	நினைக்கமாட்டாது.

அடைந்ததற்பின் வாக்குரையாது என்மனம் நினையாது” என்றும் பாடமுண்டாம்.

——————————

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –

ஸ்ரீ காஞ்சி ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்

ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம் –

ஸ்ரீ ராமானுஜ நூற்றந்தாதி-22-33 -ஸ்ரீ காஞ்சி ஸ்வாமிகள்

கார்த்திகையானும் கரி முகத் தானும் கனலும் முக்கண்

மூர்த்தியும் மோடியும் வெப்பும் முதுகிட்டு மூவுலகும்

பூத்தவனே! என்று போற்றிட வாணன் பிழை பொறுத்த

தீர்த்தனை யேத்தும் இராமானுச னென்றன் சேம வைப்பே.–22-

பதவுரை

கார்த்திகையானும்	–	ஸுப்ரஹமண்யனும்
கரிமுகத்தானும்	–	கணபதியும்
கனலும்	–	(அவர்களுக்குத் துணையாய் வந்த) அக்நியும்
முக்கண்மூர்க்தியும்	–	சிவனும்
மோடியும்	–	துர்க்கையும்
வெப்பும்	–	ஜ்வரதேவதையும்
முதுகு இட்டு	–	முதுகு காட்டி ஒடிப் போன பின்பு (அநந்ய கதியான பாணாஸுரனானவன்
மூ உலகும் பூத்தவனே என்று போற்றிட	–	“மூன்று உலகங்களையும் திரு நாபிக் கமலத்திலே உண்டாக்கின பெருமானே!” (என்னைக் காத்தருள்) என்று போற்ற
வாணன் பிழை பொறுத்த	–	(அந்த) பாணாஸுரனுடைய அபராத்தை க்ஷமித்தருளின
தீர்த்தனை	–	பாவநனான ஸர்வேச்வரனை
ஏத்தும்	–	நித்யம் துதிக்கின்ற
இராமாநுசன்	–	எம்பெருமானார்
என் தன் சேமவைப்பு	–	எனக்கு ஆபத் தநம்.

ஐச்வர்யம் சங்கராதிச்சேத் ஆரோக்யம் பாஸ்கராத் ததா

சிவன் பக்கல் செல்வம்பெற விரும்ப வேண்டும்; ஸூர்யன் பக்கல் ஆரோக்யம் பெற விரும்ப வேண்டும்) என்று

ஸாமாந்யமாகச் சிலர் சொல்லுவதுண்டே;

அதனைக்கொண்டு ஒருவன் அமுதனாரை நோக்கி ‘ஒய்! நீர் எம்பெருமானாரைப் பற்றினால் உம்முடைய தாரித்ரியம் நீங்குமோ?

சிவனைப் பற்றினாலன்றே செல்வம் மிகும்’ என்று கூற

அந்தச் சிவன் பட்ட பரிபவங்களை விளக்கும் ஒரு இதி ஹாஸத்தைப் பரக்கப் பேசிக் கொண்டு,

‘எம்பெருமானார் தாம் தமக்கு ஆபத்தனம்’ என்கிற திண்ணிய அத்யவஸாயத்தை உறுத்திக் கூறுகின்றார் இதில்.

————–

வைப்பாய வான் பொருள் என்று,நல் லன்பர் மனத்தகத்தே

எப்போதும் வைக்கும் இராமானுசனை இரு நிலத்தில்

ஒப்பார் இலாத உறு வினையேன் வஞ்ச நெஞ்சில் வைத்து

முப்போதும் வாழ்த்துவன் என்னாம் இது அவன் மொய் புகழ்க்கே!-23-

 

பதவுரை

நல் அன்பர்	–	விலக்ஷண பக்தி யுடையவர்கள்
வைப்பு ஆய வான் பொருள் என்று	–	“எம்பெருமானார் தாம் நமக்கு ஆபத் ரக்ஷகமான அக்ஷ தநம்” என்று கொண்டு
இராமாநுசனை	–	எம்பெருமானாரை
இரு நிலத்தில்	–	இந்தப் பெரிய வுலகத்திலே
ஒப்பார் இலாத உறு வினையேன்	–	ஒப்பற்ற மஹா பாபியான அடியேன்
வஞ்சம் நெஞ்சில் வைத்து	–	(என்னுடைய) க்ருத்ரிமமான நெஞ்சிலே  வைத்து
முப்போதும் வாழ்த்துவன்	–	ஸர்வ காலமும் ஏத்த நின்றேன்;
இது	–	மிகப் பெரிய அவரை நீசனாகிய நான் வாழ்த்துகையாகிற இது
அவன்	–	அவ் வெம்பெருமானானாருடைய
மொய் புகழ்க்கு	–	சிறந்த கீர்த்திக்கு
என் ஆம்	–	என்னாகுமோ? (அவத்யமமோ?)

“வளவேழுலகின் முதலாய” என்ற திருவாய்மொழியில் ஆழ்வார் நைச்யாநு ஸந்தானம் பண்ணினது போல, இப்பாட்டில் இவ்வமுதனாரும் நைச்யாநுஸந்தாநம் பண்ணுகிறார்;.

—————-

மொய்த்த வெந் தீ வினையால் பல் லுடல் தொறும் மூத்து, அதனால்

எய்த்தொழிந்தேன் முன நாள்களெல்லாம்,இன்று கண்டுயர்ந்தேன்

பொய்த் தவம் போற்றும் புலைச் சம யங்கள் நிலத்தவியக்

கைத்த மெய்ஞ் ஞானத்து இராமா னுசனென்னும் கார் தன்னையே.–24-

 

பதவுரை

முன நாள்கள் எல்லாம்	–	கீழ்க் கழிந்த அநாதி காலமெல்லாம்
பல் உடல் தொறும்	–	பல பல சரீரங்கள் தோறும்
மொய்த்த வெம் தீ வினையால் மூத்து	–	ஆத்மாவை மொய்த்துக் கொண்டிருக்கின்ற அதி க்ரூரமான கர்மத்தாலே கிழத்தனம் வருமளவும் வாஸஞ்செய்து
அதனால்	–	அத்தாலே
எய்த்து ஒழிந்தேன்	–	மிக்க பரிதாப மடைந்தேன்;
பொய் தவம் போற்றும் புலைச் சமயங்கள்	–	கபடமான அநுஷ்டாநங்களை நடத்திப் போருகிற நீச மதஸ்தர்கள்
நிலத்து அவிய	–	இந் நிலவுலகத்திலே வோற்றொழியும்படி
கைத்த	–	நிரஸித்தருளின
மெய் ஞானத்து	–	உண்மை ஞான முடையரான
இராமாநுசன் என்னும் கார் தன்னை	–	எம்பெருமானாராகிற காள மேகத்தை
இன்று கண்டு	–	இன்று அடியேன் ஸேவிக்கப் பெற்று
உயர்ந்தேன்	–	சிறந்தவனானேன்.

நெடுநாளாக ஸம்ஸாரத்திலிருந்து பலபல கருமங்களைப் பண்ணி, அக் கருமங்களின் பலனாகப் பலபல பிறவிகளிற் பிறந்து படாதனபட்டு இப்படியாகவே அநேக பர்யாயம் அவஸந்நனாய்க் கிடந்தேன் நான்;

இப்பொழுது பரம உதாரான எம்பெருமானார் இப்பூமியிலவதரித்துப் பல துர் மதங்களை வெறுத்தொழித்தது போல

எனது கருமங்களையும் வேரறுத்தொழித்துத்  தம்முடைய நிர்ஹேதுக க்ருபையாலே தம்மைக் காட்டி யருளக் கண்டு கிருதார்த்தனானேனென்கிறார்.

பொய்த்தலம் போற்றும் புலைச்சமயங்கள் = ராவண ஸம்ந்யாஸம், காலநேமிஜபம் முதலியவை போலே மதாந்தரஸ்தர்கள் க்ருத்ரிமமான ஆசாரங்களை அனுஷ்டிப்பார்கள் என்க.

மெய்ஞ் ஞானத்திராமாநுசன் – “யதார்த்தம ஸர்வ விஜ்ஞாநம்”என்று ஸ்தாபித்தருளினவர்

————-

காரேய் கருணை இராமானுச,இக் கடலிடத்தில்

ஆரே யறிபவர் நின்னருளின் தன்மை அல்லலுக்கு

நேரே யுறைவிடம் நான் வந்து நீ யென்னை உய்த்த பின்

சீரே யுயிர்க் குயிராய், அடியேற்கின்று தித்திக்குமே.–25-

 

பதவுரை

காரேய் கருணை இராமாநுச!	–	மேகத்தை யொத்த கருணையை யுடைய எம்பெருமானாரே!
நான்	–	அடியேன்
அல்வலுக்கு நேரே உறைவு இடம்	–	துக்கங்களுக்கு நேரே வாஸஸ்தான மாயிருப்பவன்;
என்னை	–	இப்படிப்பட்ட அடியேனை
நீ வந்து உற்ற பின்	–	ஸ்வீகரித் தருளின பின்பு
உன் சீரே	–	தேவரீருடைய கல்யாண குணங்களே
உயிர்க்கு உயிர் ஆய்	–	ஆத்மாவுக்கு தாரகமாய்
அடியேற்கு	–	அடியேனுக்கு
இன்று தித்திக்கும்	–	இன்று ரஸியா நின்றது;
நின் அருளின் தன்மை	–	தேவரீருடைய க்ருபையின் ஸ்வபாவத்தை
இ கடல் இடத்தில்	–	கடல் சூழ்ந்த இப் பூ மண்டலத்தில்
ஆரே அறிபவர்	–	அறியக் கூடியவர்கள் ஆருமில்லை.

ஜல ஸ்தல விபாகம் பாராமல் ஸர்வத்ர ஸமமாக வர்ஷிக்கின்ற மேகம் போலலே, தாழ்ந்தோர்  உயர்ந்தோர் என்னும்  வாசி பாராமல் எல்லார் திறத்தும் அருள் புரிகின்ற எம்பெருமானாரே!

மிகக் கொடிய துக்கங்களுக்கெல்லாம் இருப்பிடமான என்னை தேவரீர் தாமே வந்து விஷயீகரித்த பின்பு தேவரீருடைய திருக்கல்யாண குணங்களே எனக்குப் பரம போக்யமாய்  ஆத்ம தாரகமுமாய்விட்டது.

தேவரீர் க்ருபாமாத்ர ப்ரஸந்நாசார்யர் என்னுமிடத்தை இவ் வுலகில் உள்ளபடியே ஒருவருமறியார்கள்.

—————–

திக்குற்ற கீர்த்தி இராமானுசனை, என் செய் வினையாம்

மெய்க் குற்றம் நீக்கி விளங்கிய மேகத்தை மேவும் நல்லோர்

எக் குற்ற வாளர் எது பிறப்பேதியல்வாக நின்றோர்

அக் குற்றம் அப் பிறப்பு அவ்வியல்வே நம்மை யாட்கொள்ளுமே.–26-

 

பதவுரை

என் செய்வினை ஆம்	–	என்னாலே செய்யப்பட்ட  வினையாகிற
மெய் குற்றம் நீக்கி	–	நிலை நின்ற தோஷங்களைப் போக்கி
விளங்கிய	–	(இவனுடைய தோஷங்களைப் போக்கப் பெற்றோமென்னாம் மகிழ்ச்சியாலே உஜ்வலரான
மேகத்தை	–	பரம உதாரராய்
திக்கு உற்ற கீர்த்தி	–	திசைகள் தோறும் விரிந்த புகழையுடையரான
இராமாநுசனை	–	எம்பெருமானாரை
மேவும்	–	பொருந்தி யிருக்கின்ற
நல்லோர்	–	விலக்ஷணர்கள்
எக் குற்றவாளர்	–	யாதொரு குற்றத்தை யுடையராகவும்
எது பிறப்பு	–	யாதொரு ஜன்மத்தை யுடையராகவும்
எது இயல்பு ஆக	–	யாதொரு சரிதையை யுடையவராகவும்
நின்றோர்	–	முன்பு நின்றார்களோ,
அக்குற்றம்	–	அந்தக் குற்றமும்
அப் பிறப்பு	–	அந்த ஜன்மமும்
அ இயல்வே	–	அந்த சரிதையுமே
நம்மை	–	நம்மை
ஆள் கொள்ளும்	–	அடிமைப் படுத்திக் கொள்ளவற்று.

ராமாநுஜ பக்தர்களுடைய ஜாதி முதலியவை ஏதாயினும் அவர்களெல்லாரும் அப்படியே நமக்கு உத்தேச்யர்கள்  என்று காட்டியவாறு.

————

கொள்ளக் குறைவற்றிலங்கிக் கொழுந்து விட் டோங்கிய வுன்

வள்ளல் தனத்தினால் வல் வினையேன் மனம் நீ புகுந்தாய்

வெள்ளைச் சுடர் விடும் உன் பெரு மேன்மைக் கிழுக்கிதென்று

தள்ளுற் றிரங்கும் இராமானுச! என் தனி நெஞ்சமே!–27-

 

பதவுரை

இராமாநுச	–	எம்பெருமானாரே!
கொள்ள குறைவு அற்று இலங்கி	–	கொள்ளக் கொள்ளக் குறையாமல் தானே விளங்கி
கொழுந்து விட்டு ஓங்கிய	–	மேன் மேலும் இளகிப் பதித்து வளர்ந்திருப்பதான
உன் வள்ளல் தனத்தினால்	–	தேவரீருடைய ஔதார்ய குணத்தாலே
வல்வினையேன் மனம்	–	மஹாபாபியான எனது நெஞ்சிலே
நீ புகுந்தாய்	–	(தேவரீருடைய பெருமை பாராதே) வந்து புகுந்தருளிற்று;
இது	–	(வஸிஷ்டின் சண்டாள க்ருஹத்தில் புகுந்தாற் போலே) புகுந்தவிது,
வெள்ளை	–	பரிசுத்தமாய்
சுடர் விடும்	–	பரிசுத்தமாய் விளங்கா நின்றுள்ள
உன் பெரு மேன்மைக்கு	–	தேவரீருடைய ப்ரபாவத்திற்கு
இழுக்கு என்று	–	அவத்யாவஹம் என்று
என் தனி நெஞ்சம்	–	எனது துணையற்ற நெஞ்சானது
தள்ளுற்று இரங்கும்	–	தளர்ந்து ஈடுபடா நின்றது.

ஸ்வாமிந்! தேவரீருடைய பெருமையையும் அடியேனுடைய சிறுமையையும் சிறிதும் பாராமல் “இவன் நம் அடியார் விஷயத்திலே சுபலனாயிரப்பானொருவன்” என்கிற இவ்வளவையே கொண்டு பாபிஷ்டமான என் ஹ்ருதயத்திலே தேவரீர் புகுந்தளிற்று:

வஸிஷ்டன் சண்டாளர் மனையிற் புகுந்தாற்போல் தேவரீர் என் நெஞ்சில் புகுந்த விது, தேவரீருடைய பரிசுத்தமாய் விளங்கும் மஹிமைக்கு என்ன அவத்யத்தை விளைத்திடுமோவென்று அஞ்சா நின்றேன்,

—————

நெஞ்சில் கறை கொண்ட கஞ்சனைக் காய்ந்த நிமலன் நங்கள்

பஞ்சித் திருவடிப் பின்னை தன் காதலன் பாதம் நண்ணா

வஞ்சர்க் கரிய இராமா னுசன் புகழ் அன்றி யென் வாய்

கொஞ்சிப் பரவ கில்லாது என்ன வாழ்வின்று கூடியதே!–28-

 

பதவுரை

நெஞ்சில் கறை கொண்ட கஞ்சனை	–	நெஞ்சிலே கல்மிஷத்தை யுடை யனாயிருந்த கம்ஸனை
காய்ந்த	–	முடித்த
நிமலன்	–	ஹேய ப்ரத்ய நீகனாய்,
நங்கள் பஞ்சி திருவடி	–	ஆச்ரிதர் பக்கல் அபிமாநமுடையளாய் பஞ்சு போல் மெல்லிய திருவடிகளையுடையளான
பின்னை தன் காதலன்	–	நப்பின்னைப் பிராட்டிக்கு வல்லபனான கண்ண பிரானாடைய
பாதம் நண்ணா	–	திருவடிகளை ஆச்ரயியாத
வஞ்சர்க்கு	–	ஆத்மாபஹாரக் கள்வர்களுக்கு
அரிய	–	துர் லபரான
இராமாநுசன்	–	எம்பெருமானாருடைய
புகழ் அன்றி	–	குணங்களை யொழிய (மற்றொன்றை)
என் வாய்	–	என் வாக்கானது
கொஞ்சி பரவகில்லாது	–	குலாவி ஏத்த மாட்டாது;
இன்று கூடியது வாழ்வு	–	இன்று (எனக்கு) நேர்ந்த வாழ்ச்சியானது
என்ன	–	ஆச்சரியமானது

நேற்று வரை அபதார்த்தமாய்க் கிடந்த அடியேன் இன்று ஸத்தை பெற்று வாழ்ந்த அதிசயம் சொல்லி முடியுமோ?

இன்று உமக்குவந்த அதிசயம் என்னவென்று கேட்கிறீர்களோ?

எம்பெருமானாருடைய குண கீர்த்தநத்தில் நேற்றுவரை உதாஸீநமாய்க்கிடந்த என் வாயானது

இன்று அவருடைய திவ்ய கீர்த்திகளையன்றி வேறொன்றையும் அநுசந்திக்கமாட்டேனென்று

அது தன்னிலே  ஊன்றிக் கிடக்கிறதே, இதைவிட அதிசய முண்டோ? என்கிறார்.

————–

கூட்டும் விதி யென்று கூடுங்கொலோ,தென் குருகைப்பிரான்

பாட்டென்னும் வேதப் பசுந்தமிழ் தன்னைத் தன் பத்தி யென்னும்

வீட்டின் கண் வைத்த இராமா னுசன் புகழ் மெய் யுணர்ந்தோர்

ஈட்டங்கள் தன்னை, என் நாட்டங்கள் கண்டின்ப மெய்திடவே?–29-

 

பதவுரை

தென் குருகை பிரான்	–	நம்மாழ்வாருடைய
பாட்டு என்னும்	–	பாசுரங்கள் என்று ப்ரஸித்தமாய்
வேதம்	–	வேத ரூபமாய்
பசும் தமிழ் தன்னை	–	செந்தமிழாயிருக்கின்ற திருவாய் மொழியை
தன் பத்தி என்னும் வீட்டின் கண் வைத்த	–	தம்முடைய பக்தியாகிற மாளிகையிலே ஸ்தாபித்தருளிய
இராமாநுசன்	–	எம்பெருமானாருடைய
புகழ்	–	கல்யாண குணங்களை
மெய் உணர்ந்தோர்	–	உள்ளபடி அறிந்திருக்கு மவர்களுடைய
ஈட்டங்கள் தன்னை	–	கோஷ்டிகளை
என் நாட்டங்கள் கண்டு	–	என் கண்களானவை ஸேவித்து
இன்பம் எய்திட	–	ஸூகிக்கும் படியாக
கூட்டும் விதி	–	அமைக்க வல்ல (அவருடைய) க்ருபையானது
என்று கூடுங்கொவ்	–	என்றைக்கு வாய்க்குமோ?

நம்மாழ்வா ரருளிச்செய்த தமிழ் வேதத்தைப் பத்தியுடன் பரவும் எம்பெருமானாருடைய திருக்கல்யாண குணங்களை உள்ளபடி உணர்ந்து ஈடுபட்டிருக்கும் மஹான்களுடைய கோஷ்டிகளை அடியேன் ஸேவித்து ஆநந்திக்கும் படியான பாக்கியம் என்றைக்கு வாய்க்குமோ என்கிறார்.

தன் பத்தி யென்னும் வீட்டின் கண் வைத்த = விலை யுயர்ந்த மாணிக்கத்தைச் செப்பிலே வைத்துக் கொண்டிருப்பாரைப்போலே அநர்க்கமான அருளிச் செயலைத் தம்முடைய பக்தியாகிற உயர்ந்த மாளிகையிலே வைத்துப் பேணிக் கொண்டிரா நின்ற உடையவர் என்றபடி.

நாட்டம் – கண்.

—————–

இன்பந் தரு பெரு வீடு வந் தெய்திலென்? எண்ணிறந்த

துன்பந் தரு நிரயம் பல சூழிலென்? தொல்லுலகில்

மன் பல் லுயிர்கட் கிறையவன் மாயன் என மொழிந்த

அன்பன் அனகன் இராமானுச னென்னை ஆண்டனனே.–30-

 

பதவுரை

தொல் உலகில்	–	‘அநாதியான இவ் வுலகத்தில்
மன் பல் உயிர்கட்கு இறையவன் மாயன்	–	நித்யரான எல்லா ஆத்மாக்களுக்கும் சேஷியாவன் விஷ்ணுவே’
என மொழிந்த	–	என்று (=பாஷ்ய முகத்தாலே) அருளிச் செய்த
அன்பன்	–	பரம காருணிகராய்
அனகன்	–	நிர்த் தோஷரான
இராமாநுசன்	–	எம்பெருமானார்
என்னை ஆண்டனன்	–	என்னை அடிமைகொண்டருளினார்;
(ஆன பின்பு)
இன்பம் தரு பெரு வீடு வந்து எய்தில் என்	–	ஆநந்தாவஹமான மோக்ஷம் வந்து ஸித்தித்தாலெனன?
எண்  இறந்த துன்பம் தரு பல நிரயம் சூழில் என்	–	அளவற்ற துக்கங்களைத் தருகிற பல நரகங்கள் வந்து சூழ்ந்து கொண்டால் தான் என்ன?

எம்பெருமானார் என்னை அடிமை கொண்டருளப் பெற்ற பின்பு எனக்கு மோக்ஷம் கிடைத்தாலென்ன? பல பல நரகங்கள் நேர்ந்தாலென்ன? எனக்கு எது பரம ப்ராப்யமோ அது கிடைத்து விட்டது! சரக்கறப் பேசுகிறார்.

நிரயம்-வடசொல். அனகன்-வடசொல் விகாரம்:ஹேய ப்ரதிபடர் என்றபடி.

————

ஆண்டுகள் நாள் திங்களாய் நிகழ்கால மெல்லாம் மனமே!

ஈண்டு பல் யோனிகள் தோறு ழல் வோம் இன்றோ ரெண்ணின்றியே

காண்டகு தோளண்ணல் தென்னத்தியூரர் கழலிணைக் கீழ்ப்

பூண்ட வன்பாளன் இராமா னுசனைப் பொருந்தினமே.–31-

 

பதவுரை

மனமே	–	நெஞ்சே!
நாள் ஆய்	–	நாள்களாகவும்
திங்கள் ஆய்	–	மாதங்களாகவும்
ஆண்டுகள் ஆய்	–	வருஷ்ங்களாகவும்
(இப்படி)
நிகழ் காலம் எல்லாம்	–	நடந்து செல்லுகிற ஸர்வ காலங்களிலும்
ஈண்டு பல் யோனிகள் தோறும	–	திரண்டு பல்வகைப் பட்ட யோனிக்ள தோறும்
உழல்வோம்	–	தட்டித் திரிந்த நாம்
இன்று ஒர் எண் இன்றியே	–	இன்று ஒரு நினைவு மில்லாதிருக்கச் செய்தே (அகஸ்மாத்தா)
காண்  தகு தோள் அண்ணல் தென் அத்தியூரர் கழல் இணைக்கீழ் பூண்ட அன்பு ஆளான் இராமாநுசனை பொருந்தினம்	–	கண்ணாரக் காணத் தக்க  தோள்களை யுடைய ஸ்வாமியான பேரருளாளனாடைய திரு வடிகளில் அன்பு பூண்ட எம்பெருமானாரைச் சேரப் பெற்றோம் (என்ன பாக்கியம்!,)

—————

பொருந்திய தேசும் பொறையும் திறலும் புகழும்,நல்ல

திருந்திய ஞானமும் செல்வமும் சேரும் செறு கலியால்

வருந்திய ஞாலத்தை வண்மையினால் வந் தெடுத்தளித்த

அருந்தவன் எங்கள் இராமானுசனை அடைபவர்க்கே.–32-

 

பதவுரை

செறு கலியால்	–	(தரும நெறியைத் திரஸ்கரிக்கின்ற கலியினாலே
வருந்திய	–	துக்கப் பட்ட
ஞாலத்தை	–	பூமியை
வண்மையினால் வந்து எடுத்து அளித்த	–	தமது நிர்ஹேதுக க்ருபையாலே வந்து உத்தரித்து ரக்ஷித்தவரும்
அருந்தவன்	–	சரணாகதி யென்கிற அரிய தபஸ்ஸை அநுஷ்டித்தவரும்
எங்கள்	–	எமக்கு ஸ்வாமியுமான
இராமாநுசனை	–	எம்பெருமானாரை
அடைபவர்க்கு	–	ஆச்ரயிக்கு மவர்களுக்கு
பொருந்திய தேசும்	–	ஸ்வரூபாது ரூபமான தேஜஸ்ஸூம்
பொறையும்	–	க்ஷமா குணமும்
திறலும்	–	ஜிதேந்த்ரியத்வமாகிற பலமும்
புகழும்	–	கீர்த்தியும்
நல்ல திருந்திய ஞானமும்	–	பரம விலக்ஷணமான அறிவும்
செல்வமும்	–	பக்தியாகிற ஸம்பத்தும்
சேரும்	–	தானே வந்து சேரும்.

 

——————

அடையார் கமலத் தலர் மகள் கேள்வன் கை யாழி யென்னும

படையொடு நாந்தகமும் படர் தண்டும்,ஒண் சார்ங்க வில்லும்

புடையார் புரி சங் கமு மிந்தப் பூதலம் காப்பதற்கென்று

இடையே இராமானுச முனி யாயின இந் நிலத்தே.–33-

 

பதவுரை

அடை ஆர் கமலத்து அலர் மகள் கேள்வன்	–	தளங்கள் நெருங்கிய தாமரைப் பூவிற் பிறந்த பெரிய பிராட்டியார்க்கு வல்லபனான எம்பெருமானுடைய
கை ஆழி என்னும் படையோடு	–	திருக்கையிலே (விளங்கா நின்ற திருவாழி யென்கிற திவ்யா யுதத்தோடே
நாந்தகமும்	–	நந்தக வாளும்
படர் தண்டும்	–	ரக்ஷணத்தொழிலிலே பரந்திரா நின்ற கதையும்
ஒண் சார்ங்கம் வில்லும்	–	அழகிய ஸ்ரீ சார்ங்க மென்கிற வில்லும்
புடை ஆர் புரி சங்கமும்	–	ஒருபக்கத்துக்குத் தானே ஆபரணமாகப் போரும்படியான அழகிய ஸ்ரீ பாஞ்சஜந்யமும்
(ஆக இப் பஞ்சாயுதாழ்வார்கள்)இந்த பூதலம் காப்பதற்கு என்று இப் பூமண்டலத்திலே இராமாநுச முனி இடையே ஆயின	–	இந்தப் பூமியை ரக்ஷிக்கைக்காக   இந்நிலத்து எம்பெருமானார் பக்கலிலே ஆயினர்

ஸ்ரீ பஞ்சாயுதாழ்வார்களும் லோக ரக்ஷணார்த்தமாக எம்பெருமானார் பக்கலிலே வந்து குடி கொண்டனர் என்கிறார் இப்பாட்டில்.

“அடையார் + புரிசங்கமும் இந்தப் பூதலங் காப்பதற்கென்று இந்நிலத்தே இராமாநுச முனியிடையே ஆயின” என்று அந்வயித்தவாறு.

ஸ்ரீ பஞ்சாயுதாழ்வார்கள்  இவர் பக்கலிலே ஆகையாவது – இவருடைய நினைவைக் கடாக்ஷித்து நின்று இவர் அதிகரித்த காரியத்திற்குத் துணை செய்கையாம். -அம்பரீஷனாக்குத் திருவாழியாழ்வான் ஸஹகரித்தது போல.

இப் பாட்டை மற்றொரு வகையாகவும் அந்வயிக்க இடமுண்டு:-

அடையார் +புடையார்  புரிசங்கமும் இந்தப் பூதலங் காப்பதற்கென்று இந்நிலத்திடையே இராமாநுசமுனியாயின” என்று

இப்பக்ஷத்தில் ஸ்ரீ பஞ்சாயுதாழ்வார்களே இந் நிலவுலகைக் காக்க எம்பெருமானாராக வந்து திருவவதாரித்தார்க ளென்றதாகிறது.

இப்பாட்டினால், எம்பெருமானார் பஞ்சாயுதாழ்வார்களுடைய திருவவதாரமென்று விளங்கா நன்றமையால்

திருவனந்தாழ்வானாடைய அவதாரமென்று சொல்வது எங்ஙனே? என்று சங்கிக்கு மவர்கள்

நமது சேஷாவதாரச் செல்வனே இவை அனைத்தும் செய்து அருளும் ஷேம கார்யங்களை செய்தார் என்றதாயிற்று –

——————–

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –

ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம் –

ஸ்ரீ ராமானுஜ நூற்றந்தாதி-8-21 -ஸ்ரீ காஞ்சி ஸ்வாமிகள்

வருத்தும் புற விருள் மாற்ற, எம் பொய்கைப் பிரான் மறையின்

குருத்தின் பொருளையும் செந்தமிழ் தன்னையும் கூட்டி ஒன்றத்

திரித்தன் றெரித்த திரு விளக்கைத் தன் திருவுள்ளத்தே

இருத்தும் பரமன் இராமானுசனெம் இறையவனே.-8-

 

பதவுரை

வருத்தும்	–	வருத்தத்தை யுண்டு பண்ணக் கூடிய பாஹ்ய விஷயங்களைப் பற்றின அஜ்ஞானமாகிற இருளை
மாற்ற	–	போக்குவதற்காக
எம் பொய்கைப் பிரான்	–	நமது குலத் தலைவரான பொய்கை யாழ்வார்
அன்று	–	முற் காலத்தில்
மறையின் குருத்தின் பொருளையும் செந்தமிழ் தன்னையும் கூட்டி ஒன்ற திரித்து	–	வேதாந்தங்களிற் பதிந்து கிடக்கும் பொருள்களையும் செந்தமிழ்ச் சொற்களையுங்கூட்டி இரண்டையும் ஒன்று சேர ஒரு திரியாக்கி
எரித்த திரு விளக்கை	–	ஜ்வலிக்கக்செய்த (முதல் திருவந்தாதியாகிற) திருவிளக்கை
தன் திரு உள்ளத்தே	–	தமது திருவுள்ளத்தே
இருத்தும்	–	வைத்துக் கொண்டிரா நின்ற
பரமன் இராமாநுசன் எம் இறையவன்	–	மஹா வைபவசாலியான எம்பெருமானார்
எம் இறையவன்	–	நமக்கு ஸ்வாமி

பகவத் பாகவத விஷயம் அந்தரங்க விஷயமென்றும் சப்தாதி விஷயங்கள் பாஹ்ய விஷயம் (அதாவது-புறவிஷயம்) என்றும் சொல்லப்படும்.

அந்த பாஹ்ய விஷயங்களைப்பற்றின அஜ்ஞாநாந்தகாதலிலே ஸுக ரூபம்போல் தோற்றினாலும் பிறகு மிக்க வருத்தத்தை விளைக்கக் கூடியது; அப்படிப்பட்ட கொடியஇருளை அகற்றுவதற்காகப் பொய்கையாழ்வார் “வையம் தகளியா வார்கடலே நெய்யாக வெய்ய கதிரோன் விளக்காக” என்று தொடங்கித் திருவந்தாதி திவ்ய ப்ரபந்தமென்னாம் ஒருவிளக்கை எற்றியருளினார்.

அவ்விளக்குக்கு எதைத் திரியாக்கினார் என்றால், வேதாந்தங்களில் திரண்டு கிடக்கும் ஸாரப் பொருள்களையும் இனிய தமிழ்ச்சொற்களையும் ஒன்று சேர்த்துத் திரித்தார்.

அப்படிப்பட்ட திருவிளக்கை எம் பெருமானார் தமது திருவுள்ளத்தினுள்ளே எப்போதும் அணையாதபடி ஸ்தாபித்தருளினார்;

அவரே அடியேனுக்கு ஸ்வாமி என்றாராயிற்று.

——————

இறைவனைக் காணும் இதயத் திருள் கெட ஞானமென்னும்

நிறை விளக் கேற்றிய பூதத் திருவடி தாள்கள்,நெஞ்சத்

துறைய வைத் தாளும் இராமா னுசன் புகழ் ஓதும் நல்லோர்

மறையினைக் காத்த இந்த மண்ணகத்தே மன்ன வைப்பவரே.–9-

 

பதவுரை

இறைவனை	–	ஸரவ ஸ்வாமியான எம் பெருமானை
காணும்	–	ஸாக்ஷாத் கரிப்பதற்கு உபகரணமான
இதயத்து	–	ஹ்ருயத்திலுள்ள
இருள் கெட	–	அஜ்ஞாநமாகிற அந்தகார மானது நசிக்கும் படியாக
ஞானம் என்னும் நிறை விளக்கு எற்றிய	–	ஞானமாகிற பூர்ண தீபத்தை ப்ரகாசிப்பித் தருளி இரண்டாந் திருவந்தாதியை அருளிச் செய்த
பூதத் திருவடி	–	பூதத்தாழ்வாருடைய
தாள்கள்	–	திருவடிகளை
நெஞ்சத்து	–	தமது திரு வுள்ளத்திலே
உறைய வைத்து	–	சாச்வதமாக ஸ்தாபித்து
ஆளும்	–	(அவற்றையே) அநுபவிக்கின்ற
இராமரநுசன்	–	எம்பெருமானாருடைய
புகழ்	–	திவ்ய குணங்களை
ஒதும்	–	இடைவிடாது அநுஸந்திக்கின்ற
நல்லோர்	–	விலக்ஷண புருஷர்கள் தாம்
இந்த மண் அகத்தே	–	இப் பூ மண்டலத்திலே
மறையினை	–	வேதங்களை
காத்து	–	ரக்ஷித்து
மன்ன வைப்பவர்	–	என்றைக்கும் அழிவில்லாத படி ப்ரதிஷ்டாபனம் பண்ண வல்லவர்கள்

‘ஸ்ரீமத் வேதமார்க்க ப்ரதிஷ்டாபநாசார்யர்’ என்னும் விருது இராமாநுசனுடையார்க்கே ஏற்குமென்கிறார்.

ஸர்வ ஸ்வாமியான எம்பெருமானை ஸாக்ஷாத்கரிப்பதற்கு எல்லார்க்கும் உபகரணமாக யிராநின்ற ஹருதயமானது

அஜ்ஞாநாந்தகாரத்தாலே இருண்டு கெட்டுப்போகாதபடி பரஜ்ஞாநமாகிற பூர்ண தீபத்தை எற்றினவரான

பூதத்தாழ்வாருடைய திருவடிகளைத் தமது திருவுள்ளத்திலே இடைவிடாது வைத்துக்கொண்டு

அவற்றையே அனுபவிக்கும் எம்பெருமானாருடைய குண கீர்த்தநமே போது போக்காக இருக்கும் விலக்ஷணர் யாரோ

அவர்கள் தாம் வேதத்தை நன்றாக ரக்ஷித்து இந்நிலவுலகத்தில் நிலை நிறுத்த வல்ல மஹான்கள் என்றாராயிற்று

பூதத்தாழ்வார்  ஏற்றிய ஞானமென்னாம் நிறைவிளக்காவது – இரண்டாந் திருவந்தாதியாகிற அவருடைய அருளிச்செயல்

பூதத்திருவடி = திருவடியென்று இங்கே ஸ்வாமிக்கு வாசகம்; பூதத்தாரென்னாம் ஸ்வாமி என்றபடி.

(மறையினைக் காத்து மன்ன வைப்பவர்) எம்பெருமானார் ஸம்பந்தம் பெறாத மற்றையோர்கள் “வேதம் ப்ரமாணமே யல்ல” என்று சொல்லுவாரும், அதனைப் பிரமாணமாக ஒப்புக் கொண்டும் அபார்த்தங்கள் பண்ணுவாருமாய் இருப்பதால் அவர்கள் யாவரும் வேத மார்க்க வித்வம்ஸிகள்; இராமாநுசனாடையார் தாம் ஸ்ரீமத் வேத மார்க்க ப்ரதிஷ்டாபநாசார்யர்கள் என்றபடி

——————.

மன்னிய பேரிருள் மாண்ட பின் கோவலுள் மா மலராள்

தன்னொடு மாயனைக் கண்டமை காட்டும் தமிழ்த் தலைவன்

பொன்னடி போற்றும் இராமானுசற் கன்பு பூண்டவர் தாள்

சென்னியிற் சூடும் திருவுடை யாரென்றும் சீரியரே.-10-

 

பதவுரை

மன்னிய	–	ஒருவாரலும் பேர்க்க முடியாத படியாதபடி நிலைத்து நின்ற
பேர் இருள்	–	(அஜ்ஞாநமாகிற பெருத்த இருளானது
மாண்ட பின்	–	முற்பட்ட ஆழ்வார்களிருவரும் ஏற்றின திரு விளக்காலே) நனறாக நீங்கின பின்பு,
கோவலுள் ஆயனை	–	திருக் கோவலூரில் ஆயனாரை
மா மலராள் தன்னொடும்	–	பிராட்டியோடு கூட
கண்டமை	–	தாம் ஸேவித்த படியை
காட்டும்	–	“திருக்கண்டேன்” இத்யாதி ப்ரபந்த முகத்தாலே) வெளியிட்டருளி
தமிழ் தலைவன்	–	தமிழ்க்குத் தலைவரான பேயாழ்வாருடைய
பொன் அடி	–	அழகிய திருவடிகளை
போற்றும்	–	புகழுமவரான
இராமாநுசற்கு	–	எம்பெருமானார் திறத்தில்
அன்பு பூண்டவர்	–	பக்தியையுடையவர்களினது
தாள்	–	திருவடிகளை
சென்னியில் சூடும் திரு உடையார்	–	சிரோ பூஷணமாகக் கொள்ளுஞ் செல்வமுடையோர் தாம் என்றும் சீரியா என்றைக்கும் ஸ்ரீமான்கள்.

பொய்கையாழ்வாரும் பூதத்தாழ்வாரும் ஏற்றின இரண்டு திருவிளக்குகளாலும் இருள் நீங்கவே, “திருக்கண்டேன் பொன்மேனி கண்டேன்” என்று திருக்கோவலூராயனாரைப் பிராட்டியோடு கூட ஸேவிக்கப் பெற்றார் பேயாழ்வார்.

தாம் அப்படி ஸேவித்ததாக மூன்றாந்திருவந்தாதி முகத்தால் வெளியிட்டருளின அவ் வாழ்வாருடைய திருவடிகளைக் துதிக்குமவரான எம்பெருமானார் திறத்தில் பக்தியை யுடையவர்கள் யாரோ, அவர்களுடைய திருவடிகளைச் சிரோ பூஷணமாகக் கொள்வதையே அழியாச் செல்வமாக நினைத்து ஸ்ரீராமாநுஜ பக்தர்களுடைய திருவடியைச் சிரமேற் கொள்ளுமவர்கள் தாம் நித்திய ஸ்ரீமான்கள் என்றாராயிற்று.

இப்பாட்டில் பேயாழ்வார் “தமிழ்த் தலைவன்” என்று சிறப்பித்துக் கூறப்பட்டார்.

—————-

சீரிய நான் மறைச் செம் பொருள் செந்தமிழா லளித்த

பாரியலும் புகழ்ப் பாண் பெருமாள்சரணாம் பதுமத்

தாரியல் சென்னி இராமானுசன் றனைச் சார்ந்தவர் தம்

காரிய வண்மை, என்னால் சொல்லொணாது இக் கடலிடத்தே.–11–

 

பதவுரை

சீரிய நால் மறை செம் பொருள்	–	சிறந்த நால் வேதங்களிலுள்ள செவ்வியபொருள்களை
செம் தமிழால்	–	அழகிய தமிழ்ப் பாசுரங்களினால்
அளித்த	–	அருளிச் செய்தவரும்
சரண் ஆம் பதுமம் தார் இயல்சென்னி	–	திருவடிகளாகிற தாமரைப் பூவாலே அலங்கரிக்கப்பட்ட திரு முடியை யுடையரான
இராமாநுசன் தன்னை	–	எம்பெருமானாரை
சார்ந்தவர் தம்	–	ஆச்ரயமாகப் பற்றினவர்களுடைய
பார் இயலும் புகழ்	–	பூமி யெங்கும் பொருந்தின புகழை யுடையவருமான
பாண் பெருமாள்	–	திருப்பாணாழ்வாருடைய
காரியம் வண்மை	–	அநுஷ்டாந வைலக்ஷண்யமானது
இக்கடல் இடத்து	–	கடல் சூழ்ந்த இப் பூமியில்
என்னால் சொல்ல ஒணாது	–	(இப்படிப்பட்ட வைபவ முடையதென்று) என்னால் சொல்லித் தலைக் கட்ட முடியாதது.

எம்பெருமானாடைய ஸ்வரூப ரூப குண விபூதிகளை யெல்லாம் விசதமாகப் பேசுகையாலே சிறந்தவையான நால் வேதங்களில் பொதிந்து கிடக்கும் நற்பொருள்களை “அமலனாதி பிரான்” என்னும் திவ்ய ப்ரபந்தத்தில் சுருக்கி அருளிச் செய்தவராய் நாடெங்கும் பரவின புகழை யுடையரான திருப்பாணாழ்வாருடைய சரணாரவிந்தங்களாலே அலங்கரிக்கப்பட்ட திருமுடியை யுடையவரான எம்பெருமானாரை அடி பணிந்தவருடைய ஆசார வைலக்ஷ்ண்யமானது என் வாய் கொண்டு வருணிக்க முடியாதபடி மிகவும் சிறந்தது என்றாராயிற்று.

—————-

இடங்கொண்ட கீர்த்தி மழிசைக் கிறைவன் இணை யடிப் போ

தடங்கும் இதயத்தி ராமா னுசன், அம் பொற்பாத மென்றுங்

கடங் கொண் டிறைஞ்சும் திரு முனி வர்க் கன்றிக் காதல் செய்யாத்

திடங் கொண்ட ஞானியர்க்கே அடியே னன்பு செய்வதுவே.–12-

 

பதவுரை

இடம் கொண்ட கீர்த்தி	–	பூமியெங்கும் வியாபித்த கீர்த்தியை யுடையரான
மழிசைக்கு இறைவன்	–	திருமழிசைப் பிரானாடைய
இணை அடி போது	–	உபய பாதார விந்தங்கள்
அடங்கும்	–	குடி கொண்டிருக்கப் பெற்ற
இதயத்து	–	திரு வுள்ளத்தை யுடையரான
இராமாநுசன்	–	எம்பெருமானாடைய
அம் பொன் பாதம் என்றும்	–	மிகவும் அழகிய திருவடிகளை
என்றும்	–	எக்காலத்திலும்
கடம் கொண்டு இறைஞ்சும் திரு	–	இதுவே நமக்கு ஸ்வரூப மென்கிற புத்தியோடே ஆச்ரயிக்கையாகிற செல்வத்தை யுடையரான
முனிவர்க்கு அன்றி	–	மஹான்களுக்குத் தவிர மற்றவர்களுக்கு
காதல் செய்யா	–	அன்பு பூண்டிராக
திடங் கொண்ட ஞானியாக்கே	–	மிக்க உறுதியை யுடையரான ஞானிகளுக்குத் தான்
அடியேன் அன்பு செய்வது	–	அடியேன் பக்தனாயிருப்பேன்

உலகமெங்கும் பரவின புகழையுடையரான திருமழிசைப் பிரானாடைய பாதார விந்தங்கள் அடங்கி யிருக்கப் பெற்ற திருவுள்ளத்தை யுடையரான எம்பெருமானாருடைய திருவடித் தாமரைகளை ஸ்வரூப ப்ராப்தத்வ புத்தி யோடே அநவரதம் ஆச்ரயிக்கின்ற மஹா பாகவதர்கட்குத் தவிர வேறொருவர்க்கும் விதேயப்படாத மா ஞானிகளுக்கே அடியேன் அன்பனாயிருப்பன் என்கிறார் இப்பாட்டால், ‘

ஸ்ரீராமாநுஜ பக்த பக்தன் அடியேன், என்றாராயிற்று.

கடங் கொண்டு – கடமையாகக் கொண்டு

———————-

செய்யும் பசுந் துளபத் தொழில் மாலையும் செந்தமிழில்

பெய்யும் மறைத் தமிழ் மாலையும் பேராத சீரரங்கத்

தையன் கழற் கணியம் பரன் தாளன்றி ஆதரியா

மெய்யன் இராமானுசன் சரணே கதி வேறெனக்கே.–13-

 

பதவுரை

செய்யும்	–	(தொண்டரடிப் பொடி யாழ்வாராகிற தம்மாலே) செய்யப் பட்ட தாய்
பசும் துளவம்	–	பசுமை தங்கிய திருத் துழாய் மயமாய்
தொழில்	–	வேலைப் பாடுகளையுடைத்தான
மாலையும்	–	பூ மாலைகளையும்
செம் தமிழில்	–	அழகிய தமிழ்ப் பாஷையிலே
பெய்யும்	–	உண்டாகப் பட்டதாய்
மறை	–	வேத ஸத்ருசமான
தமிழ் மாலையும்	–	திருமாலை திருப் பள்ளி யெழுச்சி யென்கிற திவ்ய ப்ரபந்தங்களாகிற சொல் மாலைகளையும்
பேராத சீர் அரங்ககத்து ஐயன் கழற்கு அணியும்	–	நித்ய ஸித்தமான கல்யாண குணங்களை யுடையரான ஸ்ரீரங்கநாதனுடைய திருவடிகளிலே சாத்தினவருமான
பரன்	–	தொண்டரடிப் பொடி யாழ்வாராகிற பெரியவருடைய
தாள் அன்றி ஆதரியா	–	திருவடிகளைத் தவிர மற்றொன்றையும் விரும்பாத
மெய்யன்	–	ஸத்யசீலரான
இராமாநுசன்	–	எம்பெருமானாருடைய
சரணே	–	திருவடிகளே
எனக்கு	–	அடியேனுக்கு
வேறு கதி	–	விலக்ஷணமான ப்ராப்ய வஸ்துவாம்,

தொண்டரடிப் பொடி யாழ்வார் திருவடிகளை யன்றி மற்றொன்றில் ஆதரம் அற்றிருக்கிற எம்பெருமானார் திருவடிகளே நமக்குச் சரணமென்கிறார் இதில்

தொண்டரடிப் பொடி யாழ்வார் ஸ்ரீரங்கநாதன் திருவடிகளில் இரண்டு மாலைகளைச் செய்து ஸமர்ப்பித்தனரென்று சாடூக்தியாகச் சொல்லுகிறார் அமுதனார். ‘துளபத்தொண்டாய தொல்சீர்த் தொண்டரடிப்பொடி” என்றும்’

“தொடையொத்த துளபமும் கூடையும் பொலிந்து தோன்றிய தோள் தொண்டரடிப்பொடி” என்றும் தாமே அருளிச் செய்த படிக்குப் பொருந்தத்

திருத்துழாய் மாலைகளையும், திருமாலை திருப்பள்ளியெழுச்சி யென்கிற திவ்ய ப்ரபந்தங்களாகியற சொல் மாலைகளையும் அரங்கத்தையன் கழல்களிலே ஸமர்ப்பித்தவரீறே தொண்டரடிப்பொடியாழ்வார்.

“துளபத்தெழில் மாலையும்” என்றும் சிலர் பாடங்கூறுவர்; துளபத்து – துளஸியினாலாகிய, எழில் மாலை – அழகிய என்றபடி.

இப் பாடல் அழகிய தேயாயினாம் வியாக்கியானத்தில் ஆதரிக்கப்பட்ட பாடமன்றாதலால் உபேக்ஷிக்கத் தக்கதென்க.

—————

கதிக்குப் பதறி வெங் கானமும் கல்லும் கடலுமெல்லாம்

கொதிக்கத் தவம் செய்யும் கொள்கை யற்றேன்,கொல்லி காவலன்சொல்

பதிக்கும் கலைக் கவி பாடும் பெரியவர் பாதங்களே

துதிக்கும் பரமன் இராமானுச னென்னைச் சோர்விலனே.–14-

பதவுரை

கொல்லி காவலன்	–	குல சேகரப் பெருமாளாலே அருளிச் செய்யப் பட்டதாய்
கலை சொல் பதிக்கும்	–	சாஸ்திரச் சொற்கள் அமையப் பெற்றதான பொருமாள் திருமொழிப் பரசுரங்களை
பாடும் பெரியவர்	–	பாடுகின்ற பெரியோர்களது
பாதங்களே	–	திருவடிகளையே
துதிக்கும்	–	ஸ்தோத்ரம் செய்பவராய்
பரமன்	–	உத்க்ருஷ்டரான
இராமானுசன்	–	எம்பெருமானார்
என்னை சோர்விலன்	–	என்னை விட்டு நீங்குகிறாரில்லை; (ஆதலால்) ப்ராப்ப லாபந்துக்காக வரைந்து
கதிக்கு பதரி	–	அத்யுஷ்ணமான காடுகளிலும் மலைகளிலும்
கடலும்	–	கடல்களிலும் (நின்றுகொண்டு)
எல்லாம் கொதிக்க	–	எல்லா அவயங்களும்
தவம் செய்யும் கொள்கை	–	தபஸ்ஸூ பண்ணும் ஸ்வபாவத்தை
அற்றேன்	–	விட்டொழித்தேன்

ஸகல சாஸ்த்ரங்களின் ஸாரப் பொருள்களையும் திரட்டி ஸ்ரீ குலசேகரப்பெருமான் அருளிச் செய்த பெருமாள் திருமொழி  என்னும் திவ்ய ப்ரபந்தத்தை அநுஸந்திக்கின்ற பெரியவர்களது திருவடிகளையே போற்று மியல்வினரான எம்பெருமானார் வந்து தாமே என்னை ஸ்வீகரித்தாராதலால் இனி ஒரு நாளும் அவர் அடியேனைக் கைவிடமாட்டார்;

ஆன பின்பு நமக்கு ப்ராப்யம் வேறு ஒன்று மில்லாமையாலே, வந பர்வத ஸமுத்ர தீரங்களில் நின்று க்ரூரமாகச் செய்யும் தவங்களில் இனி எனக்கு அந்வய மில்லை யென்றாராயிற்று.

“எல்லாங் கொதிக்கத் தவஞ்செய்யுங் கொள்கை” என்றதற்கு – இவனுடைய தவத்தின் கொடுமையைக் கண்டு கானமும் கல்லும் கடலும் பரிதபிக்கும்படியாக அந்தந்த ஸ்தலங்களிலே நின்று தபஸ்ஸூ பண்ணும் ஸ்வபாவம் என்று பொருள் கூறுவாருமுளர்.

சோர்வு இலன் – பிரிவிலன் என்றபடி.

——————

சோராத காதல் பெருஞ்சுழிப்பால், தொல்லை மாலை யொன்றும்

பாராதவனைப் பல்லாண்டென்று காப்பிடும் பான்மையன் தாள்

பேராத வுள்ளத் திராமா னுசன் றன் பிறங்கிய  சீர்

சாரா மனிசரைச் சேரேன் எனக்கென்ன தாழ்வினியே?–15-

 

பதவுரை

சோராத காதல் பெரு சுழிப்பால்	–	ஒருநாளும் குறைவுபடாத ப்ரேமத்தில் பெருஞ்சுழிப் படுகையாலே
தொல்லை மாலை  ஒன்றும் பாராது	–	நித்யனான எம்பெருமான்  படியைச் சிறிதும் நிரூபியாமல்
அவனை	–	அவ்வெம்பெருமானை  நோக்கி
பல்லாண்டு என்று காப்பிடும் பான்மையன்	–	பல்லாண்டு பல்லாண் டென்று மங்ளாசாஸநம் பண்ணுகையையே நித்ய ஸவபாவமாக வுடையரான பெரியாழ்வாருடைய
தாள் பேராத உள்ளத்து	–	திருவடிகள் விட்டகலாத திருவுள்ளத்தை யுடையரான
இராமாநுசன் தன்	–	எம்பெருமானாருடைய
பிறங்கிய சீர்	–	மிக்க திருக் குணங்களை
சாரா	–	தங்களுக்கு அநுபாவ்யமாகக் கொள்ளாத
மனிசரை	–	மநுஷ்யர்களை
சேரேன்	–	பற்ற மாட்டேன்
இனி	–	இப்படிப் பட்ட உறுதி பிறந்த பின்பு
எனக்கு என்ன தாழ்வு	–	அடியேனுக்கு என்ன குறை?.

பாண்டிய ராஜனுடைய பண்டித சபையில் எழுந்தருளி  “எம்பெருமானே பரதத்தும்” என்று ஸ்தாபநம் செய்து கிழி யறுத்து விட்ட காலத்து, அப் பாண்டியன் தம்மை யானை மேலேற்றி ஊர்வலம் வருவிக்கையில் தம் வைபவத்தைக் காண வந்து ஆகாசத்திலே கருடாரூடனாய் நின்ற திருமாலைச் சேவித்து அப்பெருமானிடத்துள்ள பெருங்காதலாலே ரக்ஷய பூதரான தம்மையம் ரக்ஷகனான் அவனையும் மறந்து, தம்மை ரக்ஷகராகவும் அவனை ரக்ஷ்யனாகவு மெண்ணி அவனுக்குப் “பல்லாண்டு பல்லாண்டு பல்லாயிரத்தாண்” டென்று தொடங்கி மங்களாசாஸநம் செய்தருளின பெரியாழ்வாருடைய திருவடிகளையே அநவரதம் தியானித்தருளும் எம்பெருமானாருடைய குணங்களைச் சிந்திக்க  கில்லாத மனிசரோடு நான்ஸஹவாஸம் செய்ய மாட்டேண்; இந் நினைவு பிறந்தபின் இனி எனக்கு ஒரு குறையுமில்லை – என்றாராயிற்று.

முன்னிரண்டடிகளிற் குறிக்கப்பட்டுள்ள சரிதையின் விரிவு பெரியாழ்வார் வைபவத்திற் காணத் தக்கது

————

தாழ்வொன்றில்லா மறை தாழ்ந்து தல முழுதுங் கலியே

ஆள்கின்ற நாள் வந் தளித்தவன் காண்மின் அரங்கர் மௌலி

சூழ்கின்ற மாலையைச் சூடிக் கொடுத்தவள் தொல்லருளால்

வாழ்கின்ற வள்ளல் இராமா னுசனென்னும் மா முனியே.–16–

 

பதவுரை

அரங்கர் மௌலி சூழ்கின்ற மாலையை	–	ஸ்ரீ ரங்கநாதனுடைய திரு முடியிலே சாத்தக் கடவதான பூமாலையை
சூடி கொடுத்தவள்	–	தனது திருக்குழலிலே அணிந்து வாஸித மாக்கிக் கொடுத்தவளான ஆண்டாளுடைய
தொல் அருளால் வாழ்கின்ற வள்ளல்	–	அவ்யாஜமான அருளாலே வாழ்பவரும் உதாரருமான
இராமாநுசன் என்னும் மா முனி	–	ஸ்ரீ ராமாநுஜ முனியானவர் (எப்படிப் பட்டவரென்றால்)
தாழ்வு ஒன்று இல்லா மறை	–	ஒரு குறையுமில்லாதிருந்த வேதமானது
தாழ்ந்து	–	(குத்ருஷ்டிகளாலே)இழிவு பெற
தலம்	–	முழுதும் பூமியெங்கும்
கலியே ஆள்கின்ற நாள்	–	கலியே ஸாம்ராஜ்யம் பண்ணுகிற காலத்திலே
வந்து	–	இங்கே வந்தவதரித்து
அளித்தவன் காண்மின்	–	(அந்த வேதத்தை உத்தரிப்பித்து உலகத்தை)ரக்ஷித்தருளினவர்.

—————-

முனியார் துயரங்கள் முந்திலும் இன்பங்கள் மொய்த்திடினும்

கனியார் மனம் கண்ண மங்கை நின்றானைக் கலை பரவும்

தனி யானையைத் தண் டமிழ் செய்த நீலன் றனக்குலகில்

இனியானை எங்கள் இராமானுசனை வந் தெய்தினரே.–17-

 

பதவுரை

கலை பரவும் தனி ஆனையை	–	ஸகல சாஸ்த்ரங்களாலும் துதிக்கப் பெற்ற அத்விதீயமான மத்த கஜம் போன்ற
கண்ண மங்கை நின்றானை	–	திருக்கண்ண மங்கையிலே நிற்கும் பத்தராவிப்பெருமாளைக் குறித்து
உலகில்	–	இவ்வுலகில்
தண் தமிழ் செய்த	–	ஸம்ஸார தாப ஹரமான திவ்ய ப்ரபந்தத்தைச் செய்தருளின
நீலன் தனக்கு	–	திருமங்கையாழ்வார் பக்கல்
இனியானை	–	ப்ரேம முடையவராய்
எங்கள்	–	எங்களுக்குத் தலைவரான
இராமாநுசனை	–	எம்பெருமானாரை
வந்து எய்தினர்	–	வந்து பணிந்த மஹான்கள்
துயரங்கள் முந்திலும் முனியார்	–	தாப த்ரயம் செறிந்தாலும் வருத்தப் பட மாட்டார்கள்
இன்பங்கள் மொய்த்திடினும் மனம் கனியார்	–	ஸுகங்கள் செறிந்தாலும் களிப்படைய மாட்டார்கள்

ஸகல சாஸ்த்ர ப்ரதிபாத்யனான எம்பெருமானைத் தம்முடைய திவ்ய ப்ரபந்தங்களிலே அமைத்துப் பாடின திருமங்கை யாழ்வார்க்கு அந்தரங்க பக்தரான எம்பெருமானாரை ஆச்ரயித்த மஹான்கள் ஸுக துக்கங்கள் மேலிடுங் காலத்தில் மற்ற ஸம்ஸாரிகளைப் போல் ஹர்ஷ சோகங்களை யடையாமல் எவ்வித விகாரமும் அற்றிருப்பர்கள்;

நீங்களும் ஹர்ஷ சோகங்களில் கலங்கவேண்டா என்றபடி

கண்ண மங்கை நின்றானை = திருப்பதிகட்கும் புக்குக் கவி பாடின கலியன் என்றபடி.

நீலன் = திருமங்கையாழ்வாருடைய திருநாமங்களில் ஒன்று.

———–

எய்தற் கரிய மறைகளை ஆயிரம் இன் தமிழால்

செய்தற் குலதில் வரும் சட கோபனைச் சிந்தையுள்ளே

பெய்தற் கிசையும் பெரியவர் சீரை உயிர்களெல்லாம்

உய்தற் குதவும் இராமா னுசனெம் உறு துணையே.–18-

 

பதவுரை

எய்தற்கு அரிய மறைகளை	–	அதிகரிக்க முடியாத (அளவற்ற) வேதங்களை
இன் தமிழ் ஆயிரத்தால்	–	இனிய தமிழாவாகிய ஆயிரம் பாசுரங்களினால்
செய்தற்கு உலகில் வரும்	–	அருளிச் செய்வதற்காக  இவ்வுலகில் வந்துதித்த
சடகோபனை	–	நம்மாழ்வாரை
சிந்தை உள்ளே	–	தமது ஹிருதயத்தினுள்ளே
பெய்தற்கு இசையும்	–	த்யானிப்பதற்கு இணங்கின
பெரியவர்	–	ஸ்ரீ மதுரகவிகளுடைய
சீரை	–	ஜ்ஞாநாதி குணங்களை
உயிர்கள்  எல்லாம் உய்தற்கு உதவும்	–	ஸகலாத்மாக்களும் உஜ்ஜீவிக்குமாறு உபகரித்தருளா நிற்கிற
இராமாநுசன்	–	எம்பெருமானார்
எம் உறு துணை	–	எமக்கு உற்றதுணை

வேதந் தமிழ் செய்த மாறன் சடகோபனையே வாழ்த்தும் ஸ்ரீ மதுரகவிகளின் பக்தரான எம் பெருமானார் நமக்கு உற்ற துணை யென்றாராயிற்று.

இப்பாட்டில் ஸ்ரீ மதுரகவிக்ள பெரியவர் என்று சிறப்பித்துக் கூறப்பட்டமை நோக்கத்தக்கது.

“புவியும் இரு விசும்பும் நின்னகத்த நீ யென் செவியின் வழிபுகுந்து என்னுள்ளாய் அவிவின்றி யான் பெரியன் நீ பெரியை யென்பதனை யாரறிவார், ஊன்பருகு நேமியாயுள்ளு” (பெரிய திருவந்தாதி) என்று பெரிதான பரப்ரஹமத்தை உள்ளடக்கின பெரியவரை (நம்மாழ்வாரையும்) உள்ளடக்கின பெரியவரிறே மதுரகவிகள்.

————

 

உறு பெருஞ் செல்வமும் தந்தையும் தாயும் உயர் குருவும்

வெறி தரு பூமகள் நாதனும் மாறன் விளங் கியசீர்

நெறி தரும் செந்தமிழ் ஆரணமே யென்றிந் நீணிலத்தோர்

அறி தர நின்ற, இராமா னுசனெனக் காரமுதே.–19-

 

பதவுரை

உறுபெரு செல்வமும் தந்தையும் உயர் குருவும்	–	சிறந்த பெரிய ஸம்பத்தும் மாதா பிதாக்களும் ஸதாசார்யனும்
வெறி தரு பூமகள் நாதனும்	–	மணம் மிக்க பூவைப் பிறப்பிடமாக வுடைய பெரிய பிராட்டியாருக்குக் கொழுநனான ஸர்வேச்வரனும் (ஆகிய எல்லாம்
மாறன் விளங்கிய சீர் நெறி தரும் செம் தமிழ் ஆரணமே என்று	–	நம்மாழ்வார் (தமக்கு) ப்ரகாசித்த பகவத் குணங்களின் அடைவே அருளிச் செய்த செந்தமிழ் வேதமே யென்று
இ நீள் நிலத்தோர் அறிதர நின்ற	–	இப் பெரிய வுலகிலுள்ளார் யாவரும் அறியும்படி நின்ற
இராமாநுசன்	–	எம்பெருமானார்
எனக்கு	–	அடியேனுக்கு
ஆர் அமுது	–	பரம போக்யர்

நம்மாழ்வாரருளிச்செய்த திருவாய் மொழி தான் நமக்கு ஸர்வ ஸ்வம்’ என்கிற அத்ய வஸாய முடைய உடையவர் திருத்து அடியேன் அநந்ய போக்யத்வ புத்தியை யுடையேன் என்றாராயிற்று.

மாறன் விளங்கிய சீர் நெறி தரும் செந்தமிழாரணம் ஸ்ரீ திருவாய் மொழியில் ஒவ்வொரு திருவாய்  மொழியிலும் எம்பெருமானாடைய ஒவ்வொரு திவ்யகுணத்தை வெளியிட்டிருக்கிறார்;

அது வெளியிட்டவாறு என்னென்னில்,

எம்பெருமான் ஆழ்வார்க்கு எந்த க்ரமமாகக் குணங்களை அநுபவிப்பித்தானோ அந்த க்ரமமாகவே இவர் வெளியிட்டாரென்க.

—————

ஆரப் பொழில் தென் குருகைப் பிரான்,அமுதத் திருவாய்

ஈரத் தமிழின் இசை யுணர்ந் தோர்கட்கு இனியவர் தம்

சீரைப் பயின்றுய்யும் சீலங்கொள் நாத முனியை நெஞ்சால்

வாரிப் பருகும் இராமானுசனென் றன் மா நிதியே.–20-

.

பதவுரை

ஆரம் பொழில்	–	சந்தனச் சோலைகளை யுடைய
தென் குருகை	–	அழகிய திருக் குருகூரிலே (அவதரித்த)
பிரான்	–	மஹோபகாரகரான ஆழ்வாருடைய
அமுதம் திருவாய்	–	பரம போக்யமான திருப் பவளத்தில் பிறந்த
ஈரம் தமிழன் இசை	–	ஈரச் சொல்லாகிய திருவாய்மொழியின்  இசையை
உணர்ந்தோர்கட்கு	–	அறிந்தவர்களுக்கு
இனியவர் தம்	–	இஷ்டராயிருப்பவர்களுடைய
சீரை	–	குணங்களை
பயின்று	–	அப்யஸித்து
உய்யும் சீலம் கொள்	–	ஸத்தை பெறும் சீலத்தை யுடையரான
நாதமுனியை	–	நாத முனிகளை
நெஞ்சால்	–	தம் திருவுள்ளத்தாலே
வாரி பருகும்	–	அபி நிவேசத்தோடு அனுபவிக்கின்ற
இராமாநுசன்	–	எம்பெருமானார்
என் தன் மாநிதி	–	எனக்கு அக்ஷயமான நிதி.

—————

நிதியைப் பொழியும் முகில் என்று நீசர் தம் வாசல் பற்றித்

துதி கற் றுலகில் துவள்கின்றிலேன், இனித் தூய் நெறி சேர்

எதிகட் கிறைவன் யமுனைத் துறைவன் இணையடியாம்

கதி பெற்றுடைய இராமா னுச னென்னைக் காத்தனனே.-21–

 

பதவுரை

தூய் நெறி சேர்	–	பரிசுத்தமான அனுட்டானமுடைய யதிகளுக்கு
இறைவன்	–	தலைவரான
யமுனைத் துறைவன்	–	ஆளவந்தாருடைய
இணை அடி ஆம் கதி	–	உபய பாதங்களாகிற ப்ராப்யத்தை
பெற்று	–	பெற்று (அ தனாலே)
உடைய	–	உலகத்தார்க் கெல்லாம் ஸ்வாமியாயிருக்கிற
இராமாநுசன்	–	எம்பெருமானார்
என்னை காத்தனன்	–	என்னை ரக்ஷித் தருளினார்; (ஆன பின்பு)
இனி	–	இனிமேல்,
நிதியை பொழியும் முகில் என்று	–	“நிதிகளை வர்ஷிக்கிற மேகமே!” என்று
துதி கற்று	–	ஸ்தோத்ரங்களைப் பண்ணிக் கொண்டு
உலகில்	–	இவ்வுலகத்தில்
நீசர் தம்	–	நீசராயிருப்பவருடைய
வாசல் பற்றி	–	வாசலைப் பற்றி நின்று
துவள்கின்றிலேன்	–	வருந்த மாட்டேன்

நேற்று வரையிலும் நான் கண்டபேர்களுடைய வாசற் கடைகளிலும் போய் நின்று வாயைக் காட்டி வயிற்றைக் காட்டி “மஹாநிதிகளைப் பொழிகின்ற மேகமே!” என்று பொய்யான நரஸ் துதிகளைச் செய்து துவண்டேன்;

இன்று முதல் எந்நாளும் இனி நான் அவ்வாறு துவள மாட்டோன்; ஒரு நீசனுடைய வாசலையும் பற்றமாட்டேன்.

இன்று நான் எம்பெருமானாருடைய ஸம் ரக்ஷணைக்கு ஆளாய்விட்டேன்;

அவரோ, எதிரிகளுக்குத் தலைவரான ஆளவந்தாருடைய ஸம்ரக்ஷணையைப் பெற்று உய்ந்தவர்;

அவராலே ஸம் ரக்ஷிக்கப் பெற்றேனான பின்பு இனி நான் எதுக்காக ஒரு நீசன் வாசலைப் பற்றித் துவளகிறேன்.

——————–

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –

ஸ்ரீ காஞ்சி ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்-

ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம் –

 

ஸ்ரீ திருமாலை (என்னும் திவ்ய ப்ரபந்தம்) அறியாதார், ஸ்ரீ திருமாலையே (ஸ்ரீ யபதியை ) அறியாதார்—-15-24-

ஸ்ரீ திருமாலை (என்னும் திவ்ய ப்ரபந்தம்) அறியாதார், ஸ்ரீ திருமாலையே (ஸ்ரீ யபதியை ) அறியாதார்–
என்ற சொற்தொடருக்கு ஏற்ப,
எல்லோரும், தொண்டரடிப் பொடி ஆழ்வார் எழுதிய திருமாலை என்ற
திவ்ய ப்ரபந்தந்தை நன்றாக அறிந்துகொள்ள வேண்டும்.

இந்த பிரபந்தம், வடமொழியில் உள்ள “ஸ்ரீ விஷ்ணு தர்மம்” என்ற நூலின் அடிப்படையில் உள்ளது என்று
நம் ஆச்சார்யர்கள் கூறுவார்கள்.

நம் ஆச்சார்யர்கள், இந்த ஆழ்வாருக்கு பெருமை சேர்க்கும்படி,
“தொண்டரடிபொடி எம்பெருமானை எப்போதும் பேசு” என்று சொன்னார்கள்.
பெருமாளுக்கு தொண்டு செய்பவர்களுக்கு(பிரதம பர்வம்) பெருமாள், பெருமான் ஆவது போல்,
பெருமாளின் அடியவர்களுக்கு சேவை செய்யும் அடியவர்களுக்கு (சரம பர்வம்), இவர் பெருமான் ஆவார் என்று கூறுவார்கள்.

நாம் முன்பே பார்த்ததுபோல், இந்த ஆழ்வார், திருமந்திரத்தின் அர்த்தத்தை தெரிந்து கொண்டு,
இந்த உலக சுகங்களில் ஆசை கொள்ளாமல், பெருமாளிடம் பக்தி கொண்டு, ஸ்ரீரங்கம் சென்று பெரிய பெருமாளை சேவிக்க,
அவர் தம் வடிவழகை காட்டி, ஆழ்வாரை எப்போதும் தனது அருகிலேயே இருக்கும் படி செய்தார்.

அதனால், இந்த ஆழ்வார், பரமாத்மாவின் ஐந்து நிலைகளில்,
பர, வியூக, விபவ மற்றும் அந்தர்யாமி என்ற நான்கு நிலைகளையும் விலக்கி
மற்றும் அர்ச்சைகளில் உள்ள மற்ற எல்லா திவ்யதேசங்களையும் விலக்கி,
வைஷ்ணவர்களுக்கு வேர்ப் பற்றான திரு அரங்க திவ்ய தேசத்தை மட்டுமே பாடி, பெருமை பெற்றார்.
ஆகையால், ஆழ்வார், நமக்கு உதவி செய்யும் பொருட்டு, தெளிவாக, மற்ற எல்லா குழப்பங்களையும் நீக்கி,
திருவரங்கனை மட்டுமே, திருமாலை மற்றும் திருப்பள்ளியெழுச்சி முழுவதும் பாடி நமக்கு ஒரு நல்வழி காட்டி உள்ளார்.

இந்த ஆழ்வாரின் மற்றொரு சிறப்பு, நாமசங்கீர்த்தனத்தின் பெருமையை
திருமாலை என்கின்ற இந்த திவ்ய ப்ரபந்தத்தில் விளக்கியது.

நம் கர்ம பலன்களாகிய பாப, புண்ணியங்களை துறந்து பிரம்மத்தை அடைந்து, நித்யஸூரிகளைப் போல்,
பரமாத்மாவிற்கு சேவை செய்து, ஆனந்தம் அடையவேண்டியதே ஒவ்வொரு உயிரின் ஒரே குறிக்கோளாக
இருக்க வேண்டும் என்று வேதங்கள் உரைக்கின்றன.
அதற்கு நாம் அருகதை உடையவர்கள் ஆனாலும், அதை நாம் செய்யாது, மீண்டும் மீண்டும் பிறந்து (இறந்தும்),
இந்த சம்சாரத்திலேயே வாழ்ந்து அவதியுறுவதைக் கண்டு பொறுக்க மாட்டாமல்,
ஸ்ரீவைகுந்ததில், மஹாலக்ஷ்மி தாயார், பெருமாளை வேண்ட, பெருமாள் இந்த ஆழ்வாரின் மூலம்,
தீவினைகள் மிகுந்த கலியுகத்தில் பரமாத்மாவை அடைவதற்கான எளிய வழியாகிய
நாம ஸங்கீர்த்தனத்தின் பெருமையை, சொல்லிக் கொடுக்க, அதையே திருமாலை என்ற
இந்த திவ்யப்ரபந்தத்திற்கு மூலப்பொருள் ஆக்கினார்.

இந்த பிரபந்தம், எட்டெழுத்து மந்திரம் “அஷ்டாட்சர மந்திரம்‘ ) போல் மிக்க சுருக்கமும் இல்லாமல்,
இருபத்தினான்காயிரம் ஸ்லோகங்கள் கொண்ட இராமாயணம் அல்லது ஒரு லட்சத்து இருபத்தி ஐந்தாயிரம் ஸ்லோகங்கள்
கொண்ட மஹாபாரதம் போல் மிக்க நீண்டதாகவும் இல்லாமல், நாற்பத்தி ஐந்தே பாசுரங்களுடன்,
பரம்பொருளை தெளிவாக விளக்குவதால் தனிப்பெருமை உடையதாயிற்று.
இதனை அதிகமும் இல்லாமல், குறைவாகவும் இல்லாமல் அளந்து பேசும் திருவடி,
அனுமனின் சொல்லுக்கு ஒப்புமை கூறுவதும் ஒரு சிறப்பு.

திருமாலை அமைப்பு
திருமாலை என்ற இந்த திவ்யப்ரபந்தத்தை ஆழ்வார் கீழ்கண்ட தொகுப்புகளாக சொல்லி
தொடர்ச்சியை கையாண்டு இருக்கிறார்.

முதல் மூன்று பாசுரங்கள் –
ஆழ்வார் பெருமாள் தனக்கு கொடுத்த அனுபவத்தை ரசிக்கிறார்.

நான்கு முதல் பதினான்கு வரையிலான பதினோரு பாசுரங்கள் –
தன்னுடைய அனுபவத்தை கொண்டு நமக்கு உபதேசம் செய்கிறார்

பதினைந்து முதல் இருபத்தி நான்கு வரை பத்து பாசுரங்கள் –
உபதேசத்தின் படி மக்கள் நடந்து கொள்ளாததால், பெருமாள் தனக்கு செய்த
நன்மைகளை – உபகாரங்களை நினைத்துக் கொள்ளுகிறார்

இருபத்தி ஐந்து முதல் முப்பதினான்கு வரை பத்து பாசுரங்கள் –
இவ்வளவு நன்மைகள் பெருமாள் செய்தும், ஆழ்வார், தன்னிடம் ஒரு நல்ல குணமும் இல்லை என்றும்,
எல்லா கெட்ட குணங்களும் உள்ளனவே என்றும் சொல்லி, பெருமாளிடம் இருந்து விலகப் பார்க்கிறார்.

முப்பத்தி ஐந்து முப்பத்தி ஆறு மற்றும் முப்பத்தி ஏழு என்ற மூன்று பாசுரங்களும்
பெருமாள் ஆழ்வாருக்கு சமாதானம் சொல்லி, தன்னுடன் இருக்கும்படி பார்த்துக் கொள்வது.

முப்பத்தி யெட்டாம் பாசுரம் –
இந்த பிரபந்தத்தின் முக்கிய பாசுரம் –
த்வய மஹா மந்திரத்தின் அர்த்தத்தை ஆழ்வார் நமக்கு விளக்குதல்

முப்பத்தி ஒன்பதாம் பாசுரம் முதல் நாற்பதினான்காம் பாசுரம் வரை ஆறு பாசுரங்கள் –
த்வய மஹா மந்திரத்தை நன்றாக புரிந்து கொண்ட ஜீவாத்மாவின்
குண நலன்களை ஆழ்வார் நமக்கு சொல்லுதல்

நாற்பத்தி ஐந்தாவது பாசுரம் –
இந்த பிரபந்தத்தை படிப்பவர்களுக்கு ஏற்படும் நன்மைகளை சொல்வது –
பல ஸ்ருதி பாசுரம்

——-

பதினைந்து முதல் இருபத்தி நான்கு வரை பத்து பாசுரங்கள் –
உபதேசத்தின் படி மக்கள் நடந்து கொள்ளாததால், பெருமாள் தனக்கு செய்த
நன்மைகளை – உபகாரங்களை நினைத்துக் கொள்ளுகிறார்

மெய்யர்க்கே மெய்யனாகும் விதியிலா என்னைப் போல,
பொய்யர்க்கே பொய்யனாகும், புட்கொடி உடைய கோமான்,
உய்யப்போம் உணர்வினார்கட்கு ஓருவன் என்று உணர்ந்த பின்னை,
ஐயப்பாடு அறுத்துத் தோன்றும் அழகனூர் அரங்கமன்றே. திருமாலை 15

உண்மையாக பக்தி கொண்டவர்களிடம் உண்மையாகவும், பொய்யுடன் பக்தி உள்ளவர்களிடம் பொய்யாகவும்,
கருட கொடியுடைய பெருமாள், முக்தி அடையவேண்டும் என்ற ஆசை உடையவர்களுக்கு
அவர்களுடைய சந்தேங்களை தீர்த்து அழகாக இருக்கும் பெருமாள் உள்ள இடம்
திரு அரங்கம் என்பது இந்த பாடலின் மேல் எழுந்தவாரியான கருத்து ஆகும்.

இதில், நாம் பார்க்க வேண்டிய விஷயங்கள், உண்மையான பக்தி என்று பெருமாள் எதை எதிர்பார்க்கிறார்,
பொய்யான பக்தி என்பது பெருமாள் பார்வையில் என்ன, இப்படிப்பட்ட பக்தியை வெளிப்படுத்தும் நம் போன்ற
ஜீவாத்மாக்களுக்கு பெருமாள் என்னவெல்லாம் செய்கிறார் என்பதே இந்த பாடலின் முழுமையான கருத்தாகவும்
உரையாசிரியர்களின் கருத்தாகவும் அமையும். இனி அவற்றில் சிலவற்றை கீழே பார்க்கலாம்.

கருடனை கொடியாக கொண்ட பெருமாள், நெடும் காலமாக பகவத் விஷயம் கிடைக்காமல் இருந்த
ஆழ்வாரைப் போன்று பெருமாள் மேல் வெறுப்பு இல்லாமல் இருப்பவர்களுக்கு தன் ஸ்வரூபத்தை உள்ளபடி காட்டி கொடுத்தும்,
பகவானைத் தவிர மற்ற விஷயங்களில் மட்டுமே ஆர்வம் உள்ளவர்களுக்கு, தன்னை காட்டிக்கொள்ளாமலும் இருப்பான் என்றும்,
பெருமாள் ஒருவன் இருக்கிறான் என்று அறிந்து கொண்ட பின்பும், அவனை அடையவேண்டும் என்று
ஆசை கொண்ட பின்பும் அவர்களது சந்தேங்களை போக்கி, அழகுடன் காட்சி அளிக்கின்றவனாக விளங்கும் ஊர்
திருவரங்கம் என்பதே பாடலின் தெளிவுரைப் பொருளாக உரையாசிரியர்கள் கூறுகிறார்கள்.

ஆழ்வார், நன்றி உள்ளவர்கள் செய்யும் காரியமாகிய, நமக்கு நல்லது செய்தவர்களின் பெருமை கூறுவது
என்ற செயலை இந்த பாடலின் மூலம் நமக்கு தெரிவிக்கின்றார்.
நம் போன்று சம்சாரியாக இருந்த ஆழ்வாரை நம் போன்றவர்களுக்கு உபதேசிக்கும் அளவிற்கு உயர்த்தி,
ஆழ்வாரின் சந்தேகங்களை தீர்த்து, பக்தி, பரபக்தி, பரமபக்தி என்று பல படிகளில் ஏற்றிச் சென்ற
பெருமாளின் பெருமையும் அழகையும் சொல்லும் பாடல் இது.

இதே போல் என்ன கைம்மாறு செய்வது என்று தெரியாமல் தவிக்கும் நம்மாழ்வாரின்
திருவாய்மொழி பாசுரம் (2.7.8), “என்னைத் தீமனங் கெடுத்தாய்” என்பதாகும்.
இதற்கான ஈட்டு ஸ்ரீஸூக்தி; “அமிர்தத்தையும், விஷத்தையும் ஒன்றாக விரும்புவாரைப் போல உன்னையும் உகந்து,
மற்ற எல்லா விஷயங்களையும் உகக்கும் பொல்லாத நெஞ்சைத் தவிர்த்தாய்”.
அதாவது பெருமாளை மட்டும் உகக்கும் நெஞ்சத்தை தமக்குக் கொடுத்ததற்காக ஆழ்வார் நன்றி கூறுகிறார்.

மெய்யர்க்கே மெய்யனாகும்-இதில் வரும் மெய்யர்க்கே என்பது நம் போன்ற ஜீவாத்மாக்களைக் குறிக்கும்.
மெய்யானாகும் என்பது பரமாத்மாவாகிய பெருமாளின் செய்கைகளைக் குறிக்கும்.
இதே போல் அடுத்து வரும் பதங்களான ‘பொய்யர்க்கே பொய்யனாகும்’ என்பதில் வரும்
பொய்யர்க்கே என்பது ஜீவாத்மாக்களையும் பொய்யனாகும் என்பது பரமாத்மாவின் செய்கைகளையும் குறிக்கும்.

மெய்யர்க்கே
முதலில், பக்தி என்பதில் உள்ள பல நிலைகளை பார்க்கலாம்.
நாதிக்கவாதம் என்பது கடவுள் இல்லை அல்லது கடவுள் நம்பிக்கைகளை மறுப்பது போன்ற நிலை.
அதற்கு அடுத்த நிலை கடவுள் பக்திக்கு மறுப்பின்மை அல்லது கடவுளிடம் வெறுப்பின்மை.
இந்த நிலையில் உள்ளவர்கள் பெரியதாக ஒன்றும் சொல்லும் அளவிற்கு கடவுள் பக்தியில் திளைப்பதில்லை,
ஆனால் அதே சமயம் கடவுளுக்கோ அல்லது அந்த நம்பிக்கைகளுக்கோ எந்த வித எதிர்ப்பையும் காண்பிப்பதில்லை.
அடுத்த நிலை என்பது கடவுள் அல்லது அந்த நம்பிக்கைகளில் ஒரு ஆர்வம் வருவது.
இப்படி அந்த ஆர்வமும் ஈடுபாடும் அதிகரிக்கும் போது வரும் நிலைகள், பக்தி, பரபக்தி , பர ஞானம் மற்றும் பரமபக்தி என்று போகும்.
ஜீவாத்மாக்கள் ஒவ்வொருவரும் ஒரு சமயத்தில் இந்த நிலைகளில் ஏதாவது ஒன்றில் இருப்பார்கள்.
ஆக, வெறுப்பின்மை என்பது இந்த பக்தி என்ற பாதையில் உள்ள முதல் படி என்று நாம் கொள்வோம்.

‘மெய்யர்’ என்றால் இங்கு உண்மையானவன் என்பது பொருள்.
மெய்யர்க்கே என்பதில் ஆழ்வார் சொல்லும் பக்தியின் நிலை பெருமாளிடத்தில் வெறுப்பின்மை என்ற நிலை மட்டுமே.
தனக்காகவே மட்டும் வாழ்கின்ற வாழ்க்கை நிரந்தரமான பலனை தராததால் அது பொய் என்று கூறப்படுகிறது.
பெருமாளுக்காக வாழ்கின்ற வாழ்க்கையை தொடங்கி விட்டால், அது நிரந்தர பலன்களை தரும் என்பதால்
அதுவே மெய் எனப்படுகிறது. இப்படி பக்தியின் முதல் படி வெறுப்பின்மை என்பதில் தான் ஆரம்பமாகிறது.
இந்த நிலையில் இருந்தாலே, பெருமாள் அந்த ஜீவாத்மாவை மெய்யர் என்று கருதுகிறார்.

மெய்யனாகும்
நித்யஸூரிகள், நிஜமாகவே முற்றிலும் மெய்யர்கள், ஏன் என்றால் நித்யஸூரிகள் அவனுக்காகவே மட்டும் எப்போதும் இருப்பவர்கள்.
நித்யஸூரிகளுக்காக பெருமாள் மனம், மொழி, செயல்கள் மூலம் என்னவெல்லாம் செய்யமுடியுமோ அவை எல்லாவற்றையும் செய்வான்.
நித்யஸூரிகளுக்கு, என்னவெல்லாம் செய்வானோ , அவைகளை, மேலே மெய்யர்க்கே என்பதில் சொன்ன வெறுப்பின்மை
என்ற முதல் படியில் இருக்கும் ஜீவாத்மாக்களுக்கும் பெருமாள் செய்கிறான்.

மெய்யர்க்கே மெய்யனாகும், என்பதில் வரும் மெய் என்ற வார்த்தை,
இரண்டு இடங்களில் வெவ்வேறு பொருள்களில் வருவதை, உரையாசிரியர் நியாயப்படுத்தும் காரணங்கள்:

திருமாலையில் இந்த பகுதி, பெருமாளின் குண நலன்களை கூறுவதால், பெருமாளின் ஒருங்கிணைந்த
மனம், மொழி, செயல்களை ஒன்றாக காட்டும் பெருமாளின் குணத்தை,
ஆழ்வார் மெய்யானாகும் என்பதில் உள்ள மெய்யில் சொல்கிறார்.

எல்லா சிறந்த குணங்களையும் உடைய பெருமாளுக்கு வெறுப்பின்மை என்பது பொருத்தமாக இருக்காது,
அதனால் இரண்டு மெய்களுக்கும் வெறுப்பின்மை என்ற ஒரு பொருள் கூற இயலாது.
பரமாத்மாவிற்கும் ஜீவாத்மாக்களாகிய நமக்கும் நவவித (ஒன்பது) சம்பந்தம் உண்டு என்பது நம் முன்னோர்களின் வாக்கு.
அதில் ஒன்று தந்தை- மகன் சம்பந்தம்.
அதன்படி வெறுப்பின்மை என்ற ஒன்று இருந்தால் கூட பெருமாள் நமக்கு அருள் செய்து காப்பாற்ற வருகிறார்.
அவன் எல்லாவற்றையும் பெற்றவன் ஆதலால், அவன் இதற்கு மேல் எதிர்பார்ப்பது இல்லை.

பொய் வாழ்க்கையில் உள்ள ஜீவாத்மாக்களுக்கு உடனே பக்தி, பரபக்தி பரஞானம் பரமபக்தி போன்ற நிலைகள் ஏற்படக் கூடியதில்லை.
வெறுப்பின்மை மட்டுமே கொண்டு ஜீவாத்மாக்களை காப்பாற்றுவது பெருமாளுக்கு பெருமையே தவிர குறையில்லை.
மேலும் குற்றமற்ற மெய்யர்களாய் இருப்பது நித்யஸூரி போன்றவர்களுக்கு மட்டுமே கூடுமாகையால்,
நம் போன்ற ஜீவாத்மாக்களிடம் அதை எதிர்பார்க்க முடியாது என்பதும் நமக்கு மோக்ஷம் கொடுக்க வேண்டியதும் அவனுக்கு தெரியும்.

இதையே, யுத்த காண்டத்தில், இராவணனின் தம்பியாகிய விபீஷண சரணாகதியின் போது,
(இராமாயணம், யுத்த காண்டம், 18,3) யார் ஒருவன் நண்பன் என்று வேஷம் போட்டு வந்தாலும்,
அவனை ஒரு போதும் கைவிடமாட்டேன் என்று இராமபிரானே சொல்லி இருப்பதால்,
வெறுப்பின்மையோடு நாம் சென்றாலும், அவன் ஒருங்கிணைந்த மனம், மொழி, செயல்களை காட்டுவதாகவே கொள்ள வேண்டும்.

இப்படி நமக்கு பலன்கள் கிடைப்பதால், வெறுப்பின்மையை மோக்ஷத்திற்கு வழியாக எடுத்துக்கொள்ள முடியுமா
என்று கேட்டுக்கொண்டு, உரையாசிரியர் கீழ்கண்டவாறு மறுக்கிறார்.
ஜீவாத்மாக்களுக்கு தனக்காக வாழ்வதை தவிர்த்து, பெருமாளுக்காகவே வாழ வேண்டும் என்ற ஆசையும் உள்ளூர இருக்கும்.
அதற்காகவே அவர்களை ‘மெய்யர்‘ என்று ஆழ்வார் குறிப்பிட்டு உள்ளார்.
மேலும், சாதனம் என்பது அடைய வேண்டிய இடத்தை அடையும் வரையில் மட்டுமே வேண்டும்,
வந்து சேர்ந்த பின் தேவை இல்லை.
ஆனால் பரமபதத்தில் வெறுப்பின்மை வேண்டும், பெருமாளுக்காகவே வாழ வேண்டிய இடம் ஆதலால்
வெறுப்பின்மையை தாண்டி மேலும் பல பக்தி நிலைகளையும் இந்த முக்தாத்மாக்கள் அடைய வேண்டும்.
எனவே வெறுப்பின்மை மோக்ஷ சாதனம் ஆகாது. (மோட்ஷம் அடைந்த ஜீவாத்மாக்கள், முக்தாத்மாக்கள் என்று அழைக்கப்படுவர்).

பொய்யர்க்கே பொய்யனாகும்
அடுத்து, பொய்யர்க்கே பொய்யனாகும் என்பதை பற்றி பார்ப்போம்.
இனிமேல், வெறுப்பின்மை என்ற முதல் நிலைகூட , இந்த ஜீவாத்மாவிற்கு வரவே வாராது என்று தெரிந்தபின்,
மிக வருத்தத்துடன் அந்த ஜீவாத்மாவை, பரமாத்மா கைவிடுகிறான்.
இதற்கு நாம், நம்மாழ்வாரின் திருவாய்மொழி, 5.1.1 பாசுரத்தில்,
பொய்யே கைம்மை சொல்லிப் புறமே புறமேயாடி என்ற பதங்களை பார்க்க வேண்டும்.
ஆழ்வார், பகவத்விஷயங்களில் ஈடுபட்டவர் போல் நடித்து, பொய்யான சொல்லுக்கு மெய்யான பலன்களைத்
தான் பெற்று விட்டதாக அவர் சொல்லும் பாசுரம்.
இப்படி, உண்மை என்று கொள்ளலாம் என்று சொல்லும் படியான பொய்யை கூட இந்த ஜீவாத்மா இனி சொல்லி -செய்து,
வெறுப்பின்மை என்ற முதல் நிலையை அடையாது என்று பெருமாள் உணர்ந்த பின்பே
அந்த ஜீவாத்மாவை கை விடுவதாக கொள்ள வேண்டும்.

மெய்யர்க்கே, என்பதில் உள்ள ஏகாரம்
‘வெறுப்பின்மை என்ற பக்தியின் முதல் நிலையினை’ மட்டுமே சொல்வது;
இதனை குறைந்த பக்ஷம் (அளவு) என்று கொள்ளலாம்; பொய்யர்க்கே என்பதில், உள்ள ஏகாரம்
‘உண்மை என்று சொல்லக்கூடிய பொய்யை’ மட்டுமே குறிப்பது.
இதனை பக்தியின்மை அல்லது பொய்யான பக்தியின் அதிக பக்ஷம் (அளவு) என்று கொள்ளலாம்.
இந்த அளவு கூட வரவில்லை என்றால் மட்டுமே பெருமாள் கை விடுகிறான்.
மெய் என்பது ஆஸ்திக புத்தியையும், பொய் என்பது நாஸ்திக புத்தியையும் இங்கு சொல்கிறது.
பகவானை தவிர மற்ற விஷயங்கள் நிரந்தர பலனை தராததால் தொண்டரடிப்பொடி ஆழ்வார் அவற்றை பொய் என்கிறார்.

மெய்யர் அல்லது ஆஸ்திகர்களுக்கு, மெய்யனாவான் அதாவது நித்யஸூரிகளுக்கு செய்யும் அத்தனையும் செய்கிறான்.
பொய்யர் அல்லது நாஸ்திகர்களுக்கு பொய்யனாவான், அதாவது கைவிட்டுவிடுவான் என்பதே இதன் தேர்ந்த கருத்து.

விதியிலா என்னைப் போல
ஆழ்வாரே ‘மெய்யர்க்கே மெய்யனாகும் ‘ என்பதையும் ,
பொய்யர்க்கே பொய்யனாகும் தன்னிடத்திலேயே கண்டதாகவும் சொல்வதை,
விதியிலா என்னைப் போல, என்று குறிப்பிடுகிறார். விதி என்பது பாக்கியத்தை குறிப்பது.
இவ்வளவு நாட்கள் வீணே கழித்து விட்டேனே என்று ஆழ்வார் புலம்புகிறார்.
இப்போது கிடைத்து பெரும் பகவத் இன்பத்தை விட அது கிடைக்காமல் இழந்த துன்பத்தை பெரியதாக நினைக்கும்
பொய்கை ஆழ்வாரின், ‘பழுதே பலபகலும் போயினவென்று , அஞ்சி அழுதேன்‘ என்ற
முதல் திருவந்தாதியில் 16 பாசுரத்தை இங்கே நாம் நினைவில் கொள்ளலாம்.
இராமாயணத்தில், வால்மீகி, எவன் ஒருவன் இராமனை காணவில்லையோ அல்லது எவன் ஒருவனுக்கு
ராமனின் அருள் இல்லையோ அவர்கள் நிந்திக்கப்பட்டவர்களாகவே வாழ்ந்து வருகிறார்கள்
(அயோத்தியா காண்டம், 17.14) என்று கூறுவதையும் இங்கே நினைவு கூறலாம்.

விதியிலா என்னைப் போல என்பதை ஆழ்வார் ஒரு மத்திய நிலையாக கொள்கிறார்.
அதாவது பொய்யர்க்கும், மெய்யர்க்கும் இடையே உள்ள பக்தி நிலை.
எப்படி ஒரு தீபம் முன்னும் பின்னும் வெளிச்சம் தருவதை போல், பெருமாள் இந்த மத்திய நிலைமையில்
உள்ளவர்களையும் காத்து வருகிறான், ஆனால் தன்னை காட்டிக்கொள்ள மாட்டான்.
அந்த நிலையில் தொண்டரடிப்பொடி ஆழ்வார் தான் இருந்ததாக சொல்வதை இங்கே நாம் நினைவில் கொள்ளலாம்.

இப்போது விடுபட்ட இரண்டு நிலைகளை சேர்க்கலாம்.
ஒன்று மெய் என்று கொள்ளும்படி பொய் சொல்லும் -செய்யும் நிலை,
இரண்டாவது ஆஸ்திகத்திலும் இல்லாமல், நாஸ்திகஸ்த்திலும் இல்லாமல் உள்ள நடுநிலைமை.
நாம் எங்கு இருக்கிறோம் என்று தெரியாவிட்டாலும், இன்னும் அடையவேண்டிய நிலைகள் பல உள்ளன
என்பதை நினைவில் கொண்டு தொடர்ந்து முயற்சி செய்வோம்.

புட்கொடி உடைய கோமான்
இப்படி மெய் என்று பெயர் சொல்லும்படி உள்ள பொய்யை கூறும் ஜீவாத்மாக்களுக்கு, ஆள் கிடைக்காததால் தான்,
பெருமாள் அருளுகிறாரோ என்றால், இல்லை என்று “புட்கொடி உடைய கோமான்‘ என்ற வாசகத்தினால் மறுக்கிறார்.
கருட கொடியை தனக்கு அடையாளமாக கொண்டவர் என்று சொல்லி, அவர்க்கு சேவை செய்ய
பல நித்ய ஸூரிகள் இருப்பதை சொல்கிறார். கருடன் என்று சொன்னது ஒரு உதாரணமே.
கருடன் செய்யும் சேவைகளை ஆளவந்தார் என்ற ஆச்சாரியார் எழுதிய ஸ்தோத்ர ரத்ன மாலை
என்ற நூலில் இருந்து 41 பாடலை மேற்கோள் காட்டுகிறார்.

வேதங்களை தமக்கு அங்கங்கள் ஆக கொண்டவர் கருடன்
பெருமாளுக்கு அடியவன், நண்பன்,
பெருமாளுக்கு வாஹனம், சிம்மாசனம், கொடி, மேல்தட்டு, சாமரம்
இப்படி பற்பல சேவைகளை உண்மையாகவே செய்யும் ஒரு நித்யஸூரி. அதாவது,
பற்பல நித்யஸூரிகள் செய்யும் வேலைகளை தனியொரு நித்யஸூரியாக செய்யும் கருடன்.
இதே போல் பற்பல சேவைகளை செய்யும் ஆதிசேஷன் என்ற இன்னொரு நித்யஸூரி. அவர் செய்யும் பணிவிடைகளாவன:

பெருமாள் எழுந்தருளி இருக்கும் திரு மாளிகை
பெருமாள் கண் மலர்ந்து அருளும் படுக்கை
பெருமாள் அமரும் ஸிம்மாஸனம்
பாதுகை, திருப்பரியட்டம், அணை மற்றும் குடை
இவ்வாறு பற்பல நித்ய ஸூரிகள் செய்ய கூடிய சேவைகளை செய்ய வல்ல பற்பல நித்ய ஸூரிகளை கொண்டவன் அவன்.
அப்படிப் பட்டவன் அவன் ஒருவனே. அதனால் அவன், அவனுக்கு ஆள் இல்லாமல் நம் வெறுப்பின்மையை ஏற்கவில்லை.
இந்த ஜீவாத்மாக்கள் அனைவரும் அவனுடைய உடமைப் பொருள்- சொத்து,
அதில் ஒன்று கூட விடாமல் கிடைப்பதற்காவே மிக குறைந்த தேர்ச்சி அளவை வைத்து,
ஆளில்லாதவன் தேடுவது போல் தேடி, அவன் நம்மை கரை ஏற்றுகிறான்.
இங்கு கோமான் என்று சொன்னதற்கு அயர்வரும் அமரர்கள் அதிபதி என்ற மேற்கோள் காட்டப்படுகிறது.

உய்யப்போம் உணர்வினார்கட்கு
இதுவரை இருந்த நிலையில்லாத பொய் வாழ்க்கையில் இருந்து, மாறி உய்ய வேண்டும் என்ற
உணர்வு உள்ளவர்களுக்கு என்று பொருள் கொள்ள வேண்டும். அதாவது
இந்த நிலையில் இருந்து மாற என்ன செய்ய வேண்டும் என்ற அறிவு வருவதை குறிக்கும்.
இந்த உணர்வு வராதவர்கள் முடியப்போம் என்று உணர்வு உள்ளவர்கள் ஆவர்.
பகவத்கீதையில், (2-63), கிருஷ்ணன் சொன்னபடி நினைவு மழுங்குவதனால் புத்தி நாசம் அடைந்து,
அதனால் உலகவாழ்க்கை என்ற சக்கரத்தில் உழல்கின்றான்.

ஓருவன் என்று உணர்ந்த பின்னை
ஓருவன் என்று உணர்ந்த பின்னை, என்பது ஈஸ்வரன் என்று ஒருவன் உள்ளான் என்ற அறிவு வருவதைக் குறிக்கும்.
உடல் என்பது வேறு, அதனை விட உயர்ந்ததான ஆத்மா என்ற ஒன்று உண்டு என்றும்
அதனை வழிநடத்தி செல்பவனான பரமாத்மா அல்லது ஈஸ்வரன் என்ற ஒருவன் உண்டு என்று
அறிவு வந்த பிறகு என்பது இதன் பொருள்.

ஐயப்பாடு அறுத்துத் தோன்றும்
முதலில் நம் சம்பிரதாயத்தின் 26 தத்துவங்களை நினைவில் கொள்ள வேண்டும்.
திருவாய்மொழியில், பெருமாள் நம்மாழ்வாருக்கு “கண்கள் சிவந்து பெரியவாய் வாயும் சிவந்து ” (8.8) என்ற
பதிகத்தில் சொல்லியிருப்பதை நினைவில் கொள்ளலாம்.

பஞ்ச பூதங்கள் ஐந்து (நிலம், நீர், தீ, காற்று, வானம்)
ஞான இந்திரியங்கள் ஐந்து (மெய், வாய், கண், மூக்கு, செவி)
கர்ம இந்திரியங்கள் ஐந்து (வாய், கை, கால், கழிவு துவாரங்கள் இரண்டு)
தன்மாத்திரை (ஐம்பொறிகளின் மூலம்) ஐந்து (சுவை, ஒளி, தொடுஉணர்ச்சி, ஓசை, வாசம்)
மனம்
அகங்காரம்
மஹான்(அறிவுத்தத்துவம்)
அவ்யக்தம்(சத்வ, ரஜஸ், தமஸ் என்ற மூன்று குணங்களும் தோன்றுவதற்கு உள்ள மூலம் ) என்னும் இருபத்திநான்கு தத்துவங்கள்
ஜீவாத்மா (25)
பரமாத்மா (26)
ஜீவாத்மா என்ற 25 தத்துவங்களை ஒப்புக்கொண்ட பலர் பரமாத்மா என்ற 26வது தத்துவத்தை அவ்வளவு சுலபமாக ஏற்றுக்கொள்ளவதில்லை.
அதனால் சர்வேஸ்வரன் என்ற 26 தத்துவத்தில், ஐயம் அல்லது சந்தேகம் ஏற்படுகிறது.
பகவத் கீதையில் (2-7) சரணடைந்த அர்ஜுனனுக்கு சந்தேகங்களை கிருஷ்ணன் தீர்த்து வைக்கிறான்.
அவ்வளவு ஞான சிறப்பு இல்லாதவர்களுக்கு பெருமாள் தன் அழகை கொண்டு தீர்த்து விடுகிறார்.
பார்த்தவுடனே இவன் தான் பரமாத்மா என்ற பரம்பொருள் என்று புரியவைக்கும் அவன் அழகு.

அழகனூர் அரங்கம் அன்றே
திருவாய்மொழியில் சுவாமி நம்மாழ்வார் இவ்வடிவழகை பிரிந்தால் உயிர் தரிக்க முடியாது என்ற தொனியில், 9.7.3 பாடலில்,
“செக்கமலர்த்தவர் போலும், கண் கை கால் செங்கனிவாய அக்கமலத்திலை போலும் திருமேனியடிகளுக்கே” பாடுகிறார்.
இதற்கு ஆச்சார்ய ஹ்ருதயம் என்ற நூலில்,
“தமரோட்டை வாஸம் மறப்பித்த ஸெளந்தர்யத்தை யுணர்த்தும் அர்ச்சை நாலாந்தூதுக்கு விஷயம்” என்று
அவருடைய அழகை – சௌந்தர்யத்தை சிறப்பித்து சொல்லும்.
அதே போல், திருவாய்மொழி, 4.5.10 “கண்ட வாற்றால் தனக்கே யுலகென நின்றான்தன்னை,” என்ற
பாடலையும் நினைவில் கொள்ளலாம்.
இந்த அழகினை காண்பதற்கு பரமபதம் செல்ல வேண்டுமோ என்ற சந்தேகத்தை (ஐயப்பாடு), எழுப்பி
“அழகனூர் அரங்கம் அன்றே ” என்று தொண்டரடிப்பொடி ஆழ்வார் தீர்த்து வைக்கிறார்(அறுத்து தோன்றும்).

பரமபதம், ஸ்ரீவைகுந்த நாதரின் (பெருமாளின்) ராஜசபை என்றும்
அது முடிந்ததும் அவர் சென்று நன்றாகத் தங்கும் இடம் திருவரங்கம் என்றும் சொல்லி
உரையாசிரியர் இந்த பாசுரத்தின் விளக்கத்தை முடிக்கிறார்.

———–

சூதனாய்க் கள்வனாகித் தூர்த்தரோடு இசைந்த காலம்,
மாதரார் கயற்கண் என்னும் வலையுள் பட்டு அழுந்துவேனை,
போதரே என்று சொல்லிப் புந்தியில் புகுந்து தன்பால்,
ஆதரம் பெருக வைத்த அழகனூர் அரங்க மன்றே. (திருமாலை 16)

பெருமாளும் இல்லை, தர்ம அதர்மங்கள் இல்லை என்று சொல்லிக் கொண்டும்,
பெருமாளுக்கு சொந்தமான ஆத்மாவை தன்னது என்று நினைத்துக் கொண்டு உலக விஷயங்களில்
லயித்துக் கொண்டு இருப்பவருடன் சேர்ந்துகொண்டு இருந்த காலத்தில், மீன்களை போன்ற கண்களை உடைய
பெண்களின் வலைகளில் சிக்கி மூழ்கி கிடந்த ஆழ்வாரை, அவன் தன் பக்கம் வா என்று கூப்பிட்டு,
ஆழ்வாரின் நெஞ்சில் வந்து புகுந்து அவனிடத்தில் அன்புவெள்ளம் பெருக வைத்த
வடிவழகு உள்ள பெருமாள் உறையுமிடம் திருவரங்கம் ஆகும்.

எம்பெருமானால் தாம் பெற்ற பேற்றை மற்றொரு வகையாகப் பேசுகிறார்.
முதல் இரண்டு வரிகளில் தான் முன்பு இருந்த நிலை கூறிய ஆழ்வார், பின் இரண்டு வரிகளால்
தான் பெற்ற நன்மையை சொல்கிறார்.
அடைய வேண்டிய பொருளும், அதற்கான வழியும் நானே என்று சந்தேகங்களை சென்ற பாடலில்
சந்தேகங்களைத் தீர்த்த பெருமாள் இந்த பாடலில், தன்மீது அன்பு வெள்ளம் பெருகும்படி செய்தார் என்கிறார் ஆழ்வார்.

சூதனாய்க் கள்வனாகி
இங்கு ஆழ்வார் தான் முன்னால் இருந்த காலத்தை நினைத்து பார்க்கிறார். ஒருவன் உலக விஷயங்களில் ஈடுபடும் போது
அதற்கு செலவு செய்ய நிறைய பொருள் தேவைப்படும்.
அதனை பெற களவிலும், அந்த பொருள் மேன்மேலும் வளர சூதிலும் ஈடுபடுவான்.
ஒருவன் பார்த்துக் கொண்டு இருக்கும் போதே மற்றவரின் பொருளை எடுத்து செல்வது சூது எனப்படும்.
பிறருடைய பொருளை தன்னுடைய பொருளாக நினைப்பதை களவு என்று சொல்லப்படும்.
இப்படி சூதையும் களவையும் தனியாகவும் பின்னர் இன்னும் சிலரை சேர்த்துக் கொண்டு கூட்டமாகவும் செய்வார்கள்.
இதனால் பெண்கள் வீசும் கண் வலைகளிலும் விழுந்து முழுகுவார்கள்.
இத்தனையும் தனக்கு உண்டானதாக ஆழ்வார் முதல் இரண்டு வரிகளில் சொல்கிறார்.

இங்கு பெருமாளுக்கு சொந்தமான ஆத்மாவை தன்னது என்று நினைப்பதை களவு என்று ஆழ்வார் சொல்கிறார்.
அதே போல், வேதங்களும் மற்றைய தர்ம சாஸ்திரங்கள் சொல்லும் உண்மைகளை
(ஜீவாத்மா, பரமாத்மாவிற்கு அடிமை; எம்பெருமானுக்கு உகந்தது புண்ணியம்; எம்பெருமானுக்கு பிடிக்காதது பாவம்) மறுத்து,
தன் போலவே இன்னும் சிலரையும் நாஸ்திகர்கள் ஆக்குவது சூது என்று ஆழ்வார் சொல்கிறார்.
களவிற்கு கொடுக்கப்படும், தண்டனை, திருடப்படும் பொருளாலும், திருட்டு கொடுப்பவரின் தன்மையாலும்
வேறுபடும் என்ற காரணத்தினால், இந்த சூதும் களவும் உலகில் சாதாரணமாக சொல்லப்படும்
சூது மற்றும் களவை விட மிக அதிகமானவைகளாக கருதப்படும் என்று உரையாசிரியர் சொல்கிறார்.

காட்டில் உள்ள ஒரு குச்சியை திருடியவனை காட்டிலும், ஒரு தங்கம், வைரம் போன்ற விலை உயர்ந்ததை திருடியவனுக்கு,
திருடப்பட்ட பொருளின் உயர்வினால், தண்டனை அதிகம்.
அதே போல், ஒரு பொருளை ஒரு அரசனிடமோ, உயர்ந்த நிலையில் உள்ள அதிகாரிகளிடம் இருந்து திருடியவனுக்கு,
அதே பொருளை சாதாரண மக்களிடம் இருந்து திருடுவதைக் காட்டிலும், திருட்டு கொடுப்பவரின் நிலையை கொண்டு
அதிக தண்டனை தருவது உலக நியதி என்கிறார்.
இங்கு திருடப்பட்டதோ மிக உயர்ந்த பொருளான ஜீவாத்மா,
பெருமாளின் மார்பில் உள்ள கௌஸ்துப மணி அளவிற்கு மதிப்பு உடையது,
பொருளின் உரிமையாளரோ மிகமிக உயர்ந்த பரமாத்மா ஆவார்.
அதனால் மிக பெரிய குற்றம் புரிந்தவனாக இருந்தவன் என்று தொண்டரடிப்பொடி ஆழ்வார் சொல்லிக் கொள்கிறார்.

தொண்டரடிபொடியாழ்வார் இங்கு பெருமாளிடம் தான் சூதனாகவும் கள்வனாகவும் இருந்ததை சொல்கிறார்.
மதுரகவி ஆழ்வார் இதே போன்ற கருத்தினை தன்னுடைய குருவாகிய -ஆச்சார்யனான சுவாமி நம்மாழ்வாரிடம் முறையிடுகிறார்.
“நம்பினேன் பிறர் நன்பொருள் தன்னையும்” (கண்ணிநுண் சிறு தாம்பு, 5) என்று சொல்லும் போது,
நன்பொருள் என்று ஆத்மாவை குறிப்பிடுகிறார். நம்பினேன் என்பது விரும்பினேன் என்ற பொருளில் வருகிறது.

தூர்த்தரோடு இசைந்த காலம்
இப்படி மனதார குற்றம் செய்தவர்கள் அவைகளை வளர்ப்பவர்களுடன் தான் கூட்டு சேர்வார்கள் என்பதை,
‘தூர்த்தரோடு இசைந்த காலம்’ என்று ஆழ்வார் சொல்கிறார்.
இசைந்த என்று சொல்வதற்கு காரணம், அப்படிப்பட்டவர்களுடன் மிக நன்றாக பொருந்தி வாழ்ந்ததாக சொல்வது.
காலம் என்பது நேரம் என்ற குறுகிய காலத்தைக் குறிக்காமல், நீண்ட காலத்தை குறிப்பதாகவும்,
அல்லது அப்படிப்பட்ட நேரம் ஆழ்வார்க்கு மிக நீண்ட நேரமாக தோன்றுவதாகவும் கொள்ளலாம்.
பக்தர்களோடு சேர்ந்து இருப்பது பகவானுடன் சேர்ந்து இருப்பது மாதிரி;
ஆனால் தூர்த்தர்களோடு இருப்பது இன்னும் உலக விஷயங்களில் தம்மை அழுத்துவது என்கிறார்.
முதல் திருவந்தாதியில் (16) பொய்கையாழ்வார்
“பழுதே பலபகலும் போயினவென்று, அஞ்சி அழுதேன்” என்ற பாசுரத்தை நினைவில் கொள்ளலாம்.

மாதரார் கயற்கண் என்னும் வலையுள் பட்டு அழுந்துவேனை
உலக விஷயங்களில் ஈடுபட்டவன், மீன்போன்ற கண்களை உடைய பெண் என்று தான் நோக்குவானே தவிர,
அந்த பெண்ணின் குணம், மற்றும் ஒழுக்கம் போன்றவற்றை ஆராய மாட்டான்.
வலை வைத்து பிடிக்கும் விலங்கினை போல் மனிதரை அகப்படுத்தும் வலை என்று பெண்களின் கண்களை ஆழ்வார் குறிப்பிடுகிறார்.
வலை உள் பட்டு என்பதால்
உள்ளே சென்று திரும்ப முடியாதபடி இருப்பதை இங்கே ஆழ்வார் குறிப்பிடுகிறார்.
வலையுள் என்பதால், –
துன்பமே இருக்கும் என்றும், இன்பம் இல்லை என்றும் சொல்கிறார்.
அழுந்துவேனை என்றது,
இந்த துன்பத்தை, இன்பமாக நினைத்து மயங்கி இருப்பதை சொல்கிறார்.

மறுபடியும் மதுரகவி ஆழ்வாரின் கண்ணி நுண் சிறுதாம்பில் இருந்து அதே ஐந்தாம் பாசுரம்.
தொண்டரடிபொடியாழ்வார் இங்கு பெருமாளிடம் சொன்னது போல்,
“நம்பினேன் மட வாரையும் முன்னெல்லாம்” என்று மதுரகவி ஆழ்வார் சொன்னது
பிற மாந்தரை தான் முன்பு விரும்பியதை நம்மாழ்வாரிடம் சொல்வது போன்ற பாசுரம்.

திருப்பாணாழ்வாருக்கு பெரிய பெருமாள் தன்னுடைய திருமேனி அழகினை காட்டிய பிறகு அதில் மயங்கிய
திருப்பாணாழ்வார் இந்த உலகில் வேறு எதையும் பார்க்க விருப்பம் இல்லை என்பதை
“என் அமுதினைக் கண்ட கண்கள் மற்றொன்றினைக் காணாவே” (அமலனாதிபிரான் 10) என்று பாடினார்.
எம்பெருமான் அப்படியே ஸ்வீகரித்து ஏற்றுக் கொண்டான் என்பதும்,
அவர் அவன் திருமேனியில் கரைந்தார் என்பதும் நம் ஸம்ப்ரதாயம்.
திருப்பாணாழ்வார் பெரியபெருமாளின் கண்ணழகை
“கரியவாகிப் புடைபரந்து மிளிர்ந்து செவ்வரி யோடி நீண்டவப் பெரியவாய கண்கள்
என்னைப் பேதைமை செய்தனவே” (அமலனாதிபிரான் 8), என்று பாடி உள்ளார்.

அடுத்தது, பிள்ளை உறங்காவில்லிதாஸர் என்பவரின் சரித்திரம்.
ஒரு முறை சுவாமி ராமானுஜர் தன் சிஷ்யர்களுடன் வந்து கொண்டு இருந்தபோது தாஸர் தன் மனைவிக்கு
குடை பிடித்துக்கொண்டு வந்தார்.
சுவாமி ராமானுஜர் கேட்டதற்கு, தாஸர் அவளுடைய கண்களின் அழகில் முழுமையாக அடிமையாகி விட்டேன்;
மேலும் அந்தக் கண்களின் அழகை பாதுகாக்கவே அப்படி செய்தேன் என்றும் கூறினார்.
இதைக் கேட்ட இராமானுஜர் தாஸரிடம் அந்த கண்களைவிட வேறு அழகான கண்களைக் காண்பித்தால்
அதற்கு அடிமையாகி விடுவீரா என்று கேட்க தாஸரும் ஒப்புக்கொண்டார்.
எம்பெருமானாரும் தாஸரை ஸ்ரீரங்கநாதரிடம் அழைத்துக் கொண்டு சென்று , எம்பெருமான் திருப்பாணாழ்வாருக்குத்
தாம் காட்டியருளிய அழகிய கண்களை தாஸருக்குக் காண்பித்தருளும்படி வேண்டினார்.
எம்பெருமானும் தம்முடைய அழகிய கண்களைக் காட்டியருள, தாஸரும் எம்பெருமானாரிடம் சரணடைந்து
தன்னை சிஷ்யனாக ஏற்றுக் கொள்ளும்படி விண்ணப்பம் செய்தார்.

இதுவும் கண்களைப் பற்றியது, ஆனால், பெரிய பெருமாளை பற்றியது அல்ல.
நாலூரான் என்னும் அமைச்சரின் தந்திரத்தால் மதியிழந்த உறையூர்ச் சோழன், இராமானுஜரைக் கைது செய்ய ஆணையிட்டான்.
கூரத்தாழ்வார், இராமானுஜர் போல் வேடம் தரித்துக் கொண்டு அரசனிடம் சென்றார்.
முடிவில், அரசன் ஆணையால் கூரத்தாழ்வாரின் கண்கள் தோண்டப்பட்டன.
கூரத்தாழ்வார், இராமானுஜருக்காகவும் வைணவத்திற்காகவும் தன் இரு கண்களையும் இழந்தார்.
சோழன் மறைவுக்குப் பின் திருவரங்கம் திரும்பிய இராமானுஜரின் வேண்டுதலுக்கிணங்க
காஞ்சி வரதராஜப் பெருமாளிடம் வேண்டி இழந்த கண்ணை தெரியச் செய்யும்படி வேண்டினார்.
கூரத்தாழ்வான் அப்போதும் தனக்கு பார்வை வேண்டியது கூட தன் ஆச்சார்யரான இராமானுஜரையும் பெருமாளையும்
சேவிக்கவே என்பதால் தான் என்று கூறுவார்கள் உண்டு. வரதராஜப் பெருமாளும் அவருக்கு அருளினார்.

போதரே என்று சொல்லி
இப்படி அழுந்தி துன்பப்பட்டு இருந்த தன்னைப் பெரிய பெருமாள் தான் திருந்த வழி காட்டியதை
அடுத்த இரண்டு வரிகள் சொல்கின்றன.
மாதரார் கண்ணழகில் மயங்கி கிடந்த தன்னை, பெரியபெருமாள் தன்னுடைய மேற்கூறிய கண்ணழகை காட்டி
திருத்துவதாக ஆழ்வார் சொல்கிறார். இங்கு உரையாசிரியர் சொல்வது அருமை.
பெரியபெருமாள் எதை பார்த்து இப்படி மாதரிடம் மயங்கி கிடந்தீர் என்று ஆழ்வாரிடம் கேட்க,
அதற்கு ஆழ்வார், தன்னுடைய ரசிகத் தன்மையினால் பெண்களின் கண்ணழகினில் மயங்கியதாகவும்,
அதைவிட சிறந்த தார்மீகமான கண்ணழகினை காட்டினால், அதிலே மகிழ்ந்து இருப்பேன் என்று
பதில் உரைத்ததாகவும் சொல்கிறார்.
பெரியபெருமாளும் தன்னுடைய திருத்திரையை விலக்கி ஆழ்வாருக்கு தன்னுடைய அழகிய திருமுகத்தை காட்டி
அவரை திருத்தியதாக உரையாசிரியர் கூறுகிறார்.
திருமங்கை ஆழ்வார் அருளிய பெரிய திருமொழி 7.1.9 பாசுரத்தை இங்கு நினைவு கூர்ந்து,
“தாயாய் அளிக்கின்ற தண் தாமரைக் கண்ணா” , அதாவது,
தாய் போன்று அருள்புரிகின்ற குளிர்ந்த செந்தாமரைப் பூப்போன்ற திருக்கண்களை உடையவனே
என்று திரு கண்களின் பெருமையை கூறுகிறார்.

அனுமன் சீதையிடம், இராமனின் கண்ணழகை பற்றி கூறியதை இராமாயணத்தில் இருந்து இங்கே பார்ப்போம்.
இராமபிரானின் திரு கண்கள், தாமரை இதழை ஒத்ததாக இருந்தது என்றும்,
அவை, தன் போன்ற எல்லா பிராணிகளின் மனங்களையும் கவர்ந்து செல்ல வல்லன என்றும் கூறுகிறார்.
அனுமன் மேலும், வடிவழகு போன்ற பார்வைக்கு தெரியும் குணங்களையும்,
தாக்ஷண்யம் போன்ற ஆத்ம குணங்களையும் பெற்றவர் என்று இராமனை புகழ்கிறார்.

புந்தியில் புகுந்து
புந்தி என்பது நினைவினை குறிக்கும். இங்கு நினைவின் தொடக்கமாக உள்ள நெஞ்சத்தையும்,
நெஞ்சத்தில் உறைகின்ற அந்தர்யாமியாக புகுந்து என்றும் பொருள் கொள்ளலாம்.
இவ்வளவு காலமாக பெருமாளிடம் இருந்து ஆழ்வார் விலகி இருந்ததற்கு காரணமாக இருந்த நெஞ்சத்தினுள் நுழைந்து,
அது இனி விலகி செல்ல முடியாதபடி பெருமாள் ஆழ்வாரின் நெஞ்சத்தினுள் புகுந்தான்.
இனி ஆழ்வார் தன்னை விட்டு விலகக்கூடாது என்று விஷேசமான சங்கல்பத்துடன்
பெருமாள் இருந்ததாக உரையாசிரியர் சொல்கிறார்.
ஜீவாத்மா தனக்கே ஆக வாழ்வது, பெருமாள் என்ற நினைவினை விலக்கி விடும்.
ஆதலால் பெருமாள், ஆழ்வார் தனக்காக வாழ்வதை தவிர்த்து, பெருமாளுக்காக வாழ ஆரம்பித்ததை
பற்றாகக் கொண்டு இனி எப்போதும் இப்படியே ஆழ்வார் இருக்க வேண்டும் என்று ஆழ்வாரின் நெஞ்சினுள் புகுந்தான்.

இன்னும் ஒரு முறை கண்ணி நுண் சிறு தாம்பு, இந்த முறை பாசுரம் 9.
“மிக்க வேதியர் வேதத்தின் உட்பொருள் நிற்கப் பாடி என் நெஞ்சுள் நிறுத்தினான்” என்று மதுரகவி ஆழ்வார் சொன்னது,
நம்மாழ்வார் திருவாய்மொழி பாடி, நன்றாக வேதம் படித்தவர்கள் சொல்லும் உள்ளுறை கருத்துகளை
தன்னுடைய நெஞ்சுனுள் நன்றாக பதியவைத்ததாக சொல்வது
‘புந்தியில் புகுந்து‘ என்று தொண்டரடிப்பொடி ஆழ்வார் சொல்வது போன்று உள்ளது என்று நம் பெரியவர்கள் கூறுவார்கள்.

ஆதரம் பெருக வைத்த
பெருமாள், ஆழ்வாரின் நெஞ்சினுள் புகுந்து என்ன செய்தான் என்றால்,
இத்தனை காலம் வேறு எங்கோ செலுத்திய அன்பையெல்லாம், தன் பால் திருப்பி விட்டான்.
தரிசு நிலங்களில் பாய்கின்ற நீரை, பயிர் நிலங்களில் பாய விட்டு பயன் அடைவித்ததை போல்
பெருமாள் செய்தார் என்று ‘ஆதரம் ‘ என்பதற்கு உரையாசிரியர் விளக்கம் கூறுகிறார்.

‘பெருக ‘ என்பதற்கு உரையாசிரியர் எடுத்து கொள்ளும் மேற்கோள், திருவாய்மொழி பாசுரம் 10.10.10, ல்
வரும் “அதனில் பெரிய ” என்பதாகும்.
சித், அசித் என்ற தத்துவங்களைக் காட்டிலும் பெரியதாக உள்ள, அனுபவிக்கத்தக்கதான ஈஸ்வர தத்துவத்துவமாகிய
தன்னைக் காட்டிலும் பெரியதாக ஆழ்வாரின் அன்பை பெருக செய்தான் என்கிறார்.
பெருமாள் எதற்காக இப்படி அன்பை பெருக வைத்தான் என்று பார்த்தால் ஒரு காரணமும் இல்லாததால்
ஏதோ தண்ணீர் பந்தல் வைத்தாற்போல் என்று சொல்கிறார்.
தண்ணீர்பந்தல் எப்படி ஜீவாத்மாக்களுக்கு உபயோகமாக இருக்குமோ அதே போல் இவை,
ஆழ்வாருக்கும், அவர் மூலம் நமக்கும் மிகப்பயன் உள்ளதாக ஆகிறது.

அழகனூர் அரங்க மன்றே
எதைக் காட்டி இப்படி ஆதரம் பெருக வைத்தான் என்று கேட்டுக் கொண்டு,
தன்னுடைய திருமேனி அழகைக் காட்டியே ஆதரம் பெருக வைத்தான் என்று சொல்கிறார்.
இதற்கான மேற்கொள், திருவாய்மொழியில் 5.3.4 என்ற பாசுரத்தில் நம்மாழ்வார் கூறும்,
“பேரமர் காதல் கடல்புரைய விளைவித்த, காரமர் மேனி நம் கண்ணன்” என்பதாகும்.

நம்மாழ்வாருக்கு பெருமாள் மேல் காதல்; அதைப்பற்றி யாருக்கும் தெரியாத போது,
ஊரார்கள், ஏதோ ஒருமுறை இடும் உரம் போல், ஒரு பூசல் செய்து எல்லோருக்கும் தெரிய வைத்தார்கள்.
தாயார் தொடர்ந்து அந்த காதலைப் பற்றி பேசி, தினமும் நீர் பாய்ச்சுவதை போல் வளர்த்தாள்.
பெருமாளும் தன்பங்கிற்கு, மேகத்தில் இருந்து பெய்யும் மழை நீரையும் கொண்டு
அந்த காதலை வளர்த்ததாக ஆழ்வார் பாடுகிறார்.
அப்படி வளரும் காதலுக்கு நாயகியாகிய நம்மாழ்வார் சொல்லும் காரணம், நம் கண்ணனின் திருமேனி அழகே என்பதாகும்.

கர்ம ஞான வழியை பற்றி செல்பவர்களுக்கு, அவை அவர்களை பக்தி யோகத்திற்கு அழைத்து செல்லும்.
இங்கு எம்பெருமானின் திருமேனி அழகு, அந்த கர்ம ஞான ஸ்தானத்தில் இருந்து கொண்டு,
ஜீவாத்மாக்களை பக்தி யோகத்திற்கு அழைத்து செல்லும் என்பது கருத்து.
இதில் இருந்து நாம் அறிந்து கொள்வது என்னவென்றால்,
பெருமாள், நாம் மோக்ஷம் அடைவதற்கான வழியை, தன்னுடைய திருமேனி அழகினைக் கொண்டு
மேலும் எளிதாக்கியதால் ஆழ்வார், பெருமாளின் கருணையை மேலும் போற்றுகிறார்.

சென்ற பாசுரத்தில், ‘ ஐயப்பாட்டை அறுத்து தோன்றும் அழகன்’ என்று கூறிய ஆழ்வார்
இந்த பாசுரத்தில், ‘ஆதரம் பெருக வைத்த அழகன்‘ என்று சொல்லி,
எம்பெருமானின் திருமேனி அழகே ஆழ்வாருக்கு பக்தி வளர்வதற்கு சாதனமாக இருந்தது என்று சொல்கிறார்.
ஆழ்வார் நெஞ்சத்திற்குள் புகுவதற்கு சமயம் பார்த்து இருந்த எம்பெருமான்
வாழுமிடம் திருவரங்கம் ஆகும் என்று சொல்லி இந்த பாடலை முடிக்கிறார்.
பரமபதம், ஸ்ரீவைகுந்த நாதரின் (பெருமாளின்) ராஜசபை என்றும்
அது முடிந்ததும் அவர் சென்று நன்றாகத் தங்கும் இடம் திருவரங்கம் என்றும்
முன் பாசுரத்தின் விளக்கத்தில் சொன்னபடி, இங்கும் அதனை சொல்லி,
பரம பதத்தை போல் அடைய முடியாததாக இல்லாமல், பக்தர்கள் ஆசை ஏற்பட்டவுடன் சென்று அனுபவிக்கும் இடம்
திரு வரங்கமே என்று சொல்லி இந்த பாடலை முடிக்கிறார்.

—————-

விரும்பி நின்று ஏத்த மாட்டேன் விதி இலேன் மதி ஒன்று இல்லை,
இரும்புபோல் வலிய நெஞ்சம் இறை இறை உருகும் வண்ணம்,
சுரும்பு அமர் சோலை சூழ்ந்த அரங்கமா கோயில் கொண்ட,
கரும்பினைக் கண்டு கொண்டு என் கண் இணை களிக்கு மாறே. (திருமாலை 17)

ஆதரத்துடன் பெருமாளை வாயினால் துதி பாடி வணங்க மாட்டேன் என்றும்,
கைகூப்புதல் போன்ற காரியங்களையும் செய்தது இல்லை என்றும்,
ஈஸ்வரன் என்று ஒருவன் இருக்கிறான் என்று மனது நினைக்கவில்லை என்றும்,
இருந்த தன்னுடைய இரும்பு போன்ற கடினமான நெஞ்சத்தை கொஞ்சம் கொஞ்சமாக கரைத்த,
வண்டுகள் அதிகம் உள்ள சோலைகள் சூழுந்த திருவரங்கத்தில் கோயில்கொண்ட எம்பெருமானை பார்த்து
தன் கண்கள் களிக்கின்றனவே என்று ஆழ்வார் ஆச்சர்யப்படும் பாசுரம்.

மிகவும் ஏழையாக இருக்கும் ஒருவனுக்கு தினமும் விருந்து கிடைத்தால் எப்படி மகிழ்வானோ அதுபோல்
ஒரு யோக்கியதையும் இல்லாத தனக்கு அழகிய மணவாளனின் சேவையும் அருளையும் கிடைத்ததை எண்ணி மகிழும் பாடல்.

சென்ற பாசுரத்தில், நெஞ்சினுள் அன்புபெருகவைத்ததை ஆதரம் என்று ஆழ்வார் சொன்னார்.
நெஞ்சினுள் அன்பு பெருகி உருகினாலும், அது உடம்பில் தெரியாதபடி, அது கட்டு அழியாமல்,
கடினமாக இருக்கும் மக்களை போல் இல்லாமல், தன்னுடைய கண்கள் போன்ற புலன்கள் கூட
பெருமாளை கண்டு களிக்கின்றன என்று சொல்லும் பாடல்.

எப்பவும் ஆத்மா தான் உணர்வுகளை அனுபவிக்கும்,
ஆனால் இங்கு ஆழ்வார், புலன்களே மகிழ்ச்சி அடைகின்றன என்று சொல்கிறார்.

விரும்பி நின்ற ஏத்த மாட்டேன்
இந்த வார்த்தைகளால் மனம், உடல், வாக்கு என்ற தன்னுடைய முக்கரணங்களும் கடந்த காலத்தில்
இருந்த நிலையை ஆழ்வார் தெரிவிக்கின்றார்.
இந்த முக்கரணங்களை, ஆண்டாள்
தூமலர் தூவி (கை) தொழுது , வாயினால் பாடி, மனதினால் சிந்தித்து, (திருப்பாவை, 5) என்று சொல்லி இருக்கிறார்.
ஆண்டாள் நாம் என்ன செய்யவேண்டும் என்று சொல்லியதை தான் முன்பு செய்யவில்லை என்று
தொண்டரடிப்பொடி ஆழ்வார் இந்த பாசுரத்தின் முதலில் கூறுகிறார்.
நித்யஸூரிகளுக்கும் தலைவனாகிய பெருமாளை துதிப்பதற்கும் அர்ச்சிப்பதற்கும் சக்தி இல்லாதவனாக இருப்பதால்
அவனிடமே தயை கேட்பது என்று விஷ்ணுபுராணத்தில்(5.7.70) குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது போல்
மற்ற விஷயங்களை பேசுவதற்கு நாக்கிற்கு சக்தி இருந்தாலும் பெருமாளை பற்றி பேசுவதற்கு சக்தி இல்லாதவனாக
இருந்ததாக “விரும்பி நின்று ஏத்த மாட்டேன்” என்ற இந்த வார்த்தைகளால் ஆழ்வார் கூறுகிறார்.

விதி இலேன்
அமர கோசம் என்ற காவியத்தில், “விதிர் விதானே‘ என்று சொல்லும்போது விதி என்பது உடம்பினால் செய்யும்
காரியங்கள் என்ற கருத்தில் சொல்லப்படுகிறது.
பெருமாளை கருதி கை போன்ற அவயங்களால் தான் எந்த பக்தியான காரியங்களையும் பல காலங்களாக
செய்யவில்லை என்று ஆழ்வார் கூறுவது விதி இலேன் என்பதால் தெரிகிறது.

மதி ஒன்று இல்லை
விஷ்ணு தர்மம் என்ற நூலில்,
எந்த நாக்கு விஷ்ணுவை போற்றுகிறதோ அதுவே நாக்கு;
எந்த நெஞ்சு விஷ்ணுவிடம் சமர்ப்பிக்கப்படுகிறதோ அதுவே நெஞ்சு.
எந்த கைகள் அவனுக்கு பூஜை செய்கின்றனவோ அவையே சிறந்த கைகள் என்று சொல்லியிருந்தபடி
தான் முன் காலத்தில் நெஞ்சினால் கூட நினைத்தது இல்லை என்றும்,
ஈஸ்வரன் என்ற ஒருவன் உண்டு என்ற புத்தியும் இருந்தது இல்லை என்பதை மதி ஒன்று இல்லை என்று சொல்கிறார்.

நம் வேதங்களிலும், உபநிஷத்களிலும், எவன் ஒருவன் ப்ரஹ்மத்தை பற்றி அறிகின்றானோ அவனே சத் புருஷன் என்றும்
அதை அறியாதவன் இல்லாதவன் ஆகிறான் என்றும் சொல்லப்படுகிறது.

எந்த வித்தை, முக்திக்கு காரணமோ, அதுவே வித்தை, மற்றதெல்லாம் வீண், என்று ஸ்ரீ பராசரர் என்ற மாமுனிவர்
விஷ்ணு புராணத்தில் சொன்னதையும் இங்கே நினைவில் கொள்ளலாம்.
இவையே அறிவு என்பதால், தொண்டரடிப்பொடி ஆழ்வார் தனக்கு மதி ஒன்று இல்லை என்று இந்த பாடலில் கூறுகிறார்.

இரும்பு போல் வலிய நெஞ்சம்
இப்படி மனம், மொழி, மெய் என்ற முக்கரணங்களால் தன்பக்கம் திரும்பாத ஆழ்வாரை,
இவைகளில் முக்கியமான மனதைத் திருத்தி பெருமாள் அவரை தனக்காக மாற்றினார் என்று ஆழ்வார் இங்கே சொல்கிறார்.
இரும்பு போல் வலிய நெஞ்சம் என்று சொல்லி தன்னுடைய முந்திய நிலையை ஆழ்வார் சொல்கிறார்.
இரும்பு போல் என்று கடினமான நெஞ்சம் என்று சொல்லி,
தன் மனது, அதையும் விட கடினமானது என்பதை வலிய என்பதால் குறிப்பிடுகிறார்.
இரும்பினைத் தீ கொண்டு உருக்கி விடலாம்,
ஆனால் தன மனதை மாற்றுவது அவனால் மட்டுமே முடியும் என்ற கருத்தினைத் தெரிவிக்கின்றார்.
இப்படி யாராலும் செய்யமுடியாததைச் செய்பவன் என்று பெருமாளின் பெருமையைக் கூட்டுகிறார்.

இரும்பை விடக் கடினமான தன் நெஞ்சத்தை தண்ணீரே காணாத கடினமான நிலத்திற்கு ஒப்பு சொல்லி,
அங்கே எவ்வளவு மழை பெய்தால், அந்த நிலம் தளர்ந்து சேறாக மாறுமோ
அது போல் பெரியபெருமாள் தன்னிடம் கருணை மழை பொழிந்தான் என்கிறார்.

வைரத்தை, வைரம் கொண்டே அறுக்கமுடியம் என்பது போல், மற்ற உலக விஷயங்களில் மட்டுமே ஈடுபட்டதால்
வைரம் போன்று இறுகிய தன்னுடைய நெஞ்சத்தை, பெரிய பெருமாள் விலையுயர்ந்த வைரமாகிய
அவரின் அழகினை காட்டி அறுத்தார் என்று ஆழ்வார் சொல்வதை பின்னால் பார்ப்போம்.

இறை இறை உருகும் வண்ணம்
ஆண்டாள் ‘செங்கண் சிறுச்சிறிதே எம்மேல் விழியாவோ‘ என்று திருப்பாவையில் (22) பாடியது போல்
கொஞ்சம் கொஞ்சமாக தன்னை உருக்கியதாக ஆழ்வார் கூறுகிறார்.
திடீரென்று எல்லாவற்றையும் ஏற்றுக்கொள்ளும் சக்தி தனக்கில்லை என்பதை கருத்தில் கொண்டு
பெரிய பெருமாள் இவ்வாறு செய்ததாக ஆழ்வார் இங்கு தெரிவிக்கின்றார்.
அவர் சிறுசிறிதே விழித்ததால், ஆழ்வார் மெதுமெதுவாக உருகினார்.

சுரும்பு அமர் சோலை சூழ்ந்த
வண்டுகள் பொருந்தி இருக்கின்ற சோலை என்று பொருள்.
அமர் என்று சொல்வதால் அங்கேயே பிறந்து, அங்கேயே எப்போதும் இருக்கின்ற வண்டுகள் என்று கொள்ள வேண்டும்.
வண்டுகள் பறந்து வேறு இடம் செல்லாதா என்று கேட்டுக்கொண்டு, அந்த சோலைகளில் தேன் வற்றாததால்,
திருவரங்கத்தில் எப்போதும் வசந்த காலமே, அதனால் வண்டுகளும் வேறு இடம் செல்ல காரணம் இல்லை.
எப்படி பூக்களின் வாசம், அந்த சோலையில் உள்ள பூக்களில் இருந்து பிறந்து, அங்கேயே வளர்ந்து.
அங்கேயே இருப்பது போலே, ஸ்ரீரங்கத்து வண்டுகள் அந்த சோலையிலேயே பிறந்து வளர்ந்து இருக்கின்றன என்று சொல்கிறார்.

இங்கு நாம் மணவாள மாமுனிகளின் யதிராஜவிம்சதி என்ற நூலில் இருந்து இரண்டாம் பாசுரத்தில் உள்ள ஒரு கருத்தையும் பார்க்கலாம்.
“ ஸ்ரீமத் பராங்குச பதாம்புஜ ப்ரு ங்கராஜம்” என்று சொல்லும்போது,
சுவாமி ராமானுஜர் எப்போதும் நம்மாழ்வாரின் பாத கமலங்களில் நீங்காது இருக்கும் வண்டு என்று சொல்கிறார்.
நம்மாழ்வாரின் திருவாய்மொழி என்பது ராமானுஜருக்கு என்றும் மாறாத சுவையுடைய தேன் என்பதால்
அவர் எப்போதும் நம்மாழ்வாரின் திருவடிகளை விட்டு அகலாமல் இருக்கிறார்.

சோலை சூழ்ந்த அரங்கமா கோயில் கொண்ட
அத்தகைய சோலைகள் சூழ்ந்த திருஅரங்கம் என்று சொல்லிவிட்டு, திருவரங்கத்தின் இனிமை,
சோலையின் இனிமையைவிட அதிகம் என்பதை ‘மா’ கோயில் என்பதைக்கொண்டு விளக்குகிறார்.
திருவரங்க நகரின் இனிமையை கனிக்கு ஒப்பிட்டால், சோலைகளின் இனிமையை புறத் தோலுக்கு ஒப்பிடலாம்படி உள்ளது என்கிறார்.
மேலும் திருவரங்கத்தை, பரமபதம் போல் சிறந்த கோவிலாக உள்ளதையும் இது தெரிவிக்கிறது.

கரும்பினை
இங்கு ஆழ்வார், பெரிய பெருமாளை கரும்பு என்கிறார்.
கரும்பு என்று சொல்வதால், இயற்கையாகவே இனிமையாக இருக்கும்;
தைத்ரீய உபநிஷத்தில் சொன்னது போல் அவன் ஆனந்த ஸ்வரூபன்,
அவனை அடைந்து ஜீவாத்மா ஆனந்தம் அடைகிறான் என்பதில் பரமாத்மா இயற்கையில் இனிமையானவர் என்று கிடைக்கிறது.

வைரம் போன்று இறுகிய ஆழ்வார் நெஞ்சத்தை, வைரம் கொண்டு அறுத்தார் என்று மேலே சொன்னதை,
வைரம் போன்ற ஆழ்வாரின் நெஞ்சத்தை, கரும்பு போன்ற மென்மையான, இனிமையான, இயற்கையான
தன்னுடைய திருமேனி அழகினைக் கொண்டு மாற்றினார் என்று கொள்ளலாம்.

கண்டு கொண்டு
ராமாயணம் யுத்தகாண்டம், 19.7 ல் சொன்னது போல்,
விபிஷணனை கண்களால் இராமன் பருகியதை போல் இங்கு,
பெரிய பெருமாள் கண்களால் பருகக்கூடிய கரும்பு என்று சொல்கிறார்.

என் கண் இணைக் களிக்குமாறே
மற்ற விஷயங்களில் லயித்த ஆழ்வாரின் கண்கள் பெரியபெருமாளை தரிசித்ததும் அவரை கண்டு களிக்கின்றன
என்று ஆழ்வார் ஆச்சர்யம் கொள்கிறார்.
‘இணை’ என்றது வலது கண்ணின் மகிழ்ச்சிக்கு இணை இடது கண் என்று தன்னுடைய இரண்டு கண்களை
மட்டுமே இணையாக ஆழ்வார் காண்கிறார்.
முன்பு சொன்னது போல் கண்கள், இந்திரியங்கள் என்ற நிலையை தாண்டி தானே ஒரு ஆத்மாவைப் போல் ரசிக்கின்றன.

மேல் சொன்னது, கண்கள் தாமாகவே இன்பம் கொள்ளும் காட்சி. கண்கள் தானாகவே துயரப்பட்ட காட்சியை
இராமாயணத்தில் காணலாம்.
இராமனைக் காட்டிற்கு அனுப்பியபின், தயரதன் தன்னுடைய கண்கள் இராமன் பின் போயின என்றும்,
கௌ ஸல்யையைப் பார்க்க முடியவில்லை என்றும் தன்னை தொட்டுப்பார்த்து தொடு உணர்ச்சி உள்ளதா என்றும்
கேட்கும் ராமாயண சுலோகத்தை (அயோத்தியாகாண்டம் 42.34) மேற்கோள் காட்டியுள்ளார்கள்.
தயரதன் தன் கண்கள் தன்னிடம் சொல்லாமல் தன்னிச்சையாக சென்றதை சொல்வது மேல் சொன்ன சுலோகம்.

இதே நிலையை தாம் அடைந்ததாக நம்மாழ்வார் சொல்லும் பதிகம்,
‘முடியானே’ என்னும் 3.8 திருவாய்மொழி ஆகும்.
இதில்
3.8.1ல், தனது மனதானது பெருமாளை காண வேண்டும் என்று உருகிக் கிடக்கின்றது என்றும்,
3.8.2ல், தனது வாக்கானது, நெஞ்சுக்கு அருள் செய்தது போல் தனக்கும் அருள் செய்ய வேண்டும் என்று பெருமாளிடம் சொன்னது என்றும்,
3.8.3ல் தனது கைகளானவை, வாக்கு மட்டுமே உங்களை போற்றி பாட வேண்டுமா, நாங்களும் பாட வேண்டுமே என்று அவனிடம் கோரிக்கை வைத்தன என்றும்,
3.8.4ல் தனது கண்களானவை, கைகளைப்போல் தொழவேண்டும் என்று ஆசைகொண்டன என்றும்
3.8.5ல் தனது செவிகளானவை, காணவும் கேட்கவும் வேண்டும் என்று ஆசை கொண்டன என்றும்,
3.8.6ல் தனது பிராணன்(ஆவி), ஆனது செவியைப்போல் கேட்கவேண்டும் என்று ஆசைகொண்டது என்றும்,
3.8.7ல் தனது மனம் ஆனது பெருமாளின் வடிவழகை காண பலகாலமாக ஆசை கொண்டது என்றும், அது இதுநாள் வரை கிடைக்கவில்லை என்றும்,
3.8.8 ல் தனது மனம் பெருமாளின் வடிவழகை எப்போது கண்டுகளிக்கும் என்றும்,
பரதாழ்வானுக்கு நாளிட்டுக் கொடுத்தாப்போலே தனக்கும் ஒருநாள் குறிப்பிட வேணும் என்றும்,
3.8.9 ல் தான் (ஆத்மா) எப்பொழுது அவனை அடைவது என்றும்,
3.8.10 ல் அவனுடைய திருவடிகளை காணப்பெறாமல் எத்தனை நாள் துயர் கொள்வது என்றும் சொல்லி
தன்னுடைய புலன்களின் நிர்வாகம் தன்னிடத்தில் இல்லை என்று பத்து பாசுரங்களில் சொல்லி இருக்கிறார்.
3.8.11 ல் ஆழ்வார் நலங்கொள் சீர் என்று சொல்வது மிக சிறப்பானது.
ஒரு புலனில் ஆசைப்பட்டதில் இருந்து மற்றொரு புலனுக்குப் பாய்ந்து அங்கேயே தங்கிவிடாமல்
இப்படி எல்லா புலன்களையும் தாண்டி, அவை எல்லாவற்றையும் விட மிக பெரிய விஷயமான
பரமாத்மாவிடம் லயிக்கும்படி சொல்லி இருப்பது மிகமிக சிறப்பாகும்.

———-

சென்ற பாசுரத்தில், ஆழ்வார் தன்னுடைய கண்கள் ஆனந்தம் பெற்று மகிழ்ந்தன என்று பாடினார்.
அதனால் வந்த ஆனந்த கண்ணீர், ஒரு சுவர் போல் மறைக்க,
பெருமாளை முழுமையாக ரசிக்க முடியவில்லையே என்று இந்த பாடலில் ஏங்குகிறார்.

ஆழ்வார்கள் பொதுவாகத் தங்களைப் பாவிகளாக, அதிகமாக பாவம் செய்ததாகவும்,
அதனால் தான் பரமபதம் அடையமுடியவில்லை என்றும் என்று சோகமாக பாடுவார்கள்,
ஆனால் இந்த பாடல் அப்படி இல்லை.

இந்த பாசுரத்தில், ஆழ்வார், எம்பெருமானை தரிசிக்க கிடைத்த வாய்ப்பை எண்ணி மகிழ்ந்த போது,
அந்த ஆனந்தம் அளவிற்கு அதிகமாக போனதால், அதன் அடையாளமாக ஆனந்தக் கண்ணீர் பெருக,
ஐயோ! இக்கண்ணீர் கண்களை மறைத்து எம்பெருமானை இடைவிடாது தரிசிக்க முடியாமல் செய்கின்றதே என்று
கவலையுற்று கைக்கு எட்டினது வாய்க்கு எட்டாது போன்ற ஒரு பெரிய பாவத்தை எண்ணி தன்னையே வெறுத்துக் கொள்ளும் பாடல்.

இனி திரைத் திவலை மோத எறியும் தண் பரவை மீதே,
தனி கிடந்து அரசு செய்யும் தாமரைக் கண்ணன் எம்மான்,
கனி யிருந்து அனைய செவ்வாய், கண்ணனைக் கண்ட கண்கள்,
பனி அரும்பு உதிருமாலோ, என் செய்கேன் பாவியேனே. (திருமாலை 18)

இனிமையான அலைகளில் இருந்து வரும் நீர்த்துளிகள் அடிக்க,
அந்த குளிர்ந்த அலைகளை உடைய கடல் போன்ற காவிரியின் மேல், தனி ஒருவனாய் கண் வளர்ந்து அருளி,
அரசு செலுத்தும் செந்தாமரை கண்ணனும், தனக்கு ஸ்வாமியுமான, கொவ்வை கனி போன்று சிவந்த வாயினையுடைய
ஸ்ரீ கிருஷ்ணனை கண்ட கண்கள் குளிர்ந்த ஆனந்த கண்ணீரை பெருக விடுவதால், நன்றாக சேவிக்க முடியாத
பாவியாகிய தான் என்ன செய்வேன் என்று ஆழ்வார் சொல்வது போல் உள்ளது இந்த பாடலின் பொருள்.

இனி திரைத் திவலை மோத
இனிது என்பதில் கடைசி எழுத்து குறைந்து இனி திரை என்று வந்துள்ளது.
இதுபோல், ஒண்சங்கதைவாளாழியான் (திருவாய்மொழி 8.8.1) ஒண் சங்கு கதை வாள் ஆழியான் என்று உள்ளது.
இனிமையான சிறு துளிகள், பெரும் அலைகளில் இருந்து சிதறி
(அங்கு சயனித்து இருக்கும் பெரிய பெருமாளின் திருமேனியை) தொட்டு என்பதே இதன் பொருளாக கொள்ள வேண்டும்.
மோத என்று சொல்லியதால், பெரிய பெருமாளின் திருமேனியின் மென்மையை சொல்கிறார்.
சிறு துளி தான், மெதுவாகத்தான் பெருமாளை தொட்டது, இருந்தாலும், பெரியபெருமாளின் மென்மையை பார்க்கும் போது,
அது மோதுவது போல் இருந்தாக ஆழ்வார் சொல்கிறார்.

முன்பு (திருமாலை, 11) அரக்கர்கோனை செற்ற நம் சேவகனார் என்று பெரிய பெருமாள்
நம்மை காக்கும் போது, சக்தியை சொன்னார்.
இங்கு பெரிய பெருமாளை அனுபவிக்கும்போது மென்மையை சொல்கிறார்.

எறியும் தண் பரவை மீதே
பெருமாளின் களைப்பை போக்கும் விதமாக குளிர்ந்த அலைகளை கொண்ட கடலின் மீது சயனித்து இருக்கும்
பெருமாளை போல் இங்கு காவிரியின் மேல் கண்வளர்ந்து அருளுகின்ற பெரிய பெருமாளை ஆழ்வார் சொல்கிறார்.
பரப்பாலும் நீர்பெருக்காலும் காவிரி கடலை ஒத்து உள்ளது என்றும் கொள்ளலாம்.

தனிக் கிடந்து
தனி என்பது ஒப்புமை இல்லாதவர் என்று கொள்ளலாம்.
நினைவு அறிந்து அவனுக்கு மட்டுமே சேவை செய்ய காத்திருக்கும் நித்திய ஸூரிகளும், முக்தாத்மாக்களும் நிறைந்த
பரமபதத்தை விட்டு திருவரங்கத்திற்கு வந்து, இங்குள்ள பக்தர்களின் மேல் உள்ள ஆசையினால்,
யாராவது ஒருவராவது தன்னை வந்து சேர மாட்டார்களா என்று தனியாகக் காத்துகொண்டு இருப்பதாகவும் கொள்ளலாம்.

முக்தி பெறுவதற்கான காரியங்களை செய்யாமல், இந்த உலக வாழ்க்கையில் தங்கள் நேரத்தை செலவழித்து,
அதையே பெரிய இன்பமாக நினைக்கின்ற மனிதர்கள் நிறைந்த இந்த பூவுலகில்,
தனியேன் வாழ் முதலே(திருவாய்மொழி, 2.3.5) என்று பிரார்த்திக்கும் நம்மாழ்வார் போன்ற,
தனி ஒருவனைப் பெறுவோமா என்ற ஆசையினால் அன்றோ,
தனியாக வந்து சயனித்து இருப்பது என்று இன்னொரு பொருளும் கொள்ளலாம்.
நம்மாழ்வார், திருவாய்மொழி (10.10.1)ல், மறுபடியும் “தனியேன் ஆருயிரே” என்று சொல்லி,
தான் சாதாரண உலகத்தாருடன் பொருந்த வில்லை என்பதை தெரிவிக்கின்றார்.

அரசு செய்யும்
‘நீ என்னுடையவன்’ என்று பரமாத்மா -பெருமாள் சொன்னால், அதனை மறுத்து,
‘நான் எனக்கே உரியவன்” என்று சொல்லும் ஜீவாத்மாக்கள் இருந்தால் அது ஈரரசு (இரண்டு அரசு);
அத்தகைய ஈரரசினை தவிர்த்து தனியாக ஒரு அரசாக மாற்றி, ஜீவாத்மாக்கள்
‘நமஹ ‘ (நான் எனக்கு உரியவன் அல்லன்) என்று சொல்லும்படி மாற்றி ஆட்சி செய்வதே இங்கு அரசு எனப்படுகிறது.

மஹாபாரதத்தில் (சாந்தி 344.45) கூறியதுபோல் நித்யஸூரிகள் எப்போதும் அஞ்சலி செய்துகொண்டும்,
நமஹ என்று சொல்லிக்கொண்டும் அதில் ஆனந்தப்பட்டு கொண்டும் இருப்பதைப்போல்,
இந்த உலகத்தில் உள்ளவர்களையும் அகங்காரம், மமகாராம் இவற்றை தொலைக்க வைத்து
ஆட்சி செய்கிறான் என்று உரையாசிரியர் கூறுகிறார்.

தாமரைக் கண்ணன் அம்மான்
இந்த உலகத்தில் உள்ளவர்களின், அகங்காரம், மமகாராம் முதலியவற்றை எதை கொண்டு அழிக்கிறான்
என்று கேட்டுக் கொண்டு, தன்னுடைய கண் அழகினை காட்டி மயக்குகிறான் என்பதையே இந்த பதங்கள் சொல்கின்றன.
கையில் பிரம்மாஸ்திரம் இருக்கும் போது அதை கொண்டு வெல்லமுடியாத எதிரிகளே கிடையாது அல்லவா,
அதைபோல் தன்னுடைய தாமரை கண்களை கொண்டு பரமபதத்தில் உள்ளவர்களை வென்றதை போல்,
இவ்வுலகத்தில் உள்ளவர்களை வெல்கிறான் என்று ஆழ்வார் கூறுகிறார்.
நித்யஸூரிகள் இந்த தாமரைக்கண்களுக்கு தோற்று இருப்பார் என்பதை
“தாமரைக் கண்ணனை விண்ணோர் பரவும் தலைமகனை”, (திருவாய்மொழி 2.6.3) என்று
நம்மாழ்வார் கூறியதை இங்கு நினைவில் கொள்ளலாம்.

இப்படி கண் அழகினால் மயங்கியவர் யார் என கேட்டுக்கொண்டு, இவ்வுலத்தாரில் மிகவும் கடைப்பட்டவனாக இருக்கும்
தன்னை தோற்கடித்தபின், இவரால் வெல்ல முடியாதவர் யாரும் இல்லை என்றும்,
தானே அப்படி அடிமைப்பட்டவர் என்பதையும் சேர்த்து ‘அம்மான்’ என்று சொல்லி இருக்கிறார்.

கனியிருந்து அனைய செவ்வாய்
இப்படி அகங்காரம் அறுக்கப்பட்டவர் அனுபவிக்கும் விஷயம், கனி போன்று இனிமையாகவும் அழகாகவும் இருக்கும்
பெரியபெருமாளின் திரு பவளவாய் என்று ஆழ்வார் கூறுகிறார்.
கனி என்று நேரிடையாக கூறாமல், கனி இருந்து அனைய என்று சொன்னதால், நாள் செல்லச் செல்ல
இந்த பவள செவ்வாய் என்ற கனி, மற்ற கனிகளை போல் அன்றி, புதுமை குறையாமல் அப்படியே இருக்கும் என்கிறார்.
விஷ்ணு புராணத்தில் பராசர முனிவர் கூறிய ‘அவிகாராய சுத்தாய நித்யாய பரமாத்மனே” (1.2.1) என்பதை குறிப்பிடலாம்.

கண்ணனை
பராசர பட்டர் என்னும் ஆச்சார்யர் பெரியபெருமாளே கண்ணன் என்றும்,
நம்பெருமாள் ஸ்ரீராமன் என்று கூறுவதையும் இங்கு குறிப்பிடவேண்டும்.
கிருஷ்ணாவதார காலத்திற்குப் பிறகு பிறந்தவர்களுக்கு அருள் செய்ய வேண்டும் என்ற காரணத்தோடு திருவரங்கத்தில்
பள்ளி கொண்டு இருக்கின்ற பெரியபெருமாள் என்றும்
குழந்தை கிருஷ்ணன் ரொம்பவும் அதிகமாக விளையாட்டு காட்டினாலும் (துஷ்டத்தனமான), அவற்றைப் பொறுத்துக் கொண்டு
அவனுக்கு மென்மேலும் வெண்ணெய் மற்றும் தயிர் கொடுத்து வளர்த்த தோற்றம் தெரியும்படி உள்ள பெரியபெருமாள் என்றும்
திருவரங்க மூலவரைப் பற்றி பராசர பட்டர் கூறுவார்.
அதேபோல், எப்போதும் வசிஷ்டர் போன்ற அறிவார்ந்த முனிவர்களுடன் பழகியதால் உண்டான அடக்கம்
கண்களில் தெரியும்படி உள்ள நம்பெருமாள் என்று உற்சவ மூர்த்தியைப் பற்றியும் பராசர பட்டர் கூறுவது இங்கு குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது.

கண்ட கண்கள்
பலகாலங்களாக பெரிய பெருமாளை சேவிக்காத இழப்பை சரி செய்து, தற்பொழுது
அந்த பாக்கியத்தைப் பெற்ற கண்கள் என்று ஆழ்வார் பாடுகிறார்.

பனி அரும்பு உதிருமாலோ
கண்டு அனுபவிக்கின்ற காரணத்தால், ஆழ்வாரின் கண்களில், ஆனந்த கண்ணீர் வெள்ளம் போல் பெருகி வருகின்றது.
அது குளிர்ந்து இருந்ததாக சொல்லி இருப்பதும், வறுத்த பயிறு முளைக்கும்படி இருந்ததாக சொல்லி இருப்பதும்,
விரக தாபத்தில் இருந்தால் அந்த கண்ணீர் சுடும் என்றும் விளக்கம் கொடுத்து இருப்பது சுவாரஸ்யமே.

ஆலோ என்று சொல்வது
பின்னால் சொல்லப் போகும் வருத்தத்தின் மிகுதியை சொல்வது.

என் செய்கேன் பாவி யேனே
கண்ணீர் அருவி போல் பெருகி வருவதால் அது சுவர் போல் இருந்து பெரிய பெருமாளை சேவிக்க முடியாமல் மறைப்பதால்,
என் செய்வேன் என்று ஆழ்வார் சொல்கிறார்.
காண்பதற்கு அரிய விஷயத்தை காணக் கிடைத்து இருந்தும்,
தொடர்ந்து தரிசிக்க முடியாமல் கண்ணீர் சுவர் போல் மறைத்து இருப்பதை நினைத்து, தான் பாவி என்று வருந்துகிறார்.
பெரிய பெருமாளின் பெருமைகள் அளவிடமுடியாதவை; அதனால் அவரை தரிசிக்கும் போது கிடைக்கும் இன்பமும்,
அதனால் வரும் கண்ணீரும் அளவிட முடியாதவைகளே.
கண்ணீர் வரும் போது இடைவெளி இருந்தால், அப்போதாவது பெரிய பெருமாளை காணப் பெறலாம்,
ஆனால் தொடர்ந்து கண்ணீர் வருவதால், அவரை காண முடிய வில்லையே என்று ஆழ்வார் மேலும்
வருந்துவதாக பாடல் அமைந்துள்ளது.
இப்படி ஆழ்வாரின் அனுபவம், தண்ணீரால் வரும் வெள்ளக் கேடும், வறட்சி கேடும் ஒருங்கே
அமைந்தது போல் உள்ளது என்று சொல்லி உரையாசிரியர் இந்த பாடலை நிறைவு செய்கிறார்.

———–

கண் கலங்கியதை சென்ற பாசுரத்தில் சொன்னார்,
இந்த பாசுரத்தில், அக்கண்களைத் தாங்குகின்ற மொத்த உடலும் கட்டு குலைந்து உருகுகின்றதே,
என்ன செய்வேன் என்று கடைசி இரண்டு அடிகளில் சொல்கிறார்.
முதல் இரண்டு அடிகளில் தம்மை உருக்கியது எது என்று சொல்கிறார்.

குடதிசை முடியை வைத்துக் குணதிசைப் பாதம் நீட்டி,
வடதிசை பின்பு காட்டித் தென்திசை இலங்கை நோக்கி,
கடல்நிறக் கடவுள் எந்தை அரவணைத் துயிலு மாகண்டு,
உடல் எனக்கு உருகு மாலோ என் செய்கேன் உலகத்தீரே. (திருமாலை 19 )

பெருமாள், புண்ணியங்கள் நிறைய செய்த தேவர்களுக்காக வானுலகத்தை (மேல் உலகம்) படைத்தார்.
புண்ணியங்களும், பாவங்களும் கலந்து செய்யும் மனிதர்கள், விலங்குகள், தாவரங்கள் வாழ்வதற்காக
பூமியை (கீழ் உலகம்) படைத்தார். இப்படி மேல் கீழ் என்ற இரு திசைகளுக்கு பயன் உள்ளதை ஆழ்வார் உணர்ந்தார்.
ஆனால் கிழக்கு, மேற்கு, வடக்கு தெற்கு போன்ற நான்கு திசைகளுக்கும் ஒரு பயனும் இல்லை என்று நினைத்தார்.
இந்த பாடலுக்குப் பிறகு அவைகளின் பயனை உணர்ந்து கொண்டார்.
மனிதர்களுக்கு படைத்த இந்த உலகத்தில், அவர்களை உய்விப்பதற்கும் உதவ வேண்டும் என்று இந்த திசைகளை படைத்து,
அவை ஒவ்வொன்றிலும் தன்னுடைய ஒவ்வொரு அவயவங்களை வைத்து
அவர்கள் அதன் அழகினைப் பார்த்து பலன் பெறட்டும் என்று ஆழ்வார் சொல்கிறார்.

குட திசை முடியை வைத்து
மேற்கு திசையில் (குடதிசை) உள்ளவர்கள் வாழும்படி அதாவது, அங்குள்ளவர்கள் பயன் அடையும்படியும்,
தானே இந்த பூலோகத்திற்கு (உபயவிபூதி ) நாயகன் அல்லது தலைமை வகிப்பவன் அல்லது ஸ்வாமியாக இருக்கும்
தன்மை உடையவன் என்று சொல்லும்படியாகவும் தன்னுடைய திரு அபிஷேகத்தை (கீரிடம்) உடைய திருமுடியை
மேற்கு பக்கம் வைத்து உள்ளான் என்று ஆழ்வார் பாடுகிறார்.
நம்மாழ்வார் திருவாய்மொழி 3.8.1 ல், எல்லா உலகுக்கும் தனிக்கோல் செலுத்துபவன் என்று
சொல்லும்படி கிடக்கிறான் என்பதை (முடியானே … என்று கிடக்கும் ) இங்கு நினைவில் கொள்ளலாம்.

குண திசை பாதம் நீட்டி
அதே திருவாய்மொழி பாடலில் (3.8.1), ‘மூவுலகும் தொழுதேத்தும் சீர் அடியானே,’ என்று நம்மாழ்வார் சொன்னபடி,
எல்லா உலகங்களும் வாழ்ச்சி பெறுவதற்கு விஷயமான தனது திருவடிகளை கிழக்குப் பக்கம் (குணதிசை)
நீட்டிவைத்து உள்ளார் என்று தொண்டரடிப்பொடி ஆழ்வார் கூறுகிறார்.
நீட்டி என்று சொன்னதால், திருவடிகளை கிழக்குப் பக்கம் உள்ள ஆழ்வாரின் ஊரான மண்டங்குடி வரை நீட்டி
தன்னை வசீகரித்ததைச் சொல்கிறார்.
இதையே அமலனாதிபிரான் என்ற பிரபந்தத்தின் முதல் பாடலில், திருப்பாணாழ்வார்,
“திருக் கமல பாதம் வந்து என் கண்ணில் உள்ளன ஒக்கின்றதே‘ என்று சொன்னதும்,
அந்த ஆழ்வார் இருந்த உறையூர் வரை திருப்பாதங்கள் நீண்டன என்ற பொருளிலே சொல்லப்படுகிறது.

பெருமாள், குணமுள்ளவர்களை வாழ்விப்பது, குணமற்றவர்களை கைவிடுவது என்ற கொள்கை இல்லாதவர் ஆகையால்,
குணவான்களோடு, துஷ்டர்களும் வந்து பணிந்து போற்றக்கூடிய திருவடிகளை பெற்றவர் என்பது சிறப்பு.
“பொய்யர்க்கே பொய்யனாகும்” என்று மேலே, பொய்யான பக்தி கூட இல்லாதவர்களை கைவிட்டு விடுகிறான் என்று
சொன்னது கூட, இந்த பிறவியில், அவர்கள் பாவம் செய்வதை நிறுத்தி,
அவர்களுக்கும் நன்மையே செய்து விடுவது என்பதை இங்கு கருத்தில் கொள்ளலாம்.

ஆளவந்தார் என்ற ஆச்சார்யர் எப்பொழுதும் கிழக்கு பக்கம் எழுந்தருளி, எம்பெருமானின் திருவடி பக்கமே,
பெரியபெருமாளை சேவிப்பார் என்றும், பெருமாளின் திருமுடி இருக்கும் மேற்கு திசையை
துரியோதனன் பக்கம் என்று சொல்லி தவிர்ப்பதையும் இங்கு குறிப்பிட வேண்டும்.

திருவடிகளின் பெருமையைப் பற்றி பேசும் போது, வேதாந்த தேசிகன் என்ற இன்னொரு ஆச்சாரியார்,
தன்னுடைய பாதுகா சஹஸ்ரம் என்ற நூலில், கூறியதை பார்ப்போம்.
இராமன், மத்ஸ்ய, கூர்ம, வராக, நரசிம்ம அவதாரங்களை போல் தான் ஒருவனாகவே அவதரித்து எல்லாம் செய்து இருக்கலாம்.
ஆனால், தானே, பரத, லக்ஷ்மண, சத்ருக்னனாக தன் கூடவே அவதரிக்க காரணம்,
எல்லோரும் விரும்பும் தன்னுடைய திருவடிகளை தானும் விரும்பி ஆராதனம் செய்ய விரும்பினார்;
ஆனால் இந்த உலகம் பரிகசிக்குமே என்று தானே பரதனாக அவதரித்து அதனை செய்தார் என்று கூறுகிறார்.

ஸ்ரீரங்கம் நம்பெருமாளே, சக்ரவர்த்தி திருமகனான ஸ்ரீராமன் ஆவார்;
இக்ஷ்வாகு குலத்தில் ஆராதிக்க பட்ட பெருமாளும் அவரே ஆவார்.
பட்டாபிஷேக சமயத்தில் விபீஷணனுக்கு பரிசளிக்கப்பட்டவரும் அவரே ஆவார்.
ஆக, ஸ்ரீ ராமன், ஸ்ரீரங்கம் பெருமாளான அரங்கநாதன், ஆகியவர்கள் எல்லோருமே ஸ்ரீமன் நாரயணனே.
இப்படி, தன்னை தானே ஆராதித்துக்கொள்வது சரியா என்று கேட்டால்,
அதற்கு, தன்னுடைய பெருமை தனக்கு மட்டுமே தெரியும் என்பதாலும்,
அது மற்றவர்க்கு உரிய நிலமில்லை என்பதாலும்,
அதற்கு என்று தனியாக ஆள் வைக்காமல் தானே ஆராதனை செய்கிறார் என்று பட்டர் சொல்கிறார்.
இவைகளை போல், அவரே தன்னுடைய அழகையும் ரசிக்கிறார் என்று பராசர பட்டர் என்னும் ஆச்சாரியார் சொல்கிறார்.

வட திசை பின்பு காட்டி
வடமொழி வல்லுநர்கள் நிறைந்த பகுதியாதலால் அங்கு ஆழ்வார்களின் கருணை நிறைந்த பாசுரங்கள் தெரியாதவர்கள் ஆகையால்,
அவர்களை திருத்துவதற்கு, தன்னுடைய முன்னழகை விட சிறந்ததான பின்னழகை
பெரிய பெருமாள் காட்டுகிறார் என்று ஆழ்வார் சொல்கிறார்.
பிள்ளை பெருமாள் அய்யங்கார் எழுதிய கோவிலந்தாதி என்ற நூலில், அழகிய மணவாளன் என்னும் ரங்கநாதனுக்கு
முன்னிலும் பின்னழகிய பெருமாள், ஆபரணத்துக்கு அழகு கொடுக்கும் பெருமாள் என்ற திருநாமங்களும் உண்டு என்று சொல்கிறார்.

உத்சவ மூர்த்தியான நம்பெருமாள்,
தன் முன்னழகையும், முன்னிலும் பின்னழகிய பெருமாள் என்று ஏத்தும்படி உள்ள தன் பின்னழகையும்,
எதிரே வீற்று இருக்கும் பெரியதிருவடியின் (கருடன்) வடிவத்தையும்,
இரண்டு பக்கங்களில் உள்ள உபய நாச்சிமார்களின் வடிவங்களையும்,
பின்னால் அரவணை மேல் பள்ளி கொண்ட பெரிய பெருமாளின் அழகினையும் கண்டு ரசித்தும்
அதில் திருப்தி கொள்ளாதவராக உள்ளார் என்ற பட்டர் சொற்களையும் நாம் இங்கு ஞாபகம் கொள்ளலாம்.
இப்படி தன்னுடைய அழகை மேலும் மேலும் மெருகூட்டி கொள்வது, மேலும் அதிகமான அடியார்களை கவர்வதற்கே ஆகும்.

நம்முடைய ஆச்சார்யார்களில் ஒருவரான, நம்பிள்ளையின் சிஷ்யர்களில் பின்பழகிய பெருமாள் ஜீயர் என்று ஒருவர் உண்டு.
இவர் பின்பழகராம் பெருமாள் ஜீயர் என்றும் அழைக்கப்படுகிறார்.
எம்பெருமானின் (திருஅரங்கம் நம்பெருமாள்) பின்னழகுக்கு அடிமை ஆகி தன் பெயரை இப்படி மாற்றிக் கொண்டதாக வரலாறு.
அவர் குருபரம்பரை என்று நம்முடைய ஆழ்வார் ஆசார்யர்களின் சரித்திர விவரங்களை குறிப்பிட்டுள்ளார்.
எப்படி நம்ஜீயர் என்ற சன்யாசம் பெற்ற ஆச்சார்யார் பட்டர் என்ற ஆச்சார்யாருக்கு கைங்கர்யங்கள் செய்தாரோ
அது போன்று சன்யாசியான பின்பழகிய பெருமாள் ஜீயர் நம்பிள்ளை என்ற ஆச்சார்யார்க்கு கைங்கர்யங்கள் செய்தார்.
ஒரு ஆசார்யனின் திருமேனியில் ஒரு சிஷ்யனுக்கு முழுப் பற்றுதல் இருக்க வேண்டும் என்ற
உயர்ந்த கருத்தை வெளிப்படுத்திய சிஷ்யர் ஆவார். பட்டர், நம்பிள்ளை இருவரும் க்ரஹஸ்தர்கள்.

அதேபோல், மற்ற திசைகளுக்கு இல்லாமல், வடக்கு திசைக்கு மட்டும், காட்டி என்று சொன்னதற்கு உரையாசிரியர்,
வடக்கு பக்கம் வாழ்பவர்களுக்கு என்று குறிப்பிட்டு சொல்லி உள்ளார், மற்ற திசைகளை சொல்லும் போது,
அந்தந்த திசையை மட்டும் சொல்லி, அங்கு உள்ளவர்களுக்கு என்று உரையாசிரியர் குறிப்பிட்டு சொல்லவில்லை.
இது மற்ற திசைகளை வாழ்பவர்களை விட இவர்கள் கடினமானவர்கள் என்ற கருத்தால் இருக்கலாம்.

தென் திசை இலங்கை நோக்கி
மற்ற மூன்று திசைகளிலும் அவயங்களை வைத்ததிற்கு காரணம்,
அந்த திசைகளின் பயனில்லாமையை நீக்குவதற்காக என்று சொன்ன ஆழ்வார்,
தெற்கு திசையை நோக்கி பார்ப்பது மட்டும் பெருமாள், தன்னுடைய குறை நீங்குவதற்காக என்று சொல்கிறார்.
மற்ற மூன்று திசைகளுக்கும் தன்னுடைய கருணையின் காரணமாகப் பிறர்க்கு செய்த உதவி என்றும்,
தெற்கு திசையில் செய்வது மட்டும், தான் விபீஷ்ணனுடன் இலங்கை செல்லாமையைக் கருதி
பெருமாள் தானே தனக்கு செய்துகொண்ட உதவி என்று ஆழ்வார் கூறுகிறார்.

தென்திசை நோக்கி பள்ளி கொள்ளும் (பெருமாள் திருமொழி 1.10) என்று குலசேகர ஆழ்வார் சொல்வதை
நினைவில் கொண்டால் தனக்குப் பிரியமான விபீஷ்ணன் வாழும் திசையை நோக்கி கண்வளர்ந்து அருளுவதின் காரணம் தெரியும்.

பெரியாழ்வார் திருமொழியில் (4.9.2), விபீஷ்ணற்காகவே பெரியபெருமாள் தெற்கு நோக்கி உள்ளார் என்பதை பற்றி
பெரியாழ்வார் சொன்ன வார்த்தைகள்
“மன்னுடைய விபீடணற்காய் மதிளிலங்கைத் திசைநோக்கி மலர்கண் வைத்த, என்னுடைய திருவரங்கர் “.
விபீஷ்ணனின் விரோதியை ஒழித்து, இலங்கை ராஜ்யத்தை அவனுக்கு கொடுத்து அதை அவன் நன்றாக
ஆட்சி செய்வதைப் பார்த்தபடி பெரியபெருமாள் கண்வளர்ந்து இருப்பதை பெரியாழ்வார் சொல்கிறார்.
குழந்தைக்கு பால் கொடுத்தபடி, படுத்துக்கொண்டு அதன் முக மலர்ச்சியை கண்டு மகிழும்
தாயைப் போலே இருக்கிறது என்று உரையாசிரியர் சொல்வது சிறப்பு.

அடுத்தது, திருமங்கையாழ்வார். அதற்கு முன், நாம் இராமனுக்கு சுக்ரீவன் மேல் எவ்வளவு அன்பு என்பதை பார்க்க வேண்டும்.
யுத்த காண்டத்தில், சுக்ரீவன், இராமரின் தலையில் கீரிடம் இல்லாமல் இருப்பதை பார்த்தும்,
அதே சமயத்தில் இராவணனின் பத்து தலைகளிலும் பத்து கிரீடங்கள் இருப்பதைக்கண்டு பொறுக்காமலும்,
உடனே எதையும் சிந்தனை செய்யாமல், பாய்ந்து இராவணனின் தலைகளில் உள்ள அத்தனை கீரிடங்களையும் பறித்து
இராமனின் காலடியில் கொண்டு சமர்ப்பித்தான். அதற்கு இராமன், சுக்ரீவனைப் பார்த்து கவலையுடன்,
இப்படி ஆபத்தான காரியங்கள் செய்யும் போது, அவனுக்கு ஏதாவது நடந்து இருந்தால், தான் என்ன செய்வது,
தனக்கு சீதா, பரதன், லக்ஷ்மணன், சத்ருக்னன் என்று பலர் இருந்து என்ன பயன் என்று வருந்துவது
வால்மீகி ராமாயணத்தில் (யுத்த காண்டம், 41.4) சொல்லப்படுகிறது.
இவர்களுக்கு இணையாக சுக்ரீவனும் சொல்லப்படுவதே இராமனின் சுக்ரீவனிடத்தில் இருந்த பேரன்புக்கு எடுத்துக்காட்டு.

இப்போது இராமனுக்கு விபீஷ்ணனின் மேல் எவ்வளவு அன்பு என்பதை பார்ப்போம்.
விபீஷ்ணன் இலங்கையை விட்டு விலகி, இராமனிடம் சரணாகதி அடைய வரும்போது,
முதலில் சுக்ரீவன் அவர்களை தடுத்து வைத்து, இராமனிடம், அவர்கள் எதிரிகளிடம் இருந்து வந்தவர்கள்,
அவர்களுக்கு அடைக்கலம் தரக்கூடாது என்று வாதிடுகிறான்.
அதற்கு இராமன் மறுப்பு தெரிவித்தபோது, சுக்ரீவன் அவர்களை சேர்த்தாலே, தானும் தன் படைகளான வானர சேனையும்
இராமனை விட்டு விலகிவிடுவோம் என்று சுக்ரீவன் சொன்னான்.
இராமன், விபீஷ்ணனை அன்று ஈன்ற கன்று போல கொண்டு, வானர சேனையும், சுக்ரீவனும் தன்னை விட்டு விலகினாலும்,
தாம் ஒருபோதும் விபீஷ்ணனை கைவிடமாட்டோம் என்று, முன்பு ஈன்ற கன்று போல உள்ள சுக்ரீவனிடம் சொன்னார்.
சுக்ரீவனும் மனம் மாறி இராமன் சொன்னதை ஆதரித்தான் என்பது சரித்திரத்தின் தொடர்ச்சி.
பெரியபெருமாள் இவ்வளவு பரிவு கொண்ட விபீஷ்ணன் என்பதை திருமங்கை ஆழ்வார் பெரிய திருமொழியில், (6.8.5)
“செல்வ விபீடணற்கு வேறாக நல்லானை” என்றார்.
அத்தகைய விபீஷ்ணனனை நோக்கி கண்வளர்ந்து அருளுகிறார் என்பது தொண்டரடிப்பொடி ஆழ்வார் இந்த பாடலில் சொன்னது.

மேற்கு திசையில் (குட ) முடியை வைத்து என்றும், கிழக்கு திசையில் (குண) பாதம் நீட்டி என்றும்
வடக்கு திசையில் பின்பு காட்டி என்றும் சொன்ன ஆழ்வார் தெற்கு திசையில் மட்டும் நோக்கி என்று
பெருமானுடைய விருப்பமாக சொல்கிறார்.
அதாவது, வைத்து, நீட்டி மற்றும் காட்டி என்பவை ஒருமுறை செய்தால் போதுமானது,
ஆனால், நோக்கி என்பது தொடர்ந்து செய்து கொண்டு இருக்கும் என்ற பொருளைத் தருவது.
நோக்கி என்பதன் மூலமும் எம்பெருமானுக்கு விபீஷ்ணன் மேல் உள்ள பரிவு தெரிகிறது.

இவ்வுலகத்தில் உள்ள 106 திவ்யதேசங்களில் தெற்கு நோக்கிய திருமுகம் 7 திவ்ய தேசங்கள் மட்டுமே.
அவை
ஸ்ரீரங்கம்,
திருமெய்யம்,
திருசிறுபுலியூர்,
திருநீரகம்,
திருகாரகம்,
திருவித்துவக்கோடு,
திருக்காட்கரை.

கடல் நிற கடவுள்
நித்யஸூரிகள் எப்பொழுதும் ஆசைப்படும் வடிவு பரமாத்மா ஆகும்.
அப்படிப்பட்ட பரமாத்மா, ஏதாவது ஒரு ஜீவாத்மா கிடைப்பானா என்று காத்துகொண்டு இருப்பதை ஆழ்வார் இங்கு கூறுகிறார்.
கடல், தன்னைக் கண்டவர்கள் களைப்பை போக்கும் தன்மை உள்ளது.
அதேபோல், பெருமாளின் திருமேனியும் கண்டுகளிப்பவர்களின் களைப்பை போக்குவதால், ஆழ்வார், கடல் நிறக் கடவுள் என்கிறார்.
கடலை , நிறத்திற்கு ஒப்பாக கூறலாமே அன்றி, பெருமாள் திருமேனி, அதையெல்லாம் கடந்து இருப்பதால்,
கடவுள் என்று ஆழ்வார் கூறுகிறார்.

எந்தை
இந்த வடிவழகைக் காட்டி ஆட்கொண்ட பெருமான் என்பதை, எந்தை என்று சொன்னார்.
புதிய கிணறு சரியாக உள்ள நிலையில் பழைய கிணறை தூர் வார்வது எதற்காக என்று ஆழ்வார் கேட்கிறார்.
புதிய கிணறு என்று ஆழ்வார், பெருமான் தன்னை தன்னுடைய வடிவழகை காட்டி ஆட்கொண்டதை சொல்கிறார்.
பழைய கிணறு என்று ஆழ்வார், நித்யஸூரிகளை பெருமான் தன்னுடைய வடிவழகை காட்டி ஏற்றுக்கொண்டதை சொல்வது.
தாழ்வுக்கு எல்லையாக உள்ள தன்னை பெருமாள் அழகை காட்டி திருத்திய பின்,
வேறு ஒருவரையும் சொல்ல வேண்டாம் என்பது ஆழ்வாரின் கருத்து.
நம்மாழ்வார் சொன்ன திருவாய்மொழியில் (3.3.4)
“ஈசன் வானவர்க்கு என்பான், என்றால் அது தேசமோ திருவேங்கடத்தானுக்கு,
நீசனேன் நிறைவொன்றும் இல்லேன் என் கண் பாசம் வைத்த பரம் சுடர் சோதிக்கே” என்ற பாடல்
இங்கு மேற்கோளாக சொல்லப்படுகிறது.

அரவணைத் துயிலுமா கண்டு
மிக சிறந்த இரத்தினத்தை மிக விலை உயர்ந்த தங்க கட்டிலில் பொருத்தினால் எப்படி இருக்குமோ
அது போல் பெரியபெருமான் வடிவழகு ஆதிசேஷன் மேல் சாய்ந்த பின் மேலும் ஒப்பற்றதாகிறது.

உடல் எனக்கு உருகு மாலோ
ஆதிசேஷன் மேல் பள்ளிகொண்டு இருக்கும் அரங்கனின் அழகை ரசிக்க ஞானம் உள்ள ஜீவாத்மாக்களுக்கு
உடலும் உள்ளமும் உருகினால் அதில் ஆச்சர்யம் இல்லை என்றும்,
அதை அனுபவிக்க ஞானம் இல்லாத தான் கூட உருகுவதுதான் ஆச்சர்யம் என்று ஆழ்வார் கூறுகிறார்.
ஆழ்வாருடன் கூட வந்தவர்கள் தாங்கள் உருக வில்லையே என்று சொன்ன போது, தான் உருகுகிறேன் (எனக்கு) என்றுசொல்லி உள்ளார்.

இராமானுஜர் சரணாகதி கத்யத்தில் “பகவத் ஸ்வரூப திரோதா நகரீம்” என்று (12) சொல்வது,
பரமாத்மாவின் ஸ்வரூபத்தை மறைக்கும் ஜீவாத்மாவின் உடலானது,
அதை கண்டால், கட்டுக்குலைகிறது அல்லது உருகுகிறது என்பதை இங்கு நினைவில் கொள்ளலாம்.
ஆன்மாவின் ஸ்வரூபத்தை நாம் அறிய முடியாமல் இருப்பதற்கு காரணம், ஆன்மா இந்த தேகத்துடன் சேர்ந்து
இருப்பது தான் என்பது பிரம்மசூத்திரத்தில் (3.2.5) சொல்லப்பட்டுள்ளது.
அப்படியான ஞானத்தை மறைக்கும் உடல் அல்லது உடலில் உள்ள கண்கள், அந்த ஆன்மாவை கண்டவுடன்
மறைக்காமல் இருந்து மொத்த உடலையும் உருக செய்வது ஆச்சர்யமாக உள்ளது.

என் செய்கேன் உலகத்தீரே
ஆற்றில் வெள்ளம் கரையை கடந்து, அருகிலுள்ள கரைகள் உடைந்தால் கரையைப் பாதுகாப்பவர்கள்,
கைவிட்டுக் ஆற்றைக் கடக்க உதவி வேண்டி கூப்பிடுவதை போலே,
தொண்டரடிப்பொடி ஆழ்வார் இங்கு நம்மை போன்ற சம்சாரிகளை கூப்பிடுகிறார்.
பெரிய பெருமாளின் அழகை சேவித்தும் கொஞ்சம் கூட கலங்காமல் புறப்படுகிற ஸம்ஸாரிகளைப் பார்த்து
அவர்களை போலே தன் உடலும் உருகாமல் கல்போன்று இருப்பதற்கு ஒரு உபாயம் சொல்லமாட்டீர்களோ என்று கேட்கிறார்.

தம்மை ஒத்த மற்றைய ஆழ்வார்களை கேட்கலாம் என்றால், ஓட்டை ஓடத்தோடு சேர்ந்த ஒழுகல் ஓடம்போல்,
அவர்கள் முன்னமே உருகி இருந்தார்கள். என் செய்கேன் பெருமாளே என்று பெருமாளிடம் கேட்கலாம் என்றால்
தன்னை உருகவிட்டதை நினைத்து, எதிர் தலையை உருக்கவிட்டது தன்னுடைய பெருமை ஆகும் என்று
பெருமாள் கர்வம் கொண்டு விடுவார், அதற்கு தான் காரணம் ஆக கூடாது என்று ஆழ்வார் அவரிடம் கேட்கவில்லை.
ஆகவே, பெருமாளை சேவித்து விட்டு வந்த பின்பும் உடம்பை இப்படி கெட்டியாக வைத்துக் கொண்டு உள்ள சம்சாரிகளிடம்
இப்படி இருப்பதற்கு காரணமாக உள்ள மருந்தை தனக்கு ஒரு கை அளவாவது கொடுக்க வேண்டுகிறார்.

————

சென்ற பாசுரத்தில், ஆழ்வார், தான் பெரிய பெருமாளை தரிசித்தவுடன் தனக்கு உள்ளத்துடன் சேர்ந்து உடலும் உருகுகிறதே,
ஆனால் அப்படி உருகாத சம்சாரிகளைப் பார்த்து தனக்கு அவர்கள் உபயோகிக்கும் மருந்தினை கொடுக்குமாறு கேட்டார்.
அதற்கு சம்சாரிகள், தங்களை போல் பகவத் விஷயத்தில் இருந்து வந்து விடுமாறு ஆழ்வாரைச் சொல்கிறார்கள்.
பெரிய பெருமாள் கண் வளர்ந்து அருளுவது, தங்களுக்காகவே என்று அவரின் ஸ்வரூபத்தை அறிந்தவர்கள் இருக்கும் போது,
அகங்காரம் மமகாராம் படைத்த சம்சாரிகளைப் போல் தன்னால் பெருமாளை விட்டு அகலமுடியாது என்று
ஆழ்வார் பதில் உரைக்கும் பாசுரம் ஆகும்.

பாயும் நீர் அரங்கம் தன்னுள் பாம்பணைப் பள்ளி கொண்ட,
மாயனார் திருநன் மார்வும் மரகத உருவும் தோளும்,
தூய தாமரைக் கண்களும் துவரிதழ் பவள வாயும்,
ஆயசீர் முடியும் தேசும் அடியரோர்க்கு அகலலாமே. (திருமாலை 20)

இந்த பாசுரத்தில் பெரியபெருமாளின் அழகினை ஆழ்வார் விவரிக்க முயற்சிக்கிறார்.
காவேரியால் சூழப்பட்ட திருவரங்கத்திலே திருஅனந்தாழ்வானாகிய படுக்கையில் கண் வளர்ந்து அருளுகிற
ஆச்சர்யமான செயல்களை உடைய எம்பெருமானுடைய, பிராட்டி வாழ்கின்ற மிக சிறந்த திருமார்பும்,
மரகதமணி போன்ற திருமேனி நிறமும், திருத்தோள்களும், பரிசுத்தமான தாமரை மலரைப் போன்ற திருக்கண்களும்,
சிவந்த திருஅதரங்களும், பவளம் போன்ற திருவாயும், வெகுகாலமாக மேன்மையுடைய திருமுடியும்,
இவைகளால் வந்த தேஜஸும், அடியவர்களுக்காகவே ஆகும்.
இவற்றை அடியவர்கள் இழக்கலாமோ என்று ஆழ்வார் இந்த பாசுரத்தை முடிக்கிறார்.

இந்த பாசுரத்தினால் எம்பெருமானின் வடிவழகும் அதில் ஆழ்வாருக்கு இருக்கும் ஈடுபாடும் நன்றாக தெரியவரும்.

பாயும் நீர் அரங்கம்
அணைகட்டி நீர் ஏற்றும்படி இல்லாமல், பாய்கின்ற நீருக்கு ஏற்ற பள்ளமாக இருக்கும் திருவரங்கம் என்பது ஒரு பொருள்.
நீரைப்போல், சுத்தப்படுத்துவதும் தெளிவாகவுள்ளதும் ஆன மற்ற பொருள்களையும் குறிக்கும்.
அத்தகைய பொருள்கள் வந்து சேரும் இடம் திருவரங்கம் ஆகும் என்பது இன்னொரு பொருள்.
ஆழ்வார்கள் பதின்மரும் ஆச்சார்யர்கள் அனைவரும் வந்து சேர்ந்த இடம் அன்றோ இந்த பெரியகோயில்.

வால்மீகி ராமாயண ஸ்லோகம் (1.2.5) இங்கு எடுத்துக்காட்டப்படுகிறது.
“பரத்வாஜனே, சேறு அற்றதாகவும், அழகியதாகவும், நல்லவர்களின் மனதைப்போல் தெளிந்த நீரை உடையதாகவும்
விளங்கும் இந்த நீரினை காண்பாயாக” என்று சொல்லும் போது,
இங்கு சொல்வதைப் போலவே, நீர், நல்லவர்களுக்கு உபமானமாக சொல்வதை காணலாம்.

பாம்பணை பள்ளி கொண்ட
எம்பெருமானுடைய அதிஸயங்களை வெறும் ஏடுகளில் உள்ளது என்று எண்ணிவிடாமல்,
திருவரங்கத்தில், திருவனந்தாழ்வான்மீது
“தன் தாளுந் தோளும் முடிகளும் சமனிலாத பல பரப்பி” (திருவாய்மொழி 8.10.8) என்றபடி
எல்லா அவயங்களின் அழகும் நன்கு விளங்கும்படி சாய்ந்து அருள்கின்ற தேஜஸை கண்டவர்களின்
கால்கள் அங்கிருந்து விலகுமோ என்று ஆழ்வார் வினவுகிறார்.
எம்பெருமானின் சயனத் திருக்கோலத்தை “தன் தாளுந் தோளும் முடிகளும் சமனிலாத பல பரப்பி” என்று
விளக்கம் சொல்லியிருப்பதை மேலும் சில பாடல்களில் இங்கு காணலாம்.

பூவிலும் மென்மையான தன் திருமேனியை கடல் நீர் உறுத்தாமல் இருக்க வேண்டும் என்று அனந்தாழ்வான் மீது
சயனித்து இருக்கும் எம்பெருமான் என்று சொல்வதை, பெரியாழ்வாரின்,
“வெள்ளை வெள்ளத்தின் மேலொரு பாம்பை மெத்தையாக விரித்து அதன்மேலே கள்ள நித்திரை கொள்கின்ற’ (பெரியாழ்வார் திருமொழி 5.1.7)
பாடல் மேற்கோளாக காட்டப்படுகிறது.

பள்ளி கொண்ட மாயனார்
பள்ளிகொண்ட என்ற பதம், பாம்பணை பள்ளி கொண்ட என்றும் ‘பள்ளிகொண்ட மாயனார்” என்றும்
சேர்க்கப்பட்டு அர்த்தம் சொல்லப்படுகிறது. மாயம் என்பது ஆச்சர்யம் என்ற அர்த்தத்தில் உபயோகபடுத்த பட்டு உள்ளது.
பள்ளி கொண்டு இருக்கும் போதே மாயங்கள் அல்லது ஆச்சர்யங்கள் நடத்தும் பெருமான் என்றும் பொருள் கொள்ளலாம்.
திருவிளக்குப் பிச்சனுடன் பெரியபெருமாள், நம்பிள்ளையின் காலக்ஷேபத்தை கேட்க விழைந்த போது பேசியது அப்படி ஒரு ஆச்சர்யமே.

பள்ளிகொண்டு இருக்கும் அழகு ஆச்சர்யப்பட வைக்கிறது என்றும் பொருள் கொள்ளலாம்.
பள்ளிகொண்டு இருக்கும் இராமபிரானின் அழகை அனுபவிக்கும் சீதா பிராட்டியின் வார்த்தைகளை
யுத்த காண்டத்தில் (38.25) காணலாம். ( ச மயா போதிதஹ் ஸ்ரீமான் சுகசுப்தஹ் பரந்தபஹ )
காகாசுரனால் துன்பபடுத்தப்பட்ட போது, சுகமாக கண் வளர்ந்து அருளியவரும், அழகாக இருப்பவரும்,
எதிரிகளைத் தவிக்கச் செய்பவருமான இராமபிரான் எழுப்பப்பட்டார் என்று இந்த ஸ்லோகத்தில் சொல்கிறார்.

அப்படிப்பட்ட அழகிய ராமன், ஆராதித்த பெருமாள் திருவரங்கன்;
அதனால் அந்த அரங்கநாதனின் சயன திருக்கோல அழகை கண்டு மகிழ்ந்து தொண்டரடிப்பொடி ஆழ்வார்
இந்த பாசுரத்தில் கூறுவது ஆச்சர்யமில்லை.
அதே போல் கண்ணனை துயில் எழுப்பியவர் ஆண்டாள் ஆவார். (நீளாதுங்க ஸ்தனகிரிதடி ஸுப்தமுத்போத்ய க்ருஷ்ணம் ).

நின்ற திருக்கோலத்தில் இருந்தாலும், அமர்ந்த திருக்கோலத்தில் இருந்தாலும் அகலலாம்,
ஆனால் பள்ளிகொண்ட திருக்கோலத்தில் அகல இயலாது என்று தொண்டரடிப்பொடி ஆழ்வார் சொல்கிறார்.
நம்மாழ்வாரின் திருவாய்மொழி (5.8.1) “ஏரார் கோலம் திகழக் கிடந்தாய் கண்டேன் எம்மானே!” என்ற பாடலும்,
குலசேகர ஆழ்வார் பாடிய பெருமாள் திருமொழி (7.2), “ஆனையில் கிடந்த கிடக்கை கண்டிடப் பெற்றிலேன் ”
(ஆனை கிடப்பதை போல் பள்ளி கொண்டு அருளும் அழகை சொல்கிறார்) என்ற பாடலும் இங்கு மேற்கோள் காட்டப்படுகிறது.

எம்பெருமானுடைய நீண்ட கைகளுக்கும் எட்டாமல் ஓடினேன் ஓடி என்று சம்சாரத்தினுள் வெகு தூரம் ஓடி கொண்டு இருந்த
தன்னை பிடித்து இழுத்துக்கொண்ட ஆச்சர்யத்தால் மாயனார் என்று
தொண்டரடிப்பொடி ஆழ்வார் கூறுவதுவதாக உரையாசிரியர் தெரிவிக்கிறார்.

திருப்பாணாழ்வார் அருளிய அமலனாதிபிரான் (7) என்ற பிரபந்தத்தில்,
“அரவு இன் அணை மிசை மேய மாயனார் ” என்று சொல்வதையும் இங்கு நினைவில் கொள்ளலாம்.

திருநன் மார்வும்
பிராட்டி எப்போதும் அகலமாட்டேன் என்று வாழ்கின்ற மார்பு என்பதால், எம்பெருமானின் திருமார்பிற்கு சிறப்பு என்பது ஒரு அர்த்தம்.
அதாவது பிராட்டி வாழ்வதால் சிறப்பு பெரும் மார்பு என்று பொருள்.
நம்மாழ்வாரின் அகலகில்லேன் இறையும் என்ற திருவாய்மொழி (6.10.10) அந்த சிறப்புக்கு அர்த்தம் கூறும்.
பிராட்டி அணிந்த செம்பஞ்சுக்குழம்பும் (மகளிர் பண்டைக்காலததில் அழகிற்காகப் பூசிய சிவப்புக்கலவை),
பிராட்டி அணிந்த மாலைகளும் எம்பெருமானின் திருமார்பில் இருப்பதைக்கண்டு உபநிஷத்துக்கள் இவனே
பரம்பொருள் என்று முடிவு செய்கின்றன என்று பராசர பட்டர் சொல்கிறார். (ஸ்ரீ குணரத்ன கோஸம் 4).

நம்மாழ்வார், “திகழ்கின்ற திருமார்பில் திருமங்கை தன்னோடும், திகழ்கின்ற திருமாலார்” (திருவாய்மொழி, 10.6.9 ) என்று
திருமாலுக்கும், அவரின் திருமார்பிற்கும், பெரிய பிராட்டியாருக்கும் உள்ள சிறப்புகளை சேர்த்து
ஒன்றோடு ஒன்று மேலும் மேலும் அழகு சேர்த்துக்கொள்வதை இங்கே நினைவில் கொள்ளலாம்.

மரகத உருவும் தோளும்
நீர் வெள்ளத்தை திறந்து விட்டால், அது எப்படி காண்பவர்கள் கண்கள் குளிரும்படி உள்ளதோ,
அதேபோல் எம்பெருமான், ஒளிரும் மரகத பச்சை நிற வடிவு கொண்டவர்.
இதே ஆழ்வார் பாடிய பச்சை மாமலை போல் மேனி என்பதையும் இங்கு நினைவு கொள்ளலாம்.
மார்பிற்கு சிறப்பு சேர்க்க திரு, நன் என்ற அடைமொழிகள் சேர்க்கப்பட்டன;
உருவிற்கு சிறப்பு சேர்க்க மரகத ஒளி சேர்க்கப்பட்டது. அப்படி எந்த சிறப்பும் சேர வேண்டிய அவசியம் இல்லாத
இயற்கையிலேயே சிறப்பு உள்ள தோள்கள் என்று ஆழ்வார் கூறுகிறார்.
இந்த நீரோட்டத்தில் நீந்த விழைபவர்களுக்கு தெப்பம் போல் உள்ள தோள்கள் என்று உரையாசிரியர் கூறுகிறார்.

தூய தாமரைக் கண்களும்
பரிசுத்தமான தாமரை மலர்போன்ற திருக்கண்கள் என்பது நேரிடையான பொருள்.
இந்த திருக்கண்களால் கடாக்ஷிக்க பெற்றவர்கள் பரிசுத்தம் அடைவதால், அதற்கு காரண உறுப்பான
திருக்கண்களுக்கு ‘தூய‘ என்ற அடைமொழி சேர்க்கப்பட்டது.
பிராட்டியாக இருந்தாலும் சரி, ஹிரண்யன் போன்ற அசுரர்கள் ஆனாலும் சரி, எல்லோரையும், குளிர நோக்குகின்ற கண்கள்;
நோக்கு ஏன் தூய்மை என்றால், எம்பெருமான் எந்த ஒரு காரணமும் இல்லாமல்,
தன்னுடைய விருப்பத்தினால் மட்டுமே பார்ப்பதால், அதில் பாரபட்சம் இருப்பதில்லை.

நண்பன், பகைவன் என்ற வேறுபாடு இல்லாமல் எல்லா ஜீவராசிகளுக்கும் நண்பன்
அன்றோ எம்பெருமான். (பகவத் கீதை 5.29).

ஜிதந்தே ஸ்தோத்திரத்தில் (1.2), விஷ்ணு பக்தி உடையவர்களுக்கும், பகவத் பக்தி அற்றவர்களுக்கும்
எப்போதும் சமானமாக பற்றலாம்படி இருக்கும் அவனுடைய திருவடிகளை உபாயமாக நிச்சயிக்கிறேன்
என்று சொன்னது இங்கே மேற்கோள் காட்டப்படுகிறது.
அதாவது எல்லோருக்கும் சமமாக இருப்பது அவனது உறவு.
பார்வை ஒன்றாக இருக்கும்போது, அசுரர்களுக்கு மட்டும் ஏன் கெடுதல் விளைகின்றது என்று கேட்டுக் கொண்டு,
அவை அசுரர்களின் தோஷத்தினால் வந்தது என்று பதில் உரைக்கிறார்.
எல்லோருக்கும் மகிழ்ச்சியை கொடுக்கும் தென்றல், தாமரையை மட்டும் உலர்த்தி விடுவதைபோல் இதுவும் என்கிறார்.

தூய தாமரை என்று சொல்லும் போது, குளிர்ச்சிக்கும், நறுமணதிற்கும், மேன்மைக்கும் மட்டுமே எம்பெருமானுடைய
திருக் கண்களுக்கு தாமரை ஒப்பிடப் படுகிறது; திருக் கண்களில் வழியும் கருணைக்குத்
தாமரையை ஒப்பிடமுடியாது என்றும் குறிப்பிடுகிறார்.

துவரிதழ் பவள வாயும்
சிவந்த திருவதரங்களையும் (உதடுகளையும்), பவளம் போல் இருக்கும் பல்வரிசை உடைய வாயும் என்று சொல்லிவிட்டு,
உதடுகளின் சிவப்பு பிரதிபலிப்பதால் பல்வரிசையும் பவளம் போல் சிவப்பாக இருக்கிறது என்று சொல்கிறார்.
ஒருவரிடமும் பேசாமல், ஒரு வஸ்துவினுடனும் ஆதரம் இல்லாமல், மிக உயரிய நிலையில், இருக்கும் பரமாத்மா,
அத்தகைய காம்பீர்யத்தை குலைத்துக்கொண்டு தன்னை நாடி வரும் அடியவர்களுக்கு ஆறுதல் அளிக்கும்
வார்த்தைகளை கூறுகிறார் என்றபடி இருக்கும் பவள வாய் என்பது இன்னொரு விளக்கம்.
அதேபோல், தங்களுடைய குறைகளை நினைத்து, அவனை அணுகுவதற்கு அஞ்சும் அடியவர்களை பார்த்து
அஞ்சேல் என்று சொல்வது போல் புன்சிரிப்போடு இருக்கும் பவள வாய் என்பது இன்னொரு விளக்கம்.

ஆயசீர் முடியும்
ஆய என்பது, எப்பொழுதும் அழகாகவும், சித்தமாகவும் இருக்கும் என்பதை சொல்கிறது.
ஆயம் என்பது தங்கத்தைக் குறிக்கும் என்பதால் ஆயம் என்பதில் உள்ள கடைசி எழுத்து குறைந்து
ஆய சீர் முடி என்று எடுத்துக்கொண்டால், தங்கத்தாலே செய்தாற்போல் உள்ள திருமுடி என்றும் கொள்ளலாம்.
சீர் என்பது செல்வ சிறப்பை காட்டுகிறது.

தேசும்
தேசும் என்பது தேஜஸ் என்பதின் மருவு. திருமேனி முழுவதும் தேஜஸ் மிளிர்கிறது.
மேலே சொன்ன ஒவ்வொரு அவயத்தில் இருந்தும் தேஜஸ் ஜொலிக்கிறது.
திருநன்மார்பு, மரகத உரு, தோள், தூய தாமரை கண்கள், துவர் இதழ், பவளவாய், ஆயசீர்முடி என்று
ஒவ்வொரு அவயங்களையும் சொல்லிய, ஆழ்வார் இந்த ஒரு வார்த்தையினால்,
எம்பெருமானின் திருமேனியின் முழு உருவத்தின் அழகையும் உணர்த்துகிறார்.
மரகத உரு என்பது, அவயவ விளக்கமே தவிர அது முழு வடிவம் ஆகாது,
ஏன் எனில், எம்பெருமானின் திருமேனியில், எல்லா அவயங்களும் மரகத பச்சை நிறமாக இருப்பது இல்லை.

ஒவ்வொரு அவயவமாக சொல்வது சௌந்தர்யம் என்றும் முழுவதுமாக சொல்வது லாவண்யம் என்று சொல்வதுண்டு.
திவ்யதேசங்களில் சௌந்தர்யத்திற்கு நாகை சௌந்தர்ராஜ பெருமாளும்,
லாவண்யத்திற்கு திருக்குறுங்குடி நம்பியும் சொல்வது இங்கே குறிப்பிடலாம்.

அடியரோர்க்கு அகலலாமே
பெரிய பெருமாளின் இத்தகைய வடிவழகின் பெருமையை கண்டால், ஸ்வரூப ஞானம் உள்ள எங்களால் அகல முடியாது,
அதை அனுபவிக்க தெரியாத, நான், என்னது என்று அகங்காரம் மற்றும் மமகாராம் உள்ளவர்களால் மட்டுமே
அகல முடியும் என்று ஆழ்வார் கேட்டுக் கொண்டு அதற்கு சம்சாரிகள் சம்மதம் தெரிவிப்பது போல்,
‘ஆமே‘ என்று இந்த பாசுரத்தை முடிக்கிறார்.

——-

அரங்கநாதனை தரிசித்து பின் அகலமுடியாது என்று சென்ற பாசுரத்தில் சொன்ன ஆழ்வாரிடம் அவரது நெஞ்சம்,
அரங்கனின் அழகை அளவிட்டு அனுபவிக்கலாம் என்று சொன்னதும்,
“கரும்பினைக் கண்டுகொண்டு” (17) என்றும்,
“அரவணைத் துயிலுமா கண்டு” (19) என்றும் சொன்ன ஆழ்வாருக்கு, அரங்கநாதனை கண்களால் பார்த்ததினால் தான்
“என்செய்கேன்!(18)
என் செய்கேன்!!(19)” என்று ஆழ்வார் தவிக்கிறார் என்றும்,
ஒரு மூலையில் உட்கார்ந்து நெஞ்சினால் தியானம் செய்யலாமே என்று சிலர் ஆழ்வாரிடம் சொன்னதும்,
சேர்ந்து, ஆழ்வார் தன் நெஞ்சிடம், அப் பெருமானை அளவிட்டு தரிசிப்பது என்பது,
இத்தனை காலமாக உறுதி இல்லாமையால் தான் இழந்த பகவத் அனுபவம் போலவே ஆகும் என்று இந்த பாசுரத்தில் சொல்கிறார்.

பணிவினால் மனம் அது ஒன்றிப் பவளவாய் அரங்கனார்க்கு,
துணிவினால் வாழ மாட்டாத் தொல்லை நெஞ்சே நீ சொல்லாய்,
அணியினார் செம்பொனாய அருவரை அனைய கோயில்,
மணியனார் கிடந்தவாற்றை மனத்தினால் நினைக்கலாமே (திருமாலை 21)

வெகு காலமாக பகவான் பற்றிய ஞானத்தை இழந்து, துணிவுடன் வாழ மாட்டாத நெஞ்சே,
பவளம் போன்ற திரு அதரங்களை உடைய திருஅரங்கன் விஷயத்தில், பணிவாக இருந்து, மனதை அந்த விஷயத்தில் பொருத்தி,
முழுமையான அழகுடன், சிவந்த பொன்னால் செய்யப்பட்ட, சிறந்த மேரு மலையை போன்ற, கோயிலிலே,
நீல ரத்னம் போன்ற எம்பெருமான், கண் வளர்ந்து அருளுகிற அழகை நெஞ்சினால் நினைக்க முடியுமோ என்று
நீயே சொல் என்று தன நெஞ்சத்தைப் பார்த்து கேட்கிறார்.
இங்கு துணிவு என்று சொல்லப்படுவது எம்பெருமானிடத்தில் “மஹா விஸ்வாசம் “ கொள்ளுதல் ஆகும்.

பணிவினால் மனம் அது ஒன்றி
பெரிய பெருமாளைப் பணிவோம் என்று உறுதி பூண்டு, மற்ற விஷயங்களில் இருந்து விலகி,
இவ் விஷயத்தில் ஊன்றி ஈடுபடுவது என்ற கருத்து.
இந்த உறுதியின் தொடக்கமே இங்கு முக்கியமாக சொல்லப்படுகிறது.
மனம் ஒன்றி என்று சொல்லாமல், மனம் அது ஒன்றி என்று சொல்வது, மனதைச் சொல்லாமல்,
மனதின் செயல்பாடான சிந்தனையைச் சொல்வது.
நம்மாழ்வார் திருவாய்மொழியில் (4.3.1) “பூசும் சாந்து என் நெஞ்சமே” என்று சொல்லும் போதும்,
நெஞ்சத்தின் செயல்பாடான சிந்தனையை சொல்வதே ஆகும்.

திருவாய்மொழி (2.10.9) “தொழ கருதுவதே துணிவது சூதே” என்ற பாசுரத்திலும் சொல்லும் விஷயம் அதுவே.
திருமாலிருஞ்சோலையை அடைந்து தொழ வேண்டும் என்ற சிந்தனையை எப்போதும் மனதில் நிறுத்துவதே
இந்த உலக வாழ்க்கையை வெல்வதற்கு வழி என்று நம்மாழ்வார் சொல்வதை நினைவில் கொள்வோம்.

எம்பெருமானை தவிர, மற்றவர்களிடம், முழுவதுமாக பணிந்து இருந்தாலும்
அவர்கள் மனம் இரங்குவார்களா என்பது நிச்சயம் இல்லை.
மனம் இரங்கினாலும் அதனால் நல்ல பலன் கிடைக்குமா என்று தெரியாது.
ஆனால் எம்பெருமானிடம் பிறக்கும் கருணையும் இரக்கமும் சொல்லி அளவிட முடியாது.

இராமாயணத்தில், இராவணன் தான் இரண்டாக பிளக்கப்பட்டாலும் இராமனிடம் பணிய மாட்டேன் என்று
சத்தியம் செய்து உள்ளதாக சொன்னான்; (இராமாயணம், யுத்தகாண்டம் 36.11).
அப்படிப்பட்ட இராவணன் தன் சத்தியத்தை மாற்றிக் கொள்வதாக சொன்னால் போதும்,
அவதாரம் முதலிய பெரிய பெரிய காரியங்களையும் செய்யவல்ல எம்பெருமானுக்கு, அவனிடம் இரக்கம் பிறக்கும்.
ஆக, சர்வேஸ்வரனிடம் நம் ஈடுபாட்டை காண்பித்தாலே போதுமானது, முழுதும் பணிவது என்பது தேவையில்லாது என்பது ஒரு கருத்து.

நாம் பணிவது என்பது பலன் தராது; சர்வேஸ்வரனின் இரக்கமே பலன் தர வல்லது என்பது மற்றொரு கருத்து.
எப்படி ஒருவன் மற்றொருவனை அடிக்க கையை தூக்கியதே , அவன் ஆயுள் முழுவதும் அடிபட்டது போல்
அவமானப்பட்டதற்கு காரணம் ஆகிறதோ அதே போல், இங்கும் எம்பெருமானிடம் பணியவேண்டும் என்பதற்கு
தொடக்கமான நினைவும், அஞ்சலி செய்ய தொடங்குவதுமே சர்வேஸ்வரனிடம் இரக்கம் பிறக்க செய்து
பலன் கிடைக்க வழிசெய்கிறது.

இதையே ஆளவந்தார் என்ற ஆச்சாரியர் ஸ்தோத்திர ரத்னம்(28) சுலோகத்தில் சொல்கிறார்.
எவனொருவன், எப்போதாவது, எம்மாதிரியாவது சர்வேஸ்வரனுடைய திருவடியை எண்ணி, ஒரு அஞ்சலி செய்கிறானோ,
அது பாவங்களை குறைத்து, நன்மையை அதிகரிக்கச்செய்து, ஒரு சமயத்திலும் குறையாமல் அவனை காப்பாற்றுகிறது
என்ற அர்த்தத்தில் சொல்லப்பட்டது.

ஆளவந்தார் “எனக்கு நீ உதவுவதற்கு நான் ஒரு முறை அஞ்சலி (கை கூப்புதல்) செய்வது அமையாதோ?”
என்று அருளிச் செய்கிறார்..

த்வதங்க்ரிம் உத்திஶ்ய கதா’பி கேநசித்
யதா ததா வா’பி ஸக்ருத்க்ருதோ’ஞ்ஜலி |
ததைவ முஷ்ணாத்யஶுபாந்யஶேஷத:
ஶுபாநி புஷ்ணாதி நஜாது ஹீயதே ||–ஸ்தோத்திர ரத்னம்–ஶ்லோகம் 28 –

காயிக சரணாகதியைக் குறிக்கும் ஒரு அஞ்சலியை யார் எச் சமயத்தில் எவ்வாறு செய்தாலும், அது எல்லாப் பாபங்களையும்
அடியோடு உடனே போக்கி விடும்; மங்களங்களை வளர்க்கும்; அந்த மங்களங்கள் அழியாமல் இருக்கும்.

அடுத்தது, மகாபாரதத்தில் சாந்தி பர்வத்தில் (46.163) கிருஷ்ணன் சொல்வது.
ஒருவன் எம்பெருமானுக்கு சரியாக செய்யும் அஞ்சலியானது, பத்து அஸ்வமேத யாகத்திற்கு மேலானது என்றும்,
சமம் என்றும் சொல்லமுடியாது என்றும் கூறுகிறார். ஏனென்றால்,
அஸ்வமேத யாகம் செய்தவன் மீண்டும் மீண்டும் பிறக்கிறான்;
ஆனால் கிருஷ்ணனை வணங்கியவனோ பிறவா வரம் பெற்று பரமபதம் அடைகிறான்.

கருட புராணத்தில் (11.26), அஞ்சலி செய்வது எம்பெருமானை மிக சீக்கிரம் சந்தோஷப்பட செய்வது என்று சொல்கிறது.

பவள வாய் அரங்கனார்க்கு
இப்படி ஈடுபாட்டின் தொடக்கத்தை உடைய ஒருவன் கிடைத்து விட்டால், அவன் இத்தனை காலமாக இழந்த இழப்பை
நினைத்து வருந்தாமல் இருக்க ஆறுதல் கூறும்,
பவளத் திருவாய் உடையவர், திருவரங்கன் என்று ஆழ்வார் சொல்கிறார்.
ஈடுபாடு ஏற்பட்டு, அவன் நம்மை நினைக்கும் போது ரொம்ப தொலைவில் இருக்க கூடாது என்று
திருவரங்கத்தில், அருகிலேயே இருப்பவர்.

துணிவினால் வாழ மாட்டா
முன்பு சொன்ன பணிவும், இப்போது சொல்லப்படும் துணிவும் கூட ஜீவாத்மாவால் ஆரம்பிக்க பட்டது இல்லை,
அரங்கனின் அழகே பணிவையும், துணிவையும் உண்டாக்கி,
அனுபவம் என்ற உன்னத வாழ்க்கையும் அடையச் செய்கிறது என்பது அர்த்தம்.

துணிவு இல்லாததால் அனுபவத்திற்கு முயற்சி செய்தது இல்லை;
அதற்கான துணிவுதனை இப்போது வேண்டுவது ஆழ்வாரின் வார்த்தைகள்.
மஹாபாரதம் சாந்தி பர்வத்தில், (334.47),
கிருஷ்ணர், மனதில் நிச்சயம் இல்லாதவன் பரமாத்மாவை அடைய மாட்டான் என்று கூறுகிறார்.
ஜனகன், பரமபதம் அடைவதற்கான வழிக்கு துணிவு ஒன்றே பழுதுபடாத சாதனம் என்பதில்,
தன்னுடைய ஆச்சார்யரான வேத வ்யாஸரை விட, தெளிவாக இருந்தான்.

இப்படி எல்லா இடத்திலும் துணிவு என்று சொல்லப்படுவது எம்பெருமானிடத்தில் “மஹா விஸ்வாசம் “ கொள்ளுதலே ஆகும்.

தொல்லை நெஞ்சே
இந்த துணிவு இல்லாததால் இத்தனை காலமாக எம்பெருமானின் அனுபவத்தை இழந்து விட்டதாக
தன் நெஞ்சத்திடம் தொண்டரடிப்பொடி ஆழ்வார் கூறுகிறார்.

நீ சொல்லாய்
இப்படி அனுபவிக்காமல், இத்தனை காலம் அறிவுகெட்டு கிடந்த நெஞ்சைப்பார்த்து,
இந்த அனுபவத்தை அளவிடமுடியும் என்று நெஞ்சு சொல்வதும் அறிவு இல்லாத கூற்றே என்று ஆழ்வார் சொல்கிறார்.

அணியினார் செம்பொனாய அருவரை அனைய கோயில்
அழகு மிகுந்து இருப்பதும், செம் பொன்னில் செய்யப்பட்டதும் மேரு மலையை ஒத்து இருப்பதாகவும் உள்ள
திருவரங்கம் பெரிய கோவில், இந்த பூமண்டலத்திற்கு ஆபரணம் போல் விளங்குவதால் ‘அணியினார் ‘ என்பது மிக பொருத்தம்.
அதேபோல், மலை போல் நிலையாய் உலகுக்கு எல்லாம் ஆதாரமாய் இருப்பதால்,
திருவரங்கம் பெரிய கோவிலை ‘அருவரை அனைய ‘ என்று சொல்வதும் பொருத்தமே.

மணியனார் கிடந்தவாற்றை
அப்படி மேரு மலையை ஒத்து இருக்கும் மலையின் நடுவில் ஒரு உயர்ந்த நீல ரத்தினத்தை வைத்து
அழுத்தியத்தைப் போல் பெரியபெருமாள், ஸ்ரீரங்கவிமானத்தின் நடுவே பள்ளிகொண்டு இருப்பது என்கிறார் ஆழ்வார்.

மனத்தினால் நினைக்கலாமே
இப்படி கண் வளர்ந்து அருளுகின்ற பெரிய பெருமாளின் அழகை அளவிட்டு அனுபவிக்க முடியுமோ என்று
தன் நெஞ்சிடம் ஆழ்வார் கேட்கிறார்.
அவருடைய கல்யாண குண நலன்களையும், திருவிளையாடல்களையும் அளவிட்டு விடலாம்,
ஆனால், திருமேனியின் அழகை அளவிட்டுவிட முடியாது என்று ஆழ்வார் சொல்கிறார்.
மனதின் செயல்பாடு, நினைப்பது; வேறு ஒரு அவயம் எப்படி நினைக்க முடியாதோ
அதேபோல், மனத்தினாலும் திருமேனியின் அழகை அளவிட்டுவிட முடியாது என்பது கருத்து.

———-

சென்ற பாசுரத்தில், “மனத்தினால் நினைக்கலாமே ?” என்றதற்கு அளவிட்டு நினைக்க முடியாது என்று
சொன்ன ஆழ்வாருக்கு, வாய்விட்டு பேசினால் என்ன என்ற சிலர் சொல்ல,
மனதினால் முழுமையாக உட்கொள்ள முடியாத விஷயத்தை எப்படி பேசி தீர்ப்பது என்று ஆழ்வார் கேட்கும் பாடல்.

தைத்ரீய ஸ்ம்ஹிதை 7.5.3 ன் படி, முதலில் மனது, பிறகுதான் பேச்சு என்பது வரிசை.
அதாவது மனது நினைப்பதைத் தான் வாய் பேச முடியும்.
மனத்தால் அளவிடமுடியாததை, வாய் பேசி முடித்து விட முடியாது என்பது கருத்து–

பேசிற்றே பேசல் அல்லால் பெருமை ஒன்று உணரலாகாது,
ஆசற்றார் தங்கட் கல்லால் அறியலாவானும் அல்லன்,
மாசற்றார் மனத்து உளானை வணங்கி நாம் இருப்பதல்லால்,
பேசத்தான் ஆவது உண்டோ பேதை நெஞ்சே நீ சொல்லாய் (திருமாலை 22)

ஆழ்வார் தன் மனத்திடம்,
“அறிவில்லாத மனமே, வேதங்களும், சான்றோர்களும் பேசிய பேச்சுக்களை நாம் பேசமுடியுமே தவிர,
குற்றமற்ற பெரியவர்களின் நெஞ்சில் வாழும் எம்பெருமானின் பெருமைகளை நாம் அறிய முடியாது,
அவர்களைத் தவிர மற்றவர்களுக்கு அவன் அறியமுடியாதவனாக இருப்பவன்.
அப்படிப்பட்ட எம்பெருமானை வணங்குவதை தவிர, அவனின் பெருமைகளை பாசுரம் எழுதி பேச முடியுமா” என்று கேட்கிறார்.

பேசிற்றே பேசல் அல்லால்
மனத்தால் நினைக்க முடியாவிட்டால், மற்ற விஷயங்களை வாய் பேசுவது போல்,
பகவத் விஷயத்தையும் வாயால் பேசலாமே என்றதற்கு, மற்ற விஷயங்கள் அளவிற்கு உட்பட்டவை,
அதனால் வாய் பேசமுடியும், ஆனால் இதுவோ, அளவிடமுடியாதது, அதனால் வாய் பேசி முடிக்க முடியாது என்று ஆழ்வார் சொல்கிறார்.

விஷ்ணு தர்மத்தில் சொன்னபடி,
எது விஷ்ணுவை பற்றி பேசுகிறதோ அது நாக்கு, எது விஷ்ணுவை நினைக்கிறதோ அது நெஞ்சு என்பது போல்,
பகவத் விஷயங்களை மட்டும் பேசி மற்ற விஷயங்களைப் பேசாமல் இருந்து விடவேண்டியது தானோ என்று
ஆழ்வாரிடம் சொன்னதற்கு, ஆழ்வார், முன்பு வேதங்களுக்கும், அவற்றை சாட்சியாக கொண்டவர்களும்
பேசிய பரமாத்மாவின் பெருமைகளையும் விஷயங்களையும் பேச முடியுமே தவிர,
வேறு ஒன்றும் நாம் பேசமுடியாது என்கிறார்.

மணவாள மாமுனிகள், இதனை
“முன்னோர் மொழிந்த முறை தப்பாமல் கேட்டு, பின்னோர்ந்து தாம் அதனை பேசாமல்
தம் நெஞ்சில் தோன்றினதே” பேசுபவர் மூர்க்கர் என்று உபதேச ரத்னமாலை (71) என்ற நூலில் கூறுகிறார்.

வேதங்களுக்கும், அவற்றை சாட்சியாக கொண்டவர்களும் பேசிய விஷயங்களுக்கு சில உதாரணங்கள் :

நாராயணவல்லி –
அந்த இதயக்கமலத்தின் நடுவில், சிறியதும், மேல்நோக்கி இருப்பதும் பரமாத்மாவின்
திவ்ய மங்கள விக்ரகம், அது நீல மேகம் கொண்ட மின்னல் போல் பிரகாசமாக காட்சி அளிக்கிறது

நீலமுண்ட மின்னன்ன மேனி (திருவிருத்தம், 29) –
மின்னல் கொடியை நடுவில் கொண்ட நீல மேகம் போன்ற
திருமேனி என்ற பொருளில், வருகிறது. மின்னல் என்பது திருமார்பில் உள்ள நாச்சியாரையும்,
எம்பெருமானின் மேனி என்று இரண்டினையும் குறிக்கும்.

மஹாபாரதம், சாந்தி பர்வத்தில் (46.118) சொல்வது,
அடியவர்களை நழுவ விடாதவனும், காயாம்பூவை போன்றவனும், பீதாம்பரத்தை உடையவனுமான
கோவிந்தனை நமஸ்கரிப்பவர்களுக்கு எங்கும் பயமில்லை.

சூரியனுக்கு நடுவில், தங்கம் போன்று அழகிய உருவுடன் உள்ள இந்த பரமபுருஷன்,
தங்கம் போன்ற மீசையும், கேசத்தையும், நகம் முதலான எல்லா அவயங்களுடன் சூரியனால் மலரும்
தாமரையைப்போல் இரண்டு கண்களும் உடையவன் என்று சாந்தோக்கிய உபநிஷத்தில் (1.6.6) (Chandogya Upanishad) சொல்லப்படுவது,

மநு ஸ்ம்ருதி (12.122) சொல்வது, எல்லாவற்றையும் நியமிப்பவனான பரமாத்மாவை,
உருக்கிய தங்கம் போல் ஒளி விடுபவனான அந்த பரமபுருஷனை, ஆச்சரியமான கனவில் வரும் ஞானத்தால்
அறியப்படவேண்டும் என்று நாம் புரிந்து கொள்ள வேண்டும்.
அதாவது சாதாரண ஞானத்தால் அவனை அறியமுடியாது என்பதே இதன் பொருள்.

திருவாய்மொழி 3.1.2 சொல்வது,
“சுட்டு உரைத்த நன் பொன் உன் திருமேனி ஒளி ஒவ்வாது”, அதாவது, நெருப்பில் இட்டு சுட்டு,
உரைக்கல்லில் பட்டை தீட்டப்பட்ட நல்ல உயர்ந்த பொன்னானது எம்பெருமானின் திவ்யமங்கள விக்கிரகத்தின் ஒளிக்கு ஒப்பு ஆகாது.

நீலமேக ஸ்யாமளனான எம்பெருமானை எதற்கு பொன்னுடன் ஒப்பிடுவது என்று கேட்டால்,
“பொன்னிவர்மேனி மரகதத்தின் ” (பெரிய திருமொழி 9.2.1) என்றும்,
“கணபுரத்து பொன்மலை போல் நின்றவன்” (பெரிய திருமடல் 91), என்றும் சொன்னது போல்
இங்கும் பொன்னிறமாகவே விளங்குகிறது.

மேலும், “ருக்மாபம் ” என்றும் “
ஹிரண்மய புருஷோத்ருச்யதே” என்றும் கூறப்படுவதால்
பொன்மயமான தாயாரின் ஒளி சேர்க்கையால் எம்பெருமானும் அவ்வாறே தோன்றுகிறான் என்று சொல்வதும் உண்டு.

கண் முதலிய உறுப்புகளுக்கு புலப்படாதவற்றை விளக்க, இந்த உலகத்தில் உள்ள, கண்களுக்கு தெரியக்கூடிய
சில உதாரணங்களை கொண்டு வெளிப்படுத்து உலக வழக்கம்.
அதனால், விவரிக்கமுடியாத உயர்ந்த பகவத் விஷயமான திரு உருவத்திற்கு, தாழ்வான சிலவற்றை உதாரணமாக கூறியதால்.
எம்பெருமானை பற்றி முழுவதும் தெரிவித்து விட்டோம் என்று சொல்ல முடியாது.

தைத்ரிய உபநிஷத் – ஆனந்தவல்லி 9.1 –
எவன் ஒருவனின் மனம், ப்ரம்மத்திடம் சென்று அதனை வாக்கினால் (வார்த்தைகளால்) அளவிடமுடியாது என்று திரும்புகிறதோ,
அவன் பரமாத்மாவின் ஆனந்தத்தை அறிந்தவன் என்றும் அவன் எதற்கும் பயப்படமாட்டான் என்றும் கூறுகிறது.
இதனால் பிரம்மத்தை அறிந்தவன், அதனை பேசி முடிக்க முடியாத விஷயம் என்று கூறுவதை நாம் ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டும்.
பொதுவாக வாக்கினால் சொல்ல முடையாததை கூட மனம் உணரமுடியும்.
ஆனால் இங்கே மனதினால் கூட அளவிடமுடியாது என்று திரும்புவதை கவனிக்க வேண்டும்.

இராமாயணத்தில், வாலியின் மனைவி தாரை, இராமனை நேரே பார்த்த பின்பும்,
மனதிற்கு அப்பாற்பட்டவன் என்று சொன்னதையும் இங்கே நினைவில் கொள்ளலாம்.
த்வமப்ரமேயஷ்ச துராஸதஷ்ச, ஜிதேந்த்ரியஷ்சோத்தமதார்மிகஷ்ச. அக்ஷய்யகீர்திஷ்ச விசக்ஷணஷ்ச,
க்ஷிதிக்ஷமாவாந்க்ஷதஜோபமாக்ஷஃ (4.24.31) –
“நீங்கள், அளவிடமுடியாதவர், கட்டுப்படுத்த முடியாதவர், சுய கட்டுப்பாடு உடையவர், நீதிமான்களில் சிறந்தவர்,
உங்கள் புகழ் ஒரு நாளும் குறையாது”, என்று சொல்லிக் கொண்டே போகிறாள்.
இதில் நீங்கள்’ என்று சொன்னதால், நேரில் இருக்கிறார் என்று புரிந்து கொள்ளலாம்.
அளவிட முடியாதவர் என்பதால், மனதினால் நினைத்து பார்க்க முடியவில்லை என்று கொள்ள வேண்டும்.

பெருமை ஒன்று உணரலாகாது
பிரம்மத்தை அறிந்தவன், அதனை பேச முடியாத விஷயம் என்று சொல்வதை ஏன் ஏற்க வேண்டும் என்றால்,
ஒரு உதாரணம் சொல்லும்போது உபமானம் எப்போதும் உபமேயத்தை விட உயர்ந்ததாகவே இருக்கும்.
ஆனால் எம்பெருமானுக்கு உபமானமாக எதைச் சொன்னாலும் அவை தாழ்ந்தவையாகவே இருக்கின்றன.
இங்கு எம்பெருமானுடைய ஸ்வரூபம், குணம், செல்வம், திவ்யமங்கள விக்கிரகம் என்று எதையும் அளவிடமுடியாது
என்று தெரிந்து கொள்ளவேண்டும். அதாவது மேலே சொன்ன ஸ்வரூபம் முதலிய
எந்த ஒன்றினுடைய பெருமையையும் முழுவதாக சொல்ல முடியாது என்பதையே “ஒன்று” குறிப்பிடுகிறது.

ஆசற்றார் தங்கட் கல்லால் அறியலாவானும் அல்லன்
அப்படி என்றால் யாராலும் அறிந்துகொள்ளவே முடியாததா என்று கேட்டு அதற்கு ஆழ்வார் சொல்வது,
மற்ற உபாயங்களை விட்டு, எம்பெருமானையே உபாயமாக கொண்டவர்களால் மட்டுமே அறியப்படுபவன்,
மற்றவர்களால் அறியமுடியாது என்பதே ஆகும்.
இதையே கீதையில் (7.3), கிருஷ்ணன்,
“பல்லாயிரமானவர்களில் ஒருவரே என்னை உள்ளபடி புரிந்து கொள்கிறார் என்று சொல்கிறார்.

இந்த வரியில் உள்ள “ஆசு” என்ற சொல்லும்,
அடுத்த வரியில் வரும் “மாசு” என்பதும் குற்றம் என்ற ஒரே அர்த்தத்தை சொன்னாலும்,
ஆழ்வார் இரண்டு விதமான குற்றங்களை சொல்கிறார். மேலே சொன்ன எம்பெருமான் தவிர,
மற்ற உபாயங்களை (கர்ம, பக்தி, ஞானம்), கொண்டு தங்களுடைய முயற்சியால்
அவனை அடைய நினைப்பவர்களின் மனதில் உள்ள அகங்காரத்தை ஆசு என்று குறிப்பிடுகிறார்.
அப்படி அவனை அடைந்தபின், அவனிடம் அவனை கேட்காமல் மற்றவற்றை கேட்பதை மற்றொரு குற்றமான மாசு என்கிறார்.

மாசு அற்றார்
மூன்று வகையான (எல்லா) ஜீவாத்மாக்கள் பற்றி கேள்விப்பட்டு இருப்போம்.

இந்த உலகத்தில் உள்ள ஐஸ்வர்யங்களை வேண்டும் ஜீவாத்மாக்கள்
பரமனையே வேண்டும் பகவன்லாபார்த்திகள்
இந்த இரண்டுக்கும் இடைப்பட்ட நிலையை வேண்டும் கைவல்யார்த்திகள்
இதில் நாம் அடையவேண்டியது பரமனையே;
ஐஸ்வர்யமும் கைவல்யமும் நாம் அடையவேண்டியவே என்று ஜீவாத்மா நினைத்தால் அது மனதின் இன்னொரு குற்றம் ஆகும்.
இதே ஆழ்வார் மாசு என்று இந்த பாசுரத்தில் கூறுகிறார்.
அவனை உபாயமாக கொண்டு, அவனிடம் கைவல்யம், மற்றும் ஐஸ்வரியம் வேண்டாம் என்று நிராகரித்து,
அவனையே வேண்டுபவர்களை ஆழ்வார் மாசு அற்றார் என்று இங்கு கூறுகிறார்.

மனத்து உள்ளானை
இப்படி உபாயங்களையும், மற்ற அடையத்தக்கவைகளையும் விலக்கி, இந்த சம்சார வாழ்க்கையை விட்டு,
பரமபதத்தில் எப்பொழுதும் எம்பெருமானையே அனுபவிக்க வேண்டும் என்று எண்ணம் கொண்டு,
எல்லா பொறுப்புகளையும் அவனிடத்தில் விட்டு, அதாவது மாசு அற்றவர் ஆகவும், ஆசு அற்றவர் ஆகவும் உள்ள
அடியவர்களின் இதய கமலத்தில், என்றும் வாழ்பவன் என்பதை மனத்து உள்ளானை என்று ஆழ்வார் கூறுகிறார்.
எப்படி காட்டு தீயை எந்த ஜீவராசியும் தாங்கிக் கொள்ள முடியாதோ, எப்படி மீன் முதலிய ஜீவராசிகள்
தண்ணீரை விட்டு வெளிய வந்தால் தாங்கிக்கொள்ள முடியாதோ அது போல் எம்பெருமானாலும்
மாசு, ஆசு உள்ள நெஞ்சகளில் இருப்பது என்பது தரிக்க முடியாதது என்றும் ஆழ்வார் கூறுவது போல் ஆயிற்று.

ஆசு, மாசு அற்றவர்களை கண்டுகொண்டு அவர்களின் நெஞ்சத்தில் நித்யவாஸம் செய்ய வேண்டியே,
எம்பெருமான் திவ்யதேசங்களில் கண்வளர்ந்து அருளுகிறார்.

ஒவ்வொரு ஆழ்வாருக்கும் ஒரு சிறப்பு இருப்பது என்பதும்
திருமழிசைஆழ்வார் எம்பெருமானின் ஐந்து நிலைகளில் ஒன்றான, அந்தர்யாமியில் மிகவும் ஆழ்ந்து இருப்பார்
அவருடைய திருச்சந்தவிருத்த பாடல்கள் 64 மற்றும் 65, உரையாசிரியரின் உரையில்
மனத்து உள்ளானை என்பதற்கு இடம் பெற்று உள்ளன.

வணங்கி நாம் இருப்பதல்லால்
அவன் அடியார்களின் நெஞ்சத்தைவிட்டு அகலாதவனான பின், நாம் செய்ய வேண்டியது
அவனை அனுபவிப்பதை தவிர வேறு ஒன்றும் இல்லை என்று தொண்டரடிப்பொடி ஆழ்வார் கூறுகிறார்.
இங்கு வணங்கி என்று சொல்வது, மனம், உடல், மொழி ஆகிய முக்கரணங்களாலும், எல்லா காலங்களிலும்,
எல்லா தேசங்களிலும், எல்லாவிதமான பகவத் அனுபவங்களையும் உள்ளடக்கியது.

பேசத்தான் ஆவது உண்டோ
அவனுடைய பெருமைகளை நினைத்து பார்க்கையில், அவற்றை பாசுரமிட்டு பேச முடியுமோ என்று கேட்டுக் கொண்டு,
முடியாது என்று அர்த்தத்தில் ஆழ்வார் முடிக்கிறார்.

பேதை நெஞ்சே நீ சொல்லாய்
பல காலங்களாக தாழ்ந்த விஷயங்களையே பேசி வந்த நெஞ்சே, இவ்வளவு பெருமைகள் பெற்ற விஷயத்தை
பேசி விடலாம் என்று உன்னுடைய அறிவின்மையாலே நினைக்கிறாயோ,
அளவிட்டு விடலாம் என்று பேச ஆசைப்படும் நீ சொல்வாயாக என்று ஆழ்வார்
தன் நெஞ்சத்திடம் கேட்பதுடன் இந்த பாசுரம் நிறைவடைகிறது.

—————-

நினைக்கவும் பேசவும் முடியாதென்றால், மறந்து போவது தானே என்று
ஆழ்வாரிடம் மற்றவர்கள் சொன்ன போது,
அரங்கனின் சயனத் திருக் கோலத்தை திருஅரங்கத்தில் கண்டு ரசித்த பின்
அதனை மறந்து எப்படி வாழ்வேன் என்று சொல்வது கங்கையில் புனிதமாய – என்று சொல்லும் பாசுரம்.

கங்கையில் புனிதமாய காவிரி நடுவு பாட்டு,
பொங்குநீர் பரந்து பாயும் பூம்பொழில் அரங்கம் தன்னுள்,
எங்கள் மால் இறைவன் ஈசன் கிடந்ததோர் கிடக்கை கண்டும்,
எங்ஙனம் மறந்து வாழ்கேன் ஏழையேன் ஏழையேனே. (திருமாலை 23)

கங்கையில் புனிதமாய காவிரி
அழகாலும், நீரின் இனிமையாலும் கங்கையை காட்டிலும் சிறந்த காவிரி,
பிறரை புனிதப்படுத்துவதிலும் கங்கையை விடச் சிறப்பான காவிரி ஆறு என்று
இந்த பாசுரத்தை ஆழ்வார் தொடங்குகிறார்.

ஸ்ரீரங்க மஹாத்மியம் என்ற நூலில்,
ப்ரஹ்மாவிடம் கடும் தவம் புரிந்து கங்கையுடன் சமம் என்ற நிலையை அடைந்தபின்,
காவிரி, ஸ்ரீரங்கவிமானம் திருவரங்கத்தில் நிறுவப்பட்ட பின்,
கங்கையை விட உயர்ந்தவள் என்ற பெருமையை அடைந்ததாகக் கூறுகிறது.

ஈஸ்வர சம்ஹிதை என்ற நூலில்,
விஷ்ணுவிடம் இருந்த பக்தியினால், தர்மம், தண்ணீராக மாறியது என்றும்,
அப்படிப்பட்ட தண்ணீரை, சிறந்த பக்தியுடன் விஷ்ணுவின் திருவடிகளை, அவர் திருவிக்ரமனாக உலகு அளந்த போது,
தான் சுத்தம் செய்து மரியாதை செய்ததாகவும் பிரம்மன் கூறுகிறார்.
அந்த தண்ணீரைத் , தான், பரிசுத்தப்படுத்தபடத் தயாராக உள்ளதாகக் கூறி, சிவபெருமான் தன்னுடைய தலையினால்
தாங்கிக் கொண்டு பிறகு சிறிது சிறிதாக பூமிக்கு விடுகிறார். அதுவே கங்கை என்று ஆனது.

அதனால் கங்கைக்கு சிவன் (ருத்ர) சம்பந்தம் கொண்டது என்ற ஒரு குற்றமும் உண்டு.
ருத்ர சம்பந்தம் கொண்டதால், அவனுடைய மாலை மற்றும் பிரசாதங்களை, ‘நிர்மால்யம்’ என்று
அவனுடைய பக்தர்களும் தொடத்தக்கதாக கொள்ளவில்லை.
ருத்ர சம்பந்தம் என்பது, ரஜோ தமோ குணங்களுடன் தொடர்பு உள்ளது.

திருவெழு கூற்றிருக்கை என்ற பிரபந்தத்தில் திருமங்கைஆழ்வார்,
“முக்கண் நாற்றோள் ஐவாய் அரவோடு ஆறுபொதி சடையோன் அறிவு அருந் தன்மைப் பெருமையுள் நின்றனை” என்று
கூறியபடி, கங்கைக்கு சிவனின் சடையின், சிடுக்கு நாற்றமும், மயிர் தொடர்பும் உள்ளது.
இருந்தாலும், இப்படிபட்ட கங்கைக்கு, விஷ்ணுவின் ஸ்ரீபாத சம்பந்தம் ஒரே ஒரு முறை ஏற்பட்டு இருந்ததால்,
கங்கைக்கு புனித தன்மையே இறுதியில் இருக்கும்.

இதே போல், பொய்கை ஆழ்வாரும், முதல் திருவந்தாதியில்(97),
“உன்றன் அடிசேர்ந்து அருள் பெற்றாள் அன்றே, பொடிசேர் அனற்கு அம் கை யேற்றான் அவிர்சடைமேல் பாய்ந்த,
புனல்கங்கை யென்னும்பேர்ப் பொன்” சொல்லியது,
சிவபெருமானின் சடைமேல் பாய்ந்த நீரை புனிதமாக அருள் செய்தது விஷ்ணுவின் திருவடி சேர்ந்ததாலே என்று கூறுவது.

இதையே பராசர பட்டர் எனும் ஆச்சார்யர், ரங்கராஜஸ்தவம் என்ற ஸ்தோத்ரத்தில் (22),
ஒரு க்ஷண ஸ்ரீ பாத சம்பந்தத்தால் பெருமை வாய்ந்தது என்று அஹங்கரித்து இருக்கும் கங்கை என்கிறார்.
திருவரங்கன் புறப்பாடு முன் திருவரங்கத் தெருக்களைச் சுத்தம் செய்வது, திருமஞ்சனத்திற்குத் தீர்த்தம் தருவது,
எப்போதும் பெரியபெருமாளின் திருவடிகளைத் தடவிக் கொடுத்து சேவை செய்வது போன்ற செய்கைகளால்
கங்கையை விடச் சிறந்தவள் அன்றோ காவிரி என்று கூறுகிறார்.

தீர்த்தம் என்று பெயர் பெற்ற எல்லா புண்ணிய நதிகளும், ஐப்பசி மாதத்தில் காவிரிக்கு வந்து,
பாவிகளான மக்களைத் தீண்டியதால் ஏற்பட்ட பாவங்களை போக்கி கொள்வதாக
துலா காவிரி மஹாத்மியத்தில் காவிரியின் பெருமை கூறப்பட்டு உள்ளது.

ஆக கங்கைக்கு ருத்ர சம்பந்தம் என்ற குறை உண்டு. மேலும் விஷ்ணுவின் சம்பந்தம் ஒரே ஒரு முறை மட்டுமே.
ஆனால், காவிரிக்குக் குறை எதுவும் இல்லை, மேலும் அப்படிப்பட்ட திருவடிகளைக் கொண்ட திருவரங்கன்
இந்த காவிரி கரையில் இருக்க வேண்டும் என்று இங்கு வந்து இருப்பதால்,
திருவரங்கனின் திருவடித் தொடர்பு காவிரிக்கு எப்போதும் உண்டு.
அதனால் தொண்டரடிப்பொடியாழ்வார் கங்கையில் புனிதமாய காவிரி என்று பாடி உள்ளார்.

நடுவு பாட்டு
வட திருக்காவிரி மற்றும் தென் திருக்காவிரி இரண்டுக்கும் நடுவே திருவரங்கம் இருப்பதை இப்படி ஆழ்வார் குறிப்பிடுகிறார்.
கண்ணன் எம்பெருமான் யசோதை பிராட்டியின் மடியினில் சாய்ந்து இருப்பது போல்,
காவிரியின் நடுவில் பள்ளிகொண்டு திருவரங்கன் அருள்கிறான் என்கிறார்.

தர்ம, அர்த்த, காம, மோக்ஷம் என்ற நான்கும் புருஷார்த்தம் என்று கூறப்படும்.
இவைகளில் தர்மம், மற்றும் மோக்ஷம் என்பவை நிரந்தரமானவை என்றும்,
காமம் மற்றும் அர்த்தம், தற்காலிகமானவை என்றும் சொல்வதுண்டு.
தர்மம், மற்றும் மோக்ஷம் என்பவை எப்பொழுதும் பரமாத்மாவிற்கு நெருங்கியவை.

திருவரங்கத்தில் வடக்கு பக்கம் கொள்ளிடம் என்ற வட திருக்காவிரி மற்றும் காவேரி என்ற தென் திருக்காவிரியும் ஓடுகின்றன.
ஆக, திருஅரங்கம் நான்கு காவிரிக் கரைகளை கொண்டது.
பெரிய பெருமாளுக்கு அருகில் உள்ள காவிரி கரைகள் மோக்ஷமாகவும், தர்மமாகவும் உள்ளன என்று சொல்வதுண்டு.
திரு அரங்கத்திற்கு வெளிப் பக்கம் உள்ள மற்ற இரண்டு காவிரிக் கரைகள், அர்த்தம் மற்றும் காமம் என்றும் சொல்லப்படும்.

வட திருக்காவிரியின் வடக்கு பக்கக் கரையை “காமம்” என்றும், தெற்கு பக்கக் கரையை ‘தர்மம்’ என்றும்,
தென் திருக்காவிரியின் வடக்கு பக்கக் கரையை ‘மோக்ஷம்’ என்றும்,
தெற்குக் பக்க கரையை ‘அர்த்தம்’ என்று சொல்லப் படுகின்றன.

பொங்குநீர் பரந்து பாயும் பூம்பொழில்
காவிரி ஒரு அமைதியான நதியை போல் இல்லாமல், இருகரைகளையும் அடித்துக் கொண்டு செல்கிறது.
அதிகமான நீர் வருவதாலும், பெரிய பெருமாளை காண வருகிறோம் என்ற மகிழ்ச்சியினாலும்
அலைகளை எறிந்து கொண்டு கலங்கி கொண்டு வருகிறது என்று பராசரபட்டர் ரங்கராஜஸ்த்வத்தில் (22) குறிப்பிடுகிறார்.
காவிரிக்கு, பெரியபெருமாள், மாப்பிளை ஆனபடியால், திருவரங்கம் வருவதற்கு முன்பு, ஒருவித கவலையோடு வருமாம்,
திருவரங்கத்தைக் கடந்தபின், இனிமேல் பார்க்க முடியாதே என்ற ஏக்கத்துடன் விலகுமாம்,
அதனால் எப்போதும் அது கலக்கத்துடன் உள்ளது என்று குறிப்பிடுகிறார்.
காவிரியின் நீர் பெருக்கால், திருவரங்கத்துச் சோலைகள் எப்போதும் பூத்து குலுங்கிக் கொண்டு
என்றும் வசந்த காலமாகவே இருக்கும்.
அதனால் எல்லோருக்கும் களைப்பினை போக்கும் தேசமாக திருவரங்கம் உள்ளது என்கிறார்.

கங்கையில் புனிதமாய என்பதால், புனிதம் மற்றும் தூய்மையும்,
பொங்கு நீர் பரந்து பாயும் பூம்பொழில் என்பதால், இனிமையும் காவிரிக்குச் சொல்லப் படுகின்றன.

எங்கள் மால் இறைவன் ஈசன்
மால், இறைவன், ஈசன் என்ற மூன்று சொற்களுமே அரங்கனையே குறிக்கின்றன.
மால் என்பதற்கு பித்துபிடித்து என்று ஒரு அர்த்தம் உண்டு.

மால் என்றால் அரங்கன் அடியார்கள் மேல் பித்து பிடித்து இருக்கிறான் என்று கொள்ளலாம்.
அடியார்களிடம் அளவுக்கு அதிகமான அன்பு உடையவன் என்றும் கூறலாம்.
பெரிய பெருமாளிடம் தங்களை காக்கும் பொறுப்பை விட்டிருக்கும் மற்ற ஆழ்வார்களையும் இவர் சேர்த்துக் கொண்டதால்,
‘எங்கள்’ மால் என்று அழைக்கிறார்.
மேலே சொன்ன புனிதத் தன்மையாலும், இனிமையினாலும் பெரிய பெருமாள், திருவரங்கத்தில்
எழுந்தருளி உள்ளார் என்பது போல் தோன்றும்,
ஆனால், ஆழ்ந்து பார்த்தால், அடியவர்களிடம் கொண்ட அன்பினால் தான்
இங்கு எழுந்தருளி உள்ளான் என்பது உரையாசிரியரின் விளக்கம்.

இறைவன் என்பதற்கு எல்லாவற்றிற்கும் தலைவன், மற்றும் உரிமை உள்ளவன் என்பது பொருள்.
இறைவனாக இருப்பதால் அடியார்கள் மேல் அன்பு கொண்டு உள்ளான்.

ஈசன் என்பதற்கு தலைமைக்கு தகுந்தபடி ஆளத் திறமை உள்ளவன் அல்லது எல்லாவற்றையும்
நடத்தி செல்பவன் அல்லது நடத்தி செல்ல வல்லவன் என்று பொருள்.

இப்படி இந்த மூன்று பதங்களால் அன்பு உடையவன், நல்வழி காட்டி, நடத்தி செல்ல வல்ல, தலைவன் என்று கூறுகிறார்.
நம் சம்ப்ரதாயம், அன்பு உடையவன் என்பதற்கு வாத்ஸல்யம்(பரிவு) , சௌலப்யம்(எளிமை)
மற்றும் சௌசீல்யம் (நீர்மை) என்ற பதங்களால் சொல்லும்;
நியந்த்ருத்வம் என்பது நல்வழி காட்டி நடத்தி செல்ல வல்லவன் என்பதை சொல்லும்;
ஸ்வாமித்துவம் என்பது தலைமையும் உணர்த்தும்.

அடியவர்கள், உலகில் உள்ள பொருட்களின் மேல், தங்களுடைய சத்வ, ரஜோ, மற்றும் தமோ என்ற
முக்குணங்களால் கவரப்படுவதைத் தடுத்து, அவர்களை எப்போதும் அனுபவிக்கவல்ல பரமபதத்திற்கு
அழைத்துச் செல்ல எண்ணி, அவர்கள்மேல் உள்ள பாசத்தால் தூண்டப்பட்டு, தன் உடைமையை,
தன் இஷ்டத்திற்கு, தனதாக்கி கொள்வதற்காக, இங்கு வந்து காத்து கிடக்கிறான் என்பது உரையாசிரியரின் விளக்கம்.

கிடந்தது ஓர் கிடக்கை
ஆழ்வார் பெரிய பெருமாளின் திவ்ய குணங்களை ஒரு கணம் தள்ளி வைத்து விட்டு, அவன் கிடந்த
திருக் கோலத்தில் தான் அகப்பட்டுக்கொண்டதை சொல்கிறார்.
ஒப்பற்ற என்ற பொருளில், கிடந்த திருக்கோலத்தின் சிறப்பை ஓர் என்று சொல்கிறார்.
நின்ற அல்லது அமர்ந்த திருக்கோலமாக இருந்தால் ஒருவேளை மறந்து இருக்கலாம்,
கிடந்த திருக்கோலத்தை மறக்க முடியாது என்பதை ஓர் என்ற வார்த்தையால் சொல்கிறார்.
மற்றவர்கள் படுத்துக்கொண்டு இருந்தால், அழகின்மையே மிகுந்து இருக்கும்,
ஆனால் பெரியபெருமாள் சயனித்து இருக்கும், அழகு மிகுந்து இருக்கிறது என்று உரையாசிரியர் கூறுகிறார்.

பாயும் நீர் அரங்கம் தன்னில் என்ற பாசுரத்தின் விளக்கத்தில்,
“பள்ளி கொண்டு இருக்கும் இராமபிரானின் அழகை அனுபவிக்கும் சீதா பிராட்டியின் வார்த்தைகளை
யுத்த காண்டத்தில் (38.25) (ச மயா போதிதஹ் ஸ்ரீமான் சுகசுப்தஹ் பரந்தபஹ )
காகாசுரனால் துன்பபடுத்தப்பட்ட போது, சுகமாக கண் வளர்ந்து அருளியவரும், அழகாக இருப்பவரும்,
எதிரிகளைத் தவிக்கச் செய்பவருமான இராமபிரான் எழுப்பப்பட்டார்” என்று சொன்னதையும் இங்கே நினைவில் கொள்ளலாம்.

ஆழ்வார்களை பொறுத்தவரையில் எம்பெருமான் நின்ற நிலையாய் இருந்தாலும்,
அமர்ந்த நிலையாய் இருந்தாலும் சயனித்து இருந்தாலும், அவற்றை உயர்வாகவே சொல்வார்கள்.
உதாரணமாக, பெரிய திருமொழியில், (6.9.5)
“நிலையார நின்றான் தன் நீள்கழலே அடை நெஞ்சே”, திருமங்கை ஆழ்வார் எம்பெருமான், திருநறையூரில்,
மிகவும் பொருந்தி, நிலையாக நின்றான், என்று நின்ற நிலையின் பெருமையை கூறுகிறார்.
அதேபோல், திருவாய்மொழியில் (6.5.5), “பிரான் இருந்தமை காட்டினீர்” என்று
திருத் தொலை வில்லி மங்கலத்தில் எம்பெருமான் அமர்ந்த திருக்கோல பெருமையை நம்மாழ்வார் கூறுகிறார்.

இந்த பாசுரத்தில், ஆழ்வார் முதலில் கங்கையில் புனிதமாய காவிரி என்று சொல்லி,
பிறகு கிடந்ததோர் கிடக்கை என்று சொல்கிறார்.
ஆனால் அரங்கனின் திருவடிகளை வருடிச் சொல்வதாலேயே கங்கையை விட புனிதமான நிலையை
காவிரி அடைவதாக மேலே பார்த்தோம்.
ஆக, கிடந்ததோர் கிடக்கையை முதலில் சொல்லிவிட்டு,
பிறகு கங்கையில் புனிதமாய காவிரி என்று சொல்லி இருக்க வேண்டும்.
ஆனால், ஆழ்வார்களுக்கு திவ்ய தம்பதிகளை காட்டிக் கொடுத்த திவ்ய தேசத்தின் மேல்
கொஞ்சம் அதிக ஈடுபாடு ஆனதால், இந்த வரிசையில் சொல்கிறார்.

கண்டும், எங்ஙனம் மறந்து வாழ்கேன்
காணாமல் இருந்தால், மறந்து வாழலாம், பெரியபெருமாளின் சயன திருக்கோலத்தைக் கண்டு அனுபவித்தபின்
எப்படி மறந்து வாழ்வேன் என்று ஆழ்வார் கூறுகிறார்.
சுவாமி நம்மாழ்வாரின் “எங்ஙனேயோ அன்னை மீர்காள்! என்னை முனிவது நீர்?,
நங்கள் கோலத் திருக் குறுங்குடி நம்பியை நான்கண்டபின், (திருவாய்மொழி, 5.5.1) என்ற வார்த்தைகள்,
இதனையே பிரதிபலிக்கின்றன. இந்த விஷயத்தை அனுபவித்தபின் மறக்க முடியாது,
அப்படியே மறந்தாலும், மற்ற விஷயங்களைக்கொண்டு வாழ முடியாது என்று பொருள்.

ஏழையேன் ஏழையேனே
ஆழ்வார் பகவத் விஷயத்தில் தான் ஏழை அல்லது வறுமை உள்ளவன் என்கிறார்.
தான் இந்த விஷயத்தை அனுபவிக்க பேராசையுடன் இருந்தாலும், முன்னே சொன்னது போல்,
முழுவதும் அனுபவித்து முடிக்க முடியாத விஷயம் ஆகையால், ஏழையேன் என்று சொல்கிறார்.
அதைப் பிரிந்தால், வாழ முடியாதவன் ஆவதால், ஏழையேன் என்கிறார்.
ஏழைமை என்பதற்கு தளர்ச்சி என்று ஒரு பொருள் உள்ளது.
பல காலமாக கர்மா வினை பயன்களால் தளர்ச்சியடைந்த ஆழ்வார், இப்போது அளவிட்டு முடிக்கமுடியாத
பகவத் விஷயத்தை கண்டு தளர்ச்சி அடைந்தவராக உள்ளார் என்பதால்,
ஏழையான தான் மீண்டும் ஏழையாகிவிட்டேன் என்பதை ஏழையேன் ஏழையேனே என்றும் கொள்ளலாம்.

———-

எம்பெருமான் தனக்கு செய்த உதவிகளை பேசுதல் என்ற இந்த உபபகுதியின் இறுதி பாடல்

ஆழ்வார், முந்திய பாசுரங்களில், மனத்தினால் நினைக்கலாமே என்றும்,
‘பேசித்தான் ஆவதுண்டோ என்றும் எங்கனம் மறந்து வாழ்கேன் என்றும்
தன்னுடைய அன்பினை காட்டியதற்கு பதிலுக்கு
பெரிய பெருமாள், ஆழ்வார் மேல் தமக்குள்ள உள்ள அன்பினைக் காட்ட,
அதனை பார்க்கும் போது தனது அன்பு மிகவும் தாழ்ந்தது என்று ஆழ்வார் உணர்ந்து,
பைத்தியம் பிடித்தவனுக்கு ஒரு சமயம் வரும் தெளிவு போல் உள்ள தன்னுடைய பக்தியை
கள்ளத்தனம் என்று பாடும் பாடல்.

வெள்ளநீர் பரந்து பாயும் விரிபொழில் அரங்கம் தன்னுள்,
கள்ளனார் கிடந்தவாறும் கமல நன்முகமும் கண்டும்,
உள்ளமே வலியைப் போலும் ஒருவன் என்று உணர மாட்டாய்,
கள்ளமே காதல் செய்து உன் கள்ளத்தே கழிக்கின்றாயே. (திருமாலை 24)

வெள்ளநீர் பரந்து பாயும் விரி பொழில் அரங்கம்
பொங்குநீர் பரந்து பாயும் என்று சென்ற பாசுரத்தில் பாடியது இன்னும் ஆழ்வார் நினைவில் இருக்க,
இங்கே தொடர்ந்து “வெள்ளநீர் பரந்து பாயும்” என்று காவிரியின் பெருமையில் இந்த பாசுரத்தையும் தொடர்கிறார்.

காவிரி, தன் உற்பத்தி ஸ்தானத்தில் இருந்தே திருவரங்கம் வர வேண்டும் என்று நோக்கோடு வருவதால்,
ஆர்வம் வெளியே தெரியும்படி, பெருவெள்ளமாக நீரை கொண்டு எவராலும் அணைகட்டி தடுக்க முடியாதபடி
எல்லா பக்கங்களிலும் பாய்ந்து செல்லும்.
ஆற்றின் ஆர்வத்திற்கு முடிவு இல்லாததால், ஆழ்வார் பாய்ந்தது என்று இறந்த காலத்தில் சொல்லாமல்,
பாயும் என்று நிகழ் காலத்தில் கூறி உள்ளார்.
காவிரியின் வெள்ளநீர் எங்கும் பாய்வதால், சோலைகளும் எல்லா இடங்களிலும் பரவுகிறது.

அரங்கம் தன்னுள், கள்ளனார்
கள்ளமில்லாத நித்ய ஸூரிகளுடன் பரம பதத்தில் நேர்மையோடு இருப்பதை விட்டு,
திரு வரங்கத்தில் கண் வளர்ந்து இருப்பது, இங்குள்ள கள்ளத்தனம் உள்ள சம்சாரிகளைத்
தன் கள்ளத் தனம் கொண்டு, வலைவீசி, கவர்ந்து கொள்வதற்காக என்பதால்
ஆழ்வார் ‘கள்ளனார்’ அல்லது ‘கள்வனார்‘ என்று கூறுகிறார்.

பலவகை துர் எண்ணங்களுடன் கோவிலுக்குள் செல்லும் மக்களை தன் வடிவழகு போன்றவற்றை கொண்டு திருத்தி,
அவர்களை அடியவர்கள் என்று மாற்றும் எம்பெருமானை கள்வனார் என்று ஆழ்வார் சொல்வது பொருத்தமே.

மிகப் பெரிய தீவட்டித் திருடன் என்பதால் ‘கள்வன்’ என்று சொல்லாமல்
‘கள்வனார்’ என்று சொன்னதற்கு காரணம் என்று உரையாசிரியர் கூறுகிறார்.
எம்பெருமானுக்குச் சொந்தமான ஆத்மாவைத் தன்னது என்று உரிமை கொண்டாடும் ஜீவாத்மாக்களைக் கவரும் போது,
அதை சொல்லிக் கொண்டு வந்தால் யாரும் கிடைக்க மாட்டார்கள் என்பதால், கள்வனாக கிடக்கிறார்.

மேலே சொன்ன நீர்வளத்தையும் சோலைகளின் வனப்பையும் கொண்டு எம்பெருமான்
இங்கு வந்து பள்ளி கொண்டு உள்ளான் என்று நினைக்க தோன்றினாலும்
உண்மையில் ஜீவாத்மாக்களை கவரவே என்பதால் கள்வன் என்று சொல்லலாம்.

நம்மாழ்வார் திருமாலிருஞ்சோலை திவ்யதேச எம்பெருமானை பாடும்போது,
“செஞ்சொற் கவி காள், உயிர் காத்து ஆட் செய்மின்” என்று பாடுவதை இங்கு நினைவில் கொள்ளலாம்.

திருப்பாணாழ்வார், பெரியபெருமாளை அருகில் சேவித்தபோது அவரது திருமுக மண்டலத்தில்
ஒரு கள்ளத்தனம் தோன்றி இருப்பதால் தானோ, அமலனாதிபிரான் என்ற பிரபந்தத்தில் (7),
‘செய்ய வாய் ஐயோ ! என் சிந்தை கவர்ந்ததுவே‘ என்று சொல்கிறார்.
அதாவது எதோ ஒரு காரணத்தினால் தன்னை அணுகுகிறவர்களின் ஆத்மாவை திருடி தன் சட்டைப்பைக்குள்
வைத்து கொள்வார் அல்லது அவர்களை தன்னுடைய அந்தரங்கர்கள் ஆக்கி கொள்வார்.
எம்பெருமானுக்குச் சொந்தமான ஆத்மாவை தன்னது என்று பலகாலமாக நினைத்து கொண்டு இருக்கும்
ஜீவாத்மாவிடம் இருந்து அது அறியாத வண்ணம், எம்பெருமான் சேர்த்துக் கொள்வதால் கள்வனார் என்கிறார்.

இதை ஜிதந்தே ஸ்தோத்திரம் முதல் ஸ்லோகத்திலேயே
‘செந்தாமரை கண்ணா, உன்னால் இந்த ஆத்மா ஜெயிக்கப்பட்டது, இந்த ஆத்மா என்னுடையது அல்ல, உன்னுடையது,
உலகையெல்லாம் உண்டாக்கினவனே, இந்திரியங்களை நியமிப்பவனே, கொடுப்பதில் சிறந்தவனே,
முற்பாடானாக பிறப்பவனே, இந்த ஆத்மா எனக்காக இல்லாமல் உனக்காகவே ஆகவேண்டும்” என்றபடி
எம்பெருமான் தன்னுடைய வடிவழகை காட்டி இந்த ஆத்மாவை எடுத்துக் கொள்கிறார்.

பற்பல காலமாக ஜீவாத்மா, இந்த ஆத்மாவை தன்னதாகவே நினைத்துக் கொண்டு இருப்பதால்,
இப்பொழுது பரமாத்மா தனக்கு சொந்தமான ஆத்மாவை எடுத்துக் கொண்டாலும் அது,
ஆயர்பாடியில் கண்ணன் வெண்ணையை திருடியது போல், கள்ளத்தனமாகவே தெரிகிறது, என்று உரையாசிரியர் சொல்கிறார்.

எம்பெருமானுடைய உலகங்களையெல்லாம் அவனுக்கே மாவலி தானம் கொடுத்தது போல்,
நாமே இந்த ஆத்மாவை அவனுக்கு சமர்ப்பித்தாலும் அதுவும் ஒரு கள்ளத் தனமே.

கிடந்தவாறும்
ஆழ்வார் தன்னை வசப்படுத்தியது, எம்பெருமானின் எளிமை மற்றும் பற்பல திருக் குணங்கள் அல்ல என்றும்,
கண் முதலிய அவயங்களின் தனிப்பட்ட அழகு இல்லை என்றும்,
“கிடந்ததோர் கிடக்கை” (திருமாலை 23) என்ற பெரிய பெருமாள் திருமேனியின் முழுவதுமான
அழகே (சமுதாய சோபை) என்றும் கூறுகிறார்.

கமல நன் முகமும்
தாமரை, எம்பெருமானின் திருமுகத்துடன் ஒப்பிடப்படுகிறது. மலர்ச்சி, நறுமணம், குளிர்ச்சி, புதுமை என்ற
குணங்களால் ஓரளவு ஒன்றாக இருந்தாலும், நன்முகம் என்று சொன்னதால், முற்றிலும் சமமானது என்று சொல்லமுடியாது.
சுத்த சத்வ மயமானதாலும் ஜோதிமயம் ஆனதாலும் தாமரை போன்ற ஒரு ஜட பொருளுக்கு எம்பெருமானின்
திருமுக மண்டலத்தை ஒப்பிட முடியாது.
ஆதித்தனை கண்டு மலரும் தாமரைக்கு அடியார்களை கண்டு மலரும் எம்பெருமானின் திருமுகத்திற்கு
ஒப்பு ஆகாது என்பது ஆழ்வாரின் கருத்து.
எல்லா உலகங்களிலும், எம்பெருமானின் திருமுகம் மட்டுமே மிக குளிர்ச்சியான முகம் என்றும்
மற்றவை கடுமையானவை என்பதை ‘நன்முகம் ‘ என்ற சொல்லால் உணர்த்துகிறார்.

இதே உரையாசிரியர், வங்கக்கடல் கடைந்த பாசுர விளக்கத்தில் ஆண்டாள், பெரியாழ்வாரை புகழும் போது,
‘தண் தெரியல் பட்டர் பிரான்‘ என்று சொன்னது, பெரியாழ்வார் குளிர்ச்சியான மாலையை அணிந்து கொண்டு உள்ளார்,
எம்பெருமான் உட்பட மற்றவர்கள் சூடானவற்றை அணிந்துள்ளனர் என்று கூறியுள்ளார்.
இரண்டையும் சேர்த்து பார்க்கும் போது, ஆழ்வார்கள் எம்பெருமானையும் விட இன்னும் சாத்விகர்களாக
இருப்பார்கள் என்பதால் உரையாசிரியர்,
ஆழ்வார்கள் தவிர மற்றவர்களை பார்க்கும் போது எம்பெருமான் குளிர்ச்சியாகவும்,
ஆழ்வார்களை பார்க்கும் போது ஆழ்வார்கள் எம்பெருமானை விடவும் குளிர்ச்சியாகவும் இருப்பர் என்று சொல்வது போல் தெரிகிறது.

கண்டும், உள்ளமே வலியைப் போலும்
எம்பெருமான் கண் வளர்ந்து அருளும் அழகினை சேவித்த பிறகும், ஒரு மாற்றமும் இல்லாமல் இருக்கும் மனதை
பார்த்து ஆழ்வார் அதன் வலிமையை கண்டு வியக்கிறார்.
இதற்கு முந்தைய பாசுரங்களில்
கண்ணினை களிக்குமாறே (17),
பனிஅரும்பு உதிருமாலோ (18),
உடல் எனக்கு உருகுமாலோ (19) என்று சொன்னதற்கு என்ன அர்த்தம் என்று மனது கேட்ட போது,
ஆழ்வார், எம்பெருமான் பெருமைகளைப் பார்க்கும்போது, ஆழ்வார் தனக்கு ஏற்பட்ட மாற்றங்களாக
மேலே சொன்னவை, மிக சிறியவையே என்று ஆழ்வார் கூறுகிறார்.

ஒருவன் என்று உணர மாட்டாய்
ஆழ்வார் மேலும், எம்பெருமான் தன்னிகர் இல்லாதவன் அல்லது ஒப்பற்றவன் என்று
உணராத நெஞ்சம் என்று சொல்ல ஆரம்பிக்கிறார்.
அப்படி உணர்ந்தால், எம்பெருமானின் பெருமைகளும், குணங்களையும் உள்ளபடி உணரவேண்டும்.
அதற்கு ஏற்ப ஈடுபாடும் பிறக்க வேண்டும். அது பிறக்காததால், நெஞ்சை வன்மை உள்ளது என்று கூறுகிறார்.

கள்ளமே காதல் செய்து
கண்ணினை களிக்குமாறே (17),
பனிஅரும்பு உதிருமாலோ (18),
உடல் எனக்கு உருகுமாலோ (19) என்று சொன்னது மற்ற உலக விஷயங்களில் எப்படி கள்ளத்தனமாக
நடக்கிறோமோ அதே போல் பகவத் விஷயத்திலும் கள்ளத்தனமாக நடந்து கொண்டதாக ஆழ்வார் சொல்கிறார்.

உன் கள்ளத்தே கழிக்கின்றாயே
ஆழ்வார், மேலும் நெஞ்சத்திடம் உலக விஷயத்தில் செய்த கள்ளத்தனம், பற்பல காலங்களாக, பற்பல பிறவிகளாக
செய்து வருவதால், இந்த பகவத் விஷயத்திலும் பொய்யான அன்பை நன்றாக காட்டிவிட்டதாக ஆழ்வார் சொல்கிறார்.
மெய்யான அன்பு செலுத்தவில்லை என்றும் இந்த விஷயத்திற்கு ஏற்ற உண்மை அன்பை, பக்தியை
செலுத்தவில்லை என்று தன் மனத்திடம் சொல்லி, இந்த பாசுரத்தை முடிக்கிறார்.

எம்பெருமானின் திருமுகத்தை தரிசித்த பின்னும் ஆழ்வாரின் வலிமையான நெஞ்சம்,
அவரிடம் பொய்யான பக்தியை காண்பித்ததாகவும், அதனால் தன்னிடம் சராணாகதிக்கு தேவையான தகுதி ஒன்றும் இல்லை
என்று தன்னை எம்பெருமான் சரணாகதிக்கு தயார் செய்ததை, ஆழ்வார்க்கு செய்த உபகாரமாக இந்த பாசுரம் சொல்கிறது.

இதே போல், பெரியாழ்வார் தன்னுடைய பெரியாழ்வார் திருமொழியில், (5.2.8),
“ஏதங்களாயின எல்லாம் இறங்க லிடுவித்து என்னுள்ளே, பீதக வாடைப் பிரானார் பிரம குருவாகி வந்து,
போதில் கமல வன் நெஞ்சம் புகுந்தும் என் சென்னித் திடரில், பாத விலச்சினை வைத்தார் பண்டன்று பட்டினம் காப்பே”, என்று
சொல்லி எம்பெருமான் தன்னுடைய வலிமையான நெஞ்சத்தில் உள்ள பாவங்களை விலக்கி விட்டு,
அதனுள் புகுந்து அவனுடைய திருவடிகளை ஆழ்வாரின் தலையில் வைத்து உபகாரம் செய்ததை சொல்லி உள்ளார்.

இத்துடன் ஆழ்வார், எம்பெருமான் தனக்கு செய்த உதவிகள் என்ற தலைப்பில் சொன்ன தொகுப்பு முடிகின்றது.
அடுத்து ஆழ்வார், நிரந்தர இன்பம் அளிக்கும் பரமபத்திற்கான உபாயங்களை கடைபிடிக்க
தமக்கு ஒரு தகுதியும் இல்லை என்ற தொகுப்பில் 25 முதல் 34 வரை சொன்ன பத்து பாசுரங்கள்–

———-

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பெரியவாச்சான் பிள்ளை ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ தொண்டர் அடிப்பொடி ஆழ்வார் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திரு வடிகளே சரணம்

ஸ்ரீ திருமாலை (என்னும் திவ்ய ப்ரபந்தம்) அறியாதார், ஸ்ரீ திருமாலையே (ஸ்ரீ யபதியை ) அறியாதார்–1-14–

ஸ்ரீ திருமாலை (என்னும் திவ்ய ப்ரபந்தம்) அறியாதார், ஸ்ரீ திருமாலையே (ஸ்ரீ யபதியை) அறியாதார்
என்ற சொற்தொடருக்கு ஏற்ப,
எல்லோரும், தொண்டரடிப் பொடி ஆழ்வார் எழுதிய திருமாலை என்ற திவ்ய ப்ரபந்தந்தை நன்றாக அறிந்துகொள்ள வேண்டும்.

இந்த திவ்ய பிரபந்தம், வடமொழியில் உள்ள “ஸ்ரீ விஷ்ணு தர்மம்” என்ற நூலின் அடிப்படையில் உள்ளது என்று
நம் ஆச்சார்யர்கள் கூறுவார்கள்.

நம் ஆச்சார்யர்கள், இந்த ஆழ்வாருக்கு பெருமை சேர்க்கும்படி,
“தொண்டரடிபொடி எம்பெருமானை எப்போதும் பேசு” என்று சொன்னார்கள்.
பெருமாளுக்கு தொண்டு செய்பவர்களுக்கு(பிரதம பர்வம்) பெருமாள், பெருமான் ஆவது போல்,
பெருமாளின் அடியவர்களுக்கு சேவை செய்யும் அடியவர்களுக்கு (சரம பர்வம்), இவர் பெருமான் ஆவார் என்று கூறுவார்கள்.

நாம் முன்பே பார்த்ததுபோல், இந்த ஆழ்வார், திருமந்திரத்தின் அர்த்தத்தை தெரிந்து கொண்டு,
இந்த உலக சுகங்களில் ஆசை கொள்ளாமல், பெருமாளிடம் பக்தி கொண்டு, ஸ்ரீரங்கம் சென்று பெரிய பெருமாளை சேவிக்க,
அவர் தம் வடிவழகை காட்டி, ஆழ்வாரை எப்போதும் தனது அருகிலேயே இருக்கும் படி செய்தார்.

அதனால், இந்த ஆழ்வார், பரமாத்மாவின் ஐந்து நிலைகளில்,
பர, வியூக, விபவ மற்றும் அந்தர்யாமி என்ற நான்கு நிலைகளையும் விலக்கி
மற்றும் அர்ச்சைகளில் உள்ள மற்ற எல்லா திவ்யதேசங்களையும் விலக்கி,
வைஷ்ணவர்களுக்கு வேர்ப் பற்றான திரு அரங்க திவ்ய தேசத்தை மட்டுமே பாடி, பெருமை பெற்றார்.
ஆகையால், ஆழ்வார், நமக்கு உதவி செய்யும் பொருட்டு, தெளிவாக, மற்ற எல்லா குழப்பங்களையும் நீக்கி,
திருவரங்கனை மட்டுமே, திருமாலை மற்றும் திருப்பள்ளியெழுச்சி முழுவதும் பாடி நமக்கு ஒரு நல்வழி காட்டி உள்ளார்.

இந்த ஆழ்வாரின் மற்றொரு சிறப்பு, நாமசங்கீர்த்தனத்தின் பெருமையை திருமாலை என்கின்ற இந்த திவ்ய ப்ரபந்தத்தில் விளக்கியது.

நம் கர்ம பலன்களாகிய பாப, புண்ணியங்களை துறந்து பிரம்மத்தை அடைந்து, நித்யஸூரிகளைப் போல்,
பரமாத்மாவிற்கு சேவை செய்து, ஆனந்தம் அடையவேண்டியதே ஒவ்வொரு உயிரின் ஒரே குறிக்கோளாக
இருக்க வேண்டும் என்று வேதங்கள் உரைக்கின்றன.
அதற்கு நாம் அருகதை உடையவர்கள் ஆனாலும், அதை நாம் செய்யாது, மீண்டும் மீண்டும் பிறந்து (இறந்தும்),
இந்த சம்சாரத்திலேயே வாழ்ந்து அவதியுறுவதைக் கண்டு பொறுக்க மாட்டாமல்,
ஸ்ரீவைகுந்ததில், மஹாலக்ஷ்மி தாயார், பெருமாளை வேண்ட, பெருமாள் இந்த ஆழ்வாரின் மூலம்,
தீவினைகள் மிகுந்த கலியுகத்தில் பரமாத்மாவை அடைவதற்கான எளிய வழியாகிய
நாம ஸங்கீர்த்தனத்தின் பெருமையை, சொல்லிக் கொடுக்க, அதையே திருமாலை என்ற
இந்த திவ்யப்ரபந்தத்திற்கு மூலப்பொருள் ஆக்கினார்.

இந்த பிரபந்தம், எட்டெழுத்து மந்திரம் “அஷ்டாட்சர மந்திரம்‘ ) போல் மிக்க சுருக்கமும் இல்லாமல்,
இருபத்தினான்காயிரம் ஸ்லோகங்கள் கொண்ட இராமாயணம் அல்லது ஒரு லட்சத்து இருபத்தி ஐந்தாயிரம் ஸ்லோகங்கள்
கொண்ட மஹாபாரதம் போல் மிக்க நீண்டதாகவும் இல்லாமல், நாற்பத்தி ஐந்தே பாசுரங்களுடன்,
பரம்பொருளை தெளிவாக விளக்குவதால் தனிப்பெருமை உடையதாயிற்று.
இதனை அதிகமும் இல்லாமல், குறைவாகவும் இல்லாமல் அளந்து பேசும் திருவடி, அனுமனின் சொல்லுக்கு ஒப்புமை கூறுவதும் ஒரு சிறப்பு.

திருமாலை அமைப்பு
திருமாலை என்ற இந்த திவ்யப்ரபந்தத்தை ஆழ்வார் கீழ்கண்ட தொகுப்புகளாக சொல்லி தொடர்ச்சியை கையாண்டு இருக்கிறார்.

முதல் மூன்று பாசுரங்கள் –
ஆழ்வார் பெருமாள் தனக்கு கொடுத்த அனுபவத்தை ரசிக்கிறார்.

நான்கு முதல் பதினான்கு வரையிலான பதினோரு பாசுரங்கள் –
தன்னுடைய அனுபவத்தை கொண்டு நமக்கு உபதேசம் செய்கிறார்

பதினைந்து முதல் இருபத்தி நான்கு வரை பத்து பாசுரங்கள் –
உபதேசத்தின் படி மக்கள் நடந்து கொள்ளாததால், பெருமாள் தனக்கு செய்த நன்மைகளை – உபகாரங்களை நினைத்துக் கொள்ளுகிறார்

இருபத்தி ஐந்து முதல் முப்பதினான்கு வரை பத்து பாசுரங்கள் –
இவ்வளவு நன்மைகள் பெருமாள் செய்தும், ஆழ்வார், தன்னிடம் ஒரு நல்ல குணமும் இல்லை என்றும்,
எல்லா கெட்ட குணங்களும் உள்ளனவே என்றும் சொல்லி, பெருமாளிடம் இருந்து விலகப் பார்க்கிறார்.

முப்பத்தி ஐந்து முப்பத்தி ஆறு மற்றும் முப்பத்தி ஏழு என்ற மூன்று பாசுரங்களும்
பெருமாள் ஆழ்வாருக்கு சமாதானம் சொல்லி, தன்னுடன் இருக்கும்படி பார்த்துக் கொள்வது.

முப்பத்தி யெட்டாம் பாசுரம் –
இந்த பிரபந்தத்தின் முக்கிய பாசுரம் –
த்வய மஹா மந்திரத்தின் அர்த்தத்தை ஆழ்வார் நமக்கு விளக்குதல்

முப்பத்தி ஒன்பதாம் பாசுரம் முதல் நாற்பதினான்காம் பாசுரம் வரை ஆறு பாசுரங்கள் –
த்வய மஹா மந்திரத்தை நன்றாக புரிந்து கொண்ட ஜீவாத்மாவின்
குண நலன்களை ஆழ்வார் நமக்கு சொல்லுதல்

நாற்பத்தி ஐந்தாவது பாசுரம் –
இந்த பிரபந்தத்தை படிப்பவர்களுக்கு ஏற்படும் நன்மைகளை சொல்வது –
பல ஸ்ருதி பாசுரம்

——-

ஆழ்வாரின் அனுபவம்
முதல் பாசுரம் – காவலில் புலனை வைத்து-

காவலிற் புலனை வைத்து கலிதன்னைக் கடக்கப் பாய்ந்து
நாவலிட்டு உழிதருகின்றோம் நமன்-தமர் தலைகள் மீதே
மூவுலகு உண்டு உமிழ்ந்த முதல்வ நின் நாமம் கற்ற
ஆவலிப்புடைமை கண்டாய் அரங்க மா நகருளானே

திருநாமம் எம பயத்தை போக்கிவிடும் என்பதை திருநாமம் கற்றதனால், எமன் தலை மீது சந்தோஷமாக
சப்தம் போட்டு நடப்போம் என்று இந்த பாசுரத்தில் ஆழ்வார் சொல்கிறார்.
இந்த பாசுரம் திருநாமத்தின் புனிதத் தன்மையையும் நமக்கு விளக்குகிறது.

இந்த பாடலுக்கான உரையில் இருந்து சில சிறப்பான பகுதிகளை மட்டும் காண்போம்.

“காவலில் புலனை வைத்து ” என்பதை நம் ஆச்சார்யர்கள்,
நம் இந்திரியங்களை காவலில் வைத்து என்றும்,
இந்திரியங்களை காவலில் வைக்காமல் (காவல் இல்லாமல்) என்று இரண்டு விதமாகவும் சுவாரஸ்யமாக விளக்குவார்கள்.

முன்பு தன்னுடைய இந்திரியங்கள் தன்னை சிறையில் வைத்தது போல்,
தான் இப்போது தன்னுடைய இந்திரியங்களை சிறையில் வைத்ததாக ஆழ்வார் சொல்கிறார்.

இராவணனின் மனைவி மண்டோதரி, இராவணன் போரில் அடிபட்டு விழுந்தபோது,
அவன் இந்திரியங்களை வென்று யாகங்கள் செய்த போது பற்பல பலன்களை பெற்றதாகவும்,
இந்திரியங்களை கட்டுப் படுத்த முடியாத போது சீதையை சிறை பிடித்ததால்,
இக் கேடு நடந்ததாகவும் சொல்லி கதறி அழுததை, உரையாசிரியர் இதற்கு மேற்கோள் காட்டுவார்கள்.

தன்னுடைய இந்திரியங்களை காவலில் வைக்காத போதும்,
இந்திரியங்களை அடக்கியவர்களுக்கு கிடைக்காத பலன்களைக் கூட திருநாம வைபவத்தால்,
தான் அடைந்து விட்டதாகவும் பொருள் கூறுவார்கள்.

காவல் என்பது எல்லாவற்றையும் காக்கின்ற பெருமாள் என்று அர்த்தம் கொண்டு,
தன்னுடைய இந்திரியங்களை உலக விஷயங்களில் இருந்து நீக்கி
பெருமாளிடம் வைத்தது என்றும் பொருள் கூறுவார்கள்.

கலி தன்னை கடக்கப் பாய்ந்து என்றது
திருநாமம் கற்றதால் ஆழ்வார், பாவங்கள் அதிகம் சூழ்ந்துள்ள இந்த யுகத்தை தாண்டி,
எல்லா பாவங்களையும் தொலைத்து, கிருதயுகத்தில் இருப்பவர் போல் இருந்தார் என்று பலரும் கூறுவதாக
நம் உரையாசிரியர் தெரிவிக்கின்றார்.
இங்கு கலி என்பதற்கு கலி காலம் என்றும், பாவம் என்றும் இரண்டு பொருள்களில் விளக்கம் தருகிறார்கள்.

“நாவலிட்டு உழிதருகின்றோம் ” என்று பன்மையில் சொன்னதால்,
ஆழ்வார் ஒருவரே, பலர் போல் பலம் உடையவராக உணர்கிறார் என்று ஒரு அர்த்தம்.
புண்ணியம் செய்த ஒருவரால், பலரும் பலன் அடைவது உலக நியதியே என்று இன்னொரு அர்த்தம்.
அனுமன் ஒருவனே கடலைத் தாண்டி சீதாபிராட்டியை தரிசித்து வந்தாலும்
அவருடன் சென்ற அத்தனை வானரங்களும் மகிழ்ச்சியுடன், சுக்ரீவனுக்கு பிரியமான மதுவனத்தை அனுபவித்தது போல்,
ஒருவனுடைய நற்செயலுக்கு பலரும் பயன் அடைவதை போல் என்கிறார்.

‘நமன் தமர் தலைகள் மீதே’ என்று பன்மையில் சொன்னது, ஆழ்வாருடன் மற்றவர்கள் இருந்ததால்,
அவர்களுக்கு தேவையான தலைகளை எமன் தன் பரிவாரங்களுடன் கொடுத்ததை சொல்கிறார்.
எமன் மற்றும் அவன் பரிவாரங்களின் தலைகள் மீது ஆழ்வாரும் மற்றவர்களும் கால் வைத்து இருப்பதாக சொல்வது,
ஆழ்வாரின் பெருமைக்காகவோ அல்லது எமனை சிறுமைப் படுத்தவோ சொல்லவில்லை என்றும்,
எமனே தானாக முன்வந்து திருநாமம் சொல்பவரின் பெருமையை அறிந்து அவர்களின் திருவடிகளை தேடி வந்ததாக உரையாசிரியர்கள் கூறுகிறார்.

இந்த பாசுரத்தில், திருநாமத்தின் பலன்களை முதல் இரண்டு வரிகளில் சொல்லிவிட்டு
அதன் பிறகே ஆழ்வார் “மூவுலகு உண்டு உமிழ்ந்த முதல்வ” என்று திரு நாமம் சொல்கிறார்.
திருநாமம் சொல்வதற்கு முன்பே பலன் கிடைக்கும் என்று சுவாரசியமாக உரையாசிரியர் கூறுகிறார்.

திருநாம பலன்களுக்கு சில உதாரணங்கள் :

வாலியிடம் பயம் கொண்டிருந்த சுக்ரீவன், ஸ்ரீராமனின் துணை கிடைத்த பின்பு அதனால் பலம் பெற்று
அவனை போருக்கு அழைப்பது போல், திருநாம மஹிமையினால் ஆழ்வார் அதேபோல் பலம் பெற்றதாக உணர்கிறார்.
ஸ்ரீராமனின் கருணையினாலும், கையில் அவரது மோதிரத்தை கொண்டு இருந்ததாலும்,
திருவடி (அனுமன்) சமுத்திரத்தைத் தாண்டினார்,

இங்கே ஆழ்வார் சம்ஸாரம் என்னும் சமுத்திரத்தை திருநாமத்தின் துணையால் தாண்டினார்

‘கோவிந்தா’ என்ற திருநாம வைபவத்தாலே தான், ஆபத்தில் திரௌபதிக்கு புடவை வந்து கொண்டே இருந்தது.
திருநாமத்தின் அர்த்தத்தை தெரிந்து கொண்டு உச்சரித்தால் தான் பலன் என்பதில்லை என்றும்,
அர்த்தம் தெரியாமல் திருநாமங்களை உச்சரித்தால் கூட பலன் உண்டு என்பதையும்
சில உதாரணங்கள் மூலம் உரையாசிரியர் கூறி இருப்பது தனி சிறப்பு.

————-

இரண்டாவது பாசுரம்
இந்த உலகத்தில் இருந்து விலகி, பரமபத்திற்கு சென்று அதனை ஆளுவதற்கு அருள் கிடைத்தாலும்,
அதைவிட திருநாமங்கள் சொல்லி திருவரங்கத்தில் இருப்பதில் உள்ள ருசி அதிகம் என்று சொல்லி,
ஆழ்வார் பரமபதத்தையே மறுப்பது போல் இந்த பாசுரம் அமைந்துள்ளது.

இங்கு நாம் கவனிக்க வேண்டியது,
திருநாமம் சொல்வது, பரமபதம் இவற்றில் எது உயர்ந்தது என்று ஆழ்வார் பேச வரவில்லை
பரமபதத்தை ஆளும் சுவை இனியது இல்லை என்று அவர் சொல்லவில்லை.
அப்படி சொல்லி இருந்தால், பரமபதத்தை மதிக்காதவர் என்று சொல்லப்பட்டு இருப்பார்.
அவர் பரமபதம் தனக்கு வேண்டாம் என்று தான் மறுத்தார்.
அதற்கு சில காரணங்கள் :

திருநாமங்களை இன்றே, இப்போதே, இந்த உடலுடனே, இங்கேயே (பூலோக வைகுந்தமாகிய ஸ்ரீரங்கத்திலேயே)
சொல்லி அனுபவிக்க முடிகிறது. ஆகவே இவை இச்சுவை என்று தனக்கு மிகநெருக்கமாக, ஆழ்வாரால் கொண்டாடப்பட்டது.
மேலும் மிகவும் சிரமப்பட்டு பெருமாளின் குணங்களை அறிந்துகொண்டு அனுபவிக்க வேண்டிய அவசியம் இல்லாமல்,
திருநாமங்களை, அவற்றின் அர்த்தங்கள் தெரியாமல் சொன்னால்கூட சுவை கிடைக்கும் என்று ஆழ்வார் சொல்கிறார்.

‘சரணமாகும் தனதாள் அடைந்தார்க்கு எல்லாம், மரணமானால் வைகுந்தம் கொடுக்கும் பிரான்” (திருவாய்மொழி, 9.10.5)
என்று நம்மாழ்வார் சொன்னது போல் மோக்ஷமாகிய அவ்வுலக இன்பம் கிடைப்பதற்கு காத்திருக்க வேண்டும் என்பதையும்,
பரம பதம் செல்வதற்கு வேறு உடல் பெற்று அதனுடன் அனுபவிக்க வேண்டும் என்பதையும் ஆழ்வார் அறிவார்.
ஆகவே பரமபதம் “அச்சுவை” ஆயிற்று.
ஸ்ரீவைகுந்ததைப்பற்றி தெரிந்தது எல்லாம், யாரோ ஒருவர் வாய் சொல்லி கேட்டது மட்டுமே,
அவரும் வைகுந்ததை நேரடியாகப் பார்த்தது கிடையாது,
அவருக்கும் அது வாய்ச் சொல்லே என்பது போன்ற சில கேள்விகள் ஒரு சிலருக்கு எழலாம்.
ஆனால், திருநாமங்கள் சொல்லி மகிழ்கின்ற இன்பத்தினை ஒருவரால் இப்போதே அடைய முடிகின்றது.

பச்சை மா மலை போல் மேனி, பவளவாய் கமலச் செங்கண்
அச்சுதா அமரர் ஏறே, ஆயர் தம் கொழுந்தே என்னும்
இச் சுவை தவிர யான் போய், இந்திரலோகம் ஆளும்
அச் சுவை பெறினும் வேண்டேன், அரங்க மா நகருளானே

ஆழ்வார் பரமபதத்தையே மறுப்பது போல் உள்ள இந்த பாசுரத்திற்கு முன்னால், பரமபதத்தை மறுத்தவர்களில் சிலர் உள்ளனர்.
அவர்களில் முதலாவதாக உள்ளவர், திருவடி என்று மிகுந்த பக்தியுடன் அழைக்கப்படும் ஸ்ரீ அனுமன்.
இராமாயணத்தில், அனுமன், “பாவோ நாந்யத்ர கச்சதி “-
இராமனை விட்டு எனது நினைவானது வைகுந்தநாதனிடம் கூட செல்வதில்லை என்றார்.
இவர் வைகுந்தம் செல்லாமல், இந்த உலகத்திலேயே எங்கெல்லாம் ஸ்ரீராம நாமம் ஒலிக்கிறதோ,
அங்கெல்லாம் பக்திப் பரவசத்துடன் கண்களில் நீர் மல்கக் காட்சி தந்து கொண்டு இருக்கிறார்
என்பதை கீழ் கண்ட ஸ்லோகத்தின் மூலம் தெரிந்து கொள்ளலாம்.

யத்ர யத்ர ரகுநாத கீர்த்தனம் தத்ர தத்ர க்ருதமஸ்த காஞ்சலிம்
பாஷ்பவாரி பரிபூர்ண லோசனம், மாருதிம் நமத ராக்ஷஸாந்தகம்

திருப்பாணாழ்வார்
அடுத்து, அமலனாதிபிரான் என்ற பிரபந்தத்தில், திருப்பாணாழ்வார்,
“என்னமுதினைக் கண்ட கண்கள் மற்றொன்றினைக் காணாவே“ என்று சொல்வதால்,
ஸ்ரீரங்கநாதனாகிய அமுதத்தைத் தவிர மற்றொரு அர்ச்சாவதாரத்தையோ அல்லது
பர, வியூஹ, விபவ, அந்தர்யாமி போன்ற மற்ற நிலைகளிலும் பரமாத்மாவையும் காண வேண்டாம் என்று மறுக்கிறார்.

பராசர பட்டர் என்னும் ஆசார்யன், தனக்கு பரமபதம் கிடைத்த போது, தான் ஸ்ரீவைகுந்ததில்,
அரங்கநாதனை தரிசிக்க முடியாவிட்டால், அங்கிருந்து குத்திக்கொண்டு குதித்து
ஸ்ரீரங்கம் வந்து அரங்கனை தரிசிப்பேன் என்று சொன்னதாக ஐதீகம்.

அதே போல் சுவாமி தேசிகன்
ஆசார்யன் ஸ்வாமி தேசிகன், வைகுண்டவாஸேபி நமேபிலாஷஃ என்று,
காஞ்சிபுரம் வரதனின் ஸேவையை விட்டு ஸ்ரீவைகுண்டத்திலும் ஆசை இல்லை என்றார்.
புதிய புதிய உத்ஸவங்களால் மிகவும் ஸந்தோஷத்துடன் பெரியபிராட்டியுடன் வரதன், ஸ்ரீஹஸ்திகிரியில், நித்யவிபூதியான
ஸ்ரீவைகுண்டத்தையும் மறந்து எழுந்தருளி உள்ளார்.
காஞ்சியில் ஸ்ரீதேவாதிராஜன்(வரதன்), இம்மாதிரி உத்ஸவங்களால் ஸ்ரீவைகுண்டத்தையே மறந்தார் என்பதாக அனுபவம்.

முதல் பாசுரத்தில் திருநாம வைபவம், எம பயத்தை போக்கிவிடும் என்று சொன்ன ஆழ்வார்
இந்த இரண்டாவது பாசுரத்தில் பெருமாளின் வடிவழகினை ரசித்துப் பாடுகிறார்,
ஏனென்றால், பயம் சென்ற பின் தான் எதையுமே ரசிக்க முடியும் என்பது உலக வழக்கு.

முதல் பாசுரமானது, ரிஷிகள் எப்படி பெருமாளை பயத்துடன் அணுகுவார்களோ அது போன்றும்,
இரண்டாவது பாசுரமானது ஆழ்வார்கள் எப்படி பெருமாளை ரசித்து அனுபவித்து அணுகிறார்களோ அதுபோன்றும்,
இந்த ஆழ்வார் முதல் இரண்டு பாசுரங்களை கொண்டு திருநாம வைபவங்களை அணுகுகிறார்.

பெருமாளுக்கு திருநாமங்கள் பற்பல என்று பார்த்தோம், அவை ஏனெனில்,
ஒவ்வொரு திருநாமமும் பெருமாளுடைய ஸ்வரூபத்தையோ, ரூபத்தையோ, குணநலன்களையோ அல்லது
அவரது திருவிளையாடல்களையோ (சேஷ்டிதங்களை) குறிப்பனவாக இருக்கும். கீழே சில உதாரணங்கள்.

ஸ்வரூபம் – விஷ்ணு( எங்கும் வியாபித்து இருப்பவன்), நாராயணன் (எல்லாவற்றையும் தாங்குபவன்)
ரூபம் – கேசவன் (நீண்ட கேசம் உடையவன்)
குண நலன்கள் – வத்சலன் (வாத்சல்யம் உடையவன்) – சுசீலன் (எளிதில் அடையமுடிபவன், சுலபன்)
சேஷ்டிதங்கள் – பார்த்தசாரதி (அர்ச்சுனனுக்கு தேர் ஒட்டியவன்)

இவை அனைத்திலும் ஆழ்வாருக்கு ஆனந்தம் அளிப்பது, ரூபம் சம்பந்தப்பட்ட திருநாமங்களே என்றும்
அவைகளே எல்லோருக்கும் எளிமையாக இருக்கும் என்றும் உரையாசிரியர் சொல்கிறார்.

பச்சை மா மலை போல் மேனி
மலை என்பது எம்பெருமானின் வளர்ச்சிக்கும் பெருமைக்கும் மட்டுமே ஒப்பாகும்.
நம் கண்களையும் நெஞ்சினையும் குளிர்வித்து நம்முடைய பாபங்களை போக்குவதாலும்,
பெருமாள், பெரும் கருணைக்கு இருப்பிடமாதலாலும்
‘பச்சை மா‘ என்ற அடைமொழி சேர்க்கப்பட்டு “பச்சை மாமலை” என்றானது.
போல் என்று சொன்னதால், எல்லா பெரிய மலைகளும் பரமாத்மாவிற்கு இணையாகாது என்பது தெளிவாகிறது,
ஏனென்றால், பரமாத்மாவின் எண்ணிறந்த குணங்கள் எந்த மலைக்கும் கிடையாது.

ஒன்பதாவது ஆழ்வாரான திருப்பாணாழ்வார் அவரது அமலனாதிபிரான் என்ற பிரபந்தத்தில், ஏழாவது பாசுரத்தில்,
” நீள் வரைபோல் மெய்யனார்” (7) என்று அரங்கநாதனைக் குறிப்பிடுகின்றார்.
வரை என்றால் மலை என்பதால், நீண்ட மலையைப் போல் இருக்கும் பெருமாளின் திருமேனி என்ற பொருளுடன்
இருக்கும் அந்த பாசுரம், தொண்டரடிப்பொடி ஆழ்வாரின் இந்த பாசுரத்துடன் ஒப்பிடலாம்.

பவள வாய்
பவளவாய் என்பதை, சிவப்பு நிற பவள கற்கள், பச்சை நிற மலையில் பொறிக்கப் பட்டதாக ஒரு விளக்கமும்
பச்சைநிற மரகதக் கல்லில் பவள நிறம் ஓடியது போல் மற்றொரு விளக்கமும் கொடுக்கப்பட்டு உள்ளது இன்னொரு சிறப்பு.
உரையாசிரியர், திருமேனி மற்றும் திரு அதரம் இவற்றின் நிறத்தை மட்டும் குறிப்பிடாமல்,
பெருமாள் திரு அதரத்தின் மூலம் அருளிய சில முக்கிய விஷயங்களையும் சொல்லி இருப்பது மிக சிறப்பு.

விபீஷண சரணாகதியின் போது சுக்ரீவன் மற்றும் அங்குள்ளோரிடமும் பேசி அவர்களை சம்மதிக்க வைத்தது இதே பவள வாய் தான்.
விபீஷ்ணன் நேரில் வந்தபோது அவனை ஆசுவாசப்படுத்தி ஆறுதல் வார்த்தைகள் கூறியதும் இதே பவள வாய் தான்.
முன்பு சொன்ன அமலனாதிபிரான் ப்ரபந்தத்தின் அதே (7) பாசுரத்தில், திருப்பாணாழ்வார்
” செய்ய வாய் ! ஐயோ! என்னைச் சிந்தை கவர்ந்ததுவே” என்று முடிப்பதும் இந்த ஆழ்வார்களுக்குள்ள ஒற்றுமையே.
ஆண்டாள் நாச்சியார் திருமொழியில் இருந்து
“தேசுடைய தேவர் திருவரங்கச் செல்வனார், பேசி யிருப்பனகள் பேர்க்கவும் பேராவே” (11.8) என்றதும் சொல்லவேண்டிய ஒன்று.
அதே போல், பவள வாய் சொன்ன மூன்று சரம ஸ்லோகங்களையும் உரையாசிரியர் இங்கு குறிப்பிட்டது மற்றொரு சிறப்பு.

கமலச் செங்கண்
செங்கண் என்றது, தாமரைக்கு ஒப்பு சொல்லப்பட்டது. சூரியனின் உதயமும் அஸ்தமனமும் தாமரையை பாதிக்கும்,
ஆனால் திருமாலின் செங்கண் எப்போதும் கருணை பொழிந்து கொண்டு இருக்கும்.
பவள வாய்க்குப் பிறகு கண் என்றதால், வாய் சொல்லி முடிக்கும் முன்
தன்னுடைய பார்வையினாலே பெருமாள் சொல்லி முடித்து விடுவார் என்பது பொருள்.

முதலில் திருமேனியை சொன்னது, பெருமாளின் சௌந்தர்யத்தை சொல்வதாவும்,
அதன்பின் சொல்லப்பட்ட பவளவாய், மற்றும் கமலச்செங்கண் அங்கங்களின் அழகினை அல்லது
லாவண்யத்தை சொல்வதாகவும் அமைக்கப்பட்டு உள்ளது.

பவள வாய், கமல செங்கண் என்று திருவாய், திருக்கண் இரண்டை மட்டும் சொன்னது
எல்லா அவயவங்களையும் சொன்னதற்கு சமமானதாகிறது.
இதேபோல், திருவாய், திருக்கண் இவற்றை ஒரே பாடலில் சொன்ன ஆழ்வார்களும் பல, பாசுரங்களும் பல.
உதாரணத்திற்கு நம்மாழ்வார் பாசுரங்களில் இருந்து ஒன்று,
“செந்தாமரைக்கண் செங்கனிவாய் நால் தோளமுதே. எனதுயிரே ” (திருவாய்மொழி, 6.10.9).

அச்சுதா
அச்சுதா என்பதற்கு நழுவுதல் இல்லாதவன் என்று அர்த்தம்.
பெரியவாச்சான்பிள்ளை இங்கு மூன்று விதமான விளக்கங்கள் தெரிவிக்கின்றார்.

1-“அவிகாராய ஸுத்தாய நித்யாய பரமாத்மநே ” என்று விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தில் சொன்னதற்கு ஏற்ப
பச்சை மா மலை போல் திருமேனியை கொண்டதில் அச்சுதன் ;
பவளம் போல் திருவாய் இருப்பதில் அச்சுதன் ;
கமலம் போல் செங்கண் உள்ளதில் அச்சுதன் என்று சொல்வதன் மூலம்,
அவை என்றும் மாறுவதில்லை என்று முதல் விளக்கம் தெரிவித்தார்.

இரண்டாவது விளக்கத்தில், ஆழ்வார் பெருமாளுக்கு பல்லாண்டு பாடுகிறார் என்கிறார்.
அரங்கநாதன், பச்சைமாமலை போல் மேனி கொண்டதில் மாறுதல் இல்லாமல் இருக்க வேண்டும் என்றும்,
பவளம் போல் வாய் என்றும் இருக்க வேண்டும் என்றும்,
கமலம் போல் செங்கண் எப்போதும் இருக்கவேண்டும் என்றும் பல்லாண்டு பாடுகிறார்.

இப்படி திருநாமங்களை சொல்பவர்களை என்றும் நழுவ விடாமல் பார்த்துக் கொள்கிறான் என்றது மூன்றாவது அர்த்தமாகும்.

அமரர் ஏறே
தேவர்களுக்கு தலைவன் என்பதால் பரமாத்மா உயர்ந்தவர் என்று சொல்லி பெருமாளின் பரத்துவத்தை இங்கு ஆழ்வார் தெரிவிக்கின்றார்.
இங்கு “ஸதா’ பஶ்யந்தி ஸூரயஃ ” என்ற விஷ்ணு ஸுக்த வாக்கியம் மேற்கோளாகக் காட்டப்படுகிறது.
புண்ணியம் அதிகம் செய்ததால் நம்மை விட சிறிது காலம் அதிகம் வாழ்கின்ற இந்திரன், அக்னி போன்ற தேவதைகள் போல் அல்லாமல்,
எப்போதும் மரணம் இல்லாமல் இருக்கின்ற அனந்தன், கருடன், விஷ்வக்ஸேனன் போன்ற நித்யஸூரிகள்,
விஷ்ணுவினுடைய அந்த மேலான பரம பதத்தில், எப்போதும் அவருக்கு சேவை செய்வதையே தொழிலாகக் கொண்டு,
எந்நேரமும், விழிப்புடன் விளங்குவார்கள்.
அந்த அனுபவம் சிறிது கணம் இல்லை என்றால் கூட அவர்களுக்கு எல்லாம் முடிந்து விடும் என்பதை
‘அமரர்‘ என்ற ஒரே வார்த்தையில் ஆழ்வார் தெரிவிக்கின்றார்.

ஆயர் தம் கொழுந்தே
இந்த பதத்தால் திருஅரங்கன் எளியவன் என்று ஆழ்வார் சொல்கிறார்.
மேன்மைக்கு எல்லை நிலமான, பிராட்டி, விஷ்வக்ஸேன, அனந்த, கருடன் போன்றவர்கள் அனுபவிக்கும்படி இருக்கும் எம்பெருமானை,
எளியவர்களும் அனுபவிக்கலாம் என்கிறார். மேன்மைக்கு எல்லை நிலமானவர்களை நியமிக்கும் தலைவனாக இருப்பது போல்,
ஆடுமாடு மேய்க்கும் இடையர்களாலும் பசுக்களாலும் நியமிக்கத் தகுமவனாய் இருந்து,
எளிமைக்கும் எல்லை நிலமாக பரமாத்மா இருக்கிறான் என்று ஆழ்வார் கூறுகிறார்.

பச்சை மா மலை, பவள வாய், கமலச் செங்கண், அச்சுதா, அமரர் ஏறே, ஆயர் தம் கொழுந்தே என்ற
ஆறு பதங்களை சொல்லி அவற்றை
அறு சுவை உணவோடும்,
அவற்றை உண்பவர்களோடும் ஒப்பிட்டு,
தன்னால், ஆறு பதங்களில் ஒன்றில் இருந்து கூட நகர முடியாத போது,
அறுசுவை உண்பவர்களால் எப்படி ஒரு சுவையில் இருந்து மற்றொன்றுக்குச் செல்ல முடிகிறது என்று வியக்கிறார்.

யான் போய்
யான் போய் என்றதில் முதலில், யான் என்பதை பார்ப்போம்.
திருநாமங்களை சொல்ல வல்ல நாவினை கொண்ட நான் என்று முதல் பொருள்.
இன்னும் சில காலம் காத்திருந்து வேறு ஒரு தேசம் சென்று அனுபவிக்க பொறுமையுடன் இருக்க மாட்டாத நான் என்று இரண்டாவது பொருள்.
“போய்” என்று சொன்னது வேறு ஒரு தேசத்துக்கு செல்வதை சொன்னது.
திருமங்கை ஆழ்வாரின் “ஏரார் முயல் விட்டு காக்கை பின் போவதே” என்ற சிறிய திருமடல் பாசுரத்தின் வரியையும் மேற்கோளாக காட்டப்பட்டு உள்ளது.

இந்திர லோகம்
இந்திர லோகம் என்று சொன்னது இந்திரன் ஆளும் சொர்க்கத்தை அல்ல என்றும்
இந்திர என்ற சொல்லுக்கு முக்கிய அர்த்தமாக உள்ள பெருமாளையே குறிக்கும் என்று ஓர் விளக்கமும்,
எல்லோருக்கும் அந்தர்யாமியாக இருக்கும் பரமாத்மாவின் உறைவிடமான பரம பதத்தையே குறிக்கும் என்ற
இரண்டாவது விளக்கமும் சொல்லப்பட்டது.

அச்சுவை பெறினும் வேண்டேன்
“அச் சுவை பெறினும் வேண்டேன், அரங்க மா நகருளானே ” என்று சொன்னதில்,
பரம பதத்தை விட்டு அரங்க மா நகர் வந்து, தன்னுடைய அழகையும் குண நலன்களையும் இங்குள்ளோர் அனுபவிக்க வேண்டும்
என்று வந்த பெருமானை, தான் ஏன் அங்கு(பரம பதத்திற்கு) சென்று அனுபவிக்க வேண்டும் என்று ஆழ்வார் சொல்வது போல்
இந்த பாசுரம் அமைந்துள்ளது.

நம்மைப் போல், தாழ்ந்தோர்க்கு திரு அரங்கன், இங்கு வந்து சேவை கொடுக்கும் அழகை ரசிப்பதற்கு,
மேலுலகத்தில் இருந்து அங்குள்ள தேவர்கள் இங்கு (திருஅரங்கம்) வந்து தரிசிக்கும் போது,
தான் ஏன் அங்கு செல்ல வேண்டும் என்பது இன்னொரு கருத்து.

முதல் பாசுரத்தில் திருநாம வைபவத்தால் எமபயம் நீங்கியது என்று சொன்ன ஆழ்வார்,
இரண்டாவது பாசுரத்தால், இப்போது கிடைக்கும் திருநாம வைபவச் சுவை, என்றோ, எங்கோ, எப்படியோ கிடைக்கும்
பரமபத அனுபவத்தைவிட தான் அதிகம் ரசிப்பதாக சொல்லி ஸ்ரீவைகுந்தத்தை மறுக்கிறார்.

———-

மூன்றாவது பாசுரத்தால், இந்த பூவுலகமும் வேண்டாம் என்று மறுப்பதை காண்போம்.

வேத நூற் பிராயம் நூறு மனிசர் தாம் புகுவரேலும்
பாதியும் உறங்கிப் போகும் நின்றதிற் பதினையாண்டு
பேதை பாலகன் அது ஆகும் பிணி பசி மூப்புத் துன்பம்
ஆதலால் பிறவி வேண்டேன் அரங்க மா நகருளானே

வேதங்கள் எல்லோரும் பொதுவாக நூறு ஆண்டுகள் வாழ்வார்கள் என்றும்,
அதில் மனிதர்கள் எவராவது நூறு ஆண்டுகள் வாழ்ந்தால், அதில் பாதியாகிய ஐம்பது ஆண்டுகள் தூக்கத்திலும்,
மீதி ஐம்பது ஆண்டுகளை குழந்தை, சிறுவயது மற்றும் இளமை அல்லது வாலிப வயது போன்ற பருவங்களைக் கடந்து வந்தாலும்,
நோய், பசி, முதுமை போன்ற கொடுமைகளுக்கு தள்ளப்பட்டு விடுவதாலும்,
திருநாமங்களை சொல்லி அனுபவிப்பதற்கு நேரம் இல்லாமல் மொத்த காலத்தையும் இழந்து விடுவதால்,
தனக்கு இந்த பிறவி வேண்டாம் என்று அரங்கனிடம் ஆழ்வார் முறையிடும் பாசுரம்.

இதற்கு முந்தைய பாசுரத்தில் ஸ்ரீவைகுந்தம் வேண்டாம் என்றவர்,
பூலோக வைகுந்தம் எனப்படும் திருஅரங்கம் தவிர வேறு எந்த இடமும் இவ்வுலகத்தில் வேண்டாம் என்று இந்த பாடலில் சொல்கிறார்.

ஆழ்வாரைப் பொறுத்தவரை இந்த உலகத்தில் உள்ள துன்பங்களை சொல்லி பெருமானிடம் முறையிடுவதைவிட,
திருநாமங்களை சொல்லும் காலம் குறைந்துவிட்டதே என்று உருகுகின்றதை தன்னுடைய அனுபவமாக சொல்லும் பாசுரம்.

நின்றதில் பதினைந்து ஆண்டு
ஒளவையார் என்ற பெரும் தமிழ் புலவரின் தனிப்பாடலின் படி,
“அரிது அரிது மானிடர் ஆதல் அரிது, மானிடர் ஆயினும் கூன் குருடு செவிடு பேடு நீங்கிப் பிறத்தல் அரிது” என்ற
சொற்களின் படி மனிதர்களாய் பிறப்பதே கடினம்.
கர்ப்பத்திலும், பிறந்து சில நாட்களுக்கும், அல்லது சில மாதங்களிலும் அல்லது சில வருடங்களிலும் இறப்பவர்கள் அதிகம்.
அப்படியே தீர்க்க ஆயுள் என்ற நூறு ஆண்டுகள் வாழ்ந்தவர்களும் திருநாமங்களை சொல்ல நேரம் இல்லாமல்
வாழ்ந்து, இறந்து, மறுபடி பிறந்து அல்லல் படுவதால் இந்த பிறவியே வேண்டாம் என்று ஆழ்வார் சொல்கிறார்.

பேதை, பாலகன் மற்றும் வாலிபம் என்ற மூன்று பருவங்களுக்கும், தனித்தனியே
ஒவ்வொன்றுக்கும் பதினைந்து ஆண்டுகள் என்று முதல் அர்த்தம் கொள்ளலாம்.
அல்லது மூன்று பருவங்களுக்கும் சேர்த்து பத்து முறை ஐந்து ஆண்டுகள் (10 x 5) ( பதினையாண்டு) என்ற
ஐம்பது ஆண்டுகள் என்று இரண்டாவது விளக்கம் கொள்ளலாம்.

பேதை என்பது, பசி வலி என்றால் அழத்தெரியுமே தவிர அது என்னது என்று சொல்லத்தெரியாத பருவம்.
அதாவது திருநாமம் சொல்ல வராத வயது.
பாலகன் என்பது திருநாம சொல்ல முடிந்தாலும், அவைகளை சொல்லாமல் விளையாடித் திரியும் அறியாமை நிறைந்த பருவம்.
அது என்று ஆழ்வார் சொன்னது, தீமைகள் அதிகம் சூழுந்த வாலிபப் பருவம்.
தீமைகள் சூழ்ந்து இருப்பதால், இந்த வயதில் திருநாமம் சொல்வதும் அரிதாகிறது.
மேலும், ஆழ்வார் தனக்கு வாலிப பருவத்தில் நிகழ்ந்த பயங்கரமான அனுபவங்களால் வாலிபம் என்று சொல்லாமல் பயந்து அது என்கிறார்.
அதே போல், வாலிப பருவத்தில் செய்யும் குறும்புகளின் பலனாக வரும் விளைவுகளைக் குறிக்கவே
பிணி என்பதை வாலிபத்திற்கு பின்னே உடனே சொன்னார்.
மூப்பிற்கு பிறகாவது நிம்மதி வருமா என்றால், அதுவும் உறுதியாக தெரியாது ஏனென்றால்,

புனரபி ஜனனம் புனரபி மரணம், புனரபி ஜனனீ ஜடரே சயனம்
இஹ ஸம்ஸாரே பஹு துஸ்தாரே க்ருபயா பாரே பாஹி முராரே – (பஜ கோவிந்தம் 21)

என்று ஆதிசங்கரர் சொன்னது போல், மறுபடி பிறப்பு மறுபடி இறப்பு என்று ஒரு சூழலில் திரியும் ஜீவாத்மா.
(கரையே இல்லாததும் கடப்பதற்கு மிகவும் கடினமானதுமான இந்த ஸம்ஸாரத்தில் மறுபடியும் மறுபடியும்
பிறக்க வேண்டும், இறக்க வேண்டும், மறுபடியும் தாயின் வயிற்றில் தங்கி பிறக்க வேண்டும்.
இப்படி முடிவில்லாத பிறத்தல் இறத்தல் ஆகிய சூழலில் சிக்கி தவிக்கும் என்னை கிருஷ்ணா
கருணை கூர்ந்து நீ தான் கரை சேர்த்து காப்பாற்ற வேண்டும் என்பது மேலே சொன்ன பாடலின் அர்த்தம்.)

பிணி பசி மூப்பு துன்பம்
ஆக தூக்கம், பசி, பிணி, மூப்பு மற்றும் துன்பம் போன்றவைகளால் திருநாமங்களை சொல்ல முடியாமல்,
நேரம் இல்லாமல் இருக்கும் இந்த பூவுல வாழ்க்கை தனக்கு வேண்டாம் என்று ஆழ்வார் மறுக்கிறார்.
முந்தைய பாசுரத்தில் ஸ்ரீவைகுண்டம் ஆகிய மேலுலகம் வேண்டாம் என்றவர் இப்போது இந்த பூவுலகம் வேண்டாம் என்கிறார்.
அதனை அறிந்த பெருமாள் ஆழ்வாரை பூவுலகத்தோடு நெருங்கிய தொடர்பு கொண்ட (தோள் தீண்டி) பூலோக வைகுந்தம் எனப்படும்
ஸ்ரீரங்கத்தில் இருந்து திருநாமங்களை சொல்லி வருமாறு பணிக்கிறார்.

இதிலிருந்து தெரிவது என்னவென்றால், இந்த பூவுலகத்தில் பசி பிணி மூப்பு துன்பம் இவை இருக்கும்.
ஆனால் பெரிய பெருமாளும், நம்பெருமாளும் உறையும், திருஅரங்கத்தில் அவை இருந்தாலும்,
நாம் திருநாமம் சொல்லி மகிழ்ந்து வாழலாம் என்று பொருள். இதற்கு காரணம் என்னவென்றால்,
சிறு வயதில், பெருமாள் அருகில் அன்ன ப்ராசனம் என்ற சடங்கு செய்வதால்,
குழந்தைக்கு (பேதை பருவத்திலேயே) பெருமாள் தொடர்பு இந்த பூலோக வைகுந்தத்தில் சிறுவயதிலேயே ஏற்படுகிறது.

அந்த குழந்தை, பாலகனாகும் போது, பெருமாள் புறப்பாடு நடைபெறும் போது
தாங்களும் தங்கள் விளையாட்டு பொருள்களை வைத்துக் கொண்டு அவர்களும் அவனுடன் சேர்ந்து புறப்பாடு நடத்துவதால்,
அவர்களுக்கு அரங்கன் சம்பந்தம் கூடுகிறது.
திருவரங்கத்தில் பெருமாளுக்கு வருடத்திற்கு சுமார் 250 நாட்கள் ஏதாவது ஒரு கொண்டாட்டம் அல்லது புறப்பாடு நடப்பதால்,
சிறுவர்கள் எல்லாவற்றிலும் பங்கு கொள்கிறார்கள்.
காவிரிக் கரையில், குழந்தைகள் பெரிய பாவாடை உத்ஸவம் செய்து விளையாடிடும் போது
அவர்களின் மணல் பிரசாதத்தை வாங்கி ஸ்ரீராமானுஜர் மகிழ்ந்த ஐதீகம் இங்கு மேற்கோள் காட்டப்பட்டு உள்ளது.
அதில் “தமர் உகந்தது எவ்வுருவம், அவ்வுருவம் தானே, தமர் உகந்தது அப்பேர்” என்ற
பொய்கை ஆழ்வாரின் முதல் திருவந்தாதி (44) பாசுரத்தையும் இங்கு நாம் நினைவில் கொள்ள வேண்டியது.

வாலிப பருவத்தில் தங்களுக்கு வேண்டியவர்கள் கோவிலுக்கு வருவதால், தானும் கோவிலுக்கு வந்து,
திரு அரங்கனின் தொடர்பினை அதிகப் படுத்திக்கொள்கிறார்கள்.

மூப்பு வந்தால் அவர்களால் கோவிலுக்கு செல்ல முடிவதில்லை.
ஆனாலும் அரங்கனே நம்பெருமாளாக, வருடத்திற்கு 250 நாட்களுக்கு மேல் புறப்பாடு மேற்கொண்டு
அவர்கள் வீட்டு வாசலுக்கு வந்து தரிசனம் கொடுத்து தன்னுடைய சம்பந்தத்தை உறுதி செய்து கொள்கிறார்.
இப்படி அரங்கனின் தொடர்பு எல்லா வயதிலும் இருப்பதால், கனவிலும் காண்பது அரங்கனின் வடிவழகாகத் தான் இருக்கும் ஆதலால்,
திருவரங்கமாகிய இந்த பூலோக வைகுந்தம் தனிச்சிறப்பு பெறுகிறது.

மூன்றாவது விபூதி
ஸ்ரீவைகுந்தம் முதல் விபூதி என்றும், இந்த பூவுலகம் இரண்டாவது விபூதி என்றும் பூலோக வைகுந்தமாகிய
திருஅரங்கம் மூன்றாவது விபூதி என்றும் இந்த பாசுர விளக்கத்தில் பார்த்தோம்.
பெரியாழ்வார் திருமொழியின் (5.4), இறுதியில், சென்னியோங்கு என்ற பதிகத்தில்,
பெரியவாச்சான் பிள்ளை விளக்கம் கொடுக்கும் போது, திருவேங்கடத்தை மூன்றாவது விபூதியாக சொல்கிறார்.
ஆண்டாளின் நாச்சியார் திருமொழி (103) பொங்கோதம் சூழ்ந்த புவனியும் விண்ணுலகும் அங்காகும் சோராமே
ஆள்கின்ற எம் பெருமான்” என்ற பாசுரத்தில் எம் பெருமான் என்பதற்கு விளக்கம் கொடுக்கும் போது,
ஆண்டாளையே மூன்றாவது விபூதி என்று சொல்கிறார்.

இத்துடன் ஆழ்வாரின் அனுபவம் என்ற திருமாலையின் முதல் பகுதியான முதல் மூன்று பாசுரங்கள் முடிகிறது.

———————

நான்கு முதல் பதினான்கு வரையிலான பதினோரு பாசுரங்கள் –
தன்னுடைய அனுபவத்தை கொண்டு நமக்கு உபதேசம் செய்கிறார்

ஆழ்வார் தன்னுடைய அனுபவத்தை தொடராமல், நம் போன்றவர்களுக்கு உபதேசம் செய்வது ஏனென்றால்,

ஆழ்வார்களும் ஆச்சார்யர்களும் உபதேசம் செய்வது, அவர்களுக்கு கொடுக்கப்பட்ட கடமைகளில் ஒன்று,
அதனால் அது இயற்கையில் அவர்களுக்கு உள்ள ஒரு பண்பு.

ஆழ்வார்களுக்கெல்லாம் தலைவராக கொண்டாடப்படும் நம்மாழ்வாரும் தன்னுடைய முதல் பத்திலேயே
‘வீடு மின் முற்றவும்” (1.2) என்ற இரண்டாம் பகுதியில் நமக்கு உபதேசம் செய்ய ஆரம்பிக்கிறார்.

பெரியாழ்வாரும், முதலில் தான் திருப்பல்லாண்டு பாடி, அதில் திருப்தி கொள்ளாமல்,
தன்னுடன் ஐஸ்வர்ய, கைவல்யார்த்திகள் மற்றும் பகவத்லாபார்த்திகள் என்று எல்லோரையும் தன்னுடன் சேர்த்துக் கொள்ளுகிறார்.
அவர்களை ஒன்றன் பின் ஒன்றாக அழைத்தது மூன்று பாசுரங்கள்,
அவர்கள் வந்து சேர்த்தது மூன்று பாசுரங்கள்,
அவர்களுடன் சேர்ந்து பல்லாண்டு பாடியது மூன்று பாசுரங்கள் என்று ஒன்பது பாடல்களாக,
மொத்தம் பன்னிரண்டு பாசுரங்களுடன் தன்னுடைய பல்லாண்டு பதிகத்தை முடித்தார்.

நம் போன்றவர்கள் பகவான் கிருபைக்கு உரிமை உள்ளவர்களாக இருந்தும், அதை இழக்கிறார்களே என்ற வருத்த பட்டு,
நம் மீது வெறுப்புற்றும், நம்மை நிந்தித்துக் கொண்டும் தொண்டரடிப்பொடி ஆழ்வார் உபதேசம் செய்ய தொடங்குகிறார்.

நல்ல உணவை ஒருவன் தனியாக உண்ணக் கூடாது என்றும்,
தனி ஒருவனாக வழிப்பாதையில் செல்லக் கூடாது என்றும்,
பலர் தூங்கும் போது, ஒருவன் மட்டும் தனியாக விழித்து இருக்கக் கூடாது என்றும் சொல்வதுண்டு.
அவைகளைப்போல், தொண்டரடிப்பொடி ஆழ்வார், ‘இன் கனி தனி அருந்தேல்” என்று பெருமாளின் இந்த இனிய அனுபவத்தை,
தான் மட்டும் தனியாக அனுபவிக்க விரும்பாதவராய் நம்மையும் அழைக்கிறார்.

இதேபோல் மற்ற ஆழ்வார்கள் சொல்வதை காண்போம்
“தொண்டீர்! வம்மின் நம்சுடரொளி ஒரு தனி முதல்வன்…. அணிதிரு மோகூர் …… கோயிலை வலம் இங்கு ஆடுதும் கூத்தே ”
(திருவாய்மொழி, 10.1.5) என்று நம்மாழ்வார், எந்த தொண்டரும் இந்த அனுபவத்தை இழக்கக் கூடாது என்றும்
திருமோகூர் கோவிலுக்கு சுற்றி வந்து எல்லோரும் ஒன்றாக கூத்து ஆட வேண்டும் என்றும்,

“தூராத மனக்காதல் தொண்டர் தங்கள் குழாம்குழுமித் திருப்புகழ்கள் பலவும் பாடி, ஆராத மனக்களிப்போடு அழுத கண்ணீர்
மழை சோர நினைந்து உருகி ஏத்தி ” (பெருமாள் திருமொழி, 1.9) என்று குலசேகராழ்வார்,
பெருமாளுடன் உண்டான அனுபவத்தை தனியே அனுபவிக்கக் கூடாது என்றும் சேர்ந்து பாடி, சேர்ந்து அனுபவித்து,
சேர்ந்து அழுது உருகிவிட வேண்டும் என்று சொல்வதும்,

“பெண் படையாரும் உன் மேல் பெரும்பூசல் சாற்றுகின்றார்” (நாச்சியார் திருமொழி 7.8) என்று ஆண்டாள்,
எல்லோருக்கும் பொதுவான ஒன்றை, தான் மட்டுமே அனுபவிக்கும் பாஞ்ச ஜன்யம் என்ற சங்கிடம் முறையிடுவதும்
இது போன்ற வேறு சில உதாரணங்கள்.

மொய்த்த வல்வினை உள் நின்று, மூன்றெழுத்து உடைய பேரால்,
கத்திர பந்தும் அன்றே, பராங்கதி கண்டு கொண்டான்,
இத்தனை அடியனார்க்கு, இரங்கும் நம் அரங்கனாய,
பித்தனைப் பெற்றும் அந்தோ, பிறவியுள் பிணங்கு மாறே (திருமாலை 4).

பிராயச்சித்தம் செய்து போக்கிக்கொள்ள முடியாத அளவுக்கு பாபங்கள் செய்த க்ஷத்திர பந்து போன்றவர்களுக்கே
மிக உயர்ந்த பதவியான பரமபதம் கொடுக்க வல்லவனான நம் திரு அரங்கன் இருக்கும் போது,
அவனுக்கு நாம ஸங்கீர்த்தனம் செய்யாமல், இந்த பிறவிப் பிணியோடு உழல்கிறார்களே என்று ஆழ்வார் வருத்தம் அடையும் பாசுரம்.

மொய்த்த என்பதற்கு உரையாசிரியர் கொடுக்கும் விளக்கங்கள்:
அளவுக்கு அதிகமான பாபங்கள்-தேன்கூட்டை ஈ மொய்த்துக்கொள்வது போல்
நெய்குடத்தை பற்றி ஏறும் எறும்புகள் போல் நிறைந்து நிற்கும் நோய்காள் என்று பெரியாழ்வார் சொல்வது போல் (பெரியாழ்வார் திருமொழி 5.2.1)
இராமாயணத்தில், சீதையை கண்ட அனுமனுடன் வந்த குரங்குகள் அனைத்தும் நான் முந்தி, நீ முந்தி, என்று
ராமனிடம், செய்தி சொல்ல வந்த ஆவலை போல்,
அளவுக்கு அதிகமான வேகத்துடன் நம்மை வந்து அடையும் பாவங்கள்
உலகை படைப்பதில் பரமாத்மாவிற்கு உள்ள சர்வ சக்தியைப் போல்
இந்த ஜீவாத்மாவிற்கு பாவங்களை செய்வதில் அளவு கடந்த சக்தி உள்ளது

பட்டு பூச்சி எப்படி வெளியே வராதபடி தன்னை சுற்றி ஒரு கூடு கட்டிக் கொள்ளுமோ அதேபோல்,
இந்த ஜீவாத்மாக்கள் தன்னை சுற்றி பாபங்கள் ஆகிய மிக பெரிய கூட்டை கட்டிக் கொள்ளுகின்றன.
மேரு மந்திர மலைகளை போல் அளவுக்கு அதிகமான பாவ குவியல்கள், கேசவா என்று சொன்னவுடன் அழிவது
அளவு கடந்த பாவங்களை செய்த நாம், ஒரு பாவத்தைப் போக்குவதற்கு, இரு பிறவி அல்ல, பல பிறவிகள் அல்ல,
இந்த கால தத்துவம் உள்ள அளவும் ஒரு ஜீவாத்மா போராடவேண்டி உள்ளது.
இத்தனை பாவங்களை போக்குவதற்கு உள்ள வழி, திருநாம ஸங்கீர்த்தனமே ஆகும்.
அவற்றால், நெருப்பிலிட்ட பஞ்சு பொதி போல் எல்லா பாவங்களும் அழியும்.
கொடுமையான பாவங்களுக்கு நடுவே நன்றாக உள்ளே இருந்து, ஆழ்ந்து வெளியே வர முடியாமல் இருக்கும்
நிலையை தெரிவிப்பதற்காக, ஆழ்வார், வல்வினையில் நின்று என்று சொல்லாமல்,
வல்வினை உள் நின்று என்று சொல்கிறார்.

மூன்று எழுத்து கொண்ட பெயர் என்ன என்று கேட்பதற்காகவது ஆழ்வாரை அணுகுவோம் என்ற நம்பிக்கையில்,
கோவிந்தா, விஷ்ணுவே, கேசவா, மாதவா என்று ஏதாவது ஒரு பெயரைக் கூறாமல்,
மூன்று எழுத்து உடைய பெயரால் என்று மறைத்து சொல்கிறார்.
பெரியாழ்வாரும் “மூன்று எழுத்து அதனை மூன்று எழுத்து அதனால்” (பெரியாழ்வார் திருமொழி (4.7.10)) என்று
மறைத்து கூறுவது இன்னொரு உதாரணம்.
நம்மாழ்வார் திருவாய்மொழியில் (10.2.1) “கெடும் இடர் ஆய எல்லாம் கேசவா என்ன ” என்பதனை பார்த்தால்,

திரு நாம ஸங்கீர்த்தனம் செய்த அளவில், திருவனந்தபுரம் செல்வதற்கு உள்ள தடை எல்லாம் நீங்கும் என்றும்,
கேசவா என்று மூன்று எழுத்துடைய பெயரை சொன்னால், விரோதி என்று பெயர் பெற்ற எல்லாம் நீங்கும் என்றும்
ப்ராரப்த கர்மங்கள் (இந்த பிறவிக்கு முந்திய பிறவிகளில் கிடைத்த கர்ம பலன்கள்) ,
ஸஞ்சித கர்மங்கள் (இந்த பிறவியில் கிடைத்த கர்ம பலன்கள்) என்று பாகுபாடு இன்றி எல்லாம் கெடும் என்றும்,
கேசவ நாமத்தை சொன்னால், நரக வேதனை அனுபவிக்க வேண்டாம் என்றும்,
உள்ள கருத்துக்கள், இந்த பாடலுடன் உள்ள தொடர்பினை ரசிக்க வைக்கும்.

நாம் பாவம் செய்த காலத்தின் அளவை வைத்து பார்த்தாலும்,
செய்த பாவங்களின் தாக்கத்தை வைத்து பார்த்தாலும்,
இத்தனை பாவங்களை தீர்க்கும் திருநாமம் அவ்வளவு வலிமையானதா என்ற சந்தேகம் வரும் போது,
திருநாமத்தின் ஒவ்வொரு எழுத்துமே பாபங்களை போக்கி மோக்ஷம் கொடுக்க வல்லது என்பதை தெரிவிக்கவே,
ஆழ்வார் ஒரு சொல் என்று கூறாமல், மூன்று எழுத்து என்று கூறுகிறார்.

யாவரும் சொல்லலாம், எந்த விதிமுறையும் இன்றி சொல்லலாம் என்பதை எடுத்து உரைப்பதற்காக,
ஆழ்வார் மூன்று எழுத்து உடைய மந்திரத்தால் என்று சொல்லாமல், மூன்று எழுத்து உடைய ‘பேரால்‘ என்று சொல்கிறார்.

ப்ரஹ்ம பந்து என்பவர் ப்ராஹ்மணர்களில் மிக தாழ்ந்தவர் என்றும்,
க்ஷத்திர பந்து என்பவர் க்ஷத்திரர்களில் மிக தாழ்ந்தவர் என்றும் சொல்வார்கள்.
க்ஷத்திர பந்து ஒருவனுக்கும் கோவிந்த என்ற நாமம் சொன்னதால், மோக்ஷம் கிடைத்தது என்று விஷ்ணு தர்மம்
என்ற நூலில் சொல்லப்பட்டதை இங்கு ஆழ்வார் கூறுகிறார்.
க்ஷத்திர பந்து என்று ரிஷிகள் கூட்டத்தில் சொன்னால், அவர்கள் மிகவும் பயந்து வெறுப்பார்கள் என்றும்,
அதே போல், நாலூரான் என்று நம் வைணவ அடியவர்கள் குழுவில் சொன்னால்,
கூரத்தாழ்வான் தன்னுடைய ஊனக் கண்கள் இழந்த சரித்திரத்தை நினைத்து பதறுவார்கள் என்று
பெரியவாச்சான் பிள்ளை சொல்வதை இங்கே குறிப்பிட வேண்டும்.

திருநாமம் சொல்வதற்கு பாபங்கள் நீங்குவதே பெரிய பலனாக இருக்க,
அதையும் தாண்டி, ஐஸ்வர்ய, கைவல்ய பலன்கள் இல்லாமல், நித்யஸூரிகள் எப்போதும் அனுபவிக்கின்ற
பரமபத ப்ராப்தியை கொடுப்பதையே, ஆழ்வார் பராங்கதி என்று சொல்கிறார்.

திருநாம வைபவம் என்பது, மணியில் உள்ள அழுக்கை நீக்கி ஒளிவிட செய்வது போலவும்,
பள்ளம் தோண்டி, தண்ணீரை வெளியே வரச்செய்வது போலவும் ஆகும்.
ஒளியோ, தண்ணீரோ அங்கு உருவாக்கப்படவில்லை, அவை இருப்பது வெளியே உலகத்திற்கு தெரிவிக்கப்பட்டது.

‘கண்டுகொண்டான்‘ என்று சொன்னது,
எதோ புதிதாக பெற்ற பலனாக கருதாமல், ஏற்கனவே அனுபவித்து வந்ததை, இழந்து, பின் திரும்பி பெற்றதைப் போல்
ஜீவாத்மா உணர்கிறது என்று ஆழ்வார் சொல்கிறார்.

இப்படி இந்த ஜீவாத்மாவிற்கு மோக்ஷத்தை அளித்த பின்பும், தான் அவனுக்கு ஒன்றும் செய்ய வில்லையே என்று
கலங்கும் அரங்கன் என்பதை, இரங்கும் நம் அரங்கன் என்று ஆழ்வார் கூறுகிறார்.
‘உன் அடியார்க்கு என் செய்வேன் என்று இருத்தி,” (பெரிய திருவந்தாதி, 53) என்று நம்மாழ்வார் சொல்வதை நினைவில் கொள்ளலாம்.

முன்பு நடந்தவைகளை மறந்து, அவ்வப்போது இருக்கும் நிலையை கொண்டு காரியம் புரிதல் பித்தர்களின் சுபாவம்.
திருஅரங்கனும் நாம் முன் காலங்களில் செய்த பாபங்களை எடுத்துக் கொள்ளாமல், நாம் சொல்லும் நாம ஸம்கீர்த்தனத்தை மட்டும்
மனதில் கொண்டு நமக்கு அருள் புரிவதால், திருவரங்கனை பித்தன் என்று ஆழ்வார் கூறுகிறார்.
இதே போல், பித்தர்கள் தன்னுடைய முன்னாள் நிலையையும் மறந்து விடுவார்கள்,
மற்றவர்களின் நிலைமையையும் மறந்து விடுவார்கள்.
திருஅரங்கனும், தன்னுடைய மிக உயர்ந்த நிலையான ஸ்ரீவைகுந்தத்தில் இருந்து வந்ததை மறந்து விட்டு,
திருஅரங்கத்தில் மிக எளியவனாக, நம்மை போன்ற தாழ்ந்தவர்கள் செய்த எண்ணிலடங்கா பாபங்களையும்
ஒரு பொருட்டாக எடுத்துக் கொள்ளாமல், நமக்கு கொடுக்கும் பலனாக வைகுண்ட ப்ராப்தியின் பெருமையும் நினைவில் கொள்ளாமல்,
அதையே நமக்கு அளிப்பதால், ஆழ்வார் திருஅரங்கனை பித்தன் என்று கூறுகிறார்

——–

சர்வேஸ்வரனுக்கு கௌஸ்துப மணியைப் போல ஆசைப்படத்தக்க இந்த ஆத்மா,
இப்படி அழிந்து போவதைக்கண்டு பொறுக்க முடியாமல், இந்த பாடலில் ஆழ்வார் கதறுகிறார்.

பெண்டிரால் சுகங்கள் உய்ப்பான் பெண்டிரால் சுகங்கள் உய்ப்பான், பெரியதோர்
இடும்பை பூண்டு, உண்டு இராக் கிடக்கும் போதும், உடலுக்கே கரைந்து நைந்து,
தண் துழாய் மாலை மார்பன், தமர்களாய்ப் பாடி யாடி,
தொண்டு பூண்டு அமுதம் உண்ணாத் தொழும்பர், சோறு உகக்குமாறே. (திருமாலை 5)

எல்லா திருமாலை பாசுரங்கள் போல் இந்த பாசுரமும் எளிமையானது, ஆழ்ந்த கருத்துக்களை உள்ளடைக்கியது.

சிறந்த பகவத் அனுபவத்தை விட்டு, தாழ்ந்த உலக விஷயங்களில் ஈடுபட்டு, வாழ்க்கையை வீண் அடிக்கிறார்களே
என்று சென்ற பாட்டில் கவலைப்பட்ட ஆழ்வார், இந்த பாசுரத்தின் முக்கிய கருத்தாக சொல்வது,
இந்த உடம்பு கொண்டு நாம் பெரும் இன்பங்கள் தாழ்ந்தது, நிரந்தரம் இல்லாதது, அடைவதற்கு கடினமானது என்றும்,
பெருமாள் அனுபவம் எளியது, இனிமையானது, நிரந்தர பலன் தருவது என்பதே.

பெண்டிரால் சுகங்கள் உய்ப்பான் என்று ஆழ்வார் சொல்வது,
எப்படி பெண்களால் ஆண்கள் சுகம் அடைவார்களோ, அதே போல், ஆண்களால் பெண்களும் சுகம் அடைவார்கள்
என்று பெண்களுக்கும் பொருந்தும்.
இப்படிப்பட்ட சுகங்கள்,தீயை அணைத்துக் கொள்வது போன்றும்,
படமெடுக்கும் பாம்பின் நிழலில் இளைப்பாறுவது போன்றும்,
விஷம் கலந்த உணவை உண்டு உயிர் வாழ நினைப்பதை போன்றும் உள்ளது என்கிறார்.

துன்பத்திற்கு காரணமான இவைகளை இன்பம் என்று மக்கள் நினைப்பதை ஆழ்வார் இங்கு வருத்தப்பட்டு கூறுகிறார்.
நம்மாழ்வார் சொன்னபடி “கொண்ட பெண்டிர்” (9.1.1) என்றாலும் அல்லது வேறுவிதமான பெண்களாய் இருந்தாலும்,
பணம், பொருள் உள்ள வரையில் தான் அவர்கள் அன்பு செலுத்துவார்கள் என்று சொல்வது மிக பொருத்தம்.
மேலும் இருவருடைய நோக்கங்களும் (ஒருவருக்கு பொருளின் மீது நாட்டமும் மற்றவர்க்கு இன்பத்தின் மீது ஆசையும்)
வேறு வேறாக இருப்பதால் இருவரும் வேண்டியதை முழுவதுமாக அடையமுடியாமல் தவிப்பார்கள் என்கிறார்.

பெரியதோர் இடும்பைப் பூண்டு என்று சொன்னதில்,
தாழ்ந்த பலனுக்காக நாம் பெரும் துன்பங்களை அனுபவிக்கிறோம் என்று தெரிகிறது.
ஆனால் மிக உயர்ந்த பலனான பெருமாள், நாம் செய்யும் மிக எளிதான காரியத்திலேயே கிடைத்து விடுகிறான்.
நாம் வெறும் அஞ்சலி செய்தால் கூட, அவன் நீராக உருகி நமக்கு எல்லாவற்றையும் செய்ய தயார் ஆகிறான்.
அஞ்சலி செய்வதும் எளிது, அதன் பலனும் நிரந்தரம்.

அஞ்சலி என்ற வார்த்தைக்கு வேதாந்த தேசிகன் என்ற ஆச்சாரியார் சொல்லும் அர்த்தம்,
அ என்பது அகார வாச்சன் ஆன பரமாத்மாவையும்,
சலி என்பது அவன் அந்த முத்திரைக்கு, நீர் பண்டமாக உருகிவிடுவதையும் குறிக்கிறது என்று சொல்கிறார்.

உடலுக்கே கரைந்து நைந்து என்று சொல்வதால், உடல் வேறு ஆத்மா வேறு என்று கூட அறியாதவன் என்றும்,
தொடர்ந்து வரும் பிறவி துன்பங்களை அறியாதவன் என்றும்,
அதனால் அவற்றை தவிர்க்கும் வழி பற்றி சிந்திக்க தவறுகிறானே என்று ஆழ்வார் வருந்துகிறார்.

பாடி ஆடி, என்பதில், பெருமாள் அனுபவத்தில், அனுஷ்டானங்கள் அதிகம் இல்லை என்றும்,
தான் அவனுக்கு அடியவன் என்ற இயற்கையான உறவை ஒத்துக் கொண்டால் போதும் என்று சொல்வதாகிறது.

அமுதம் உண்ணா என்பதற்கு
உரையாசிரியர் சொல்லும் ஆளவந்தாரின் ஸ்தோத்திர ரத்தினத்தின் 55ம் பாடலை நினைவு கூறுகிறார்.
அதில் ஆளவந்தார், பெருமாளுக்கு அடிமைப்பட்டு இருப்பதிலேயே சுகம் காண்பவர்கள் இல்லத்தில்,
தான் ஒரு புழுவாகப் பிறந்தாலும் ஒரு பாக்கியமே என்றும்,
வேறு எங்கும் பிரமனாக பிறந்தாலும் அது வேண்டாம் என்றும் சொல்கிறார்.

தொழும்பர், சோறு உகக்குமாறே என்பதற்கு
அத்தகைய அமுதத்தின் இனிமை அறியாமல், தாழ்ந்த விஷயங்களை விரும்பும் நீசர் என்று பொருள் கொள்ள வேண்டும்.

துன்பத்திற்கு காரணமானவைகளையே இன்பமாக எடுத்துக் கொள்ளும் ஜீவாத்மாக்களை திருத்த
ஆழ்வார் செய்யும் இன்னொரு முயற்சி என்று இந்த பாடலை கொள்ளலாம்.

———

மறம் சுவர் மதிள் எடுத்து, மறுமைக்கே வெறுமை பூண்டு,
புறம் சுவர் ஓட்டை மாடம், புரளும் போது அறிய மாட்டீர்,
அறம் சுவராகி நின்ற அரங்கனார்க்கு ஆட் செய்யாதே,
புறம் சுவர் கோலஞ் செய்து, புள் கவ்வக் கிடக்கின்றீரே. (திருமாலை 6)

இவ்வுலக இன்பங்கள் நிரந்தம் இல்லை என்றும், பல குற்றங்கள் இருக்கின்றன என்றும்,
சென்ற பாடலில் ஆழ்வார் சொன்னதை, நம் போன்றவர்கள், ஒப்புக் கொண்டாலும்,
அவர்கள் இப்படியே பல சிறு சிறு இன்பங்களை அனுபவித்து கொள்கிறோமே என்று விலகி செல்ல ஆரம்பித்த போது,
ஆழ்வார் நிலையற்ற இந்த இன்பங்களை போல் அவர்களும் நிலை இல்லாத உடலினை கொண்டவர்களே என்பதை விளக்கும் பாடல்.

மறம் சுவர் மதிள் எடுத்து என்றதில் மறம் என்று சொன்னது, அறம் என்பதற்கு எதிர் சொல்லாக உபயோகித்து,
அருள் இல்லாமை, கோபம், கர்வம் மற்றும் அகங்காரம் போன்ற குணங்களை தனக்கு சுவராக கொள்ளும் மனிதன் என்கிறார்.
இப்படிப்பட்ட குணங்களால் தங்களைச் சுற்றி ஒரு மதிள் எடுத்து, நல்ல நண்பர்கள் கூறும் அறிவுரைகளை மதிக்க தவறி விடுவதால்,
மாரீசன், மால்யவான், கும்பகர்ணன், மற்றும் விபீஷணன் போன்றவர்கள் இராவணனுக்கு சொன்னது போல் பலன் இன்றி போகிறது.

கர்வமின்மை, தற்பெருமையின்மை, ஹிம்சை செய்யாமை, பொறுமை, நேர்மை, ஆசாரியனை வழிபடுதல், தூய்மை,
ஸ்திரத்தன்மை, தன்னைக் கட்டுப்படுத்துதல் போன்றவை கீதையில் நமக்காக சொல்லப்பட்ட நல்ல குணங்கள். (13- 7 பகவத்கீதை)

நாம் கர்ம பலன்களை துறந்து பிரம்மத்தை அடைய வேண்டியதே ஒவ்வொரு உயிரின் ஒரே குறிக்கோளாக
இருக்க வேண்டும் என்று வேதங்கள் உரைக்கின்றன.
பரமாத்மா, நாம் மறுமைக்கும் (இந்த பிறவிக்குப் பிறகு), இந்த பிறவியிலேயே, நல்லன பல செய்து வைக்க வேண்டும்
என்று எண்ணங்களுடன் நமக்கு கை, கால் உடம்பு மற்றும் மனம் புத்தி எல்லாம் அளித்தார்.

இதை நாம் பெரியாழ்வாரின் சரித்திரத்தைப் படிக்கும் போதும் உணரமுடியும்.
ஒரு மனிதன் இந்தப் பிறவியில், கடவுளைப் பற்றி அறிந்து கொண்டும், அவரை நினைத்துக் கொண்டும் வாழ்ந்தால் தான்,
அவனால் இந்தப் பிறவிக்குப் பிறகு மகிழ்ச்சியாக இருக்க முடியும் என்று ஒரு யோகி சொன்னதை மனதில் கொண்டு தான்,
அரசர் வல்லபதேவன், தனது குருவான செல்வ நம்பியிடம் ‘முழு முதல் பொருளான கடவுள் யார்’ என்பதை அறிய முற்பட்டதும்,
பெரியாழ்வார் அரசவைக்கு வந்து அரசனின் சந்தேகத்தை தீர்த்தும், கருட வாகனனாக பெருமாள் வானில் தோன்றியதும்,
பெரியாழ்வார் பல்லாண்டு பாடியுதும் ஒரு இனிய சரித்திரமே.

ஆனால், நாம் தீய காரியங்களை இந்த பிறவியில் செய்வதாலும், இறந்த பிறகு உள்ள காலத்திற்கு ஒன்றும் செய்யாததாலும் ,
மறுமைக்கே வெறுமை பூண்டு என்று ஆழ்வார் சொல்கிறார்.
உரையாசிரியர் இங்கு ” ஸ்த்திதே மநஸி ” என்று தொடங்கும் வராக சரம ஸ்லோகத்தை நினைவு படுத்துகிறார்,
நாம் நல்ல நிலைமையில் இருக்கும் போது அவனை ஒரு கண நேரம் உண்மையாக நினைப்போம் என்றால்,
நாம் வயதாகி உடல் தளர்ந்து மரக்கட்டையைப் போல் கிடக்கும்போது, அவன் நம்மை நினைவில் கொண்டு
மேலான கதிக்கு அழைத்து செல்கிறான் என்பதே வராக சரம ஸ்லோகத்திற்கு பொருள்.

இதை நம்மாழ்வார் திருவாய்மொழியில், (3.10.11), “அவன், நாடும் நகரமும் நன்குடன் காண நலனிடை யூர்தி பண்ணி,
வீடும் பெறுத்தித் தன் மூவுலகுக்கும் தருமொரு நாயகமே” என்று சொல்லி,
நம் காரியங்களை, அவன் தன் காரியங்களாக நினைத்து செய்வான் என்கிறார்.

நாம் ஆத்மா என்று உள்ளே இருக்கிற சத்தான விஷயத்திற்கு உண்டான நன்மைகளை செய்யாமல்,
வெளி விஷயங்களில் கவனம் செலுத்துவதால், நம் உடம்பினை புறம் சுவர் என்று ஆழ்வார் சொல்கிறார்.
நிலையற்றதான ஓட்டை குடிசை போல் உள்ள உடம்பினை, நாம் நிலையான ஒரு மாளிகையைப் போல் நினைப்பதால்,
அதனை ஆழ்வார் ஓட்டை மாடம் என்கிறார்.
இவ்வுலகில் வாழும் நாட்கள் எவ்வளவு என்று அறிய மாட்டோம் என்பதை, புரளும் போது அறிய மாட்டீர் என்கிறார்.

அறம் சுவராகி நின்ற என்று சொல்வதன் மூலம், தர்மமே இயல்பானவர் என்றும், தர்மத்தைக் காப்பவர் என்றும்
திருஅரங்கனை குறிப்பிடுகிறார்.
இராமாயணத்தில் மாரீசன் என்ற அரக்கனின் வாக்காக, “இராமன் தர்மமே உருவெடுத்தவன்” சொல்லப்படுகிறது.
(ராமோ விக்ரஹவான் தர்ம) வேதம் அறிந்த ப்ராஹ்மணர்களும் ஆத்ம ஸ்வரூபம் அறிந்த பெரியோர்களும்,
கிருஷ்ணனையே தர்மமாக அறிகிறார்கள் என்றது மஹாபாரத வாக்கியம். (கிருஷ்ணம் தர்மம் ஸனாதனம்).
எல்லா ஜீவராசிகளையும் கரை ஏற்றினால் அன்றி இங்கிருந்து எழுந்திருக்க மாட்டேன் என்று
காவேரி கரையில் பள்ளிகொண்டு இருக்கும் பெருமாளை இங்கு ஆழ்வார் “அறம் சுவர்” என்று மேற்கோள் காட்டுகிறார்.

நெடுங்காலமாக தான் செய்த பாவங்களினால், பெருமாளுக்கு அடிமைப் படாமல், தொடர்ந்து கர்மாக்களுக்கே
அடிமைப்பட்டு இருப்பதை ஆட்செய்யாதே, என்று ஆழ்வார் கூறுகிறார்.

ஆத்மாவிற்கு அலங்காரம் செய்வது என்பது, அவனுக்கு அடிமை செய்வதாகும்.
அப்படி செய்யாமல், தங்கள் உடம்பிற்கு அலங்காரம் செய்வது என்பது,
புது வீட்டைக் கட்டி அதனுள் பெருச்சாளி இருக்கும் போது வெளியே அலங்காரம் செய்வது போன்றதாகும்
என்ற விளக்கத்தை உரையாசிரியர் புறம் சுவர் கோலம் செய்து என்ற பதத்திற்கு கூறுகிறார்.

இப்படிப்பட்ட மனிதர்கள் இறந்த பின்பு, மாமிசம் உண்ணும் பறவைகளும் இவர்க்ளின் உடலை உண்பதில்லை என்பதை
புள் கவ்வ கிடக்கின்றீரே என்று ஆழ்வார் சொல்கிறார்.
‘உண்ணாமல்’ என்று சொல்லாமல், ‘கவ்வ‘ என்று சொல்வதன் மூலம் அந்த பறவைகளும் இப்படிப்பட்ட மனிதர்களின்
உடலை வெறுக்கின்றன என்று ஆழ்வார் சொல்கிறார்.
நமக்கு என்று பெரிய பெருமாள் அருகில் இருக்க, அவரை இவர்கள் அலட்சியம் செய்தது போல்,
இந்த பறவைகளும் அவர்களை வெறுக்கின்றன என்று சொல்லி இந்த பாடலை முடிக்கிறார்.

இப்படி இவர்கள் உயிரற்று கிடக்கும் போது ஆழ்வார் இப்படி சொல்கிறாரா என்றால், இல்லை,
அவர்கள் உயிரோடு இருக்கும் போதே எச்சரிக்கை செய்கிறார்.
இராவணன் சிம்மாசனத்தில் இருக்கும் போது, இராமபிரானிடம் கொண்ட விரோதத்தால் இராவணனும், இலங்கையும்,
அழிந்துவிடும் என்று திருவடி, எச்சரித்ததை இங்கு மேற்கோள் காட்டுகிறார்.
அதே போல் மகாபாரதத்தில், யுத்தத்தின் முடிவில் இறந்து கிடக்கும் கௌரவர்களை பார்த்து தான் சொன்னதை கேட்காததால்
அவர்களுக்கு கிடைத்த முடிவை நினைத்து வியாசர் வருந்துவதும் இங்கு மேற்கோள் காட்டப்படுகிறது.

————–

அடுத்து வரும் நான்கு பாடல்களும் உபதேசத்திற்குள் ஒரு இனிமையான சிறு தொகுதி
அல்லது ஒரு கருத்து செறிவுள்ள முக்கிய சிறு உட்பிரிவு.

ஸ்ரீராமனே தேவன் ஆவான்

புலை அறமாகி நின்ற புத்தொடு சமண மெல்லாம்,
கலை யறக் கற்ற மாந்தர் காண்பரோ கேட்பரோ தாம்,
தலை யறுப் புண்டும் சாவேன் (சாகேன் )சத்தியம் காண்மின் ஐயா,
சிலையினால் இலங்கை செற்ற தேவனே தேவனாவான். (திருமாலை 7)

தொண்டு பூண்டு அமுதம் உண்ணாத் தொழும்பர், என்றும்
புள் கவ்வக் கிடக்கின்றீரே என்றும் சென்ற பாசுரங்களில் ஆழ்வார் சொன்னதை கேட்ட நம் போன்றவர்கள்,
இப்படி தங்களை இகழ்வதால் பயன் ஒன்றும் இல்லை என்றும்,
இதுவே உலக இயற்கையாக உள்ளது என்றும்,
தண் துழாய் மாலை மார்பன் என்று சொல்லப்படும் பரமபதநாதன் எங்கோ எட்டாத தூரத்தில் உள்ளான்,
அவனை அடைய பல தடைகளும் உள்ளன, அத்தகைய தடைகளை தாண்ட வழிகளை சொல்லித் தந்து
அவன் யார் என்பதையும் தங்களுக்கு எளியதாக சொல்லும்படி ஆழ்வாரிடம் வேண்டினார்கள்.
அதற்கு ஆழ்வார், இங்கு வந்து அவதரித்து, தடைகளை நீக்குவதே இயல்பாக கொண்டவனாக
சக்ரவர்த்தித் திருமகன் என்னும் ஸ்ரீராமனையே அடைய வேண்டும் என்று தெளிவாக சொன்ன பாசுரம்.

வேதத்தை ஒப்புக் கொள்ளாதவர்களையும், வேதத்தை ஒப்புக் கொண்டு அதற்கு தப்பான அர்த்தத்தை கற்பிப்பவர்களையும்,
பாடலின் முதல் வரியில் ஆழ்வார் குறிப்பிட்டு அவர்களை அறவே விலக்குவது,
அதாவது, அவர்களை பார்க்காமலும், அவர்கள் வார்த்தைகளை கேட்காமலும் இருக்க வேண்டும் என்பது
வழக்கம் என்பதை நமக்கு தெரிவிக்கின்றார்.

கூரத்தாழ்வான், இஷ்ட சித்தி என்ற புறச் சமய நூலை, மற்றவர்கள் படிப்பதை சிறிது நேரம் கேட்டதற்காக
அவரின் திருத் தகப்பனார், “கலையறக்கற்ற மாந்தர் காண்பரோ கேட்பரோ தாம் ” என்ற ஆழ்வார் வாக்கியம் இருக்க,
இப்படி செய்யலாமோ என்று சொல்லி அவருக்கு ஸ்ரீபாத தீர்த்தம் கொடுத்து அவரை பரிசுத்தப் படுத்தினார்
என்பது இங்கு குறிப்பிட்டுள்ள ஒரு சுவாரஸ்யமான ஐதீகம்.

மேலும் கலையறக் கற்ற மாந்தர் என்பதற்கு,
வேதம் மற்றும் மனு முதலானவர்கள் இயற்றிய தர்மசாஸ்திர நூல்களை கற்றவர்களும்,
இதிகாச புராணங்களை நன்கு தெரிந்தவர்களும்,
நல்ல தர்க்கங்கள் போன்ற உண்மைகளை பற்றியவர்களும் ஆவார்கள் என்றும்,
அவர்களுக்கு கூரத்தாழ்வானையே ஒரே உதாரணமாகவும் பெரியவாச்சான்பிள்ளை கூறுகிறார்.

சக்ரவர்த்தி திருமகனாகிய ஸ்ரீ ராமச்சந்திர மூர்த்தியே நாம் பற்ற வேண்டிய பரம்பொருள் என்ற உண்மையை
நாம் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும் என்பதற்காக ஆழ்வார்,
தன்னுடைய தலையை வெட்டினாலும் சாக மாட்டேன் என்று சத்தியம் செய்வதாவும்,
அதைப் பார்த்த பிறகாவது, நாம் அதில் உறுதி கொள்ள வேண்டும் என்றும் கூறுகிறார்.
இங்கு சாகேன் என்று ஒரு பாடமும், சாவேன் என்று இன்னொரு பாடமும் இருக்கின்றன. இரண்டுக்கும் அர்த்தம் ஒன்று தான்.
ஆழ்வார் சத்யம் செய்ததே போதும் என்று அனைவரும் ஆழ்வார் சொல்வதை ஏற்றுக்கொள்ள தயார் ஆனார்கள்.

ஸ்ரீராமன், தர்மாத்மாவாகவும், சத்தியவானாகவும், வீரத்தில் எவருக்கும் ஒப்பு இல்லாதவனாகவும் இருப்பது சத்தியமானால்,
யாரும் தன் தலையை அறுக்க முடியாது என்று வரம் வாங்கியிருந்த இந்திரஜித்தை தன் அம்பு அழிக்கட்டும் என்று
லட்சுமணன் சத்தியம் செய்து அதை செய்து காட்டியதையும் இங்கு பெரியவாச்சான் பிள்ளை நினைவு கூறுகிறார்.

இராவணனின் பலம் பெருகுமாறு வரம் கொடுத்த தேவதைகள் தங்களுடைய பதவிகளை காத்துக்கொள்ள,
பெருமாளிடம் வரம் வேண்டியதால், அவர்களை காப்பாற்றுவதற்காக இந்த பூமியில் இராம அவதாரம் எடுத்து
தன்னுடைய கை வில்லினாலே இலங்கையை அழித்த ஸ்ரீராமனே நாம் அடையவேண்டிய தெய்வம் ஆகும்
என்று ஆழ்வார் அடுத்த வரியில் கூறுகிறார்.
இந்த இராவணனை பெருமாள் ஸ்ரீ வைகுந்ததில் இருந்து தன்னுடைய சங்கல்ப சக்தியினால் அழித்து இருந்தால்,
யார் செய்தார் என்பது விளங்காமல் போயிருக்கும்.
இதிலிருந்து தேவதைகளையும், மற்றும் எல்லோரையும் காக்கும் தெய்வம், ஸ்ரீராமன் என்று உறுதியாக தெரிய வரும்.
இராவணனை கொன்ற பிறகு, தனி வீரனுக்கு உள்ள அழகுடன் தோன்றும் அவனே(தேவனே) நமக்கு கதி என்று
சொல்லும்படி உள்ள பரம்பொருள் (தேவன் ஆவான்) என்று முடிக்கிறார்.

———

இனி அடுத்த பாசுரம்–வேதத்திற்கு புறம்பான வார்த்தைகள்

வெறுப்பொடு சமணர் முண்டர் விதியில் சாக்கியர்கள் நின்பால்,
பொறுப்பு, அரியனகள் பேசில் போவதே நோயதாகி,
குறிப்பு எனக்கு அடையுமாகில் கூடுமேல், தலையை ஆங்கே
அறுப்பதே கருமம் கண்டாய், அரங்கமா நகரு ளானே. (திருமாலை 8)

சென்ற பாசுரத்தில், சக்கரவர்த்தி திருமகனாகிய ஸ்ரீ ராமனை பின்.பற்றுங்கள் என்று தெளிவாக சொன்ன பிறகும்,
சம்சாரிகள் அவனை பின் பற்றாமல், உண்டு உறங்கி, எம்பெருமானை குறித்து பொறுக்க முடியாத
வார்த்தைகளை பேசுவதற்கு காரணம், அவர்களுக்கு பிற சமயங்களில் ஏற்பட்டிருக்கும் ஈடுபாடே ஆகும் என்றும்,
அவர்கள் மிக பெரிய தண்டனைக்கு உரியவர்கள் என்றும் பெரிய பெருமாளை குறித்து பாடும் பாசுரம்.

அனைவர்க்கும் பெரியவனாகவும், நல்ல குணம் உடையவர்களில் தலை சிறந்தவனாகவும் விளங்கும் பரமாத்மாவான
ஸ்ரீமன் நாராயணனை இழித்து உரைக்கும் வார்த்தைகள் வைதீகர்களுக்கு பொறுக்க முடியாதவைகளாகும் என்பதை
‘பொறுப்பறியன‘ என்று ஆழ்வார் உரைக்கிறார்.
மேலும் அந்த வார்த்தைகளை தன் வாயால் சொல்லக் கூடாது என்று அவற்றை எந்த வார்த்தைகள் என்று கூறாமல்,
‘பொறுப்பறியன‘ என்று ஆழ்வார் விட்டு விட்டார்.
ஆண்டாள், திருப்பாவை இருபத்தி ஐந்தாம் பாசுரத்தில், ‘தான் தீங்கு நினைந்த‘ என்றும்,
நாச்சியார் திருமொழி (47), ‘அன்று இன்னாத செய் சிசுபாலனும்‘ என்றும்,
நம்மாழ்வார் திருவாய்மொழி (7.5.3) ‘கீழ்மை வசுவுகளே வையும் ‘ சொல்பவை இதே போன்ற உதாரணங்கள்.

பிள்ளை திருநறையூரரையர் என்ற சத்வ குணம் நிரம்ப பெற்ற ஸ்ரீ வைஷ்ணவர், திருச்சி மாவட்டத்தில் உள்ள
திருநாராயணபுரத்தில் எம்பெருமானுக்காக உயிரை விட்டது போல்,
எம்பெருமானை பற்றிய நிந்தனையை கேட்டால், அதையே காரணமாக கொண்டு உயிரை விட வேண்டும் என்றும்,
உயிரை விட துணிவு இல்லை என்றால் அந்த இடத்தை விட்டு அகல வேண்டும் என்றும் உரையாசிரியர் கூறுகிறார்.
இப்படி சொல்வது, எந்த இடத்தில், ஆசார்யனைப் பற்றி அவதூறு பேசப்படுகிறதோ காதுகளை பொத்திக்கொள்ள வேண்டும்
அல்லது அந்த இடத்தை விட்டு அகல வேண்டும் என்று மனுஸ்ருதியில் கூறப்பட்டு உள்ளதை ஒத்து உள்ளது.
இதுவே ஆழ்வார் கூற்றில் ‘போவதே நோயதாகி‘ என்றாயிற்று.

அரங்கமாநகருளானே என்று சொன்னதற்கு,
விபவதிற்கு பின்பு பிறப்பவர்களின் எதிரிகளை போக்குவதற்காகவே இருக்கும்
அரங்கன் என்று சொல்லி இந்த பாசுரத்தை முடிக்கிறார்.

————-

கண்ணன் கழலிணை பணிமின்-

மற்றுமோர் தெய்வம் உண்டே, மதியிலா மானிடங்காள்,
உற்றபோது அன்றி, நீங்கள் ஒருவன் என்று உணர மாட்டீர்,
அற்றம் மேல் ஒன்று அறியீர், அவனல்லால் தெய்வமில்லை,
கற்றினம் மேய்த்த வெந்தை கழலிணை பணிமினீரே. (திருமாலை 9)

நம் போன்ற சம்சாரிகள், ஆழ்வாரின் இகழ்வுக்கு பயந்து, சென்ற பாசுரத்தில், ஆழ்வார் சொன்னது போல்,
பிற சமயங்களில் உள்ள ஈர்ப்பால் தாங்கள் எம்பெருமானை பின்பற்றாமல் இல்லை என்றும்,
அவர் சக்ரவர்த்தி திருமகனான ஸ்ரீ ராமனை பின்பற்ற சொன்னதால், அவனை அடையவிடாமல் தடுக்கும்,
அரண்மனை காவலாளிகளை காரணம் காட்டி, ஸ்ரீ ராமனை பின்பற்ற முடியவில்லை என்றும் சொன்னார்கள்.

அப்படியே உள்ளே சென்றாலும், வசிட்டர் போன்ற பெரியவர்கள் தங்கள் தகுதிகளை காட்டி அவனை
அணுகவிட மாட்டார்கள் என்று கூறி, அப்படி தகுதிகள் பார்க்காத ஒருவனை தங்களுக்கு காட்டுமாறு
ஆழ்வாரிடம் வேண்ட ஆழ்வாரும், அப்படிப்பட்ட, தானே மேல் விழுந்து ஆட்கொள்ளும் கண்ணனை,
பின்பற்ற வேண்டும் என்று எடுத்துரைத்த பாசுரம்.

கீதையில் (9.23), மற்ற தேவதைகளை அவரது பக்தர்கள் சிரத்தையுடன் பூஜை செய்தாலும்,அது
ஸ்ரீகிருஷ்ணனையே வந்து அடையும் என்று கூறியதைப்போல்,
ஆழ்வாரும் இங்கு அவனல்லால் தெய்வம் இல்லை என்று கூறுகிறார்.

‘மற்றும் ஓர் தெய்வம்‘ என்று சொன்ன இடத்தில, ‘உண்டே‘ என்று சொன்னது இல்லை என்ற பொருளில் வருகிறது.
மேலும், ஆபத்து வந்த காலத்திலே அப்படிப்பட்ட மற்ற தேவதைகளை காத்தருளினவனாக எ
ம்பெருமானே கண்ணன் என்று சொன்ன நம்மாழ்வார் பாசுரத்தையும்
(‘ஏ பாவம்,பரமே, ஏழுலகும், ஈ பாவம் செய்து அருளாலளிப்பார் ஆர் ‘, திருவாய்மொழி, 2.2.2),
‘உண்டே‘ என்ற பதத்திற்கு, பெரியவச்சான் பிள்ளை மேற்கோள் காட்டி உள்ளார்.
இதிலிருந்து எம்பெருமானே சர்வ ரக்ஷகன் என்பது மறுக்க முடியாத உண்மை ஆகிறது.

மற்ற தேவதைகளுக்கு தெய்வத் தன்மை இல்லையா என்று கேட்கிற ஸம்ஸாரிகளை
‘மதி இலா மானிடர்கள்‘ என்று ஆழ்வார் கூறுகிறார்.
இங்கு சில மேற்கோள்கள் அல்லது உதாரணங்கள் :

திருமங்கை ஆழ்வார் தனது பெரிய திருமொழியில், (11.7.9),
“ஆன் விடை ஏழ் அன்று அடர்த்தார்க்கு ஆள் ஆனார் அல்லாதார், மானிடவர் அல்லர் ” என்று சொன்னதை போல்,
பெருமாளை வணங்காதார், மானிடர் அல்ல என்று இங்கு தொண்டரடிப்பொடி ஆழ்வாரும் சொல்கிறார்.

பூதத்தாழ்வாரும், இரண்டாம் திருவந்தாதியில், (44) பாசுரத்தில்,
“செங்கண்மால் நாமம் மறந்தாரை மானிடமா வையேன்” என்கிறார்.

அதே போல், பொய்கையாழ்வார், முதல் திருவந்தாதியில், (67)
“உன் தாமரையாள் கேள்வன் ஒருவனையே நோக்கும் உணர்வு “, என்று சொன்னதில்,
பெருமாள் பற்றிய அறிவே அறிவு, மற்றதெல்லாம் வீண் என்று சொன்னதும் இங்கு நினைவு கூறப்படுகிறது.

எந்த வித்தை, முக்திக்கு காரணமோ, அதுவே வித்தை, மற்றதெல்லாம் வீண், என்று ஸ்ரீ பராசரர் என்ற
மாமுனிவர் கூறியதையும் இங்கே நினைவில் கொள்ளலாம்.
எல்லா யாககளிலும் தானே இறைவனாக தானே இருந்து பலன் அளிப்பவனாகிறேன் என்று
கீதையில் (9.24) கண்ணன் சொன்னதும் இது போல ஒன்றே.
எவர் பித்ருக்களையும், தேவர்களையும், பிராமணர்களையும், அக்னியையும், வணங்குகிறார்களோ, அவர்கள்
எல்லாவற்றிற்கும் அந்தர்யாமியாக உள்ள கண்ணனையே வணங்குகிறார்கள் என்று வேதங்கள் கூறுகின்றன.

‘உற்றபோது அன்றி ‘ என்பதற்கு, பிரளய காலத்தில், மற்ற தெய்வங்கள் ஒன்றன் பின் ஒன்றாக
எம்பெருமான் வயிற்றில் புகும் போதுதான் அவன் பரம்பொருள் என்று நாம் உணர்ந்து கொள்வோம் என்று ஒரு கருத்து.

இராவணன், ஹிரண்யன், பஸ்மாசுரன் போன்ற தீயவர்களால் துன்பப் படுத்தப்பட்டு, எம்பெருமானிடம்
மற்ற தெய்வங்கள் வருவதை பார்த்த பின்பு தான் இவனே பரம்பொருள் என்று ஒப்புக்கொள்வோம் என்பது இன்னொரு விளக்கம்.

மற்ற தெய்வங்களிடம் வைக்கும் அன்பை கூட, தலைசிறந்த பலனான, சம்சாரத்திற்கு திரும்பி வரமாட்டாத
மோக்ஷ சாம்ராஜ்யத்தை தரும் எம்பெருமானிடம் காண்பிக்க மாட்டோம் என்பதே
‘உணர மாட்டீ ர்‘ என்பதில் ஆழ்வார் உரைக்கும் உட்பொருள் ஆகும்.

வேதத்தில் சொல்லி இருப்பவைகளுக்கு, மேல் எழுந்தவாரியாக உள்ள அர்த்தத்துடன், உள்ளர்த்ததையும் நன்கு உணராமையே,
சம்சாரிகள் அறியாமைக்கு காரணம் என்பதை, அற்றம் மேல் ஒன்று அறியீர், என்பதின் பொருளாக ஆழ்வார் கூறுகிறார்.

பகவத்கீதை (15.15), கிருஷ்ணன்,
தானே எல்லா வேதங்களாலும் அறியப்படுபவன் என்றும்,
எல்லோருடைய இதயங்களில் நுழைந்து இருப்பவன் என்றும்,
எல்லோருக்கும் நினைவையும், அறிவையும், அறிவின்மையையும் கொடுப்பவன் என்றும்,
வேதங்கள் சொல்லப்பட்ட பலத்தைக் கொடுப்பவனும் தானே என்று சொல்வது இங்கே மேற்கோள் காட்டப்படுகிறது.

வேத வாக்கியங்கள் பற்பல தெய்வங்களைப்பற்றி தெரிவித்தாலும், அவை யாவையும் அவைகளின் அந்தர்யாமியாக இருக்கும்
நாராயணனையே குறிக்கின்றன என்பதும் அவனை தவிர மற்ற எவர்க்கும் நிறைந்த தெய்வத் தன்மை இல்லை என்பதுவுமே
பாகவதத்தில் (2.5.15) இருந்து, அவனல்லால் தெய்வமில்லை என்பதற்கு கொடுக்கப்பட்டுள்ள மேற்கோள்.
அவனை என்று இங்கே குறிப்பிடுவது, பின்னால் சொல்லப்போகும் கண்ணனைப் பற்றியது.

மற்ற தெய்வங்களைப் போல் வணங்குவதற்கு அரியதானவன் அல்லன் என்றும்,
பசுக்களுக்கும் கன்றுகளுக்கும் கூட தானே வந்து எளியவனாக இருப்பவன் என்பதை காட்டுவதற்கே,
கிருஷ்ணன் என்று சொல்லாமல், கற்றினம் மேய்த்த எந்தை என்று ஆழ்வார் சொன்னது.

தன்னை தானே காப்பற்றிக் கொள்ளுகிற வல்லமை உள்ள மாடுகளை குறிப்பிடாமல்,
அத்தகைய வல்லமை அற்ற கன்றுகளை காப்பதில் கண்ணனுக்கு ஒரு தனி ஈடுபாடு என்பதை சுட்டிக்காட்ட,
ஆவினம் என்று சொல்லாமல், கற்றினம் என்று ஆழ்வார் கன்றுகள் இனத்தை சொல்கிறார்.

மற்ற ஆழ்வார்கள் பாடல்களில் இருந்து சில உதாரணங்கள்:

திவத்திலும் பசு நிரை மேய்ப்புவுத்தி என்று நம்மாழ்வார் திருவாய்மொழி (10.3.10)

கன்று மேய்த்து இனிது உகந்த காளாய் என்றும் என்று திருமங்கை ஆழ்வார் திருநெடுந்தாண்டகம் (16)

காலி மேய்க்க வல்லாய் என்று நம்மாழ்வார் திருவாய்மொழி (6.2.4)

கன்று மேய்த்து விளையாட வல்லானை என்று திருமங்கையாழ்வார்,பெரிய திருமொழி (2.5.3)

தான் அனுபவித்த கிருஷ்ணாவதாரத்தில் நம்மையும் ஈடுபட ஆழ்வார் ‘கழலிணை பணிமின்‘ என்று அழைக்கிறார்.
இராமனின் குணங்களுக்கு தான் அடிமைப்பட்டவன் என்று லக்ஷ்மணன் சொன்னது போல்,
தொண்டரடிப்பொடி ஆழ்வார், கண்ணனின் கன்றுகளை மேய்க்கும் இந்த எளிமை என்ற பண்பிற்கு வசப்பட்டு
அவன் திருவடிகளில் வீழ்ந்தேன் என்று உரைக்கிறார்.

மற்ற தெய்வங்கள் போல் அல்லாமல், பெருமாள் ஒருவரே, தன்னை தாழ்த்திக்கொண்டு இந்த உலகத்தில் அவதரித்து,
நமக்கு அவனுக்கு இணையான பேரின்பத்தை அளிக்க வல்லவன் என்பதை கன்றுகளை மேய்த்த இந்த செய்கையினாலும்
இதிகாச புராண சரித்திரங்களில் இருந்தும் தெரிந்து கொள்ளலாம்.

மேலும் மற்ற தெய்வங்கள், தங்களுக்கு இணையான நிலையை யாருக்கும் வழங்க மாட்டார்கள் என்றும்,
மஹாவிஷ்ணு ஒருவனே எல்லாவற்றையும் வழங்கிய பிறகும் இவர்களுக்கு ஒன்றும் கொடுக்கவில்லையே என்று
குறைப் பட்டு இருப்பார் என்றும் உரை ஆசிரியர் கூறி இந்த பாடலை முடிக்கிறார்.

————

திருஅரங்கம் காட்டினான்

நாட்டினான் தெய்வம் எங்கும் நல்லதோர் அருள் தன்னாலே,
காட்டினான் திருவரங்கம் உய்பவர்க்கு உய்யும் வண்ணம்,
கேட்டிரே நம்பிமீர்காள். கெருட வாகனனும் நிற்க,
சேட்டை தன் மடியகத்துச் செல்வம் பார்த்து இருக்கின்றீரே (திருமாலை 10)

பரம பத நாதனை சென்று அடைய முடியாதாகையால், ஸ்ரீராமனை அடையுங்கள் என்று ஆழ்வார் சொன்ன போது,
அவரும், மிக வுயர்ந்த சக்கரவர்த்தி ஆனதால், அவரையும் அடைய முடியாததால், தொடர்ந்து எளிமையான
கண்ணனைப் பற்ற வேண்டும் என்று ஆழ்வார் சொன்னது சென்ற பாசுரம்.

தேசத்தாலும் காலத்தாலும் அடைய முடியாத, பர வாசுதேவன் மற்றும் ஸ்ரீராமன், கிருஷ்ண அவதாரங்கள் போல் இல்லாமல்
எல்லோரும் இப்போதும் அடையும்படி, ஸ்ரீரங்கத்தில் இருக்கும் அரங்கனை பின்பற்ற வேண்டும் என்றும்,
மற்ற தெய்வங்களை மோக்ஷத்திற்காக வேண்டி வணங்குவது, ஐஸ்வர்யங்களை அடைய மூதேவியை வேண்டுவது போல்
ஆகும் என்று இந்த பாசுரத்தில் ஆழ்வார் கூறுகிறார்.

‘நாட்டினான் தெய்வம் எங்கும் ‘ என்பதற்கு சொல்லும் விளக்கம் மிக அருமை.
முதலில், எதற்கு பல தெய்வங்கள் என்று கேட்டுக் கொண்டு,
மனிதர்கள் சத்வ, தாமஸ, ராஜஸ குணங்களின் பலவித கலவைகளுடன் பிறப்பதால்,
அவரவர்களின் குணங்களுக்கு ஏற்ற தெய்வங்களுடன் ஈடுபாடு ஏற்பட்டு படிப்படியாக சத்வ குணம் அதிகப்பட
அவர்கள் பெருமாளை வந்து அடைவார்கள் என்பது தனி சிறப்பு.

நாட்டினான் என்பதற்கு
அவர்களுக்கு அந்தர்யாமியாக இருந்து கொண்டு அவர்களை வழி நடத்துகிறான் என்பது இன்னொரு விளக்கம்.
ராஜஸ, தாமஸ குணங்கள் அதிகம் உடையவர்கள் நேரடியாக தன்னைப் பற்ற மாட்டார்கள் என்று
ஒரு சுள்ளிக் கால் அல்லது கொடி படர்வதற்கான ஒரு பற்றுக் கொம்பு போல் மற்ற தெய்வங்களை நாட்டினான் என்பது மற்றொரு விளக்கம்.
திருவாய்மொழியில் நம்மாழ்வாரும் இதை போன்ற கருத்தை சொல்வதற்கு
“நிறுத்தினான் தெய்வங்களாக” (5.2.8) என்பதும்
“அவரவர் விதி வழி அடைய நின்றனரே” (1.1.5) மேற்கோள் சொல்லப் படுகின்றன.

‘நல்லதோர் அருள் தன்னாலே‘, திருஅரங்கம் காட்டினான் என்றும்,
‘நல்லதோர் அருள் தன்னாலே‘, நாட்டினான் தெய்வம் எங்கும் என்றும் கொள்ளலாம்.
ஜீவாத்மாக்கள் தன்னை அடையாமல், இப்படிக் கெட்டு போகிறார்களே என்று, அவர்கள் கேட்காமலே,
தன்னை காட்டினான் என்பது சிறப்பு.

யாருக்கு காட்டினான் என்றால், ‘ உய்பவர்க்கு ‘, அதாவது
மோக்ஷம் பெற வேண்டும் என்று ஆசை உள்ளவர்களுக்கு அல்லது,
அவன் கருணையை காட்டும் போது அவனை விட்டு விலகி செல்லாமல் இருப்பவர்களுக்கு என்று ஆழ்வார் சொல்கிறார்.
திருவரங்கத்திற்கு சென்று அவனையே வழியாகவும்,
அவனை அடைவதையும் கொள்வது எல்லாருக்கும் பொருந்தும் என்று உரையாசிரியர் சொல்வதும் இன்னொரு சிறப்பே.

கெருட வாகனனும் நிற்க என்பதில் உள்ள நிற்க என்பது,
நமக்கு மிக அருகில் இருக்கிறான் என்றும்,
தம்மை அடையமாட்டார்களா என்ற எதிர்பார்ப்புடன் நிற்கிறான் என்றும் பொருள் படும்.

சக்ரவர்த்தியின் மனைவி மக்கள் அவனுடைய வேலைக்காரர்களை மதிக்காமல் இருப்பது போல்,
எம்பெருமானை பற்றியவர்கள் மற்ற தெய்வங்களை பற்றி கவலை படாமல் இருப்பார்கள் என்றும்,
திருமழிசை ஆழ்வார் ஆகாயத்தில், சிவனும், பார்வதியும் சென்று கொண்டு இருந்த போது,
கந்தலை தைத்துக் கொண்டு இருந்தும் மேற்கோள் காட்டப்படுகிறது.

—————-

இப்போது இந்த உபதேசத்தின் கடைசி பகுதியை பார்ப்போம்.

ஒரு வில்லால் ஓங்கு முந்நீர், அனைத்து உலகங்கள் உய்ய,
செருவிலே அரக்கர் கோனைச் செற்ற நம் சேவகனார்,
மருவிய பெரிய கோயில் மதிள் திருவரங்கம் என்னா
கருவிலே திரு இலாதீர் காலத்தைக் கழிக் கின்றீரே. (திருமாலை 11)

ஒரு வில்லினால், கொந்தளிக்கின்ற கடலில் ஒரு அணை கட்டி, அனைத்து உலகங்களிலும் உள்ள அனைவரும் வாழும்படி,
போர்க் களத்தில், அரக்கர்களின் தலைவனான இராவணனை கொன்று, நமக்கு என்றும் உதவும் பெருமாள் இருக்கும் இடம்,
பெரிய மதிள்களை உடைய திருக்கோவில் ஸ்ரீரங்கம் அன்றோ,
அதன் பெருமை தெரியாமலும், இராமாவதார காலத்திற்கு பிற்பாடு உள்ளவர்கள் வழிபடவும் இங்கு இருக்கின்ற
அவனின் திருநாமத்தை சொல்லாமல் காலத்தைக் கழிக்கின்ற நம் போன்றவர்கள்,
கருவில் இருக்கும் போது கூட பெருமாளின் கருணையைப் பெறாதவர்கள் என்று எண்ணி ஆழ்வார் வருத்தப்படுகிறார்.

இராமாயணத்தில், அனுமன் இலங்கை சென்று இராவணனால் கவரப்பட்ட சீதாப் பிராட்டியை கண்ட பின்,
இராமன், வானர சேனையுடன் கடற்கரைக்கு சென்று கடலை கடக்க உதவி செய்ய வேண்டும் என்று
சமுத்திர ராஜனிடம் விண்ணப்பித்து, அந்த கடற்கரையிலே (திருப்புல்லாணி), தர்ப்பையில் சயனித்து இருந்தான்.
இராமனின் பெருமையை அறியாத சமுத்திர ராஜன், அதற்கு செவி சாயாமல் இருந்ததால், கோபம் கொண்ட இராமன்,
இலக்குவனைப் பார்த்து, கடலினை வற்ற செய்ய வேண்டும் என்று வில் அம்பினை கேட்க,
உடனே பயந்து ஓடி வந்த சமுத்திர ராஜன் தன் மேல் அணை கட்ட உடன் பட்டான் என்பது சரித்திரம்.
அதனால் இராமன், வானரங்களின் உதவியுடன், கல்லினால் அணையை கட்டி இருந்தாலும்,
வில்லினால் கட்டினார் (ஒரு வில்லால் ) என்று ஆழ்வார் சொல்கிறார்.

ஓங்கு என்பது சாதாரணமாக கடலில் எழும் கொந்தளிக்கின்ற அலைகளை பற்றியது இல்லை என்றும்
இராமனின் கோபத்தையும் சீற்றத்தையும் கண்டு சமுத்திரமானது அவசரம் அவசரமாக, கீழே உள்ள மண்ணை மேலே எறிந்து,
ஆசிரியர் பிரம்பை எடுத்தவுடன் காலில் விழும் மாணவர்கள் போல், சயனித்து இருந்த இராமனின் திருவடிகளில்,
சமுத்திரம், கடலின் கீழ் உள்ள மண் மற்றும் வெள்ளம் முதலியவற்றை அவசரம் அவசரமாக கொண்டு சேர்த்தது என்று
நம் ஆச்சார்யர்கள் அருமையாக கூறுவார்கள்.
முந்நீர் என்பது, ஆற்று நீர், ஊற்று நீர், வேற்று நீர் (மழை நீர்) கொண்ட கடலை குறிப்பது.

இராவணன், பொய் மானைக் காட்டி, ராம லட்சுமணர்களை அந்த இடத்தை விட்டு நகரச் செய்து,
ஒரு கோழையாய், சீதையை அபகரித்து வந்தது போல் இல்லாமல்,
நேருக்கு நேர் போரில் மோதி வெற்றி கண்ட இராமன் என்பதால் இங்கு செருவிலே என்று ஆழ்வார் கூறியுள்ளார்.

நம் எல்லோரையும் ரஷிப்பது அவன் விருப்பமுடன் செய்வது தான் என்றாலும்,
அதை ஒவ்வொருவரும் இருக்கும் இடம் சென்று செய்வது கொஞ்சம் அரியதாக இருப்பதால்,
எல்லோருக்கும் துன்பம் கொடுத்து வந்த இராவணனை கொன்று விட்டால்,
அனைத்து உலகத்தில் உள்ள அனைவரையும் காத்து விடலாம் என்பதால், போரில் அரக்கர்களின் தலைவனான
இராவணனை கொன்று (அரக்கர் கோனை செற்ற) நம் இராமன்,
‘அனைத்து உலகங்களும் உய்ய” வழி செய்தார் என்று ஆழ்வார் கூறுகிறார்.

இதே போல், அரிதான காரியங்களை அவன் எளிமையாக கையாண்ட மேலும் இரண்டு இடங்களை,
நம் பூர்வாச்சார்யார்கள் கூறுவார்கள். அவை

கண்ணன், பிருந்தாவனத்தில் உள்ள ஆயிரம் ஆயிரம் பசுக்களுக்கு புல்லும் தண்ணீரும் கொடுப்பது சிரமமாக இருந்ததால்,
தன்னுடைய சங்கல்ப சக்தியால், பிருந்தாவனத்தை ஒரு பசுமையான பகுதியாக மாற்றி
பசுக்களுக்கு புல்லும் நீரும் அளிப்பதை எளிதாக்கினார்.

ஒரு நம்மாழ்வாரை இவ்வுலகிற்கு அனுப்பி, இங்கு உள்ள எல்லோரையும் எளிதாக திருத்தினார்

இராவணனை கொன்று அவன் அராஜகமாக கைப் பற்றிய சொர்க்கம், பாதாளம், பூமி போன்ற உலகங்களில்
உள்ளவர்கள் மீண்டும் மகிழ்ச்சியாக வாழும்படி செய்ததால், ‘அனைத்து உலகங்களும் உய்ய‘ என்று சொல்வதும் சரியே.

கங்கை கடலில் கலப்பதை பார்த்தாலும், இராமன் கடலின் மேல் கட்டிய இந்த சேதுவை (பாலத்தை) பார்த்தாலும்
எல்லா காலங்களிலும் வாழ்பவர்கள் தங்கள் பாவங்களில் இருந்து விடுபடுகிறார்கள் என்பதாலும்
அனைத்து உலகங்களும் உய்ய‘ என்று சொல்லலாம்.

‘சேவகனார்’ என்பது நமக்கு சேவை செய்யும் பரமாத்மாவை பற்றியது.
அடியான் ஒருவன், பெருமாளை நோக்கி அஞ்சலி என்ற ஒன்றை செய்து விட்டால்,
அந்த பெருமாள் அவனுக்கு சேவகம் செய்யும் பணிவினை இங்கு உரையாசிரியர் எடுத்துக்காட்டுகிறார்.
உதாரணமாக, மஹாபாரதத்தில், ‘இன்னார் தூதன்’ என்று நின்றவன் அன்றோ அவன்.

சேவகம் என்பதற்கு வீரம் என்ற ஒரு பொருளும் உண்டு.
‘இன்று போய் நாளை வா’ என்று வீரத்தின் எல்லையை காண்பித்த ராமன் என்றும்,
தன்னுடைய அகந்தையினால், தன் கண் முன்னே தனக்கு துணையாய் இருந்தவர்களை இழக்க செய்தும்,
பிள்ளைகளை இழக்க செய்தும், தன்னுடைய தலை அறுந்து வீழ்வதை தானே பார்ப்பது போன்று,
உலகத்தில் யாருக்கும் நேராத அவமானம் அளித்தும், பல சித்ர வதைகளை செய்து இராவணன் கதையை முடித்த
இராமனின் வீரம் என்பதையும் ‘சேவகம்‘ என்றதன் மூலம் உணரலாம்.

நாச்சியார் திருமொழியில், ஆண்டாள் சொன்ன “தாய் தலை அற்று அற்று வீழ தொடுத்த தலைவன்‘ (5.3) என்று
இராவணனின் முக்கிய தலை மீண்டும் மீண்டும் அறுந்து வீழ்ந்ததை செய்த இராமன் என்று கூறுவதை
இங்கு நினைவில் கொள்ளலாம்.
சீதா பிராட்டியுடன் சேர்வதற்கு தடையாக இருந்த இராவணனை அழித்ததால், அதே போன்று,
நம்முடைய விரோதிகளை அழிப்பதற்கு உதவுவான் என்பதால், சேவகன் என்பது சரியே.
பிராட்டி தான், சரணாகதி காலத்தில், நமக்கு பெருமாளிடம் சிபாரிசு செய்வதால், அந்த பிராட்டியின் விரோதியை ஒழித்தால்,
அதுவே நமக்கு உதவியது போல் ஆனதாலும், சேவகன் என்பது பொருத்தமே.

நஞ்ஜீயர் என்ற ஆச்சாரியார் இந்த பாடலை அவரது குருவான பட்டரிடம் கேட்டு தெரிந்த அன்று
அதன் விளக்கத்தை ஒரு சாதாரணமாக பெண்ணின் இடம் இருந்து கேட்டதை எண்ணி, வியப்பு அடைந்து உள்ளார்.
அந்த பெண்ணின் கணவன், அவளை மிரட்ட, அதற்கு அவள், ‘உன்னால் என்ன செய்ய முடியம்,
உன் போன்றவர்களிடம் இருந்து காப்பதற்கே, அரசன் ஆயுதத்துடன் உள்ளான்’ என்று
தைரியமாக கூறுவதே இந்த பாடலின் விளக்கமாக நஞ்ஜீயர் வியந்தார்.

பட்டரிடம் வந்து சேர்ந்த சோழ சிகாமணி பல்லவராயர் என்பவருக்கு பட்டர் ‘கடற்கரையை நினைத்து இரும்’ என்றாராம்.
அதாவது பல்லாயிர கணக்கான வானர சேனைகளை இராமனும் இலட்சுமணனும் கடற்கரையில்
இரவில் பாதுகாத்து வந்ததையே இங்கு பட்டர் குறிப்பிட்டு
நமக்கு இராமனே தஞ்சம் என்று சொல்வது இன்னொரு ஐதீகம்.

‘மருவிய பெரிய கோவில்‘ இராவணனை கொன்ற பிறகும், இராமாவதார காலம் முடிந்த பின்பு உள்ளவர்களுக்கும்
அருள் பாலிப்பதற்காகவே இங்கே திருவரங்கத்தில் பள்ளி கொண்டு இருக்கும் திருவரங்கனை குறிக்கும்.

இதே ஆழ்வார் திருப்பள்ளியெழுச்சி என்ற பிரபந்தத்தில்,
‘மாமுனி வேள்வியை காத்து அவபிரதம் ஆட்டிய அடு திறல் அயோத்தி எம் அரசே ‘ என்று
இதே கருத்தை தெரிவித்தது இங்கு குறிப்பிடவேண்டியது.
மருவிய என்பதற்கு,
பெருமாள் திரு உள்ளம் மகிழ்ந்து என்றும் வாழும் இடம் என்று பொருள் கொள்ள வேண்டியது.

பெரிய கோவில் என்றது
பரப்பளவை சொல்லவில்லை என்றும், முக்கியத்துவத்திற்காக சொல்லப்பட்டது என்றும் உரையாசிரியர் கூறுகிறார்.
இந்த கோவிலில் தன்னை பற்றும் அடியார்களை காப்பாற்றுவதால், இது பெரிய கோவில் ஆனது.

இராமாவதாரத்தில் வந்த எதிரிகள் இங்கும் வருவார்களோ என்று பயந்து, திருமங்கை ஆழ்வார் போன்றவர்கள்
கட்டிய பெரிய மதிள்களை உடைய கோவில் என்பதை இங்கே மதிள் திருவரங்கம் என்று பாடுகிறார்.

ஸ்ரீரங்கத்தில் உள்ள மூலவர் (பெரிய பெருமாள்), கண்ணனின் பிரதிநிதி என்றும்,
உத்சவர் (நம்பெருமாள்), இராமனின் பிரதிநிதி என்று நம் ஆச்சார்யர்கள் கூறுவார்கள்.
இப்படி கண்ணனும், இராமனுமாக அவதரித்தவர் அன்றோ இந்த ஸ்ரீரங்கத்தில் இருந்து நமக்கு அருள் புரிகிறார்.

அன்னையின் கர்ப்ப வாசத்தில் இருக்கும் போது,பிறக்கப் போகின்ற குழந்தைக்கு அதிக சத்வ குணம் வளர வேண்டும்
என்று பெருமாள் தன்னுடைய குளிர்ச்சி மிகுந்த பார்வையை அந்த சமயத்தில் நோக்குவார் என்ற ஒரு கருத்து உள்ளது.
அதையே ஆழ்வார், அரங்கநாதனின் அருளை பெறாமல் காலத்தை கடத்துபவர்களை நினைத்து,
இங்கு கருவிலே திரு இலாதீர் என்று சொல்லி, அவர்களை எண்ணி வருத்தப்படுகிறார்.

பொய்கை ஆழ்வார் அருளி செய்த முதல் திருவந்தாதி என்ற பிரபந்தத்தில் ஆறாவது பாசுரத்தில்,
“அன்று கருவரங்கத் துட்கிடந்து கைதொழுதேன்” என்று கூறியதையும்,
பூதத்தாழ்வார் அருளி செய்த இரண்டாம் திருவந்தாதியில் (87) பாசுரத்தில்,
“அன்று, கருக் கோட்டியுள் கிடந்து கை தொழுதேன்” என்று கூறியதையும் இங்கு நினைவில் கொள்ளலாம்.

—————-

நித்ய ஸூரிகளுக்கு கிடைக்கும் அனுபவத்தை நமக்கும் கொடுத்தற்காக இங்கே வந்து காத்து இருக்கும்
பெருமாளை நினைக்காமல் இருக்கும் நம்மை பார்த்தும்,
பெருமாளின் குண நலன்களை விளக்கும் ஆயிரம் ஆயிரம் நாமங்களை சொல்ல தேவை இல்லாமல்,
அவன் இருக்கும் இடமான திருவரங்கம் என்ற ஒரு சொல்லே போறும் என்று சொல்லியும்
அதைக் கேட்காதவர்களை பார்த்தும் ஒரு அபாரமான வருத்தத்தை ஆழ்வார் இந்த பாடலில் காட்டுகிறார்.

நமனும் முற்கலனும் பேச நரகில் நின்றார்கள் கேட்க,
நரகமே சுவர்க்க மாகும் நாமங்களுடைய நம்பி, அவனது ஊர்
அரங்கம் என்னாது அயர்த்து வீழ்ந்தளிய மாந்தர்,
கவலையுள் படுகின்றார் என்று அதனுக்கே கவல்கின்றேனே. திருமாலை 12

திருநாமங்களை சொல்ல சொன்ன ஆழ்வாரிடம், அது தங்களால் முடியவில்லை என்று முறையிட்டவர்களுக்கு,
திருநாமங்களை காதினால் கேட்டாலும் பலன் கிடைக்கும் என்று விளக்கிய பாசுரம்.

யமனும் முத்கலன் என்பவரும், நரகத்தில் பேசிக்கொண்டு இருக்க,
அந்த வார்த்தைகளை, நரகத்தில் பாவத்தின் பலன்களை அனுபவித்துக்கொண்டு இருப்பவர்கள் கேட்க,
அந்த நரகம், சொர்க்கம் ஆனது என்றால், அத்தகைய பெருமைகளும் மேன்மைகளையும் கொண்ட
திருநாமங்களை உடைய பெருமாளின் திவ்யதேசம் திருவரங்கம் ஆகும் என்று சொல்லாமல் காலத்தை கழிக்கிறார்கள்,
அதை எண்ணி தான் வருந்துவதாக ஆழ்வார் சொல்லும் பாடல்.

ஆழ்வார் வருத்தப் படுவதற்கான காரணங்களை முதலில் பார்ப்போம்.
திரு நாமங்கள் பெருமைகளை தான் அறியா விட்டாலோ, மானிடப் பிறவி எடுப்பதற்கு எளிது என்றாலோ,
மானிடர் உஜ்ஜீவனம் ஆவதற்கு செய்ய வேண்டிய காரியம் கடினம் என்றாலோ தான் கவலைப்பட மாட்டேன் என்றும்,
கிடைப்பதற்கு அரியதான மானிடப்பிறவி எடுத்தும், திருநாமங்கள் மேன்மைகளோ சொல்லி முடிவதில்லை என்பதாலும்,
செய்ய வேண்டிய காரியமா, மிக எளிது என்பதாலும், அந்த திருவரங்கம் என்ற நாமத்தை சொல்லாமல்,
இந்த மண்ணுலக இன்பங்களுக்காகவே, காலத்தை வீணாக கழித்தால் தான் வருந்தாமல் எப்படி இருப்பது என்று ஆழ்வார் கூறுகிறார்.

விஷ்ணு தர்மம் என்ற நூலில், முத்கலன் பற்றி சொல்லப்பட்டுள்ளது.
அவன் ஒரு மிகப்பெரிய பாவி என்றும் அவன் ஒருநாள் பசு தானம் செய்யும் போது கிருஷ்ணார்ப்பணம் என்று சொன்னான்.
அவன் இறந்த பிறகு எம கிங்கரர்கள் அவனை நரகத்திற்கு எடுத்து செல்ல அங்கே,
மாறாக யமன் அவனை மரியாதையுடன் வரவேற்றான்.
அது ஏன் என்று முற்கலன் கேட்க, அதற்கு எமன், அவன் ஒருநாள் கிருஷ்ணா என்ற நாமம் உரைத்ததாக பேசிக் கொண்டு இருந்தான்.
அதை, நரகத்தில் தண்டனைகளை அனுபவித்து கொண்டு இருந்தவர்கள் கேட்ட போது,
அவர்கள் இருந்த துக்க மயமாக இருந்த நரகம், ஆனந்த மயமான சொர்க்கமாக மாறியது.
இங்கு பட்டியல் இடப்படும் திரு நாமத்தின் பெருமைகள் யாவை என்றால்,

யமன், திரு நாமங்கள் சொல்ல வேண்டும் என்று மனதில் கொண்டு, ‘கிருஷ்ணா’ என்று மிகவும்
மரியாதையுடன் சொல்லவில்லை, இருந்தாலும் திருநாம சப்தத்தின் பலன் அங்கு கிடைத்தது.

முற்கலன் யமனிடம், தனக்கு திருநாமங்கள் சொல்லித்தர வேண்டும் என்று அர்ச்சுனன், கிருஷ்ணனிடம்
கீதை கேட்டது போல், வேண்டவும் இல்லை.

யமன் நரகத்தில் உள்ளவர்கள் இந்த திருநாமத்தை கேட்டு பலன் பெற்று கொள்ள வேண்டும் என்று
எண்ணி இந்த திருநாமத்தை சொல்ல வில்லை;

மேலும், பாவம் செய்தவர்கள், அதை நினைத்து வருந்தி, பிராயச்சித்தம் செய்யும் போது இந்த திருநாமத்தை கேட்கவில்லை.
பாவத்திற்கு பலனாக தண்டனை அனுபவித்து கொண்டு இருந்தார்கள்.

தண்டனை அனுபவிப்பவர்களும், இதனை விரும்பி கேட்டதாக தெரியவில்லை;
இருந்தாலும் திருநாம சப்தத்தின் பலன் அங்கு கிடைத்தது.

மேலும் அப்பொழுது முற்கலன், கிருஷ்ணா என்று சொல்லவில்லை, என்றோ சொன்னதற்கு இப்போது பலன் கிடைக்கிறது

இது திருநாமத்திற்கு ஆன பலன், பரமாத்மா அங்கு வந்து பலன் கொடுக்கவில்லை.
‘நரகமே சுவர்க்கமாகும் நாமங்கள்‘ என்றும்,
‘நாமங்கள் உடைய நம்பி ‘ என்றும் நாமங்கள் என்ற வார்த்தை இரண்டு பக்கமும் சேரும்படி பாசுரம் அமைந்துள்ளது.

நம்பி என்றால், பூர்ணன் (முழுமையானவன்) என்று பொருள்.
நாமங்களால் பெருமாள் பூரணன் என்னும் பெருமையை பெறுகிறார் என்று ஆழ்வார் கூறுகிறார்.
இப்படி எதோ போகிற போக்கில் திரு நாமம் காதில் விழுந்ததற்கே நரகத்தை சுவர்க்கம் ஆகும் அளவுக்கு
பலன் என்றால் திருநாமங்களின் பெருமைகள் சொல்லி முடிவதில்லை என்பதே உண்மையாகும்.

விஷ்ணு சஹஸ்ரநாமத்தில், சங்கீர்த நாராயண சப்த மாத்ரம் என்ற சொற் தொடரையும்
இங்கு திருநாம பெருமைகள் சொல்லும் போது சேர்த்து நினைவில் கொள்ளலாம்.

‘தேவோ நாம சஹஸ்ரவான்‘ என என்று பாரதத்தில் சொல்லும் வாக்கியத்தையும் இங்கு நினைவில் கொண்டு,
‘தேவனுக்கு ஆயிரம் நாமங்கள் என்று பொருள் கொள்ளக் கூடாது,
நாமங்கள் ஆயிரமாயிரம் இருப்பதால் அவன் தேவன் எனப்படுகிறான்’ என்பது பெரியோர்கள் வாக்கு.
இதனால் இங்கு நாமங்களின் பெருமைக்கு முக்கியத்துவம் கொடுக்க படுகிறது.

இங்கு உரையாசிரியர் ஒரு கேள்வி கேட்டு ஒரு தத்துவத்தை நமக்கு சொல்கிறார்.
அதாவது, நரகத்தில், பாவங்களுக்கு தண்டனை அனுபவித்து கொண்டு இருக்கும் திருநாமங்கள் காதில் விழுந்ததனால்
பலன் கிடைத்தது போலே, பாவம் செய்து கொண்டு இருக்கும் போதே ஏன் இந்த திருநாமங்கள் காதில் விழவில்லை என்றும்,
அப்போதே விழுந்திருந்தால், இவர்கள் நரகத்திற்கே வந்திருக்க மாட்டார்களே என்றும் கேள்வி எழுப்பினார்.

ஆனால் பாவம் செய்யும் போது, இருக்கும் கர்வத்தினால், இந்த நாமங்கள் காதில் விழுந்து இருக்காது.
துன்ப காலத்தில் தான், யாரவது உதவ மாட்டார்களா என்று செவியினை திறந்து காத்து இருப்பார்கள்
என்று உண்மையை நமக்கு உரையாசிரியர் போதிக்கிறார்.

நரகமே சுவர்க்கம் ஆகும் என்றதற்கு இராவணன் ஆட்சிக்கு உட்பட்ட இலங்கை, வீபீஷணன் ஆட்சி மாறிய உடன்
‘தாமஸபுரி’, ‘சாத்விகபுரி’ ஆனது போல், துக்ககரமான நரகம், இனிமையான ஸ்வர்கம் ஆனது என்றார்.

அவனது ஊர் அரங்கம் என்று எளிதில் சொல்லக் கூடிய திருநாமம் இருக்கும் போது, அதை சொல்ல விடாமல் தடுப்பது
ஒருவர் செய்யும் பாவத்தின் கனமே என்று உரையாசிரியர் தெளிவு படுத்துகிறார்.
திரு நாமம் சொல்பவர்கள் அருகில் இருக்கக் கூடாது என்று சொன்னவர்களும்,
அவர்களை நாட்டை விட்டு துரத்தும் கிருமிகண்ட சோழன் போன்றவர்களும்,
திருநாமம் சொன்னதே காரணமாக பிரகலாதனுக்கு துன்பம் கொடுத்த ஹிரண்யன் போன்றவர்களும்
உலகில் இருக்கிறார்கள் என்பதே உண்மை.

பெரியாழ்வார் தன்னுடைய பெரியாழ்வார் திருமொழி என்ற பிரபந்தத்தின் நான்காம் பத்தில் ஆறாம் பதிகத்தில்,
குழந்தைக்கு பெயர் வைக்கும் போது நாயகன், நாரணன், கோவிந்தா, கண்ணன், கேசவன் என்று
பெருமாள் திருநாமம் இட்டால், தாய் நரகம் செல்ல மாட்டார் என்று பாடுகிறார்.
திருநாமம் சொல்ல நேரம் இல்லாவதர்கள் இப்படி செய்தால் குழந்தையை அழைக்கும் போது,
திருநாமம் சொன்ன பலன் கிடைக்கும் என்பது ஆழ்வாரின் வாக்கு.
இந்த பாடலின் விளக்கம் கொடுக்கும் போது, மணவாளமாமுனிகள் தந்தையும் இதற்குள் அடக்கம் என்று கூறி உள்ளார்.

‘அயர்த்து வீழ்ந்து ‘ நமக்கு இயற்கையிலே உறவினனான எம்பெருமானின் திருநாமங்களை மறந்து,
உலக விஷயங்களிலே மூழ்கி தலைகுப்புற வீழ்ந்தவர்கள் என்கிறார்.
திருமங்கை ஆழ்வார், திருவிண்ணகர் பெருமாளை பற்றி பாடும் போது,
“மறந்தேன் உன்னை முன்னம் மறந்த மதி இல் மனத்தால் இறந்தேன் ” (பெரிய திருமொழி 6.2.2), என்று
கூறுவது இங்கு மேற்கோள் காட்டப்படுகிறது.
நினைவின் ஊற்றுவாயில் இருக்கும் மறக்கவே முடியாத உன்னை மறந்தேன் என்று ஆழ்வார் வருந்தி பாடுகிறார்.

‘அளிய மாந்தர் ‘ திருநாமம் சொல்வதற்கு உரிய நாக்கும், நன்றாக உடல் நலனும் மனநலமும் உள்ள மனிதர்கள்,
திருநாமம் சொல்ல முயற்சி எடுக்காதவர்கள் என்று ஆழ்வார் கவலை படுகின்றார்.

பூதத்தாழ்வார் அருளிய இரண்டாம் திருவந்தாதி (21) பாசுரம்,
“தாமுளரே, தம் உள்ளம் உள் உளதே, தாமரையின் பூ உளதே ஏத்தும் பொழுதுண்டே,
வாமன் திருமருவு தாள் மரூவு சென்னியரே, செவ்வே அருநரகம் சேர்வது அரிது “ இதே கருத்தை சொல்கிறது.
எம்பெருமானை பணிவதற்கு உரிய உடம்பும், சிந்திப்பதற்கு ஏற்ற உள்ளமும், தாமரை பூவும்,
அவனை வணங்குவதற்கு உரிய நேரமும், வாமன மூர்த்தியின் திரு வடிகளை தாங்கக் கூடிய தலைகளை படைத்தவர்கள்
என்று எல்லாம் இருந்தும், நரகத்திற்கு செல்கின்றார்கள் என்று இந்த ஆழ்வார் ஆச்சர்யப் படுகின்றார்.

இதே கருத்தை, பொய்கையாழ்வார் தன்னுடைய முதல் திருவந்தாதி (95) பாசுரத்தில்
‘ நா வாயில் உண்டே, நமோ நாரணா என்று, ஓவாது உரைக்கும் உரையுண்டே,
மூவாத மாக் கதிக்கண் செல்லும் வகையுண்டே, என்னொருவர் தீக் கதிக்கட் செல்லும் திறம்” கூறுகிறார்.
நமோ நாராயண என்று சொல்வதற்கான நாக்கு வாயில் உள்ளது,
அதை உச்சரித்து மோக்ஷம் செல்லாமல், தீய வழிக்கு செல்கிறார்களே என்பது இதன் பொருள்.

அதனுக்கே கவல்கின்றேனே என்று தொண்டரடிப்பொடி ஆழ்வார் சொல்வது
அவர் தனக்காக கவலைப் படவில்லை என்றும்,
இந்த சம்சாரிகள் வாழ்க்கையை நினைத்தே கவலைப்படுகின்றார் –

———–

எறியும் நீர் வெறி கொள் வேலை மா நிலத்து உயிர்கள் எல்லாம்,
வெறி கொள் பூந் துளவ மாலை விண்ணவர் கோனை யேத்த,
அறிவிலா மனிதர் எல்லாம் அரங்கம் என்று அழைப்பார் ஆகில் ,
பொறியில் வாழ் நரகம் எல்லாம் புல் எழுந்து ஒழியும் அன்றே (திருமாலை 13)

அலைகள் வீசுகின்ற தண்ணீரையும், மாமிசம் போன்றவைகளால் துர்நாற்றத்தை கொண்டிருக்கிற
கடலினால் சூழப்பட்ட இந்த உலகத்தில் உள்ள ஜீவாத்மாக்கள்,
நல்ல வாசனையுடன் கூடிய திருத்துழாய் மாலை அணிந்துள்ள, தேவர்களுக்கெல்லாம் தேவன் ஆன
பரமாத்மாவாகிய பெருமாளை போற்றி பாட தங்களுக்கு அறிவு இல்லையே என்று கவலை படும் மனிதர்கள்,
திருஅரங்கம் என்று அழைத்தால், ஐம்புலன்களுக்கு கட்டுப்பட்டு வாழும் இந்த உலகத்தில் வாழ்கின்ற
நரகம் போன்ற வாழ்க்கை முடிந்து எல்லோரும் மோக்ஷத்திற்கு சென்று விடுவதால்,
இந்த பூவுலகம் புல் அதிகமாக வளர்ந்து ஒழிந்து விடும் என்பது இந்த பாடலின் உரைநடை பொருள்.

திருஅரங்கத்தின் திருநாமத்தை எல்லோரும் சொல்வாராகில், அவர்களுக்கு பரமபதம் கிடைத்து,
நரகத்திற்கு செல்வார் இன்றி, அதற்கு வேலையே இல்லாமல், அது புல் முளைத்து நரகம் பயன் அற்றதாகிவிடும்
என்று இன்னொரு அர்த்தமும் சொல்வார் உண்டு.

இந்த பாடலில் ஆழ்வார் தம் நெஞ்சோடு தானே தனக்குள் வருந்துகிறார்.

பரமாத்மா, ஜீவாத்மாக்கள் தம்மை வந்து அடைய, வேதங்களையும் கை கால், மற்றும் உடல் கொடுத்து வழி காட்டினார்.
அதற்கு ஏற்ப கடவுளை அடைவதற்கு தத்துவ ஞானம் தேவை உள்ளது.
அது இல்லாதவர்களும் திருவரங்கம் என்று சொல்வார்கள் என்றால் திவ்யதேசத்தின் பெயரைச்
சொன்னதன் காரணமாக மோக்ஷம் அடைவார்கள்,
பின்பு பாவத்தின் காரணமாக இங்கு வசிக்கும் பிராணி ஒன்றும் இல்லாததால்
இந்த பூவுலகம் முழுவதும் புல் முளைத்து பாழ் ஆகி விடும் என்று ஆழ்வார் சொல்கிறார்.

நலம் அந்தம் இல்லாதோர் நாடாகிய பரமபதத்தை அடைந்து, அங்கு எம்பெருமானுடைய திருத்துழாய் நறுமணத்தை
அநுபவித்துக் கொண்டு அப் பெருமானை போற்றி இனிதாக இருக்க வேண்டிய ஜீவாத்மாக்கள்,
”வெள்ளத்து இடைப்பட்ட நரியினம் போலே” (பெரிய திருமொழி, 11.8.5),
கலங்கி மீன் போன்ற மாமிச துர்நாற்றம் வீசுகிற கடல்வெள்ளத்துக்கு உட்பட்ட இப்பூமியிலே
கிடந்து வருந்துகின்றார்களே! என்பதை “எறியுநீர் வெறி கொள் வேலை மாநிலத்துயிர்கள்” என்கிறார்.

வெறிகொள் பூந்துளவ மாலை விண்ணவர் கோனை யேத்த என்பதற்கு,
நறுமணத்தை உடைய திருத்துழாய் மாலையால் அலங்கரிக்கப்பட்டு இருக்கும் அழகுக்கும்
பரத்துவத்திற்கும் தோற்று நித்யஸூரிகள் பெருமாளை துதிப்பதைப்போல்,
சம்சாரிகளான நம் போன்றவர்களும் அவனை போற்றுவதற்கே உருவானவர்கள்.

இங்கு உரையாசிரியர் கொடுக்கும் உதாரணம் மிக அருமை.
இராமன் காட்டுக்கு போவதற்கு முன், லட்சுமணனின் தாய் சுமித்ரா தேவி, லட்சுமணனிடம்,
அவன் காட்டுக்கு போவதற்கு என்றே படைக்கப்பட்டவன் என்றும்,
அவன் ராமனின் நடை அழகில் கவனம் செலுத்த கூடாது என்றும் அப்படி செய்தால்,
அந்த அழகில் மயங்கி அவனுக்கு வரும் எதிரிகளை கண்காணிக்க தவறிவிடுவான் என்றும் எச்சரிக்கிறார்.

எப்படி லட்சுமணன் வனவாசத்திற்காகவே படைக்கப்பட்டானோ அது போல்
ஜீவாத்மாக்களாகிய நாமும் பெருமாளை துதிப்பதற்கு என்றே படைக்க பட்டவர்கள் ஆவோம்.

அழைப்பாராகில் என்பதை,
பாவிகளான இவர்கள் கடும் சொல் சொல்வதை எளிது என்று கொண்டுள்ள இவர்கள்,
அரங்கம் என்று சொல்வதை அரிது என்று காண்கிறார்கள்.

எல்லா துன்பங்களும் தன்னிடத்தில் வந்து மாட்டிக் கொள்கிறபடியால் ஐம்புலன்களை கொண்ட
இந்த உடலை பொறி என்று ஆழ்வார் கூறுகிறார்.
ஐம்புலன்களும் ஒவ்வொரு வகையான ஈர்ப்புகள் இருப்பதை, சப்த, ஸ்பர்ச, ரஸ, ரூப, கந்த என்ற
உணர்ச்சிகளுக்கு உதாரணமாக, சில உயிரினங்களை கொண்டு விளக்குகிறார்.

மான் சப்தத்திற்கு அடிமையாகி விடுவதை அறிந்த வேடன் இனிமையான சப்தத்தினால் அதனை தன் பக்கம் ஈர்க்கிறான்.
பெண் யானையின் உடல் ஸ்பரிசத்திற்கு மயங்கும் ஆண் யானையை பிடிப்பதற்கு பெண் யானையை பயன் படுத்துவது ஒரு தந்திரமே.
தூண்டில் தொங்கும் புழுவின் சுவையினால், மீன்கள் ஈரக்கப்படுவதும் இதே போல் ஒரு உபாயமே.
நெருப்பின் வடிவத்தை (ரூபம்) பார்த்து அதில் மயங்கும் விட்டில் பூச்சிகள் விழுவதும் இந்த வகையே.
பூக்களின் வாசனையால் வண்டுகள் பூக்களை அடைவதும் ஒரு பொறி வைப்பதைபோலே ஆகும்.
இவை சிக்குவதற்கு ஒரே ஒரு பொறி தான் வைக்கப்பட்டு உள்ளது, ஆனால் நம் போன்ற மனிதர்களுக்கு
ஐந்து பொறிகள் வைக்கப்பட்டு ஏதாவது ஒன்றில் சிக்க வைத்துவிடும் இந்த சம்சார வாழ்க்கை என்ற நரகம்.

இராமன் காட்டிற்கு செல்வதற்கு முன்பு நரகம், சொர்க்கம் பற்றி சீதா தேவி சொன்ன வார்த்தைகள்,
இங்கு பொருத்தம் ஆக இருக்கும். சொர்க்கம் என்பது ஆனந்தத்தை அளிக்கும் இடம் என்றும்,
நரகம் என்பது தண்டனை அனுபவிக்கும் இடம் என்றும் பொதுவாக சொல்வது சரியாக இருக்காது என்றும்,
அவை யாருடைய பார்வையின் என்பது தான் உண்மையான சொர்க்கமும் நரகமும் என்று சொன்னதை போல்,
சுவாமி நம்மாழ்வார் போன்று அறிவுடையார்க்கு இந்த உலக வாழ்க்கை, நரகம் போன்று உள்ளது.

சுவாமி நம்மாழ்வார், திருவாய்மொழி (8.1.9) பாசுரத்தில்,
‘நன்றும் அஞ்சுவன் நரகம் நானடைதல்” என்று சொன்னது நரகம் சொர்க்கம் இரண்டுமே அவனால் படைக்கப்பட்டதால்,
அங்கு இருந்தாலும், இங்கு இருந்தாலும் ஒன்றே என்று சொல்லிவிட்டு,
ஆனால் அந்த ஞானம் நிலையாக இருக்க இந்த உலக வாழ்க்கை உதவுவது இல்லை ;
ஆகையால் இந்த உலக வாழ்க்கையை நரகம் என்றும் தான் அதற்கு அஞ்சுவதாகவும் சொல்கிறார்.

திருவாய்மொழி இருபத்தினான்காயிரம் விளக்கத்தில்,
‘அகப்பட்ட பகவத் ஞானத்தையும் இந்த சம்சாரத்தில் இருந்தால் இழந்துவிடுவேன்’ என்று
ஆழ்வார் பயப்படுவதாக சொல்லப்பட்டுள்ளது.

சுவாமி நம்மாழ்வார் திருவாய்மொழியில், (10.6.1)
‘இருள் தருமா ஞாலத்துள் இனிப் பிறவி யான் வேண்டேன்” என்று கூறுகிறார்.
அதாவது, இங்கு இருக்க இருக்க, அஞ்ஞானத்தை மேலும் மேலும் வளர்கின்ற இந்த நிலத்தில் இருப்பதை
யான் இனி வேண்டேன் என்று உறுதியாக கூறுகிறார்.

பொறியில் வாழ் நரகம்‘ என்று இந்த வாழ்க்கையை
நரகம் என்று தொண்டரடிபொடி ஆழ்வார் கூறுவதும் அதே போன்றதே.

—————-

வண்டு இனம் முரலும் சோலை மயிலினம் ஆலும் சோலை,
கொண்டல் மீது அணவும் சோலை குயிலினம் கூவும் சோலை,
அண்டர் கோன் அமரும் சோலை அணி திருவரங்க மென