பழந்தமிழர் கண்ட ஸ்ரீ வேதாந்தக் கருமணி – February 15, 2011 By ஸ்ரீ கந்தர்வன்–

முன்னுரை:

நம் உள்ளம் கவர் திருவமர் மார்பனைத் தொன்றுதொட்டு தமிழர்கள் பாடி வணங்கி வரும் முறை பற்றியும்
திருமால் சமய மரபின் தொன்மையைப் பற்றியும் விளக்க எழுந்த முயற்சி இது.
சங்க கால இலக்கியம் தொட்டு, ஆழ்வார் பாசுரங்கள், இடைக்காலக் காப்பிய நூல்கள் ஆகியவற்றைத் துணை கொண்டு
பல செய்திகளைக் காண்போம். இக்கட்டுரைத் தொடரில் வேதாந்த/பக்தி ரீதியிலான அனுபவ/அறிவு பூர்வமான
விளக்கங்களுடன் பல அரிய செய்திகளை அலசுவதையும் ஒரு இலக்காகக் கொள்வோம்.
சில உதாரணங்கள்:

உபநிடதங்களில் வரும் பல தத்துவங்களை விளக்கும் களஞ்சியமாக இப்பாடல்கள் அமைந்தமை.
பழந்தமிழர் சமயம் வேத நம்பிக்கைகளை அடிப்படையாகக் கொண்டவையே என்பது.
வேதத்தின் கர்ம காண்டமாகிய பூர்வ பாகம், ஞான காண்டமாகிய உத்தர பாகம் (உபநிடதங்கள்), இதிகாசம், புராணம், கீதை
ஆகியவற்றிலிருந்து பல செய்திகள் மாறாமல் சங்க இலக்கியங்களில் வருகின்றன.
ஆகையால், இந்தியர்களுக்குப் பொதுவான இந்து மதநம்பிக்கைகளும் பழந்தமிழர் மரபுடன் சுருதி சேர்ந்து
வேதாந்த-பக்தி மார்க்கம் எனும் இன்னிசைப் பிரவாகமாக வருவதையும் காணலாம்.

ஆழ்வார்கள் செய்தருளிய பாசுரங்களுக்கும், பிறகு கம்பர், புகழேந்திப் புலவர், வில்லிப்புத்தூராழ்வார் முதலானோர்
காவியங்களுக்கும் சங்கப் பாடல்களில் பல முன்னோடியாக இருந்தமையையும் காணலாம்.
இவற்றிலிருந்து நம் பண்டைய தமிழர் பண்பாடு, நம்பிக்கை, வழிபாட்டு முறைகள் ஆகியவை தொடர்ச்சியாகப்
பேணப்பட்டு வந்தமையும் தெளிவாகிறது.

சமய நம்பிக்கைகள் குறித்த வரலாற்றாராய்ச்சிச் செய்திகள்.
இன்று வடமொழியிலுள்ள சாஸ்திர-பாஷ்ய நூல்களில் தேர்ச்சி பெற்று ஈடுபாடு உடையவர்கள் தமிழிலக்கியங்களைப் பற்றி ஆராய்வதில்லை.
அதே போல், தமிழ்மொழியில் அமைந்த சங்க நூல்களிலும், காப்பியங்களிலும், சமயப் பாடல்களிலும் ஈடுபாடு கொண்ட
தமிழறிஞர்களுக்குப் பொதுவாகப் பண்டைய சமஸ்கிருத நூல்களில் ஈடுபாடு காணப்படுவதில்லை.
ஆங்காங்கு விதிவிலக்குகள் காணப்படினும், இன்று பொது மேடைகளில் பரவலாக நாம் காணும் நிலை இது.
பாண்டித்யத்தில் கதிரவனுக்கெதிர் மின்மினி போன்ற நிலையில் இருந்தாலும் எனக்குத் தமிழ், சமஸ்கிருத இலக்கியம்
இரண்டிலும் அதிக ஈடுபாடும் ஆர்வமும் உண்டு. இத் தகு ஆர்வத்தின் வெளிப்பாடே இச் சிறு முயற்சி என்றும் எடுத்துக் கொள்ளலாம்.

இத்தொடரின் முதற்பகுதியாகிய இக்கட்டுரைக்கு நாம் எடுத்துக் கொண்டிருக்கும் பாடலானது,
பாரதம் பாடிய பெருந்தேவனாரால் பாடப்பட்ட பின்வரும் நற்றிணைக் கடவுள் வாழ்த்துப் பாடலாகும்:

“மாநிலஞ் சேவடி யாகத், தூநீர்
வளைநரல் பௌவம் உடுக்கை யாக,
விசும்புமெய் யாகத் திசைகை யாகப்
பசுங்கதிர் மதியமொடு சுடர் கண் ணாக
இயன்ற வெல்லாம் பயின்று, அகத் தடக்கிய
வேத முதல்வன் என்ப-
தீதற விளங்கிய திகிரி யோனே.”

(வளைநரல் = சங்கொலி, பௌவம் = கடல், உடுக்கை = ஆடை, திகிரி = சக்கரம்).

இப்பாடலில், உலகத்திற்குக் காரணப் பொருளாகிப் பிரபஞ்சமாய் நிற்கும் பரப்பிரம்மமாக, வேதமுதற் பொருளாக,
சக்கரப் படையை ஏந்திய மாயோன் விளங்கி நிற்பதாக பாரதம் பாடிய பெருந்தேவனார் பாடியுள்ளார்.
ஆகையால், பூமியை அவன் பாதமாகவும், சிறந்த நாதத்தை உடைய வெண்சங்குகளைக் கொண்ட கடலினை அவன் ஆடையாகவும்,
ஆகாயத்தை உடலாகவும், நான்கு திசைகளையும் நான்கு கரங்களாகவும்,
கதிரவனையும் திங்களையும் அவன் கண்களாகவும் உருவகப்படுத்துகிறார் பெருந்தேவனார்.

இவ்வுருவகமானது வேதப் பகுதியாகிய “முண்டக உபநிடதத்தில்” உள்ளதை அடியொற்றியே வருகிறது.
அவ்வுபநிடதத்தின் இரண்டாம் அத்தியாயத்தின் முதல் பகுதியில், “அனைத்துக்கும் மேலான பரம புருஷனிடமிருந்தே
நெருப்பிலிருந்து தீப்பொறிகள் கிளம்புவனபோல் எல்லாம் பிறந்து இறுதியில் அவனிடத்தேயே ஒடுங்குகின்றன”
என்னும் செய்தி விளக்கப்படுகிறது. அவனே அனைத்துக்கும் உட்பொருளாக உள்ளுறைந்து ஆள்வதையும்,
அவன் பிரபஞ்சமனைத்தையும் சரீரமாகக் கொண்டமையையும் விளக்கும் வண்ணம் பின்வருமாறு வேதம் உரைக்கிறது:

“அக்னிர் மூர்தா சக்ஷுஷீ சந்த்ரஸூர்யௌ திச’: ச்’ரோத்ரே வாக்விவ்ருதாச்’ச வேதா:
வாயு: ப்ராணோ ஹ்ருதயம் விச்’வம் அஸ்ய பத்ப்யாம் ப்ருதிவீ ஹி ஏஷ ஸர்வபூத-அந்தராத்மா”[முண்டக உபநிடதம், 2.1.4]

இம்மந்திரத்தில் நெருப்பைப் பரமனது முகமாகவும், திங்களையும் சூரியனையும் கண்களாகவும்,
திசைகளைச் செவிகளாகவும், வேதத்தை அவன் வாய்மொழியாகவும், ஞாலத்தைச் சூழ்ந்து வீசும் வாயுவை அவன் மூச்சுக்காற்றாகவும்,
பிரபஞ்சத்தை அவன் இதயமாகவும் கூறி, அவன் பாதங்களிடத்தே பூமி பிறந்ததாகவும் உருவகப்படுத்தி இம்மந்திரம் கூறுகிறது.
தொன்றுதொட்டு வடமொழியிலும் தமிழிலும் திருமாலைக் குறித்து வழங்கப்படும் மிகவும் பிரசித்தி பெற்ற உருவகம் இது.
ஆதி சங்கரர் தம் உபநிடத உரையில் இவ்விடத்திற்கு,
“இதில் சொல்லப்படுபவர் விஷ்ணுவாகிய அனந்தன். சரீரத்தை உடையவர்களில் முதன்மையானவர்.
மூவுலகையும் தம் உடலாகக் கொண்டிருப்பவர். அனைத்து உயிர்களுக்கும் உயிராக — அந்தராத்மாவாகத் திகழ்பவர்”
[“ஏஷ தேவோ விஷ்ணுர் அனந்த: ப்ரதம ச’ரீரீ த்ரைலோக்ய தேஹோபாதி: ஸர்வேஷாம் பூதானாம் அந்தராத்மா”] என்று பாஷ்யமிட்டுள்ளார்.

ப்ரஹ்ம சூத்திர பாஷ்யத்திலும் ஸ்ரீ சங்கரர் இம்மந்திரம் குறித்த விசாரம் செய்துள்ளார்
(சாரீரக மீமாம்ச பாஷ்யம், 1.2.25). “வேதத்தின் முடிவாக, உபநிடதங்களின் கருப்பொருளாக நிற்பது
பிரபஞ்சம் அனைத்துக்கும் காரணமாகவும் கர்த்தாவாகவும் விளங்குவதாகிய, உண்மைப்பொருளாகிய, பரம்பொருளே” என்று
சங்கரர் பாஷ்யத்தின் முதலத்தியாயத்தில் நிலைநாட்டியுள்ளார்.
“ஒன்றுக்கொன்று முரண்பட்டுப் பேசுவது போல் தோன்றும் சுருதி வாக்கியங்களைப் புஷ்பங்களென்று எடுத்துக் கொண்டால்,
ப்ரஹ்ம சூத்திர கர்த்தாவாகிய வியாசர் செய்திருப்பது அவற்றை நூலால் கோர்த்து சீர்ப்படுத்தி,
முரண்பாடு சிறிதும் இல்லாத மாலையாகத் தொடுத்துத் தந்திருப்பது” என்பது சங்கரர் கூறும் விளக்கம்
(‘சூத்திரம்’ என்ற வடமொழிச் சொல் ‘நாண்’ எனும் பொருளை உடையது). இப்படி ப்ரஹ்ம சூத்திரம் விசாரத்திற்குப்
பல சுருதி வாக்கியங்களை எடுத்துக் கொண்டிருப்பதாகவும், ஆங்காங்கு ஸ்ம்ருதிகளாகிய இதிகாச-புராண-ரிஷி
வாக்கியங்களிலிருந்தும் உதாகரித்துச் செல்வதாக பாஷ்யகாரர்கள் பலர் விளக்கி வந்துள்ளனர்.
அவற்றில் ஒன்று தான் மேலெடுக்கப்பட்ட முண்டகோபநிடத மந்திரம்.

பரம்பொருளே பிரபஞ்சம் அனைத்துக்கும் உபாதான-நிமித்த காரணங்களாகவும்,
சர்வ-அந்தர்யாமியாகவும் விளங்குவதையே இவ்வுபநிடத மந்திரம் உணர்த்துகிறது என்பது உரை எழுதிய
ஸ்ரீ சங்கரர், ஸ்ரீ ராமானுஜர் முதலானோர் கொள்கை.
“சர்வாந்தர்யாமி” என்பதற்கு “அனைத்தையும் உள்ளுறைந்து ஆள்பவன்” என்று பொருள்.
“உபாதான-நிமித்த காரணங்கள்” பற்றி எளிதில் விளக்க வேண்டும் என்றால்,
“பானைக்கு மண் உபாதான காரணம்; குயவன் நிமித்த காரணம்” என்ற உதாரணம் போதும்.

இவ்விடத்தில் இரண்டு சந்தேகங்கள் எழக்கூடும்:
(1) முதல் சந்தேகமானது — உபாதான-நிமித்த காரணங்கள் இரண்டும் ஒரே பொருளாக இருக்க முடியுமா?
அப்படி இருப்பதைப் பார்ப்பதில்லையே? குயவன் பானை செய்வதைப் பார்க்கின்றோம்.
ஆனால், குயவனே பானை ஆவதில்லை; களிமண் குயவன் உதவி இல்லாமல் தானாகவே பானை ஆவதில்லை.
(2) இரண்டாவதாக — பரம்பொருள் பிரபஞ்சமாகவே பரிணமித்தது என்று கூறிவிட்டால், பரம்பொருளை மாறுதல் அடைந்து
அழியும் தத்துவம் போலக் கூற வேண்டுமே? அப்படி இல்லாமல் அதை
“என்றென்றும் இருப்பது”, “காலத்தால் மாறுபடாதது”, “காலத்திற்கு அப்பாற்பட்டது” என்று மறையாகிய வேதம் கூறுகிறதே?

இச் சந்தேகங்களுக்கான தீர்ப்பை எளிதில் புரிந்துகொள்ள வேண்டுமானால், மயிலை உதாரணமாகக் கொள்ளலாம்.
மயில் கார்மேகத்தைக் கண்டவுடன் தோகை விரித்தாடுகிறது.
இந்தத் தோகை விரித்தாடும் நடனத்தையும் அதே மயில் தான் உருவாக்குகிறது. அக்காட்சியை உருவாக்க அம்மயிலானது,
பானை செய்ய குயவன் உபயோகிக்கும் களிமண் போலவோ, நாற்காலி-மேசை செய்ய தச்சர் உபயோகிக்கும் மரம் போலவோ
தனக்கு வெளியே கிடக்கும் எந்த ஒரு பொருளையும் உபயோகிப்பதில்லை;
மயில் தன்னையே அந்நிலைக்கு மாற்றிக் கொள்ளுகிறது என்று கூறுகிறோம்.
இவ்வாறு, பரம்பொருளுக்கும் பிரபஞ்சத்துக்கும் உள்ள தொடர்பை “மயிலுக்கும் தோகைக்கும் உள்ள தொடர்பு போல”
என்று விளகினால், பரம்பொருளே பிரபஞ்சத்தின் உபாதான-நிமித்த காரணங்கள் இரண்டுமே என்று கூறுவதில் பிழை இல்லை.

மயிலின் தோகை விரிந்த நிலை போன்றதே இன்று காணும் பிரபஞ்சத்தின் ஸ்தூல நிலை.
நாட்டியம் முடிந்த பின் தோகையை உள்வாங்கிக் கொண்ட நிலையே பிரபஞ்சம் அழிந்து பிரளயத்தில் கிடக்கும் சூட்சும நிலை.
தோகையை விரித்து ஆடுவதாலோ, தோகையை உள்வாங்கிக் கொள்வதனாலோ
“மயில் மாறுதல் அடைந்துள்ளது” என்றோ, “மயில் அழிந்து விட்டது” என்றோ எவ்வாறு நாம் கூறுவதில்லையோ,
அவ்வாறே பரம்பொருளின் அங்கமாக பிரபஞ்சம் நாம-ரூபங்களுடன் விரிந்து கிடக்கும் நிலையில்
“பரம்பொருள் மாற்றம் அடைந்துவிட்டது” என்றோ,
பிரளயத்தின்போது நாம-ரூபங்கள் அழிந்த நிலையில் “பரம்பொருள் அழிந்துவிட்டது” என்றோ கூறுவதில்லை.

இதைப் போன்றே திருச்சந்த விருத்தத்தில் திருமழிசையாழ்வார் கடலுக்கும் அலைக்கும் உள்ள தொடர்பை வைத்து
ப்ரஹ்மத்திற்கும் பிரபஞ்சத்தில் சராசரங்களுக்கும் உள்ள தொடர்பைப் பின்வரும் பாசுரத்தில் விளக்குகிறார்:
“தன்னுளே திரைத்தெழுந் தரங்க வெண் டடங்கடல்
தன்னுளே திரைத்தெழுந் தடங்குகின்ற தன்மை போல்
நின்னுளே பிறந்திறந்து நிற்பவுந் திரிபவும்
நின்னுளே யடங்குகின்ற நீர்மை நின் கணின்றதே.”–[திருச்சந்த விருத்தம், 10]

இத்தகைய காரிய-காரண தொடர்ச்சியிலும் பரம் பொருள் விகாரமடையாமல் என்றென்றும் நிலைத்து நிற்கும்
தத்துவமாக விளங்குவதற்கு எடுத்துக்காட்டாக பொன்னையும் ஆபரணத்தையும் கூறுவர்.
பொன் ஆபரணத்திற்குக் காரணப் பொருள். ஆபரணம் பொன்னைக் காரணப் பொருளாக உடையதால்
அது ’காரியங்கள்’ எனும் குழுவில் அடங்கிவிடுகிறது.
ஆபரணமான பிறகும் பொன் பொன்னாகவே இருக்கிறது, ஈயமாகவோ பித்தளையாகவோ மாற்றம் அடைவதில்லை.
அவ்வாறே பிரபஞ்சமாக விரிந்து நின்றாலும், அதற்குக் காரணப் பொருளும் அந்தராத்மாவ்வுமாகிய பரம் பொருள் விகாரமடைவதில்லை.

இத் தத்துவத்தைக் ஸ்ரீ கம்பர் யுத்த காண்டத்தில் இரணியன் வதைப் படலத்தில் நமக்கு அறிவிக்கிறார்.
அவ்விடத்தில் நரசிங்கப் பிரானைக் குறித்து நான்முகனார் இவ்வண்ணம் கூறுகிறார்:

“நின்னுளே என்னை நிருமித்தாய்; நின் அருளால்,
என்னுளே, எப் பொருளும் யாவரையும் யான் ஈன்றேன்;
பின் இலேன்; முன் இலேன்; எந்தை பெருமானே !
பொன்னுளே தோன்றியது ஓர் பொற் கலனே போல்கின்றேன்.”-[ஸ்ரீ கம்பராமாயணம்: இரணியன் வதைப்படலம், 160]

இது பின்வரும் ஸ்ரீ திருமழிசை ஆழ்வார் பாசுரத்தை நினைவூட்டுகிறது.
இதுவும் ஸ்ரீ நரசிங்கப்பிரானைக் குறித்தே பாடியிருப்பது:

“தொகுத்த வரத்தனாய்த் தோலாதான் மார்வம்
வகிர்த்த வளை உகிர்த் தோள் மாலே — உகத்தில்
ஒரு நான்று நீயுயர்த்தி உள் வாங்கி நீயே
அரு நான்கு மானா யறி”–[நான்முகன் திருவந்தாதி, 5]

இப்பாடலில் “அரு நான்கும் ஆனாய்” என்றவிடத்திற்கான ஸ்ரீ பெரியவாச்சான் பிள்ளையின் மணிப்பிரவாள வியாக்கியானத்தில்,
“தேவ திர்யங் மனுஷ்ய ஸ்தாவராதிகளிலே அந்தராத்மதயா ப்ரகாசித்து நின்ற”
(அதாவது, தேவர்களுக்கும், விலங்குகளுக்கும், மனிதர்களுக்கும், தாவரங்களுக்கும் உள்ளுறையும் ஆன்மாவாக நின்ற)
என்று காணப்படுகிறது.

முன்பே சங்கப்புலவர்களும் மாயோனை,

“அனைத்தும் நீ; அனைத்தின் உட்பொருளும் நீ” –[பரிபாடல், 3]

“ஒன்றனில் போற்றிய விசும்பும் நீயே;
இரண்டின் உணரும் வளியும் நீயே;
மூன்றின் உணரும் தீயும் நீயே;
நான்கின் உணரும் நீரும் நீயே;
ஐந்துடன் முற்றிய நிலனும் நீயே:
அதனால், நின் மருங்கின்று மூ ஏழ் உலகமும்,”–[பரிபாடல், 13]

என்று ஜகத் காரணப் பொருளாகப் பாடியுள்ளனர்.

நிற்க. பிரபஞ்சத்துக்கு உயிராய் உள்ள இறைவனின் நிலையை “சரீர-சரீரி பாவம்- என்று
மற்றொரு விதமாக வேதாந்திகள் கூறுவர். அதாவது, பிரபஞ்சத்தைச் சரீரமாக உடையவனாதலால் இறைவன் “சரீரி” ஆகிறான்.
நாம் மேற்கண்ட முண்டக உபநிடத பாஷ்யத்தில் சங்கரர் “சரீரத்தை உடையவர்களுள் முதன்மையானவர்” என்று விளக்குகிறார்.

ஆகையால் சூரியனையும் சந்திரனையும் பரம்பொருளுக்குக் கண்களாகவும், தரணியைப் பாதமாகவும்,
திக்குகளைச் செவியாகவும், அண்டவெளியை உடலாகவும் சுருதி வாக்கியம் உருவகப்படுத்துதுவதன் நோக்கம்
“பரம்பொருள் உலகனைத்துக்கும் உட்பொருளாக, அந்தராத்மாவாக, உயிருக்கு உயிராக இருப்பதை உணர்த்தவேயன்றி,
விகாரமடையும் குணத்தை உடையது என்பதைக் கற்பிப்பதற்கல்ல” என்று சங்கரர் பாஷ்யத்தில் விளக்கியுள்ளார்.
இதற்கு ஆதாரமாக அவர் பின்வரும் இதிகாச-புராண வாக்கியங்களை எடுத்துக் காட்டியுள்ளார்.
அவற்றில் நமக்குச் சில ஆர்வமூட்டும் செய்திகள் கிடைக்கின்றன:

“யஸ்ய-அக்னிர்-ஆஸ்யம் த்யௌர்-மூர்தா4 கம் நாபிச்’-சரணௌ க்ஷிதி: |
ஸூர்யச்’-சக்ஷு: திச’: ச்’ரோத்ரம் தஸ்மை லோகாத்மனே நம: ||”

[“யாருக்குத் தீ முகமாகவும், சுவர்க்கம் தலையாகவும், ஆகாயம் வயிறாகவும், காலாக பூமியும், கதிரவன் கண்ணாகவும்,
திசை செவியாகவும் விளங்குமோ, உலகத்தைத் தாங்கும் உயிரான அவனுக்கு வணக்கங்கள்.” — மகாபாரதம், 12.47.44]

இது ஐந்தாம் வேதமாகிய மகாபாரதத்தின் பனிரண்டாம் பருவமான சாந்தி பருவத்தின் தொடக்கத்தில் வருகிறது.
இவ்வத்தியாயத்தில் ஸ்ரீ பீஷ்மர் அம்புப் படுக்கையில் கிடக்கையில் ஸ்ரீ கண்ணனை நோக்கி நீண்ட ஸ்துதி ஒன்று பாடுகிறார்.
ஸ்ரீ பீஷ்மர் தன்னைக் கூவி அழைத்ததைத் தன் ஒப்பற்ற ஞானத்தின் மூலம் அறிந்த பகவானாகிய ஹரி,
பாண்டவர்களை அழைத்துக்கொண்டு போர்க்களம் செல்கிறார். அதன் பிறகே ஸ்ரீ பீஷ்மர் நாரணனுடைய அருளால்
அம்புப்படுக்கையில் கிடந்த நிலையிலும் அயர்ச்சியடையாமல் ஸ்ரீ தருமனுக்கும் மற்ற பாண்டவர்களுக்கும்
ராஜ தர்மம் முதலியன பற்றிய பல அறிவுரைகளைச் செய்கிறார். இப்படி ஸ்ரீ கண்ணன் பாண்டவர்களுடன் ஸ்ரீ பீஷ்மரைக்
காணச் செல்லக் காரணமாய் இருந்த ஸ்ரீ பீஷ்மர் ஸ்துதியிலிருந்து எடுக்கப்பட்ட இரண்டு வரிகளே மேற்கண்டவை.
வெறும் மிகைப்படுத்தப்பட்ட வாழ்த்தாக அமையாமல், இதிகாச-புராணங்களில் வரும் மற்ற ஸ்துதிகளைப் போலவே
இப்பகுதி முழுதும் தத்துவ ஆழம் மிக்க வரிகளாக அமைந்துள்ளன.

இவ்வரிகள் இன்னொரு முக்கியமான செய்தியிக்கு எடுத்துக்காட்டாக சங்கரர் நமக்கு அறிவிக்கிறார்
(ப்ரஹ்ம சூத்திர பாஷ்யத்தில் 1.2.25). அதாவது, “ஸ்ம்ருதிகளில் உள்ள வாக்கியங்கள் மூல சுருதிகளை
ஆதாரமாகக் கொண்டவையாக இருந்தால், அவை அச் சுருதி வாக்கியங்களைத் தெளிய உரைப்பதாகக் கொள்ளலாம்” என்பது.
இவ்வாறு அமைந்துள்ள ஸ்ம்ருதி வாக்கியங்களை “வேத உபப்பிரம்மணம்” என்று கூறுவர்.
ஆகையால், மேற்கண்ட மகாபாரதச் சுலோகம் முண்டகோபநிடத மந்திரத்தை விளக்குவதாகக் கொள்ள வேண்டும்.
இதனை அடிப்படையாக வைத்துத்தான் சங்கப் புலவரும் நற்றிணைக்குக் கடவுள் வாழ்த்து பாடியுள்ளார் என்பதும் தெரிகிறது.

சங்கரர் எடுக்கும் மற்றொரு மேற்கோள் இன்றைய பிரம்மாண்ட புராண அத்தியாயம் ஒன்றில் உள்ளது:

“த்யாம் மூர்தானம் யஸ்ய விப்ரா வதந்தி கம் வை நாபிம் சந்த்ர-ஸூர்யௌ ச நேத்ரே |
திச’: ச்’ரோத்ரே வித்3தி4 பாதௌ க்ஷிதிம் ச ஸோ(அ)சிந்த்யாத்மா ஸர்வபூதப்ரணேதா ||”

[வேதமறிந்த ஞானிகள் யாருடைய உச்சந்தலையை சுவர்க்கமாகவும், ஆகாயத்தை உதரமாகவும்,
சந்திரனையும் சூரியனையும் கண்களாகவும், திசைகளைச் செவிகளாகவும் பாதங்களை பூமியாகவும் அறிவரோ,
அந்த அறிவுக்கெட்டாத பரமாத்மா அனைத்து உயிர்களுக்கும் தலைவன் ஆவான். — ஸ்ரீ ப்ரஹ்மாண்ட புராணம், 1.5.107]

ஸ்ரீ ப்ரஹ்மாண்ட புராணத்தில் இவ்வரிகளைக் கொண்ட பிரகரணமும் சிருஷ்டியை விளக்குவதாகும்.
ஸ்ரீ சங்கரரால் ஸ்ரீ கீதை விளக்கவுரையில் மங்கள சுலோகமாக எடுக்கப்பட்ட
“நாராயண: பரோ அவ்யக்தாத்” எனத் தொடங்கும் வரிகளும் இதே அத்தியாயத்தில் மேலெடுக்கப்பட்ட வரிகளுக்கு
மிக அண்மையில் காணப்படுகின்றன. இது தவிர, மற்றொரு இடத்திலும் (சூத்திர பாஷ்யம், 2.1.1) இப்புராணத்தில்
காணப்படும் வேறொரு வரியை ஸ்ரீ சங்கரர் மேற்கோள் காட்டியிருப்பதிலிருந்து
இப்புராணத்தில் உள்ள பகுதிகள் பிரமாணமாகக் கையாளப்பட்டமை தெரிகிறது.

திருமாலை இப்படிப் பாடும் மரபு வேதாந்தத்தை ஒட்டி வருகின்றது என்பதற்கு சமஸ்கிருத நூல்களிலிருந்து
மேலும் பல அரிய மேற்கோள்களையும் காணலாம்.
உதாரணமாக ஆதிகவி ஸ்ரீ வால்மீகி முனிவரின் ஸ்ரீ இராமாயணத்தில் யுத்த காண்டத்தில் ஸ்ரீ சீதையை மீட்டு வரும்
தருணத்தில் நான்முகக் கடவுள் முகமாக தேவர்கள் அனைவரும் ஸ்ரீ இராமனை பக்தியுடன் பாடும் பகுதி வருகிறது.
இப்பகுதியும் பரம் பொருளின் பரத்வ நிலையைப் பாடும் பல ஆழ்ந்த வேத வாக்கியங்களை
அடியொற்றிய வண்ணம் அமைந்துள்ளது. அதில் நான்முகனார்,

“அச்’விநௌ சாபி தே கரணௌ சந்த்ர ஸூர்யௌ ச சக்ஷுஷீ”
“ஜகத் ஸர்வம் ச’ரீரம் தே ஸ்தைர்யம் தே வஸுதா தலம்”[ஸ்ரீ இராமாயணம், யுத்த காண்டம், 6.105.7, 6.105.23]
என்று ஸ்ரீ பெருமாளின் கண்களைச் சூரிய-சந்திரர்களாகவும், திடமான நிலையை பூமியாகவும்,
அவன் செவிகளை அச்வினி தேவதைகளாகவும் பாடியபிறகு உலகனைத்தும் அவனுக்கு சரீரமாகவும் பாடியுள்ளார் ஸ்ரீ பிரம்மா.

இம்மரபை ஒட்டியே அமர கோசத்திலும் ஸ்ரீ விஷ்ணு பெயர்களில் ஒன்றாக “விச்’வம்பர” என்ற பதமும் படிக்கப்படுகிறது.
இதற்கு “பிரபஞ்சத்தைத் தாங்கி நிற்பவன்” என்று பொருள்.

நாம் எடுத்துக் கொண்டிருக்கும் நற்றிணை கடவுள் வாழ்த்துப் பாடலின் கருத்தை முழுமையாகக் கொண்ட
வடமொழிச் சுலோகம் ஒன்று இன்று அனைவராலும் ஓதப்படுகிறது.
“தோடகாசாரியார்” என்ற ஆதி சங்கரர் வழி வந்த வேதாந்தியரின்
“ச்’ருதி ஸார ஸமுத்தரணம்” என்ற நூலில் மங்கள சுலோகமாக வருகிறது–

“பூ: பாதௌ யஸ்ய கம் சோதரமஸுரநில: சந்த்ர ஸூர்யௌ ச நேத்ரே
கர்ணாவாசா’: சி’ரோ த்யௌர்முகமபி தஹனோ யஸ்ய வாஸ்தவ்யமப்தி: |
அந்த:ஸ்தம் யஸ்ய விச்’வம் ஸுர-நர-கக-கோ-போகி-கந்தர்வ-தைத்யை: சித்ரம்
ரம்ரம்யதே தம் த்ரிபுவனவபுஷம் விஷ்ணுமீச’ம் நமாமி ||”

[“பூமியைப் பாதங்களாகவும், ஆகாயத்தை வயிறாகவும், வாயுமண்டலத்தை மூச்சாகவும்,
சந்திரனையும் சூரியனையும் கண்களாகவும், திக்குகளைச் செவிகளாகவும், வானுலகை உச்சந்தலையாகவும்,
அக்னியை வாயாகவும், ஆழ்கடலைக் குடலாகவும், எவன் கொண்டுள்ளானோ,
எவனுள்ளே தேவரும், மானுடரும், புள்ளும், அரவும், கந்தருவரும், அசுரர்களும் இயங்கி விளையாடுகிறார்களோ,
மூவுலகையும் தன் உடலாகக் கொண்ட ஸ்ரீ விஷ்ணுவாகிய அந்த சர்வேஸ்வரனை வணங்குகிறேன்.” — ச்ருதிஸாரஸமுத்தரணம், 179]

இஸ் ஸ்லோகம் ஸ்ரீ விஷ்ணு சஹஸ்ரநாம பாராயணத்தில் தியான சுலோகங்களில் ஒன்றாக இன்று வாசிக்கப்படுகிறது.
நற்றிணையின் பாயிரத்தில் “மாநிலஞ் சேவடியாய்” என்பது மேற்கண்ட தியான சுலோகத்தில்
“பூ: பாதௌ” என்றும், “விசும்பு மெய்யாக” என்பது “கம் சோதரம்” என்றும்,
“பசுங்கதிர் மதியொடு சுடர்க்கண் ணாக” என்றது “சந்த்ர ஸூர்யௌ ச நேத்ர” என்றும் வருவதைக் காணலாம்.

“இயன்றவெல்லாம் பயின்று அகத்து அடக்கிய” என்ற சரீர-சரீரி அடிப்படையிலான தொடர்பும் விரிவாக
“யஸ்ய விச்’வம் ஸுர-நர-கக-கோ-போகி-கந்தர்வ-தைத்யை: சித்ரம் ரம்ரம்யதே” என்றும் வருவதைக் காணலாம்.

இது “ஸர்வம் கலு இதம் ப்ரஹ்மா” என்ற சாந்தோக்ய உபநிடதத்தில் (மூன்றாம் அத்தியாயம், பதிநான்காவது பகுதியில் உள்ள)
“சாண்டில்ய விதயை” வாக்கியத்தையும் ஒட்டி வருகிறது.
அதே அர்த்தத்தைப் புருஷ ஸூக்தமும் “புருஷ ஏவேதம் ஸர்வம்” என்ற மந்திரத்தில் உணர்த்துகிறது.

தைத்திரீய நாராயணீய உபநிஷதும்,

“யச் ச கிஞ்சிஜ் ஜகத் ஸர்வம் த்ருச்’யதே ச்’ரூயதேபி வா
அந்தர் பஹிச்’ ச தத் ஸர்வம் வ்யாப்ய நாராயண: ஸ்தித:”

[பிரபஞ்சத்தில் காணப்படுவது கேட்கப்படுவது எல்லாவற்றையும் உள்ளிருந்தும் வெளியிலும்
சூழ்ந்து ஸ்ரீ நாராயணன் நிலைத்து நிற்கிறான்.]என்று இயம்பிற்று.

இங்ஙனம் பிரபஞ்சம் அனைத்தையும் இறைவனுக்குச் சரீரமாகக் கூறுவதால் அனைத்துயிர்களும் அவனுக்கு உடைமையாகின்றன.
இத்தகையதொரு சித்தாந்தத்தில் பரஸ்பர சகோதரத்துவக் கண்ணோட்டத்திற்கே இடமுண்டு.
இவ்வர்த்தத்தை நாம் பகவத் கீதை மூலமாக அறியலாம்:

“மற்றோ ரிடத்து மறமற்று மித்திரனா
யுற்றான் கருணை யுறுமமதை — செற்றா
னகங்கார மற்றா னமர் பொறையன றுக்கஞ்
சுகங்காணி லொப்பான் றுணிந்து.” [ஸ்ரீ பகவத் கீதை வெண்பா, 12.13]

இப்படி ஸ்ரீ கீதாச்சாரியனாகிய ஸ்ரீ கண்ணன் சொல்லுமிடத்தே, “இவரை நினைவில் வைத்துக் கொண்டுத்
தன் இச் சுலோகத்தைச் செய்துள்ளானோ” என்று வியக்கும் வண்ணம் வாழ்ந்து காட்டியவர் ஸ்ரீ பிரகலாதாழ்வான்.
தன்னுடைய ஸ்ரீ விஷ்ணு பக்தியைப் பொறாத தன் தன்தை பலவாறு துன்பப்படுத்தியும் ஸ்ரீ பிரகலாதன் இத்தகைய
துவேஷமற்ற தூய சிந்தையுடன் திடமாக இருந்தார். அனைத்து உயிர்களையும் தனக்குச் சினேகிதராக,
மிக விரும்பத்தக்கவர்களாகவே பாவித்தார்.
“தூய ஸ்ரீ விஷ்ணு பக்திக்கு இது இன்றியமையாத அங்கம்” என்ற கொள்கையை ஸ்திரமாகப் பற்றி யிருந்தார்.

உலகனைத்தும் ஸ்ரீ திருமாலுடைய தோற்றமன்றி வேறில்லை. அவனே அனைத்துடனும் ஒன்றி நிற்பவன்.
ஆகையால் ஞானிகள் உலகனைத்தையும் தம்மைக் காட்டிலும் வேறாக நினைக்காமல், அனைத்தையும் தாமாகப் பாவிப்பர்.
ஆகையால், நம்முடைய குலத்தில் வேரூன்றியிருக்கும் குரோத குணத்தை விலக்குவோம்.
இதன் மூலம் நாம் நித்தியமான, சுத்தமான, ஆனந்தமான ஆன்ம ஸித்தியை அடையலாம்.”

“அனைத்துயிர்களையும் சமமாக பாவிப்பீர்கள் அசுரர்களே! இத்தகைய சமத்துவ பாவமே அச்சுதனை ஆராதிக்கும் முறையாகும்”
[விஷ்ணு புராணம், 1.17.82-90]என்னும் ஸ்ரீ பிரகலாதன் கூற்றைக் காணலாம்.
இக்காரணத்தால் ஸ்ரீ கம்பர்,
“தாயின் மன்னுயிர்க்கு அன்பினன்” [கம்பராமாயணம்: இரணியன் வதைப் படலம், 82]என்று
பிரகலாதனை அடைமொழியிட்டுப் பாடியுள்ளார்.
“வைஷ்ணவ ஜனதோ” எனத் தொடங்கும் குஜராத்தி மொழிப் பாடலின் கருத்தும் இத்துடன் உடன்படுவதை உணரலாம்.
“பிரபஞ்சத்தில் உள்ள அனைத்துக்கும் அந்தராத்மா அச்சுதனே, அனைத்தும் அவன் சரீரமே” என்று பார்க்கையில்,
“ஒரு சிலர் மாத்திரம் வேண்டியவர்கள், ஏனையோர் வேண்டாதவர்கள்” என்றோ,
“இவர்கள் எக்கேடு கெட்டால் என்ன? நமக்கு நம் ஜாதிக்காரன் ஒழுங்காக இருந்தால் போதும்”
முதலான பாகுபாடுகளுக்கும் சுயநல புத்திக்கும் இடமில்லை.

நற்றிணைக் கடவுள் வாழ்த்துப் பாடலில்,பாடலின் கடைசி இரண்டு வரிகளான
“வேத முதல்வன் என்ப-
தீதற விளங்கிய திகிரி யோனே.”
இவை முகில்வண்ணனை வேத முதற் பொருளாக அறிவித்து, அவனைச் சக்கரப்படை ஏந்தியவனாக
அடையாளம் காட்டும் வரிகளாம்.
“வேத முதல்வன்” என்று திருமாலைக் கூறியதற்குப் மறைவழியும், தத்துவார்த்தமாகவும்,
புராணச் செய்தி வழியும், உலகவழக்குப்படியும் பல விதமாக விளக்கம் காண இயலும்.
இத்தொடரில் வந்துள்ள முதற்பகுதியைப் போலவே, வரப்போகும் மற்ற பகுதிகளைப் போலவே,
இவ்வனுபவங்களுக்கான அடிப்படை மரபினைச் சங்கநூலிலும் இடைக்காலக் காப்பியங்களிலும் கண்டுவிட்டு
தகுந்த இடத்தில் சமஸ்கிருத நூல்களிலும் மூலத்தைக் காணலாம்.

(1) “வேதம் கூறும் முழு முதற் பொருள்”:

பின்னத்தூர் நாராயணசாமி ஐயரின் நற்றிணை உரைநூலில் “வேத முதல்வன்” என்ற இடத்திற்கு,
“வேதத்தாற் கூறப்படும் முதற்கடவுள் குற்றந்தீர விளங்கிய திகிரியை யுடைய மாயோனே யென்று ஆன்றோர் கூறா நிற்பர்;
ஆதலின் யாமும் அவனையே கடவுளாகக் கொண்டு வணங்குவோ மென்றவாறு” என்னும் விளக்கம் காணப்படுகிறது.

இக் கடவுள் வாழ்த்துப் பாடலில் முதலில் திருமால் பிரபஞ்சத்தின் காரணப் பொருளாக அறிவிக்கப்பட்டார்.
பின்பு வேதத்தில் கூறப்பட்ட பரப்ப்ரஹ்மம் என்று அறிவிக்கப்பட்டார்.
ப்ரஹ்ம சூத்திரமும் இங்ஙனமே பரம்பொருளை அறிவிக்கின்றது.
முதல் சூத்திரத்தில், “இனி பரம்பொருளை அறிவோம்” (“அதா2தோ ப்3ரஹ்ம ஜிஜ்ஞாஸ:”) என்று அறிவித்து
இரண்டாம் சூத்திரத்தில், “எதனிடமிருந்து பிரபஞ்சத்தின் தோற்றம் முதலானவை ஏற்படுகின்றனவோ” (“ஜன்மாதி3 அஸ்ய யத:”) என்றும்,
மூன்றாவது சூத்திரத்தில், “மறை மூலம் அறியப்படுகிறது” (“சா’ஸ்த்ர யோனித்வாத்”) என்றும் இலக்கணம் கூறிற்று.

நான்மறைகளின் முடிவாகத் திருமால் அறியப்படுவதால் “வேதாந்த வேத்யன்” என்று அவனை அழைப்பதுண்டு
(வேத்3ய: = அறியப்படுபவன்). இப்படி அவனை “மறைவழியாக அறியப்படுபவன்” என்று அறிவிக்கக் காரணமென்?
“இதிகாச-புராணங்களிலும், ஸ்மிருதிகளிலும் அறியப்படுபவன்” என்று கூறலாமெனின்,
அந்நூற்கள் பொய்யா மறையாகிய வேதத்தை, அதாவது “சுருதிகளைச்” சார்ந்தே நிற்பவையேயன்றி,
தனித்து நிற்பவையாகா. சுருதியாகிய வேதம் ஒன்றே எதையும் சாராமல் தனித்து நிற்கும் பிரமாணமாகும்.

அத்துடன், வேதமென்பது பரமனுடைய வாய்மொழியே என்று வேதமே அறைகிறது.
அயல் நாட்டவர் ஒருவர் நம் தாய்மொழியிலேயே நமக்கு வணக்கம் கூறினால் மகிழ்கின்றோமே,
அது போல வேதத்தின் வழி அவனை அறிவதால் பரமனுக்கு உகப்பு ஏற்படுகிறது.
மேலும், ஒரு தாய் தன்னுடைய குழந்தை “அம்மா”” என்று தான் பேசும் மொழியிலேயே என்று
அழைப்பதைக் கேட்பதால் எவ்வளவு ஆனந்தப்படுகிறாள்? அதுபோலவே,

“புரி மலர்த் துழாஅய் மேவல் மார்பினோய்!
அன்னை என நினைஇ, நின் அடி தொழுதனெம்;”[– பரிபாடல், 13]

“‘அன்னை நீ; அத்தன் நீயே;அல்லவை எல்லாம் நீயே;”[– கம்பராமாயணம், IV, வருணனை வழி வேண்டு படலம், 72]

“தாய் தன்னை அறியாத கன்று இல்லை; தன் கன்றை
ஆயும் அறியும்; உலகின் தாயாகின், ஐய!”[—- கம்பராமாயணம், III, விராதன் வதைப் படலம், 54]

என்று அனைவரும் இசைந்தபடி, பிரபஞ்சம் அனைத்துக்கும் தாயாகக் கூறப்படும் பரமனுடைய குழந்தைகள்
அவன் சொந்த மொழியாகிய வேதத்தின் வழியிலேயே அறிந்து வணங்குவதில் அவனுக்குப் பேரானந்தம். ஆகையால்,
“வேத முதல்வன்” என்று கூறுதலின் சிறப்பு விளங்கிற்று.
இதைச் சங்ககாலத் தமிழ்ச் சான்றோரும் நன்கறிந்தனர் என்பதை,

“மூ ஏழ் உலகமும், உலகினுள் மன்பதும்,
மாயோய்! நின்வயின் பரந்தவை உரைத்தேம்
மாயா வாய்மொழி உரைதர வலந்து”

“பதினாயிரம் கை முது மொழி முதல்வ”

“முன்னை மரபின் முது மொழி முதல்வ”[– பரிபாடல், 3] என்று பாடியதிலிருந்து காணலாம்.
இதிலிருந்து, நற்றிணைப் பாயிரப்பாடலானது சங்க காலத்திற்குச் சற்று பின்பே எட்டுத் தொகை நூற்கள் தொகுக்கப்பட்ட
காலத்தில் தான் சேர்க்கப்பட்டது எனினும், பழந்தமிழர் மரபைக் காட்டும் சங்கநூல் கூறும் செய்தியையே
எதிரொலிக்கின்றது என்னும் கருத்துடன் இசைவதற்கு இடமுள்ளது.

ஸ்ரீ கீதாச்சாரியனாகிய ஸ்ரீ கண்ணனும், “வேதைச்’ ச ஸர்வைர் அஹம் ஏவ வேத்3ய:”
[அனைத்து வேதங்களாலும் அறிவிக்கப்படுபவன் யானே — ஸ்ரீ பகவத் கீதை 15.15] என்று கூறுகிறான்.
“அனைத்து வேதங்களும் இவனையே கூறுகின்றன என்று எப்படி சொல்ல முடியும்?
இந்திரனும், அக்னியும், வருணனும், வாயுவும் கூட தான் வேதத்தில் படிக்கப்படுகின்றனரே?” என்ற கேள்வியை எழுப்ப,
வங்கதேசத்து அத்வைத தத்துவ ஞானியும், பரம பக்தருமாகிய மதுசூதன சரஸ்வதியின் உரையில் பதில் கிடைக்கிறது:

“(ஸ்ரீ கண்ணன் கூறுகிறான்) வேதத்தில் இந்திரன் முதலிய தேவர்கள் படிக்கப்படுகின்றனராயினும்,
உண்மையில் மறையானது அவர்களுக்கு உள்ளுறையும் ஆத்மாவாக இருக்கும் என்னையே கூறுகின்றது. ஏனெனில்,
‘இந்த்ரம் மித்ரம் வருணம் அக்நிம் ஆஹுரதோ2 திவ்ய: ஸ ஸுபர்ணோ கருத்மாந்.
ஏகம் ஸத் விப்ரா பஹுதா வதந்தி அக்நிம் யமம் மாதரிச்’வாநமாஹு:’ என்று மந்திரமும்,
’ஏஷ உஹ்யேவ ஸர்வே தேவா:’ என்று உபநிடதமும் கூறுகிறது” [– கூடார்த்த தீபிகை, ஸ்ரீ கீதை 15.15-க்கு உரை].

ஸ்ரீ திருமாலின் ஆயிரம் பெயர்களுக்குச் சங்கரர் உரையில், “ச’ப்தச’:” (#912), “கதித:” (#848), “மந்த்ர:” (#280)
என்ற நாமங்களுக்கான விளக்கங்களும் இக்கருத்தையே கூறுகின்றன.
இவையனைத்தும் பரம்பொருளுக்கு மறை கூறும் இலக்கணமாகும்.
சங்கரருடைய கீதையுரைக்கு ‘டீகை’ இட்ட ஆனந்தகிரியும் மேலெடுக்கப்பட்ட 15.15-ஆம் சுலோகத்தின் கீழ்
“வேதத்தால் அறியப்படும் பரம்பொருள் பகவான் அன்றி வேறா என்ற சந்தேகம் தீரும்படி ஸ்ரீ கண்ணன் உரைக்கின்றான்”
என்று விளக்கியுள்ளார்.

மறைமுடிவாகிய உபநிடதம் பரமனையே சொல்ல வருகின்றது என்ற செய்தியை ஸ்ரீ கம்பரும்,
“சொன்ன நான்மறைத் துணிவினில் துணிந்த மெய்த்துணிவு
நின் அலாது இல்லை;”[– ஸ்ரீ கம்ப ராமாயணம், VI, மீட்சிப் படலம், 98]

“‘முன்பு பின்பு இருபுடை எனும் குணிப்பு அரு முறைமைத் தன்பெருந் தன்மை தான் தெரி
மறைகளின் தலைகள், “மன்பெரும் பரமார்த்தம்” என்று உரைக்கின்ற மாற்றம்,
அன்ப! நின்னை அல்லால் மற்று இங்கு யாரையும் அறையா. “[– ஸ்ரீ கம்ப ராமாயணம், VI, மீட்சிப் படலம், 100]
என்று பல இடங்களில் பாடியுள்ளார். இவ்விளக்கம் தொடர்பாகவே, பரமனுடைய
“கோவிந்தன்” (#539) என்ற நாமத்திற்குச் சங்கரர் சஹஸ்ரநாம உரையில் “‘கோ’ என்பதை ‘மொழி/பதம்’ என்ற
பொருளுடையதாய் எடுக்கலாம். ஆகையால, ‘கோவிந்தன்’ என்பதற்கு ‘பதங்களால் அறியப்படுபவன்’,
அதாவது வேதாந்த வார்த்தைகளால் அறியப்படுபவன் என்று பொருள் கொள்ளலாம்.” என்று விளக்கம் கூறியுள்ளார்.
இக் கருத்தையே “அந்தணர் மாட்டு அந்தி வைத்த மந்திரம்” என்று திரு நெடுந்தாண்டகத்தில் திருமங்கையாழ்வாரும்,
அதைப் பின்பற்றி வருவதைப் போல,
“அன்னவூர்தியை முதலாம் அந்தணர்மாட்டு அருந்தெய்வம்
நின் அலால் இல்லாமை நெறி நின்றார் நினையாரோ.”[– ஸ்ரீ கம்பராமாயணம், III, விராதன் வதைப் படலம், 55]
என்று கம்பரும் பாடியுள்ளதைக் காண்க
(அந்தணர் மாடு = அந்தணர்களுடைய ஒரே செல்வமாகிய வேதம், அந்தணர் மாட்டு அந்தி = வேதாந்தம்).

(2) “வேதத்தின் முதலில் ஓதப்படும் ஓங்காரத்தின் உட்பொருள்”:
வேதத்திற்கும் மூலமாய் அமைந்துள்ள ஓங்கார அட்சரமே திருமாலின் வடிவம் என்று மறைகள் அறிவிக்கின்றன.
அத்துடன், வேதம் ஓதும்போது முதலிலும் முடிவிலும், “அரி ஓம்” என்று பரமனின் பெயரை ஓம்காரத்தோடு
ஒரே வேற்றுமையில் படிப்பது உலகவழக்கு. ஆகையால், வேதத்திற்கு முதலில் ஓதப்படுவதால்
‘வேத முதல்வன்’ என்று முகில் வண்ணனைப் பாடுவதாகவும் கொள்ளலாம்.

இச்செய்தியைக் கம்பரும்,
‘ஓங்காரப் பொருள் தேருவோர் தாம் உன்னை உணர்வோர்;
ஓங்காரப் பொருள் என்று உணர்ந்து இரு வினை உகுப்போர்;
“ஓங்காரப் பொருள் ஆம்”, “அன்று” என்று,ஊழி கண்டாலும்
ஓங்காரப் பொருளே பொருள் என்கிலா உரவோர்.’[– கம்ப ராமாயணம், VI, மீட்சிப் படலம், 110]
என்று பாடியுள்ளார்.
ஆதியிலும் அந்தத்திலும் ஓதப்படும் ஓங்காரத்திற்கு உயிராய் நிற்பவன் பரமனே என்று
ஸ்ரீ நாராயணீய உபநிஷதத்தில்,
“யோ வேதாதௌ ஸ்வர: ப்ரோக்தோ வேதாந்தே ச ப்ரதிஷ்டித: |
தஸ்ய ப்ரக்ருதி லீனஸ்ய ய: பர: ஸ மஹேச்’வர: ||”[– தைத்திரீய ஆரண்யகம், 10.10.6]
எனும் மந்திரம் செப்புகிறது.

இம்மந்திரத்தை ‘ஸ்ரீதரர்’ என்பவர் தாம் எழுதிய பிராசீனமான பாகவத வியாக்கியானத்தில் பின்வரும் சுலோகத்திற்கு
மூல வேதப் பிரமாணமாகவும் எடுத்துள்ளார். இச்சுலோகமும் நாம் கூறும் கருத்தைக் கூறுகின்றது:
“பிண்டே வாயு-அக்னி-ஸம்சு’த்தே ஹ்ருத்-பத்ம-ஸ்தம் பராம் மம |
அண்வீம் ஜீவ-கலாம் த்4யாயேன் நாதாந்தே ஸித்த பாவிதாம் ||”
[என்னுடைய சூட்சும ரூபத்தை பக்தன் தன்னுடைய சுத்தீகரிக்கப்பட்ட உடலின் நடுவில், இதயத்தில்,
உயிர்களின் தோற்றத்திற்குக் காரணமாகத் தியானிக்க வேண்டும். பரமனது இந்த வடிவத்தை ஆன்ம ஞானம் பெற்ற
முனிவர்கள் ஓங்காரத்தின் அசைவின் இறுதியில் தியானிப்பர் — ஸ்ரீமத் பாகவதம், 11.27.23]

ஸ்ரீ கீதையிலும் ஸ்ரீ கண்ணன் இவ்வர்த்தத்தை எட்டாவது அத்தியாயத்தில் (8.13) உரைத்தான்.
மேலெடுக்கப்பட்ட ஸ்ரீ நாராயணீய மந்திரம் கூறும் பொருளையே ஸ்ரீ கம்பர் பிரகலாதன் வாய் மொழியாகக் கூறியுள்ளார்:

“‘சுருதி ஆதியில் தொடங்கு உறும் எல்லையில் சொன்ன ஒருவன், யாவர்க்கும் நாயகன்,
திருப்பெயர், உணரக் கருதக் கேட்டிடக் கட்டுரைத்து இடர்க் கடல் கடக்க உரிய மற்று இதின் நல்லது ஒன்று
இல்’ என உரைத்தான்.”[– ஸ்ரீ கம்ப ராமாயணம், VI, இரணியன் வதைப் படலம், 40]
“ஓம் எனும் ஓர் எழுத்து அதனின் உள் உயிர் ஆம் அவன், அறிவினுக்கு அறிவும் ஆயினான்
தாம மூவுலகமும் தழுவிச் சார்தலால், தூமமும் கனலும் போல்
தொடர்ந்த தோற்றத்தான்.”[– ஸ்ரீ கம்ப ராமாயணம், யுத்த காண்டம், இரணியன் வதைப் படலம், 76]

ஸ்ரீ திவ்யகவி பிள்ளை பெருமாள் ஐயங்காரும்,
“பூங்கா விரிப்புனற் கோவில் உள்ளே மிக்க போகமெலாம்
யாங்காண யோகத்துயில் கொள்வார் மெல்லெயும் போய்
நீங்காதுலகத் துயிர்க் குயிராகி நீயாமகனாய்
ஓங்கார மாயமாய் நின்ற ஒண் சுடரே.”[– ஸ்ரீ திருவரங்க மாலை] என்று ஸ்ரீ அஷ்டபிரபந்த நூலொன்றில் பாடியுள்ளார்.

(3) “வேதத்தை அருளிய முதல்வன்”:
இது புராணக்கதை கூறும் செய்தியின் அடிப்படையில் எழுந்த விளக்கம்.
கல்பத்தின் தொடக்கத்தில் ‘மது’ ‘கைடபன்’ என்று இரு அரக்கர்கள் வேதத்தைப் பிரமனிடமிருந்து அபகரித்து மறைத்தனர் என்பதும், பெருமாள் பரிமுகனாக (ஹயக்ரீவ) அவதாரம் எடுத்து வேதத்தை மீட்டு வந்தார் என்பதும், அன்னமாக உருவெடுத்து (ஹம்ஸாவதாரம்) சிறகடித்து பிரளய நீர் வரண்டு போக, நான்முகனாருக்கு அதை ஓதுவித்தார் என்பதும் புராணங்கள் கூறுபவை. ஆக, வேதத்தை அருளிச்செய்த முதல்வன் என்பதாலும், “வேத முதல்வன்” என்னும் அடைமொழி பொருந்தும். இதனாலேயே மணிவண்ணனை “வாய்மொழிப் புலவ” என்றும் “தொல் இயல் புலவ” என்றும் பரிபாடலில் (முதல், மூன்றாம் பாடல்களில்) பழந்தமிழர் பாடினர். இவைகளில் வரும் “புலவ” என்ற பதத்தை இரண்டு விதமாகப் பொருள் கொண்டு “வேதத்தைப் புலப்படுத்துகிறவன்” என்றும் “வேதத்தாற் புலப்படுபவன்” என்றும் விளக்கம் கூற இடமிருக்கிறது. அன்னமாய் அவதரித்து உயிர்கள் உய்யும்பொருட்டு மறைகளை வெளிப்படுத்திய இப் புராணக்கதையை ஒட்டி,

“‘மா விசும்பு ஒழுகு புனல் வறள அன்னச் சேவலாய் சிறகர்ப் புலர்த்தியோய்’ எனவும்,”[– பரிபாடல், 2]
என்று சங்ககாலத்தவரும்,

”அன்னமாய் நூல் பயந்தாற் காங்கிதனைச் செப்புமினே”,
“அன்னமதாய் இருந்து அங்கு அறநூல் உரைத்த”[– ஸ்ரீ பெரிய திருமொழி, 9.4.2, 11.4.8]
“புள்ளதாகி வேத நான்கு மோதினாய தன்றியும்”[– ஸ்ரீ திருச்சந்த விருத்தம், 19]என்று ஆழ்வார்களும்,

“அன்னம் ஆய் அருமறைகள் அறைந்தாய் நீ, அவை உன்னை முன்னம் ஆர் ஓதுவித்தார்? எல்லாரும் முடிந்தாரோ?
பின்னம் ஆய் ஒன்றாதல்,பிரிந்தேயோ? பிரியாதோ? என்ன மா மாயம் இவை ஏனமாய் மண் இடந்தாய்! ”
[– ஸ்ரீ கம்ப ராமாயணம், ஆரணிய காண்டம், விராதன் வதைப் படலம், 59]என்று கம்பரும் பாடியுள்ளனர்.

இச்செய்தி வேதத்தின் ஞான காண்டமாகிய உபநிடதத்திலும்–
“யோ ப்ரஹ்மாணம் விததாதி பூர்வம் யோ வை வேதாம்ச்’ச ப்ரஹிணோதி தஸ்மை |
தம் ஹ தேவம்-ஆத்மபுத்தி-ப்ரகாச’ம் முமுக்ஷுர்வை ச’ரணமஹம் ப்ரபத்யே ||”
[எவன் ஆதியில் பிரமனைப் படைத்து அவனுக்கு வேதத்தை ஓதுவித்தானோ, அந்தத் தேவனை, ஆன்மாவிற்கும்
அறிவிற்கும் ஒளிதருபவனாய்த் திகழும் அவனை வீடுபேற்றினை விரும்பும் நான் சரணடைகிறேன் — சுவேதாச்வதார உபநிடதம், 6.18.]
என்னும் இடத்தில் விளக்கப்பட்டுள்ளதாக ஸ்ரீ விஷ்ணு சஹஸ்ரநாமத்திற்கான சாங்கர பாடியத்தில்,
“குருதம:” (#210) மற்றும் “ஸுமுக” (#456) என்ற இடங்களில் வருகிறது.

இக்கட்டுரையில் இதுவரை கண்ட சான்றுகளிலிருந்து இன்னொரு செய்தியும் புலப்படுகிறது.
“வாய்மொழிப் புலவ”, “தொல் இயல் புலவ”, “முதுமொழி முதல்வ”, “மாயா வாய்மொழி” என்று
சங்க இலக்கியங்கள் குறிப்பிடுவதிலிருந்து, அக்காலத் தமிழ் மக்கள்
“வேதமானது காலத்தால் வரையறுக்கப்படாதது” என்றும்,
“ஒருவராலும் புதிதாகப் படைக்கப்படாதது” என்றும் அதனுடைய “அபௌருஷேய” நிலையின் மீது அசையாத நம்பிக்கை
வைத்திருந்த ஆத்திகர்களே என்று தெரிகிறது.
இன்று வரை தொடர்ச்சியாகப் பேணப்பட்டு வரும் இந்துப் பண்பாட்டின் தத்துவவியலைச் சேர்ந்த துல்லியமான விவரங்களிலும்
ஊறியிருந்த விப்ரர்களாக அக்காலத்துத் தமிழ்ச் சான்றோர்கள் விளங்கியிருந்தனர் என்றால் மிகையாகாது.

(4) “உற்சவத்தில் வேத முழக்கத்திற்கு முன்னே செல்பவன்”:
இது அனுபவபூர்வமான, லௌகீகமான, உலக வழக்கு விஷயமான விளக்கமாகும்.
திவ்ய தேசமாகட்டும், வேறெந்த பெருமாள் கோயிலாகட்டும், கருவறைமுன் சென்று அருள்பெற சக்தி இல்லாத மக்களுக்கும்
அவனருள் போய்ச் சேர வேண்டும் என்பதற்காக அவ்வப்போது நடக்கும் திருவிழாக்களில் உற்சவர் ரூபமாக
எழுந்தருளச் செய்து பெருமாளை ஊர்வலமாகக் கொண்டு வருவது அனைவருமறிந்த வழக்காகும்.
அப்போது உற்சவருக்குப் பின் வேத முழக்கம் செய்யும் அந்தணர்கள் அவரைத் தொடர்ந்து வருவதுண்டு.
இவ்வழக்கை வைத்தும் “வேத முதல்வன்” என்று திருமாலைக் கூறலாம்.

இதற்கும் சங்ககாலத்திற்கும் என்ன தொடர்பு எனில், இத்தகைய உற்சவங்கள் மிகப் பழமையான காலத்திலிருந்து
நடந்து வந்திருக்கிறது என்று எண்ணுமளவிற்கு இலக்கியச் சான்றுகள் உண்டு என்பதே.
அகநானூற்றில் (137-ஆம் பாடல்) “பங்குனி முயக்கம் கழிந்த வழிநாள்…தீயில் அடுப்பின் அரங்கம் போல” என்று
அரங்கத்திற்கு அருகே உள்ள உறையூரைச் சேர்ந்த புலவரும்,
“விழவுடை விழுச்சீர் வேங்கடம்” (61-ஆம் பாடல்) என்று வேறொரு புலவர் கூறுவதிலிருந்தும்,
திருவரங்கத்தில் பங்குனி உத்திரம் மற்றும் திருமலையில் பெரிய விழாக்களும் அந்நாளில்
சிறப்புடன் கொண்டாடப்பட்டு வந்ததைக் காட்டுகின்றன.
திருவரங்கத்தில் பங்குனி உத்திர விழா பற்றிய மிகத்தெளிவான குறிப்பும் ‘இறையனார்’ என்னும் சங்கம்
மறுவிய காலப் புலவருடைய ‘அகப்பொருளில்’ காணலாம்:
“ஊர் துஞ்சாமை என்பது — ஊர்கொண்ட பெருவிழா நாளாய்க் கண்பாடில்லையாமாகவும் இடையீடாம் என்பது;
அவை மதுரை ஆவணி யவிட்டமே, உறையூர்ப் பங்குனி யுத்தரமே, கருவூர் உள்ளி விழாவே என இவையும்,
இவை போல்வன பிறவும் எல்லாம் அப் பெற்றியான பொழுது இடையீடாம் என்பது”[– களவியல், 16-ஆம் சூத்திரம்].

இப்படிப்பட்ட திருவிழாக்களில் வேத முழக்கத்திற்கு முன்னே செல்பவனாகப் பல தமிழ்ப்புலவர்கள் தொன்று தொட்டு
மாயவனை வாழ்த்தி யுள்ளனர். அவை அனைத்தும் கற்பனை வளம் மிக்கதாயும் காணப்படுகின்றன.
இவர்கள் வரிசையில் முதலில் வருபவர் புகழேந்திப் புலவர்:
“மூலப் பழமறைக்கு முன்னேயும் காணலாம்
காலிக்குப் பின்னேயும் காணலாம் – மால்யானை
முந்தருளும் வேத முதலே எனஅழைப்ப
வந்தருளும் செந்தா மரை.”[– நளவெண்பா, 334 (கலிநீங்கு காண்டம்)]என்ற பாடலில்,
“கண்ணனை வேத முழக்கத்திற்கு முன் செல்பவனாயும், ஆநிறைகளைப் பின்தொடர்பவனாயும் காணலாம்” என்று
அழகு கொஞ்சும் வரிகளில் பாடியுள்ளார். (காலி = ஆநிறை).

அடுத்ததாக வில்லி புத்தூராழ்வார்,

“உரலும் வேதமும் தொடர, நந்தகோனுடன் அசோதை கண்டு உருக, வாழ்வு கூர்
தரணிமீது செங் கையும் மா முழந் தாளும் வைத்து வைத்து, ஆடும் மாயனார்,
விரவி நின்ற மா மருதினூடு தாம் மெத்தெனத் தவழ்ந்தருளி, மீளவும்
புரியும் நீள் கடைக் கண்ணும் வண்ணமும் போற்றுவார்கள் மெய் புளகம் ஏறுமே. “[– ஸ்ரீ வில்லிபாரதம், ஏழாம் போர்ச் சருக்கம், கடவுள் வாழ்த்து]
எனும் கற்பனை வளம் மிக்க வரிகளில்,
“யசோதை கட்டிய உரலை இழுத்துக்கொண்டு கண்ணன் செல்ல அவ்வுரலும் வேதமும்
அவனைப் பின்தொடர்ந்து சென்றன” என்று பாடியுள்ளார்.

மேலும்,
“படர்ந்து கானகம் திரிந்து, மீண்டு, அன்புடன் பணிந்த பஞ்சவர்க்காக,
கடந்த ஞானியர், கடவுளர், காண்கலாக் கழல் இணை சிவப்பு ஏற,
தொடர்ந்து நான்மறை பின் செல, பன்னக துவசன் மா நகர்த் தூது
நடந்த நாயகன் கரு முகில்வண்ணம் என் நயனம் விட்டு அகலாதே.”[– ஸ்ரீ வில்லிபாரதம் : படை எழுச்சிச் சருக்கம் : கடவுள் வாழ்த்து]
என்னும் வரிகளில்,
“கண்ணன் பாண்டவர்களுக்குத் தூது நடந்த பொழுது வேத முழக்கம் அவனைப் பின்தொடர்ந்து வந்தது” என்று
பாடுவது இளங்கோவடிகளுடைய ஆய்ச்சியர்கள் பாடிய முறையைப் பின்பற்றி வருகிறது:
“தொடர்ந் தாரண முழங்கப் பஞ்சவர்க்கு தூது நடந்தானை ஏத்தாத நா வென்ன நாவே!
நாராயணா வென்னா நா வென்ன நாவே!!”[– சிலப்பதிகாரம், ஆய்ச்சியர் குரவை]

இறுதியாக, இதில் மற்றொரு வியக்கவைக்கும் தகவல் உண்டு. இப்படி உற்சவராக எழுந்தருளி வீதி உலா வரும்பொழுது
வடமொழி வேதம் அவன் பின்னே செல்ல, தமிழ்மறையாகிய ஆழ்வார் பாசுரங்கள் அவனுக்கு முன்னே ஒலிக்கும்!
நமது பாரம்பரிய வைணவ ஆசிரியர்களே சமஸ்கிருத வேதத்திற்கும் பெருமாளுக்கும் முன்பு
தமிழ்ப் பிரபந்தங்களுக்கு முதலிடம் கொடுக்கும் மரபை உருவாக்கியவர்கள்!
அவ்வாசாரியார்கள், “பழந்தமிழர் கண்ட வேதாந்தக் கருமணி யாதலால் உபாசனையில் தமிழர் மரபுக்கு
முதன்மை தருவதே கண்ணனை உகப்பிக்கும் வழி” என்பதை நன்கு அறிந்தவர்களாவர்.

————————

வேதங்களின் சிகரங்களாகிய உபநிடதங்கள் பிரபஞ்ச சிருஷ்டியை விளக்கும் இடங்களில்,
அச் சிருஷ்டிக்கு முதற்காரணமாகிய ’அவ்யக்தம்’, ‘மூலப் பிரகிருதி’, ‘தமஸ்’ எனப் பலவாகக் கூறப்படும் மாயையானது
ஆதியில் பரம்பொருளுடன் ஒன்றியிருந்த நிலையைக் கூறுகின்றன.
சிருஷ்டிக் காலம் தொடங்கிய பின் ஜடப் பொருளாகிய அம்மாயையிலிருந்து ’மகான்’, ’அகங்காரம்’ என்னும்
தத்துவங்கள் தோன்றின என்றும், அகங்காரத்திலிருந்து ஆகாயம், ஆகாயத்திலிருந்து காற்று, காற்றிலிருந்து நெருப்பு,
நெருப்பிலிருந்து நீர், நீரிலிருந்து மண் என்னும் பஞ்சபூதங்களாகப் பரிணமித்தன என்றும் கூறும்.
உபநிடதங்கள் கூறிய வழி பிரபஞ்சம் விரிவதற்கு முன் இருந்த நிலையையும், முறையே பஞ்ச பூதங்கள் தோன்றிய வரிசையையும்
’கீரந்தையார்’ என்னும் சங்கப் புலவர் பாடிய இரண்டாம் பரிபாடலில் கீழ்க்கண்ட வரிகள் விளக்குகின்றன:

“தொல் முறை இயற்கையின் மதியொ. … … … … … … … மரபிற்று ஆக,பசும் பொன்னுலகமும் மண்ணும் பாழ்பட,
விசும்பில் ஊழி ஊழ்ஊழ் செல்ல,கரு வளர் வானத்து இசையின் தோன்றி,உரு அறிவாரா ஒன்றன் ஊழியும்;
உந்து வளி கிளர்ந்த ஊழூழ் ஊழியும்;செந் தீச் சுடரிய ஊழியும்; பனியொடு தண் பெயல் தலைஇய ஊழியும்; அவையிற்று
உள் முறை வெள்ளம் மூழ்கி ஆர்தருபு,மீண்டும் பீடு உயர்பு ஈண்டி, அவற்றிற்கும் உள்ளீடு ஆகிய இரு நிலத்து ஊழியும்” [— பரிபாடல், 2:1-12]
என்பன அவை. இதில் முதலிரண்டு வரிகள் இப்பொழுது உள்ள தொகுப்பில் முழுமையாகக் கிடைக்கவில்லை யெனிலும்,
“மண்ணுலகமும் பசும் பொன்னுலகமும் பாழ்பட, ஒன்றுக்கொன்று மாறி வருதலாகிய பழைய இயல்பினையுடைய
மதியமும் ஞாயிறுங்கெடுதலால் அழகிழந்த இயல்பிற்றாக விசும்புகெட்ட ஊழிகள் முறைமையாகக் கழிந்தனவாக” என்னும்
பரிமேலழகர் உரையிலிருந்து இவ்வரிகளின் செய்தி நமக்குக் கிடைக்கிறது
(விசும்பு = வானம், ஆகாயம்).

ஊழி கழிந்த இந்நிலையை கேரள தேசப் பண்டிதராகிய ஸ்ரீ நாராயண பட்டரும் ஸ்ரீ நாராயணீயத்தில்,
“வ்யக்தாவ்யக்தம் ந கிஞ்சித்-அபவத்-ப்ராக்-ப்ராக்ருத-ப்ரக்ஷயே
மாயாயாம் குண ஸாம்யருத்த விக்ருதௌ த்வய்-யாகதாயாம் லயம் |
நோ ம்ருத்யுச்’ச ததா(அ)ம்ருதம் ச ஸமபூன்னாஹ்னோ ந ராத்ரே: ஸ்திதி:
தத்ரைக: த்வம் அசி’ஷ்யதா கில பரானந்த ப்ரகாசா’த்மனா ||”– — ஸ்ரீமத் நாராயணீயம், 5.1]
[பெருமானே! முந்தைய மகா பிரளயத்தின்போது, பிரபஞ்சம் என்பது நாம ரூபங்களோடு இல்லாமல் இருந்தது.
அப்பொழுது மாயை என்னும் மூலப் பிரக்ருதி உன்னிடமிருந்து பிரியாவண்ணம், புலன்களைக் கொண்டு நேராகவோ,
அனுமானத்தாலோ அறியப்படாத ஒன்றாய் விளங்கிற்று. பிறப்பிறப்பு நிலைகளும் இல்லை; பகல் இரவு எதுவும் இல்லை.
பரமானந்த சோதியாக நீ ஒருவனே பொலிந்து நின்றாய். — ]என்னும் பாடலால் குறிப்பிடுகிறார்.
(இங்கு ’மாயை’ என்றும், வேறு சில நூற்களில் ’தமஸ்’ என்றும் குறிப்பிடப்பட்டுள்ள மூலப் பிரக்ருதியின்
இலக்கணமும் பெயரும் நவீன விஞானிகளால் கூறப்படும் “Dark matter” என்பதன் இலக்கணத்தோடும் பெயரோடும்
ஓரளவு உடன்படுவது சிலருக்கு ஆர்வமூட்டலாம். தமஸ் என்பதற்கு இருள் என்றும் பொருள் உண்டு.)

————–

ஸ்ரீ வராகக் கற்பம்
இனி அடுத்து வரும் வரிகளில் கீரந்தையார் சிருஷ்டி குறித்துப் புராணங்களில்
கூறப்படும் செய்தி யொன்றைச் சுருக்கமாக எடுத்துள்ளார். ஊழியின் தொடக்கத்தில் படிப்படியாகப் பஞ்ச பூதங்கள்
முறையாகத் தோன்றிய பிறகு, நான்முகக் கடவுளை நாரணன் பிறப்பித்தான். அதன் பிறகு, நான்முகக் கடவுள்
நாரணன் துணை கொண்டு மரீசி முதலான பிரஜாபதிகளையும் சுயம்பு மனுவையும் (ஸ்வாயம்புவ மநு) படைத்தார்.
காச்யப பிரஜாபதியின் ஒரு மனைவியாகிய அதிதிக்குத் தேவர்களும், மற்றொரு மனைவியாகிய திதிக்கு அசுரர்களும் பிறந்தனர்.
சுயம்பு மனுவும் பிரஜாபதிகளும் மேற்கொண்டு சிருஷ்டியைத் தொடரும் வேளையில் அசுரர்களுள் ஒருவனாகிய
இரணியாட்சன் பூமியைக் கடலுக்குள் ஆழ்த்தி ஒளித்து வைத்தான்.
நிலம் மறைந்ததால் மேற்கொண்டு பிராணிகளின் சிருஷ்டி தடுக்கப்பட்டது. கல்பத்தின் தொடக்கமாகிய அக்காலத்தில்
ஸ்ரீ வாசுதேவன் வெண்ணிற வராகமாய் அவதரித்து அசுரனை வென்று மூழ்கியிருந்த நிலத்தைத் தன் கொம்பிலே
உயர்த்தி மீட்டான் என்பது பல புராணங்களில் வரும் செய்தி.
ஸ்ரீ வராக அவதாரம் பற்றிய குறிப்புகள் ஆங்காங்கு ஸ்ரீ யஜுர் வேதத்திலும் காணப்படுகிறது.

ஒரு கல்பமானது நான்முகனாகிய பிரம்மாவுடைய ஒரு நாள். இது பத்தாயிரம் கலியுகக் காலங்களுக்குச் சமமாகும்.
கல்பத்தின் தொடக்கத்தில் திருமால் வெண்ணிற ஸ்ரீ வராக வுருக் கொண்டவதரித்து உலகம் காத்ததால்
இக்கல்பத்திற்குச் “ஸ்ரீ சுவேத வராக கல்பம்” என்று பெயர். வைதீக ஒழுக்கத்தில் சங்கல்பம் செய்யும்பொழுது
“ச்’வேத வராஹ கல்பே” என்று கூறும் வழக்கும் இன்றுவரை கடைபிடித்து வரப்படுகிறது.
சங்க காலமாகிய அந்நாளிலேயே இப்பெயர் வழங்கப்பட்டு வந்திருப்பதைப் பரிபாடல்
கீழ்க்கண்ட வரிகளில் படம்பிடித்துக் காட்டியுள்ளது:

“நெய்தலும், குவளையும், ஆம்பலும், சங்கமும், மை இல் கமலமும், வெள்ளமும், நுதலிய
செய் குறி ஈட்டம் கழிப்பிய வழிமுறை கேழல் திகழ் வரக் கோலமொடு பெயரிய ஊழி ஒருவினை உணர்த்தலின்,
முதுமைக்கு ஊழி யாவரும் உணரா;ஆழி முதல்வ! நிற் பேணுதும், தொழுது.”[— பரிபாடல், 2:13-19]

“மகா பிரளயம் முடிந்தபிறகு ‘நெய்தல்’, ‘குவளை’, ‘ஆம்பல்’, ‘சங்கு’, ‘கமலம்’, ‘வெள்ளம்’ என்றெல்லாம்
கல்ப காலங்களுக்குப் பெயரிடப்பட்ட வண்ணமே, இப்பொழுது நிகழும் கல்பத்தின் பெயரானது நீ ஸ்ரீவராக வுருவெடுத்து
ஸ்ரீ மண் மடந்தையை மீட்டு வந்த ஒரே ஒரு செயலைக் குறிக்கும் எனப் பார்க்கும்போது,
எண்ணற்ற அருஞ்செயல்களைப் புரிந்துள்ள உனது காலத்தை எத்தனை கல்ப காலங்களாலும் அளவிட முடியாது எனத் தெரிகிறது.
ஆகையால் உன் முதுமையை எவராலும் உணர இயலாது.” என்பது இவ்வரிகளின் பொருள்.

இதன் மூலம் மாயோன் அழிவற்று விளங்கி நிற்கும் பரம்பொருளே என்னும் கொள்கையையும்
அவன் அவதாரச் சிறப்பையும் காட்டுகிறார் சங்கப்புலவர்.
இக்கருத்தையே ஸ்ரீ ஆதி சங்கரருடைய சீடரான ஸ்ரீ சுரேஷ்வரர் ஸ்ரீ பிருகதாரண்யக வார்த்திகத்தில்
“முதியவனாகவும் அழிவற்றவனாகவும் விளங்கும் திருமால்”
(“புராண: சா’ச்’வதோ விஷ்ணு:” — 1.4.135, 2.1.268;
“புராண: சா’ச்’வதோ அசிந்த்ய:” — 4.4.1288-1289) என்று கூறியுள்ளார்.

கம்பரின் புலமையும் ஞானமும்
இங்கு எடுக்கப்பட்டுள்ள இரண்டாம் பரிபாடலில், தத்துவ விளக்கங்களுக்கு இடையே
கீரந்தையார் நகைச் சுவையாகப் பாடும் பாடற் பகுதி ஒன்று வருகிறது:

“ஓங்குயர் வானின் வாங்குவிற் புரையும் பூணணி கவைஇய வாரணி நித்தில
நித்தில மதாணி அத்தகு மதிமறுச் செய்யோள் சேர்ந்தநின் மாசில் அகலம்
வளர்திரை மண்ணிய கிளர்பொறி நாப்பண் வைவான் மருப்பின் களிறுமணன் அயர்பு
புள்ளி நிலனும் புரைபடல் அரிதென உள்ளுநர் உரைப்போர் உரையொடு சிறந்தன்று”-— பரிபாடல், 2:28-35

[திருமாலே! மிக உயர்ந்த விசும்பிடத்தே இடப்பட்ட வளைந்த இந்திர வில்லையொத்த பல்வேறுநிற ஔிகளையுடையதும்,
பூணப்படுவனவாகிய பிற அணிகலன்களாலே அகத்திடப்பட்டதுமாகிய உன் மார்பானது, நெடிய அழகிய
முத்துமாலைகளாலே இயற்றப்பட்ட ‘நித்தில மதாணி’ என்னும் அழகிய திங்களுக்குற்ற மறுவைப் போன்று
இலத்சுமிப் பிராட்டியைக் கொண்ட உன் குற்றமற்ற மார்பானது,
‘ஆதி வராகமாகப் பூமியை நீ மணந்தாய்’ என்று கூறுவோர் கூற்றுடன் தகுமோ? தகாது. ]

‘திருமகள் உன் மார்பில் இருக்க, நீ பூமிப் பிராட்டியை மணந்தாய் என்னும் கூற்று தகாது’ என்று நகைச்சுவையாக,
வஞ்சிப்புகழ்ச்சியணியில் பாடியுள்ளார். வேதம் தமிழ் செய்த நம்மாழ்வாரோ,
‘(வாமன அவதாரத்தில்) அளந்தும், (வராக அவதாரத்தில்) நீரிலிருந்து தூக்கி எடுத்தும்,
(பிரளய காலத்தில்) தன்னுள்ளே மறைத்து வைத்தும், (சிருஷ்டிக் காலத்தில் மீண்டும்) வெளிப்படுத்தியும்,
மிகப் பெரிய திருத் தோள்கள் நிரம்பும்படி தழுவிக் கொள்பவனாய்’ பூதேவியிடம் பெருமாள் கொண்டுள்ள அன்பை வருணிக்கிறார்:

கிடந்திருந்து நின்றளந்து கேழலாய்க் கீழ் புக்
கிடந்திடும், தன்னுள் கரக்குமுமிழும்,
தடம் பெருந்தோளாரத் தழுவும் பாரென்னும்
மடந்தையை, மால் செய்கின்ற மாலார்க் காண்பாரே.[— ஸ்ரீ திருவாய்மொழி, 2.8.7]

பரிபாடலில் உள்ள விளையாட்டான புகழ்ச்சியை ஸ்ரீ திருவாய்மொழியில் ஸ்ரீ நம்மாழ்வார் பாடிய விதத்துடன்
இணைத்து ஸ்ரீ கம்பநாட்டாழ்வார் பின்வரும் பாடலில் பாடுகிறார்:

“அரவாகிச் சுமத்தியால் அயில்எயிற்றின் ஏந்துதியால்
ஒருவாயின் விழுங்குதியால் ஓரடியால் ஔித்தியால்
திருவான நிலமகளை இஃதறிந்தாற் சீறாளோ!
மருவாருந் துழாயலங்கன் மணிமார்பின் வைகுவாள்”
[பாதாள லோகத்தில் அனந்தன் என்னும் பெயருடன் பாம்பு உருவம் கொண்டு பூமியைத் தாங்கி நிற்கிறாய்.
ஸ்ரீ வராக மூர்த்தியாகிக் கொம்பிலே உலகத்தைத் தாங்குகிறாய். பிரளய காலத்தில் விழுங்கி ’ஞாலமுண்டவன்’ எனப் புகழ் பெற்றாய்.
ஸ்ரீ வாமன அவதாரத்தில் ஒரே அடியால் பூமியை உன் திருவடிக்கீழ் ஒளியச் செய்தாய்.
நீ பூமிப் பிராட்டி மீது இவ்வளவு அன்பு வைத்திருப்பதை உன் திருமார்பில் வீற்றிருக்கும்
ஸ்ரீ திருமகள் அறிந்தால் சினம் கொள்ள மாட்டாளோ? — ஸ்ரீ கம்பராமாயணம்: III, விராதன் வதைப் படலம், 58]

இவ்வாறு பலவிடங்களில் கவிச் சக்கரவர்த்தியாகிய ஸ்ரீ கம்பர் சங்கத் தமிழர் மரபையும்,
ஆழ்வார்கள் வழி மொழிந்ததையும், வேத வேதாந்த இதிகாச-புராண செய்திகளையும் இணைத்தே
தம் காவியத்தில் பல பாடல்களைப் படைத்துள்ளார்.
ஸ்ரீ வைணவ சம்பிரதாயத்தில் ஸ்ரீ கம்பருக்கு இருந்த ஈடுபாட்டினையும் இவற்றிலிருந்து நாம் அறிகின்றோம்.
மேலும் பல உதாரணங்களைப் பின்வரும் பகுதிகளில் காண்போம்.

———–

வேள்விகளுக்கு நாயகன்
ஸ்ரீ ராகவப் பெருமானின் வீரச் செயலைக் கண்டு மகிழ்ந்த யோகிகளும் முனிவர்களும்,
வேதத்தில் பூர்வ பாகத்தில் கூறப்பட்ட வேள்விகளெல்லாம் திருமால் சொரூபமே என்றும்,
வேள்விகளை வியாபித்து நின்று பலன்களை அளிப்பவனும் அவனே என்றும் பாடுவதாக
ஸ்ரீ பராசர பகவான் ஸ்ரீ விஷ்ணு புராணத்தில் காட்டுகிறார் [ஸ்ரீ விஷ்ணு புராணம், 1.4.31-34].
இவ்வாழ்த்து ஸ்ரீ மகாபாரதப் பகுதியாகக் கருதப்படும் ஸ்ரீ ஹரி வம்சத்திலும் ஸ்ரீ வராக அவதாரம் படிக்கப்படும் இடத்தில் உள்ளது.
ஸ்ரீ ‘யக்ஞ வராகப் பெருமாள்’, ’ஸ்ரீ யக்ஞ மூர்த்தி’ என்ற பெயர்களும் திருமாலுக்கு இதனால் ஏற்படுகின்றன.
உலகவழக்கிலும் ’யக்ஞ நாராயணன்’ என்ற பெயரையும் சிலர் சூட்டிக்கொள்வதைப் பார்க்கிறோம்.
சுருதிகளின் சாரமாகிய ஸ்ரீ பகவத் கீதையிலும் கண்ணனும்,
“அதியஜ்ஞோ அஹம் ஏவ” [அதியக்ஞம் எனப்படுவதும் நானே — பகவத் கீதை, 8.4] என்றான்.
இவ்விடத்திற்கு ஸ்ரீ சங்கரர் பாஷ்யத்தில் “யஜ்ஞோ வை விஷ்ணு:”
[வேள்வியைக் குறிக்கும் யக்ஞ சப்தம் விஷ்ணுவே — யஜுர் வேத தைத்திரீய சம்ஹிதை, 1.7.4] என்ற
வேத வாக்கைச் சான்றாக எடுத்துள்ளார்.
பல இடங்களில் ஸ்ரீ கண்ணன் இதை மேலும் வலியுறுத்துகிறான் (4.24, 9.16).

ஸ்ரீ கேழலாய் உருவெடுத்து ஊழிக் காலத்தில் உலகம் காத்தவனை வேள்வி நாயகனாகச் சங்கப் புலவரும்
ஸ்ரீ விஷ்ணு புராணத்தில் வருவதைப் போல ஸ்ரீ வராக வவதாரத்தை விளக்கும் பகுதியிலேயே பாடுகிறார்:
“செவ்வாய் உவணத்து உயர் கொடியோயே! கேள்வியுள் கிளந்த ஆசான் உரையும்,
படி நிலை வேள்வியுள் பற்றி ஆடு கொளலும்,புகழ் இயைந்து இசை மறை உறு கனல் முறை மூட்டித்
திகழ் ஔி ஒண் சுடர் வளப்பாடு கொளலும்,நின் உருபுடன் உண்டி;பிறர் உடம்படுவாரா நின்னொடு புரைய
அந்தணர் காணும் வரவு.”
[சிவந்த வாயை உடைய கருடனைக் கொண்ட உயர்ந்த கொடியை உடையவனே! வேள்வியாசிரியன் கூறும்
மறைமொழி நினது உருவமாகும்; வேள்வித் தூண் நீயே ஆகலான், அதன்கட் பிணிக்கப்படும் விலங்கு நினது உணவாகும்;
அவ் வேள்வியின் கண் வேத முறைப்படி அந்தணர் வளர்க்கும் வேள்வித்தீ நீ அவ் வந்தணர்
கண்கூடாகக் காணும் பொருட்டுத் தோன்றும் வெளிப்பாடாகும் — பரிபாடல், 2:60-68]

இச் செய்தியையே ஸ்ரீ திருமழிசை ஆழ்வாரும்,

“வேதமாகி வேள்வியாகி விண்ணினோடு மண்ணுமாய்
ஆதியாகி யாயனாய மாயமென்ன மாயமே.”[ — ஸ்ரீ திருச்சந்த விருத்தம், 34]என்றும்,
ஸ்ரீ வால்மிகி முனிவர்,
“த்வம் யஜ்ஞஸ் த்வம் வஷட்காரஸ் த்வம் ஓம்கார: பராத்பர: |
ப்ரபவம் நிதனம் வா தே நோ விது: கோ பவானிதி ||”
[“நீயே யக்ஞமூர்த்தி. ’வஷட்’ என்னும் (வேள்வி நடத்துபவரால் உச்சரிக்கப்படும்) சொல் நீயே. நீயே ஓங்காரம்.
மேலானவைகளுக்கும் மேலானவன் நீயே. உன்னுடைய முதலும் முடிவும் எவரும் அறியார்.” — ஸ்ரீ வால்மிகி இராமாயணம், 6.117.20]
என்றும் வலியுறுத்தி உள்ளனர்.

ஸ்ரீ கம்பரும்
‘மண்பால்-அமரர் வரம்பு ஆரும் காணாத, எண்பால் உயர்ந்த, எரி ஓங்கும் நல் வேள்வி
உண்பாய் நீ; ஊட்டுவாய் நீ;இரண்டும் ஒக்கின்ற பண்பு ஆர் அறிவார்? பகராய், பரமேட்டி!
[— ஸ்ரீ கம்பராமாயணம்: III, கவந்தன் வதைப் படலம், 47]
என்னும் விருத்தத்தில் வேள்விகளெல்லாம் ஸ்ரீ திருமால் சொரூபம் என்று பாடுகிறார்
(பரமேட்டி = பரம்பொருள்; ’பரமேஷ்டி’ எனும் வடமொழிச் சொல் திரிபு).

திருமாலின் ஆயிரம் பெயர்களை அறிவிக்கும் ஸ்ரீ விஷ்ணு சஹஸ்ரநாம அத்தியாயத்திலும்,
வேள்வி முதல்வனாக ஸ்ரீ பரந்தாமனைப் பல நாமங்களில் படிக்கப்பட்டது.
இந்நாமங்களுக்கு ஸ்ரீ சங்கரர் எழுதியுள்ள உரையிலிருந்து சுருக்கமான விளக்கங்கள் பின்வருபவை.
பரிபாடல் வரிகளுக்கும் இவ்வுரைப்பகுதிகளுக்கும் உள்ள ஒற்றுமை தெளிவாக விளங்குகிறது:
இஷ்ட: (308-வது நாமம்) — வேள்விகளால் ஆராதிக்கப்படுபவன்.
ஹவிர்ஹரி: (359) — யாகத்தில் அக்கினியில் இடப்படும் அவிப்பாகத்தை (ஹவிர்பாகத்தை) எடுத்துக் கொள்பவன்.
யஜ்ஞ (445, 971) — வேள்விகளின் சொரூபமாக இருப்பவன்; வேள்வி ரூபத்தில் எல்லா தேவர்களையும் போஷிப்பவன்.
யஜ்ஞபுக் (979) — வேள்விகளில் வழங்கப்படும் அவியுணவை நுகர்பவன்.
யஜ்ஞாங்க: (974) — வராகமூர்த்தி ரூபத்தில் வேள்விகளை அங்கமாகக் கொண்டவன்.

இத்தகைய விளக்கங்களுக்கெல்லாம் அடித்தளமாக விளங்கும் தத்துவம் என்னவென்றால்,
ஸ்ரீ நாரணனே அனைத்துயிர்களுக்கும் எல்லாப் பலன்களையும் அளிப்பவனே என்பதாம்.
அங்ஙனமே, அந்தந்த தேவதைகளைக் குறித்துச் செய்யப்படும் யாகங்கள் எல்லாம் எல்லா தேவர்களுக்கும் உயிராய்,
அவர்களுக்கு உள்ளிருந்து நியமிப்பவனாக விளங்கும் ஸ்ரீ மாயவனைக் குறித்ததே என்பதாகும்.
ஸ்ரீ கண்ணன் இதை ஸ்ரீ கீதையில் தெளிவாக விளக்குகிறான். இதை,

“ஆங்கனைத்து வேள்விகளுக்கு மாராத் தியனானே
பாங்கதனி னானே பலங்கொடுப்பே — னீங்கென்னை
யிவ்வா றறியா ரிதனாலத் தத்துவத்தின்
அவ்வா நழுவுவர்சார் வற்று.”[ — ஸ்ரீ பகவத் கீதை வெண்பா, 9.24]
என்ற ஸ்ரீ அழகிய மணவாள ஜீயரின் தமிழ் வெண்பாவிலிருந்து அறியலாம் (ஆராத்தியன் = வணங்கப்படுபவன்).
மிகவும் கடினப்பட்டுப் பொருளீட்டி யாகங்களைச் செய்தே கண்ணனை வழிபடவேண்டும் என்பதும் இல்லை;
அவன் எளிதில் அடையக்கூடியவன். அவரவர்களுக்கு இயன்ற ஒரு இலையையோ, மலரையோ, கனியையோ,
அல்லது மிஞ்சிப் போனால் சிறிது தண்ணீரையோ பக்தர்கள் தூய மனத்துடன் அவனுக்குச் சமர்ப்பித்தால்
மிகப்பெரிய பேறாகிய வீட்டின்பத்தைக் கண்ணன் தருகிறான் என்பதை,

“பத்ரேஷு புஷ்பேஷு பலேஷு தோயேஷு அக்ரீத லப்யேஷு ஸதைவ ஸத்ஸு
பக்தி-ஏக லப்யே புருஷே புராணே முக்த்யை கிமர்தம் க்ரியதே ந யத்ன”
[பத்திரம் (இலை), புஷ்பம், பழம், தண்ணீர் முதலானவைகளைக் கொண்டு பக்தி செய்வதாலேயே எளிதில்
அடையப்படுபவனாக அந்த புராண புருஷன் இருக்க, மோட்சத்தைப் பெறும் முயற்சியில் ஏனோ இறங்குவதில்லை!]
என்ற ஸ்ரீ மகாபாரத வசனம் கூறுகிறது.

ஸ்ரீ கீதையிலேயே ஸ்ரீ கண்ணனும்,

“பத்திரமும் பூவும் பழமும் புனலுமெனக்
கொத்தியலும் பத்தி யுடனுதவி — சுத்திய
தூமனத்தான் றன்ததனைத் துய்ப்பனவ னப்பத்தி
யாமனத்த தென்றுநா னார்ந்து.”[ — ஸ்ரீ பகவத் கீதை வெண்பா, 9.26]என்று உரைத்துள்ளான்.

இன்னுமொரு செய்தி இங்கு நோக்கத்தக்கதாகும். விஷ்ணுவுக்கும் வேள்விக்கும் உள்ள தொடர்பை வைத்து
சில அதிசயமான விளக்கங்களை வேதாந்த ஆச்சாரியர்கள் அளித்துள்ளனர்.
ஸ்ரீ கீதையில் (3.9), “யக்ஞத்திற்காகச் (வேள்விக்காகச்) செய்யப்படும் வினைகளைத் தவிர மற்ற கர்மங்கள்
ஒருவனைப் பிறவிக்கடலில் ஆழ்த்துபவை” என்று உள்ளது.
இங்கு ஸ்ரீ ஆதி சங்கரர், “யக்ஞம் என்று இங்கு சொல்லுவது பகவானாகிய ஸ்ரீ விஷ்ணுவையே.
’யஜ்ஞோ வை விஷ்ணு:’ என்று வேதம் கூறுகின்றதன்றோ. ஆகையால், பகவானை அடையும்/ஆராதிக்கும் பொருட்டு
செய்யப்படும் கர்மங்களைத் தவிர மற்றவை சம்சாரத்தில் ஆழ்த்தும்.” என்றே வியாக்கியானம் செய்துள்ளார்!
பதிமூன்றாம் நூற்றாண்டில் ஆனந்தகிரி என்னும் பண்டைய அத்வைத சம்பிரதாய ஆசாரியாரும்
“யக்ஞம் முழுமை பெறுவதன் பொருட்டு செய்யப்படும் கன்ம வினைகள் ஞானியைச் சம்சாரக் கடலில் ஆழ்த்துவதில்லை”
என்று தொடங்கும் 4.23-ஆம் ஸ்ரீ கீதை வாக்கியத்திற்கு,
“யக்ஞம் என்ற பதத்தால் குறிக்கப்படும் பகவான் ஸ்ரீ நாராயணனை, ஸ்ரீ விஷ்ணுவை, உகப்பிக்கச் செய்யப்படும் வினைகள்”
என்று தமது பாஷ்ய டீகையில் வழங்கியிருப்பதும் நோக்கத் தக்கது.
‘இறைவனை உகப்பிப்பதைத் தவிர தாழ்ந்த மற்ற பலன்களில் ஈடுபடாமல் கடமைகளை செய்து
மக்கள் நற்கதி ஏந்தவேண்டும்’ என்பதே அவர்கள் நோக்கம்.

———————-

“மா நிலம் இயலா முதல் முறை அமையத்து,
நாம வெள்ளத்து நடுவண் தோன்றிய
வாய் மொழி மகனொடு மலர்ந்த
தாமரைப் பொகுட்டு நின் நேமி நிழலே!”[– பரிபாடல், 3]

சங்ககாலத் தமிழ்ச் சான்றோர்களின் மேற்கண்ட கூற்றில், நம் ஹிந்து சனாதன தருமத்தில் சிருஷ்டி குறித்த
முக்கிய நம்பிக்கை ஒன்று இடம்பெறுகிறது. “மகா பிரளயம் முடிந்த பிறகு ஆதிக் கல்பத்திலே
பெரிய அளவதாகிய பூமி தோன்றுவதற்கு முன் பிரளய நீரின் நடுவே, வாய்மொழியாகிய வேதத்தை
உரைக்கும் பிரம்ம தேவருடன் ஒரு தாமரை மலர் தோன்றியது. மகரந்தப் பொகுட்டை உடைய அப் பெரிய தாமரை மலரை
உந்தியில் கொண்ட திருமாலது திருச் சக்கரப் படையே (இந்த உலகனைத்திற்கும்) நிழலாகிறது” என்பது இவ்வரிகள் வரையும் படிமம்.

திருமகள் கொழுநனுடைய திருநாபியிலிருந்து ஊழிக் காலங்களின் தொடக்கத்தில் ஒரு தாமரை மலர் தோன்றியதென்பதும்
அதில் நான்முகனாராகிய பிரம்ம தேவர் படைக்கப்பட்டார் என்பதும் தொன்றுதொட்டு நம் வேதங்களிலும் இதிகாச-புராணங்களிலும்
வழங்கப்பட்டு வரும் செய்தியாகும். கலையுலகம் ஓங்கியிருந்த காலங்களில் பாரதநாடெங்கிலும்,
தென்கிழக்காசிய நாடுகளிலும், சிற்பிகளும் ஓவியக் கலைஞர்களும் இப் படிமத்தைத் தம் ஆக்கங்களில் பதித்துள்ளனர்.
மேலும், இவ்விதிகாசத்தைச் சங்ககாலத் தமிழ்ச் சான்றோர்களும் அறிந்திருந்தனர் என்பது மேற்கண்ட பாடல் வரிகள் காட்டும் செய்தி.

திருவுந்தித் தாமரையை நினைவுப்படுத்தவே ‘பத்மனாபன்’ முதலான நாமங்களும் அவனுக்கு ஏற்பட்டது.
திருவனந்தபுரத்தில் ’பத்மனாப சுவாமி’ என்ற பெயருடன், “கிடந்த திருக்கோலத்துடன்” கோயில் கொண்டுள்ள
திருவுருவைப் பற்றிச் சேர வேந்தர்களைக் குறித்த ’பதிற்றுப்பத்து’ என்ற சங்கநூலிலேயே உள்ளது;
விரிவாக வேறொரு கட்டுரையில் காண்போம். இப்பொழுது பொதுவாகத் திருநாபிக் கமலம் கூறும் தத்துவத்தைச்
சங்க இலக்கியம் விளக்கும் விதத்தையும், அது வடமொழி நூல்களோடும் ஒத்திருப்பதையும் காண்போம்.

வேதப்பகுதியிலேயே நான்முகன் உட்பட உலகமெல்லாம் ஸ்ரீ நாரணனின் திருநாபிக் கமலத்தில் உண்டாயிற்று
என்பது மறைமுகமாகச் சொல்லப்பட்டுள்ளதாக ஆசாரியார்களும் உரைகளில் குறிப்பிடுகின்றனர்:

“அஜஸ்ய நாபாவத்யேகம் அர்பிதம் யஸ்மின் விச்’வானி புவனானி தஸ்து:”
என்பது ரிக்வேதத்தில் விஸ்வகர்மா சூக்தத்தில் (10-வது மண்டலம், 82-வது சூக்தம்) வரும் மந்திரம்.
“பிறப்பில்லாதவனுடைய நாபியிலே ஒன்று உண்டானது. அதில் உலகனைத்தும் நிலைபெற்றன.” என்பது இதன் பொருள்.
சிருஷ்டியை விளக்கும் மிக முக்கியமான சூக்தத்தில் இம்மந்திரம் வருகிறது.
ஸ்ரீ ஆதி சங்கர பகவத்பாதர் தாம் பண்ணிய ஸ்ரீ விஷ்ணு சஹஸ்ரநாம பாஷ்யத்தில், அத்தியாயத்தின் மூலப்பகுதியில்
“அப்ரமேயோ ஹ்ருஷீகேச’: பத்மநாபோ (அ)மரப்ரபு:”
எனுமிடத்தில் வரும் ’பத்மனாபன்’ என்ற நாமத்திற்கு, “சர்வ ஜகத் காரணமாகிய தாமரை மலர் எவன் நாபியில் இருக்கிறதோ,
அவன் பத்மனாபன்” என்ற விளக்கத்தைக் கூறி அங்கேயே மேற்கண்ட விஸ்வகர்மா சூக்த மந்திரத்தைப் பிரமாணமாக எடுத்துள்ளார்.

ஆதி சங்கரரின் இவ் வேத விளக்கத்தை ஊர்ஜிதப்படுத்தும் வண்ணம் ஸ்ரீ மகாபாரதத்தில் ஒரு சுலோகம் வருகிறது.
அம்புப் படுக்கையில் கிடந்த வண்ணம் ஸ்ரீ பீஷ்மர் ஸ்ரீ கண்ணனுக்குச் செய்த வாழ்த்து பற்றி முதல் பகுதியில் கண்டோம்.
அவ்வாழ்த்தில் பலவிடங்கள் வேத உபப்பிரம்மணமாக (அதாவது, வேதத்தின் பொருளைத் ஐயமற உரைப்பதாக)
வருவதைப் பற்றியும் பார்த்தோம். நாம் எடுக்கப்போகும் இச்சுலோகமும் அப்படித்தான் —
மேற்கண்ட விஸ்வகர்மா சூக்த மந்திரத்தின் பொருளை விளக்குகிறது:

“அஜஸ்ய நாபாவத்யேகம் யஸ்மின் விச்’வம் ப்ரதிஷ்டிதம் |
புஷ்கரம் புஷ்கராக்ஷஸ்ய தஸ்மை பத்மாத்மனே நம: ||”[– ஸ்ரீ மகாபாரதம், 12.47.40]

“பிறப்பில்லாத தாமரைக்கண்ணனுடைய நாபியிலிருந்து தோன்றிய தாமரை உலகத்திற்கெல்லாம் ஆதாரமாய் விளங்கிற்று.
அந்தத் தாமரை வடிவில் உள்ள அவனுக்கு வணக்கங்கள்” என்பது இதன் பொருள்.
இச் சுலோகம் சொல் அமைப்பிலேயே வேத மந்திரத்துடன் ஒத்திருப்பதும் நோக்கத்தக்கது.

அதே வேதமந்திரத்தை விளக்கும் பின்வரும் ஸ்கந்த புராணச் சுலோகமானது,
த்வைத மத ஆசாரியாராகிய மத்வரால் ப்ரஹ்ம சூத்திர விளக்கவுரையில் பிரமாணமாக எடுக்கப்பட்டுள்ளது:

“அஜஸ்ய நாபா4விதி யஸ்ய நாபேர்பூச்ச்ருதே: புஷ்கரம் லோகஸாரம் |
தஸ்மை நமோ விஸ்தஸஸ்த விச்’வபூதயே விஷ்ணவே லோககர்த்ரே ||”

[பிரபஞ்சத்தை உள்ளடக்கிய தாமரையானது, ’அஜஸ்ய நாபௌ’ (பிறப்பற்ற பெருமான் திருவுந்தியிலே)
எனத் தொடங்கும் வேத வாக்கியத்தாலே எவனுடைய நாபியிலிருந்து உண்டானதாக அறியப்படுகிறதோ,
வெளிக் காணும் எல்லா உலகையும் செல்வமாகக் கொண்ட உலகங்களுக்குக் காரணமான
அந்த ஸ்ரீ விஷ்ணுவுக்கு நமஸ்காரம். — ஸ்ரீ ப்ரஹ்ம சூத்திர மாத்வ பாஷ்யம் 1.1.1]

இவ்விளக்கங்களுடன் சிலப்பதிகாரத்தில் ஆய்ச்சியர்கள் பாடும் பின்வரும் வரிகளையும் ஒப்பிட்டுப் படிக்கலாம்:

“பெரியவனை மாயவனைப் பேருலக மெல்லாம்
விரி கமல வுந்தியுடை விண்ணவனை”[– சிலப்பதிகாரம், மதுரைக்காண்டம், ஆய்ச்சியர் குரவை]

இவ்வாறு பிரமனையும் படைத்த திருமாலின் உந்தித் தாமரை மலர் பிரபஞ்சத்திற்கே ஆதாரமாகிப் பெரிதாகக் காணப்பட்டது.
இந் நினைவாலேயே, இவ்வுலகில் பிரம்மாண்டமாக அழகுடன் விரிந்து காணப்படுவனவற்றிற்கும்
அம் மலரையே உவமையாகக் கூறினர் சங்கப் புலவர்கள்:

1) பத்துப்பாட்டில் ஒன்றாகிய பெரும்பாணாற்றுப்படையில், ஸ்ரீ காஞ்சி நகரத்திற்கு
ஸ்ரீ திருமாலின் உந்தித் தாமரை உவமையாகக் கூறப்பட்டது:

“நீனிற வுருவி னெடியோன் கொப்பூழ்,
நான்முக வொருவற் பயந்த பல்லிதழ்த்,
தாமரைப் பொகுட்டிற் காண்வரத் தோன்றி”[– பெரும்பாணாற்றுப்படை, 401-405]

(நெடியோன் = திருமால், கொப்பூழ் = வயிறு, பொகுட்டு = பூவின் இடையில் காணப்படும் மகரந்தக் கூட்டம்)

2) இதுபோலவே, மதுரையைப் பற்றிய பரிபாடல் திரட்டுப் பகுதியும் இதே உவமையைக் கூறிற்று:

“மாயோன் கொப்பூழ் மலர்ந்த தாமரைப்
பூவொடு புரையும், சீர் ஊர்; பூவின்
இதழகத்து அனைய தெருவம்; இதழகத்து
அரும் பொகுட்டு அனைத்தே, அண்ணல் கோயில்;
தாதின் அனையர், தண் தமிழ்க் குடிகள்;
தாது உண் பறவை அனையர், பரிசில் வாழ்நர்;
பூவினுள் பிறந்தோன் நாவினுள் பிறந்த
நான்மறைக் கேள்வி நவில் குரல் எடுப்ப
ஏம இன் துயில் எழுதல் அல்லதை,
வாழிய வஞ்சியும் கோழியும் போலக்
கோழியின் எழாது, எம் பேர் ஊர் துயிலே.”[– பரிபாடல் திரட்டு, 7]

இப்பாடலைப் பாடிய புலவர், தாம் வாழும் ஊரான மதுரையைத் திருமாலின் திருவுந்தியிலே தோன்றி
மலர்ந்த தாமரைப் பூவுடன் ஒப்பிடுகிறார். அந்நகரத்தில் உள்ள தெருக்கள் பிரமனைத் தாங்கும்
அத்தாமரை மலரின் இதழ்களைப் போல வரிசையாக உள்ளனவாம். பாண்டியநாட்டு ராஜதானியாகிய
அந்நகரத்தின் நடுவே உள்ள அரச அரண்மனையானது அப்பூவின் நடுவில் உள்ள பொன்னிற மகரந்தப் பொகுட்டினை ஒத்ததாம்.
அந்நகரிலுள்ள மக்கள் மகரந்தப் பொடித் துகள்களைப் போல காணப்பட்டனராம்.
அம்மன்னனைப் பாடிப் பரிசில்பெற வருகின்ற புலவர்கள் மலரில் காணப்படும் மகரந்தத்தையும் தேனையும்
பருகப் பறந்து வரும் வண்டுகளைப் போல காணப்பட்டனராம்.

அத்துடன், அத் தாமரை மலரின் கண் தோன்றிய பிரமனது வாயில் பிறந்த நான்கு வேதங்களையும்,
அவ்வூரில் வாழ்ந்து வந்த அந்தணர்கள் அதிகாலையில் பாராயணம் பண்ணுகிறார்களென்று
மேற் கண்ட சங்கநூற் பாடல் வரிகள் கூறுகின்றன.
இவ்விடத்தில், “பிரமனுடைய நான்கு வாய்களிலிருந்து நான்கு வேதங்கள் பிறந்தன” எனும்
புராணச் செய்தியையும் காணலாம் [ஸ்ரீ விஷ்ணு புராணம், 1.5.48; ஸ்ரீ பாகவத புராணம், 3.12.34-37].

இப்படி உவமைகள் போய்க் கொண்டிருக்க, ஸ்ரீ திருமாலின் அவயவங்களுக்கு எதை அளவையாகச் சொல்ல?
வேறிடத்தில் புலவர்கள்,

“‘இன்னோர் அனையை; இனையையால்’ என,
அன்னோர் யாம் இவண் காணாமையின்,
பொன் அணி நேமி வலம் கொண்டு ஏந்திய
மன்னுயிர் முதல்வனை ஆதலின்,
நின்னோர் அனையை, நின் புகழொடும் பொலிந்தே!
நின் ஒக்கும் புகழ் நிழலவை;”
[மாயக்கண்ணனே! ’இவரைப் போல நீ இருக்கிறாய், இத்தகைய தொழில்களை உடையாய்’ என்று கூறும்
வண்ணம் வேறு ஒன்றைக் காணாமையால், உயிர்கட்கு முதல்வனாகிய – பீதாம்பரம் அணிந்த –
வலக்கையில் சக்கரம் கொண்ட உன்னையே, உனக்கு உவமையாகக் கூறுவோம். — பரிபாடல், 1]
என்று “அவனுக்கு அவனே உவமையாவான்” கூறுகையால்,
“நின்னில் தோன்றிய நிரை இதழ்த் தாமரை
அன்ன நாட்டத்து அளப்பரியவை;”
[பெருமானே! உன்னிடத்தே தோன்றிய அடர்த்தியான இதழ்களைக் கொண்டுள்ள தாமரையைப் போன்ற
அழகிய கண்களை உடையாய் — பரிபாடல், 4] என்றனர்.

விஸ்வகர்மா சூக்தம் தவிர இன்னும் சில வேத வாக்கியங்கள்
நான்முகனைப் படைத்த உந்தித் தாமரையின் தத்துவத்தைக் கூறுகின்றன.
விரிவிற்கந்சி ஒரு உதாரணத்துடன் நிறுத்திக் கொள்வோம்.
கொப்பூழ்த் தாமரை பற்றிய குறிப்பு மூல மறைநூலாகிய வடமொழி வேதத்திலேயே உள்ளமையால்,
“வேதமாகிய ஓடைநீரில் மலர்ந்த தாமரை” என்றும் பழந்தமிழ்ப் பெரும்புலவர் பாடியுள்ளனர்:

“‘வாய்மொழி ஓடை மலர்ந்த தாமரைப் பூவினுட் பிறந்தோனும் தாதையும்
நீ’ என மொழியுமால், அந்தணர் அரு மறை.”
[திருமாலே! வேத/உபநிடதங்களாகிய ஓடைநீரில் மலர்ந்த தாமரைப்பூவினுள் பிறந்தவனும்,
அவன் தந்தையும் நீயே என்று அந்தணர்கள் ஓதும் மறை மொழிகிறது — பரிபாடல், 3]
மேற்கண்ட வரிகளில் நான்முகக் கடவுளாகிய பிரமனைத் திருமாலுடன் அபேதமாகப் படிக்கப்படுவதும் நோக்கத்தக்கது.
முதற் பரிபாடலிலும் இதே பொருளையுடைய வரியொன்று உள்ளது.
’உலகத்தில் காணப்படும் காரியப் பொருள்களனைத்தும் திருமாலே.
நிகழ்வதெல்லாம் அவ் விறைவனின் லீலைகளே’ என்று படித்துவிட்டு இறுதியில்,
“நலம் முழுது அளைஇய புகர் அறு காட்சிப்
புலமும், பூவனும், நாற்றமும், நீ”
[நன்மை முழுதும் பொருந்திய குற்றமற்ற மெய்யுணர்வினை அளிக்கும் வேதமும்,
மலரின் மேலிருப்பவனாகிய பிரமனும், அப் பிரமனுடைய தொழிலாகிய படைப்புத்தொழிலும் நீயே — பரிபாடல், 1:45-46]
என்று சங்கப் புலவர்கள் பாடுகிறார்கள்.

ஸ்ரீ கம்பரும்,

“‘ஆதிப் பிரமனும் நீ!
ஆதிப் பரமனும் நீ!
ஆதி எனும் பொருளுக்கு
அப்பால் உண்டாகிலும் நீ!
சோதிச் சுடர்ப் பிழம்பும் நீ ‘
என்று சொல்லுகின்ற
வேதம் உரைசெய்தால் வெள்காரோ
வேறு உள்ளார்?”[– ஸ்ரீ கம்ப ராமாயணம், ஆரணிய காண்டம், கவந்தன் வதைப் படலம், 45]என்றார்.
இன்னொரு விதமாகப் பார்த்தால், மேற்கண்ட வரிகள் பிரபஞ்ச சிருஷ்டியில்
காரியப் பொருளுக்கும் காரணப் பொருளுக்கும் உள்ள தொடர்பை விளக்குகின்றன.
திருமால் காரண நிலை; நான்முகன் முதலான சித்துக்களாகிய ஆத்மாக்களையும், அசித்துக்களாகிய ஜடப்பொருள்களையும்
அடக்கியுள்ள பிரபஞ்சமானது காரிய நிலை. பொதுவாகப் பார்த்தால் காரணம் காரியத்தை விட்டுப் பிரியாமல் இருப்பதாலும்,
குறிப்பாகப் பார்த்தால் நாரணனே பிரபஞ்சம் முழுவதிலும் வியாபித்து உயிருக்கு உயிராய் இருப்பதாலும்
காரியமாகிய பிரமனைக் காரணமாகிய திருமாலோடு அபேதமாக,
“தாமரைப் பூவினுட் பிறந்தோனும் தாதையும் நீ” என்று பரிபாடல் வரிகள் இயம்பின.
இப்படிப் பொருள் கொள்ளாமல் நேரிடையாக திருமாலும் பிரமனும் எல்லா வகையிலும் ஐக்கியம் என்று கொண்டால்,
பரம்பொருளின் அருளுக்கு உட்பட்டவராகவும், காரியநிலையிலுள்ள ஒருவராகவும் பிரமனைக் குறித்து வரும்
பற்பல வேத வாக்கியங்கள் அர்த்தமற்றுப் போய்விடும்;
காரணப் பொருளுக்கே உண்டான தனிப்பட்ட குணங்கள் பரம் பொருளுக்கு உண்டு எனும்
வேத வாக்கியங்கள் கேள்விக் குறிகளாகி விடும்.

நான்முகனைப் படைக்கும் திருமாலது தனிப் பெருமையை,
“பிரமனையும் படைத்த ஆதி கர்த்தாவே!”, “’பிதாமஹ’ என்று சொல்லப்படும் பிரமனுக்கும்
தந்தையாகிய உன்னை ’பிரபிதாமஹ’ என்று சொல்லலாம்” [– கீதை, 11.37,11.39]
என்று அர்ஜுனனும் கீதையில் கண்ணனைத் துதிக்கையில் செப்பினான்.
ஸ்ரீ கௌசல்யா தேவியை வர்ணிக்கும் பொழுது ஸ்ரீ கம்பர்,
“இருந்த அந்தணனோடு எல்லாம் ஈண்றவன் தன்னை ஈனப்
பெருந்த தவம் செய்த நங்கை”[– ஸ்ரீ கம்பராமாயணம், அயோத்தியா காண்டம், தைலம் ஆட்டுப் படலம், 62]
என்று பாடுகிறார் (இருந்த அந்தணன் = நான்முகக் கடவுள்).

ஸ்ரீ திராவிட வேதமாகிய பிரபந்தத்திலும்,

தாமரை யுந்தித் தனிப்பெரு நாயக”[– ஸ்ரீ திருவாசிரியம், 1] என்று ஸ்ரீ நம்மாழ்வாரும்,

“பூவலர் உந்தி தன்னுள் புவனம் படைத்து உண்டுமிழ்ந்த,
தேவர்கள் நாயகனைத் திருமாலிருஞ்சோலை நின்ற,
கோவலர் கோவிந்தனை” [– ஸ்ரீ பெரிய திருமொழி, 9.9.1 ]என்று ஸ்ரீ திருமங்கை ஆழ்வாரும்,

“என்னரங்கத் தின்னமுதர், குழலழகர் வாயழகர் கண்ணழகர், கொப்பூழில் எழுகமலப் பூவழகர்”[– ஸ்ரீ நாச்சியார் திருமொழி, 102]
என்று ஸ்ரீ ஆண்டாளும்,
இன்னும் பல ஆழ்வார்களும், இப்பெருமையைப் பாடியுள்ளனர்.

படைக்கும் கடவுளாக பிரமனையும் படைத்தவனாகக் காணப்படுவதால் ஸ்ரீ திருமால் சகல காரணங்களுக்கும்
காரணனாகிறான். இக்காரணத்தால்,

“நமோ நமஸ்தே அகில காரணாய
நிஷ்காரணாய அத்புத காரணாய”[– ஸ்ரீமத் பாகவதம், 8.3.15]

என்று ஸ்ரீ கஜேந்திராழ்வான் முதலைப் பிடியிலிருந்து விடுபட “ஆதி மூலமே” என்று ஸ்ரீ கண்ணனை அழைக்கும் போது கூறுகிறான்.
உலகத்திலுள்ள காரணப் பொருள்கள் எல்லாவற்றுக்கும், அந்தந்த பொருட்களுக்கு மேலான ஒரு காரணப்பொருள் காணப்படுகிறது:
குடத்துக்குக் காரணம் மண்ணும் குயவனும், ஆனால் அம்மண்ணுக்கும் குயவனுக்கும் வேறு காரணப்பொருள் இருக்கிறது.
இப்படி காரிய-காரண தொடர்ச்சி போய்க்கொண்டிருக்க, ஒரே ஒரு காரணப்பொருள் மாத்திரம் தனக்கு மேல்
ஒரு காரணம் இல்லாதபடி தனித்து நிற்கிறார் (‘நிஷ்காரணாய’).
அவர் எல்லாவற்றுக்கும் மூல காரணமாகிறார் (‘அகில காரண காரணாய’).
இப்பெருமைகள் வேறெந்த காரணப் பொருளுக்கும் காணப் படாமையால்,
அவரே ’அற்புத காரணன்’ (‘அத்புத காரணாய’) என்று ஸ்ரீ கஜேந்திரனால் அழைக்கப்படும் ஸ்ரீ திருமால்.

——————-

தெய்வ வடிவத்தை ஆலயங்களில் வழிபடுவது நம் பாரத நாடெங்கிலும் தொன்றுதொட்டு கடைபிடிக்கப்பட்டு வரப்படும் வழக்கமாகும்.
அங்கு பிரதிட்டையான விக்கிரகத்தை ‘வெறும் கல்’ என்றோ, ‘எண்ணங்களைச் சீர்ப்படுத்திக் குவிக்கத் தேவையானால்
உபயோகிக்கத்தகதொரு வெறும் கருவி’ என்றோ, ‘பக்குவமடையாத ஆன்மாக்களுக்காக ஏற்படுத்தப்பட்ட படிநிலை’ என்றோ பார்க்காமல்,
‘தெய்வம் தன் அடியவர்களுக்காக எடுத்துக்கொண்டிருக்கும் எளிய வடிவம்’ என்ற கண்ணோட்டத்துடன் அணுகுவதே
சான்றோர்களால் பின்பற்றப்பட்டு வரும் வழக்கமாகும்.
ஸ்ரீ ஆதி சங்கரரும் ப்ரஹ்ம சூத்திர உரையில் ஸ்ரீ பாஞ்சராத்திர அதிகரணத்தில் (2.2.42-2.2.45 சூத்திரங்கள்)
“இறைவனை அபிகமனம் (கோயிலுக்குச் செல்லுதல்) முதலான வழிமுறைகளால் ஆராதனம் செய்வது
அனைவர்க்கும் ஏற்கத்தக்கதே; இது சுருதி-ஸ்மிருதி சித்தமாகும்” என்று கூறியுள்ளார்.

இசுலாமியக் கொடுங்கோல் மன்னர்கள் நம் கோயில்களைச் சூறையாடுவதையும், நம் சனாதன தருமத்தை அழிப்பதையும்
நோக்கமாகக் கொண்டு படையெடுப்புகள் நிகழ்த்தியது அனைவரும் அறிந்த வரலாறு.
அத் தருணங்களில் சான்றோர்கள் பலர் மூல மூர்த்திகளையும் உற்சவ மூர்த்திகளையும் காப்பாற்ற உயிரையே பணயம் வைத்தனர்;
பெரும் அல்லல்களையும் சந்தித்தனர். “வெறும் கற் சிலை. இது போனால் வேறு செய்து கொள்ளலாம்” என்ற
கொள்கையை உடையவர்களாக இருந்திருந்தால், அப் பெரியோர்கள் அத் தியாகங்களைச் செய்திருப்பார்களா
என்பது அனைவரும் சிந்திக்கத்தக்கது.

தத்துவ ஆழம் மிக்கதும் மிகுந்த இன்பம் தரக்கூடியதுமாகிய உருவ வழிபாட்டின் அருமை பெருமைகள்
அன்னிய மதத்தவர்கள் மனதிற்கு எட்டாக்கனி; கருத்துச் செறிவும், பிரமிக்கத்தக்க அழகும், பண்பட்ட கலையுணர்வும் சேர்ந்த
இந்நம்பிக்கையின் மேன்மையை உணர வாய்ப்பும் இல்லாமல்,
அதனை ‘அறிவற்ற பழங்குடிக் கலாச்சாரம்’ என்றெல்லாம் தூற்றுகின்றனர் அந்தோ! இத்தகைய சாரமற்ற, கலாரசனையற்ற,
தூற்றுதல்களுக்கெல்லாம் மாறாக, வேத, வேதாந்த, இதிகாச-புராணங்களில் வல்லவர்களாக விளங்கிய
நம் பழந்தமிழ்ச் சான்றோர்கள் ஆலயங்கள் மீது எத்தகைய உயர்ந்த அபிமானத்தை வைத்திருந்தனர் என்பதைக்
காட்டுவது இக் கட்டுரையின் ஒரு நோக்கம். இத் தொடரின் மற்ற பகுதிகளைப் போல,
சங்க காலம் தொட்டு ஸ்ரீ திருமால் சமயம் சார்ந்த செய்திகளை இங்கு பார்க்கலாம்.

ஸ்ரீ வைணவத்தில் ஸ்ரீ திருமால் கோயில் கொண்டுள்ள திருமேனிகளை ‘அர்ச்சாவதாரங்கள்’ என்றே அழைக்கின்றனர்.
ஸ்ரீ திருமாலின் ஐந்து நிலைகளாகிய ‘பரம்’, ‘வியூகம்’, ‘விபவம்’, ‘அந்தர்யாமி’, ‘அர்ச்சை’ என்பனவற்றில்
ஐந்தாவதாகச் சொல்லப்படுவது. இவ்வைந்து நிலைகளையும் சுவாமி ஸ்ரீ நம்மாழ்வார்,

“விண் மீதிருப்பாய் மலைமேல் நிற்பாய். கடல் சேர்ப்பாய்!
மண் மீதுழல்வாய் இவற்றுளெங்கும் மறைந்துறைவாய்!”[ஸ்ரீ திருவாய்மொழி, 6.9.5] எனும் பாசுர வரிகளில் காட்டியுள்ளார்.
இதில் ‘விண்மீதிருப்பாய்’ என்பது பர வாசுதேவனாக ஸ்ரீ வைகுண்டத்தில் கோயில் கொண்டுள்ள பர நிலையைக் குறிக்கிறது;
‘மலைமேல் நிற்பாய்’ என்பது திருவேங்கடம் முதலான திருத்தலங்களில் அர்ச்சை நிலையைக் குறிக்கிறது;
‘கடல் சேர்ப்பாய்’ என்பது திருப்பாற்கடலில் அனந்த சயனக் கோலத்தில் உள்ள வியூக நிலையைக் குறிக்கிறது;
‘மண்மீதுழல்வாய்’ என்பது இராமன் கண்ணன் முதலான வடிவங்களைக் குறிக்கிறது; இதுவே விபவ அவதார நிலையாகும்.
‘இவற்றுளெங்கும் மறைந்துறைவாய்’ என்பது பிரபஞ்சம் முழுவதும் வியாபித்து, உயிருக்குயிராய் அனைத்தையும்
ஆள்பவனாக விளங்கும் அந்தர்யாமி நிலையைக் குறிக்கிறது.

மேற்கண்ட பாசுரமும் வடமொழி வேதவாக்கியம் ஒன்றை ஒட்டியே வருகிறது. அது தைத்திரீய உபநிடதத்தின்
ஸ்ரீ நாராயணீய அனுவாகத்தில்
(சிலர் இதை ‘ஸ்ரீ மகா நாராயண உபநிஷத்’ என்றும், சிலர் ‘ஸ்ரீ யாக்ஞிக உபநிஷத்’ என்றும் அழைக்கின்றனர்) உள்ள,
“அம்பஸ்ய பாரே பு₄வனஸ்ய மத்₄யே நாகஸ்ய ப்ருஷ்டே மஹதோ மஹீயான் |
சு’க்ரேண ஜ்யோதீஹும்ஷி ஸமனுப்ரவிஷ்ட: ப்ரஜாபதிச்’ சரதி க₃ர்பே₄ அந்த: ||”–என்னும் முதல் மந்திரம்.
இம்மந்திரமானது பதத்திற்குப் பதம் மேற்கண்ட ஸ்ரீ திருவாய்மொழிப் பாசுரவரிகளுடன் உடன்படுகிறது.
ஸ்ரீ நம்மாழ்வாரை “வேதம் தமிழ் செய்த மாறன்” என்று அழைப்பது வெறும் மிகைப்படுத்திப் புகழ்வதற்காக ஏற்பட்ட அடைமொழியன்று;
இவ்வாறு நூற்றுக் கணக்கான பாசுரங்களில் வடமொழி வேதாந்தத்தின் உட்பொருளை உண்மையிலேயே தமிழில் செய்திருக்கிறார் என்பதற்காக.

பரம், வியூகம், விபவம், அந்தர்யாமி, அர்ச்சையாகிய இவ்வைந்து இறைவடிவங்களில் ஒவ்வொன்றும்
சிறப்பானவை, முழுமையானவை. எனினும், அர்ச்சை நிலையானது அனைவராலும் எளிதில்
அடையத்தக்கதாக – எளிமையின் சிகரமாக இருப்பதனால் மற்ற நான்கிற்கும் இல்லாத
தனிப்பெரும் பெருமை உள்ளதாகப் பெரியோர்கள் பகர்வர். அனுபவத்திற்காகச் சில பெரியோர்கள் இப்படி விளக்கம் கூறுவர்:
(1) பிறவிப் பிணி நீங்கப் பெற்று முக்தி நிலையை ஏந்தியவர்கள் வாழும் ஸ்ரீ பரம பதத்தில், பிறவி நோய்க்கு மருந்தாகிய
ஸ்ரீ திருமால் ஸ்ரீ பர வாசுதேவனாகக் கோயில் கொண்டிருப்பது, வற்றாத கடலுக்கு நீர்ப்பாசனம் செய்வதைப் போன்றதாம்.
(2) ஸ்ரீ பாற்கடலில் வியூக மூர்த்தியாகப் பள்ளி கொண்டிருக்கும் வடிவமானது நல்வினைப் பயன்களால்
உயர்பதவி ஏந்தியுள்ள தேவர்கள், முனிவர்கள் முதலானோர்க்கு மட்டும் அடையக்கூடியது.
(3) அந்தர்யாமி நிலையானது எங்கும் வியாபித்திருக்கும் தன்மையாகும். இந்நிலையானது நமக்கு மிக அருகில் –
ஏன், நமது இதயத்திலேயே – இருந்தாலும், அதுவும் யோகிகளுக்கும் சித்தர்களுக்கும் முனிவர்களுக்குமே எட்டக் கூடியது.
“முழுமதி முகத்தவனின் வடிவழகையும் கம்பீரத்தையும் தம் இதயத்தாமரை தன்னில் கண்டு பிரம்மானந்தத்தை அடையும்
மகானுபாவர்களுக்கு எனது வணக்கங்கள்” என்று தியாகப் பிரம்மம் பாடுவதிலிருந்து
அந்த அந்தர்யாமி நிலையும் சாமானியர்களுக்கு எட்டாக்கனி என்றே விளங்குகிறது.
(4) விபவ அவதாரம் என்பது ஸ்ரீ இராம ஸ்ரீ கிருஷ்ணாதி அவதாரங்களைக் குறிக்கும்.
என்றைக்கோ பெருக்கெடுத்து ஓடியிருந்தாலும் இன்றைக்கு நாம் நேரிடையாகப் பயனடையாதபடி வற்றியுள்ள காட்டாறு போன்று,
வேறு யுகத்தில் வாழ்ந்த மக்களுக்கு மாத்திரமன்றோ விபவாவதாரத்தை நேரில் கண்டு கூடிக் குலாவும் அனுபவமும் கிட்டியது!
(5) அர்ச்சை நிலை என்பது இன்று வரையிலும் என்றென்றும் அனைவருக்கும் காட்சி தரும் மிக எளிய நிலையாகும்.
ஸ்ரீ இராமன், ஸ்ரீ கண்ணன் போன்ற அவதாரங்கள் என்றைக்கோ ஓடிய காட்டாறு என்றால்,
பல்வேறு தலங்களில் நமக்கென்று காட்சி தரும் அர்ச்சாவதாரங்களானவை அக்காட்டாற்றின் மடுக்களில்
இன்றைக்குத் தேங்கியிருந்து பல விலங்கினங்களுக்கும் பறவைகளுக்கும் கோடைக்காலமாகிய கலியுகத்தில்
குளிர்ச்சி தரும் ஊற்றுநீர் போன்றதாகும்.
ஆகையால், பரப் ப்ரஹ்மத்தின் பரிபூரணமான வடிவம் இந்த அர்ச்சை மூர்த்தி வடிவமே என்பது பெரியோர்கள் துணிவு.

“எங்கும் நிறைந்திருக்கும் பரம் பொருளைக் கோயில் கருவறையில் ஒரு சிறிய உருவமாகக் காண நினைப்பது சரியா?”
என்ற ஐயம் பலருக்கு எழக் கூடும். பரம் பொருள் தன் சொரூபத்திற்கு – இலக்கணத்திற்கு ஏற்றவாறு எங்கும் நீக்கமற
முழுமையுடன் நிறைந்திருப்பதற்கு “பொதுப் படர்தல்” என்று பெயர்.
எங்கும் நிறைந்துள்ள பொழுதும் மெய்யடியவர்கள் கல்லிலும் மரத்திலும் உலோகத்திலும் தாம் விரும்பும் மூர்த்தியை
அமைத்து வழிபட விரும்பும் பொழுது அவ்வுருவில் இறைவன் மறுபடியும் தன் கலியாண குணங்களுடன் இறங்கி வந்து,
அதை சுத்த சத்துவமாக மாற்றித் திருமேனியாகவும் ஏற்றுக் கொள்கிறான். இதற்கு “சிறப்புப் படர்தல்” என்ற பெயருண்டு.
“பொதுப் படர்தல்” வகையைச் சேர்ந்தவைகளுக்கு முக் குணங்களின் தாக்கமும் அதனால் விளையும் குறைபாடுகளும் உண்டு;
ஆயினும் “அங்கும் பரம் பொருள் உள்ளது” என்ற மனோபாவத்துடன் அவ்வப் பொருள்களுக்கு ஏற்றவாறு
தக்க மரியாதையைத் தருவது அவசியமே. ஆயினும், வழிபடத்தக்க – பூஜிக்கத்தக்க உருவங்கள் என்பது
“சிறப்புப் படர்தல்” வகையைச் சேர்ந்தவையே; அவற்றிற்கு முக் குணங்களின் சம்பந்தமில்லை.
(வட மொழியில் இவ்விரண்டு வகையான படர்தலுக்கும் “சாமானிய வியாப்தி“, “விசிஷ்ட வியாப்தி” என்று பெயர்.
இவ்விளக்கம் இக்குறும்படத்திலுள்ள சொற்பொழிவைத் தழுவி எழுதப்பட்டது.)

ஸ்ரீ கோயில்களில் உள்ள அர்ச்சை வடிவங்கள் சுத்த சத்துவ மயமானவையே என்ற நம்பிக்கை
ஸ்ரீவைஷ்ணவ சம்பிரதாயத்தில் மட்டும் அல்ல.
ஸ்ரீ நாராயண பட்டரும் ஸ்ரீ நாராயணீயத்தின் முதலிரண்டு சுலோகங்களில் இதை வலியுறுத்தியுள்ளார்:

“ஸாந்த்₃ரானந்தா₃வபோ₃தா₄த்மகம் அனுபமிதம் காலதே₃சா’வதி₄ப்₄யாம்
நிர்முக்தம் நித்யமுக்தம் நிக₃ம-ச’த-ஸஹஸ்ரேண நிர்பா₄ஸ்யமானம் |
அஸ்பஷ்டம் த்₃ருஷ்டமாத்ரே புனருருபுருஷார்த்தா₂த்மகம் ப்₃ரஹ்ம தத்வம்
தத்-தாவத்₃-பா₄தி ஸாக்ஷாத்₃ கு₃ருபவனபுரே ஹந்த பா₄க்யம் ஜனானாம் ||”–ஸ்ரீ நாராயணீயம், 1.1-

[நிறைந்த ஆனந்த மயமானதும், ஞான மயமானதும், ஒப்பில்லாததும், இடம், காலம் முதலிய வரையறை களுக்குள் உட்படாததும்,
இரு வினைகளால் விளையும் களங்கங்களிலிருந்து என்றைக்கும் விடுபட்டதும், நூறாயிரம் வேத வாக்கியங்களாலும் தெளிந்து
அறிய வொண்ணாததும், வீட்டின்பத்தை அளிக்க வல்லதுமாகிய ஸ்ரீ ப்ரஹ்ம தத்துவமானது எளியோர்க்கும் கிட்டும்படியாக,
கண் கூடாக, ஸ்ரீ குருவாயூரில் நின்று மிளிர்கிறது. என்ன பாக்கியம் செய்தோம் ஜனங்களாகிய நாம்! — ]

ஸ்ரீ நாராயணீயத்திற்கு உரை எழுதிய ‘ஸ்ரீ தேச மங்கள வாரியார்’ என்பவர் முதல் சுலோகத்திற்கு விளக்கம் எழுதும் பொழுது
ஸ்ரீ குருவாயூரில் உள்ள அர்ச்சை விக்கிரகத்தைப் “ஸ்ரீ பரப் ப்ரஹ்மம் பக்தர்களுக்கு அனுக்கிரகம் செய்ய,
ஸ்ரீ குருவாயூரில் மிகத் தெளிந்த சுத்த சத்துவ மயமான திருமேனியுடன், சகல ஜனங்களின் கண்களுக்கும் எட்டும்படியாக
இறங்கி வந்துள்ளது” என்று கூறியிருக்கிறார்.

இத்தகைய அபிமானத்துடன் ஸ்ரீ திருமாலை ஸ்ரீ கோயில்களில் பிரதிட்டை செய்து பழந்தமிழர்கள் ஆராதித்து
வந்துள்ளமை சங்க இலக்கியங்கள் கூறும் செய்தி.

“அழல் புரை குழை கொழு நிழல் தரும் பல சினை
ஆலமும், கடம்பும், நல் யாற்று நடுவும்,
கால் வழக்கு அறு நிலைக் குன்றமும், பிறவும்,
அவ்வவை மேவிய வேறு வேறு பெயரோய்!
எவ் வயினோயும் நீயே; நின் ஆர்வலர்
தொழுத கை அமைதியின் அமர்ந்தோயும் நீயே”[– பரிபாடல், 4:66-71] என்பன சங்க இலக்கியத்தில் உள்ள வரிகள்.
ஸ்ரீ திருமால் வெவ்வேறு பெயர்களுடன் அடியவர்கள் விரும்பும் வண்ணம் ஸ்ரீ கோயில் கொண்டுள்ளதைக் காட்டுகிறது.

இதில் “நல் யாற்று நடுவும்” என்னும் பகுதி ஸ்ரீ ரங்கத்தையும்,
“கால் வழக்கு அறு நிலைக் குன்றம்” என்பது ஸ்ரீ திருவேங்கடத்தையும் (ஸ்ரீ திருப்பதி) குறிப்பதாகச் சில அறிஞர்கள் கொள்வர்.
பரிமேலழகர் உரையில் “ஆற்றிடைக் குறையும்” என்று காணப்படுகிறது (குறை = சிறிய தீவு).
“கால் வழக்கு அறு நிலைக் குன்றம்” என்பதற்கு “காலத்தால் சேர்க்கப்பட்ட முன்வினைகளை அறுத்து
முக்தி நிலையை அளிக்கும் குன்றம்” என்று பொருள் கொண்டால் திருவேங்கடத்தையும் குறிக்கிறது எனலாம்.

ஸ்ரீ கம்பரும்,
‘கோடு உறு மால் வரை யதனைக் குறுகுதிரேல், உம் நெடிய கொடுமை நீங்கி
வீடு உறுதிர்; ஆதலினால் விலங்குதிர்;’[– ஸ்ரீ கிட்கிந்தா காண்டம், நாட விட்ட படலம், 29]
என்ற பாடலில் ஸ்ரீ சுக்கிரீவன் வானரர்களைச் சீதையைத் தேடுமாறு அனுப்பும் பொழுது,
“நீங்கள் ஸ்ரீ திருவேங்கட மலைக்கு மாத்திரம் போகாதீர்கள். அங்கு சென்றால் முக்தி நிலை கிடைத்து விடும்.
நீங்கள் அந்நிலையைப் பெற்று விட்டால் ஸ்ரீ சீதையை யார் தேடுவது?” என்று நகைச்சுவையாகப் பாடுகிறாரன்றோ.

மேலும், ‘பனம்பாரனார்’ என்னும் பழந்தமிழ்ப் புலவர் பாடியுள்ள தொல்காப்பிய சிறப்புப் பாயிரத்தில்
“வடவேங்கடம் தென்குமரி ஆயிடைத் தமிழ்” என்று வருமிடத்தில் உரையாசிரியர் நச்சினார்க்கினியரும்,

“நிலங் கடந்த நெடுமுடி அண்ணலை நோக்கி உலகம் தவம் செய்து வீடுபெற்ற மலை”
என்று விளக்கியுள்ளமையும் நோக்கத்தக்கது.
இங்கு ஸ்ரீ திருமால் ஸ்ரீ வாமன அவதாரத்தில் மகாபலியிடம் சென்று உலகனைத்தையும் ஈரடியால் அளந்த புராணத்தை
“நிலங்கடந்த நெடுமுடி அண்ணல்” எனும் சொற்களால் நினைவூட்டுகிறார்.

இத்தொடரின் இரண்டாம் பகுதியில் ஸ்ரீ உறையூரில் பங்குனி உத்திர விழா நடந்து வந்ததைப் பற்றியும்
சங்க நூல் குறிப்புகள் இரண்டைக் கண்டோம். இத்தகைய சான்றுகளில் சற்றே ஊகித்துத் தான் ஸ்ரீ திருமால் ஸ்ரீ கோயில்
கொண்டுள்ள தலங்களைக் குறிப்பதாக அறிகிறோம். ஆகையால் இது பற்றி நியாயமான கருத்து வேற்றுமையும் ஐயங்களும் எழலாம்.
எனினும் சிலப்பதிகாரத்தில் மிகத் தெளிவாக இவ்விரு தலங்களில் வழிபாடு சிறப்புற்று இருந்தமைக்குச் சான்று கிடைக்கிறது.

மதுரைக் காண்டத்தின் காடு காண் காதையில் கோவலன் மாங்காடு சென்றிருந்த பொழுது அங்கு வடநாட்டைச் சேர்ந்த
முதிய வைதிகர் ஒருவரைக் கோவலன் சந்திக்கிறான். அவரை “எதற்குத் தென்னகம் வந்தீர்?” என்று கோவலன் வினவ, அதற்கவர்:

“‘நீல மேகம் நெடும் பொன் குன்றத்துப்
பால் விரிந்து அகலாது படிந்ததுபோல,
ஆயிரம் விரித்து எழு தலை உடை அரும் திறல்
பாயல்-பள்ளி, பலர் தொழுது ஏத்த,
விரி திரைக் காவிரி வியன் பெரும் துருத்தி,
திரு அமர் மார்பன் கிடந்த வண்ணமும்” [ — சிலப்பதிகாரம், 11.35-41]

(துருத்தி = ஆற்றின் நடுவில் உள்ள தீவு; திரு அமர் மார்பன் = இலக்குமி தேவியார் அமர்ந்திருக்கும் திருமார்பை உடையவன்;
கிடந்த = சயனித்த)என்ற வரிகளில் தான் ஸ்ரீ திருவரங்கத்தில் ஸ்ரீ திருமால் பள்ளி கொண்ட கோலத்தையும்,

“வீங்கு நீர் அருவி வேங்கடம் என்னும்
ஓங்கு உயர் மலையத்து உச்சி மீமிசை-
விரி கதிர் ஞாயிறும் திங்களும் விளங்கி,
இரு மருங்கு ஓங்கிய இடை நிலைத் தானத்து,
மின்னுக் கோடி உடுத்து, விளங்கு வில் பூண்டு,
நல் நிற மேகம் நின்றது போல-
பகை அணங்கு ஆழியும், பால் வெண் சங்கமும்,
தகை பெறு தாமரைக் கையின் ஏந்தி,
நலம் கிளர் ஆரம் மார்பில் பூண்டு,
பொலம் பூ ஆடையின் பொலிந்து தோன்றிய
செங் கண் நெடியோன் நின்ற வண்ணமும்-
என் கண் காட்டு என்று என் உளம் கவற்ற
வந்தேன் குட மலை மாங்காட்டு உள்ளேன்” [ — சிலப்பதிகாரம், 11.42-55]
(பகை அணங்கு ஆழி = பகைவர்களுக்கு அச்சத்தைத் தரும் சக்கரப்படை; மின்னுக் கோடி = மின்னல்)
என்ற வரிகளில் ஸ்ரீ திருவேங்கடத்தில் அவன் நின்ற கோலத்தையும் கண்குளிரக் காண்பதற்காகவே தமிழகம் வந்திருப்பதாகக் கூறுகிறார்.

“மின்னுக் கோடி உடுத்து, விளங்கு வில் பூண்டு நல் நிற மேகம் நின்றது போல” என்னும் வரிகளில்,

“நீல தோயத₃ மத்₄யஸ்த₂ வித்₃யுல்லேகைவ பா₄ஸ்வர:” [ — ஸ்ரீ நாராயண சூக்தம்]
என்று வேதம் ஸ்ரீ திருமாலுக்குக் கூறும் உவமையைத் தமிழாக்கம் செய்கிறார் இளங்கோ.

மேற்கண்ட சிலப்பதிகாரப் பாடல் வரிகளிலிருந்து ஆலய வழிபாடு இரண்டாயிரத்திற்கும் மேற்பட்ட ஆண்டுகளுக்கும்
முன்பிருந்தே பெரிதாகச் சிதறல் சிதைவுகள் ஏதுமில்லாமல் தொடர்ந்து கடைபிடிக்கப்பட்டு வந்துள்ளமைக்குத்
தெளிவான சான்று கிடைக்கிறது. இத்தகைய சங்க கால / சங்கம் மருவிய கால இலக்கியச் சான்றுகள் மேலும்
சிலவற்றை விரிவாக அடுத்த பகுதியில் காண்போம்.

———————-

ஸ்ரீ திருவரங்கம், ஸ்ரீ திருமலை ஆகிய இரண்டு தலங்களோடு மாத்திரம் அல்லாமல், தமிழகத்தில் மேலும் பல
ஸ்ரீ வைணவத் திருத்தலங்கள் சங்ககாலத்திலேயே பிரபலமான வழிபாட்டுத் தலங்களாக விளங்கியிருந்தன. அத் தலங்கள் பற்றி இப்பகுதியில் காண்போம்.

ஸ்ரீ திருமாலிருஞ்சோலை (மாலிருங்குன்றம்):
ஸ்ரீ திருமாலிருஞ்சோலை–பேச்சு வழக்கில் “ஸ்ரீ அழகர் கோயில்” எனும் புகழ் பெற்ற ஸ்ரீ திருமாலிருஞ்சோலையானது,
பாண்டிய நாட்டுத் திவ்ய தேசங்களில் பழமையிலும் பெருமையிலும் குறைவிலாத் தலமாகும்.
சங்ககாலத்தில் இத்தலத்தில் ஸ்ரீ பலராமனுக்கும் கோயில் இருந்ததாகப் பரிபாடலிலிருந்து அறிகிறோம்.
இம்மலையும் அதைச் சார்ந்த கோயிலும் தொன்றூதொட்டு இன்றுவரை மக்களை ஈர்த்திருக்கிறது.
இது பல இலக்கியக் குறிப்புகளிலிருந்து புலனாகிறது. டாக்டர். வைணவச் சுடராழி ஆ. எதிராஜன் அவர்கள் எழுதிய
“108 ஸ்ரீ வைணவ திவ்யதேச ஸ்தல வரலாறு” நூலில் உள்ள குறிப்புகளின் மூலம் இதை அறியலாம்-
இது தவிர ஸ்ரீ இராமானுஜரின் பிரதான சீடர் ஸ்ரீ கூரத்தாழ்வானும் 132 சுலோகங்களைக் கொண்ட பெரிய நூலாகிய
“ஸ்ரீ சுந்தர பாஹு ஸ்தவம்” என்ற வடமொழி ஸ்தோத்திரத்தையும் படைத்திருக்கிறார்.

இக் கோயிலைப் பற்றிச் சங்கப் புலவர்களும் பாடியுள்ளனர். பதினைந்தாம் பரிபாடல் இத்தலத்தைப் பற்றிப் பெரிதும் சிலாகித்துப் பேசுகிறது.
இப்பகுதியில்,
“மலைகளிலே புகழ் வாய்ந்த, பழம் புலவர்களால் பாடப்பெற்ற மலைகள் பல உள்ளன.
அவற்றுள் மனிதர்களுக்குப் பல பயன்களைத் தரும் மலைகள் சிலவே உள்ளன.
அவற்றுள் தெய்வங்கள் விரும்பும் மலைகள் இன்னும் சில. அச் சிலவற்றுள், பலதேவனையும் திருமாலையும் தாங்கி
நிற்கின்ற மாலிருங்குன்றம் சிறந்ததாகும்” [– பரிபாடல், 15:1-14] என்று இத் தலத்தின் சிறப்பு பாடப்படுகிறது.

தமிழகத்தின் வட எல்லையின் தலையாய திருத்தலம் ஸ்ரீ திருவேங்கட மலை என்றால்,
அதற்கு ஈடாகத் தெற்கே ஸ்ரீ திருமாலிருஞ்சோலைமலை உள்ளது.

“இருப்பிடம் வைகுந்தம் வேங்கடம் மாலிருஞ்சோலை யென்னும்
பொருப்பிடம் மாயனுக் கென்பர் நல்லோர்“
என்று ஸ்ரீ இராமானுச நூற்றந்தாதியில் ஸ்ரீ திருவரங்கத்தமுதனாரும் அருளிச் செய்தார்.
பண்டைய தமிழிலக்கியங்களின்படி இவ்விரு மலைகளுக்கும் வேறொரு ஒற்றுமையுமுண்டு:

“வெறிகொள் அறையருவி வேங்கடத்துச் செல்லின்
நெறிகொள் படிவத்தோய் நீயும் – பொறிகட்கு
இருளீயும் ஞாலத்து இடரெல்லாம் நீங்க
அருளீயும் ஆழி யவன்.“புறப்பொருள் வெண்பாமாலை, பாடாண் படலம், 42
முறைமை கொண்ட வேடத்தை உடையோய்! நீயும் நறுமணைத்தை உடையதாகிய – ஒலிக்கும் அருவிகளால்
பொலிவு பெற்ற ஸ்ரீ திருவேங்கடத்திற்குப் போவாயானால், ஐம்பொறிகளால் உண்டாகும் தீவினைகளெல்லாம்
நீங்கப்பெற்று ஸ்ரீ திருவாழியாகிய சக்கரப்படையை ஏந்தும் ஸ்ரீ திருமாலின் அருளைப் பெறுவாய் —
என்று தீவினைகளையெல்லாம் நீக்கி வீடு பேறு அளிப்பதாகப் பாடப்பட்ட ஸ்ரீ வடவேங்கடத்திற்கு இணையாக,
ஸ்ரீ திருமாலிருங்குன்றமும் முக்தியளிக்கும் குன்றமாகத் தெற்கே விளங்கியிருப்பதை,

“நாறு இணர்த் துழாயோன் நல்கின் அல்லதை
ஏறுதல் எளிதோ, வீறு பெறு துறக்கம்?
அரிதின் பெறு துறக்கம் மாலிருங்குன்றம்
எளிதின் பெறல் உரிமை ஏத்துகம், சிலம்ப.” [ — பரிபாடல், 15:15-18] என்னும் சங்கப்பாடல் வரிகள் காட்டுகின்றன.
இம்மாலிருங்குன்றமானது, திருமால் அருளாலன்றி பெறுதற்கரிய வீடுபேற்றினை, எளிதில் கிடைக்கக் கூடியதாகச் செய்யும்
சிறப்பினை உடையது என்று மேற்கண்ட வரிகளில் புலவர்கள் பாடுகின்றனர்.

“ஏவம் துர்லப்ய வஸ்துனி-அபி ஸுலபதயா ஹஸ்தலப்தே யதன்யத்
தன்வா வாசா தியா வா பஜதி பத ஜன: க்ஷுத்ரதைவ ஸ்புடேயம் |
ஏதே தாவத்-வயம் து ஸ்திரதரமனஸா விச்’வபீடாபஹத்யை:
நிச்’-சே’ஷாத்மானமேனம் குருபவனபுர-அதீச’ம்-ஏவ-ஆச்’ரயாம: ||“

[இத்தகைய பெறுதற்கரிய (முக்தி நிலை என்னும்) பொருளானது (அனைவரும் வந்து அருள் பெறும்படி)
எளிதில் கைக்கு எட்டும்பொழுது, அதை விட்டு (பொன்னும், பொருளும், புகழும், பதவியும் போன்ற) யாதொன்றை
உடலாலோ வாக்காலோ புத்தியாலோ மக்கள் அடைய விரும்புகிறார்களோ, அப்பொருள் கீழானதென்று விளங்குகிறது.
ஆகையால், நாம் உறுதி பூண்ட உள்ளத்துடன் அனைத்து பிறவித் துன்பங்களையும் நீக்க வல்ல
ஸ்ரீ குருவாயூர்க் கோமானாகிய ஸ்ரீ கண்ணனையே தஞ்சமாகக் கொள்வோம். — ஸ்ரீமந் நாராயணீயம், 1.2]
என்று ஸ்ரீ குருவாயூரைக் குறித்து ஸ்ரீ நாராயணபட்டர் பாடிய சுலோகத்தின் பொருளும் இங்கு ஒப்பிடத் தக்கது.

இத்தகைய பழம்பெருஞ் சிறப்பு வாய்ந்த இத் தலத்தில் “நூபுர கங்கை” என்ற புண்ணிய நதி இன்றும் உள்ளது.
முத்துசுவாமி தீட்சிதர் இத்தலத்தைப் பற்றிப் பாடியுள்ள “ஸ்ரீ ஸுந்தரராஜம் பஜேஹம்” என்ற காசீராமக்ரியா (பந்துவராளி) இராகத்தில்
அமைந்துள்ள கீர்த்தனையிலும் “நூபுர கங்கா தீர்த்த ப்ரபாவ மாதவம்” என்ற வரிகள் உள்ளன.
தமிழில் இது “சிலம்பாறு” என்று வழங்கப்பெறும். “நூபுரம்” என்பதற்கு வடமொழியில் “சிலம்பு” என்று பொருள்.
ஸ்ரீ திருமால் அண்டமனைத்தையும் ஈரடியால் அளந்த பொழுது பிரம்மாவின் லோகத்தை ஒரு பாதம் வருட,
அப்பொழுது நான்முகக் கடவுள் தன் கமண்டலத்தில் உள்ள தீர்த்தத்தால் திருமாலின் அப் பாதத்தைக் கழுவ,
அதில் சில நீர்த்துளிகள் அவன் சிலம்பிற் பட்டு தெறித்ததால் ஏற்பட்ட நீரோடையே அது என்ற நம்பிக்கை உள்ளது.
ஆகையால் “சிலம்பாறு” என்ற பெயர் ஏற்பட்டது. இச்சிலம்பாற்றின் பெருமையும் சங்க இலக்கியமாகிய பரிபாடலிலேயே
திருமாலிருஞ்சோலைமலை குறித்த பாடலிலேயே வருகிறது. அதில்,
“ஆதிசேடனின் அவதாரமாகவும், கண்ணனுக்கு அண்ணனாகவும் விளங்கும் பலராமனுடைய
வெண்கடம்பு மாலையைப் போல விளங்கி நின்ற சிலம்பாறு” என்று பின்வரும் வரிகள் கூறும்:

“அரா அணர் கயந் தலைத் தம்முன் மார்பின்
மரா மலர்த் தாரின் மாண் வரத் தோன்றி,
அலங்கும் அருவி ஆர்த்து இமிழ்பு இழிய,
சிலம்பாறு அணிந்த, சீர் கெழு திருவின்
சோலையொடு தொடர் மொழி மாலிருங்குன்றம்” [— பரிபாடல், 15:19-23]

சிலப்பதிகாரமும் மதுரைக்காண்டம் காடு காண் காதையில் ஸ்ரீ திருமாலிருஞ்சோலை மலையின் சிறப்பினை விளக்குகிறது. அதில்,

“நிலம்பக வீழ்ந்த சிலம்பாற் றகன்றலை“ என்ற வரியில் “நிலம் பிளக்கும் வண்ணம் ஆழ்ந்த சிலம்பாற்றின் அகன்ற கரை” என்று
இளங்கோவும் பாடியுள்ளார். சிலம்பாற்றின் சிறப்பை இப்படிப் பல இலக்கியங்கள் பேசுகின்றன.

கள்ளழகர்
இம்மலையைப் பற்றிய மேலும் பல செய்திகளையும் கூறுகின்றது.
“108 வைணவ திவ்யதேச ஸ்தல வரலாறு” புத்தகம் இதை நன்றாக விவரிக்கிறது:
“ஸ்ரீ திருமாலைத் தரிசித்துவிட்டு ஸ்ரீதிருவரங்கம் செல்லும் மாடலன் என்பான் இந்த மலையில் அமைந்துள்ள
மூன்று தீர்த்தங்களைப் பற்றி வழியில் சந்தித்த கோவலன், கண்ணகி கவுந்தி அடிகள் ஆகியவரிடம் கூறுகிறான்.
‘இங்கிருந்து நீங்கள் இடப்பக்கமாக உள்ள காட்டுவழியிற் சென்றால் ஸ்ரீ திருமால் குன்றத்தை அடைவீர்கள்.
அங்கே ஒரு சுரங்க வழி இருக்கிறது. அவ்வழியிற் சென்றால் மூன்று தீர்த்தங்களைக் காணலாம்.
அவை புண்ணிய சிரவணம், பவகாரிணி, இட்டசித்தி என்பன.
புண்ய சிரவணத்தில் நீராடினால் இந்திரனால் எழுதப்பட்ட “ஐந்திர வியாகரணம்” என்னும் நூலறிவை நீங்கள் பெறுவீர்கள்.
பவகாரிணியில் மூழ்கினால் பழம் பிறப்பைப் பற்றிய அறிவுண்டாகும்.
இட்ட சித்தியில் நீராடினால் நினைத்ததெல்லாம் கை கூடும்.’”

ஸ்ரீ மாலிருங்குன்றத்தின் சிறப்பைப் பரிபாடல் மேலும் பாடுகிறது. அவ்வரிகளின் பொருள் பின்வருமாறு:
“நீர் நிலைகளில் நறுமணம் கமழும் நீல மலர்கள் பூத்திருப்பதனாலும், அதனைச் சூழ அசோக மரங்களும்
வேங்கை மலர்களும் பூத்திருப்பதனாலும் அம்மலை ஸ்ரீ திருமாலின் தோற்றத்தைப் போலவே காட்சியளிக்கும்.
ஆகையால், ஸ்ரீ கோயிலுக்குச் சென்று தொழ இயலாதவர்கள் நீங்கள் இருக்கும் இடத்தில் இருந்தபடியே
அம் மலையையாவது கண்டு தொழுங்கள்.
“அம்மலையிலே தத்தம் குட்டிகள் உடலைப் பற்றித் தழுவ குரங்குகள் ஒரு சிகரத்தில் இருந்து இன்னொரு சிகரம் வரை பாயும்.
மயில்கள் அகவ, குருக்கத்தி மரங்கள் இலையுதிர அதனின்றும் குயில்கள் கூவும்.
அம்மலையின் குகைகளிலே எழுகின்ற எதிரொலி நிற்காது.”

“கொய் வம்பு அலர் சொரியும் சோலை மா மலை”
“தண்டலை ஆர் திருமாலிருஞ் சோலை” ,
“பார்ப்புடன் கேகயம் சூழ் குளிர் சோலை மலை” என்று திவ்யகவி ஸ்ரீ பிள்ளைப்பெருமாள் ஐயங்கார் இயற்றிய
ஸ்ரீ அழகர் அந்தாதியில் உள்ள வருணிப்பு இங்கு ஒப்பிடத்தக்கது. இங்ஙனம் பரிபாடல் அம்மலையின் இயற்கை எழிலையும் வருணிக்கிறது.
“ஸர்வகந்த” என்று சாந்தோக்ய உபநிஷத் சொல்வதால் வெறும் “நீல மலர்கள்” என்று அல்லாமல்,
“நறுமணம் கமழும் நீல மலர்களே” இவ்வரிகளில் திருமாலின் திருமேனிக்கு ஒப்பாகிறது.

“புவ்வத் தாமரை புரையுங் கண்ணன்
வௌவற் காரிருண் மயங்குமணி மேனியன்
எவ்வயின் உலகத்துந் தோன்றி அவ்வயின்
மன்பது மறுக்கத் துன்பங் களைவோன்
அன்பது மேஎ இருங்குன் றத்தான்“

[தன் உந்தியிலே தோன்றிய தாமரை மலர் போன்ற திருக்கண்களையும், நீரைத் தாங்கிச் செல்லும் மேகத்தையும்
நீல மணியையும் ஒத்த திருமேனியையும் உடையவனாய், எல்லா உலகத்திலும் வெளிப்பட்டு, உயிர்க்கூட்டங்களின்
பிறவித் துன்பத்தை அறுக்கும் திருமால், அக்குன்றத்தே ஆர்வத்தோடு எழுந்தருளியிருக்கிறான் — பரிபாடல், 49-53]

இவ்விடத்தில் கண்களை வருணிக்கும்பொழுது “தஸ்ய யத: கப்யாஸம் புண்டரீகம் இவ அக்ஷிணீ” என்ற சாந்தோக்ய உபநிஷத் வாக்கியமும்,
திருமேனியை வருணிக்கும்பொழுது “நீல தோயத மத்யஸ்த வித்யுல்லேகைவ பாஸ்வர:” என்ற தைத்திரீய உபநிஷத் வாக்கியமும்
புலவர்களால் தமிழாக்கப்பட்டுள்ளது.
“அவ்வயின் மன்பது மறுக்கத் துன்பங் களைவோன் (உயிர்க் கூட்டங்கள் பிறவித்துன்பம் களையப்பெற தஞ்சம் புகும் இடம்)”
என்பது “ஸ்ரீ நாராயணன்” என்ற திரு நாமத்தின் பொருளை உணர்த்துகிறது.
அங்ஙனம் பிறவியறுக்கும் ஸ்ரீ திருமாலே அம்மலையில் எழுந்தருளியுள்ளான் என்று கூறியிருப்பதும் பழந்தமிழர்கள்
‘ஸ்ரீ கோயிலில் எழுந்தருளியிருப்பவன் தெய்வமே வெறும் கற்சிலை அன்று’ என்ற கொள்கையை உடையவர்களாயிருந்ததைக் காட்டுகிறது.
“அன்பது மேஎ இருங்குன் றத்தான (ஆர்வத்தோடு எழுந்தருளியிருக்கிறான்)” என்பது மற்ற இடங்களில் பொதுவாக வியாபித்திருப்பது
போல் அல்லாமல், தன் திருக்கல்யாண குணங்களுடன் சிறப்பாக எழுந்தருளியிருப்பதைக் காட்டுகிறது.

—————-

ஸ்ரீ கூடல்/இருந்தையூர் (மதுரை):-ஸ்ரீ கூடல் அழகர்

“ஸ்ரீ திருக்கூடல்” என்று அழைக்கப்பெறும் ஸ்ரீ மதுரைக் கூடலழகர் கோயிலைப் பற்றிய செய்தியும்
சங்க இலக்கியங்களில் காணப்படுகிறது:

“வானார் எழிலி மழைவளம் நந்தத்
தேனார் சிமய மலையின் இழி தந்து
நான் மாடக் கூடல் எதிர் கொள்ள, ஆனா
மருந்தாகும் தீநீர் மலி துறை மேய
இருந்தையூர் அமர்ந்த செல்வா நின்
திருந்தடி தலையுறப் பரவுதும் தொழுதே” [— பரிபாடல் திரட்டு, 1] என்று பரிபாடல் இத்தலம் பற்றிக் கூறும்.
இங்கு ஸ்ரீ திருமால் இருந்த (அமர்ந்த) திருக்கோலத்தில் காட்சியளிப்பதால் அந்நகரத்திற்கு “இருந்தையூர்” என்ற பெயரும்,
“இருந்தையூர் அமர்ந்த செல்வன்” என்று அவ் விறைவனுக்குப் பெயரும் ஏற்பட்டது.
இந்நகர் வாழ் மக்களின் பழக்க வழக்கங்கள், இயற்கை எழில், முதலிய ஸ்ரீ கூடல் மாநகரின் பல சிறப்புகளைப் பாடும்
இதே பரிபாடல், அங்கு ஆதி சேடனுக்கும் கருடனுக்கும் தனியாகக் கோயில்கள் இருந்ததாகக் கூறுகிறது.

மதுரை மாநகரத்திற்குக் “கூடல்” என்ற பெயர் ஏற்பட்ட காரணத்தை “108 வைணவ திவ்யதேச ஸ்தல வரலாறு” நூலில்
ஆசிரியர் பின்வருமாறு கூறுகிறார். சுட்டப்படும் வரிகளில், சங்க காலத்திலேயே வடநாட்டு நம்பிக்கைகளுக்கும்
தென்னாட்டு நம்பிக்கைகளுக்கும் இருந்த ஒற்றுமை புலனாகிறது:

“ஆறுகள் கூடும் துறைகளையே புனிதமான இடங்களாக கருதும் பழக்கம் நம் நாட்டில் தொன்று தொட்டு நிலவுவதாகும்.
வடநாட்டில் கங்கை, யமுனை, சரஸ்வதி இம்மூன்றும் கூடும் இடம் ‘திரிவேணி சங்கமம்’ ஆயிற்று.
“தமிழர்களும் இவ்விதம் ஆறுகள் கூடும் இடங்கட்கு முக்கியத்துவமும் புனிதத்துவமும் அளித்தனர்.
மூன்று நதிகள் கூடும் இடத்தை முக்கூடல் எனவும்
இரண்டு நதிகள் கூடும் இடத்தை கூடலூர் எனவும் தமிழர் பெயரிடலாயினர்.
தொண்டை நாட்டில் பாலாறு, சேயாறு, கம்பையாறு மூன்றும் சேரும் இடத்தை திருமுக்கூடல் என்று பெயரிட்டனர்.
நெல்லையில் தாமிரபரணி, சித்ரா நதி, கோதண்டராம நதி என்னும் கயத்தாறு, இம்மூன்றும் சேருமிடம் முக்கூடல் ஆயிற்று.
முக்கூடற் பள்ளு என்னுஞ் சிறந்த நாடகம் இவ்வூரைப் பற்றியெழுந்ததே.
“இஃதே போன்று ‘கிருதமாலா’ என்னும் நதி பூமாலை போன்று இரு பிரிவாய்ப் பிரிந்து
இவ்வூரை (மதுரை) அரண்போலச் சுற்றி மீண்டும் ஒன்று சேர்வதால் இவ்வூர் கூடல் நகராயிற்று.”

வைகையாற்றால் சூழப்பட்ட மதுரையில் எழுந்தருளியிருப்பதால் இப்பெருமானை,
“நீடுநீர் வையை நெடுமால்” என்று சிலப்பதிகாரம் கூறுகிறது.
இக்குறிப்பு, ஆய்ச்சியர் குரவை முடிந்தவுடன் மாதரி என்ற ஆயர் மகள் புஷ்பம், தூபம், சந்தனம், மாலை
முதலானவற்றால் இத்தலத்தில் வீற்றிருந்தருளும் பெருமானை வணங்குவதாக உள்ளது:

“ஆயர் முதுமகள் ஆடிய சாயலாள்
பூவூம் புகையும் புனைசாந்தும் கண்ணியும்
நீடுநீர் வையை நெடுமால் அடியேத்தத்
தூவித் துறை படியப் போயினாள்.“
[— சிலப்பதிகாரம், மதுரைக் காண்டம், துன்ப மாலை:2-7]
மேற்கண்ட பகுதியில், “நெடுமால்” எனும் இடத்திற்கு, “இருந்த வளமுடையான்” என்று அரும்பத உரையாசிரியர்
இட்டிருப்பதிலிருந்து ஸ்ரீ கூடல் மாநகரில் உள்ள ஸ்ரீ அழகர் எழுந்தருளிய கோயிலே இங்கு குறிக்கப்படுவதற்குச் சான்றாகிறது.

ஸ்ரீ மதுரைக் காஞ்சியிலும்,

“கணம் கொள் அவுணர்க் கடந்த பொலந் தார்
மாயோன் மேய ஓண நல் நாள்,” [590-591] எனும் வரிகள் ஆவணி மாதத் திருவோணத்தில்
ஸ்ரீ கூடல் அழகருக்கு விழா நடந்திருப்பதைக் கூறுவதாக அறிஞர் கொள்வர்.

———————

ஸ்ரீ திருவிதாங்கோடு (திருவனந்தபுரம்):-ஸ்ரீ பத்மநாபன்

இன்று ஸ்ரீ பத்மனாப சுவாமி கோயில் என்று வழங்கப்படும் திருத்தலம் குறித்த செய்தி சங்க இலக்கியத்தில்,
எட்டுத் தொகை நூல்களுள், மலைநாட்டு-சேர-அரசர்கள் பற்றிய பதிற்றுப் பத்தில் காணப்படுகிறது.
இவ்வாலயத்திற்கு, மக்கள் தலைமேல் கைகூப்பி நான்கு திசைகளிலிருந்தும் திறள் திறளாக வந்து
வணங்குவதாகக் கூறிவிட்டு, கோயில் கொண்டுள்ள திருமால் விக்கிரகத்தை வருணிக்கிறது:

“வண்(டு)ஊது பொலிதார்த் திருஞெமர் அகலத்துக்
கண் பொரு திகிரிக் கமழ் குரல் துழாஅய்
அலங்கற் செல்வன் சேவடி பரவி” [— பதிற்றுப்பத்து, 31:7-12]
(திருஞெமர் அகலம் = இலக்குமிப் பிராட்டி விரும்பும் மார்பு; திகிரி = சக்கரம்)
திருவிதாங்கோட்டு மன்னர்கள் ஈராயிரம் வருடங்களுக்கும் மேலாக ஸ்ரீ பத்மனாபனின் திருவடிகளைத் தொழுபவர்களாக
இருந்து வருவது சிலப்பதிகாரத்திலுள்ள சில வரிகள் காட்டுகின்றன.
“108 வைணவ திவ்யதேச ஸ்தல வரலாறு” கூறும் சிலப்பதிகாரச் செய்தி:

“சிலப்பதிகாரம் ஸ்ரீ திருவனந்தபுரத்தை ஆடகமாடம் என்று வர்ணிக்கிறது.
சேரமன்னன் செங்குட்டுவன் வடபுலத்தின் மீது படையெடுத்துச் செல்கின்ற
போது ஆடகமாடமாகிய திருவனந்தபுரத்தில் அறிதுயலமர்ந்த மணிவண்ணன்
அணிந்த மாலையை வாங்கி செங்குட்டுவன் சூடிச்சென்று
‘தொடுத்த துழாய் முடி சூடிக் களைந்தன சூடுமித் தொண்டர்களோம்’ என்ற
ஸ்ரீ பெரியாழ்வாரின் வாக்குப்படி சென்றான் என்பதை,
” ‘ஆடகமாடத்து அறிதுயில் அமர்ந்தோன்
சேடம்கொண்டு சிலர் நின்றேத்த
ஆங்கது வாங்கி அணிமணி புயத்துத் தாங்கினன்
ஆசித்தகை மையின் செல்வுழி’–என்கிறார் இளங்கோவடிகள். ஆடக மாடம் – திருவனந்தபுரம் சேடம் – மலர்மாலை.”

——————

ஸ்ரீ கச்சி மூதூர் (ஸ்ரீ திருவெஃகா/ஸ்ரீ காஞ்சிபுரம்):-ஸ்ரீ திருவெஃகா

கடியலூர் உருத்திரங் கண்ணனார் இயற்றிய ‘பெரும்பானராற்றுப்படை’ என்னும் பத்துப்பாட்டு நூலில்,
ஸ்ரீ கச்சி மூதூரில் பள்ளிகொண்ட பெருமாள் கோயில் பற்றி தெளிவாக உள்ளது.
இவ்வரிகள், ஸ்ரீ திருமால் பாம்பணையில் பள்ளி கொண்டிருப்பதற்குக் குன்றுதனில்
யானை படுத்திருப்பதை உவமையாகக் கூறுகிறது:

“நீடுகுலைக் காந்தளஞ் சிலம்பிற் களிறு படிந் தாங்குப்
பாம்பணைப் பள்ளி யமர்ந்தோ னாங்கண்
வெயினுழை பறியாக் குயினுழை பொதும்பர்க்
குறுங்காற் காஞ்சி சுற்றிய நெடுங்கொடி
அருந்திறற் கடவுள் வாழ்த்தி…“ [– பெரும்பாணாற்றுப்படை, 372-391]

இங்ஙனம் சங்ககாலத் தமிழ் இலக்கியங்களில் ஆலயங்களில் ஸ்ரீ திருமால் வழிபாட்டின் தொன்மை வெளிப்படுகிறது.
வேதாந்தம், சிருஷ்டி, பிரபஞ்சவியல் தத்துவங்களைப் பல இடங்களில் பாடிய பண்டைத் தமிழ்ச் சான்றோர்
உருவ வழிபாட்டையும் விரும்பிக் கடைப் பிடித்திருந்தது இச் சான்றுகளிலிருந்து தெரிகிறது.

——————

பாரத தேசம் உலகிற்குத் தந்த மாமேதைகளுள் காலத்தால் மிகவும் முற்பட்டவர் ஆரியபடர் என்பவர்.
இவர் இயற்றிய கணித-வானசாஸ்திர நூல்களுள் ஒன்றான சூரிய சித்தாந்தத்தின் பன்னிரண்டாம் அத்தியாயத்தில்
அத்யாத்ம வித்தை என்ற பகுதி வருகிறது. இப்பகுதியில் தன்னை வைதிகராகவும் வேதாந்தியாகவும் காட்டிக் கொள்ளுகிறார்.
“வேதாந்த மார்க்கத்தில் பிரபஞ்சத்தைப் பொய்த் தோற்றம் என்றனர்.
ஆகையால் பாரதம் அறிவியல் துறையில் வளர்ச்சி அடையாமல் இருந்தது” என்று
நமது தத்துவ மேதைகளின் மீது குற்றம் சுமத்துவார்கள் இவ்வுண்மையைக் கவனிக்க வேண்டும்.
அத்யாத்ம வித்தையில் உள்ள சுலோகங்கள் வேதத்தில் காணப்படும் புருஷ சூக்த மந்திரங்களை விவரிப்பதாக அமைந்துள்ளன.
வியூக மூர்த்திகளாகிய சங்கர்ஷணனும் அனிருத்தனும் பிரபஞ்சத் தோற்றத்தில் பங்கு வகிப்பதைப்
புருஷ சூக்தம் முதலான வேதப்பகுதிகள் கூறுவதாக ஆரியபடர் கூறுகிறார்

(“இங்கு காணப்படும் ஜீவராசிகளெல்லாம் பரமபுருஷனுடைய ஒரு கால் பகுதி மாத்திரமே.
அவனுடைய முக்கால் பகுதி மரணமற்ற ஒளிமயமான இடத்தில் உள்ளது” என்று

“ஏதாவாநஸ்ய மஹிமாதோ ஜ்யாயாம்ச்’ச பூருஷ:
பாதோ (அ)ஸ்யவிச்’வா பூதாநி த்ரிபாதஸ்யாம்ருதம் தி3வி” எனும் மந்திரமும்,

“அந்தப் பரமனிடதே பிரம்மாண்டம் உண்டாயிற்று. அந்த பிரம்மாண்டத்தே நான் முகக் கடவுளாகிய பிரம்மா உண்டானார்” என்று

“தஸ்மாத் விராட் அஜாயத விராஜோ அதி பூருஷ:
ஸ ஜாதோ(அ)த்யரிச்யத பச்’சாத் பூமிமதோ புர:”எனும் மந்திரமும் கூறுவதாக
வேதத்திற்கு உரை எழுதிய உரைக்காரர்கள் கூறுவர். இவ்வர்த்தத்தையே ஆரியபடரும் இவ் அத்யாத்ம வித்தையிலும்

“ததண்டம் அபவத் தைமம் ஸர்வத்ர தமஸாவ்ருதம் |
தத்ராநிருத்த: ப்ரதமம் வ்யக்தீபூத: ஸநாதந: ||”

“த்ரிபாதம் அம்ருதம் குஹ்யம் பாதோ(அ)யம் ப்ரகடோ(அ)பவத் |
ஸோ(அ)ஹங்காரம் ஜகத்ஸ்ருஷ்ட்யை ப்ரஹ்மாணம் அஸ்ருஜத் ப்ரபு: ||”

சூரிய சித்தாந்தத்தின் இப்பகுதியின் முதல் சுலோகம் பின்வருமாறு.
“பரம்பொருளாகிய, பரம தத்துவமாகிய, பரமபுருஷனாகிய வாசுதேவன் புலன்களுக்கு எட்டாத வண்ணம்
குணங்களற்றவனாய், சாந்த சொரூபனாய், இருபத்தைந்து தத்துவங்களுக்கும் மேலானவனாக,
அழிவற்றவனாக எழுந்தருளியிருப்பவன்” என்பது இவ்வரிகளின் பொருள்:

வாஸுதேவ: பரம் ப்ரஹ்ம தந்மூர்தி: புருஷ: பர: |
அவ்யக்தோ நிர்குண: சா’ந்த: பஞ்சவிம்சா’த் பரோ(அ)வ்யய: || [– ஸூர்ய ஸித்தாந்தம், 12.12]

இச்சுலோகத்தில் வரும் “பரம்பொருளுக்குக் கீழே உள்ள இருபத்தைந்து தத்துவங்கள்” யாவை என்பதைச் சற்று விளக்குவோம்.
பிரபஞ்சத்தில் ஐம்புலன்களாலும் அறிவினாலும் அறியப்படுவன அனைத்தும் மாயையின் சம்பந்தம் உடையவை என்று வேதாந்தம் கூறுகிறது.
ஜடப்பொருள் யாவும் பஞ்சபூதங்களின் கலவையால் உருவானவை.
இப் பஞ்சபூதங்களுடன் தொடர்புள்ள உணர்வுகள் ஐந்து. அவையாவன –
ஒலி, ஊறு (அல்லது ஸ்பரிசம் அல்லது தொடு உணர்வு), ஒளி, சுவை, மற்றும் நாற்றம் என்பவை.
வடமொழியில் இவை ‘தன்மாத்திரங்கள்’ என்று கூறப்படுவன. இப்பதத்திற்குச் ‘சுவடு’ என்று பொருள்.
இவற்றோடு ஐம்பொறிகளும் ஐம்புலன்களும் இயங்குவதற்குக் காரணமாகிய விசைகளைக் கூட்டினால் இருபது தத்துவங்களாகின்றன.
மனதை இருபத்தோராவது தத்துவமாக எண்ணுவது வழக்கு. இவற்றுடன் பிரபஞ்சத்துக்கெல்லாம் கருப்பொருளாகிய
மூலப்பகுதியையும் (மூலப் ப்ரக்ருதியையும்), அதிலிருந்து வெளிப்படும் ‘மஹான்’ என்ற தத்துவமும்,
அதிலிருந்து வெளிப்படும் ‘அஹங்காரம்’ என்ற தத்துவமும் சேர, மொத்தம் இருபத்தி நான்கு ஜட தத்துவங்கள்.
ஜீவான்மா இருபத்தைந்தாக, இவ்விருபத்தைந்துக்கும் மேலாக
ஸ்ரீ திருமால் இருபத்தாறாவது தத்துவமாக பரமனாக விளங்குகிறான் என்பது மரபு.

பரம்பொருள் வியாபித்துள்ள இவ் விருபத்தைந்து தத்துவங்களையும்,

“பாழ் என, கால் என, பாகு என, ஒன்று என,
இரண்டு என, மூன்று என, நான்கு என, ஐந்து என,
ஆறு என, ஏழு என, எட்டு என, தொண்டு என,
நால்வகை ஊழி எண் நவிற்றும் சிறப்பினை” [– பரிபாடல், 3:77-80]

என்று சங்க இலக்கியத்திலும் தமிழ்ச் சான்றோர்கள் குறிப்பிட்டுள்ளனர்.
மேற்கண்ட வரிகளில் கூறப்பட்டுள்ள தத்துவங்களைப் பரிமேலழகர் பின்வருமாறு விளக்கியுள்ளார்:

‘பாழ்’ என்பது சாங்கியர்களால் ‘புருடன்’ என்று வழங்கப்படும் சீவனைக் குறிக்கும்.
‘கால் என’ என்பது ஆகாயம் முதலான பஞ்ச பூதங்களையும் குறிக்கும்.
‘பாகு என’ என்பது தொழிலால் பாகுபடும் வாக்கு, பாதம், கை, மல-ஜல துவாரங்கள் ஆகிய ஐந்து பொறிகளைக் குறிக்கும்.
இவை வடமொழியில் ’கர்மேந்திரியங்கள்’ எனப்படுபவை.­
‘ஒன்று என’ எனத் தொடங்கி ’ஐந்து என’ என்பவை ஒலி, தொடு உணர்வு, ஒளி/உருவம், சுவை, நாற்றம் ஆகிய ஐந்து உணர்வுகளைக் குறிக்கும்.
‘ஆறு என’ என்பது கண், நா, செவி, மூக்கு, தோல் ஆகிய ஐம்புலன்களையும் (ஜ்ஞானேந்த்ரியம்), ஆறாவதாக மனத்தையும் குறிக்கும்.
‘ஏழு என’, ‘எட்டு என’, ‘தொண்டு என’ என்பவை முறையே அகங்காரம், மகான், மற்றும் மூலப் பிரகிருதியை உணர்த்தும்.
“மங்க வொட்டுன் மாமாயை திருமாலிருஞ்சோலைமேய
நங்கள் கோனே. யானேநீ யாகி யென்னை யளித்தானே
பொங்கைம் புலனும் பொறியைந்தும் கருமேந்திரியும் ஐம்பூதம்
இங்கு இவ்வுயிரேய் பிரகிருதி மானாங்கார மனங்களே” [– ஸ்ரீ திருவாய்மொழி, 10.7.10] என்ற ஸ்ரீ நம்மாழ்வார் பாசுரம்
இவ்விருபத்தாறு தத்துவங்களையும் இங்ஙனமே பட்டியலிட்டது.

“எண்ணிலும் வரும்” (திருவாய்மொழி, 1.10.2) என்ற இடத்திற்கு
“மனதில் நினைத்தால் வந்து நிற்பான்” என்ற விளக்கத்தோடு,
“‘ஒன்று, இரண்டு, …’ என்று எண்ணும்பொழுது ‘இருபத்தாறு’ என்று கூறுகையில்
தன்னைத் தான் பக்தன் கூப்பிடுகிறான் எனக் கருதி இறைவன் வந்து நிற்பானாம்” என்பது ஆச்சாரியார்கள் கண்ட உரை.

இவ்வாறு அனைத்துக்கும் மேலான தத்துவமாக, முழுப் பிரபஞ்சத்தையே தாங்கும் நிலையில் இருக்கும் போதிலும்,
அவனே அனைத்தின் உள்ளும் கரந்து அவற்றை ஆளும் அந்தர்யாமிப் பொருளாகவும் இருக்கிறான். இச்செய்தியை,

“திடவிசும் பெரிவளி நீர்நில மிவைமிசை
படர்பொருள் முழுவது மாயவை யவைதொறும்
உடல்மிசை யுயிரெனக் கரந்தெங்கும் பரந்துளன்
சுடர்மிகு சுருதியு ளிவையண்ட சுரனே.” [ — ஸ்ரீ திருவாய்மொழி, 1.1.7]என்ற ஸ்ரீ நம்மாழ்வார் அருளிய பாசுரத்தாலே அறியலாம்.
ஆதலால், காண்பதெல்லாம் ஸ்ரீ பரம்பொருளின் தோற்றமே என்று வேதாந்தம் உரைக்கும்.
’ஸர்வம் விஷ்ணு மயம் ஜகத்’ என்று வைதிகச் சடங்குகளின் தொடக்கத்தில் ஸ்மார்த்தர்கள் முதலானோர் ஓதுவதை நினைவூட்டுகிறது.
இச் செய்திகளை விரிவாக முதற்பகுதியிலும் கண்டோம்.
இங்ஙனம் மேற்படிக்கப்பட்ட இருபத்தைந்து தத்துவங்களிலும் அந்தர்யாமிப் பொருளுமாகி இருப்பதால்,

“பூநிலாய வைந்துமாய்ப் புனற்கண்நின்ற நான்குமாய்
தீநிலாய மூன்றுமாய்ச் சிறந்தகா லிரண்டுமாய்
மீநிலாய தொன்றுமாகி வேறுவேறு தன்மையாய்
நீநிலாய வண்ணநின்னை யார்நினைக்க வல்லரே.” [— ஸ்ரீ திருச்சந்த விருத்தம், 1] என்று ஸ்ரீ திருமழிசை ஆழ்வாரும் பாடியுள்ளார்.
இப்பாசுரத்தில் மற்றொரு செய்தியும் வெளிப்படுகிறது.
ஐந்து உணர்வுகளுள் ஒலி, தொடு உணர்வு, ஒளி, சுவை, நாற்றம் இவ்வைந்தும் நிலத்திற்கு உண்டு.
நாற்றத்தைத் தவிர மற்ற நான்கும் நீருக்கு உண்டு. ஐந்தில் முதல் மூன்று மாத்திரம் அக்னிக்கு உண்டு.
காற்றுக்கு ஒலி, தொடு உணர்வு மாத்திரம். ஆகாயத்திற்கு ஒலி ஒன்றோடு மாத்திரமே தொடர்புண்டு.
ஸ்ரீமத் பாகவதம், மார்க்கண்டேயம், வாயவ்யம் முதலான புராணங்களில் காணப்படும் இச்செய்தியே
ஸ்ரீ திருமழிசையாழ்வாரின் பாசுரத்தில் இடம்பெற்றுள்ளது. சங்கத் தமிழர் வாக்கிலும்

“சுவைமை, இசைமை, தோற்றம், நாற்றம், ஊறு,
அவையும் நீயே, அடு போர் அண்ணால்!
அவைஅவை கொள்ளும் கருவியும் நீயே;
முந்து யாம் கூறிய ஐந்தனுள்ளும்,
ஒன்றனில் போற்றிய விசும்பும் நீயே;
இரண்டின் உணரும் வளியும் நீயே;
மூன்றின் உணரும் தீயும் நீயே;
நான்கின் உணரும் நீரும் நீயே;
ஐந்துடன் முற்றிய நிலனும் நீயே” [– பரிபாடல், 13:14-22] என்னும் பரிபாடல் வரிகளில் இதைக் காணலாம்.

இவ்வாறு கண்ணுக்கெட்டிய பொருட்களிலும் காணாத பொருட்களிலும் உள்ளுறையும் பொருளாக இருத்தலின்,

“வடு இல் கொள்கையின் உயர்ந்தோர் ஆய்ந்த
கெடு இல் கேள்வியுள் நடு ஆகுதலும்”–பரிபாடல், 2:24-25
[நல்ல கொள்கைகளையே கொண்ட உயர்ந்தோராகிய ரிஷிகள் ஆராய்ந்த குற்றமற்ற வேதத்தின் அந்தரியாமிப் பொருளும் நீயே — ]
என்று ஸ்ரீ கண்ணனை “வேதத்தில் கூறப்பட்ட அந்தரியாமிப் பொருள்” என்றும் பழந்தமிழ்ச் சான்றோர்கள் கூறினர்.

——————-

முத்தொழிலுக்கும் அதிபதி ஸ்ரீ முகுந்தன்

சர்வ வியாபகனாக அனைத்தினுள்ளும் கரந்துறையும் அந்தரியாமிப் பொருளாக விளங்கும் இயல்புடையவனே
முத்தொழிலுக்கும் காரணமாகிய ஸ்ரீ பரப் ப்ரஹ்மம் ஆவார் என்பது வேதாந்தம்.
“இந்த சுருக்கமான உபதேசத்தைக் கேளுங்கள்: முக்காலத்திலுமுள்ள அந்த ஸ்ரீ நாராயணன் இவை யாவற்றையும்
சிருஷ்டிக் காலத்தில் படைக்கிறார். சம்கார காலத்தில் அவை யாவற்றையும் தன்னிடம் திரும்பவும் ஒடுங்கச் செய்கிறார்”
என்பது ஸ்ரீ ஆதி சங்கரரால் ப்ரஹ் சூத்திர பாஷ்யத்தில் (இரண்டாம் அத்தியாயத்தின் முதற் சூத்திர பாஷ்யத்தில்)
காட்டப்பட்ட புராண வசனம்.

இச் செய்தியைக் கூறும் பின்வரும் ஸ்ரீ கம்பராமாயணச் செய்யுள் ஸ்மார்த்தர்கள் ஆவணியவிட்டத்தில் உரைக்கும்
‘மகாசங்கல்பத்தை’
இம் மகாசங்கல்பமானது,

“ஸ்ரீ பகவத: ஆதி விஷ்ணோ: ஆதி நாராயணஸ்ய அசிந்த்யயா அபரிமிதயா ச’க்த்யா,
அப்ரியமாணஸ்ய மஹாஜலௌகஸ்ய மத்யே பரிப்ரமதம் அநேக கோடி ப்ரஹ்மாண்டாநாம் மத்யே…”–என்று தொடங்குகிறது.
“ஆதி விஷ்ணுவாகிய ஆதி நாராயணனின் அறிதற்கரிய ஒப்பில்லாத சக்தியால் பிரளய மகா கடலின் நடுவில்
சுழன்று கொண்டிருக்கும் பல கோடி பேரண்டங்களின் நடுவில்” என்று பொருள்.

“நிற்கும் நெடு நீத்த நீரில் முளைத்தெழுந்த மொக்குளே போல, முரண் இற்ற அண்டங்கள்,
ஒக்க உயர்ந்து, உன்னுளே தோன்றி ஒளிக்கின்ற பக்கம் அறிதற்கு எளிதோ? பரம்பரனே!” [— ஆரணிய காண்டம், கவந்தன் வதைப் படலம்]

முத் தொழில்களுக்கும் அதிபதி ஸ்ரீ முகுந்தனே எனும் செய்தியும் சங்க இலக்கியமாகிய பரிபாடலில் பல இடங்களில் இடம்பெறுகிறது.
இதனால், ஸ்ரீ நான்முகக் கடவுளும் ஸ்ரீ உருத்திர மூர்த்தியும் ஸ்ரீ திருமாலின் அம்சங்கள் என்றும்,
முறையே அவ்விருவர் புரியும் சிருஷ்டி-சங்காரத் தொழில்கள் திருமாலின் தொழிலே என்பதும்,

“ஐந் தலை உயிரிய அணங்குடை அருந் திறல்
மைந்துடை ஒருவனும், மடங்கலும், நீ;
நலம் முழுது அளைஇய புகர் அறு காட்சிப்
புலமும், பூவனும், நாற்றமும், நீ;” [— பரிபாடல், 1:46-49] என்னும் வரிகளில் பெறப்படுகிறது.
(அணங்குடை அருந் திறல் மைந்துடை ஒருவன் = பகைவர்க்கு அச்சத்தைத் தரும் பேராற்றலையும் சங்கரிக்கும் தொழிலையும் உடையவன்;
மடங்கல் = உயிர்களின் ஒடுக்கம்; பூவன் = பூவின் மேலிருப்பவனாகிய பிரமன்; நாற்றம் = படைப்புத் தொழில்)

இச் செய்தியைப் புராணங்களும் ஸ்ரீ வைஷ்ணவ இலக்கியமும் கூறும்.
ஸ்ரீ விஷ்ணு சஹஸ்ரநாமத்தில் “பூதக்ருத் பூதப்ருத்”, “ஸம்ப்ரமர்தன:”, “சதுராத்மா” என்ற நாமங்களுக்கு
ஸ்ரீ ஆதி சங்கரர் இட்ட பாஷ்யமும் இச்செய்தியையே கூறும்.
“சதுராத்மா” என்றவிடத்தில் சங்கரர் காட்டும் புராண வசனம் ஒன்று:

“ப்ரஹ்மா தக்ஷாதய: காலஸ் ததைவாகிலஜந்தவ: |
விபூதயோ ஹரேரேதா ஜகத: ஸ்ருஷ்டிஹேதவ: ||
விஷ்ணுர்மந்வாதய: கால: ஸர்வபூதானி ச த்விஜ |
ஸ்திதேர்நிமித்த பூதஸ்ய விஷ்ணோரேதா விபூதய: ||
ருத்ர: காலோ(அ)ந்தகாதயாச்’ச ஸமஸ்தாச்’சைவ ஜந்தவ: |
சதுர்தா ப்ரலயாயைதா ஜனார்தனவிபூதய: ||”–ஸ்ரீ விஷ்ணு புராணம், 1.22.31-33

ஸ்ரீ பிரமனும், ஸ்ரீ தக்ஷனும் படைத்தல் தொழிலில் ஸ்ரீ அரியின் விபூதிகள். ஸ்ரீ விஷ்ணுவும், ஸ்ரீ மனுவும் காத்தல் தொழிலில்
ஸ்ரீ விஷ்ணுவின் விபூதிகள். ஸ்ரீ உருத்திரனும், ஸ்ரீ அக்னியும் அழித்தல் தொழிலில் ஸ்ரீ ஜனார்தனனின் விபூதிகள்.
அனைத்துயிர்களும் கால தத்துவமும் முத்தொழிலிலும் ஸ்ரீ விஷ்ணுவின் விபூதிகள். இவ்வாறு முத்தொழில்களிலும்
நான்கு விபூதிகளை உடையவன் ஸ்ரீ அரி. (இங்கு ’விபூதி’ என்பது ’செல்வம், உடைமை’ என்னும் பொருளில் வருகிறது). —

ஸ்ரீ அதர்வண வேதத்தின் ‘ஸ்கம்ப ஸூக்தம்’ என்ற பகுதியில் வரும் வேத மந்திரங்கள் பிரபஞ்சத்தின்
தோற்றத்திற்கு ஆதாரமாகப் பரம்பொருளை வினாக்களின் வடிவத்தில் அழகாக வருணிக்கும்:

“எவரிடத்தில் தமக்குக் குறிக்கப்பட்ட இடங்களிலே அக்னியும், சூரியனும், சந்திரனும், காற்றும் நிலைபெறுகின்றன?”
“எவருடைய திருமேனியில் முப்பத்தி மூன்று தேவர்களும் அடங்கியுள்ளனர்?”
“எவரிடத்தில் ஆதித்தியர்களும், உருத்திரர்களும், வசுக்களும் உறைகின்றன?” என்பன அவ் வினாக்களுட் சில.

இங்ஙனம் வேதப்பகுதி கூறும் பிரபஞ்சத்தின் தோற்றத்தையே சங்கத் தமிழர்களின் வாக்கிலும் காண்கிறோம்.
ஸ்கம்ப ஸூக்தத்தையே ஆதாரமாக வைத்துப் பழந்தமிழர்கள் இதைப் பாடியுள்ளார்களோ என்று வியக்க வைக்கின்றன இவ்வரிகள்:

“தீ வளி விசும்பு நிலன் நீர் ஐந்தும்,
ஞாயிறும், திங்களும், அறனும், ஐவரும்,
திதியின் சிறாரும், விதியின் மக்களும்,
மாசு இல் எண்மரும், பதினொரு கபிலரும்,
தா மா இருவரும், தருமனும், மடங்கலும்,
மூ ஏழ் உலகமும், உலகினுள் மன்பதும்,
மாயோய்! நின்வயின் பரந்தவை உரைத்தேம்
மாயா வாய்மொழி உரைதர வலந்து” [— பரிபாடல், 3:4-11]

(ஐவர் = செவ்வாய் முதலான ஐந்து கோள்கள்; திதியின் சிறார் = தைத்யர்கள் அல்லது அசுரர்கள்.
‘திதி’ என்பவள் காசிப பிரஜாபதியின் ஒரு மனைவி; விதியின் மக்கள் = காசிப பிரஜாபதியின் மற்றொரு மனைவியாகிய
அதிதியிடம் பிறந்த பன்னிரு ஆதித்யர்கள்; மாசு இல் எண்மர் = எட்டு வசுக்கள்; பதினொரு கபிலர் = பதினொரு உருத்திரர்கள்;
தா மா இருவர் = இரண்டு அசுவினி தேவர்கள். ‘தா மா’ என்பது தாவும் மாவாகிய குதிரையைக் குறிக்கும்.
குதிரையின் சம்பந்தம் அவர்களுக்கு இருப்பதால் ‘அசுவினி தேவர்கள்’ என்று பெயர். ‘அசுவம்’ என்பது குதிரை;
மூ ஏழ் உலகம் = ‘பூ:, பு4வ:, ஸுவ:, மஹ:, ஜன:, தப:, ஸத்யம்’ எனப்படும் ஏழு மேல் உலகங்களும்,
‘அதல, விதல, ஸுதல, மஹாதல, ரஸாதல, தலாதல, பாதால’ என்னும் ஏழு கீழ் உலகங்களும்,
‘ஸப்த த்வீபங்கள்’ எனப்படும் ஏழு தீவுகளும் ஆக மொத்தம் இருபத்தோரு லோகங்களைக் குறிக்கும்.)

எங்கோ வானத்திலிருந்து கொண்டு இல்லாத ஒன்றைப் புதிதாக ஒருவர் உருவாக்குவது போன்ற
சிருஷ்டி விளக்கத்தை வேதம் ஒத்துக் கொள்வதில்லை.
“சிருஷ்டிக் காலத்தில் பரம்பொருளே பிரபஞ்சமாக விரிகிறது; ஊழிக் காலத்தின் முடிவில் பிரளயத்தில்
அப் பிரபஞ்சமும் அவனிடத்திலேயே ஒடுங்கிய நிலையை அடைகிறது” என்பதே ஸ்ரீ வேதாந்த மதம்.
ஸ்ரீ விஷ்ணு சஹஸ்ரநாமத்தில் “கர்த்தர்” (படைப்பவன்) என்ற பெயரும் வரும்
ஸ்ரீ விஷ்ணு சஹஸ்ரநாமக் கிரமத்தில் 54-ஆம் சுலோகம்:
“உத்பவ: க்ஷோபணோ தேவ: ஸ்ரீகர்ப: பரமேச்’வர: |
கரணம் காரணம் கர்த்தா விகர்த்தா கஹனோ குஹ: ||”)). ஆனால் அது மட்டும் அல்ல,
“கரணம்” (படைக்க உதவும் கருவி), “காரணம்” (முதற் பொருள் மற்றும் கருப் பொருள்) என்ற பெயர்களும்
அவனுக்கு உண்டு. ஆபிரகாமியத்திற்கும் வேதாந்த மதத்திற்கும் உள்ள பெரிய வித்தியாசம் இது.

“ஒன்று ஆகி, மூலத்து உருவம் பல ஆகி,
உணர்வும் உயிரும் பிறிது ஆகி, ஊழி
சென்று ஆசறும் காலத்து அந் நிலையது ஆகி,
திறத்து உலகம்தான் ஆகி,செஞ்செவே நின்ற
நன்று ஆய ஞானத் தனிக் கொழுந்தே!” என்று சரபங்கன் பிறப்பு நீங்குப் படலத்தில் இந்திரன்
வாய்மொழியாக ஸ்ரீ கம்பர் பாடியிருப்பதும் இங்கு குறிப்பிடத்தக்கது.

இக்காரணம் பற்றியே, மூல நூற்களில் எங்கெல்லாம் பரம்பொருளைப் பற்றிய விசாரம் ஏற்படுகிறதோ, அங்கெல்லாம்
“உலகத்தை யார் படைத்தார்” என்றோ “யார் உலகத்தை சம்கரிக்கிறார்” என்றோ கேள்வியை எழுப்பாமல்,
“எதனிடமிருந்து உயிரினங்கள் தோன்றின?” என்றும், “எதனிடத்தே அவ்வுயிர்கள் இலயமடைகின்றன?” என்றும்,
“இவ்வுலகம் எதை மூலப்பொருளாகக் கொண்டது?” என்றும் கேள்விகளை முனிவர்கள் எழுப்புகின்றனர்.
ஸ்ரீ விஷ்ணு புராணத்தின் தொடக்கத்தில் ஸ்ரீ மைத்ரேயர் ஸ்ரீ பராசர மகரிஷியிடம் இக் கேள்விகளையே கேட்கிறார்.

உதாரணமாக, ஸ்ரீ மகாபாரதத்தில் ஸ்ரீ விஷ்ணு சஹஸ்ரநாம அத்யாயத்தின் தொடக்கத்தில்

“யத: ஸர்வாணி பூதாநி பவந்தி ஆதி யுகாகமே |
யஸ்மின்ச்’ச ப்ரலயம் யாந்தி புனரேவ யுகக்ஷயே ||

தஸ்ய லோக ப்ரதானஸ்ய ஜகன்னாதஸ்ய பூபதே: |
விஷ்ணோர் நாம ஸஹஸ்ரம் மே ச்ருணு பாப பயாபஹம்||”

[எவரிடமிருந்து அனைத்துயிர்களும் ஊழிக்காலத்தின் தொடக்கத்தில் உண்டாகின்றனவோ,
எதனிடத்தில் ஊழிக்காலத்தின் முடிவில் அவை ஒடுங்குகின்றனவோ அந்த ஸ்ரீ ஜகன்னாதனாகிய
ஸ்ரீ விஷ்ணுவின் நாமங்களைக் கேட்பாயாக.]
என்றே ஸ்ரீ பீஷ்மாசாரியார் கூறினார். இம் மரபை ஒட்டியே,
“மாயனே! நின்னால் இவை ஆக்கப்பட்டன” என்று உரைக்காமல்
“மாயனே! நின்னில் தோன்றிப் பரந்தவையே இவை” என்று பொருள் படும்படி
“மாயோய்! நின்வயின் பரந்தவை” என்று இங்கு சற்று முன் சுட்டிய பரிபாடல் வரிகளில் சங்க இலக்கியமும் உரைத்தது.

“தன்னுளே திரைத்தெழும் தரங்கவெண்த டங்கடல்
தன்னுளே திரைத்தெழுந் தடங்குகின்ற தன்மைபோல்
நின்னுளே பிறந்திறந்து நிற்பவும் திரிபவும்
நின்னுளே யடங்குகின்ற நீர்மை நின் கண் நின்றதே.” [—ஸ்ரீ திருச்சந்த விருத்தம், 10]
என்று ஸ்ரீ திருமழிசையாழ்வார் அறுதியிட்டுக் கூறியிருப்பதும் இக்கருத்தையே.

————–

பொதுவாகப் புகழ்மொழிகள் இருவகைப் படுவனவாகக் கூறுவதுண்டு.
பாடல் பெறுபவரது இயல்பான நற்குணங்களோடு நில்லாமல், அவருடைய குணங்களை மிகைப்படுத்தியும்
இயல்பிற்கும் அப்பாலான பல உயர் பண்புகளை அவர் மீது ஏற்றிப் பாடுவதும் ஒரு வகை.
இது கவிதை நயம் சிறக்கவோ, அல்லது பாடப்படுபவரை மகிழ்வித்துப் பொன்னும் பொருளும் பெறுவது போன்ற
வேறு நன்மை கருதியோ செய்யப்படும் வெற்றுப் புகழ்ச்சியே. இதற்கு மாறாக, ஒருவரிடம் இயல்பாகவே உள்ள உயர் குணங்களை
உள்ளபடியே மிகைப்படுத்தாமல் பாடுவதும் உண்டு. இத்தகைய மெய்யான புகழ்ச்சியை யதார்த்தம் அல்லது வாஸ்தவம் என்பர்.
“உண்மை வெறும் புகழ்ச்சி இல்லை” எனும் கவியின் கூற்றையும் நன்கறிவோம்.

“திருமகள் கேள்வனைக் குறித்து யாம் பாடியிருப்பதெல்லாம் யதார்த்தமே, அவையெல்லாம் வேதத்தாலும்,
வேதத்தால் உணர்த்தப்படும் தத்துவத்தை நன்கறிந்த ஞானியராலும் அவனுக்கு இயல்பாய் உள்ளனவாகப் பாடப்பட்ட குணங்களே;
இவற்றுள் எதுவும் எமது கற்பனைப் புனைவுகளன்று” என்று பல இடங்களில் சங்கப் புலவர் தம் பாடல்களிலேயே
என்பதனைப் பின்வரும் சங்க நூல் மேற்கோள்களில் காணலாம். அப்புலவர்களின் இவ்வகைக் கூற்றுகள்
வெறும் வாய் வார்த்தை அல்ல என்பதை, அவர்கள் பாடியிருப்பதை
வேத, இதிகாச, புராண வாக்கியங்களுடன் ஒப்பிட்டு ஆராய்ந்தால் அறியலாம்.

“ஞாலத்து உறையுள் தேவரும் வானத்து
நால் எண் தேவரும் நயந்து நிற் பாடுவோர்
பாடும் வகையே: எம் பாடல் தாம் அப்
பாடுவார் பாடும் வகை.”-பரிபாடல், 3
[மண்ணுலகில் வாழும் தேவர்களாகிய அந்தணர்களும், வானுலகத் தேவர்களும் உன்னைப் பரம்பொருளாகப்
பலவாறு விரும்பிப் பாடுகின்றனர். எமது பாடலும் அவர்களது வழியைப் பின்பற்றியே வந்தவை—]

“மூவே ழுலகமும் உலகினுள் மன்பதும்
மாயோய் நின்வயிற் பரந்தவை யுரைத்தேம்
மாயா வாய் மொழி உரை தர வலந்து”–பரிபாடல், 3
[பிரபஞ்சமும் பிரபஞ்சத்தில் உள்ள அசைவனவும் அசையாதனவும் உன்னிடமிருந்து தோன்றிப்
பரந்தவை என்று வேதம் கூறுவதால் நாங்களும் அவ்வாறே கூறினோம். — ]

“சேவலங் கொடியோய் நின் வலவயி னிறுத்து
மேவலுட் பணிந்தமை கூறும்
நாவல் அந்தணர் அருமறைப் பொருளே.”பரிபாடல், 1
[கருடக்கொடியை உடையவனே! உயிர்கள் அனைத்தும் உன் அருள் தழுவுதலுள்ளே
அமர்ந்து நின்னைப் பணிந்தமையை வேதமானது விரித்துக் கூறும். — ]

“ஏஎ இன கிளத்தலின் இனைமை நற்கு அறிந்தனம்” -பரிபாடல், 3
[‘ஏ…எ…’ என்று இசையமைத்துப் பாடப்படும் சாம வேதம் கூறுவதனாலே
நாம் இவற்றை (திருமாலின் சிறப்புகளை) விளங்க அறிந்தோம் — ]-எனும் இடங்களில் இதைக் காணலாம்.

“இறைவன் உள்ளான் என்பதற்கு வேதமொன்றே பிரமாணம் (சாட்சி). பிரபஞ்சத்தின் வியப்பளிக்கும்
தோற்றத்தைப் பார்த்துவிட்டு, ‘உறுதியாக இது ஒருவனால் படைக்கப்பட்டதேயாகும்’ என்று அனுமானிப்பது சரியல்ல.”
என்பது வேதாந்தக் கொள்கை. இது ப்ரஹம ஸூத்திரங்களை இயற்றிய ஸ்ரீ பாதராயணரால் “சா’ஸ்த்ர யோநித்வாத்” (1.1.3)
எனும் ஸூத்திரத்தில் வலியுறுத்தப்பட்டது. சங்கப் புலவர்களும் இதனோடு இசைந்திருன்தனர் என்பது
“திருமாலே உலகனைத்தையும் படைத்தளித்து ஆள்பவன் என்பதனை வேதம் கூறுவதாலே அறிந்தோம்” என்று
அவர்கள் கூறுவதிலிருந்து தெரிகிறது.

சங்கத் தமிழ்ப் புலவர்கள் அனைவரும் பிறப்பால் அந்தணர்களல்லர் என்பது பெரும்பாலும் அனைவரும் இசைந்த கருத்து.
எனினும், அவர்கள் ஆழ்ந்த மறைப்பொருளை நன்கு அறிந்திருந்தனர் என்பதனைப் பரிபாடல்களில் நாம் காண முடிகிறது.
மேலும், தத்துவத்தை நிர்ணயிப்பதில் வேதமானது தனித்து நிற்கும் சாட்சி என்று அக்காலப் புலவர்கள் ஏற்றிருந்தனர்
என்பதையும் இங்கு காணலாம். (இதனை ‘ஸ்வத: ப்ராமாண்யம்’ என்பர். ஸ்வத: = எதையும் சார்ந்து நிற்காமல் தானாகவே இயங்குதல்,
ப்ராமாண்யம் = உண்மைத் தன்மை பெற்றிருத்தல்.)
இனி, வேதத்தில் உலகளந்த உத்தமனுக்குக் கூறப்பட்ட யதார்த்தப் புகழ்மொழிகளையே சங்கப் புலவர்கள்
திருமாலுக்குப் பாடியுள்ளனர் என்பதனை, அப்புலவர்கள் மொழிந்தவற்றோடு, வேதமறிந்த ரிஷிகளின் வாக்கியங்களாகிய
இதிகாச-புராணங்கள், தமிழ்ப் பிரபந்தங்கள், வேத மார்க்கத்தின் மீட்சிக்குப் பிற்காலத்தில் வழிவகுத்த வேதாந்த விளக்க நூல்கள்
ஆகியவற்றில் கூறப்பட்டுள்ள செய்திகளை ஒப்பிட்டு ஆராய்ந்தால் உணரலாம்.
இவ்வாராய்ச்சியில் ஒரு சில சான்றுகளைத் தொகுத்துத் தருவதே இக்கட்டுரையின் நோக்கமாகும்.

புருடோத்தமனின் தனிச்சிறப்புகளாகப் பரவலாகப் பேசப்படுவது அவனுடைய அவதாரச் சிறப்புகள், திருமேனியழகு முதலானவை.
சங்க நூல்களில் இவை பற்றிப் பல இடங்களில் வருகின்றன. இவை அனைத்தும் அவனுடைய ‘ரூப-வைபவங்களுள்’ அடங்கும்.
இவற்றோடு மட்டுமல்லாமல், அவனுடைய இயல்பு, மேன்மை, நீர்மை ஆகியவற்றைக் காட்டும் ‘ஸ்வரூப-குணங்களை’
விவரிக்கும் பகுதிகள் பல சங்க இலக்கியத்தில் அடங்கியுள்ளன.
பரம்பொருள் இன்னதென்று ரிஷிகளாலும், மும்மத (அத்வைத, துவைத, விசிஷ்டாத்வைத) ஆச்சாரியார்களாலும் கூறப்பட்ட இலக்கணமும்,
அதற்கு அவர்கள் கையாண்ட உவமை, உருவகம், முதலான அணிகளும் பழந்தமிழ்ப் புலவர்கள் இயற்றிய அவ்வரிகளுடன்
ஒத்து வருவது அனுபவித்து இன்புறத்தக்கதொரு உண்மை. இனி, ஒவ்வொன்றாக இச்செய்திகளைக் காண்போம்.

நம்மால் கடைப்பிடிக்கப்பட்டு வரப்படும் வழிபாட்டு முறைகளும், அவ்வழிபாட்டில் பயன்படுத்தப்படும் தூபம், சந்தனம் முதலான
திரவியங்களும் நம் இந்து மதத்தின் தனிச்சிறப்பான அடையாளங்களாகும். அன்றாடம் நம் பூஜை அறைகளில் பயன்படுத்தப்படும்
திரவியங்களில் முக்கியமானவை மலர்களாகும். விஷ்ணுவால் அதிகம் விரும்பப்படும் மலர்கள் யாவை?
எந்தெந்த பூக்களால் பக்தர்களில் உத்தமர்கள் அவனை வழிபடுகின்றனர்?
அப் பூக்களை நாம் வெளியில் தேடி விலை கொடுத்து வாங்க வேண்டுமா? இல்லை!
அகத்திலேயே அவற்றை நீரூற்றி வளர்க்கலாம் என்பது பெரியோர்களின் கொள்கை. ஏனெனில்,
“அகிம்சை, புலனடக்கம், அனைத்து உயிர்களிடமும் இரக்கமுடைமை, பொறுமை, ஞானம், தவம், தியானம்,
வாய்மையில் நிலைநிற்றல் ஆகிய எட்டு வகை புஷ்பங்களும் ஸ்ரீ விஷ்ணுவை உகப்பிப்பவை” என்று
பின்வரும் புராண சுலோகம் கூறுகிறது:

“அஹிம்ஸா ப்ரத2மம் புஷ்பம்
புஷ்பம் இந்த்3ரிய நிக்3ரஹ:
ஸர்வபூ4த த3யா புஷ்பம்
க்ஷமா புஷ்பம் விசே’ஷத: |
ஜ்ஞானம் புஷ்பம் தப: புஷ்பம்
த்4யானம் புஷ்பம் ததை2வ ச
ஸத்யம் அஷ்டவித4ம் புஷ்பம்
விஷ்ணோ: ப்ரீதிகரம் ப4வேத் ||” [–ஸ்ரீ பாத்ம புராணம்]

ஸ்ரீ பெரியாழ்வார் குழந்தைக் கண்ணனுக்குப் பாடிய பூச்சூட்டல் பாசுரவரி ஒன்றும் இங்கு நிலைவில் நிறுத்த வேண்டியது:

“எண்பகர் பூவும் கொணர்ந்தேன் இன்றுஇவை சூட்டவாவென்று” [– ஸ்ரீ பெரியாழ்வார் திருமொழி, 1.7.10]

இவ்வரிகளில் ‘எண் பகர் பூவும்’ என்பதற்கு, மேற்கண்ட புராண சுலோகத்தின் பொருளை நினைவிற்கொண்டு
‘அகிம்சை முதலான எட்டு புஷ்பங்கள்’ என்று உபன்யாசங்களில் சுவைபட விளக்குவதும் வழக்கில் உள்ளது.

மேற்கண்ட கருத்து சங்க நூல்களிலும் உண்டு. சங்கத் தமிழ்ச் சான்றோர்கள்
‘பரமனின் இயல்புகளை ரிஷிகளும் மற்ற ஞானியரும் எப்படி அறிந்து கொண்டனர்?’ என்ற கேள்விக்கு,
‘ஐம்பொறிகளை அடக்கி, நான்கு உயர் பண்புகளை வளர்த்து, மனதை ஒரே இடத்தில் நிலைநிறுத்துவதனால்
ஏற்படும் எண்ணக் குவியலாலே அவர்கள் அப்பரமனின் இயல்புகளை விரித்துரைத்தனர்’ என்று கூறினர்:

“ஐந்திருள் அறநீக்கி நான்கின் உள்துடைத்துத்தம்
ஒன்றாற்றுப் படுத்தநின் ஆர்வலர் தொழுதேத்தி
நின்புகழ் விரித்தனர்”பரிபாடல், 4-

[செவி முதலிய ஐம்பொறிகளாலே உண்டாகும் மயக்கமாகிய இருளைக் களைந்து, மைத்திரி முதலிய நான்கின் பயிற்சியால்
உள்ளத்தை சுத்தமாக்கி, சமாதி என்னும் ஒரே நெறியின் கண் தம்மைச் செலுத்திய அன்பர்கள்
உன்னைத் தொழுது உன் புகழை எமக்கு விரித்தனர்.]

இவ்வரிகளில் ’நான்கு’ என்று சொல்லப்பட்டதற்குப் பரிமேலழகர் கூறும் விளக்கம்:

(1) மைத்திரி – எவ்வுயிர்க்கும் நன்மையையே விரும்புதல்.
(2) கருணை – எவ்வுயிரிடத்தும் இரக்கமுடையவராய் இருத்தல்.
(3) முதிதை – இன்பதுன்பங்களைச் சமமாகக் கொண்டு எப்போதும் மகிழ்ந்திருத்தல்.
(4) இகழ்ச்சி – ஆன்ம நலனுக்கு ஊறு விளைவிக்கக் கூடிய பொருட்களில் பற்றில்லாது அவற்றை இகழ்தல்.

இப் பரிபாடல் வரிகளும் மேற்கண்ட புராணச் சுலோகத்தில் கூறப்பட்ட எட்டு நற்பண்புகளையும் கூறுவது குறிப்பிடத்தக்கது.
இவ்வரிகளை, ஸ்ரீ சங்கர பகவத்பாதரின் உரைநூல்களிலிருந்து ஒரு குறிப்புடன் சேர்த்து அனுபவிக்கலாம்.
ஸ்ரீ விஷ்ணு சஹஸ்ரநாம விளக்கவுரையில் அவர் ‘தாமோதரன்’ என்ற பெயருக்குக் கூறும் விளக்கங்கள் மூன்று.
இவற்றுள் ஒரு விளக்கம் நாம் அனைவரும் அறிந்தது –
ஸ்ரீ யசோதை தாம்புக் கயிற்றால் கண்ணன் உதரத்தோடு (வயிற்றோடு) சேர்த்து உரலில் கட்டியதால் ‘தாம + உதரன் = தாமோதரன்’
என்ற பெயர் அவனுக்கு உண்டாயிற்று. அவர் கூறும் மற்றொரு விளக்கம் தற்பொழுது நாம் கவனித்துக் கொண்டிருக்கும்
செய்தியோடு தொடர்புடையது. அதாவது, புலனடக்கம் முதலிய நெறிகளின் பயனால் (‘தமம்’ முதலானவற்றால்)
சுத்தீகரிக்கப்பட்ட (‘உதரமாக்கப்பட்ட’) மனதின் மூலம் அறியத்தக்கவன் ஆதலால் ‘ஸ்ரீ தாமோதரன்’ என்பது.
மகாபாரத சுலோகமொன்றும் இவ்விளக்கத்தை ஆதரிப்பதாக அவர் காட்டியுள்ளார்.
ஸ்ரீ பரந்தாமனை அறியாமல் அவன் புகழை விரித்துப்பாடுவது எங்ஙனம்? ஆகையால்,
“ஐந்திருள் அறநீக்கி … நின் ஆர்வலர் தொழுதேத்தி நின்புகழ் விரித்தனர்” என்ற பரிபாடல் வரிகளுடன்
ஸ்ரீ சங்கரர் கூறும் விளக்கம் முழுதும் உடன்படுகிறது.

ஒரு நாட்டின் அரசன் செங்கோலாட்சி புரிவதென்றால் தனது பிரஜைகளில் நல்லோரைக் காப்பதுடன்
தீயோரைத் தண்டித்துத் திருத்துவதும் அவசியமாகிறது.
“கொலையிற் கொடியாரை வேந்தொறுத்தல் பைங்கூழ்
களைகட் டதனொடு நேர்” என்று தெய்வப்புலவராகிய திருவள்ளுவரும் கூறுகிறார்.
படியளந்த பரமனாகிய திருமாலோ அண்ட கோடிகளுக்கெல்லாம் மன்னாதி மன்னன்.
அவன் நல்லோரிடம் காட்டும் அருளும் தீயோரிடம் காட்டும் சினமும் அவனது எண்ணற்ற நற்குணங்களில் இரண்டு.
இதனை முறையே “சிஷ்ட பரிபாலனம்” என்றும் “துஷ்ட நிக்ரஹம்” என்றும் கூறுவர்.
இதனை மேலோட்டமாகப் பார்க்கும்பொழுது, அவனுக்குச் சிலர் மற்றோரைக் காட்டிலும் அதிகம் வேண்டப்பட்டவர் என்றும்,
வேறு சிலரைக் கைவிடத்தக்கவராக அவன் உள்ளங்கொண்டதாகவும் சிலர் நினைக்கக் கூடும். இவ்வையத்தை நீக்க,

“ஸமோ(அ)ஹம் ஸர்வ பூ4தேஷு ந மே த்3வேஷ்யோ அஸ்தி ந ப்ரிய:”
[அனைத்துயிர்களுக்கும் எனக்குச் சமமே. எனக்கு வேண்டப்படாதவர் என்றும்
வேண்டப்பட்டவர் என்றும் எவரும் இல்லை — பகவத் கீதை, 9.29]என்று கண்ணபிரானே கீதையில் செப்பினான்.
இவ்விடத்தில் ஆதி சங்கரர் தமது உரையில் பரந்தாமனை நெருப்புடன் ஒப்பிடுகிறார் —
நெருப்பானது தன்னருகிலிருப்போருக்கு குளிரிலிருந்து அடைக்கலம் தருகிறது, தொலைவில் உள்ளவருக்குத் தருவதில்லை.
அதற்காக நெருப்பை ஒருதலைச்சார்பு உடையதாகக் கருத இயலாதது; அருகில் வராதவர்கள் வராமையாலேயே அவதிப்படுகின்றனர்.
இறைவனின் அருளும் அத்தகையதே. இதனையே தமிழில் சங்கப் புலவர்களும்,

“கடு நவை அணங்கும் கடுப்பும், நல்கலும்,
கொடுமையும் செம்மையும், வெம்மையும் தண்மையும்
உள்வழி உடையை; இல்வழி இலையே:
போற்றார் உயிரினும், போற்றுநர் உயிரினும்,
மாற்று ஏமாற்றல் இலையே: ‘நினக்கு
மாற்றோரும் இலர்; கேளிரும் இலர்’ எனும்
வேற்றுமை இன்று, அது போற்றுநர்ப் பெறினே:”–பரிபாடல், 4:49-55

[நீ கொடுமையுடையாரிடத்தே கொடுமையும் செம்மையுடையார்பால் செம்மையும் வெம்மையுடையாரிடத்து வெம்மையும்
தண்மையுடையாரிடத்துத் தண்மையும் உடையை, அவை இல்லாரிடத்தே நீயும் அப் பண்பிலையாவாய்.
இங்ஙனமன்றி, உனக்குப் பகைவரும் இல்லை; நண்பரும் இல்லை. ]

இவ்விடத்தில் பரிமேலழகர், “உயிர்களது இயல்பாலே நினக்குப் பகையும் நட்பும் உள்ளது போலத் தோன்றுகிறதே அன்றி,
உனது இயல்பாலே பகையும் நட்பும் நினக்கு இல்லை.” என்று பொருள்பட உரையாற்றினார்.
“தேவர்களுக்கு முதல்வன் நீ; அசுரர்களுக்கும் நீயே முதல்வன்; அதனால், நினக்குப் பகைவரும் நண்பரும் உளரோ”
என்று பின்வரும் பாடலில் மற்றொரு புலவர் கூறுகிறார்

அமரர்க்கு முதல்வன் நீ;
அவுணர்க்கும் முதல்வன் நீ;
அதனால், ‘பகைவர் இவர்; இவர் நட்டோர்’ என்னும்
வகையும் உண்டோ, நின் மரபு அறிவோர்க்கே?”: [ — பரிபாடல், 3:53-58]

ஆகையால், திருமால் காட்டும் அருளும் சினமும் அந்தந்த ஆன்மா தமக்குத் தாமே தேர்ந்தெடுத்துக் கொண்ட
நிலையையே காட்டுவதன்றி ஒருபொழுதும் அவனிடத்து ஒருதலைச் சார்பைக் காட்டாது.

நிற்க. திருவின் மணாளனுக்குச் சினம் வருமெனில்,

“காம ஏஷ க்ரோத4 ஏஷ ரஜோ கு3ண ஸமுத்3ப4வ: |”
[காமமும் சினமும் ரஜோ குணத்தால் உண்டாகின்றன — ஸ்ரீ பகவத் கீதை, என்றும்,

“லோப4: ப்ரவருத்திராரம்ப4: கர்மணாமச’ம: ஸ்ப்ருஹா |
ரஜஸ்யேதாநி ஜாயந்தே விவ்ருத்3தே4 ப4ரதருஷப4 ||”
[அர்ஜுனா! ராஜச குணம் அதிகரிக்கும்பொழுது பிறர் பொருளை அபகரிக்க நினைக்கும் பேராசையும், பல (பயனற்ற)
காரியங்களைச் செய்ய வைக்கும் தூண்டுதலும், அமைதியின்மையும்,
பல பொருட்களின் மீது ஆசையும் பிறக்கிறது — ஸ்ரீ பகவத் கீதை, 14.12]என்றும் கீதை கூறுவதனால்,
திருமால் தீயோரிடத்துக் காட்டும் சினம் ராஜச குணத்தால் விளைகிறது என்பது தேறுமா?
முக்குணங்களின் தாக்கம் அவனுக்கும் உண்டோ?

இல்லை. பரமனுக்கு ராஜச தாமச குணங்களின் தாக்கம் அறவே இல்லை என்பது
அத்வைத, த்வைத, விசிஷ்டாத்வைத விபாகமற அனைத்து வேதாந்த தரிசனங்களும் ஏற்பது.
அவன் ஏற்கும் திவ்ய மூர்த்திகள் அனைத்துமே உயர்ந்த பண்புகளை உடைய சுத்த சத்துவ மய மூர்த்திகளே என்பதை
ஸ்ரீ ஆதி சங்கரர் பிரம்ம சூத்திர உரை (2.3.45), சாந்தோக்ய உபநிடத உரை (8.1.5),
பகவத் கீதை (15-ஆம் அத்தியாயத்தின்) உரைகளில் கூறியுள்ளார்.
இதற்குப் பின்னணியாகப் பல வேத, இதிகாச, புராண வாக்கியங்களும் உண்டு.
இதிலிருந்து நாம் அறிய வேண்டியது என்னவெனில்,
திருமாலுக்குத் தீயோர்கள் மீது ஏற்படும் சினம் ராஜச குணத்தின் வசத்தால் அல்ல, அதுவும் சத்துவ குணத்தின் காரியமே என்பது.
கோபமானது நல்லோர்களிடம் ஏற்பட்டாலோ தீயோர்களிடம் ஏற்படாமற் போனாலோ அது மாசு;
அதுவே தீயோர்களிடம் ஏற்பட்டு, நல்லோர்களிடம் காட்டாமல் இருந்தால் தேசு.
ஆகவே, பரமன் காட்டும் கோபமும் சுத்த சத்துவகுணத்தின் விளைவே.

ஸ்ரீ நாரதமுனியிடம் ஸ்ரீ வான்மிகி முனிவர் ஸ்ரீ இராமனின் கல்யாணகுணங்களைக் கேட்கும்பொழுது,
“ஆத்மவான் கோ ஜித க்ரோதோ த்யுதிமான் க: அநஸூயக: |
கஸ்ய பிப்யதி தேவா: ச ஜாத ரோச’ஸ்ய ஸம்யுகே ||”
[வீரமுள்ளவன் எவன்? சினத்தைக் கட்டுப்படுத்தி வென்றவனும் பிரகாசமானவனும் பொறாமையற்றவனும்
தேவர்களும் அஞ்சி ஓடும்படி சினந்து போர் புரிபவனும் எவன்? — ஸ்ரீமத் வால்மீகி ராமாயணம், 1:1.4]என்றே வினவினார்.
இங்கும், “சினத்தை வென்றவன் எவன்” என்று கேட்ட இடத்திலேயே,
“தேவர்களும் அஞ்சும்படியான சினத்தைக் கொண்டிருப்பவன் எவன்?” என்று கேட்டிருப்பதும் குறிப்பிடத்தக்கது.
ஸ்ரீ நாரத முனியும்,
“காலாக்னி ஸத்ருச’: க்ரோதே க்ஷமயா ப்ருத்வீ ஸம:”
[சினத்தில் அவன் பிரளய காலத்தில் எழும் கால அக்னியை ஒத்தவன்.
பொறுமையில் அவன் பூமிக்குச் சமமானவன் — ஸ்ரீ பால காண்டம், 1.18]என்றல்லவோ விடையளித்தார் !

இவ்வாறே சங்கப் புலவர்களும்
“அறத்தினுள் அன்பு நீ; மறத்தினுள் மைந்து நீ;” [– பரிபாடல், 3]
முதலான வரிகளின் மூலம் திருமாலின் அருள், சினம் இரண்டையும் உயர்பண்புகளாகப் பாடியுள்ளனர்
(மறம் = வீரம், மைந்து = வன்மை).

ஸ்ரீ திருவமர் மார்பன் உயிர்களிடத்துக் காட்டும் பொறுமையை ஸ்ரீ நாரதமுனி பூமியுடன் ஒப்பிடுவதை மேற்கண்ட
ஸ்ரீ இராமாயண சுலோகத்தில் கண்டோம். யுத்த காண்டத்தில் ஸ்ரீ நான்முகக் கடவுளும்,
“ஜகத் ஸர்வம் ச’ரீரம் தே ஸ்தைர்யம் தே வஸுதாதலம் |
அக்னி: கோப: ப்ரஸாதஸ்தே ஸோம: ஸ்ரீவத்ஸலக்ஷண ||”
[திருமரு மார்பனே! உலகனைத்தும் உனக்குச் சரீரம். பூமியானது உனது பொறுமையையும் வழுவாமையையும்
கொண்டிருக்கிறது. அக்னியே உனது சினம்; உனதருள் நிலவு. — ஸ்ரீ யுத்த காண்டம், 117.26]என்று ஸ்ரீ இராமனைத் துதித்தார்.

இதனையே தமிழ்ப்படுத்தியது போல் சங்கப் புலவர்களும்,

“நின் வெம்மையும் விளக்கமும் ஞாயிற்று உள;
நின் தண்மையும் சாயலும் திங்கள் உள;
நின் புரத்தலும் நோன்மையும் ஞாலத்து உள”–பரிபாடல், 4
[உனது அழிப்புப் பண்பும் தெளிவும் சூரியனிடமும், அருளும் மென்மையும் சந்திரனிடமும்,
தாங்கும் தன்மையும் பொறுமையும் பூமியிடமும் உள்ளதைக் காண்கிறோம் — ]என்று ஸ்ரீ திருமாலைப் பாடினர்.

சூரியனின் வெம்மை, சந்திரனின் குளுமை இரண்டும் பூமிக்கு இன்றியமையாதது போல,
சர்வேசுவரனாகிய ஸ்ரீ வாசுதேவன் உயிர்களிடத்துக் காட்டும் அன்பு, வன்மை இரண்டுமே உலக நடப்புக்கும்
அவ்வுயிர்களின் ஆன்ம வளர்ச்சிக்கும் அவசியம். எனவே,

“விறல் மிகு விழுச் சீர் அந்தணர் காக்கும்
அறனும், ஆர்வலர்க்கு அருளும், நீ;
திறன் இலோர்த் திருத்திய தீது தீர் கொள்கை
மறனும், மாற்றலர்க்கு அணங்கும், நீ;”–
(ஆர்வலர் = நல்லோர், மாற்றலர் = அற வழியிலிருந்து தவறியவர்கள், அணங்கு = துன்பம்)
என்று ஸ்ரீ மாயவனைப் பாடிய சங்கப் புலவர்கள் அடுத்தபடியாக,
“அம் கண் வானத்து அணி நிலாத் திகழ்தரும்
திங்களும், தெறு கதிர்க் கனலியும், நீ;” [பரிபாடல், 1 ]என்றனர்.

நிற்க. முதற் பரிபாடலில் “விறல் மிகு விழுச் சீர் அந்தணர் காக்கும் அறனும்… நீ;” என்பது,

“யே ச வேதவிதோ விப்ரா: யே ச அத்யாத்மவிதோ ஜனா: |
தே வதந்தி மஹாத்மானம் க்ருஷ்ணம் தர்மம் ஸநாதனம் ||”

[வேதத்தை அறிந்த சான்றோர்களும் அத்யாத்ம வித்தையாகிய பிரம்மஞானம் அறிந்த நல்லோர்களும்,
மகாத்மாவாகிய கண்ணனே அழியாத தருமம் என்றுரைப்பர் — ஸ்ரீ மகாபாரதம், 3.86.22]
எனும் அழகிய ஸ்ரீ மகாபாரத சுலோகத்தின் தமிழாக்கம் போல அமைந்துள்ளது.
வேத வேதாந்தங்களின் ஆழ்பொருளை அறிபவர்கள், ஸ்ரீ கண்ணனைச் சரணடைவதையே உயர்ந்த தருமமாகப் பற்றுவர் அன்றோ.

“ராமோ விக்ரஹவான் தர்ம: ஸாது: ஸத்ய பராக்ரம:” [– ஸ்ரீமத் ராமாயணம், 3.37.13]
என்று ஸ்ரீ தசரத புத்திரனும் தருமத்தின் வடிவாகவே கூறப்பட்டனனன்றோ?
“ஸ்ரீ கண்ணனைத் தவிர வேறொரு பலனை அடைய விரும்புவோர், அப்பலனை அடைவதற்குச் சாதகமாக அக்னி ஹோத்திரம்,
தவம், தானம் முதலானவற்றைக் கடைபிடிப்பர். சிறந்த யோகி என்று சொல்லப்படுபவன்
ஸ்ரீ கண்ணனை அடைவதற்கு ஸ்ரீ கண்ணனிடம் சரணடைவதைத் தவிர வேறு உபாயங்களைக் கைவிடுவன்.”[– ஸ்ரீ சாங்கர கீதா பாஷ்யம், 7.1]
என்னும் ஸ்ரீ ஆதி சங்கரரின் பகவத் கீதை உரை வரிகளிலிருந்தும் இதை அறிகிறோம்.

ஸ்ரீ கம்பரும்
“ஆதி, அந்தம், அரி என, யாவையும்
ஓதினார், அலகு இல்லன, உள்ளன,
வேதம் என்பன மெய்ந் நெறி நன்மையன்
பாதம் அல்லது பற்றிலர்பற்று இலார்.”–கம்பராமாயணம், பாயிரம், 3
[அளவில்லாதவையும், அழிவில்லாதனவுமாகிய வேதங்களை ஓதத் தொடங்கும்போதும், ஓதி முடிக்கும்போதும்
‘ஸ்ரீ ஹரி ஓம்’ என்று உச்சரிப்பவர்களான மேலவர்கள், மெய்ந்நெறியின் முடிவாக விளங்கும் அவனுடைய
பாதத்தைப் பற்றி நிற்கும் ஒரு பற்றைத் தவிர வேறு எல்லாப் பற்றுகளிலிருந்தும் நீங்கியவர்கள். —
என்று பாடியுள்ளதும் இங்கு நினைவில் நிறுத்தத் தக்கது.

—————-

காவேரீ விரஜாதோயம் வைகுண்டம் ரங்கமந்திரம்
ரங்கநாதோ வாஸுதேவ: ப்ரத்யக்ஷம் பரமம் பதம்

குஷ்யதே யஸ்ய நகரே ரங்க யாத்ரா தினே தினே
தமஹம் சிரஸா வந்தே ராஜானம் குலசேகரம்

ஆராதவருளமுதம் பொதிந்த கோவில்
அம்புயத்தோன் அயோத்திமன்னர்க்கீந்த கோவில்
தோளாத தனிவீரன் தொழுத கோவில்
துணையான வீடணர்க்குத் துணையாங்கோயில்
சேராத பயனையெல்லாம் சேர்க்கும் கோயில்
செழுமறையின் முதலெழுத்து சேர்ந்த கோயில்
தீராதவினையனைத்தும் தீர்க்கும் கோயில்
திருவரங்கமெனத் திகழும் கோயில்தானே.

————

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்

மீமாம்சை -விளக்கம் -வேதங்கள்-அங்கங்கள் -உப அங்கங்கள் –

இத்தத்துவப் பிரிவை நிறுவியர் ஜைமினி (கி. மு. 200).
இது மீமாம்ச சூத்திரங்களைக் அடிப்படையாக கொண்டது.[1] [2]

மீமாம்ச சூத்திரங்களுக்கு சபர சுவாமி (கி. மு. 57) விளக்க உரை எழுதியுள்ளார்.
இதை பூர்வ மீமாம்சம் (கர்ம காண்டம்) என்றும் உத்தர மீமாம்சம் (ஞான காண்டம்) என்று
இரு காண்டங்களாக பிரித்துள்ளனர். பூர்வ மீமாம்சம் நான்கு வேதங்களுக்குப் பொருள் கூறும்.
உத்தர மீமாம்சத்தை தொகுத்தவர் வியாசர்.
நான்கு வேதங்களின் இறுதியில் உள்ள வேதாந்தங்களான உபநிடதங்களை உத்தர மீமாம்சம் என்பர்.

ஜெய்மினி முனிவர் தொகுத்த பூர்வ மீமாம்சை எனும் கர்ம காண்டத்தை பனிரெண்டு காண்டங்களாகவும்,
அறுபது அத்தியாயங்களாகவும் பிரிக்கப்பட்டுப் பல சூத்திரங்களாகச் செய்யப்பட்டுள்ளது.

பூர்வமீமாம்சைக்கு, சபரர், குமரிலபட்டர், பிரபாகரர் மற்றும் சாயனர் ஆகியவர்கள்
மீமாம்சா சூத்திரங்களுக்கு விளக்க உரை எழுதியுள்ளனர்.
பூர்வ மீமாம்சையில், பிரம்மம், படைப்பு, மோட்சம் குறித்த விசாரணைகள் இல்லை.
இதில் குறித்த யாகங்கள், பலி கொடுத்தல், யக்ஞங்கள் மற்றும் அக்னி ஹோத்திரம், விரதங்கள்,
சந்தியாவந்தணம் மற்றும் பூசை புனஸ்காரங்களை செய்வதன் மூலம் ஒரு மனிதன் எளிதாக
நேரடியாக சொர்க்கத்தை அடைய முடியும் என்ற நம்பிக்கை உடையவர்கள்.

ஆதிசங்கரர் அவதாரம் பண்ணப் போறார். அதுக்கு ஒரு ஐம்பது வருஷம் முன்னாடி, இந்த குமாரிலபட்டர் அவதாரம் பண்ணி,
கர்மாவெல்லாம் பண்ணனும், அப்படின்னு இந்த பௌத்த மதத்தை கண்டனம் பண்ணி, கர்மா பண்ணனும் எங்கறதை அவர் நிலைநாட்டினார்.
குமாரிலபட்டர், வேதமே ஸத்யம், அது என்னை காப்பாற்றும், அப்படின்னு சொல்லாமல்,
வாயில ஒரு வார்த்தை கொஞ்சம் மாறி, “யதி ப்ரமாணம் ஸ்ருதயோ பவந்தி” “ஸ்ருதி என்பது ப்ரமாணம் ஆகுமானால்,
எனக்கு, என் உடம்புக்கு எந்த ஆபத்தும் ஏற்படாமல் இருக்கட்டும்”, அப்படீன்னு சொல்லிண்டு அந்த ஏழாவது மாடிலேர்ந்து கீழே விழுந்தாராம்.
அவருக்கு உயிருக்கு ஆபத்து ஒண்ணும் வரலை. கண்ணுல ஒரு காயம் பட்டுதாம்.
அவர் ஏன் எனக்கு காயம் பட்டுதுன்னு கேட்டாராம். “நீங்க அந்த “யதி ப்ரமாணம் ஸ்ருதயோ பவந்தி”,
“ஸ்ருதி என்பது ப்ரமாணமாம் ஆகுமானால்”, அப்படீன்னு ஒரு வார்த்தை சொன்னதுனால்,
அது உங்களுக்கு சின்னதா ஒரு காண்பிச்சு கொடுத்துருக்கு.
“வேதம் தான் ப்ரமாணம்” அப்படீன்னு சொல்லியிருந்தா, இது கூட பட்டிருக்காது” அப்படீன்னு அசரீரீ கேட்டதாம்.

இந்த குமாரிலபட்டரும் மண்டன்மிச்ரரும் திரும்பவும் வேத மதம் நன்னா செழிக்கும்படியாக பண்ணி இருந்தா.

“நஹி தேஹப்ருதா சக்யம் த்யக்தும் கர்மாண்ய சேஷத : –
உடம்பு இருக்கறவன், நான் இந்த உடம்புன்னு நினைக்கறவனால காரியங்களை ஒரேடியாக விட முடியாது.

கர்மேந்த்ரியாணி ஸம்யம்ய ய ஆஸ்தே மனஸா ஸ்மரந் |
இந்த்ரியார்த்தாந் விமூடாத்மா மித்யாசார : ஸ உச்யதே ||

ஒருவனுக்கு கர்மாவில் ஆசை இருக்கும் போது, உலக விஷயங்களில் இன்னும் ஆசை மிஞ்சி இருக்கும் போது,
இந்த்ரியங்களை மட்டும் அடக்கிண்டு, வாசனா பலத்துனால, மனசுல அந்த போகங்களை எல்லாம்
பண்ணிண்டு இருந்தான் ஆனால், அது “மித்யாசார:’ hypocrisy தான்.
அதுனால நீ பண்ண வேண்டாம்னு நினைச்சாலும்

ஸ்வபாவஜேந கௌந்தேய நிபத்த : ஸ்வேந கர்மணா |
கர்த்தும் நேச்சஸி யந்-மோஹாத் கரிஷ்யஸ்-யவஷோபி தத் ||

நீ பண்ண வேண்டாம் னு நினைச்சாலும் மோஹவஷாத் அதைதான் நீ பண்ணுவே.
அதனால் காரியத்தை விடாதே. நீ “நான் யுத்தம் பண்ணனுமா?” னு கேட்கற.
“நீ க்ஷத்ரியன். யுத்தம் வந்திருக்கு. யுத்தம் பண்ண வேண்டியது தான்.”

ஆனா அதை எப்படி பண்ணனும்னா “தத் குருஷ்வ மதர்ப்பணம்” எனக்கு அர்ப்பணம் பண்ணிடு.
இதோட பலாபலன்களை பத்தி நினைக்காதே. அப்படி நீ பண்ணினால் “லிப்யதே ந ஸ பாபேந பத்ம-பத்ரமிவாம்பஸா”
ஒரு தாமரை இலையில் தண்ணீர் ஒட்டாத மாதிரி இதோட பாபங்கள் உன்னை ஒட்டாது.
இப்படி நீ கர்மாவை ஈஸ்வர அர்ப்பணமாக பண்ணிண்டே வந்தால், உனக்கு சித்த சுத்தி ஏற்பட்டு,
ஞானத்துக்கு உனக்கு அருகதை ஏற்படும்.
“ஸ்வகர்மணா தம் அப்யர்ச்ச ஸித்திம் விந்ததி மாநவ” இது ஒரு சின்ன ஸித்தி. ஆரம்ப ஸ்டேஜ்.
இதுலேயே அப்பறம் ஞானத்தை பத்தி தெரிஞ்சுண்டு, அந்த சாதனைகள் எல்லாம் பண்ணிண்டே வந்தால்
“நைஷ்கர்ம்ய ஸித்திம் பரமாம் ஸந்ந்யாஸேன அதிகச்சதி”
நைஷ்கர்ம்ய ஸித்தினு காரியமே பண்ணாத ஒரு நிலைமை இருக்கு. அது உனக்கு சன்யாசத்தினால் கிடைக்கும்.

ஆருருக்ஷேர்-முநேர்-யோகம் கர்ம காரணம் உச்சயதே |
யோகாரூடஸ்ய தஸ்யைவ சம : காரணம் உச்யதே ||

இந்த சாதனைகள் எல்லாம் பண்றதுக்கு, சில வழிமுறைகள் இருக்கு. அது முனியினுடைய யோகம்.
யோகாரூடன், அந்த ஞானத்தை அடைசுன்ட்டான்னா ஸமஹா அவன் மனசு அடங்கறதுதான்
அவன் பண்ணவேண்டிய காரியம். அவன் சாதனைகள் கூட பண்ண வேண்டியது இல்லை.

ஸர்வம் கர்மாகிலம் பார்த்த ஞாநே பரிஸமாப்யதே –
ஒருத்தனுக்கு ஞானம் வந்துவிட்டதென்றால் அவனுடய, physical-லாகவோ, mental-லாகவோ
எல்லா காரியங்களும் நின்னு போய்விடும்.

தஸ்ய கார்யம் ந வித்யதே – அவனுக்கு காரியமே கிடையாது.

குமாரிலபட்டர் ஒரு ப்ரசாரகரா, ஒரு பண்டிதராக இருக்கார்,
அதை வந்து நன்னா அப்பியாசம் பண்ணிண்டு practice பண்ணிண்டு இருக்கக் கூடியவர் மண்டனமிஸ்ரர்.
சபரி, சரபங்கர் எல்லாம் ராம தர்சனத்தோடையே மேலுலகத்துக்கு போன மாதிரி,
அவர் இந்த தூஷக்னி-யில தன்னோட உடம்பை விடறார்.
இந்த இடத்துல பெரியவா வந்து இரண்டு சொல்றா. அவருக்கு அந்த நெருப்பு சுடவே இல்லையாம்.

மாசில் வீணையும் மாலை மதியமும்
வீசுதென்றலும் வீங்கில வேனிலும்
மூசுவண்டரை பொய்கையும் போன்றதே
ஈசன் எந்தன் இணையடி நிழலே

அப்படின்னு, அப்பர் பெருமான் சுண்ணாம்பு களவாயில இருந்தாலும் அவருக்கு அது சுடாதது போல,
ஆச்சார்யாள் தரிசனத்துனால குமாரிலபட்டருக்கு, அந்த நெருப்பு சுடவே இல்லை, அப்படின்னு சொல்றார்.
இன்னொன்னு சொல்றா பெரியவா,
சீதாதேவி பிரார்த்தனை பண்ணினதால ஹனுமார் வால்ல எப்படி அக்னி சுடாமல் குளிர்ச்சியாக இருந்ததோ,
அந்த மாதிரி இவருக்கு குளிர்ச்சியா இருந்தது. சுடலை-ங்கறது ஒரு பக்கம். குளிரிச்சியா இருந்தது-ங்கறதுக்கு
இந்த ஹனுமார் வால்ல வச்ச தீ அவருக்கு, சீதாதேவி அம்பாள் அனுக்கிரஹத்துனால சுடாததை போல அப்படின்னு சொல்றார்.
அப்படி அந்த குமாரில பட்டராக வந்த சுப்ரமண்ய ஸ்வாமி வந்த அவதார நோக்கத்தை நிறைவேற்றிட்டு அவர் கைலாசத்துக்கு போயிடறார்.

வேதங்கள் ரிக், யஜுர், சாம, அதர்வணம் என்ற நான்காகும்.
இவற்றில் ரிக் வேதம் மந்திர பாகமாகவும் சூக்தங்களாகவும் உள்ளது.
யஜுர் வேதம் யாகங்களின் மந்திரமாகவும், சாமம் இசையோடு கூடியதாகவும்,
அதர்வணம் யந்திர தந்திர அடிப்படைகளை விளக்குவதாகவும் விளங்குகின்றன.

ரிக் வேதம்
ரிக் வேதம் 2 வகையாகத் தொகுக்கப்பட்டுள்ளது. இது 10 மண்டலங்களாகவும் 1017 சூக்தங்களாகவும் பிரிக்கப்பட்டுள்ளது.
இவற்றில் 10467 ரிக்குகள் அடங்கியுள்ளன.
இரண்டாவது வகையில் இவ்வேதம் 8 அஷ்டகங்களாகவும் அவை 8×8=64 அத்தியாயங்களாகவும் பிரிக்கப்பட்டுள்ளன.
இவை 85 அனுவாகங்களைக் கொண்டதாகும்.
இதற்குரிய உபநிஷதங்கள் சமிதை, ஐதரேயம், பவாவிருத்த-ப்ராம்மணோபநிஷதம், கௌஷீதகம் என்ற நான்காகும்.
க்ருஹ்யசூத்ரம், ஆஸ்வலாயன கல்ப சிரௌத சூத்ரம், சாங்கியாயன சிரௌதம் அரண்யகம், ஐதரேயரண்யகம் – இவைகளை உள்ளடக்கியது கௌஷீதகம்.

யஜுர் வேதம்
இந்த வேதம் கிருஷ்ண யஜுர், சுக்ல யஜுர் என்று இரண்டு பெரும் பிரிவுகளாக உள்ளது.
இவ்வேதம் யாகாதிகளைப் பற்றி விளக்கமாகக் கூறுகிறது. ரிக் வேதத்தில் உள்ள அனேக ரிக்குகள் இதில் இடம் பெற்றுள்ளன.
கிருஷ்ண யஜுர் வேதம் 7 காண்டங்களாகவும் 44 பிரச்சனங்களாகவும் 651 அனுவாகங்களாகவும் பிரிக்கப்பட்டுள்ளது.
இவற்றில் 2190 கண்டிகைகள் உள்ளன. யஜுர் வேத மொழிகளுக்குக் கண்டிகைகள் என்று பெயராகும்.
கிருஷ்ண யஜுரின் உபநிஷதங்களை தைத்ன்யம், மஹா நாராயணம், கடகம், ஸ்வேதாஸ்வதரம், மைத்ராயணம் என்றும் கூறுவர்.

சுக்ல யஜுர் வேதம்
இந்த வேதம் 40 அத்தியாயங்களாகப் பிரிக்கப் பட்டுள்ளது. இதில் 303 அனுவாகங்கள் உள்ளன.
1549 கண்டிகைகள் இடம் பெற்றுள்ளன. இவ்வேதத்திற்கு 17 சாகைகள் இருக்கின்றன,
இவற்றில் மாத்யம்தினம், கண்வம் எனும் இரு சாகைகள் உள்ளன.
இதன் உபநிஷதம் பிரகதாரண்யமாகும். சுக்ல யஜுர் வேத சூத்ரம் (தெரியவில்லை) ப்ரமாண நூல் சதபதப்ரமாணமாகும்.

சாமவேதம்
இசை வடிவமாக விளங்கும் சாமவேதத்தின் வேதமொழிகளுக்கு கானங்கள் என்பது பெயர்.
பத்து கானங்களைக் கொண்ட தொகுதிகள் தசதிகள் எனப்பட்டன.
தசதிகள் கூட்டமைப்பு அத்தியாயங்கள் என்றும் அத்யாயங்களின் கூட்டமைப்பு ஆர்ச்சிகம் என்றும் அழைக்கப்படுகின்றன.
இந்த வேதம் இரண்டு ஆர்ச்சிகங்களாகவும் 30 அத்யாயங்களாகவும் 458 தசதிகளாகவும் வகுக்கப்பட்டுள்ளது.
இதில் 1549 கானங்கள் இடம்பெற்றுள்ளன. இந்த வேதத்திற்கு 1000 சாகைகள் இருந்ததாகக் கூறுவர்.
இப்போது உள்ளவை கௌதம சாகை, ராணாய சாகை, ஜைமினீய சாகை என்ற மூன்றாகும்.
இந்த வேதத்தின் பிரமாணங்கள் பஞ்ச விம்சம், சப்த விம்சம், சாம விம்சம், ஆர்ஷேயம், தல்வகாரம், வம்சம், தைவதம், கோபதம் ஆக ஏழாகும்.
உபநிஷதங்கள் சந்தோக்யம், கேன் என இரண்டு.
இதற்கான பிரமாண சூத்ரங்கள் அரண்யங்கள் இல்லை.
இதன் உபவேதம் இசைமாலையாகிய காந்தர்வமாகும்.

அதர்வண வேதம்
அதர்வண வேத மொழிகளுக்கு மந்திரங்கள் என்பது பெயர். இவ்வேதத்துள் 5847 மந்திரங்கள் இடம் பெற்றுள்ளன.
இவை 733 வர்க்கங்களாகவும் 111 அனுவாகங்களாகவும் 34 ப்ரபாடங்களாகவும் 20 காண்டங்களாகவும் தொகுக்கப்பட்டுள்ளன.
இந்த வேதத்திற்கு சாகைகள் பிப்ப லாதம், தனதம், இளதம், சளநகீயம், ஜாஜலம், ஜலதம், பிரமவதம், தேவதர்சனம், சாரனைவத்யம் எனும் ஒன்பதாகும்.
இவற்றில் பிப்லாதமும் சௌனகமும் மட்டுமே கிடைத்துள்ளன.
இந்த வேதத்திற்குரிய பிரமாணங்கள் கல்பசூத்ரங்கள் அரண்யங்கள் ஏதும் இல்லை.
உபநிஷதங்கள் முண்டகம், பிரச்சினம், மாண்டூக்யம் என்ற மூன்றாகும்.

வேதம் பயில்வதை விளக்கிக் கூறும் அங்கநூல்கள் ஆறாகும்.
சீட்சை, வியாகரணம், சந்தஸ், ஜோதிஷம், நிருத்தம் கல்பம், கல்பசூத்ரம் என்பவையே அவை.

சீஷை:
சிட்ஷை என்பது வேத மந்திரங்களில் உள்ள மந்திரச் சொற்களை உச்சரிக்கும் முறைகளை விளக்குவதாகும்.
இதில் எழுத்து, ஸ்வரம், மாத்திராகாலம் முதலியன விளக்கப்பட்டுள்ளன.
பாணிணி இதற்கு விளக்க நூல்களை செய்துள்ளார்.

வியாகரணம்
என்பது வேதத்தின் இலக்கணத்தை விவாரிப்பதாகும்.
பாணினி, பதஞ்சலி, காத்யாயனர் முதலியோர் வியாகரண விளக்க நூல்கள் செய்துள்ளனர்.

சந்தஸ்
என்பது வேதத்தை இசைக்கும் முறையில் எழுத்துக்களின் எண்ணிக்கையை விளக்குவதாகும்.
வேதத்தில் காயத்ரி, உஷ்ணிக், ஸ்னுஷ்டுப், ப்ருஹதீ, பங்தீ, த்ருஷ்டுப், ஜகதீ எனும் ஏழு சந்தஸ்கள் உள்ளன.
இவை வேதத்தினை எப்படி ஏற்றி இறக்கி ஓத வேண்டும் என்பதையும் வேதத்தின் ஒவ்வொரு அடியிலும்
வர வேண்டிய எழுத்துக்களின் எண்ணிக்கையையும் வரையறுப்பதாகும்.
பிங்கல முனிவர் இதற்கு நூல் எழுதியுள்ளார்.

ஜோதிஷம்
என்பது வான சாஸ்திரத்தை அடிப்படையாகக் கொண்டு வருங்காலத்தை விளக்குவதாகும்.
வேதங்களில் விதிக்கப்பட்டுள்ள சாந்திகளையும் தானங்களையும் முறைப்படி உரிய காலத்தில் செய்ய வேண்டும்.
அதற்குக் காலத்தைப்பற்றிய அறிவு அவஸ்யமாகிறது.
காலத்தை நிர்ணயிப்பதில் ஜோதிட நூல் துணை செய்கிறது.
ஆதித்தன் பாஸ்கர பட்டர் இதற்கு நூல் செய்துள்ளார்.

நிருத்தம்:
இது வேத மொழிகளுக்கும் அவற்றின் ஒலிகளுக்கும் விளக்கம் கூறும் அகராதி போன்றதாகும்.
இதன் மூலம் வேத வாக்யங்களின் உண்மைப் பொருளை அறிய முடிகிறது.
இதற்குப் பாஸ்கரராயர் உரை உள்ளது.

கல்பம்
என்பது வேதங்கள் கூறும் மந்திரங்களின் அடிப்படையில் செய்ய வேண்டிய செயல்களை வகைப்படுத்திக் கூறுவதாகும்.
இவை ஸ்ரௌதம், கிருஹ்யம், தர்மம் என மூன்று வகைப்படும்.

மீமாம்சை
என்பது பூர்வ மீமாம்சை, உத்தர மீமாம்சை என்று இரண்டு வகையாக உள்ளது.
பூர்வ மீமாம்சை ஜை மினியால் செய்யப்படுவதாகும்.
12 கண்டங்களுடன் 60 அத்தியாயங்களும் பல சூத்திரங்களையும் கொண்டது.

வேதாந்தம்
என்பது வேதத்தின் முடிவு அல்லது வேத சாரத்தைக் குறிப்பதாகும்.
191 விஷயங்களைப் பற்றி 558 சூத்திரங்களால் இந்நூல் ஆக்கப்பட்டது.
இது நான்கு அத்தியாயங்களைக் கொண்டது. அவை ஒவ்வொன்றும் 4 பாதங்களைக் கொண்டவை.
இதனை ப்ரம்ம சூத்ரம் என்றும் அழைப்பர். இது வேத வியாசர் இயற்றியது.

நியாயம்
என்பது ஒன்றைப் பல கோணங்களில் ஆராய்ந்து அதன் உண்மைப் பொருளை நிறுவும் நூலாகும்.
இதனை இயற்றியவர் கௌதமர் ஆவர். 537 சூத்ரங்களைக் கொண்டது.
ஒரு பொருள், செயல் நிஜமா என்பதை ப்ரமாணம், ப்ரமேயம், சம்சயம், ப்ரயோஜனம், த்ருஷ்டாந்தம், சித்தாந்தம், வாதம்
முதலியவற்றால் ஆராய்ந்து அறிய வேண்டும் என்று கூறுகிறது.

வைசேஷிகம்:
வையத்திலுள்ள அனைத்துப் பொருட்களையும் பிரித்து அதன் குணங்களை ஆராய்ச்சி செய்து அறிவிக்கும் நூலாகும்.
கணாத முனியால் அருளப்பட்ட இந்நூல் 373 சூத்ரங்களைக் கொண்டது.
த்ரிவ்யம் குணம் கர்மம், சாமான்யம், விசேஷம், சமவாயம் முதலிய ஆறு வகையாக உணர்த்துவதாகும்.

வேத படனம்:
வேதத்தைப் பல்வேறு வகையில் ஓதுவதே வேதபடனம் எனப்படும்.
அவை மூலசமிதை, பதசமிதை, கிரமம், ஜடை, கனம் என்பனவாகும்.
மூலசமிதை என்பது வேத மந்திரங்களைச் சந்தி சேர்த்துச் சொல்வது.
பதசமிதை என்பது பதம் பதமாகப் பிரித்துச் சொல்வதாகும்.
கிரமம் என்பது ஒரு பதத்தை இன்னொரு பதத்திற்கு முன்னும் பின்னும் சேர்த்துச் சொல்வதாகும்.
ஜடசம்ஹிதை பதங்களைச் சேர்த்துப் பிரித்துச் சொல்வதாகும் (ஜடை பின்னுவது போல்).
வேதம் பயிலும் மாணவர்கள் நிலையாகத் தங்கிப் பயின்ற இடங்கள் கடிகை எனப்பட்டன.
காஞ்சீபுரம், சோழங்கிபுரம் முதலிய ஊர்களில் கடிகைகள் இருந்ததை வரலாற்று நூல்கள் கூறுகின்றன.

————————

பிரதான சதகம் -தேசிகன் –பிரதானங்கள் -கத்யமாக -101-சூர்ணிகைகள்
பஜதி சத கோடி பவதி-பூர்வ பஷம் –
முதல் சூர்ணிகை -ஸ்ருதி வைபவம் -ப்ரத்யஷாதி ப்ராமணங்களில் -பரம் நாஸ்தி -வேதமே பிரதானம் –
உபநிஷத்துகளில் பிரதானம் -இரண்டாவது சூர்ணிகை –
வேதம் -சாகா -த்ரயீ- ஸ்ருதி
ஸ்ரு -கேட்பது -கேட்பதால் மட்டுமே அறிகிறோம் -ஸ்ருதி -காது என்றுமாம்
அதி கவனம்-அதிக வனம் விளையாடும் ஸிம்ஹம் -கவி தார்த்த சிம்மம்
சுருதி யுக பரி பூர்த்தி காதுகள் நிரம்பும் கர்ஜிக்கும்
இரண்டு வேதங்களையும் பொருத்தி -வேதம் தமிழ் செய்த மாறன் -இதுவே சுருதி யுகம் –
இதற்கு பூர்ணத்வம் ஆச்சார்ய ஸிம்ஹங்கள்
நிகமம் ஆகமம் இவற்றுக்கும் பல அர்த்தங்கள்
சர்வ யோக்யதை -தமிழ் மறை
இரு காது பரி பூரணமான பின்பு குறை இருக்காது
பாஹ்ய குத்ருஷ்டிகள் இருக்காமல் ஓடுவார்கள் –

வேதங்களுக்கு கண்ணாக-சஷுஸ்–த்ருஷ்யதே ரெங்க மத்யே -புதையல் –
வேதமும் -திவ்யம் -ரெங்க மத்யே -த்ருஷ்யதே -மூன்று வேறுபாடுகள்
திவி பவம்-பூமிக்குள் உள்ளை -சஷுஸ் சுருதி பரிஷத்-கட் செவி- கண்ணும் காதும் வேதமே –
அரங்கு ஏற்றம் -அம்பலத்தில் உள்ள புதையல் -அந்தர் ஜ்யோதி —
அநந்தாவை வேதா -கண்ணான வேதக் கூட்டங்களுக்கு கண் -விழி ஒப்பார் வேதங்களுக்கு –
கண்ணால் பார்ப்பது -கண்ணைப் பார்ப்பது -கண்ணாலே கண்ணைப் பார்ப்பதும் வேத வைபவமே –
காதுக்கு கண் போல் வேதம் ஆகிய சுருதி-காதுக்கு கண்ணும் உண்டே –

used less ஆனால் useless ஆகுமே -நாமும் ஓதி ஓதுவித்து பிறந்த பயன் பெறுவோம்

——————————–
–
ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்

நியாய தர்சனம் /இந்தியத் தத்துவ இயல் நூல்களும் ஆசிரியர்களும்–

நியாயம் என்பது தரிசனங்கள் எனப்படும் ஆறு தத்துவப் பிரிவுகளில் ஒன்று.
இது ஏரணத்தையும் (அளவையியல், (logic)), அறிவாராய்ச்சியியலையும் (epistemology) முதன்மையாகக் கொள்கிறது.
இந்தத் தத்துவப் பிரிவுக்கு அடிப்படையானது கௌதம ரிஷி அல்லது அட்சபாதர் என்பவரால் எழுதிய நியாய சூத்திரம் என்னும் நூல் ஆகும்.
இது கி.மு ஆறாவது நூற்றாண்டளவில் எழுதப்பட்டதாகக் கூறப்படுகின்றது

நியாயம் தத்துவப் பிரிவு
நவீன இந்து தத்துவச் சிந்தனைகளுக்கு வழங்கிய முக்கியமான பங்களிப்பு அதன் வழிமுறை (methodology) ஆகும்.
தருக்கம் அல்லது ஏரணம் (அளவையியலை) அடிப்படையாகக் கொண்ட இந்த வழிமுறையைப், பின்னர்,
பெரும்பாலான மற்ற இந்து தத்துவப் பிரிவுகளும் கைக்கொள்ளலாயின.

நியாயத்தைப் பின்பற்றுபவர்கள், எற்புடைய அறிவைப் (valid knowledge) பெறுவதன் மூலமே
துன்பங்களிலிருந்து விடுதலை பெற முடியும் என நம்புகிறார்கள்.
இதனால் அவர்கள் ஏற்புடைய அறிவைப் பெறுவதற்கான வழிகளை (பிரமாணங்கள்) அடையாளம் காண்பதில் பெரும் அக்கறை செலுத்துகின்றனர்.
நியாயத் தத்துவப் பிரிவினர் இந்த ஏற்புடைய அறிவை அடையாளம் காண நான்கு பிரமாணங்கள் அல்லது வழிமுறைகளைக் கைக்கொள்கிறார்கள். அவை:

பிரத்தியட்சம் – நேரடிக்காட்சி
அனுமானம் – உய்த்துணர்வு
உபமானம் – ஒப்பீடு
சப்தம் – உரைச்சான்று என்பனவாகும்.

ஸூ த் ரங்கள் –ஐந்து அத்தியாயங்கள் -ஒவ் ஒன்றிலும் இரண்டு பாகங்கள்

The core of the text dates to roughly the 2nd century BC, although there are significant later interpolations.
கௌதமர் -அக்ஷய பாதர் -காலிலே கண் உள்ளவர்
தீர்க்க தபஸ்வீ -மஹா ரிஷி
நியாய ஸூ த் ரங்கள் — 528 –
வாத் சயனர் -(c.450–500 CE),
நியாய வார்த்திகா -உத்யோதகாரர் (c. 6th–7th century),
வாசஸ்பதி மிஸ்ரர் (9th century)
உதயனர் -தாத்பர்ய பரிசுத்தி , (10th century),
ஜெயந்தர் நியாய மஞ்சரி (10th century).

16 வகையால் ஞானம் –ஞானத்தாலே மோக்ஷம்
பிரமாணம்
பிரமேயம்
சம்சயம்
பிரயோஜனம்
த்ருஷ்டாந்தம்
சித்தாந்தம்
அவயவங்கள்
தர்க்கம்
நிர்ணயம்
வாதம்
ஜல்பம்
விதண்டாவாதம்
ஹேத்வ ஆபாசம்
சலம்
வாத நிரசனம்
நிக்ரஹ ஆஸ்தானம்

நித்யம்
அநித்யம்
சேதன க்ருத்யமே காரணம் -பகவான் நியமனம் -சஹகாரி என்பர்

ப்ரதிஜ்ஜை
மலை உச்சியில் புகையைப் பார்த்து -ஹேது
சமையல் அறையில் புகையையும் நெருப்பையும் சேர்த்து பார்த்த அனுபவம் உதாஹரணம்
ஐந்து வித தப்பான ஹேதுக்கள்
ஸவ்யபிசார -முடிவு கொள்ள முடியாத -பல முடிவுகள் கொள்ளும் படி
விருத்த முடிவு
பிரகரணஸ் சாம-விரோதமாயுள்ள முடிவு
ஸத்யாசமா -கேள்விக்கு உரிய முடிவு
கால அதீத

ஆறு ஆஸ்த்திக அல்லது வைதிக தரிசனங்கள் (Vedic Systems or Homogeneous Systems)
ஆறு வேத தரிசனங்களும் அவற்றின் நிறுவனர்களும் பின்வருமாறு:

நியாயம் – கௌதமர்
வைசேடிகம் – கணாதர்
சாங்கியம் – கபிலர்
யோகம் – பதஞ்சலி
மீமாம்சை (பூர்வ மீமாம்சை) – ஜைமினி
வேதாந்தம் (உத்தர மீமாம்சை) – பாதராயணர்
இவற்றுக்கு இடையிலான ஒற்றுமைகளைக் கருத்திற்கொண்டு இந்த ஆறு தரிசனங்களும்,
இரண்டிரண்டாகச் சேர்த்து மூன்று தொகுதிகளாகப் பிரிக்கப்பட்டுள்ளன. அவை பின்வருமாறு:

நியாயம் – வைசேடிகம்
சாங்கியம் – யோகம்
மீமாம்சை – வேதாந்தம்
நான்கு நாத்திக அல்லது அவைதிக தர்சனங்கள் (Non-Vedic or Heterogeneous System)
நான்கு நாத்திக அல்லது அவைதிக தரிசனங்களும் அவற்றை நிறுவியவர்களும் பின்வருமாறு:

சார்வகம் எனும் உலகாயதம்
ஆசீவகம்
மூவகைச் ஜைனம் = 1 திகம்பரர், 2 சுவேதாம்பரர், 3 யாபனியம் — மகாவீரர்
நால்வகை பௌத்தம் = ஈனயான பௌத்தப் பிரிவுகள் 1 சௌத்திராந்திகம் 2 வைபாடிகம் ;
மகாயான பௌத்த பிரிவுகள் 3 மாத்தியமிகம் 4 யோகசாரம் — கௌதம புத்தர்

————–

கணாதரர், கானடா அல்லது கணபுஜா –
கணபுஜா என்பதற்கு அணுக்களை உண்பவர் என்று பொருள்.
இப் பெயர் வரக் காரணம், அவரது எளிமையை விளக்குவதாகும்.
அறுவடை முடிந்த நிலங்களில் சிதறிக்கிடக்கும் நெல், கோதுமை மற்றும் இதர தாணியங்களை பொறுக்கி
அதனை சமைத்து உண்பவராம்

————

தர்க்க சாஸ்திர நூல்கள்
‘ந்யாய சாஸ்த்ரம்’செய்த கௌதம மஹரிஷிக்கு ‘அக்ஷபாதர்’என்று பேர்*.
அவர் அறிவால் ஓயாமல் சிந்தனை பண்ணிக் கொண்டே இருப்பாராதலால் வெளி உலகமே அவர் கண்ணுக்குத் தெரியாதாம்.
எப்போதும் யோசித்துக் கொண்டே இருப்பதால் absent mind கௌதமர் இப்படித்தான் இருந்தார்.
அதனால் எதையோ பலமாக யோசித்துக் கொண்டே போய் ஒரு கிணற்றிலே விழுந்து விட்டாராம்.
அப்போது பகவானே அவரை மேலே ஏற்றி விட்டு அவருடைய காலிலேயே கண்ணை வைத்துவிட்டாராம்!
கால் தானாக, involuntary – யாக, நடக்கிற போது அதிலுள்ள கண்ணும் தானாகப் பார்த்து விடும்படி அனுக்ரஹம் செய்தாராம்.
பாதத்திலே அக்ஷம் (கண்) ஏற்பட்டதால் இவருக்கு அக்ஷபாதர் என்று பேர் வந்தது என்று கதை.

இவருடைய சாஸ்த்ரத்துக்குப் பாஷ்யம் எழுதியவர் வாத்ஸ்யாயனர்.
வார்த்திகம் செய்தவர் உத்யேதகரர்.
பரம அத்வைதியான வாசஸ்பதி மிச்ரர் இந்த வார்திகத்துக்கு ஒரு விளக்கம் எழுதியிருக்கிறார்.
ந்யாய – வார்த்திக – தாத்பர்ய டீகா என்று அதற்குப் பெயர்.
இந்த விளக்கத்துக்கு விளக்கம் எழுதியிருக்கிறார் உதயனாசாரியார். தாத்பாய – டீகா – பரிசுத்தி என்று அதற்குப் பெயர்.
ந்யாய குஸுமாஞ்ஜலி என்றும் உதயனர் ஒரு புஸ்தகம் எழுதியிருக்கிறார்.
இவர்தான் புத்த மதத்தைக் கண்டனம் பண்ணி நம் தேசத்தில் இல்லாமல் பண்ணியவர்களில் முக்கியமான ஒருவர்.
‘ந்யாய சாஸ்த்ரத்துக்கு ஜயந்தர் எழுதிய ‘ந்யாய மஞ்ஜரி’என்ற பாஷ்யமும் இருக்கிறது.
அன்னம் பட்டர் என்பவர் தர்க்க ஸங்கிரஹம் என்றும் அதற்குத் தாமே விரிவுரையாக ஓரு ‘தீபிகை’யும் எழுதியிருக்கிறார்.
ஸாதாரணமாக ந்யாய சாஸ்திரம் படிக்கிறவர்கள் (கடைசியில் சொன்ன) இந்த இரண்டு புஸ்தகங்களோடு தான் ஆரம்பிக்கிறார்கள்.

கணாத மஹரிஷி எழுதிய வைசேஷிக சாஸ்த்ரத்துக்கு ராவண பாஷ்யம் என்று ஒன்று இருந்து காணாமற் போய்விட்டதாகச் சொல்கிறார்கள்.
பாஷ்யம் மாதிரியாகப் பிரசஸ்தபாதர் எழுதிய ‘பதார்த்த – தர்ம – ஸங்க்ரஹம்’நமக்குக் கிடைத்திருக்கிறது.
இதற்கு உதயனர் வியாக்கியானம் எழுதியிருக்கிறார்.
ஸமீபத்தில் உத்தமூர் வீரராகவாச்சாரியார் வைசேஷிக ரஸாயனம் என்ற நூலை எழுதியிருக்கிறார்.

வைசேஷிகத்துக்கு ஒளலூக்ய தர்சனம் என்றும் ஒரு பெயர் உள்ளது.
‘உலுகம்’என்றால் ஆந்தை. ‘உலூ’தான் இங்கிலீஷில் ‘OWL’ என்று ஆயிற்று. ஆந்தை சம்பந்தப்பட்டது ஒளலூக்யம்.
கணாதருக்கே ‘உலூகம்’என்று பேர் வந்ததாகச் சொல்கிறார்கள்!
கௌதமர் யோசனையிலேயே இருந்ததால் கண் தெரியாமல் கிணற்றில் விழுந்தார் என்றால்,
கணாதர் பகலெல்லாம் ஆராய்ச்சியிலேயே இருந்துவிட்டு இரவுக்குப் பின்தான் பி¬க்ஷக்குப் புறப்படுவாராம்.
பகலில் கண்ணுக்கு அகப்படாமல் ராத்ரியிலேயே இவர் சஞ்சாரம் செய்ததால்,’ஆந்தை’என்று nick – name பெற்றதாகச் சொல்கிறார்கள்.
அஞ்ஞானியின் ராத்திரி ஞானிக்குப் பகலாயிருக்கிறது என்று கீதையில் பகவான் சொல்லும்போது
எல்லா ஞானிகளையுமே ஆந்தையாகத்தான் சொல்லிவிட்டார்!

கணாதர் ஸ்தாபித்ததால் காணாத சாஸ்திரம் என்றும் வைசேஷிகத்துக்குப் பெயர்.
‘தமிழ் ‘காணாத’அல்ல;எல்லாவற்றையும் ‘கண்டு’சொன்னவர்’என்று ஒரு பண்டிதர் வேடிக்கையாகச் சொன்னார்*.
மற்ற எந்த சாஸ்திரத்தையும் படித்து அறிவதற்கு வியாகரணமும் வைசேஷிகமும் நிரம்ப ஒத்தாசை செய்கின்றன
என்பது வித்வான்களின் அபிப்பிராயம்.
இதனால்.
காணாதம் பாணினீயம் ச ஸர்வசாஸ்த்ரோபகாரகம் என்று வசனமும் இருக்கிறது.
(காணாதம் – வைசேஷிகம்;பாணினீயம் – வியாகரணம்.)
வியாகரணம் நடராஜாவின் டமருவிலிருந்து வந்தது என்றால்
நியாய – வைசேஷிக சாஸ்திரங்களும் சிவ பெருமான் ஸம்பந்தமுடையவை.
வைசேஷிக சாஸ்திரங்களில் மஹேச்வரனையே பரமாத்மாவாகச் சொல்லி நமஸ்காரம் பண்ணியிருக்கிறது.
ஜகத்துக்கு ஈச்வரன் ‘நிமித்த காரணம்’என்று கொள்வதில் சைவ மதங்கள் நியாய சாஸ்திரத்தையே பின்பற்றுகின்றன எனலாம்.

——————-

இந்தியத் தத்துவ இயல் நூல்களும் ஆசிரியர்களும் :

இந்திய மெய்யியலுக்கு ஆறு முதன்மையான தர்சனங்கள் அல்லது தத்துவங்கள் உள்ளது.
அதில் நியாயம் (தர்க்கம்) தத்துவத்தை நிறுவியவர் கௌதமர்.
வைசேசிகம் எனும் பட்டறிவு தத்துவத்தின் ஆசிரியர் கணாதர்.
சாங்கியம் எனும் தத்துவத்தின் ஆசிரியர் கபிலர் (சாங்கியம்),
யோகம் என்ற தத்துவதிற்கு ஆசிரியர் பதஞ்சலிஆவர்.
மீமாம்சம் எனும் தத்துவத்துவதிற்கு ஆசிரியர் ஜைமினி ஆவர்,
மற்றும் வேதாந்தம் எனும் உபநிடதங்கள் என ஆறு தத்துவங்கள் அல்லது ஆறு தர்சனங்கள் உள்ளது.
இதில் முதல் ஐந்தில் பிரம்மம் எனும் இறையியலைப் (பிரம்மம்) பற்றி பேசுவதில்லை.
வேதாந்தம் ஒன்றுதான் மூலப்பரம்பொருள் எனும் பிரம்மத்தைப் பற்றி விரிவாக எடுத்துரைக்கிறது.

இந்தியத் தத்துவ இயலுக்கு இறைமறுப்பு கொள்கையை கடைப்பிடிக்கும்,
சார்வகம் மற்றும் லோகாயதம் எனும் பொருள் முதல்வாதிகள்,
ஆசீவகம், பௌத்தம், மற்றும் சமண சமயம் போன்ற கருத்தியல் ஆசிரியர்களும்
இந்தியத் தத்துவ வளர்ச்சிக்கு மிக அதிகமாக பங்களித்துள்ளனர்.
இந்திய இறையியல், கருத்தியல், மெய்யியல், அறிவாய்வியல், தர்க்கம் மற்றும் பொருள் முதல் வாதம்
குறித்து அறிஞர்கள் படைத்த தத்துவ நூல்களின் விவரம்.

அபிதம்ம கோசம் : சர்வாஸ்திவாதிய பௌத்த கொள்கைகளை விளக்கும் அடிப்படை நூல். எழுதியவர் வசுபந்து.

அபிதம்ம கோச வியாக்யா : யசோமித்திரர் எமுதியது. அபிதம்ம கோசம் எனும் நூலின் விளக்க உரை நூல்.

அபிதம்ம பீடகா : மூன்றாவதும் இறுதியானதுமான புத்த பீடக நூல்.
நுண்புலப் பொருளியல் (Meta Physics) பிரச்சனைகள் பற்றி எழுதப்பட்டது என கருதப்படுவது.

அபிதம்ம விபாசா : காத்தியாயனரின் ’ஞானப்ரஸ்தானா’பற்றிய விமர்சனம். மன்னர் கனிஷ்கர் ஆதரவின் கீழ்
நடைபெற்ற நான்காம் புத்த மாநாடு குழுவால் எழுதப்பட்டதாக கருதப்படுகிறது. கி.பி. இரண்டாம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்தது.

அசிந்த-பேதாபேத-வாதம் : இருமை (Dualism) எனும் துவைதம் மற்றும் இருமைப் மறுப்புக் கொள்கை (Non-Dualism)
வங்காள வைஷ்ணவியத்தை நிறுவியவர் என்று அறியப்பட்ட சைதன்ய வேதாந்த கருத்தியலின் தத்துவகோட்பாடு.

அத்வைத-பிரம்ம-சித்தி : 18வது நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த சதானந்த யதி எழுதியது. அத்வைத சித்தாந்தம் பற்றியது.

அத்வைத வேதாந்தம் : பரிசுத்தமான தன்னுணர்வே மெய்ம்மை (பிரம்மம்) என்ற வேதாந்த கருத்தியல்.
ஆதிசங்கரர் எனும்அத்வைத வேதாந்தியால் முன் வைக்கப்பட்டது. சங்கரர் கி.பி. 8ஆம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்தவர்.

அஜிதகேசகம்பிளி : கௌதம புத்தர் காலத்தில் வாழ்ந்த பொருள்முதல்வாதி.

அகலங்கர் : கி. பி.750இல் வாழ்ந்த சமண தத்துவவாதி. தர்க்கவியல் குறித்த அடிப்படை சமண விளக்கங்களுக்கு
முதன்முதலில் இறுதி வடிவம் தந்தவர்.

அக்சபாதா : கோதமரின் மறு பெயர். நியாய தத்துவ (தர்க்கம்) அமைப்பினை நிறுவியர்.

ஆலம்பன பரீக்சா : திக்நாகர் என்பவர் எழுதியது. யோகசாரம் கருத்தியற் கோட்பாட்டிற்கு ஆதரவான ஆய்வுக்கட்டுரை நூல்.

அனிருத்தா : கி. பி. 15ம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த சாங்கிய சூத்ரங்களுக்கு விளக்கம் எழுதியவர்.

அனாகா : சமணர்களின் புனித இலக்கியங்களில் ஒருவகை.

அன்னம பட்டர் : 17ஆம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த நியாயம் – வைசேடிக தத்துவவாதி.
தர்க்க சங்கிரஹா எனும் புகழ் பெற்ற நூலை எழுதியவர்.

ஆபாதேவா : 17ஆம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த, மீமாம்ச தத்துவவாதி

ஆரண்யகா : வேதத்தை சேர்ந்த இலக்கிய வகை. மாயாவாதம், போன்ற முன்மாதிரி தத்துவம் பற்றிய கேள்விகளை இது ஆய்கிறது.

அரியேதா : கி பி. 9ஆம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த புத்த தத்துவவாதி. தர்மகீர்த்தி என்பவர் எழுதிய
ஹேது-பிந்து நூலைப் பற்றிய விளக்கம் அளித்தவர்.

அர்த்தசாஸ்திரம் : கௌடில்யர் எனும் சாணக்கியர் எழுதிய பழமையான சமுக அரசியல் நூல்.

ஆரியதேவர் : கி பி.320இல் வாழ்ந்தவர். மத்தியமிகம் பௌத்த தத்துவத்தின் திறனாய்வாளர்.

ஆர்யசூரா : கி.பி.4ஆம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்தவர். ஜாதக மாலா எனும் நூலை எழுதி புகழ் பெற்றவர்.

அசங்கா : கி.பி.450-ஆம் ஆண்டைச் சேர்ந்தவர். யோகாகார புத்த த்த்துவத்தை தொடக்க காலத்தில் முறையாக செய்தவர்.

ஆசுரி : பண்டைய சாங்கிய தத்துவ ஆசிரியர்.

அஸ்வகோசர் : கி.பி. இரண்டாம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த புத்த தத்துவவாதி, கவிஞர், நாடக ஆசிரியர்.

அதர்வ வேதம் : பண்டைய நான்கு வேதங்களில் இறுதியானது. இது மந்திர தந்திரங்களை மையமாக கொண்டது.
இதனை தொகுத்தவர் பைலர் எனும் ரிஷி.

ஆத்ம தத்துவ விவேகம் : உதயணாவின் ஒப்பீட்டு இலக்கியம், சுயம் பற்றி புத்தம் கூறும் கருத்துக்கு
மறுப்பு தெரிவிக்கும் நியாய வைசேசிக தத்துவ ஆய்வு நூல்.

பாதராயணர் : பிரம்ம சூத்திரம் எனும் புகழ்பெற்ற வேதாந்த நூலை எழுதியவர்.

பவதாயணா : கி.பி. 300ஆம் ஆண்டைச் சேர்ந்தவர். சட்டம் பற்றி எழுதிய முன்னோடி.

பகவத் கீதை : கர்ம யோகம், பக்தி யோகம் மற்றும் ஞான யோகம் போன்ற தத்துவங்களை,
ஸ்ரீகிருஷ்ணர், அருச்சுனனுக்கு உபதேசம் செய்த நூல். இது மகாபாரதத்தின் ஒரு பகுதியாக அமைந்துள்ளது.
பிரஸ்தானத்ரயம் எனும் மூன்று உயர்ந்த வேதாந்த நூல்களான உபநிடதங்கள், பிரம்ம சூத்திரம் ஆகியவற்றில் பகவத் கீதையும் ஒன்று.
பகவத் கீதைக்கு, ஆதிசங்கரர், இராமானுசர் மற்றும் மத்வர் ஆகியோர் எழுதிய விளக்க உரைகள் குறிப்பிடத்தக்கது.

வாசஸ்பதி மிஸ்ரர்: தத்துவபிந்து மற்றும் பிரம்ம சூத்திரம் பற்றிய ஆதிசங்கரரின் விளக்க உரைகளுக்கு விரிவுரை எழுதி
பாமதி எனும் தன் மனைவியின் பெயரில் வெளியிட்டவர்.

பாஸ்கரர் : பிரம்ம சூத்திரம் பற்றி விளக்கமளித்தவர். ஆதிசங்கரர் மற்றும் இராமானுஜர் இருவருக்கும் இடைப்பட்ட காலத்தவர்.

பாட்ட தீபிகா : கச்சதேவரின் மீமாம்ச தத்துவ கட்டுரைகள் எழுதியவர்.

பாட்ட மீமாம்சம் : குமரிலபட்டர் எழுதிய மீமாம்ச கருத்தியல் நூல்.

பாவவிவேகா : கி. பி. 5ஆம் நூற்றாண்டின் வாழ்ந்த மாத்யமக பிரிவு புத்த தத்துவ நிபுணர்.

பிரஸ்தானத்திரயம் : பிரம்மத்தை விளக்கும் உபநிடதங்கள், பிரம்ம சூத்திரம் மற்றும் பகவத் கீதை ஆகிய
மூன்று முதன்மையான வேதாந்த நூல்களை பிரஸ்தானத்திரயம் என்பர்.

பேதாபேத-வாதம் : பாஸ்கரரின் இருமை மற்றும் இருமையின்மை கொள்கை விளக்கம் நூல்.

போதிகார்யவாதாரா : சாந்தி தேவர் எழுதியது. மகாயான புத்தமத தத்துவத்தை போற்றும் கவிதைகள்.

பிராமணம் : வேத சடங்குமுறைகளை ஆய்வு செய்யும் வேத இலக்கியம்.

பிரம்ம சூத்திரம் அல்லது வேதாந்த சூத்திரம் : உபநிடதங்களில் காணப்படும் முரணான கருத்துக்களை,
பிரம்ம சூத்திரம் எனும் நூல் மூலம் பாதராயணர் களைந்து விளக்கி எழுதியதாக கூறப்படுகிறது.
இந்நூலுக்கு பாஷ்யம் எழுதியவர்களில் சிறப்பானவர்கள், ஆதிசங்கரர், இராமானுசர் மற்றும் மத்வர்.

ப்ரஹதி : மீமாம்ச சூத்திரம் பற்றிய சபரரின் கருத்துக்கள் மீது பிரபாகரர் எழுதிய விளக்கங்கள்.

கௌதம புத்தர் : புத்த தத்துவத்தை தோற்றுவித்தவர். கி. மு. 483ஆம் ஆண்டில் இறந்தார்.

புத்தசரிதா : புத்தரின் வரலாற்றை கவிதை வடிவில் அஸ்வகோசர் எழுதியது.

புத்தபாலிதா : கி. பி. 5ஆம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த மத்தியமிகம் புத்த தத்துவ நிபுணர்.

சைதன்யர் : கி. பி. 485வது ஆண்டில் பிறந்தவர். வங்காள வைணவ தத்துவம் என பொதுவாக அறியப்பட்ட மத இயக்கத்தை தோற்றுவித்தவர்.

சந்திரகீர்த்தி : கி. பி. 6வது நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த மாத்யமிக புத்த தத்துவ நிபுணர்;
நாகார்ஜுனரின் கருத்துக்களுக்கு விமர்சனம் எழுதியதால் புகழ் பெற்றார்.

சரக சம்ஹிதை : கி. பி. இரண்டாவது நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த சரகர் என்பவர் இந்த மருத்துவ நூலை எழுதியவர்.

சார்வகம்: சார்வகம் எனில் லோகாயவாதம் எனும் பொருள் முதல்வாதம் எனப்படும்.
சார்வாகர் என்ற பகுத்தறிவுவாதி ’சார்வகம்’ எனும் தத்துவத்தை நிறுவியவர்.

சாது சதகம் : மாத்யமக புத்த தத்துவ அறிஞரான ஆரியதேவர் எழுதியது.

சித்சுகர்: கி. பி. 1220களில் வாழ்ந்தவர். அத்வைதி. பட்டறிவு சார்ந்த உள்ளமைவியல் (Ontology) மற்றும்
அறிவாராய்ச்சியியல் (Epistemology) பற்றிய எதிர்மறையான வாதத்தை முன்வைத்து புகழ் பெற்றவர்.

தர்மகீர்த்தி : கி. பி. 7ஆம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்தவர். திக்நாகருக்கு பின்வந்த புகழ்பெற்ற புத்த தத்துவவாதி.

தத்துவ – சங்கிரஹம் : கி. பி. 8வது நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த சாந்தராட்சிதா என்பவர் எழுதிய புத்தவியல் தர்க்கநூல் ஆகும்.

தர்மோத்தரர் : கி. பி. 840களில் வாழ்ந்தவர். தர்மகீர்த்தியின் கருத்துகளுக்கு விளக்கம் அளித்தவர்.

திக்நாகர்: கி. பி. 500களில் வாழ்ந்தவர். புத்த தர்க்கவியல் கருத்தியலை நிறுவியவர்.

திபாஷிகா : சாலிகநாதர் எழுதியது. பிரபாகர மீமாம்சம் பற்றிய ஒரு நூல்.

துர்வேகர் : புத்த தத்துவவாதிகளான தர்மோத்தரர் மற்றும் அர்க்கடர் ஆகியவர்களை விமர்சனம் செய்தவர்.

துவைதாத்வைத வாதம்: நிம்பர்க்கர் என்பவர் பேதாபேதம் வேதாந்த கருத்தியலின் இருமை (துவைதம்)மற்றும்
இருமையின்மை (அத்வைதம்) தத்துவ கோட்பாட்டை விளக்கியவர்.

துவைதவாதம்: இத்த்துவத்தின் ஆசிரியர் மத்வர். இருமை எனும் துவைதம் எனும்
தத்துவக் கொள்கையை (இறைவனும் சீவனும் வேறு) கடைப்பிடிப்பவர்கள்.

சுதாதரர் : கி. பி. 13வது நூற்றாண்டில் வாழ்ந்தவர். நியாயம் தத்துவ நிபுணர்.

கங்கேசர்: கி. பி. 13வது நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த நியாயம் தத்துவ அறிஞர்.

கௌடபாதர்: கி. பி. 800களில் வாழ்ந்தவர். ஆதிசங்கரரின் குருவின் குரு. மாண்டூக்ய காரிகை நூலின் ஆசிரியர். அத்வைத வேதாந்தி.

குணரத்ன : கி. பி. 15வது நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த சமண தத்துவவாதி. தர்க்க-ரகசிய-தீபிகா என்ற விமர்சன நூலை எழுதியவர்.
இந்நூல் ஹரிபத்ரரின் இந்திய தத்துவ விளக்கத் தொகுப்பான சத் தர்சன சமுக்காயம் என்ற நூலின் விமர்சனம் ஆகும்.

ஹரிபத்ரர் : கி. பி. 8வது நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த சமண தத்துவவாதி. இந்திய தத்துவ விளக்கத் தொகுப்பான
சத் தர்சன சமுக்காயம் என்ற நூலை எழுதியவர்.

ஹேமச்சந்திரர் : இவரது காலம் கி. பி. 1018 – 1172. புகழ்பெற்ற சமண சமய தத்துவ அறிஞர்.
தத்துவம் மற்றும் தர்க்க நூல்களை எழுதியவர்.

ஹேது – பிந்து : தர்மகீர்த்தி என்பவர் எழுதிய புத்த தர்க்கவியல் நூல்.

ஹீனயானம் : தமது முன்னோர்களை (மட்டமாக) குறிக்க, மகாயானம் பிரிவு புத்த சமயத்தவர் பயன் படுத்திய சொல்.
(ஹீனயானம் எனில் தாழ்வான வழி அல்லது குறைந்த வழி என்று பொருள்).

ஜகதீசா : கி. பி. 17வது நூற்றாண்டில் வாழ்ந்தவர். நவ நியாய தத்துவ அறிஞர்.

ஜைமினி : பூர்வ மீமாம்சக சூத்திரம் எழுதியவர்.

ஜாதகா : புத்தரின் ’முந்தைய பிறப்புகளை’ பற்றிய கதைகள் கூறுவது.

ஜெயந்த பட்டர் : கி. பி. 9ஆம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்தவர். நியாய மஞ்சரி எழுதியவர். நியாய – வைசேஷிக தத்துவ அறிஞர்.

ஜெயராசி பட்டர் : கி. பி. 8ஆம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்தவர். அன்றைய காலத் தத்துவங்களை ஏற்றுக் கொள்ள மறுத்தவர்.
இவரை ஒரு பொருள்முதல்வாதி என்று தவறாக எண்ணினார்கள்.

ஞானப்பிரஸ்தானா : இந்நூலை காத்தியாயனர் எழுதியது. வைபாசிக புத்த தத்துவவாதிகளின் விளக்கமான
மஹா விபாச என்ற நூல் ஞானப்ரஸ்தானாவின் விமர்சனமாக எழுதப்பட்டது.

கமலசீலா : கி. பி. 750-இல் வாழ்ந்தவர். புத்த தர்க்கவியல்வாதி. சாந்தராக்சிதாவின் தத்துவ சங்கிரா என்ற நூலுக்கு விளக்கம் எழுதியவர்.

கணாதர் : வைசேசிகம் எனும் தத்துவத்தை (தர்சனம்) நிறுவியவர்.

கபிலர் (சாங்கியம்) : சாங்கியம் எனும் தத்துவத்தை நிறுவியவர்.

காத்தியாயனர் : கி. பி. இரண்டாம் நூற்றாண்டுக்கு முந்தியவர். ஞானப்ரஸ்தானம் எனும் நூலை எழுதியவர்.

கௌடில்யர் : இவரை சாணக்கியர் என்றும் அழைப்பர். கி. மு. நான்காம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்தவர்.
அர்த்தசாஸ்திரம் எனும் அரசியல் மற்றும் சமூகம் தொடர்பாக நூலை எழுதி புகழ்பெற்றவர்.

கந்ததேவா : கி. பி. 17வது நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த மீமாம்ச தத்துவவாதி

காந்தன-காந்த-காத்யம் : கி. பி. 1150இல் வாழ்ந்த ஸ்ரீஹர்சர் என்பவர் எழுதியது. அத்வைத வேதாந்த கருத்தியல் பற்றி,
பட்டறிவு சார்ந்த உள்ளமையியல் (Ontology) மற்றும் அறிவாராய்ச்சியியல் (Epistemology) மீதான முதல் விரிவான விமர்சனம் செய்தவர்.

கிராணவளி : வைசேஷிகம் தத்துவம் பற்றிய பிரசஸ்தபாதரின் விளக்கம் மீதான விமர்சனம். உதயணர்என்பவர் எழுதியது.

குல்லுக பட்டர் : மத்திய காலத்தின் பிற்பகுதியில் வாழ்ந்தவர். மனுதரும சாத்திரம் (மனு ஸ்மிருதி) எனும் நூலுக்கு விளக்கம் அளித்தவர்.

குமரிலபட்டர் : கி. பி. 8வது நூற்றாண்டில் வாழ்ந்தவர். மீமாம்ச தத்துவத்தை நிறுவியவர்.
பாட்டா மீமாம்சா பள்ளியை (Bhatta School of Mimasa) நிறுவியவர்.

லக்வி : மீமாம்ச சூத்ரம் பற்றி சபரர் எழுதிய விளக்கத்திற்கு சுருக்கமான விளக்கம் எழுதியவர்.

லலித விஸ்தாரா : மகாயான புத்த சிந்தனைகளின் அடிப்படையில் எழுதப்பட்ட புத்தரின் வாழ்க்கை வரலாறு.

லங்காவதார சூத்திரம் : மகாயான பெளத்த மத சூத்திரங்களில் முக்கியமான ஒன்று.

லோகாயாதம் : பொருள்முதல்வாதம் (Materialism) எனும் தத்துவத்தை நிறுவியவர் சார்வாகர்.
இதனை சார்வகம் என்றும் அழைப்பர்.

மாதவா : கி. பி. 14வது நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த அத்வைத வேதாந்தி. சர்வ தரிசன சங்கிரஹ என்ற
இந்திய தத்துவவியல் தொகுப்பை எழுதிப் புகழ் பெற்றவர்.

மதுசூதன சரஸ்வதி : காலம் 1565-1650. அத்வைத சித்தி என்ற நூலை எழுதிய அத்வைத வேதாந்தி.

மத்வர் : கி. பி. 13வது நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த துவைதம் எனும் இருமை கருத்தியலை நிறுவிய மாத்வ சம்பிராயத வைணவ குரு.

மத்தியமிகம் : மகாயான பௌத்த சமயத்தின் கருத்தியல் பிரிவு. இதனை நிறுவியது நாகார்ஜுனர்.
யதார்த்தம் (உண்மை) என்பது ’வெறுமையே’ என்பது இவர்கள் பார்வை.

மாத்யமிக காரிகை : இதன் ஆசிரியர் நாகார்ஜுனர்

மகாபாரதம் : இந்தியாவின் புகழ்பெற்ற இரு இதிகாசங்களில் ஒன்றான இதை எழுதியவர் வியாசர்.
இப்போது நாம் பார்க்கின்ற வடிவம் கி. மு. 400க்கும் கி. பி. 400க்கும் இடைப்பட்ட காலத்தில் உருவாகியது.

மகா சாங்கிகர்கள் : பழமை வாத புத்த சங்கத்திலிருந்து முதன்முதலில் வெளியேற்றப்பட்டவர்கள்.
பின் இவர்கள் தங்களுக்கு என தனியாக ஒரு அமைப்பை ஏற்படுத்திக் கொண்டவர்கள்.

மகாவிபாசா : அபிதம்ம விபாசாவும் இதுவும் ஒன்றே.

மகாவீரர் : சமண சமய தத்துவத்தை நிறுவியவர். கௌதம புத்தர் காலத்தில் வாழ்ந்தவர்.

மகாயானம் : ‘ உயர்ந்த பாதை ‘ என்று பொருள். பிற்கால புத்தவியல்வாதிகள் உருவாக்கிய புத்தமதப் பிரிவு.
இவர்கள் தங்களின் எதிர்தரப்பை ஹீனயானம் (குறுகிய பாதை)என்பர்.

மகாயான சூத்திரங்கள் : மகாயான புத்தமத இறையியல் தத்துவபாடல்கள் அடங்கிய நூல்.

மைத்ரேயநாதர் : புத்தவியல் அடிப்படையிலான யோககார கருத்தியலை உருவாக்கியவர். கி. பி. 400இல் வாழ்ந்தவர்.

மந்தன மிஸ்ரர் : கி. பி. 9வது நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த முக்கிய பாட்டா மீமாம்ச தத்துவ அறிஞர்.

மாண்டூக்ய காரிகை : கி. பி. எட்டாம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த கௌடபாதர் எழுதியது.

மனு : இவர் மனுதரும சாத்திரம் எனும் மனுஸ்மிர்தியின் ஆசிரியர். இந்திய சட்டங்கள் பற்றி கூறும் முதல் நூல்.
இப்போது நாம் பார்க்கின்ற வடிவம் கி. மு. 200க்கு முன்பு இருந்ததாகும்.

மாயாவாதம் : பிரம்மம் தவிர படைக்கப்பட்ட அனைத்துப் பிரபஞ்சங்களும் சீவராசிகளும் மித்யா(பொய்மையானது)
எனக்கூறும் அத்வைத வேதாந்தக் கொள்கை.

மிலிண்ட பனாஹ : புத்தவியல் குறித்த பழங்கால பாலி மொழி (இந்தோனேசியா) நூல்.

பூர்வ மீமாம்சம்: ஜைமினி என்பவர் இதனை தொகுத்தவர். இப்பகுதியில் வேதத்தின் சடங்குகள் குறித்த
விளக்கங்கள் கொண்ட மிகப் பழங்கால நூல்.

உத்தர மீமாம்சம் : இப்பகுதியில் வேதத்தின் இறுதி பகுதிகளான உபநிடதங்கள் அமைந்துள்ளது.

மீமாம்ச சூத்ரா : மீமாம்சம் தத்துவம் பற்றிய மூல நூல்.

நாகார்ஜுனர் : கி. பி. 200இல் வாழ்ந்தவர். புத்தவியல் தத்துவத்தின் மாத்யமிக கருத்தியலை உருவாக்கியவர்

நிம்பர்க்கர் : கி. பி. 12ம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்தவர். பிரம்ம சூத்திரம் பற்றி விளக்கம் கொடுத்தவர்.

நவ்ய நியாயா : நவ நியாயம் (இந்து தத்துவம்). காங்கேசர் போதித்த நியாய தத்துவவியலின் இறுதிக் கட்டம்.

நியாயம் (இந்து தத்துவம்) (தர்க்கம்) : இத்ததுவத்தை நிறுவியவர் கௌதமர்.
அறிவாய்வியல் மற்றும் தர்க்கம் குறித்த கேள்விகள் மீது கவனம் செலுத்தும் தத்தவ நூல்.

நியாய – பிந்து : புத்த தர்க்கவியல் நூல். தர்மகீர்த்தி எழுதியது.

நியாய – பிந்து – திகா : ’நியாய – பிந்து’ நூலைப் பற்றி தர்மோத்தரா எழுதிய விமர்சன நூல்.

நியாய – கந்தழி : வைசேடிக தத்துவ முறை பற்றி பிரசஸ்தபாதர் கூறியதன் மீதான விமர்சன நூல்.

நியாய – கணிகா : மீமாம்சம் பற்றி வாசஸ்பதி மிஸ்ரர் எழுதியது.
இது மந்தன மிஸ்ரர் எழுதிய ’விதி விவேகா’ என்ற நூலின் மீதான விமர்சன நூல்.

நியாய – குசுமாஞ்சலி : இந்நூலை உதயணர் எழுதியது. கடவுள் இருப்பதை நிரூபிக்கும் நியாய வைசேஷிக உரைகள் கொண்டது.

நியாய-மஞ்சரி : நியாயம் (இந்து தத்துவம்)- வைசேஷிகம் முறை குறித்து ஜெயந்த பட்டர் எழுதிய முக்கியமான நூல்.

நியாய-சூத்ரம் : நியாய முறைப் பற்றிய மூல நூல். கோதமர் அல்லது அக்சபாதர்எழுதியதாக கூறப்படுகிறது.

நியாய-வைசேஷிகம் : நியாயம் மற்றும் வைசேஷிக தத்துவங்கள் ஒருங்கிணைந்த போது உருவான பெயர்.

நியாய-வார்த்திகா : உத்யோதகாரர் எழுதியது. நியாய சூத்திரம் மீதான வாத்ச்யாயணரின் நூல் பற்றி எழுதப்பட்டு
இன்றும் இருக்கின்ற நூல்களில் இதுவே மிகப் பழமையானது.

நியாய-வார்த்திகா-தாத்பரிய-பரிசுத்தி : உதயணர் எழுதியது. நியாய-வார்த்திகா-தாத்பர்ய-திகா பற்றி எழுதப்பட்ட நியாய வைசேஷிக விளக்க நூல்.

நியாய வார்த்திகா-தாத்பரிய-திகா : வாசஸ்பதி மிஸ்ர்ர் எழுதியது இது நியாய-வைசேஷிக விளக்க நூல்.

பதார்த்த-தர்ம-சங்கிரஹா : வைசேடிகம் தத்துவம் பற்றி இன்றும் உள்ள நூல்; எழுதியது ப்ரசஸ்பாதர்.

பத்மபாதர் : ஆதிசங்கரரின் சீடர். அத்வைத வேதாந்தி.

பங்காசிகர் : தொடக்க கால சாங்கிய ஆசிரியர்.

பாணினி : கி. மு. 300க்கு முற்பட்டவர். சிறந்த சமஸ்கிருத மொழி இலக்கண ஆசிரியர்.

பார்த்தசாரதி மிஸ்ரர் : பாட்ட மீமாம்ச தத்துவ ஆசிரியர்களில் முக்கியமானவர். காலம் 16வது நூற்றாண்டு.

பதஞ்சலி : யோகம் எனும் தத்துவத்தை நிறுவியர்.

பயாசி : புத்தருக்குப் பின் வந்த பொருள்முதல்வாதி.

திரிபிடகம் : தொடக்க கால புத்த தத்துவ நெறிமுறை இலக்கியத் தொகுப்புகள்.

பிரபாசந்திரர் : கி. பி. 9வது நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த சமண சமய தர்க்கவாதி.

பிரபாகர மீமாம்சம் : கி. பி. 7வது நூற்றாண்டில் வாழ்ந்தவர் பிரபாகரர். மீமாம்சம்எனும் தத்துவவியல் கொள்கையை பரப்பியவர்.

பிரக்ஞபாரமிதா சூத்ரம் : மகாயான புத்தமத சூத்ரங்களில் ஒன்று.

பிரக்ஞ – ப்ரதீபா : பாவவிவேகர் என்பார் எழுதியது. மாத்யமக புத்த தத்துவம் பற்றியது.

பிரகரண – பஞ்சிகம் : சாலிகநாதர் எழுதியது. பிரபாகரரின் கருத்துகளுக்கு முக்கிய விளக்க நூல்.

பிரமாண சமுக்காயம் : திக்நாகர் எழுதியது. புத்தமத தர்க்கவியல் பற்றிய அடிப்படை நூல்.

பிரமாண – வார்த்திகா : தர்மகீர்த்தி எழுதியது.

பிரசன்ன – பாதா : சந்திரகீர்த்தி எழுதியது. மாத்யமிக காரிகை பற்றிய முக்கியமான விளக்க நூல்களில் ஒன்று.

பதார்த்த – தர்ம – சங்கிரகம் : கி. பி. 5வது நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த பிரசஸ்தபாதா என்பவர் எழுதியது.

புரந்தரர் : லோகாயத தத்துவவாதி. (பொருள்முதல்வாதி)

பூர்வங்கள் : தொடக்க கால சமணர்களின் புனித இலக்கியம்.

ரகுநாத சிரோமணி : கங்கேசரின் தத்துவங்களை விமர்சித்தவர். 16வது நூற்றாண்டினர்.

ராஜசேகர சூரி : சமண சமய தத்துவ ஆசிரியர். கி. பி. 1340ல் வாழ்ந்தவர்.

ராமாயணம் : இந்தியாவின் புகழ்பெற்ற இரண்டு இதிகாசங்களில் ஒன்று. கி. மு. 3வது நூற்றாண்டில் உருவானது.
இப்போது நாம் பார்க்கின்ற வடிவம் கி. பி. இரண்டாம் நூற்றாண்டில் உருவானது.

இராமானுசர் : கி. பி. 11வது நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த விசிட்டாத்துவைதம் எனும் தத்துவத்தை நிறுவிய வைணவ சமயப் பெரியார்.
பிரம்ம சூத்திரம் பற்றி ஸ்ரீபாஷ்யம் எனும் ஆத்திக அடிப்படையிலான விளக்கங்கள் எழுதியவர்களில் மிக முக்கியமானவர்.

ராவண-பாஷ்யம்: தொடக்க கால வைசேடிகம் நூல்களில் ஒன்று.

ரமணர் : காலம் 1879-1950, அத்வைத வேதாந்தி. “உள்ளவை நாற்பது” போன்ற அத்வைத வேதாந்த நூல்களை எழுதியவர்.

ருக் வேதம் : வேத நூல்களில் மிகப்பழமையானதும் முக்கியமானதும் ஆகும். இதன் காலம் கி. மு. 1500 – 1100 ஆகும்.

ரிஜ்விமாலா : சாலிகநாதர் என்பவர் எழுதியது. பிரபாகரின் பிரஹதி என்ற நூல் பற்றிய விளக்க நூல்.

சபரர் : கி.பி. 400ல் வாழ்ந்தவர். மீமாம்சம் பற்றிய விளக்க நூல். இன்றும் நம்மிடையே உள்ள மிகப் பழமையான இந்நூலை எழுதியவர் சபரர்.

சபர பாஷ்யம் : மீமாம்சம் குறித்து விளக்க நூலை எழுதியவர் சபரர்.

சத்-தர்சன-சமுக்காயம் : இந்தியத் தத்துவங்களின் தொகுதி. ஹரிபத்ரர் எழுதியது.

சத்தர்ம-புண்டரீகம் : மகாயான பௌத்த சமய சூத்திர நூல்.

சாலிகநாதர் : கி. பி. 7 அல்லது 8-வது நூற்றாண்டை ஒட்டி வாழ்ந்தவர். பிரபாகரரின் தத்துவங்கள் பற்றி எழுதப்பட்ட
விளக்கங்களில் சாலிகநாதரின் விளக்கங்கள் புகழ் பெற்றது.

சமாதிராஜா : மகாயான பௌத்த சமய சூத்திர நூல்.

சமந்தபத்ரா : முற்காலத்திய சமண சமய தத்துவவாதி.

சாம வேதம் : நான்கு வேதங்களில் மூன்றாவது. சடங்குகளின் போது பாடப்படும் பாடல்கள் கொண்டது.
இதனை தொகுத்தவர் ஜைமினி ரிஷி.

சங்கரர் : கி. பி.788 – 820இல் வாழ்ந்த அத்வைத வேதாந்திகளில் மிக முக்கியமானவர்.
இவர் தத்வ போதம், விவேக சூடாமணி, பஜ கோவிந்தம், ஆத்ம போதம், முதலிய நூல்கள் இயற்றியவர்.
மேலும் முக்கிய பத்து உபநிடதங்களுக்கும் மற்றும் பிரம்ம சூத்திரம் ஆகியவற்றுக்கும் பாஷ்யம் (விளக்க உரை) எழுதியவர்.

சாங்கியம் : மிகப் பழமையான இந்திய தத்துவப் பிரிவுகளில் ஒன்று. சாங்கியம் இத்தத்துவத்தை நிறுவியவர்.

சாங்கிய-காரிகா : ஈஸ்வர கிருஷ்ணர் எழுதியது. சாங்கியம் பற்றி இன்றும் நம்மிடையே உள்ள மிகப் பழமையான நூல் இதுவே.

சாங்கிய-ப்ரவசன-பாஷ்யா : விஞ்ஞான பிட்சு என்பவர் எழுதியது. சாங்கிய சூத்திரம் பற்றிய விளக்க நூல்.

சாங்கிய-சூத்திரம் : மத்திய காலத்தின் இறுதிப் பகுதியில் எழுதப்பட்ட சாங்கியம் பற்றிய நூல்.

சாங்கிய-தத்துவ-கவ்முதி : வாசஸ்பதி மிஸ்ரர் எழுதியது. சாங்கிய காரிகா எனும் நூலின் விளக்க உரை நூல் இது.

சங்கபத்ரா : வசுபந்துவுக்கு பிறகு வைபாடிகம் பௌத்தப் பிரிவின் தத்துவவாதி.

சஞ்சய பெலத்திட்டா : புத்தர் காலாத்தில் வாழ்ந்த கடவுள் மறுப்புவாதி.

சாந்திதேவா : கி. பி. 7வது நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த மகாயான புத்தவியலை பரப்பியவர்.

சாரீரக – பாஷ்யம் : சங்கரரின் பிரம்ம சூத்திரம் நூலின் பாஷ்யத்திற்கு விரிவான விளக்க நூல்.

சர்வ-தர்சன-சங்கிரகம் : மாதவர் எழுதிய இந்திய தத்துவவியல்கள் பற்றிய மிகப் புகழ் பெற்ற தொகுப்பு.

சர்வாஸ்தி-வாதம் : “எல்லாமும் எப்போதும் உயிருடன் உள்ளது” என்ற புத்தவியல் கருத்தியல் கொள்கையை விளக்கும் நூல்.

சௌத்திராந்திகம் : புத்தமத தத்துவவியல் மற்றும் கருத்தியல் கொள்கைகளை விளக்கும் பௌத்தப் பிரிவின் தத்துவம்.

சாயனர் : கி. பி. 14ஆம் நூற்றாண்டில் விசயநகரப் பேரரசில், முதலாவது புக்கா ராயன் காலத்தில் வாழ்ந்தவர்.
நான்கு வேதங்களைப் பற்றி விரிவான விளக்க நூல்கள் எழுதியவர். இன்று நாம் படிப்பது இவரது வேத விளக்க நூல்களே.

சித்தசேனர் : தொடக்ககால சமண சமய தத்துவவாதி.

சிக்ஷா சமுக்காயம் : சாந்தி தேவர் எழுதிய மகாயான பௌத்த சமயத்தை பரப்ப உதவிய கவிதை நூல்.

சுலோக வார்த்திகா : குமரிலபட்டர் எழுதிய முக்கிய தத்துவவியல் நூல்.

ஸ்புதார்த்த-அபிதம்ம-கோசாம்-வியாக்யா : யசோமித்ரர் எழுதியது. அபிதம்ம கோசம் பற்றிய விளக்க நூல்.

ஸ்தவீரவாதிகள் : புத்தவியல் கருத்தியலை பின்பற்றிய மிகப்பழமையான தொண்டர்கள்.

சுவேதாம்பரர் : சமண சமயத்தின் ஒரு பெரும் பிரிவினர்.

ஸ்ரீகந்தா : பிரம்ம சூத்திரம் எனும் வேதாந்த நூலுக்கு விளக்கம் எழுதியவர்.

சூன்யவாதம் : மாத்யமிக புத்தவியலாளர்களின் தத்துவக்கொள்கை. அதாவது “ உண்மை என்பது வெற்றிடமே “.

சுரேஷ்வரர் : ஆதிசங்கரரின் காலத்தில் வாழ்ந்தவர். சங்கரரின் சீடர்.
சங்கர அத்வைத வேதாந்திகளில் வேதாந்தங்களைப் பற்றி விளக்கம் எழுதியவர்களில் முதன்மையானவர்.

சுத்த பீடகம் : தொடக்க கால புத்த நெறிமுறை இலக்கியத் தொகுப்புகள் அடங்கிய மூன்று நூல்களில் ஒன்று.

தந்திர-வார்த்திகா : மீமாம்ச தத்துவம் பற்றி குமரிலபட்டர் எழுதியது.

தர்க்க-ரகஸ்ய-தீபிகா : சத்-தர்சண-சமுக்காயம் எனும் நூல் பற்றி குணரத்ணா என்பவர் எழுதிய விளக்க நூல்.

தர்க்க-சங்கிரஹா : அன்னம பட்டர் என்பவர் நியாய-வைசேஷிகம் தத்துவம் பற்றி எழுதிய பிரபலமான நூல்.

தத்துவார்த்த அதிகாம சூத்திரம் : உமாஸ்வாதி எழுதியது. சமண சமயம் பற்றி தொடக்க காலத்தில் எழுதப்பட்ட முறையான விளக்க நூல்.

தத்துவ சிந்தாமணி : கங்கேசர் எழுதியது. புதிய நியாயா தத்துவத்தின் மூல நூல்.

தத்துவ சங்கிரகம் : சந்திராக்சிதா என்பவர் எழுதிய புத்த தத்துவ நூல்.

தத்துவ வைசாரதி : வாசஸ்பதி மிஸ்ரர் என்பவர் பிரம்ம சூத்திரம் எனும் வேதாந்த நூலுக்கு எழுதிய விரிவான விளக்க நூல்.

தத்வோபப்ளவசிம்மம் : ஜெயராசி பட்டர் எழுதிய நூல். யதார்த்த நிலை மீது ஏற்படும் தீவிர சந்தேகம் பற்றிய நூல்.
பொருள்வாதிகள் எழுதியதாக தவறாக கருதப்படுவது இந்நூல்.

துப்திகா : குமாரில பட்டர் எழுதிய மீமாம்ச தத்துவ நூல்.

உதயணா : கி. பி. 10ஆம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்தவர். நியாய – வைவேஷிக தத்துவத்தின் பழைய வடிவம் பற்றி போதித்தவர்களில் இறுதியானவர்.

உத்யோதகாரர் : வாத்ஸ்யாயனர் எழுதிய நியாய சூத்ரம் எனும் நூலுக்கு விளக்கம் எழுதியவர். கி. பி. 6 அல்லது 7வது நூற்றாண்டில் வாழ்ந்தவர்.

உபநிஷத்துக்கள் : நான்கு வேதங்களின் இறுதியில் வரும் இறையியல் அல்லது மெய்யியல் தொடர்பான தத்துவ நூல்கள்
என்பதால் இதனை வேதாந்தம் என்றும் உத்தர மீமாம்சம் என்றும் அழைப்பர். இவைகள் பிரம்மத்தை பற்றியும், பிரபஞ்சம் பற்றியும்,
பிரபஞ்சம் மித்யா எனும் நிலையாமை என்றும், சீவ-பிரம்ம ஐக்கிய தத்துவத்தையும் வலியுறுத்தும் நூல்கள்.
ஆதிசங்கரர் பத்து முதன்மையான உபநிஷத்துகளுக்கு பாஷ்யம் (விளக்கம்) எழுதியுள்ளார்.
சங்கரருக்குப் பின் வந்தவர்களில் இராமானுசர் மற்றும் மத்வர் ஆகியோர் பாஷ்யம் எழுதியுள்ளனர்.

உமாஸ்வாதி : கி. பி. முதலாம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்தவர். சமண சமயத்திற்கு தொடக்க காலத்தில் முறையான வடிவம் கொடுத்தவர்.

வாசஸ்பதி மிஸ்ரர் : கி. பி. ஒன்பதாம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்தவர். சாங்கியம், யோகம், நியாயம், மீமாம்சம், அத்வைத
வேதாந்தம் போன்ற பலதரப்பட்ட தத்துவங்களுக்கு இவர் எழுதிய விளக்கங்கள் மிக முக்கியமானவை.

வைபாடிகம் : புத்தவியல் கருத்தியல் அடங்கிய நூல்.

வைசேஷிகம் : பட்டறிவின் அடிப்படையிலான உள்ளமைவியல் குறித்த இந்தியத் தத்துவம்.

வைசேசிக சூத்ரம் : வைசேசிக தத்துவத்தின் நிறுவனரான கணாதர் என்பவரால் எழுதப்பட்ட வைசேசிக தத்துவத்தின் அடிப்படை நூல்.

வல்லபர் : 15வது நூற்றாண்டில் வாழ்ந்தவர். பிரம்ம சூத்திரத்திற்கு ஆத்திக அடிப்படையில் விளக்கம் அளித்தவர்.

வாசுதேவ சார்வபா உமா : கி. பி. 15 மற்றும் 16வது நூற்றாண்டிற்கு இடைப்பட்டவர்.
நவ நியாயம் எனும் தத்துவத்தை வங்காளத்தில் அறிமுகம் செய்தவர்.

வசுபந்து : கி. பி. 5ஆம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த பௌத்த அறிஞர். சௌத்திராந்திக யோகசாரம் எனும் பௌத்த தத்துவத்தை நிறுவியவர்.

வாத்ஸ்யாயணர் : கி. பி. 4-வது நூற்றாண்டில் வாழ்ந்தவர். இவர் எழுதிய பழமையான நியாய சூத்திரம் எனும் நூல் இன்னும் நம்மிடையே உள்ளது.

வேதம் : இந்துசமயத்தின் புனித நூல். மிக விரிவான இலக்கியத் தொகுப்பு. இந்தோ-ஐரோப்பிய மொழிகளில் மிகப்பழமையானது.
இதனை ருக் வேதம், யசுர்வேதம், சாம வேதம் மற்றும் அதர்வண வேதம் என்று நான்காக தொகுக்கப்பட்டுள்ளது.
ஒவ்வொரு வேதத்தின் இறுதியில் அமைந்துள்ள பகுதிகளுக்கு வேதாந்தம் அல்லது உபநிசத்துக்கள் என்பர்.

வேதாந்தம் : வேதத்தின் இறுதிப் பகுதியில் அமைந்துள்ளதால் இதனை உத்தர மீமாம்சம் என்பர்.

வேதாந்த சூத்திரம் : இதனையே பிரம்ம சூத்திரம் என்றும் பிட்சு சூத்திரம் என்றும் அழைப்பர்.

வேதாந்த சாரம் (நூல்) : 18-வது நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த சதானந்தர் என்பவர் உபநிடதங்களின் சாரத்தை இந்நூலில் எளிமையாக விளக்கியுள்ளார்.

விபாசா : இதனையே அபிதம்ம விபாசம் என்பர்.

விதி-விவேகா : மந்தன மிஸ்ரர் எழுதியது. பாட்ட மீமாம்சம் பற்றிய நூல்.

வித்யானந்தா : சமண சமய தர்க்கவியல்வாதி.

வித்யாரண்யர் : விசயநகரப் பேரரசு தோண்றக் காராணமானவர். உபநிடதங்களின் தெளிவுரையாக இவர் எழுதிய
பஞ்ச தசீ எனும் அத்வைத வேதாந்த விளக்க நூல் மிகவும் பிரபலமானது.
மேலும் சிருங்கேரி மடாதிபதியாகவும் திகழ்ந்தவர். சிறந்த அத்வைத வேதாந்தி

விஞ்ஞான பிட்சு : கி. பி. 16வது நூற்றாண்டில் வாழ்ந்தவர். சாங்கிய தத்துவத்தை பின்பற்றிய ஆன்மிகவாதி.

விஞ்ஞான-வாதம் : அகநிலைக் கருத்துக் கொள்கை. புத்தவியலின் யோககார கருத்தியலின் தத்துவக் கொள்கை.

விஞ்ஞாப்திமாத்ரா சித்தி : வசுபந்து எழுதியது. விஞ்ஞான வாதத்திற்கு ஆதரவான தத்துவக் கொள்கை கொண்ட நூல்.

வினய பீடகம் : தொடக்க கால புத்த சமய மூன்று நூல்களில் ஒன்று. புத்த துறவற நெறிகள் விளக்குவது.

விசிட்டாத்துவைதம் : முழுமுதற் கொள்கை. இராமானுஜரின் வேதாந்த கருத்தியலின் தத்துவப் பார்வை கொண்டது.

விருத்திகாரர் : மீமாம்ச சூத்திரம் பற்றி தொடக்க காலத்தில் விளக்கியவர்களில் ஒருவர் எனச் சபரர் சுட்டுகிறார்.

விவேகசூடாமணி (நூல்): ஆதிசங்கரர் எழுதியது.

யோகா சூத்ரம் : மனிதனுக்கும் அப்பாற்பட்ட சக்திகளை அடைய மேற்கொள்ளப்படும் ஒரு பண்டைய பயிற்சி முறை.
பதஞ்சலி முனிவர் இதனை அறிமுகப்படுத்தியவர்.

யோககார : மைத்ரேயநாதர் மற்றும் அசங்கர் ஆகியோர் நிறுவிய மகாயான புத்த தத்துவ கருத்தியல் எண்ணங்களே
உண்மை என்பது இவர்கள் கொள்கை.

யோககார-பூமி-சாஸ்த்ரா : அசங்கர் எழுதியது. யோககார புத்தவியல் பற்றிய அடிப்படை நூல்.

பதஞ்சலி யோக சூத்திரம் : பதஞ்சலி முனிவர் இத்தத்துவத்திற்கு ஆசிரியர். இவரின் பதஞ்சலியோக சூத்திரம் எனும் நூல் உலகளவில் பெருமை பெற்றது.

யாக்யவல்க்கியர் : உபநிடதங்கள் பற்றி போதித்த முக்கிய தத்துவவாதி. இவரது மனைவி மைத்ரேயி கூட ஒரு வேதாந்தி ஆவர்.

யாக்ஞயவல்கிய ஸ்மிருதி : கி. மு. 100க்கும் 300வது ஆண்டுகளுக்கு இடைப்பட்டது.

யசுர்வேதம் : பண்டைய நான்கு வேதங்களில் மூன்றாவதாகும். வேத சடங்குகள் பற்றிய விளக்க நூல். இதனை தொகுத்தவர் வைசம்பாயனர்.

யசோமித்ரா : வசுபந்துவின் அபிதம்ம கோசம் நூலுக்கான விளக்க நூல் எழுதியவர்.

யசோவிஜயா : சமண சமய தர்க்கவியல்வாதி.

—————————-

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ கணாதர் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்

ஸ்ரீ கோதா உபநிஷத் – ஸ்ரீ ஆண்டாள் கீதை – ஸ்ரீ நாச்சியார் ராமாயணம் – ஸ்ரீ சூடிக் கொடுத்தவள் பாகவதம் –ஸ்ரீ வேளுக்குடி ஸ்வாமிகள் =

ஸ்ரீ கோதா உபநிஷத்

ஸ்ரீ பெரியாழ்வார் -பா மாலை பூ மாலை பெண் மாலை –
வேதம் அனைத்துக்கும் வித்து ஆகுமே –
மறை -மறைத்து சொல்வதை எளிமையாக அனைவரும் அறியும்படி -வேதக் கருத்தையே காட்டி அருளி –
வேதாந்தமே உப நிஷத் -ப்ரஹ்மம் சமீபத்தில் நம்மை வைக்கும்-பாதகங்கள் தீர்க்கும் -பரமன் அடி காட்டும்
பரமன் அடி பாடி உபக்ரமம் –பொற்றாமரை அடி உப ஸம்ஹாரம் –

அநாதி மாயையால் ஸூப்தா யதா ஜீவா ப்ரப்புத்தயா- நாம் தூங்க -நம்மை எழுப்புகிறாள் -லௌகிக விழிப்பு இருந்தாலும் –
ஆன்மிக விழிப்பு உணர்வு இல்லாமல் பல பிறவிகளில் இருக்க -பிள்ளாய் -இத்யாதி விழிச் சொற்கள் –
பகல் கண்டேன் நாரணனைக் கண்டேன் –
பாரார்த்யம் ஸ்வம் -ஸ்வாமி -யஸ்யாஸ்மி -அந்தர்யாமி -கண்ணாடியில் அழுக்கு போலே சம்சாரம் –
நித்ய அனுசந்தானம் ஆராதனம் இதுக்குத் தானே –

நாராயணனே -ஒருமை -நமக்கே-பன்மை -பறை தருவான் -இனியது தனி அருந்தேல் –
தகுதியை உருவாக்கி அருளுகிறார்
ஏக பஹு -நித்யன் -ஒருவன் -சேதனன்
நாம் -நித்யம் -பலர் -சேதனர்கள் –
நமக்கே -ஆத்ம ஞானம் உடையவர்களாக நமக்கு
அறிவு இல்லாதவர்களுக்கும் அறிவை அருளுகிறார் -சகல பல பிரதன் -சர்வ லாபாய கேசவ –
ஸ்ரீ கிருஷ்ண கர ஸ்பர்சத்தால் தானே பாலைப் பொழியும் –

சத்யம் வத தர்மம் சர –ஆச்சார்ய பிரியம் கொடுக்க வேண்டும் –மாதா தேவோ பவ –
ப்ரஹ்மம் அருகில் இருக்க பயம் போகுமே –தைத்ரியம் உபநிஷத்-இதம் குரு –செய்யும் கிரிசைகள் கேளீரோ
செய்யாதன செய்யோம் –மேலையார் செய்வனகளையே செய்வோம்
ஸ்ரத்தயா தேயம் அஸ்ரத்தயா அதேயம்-ஸ்ரீ யா தேயம் -ஐயமும் பிச்சையும் ஆந்தனையும் –

அனுக்ரஹம் செய்பவனுக்கு சொத்தை பறித்து -குந்தி தேவியும் சொத்தைப் பறித்துக் கொள்ள பிரார்த்தனை –
இவளோ நீங்காத செல்வம் -குலம் தரும் செல்வம் தந்திடும் –
செல்வம் பாகவத கைங்கர்யம் -ஆந்தனையும் கை காட்டவே -மழை செல்வம் பால் செல்வம் நெல் செல்வம் சோலைச் செல்வம் –
ஸதாயுர் வை புருஷ–தனம் தானம் பஹு புத்ர லாபம் -வேதம் -படிப்படியாக கூட்டி -அவாந்தர பலம் —
ஸாஸ்த்ரம் கொண்டே ப்ரஹ்மம் -சம்சாரம் த்யாஜ்யம் ப்ரத்யக்ஷம் மூலம் அறிகிறோம் —
வைராக்யம் பிறந்து நாமே ப்ரஹ்மம் தேடிப் போவோமே -பர்ஜன்ய வர்ஷதி –முகில் வண்ணன் –

போய பிழையும் புகுதருவான் நின்றனவும் –ஆகாமி தெரியாத் தனத்தால் -தாமரை இலைத் தண்ணீர் –
பத்ம பத்ம இவ -முன் செய்தவை தீயினில் தூசாகும் –
புஷ்கல பலாசம் ஆப –
இஷீக ஸ்தூலம்-
உத்தர பூர்வ ஆகம் அஸ்லேஷ வினாசம் -ஸ்ரீ ப்ரஹ்ம ஸூத்ரம்
மாரீசனை விரட்டி ஸூபாஹு முடித்து ராமர் அனுஷ்டித்துக் காட்டி –

வாயில் காப்போன் -நாயகனாய் நின்ற
எட்டு த்வாபர எட்டு க்ஷேத்ர பாலகர்கள் -ஆகமங்கள் பெயர்கள் சொல்லும் –
த்வார சேஷி –க்ஷேத்ர சேஷி –ஆச்சார்யர் பாகவதர்கள் மூலமே அவனைப் பெற வேணும்

வள்ளல் பசுக்கள் –ஊற்றம் உடையாய் பெரியாய்–வேதங்களால் -வேதைக சமைதிகன்–யஸ்ய அமதம் தஸ்ய மதம்-
சொல்லி முடிக்காதே -யதோ வாசோ நிவர்த்தந்தே -அப்ராம்ய மனசா ஸஹ-

மாலே –ஆலின் இலையாய் அருள் -பாஞ்ச ஜன்யம் போல்வன சங்கங்கள் -சாலப் பெரும் பறை –
பல்லாண்டு இசைப்பார் கோல விளக்கு கொடி விதானம்
சாம்யா பத்தி–
ஆதி சேஷன் -வேண்டும் -கருடக்கொடி -நப்பின்னைப்பிராட்டி -பெரியாழ்வார் –
நிரஞ்சனம் பரமம் சாம்யம் உபைதி
ருக்ம வர்ணம் -கர்த்தாராம் ஈசன் புருஷம் பச்யதே –பார்த்ததுமே ததா புண்ய பாப விதய –
ஆனந்தத்தில் சாம்யம் -தாரதம்யம் இல்லாமல் -ஸ்வரூப ஆவிர்பாவம்
அபஹத பாப்மா விஜய விமிருத்யு –சத்ய காம ஸத்ய சங்கல்ப -எட்டும் பெறுவோம் -மம சாதரம்யம் ஆகதா
ஸ்வாமியாக அவன் ஆனந்தம் -சொத்தாக நமக்கு ஆனந்தம்

கூடாரை –சூடகமே தோடே செவிப்பூவே –சம் மானம் பிரார்த்தனை
சோச்னுதே ஸர்வான் காமான் சக ப்ரஹ்மணா விபச்சிதா -கல்யாண குணங்களை பெற்று ஆனந்தம்
அவன் குணம் நினைக்க பயம் போகுமே -சாயுஜ்யம் சொல்லும் பாசுரம் இது
கூடி இருந்து குளிர்ந்து -பாலே போல் சீர் நினைக்க குளிரும்
வைகும் சிந்தையிலும் நீ கொடுக்கும் வைகுந்தம் பெரியதோ –

அநு காரம் செய்த ஆண்டாள் போல் அநுஸந்திக்கும் நமக்கும் பேறு சித்தம்

————————

ஸ்ரீ ஆண்டாள் கீதை

முதல்வன் -ஜகத் காரணன் -அவனையே த்யானம் -ஞானம்
புருஷோத்தம வித்யை அறிந்து -பக்தி செய்தவன் ஆகிறான் என்னையே அடைகிறான் –
ஓங்கி உலகு அளந்த உத்தமன் -அவனே பரமன் -நாராயணன்
முக்கரணங்களால்-மன் மநா பவ -மத் பக்த -மத் யாஜி -மாம் நமஸ்குரு-பக்தி யோகம்-
மாஸூ ச -புண்ணியம் யாம் உடையோம் -இறைவா நீ தாராய் பறை -கைங்கர்யம்

அறிவு இல்லாத -கர்மம் யோகம் இல்லாத
அறிவு ஓன்று இல்லாத -ஞானம் யோகம் இல்லாத
அறிவு ஒன்றும் இல்லாத – பக்தி யோகம் இல்லாத
சரணாகதி -மூன்றுக்கும் தகுதி இல்லாததால் -உபாயமாக இல்லாமல்
எங்களைத் தேடி வந்த புண்ணியமே நீயே –இறங்கி வந்து கூட்டிச் சென்று சாம்யாபத்தி–ஸாயுஜ்யம் -அருளுகிறாய்

தத்வ விவேகம்
நித்ய அநித்ய -ஆத்ம தேக விலக்ஷணம் -பரம சேதனன் -புருஷோத்தமன் -வெட்டவோ உலர்த்தவோ நினைக்கவோ முடியாதே
நாராயணன் -நமக்கே -பறை -பிரித்து எளிதாக அருளி -தத்வ த்ரய ஞானம் –
நான் நேற்று இருந்தேன் அல்லேன் என்பது இல்லை – -மன்னர்கள் நேற்று இருந்தார்கள் என்பது இல்லை –இத்யாதி-

வையத்து வாழ்வீர்காள் -ஆண்டாள் –
அரக்கர் அசுரர் உள்ளீரேல் -நம்மாழ்வார்
வாழாட்பட்டு உள்ளீர் -கூழாட்பட்டாரை எங்கள் குழுவினில் புகுதல் ஓட்டோம் -பெரியாழ்வார்

ஐந்தாம் அத்யாய ஸ்லோகங்கள் –
வித்யா வினய சம்பன்ன -பண்டித சம தர்சன -த்ரிவித தியாகம் -ப்ரஹ்ம ஞானம் -சம தர்சனம்
நிரதோஷம் -சமம் -ஆத்ம ஸ்வரூபம் ப்ரஹ்மம் -சரீரத்தை விலக்கி ஆத்மாவைப் பார்த்தால் ஞான ஆனந்த ஸ்வரூபம் அறிவோம்
மற்று ஒரு இடத்தில் சரீரமே ப்ரஹ்மம் என்பர்
இஹைவ -ஜித சர்க்கம் -இங்கேயே சம்சாரம் ஜெயிக்கிறான் கர்மயோகம் தொடங்கும் போதே -சாம்யத்தில் மனம் நின்றால்
விசிஷ்ட வேஷம் -நிஷ்க்ருஷ்ட வேஷம் -சமதர்சனம் இருந்தால் தான் ப்ரஹ்மத்தில் நிலை நிற்போம்
சம்சாரம் இத்தால் இங்கேயே வெல்லலாம் –வையத்து வாழ்வீர்காள் –
செல்வச் சிறுமீர்காள் -பிள்ளாய் இவள் சூட்டிய பெயர்கள்-

நீங்காத செல்வம் நிறைந்து –உத்தமன் பேர் பாடி –சாற்றி நீராடினால் -பரமன் அடியே நீங்காத செல்வம் –
அருள் இல்லார்க்கு அவ்வுலகு இல்லை பொருள் இல்லார்க்கு இவ்வுலகு இல்லை தப்பாக சொல்வர் -இதுக்கும் அருள் வேண்டும்
பக்தி ஒன்றே நிறைவை நிம்மதியை சாந்தியைத் தரும்
அநந்யா சிந்தயந்தாம்-தேஷாம் நித்யாபி யுக்தானாம் யோக க்ஷேமம் வஹாம் அஹம் –
கிடைக்காதது கிடைக்கவும்-செல்வம் யோகம் – கிடைப்பது நிலைக்கவும் க்ஷேமம் -நீங்காமல் இருக்க –
திருப்தி வேறே ஸந்தோஷம் வேறே
படாடோபங்கள் குறைந்து -நேரம் நல்ல முறையில் செலவளித்து -சாந்தி
சாஸ்த்ரா விதி -மீறி நடந்தால் சித்தி இல்லை -இங்கும் அங்கும் செல்வம் கிட்டாதே
அஸ்ரத்தயா குதம் தபஸ் தத்தம்–அஸத் செயல்

கர்மயோகம் மூன்றாவது -ப்ரஹ்மம் -சரீரத்தையே கீதையில் -ஏவம் ப்ரவர்த்திதம் -இந்திரிய ராமனாக
புலன்களின் பிடியில் ஆயுளை வீண் அடிக்கிறான்
சக்கரம் –உன் பங்கை நீ ஆற்ற வேண்டும் -அன்னம் -பர்ஜன்யம் -மழை வேண்டும் -ஆழி மழை க் கண்ணா
யாகங்களினால் -மழை -பெய்யும் -கர்மயோகத்தில் ஒரு வகை –
கர்மம் சரீரம் இருந்தால் தானே முடியும் -இத்தையே ப்ரஹ்மம் என்று அறிவாய்
தேவர்கள் -பரஸ்பரம் -வாயு காற்று அக்னி நெருப்பு குபேரன் செல்வன்
ஆத்மா சரீரத்தை தூண்டி கர்மம் -யாகம் -மழை -அன்னம்-ஜீவராசிகள் இது தான் சக்கரம்
மநு பகவான் -அக்னி ஆஹுதி கொடுக்க- ஆதித்யன் -மழை பெய்து -இத்தையே

தூ மலர் தூவித் தொழுது -தூய்மை
பத்ரம் புஷ்ப்பம் பலம் தோயம் –பக்தியா பிரயச்சதி –அஸ்நாமி
சததம் கீர்த்தயந்த– -பக்தி தோய்ந்த
மடி தடவாத சோறு
பக்தியுடன் கொடுக்கிறானோ அப்படி பக்தியுடன் -மீண்டும் சொல்லி அதில் உள்ள
தனது பிரியத்தை கீதையில் -தொழும் காதல் களிறு

அம்பரமே -தண்ணீரே -சோறே-தானம் செய்யும் இல்லை அறம் செய்யும் தர்ம சிந்தனை –
சாத்விக தானம் -ராஜஸ தானம் -தாமஸ தானம் மூன்று வகை கீதையில்
பிரதி உதவிக்காகக் கொடுக்காமல் எதிர்பார்ப்புடன் செய்யாமல்
ஸத்காரம் பண்ணி மரியாதையுடன் சாஸ்த்ர விதிப்படி செய்ய வேண்டும்
அத்தேச காலம் அபாத்ரம் தேவை அற்ற முறையில் தாமஸ தானம்

கப்பம் தவிர்க்கும் –விமலா –செற்றார்க்கு வெப்பம் கொடுக்கும் -ஆஸ்ரித விரோதிகள் –
பாகு பாடு பார்க்கும் -கருணை இல்லாத தோஷம் இல்லாதவன் -என்னை கர்மம் தீண்டாது –
நீங்கள் செய்யும் கர்மங்களை அனுமதித்துக் கொண்டு உள்ளேன் -அதன் வழி பலத்தைக் கொடுக்கிறேன் –
இனிமேல் விட்டு வைத்தால் ஆஸ்ரிதர் பாதிப்பு -சீறி அருளுகிறார்

கறைவைகள் -சரணாகதி பாசுரம்
வருத்தம் தீர்ந்து
வருத்தமும் தீர்ந்து
வருத்தமும் தீர்ந்து மகிழ்ந்து

—————

ஸ்ரீ நாச்சியார் ராமாயணம்

ஸூந்தரே ஸூந்தரோ சீதா ஸூந்தரே ஸூந்தரோ ராமோ ஸூந்தரே ஸூந்தரோ அசோக வனம்
ஸூந்தரே ஸூந்தரோ ஸ்லோகம் -எது தான் இதில் ஸூந்தரமாக இல்லை
ஸ்ரீ ராமாயணமும் ஸ்ரீ திருவாய் மொழியுமே ஸ்ரீ வைஷ்ணவத்துக்கு அரண் -அவ்யபதேசனுக்கு வனாந்தரத்தில் அவன் பிள்ளை வார்த்தை
இன்னார் தூதன் என நின்றான் -திருவடி பெயராலே ஒரு காண்டம் -இதன் பெருமையை உணர்ந்து பாண்டவ தூதனாக ஆனபின்பு
தரித்து நின்றான் -வேறே அவதாரம் இல்லாமல் நின்றானே -பார்த்தன் தன் தேர் முன்னும் நின்றானே –

ரூப உதார குணத்தால் பும்ஸாம் த்ருஷ்ட்டி சித்த அபஹாரினாம்
ரஞ்சநீ யஸ்ய விக்ரமே
ந நமேயம் என்று இருப்பாரையும் மித்ர பாவேந வும் அமையும் என்பார் பெருமாள்
அப்ரமேய ஜநகாத்மஜா -மாரீசன்
உத்தம தார்மிகஸ்ய அக்ஷய கீர்த்தி- -தாரை
வைய வந்த வாயாலே வாழ்த்திப் போவார்கள்
பரமாத்மனே சனாதன சங்கு சக்ர கதாதரா -மண்டோதரி –
தருணவ் ரூப சம்பன்னவ் ஸூ குமாரவ் –புண்டரீகாக்ஷவ் சூர்ப்பணகை-
ஓவியத்து எழுத ஒண்ணா உருவத்தாய் –மூல மந்த்ரத்தை ஏழு உலகுக்கும் மருந்து –வாலி

ஆதி காவ்யம்–ஆறு காண்டங்கள் –500 க்கும் மேலான சர்க்கங்கள் –25000 ஸ்லோகங்கள்
குணங்களைப் பற்றியே உபக்ரமம் உப சம்ஹாரம் கோன் வஸ்மி குணவான் -16-குணங்கள் நாரதர் வால்மிகி சம்வாதம் –
குண சாம்ராஜ்ய பட்டாபிஷேகம் -ராமம் ரத்ன மய பீடம் -பகவோ கல்யாண குணவ் –
ஆசாரம் பிரபு பெருமாள் -நடுவிலும் குணங்களைப் பற்றி அயோத்யா மக்கள் தசரதன் இடம்-

மனத்துக்கு இனியான்
சினத்தினால் மனத்துக்கு இனியான்
தென் இலங்கை கோமானுக்கும் இனியான்
செற்ற மனத்துக்கு இனியான்
தேவர்களுக்கும் -சக்கரவர்த்திக்கும் -கௌசல்யாதிகளுக்கும் -குகாதிகளுக்கும் -இளைய பெருமாளாதிகளுக்கும் –
ஸூக்ரீவாதிகளுக்கும் -ரிஷிகளுக்கும் -சர்வருக்கும்- இனியான்

பொல்லா அரக்கனைக் கிள்ளிக் களைந்தான் மனத்துக்கு இனியான்-
நல்லா அரக்கரனுக்கும் மனத்துக்கு இனியான் –

சதுர்விதமாக பிரித்து தாய் தந்தையை கொண்டு –அனுஷ்டானம் காட்ட பெருமாள் –
நேர்மையாக வாழ்தல் குரங்குகளும் உதவும் சாமான்ய தர்மம் -காட்ட ராமன்
பொல்லாதவனாக இருந்தால் தம்பியும் உதவான்
கைங்கர்ய செல்வம் காட்ட இளைய பெருமாள் -கிரியதாம் மாம் வத -சர்வம் கரிஷ்யாமி -சேஷத்வம்
பாரதந்தர்ய சிறப்பைக் காட்ட பரதாழ்வான்
பாகவத சேஷத்வம் பரதந்த்ரம் சத்ருக்னன் -அநகன்
ராமனைத் தவிர மற்ற ஒரு தெய்வம் இல்லாத பரதனை அல்லது தெய்வம் அறியாத சத்ருக்னனைத் தவிர
மற்று தெய்வம் இல்லை என்று இருப்பதே நமக்கு கர்தவ்யம்
ஆயில்யம் நக்ஷத்ரம் -புஷ்யம் பரதாழ்வான் -தனது மாமா யுகாஜித் இடம் செல்ல -உடை வாள் போல்-
நிழல் போல் பின்னே சென்றான்

அபிமான பங்கமாய் -அடியார்க்கு அடியார் -நானே தான் ஆயிடுக –
நெடுமாற்கு அடியான் -கொடு மா வினையேன் –பழுதே கிருஷ்ண த்ருஷ்ண தத்துவமாக கீழே இருந்ததுக்கு —
நொந்து கொண்டார்
இவளோ அனைத்தும் பாகவத -ஆய்ப்பாடி செல்வச் சிறுமீர்காள்
உச்சிஷ்ட புருஷ ஹரி உபநிஷத்
கௌசல்யா ஸூப்ரபாதம்
அரவணையாய் துயில் எழாய்
திருப்பள்ளி எழுச்சி
இவளோ பாகவத ஸூப்ரபாதம்

எல்லே இளங்கிளியே பாகவத லக்ஷணம் -அனந்தாழ்வான் -திருமேனியில் நோவு சாத்திக் கொள்ள –
திருமலை அப்பன் ஆள் விட்டு -அனுப்ப தானே வந்தாலும் தாழ்ந்து வர –
பாகவதனைக் காக்க வைக்கவில்லையே -நீ எனக்குள்ளே எத்தனை ஜென்மங்கள் காத்து இருந்தாய் –

ஸ்வம் பாரார்த்யம் –திருப்பாவை முழுவதும் -பரதாழ்வான் படி
கற்றுக் கறவைக் கணங்கள் பல கறந்து –குற்றம் ஓன்று இல்லாத கோவலன் தன் பொற்கொடி —
கர்மம் செய்வதிலே நோக்கம் -இளைய பெருமாள் படி இது
கனைத்து –நற் செல்வன் தங்காய் -பால் வெள்ளம் பனி வல்லம் மால் வெள்ளம் -இருவரையும் கொண்டாடுகிறான்
பரதாழ்வான் படி இது -அந்தரங்க கைங்கர்யம்-அவன் திரு உள்ளபடி நடந்து –

ராமனை பிரிந்த மூச்சு அடங்கிய உறவும் வேண்டும்
தூது போகும் உறவும் வேண்டும்
கூடச் சென்ற படியும் வேண்டும்
இருந்து கைங்கர்யம் செய்த படியும் வேண்டும்
அனைத்தும் ஆண்டாளுக்கு வேண்டும் –

மத் பாபமே நிமித்தம் –நானே தான் ஆயிடுக -மந்தரையோ -கைகேயியோ –தசரதனோ –
பெருமாளோ -மூத்தவன் குல மரியாதை -இவர்கள் யாவரும் இல்லை
இல்லாத குற்றத்தை உண்டு என்று ஏறிட்டு ச் சொன்னாலும் இல்லை செய்யாதே உண்டு என்று இசைந்தான் -பாகவத லக்ஷணம்

செய்யாதன செய்யோம் -2-
மேலையார் செய்வனகள் -26-
பரத்வாஜர் சொல்படி தங்கி -தார்மிகன் பரதாழ்வான் உடன் தான் அடுத்த ஸ்நானம் என்று இருந்தவர்
ரிஷி சொல்லைத் தட்ட மாட்டாமல் இருந்தாரே

குற்றேவல் எங்களைக் கொள்ளாமல் ;போகாது -இளைய பெருமாள் படி –

கோபஸ்ய வசம் -திருவடியை ராவணன் அடிக்க
கொண்ட சீற்றம் ஓன்று உண்டு என்று நாம் நிர்பயமாய் நிர்பரராய் இருப்போம்

பாவோ நான்யத்ர கச்சதி -ராமனே மனத்துக்கு இனியான் -கல்யாண ராமன் –
சிந்தையில் வைக்கும் இதுக்கு ஸ்ரீ வைகுந்தம் ஒக்குமோ -பக்திச்ச வீரோ –

லோக நாதம் ஸூ க் ரீவம் நாதம் இச்சதி –ஸ்ரீ விபீஷண ஆழ்வான் நமக்குக் கிடைப்பானோ என்று இருக்கும்
அஸஹாய ஸூரன் -வீரத்தினால் சீலத்தால் அலகால் மனத்துக்கு இனியன்
சென்று அங்கு தென்னிலங்கை செற்றாய் திறல் போற்றி

உண்ணாது உறங்காது ஒலி கடலை ஊடறுத்து -பெண் இனத்துக்கு எல்லாம் மனத்துக்கு இனியான்
கொல்லை அரக்கியை மூக்கு அறிந்த குமரனார் சொல்லும் பொய்யானால் —
ஸ்ரீ ராம சரம ஸ்லோகம் -நமக்கு உஜ்ஜீவன மந்த்ரம் –
நத்யஜேயம் கதஞ்சன–அங்குல அக்ரேன -அபயம் சர்வ பூதேப்யோ ததாமி ஏதத் விரதம்
சபரி மோக்ஷம் -எங்கள் மேல் சாபம் போக -செங்கண் சிறுச் சிறுதே எங்கள் மேல் விழித்து –
பூதாத்ம ரகு நந்தன -போல் அருள வேணும்

————

ஸ்ரீ சூடிக் கொடுத்தவள் பாகவதம்

ஸ்ரீ மத் பாகவதம் -12 ஸ்கந்தங்கள் –18000 ஸ்லோகங்கள்
சர்க்கச்ச பிரதி சர்க்கச்ச வம்ச மன்வந்தராணி ச அநு சரித்திரங்கள் பஞ்ச லக்ஷணம் பூர்ணமாக இதில் உண்டே –
ஸூராணாம் அபி துர்லப
ஸூ ஸ்தாம கம்நம் –கலியுகத்தில் பாகவத புராணத்தில் இருப்பேன் என்று உத்தவர் இடம் சொல்லிச் சென்றான்
பரீக்ஷித் மஹாராஜருக்கு ஸூ கர் அருளிச் செய்தது -பல அவதாரங்கள் -இதில் உண்டே
அஜிதன் அலை கடல் கடைந்தான் -கிடந்து கடைந்து அணை கட்டி –
புராண ரிஷிகளுக்கும் ஆழ்வார்களும் ஆண்டாளுக்கும் நெடு வாசி

ஸ்ரீ கஜேந்திர வ்ருத்தாந்தம்
மதம் ஒழுகு வாரணம் உய்ய அளித்த நம் அழகனார் -ஸ்ரக் பூஷ அம்பரம் அலைய –ரஷிக்க ஓடி வர வேண்டாமா
அபலை பெண் ஐந்து முதலைகள் அநாதி கால சம்சாரம் கடலில் -ஜனனம் மரணம் இரண்டு தாடைக்குள் மாட்டி உள்ளோம்-
இங்கே உள்ளேயே இருந்தும் ரஷிக்காமல்
பரும் தாள் களிற்றுக்கு –பரமன் தன்னை பாரின் மேல் ப்ருந்தாவனத்தே கண்டமை –
அருளிச் செய்த நாச்சியார் திருமொழியை மருந்தாம் என்று
தன் மனத்தே வைத்துக் கொண்டு வாழ்வார்கள் –பெரும் தாள் பிரான் அடிக்கீழ் பிரியாது இருப்பாரே
சாது பரித்ராணத்துக்கு நேராக வர வேண்டும் –இதுவே சிறப்பு பயன் –
உன்னால் வந்த ஆபத்து -நீ வந்து சேவை காட்டப் பிரார்த்திக்க-நேராக கண்டு -அருளிச் செய்தாள்

வ்யூஹம் -ஷீராப்தி நிகேதன் -ஏஷ நாராயண ஸ்ரீ மான் -பாற் கடலில் பையத் துயின்ற பரமன் –
ஆகதோ மதுராம் புரிம் -தூய பெரு நீர் யமுனைத் துறைவன்–
ஒப்பில்லாத அப்பன் -கிடந்த அவஸ்தையில் பரமன்
பொங்கிய பாற் கடல் பள்ளி கொள்வானைப் புணர்வதோர் ஆசையினால்
சந்திரனைப் பார்த்துப் பொங்கும் -அஷ்டமி சந்திரன் போல் திருவடி திரு நகங்கள்
சந்திரன் -மனஸோ ஜாத –சூர்யன் கண்களில் இருந்து -இதனாலும் பொங்கும்

வட பெரும் கோயில் உடையான் -ஆலின் இலை மேல் துயின்றான் –ஆலின் இலையாய் அருள் –மாலே மணி வண்ணா பாசுரம் –
மூன்று பண்புகள் ஸுவ்லப்யம் எளிமை அழகு பரத்வம் -பித்தன் -மாலே -நீல மணி ஸுவ் ந்தர்யம் -ஆலின் இலையாய் -பரத்வம்

அன்று பாலனாகி –மார்கண்டேயருக்கு மட்டும் காட்ட கராரவிந்தே –பால முகுந்தம் –
ஆலின் இலை மேல் துயின்ற எம் ஆதியாய் –தொட்டிலில் யசோதாதிகள் இருக்க –
இங்கே தனியாக முகிழ் இலையில் -அகடி கட நா சாமர்த்தியம் –
பால் ஆல் இலையில் துயின்ற -13-பதிகம் -பரமன் வலைப்பட்டு இருந்தேன்
இங்கும் பரமன்

அம்ருத மதனம் –
கடலே கடலே –படுக்கை அறை என்று பார்க்காமல் கடைந்து ப்ரயோஜனாந்தர பரர்களுக்காக —
உன்னைக் கடைந்து கலக்குற்று
மந்த்ரம் நாட்டி அன்று மதுரக் கொழுஞ்சாறு கொண்டார் —சுந்தர தோளுடையான் —
ஆராவமுதன் பிராட்டியை பெண்ணமுதை கொண்டதை
அஸ்வம் -அப்சரஸ் பாரிஜாதம் -பெண்ணமுது –
கொண்டு உகந்த அம்மான் -உப்புச்சாறு தானே கொடுத்தான் -ஈந்தான்
வங்கக் கடல் கடைந்த மாதவன் கேசவனை -மா வந்து அமர்ந்ததால் தானே மாதவன் ஆனார்
கேசபாசம் -கட்டுக் குடுமி அவிழ கடைந்தான் -அந்த அழகையும் அனுபவிக்கிறாள்
வண்டமர் –கடைந்திட்ட வண்ணம் மெய் அறிவேன் நானே -குலசேகரர்

பாசி தூர்த்து கிடந்த பார் மகள் -தன்னைப் பற்றியும்
மாசு உடம்பில் நீர் வாரா மானமிலா பன்றியாய் தேசுடைய –திருவரங்கச் செல்வனார் பேசி ஸ்ரீ வராஹ சரம ஸ்லோகம்
அஹம் ஸ்மராமி -நயாமி மத் பக்தம் -பேர்க்கவும் பேராதே

ஊன் கொண்ட வள்ளுகிரால்– எட்டாம் பதிகம் -தான் கொண்ட சரி வளைகள் தருமாகில் —
வேஷம் மாற்ற வேண்டாம் தூணில் இருந்து வர வேண்டும்
சங்கு தங்கு முங்கை நங்கை சீரார் வளையாக இருக்க வேண்டும்

காட்டில் வேங்கடம் கண்ணபுர நகர் –வாமன நம்பி வர –கூடல் -முத்துக்குறி உத்சவம் –
பெரியாழ்வார் இடம் பெண்ணைக் கேட்பது -எவ்வளவு உயர்ந்தது மண்ணை மஹாபலியிடம் பிச்சைக் குறளாகி —
குறை அதில் -தன்னது என்ற அபிமானம்
அத்தைப் போக்க இச்சை கொண்டு இத்தெரு வழி வரக் கூடாதோ

பொல்லாக் குறளாகி -பொற் கையில் நீர் ஏற்று த்ருஷ்டிக்காக
ஓங்கி -உத்தமன் -அம்பரம் -உம்பர் கோமான் அன்று உலகு அளந்தான் அடி போற்றி -மூன்று இடங்களில்
பிச்சை எடுத்தாதவாது சொத்தை மீட்டுக் கொள்ளும் ஸ்வாமி அன்றோ
உலகம் அளந்த பொன்னடிக்கே அடிமை செய்ய வேண்டும் -மூன்று பதார்த்தம் -மூன்று அக்ஷரங்கள்–மூன்று பதங்கள்

செல்வா பலதேவா -பரசுராமர் -செம் பொன் கழல் அடி –கிருஷ்ண அவதாரத்துக்கு பொற் கால் இட்டார்
படுக்கையும் தூங்குமோ

மாலாய்ப் பிறந்த நம்பியை-
வினைதை சிறுவன் மேலாப்பின் கீழ் வருவான் -மாலே செய்யும் மணாளன் –
ஏலாப் பொய்கள் உரைப்பானை இங்கே போத க் கண்டீரே
பெண்ணின் வருத்தம் அறியாத பெருமான் -கண்ணன் என்னும் கரும் தெய்வம்
கண்ணன் என்று இருந்தேன் தெய்வமாக இருந்தானே
மறக்கவும் முடியாமல் கரும் வண்ணன் -காட்சி பழகிக் கிடந்தேன்
மனத்துக்கு இனியான் அவனை
அரையில் பீதக வாடை கொண்டு என் வாட்டம் தணிய வீசீரே
துஷ்கரம்-பிரபு -ராமனை திருவடி
ஒருத்தி மகனாய் பிறந்து –சரித்திரம் முழுவதும் சொல்லும் பாசுரம்
ஒருத்தி மகனாய் ஒளித்து வளர –அத்புதம் பாலகம் –
சங்கு சக்கரம் உப ஸம்ஹர சொன்னதும் மறைத்துக் கொண்ட இவன் அன்றோ மகன்
பிறந்தவாறும் வளர்ந்தவாறும் கம்சனை நிரசித்ததும்
புள்ளும் சிலம்பின –பேய் முலை நஞ்சுண்டு -விஷமே அமுதமாகும் வேளையில் பிறந்தான்
கள்ளச் சகடம் காலோச்சி ஏழு மாதக் குழந்தை
வெள்ளத்து அரவில் துயில் அமர்ந்த வித்து -விஷத்துக்கு விஷம் மருந்து
மாயனை –தாமோதரனை -உபநிஷத் -கீதை பக்தி -இன்று பாகவத அர்த்தமும் இதில்
மன்னு -வராஹ -விஸ்ராம் காட் –சத்ருக்னன் 12 வருஷம் ஆண்டு –
யமுனைத் துறைவன் தூய்மை -வாய் கொப்பளித்த தூய்மை –
கருமை -யமுனை -கண்ணன் குளித்து -இவனுக்கும் உடலில் ஏறி
இது தான் மாயம்
தாமோதரன் -தாயைக் குடல் விளக்கம் -கட்டி வைத்து பேர் பெற்றவள்

கற்றுக் கறவை –பாசுரம் நின் முற்றம் புகுந்து முகில் வண்ணம் பேர் பாட -திருப்பாவை -சிற்றில் கட்டி விளையாட சிதைப்பான் –
வீட்டைப் பண்ணி விளையாடும் விமலன்
வேறு ஒன்றில் இன்பம் பார்க்கக் கூடாதே
முற்றத்தூடு புகுந்து -அதே முற்றம் -நின் முகம் காட்டி புன் முறுவல் செய்து -அனைத்துக்கும் அந்தராத்மா –
நமட்டுச் சிரிப்பு -சிற்றிலோடு சிந்தையும் சிதைத்தான்
தோழியும் நானும் தொழுதோம்
லஜ்ஜை விட்டு கண்ணனே ரக்ஷகன் என்று இருக்க வேண்டுமே -கோலம் கரிய பிரானே –
உன் இடம் உள்ள கூறை வேண்டாம் -குருந்திடை கூறை பணியாய்

மதுரை புறம் உய்த்திடுமின் –கோவர்த்தனம் –யமுனை -ஸ்பர்சம் உள்ள அனைத்தும் உத்தேச்யம்
இட்டீறிட்டு விளையாட –இட்டமான பசுக்களை இனிது மறித்து நீரூட்டி -திவத்திலும் பசு நிரை மேய்ப்பு உவாத்தி

வாரணம் –திருக்கல்யாணம் -நடக்கின்றான் -காளை புகுதக் கனாக் கண்டேன் –புனிதன் –குளித்த புனிதன் –
மைத்துனன் நம்பி மது சூதனன் வந்து
இயம் கோதா –சூடிக் கொடுத்தவள் –மம ஸூ தா –ஆயனுக்காக தான் கண்ட கனா
அரங்கனே ஆயன் -கொண்டல் வண்ணன் கோவலன்

குருந்திடை கூறை பணியாய்

————

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ ஸ்ரீ வேளுக்குடி ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்

ஸ்ரீ அருளிச் செயல்களில் -வேதம் -மறையோர்- சப்த பிரயோகம் —

அருள் கொண்டாடும் அடியவர் இன்புற அருளினான் அவ்வருமறையின் பொருள்,
அருள்கொண்டு ஆயிரம் இன்தமிழ் பாடினான்,
மிக்க வேதியர் வேதத்தின் உட்பொருள்……என் நெஞ்சுள் நிறுத்தினான் (கண்ணினுண் சிறுத்தாம்பு 8-9)
“நன்மையால் மிக்க நான் மறையாளர்கள்” (மதுரகவியாழ்வார்)
மிக்கார் வேதிவிமலர்” (திருவாய்மொழி 2-9-8)
“வேதநூல் ஓதுகின்றது உண்மை அல்லதில்லை மற்று உரைக்கின்றேன் “ என்று திருமழிசைப்பிரான் (72)

பெரிய ஜீயரும் ஆத்யஸ்யந: குலபதே; என்ற ஸ்ரீஸூக்திக்கு “வைதிக ஸந்தான கூடஸ்தர்

ஆழ்வார்கள் வேதங்களை செஞ்சொல்லாகக் குறிப்பிடுகிறார்கள்.

(யதோ வாசோ நிவர்தந்தே) ஆழ்வார்களும் இந்த வழியில் நின்றே இறைநிலை உணர்வரிது என்று கூறுகிறார்கள்

திருமங்கை ஆழ்வாரும் நான்மறையும் தொடராத பாலகனாய் என்றும் (4-1-8)
நான்மறைகளும் தேடிக் காணமாட்டாச் செல்வன் (4-8-7) என்று குறிப்பிடுகிறார்.

சுடர்மிகு சுருதி–“அநாதியானது” “அபௌருஷேயமானது” -எம்பெருமான் வேத விளக்கு
பல இடங்களில் ஆழ்வார்கள் வேதத்தையும் விளக்காகக் கூறுகிறார்கள்.
மறையாய் விரிந்த விளக்கை (8-9-4) வேத நல்விளக்கை (4-3-8) (திருமங்கை மன்னன் )–
வேதாந்த விழுப்பொருளின் மேலிருந்த விளக்கை (பெரியாழ்வார் 4-3-11)
நந்தா விளக்கு என்ற சொற்றொடர் வேதத்தைக் குறிப்பிடுவதாக பெரிய ஜீயர் உள்ளிட ஆசார்யர்கள்
திருவுள்ளம் பற்றுவதற்கு எம்பெருமான் வேதவிளக்காக விளங்குவதே காரணம்.

ஹம்சமாயும் ஹயக்ரீவனாயும் அவதாரம் பண்ணி வேதத்தை உபதேசம் பண்ணுகிறான்
(அன்னமாய் அங்கு அன்று அருமறை பயந்தான் [பெரியதிருமொழி 5-7-3]
அன்னமாய் நிகழ்ந்த அமரர் பெருமானை [112-1-107])
“பன்னு கலை நால் வேதப் பொருளை யெல்லாம் பரி முகமாய் அருளிய எம்பெருமான் காண்மின்” பெரியதிருமொழி -7-8-2.)

வேத சம்பந்தத்தை முன்னிட்டுக் கொண்டு ஸ்ருஷ்டியை அநுபவிப்பதையும் பார்க்கிறோம்.
(பன்னு நான்மறை பலப் பொருளாகிய 3-1-2,
எழில் வேதப் பொருள்களுமாய் 4-1-2) என்று திருமங்கை மன்னன் அருளிச் செய்கிறார்

எம்பெருமான் மறையின் பெரும் பொருள் என்று பேசுகிறார்கள்.
ஏலுமறைப் பொருளே (பெரியாழ்வார் 1-9 வேதப் பொருளே 2-9)
நான் மறையின் பொருளாய் (நாச்சியார் திருமொழி 1-4-10),
சாம வேத கீதன் சக்கரபாணி (14) வேதகீதன் (117) (திருமழிசைப்பிரான்),
நங்கோது நால்வேதத்திலுள்ளான் (மூன்றாம் திருவந்தாதி11) நால்வேதத்திலுள்ளான்(31)
மறைப் பெரும் பொருளை (திருமங்கை ஆழ்வார் 4-3-2)
அங்கமாறு வேத நான்குமாகி நின்று அவற்றுளே தங்குகின்ற தன்மையாக (15 திருச்சந்த விருத்தம்)
மறையாய நால் வேதத்திலுள்ள மலர் சுடரே (திருவாய்மொழி 3-1-10).
இவ்விதம் எம்பெருமானை வேதப் பிரதிபாத்யனாகச் சொல்லி ஆழ்வார்கள் அநுபவிப்பதைப் பார்க்கிறோம்.

(ப்ரதமஜா ருதஸ்ய) இதையும் ஆழ்வார்கள் மனதிற்கொண்டு வேத முதல்வன் என்று எம்பெருமானை அநுபவிக்கிறார்கள்.
வேத முதல்வனை (திருவாய்மொழி 3-5-5) வேத முதல்வர் (நாச்சியார் திருமொழி 1-10-2).

(ரஸோ வை ஸ:)-(ரஸம் ஹி ஏவ அயம் லப்த்வா ஆனந்தீ பவதி
அருங்கரும்பினை கனியை, அமுதப் பொதியின் சுவையும் (பெரிய திருமொழி 7-10-1),
பாலும் தேனும் கன்னலும் அமுதுமாகி (திருவாய்மொழி 4-3-10) என்றும் எம்பெருமானை அனுபவிக்கிறார்கள்.
அம்ருதமாக எம்பெருமானை அனுபவிக்கும் ஆழ்வார்கள் வேத சம்பந்தத்தோடு அந்த அமிருதத்தை அனுபவிக்கிறார்கள்.
வேதியர் முழுவேதத் தமிர்தத்தை (நம்மாழ்வார் 2-5-4),
அந்தணர்தம் அமிர்தத்தினை (பெரியாழ்வார் 5-4-11),
நால்வேதக் கடல் அமுதத்தை (பெரியாழ்வார் 4-3-11) என்று வேத சம்பந்தத்தோடு எம்பெருமானை அமிருதமாக அனுபவிக்கின்றனர்

வேதம் எம்பெருமானே! (வேதமாகி, வேள்வியாகி, [திருச்சந்தவிருத்தம்]
விஷ்ணு புராணத்தில் பகவான் வேதமாகவும் வேள்வியாகவும் அவதாரம் செய்கிறான் என்று பராசர பகவான் ஸ்பஷ்டமாக கூறுகிறார்.
[வேத யஜ்ஞமயம், ரூபம் அசேஷ ஸ்திதௌ ஜகத:]
இதைப் பின்பற்றித்தான் ஆழ்வார்களும் பகவானை வேதமாகி நிற்கிறான் என்று அருளிச் செய்கிறார்கள்.
“நான்மறையாய் வேள்வியாய்” (பெரியாழ்வார் திருமொழி 4-9-5)
“மறையானான்” (பெருமாள் திருமொழி 1-4-8),
“ வேத நான்குமாகி” (திருமழிசைப்பிரான் 15), “ வேதமாகி வேள்வியாகி (34), “இருக்கலந்த வேத நீதியாகி நின்ற நிர்மலா” (103),
“வேதத்தை” ( திருமங்கை மன்னன் 2-3-2) “ அருமறையும் அவையுமானாய் (4-6-9), நான்மறையானவனே (6-1-6),
“ ஓதல் செய் நான்மறை ஆகியும்” (6-1-9), “ வேதமும் வேள்வியும் ஆனான் “ (9-4-9),
“வேத நான்காய்” (திருநெடுந்தாண்டகம்) மன்னு மறையும் நான்குமானானை

எம்பெருமான் வேதியன்
[பிரும்ம பிராஹ்மண ஆத்மநா ஏதேவை தேவா: ப்ரத்யக்ஷம்” ஆழ்வார்களும் “நிலத்தேவர்” என்று குறிப்பிடுவார்கள்.
சிறுமறையோன் (குலசேகரர் 1-10-9),
வேங்கட வேதியனை (திருமங்கை மன்னன் 1-9-10), புலம்புரி நூலவனைப் பொழில் வேங்கடவேதியனை (9-9-9),
வெண்புரி நூலனை (திருவிருத்தம் 79), தாமரைக்கண்ணும் வைதிகரே (திருவிருத்தம் 94), வெறிகொண்ட தண்டுழாய்வேதியனை (திருவிருத்தம் 95),
மெய்ஞான வேதியனை (திருவாய்மொழி 3-1-11), மறைவாணனை (திருவாய்மொழி 4-6-10), வினயேனுடை வேதியனே (திருவாய்மொழி 7-1-2)
என்பது போன்ற இடங்களில் ஆழ்வார்கள் பகவானை வேதியனாகவே அனுபவிக்கிறார்கள்.
வேதியர்கள் பகவானிடம் பக்தியுள்ளவர்களே .
தொண்டரடிப்பொடி ஆழ்வார் தனக்கு பக்தி இல்லை அருள் வேண்டும் என்று யாசிக்கும் காலத்தில் நைச்யாநு ஸந்தானம் பண்ணுகிறார்.
அப்பொழுது “குளித்து மூன்றனலை யோம்பும் குறிகொளந்தணமை தன்னை ஒளித்திட்டேன் “ (திருமாலை 25) என்று
அருளிச் செய்வது மறைமுகமாக ப்ராஹ்மண்யத்தின் பெருமையை விளக்குகிறது.

வேதங்களைக் கொண்டு பகவதனுபவம் பண்ணுவதே பூர்ணமானது.
கண்ணா! நான்முகனைப் படைத்தானே!
காரணா! கரியாய்! அடியேன் நான்
உண்ணா நாள் பசியாவதொன்றில்லை
ஓவாதே ‘நமோநாரணா!’ என்று
எண்ணாநாளும் இருக்கெசுச்சாம
வேத நான்மலர் கொண்டுன் பாதம்
நண்ணா நாள் அவை தத்துறு மாகில்
அன்றெ னக்கவை பட்டினி நாளே. (5-1-6)

இங்கு திருவஷ்டாக்ஷரத்தையும் வேத மந்திரங்களையும் தனித்தனியாகப் பிரித்துப் பேசுவது
அவைகள் மூலம் ஏற்படக்கூடிய அனுபவ பிரகாரத்தை பற்றியது.
திருவஷ்டாக்ஷரத்தால் சிறிய அளவில் பகவதனுபவம் ஏற்படுகிறது என்று திருவுள்ளம் பற்றுவது கவனிக்கத் தக்கது.
இங்கு பெரிய ஜீயர் செய்யும் விவரணம் மிகவும் அழகாக அமைந்துள்ளது.
“திருமந்திரம் சங்க்ரஹமும் வேதம் விவரணமாயிறே இருப்பது” என்று அருளிச் செய்கிறார்.
அதுமட்டுமல்ல, “நமோ நாரண என்றது போராமே பெரும் திருப்பாவாடையிலே மண்டுகிறார்” என்று அருளிச் செய்வதும் கவனிக்கத் தக்கது.
அரும்பதக்காரர் திருநாமம் சிறிய திருப்பாவாடை வேதம் பெரிய திருப்பாவாடை என்று வர்ணிக்கிறார்.
உலகத்தில் பசிக்குத் தகுந்தாற்போல் உணவை உட்கொள்வதைப் பார்க்கிறோம்.
சிறிய அளவில் பசி உள்ளவன் சிறிய திருப்பாவாடையில் உள்ள உணவை உட்கொண்டு திருப்தி யடைகிறான்.
பெரிய பசி உள்ளவன் பெரிய திருப்பாவாடையில் உள்ள உணவை உட்கொண்டு திருப்தியடைகிறான்.
பெரிய ஆசை உள்ளவன் பெரிய திருப்பாவாடையில் உள்ளதை அனுபவித்து உத்ஸாஹத்துடன் ஈடுபடுகிறான்
என்பதைக் கண்டார்கள் மண்டுகிறார் என்று கூறப் படுகிறது.
இதனால் சிறிய அளவில் பகவதனுபவம் பண்ண நினைப்பவர்களுக்கு திருநாமம் போதுமானதென்றும்
பெரிய அளவில் பகவதனுபவம் பண்ண வேதங்களையே நாட வேண்டும் என்றும் ஆழ்வார்கள் திருவுள்ளம் பற்றுவது வெளியாகிறது.

( இருக்கார் மொழியால் நெறி இழக்காமை உலகளந்த திருத்தாளிணை நிலத்தேவர் வணங்குவர்.
யாமும் அவா உருக்கா வினையோடும் எம்மோடும் நொந்து கனியின்மையில் கருக்காய் கடிப்பார் போல்
திருநாமச் சொல் கற்றனமே” (திருவிருத்தம் 64)
இங்கு ஆழ்வார் ரிகாதி வேதமந்திரங்களைக் கொண்டு பகவதனுபவம் பண்ணுவதை பழத்தை புஜிப்பதோடும்
திருநாமம் கற்று பகவதனுபவம் பண்ணுவதை கருக்காய் கடிப்பதோடும் ஒப்பிட்டுப் பேசுகிறார்.
ஸ்வத:ப்ரமாணமாயும், எம்பெருமானின் ஸ்வரூபாதிகளை நேரிலேயே காட்டித் தரவல்ல விலக்ஷண ப்ரமாணமாயும்
வேதம் இருப்பதால் வேத மந்திரங்களைக் கொண்டு பகவதநுபவம் பண்ணுவது பழத்தைப் புஜிப்பது போலாகிறது.
திருநாமம் பகவத் வாசகமானாலும் ஸர்வவர்ண ஸாதாரணமான அது வேத வாக்யமாக ஆக முடியாததால்
வேதம் போல் திருநாமம் நேருக்கு நேராக பகவதநுபவத்தை உண்டு பண்ண முடியாது.
அதனால் அது காலக்ரமத்தில் பழுத்து ரஸானுபவத்தை உண்டு பண்ண வேண்டிய கருக்காய் ஸ்தானத்தில் இருந்து வருகிறது.

“அறிவென்றும் தாள் கொளுவியைம்புலனும் தம்மில் செறிவென்னும் திண்கதவம் செம்மி
மறை என்றும் நன்கோதி நன்குணர்வார்கள் காண்பரே நாடோறும் பைங்கோதவண்ணன்படி” (மூன்றாம் திருவந்தாதி 12)
எப்பொழுதும் வேதத்தை செவ்வையாய் அத்யயனம் செய்து ஞானமாகிற பூட்டை தொடுத்து ஐவகையான இந்திரியங்களைத் தொடுத்து
தமக்குள் அடக்குகையாகிற வலிய கதவை அடைத்து நன்றாய் பகவானை அறிய வல்லவர்கள்
அழகிய கடல் நிறத்தனான ஸர்வேச்வரன் வகையை பிரதி தினமும் அறிவார்கள்”

(“மேவித் தொழுதுய்ம்மினீர்கள் வேதப் புனித விருக்கை நாவில் கொண்டச்சுதன் தன்னை ஞானவிதி
பிழையாமே பூவில் புகையும் விளக்கும் சாந்தமும் நீரும் மலிந்து மேவித் தொழு மடியாரும் பகவரும் மிக்கதுலகே” திருவாய்மொழி 5-2-9)
நாம் ஆச்ரயிக்க வேண்டிய பெரியோர்கள் வேதங்களைக் கொண்டு பகவதாராதனம் செய்பவர்களாக
இருக்க வேண்டுமென்று ஆழ்வார் திருவுள்ளம் பற்றுவது வெளியாகுகிறது.

ஸ்ரீ ஆழ்வார் திருவிருத்தத்தில் கீழ்கண்டவாறு தெரிவிக்கிறார்.
(“ மைப்படி மேனியும் செந்தாமரைக் கண்ணும் மைப்படியால் உன் திருவடி சூடும் தகைமையினார் எப்படி
யூராமிலைக்கக் குருட்டா மிலைக்கு மென்றும் அப்படி யானும் சொன்னேன், அடியேன் மற்று யாதென்பனே 94 “
“வைதிகரே அஞ்சனத்தின் ஸ்வபாவமுடைய உன் திருமேனியையும், உன் செந்தாமரைக் கண்களையும் ஸேவித்து
உன் திருவடியை உள்ளபடியே சூடும் ஸ்வபாவமுள்ளவர்கள். ஊருக்கு வெளியில் மேய்ந்து திரும்பும் காலத்தில்
மாட்டு மந்தையிலுள்ள கண்ணுள்ள பசுக்கள் ஊரைக் கண்டதும் கனைக்க அதைக் கேட்டு குருட்டுப் பசுவும் எப்படி கனைக்குமோ,
அப்படியே யானும் சொன்னேன். அடியேன் மற்று எதைச் சொல்லுவேன்” )
வைதிக ஸமூக அமைப்பில் பிராம்மணன் தலைமை ஸ்தானத்திலிருப்பதையே வேதங்களும் ஸ்ம்ருதிகளும் அறுதியிட்டுச் சொல்லுகின்றன.
தலைமையான ஸ்தானத்தை பிராம்மணன் வஹிப்பதற்கு வேதம் அவனிடமிருப்பதே காரணம்.

“நால்வகை வேதம் ஐந்து வேள்வி ஆறு அங்கம் வல்லார்
மேலை வானவர் மிக்க வேதியராதிகாலம்
சேலுகள் வயல் திருப்பேர் செங்கண் மாலோடும் வாழ்வார்
சீல மாதவத்தர் சிந்தையாளி என் சிந்தையானே!–பெரிய திருமொழி 5-9-9-

(பண்ணி நின் மொழியாய் நரம்பில் பெற்ற பாலையாகி இங்கே புகுந்து என் கண்ணும் நெஞ்சும் வாயுமிடங் கொண்டான்
கொண்டபின் மறையோர் மனந் தன்னுள் விண்ணுளார் பெருமானை எம்மானை வீங்கு நீர் மகரம் திளைக்கும்
கடல் வண்ணன் மாமணி வண்ணன் எம் அண்ணல் வண்ணமே அன்றி வாயுரையாதே) திருமொழி 7-3-7

செல்வம் மல்கு தென் திருக்குடந்தை அந்தணர் மந்திர மொழியுடன் வணங்க,
ஆடரவமளியில் அரிதுயில் அமர்ந்த பரம திருவெழுகூற்றிருக்கை
இங்கு திருக்குடந்தை எம்பெருமான் ஜகத் ரக்ஷணத்தில் அவஹிதனாய்க் கொண்டு திருக்கண் வளருவதற்கு
அங்குள்ள பிராம்மணர்கள் வேத மந்திர மொழிகளால் அவனை வணங்குவதே காரணம் என்று ஆழ்வார் திருவுள்ளம் பற்றுகிறார்.

(பொருளால் அமருலகம் புக்கியலாகாது, அருளாலரமருளுமன்றோ நீ மறவேல் நெஞ்சே நினை — இரண்டாம் திருவந்தாதி 4)

நீரழலாய் நெடுநிதனாய் நின்னை, அன்று அக்க
னூரழாலுண்டானைக் கண்டார் பின் காணாமே
பேரழலாய்ப் பெருவிசும்பாய்ப் பின் மறையேர் மந்திரத்தின்
ஆரழ லாலுண்டானைக் கண்டது தென்னரங்கத்தே.–பெரிய திருமொழி 5-6-5-

காலை யெழுந்துலகம் கற்பனவும் கற்றுணர்ந்த
மேலைத் தலை மறையோர் வேட்பனவும்
வேலைக்கண் ஓராழியானடியே யோதுவது
மோற்பனவும் பேராழிக் கொண்டான் பெயர்.–முதல் திருவந்தாதி (66)

“வேதவாய்த் தொழிலாளர்கள் வாழ் வில்லிபுத்தூர்” நாச்சியார் திருமொழி 1-2-10)

(“பண்ணூறு நான்மறையோர் புதுவை” 1-5-11)

(“வாய் நல்லார் நல்ல மறையோதி மந்திரத்தால் பாசிலை நாணல் படுத்து”…. 1-6-7)

(“அந்தணர்கள் ஒரு மூவாயிரவரேத்த அணிமணி யாஸனத்தில் இருந்தவம்மான்”-பெருமாள் திருமொழி- 1-10-2)

(துணை நூல் மார்வினை அந்தணரும் அண்டா எமக்கு அருளாய் என்று அணையும்-பெரிய திருமொழி- 1-5-9) -ஸாளக்ராமத்தில்

(“தூய நான் மறையாளர் ஸோமம் செய்ய செஞ்சாலி வினை வயலூர் –பெரிய திருமொழி-2-10-1)- திருக்கோவலூரில்

(வந்தனை செய்திசை ஏழாரங்கம் ஐந்து வளர் வேள்வி நான் மறைகள் மூன்று தீயும் சிந்தனை செய்து இருபொழுதும் ஒன்றும் செல்வ 2-10-2)

(மாடம்தோறும் மறை வளர, புகழ் வளர, மண்டபமுண்டு ஒளியனைத்தும் வாரம் ஓத 2-10-5)
(சீரேறு மறையாளர் நிறைந்த செல்வம் 2-10-8) (சீரணங்கு மறையாளர் நிறைந்த செல்வ 2-10-10)

(“எழில் விளங்கு மறையும் ஏழிசையும் கேழ்விகளும் இயன்ற பெரும் குணத்தோர் மண்ணில் மிகு மறையவர்கள் மலிவெய்து “3-9-2)
“மன்னுபுகழ் வேதியர்கள் மலிவெய்து” 3-9-5)-
“உண்மைமிகு மறையோடு நற்கலைகள் நிறை பொறைகள் உதவுகொடை என்றவற்றி னொழிவில்லாப்
பெரிய வண்மைமிகு மறையவர்கள் மலிவெய்து” 3-9-6)திருநாங்கூர் வைகுந்த விண்ணகரத்தில்

“பெரும்புகழ் வேதியர் வாழ்” 3-10-1)
(“என்றுமிகு பெருஞ்செல்வத்தெழில் விளங்கு மறையோர் ஏழிசையும் கேழ்விகளும் இயன்ற பெருங்குணத்தோர்
அன்றுலகம் படைத்தவனே அனையவர்கள்” 3-10-2)-
அண்டமுறும் முழவு ஒலியும் மடவார் சிலம்பின் ஒலியும் அண்ட முறுமலை கடலின் ஒலிதிகழும்” 3-10-5)
(“நாமனத்தால் மந்திரங்கள் நால்வேதமைந்து வேள்வி யோடா றங்கம் நவின்றுக் கலை பயின்றங்கா
மனத்து மறையவர்கள் பயிலுமணி” 3-10-7-
“சாலைகள் தூமறையோர் தொக்கிண்டித் தொழுதியோடு” 3-10-8)
(“மாமறையோர் மாமலர்கள் தூவி அஞ்சலித் தங்கு அரிசரண் என்றிறைஞ்சும்” 3-10-9) திரு அரிமேயவிண்ணகரத்தில்

ஏராரும் பெரும் செல்வத்தெழில் மறையோர்” 4-1-8–திருத்தேவனார்தொகையில்

நல்ல வெந்தழல் மூன்று நால் வேதம் ஐ வேள்வியோடாறங்கம் வல்ல அந்தணர் மல்கிய” 4-2-2)-திருவண் புருஷோத்தமத்தில்

“ சிறப்புடை மறையோர் நாங்கை” 4-3-2)
“பங்கயத்த அயன் அவனனையத் திடமொழி மறையோர் நாங்கை” 4-3-3)
“செல்வ நான்மறையோர் நாங்கை” 4-3-6)
(“செஞ்சொல் நான்மறையோர் நாங்கை” 4-3-7)
(“இலங்கிய நான் மறையனைத்தும் அங்கமாறு மேழிசையும் எண்டிக்கெங்கும்” 4-4-8-
ஊழிதோறு மூழிதோறும் உயர்ந்த செல்வத்து ஓங்கிய நான்மறையனைத்துந் தாங்கும்” 4-4-9–திருநாங்கூரில்-

செஞ்சொல் மறையவர்சேர் புதுவை –பெரியாழ்வார்-1-3-10-
திருவிற் பொலி மறைவாணர் புத்தூர் 3-5-11 –
திருவிற் பொலி மறைவாணன் பட்டர் பிரான் 4-1-10-
“தேவகாரியம் செய்து வேதம் பயின்று வாழ் திருக்கோட்டியூர் “ 4-4-1-
திருந்து நான் மறையோர் இராப்பகல் ஒத்தி வாழ் 4-4—7-
வேள்வி ஐந்து … ஏதம் ஒன்றில்லாத 4-4-6-
நிறைநிறையாக நெடியன யூப நிரந்தரமொழுக்க விட்டு இரண்டு கரை புறை
வேள்வி புகை கமழ் கங்கை கண்டமென்னும் கடிநகர் 4-7-8-
தோதவதித் தூய் மறையோர் 4-8-1-
மறைப் பெரும் தீ வளர்த்திருப்பார் …. மறையவர் வாழ் திருவரங்கம் 4-8-2-

பாவியல் வேத நன் மாலை பல கொண்டு, தேவர்கள் மா முனிவர் இறைஞ்ச நின்ற–ஸ்ரீ திருவாய் மொழி–4-2-3-

வேதம் வல்லார்களைக் கொண்டு விண்ணோர் பெருமான் திருப்
பாதம் பணிந்து,இவள் நோய் இது தீர்த்துக் கொள்ளாது போய்,––4-6-8-

அற்புதன் நாராயணன் அரி வாமனன்
நிற்பது மேவி இருப்பது என்னெஞ்சகம்
நற்புகழ் வேதியர் நான்மறை நின்றதோர்
கற்பகச் சோலைத் திருக்கடித்தானமே -8-6-10–

இலம் கதி மற்று ஓன்று எம்மைக்கும் ஈன் தண் துழாயின்
அலம் கலம் கண்ணி ஆயிரம் பேருடை யம்மான்
நலம் கொள் நான்மறை வாணர்கள் வாழ் திரு மோகூர்
நலம் கழல் அவனடி நிழல் தடம் அன்றி யாமே–10-1-2-

——————

ஸ்ரீ கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பெரிய வாச்சான் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ ஆழ்வார்கள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்

ஸ்ரீ விஷ்ணு சித்த விஜயம் -வேத வேதாந்த நிர்ணயத்தில் சாரம் –

ஸ்ரீ வேதாந்த விழுப்பொருளின் மேலிருந்த விளக்கே ஸ்ரீ வாஸூதேவன் –

ஸ்ரீ மன் நாராயணனே பர ப்ரஹ்மம்

பரத்வ நிர்ணயம் வேத புருஷனே பண்ணி அருளினான்
ப்ரஹ்மா சம்பு குபேர -இவர்களும் பாகவத கோஷ்டியிலே-ஸ்ரீ கேஸவனே காரண வஸ்து என்று காட்டி அருளியதால் அன்றோ –
ஸ்ரீ பராசர மகரிஷி ஸ்ரீ விஷ்ணு புராணத்திலும் ஸ்ரீ வால்மீகி மகரிஷி ஸ்ரீ ராமாயணத்திலும்
ஸ்ரீ வேத வியாச மகரிஷி ஸ்ரீ மத் பாகவதம் ஸ்ரீ மஹா பாரதம் ஸ்ரீ ஹரி வம்சம் இத்யாதிகளிலும்
ஸ்ரீ பிருகு மகரிஷி -பிரம புத்ரர் -பரிஷீத்து பாத கமலங்களால் புடைத்து நாராயணனே பரன் என்பதை சாதித்தார்-
அவஜாநந்தி மாம் மூடா மானுஷீம் தநும் ஆஸ்ரிதம் – என்று வெறுப்புற்ற ஸ்ரீ கிருஷ்ணன்
ஸ்ரீ விஷ்ணு சித்த ஸ்ரீ விப்ர நாராயண ஸ்ரீ பக்திசார ஸ்ரீ பராங்குச ஸ்ரீ பரகாலாதிகளை அவதரிப்பித்து அருளி
அருளிச் செயல்கள் மூலம் பரத்வத்தை பிரகாசப்படுத்தினார்

ஸ்ரீ விஷ்ணு சித்தர் குருமுகமாக அத்யயனம் செய்த நான்கு வேதங்களையும் –
அநந்தா வை வேதா -என்று அத்யயனம் பண்ணாத எல்லா வேதங்களையும் ஓன்று விடாமல்
பிராஹ வேதான் அசேஷான் -என்கிறபடியே
வேண்டிய வேதங்கள் ஓதி பரத்வ நிர்ணயம் செய்து அருளி பொங்கும் பரிவாலே மங்களா சாசனம் செய்து ஸ்ரீ பெரியாழ்வார் ஆனார்
மறந்தும் புறம் தொழா மாந்தர்கள் மனத்தே மறைந்து மன்னி உறைகின்ற மாதவன் விஜயமே ஸ்ரீ விஷ்ணு சித்த விஜயமாகும்

அஹமேவ பரம் தத்வம் -ஆறு வார்த்தையுள் பிரதானம் –
நாட்டில் பிறந்தவர் நாரணற்கு ஆள் அன்றி ஆவரே-
வணங்கும் துறைகள் பல பலவாக்கி மதி விகற்பால்
பிணங்கும் சமயம் பல பலவாக்கி அவை அவை தோறும்
அங்கும் பலபலவாக்கி நின் மூர்த்தி பரப்பி வைத்தாய் -என்றபடி நாட்டினான் தெய்வம் எங்கும்
ஆகாசாத் பதிதம் தோயம் யதா கச்சதி சாகரம் சர்வ தேவ நமஸ்காரம் கேஸவம் பிரதி கச்சதி –
நும் இன் கவி கொண்டு நும் நும் இட்டா தெய்வம் ஏத்தினால் செம்மின் சுடர் முடி என் திரு மாலுக்குச் சேருமே –

சாக்கியம் கற்றோம் சமண் கற்றோம் சங்கரனார் ஆக்கிய ஆகம நூல் ஆராய்ந்தோம் -பாக்கியத்தால்
செங்கட் கரியானைச் சேர்ந்து யாம் தீதிலோம் எங்கட்க்கு அறியாது ஓன்று இல் –ஸ்ரீ திரு மழிசைப் பிரான்
நான்முகனை நாராயணன் படைத்தான் -நான்முகனும் தான் முகமாய்ச் சங்கரனைத் தான் படைத்தான் –
காட்டினான் திருவரங்கம் உய்பவர்க்கு உய்யும் வண்ணம்

நாராயண பரம் ப்ரஹ்ம தத்வம் நாராயண பர நாராயண பரோ ஜ்யோதி ஆத்மா நாராயண பர
யச்ச கிஞ்சித் ஜகத் யஸ்மின் த்ருஸ்யதே ஸ்ரூயதே அபி வா அந்தர் பஹிஸ்த
தத் சர்வம் வ்யாபியா நாராயண ஸ்தித -தைத்ரியம் –

ப்ருஹத்வாத் ப்ரும்ஹணத்வாத் ச தத் ப்ரஹமேத்யபி தீயதே

ப்ரஹ்ம சப்தேந ச ஸ்வபாவதோ நிரஸ்த நிகில தோஷ -அனவதிக அதிசய அஸங்க்யேய கல்யாண குண கண
புருஷோத்தம அபிதீயதே – ஸ்ரீ பாஷ்ய ஸ்ரீ ஸூக்திகள்

ப்ருஹத்வம் ச ஸ்வரூபேண குணை ச யத்ர அனவதிக அதிசயம் ச அஸ்ய முக்ய அர்த்த சச சர்வேஸ்வர ஏவ
அதோ ப்ரஹ்ம சப்த தத்ரைவ முக்ய வ்ருத்த தஸ்மாத் அந்யத்ர தத் குண லேச யோகாத் ஒவ்பசாரிக –பகவச் சப்தவத்

ச விஷ்ணு ஆஹா ஹி
தம் ப்ரஹ்மேத்யா சஷதே தம் ப்ரஹ்மேத் யா சஷதே

நாராயணாய வித்மஹே வா ஸூ தேவாய தீ மஹி தந்நோ விஷ்ணு ப்ரசோதயாத்

ஸ்வரூபத தர்மதேவா அந்யாதாத்வம் கச்சத் போக்ய போக்த்ரு ரூபம் வஸ்து ஜாதம் —

யா ஆத்ம நி திஷ்டன் –ஆத்மந அந்தர –திலே தைலம் திஷ்டதி போலே -அணுவினைச் சதகூறிட்ட கோணிலும் உளன் –

—————————-

ஸ்ரீ மன் நாராயணனே சர்வ காரண புருஷன் –

யதோ வா இமானி பூதாநி ஜாயந்தே -யேந ஜாதாநி ஜீவந்தி -யத் பிரயந்த்யபி சம்விசந்தி
தத் விஜிஜ்ஞா ஸஸ்வ தத் ப்ரஹ்மேதி–தைத்ரீயம் -வருணன் தன் குமாரன் பிருகுவுக்கு உபதேசம்
பிரயந்தி -லயம் / யபி சம்விசந்தி-மோக்ஷத்தில் எவன் இடம் சென்று சேருமோ /

ஸர்வதா சர்வ க்ருத சர்வ பரமாத் மேத்யுதாஹ்ருத-மஹா உபநிஷத்

அதாகோ வேத யத ஆப பூவ இயம் விஸ் ருஷ்டிர் யத ஆப பூவ யதி வா ததே யதி வா ந யோ அஸ்யாத்

யஷ பரமே வ்யோமன் சோ அங்க வேதி யதிவா ந வேத -கிம் ஸ்வித் வநம் க உ ச வ்ருஷ ஆஸீத்
யதோ த்யாவா ப்ருதிவீ நிஷ்டதஷு மனீஷீனோ மனசா ப்ருச்ச தேது தத்
யத் அத்ய திஷ்டத் புவநாநி தாரயன் ப்ரஹ்ம வனம் ப்ரஹ்ம ச வ்ருஷ ஆஸீத் –ப்ரஹமாத் யதிஷ்டத் புவநாநி தாரயன் —
ப்ரஹ்மமே வனம் வ்ருக்ஷம் -தரித்து -நியமித்து -ரக்ஷித்து போஷித்து -ஆனால் அறிய முடியாமல்

யாதோ வாசோ நிவர்த்தந்தே அப்ராப்ய மனசா ஸஹ
யஸ்யாமதம் தஸ்ய மதம் மதம் யஸ்ய ந வேத ச அவிஞ்ஞாதம் விஜாநதாம் விஞ்ஞாதம் அவிஜாநதாம்

விஸ்வம் நாராயணம் தேவம் அக்ஷரம் பரமம் ப்ரபும் விஸ்வத பரமம் நித்யம் விஸ்வம் நாராயணம் ஹரிம்
விஸ்மேவதம் புருஷஸ் தத் விஸ்வம் உப ஜீவதி –
தத் விஷ்ணோ பரமம் பதம் சதா பஸ்யந்தி ஸூரய
சர்வம் விஷ்ணுமயம் ஜகத்
பஹுஸ்யாம் ப்ரஜாயேய
ஆஜீவ்யஸ் சர்வ பூதா நாம் ப்ரஹ்ம வ்ருஷஸ் சநாதந ஏதத் ப்ரஹ்ம வனம் சைவ ப்ரஹ்ம வ்ருஷஸ்ய
தஸ்ய தத் -ஸ்ரீ நரஸிம்ஹ புராணம் –

அத புருஷோ ஹ வை நாராயணோ அகாமயத ப்ரஜாஸ் ஸ்ருஜேயேதி நாராயணாத் ப்ரானோ ஜாயதே
மனஸ் ஸர்வேந்த்ரியானி ச கம் வாயுர் ஜ்யோதிர் ஆப ப்ருத்வீ விஸ்வஸ்ய தாரிணீ
நாராயணாத் ப்ரஹ்மா ஜாயதே நாராயணாத் ருத்ரோ ஜாயதே நாராயணாத் இந்த்ரோ ஜாயதே
நாராயணாத் பிரஜாபதி ப்ரஜாயதே
நாராயணாத் துவாதச ஆதித்யா ருத்ரா வசவஸ் சர்வாணி சந்தாம்ஸி
நாராயணா தேவ ஸமுத்பத்யந்தே நாராயணாத் ப்ரவர்த்தந்தே
நாராயணே பிரலீ யந்தே
ஏதத் ருக்வேத சிரோதீதே—சர்வ பூதஸ்த மேகம் வை நாராயணம் காரண புருஷம் அகாரணம் பரம் ப்ரஹ்மோம்
ஏதத் அதர்வ சிரோதீதே –ஸ்ரீ நாராயண உபநிஷத்

விரூபாஷாய ப்ரஹ்மண புத்ராய ஜ்யேஷ்டாய ஸ்ரேஷ்டாய சாந்தோக்யம்

யோ ப்ரஹ்மாணம் விததாதி பூர்வம் யோவை வேதாம்ச்ச ப்ரஹினோதி தஸ்மை

யோ ப்ரஹ்மாணம் விததாதி பூர்வம் –முமுஷுர்வை சரணம் அஹம் ப்ரபத்யே

அத புநரேவ நாராயணஸ் சோந்யத் காமோ மனசா தியாயத தஸ்ய த்யாநாந் தஸ்ய லலாடாத் ஸ்வேதோபதத் தா இமா
ப்ரததா ஆப தத் தேஜோ ஹிரண்ய மண்டம் தத்ர ப்ரஹ்மா சதுர்முகோ ஜாயதே –ஸ்ரீ மஹா உபநிஷத்
புநரேவ நாராயணஸ் சோந்யத் காமோ மனசா தியாயத தஸ்ய த்யாநாந் தஸ்ய
லலாடாத் த்ர்யஷச் சூல பாணி புருஷோ ஜாயதே -ஸ்ரீ மஹா உபநிஷத்
இச்சாமாத்ரம் ப்ரபோஸ் ஸ்ருஷ்ட்டி

ஏகோ ஹா வை நாராயண ஆஸீத் ந ப்ரஹ்மா நேசாநோ நாபோ நாக் நீஷோமவ் நேமே த்யாவா ப்ருத்வீ
ந நக்ஷத்ராணீ ந ஸூர்யோ ந சந்த்ரமா ச ஏகாகீ நரமேத –

லோகாவத்து லீலா கைவல்யம்

சிவ ஏவ ஸ்வயம் சாஷாத் அயம் ப்ரஹ்ம விதுத்தம -ப்ரஹ்ம ஞானி சிவன் என்றவாறு

நைவேஹ கிஞ்சன அக்ர ஆஸீத் அமூலம் அநாதாரா இமா பிரஜா ப்ரஜாயந்தே திவ்யோ தேவ ஏகோ நாராயண -ஸூ பால உபநிஷத்

பால்யே ச திஷ்டா சேத் பாலஸ்ய பாவ அசங்க நிரவத்யோ மவ்நேந பாண்டித்யேந நிரதிகார தயா உபலப்யதே–என்று
ஞானி பாலனைப் போலே -சங்கம் இல்லாமல் குற்றம் இல்லாமல் மௌனியாகவும் பண்டிதனாகவும் மற்றவர்களை
அதிகாரம் செய்யாதவனாகவும் இருப்பான் ஆலினிலை பாலகனாக -பர ப்ரஹ்மத்தை பற்றியே உபதேசிப்பதால் ஸூ பால உபநிஷத்
பீஜ ப்ரஹ்மம் -சகலத்துக்கும் சகல வித காரணன்

சதேவ சோம்ய இதம் ஆக்ர ஆஸீத் ஏகமேவ அத்விதீயம்–சத்விதியை

ததாஹு கிந்தத் ஆஸீத் தஸ்மை ஹோவாச ந சன்னா சன்ன சத சதிதி தஸ்மாத் தமஸ் சஞ்ஜாயதே
தமஸோ பூதாதி பூதாதே ராகாசம் ஆகாசாத் வாயு வாயோர் அக்னி அக்நேராப அத்ப்ய ப்ருத்வீ
ததண்டம் சமபவத் சம்வத்சர மாத்ர முஷித்வா த்விதா அகரோத்
அதஸ்தாத் பூமிம் உபரிஷ்டாத் ஆகாசம் மத்யே புருஷோ திவ்ய சஹஸ்ர சீர்ஷா புருஷஸ் சஹஸ்ராக்ஷஸ் சஹஸ்ர பாத்
சஹஸ்ர பாஹுரிதி சோக்ரே பூதா நாம் ம்ருத்யும் அஸ்ருஜத் த்ரயக்ஷரம் த்ரி சிரஸ்கம் த்ரி பாதம் கண்ட பரசும் தஸ்ய
ப்ரஹ்மாபி பீதி –அபி வததி —லலாடாத் க்ரோதஜோ ருத்ரோ ஜாயதே -புருஷ ஸூ க்த ஸ்ரீ ஸூ க்தி ஸூ பால உபநிஷத்தில்

தாதா விதாதா கர்த்தா விகர்த்தா திவ்யோ தேவ ஏக ஏவ நாராயண –உத்பவஸ் சம்பவோ திவ்யோ ஏகோ நாராயண
மாதா பிதா பிராதா நிவாஸஸ் சரணம் ஸூஹ்ருத் கதிர் நாராயண
தாதா–தரிப்பவன் -மம யோநிர் மஹத் ப்ரஹ்ம தஸ்மிந் கர்ப்பம் ததாம் யஹம் -ஸ்ரீ கீதை

கடல் அரையன் விழுங்காமல் தான் விழுங்கி உய்யக் கொண்ட கொற்றப் போர் ஆழியான்
குணம் பரவாச் சிறு தொண்டர் கொடியவாறே
எம்பெருமான் உண்டு உமிழ்ந்த எச்சில் தேவர்

விதாதா -விதிப்பவன் -கர்ம அனுகுணமாக ஸ்ருஷ்ட்டியை விதிப்பவன்
விசித்ரா தேஹ சம்பந்தி
கர்த்தா காரயிதா சைவ ப்ரேரகச் ச அநுமோ -செய்பவன் -செய்விப்பவன் -தூண்டுபவன் -ஆமோதிப்பவன் -நான்கும்

ஸர்வஸ்ய சாஹம் ஹ்ருதி சந்நிவிஷ்ட-ஸ்ரீ கீதை
அந்தப்ரவிஷ்டா சாஸ்தா ஜனா நாம் –

தீ மனம் கெடுத்தாய்
மருவித் தொழும் மனமே தந்தாய்
விகர்த்தா -விகாரம் அடையச் செய்பவன்
விகாரம் அடைபவன் -அவிகாராய என்றாலும் ஆஸ்ரிதர் துக்கம் கண்டு -பர துக்க துக்கித்வம் உண்டே
வ்யஸநேஷூ மநுஷ்யானாம் ப்ருசம் பவதி துக்கிதா
விகர்த்தா-கோப ரூபமான விகாரம் -காலாக்னி சத்ருச க்ரோத – கோபம் ஆஹாரயத் தீவிரம் -கோபஸ்ய வசம் ஆவான்-
அவதரித்துச் செய்த ஆனைத் தோழிகள் எல்லாம் பாகவத அபசாரம் பொறாமையே

பெற்ற தாய் நீயே பிறப்பித்த தந்தை நீ மற்றை யாராவாரும் நீ
தாய் தந்தை எவ்வுயிக்கும் தான்
பித்ரு மாத்ரு ஸூ தா ப்ராத்ரு தாரா மித்திராத யோபி வா ஏகைக பல லாபாய சர்வ லாபாய கேசவ
பிதரம் மாதரம் தாரான் புத்ரான் பந்தூன் ஸகீன் குரூன் ரத்நாநி தந தான்யானி ஷேத்ராணி ச க்ருஹாணி ச
சர்வ தர்மாம்ஸ் ச ஸந்த்யஜ்ய சர்வ காமம்ஸ் ச ச அக்ஷரான் லோக விக்ராந்த சரணவ் சரணம் தே வ்ரஜம் விபோ
த்வமேவ மாதா ச பிதா த்வமேவ த்வமேவ பந்துச் ச குருஸ் த்வமேவ
த்வமேவ வித்யா த்ரவிணம் த்வமேவ த்வமேவ சர்வம் மம தேவ தேவ
த்வம் மாதா சர்வ லோகா நாம் தேவ தேவோ ஹரி பிரபு -ஸ்ரீ விஷ்ணு புராணம் -என்று இருக்க இவனை மாதா என்பது
ஜகத் வியாபார வர்ஜம் -படியே
தன் இச்சையால் மாத்ருத் வத்தை அவளுக்கு அளிக்கிறான்
ஆகவே ஈஸ்வரீம் சர்வ பூதா நாம் -அஸ்யேசாநா

பிராதாவின் ஏற்றத்தை -ஜ்யேஷ்டஸ் பிராது பிதுஸ் சம
தேசே தேசே களத்ராணி தேசே தேசே ச பாந்தவா தம் து தேசம் ந பச்யாமி யத்ர பிராதா சகோதர
அஹம் தாவன் மஹாராஜே பித்ருத்வம் நோப லக்ஷயே பிராதா பர்த்தா ச பந்துச்ச பிதா ச மம ராகவ -இளைய பெருமாள் வார்த்தை
இதற்கு கோவிந்தராஜர் வியாக்யானம்
ஏதே ந பரமை காந்திபி ப்ராக்ருத பித்ராதய பரித்யாஜ்யா பகவான் ஏவ நிருபாதிக பிதா பர்த்தா பந்துஸ் சேத் யுக்தம் -என்பர்

நிவாஸ –ஸர்வத்ர அசவ் சமஸ்தம்ச வஸத்யத்ரேதி வை யதி ததஸ் ச வாஸூ தேவேதி வித்வத்பி பரிபட்யதே
வாச நாத் வாஸூ தேவஸ்ய வாசிதம் தே ஜெகத்ரயம் சர்வ பூத நிவாசோஸி வாஸூ தேவ நமஸ்துதே -ஸ்ரீ விஷ்ணு புராணம்
உடல்மிசை உயிர் எனக் கரந்து எங்கும் பரந்துளன் –
த்வா ஸூபர்ணா சயுஜா சகாய சமானம் வ்ருக்ஷம் பரிஷஸ்வ ஜாத தயோர் அந்ய பிப்பலம் ஸ்வாது அத்தி அநஸ்நந் அந்யோ அபிசாகதீதி

நமோ நாராயணா யேதி மந்த்ரஸ் ஸர்வார்த்த சாதக
நாராயணேதி மந்த்ரோஸ்தி வாக் அஸ்தி வசவர்த்தி நீ ததாபி நரகே கோரே பதந்தீதி கிம் அத்புதம்
நா வாயில் உண்டே நமோ நாரணா என்று ஓவாது உரைக்கும் உரை உண்டே
மூவாத மாக் கதிக் கண் செல்லும் வகை யுண்டே என் ஒருவர் தீக்கதிக் கண் செல்லும் திறம்
ஸூஹ்ருத் -மம ப்ராணா ஹி பாண்டவா –யஸ்ய மந்த்ரீ ச கோப்தா ச ஸூஹ்ருத் சைவ ஜனார்த்தன –

கதி -நற்கதி -அர்ச்சிராதிகதி -கதிம் இச்சேத் ஜனார்த்தன -இடறினவன் அம்மே என்னுமா போலே அன்றோ –
துஞ்சும் போது அழைமின் துயர் வரில் நினைமின் துயர் இலீர் சொல்லிலும் நன்றாம்
நஞ்சு தான் கண்டீர் நம்முடை வினைக்கு நாராயணா என்னும் நாமம்

ததேவ லக்னம் ஸூதி நம் ததேவ தாரா பலம் சந்த்ர பலம் ததேவ வித்யா பலம் தைவ பலம் ததேவ லஷ்மீ பதேர் அங்க்ரி யுகம் ஸ்மராமி
இதுவே ஆத்மாம்ருதம் -அம்ருதத்வம் அஸ்நுதே -நச புநர் ஆவர்த்ததே-ஸ்ராவண மனன அனுசந்தான தசைகளில் ஆராவமுதம்

திரு நாரணன் தாள் காலம் பெறச் சிந்தித்து உய்ம்மினோ
யத் ப்ரஹ்ம கல்ப நியுதாநுப வேப்ய நாஸ்யம் தத் கில்பிஷம் ஸ்ருஜதி ஐந்துரிஹ க்ஷணார்த்தே–
அரை க்ஷணத்தில் ப்ரஹ்ம கல்பங்கள் அனுபவித்தும் நசிக்க முடியாத பாபங்கள் பண்ணுகிறோம்

ந கிஞ்சித் பர்வதா பாரம் ந பாரம் சப்த சாகரம் ஸ்வாமி த்ரோஹம் இதம் பாரம் பாரம் விச்வாஸகாதகம்
தாந் ம்ருதா நபி க்ரவ்யாதா க்ருதக்நாந் நோப புஞ்சதே -செய்ந்நன்றி மறந்தவர்கள் –
கழுகும் உண்ணாமல் -புள் கவ்வ கிடக்கின்றார்களே
மிண்டர் பாய்ந்து உண்ணும் சோற்றை விலக்கி நாய்க்கு இடுமின்னீரே
நந்தந்த்யுதித ஆதித்யே நந்தந்த்யஸ்தமிதே ரவவ் ஆத்மநோ நாவ புத்த்யந்தே மனுஷ்யா ஜீவித ஷயம் –ஸ்ரீ ராமாயணம் –

மேரு மந்த்ர மாத்ரோபி ராசி பாபஸ்ய கர்மண கேஸவம் வைத்யம் ஆசாத்ய துர் வியாதிரிவ நஸ்யதி -பாப ஸமூஹம் அழியும்
குலம் தரும் செல்வம் தந்திடும் –நாராயணா என்னும் நாமம் –
கிருஷ்ண கிருஷ்ண ஜெகந்நாத ஜானே த்வாம் புருஷோத்தமன் -ருத்ரன் வாணன் கை கழித்த பின்பே உணர்ந்தான்
ந ஹி பாலன ஸாமர்த்யம் ருதே ஸர்வேஸ்வரம் ஹரிம்

———————–

புருஷ ஸூக்தம் -சர்வ தேச சர்வ கால சர்வ அவஸ்தை வ்யாப்தியும் சொல்லுமே
சஹஸ்ர சீர்ஷா -சிரஸ் ஞானம் -போதன -மனன -ஸ்ரவண -ஸ்பர்சன -தர்சன-ரசன -க்ராண –
ஞானாநி -ஸ்ருதாநி -பவந்தீத்யத சிரஸ் -அபரிமித அறிவு சர்வஞ்ஞான் -அனந்தன் என்றவாறு
சஹஸ்ர பாத -கர்மேந்த்ரியங்களுக்கு உப லக்ஷணம் -சர்வ சக்தன் -அச்யுதன்-என்றவாறு
பராஸ்ய சக்திர் விவிதை வஸ் ரூயதே ஸ்வாபாவிகீ ஞான பல க்ரியா ச —
சகல பிராணிகள் அவயங்களும் தனக்கு சேஷம் என்றுமாம் -ஹ்ருஷீ கேசன் -நியமிப்பவன் –

வாய் அவனை அல்லது வாழ்த்தாது -கை உலகம் தாயவனை அல்லது தாம் தொழா –
பேய் முலை நஞ்சு ஊணாக உண்டான் உருவோடு பேர் அல்லால் கானா கண் கேளா செவி
அசாதாரண திவ்ய மங்கள விக்ரஹம் அன்றோ
தோள்கள் ஆயிரத்தாய் முடிகள் ஆயிரத்தாய் துணை மலர்க் கண்கள் ஆயிரத்தாய் தாள்கள் ஆயிரத்தாய்

பகவான் இதி சப்தோயம் ததா புருஷ இத்யபி நிருபாதீ ச வர்த்ததே வாஸூதேவே சநாதாநே
ச ஏவ வாஸூதேவோ சவ் சாஷாத் புருஷ உச்யதே ஸ்த்ரீ பிராயம் இதரத் சர்வம் ஜகத் ப்ரஹ்ம புரஸ் சரம் -பாத்ம புராணம்
யஸ்மாத் ஷரமதீ தோஹம் அக்ஷராதபி சோத்தம தஸ்மாத் வேதே ச லோகே ச பிரதித புருஷோத்தம –ஸ்ரீ கீதை

ச பூமிம் விஸ்வதோ வ்ருத்வா தாசங்குலம்-அவன் ஸ்வரூபத்தில் ஏக தேசத்தில் ப்ரஹ்மாண்டங்கள் -இத்தால் தேச அபரிச்சேத்யம்
இதம் சர்வம் -வஸ்து அபரிச்சேத்யம்
த்விதீயயா சாஸ்ய விஷ்ணோ காலதோ வ்யாப்தி ருச்யதே -கால அபரிச்சேத்யம்
அந்யச்ச ராஜன் ச பர தத் அந்ய பஞ்ச விம்சக தத் ஸ் தத்வாதநு பஸ்யந்தி ஹ்யேக ஏவேதி சாத்வ -மோக்ஷ தர்மம்
சர்வம் சமாப் நோஷி ததோசி சர்வ -கீதை
அவனே மற்று எல்லாமும் அறிந்தனமே

வருங்காலம் நிகழ்காலம் கழி காலமாய் உலகை ஒருங்காக அளிப்பாய்
உதாம்ருதத் வஸ்ய ஈஸாந -மோக்ஷப்ரதனும் அவனே -அம்ருதத்வம் அஸ்நுதே-ஸ்ருதி
புருஷோ நாராயண பூதம் பவ்யம் பவிஷ்யச்ச ஆஸீத் ச ஏஷ ஸர்வேஷாம் மோக்ஷ தச்ச ஆஸீத் -முத்கல உபநிஷத்
அத்யர்காநல தீப்தம் தத் ஸ்தாநம் விஷ்ணோர் மஹாத்மந —ஆக்ரமித்த தேஜஸ் அன்றோ –
ச ச ஸர்வஸ்மாந் மஹிம்நோ ஜ்யாயாந் தஸ்மாந் ந கோபி ஜ்யாயாந் –முத்கல உபநிஷத்-
ஓத்தார் மிக்கார் இலையாய மா மாயன்

த்ரிபாத் ஊர்த்வ -வ்யூஹம்
உதைத் -ரஷிக்கக் கடவேன் சங்கல்பித்து
புருஷ பாதோஸ்யே -அஸ்ய பாத -அவதாரமான அநிருத்தன்
இஹ அபவாத் புந -மறுபடியும் விஷ்ணுவாக திருப் பாற் கடலில் அவதரித்தார்
ததோ விஷ்வங் வ்யக்ராமத் -எண்ணிறந்த அவதாரங்கள் -ராம கிருஷ்ணாதி விபவங்கள் –
கோயில் திருமலை பெருமாள் கோயில் போன்ற அர்ச்சாவதாரங்கள் மூலம் வ்யக்ராமத்-வியாப்தி
உயிர் அளிப்பான் என்நின்ற யோனியுமாய் பிறந்தாய்
அஜாயமானோ பஹுதா விஜாயதே
சாஸநா ந சநே அபி -உணவு அருந்தும் தேவ மனுஷ்யாதிகள் -அருந்தாத பாறைகள் –
புல் பா முதலா புல் எறும்பாதி ஓன்று இன்றியே நல் பால் உய்வான்

யோ ப்ராஹ்மாணம் விததாதி பூர்வம் யோ வை வேதாம்ச்ச ப்ரஹினோதி தஸ்மை
போதனம் ரக்ஷணம் போஷணம் சேவகம் -நான்குக்கும் நான்கு வர்ணங்கள்
வேதஹா மேதம் புருஷம் மஹாந்தம் –அஹம் வேதமி மஹாத்மானம் ராமம் சத்யா பராக்ரமம்
வேத -ந சஷூஷா க்ருஹ்யதே –மனசா து விசுத்தே ந –
நேதி நேதி -ப்ரஹ்ம ருத்ர இந்த்ர பூதா நாம் மனசா மப்யகோசரம் -தனக்கும் தண் தன்மை அறிவரியானை –
அங்குஷ்ட மாத்ர புருஷ அந்தராத்மா சதா ஜநா நாம் ஹ்ருதயே சந்நிவிஷ்ட
மஹாந்தம் -ஸ்வரூப ரூப குண விபவங்களில் மஹத் -யாதோ வாசோ நிவர்த்தந்தே
மாசூணாச் சுடருடம்பாய் -மலர் கதிரின் சுடர் உடம்பாய் -ஆதித்ய வர்ணாம்

நாயமாத்மா ப்ரவசநேந லப்ய ந மேதயா ந பஹுநா ஸ்ருதேந யமேவைஷ வ்ருணுதே தேந லப்ய
தஸ்யைஷ ஆத்மா விவ்ருணுதே தநூம் ஸ்வாம்
ந கர்மணா ந ப்ரஜயா தநேந த்யாகேந ஏகேந அம்ருதத்வமா நசு
நாஹம் வேதைர் ந தபஸா ந தாநேந ந சேஜ்யயா சக்ய ஏவம் விதோ த்ரஷ்டும் த்ருஷ்ட வா நஸி மாம் யதா
பக்த்யா த்வந் அந்யயா ஸக்ய அஹம் ஏவம் விதோர்ஜுன -கீதை

அத புந ரேவ நாராயணஸ் சோந்யம் காமம் மனசா த்யாயீதா தஸ்ய த்யாநாந்தஸ் தஸ்ய லலாடத்
ஸ்வேதோபதத் தா இமா ஆப தத் ஹிரண்மய மண்டம பவத் –மஹா உபநிஷத்
அப ஏவ ச சர்ஜாதவ் –தத் அண்டம் அபவத் ஹைமம் -மனு ஸ்ம்ருதி
தானோர் பெரு நீர் தன்னுள்ளே தோற்றி
ராஜாதி ராஜஸ் ஸர்வேஷாம் விஷ்ணுர் ப்ரஹ்ம மயோ மஹான் ஈஸ்வரம் தம் விஜா நீம ச பிதா ச பிரஜாபதி –மஹா பாரதம் –
பிரஜாபதி சப்தத்தால் விஷ்ணு
யுவா ஸூவாசா பரிவீத ஆகாத் ச உ ஸ்ரேயான் பவதி ஜாயமாந தம் தீராசா கவய உ ந் நயந்தி-ஸ்ருதி -அவதரித்த பின்பே உஜ்ஜ்வலம்
ஜென்ம கர்ம ச மே திவ்யம்
தஸ்ய தீரா பரிஜாநந்தி யோநிம்-அவதார ரஹஸ்யம் தீரர்கள் அறிவார்கள் -பராங்குச பரகால யதிவராதிகள்
இத்தை விட்டு பரத்வமும் விரும்பாத -பாவோ நான்யத்ர கச்சதி -அச்சுவை பெறினும் வேண்டேன் -மற்று ஒன்றும் வேண்டேன் –
பக்தா நாம் த்வம் ப்ரகாஸசே

———————

நாராயண ஸூக்த நிர்ணயம்
விச்வதச் சஷூருத விஸ்வதோ முகோ விஸ்வதோ ஹஸ்த யூத விஸ்வதஸ் பாத் –
சஷூர் தேவானாம் உத மர்த்யாநாம்
கண்ணாவான் என்றும் மண்ணோர் விண்ணோர்க்கு
விஸ்வ சம்புவம் -சகலருக்கும் சகலத்தையும்-மோக்ஷ புருஷார்த்தம் சேர்த்து – அளிப்பதால்
இவனே சம்பு -சர்வ ரக்ஷகத்வம் இவனுக்கே தான்
ந ஹி பாலன ஸாமர்த்யம் ருதே ஸர்வேஸ்வரம் ஹரிம்
அழகன் அன்பன் அமலன் அச்யுதன் அக்ஷரம்
பரமம் ப்ரபும் நாராயணம் -மால் தனில் மிக்கதோர் தேவும் உளதே
ந தத் சமச்ச அப்யதி கச்ச த்ருச்யதே -ஓத்தார் மிக்கார் இலையாய மா மாயன்

விஸ்வத பரமம் -சேதன அசேதன விலக்ஷணன்-இல்லதும் உள்ளதும் அல்லது அவன் உரு
அந்யச்ச ராஜன் ச பர தத் அந்ய பஞ்ச விம்சக -மஹா பாரதம்
விஸ்வத பரமம் விஸ்வம் -இப்படி விலக்ஷணமாக இருந்தாலும் எல்லாமாயும் இருப்பானே
மூவராகிய மூர்த்தியை முதல் மூவர்க்கும் முதல்வன் தன்னை –
நாராயணம் -வியாபித்தும் தரித்தும் -சர்வம் ஸமாப்நோஷி ததோசி சர்வ –
கிம் தத்ர பஹுபிர் மந்த்ரை கிம் தத்ர பஹுபிர் வ்ரதை நமோ நாராயணாயேதி மந்த்ரஸ் ஸர்வார்த்த சாதக —
நாராயணம் ஹரிம் -சர்வ காரணன் -சர்வ ரக்ஷகன் -சர்வ சம்ஹாரகன் இவனே

ஹரீர் ஹரதி பாபாநி ஜன்மாந்தர க்ருதாநி ச -குமாரனார் தாதை துன்பம் துடைத்த கோவிந்தனார்
விஸ்வரூபம் ஹரிணம்-ப்ரஸ்ன உபநிஷத்
விஸ்வம் வேதம் புருஷ -பூர்ணத்வாத் புருஷ -எங்கும் நிறைந்து –
தானே யாகி நிறைந்து எல்லா உலகும் உயிரும் தானேயாய் தானே யான் என்பானாகி
சர்வம் கல்விதம் ப்ரஹ்ம தஜ்ஜலான்
அநேந ஜீவேந ஆத்மநா அநு பிரவிஸ்ய
தானே உலகு எல்லாம் தானே படைத்து இடந்து தானே உண்டு உமிழ்ந்து தானே ஆள்வானே –
உண்டும் உமிழ்ந்தும் கடந்தும் இடந்தும் கிடந்தும் நின்றும் கொண்ட கோலத்தோடு வீற்று இருந்தும்
மணம் கூடியும் கண்டவாற்றால் தனதே உலகு என நின்றான்

உக்ரம் வீரம் மஹா விஷ்ணும் ஜ்வலந்தம் சர்வதோமுகம் ந்ருஸிம்ஹம் பீஷணம் பத்ரம் ம்ருத்யோர் ம்ருத்யும் நமாம்யஹம் –
விஞ்ஞான சாரதிர் யஸ்து மன ப்ராக்ரவாந் நர சோத்வந பாரமாப் நோதி தத் விஷ்ணோ பரமம் பரம் -கடவல்லி–
புத்தி சாரதி மனஸ் கடிவாளம் இந்திரியங்கள் குதிரைகள் -சரீரம் ரதம்
விஸ்வரூபம் ஹரிணம் ஜாத வேதசம் பாராயணம் ஜ்யோதிரேகம் தபந்தம் -ப்ரஸ்ன உபநிஷத்
ஓமித்யேகாக்ஷரம் ப்ரஹ்ம வ்யாஹரன் மாம் அநுஸ்மரந் ய ப்ரயாதி த்யஜன் தேஹம் ச யாதி பரமாம் கதிம் –
கங்கா ஸ்நான ஸஹஸ்ரேஷு புஷ்கார ஸ்நான கோடிஷு யத்பாபம் விலயம் யாதி ஸ்ம்ருதே நஸ்யதி தத் ஹரவ்

ஸ்துத்வா விஷ்ணும் வாஸூ தேவம் விபாவோ ஜாயதே நர விஷ்ணோ சம்பூஜ நாந் நித்யம் சர்வ பாபம் விநஸ்யதி

அம்பஸ்ய பாரே புவநஸ்ய மத்யே நாகஸ்ய ப்ருஷ்டே மஹதோ மஹீயான் ஸூக்ரேண ஜ்யோதீம்ஷி
சமநுப்ரவிஷ்ட ப்ரஜாபதிஸ் சரதி கர்ப்பே அந்த -நாராயண வல்லி
அம்பஸ்ய பாரே -ஷீராப்தி/ பிரளய மஹார்ணவம் என்றுமாம் / வ்யூஹம்
புவநஸ்ய மத்யே -ஸூர்ய மண்டல மத்ய வர்த்தி /ராம கிருஷ்ணாதி கோயில் திருமலை பெருமாள் கோயிலாதி அவதாரங்கள்
நாகஸ்ய ப்ருஷ்டே -ஸ்ரீ வைகுண்ட நாதன் கம் -ஸூகம் /அகம் -துக்கம் / ந அகம் -அஹில ஹேய ப்ரத்ய நீகம்
மஹதோ மஹீயான் ஸூக்ரேண ஜ்யோதீம்ஷி சமநுப்ரவிஷ்ட ப்ரஜாபதிஸ் சரதி கர்ப்பே அந்த -அந்தர்யாமி

யஸ்மாத் பரதரம் நாஸ்தி புருஷாத் பரமேஷ்டிந ந ஜ்யாயோ அஸ்தி ந சாணீயஸ் சது நாராயணோ ஹரி
யேநேதம் அகிலம் பூர்ணம் புருஷேண மஹவ்ஜசா ச து நாராயணோ தேவ இதீயம் வைத்திகீ ஸ்ருதி –பார்க்கவ புராண வசனம்

சாந்தோக்யம் –
அந்தராதித்யே ஹிரண்மய புருஷோ த்ருச்யதே —
தஸ்ய யதா கப்யாசம் புண்டரீகம் ஏவம் அக்ஷிணீ-என்பதை
அஞ்சுடர வெய்யோன் அணி நெடும் தேர் தோன்றாதால் செஞ்சுடர் தாமரைக் கண் செல்வனும் வாரானால்
ஹிரண்மய புருஷ -செம்பொன்னே திகழும் திரு மூர்த்தி
கப்யாசம் -கம் பிபதி இதி கபி-என்று சூரியனை சொல்லி
கபிநா அஸ்யதே இதி கப்யாசம் -சூரியனால் உணர்த்தப்படும் தாமரை
கபிர் நாளம் தஸ்மிந் ஆஸ்தே இதி கப்யாசம் என்று கபி -தாமரைத் தண்டை சொல்லி அதில் உள்ள தாமரை
அன்றிக்கே கே ஜலே அப்யாஸ்தே இதி கப்யாசம் -ஜலத்தில் இருப்பது தாமரை
இம் மூன்று பொருளையும்
கம்பீ ராம்பஸ் ஸமுத்பூத ஸூம்ருஷ்ட நாள ரவிகர விகசித புண்டரீக தள அமலாய தேஷணே
ஆழ்ந்த நீரிலே உண்டாய் -பருத்த தண்டை யுடைத்தாய் -சூர்ய கிரணங்களால் மலர்த்தப் பட்டதான
தாமரை இதழைப் போலே நிர்மலமாகவும் நீண்டும் இருக்கும் திருக் கண்ககள்
புண்டரீகம் சிதாம் புஜம் -அமர கோசம் -வெள்ளைத்தாமரை அன்றோ
செந்தாமரைக் கண்களுக்கு எவ்வாறு உவமானம் என்னில்
இங்கு வெளுப்பு கருப்பு சிவப்பு மூன்றுமே உண்டே
கரியவாகிப் புடை பரந்து மிளிர்ந்து செவ்வரியோடி நீண்ட அப் பெரியவாய கண்கள் அன்றோ
த்யேயஸ் சதா ஸவித்ரு மண்டல மத்ய வர்த்தீ நாராயணஸ் சரஸிஜாஸனா சந்நிவிஷ்ட
கேயூரவான் மகர குண்டலவான் கிரீடீ ஹாரீ ஹிரண்மய வபுர் த்ருத சங்க சக்ர

தஸ்ய உதிதி நாம -ச ஏஷ சர்வேப்ய பாப்மப்ய உதித-அகில ஹேயபிரத்ய நீகன்-என்றபடி
உதேதி ஹை வை சர்வேப்ய பாபமப்யோ ய ஏவம் வேத -யார் இத்தை அறிகிறானோ
அவனுக்கும் அனைத்து பாபங்களும் போகுமே
தஸ்ய உதிதி நாம –பாபமப்ய உதித –பாபமாஸ்ரமாய் உள்ளாரிலும் உத்க்ருஷ்டன் இவன் என்றுமாம்
புருஷோத்தம -உத்தம -என்பதையே உத் -என்றதாகும்
உததி நாம -திருநாமத்தின் சீர்மை சொன்னவாறு
யன் நாம சங்கீர்த்தநதோ மஹா பயாத் விமோஷ மாப்நோதி ந சம்சயம் நர
அத ய ஏஷோ அந்தர் அக்ஷிணீ புருஷோ த்ருஸ்யதி
ஆகாசாத் பதிதம் தோயம் யதா கச்சதி சாகரம் சர்வ தேவ நமஸ்காரம் கேஸவம் பிரதி கச்சதி
தஜ்ஜலான் -தஜ் ஜத்வாத் -தல் லத்வாத் -தத் அந்த்வாத்
நாராயணா தேவ ஸமுத்பத்யந்தே -நாராயணா ப்ரவர்த்தந்தே -நாராயணா ப்ரலீ யந்தே
சர்வம் கல்விதம் ப்ரஹ்ம
ஜெகதாத்ம்யம் இதம் சர்வம்
சகலம் இதம் அஹம்
தத் த்வம் அஸி
சர்வ பூதாத்மகே தாத ஜெகந்நாத ஜகன்மய பரமாத்மனி கோவிந்தே மித்ர அ மித்ர கதா குத்த -ப்ரஹ்லாதன் தந்தையிடம் கேட்டான்
சகலம் இதம் அஹம் ச வா ஸூ தேவ பரம புமாந் பரமேஸ்வரஸ் ச ஏக -ஸ்ரீ விஷ்ணு புராணம் –
க்ருஷிர் பூ வாசக ஸப்தோ ணஸ் ச நிர்வ்ருதி வாசக விஷ்ணுஸ் தத் பாவ யோகாச்ச க்ருஷ்ண
இத்யபிதீயதே-என்று உபய விபூதி நாதன் கிருஷ்ணன் என்றவாறு
ஆனந்தபூமியாய் இருப்பவன் பூமிக்கு ஆனந்தம் கொடுப்பவன் -கரியான் ஒரு காளை
ஏஷ ஹ்யேவாநந்தயாதி –

ஆக சர்வ காரண பூதன் இவனே என்று நிரூபணம்

ஸ்ரீ விஷ்ணு சித்தருடைய பிரிய சிஷ்யர் –
கஸ்த்வம் தத்வவிதஸ்மி வஸ்து பரம் கிம் தர்ஹி விஷ்ணு கதம் தத்த் வேதம் பர தைத்திரீயக முக
த்ரய்யந்த சந்தர்சநாத் அந்யாஸ் தர்ஹி கிரஸ் கதம் குண வசா தத் ராஹ ருத்ர கதம் ததத் ருஷ்ட்யா
கதமுத் பவத்யவதரத் யன்யத் கதம் நீயாதம் —நடாதூர் அம்மாள் தத்வ சாரம் ஸ்லோகம் –

கஸ்த்வம் -நீர் யார்
தத்வவிதஸ்மி வஸ்து -தத்வ த்ரயம் அறிந்தவன்
பரம் கிம் தர்ஹி -பரதத்வம் யார் –
விஷ்ணு -விஷ்ணுவே
கதம் -எவ்வாறு நிரூபணம்
தத்த் வேதம் பர தைத்திரீயக முக த்ரய்யந்த சந்தர்சநாத்-தைத்ரீய நாராயண அநுவாகம்-நாராயண உபநிஷத் –
மஹா உபநிஷத் -புருஷ ஸூக்தம் -விதி சிவாதிகளின் பிறப்பைச் சொல்லும் பல ஸ்ருதி வாக்கியங்கள் –
பல பல உபநிஷத் வாக்கியங்கள் -இருப்பதால்
அந்யாஸ் தர்ஹி கிரஸ் கதம் ராஹ ருத்ர –ருத்ரனுக்கும் வாக்கியங்கள் உண்டே
குண வசா தத்-இவனது குணங்களில் லேசம் உள்ளதால் -உபசார பிரயோகம்
ஆபோ வா இதம் சர்வம் -இவை எல்லாம் ஜலமே போலே -சர்வோ வை ருத்ர போன்றவை
அத்ராஹ ருத்ர கதம் -நான் ஆதிகாலத்தில் இருந்த அருமறைப் பொருள் என்று
அதர்வ சிரஸ் உபநிஷத்தில் சொன்னது எப்படி
ததத் ருஷ்ட்யா -அந்தர்யாமியாக பரப்ரஹ்மம் விருப்பத்தை நினைத்து பாவனா பிரகர்ஷத்தாலே –
ஸாஸ்த்ர த்ருஷ்ட்யா உபதேசோ வாமதேவவத் –
இந்திரனும் மாம் உபாஸ்ஸ்வ / பிரஹலாதன் மத்தஸ் சர்வம் அஹம் சர்வம்
ஆழ்வார் -கடல் ஞாலம் செய்தேனும் யானே என்னும்
கதமுத் பவதி -விஷ்ணுவுக்கு பிறப்பை சொல்லும் ஸ்ருதி வாக்யங்களுடன் இது எப்படி பொருந்தும்
யவதரதி -அவதார ரூபமாய் இருப்பதால் பொருந்தும் -அஜாயமானோ பஹுதா விஜாயதே
யன்யத் கதம் -சிவ ருத்ராதி சப்தங்களால் சொல்லப்படுபவனே பரமாத்மா காரண புருஷன் என்பது எப்படி
நீயாதம் -இரண்டு பரமாத்மா இருக்க முடியாது என்று ஸ்ருதி சொல்வதாலும்-
அர்த்தத்தில் சப்தத்திலும் நாராயண சப்தம் பிரபலம் ஆகையாலும்
இந்த சப்தங்கள் அவனையே குறிக்கும் –
எனக்கே நாராயணனே சர்வ காரண பரம் புருஷன் என்று நிரூபணம் –

—————————————

ரக்ஷகத்வமும் இவனதே -அஜ -பிறப்பற்றவன் –ஏக-அத்விதீயன் – -நித்ய –
யஸ்ய ப்ருத்வீ சரீரம் -அனைத்தும் இவனுக்கு சரீரம் –
பதிம் விஸ்வஸ் ஆத்மேஸ்வரம் -ஸ்வே மஹிம்நி ப்ரதிஷ்டித

ப்ரஹ்ம பிந்து உபநிஷத் -ப்ரஹ்ம விது உபநிஷத் என்றும் சொல்வர் -ஈட்டில் -8-5-10-
ததஸ்ம் யஹம் வாஸூ தேவ இதி -வாஸூ தேவனே சர்வ அந்தர்யாமி என்று விளக்கும்
கவாம் அநேக வர்ணாநாம் ஷீரஸ்ய த்வேக வர்ணதா ஷீரவத் பச்யதி ஞானம் லிங்கி நஸ்து கவாம் யதா
க்ருதம் இவ பயசி நிகூடம் பூதே பூதே ச வசதி விஞ்ஞானம் சததம் மந்தே தவ்யம் மனசா மந்தேன பூதேன
ஞானேந்த்ரம் சமாதாய சோத்தரேத் வந்ஹி வத் பரம்
நிஷ்கலம் நிஸ்ஸலம் சாந்தம் தத் ப்ரஹ்மா ஹமிதி ஸ்ம்ருதம் சர்வ பூதாதி வாஸஞ்ச யத் பூதேஷு வசத்யபி
சர்வ அனுக்ராஹ கத்வேன தத ஸ்ம்யஹம் வாஸூ தேவஸ் தத ஸ்ம்யஹம் வாஸூ தேவ இத் உபநிஷத்

விஞ்ஞானம் விபுவான ஞான ஸ்வரூபன் -பராஸ்ய சக்திர் விவிதைவ ஸ்ரூயதே ஸ்வபாவிகீ ஞான பல க்ரியா ச
அனைத்தையும் தரித்தும் வியாபித்தும் கிருபையே வடிவாக கொண்டவன் –
சத்தையை நோக்கி சர்வ அபேக்ஷிதங்களையும் அளிப்பவன்
கறந்த பாலுள் நெய்யே போல் இவற்றுள் எங்கும் கண்டு கொள்
ஸ்வரூப வியாபகத்வமும் ரூப வியாபகத்வமும் இரண்டு வகை அந்தர்யாமித்வம்
இந்தீவர ஸ்யாம ஹ்ருதயே ஸூப்ரதிஷ்டித /
வெள்ளைச் சுரி சங்கோடு தாமரைக் கண்ணன் என் நெஞ்சினூடே புள்ளைக் காடாகின்ற வாற்றைக் காணீர்

உத்கீத உப ஸ்ரீ -ஸ்ரீ ர் உபபர்ஹணம் -தஸ்மிந் ப்ரஹ்ம ஆஸ்தே -தமித்தம் வித் பாதே நைவ அக்ர ஆரோஹதி
உத்கீத உப ஸ்ரீ -உத்கீதம் படுக்கை விரிப்பு
ஸ்ரீ ர் உபபர்ஹணம் -ஸ்ரீ தேவி திருவடிக்கு அணையாக இருக்க -இவளுக்கும் சேஷத்வமே ஸ்வரூபம்
தஸ்மிந் ப்ரஹ்ம ஆஸ்தே -ஆதிசேஷனின் மேல் கண் வளரும் பர ப்ரஹ்மம்
தமித்தம் வித் பாதே நைவ அக்ர ஆரோஹதி -ஞானியானவன் தாய் மடியில் குழந்தை ஏறுவது போலே
திருவடிகளை பிடித்துக் கொண்டு ஏறுகிறான்

ஸ்ரீ ஸ்துதி –
ஜாத வேத -மறை முன் ஓதியவன் இடம் -ஸ்ரீ தேவையை நம் நெஞ்சில் நிலை நிறுத்த பிரார்த்தனை
ஹிரண்ய மய புருஷனுக்கு துல்யமாக இவளும் ஹிரண்ய வர்ணாம் -ஓம் ஹிரண்ய வர்ணாய நம -நவ அக்ஷர மந்த்ரம்

ஹரிணீம் -மான் போலே நீண்ட திருக் கண்கள் -மான் தோல் விரிப்பு -ஹரியால் ஆலிங்கனம் செய்த இடை –
ஹரிம் நயனீதி ஹரிணீ-அவனை தூண்டுபவள் அன்றோ
ஹரினா நீயதே இதி ஹரிணீ -அனைத்து செயல்களிலும் அழைத்துக் கொள்ளப்படுபவள்
ஆதித்யன் -பத்மை / பரசுராமன் -தரணி/ ராமன் சீதை / கிருஷ்ணன் -ருக்மிணி /
வாமனனும் மான் தோல் வைத்து மறைத்து போக வேண்டிற்றே
ஹரிம் நயதி -நின் அன்பின் வழி நின்று சிலை பிடித்து எம்பிரான் ஏக
பிரேமத்தால் இவளுக்கு பரதந்த்ரன் -அவளோ ஸ்வரூபத்தால் பரதந்த்ரன்
ஹாரிணீ ஏவ ஹரிணீ -துக்கங்களை போக்குபவள் -செடியாய வல்வினைகள் தீர்க்கும் திரு மாலே
வேரி மாறாத பூ மேல் இருப்பாள் வினை தீர்க்குமே-அஞ்ஞாத நிக்ரஹ -கோபமே அறியாதவள் பிராட்டி
மஞ்சள் நிறம் கொண்டவள் என்றுமாம் –
ஓம் ஹரிண்யை நாம -ஆறு அக்ஷரங்கள்-மான் போன்ற என்பதே பிரதானம் –
மானமரும் மென்னொக்கி வைதேவீ / மாழை மான் மட நோக்கி உன் தோழீ /

ஸ்வர்ண ரஜதஸ்ரஜாம் / ஸ்வர்ணஸ் ரஜாம் – ரஜதஸ் ரஜாம்
பொற்றாமரையாள்-பெரிய திருமொழி -5-1-10-/ திவ்யமால்யாம் பரதரா-ஸ்ரீ விஷ்ணு புராணம் –
அப்ராக்ருத மாலைகளால் விராஜமானமான -விளங்கா நிற்கும் மாலைகள் –
சோபமான வர்ணங்கள் -ப்ராஹ்மணாதி வர்ணங்கள் என்றும் -சப்தங்களை என்றுமாம் -ஸ்ருஷ்டிக்கிறவள் –
ஸாஸ்த்ர த்ருஷ்ட்யா உபதேசம் -அவன் அந்தர்யாமியாக இருந்து என்றபடி
ரஜோ குணம் உள்ளவர்களை -ப்ரஹ்மாதிகள் ஸ்ருஷ்ட்டி என்றுமாம்
சந்த்ராம் -சஞ்சரித்து -சேதனர் ஹ்ருதயத்தில் அவன் உடன் இருந்து புருஷகாரமும் பாப நிபர்ஹணம்
ஓம் சந்த்ராய நாம -ஆறு அக்ஷரம் –
ஹிரண்மயீம் -பொன்மயமான பரமபதம் திருமால் வைகுந்தம் -மாதவன் வைகுந்தம்
ஸூர்ய மண்டலம் என்றுமாம் / ஞானப் பொன் மாதின் மணாளன் -திரு விருத்தம் -40-
ஹிரண்மய புருஷனுக்கு ஏற்கும் கோல மலர்ப் பாவை -ஓம் ஹிரண்மய்யை நம -ஏழு அக்ஷரங்கள்

லஷ்மீம் -லஷ்யதீதி லஷ்மீ -லக்ஷ தர்சனே லக்ஷ ஆலோசன -சிந்தித்து அருள்
லஷ்மீஸ் சாஸ்மி ஹரேர் நித்யம் -ஹரிக்கு நித்ய செல்வம் -ஸ்வதா ஸ்ரீஸ்த்வம் –
அசித்வத் பரதந்த்ரை ஸ்வரூபம் -ஸ்ரீர் உபபர்ஹணம் -திருவடிக்கு அணை என்று ஸ்ருதியும் சொல்லுமே

கேசவ நம்பியைக் கால் பிடிப்பாள் என்னும் பேறு
வடிவிணை இல்லா நிலமகள் மற்றை மலர் மகள் பிடிக்கும் மெல்லடியை
மலராள் தரணி மங்கை தாம் இருவர் அடி வருடும் தன்மையானை
லஷ்யம் சர்வம் இதரேஹம்-எல்லா அறிவுகளுக்கும் லஷ்யம்
ஒண் தாமரையாள் கேள்வன் ஒருவனையே நோக்கும் உணர்வு
லஷ்மீ -ல -தானே -ஐஸ்வர்யம் அக்ஷரம் கதிம் -/ ஷிப-ப்ரேரணே–தூண்டுபவள் –
பக்த முக்த நித்யர்களை -மநோ வாக் காயங்களை -/ ம -மந ஞானே-ஞான ஸ்வரூபை
லகாரம் லயத்தையும் -ஷி -நிவாஸே ஸ்திதியையும் /மகாரம் நிர்மாணம் ஆகிய ஸ்ருஷ்ட்டி
ஓம் லஷ்ம்யை நம -ஐந்து அக்ஷரம்

தாம் ம ஆவஹ ஜாத வேத -உனக்கு சொத்து அவள் -கோல விளக்கை அளிக்க பிரார்த்தனை உண்டே
அநபகாமிநீம் -அகலகில்லேன் இரையும் -பாஸ்கரேண பிரபை /
அவகாமிநீ -பிரதிகூலர் -திருத்தி இவனையும் அவள் இட்ட வழக்காக்குபவள்
ஓம் அநபகாமிந்யை நாம -ஒன்பது அக்ஷரம்
யஸ்யம் ஹிரண்யம் விந்தேயம் காமசிவம் புருஷா நாம் -முமுஷுக்களுக்கும்
ஐஸ்வர்யாதிகள் கைங்கர்யத்துக்கு -பகவத் பாகவத ஆராதனங்களுக்கு

அஸ்வ பூர்வாம் -ஹ்ருதய புரத்தை இழுக்கும் அஸ்வம் /
புத்தி பிராணன் சரீரம் இவற்றையும் புரமாகக் கொண்டு நியமித்தும்
ரத மத்யாம்-யோக நடுநிலையில் ரத த்வநி
போலே சபதித்து
ஹஸ்தி நாத ப்ரபோதி நீம் -பிடியைப் போலே இறுதியில் பிளிறுபவள்
அஸ்வ சப்தம் சர்வ வியாபியான சர்வேஸ்வரன் -ஆஸ்ரித ரக்ஷணாதிகளில் முன் நிற்பவள் -கருணா குணம்
அஸ்வ பூர்வோ யஸ்யாஸ் வா -சர்வேஸ்வரனை முதலில் கொண்டவள் என்றுமாம் -பாரதந்தர்ய ஸ்வரூபம் இத்தால்
ரதம் என்று சர்வேஸ்வரனுடைய அப்ராக்ருத திவ்ய மங்கள விக்ரஹம் அதன் நடுவில் ஏறி -ப்ரணவத்தில் உகாரமாக –

ஹஸ்தி நாத ப்ரபோதி நீம் -பத்மத்தில் இருந்து அதில் ப்ரீதி கொண்ட யானைகளின் நாதத்தால் உணருபவள் -என்றுமாம் –
ஓம் அஸ்வ பூர்வாய நம / ஓம் ரத மத்யாய நம -இரண்டும் அஷ்டாக்ஷரம் / ஓம் ஹஸ்தி நாத ப்ரபோதிந்யை நம -11-அக்ஷரங்கள்

ஸ்ரீ யம் தேவம் –
ஸ்ருனோதி நிகிலான் தோஷான் ஸ்ரூணிதி ச குணைர் ஜகத்
ஸ்ரீ யதே ச அகிலைர் நித்யம் ஸ்ரேயதே ச பரம் பதம்
ஸ்ரயந்தீம் ஸ்ரீய மாணாஞ்ச ஸ்ருண் வதீம் ஸ்ருணதீமபி –
ஸ்ரீ யம் -ஸ்ரியம் -சக்னோமி-சக்தி பிராப்தி /ஸ்ருணோதீதி-ஸ்ராவயதீதி/
மா மார்பில் இருந்து -எல்லாவற்றையும் அளந்து -வேதங்களால் கோஷிக்கப்பட்டு
ஓம் மாயை நாம -பஞ்ச அக்ஷரம்
தர்ப்பயந்தீம்–தான் திருப்தி அடையும் அளவியோ -சேதனனை ஸ்வாமியிடம் சேர்ப்பித்து சேதனனையும்
பரம சேதனனையும் திருப்தி செய்விக்குமவள்
பஞ்சிய மெல்லடியினாலும் / கலையிலங்கு பட்டரவேர் அகல் அல்குலாலும் / மின்னொத்த நுண் இடையாலும் /
முற்றாரா வார் அணைந்த முலைகளாலும் / சங்கு தங்கு முன் கையினாலும் / காந்தள் முகிழ் விரல்களாலும் /
வேய் போலும் எழில் பணை நெடும் தோள்களாலும் / திவளும் வெண் மதி போல் திரு முகத்தாலும் /
பவளச் செவ்வாயினாலும் / பண்ணுலாவு மென் மொழியினாலும் / பண்ணை வென்ற பாலாம் இன் சொற்களாலும் /
கதிர் முத்த வெண் நகையாலும் /வாய் அமுதத்தாலும் /கனம் குழைகளாலும்/
செவ்வரி நல் கறு நெடும் பிணை நெடும் வேல் நெடும் கண்களாலும் / மானமரும் மென் நோக்கினாலும் /
வில்லேர் நுதலினாலும் /மட்டவிழும் மைத்தகுமா நெரிந்த கரும் குழல்களாலும்
ஆக இப்படிப் பாதாதி கேசாந்தமான தன் திவ்ய மங்கள திரு மேனியாலும்
ஸ்வரூப குண விபவங்களாலும் போக மயக்குகளாலும் சர்வேஸ்வரனைத் திருப்தி செய்பவள்
ஓம் தர்ப்பயந்த்யை நம -சப்த அக்ஷரம்-

பத்மே ஸ்திதாம் -தாமரையாள் -கமலப்பாவை -வேரி மாறாத பூ மேல் இருப்பாள் -மலர் மங்கை –
பத்ம வர்ணாம் -காயம் பூ வண்ணனுக்கு பரபாக ரசம் –
சந்த்ராம் -சதி ஆஹ்லாத நே-தேனாகிப் பாலாம் திரு மாலே -ஆனந்தமயமான ஸ்வரூப ரூப குணங்கள்
சந்திரனுக்கு சகோதரி /ப்ரபாஸாம் -சந்திரனின் அளவு இல்லாமல் -மிக்க ஒளியை யுடையவன்
திகழ்கின்ற திரு மார்பில் திரு மங்கை தன்னோடும் திகழ்கின்ற திருமாலார் –
யஸஸாம் -உலகம் நிறைந்த புகழால் திருமகள் போல் வளர்த்தேன் / மன்னு பெரும் புகழ் மாதவன் –
ஜ்வலந்தீம் -தேவ -ஜூஷ்டாம்-பரம் வ்யூஹம் வைபவம் அந்தர்யாமி அர்ச்சை –
எல்லா அவஸ்தைகளிலும் அகலகில்லேன் இறையும் என்று இருப்பவள்

திருமால் வைகுந்தமே-மாதவன் வைகுந்தம் -/ வடிவுடை மாதவன் வைகுந்தம் /வானிடை மாதவா -என்று பரத்வத்திலும்

திருமால் திருப் பாற் கடலே / அரவத் தமளியினோடும் அழகிய பாற் கடலோடும் அரவிந்தப் பாவையும் தானும் -என்று
வியூஹ அவஸ்தையிலும்

மைதிலி தன் மணாளா / திரு மலிந்து திகழ் மார்பு / ஆயர் குல முதலே மாதவா மரா மரங்கள் ஏழும் எய்தாய் /
அடல் ஆமையான திரு மால் / வாமனன் மாதவன் -என்று விபவங்களிலும் -ஆமையாகவும் ப்ரஹ்மச்சாரியுமான அவஸ்தைகளிலும் கூட –

அரவிந்தப்பாவையும் தானும் அகம்படி வந்து புகுந்து / மார்வம் என்பதோர் கோயில் அமைத்து மாதவன் என்னும் தெய்வத்தை நாட்டி
திரு மார்பனைச் சிந்தையுள் வைத்தும் என்பீர் /திருமாலை பிரியாது வந்து எனது மனத்து இருந்த வடமலையை
பாவை பூ மகள் தன்னொடும் உடனே வந்தாய் என் மனத்தே மன்னி நின்றாய்
திரு மா மகளைப் பெற்றும் என் நெஞ்சகம் கோயில் கொண்ட பேர் அருளாளன்
திருமால் வந்து என் நெஞ்சு நிறைய புகுந்தான் -என்று அந்தர்யாமி நிலையிலும்

திருவுடையாள் மணவாளா திருவரங்கத்தே கிடந்தாய் / திருவாளன் திருப்பதி /
திருவரங்கம் என்பதுவே என் திருமால் சேர்விடம் / திருவாளன் இனிதாகத் திருக் கண்கள் வளர்கின்ற திருவரங்கம்
வேங்கடத்து என் திருமால் / வேங்கடத்துத் தன்னாகத் திரு மங்கை தங்கிய சீர் மார்வற்கு
அகலகில்லேன் இறையும் என்று அலர் மேல் மங்கை உறை மார்பா –திருவேங்கடத்தானே
திரு விளையாடு திண் தோள் திருமாலிருஞ்சோலை நம்பி
திருக்கோட்டியூர் திருமாலவன்
திருமால் திருமங்கை யோடாடு தில்லைத் திருச் சித்ர கூடம்
திருமால் தன் கோயில் அரிமேய விண்ணகரம்
மலர் மகள் காதல் செய் கண புரம் அடிகள் தம் இடம்
திருத் தண் கால் வெஃகாவில் திருமால்
ஒரு வல்லித் தாமரையாள் ஒன்றிய சீர் மார்வன் திருவல்லிக் கேணியான் -இப்படி அர்ச்சா அவஸ்தைகளிலும் –

தேவ ஜூஷ்டாம் -ப்ரஹ்மாதிகள் நித்ய ஸூ ரிகளால் சேவிக்கப்படுபவள்
திருமாற்கு அரவு –சென்றால் குடையாம் / அணைவது அரவணை மேல் பூம் பாவை ஆகம் புணர்வது
நாகணையில் துயில்வானே திரு மாலே /சுடர் பாம்பணை நம் பரனைத் திருமாலை /
பொரு சிறைப் புள்ளு வந்து ஏறும் பூ மகளார் /
மலிந்து திரு இருந்த மார்பன் -பொலிந்து கருடன் மேல் கொண்ட கரியான்
தேவிமாராவார் திரு மகள் பூமி ஏவ மற்று அமரர் ஆட் செய்வார் -என்று அநந்த கருடாதி நித்ய ஸூரிகளும்
நீர் ஏறு செஞ்சடை நீல கண்டனும் நான்முகனும் முறையால் சீர் ஏறு வாசகம் செய்ய நின்ற திருமால்
எண்மர் பதினொருவர் ஈர் அறுவர் ஓர் இருவர் வண்ண மலர் ஏந்தி வைகலும் –திருமாலைக் கை தொழுவர் சென்று –

குற்றம் செய்யாதவர் இல்லை ஸ்ரீ தேவி -குற்றத்தை கண்டு பொறுக்க வேண்டும் பூமா தேவி –
குற்றம் காண்பான் என் பொறுப்பான என் என்று காணாக் கண் இட்டு இருப்பாள் நீளா தேவி
அவனுக்கு சேஷ பூதை ஸ்ரீ தேவி –
மிதுன சேஷ பூதை பூமா தேவி -இருவருக்கும் சேஷ பூதை நீளா தேவி
பெருமை மிக்கவள் பூ மகள் -பொறுமை மிக்கவள் பூ தேவி –
குணம் மிக்கவள் பூ மகள் -மணம் மிக்கவள் பூ தேவி –
கோஷிப்பவள் பூ மகள் -போஷிப்பவள் பூண் தேவி
அழகுடையவள் பூ மகள் -புகழுடையவள் பூ தேவி –
ஆதரமுடையவள் அலர் மேல் மங்கை -ஆதாரமானவள் அவனியாள்

பூமா தேவி -சமுத்ராவதீ -சமுத்ராம்பரா -கண்ணார் கடல் உடுக்கை –
ஸாவித்ரீ -சூரியனை திலகமாக கொண்டவள் -சீரார் சுடர் சுட்டி -சவிதா என்று சர்வ சிரேஷ்டாவின் பத்னி என்பதாலும் ஸாவித்ரீ
வாயுமதீ -மூச்சு காற்று / ஜலசய நீ -ஆவரண நீர்ப்படுக்கை -நீராரா வேலி நிலமங்கை
ஸ்ரீ யம்தாரா -சம்பத் ரூபமான ஸ்ரீ தேவியை கர்ப்பத்தில் தரித்து -திருவுக்கும் விளை நிலம் -சீதா தேவியை கர்ப்பத்தில் தரித்தவள் அன்றோ
மாதவ ப்ரியாம் -லஷ்மீ ப்ரிய சகீம் -அச்யுத வல்லபாம்-காந்தஸ்தே புருஷோத்தமே -அரவிந்த லோசனை மன காந்தா –
ஓம் தநுர்த்ராய வித்மஹே சர்வ ஸித்த்யை ச தீ மஹி தந்நோ தாரா ப்ரசோதயாத் -ஸ்ரீ பூமா தேவி காயத்ரி மந்த்ரம்
ஸ்ரோணாம்-ஸ்ரவண நக்ஷத்ரத்துக்கு அபிமானி
இரண்டு அடியால் அளந்தத்தையே நாம் அறிவோம் -மூன்றாம் அடியால் அளந்தத்தை அவனே அறிவான் –
உதாரா-என்று தண் திரு உள்ளத்தால் கொண்டாடும் மஹா பலியின் தலை மேல் வைத்த அடியை
மூன்றாவதாக -பக்தன் தலையையும் கீழ் லோகங்களோடும் மேல் லோகங்களோடும் ஓக்க என்னைக் கூடியவன் அன்றோ -பட்டர்
நித்ய விபூதியையும் அளந்தான் என்றுமாம் –
த்ருதீயம் அஸ்ய ந கிரா ததாஷதி வயசனன விசவதோ வ்ருத்வா அத்ய திஷ்டத் தஸ் அங்குலம் –
ஜாத வேத -என்று மறைத்து பேசிய ஸ்ரீ ஸூ க்தம் போலே பூ ஸூ க்தியில் முற்பகுதியில் பிதா என்றாலும்
பிற்பகுதியில் விஷ்ணு பத்னீம்– மாதவ ப்ரியாம் -அச்யுதா வல்லபாம் -என்று ஸ்பஷ்டமாக பேசும் –

கும்பன்-யசோதை தம்பி -இவன் மனைவி -தர்மதை -இவர்களுக்கு ஸ்ரீ தாமா -நீளா -இவளே நப்பின்னை
கோவலர் மடப்பாவை -ஆய் மகள் அன்பன்–குலவாயர் கொழுந்து –
குற்றம் என்று ஒரு பொருள் இருப்பதையே அறியாதவள் -ஷமையே வடிவாக இருப்பாள்
பெரிய பிராட்டியார் சம்பத் -பூமிப பிராட்டி விளையும் தரை –
அவனையும் -அந்த செல்வத்தையும் -விளை நிலத்தையும் -சேர்ந்து அனுபவிக்கும் போக்தா இவள் –
பொன்னுக்கு அதி தேவதை ஸ்ரீ தேவி / மண்ணுக்கு பூமா தேவி -ஆனந்தத்துக்கு இவள் –
சேதனனுக்கும் மட்டும் அல்ல அவனுக்கும் பேர் ஆனந்தம் அளிக்கும் பெரும் தேவி இவள்
பெரு நில மங்கை மன்னர் மலர் மங்கை நாதர் புல மங்கை கேள்வர் புகழ் சேர் –பெரிய திருமொழி -11-4-6-
நீளா தேவி புலன் மங்கை இந்திரியங்களை அபகரிக்க வல்லவள் அன்றோ –
ஈஸ்வரனுடைய சர்வ இந்த்ரியங்களையும் அபகரிக்க வல்லவள் -யஸ்ய சா -என்னும்படி
இவளை யுடையவர் என்னும் பெரும் புகழை யுடையவர் -பெரியவாச்சான் பிள்ளை வியாக்யானம்

சதுர்ப்பிஸ் சாஹம் -94-அவயவங்கள் -கால சக்கரத்தாய் –வருடம் ஓன்று –அவயவீ-
அவயங்கள் -அயனங்கள் -2- -ருதுக்கள்-6- -மாதங்கள் -12-பக்ஷங்கள்-24-நாள்கள் -30-யாமங்கள் -8-லக்னங்கள் -12-
அரும்பினை அலரை -யுவா குமாரா -இரண்டு அவஸ்தையும் ஒரு காலே சூழ்த்துக் கொடுக்கலாம் படி
மலராது குவியாது -ஏக காலத்தில் இரண்டு அவஸ்தைகளும் -யுவதிஸ்ஸ குமாரிணி
அச்யுத அநந்த கோவிந்த நாம உச்சாரண பேஷஜாத் நஸ்யந்தி சகலா ரேகா
சத்யம் சத்யம் வஹாம் யஹம் -ஸ்ரீ விஷ்ணு தர்மம்
பிரயோஜனாந்தர பராக்கு பிரயோஜனத்தைக் கொடுக்கும்
உபாயாந்தர நிஷ்டருக்கு பாவனமாய் இருக்கும்
ப்ரபன்னர்க்கு ஸ்வயம் ப்ரயோஜனமாய் தேக யாத்ர ஷேமமாய் இருக்கும்
பக்தியோகத்துடைய துஷ்கரதையோபாதி பிரபத்தி நிஷ்டா ஹேதுவான மஹா விசுவாசமும் கிட்டுகை அரிதாகையாலே
இதில் இழியக் கூசினவர்களுக்கு சர்வாதிகாரமான யாதிருச்சிக பகவத் நாம சங்கீர்த்தனமே
சேதனருடைய பாபத்தைப் போக்கி ஸூஹ்ருத அனுகூலமாகக் கர்ம யோகாதிகளிலே மூட்டுதல்
ப்ரபத்தியிலே மூட்டுதல் விரோதியைப் போக்கி பிரபத்தியை கொடுக்கைக்குத் தானே நிர்வாஹமாதலாம் படியான
வைபவத்தை யுடைத்தாயாய்த்து திரு நாம வைபவம் இருப்பது –

த்யாயேன க்ருதே யஜந யஜ்ஜ ச த்ரேதாயாம் த்வாபர அர்ச்சயந
யதாப நோதி ததாப நோதி கலவ் சங்கீர்த்தய கேசவம

சத்யம் சத்யம் புநஸ் சத்யம் உதத்ருதய புஜமுச்யதே வேதாஸ் சாஸ்திரம் பரம் நாஸ்தி ந தைவம் கேஸவாத் பரம் –
நாஸ்தி நாராயண சமோ ந பூதோ ந பவிஷ்யதி
அதிகம மே நி ரே விஷ்ணு தேவாச சாஷி கணாச ததா

சே வல அம் கொடியோய் நின் வல வயின நிறுத்தும் ஏவல உழந்தமை கூறும்
நாவல அந்தணர் ஆறு மறைப் பொருளே –பரிபாடல் -1-
இருவர் தாதை இலங்கு பூண மால தெருள நின் வரவு அறிதல் மருள ஆறு தோச்சி முனிவருக்கும் அரிதே
அனன மரபின் அனையாய் நின்னை இனனன என உரைதல் எமக்கு எவன் எளிது -பரிபாடல் -1-

——————————————

ஸ்ரீ கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ விஷ்ணு சித்தர் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்-

ஸ்ரீ ப்ருஹதாரண்ய உபநிஷத் -ஐந்தாம் அத்யாயம் /ஆறாவது அத்யாயம்-

பூர்ணம் அத
பூர்ணம் இதம் பூர்னாத் பூர்ணம் உதஸ்யதே
பூர்ணஸ்ய பூர்ணம்
ஆதாய பூர்ணம் ஏவ வசிஷ்யதே
ஓம் கம் ப்ரஹ்ம கம் ப்ரஹ்ம வாயுரம் கம் இதி ஹா ஸ்மாஹா
கௌர வ்யாயநீ புத்ர வேதோ அயம் ப்ராஹ்மணா விது வேதைநேந யத் வேதிதவ்யம் -5-1-1-

பிரவணம்–கம் – ஆகாசம் அபரிச்சின்னம் –
வம்ச ப்ராஹ்மணம் -கீழே உபதேசித்த -குரு பரம்பரை மூலம் பலரும் பெற்றதை விவரிக்கும் –

——————————

த்ரயா ப்ரஜாபத்யா பிரஜாபதவ் பிதாரி ப்ரஹ்மசர்யம் ஊசு தேவா மனுஷ்யா அசுரா உசித்வா ப்ரஹ்மசர்யம்
தேவா ஊசு ப்ரவீது நோ பவான் இதி தேப்யோ ஹைதத் அக்ஷரம் உவாச தா இதி வியஜ்ஞசிஸ்தா
இதி வியஜ்ஞசிஸ்மா இதி ஹோவாச தாம்யத இதி ந ஆதேதி ஓம் இதி ஹோவாச வியஜ்ஞசிஸ்த்தேதி –5-2-1-

த-ஒரே உபதேசம் தேவர்-மனுஷ்யர் -அசுரர்களுக்கு
த -தாமயதா-வைராக்யம் தேவர்களுக்கு -தமம்-செருக்கு உண்டே அதனால் -புலன் அடக்கம் வேண்டும்
த -தத்தா-தானம் வழங்க மநுஷ்யர்களுக்கு
த -தயத்வம் -அசுரர்களுக்கு
மேகம் தத இடிக்க -தமம் தானம் தயை மூன்றும் வேண்டும்-

—————————————–

அத ஹைனம் மனுஷ்ய ஊசு ப்ரவீது நோ பவான் இதி தேப்யோ ஹைதத் ஏவாக்ஷரம் உவாச த இதி
வியஜ்ஞாசிஸ்தா இதி வியஜ்ஞாசிஸ்மா இதி ஹோசு தத்த இதி ந ஆத்ஹேதி
ஓம் இதி ஹோவாச வியஜ்ஞாசிஸ்தேதி –5-2-2-

அத ஹைனம் அசுரா ஊசு ப்ரவீது நோ பவான் இதி தேப்யோ ஹைதத் ஏவாக்ஷரம் உவாச த இதி
வியஜ்ஞாசிஸ்தா இதி வியஜ்ஞாசிஸ்மா இதி ஹோசு தயத்வம் இதி ந ஆத்ஹேதி
ஓம் இதி ஹோவாச வியஜ்ஞாசிஸ்தேதி –
தத் ஏதத் ஏவைசா தைவீ வாக் அநு வததி ஸ்தனயித்னுஹ்த த த இதி தமயத தத்த தயத்வம்
இதி தத் ஏதத் த்ரயம் சிக்சேத் தமன் தானம் தயாம் இதி–5-2-3-

—————————————

ஏச ப்ரஜாபதிர் யத் ஹர்தயம் ஏதத் ப்ர-ஹ்ர் -த -யம் இதி
ஹ்ர் இதி ஏகம் அக்ஷரம் அபி ஹரந்தி அஸ்மை ஸ்வாஸ் சான்யே ச ய ஏவம் வேத
த இதி ஏகம் அக்ஷரம் தத யஸ்மை ஸ்வா ஸ் சான்யே ச யா ஏவம் வேத
யம் இதி ஏகம் அக்ஷரம் எதி ஸ்வர்கம் லோகம் யா ஏவம் வேத -5-3-1-

ஹ்ர் -அனைத்தையும் தன்னுள் க்ரஹிக்கும்
த -அனைவரும் தருவார்கள் -அனைத்து அபீஷ்டங்களும் பெறுவோம்
ய -போவோம் -பரம பதம் செல்வதைக் குறிக்கும்

————————————

தத் வை தத் ஏதத் தத் ஆச சத்யம் ஏவ ச யோ ஹைதன் மஹத் யக்ஷம் பிரதமஜம் வேத சத்யம் ப்ரஹ்மேதி
ஜெயதீமாம் லோகான் ஜித இன் ன்வ் ஆச யா ஏவம் எதன் மஹத் யக்ஷம் பிரதமஜம்
வேத சத்யம் ப்ரஹ்மேதி சத்யம் ஹி ஏவ ப்ரஹ்ம -5-4-1-

ப்ரஹ்மமே மஹத் –

————————————–

ஆப ஏவதம் அக்ர ஆசு தா ஆப சத்யம் அஸ்ர்ஜந்த சத்யம் ப்ரஹ்ம ப்ரஜாபதிம் ப்ரஜாபதிர் தேவான் தே தேவா சத்யம்
ஏவோபாஸதே தத் ஏதத் த்ரை அக்ஷரம்
ச இதி ஏகம் அக்ஷரம்
தி இதி ஏகம் அக்ஷரம்
யம் இதி ஏகம் அக்ஷரம்
பிரதம உத்தம அக்ஷரே சத்யம் மத்யதோன்ர்தம் தத் ஏதத் அந்தரம் உபயதா சத்யேன ப்ரக்ரஹீதம்
சத்ய பூயம் ஏவ பவதி நைவம் வித்வாம்சம் அம்ர்தம் ஹினஸ்தி – 5-5-1-

தத் யத் தத் சத்யம் அசவ் ச ஆதித்ய யா ஏச ஏதஸ்மின் மண்டலே புருஷோ யஷ் சாயம் தக்ஷிணே அஷன் புருஷ தாவ் ஏதவ்
அன்யோன்யஸ்மின் ப்ரதிஷ்டிதவ் ரஸ்மிபிர் ஏஸோஸ்மின் ப்ரதிஷ்டிதவ் பிராணைர் அயம் அமுஷ்மின் ச யதோத்க்ரமிஷ்யன்
பவதி சுத்தம் ஏவைதன் மண்டலம் பஸ்யதி நைனம் ஏதே ரஷ்மய ப்ரத்யாயந்தி -5-5-2-

ய ஏச ஏதஸ்மின் மண்டலே புருஷ தஸ்ய பூர் இதி சிர ஏகம் சிர ஏகம் ஏதத் அக்ஷரம்
பூவை இதி பாஹு த்வவ் ஏதே அக்ஷர -ஸ்வர் இதி ப்ரதிஷ்டித த்வே ப்ரதிஷ்டதே த்வே ஏதே அக்ஷரே தஸ்ய உபநிஷத்
அஹர் இதி ஹந்தி பாப்மானம் ஜகதி ச யா ஏவம் வேத -5-5-3-

ஆதித்ய மண்டல மர்த்ய வர்த்தியே கண்ணுக்குள் உள்ள ப்ரஹ்மம் –

பூ ஏக அக்ஷரம் -தலை ஒன்றே / புவ-இரண்டு அக்ஷரங்கள் -இரண்டு கைகள் /சுவ-இவற்றைத்தாங்கும் -இரண்டு கால்கள் போலே
பர்க-ஒழிக்கும்-அஹர்-ரஹஸ்ய நாமம் -ஹரி -இருட்டை போக்கி -பகல் -அஹம் -ரஹஸ்ய நாமம் -ஹிருதய அந்தர்யாமி புருஷனே சூர்ய மண்டல மத்யவர்த்தி –

————————————————-

மநோ மயோ அயம் புருஷ பாஹ் ஸத்ய தஸ்மிந் அந்தர் ஹ்ருதயே யதா வ்ரீஹிர் வா யாவோ வா ச ஏச
சர்வஸ்ய ஈசான ஸர்வஸ்ய அதிபதி சர்வம் இதம் பிரசாஸ்தி யத் இதம் கிம் ச -5-6-1-

——————————————–

வித்யுத் ப்ரஹ்ம இதி ஆஹு விதானாத் வித்யுத் வித்யதி ஏனம் பாப்மன யா ஏவம் வேத
வித்யுத் ப்ரஹ்மேதி வித்யுத் ஹி ஏவ ப்ரஹ்ம -5-7-1-

சாண்டில்ய வித்யை -மின்னல் போலே ப்ரஹ்மம் –

——————————————

வாசம் தேனும் உபாஸீத தஸ்யாஸ் ஸத்வார ஸ்தநா ஸ்வாஹா காரோ வஸத் -கரோ ஹந்த -கார ஸ்வதா -கார
தஸ்யை த்வவ் ஸ்தநவ் தேவா உப ஜீவந்தி-ஸ்வாஹா -காரம் ச வஸத் -காரம் ச ஹந்த காரம் மனுஷ்யா ஸ்வதா காரம் பிதர
தஸ்யா பிராணா ர்ஷப மநோ வத்ச -5-8-1-

நான்கு வேதங்கள் – -பசு நான்கு முலைக்காம்புகள் / ஞானம் போஷகம் /வஸத் பர ப்ரஹ்ம சமர்ப்பணம் /
ஸ்வாஹா போர் தேவதா சமர்ப்பணம் / ஹந்த போர் மனுஷ்யருக்கு கொடுப்பது /ஸ்வதா பித்ருக்களுக்கு /
வேதம் பசு – பிராணா -காளை/ மனஸ் -கன்று /

———————————–

அயம் அக்னிர் வைச்வானரோ யோ அயம் அந்த புருஷே ஏநேதம் அன்னம் பஸ்யதே யத் இதம் அத்யதே தஸ்யைச கோசோ பவதி
யம் ஏதத் கர்ணாவ் அபிதாய ஸ்ர்நோதி ச யதோத்க்ர மிஷ்யன் பவதி நைனம் கோஸம் ஸ்ர்நோதி -5-9-1-

சமானா வாயு -ஜீரண சக்தி -வைச்வானர அக்னி ப்ரஹ்ம உபாசனம் –

——————————————-

யதா வை புருஷோ அஸ்மால் லோகாத் ப்ரைதி ச வாயும் ஆகச்சதி தஸ்மை ச தத்ர விஜிஹீத யதா ரத சக்ரஸ்ய காம்
தேன ச ஊர்த்வா ஆக்ரமதே ச ஆதித்யம் ஆகச்சதி தஸ்மை ச தத்ர விஜிஹீத யதா லம்பரஸ்ய காம் தேன ச ஊர்த்வ ஆக்ரமதே
ச சந்த்ரமசம் ஆகச்சதி தஸ்மை ச தத்ர விஜிஹீத யதா துந்துபே கம் தேன ச ஊர்த்வ ஆக்ரமதே ச லோகம்
ஆகச்சதி அசோகம் அஹிமம் தஸ்மின் வசதி ஸாஸ்வதீ சமா -5-10-1-

தேவ யானம் சுக்ல மார்க்கம் அர்ச்சிராதி மார்க்கம்

————————————————-

ஏதத் வை பரமம் தபோ யத் வ்யாஹிதஸ் தப்யதே பரமம் ஹைவ லோகம் ஜயதி யா ஏவம் வேத ஏதத் வை பரமம் தபோ யம்
பிரேதம் ஆரண்யம் ஹரந்தி பரமம் ஹைவ லோகம் ஜயதி யா ஏவம் வேத ஏதத் வை பரமம்
ஹைவ லோகம் ஜயதி யா ஏவம் வேத -5-11-1-

பித்ரு யானம் கிருஷ்ண மார்க்கம் தூ மாதி மார்க்கம்

—————————————————–

அன்னம் ப்ரஹ்ம இதி ஏக ஆஹு தன் ந ததா பூயதி வா அன்னம் ர்தே ப்ராணாத் பிரானோ ப்ரஹ்ம இதி ஏக ஆஹு
தன் ந ததா ஸூஸ்யதி வை பிராண ர்தே அந்நாத் ஏதே ஹா த்வ் ஏவ தேவதே ஏகதா பூயம் பூத்வா பரமதாம் கச்சத
தத் ஹா ஸ்மாஹ ப்ராத்ர்த பிதரம் கிம் ஸ்வித் ஏவைவம் விதுஷே சாது குர்யாம் கிம் ஏவாஸ்மா அஸாது குர்யாம் இதி
ச ஹா ஸ்மாஹ பாணினா மா ப்ராத்ர்த கஸ் த்வ் ஏனயோர் ஏகதா பூயம் பூத்வா பரமதாம் கச்சதீதி தஸ்மா உ உவாச வி இதி
அன்னம் வை வி அன்னே ஹீமானி சர்வானி பூதாநி விஷ்டாநீ ரம் இதி பிரானோ வை ரம் ப்ராணே ஹீமானி சர்வானி பூதாநி
ரமந்தே சர்வானி ஹா வா அஸ்மின் பூதாநி விஷந்தி சர்வானி பூதாநி ரமந்தே யா ஏவம் வேத–5-12-1-

பாபம் கழிய தபஸ் -துக்கம் வந்தது போலே நினைத்து -அப்படியும் கழிக்கலாம்
பிரேதம் தூக்கி போனது பொலியும் பிரேதமாக எரிப்பது போலேயும் நினைத்து தபஸ்
அன்னம் -பிராணன் -வி எழுத்து ரம் -விந்தத்தி விசந்தி அடைகின்றனர் / ரமேந்தி ஸந்தோஷம்
விராமம் ஒய்வு -இப்படி தியானிப்பவன்

———————————————

உக்தம் பிரானோ வா உக்தம் பிரானோ ஹீதம் சர்வம் உதாபயதி உத்தாஸ்மாத் உக்த-வித் வீரஸ் திஷ்டதி
உக்தஸ்ய சாயுஜ்யம் சாலோகாதம் ஜயதி யா ஏவம் வேத -5-13-1-

உத்-சாம- உபாசனம் உத்தாபயதி -அவனிடம் கூட்டிச்சென்று சாயுஜ்யம் அடைவிக்கும் –

யஜு பிரானோ வை யஜு ப்ராணே ஹீமானி ஸர்வாணி பூதாநி யுஜ்யந்தே யுஜ்யந்தே ஹாஸ்மை ஸர்வாணி பூதாநி
ஸ்ரைஸ்த்யாய யஜூஸ சாயுஜ்யம் சாலோகதாம் ஜயதி ய ஏவம் வேத -5-13-2-

சாம பிரானோ வை சாம ப்ராணே ஹீமானி ஸர்வாணி பூதாநி சம்யஞ்சி சம்யஞ்சி ஹாஸ்மை ஸர்வாணி பூதாநி
ஸ்ரைஸ்த்யாய கல்பந்தே சாம்ன சாயுஜ்யம் சலோகதாம் ஜயதி ய ஏவம் வேத -5-13-3-

ஷத்ரம் பிரானோ வை ஷத்ரம் பிரானோ ஹி வை ஷத்ரம் த்ரேயதே ஹைனம் பிராண க்ஷணிதோ ப்ர ஷத்ரம்
அத்ரம் ஆப்நோதி ஷத்ரஸ்ய சாயுஜ்யம் ச லோகதாம் ஜயதி ய ஏவம் வேத -5-13-4-

————————————————–

பூமிர் அந்தரிக்ஷம் த்யவ் இதி அஸ்தவ் அக்ஷராணி அஷ்டாக்ஷரம் ஹ வா ஏகம் காயத்ர்யை பதம் ஏதத் உ
ஹைவாஸ்ய ஏதத் ச யாவத் யேசு த்ரிசு லோகேசு தாவத்த ஜயதி யோ அஸ்யா ஏதத் ஏவம் பதம் வேத -5-14-1-

காயந்தம் த்ரேயதி காயத்ரி -/ பூமி அந்தரிக்ஷ த்யு -மூன்றும் சேர்ந்து அஷ்ட அக்ஷரங்கள் –
ஒரு பாதத்தில் காயத்ரி மந்த்ரத்திலும் அஷ்ட அக்ஷரங்கள் -இம்மந்திரம் முதல் பாத சாம்யம்

ர்சோ யஜும்சி சாமானி இதி அஸ்தவ் அக்ஷராணி அஷ்டாக்ஷரம் ஹ வா ஏகம் காயத்ரை பதம் ஏதத் உ
ஹைவாஸ்ய ஏதத் ச யாவதீயம் த்ரயீ வித்யா தாவத் ஹா ஜயதி யோ அஸ்யா ஏதத் ஏவம் பதம் வேத -5-14-2-

ரிக் யஜுஸ் சாமன் -மூன்றும் சேர்ந்து அஷ்ட அக்ஷரங்கள் -இம்மந்திரம் இரண்டாம் பாத சாம்யம் –

பிரானோ பானோ வியான இதி அஷ்டவ் அக்ஷராணி அஷ்டாக்ஷரம் ஹ வா ஏகம் காயத்ரை பதம் ஏதத் உ
ஹைவாச ஏதத் ச யாவத் இதம் பிராணி தாவத் ஹ ஜயதி யோ அஸ்ய ஏதத் ஏவம் பதம் வேத அதாஸ்ய ஏதத் ஏவ
துரீயம் தர்ஷதம் பதம் பரோரஜா ய ஏச தபதி யத் வை சதுர்தம் தத் துரியம் தர்ஷதம் பதம் இதி தத்ர்ஷ இவ ஹி ஏச பரோரஜா
இதி சர்வம் உ ஹி ஏவைச ரஜ உபரி உபரி தபதி ஏவம் ஹைவ ஷ்ரியா யக்ஷசா தபதி யோ அஸ்ய ஏதத் ஏவம் பதம் வேத -5-14-3-

பிராண அபான வியான -மூன்றாம் பாத சாம்யம்
பரோரஜா பரோரஜாசே சாவதான் -ராஜஸூக்கு எல்லாம் அப்பால் -அனைத்தையும் விட மேம்பட்டது -நான்காம் பாதம் –
அமாத்ர சப்தம் பிரணவத்தின் போலே இதுவும்
ஹிரண்மய புருஷன் சூர்யா மண்டல மத்திய வர்த்தி உபாசனம்-

சைசா காயத்ரி ஏதஸ்மிம்ஸ் துரீயே தர்ஷதே பதே பரோ ரஜச ப்ரதிஷ்டித தத் வை தத் சத்யே ப்ரதிஷ்டிதம் சஷூர் வை சத்யம்
சஷூர் ஹி வை சத்யம் தஸ்மாத் யத் இடானீம் த்வவ் விவதமானாவ் ஏயாதாம் அஹம் அதர்ஷம் அஹம் அஷுரவ்ஷம்
இதி யா ஏவம் ப்ரூயாத் அஹம் அதர்ஷம் இதி தஸ்மா ஏவ ஷ்ரத்யாம தத் வை தத் சத்யம் பலே ப்ரதிஷ்டிதம் பிரானோ வை பலம்
தத் ப்ராணே ப்ரதிஷ்டிதம் தஸ்மாத் ஆஹு பலம் சத்யாத் ஓகீய இதி ஏவம் வேசா காயத்ரி அத்யாத்மம் ப்ரதிஷ்டித சா ஹைசா கயாம்ஸ் தத்ரே
பிராணா வை கஹா தத் பிராணாம்ஸ் தத்ரே தஸ்மாத் காயத்ரி நாம ச யாம் ஏவாமூம் ஸாவித்ரீம் அந்வாஹ
ஏசைவ சா ச யஸ்மா அந்வாஹ தஸ்ய ப்ரணாம்ஸ் -5-14-4-

தாம் ஹைதாம் ஏகே சாவ்ரித்ரீம் அனுஷ்டுபம் அந்வாஹு வாக் அனுஷ்டுப் ஏதத் வாசம் அநு ப்ரூம இதி ந ததா குர்யாத்
காயத்ரீம் ஏவ ஸாவித்ரீம் அநு ப்ரூயத் யதி ஹா வா அபி ஏவம் வித் பஹ்வ இவ பிரதி க்ரஹ்னாதி
ந ஹைவதத் காயத்ர்யா ஏகம் சன பதம் பிரதி -5-14-5-

அனுஷ்டுப் காயத்ரி காயத்ரி சந்தஸ் உடன் சொல்லும் காயத்ரி மந்த்ர கால் பகுதிக்கும் சாம்யம் இல்லையே-

ச யா இமாம்ஸ் தரீன் லோகான் பூர்ணான் பிரதி க்ரஹனீயாத் சோ அஸ்ய ஏதத் ப்ரதமம் பதம் ஆப்னுயாத் அத யாவதீயம்
த்ரயீ வித்யா யஸ் தாவத் பிரதி க்ரஹனீயாத் சோ அஸ்ய ஏதத் த்விதீயம் பதம் ஆப்னுயாத் அத யாவத் இதம் பிராணி
யஸ் தாவத் பிரதி க்ரஹனீயாத் சோ அஸ்ய ஏதத் த்ர்தீயம் பதம் ஆப்னுயாத் அதாஸ்யா ஏதத் ஏவ துரீயம் தர்ஷதம் பதம்
பரோ ரஜா ய ஏச தபதி நைவ கேனசனாப்யாம் குத உ ஏதத் பிரதி க்ர்ஹநீயாத் -5-14-6-

தஸ்யா உபஸ்தானம் காயத்ரி அசி ஏக பதீ த்வி பதீ த்ரி பதீ சதுஸ் பதி அ பத் அசி ந ஹி பத்யஸே நமஸ் தே
துரீயாய தர்ஷாதாய பதாய பர ரஜஸே அசவ அதோ மா பிராபத் இதி யம் த்விஷயாத் அச்வ அஸ்மை காமோ
மா சம்ர்த்தீதி வா ந ஹைவாஸ்மை ச காம சம்ர்த்யதே யஸ்மா ஏவம் உபத்திஸ்ததே அஹம் அத பிராபம் இதி வா -5-14-7-

ஏதத் ஹ வை தஜ் ஜனகோ வைதேஹோ புதிலம் ஆஸ்வதராஷிவம் உவாச
யன் னு ஹோ தத் காயத்ரீ அத கதம் ஹஸ்தீ பூதோ வஹஸீதி முகம் ஹி அஸ்ய சம்ராத் ந விதாம் சகாரா
இதி ஹோவாச தஸ்யா அக்னிர் ஏவ முகம் யதி ஹ வா அபி பஹு இவாக்னவ் அபியாதததி சர்வம் ஏவ தத் சம்தஹதி
ஏவம் ஹைவைவம் வித் யதி அபி பஹ்வ் இவ பாபம் குருதே சர்வம் ஏவ தத் சம்ப்சாய
ஷூத்த பூதோ ஜரோ அமிர்த சம்பவதி -5-14-8-

புதிலம் ஆஸ்வதராஷி-காயத்ரி ஜபம் முன் ஜென்மத்தில் செய்து இருந்தாலும் யானை ஜென்மத்தில் பிறந்து –
ஜனகருடன் பேசிய விருத்தாந்தம் -நான்கு பாதங்களையும் புரிந்து ஜபம் செய்தால் தானே பலன் கிட்டும் –
பாபங்கள் அனைத்தும் தீயில் இட்ட பஞ்சாகும்
பிரபன்ன காயத்ரி அனைவருக்கும் சர்வமும் கொடுக்கும்

——————————————–

ஹிரண்மயேன பாத்ரேன சத்யஸ்யாபி ஹிதம் முக்தம் தத் த்வம் பூஷன் அபாவ்ர்னு ஸத்ய தர்மாய த்ரஷ்டயே -5-15-1-

பூஷண் ஏகர்சே எம சூர்யா பிராஜா பத்ய வ்யூஹ ரஷ்மின் ஸமூஹ தேஜ யத் தே ரூபம் கல்யாண தமம் தத் தே பஸ்யாமி-5-15-2-

வாயுர் அநிலம் அம்ர்தம் அதேதம் பஸ்மாந்தம் சரீரம் ஓம் க்ரதோ ஸ்மர க்ர்தம் ஸ்மர -5-15-3-

அக்னே நய சுபதா ராயே அஸ்மான் விஷ்வாணி தேவ வாயுனானி வித்வான் யுயோதி
அஸ்மஜ் ஜுஹரானம் ஏனோ பூயிஸ்தம் தே நம உக்திம் விதேம -5-15-4-

ஏழாவது லோகம் சூர்ய மண்டலம் -அர்ச்சிராதி கதியில் கீழே ஏழு மேலே ஏழு உண்டே -பிரார்த்தித்து போக வேண்டும் –
ஆதி வாஹிகர் -கூட்டிச் சென்று -அமானவன் மின்னல் புருஷன் -கை பிடித்து தூக்கி விட்டு -காள மேகத்தை கதியாக்கி -வழித்துணை ஆப்தன் –
சதம் ஹஸ்தா -ப்ரஹ்மாலங்காரம் செய்து -அருகில் சென்று -மடியில் அமர்ந்து –
ஹாவு ஹாவு ஹாவு -அந்தமில் பேரின்பத்து அடியவர் உடன் இருந்து –

வம்ச ப்ராஹ்மணம் சொல்லி பூர்த்தி செய்கிறார் இதிலும்

———————————————————

ஆறாவது அத்யாயம்-

பிராணா வித்யா -சாந்தோக்யம் உள்ளது
போட்டி -இந்த்ரியங்களுக்குள் /
ஜ்யேஷ்டஸ்ய ஸ்ரேஷ்டஸ்ய–முதல்வன் தலைவன்
வாக் நானே வைசிஷ்டன்
கண் =நிலை பெற்ற தன்மை என்னாலே
காது -செவிச் செல்வம்
மனம் எண்ணங்களின் இருப்பிடம்
ரேதஸ் -குழந்தை என்னாலே தான்
இப்படி சொல்லி ஒரு வருஷம் வெளியில் சென்று திரும்ப
எது இல்லா விட்டாலும் அதன் வேலையை பிராணன் பார்க்க –
கெட்டதை பார்க்கவே இல்லை –
பிராணன் கிளப்ப -தடா தடா சப்தம் -அனைத்தும் போகாதே சொல்லி
பிராணன் இல்லாமல் சத்தையே இல்லை என்று உணர்ந்து –
தனக்கு பெருமை
கப்பம் உணவு தண்ணீர்
முதன்மை உனக்கு -நிலை பெற்ற -செல்வம் எல்லாம் கொடுக்க
அன்னம் -தண்ணீர் -நீ உண்ட பின்பே
ஆஹுதி -பிராணஸ்வாக இத்யாதி சொல்லி
தண்ணீர் -சுற்றி -அது தான் ஆடை

அடுத்த கண்டம் –
பஞ்சாக்கினி வித்யை -இதுவும் சாந்தோக்யம் உள்ளது
உத்தாலகர் -ஸ்வேதகேது சம்வாதம் –
ஜீவன் எங்கு போகும் இங்கு இருந்து
எப்படி திரும்பும் –
சுவர்க்கம் நிரப்ப வில்லை
பஞ்சாயத்து ஆஹுதி புருஷன்
தேவயானம் பித்ரு யானம் தெரியாதே
மீண்டும் தகப்பனார் இடம் வந்து –
இருவரும் பிரவாஹனர் ராஜா விடம் சென்று
தந்தையை தனியே போக சொல்லி –
இந்த கேள்விகளுக்கு பதில் சொல்லிக் கொடும்
அதை சொல்ல விருப்பம் இல்லை -தானம் கொடுக்கிறேன்
ஷத்ரியர்களுக்குள் தான் உபதேசம்
ப்ராஹ்மணர்களுக்கு எப்படி -நீர் தருவேன் சொல்லி சத்யம் காக்க வேண்டும்
நாளை சொல்கிறேன் ராஜா சொல்ல
ஐந்து ஹோம குண்டம் -ஆஹுதி
ஸ்ரத்தா சோமன் இத்யாதி அக்னிகள்
பனி மேக மண்டலம் -மழை மூலம் கீழே பூமியே ஹோம குண்டம்
தானியம் -புருஷன் வயிற்றுக்குள் நாலாவது ஆஹுதி பெண்ணின் வயிறு
ஐந்தாவது ஆஹுதி -மனுஷ்யன்
சரீரம் போவது ஆறாவது நிஜ நெருப்பு -கீழே எல்லாம் கற்பனை
சுழற்சி மாறி மாறி வரும் –
அனந்த கோடி -சுழற்சி நினைக்க வேண்டும்
அவன் திருமுடியில் குளிர இருக்க வேண்டியவன் –
வேண்டாம் நினைப்பவன் அர்ச்சிராதி மார்க்கம் -12-லோகங்கள் மூலம் அவனை அடைகிறான்
திரும்பி வரும் மார்க்கம் -அக்னி இருட்டு தேய பிறை தஷிணாயணம் வாயு -பித்ரு லோகம் சந்த்ர லோகம்
சுவர்க்கம் அனுபவித்து திரும்ப
சஞ்சிதம் கர்மா -பிராரப்தம் கர்மா அனுபவிக்க ஸ்வர்க்கம் நரகம் -பலத்தை அனுபவிக்க தொடங்கிய கர்மா

அடுத்த கண்டம்
மந்த வித்யை ஹோமம் பண்ணுவது

வம்ச ப்ராஹ்மணம் சொல்லி பூர்த்தி செய்கிறார் இதிலும்

பர ப்ரஹ்மம் உபாசித்தே அவன் அருளால் அவனை அடைவோம்

——————————————-

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்

ஸ்ரீ ப்ருஹதாரண்ய உபநிஷத் -மூன்றாம் அத்யாயம் –

ஆத்ம ஞானிகள் -ஜனகர் -64-பெயர்கள் உண்டே –
முதல் ஜனகருக்கும் யஜ்நவல்க்யருக்கும் உண்டான சம்வாதமே அடுத்த இரண்டு அத்தியாயங்கள் –
ஆத்மஞானம் வந்தவர் -சரீரம் எரிந்தாலும் அழியாதே -வெட்டவோ நினைக்கவோ முடியாதே –
ஐந்து பேர்-முதலில் -கார்க்கி கேட்க -அடுத்து -எல்லாம் ப்ரஹ்ம விசாரம் –

ஜனகோ ஹா வைதேகோ பஹு தஷிணேந யஜ்நேந தத்ர ஹ குரு பாஞ்சாலானாம் ப்ராஹ்மணா அபிசமேதா
பபூவு தஸ்ய ஹ ஜனகஸ்ய வைதேஹஸ்ய விஜிஜ்நாசா கஸ்வித் ஏசாம் ப்ராஹ்மணானாம் அநு சனாத்மா
இதி ச ஹ கவாம் சஹஸ்ரம் அவருரோத தசா தசா பாத ஏகைகஸ்ய ஸ்ருங்கயோர் ஆபத்தா பபூவு -3-1-1-

குரு பாஞ்சால தேசத்தில் உள்ள சிறந்த ஆச்சார்யரை தேட–1000- பசுக்கள் -ப்ரஹ்ம ஞானி யாக இருந்தால்

தான் ஹோவாச ப்ராஹ்மண பகவந்த யோ வோ ப்ரஹ்மிஸ்த ச ஏத கா உதஜதாம் இதி தே ஹ ப்ராஹ்மண
ந தத்ர்சு அத ஹ யஜ்ந வல்க்யா ஸ்வம் ஏவ ப்ரஹ்மசாரினம் உவாச ஏத சவ்ம்ய உதஜ சாமஸரவ
இதி தா ஹோதா சகாரா தே ஹ ப்ராஹ்மணாஸ் சக்ருது கதாம் னு நோ ப்ரஹ்மிஸ்தோ ப்ருவீதேதி
அத ஹ ஜனகஸ்ய வைதேஹஸ்ய ஹோதாஸ்வலோ பபூவ ச ஹைநம் பப்ரச்ச த்வாம் னு கலு ந
யஜ்ந வல்க்ய ப்ராஹ்மிஸ்தோஸ் சீதி ச ஹோவாச நமோ வயம் ப்ரஹ்மிஸ்தாய குர்மா கோ காம
ஏவ வயம் ஸ்ம இதி தம் ஹ ஏவ ப்ரஸ்தும் தத்ரே ஹோதாஸ்வல -3-1-2-

யஜ்நவல்க்ய இதி ஹோவாசயத் இதம் சர்வம் ம்ருத்யுநாப்தம் சர்வம் ம்ருத்யுநாபிபன்னம் கேன யஜமானோ
ம்ருத்யோர் ஆப்திம் அதிமுச்யதே இதி ஹோத்ரா ரித்விஜா அக்னினா வாசா வாக் வை யஞ்ஞாஸ்ய ஹோதா
தத் ஏயம் வாக் சோ யம் அக்னி ச ஹோதா சா முக்தி சாதி முக்தி -3-1-3-

ஹோதா-யாகம் பண்ணுவிக்கும் உபாத்தியாயர்-ரிக் வேதம் சொல்பவர்
அத்வார்யு –யாகம் பண்ணும் கர்த்தா – யஜுர் வேதப்படி செய்பவர் –
உத்காத்ர் -சாமம் சொல்பவர் –
ப்ரம்மா -யாகம் நடப்பதை மேற்பார்வை செய்பவர் -அதர்வண வேத மந்த்ரம் –
மந்த்ரம் அர்த்தம் அறிந்து செய்தால் நான்கு பேருமே மோக்ஷம் அடைவார்கள்
மிருத்யு -சூழ்ந்து -மாறி மாறி பல பிறப்பும் -வெளியில் வர வழி என்ன

யஜ்நவல்க்ய இதி ஹோவாச யத் இதம் சர்வம் அஹோராத்ராப்யாம் ஆப்தம் சர்வம் அஹோராத்ராப்யாம்
அபி பன்னம் கேன யஜமானோ ஹோரா த்ரயோர் ஆப்திம் அதிமுச்யதே இதி அத்வர்யுனா ரித்விஜா
சஷூசா ஆதித்யேந சஷூர் வை யஞ்ஞஸ்ய அத்வர்யு தத் யத் இதம்
சஷூ ச சாவ் ஆதித்ய சோத்வார்யு ச முக்தி சாதி முக்தி-3-1-4-

அத்வார்யு-ரித்விக்- சூர்யா தத்வம் -சஷூஸ் -சம்பந்தம் உணர்ந்து கால தத்வம் -இரவு பகல் -மாறுதலுக்கு உட்படாமல் ஆக்குவார்

யஜ்நவல்க்ய இதி ஹோவாச யத் இதம் சர்வம் பூர்வ பக்ஷஸ் பர பஷஸ்ப்யாம் ஆப்தம் சர்வம் பூர்வ பக்ஷ
அபர பஷஸ்யோர் ஆப்திம் அதிமுக்யத இதி உத் காத்ர ரித்விஜா வாயுநா ப்ராணேந பிரானோ வை யஞ்ஞாஸ்ய
உத்காதா தத் யோ யம் பிராண ச வாயு ச உத் காதா ச முக்தி சாதிமுக்தி -3-1-5-

கிருஷ்ண பக்ஷம் சுக்ல பக்ஷம் -மாறுதலுக்கு உட்படாமல் -சோமன் -சந்திரன் –
உத்காதா சாமம் சுரத்துடன் சொல்லி -வாயு -தேவதை -ப்ரீதி-

யஜ்நவல்க்ய இதி ஹோவாச யத் இதம் அந்தரிக்க்ஷம் அநாரம்பநம் இவ கேனா க்ரமேன யஜமானா ஸ்வர்கம் லோகம் ஆக்ரமத
இதி ப்ராஹ்மணா ரித்விஜா மனசா சந்த்ரேன மநோ வை யஞ்ஞஸ்ய ப்ரஹ்மா தத் யத்
இதம் மன சோ சவ் சந்த்ர ச ப்ரஹ்ம ச முக்தி சாதிமுக்தி இதி அதி மோக்ஷ அத சம்பத்–3-1-6-

மந்த்ரம் சொல்லாமல் யாகத்தை மேற்பார்வை செய்து மனசால் தியானம் -மனஸ் சந்திரன் பொருத்தம் உண்டே –
மேலும் நான்கு கேள்விகள் -நான்கு பதில்கள்

யஜ்நவல்க்ய இதி ஹோவாச கதிபிர் அயம் அத்ய ரிக்பிர் ஹோதாஸ்மின் யஜ்நே கரிஸ்யதீதி திஸ்ரிபிர்
கதமாஸ் தாஸ் திஸ்ர இதி புரோ நுவாக்ய ச யஜ்யா ச சஸ்யைவ த்ரிதீயா
கிம் தாபிர் ஜெயதீதி யத் கிம் சேதம் பிராணப்ர்த் இதி -3-1-7-

தி ரிக் வேத உபாத்தியாயர் ஹோதா மூன்று விதம் -முன்னுரை யஜயா சாஸ்யா -என்பவை

யஜ்நவல்க்ய இதி ஹோவாச கதி அயம் அத்யாத்வர்யுர் அஸ்மின் யஜ்நா ஆஹூதிர் ஹோஸ்யதீதி திஸ்ர இதி
கதமாஸ் தாஸ் யா ஹுதா உஜ்ஜ்வலந்தி யா ஹுதா அதிநேதந்தே யா ஹுதா அதிசேரதே கிம் தாபிர் ஜெயதி
யா ஹுதா உஜ்ஜ்வலந்தி தேவ லோகம் ஏவ தாபிர் ஜெயதி தீப்யதா இவ ஹி தேவ லோக
யா ஹுதா அதிநேதந்தே பிதுர்லோகம் ஏவ தாபிர் ஜெயதி அதீவ ஹி பித்ர் லோக
யா ஹுதா அதிசேரதே மனுஷ்ய லோகம் ஏவ தாபிர் ஜெயதி அத இவ ஹி மனுஷ்ய லோக – 3-1-8-

யஜுர் வேத மந்திரங்களும் மூன்று வகை -மேலே நோக்கி அக்னி எரியும்படி -தேவ லோகம் போக/
சப்தத்துடன் ஏறிய மந்த்ரங்கள் பித்ரு லோகம் போக /
அக்னி அணைந்து போகும்படி மந்த்ரங்கள் -மாரு பிறவி எடுத்து மந்த்ர லோகம் வர –

யஜ்நவல்க்ய இதி ஹோவாச கதிபிர் அயம் அத்ய பிரம்மா யஜ்நம் தஷிணதோ தேவதாபிர் கோபாயதீதி
ஏகாயேதி கதமா சைகேதி மன ஏவதி அநந்தம் வை மன
அனந்த விஸ்வே தேவா அநந்தம் ஏவ ச தேன லோகம் ஜெயதி -3-1-9-

ஒரே தேவதை குறித்து -விஸ்வ தேவா -மனசை செலுத்தி -அதர்வ வேத உபாத்தியாயர் -மனம் ஸஹாயம் முக்கியம் தானே-
நல்லை நெஞ்சே நாம் தொழுதும் -உன்னைப் பெற்றால் என் செய்யோம் -முந்துற்ற நெஞ்சே –

யஜ்நவல்க்ய இதி ஹோவாச கதி அயம் அத்யோத்காஸ்மின் யஜ்நே ஸ்தோத்ரியா ஸ்தோஸ்யாதீதி திஸ்ர இதி கதமாஸ்
தாஸ் திஸ்ர இதி புரோணுவாக்யா ச யஜ்யா ச ஸாஸ்யைவ த்ர்தீயா கதமாஸ் தா யா அத்யாத்மம் இதி பிராணா ஏவ புரோணுவாக்ய
அபானோ யாஜ்யா வியானா சாஸ்யா கிம் தாபிர் ஜெயதீதி ப்ருத்வீ லோகம் ஏவ புரோணுவாக்யயா ஜெயதி அந்தரிக்ஷ லோகம்
யாஜ்யயா த்யு லோகம் சாஸ்யயா ததோ ஹா ஹோதாஸ்வல உபரராம -3-1-10-

சாம வேத மந்திரங்களும் ரிக் வேதம் போலே மூன்று வகை -பிராணா அபானா வியானா –
பூ லோகம் -ஸ்வர்க்க லோகம் -பரமபதம் மூன்றையும் ஆளும் வல்லமை பெறலாம் இந்த மூன்றாலும் –
மன்னவராய் உலகாண்டு பின்னும் அங்கு செல்ல வேண்டும் –

———————————————-

அத ஹைனம் ஜாரத்கார்வ ஆர்த்தபாக பப்ரச்ச யஜ்நவல்க்ய இதி ஹோவாச
கதி க்ரஹா கதி அதி க்ரஹா இதி அஸ்தவ் க்ரஹா அஸ்தவ் அதி க்ரஹா
இதி யே சேத்தவ் அதி க்ரஹா கதமே த இதி –3-2-1-

ஜாரத்கார்வ குலத்தில் வந்த ஆர்த்தபாகர்-க்ரஹிக்கும் புலன்கள் – க்ரஹா பற்றியும்
க்ரஹிக்கப்படும் பொருள்கள் – அதி க்ரஹா பற்றி -கேட்க- யஜ்நவல்க்ய உடனே ஒவ் ஒன்றும் எட்டு வகைகள் என்று பதில்
கண்-க்ரஹம்/ ரூபம் -க்ரஹிக்கப்படுவது -பார்க்க வைக்கும் -தன் வழியிலே இழுக்கும் -அதனால் அதிக்ரஹம் –
காது மனம் இப்படியே -இந்திரியங்கள் வலியவை -அவற்றால் க்ரஹிக்கப்படுபவை அதிக வலிமை உடையவை –
மனம் புத்தி ஆத்மா இம்மூன்றும் இவற்றை விட வலியவை-
கடிவாளம் -தேரோட்டி புத்தி புலன்கள் தறி கேட்டு ஓடும் குதிரை -உடல் தேர் -உடையவன் ஆத்மா
பார்த்தசாரதியை வைத்து -சரணாகதன் உஜ்ஜீவிக்கிறான் –

பிரானோ வை க்ரஹா சோ பாநேன் அதி க்ரஹேந க்ரஹீத அபாநேந ஹி கந்தான் ஜிக்ரதி -3-2-2-

பிராணா அபானா இரண்டும் சேர்ந்தே மூக்கை நுகர வைத்து மேலும் நுகர ஆசையை விளைவிக்கும்

வாக் வை க்ராஹ ச நாம் அதி கிராஹேநே க்ரிஹீத க்ர்ஹீத வாசா ஹி நாமானி அபி வததி-3-2-3-

பேச்சு க்ரஹா -சொற்களும் பொருள்களும் அதி க்ரஹா –

ஜிஹ்வா வை க்ரஹா ச ரசேனாதி க்ரஹேந க்ர்ஹீத ஜிஹ்வாய ஹி ரசான் -3-2-4-

அதே போலே நாக்கும் சுவையும் –

சஷூஸ்ர் வை க்ரஹா ச ரூபேன் அதி க்ர்ஹேந க்ர்ஹித சஷூசா ஹி -3-2-5-

அதே போலே கண்ணும் ரூபமும்

ஸ்ரோத்ரம் வை க்ரஹா ச சப்தேன் அதி க்ரஹேந க்ர்ஹிதா ஸ்ரோதேன ஹி -3-2-6-

அதே போலே காதுகளும் சப்தங்களும்

மநோ வை க்ரஹா ச காமேன் அதி கிராஹேந க்ர்ஹீத மனசா ஹி -3-2-7-

அதே போலே மனசும் ஆசைகளும்

ஹஸ்தவ் வை க்ரஹா ச கர்மன் அதி கிராஹேந க்ர்ஹீத -3-2-8-

அதே போலே கைகளும் கர்மங்களும்

த்வக் வை கிரஹா ச ஸ்பர்சேன் அதி கிராஹேந க்ர்ஹீதா த்வகா ஹி -3-2-9-

அதே போலே தோலும் தொடு உணர்ச்சிகளும்

யஜ்நவல்க்ய இதி ஹோவாச யத் இதம் சர்வம் ம்ருத்யோர் அன்னம் கா ஸ்வித் ச தேவதா
யஸ்யா ம்ர்த்யுர் அன்னம் இதி அக்னிர் வை ம்ருத்யு சோ உபசேஷணம்
அப புனர் ம்ருத்யும் ஜெயதி அதே இதி எதே அஷ்டவ் கிரஹா அஷ்டவ் அதி கிரஹா–3-2-10-

உபசேஷணம் -ஊறுகாய்

யஜ்நவல்க்ய இதி ஹோவாச யத்ராயம் புருஷோ ம்ரித்யதே உத் அஸ்மாத்
பிராணா க்ராமந்தி ஆஹா நேதி ந இதி ஹோவாச யஜ்நவல்க்ய அத்ரைவ சமவனீயந்தே
ச உச்வயதி ஆத்மாயதி ஆத்மனதோ ம்ர்த சேதே -3-2-11-

யஜ்நவல்க்ய இதி ஹோவாச யாத்ராயம் புருஷோ ம்ரித்யதே கிம் ஏனம் ந ஜஹாதீதி நாம இதி
அநந்தம் வை நாம அனந்த விஸ்வே தேவா அநந்தம் ஏவ ச தேன லோகம் ஜெயதி -3-2-12-

யஜ்நவல்க்ய இதி ஹோவாச யத்ர அஸ்ய புருஷஸ்ய ம்ருத்யஸ்ய அக்னிம் வாக் அப்யேதி
வாதம் பிராணா சஷூஸ்ர் ஆதித்யம் மனஸ் சந்த்ரம் திசா ஸ்ரோத்ரம் ப்ரித்விம் சரீரம்
ஆகாசம் ஆத்மா ஓஷதீர் லோமானி வனஸ்பதின் கேசா அப்சு லோஹிதம்
ச ரேதஸ் ச நிதீயதே க்வாயம் ததா புருஷோ பவதீதி ஆஹார சோம்ய
ஹஸ்தம் ஆர்த்தபாக ஆவான் ஏவைதஸ்ய வேதிஸ்யாவ ந நாவ் சஜன இதி தவ் ஹோத்க்ரமய மந்த்ரயாம் சக்ராதே
தவ் ஹா யத் உஸாது கர்ம ஹைவ தத் உஸாது அத யத் ப்ராஸஸம் சது கர்ம ஹைவ தத் ப்ரஸாஸம்
சது புண்யோ வை புண்யேன கர்மணா பவதி பாபா பாபேநேதி ததோ ஹா ஜாரத்கார்வ ஆர்தபாக உபரராம-3-2-13-

————————————————-

அத ஹைனம் புஜ்யுர் லாஹ்யாயணி பப்ரச்ச யஜ்ந வல்க்ய இதி ஹோவாச
மத்ரேசு சரக பரியவ்ரஜாம தே பதன் காலாஸ்ய காப்யஸ்ய க்ரஹான் ஐம தஸ்யாசீத் துஹிதா கந்தர்வக்ரஹீத தம்
அப்ர்ச்சாம கோசீதி சோப்ரவீத் சுதன் வாங்கீரஸ இதி தம் யதா லோகாநாம் அந்தான் அப்ர்ச்சாம
அதைநாம் அப்ரூம க்வ பாரிஷிதா அபாவன் இதி க்வ பாரிஷிதா அபாவன்
ச த்வா ப்ரேசாமி யஜ்நவல்க்ய க்வ பாரிஷிதா அபாவன் இதி –3-3-1-

கூட வருவது முன்பு -எங்கு போகிறான் இதில் –

ச ஹோவாச உவாச வை ச அகச்சன் வை தே தத் யத்ர அஸ்வமேத -யாஜினோ கச்சந்தீதி
க்வ னு அஸ்வ மீதோ யாஜினோ கச்சந்தீதி த்வாத்ரிம்சதம் வை தேவ ரத அஹ்நியானி அயம் லோக
தம் சமந்தம் பிருத்வி த்விஸ் தாவத் பர்யேதி தாம் சமந்தம் ப்ருத்விம் த்விஸ் தாவத் சமுத்திர பரியேதி
தத் யாவதி ஸூரஸ்ய தாரா யாவது வா மஷிகாய பத்ரம் தாவான்
அந்தரேன் ஆகாச தான் இந்திர ஸூபர்னோ பூத்வா வாயவே ப்ராயச்சத் தான் வாயுர் ஆத்மனி தித்வா
தத்ர ஆகமயத் யத்ர அஸ்வ மேதா யாஜினோ பவன் இதி ஏவம் இவ வை ச வாயும் ஏவ ப்ரசஸ் அம்ச
தஸ்மாத் வாயுர் ஏவ வ்யஸ்தி வாயு சமஸ்தி அப புனர் ம்ருத்யும் ஜெயதி
ய ஏவம் வேத ததோ ஹா புஜ்யுர் -3-3-2-

———————————————–

அத ஹைனம் உஸஸ்தஸ் சக்ராயன பப்ரச்ச யஜ்ந வல்க்ய இதி ஹோவச
யத் சாக்சாத் அபரோக்ஷத் ப்ரஹ்ம ய ஆத்மா சர்வாந்தர தம் மே வியாஸக்ஸ்வேதி
ஏச த ஆத்மா சர்வாந்தர கதம யஜ்ந வல்க்ய சர்வாந்தர ய ப்ராணேந பிராணிதி
ச த ஆத்மா சர்வாந்தர யோ பானேனாபாநிதி ச ஆத்மா சர்வாந்தர
யோ வியானேன வியானீதி ச த ஆத்மா சர்வாந்தர
ய உதானேன உதாநிதி ச த ஆத்மா சர்வாந்தர ஏச த ஆத்மா சர்வாந்தர –3-4-1-

எது உனக்குள் உள்ளது –ஆத்மா -ஆட்டைக்காட்டி மாடு-வெளியில் இருப்பவனே எனக்குள் -எங்கும் எதிலும் வியாபாகனே அந்தர்யாமி –
வேத வியாசர் புத்ரா கூப்பிட -சுகர் திரும்பாமல் மரங்கள் பதில் –
கைகள் உடையவன் -சரீரம் கொண்டு பெயரை -சொல்வது போலே அனைத்தும் ப்ரஹ்ம சரீரம் தானே
கழுத்தோடு கூடிய வராகன் தானே கையை கூடிய வராகன் -அங்கங்கள் அவயவங்கள் –
அத்தையே புரிய வைக்கப்பார்க்கிறார் இங்கு

ச ஹோவாச உசத்தாஸ் சாக்ராயண யதா விப்ரூயாத் அசவ் கவ் அசவ் அஸ்வ இதி ஏவம் ஏவைதாத் வியபிஸ்தம் பவதி
யத் ஏவ சாஷாத் அபரோக்சாத் ப்ரஹ்ம ய ஆத்மா சர்வாந்தர தம் மே வியாசக்ஸ்வ இதி ஏச த ஆத்மா சர்வாந்தர கதம யஜ்நவல்க்ய
சர்வாந்தர ந த்ரஸ்தேர் த்ரஸ்தாரம் பஸ்யே ந ஸ்ருதேர் ஸ்ரோதாரம் ஸ்ருன்யா ந மதேர் மந்தாரம் மன்வீத
ந விஜ்நாதேர் விஜ்நா தாரம் விஜயாநீய ஏச த ஆத்மா சர்வாந்தர அதோன்யத் ஆர்தம்
ததோ ஹ உஸஸ்தஸ் சாக்ராயண உபரராம -3-4-2-

——————————————

அத ஹைனம் கஹோல கௌசீதகேய பப்ராச்ச யஜ்நவல்க்ய இதி ஹோவாச
யத் ஏவ சாஷாத் அபரோஷாத் ப்ரஹ்ம ய ஆத்மா சர்வாந்தர தம் தம் மே வ்யாஸக்ஸ்வ இதி ஏச த ஆத்மா சர்வாந்தர கதம
யஜ்நவல்க்ய சர்வாந்தர யோ சனாயாபி பாஸே சோகம் மோகம் ஜராகம் அத்யேதி
ஏதத் வை தம் ஆத்மாநாம் விதித்வா ப்ராஹ்மணா புத்ரை சநாயாஸ் ச
வித்தை சநாயாஸ் ச லோகை சநாயாஸ் ச வ்யுத்ஹாய அத பிஷா சர்யம் சரந்தி
யா ஹை ஏவ புத்ரைசநா ச வித்தை சனா யா வித்தை சனா சா லோகை சனா உபே ஹி ஏதே ஏசனே ஏவ பவத
தஸ்மாத் ப்ராஹ்மண பாண்டித்யம் நிர்வித்ய பால்யேன திஷ்டாசேத் பால்யம் ச பாண்டித்யம் ச நிர்விதய அத முனி
அமௌனம் ச நிர்விதய அத ப்ராஹ்மண ச ப்ராஹ்மண கேன ஸ்யாத் ஏன ஸ்யாத் தேன இத்ர்ஷ ஏவ அதோனியத்
ஆர்தம் ததோ ஹ கஹோல கௌசீத கேய உபரராம–3-5-1-

வியாப்யகத தோஷம் தட்டாது அந்தர்யாமியாக இருந்தாலும் –
ஜீவனுக்கு ஒட்டிக்கும் -உடம்புக்குள் -எனக்கு தலைவலி சொல்லி -நான் தலைவலி சொல்ல வில்லையே
கர்மம் அடியாக இல்லை -கிருபை அடியாக -சிறை அதிகாரியும் கைதியும் சிறைக்குள் இருப்பது போலே –

————————————————–

அத ஹைனம் கார்கீ வாசக்நவீ பப்ரச்ச யஜ்நவல்க்ய இதி ஹோவாச யத் இதம் சர்வம் அப்ஸ்வ் ஓதம் ச ப்ரோதம் ச கஸ்மின்
னு கல்வ் ஆப ஓதாஸ் ச ப்ரோதாஸ் சேதி வாயவ் கார்கீ இதி கஸ்மின் னு
கலு வாயுர் ஓதஸ் ச ப்ரோதஸ் சேதி அந்தரிக்ஷ லோகேசு கார்கீ இதி கஸ்மின் னு கல்வ் அந்தரிக்ஷ லோகா ஓதஸ் ச ப்ரோதஸ் சேதி
கந்தர்வ லோகேசு கார்கீ இதி கஸ்மின் னு கலு கந்தர்வ லோகா ஓதாஸ் ச ப்ரோதாஸ் சேதி ஆதித்ய லோகேசு கார்கி இதி கஸ்மின்
னு கல்வ் ஆதித்ய லோகா ஓதாஸ் ச ப்ரோதாஸ் சேதி சந்த்ர லோகேசு கார்கி இதி
கஸ்மின் னு கலு சந்த்ர லோகா ஓதாஸ் ச ப்ரோதாஸ் சேதி நக்ஷத்ர லோகேசு கார்கி இதி கஸ்மின் னு கலு நக்ஷத்ர லோகா
ஓதாஸ் ச ப்ரோதாஸ் சேதி தேவ லோகேசு கார்கி இதி கஸ்மின் னு கலு தேவ லோகா ஓதாஸ் ச ப்ரோதாஸ் சேதி
இந்த்ர லோகேசு கார்கி இதி கஸ்மின் னு கலு இந்த்ர லோகா ஓதாஸ் ச ப்ரோதாஸ் சேதி ப்ரஹ்ம லோகேசு கார்கி இதி கஸ்மின்
னு கலு ப்ரஹ்ம லோகா ஓதாஸ் ச ப்ரோதாஸ் சேதி ச ஹோவாச கார்கி மாதிப்ராஷி மா தே மூர்தா வியாபாப்தாத்
அநாதி ப்ரஷ்னயாம் வை தேவதாம் அதி ப்ரேசசி கார்கி மாதி ப்ராஷிர் இதி ததோ ஹ கார்கி வாசக்நவவி உபரராம -3-6-1-

உண்டை பாவு போலே–பூமி -ஆகாசம் -மேல் லோகம் -ஸ்வர்க்கம் -பிரஜாபதி லோகம் -ஸத்ய லோகம் -மேலே
மூல பிரகிருதி பர ப்ரஹ்மம்
தண்ணீர் -வாயு -அந்தரிக்ஷ லோகம் இடைப்பட்ட -ஸ்வர்க்கம் பூமிக்கு இடை -கந்தர்வ லோகம் -ஆதித்ய லோகம் –
சந்த்ர லோகம் -நக்ஷத்ர லோகம் -இப்படி ஒன்றுக்கு மேலே ஓன்று -ஐம்பது கோடி யோஜனை -500-கோடி மைல்-14-லோகங்கள் –
இமையோர் வாழ் தனி முட்டை இது -பல கோடி அண்டங்கள் -கோடி கோடி சதம் -மேலே
சப்தாவரணம் -ஏழு ஆவாரணங்கள்
அப்பு தேஜஸ் வாயு ஆகாசம் அஹங்காரம் மமகாராம் மூல பிரகிருதி ஒவ் ஒன்றும் பத்து பங்கு பெரியது சூழ்ந்து அகன்று ஆழ்ந்து பெரிய பாழ்-மேலே
விராஜா -ஸ்ரீ வைகுந்தம் -மூன்று மடங்கு பெரியது கீழே கால் பங்கு -த்ரிபாத்-
வாதம் செய்து ப்ரஹ்மம் அறியக் கூடாதே -உபாசனம் பண்ணியே அறிய வேண்டும் —
லீலா விபூதி வரை சொல்லி -மேலே உபாசனம் மூலமே அறிய வேண்டும் என்ற எண்ணம்
ப்ராக்ருத-உடல் -பூத உடல்–பிராணன் போனதும் பஞ்ச பூதங்களில் சேருவதால் பூத உடல் என்கிறோம் –
இப்பொழுதும் பஞ்ச பூதங்களால் ஆக்கப்பட்டதே பிராக்ருதத்தால் ஆக்கப்பட்டதால் பிராகிருதம் –
இது பிரதம கார்க்கியுடைய கேள்வி மேலும் கேட்ப்பாள் -அடுத்து உத்தாலகர் கேள்வி

வாசக்னு புதல்வி கார்கீ -அதனாலே -வாசக்னவி-என்பவள் -பிருத்வி நீர் அக்னி வாயு ஆகாசம் -கந்தர்வ லோகம் –
ஆதித்ய லோகம் -சந்த்ர லோகம் -நக்ஷத்ர லோகம் -தேவ லோகம் -இந்த்ர லோகம் -பிரஜாபதி லோகம் -விராட் -ப்ரஹ்ம லோகம் —
மேலே மேலே சொல்லி– பர ப்ரஹ்மம் -அகில காரணாய அத்புத காரணாய நிஷ் காராணாயா -யஜ்நவல்க்யர் உணர்த்தினார் –

——————————————

அத ஹைனம் உத்தால்க ஆருணி பப்ரச்ச யஜ்ஞவல்க்ய இதி ஹோவாச மத்ரேசு அவசாம பதாஞ்சலஸ்ய காப்யஸ்ய க்ரஹேசு
யஜ்நாம் அதீ யானா தஸ்யாசீத் பார்யா கந்தர்வ க்ரஹீத தம் அப்ர்சாம இதி சோப்ரவித் பதஞ்சலம் காப்யம் யாஜ்நீகாம்ஸ்
ச வேத்த னு த்வம் காப்ய தத் சூத்ரம் யஸ்மின் வேயேன அயம் ச லோக பரஸ் ச லோக ஸர்வானி ச பூதாநி
சம்த்ர்ப்தானி பவந்தீதி சோப்ரவித்
பதஞ்சல காப்யம் யாஜ்நீ காம்ஸ் ச வேத்த னு த்வம் காப்ய தம் அந்தர்யாமினம் ய இமாம் ச லோகம் பரம் ச லோகம் ஸர்வானி
ச பூதாநி யோந்தரோ சோப்ரவித் பதஞ்சல காப்ய நாகம் தம் பகவான் வேதேதி சோப்ரவித் பதஞ்சலம்
காப்யம் யாஜ்நிகாம்ஸ் ச யோ வை தத் காப்ய சூத்ரம் வித்யாத் தம் சாந்தர்யாமியாம் இதி ச ப்ரஹ்ம வித் ச லோக வித்
ச தேவ வித் ச வேத வித் ச பூத வித் ச ஆத்ம வித் ச சர்வ வித் இதி தேப்யோப்ரவித் தத் அஹம் வேத தச் சேத்
த்வம் யஜ்ஞவல்க்ய சூத்ரம் அவித்வாம்ஸ் தம் சந்தர்யாமினாம் ப்ரஹ்ம கவீர் உதஜஸே மூர்த்த தே விபத்ஸ்யதீதி வேத
வா அஹம் கௌதம தத் சூத்ரம் தம் சாந்தர்யாமினம்
இதி யோ வா இதம் காஸ் சித் ப்ரூயாத் வேத வேதேதி யதா வேத்த ததா ப்ரூஹீதி –3-7-1-

அந்தர்யாமி ப்ராஹ்மணம் –உத்தால்கர் -அருணருடைய பிள்ளை-அதனால் அருணி-என்பவன் கேட்க பதில் அடுத்ததில்
மணிகளைக் கோத்து-ஆதாரம் -நியமனம் சூத்ரம் போலே -சர்வ வித் –சர்வஞ்ஞன் –சர்வ சக்தன் –
உத்தாலகர் பிள்ளை ஸ்வேத கேது சாந்தோக்யம் வரும்
பிரபஞ்சம் அனைத்தும் ஒரே நூலில் காக்கப்பட்டது -இந்த கேள்வி என்னை கந்தர்வன் ஒருவன் கேட்டார் அத்தையே நான் உம்மிடம் கிடக்கிறோம் –

ச ஹோவாச வாயுர் வை கௌதம தத் சூத்ரம் வாயுணா வை கௌதம சூத்ரேணாயம்
ச லோக பரஸ் ச லோக ஸர்வானி ச பூதாநி சம்ப்ர்ப்தானி பவந்தி தஸ்மாத் வை கௌதம புருஷம் ப்ரேதம்
ஆஹு வியஸ்ரம்சி சதாஸ் யஞ்ஞாநீதி வாயுன ஹி கௌதம சூத்ரேண சம்த்ர்ப் தானி பவந்தீதி
ஏவம் ஏதத் யஜ்ஞவல்க்ய அந்தர்யாமினம் ப்ரூஹீதி -3-7-2-

அனைத்துக்குள்ளும் வியாபித்தும் அந்தர்யாமி -உள்ளே இருந்து நியமிப்பவர் யார்
அந்தராத்மா -உள்ளே ஆத்மாவாக இருப்பவர் –
கீதை இதம் சர்வம் ப்ரோதம் மயி -கீதை –நூலில் மணிகள் கொத்து
ஒரே நூல் -உள்ளே தெரியாது -பல பணிகள் -தெரியும் -நூல் தானே தாங்கும் வியக்தமாய் தெரியாமல் இருந்தும் –
நாராயணனே நமக்கே பறை தருவான் -அழகாக ஆண்டாள் இத்தை அருளிச் செய்கிறாள் –
வாயுவில் கட்டப்பட்டு அது –மேலே மேலே ஸத்ய லோகம் வரை–பின்பு பர ப்ரஹ்மம் -வரை -எங்கும் காற்று உண்டே –

ய ப்ர்த்வியம் திஷ்டன் ப்ர்திவ்யா அந்தர யம் ப்ர்திவி ந வேத யஸ்ய ப்ர்திவி சரீரம் ய ப்ர்த்வீம் அந்தரோ யமயதி
ஏச த ஆத்மாந்தர் யாமி அம்ர்த-3-7-3-

வரிசையாக -12-மந்த்ரங்கள் -பிருத்வி / தண்ணீர் /-வாயு -அந்தரிக்ஷம் -திசைகள் -ஆகாசம் -தமஸ் –ஆத்மா -ஞானவானாக இருந்தாலும் அந்தோ
-புகுந்து ஆட்சி செய்தாலும் யறியாமல் -அம்ர்தம் –நிருபாதிக–வியாப்யக தோஷம் தட்டாமல் –

ய அப்சு திஷ்டன் அப்யோன் அந்தர யம் ஆபோ ந விது யஸ்ய ஆப சரீரம் ய ஆப்நோ அந்தரோ யமயதி
ஏச த ஆத்மாந்தர் யாமி அம்ர்த -3-7-4-

ய அக்னவ் திஷ்டன் அக்நேர் அந்தர யம் அக்நிர் ந வேத யஸ்ய அக்னி சரீரம் யோ அக்னிம் அந்தரோ யமயதி
ஏச த ஆத்மாந்தர் யாமி அம்ர்த -3-7-5-

ய அந்தரிக்ஷ திஷ்டன் அந்தரிக்ஷத் அந்தர யம் அந்தரிக்ஷம் ந வேத யஸ்ய அந்தரிக்ஷம் சரீரம் யோ அந்தரிக்ஷம் அந்தரோ யமயதி
ஏச த ஆத்மாந்தர் யாமி அம்ர்த -3-7-6-

யோ வாயு திஷ்டன் வாயோர் அந்தர யம் வாயுர் ந வேத யஸ்ய வாயு சரீரம் யோ வாயும் அந்தரோ யமயதி
ஏச த ஆத்மாந்தர் யாமி அம்ர்த -3-7-7-

யோ தீவி திஷ்டன் திவோ அந்தர யம் தியவ்ர் ந வேத யஸ்ய தியவ் சரீரம் யோ திவம் அந்தரோ யமயதி
ஏச த ஆத்மாந்தர் யாமி அம்ர்த -3-7-8-

ய ஆதித்யே திஷ்டன் ஆதித்யாத் அந்தர யம் ஆதித்யோ ந வேத யஸ்ய ஆதித்ய சரீரம் ய ஆதித்யம் அந்தரோ யமயதி
ஏச த ஆத்மாந்தர் யாமி அம்ர்த -3-7-9-

யோ திஷு திஷ்டன் திக்ப்ய அந்தர யம் திஷோ ந வேத யஸ்ய திஷ சரீரம் யோ திஷோ அந்தரோ யமயதி
ஏச த ஆத்மாந்தர் யாமி அம்ர்த -3-7-10-

யஸ் சந்த்ர தாரகே திஷ்டம்ஸ் சந்த்ர தாரகாத் அந்தர யம் சந்த்ர தாரகம் ந வேத யஸ்ய சந்த்ர தாரகம் சரீரம் யஸ் சந்த்ர தாரகம் அந்தரோ யமயதி
ஏச த ஆத்மாந்தர் யாமி அம்ர்த –3-7-11-

ய ஆகாஸே திஷ்டன் ஆகாசாத் அந்தர யம் ஆகாசோ ந வேத யஸ்ய ஆகாசா சரீரம் ய ஆகாசம் அந்தரோ யமயதி
ஏச த ஆத்மாந்தர் யாமி அம்ர்த –3-7-12-

யஸ் தமஸி திஷ்டம்ஸ் தமஸோன் அந்தர யம் தமோ ந வேத யஸ்ய தம சரீரம் யஸ் தமோன் அந்தரோ யமயதி
ஏச த ஆத்மாந்தர் யாமி அம்ர்த –3-7-13-

யஸ் தேஜஸி திஷ்டம்ஸ் தேஜஸோன் அந்தர யம் தேஜோ ந வேத யஸ்ய தேஜா சரீரம் யஸ் தேஜோன் அந்தரோ யமயதி
ஏச த ஆத்மாந்தர் யாமி அம்ர்த-3-7-14-

ய சர்வேசு பூதேசு திஷ்டன் சர்வேப்யோ பூதேப்யோ அந்தர யம் ஸர்வாணி பூதாநி ந வேத யஸ்ய ஸர்வாணி பூதாநி சரீரம் ய ஸர்வாணி பூதாநி அந்தரோ யமயதி
ஏச த ஆத்மாந்தர் யாமி அம்ர்த –3-7-15-

ய பிராணே திஷ்டன் ப்ராணாத் அந்தர யம் பிரானோ ந வேத யஸ்ய பிராணா சரீரம் ய பிராணம் அந்தரோ யமயதி
ஏச த ஆத்மாந்தர் யாமி அம்ர்த -3-7-16-

ய வாகி திஷ்டன் வாகோன் அந்தர யம் வாக்ன் ந வேத யஸ்ய வாக் சரீரம் யோ வாசம் அந்தரோ யமயதி
ஏச த ஆத்மாந்தர் யாமி அம்ர்த –3-7-17-

ய சஷூசி திஷ்டம்ஸ் சஷூசோன் அந்தர யம் சஷூஸ்ர் ந வேத யஸ்ய சஷூஸ்ர் சரீரம் யஸ் சஷூஸ்ர் அந்தரோ யமயதி
ஏச த ஆத்மாந்தர் யாமி அம்ர்த -3-7-18-

ய ஸ்ரோத்ரே திஷ்டம்ஸ் ஸ்ரோத்ராத் அந்தர யம் ஸ்ரோத்ரம் ந வேத யஸ்ய ஸ்ரோத்ரம் சரீரம் யஸ் ஸ்ரோத்ரம் அந்தரோ யமயதி
ஏச த ஆத்மாந்தர் யாமி அம்ர்த –3-7-19-

யோ மனசி திஷ்டன் மனசோன் அந்தர யம் மநோ ந வேத யஸ்ய மன சரீரம் யோ மநோன் அந்தரோ யமயதி
ஏச த ஆத்மாந்தர் யாமி அம்ர்த –3-7-20-

யஸ் த்வக் திஷ்டம்ஸ் த்வகோன் அந்தர யம் த்வன் ந வேத யஸ்ய த்வக் சரீரம் யஸ் த்வகம் அந்தரோ யமயதி
ஏச த ஆத்மாந்தர் யாமி அம்ர்த–3-7-21-

யோ விஞ்ஞாநே திஷ்டன் விஞ்ஞானாத் அந்தர யம் விஞ்ஞானம் ந வேத யஸ்ய விஞ்ஞானம் சரீரம் யோ விஞ்ஞானம் அந்தரோ யமயதி
ஏச த ஆத்மாந்தர் யாமி அம்ர்த–3-7-22-

யோ ரேதசி திஷ்டன் ரேதஸோன் அந்தர யம் ரேதோ ந வேத யஸ்ய ரேதா சரீரம் யோ ரேதோன் அந்தரோ யமயதி
ஏச த ஆத்மாந்தர் யாமி அம்ர்த-அத்ர்ஸ்தோ த்ரஸ்தா அஷ்ருத ஸ்ரோத்ர அமதோ மந்தா அவிஞ்ஞாதோ விஞ்ஞாதா
நான்யோ தோஸ்தி த்ரஸ்தா நான்யோ தோஸ்தி ஸ்ரோதா நான்யோ தோஸ்தி மந்தா நான்யோ தோஸ்தி விஞ்ஞானதா
ஏச த ஆத்மாந்தர்யாமி அமிர்த அதான்யாத் ஆர்தம் ததோ ஹோத்தலாக ஆருணிர் உபரராம -3-7-23-

ப்ரஹ்மத்திடம் ஒட்டிக் கொண்டு இருப்பதை தெரியாமல் ராவணன் நாமே -தெரிந்தால் விபீஷணன் நாம்
நான் உடல் இல்லை -பஞ்ச பூதம் உடல் – -ஞானமயம் ஆத்மா –
நான் பரமாத்மாவுக்கு உடல் தானே -ஜீவாத்மாவை சரீரமாகக் கொண்டு அசித்திக்குள்ளும் புகுந்து –
ஊசி- மருந்து-போலே மருந்துக்கு ஊசி வாகனம் போலே ஜீவாத்மா –
பார்க்கிறார் பார்க்கப்படுபவர் இல்லை -அறியப்படுபவர் இல்லை அறிபவன் -இவனை தவிர பார்ப்பவர் இல்லை –
அவரே அந்தர்யாமி -பசு என்றால் -பர ப்ரஹ்மம் வரை போகுமே -பர்யவசான த்ருஷ்ட்டி -சர்வ சப்த வாச்யன்-

———————————————————-

அத ஹ வாசக்னவி உவாச ப்ராஹ்மணா பகவந்த ஹந்த அஹம் இமாம் த்வவ் ப்ரஷ்னவ் பிரக்ஷ்யாமி
தவ் சேன்மே வாஷ்யதி ந வை ஜாதி யுஸ்மாகம் இமாம் கஷ் சித் ப்ரஹ்மோதியம் ஜேதேதி ப்ரேச்ச கார்கீதி–3-8-1-

அடுத்த இரண்டு கார்க்கி கேள்வி -சத்ய லோகம் உண்டையும் பாவும் போலே எதில் கோக்கப்ப பட்டது கேட்க்காமல்
பூமிக்கு கீழ் -பூமி -நடு -மேல் லோகங்கள் எதில் கோக்கப்பட்டது -சாமர்த்தியமாக அதே கேள்வி

ச ஹோவாச அஹம் வை த்வா யஜ்ஞவல்க்ய யதா காஸ்யோ வா வைதேகோ வா உக்ர புத்ர உஜ்ஜ்யம்
தனுர் அதிஜ்யம் க்ருத்வா த்வவ் பானாவந்தவ் சபத்ன அதிவ்யாதிநவ் ஹஸ்தே க்ர்த்வாஉபோத்திஸ்தேத்
ஏவம் ஏவாஹம் த்வா த்வாப்யாம் ப்ரஷ்னாப் யாம் உபோதஸ்தாம் தவ் மே ப்ரூஹீதி ப்ரேச்ச கார்கி இதி -3-8-2-

ச ஹோவாச யத் ஊர்த்வம் யஜ்ஞவல்க்ய திவ யத் அவாக் ப்ரதிவ்யாஹ் யத் அந்தரா த்யாவா பிருத்வீ
இமே யத் பூதம் ச பவச் ச பவிஷ்யச் சேதி ஆசாக்சதே கஸ்மிம்ஸ் தத் ஓதம் ச ப்ரோதம் சேதி -3-8-3-

ஆகாசம் -சொல்லி -அவி வியக்தமான பிரகிருதி மண்டலம் -கீழே இடைவெளி ஆகாசம் –

ச ஹோவாச யத் ஊர்த்வம் கார்கி திவ யத் அவாக் ப்ரதிவ்யா யத் அந்தரா த்யாவா பிருத்வி
இமே யத் பூதம் ச பவச் ச பவிஷ்யச் சேதி ஆகாஷாதே ஆகாஸே தத் ஓதம் ச ப்ரோதம் சேதி – 3-8-4-

ச ஹோவாச நமேஸ் தேஸ்து யஜ்ஞவல்க்ய யோ மா ஏதம் வ்யாவோஸா
அப்பரஸ்மை தார்யஸ்வேதி ப்ர்ச்ச கார்கி இதி -3-8-5-

ச ஹோவாச யத் ஊர்த்வம் யஜ்ஞவல்க்ய திவ யத் அவாக் ப்ர்திவ்யா யத் அந்தர தியாவா ப்ர்த்வீ
இமே யத் பூதம் ச பவச் ச பவிஷ்யச் சேதி ஆகாஷதே கஸ்மிம்ஸ் தத் ஓதம் ச ப்ரோதம் சேதி -3-8-6-

ச ஹோவாச யத் ஊர்த்வம் கார்கீ திவ யத் அவாக் ப்ர்திவ்யா யத் அந்தர தியாவா ப்ர்த்வீ இமே
யத் பூதம் ச பவச் ச பவிஷ்யச் சேதி ஆகாஷதே ஆகாசா ஏவ தத் ஓதம் ச ப்ரோதம் சேதி
கஸ்மின் னு கல்வ் ஓதஸ் ச ப்ரோதஸ் சேதி -3-8-7-

ச ஹோவாச யத் வை தத் அக்ஷரம் கார்கீ ப்ராஹ்மணா அபிவதந்தி அஸ்தூலம் அநணு அஹ்ரஸ்வம் அதீர்க்கம்
அலோஹிதம் அஸ்நேஹம் அரசம் அகந்தம் அசஷூஸம் அஸ்ரோத்ரம் அவாக் அமன அதேஜஸம் அப்ராணம் அமுகம்
அமாத்ரம் அனந்தரம் அபாயம் ந தத் அஸ்னாதி கிம் சன ந தத் அஸ்னாதி-3-8-8-

எது அணு இல்லையோ -எது கற்பு இல்லையோ -எதை நினைக்கலையோ-ரசம் கந்தம் இல்லை –
தாண்டி இருக்கும் ப்ரஹ்மத்தில் கோக்கக் பட்டது –
வஸ்துவே இல்லை என்பது இல்லை -இப்படி இது மட்டும் இல்லை என்றவாறு –
உயரம் சொன்னால் குள்ளம் சொல்ல முடியாதே -சிகப்பு என்றால் மஞ்சள் சொல்ல முடியாதே
ஒன்றைச் சொன்னால் அடுத்ததை சொல்ல முடியாதே -சர்வ சப்த வாச்யன் என்பதுக்கு கொத்தை ஆகுமே-
தூணில் இருக்கிறாரா -தூணிலும் இருக்கிறார் -உம்மை சேர்த்தே பதில் இதற்காகவே –
எங்கும் உளன் கண்ணன் -அனைத்து தூணுக்குள்ளும் நரசிம்மமாக புகுந்து –
உள்ளே இருந்து செலுத்துகிறான் உணர்ந்தால் பிரகலாதன் –

ஏதஸ்ய வா அக்ஷரஸ்ய ப்ரஷாஸ்நே கார்கி ஏதஸ்ய சூர்ய சந்த்ர மாசவ் வித்ர்தவ் திஷ்டதா ஏதஸ்ய வா அக்ஷரஸ்ய ப்ரஷாஸ்நே
கார்கி த்யாவா பிரதிவ்ய வித்ர்தே திஷ்டத ஏதஸ்ய வா அக்ஷரஸ்ய பிரஷசநே
கார்கி நிமேசா முஹுர்த்தா அஹோ ராத்ரணி அர்த்தமாசா மாசா ரித்வ சம்வத்சர இதி வித்ர்தாஸ் திஷ்டந்தி
ஏதஸ்ய வா அக்ஷரஸ்ய பிரஷசநே கார்கி பிராசியோன்யா நதியா ஸ்யந்தந்தே ஷ்வேதேப்ய பர்வதேப்ய பிரதீச்யோநியா
யாம் யாம் சா திஸாம் அநு ஏதஸ்ய வா அக்ஷரஸ்ய ப்ரஷாஸநே
கார்கி தததோ மனுஷ்யா ப்ரஷம்சந்தி யஜமானம் தேவா தர்வீம் பிதரோன் வாயத்தா–3-8-9-

அக்ஷரம் -குறையற்ற ப்ரஹ்மம் -ஆணையால் தானே சூர்ய சந்திரர்கள் -ப்ரஷாஸ்நே- பிரக்ருஷ்ட -சங்கல்ப சக்தியால் தாங்கி

யோ வா ஏதத் அக்ஷரம் கார்கி அவிதித்வாஸ்மிம்ல் லோகே ஜுஹோதி யஜதே தபஸ் தபயதே பஹுனி வர்ஷா சஹஸ்ராணி
அந்தர்வத் எவஸ்ய தத் பவதி யோ வா ஏதத் அக்ஷரம் கார்கி அவிதித்வாஸ்மால் லோகாத் ப்ரைதி ச க்ர்பந அத ய
ஏதத் அக்ஷரம் கார்கி விதித்வாஸ்மால் லோகாத் ப்ரைதி ச ப்ராஹ்மண -3-8-10-

தத் வா ஏதத் அக்ஷரம் கார்கி அத்ர்ஸ்தம் த்ரஸ்த்ர் அஷூத்ரம் ஸ்ரோத்ர் அமதம் மந்த்ர் அவ்விஞ்ஞாதம் விஞ்ஞானத்ர்
நான்யத் அதோஸ்தி த்ரஸ்த்ர் நான்யத் அதோஸ்தி ஸ்ரோத்ர் நான்யத் அதோஸ்தி மந்த்ர் நான்யத்
அதோஸ்தி விஞ்ஞாத்ர் ஏதஸ்மின் ணு கல்வ் அக்ஷரே கார்கி ஆகாச ஒதஷ் ச ப்ரோதஷ் ச -3-8-11-

ச ஹோவாச ப்ராஹ்மணா பகவந்த தத் ஏவ பஹு மன்யேத்வம் யத் அஸ்மின் நமஸ்காரேன முச்யேத்வம்
ந வை ஜாது யுஸ்மாகம் இமாம் கஷ்ஸித் ப்ரஹ்மோத்யம் ஜேதேதி ததோ ஹ வாகக்நவி உபரராம -3-8-12-

புரியாமல் தாபம் யாகம் பண்ணினால் வீண் -குருகைக் காவல் அப்பன் -மறக்க வழி சொல்லு –
யானையை குண்டூசி தேடுவாரைப் போலே ப்ரஹ்மத்தை தேடுகிறோம் -இவனை தவிர பார்ப்பவன் இல்லை –

————————————————–

அத ஹைனம் விதக்தாத் ஷாகல்ய பப்ரச்ச கதி தேவா யஜ்ஞவல்க்ய இதி ச ஹைதயைவ நிவிதா பிரதிபேதே யாவந்தோ
வைஷ்வ தேவஸ்ய நிவிதி உசியந்தே த்ரயஷ் ச த்ரீ ச ஷதா த்ரயஷ் ச த்ரீ ச ஸஹஸ்ரேதி ஓம் இதி
ஹோவாச கதி ஏவ தேவா யஜ்ஞவல்க்ய இதி த்ரயஷ் த்ரிம்ஷத் இதி ஓம் இதி ஹோவாச
கதி ஏவ தேவ யஜ்ஞவல்க்ய இதி த்ரய இதி ஓம் இதி ஹோவாச கதி ஏவ தேவ யஜ்ஞவல்க்ய இதி த்ராவ் இதி ஓம் இதி ஹோவாச
கதி ஏவ தேவ யஜ்ஞவல்க்ய இதி அத்யர்த்த இதி ஓம் இதி ஹோவாச கதி ஏவ தேவ யஜ்ஞவல்க்ய இதி ஏக இதி ஓம் இதி ஹோவாச
கதமே தே த்ரயஷ்ச த்ரீ ச ஸஹஸ்ரேதி -3-9-1-

விதக்தாத் ஷாகல்ய-கடைசில் கேள்வி -இவ்வளவும் ஆனபின்பு –
எவ்வளவு தேவர்கள் -பல கேள்விகள் 3306-33–6–3–1 .5–1-வடிகட்டி திரட்டுப்பால் போல் பர ப்ரஹ்மம் ஒன்றே –
ஏகாதச ருத்ரர்கள் துவாதச ஆதித்யர்கள் அஷ்ட வசுக்கள் அஸ்வினி தேவர்கள் இருவர் -இந்திரன் பிரஜாபதி –

ச ஹோவாச மஹிமாந ஏவை சாம் ஏதே த்ரேயஸ் த்ரிம்ஷத் த்வ ஏவ தேவா இதி கதமே தே
த்ரேயஸ் த்ரிம்ஷத் இதி அஷ்ட வசவவ் ஏகாதச ருத்ரவ் துவாதச ஆதித்யா
தே ஏகாத்ரிம்ஸத் இந்த்ரஸ் சைவ ப்ரஜாபதிஸ் ச த்ரயஸ் த்ரிம்ஷவ் இதி–3-9-2-

கதமே வசவே இதி அக்னிஸ் ச பிருத்வீ ச வாயுஸ் ச அந்தரிக்ஷம் ச ஆதித்யஸ் ச த்யூஸ் ச சந்த்ரமாஸ்
ச நக்ஷத்ராணி ச ஏதே வசவ ஏதேசு ஹீதம் சர்வம் ஹிதம் இதி தஸ்மாத் வசவ இதி–3-9-3-

கதமே ருத்ரா இதி தசமே புருஷே ஆதமைக்காதஷ தே ஏதாஸ்மாத் ஷரீரான் மர்த்யாத் உத் க்ரமந்தி
அத ரோதயந்தி தத் யத் ரோதயந்தி தஸ்மாத் ருத்ரா இதி -3-9-4-

இந்திரியங்களும் மனசும் ஏகாதச ருத்ரர்கள்-வெளியில் போனால் அழப்பண்ணுமே

கதமே ஆதித்ய இதி த்வாதஸ வை மாசா சம்வத்சரஸ்ய ஏத ஆதித்ய ஏத ஹிதம் சர்வம் ஆததானா யந்தி
தே யத் இதம் சர்வம் ஆததான யந்தி தஸ்மாத் ஆதித்ய இதி–3-9-5-

சூரியனுடைய சக்தியின் பன்னிரண்டு வடிவங்கள் -ஆதித்யர் ஆயூஸை அபகரிப்பதால் –

கதம இந்த்ர கதம ப்ரஜாபதிர் இதி ஸ்தனயித்னுர் ஏவேந்த்ர யஜ்ன ப்ரஜாபதிர் இதி கதம ஸ்தனயித்னுர் இதி
அஷானிர் இதி கதமோ யஜ்ன இதி பக்ஷவ இதி -3-9-6-

கதமே சத் இதி அக்னிஸ் ச பிருத்வி ச வாயுஸ் ச அந்தரிக்ஷம் ச ஆதித்யஸ் ச த்யூஸ்
ச ஏதே சத் ஏதே ஹிதம் சர்வம் சத் இதி-3-9-7-

தேவதைகள் இவ்வாறு ஆறு என்றும் சொல்லலாமே –

கதமே தே த்ரயோ தேவா இதி இம ஏவ த்ரயோ லோக ஏசு ஹீமே சர்வே தேவா இதி கதமவ் தவ் த்வவ் தேவாவ்
இதி அன்னம் சைவ பிராணஸ் சேதி கதமோத்யர்த்த இதி யோ யம் பவத இதி –3-9-8-

பூ புவ ஸ்வ -இப்படி மூன்றே என்றும் – நம் உடம்புக்குள்ளே -அனைத்தும் / அன்னம் பிராணன் இப்படி இரண்டே என்றும் –

தத் ஆஹு யத் அயம் ஏக இவைவ பவதே அத கதம் அத்யர்த்த இதி யத் அஸ்மின் இதம் சர்வம் அத்யார்த் நோத்
தேனாத்யர்த்த இதி கதம ஏகோ தேவ இதி பிராண இதி ச ப்ரஹ்ம த்யத் இதி ஆசக்ஷதே -3-9-9-

அத்யர்த்தம் வாய்வாய் 1-.5-ஒன்றுக்கு மேலே பாதி மேலே மேலே கூடிப்போகும் -ஈரிரண்டு மால் வரை தோள் போலே பணைக்கும்-
பிராணன் ப்ரஹ்மம்- ஒன்றே என்றும் சொல்லலாம் –

ப்ரித்வி ஏவ யஸ்யாயதனம் அக்னிர் லோக மநோ ஜ்யோதி யோ வை தம் புருஷம் வித்யாத் ஸர்வஸ்யாத்மன பாராயணம்
ச வை வேதிதா ஸ்யாத் யஜ்ஞவல்க்ய வேத வா அஹம் தம் புருஷம் ஸர்வஸ்யாத்மன பாராயணம்
யம் ஆத்த ய ஏவாயம் சரீர புருஷ ச ஏச வதைவ சாகல்ய தஸ்ய கா தேவதா இதி அமிர்தம் இதி ஹோவாச -3-9-10-

காம ஏவ யஸ்யாயதனம் ஹ்ரதயம் லோக மநோ ஜ்யோதி யோ வை தம் புருஷம் வித்யாத் ஸர்வஸ்யாத்மன பாராயணம்
ச வை வேதிதா ஸ்யாத் யஜ்ஞவல்க்ய வேத வா அஹம் தம் புருஷம் ஸர்வஸ்ய ஆத்மன பாராயணம்
யம் ஆத்த ய ஏவாயம் காமமய புருஷ ச ஏச வதைவ சாகல்ய தஸ்ய கா – 3-9-11-

ஷ்ட புருஷன் -சாரீர புருஷன் -காமமய புருஷன் -ஆதித்ய புருஷன் கண்ணுக்குள்ள எதிர் ஒளி புருஷன்-
சாயாமய புருஷன் பிரதிபிம்பம் அப்ஸு புருஷன் புத்ரமயபுருஷன்

ரூபாணி ஏவ யஸ்யா யதனம் சஷூர் லோக மநோ ஜ்யோதி யோ வை தம் புருஷம் வித்யாத் ஸர்வஸ்யாத்மன பாராயணம்
ச வை வேதிதா ஸ்யாத் யஜ்ஞவல்க்ய வேத வா அஹம் தம் புருஷம் ஸர்வஸ்யாத்மன பாராயணம்
யம் ஆத்த ய ஏவாசாவ் ஆதித்யே புருஷ ச ஏச வதைவ சாகல்ய தஸ்ய கா தேவதா இதி சத்யம் இதி ஹோவாச -3-9-12-
சஷோ ஸூர்யோ அஜாயத -விராட் புருஷன் -கண்ணுக்கும் சூர்யா தேவதைக்கு பொருத்தம் –

ஆகாச ஏவ யஸ்யாயதநம் ஸ்ரோத்ரம் லோக மநோ ஜ்யோதி யோ வை தம் புருஷம் வித்யாத் ஸர்வஸ்யாத்மன பாராயணம்
ச வை வேதிதா ஸ்யாத் யஜ்ஞவல்க்ய வேத வை அஹம் தம் புருஷம் ஸர்வஸ்யாத்மன பாராயணம்
யம் ஆத்த ய ஏவாயம் ஸ்ரோத்ர ப்ராதிஷ்ருத்க புருஷ ச ஏச வதைவ சாகல்ய தஸ்ய கா தேவதா இதி திஷா இதி ஹோவாச –3-9-13-

தம ஏவ யஸ்யாயதநம் ஹ்ருதயம் லோக மநோ ஜ்யோதி யோ வை தம் புருஷம் வித்யாத் ஸர்வஸ்யாத்மன பாராயணம்
ச வை வேதிதா ஸ்யாத் யஜ்ஞவல்க்ய வேதா வா அஹம் தம் புருஷம் ஸர்வஸ்யாத்மன பாராயணம்
யம் ஆத்த ய ஏவாயம் சாயாமயா புருஷ ச ஏச வதைவ சாகல்ய தஸ்ய கா தேவதா இதி ம்ருத்யுர் இதி ஹோவாச-3-9-14-

ரூபாணி ஏவ யஸ்யாயதநம் சஷூர் லோக மநோ ஜ்யோதி யோ வை தம் புருஷம் வித்யாத் ஸர்வஸ்யாத்மன பாராயணம்
ச வை வேதிதா ஸ்யாத் யஜ்ஞவல்க்ய வேதா வா அஹம் தம் புருஷம் ஸர்வஸ்யாத்மன பாராயணம்
யம் ஆத்த ய ஏவாயம் ஆதர்சே புருஷ ச ஏச வதைவ சாகல்ய தஸ்ய கா தேவதா இதி அசுர் இதி ஹோவாச -3-9-15-

ஆப ஏவ யஸ்யாயதநம் ஹ்ருதயம் லோக மநோ ஜ்யோதி யோ வை தம் புருஷம் வித்யாத் ஸர்வஸ்யாத்மன பாராயணம்
ச வை வேதிதா ஸ்யாத் யஜ்ஞவல்க்ய வேதா வா அஹம் தம் புருஷம் ஸர்வஸ்யாத்மன பாராயணம்
யம் ஆத்த ய ஏவாயம் அப்ஸு புருஷ ச ஏச வதைவ சாகல்ய தஸ்ய கா தேவதா இதி வருண இதி ஹோவாச -3-9-16-

கிழக்கே யாரை தெரிந்து கொண்டீர் -ஆதித்யன் -எதில் கண்களில் -அது ரூபத்தில் பிரதிஷடை -அது ஹிருதயத்தில் பிரதிஷ்டம் –
இப்படி ஒவ் ஒன்றையும் ஹிருதயத்தில் சேர்த்து

ரேத ஏவ யஸ்யாயதநம் ஹ்ருதயம் லோக மநோ ஜ்யோதி யோ வை தம் புருஷம் வித்யாத் ஸர்வஸ்யாத்மன பாராயணம்
ச வை வேதிதா ஸ்யாத் யஜ்ஞவல்க்ய வேதா வா அஹம் தம் புருஷம் ஸர்வஸ்யாத்மன பாராயணம்
யம் ஆத்த ய ஏவாயம் அப்ஸு புத்ரமய புருஷ ச ஏச வதைவ சாகல்ய தஸ்ய கா தேவதா இதி பிரஜாபதி இதி ஹோவாச -3-9-17-

சாகல்ய இதி ஹோவாச யஜ்ஞவல்க்ய த்வாம் ஸ்வித் இமே ப்ராஹ்மணா அங்காரா வஷயனம் அக்ரதா உ இதி -3-9-18-

யஜ்ஞவல்க்ய இதி ஹோவாச சாகல்ய யத் இதம் குரு பாஞ்சாலநாம் ப்ராஹ்மணான் அத்யவாதீ
கிம் ப்ரஹ்ம வித்வான் இதி திசோ வேத்த ச தேவா சப்ரதிஷ்டித -3-9-19-

கிம் தேவதோஸ்யாம் திஷி ஆதித்ய தேவதா இதி ச ஆதித்ய கஸ்மின் ப்ரதிஷ்டித இதி சஷூச ஹி ரூபாணி பஸ்யதி
கஸ்மின் நு ரூபாணி ப்ரதிஷ்திதாநீதி ஹர்தயே இதி ஹோவாச ஹ்ருதயேன ஹி ரூபாணி ஜானாதி ஹ்ருதயே ஹி
ஏவ ரூபாணி ப்ரதிஷ்திதானி பவாந்தீதி ஏவம் ஏவைதத் யஜ்ஞவல்க்ய -3-9-20-

கிம் தேவதோஸ்யாம் தஷிணாயாம் திஷி அஸீதி -யம தேவத இதி ச யம கஸ்மின் ப்ரதிஷ்டித இதி யஜ்ஞ இதி
கஸ்மின் நு யஜ்ஞ ப்ரதிஷ்டித இதி தஷிணாயாம் இதி கஸ்மின் நு தக்ஷிணா ப்ரதிஷ்டித இதி
ஸ்ரத்தாயாம் இதி யதா ஹி ஏவ ஸ்ரத்தாதே அத தக்ஷிணாம் ததாதி ஸ்ரத்தாயாம் ஹி ஏவ தக்ஷிணா ப்ரதிஷ்டித
இதி கஸ்மின் நு ஷ்ரத்தா ப்ரதிஷ்டித இதி ஹர்தயே இதி ஹோவச ஹர்தயேந ஹி ஸ்ரத்தாம் ஜானாதி ஹர்தயே ஹி ஏவ
ஸ்ரத்தா ப்ரதிஷ்டித பவதீதி ஏவம் ஏவைதாத் யஜ்ஞவல்க்ய -3-9-21-

தக்ஷிண திக்கு -எம- யாகம்- தக்ஷிணை -ஸ்ரத்தையில் -உள்ளத்தில்

கிம் தேவதோஸ்யாம் பிரதீஸ் யாம் திஷி அஸீதி வருணா தேவத இதி ச வருண கஸ்மின் ப்ரதிஷ்டித இதி
கஸ்மின் நு ஆப ப்ரதிஷ்டா இதி ரேதசீதி கஸ்மின் நு ரேத ப்ரதிஷ்டம் இதி ஹர்தயே இதி ஹோவாச
தஸ்மாத் அபி பிரதி ரூபம் ஜாதம் ஆஹு ஹ்ருதயாத் இவ ஸ்ர்ப்த ஹர்தயாத் இவ நிர்மித இதி ஹர்தயே
ஹி ஏவ ரேதே ப்ரதிஷ்டிதம் பவதீதி ஏவம் ஏவைதாத் யாஜ்ஞவல்க்ய -3-9-22-

மேற்கு வருணன் தண்ணீர் ரேதஸ் ஹிருதயம்

கிம் தேவதோஸ்யாம் உதீஸ்யாம் திஷி அஸீதி சோம தேவத இதி ச சோம கஸ்மின் ப்ரதிஷ்டித இதி தீஷாயாம் இதி
கஸ்மின் நு தீஷா ப்ரதிஷ்டா இதி ஸத்ய இதி தஸ்மாத் அபி தீக்ஷிதாம் ஆஹு சத்யம் வத இதி சத்யே ஹி ஏவ
தீஷா ப்ரதிஷ்டிதா இதி கஸ்மின் நு சத்யம் ப்ரதிஷ்டிதம் இதி ஹர்தயே இதி ஹோவாச ஹ்ருதயேன ஹி சத்யம் ஜானாதி
ஹர்தயே ஹி ஏவ சத்யம் ப்ரதிஷ்டிதம் பவதீதி ஏவம் ஏவைதாத் யாஜ்ஞவல்க்ய -3-9-23-

வடக்கு ஸோம -தீஷா விரதம் -சத்யம் -ஹிருதயம் –

கிம் தேவதோஸ்யாம் த்ருவாயாம் திஷி அஸீதி அக்னி தேவத இதி சோக்நி கஸ்மின் ப்ரதிஷ்டித இதி வாசி இதி
கஸ்மின் நு வாக் ப்ரதிஷ்தித இதி ஹர்தயே இதி கஸ்மின் நு ஹ்ரதயம் ப்ரதிஷ்டிதம் இதி -3-9-24-

அஹல்லிகா இதி ஹோவாச யஜ்ஞாவல்க்ய யாத்ரைதத் அந்யத்ராஸ்மன் மன்யாசை யத்தி ஏதத் அந்யத்ராஸ்மத் ஸ்யாத்
ஷ்வாநோ வைநத் அத்யு வயாம்சி வைநத் விமத் நீரன் இதி -3-9-25-

ஹிருதயம் எதில் பிரதிஷடை -இது கூட தெரியாத ஹிருதயம் இல்லாமல் கோபம் கொண்டார்
மூடனே -சரீரத்தில் தான் -வேறே எங்காவது என்று சொல்லுவார்களோ-

கஸ்மின் நு த்வம் சாத்மா ச பிரதிஸ்திதவ் ஸ்த இதி பிராண இதி கஸ்மின் நு பிராண பிரதிஷ்டித இதி அபான இதி
கஸ்மின் நு அபான பிரதிஷ்டித இதி வ்யான இதி -கஸ்மின் நு வியான பிரதிஷ்டித இதி உதான இதி
கஸ்மின் உதான பிரதிஷ்டித இதி சமண இதி ச ஏச
ந இதி ந இதி ஆத்மா அக்ர்ய ந ஹி க்ரஹியதே அஸீர்ய ந ஹி ஷீர்யதே அசங்கா ந ஹி சஜியதே அசிதோ ந வியதாதே
ந ரிஷ்யதி எதானி அஸ்தாவ் ஆயதனானி அஸ்டவ் லோக அஸ்டவ் தேவ அஸ்தவ் தேவ அஸ்தவ் புருஷ ச
யஸ் தான் புருஷன் நிருஹ்ய ப்ரத்யு ஹியாத்ய க்ரமாத் தம் த்வா அவ்பநிஷதம் புருஷம் ப்ர்ச்சாமி தம் சென் மே ந விவாக்ஸ்யசி
மூர்த்த தே விபதிஷாதீதி தம் ஹ ந மேனி சாகல்ய தஸ்ய ஹ மூர்த்த விபபாத அபி ஹாஸ்ய
பரிமோஷினோஸ்தீனி அப்ஜஹ்ரு அந்யன் மான்யமானா -3-9-26-

சரீரம் ஆத்மா -பிராணனில் பிரதிஷடை – அது அபானனில் -வியானனில் -அது சாமான் -உதான–பஞ்ச பிராணன் -ப்ரஹ்மத்திடம் –
கேட்டால் தலை கீழே விழும் -ப்ரஹ்மம் அறிய உபாசனம் மூலமே -வாதம் கேள்விகள் மூலம் அறிய முடியாதே

அத ஹோவாச ப்ராஹ்மணா பகவந்தோ யோ வ காமயதே ச மா ப்ர்ச்சது சர்வே வா மா ப்ர்ச்சத
யோ வ காமயாதே தம் வ ப்ர்சாமி சேர்வான் வா வ ப்ர்ச்சமீதி தே ஹ ப்ராஹ்மணா ந தத்ர்ஷு -3-9-27-

தான் ஹைதை ஸ்லோகை பப்ரச்ச–3-9-28-
1–யதா வ்ர்க்சோ வனஸ்பதி ததைவ புருஷோம்ஸ்ச தஸ்ய லோமானி பர்னானி த்வக் அசியோத்பாதிகா பஹி
2–த்வக எவஸ்ய ருதிரம் பிரஸ்யந்தி த்வகா உத்பதா தஸ்மாத் தத் ஆத்ர்ந்நாத் ப்ரைதி ரஸோ வ்ருஷாத் இவாஹதாத்
3– மாம்ஷனி அஸ்ய ஷகராணி கிநாதம் ஸ்நாவ தத் ஸ்திரம் அஸ்தீனி அந்தரதோ தாரூனி மஜ்ஜா மஜ்ஜோபமா க்ர்தா
4– யத் வ்ருக்ஷோ வ்ருஷனோ ரோஹதி மூலன் நவதர புன மர்த்யா ஸ்வின் ம்ர்த்யுனா வ்ருஷ்ணா கஸ்மான் மூலத் பிரரோஹதி
5— ரேதச இதி மா வோஸத ஜீவதஸ் தத் ப்ரஜாயதே தானாருஹ இவ வை வ்ருஷா அஞ்சஸா ப்ரேதிஅ சம்பவ
6— யத் சமூலம் ஆவ்ர்ஹேயு வ்ருஷம் ந புனர் ஆபவேத் மர்த்யா ஸ்வின் ம்ருத்யுனா வ்ருஷன கஸ்மான் மூலாத் பிரரோஹாதி
7– ஜாத ஏவ ந ஜாயதே கோன்வேனம் ஜனயேத் புன விஞ்ஞானம் அனந்தம் ப்ரஹ்ம ராதிர் தாது பாராயணம் திஸ்த்தமானஸ்ய தத்வித –

மரம் -விதை -வேர் வேண்டும் -அதே போலே மனிதன் -ப்ரஹ்மத்திடம் இருந்து -கர்மங்கள் ஒரு காரணம் ப்ரஹ்மம் ஒரு காரணம் –

———————————————-

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்

ஸ்ரீ ப்ருஹதாரண்ய உபநிஷத் -இரண்டாம் அத்யாயம் –

ஓம் பூர்ணம் அத பூர்ணம் இதம் பூர்ணாத் பூர்ணம் உத்ஸயதே
பூர்ணஸ்ய பூர்ணம் ஆதாய பூர்ணம் இவாவசிஸ்யதே
ஓம் ஷாந்தி ஷாந்தி ஷாந்தி –

—————————————————————–

-6-ப்ராஹ்மணங்கள் இரண்டாவது அத்தியாயத்தில்

யஜ்ந வல்க்யர் -மைத்ரேயி சம்வாதம்-காத்யாயினி இன்னும் ஒரு மனைவி -பிரதம மைத்ரேயி ப்ராஹ்மணம்-

இரண்டாம் அத்யாயம் தொடர்ச்சி

பாலாகி வித்யை -முதல்- ஜனகர் கர்ம யோகத்தால் ஆதி ஜட பரதர் ஞான யோகம் –பிரஹலாதன் பக்தி யோகத்தால் சாஷாத்காரம் –

த்ர்ப்த -பாலகிர் கானுசானோ கார்க்ய ஆச ச ஹோவாச அஜாதாக்ஷத்ரும் கஷ்யம் ப்ரஹ்ம தே ப்ரவாநீதீ ச ஹோவாச
அஜாதசத்ரு சஹஸ்ரம் ஏதாஸ்யம் வாசி தத்ம ஜனக ஜனகா இதி வை ஜனா தாவந்தீதி -2-1-1-

கார்க்ய வம்சத்தில் வந்த பாலாகி என்பவர் அஜாத சத்ரு என்னும் காசி ராஜ இடம் -ப்ரஹ்ம ஞானம் அளிக்க வர
ஜனகர் போலே ஆயிரம் பசுக்களை பரிசாக அளிப்பேன் என்றான்

ச ஹோவாச கார்க்ய ய ஏவாசாவ் ஆதித்யே புருஷ ஏதம் ஏவாஹம் ப்ரஹ்மோபாச இதி ச ஹோவாச அஜாத் சத்ரு
மா மைதஸ்மிந் ஸம்வதிஷ்ட அதிஷ்ட ஸர்வேஷாம் பூதானாம் மூர்த்தா ராஜேதி வா அஹம் ஏதம் உபாஸ
இதி ச யா ஏதம் உபாஸதே அதிஷ்ட ஸர்வேஷாம் பூதானாம் மூர்த்தா ராஜா பவதி -2-1-2-

அரசன் குருவிடம் சூர்ய உபாசனம் சூர்ய மண்டல வர்த்தியான பர ப்ரஹ்மம் அளவும் செல்ல வேண்டும் என்று சொல்ல –
ஒரே போலே -10-ஆதியனே ப்ரஹ்மம் -சந்திரனே ப்ரஹ்மம் -நானே ப்ரஹ்மம் -நீயே ப்ரஹ்மம் -இவ்வாறு
சொல்ல -ஒவ் ஒன்றுக்கும் இவர் பதில் –
அல்ப பலன் தான் கிட்டும் –
தூங்கினவனை எழுப்பி -அவனை வைத்தே ப்ரஹ்மத்தை விளக்கி காட்டுவார்

ச ஹோவாச கார்க்ய ய ஏவாசவ் சந்த்ரே புருஷ ஏதம் ஏவாஹம் ப்ரஹ்மோபாச இதி ச ஹோவாச அஜாத் சத்ரு மா மைதஸ்மின்
சம்வதிஷ்டத ப்ர்ஹன் பாண்டர-வாசா சோமோ ராஜேதி வா அஹம் ஏதம் உபாஸ இதி ச ய ஏதம் ஏவம் உபாஸ்தே
அஹர் அஹர் ஹ சுத ப்ரஸுதோ பவதி நாஸ்யான்னம் ஷீயதே -2-1-3-

ச ஹோவாச கர்க்ய ய ஏவாசு வித்யுதி புருஷ ஏதம் ஏவாஹம் ப்ரஹ்மோபச இதி ச ஹோவாச அஜாத் சத்ரு மா மைதஸ்மின்
சம்வதிஷ்டத தேஜவீதி வா அஹம் ஏதம் உபாஸ இதி ச ய ஏதம் ஏவம் உபாஸ்தே தேஜஸ்வீ
ஹ பவதி தேஜஸ் விநீ காஸ்ய பிரஜா பவதி -2-1-4-மின்னலே ப்ரஹ்மம் -பளபளப்பு ப்ரஹ்மத்துக்கு

ச ஹோவாச கர்க்ய ய ஏவாயம் ஆகாஷே புருஷ ஏதம் ஏவாஹம் ப்ரஹ்மோபாச இதி ச ஹோவாச அஜாத சத்ரு மா மைதஸ்மின்
சம்வதிஷ்ட பூர்ணம் அப்ரவர்தீதி வா அஹம் ஏதம் உபாஸ இதி ச ய ஏதம் ஏவம் உபாஸ்தே பூர்யதே ப்ரஜயா பஷூபி
நாஷ்யாஸ்மால் லோகாத் ப்ரஜோத் வர்த்ததே பிரஜா பவதி – 2-1-5-ஆகாசம் -அபரிச்சேதயம் –

ச ஹோவாச கார்க்ய ய ஏவாயம் வாயு புருஷ ஏதம் ஏவாஹம் ப்ரஹ்மோபாச இதி ச ஹோவாச அஜாத சத்ரு மா மைதஸ்மின்
சம்வதிஷ்டித இந்த்ரோ வைகுந்தோ பராஜிதா சேநேதி வா அஹம் ஏதம் உபாஸ
இதி ச ய ஏதம் ஏவம் உபாஸ்தே ஜிஷ்ணுர் ஹாபராஜிஷ்னுர் பவதி அந்ய தஸ்தய ஜாயீ -2-1-6-

ச ஹோவாச கார்க்ய ய ஏவாயம் அக்நவ் புருஷ ஏதம் ஏவாஹம் ப்ரஹ்மோபாச இதி ச ஹோவாச அஜாத சத்ரு மா மைதஸ்மின்
சம்வதிஷ்டித விஷாசஹிர் இதி வா அஹம் ஏதம் உபாஸ
இதி ச ய ஏதம் ஏவம் உபாஸ்தே விஷாசஹிர் ஹா பவதி விஷாசஹிர் ஹாஸ்ய பிரஜா பவதி -2-1-7-அக்னி -சம்பந்தத்தால் புனிதமாகும் –

ச ஹோவாச கார்க்ய ய ஏவாயம் அப்சு புருஷ ஏதம் ஏவாஹம் ப்ரஹ்மோபாச இதி ச ஹோவாச அஜாத சத்ரு மா மைதஸ்மின்
சம்வதிஷ்டித பிரதிரூப இதி வா அஹம் ஏதம் உபாஸ
இதி ச ய ஏதம் ஏவம் உபாஸ்தே பிரதி ரூபம் ஹைவனம் உபகச்சதி நா பிரதி ரூபம் அதோ பிரதிரூபோ ஸ்மஜ் ஜாயதே -2-1-8-
தண்ணீர் -ஜீவநாடி

ச ஹோவாச கார்க்ய ய ஏவாயம் அதர்சே புருஷ ஏதம் ஏவாஹம் ப்ரஹ்மோபாச இதி ச ஹோவாச அஜாத சத்ரு மா மைதஸ்மின்
சம்வதிஷ்டித ரோசிஷ்னுர் இதி வா அஹம் ஏதம் உபாஸ இதி ச ய ஏதம் ஏவம் உபாஸ்தே ரோசிஷ்னுர் ஹ பவதி
ரோசிஷ்னுர் ஹாஸ்ய பிரஜா பவதி அதோ யை சம்னி கச்சதி சர்வம்ஸ் தான் அதிரோசதே -2-1-9-

ச ஹோவாச கார்க்ய ய ஏவாயம் யந்தம் பஷ்சத் ஷாப்தோ அநு தேதி ஏதம் ஏவாஹம் ப்ரஹ்மோபாச இதி ச ஹோவாச
அஜாத சத்ரு மா மைதஸ்மின் சம்வதிஷ்டித அசுர் இதி வா அஹம் ஏதம் உபாஸ இதி ச யா ஏதம் ஏவம் உபாஸ்தே சர்வம்
ஹைவாஸ்மிம்ல் லோக ஆயுர் ஏதி நைனம் புரா காலாத் பிரானோ ஜகாதி-2-1-10-

ச ஹோவாச கார்க்ய ய திக்ஷு புருஷ ஏதம் ஏவாஹம் ப்ரஹ்மோபாச இதி ச ஹோவாச அஜாத சத்ரு மா மைதஸ்மின்
சம்வதிஷ்டித த்வீதியோ அநபக இதி வா அஹம் ஏதம் உபாஸ
இதி ச யா ஏதம் ஏவம் உபாஸ்தே த்விதீயவான் ஹ பவதி நாஸ்மாத் கனஷ்சித்யதே -2-1-11-

ச ஹோவாச கார்க்ய ய ஏவம் சாயாமயா புருஷ ஏதம் ஏவாஹம் ப்ரஹ்மோபாச இதி ச ஹோவாச அஜாத சத்ரு மா மைதஸ்மின்
சம்வதிஷ்டித ம்ர்த்யுர் இதி வா அஹம் ஏதம் உபாஸ இதி ச யா ஏதம் ஏவம் உபாஸ்தே
சர்வம் ஹைவஸ்மிம்ல் லீக்கை ஆயுர் ஏதோ நைவம் புரா காளான் ம்ர்த்யுர் ஆகச்சதி -2-1-12-நிழல் மிருத்யு -ஆயுஸ் குறைவதை காட்டுமே

ச ஹோவாச கார்க்ய ய ஏவம் ஆத்மனி புருஷ ஏதம் ஏவாஹம் ப்ரஹ்மோபாச இதி ச ஹோவாச அஜாத சத்ரு மா மைதஸ்மின்
சம்வதிஷ்டித ஆத்மன்வீதி வா அஹம் ஏதம் உபாஸ இதி ச யா ஏதம் ஏவம் உபாஸ்தே
ஆத்மன்வீ ஹ ப்ரவதி ஆத்மன்வீனி ஹாஸ்ய பிரஜா பவதி ச ஹா தூஷ்ணிம் ஆச கார்க்யா-2-1-13-ஜீவனே ப்ரஹ்மம் –

ச ஹோவாச அஜாத சத்ரு ஏதாவன் னு இதி ஏதாவத் தீதி நைதா வதா விதிதம் பவதிதி ச ஹோவாச கார்க்ய உபத்வாயானீதி -2-1-14-

கற்றுக் கொடுக்க வந்து கற்றேன் -உமக்கு அடியேன் சிஷ்யனானேன் –

ச ஹோவாச அஜாத சத்ரு பரதிலோமம் ஸை தத் யத் ப்ராஹ்மண ஷத்ரியம் உபேயாத் ப்ரஹ்ம மே வஷ்யதீதி
வி ஏவ த்வா ஞானபயிஷ்யாமீதி தம் பாணவ் ஆதயோத்தாஸ்தவ் தவ் ஹ புருஷம் சுப்தம் ஆஜாக்மது
தம் ஏதைர் நாமபிர் அமாந்த்ரயாம் சக்ரே ப்ர்ஹன் பாண்டர வாச சோம ராஜன்
இதி ச நோத்தஸ்தவ் தம் பாணினா பேசம் போதயாம் சகாரா ச ஹோத்தஸ்தவ் -2-1-15-

நானோ ஷத்ரியன் நீரோ ப்ராஹ்மணன் -சிஷ்யனாக கொள்ள மாட்டேன் -அறிந்தவற்றை சொல்லுவேன் -என்று சொல்லி
தூங்கும் ஒருவன் இடம் கூட்டிச் சென்று – பிராணனை சொல்லி எழுப்ப முடியாமல் -வெண்மை வஸ்திரம் உடுத்தி –
அவன் பெயரைச் சொல்லியே எழுப்ப முடிந்ததை காட்டி மேலும் உபதேசம்
ப்ரஹன் -பெரிய பிராண வாயு -கூப்பிட்டு -ஜீவன் ப்ராணன் இல்லை -வேறுபட்டவன் ஜீவன்
வெண் பட்டு உடம்புக்கு தானே
சோமா யாகம் பண்ணி -கர்மமும் சரீரத்தால் தானே -ஆத்மசம்பந்தம் இல்லையே

ச ஹோவாச அஜாத சத்ரு யத்ரைச ஏதத் சுப்தோ அபூத் ய ஏச விஞ்ஞானமய புருஷ
க்வைச ததாபூத் குத ஏதத் ஆகாத் இதி தத் உ ஹ ந மேனே கார்க்ய -2-1-16-

ச ஹோவாச அஜாத சத்ரு யத்ரைச ஏதத் சுப்தோ அபூத் ய ஏச விஞ்ஞானமய விஞ்ஞானமய புருஷ
தத் ஏசாம் ப்ராணாநாம் விஞ்ஞாநேந விஞ்ஞானம் ஆதாய ய ஏசோ அந்தர் ஹ்ரதய ஆகாச தஸ்மின் சேதே
தானி யதா க்ர்ஹ்நாதி அத ஹைதத் புருஷ ஸ்வபிதி நாம தத் க்ரஹீத ஏவ பிரானோ பவதி
க்ரஹீதா வாக் க்ர்ஹீதம் சஷூர் க்ர்ஹீதம் ஸ்ரோத்ரம் க்ரஹீதம் மன -2-1-17-

புலன்கள் அடங்கி மனம் மட்டும் வேலை ஸ்வப்னம் தசை / மனமும் அடங்கி -ப்ரஹ்மத்துடன் ஒதுங்கி -ஆழ்ந்த உறக்கம் –
மனம் அடக்கினாலும் ஆத்ம ஞானம் அடங்காது நித்யம் –
புரீதத் நாடியில் -ஹிருதயத்தில்-புத்துணர்வு -மாந்தாதா -பெண்கள் -50-ஸுபரி தர்ம பூத ஞான வியாப்தி –
ப்ரஹ்மம் மட்டுமே சர்வ வியாப்தி –

ச யத்ரைதய ஸ்வப்நா யாசரதி தே ஹஸ்யா லோகா தத் உதா இவ மஹாராஜோ பவதி உத இவ
மஹா ப்ராஹ்மண உத இவ உச்சாவசம் நிகச்சதி ச யதா மஹாராஜோ ஞான பதான் க்ரஹீத்வா
ஸ்வ ஞான பதே யதா காமம் பரிவர்த்தேத ஏவம் ஏவைச ஏதத் பிராணன் க்ரஹீத்வா ஸ்வ சரீரே யதா காமம் பரிவர்த்ததே -2-1-18-

அத யதா ஸூஷூப்தோ பவதி யதா நா கஸ்ய சன வேத ஹிதா நாம நாத்யோ த்வா
சப்தாதி சஹஸ்ராணி ஹ்ருதயத் புரீததம் அபி ப்ரதிஷ்டந்தே தாபி பிரத்யாவஸ்ர்ப்ய புரீததி ஷேதே ச யதா குமாரோ வா
மஹாராஜோ வா மஹா ப்ராஹ்மணோ வாதிக்னிம் ஆனந்தஸ்ய கத்வா க்ஷயிதா ஏவம் ஏவைச ஏதக் சேதே -2-1-19-

-72000-ஹித நாடிகள் -ஆழ்ந்த தூக்கத்தில் அனைத்தும் புரீதத்துக்குள் அடங்கி
மஹாராஜாவோ குழந்தையோ அறிவாளியா ஏழையோ வாசி இல்லாமல் -நிரதிசய ஆனந்த ப்ரஹ்ம சாகரத்தில் ஆழ்ந்து

ச யாதோர் நாநாபிஸ் தந்துநோஸ் சரேத் யதாக்நே ஷூத்ரா விஸ்புலிங்கா வியூச்சர்ந்தி ஏவம் ஏவாஸ்மாத்
ஆத்மனா சர்வே பிராணா சர்வே லோகா சர்வே தேவா ஸர்வாணி பூதாநி வ்யுச்சரந்தி
தஸ்யோபநிஷத் சத்யஸ்ய சத்யம் இதி பிராணா வை சத்யம் ஏச சத்யம் -2-1-20-

சிலந்தி கூடு -த்ருஷ்டாந்தம் / நெருப்பு தீ பொரி-
அனைத்தும் ஒரு இடத்தில் லயிப்பதற்கும் உருவாதற்கும்
சத்யம் ஜீவன்-மாறாதவன் -சத்யஸ்ய சத்யம் -மாறவே மாறாதவர் ப்ரஹ்மம் –
அசித் ஸ்வரூப ஸ்வ பாவ மாறுதல் உண்டே /
சித் ஸ்வரூபம் மாறாது -ஸ்வ பாவம் மாறும் -மாணிக்கம் சேற்றில் விழுந்தது போலே
இயற்க்கை தன்மை மாறாது /-தன்மை -குணங்கள் மாறுவது போலே –
உடம்பு அசத்தியம் -ஜீவன் சத்யம் -ப்ரஹ்மம் சத்யஸ்ய சத்யம் -ஆழ்ந்த தூக்கம் ப்ரஹ்ம அனுபவம்

————————————————-

சிசு ப்ராஹ்மணம் அடுத்து –

யோ ஹா வை சிசும் ச ஆதானம் ச பிரதி ஆதானம் சஸ்தூனம் ச தாமம் வேத சப்த ஹா த்விஷதோ
ப்ராத்ர்வ்யான் அவருணத்தி அயம் வாவ சிசுர் யோ அயம் மத்யம பிராணா தஸ்யைதம் ஏவாதானம்
இதம் ப்ரத்யாதானம் பிராணா ஸ்தூணா அன்னம் தாம -2-2-1-

பிராணா புதுக்கன்று குட்டி போலே -சரீரத்தில் ஆத்மா கட்டுண்டு -அன்னம் -ஜீரணித்து சக்தி புலன்களுக்கு -கயிறு போலே
சப்த ஹா த்விஷதோ ப்ராத்ர்வ்யான் அவருணத்தி ஏழு சகோதரர்கள் –
இரண்டு கண்கள் -இரண்டு மூக்கு த்வாரங்கள் -இரண்டு காது ஒரு வாய் –
அகற்ற வைத்த ஐம்புலன்கள் –
ஜீவன் தூண் -அன்னம் கயிறு -பிராணன் கன்றுக்குட்டி -அன்னம் இருந்தால் தான் பிராணன் ஆத்மா இரண்டும் ஒன்றாக இருக்கும் –

தம் ஏத சப்தாஷிதய உபதிஸ் தந்தே தத் யார் இமாஷான் லோஹின்யோ ரஜய தாபிர் ஏனம் ருத்ரோ அன்வயத்தா
அத யா அக்ஷன் ஆபஸ் தாபி பர்ஜன்ய யா காணீனகா தயா ஆதித்ய யத் க்ர்ஷ்ணம்
தேன அக்னி யத் சுக்லம் தேன இந்த்ர அதரயைநம் வர்தன்யா பிருத்வி அன்வாயத்தா த்யுர் உத்தரயா
நாஸ்ய அன்னம் ஷீயதே யா ஏவம் வேத -2-2-2-

கண்ணின் செவ்வரி -ருத்ர / கண்ணீர் பர்ஜன்ய -வருணன் -/ விழி-ஆதித்யன் / கருத்த பொட்டு அக்னி /
வெண்மை பகுதி இந்திரன் / கீழ் இமை பிருத்வி / மேல் இமை தியுஸ் -ஆகாசம் /
இப்படி ஏழும் பிராணனுக்கு அன்னம் போலே –

தத் ஏச ஸ்லோகோ பவதி அர்வாக்-பிலாஷ் சமச ஊர்த்வ -புத்ன தஸ்மின் யஷோ நிஹிதம் விஸ்வ ரூபம் தஸ்யாசத ர்ஷயா சப்த தீரே
வாக் அஷ்டமி ப்ராஹ்மணா சம்விதான இதி அர்வாக்பிலஷ் சமச ஊர்த்வ புத்னா இதீதம் தச்சிர ஏசஹி
அர்வாக்பிலஷ் சமச ஊர்த்வ புத்னா தஸ்மின் யசோ நிஹிதம் விஸ்வ ரூபம் இதி பிராண வை யசோ நிஹிதம் விஸ்வ ரூபம்
பிராணன் ஏதத் ஆஹ தஸ்யா சத ர்ஷ்யா சப்த தீரே இதி பிராணா வா ர்ஷயா பிராணன்
ஏதத் ஆஹ வாக் அஷ்டமி ப்ரஹ்மணா ஸம்விதானா இதி வாக் அஷ்டமி ப்ரஹ்மணா சம்வித்தே -2-2-3-

சப்த ரிஷிகள் நமக்குள் அவர்கள் –எங்கோ மஹா ஜன தபோ ஸத்ய லோகங்களில் இல்லை –

இமவ் ஏவ கௌதம பரத்வாஜவ் அயம் ஏவ கௌதம அயம் பரத்வாஜ
இமவ் ஏவ விச்வாமித்ர – ஜமதக்னி அயம் ஏவ விச்வாமித்ரா அயம் ஜமதக்னி
இமவ் ஏவ வசிஷ்ட காஷ்யபு -அயம் ஏவ வசிஷ்ட அயம் காஸ்யப
வாக் ஏவா த்ரி வாசா ஹி அன்னம் அத்யதே அத்திர் ஹ வை நாமைதத்
யத் அத்ரிர் இதி ஸர்வஸ்யாத்தா பவிதி சர்வம் அஸ்ய அன்னம் பவதி ய ஏவம் வேத -2-2-4-

வலது காது கௌதமர் இருப்பிடம் -இடது காது பரத்வாஜர் இருப்பிடம் /
வலது கண் விசுவாமித்திரர் இருப்பிடம் – இடது கண் ஜமதக்னியின் இருப்பிடம் /
வசிஷ்டர் கஸ்யபர் இருவரும் இரண்டு மூக்கு துவாரங்களில் இருப்பிடம் /
அத்ரி மஹ ரிஷி நாக்கில் இருப்பிடம் /நமது சரீரமே பிண்டாடாண்டம்

—————————————————

மூர்த்தா அமூர்த்தா ப்ராஹ்மணம் -உருவம் அருவம் இரண்டு தகைமையுடன் உளன் –
பீதி வேண்டாம் ப்ரீதி வேண்டும் -கடவுள் பயம் வேற்றுமதஸ்தர் -பெற்றவர் போலே அன்பு –
புகழும் — கண்ணனை கூவுமாறு அறிய மாட்டேன் -எண்ணிறந்த உருவங்களுக்குள் அருவமும் ஒரு வகை –
வாரா வருவாய் -வாரா அருவாய் -உருவம் அற்றவனாகவும் –

த்வே வாவ ப்ரஹ்மணோ ரூபே மூர்த்தம் சைவா அமூர்த்தம் ச ம்ர்த்யம் ச அம்ர்தம் ச ஸ்திதம் ச யச் ச சச் ச த்யச் ச -2-3-1-

ஆகாசம் வாயு -இரண்டும் ஒரு வகை-மூர்த்தம்-கண்களுக்கு க்ரஹிக்க முடியாதே / பிரித்வி நீர் அக்னி மூன்றும் ஒருவகை -அமூர்த்தம்

தத் ஏதம் மூர்த்தம் யத் அந்யத் வாயோஷ் ச அந்தரிக்ஷ ஏதன் மர்த்யம் ஏதத் ஸ்திதம் ஏதத் சத் தஸ்யை
தஸ்ய மூர்த்தஸ்ய ஏதஸ்ய மர்த்யஸ்ய ஏதஸ்ய ஸ்திதஸ்ய ஏதஸ்ய சத ஏச ரஸோ ய ஏச தபதி சதோ ஹி ஏச ரஸ -2-3-2-

அதா மூர்த்தம் வாயுஷ் ச அந்தரிக்ஷம் ச ஏதத் அம்ர்தம் ஏதத் யத்
ஏதத் த்யத் தஸ்யை தஸ்ய அமூர்த்தஸ்ய ஏதஸ்ய அம்ர்தஸ்ய
ஏதஸ்ய தஸ்யைச ரஸோ யா ஏச ஏதஸ்மின் மண்டலே புருஷ தஸ்ய ஹி ஏச ரஸ இதி அதி தைவதம் -2-3-3-

அத அத்யாத்மம் இதம் ஏவ மூர்த்தம் யத் அந்யத் ப்ராணாஸ் ச யஷ் சாயம் அந்தராத்மன் ஆகாஷா
ஏதம் மர்த்யம் ஏதத் ஸ்திதம் ஏதத் சத் தஸ்யை தஸ்ய மூர்த்தஸ்ய ஏதஸ்ய மர்த்தஸ்ய ஏதஸ்ய ஸ்திதஸ்ய
ஏதஸ்ய சத ஏச ரஸோ யச் சஷூ சதோ ஹி ஏச ரஸ -2-3-4-

ஸ்தூலம் -ஸூஷ்மம்/ முடிவுடன் கூடியது -முடிவற்றவை / வியாபகம் -அவ்யாபகம் / இந்திரியங்களுக்கு புலப்படும் -படாமலும்

அதா மூர்த்தம் ப்ராணாஸ் ச யஷ் சாயம் அந்தர் ஆத்மன் ஆகாஷ ஏதத் அம்ர்தம்
ஏதத் யத் ஏதத் த்யம் தஸ்யை தஸ்ய அமூர்த்தஸ்ய ஏதஸ்ய ம்ர்த்தஸ்ய ஏதஸ்ய யத ஏதஸ்ய த்யஸ்
யஸ்ய ரஸோ யோ யம் தக்ஷிணே அக்ஷன் புருஷ தஸ்ய ஹி ஏச ரஸ -2-3-5-

தஸ்ய ஹைதஸ்ய புருஷஸ்ய ரூபம் யதா மாஹாராஜனம் வாச யதா பாந்த்வ ஆவிகம் யாதேந்த்ர கோப
யதாஞயர்சி யதா புண்டரீகம் யதா சக்ர்த் வித்யுத்தம் சக்ரத் வித்யுத் ஏவ ஹ வா அஸ்ய ஸ்ரீர் பவதி
ய ஏவம் வேத அதாத ஆதேஷ ந இதி ந இதி ந ஹி ஏதஸ்மாத் இதி ந இதி அந்யத் பரம் அஸ்தி
அத நாமதேயம் சத்யஸ்ய சத்யம் இதி பிராண வை சத்யம் தேஸாம் ஏச சத்யம் -2-3-6-

இதி இல்லை இல்லை -ப்ரஹ்மம் -இவ்வளவு தானா என்பது இல்லை -இதுவே இல்லை என்பது இல்லை இது மட்டும் இல்லை –
இது எல்லாமாகவும் இருக்கும் இத்தை போலே வேறே ஒன்றும் இல்லை -வஸ்து இல்லை என்பதும் இல்லை –
ஆகாசத்துக்குள்ளும் உனக்கு உள்ளும் -இல்லை என்று சொல்ல வைத்தவனும் அவனே

——————————————

மைத்ரேயி இதை ஹோவாச யஜ்ந வல்க்ய உத் யாஸ்யன் வா அரே ஹம் அஸ்மாத் ஸ்தானாத்
அஸ்மி ஹந்த ஹந்த தே நயா காத்யாயநீயந்தம் கரவானீதி -2-4-1-

ச ஹோவாச மைத்ரேயீ யன் னி ம இயம் பகோஹ் சர்வ ப்ருத்வீ வித்தேன பூர்ண ஸ்யாத் கதம் தேனாம்ருதா ஸ்யாம்
இதை ந இதை ஹோவாச யாஜ்ந வல்க்யா யதைவோ பகரண வதாம் ஜீவிதம்
ததைவ தே ஜீவிதம் ஸ்யாத் அம்ருதத் வஸ்ய து நாசாஸ்தி வித்தநேதி -2-4-2-

ச ஹோவாச மைத்ரேயீ ஏநாஹம் நாம்ருத ஸ்யாம் கிம் அஹம் தேனை குர்யாம்
யத் ஏவ பகவான் வேத தத் ஏவ மே ப்ரூஹீதி–2-4-3-

ச ஹோவாச யஜ்ந வல்க்யா ப்ரியா பத அரே நஹ் சதி பிரியம் பாஸசே ஏஹி ஆஸ்வ வியாக்யாஸ்யாமி
தே வியாக து மே நிதித்யாஸஸ்வ இதி சந்யாச –2-4-4-

ஸ்திர ஆனந்தம் செல்வத்தால் அடைய முடியாதே -மேலே உபதேசிக்கிறார்

ச ஹோவாச ந வா அரே பதியுஹ் காமாய பதிஹ் ப்ரியோ பவதி
ஆத்மனஸ் து காமாய பதிஹ் ப்ரியோ பவதி
ந வா அரே ஜாயாயை காமாய ஜாயா ப்ரியா பவதி
ஆத்மனஸ் து காமாய ஜாயா ப்ரியா பவதி
ந வா அரே புத்ராநாம் காமாய புத்ர பிரியா பவந்தி
ஆத்மனஸ் து காமாய புத்ர பிரியா பவந்தி
ந வா அரே வித்தஸ்ய காமாய வித்தம் பிரியம் பவதி
ஆத்மனஸ் து காமாய வித்தம் பிரியம் பவதி
ந வா அரே ப்ராஹ்மண காமாய ப்ரஹ்ம பிரியம் பவதி
ஆத்மனஸ் து காமாய ப்ரஹ்ம பிரியம் பவதி
ந வா அரே ஷாத்ரஸ்ய காமாய ஷாத்ரம் பிரியம் பவதி
ஆத்மனஸ் து காமாய ஷத்ரம் பிரியம் பவதி
ந வா அரே லோகா நாம் காமாய லோக பிரியா பவந்தி
ஆத்மனஸ் து காமாய லோக பிரியா பவந்தி
ந வா அரே தேவா நாம் காமாய தேவ பிரியம் பவந்தி
ஆத்மனஸ் து காமாய தேவ பிரியா பவந்தி
ந வா அரே பூதா நாம் காமாய பூதாநி பிரியாணி பவந்தி
ஆத்மனஸ் து காமாய பூதாநி பிரியாணி பவந்தி
ந வா அரே ஸர்வஸ்ய காமாய சர்வம் பிரியம் பவதி
ஆத்மனஸ் து காமாய சர்வம் பிரியம் பவதி
ஆத்ம வா அரே த்ரஷ்டவ்ய ஸ்ரோத்ரவ்ய மந்தவ்யோ நிதித்யாசி தவ்ய மைத்ரேயீ
ஆத்மனோ வா அரே தர்சநேந ஸ்ரவணநேந மத்ய விஞ்ஞாநே நேதம் சர்வம் விதிதம்–2-4-5-

பிரியம் -அவர் அவர் விருப்பத்தால் இல்லை -எப்பொழுதும் இல்லையே –
வேறே வேறே ஜென்மங்களில் வேறே வேறே நபர்கள் இடம் உண்டே
நித்யம் இல்லையே -இவை –
கணவன் என்கிற சரீரத்துக்குள் இருக்கும் பரமாத்மாவுக்காக மனைவிக்குள் உள்ள ஜீவாத்மா பிரியம் என்பது நித்யம்
ஆத்ம பரமாத்மா சம்பந்தம் -அறிந்து உபாசனம் -ப்ரஹ்மத்தை பற்றி கேட்டு –
அடைய விருப்பம் -ஸ்ரோதவ்ய விதி இல்லை ஆசை ராகம் அடியாக –
மீண்டும் நினைக்க தானாகவே செய்வோமே -இத்தை விதிக்க வேண்டாமே –
இடைவிடாமல் நினைக்க அடைவோம் என்று உபதேசிக்க இத்தையும் செய்வோமே –
கீழே விதி இல்லை -நித்தியாசனம் உபாசனம் மட்டுமே விதி -செய்தால் அடையலாம் –
பக்திக்கு அடிப்படை இது -நினைவு பாலம்தானே பக்தி – தைல தாராவது-இடையூறு இல்லாமல் இடைவிடாமல் –
அவிச்சின்ன -ஸ்ம்ருதி சந்தான ரூபம் -ப்ரீதியுடன் ஆசையாக செய்வதே பக்தி -உருகுமால் நெஞ்சம் –
நின்று இருந்து கிடந்தது படுத்து நடந்து பறந்து -சூழ்ந்து உத்சவங்கள் பல பல லோகோ பின்ன ருசி –
இடைவிடாமல் சிந்திக்க பக்குவம் வளர்க்கவே இவை –
த்ரஷ்டவ்யா-முதலில் இருந்தாலும் -கடைசியில் கொண்டு -இதுவே பலன் –
ஞானம் தர்சனம் பிராப்தி -அறிந்து -கண்டு -அடையும் தசைகள் -பக்தி ஒன்றே வழி-
ஞாதும் த்ரஷ்டும் பிரவேஷ்டும் –

ப்ரஹ்ம தம் பராதாத் யோன் இதர ஆத்மனோ ப்ரஹ்ம வேத
ஷத்ரம் தம் பரதாத் யோன் இதர ஆத்மன ஷத்ரம் வேத
லோகாஸ் தம் பராதுர் யோன் இதர ஆத்மனோ லோகான் வேத
தேவாஸ் தம் பராதுர் யோன் இதர ஆத்மனோ தேவன் வேத
பூதாநி தம் பராதுர் யோன் இதர ஆத்மனோ பூதாநி பராதாத் யோன் இதர ஆத்மனோ சர்வம் வேத
இதம் ப்ரஹ்ம இதம் ஷத்ரம் இதம் லோக இமே தேவ
இமாமி பூதாநி இதம் சர்வம் யத் அயம் ஆத்மா -2-4-6-

ஆண்-பெண் -ஷத்ரியன் -வைத்தியன் -தேவன்-நான் ப்ரஹ்மத்தை மறந்து -அவன் இடம் வந்த நினைவுடன் வேண்டுமே
கரந்த பாலுள் நெய்யே போலே -அரணிக்கட்டையில் நெருப்பு போலே –
ப்ரஹ்மம் உள்ளும் புறமும் வியாபித்து இருப்பதை அறிய இந்த உபாசனம் –
இருப்பதை உணர்ந்து கேட்டு விசாரித்து தியானம் பண்ணியே அடையலாம் -ப்ரஹ்ம த்ருஷ்ட்டி வேண்டுமே –
மற்று ஓன்று இல்லை சுருங்க சொன்னோம் மாநிலத்து எவ்வுயிர்க்கும் சிற்ற வேண்டாம் சிந்திப்பே அமையும் –
சரணாகதி மார்க்கம் -இதிலும் தியானம் வேண்டும் -தியானம் -செய்த நன்றி காட்ட இங்கு -அங்கு த்யானம் மூலம் அடைவது –
பாவோ நான்யத்ர கச்சதி -இதுவே பலனாக கொண்டாரே சக்தி இருந்தாலும் –

ச யதா துந்துபேர் ஹநுயமான் அஸ்ய ந பாஹ்யான் ஸப்தான் சாக்னுயாத் க்ரஹணாய
துந்துபேஸ் து கிரஹனேநே துந்துப்யாகா தஸ்ய வா சப்தோ க்ரஹீத –2-4-7-

துந்துபி பறை முரசு -அடிக்க சப்தம் வரும் -முரசும் இருந்து குச்சியும் இருந்தால் அடிக்காத தான் தோன்றும்
விஷயாந்தரங்களில் இருந்து விலகியே இருக்க வேண்டும் -சோறு போடக் கூடாதே இவற்றுக்கு –
புலன்கள் வேண்டாம் – மனசு மட்டும் வேண்டும்- இவற்றை அடக்கி தியானம் வளர்க்க –

ச யதா சங்கஸ்ய தமாயமானஸ்ய ந பாஹ்யான் ஸப்தான் சாக்னுயாத் க்ரஹணாய
சங்கஸ்ய து க்ரஹேனான் சங்கத் மஸ்ய வா சப்தோ க்ரஹீதா -2-4-8-

ச யதா வீணாயை வாத்யமானாயை ந பாஹ்யான் ஸப்தான் சக்னுயாத் க்ரஹணாய
வீணாயை து கிரஹனேநே வீணா வாத் அஸ்ய வா சப்தோ க்ரஹீத -2-4-9-

மூன்று உதாரணங்களால்-துந்துபி -சங்கு வீணா சப்தங்கள் -மூலம் –
காரணம் அறிந்தால் தானே கார்யம் அறிய முடியும் என்பதை காட்டுகிறார்
ப்ரஹ்மத்தை அறியாமல் எந்த சிறியவற்றையும் அறிய முடியாதே –
சங்கத்தை வாயில் இருந்து எடுத்தே சங்கு சப்தம் இல்லாமல் -இதே போலே வீணை –

ச யதார்த்த எதாஞநேர் அபியாஹிதாத் ப்ருதக் தூமா வினிஸ்ராந்தி ஏவம் வா அரே ஸ்ய மஹதோ பூதஸ்ய நிஹ்ஸ்வசிதம்
ஏதத் யத் ரிக் வேதோ யஜுர் வேதா சாம வேதோத் அதர்வாண் அங்கிரச இதிஹாச புராணம் வித்யா உபநிஷத் ஸ்லோஹா
ஸூத் ராணி அநு வியாக்யானி அஸ்யை வைதானி சர்வானி நிஹஸ்வஸ்தானி –2-4-10-

நெருப்பில் இருந்து புகை போலே என்று உதாரணம் கொண்டே ப்ரஹ்மம் அறிய முடியும்
வேதம் இதிகாசம் புராணம் அனைத்தும் பர ப்ரஹ்மாவாலேயே வெளி வந்தவையே –

ச யதா ஸர்வாசாம் அபாம் சமுத்திர ஏகாயனம்
ஏவம் ஸர்வேஷாம் ஸ்பர்ஸானாம் த்வக் ஏகாயனம் ஏவம் சர்வேசாம் ,
சர்வேசாம் கந்தானாம் நாசிகே ஏகாயனம் ஏவம் சர்வேசாம்
ரசானாம் ஜிஹ்வே ஏகாயனம் ஏவம் சர்வேசாம் ரூபானம் சஷூர் ஏகாயனம் ஏவம் சர்வேசாம்
சர்வேசாம் சப்தானாம் ஸ்ரோத்ரம் ஏகாயனம் ஏவம் சர்வேசாம் சங்கல்பானாம் மன ஏகாயனம் ஏவம் ஸர்வாசாம்
வித்யானாம் ஹ்ருதயம் ஏகாயனம் ஏவம் சர்வேசாம் கரமானாம் ஹஸ்தவ் ஏகாயனம்
ஏவம் ஸர்வாசாம் ஆனந்தானாம் உபஸ்த ஏகாயனம் ஏவம் சர்வேசாம் சர்வேசாம் விசர்கானாம் பாயுர் ஏகாயனம்
ஏவம் சர்வேசாம் அத்வானாம் பாதவ் ஏகாயனம் ஏவம் சர்வேசாம் வேதானாம் வாக் ஏகாயனம் –2-4-11-

ச யதா சைந்தவ கிழிய உதகே பிராஸ்தா உதகம் ஏவானுவிலே யேத
ந ஹாஸ்ய உதக்ரஹணா ஏவ ஸ்யாத் யதோ யதஸ்த்வ ஆதாதீத லவணம் ஏவ
ஏவம் வா அற இதம் மஹத் பூதம் அநந்தம் அபாரம் விஞ்ஞான கான ஏவ
ஏதேப்யோ பூதேப்ய சமுத்தாய தானி , ஏவானு விநாஸ்யதி ந ப்ரேத்ய சம்ஜனாஸ்தி இதி அரே ப்ரவீமி
இதி ஹோவாச ஏகாயனம் ஏவம் சர்வேசாம் சர்வேசாம் விசர்கானாம் பாயுர் ஏகாயனம் ஏவம் சர்வேசாம்
அத்வனாம் பாதவ் ஏகாயனம் ஏவம் சர்வேசாம் வேதானாம் வாக் ஏகாயனம் –2-4-12-

தண்ணீர் -உப்புக்கட்டி -கரைந்து -நீர் முழுவதும் உப்புக்கரிக்கும் -உப்பு தெரியாமல் பரவும் –
ப்ரஹ்மம் அதே போலே நம் உள்ளும் புறமும் -தியானம் மூலமே அறிய முடியும்

ச ஹோவாச மைத்ரேயீ அத்ரைவ மா பகவான் அமூமுகத் ந ப்ரேத்ய சாம் ஞானாஸ்தி
ச ஹோவாச ந வ அரே ஹம் மோஹம் ப்ரவீமி அலம் வா அரே இதம் விஞ்ஞானாய–2-4-13-

யத்ர ஹி த்வைதம் இவ பவதி தத் இதர இதரம் ஜிக்ரதி தத் இதர இதரம் ஜிக்ரதி தத் இதர இதரம் பச்யதி
தத் இதர இதரம் ஸ்ரனோதி தத் இதர இதரம் அபிவதாதி தத் இதர இதரம் மனுதே தத் இதர இதரம் விஞ்ஞாதி
யத்ரத்வ அஸ்ய சர்வம் ஆத்மை வாபூத் தத் கேன கம் ஸ்ருநாத் தத் கேன கம் அபிவதேத்
தத் கேன கம் விஞ்ஞானியத் ஏநேதம் சர்வம் விஜாந்தி தம் விஞானியாத் விஞ்ஞானத்தாரம்
அரே கேன விஞ்ஞானியாத் இதி -2-4-14-

ப்ரஹ்மம் இல்லாத வஸ்து இல்லை -ஆத்மா கண்ணை கொண்டு ஜன்னலை பார்க்க -மூன்றும் ப்ரஹ்மம்
யார் எத்தை கொண்டு எதை பார்க்கிறார்
மூன்றுக்கும் அந்தராத்மா
ப்ரஹ்மம் ப்ரஹ்மத்தை கருவியாகக் கொண்டு ப்ரஹ்மத்தை பார்க்கிறது –
அறிபவனை எது கொண்டு அறியப்பார்க்கிறார் -கண்ணாக இல்லை பார்வையாகவே இருக்கிறார் –

மைத்ரேய ப்ராஹ்மணம் மேலே இத்தை விவரிக்கும் –

————————————————

ஐந்தாவது ப்ராஹ்மணம் -மது வித்யா –
அனைத்தும் மது -தேன்-பரம பாக்யம் -ப்ரஹ்ம உள்ளே இருப்பதால் –

ததியன் அதர்வண ரிஷி இந்திரனுக்கு உபதேசம் -இந்திரன் மற்றவருக்கு உபதேசித்தான் உம் தலையாய் இருப்பேன் என்ன
அஸ்வினி தேவதைகள் இவர் தலையை வெட்டி அதுக்குப் பதிலாக குதிரை தலையை வைத்து
இந்திரன் வெட்டியதும் அவர் தலையை மீண்டும் பொருந்த வைத்தார்கள் என்பர்-

இயம் பிருத்வி சர்வேசாம் பூதானாம் மது அஸ்யை ப்ரதிவ்வை சர்வானி பூதாநி மது யஸ் சாயம்
அஸ்யாம் ப்ருதிவ்யாம் தேஜோ மயோ அம்ருதம் மய புருஷ யஸ் சாயம் அத்யாத்மம்
சரீரஸ் தேஜோ மயோ அம்ருத மயோ புருஷ அயம் ஏவ ச யோ யம் ஆத்மா
இதம் அம்ருதம் இதம் ப்ரஹ்ம இதம் சர்வம் -2-5-1-

இமா ஆப சர்வேசாம் பூதானாம் மது ஆசாம் ஆபாம் சர்வாணி பூதாநி மது யஸ் சாயம்
அசவ் அப்சு தேஜோ மயோ அம்ருத மயோ புருஷ யஸ் சாயம் அத்யாத்மம் ரைதசஸ்
தேஜோ மயோ அம்ருத மயோ புருஷ அயம் ஏவ ச யோ யம் ஆத்மா
இதம் அம்ருதம் இதம் ப்ரஹ்ம இதம் சர்வம்–2-5-2-

அயம் அக்னி சர்வேசாம் பூதானாம் மது அஸ்ய அக்னே சர்வாணி பூதாநி மது யஸ் சாயம்
அஸ்மின் அக்னவ் தேஜோ மயோ அம்ருத மயோ புருஷ யஸ் சாயம்
அத்யாத்மம் வான் மயஸ் தேஜோ மயோ அம்ருத மயோ புருஷ அயம் ஏவ ச யோ யாம் ஆத்மா
இதம் அம்ருதம் இதம் ப்ரஹ்மா இதம் சர்வம்–2-5-3-

அயம் வாயு சர்வேசாம் பூதானாம் மது அஸ்ய வாயோ சர்வாணி பூதாநி மது யஸ் சாயம்
அஸ்மின் வாயு தேஜோ மயோ அம்ருத மயா புருஷ அயம் ஏவ ச யோ யாம் ஆத்மா
இதம் அம்ருதம் இதம் ப்ரஹ்மா இதம் சர்வம்–2-5-4-

அயம் ஆதித்ய சர்வேசாம் பூதானாம் மது அஸ்ய ஆதித்யஸ்ய சர்வாணி பூதாநி யஸ் சாயம்
அஸ்மின் ஆதித்யே தேஜோ மயோ அம்ருத மயா புருஷ
யஸ் சாயம் அத்யாத்மம் சஷூஸ் அஸ் தேஜோ மயோ அம்ருத மயோ புருஷ அயம் ஏவ ச யோ யம் ஆத்மா
இதம் அம்ருதம் இதம் ப்ரஹ்ம இதம் சர்வம் – 2-5-5-

இமா திசா சர்வேசாம் பூதானாம் மது ஆசாம் திஸாம் சர்வாணி பூதாநி மது யஸ் சாயம்
ஆசு திக்சு தேஜோ மயோ அம்ருத மயோ புருஷ
யஸ் சாயம் அத்யாத்மம் ஸ்ரோத்ர ப்ரதிஷ்ருக்தஸ் தேஜோ மயா புருஷ அயம் ஏவ ச யோ யாம் ஆத்மா
இதம் அம்ருதம் இதம் ப்ரஹ்ம இதம் சர்வம் -2-5-6-

அயம் சந்த்ர சர்வேசாம் பூதானாம் மது அஸ்ய சந்த்ரஸ்ய சர்வாணி பூதாநி மது யஸ் சாயம்
அஸ்மிம்ஸ் சந்த்ரே தேஜோ மயோ அம்ருத மயா புருஷ
யஸ் சாயம் அத்யாத்மம் மனஸஸ் தேஜோ மயோ அம்ருத மய புருஷ அயம் ஏவ ச யோ யம் ஆத்மா
இதம் அம்ருதம் இதம் ப்ரஹ்ம இதம் சர்வம் -2-5-7-

இயம் வித்யுத் சர்வேசாம் பூதானாம் மது அஸ்யை வித்யுத சர்வாணி பூதாநி மது
யஸ் சாயம் அஸ்யாம் வித்யுதி தேஜோ மயோ அம்ருதம் மயா புருஷ யஸ் சாயம்
அத்யாத்மம் தைஜாஸஸ் தேஜோ மயோ அம்ருதம் மயோ புருஷ அயம் ஏவ ச யோ யம் ஆத்மா
இதம் அம்ருதம் இதம் ப்ரஹ்மா இதம் சர்வம்–2-5-8-

அயம் ஸ்தனயித்னு சர்வேசாம் பூதானாம் மது அஸ்ய ஸ்தனயித்னோ சர்வாணி பூதாநி மது
யஸ் சாயம் அஸ்மின் ஸ்தனயித்னவ் தேஜோ மயோ அம்ருதம் மயா புருஷ யஸ் சாயம்
அத்யாத்மம் சப்தவ் ஸுவரஸ் தேஜோ மயோ அம்ருதம் மயா புருஷ அயம் ஏவ ச யோ யம் ஆத்மா
இதம் அம்ருதம் இதம் ப்ரஹ்ம இதம் சர்வம்–2-5-9-

அயம் ஆகாசா சர்வேசாம் பூதானாம் மது அஸ்ய ஆகாஸ்யா சர்வாணி பூதாநி மது
யஸ் சாயம் அஸ்மின் ஆகாஸே தேஜோ மயோ அம்ருதம் மயோ புருஷ யஸ் சாயம்
அத்யாத்மம் ஹ்ருதய ஆகாச தேஜோ மயோ அம்ருதம் மயோ புருஷ அயம் ஏவ ச யோ யம் ஆத்மா
இதம் அம்ருதம் இதம் ப்ரஹ்ம இதம் சர்வம் -2-5-10-

அயம் தர்ம சர்வேசாம் பூதானாம் மது அஸ்ய தர்மஸ்ய சர்வாணி பூதாநி மது
யஸ் சாயம் அஸ்மின் தரமே தேஜோ மயோ அம்ருதம் மயா புருஷ யஸ் சாயம்
அத்யாத்மம் தர்மஸ் தேஜோ மயோ அம்ருதம் மயோ புருஷ அயம் ஏவ யோ யம் ஆத்மா
இதம் அம்ருதம் இதம் ப்ரஹ்ம இதம் சர்வம் -2-5-11-

இதம் சத்யம் சர்வேசாம் பூதானாம் மது அஸ்ய சத்யஸ்ய சர்வாணி பூதாநி மது
யஸ் சாயம் அஸ்மின் சத்யே தேஜோ மயோ அம்ருதம் மயோ புருஷ யஸ் சாயம்
அத்யாத்மம் சத்யஸ் தேஜோ மயோ அம்ருதம் மயோ புருஷ அயம் ஏவ யோ யம் ஆத்மா
இதம் அம்ருதம் இதம் ப்ரஹ்ம இதம் சர்வம் -2-5-12-

இதம் மானுசம் சர்வேசாம் பூதானாம் மது அஸ்ய மானுஷஸ்ய சர்வாணி பூதாநி மது
யஸ் சாயம் அஸ்மின் மனுசே தேஜோ மயோ அம்ருதம் மய புருஷ யஸ் சாயம்
அத்யாத்மம் மானுசஸ் தேஜோ மயோ அம்ருத மய புருஷ அயம் ஏவ சோ யோ யம்
இதம் அம்ருதம் இதம் ப்ரஹ்ம இதம் சர்வம் -2-5-13

அயம் ஆத்மா சர்வேசாம் பூதானாம் மது அஸ்யாத்மன சர்வாணி பூதாநி மது
யஸ் சாயம் அஸ்மின் ஆத்மனி தேஜோ மயோ அம்ருதம் மய புருஷ யஸ் சாயம்
ஆத்மா தேஜோ மயோ அம்ருதம் மய புருஷ அயம் ஏவ ச யோ யம் ஆத்மா
இதம் அம்ருதம் இதம் ப்ரஹ்ம இதம் சர்வம் –2-5-13-

அவர் அவர் விதி வழி அடைய நின்றனர் –

அயம் ஆத்மா சர்வேசாம் பூதானாம் மது அஸ்யாத்மன சர்வானி பூதாநி மது
யஸ் சாயம் அஸ்மின் ஆத்மனி தேஜோ மயோ அம்ருத மய புருஷ யஸ் சாயம்
ஆத்மா தேஜோ மயோ அம்ருதம் மய புருஷ அயம் ஏவ ச யோ யம் ஆத்மா
இதம் அம்ருதம் இதம் ப்ரஹ்ம இதம் சர்வம்–2-5-14-

ச வா அயம் ஆத்மா சர்வேசாம் பூதானாம் அதிபதி சர்வேசாம் பூதானாம் ராஜ
தத் யதா ரத நாபவ் ச ரத நேமவ் சாராஹ சர்வே சமர்பித ஏவம் ஏவாஸ்மின் ஆத்மானி
சர்வானி பூதாநி சர்வே தேவா சர்வே லோக சர்வே பிராணா சர்வ ஏத ஆத்மான சமர்பிதவ் -2-5-15-

இதம் வை தன் மது ததியன் ஆதர்வனோஸ் விப்யாம் உவாச தத் ஏதத் ரிஷி பஸ்யன் அவோசாத்
தத் வாம் நார சனயே தம்ச உக்ரம் ஆவிஸ் க்ர்நோமி தனியதுர் ந வ்ருஷ்டிம்
ததியன் ஹ யன் மத்வ் ஆதர்வனோ வாம் ஆஸ்வஸ்ய சீர்ஸ்னா ப்ர யத் ஈம் உவாச இதி –2-5-16-

ததியன் ஆதர்வண ரிஷி பரிமுகத்தால் அஸ்வினி குமாரர்களுக்கு அருளிச் செய்த மது வித்யை –

இதம் வை தன் மது ததியன் ஆதர்வனோஸ் விப்யாம் உவாச தத் ஏதத் ரிஷி ஏதத் ரிஷி பஸ்யன் அவோஸாத்
ஆதர்வணா யாஸ்வினா ததீஸே ஆஸ்வியம் சிரவ் பிரதி ஐரயதம் ச வாம்
மது ப்ர வோஸாத் ர்தாயன்ன் த்வாஸ்திரம் யத் தஸ்ராவ் அபி கஷ்யம் வாம் இதி -2-5-17-

இதம் வை தன் மது ததியன் ஆதர்வனோஸ் விப்யாம் உவாச தத் ஏதத் ரிஷி பஸ்யன் அவோஸாத்
புரஸ் சக்ரே த்விபத புரஸ் சக்ரே சதுஸ்பத புர ச பக்ஷி பூத்வா புர புருஷ ஆவிசாத் இதி ச வா அயம் புருஷ
சர்வாசு பூர்சு புரிஸ்ய நைநேந கிம் ச நாநாவ்ர்தம் நைநேந கிம் ச நாஸ் அம்வ்ர்தம்-2-2518-

இதம் வை தன் மது ததியன் ஆதர்வனோஸ் விப்யாம் உவாச தத் ஏதத் ரிஷி பஸ்யன் அவோஸாத்
ரூபம் ரூபம் பிரதி ரூபோ பபூவ தத் அஸ்ய ரூபம் பிரதி சஷசனாய இந்த்ரோ மாயாபி புர ரூப ஈயதே யுக்தா
ஹி அஸ்ய ஹரய சதா தசா இதி அயம் வை ஹரய அயம் வை தசா ச சஹஸ்ராணி பஹுனி சனந்தானி
ச தத் ஏதத் ப்ரஹ்ம பூர்வம் அனபரம் அனந்தரம் அபாஹ்யம் அயம் ஆத்மா ப்ரஹ்ம சர்வானுபூ இதி அநு சாசனம் -2-5-19-

ஹயக்ரீவர் தானே வித்யை உபதேசிக்க வேண்டும் –
அனைத்து ரூபமாக ப்ரஹ்மமே -ப்ரஹ்ம த்ருஷ்ட்டி -சம த்ருஷ்ட்டி -பண்டிதன் –
சரீர த்ருஷ்ட்டி கூடாதே -ப்ருதக் சுத்த ஆத்ம த்ருஷ்ட்டி பார்த்தால் வேறுபாடு தெரியாதே -சமத்துவம் வரும்
அணு- ஞான மயம்- ஆனந்த மயம்- நித்யத்வம்- இவற்றால் சாம்யம் –

————————————————

ஆறாவது ப்ராஹ்மணம்

குரு பரம்பரை -ஆச்சார்ய சிஷ்ய -பரமேஷ்டின -பரமேஸ்தி ப்ராஹ்மண -ப்ரஹ்ம ஸ்வயம்பு -ப்ரஹ்மணே
மூலம் வந்த மது காண்டமே முதல் இரண்டு அத்தியாயங்கள்-

———————————————-

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம் .

ஸ்ரீ ப்ருஹதாரண்ய உபநிஷத் –முதல் அத்யாயம்

ஓம் பூர்ணம் அத பூர்ணம் இதம் பூர்ணாத் பூர்ணம் உத்ஸயதே
பூர்ணஸ்ய பூர்ணம் ஆதாய பூர்ணம் இவாவசிஸ்யதே
ஓம் ஷாந்தி ஷாந்தி ஷாந்தி

( -57- ப்ராஹ்மணங்கள் மொத்தம் -இந்த உபநிஷத்தில் )

ஸ்ரீ கிருஷ்ண யஜுர் வேதம் காண்ட சாகை உபநிஷத்
யாகாதிகள் வேதம் -த்யானம் உபாசனம் -வேதாந்தம் -உபநிஷத் -ப்ரஹ்மத்தை அடைய -அருகில் போக-
த்ருஷ்ட்டி விதி -கண் காது மனஸ் தாமரை ஆதித்யன் சூர்யன் இவற்றை வைத்தே ப்ரஹ்மத்தை விளக்கிக் காட்டும் உபநிஷத் –
ஆரண்யகம் -காட்டில் நடந்தவை / பிருஹத் -மிகப்பெரிய –உபநிஷத் இது
-8-அத்தியாயங்கள் -உரை -6-அத்தியாயங்கள் தான் -உள்ளவை –
கன்வர்-அருளிய கன்வ சாகை –
முதல் இரண்டு அத்யாயத்துக்கு உரைகள் இல்லை –
முதல் இரண்டும் யாகம் பண்ணுவார்களுக்கு -இதற்கு உரை இல்லை
மூன்றாவதை முதலாக கொண்டு பார்க்கிறோம் மேலே
மொத்தம் -56- ப்ராஹ்மணங்கள் -இதில் -அத்யாயம் ப்ராஹ்மணம் மந்த்ரம் -இப்படி பிரித்து பார்ப்போம் –
வித்யா -ஒவ் ஒன்றையும் பற்றி மேல் அத்தியாயங்கள் -பக்தி உபாசனமே வித்யா -பல வகைகள் –
தெரிந்தது வைத்து ப்ரஹ்மத்தைக் காட்டும் -மார்க்கங்கள் -லோகோ பின்ன ருசி –10-/12-வித்யைகள் இதில் பார்ப்போம் –
அஸ்வ ப்ராஹ்மணம் முதலில்
அஸ்வமேத ப்ராஹ்மணம் இரண்டாவதில்

அஸ்வ ப்ராஹ்மணம் -ஹயக்ரீவம் உபாஸ்மஹே
விரைவு- வேகம் -பலம் -வீர்யம் -அஸ்வமேத யாகம் -தச அஸ்வமேத காட் –பிட்டோர் கான்பூர் அருகில் –
காலை விடியிலே-முகம் -காணவே -ப்ரஹ்மம் த்ருஷ்ட்டி -பகல் கண்டேன் நாரணனைக் கண்டேன் –
சுக்ல யஜுஸ் சாகை -குதிரைமுகம் சூர்யன் உபதேசம் -உதயமே தலை –
கண் சூர்யன் -பிராணன் வாயு -வாயை திறந்து அக்னி -உருவகம் -படுத்தி ப்ரஹ்மம் கூட்டிப்போகும் ஆதித்ய மண்டலம் -அறிந்த வாயு –
ஆரோக்ய கேடு தொலைய -கிரணங்கள் -அழுக்கு-காமாதிகள் தொலைந்து நிர்மலமான மனஸ்-த்யானம் நிலைக்க –
-57- ப்ராஹ்மணங்கள் –
யாகம் பண்ணுவது போலே த்யானம் -முதலில் சூர்ய த்யானம் –

——————————–

ஓம் உஸவா அவஸ்ய
மேத்யஸ்ய சிரஹ
சூர்யஸ் சஷுஸ்
வாதா பிராணா
வ்யத்தம் அக்னிர் வைச்வானரா
உஸவா சமவஸ்தர ஆத்மஸ் வஸ்ய
தயூஹ ப்ரஸ்தம்
அந்தரிக்ஷம் உதரம்
பிருத்வி பஜஸ்யாம்
திசா பார்ஸ்வே
அவாந்தர திசா பார்ஸவா
ர்தவோங்கனி மஸஸ் கர்தமசாஸ் ச பர்வாணி
அஹோராத்ராணி பிரதிஷ்டா
நக்ஷத்ராணி அஸ்தினி
நாபோ மம்சனி
உவத்யம் சிகத
சிந்தவோ குட
யாக்ரச் ச க்ளோமனஸ் ச பர்வத
ஒசதயஸ் ச வனஸ்பதயஸ் ச லோமணி
உதயன் புர்வர்தக நிம் லோகன் ஜெகனார்த்த
யத் விஜிரம்பதே தத் விதியோததே
யத் விதுநுதே தத் ஸ்தனயதி
யன் மேஹதி தத் வர்சதி
வகே வஸ்ய வாக் –1-1-1-

அஹர் வா அஸ்வம் புரஸ்தான் மஹிமா நவஜாயத
தஸ்ய பூர்வே சமுத்ரே யோனி ராத்ரிர் ஏனம் பஸ்ஸான் மஹிமா நவஜாயத
தஸ்யாபரே சமுத்திர யோனி இதவ் வா அஸ்வம் மஹிமானவ்
அபிதா சம்பா பூவாதுஹ் ஹயோ பூத்வா தேவான் அவஹத் வாஜி
கந்தர்வான் அரவாசுரான் அஸ்வோ மனுஷ்யான்
சமுத்திர இவாஸ்ய பந்துஹ் சமுத்ரோ யோநிஹ்-1-1-2-

அஸ்வ ப்ராஹ்மணம் முதலில் -ஹயக்ரீவர் -விரைவு வேகம் பலம் வீர்யம் -வேண்டுமே
அஸ்வமேத யாகம் -குதிரை வாஹனம் –
முகம் -காலை விடியல் -அந்தகாரம் விலகும் –
சுக்ல யஜுஸ் -சூர்ய பகவான் கற்றுக் கொடுத்தது -குதிரை முகத்துடன் உபதேசம் -யாஜ்ஜ வர்க்க்யர் பிரார்த்திக்க –
தலை -சூர்யா உதயம் -கல கல கனைக்கும் சப்தம் வேதம்
கண்ணே சூர்யன் வாயு பிராணன் –
இப்படி உருவகப்படுத்தி ப்ரஹ்மத்துக்கு கூட்டிப்போகும்
இவை எல்லாம் சரீரம் –
உடல் மனம் ஆத்மா அழுக்கு போக மூன்று தடவை தீர்த்தம் -வேதம் எத்தை சொன்னாலும் மூன்றுக்கும் சொல்லும்
பின் பக்கம் ஸ்வர்க்கம்/ ஆகாசம் வயிறு / பூ லோகம் நெஞ்சு என்று நினைத்து
தங்கப்பாத்திரம் முன்னே வைத்து -அதுக்கு பின் வெள்ளி அஸ்வமேத யாகம் பண்ணும் பொழுது
தங்கம் -ஸ்வர்ணம் பகல் பொழுது -சூர்யன் நினைப்பதே ஆரோக்ய கேடு தொலைய –
சுத்தமான மனசைக்கொண்டே தியானம் நிலைக்க –
பின் பக்கம் வைத்த வெள்ளிப்பாத்திரம் குளிர்ந்த சந்திரன் -பகல் இரவு வாசி இல்லாமல் பகவத் தியானம்
கங்குலும் பகலும் கண் துயில் அறியாள்-
ஹயா- வாகி– அஸ்வம் -தேவர்களை கந்தர்வர்களை அரவாசு அசுரர்கள் -அஸ்வம் பெயரால் மநுஷ்யர்களை தூக்கி

நாமம் ரூபம் செயல்கள் எல்லாம் கடல் அலை போலே -கடலுக்குள் -கடலின் மேல் -அலை போலே
சமுத்திர ஏவஸ்ய பந்து சமுத்திர யோனி தானே பரப்ரஹ்மம் –

———————————-

இரண்டாவது ப்ராஹ்மணம் -ஸ்ருஷ்ட்டி ப்ராஹ்மணம் –

நைவேக கிம்கநக்ர ஆஸீத்
ம்ருத்யு நைவேதம் ஆவ்ர்தம் ஆஸீத்
ஆசானாயாய ஆசானாயா ஹி ம்ருத்யு
தன் மநோ குருத ஆத்மன்வி
ஸ்யாம் இதி சோ அர்க்கன் அகாராத் தஸ்ய அர்கத வை
மே கம் அபூத் இதி தத் இவார்கஸ்ய அர்கத்வம் ஜாம் ஹவ அஸ்மை
பவதி ய ஏவம் ஏதத் அர்கஸ்ய அர்கத்வம் வேத –1-2-1-

ஆபோ வா அர்கா தத் யத் அபாம் சாரா ஆஸித் தத் சமஹநியத ச
பிருத்வி அபவத் தஸ்யாம் ஆஸ்ராம்யத்
தஸ்ய ஸ்ரான்தஸ்ய தப்தஸ்ய தேஜோ ரஸோ நிரவர்த்த அக்னி -1-2-2-

பிரளய காலம் -ஸூஷ்ம –ஸ்ருஷ்ட்டி காலம் big bang – சொல்வது போலே –
நாம ரூப வேறுபாடு இல்லாமல் -பிரகிருதி மூலப்பொருள் –
எண் பெருக்கு அந்நலத்து ஒண் பொருள் ஈறில-
பிரகிருதி தமஸ் -இருள் நீக்கி சமஷ்டி புருஷன்
மிருத்யு -மொத்தம் அழிந்து -சூழப்பட்டு பசி தாகம் இல்லாமல் -பகவான் சங்கல்பம் எடுத்துக் கொண்டு
சைதன்யம் -அறிவு -உள்ளவன் சேதனன்-அறிவு அற்ற ஞான சூன்யம் ஜடப்பொருள் அசேதனம்
சர்வஞ்ஞன் இடம் சேர்ந்து உயர்த்திக் கொள்ள வேண்டுமே சேதனன் தன்னை
உபாசனம் மூலம் -ஞானம் சமமாகும் –
தண்ணீரை படைத்து -ஆதிசேஷன் -படைப்பை படுத்து சிந்தனை -நாபி கமலத்தில் நான்முகனை படைத்து
கொப்பூழில் எழு கமல பூ அழகர் -பத்ம நாபன் –
அர்ச்சகனுக்கு சுகம் கொடுக்கும் அர்க்கன்-உத்தமன் பேர் பாட -நரகமே ஸ்வர்க்கமாகும் நாமங்கள் யுடைய நம்பீ
குழந்தைகளை வளர்த்து தன்னை அடைந்து தான் ஆனந்தம் -இதுவே ஸ்ருஷ்டிக்கு பயன்
பஹஸ்யாம் பிராஜாயேயே -சங்கல்பம் –
தண்ணீர் படைத்து -வாயு -அதில் இருந்து
நெருப்பு –பூமி -ஹிரண்ய கர்ப்பன் விராட் ஸ்வரூபன் –நான் முகன்-
தேவ மனுஷ்யாதி —
படைத்து -பிராணன் முக்கிய தேவதை -உச்வாசம் நிச்வாஸம் –
குதிரை பிறந்து வளர்ந்து -அஸ்வமேத யாகம் -படைத்தவனுக்காக நாம் புரிந்து கொள்ள வேண்டும்
வாக்கு பிராணன் இரண்டும் முக்கிய தேவதை – ருக் -சாமம் —
வெளியிலே தேடாதே -உன்னை படைத்து உன் ஹிருதய கமலத்துக்குள் உள்ளவன் தான் அந்த பர ப்ரஹ்மம் –
தாயாரால் உள்ளே புகுந்து கண்காணிக்க முடியாதே –
பண்ணும் தப்பு எல்லாம் கணக்கு எடுத்து -சாஸ்திரம் கிருத்ய அக்ருத்யாதி சொல்லி
முக்கிய பிராண உபாசனம் மேல் மூன்றாவது ப்ராஹ்மணத்தில்

——————————

ச த்ரேதாத்மானம் வியாஹ்ருத
ஆதித்யம் த்ரிதியம்
ச ஈஸா ப்ராணாஸ் த்ரேதா விஹித
தஸ்ய ப்ராசி திக் சிரா
அசவ் சாசவ் சைரமு
அத அஸ்ய ப்ராதிசி திக் புச்சம்
அசவ் காஸுவ் ச சாக்த்யவ்
தக்ஷிண கோதிசி ச பார்ஸ்வே த்யுத் ப்ரஸ்தம்
அந்தரிக்ஷம் உதரம்
இயம் உர ச இசவ் ப்சு பிரதிஸ்தித
யத்ர க்வ சைதி தத் இவ ப்ரதிதிஸ்ததி இவாம் வித்வான்–1-2-3-

சோ காமயத த்விதியோ ம ஆத்ம ஜாயதேதி
ச மனசா வாசாம் மிதுனம் சம்பவத் ஆசனாய ம்ருத்யு தத் யத் ரேத ஆஸீத்
ச சம்வத்சரோ பவத் -ந ஹ புரா
தத சம்வத்சர ஆச
தம் இதாவந்தாம் காலம் அபிபாஹ் யாவன் சம்வத்சர தம்
இத்தாவத காலஸ்ய அஸ்ர் ஜத தம் ஜாதம் அபிவியாததத்
ச பான் அகோராத் சைவ வாக் அபாவத் -1-2–4-

ச யீக்ஷத-யதி வா இமாம் அபிமாம்ஸயே கனியோன்னாம் கரிஸ்ய இதி
ச தயா வாசா தேனாத்மா நேதாம் சர்வம் அஸ்ர்ஜத யத் இதாம் கிம்
ச யீக்ஷத யதி வா இமாம் அபிமாம்ஸயே
ச ர்சோ யஜும்சி சாமானி சந்தாம்ஸி யஜ்னான் பிரஜா பசுந் ச
யத் யத் இவாஸ்ர்ஜத தத் தத் அத்தும் அத்ரியத சர்வம் வா அதிதி
தத் அதிதேர் அதித்வம் ஸர்வஸ்யை
தஸ்யாத்த பவதி
சர்வம் அஸ்யான்னம் பவதி ய ஏவம் ஏதத் அதிதேர் அதித்வாம் வேத-1-2-5-

சோ காமயத பூயஸ யஜ்நேந பூயோ யஜேயதி சோஸ் ராம்யத்
ச தபோ தப்யத தஸ்ய ஸ்ரான்தஸ்ய தப்தஸ்ய யசோ வீர்யம்
உதாக்க்ரமத் பிராணா வை யசோ வீர்யம் தத் ப்ராணேசு க்ரான்தேசு
சரீரம் ஸ்வயிதும் அத்ரியத தஸ்ய சரீர இவ மன ஆஸீத் -1-2-6-

சோ காமயத மேத்யம் ம இதம் ஸ்யாத் ஆத்மன்வய அநேந ஸ்யாம் இதி
ததோ ஸ்வாஹ சமபவத் யத் அஸ்வத் தன் மேத்யம் அபூத் இதி
தத் இவாஸ்வ மேதாஸ் யாஸ்வ மேதத்வம்
இச ஹா வா அஸ்வ
மேதாம் வேத ய ஏனம் ஏவம் வேத தம்
அநவ்ருத்யை வாமநியத தம் சம்வத்சரஸ்ய பரஸ்தாத்
ஆத்மன ஆலபத பஸூன் தேவாதாப்ய ப்ரத்யவ்ஹத் தஸ்மாத்
சர்வ தேவத்யம் ப்ரோக்ஷிதம் ப்ரஜாபத்யம் ஆலபந்தே இச ஹா
வா அஸ்வ மேதோ ய இச தபதி தஸ்ய சம்வத்சர ஆத்ம அயம்
அக்னிர் அர்க்க தஸ்யேமே லோகா ஆத்மனா தாவ் இதவ் அர்க்கஸ் வமதவ்
சோ புநர் ஏகைவ தேவதா பவதி ம்ருத்யுர்
இவ அப புநர் ம்ருத்யும் ஜயதி நைனம் ம்ருத்யம் ஆப்னோதி
ம்ருத்யுர் அஸ்யாத்மா பவதி இதாசாம் தேவதாநாம் ஏகோ பவதி –1-2-7-

———————————————-

முதல் அத்யாயம் ஆறு ப்ராஹ்மணங்கள் -மூன்றாவது உத்கீதா ப்ராஹ்மணம் – –
பிராண வாயு -இழுத்து ஓங்காரம் சொல்லி -பிராணன் உத்காதா -வைத்து தேவர்கள் அசுரர்களை வெல்ல -உத்கீதம் ஓங்காரம் –
நிஷ்டையுடன் சொல்ல வேண்டும் –

த்வயா ஹா ப்ரஜாபத்யா தேவாஸ் ச அஸுராஸ் ச ததா கானியஸா இவா
தேவா ஜ்யாயஸா அஸூராஹ தா இசு லோகேஸ் வஸ்பர்தந்த தே ஹா
தேவா உசுஹ ஹந்தா ஸூரான் யஜ்னா உத்கீதேநாத் யயாமேதி -1-3-1-

தே ஹ வாசாம் ஊஸ் த்வாம் ந உத்காய இதி ததேதி
தேப்யோ வாக் உத்காயத் யோ வாசி போகாஸ் தம் தேவேப்யா காயத் யத் கல்யாணம் வததி தத் ஆத்மனே தே விதுர் அநேந வை ந
உத் காத்ராத் யேஸ்ய நிதீதி தம் அபித்ருத்ய பாப்மான வித்யன் ச ய ச பாப்மா யத் எவேதம் அப்ரதிரூபம் வதாதி ச இவ ச பாப்மா -1-3-2-

தேவர்கள் -வாக்கு தேவதையை கேட்க -2-பாப மூட்டைகளை வீச -பொடி பொடியாக -தவறான சொற்களை பேச ஆரம்பித்து –
நிஷ்டை நியமம் தவற -தீய வார்த்தை -சதஸ்தமான வார்த்தை -ரஹஸ்யமான வார்த்தை வாசி உண்டே
தீக்குறளை சென்று ஓதோம்-இனிய உளவாக இன்னாதவை கூறுவது கனி இருக்க காய் கவர்ந்தது போலே ஆகும்
பொய் பேசுவது வதந்தி பேசுவது போல்வன கூடாதே -நாராயணனை நாணி -நரசிம்மனை நச்சு கூப்பிடுவது வாக்குக்கு தவறு

அத ஹா புராணம் உஸுஹ் த்வாம் ந உத்காயதி ததேதி தேப்யா பிராணா உத்காயத் ய ப்ராணே போகஸ் தம் தேவேப்ய ஆகாயத்
யத் கல்யாணம் ஜிஹ்ரதி தத் ஆத்மனே தே விதுர் அநேந வை
நவ்த்காத்ர் ஆத்யேஸ்யந்திதி தம் அபித்ருத்ய பாப்மான வித்யன் ச ய ச பாப்மா யத் இவேதம் அப்ரதிரூபம் ஜிக்ரதி ச இவ ச பாப்மா -1-3-3-

அடுத்து மூக்கின் இடம் –கிராண இந்திரியம் தோற்று போக -கிருதயுகத்தில் நல்லது மட்டுமே முகருமாம்
தீயதில் போக அப்புறம் -துர்வாசனை –
த்யானம் உயர உயர தீயத்தையே நன்மையாக -நன்மையாக மிக்க நான் மறையாளர்கள்
சர்வ கந்த -துளசி கந்தத்தையே கிரகிக்க வேண்டும் -முகுந்த திருப்பாத துளவம் –
நாற்றத்துழாய் முடி –நறுமணம் -நாற்றம் நல்லதும் தீயதும்

அத ஹா சஷூர் உஸுஹ் த்வம் ந உத்காய இதி ததேதி
தேப்யாஸ் சஷூர் உதகாயத் யஸ் ஸஷூசி போகஸ் தம் தேவேப்ய ஆகாயத்
யத் கல்யாணம் பச்யதி தத் ஆத்மனே தே விதுர் அநேந வை ந
உத்காத்ராத்யேஸ் யந்திதி தம் அபிதுர்த்ய பாப்மான வித்யன் ச ய ச பாப்மா யத் இவேதம் அப்ரதிரூபம் பச்யதி ச இவ ச பாப்மா -1-3-4-

அடுத்து கண் –அதுவும் தோற்றுப்போய் பார்க்கக் கூடாததையும் பார்க்க ஆரம்பித்து
ஞானம் -முதல் நிலை -சிகீர்ஷா விருப்பம்-அடுத்த நிலை – -பிரயத்தனம் முயற்சி அடுத்த நிலை –
எந்த நிலையில் தடுக்கிறோமோ -யோகி -மஹா யோகி தகாதவற்றில் அறிவே இல்லாமல் –
விருப்பம் இல்லாமல் -அடுத்த நிலை -பிரயத்தனம் படாமல் மூன்றாவது நிலை

அத ஹா ஸ்ரோத்ரம் உஸுஹ் த்வம் ந உத்காய இதி ததேதி தேப்ய
ஸ்ரோத்ரம் உதகாயத் ய ஸ்ரோத்ரே போகஸ் தம் தேவேப்ய ஆகாயத்
யத் கல்யாணம் ஸ்ரோநோதி தத் ஆத்மனே தே விதுர் அநேந வை ந உதகாத்ராத்யேஸ் யந்திதி தம் அபித்ருத்ய
பாப்மான வித்யன் ச ய ச பாப்மா யத் இவேதம் அப்ரதிரூபம் ஸ்ர்நோதி ச இவ ச பாப்மா-1-3-5-

அடுத்து -காது –அதுவும் தோற்க -தேவை இல்லாதவற்றை கேட்க ஆரம்பித்து -போவதே நோயதாகி –திருமாலை –

அத ஹா மன உஸுஹ் த்வம் ந உத்காய இதி ததேதி தேப்யோ மன உதகாயத்
யோ மனசி போகஸ் தம் தேவேப்ய ஆகாயத்
யத் கல்யாணம் சங்கல்பயதி தத் ஆத்மனே தே ச விதுர் அநேந வை
ந உதகாத்ராத்யேஸ் யந்திதி தம் அபிதுர்த்ய பாப்மான வித்யன் ச ய ச பாப்மா யத் இவேதம் அப்ரதிரூபம் சங்கல்பயதி ச
இவ ச பாப்மா இவம் உ கல்வ் தேவதா பாப்மாபிர் உபாஸ்ர்ஜன் இவம் இனாஹ் பாப்மான வித்யன் -1-3-6-

அடுத்து மனஸ்-இந்திரியங்களுக்கு தலைவன் -மனம் என்னும் குரங்கு -காரணம் பந்தத்துக்கும் மோக்ஷத்துக்கும் –
அதுவும் தோற்க -தீய எண்ணங்கள் மனசுக்கு வர ஆரம்பம் -பயம் துக்கம் கவலை போன்ற தீமைகள்

அத ஹிமம் ஆசன்யம் ப்ராணம் உஸுஹ் த்வம் ந உத்காய இதி ததேதி தேப்ய இஸ பிராண உதகாயத் தே
விதுர் அநேந வை ந உத்காத்ராத்ஸ் யந்திதி தம் அபிதுர்த்ய பாப்மான வித்யன் ச யதா அஸ்மானம் ர்த்வா லோஸ்டோ
வித்வாம்சேத இவம் ஹைவ வித்வாம்சமானா விஸ்வங்கோ விநேஸுஹ் ததோ தேவாபவன் பாராசூரா பவதி
ஆத்மன பராஸ்ய த்விசன் ப்ரதர்வியோ பவதி ய இவம் வேத -1-3-7-

அடுத்து பிராணன் பஞ்ச பிராணன் -கூடி உத்கீதம் பாட -பாப மூட்டைகள் பொடியாக போக –
முக்கிய பிராணனாக ப்ரஹ்மம் உபாஸிக்க வேண்டும் -என்றதாயிற்று
நிமிஷத்துக்கு -16-தடவை மூச்சு விடுகிறோம் -அத்தை பற்றி நினைக்கவே இல்லையே
அத்தை ப்ரஹ்மமாக நினைக்க வேண்டுமே –
எதிரிகளை வீழ்த்தி இயற்க்கை நிலையை அடைகிறான்

தே ஹோஸுஹ் க்வ நு சோபூத் யோ ந இத்தம் அஸக்தேதி
அயம் ஆஸ்யேன்தாரிதி சோ யாஸ்ய அங்கீரஸ அங்கானாம் ஹி ரஸஹ்–1-3-8-

முகத்தில் இருக்கிறான் அங்கிரஸ் -அங்கத்தில் உள்ள ரசங்கள் பிராணனின் உண்டே

ச வ இச தேவத துர்நாம தூரம் ஹை அஸ்ய ம்ருத்யு தூரம் ஹா வ அஸ்மன் ம்ருத்யுர் பவதி ய ஏவம் வேத-1-3-9-

தூர் –நாமம் -மூச்சை இழுத்து விட்டு -மிருத்யு தேவதை தூரமாக போகும் –

ச வ இச தேவதை தாஸாம் தேவதா நாம் பாப்மானம் ம்ருத்யும் அபஹத்யா
யாத்ராசாம் திஸாம் அந்த தத் கமயாம்சகார தத் ஆசாம் பாமனோ வின்யததாத் தஸ்மான் ந ஜனம் இயத்
நந்தம் இயத் நெட் பாப்மானம் ம்ருத்யும் அவ்வாயானீதி -1-3-10-

பிராணவாயு ஒழுங்காக இருந்தால் -கண் சரியாக பார்க்கும் -காது சரியாக கேட்க்கும் -வாய் ஒழுங்காக பேசும் –

ச வ இச தேவதை தாஸாம் தேவதா நாம் பாப்மானம் ம்ருத்யும் அபஹத்யா அதைநா ம்ருத்யும் அத்யவஹத்-1-3-11-

ச வை வாசாம் இவ பிரதமாம் அத்யவஹத் ச யதா ம்ருத்யும் அத்யமுகியத சோகினிர் சோயம்
அக்னி பரேன ம்ருத்யும் அதிக்ராந்தோ தீப்யதே -1-3-12-

அத ப்ராணம் அத்யவஹத் ச யதா ம்ருத்யும் அத்யமுக்யத ச வாயுர் அபவத் சோயம்
வாயு பரேன ம்ருத்யும் அதிக்ரந்த பவதே -1-3-13-

அத சஷூர் அத்யவஹத் தத் யதா ம்ருத்யும் அத்யமுக்யத ச ஆதித்யோ பவத் சோசாவ்
ஆதித்ய பரேந ம்ருத்யும் அதிக்ரந்தாஸ் தபதி -1-3-14-

அத ஸ்ரோத்ரம் அத்யவஹத் தத் யதா ம்ருத்யும் அத்யமுக்யத தா திசோ பவன்
தா இமா திசா பரேந ம்ருத்யும் அதிக்ரந்த-1-3-15-

அத மநோத் யவஹத் தத் யதா ம்ருத்யும் அத்யமுக்யத ச சந்த்ரமா அபாவத் ச சவ் சந்த்ர பரேந ம்ருத்யும் அதிக்ரந்தோ பாதி
இவம் ஹா வ ஏனம் இசா தேவதா ம்ருத்யும் அதிவஹதி ய இவம் வேத–1-3-16-

அதாத்மனேன் நாத்யம் ஆகாயத் யத் ஹி கிம் கான்னம் அத்யதே அநே நைவ தத் அத்யதே இஹ பிரதிதிஸ்த்தி -1-3-17-

தே தேவா அப்ருவன் இதாவத் வா இதம் சர்வம் யத் அன்னம் தத் ஆத்மன ஆகாஸீஹ்
அநு நோஸ்மின் அன்ன ஆப ஜஸ்வேதி தே வை மா பிஸாம் விசாதேதி ததேதி தம் சமந்தம் பரிணயவிசந்த
தஸ்மாத் யத் அநநேந அன்னம் அத்தி தேனைதாஸ் த்ருப்யந்தி இவம் ஹா
வா ஏனம் ஸ்வா அபிசம் விசந்தி பர்த்தா ஸ்வாநாம் ஸ்ரேஸ்தா புர
இதா பவதி அந்நாதோ திபதிஹ ய இவம் வேத ய உ
ஹைவம் விதாம் ஸ்வேசு ப்ரதிபிரதிர் புபூசதி ந ஹைவாலம்
பார்யேப்யோ பவதி தா ய இவைதம் அனுபவதி யோ வைதம்
அநு பார்யான் புபூர்சதி ச ஹைவாலம் பார்யேப்யோ பவதி -1-3-18-

சோ யஸ்ய அங்கீரஸ அங்காநாம் ஹி ரஸஹ் பிரானோ வா அங்காநாம் ரஸஹ பிரானோ ஹி வா அங்காநாம் ரஸஹ
தஸ்மாத் யஸ்மாத் கஸ்மாஸ் ச அங்காத் பிராணா உதக்ரமாதி தத் இவ தத் ஸூஸ்யதி இச ஹி வா அங்காநாம் ரஸஹ -1-3-19-

இச உ ஏவ ப்ருஹஸ்பதி வாக் வை ப்ரஹதி தஸ்யா ஏச பதி தஸ்மாத் உ ப்ருஹஸ்பதி–1-3-20-

இச உ ஏவ ப்ரஹ்மணஸ்-பதி வாக் வை ப்ரஹ்ம தஸ்ய ஏச பதி தஸ்மாத் உ ப்ரஹ்மணஸ் பதி–1-3-21-

தீயவற்றை காணவும் கேட்கவும் பேசவும் -வாசனை எளிதாக போகாதே -மனஸ் அடங்கினால் புலன்கள் ஓடும் –
புலன்கள் அடங்கினால் மனஸ் ஓடும் —
இரண்டையும் அடக்குவதே த்யானம் உபாசனம் –
வாக்குக்கு அக்னி தேவதை – மூக்குக்கு வாயு தேவதை –
அனைத்துக்கும் சோறு -பிராணாயஸ்வாஹா இத்யாதி -பஞ்ச பிராண ஆஹுதி செய்வது முக்கியம் -நினைவு முக்கியம்
புலன்களுக்கு வேண்டிய சக்தி -கண்ணுக்கு தெரியாதவற்றை சொல்லிக் கொடுக்கும் வேதம்
நெய் ஆஹுதி ஹோம குண்டம் போலே வைச்வானர அக்னி தேவதைக்கு ஆஹுதி செய்வது முக்கியம்
மந்த்ரம் அன்னத்துக்கு ஆடை -பரிவேஷ்டானம்-பரிசேஷணம் ஆடை கொடுப்பது போலே -நெல் உமியை எடுத்ததும் பிராயச்சித்தம் இது
உண்மையான பர்த்தாவாக வாழ்கிறான் -இப்படி செய்பவன் -தாங்குபவன் பர்த்தா -தங்கப்படுபவள் பார்யா –
பிராணவாயுவின் முக்கியம் அறிந்தவனே -சாமம் -ச அம -வாக் பிராணன் சேர்ந்து –
புலன்கள் பார்யா -பிராண வாயு பர்த்தா –என்றபடி

ஏச உ ஏவ சாம வாக் வை சாம ஏச சா சாமஸ் சேதி தத் சாம்னா சாமத்வம்
யத் வேவ சம ப்ளுசினா
சமோ மசகேந சமோ நாகேந சம ஏபிஸ் த்ரிபிர் லோகை
சமோ நேந சர்வேந
தஸ்மாத் வேவ சாம அஸ்நுதே சாம்னா சாயுஜ்யம் சாலோகதம் ய ஏவம் ஏதத் சாம வேத -1-3-22-

இச உ வா உத்கீதாத் ப்ரானோ வா உத் ப்ராணேந ஹிதம் சர்வம் உதாப்தம்
வாக் ஏவ கீதா உ ச கீதா சேதி ச உத்கீதாத்–1-3-23-

ததாபி ப்ரஹ்ம தத்தாஸ் கைகித் அநேயோ ராஜா நாம் பக்ஸயன் உவாச
அயம் த்யஸ்ய ராஜா மூர்த்தாநம் விபாத யதாத் யத் இதோ யாஸ்ய அங்கீரஸோ நைனோத காயத் இதி
வாசா ச ஹை ஏவ ச ப்ராணேந சோடகாயத் இதி-1-3-24-

தஸ்ய ஹைதஸ்ய சாம்நோ ய ஸ்வம் வேத பவதி ஹாஸ்ய ஸ்வம் தஸ்ய வை ஸ்வ ஏவ ஸ்வம் தஸ்மாத் ஆர்த்விஜ்யம் கரிஸ்யன் வாகி
ஸ்வரம் இச்சேத தயா வாசா ஸ்வர சம்பன்ன யார்த் விஜ்யம் குர்யாத் தஸ்மாத் யஜ்நே ஸ்வர வந்தம் தித்ர்க் சந்த ஏவ அதோ
யஸ்ய ஸ்வம் பவதி பாவதி ஹாஸ்ய ஸ்வம் ய ஏவம் ஏதத் சாம்நா ஸ்வம் வேத–1-3-25-

தஸ்ய ஹைதஸ்ய சாம்நோ ய சுவர்ணம் வேத பவதி ஹாஸ்ய சுவர்ணம் தஸ்ய வை ஸ்வரா ஏவ சுவர்ணம் பவதி
ஹாஸ்ய சுவர்ணம் ய ஏவம் ஏதத் சாம்ன சுவர்ணம் வேத –1-3-26–

தஸ்ய ஹைதஸ்ய சாம்நோ ய பிரதிஸ்தம் வேத பிரதி ஹா திஸ்ததி தஸ்ய வை வாக் ஏவ பிரதிஸ்த
வாகி ஹி கல்வ் ஏச ஏதத் பிராண பிரதிஸ்திதோ கீயதே அன்ன இதி உ ஹைக ஆஹுஹ்–1-3-27-

அதாத பாவமானானாம் ஏவாப்யாரோஹா ச வை கலு ப்ரஸ்தோத
சாம ப்ரஸ்தவ்தி ச யத்ர ப்ரஸ்துயாத் தத் ஏதானி ஜபேத் அஸ்தவ்
மா சத் கமய தமஸோ மா ஜ்யோதிர் கமய ம்ருத்யோர்
மாம்ர்தம் காமயா இதி ச யத் ஆஹா அசதோ மா சத் கமய இதி
ம்ருத்யுர் வா அசத் சத் அமிர்தம் ம்ருத்யோர் மாம்ர்தம் கமய
அமிர்தம் மா குரு இதி ஏவைதாத் ஆஹா தாமஸோ மா ஜ்யோதிர் கமய
இதி ம்ருத்யுர் வை தம ஜ்யோதிர் அமிர்தம் ம்ருத்யோர் மா அம்ர்தம்
கமய அம்ர்தம் குரு இதி ஏவைதாத் ஆஹா ம்ருத்யோர் மாம்ர்தம்
கமய இதி நாத்ர திரோஹிதம் இவாஸ்தி அத யானிதராணி ஸ்தோத்ராணி
தேசஸ்வ ஆத்மநேன் நாத்யம் ஆகாயேத் தஸ்மாத் உ தேசு வரம் வ்ர்நீத
யாம் காமம் காமயேத தம் ச ஏச ஏவம் வித் உதகாதாத்மனே
வா யஜமானாய வா யம் காமம் காமயதே தம் ஆகாயதி
ததைதல் லோக ஜித் ஏவ ந ஹைவ லோக்யதாயா ஆசாஸ்த்தி ய ஏவம்
ஏதத் சாம வேத -1-3-28-

அநித்தியம் லோகத்தில் -நித்ய லோகம் கூட்டி போக -எந்த அனுபவம் நிலைக்கும் -ஸ்திரம் –
அநித்தியம் சரீரம் -ஆத்மா நித்யம் -பார்வையை ஆத்மாவில் செலுத்தி –
ஆனந்தமே உருவானவற்றைப் பார்த்தால் தானே ஆனந்தம் வரும் –
தேகாத்ம பிரமம் -ஸ்வ தந்த்ர ஆத்மா அஞ்ஞானம் போக்கி -இருட்டில் இருந்து வெளிச்சம்
மிருத்யுவில் இருந்து அமிர்தம் போக
அசித்தில் இருந்து சித்துக்கு -அநித்யத்தில் இருந்து நித்யம் கூட்டிப் போக –
நிலைத்து நிற்க -அல்பம் அஸ்திரம் துக்கமயம் விட்டு -அநந்தம் நித்யம் சுக ரூபம் மூன்றும் வேண்டுமே
மூன்றையும் பிரார்த்தித்து –
பர்த்தா பார்யா-பாவம் -பிராண வாயு உபாசனம் சாம-ச அம சப்தமும் இசையும்/ தமஸ் -தேக ஆத்மா பிரமம் இத்யாதி –

—————————————————–

நான்காவது -புருஷவித ப்ராஹ்மணம் -ஆத்ம ப்ராஹ்மணம்-பரமாத்ம ப்ராஹ்மணம்

நான் -பொதுவாக சொல்லி -விசேஷம் ஆண் கிருஷ்ணன் போன்றவை அடுத்து –
உன் பெயர் என்ன -எண் பெயர் கிருஷ்ணன் பதில் –
நான் சொல்வது -எத்தைக் குறிக்கும் –
ஜீவ சமஷ்டி-பிரளயத்தில் -தனியாக இருக்க ரசிக்காதே
பஹுஸ்யாம் சங்கல்பம் –
ப்ரஹ்மாவை படைத்து நான் முகன்
மண் குடம் -மண்ணில் இருந்த பிறந்த குடத்தை சொல்லுமா போலே -நான் இவன் -அஹம் அயம் –
ப்ரம்மா-நான் ப்ரம்மா -பரமசிவன் -நான் சிவன் –
அஹம் ப்ரஹ்மாஸி இத்தை தான் சொல்லுகிறார்கள் –
நான் ப்ரஹ்ம அஸ்மி சொல்லுவது போலே –
நான் புத்தகம் கண்ணாடி விசிறி சொல்லலாம் -சொல்லும் அறிவு இல்லையே
அதே போலே அறிவு இல்லாமல் – இழக்கிறோம்
நமக்குள் உள்ளும் புறமும் ப்ரஹ்மம் இருப்பதை அறிய வேண்டுமே –

ஆத்மை வேதம் அக்ர ஆஸீத் புருஷவித சோனுவீக்ஷ்ய நான்யத் ஆத்மனோ பஸ்யத்
ஸோஹம் அஸ்மீதி அக்ரே வ்யாகரத் ததோஹம்
நாமா பவத் தஸ்மாத் அபி எதர்ஹி ஆமந்த்ரிதா அஹம் அயம் இதி
ஏவாக்ரே உக்த்வா அதான்யன் நாம ப்ரப்ரூதே யத் அஸ்ய பவதி ச
யத் பூர்வோஸ் மாத் சர்வஸ்மாத் ஸர்வான் பாப்மான அவ்சத் தஸ்மாத்
புருஷாஹ் ஒஷதி ஹா வை ச தம் யோஸ்மாத் பூர்வோ புபூசதி ய ஏவம் வேத–1-4-1-

ஜீவ சமஷ்ட்டி-அஹம் அஹம் தனியாக -இருக்க -பஹுஸ்யாம் –
நான் இவன் -ப்ரஹ்மத்தில் இருந்து படைக்கப்பட்டதால்– மண் குடம்-தங்க சங்கிலி போலே
அஹம் அயம் -அவன் சொல்ல
நான் ப்ரஹ்மா -இவன் சொல்ல
நான் -ப்ரஹ்மம் ஆரம்பித்து அத்தையே நான் கிருஷ்ணன் என்கிறோம் -அஹம் ப்ரஹ்மாஸ்மி –

சோ பிபேத் தஸ்மாத் ஏகாகி பிபேதி ச ஹாயம் ஈக்ஸ்சாம் சக்ரே யன் மத் அந்யன் நாஸ்தி கஸ்மான் நு பிபேமீதி
தத ஈவாஸ்ய பயம் வீயாய் வீயாய கஸ்மாத் ஹி அபேஸ்யத் த்விதீயத் திவிதீயத் வை பயம் பவதி -1-4-2-

தனியாக இருக்க பயம் இருக்குமா
நான்முகன் படைக்க -இரண்டாவது இருந்தால் தானே விரோதி வரும் -ஆள் இல்லாவிட்டால் தானே பயம் இல்லாமல் இருக்க வேண்டும்

ச வை நைவ ரேமே தஸ்மாத் ஏகாகி ந ரமதே சோ த்விதீயம் ஐச்சத்
ச ஹைதாவான் ஆச யதா ஸ்த்ரீ-புமாம்சவ் சம்பரிஸ்வக்து
ச இமாம் ஏவாத் மானம் த்வேதாபாதயாத் ததா பதிஸ் ச பத்னி ச பவதாம் தஸ்மாத் இதம் அர்த்தப்ர்கலம் இவ
ஸ்வஹ இதி ஹா ஸ்மாஹா யாஜ்ந வல்க்ய தஸ்மாத் அயம் ஆகாசாஹ் ஸ்த்ரிய
பூர்யத ஏவ தாம் சம பவத் ததோ மனுஸ்யா அஜா யந்த–1-4-3-

சா ஹேயம் ஈக்ஸம் சக்ரே கதம் நு மாத்மான ஏவ ஜநயித்தவா சம்பவதி ஹனிய திரோ ஸானீதி ச கவராபவத்ர்சப இதரஸ்
தாம் சாம் ஏவா பவத் ததோ காவோ ஜாயந்த வாத வேதரா பாவத்
அஸ்வ வ்ர்ச இதர கர்த பீதரா கர்த்தப இதர தாம் சம்
ஏவ அபவத் தத ஏக ஸபம் அஜாயத அஜேதராபவத் வஸ்த
இதர அவிர் இதர மேச இதர தாம் சம் ஏவாபவத்
ததோ ஜாவயோ ஜாயந்த ஏவம் ஏவ யத் இதம் கிம் ச மிதுனம் ஆ பிபிலிகாபய தத் சர்வம் அஸ்ர்ஜத -1-4-4-

சோ வேத் அஹம் வாவ ஸ்ர்ஸ்திர் அஸ்மி அஹம் ஹீதம் சர்வம் அஸ்ர்க்சீதி
தத ஸ்ர்ஸ்திர் அபாவத் ஸ்ர்ஸ்தியம் ஹாஸ்யைதஸ்யாம் பவதி ய ஏவம் வேத –1-4-5-

தனித்து நான்முகன் தன்னை இரண்டாகி -ஆனந்தம் கொடுக்க சரஸ்வதி-ஆனந்தம் கொடுக்க பெண் better half —
சரஸ்வதி -பசு -இவர் காளைமாடு -மயில் ஆடு ஆண் பெண் வளர -பெண் தன்மை –

அதேதி அபியமந்தாத் ச முகாச் ச யோநேர் ஹஸ்தாப்யாம் –
ஸாக்னிம் அஸ்ர்ஜத தஸ்மாத் ஏதத் உபயம் அலோமகம் அந்தரத
அலோமகா ஹி யோனிர் அந்தரத தத் யத் இதம் ஆஹுர் அமும் யஜ
அமும் யஜேதி ஏகைகம் தேவம் இதஸ்யைவ ச விஸ்ர்ஸ்திஹ் ஏச உ ஹி
ஏவ சர்வே தேவாஹ் அத யத் கிம் தேதம் ஆர்த்ரம் தத் ரேதஸோ
அஸ்ர்ஜத தத் உ சோமஹ் ஏதாவத் வா இதம் சர்வம் அன்னம்
சைவ அன்னாதஸ் ச சோமா ஏவான்னம் அக்னிர் அந்நாத சைஸ ப்ரஹ்மணோ திஸ்ர்ஸ்திஹ்
எச் சேரேயசோ தேவான் அஸ்ர்ஜத தஸ்மாத் அதிஸ்ர்ஸ்திஹ் அதிஸ்ர்ஸ்தியம்
ஹாஸ்யை தஸ்யாம் பவதி ய ஏவம் வேத -1-4-6-

ததேதம் தர்ஹி அவ்யாக்ர்தம் ஆஸீத் தன் நாம ரூபாப்யம் ஏவ வியாக்ரியத
அசவ் நாம அயம் இதம் ரூபா இதி தத் இதம் அபி
இதர்ஹி நாம ரூபாப்யாம் ஏவ வியாக்ரியதே அசவ் நாம அயம் இதம் ரூப
இதி ச ஏச இஹ ப்ரவிஸ்த ஆனகாக்ரேப்யஹ் யதா
க்சுரஹ் க்சுரதாநே வஹிதா ஸ்யாத் விஸ்வம் பரோ வா விஸ்வம் பர குலாயே தம் ந பஸ்யந்தி
அக்ர்த்ஸ்நோ ஹி ஸஹ் பிராணன் ஏவ பிரானோ நாம பவதி
வதன் வாக் பஸ்யம்ஸ் சஷூஸ் ஸ்ரணவன் ஸ்தோத்ரம்
மன்வனோ மநோ தானி அஸ்யைதானி கர்ம நாமாநி
ஏவ ச யோத ஏகைகம் உபாஸ்தே ந ச வேத
அக்ர்த்ஸ்நோ ஹி இசோதா ஏகைகேந பவதி ஆத்மேதி இவோபாஸீத
அத்ர ஹி ஏதே சர்வ ஏகம் பவந்தி தத் ஏதத் பதனீயம் அஸ்ய ஸர்வஸ்ய யத் அயம் ஆத்மா
அநேந ஹி ஏதத் சர்வம் வேத யதா ஹா வை பதேனானு விந்தேத்
ஏவம் கீர்த்திம் ஸ்லோகம் விந்ததே ய ஏவம் வேத –1-4-7-

அத்வாரக ஸ்ருஷ்ட்டி சத்வாரக ஸ்ருஷ்ட்டி / சமஷ்டி ஸ்ருஷ்ட்டி வியஷ்டி ஸ்ருஷ்ட்டி இரண்டு வகைகள் உண்டே –
அத்வாரக ஸ்ருஷ்ட்டி – சமஷ்ட்டி ஸ்ருஷ்ட்டி-தானே பண்ணி –
மேலே நான்முகன் மூலம்
வியஷ்ட்டி ஸ்ருஷ்டி -தனித்தனியாக -சத்வாரக
அவர் ப்ரஹ்மம் அவரே நீர் அவரே நான்முகன் ருத்ரன் பிராணன் இத்யாதி –
மண் பொம்மை மண் குடம் -நாமம் ரூபம் தெரியும் இப்படி சொன்னால் தான் –
மண்ணாகவே -பிரளயம்- மூல ப்ரக்ருதி மட்டுமே –
தனித்தனியாக பார்க்காதே -எல்லாம் அவனாகவே பார்க்க வேண்டும் –
வாய் ப்ரஹ்மம் என்று தன்னையே ப்ரஹ்மம் என்று தானே உண்ணக் கூடாதே
எண்ணம் செயல் வாக்கு எல்லாம் ப்ரஹ்மத்தை நோக்கியே இருக்க வேண்டும்
மாறிய நிலை அழியும் -குடம் அழியலாம் மண் அழியாதே

தத் ஏதத் ப்ரேயஹ் புத்ராத் ப்ரேயோ வித்தாத் ப்ரேயோ நியஸ்மாத் சர்வஸ்மாத் அந்தரதரம் யத் அயம் ஆத்மா ச யோனியம்
ஆத்மநாஹ் பிரியம் ப்ருவானம் ப்ரூயாத் பிரியம் ரோத்ஸ்யதீதீ ஈஸ்வரோ ஹா ததைவ ஸ்யாத் ஆத்மாநம் ஏவ பிரியம் உபாஸீத
ச ய ஆத்மாநம் ஏவ பிரியம் உபாஸ்தே ந ஹாஸ்ய பிரியம் பிரமாயுகம் பவதி -1-4-8-

அச்சோ ஒருவர் அழகிய வா -பார்க்க பிரியம் -நம்மை பார்த்தால் அப்படி இல்லையே
ப்ரஹ்மம் தாய் தந்தை -தாயே தந்தை –நோயே பட்டு ஒழியாமல் உண்ணும் சோறு இத்யாதி
சண்டை விரோதம் வராதே அனைத்தும் ப்ரஹ்மம் என்று அறிந்த பின்பு -ப்ரஹ்ம த்ருஷ்ட்டி –
லஷ்மணன் சுமந்திரன் இடம் செய்தி சக்கரவர்த்தியை தகப்பனார் இல்லை என்று சொல்லு -மகிழ்ந்தான் –
ராமனை அனைத்தும் – காடே அயோத்தியை –
கண்ண நீர் பாய்ச்ச வேண்டாத தாய் தந்தை அன்றோ

தத் ஆஹுஹ் யத் ப்ரஹ்ம வித்யயா சர்வம் பவிஸ்யந்தோ மனுஸ்யா மநியந்தே
கிம் உ தத் ப்ரஹ்மா வேத் யஸ்மாத் தத் சர்வம் அபவத் இதி-1-4-9-

ப்ரஹ்ம வா இதம் அக்ர ஆஸீத் தத் ஆத்மாநம் ஏவாவேத் அஹம் ப்ரஹ்மாஸ்மீதி தஸ்மாத் தத் சர்வம் அபாவத்
தத் யோ யோ தேவாநாம் பிரதிபுபியத ச ஏவ தத் அபாவத் ததார்சிநாம் ததா மனுஷ்யா நாம் தத்தை
தத் பஸ்யன்ர்சிர் வாம தேவஹ் பிரதிபேதே அஹம் மனுர் அபாவம் ஸூர்யஸ் சேதி தத் இதம் அபி
இதர்ஹி ய ஏவம் வேத
அஹம் ப்ரஹ்மாஸ்மீதி ச இதம் சர்வம் பவதி தஸ்ய ஹ ந தேவஸ் ச நாபூத்யா ஈஸதே ஆத்மா ஹி ஏஸாம்
ச பவதி அத யோ அநியாம் தேவதாம் உபாஸ்தே அந்யோ சவ் அந்யோ ஹம் அஸ்மீதி ந ச வேத யதா பஸூர் ஏவம் ச தேவாநாம்
யதா ஹா வை பகவ பசவோ மனுஸ்யம் புஞ்சியுஹ் ஏவம்
ஏகைகஹ் புருசோ தேவான் புனக்தி ஏகாஸ்மின் ஏவ பாஸாவ்
ஆதியமானே பிரியம் பவதி கிம் உ பஹுசு தஸ்மாத் ஏஸாம் தன்
ந பிரியம் யத் ஏதன் மனுஸ்யா வித்யுஹ்–1-4-10-

மனு -அனைத்தும் தானே-

ப்ரஹ்ம வ இதம் அக்ர ஆஸீத் ஏகம் ஏவ தத் ஏகம் சன் ந வியாபவத் தச் சேரேயோ ரூபம்
அத்யர்ஸ்ர்ஜத க்சத்ரம் யானி ஏதானி தேவத்ரா க்சத்ராநி இந்த்ரோ வருணா சோமோ ருத்ர பர்ஜன்யோ
யமோ ம்ருத்யுர் ஈசான இதி தஸ்மாத் க்சத்ராத் பரம் நாஸ்தி தஸ்மாத்
ப்ராஹ்மண ஷத்ரியம் அதஸ்தாத் உபாஸ்தே ராஜசூய க்ஷத்ர ஏவ
தத் ஏஸோ ததாதி சைஸ ஷத்ரஸ்ய யோனிர் யத் ப்ரஹ்ம தஸ்மாத்
யதி அபி ராஜா பரமதாம் கச்சதி ப்ரஹ்மை வந்தத உபநிஸ்ரயதி ஸ்வாம் யோனிம் ய உ ஏனம்ர்ச்சதி
ச பாபியன் பவதி யதா ஸ்ரேயாம் சம்ஹிம் சித்வா–1-4-11-

வர்ணம் ஜாதி – தேவாதி சரீரம் –

ச நைவ வியபவத் ச விஷயம் அஸ்ர்ஜத யானி ஏதானி தேவா ஜாதானி ஞானாசா
ஆக்யாயந்தே வசவோ ருத்ரா ஆதித்ய விஸ்வதேவா மருத இதி–1-4-12-

ச நைவ வியபவத் ச ஸுத்ரம் வர்ணம் அஸ்ர்ஜத பூசநம் இயம் வை பூச
இயம் ஹிதம் சர்வம் புஸ்யதி யத் இதம் கிம் ச -1-4-13-

ச நைவ வியபவத் தத் ச்ரேயோ ரூபம் அத்யஸ்ர்ஜத தர்மம் தத் ஏதத் ஷத்ரஸ்ய
ஷத்ரம் யத் தர்ம தஸ்மாத் தர்மாத் பரம் நாஸ்தி அதோ அபலியான் பலீயாம்சம் ஆசம்ஸதே
தர்மேந யதா ரஜ்னா ஏவம் யோ வை ச தர்ம சத்யம் வை
தத் தஸ்மாத் சத்யம் வதந்தம் ஆஹுஹ் தர்மாம் வததீதி
தர்மாம் வா வதந்தம் சத்யம் வததீதி ஏதத் ஹி ஏவைதாத் உபயம் பவதி –1-4-14-

தத் ஏதத் ப்ரஹ்ம க்ஷத்ராம் வித் சூத்ர தத் அக்னி நைவ தேவேசு ப்ரஹ்மாபவத் ப்ரஹ்மணோ
மாநுஸ்யேஸூ ஷத்ரியேந ஷத்ரிய வைஸ்யேந வைஸ்யா சூதரேந சூத்ர தஸ்மாத் அக்நவ் ஏவ தேவேசு
லோகம் இச்சந்தே ப்ரஹ்மணே மனுஷ்யேசு ஏதாப்யாம் ஹி
ரூபாப்யாம் ப்ரஹ்மாபவத் அத யோ ஹா வா அஸ்மால் லோகாத ஸ்வம்
லோகம் அத்ர்ஸ்த்வா ப்ரைதி ச ஏனம் அவிதிதோ ந புனக்தி யதா
வேதோ வானநூக்த அந்யத் வா கர்மாக்ர்தம் யத் இஹ வா அபி
அநேவம்வித் மஹத் புண்யம் கர்ம கருதி ததாஸ்யாந்தத
க்ஷீயத ஏவாத்மானம் ஏவ லோகம் உபாஸீத ச ய ஆத்மாநாம் ஏவ
லோகம் உபாஸ்தே ந ஹஸ்ய கர்ம ஷீயதே
அஸ்மாத் ஹி ஏவ ஆத்மனோ யத் யத் காமாயதே தத் தத் ஸ்ருஜதே -1-4-15-

ஹோமம் யாகம் -தேவர்களுக்கு திருப்தி
ரிஷிகள் -வேதம் இதிகாசம் புராணம் அறிந்தால் திருப்தி
பிள்ளைகள் பெற்று ஸ்ரார்த்தம் -தர்ப்பணம் பித்ருக்கள் திருப்தி
மாடு புல் அகத்தி கீரை பிராணிகள் திருப்பதி -சர்வ பூதங்களுக்கும் திருப்தி –
சின்னதாய் பண்ண பகவானுக்கு ஆனந்தம் -இதை மறந்து செய்யாமல் இழக்கிறோம் –

அதோ அயம் வா ஆத்ம சர்வேஷாம் பூதானாம் லோக ச யஜ் ஜுஹோதி யத் யஜதே தேன தேவாநாம்
லோக அத யத் அனுப்ரூதே தேன ரிஷீணாம் அத யத் பித்ருப்யோ நிப்ர்னாதி யத் ப்ரஜாம் இச்சதே தேன பிதர்நாம்
அத யன் மனுஷ்யான் வாசயதே யத் எப்யோசனம் ததாதி தேன மனுஷ்யானாம் அத யத் பசுப்யாஸ்
திர்நோதகம் விந்ததி தேன பஸூனாம் யத் அஸ்ய கிரகேசு ஸ்வாபத வயாம்சி அபிபீலிகாப்ய உபஜீவந்தி
தேன தேஸாம் லோக யாத ஹா வை ஸ்வாய லோகா யாரிஸ்த்தம் இச்சேத் ஏவம் ஹைவம் விதே ஸர்வதா
சர்வானி பூதாநி அரிஸ்திம் இச்சந்தி தத் வ ஏதத் விதிதம் மீமாம்சிதம்–1-4-16-

ஆத்மைவேதம் அக்ர ஆஸீத் ஏக ஏவ சோ காமயத ஜாயா மே ஸ்யாத் அத ப்ரஜாயேய அத வித்தம் மே ஸ்யாத்
அத கர்ம குர்வீயேதி ஏதாவன் வை காம நேச்சாம்ஸ் ச ந அதோ பூயோ விந்தேத்
தஸ்மாத் அபி ஏதர்ஹி ஏகாகி காமயதே ஜாயா மே ஸ்யாத அத
ப்ரஜாயேய அத வித்தம் மே ஸ்யாத் அத கர்ம குர்வீ யேதி ச யாவத் அபி ஏதேசம் ஏகைகம் ந ப்ராப்னோதி அ க்ர்த்ஸ்னா ஏவ தாவன்
மன்யதே தஸ்யோ கர்ஸனதா மன ஏவாஸ்ய ஆத்மா வாக் ஜாயா பிராணா பிரஜா சஷூர் மானுஷம் வித்தம் சஷூசா ஹி தத்
விந்ததே ஸ்ரோத்ரம் தெய்வம் ஸ்ரோத்ரேன ஹி தச் ச்ரநோத் ஆத்மை வஸ்ய கர்ம ஆத்மனா ஹி கர்ம கரோதி ச ஏச பங்க்தோ யஜ்னாஹ்
பங்த்தாஹ் பசுஹ் பங்க்த புருஷ பாங்க்தம் இதம் சர்வம் யத் இதம் கிம் ச தத் இதம் சர்வம் ஆப்னோதி ய ஏவம் வேத –1-4-17-

மனம் ஏவ -ஆத்மா -பேச்சு மனைவி பிள்ளை பிராணன் -செல்வம் கண் -வேதம் -சொல்லி கேட்டு காது-மேல் உலக செல்வம்
அறிந்து செய்ய வேண்டும்

———————————————-

ஐந்தாவது ப்ராஹ்மணம்

யத் சப்த அன்னானி மேதையா தபஸா ஜனயத் பிதா ஏகம் அஸ்ய சாதாரணம் த்வே தேவான் அபாஜயத்
த்ரீனி ஆத்மநே குருத பஸூப்ய ஏகம் பிராயச்சத் தஸ்மிந் சர்வம் ப்ரதிஷ்டிதம் எச் ச பிராணிதி எச் ச ந
கஸ்மாத் தானி ந ஷீயந்தே அத்யமானானி ஸர்வதா-யோ வைதாம் அஷிதம் வேத சோன்னம்
அதி பிரதீ கேநே ச தேவான் அபிகச்சதி ச ஊர்ஜம் இதி ஸ்லோக -1-5-1-

யத் சப்த அன்னானி மேதையா தபஸா ஜனயத் பிதா இதி மேதையா ஹி தபஸா ஜனயத் பிதா ஏகம் அஸ்ய
சாதாரணம் இதி இதம் ஏவஸ்ய
தத் சாதாரணம் அன்னம் யத் இதம் அத்யதே ச ய ஏதத் உபாஸ்தே ந ச பாப்மனோ வியாவர்த்ததே மிஸ்ரம்
ஹி ஏதத் த்வே தேவன் அபா ஜெயதீ இதி ஹுதம் ச ப்ரஹதம் ச தஸ்மாத் தேவிப்யோ ஜுஹ்வதி ச ப்ர ச ஜுஹ்வதி
அதோ ஆஹுஹ் தர்ச பூர்ண மாசவ் இதி தஸ்மான் நேஸ்தி யாஜுகாஹ் ஸ்யாத் பாஸூப்ய ஏகம் பிராயச்சத் இதி -1-5-2-

சப்த அன்னம் பொது முதல் / தேவர் இரண்டாவது மூன்றாவது -தர்ச பூர்ண மாசம் இத்யாதி
பசுக்கள் -நான்காவது -புல்லும் தண்ணீரும்
அடுத்த மூன்றும் ஆத்மாவுக்கு முக்கியம் மனம் வாக்கு பிராணம்- -வருண தேவைக்கு நாம் கொடுக்க வேண்டுமே

தத் பய பதோ ஹி ஏவ அக்ரே மனுஷ்யாஸ் ச பசவாஸ் கோப ஜீவந்தி தஸ்மாத் குமாரம் ஜாதம் க்ர்தம் வை வாக்ரே
ப்ரதிலே ஹயந்தி ஸ்தநம் வானுதா பயந்தி அத வத்சம் ஜாதம் ஆஹுஹ் ஆர்த்நாத இதி தஸ்மிந்
சர்வம் ப்ரதிஷ்டிதம் எச் ச பிராணிதி எச் ச ந இதி
பயசி ஹீதம் சர்வம் ப்ரதிஷ்டிதம் எச் ச பிராணிதி எச் ச ந
தத் யத் இதம் அஹுஹ் சம்வத்சரம் பயசா ஜுஹ்வத் அப புனர் ம்ருத்யம் ஜெயதீதி ந ததா வித்யாத்
யத் அஹர் ஏவ ஜுஹோதி தத் அஹாஹ் புனர் ம்ருத்யம் அபஜெயதி ஏவம் வித்வான் சர்வம் ஹி
தேவேப்யோ அந்நதியம் பிராயச்சதி கஸ்மாத் தானி ந ஷீயந்தே
அத்யாமானானி ஸர்வதா இதி புருசோ வா அஸ்திதி ச ஹீதம் அன்னம்
புன புனர் ஜனயதே யோ ஜனயதே யோ வை தாம் அஷிதம்
வேத இதி புருசோ வா அஷிதி ச ஹிதம் அன்னம் தியா தியா ஜனயதே கர்மபி யத்தைதன் ந குர்யாத் ஷீயேத ஹா
சோ அன்னம் அத்தி பிரதீ கேந இதி முகம் பிரதிகம் முகேனேதி
ஏதத் ச தேவான் அபிகச்சதி ச ஊர்ஜம் உபஜீவதி இதி ப்ரஸம்ஸா -1-5-3-

—————————————————————–

முதல் அத்யாயம் -ஐந்தாவது ப்ராஹ்மணம் தொடர்ச்சி

த்ரிணி ஆத்மனே குருதே இதி மநோ வாசம் பிராணம்-தானி ஆத்மனே குருத அந்யத்ர மனா அபூவம்
நாதர்ஷம் அந்யத்ர மனா அபூவம் நாஷ் ரவ்சம் இதி மனசா ஹி ஏவ பஸ்யதி மனசா ஸ்ர்நோதி காம சங்கல்போ
விசிகித்சா ஷ்ரத்தா த்ர்திர் அதிர்திர் ஹ்ரீர் தீர் பீர் இதி ஏதத் சர்வம் மன ஏவ தஸ்மாத் அபி ப்ரஸ்ததா உபஸ்ப்ர்ஸ்தோ
மனசா விஜானாதி யா கஸ் ச சப்தோ வாக் ஏவ சா ஏசா ஹி அந்தம் ஆயத்தா ஏசா ஹி ந
ப்ரானோ அபானோ வியான உதான சமநோ நைதி ஏதத் சர்வம் பிராண ஏவ எதன்மயோ
வா அயம் ஆத்மா வான் மய மநோ மய பிராண மய –1-5-3-

சப்த அன்னம் பொது முதல் / தேவர் இரண்டாவது மூன்றாவது -தர்ச பூர்ண மாசம் இத்யாதி
பசுக்கள் -நான்காவது -புல்லும் தண்ணீரும்
அடுத்த மூன்றும் ஆத்மாவுக்கு முக்கியம்– மனம் வாக்கு பிராணம்- -வருண இத்யாதி தேவதைகளுக்கு நாம் கொடுக்க வேண்டுமே
அறியாதவற்றை அறிந்தவை கொண்டே புரிய வைக்கும் இந்த உபநிஷத்துக்கள்
மயில் தோகை விரிவது போலே ஸ்ருஷ்ட்டி –
நாமம் ரூபம் கர்மம் -மூன்றும் -/ நாமத்துக்கு வாக்கு முக்கியம் -ரூபத்துக்கு கண் -கர்மத்துக்கு உடல் –

த்ரயோ லோகா ஏத ஏவ வாக் ஏவாயம் லோக மநோ அந்தரிக்ஷ லோக ப்ரானோ அசவ் லோக -1-5-4-

த்ரயோ வேதா ஏத ஏவ வாக் ஏவ ரிக் வேத மநோ யஜுர் வைத்த பிராண சாம வேத -1-5-5-

தேவா பிதரோ மனுஷ்யா ஏத ஏவ வாக் ஏவ தேவா மன பிதரே ப்ரானோ மனுஷ்யா –1-5-6-

பிதா மாதா பிரஜா ஏத ஏவ மன ஏவ பிதா வன் மாதா பிராணா பிரஜா -1-5-7-

விஞ்ஞாதம் விஜிஜீஞாஸ்யம் அவ்விஞ்ஞாதம் ஏத ஏவ யத் கிம் ச விஞ்ஞாதம்
வாசஸ் தத் ரூபம் வாக் ஹி விஞ்ஞாதா வாக் ஏனம் தத் பூத்வாவதி -1-5-8-

யத் கிம் ச விஜிஜீஞாஸ்யம் மனஸஸ் தத் ரூபம் மநோ ஹி விஞ்ஞாஸ்யம் மன ஏனம் தத் பூத்வாவதி -1-5-9-

யத் கிம் சா விஞ்ஞாதம் ப்ராணச்ய தத் ரூபம் ப்ரானோ ஹி அவ்விஞ்ஞாதா பிராணா ஏவம் தத் பூத்வாவதி -1-5-10-

தஸ்யை வாச பிருத்வீ சரீரம் ஜ்யோதி ரூபம் அயம் அக்னி தத் யாவதி ஏவ வாக் தாதி பிருத்வீ தாவணி அயம் அக்னி -1-5-11-

அதைதஸ்ய மனசோ த்யவ் சரீரம் ஜ்யோதி ரூபம் அசவ் ஆதித்ய தத் யாவாத் ஏவ மனஸ் தாவதீ த்யவ் தவான்
அசவ் ஆதித்ய தவ் மிதுனம் சமைதாம் தத ப்ரானோ அஜாயத ச இந்த்ர ச ஏஸோ
அசப்தன த்விதோ வை சபத்ன நாஸ்ய சபத்னோ பவதி ய ஏவம் வேத -1-5-12-

அதை தஸ்ய ப்ராணஸ் யாப சரீரம் ஜ்யோதி ரூபம் அசவ சந்த்ர தத் யாவான் ஏவ பிராண தாவத்ய ஆப தாவான்
அசவ சந்த்ர த ஏதே சர்வ ஏவ சமா சர்வே அநந்தா ச யோ ஹைதான் அந்தவத உபாஸ்தே அந்தவந்தாம் ச லோகம் ஜயதி
அத யோ ஹைதான் அனந்தான் உபாஸ்தே அநந்தம் ச லோகம் ஜயதி -1-5-13-

ச ஏச சம்வத்சர பிரஜாபதி சோடச கல தஸ்ய ராத்ரய ஏவ பஞ்ச தசா கலா த்ருவை வாஸ்ய ஸோடசீ கலா ச ராத்ரிபிர் ஏவா
ச பூர்யதே அப ச ஷீயதே சோமாவாஸ்யாம் ராதிம் ஏதயா சோடஸ்யா கலயா சர்வம் இதம் பிராணப்ர்த் அநு ப்ரவிஷ்ய
தத ப்ராதர் ஜாயதே தஸ்மாத் ஏதம் ராதிம் பிராண ப்ர்த் பிராணம் ந விச்சிந்த்யாத் அபி க்ர்கதா ஸஸ்ய
ஏதஸ்ய ஏவ தேவதாயா அபசித்யை -1-5-14-

யோ வை சம்வத்சர பிரஜாபதி சோடச கல அயம் ஏவ ச யோ அயம் ஏவம் வித் புருஷ தஸ்ய வித்தம் ஏவ பஞ்ச தச கல
ஆத்மைவாஸ்ய சோடசீ கலா ச வித்தே நைவா ச பூரயதே சஷியதே தத் ஏதன் நத்யம் யத் ஏவம் ஆத்மா பிரதிர் வித்தம்
தஸ்மாத் யதி அபி சர்வஜ்யாநிம் ஜியதே ஆத்மனா சேய் -1-5-15-

அத த்ரயோ வாவ லோக மனுஷ்ய லோக பிதுர்லோக தேவலோக இதி சோ அயம் மனுஷ்ய லோக புத்ரேனைவ ஜய்யாநாநேன
கர்மணா கர்மணா பிதுர்லோக வித்யா தேவலோக தேவலோகோ வை லோகாநாம் ஸ்ரேஷ்ட தஸ்மாத் வித்யாம் ப்ரஸம்சந்தி -1-5-16-

அதாத சம்பிரதி யதா ப்ரைஸ்யன் மன்யதே அத புத்ரம் ஆஹ த்வம் ப்ரஹ்ம த்வம் யஜ்ஞ த்வம் லோக இதி ச புத்ர பிரதி ஆஹ
அஹம் ப்ரஹ்ம அஹம் யஜ்ஞ அஹம் லோக இதி யத் வை கிம் சானூக்தம் தஸ்ய ஸர்வஸ்ய ப்ரஹ்மேதி ஏகதா ஏ வை கே ச
யஜ்ஞா தேஸாம் ஸர்வேஷாம் யஜ்ஞா இதி ஏகதா ஏ வை கே ச லோகா தேஸாம் ஸர்வேஷாம் லோக இதி
ஏகதா ஏதாவதா ஏதாவத் வா இதம் சர்வம் ஏதன்மா சர்வம் சன் அயம் இதோ அபுநஜாத் இதி தஸ்மாத் புத்ரம்
அநு சிஷ்தம் லோக்யம் ஆஹு தஸ்மாத் ஏனம் அநு சஷாதி ச ஏதைவம் வித் அஸ்மால் லோகாத் ப்ரைதி அதைபிர் ஏவ
பிராணை ஸஹ புத்ரம் ஆவிஷதி ச யதி அநேந கிம் சிட் அஷன்யா க்ர்தம் பவதி தஸ்மாத் ஏனம் சர்வஸ்மாத் புத்ரோ முஞ்சதி
தஸ்மாத் புத்ரோ நாம ச புத்ரேநைவாஸ்மிம்ல் லோகெ ப்ரதிஷ்டிததி அதைநம் ஏதே தைவா பிராணா அமிர்தா ஆவிஷாந்தி -1-5-17-

பிர்திவ்யை சைனம் அக்னேஷ் ச தைவீ வாக் ஆவிஷதி ச வை தைவீ வாக் யயா யத் யத் வதந்தி தத் தத் பவதி-1-5-18-

திவஷ் சைனம் ஆதித்யாஸ் ச தைவம் மன ஆவிஷதி தத் வை தைவம் மநோ ஏநாநந்தி ஏவ பவதி அதோ ந ஷோஸதி -1-5-19-

அத்ப் யஸ் சைனம் சந்த்ரமசஸ் ச தைவ பிராண ஆவிஷதி ச வை தைவ ப்ரானோ ய ஸம்ஸரம்ஸ் சா ஸம்சரமஸ் ச ந வியததே
அதோ ந ரிஷ்யதி ச ஏவம் வித் ஸர்வேஷாம் பூதானாம் ஆத்மா பவதி யதைஸா தேவதா ஏவம் ச யதைதாம் தேவதாம்
ஸர்வாணி பூதாநி அவந்தி ஏவம் ஹைவம் விதாம் ஸர்வாணி பூதாநி அவந்தி யத் உ கிம் செம பிரஜா ஷோஷந்தி
அமைவாசம் தத் பவதி புண்யம் ஏவாமும் கச்சதி ந ஹ வை தேவான் பாபம் கச்சதி -1-5-20-

அதாதோ வ்ரத-மீமாம்ச ப்ரஜாபதிர் ஹா கர்மாணி சஸ்ர்ஜே தானி ஸ்ரஷ்டானி அந்யோ அன்யேநாஸ் பர்தந்த வதிஸ்யாமி
ஏவாஹம் இதி வாக் தத்ரே த்ராக்ஷமி அஹம் இதி சஷூஸ் ஷ்ரோஸ்யாமி அஹம் இதி ஸ்ரோத்ரம் ஏவம் அன்யானி கர்மாணி
யதா கர்ம தானி மிருத்யு ஷரமோ பூத்வா உபயேமே தானி ஆப்நோத் தானி ஆப்த்வா ம்ர்த்யுர் அவாருந்த தஸ்மாத் ஷ்ராம்யதி
ஏவ வாக் ஷ்ராம்யதி சஷூஸ் ஷ்ராம்யாதி ஸ்ரோத்ரம் அதேமாம் ஏவ நாப்நோத் யோ அயம் மத்யம பிராண தானி ஞாதும் தத்ரிதே
அயம் வை ந ஷ்ரேஸ்தோ யா ஸம்ஸரம்ஸ் சா ஸம்ஸரம்ஸ் ச ந வியததே அதோ ந ரிஷ்யதி ஹந்தாஸ் யைவ சர்வே
ரூபம் அபவன் தஸ்மாத் ஏத ஏதைநாக்யாயந்தே பிராண இதி தேன ஹ வாவ தத் குலம் ஆசக்ஷதே யஸ்மின் குலே பவதி ய ஏவம் வேத
ய உ ஹைவம் விதா ஸ்பர்ததே அநு ஸூஷ்யதி அநு ஸூஸ்யா ஹைவாந்ததோ ம்ரித்யே இதி அத்யாத்மம்–1-5-21-

அதாதி தைவதம் ஜ்வலிஷ்யாமி ஏவாஹம் இதி அக்னிர் தத்ரே தப்ஸ்யாமி ஏவாஹம் இதி அக்னிர் பாஷ்யாமி அஹம்
இதி சந்த்ரமா ஏவம் அன்யா தேவதா யதா தேவதம் ச யதைஸாம் ப்ராணாநாம் மத்யம பிராண ஏவை
ஏதைஸாம் தேவதானம் வாயு நிமலோ ஸந்தி ஹி அன்யா தேவதா ந வாயு சைஸானஸ்தமிதா தேவதா யத் வாயு -1-5-22-

அதைஷ ஸ்லோகோ பவதி யதஷ் சோதேதி சூர்ய அஸ்தம் யத்ர ச கச்சதி இதி ப்ராணாத் வா ஏச உதேதி ப்ராணே அஸ்தம்
ஏதி தம் தேவாஸ் சக்ரிரே தர்மம் ச ஏவாத்ய ச அ ஷ்வ இதி யத் வா ஏதே அமுர்ஹி அத்ரியந்த தத் ஏவாபி அத்ய குர்வந்தி
தஸ்மாத் ஏகம் ஏவ விரதம் சரேத் ப்ராண்யாஸ் சைவ அபாண்யாஸ் ச னேன் மா பாப்மா ம்ர்த்யுர் ஆப்னுவத் இதி
யதி உ சரேத் சாமாபி பயிசேத் தேனோ ஏதஸ்யை தேவதாயை சாயுஜ்யம் சாலோகதாம் ஜயதி -1-5-23-

———————————————

த்ரயம் வா இதம் நாம ரூபம் கர்ம -தேஸாம் நாம்நாம் வாக் இதி ஏதத் ஏசாம் ரூபம்
அதோ ஹி ஸர்வாணி நாமானி உத்திஷ்டந்தி ஏதத் ஏசாம் சாம ஏதத் ஹி சர்வைர் நாமபிஹ் சமம்
ஏதத் ஏசாம் ப்ரஹ்ம ஏதத் ஹி ஏதத் ஹி ஸர்வாணி நாமானி பிபர்தி -1-6-1-

அத ரூபாணாம் சஷூர் இதி ஏதத் ஏசாம் உக்தம் அதோ ஹி ஸர்வாணி ரூபாணி உத்திஷ்டந்தி ஏதத் ஏசாம் சாம
ஏதத் ஹி சர்வை ரூபை சமம் ஏதத் ஏசாம் ப்ரஹ்ம ஏதத் ஹி ஸர்வாணி ரூபாணி பிபர்தி -1-6-2-

அத கர்மமாம் ஆத்மேதி ஏதத் ஏசாம் உக்தம் அதோ ஹி ஸர்வாணி கர்மானி உத்திஷ்டந்தி ஏதத் ஏசாம் சாம ஏதத் ஹி சர்வை
கர்மபி சமம் ஏதத் ஏசாம் ப்ரஹ்ம ஏதத் ஹி ஸர்வாணி கர்மாணி பிபர்தி தத் ஏதத் த்ரயம் சத் ஏகம் அயம் ஆத்மா ஆத்மா
ஏக சன் ஏதத் த்ரயம் தத் ஏதத் அம்ர்தம் சத்யேன சன்னம் பிரானோ வா அம்ர்தம் நாம ரூபே
சத்யம் தாப்யாம் அயம் ப்ராணாஸ் சன்ன -1-6-3-

—————————————–

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம் .