ஸ்ரீ பஜ கோவிந்தம்–தமிழாக்கம்: ஸ்ரீ அரங்க. இரகுநாதன் ஸ்வாமிகள்–

ஸ்ரீ பஜ கோவிந்தம் என்பது சமஸ்கிருத மொழியில் ஆதி சங்கரரால் இயற்றப்பட்ட எட்டாம் நூற்றாண்டு பக்திப் பாடலாகும்.
இது ஸ்ரீ ஆதிசங்கரரின் அத்வைதக் கொள்கையின் விழுமியமாய்க் கருதப்படுகிறது.
இப் பாடல் ஸ்மர்த்தப் பிராமணர்கள் மட்டுமின்றி வைணவர்களிடையேயும் புகழ் பெற்றதாகும்.

பாடல் எழுந்த சூழல்
ஒரு முறை ஆதிசங்கரர் தனது சீடர் குழாத்துடன் வாரணாசித் தெருக்களில் சென்று கொண்டிருந்தாராம்.
அப்போது முதிர்ந்த குரு ஒருவர் தனது மாணவர்களுக்கு சமஸ்கிருத இலக்கணத்தைக் கற்பித்துக் கொண்டிருந்தாராம்.
இதைக் கண்ட சங்கரமுனி அவர் மீது இரங்கி முதிர்ந்த வயதில் இலக்கணம் கற்பிப்பதில் காலத்தை வீணாக்காமல்
கடவுளைப் புகழ்வதிலும் அவரைக் கண்டடைவதிலும் செலவழிக்க வேண்டும் எனும் பொருள் அமைய
‘பஜ கோவிந்தம் (கோவிந்தனைப் பாடுவோம்)’ எனப் பாடினாராம்
இப்பாடல் இருபத்தேழு வரிகளை உள்ளடக்கியது. உண்மையில் பதின்மூன்று வரிகள் மட்டுமே சங்கரரால் பாடப்பட்டவை என்றும்
இதர பதினான்கு வரிகள் அவரோடு அங்கிருந்த ஈரேழு சீடர் ஒவ்வொருவரும் பாடியதாய்ச் சொல்லப்படுகின்றது.

பஜ கோவிந்தம்

பஜ கோவிந்தம் பஜ கோவிந்தம்
கோவிந்தம் பஜ மூடமதே
பஜ கோவிந்தம் பஜ கோவிந்தம்
கோவிந்தம் பஜ மூடமதே

ஸம்ப்ராப்தே ஸன்னிஹிதே காலே
ஸம்ப்ராப்தே ஸன்னிஹிதே காலே
நஹி நஹி ரக்ஷதி டுக்ருங்கரணே
நஹி நஹி ரக்ஷதி டுக்ருங்கரணே

பஜ கோவிந்தம் பஜ கோவிந்தம்
கோவிந்தம் பஜ மூடமதே

மூட ஜஹீஹி தன ஆகம த்ருஷ்ணாம்
மூட ஜஹீஹி தன ஆகம த்ருஷ்ணாம்
குரு ஸத்புத்திம் மனஸி வித்ருஷ்ணாம்
குரு ஸத்புத்திம் மனஸி வித்ருஷ்ணாம்

யல்லபஸே நிஜ கர்மோபாத்தம்
யல்லபஸே நிஜ கர்மோபாத்தம்
வித்தம் தேன வினோதய சித்தம்
பஜ கோவிந்தம் பஜ கோவிந்தம்
கோவிந்தம் பஜ மூடமதே

யாவத் வித்தோபார்ஜன ஸக்த:
தாவன்னிஜ பரிவாரோ ரக்த:
யாவத் வித்தோபார்ஜன ஸக்த:
தாவன்னிஜ பரிவாரோ ரக்த:

பச்சாத் ஜீவதி ஜர்ஜர தேஹே
பச்சாத் ஜீவதி ஜர்ஜர தேஹே
வார்த்தாம் கோபின ப்ருச்சதி கேஹே
வார்த்தாம் கோபின ப்ருச்சதி கேஹே

பஜ கோவிந்தம் பஜ கோவிந்தம்
கோவிந்தம் பஜ மூடமதே

மாகுருதன ஜன யௌவ்வன கர்வம்
ஹரதி நிமேஷாத் கால:ஸ்ர்வம்
மாகுருதன ஜன யௌவ்வன கர்வம்
ஹரதி நிமேஷாத் கால:ஸ்ர்வம்

மாயாமயம் இதம் அகிலம் ஹித்வா
மாயாமயம் இதம் அகிலம் ஹித்வா
ப்ரஹ்ம பதம் த்வம் ப்ரவிச விதித்வா
ப்ரஹ்ம பதம் த்வம் ப்ரவிச விதித்வா

பஜ கோவிந்தம் பஜ கோவிந்தம்
கோவிந்தம் பஜ மூடமதே

ஸுரமந்திர தருமூல நிவாஸ:
சய்யா பூதலம் அசினம் வாஸ:
ஸுரமந்திர தருமூல நிவாஸ:
சய்யா பூதலம் அசினம் வாஸ:

ஸர்வ பரிக்ரஹ போகத்யாக:
ஸர்வ பரிக்ரஹ போகத்யாக:
கஸ்ய ஸுகம் நகரோதி விராக:
கஸ்ய ஸுகம் நகரோதி விராக:

பஜ கோவிந்தம் பஜ கோவிந்தம்
கோவிந்தம் பஜ மூடமதே

பகவத் கீதா கிஞ்சிததீதா
பகவத் கீதா கிஞ்சிததீதா
கங்காஜல லவ கணிகா பீதா
பகவத் கீதா கிஞ்சிததீதா
கங்காஜல லவ கணிகா பீதா

ஸக்ருதபியேன முராரி
ஸக்ருதபியேன முராரி ஸமர்ச்சா
ஸக்ருதபியேன முராரி ஸமர்ச்சா
க்ரியதே தஸ்ய யமேன நசர்ச்சா
க்ரியதே தஸ்ய யமேன நசர்ச்சா

பஜ கோவிந்தம் பஜ கோவிந்தம்
பஜ கோவிந்தம் பஜ கோவிந்தம்
பஜ கோவிந்தம் பஜ கோவிந்தம்
கோவிந்தம் பஜ மூடமதே

புனரபி ஜனனம் புனரபி மரணம்
புனரபி ஜனனம் புனரபி மரணம்
புனரபி ஜனனீ ஜடரே சயனம்
புனரபி ஜனனீ ஜடரே சயனம்

இஹ ஸம்ஸாரே பஹு துஸ்தாரே
இஹ ஸம்ஸாரே பஹு துஸ்தாரே
க்ருபயா பாரே பாஹி முராரே
க்ருபயா பாரே பாஹி முராரே

பஜ கோவிந்தம் பஜ கோவிந்தம்
கோவிந்தம் பஜ மூடமதே

கேயம் கீதா நாம ஸஹஸ்ரம்
த்யேயம் ஸ்ரீபதி ரூபமஜஸ்ரம்
கேயம் கீதா நாம ஸஹஸ்ரம்
த்யேயம் ஸ்ரீபதி ரூபமஜஸ்ரம்

நேயம் ஸஜ்ஜன ஸங்கே சித்தம்
நேயம் ஸஜ்ஜன ஸங்கே சித்தம்
தேயம் தீனஜனாய ச வித்தம்
தேயம் தீனஜனாய ச வித்தம்

பஜ கோவிந்தம் பஜ கோவிந்தம்
கோவிந்தம் பஜ மூடமதே

அர்த்தம் அனர்த்தம் பாவய நித்யம்
நாஸ்தி தத: ஸுகலேச: ஸத்யம்
அர்த்தம் அனர்த்தம் பாவய நித்யம்
நாஸ்தி தத: ஸுகலேச: ஸத்யம்

புத்ராதபி தனபாஜாம் பீதி:
புத்ராதபி தனபாஜாம் பீதி:
ஸர்வத்ரைஷா விஹிதா ரீதி:
ஸர்வத்ரைஷா விஹிதா ரீதி:

பஜ கோவிந்தம் பஜ கோவிந்தம்
கோவிந்தம் பஜ மூடமதே

குரு சரணாம்புஜ நிர்பர பக்த:
ஸம்ஸாராத சிராத்பவ முக்த:
குரு சரணாம்புஜ நிர்பர பக்த:
ஸம்ஸாராத சிராத்பவ முக்த:

ஸேந்த்ரியமானஸ நியமாதேவம்
ஸேந்த்ரியமானஸ நியமாதேவம்
த்ருக்ஷ்யஸி நிஜ ஹ்ருதயஸ்தம் தேவம்
த்ருக்ஷ்யஸி நிஜ ஹ்ருதயஸ்தம் தேவம்

பஜ கோவிந்தம் பஜ கோவிந்தம்
கோவிந்தம் பஜ மூடமதே
பஜ கோவிந்தம் பஜ கோவிந்தம்
கோவிந்தம் பஜ மூடமதே

——————

பஜ கோவிந்தம் பஜ கோவிந்தம்
கோவிந்தம் பஜ மூடமதே
ஸம்ப்ராப்தே ஸந்நிஹிதே காலே
நஹி நஹி ரக்ஷதி டுக்ருங்கரணே

ஏ மூட மனமே! கோவிந்தனை வணங்குவாய். கோவிந்தனை வணங்குவாய். கோவிந்தனை வணங்குவாய்.
நாம் போகும் காலம் வரும் போது நாம் படித்த எந்த கல்வியும் உடன் வராது. வீணாக பொய்க் கல்விகளில் நேரத்தை வீணாக்காதே.
நீ கோவிந்தனை வணங்குவாய். கோவிந்தனை வணங்குவாய். கோவிந்தனை வணங்குவாய்.

———–

மூட ஜஹீஹி தனாகம த்ருஷ்ணாம்
குரு ஸத்புத்திம் மனஸி வித்ருஷ்ணாம்
யல்லபஸே நிஜ கர்மோப்பாத்தம்
வித்தம் தேன வினோதய சித்தம்

ஏ மூடனே அளவற்ற செல்வம் சேர்க்கும் உன் தணியாத தாகத்தை விட்டுவிடு.
சஞ்சலமும் பேராசையும் இல்லாமல் மெய்ப் பொருளைப் பற்றிய எண்ணங்களை உன் மனதில் நினை.
நீ அடையும் செல்வம் எல்லாமே நீ செய்யும் வினைகளாலும் வினைப் பயன்களாலும் தான்.
அதைக் கொண்டு உன் மனதில் திருப்தி அடை.
நீ கோவிந்தனை வணங்குவாய். கோவிந்தனை வணங்குவாய். கோவிந்தனை வணங்குவாய்.

————

நாரி ஸ்தனபர நாபிதேசம்
த்ருஷ்வா மாகா மோஹாவேசம்
ஏதன் மாம்ஸ வஸாதி விகாரம்
மனஸி விசிந்தய வாரம் வாரம்

அழகான பெண்களின் அழகிய கொங்கைகளையும் வயிற்றுப் பிரதேசங்களையும் பார்த்து மயக்க ஆவேசம் அடையாதீர்கள்.
இவையெல்லாம் புலால், கொழுப்பு மற்றும் அது போன்ற பொருட்களின் மாற்று வடிவங்கள்
மனதில் இதனை மீண்டும் மீண்டும் நினைத்துக் கொள்ளுங்கள்.
கோவிந்தனை வணங்குங்கள். கோவிந்தனை வணங்குங்கள். கோவிந்தனை வணங்குங்கள்.

—–

நளிநீ தள கத ஜலம் அதிதரளம்
தத்வத் ஜீவிதம் அதிசய சபலம்
வித்தி வ்யாத்யபிமானக்ரஸ்தம்
லோகம் சோகஹதம் ச சமஸ்தம்

தாமரை இலையில் தங்கி இருக்கும் நீரானது நிலையில்லாதது.
அது போல வாழ்க்கையும் மிகவும் நிலையில்லாதது
இந்த உலகில் எல்லாமும் எல்லாரும் வியாதியாலும் தற்பெருமையாலும் விழுங்கப்பட்டவர்கள்
மேலும் (அந்த வியாதியாலும் தற்பெருமையாலும் ஏற்படும்) சோகத்தால் அழிக்கப்பட்டவர்கள் இதை நீ அறிவாய்.
கோவிந்தனை வணங்குங்கள். கோவிந்தனை வணங்குங்கள். கோவிந்தனை வணங்குங்கள்.

———-

யாவத் வித்தோ பார்ஜன சக்த:
தாவன் நிஜ பரிவாரோ ரக்த:
பஸ்சாத் ஜீவதி ஜர்ஜர தேஹே
வார்த்தாம் கோபி ந ப்ருச்சதி கேஹே

எது வரை பொருள் சம்பாதிக்கும் வலிமை இருக்கிறதோ அது வரை தான் உறவும் நட்பும் நம்மிடம் அன்பும் பற்றும் கொண்டு இருக்கும்
பின்னர் வலிவிழந்து நடுங்கும் முதிர்ந்த உடலுடன் வாழும் போது நம் வீட்டில் நம்மை அண்டி வாழ்ந்தவர் கூட
நாம் எப்படி இருக்கிறோம் என்று கவலைப்பட மாட்டார்கள்.
கோவிந்தனை வணங்குங்கள். கோவிந்தனை வணங்குங்கள். கோவிந்தனை வணங்குங்கள்!

————-

யாவத் பவனோ நிவசதி தேஹே
தாவத் ப்ருச்சதி குசலம் கேஹே
கதவதி வாயௌ தேஹாபாயே
பார்யா பிப்யதி தஸ்மின் காயே

எது வரையில் உடம்பில் மூச்சுக் காற்று இருக்கிறதோ அது வரையில் தான்
உன் வீட்டில் இருப்பவர்கள் உன் நலன்களைப் பற்றி விசாரிப்பார்கள்.
உடலை விட்டு அந்த மூச்சுக் காற்று போன பின்னால் இது நாள் வரை பல முறை அந்த உடலுடன்
கூடி வாழ்ந்த மனைவியும் அந்த உயிரற்ற உடலைக் கண்டு பயப்படுவாள்.
கோவிந்தனை வணங்குங்கள். கோவிந்தனை வணங்குங்கள். கோவிந்தனை வணங்குங்கள்!

———————-

பாலஸ்தாவத் க்ரீடா சக்த:
தருணஸ்தாவத் தருணீ சக்த:
வ்ருத்தஸ்தாவத் சிந்தா சக்த:
பரே ப்ரஹ்மணி கோபி ந சக்த:

சிறு வயதிலோ விளையாட்டுச் செயல்களிலேயே ஒவ்வொருவரும் மூழ்கிப் போகின்றனர்.
பருவ வயதிலோ இனக்கவர்ச்சியிலேயே மனமெல்லாம் இருக்கிறது.
முதுமைக்காலத்திலோ எத்தனையோ கவலைகள்.
ஐயோ! பரம்பொருளைப் பற்றி எண்ண ஒருவருக்கும் தமது வாழ்க்கையில் நேரமே இல்லையே?
கோவிந்தனை வணங்குங்கள். கோவிந்தனை வணங்குங்கள். கோவிந்தனை வணங்குங்கள்!

—————-

கா தே காந்தா கஸ்தே புத்ர:
சம்சாரோயம் அதீவா விசித்ர:
கஸ்ய த்வம் க: குத ஆயாத:
தத்வம் சிந்தய ததிஹ ப்ராத:

யார் உனது துணைவி? யார் உனது புதல்வன்? இந்த உலகவாழ்க்கை மிகவும் விசித்ரமானது;
பெரிய பெரிய அறிவாளிகளையும் மயக்கக்கூடியது. நீ யாருக்கு உரியவன்? நீ யார்? எங்கிருந்து வந்தாய்?
அந்த உண்மையை இப்போது எண்ணிப் பார் சகோதரனே.
கோவிந்தனை வணங்குங்கள். கோவிந்தனை வணங்குங்கள். கோவிந்தனை வணங்குங்கள்!

————

ஸத் ஸங்கத்வே நிஸ்ஸங்கத்வம்
நிஸ்ஸங்கத்வே நிர்மோஹத்வம்
நிர்மோஹத்வே நிஸ்சல தத்வம்
நிஸ்சல தத்வே ஜீவன் முக்தி:

அடியவர், நல்லவர், உண்மைப் பொருளை அறிவதிலும் அடைவதிலும் நாட்டமுடையவர் இவர்களின் கூட்டு, பற்று இல்லாத நிலையை அளிக்கும்.
பற்று இல்லாத நிலையை அடைந்தால் மயக்கங்கள் இல்லாத நிலை கிடைக்கும்.
மயக்கம் இல்லாத நிலையை அடைந்தால் என்றும் நிலையான மறைப் பொருளை அடைய முடியும்.
அப்படி நிலையான மறைப் பொருளை அடைந்தால் இங்கேயே இப்போதே முக்தி நிலையை அடையலாம்.
கோவிந்தனை வணங்குங்கள். கோவிந்தனை வணங்குங்கள். கோவிந்தனை வணங்குங்கள்!

————

வயஸி கதே க: காம விகார:
சுஸ்கே நீரே க: காசார:
க்ஷீணே வித்தே க: பரிவார:
ஞாதே தத்வே க: சம்ஸார:

இளமை நீங்கி முதுமை வந்துவிட்டால் எங்கே போயின காமக் களியாட்டங்கள்?
நீர் நிலைகளில் நீர் வற்றிப் போனால் எங்கே போயின நீர் நிலைகளை நம்பி வாழும் பறவைகளும் விலங்குகளும்?
செல்வம் அழிந்து போனால் எங்கே போனார்கள் நம் நண்பர்களும் உறவினர்களும்?
உண்மைப் பொருளை அறிந்து கொண்ட பின் எங்கே போனது என்றும் மாறும் நிலையுடைய இந்த சம்ஸாரம்?
கோவிந்தனை வணங்குங்கள். கோவிந்தனை வணங்குங்கள். கோவிந்தனை வணங்குங்கள்!

————

கா தே காந்தா தன கத சிந்தா
வாதுல கிம் தவ நாஸ்தி நிவந்தா
த்ரிஜகதி சஜ்ஜன சங்கதிர் ஏகா
பவதி பவார்னவ தரனே நௌகா

மனைவி மக்கள், வீடு வாசல், சொத்து சுகம் போன்றவற்றில் இருந்து எழும் கவலைகள் உனக்கு ஏன்? .
மூடனே ஏன் இந்த நிலை உனக்கு? உனக்கு இவை நல்ல கதி இல்லை.
மூன்று உலகங்களிலும், உண்மையை விரும்பும் நல்லவர்களின் உண்மையான நட்பு மட்டுமே.
பிறப்பு இறப்பு என்னும் மாபெரும் கடலைக் கடக்க உதவும் படகு போன்றது.
கோவிந்தனை வணங்குங்கள். கோவிந்தனை வணங்குங்கள். கோவிந்தனை வணங்குங்கள்!

———–

தின யாமின்யௌ சாயம் ப்ராத:
சிஷிர வஸந்தௌ புனர் ஆயாத:
கால: க்ரீடதி கச்சதி ஆயு:
தத் அபி ந முஞ்சதி ஆசா வாயு:

பகலும் இரவும்,மாலையும் காலையும், வாடையும் கோடையும் மீண்டும் மீண்டும் வருகின்றன.
காலமோ தன் விளையாட்டினை விளையாடிக் கொண்டிருக்கிறது.
வாழ்நாளோ போய்க் கொண்டிருக்கிறது.
ஆனாலும் என் ஆசையெனும் புயல் மட்டும் நின்றபாடில்லை.
கோவிந்தனை வணங்குங்கள். கோவிந்தனை வணங்குங்கள். கோவிந்தனை வணங்குங்கள்!

———–

மா குரு தன ஜன யௌவன கர்வம்
ஹரதி நிமேஷாத் கால: ஸர்வம்
மாயா மயம் இதம் அகிலம் ஹித்வா
ப்ரம்ஹபதம் த்வம் ப்ரவிச விதித்வா

செல்வம் எப்போதும் நிலைக்காதது.
அது செல்வோம் செல்வோம் என்று சொல்வதால் தான் செல்வம் என்றே பெயர்.
சுற்றம், நண்பர்கள் இப்போது இருப்பார்கள்; நாளை இருக்க மாட்டார்கள்;
செல்வம் இருக்கும் வரை தான் எல்லாமும். இளமையோ நாளுக்கு நாள் நம்மை விட்டுத் தூரே செல்கிறது.
அதனால் செல்வம், சுற்றம்/நண்பர்கள் குழாம், இளமை இவற்றைப் பெற்றோம் என்ற கர்வம் கொள்ள வேண்டாம்.
பேரும் புகழும் இன்று வரும்; நாளை போகும்.
காலம் இந்த எல்லாவற்றையும் ஒரு நிமிடத்தில் அழித்து ஒழித்து விடும்.
தப்பித் தவறி தவறாக ஒரு வார்த்தை வந்தால் போதும்.
சேர்த்து வைத்த பெயரும் புகழும் காணாமல் போய்விடும்.
தப்பித் தவறி ஒரு சுடு சொல் சொன்னால் போதும்.
சுற்றமும் நட்பும் காணாமல் போய்விடும்.
தப்பித் தவறி ஒரு தவறான அடி எடுத்துவைத்தால் போதும்.
சேர்த்து வைத்தச் செல்வம் எல்லாம் காணாமல் போய்விடும்.
கால தேவன் (மரணம்) வந்துவிட்டாலோ எல்லாமே ஒரே நொடியில் காணாமல் போய்விடும்.
இங்கு எதுவுமே நிலையில்லாதது. தோற்ற மயக்கம். அழியக் கூடியது.
அதனால் அவைகளில் உள்ளப் பற்றினைத் துறந்துவிட்டு
இறைவனை அறியும் வழிகளில் நீ நுழைவாய்.
கோவிந்தனை வணங்குங்கள். கோவிந்தனை வணங்குங்கள். கோவிந்தனை வணங்குங்கள்!

—————

தமிழாக்கம்: ஸ்ரீ அரங்க. இரகுநாதன்

தனியன்கள்

காலடி தோன்றிய நாளடி தொட்டுஅவர்
காலடி பற்றிய காதலார்ச் … சீலர்க்கு
மாலடி பற்றுதல் மாணடி என்றவர்
தாளடி வீழ்ந்தேன் தவித்து.

பிரம்மஞானம் கூறி பிறப்பறுக்கும் ஆறென்(று)
இரண்டில்லா அத்வைதம் ஈந்தார் … சிறப்பொவ்வா
பத்தியில்லா ஞானமெனப் பண்டுரைத்தார் தாளிணையைப்
பத்திரமாய்ச் சிக்கெனவே பற்று.

வானப் பெரும்புகழ் வண்ஞானி சங்கரரின்
ஞானக் குவையெனும் நாயகன் பாமாலை
மோனப் பொருளுணர்ந்து முத்திபெற வெண்பாவில்
தீனன் பெயர்த்தேன் திளைத்து.

நூல்

ப⁴ஜ கோ³விந்த³ம் ப⁴ஜ கோ³விந்த³ம்
கோ³விந்த³ம் ப⁴ஜ மூட⁴மதே ।
ஸம்ப்ராப்தே ஸந்நிஹிதே காலே
நஹி நஹி ரக்ஷதி டு³க்ருʼங்கரணே ॥ 1॥

1) கோவிந்த கோவிந்த கூவிடுவாய் ஏமூடா
சேவித்து நீஉய்யும் சீலமிது .. ஆவிஏகும்
பாவியுந்தன் அந்திமநாள் பத்தியின்றிக் கற்றதெல்லாம்
மேவியுனைக் காவாது காண்

மூட⁴ ஜஹீஹி த⁴நாக³மத்ருʼஷ்ணாம்
குரு ஸத்³பு³த்³தி⁴ம் மநஸி வித்ருʼஷ்ணாம் ।
யல்லப⁴ஸே நிஜகர்மோபாத்தம்
வித்தம் தேந விநோத³ய சித்தம் ॥ 2॥

2) சொத்துகள் மீதுற்ற சூதான பற்றொழி
புத்தியால் பெற்றவை போற்றுவாய் ..மெத்த
உழைப்பின் உயர்வை உளத்தில் இருத்திப்
பிழையற வாழ்தலே பீடு

நாரீஸ்தநப⁴ரநாபீ⁴தே³ஶம்
த்³ருʼஷ்ட்வா மா கா³ மோஹாவேஶம் ।
ஏதந்மாம்ஸவஸாதி³விகாரம்
மநஸி விசிந்தய வாரம் வாரம் ॥ 3॥

3) நங்கையரின் ஊனழகில் நல்லோரும் நேர்கெடுவர்
தங்கஉடல் வெற்றுத் தசைக்கோளம் … அங்கஎழில்
உன்நிலை மாற்றா(து) உயர்ந்திட பக்திஆழ்
அந்நிலையே ஆ(று)என்(று) அறி.

நலிநீத³லக³தஜலமதிதரலம்
தத்³வஜ்ஜீவிதமதிஶயசபலம் ।
வித்³தி⁴ வ்யாத்⁴யபி⁴மாநக்³ரஸ்தம்
லோகம் ஶோகஹதம் ச ஸமஸ்தம் ॥ 4॥

4) கமலஇலை நீர்முத்து காண்சலன வாழ்க்கை
இமயமலை அன்னபெரும் இன்னல் … (இ)யமபயத்
துன்பத்தின் தாக்கத்தைத் தூளாக்கும் அப்பற்றே
இன்பத்துள் எல்லாம் இறை.

யாவத்³வித்தோபார்ஜநஸக்த-
ஸ்தாவந்நிஜபரிவாரோ ரக்த: ।
பஶ்சாஜ்ஜீவதி ஜர்ஜரதே³ஹே
வார்தாம் கோঽபி ந ப்ருʼச்ச²தி கே³ஹே ॥ 5॥

5) பெறுமுன் உழைப்பால் பெருகும் உறவால்
பெறுவாய் மகிழ்ச்சி பிறரால் … ஒருகால்
செயலகெட்(டு) உடல்கெட்டு சீர்கெட்ட காலை
அயல்பட்டுச் செல்வர் அகன்று.

யாவத்பவநோ நிவஸதி தே³ஹே
தாவத்ப்ருʼச்ச²தி குஶலம் கே³ஹே ।
க³தவதி வாயௌ தே³ஹாபாயே
பா⁴ர்யா பி³ப்⁴யதி தஸ்மிந்காயே ॥ 6॥ 

6) உயிரோட்டம் உள்ளவரை உன்சுற்றம் கூடும்
உயிரோட்டம் நின்றாலோ ஓடும் … உயிரனைய
இல்லாளும் ஆவியிலா இக்கூட்டிற் கஞ்சியங்கே
நில்லாமல் நீங்கல் நினை

பா³லஸ்தாவத்க்ரீடா³ஸக்த:
தருணஸ்தாவத்தருணீஸக்த: ।
வ்ருʼத்³த⁴ஸ்தாவச்சிந்தாஸக்த:
பரமே ப்³ரஹ்மணி கோঽபி ந ஸக்த: ॥ 7॥ 

7) குழவிப் பருவம் குதூகலம ஆகும்
இளமை வனிதையர் ஈனக் …களியினில்
மீதமும் இல்லறம் மென்றிட என்றுதான்
நாதனை எண்ணுவாய் நீ

கா தே காந்தா கஸ்தே புத்ர:
ஸம்ஸாரோঽயமதீவ விசித்ர: ।
கஸ்ய த்வம் க: குத ஆயாத-
ஸ்தத்த்வம் சிந்தய ததி³ஹ ப்⁴ராத:  ॥ 8॥  

8) பெற்றவர் உற்றவர் பிள்ளையும் சுற்றமும்
வெற்றுற(வு) ஆகிடும் வேடிக்கை … மற்றிவர்பால்
பற்றோடு தாபமேன் பாசமேன் நேசமேன்
சற்றுநீ சிந்திப்பாய் சீர்.

ஸத்ஸங்க³த்வே நிஸ்ஸங்க³த்வம்
நிஸ்ஸங்க³த்வே நிர்மோஹத்வம் ।
நிர்மோஹத்வே நிஶ்சலதத்த்வம்
நிஶ்சலதத்த்வே ஜீவந்முக்தி: ॥ 9॥

9) நல்லவர் நட்பால் நசிந்திடும் வீண்அவா
வல்லதாம் ஆசை விலகிடும் … நில்லாது
மோகமும் ; உள்ளமும் ஒருமுகப் பட்டிடின்
வேகமாய்க் கிட்டிடும் வீடு.

கா தே காந்தா த⁴நக³தசிந்தா 
வாதுல கிம் தவ நாஸ்தி நியந்தா । 
த்ரிஜக³தி ஸஜ்ஜநஸங்க³திரேகா 
ப⁴வதி ப⁴வார்ணவதரணே நௌகா ॥ 10॥ 

10) மக்கள் மனைவியென மாயச் சகதியில்
சிக்கித் தவிக்கும் சிறுமதியே …. முக்காலும்
நல்லவர் நட்பொன்றே நம்பிறப் பாழியை
வெல்கிற ஓடமென் றுணர்

ஜடிலோ முண்டீ³ லுஞ்சி²தகேஶ:
காஷாயாம்ப³ரப³ஹுக்ருʼதவேஷ: ।
பஶ்யந்நபி ச ந பஶ்யதி மூடோ⁴
ஹ்யுத³ரநிமித்தம் ப³ஹுக்ருʼதவேஷ: ॥ 11॥

11) மழித்தலும் நீட்டலும் மாற்றிடாப் பற்றை
ஒழித்திடாப் பொய்யன் உலகம்…பழித்த(து)
அழித்திடா ஞானமில் அந்தகன் அவனைக்
கொழித்திடும் எத்தனென்றே கொள்

அங்க³ம் க³லிதம் பலிதம் முண்ட³ம்
த³ஶநவிஹீநம் ஜாதம் துண்ட³ம் ।
வ்ருʼத்³தோ⁴ யாதி க்³ருʼஹீத்வா த³ண்ட³ம்
தத³பி ந முஞ்சத்யாஶாபிண்ட³ம் ॥ 12॥

12) உடலம் தளர்ந்தும் உரோமம் நரைத்தும்
நடக்கக் கழியே நயப்பார் … கடைவாயிற்
பற்களும் போயினும் பாரிதன் மானிடர்
பற்றுகள் விட்டிலர் பார்

அக்³ரே வஹ்நி: ப்ருʼஷ்டே² பா⁴நு:
ராத்ரௌ சுபு³கஸமர்பிதஜாநு: ।
கரதலபி⁴க்ஷஸ்தருதலவாஸ-
ஸ்தத³பி ந முஞ்சத்யாஶாபாஶ: ॥ 13॥

13) முகத்தை முழங்காலில் மூடி உறக்கச்
சுகத்தில் திளைத்துச் சுவைப்பான் …. புகலென
ஈண்டும் மரத்தடி ஏழையும் ஆசைகள்
ஈண்டல் விடுத்தல் இலை

குருதே க³ங்கா³ஸாக³ரக³மநம்
வ்ரதபரிபாலநமத²வா தா³நம் ।
ஜ்ஞாநவிஹீந: ஸர்வமதேந
முக்திம் ந ப⁴ஜதி ஜந்மஶதேந ॥ 14॥

14) கங்கை குளித்தும் கடலில் முழுகினும்
அங்கை சுருக்கா(து) அளிப்பினும் …. பொங்கிடும்
ஞானம்கை கூடார்க்கு நண்ணும் பிறப்புநூறும்
மோனம்கை கூடாது காண்

ஸுரமந்தி³ரதருமூலநிவாஸ:
ஶய்யா பூ⁴தலமஜிநம் வாஸ: ।
ஸர்வபரிக்³ரஹபோ⁴க³த்யாக:³
கஸ்ய ஸுக²ம் ந கரோதி விராக:³ ॥ 15॥

15) சொத்துச் சுகங்களால் சோரா தொதுக்கியே
வெற்றுத் தரையில் விழிமூடார் … சித்தம்
சிறிதும் கலங்காத சீலோர் மகிழ்வைப்
பறித்துக் குலைப்பவர் பாழ்

யோக³ரதோ வா போ⁴க³ரதோ வா
ஸங்க³ரதோ வா ஸங்க³விஹீந: ।
யஸ்ய ப்³ரஹ்மணி ரமதே சித்தம்
நந்த³தி நந்த³தி நந்த³த்யேவ ॥ 16॥

16) இனிமைக் களிபெற்றும் இன்யோகம் கற்றும்
தனிமை விழைந்தும் தகவோர் … கனிந்தும்
உகப்பாய்ப் பரத்தில் ஒருங்கிணைந் தார்க்கிவ்
இகத்திலும் இன்பம் இலக்கு

ப⁴க³வத்³கீ³தா கிஞ்சித³தீ⁴தா
க³ங்கா³ஜலலவகணிகா பீதா ।
ஸக்ருʼத³பி யேந முராரிஸமர்சா
க்ரியதே தஸ்ய யமேந ந சர்சா ॥ 17॥

17) கங்கைச் சுவைநீரைக் கைத்தலம் மாந்தியும்
அங்கண் அரியுரை அன்புளம் …. தங்கிடத்
தோன்றும் பொழுதில் தொழுது வழிபட
ஈண்டும் பிறப்பொன் றிலை

ரத்²யாசர்படவிரசிதகந்த:²
புண்யாபுண்யவிவர்ஜிதபந்த:² ।
யோகீ³ யோக³நியோஜிதசித்தோ
ரமதே பா³லோந்மத்தவதே³வ ॥ 18॥

18) கந்தல் உடுத்திக் கடுவினை நீக்கியும்
அந்தத் தியானலயிப்(பு) ஆழ்பவர் … புந்தியுடைப்
பிள்ளையாய் யோகியாய்ப் பிச்சிபோல் வாழ்வரே
தெள்ளியன் நற்றாள் திளைத்து

கஸ்த்வம் கோঽஹம் குத ஆயாத:
கா மே ஜநநீ கோ மே தாத: ।
இதி பரிபா⁴வய ஸர்வமஸாரம்
விஶ்வம் த்யக்த்வா ஸ்வப்நவிசாரம் ॥ 19॥ 

19) எவருந்தன் பெற்றோர் உறவென்று பார்க்கில்
இவரெல்லாம் பொய்யான ஏய்ப்பே … இவற்றைப்
புரட்டென்றும் மாயப் புரிவென்றும் தேரி
விருட்டென்று மாயை விரட்டு

த்வயி மயி சாந்யத்ரைகோ விஷ்ணு-
ர்வ்யர்த²ம் குப்யஸி மய்யஸஹிஷ்ணு: ।
ப⁴வ ஸமசித்த: ஸர்வத்ர த்வம்
வாஞ்ச²ஸ்யசிராத்³யதி³ விஷ்ணுத்வம் ॥ 20॥

20) என்னுள் இருப்பான் இதர ருளுமிருப்பான்
என்னைப் பொருளின்றி ஏசாதே … தன்னுளே
காண்பானை மாற்றாருள் காண்பாரை மாறுகள்
காணாமல் நீங்கிடும் காண்

ஶத்ரௌ மித்ரே புத்ரே ப³ந்தௌ⁴
மா குரு யத்நம் விக்³ரஹஸந்தௌ⁴ ।
ஸர்வஸ்மிந்நபி பஶ்யாத்மாநம்
ஸர்வத்ரோத்ஸ்ருʼஜ பே⁴தா³ஜ்ஞாநம் ॥ 21॥

21) நண்பன் பகையென்றும் நம்மவர் சுற்றமென்றும்
மண்ணில் பொருளற்ற மாறுகள் … உன்னுடைச்
சக்தியைப் பேதத்தில் சாகடித்தால் எப்போது
முத்தியை ஏற்பாய் மொழி

காமம் க்ரோத⁴ம் லோப⁴ம் மோஹம்
த்யக்த்வாssத்மாநம் பா⁴வய கோsஹம் । 
ஆத்மஜ்ஞாநவிஹீநா மூடா⁴-
ஸ்தே பச்யந்தே நரகநிகூ³டா:⁴ ॥ 22॥ 

22) சினத்துடன் காமம் சிதைத்திடும் ஆசை
மனத்துள மாயையும் மாய்க்கத் ..துணையினைத்
தேராத மூடனைத் தீயாக ஆரிருள்
சோரா தெரித்திடும் சூழ்ந்து

கே³யம் கீ³தாநாமஸஹஸ்ரம்
த்⁴யேயம் ஶ்ரீபதிரூபமஜஸ்ரம் ।
நேயம் ஸஜ்ஜநஸங்கே³ சித்தம்
தே³யம் தீ³நஜநாய ச வித்தம் ॥ 23॥

23) ஆயிரம் நாமமொடு ஆர்த்திடுவாய் கீதையும்நீ
மாயவனைத் தூயவுளத் துள்ளிருத்து … ஆய்ந்தபின்னர்
நல்லோரின் நட்பினையே நாடிநீ பெற்றதெல்லாம்
இல்லார்க்கும் ஈவாய் இசைந்து

ஸுக²த: க்ரியதே ராமாபோ⁴க:³
பஶ்சாத்³த⁴ந்த ஶரீரே ரோக:³ ।
யத்³யபி லோகே மரணம் ஶரணம்
தத³பி ந முஞ்சதி பாபாசரணம் ॥ 24॥

24) மனிதா திளைக்கிறாய் மாதர் களியில்
பிணியில் உழல்கிறாய் பின்னர் … இனிஇதைச்
சாவுதான் நீக்கிச் சரிசெய்யும் என்றறிந்தும்
தீவினை நீக்கிடாய் தேர்ந்து

அர்த²மநர்த²ம் பா⁴வய நித்யம்
நாஸ்திதத: ஸுக²லேஶ: ஸத்யம் ।
புத்ராத³பி த⁴நபா⁴ஜாம் பீ⁴தி:
ஸர்வத்ரைஷா விஹிதா ரீதி: ॥ 25॥

25) நிதியம் அமைதியை நீக்கும் மகிழ்ச்சி
மிதிபடும் செல்வம் மிகுந்தால் … விதியால்
மதித்த மகனும் மதியாப் பகையாம்
பொதிந்த அறமிதைப் போற்று

ப்ராணாயாமம் ப்ரத்யாஹாரம்
நித்யாநித்ய விவேகவிசாரம் ।
ஜாப்யஸமேதஸமாதி⁴விதா⁴நம்
குர்வவதா⁴நம் மஹத³வதா⁴நம் ॥ 26॥

26) பலனடக்கும் மூச்சுப் புலனொடுக்க யார்க்கும்
நலனடக்கும் நில்லாமை நிற்றல்.. கலங்கியும்
ஓர்ந்தும் உரைத்தும் இறைமையில் ஆழ்பவர்
சேர்ந்தாரே வீடெனும் சீர்.

கு³ருசரணாம்பு³ஜநிர்ப⁴ரப⁴க்த:
ஸம்ஸாராத³சிராத்³ப⁴வ முக்த: ।
ஸேந்த்³ரியமாநஸநியமாதே³வம்
த்³ரக்ஷ்யஸி நிஜஹ்ருʼத³யஸ்த²ம் தே³வம் ॥ 27॥

27) குருவவர் தாளைக் குவையெனக் கொள்வார்க்(கு)
இருவினை இன்னல்கள் இல்லை … உருகும்
புலன்கள் உருவில் புகுந்திடக் காட்டும்
நலன்கள் இறைமை நமக்கு

——————————————————-

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்-
ஸ்ரீ அரங்க. இரகுநாதன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்-
ஸ்ரீ சங்கர பாகவதாள் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்-
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் ஸ்ரீ எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்.

ஸ்ரீ ஸ்வாமி பூந்தானம் அருளிச் செய்த -ஸ்ரீ ஞானப்பான –

இவர் பதினாறாம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்தவர். நீண்ட காலம் கழித்து பிறந்த குழந்தையை இழக்க நேரிட்டபொழுது குருவாயூரப்பனை வேண்டி எழுதியதே ஞானப்பான என்னும் நூல். இந்த நூல் எளிய மலையாள நடையில், சமசுகிருதம் கலக்காமல், உயர்ந்த தத்துவக் கருத்துகளை உள்ளடக்கியவாறு எழுதப்பட்டது.

இது ஞான ஊற்று என்பதுதான். ஊற்று என்பதால் இது பானம்-அள்ளிப் பருக வேண்டிய பானம்-ஞான பானம்  மொத்தம் 91 கிருதிகள் இருந்தன

தன்னுடைய மகன் மரணத்தின் சோகத்தைத் தாங்க முடியாமல் குருவாயூரப்பனையே தன் மகனாக நினைச்சுப் பாடியதுதான் இந்த ஞானப்பானம்.

பூந்தானம் நம்பூதிரி சிறந்த பக்தர். படிப்பறிவு இல்லாதவர். பக்தியுடன் இறைவன் பெயரில் தா மனதிற்குத் தோன்றியபடி மலையாளத்தில் சிறு சிறு கவிதைகள் எழுதுவார். ஒரு சமயம் அவர் கண்ணனைப் பற்றிய பாடல்களை எழுதி, மேல்பத்தூர் நாராயண பட்டத்திரியிடம் கொடுத்து, தயவு செய்து இதில் தவறு ஏதும் இருந்தால் திருத்தித் தாருங்கள் என்று சொன்னார். நாராயண பட்டத்திரி தான் சிறந்த அறிவாளியென்ற கர்வத்தில், “இதில் நிறைய இலக்கணப் பிழை இருக்கிறது, படிப்பறிவு இல்லாதவன் எழுதுவது போல் இருக்கிறது” என்று ஏளனமாகக் கூறினார். பூந்தானம் மிகுந்த வருத்தத்துடன் சென்று விட்டார். அவர் மனம் கலங்கியது. அவர் வருத்தத்தை குருவாயூரப்பனால் சகிக்க முடியவில்லை. நாராயண நம்பூதிரியின் ரோகத்தின் உபத்திரவத்தை அதிகப்படுத்தினார். ரோகத்தின் அவஸ்தையில் அவர் அலறினார்.

அடுத்த நாள் நாராயண பட்டத்திரியின் வீட்டிற்கு ஒரு அழகிய இளைஞன் வந்தான். நீங்கள் இயற்றிய நாராயணீயத்தைக் கேட்பதற்காக வந்திருக்கிறேன், படியுங்கள் என்று சொன்னான். பட்டதிரியும் மகிழ்ச்சியுடன் படிக்க ஆரம்பித்தார். அவர் படிக்கப் படிக்க, பல இடங்களில் பிழை இருக்கிறது என்று அந்த இளைஞன் சொல்லிக் கொண்டே வந்தான். பட்டத்திரி, “இத்தனை தவறுகளைச் சொல்லும் நீ யார்?” என்று கேட்டார். உடனே அந்த இளைஞன் மறைந்தான். புல்லாங்குழலை ஊதிக்கொண்டு அங்கே குருவாயூரப்பன் காட்சி அளித்தார். மேலும், “நாராயண நம்பூதிரியின் பக்தியை விட பூந்தானத்தின் பக்தியின் மேல் எனக்கு விருப்பம் அதிகம், அவரது பாடல்களில் இலக்கணம் இல்லாவிட்டாலும் பக்தி இருக்கிறது, பூந்தானத்திடம் மன்னிப்பு கேள், உன்னுடைய ரோகத்தின் உபத்திரவம் குறையும்” என்று கூறி மறைந்தார்.

உடனே நாராயண பட்டத்திரி, தன்னுடைய வித்யா கர்வத்தை எண்ணி வெட்கி, பூந்தானத்திடம் மன்னிப்பு கேட்டார். மேலும், அவரால் தனக்கு அப்பனின் தரிசனம் கிடைத்ததில் மகிழ்ந்து அவருக்குத் தன் மோதிரத்தையும் பரிசாக அளித்தார். “நமது இந்த நட்பின் அடையாளமாக இந்த மோதிரம் எப்போதும் உங்கள் விரலிலேயே இருக்கவேண்டும்,அந்தக் குருவாயூரப்பனே நேரில் வந்து கேட்டாலொழிய வேறொருவருக்கும் தரக் கூடாது” என்று அன்புக் கட்டளையிட்டார். அதனால்தான் அந்த மோதிரத்தைக் கொள்ளையர்கள் பார்த்துவிடக் கூடாது என்றும், மாங்காட்டச்சனிடம் அதைத் தரவும் தயங்கினார் பூந்தானம்.  கண்ணனுக்கு பூந்தானம் நம்பூதிரியும், நாராயண பட்டத்திரியும் இரு கண்களைப் போன்றவர்கள் என்பது  இதிலிருந்து விளங்குகிறது. பின்னாளில் “ஞானப்பான” என்ற சிறந்த காவியத்தையும் பூந்தானம் இயற்றினார் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

இது 360 வரிகளைக் கொண்டது. மலையாளத்து பகவத் கீதை என்ற சிறப்புப் பெயரும் இதற்கு உண்டு.

46,660 பேர் கூடி இந்த நூலில் உள்ள பாடல்களைப் பாடியுள்ளனர். இது கின்னஸ் புத்தகத்தில் பதிவாகியிருக்கிறது.

அவர் எழுதிய காப்பியங்கள்:

• ஞானப் பானா
• பாஷாகர்ணமிருதம்
• ஆஞ்சனா ஸ்ரீதரா கிருஷ்ணா
• அம்பாடி பைதல்
• ஹரி ஸ்தோத்ரம்
• ஸப்த ஸ்வர கீர்த்தனம்
• கான ஸங்கம்
• நீயத்ரே கோவிந்தா
• மூலதத்வம்
• மாயா வாமனம்( தமிழ்)
• குரு ஸ்துதி
• த்வாதச நாம கீர்த்தனம்
• தச அவதார ஸ்தோத்ரம்
• வாஸுதேவ ஸ்துதி (தமிழ்)
• அஷ்டாக்ஷர கீர்த்தனம்

மேற்கூறியவை உட்பட ஏறக்குறைய 60 காவியங்கள் பூந்தானம் இயற்றியுள்ளார்.

மூன்னுமொன்னிலடங்குன்னு பின்னெயும் ஒன்னுமில்லபோல் விசுவமன்னேரத்து

இந்த வரிகளில் பூந்தானம் இரண்டு பதங்களை கையாண்டு நம்மையெல்லாம் வியப்பிலாழ்த்துகிறார். ‘மூன்றும் ஒன்றில் அடங்கிவிடுகிறது; அப்பொழுது எதுவுமே இல்லாமல் ஆகிவிடுகிறது’ எங்கிறார் பூந்தானம்.

எந்த மூன்று? எந்த ஒன்று?

ஒன்று என்பது பரமாத்மனைக்குறிக்கும். பரமாத்மன் அல்லது பர பிரம்மம் ஏகன், அத்விதீயன், அவனன்றி வேறொன்றில்லை, ஓங்காரஸ்வரூபன்,அக்ஷரன்( நாசமில்லாதவன்), ஆதியும் அந்தமும் இல்லாதவன், அவ்யக்தன், அவனே நிர்குணன், சகுணன், நித்தியன், சுயம் பிரகாசிக்கின்றவன், சர்வ வியாபி, சர்வ சக்தன், சர்வஞ்சன், சத்-சித்-ஆனந்தன்

நமது வேத உபனிஷத்துக்கள் நிறைய ‘மூன்றுகள்’ குறிப்பிட்டுள்ளது.

• பரமாத்மா ( நிர்குணபிரம்மம், ஸகுண பிரம்மம்), பிரகிருதி( மஹா மாயா, யோக மாயா, லோக மாயா),ஜீவாத்மா
• மும்மூர்த்திகள்
• முப்பெரும் தேவிகள்
• சிருஷ்டி, பாலனம், சம் ஹாரம்
• பிரகிருதியின் முக்குணங்கள்
• ஜீவாத்மாவின் அவஸ்தாத்ரயம்
• ஞாதா, ஞேயம், ஞானம்
• பூதம், நிகழ்காலம், வருங்காலம்

————————-

பாடல்

கண்ணன் வருகின்ற நேரம் கண்ணன் வருகின்ற நேரம் –

கரையோரம் தென்றல் கண்டுகொழித்தது பாரும் – அந்தக் கானத்திடை மோனக்குயில் ஓசைக்கு இணையாதென

தரமான குழலிசை கேளும் – போன ஆவி எல்லாம் கூட மீளும்!

(கண்ணன்)

சல்ல சலனமிட்டு ஓடும், நதி பாடும் – தென்றல் தங்கித் தங்கிச் சுழன்று ஆடும் – நல்ல

துதிபாடிடும் அடியாரவர் மனமானது இதுபோலென துள்ளித் துள்ளிக் குதித்தாடும் – புகழ்

சொல்லிச் சொல்லி இசைபாடும்!

(கண்ணன்)

கண்ணன் நகைபோலே முல்லை, இல்லையில்லை – என்று கண்டதும் வண்டொன்றும் வர்லை

இது கனவோ அல்ல நனவோ எனக் கருதாதிரு மனமே – ஒரு

காலமும் பொய் ஒன்றும் சொல்லேன் – எங்கள் கண்ணன் அன்றி வேறு இல்லேன்!

(கண்ணன்)

தாழை மடல் நீர்த்து நோக்கும், முல்லை பார்க்கும் – என்ன செளக்கியமோ என்று கேட்கும் – அட

மொழி பேசிட இதுவோ பொழுதெனவோ – மாதவனின்

முத்து முடி தனில் சேர்வோம் – அங்கே மெத்த மெத்தப் பேசி நேர்வோம்

பனம் என்பது மலையாளத்தில் ஒரு வித தனிப்பட்ட ராகம். நம் ஊர் காவடி சிந்து, நொண்டிச்சிந்து மாதிரி. அந்த ராகத்தில் வார்த்தைகளை நிரப்பி பூந்தானம் எழுதிய காவியம். அவரே பாடியது. ஞானம் தானே அறிவின் முதிர்ச்சி. ஞானப்பனம் பக்தி, ஞானத்தின் ஒரு அற்புத கலவை. சிலர் பான என்பது ஒரு மண் சட்டி பானையை குறிக்கிறது. ஞானம் நிரம்பிய பானை என்பார்கள். உருண்டையாக இருந்தால் லட்டு, வில்லையாக இருந்தால் மைசூர்பாக். மொத்தத்தில் கடலைமாவு சர்க்கரை கலவை தானே.-மலையாள பகவத் கீதை என்றே பெயர் பெற்றது இந்த ஞானப்பானம்.

”பக்தி ஒன்பது வகை. ஸ்ரவணம் (கேட்பது), கீர்த்தனம் (பாடுவது, தனியாகவோ சேர்ந்தோ), விஷ்ணு ஸ்மரணம் (சதா விஷ்ணுவை நினைப்பது, அதை தான் அவர் எப்போதும் செயகிறார்), பாதசேவனம் ( திருவடி தொழல் ), அர்ச்சனம் (நாமங்களால் போற்றுவது) வந்தனம் (பூஜை வழிபாடு) தாஸ்யம் (தன்னை சேவகனாக அர்பணிப்பது) சக்யம் (நண்பனாக பகவானோடு பழகுவது), ஆத்மநிவேதனம் (உள்ளம் உடல் இரண்டோ டும் சரணடைவது). இதில் ரொம்ப சுலபமானது கேட்பது பாடுவது.

பூந்தானம் நாள் என்று மலையாள கும்ப மாதத்தில், அசுவதி நட்சத்திரத்தில் குருவாயூரில் கொண்டாடப்படுகிறது. இந்நாளில் ஞானப்பானா ஓதப்பெறும். மேலும் பூந்தானம் பிறந்த வீட்டில் ஐந்துநாள் இலக்கிய விழாக்கள் கொண்டாடப்படுகின்றன. மேல் குறிப்பிட்ட நாள் ஞானப்பானாவில் பூந்தானத்தால் சுட்டப்பெறுவதால் இந்நாள் பூந்தான நாளாகக் கொண்டாடப்பெறுகிறது.

————-

கிருஷ்ண கிருஷ்ணா முகுந்த ஜநார்த்தனா
கிருஷ்ண கோவிந்த நாராயணா ஹரே
அச்யுத அநந்த கோவிந்த மாதவா
ஸச்சிதானந்த நாராயணா ஹரே

குருநாதன் துணசெய்க ஸந்னதம்

திருநாமங்ஙள் நாவின் மேல் எப்பொழும்

பிரியாதெயிரிக்கேணம்  நம்முடே

நரஜன்மம் ஸபல மாயிடுவான்      (2)

குரு நாதன் துணை செய்யட்டும்
சந்ததம் திரு நாமங்கள் நாவின் மேல் எப்பொழுதும் பிரியாதே இருக்க அருளட்டும்
நமது நர ஜென்மம் ஸபலமாக்கி அருளட்டும் –

திருநாமங்கள் நாவிலிருந்து என்றும் எப்போதும் பிரியாமல் இருக்க நமது மானிடப் பிறவி சாபல்ய மடைய குருநாதன் துணை செய்யட்டும்

——–

கால லீலா–

இன்னலேயோளம் எந்தென்னறிஞ்ஞிலா

இனி நாளேயும்  எந்தென்னறிஞ்ஞிலா

இன்னீக்கண்ட தடிக்கு  வினாசவும்

இன்ன நேரம் என்னேதுமறிஞ்ஞிலா     (3)

நேற்று வரை என்ன நடக்கும் என்றறியவில்லை

இனி நாளைக்கும் என்னவென்று தெரியவில்லை

இன்றிருக்கும் இவ்வுடலுக்கு அழிவும் இன்ன

நேரத்தில் மரணம் என்றும் அறிவதில்லை

சாஸ்வதமில்லாத இந்த காற்றடைத்த பை பொய்யாக மாறலாமே. ஏதோ ஒரு காரணத்தால் தான் பகவான் நமக்கு முற்பிறவி ஞாபகமோ அடுத்த பிறவி பற்றி ஏதாவதோ தெரியாமல் வைத்திருக்கிறான். நாம் வாழும்வரை நமது இப்போது நடக்கும் வாழ்க்கை பிரச்னையே பெரிய மலைபோல் இருக்கிறதே…” என்கிறார் பூந்தானம். ஒரு நல்ல யோசனை. இப்போது இருக்கிற நேரத்தில் கிருஷ்ணனை கெட்டியாக பிடித்துக்கொள்வோம். அவனிருக்க பயமேன்?

கண்டுகண்டங்ஙிருக்கும் ஜனங்ஙளே

கண்டில்லேன்னு வருத்துன்னதும் பவான்

ரெண்டு நாலு தினம் கொண்டொருத்தனே

தண்டிலேற்றி நடத்துன்னதும் பவான்     (4)

பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் ஜனங்களைக் காண முடியாமல் செய்வதும் பகவான் ஓரிரு தினங்களில் ஒருவனைப் பல்லக்கிலேற்றி மன்னனாக்குவதும்  பகவான்

மாளிக முகளேறிய மன்னண்டெ தோளில்

மாறாப்பு கேற்றுன்னதும் பவான் (5-1)

மாடமாளிகை மேல் அமர்ந்திருக்கும்  மன்னனின் தோளில் அழுக்கு மூட்டை ஏற்றுவதும் பகவான் கண்டறிவோர் சிலர் கண்டாலும் அறியாதோர் சிலர்

கண்டுகண்டங்கிரிக்கும் ஜனங்களெ

                                    கண்டில்லென்னு வருத்துன்னதும் பவான்

                                    ரண்டுநாலு தினம் கொண்டொருத்தனெ

                                    தண்டிலேற்றி நடத்துன்னதும் பவான்

                                    மாளிகமுகளிலேறிய மன்னன்றெ

                                    தோளில் மாறாப்பு கேற்றுன்னதும் பவான்–5-1

“ நாம் தினமும் பார்த்துக் கொண்டேயிருக்கின்ற மனிதர்களை, காணாமல் பண்ணுவதும் அந்த பகவான் தான்;இரண்டு நாலு நாட்களில்  நல்ல ஆரோக்கியத்துடன் நடமாடிக்கொண்டிருக்கும் ஒருவனை பாடை மேல் படுக்கவைத்து எடுத்துச் செல்ல வைப்பதும் அந்த பகவான் தான்; மாடமாளிகையில் உல்லாச வாழ்க்கை வாழ்ந்துகொண்டிருக்கின்ற மன்னனை தோளில் துண்டு போட்டுக்கொண்டு தெருவில் நடக்க வைப்பதும் அந்த பகவான் தான்.”

——-

அதிகார பேதம்

கண்டால் ஒட்டறியுன்னு சிலரிது

கண்டாலும் திரியா சிலர்க்கேதுமே      (5-2)

கண்டதொன்னுமே ஸத்தியமில்லென்னது

மும்பே கண்டங்ஙறியுன்னிது சிலர்

மனுஜாதியில்த் தன்னெ பலவிதம்

மனஸ்ஸினு விசேஷமுண்டோர்க்கணம்   (6)

காண்பதேதும் நிஜமல்லஎனக் கண்டறிவோர் சிலர் மானிட ஜாதியில்  இவ்வாறு பலரும் பலவிதம் மனசுக்கு  ஓரோர் குணம் என்பதும் அறிந்திருத்தல் நலமே

பலர்க்கும் அறியேணமென்னிட்டல்லோ

பலஜாதி பறயுன்னு சாஸ்த்ரங்ஙள்

கர்மத்தில் அதிகாரி ஜனங்ஙள்கு

கர்ம சாஸ்த்ரங்ஙளுண்டு பலவிதம்       (7)

பலரும் அறிய வேண்டும் என்றுதானே பல வர்ண தர்மங்களைச் சொல்கின்றன சாத்திரங்கள் அவரவர் வர்ண பேதங்கள்  அனுசரித்துபாவிக்கும் மக்களுக்கு கர்ம சாத்திரங்கள் பலவுண்டு பலவிதம்

ஸாங்க்ய ஸாஸ்த்ரங்ஙகள் யோகங்ஙளென்னிவ

சங்க்யயில்லது நில்க்கட்டே ஸர்வவும்  (8-1)

———-

தத்வ விசாரம்

சுழந்நீடுன்ன ஸம்ஸார சக்ரத்தில்

உழன்னீடும் நமுக்கறிஞ்ஞீடுவான்          (8-2)

சாங்கிய சாத்திரங்கள் யோகங்கள் ஆகியவை கணக்கில் அடங்காது இருக்கட்டும் ஒரு புறம் அனைத்தும்சுழன்று கொண்டிருக்கும் சம்சார சக்கரத்தில் சுழலும் நம் போன்றோர்  அறிந்து கொள்ள

அறிவுள்ள மஹத்துக்களுக்குண்டொரு

பரமார்த்தம் அருள் செய்திரிக்குன்னு

எளிதாயிட்டு முக்தி  லபிப்பானாய்

செவி தன்னிது கேள்ப்பின் எல்லாவரும்         (9)

ஞானிகளான மகான்கள்  பரம் பொருள் ஒன்றே என்றறிந்து அருளிச் செய்துள்ளனர் எளிதாய் முக்தி கிடைக்க செவி கொடுத்துக் கேட்பீரே அனைவரும்

நம்மெ ஒக்கேயும்  பந்திச்ச  சாதனம்

கர்மம் என்னறியேண்டது முன்பினால்

முன்னில் இக்கண்ட  விஸ்வம்  அசேஷவும்

ஒன்னாய் உள்ளொரு ஜோதிஸ்வரூபமாய்       (10)

நம் அனைவரையும் கட்டி இருப்பது கர்மமே என்றறிய வேண்டும் முன்னால் நாம் காணும் அகிலமெல்லாம் ஒன்றேயான ஒரு ஜோதிஸ்வரூபமே

தோற்றம் என்றால் மறைவு என்பது சொல்லாமல் தெரிவது. உண்டானது எல்லாமே இல்லாததாகிவிடும். நடுவில் சில காலம் மாயையால் சாஸ்வதமாக நிலைத்த்திருப்பது போன்ற பொய் எண்ணத்தை வளர்க்கும். எல்லாமே ஒருநாள் ஜோதி ஸ்வரூபத்தில் கலக்கும். ஆக்கம் அழிவில் நிறைவுறும். அதை தான் மஹா பிரளயம் என்போம். ஒன்று என்றும் அழியாமல் சிறிய தீபமாய் நம்முள் என்றும் இருந்து மற்ற பிறவிகளிலும் நம்மோது தொடரும் அது ஒன்றே சாஸ்வதம். அதுவே ஆத்ம தீபம். சாக்ஷியானது. ஏதோடும் இணையாமல் சேர்ந்து இருப்பது. ஒன்றே பலவாக தோன்றுவது

ஒன்னும் சென்னங்கு தன்னொடு பற்றாதே ஓன்னிலும் சென்னு தானும் வலையாதே
ஒன்னொன்னாயி நினய்க்கும் ஜனங்களுக்கு ஒன்னு கொண்டு அறிவாகுன்ன வஸ்துவாய்
ஒன்னிலும் அறியாத்த ஜனங்களுக்கு ஒன்னு கொண்டும் திரியாத்த வஸ்துவாய்
ஒன்னு போலே ஒண்ணு இல்லாத உள்ளத்தில் ஒன்னாய் உள்ள ஒரு ஜீவ ஸ்வரூபமாய்
ஒன்னிலும் ஒரு பந்தம் இல்லாததாய் நின்னவன் தன்னே விஸ்வம் சமச்சு போலே
மூணும் ஒன்னில் அடங்குன்னு பின்னேயும் ஒன்னும் இல்லைபோல் விஸ்வ மன்னேரத்த

ந தத்ர சூர்யோ பாதி, ந சந்த்ரதாரகம் நேம வித்துதோ பாந்தி குதோயமக்னி தமேவ பாந்தம் அனுபாதி சர்வம் தஸ்ய பாசா சர்வமிதம் விபாதி

அங்கே சூரியனுமில்லை நிலவுமில்லை நக்ஷத்திரங்களுமில்லை.மின்னலும் வருவதில்லை.ஆனால் ஒளிமயமாக இருக்கிறது.எப்படி? பிரபஞ்சத்திலுள்ள எல்லாம் பிரமனுடைய ஒளியை உள்வாங்கி பிரதிபலிக்கின்றது.அங்கு அது மட்டும் தான் ஒளி உமிழ்கிறது;”

பிரம்ம சூத்திரம் ஒன்றாம் அத்தியாயத்தில் இரண்டாவது சூத்திரத்திலேயே பிரம்மன் என்றால் என்ன விளக்கப்பட்டுள்ளது.

————————————-

கர்மம்
ஒன்னு கொண்டு சமச்சொரு விஸ்வத்தில் மூன்னாய் இட்டுள்ள கர்மங்கள் ஓக்கேயும்
புண்ய கர்மங்கள் பாப கர்மங்களும் புண்ய பாபங்கள் மிஸ்ரமாம் கர்மவும்
மூன்னு ஜாதி நிரூ பிச்சு காணும் போன் மூன்னு கொண்டும் தனக்குன்னு ஜீவனே
பொன்னின் சங்கல ஒன்னி பறஞ்சதில் ஒன்னு இரும்பு கொண்டு அன்னத்தேற பேதங்கள்
இரண்டினாலும் எடுத்துக் பணி செய்த சங்கல யல்லோ மிஸ்ரமாம் கர்மாவும்

மூன்னுஜாதி நிரூபிச்சு காணூம்போள்

                                                     மூன்னுகொண்டும் தளைக்குன்னு ஜீவனெ

                                                     பொன்னின்சங்கலையொன்னிப்பறஞ்சதி

                                                     லொன்னிரும்புகொண்டதனெனத்ரபேதங்கள்

                        ரண்டுனாலுமெடுத்து பணிசெய்த

                         சங்கலயல்லோ மிஸ்ரமாம் கர்மவும்

கர்மங்கள் எதுவாக இருந்தாலும் அவை நம்மை இகலோகத்துடன் பந்திக்கிறது. நாம் பந்தத்திலிருந்து விடுபட முடிவதில்லை.கட்டிப் போடுகின்ற சங்கிலியின் தரத்தில் தான் வேறுபாடு என்கிறர் பூந்தானம்.புண்ணியகர்மங்கள் செய்யும்பொழுது நாம் நல்லது செய்தோம் என்ற திருப்தி ஏற்பட்டு மனதிற்கு மகிழ்ச்சி அளிக்கிறது. ஆனால் அந்த மகிழ்ச்சியின் பின்னால் ‘நான்’ செய்தேன் என்ற ‘அகந்தை’ ஒளிந்திருக்கிறது பாபார்மங்கள் செய்பவர்களும் நாம் மற்றவர்களுக்கு ஒரு பாடம் கற்பித்தோம் என்ற மமதையில் மிதக்கிறார்கள். ரஜோகர்மத்தை அடிப்படையாகக் கொண்ட புண்ணிய –பாப கர்மங்களின் பின்னாலும் ‘ மமதாகாரம்’ செயல்படுகிறது.இந்த செயல்கள் எதுவும் ஆத்மா செய்யாததால் ‘நான்; செய்தேன் என்ற மமதாகாரம் வரும்பொழுது அந்த ‘நான்’ ‘நானல்ல’.அது ‘தனுவான நானென்ற எண்ணத்திலிருந்து உதித்த நானாக இருக்கிறது..ஆகவே இந்த கர்மங்கள் நம்மை பௌதிக உடலுடன் பிணைத்து ‘புனரபி மரணம் ,புனரபி ஜனனம்’ என்ற சக்கரச் சுழற்சியில் சிக்க வைக்கிறது.

ஆகவே பூந்தானம் ஒரு சங்கிலி தங்கத்தால் செய்த்தென்றல் இன்னொன்று இரும்பினால் செய்தது; மற்றொன்று உலோகங்களின் கலவையில் செய்தது.எங்கிறார். நிதரிசனமான உண்மை நாம் கட்டப்பட்டிருக்கிறோம் என்பது தான். கிளிக்கு தங்க கூண்டானால் என்ன? இரும்பு கூண்டானால் என்ன? கூண்டு கூண்டு  தான்.கர்மங்கள் பந்தமே-பந்தனமே.

பிரம்மா வாதியாய் ஈச்ச எரும்போளம் கர்ம பந்தன்மார் அன்னது அறிஞ்சாலும்
புவனங்கள் ஸ்ருஷ்டிக்க என்னது புவனாந்த்ய பிரளயம் கழி வோளம்
கர்ம பாசத்தே லம் கிக்க என்னது பிரம்மா வென்னும் எளுதல்ல நிர்ணயம்
திக் பாலன் மாரும் அவ்வண்ணம் ஓரொரு திக்கு தோறும் தளச்சு கிடக்கின்னு
அல்ப கர்மிகளாகிய நாம் எல்லாம் அல்ப காலம் கொண்டோர் ஒரு ஜந்துக்கள்
கர்ப்ப பாத்திரத்தில் புக்கும் புறப்பெட்டும் கர்மம் கொண்டு களிக்குன்னது இங்கனே

——————–

ஜீவ கதி
நரகத்தில் கிடக்குன்ன ஜீவன் போய் துரிதங்களோடு ஒடுங்கி மனஸ்ஸின்டே
பரிபாகவும் வன்னு க்ரமத்தாலே நர ஜாதியில் வன்னு பிறந்திட்டு
ஸூஹ்ருதம் செய்து மேல் போட்டு போயவர் ஸ்வர்க்கத்து இங்கலிருன்னு சுகிக்கின்னு
ஸூஹ்ருதங்களும் ஓக்க ஒடுங்கும் போள் பரிபாகவும் எள்ளோளும் இல்லவர்
பரிச்சோடம் அங்கு இருன்னிட்டு பூமியில் ஜாதராய் துரிதம் செய்து சத்தவர்
வன்னொர துரிதத்தின் பலமாயி பின்னே போய் நரகங்களில் வீழு என்ன
ஸூர லோகத்தில் நின்னஒரு ஜீவன் போய் நர லோகே மஹீ ஸூ ரனாகு என்ன
சண்ட கர்மங்கள் செய்தவன் சாகும் போள் சண்டால குலத்திங்கள் பிறக்குன்னு
அசுரன் மார் சூரன் மார் ஆயிடு என் அமரன் மார் மரங்கள் ஆயிடு என்னு
அஜம் சத்து கஜமாய் பிறக்கு என்னு கஜம் சத்தங்க ஜவுமாய் ஆயிடு என்னு
நரி சத்து நரனாய் பிறக்குன்னு நாறி சத்துடனோர் அரியாய் போகுன்னு
க்ருப கூடாதே பீடிப்பிச்சீடுன்ன ந்ருபன் சத்து கிருமியாய் பிறக்குன்னு
ஈச்ச சத்தொரு பூச்சையாயீடு என்ன ஈஸ்வரன் டே விலாசங்கள் இங்கனே
கீழ் மேல் இங்கனே மண்டுன்ன ஜீவன் மார் பூமி யீன்னத்ற நேடுன்னு ஜீவன் மார்
அங்கனே செய்து நேடி மரிச்சுட னன்ய லோகங்களோர் என்னில்
சென்னிரு என்னு புஜிக்கின்னு ஜீவன் மார் தங்கள் செய்த ஒரு கர்மங்கள் தன் பலம்
ஒடுங்கிடும் அது ஒட்டு நாள் செல்லும் போன் உடனே வன்னு நேடுன்னு பின்னேயும்

தன்டே தன்டே க்ருஹத்திங்கள் நின்னுடன் கொண்டு போன்ன தனம் கொண்டு நாம் எல்லாம்
மற்று எங்கானும் ஒரேடேத்தி ருன்னிட்டு விட்டுடு என்னு பறயும் கணக்கினே

————–

பாரத மஹிமா

கர்மங்களுக்கு விளை பூமியாகிய ஜென்ம தேசம் இப்பூமி அறிஞ்ஞாலும்
கர்ம நாஸம் வருத்தேனம் எங்கிலும் செம்மே மட்டெங்கும் சாதிய நிர்ணயம்
பக்தன் மாருக்கும் முமுஷு ஜனங்களுக்கும் சக்தராகிய விஷயீ ஜனங்களுக்கும்
இச்சி சீடுன்ன டொக்க கொடுத்திடும் விஸ்வ மாதாவு பூமி சிவ சிவ
விஸ்வ நாதன் டே மூல ப்ரக்ருதி தான் ப்ரத்ய ஷேண விள்ங்குன்னு பூமியாய்
அவனீ தல பாலனத்தின் அல்லோ அவதாரங்களும் பல தோற்கும் போள்
அது கொண்டு விசேஷிச்சும் பூ லோகம் பதிநாலிலும் உத்தமம் என்னல்லோ
வேத வாதிகளாய முனிகளும் வேதவும் பஹு மானிச்சு சொல்லென்னு
லவணாம்புதி மத்யே விளங்குன்ன ஜம்பூத்தீவு ஒரு யோஜனை லக்ஷவும்
ஸப்த த்வீபுகள் உண்டதில் எத்தறயும் உத்தமமாம் என்னு வாழ்த்துன்னு பின்னேயும்
பூ பத்மத்தின்னு கர்ணிகையாய் இட்டு பூதரேந்த்ரநதி லல்லோ நில்குன்னு
இதில் ஒன்பது கண்டங்கள் உண்டல்லோ அதிலும் உத்தமம் பாரத பூ தலம்
சம்ம மதராய மா முனி ஸ்ரேஷ்டன் மார் கர்ம க்ஷேத்ரம் என்னல்லோ பற யுன்னு
கர்ம பீஜ மதீன்னு முனக்கேண்டு ப்ரஹ்ம லோகத்தி ரிக்குன்ன வர்களுக்கும்
கர்ம பீஜம் வரட்டி கலஞ்சுடன் ஜென்ம நாஸம் வருத்தேனும் எங்கிலும்
பாரத மாய கண்ட மொழிஞ்சுள்ள பாரில் எங்கும் எளுதல்ல நிர்ணயம்
அத்ற முக்கியமாய் உள்ளதொரு பாரதம் இதி பிரதேசம் என்னெல்லாரும் ஓர்க் கணம்

—————–

அத்ர முக்கிய மாயுள்ளொரு பாரதம்

இப்பிரதேச மென்னொல்லாரும் ஓர்க்கணம்

——————-

கலிகால மஹிமா

இப்பிறவி பிறந்தால் மட்டுமே முக்தி அடைய இயலும். குறிப்பாக இந்தக் கலிகாலத்தில், பதினான்கு உலகங்களில் இந்த உலகு மட்டுமே மோட்சத்திற்கு வழிகாட்டும் உலகம் என்கிறார்.

” யுகம் நாலிலும் நல்ல கலியுகம்

சுகமே தானே முக்தி வருதுவன்” ( ஞானப்பானா- 27)

என்று இக்காலத்தை ஞானத்தின் காலமாகக் காட்டி நம்பிக்கை அளிக்கிறார் பூந்தானம்.

யுகம் நாலிலும் நல்லூ கலியுகம் சுகமேதன்னெ முக்தி வருத்துவான்

கிருஷ்ண கிருஷ்ண முகுந்த ஜனார்த்தன கிருஷ்ண கோவிந்த ராம என்னிங்கனெ

திருநாம ஸங்கீர்த்தன மென்னியே மற்றில்லேதுமே யத்ன மறிஞ்ஞாலும்

அது சிந்திச்சு மற்றுள்ள லோகங்கள்

மற்ற பதிமூன்று லோகங்கள்

பதின் மூன்றிலுள்ள ஜனங்கள்

மற்று தீவுகள் ஆறில் உள்ளோரும்

மற்று கண்டங்களில் உள்ளோரும்

மற்று மூனு யுகங்களில் உள்ளோரும்

முக்தி தங்களுக்குச் சாத்யம் அல்லாயாகையால்

கலிகாலத்தில பரத கண்டத்தில்

கலிதடராம் கை வணங்கீடு என்ன ”(ஞானப் பானா – 29)

என்ற பகுதியில் பரதகண்டம் பற்றிப் பூந்தாம் குறிப்பிடுகிறார். உலகங்கள் பதினான்கு என்பது உலக வழக்கு. அவற்றில் பூமி ஆகிய இவ்வொன்று நீங்கினால் பதிமூன்று உலகங்கள். மொத்தத் தீவுகள் ஏழு. அதில் இதனை விடுத்தால் மற்றவை ஆறு. யுகங்கள் நான்கு. அவற்றில் இக்கலியுகம் நீங்கினால் மற்றவை மூன்று யுகங்கள். இந்நிலைப்பாட்டில் பரத கண்டத்தில் உயிர்கள் மட்டுமே ஞானத்தை, இறைபாதத்தை அடைய வழி தெரிந்தவர்கள். ஆகவே இக்காலம் நன்று. இவ்வுலகம் நன்று. இதனில் முக்தி வழி தேடுவோம் என்று உலக இயல்பினை எடுத்துரைக்கிறார் பூந்தானம்.

அதில் வன்னொரு புல்லாய் இட்டு எங்கிலும் இது காலம் ஜனிச்சு கொண்டீடுவான்
யோக்யத வருந்தீடுவான் தக்கொரு பாக்யம் போராதே போய் அல்லோ தெய்வமே
பாரத கண்டத்து இங்கண் பிறந்த ஒரு மானுஷிற்கும் கலிக்கும் நமஸ்காரம்
என்னெல்லாம் புகழ்ந்தீடு என்னு மற்றுள்ளோர் என்னது என்தின்னு நாம் பறைஞ்ஜீடுன்னு

அத்ர முக்கிய மாயுள்ளொரு பாரதம்

இப்பிரதேச மென்னொல்லாரும் ஓர்க்கணம்

————-

என் திண்டே குறவு

காலம் இன்னம் கலி யுகம் அல்லயோ பாரதமி பிரதேசமும் அல்லயோ
நம்மள் எல்லாரும் நான்மாரும் அல்லயோ செம்மே நன்னாய் நிரூபிப்பன் எல்லாரும்
ஹரி நாமங்கள் இல்லாத போகயோ நரகங்களில் பேடி குறகயோ
நாவு கூடாத ஜென்மம் அது ஆகாயோ நமக்கு இன்னி விநாசம் இல்லாய் கயோ
கஷ்டம் கஷ்டம் நிரூபணம் கூடாதே சுட்டுக் தின்னுன்னு ஜென்மம் பழுதே நாம்

———–

துர்லபமாய மனுஷ்ய ஜென்மம்

‘‘எத்தனை ஜன்மம் மலத்தில் கழிஞ்சதும்

எத்தனை ஐன்மம் ஜலத்தில் கழிஞ்சதும்

எத்தனை ஜன்மம் மண்ணில் கழிஞ்சதும்

எத்தனை ஜன்மம் மரங்களில் நின்னிடும்

எத்தனை ஜன்மம் மரித்து நடன்னதும்

எத்தனை ஜன்மம் பரன்னு நடன்னதும்

எத்தனை ஜன்மம் மிருகங்கள் பசுக்களாய்

மரத்திய ஜனதில் மும்பே கழிஞ்சதும்” (ஞானப்பானா- 32)

என்று மலம், ஜலம், மண், மரம், பறவை, விலங்கு, பசு போன்றனவாய் முற்காலத்தில் பிறந்து இளைத்தோம் என்கிறார் பூந்தானம்.

எத்தனையெத்தனை ஜன்மத்திற்குப் பின் இந்த மனித ஜன்மம் கிடைத்திருக்கிறது? எண்ணற்ற புண்ணிய கர்மங்களின் பலனாக இந்த மனித ஜன்ம்ம் கிடைத்துள்ளது.எத்தனையோ ஜன்மங்கள் புழுவாகவும் பூச்சியாகவும், புல்லாகவும் மரமாகவும் சேற்றிலும் அழுக்கிலும் கிடந்து உழன்றபிறகு மனித ஜன்மம் கிடைத்துள்ளது.ணிரிலும் நிலத்திலும் வாழ்ந்து இறந்தும் பிறந்தும் பல ஜன்மங்கள் கழிந்து மனித ஜன்ம்ம் கிடைத்துள்ளது

இந்த மனித ஜன்மத்திற்கு முன் பசுவாகவும் மற்ற மிருகங்களாகவும் பிறந்தோம் இறந்தோம்.பிறகு தான் மனித ஜன்மம் கிடைத்துள்ளது.

மேலும் மனித வாழ்வில் எவ்வளவு நாள் அறிவின்றி இழந்தோம் என்ற கணக்கையும் தருகிறார் பூந்தானம்.

‘‘எத்ரெயும் பணி பெற்று இங்கு மாதாவின் கர்ப்ப பாத்திரத்தில் வீணது அறிஞ்சாலும்

பத்துமாதம் வயித்தில் கழிஞ்சுபோயி

பத்து பதிரெண்டு உன்னியாய் ஆட்டம் போயி

தன்னிதான்  அறியாதி கழிஞ்சுன்னு” (ஞானப்பானா 33)

என்ற கால விரயம் கவிதையாய் பூந்தானம் வழி வெளிப்படுகிறது.

பத்து மாதம் தாயின் கர்பத்தில் இருந்தோம்; பிறந்தபின் பத்து பன்னீரெண்டு வருடங்கள் ஒன்றும் தெரியாத பால்ய பருவத்தில் –விவேகம் உதிக்காத நிலையில் எது சத்தியம்; எது நசுவரம்; எது நித்தியம் என்று அறியாத நிலையில் ‘ நான்” என்ற அகம்பாவத்துடன் இந்த உலகில் வாழ்ந்து விடுகிறோம்.

இத்ர காலம் இருக்கும் இனி என்னும் ஸத்யமோ நமக்கு ஏதும் ஒன்னில்லல்லோ

‘‘நீர்போலே போலே உள்ளொரு தேகத்தில்…..

நீர்த்துப் போகும் அதினி பறையாவு” (ஞானப்பானா 35)

என்று மனித வாழ்க்கை நீர்க்குமிழி போன்றது. இறைசிந்தனை அந்தக் குமிழிக்குள் இல்லாமல் போகுமானல் எந்நேரமும் வாழ்க்கை என்னும் நீர்க்குமிழி உடையலாம் என்று பூந்தானம் குறிப்பிடுகிறார்

நீர்ப்போள போலெ உள்ளொரு தேஹத்தில்

வீர்ப்பு மாத்ரம் உண்டு இங்ஙனெ காணுன்னு

ஒர்த்து அறியாதே பாடு பெடுன்னேரம்

நேர்த்து பொகுமதென்னே பறயாவூ

அத்ர மாத்ரம் இரிக்குன்ன நேரத்து

கீர்த்தி சீடுன்னதில்ல திருநாமம்

In the body which is like a water bubble,–We see it filled up always,
And when we put efforts without thought,–We can tell that this bubble will only burst.-In this very limited time,-We should be Chanting the Divine Names of Lord

அப்படிப்பட்ட அனித்தியமான வாழ்வு வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும் நாம் ஒரு நேரமாவது பகவன் சொல்லுகின்றோமா? இல்லையே இப்படி நமது கிடைப்பதற்கரிய வாழ்வை வீணாக்கலாமா ?பூன்தானம் அங்கலைக்கிறாற்.

————–

ஸம்ஸார வர்ணனை

ஸ்தானமானங்கள் சொல்லி கலஹிச்சு நாணம் கெட்டு நடக்குன்னுது சிலர்
மத மஞ்சரம் சிந்திச்சு சிந்திச்சு மதி கெட்டு நடக்குன்னிது சிலர்
சஞ்ச லாஷிமார் வீடுகளில் புக்கு குஞ்சிராமனா யாடுன்னுது சிலர்
கோலகங்களில் சேவகராய் இட்டு கோலம் கெட்டி ஜெலியுன்னிது சிலர்
சாந்தி செய்து புலர்த்துவனாய் இட்டு ஸந்த்யா யோலம் நடக்குன்னுது சிலர்
கொஞ்சி கொண்டு வளர்த்த ஒரு பைகலே கஞ்சிக்கு இல்லான்னு வில் குன்னிது சிலர்
அம்மக்கும் புனர் அச்சனும் பார்யைக்கும் உன்மான் போலும் கொடுக்கின்னல்ல சிலர்
அக்னி சாஷியாய் ஒரு பத்னியே ஸ்வப்னத்தில் போலும் காணுன்னுல்ல சில
சத்துக்கள் கண்டு சிஷித்து சொல்லும் போல் சத்ருவே போல் க்ருதிக்கினு சிலர்
வந்திதன்மாரே காணுன்ன நேரத்து நிந்தி சத்ரே பற யுன்னிது சிலர்
காண்க நம்முட ஸம்ஸாரம் கொண்டத்ரே விஸ்வமீ வண்ணம் நில்பு என்னும் சிலர்
ப்ராஹ்மண்யம் கொண்டு குந்திச்சு குந்திச்சு பிரம்மாவும் என்னிக் கொக்காய் என்னும் சிலர்
அர்த்தாசக்கு விருது விளிப்பான் அக்னி ஹோத்ராதி செய்யுன்னுதி சிலர்
ஸ்வர்ணன்கள் நவ ரத்னங்களே கொண்டும் எண்ணம் கூடாதே வில்கின்னுது சிலர்
மத்தேபம் கொண்டு கச்ச வடம் செய்தும் உத்தம துரம் கங்களது கொண்டும்
அத்தரயுமல்ல கப்பல் வெப்பிச்சிட்டு மெத்ர நேடுன்னி தர்த்ரம் சிவ சிவ
வ்ருத்தியும் கெட்டு தூர்த்தராய் எப்பொழுதும் அர்த்தத்தே கொதிச்செத்ர நசிக்குன்னு
அர்த்தமெத்ர வளரே யுண்டாயாலும் த்ருப்தியாகா மனசின் ஒரு காலம்

‘‘பத்து கிட்டுகில் நூறு மதி என்னும்

சதமாகில் சகாஸ்கரம் மதி என்னும்

ஆயிரம் பணம் கையில் உன்கும்போல்

ஆயுதமகில் ஆச்சர்யம் என்னுதம்

ஆசையுள்ள பாசம் மதிஞ்சன்னு” (ஞானப்பானா- 38)

ஆசை என்ற கயிறு உள்ளத்தைக் கட்டி வைத்திருக்கிறது. பத்து கிடைத்தால் நூறு கிடைக்குமா என்று எண்ணுகிறது. நூறு கிடைத்தால் ஆயிரம் வந்தால் போதும் என்கிறது. ஆயிரம் வந்தால் அதைவிட அதிகமாக எண்ணுகிறது. இதுவே மனதின் இயல்பாக உள்ளது என்று பூந்தானம் மனவாசையின் அளவை அளக்கிறார்.

வேர் விடாதே கரேறுன்னு மேல்குமேல்
சத்துக்கள் சென்னிலர் அன்னாலாய அர்த்தத்தில் ஸ்வல்ப மாத்ரம் கொடா சில துஷ்டன் மார்
சத்து பன்னேரம் வஸ்திரம் அது போலும் எத்திடா கொண்டு போவான் ஒருத்தருக்கும்
பச்சாதாபம் ஓர் எள்ளளவும் இல்லாத விச்வாஸ பாதகத்தே கருதுன்னு
வித்திலாஸ பற்றுக ஹேதுவாய் சத்யத்தே த்யஜிக்குன்னு சில ரஹோ
சத்யம் என்னது ப்ரஹ்மம் அது தன்னே ஸத்யம் என்னு கருதுன்னு சத்துக்கள்

கிடைத்த மனிதப் பிறவியைப் பயனுள்ளதாக மாற்றாமல் மனித குலம் அழிகிறதே என்ற மிகவும் வருத்தப்படுகிறார் பூந்தானம்.

‘வித்யா கொண்டு அறியந்தது அறியாதே

வித்வான் எண்டு நடிக்கன்னு சிலர்

குங்குமந்திந்தி வாசம் அறியாதே

குங்குமம் சுமக்கும் கழுதை’ (ஞானப்பானா 43)

என்று மனிதவாழ்வின் இயல்வினைச் சுட்டுகிறானர்

—————

வைராக்யம்

எண்ணி எண்ணி குறை யுன்னி தாயுசும் மண்டி மண்டி சுரேறுன்னும் மோஹவும்
வன்னு வோணம் கழிஞ்சு விஷு என்னும் வன்னில் எல்லோ திருவாதிர என்னும்
கும்ப மாசத்தில் ஆகுன்னு நம்முட ஜென்ம நக்ஷத்ரம் அஸ்வதி நாள் என்னும்
ஸ்ரார்த்தம் உண்டகோ விருச்சிக மாசத்தில் ஸத்ய என்னும் எழுதல் இனி என்னும்
உன்னி உண்டாயி வேல் பிச்சத்தில் ஒரு உன்னி உண்டாயி கண்டா ஊஞ்ஞான் என்னும்
கோணிக்கல் தன்னேல் யன்ன நிலமினி காண மன்னன் எடுப்பிக்க அரிது என்னும்
இத்தம் ஒரோன்னு சிந்திச் சிரிக்கும் போல் சத்து போகுன்னு பாவம் சிவ சிவ
எந்த நித்ர பரஞ்சு விசேஷிச்சும் சிந்திச் சீடு வினாவோலம் எல்லாரும்
கர்மத்தின் டே வலிப்பவும் ஓரோரோ ஜென்மங்கள் பலதும் கழிஞ்சு என்னதும்

காலம் இன்னு கலி யுக மாயதும் பாரத கண்டத்தின் டே வலிப்பதும்
அதில் வன்னு பிறன்னதும் எத்தனை நாள் பழுதே தன்னே போய ப்ரகாரமும்
ஆயுஸ்ஸிண்டே ப்ரமாணம் இல்லாததும் ஆராக்யத்தோடே இருக்குன்ன அவஸ்தையும்
இன்னு நாம சங்கீர்த்தனம் கொண்டு உடன் வன்னு கூடும் புருஷார்த்தம் என்னதுவும்
இனி யுள்ள நரக பயங்களும் இன்னும் வேண்டும் நிரூபணம் ஓக்கேயும்
எந்தினு வ்ருத காலம் களயுன்னு வைகுண்டத்தின்னு போய் கொல்வின் எல்லாரும்
கூடி யல்ல பிறக்குன்ன நேரத்துக்கு கூடி யல்ல மரிக்குன்ன நேரத்தும்
மத்யே இங்கனே காணுன்ன நேரத்து மத்சரிக்குன்னது எந்தினு நாம் வ்ருத
அர்த்தமோ புருஷார்த்தம் இருக்கவே அர்த்தித்து என்ன கொதிக்குன்னது எந்து நாம்
மத்யான்னர்க்க ப்ரகாஸம் இரிக்கவே கத்யோதத்தையோ மானிச்சு கொள்ளெண்டு

காலமின்னு கலியுக மல்லயோ

பாரத மிப்ப்ரதேசவு மல்லயோ

நம்மளெல்லாம் நரன்மாரு மல்லயோ

செம்மே நன்னாய் நிரூபிப்பினெல்லாரும்

ஹரி நாமங்ஙளில்லாதெ போகயோ

நரகங்ஙளில் பேடி குறகயோ

நாவு கூடாதெ ஜன்ம அதாகயோ

நமுக்கின்னி வினாச மில்லாய்கயோ

கஷ்டம் கஷ்டம் நிரூபணம் கூடாதே

சுட்டு தின்னுன்னு ஜன்மம் பழுதே நாம்

Are we not living in Kali Yuga, in the land of Bharat?-Have we not got a human life?
Is there scarcity for the Names of the Lord?–Are we born without a tongue to chant them?
Have we no fear of the sufferings in hell?–Have we no thought about our end?
Have we any assurance of our next birth?–But, alas! We are wasting our life without concern!!!

‘‘கூடியல்லோ பிறக்குன்னா நீரதும்

கூடியல்லோ மரிக்குன்னா நீரதும்

மத்தியே இங்ஙனே கன்னுன்னா நீரது

மட்சரிக்குன்னது என்தின்னு விர்தா?” ( பூந்தானம், 49)

என்று பிறப்பின் இறப்பின் தனிமையைச் சுட்டுகிறது ஞானப்பானா. நாம் எல்லோரும் ஒரே நேரத்தில் கூடிப் பிறக்கவில்லை. ஒன்றாய்க் கூடி இறக்கவும் முடியாது. ஒவ்வொருவரும் இறப்பினைத் தனியாகவே எதிர்கொள்ளவேண்டும். மத்தியில் நாம் இணைந்திருக்கிறோம். ஏன் மற்றவர்களோடு தேவையின்றிப் போட்டிபோடுகிறீர்கள் என்று மெய்ம்மை நாடுகிறது ஞானப்பானா.

‘உன்னிக் கிருஷ்ணன் மனசில் களிக்கும்பால்

உன்னிகள் மது வேணுமோ மக்களே

மித்ரங்கள் நமக்கேத்ரா சிவ சிவா

விஷ்ணுபக்தன் மாரிலே புவனத்தில்” (ஞானப்பானா- 51)

என்று குழந்தை வரம் வேண்டுவோர்க்கு ஆறுதல் தருகிறது ஞானப்பானா.

————–

நாம ஜபம்

சக்தி கூடாதே நாமங்கள் எப்பொழுதும் பக்தி பூண்டு ஜபிக்கணும் நம்மூடே
ஸித்த காலம் கழி வோள மீ வண்ணம் ஸ்ரத்தை யோடே வஸிக்கே ண மேவரும்
காணா குன்ன சராசர ஜீவியே நாணம் கை விட்டு கூப்பி ஸ்துதிக்கணும்
ஹரி ஷாஸ்ரு பரி ப்ளூதனாயிட்டு பருஷாதிக ளோக்கெ ஸஹிச்சுடன்
ஸஜ் ஜனங்களே காணுன்ன நேரத்து லஜ்ஜ கூடாதே வீணு நமிக்கணும்
பக்தி தன்னில் மூழ்கி சமஜ்ஜுடன் மத்தன போலெ ந்ருத்தம் குதிக்கணம்
பாரில் இங்கனே ஸஞ்சரி சீடும் போல் ப்ராரப்தங்கள் அசேஷம் ஒழிஞ்சிடும்
விதிச்சீடுன்ன கர்மம் ஒடுங்கவும் போல் பதிசீடுன்ன தேஹம் ஒரே டத்து
கொதிச் சிடுன்ன ப்ரஹ்மத்தே கண்டிட்டு குதிச்சீடுன்ன ஜீவனும் அப்போளே
ஸக்தி வேரிட்டு ஸஞ்சரி சீடும் போல் பாத்ரமாயில்ல என்னது கொண்டேதும்
பரிதாபம் மனஸ்ஸில் முழு கேண்ட திரு நாமத்தின் மஹாத்ம்யம் கேட்டாலும்
ஜாதி பார்க்கிலோ ரந்த்யஜனாகிலும் வேதவாதி மஹீ ஸூ ரனாகிலும்
நாவு கூடாதே ஜாதன் மாராகிலும் மூகரே அங்கு ஒழிச்சுள்ள மானுஷர்

எண்ணமற்ற திருநாமம் உள்ளதில்

ஒன்னு மாத்ரம் ஒரிக்கல் ஒரு தினம்

ஸ்வஸ்தன் ஆயிட்டு இருக்கும் போழெங்கிலும்

ஸ்வப்னத்தில் தான் அறியாதெ எங்கிலும்

மற்றொன்னாயி பரிஹஸிச்செங்கிலும்

மற்றொருத்தர்க்கு வேண்டியென்னாகிலும்

ஏது திக்கிலிருக்கிலும் தன்னுடே

நாவு கொண்டிது சொல்லி என்னாகிலும்

அதுமல்லொரு நேரம் ஒரு தினம்

செவி கொண்டிது கேட்டு என்னாகிலும்

ஜன்ம சாபல்யம் அப்போழே வன்னு போய்

ப்ரம்ம ஸாயுஜ்யம் கிட்டீடும் என்னேல்லோ

God’s Names are numerous;–And if any one of those Names,–At least once a day, while sitting quiet at a place,–Or unawares in a dream while sleeping,–Or mocking as something else, or to satisfy some one else;–You utter with your tongue or just hear with your ears,–At that very moment, your life is fulfilled;–And you reach the Supreme abode of Brahman.

ஸ்ரீதர் ஆச்சார்யன் தானும் பரஞ்ஞிது

பாதராயணன் தானும் அருள் செய்து

கீதயும் பரஞ்ஞீடுன்னதிங்ஙனெ

வேதவும் பஹுமாநிச்சு சொல்லுன்னு

அமோதம் பூண்டு சொல்லுவின் நாமங்ஙள்

ஆனந்தம் பூண்டு ப்ரஹ்ம்மத்தில் சேருவான்

மதியுண்டெங்கிலொக்க மதியிது

திருநாமத்தின் மாஹாத்யமாமிது

பிழையாகிலும் பிழ கேடென்னாகிலும்

திருவுள்ளம் அருள்க பகவானே

And so say Sreedhara the great scholar,–And sage Veda Vyasa who wrote the puranas.–Even Bagavad Geetha says the same,–And also so say the Vedas with respect.–So sing God’s holy names easily–And with joy become one with God.–For those aiming at salvation this book is sufficient,–For it sings about greatness of God’s holy names.–With errors or without errors.–Please grant me your grace , Oh my God

பூந்தானம் ‘‘கீதையும் வேதங்களும் பரந்தாமன் புகழைப் பாடினால் மட்டுமே முக்தி” என்று உரைக்கின்றன (ஞானப்பானா 60) என்று பாடுகிறார்.

கிருஷ்ண கிருஷ்ணா முகுந்த ஜநார்த்தனா
கிருஷ்ண கோவிந்த நாராயணா ஹரே
அச்யுத அநந்த கோவிந்த மாதவா
ஸச்சிதானந்த நாராயணா ஹரே

——————————————————————

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்-
ஸ்ரீ  பூந்தானம் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் ஸ்ரீ எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்.

ஸ்ரீபாடலாத்ரி_நரசிம்ம பெருமாள் ஸ்துதி–ஸ்ரீ நரசிம்ம அஷர மாலை–

ஸ்ரீபாடலாத்ரி நரசிம்ம பெருமாள் ஸ்துதி ஸ்லோகம்

ஜிதந்தே_மஹா ஸ்தம்ப_ஸம்பூத_விஷ்ணோ!
ஜிதந்தே_ஜகத் ரக்ஷணார்தாவார
ஜிதந்தே_ ஹரே_பாடலாத்ரௌ_நிவாஸின்
ஜிதந்தே_ ந்ருஸிம்ஹ_ப்ரஸீத_ப்ரஸீத
நமஸ்தே_ஜகந்நாத_விஷ்ணோ_முராரே
நமஸ்தே_ந்ருஸிம்ம_அச்யுதாநந்த_தேவ
நமஸ்தே_க்ருபாலோ_சக்ரபாணே
நமஸ்தம்ப_ஸம்பூத_திவ்யாவதார
பரப்ரஹ்மரூபம்_ப்ரபுத்தாட்டஹாஸம்
கரப்ரௌல_சக்ரம்ஹரப்ரஹ்மஸேவ்யம்
ப்ரஸந்நம்_த்ரிநேத்ரம்_ஹரிம்பாடலாத்ரௌ
சான்மேக_காத்ரம்_ந்ருஸிம்ஹம்_பஜாம்
கிரி ஜந்ருஹரிமீசம்_கர்விதாராதிவஜ்ரம்
பரம புருஷமாத்யம்_பாடலாத்ரௌ_ப்ரஸன்னம்
அபய_வரத_ஹஸ்தம்_சங்க சக்ரே ததாநம்சரண_மிஹபஜாம்_சாச்வதம்
நாரஸிம்ஹம்_ஸ்ரீந்ருஸிம்ஹ_மஹா ஸிம்ஹ_திவ்யசிம்ஹ!
கிரிஸம்பவ_தேவேச_ரக்ஷமாம்_சரணா கதம்

ஸ்ரீ_நரசிம்மர்_காயத்ரி
ஓம்_வஜ்ர_நகாய_வித்மஹே !!!
தீக்ஷ்ண_தம்ஷ்ட்ராய_தீமஹி !!!
தந்நோ_நரசிம்ஹப்_ப்ரசோதயாத் !!!

ஸ்ரீபாடலாத்ரி_நரசிம்மர்_திருவடிகளே__சரணம்
————–

லஷ்மி நரஸிம்ஹ சரணம் ப்ராத்யே

ஸ்ரீ நரசிம்ம அஷர மாலை

ஜய ஜய லக்ஷ்மீ நரசிம்ஹ

ஜய ஹரி லக்ஷ்மீ நரசிம்ஹ

அனாத ரக்ஷக நரசிம்ஹ

ஆபத் பாந்தவ நரசிம்ஹ.

இஷ்டார்த்த ப்ரத நரசிம்ஹ

ஈஷ்பரேஷ நரசிம்ஹ

உக்ர ஸ்வரூப நரசிம்ஹ

ஊர்த்வா பாஹூ நரசிம்ஹ.

எல்லா ரூப நரசிம்ஹ

ஐஸ்வர்ய ப்ரத நரசிம்ஹ

ஓங்கார ரூப நரசிம்ஹ

ஔஷத நாம நரசிம்ஹ.

அம்பர வாஸ நரசிம்ஹ

காம ஜனக நரசிம்ஹ

கிரீட தாரி நரசிம்ஹ

ககபதி வாஸன நரசிம்ஹ.

கதா தரனே நரசிம்ஹ

கர்ப்ப நிர்ப்பேதந நரசிம்ஹ

கிரிதர வாஸ நரசிம்ஹ

கௌதம பூஜித நரசிம்ஹ.

கடிகாசல ஸ்ரீ நரசிம்ஹ

சதுர் புஜனே நரசிம்ஹ

சதுரா யுத்தர நரசிம்ஹ

ஜ்யோதி ஸ்வரூப நரசிம்ஹ.

தந்தே தாயியு நரசிம்ஹ

த்ரிநேத்ர தாரி நரசிம்ஹ

தநுஜா மர்த்தன நரசிம்ஹ

தீனநாத நரசிம்ஹ.

துக்க நிவாரக நரசிம்ஹ

தேவாதி தேவ நரசிம்ஹ

ஜ்ஞான ப்ரதனே நரசிம்ஹ

நர கிரி ரூப நரசிம்ஹ.

நர நாராயண நரசிம்ஹ

நித்யானந்த நரசிம்ஹ

நரம்றாக ரூப நரசிம்ஹ

நாம கிரீஷ நரசிம்ஹ.

பங்கஜானன நரசிம்ஹ

பாண்டுரங்க நரசிம்ஹ

ப்ரஹ்லாத வரத நரசிம்ஹ

பிநாக தாரி நரசிம்ஹ.

புராண புருஷ நரசிம்ஹ

பவ பய ஹரண நரசிம்ஹ

பக்த ஜன ப்ரிய நரசிம்ஹ

பக்தோத்தார நரசிம்ஹ.

பக்தானுக்ரஹ நரசிம்ஹ

பக்த ரக்ஷக நரசிம்ஹ

முநி ஜன ஸேவித நரசிம்ஹ

ம்ருக ரூப தாரி நரசிம்ஹ.

யக்ஞ புருஷ நரசிம்ஹ

ரங்கநாத நரசிம்ஹ

லக்ஷ்மீ ரமணா நரசிம்ஹ

வங்கி புரிஷ நரசிம்ஹ.

சாந்த மூர்த்தி நரசிம்ஹ

ஷட்வர்க தாரி நரசிம்ஹ

சர்வ மங்கள நரசிம்ஹ

சித்தி புருஷ நரசிம்ஹ.

சங்கடஹர நரசிம்ஹ

சாளிக்ராம நரசிம்ஹ

ஹரி நாராயண நரசிம்ஹ

க்ஷேம காரி நரசிம்ஹ.

ஜெய ஜெய லக்ஷ்மீ நரசிம்ஹ

ஜெய சுப மங்கள நரசிம்ஹ

ஜய ஜய லக்ஷ்மீ நரசிம்ஹ

ஜய ஹரி லக்ஷ்மீ நரசிம்ஹ..

ஸ்ரீ லஷ்மி நரசிம்மயே நமஹ

————

ஸ்ரீஅனுமன் ஸ்துதி

வீதாகில விஷயேச்சசம் ஜாதானந்தா

ஸ்ரூபுல கமத்யச்சம் ஸீதா பதித தூதாத்யம்

வாதாத் மஜ மத்ய பாவயே ஹ்ருதயம்

அனைத்து விஷயங்களும் அறிந்தவரே பக்தனின் ஆனந்த கண்ணீர் கண்டு உணர்ச்சி வசப்படுபவரே தூய மனம் படைத்தவரே ராமதூதர்களில் முதல்வரே தியானிக்கத் தக்கவரே வாயுகுமாரரே ஆஞ்சநேயரே உம்மை மனதில் இருததி தியானிக்கிறேன்.

—————

ஸ்ரீ கோவில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ லஷ்மி நரஸிம்ஹ ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம் –

 

ஸ்ரீ கோதா சதுச்லோகீ –

ஸ்ரீ கோதா சதுச்லோகீ – சூடிக்கொடுத்த சுடர்க்கொடி ஸ்ரீ கோதை நாச்சியாரின் பெருமைகளைச் சொல்லும் நான்கு ஸ்லோகங்கள் – ஸ்ரீ அனந்தாழ்வான் அருளிச்செய்தது.

திருமலை அனந்தாழ்வான் விஷயமாக திருவேங்கடமுடையான் தானே அருளிச் செய்த தனியன்கள்:

1) அகிலாத்ம குணா வாஸம் அஜ்ஞாந திமிராபஹம்|

ஆச்ரிதாநாம் ஸுசரணம் வந்தே அநந்தார்ய தேசிகம்||

ஆத்மாவுக்கு இருக்க வேண்டிய அனைத்து குணங்களுக்கும் இருப்பிடமானவரும், அறியாமையாகிற இருளை மீதமில்லாமல் போக்குபவரும், தம்மை அடைந்த சிஷ்யர்களுக்கு அகலாத தஞ்சமாக இருப்பவருமான அனந்தாழ்வான் என்னும் ஆசார்யரை வணங்குகிறேன்.

2) ஸ்ரீமத் ராமாநுஜாசார்ய ஸ்ரீபாதாம் போருஹ த்வயம்|

ஸதுத்தமாங்க ஸந்தார்யம் அநந்தார்ய மஹம் பஜே||

ஸ்வாமி ராமாநுஜருடைய திருவடித் தாமரைகளாக இருப்பவரும், அதனால் நல்லோர்கள் சென்னிக்கு அணியாக இருப்பவருமான அநந்தாழ்வானை வணங்குகிறேன்.

முதலியாண்டான் மற்ற திவ்ய தேசங்களில் -திருவேங்கடத்தில் மட்டும் அனந்தாழ்வான் சாதிப்பார்

தனியன்

“சக்ரே கோதா சதுச் லோகீம் யோ வேதார்த்த பிர கர்ப்பிதம்

ஸ்ரீ வேங்கடேச சத் பக்தம் தம் நந்த குரும் பஜே”️

வேதப் பொருள்களைத் தன்னுள் கொண்ட கோதா சதுச் லோகீ ஸ்தோத்ரத்தை அருளிச்செய்தவரும், 
திருவேங்கடமுடையானின் பரம பக்தருமான அனந்தாழ்வானை வணங்குகிறேன்.
--------------

நித்யா பூஷா நிகம சிரஸாம் நிஸ் சமோத்துங்க வார்த்தா
காந்தோ யஸ்யா கசவிலு லிதை காமுகோ மால்ய ரத்னை |
ஸூ க்த்யா யஸ்யா சுருதி ஸூபகயா ஸூப்ரபாதா தரித்ரீ
சைஷா தேவீ சகல ஜனனீ சிஞ்சதாம் மாமபாங்கை–||––ஸ்ரீ கோதா சதுச்லோகீ – ஸ்லோகம் 1

யஸ்யா-எந்த பிராட்டியினுடைய

நித்யா பூஷா நிகம சிரஸாம் –
உபநிஷத் துக்களுக்கு நித்ய பூஷணம்
யதுக்த்யஸ்  த்ரயீ கண்டே யாந்தி மங்கள ஸூத்திரம் -போலே

நிஸ் சம உத்துங்க வார்த்தா –
ஈடு இணை யற்ற ஒப்பு இல்லாத ஸ்ரீ ஸூ க்திகள்-

காந்தோ யஸ்யா –
யாவளுடைய காதலன் -கண்ணன் -எம்பிரான் –

கச விலுலிதை காமுகோ மால்ய ரத்னை –
இவள் குழல்களில் சூடிக் களைந்ததால் பரிமளிதமான பூச் சரங்கள் அவனை பிச்சேற்ற வல்லவை –

மாலைக் கட்டிய மாலை -மாலையாலே மாலாக்கிய கோதை

ஸூக்த்யா யஸ்யா சுருதி ஸூபகயா –
வேதம் ஒதுபவனுடைய நலனைப் பேணும் இனிய சுபமான ஸ்ரீ ஸூக்தி
திருப்பாவை ஜீயர் உகந்து நித்யம் அனுசந்திக்கும் ஸ்ரீ ஸூக்திகள் –ஸூபகயா-செவிக்கு இனிய செஞ்சொல் –

ஸூப்ரபாதா தரித்ரீ-
பகல் கண்டேன் நாரணனைக் கண்டேன் -அஜ்ஞ்ஞான இருளைப் போக்கும் ஸ்ரீ ஸூக்திகள்

சைஷா தேவீ -சகல ஜனனீ -சிஞ்சதாம் மாம் அபாங்கை–
இத் தகு அகில ஜகன் மாதா உடைய குளிர்ந்த கடாஷத்தால் பிறக்கும் அமுத வெள்ளத்தில் நனைந்து
சகல தாபங்களும் போகப் பெற்றவனாக வேணும்

வேதம் ஒதுபவனுடைய நலனைப் பேணும் இனிய சுபமான ஸ்ரீ ஸூக்திகளை – திருப்பாவை ஜீயர் உகந்து நித்யம் அனுசந்திக்கும் ஸ்ரீ ஸூக்திகளை – அஜ்ஞ்ஞான இருளைப் போக்கும் ஸ்ரீ ஸூக்திகளை அருளியவள் ஸ்ரீ ஆண்டாள். இவை உபநிஷத் துக்களுக்கு நித்ய பூஷணம். ஈடு இணையற்ற வேதங்களுக்கும் மங்களம் கொடுக்கும் இந்த ஸ்ரீ ஸூக்திகளை கேட்டு இவ்வுலகத்தார் சுப்ரபாதமாக கேட்டு துயில் துறந்து விழித்து எழுகிறார்கள். ஆண்டாள் குழல்களில் சூடிக் களைந்ததால் பூச்சரங்கள் கண்ணனை பிச்சேற்ற வல்லவை, கோதை சூடி களைந்ததால் ரத்னா ஹாரமாக கொள்கிறான். ‘கோதா’ என்றால் ‘மாலை’. ஆண்டாளே மாலை, அதாவது ‘மாலை’ மாலை கட்டினாள். ‘திருமாலைக்’ கட்டினாள், – தன் வார்த்தையால். கட்டி நமக்கு ஆக்கி கொடுத்தாள், திருப்பாவையாக! இத்தகு அகில ஜகன் மாதாவுடைய குளிர்ந்த கடாக்ஷத்தால் பிறக்கும் அமுத வெள்ளத்தில் நனைந்து சகல தாபங்களும் போகப் பெற்றவனாக வேணும்!

எந்த நாச்சியாருடைய இணையற்ற உயர்ந்த அருளிச்செயல்கள் வேதங்களின் தலையான பாகமான உபநிஷத்தின் ஆபரணங்களாக ஆகிறதோ, எந்த நாச்சியாருடைய காதலன் (எம்பெருமான்) அவள் குழலில் சூடிக் களைந்த மாலையில் மிகவும் ஆசை யுடையவனாய் உள்ளானோ, எந்த நாச்சியாருடைய, வேதம் போன்ற மங்களமான திரு வாக்கினால் உலகம் நல் விடிவு பெற்றதாக ஆகிறதோ, அப்படிப்பட்ட லோக மாதாவான ஆண்டாள் நாச்சியார் அடியேனைத் தமது திருக் கண் நோக்கமாகிற அமுத மழையாலே நனைத்தருள வேணும்.

————–

மாதா சேத் துலஸீ பிதா யதி தவ ஸ்ரீ விஷ்ணு சித்தோ மஹான்
ப்ராத சேத் யதி சேகர  ப்ரிய தம ஸ்ரீ ரெங்க தாமா யதி |
ஜ்ஞாதாரஸ் தனயாஸ் த்வதுக்தி ஸரஸ ஸ்தந்யேந: ஸம்வர்த்திதா
கோதா தேவி கதம் த்வ மந்ய ஸூலபா சாதாரணா ஸ்ரீ ரஸி” –||–ஸ்ரீ கோதா சதுச்லோகீ – ஸ்லோகம் 2-

மாதா சேத் துலஸீ–
த்வ மாதா துளஸீ –

பிதாயதி தவ ஸ்ரீ விஷ்ணு சித்தோ மஹான்-
ஆழ்வார் திரு மகளாரார் ஆண்டாள்
பிராமண பாகவத உத்தமர் மஹான்  –மே ஸூதா -வேயர் பயந்த விளக்கு
ஸ்ரீ விஷ்ணு சித்த குல நந்தன கல்ப வல்லீ-

ஸ்ரீவிஷ்ணு சித்த‌ குல‌நந்த‌ன‌ க‌ல்ப‌ வ‌ல்லீம்
ஸ்ரீர‌ங்க‌ராஜ‌ ஹ‌ரி ச‌ந்த‌ன‌ யோக‌ த்ருஸ்யாம்|
ஸாக்ஷாத் க்ஷ‌மாம் க‌ருண‌யா க‌ம‌லா மிவாந்யாம்
கோதா ம‌நந்ய‌ ச‌ர‌ண‌: ச‌ர‌ண‌ம் ப்ர‌ப‌த்யே || கோதா ஸ்துதி -(1)

ஸ்ரீவிஷ்ணுசித்த‌ருடைய‌ குல‌மென்னும் நந்த‌ன‌த் தோட்ட‌த்தில் (தோன்றிய‌) க‌ற்ப‌கக்கொடியும்,
ஸ்ரீர‌ங்க‌ராஜ‌னென்னும் ஹ‌ரிச‌ந்த‌ன‌ க‌ற்ப‌க‌ விருக்ஷ‌த்தை அணைவ‌தால் (ம‌ண‌ம் புரிவ‌தால்) பார்க்க‌த் த‌க்க‌வ‌ளாயும்,
க்ஷ‌மையின் வ‌டிவேயான‌வ‌ளாயும், (ஸாக்ஷாத் பூமிதேவியாயும்), க‌ருணையினால் ம‌ற்றோர் ல‌க்ஷ்மிதேவி
போன்ற‌வ‌ளாயுமான‌ கோதையை (வாக்கைய‌ளிக்கும் தேவியை) புக‌லொன்றில்லாவ‌டியேன் ச‌ர‌ண‌ம் ப‌ணிகிறேன்.

தாதஸ்து தே மதுபித: ஸ்துதி லேசவச்யாத்
கர்ணாம்ருதை: ஸ்துதிஶதைரநவாப்த பூர்வம் |
த்வந் மௌளிகந்த ஸுபகாமுபஹ்ருதய மாலாம்
லேபே மஹத்தர பதாநுகுணம் ப்ரஸாதம் || கோதா ஸ்துதி(10)

ஹே….கோதா….உன் பெருமை அளவிடற்கு அரியது. உன் நாதனாகிய பகவான் ,ஸ்துதி ப்ரியன்.
மது என்கிற அசுரனை மாய்த்தவன். உன் தகப்பனார் , பகவானைப் பலப் பலப் பாசுரங்களால் பாடினார்.
அப்போதெல்லாம் அவருக்குப் பலன் கிட்டவில்லை. உன் கூந்தலில் சூடிய மாலைகளைக் களைந்து ,
அவனுக்கு அணிவித்த பிறகு தான் அவருக்குப் பெரியாழ்வார் என்கிற விருதைக் கொடுத்தான்.

ப்ராத சேத் யதி சேகர –
நம் வார்த்தையை மெய்ப்ப்பித்தீரே கோயில் அண்ணரே
பெரும் பூதூர் மா முனிக்கு பின்னானாள்  வாழியே –

ப்ரிய தம ஸ்ரீ ரெங்க தாமா –
அத்யந்த பிரியமானவன் அரங்கத்து அரவின் அணை அம்மான் -செங்கோலுடைய திருவரங்கச் செல்வனார் –

ஜ்ஞாதாரஸ்-
ஞானம் -அறிவு -ஜ்ஞாதா-அறிபவன் -தத்வ ஹித புருஷார்த்தங்களை தெளிய அறிந்த பாகவத உத்தமர்கள்  –

ஸ்தனயாஸ்-
உமது மக்கள்-வாய் சொல் அமுதத்தையே தாய்ப் பாலாக பருகி வளர்ந்த ஜ்ஞானவான்கள்

தவ உக்தி ரச-
ரசம் மிகுந்த செவிக்கு இனிய செஞ்சொல் –

ஸ்தன்யேன –
ஆழி சங்குத் தமர்க்கு   என்று உன்னித்து எழுந்த தட முலைகள்
இவற்றின் நின்றும் பெருகிய வேதம் அனைத்தைக்கும் வித்தான திருப்பாவை –

சம்வர்த்திதா –
இந்த அமுத வெள்ளத்தை பருகி அத்தாலே வளர்ந்த –

கோதா தேவி கதம் த்வமன்ய ஸூ லபா சாதாரணா ஸ்ரீ ரசி-
ஒப்பில்லாத பெருமை படைத்த  நீர்
உம்முடைய வாக் ரசத்தை பருகி வளர்ந்தவர் அல்லாத மற்றையோர்க்கு
எப்படி கிட்டி உய்யும்படி சாதாரணமான எளிய புகலாவீர் –
கோதை தமிழ் ஐ ஐந்தும் ஐந்தும் அறியாத மானிடரை வையம் சுமப்பதும் வம்பே -ஸ்ரீயை இழந்தவர்கள்
அன்றிக்கே
மற்றவர்க்கும் எளிதான புகலாய் இருக்கிறீர் எங்கனம் -வியப்பாகவுமாம்-

 “கேசவ பிரியையான துளசி தேவி மாதா நந்தவனத்தில் ஆழ்வார் திரு மகளாராய் – வேயர் பயந்த விளக்காய் ஸ்ரீ விஷ்ணு சித்த குலத்தில் அவதரித்தீர்! நூறு தடா நிறைந்த அக்கார அடிசில் சொன்னேன் என்ற உம்முடைய ஆசையை நிறை வேற்றி வைத்தாரன்றோ எதிராசர்!”

“பிரிய தமன் அதாவது பிரியமானவன், அரங்கத்து அரவின் அணை அம்மான், ஸ்ரீ ரெங்க நாதன் மூடு பல்லக்கில் எழுந்து அருள, கேசவ நம்பியை கைப்பிடித்தாயே. பிரிய தமன் உன் புக்ககத்திலே குடி புகுந்தார்,” (பெரியாழ்வாருடைய அகம் தான் இன்று ஆண்டாள் சந்நிதி. பிறந்ததும் புகுந்ததும் ஒரே இடம்! ) “ஆண்டாளே உம்முடைய வாய் சொல் அமுதத்தை – வேதம் அனைத்தைக்கும் வித்தான திருப்பாவையை, இந்த அமுத வெள்ளத்தை பருகி அத்தாலே வளர்ந்த ஜ்ஞானவான்கள் இருக்க, ‘போய பிழை புகுதருவான்’ என்று சொல்லி மற்றவர்க்கும் கிட்டி உய்யும்படி எளிதான, சாதாரணமான புகலாய் இருக்கிறீர்! “

ஸ்ரீ ஆண்டாள் நாச்சியாரே! தேவரீருக்குத் திருத்தாயார் யாரென்னில் துளசிச்செடி. தேவரீருக்குத் திருத்தகப்பனார் யாரென்னில் பரமபாகவதோத்தமரான ஸ்ரீ விஷ்ணுசித்தரான பெரியாழ்வார். தேவரீருக்குத் திருத்தமையனார் யாரென்னில் யதிராஜரான ஸ்வாமி ராமாநுஜர். தேவரீருடைய ப்ராணநாதன் யாரென்னில் திருவரங்கநாதன். தேவரீருடைய குழந்தைகள் யாரென்னில், தேவரீருடைய அமுதவாய்மொழிகளான முலைப்பாலைப் பருகி வளர்க்கப்பட்ட ஞானவான்கள். தேவரீருடைய அமுதவாய்மொழிகளை அறியாத சாமான்யர்களுக்கெல்லாம் தேவரீர் எப்படி அடையத்தகுந்த புகலாக இருக்கிறீர்?

——————

கல்பாதௌ ஹரிணா ஸ்வயம் ஜன ஹிதம் த்ருஷ்ட்வேவ சர்வாத்மநாம்
ப்ரோக்தம் ஸ்வஸ்ய ச கீர்த்தனம் பிரபதனம் ஸ்வஸ்மை பிர ஸூநார்ப்பணம்
சர்வேஷாம் ப்ரகடம் விதாது மனிசம் ஸ்ரீ தன்வி நவ்யே புரே
ஜாதாம் வைதிக விஷ்ணு சித்த தநயாம் கோதாம் உதாராம் ஸ்தும: ||–ஸ்ரீ கோதா சதுச்லோகீ – ஸ்லோகம் 3–

கல்பாதௌ –
நடக்கும் ஸ்வேத வராஹ கல்பத்தின் ஆரம்பத்தில்

ஹரிணா ஸ்வயம் –
பாரை யுண்டு பார் உமிழ்ந்து பார் இடந்த எம்பெருமான் தன்னால்
ஸ்ரீ வராஹ நாயனாராக
மானமிலா பன்றியாய்-
தன் காந்தனான ஹரியை ஜீவ உஜ்ஜீவனத்துக்கு ஹிதத்தை அருளிச் செய்ய வேண்ட

ஜன ஹிதம் த்ருஷ்ட்வேவ சர்வாத்மநாம் ப்ரோக்தம் –
உலக மக்கள் உஜ்ஜீவனதுக்காக நாச்சியார் இடம் நல் வார்த்தையாய் அருளிச் செய்தவை –

அவர்களுக்காக பேசி இருப்பனகள் பேர்க்கவும் பேராதே-என்று
பிரசித்த மானவற்றை சொல்லுகிறது –

பாசி தூர்த் துக்கிடந்த பார்மகட்கு பண்டொருநாள்
மாசுடம்பில் நீர் வார மானமிலாப் பன்றியாம்
தேசுடைய தேவர் திருவரங்கச் செல்வனார்
பேசி யிருப்பனகள் பேர்க்கவும் பேராவே

கிடந்தது இருந்து நின்று அளந்து கேழலாய்க் கீழ்ப் புக்கு
இடந்திடும் தன்னுள் கரக்கும் உமிழும்
தடம் பெரும் தோள் ஆரத் தழுவும் பார் என்னும்
மடந்தையை மால் செய்கின்ற மால் –2-8-7-

ஸ்வஸ்யச கீர்த்தனம் பிரபதனம் ஸ்வஸ்மை பிர ஸூநார்ப்பணம்
அஹம் ஸ்மராமி மாத பக்தம் –நயாமி பரமாம் கதிம் –
பரிவதில் ஈசனைப் பாடி –புரிவதுவும் புகை பூவே
அவன் பேரைப் பாடி
பூவை இட்டு
வணங்குதல்
புஷ்பம் பத்ரம் பலம் தோயம்
யேனகேநாபி பிரகாரேன-ஈரம் ஒன்றே வேண்டுவது
ஆராதனைக்கு எளியவன் –

சர்வேஷாம் ப்ரகடம் விதாது மனிசம்
சர்வேஷாம் அநிசம் பிரகடம் விடாதும் -யாவர்க்கும் தெரியச் சொன்ன –

ஸ்ரீ தன்வி நவ்யே புரே ஜாதாம் வைதிக விஷ்ணு சித்த தநயாம் கோதாமுதாராம் ஸ்துமே–
ஜாதாம் -வந்து திருவவதரித்தபடி
ஆழ்வார் திருமகளார் ஆண்டாள் –
போகத்தில் வழுவாத புதுவையர் கோன் கோதை –
பண்ணு நான்மறையோர் புதுவை மன்னன் பட்டர்பிரான் கோதை –
வேயர் புகழ் வில்லிபுத்தூர் கோன் கோதை –

உதாராம் கோதாம்-
பாட வல்ல நாச்சியார் ஆக திருவவதரித்து பாட்டின் பெருமையை நாட்டுக்கு உபகரித்து அருளி
மாயனை –வாயினால் பாடி மனத்தினால் சிந்திக்க போய பிழையும் புகுதருவான் நின்றனவும் தீயினில் தூசாகம்
பங்கயக் கண்ணானைப் பாட
கோவிந்தா உந்தன்னைப் பாடி பறை கொண்டு
பாதகங்கள் தீர்க்கும் பரமன் அடி காட்டிய  ஔதார்யம்
ஸ்துமே-ஸ்துதித்துப்   பாடுவோம்– தொழுது வணங்குவோம்-

ஸ்வேத வராஹ கல்பத்தின் ஆரம்பத்தில் பாரை உண்டு – பார் உமிழ்ந்து – பார் இடந்த எம்பெருமான், ஸ்ரீ வராஹ மூர்த்தியாய், மானமிலா பன்றியாய் பூமி பிராட்டியை ரக்ஷித்து கொடுத்தான்! அப்போது காந்தனான ஹரியை ஜீவ உஜ்ஜீவனத்துக்கு சுலபமான, எல்லோரும் செய்யும்படியான உபாயத்தை அருளிச் செய்ய வேண்டும் என்று ஜகன் மாதாவான பூமி பிராட்டி பகவானிடம் நமக்காகப் பிரார்த்திக்கிறாள். இதையே ‘கல்பாதௌ ஹரிணா ஸ்வயம் ஜநஹிதம்’ என்று அனந்தாழ்வான் சதுஸ்லோகியில் அழகாக உறுதிப்படுத்துகிறார்.

அப்போது எம்பெருமான் 3 இலகு உபாயங்களை சொல்கிறார்.

1. ‘கீர்த்தனம்‘ – பகவானின் திருநாமத்தை வாய்விட்டு உச்சரிக்க வேண்டும்.
2. ‘தஸ்மை ப்ரசுரார்ப்பணம்‘ என்று அவன் திருவடியில் புஷ்பங்களை இட்டு அர்ச்சிக்க வேண்டும்.
3. ‘ப்ரபதன’ சுலபன் அவன் – ஆச்ரயிப்பவர்களுக்கு சுலபனாக இருப்பதால், அவனது திருவடியில் ஆத்ம சமர்ப்பணம் செய்ய வேண்டும்.

இம்மூன்றும் எளிதாக செய்யக்கூடியது. இதை எப்போதும் செய்ய வேண்டும் என்கிறார் ஸ்ரீ வராஹ மூர்த்தி. பூமி பிராட்டியை ரட்ஷித்து இடது பக்கம் அமர்த்தி கொண்டு -அவரே திருக்கையால் நாம் முதலில் பூமா தேவியை பற்றி கொண்டு அவனை பற்ற வேண்டும் என்று காட்டி கொடுக்கிறார். ஆண்டாள் அவதாரத்துக்கு மூலமான அவதாரம் வராஹ அவதாரம். ஸ்ரீவில்லிபுத்தூரில் துளசிவனத்தில் பெரியாழ்வாரின் திருமகளாய் ஆண்டாள் அவதரித்தாள்.

ஸ்ரீ தேசிகர் அருளிச் செய்த – ஸ்ரீ ரஹஸ்ய சிகாமணி —

வராஹ சரம ஸ்லோக ஸங்க்ரஹப் பாடல்கள் –

இடம் பெற்றார் எல்லாம் என் உடலாய் நிற்க
இடர்ப் பிறப்பு ஒன்றும் இவை இல்லா என்னை அன்பால்
அடம் ( திடம் ) பற்றாம் இவன் என்று நினைத்தான் யாவன்
அவன் ஆவி சரியும் போது அறிவு மாறி
உடம்பில் தான் தாரூம் -( கட்டை ) உபலமும் (கல்லும் ) போலே கிடக்க நானே
உய்யும் வகை நினைந்து உயர்ந்த கதியால் என் தன்
இடம் பெற்று என்னுடன் வாழ எடுப்பன் என்ற
எம்பெருமான் அருள் பெற்று மருள் செற்றோமே

இரண்டு உரையாத நம் ஏனம் உரைத்த உரை இரண்டின்
திரண்ட பொருள்கள் தெளிந்து அடி சூடினம் திண் இருளால்
சுருண்ட நம் ஞானச் சுடர் ஓளி சுற்றும் பரப்பதன் முன்
புரண்டது நம் வினை போம் இடம் பார்த்து இனிப் போம் அளவே

மலையும் குலையும் என்று எண்ணியும் வன் பெரும் புண் திரங்கித்
தலையும் வெளுத்த பின் தானே அழிய இசைகின்றிலீர்
அலையும் கடல் கொண்ட வையம் அளித்தவன் மெய்யருளே
நிலையென்று நாடி நிலை நின்ற பொய்ம்மதி நீக்குமினே

வராஹ சரம ஸ்லோக ஸங்க்ரஹ ஸ்லோகம்

ஸ்வஸ்த்தம் சித்தம் ஸூகமபி வபுஸ் தாது சாம்யம் ச க்ருத்வா
ஸ்வாத் மாநம் ச ஸ்ம்ருதி பத மஜம் விஸ்வ ரூபம் விதந்வந்
காலே ப்ராப்தே கரண விலயாத் காஷ்ட்ட பாஷாண கல்பாந்
நாத போத்ரீ நயது க்ருபயா நாதித ஸ்வம் பதம் ந –

ஸ்ரீ வராஹ மூர்த்தி அருளிய 3 உபாயங்களை, ஸ்ரீ ஆண்டாள்,

1. தூமலர் தூவித்தொழுது 
2. வாயினால் பாடி ️ ️
3. மனத்தினால் சிந்திக்க 

என மூன்று யுகம் தாண்டி நமக்கு புரியும் படி அருளினாள். “உதாராம் கோதாம்” – பாட வல்ல நாச்சியார் ஆக திருஅவதரித்து பாட்டின் பெருமையை நமக்கு அருளினாள்!

• திருப்பாவையின் முதல் பத்து பாசுரங்கள் ‘ எம்பெருமான் திருநாமங்களை பாடு’ என வலியுறுத்திச்சொல்லியும்;
• 2-வது பத்து பாசுரங்கள் ‘அவன் திருவடிகளில் புஷ்பங்களை இட்டு அர்ச்சனை செய்’ என்றும்;
• 3-வது பத்து பாசுரங்கள் ‘அவன் திருவடியில் ஆத்ம சமர்ப்பணம் செய்’ என்றும் சொல்லி வராஹ மூர்த்தியிடம் கேட்ட மூன்று விஷயங்களை மூன்று, பத்து பாசுரங்களில் பாடினாள் ஆண்டாள்.

“மாயனை வாயினால் பாடி மனத்தினால் சிந்திக்க போய பிழையும் புகுதருவான் நின்றனவும் தீயினில் தூசாகும்” என்று பாதகங்கள் தீர்க்கும் பரமன் அடி காட்டிய ஔதார்யத்தை ஆச்ரயித்து நாம் கோதாவின் ஸ்ரீஸூக்திகளை, திருப்பாவையை ஸேவிப்போம். பாடி தொழுது வணங்குவோம்!

கல்பத்தின் ஆதியில் எம்பெருமானால் உலகோர்கள் யாவருடைய நன்மையையும் மனதில் கொண்டு, தன்னை ஏத்திப் பாடுதல், தன்னையே அடைந்திருத்தல், தன்னைப் புஷ்பங்களால் அர்ச்சித்தல் ஆகியவை சொல்லப்பட்டது. அதைக் கேட்ட பூமிப்பிராட்டியார் இவற்றை உலகோர்கள் யாவரும் அறியும்படி செய்வதற்காக ஸ்ரீவில்லிபுத்தூரில் பரமவைதிகரான ஸ்ரீவிஷ்ணுசித்தரான பெரியாழ்வார் திருமகளாராய் வந்து பிறந்தார். அந்த உதாரகுணமுடைய கோதை நாச்சியாரைப் போற்றுகிறோம்!

—————

ஆகூதஸ்ய பரிஷ்க்ரியாம் அனுமபாம் ஆஸேசனம் சக்ஷுஷோ:
ஆனந்தஸ்ய பரம்பராம் அனுகுணாம் ஆராம சைலேசிது: |
தத்தோர் மத்ய கிரீட கோடி கடித ஸ்வோச்சிஷ்ட கஸ்தூரிகா
மால்யா மோத ஸமேதித ஆத்ம விபவாம் கோதாம் உதாராம் ஸ்தும: ||–ஸ்ரீ கோதா சதுச்லோகீ – ஸ்லோகம் 4 

ஆகூ தஸ்ய –
அவனுக்கு இஷ்டத்தைச் செய்து நிரதிசய ப்ரீதியை விளைவிப்பவள்

பரிஷ்க்ரியா மநுப மாமா சேஸ நம் சஷூஷோ –
அனுபமாம் -பரிஷ்க்ரியாம் -அழகு அலங்காரங்களால்
கண்களுக்கு நிரதிசய ஆனந்தத்தை விளைவிப்பவள் –

ஆனந்தஸ்ய பரம்பராம நுகுணாம் ஆராம சைலேசிது
அணி மா மலர்ச் சோலை நின்ற
பகவன் நாராயண அபிமத அநுரூப ஸ்வரூப ரூப குண-
ராகவோர்ஹதி வைதேஹீம் தஞ்சேயம் அஸி தேஷணா-

தத்தோர் மத்ய க்ரீட கோடி கடித  ச்வோச்சிஷ்ட கஸ்தூரிகா மால்யாமோத
மத்ய -என்று திரு மார்பு –
திரு மங்கை தங்கிய சீர் மார்வற்கு-என்னாகத்து இளம் கொங்கை
விரும்பித் தாம் நாள் தோறும் பொன்னாகம் புல்குதற்கு
கொங்கை மேல் குங்குமத்தின் குழம்பு அழியப் புகுந்து –
இவள் சூடிக்கொடுத்த பூ மாலையிலே திரு முடியிலே தரித்து
ஸூக ஆனந்த பிரவாஹத்தில் மூழ்கி –

சமேதாத்ம விபதாம்   கோதாமுதாராம் ஸ்துமே
அவனைப் பிச்சேற்றி மகிழச் செய்வதால் இவள் பெருமை வளர்ந்து -சமேதிதம் –
ஸ்வோச்சிஷ்டாயாம் ஸ்ரஜி நிகளிதம் யா பலாத்க்ருத்ய புங்க்தே
கோதா தேவியை ஸ்துதிக்கிறேன்-

விளக்கம்:

கோல மலர்ப்பாவைக்கு அன்பாகிய பகவானுக்கு இஷ்டத்தைச் செய்து நிரதிசய ப்ரீதியை விளைவிப்பவள் ஸ்ரீ ஆண்டாள். தனது அழகு அலங்காரங்களால் கண்களுக்கு ஆனந்தத்தை விளைவிப்பவள். திருமங்கை தங்கிய சீர் மார்வன் தாம் விரும்பி, நாள் தோறும் ஆண்டாள் சூடிக்கொடுத்த பூ மாலையிலே திருமுடியிலே தரித்து ஆனந்த பிரவாஹத்தில் மூழ்கி, இவ்வாறு பகவானை பிச்சேற்றி மகிழச் செய்யும் பெருமையுடைய ஸ்ரீ கோதா பிராட்டியை நாம் ஸ்துதி செய்து வணங்குவோமாக!

திருவேங்கடமலையிலும், திருமாலிருஞ்சோலை மலையிலும் எழுந்தருளியுள்ள எம்பெருமானுடைய அபிப்ராயம் நிறைந்த செயலுக்கு மிகவும் அழகூட்டுமவளாயும், சேவிக்கும் அடியவர்களுக்கு மிகுந்த மனமகிழ்ச்சியை உண்டு பண்ணுமவளாயும், அவனுக்கு எல்லாவிதத்திலும் தக்கவளாய், நிரந்தர ஆனந்தவெள்ளமூட்டும்படி அவனது திருமார்பிலும், திருமுடியிலும் அணியும் தான் சூடிக்களைந்த குங்குமம், பூமாலை ஆகியவற்றின் மணத்தினால் பெருகும் வைபவத்தை உடையவளாய், உதாரவாக்காளரான ஆண்டாள் நாச்சியாரைப் போற்றுகிறோம்!

தந்யே ஸமஸ்த ஜகதாம் பிதுருத்தமாங்கே
த்வந் மௌளி மால்ய பர ஸம் பரணேன பூய:|
இந்தீவரஸ்ரஜ மிவாதததி த்வதீயாந்யா
கேகராணி பஹுமாந விலோகிதாநி || .கோதா ஸ்துதி -20–போக ரஸாந் -கண்ணின் கடாக்ஷ குளிர்ச்சியால் அலங்காரம்

ஸமஸ்த லோக நாயகனான —எல்லா உலகங்களுக்கும் பிதாவான, ரங்கநாதனின் உத்தம அங்கமானது,
நீ, உன் உத்தமாங்கத்தில் தரித்து சமர்ப்பித்த மாலையால் –அதைத் தரித்ததால்,தந்யமாயிற்று மேலும்,
நீ, அடங்காத காதலுடன் அரைக்கண்களால் , பார்வையை அவன்மீது வீசுகிறாய். அந்தப் பார்வை அலை அலையாக எழுந்து,
அவன் கழுத்தில் நீலோற் பல (கருநெய்தல்) மாலைபோல் அமைந்துள்ளது.
தலை குனிந்து நீ நாணி நிற்கிறாய்;
ஆனால், அவனோ, நீ அவனைப் பார்க்கவேண்டும் என்கிற ஆசையில்,
நீ ஸமர்ப்பித்த எல்லாவற்றையும், திருமுடியில் ஏந்தி இருக்கிறான்

தையொரு திங்களும் தரைவிளக்கித் தண் மண்டலம் இட்டு மாசி முன்னாள்*
ஐய நுண் மணல் கொண்டு தெரு அணிந்து அழகினுக்கு அலங்கரித்து அனங்கதேவா!*
உய்யவும் ஆங்கொலோ? என்று சொல்லி உன்னையும் உம்பியையும் தொழுதேன்*
வெய்யது ஓர் தழல் உமிழ் சக்கரக் கைவேங்கடவற்கு என்னை விதிக்கிற்றியே! 1

அஸ்மாத்ருசா மபக்ருதௌ சிரக்ஷிதாநாம் அஹ்நாய தேவி தயதே யதஸௌ முகுந்த
தந் நிச்சிதம் நியமிதஸ் தவ மௌளி தாம்நா தந்த்ரி நிநாத மதுர ச கிராம் நிகும்பை

ஆண்டாள் தேவியே, உனக்கு வந்தனம். சாஸ்த்திரங்கள் அனுமதிக்காத பாகவத அபசாரங்கள் பலவற்றை நெடுங்காலமாக நாங்கள் செய்து வருகிறோம்.
ஆனாலும் எங்களுக்கெல்லாம் தங்கள் கணவரான அரங்கத்துப் பெருமாள் திருவருள் புரிகிறார்.
தவறு செய்யும் எங்களுக்கும் பெருமாள் அருளும் காரணம் என்னவாக இருக்கும்?
அது, நீ சூடிக் கொடுத்த பூமாலையால் அவர் வசப்பட்டிருப்பதால்தான்.
அது மட்டுமல்லாமல் வீணையின் நாதம் போன்ற உன் குரலால் தீந்தமிழில் பிரபந்தமும் பாடித் துதித்திருக்கிறாய்.
அதனாலேயே உன் குழந்தைகளாகிய எங்களை பெருமாள் தண்டிக்காமல் விட்டிருக்கிறார்.
அதற்காக ஆண்டாள் தேவியே உனக்கு மீண்டும் வந்தனம்

இத்தால்
ஜனனியான தாய் மகிழ்வுற
அது கண்ட மாதவன் நம்மை உகந்து ஏற்பான் –

———————–

ஸ்ரீ ஆண்டாள் மங்கள ஸ்லோகங்கள் 

 ஸ்வோச்சிஷ்ட மாலிகா பந்த கந்த பந்துர ஜிஷ்ணவே |

விஷ்ணு சித்த தனூஜாயை கோதாயை நித்ய மங்களம் || (1)

 மாத்ருசா கிஞ்சன த்ராண பத்த கங்கண பாணயே |

விஷ்ணு சித்த தனூஜாயை கோதாயை நித்ய மங்களம் || (2)

 ஸ்ரீமத்யை விஷ்ணு சித்தார்ய மநோ நந்தன ஹேதவே |

நந்த நந்தன ஸுந்தர்யை கோதாயை நித்ய மங்களம் || (3)

 கர்கடே பூர்வ பல்குன்யாம் துளஸீகான நோத்பவாம் |

பாண்ட்யே விஸ்வம்பராம் கோதாம் வந்தே ஸ்ரீரங்கநாயகீம் || (4)

—————–

“கோவிந்தன்” என்ற திருப்பெயர் திருமாலின் பத்து அவதாரங்களையும் குறிப்பதாகப் பெரியோர்கள் சொல்கிறார்கள்..

1. மத்ஸ்யாவதாரத்தில் “கோ” எனப்படும் வேதங்களைத் திருமால் காத்த படியால்,

“கோவிந்தன்” என்கிற திருநாமம், மத்ஸ்யாவதாரத்துக்குப் பொருந்துகிறது..

2. கூர்மாவதாரத்தில் “கோ” எனப்படும் மலையைத் தன் முதுகிலே தாங்கி நின்றதால், அவருக்கும் கோவிந்தன் என்ற பெயர் பொருத்தமானதே!..

.

3. வராக அவதாரத்தில் “கோ” எனப்படும் பூமியை மீட்டதால், அவரையும் கோவிந்தன் எனலாம்..

4. நரசிம்ம அவதாரத்தில் பிரகலாதனின் துதியாகிய “கோ”வை (“கோ” என்றால் நல்வார்த்தை) ஏற்று அருள்புரிந்தபடியால், நரசிம்மரும் கோவிந்தனே!..

5. “கோ” எனப்படும் பூமியை அளந்ததால், வாமன மூர்த்தியும் கோவிந்தன் ஆவார்..

6. “கோ” எனப்படும் பூமியில் அதர்மத்தை அழித்து, தர்மத்தை நிலைநாட்டியதால், பரசுராமருக்கும் கோவிந்தன் என்ற பெயர் பொருத்தமாகவே உள்ளது..

7. “கோ” எனப்படும் பூமியை ஆண்டதால், ராமனும் கோவிந்தனே!…

8. “கோ” எனப்படும் பூமியைத் தனது கலப்பையாலே உழுதபடியால், பலராமனையும் கோவிந்தன் எனலாம்..

9. “கோ” எனப்படும் பசுக்களை மேய்த்துக் காத்த கண்ணனும் கோவிந்தனே என்பதில் யாருக்கும் ஐயம் இருக்க வாய்ப்பில்லை..

10. “கோ” எனப்படும் பூமியில் அறத்தை நிலைநாட்ட, நாளைய தினம் அவதரிக்கப் போகும் கல்கியையும் கோவிந்தன் என்றே கூறலாம்!…

————–

ஸ்ரீ கோவில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ திருமலை அனந்தாழ்வான் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம் –

ஸ்ரீ அஷ்டபதி – ஸ்லோகம்–

ஸ்ரீ அஷ்டபதியின் விளக்கம்*

*அஷ்டபதி 1* நாராயணனின் பத்து அவதாரங்களைப் பற்றியது.

*அஷ்டபதி 2* இந்த அஷ்டபதி கிருஷ்ணனை துதிப்பதாக அமைந்துள்ளது.

*அஷ்டபதி 3* ராதை கண்ணன் மற்றவர்களுடன் விளையாடுவதை செய்வதைப் பார்த்து பொறாமை கொண்டு அவனை விட்டு நீங்குகிறாள். ராதை ஜீவாத்மா என்று பார்த்தால், ஜீவன் தன் அந்தராத்மாவான பகவானுடன் இணையத் துடிக்கிறது.

*அஷ்டபதி 4* கிருஷ்ணன் கோபியருடன் ராஸலீலை செய்வதை தோழி வர்ணிக்கிறாள்.

*அஷ்டபதி 5* ராதை கோபித்து அவனை விட்டு நீங்கினாலும் அவன் நினைவை தடுக்க முடியாமல் அவனை நினைத்து கூறும்

*அஷ்டபதி 6* ராதா அவனுடன் இருந்த அனுபவத்தை நினைந்து அவனைத் தன்னுடன் சேருமாறு செய்ய தோழியை வேண்டுகிறாள்.

*அஷ்டபதி 7* கிருஷ்ணனும் ராதை கோபித்துக் கொண்டு சென்றதைப் பார்த்து வருந்துகிறான். அவனுடைய மனோநிலையைக் குறிப்பது இந்த அஷ்டபதி.

*அஷ்டபதி 8* கிருஷ்ணனை அழைத்து வர ராதையால் அனுப்பப்பட்ட சகி அவனிடம் சென்று ராதையின் நிலையைக் கூறுகிறாள்

*அஷ்டபதி 9* சகி கிருஷ்ணனிடம் ராதையின் நிலையை மேலும் வர்ணிக்கிறாள்

*அஷ்டபதி 10* ராதையின் நிலையை அறிந்ததும் கண்ணன் தான் அங்கேயே இருப்பதாகச சொல்லி ராதையை அங்கு அழைத்து வரும்படி சகியிடம் கூறுகிறான்

*அஷ்டபதி 11* சகி கண்ணன் இருக்குமிடத்திற்கு செல்வதற்கு ராதையை தூண்டுகிறாள்

*அஷ்டபதி 12* சகி மீண்டும் கண்ணனிடம் சென்று ராதையின் நிலையைக் கூறுகிறாள்.

*அஷ்டபதி 13* ராதை , சகி இன்னும் வராததைக் குறித்து வருந்துகிறாள்

*அஷ்டபதி 14*. சகி திரும்பி வந்து ஒன்றும் பேசாமல் நின்றாள். அதைப் பார்த்து ராதை கண்ணன் மறந்துவிடடான் என எண்ணுகிறாள்

*அஷ்டபதி 15* ராதை கண்ணன் வேறு கோயியையுடன் இருப்பதால்தான் வரவில்லை என்று எண்ணி துயரமடைகிறாள்

*அஷ்டபதி 16*. யார் கண்ணனுடன் இருக்கிறாளோ அவர்கள் கொடுத்து வைத்தவள். ஏனென்றால் இந்த வேதனையை அனுபவிக்கவில்லை என்று ராதை சொல்லுகிறாள்

*அஷ்டபதி 17* ராதை கண்ணனை நினைத்து ஏங்குகிறாள்

*அஷ்டபதி 18* சகி ராதையிடம் கண்ணன் தானே வந்த பின்பு அவனை போகச்சொன்னது தவறு என்று கூறுகிறாள்

*அஷ்டபதி 19* அவள் சமாதானம் ஆகி இருப்பாள்என்று கண்ணன் மறுபடி அவளிடம் வரநினைப்பது

*அஷ்டபதி 20* கண்ணன் ராதை இன்னும் தயங்குவதைப் பார்த்து அவளாக வரட்டும் என்று அவர்கள் சந்திக்கும் இடத்தில் சென்று காத்திருக்கிறான்.

*அஷ்டபதி- 21* ராதை, கண்ணன் இருக்கும் இடம் நோக்கி செல்ல நினைக்கிறாள்

*அஷ்டபதி 22* ராதை கண்ணன இருக்கும் இடம்போய் அவனைக் காண்கிறாள் (கல்யாண அஷ்டபதி) ஜீவாத்மாவும் பரமாத்மாவும் இணையும் இடம்

*அஷ்டபதி 23* ராதையிடம் கண்ணன் பேசுகிறான்.

*அஷ்டபதி 24* கண்ணனுடன் இணைந்த பிறகு ராதா கண்ணனை நோக்கி இவ்வாறு கூறுகிறாள்.

முதல் அஷ்டபதி – ஸ்லோகம்

மேகைர்மேதுரமம்பரம் வனபுவ: ஸ்யாமா: தமாலத்ருமை:நக்தம் பீருரயம் த்வமேவ ததிமம் ராதே க்ருஹம் ப்ராபய

இத்தம் நந்த நிதேஸத: சலிதயோ: பிரத்யத்வ குஞ்ஜத்ருமம்

ராதா மாதவயோர்  ஜயந்தி யமுனாகூலே ரஹ: கேளய:

வாக்தேவதா சரித சித்ரித சித்த ஸத்மா

பத்மாவதீ சரண சாரண சக்ரவர்த்தீ

ஸ்ரீ வாஸூதேவரதி கேளிகதா ஸமேதம்

ஏதம் கரோதி ஜயதேவ கவி: ப்ரபந்தம்

யதி ஹரிஸ்மரணே ஸரஸம் மன:

யதி விலாஸ கலாஸு குதூஹலம்

மதுர கோமள காந்த பதாவளீம்

ஸ்ருணு  ததா ஜயதேவ ஸரஸ்வதீம்

வாச: பல்லவயுத்யுமாபதிதர: ஸந்தர்ப்ப ஸுத்திம் கிராம்

ஜானீதே ஜயதேவ ஏவ ஸரண: ஸ்லாக்யோ துரூஹத்ருதே

ஸ்ருங்காரோத்தர ஸத்ப்ரமேய ரசனை: ஆசார்ய கோவர்த்தன

ஸ்பர்த்தீ கோபி நவிஸ்ருத: ஸ்ருதிதரோ தோயீ கவிஷ்மாபதி:

ராகம் மாளவம்

ப்ரளய பயோதி ஜலே த்ருத வானஸி  வேதம்

விஹித வஹித்ர சரித்ரம் அகேதம்

கேசவ த்ருத மீன ஸரீர (ஜய ஜகதீஸ ஹரே )

பிரளயபயோதிஜலே- பிரளயகால வெள்ளத்தில்
மீன சரீர- மீன் உருக்கொண்டு
கேசவ- கிருஷ்ணா
அகேதம்- சிரமம் இன்றி
விஹிதவஹித்ரசரித்ரம்- ஒரு ஓடத்தைப்போல சஞ்சரித்து
வேதம்-வேதங்களை
த்ருதவான் அஸி- மீட்டாய்
ஜெய ஜகதீசஹரே – உலகநாயகனே , நாராயணா உனக்கு ஜெயம் உண்டாகட்டும்.(இது ஒரு மங்களாசாசனம் )

வேதங்கள் கடலினில் ஹயக்ரீவாசுரனால் மூழகடிக்கப் பட, ஞானம் தர்மம் இவை வேதத்தின் வழிகாட்டுதல் இன்றி அதர்மத்தில் மூழ்கின. மஹாமத்ஸ்யமாக நாராயணன் வேதங்களை வெளிக் கொணர்ந்தார் என்பது மத்ஸ்யாவதாரம். ஸர்வஞத்வம் ஸர்வவ்யாபித்வம் இவையே மஹாமத்ஸ்யம். இறைவன் அருளால் மட்டுமே இந்த சம்சாரத்தைக் கடக்க இயலும்.ஆகையால் இறைவனே துக்க சாகரத்தைக் கடக்கும் ஓடமாகி துக்கமற்ற (அகேதம் ) கரையில் நம்மை சேர்க்கிறான்.

க்ஷிதிரதி விபுலதரே தவதிஷ்டதி ப்ருஷ்டே

தரணி தரண கிண சக்ர கரிஷ்டே

கேசவ த்ருத கச்சப ரூப (ஜயஜக தீஸஹரே )

க்ஷிதி: இந்த பூமி
விபுலதரே – விசாலமான
தவ ப்ர்ஷ்டே – உன் முதுகில்
திஷ்டதி – நிற்கிறது.
தரணி தரண- பூமியை சுமப்பதால்
கிணசக்ர கரிஷ்டே –உன் முதுகில் வட்ட வடிவமான வடுக்கள் அழகு செய்கின்றன.
கேசவ –கேசவா
த்ருதகச்சப ரூப- ஆமை உருக் கொண்டவனே

இந்த ஸ்லோகம் கூர்மாவதாரத்தைக் குறிப்பிடுகிறது. ஆனால் மந்தரமலையைத் தாங்கியதைக் கூறாமல் கவி உலகத்தையே தாங்கும் ஆதி கூர்ம வடிவினையே குறிப்பிடுகிறார். இதன் சாராம்சம் என்ன வென்றால் இந்த உலகத்தையே தாங்குபவன் இந்த மந்தர மலையை முதுகில் தாங்கினான் என்பது ஒரு பொருட்டல்ல என்பது.

தேசிகர் தசாவதார ஸ்தோத்ரத்தில் இவ்வாறு குறிப்பிடுகிறார். கூர்மாவதாரத்தில் தேவர்களும் அசுரர்களும் மந்தர மலையை பகவான் முதுகில் ஏற்றிக் கடைந்தபோது அது அவருக்கு முதுகு சொறிவதைப்போல பரம சுகமாக இருக்க ஆனந்தமாகத் தூங்கினாராம். அவர் மூச்சுக்காற்று கடல் அலைகளை ஊஞ்சல் போல ஆடவைத்ததாம் . அது திருமகளுடன் அவர் ஊஞ்சலாடுவது போல இருந்ததாம்.

கூர்மாவதாரத்தில் பகவானுடைய முதுகு ஒரு லக்ஷ யோசனைகள் பரப்பைக் கொண்டதாக இருந்தது என்று பாகவதம் சொல்கிறது.

வஸதி தஸன ஸிகரே தரணீ தவ லக்னா

ஸஸினி களங்க களேவ நிமக்னா

கேசவ த்ருத ஸூகர ரூப (ஜயஜக தீஸஹரே )

த்ருத ஸூகர ரூப – வராக உருக் கொண்டவனே
தவ தசன சிகரே- உன் கோரைப்பல்லின் நுனியில்
வஸதி லக்னா- ஒட்டிக்கொண்டு இருந்த
தரணீ- பூமியானது
சசினி – சந்திரனில்
நிமக்னா- உள்ளே ஒளிந்த
களங்க கலா இவ – களங்கம் போல இருந்தது

வராஹப் பெருமானின் கோரைப்பல் வளைந்து சந்திரன் பிறை போல இருந்தது, அதில் தாங்கிய பூமி பிறையினுள் களங்கம் போல் தெரிந்தும் தெரியாமலும் இருந்தது,

தேசிகர் இதை வர்ணிக்கிறார் . வராஹப்பெருமான் மிக வேகத்துடன் வெளிக் கிளம்பின போது எல்லா ஜீவராசிகளையும் தன்னுள் கொண்ட பூமி அவர் பல்லில் ஒட்டிக்கொண்ட கோரைக்கிழங்கு போல் இருந்ததாம்.

தவகர கமலவரே நகமத்புத ஸ்ருங்கம்

தளித ஹிரண்ய கஸிபு தனு ப்ருங்கம்

கேசவ த்ருத நரஹரி ரூப (ஜயஜக தீஸஹரே )

த்ருத நரஹரி ரூப- நரசிங்க ரூபம் கொண்ட
தவ கரகமலவரே –உன் தாமரைக் கரத்தில்
அத்புத ச்ருங்கம் – மலைச் சிகரத்தைப்போன்ற
நகம் – நகம்
தலித ஹிரண்ய கசிபுதனு – ஹிரண்யனின் உடலைக் கிழித்த
ப்ருங்கம்- வண்டு ஆனது.

இந்த ச்லோகம் அத்புத ரசத்தைவெளிப்படுத்துகிறது.
1. தாமரை போன்ற கைகளில் மலைச்சிகரத்தைப் போன்ற நகங்கள் ஒரு அத்புதம்
2. சாதாரணமாக வண்டுதான் தாமரை இதழ்களைத் துளைத்துக்கொண்டு உள்ளே செல்லும். ஆனால் இங்கு தாமரையின் முனைகள் வண்டைத் துளைப்பது இன்னொரு அத்புதம் .
இது கவியின் கற்பனை வளத்தைக் காட்டும் அருமை

சலயசி விக்ரமணே பலிமத்புத வாமன

பத நக நீரஜ  நித ஜன பாவன

கேசவ த்ருத வாமன ரூப (ஜயஜக தீஸஹரே )

கேசவ – கேசவா
த்ருதவாமன ரூப – வாமனன் உருக் கொண்டவனே
விக்ரமனே(णे)-மூன்று அடிகள் எடுப்பதில்
ச்சலயஸி- பலியை வஞ்சித்தாய்
பதநக நீர ஜனித ஜனபாவன- உன் நகத்திலிருந்து பெருகிய நீர் மக்களை புனிதப்படுத்தியது.
வாமனனாக வந்து மூன்றடி மண் கேட்டு த்ரிவிக்ராமனாக் வளர்ந்ததை வஞ்சித்தாய் என்று கூறுகிறார்.
த்ரிவிக்ரமனின் பாதம் பிரம்ம லோகத்தை அடைய பிரம்மா தன் கமண்டலுவில் இருந்து நீரைத் தெளித்து பாதத்தை அலம்புகிறார் . அந்த பாதத்தில் இருந்து விழுந்த நீரே கங்கை ஆயிற்று. பிறகு பகீரதன் மூலம் பூமிக்கு வந்து மக்களை புனிதப்படுத்துகிறது.

க்ஷத்ரிய ருதிரமயே ஜகத பகத பாபம்

ஸ்னபயஸி பயஸி ஸமித பவ தாபம்

கேசவ த்ருத ப்ருஹுபதி  ரூப (ஜயஜக தீஸஹரே )

கேசவ – கேசவா
த்ருத ப்ருகுபதிரூப – பரசுராமனாக வந்து
க்ஷ்த்ரியருதிரமயீ-க்ஷத்ரியர்களின் உதிரமாகிய
பயசி- நீரில்
ஜகத் – உலகத்தை
ஸ்னபயஸி- நீராட்டி
அபஹதபாபம்- அதன் பாவங்களைப் போக்கி
சமித பவதாபம்- சம்சார துக்கத்தைப் போக்கினாய்

பரசுராமர் குருக்ஷேத்ரத்தில் க்ஷத்ரியர்களின் குருதியால் ஒரு தடாகத்தை உண்டாக்கினார். அதில் ஸ்நானம் செய்தால்எல்லா பாவங்களும் தீரும் என்றும் சம்சார துக்கம் போகும் என்றும் சொல்லப்படுகிறது. இதைத்தான் கவி இங்கே குறிப்பிடுகிறார்.

விதரஸி திக்ஷுரணே திக்பதிகமனீயம்

தஸமுக மௌளி பாலிம் ரமணீயம்

கேசவ த்ருத ரகுபதி ரூப (ஜயஜக தீஸஹரே )

கேசவ – கேசவா-
த்ருத ராம சரீர – ராமனாக வந்து
ரமணீயம்-அழகான
தசமுகமௌலி மணிம் – ராவணனின் பத்து தலைகளிலும் இருந்த மணிகளை
திக்பதி கமநீயம் –பத்து திக்பாலகர்களும் விரும்பும்படி
ததாஸி- – கொடுத்தாய்

ராவணனைக் கொன்றபின் அவனுடைய பத்து தலைகளிலும் இருந்த மணி மகுடங்களை அவனால் துன்புறுத்தப்பட்ட திக்பலகர்களுக்கு கொடுத்தான் என்று பொருள்.

வஹசி விபுஷி விஸதே வஸனம் ஜலதாபம்

ஹலஹதி பீதி மிளித யமுனாபம்

கேசவ த்ருத ஹலதர ரூப (ஜயஜக தீஸஹரே )

கேசவ – கேசவா
ஹலதரரூப – பலராமனாய் வந்து
விசதே – வெண்மையான
வபுஷி – உடலில்
ஜலதாபம் – நீருண்ட மேகம் போன்ற
வசனம் – உடை
வஹஸி- தரித்துள்ளாய்
ஹலஹதிபீதி- உன்னுடைய கலப்பைக்கு பயந்து
மிலித யமுனாபம் – யமுனையே உன்னிடம் அடைக்கலம் புகுந்தது போல் இருக்கிறது.

பலராமர் வெண்மை நிறம் கொண்டவர் ( ஆதிசேஷனின் நிறம்).கருப்பு ஆடை அணிந்தவர் .கண்ணன் கருமை நிறம் . தங்க நிற ஆடை அணிந்தவன் . இங்கு ஒருசமயம் பலராமர் மதுரையில் இருந்து கோகுலம் வருகிறார். அப்போது அவர் யமுனையில் ஜலக்ரீடை செய்ய ஆவல் கொண்டு யமுனையை தன் இருப்பிடத்திற்கு வரும்படி அழைக்க யமுனை வராததால் கோபம் கொண்டு கலப்பையால் யமுனையை இழுக்கிறார். இந்த சம்பவம் இங்கே நினைவுகூரப் படுகிறது.

நிந்தஸி  யக்ஞ விதே அஹஹ ஸ்ருதி ஜாதம்

ஸதய ஹ்ருதய தர்ஸித பஸுகாதம்

கேசவ த்ருத புத்த ஸரீர (ஜயஜக தீஸஹரே )

கேசவ- கேசவா
ஸதய ஹ்ருதய- தயை உள்ளம் கொண்டவனே
த்ருத புத்த சரீர- புத்தர் உருக்கொண்டு
ஸ்ருதிஜாதம் – வேத பிரமாணமான
யக்ஞவிதே:-யக்ஞங்களில்
தர்சித- காணப்பட்ட
பசுகாதம் – பசுக்கொலையை
நிந்தஸி- நிந்தித்தாய்

புத்தர் வேதத்தின் விரோதி அல்ல. அஹிம்சை கொள்கை உள்ள அவர் பசுக்கொலையை தான் கண்டித்தார். அவர் காலத்தில், வேதமுறைகள் சரியாக அனுஷ்டிக்கப் படவில்லை.,பேராசை கொண்ட பண்டிதர்கள் பசுக்கொலையை பெருவாரியாக மேற் கொண்டனர். புத்த அவதாரத்தின் மூலம் ,” எல்லா உயிரிலும் நானே இருக்கிறேன்” என்று கூறிய கண்ணனின் தயை சொல்லப் படுகிறது .

ம்லேச்ச நிவஹநிதனே கலயஸி கரவாளம்

தூமகேதுமிவ கிமபி கராளம்

கேசவ த்ருத கல்கி ஸரீர (ஜயஜக தீஸஹரே )

கேசவ – கேசவா
த்ருத கல்கி சரீர- கல்கி அவதாரத்தில்
ம்லேச்ச நிவஹ நிதனே – துஷ்டர்களை அழிப்பதற்கு
கிமபி கராளம்- கடுமையான
தூமகேதும் இவ –தூமகேதுவைப் போல
கலயஸி கரவாளம் – கத்தியை எடுக்கிறாய்.

ஸ்ரீஜயதேவகவேரிதம் உதிதம் உதாரம்
ச்ருணு ஸுகதம் சுபதம் பவ சாரம்
கேசவ த்ருத தச வித ரூப
ஜய ஜகதீச ஹரே
கேசவ- கேசவா

த்ருத தசவித ரூப – பத்து அவதாரம் எடுத்தவனே
ஸ்ரீஜயதேவகவே: ஜெயதேவகவியின்
உதிதம் – படைப்பான
ஸுகதம் – சுபதம்- சுகத்தையும் நலனையும் அளிக்கும்
பவசாரம்- வாழ்க்கையின் சாரமாகவும் உள்ள

இதம் உதாரம் – இந்த துதியை
ச்ருணு- கேள்

ஜெய ஜெகதீச ஹரே – உலக நாயகனாகிய உனக்கு மங்களம்

ஸ்ரீ ஜயதேவ கவே: இத முதிதம் உதாரம்

ஸ்ருணு ஸுகதம் ஸுபதம் பவஸாரம்

கேசவ த்ருத தஸவித ரூப (ஜயஜக தீஸஹரே )

வேதானுத்தரதே ஜகன்னிவஹதே பூகோளம் உத்பிப்ரதே

தைத்யம் தாரயதே பலிம் சலயதே க்ஷத்ரக்ஷயம் குர்வதே

பௌலஸ்த்யம்  ஜயதே ஹலம் கலயதே காருண்யம் ஆதன்வதே

ம்லேச்சான் மூர்ச்சயதே தஸாக்ருதி க்ருதே கிருஷ்ணாய துப்யம் நம:

முடிவில் ஒரே ஸ்லோகத்தில் பத்து அவதாரத்தையும் வர்ணிக்கிறார்
.
வேதான் உத்தரதே ஜகன்னிவஹதே பூகோளம் உத்பிப்ரதே
தைத்யம் தாரயதே பலிம் சலயதே க்ஷத்ரக்ஷயம் குர்வதே
பௌலஸ்த்யம் ஜெயதே ஹலம் கலயதே காருண்யம் ஆதன்வதே
ம்லேச்சான் மூர்ச்ச்யதே தசாக்ருதிர்க்ருதே க்ருஷ்ணாய தஸ்மை நம:

வேதான் உத்தரதே -வேதத்தைக் காத்து( மத்ஸ்யம்)
ஜகன்னிவஹதே -உலகைத் தாங்கி( கூர்மம்)
பூகோளம் உத்பிப்ரதே -பூமியை வெளிக் கொணர்ந்து ( வராஹம்)
தைத்யம் தாரயதே -அசுரனை பிளந்து ( நரசிம்மம்)
பலிம் சலயதே -பலியை வஞ்சித்து( (வாமனன்)
க்ஷத்ரக்ஷயம் குர்வதே -க்ஷத்ரியர்களை அழித்து ( பரசுராமர்)
பௌலஸ்த்யம் ஜெயதே- ராவணனை வென்று( ராமர்)
ஹலம் கலயதே- கலப்பையைத் தாங்கி(பலராமர்)
காருண்யம் ஆதன்வதே- கருணை உருவாகி( புத்தர்)
ம்லேச்சான் மூர்ச்ச்சயதே –துஷ்டர்களை அழித்து
தசாக்ருதி: க்ருதே- இவ்வாறு பத்து அவதாரம் எடுத்த
க்ருஷ்ணாய தஸ்மை நம:- கிருஷ்ணனை வணங்குகிறேன்.

—————-

இந்த அஷ்டபதி கிருஷ்ணனை துதிப்பதாக அமைந்துள்ளது.

அஷ்டபதி – 2

 ராகம் பைரவி                       தாளம் ஆதி 

ஸ்ரித கமலாகுச மண்டல த்ருத குண்டல

கலித லலித வனமால ஜய ஜய தேவ ஹரே

ஹரி கோவிந்த ஹரி கோபால  (ஜய ஜய தேவ ஹரே)

ச்ரிதகமலாகுசமண்டல- ஸ்ரீதேவியின் மார்பின் அணியானவனே

த்ருதகுண்டல –குண்டலம் தரித்தவனே

கலிதலலிதவனமால- வனமாலை அணிந்தவனே

ஜய ஜயதேவ ஹரே-இது த்ருவ பதம் என்று சொல்லப்படுகிறது,.கவியின் முத்திரையாய் எல்லா ஸ்லோகங்களுக்கும் கடைசி வரியாய் இருக்கிறது.

முதல் அஷ்டபதியில் கண்ணனை நாராயணனாக வர்ணித்தாயிற்று. இதில் புருஷகாரபூதையான ஸ்ரீயை குறிப்பிடுகிறார், ஸ்ரீதேவியின் மார்பின் அணியானவன் என்று. . கடைசி ஸ்லோகத்தில் கூறியுள்ளபடி அவளை முன்னிட்டுக்கொண்டுதான் பகவானை சரணடைய வேண்டும் என்ற சம்ப்ரதாயத்தை ஒட்டி.

குண்டலம் தரித்து, வனமாலையுடன் கண்ணனின் அழகைக் காண்கிறோம். கையில் குழல் முன்னுச்சியில் மயிற்பீலியுடன் அவனை கற்பனை செய்கிறோம்.

தின மணி மண்டல மண்டன பவ கண்டன

முனிஜன மானஸ ஹம்ஸ (ஜய ஜய தேவ ஹரே)

தினமணிமண்டன -சூரியனுக்கு அலங்காரம்ஆனவனே
பவகண்டன- சம்சார துக்கத்தை போக்குபவனே
முநிஜனமானஸஹம்ஸ- முனிவர்களின் மனமாகிய மானஸரோவரில் நீந்தும் ஹம்ஸமானவனே . ( ஹம்சம் மானஸரோவரில் இன்புற்றிருப்பது போல முனிவர்கள் மனதில் பிரகாசிக்கிறான்.)

சூர்ய மண்டல மத்ய வர்த்தி, என்று பிரம்மத்தை சூரியமண்டலத்தின் உள்ளே இருப்பதாக வேதம் கூறுகிறது. எல்லா உயிர்களுக்கும் அந்தராத்மாவான நாராயணன் சூரியனுக்குள்ளும் இருக்கிறான் என்பது பொருள். மேலும், ‘தஸ்ய பாந்தம் அனுபாதி சர்வம் தஸ்ய பாஸா சர்வம் இதம் விபாதி,’ சூரியன் மற்றும் எல்லா பிரகாசத்திற்கும் ஒளியாய் இருப்பது பிரம்மமே என்ற உபநிஷத் வாக்கியத்தையும் இங்கு நினைவு கூறுகிறோம்.

காளிய விஷதர பஞ்ஜன ஜன ரஞ்ஜன

யதுகுல நளின தினேஸ (ஜய ஜய தேவ ஹரே)

காளியவிஷதரகஞ்சன – காளியனாகிய பாம்பை அடக்கி
ஜனரஞ்சன—ஜனங்களை மகிழ்வித்தவனே
யதுகுலநளினதிநேச- யதுகுலம் என்ற தாமரைக்கு சூரியன் போன்றவனே . யதுகுலத்தின் துயரைப் போக்கி அதை விகசிக்க செய்தவன்

மதுமுர நரக வினாஸன கருடாஸன

ஸுரகுல கேளி நிதான (ஜய ஜய தேவ ஹரே)

மதுமுரநரகவினாசன- மது, முரன், நரகன் இவர்களை அழித்து
கருடாஸன-கருடனை வாகனமாகக் கொண்டு
ஸுரகுலகேளிநிதான- தேவர்களை மகிழ்வித்தவனே

அமல கமலதள லோசன பவமோசன

த்ரிபுவன பவன நிதான (ஜய ஜய தேவ ஹரே)

அமலகமலதள லோசன-அழகான தாமரைக்கண் உடையவனே
பவமோசன-பிறவித்துன்பத்தில் இருந்து விடுவிப்பவனே
த்ரிபுவனபவனநிதான- மூவுலகையும் படைத்து அதன் கண் நிற்பவனே

மூவுலகும் அவனிடம் இருந்து உண்டானதும் அன்றி அவனுடைய இருப்பிடம் ஆகவும் உள்ளது, நாராயணன் என்ற சொல்லுக்கு எல்லாம் அவனிடம் உள்ளது , எல்லாவற்றிலும் அவன் உள்ளான் என்று பொருள்.
துஷ்ட நிக்ரகம் சிஷ்ட பரிபாலனம் முன் ஸ்லோகத்தில் கூறப்பட்டது. இதில் அவன் அதோடு நிற்கவில்லை. ஜீவர்களை பிறவித்துன்பத்தில் இருந்து விடுவித்து முக்தியை அளிக்கிறான் என்று இதில் கூறப்பட்டுள்ளது. எப்படி? அவனுடைய தாமரைக்கண் பார்வையிலேயே நம்மைக் கடைத்தேற்றுகிறான்.

ஜனக ஸுதா க்ருத பூஷண ஜித தூஷண

ஸ்மர ஸ்மித தஸகண்ட (ஜய ஜய தேவ ஹரே)

ஜனகஸுதாக்ருத பூஷண-ஜனககுமாரியான சீதைக்கு அணிகலன் போன்றவனே
ஜிததூஷண- தூஷணனை வென்றவனே (காம்க்ரோதம் முதலிய எல்லா தோஷங்களையும் வென்றவனே)
ஸமரசமித தசகண்ட- ராவணனைக் கொன்றவனே

இங்கு சீதையின் அணிகலன் என்று சொல்லி தூஷணனை வென்றவன் என்று அடுத்து வருவது வால்மீகி ராமாயணத்தில் கர தூஷணர்களையும் அவர் சைன்யத்தையும் ராமன் ஒருவனாக நின்று அழித்தபோது நடந்த சம்பவம் நினைவுக்கு வருகிறது.

சீதை ராமனின் வீரத்தைக் கண்டு மகிழ்ந்து அவனை ஆரத்தழுவுகின்றாள். அப்போது அவளை காட்டுக்கு அழைத்துச்செல்ல ராமன் மறுத்தபோது “ராம ஜாமாதரம் ப்ராப்ய ஸ்த்ரியம் புருஷவிக்ரஹம்,”? “என்தந்தை ஒரு ஆண் வேடமிட்ட பெண்ணையா மருமகனாகப் பெற்றார்” என்று கூறினாள் அல்லவா அதை நினைவுகூர்ந்து கண்ணீர் பெருக அவன் விழுப்புண்களைப் போக்க விரும்பினவள் போல் ஆரத்தழுவினாள்.

அபினவ ஜலதர ஸுந்தர த்ருத மந்தர

ஸ்ரீமுக சந்த்ர சகோர (ஜய ஜய தேவ ஹரே)

அபிநவஜலதரசுந்தர –நீருண்டமேகம்போல் அழகானவனே
த்ருதமந்தர—மந்தர மலையைத் தாங்கினவனே
ஸ்ரீமுக சந்த்ர சகோர—ஸ்ரீதேவியின் முகமாகிய சந்திரனுக்கு சகோரபட்சி போன்றவனே

அபிநவ ஜலத என்றால் அப்போது நீருண்ட மேகம் , அதாவது அவனுடைய கருணை எப்போதும் வற்றாத நீருண்டமேகம் என்று பொருள்.

மந்தரமலையை தாங்கினவன் என்பது அவன் வற்றாக் கருணைக்கு ஒரு சான்றாகத் திகழ்கிறது.

மந்தரமலையை கருடன் மேல் ஏற்றி ஆமை உருவில் அதை சுமந்து அதன் மேல் கையால் பிடித்துக் கொண்டு கடைபவர்களை ஊக்குவித்து வாசுகியை உள்ளிருந்து பலமூட்டி அமிர்தத்தை பங்கிட்டு இன்னும் என்னதான் அவன் செய்யவில்லை?

அவன் கருணையின் எல்லை தயையே உருவான மகாலக்ஷ்மியை தன் மார்பில் சுமந்து ஹ்ருதயத்தை தயையின் இருப்பிடமாகச் செய்தது.
அதனால் லக்ஷ்மியின் சந்திர வதனத்தின் அம்ருதத்தைப பருகும் சகோரபட்சி ஆகிறான்.

ஸ்ரீ ஜயதேவ கவேரிதம் குருதே முதம்

மங்களம் உஜ்வல கீதம் (ஜய ஜய தேவ ஹரே)

கடைசி ஸ்லோகத்தில் கிருஷ்ணனை சரணம் அடைதல் சொல்லப் படுகிறது.

8.தவ சரணம் பிரணதா வயம் இதி பாவய
குரு குசலம் ப்ரணதேஷு
ஜய ஜயதேவ ஹரே

.தவ சரணம் – உன் சரணத்தை
பிரணதா வயம்- நமஸ்கரிக்கிறோம்
இதி பாவய – என்று அறிவாயாக
ப்ரணதேஷு-வணங்குபவர்க்கு
குரு குசலம்- நன்மை அளிப்பாயாக.

ஸ்ரீ ஜெயதேவ கவேரிதம் குருதே முதம் மங்களம் உஜ்வல கீதம்
ஜயஜயதேவஹரே
ஸ்ரீ ஜெயதேவ கவேரிதம்-ஜெயதேவ கவி செய்த இந்த கவிதை
குருதே முதம்-மகிழ்ச்சி அளிக்கிறது
மங்களம் உஜ்வல கீதம்-மங்களமானதும் உயர்வானதும் ஆகியது.

ஸ்லோகம்

பத்மா பயோதர தடீ பரிரம்பலக்ன

காஸ்மீர முத்ரிதமுரோ மதுஸுதனஸ்ய

வ்யக்தானுராகமிவ கேலதனங்க கேத

ஸ்வேதம்பு பூரம் அனுபூரயது ப்ரியம் வ:

மூன்றாவது அஷ்டபதி

ராதை கண்ணன் மற்றவர்களுடன் சல்லாபம் செய்வதைப் பார்த்து பொறாமை கொண்டு அவனை விட்டு நீங்குகிறாள். ஆனால் அவனை மறக்க முடியாமல் அவனைத் தேடி அலைபவளிடம் அவளுடைய தோழி வந்து அவன் காட்டில் மற்ற கோபிகைகளுடன் வசந்த கால கேளிக்கைகளில் ஈடுபட்டு இருப்பதைச். சொல்கிறாள். அந்த அஷ்டபதியைக் கீழே காணலாம்.

அதற்கு முன் ஒரு சந்தேகம் எழுகிறது. ராதைக்கு அவள் அவனை எங்கு விட்டு வந்தாள் என்பது தெரியாதா? அவனைத் தேடி அலைவானேன்?

அவன்தான் மாயாவி ஆயிற்றே . திடீரென்று மறைந்து விடுவான். இந்த இடத்தில் பாகவதத்தில் காணப்படும் ஒரு காட்சி நினைவுக்கு வருகிறது.

கோபியர் கண்ணன் தங்களுடன் இருப்பதால் கர்வம் கொள்ள அவன் ஒரு கோபியுடன் மறைந்து விடுகிறான். அவள் கண்ணன் தன் மேல்தான் மிக அன்பு வைத்திருப்பதாக எண்ணி தன்னால் நடக்கமுடியவில்லை என்று கூறி தன்னை தூக்கிச்செல்லும்படி கூறுகிறாள். கண்ணன் “சரி, என் தோள் மீதுஏறிக்கொள் என்று கூறி மறைந்து விடுகிறான். அவன் அவனைத் தேடி அலைகிறாள். இந்த கோபியைத்தான் பிற்காலத்தில் ராதையாக் அச்சிதன்யர் முதலியவர்கள் உருவகப் படுத்தி இருக்க வேண்டும். ஏனென்றால் பாகவதத்தில் ராதை என்ற பாத்திரமே இல்லை.

அஷ்டபதி முன்னுரையில் கூறியபடி ராதை ஜீவாத்மா என்று பார்த்தால், ஜீவன் தன் அந்தராத்மாவான பகவானுடன் இணையத் துடிக்கிறது. ஆனால் உலக இன்பத்தில் ஈடுபட்டு அறியாமையினால் ஏற்பட்ட நான் என்ற உணர்வால் அவனைப் பிரிந்து வருந்துகிறது. ஆனாலும் அதன் காரணம் என்ன என்பதை அறியவில்லை.

நாம் உலகில் நம் அறியாமையினால் அவனைப் பிரிந்து வருந்துகிறோம் ஆனாலும் அது அவனுடைய பிரிவினால்தான் என்பதை அறியாது அவனையே குறை கூறுகிறோம்.

இப்போது இந்த அஷ்டபதியைப் பார்க்கலாம்.இதில் உள்ள வசந்த கால வர்ணனை காளிதாசனின் குமாரசம்பவத்தில் சிவன் தவத்தைக் கலைக்க மன்மதன் வரும்போது சொல்லப்பட்ட வசந்த வர்ணனையை நினைவூட்டுகிறது. கவித்துவத்தில் காளிதாசனை ஒத்திருந்தாலும் கண்ணனின் ராசலீலையை சொல்வதால் அதை விட மேம்பட்டதாகிறது.

வஸந்தே வாஸந்தி குஸும ஸுகுமாரை: அவயவை:

ப்ரமந்தீம் காந்தாரே பஹுவிஹித க்ருஷ்ணாநுஸரணாம்

அமந்தம் கந்தர்ப்ஜ்வர ஜனித சிந்தாகுலதயா

வலத்பாதாம் ராதாம் ஸரஸமிதம் ஊசே ஸஹசரீ

ராகம் வஸந்தா தாளம் ஆதி

லலித லவங்க லதா பரிஸீலன கோமள மலய ஸமீரே

மதுகர நிகர கரம்பித கோகில கூஜித குஞ்ஜ குடீரே

லலிதலவங்க லதாபரிசீலன- அழகிய லவங்கக் கொடிகளை தழுவி வரும்
கோமள மலயசமீரே – ம்ருதுவான மலாயா மாருதம் வீசும்
மதுகரநிகர கரம்பித- வண்டுகள் இனிமையாக ரீங்கரிக்கும்
கோகில கூஜித குஞ்ச குடீரே- குயில்கள் கூவும் பூங்காவில்

விஹரதி ஹரிரிஹ ஸரஸ வஸந்தே

ந்ருத்யதி யுவதி ஜனேன சமம் ஸகி

விரஹி ஜனஸ்ய துரந்தே ராதே (விஹரதி)

( இந்த வரிகள் த்ருவபதம் என்று சொல்லப் படும் . இவை ஒவ்வொரு ஸ்லோகத்தின் கீழும் காணப்படும் பல்லவி போன்றது.)

ஹரி: – கிருஷ்ணன்
இஹ- இங்கு
விரஹிஜனஸ்ய- பிரிவுற்ற காதலர்களுக்கு
துரந்தே- துன்பத்தைத் தரும்
ஸரஸவஸந்தே- இந்த அழகான வசந்தகாலத்தில்
யுவதிஜனேன ஸமம் – கோபியருடன்
விஹரதி- விளையாடுகிறான்
ஸகி- தோழி

மலையமாருதம் மெல்ல வீசுகிறது லவங்க கொடிகளைத் தழுவி வருவதால் சுகந்தம், வண்டுகளின் ரீங்காரம், குயில்களின் இசை , இவ்வாறு வசந்தம் வர்ணிக்கப படுகிறது. விஹரதி யுவதிஜனேன என்பதால் அவனுடன் இருக்கும் கோபியரின் ஆனந்தமும் விரஹி ஜனஸ்ய துரந்தே என்பதால் அவனைப் பிரிந்து இருக்கும் ராதையின் துன்பமும் தெளிவாகிறது.

உன்மத மதன மனோரத பதிகவ தூஜன ஜனித விலாபே

அளிகுல ஸங்குல குஸும ஸமூஹ நிராகுல வகுள கலாபே (விஹரதி)

உன்மத மதன மனோரத – மன்மதனால் உண்டான வேட்கையுடன்
பதிகவதூஜன – விட்டுப்பிரிந்த காதலரால்
வதூஜன- பெண்களுக்கு
ஜனித விலாபே- துக்கத்தை ஏற்படுத்தும்,
அலிகுல சங்குல நிராகுல – வண்டுகளின் கூட்டத்தால் அல்லலுறும்
குஸுமஸமூஹ- புஷ்பகொத்துகளை உடைய
வகுள கலாபே- வகுள மரங்களைக் கொண்ட,( வசந்த காலத்தில்)

வசந்த காலத்தில் காதல் வேட்கை எல்லை மீற வெளியூர் சென்றுள்ள காதலரை நினைத்து பெண்கள் ஏங்குகின்றனர். வகுள மரங்களில் ஏராளமான பூக்கள் பூக்க வண்டுகள் அவற்றை சுற்றி கோலாஹலமாக இருக்கும் காட்சியை இந்தப் ஸ்லோகம் சித்தரிக்கிறது. பிரிந்துள்ள காதலரை நினைத்த பெண்களின் ஏக்கம் ராதையின் மனதைப படம் பிடிக்கிறது.

ம்ருகமத ஸௌரப ரபஸ வஸம்வத நவதள மால தமாலே

யுவஜன ஹ்ருதய விதாரண மனஸிஜ நகருசி கிம்ஸுக ஜாலே (விஹரதி)

நவதளமால தமாலே- தமால மரங்களின் புத்தம்புதிய தளிர்களின் வரிசை மாலைகள் எனத் தோன்ற
. ம்ருகமத சௌரப ரபஸ வசம்வத- அவைகளின் மணம் கஸ்தூரியை ஒத்து இருந்தது.
கிம்சுக ஜாலே- கிம்சுக புஷ்பங்கள் (சிவப்பு நிறத்தில் வளைவாக இருப்பவை)
யுவ ஜன ஹ்ருதி விதாரண- இளைஞர்களின் ஹ்ருதயத்தை பிளக்கும்
மனஸிஜநகருசி- மன்மதனின் நகங்கள் போன்று இருந்த ( வசந்த காலத்தில்)

மதன மஹீபதி கனக தண்டருசி கேஸர குஸும விகாஸே

மிளித ஸிலீமுக பாடல படல க்ருதஸ்மர தூண விலாஸே (விஹரதி)

மதனமஹீபதி -மன்மதனாகிய அரசனின்
கனகதண்டருசி- பொன் தடியைப்போல் உள்ள
கேஸரகுஸும விகாஸே- பொன்னிற கேசரி புஷ்பங்கள்
மிலித சிலீமுக- வண்டுகளுடன் கூடிய
பாடல படல-பாடல புஷ்பங்கள் ( கிண்ணம் போன்றவை)
க்ருதஸ்மரதூண விலாஸே- மன்மதனின் அம்பறாத்தூணி என பிரகாசிக்கும்,(வசந்த காலத்தில்)
பாடல புஷ்பங்கள் கிண்ணம் போல இருப்பதால் அம்பராத்தூணி என வர்ணிக்கப படுகின்றன. வண்டுகள் சரங்களாக உருவகப்படுத்தப் படுகின்றன . சிலீமுக என்றால், வண்டு , அம்பு என்று இரு பொருள்.

விகளித லஜ்ஜித ஜகதவ லோகன தருண கருண க்ருத ஹாஸே

விரஹி நிக்ருந்தன குந்தமுகாக்ருதி கேதகி தந்ததுரி தாஸே (விஹரதி)

விகலித லஜ்ஜித- வசந்த காலத்தில் மன்மத வேட்கையால் பீடிக்கப்பட்டு வெட்கத்தை விட்ட
ஜகதவலோகன- ஜனங்களைப் பார்த்து
தருண கருண க்ருத ஹாஸே- சிரிப்பதைப்போன்று தோன்றும் வெண்மையான கருண மலர்கள் ,
விரஹிநிக்ருந்தன – விரகத்தால் வாடுபவர் ஹ்ருதயத்தை கிழிப்பதைப் போன்ற
குந்த முகார்த்தி- ஈட்டி ஒத்த முட்களை உடைய
கேதகதந்துரித ஆசே- தாழ்மபூக்களின் வாசத்தால் சூழப்பட்ட திசைகளை உடைய (வசந்த காலத்தில்)

இந்த ஸ்லோகம் கண்ணனைக் குறிப்பதாக உள்ளது. கண்ணன் வெட்கத்தை விட்டு தன்னிடம் ஆசையைத் தெரிவிக்கும் பெண்களைப் பார்த்து கருணையுடன் சிரிக்கிறான் (தருண கருண க்ருத ஹாஸே) தன் ஸ்வரூபத்தை அறியாமல் சாதாரண மானுடன் என்று எண்ணுகிறார்களே என்று.,

மாதவிகா பரிமள மிளிதே நவ மாலிகயாதி ஸுகந்தௌ

முனி மனஸாமபி மோஹன காரிணி தருணா காரண பந்தௌ (விஹரதி)

மாதவிகாபரிமளலலிதே- மாதவிகொடியின் புஷ்பங்களால் பரிமளமானதும்
நவமாலிகயா – மல்லிகையால்
அதிஸுகந்தௌ- மேலும் மணமூட்டப பட்டதும்
முநிமானஸமபி- முனிவர்களின் மனதைக்கூட
மோகன காரிணி- மயக்கச்செய்வதும்
தருண – இளைஞர்களுக்கு
அகாரண பந்தௌ-இயற்கையிலேயே இனியதும் ( ஆன வசந்த காலத்தில்)

ஸ்புரததி முக்த லதா பரிரம்பண முகுளித புலகித சூதே

ப்ருந்தாவன விபினே பரிஸர பரிகத யமுனா ஜல பூதே (விஹரதி)

ஸ்புரத் அதிமுக்த லதா- அசைகின்ற மாதவிக்கொடியால்
பரிரம்பண –தழுவப்பட்டு
முகுலித புலகித சூதே – மயிர்க்கூச்ச்சல் அடைந்தது போல மொட்டுக்கள் கொண்ட மாமரங்கள் உடைய
யமுனாஜலபூதே-யமுனையின் நீரால் புனிதமாக்கப்பட்ட
பிருந்தாவனவிபினே – பிருந்தாவனமாகிய காட்டில்
பரிஸர பரிகத –அன்பு கொண்டவர்களால் சூழப்பட்டு ( வஸந்தகாலத்தில் கண்ணன் விளையாடுகிறான்)

ஸ்ரீ ஜயதேவ பணிதமிதம் உதயதி ஹரி சரண ஸ்ம்ருதி ஸாரம்

ஸரஸ வஸந்த ஸமய வன வர்ணனம் அனுகத மதன விகாரம் (விஹரதி)

ஸ்ரீ ஜெயதேவ பணிதம் இதம்- ஸ்ரீ ஜெயதேவரால் சொல்லப்பட்ட
ஸரஸவஸந்தஸமயவரவர்ணனம்- ரஸமான வசந்த கால வர்ணனை
அனுகத மதன விகாரம் – ராதையின் விரகத்தைக் கூறுவதாகவும்
ஹரிசரணஸ்ம்ருதிஸாரம்- ஹரிசரணத்யானத்தின் சாரமாகவும்
உதயதி – சிறப்புடன் விளங்குகின்றது

ஸ்லோகம்

தரவிதளித மல்லீ வல்லீ சஞ்சத் பராக

ப்ரகடித படவாஸைர் வாஸயன் கானனானி

இஹஹி தஹதி சேத: கேதகீ கந்த பந்து:

ப்ரஸர தஸமபாண ப்ராணவத் கந்தவாஹ:

உன்மீலன் மதுகந்தலுப்த மதுப வ்யாதூத சூதாங்குர

க்ரீடத் கோகில காகலீ கலகலைர் உத்கீர்ண கர்ண ஜ்வரா:

நீயந்தே பதிகை: கதம் கதமபி த்யானாவதான க்ஷண

 

ப்ராப்த ப்ராண ஸமாஸமாகம ரஸோல்லாஸை: அமீவாஸரா:

—————-

நான்காவது அஷ்டபதி

 

அநேக நாரீ பரிரம்ப ஸம்ப்ரம

ஸ்புரன் மனோஹாரி விலாஸ லாலஸம்

முராரிம் ஆராத் உபதர்ஸயந்தி அஸௌ

ஸகீ ஸமக்ஷம் புனராஹ ராதிகம்

 

ராகம் : பந்துவராளி தாளம் :ஆதி

 

சந்தன சர்ச்சித நீலகளேபர பீதவஸன வனமாலி

கேளி சலன்மணி குணடல மண்டித கண்டயுக ஸ்மிதஸாலீ

ஹரிரிஹ முக்த வதூநிகரே விலாஸினி விலஸதி கேளிபரே

கிருஷ்ணன் கோபியருடன் ராஸலீலை செய்வதை தோழி வர்ணிக்கிறாள்.

சந்தனச்சர்சித –சந்தனம் பூசிய
நீலகளேபர- நீல மேனியுடன்
பீதவஸன- பீதாம்பரம் தரித்து
வனமாலீ- வனமாலை அணிந்தவனாய்
கேளிசலன் மணிகுண்டல- அவன் ஆடும்போது அசையும் மணிகுண்டலங்கள்
மண்டித கண்ட யுகஸ்மிதசாலீ-இரு கன்னங்களிலும் விளங்க
விலாசினி- அழகியவளே
ஹரிரிஹ- ஹரி இங்கு
முக்த வதூநிகரே – இளம் பெண்கள் கூட்டத்தில்
கேளிபரே – விளையாடுபவனாக
விலஸதி- விளங்குகிறான்

நீலவண்ண மேனியில் சந்தனப் பூச்சு. இடையில் பீதாம்பரம். மார்பில் வனமாலை. கண்ணன் கோபியருடன் ஆடும்போது அவனுடைய மணிகுண்டலங்கள் அழகாக அவன் கன்னங்களில் அசைகின்றன. இவ்வாறு அவன் இளம்பெண்கள் கூட்டத்தில் விளையாடுவதை வர்ணிக்கும் அஷ்டபதி இது.

பீன பயோதர பார பரேண ஹரிம் பரிரப்ய ஸராகம்

கோபவதூரனுகாயதி காசித் உதஞ்சித பஞ்சம ராகம்

பீனபயோதரபாரபரேண ஹரிம் பரிரப்ய ஸராகம்
கோபவதூரனுகாயதி காசித் உதஞ்சித பஞ்சமராகம்
ஹரிரிஹ முக்த வதூநிகரே விலாசினி விலஸதி
கேளிபரே(துருவபதம் )

கோபவதூ:- கோபியரில்
காசித் – ஒருத்தி
பீனபயோதரபாரபரேண- தன் பருத்த மார்பினால்
ஹரிம்- கண்ணனை
ஸராகம்- காதலுடன்
பரிரப்ய –தழுவிக்கொண்டு
உதஞ்சித பஞ்சமராகம்-பஞ்சம ஸ்வரத்தை ஜீவஸ்வரமாகக் கொண்ட ராகத்தில்
அனுகாயதி- பாடுகிறாள்

ஸ்ருங்கார ரஸத்தை பிரதிபலிக்கும் ராகங்கள் பஞ்சம ஸ்வரத்தை மையமாகக் கொண்டவை. பரதரின் நாட்ய சாஸ்த்ரத்தின்படி ‘பஞ்சமம் மத்யபூயிஷ்டம் ஹாஸ்யஸ்ருங்காரயோ: பவேத் .’ சிருங்காரம் ஹாஸ்யம் இந்த ரஸங்களுக்கு பஞ்சமத்தை மையமாக்க் கொண்ட ராகங்கள் பொருத்தமானவை. அதனால் தான் குயில் பஞ்சமஸ்வரத்தில் கூவுவதால் அது காதலைத் தூண்டுவதாகக் கருதப்படுகிறது’

காபி விலாஸ விலோல விலோசன கேலன ஜனித மனோஜம்

த்யாயதி முக்த வதூரதிகம் மதுஸூதன வதன ஸரோஜம்

காபி விலாஸவிலோலவிலோசன கேலனஜனிதமனோஜம்
த்யாயதி முகதவதூரதிகம் மதுசூதன வதன ஸரோஜம்
ஹரிரிஹ முக்த வதூநிகரே விலாசினி விலஸதி கேளிபரே

காபி முக்தவதூ: ஒரு அழகிய கோபி
விலாஸவிலோலவிலோசன கேலனஜனிதமனோஜம்- கண்ணனின் கண்களுடைய சலனத்தால் ஈர்க்கப்பட்டு காதல் மேலிட்டு
மதுசூதன வதன ஸரோஜம்- கண்ணனின் முகத்தாமரையில்
த்யாயதி அதிகம் – மிகவும் ஆழ்ந்துவிட்டாள்.

காபி கபோலதலே மிளிதா லபிதும் கிமபிஸ்ருதிமுலே

சாரு சுசும்ப நிதம்பவதி தயிதம் புலகைரனுகூலே

காபி கபோலதலே மிலிதா லபிதும் கிமபி ஸ்ருதிமூலே
சாரு சுசும்ப நிதம்பவதீ தயிதம் புலகைரனுகூலே
ஹரிரிஹ முக்த வதூநிகரே விலாசினி விலஸதி கேளிபரே

காபி நிதம்பவதீ- இடை அழகுள்ள ஒருத்தி
கபோல தலே மிலிதா-அவனுடைய கன்னத்தின் அருகில் வந்து
புலகை:அநுகூலே – புலகாங்கிதம் அடைந்து
ஸ்ருதிமூலே- அவன் காதருகில்
லபிதும் கிமபி – ஏதோ சொல்பவள் போல
சாரு சுசும்ப – முத்தமிட்டாள்

கேளிகலா குதுகேன ச காசித் அமும் யமுனா வனகூலே

மஞ்ஜூள வஞ்ஜூள குஞ்ஜகதம் விசகர்ஷ கரேணதுகூலே

கேளிகலாகுதுகேன ச காசித் அமும் யமுனாஜலகூலே
மஞ்சுளவஞ்சுளகுஞ்சகதம் விசகர்ஷ கரேண துகூலே
ஹரிரிஹ முக்த வதூநிகரே விலாசினி விலஸதி கேளிபரே

காசித் -ஒரு கோபி
கேளிகலாகுதுகேன – கண்ணனுடன் விளையாட ஆசைகொண்டு
யமுனாஜலகூலே – யமுனைக்கரையில்
மஞ்சுளவஞ்சுளகுஞ்சகதம்- லதாக்ருஹத்தில் உள்ள
அமும்- அவனை
கரேண- கையால்
துகூலே – வஸ்திரத்தைப பிடித்து
விசகர்ஷ- இழுத்தாள்

கரதல தாள தரள வலயாவலி கலிதகலஸ்வன வம்சே

ராஸ ரஸே ஸஹ ந்ருத்யபரா ஹரிணா யுவதி ப்ரஸஸம்ஸே

கரதலதால தரள வலயாவளி கலிதகலச்வனவம்சே
ராஸரஸே ஸஹந்ருத்யபரா ஹரிணா யுவதி: பிரசசம்ஸே
ஹரிரிஹ முக்த வதூநிகரே விலாசினி விலஸதி கேளிபரே

யுவதி:- ஒரு பெண்
ராஸரஸே- ராஸ லீலையில்
ஸஹந்ருத்யபரா-கண்ணனுடன் கூட ஆடுபவளாய்
கலிதகலச்வனவம்சே – கண்ணனின் புல்லாங்குழல் கீதத்திற்கு சரியாக
தரள வலயாவளி – சப்திக்கும் தன்னுடைய வளைகளால்
கரதலதால- தாளம் போட்டுக்கொண்டு
ஹரிணா- கிருஷ்ணனால்
ப்ரசசம்ஸே-பாராட்டப்பட்டாள்

ஜயதி லலிதவ்ருத்திம் சிக்ஷிதோ வல்லவீனாம்
சிதில வலய சிஞ்ஜா சீதலை: ஹஸ்ததாலை:
அகிலபுவனரக்ஷாவேஷ கோபஸ்ய விஷ்ணோ:
அதர மணிஸுதாயாம் அம்சவான் வேணு நால; (தேசிகரின் கோபாலவிம்சதி ஸ்லோகம்-16)

உலகத்தை எல்லாம் காக்க இடையன் வேஷம் கொண்ட விஷ்ணுவான கண்ணனின் புல்லாங்குழலில் இருந்து வந்த நாதமானது கோபியரின் வளையல்களின் தாளத்தை ஒட்டி நாட்டிய கதியை ஒத்திருந்தது. சாதாரணமாக கீதத்திற்கேற்ப தாளம் வாசிக்கப்படும். இங்கு தாளத்தை ஒட்டி கீதம் அமைகிறது, அதாவது பகவான் பக்தர்கள் போடும் தாளத்திற்கு ஆடுகிறான் என்பது அவன் பக்தவாத்சக்யத்தைக் கூறுகிறது.

ஸ்லிஷ்யதி காமபி சும்பதி காமபி காமபி ரமயதி ராமம்

பஸ்யதி ஸஸ்மித சாருதராம் அபராம் அனுகச்சதி வாமாம்

ச்லிஷ்யதி காமபி சும்பதி காமபி காம்பி ரமயதி ராமாம்
பச்யதி ஸ ஸ்மித சாருதராம் அபராம் அனுகச்சதிவாமாம்
ஹரிரிஹ முக்த வதூநிகரே விலாசினி விலஸதி கேளிபரே

ஸ: – கண்ணன்
காம்பி- ஒரு கோபியைச்லிஷ்யதி-தழுவி
சும்பதி காமபி- இன்னொருத்தியை முத்தமிட்டு
காமபி ராமாம் ரமயதி – இன்னொருத்தியுடன் விளையாடுகிறான்
ஸ்மிதசாருதராம்- அழகிய புன்சிரிப்புடன் கூடிய ஒருத்தியை
பச்யதி- பார்க்கிறான்
அபராம் வாமாம் – இன்னொரு அழகியை
அனுகச்சதி- தொடர்கிறான்.

எல்லா கோபியரிடமும் ஒரேவிதமான அன்பு கொண்டுள்ளான் கண்ணன் என்பதை தெரிவிக்கும் ஸ்லோகம் இது. கீதையில் ‘ஸமோ அஹம் சர்வபூதேஷு ந மே த்வேஷ்யோ அஸ்தி ந ப்ரிய:’- எல்லா உயிர்களும் எனக்கு ஒன்றுதான்., அன்பன் பகைவன் என்ற வேறுபாடில்லை. என்று சொல்கிறான். இதைப் புரிந்துகொள்ளாமல் நாம் ராதையைப் போல் அவன் பாரபட்சம்

ஸ்ரீ ஜயதேவ பணிதமிதம் அத்புத கேஸவ கேளி ரஹஸ்யம்

ப்ருந்தாவன விபினே சரிதம் விதனோது ஸுபானி யஸஸ்யம்

ஸ்ரீ ஜெயதேவபணிதம் இதம் அத்புத கேசவகேளிரஹஸ்யம்
பிருந்தாவனவிபினே லலிதம்விதநோது சுபானி யசஸ்யம்
ஹரிரிஹ முக்த வதூநிகரே விலாசினி விலஸதி கேளிபரே

ஸ்ரீஜயதேவபணிதம் – ஜெயதேவரால் புனையப்பட்ட
பிருந்தாவனவிபினே லலிதம்- அழகிய பிருந்தாவனத்தில் நடைபெற்ற
அத்புதகேலி ரஹஸ்யம் – கண்ணனின் அத்புதமான ராசலீலை என்ற ரஹஸ்யம்
இதம்- என்ற இந்த கவிதை
சுபானி யசஸ்யம்- மங்கலமான மேன்மையை
விதநோது- விளைவிக்குமாக.

அத்புத கேலி ரஹஸ்யம்
முக்திக்கு இரண்டு வழிகள் சொல்லப் பட்டிருக்கின்றன., முதலாவது ரஸாஸ்வாதம் பிரேம பக்தி. மற்றது ஞான மார்க்கம்.
‘ரஸோ வை ஸ: ரஸம் ஹோவாயம் லப்த்வா ஆனந்தீ பவதி. ‘ அதாவது பிரம்மமே ரஸம். பிரம்மத்தை அடைந்தால் ஆனந்தம் பெறலாம். ரஸம் , ஆனந்தம், பிரம்மம் எல்லாம் ஒன்றே.

கோபியர் , மீரா ஆண்டாள் இவர்களுடைய பக்தி மதுர பக்தி., எளிதானது. ஆழ்வார்களும் நாயக நாயகி பாவத்தி ஆழ்ந்து அனுபவித்துள்ளனர்.

பக்தியின் ரஸங்கள் தாஸ்ய, சக்ய, வாத்சல்ய , மதுர, சாந்த என்று ஐந்து வகைப்படும்.இதற்கு உதாரணங்கள் ஹனுமான் தாஸ்யம் , உத்தவர் சக்யம்,யசோதை வாத்சல்யம் , ராதை மதுரம், முனிவர்கள் சாந்தம்.

ராஸக்ரீடை ரஹஸ்யம் என்னவென்றால், ஜீவன் பிரம்மத்துடன் சேர்ந்து அனுபவிக்கும் ஆனந்தமே. யோகிகள் இந்த உலகத்தையே பிருந்தாவ்னமாகக் காண்கிறார்கள். பகவானின் சிருஷ்டி ஸ்திதி ஸம்ஹாரம் என்ற லீலைதான் ராஸலீலை. அவன் அணித்து ஜீவராசிகளுடனும் கைகோர்த்து நிற்கிறான். நம் எண்ணங்கள் எல்லாம் அவனைப்பற்றியே ஆகுமானால் அவைதான் கோபியர். ஒவ்வொரு கோபியரிடையிலும் ஒவ்வொரு கண்ணன் . எல்லா எண்ணங்களும் சேர்ந்து ஒருமுகமானால் அதுதான் ராதை. ராதை கண்ணன் சங்கமமே ஜீவபிரம்ம சங்கமம்.

——

ஐந்தாவது அஷ்டபதி

ஸ்லோகம்

விஹரதி வனே ராதா ஸாதாரண ப்ரணயே ஹரௌ

விகளித நிஜோத்கர்ஷாத் ஈர்ஷ்யாவஸேன கதா அன்யத:

க்வசிதபி லதா குஞ்ஜே குஞ்ஜன் மதுவ்ரத மண்டலீ

முகர ஸிகரே லீனா தீனாப்யுவாச ரஹ: ஸகீம்

ராதை கோபித்து அவனை விட்டு நீங்கினாலும் அவன் நினைவை தடுக்க முடியாமல் அவனை நினைத்து கூறும் அஷ்டபதி இது. ராஸக்ரீடையில் அவன் அழகையும் அந்த அநுபவத்தையும் நினைவு கூறுகிறாள்.

ராகம் தோடி தாளம் ஆதி

ஸஞ்சரத தர ஸுதா மதுரத்வனி முகரித மோஹன வம்சம்

சலித த்ருகஞ்ல சஞ்சல மௌளி கபோல விலோல வதம்ஸம்

ராஸே ஹரிமிஹ விஹித விலாஸம்

ஸ்மரதி மனோ மம க்ருத பரிஹாஸம்

ஸஞ்சரத்அதர- அசையும் உதடுகளில் இருந்து வரும்
ஸுதாமதுரத்வனி – அமுதம் போன்ற இசையை
முகரித – வெளிப்படுத்தும்
மோகன வம்சம் – அழகிய குழல்
சலித த்ருகஞ்சல – சலிக்கும் கண்கள்
சஞ்சல மௌளி- தலை அசையும்போது
கபோல விலோலவதம்ஸம்- கன்னத்தில் விளையாடும் குண்டலங்கள்
ராஸே- ராசக்ரீடையின்போது
க்ருத பரிஹாஸம்- என்னுடன் பரிகாசத்துடன்
விஹிதவிலாஸம் – விளையாடின
ஹரிம் – ஹரியை
மனோ – என்மனம்
ஸ்மரதி- நினைக்கிறது. .
எவ்வளவு அழகான கற்பனை! கிருஷ்ணனின் அழகிய முகத்தில் அசையும் உதடுகள் , அவன் குழலின் இனிய கானம். அவன் குழல் ஊதும்போது கான லயத்திகேற்ப தலையை அசைப்பதனால் கன்னங்களில் விளையாடும் அவன் குண்டலங்கள்.
அதை எவ்வாறு மறக்க இயலும் என்று ராதை ஏங்குகிறாள்.

சந்த்ரக சாரு மயூர ஸிகண்டக மண்டல வலயித கேஸம்

ப்ரசுர புரந்தர தனுரனுரஞ்ஜித மேதுர முதிர ஸுவேஷம்

சந்த்ரகசாரு மயூர சிகண்டிக– சந்திரனைப் போல அழகிய மயிற்பீலி
மண்டலவலயித கேசம் –சுற்றி அமைந்த கேசம்
மேதுரமுதிரஸுவேசம்- கார்மேகத்தின் மேல்
ப்ரசுர புரந்தர தனுரனுரஞ்சித- காணப்படும் அழகிய வானவில்லை போல விளங்கும். (அவனை என் மனம் நினைக்கிறது)
கண்ணனின் கேசத்தைச்சுற்றி மயில் தொகைகள் அரை வட்டமாக அமைக்கப் பட்டிருக்கின்றன. அவைகளின் நடுப்பாகம் சந்திரனைப்[போல் உள்ளது. கேசத்துன் கருமை கார்மேகத்தை ஒத்திருக்கிறது. அதன் மேல் வண்ணங்களுடைய மயிற்பீலி ஒரு வானவில்லைப் போல் தோற்றம் அளிக்கிறது. சந்திரனும் வானவில்லும் சேர்ந்த ஒரு அதிசயம்!

கோபகதம்ப நிதம்ப வதீமுக சும்பன லம்பித லோபம்

பந்து ஜீவ மதுராதர பல்லவ கலித தரஸ்மித ஸோபம்

கோபகதம்பநிதம்பவதீ முக-அழகிய கோபிகளை
சும்பன லம்பித லோபம் – முத்தமிடும் ஆசையுடன் கூடிய
பந்துஜீவ மதுராதர பல்லவம் – குந்துமணி போன்ற அழகிய அவன் உதடுகள்
உல்லாசஸ்மித சோபம்- விரிந்த முறுவலுடன் விளங்கும் ( அவனை —)
அவனுடைய சிவந்த உதடுகள் முறுவலிக்க அது அவன் கோபியரை முத்தமிடும் ஆசையைக் குறிக்கிறது என்று எண்ணுகிறாள் ராதை. .

விபுல புலகபுஜ பல்லவ வலயித வல்லவ யுவதி ஸஹஸ்ரம்

கரசரணோரஸி மணிகண பூஷண கிரண விபின்ன தமிஸ்ரம்

வலயித வல்லவயுவதி ஸஹஸ்ரம்- ஆயிரக்கணக்கான கோபியரை ஆலிங்கனம் செய்ததனால் ஏற்பட்ட
விபுல புலகபுஜபல்லவ- புளகாங்கிதத்துடன் கூடிய தளிர்போன்ற அவனுடைய புஜங்களையும்
கரசரணோரஸி – கைகளிலும் பாதங்களிலும்
மணிகணபூஷண – ஆபரணங்களின்
கிரணவிபின்ன தமிஸ்ரம்- ஒளியால் இருளை போக்கடிக்கும் (அவனை—)

ராதை அவனுடைய புளகாங்கிதம் கொண்ட அங்கங்களை நினைவு கூர்கையில், பொறாமையினால் அது அவன் கணக்கில்லாத கோபியரை ஆலிங்கனம் செய்ததால் தான் என்று நினைக்கிறாள். ராசக்ரீடை இரவில் நடைபெறும்போது கண்ணின் அங்கங்களில் உள்ள ஆபரணங்களின் ஒளி இருளைப் போக்கிவிட்டதாம்.

ஜலத படல சல திந்து விநிந்தக சந்தன பிந்து லலாடம்

பீன பயோதர பரிஸரமர்தன நிர்தய ஹ்ருதய கவாடம்

ஜலதபடலவலதிந்துவிநிந்தக-மேகக் கூட்டங்கள் நடுவில் உள்ள சந்திரனை பரிஹசிக்கும்
சந்தன திலக லலாடம்- சந்தனதிலகத்தை உடைய நெற்றியை
பீனபயோதரபரிஸரமர்தன- இறுகத் தழுவுதலால் கோபியரின் மார்பை வருத்தும்
நிர்தய ஹ்ருதயகபாடம் – கருணையில்லாத கதவு போன்ற ஹ்ருதயத்தையும் உடைய ( அவனை)

மேகக்கூட்டங்களால் சந்திரன் மறைக்கப படுகிறான்., ஆனால் கண்ணன் நெற்றியில் உள்ள சந்தனத் திலகம் என்ற சந்திரன் மறைக்கப் படுவதே இல்லை.

மணிமய மகர மனோஹர குண்டல மண்டித கண்ட முதாரம்

பீதவஸனம் அனுகத முனிமனுஜ ஸுராஸுர வர பரிவாரம்

மணி மயமகரமனோஹர குண்டல- ரத்னங்களாள் ஆன மகர குண்டலம்
மண்டித கண்டம் உதாரம்- அலங்கரிக்கும் கன்னங்களையும்
பீதவசனம் – உடுத்திருக்கும் பீதாம்பரத்தையும்
அநுகத- அவன் ராசக்ரீடையைக் காண அவனைத் தொடர்ந்த
முநிமனுஜ ஸுராஸுரவரபரிவாரம்- முனிவர்கள் மனிதர்கள் தேவர்கள் அசுரர்கள் இவர்களையும் உடைய (அவனை)

விஸத கதம்ப தலே மிளிதம் கலிகலுஷபயம் ஸமயந்தம்

மாமபி கிமபி தரங்க தனங்க த்ருஸா வபுஷா ரமயந்தம்

விசத கதம்பதலே – கதம்ப மரத்தின் அடியில்
மிலிதம் – சந்தித்தவனை
கலிகலுஷபயம் – பாவங்களினால் உண்டான பயத்தைப்
சமயந்தம்- போக்குபவனை
மாமபி – என்னையும்
கிமபி தரள தரங்க தனங்க த்ருசா-அழகிய காதல் பார்வையினால் கூடிய
மனஸா- மனத்தினால்
ரமயந்தம்- மகிழ்விப்பவனை ( அவனை)

ஸ்ரீ ஜயதேவ பணிதம் அதி ஸுந்தர மோஹன மதுரிபு ரூபம்

ஹரிசரண ஸ்மரணம் ப்ரதி ஸம்ப்ரதி புண்யவதாமனுரூபம்

ஸ்ரீஜயதேவபணிதம் – ஸ்ரீ ஜயதேவரால் இயற்றப்பட்ட
அதிசுந்தர மோகன மதுரிபுரூபம் – இந்த அதிசுந்தரமான மோகனக்ருஷ்ணனின் வர்ணனை
ஹரிசரண ஸ்மரணம் பிரதி- ஹரியின் சரணாரவிந்தத்தை பற்றியுள்ள
புன்யவதாம் – புண்ணியவான்களுக்கு
சம்ப்ரதி – இச்சமயம்
அனுரூபம் – அனுகூலத்தைக்கொடுக்குமாக.

———————–

ஆறாவது அஷ்டபதி ஸ்லோகம்

கணயதி குண க்ராமம் ப்ராமம் ப்ரமாதபி நேஹதே

வஹதி ச பரீதோஷம் தோஷம் விமுஞ்சதி தூரத:

யுவதிஷு வலத்த்ருஷ்ணே க்ருஷ்ணே விஹாரிணி மாம்வினா

புனரபி மனோ வாமம் காமம் கரோதி கரோமி கிம்

ராகம்  காம்போஜி                            தாளம் ஆதி

முந்தைய அஷ்டபதியில் ராதை கண்ணனின் அழகையும் செயல்களையும் நினைவு கூர்ந்து இந்த அஷ்டபதியில் அவனுடன் சுகித்த அனுபவத்தை நினைந்து அவனைத் தன்னுடன் சேருமாறு செய்ய தோழியை வேண்டுகிறாள்.

ஜீவன் இறைவனிடம் இருந்து தன் அறியாமையினால் பிரிந்து வருந்துகிறான். அந்த அனுபவம் இன்னதென்று நினைவில்லாவிட்டாலும் அந்த ஆனந்தத்தை இழந்ததை உணர்கிறான். அவனுடன் சேர்வது ஒன்றே வாழ்வின் குறிக்கோள் என்பதை உணரும்போது ராதையின் சகியைப் போல் ஆசார்யரானவர் ஜீவனையும் பகவானையும் ஒன்று சேர்க்க முயற்சிப்பதுதான் சகி என்ற பாத்திரத்தின் உருவகம்.

ராதை தான் கண்ணனுடன் இருந்ததை விவரிக்கிறாள்.

நிப்ருத நிகுஞ்ஜ க்ருஹம் கதயா நிஸி ரஹஸி நிலீய வஸந்தம்

சகித விலோகித ஸகல திஸா ரதி ரபஸ வஸேன ஹஸந்தம்

ஸகி ஹே கேசி மதன முதாரம்

ரமய மயா ஸஹ மதன மனோரத பாவிதயா ஸவிகாரம்

நிப்ர்தநிகுஞ்சகதயா ரஹஸி- ராதை கண்ணனை சந்திக்க யாரும் அறியாமல் லதாக்ருஹத்திற்கு செல்கிறாள்.
நிலீய வஸந்தம்- அங்கு மறைந்து கொண்டு
சகிதவிலோகித ஸகலதிசா- அவனைக்காணாமல் பயத்துடன் எல்லா திசைகளிலும் பார்ப்பவளைக்கண்டு
ரதிரபஸபரேண- காதல் மேலிட்டு
ஹஸந்தம்- சிரித்துக் கொண்டு நிற்பவனாய்
கேசிமதனம் உதாரம் – கேசி என்ற அரக்கனைக் கொன்ற சிறந்த வீரனான் கண்ணனை
ஹே ஸகி-தோழி
மதனமநோரதபாவிதயா – மன்மதனால் பீடிக்கப்பட்ட
மயா ஸஹ- என்னுடன்
ஸவிகாரம்- காதலோடு
ரமய – ரமிக்கச்செய்வாயாக

இனி வரும் ஸ்லோகங்கள் ராதை- கண்ணன் சேர்க்கை அதாவது நாயக நாயகி பாவ பக்தியை விளக்குகின்றன. பகவான்தான் உயிர் இந்த உலகம் அவனுடைய சரீரம். பக்தி என்பது அந்த உயிரை உடலின் ஒவ்வொரு அணுவிலும் உணர்வது . இந்த பாவத்தில் பார்த்தால் நாயக நாயகி பாவம் பற்றி லோகாயதமான உணர்வு ஏற்படாது. சரீர சுகம் என்பது சரீர சரீரி சம்பந்தம். இதுதான் ஆண்டாளையும் மீராவையும் பாட வைத்தது.

ப்ரதம  ஸமாகமா லஜ்ஜிதயா படு சாடு ஸதைரனு கூலம்

ம்ருது மதுராஸ்மித பாஷிதயா ஸிதிலீக்ருத ஜகன துகூலம் (ஸகி ஹே)

ப்ரதம ஸமாகம லஜ்ஜிதயா- முதல் முதலாக அவனுடன் சேர்கையில் உண்டான வெட்கத்துடன் கூடிய என்னை
படுசாடுசதை: – திறமையான செயல்களாலும்
ம்ருதுமதுரஸ்மிதபாஷிதயா- இனிமையான சொற்களாலும்
அனுகூலம் – இயல்பான நிலை அடையச்செய்து
சிதிலீக்ருதஜகனதுகூலம் – ஆடையை நெகிழச்செய்த கண்ணனை

முதல் முதலாக இறை உணர்வு ஏற்படும்போது நமக்கு இந்த சரீர உணர்வு தூக்கலாக இருக்கிறது. வெட்கம் என்பது நான் எங்கே அவன் எங்கே அவனுடன் என்னால் சேர முடியுமா என்ற நாணம். பிறகு கொஞ்சம் கொஞ்சமாக உடல் உணர்வு அற்று விடுகிறது.முதலில் அவன் ஒளிந்து கொண்டு நம்மைப் பார்த்து நகைக்கிறான். பிறகு நம் தயக்கத்தை அவனுடைய லீலைகள் மூலம் போக்கி விடுகிறான்.

ஸகி ஹே கேசிமதனம் உதாரம்
ரமய மயா ஸஹ மதனமநோரதபாவிதயா ஸவிகாரம் (முன்னம் காண்க)

கிஸலய  ஸயன நிவேஸிதயா சிரம் உரஸி மமைவ ஸயானம்

க்ருத பரிரம்பண சும்பனயா பரிரப்ய க்ருதாதர பானம் (ஸகி ஹே)

கிஸலய சயன நிவேசிதயா- தளிர்களால் ஆன சயனத்தில்
சிரம் உரஸி மமைவ சயானம்- என்மேல் வைத்துக்கிடந்த மலர் மார்பனை
க்ருதபரிரம்பணசும்பனயா பரிரப்ய க்ருதாதரபானம் – என்னைத்தழுவி அதரபானம் செய்தவனை

நமக்கு மிகவும் நெருங்கி வருபவன். நம்மை முழுதும் அறிந்தவன்.

ஸகி ஹே கேசிமதனம் உதாரம்
ரமய மயா ஸஹ மதனமநோரதபாவிதயா ஸவிகாரம் (முன்னம் காண்க)

அலஸ நிமீலித லோசனயா புளகாவலி லலித கபோலம்ஸ்ரமஜல ஸகல களே பரயா வர மதன மதாத் அதிலோலம் (ஸகி ஹே)

அலஸநிமீலித லோசனயா- மகிழ்வினால் என் கண்கள் மூடியிருக்க
புலகாவலிலலிதகபோலம்- மலர்ந்த கன்னங்கள் உடையவனை
ச்ரமஜலஸகலகலேவரயா – என் உடல் வியர்த்திருக்க
வரமதனமதாததிலோலம்-மன்மதனால் பீடிக்கப்பட்டவனை
அவன் பெயரைக்கேட்டாலே புளகாங்கிதம் அடைந்து அவனை நேரில்கண்டது போல் கண்கள் மூடினாலும் உள்ளே தெரிபவனாக இருக்கிறான். அந்த நிலை அடைந்து விட்டால் அவன் நமக்கு ஒப்பான ஆனந்தம் அடைகிறான்.

ஸகி ஹே கேசிமதனம் உதாரம்
ரமய மயா ஸஹ மதனமநோரதபாவிதயா ஸவிகாரம்(முன்னம் காண்க )

கோகில கலரவ கூஜிதயா ஜித மனஸிஜ தந்த்ர விசாரம்

ஸ்லத குஸுமாகுல குந்தளயா நக லிகித கன ஸ்தனபாரம் (ஸகி ஹே)

கோகிலகலரவகூஜிதயா- ஆனந்தம் மேலிட்டு குயில் போலக் கூவின என்னைக் கண்டு
ஜிதமனஸிஜதந்த்ரவிசாரம் – காதல் மேலிட்டவனை
ச்லதகுஸுமாகுலகுந்தலயா-என் கூந்தல் அவிழ
நகலிகிதஸ்தனபாரம்- அவனுடைய நகங்கள் என் மார்பில் பதிய வைத்தவனை

கூஜ்ந்தம் ராம ராமேதி மதுரம் மதுராக்ஷரம் என்று கூவின வால்மீகி முதலிய குயில்களைப்போல பக்தனும் அச்சுதா அமரர் ஏறே ஆயர்தம் கொழுந்தே என்று கூவும் போது அவனுக்கும் நம்மேல் காதல் மேலிடுகிறது.

ஸகி ஹே கேசிமதனம் உதாரம்
ரமய மயா ஸஹ மதனமநோரதபாவிதயா ஸவிகாரம்( முன்னம் காண்க )

சரண ரணித மணி நூபுரயா பரிபூரித ஸுரத விதானம்

முகர விஸ்ருங்கல மேகலயா ஸகசக்ரஹ சும்பன தானம் (ஸகி ஹே)

சரணரணிதமணிநூபுரயா – என் பாதங்களில் உள்ள நூபுரம் சப்திக்க பரிபூரிதஸுரதவிதானம் – காதல் விளையாட்டில் மூழ்கியவனை
முகரவிச்ருங்கலமேகலயா-என் இடை ஆபரணம் குலுங்க
ஸகசக்ரஹசும்பனதானம்- என்மேல் இதழ்கள் பதித்தவனை

காலில் சதங்கை ஒலிக்க இடையில் மணிமாலையுடன் நாம் சங்கீர்த்தனம் செய்யும் பக்தனை அவன் தழுவி முத்தம் இடாமல் வேறென்ன செய்வான்?

ஸகி ஹே கேசிமதனம் உதாரம்
ரமய மயா ஸஹ மதனமநோரதபாவிதயா ஸவிகாரம்(முன்னம் காண்க )

ரதிஸுக ஸமய ரஸாலஸயா தர முகுளித நயன ஸரோஜம்

நிஸ்ஸஹ  நிபதித தனுலதயாமதுசூதனம் உதித மனோஜம் (ஸகி ஹே)

ரதிஸுகஸமயரஸாலஸயா – என் மகிழ்ச்சியையும் களைப்பையும் பார்த்து
தரமுகுளித நயனஸரோஜம்- சிறிது மலர்ந்த தாமரைக் கண்களை உடையவனை
நிஸ்ஸஹநிபதிததனுலதயா –மயங்கியதுபோன்ற உடலைக் கண்டு
மதுசூதனமுதிதமநோஜம்- மனமகிழ்ந்தவனை

பக்தி மேலீட்டால் உடல் தளர்கிறது, உணர்வு நழுவி மயங்கியது போல் இவ்வுலக உணர்வின்றி இருப்பதைக்கண்டு அவன் மனமகிழ்ந்து தன்னுடன்
சேர்த்துக் கொள்கிறான். அந்த நிலை வேண்டும் என்றால் குருக்ருபை வேண்டும். அதுதான் சகியிடம் வேண்டுதல்.

ஸகி ஹே கேசிமதனம் உதாரம்
ரமய மயா ஸஹ மதனமநோரதபாவிதயா ஸவிகாரம்( முன்னம் காண்க )

ஸ்ரீ ஜய தேவ பணிதமிதம் அதிஸய மதுரிபு நிதுவன ஸீலம்

ஸுகமுத் கண்டித ராதிகயா கதிதம் விதநோது சலீலம் (ஸகி ஹே)

ஸ்ரீஜயதேவபணிதம் இதம் – ஸ்ரீ ஜெயதேவரால் கூறப்பட்ட இந்த
அதிசய மதுரிபு நிதுவனசீலம் –அதிசயமான கண்ணனின் காதலினால்
ஸலீலம் – விளையாட்டாகச் செய்யப்பட்டதும்
உத்கண்டித கோபவதூகதிதம்- அதனால் மகிழ்வுற்ற ராதையால் சொல்லப்பட்டவையான இவை
ஸுகம் விதநோது – கேட்பவர்களுக்கு சுகத்தை அளிக்கட்டும்.

எல்லாமே அவனுடைய் லீலா வினோதம் அதைக் கேட்பவர்க்கு எல்லா சுகங்களும் உண்டாகட்டும் என்கிறார் ஜெயதேவர்.

ஸகி ஹே கேசிமதனம் உதாரம்
ரமய மயா ஸஹ மதனமநோரதபாவிதயா ஸவிகாரம்( முன்னம் காண்க)

———————————–

ஏழாவது அஷ்டபதி ஸ்லோகம்

கம்ஸாரிரபி ஸம்ஸார வாஸனாபந்த ஸ்ருங்கலாம்

ராதாம் ஆதாய ஹ்ருதயே தத்யாஜ வ்ரஜ ஸுந்தரீ

கம்ஸாரிரபி- கிருஷ்ணன் (கம்ஸாரி- கம்சனை கொன்றவன்), கம் என்றால் சுகம் கம் ஸாரயதி – கம்ஸாரி: – சுகத்தைக் கொடுப்பவன்
ஸம்சாரவாஸனாபந்தஸ்ருங்கலாம் – (கர்மவினை என்ற தளைக்குட்பட்ட ஜீவனான), ஸம் ஸம்யக் ஸாரம் ஸம்ஸாரம் – சிருங்காரம், வாஸனா- தொடரும் நினைவுகள் . பந்த ஸ்ருங்கலா- பிணைக்கும் சங்கிலி. அதனால் பிணைக்கப்பட்ட ராதை என்று பொருள்.
ராதாம்-ராதையை
ஹ்ருதயே ஆதாய- மனதில் கொண்டு
வ்ரஜசுந்தரீ:- மற்ற கோபியரை
தத்யஜ- விட்டு நீங்கினான்.

கிருஷ்ணனும் ராதை கோபித்துக் கொண்டு சென்றதைப் பார்த்து வருந்துகிறான். அவனுடைய மனோநிலையைக் குறிப்பது இந்த அஷ்டபதி. ஜீவன் தன்னை விட்டுப் பிரிந்து சம்சாரத்தில் அகப்பட்டு வருந்துகையில் பகவானும் அந்த ஜீவனைக்குறித்து வருந்துகிறான் என்பது இதன் பொருள்.இனி அஷ்டபதியைக் காண்போம்.

இதஸ்ததஸ்தாம் அனுஸ்ருத்ய ராதிகாம்

அனங்க பாண வ்ரண கின்ன மானஸ:

க்ருதானுதாப: ஸ களிந்த நந்தினீ

தடாந்த குஞ்ஜே விஷஸாத மாதவ:

ராகம்: பூபாளம்                                 தாளம்: த்ரிபுடை

மாமியம் சலிதா விலோக்ய வ்ருதம் வதூநிசயேன

ஸாபராததயா மயாபி ந வாரிதா அதி பயேன ஹரிஹரி

ஸா இயம் – இந்த ராதை
மாம் – என்னை
வதூநிசயேன –பெண்களுடன்
வ்ருதம்-சூழப்பட்டவனாகப்
விலோக்ய – பார்த்து
சலிதா-சென்றுவிட்டாள்
மயா அபி- என்னாலும்
அபராததயா – குற்றம் செய்தேன் என்பதனால்
ந வாரிதா- தடுக்கப்படவில்லை

பல்லவி

ஹதாதரதயா ஸா கதா குபிதேவ

ஹரிஹரி- கஷ்டம் !
ஹதாதரதயா- கவனிக்கப படாமையால்
குபிதேவ – கோபம் கொண்டு
ஸா- அவள்
கதா – சென்றுவிட்டாள்

கிம் கரிஷ்யதி கிம் வதிஷ்யதி ஸா சிரம் விரஹேண

கிம் தனேன ஜனேன கிம் மம ஜீவிதேன க்ருஹேண (ஹரி ஹரி)

ஸா –அவள், கிம் கரிஷ்யதி ,என்ன செய்வாளோ, சிரம் விரஹேண -விரஹ தாபத்தினால் வெகு நேரம் வருந்தி , கிம் வதிஷ்யதி – தோழியிடம் என்ன சொல்வாளோ? அவளில்லாமல், தனேன -செல்வத்தினாலோ , ஜனேன -மற்றவர்களாலோ அல்லது ஜீவிதேன க்ருஹேண- வாழ்வதினாலோ, கிம் – என்ன பயன்?

சிந்தயாமி ததானனம் குடிலப்ரு கோப பரேண

ஸோண பத்ம மிவோ பரி ப்ரமதாகுலம் ப்ரமரேண (ஹரி ஹரி)

குடிலப்ரூகோபபரேண- கோபத்தால் நெரிந்த புருவத்துடன் கூடிய
ததானனம் – அவள் முகத்தை
சோணபத்மம் – சிவந்த தாமரை மலர்
உபரிப்ரமதாகுலம் ப்ரமரேண- மேல் சூழ்ந்து சஞ்சரிக்கும் வண்டுகள் போல
சிந்தயாமி. – நினைக்கிறேன்.

தாமஹம் ஹ்ருதி ஸங்கதாம் அனிஸம் ப்ருஸம் ரமயாமி

கிம் வனேனுஸராமி தாமிஹ கிம்வ்ருதா விலபாமி (ஹரி ஹரி)

அஹம் – நான்
தாம் – அவளை
ஹ்ருதி ஸங்கதாம் –என் ஹ்ருதயத்தில் உள்ளவளாக
அனிசம் -எப்போதும்
ப்ருசம் ரமயாமி- மிகவும் இன்பமடைகிறேன். அப்படி இருக்கையில்
கிம் – எதற்காக
வனே – காட்டில்
அனுஸராமி – தேடிப பின் செல்ல வேண்டும்.?
இஹ- இங்கு
கிம் – ஏன்
வ்ருதா – வீணாக
விலபாமி- புலம்ப வேண்டும்?

இறைவன் தன்னை அறியாமையால் விட்டுச்சென்ற ஜீவனிடம் என்றும் பிரியாமல்தான் இருக்கிறான். விட்டுப்பிரிதல் என்பது நம் அறியாமை என்னும் மாயையே. உலக இன்பத்தை நாடி இறைவனை மறந்து விடுவதயு ஒரு நிலை. அந்த உலக வாழ்க்கையால் துன்புற்று என்னை மறந்து விட்டான் இறைவன் என்று குழம்புவது இன்னொரு நிலை. இதுதான் ராதையின் நிலை.

தன்வி கின்னம் அஸுயயா ஹ்ருதயம் தவா கலயாமி

தன்ன வேத்மி குதோ கதாஸி ந தேன தேனுனயாமி (ஹரி ஹரி)

தன்வி-மெல்லியலாளே
தவ ஹ்ருதயம் – உன் மனம்
அசூயயா-பொறாமையினால்
கின்னம்- வருத்தம் அடைந்திருக்கிறது என்று
ஆகலயாமி- அறிகிறேன்.
குதா கதா அஸி- நீ எங்கு சென்றாய்
தத் – என்பதை
ந வேத்மி- அறியேன்
தேன – அதனால்
தே- உன்னை
அனுனயாமி-பின் தொடர்ந்து சென்று சமாதானம் செய்ய முடியவில்லை.

த்ருஸ்யசே புரதோ கதா கதமேவ மே விததாஸி

கிம் புரவே ஸஸம்ப்ரமம் பரிரம்பணம் ந ததாஸி (ஹரி ஹரி)

மே- எனக்கு
புரத: – முன்னால்
கதாகதம் ஏவ – நடமாடிக்கொண்டிருப்பவளாகவே
த்ருச்யஸி- காணப்படுகிறாய் ( அதாவது எப்போதும் கண்முன்னால் இருப்பவளாக)
கிம்_ ஏன்
புரே இவ – முன் போல்
ஸஸம்ப்ரமம் – ஆர்வமுடன்
ந ததாஸி பரிரம்பணம் – அணைத்துக்கொள்ளாமல் இருக்கிறாய் ?

க்ஷம்யதாம் அபரம் கதாபி த வேத்ருஸம் ந கரோமி

தேஹி  ஸுந்தரி தர்ஸனம் மம மன்மதேன துனோமி (ஹரி ஹரி)

கதா அபி – ஒருபொழுதும்
ஈத்ருசம் – இவ்வாறு
அபரம்- மற்றொரு தவறை
தவ – உன்னிடம்
ந கரோமி- செய்ய மாட்டேன்
க்ஷம்யதாம் – மன்னிக்க வேண்டும்.
சுந்தரி- அழகியே
மம – எனக்கு
தர்சனம் தேஹி- தரிசனம் கொடு.
மன்மதேன- மதனாவஸ்தையால்
துநோமி- வருந்துகிறேன்.

பகவான் நம்மைப் பிரிந்து படும் அவஸ்தையை இது விவரிக்கிறது. கருணையால் நம்மை காக்க பாடுபடுகிறான். நாம் இருக்கும் இடம் தெரிய வில்லை என்பது நம் மன நிலை அவனை விட்டு தூரத்தில் இருப்பதால் உண்டான பச்சாதாபத்தைக் குறிக்கிறது.நான் உன்னை இனிமேல் விடமாட்டேன் என்று கூறுகிறான்.

கஜேந்தரனும் திரௌபதியும் அல்லலுறும்போது பகவானும் அவர்கள் கூப்பிடமாட்டார்களா என்று தவித்தானாம் . கூப்பிட்டவுடன் ஓடோடி வந்தான்.

வர்ணிதம் ஜயதேவகேன ஹரேரிதம் ப்ரவணேன

கிந்து பில்வ  ஸமுத்ர ஸம்பவ ரோஹிணீ ரமணேன

இதம் – இந்த சம்பவம்
ஹரி ப்ரவனே(णे)ன- ஹரியின் மீது மனம் வைத்த
கிந்து பில்வஸமுத்ர ஸம்பவ ரோஹிணீரமனே(णे)ன- கிந்துபில்வம் என்கிற சமுத்திரத்திலிருந்து தோன்றிய சந்திரனைப்போன்ற
ஜெயதேவகென – ஜெயதேவரால்
வர்ணிதம் – வர்ணிக்கப்பட்டது.

—————————————-

8வது அஷ்டபதி

கிருஷ்ணனை அழைத்து வர ராதையால் அனுப்பப்பட்ட சகி அவனிடம் சென்று ராதையின் நிலையைக் கூறுகிறாள்.

யமுனா தீரவானீர நிகுஞ்ஜே மந்தம் ஆஸ்திதம்

ப்ராஹ ப்ரேம பரோத் ப்ராந்தம் மாதவம் ராதிகா ஸகீ

யமுனாதீரவாநீர நிகுஞ்சே-யமுனைக்கரையில் அடர்ந்த தோப்பில் ராதைஇடம் ப்ரேமையால் குழம்பி உட்கார்ந்திருக்கும் கண்ணனிடம் ராதையின் தோழி சொல்லுகிறாள்.

ராகம் ஸௌராஷ்ட்ரம் தாளம் ஆதி

நிந்ததி சந்தனம் இந்து கிரணம் அனுவிந்ததி கேத மதீரம்

வ்யாள நிலய மிளலேன கரளமிவ கலயதி மலய ஸமீரம்

சந்தனம் – சந்தனப்பூச்சை
நிந்ததி- வெறுக்கிறாள்.
குளிர்ச்சியான சந்தனம் பிரிவாற்றாமையால் உஷ்ணத்தைத் தருகிறது
இந்துகிரணம் – சந்திரனின் கிரணங்கள்
அதீரம் கேதம் – அதிகமான துக்கத்தை கொடுப்பதாக
அனு விந்ததி- உணர்கிறாள் நிலவு எரிப்பதாக உணர்கிறாள்.
மலய ஸமீரம்- தென்றல் காற்றை
வ்யாலநிலயமிலன – பாம்புகளின் இருப்பிடத்தில் இருந்து வருவதால்
கராலம் இவ கலயதி-விஷமென உணர்கிறாள்.

சந்தன மரங்களைத்தழுவி வரும் மலையமாருதம் பரிமளம் உடையதாக இருக்கும். ஆனால் அது சந்தன மரங்களின் அடியில் உள்ள பாம்புகளின் சேர்க்கையால் விஷக்காற்று போல் இருக்கிறது என்று நினைக்கிறாள்.

எதெது காதலர்களுக்கு இன்பத்தைக் கொடுக்குமோ அதெல்லாமே பிரிந்து உள்ளமையால் எதிர் பலனைக் கொடுக்கிறது என்பது கவி கற்பனை.

ஸா விரஹே தவ தீனா

மாதவ மனஸிஜ விஸிக பயாதிவ பாவனயா த்வயி லீனா(ஸா)( த்ருவ பதம்)

மாதவ – மாதவா
தவ விரஹே- உன் பிரிவினால்
ஸா – அவள்
தீனா- வாடி
மனசிஜவிசிகபயாத் இவ- காமனின் அம்புக்கு பயந்தவளாக
தவ பாவனா- உன் நினைவில்
லீனா- ஆழ்ந்திருக்கிறாள்.

அவிரள நிபதித மதன ஸராதிவ பவதவனாய விஸாலம்

ஸ்வஹ்ருதய மர்மணி வர்ம கரோதி ஸஜல நளிநீதள ஜாலம்

அவிரல நிபதித – தொடர்ந்து விழும்
மதனசராத் – மன்மதனின் அம்புகளில் இருந்து
ஸ்வஹ்ருதயமர்மணி பவத் – தன் ஹ்ருதயத்தில் உள்ள உன்னை
அவனாய – காப்பாற்றுவதற்காக
விசாலம் – அகன்ற
ஸஜலநளிநீதள ஜாலம்- ஈரமான தாமரை இலைகளாள் ஆன வலையினால்
வர்மகரோதி- அதை மூடிக்கொள்கிறாள்.

பிரிவுத்தீயால் வருந்தும் நாயகி தாமரை இலைகளை தன் உடல்மீது வைத்துக்கொண்டு உஷ்ணத்தை தணிப்பது என்பது காவியங்களில் கூறப்பட்டிருக்கிறது. உதாரணமாக காளிதாசனின் சாகுந்தலத்தில் துஷ்யந்தனைப் பிரிந்து வருந்தும் சகுந்தலையை தாமரை இலைப்படுக்கையில் அமர்த்தி தோழிகள் தாமரை இலைகளை வைக்கிறார்கள். இங்கு ராதை அவள் உள்ளத்தில் உள்ள கண்ணனை மனம்தான் அன்பிலிருந்து காப்பாற்றவே அங்ஙனம் செய்தால் என்பது. கவியின் அழகான கற்பனை.

குஸும விஸிக ஸரதல்ப மனல்ப விலாஸ கலா கமனீயம்

வ்ரதமிவ தவ பரிரம்ப ஸுகாய கரோதி குஸும ஸயனீயம்(ஸா)

அனல்ப விலாசகலா கமநீயம் – சிறந்த அழகிய பூக்குவியல்களால் ஆன
குஸுமசயநீயம் – மலர்படுக்கையில் படுத்த அவள்
தவ- உன்னுடைய
பரிரம்ப ஸுகாய – தழுவல் என்னும் சுகத்தை அடையும் பொருட்டு
குஸுமவிசிக சரதல்பம் –மலராகிய அம்புப்படுக்கையில் சயனித்து
வ்ரதமிவ கரோதி- வ்ரதம் இருப்பவள் போல் தோன்றுகிறாள்.

மலர்கள் மன்மதனின் சரங்கள் ஆதலால் மலர்படுக்கை அம்புப் படுக்கையைப்போல இருக்கிறதாம். அதனால் அவள் கிருஷ்ணனை அடையும் பொருட்டு தவம் செய்வது போல் தோன்றுகிறது என்கிறாள்.

வஹதிச களித விலோசன ஜலபரம் ஆனன கமலம் உதாரம்

விதுமிவ விகட விதுந்தத தந்த தளன களிதாம்ருததாரம்(ஸா)

ஆனனகமலம் – அவளுடைய முகத்தாமரை
வலிதவிலோசன ஜலபரம்- துயருற்ற கண்களில் இருந்து கண்ணீர் பெருகுவதாக
வஹதி- உள்ளது. ( அது எப்படி இருந்தது என்றால்)
விகட – கொடிய
விதுந்துத – ராகுவால் ( வவிது என்றால் சந்திரன் துத அவனை துன்புறுத்துபவன் அதாவது ராகு)
தந்த தலன-கடிக்கப்பட்ட
கலித அம்ருத தாரம்- ஒழுகும் அம்ருததாரையைக் கொண்ட
விதும் இவ – சந்திரனைப்போல் இருந்தது.

விலிகதி ரஹஸி குரங்கமதேன பவந்தம் அஸமஸர பூதம்

ப்ரணமதி மகரம் அதோ வினிதாய கரே ச ஸரம் நவசூதம்(ஸா)

ரஹஸி- தனிமையாக இருக்கையில்
பவந்தம் – உன்னை
அஸமசர பூதம் – மன்மதனின் உருவமாக
குரங்கமதேன-கஸ்தூரியால்
லிகதி- வரைகிறாள்.
அதை: அடியில்
மகரம்- மீனை
விநிதாய – வரைந்து ( மன்மதனின் கொடி)
கரே ச – கரத்தில்
நவசூதம் – மாம்பூக்களை
சரம்- அம்புகளாக்கி
ப்ரணமதி- வணங்குகிறாள்

கண்ணனையே மனம்தான் உருவத்தில் கண்டு என்னை துன்புறுத்தாதே அருள் செய் என்று வணங்குகிறாள்.

மன்மதன் ஐந்து புஷ்ப சரங்கள் கொண்டவன் ஆதலால் அஸமசரன் எனப்படுகிறான். அஸம என்றால் ஒற்றைப்படை, இங்கு ஐந்து.
அரவிந்தம் அசோகம் ச சூதம் ச நவமல்லிகா
நீலோத்பலம் ச பஞ்சைதே பஞ்சபாணஸ்ய ஸாயகா:
தாமரை, அசோகா புஷ்பம், மாம்பூ, மல்லிகை, நீலோத்பலம் இவை மன்மதனின் ஐந்து பாணங்களாகக் கூறப்படுகின்றன.

ப்ரதிபதம் இதமபி நிகததி மாதவ தவ சரணே பதிதாஹம்

த்வயி விமுகே மயி ஸபதி ஸுதாநிதிரபி தனுதே தனுதாஹம்

பிரதிபதம் – ஒவ்வொரு அடிவைக்கும்போதும்
இதம் அபி நிகததி- இவ்வாறு சொல்கிறாள்.
மாதவ – மாதவா
தவ சரணே- உன் பாதத்தில்
பதிதா அஹம் – வீழ்கிறேன்
த்வயி விமுகே- நீ பராமுகமாக இருப்பின்
சஸுதாநிதி: அபி- சந்திரன் கூட
தனுதாஹம் தனுதே – உடலை எரிக்கிறான்.

த்யான லயேன புர: பரி கல்ப்ய பவந்தம் அதீவ துராபம்

விலபதி ஹஸதி விஷீததி ரோதிதி சஞ்சதி முஞ்சதி தாபம்(ஸா)

அதீவ துராபம்- அடைய முடியாத
பவந்தம்-உன்னை
த்யானலயேன- த்யானிப்பதன் மூலம்
புர: பரிகல்ப்ய – தன் முன் இருப்பதாக பாவித்து
விலபதி – புலம்புகிறாள்.
ஹஸதி – சிரிக்கிறாள்
விஷீததி –சோகிக்கிறாள்
ரோதிதி –அழுகிறாள்
சந்ச்சதி –அலைகிறாள் . பின்னர் உன் சேர்க்கை கிடைக்கும் என்ற நினைவில்
முஞ்சதி தாபம்- தாபத்தை விடுகிறாள்.

ஸ்ரீ ஜயதேவ பணிதமிதம் அதிகம் யதி மனஸா நடனீயம்

ஹரி விரஹாகுல வல்லவ யுவதி ஸகீ வசனம் படனீயம்(ஸா)

ஸ்ரீஜயதேவபணிதம்- ஸ்ரீஜயதேவரால் சொல்லப்பட்ட
இதம் -இந்த வர்ணனை
மனசா- மனதினால்
அதிகம் – மிகவும்
நடநீயம் – கற்பனை நாடகமாகக் காணப்படவேண்டும்.
ஹரி விரஹாகுல – ஹரியின் விரகத்தினால் வருந்தும்
வல்லவயுவதி – கோபியான ராதையின்
சகிவசனம் – சகி சொன்ன வார்த்தைகள்
படநீயம். படிக்கப்பட வேண்டும்’

.
குருவானவர் பகவானிடத்தில் பக்தனுக்காக பரயுந்துரைக்கும் பாவனையில் இந்த அஷ்டபதி அமைந்துள்ளது.

பின்வரும் இரண்டு அஷ்டபதியும் இந்தக் கருத்தைக் கொனடவையே ஆகும்.

—————

ஒன்பது அஷ்டபதி ஸ்லோகம

சகி ராதையின் நிலையை மேலும் வர்ணிக்கிறாள். ராதையின் வேதனை பகவானோடு இணையத்துடிக்கும் பக்தனின் நிலையை ஒத்ததாகும். ஆழ்வார்களின் நாயக நாயகி பாவத்தை வர்ணிக்கும் பாசுரங்களும் மீரா போன்ற மற்ற பக்தர்களின் பாடல்களும் இதற்கு உதாரணம்.

ஆவஸோ விபினாயதே ப்ரியஸகீ மாலாபி ஜாலாயதே

தாபோ நிஸ்வஸிதேண தாவதஹன ஜ்வாலா கலா பாயதே

ஸாபித்வத் விரஹேன ஹந்த ஹரிணீ ரூபாயதே ஹா கதம்

கந்தர் போபி யமாயதே விரசயன் ஸார்தூல விக்ரீடிதம்

ராகம்:பிலஹரி                  தாளம் ஆதி

ஸ்தன வினிஹிதமபி ஹாரம் உதாரம்

ஸா மனுதே க்ருஸதனு rரிவபாரம்

ராதிகா க்ருஷ்ண ராதிகா விரஹே தவகேஸவ

ஸ்தனவிநிஹிதம் –மார்பில் அணிந்துள்ள
ஹாரம் உதாரம் – மெல்லிய ஹாரத்தை
க்ருசதனு: – உன்னைப்பிரிந்ததால் மெலிந்த உடலுடைய
ஸா- அவள்
பாரம் இவ- பெரும் சுமை போல
மனுதே – -எண்ணுகிறாள்.
கேசவ- கேசவா
தவவிரஹே- உன்னைவிட்டுப் பிரிந்துவருந்தும்
ராதிகா- ராதை

ஸரஸமஸ்ருணமபி மலயஜ பங்கம்

பஸ்யதி விஷமிவ வபுஷி ஸஸங்கம்

ஸரஸம் அஸ்ருணம் அபி மலயஜபங்கம்
பச்யதி விஷம் இவ வபுஷி ஸசங்கம் (ராதிகா)

வபுஷி- உடலில்
அஸ்ருணம் – குளிர்ச்சியாகவும்
ஸரஸம்- மிருதுவாகவும் உள்ள
மலயஜபங்கம் – சந்தனப்பூச்சை
(சந்தனமரங்கள் பெரும்பாலும் மலையமலையில் காணப்படுவதால் குழைத்த சந்தனம் மலயஜபங்கம் என்று குறிப்பிடப்படுகிறது.பங்கம் என்றால் சேறு. ராதை வெறுப்பினால் சேறு என்று கருதுகிறாள் )
விஷம் இவ ஸசங்கம் – விஷமோ என்ற சந்தேஹத்துடன்
பச்யதி- பார்க்கிறாள். (அது எறிவதுபோல் உணர்ந்ததினால் )

ஸ்வஸித பவனம் அனுபம பரிணாஹம்

மதன தஹனமிவ வஹதி ஸதாஹம்

அனுபமபரிணாஹம் –நீண்ட பெருமூச்சுடன் கூடிய
ச்வஸித பவனம்- தன் மூச்சுக்காற்றை
மதனதஹனம் இவ – காதல் தீயைப் போல்
ஸதாஹம் வஹதி- சுடுவதாக உணர்கிறாள்

திஸி திஸி கிரதி ஸஜலகண ஜாலம்

நயன நளினமிவ விகளித நாளம்

விகளிதநாலம்- தண்டில்லாத
நயனநளினம் – தாமரை போன்ற அவள் கண்கள்
திசி திசி – எல்லாதிக்குகளிலும்
ஸஜலகணஜாலம்- கண்ணீர் துளிகளை
கிரதி- இறைக்கிறது. (ஏனென்றால் நீ வருகிறாயா என்று எல்லா திசையிலும் பார்ப்பதால்.)

நயன விஷயமபி கிஸலய தல்பம்

கலயதி விஹித ஹுதாஸன கல்பம்

கிசலய தல்பம் -இளம்தளிர்களால் ஆன சயனத்தை
நயனவிஷயம் அபி- பார்த்தால் கூட
ஹுதாச விகல்பம் – நெருப்பால் ஆனதோ என்று
கணயதி- எண்ணுகிறாள்.
தாமரை மலர்களை போல இளம்தளிர்களால் ஆன சயனத்தை காதல்வயப்பட்ட மங்கையர் நாடுவர். அது கூட அவளுக்கு குளிர்ச்சியைத்தருவதற்கு பதில் நெருப்பு போல் தெரிகிறதாம்.

த்யஜதி ந பாணி தலேன கபோலம்

பால ஸஸினமிவ  ஸாயம் அலோலம்

பாணிதலேன கபோலம் – கன்னத்தில கையை
ந த்யஜதி-வைத்து விடுவதே இல்லை. எப்போதும் கன்னத்தில் கை வைத்து கவலையுடன் இருக்கிறாள்.
அது எப்படி இருக்கிறது என்றால்
ஸாயம் – மாலையில் ( இரவு தொடங்குதன் முன்) காணப்படும்
பாலசசினம் அலோலம் இவ – ஒளி மங்கிய பிறைச்சந்திரன் போல இருக்கிறது,
கை முகத்தை பாதி மறைப்பதால் பிறைச்சந்திரனுக்கு ஒப்பிடப்படுகிறது.

ஹரிரிதி   ஹரிரிதி ஜபதி  ஸகாமம்

விரஹ விஹித மரnணேவ நிகாமம்

விரஹவிஹித மரணேவ- பிரிவாற்றாமையால் உயிர் துறப்பவள் போல
நிகாமம் – விடாமல்
ஹரிரிதி ஹரிரிதி – ஹரி ஹரி என்று
ஸகாமம்- காதல் வயப்பட்டவளாய்
ஜபதி – ஜபித்துக்கொண்டு இருக்கிறாள்
உயிர் துறக்கும்போது ஹரி நமத்திக் கூறினால் அடுத்த பிறவியிலாவது அவனை அடையலாம் என்று எண்ணுபவள் போல.

ஸ்ரீ ஜயதேவ  பணிதமிதி கீதம் 

ஸுகயது கேசவபதம் உபநீதம்

ஸ்ரீ ஜெயதேவரால் கூறப்பட்ட இந்த கீதமானது கேசவன் பாதாரவிந்தத்தை அடைந்தோர்க்கு ஆனந்தம் அளிக்கட்டும்.

——————————————-

10வது அஷ்டபதி ஸ்லோகம்

ராதையின் நிலையை அறிந்ததும் கண்ணன் தான் அங்கேயே இருப்பதாகச சொல்லி ராதையை அங்கு அழைத்து வரும்படி சகியிடம் கூறுகிறான். சகி ராதையிடம் சென்று கண்ணனும் அவள் நினைவாகவே இருப்பதாகக் கூறுகிறாள்.

அஹமிஹ நிவஸாமி யாஹி ராதாம்

அனுநய மத்வசனேன ச ஆனயேதா:

இதி மதுரிபுணா ஸகீ நியுக்தா

ஸ்வயமிதமேத்ய புனர்ஜகாத ராதாம்

ராகம் ஆனந்தபைரவி            தாளம் ஆதி

வஹதி மலயஸமீரே மதனமுபநிதாய

ஸ்புடதி குஸுமநிகரே விரஹி ஹ்ருதய தளனாய

தவ விரஹே வனமாலி ஸகி ஸீததி ராதே

மலயஸமீரே – மந்தமாருதம்
மதனம் –காமதேவனை
உபநிதாய- உடன் கொண்டுவருவதுபோல
வஹதி – வீசும்போது
குஸும நிகரே –மலர்க் கூட்டங்கள்
விரஹிஹ்ருதய தலனாய- பிரிவுற்றிருக்கும் மனதை பிளப்பது போல
ஸ்புடதி – இதழ் விரியும்போது

வனமாலீ- கண்ணன்
தவ விரஹே- உன் பிரிவினால்
ஸீததி- வருந்திக்கொண்டிருக்கிறான்

தஹதி ஸிஸிரமயூகே மரணம் அனுகரோதி

பததி மதனவிஸிகே விலபதி விகல தரோதி

சிசிரமயூகே – குளிர்ந்த சந்திரகிரணம்
தஹதி- நெருப்பாக எரிக்கும்போது
மரணம் அனுகரோதி-மரணத் தருவாயில் இருப்பதாக நினைக்கிறான்.
மதனவிசிகே – மன்மதனின் பாணங்களான மலர்கள்
பததி – தன்மீது விழும்போது
அதி விகலதர: மிகவும் துன்புற்று
விலபதி-புலம்புகிறான்

த்வனதி மதுப ஸமூஹே ஸ்ரவணம் அபிததாதி

மனஸி வலிதவிரஹே நிஸிநிஸி ருஜம் உபயாதி

மதுபஸமூஹே- வண்டுகளின் கூட்டங்கள்
த்வனதி- ரீங்காரம் செய்யும்போது
ச்ரவணம் – காதை
அபிததாதி- மூடிக் கொள்கிறான்
நிசி நிசி – இரவுதோறும்
வலிதவிரஹே-விரகத்தினால்
மனஸி- மனதில்
ருஜம்- துன்பம்
உபயாதி- அடைகிறான்

வஸதி விபின விதானே த்யஜதி லலித தாம

லுடதி தரணி ஸயனே பஹு விலபதி தவ நாம

லலிததாம- வசதியான இருப்பிடத்தை
த்யஜதி- விட்டு
தரணி சயனே – மண்ணில் சயனித்தவனாக
லுடதி- அமைதியின்றி புரள்கிறான்.
தவ நாம- உன் பெயரை
பஹு விலபதி-பலமுறை கூறி வருந்துகிறான்.

பணதி கவி ஜயதேவே விரஹ விலஸிதேன

மனஸி ரபஸவிபவே ஹரிருதயது ஸுக்ருதேன 

கவிஜயதேவே- ஜெயதேவ கவி
விரஹா விலஸிதேன – பகவான் பக்தனைப் பிரிந்து துயருறுவதைப்பற்றி
பணதி- கூறியதை
மனஸி- கேட்டவர் மனதில்
ஸுக்ருதேன –நல்வினைப்பயனாக
ரபஸவிபவே – பகவானிடத்தில் அன்பு உண்டாகி
ஹரி: – ஹரியானவன்
உதயது- தோன்றட்டும்

இதைக் கேட்டவுடன் ராதை மயக்கமுறுகிறாள் . அதனால் தான் இந்த அஷ்டபதி ஐந்து சுலோகங்களுடன் நின்று விடுகிறது.

———————————————-

11வது அஷ்டபதி

சகி கண்ணன் இருக்குமிடத்திற்கு செல்வதற்கு ராதையை தூண்டுகிறாள்

பூர்வம் யத்ர ஸமம் த்வயா ரதிபதே: ஆஸாதிதாஸ்ஸித்தய:

தஸ்மின்னேவ நிகுஞ்ஜமன்மத மஹாதீர்த்தே புனர்மாதவ:

த்யாயன் த்வாம் அனிஸம் ஜபன்னபி தவைவாலாப மந்த்ராவலிம்

பூயஸ்த்வத் குசகும்ப நி்ர்பர பரீரம்பாம்ருதம் வாஞ்சதி

ராகம் கேதாரகௌளம்                               தாளம் ஆதி

ரதி ஸுகஸாரே கதமபி ஸாரே மதன மனோஹரவேஷம்

நகுரு  நிதம்பினி கமன விளம்பளம் அனுஸர தம் ஹ்ருதயேஸம்

ரதிசுகஸாரே- காதல் விளையாட்டுக்காக
அபிஸாரே- குறிக்கப்பட்ட இடத்திற்கு
கதம்- சென்றிருக்கும்
மதனமநோஹரவேஷம் –காமனைப்போல் அழகான உருவத்துடன் உள்ள
ஹ்ருதயேசம்- உன் உள்ளத்தில் குடிகொண்ட
தம் – அந்த கண்ணனை
அனுஸர – பின் தொடர்ந்து செல்
.நிதம்பினி- அழகான இடுப்பை உடையவளே
கமனவிலம்பனம் – செல்வதில் தாமதம்
ந குரு செய்யாதே

தீரஸமீரே யமுனாதீரே வஸதி வனே வனமாலீ

கோபீபீனபயோதர மரத்தன சஞ்சல கரயுகசாலீ

வனமாலீ – வனமாலை தரித்தவனாய்
கோபீபீனபயோதரமர்தனசஞ்சலதர யுகசாலீ- கோபியருடன் விளையாடுவதில் இச்சை கொண்ட கண்ணன்
தீரஸமீரே- மென்மையான காற்று வீசும்
யமுனாதீரே – யமுனையின் தீரத்தில்
வஸதி – இருக்கிறான்.

நாமஸமேதம் க்ருத ஸங்கேதம் வாதயதேம்ருது வேணும்

பஹுமனுதே தனுதே தனுஸங்கத பவனசலிதமபி ரேணும் (தீர)

ம்ருது வேணும்- மதுரமான புல்லாங்குழலை
நாமஸமேதம் க்ருதகசங்கேதம் –உன்பெயரைச்சொல்லி கூப்பிடுவதுபோன்ற பாவனையில்
வாதயதி- வாசிக்கிறான்.
தி – உன்னுடைய
தனுஸங்கத பவனசலிதம் – உன் மேனியைத்தழுவிய காற்றினால் கொணரப்பட்ட
ரேணும் அபி – மண்துகளைக்கூட
அதனு பஹுமனுதே – மிகவும் மேலானதாக நினைக்கிறான்

பததி பதத்ரே விசலதி பத்ரே ஸங்கித பவதுபயானம்

ரசயதி ஸயனம் ஸசகித நயனம் பஸ்யதி தவ பந்தானம் (தீர)

பததி பதத்ரே- ஒரு பறவை உட்காரும்போது
விசலிதபத்ரே – இலைகள் சலசலக்கையில்
சங்கித பவதுபயானம் – நீ வருகிறாயோ என சந்தேகித்து
ரசயதி சயனம்- உனக்கு மஞ்சத்தை விரிக்கிறான்.
ஸசகித நயனம் – கண்களில் எதிர்பார்ப்புடன்
தவ பந்தானம் – நீவரும் வழியை
பச்யதி- பார்க்கிறான்

முகரமதீரம் த்யஜ மஞ்ஜீரம் ரிபுமிவ கேளிஷுலோலம்

சலஸகி குஞ்ஜம் ஸதிமிர புஞ்ஜம் ஸீலய நீல நிசோளம் (தீர)

கேலிஷு லோலம்- காதல் விளயாட்டில் அசைந்து
முகரம் அதீரம்-மிகவும் சப்தம் செய்யும்
மஞ்ஜீரம்- உன் காற்சலங்கையை
ரிபும் இவ – எதிரி என்று நினைத்து
த்யஜ- கழற்றிவிடு.
ஸதிமிரபுஞ்சம் – அடர்ந்த இருளான
குஞ்சம் – கொடிவீட்டிற்கு
நீல நிசோலம் – கருப்பு நிறமுள்ள வஸ்திரத்தை
சீலய – உடுத்திக்கொள்
சல சகி- செல் தோழி
அவள் செல்வதை யாரும் அறியாதிருக்கும் பொருட்டு இந்த அறிவுரை.

உரஸி முராரே உபஹிதஹாரே கனயிவ தரளபலாகே

தடிதிவ பீதே ரதிவிபரீதே ராஜஸி ஸுக்ருத விபாகே (தீர)

ஸுக்ருதவிபாகே – உன்னுடைய நற்கர்மபலனாக
தரள பலாகே – சலிக்கும் கொக்குகள் போன்ற
உபஹித ஹாரே –மலைகளால் அலங்கரிக்கப்பட்ட
கன இவ முராரே: உரஸி- கறுத்த மேகம் போன்ற ஹரியின் மார்பில்
பீதே – பொன்வண்ணமான நீ
ரதிவிபரீதே – காதல் மேலிட்டு
தடித் இவ -மின்னலைப்போல்
ராஜஸி-பிரகாசிக்கிறாய்

விகளிதவஸனம் பரிஹ்ருதரஸனம் கடயஜகனமபிதானம்

கிஸலய ஸயனே பங்கஜ நயனே நிதிமிவ ஹர்ஷ நிதானம் (தீர)

பங்கஜநயனே- ப்ங்கஜலோசனனாகிய கண்ணனிடம்
கிஸலயசயனே – தளிர்களால் ஆன மஞ்சத்தில்
பரிஹ்ருத ரஸனம்- ஒட்டியாணம் அற்ற
விகலித வசனம் – தளர்ந்த உடையுடன்
ஜகனம் அபிதானம் –இடை ஆபரணம் அற்ற உன்னை
ஹர்ஷநிதானம் – பெரும் மகிழ்ச்சியை கொடுக்கக்கூடிய
நிதிம் இவ –பெரும் நிதியைப் போல
கடய- சமர்ப்பிப்பாயாக.

ஹரிரபிமானீ ரஜனிரிதானீம் இயமுபயாதி விராமம்

குரு மம வசனம் ஸத்வர ரசனம் பூரய மதுரிபு காமம் (தீர)

ஹரி: – கிருஷ்ணன்
அபிமாநீ- பெருமை கொண்டவன்
இதாநீம் – இப்போது
இயம் ரஜனி: அபி- இந்த இரவும்
யதிவிராமம்- – முடிவை அடையப் போகிறது.
குரு மம வசனம் – என்சொல் கேட்பாயாக
ஸத்வரரசனம்- இது விரைவில் பயனை அளிக்கும்
மதுரிபுகாமம் – கண்ணனின் ஆவலை பூர்த்தி செய்.

ஸ்ரீஜயதேவே க்ருதஹரிஸேவே பணதி பரமரமணீயம்

ப்ரமுதித ஹ்ருதயம் ஹரிமதிஸதயம் நமத ஸுக்ருதகமனீயம் (தீர)

ஸ்ரீஜயதேவே –ஸ்ரீஜயதேவரால்
க்ருத ஹரி சேவே- ஸ்ரீ ஹரியின் சேவையாக
பணிதம் – இது செய்யப்பட்டது.
பரமரமணீயம் – மிகவும் அழகிய
ப்ரமுதிதஹ்ருதயம்- மனதுக்கு ஆனந்தத்தைக்கொடுக்கும்
அதிஸதயம்- .மிகவும் தயை உள்ள
ஸுக்ருதகமநீயம் –நற் கர்மாவின் பலனாக உள்ள
ஹரிம் – ஹரியை
நமத – வணங்குவீர்.

——————————————————-

12வது அஷ்டபதி

விரஹதாபத்தால் மெலிந்த ராதையால் ஒரு அடி கூட எடுத்து வைக்க முடியவில்லை. அதனால்சகி மீண்டும் கண்ணனிடம் சென்று ராதையின் நிலையைக் கூறுகிறாள்.

ஸ்லோகம்

அததாம் கந்தும் அஸக்தாம்  சிரம்

அனுரக்தம் லதாக்ருஹே த்ருஷ்ட்வா

தச்சரிதம் கோவிந்தே மனஸிஜ

மந்தே  ஸகீ ப்ராஹ

ராகம் சங்கராபரணம்                     தாளம் மிஸ்ரசாபு

பஸ்யதி திஸி திஸி ரஹஸி பவந்தம்

த்வததர மதுர மதூனி பிபந்தம்

நாத ஹரே ஜகன்னாத ஹரே

ஸீததி ராதா வாஸ க்ருஹே (நாத)

நாதஹரே – ஹரே கிருஷ்ண
ராதா- ராதை
ஆவாஸக்ருஹே- உங்கள் சந்திக்குமிடத்தில் இருப்பவளாய்
ஸீததி- வருந்துகிறாள்
ரஹஸி-தனிமையில்
திசி திசி – ஒவ்வொரு திசையிலும்
பவந்தம் – நீஇருப்பதாகவும்
தததரமதுரமதூனி பிபந்தம் –அவளுடைய தேனொத்த அதரபானம் செய்பவனாகவும்
பச்யதி- காண்கிறாள்.

த்வத பிஸரண ரபஸேன வலந்தீ

பததி பதானி கியந்தீ சலந்தீ (நாத)

த்வதபிஸரண ரபசேன- உன்னை சந்திக்கும் ஆவலால்
வலன்தீ- இழுக்கப்பட்டு
கியன்தி பதானி- சில அடிகள்
சலந்தீ- செல்பவளாய்
பததி –முடியாமல் விழுகிறாள்

விஹித விஸதபிஸ கிஸலய வலயா

ஜீவதி ப்ரமிஹ தவ ரதிகலயா (நாத)

விஹிதவிசத பிஸா- வெளுத்த தாமரைத்தண்டையே
கிஸலய வலயா- வளையாகக் கொண்டு ( சாதாரண கங்கணம் பாரமாகத் தோன்றியதால் அல்லது மெலிந்த கரங்களில் இருந்து வளை நழுவுவதால் )
தவரதிகலயா- உன் மீது கொண்ட ப்ரேமையால் மட்டுமே
இஹ – இவ்வுலகில்
பரம் ஜீவதி – உயிர்வாழ்கிறாள்.

முஹுரவ லோகித மண்டன லீலா

மதுரிபுர ஹமிதி பாவன ஸீலா (நாத)

மதுரிபு: அஹம் இதி- நானே கண்ணன்
பாவனசீலா- என்ற பாவனையில்
மண்டனலீலா – உனக்குகந்த ஆபரணங்களை பூட்டிக்கொண்டு
முஹு: அவலோகித – அவற்றைத் திரும்ப திரும்பப் பார்க்கிறாள்.

த்வரித முபைதி ந கதமபி ஸாரம்

ஹரிரிதி வததி ஸகீம் அனுவாரம் (நாத)

ஹரி: – ஹரி
த்வரிதம் – விரைவாக
அபிஸாரம்-சந்திக்குமிடத்திற்கு
கதம் – ஏன்
ந உபைதி- வரவில்லை என்று
அனுவாரம் – அடிக்கடி
சகீம் – தோழியை
வததி- கேட்கிறாள்

ஸ்லிஷ்யதி சும்பதி ஜலதர கல்பம்

ஹரிருபகத இதி திமிரம் அனல்பம் (நாத)

திமிரம் அனல்பம் – அடர்ந்த இருளைக் கண்டு
ஜலதரகல்பம் – நீருண்டமேகம் போல் இருப்பதால்
ஹரி: உபகாத – ஹரி வந்துவிட்டார் என்று’
ச்லிஷ்யதி- தழுவுகிறாள்
சும்பதி –முத்தமிடுகிறாள்

பவதி விளம்பினி விகளித லஜ்ஜா

விலபதி ரோதிதி வாஸக லஜ்ஜா (நாத)

வாஸகஸஜ்ஜா- சந்திக்கும் இடத்தில் தயாராக உள்ளவள்
பவதி விலம்பினி – நீ வராமல் தாமதிக்கையில்
விகளிதலஜ்ஜா – வெட்கத்தை விட்டு
விலபதி ரோதிதி- புலம்பி அழுகிறாள்.

ஸ்ரீ ஜயதேவ கவேரிதம் உதிதம்

ரஸிக ஜனம் தனுதாம் அதிமுதிதம் (நாத)

ஸ்ரீஜயதேவகவே:- ஸ்ரீஜயதேவகவியிடம்
உதிதம்இருந்து- தோன்றிய
இதம் – இந்த கவிதை
ரஸிகஜனம்- ரசிகர்களை
அதிமுதிதம்- மிகவும் இன்புற்றவர்களாய்
தனுதாம்- ஆக்கட்டும்

குருவால் நல்லுபதேசம் பெற்றபின் கூட நம்மால் பகவானைத்தேடிச் செல்ல முடியவில்லை. நம் பாசபந்தங்கள் தடுக்கின்றன. அப்போது பகவானின் அருள் இருந்தால் மட்டுமே அது சாத்தியம் ஆகிறது. அதனால் நம் சார்பில் குருவே பகவானை வேண்டுகிறார் , ” இந்த ஜீவன் உன்மேல் பக்தி கொண்டாலும் சக்தியற்றது , நீதான் இதை காத்தருள வேண்டும்.” என்று

———————————————–

13வது அஷ்டபதி      ஸ்லோகம

சகி கண்ணனைப் பார்த்துவிட்டு திரும்பி வரும்போது பிருந்தாவனத்தில் பூரண சந்திரன் பிரகாசித்தது. ராதை விரஹதாபத்தினால் துன்பமடைந்து சகி இன்னும் வராததைக் குறித்து வருந்துகிறாள்.

அத்ராந்தரே ச குலடாகுல வர்த்ம காத

ஸஞ்ஜாத பாதக இவ ஸ்புடலாஞ்சன ஸ்ரீ:

ப்ருந்தாவனாந்தரம் அதீபயத் அம்ஸுஜாலை:

திக்ஸுந்தரீ வதன சத்தன பிந்துரிந்து:

ப்ரஸரதி ஸஸதர பிம்பே விஹித விளம்பே ச மாதவே விதுரா

ராகம்  ஆஹிரி, நீலாம்பரி                             தாளம் ஜம்பை

கதித ஸமயேபி ஹரி: அஹஹ ந யயௌ வனம்

மம விபலமிதமமல ரூபமபி யௌவனம்

ஹரி- ஹரியானவன்
கதிதஸமயே அபி– வருவதாகச் கூறிய வேளையில்
ந யயௌ-வரவில்லை
இதம்- இந்த
மம- என்னுடைய
யௌவனம் – இளமையும்
அமலரூபம் அபி –அழகும்
விபலம் – வீண்

யாமிஹே கமிஹ ஸரணம் ஸகீஜன வசன வஞ்சிதாஹம் (யாமி)

சகீஜனவசனவஞ்சிதா-( கண்ணனை அழைத்து வருவேன் என்ற) சகியின் வார்த்தையும் பொய்யாக
கம் – யாரை
இஹ – இங்கு
சரணம் யாமி – சரணமடைவேன்?

யதனு  கமனாயநிஸி கஹனம்பி ஸீலிதம்

தேன மம ஹ்ருதய மிதம் அஸமஸர கீலிதம் (யாமி)

யதனுகமனாய- யார் வரவிற்காக
கஹனம் அபி- இருளடர்ந்ததாயினும் இந்தக் காடு
நிசி- இரவில்
சீலிதம் – அடையப்பட்டதோ
தேன – அவனால்
மம ஹ்ருதயம் – என் இதயம்
அஸமசரகீலிதம் – மன்மதனின் பாணங்களால் கிழிக்கப்பட்டதாயிற்று.

மம மரணமேவரம் அதிவிதத கேதனா

கிமிதி விஷஹாமி விரஹானலம் அசேதனா (யாமி)

அசேதனா- ஆள் அரவமற்ற
விததகேதனா – வீணான இந்த இடத்தில்( கண்ணன் வராததால்)
கிம் இதி- எதற்காக
விரஹானலம்- பிரிவுத்தீயை
விஷஹாமி – நான் பொறுத்துக்கொள்ள வேண்டும்?
மம- எனக்கு
மரணம் ஏவ- மரணமே
வரம் இதி- மேலானது

அஹஹ கலயாமி வலயாதி மணி பூஷணம்

ஹரிவிரஹ தஹன வஹனேன பஹுதூஷணம் (யாமி)

வலயாதிமணிபூஷணம்- வளைகள் முதலிய ஆபரணங்கள் ( கண்ணனை சந்திப்பதற்காக பூண்டவை)
ஹரிவிரஹதஹன வஹனேன- கண்ணனின் விரஹத்தால் நெருப்புபோல சுடுவதால்
பஹுதூஷணம்- வெறுக்கத்தக்கவையாக
கலயாமி- எண்ணுகிறேன்

மாமிஹ ஹி விதுரயதி மதுர மதுயாமினீ

காபி ஹரிமனுபவதி க்ருத ஸுக்ருத காமினீ (யாமி)

மதுரமதுயாமிநீ – இந்த இனிமையான வசந்தகால இரவு
மாம்- என்னை
விதுரயதி- வருத்துகிறது
காபி ஸுக்ருதகாமினி – யாரோ ஒருத்தி புண்ணியம் செய்தவள்
ஹரிம் அனுபவதி – ஹரியுடன் சுகம் அனுபவிக்கிறாள்.
அதனால் தான் அவன் வரவில்லை என்று எண்ணுகிறாள்.

குஸும ஸுகுமாரதனும் அஸமஸர லீலயா

ஸ்ரகபி ஹ்ருதி ஹந்திமாம் அதி விஷம ஸீலயா (யாமி)

குஸுமஸுகுமாரதனும் மாம் – மலரைப்போல மெல்லிய என் உடலை
ஹரதி- மார்பில் உள்ள
ஸ்ரக் அபி – பூமாலை கூட
அதிவிஷமசீலயா- மிகக்கொடியவையான
அதனுசரலீலயா- மன்மதனுடைய அம்பானதால்
மாம் – என்னை
ஹ்ருதி- ஹ்ருதயத்தில்
ஹந்தி –வேதனை உண்டாக்குகிறது.

அஹமிஹஹி நிவஸாமி ந விகணித வேதஸா

ஸ்மரதி மதுஸூதனோ மாமபி ந சேதஸா  (யாமி)

ந கணித வனவேதஸா- இந்த மூங்கில் காடுகளை பொருட்படுத்தாமல்
அஹம் – நான்
இஹா- இங்கு
நிவஸாமி- இருக்கிறேன்,
மதுஸூதன: – மதுசூதனன்
மாம் – என்னை’
சேதஸா அபி – மனதால் கூட
ந ஸ்மரதி- நினைப்பது இல்லை

ஹரிசரண ஸரண ஜயதேவகவி பாரதீ

வஸது ஹ்ருதி யுவதிரிவ கோமள கலாவதீ(யாமி)

ஹரிசரண ஸரண- ஹரியின் பாதசேவையில் ஈடுபட்ட
ஜயதேவகவிபாரதி – ஜெயதேவகவியின் கவிதை
கோமளகலாவதீ-அழகும் கலைத்திறனும் வாய்ந்த
யுவதிரிவ – பெண்மணியைப்போல
ஹருதி- ஹ்ருதயத்தில்
வஸது- வசிக்கட்டும்

——————————————–

14வது அஷ்டபதி

சகி திரும்பி வந்து ஒன்றும் பேசாமல் நின்றாள். அதைப் பார்த்து ராதை கண்ணன் தன்னைவிட மேலான ஒரு யுவதியுடன் ரமித்துக் கொண்டிருக்கிறான் அதனால்தான் சகி மௌனமாக் இருக்கிறாள் என்று எண்ணி அந்த அழகி அவனுடன் ரமிப்பதை நினைக்கிறாள்.

அதாகதாம் மாதவ மந்தரேண

ஸகீமியம் வீக்ஷ்ய விஷாதமுகாம்

விஸங்கமானா ரமிதம் கயாபி

ஜனார்த்தனம் த்ருஷ்டவத் ஏததாஹ

ராகம் ஸாரங்கா                                                           தாளம் ஆதி

ஸ்மர ஸமரோசித விரசித வேஷா

களித குஸுமபர விலுளித கேஸா

ஸ்மரஸமரோசிதவிரசிதவேஷா – மன்மத லீலைக்கொப்பான ஆடை அணிகளுடன்
தலிதகுஸுமதள விரலித கேசா- தளர்வான கூந்தலில் இருந்து நழுவும் மலர்களுடன்

காபி மதுரிபுணா விலஸதி யுவதிரத்யதிக குணா

காபி-யாரோ ஒருவள்
அதிககுணா – என்னை விட சிறந்த அழகு, குணம் உடையவள்
மதுரிபுணா-கண்ணனுடன்
விலஸதி-விளையாடுகிறாள்

ஹரிபரிரம்பண பலித விகாரா

குசகலசோபரி  தரளித ஹாரா (காபி)

ஹரிபரிரம்பண – ஹரியை தழுவுதலால்
வலிதவிகாரா- உணர்ச்சி பெருகுபவளாய்
குசகலசோபரி –கலசங்கள் போன்ற ஸ்தனங்களின் மேல்
தரளிதஹாரா- புரளும் ஹாரத்தை உடையவளாய்

விசல தளக லளிதாவன சந்த்ரா

தததர பான ரபஸ க்ருத தந்த்ரா (காபி)

விசலத் அலக –புரண்டு விழும் கூந்தலால்
லலிதானனசந்த்ரா- அழகுடன் கூடிய சந்திரன் போன்ற முகத்தை உடையவளாய்
ததரபான – கண்ணனுடைய அதரபானத்தால்
ரபஸக்ருததந்த்ரா- உணர்ச்சிமேலிட்டு தன் நினைவிழந்தவளாய்

சஞ்சல குண்டல லலித கபோலா

முகரித ரஸன ஜகன கதிலோலா (காபி)

சஞ்சல குண்டல- அசையும் காதணிகளால்
லலிதகபோலா- அழகுறு கன்னங்களை உடையவளாய்
ஜகனகதி லோலா- இடுப்பு அசைவதனால்
முகரிதரஸன- சப்திக்கும் மணிகளை உடைய இடை ஆபரணம் உடையவளாய்

தயித விலோகித லஜ்ஜித ஹஸிதா

பஹுவித கூஜித ரதி ரஸ ரஸிதா (காபி)

தயிதவிலோகித-பிரியனான கண்ணனை பார்த்து
லஜ்ஜிதஹஸிதா- வெட்கத்துடன் சிரிப்பவளும்
ரதிரஸரஸிதா- காதல் விளையாட்டினால் மகிழ்ந்து
பஹுவிதகூஜித –பலவிதமான மதுர ஓசைகள் செய்பவளும்

விபுல புலக ப்ருது வேபது பங்கா

ஸ்வஸித நிமீலித விகஸதனங்கா (காபி)

விபுலபுலக ப்ருதுவேபதுபங்கா-புளகாங்கிதம் மற்றும் வியர்வை இவைகளால் பாதிக்கப்பட்டு
ச்வஸிதநிமீலித – பெருமூச்சினாலும் கண்மூடுவதாலும்
விகசதனங்கா – காதலை வெளிப்படுத்துபவளாய்

ஸ்ரமஜல கணபர ஸுபக ஸரீரா

பரிபதி தோரஸி ரதி ரண தீரா  (காபி)

ஸ்ரமஜலகணபரஸுபகசரீரா- வியர்வை சூழ்ந்த அழகிய சரீரம் உடையவளாய்
பரிபதிதோரஸி ரதிரணதீரா- காதல் விளையாட்டில் விட்டுக்கொடுக்காது கண்ணனின் மேல் விழுந்தவளாய்
எவளோ ஒருவள் கண்ணனுடன் ரமிக்கிறாள்.

ஸ்ரீஜய தேவ பணித ஹரி ரமிதம்

கலி கலுஷம் ஜனயது பரிஸமிதம் (காபி)

ஸ்ரீ ஜெயதேவரால் கூறப்பட்ட ஹரியின் காதல் லீலைகள் கலியுகத்து தீமைகளை அகற்றட்டும்.

15வது அஷ்டபதி

ராதை கண்ணன்யாரோ ஒருவளுடன் இன்புற்றிருபப்தால் தான் வரவில்லை என்று எண்ணி தான் அவனோடு இருக்கையில் நிகழ்ந்த எல்லா செயல்களும் இன்னொரு பெண்ணிடமும் நடப்பதாக எண்ணித் துயருறுகிறாள்.

விரஹ பாண்டு முராரி முகாம்புஜ

த்யுதிரயம் திரயன்னபி வேதனாம்

விதுரதீவ தனோதி மனோபுவ:

ஸுஹ்ருத் அயே ஹ்ருதயே மதன வ்யதாம்

ராகம் ஸாவேரி                   தாளம்  ஆதி

ஸமுதித மதனே ரமணி வதனே சும்பன சலிதாதரே

ம்ருகமத திலகம் லிகதி ஸபுலகம் ம்ருகமிவ ரஜீனீகரே

ஸமுதிதமதனே – காதல் மேலீட்டால்
சும்பனவலிதாதரே – முத்தமிடப்பட்ட உதடுகளுடன் கூடிய
ரமணீவதனே –அழகியின் முகத்தில்
சபுலகம் – புளகாங்கிதனாய்
ரஜநீகரே ம்ருகமிவ- சந்திரனில் காணப்படும் மான் பிம்பத்தைப்போல்
ம்ருகமத திலகம் – கஸ்தூரி திலகத்தை
லிகதி- இடுகிறான்

ரமதே யமுனா புளினவனே விஜயீ முராரிரதுனா

விஜயீ முராரி:-வெற்றிபெறுபவனான கண்ணன்
அதுனா- இப்போது
யமுனாபுலினவனே – யமுனையின் மணற்பாங்கான வனத்தில்
ரமதே – களிக்கிறான்.

கனசய ருசிரே ரசயதி சிகுரே தரளித தருணானனே

குரவக குஸுமம் சபலா ஸுஷமம் ரதிபதி ம்ருக கானனே (ரமதே)

தரளிததருணானனே – அசையும் அழகிய முகத்தில்
கனசயருசிரே – –கருத்தமேகம் போல் அடர்ந்த
ரதிபதிம்ருககானனே – மன்மதன் என்ற மான் சஞ்சரிக்கும்காடுபோன்ற
சிகரே- அவளுடைய கூந்தலில்
சபலாஸுஷமம்- மின்னல்,போன்ற
குரபககுஸுமம் –சிவந்த மலரை
ரசயதி- சூடுகிறான்

கடயதி ஸுகனே குசயுக ககனே ம்ருகமத ருசிரூஷிதே

மணிஸரம் அமலம் தாரக படலம் நகபத ஸஸி பூஷிதே (ரமதே)

ம்ருகமதருசிரூஷிதே – கஸ்தூரியின் வாசம் கொண்ட
நகபத சசிபூஷிதே – அவனுடைய நகங்கள் பட்டு பிறைச்சந்திரன் உள்ளதுபோல் தோன்றிய
ஸுகனே குசயுகககனே- அவளுடைய அகன்ற ஆகாயம் போன்ற ஸ்தனங்களின் மேல்
தாரகபடலம் – நக்ஷத்திரக் கூட்டங்கள் போன்ற
மணிஸரம் அமலம்- அழகிய முத்துமாலையை
கடயதி-அணிவிக்கிறான்

ஜித பிஸஸகலே ம்ருது புஜ யுகளே கரதல நளினீ தளே

மரகத வலயம் மதுகர நிசயம் விதரதி ஹிமஸீதளே (ரமதே)

ஜிதபிஸசகலே – தாமரைத்தண்டை மிஞ்சிய
ஹிமசீதலே- குளிர்ந்த
ம்ருதுபுஜயுகளே –மிருதுவான புஜங்களை உடைய
கரதலநளிநீதலே –தாமரை ஒத்த அவள் கரங்களில்
மதுகரநிசயம் – வண்டு சூழ்ந்தாற்போல் உள்ள
மரகதவலயம் – பச்சைக்கல் வளையை
விதரதி – அணிவிக்கிறான்.

ரதி க்ருஹ ஜகனே விபுலாபகனே மனஸிஜ கனகாஸனே

மணிமய ரஸனம் தோரண ஹஸனம் விகிரதி க்ருத வாஸனே (ரமதே)

விபுலாபகனே – அகன்ற
மனஸிஜகனகாஸனே – மன்மதனின் தங்கசிம்மாசனம் போன்ற
ரதிக்ருஹஜகனே –காதல் க்ருஹமான அவள் இடுப்பை
க்ருதவாஸனே- இருப்பிடமாகக் கொண்ட
மணிமயரஸனம்-பொன்மணிகளைக் கொண்ட ஒட்டியாணம்
விகிரதி – உடைந்து சிதறுகிறது. (கண்ணன் பிடித்து இழுப்பதால்)

சரண கிஸலயே கமலா நிலயே நகமணி கணபூஜிதே

பஹிரபவரணம் யாவக பரணம் ஜனயதி ஹ்ருதி யோஜிதே (ரமதே)

கமலாநிலயே ஹ்ருதி யோஜிதே- ஸ்ரீதேவி குடிகொண்ட மார்பில் வைக்கப்பட்ட
நகமணிகணபூஷிதே- சிவந்த மணிகள் போன்ற நகங்களுடைய
சரண கிஸலயே-அவளுடைய தளிர்போன்ற பாதத்தில்
பஹிரபவரணம் – மேல்பூச்சாக
யாவகபரணம் – செம்பஞ்சுக்குழம்பை
ஜனயதி- பூசுகிறான்.

த்யாயதி ஸத்ருஸம் காமபி ஸுத்ருஸம் கல ஹலதர ஸோதரே

கிமபலமவஸம் சிரமிஹ விரஸம் வதஸகி விடபோதரே (ரமதே)

ரமயதிசஸுப்ருசம் காமபி ஸுத்ருசம் கலஹலதரஸோதரே
கிம் அபலம் அவசம் சிரம் இஹ விரஸம் வத சகி விடபோதரே (ரமதே)

கலஹலஸோதரே – அந்த வஞ்சகமான கண்ணன்
காமபி ஸுத்ருசம் – வேறு ஒரு பெண்ணை
ஸுப்ருசம் ரமயதி- மிகவும் சந்தோஷப் படுத்துகையில்
சகி- சகியே
கிம் ஏன்
இஹ –இங்கு
விடபோதரே – கொடிவீட்டில்
அபலம்- வீணாக
சிரம் – நெடு நேரம்
விரஸம்-பலனின்றி
அவஸம்- இருக்க வேண்டும்.

இஹ ரஸ பணனே க்ருத ஹரி குணனே மதுரிபு பதஸேவகே

கலியுக சரிதம் ந வஸது துரிதம் கவிந்ருப ஜயதேவகே (ரமதே)

இஹ- இங்கு
ரஸபணனே – சுவைமிக்க
க்ருத ஹரிகுணனே- ஹரியின் சிறப்பை கூறி
மதுரிபுபதசேவகே- ஹரியின் பதம் துதிக்கும்
கவிந்ருப ஜயதேவகே- கவிராஜரான ஜெயதேவருக்கு
கலியுகசரிதம் – கலியுகத்தின் இயல்பான
துரிதம் –துன்பங்கள்
ந வஸது- இல்லாமல் இருக்கட்டும்.

——————————————

16வது அஷ்டபதி

யார் கண்ணனுடன் இருக்கிறாளோ அவள் கொடுத்து வைத்தவள். ஏனென்றால் இந்த விரஹவேதனையை அனுபவிக்கவில்லை என்று ராதை சொல்லுகிறாள்.

நாயா தஸ்ஸகி நிர்தயோ யதிஸட: த்வம் தூதி கிம் தூயஸே

ஸ்வச்சந்தம் பஹுவல்லவ: ஸ ரமதே கிம் தத்ரதே தூஷணம்

பஸ்யாத்ய  ப்ரியஸங்கமாய தயிதஸ்ய ஆக்ருஷ்யமாணம் குணை:

ராகம்  புன்னாகவராளி                         தாளம் ஆதி

அனில தரள குவலய நயநேன

தபதி ந ஸா கிஸலய ஸயனேன

அனிலதரள –காற்றில் அலைபடும்
குவலய நயனேன –தாமரை போன்ற கண்களை உடைய கண்ணனுடன் இருப்பதால்)
ஸா- அவள்
கிஸலய சயநேன- இளம்தளிர் படுக்கையில் படுத்து ( விரஹம் மேலிட்டதால்)
ந தபதி-வெப்பத்தினால் வாடுவதில்லை
குளிர்ந்த தளிர்களால் ஆன சயனம் வெப்பத்தைக் கொடுக்கிறது விரஹத்தினால்

யா ரமிதா வனமாலினா  ஸகி

சகி –தோழி,
யா ரமதே – யார் சுகம் அநுபவிக்கிறாளோ
வனமாலினா- கண்ணனுடன் (அவள்)

விகஸித ஸரஸிஜ லலித முகேன

ஸ்புடதி ந ஸா மனஸிஜ விஸிகேன (யா ரமிதா)

ஸா- அவள்
மனஸிஜ விசிகேன – காமனின் அம்பினால்
ந ஸ்புடதி- பிளக்கப்படுகிறதில்லை (ஏன் என்றால்)
விகஸித- மலர்ந்த
ஸரஸிஜ – தாமரை போன்ற
லலிதமுகேன- அழகிய முகம் கொண்ட கண்ணனோடு இருப்பதால்

அம்ருத மதுர ம்ருதுதர வசனேன

ஜ்வலதி ந ஸா மலயஜ பவனேன (யா ரமிதா)

அம்ருத- அமிர்தம் போன்ற
மதுரம்ருதுதர – மதுரமாகவும் மிருதுவாகவும் உள்ள ‘
வசனேன –கண்ணனின் சொற்களைக் கேட்பதனால்
மலயபவனேன மலையமாருதத்தால்
ந ஜ்வலதி- எரிக்கப் படுவதில்லை
குளிர்ந்த காற்று வெப்பத்தைக் கொடுக்கிறது பிரிவாற்றாமையால்.

ஸ்தல ஜலருஹ ருசிகர சரணேன

லுடதி ந ஸா ஹிமஹர கிரணேன (யா ரமிதா)

ஸா- அவள்
ஹிமகரகிரணேன- சந்திரனின் கிரணங்களால் விரஹம் மேலிட்டு
நலுடதி- புரளுவதில்லை
ஸ்தல ருஹ ருசிர கரசரணேன- நிலத்தில் உதித்த் தாமரை போன்ற கைகளும் பாதங்களும் கொண்ட கண்ணனுடன் இருப்பதால்.
தாமரை இருப்பதால் சந்திரன் இல்லை என்றாகிறது. அதனால் சந்திர கிரணங்களால் துன்பம் இல்லை.

ஸஜல ஜலத ஸமுதய ருசிரேண

தளதி ந ஸா ஹ்ருதி விரஹ பரேண (யா ரமிதா)

ஸா- அவள்
ஹ்ருதி – ஹ்ருதயத்தில்
விரஹதவேன – விரஹத்தீயால்
தஹதி- பொசுக்கப்படுவதில்லை
ஸஜலஜலத ஸமுதய – நீருண்ட மேககூட்டம் போன்ற
ருசிரேண- ஒளி வீசும் கண்ணனோடு இருப்பதால்

கனக நிசய ருசி ஸுசி வஸனேன

ஸ்வஸிதி ந ஸா பரிஜன ஹஸனேன (யா ரமிதா)

கனக நிகஷ ருசி –உரைகல் மேல் பிரகாசிக்கும் பொன் போன்ற
சுசிவஸனேன – பீதாம்பரத்தை தரித்த கண்ணனோடு இருக்கையில்
பரிஜன ஹஸனேன – சுற்றி உள்ளவர்களால் பரிகாசம் செய்யப் பட்டு.
(கண்ணன் வருவான் என்று கூறினாயே அவன் வரவில்லையே என்று பரிஹசிப்பவர்களால்)
ந ச்வஸிதி- பெருமூச்சு விடுவதில்லை.

ஸ கல புவன ஜ ன வர தருணேன

வஹதி  ந ஸா ருஜம் அதி கருணேன (யா ரமிதா)

அதிகருணேன- மிகவும் கருணையுடையவனும்
ஸகலபுவனஜனவரதருணேன- அகில உலகத்திலும் உள்ளவர்களில் சிறந்த யுவநும் ஆகிய கண்ணனுடன் இருப்பதால்’
ஸா- அவள்
ந ருஜம் வஹதி- ஒருவித கஷ்டமும் அனுபவிப்பதில்லை

ஸ்ரீ ஜய தேவ பணித வசனேன

ப்ரவிஸது ஹரிரபி ஹ்ருதயம் அனேன (யா ரமிதா)

அனேன – இந்த .
ஸ்ரீ ஜயதேவ பணித வசனேன- ஸ்ரீ ஜயதேவரால் சொல்லப்பட்ட இந்த வார்த்தைகளுடேன் கூட
ஹரி: அபி – ஹரியும்
ஹ்ருதயம் – உள்ளத்தில்
ப்ரவிசது- பிரவேசிக்கட்டும்

———————-

17வது அஷ்டபதி

அத கதமபி யாமினீம் வினீய

ஸ்மரஸர ஜர்ஜரி தாபி ஸா ப்ரபாதே

அனுநய வசனம் வதந்தம் அக்ரே

ப்ரண தமபி ப்ரியமாஹ ஸாப்யஸூயம்

 

ராகம் ஆரபி                         தாளம் ஆதி

ரஜனி ஜனித குருஜாகர ராக கஷாயிதமலஸ நிமேஷம்

வஹதி நயனம் அனுராகமிவஸ்புடம் உதித ரஸாபி நிவேஸம்

நயனம் –உன் கண்
ரஜனிஜநிதகுருஜாகர ராக கஷாயிதம்- இரவு தூங்காதனாலும் கலக்கமற்று சிவந்து
அலஸநிவேசம்- மெதுவாக மூடித்திறந்து
உதிதரஸாபிநிவேசம்- தீவிரமான ஸ்ருங்கர ரஸத்த்தில் ஆழ்ந்து
அனுராகம் இவ ஸ்புடம்- தெளிவாக ( அவளுடன் ) காதலை தெரிவிப்பதாக
வஹதி- இருக்கிறது.

அதாவது இரவு பூராவும் அவளுடன் களித்துவிட்டு இங்கு வருகிறாய் என்று குற்றம் சாட்டுகிறாள்.
கண்ணன சொல்கிறான் “ இல்லை இல்லை இரவு முழுவதும் உன்னையே நினைத்துக்கொண்டிருந்ததனால் தூக்கம் இல்லாமல் என் கண்கள் அப்படி உள்ளன்” என்று. அதற்கு ராதை சொல்கிறாள்.

ஹரிஹரி யாஹி மாதவ யாஹி கேசவ மாவத கைதவ வாதம்

தாமனுஸர ஸரஸீருஹ லோசன யா தவ ஹரதி விஷாதம்

ஹரிஹரி- கஷ்டம்!
யாஹி மாதவ – மாதவா நீ போய்வா
யாஹி கேசவ – கேசவா நீ போகலாம்.
கைதவ வாதம்- உன் வஞ்சகமான இன்சொல்
மா வத – பேசவேண்டாம்
ஸரஸீருஹலோசன -தாமரைக்கண்ணனே
யா – எவள்
தவ – உன்னுடைய
விஷாதம் – மனச்சோர்வை
ஹரததி- அகற்றுகிறாளோ
தாம் அனுஸர- அவளையே பின்பற்றிச்செல்

கஜ்ஜள மலின விலோசன சும்பன விரசித நீலிமரூபம்

தஸன வஸனமருணம் தவ க்ருஷ்ண தனோதி தனோரனு ரூபம் (யாஹி)

க்ருஷ்ண – கிருஷ்ணா
கஜ்ஜலமலினவிலோசன சும்பன-மைதீட்டிய விழிகளை முத்தமிட்டதால்
விரசித நீலிம ரூபம்- கரும் நிறம் உடையவையாகி
தவ – உன்னுடைய
அருணம் தசனவஸனம்-சிவந்த உதடுகள்
தனோ: -உடலுக்கு
அனுரூபம தனோதி- ஒத்ததக ஆயிற்று ( ( கருமை நிறமாக)

கிருஷ்ணன் சொல்கிறான் “ இல்லை அவை நான் உன்னைத்தேடி அலைந்தபோது வண்டுகளால் கடிக்கப்பட்டு அவ்வாறு ஆயின என்று.
அதற்கு ராதை உன் ஏமாற்றுவேலை இங்கே வேண்டாம் என்று போகச்சொல்லுகிறாள்.

வபுரனுஸரதி தவ ஸ்மர ஸங்கர கர நகர க்ஷத ரேகம்

மரகத ஸகல கலித கலதௌத லிபேரிவ ரதிஜய லேகம் (யாஹி)

தவ வபு:- உன்னுடல்
ஸ்மரஸங்கர கர நகரக்ஷத ரேகம்- காதல் விளையாட்டினால் நகக்குறிபட்டு
மரகதசகலகலிதகலதௌத லிபேரிவ- மரகதக் கல் மேல் தங்க ரேகைகள் போல
ரதிஜயலேகம்-காதலில் ஜெயத்தை காட்டுவது
அனுஹரதி- போல தோற்றம் அளிக்கிறது.

கண்ணன் “ நான் உன்னைத் தேடி அலையும்போது முட்கள் குத்திய வடுவல்லவா அவை !’ என்கிறான்.
ராதை “உன்னை அறிவேன். போய் வா என்கிறாள்.

சரண கமல கள தலக்தக ஸிக்தம் இதம் தவ ஹ்ருதயம் உதாரம்

தர்ஸய தீவ பஹிர் மதனத்ரும நவ கிஸலய பரிவாரம் (யாஹி)

தவ ஹ்ருதயம் உதாரம் – உன் பரந்த மார்பில்
சரணகமல காலத்- அவளுடைய பாதங்களில் இருந்து சிந்திய
அலக்தக ஸிக்தம் – செம்பஞ்சுக் குழம்பின் கறை
மதனத்ரும நவ கிஸலய பரிவாரம் – மன்மதனாகிற மரத்தின் தளிர்வரிசை
பஹி: வெளியில்
தர்சயதி இவ –காண்பிப்பதுபோல் இருக்கிறது.

“அவை சிகப்பு நிற கற்களால் உண்டானவை .” என்கிறான்.
ராதை பொய்யுரை போதும் போய் வா என்கிறாள்.

    தஸன பதம் பவ ததரகதம் மம ஜனயதி சேதஸிகேதம்

ததயதி கதமதுனாபி மயாஸஹ தவ வபுரே ததபேதம் (யாஹி)

பவததரகதம் – உன் உதடுகளில்
தசனபதம்-பற்களின் அடையாளம்
மம சேதஸி- என்மனதில்
கேதம்- துக்கத்தை
ஜனயதி- உண்டாக்குகிறது. (இன்னொரு பெண்ணின் அடையாளமாதலால்)
அதுனா அபி- அப்படி இருக்கையில் இப்போது கூட
தவ வபு: -உன் உடல்
மயா ஸஹ- என்னுடன் கூட
ஏதத் அபேதம் – பேதமில்லாமல் இருக்கும் தன்மையை ( நாம் இருவரல்ல ஒருவர் என்னும் உணர்வை )
கதம் கதயதி – எவ்வாறு கூறும்?

கண்ணன், “ என் உதடுகளை வண்டு தாமரை என்று நினைத்துக் கடித்துவிட்டது “என்று கூற,
ராதை “போதும் போதும் நான் இனிமேல் உன்னை நம்பத்தயாரில்லை போய்வா. “என்கிறாள்.

பஹிரிவ மலின தரம் தவ க்ருஷ்ண மனோபி பவிஷ்யதி நூனம்

கதமத வஞ்யஸே ஜனம் அனுகதம் அஸம ஸர ஜ்வர தூனம் (யாஹி)

க்ருஷ்ண-கிருஷ்ணா
நூனம் – நிச்சயம்
தவ மன: அபி- உன் மனதும்
பஹி: இவ – உன் உடலைப்போல (வனத்தில் அலைவதால்)
மலினதரம் – மிகவும் அழுக்கடைந்து
பவிஷ்யதி- இருக்க வேண்டும்.
அத கதம் – பிறகு ஏன்
அசஸமசரஜ்வரதூனம் – மன்மதனின் சரத்தால் துயருறும்
அனுகதனம் – உன்னை நம்பி இருக்கும்
ஜனம் –ஜீவனை
வஞ்சயசே- ஏமாற்றுகிறாய்

கண்ணன “நான் உன்னை ஏமாற்றவே மாட்டேன் ,” எனக்கூற
ராதை கோபம் தணியாமல் ‘போய் வா ,’ என்கிறாள்.

ப்ரமதி பவான பலா கபளாய வனேஷு கிமத்ர விசித்ரம்

ப்ரதயதி பூதனிகைவ வதூவத நிர்தய பால சரித்ரம் (யாஹி)

பவான் – நீ
வனேஷு – வனங்களில்
அபலாகவலாய – அபலைகளை கவர்வதற்கே (kavala –devour)
பிரமாதி- அலைகிறாய்
அத்ர- என்பதில்
‘கிம் சித்திரம் – என்ன ஆச்சரியம்
பூதனிகா ஏவ- பூதனை வரலாறே
வதூவத நிர்தய பால சரித்ரம் – உன் தயை அற்ற பெண்வதம் செய்த பாலலீலையை
ப்ரதயதி- பறை சாற்றுகிறதே .

அதனால் ‘உன்னை நம்ப மாட்டேன் நீ போகலாம் ,’ என்கிறாள்

ஸ்ரீ ஜயதேவ பணித ரதி வஞ்சித கண்டித யுவதி விலாபம்

ஸ்ருணுத ஸுதா மதுரம் விபுதா வததாபி ஸுகம் ஸுதுராபம் (யாஹி)

விபுதா:- பண்டிதர்களே
ஸ்ரீஜயதேவபணித – ஸ்ரீ ஜெயதேவரால் கூறப்பட்ட
ஸுதாமதுரம்- அமிர்தத்திற்கொப்பான
விபுதாலயதோ அபி – தேவர் உலகத்திலும்
துறாப்ம் – கிடைக்காத
ரதிவஞ்சித- காதலில் ஏமாற்றமடைந்து
கண்டித யுவதிவிலாபம்- மனமுடைந்த யுவதியின் ப்ரலாபத்தை
ச்ருணுத- கேளுங்கள்

ராதை கண்ணனுடன் சேர ஆவல் இருந்தும் பொறாமையால் இவ்விதம் அவனைப் புறக்கணித்தாள். அந்த மாயவனுக்கா தெரியாது அவள் மனம் ! அங்கிருந்து போவதைப்போல் விலகி சிறிது தூரத்தில் சென்று காத்திருந்தான். ராதையின் சகி அவளுக்கு நல்லுரை கூற, விடியும் சமயம் அவள் சமாதானம் ஆகி இருப்பாள்என்று கண்ணன் மறுபடி அவளிடம் வந்தான்.

இதைக்கூறுவது அடுத்த இரண்டு (18, 19)அஷ்டபதி. 19 வது அஷ்டபதி சரித்திரப்புகழ் வாய்ந்தது.

—————————

18வது அஷ்டபதி

சகி ராதையிடம் கண்ணன் தானே வந்த பின்பு அவனை போகச்சொன்னது தவறு என்று கூறுகிறாள். இது நாம் சாதாரணமாக வாழ்க்கையில் செய்யும் தவறு.

பகவானை வேண்டிக்கொண்ட பின்னும் நாம் நினைத்தது நடக்கவில்லை என்றால் அவனை வெறுத்து ஒதுக்கி விடுகிறோம். நம் கர்மவினைப்படிதான் எல்லாம் நடக்கும் ஆனால் அவன்தான் நமக்கு ஒரே துணை என்பதை மறந்து விடுகிறோம்

. குருவானவர் நம்மை சரியான வழியில் திருப்பி விடுகிறார். நடப்பதெல்லாம் நாராயணன் செயல் என்று நான் எனது என்ற அகந்தையை விட்டு அவனை சரணடையச் சொல்கிறார்.

அததாம் மன்மத கின்னாம் ரதி ரஸ பின்னாம்

விஷாத ஸம்பன்னாம்

அனுசிந்தித ஹரி சரிதாம் கலஹாந்தரிதாம்

ராகம் யதுகுல காம்போஜி                      தாளம் மிஸ்ரசாபு  

ஹரிரபி ஸரதி வஹதி மது பவனே

கிமபரம் அதிக ஸுகம் ஸகி பவனே

ஹரி: – ஹரி
அபிஸரதி – உன் சங்கேத இடத்தில் இருக்கையில்
மதுபவனே – தென்றல் காற்று
வஹதி-வீசுகையில்
கிம் அபரம்- வேறு எது
அதிசுகம் – இதைவிட மேலான சுகம்
புவனே – உலகில்( பவனே என்பது பாடபேதம். இங்கு புவனே என்பதுதான் பொருத்தமாக இருக்கிறது)

பல்லவி

மாதவே மாகுரு மானினி மானம் அயே ஸகி

அயே மானினி-துடுக்கான பெண்ணே
மாதவே – மாதவனிடத்தில் (மா என்றால் லக்ஷ்மி, தவ என்றால் பதி, லக்ஷ்மீப்தியே உன்னைத்தேடி வரும்போது)
மா குரு மானம் – கௌரவம் பார்க்காதே

தாள பலா தபி குரும் அதி ஸரஸம்

கிமு விபலீ குருஷே குச கலாஸம் (மாதவே)

தாலபலாதபி-பனம்பழத்தை விட
குரும்- பெரிய
அதிஸரஸம் – ஸ்ருங்கார ரசம் நீரம்பிய
குச கலசம்- கலசம் போன்ற மார்பை
கிம்- ஏன்
விபலீ குருஷே – வீணாக சுமக்கிறாய்

கதி ந கதிதமிதம் அனுபதம் அசிரம்

மா பரிஹர ஹரிம் அதிசய ருசிரம் (மாதவே)

அதிசய ருசிரம்- அதிசய மநோஹரமான
ஹரிம்- ஹரியை
மா பரிஹர – அலட்சியம் செய்யாதே என்று
இதம் – இதை
அசிரம் அனுபதம் – மீண்டும் மீண்டும்
கதி கதிதம்- எவ்வளவு தரம் சொல்லி இருக்கிறேன்

கிமிதி விஷீதஸி ரோதிஷி விகலா

விஹஸதி யுவதி ஸபா தவ ஸகலா (மாதவே)

கிமிதி-எதற்காக ( செய்வதையும் செய்துவிட்டு)
விகலா- வீணாக
விஷீதஸி- புலமபிக்கொண்டும்
ரோதிஷி –அழுதுகொண்டும் இருக்கிறாய்
யுவதிஸபா -மற்ற யுவதிகள் கொண்ட
தவ ஸகலா- உன் நட்புவட்டம்
விஹஸதி – உன்னைப்பார்த்து சிரிக்கிறது.

ம்ருது நளினீ தள ஸயனே

ஹரீம் அவலோகய ஸபலய நயனே (மாதவே)

ஸஜலநளிநீதல சீதல சயனே
ஹரிம் அவலோகய ஸபலய நயனே (மாதவே)

ஸஜலநளிநீதல சீலித சயனே-நீருடன் கூடிய குளிர்ந்த தாமரை இதழ் மேல் இருப்பவனாக
ஹரிம் –ஹரியை
அவலோகய- பார்.
ஸபலனயனே –உன்கண்கள் பெற்ற பயனாக.

ஜனயஸி மனஸி கிமிதி குரு கேதம்

ஸ்ருணுமம ஸுவசனம் அனீஹித பேதம் (மாதவே)

மனஸி- மனதில்
கிம் இதி- எதற்கு
குருகேதம் – மிகுந்த துக்கத்தை
ஜனயஸி- உண்டுபண்ணிக் கொள்கிறாய்?
அநீஹிதபேதம் – உங்களுக்குள் பேதத்தை விரும்பாத
மமவசனம் – என் வார்த்தையை
ச்ருணு- கேள்

ஹரிருபயாது வதது பஹுமதுரம்

கிமிதி கரோஷி ஹ்ருதயம் அதிவிதுரம் (மாதவே)

ஹரி: – ஹரி
உபயாது- வரட்டும்
பஹுமதுரம் – மிகவும் இனிமையாக
வதது- பேசட்டும்
கிமிதி- ஏன்
ஹ்ருதயம் – உன் இதயத்தை
அதிவிதுரம் – கடுமையானதாக
கரோஷி- செய்து கொள்கிறாய்?

ஸ்ரீஜய தேவ பணிதம் அதி லலிதம்

ஸுகயது ரஸிக ஜனம்  ஹரி சரிதம் (மாதவே)

ஸ்ரீ ஜயதேவ பணிதம் -ஸ்ரீ ஜெயதேவருடைய கூறப்பட்ட
அதிலலிதம்- மிகவும் அழகான
ஹரிசரிதம்- ஹரியின் சரிதம் .
ரஸிகஜனம் –ரசிகர்களுக்கு
ஸுகயதி- சுகத்தைக் கொடுக்கிறது.

————-

19 வது அஷ்டபதி

அடுத்த நாள் கண்ணன் ராதையிடம் வந்து அவளை சமாதானப்படுத்துகிறான்.

மற்றவைகளுக்கு இல்லாத ஒரு மேன்மை இந்த அஷ்டபதிக்கு உண்டு. அதை அந்த ஸ்லோகம் வரும்போது பார்க்கலாம்.

அத்ராந்தரே மஸ்ருண ரோஷ வஸாத் அஸீம்நி

ஸ்வாஸ நிஸ்ஸஹ முகீம் ஸுமுகீம் உபேத்ய

ஸவ்ரிடம் ஈக்ஷித ஸகீவதனாம் தினாந்தே

ஸானந்த கத்தத பதம் ஹரிரித்யுவாச

ராகம்  முகாரி                                 தாளம் ஜம்பை

வதஸி யதி கிஞ்சிதபி தந்தருசி கௌமுதீ

ஹரது தர திமிரம் அதிகோரம

ஸ்புரததர ஸீதவே தவ வதன சந்த்ரமா

ரோசயது லோசன சகோரம்

கிஞ்சிதபி- ஏதாவது ஒரு வார்த்தையாவது
வதஸி யதி- நீ கூறினால்
தந்தருசி கௌமுதீ- உன் பற்களின் ஒளியாகிற நிலவு
தரதிமிரம் அதி கோரம்- மிகவும் பயங்கரமான என் பயத்தை ( நீஎன்னை வெறுத்துவிட்டாய் என்ற பயத்தை)
ஹரது-போக்கடிக்கட்டும்.
தவ – உன்னுடைய
வதன சந்த்ரமா- முகமாகிய சந்திரனில்
ஸ்புரத் அதர சீதவே – துடிக்கும் உதடுகளாகிய அம்ருதத்தை
மம – என்னுடைய் லோசனசகோரம்- கண்கள் என்னும் சகோரரபக்ஷிகளை ரோசயது- இன்புறச்செய்யட்டும்

ப்ரியே சாருஸீலே ப்ரியே சாருஸீலே

முஞ்ச மயி மானம் அநிதானம்

ஸபதி மதனானலோ தஹதி மம மானஸம்

தேஹி முக கமல மதுபானம்

ப்ரியே சாருசீலே- பிரியமான அழகியே
மயி- என்னிடத்தில்
அனிதானம் – காதலுக்குப் பொருந்தாத
மானம் – கோபத்தை
முஞ்ச – விட்டுவிடு.
ஸபதி-தற்சமயம்
மதனானல: -மன்மதனால் தூண்டப்பட்ட நெருப்பு
மம மானஸம்- என் மனதை
தஹதி – எரிக்கிறது
முககமல மதுபானம் – உன் இதழமுதத்தை
தேஹி – தருவாயாக.

ஸத்யமேவாஸி யதி ஸுததி மயி கோபினீ

தேஹி கர நகர ஸர காதம்

கடய பூஜ பந்தனம் ஜனய ரத கண்டனம்

யேன வா பவதி ஸுக ஜாதம் (ப்ரியே)

ஸுததி- அழகான பற்களை உடையவளே
ஸத்யம் ஏவ – உண்மையாகவே
மயி- என்னிடத்தில்
யதி கோபினி – கோபமாக இருந்தால்
கர நகர சர காதம் – உன் கூர்மையான் நகமாகிய சரத்தினால் என்னை அடித்து விடு.
புஜபந்தனம் கடய – உன் கைகளால் என்னைக் கட்டிவிடு.
ரதகண்டனம் ஜனய- உதடுகளால் என்னை கடித்துவிடு.
யேன வா பவதி ஸுகஜாதம் – அது சுகத்தைக் கொடுக்கும்

த்வமஸி மம ஜீவனம்  த்வமஸி மம பூஷணம்

த்வமஸி மம பவஜலதி ரத்னம்

பவது பவதீஹ மயி ஸததமனுரோதினீ

தத்ர மம ஹ்ருதயம் அதி யத்னம் (ப்ரியே)

த்வமஸி- நீதான்
மம ஜீவனம்- உயிர்.
த்வமஸி- நீதான்
மம-என்
பூஷணம் – ஆபரணம் (சிறப்பு அம்சம்)
த்வமஸி- நீதான்
மம- எனக்கு
பவஜலதி- வாழ்க்கையாகிற கடலில் கிடைத்த
ரத்னம் – ரத்தினம்
இஹ – இங்கு
பவதீ – நீ
ஸததம் – எப்போதும்
அனுரோதிநீ- மனம் குளிர்ந்தவளாக
பவது – இருப்பாயாக.
தத்ர- அதற்காக
மம ஹ்ருதயம் – என் இதயம்
அதியத்னம். – மிகவும் யத்தனிக்கிறது.

நீல நளினாபமபி தன்வி தவ லோசனம்

தாரயதி கோகன த ரூபம்

குஸும ஸரபாண பாவேன யதி ரஞ்ஜயஸி

க்ருஷ்ணமித மேததனு ரூபம் (ப்ரியே)

தன்வி –மெல்லியலாளே
தவ லோசனம் – உன் கண்கள்
நீல நளிநாபம் அபி – நீல தாமரை போல் இருந்தும்
கோகனத ரூபம் – சிவந்த வர்ணம்
தாரயதி- தரித்துள்ளது (கோபத்தினால்)
குஸுமசரபாணபாவேன – (உன் கண்கள் என்கிற) மன்மதனின் அம்புகளால்
இதம் க்ருஷ்ணம்அபி – இந்த கிருஷ்ணனை (நீல வண்ணனையும்)
யதி ரஞ்சயஸி-சிவப்பாக செய்தாயானால் ( அம்புகளால் ஏற்பட்ட உதிரப் பெருக்கினால் ) ரஞ்சயஸி என்றால் சந்தோஷப்படுத்துவது என்றும் அர்த்தம்)
ஏதத்- இது
அனுரூபம் – பொருத்தமாக இருக்கும்.

ஸ்புரது குச கும்பயோ: உபரி மணி மஞ்சரி

ரஞ்ஜயது தவ ஹ்ருதய தேஸம்

ரஸது ரஸனாபி தவ கனஜகன மண்டலே

கோஷயது மன்மத நிதேஸம்  (ப்ரியே)

குசகும்பயோ: உபரி- உன் கும்பஸ்தனங்களின் மேல்
மணிமஞ்சரீ –மணிஹாரம் மலர்க்கொத்துப்போல
ஸ்புரது- அசையட்டும்
தவஜகனமண்டலே- உன் இடுப்பில்
ரஸனா அபி – மேகலையும்
ரஸது- ஒலிக்கட்டும்.
மன்மதநிதேசம்- மன்மதனின் செய்தியை
கோஷயது – கோஷிக்கட்டும்

ஸ்தல கமல பஞ்ஜனம் மம ஹ்ருதய ரஞ்ஜனம்

ஜனித ரதி ரங்க பர பாகம்

பண மஸ்ருணவாணி கரவாணி சரணத்வயம்

ஸரஸ ஸதலக்தக ஸராகம் (ப்ரியே)

மஸ்ருணவாணி- அழகிய வாக்கை உடையவளே
பண- கட்டளையிடு
ஸ்தலகமலபஞ்ஜனம்- நிலத்தாமரையொத்த
மம ஹ்ருதய ரஞ்ஜனம் – என் இதயத்தை மகிழ்விக்கும்
சரணத்வயம் – உன் பாதங்களை
ஜனித ரதி ரங்க பர பாகம்- ஒன்றுக்கொன்று அழகு செய்வதாக இன்பம் விளைவிக்கும்
ஸரஸ லஸதலக்தக ஸராகம்-பாதங்களின் ஒரே நிறமுடைய செம்பஞ்சுக்குழம்புப் பூசுவதை
கரவாணி –செய்கிறேன்.

ஸ்மரகரள கண்டனம் மம ஸிரஸி மண்டனம்

தேஹீ பத பல்லவம் உதாரம்

ஜ்வலதி மயி தாருணோ மதன கதனானலோ

ஹரது ததுபாஹித விகாரம் (ப்ரியே)

பத பல்லவம் உதாரம் –அழகிய தளிர்போன்ற பாதத்தை
ஸ்மர கரள கண்டனம் –மன்மதவேதனையால் ஏற்பட்ட விஷத்தை தணிக்கும் பொருட்டு
மமசிரஸி – என் தலையில்
மண்டனம் தேஹி – அலங்காரமாக வை.
மயி – என்னிடத்தில்
தாருண; – பயங்கரமான
மதனகதனானல: : காதல்தீயானது
ஜ்வலதி – தகிக்கிறது.
ததுபாஹித விகாரம் ஹரது –அதனால் ஏற்பட்ட பாதிப்பு விலகட்டும்.

இந்த அஷ்டபதியின் வரலாறு பின்வருமாறு.
ஜெயதேவர் ஒருநாள் ராதையின் கோபத்தையும் கண்ணன் அவளை சமாதானப்படுத்துவதையும் கூறும் இந்த அஷ்டபதியை எழுதிக்கொண்டு இருந்தார். அப்போது மேற்கண்ட வரிகளை எழுதியவர் பகவான் தலை மேல் ராதையின் பாதங்களை வைப்பதாவது ? இது அபசாரமல்லவா என்று எண்ணியவராய் அதை மாற்ற முயற்சித்தபோது ஒன்றும் சரியாக அமையாமல் அதை அப்படியே விட்டுவிட்டு ஸ்நானம் செய்வதற்கு போய் விட்டார். அப்போது கண்ணன் ஜெயதேவர் உருவம் கொண்டு அங்கு வந்து பத்மாவதியிடம் தான் எழுதிக்கொண்டிருந்ததை தரும்படி கேட்டு அவர் எந்த வரிகளை வேண்டாம் என்று நீக்கினாரோ அதையே எழுதிவிட்டுப் போய்விட்டான். ஜெயதேவர் ஸ்நானம் முடித்து வேறு கற்பனையுடன் வந்து அந்த ஏட்டை எடுத்துப் பார்த்தால் எதை வேண்டாம் என்று நீக்கினாரோ அதே வரிகள் எழுத்ப்பட்டிருப்பதைப் பார்த்து பத்மாவதியிடம் இது யார் எழுதியது என்று கேட்டார். அப்போது அவள் “நீங்கள் தான் ஸ்நானம் செய்யப்போனவுடன் திரும்பி வந்து இதை எழுதிவிட்டு நான் ஸ்நானம் செய்துவிட்டு வருகிறேன் என்று சொல்லிப் போனீர்கள்?” என்றாள் அப்போதுதான் அவருக்கு அது கண்ணனின் விளையாட்டு என்று தெரிந்தது. தன் காணாத பகவானை பத்மாவதி கண்டு விட்டாள் . அவள் பாக்கியம் செய்தவள் என்று அது முதல் அடுத்த அஷ்டபதிகளுக்கு தன் முத்திரையை பத்மாவதி ரமண ஜெயதேவகவி என்று .மாற்றிக்கொண்டு விட்டார்.

இதனால் பகவானுக்கு அவர் பக்தர்களின் மேல் உள்ள அன்பு தெரிகிறது. பாகவதத்தில் ஓர் சம்பவம் இதற்கு உதாரணமாக காண்கிறோம். நாரதர் கண்ணனைக்காண த்வாரகைக்கு வருகிறார் அப்போது எல்லாபத்தினிகள் வீட்டிலும் அவனைகண்டு பிறகு ஒரு தனி இடத்தில் பூஜை செய்பவனாகக் காண்கிறார்.” எல்லோரும் உன்னை வணங்க நீ யாரை வணங்குகிறாய்?” என்று கேட்க அவன் என் பக்தர்களின் பாத தூளி இங்கு இருக்கிறது. அதை வணங்குகிறேன் என்று சொல்கிறான். இதிலிருந்து பக்தபராதீனன் என்பது நிதர்சனமாகத் தெரிகிறது.

இதி சடுல சாடுபடு சாரு முர வைரிணோ

ராதிகாம் அதிவசன ஜாதம்

ஜயது பத்மாவதி ரமண ஜயதேவகவி

பாரதி பணிதமிதி கீதம் (ப்ரியே)

இதி- இவ்வாறு
முரவைரிண: -கிருஷ்ணனுடைய
சடுல சாடு படுசாரு- அதி சாமர்த்தியமானதும் அழகியதுமான
ராதிகாம் அதி- ராதையை குறித்துக் கூறிய
வசனஜாதம் – வார்த்தைகளை உடைய
பத்மாவதீரமண- பத்மாவதியின் பதியான
ஜயதேவகவி- ஜெயதேவரால்
பாரதீபூஷிதம்- வாக்கினால் அலங்கரிக்கப்பட்ட
மாநிநீஜனஜனித சாதம் – ஊடல் கொண்ட பெண்களுக்கு சுகம் அளிப்பதுமான கீதம்
ஜயது- வெல்லட்டும்

———–

20வது அஷ்டபதி

கண்ணன் வந்து பிரியமாகப் பேசிய பின்னும் ராதை தயங்குகிறாள். பிறகு கண்ணன் ராதை இன்னும் தயங்குவதைப் பார்த்து அவளாக வரட்டும் என்று அவர்கள் சந்திக்கும் இடத்தில் சென்று காத்திருக்கிறான். அப்போது சகி ராதையை அங்கு செல்லும்படி கூறுகிறாள்.

ஸுசிரம் அனுநயனே ப்ரீணயித்வா ம்ருகாக்ஷீம்

கதவதி க்ருதவேஷ கேஸவே குஞ்ஜ ஸய்யாம்

ரசித ருசிர பூஷாம் த்ருஷ்டி மோக்ஷே ப்ரதோஷே

 

ஸ்புரதி நிரவஸாதாம் காபி ராதாம் ஜகாத

ராகம் மோஹனகல்யாணி                                 தாளம் ஆதி

விரசித சாடு வசன ரசனம் சரணே ரசித ப்ரணிபாதம்

ஸம்ப்ரதி மஞ்ஜுள வஞ்சுள ஸீமனி கேளிஸயனம் உபயாதம்

முக்தே மதுமதனம் ஹே ராதே முக்தே மதுமதனம் அனுகதம் அனுஸர ராதே ( த்ருவபதம்)

விரசித சாடு வசன ரசனம்- உன்னிடம் சாதுர்யமாகப் பேசி
சரணே ரசித ப்ரணிபாதம்- உன் பாதங்களை வணங்கி
ஸம்ப்ரதி- இப்போது
மஞ்சுள வஞ்சுள ஸீமனி-அழகான கொடிவீட்டின் சமீபம்
கேளிசயனம் – மஞ்சத்திற்கு
அனுயாதம்-சென்ற

அனுகதம் – உனக்கு அனுகூலனான
மதுமதனம் –கண்ணனை
முக்தே ராதிகே –அப்பாவியான ராதையே
அனுஸர- பின் தொடர்ந்து செல்.

கன ஜகன ஸ்தன பாரபரே தர மந்தர சரண விஹாரம்

முகரித மணி மஞ்ஜீர முபைஹி விதேஹி மராள விகாரம்

கனஜகன ஸ்தன பார பரே-ஸ்தனம் இடுப்பு இவைகளின் பாரத்தால்
தரமந்தர சரணவிஹாரம்- கால்கள் மெதுவாக நடக்க
மராளநிகாரம் – அன்னம் போல்
விதேஹி- செல்.
முகரிதமணிமஞ்ஜீரம்- உன் பாதங்களின் சலங்கை சப்திக்க
உபைஹி- செல்வாயாக.

ஸ்ருணு ரமணீயதரம் தருணீஜன மோஹன மதுபவிராவம்.

குஸுமஸராஸன ஸாஸன வந்தினி பிகநிகரே பஜபாவம்

ரமணீயதரம்- அழகான
தருணீஜனமோஹன – பெண்களை மயக்குகிற
மதுபவிலாபம்- வண்டின் ரீங்காரத்தை ( கண்ணனின் அதரமாகிற தேனை உண்டு எழும் குழல் நாதம்)
ச்ருணு- கேள்
குஸுமசராசன – மன்மதனின்
சாஸன வந்தினி – கட்டளைபோல் பாடும்
பிகநிகரே – குயில்கள் குரலில்
பஜ பாவம் – ஆனந்திப்பாயாக.

அனித தரள கிஸலய நிகரேண கரேண லதா நிகுரும்பம்

ப்ரேரணமிவ கரபோரு கரோதி கதிம் ப்ரதி முஞ்ச விளம்பம்

கரபோரு- யானைதுதிக்கையைப்போல் துடை உள்ளவளே
லதாநிகுரம்பம் –கொடிகள் எல்லாம்
அனிலதரள கிஸலய நிகரேண- காற்றில் அசையும் தளிர்களாகிய
கரேண- கைகளால்
ப்ரேரணம் கரோதி இவ – உன்னை வரவேற்பதுபோல் உள்ளன.
கதிம் பிரதி – நீ செல்வதற்கு
விளம்பம் முஞ்ச- தாமதம் செய்யாதே.

கரபோரு- அழகிய பெண்களின் துடைகள் யானைத்துதிக்கையைப்போல் அல்லது வாழைத்தண்டுபோல் இருக்கும் என்பது சாமுத்ரிகா லக்ஷணம்.
இந்த இடத்தில் காளிதாசனின் கவியழகைக் காண்போமா?

காளிதாசன் பார்வதியின் அழகை வர்ணிக்கிறான் குமாரசம்பவத்தில்.
நாகேந்தர ஹஸ்தா: த்வசி கர்கசத்வாத் ஏகாந்தசைத்யாத் கதலீவிசேஷா:
லப்த்வாபி லோகே பரிணாஹி ரூபம் ஜாதா: ததூர்வோ: உபமான பாஹ்யா:

யானைத்துதிக்கைகளின் தோல் மிகவும் கடினமானதாலும் வாழைத் தண்டுகள் மிகவும் குளிர்ந்து இருப்பதாலும் இரண்டும் உலகில் உவமைகளாககக் கூறப்பட்ட போதிலும் பார்வதியின் விஷயத்தில் ஒவ்வாததாகின்றன. அதாவது அவள் சௌந்த்ர்யத்திற்கு ஈடே இல்லை என்று கூறுகிறான்.,

ஸ்புரித மனங்க தரங்க வஸாதிவ ஸூசித ஹரி பரிரம்பம்

ப்ருச்ச மனோஹர ஹார விமலஜலதாரம் அமும் குச கும்பம்

சூசிதஹரிபரிரம்பம்- ஹரியின் ஆலிங்கனத்தை நினைவுபடுத்தும்
அனங்க தரங்க வசாத் இவ – மன்மத வேகத்தால் துடிக்கும்
மனோஹர ஹாரவிமலஜலதாரம்- அழகிய ஜலதாரைகள் போன்ற முத்துமாலைகளை தாங்கி நிற்கும்’
அமும் குசகும்பம் –இந்த உன் குசகலசங்களைக் கேள் (உன் உள்ளகிடக்கையை சொல்லும்)

அதிகதம் அகில ஸகீபிரிதம் தவ வபுரபி ரதிரண ஸஜ்ஜம்

சண்டி ரஸித ரஸனாரவ டிண்டிமம் அபிஸர ஸரஸம் அலஜ்ஜம்

சண்டி- பிடிவாதக்காரியே
அகிலஸகீபி: உன் எல்லா தோழிமார்களுக்கும்
இதம் தவ வபு: – இந்த உன் உடல்
ரதிரணஸஜ்ஜம் – கூடலுக்கு தயாராக இருக்கிறது என்று
அதிகதம் – தெரிந்ததே
ரஸித ரசனாரவடிண்டிமம்- உன் காற்சிலம்பு உன் வரவைத் தெரிவிக்கும் பறை போல் ஒலிக்க
அலஜ்ஜம்- நாணத்தை விட்டு
ஸரஸம்- காதலுடன்
அபிஸர – செல்வாயாக

ஸ்மரஸர ஸுபக நகேன ஸகீம் அவலம்ப்ய கரேண ஸலீலம்

சல வலய க்வணிதை: அவபோதய ஹரிமபி நிஜகதி ஸீலம்

ஸகீம் – தோழியாகிற என்னை
ஸ்மர சர ஸுபக நகே – மன்மதபாணம் போல் அழகிய நகம் பொருந்திய
கரேண – கரத்தால்
அவலப்ய – பிடித்துக்கொண்டு
ஸலீலம் – நளினமாக
சலவலயக்வணிதை:- உன் வளைகளின் ஒலியால்
நிகதிதசீலம் – உன்னை எதிர்பார்த்துக்கொண்டிருக்கும்
ஹரிம் அபி- ஹரிக்கும்
அவபோதய –உன் வரவைத் தெரியப்படுத்து

ஸ்ரீ ஜயதேவ பணிதம் அதரீ க்ருத ஹாரம் உதாஸித வாமம்

ஹரிவினிஹித மனஸாம் அதிதிஷ்டது கண்டதடீம் அவிராமம்

ஸ்ரீ ஜெயதேவ பணிதம்- ஸ்ரீ ஜெயதேவரால் கூறப்பட்ட இந்த கீதம்
அதரீக்ருத ஹாரம்- ஒரு மாலையினும் மேம்பட்டதாய்
உதாஸித வாமம்- பெண்ணாசையை அகற்றுவதாய்
ஹரிவிநிஹிதமனஸாம்- ஹரியினிடத்தில் ஒன்றுபட்ட மனம் உடையோரின்
கண்டதடீம் –கண்டத்தில்( மாலையைப்போல் )
அவிராமம்- எப்போதும்
அதிதிஷ்டது – வசிக்கட்டும்

நாம சங்கீர்த்தனத்தில் ஈடுபட்ட பக்தர்களால் பாடப்படுவதால்( கண்ட தேசத்தில் இருந்து எழுவதால்) இந்த கீதகோவிந்தம் சிறந்த மாலையைப்போல் உள்ளது.

கண்ணன பூதனையிடம் ஸ்தன்ய பானம் செய்ததை நினைத்தால் மீண்டும் இந்த உலகில் தாயிடம் பால் குடிக்கும்படி நேராது. ( பிறவி இருக்காது) அவன் உரலில் கட்டுண்டதை நினைத்தால் நம் கட்டுக்கள் அவிழும்.( சம்சார பந்தம் விடுபடும்) அவன் செய்த கோபியர் லீலையை நினைந்தால் காம இச்சை விலகும்.

நியாய சாஸ்திரத்தில் தத்க்ரது நியாயம் என்று ஒன்று உண்டு. அது என்னவென்றால் எதை நினைக்கிறோமோ அதே போல ஆகிவிடுவோம் என்பது. வேதாந்த தேசிகர் யாதவாப்யுதயத்தில் கூறுகிறார் . அந்த நியாயம் பகவான் விஷயத்தில் பயன்படாது வெட்கத்தால் ஆரண்யத்தில் ஒளிந்து கொண்டு விட்டது என்று. ஆரண்யகம் என்றால் உபநிஷத் . அங்கு இந்த நியாயம் சொல்லப்படுகிறது. கண்ணன் விஷயத்தில் அது அவனுடைய செய்கைகளுக்கு நேர் மாறான பலனைக் கொடுப்பதால் அது ஆரண்யத்தில் ஒளிந்துகொண்டு விட்டது என்கிறார்.

———————————–

21வது அஷ்டபதி

ஹாராவளீ தரள காஞ்சன காஞ்சிதாம

மஞ்ஜீர கங்கண மணித்யுதி தீபிதஸ்ய

த்வாரே நிகுஞ்ஜ நிலயஸ்ய ஹரீம் நிரீக்ஷ்ய

வ்ரீடாவதீம் அத ஸகீ நிஜகாத ராதாம்     

ராகம் கண்டா                              தாளம் க.சாபு

மஞ்ஜுதர குஞ்ஜதள கேளி ஸதனே

இஹ விலஸ ரதி ரபஸ ஹஸித வதனே

மஞ்சுதர குஞ்சதள கேளிஸதனே-அழகிய கொடிவீடாகிய உங்கள் சந்திக்கும் இடத்திற்கு
ரதிரபஸஹஸிதவதனே-கண்ணனை சந்திக்கும் ஆவல் நிரம்பிய சிரித்த முகத்துடன்
விலஸ- செல்வாயாக

ப்ரவிஸ ராதே மாதவ ஸமீபம் குரு முராரே மங்கள ஸதானி

ராதே – ஹே ராதே
மாதவசமீபம் – மாதவனின் அருகில்
பரவிச- பிரவேசிப்பாயாக.

(குரு முராரே மங்கள சதானி என்ற வாக்கியம் சாதரணமாக த்ருவபதத்துடன் சேர்த்து பாடப்படுகிறது. ஆனால் மூலத்தில் இது கடைசி சரணத்தில்தான் வருகிறது. அதனால் அதன் பொருள் அப்போது கூறப்படும்.)

நவ பவதஶோகதள ஶயன ஸாரே

இஹ விலஸ குசகலஶ தரள ஹாரே

நவபவதசோகதள சயனஸாரே-இளம்அசோக தளிர்களால் ஆன சயனத்தில்
குசகலசதரள ஹாரே – குசகும்பங்களின் மீது புரளும் ஹாரம உடையவளே
விலஸ- இன்புறுவாயாக.

சலமலய வன பவன ஸுரபி ஶீதே

இஹ விலஸ ரஸவலித லலித கீதே

குஸுமஶய ரசிதஸுசி வாஸ கேஹே

இஹ விலஸ குஸும ஸுகுமாரதேஹே

குஸுமசய ரசிதசுசிவாஸ கேஹே -மலர்கள் நிறைந்த சுகமான வாசஸ்தலத்தில்
குஸுமசுகுமாரதேஹே- மலரைப்போல் ம்ருதுவான் தேஹம் உடையவளே
விலஸ-இன்புறுவாயாக.

மது தரள பிகநிகர நினத முகரே  

இஹ விலஸ தஶனருசி ருசிர ஶிகரே

ம்ருது சல மலயவனபவன ஸுரபிசீதே
விலஸ மதனசரநிகர பீதே (ப்ரவிச)

மதனசரநிகர பீதே – மன்மதனின் சரத்திற்கு பயந்தவளே
. ம்ருதுசலமலயவனபவன ஸுரபிசீதே – மலயபர்வதத்தின் சந்தனவனத்திலிருந்து மெல்ல தவழும் தென்றலால் குளிர்ந்து மணம் வீசும் அந்த இடத்தில்
விலஸ- இன்புறுவாயாக.

மதுரதரபிகநிகர நினதமுகரே
விலஸ தசனருசி ருசிரசிகரே (ப்ரவிச)

தசனருசி ருசிரசிகரே-அழகிய பற்களின் ஒளியை உடையவளே
மதுரதரபிகநிகர நினதமுகரே—குயில்கள் கூவுவதால் மதுரமான் ஒலியை உடைய அந்த இடத்தில்
விலஸ- இன்புறுவாயாக

விதத பஹு வல்லி நவ பல்லவ கனே

இஹ விலஸ பீன குச கும்ப ஜகனே

விதத பஹுவல்லி நவ பல்லவ கனே
விலஸ சிரம் அலஸபீன ஜகனே (ப்ரவிச)

அலஸபீனஜகனே –இடுப்பின் பாரத்தால் மந்தமான் நடை உடையவளே
விததபஹுவல்லி நவபல்லவகனே -பலவித கொடிகளின் தளிர்கள் நிறைந்த இடத்தில்
விலஸ- இன்புறுவாயாக

மது முதித மது பகுல கலிதராவே 

இஹ விலஸ மதன ஶர ரபஸ பாவே  

மதுமுதித மதுபகுல கலிதராவே
விலஸ குஸுமசரஸரஸபாவே (ப்ரவிச)

குஸுமசரஸரஸபாவே – காதலால் பீடிக்க்ப்பட்டவளே
மதுமுதித மதுபகுல கலிதராவே- தேனுண்ட வண்டுகளின் ரீங்காரத்துடன் கூடிய அந்த இடத்தில்
விலஸ- இன்புறுவாயாக

விஹித பத்மாவதீ ஸுக ஸமாஜே

பணதி ஜயதேவ கவி ராஜ ராஜே

விஹித பத்மாவதீ ஸுகஸமாஜே
குரு முராரே மங்கள சதானி
பணதி ஜயதேவகவிராஜராஜே ( ப்ரவிச)

ஜயதேவ கவிராஜராஜே –ஜெயதேவராம் கவிகளின் சக்ரவர்த்தியானவர்
விஹிதபத்மாவதீ ஸுக ஸமாஜே – பத்மாவதியின் அனுகூலமான அருகாமையில்
பணதி- இதைக் கூறினார்.
முராரே- ஹே முராரி
மங்கலசதானி குரு- சர்வமங்களத்தையும் செய்வாயாக.

————————————-

22வது கல்யாண அஷ்டபதி

ராதை கண்ணன இருக்கும் இடம்போய் அவனைக் காண்கிறாள். இது அவள் கண்ட கண்ணனின் வர்ணனை. ஜீவன் ஈஸ்வரனை நாடும்போது அவன் எவ்வளவு சந்தோஷிக்கிறான் என்பதைக் கூறும் அஷ்டபதி . “அப்பா! கடைசியில் என்னிடம் வந்தாயா! என்று கூறுவது போல் அவன் அகமும் முகமும் மலர்ந்து காணப்படுகிறான். ஸா ஸ ஸாத்வஸ ஸானந்தம் கோவிந்தே லோல லோசன

ஸிஞ்ஜான மஞ்ஜூ மஞ்ஜீரம் ப்ரவிவேச நிவேஸனம்

ராகம் மத்யமாவதி                     தாளம் ஆதி

ராதா வதன விலோகன விகாஸித விவித விகார விபங்கம்

ஜலநிதி மிவ விது மண்டல தர்ஸன தரளித துங்க தரங்கம்

ராதாவதன விலோகன விலஸித- ராதையின் முகம் கண்டு பூரிப்படைந்து
விவித விகார விபங்கம் – அதைப் பலவகையால் வெளிப்படுத்துகின்றவனாக
விதுமண்டல தர்சன தரளித துரங்கம்- சந்திரனைக் கண்டு ஆர்ப்பரிக்கும்ஜலநிதிம் இவ- கடல போல் உள்ளவனை

ஹரிம் ஏகரஸம் சிரம் அபிலஷித விலாஸம்

ஸா ததர்ஸ குரு ஹர்ஷ வாஸம்வத வதனம் அனங்க விகாஸம்

சிரம் அபிலஷித விலாசம்- நெடுங்காலமாக எதிர்பார்த்த அபிலாஷை உடையவனாய்
குருஹர்ஷவசம்வத வதனம்- மிகுந்த மகிழ்ச்சியை உள்ள முகத்துடன்கூடிய
அனங்கவிகாஸம்- மன்மதனே போன்றவனும்
ஏகரஸம்- அவளையே மனதில் கொண்டவனுமான
ஹரிம்- ஹரியை
ஸா ததர்ச – அவள் கண்டாள்

ஹாரம் அமலதர தார முரஸி தததம் பரிலம்ப்ய விதூரம்

ஸ்புடதர பேன கதம்ப கரம்பிதம் இவ யமுனா ஜலபூரம்

உரசி- மார்பில்
ஸ்புடதர பேனகதம்பகரம்பிதம்- வெண்மையான நுரைகள் கூட்டத்துடன் கூடிய
யமுனாஜலபூரம் இவ – யமுனையின் நீர்ப்பெருக்கைப்போல உள்ள
பரிரம்ப்ய விதூரம்- கழுத்தைச் சுற்றி வெகு நீளமான
அமலதரதாரம்- பரிசுத்தமான முத்துக்களால் ஆன
ஹாரம் – ஹாரத்தை
தத்தம் – தரித்துக் கொண்டிருப்பவனும் ஆன (ஹரியை)

ஸ்யாமள ம்ருதுள களேபர மண்டலம் அதிகத கௌரது கூலம்

நீல நளின மிவ பீத பராக படலபர வலயித மூலம்

நீலநளினம்- நீலத்தாமரையில்
பீதபராக படல பரவலயிதமூலம் இவ-மஞ்சள் மகரந்தம் சுற்றினாற்போல்
சியாமள ம்ருதுல கலேவரமண்டலம்- கருத்த அழகிய மேனியில்
அதிகதகௌரதுகூலம்- மஞ்சள் பட்டடை அணிந்தவனாக (ஹரியை)

தரள த்ருகஞ்சல சலன மனோஹர வதன ஜனித ரதி ராகம்

ஸ்புட கமலோதர கேலித கஞ்ஜன யுகமிவ ஸரதி தடாகம்

சரதி தடாகம் –சரத் காலத்தில் தடாகத்தில்
ச்புடகமலோதர – மலர்ந்த தாமரையின் உள்ளே
கேலித கஞ்சனயுகம் இவ- விளையாடும் கருங்குருவிகளைப்போல்
தரள த்ருகஞ்சல சலன மநோஹர-இங்கும் அங்கும் சலிக்கும் கண்பார்வையுடன்
மனோஹரவதன ஜனிதரதிராகம்- பெருகும் காதலுடன் கூடிய அழகியமுகத்தை உடையவனான ( ஹரியை)

வதன கமல பரிஸீலன மிளித மிஹிர ஸமகுண்டல ஸோபம்

ஸ்மித ருசி ருசிர ஸமுல்லஸிதாதர பல்லவ க்ருத ரதிலோபம்

வதனகமலபரிசீலன மிலித-ககமலமுகத்தை நன்கு பார்க்கும்வண்ணம் சூரியனின் கிரணங்களைப்போல் உள்ள அழகிய குண்டலம் உடையவனும்
ஸ்மிதருசிகுஸும ஸமுல்லஸிதாதரபல்லவக்ருதரதிலோபம்-தளிர் போன்ற இதழில் புன்னகை என்ற மலர் காதலைத்தூண்டுவதாக உள்ள (ஹரியை)

ஸஸி கிரணச் சுரிதோ தர ஜலதர ஸுந்தர குஸும ஸுகேஸம்

திமிரோதித விது மண்டல நிர்மல மலயஜ திலக நிவேஸம்

சசிகிரணச்சுரிதோதரஜலதர- நிலவொளியில் பிரகாசிக்கும் மேகம் போன்ற
சுந்தர ஸகுஸுமகேசம் – அழகிய மலர்களுடன் கூடிய கேசத்துடன்
திமிரோதிதவிது மண்டலநிர்மல- இருளைபிளந்து உதிக்கும் நிலவைப்போன்ற
மலயஜ திலகநிவேசம்- சந்தனதிலகத்தை உடையவனுமான (ஹரியை)

விபுல புளகபர தந்துரிதம் ரதி கேளி கலாபிரதீரம்

மணிகண கிரண ஸமூஹ ஸமுஜ்வல பூஷணம் ஸுபகஸரீரம்

ரதிகேளிகலாபி:- காதல் விளையாட்டை எதிர்பார்க்கும்
அதீரம்- சஞ்சலத்துடன் கூடியவனும்
விபுலபுலகபர தந்துரிதம்- புளகாங்கிதம் அடைந்தவனும்
மணிகணகிரண சமூஹசமுஜ்ஜவல- அணிந்துள்ள ஆபரணங்களின் ஒளிக்கிரணங்களால்
பூஷணஸுபகசரீரம்- அலங்கரிக்கப்பட்ட தேஹத்தை உடையவனுமான (ஹரியை)

ஸ்ரீ ஜயதேவ பணித விபவ த்விகுணீக்ருத பூஷண பாரம்

ப்ரணமத ஹ்ருதி வினிதாய ஹரிம் ருசிரம் ஸுக்ருதோய ஸாரம்

ஸ்ரீஜயதேவ பணித விபவ- ஸ்ரீ ஜெயதேவரால் சிறப்புடன் கூறப்பட்டு
த்விகுணீக்ருத பூஷணபாரம்-இருமுறை ஆபரணங்களால் அலங்காரம் செய்யப்பட்ட
ஸுக்ருதோதயஸாரம் – புண்யங்களின் சாரமான
ஹரிம்- ஹரியை
ஹ்ருதி விநிதாய – ஹ்ருதயத்தில் நிறுத்தி
ப்ரணமத- வணங்குங்கள்

—————-

23வது அஷ்டபதி ஸ்லோகம்

ராதையிடம் கண்ணன் பேசுகிறான்.

கதவதி ஸகீ ப்ருந்தே மந்த்ர பாபர நிர்பர

ஸ்மர பரவஸாகூத ஸ்பீத  ஸ்மித ஸ்னபிதாதரம்

ஸரஸம் அலஸம் த்ருஷ்ட்வா துஷ்டாம் முஹூ: நவபல்லவ

ப்ரஸவ ஸயனே நிக்ஷிப்தாக்ஷீம் உவாச ஹரி: ப்ரியாம்

ராகம் நாதநாமக்ரியா                               தாளம் ஆதி

கிஸலய ஸயன தலே குரு காமினி சரண நளின வினிவேஸம்

தவ பத பல்லவ வைரிபராபவம் இதமனுபவது ஸுவேஸம்

காமினி – பிரியமானவளே
கிஸலயசயனதலே- தளிர்களால் ஆன சயனத்தில்
சரணநளின விநிவேசம்-உன் மெல்லிய பாதத்தை வைப்பாயாக.
இதம்- இந்த சயனம்
தவபதபல்லவ வைரிபராபவம்- எதிரியாகிற தளிர்போல் உள்ள உன்பாதத்தால் தோல்வியை
அனுபவது- அனுபவிக்கட்டும்

க்ஷண மதுனா நாராயணம் அனுகதம் அனுபஜ ராதே ராதே

அனுகதம் – உன்மேல் அன்பு கொண்ட
நாராயணம் – நாராயணனாகிய என்னை
க்ஷணம் அதுனா- இந்த நொடியில்
அனுஸர- அனுசரித்து நடந்துகொள்.

கரகமலேன கரோமி சரணமஹம் ஆகமிதாஸி விதூரம்

க்ஷணமுபகுரு ஸயனோபரி  மாமிவ நூபுரம் அனுகதி ஸூரம்

விதூரம் – மிக தூரம்
ஆகமிதா அஸி- நடந்து வந்துள்ளாய்
கரகமலேன – கமலம் போன்ற ( மிருதுவான) கரங்களால்
கரோமி சரணம் – உன் பாதங்களை பிடித்து விடுவேன்.
மாம் இவ – என்னைப்போல
நூபுரம் அனுகதி சூரம்- உன்னைத் தொடர்பவையான உன் காற்சிலம்புகளுக்கு
சயனோபரி- இந்த மஞ்சத்தின்மேல்
க்ஷணம் – சிறிது நேரம்
உபகுரு- உபகாரம் செய் ( அதாவது ஓய்வு கொடு)

வதன ஸுதாநிதி களிதம் அம்ருதமிவ  ரசய வசனம் அனுகூலம்

விரஹமிவாபனயாமி  பயோதர ரோதக முரஸிது கூலம்

வதனஸுதாநிதிகலிதம்- உன் முகமாகிற சந்திரனிலிருந்து பெருகும்
அம்ருதம் இவ – அமிர்தத்தைப்போல்
அனுகூலம் வசனம் – இனிய சொற்களை
ரசய- கூறு.
உரஸி பயோதரரோதகம்- உன் மார்பில் இறுக்கும்
துகூலம் இவ – கச்சையைப்போல
விரஹம்- உன் விரகத்தை
அபனயாமி – போக்குகிறேன்.

ப்ரிய பரிரம்பண ரபஸ வலித மிவ புளகிதம் அதிதுரவாப்தம்

மதுரஸி குசகலஸம் வினிவேஸய ஸோஷய மனஸிஜ தாபம்

ப்ரியபரிரம்பண ரபஸவலிதம் இவ- அன்புடன் தழுவுதலை எதிர்பார்த்து
புலகிதம் அதி துரவாபம்- மிகவும் புளகாங்கிதம் அடைந்துள்ள
குச்சகலசம்- உன் குசகும்பங்களை
மதுரஸி – என் மார்பின்மேல்
விநிவேசய- வைத்து
மனசிஜதாபம்- உன் மன்மத தாபத்தை
சோஷய – அகற்றிவிடு

அதர ஸூதார ஸம் உபனய பாமினி ஜீவய ம்ருத மிவ தாஸம்

த்வயி விநிஹித மனஸம் விரஹானல தக்த வபுஷம் அவிலாஸம்

அதரஸுதாரசம் – உன் இதழமுதத்தை
உபநய – தந்து
பாமினி – பிரியமானவளே
த்வயி விநிஹிதமனஸம்- உன்னிடம் மனதை வைத்து விரஹாநலதக்தவபுஷம்- உன் பிரவு என்கிற நெருப்பால் எரிக்கப்பட்ட உடலுடன்
அவிலாஸம்- வாடி
ம்ருதம் இவ- உயிர் போவதைப்போல் உள்ள
தாஸம்- தாசனான என்னை
ஜீவய- உயிர்ப்பிப்பாய்.

ஸஸிமுகி முகரய மனிரஸனாகுணம் அனுகுண கண்ட நினாதம்

ஸ்ருதியுகளே பிகருதவிகலே மம ஸமய சிராத் அவஸாதம்

சசிமுகி –சந்திரமுகி
மணிரசனாகுணம்- உன் ஒட்டியாணத்தின் மணிகளின் சப்தத்திற்கு
அனுகுண கண்ட நிநாதம் – ஒப்பான உன் குரல்
முகரய – ஒலிக்கட்டும்
பிகக்ருத விகளே- குயில்களின் கடோரமான ஓசையால் (விரஹத்தை உண்டாகுவதால்)
அவஸாதம்- புண்பட்ட
மமஸ்ருதியுகளே- என் காதுகளை
சமய- சரிப்படுத்து

மாமபி விபலருஷா விகலீக்ருதம் அவலோகிதம் அதுநேதம்

மீலதி லஜ்ஜிதமிவ நயனம் தவ விரம விஸ்ருஜ ரதிகேதம்

அதிவிபலருஷா மாம் விகலீக்ருதம்- கோபத்துடன் பார்த்து என்னை கலக்கமுறச்செய்த
இதம் தவ நயனம் –இந்த உன் கண்கள்
அதுனா- இப்போது
அவலோகிதும் – பார்ப்பதற்கு
லஜ்ஜிதம் இவ – வெட்கமுற்றது போல
மீலதி – மூடுகிறது,
விரம- அது வேண்டாம்
ரதிகேதம்- காதலில் குழப்பத்தை
விஸ்ருஜ- விட்டுவிடு

ஸ்ரீ ஜயதேவ பணிதமிததம் அனுபத நிகதித மதுரிபு மோதம்

ஜனயது ரஸிக ஜநேஷு மனோரம ரதிரஸ பாவ விநோதம்

ஸ்ரீஜயதேவபணிதம் இதம்- ஸ்ரீ ஜெயதேவரால் கூறப்பட்ட இந்த கீதம்
அனுபத நிகதிதமதுரிபுமோதம்- ஒவ்வொரு பதத்திலும் கண்ணனின் ஆனந்தத்தை வர்ணிக்கிறது.
ரஸிகஜநேஷு – இது ரசிகர்களுடைய
மனோரமரதிரஸபாவவிநோதம்- ஸ்ருங்காரரஸ ரசனையை
ஜனயது- உண்டாக்கட்டும்.

——————————————

24-அஷ்டபதி ஸ்லோகம்

கண்ணனுடன் சம்யோகத்திற்குப் பிறகு ராதா கண்ணனை நோக்கி இவ்வாறு கூறுகிறாள்.

அதகாந்தம் ரதிஸ்ராந்தம் அபிமண்டன வாஞ்சயா

ஜகாத மாதவம் ராதா முக்தா ஸ்வாதீன பர்த்ருகா

ராகம் மங்களகௌசிகம்                          தாளம் ரூபகம்

குரு யதுநந்தன சந்தன ஸிஸிர தரேண கரேண பயோதரே

ம்ருக மத பத்ரகம் அத்ரமனோபவ மங்கள கலச ஸஹோதரே

நிஜகாத ஸா யது நந்தனே க்ரீடதி ஹ்ருதயானந்தனே

நந்த நந்தனே பக்த சந்தனே                        – நிஜ

யது நந்தன – கிருஷ்ணா
சந்தன சிசிர தரேண கரேண- சந்தனம் போல் குளிர்ந்த உன் கரத்தால்
மனோபவமங்கள கலச ஸஹோதரே -மன்மதனின் வெற்றிக்கலசம் போன்ற
அதர பயோதரே – ஸ்தானங்களில் இங்கு
ம்ருகமத பத்ரகம் குரு– கஸ்தூரியால் சித்திரம் வரை.

நிஜகாத ஸா யதுநந்தனே கிரீடதி ஹ்ருதயாநந்தனே ( த்ருவபதம் )
ஸா – அந்த ராதை
யதுநந்தனே – கிருஷ்ணன்
ஹ்ருத்யானநந்தனே க்ரீடதி – மனம் மகிழ சல்லாபித்தபோது
நிஜகாத –கூறினாள்

அளிகுல பஞ்ஜனம் அஞ்ஜனகம் ரதி நாயக ஸாயக மோசனே

த்வததர சும்பன லம்பித கஜ்ஜலம் உஜ்வலயப்ரிய லோசனே – நிஜ

ப்ரிய- அன்பே
ரதிநாயகஸாயக மோசனே—மன்மதனின் சரங்களை விடுவதுபோன்ற
த்வததர சும்பனலம்பிதகஜ்ஜல-உன் இதழ்களால் கலைக்கப்பட்ட தீட்டின மையை உடைய
லோசனே – கண்களில்
அலிகுலகஞ்சனம் –வண்டுகள் கருமையைப் பழிக்கின்ற
அஞ்ஜனகம் – மையை
உஜ்ஜ்வலய – தீட்டிவிடு.

நயன குரங்க தரங்க விலாஸ நிரோதகரே ஸ்ருதி மண்டலே

மனஸிஜ  பாஸ விலாஸதரே ஸுபவம்ஸேனிவேஸய குண்டலே – நிஜ

சுபவேச –அழகான ஆடை அணிந்தவனே
நயனகுரங்க தரங்க விகாஸநிராகரே – என் கண்கள் என்ற மான்களின் துள்ளலை கட்டுப்படுத்தும் `
மனஸிஜபாசவிலாஸதரே-காமனின் பாசம் போல் இருக்கும்
ஸ்ருதிமண்டலே- காதுகளில்
குண்டலே- குண்டலங்களை
நிவேசய – பூட்டிவிடு.

ப்ரமரசயம் ரசயந்தமுபரி ருசிரம் ஸுசிரம் மம ஸம்முகே

ஜிதகமலே விமலே பரிகர்மய நா்மஜன கமலகம்முகே – நிஜ

ஜிதகமலே –தாமரையை பழிக்கும்
விமலே – அழகிய
மம முகே –என் முகத்தின்
உபரி- மேல்
ஸுசிரம்- எப்போதும் இருக்கும்
ப்ரமரசயம்-வண்டுகள் கூட்டத்தின் தோற்றத்தை
ரசயந்தம்- தருகின்ற
ருசிரம் – அழகான
நர்மஜனகம் – கவர்ச்சியை உண்டாக்கும்
அலகம் – கூந்தலை
சம்முகே- என் முன் வந்து
பரிகர்மய- சரிப்படுத்து

ம்ருக மத ரஸ வலிதம் லலிதம் குரு திலக மளிக ரஜனீகரே

விஹிதகளங்ககளம் கமலானன விஸ்ரமிதஸ்ரம ஸீகரே – நிஜ

கமலானன- தாமரைபோல் முகம் உடையவனே
விச்ரமிதச்ரமசீகரே- வியர்வைத்துளிகள் அடங்கியுள்ள
அலிகரஜநீகரே – அஷ்டமி சந்திரன் போல் உள்ள என் நெற்றியில்
விஹிதகலங்ககலம்-சந்திரனின் களங்கம் போல் உள்ள
லலிதம்- அழகான
.ம்ருகமதரஸவலிதம்- கஸ்தூரிக்குழம்பால் ஆன
திலகம்—திலகத்தை
குரு- இடு

மம ருசிரே சிகுரே குரு மானத மானஸஜத்வஜ சாமரே

ரதிகளிதே லளிதே குஸுமானி ஸிகண்டி ஸிகண்டகடாமரே – நிஜ

மானத-உள்ளம் கவர்ந்தவனே
மனஸிஜத்வஜசாமரே-காமனின் கொடியில் உள்ள குஞ்சம் போல
ரதி கலிதே லுலிதே – உன்னுடன் சேர்ந்திருக்கையில் தூக்கி முடிந்த
சிகண்டிசிகண்டகடாமரே- மயிற்றோகையைப் பழிக்கும்
மம ருசிரே சிகுரே- என் அழகிய கொண்டையில்
குஸுமானி குரு- மலர்களை சூட்டு.

ஸரஸகனே  ஜகனே மம ஸம்பர தாரண வாரண கந்தரே

மணி ரஸனா வஸனா பரணானி ஸுபாஸய வாஸய ஸூந்தரே நிஜ

சுபாசய- நல்ல உள்ளம் படைத்தவனே
சம்பரதாரணவாரண கந்தரே-மன்மதன் என்னும் யானை இருக்கும் மலைச்சரிவு போன்ற
ஸரஸகனே ஸுந்தரே –அகன்று அழகிய
மமஜகனே – என் இடுப்பில்
ஒட்டியாணம் மற்றும் வஸ்திரம் ஆபரணம் முதலியவைகளை
வாஸய- அணிவிப்பாய்.

ஸ்ரீஜயதேவ வசஸி ஸுபதே ஹ்ருதயம் ஸதயம் குரு மண்டனே

ஹரிசரண  ஸ்மரணாம்ருத நிர்மித கலிகலுஷஜ்வர  கண்டனே – நிஜ

ஹரிசரணஸ்மரணாம்ருத நிர்மித- ஹரியின் பாதாரவிந்தத்தின் ஸ்மரணமாகிய அம்ருதத்தில் தோய்த்து செய்யப்பட்ட
கலிகலுஷஜ்வரகண்டனே- கலியின் பாபமாகிற ஜ்வரத்தை நீக்கும்
ஸ்ரீஜயதேவவசஸி – ஸ்ரீ ஜெயதேவருடைய வாக்கான
ருசிரே மண்டனே – அழகிய ஆபரணத்தை
ஸதயம் ஹ்ருதயம் குரு- யதுநந்தனா உன்னுடைய கருணையுள்ளத்தோடு ஏற்பாயாக.

ஊத்துக்காடு வேங்கட சுப்பையர் ஜெயதேவர் புகழைப் பாடுவது

பத்மாவதி ரமணம்

ஜயதேவ கவிராஜ போஜதேவ

ஸுத பத்ம பாத ஸ்மரணம்

யத்கோபி வதனேந்து மண்டல ரமிதம்

தத் கோவிந்த பத சந்த்ர சகோரம்

கிந்து பில்வ ஸதனம் – அதி அதி

திவ்ய மங்கள வதனம்

ஸுந்தராங்க ஸுப ஸோபித மதனம்

ஸுமுகீ ரமா தேவீ ப்ரியகர ஸுதனம்

ஸஹ பண்டித ஸமூஹ ஸேவ்யம்

ஸத மன்மத ஜித மஹனீயம்

ஸதத க்ருஷ்ண ப்ரேம ரஸ மக்ன

ஸமான ரஹித கீத கோவிந்த காவ்ய

பத்மாவதி ரமணம்

ஜயதேவ கவிராஜ போஜதேவ

ஸுத பத்ம பாத ஸ்மரணம்

யத்கோபி வதனேந்து மண்டல ரமிதம்

தத் கோவிந்த பத சந்த்ர சகோரம்

கிந்து பில்வ ஸதனம் – அதி அதி

திவ்ய மங்கள வதனம்

ஸுந்தராங்க ஸுப ஸோபித மதனம்

ஸுமுகீ ரமா தேவீ ப்ரியகர ஸுதனம்

ஸஹ பண்டித ஸமூஹ ஸேவ்யம்

ஸத மன்மத ஜித மஹனீயம்

ஸதத க்ருஷ்ண ப்ரேம ரஸ மக்ன

ஸமான ரஹித கீத கோவிந்த காவ்ய

——————————————–

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ ஜயதேவ கவி ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம் –

ஸ்ரீ“திருத்தாள் மாலை” —பிள்ளைப்பாக்கம் இளையவல்லி ஸ்ரீ லஷ்மி நரசிம்ஹ ஆச்சார்யரால் அருளப்பட்ட தமிழ் பாசுரங்கள்

ஸ்ரீ:“திருத்தாள் மாலை”–முகவுரை.

உயர்வற வுயர்நலம் உடையவன் யவனவன்
மயர்வற மதிநலம் அருளினன் யவனவன்
அயர்வறு மமரர்கள் அதிபதி யவனவன்
துயரறு சுடரடி தொழுதெழு என்மனனே!  {திருவாய்மொழி. 1-1-1}

“தான் ஸமஸ்த கல்யாண குணாத்மகனாயிருக்கிற இருப்பைக் காட்டி உபகரித்தான்;

அக்குணங்களும் தன்னைப்பற்றி நிறம் பெற வேண்டும்படியாயிருக்கிற திவ்யாத்ம ஸ்வரூப வைலக்ஷ்யண்யத்தைக் காட்டி உபகரித்தான்;

இப்பேற்றுக்கு என் பக்கத்தில் சொல்லலாவது ஒன்றுமின்றிக்கேயிருக்க, நிர்ஹேதுகமாகத் தானே உபகாரகனானான்;

ஸ்வஸ்வரூபாபந்நரா யிருக்கிறவர்களுக்கும் அவ்வருகாயிருக்கிற இருப்பைக் காட்டி உபகரித்தான்;

தன்னுடைய திவ்ய விக்ரஹ வைலக்ஷ்யண்யத்தைக் காட்டி உபகரித்தான் என்று அவன் பண்ணின உபகாரங்களடையச் சொல்லி,

இப்படி உபகாரகனானவன் திருவடிகளிலே நித்ய கைங்கர்யத்தைப் பண்ணி உஜ்ஜீவிக்க வாராயென்று தம் திருவுள்ளத்தோடே கூட்டுகிறார்.

ஆறு கிண்ணகமெடுத்தால் நேர் நின்ற மரங்கள் பறியுண்டுபோய்க் கடலிலே புகும்; நீர்வஞ்சி தொடக்கமானவை வளைந்து பிழைக்கும்:

அதுபோல பகவத் குணங்களினுடைய எடுப்பு இருந்தபடி கண்டோமுக்கு எதிரே நானென்று பிழைக்க விரகில்லை;

அவன் திருவடிகளிலே தலைசாய்த்துப் பிழைக்க வாராய் நெஞ்சே என்கிறார்;

உயர்வறவுயர் நலமுடையவன் துயரறு சுடரடி தொழுதெழப் பாராயென்கிறார்.

“அஹமஸ்யாவரோ ப்ராதாகுணைர் தாஸ்யமுபாகத: என்னுமாப்போலே”

“ சேஷபூதன் சேஷிபக்கல் கணிசிப்பது திருவடிகளையிறே,

ஸ்தநந்தயப்ரஜை முலையிலே வாய்வைக்குமாப்போலே, இவரும் ‘உன் தேனேமலருந் திருப்பாதம்’ என்கிற திருவடிகளிலே வாய் வைக்கிறார்”

“செய்ய சுடராழியானுக்கே சூட்டினேன் சொன்மாலை” என்று பொய்கையாழ்வாரும்,

“நிகரில்லாப் பைங்கமலமேந்திப் பணிந்தேன் பனிமலராள், அங்கம்வலங் கொண்டானடி” என்று பூதத்தாழ்வாரும் 

“இன்றே கழல் கண்டேன் ஏழ்பிறப்பும் யானறுத்தேன்” என்று பேயாழ்வாரும்,

“நீரோதமேனி நெடுமாலே! நின்னடியை, யாரோதவல்லார்?” என்று திருமழிசைப்பிரானும்,

“எப்போதும், கைகழலா நேமியான் நம்மேல் வினைகடிவான், மொய்கழலே ஏத்த முயல்” என்று நம்மாழ்வாரும்,

“மேவினேன் அவன் பொன்னடி மெய்ம்மையே” என்று மதுரகவியாழ்வாரும்,

“அணியரங்கத்தரவணையில் பள்ளிகொள்ளும் அம்மான்தனடி யிணைக்கீழ் அலர்களிட்டு அங்கு அடியவரோடு என்றுகொலோ அணுகும் நாளே?” என்று குலசேகரப் பெருமாளும்,

“மல்லாண்ட திண்தோள் மணிவண்ணா! உன் சேவடி செவ்வி திருக்காப்பு” என்று பெரியாழ்வாரும்,

“அன்று இவ்வுலகம் அளந்தாய்! அடிபோற்றி” என்று ஸ்ரீ ஆண்டாளும்,”

கற்றினம் மேய்த்த எந்தை கழலிணை பணிமினீரே” என்று தொண்டரடிப்பொடியாழ்வாரும்,

“நீள்மதிளரங்கத்தம்மான் திருக், கமலபாதம் என் கண்ணினுள்ளனவொக்கின்றதே” என்று திருப்பாணாழ்வாரும்,

“தன்னுருவாய் என்னுருவில் நின்ற எந்தை தளிர்புரையும் திருவடி என் தலைமேலவே” என்று திருமங்கையாழ்வாரும் அருளிச்செய்துள்ளமை

இவண் காண்க.

“தனக்குவமையில்லாதான் தாள் சேர்ந்தார்க் கல்லால் மனக்கவலை மாற்றல் அரிது” என்பர் தெய்வப்புலமைத் திருவள்ளுவ நாயனார்.

“ஸ்ரீய:பதியின் திருத்தாள் வைபவம்” எனும் நன்னூலை ஸ்ரீமான் பிள்ளைப்பாக்கம் இளையவல்லி லக்ஷ்மீ நரசிம்மாச்சாரியாரவர்கள் இயற்றியுள்ளார்.

அது “திருத்தாள்மாலை”என்ற திருநாமத்தோடு இத்தமிழ்ச்சங்கத்தின் 88-வது வெளியீடாகப் பிரசுரிக்கலாயிற்று.

சிரஞ்சீவி பஞ்சாமிருதத்தின் திருமண மாலையாய்த் திகழ்வதே இச்செய்ய தமிழ்மாலையின் தனிச்சிறப்பு.

பொங்கும் மங்கலம் எங்கும் தங்குக.

——————————–

தூய நான் மறையின் தொன்முடி துலங்கும் சுந்தரச் சோதியார் திருத்தாள்
ஆயிரங் கண்ணன் அரன் அயனாதி யனைவருந் தொழுதெழுந் திருத்தாள்
நேயமார் தூய மாதவர் நெஞ்சில் நிலையுற நிலவு செய் திருத்தாள்
பேயனே னாமிப் பேதையே னகத்தும் பிரிவறப் பிறங்கிடுந் திருத்தாள்.                                 

சுட்டிய தூணிற் றோன்றியக் கணமே சுடரெழக் குதிகொளுந் திருத்தாள்
கிட்டிய கேடன் கனகனை மாளக் கிடத்து மாவூருடைத் திருத்தாள்
ஒட்டிய மைந்த னுரையினை மெய்ப்பித் துவந்தவன் தொழுதெழுந் திருத்தாள்
மட்டிலா வினையேன் மனத்திலு மன்ன மகிழ்ந்தருள் பரப்பிய திருத்தாள்.                      

ஒளிவடி வேந்தி யடியிரந் தோங்கி யுலகெலா மளந்தருள் திருத்தாள்
களமிகக் கமலங் கொண்டயன் துலக்கக் கங்கையைக் கான்றதோர் திருத்தாள்
வளமிக வழங்கு மாவலி சிரத்தே வைப்புற மகிழ்ந்தருள் திருத்தாள்
எளியனே னிருளா ரிவ்வித யத்து மிலங்கிடத் தலங்கொளுந் திருத்தாள்.              திருமகள் வருடச் சிவந்தலர் திருத்தாள் செவ்வியத் தாமரைத் திருத்தாள்
வரமது வேண்டி யணுகிய வானோர் வணங்கிட மகிழ்ந்தருள் திருத்தாள்
தருமசிந் தையனாந் தசரதன் மனையில் தவழ்ந்தலங் கரித்தருள் திருத்தாள்
கருமியேன் வினைகள் களைந்தருள் வானென் கருத்தினுங் கனிந்தமர் திருத்தாள்.                      

தூயமா முனிவன் கௌசிகன் பின்னர்த் தொடர்ந்து கானடந்தருள் திருத்தாள்
சாயலாண் மங்கை யகலிகை சாபந் தவிர்த்தருள் பவித்திரத் திருத்தாள்
தீயவ ரரக்கர் பூண்டொடு தீவான் செறிவன முகந்தருள் திருத்தாள்
பேயனே னேனும் பெரும்பதந் தனையான் பெற்றிட  வருள்செயுந் திருத்தாள்.                       

கொங்கல ரடிக்கே யுரியவ னென்ற குகன்றனுக் குதவிய திருத்தாள்
கங்கையின் மதுரக் கனிகளாய்ந் தளித்த சபரியை யுவந்தருள் திருத்தாள்
கங்குலும் பகலும் கருணையே பொழியுங் கமலமா மென்மலர் திருத்தாள்
துங்கமி லெளியேன் மனத்திலுந் துலங்கத் தோய்ந்தருள் பரப்பிய திருத்தாள்.                  

பரிவுடன் பணிந்த பரத நம்பிக்குப் பாதுக மீந்தருள் திருத்தாள்
விரியழற் பங்கி விராதனை யுதைத்து வீழ்த்தி விண் ணருளிய திருத்தாள்
அரியெனக் கவந்த னறிந்துள முருக வாதரித் தருளிய திருத்தாள்
எரிவினை மிஞ்சு மெளியனே னுளத்து மிலங்கிவீற் றிருப்பமர் திருத்தாள்.                    

அஞ்சலி கரத்தோ டடிபணிந் தேத்தும் அனுமனுக் கருள்புரி திருத்தாள்
செஞ்சிறைக் கிழவன் சடாயு கண் டேத்தச் சேண்பத மருளிய திருத்தாள்
தஞ்சனே னடியே னென்ற வீடணற்குத் தண்ணளி யருளிய திருத்தாள்
நஞ்சினுங் கடிய நெஞ்ச னேனுக்கும் நலந் தர நயந்தருள் திருத்தாள்.                       

நிராசனராய தண்டக முனிவர் நினைவினில் நிலவு செய் திருத்தாள்
விராவரு கானப் புள்விலங் கவைக்கும் வியன்பத மருளிய திருத்தாள்
தராதலத் தன்று சராசர முற்றுந் தனிக்கதி தந்தருள் திருத்தாள்
பராவுத வில்லாப் பாவியே னுளத்தும் படிந்தருள் பண்ணிய திருத்தாள்.                     

வேண்டிய வசுதே வன்றளை யவிழ வியந்தவன் கண்டதோர் திருத்தாள்
ஆண்டவ னருளார் நந்தகோ பன்ற னகந்தனிற் றிகழ்தரு திருத்தாள்
மூண்டெழு காத லசோதையா மன்னை முகந்தனை மலர்த்திய திருத்தாள்
ஈண்டி வந்திந்த எளியனே னகத்து மிருளற வொளிதருந் திருத்தாள்.                    

தலைவனா நந்தன் மாளிகை யெங்குந் தவழ்ந் தெழிலூட்டிய திருத்தாள்
முலையினூ டுயிருண் டரக்கியை வீழ முடித்துமீ தாடிய திருத்தாள்
தலைநெறித் தோடித் தங்கிய கபட சகடிறத் தாக்கிய திருத்தாள்
நிலையிலா வெளியேன் நெஞ்சிலு நிலைத்து நின்றருள் பரப்பிய திருத்தாள்.                                   

தயிர்கடை யொலிக்குத் தாளமிட்டது போற் சதிருட னாடிய திருத்தாள்
உயருர லுருட்டி நிறுத்திமீ தமுத முண்ணுவா னுயர்ந்தெழு திருத்தாள்
நயமுற மடுவிற் காளியன் முடிமேல் நடனமுற் றருளிய திருத்தாள்
மயலுறு மெனது மனதையு முகந்து மன்னிட மகிழ்ந்தருள் திருத்தாள்.                           

வலம்புரி யாழிக் குறிகண்மண் படிய வனவிருந் தையிலுலாந் திருத்தாள்
சிலம்புகள் செய்யுஞ் சிஞ்சித மார்ப்பத் தெருவெலாந் திரிந்தருள் திருத்தாள்
நிலம்பெறு நித்ய போக்யமா யிலகும் நிதியென நிலவிடுந் திருத்தாள்
அலம்பெறு மடியே னகத்தையுந் தனதோ ராசனமாக்கிய திருத்தாள்.                    

சுருதிபின் தொடரக் குழலிசை சுவைப்பச் சுரபிகள் பின்தொடர் திருத்தாள்
அரிவையர் துகிலை யபகரித் தாங்கோர் குருந்திடை யமர்ந்தருள் திருத்தாள்
இருமையு மெவர்க்கு மிணையிலாக் கதியா யிலகிடு மிண்டைநாண் மலர்த்தாள்
கருவினை கனிந்த கடையனே னகத்துங் கருணையோ டமர்ந்தருள் திருத்தாள்.              

தன்னையா தரித்த தருமனாதி யர்க்காய்த் தூதுசென் றருளிய திருத்தாள்
சொன்னவா றிளையோன் தூய சிந்தனையினாற் சுருக்குறக் கட்டுணுந் திருத்தாள்.
மன்னவன் வகுத்த மல்ல ரீட்டத்தை மட்குழி யொத்திய திருத்தாள்
என்னையா தரிப்பா யென்னுளந் தங்கி யிலங்கிய பங்கயத் திருத்தாள்.                                

————————

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்-
ஸ்ரீ பிள்ளைப்பாக்கம் இளையவல்லி ஸ்ரீ லஷ்மி நரசிம்ஹ ஆச்சார்யர் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் ஸ்ரீ எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்.

ஸ்ரீ ராம ரஷா ஸ்தோத்ரம்–ஸ்ரீ தில்லை விளாகம் ராமர்–ஸ்ரீ சிம்மாசலம் ஸ்ரீ லக்ஷ்மி வராஹ நரசிம்ஹ பெருமாள்–ஸ்ரீ மங்களகிரி பானக நரஸிம்ஹர் —

ஶ்ரீ ராம ரக்ஷா ஸ்தோத்ரம்

ஓம் அஸ்ய ஶ்ரீ ராமரக்ஷா ஸ்தோத்ரமன்த்ரஸ்ய
பு³த⁴கௌஶிக ருஷி:
ஶ்ரீ ஸீதாராம சன்த்³ரோதே³வதா
அனுஷ்டுப் ச²ன்த:³
ஸீதா ஶக்தி:
ஶ்ரீமத்³ ஹனுமான் கீலகம்
ஶ்ரீராமசன்த்³ர ப்ரீத்யர்தே² ராமரக்ஷா ஸ்தோத்ரஜபே வினியோக:³ ॥

த்⁴யானம்
த்⁴யாயேதா³ஜானுபா³ஹும் த்⁴ருதஶர த⁴னுஷம் ப³த்³த⁴ பத்³மாஸனஸ்த²ம்
பீதம் வாஸோவஸானம் நவகமல த³ல்த³ஸ்பர்தி² நேத்ரம் ப்ரஸன்னம் ।
வாமாங்காரூட⁴ ஸீதாமுக² கமலமிலல்லோசனம் நீரதா³ப⁴ம்
நானாலங்கார தீ³ப்தம் த³த⁴தமுரு ஜடாமண்ட³லம் ராமசன்த்³ரம் ॥

(மஞ்சள் ஆடை உடுத்தி வில்லும் அம்பும் தாங்கி பத்மாசனத்தில் கருணை பொங்கும் கடாக்ஷங்களுடன்
அடர்ந்து படர்ந்த விரிந்த கூந்தலுடன் ஆஜானுபாஹுவாய் வீற்று இருந்து அருளும் பெருமாளையும்
இடது பக்கத்தில் மேகவண்ண திவ்ய மங்கள விகிரகத்துடன் தெய்விக அணிகலன் பூஷிதமாய்
தாமரை திருமுகத்துடன் இருந்து அருளும்
பிராட்டியையும் நமஸ்கரிக்கிறேன்)

ஸ்தோத்ரம்
சரிதம் ரகு⁴னாத²ஸ்ய ஶதகோடி ப்ரவிஸ்தரம் ।
ஏகைகமக்ஷரம் பும்ஸாம் மஹாபாதக நாஶனம் ॥ 1 ॥

(பெருமாள் சரித்திரத்தையும் அழகையும் விவரிக்க நூறு கோடி வார்த்தைகளாலும் இயலாது
விஸ்தாரமாக ஸத்ய லோகத்தில் ஸ்ரீ ராமாயணம் உண்டே
இங்கு அவற்றுள் ஒரு பதம் -ஒரு எழுத்தே அனைத்து சம்சார பாபங்களையும் ஒழிக்கும் அன்றோ)

த்⁴யாத்வா நீலோத்பல ஶ்யாமம் ராமம் ராஜீவலோசனம் ।
ஜானகீ லக்ஷ்மணோபேதம் ஜடாமுகுட மண்டி³தம் ॥ 2 ॥

ஸாஸிதூண த⁴னுர்பா³ண பாணிம் நக்தம் சரான்தகம் ।
ஸ்வலீலயா ஜக³த்த்ராது மாவிர்பூ⁴தமஜம் விபு⁴ம் ॥ 3 ॥

ராமரக்ஷாம் படே²த்ப்ராஜ்ஞ: பாபக்⁴னீம் ஸர்வகாமதா³ம் ।
ஶிரோ மே ராக⁴வ: பாது பா²லம் (பா⁴லம்) த³ஶரதா²த்மஜ: ॥ 4 ॥

(நீலோத் பலம் -நீல நிற அல்லிப்பூ நிறத்தவன்-புண்டரீகாக்ஷன் -திரு அபிஷேகம் சாத்தி அருளி –
திருக்கரங்களில் கத்தி வில் அம்பு ஏந்தி அருளி துஷ்ட நிரசனத்துக்காக திரு அவதாரம் செய்து அருளி
லோக ரக்ஷணம் செய்து அருளும் கருணா மூர்த்தியான பெருமாளையும் சீதாப்பிராட்டியார் இலக்குமணன் உடன் இருக்கும் சேர்த்தியை
த்யானம் செய்து இந்த ஸ்ரீ ராம ரஷா ஸ்தோத்ரம் பாராயணம் செய்து
ஸர்வ அநிஷ்ட நிவ்ருத்தி பூர்வக இஷ்ட பிராப்தி சித்திகளைப் பெறுவோம்
பெருமாள் -சக்ரவர்த்தி திருமகன் -தலையையும் நெற்றியையும் காக்கட்டும்)

கௌஸல்யேயோ த்³ருஶௌபாது விஶ்வாமித்ரப்ரிய: ஶ்ருதீ ।
க்⁴ராணம் பாது மக²த்ராதா முக²ம் ஸௌமித்ரிவத்ஸல: ॥ 5 ॥

(கௌசல்யை குமரன் கண்களைக் காக்கட்டும் –
விச்வாமித்ர ரிஷி பிரியமான சிஷ்யன் காதுகளைக் காக்கட்டும்
யஜ்ஜ்ங்களை ரக்ஷிக்கும் பெருமாள் மூக்கினைக் காக்கட்டும்
சுமித்ரா தேவி குமாரனை நேசிக்கும் பெருமாள் முகத்தைக் காக்கட்டும்)

ஜிஹ்வாம் வித்³யானிதி⁴: பாது கண்ட²ம் ப⁴ரதவன்தி³த: ।
ஸ்கன்தௌ⁴ தி³வ்யாயுத:⁴ பாது பு⁴ஜௌ ப⁴க்³னேஶகார்முக: ॥ 6 ॥

(அறிவின் புதையல் என் நாக்கினையும்
பரதாழ்வானால் ஆஸ்ரயிக்கப்படும் பெருமாள் தொண்டையினையும்
தெய்வீக திவ்ய ஆயுதங்களைத் தாங்கியவர் தோள்களையும்
சிவ தனுஸ்ஸை உடைத்தவர் கரங்களையும் காக்கட்டும்)

கரௌ ஸீதாபதி: பாது ஹ்ருத³யம் ஜாமத³க்³ன்யஜித் ।
மத்⁴யம் பாது க²ரத்⁴வம்ஸீ நாபி⁴ம் ஜாம்ப³வதா³ஶ்ரய: ॥ 7 ॥

(சீதா தேவியின் பதி என் கைகளையும்
பரசுராமரை வெற்றி கொண்டவர் என் ஹ்ருதயத்தையும்
கரணை நிரசித்தவர் என் மத்ய பாகத்தையும்
ஜாம்பவானுக்குப் புகலிடம் அளித்த பெருமாள் என் தொப்புள் கொடியையும் காக்கட்டும்)

ஸுக்³ரீவேஶ: கடிம் பாது ஸக்தி²னீ ஹனுமத்-ப்ரபு⁴: ।
ஊரூ ரகூ⁴த்தம: பாது ரக்ஷ:குல வினாஶக்ருத் ॥ 8 ॥

(சுக்ரீவனின் தலைவன் என் இடுப்பையும்
திருவடி ஹ்ருதய வாஸம் செய்து அருளும் பெருமாள் என் சக்தினியையும் -அதாவது -வலது முழங்காலுக்கு மேல் உள்ள பகுதியையும்
ரகு வம்ச சிறந்த அரசர் இடது முழங்காலுக்கு மேல் உள்ள பகுதியையும் காக்கட்டும்)

ஜானுனீ ஸேதுக்ருத்-பாது ஜங்கே⁴ த³ஶமுகா²ன்தக: ।
பாதௌ³ விபீ⁴ஷணஶ்ரீத:³ பாது ராமோகி²லம் வபு: ॥ 9 ॥

(சேது காட்டியவர் என் முழங்கால்களையும்
ராவணனை அழித்தவர் தொடைகளையும்
செல்வ விபீஷணனுக்கு அனைத்தையும் அளித்தவர் என் பாதங்களையும் மற்றும் உடம்பையும் காக்கட்டும்)

ஏதாம் ராமப³லோபேதாம் ரக்ஷாம் ய: ஸுக்ருதீ படே²த் ।
ஸ சிராயு: ஸுகீ² புத்ரீ விஜயீ வினயீ ப⁴வேத் ॥ 10 ॥

(சாத்விகர்கள் இந்த ஸ்ரீ ராம ரஷா ஸ்தோத்ரத்தை நித்தியமாக பாராயணம் செய்வர்-சாத்விக கொண்ட பெண்டிர் மக்களுடன்
அவர்கள் விநயத்துடன் இங்கும் லீலா விபூதியை ஆண்டும் அங்குச் சென்றும் நித்ய கைங்கர்யசெல்வம் பெறுவர் )

பாதால்த-³பூ⁴தல-வ்யோம-சாரிண-ஶ்சத்³ம-சாரிண: ।
ந த்³ரஷ்டுமபி ஶக்தாஸ்தே ரக்ஷிதம் ராமனாமபி⁴: ॥ 11 ॥

(இத்தைப் பாராயணம் செய்பவர் மூ உலக அதிபதியான இந்திரனும் நிமிர்ந்து பார்க்க முடியாது
புண்ணிய சக்தி வாய்ந்த மந்த்ரம் இது)

ராமேதி ராமப⁴த்³ரேதி ராமசன்த்³ரேதி வா ஸ்மரன் ।
நரோ ந லிப்யதே பாபைர்பு⁴க்திம் முக்திம் ச வின்த³தி ॥ 12 ॥

(ஸ்ரீ ராம நாம சங்கீர்த்தனம் செய்பவர்களை பாப்பம் தீண்டாது
இங்கும் மகிழ்வுடன் வாழ்ந்து அங்கும் பரம புருஷார்த்த கைங்கர்யம் பெறுவர்)

ஜகஜ³்ஜைத்ரைக மன்த்ரேண ராமனாம்னாபி⁴ ரக்ஷிதம் ।
ய: கண்டே² தா⁴ரயேத்தஸ்ய கரஸ்தா²: ஸர்வஸித்³த⁴ய: ॥ 13 ॥

(இத்தை மனப்பாடமாக வைத்து பாராயணம் செய்பவர்கள் அனைத்து வெற்றிகளையும் அடைவார்கள்
ஸமஸ்த அநிஷ்ட நிவ்ருத்தி பூர்வகமாக ஸமஸ்த இஷ்ட பிராப்தியும் பெறுவர்)

வஜ்ரபஞ்ஜர நாமேத³ம் யோ ராமகவசம் ஸ்மரேத் ।
அவ்யாஹதாஜ்ஞ: ஸர்வத்ர லப⁴தே ஜயமங்க³ல்த³ம் ॥ 14 ॥

(இந்திர வஜ்ராயுதத்துக்கும் மேலான இந்த வஜ்ரா ராம கவசம் அனைத்து அபீஷ்டங்களையும் அருளும்
ஸகல வித புண்யமும் ஐயமும் அடைவிக்கும்(

ஆதி³ஷ்டவான்-யதா² ஸ்வப்னே ராமரக்ஷாமிமாம் ஹர: ।
ததா² லிகி²தவான்-ப்ராத: ப்ரபு³த்³தௌ⁴ பு³த⁴கௌஶிக: ॥ 15 ॥

(பவித்ரமான இந்த கவசம் சிவபெருமானால் புத கௌசிக முனிவருக்கு கனவில் உபதேசிக்கப்பட்டு
உரைத்த படியே அவரால் ஈடுபடுத்தப்பட்ட ஸ்லோகம்)

ஆராம: கல்பவ்ருக்ஷாணாம் விராம: ஸகலாபதா³ம் ।
அபி⁴ராம-ஸ்த்ரிலோகானாம் ராம: ஶ்ரீமான் ஸ ந: ப்ரபு⁴: ॥ 16 ॥

(நம்மையும் பொருளாக்கி தன்னையே தந்து அருளும் கற்பகம் ராமபிரான்
ஈடில்லா அழகன் -ஒப்பில்லா அப்பன் -ஸர்வ சேஷீ)

தருணௌ ரூபஸம்பன்னௌ ஸுகுமாரௌ மஹாப³லௌ ।
புண்ட³ரீக விஶாலாக்ஷௌ சீரக்ருஷ்ணாஜினாம்ப³ரௌ ॥ 17 ॥

ப²லமூலாஶினௌ தா³ன்தௌ தாபஸௌ ப்³ரஹ்மசாரிணௌ ।
புத்ரௌ த³ஶரத²ஸ்யைதௌ ப்⁴ராதரௌ ராமலக்ஷ்மணௌ ॥ 18 ॥

ஶரண்யௌ ஸர்வஸத்த்வானாம் ஶ்ரேஷ்டௌ² ஸர்வத⁴னுஷ்மதாம் ।
ரக்ஷ:குல நிஹன்தாரௌ த்ராயேதாம் நோ ரகூ⁴த்தமௌ ॥ 19 ॥

(பெருமாள் அலகுக்குத் தோற்று சூர்ப்பணகை ஸ்தோத்ரம் -)

(வாலிப பருவம் -அழகியான் தானே -புண்டரீகாக்ஷன் -மான் தோல் மரவுரி தரித்தவர்
காய்கனி புஜிப்பவர் -ப்ரஹ்மசாரியம் அனுஷ்டிப்பவர் -அனைவருக்கும் ஒரே புகலிடம்
அசுரர் குலங்களை வெட்டிக்களைந்தவர்
இருவராய் வந்தார் என் முன்னே நின்றார் -இவர்கள் நம்மை ரக்ஷிக்கட்டும்)

ஆத்த ஸஜ்ய த⁴னுஷா விஷுஸ்ப்ருஶா வக்ஷயாஶுக³ நிஷங்க³ ஸங்கி³னௌ ।
ரக்ஷணாய மம ராமலக்ஷணாவக்³ரத: பதி² ஸதை³வ க³ச்ச²தாம் ॥ 2௦ ॥

(அமோக வில் -அம்புறாத் துணியில் எடுக்க எடுக்க குறைவற்ற பாணங்களால் நிரம்பியே இருக்கும்
இருவரும் நம் முன்னால் இருந்து ரக்ஷித்து அருளட்டும்(

ஸன்னத்³த:⁴ கவசீ க²ட்³கீ³ சாபபா³ணத⁴ரோ யுவா ।
க³ச்ச²ன் மனோரதா²ன்னஶ்ச (மனோரதோ²ஸ்மாகம்) ராம: பாது ஸ லக்ஷ்மண: ॥ 21 ॥

ராமோ தா³ஶரதி² ஶ்ஶூரோ லக்ஷ்மணானுசரோ ப³லீ ।
காகுத்ஸ: புருஷ: பூர்ண: கௌஸல்யேயோ ரகூ⁴த்தம: ॥ 22 ॥

9எப்போதும் தயார் நிலையில் இருந்து -கவசம் அணிந்து திருக்கைகளிலே கத்தி வில் அம்பு ஏந்தி
நமக்கு முன்னால் இருந்து அனைத்து அபீஷ்டங்களையும் அளித்து ரக்ஷிக்கட்டும்)

வேதா³ன்தவேத்³யோ யஜ்ஞேஶ: புராண புருஷோத்தம: ।
ஜானகீவல்லப:⁴ ஶ்ரீமானப்ரமேய பராக்ரம: ॥ 23 ॥

இத்யேதானி ஜபேன்னித்யம் மத்³ப⁴க்த: ஶ்ரத்³த⁴யான்வித: ।
அஶ்வமேதா⁴தி⁴கம் புண்யம் ஸம்ப்ராப்னோதி ந ஸம்ஶய: ॥ 24 ॥

(ஸ்ரீ ராம நாம சங்கீர்த்தனம் அஸ்வமேத யாகத்தை விட பன்மடங்கு ஸ்ரேஷ்டம்-இதில் எவ்வித சங்கையும் வேண்டாம் )

ராமம் தூ³ர்வாத³ல்த³ ஶ்யாமம் பத்³மாக்ஷம் பீதவாஸஸம் ।
ஸ்துவன்தி நாபி⁴-ர்தி³வ்யை-ர்னதே ஸம்ஸாரிணோ நரா: ॥ 25 ॥

(இவ்வுலக பந்த விடுதலையும் அடைவிக்கும்(

ராமம் லக்ஷ்மண பூர்வஜம் ரகு⁴வரம் ஸீதாபதிம் ஸுன்த³ரம்
காகுத்ஸ்த²ம் கருணார்ணவம் கு³ணனிதி⁴ம் விப்ரப்ரியம் தா⁴ர்மிகம் ।
ராஜேன்த்³ரம் ஸத்யஸன்த⁴ம் த³ஶரத²தனயம் ஶ்யாமலம் ஶான்தமூர்திம்
வன்தே³ லோகாபி⁴ராமம் ரகு⁴குல திலகம் ராக⁴வம் ராவணாரிம் ॥ 26 ॥

ராமாய ராமப⁴த்³ராய ராமசன்த்³ராய வேத⁴ஸே ।
ரகு⁴னாதா²ய நாதா²ய ஸீதாயா: பதயே நம: ॥ 27 ॥

ஶ்ரீராம ராம ரகு⁴னந்த³ன ராம ராம
ஶ்ரீராம ராம ப⁴ரதாக்³ரஜ ராம ராம ।
ஶ்ரீராம ராம ரணகர்கஶ ராம ராம
ஶ்ரீராம ராம ஶரணம் ப⁴வ ராம ராம ॥ 28 ॥

ஶ்ரீராம சன்த்³ர சரணௌ மனஸா ஸ்மராமி
ஶ்ரீராம சன்த்³ர சரணௌ வசஸா க்³ருஹ்ணாமி ।
ஶ்ரீராம சன்த்³ர சரணௌ ஶிரஸா நமாமி
ஶ்ரீராம சன்த்³ர சரணௌ ஶரணம் ப்ரபத்³யே ॥ 29 ॥

மாதா ராமோ மத்-பிதா ராமசன்த்³ர:
ஸ்வாமீ ராமோ மத்-ஸகா² ராமசன்த்³ர: ।
ஸர்வஸ்வம் மே ராமசன்த்³ரோ த³யால்து³:
நான்யம் ஜானே நைவ ஜானே ந ஜானே ॥ 3௦ ॥

த³க்ஷிணே லக்ஷ்மணோ யஸ்ய வாமே ச (து) ஜனகாத்மஜா ।
புரதோ மாருதிர்யஸ்ய தம் வன்தே³ ரகு⁴னந்த³னம் ॥ 31 ॥

லோகாபி⁴ராமம் ரணரங்க³தீ⁴ரம்
ராஜீவனேத்ரம் ரகு⁴வம்ஶனாத²ம் ।
காருண்யரூபம் கருணாகரம் தம்
ஶ்ரீராமசன்த்³ரம் ஶரண்யம் ப்ரபத்³யே ॥ 32 ॥

மனோஜவம் மாருத துல்ய வேக³ம்
ஜிதேன்த்³ரியம் பு³த்³தி⁴மதாம் வரிஷ்டம் ।
வாதாத்மஜம் வானரயூத² முக்²யம்
ஶ்ரீராமதூ³தம் ஶரணம் ப்ரபத்³யே ॥ 33 ॥

கூஜன்தம் ராமராமேதி மது⁴ரம் மது⁴ராக்ஷரம் ।
ஆருஹ்யகவிதா ஶாகா²ம் வன்தே³ வால்மீகி கோகிலம் ॥ 34 ॥

ஆபதா³மபஹர்தாரம் தா³தாரம் ஸர்வஸம்பதா³ம் ।
லோகாபி⁴ராமம் ஶ்ரீராமம் பூ⁴யோபூ⁴யோ நமாம்யஹம் ॥ 35 ॥

ப⁴ர்ஜனம் ப⁴வபீ³ஜானாமர்ஜனம் ஸுக²ஸம்பதா³ம் ।
தர்ஜனம் யமதூ³தானாம் ராம ராமேதி க³ர்ஜனம் ॥ 36 ॥

ராமோ ராஜமணி: ஸதா³ விஜயதே ராமம் ரமேஶம் பஜ⁴ே
ராமேணாபி⁴ஹதா நிஶாசரசமூ ராமாய தஸ்மை நம: ।
ராமான்னாஸ்தி பராயணம் பரதரம் ராமஸ்ய தா³ஸோஸ்ம்யஹம்
ராமே சித்தலய: ஸதா³ ப⁴வது மே போ⁴ ராம மாமுத்³த⁴ர ॥ 37 ॥

ஶ்ரீராம ராம ராமேதி ரமே ராமே மனோரமே ।
ஸஹஸ்ரனாம தத்துல்யம் ராம நாம வரானநே ॥ 38 ॥

இதி ஶ்ரீபு³த⁴கௌஶிகமுனி விரசிதம் ஶ்ரீராம ரக்ஷாஸ்தோத்ரம் ஸம்பூர்ணம் ।

———-

ஶ்ரீராம ஜயராம ஜயஜயராம ।

திருவாரூர் மாவட்டத்தில், பட்டுக்கோட்டையிலிருந்து வேதாரண்யம் செல்லும் வழியில் அமைந்துள்ளது தில்லைவிளாகம் திருத்தலம். இங்கே அமைந்துள்ள கோதண்டராம சுவாமி திருக்கோயிலில் தெய்வீகப் பொலிவுடன் திகழும் இராம விக்ரகம் – மிகவும் பிரசித்தம். தில்லைச் சிதம்பரத்தில் நடராஜரோடு சேர்ந்து கோவிந்தராஜருக்கும் சன்னிதி இருப்பதுபோல, இங்கு நடராஜருக்கு சந்நிதி உண்டு. இத்தலத்திற்கு “ஆதி தில்லை” என்றும் பெயருண்டு.

“ராம சரம்” என்னும் அம்பினை ஒரு கையில் ஏந்தியவாறு, ஜானகி அன்னையுடனும், தம்பி இலக்குவனுடனும் நின்ற கோலத்தில் மட்டுமே விளங்குவதால் “தில்லை சித்ரகூடம்” என இத்தலம் வழங்கப்படும்.

தில்லைநகர்த் திருச்சித்ர கூடந் தன்னுள் திறல்விளங்கு மாருதியோ டமர்ந்தான் றன்னை

எல்லையில்சீர்த் தயரதன்றன் மகனாய்த் தோன்றிற் றதுமுதலாத் தன்னுலகம் புக்க தீறா

கொல்லியலும் படைத்தானைக் கொற்ற வொள்வாள் கோழியர்கோன் குடைக்குலசே கரஞ்சொற் செய்த

நல்லியலின் தமிழ்மாலை பத்தும் வல்லார் நலந்திகழ்நா ரணனடிக்கீழ் நண்ணு வாரே.

என்று பத்தாம் திருமொழியில், குலசேகர ஆழ்வார் பாடும் “தில்லை சித்ரகூடம்” இவ்விடம்தான் என்பது தமிழ்த் தாத்தா உ.வே.சா அவர்களின் கூற்று.

“எம்பார்” கோவிந்த தாசர், இராமனுஜருடைய “திருவடி நிழல்”(இராமனுஜ கோவிந்த தாசர்)  எனப்பெயர் பெற்றவர். “சிம்மாசலம் வராக நரசிம்மர் பாமாலை”, “மங்களகிரி பானக நரசிம்மர் பாமாலை”ஆகிய பாடற்தொகுதிகளை இயற்றியுள்ளார். சோழ நாட்டுத் திருத்தலங்களை பெரிதும் பாடியிருக்கும் இவரது பாடல்களில், தில்லை விளாகம் இராமபிரானப் பாடும் பாடலொன்றை இங்கே பார்க்கலாம்.

இராகம்: தன்யாசி
தாளம்: ரூபகம்

பல்லவி
தில்லை விளாகம் ராமனைக் கண்டால்
இல்லை யென்றாகும் நம் வினைகளே

அனுபல்லவி
தொல்லை நோய்களைத் தொலைக்கும் வில்லினை
அல்லும் பகலும் தரித்த நம் தலைவனை

சரணம்
சோழ நாட்டிலே சோற்றுக் கலைவதா
தாழ வந்த நம் ராமனை மறப்பதா
ஏழை என்றாலும் உள்ள ஜீவனில்லையோ
நாழியும் மறவா நம் நாதனில்லையோ
(மத்யம காலம்)
கோவிந்த நாமனை காவிரி நாடனை
சேவிக்க வேணும் ஜானகி ராமனை

பத்தாம் திருமொழியில், குலசேகர ஆழ்வார் பாடும் “தில்லை சித்ரகூடம்” இவ்விடம்தான் என்பது தமிழ்த் தாத்தா உ.வே.சா அவர்களின் கூற்று

—————-

சிம்மாசலம் ஸ்ரீ லக்ஷ்மி வராஹ நரசிம்ஹ பெருமாள்

இந்த கோயில் விசாகப்பட்டினத்திற்கு அருகில் கடற்கரையோரம் ரத்னகிரி மலையின் வனப் பகுதிக்கு நடுவில் அமைந்துள்ளது.

மலையடிவாரத்திலிருந்து மேலே செல்வதற்கு வண்டியில் இருபது நிமிடம் பிடிக்கிறது. படியில் ஏறிச் செல்ல விரும்புவோர் 1000 படிகள் எற வேண்டும்.

விஷ்ணு பக்தனான தன் மகன் பிரகலாதனைக் கொல்ல இரண்யகசிபு எவ்வளவோ முயற்சிகள் செய்தும் அவை பயனற்றுப்போன நிலையில், பிரகலாதனைக் கடலில் வீச ஆணையிட்டான்.ஆனால், அவ்வாறு வீசும்போது விஷ்ணு அந்த மலைமீது இறங்கி பிரகலாதனைக் காத்தார்.

அதுதான் சிம்மாத்ரி (இன்றைய சிம்மாச்சலம்). முனிவர்கள் பக்தர்களின் வேண்டுகோளின்படி வராக நரசிம்மராக அங்கேயே குடிகொண்டார்.

வராஹ நரசிம்மரின் கட்டளைப்படி இன்றுவரை சந்தன மேனியுடனே நரசிம்மர் காட்சியளிக்கிறார். வைகாசி மாதம் வளர் பிறையில் மூன்றாம் நாள் சந்தன பூச்சு விலக்கப்பட்டு நரசிம்மரின் உண்மை தரிசனம் காட்டப்படுகிறது.

மற்ற நாட்களில் சந்தனகாப்பிட்ட தரிசனம் தான்.

சந்தனகாப்பு என்றால் எவ்வளவு தெரியுமா?
வைகாச சுக்ல த்ருதீயை, வைகாச பவுர்ணமி, ஜ்யேஷ்ட பவுர்ணமி, ஆஷாட பவுர்ணமி என்று வருஷத்தின் நான்கு தடவைகள், சுமார் 500 கிலோ சந்தனம் சாத்துகிறார்கள்.

எல்லா நாட்களும் சந்தனகாப்புடன் காட்சியளிக்கிறார் இந்த வராஹ நரசிம்மர்  என்றால் பார்த்துக்கொள்ளுங்கள்.

ராமானுஜர் ஸ்ரீ கூர்மத்தில் வைணவத்தை நிலைநாட்டியபின், தெற்கே அடுத்த தலமான சிம்மாசலமான இம்மலையை அடைந்தார்.

விசாகப்பட்டினத்திற்கு பதினைந்து மைல் தூரத்தில் இருக்கும் மலைக் கோயில் இது.

இங்கு கோயில் கொண்டிருக்கும் வராக நரசிம்மர், பின்னாளில் ஹிரண்யகசிபுவை வதைத்தபின் இங்கு பிரஹலாதன் கேட்டுக் கொண்டதற்கு இணங்க வராக முகத்துடன் மனித உடலோடு, சிங்கத்தின் வால்கொண்டு, வராக நரசிம்மனாக காட்சி அளிக்கிறார்.

பிரஹலாதன் பெருமாள் காத்தருளிய அந்த இடத்தில் நரசிம்மருக்கு கோயிலைக் கட்டிய இடமே சிம்மாசலம்.

பெருமாளைப் பார்த்துக்கொண்டே இருக்கலாம்.

அருகிலேயே சென்று பார்க்க அனுமதிக்கிறார்கள்.

வெளியே வந்து காங்கதாரா அருவி, எங்கிருந்து வருவதென்று தெரியவில்லை.

ஐந்து இடங்களில் சிறிய முகத்துவாரம் வழியாக வருவதை தலையில் தெளித்துக்கொள்ளலாம்.

சனக, சனந்தன, சனாத, சனத்குமாரர்களுக்கும், தேவர்கள், நாரதர், ரிஷிகளுக்கும், இவர்  தரிசனமளித்ததாக தலபுராணம் கூறுகிறது.

இங்குள்ள நரசிம்ம தீர்த்தம், கங்காதாரா தீர்த்தம் எனும் இரு அருவிகளிலும் நீராடி வராஹநரசிம்மரை வணங்க தீரா நோய்கள் தீர்ந்து பாவங்கள் விலகும் என்பது ஐதீகம்.

உடல் வளமும் உள்ள வளமும் பெற இந்த வராஹ லட்சுமிநரசிம்மர் பேரருள்  புரிகிறார்.

————-

ஸ்ரீ மங்களகிரி பானக நரஸிம்ஹர்

மங்களகிரி என்றால் மங்களகரமான மலை என்று பொருள். மங்கள+கிரி=மங்களகிரி.

இந்தியாவில் உள்ள பல பெருந்தலங்களில் இதுவும் ஓன்று.

ஸ்ரீ மகாலட்சுமி வாசம் செய்வதால் இந்த மலை மங்களகரமான மலை எனப் பெயர் பெற்றது.

மங்களகிரியில் மொத்தம் மூன்று நரசிம்ம சுவாமி கோயில்கள் உள்ளன.

ஒன்று, மலையில் அமைந்துள்ள பானக நரசிம்மர் சுவாமி கோயில்.

இரண்டு, மலை அடிவாரத்தில் உள்ள லட்சுமி நரசிம்ம சுவாமி கோயில்.

மூன்றாவது, மலை உச்சியில் உள்ள கண்டல நரசிம்ம சுவாமி ஆகும்.

இந்த மலை யானை வடிவில் அமைந்துள்ளது.

எந்தக் கோணத்திலிருந்து பார்த்தாலும் இம்மலை யானை வடிவிலேயே காண்பது இதன் தனிச் சிறப்பாகும்.

இம்மலை உருவான கதை மிகவும் சுவாரசியமானது. பழங்காலத்தில் பாரியாத்ரா என்ற ஒரு அரசன் இருந்தான்.

அவனது மகன் ஹரஸ்வ ஸ்ருங்கி பல புனித இடங்களுக்கும் சென்று தவம் புரிந்து கடைசியில் புனிதத் தலமான மங்களகிரியை வந்தடைந்தான்.

அங்கு மூன்று ஆண்டு காலம் கடுமையான தவம் புரிந்தான்.

அப்பொழுது அனைத்து தேவர்களும் தோன்றி அவனிடம் அங்கேயே தொடர்ந்து தவம் புரியுமாறு கூறினர்.

அவனும் ஸ்ரீமகாவிஷ்ணுவை நினைத்து தியானம் செய்தான்.

அப்பொழுது அவனது தந்தையான பாரியாத்ரா தன் மகனை தன்னோடு அழைத்துச் செல்ல வந்தான்.

ஆனால், ஹரஸ்வ ஸ்ருங்கியோ யானை வடிவம் பெற்ற மலையாக மாறி பகவான் ஸ்ரீமகா விஷ்ணுவின் இருப்பிடமாக உருவெடுத்தான்.

திருமால் நரசிம்ம வடிவில் அங்கு எழுந்தருளினார். அங்குள்ள மக்கள் அந்த இறைவனை பானக நரசிம்ம சுவாமி என்று அழைத்தனர்.

மகாவிஷ்ணு ஒரிசா மாநிலத்தின் பூரி க்ஷேத்திரத்தில் ஜகந்நாதராக நின்று உணவருந்திவிட்டு,

ஆந்திர மாநிலத்து சிம்மாசலத்தில் உடலை சந்தனக் குழம்பில் குளிர வைத்துக்கொண்டு,

மங்களகிரியில் பானகம் அருந்தி,

திருப்பதியில் ஆட்சி செய்துகொண்டு,

ஸ்ரீரங்கத்தில் சயனித்திருந்து ஜகத்கல்யாண மூர்த்தியாகத் திகழ்வதாகப் புராணங்கள் கூறுகிறது.

திருமால் இரண்யனை வதம் செய்து தன் பக்தன் பிரகலாதனைக் காக்க தூணில் தோன்றிய கணநேர அவதாரம் நரசிம்ம அவதாரம்.

சிம்ம முக நரசிம்மர் அருட்பாலிக்கும் கோயில்கள் பல உண்டு.

அவற்றில் ஆந்திர மாநிலத்தில் விஜயவாடாவிலிருந்து குண்டூர் செல்லும் சாலையில் 26 கி.மீட்டர் தொலைவில் அமைந்திருக்கும்

மங்களகிரி என்ற புனிதத் தலத்திலுள்ள மலைக் குகைக்கோயில் தனிச்சிறப்பு வாய்ந்தது.

சங்கு சக்கரத்தை இரு கைகளில் ஏந்தி, வாய் திறந்த முகம் மட்டும், தானாகத் தோன்றிய ஸ்வம்வ்யக்த அதாவது

தானே தோன்றிய மூர்த்தமாக அமைந்து, பக்தர்கள் நிவேதனம் செய்யும் பானகத்தில் பாதியை மட்டும் அருந்தி

அருட்பாலிக்கும் பானக நரசிம்மர் கோயில் அது.

பாரதத்திலுள்ள மலைகளில் மஹேந்திரம், மலையம், ஸஹ்யம், சுக்திமான், ருக்‌ஷம், விந்தியம், பாரியாத்ரம் என்பவை

ஸப்த  குல பர்வதங்கள் என விஷ்ணு புராணம் கூறுகிறது.

ஸர்வ சுகஸ்வ ரூபிணியான மகாலட்சுமி அமிர்தத்தை மகாவிஷ்ணுவுக்கு நிவேதனம் செய்து தவக்கோலத்தில்

நின்றதன் காரணமாக, பாரியாத்ர பர்வதத்திற்கு மங்களகிரி என்ற பெயர் வந்தது.

ஹஸ்திகிரி, தர்மாத்ரி, கோத்தாத்ரி, முக்தியாத்ரி என்பவை அதன் ஏனைய பெயர்கள் என புராணங்கள் கூறுகின்றன.

வேத புராணத்தில் இத்தலத்திற்கு சபலதா என்ற பெயரும் உள்ளதாக சொல்லியிருக்கிறது.

இந்த மலைப் பிராந்தியத்தில் மேய்ந்து வந்த பசு ஒன்று தினமும் மாலையில் பாலின்றி திரும்புவதைக் கண்ட

பசுவின் சொந்தக்காரன் அதைக் கண்காணித்தபோது, ஒருநாள் மாலை வேளையில் நிழல் உருவம் ஒன்று

பசுவின் பாலை அருந்திவிட்டு குகையொன்றில் சென்று மறைவதைக் கண்டான்.

அன்றைய இரவு அவனது கனவில் மகாலட்சுமி சமேதராய் நரசிம்மர் தோன்றி,

மொமூச்சி என்ற கொடிய அரக்கனுக்காகத் தாம் அந்தக் குகையினுள் மறைந்திருப்பதாகக் கூறினார்.

மறுநாள் பசுவின் சொந்தக்காரன் அந்தக் குகை துவாரத்தில் தனது பசுவின் பாலை ஊற்ற,

அதில் பாதி பிரசாதமாக வெளியே வழிந்ததை அவன் தன் வீட்டுக்கு எடுத்துச் சென்றான்.

இந்தச் சம்பவத்தை அவன் அந்தப் பிராந்தியத்தை ஆண்டு வந்த திரிலோக விஜயன் என்ற அரசனிடம் கூற,

அரசன் நரசிம்மருக்கு குகை மீது கோயில் கட்டியதாக பானக நரசிம்ம தலத்தின் புராணம் கூறுகிறது.

கொடிய அரக்கனான மொமூச்சி கொட்டைப் பாக்கில் பொருந்திய ஊசி முனைமீது ஒற்றைக்கால் கட்டை விரலில்

சூரியனை நோக்கி நின்று கொண்டு கைகூப்பி பிரம்மனைக் குறித்து தவம் செய்தபொழுது,

அந்த தவவலிமையில் ஈரேழு புவனங்களும் ஆடின.

இதையடுத்து அன்ன வாகனத்தின் மீது அமர்ந்து நொமூச்சிக்கு காட்சி தந்த பிரம்மன்,

எந்த மானிடனாலோ அல்லது ஆயுதத்தினாலோ தனக்கு இறப்பு ஏற்படக்கூடாது என்று அவன் கேட்ட வரத்தைக் கொடுத்தருளினார்.

இதைத் தொடர்ந்து தேவர்களைத் துன்புறுத்தி வந்த நொமூச்சியிடமிருந்து தம்மைக் காக்கத் தேவர்கள் திருமாலிடம் முறையிட,

திருமாலும், நரசிம்மராக மங்களகிரி குகைக்குள் தங்கியிருந்தது, மொமூச்சியை எதிர்நோக்கி நின்றார்.

அச்சமயம் இந்திரன் விடுத்த சக்ராயுதத்தை நரசிம்மர் தனது நகங்களில் ஏற்றுக்கொண்டு

குகையருகில் மொமூச்சியை சம்ஹாரம் செய்தருளினார் என ஈசன் உமையவளுக்குக் கூறியதாக,

பிரம்ம வைவர்த்த புராணத்தின் பவானி சங்கர கீதை கூறுகிறது.

இதன் காரணமாகவோ என்னவோ, இத்தல நரசிம்மரது நகங்கள் சுதர்சன சக்கரத்தின் அம்சமாகக் கருதப்படுகின்றன.

தொடர்ந்து குகையில் தங்கிய நரசிம்மரது உக்ரம் தணியாமல் தகிக்க,

பிரம்மன், நாரத மகரிஷி மற்றும் இந்திராதி தேவர்கள் அவரை தோத்திரங்களால் துதிக்க,

நரசிம்மர், ஆகாய கங்கையில் நீராடி, தேவர்களை அமிர்தத்தை எடுத்து வரச்சொல்லி அருந்திவிட்டு,

அதில் பாதி அமிர்தத்தைப் பிரம்மாதி தேவர்களுக்குப் பிரசாதமாக அளித்தார்.

அச்சமயம் அவரது உக்ரம் தணியத் தொடங்கியதாம்.

அவ்வாறு கிருதயுகத்தில் அமிர்தத்தை அருந்திய உக்ர நரசிம்மர்

திரேதாயுகத்தில் பசு நெய்யையும், துவாபர யுகத்தில் பசுவின் பாலையும்,

நிகழும் கலியுகத்தில் பானகத்தையும் அருந்தி சாந்தமாக நின்று அருட்பாலிப்பதாக கூறப்படுகிறது.

இவ்வாறு திருமால் பானக நரசிம்மராக வீற்றிருக்கும் குகைக்கோயில் மங்களகிரியிலுள்ள மலை மீது சுமார் 800 அடி உயரத்தில் அமைந்துள்ளது.

அகன்ற நானூறு படிகளின் வழியாக சிரமமின்றி ஏறி, பானக நரசிம்மர் கோயில் சந்நதியை அடையலாம்.

மலையடிவாரத்தில் கோயில் கொண்டிருக்கும் பிரமராம்பிகை சமேத மல்லேஸ்வரரையும்,

தொடர்ந்து அருகில் கருடாழ்வாரையும் தரிசித்து விட்டு பக்தர்கள் மலை ஏறத் தொடங்குகின்றனர்.

சுமார் 50 படிகள் ஏறியபின் மேற்கு நோக்கி நின்று அருள்புரியும் வேங்கடேஸ்வர ஸ்வாமியைத் தரிசிக்கிறோம்.

ஒரு சமயம் சர்வசுந்தரி என்ற அப்ஸரஸ் பெண் இட்ட சாபத்தினால் நாரத மகரிஷி பால் விருட்சமாக மாறி நின்றார்.

புத்திரப்பேறு கிடைக்காத பெண்கள் ருதுஸ்நானம் முடிந்த தினம் அப்பால் விருட்சத்தைச் சுற்றி வந்து பழங்களை விநியோகம் செய்ய,

அவர்களுக்குப் புத்திரகடாட்சம் ஏற்படும் என்ற நம்பிக்கை இங்குள்ள மக்களிடையே நிலவுகிறது.

வேங்கடேஸ்வர ஸ்வாமி சந்நதியருகே வளர்ந்த பால் சொட்டு செடியை பிற்காலத்தில்

மலையடிவாரத்திலுள்ள கருடாழ்வார் சந்நதியருகில் நட்டதாகக் கூறப்படுகிறது.

வேங்கடேஸ்வரரைத் தரிசித்து, தொடர்ந்து படி ஏறிச் சென்றால் துவஜஸ்தம்பம் அருகே நெய் தீபம் ஏற்றச் சொல்கிறார்கள்.

இந்த விளக்கில் முன்னூற்று அறுபத்தைந்து திரிகள் இருப்பதாகவும்,

ஒரு தீபம் ஏற்றினால் ஒர் ஆண்டு தீபம் ஏற்றிய பலன் கிடைக்கும் என்றும் சொல்கிறார்கள். தீபம் ஏற்றும் இடம் தூய்மையாக இருக்கிறது.

இதே இடத்தில்தான் பானகச் சீட்டை விலை கொடுத்து வாங்க வேண்டும்.

அர்த்த மண்டபத்துடன் உள்ளே தீப ஒளி மட்டும் வீசும் இருள் சூழ்ந்த குகை சந்நதியை அடைகிறோம்.

இக்குகை கருவறைச் சுவரில் அமைந்த பெரிய பிறை ஒன்றில் மேற்கு திசை நோக்கி பானக நரசிம்மர்,

சங்கு – சக்கரத்தை இரு கைகளில் ஏந்தி, பல் வரிசைகள் வெளியே தெரியும். சிம்ம முகவாய்

அகன்று திறந்த வண்ணம் முகத்துடன் மட்டும் ஸ்வயம் வ்யக்த மூர்த்தமாகக் காட்சி தருகிறார்.

இந்தப் பானக நரசிம்மருக்கு பிரத்யேக உருவம் கொண்ட விக்ரகம் எதுவும் கிடையாது.

ஆனால் 15 செ.மீ. அகலம் உடைய வாய்ப்பகுதி மட்டும் உண்டு. கடவுளின் இந்த வாய்ப்பகுதியானது வெங்கலத் தகட்டினால் சுற்றி மூடப்பட்டிருக்கும்.

இந்தக் கோயில் உச்சி காலம் வரையே திறந்து வைக்கப்படும். ஏனென்றால் இரவில் தேவதைகள் வந்து பூஜை செய்வதாக ஐதீகம்.

அங்குள்ள அந்த நரசிம்ம சுவாமியின் வாயில் பானகம் எனப்படும் வெல்லம் கரைத்த நீர் தீர்த்தமாக விடப்படும்.

அப்படி விடும் பொழுது இறைவன் அதை நிஜமாகவே பருகுவது போல் “மடக் மடக்” என பருகும் சத்தம் கேட்கும்.

சற்று நேரம் கழித்து அந்த சத்தம் நின்று விடும். அப்படி அந்த சத்தம் நின்றதும் மிச்சம் உள்ள பானகம் அப்படியே வாய்வழியாக வெளியேறிவிடும்.

இது ஒரு நாள், இரு நாள் நடைபெறும் அதிசயம் அல்ல.

தினந்தோறும் எப்பொழுதெல்லாம் பக்தர்கள் நரசிம்மருக்கு பானகத்தை படைக்கின்றனரோ

அப்பொழுதெல்லாம் இந்த அதிசயம் நடந்து கொண்டு தான் இருக்கின்றது.

இப்படி இறைவன் வாயிலிருந்து வெளிவரும் பானகத்தை முக்கிய பிரசாதத் தீர்த்தமாக பக்தர்களுக்கு வழங்குகின்றனர்.

கருவறைக்கு வெளியே மகாமண்டபத்தில் கோயில் சிப்பந்திகள் பானக நிவேதனம் செய்ய விரும்பும் பக்தர்கள் சார்பில்

அவ்வப்போது பானகத்தைக் கரைத்து செம்பிலோ, சிறிய அல்லது பெரிய குடத்திலோ நிரப்பி சந்நதிக்கு எடுத்து வருகின்றனர்.

பானக அளவுக்குத் தக்கபடி இதற்கு கட்டணம் வசூலிக்கப்படுகிறது.

சந்நதியிலுள்ள வைஷ்ணவ பட்டர் பெரிய வலம்புரி சங்கினால் திறந்த வாய்க்குள் ஊற்ற,

இப்புனித பானகம் உள்ளே சென்று மறைந்து விடுகிறது.

பானக பாத்திரத்தின் கொள்ளளவு எதுவாக இருந்தாலும், நிவேதனத்துக்கு எடுத்துச் செல்லும் பானகத்தில் பாதியளவு மட்டுமே வாய்க்குள் செல்கிறது. தொடர்ந்து ஊற்றப்படும் பானகம் வெளியே வழிந்துவிட, அவ்வாறு மீறும் பானகத்தை அந்த பக்தருக்குப் பிரசாதமாகக் கொடுத்து விடுகின்றனர்.

பானகமே பிரதான பிரசாதம். இதனால் இந்த கடவுளுக்கு பானக நரசிம்மர் என்று பெயர் வந்தது.

அவ்வாறு புனித பானகம் தயார் செய்யும் இடத்தில் நீருடன் கலந்த வெல்லத் துண்டுகள் கீழே சிதறிக் கிடந்த போதிலும், அங்கு ஈக்கள் மொய்க்காதது இத்தலத்தின் ஒரு சிறப்பு அம்சமாகும்.

இந்தப் பானகத்தைத் தயாரிப்பதற்கு இம்மலைக் கோயிலின் கிழக்கேயுள்ள கல்யாணஸரஸ் என்ற சுனையிலுள்ள நீரே உபயோகிக்கப்படுகிறது.

தேவர்கள் கட்டியதாகக் கருதப்படும் இச்சுனையில் சகல புண்ணிய தீர்த்தங்களும் கலந்துள்ளனவாம்.

மோட்சகாரகராக நின்றருள் புரியும் பானக நரசிம்மரைத் தரிசித்து பானக பிரசாதத்தை அருந்தி விட்டு,

இக்கோயிலின் அருகேயுள்ள ஐம்பது படிக்கட்டுகளில் ஏறி தாயார் ராஜ்ய லட்சுமி சந்நதியை அடையலாம்

வைரக்கண் மலர்களும் வைர பிறை சந்திரன் பொட்டும், நெற்றியில் துலங்க,

மகாலட்சுமி ராஜ்யலட்சுமி என்ற திருப்பெயருடன் கைகளில் பத்மமும், வரத அபய முத்திரைகளுடனும் ஸ்வயம் வ்யக்த மூர்த்தமாக காட்சி தருகிறாள்.

அஷ்ட ஐஸ்வர்ய ப்ரதாயினியான மகாலட்சுமி இங்கு ஞான பிரதாயினியாக விளங்குவதால்,

ராஜ்யலட்சுமியை ஆந்திர மக்கள் மாறு கொண்ட லெக்ஷ்மம்மா என்று பரிவுடன் அழைக்கின்றனர்.

ராஜ்யலட்சுமி சந்நதிக்குச் செல்லும் வழியில் ஓரிடத்தில் இத்தலத்தின் க்ஷேத்ரபாலராக விளங்கும் ஆஞ்சநேயர்

நின்ற கோலத்தில் கல்லில் செதுக்கப்பட்டு வண்ணச் சிறப்புமாகக் காட்சி தருகிறார்.

ராமபிரான் ராவண யுத்தம் முடிந்து திரும்பும் வழியில் அனுமனை இத்தலத்தில் க்ஷேத்ரபாலராகத் தங்கி இருக்கும்படி அருளாசி கூறினாராம்.

ராஜ்யலட்சுமி சந்நதிக்குக் கிழக்கே ஒரு சிறு சந்நதியில் வல்லபாசார்யார் மூர்த்தத்துடன் தியான பீடம் அமைந்துள்ளது.

ராஜ்யலட்சுமி சமேத நரசிம்மரைப் பூஜித்து வந்த வல்லபாசாரியார், இங்குள்ள ஆலமரத்தடியில் அமர்ந்து தியானித்து ஞானஒளி பெற்று

ராஜஸ்தான், காஷ்மீர், ஹரியானா, மத்திய பிரதேசம் ஆகிய வடமாநிலங்களில்

இந்துமத தர்ம சித்தாந்தங்களைப் பிரசாரம் செய்து அருந்தொண்டு புரிந்தார்.

இதையடுத்து அத்தியான பீடம் அமைக்கப்பட்டதாகக் கூறப்படுகிறது.

ராஜ்யலட்சுமி சந்நதியின் மேற்குபுறமாக சிறு கோயிலில், அழகான சிறிய பள்ளிகொண்ட ரங்கநாதரது மூர்த்தம் சந்நதி கொண்டுள்ளார்.

இச்சந்நதியில் நித்யபூஜை நடப்பதற்கான அறிகுறிகள் எதுவும் இல்லை.

இச்சந்நதிகளைத் தாண்டி, மலைமீது கண்டால்ராயன் கூண்டு என்ற குகை அறையில் தீபம் ஒன்று உள்ளது.

இத்தீபத்தில், கன்றை ஈன்ற பசு அல்லது எருமை சுரக்கும் முதல் மாத பாலிலிருந்து எடுத்த நெய்யை ஊற்றி எரிய விடுபவர்களது

கால்நடைக்கு பால் அதிகம் சுரக்கும் என்ற நம்பிக்கையும் மக்களிடையே நிலவுகிறது.

இத்தீப ஒளியை ஏற்றி தரிசிப்பவர்களுக்கு வாழ்க்கையில் ஏற்படும் கண்டங்களும், கஷ்டங்களும் தீரும் எனக் கருதப்படுகிறது.

குசிகுமாரன் என்ற பெண் பித்தன் தான் நெருங்கிய வேசிகள் நரசிம்மரிடம் அதிக பக்தி கொண்டிருந்தது

தனக்கு இடையூறாக இருந்ததைக் கண்டு, கோபம் கொண்டு நரசிம்மரை நிந்தனை செய்தான்.

அன்றிரவு அவனது கனவில் நரசிம்மர் தோன்றி அவனுக்கு அருள் கூர்ந்ததையடுத்து,

மறுநாள் தீபத்தை ஏற்றி ஞானஒளி பெற்றான் என்பது ஒரு கதை.

மங்களகிரி மலையடிவாரத்தில் அமைந்த பெரிய கோயிலில் மகாவிஷ்ணு லட்சுமி நரசிம்மராக சந்நதி கொண்டுள்ளார்.

ராஜா வாஸிரெட்டி வேங்கடாத்ரி நாயுடு என்ற செல்வந்த பிரபு கட்டிய பதினொன்று அடுக்குகளைக் கொண்டு

குறுகலாக, உயரமாக அமைந்த ராஜகோபுரத்தைத் தாண்டி உள்ளே சென்றால்,

நான்கு சக்கரங்கள் பூட்டிய ரதம் போன்றமைந்த சிறிய சந்நதியில் கருடாழ்வாரைத் தரிசிக்கலாம்.

உள்ளே கருவறையில் நரசிம்ம ரூபமாக மகாவிஷ்ணு மகாலட்சுமியை மடித்த தன் இடது, தொடை மீது அமர்த்தி அணைத்துக்கொண்டு,

இரு கைகளில் சங்கு சக்கரம் ஏந்தி வரத அபய முத்திரைகள் தாங்கிய வலது கரத்துடன்,

நூற்றெட்டு சாளக்கிராமங்களாலான மாலை அணிந்து, வலதுகாலைத் தொங்க விட்டு லட்சுமி நரசிம்மராகக் காட்சி தருகிறார்.

ஆதிசங்கரர் கயிலாயத்திலிருந்து கொண்டுவந்த மந்திர சாஸ்திர ஆதார நூல்களில்

பிரபஞ்சஸாரம், மந்த்ர மஹார்ணவம், மந்திரமஹோததி ஆகியவை பிரசித்தி பெற்றவை.

பிரபஞ்சஸாரத்தில் மகாவிஷ்ணு நரசிம்மருஷி என்றே குறிப்பிடப்பட்டுள்ளார்.

கூரநாராயண ஜீயர் இயற்றிய சுதர்சன சதகத்தில் நரசிம்மரது உருவ லட்சணங்களின் வர்ணனையில்,

ஜ்வாலாகேசமும் த்ரிநேத்ரமும் (முக்கண்கள்) பிரதான அம்சமாகக் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது.

லட்சுமி நரசிம்மரது மூன்றாவது கண் அவர் நெற்றியில் துலங்கும் சிவப்பு திருமண்ணின் கீழ் மறைந்திருப்பதாக ஐதீகம்.

லட்சுமி நரசிம்மர் மூர்த்தத்தின் அருகே வைஷ்ணவ சம்பிரதாயத்தின் ஆதிபுருஷரான வைகானஸ மகரிஷி மூர்த்தமாக அமர்ந்துள்ளார்.

தவிர லட்சுமி நரசிம்மர், நரசிம்மர், ஸ்ரீதேவி, பூதேவி மற்றும் சக்கரத்தாழ்வார் ஆகியோரது பஞ்ச லோக மூர்த்தங்கள் இச்சந்நதியிலுள்ளன.

இக் கோயிலில் பெரிய தட்சிணாவர்த்த வலம்புரிசங்கு ஒன்று உள்ளது.

முந்நாளைய திருவாங்கூர் சமஸ்தான மன்னர் வஞ்சிமார்த்தாண்ட வர்மா காணிக்கையாகக் கொடுத்த

இச்சங்கில் ஓங்கார நாதம் கேட்பதாகக் கூறப்படுகிறது. விழாக்காலங்களில் இச்சங்கு உபயோகிக்கப்படுகிறது.

லட்சுமி நரசிம்மரின் கருவறைக்கு வெளியே மகாமண்டபத்திலுள்ள ஒரு சிறு அறையில்

பன்னிரெண்டு ஆழ்வார்களின் சிலாமூர்த்தங்கள் வைக்கப்பட்டுள்ளன.

சந்நதிக்கு வெளியே கோயில் வடக்குப் பிராகாரத்தில் அமைந்த அழகிய சிறு கோயிலில், வைரக் கண் மலர்களும்,

கரங்களில் பத்மம் ஏந்தி, வரத அபயக் கரங்களுடன் பத்மாஸன கோலத்தில் கம்பீரமாக வீற்றிருந்து ராஜ்யலட்சுமி அருட்பாலிக்கிறாள்.

இக்கோயிலில் விநாயகர், கோதண்டராமர், கோதண்டராமர், வாஸவி, கன்னிகா பரமேஸ்வரி, லட்சுமி சமேத ஸத்ய நாராயண சுவாமி ஆகியோரது சிறிய சந்நதிகளும் உள்ளன.

பஞ்ச பாண்டவர்களில் ஒருவரான பீமன் இக்கோயிலில் லட்சுமி நரசிம்மருக்கு பானகம் நிவேதனம் செய்து பூஜித்ததாகக் கூறப்படுகிறது.

தர்மரது கனவில் நரசிம்மர் தோன்றி தன்னைப் பிரதிஷ்டை செய்து ஆலய நிர்மாணம் செய்யும்படி அருளாசி கூறியதாகப் பிரம்ம வைவர்த்த புராணம் கூறுகிறது.

கடந்த எட்டாவது நூற்றாண்டில் ஆதிசங்கரர் மங்களகிரிக்கு விஜயம் செய்தார்.

மண்டனமிச்ரரின் மனைவியும் கலைமகளின் அம்சமுமான அவரது மனைவி உபயபாரதி விடுத்த கேள்விகளுக்குப் பதிலளிக்க ஒரு மாத அவகாசம் கேட்டு, காம சாஸ்திரத்து நுணுக்கங்களை அறிய, இறந்த அபமருகராஜன் என்ற மன்னனது பூத உடலில் பரகாய பிரவேசம் செய்தார் ஆதிசங்கரர்.

இதை அறிந்த அரசனது ஆட்கள், சீடர்கள் மறைத்து வைத்திருந்த ஆதிசங்கரரது பூத உடலைத் தேடிக் கண்டுபிடித்து நெருப்பு வைத்து விட்டனர்.

இது தெரிய வந்த ஆதிசங்கரர் அரசனது உடலினின்று நீங்கி தனது உடலில் பிரவேசித்தபொழுது, அவரது உடலின் கைப்பாகம் தீயினால் கடுமையாகப் பாதிக்கப்பட்டிருந்தது.

தன் கைகளில் ஏற்பட்ட ரண உபாதையை நீக்கி தன்னைக் கைதூக்கி விடும்படி இத்தலத்தில் லட்சுமி நரசிம்மரைத் துதித்து, லட்சுமிநரசிம்ம கராவலம்ப ஸ்தோத்திரத்தைப் பாடினார் என்று கூறப்படுகிறது.

கடந்த பதின்மூன்றாம் நூற்றாண்டில் சைதன்ய மகாப்பிரபுவும்,

பின்னர் ராமானுஜர், மத்வாசாரியார் ஆகிய பெரியோர்கள் மங்களகிரி நரசிம்மரைத் தரிசித்துச் சென்றுள்ளனர்.

போருக்குச் செல்லுமுன் நரசிம்மரைத் தரிசிப்பதை வழக்கமாகக் கொண்ட விஜயநகர சக்ரவர்த்தி கிருஷ்ணதேவராயர்

கடந்த பதினான்காம் நூற்றாண்டில் கொண்டபள்ளி பிராந்தியத்தை வென்றுவிட்டு, அதற்கு காணிக்கையாக நிலமும், பொன்னும் இக்கோயிலுக்கு அளித்தார்.

மங்களகிரி நரசிம்மர் கோயிலில் வைகானஸ சம்பிரதாயமே அனுஷ்டிக்கப்படுகிறது.

பங்குனி மாத பௌர்ணமியன்று நரசிம்ம ஜெயந்தி உற்சவத்தையொட்டி தேரோட்டம் நடைபெறுகிறது.

ஆவணி பௌர்ணமியில் வைகானஸ உற்சவமும்,

மாசி மாதம் பீஷ்ம ஏகாதசியையொட்டி பிரம்மோற்சவம், தெப்போற்சவம்,

நவராத்திரி, கார்த்திகை பௌர்ணமி ஆகிய நாட்கள் திருவிழாவாகக் கொண்டாடப்படுகிறது.

மங்களகிரி கல்யாணஸரஸ் சுனையில் நீராடுவதும், இத்தலத்தில் ஒருநாள் ஜபதபங்கள் செய்வதும் ஜீவன் முக்திக்கு வழிகோலும் என்றும்,

பிரம்மஹத்தி தோஷம் நீங்கக்கூடும் என்றும் பவானி சங்கரகீதை கூறுகிறது.

இதையொட்டி மங்களகிரி ஒரு மோட்ச தலமாக இருந்து, முக்திகிரி என்ற பெயரைக் கொண்டுள்ளதாகக் கூறப்படுகிறது.

ஆந்திர மாநிலம், விஜயவாடா அருகே உள்ள குண்டூரிலிருந்து13 கி.மீ. தூரத்தில் மங்களகிரி உள்ளது.

——————————-

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்-
ஸ்ரீ சீதா பிராட்டி சமேத சக்ரவர்த்தி திருமகன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பானக லஷ்மீ நரஸிம்ஹர் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்-
ஸ்ரீ ஸிம்ஹாஸல லஷ்மீ வராஹ நரஸிம்ஹ ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்-
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் ஸ்ரீ எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்.

ஶ்ரீ கோ³பால ஸஹஸ்ர நாம ஸ்தோத்ரம்–

ஶ்ரீ ஏகாம்பரேஸ்வரர் பிச்சாண்டி திருக்கோலத்துடன் ஶ்ரீ  தேவப்பெருமாள் ஸந்நிதிக்கு எழுந்து அருளுகிறார்
ஆனை வாஹன ஏசல் ஶ்ரீ  தேவப்பெருமாள் ஏஶ்ரீ  காம்பரேஸ்வரர் கோயில் வாசலில்
ஏசும் திருக்கோலம் -ஏசல் -பின் புறமே காட்டி முன்னும் பின்னும் எழுந்து அருளுவாராம்
கோபால கோளரி -கபாலி -பூவும் பூசனையும் சிக்குத் தலையனைக்கும் பிச்சாண்டிக்கும் தகாதே –

——————-

ஶ்ரீ கோ³பால ஸஹஸ்ர நாம ஸ்தோத்ரம்–

பார்வத் யுவாச  கைலாஸ ஶிக²ரே ரம்யே கௌ³ரீ ப்ரு’ச்ச²தி ஶங்கரம் ।
ப்³ரஹ்மாண்டா³கி²லநாத²ஸ்த்வம் ஸ்ரு’ஷ்டி ஸம்ஹார காரக: ॥ 1॥

த்வமேவ பூஜ்யஸே லோகைர்ப்³ரஹ்ம விஷ்ணு ஸுராதி³பி:⁴ ।
நித்யம் பட²ஸி தே³வேஶ கஸ்ய ஸ்தோத்ரம் மஹேஶ்வர ॥ 2॥

ஆஶ்சர்யமித³மாக்²யாநம் ஜாயதே மயி ஶங்கர ।
தத் ப்ராணேஶ மஹா ப்ராஜ்ஞ ஸம்ஶயம் சி²ந்தி⁴ மே ப்ரபோ⁴ ॥ 3॥

ஶ்ரீமஹாதே³வ  உவாசத⁴ந்யாஸி க்ரு’த புண்யாஸி பார்வதி ப்ராண வல்லபே⁴ ।
ரஹஸ்யாதி ரஹஸ்யம் ச யத் ப்ரு’ச்ச²ஸி வராநநே ॥ 4॥

ஸ்த்ரீ ஸ்வபா⁴வாந் மஹா தே³வி புநஸ்த்வம் பரி ப்ரு’ச்ச²ஸி ।
கோ³பநீயம் கோ³பநீயம் கோ³பநீயம் ப்ரயத்நத: ॥ 5॥

த³த்தே ச ஸித்³தி⁴ஹாநி: ஸ்யாத்தஸ்மாத்³யத்நேந கோ³பயேத் ।
இத³ம் ரஹஸ்யம் பரமம் புருஷார்த²ப்ரதா³யகம் ॥ 6॥

த⁴நரத்நௌக⁴மாணிக்யம் துரங்க³ம் ச க³ஜாதி³கம் ।
த³தா³தி ஸ்மரணாதே³வ மஹா மோக்ஷ ப்ரதா³யகம் ॥ 7॥

தத்தேऽஹம் ஸம் ப்ரவக்ஷ்யாமி ஶ்ரு’ணுஷ்வா வஹிதா ப்ரியே ।
யோऽஸௌ நிரஞ்ஜநோ தே³வ: சித்ஸ்வரூபீ ஜநார்த³ந: ॥ 8॥

ஸம்ஸார ஸாக³ரோத்தார காரணாய ந்ரு’ணாம் ஸதா³ ।
ஶ்ரீரங்கா³தி³க ரூபேண த்ரைலோக்யம் வ்யாப்ய திஷ்ட²தி ॥ 9॥

ததோ லோகா மஹா மூடா⁴ விஷ்ணு ப⁴க்தி விவர்ஜிதா: ।
நிஶ்சயம் நாதி⁴க³ச்ச²ந்தி புநர் நாராயணோ ஹரி: ॥ 10॥

நிரஞ்ஜநோ நிராகாரோ ப⁴க்தாநாம் ப்ரீதிகாமத:³ ।
வ்ரு’ந்தா³வந விஹாராய கோ³பாலம் ரூபமுத்³வஹந் ॥ 11॥

முரலீ வாத³நாதா⁴ரீ ராதா⁴யை ப்ரீதி மாவஹந் ।
அம்ஶாம்ஶேப்⁴ய: ஸமுந்மீல்ய பூர்ண ரூப கலாயுத: ॥ 12॥

ஶ்ரீக்ரு’ஷ்ண சந்த்³ரோ ப⁴க³வாந் நந்த³கோ³பவரோத்³யத: ।
த⁴ரணீ ரூபிணீ  மாத்ரு’யஶோதா³நந்த³தா³யக: ॥ 13॥

த்³வாப்⁴யாம் ப்ரயாசிதோ நாதோ² தே³வக்யாம் வஸுதே³வத: ।
ப்³ரஹ்மணாऽப்⁴யர்தி²தோ தே³வோ தே³வைரபி ஸுரேஶ்வரி ॥ 14॥

ஜாதோऽவந்யாம் முகுந்தோ³ऽபி முரலோவேத³ரேசிகா ।
தயா ஸார்த்³த⁴ம் வச: க்ரு’த்வா ததோ ஜாதோ மஹீதலே ॥ 15॥

ஸம்ஸார ஸார ஸர்வஸ்வம் ஶ்யாமலம் மஹது³ஜ்ஜ்வலம் ।
ஏதஜ் ஜ்யோதிரஹம் வேத்³யம் சிந்தயாமி ஸநாதநம் ॥ 16॥

கௌ³ரதேஜோ விநா யஸ்து ஶ்யாம தேஜஸ் ஸமர்சயேத் ।
ஜபேத்³வா த்⁴யாயதே வாபி ஸ ப⁴வேத் பாதகீ ஶிவே ॥ 17॥

ஸ ப்³ரஹ்மஹா ஸுராபீ ச ஸ்வர்ணஸ்தேயீ ச பஞ்சம: ।
ஏதைர்தோ³ஷைர்விலிப்யேத தேஜோபே⁴தா³ந்மஹீஶ்வரி ॥ 18॥

தஸ்மாஜ் ஜ்யோதிரபூ⁴த்³ த்³வேதா⁴ ராதா⁴மாத⁴வரூபகம் ।
தஸ்மாதி³த³ம் மஹா தே³வி கோ³பாலே நைவ பா⁴ஷிதம் ॥ 19॥

து³ர்வாஸஸோ முநேர் மோஹே கார்திக்யாம் ராஸ மண்ட³லே ।
தத: ப்ரு’ஷ்டவதீ ராதா⁴ ஸந்தே³ஹபே⁴த³மாத்மந: ॥ 20॥

நிரஞ்ஜநாத் ஸமுத்பந்நம் மயாऽதீ⁴தம் ஜக³ந்மயி ।
ஶ்ரீக்ரு’ஷ்ணேந தத: ப்ரோக்தம் ராதா⁴யை நாரதா³ய ச ॥ 21॥

ததோ நாரத³தஸ் ஸர்வே விரலா வைஷ்ணவா ஜநா: ।
கலௌ ஜாநந்தி தே³வேஶி கோ³பநீயம் ப்ரயத்நத: ॥ 22॥

ஶடா²ய க்ரு’பணாயாத² தா³ம்பி⁴காய ஸுரேஶ்வரி ।
ப்³ரஹ்மஹத்யாமவாப்நோதி தஸ்மாத்³யத்நேந கோ³பயேத் ॥ 23॥

பாட² கரநே கீ விதி⁴
ௐ அஸ்ய ஶ்ரீகோ³பால ஸஹஸ்ர நாம ஸ்தோத்ர மஹா மந்த்ரஸ்ய ஶ்ரீநாரத³ ரு’ஷி: ।
அநுஷ்டுப் ச²ந்த:³ । ஶ்ரீகோ³பாலோ தே³வதா । காமோ பீ³ஜம் । மாயா ஶக்தி:।
சந்த்³ர: கீலகம் ஶ்ரீக்ரு’ஷ்ண சந்த்³ர ப⁴க்தி ரூபப²லப்ராப்தயே
ஶ்ரீகோ³பால ஸஹஸ்ர நாம ஸ்தோத்ர ஜபே விநியோக:³ ।
யா இஸதரஹ கரேம் பாட²

ௐ ஐம் க்லீம் பீ³ஜம் । ஶ்ரீம் ஹ்ரீம் ஶக்தி: ।
ஶ்ரீவ்ரு’ந்தா³வந நிவாஸ: கீலகம் ।
ஶ்ரீராதா⁴ப்ரிய பரப்³ரஹ்மேதி மந்த்ர: ।
த⁴ர்மாதி³சதுர்வித⁴புருஷார்த²ஸித்³த்⁴யர்தே² ஜபே விநியோக:³ ॥
அத² கராதி³ந்யாஸ:

ௐ க்லாம் அங்கு³ஷ்டா²ப்⁴யாம் நம: ।
ௐ க்லீம் தர்ஜநீப்⁴யாம் நம: ॥
ௐ க்லூம் மத்⁴யமாப்⁴யாம் நம: ॥
ௐ க்லைம் அநாமிகாப்⁴யாம் நம: ॥
ௐ க்லௌம் கநிஷ்டிகாப்⁴யாம் நம: ॥
ௐ க்ல: கர தல கர ப்ரு’ஷ்டா²ப்⁴யாம் நம: ॥
அத² ஹ்ரு’த³யாதி³ந்யாஸ:
ௐ க்லாம் ஹ்ரு’த³யாய நம: ।
ௐ க்லீம் ஶிரஸே ஸ்வாஹா ॥
ௐ க்லூம் ஶிகா²யை வஷட் ॥
ௐ க்லைம் கவசாய ஹும் ॥
ௐ க்லௌம் நேத்ரத்ரயாய வௌஷட் ॥
ௐ க்ல: அஸ்த்ராய ப²ட் ॥

அத² த்⁴யாநம்
கஸ்தூரீ திலகம் லலாடபடலே வக்ஷ:ஸ்த²லே கௌஸ்துப⁴ம்
நாஸாக்³ரேவர மௌக்திகம் கர தலே வேணும் கரே கங்கணம் ॥
ஸர்வாங்கே³ ஹரிசந்த³நம் ஸுலலிதம் கண்டே² ச முக்தாவளிம்
கோ³ப ஸ்த்ரீ பரிவேஷ்டிதோ விஜயதே கோ³பால சூட³़ாமணி: ॥ 1॥

பு²ல்லேந்தீ³வரகாந்திமிந்து³வத³நம் ப³ர்ஹாவதம்ஸப்ரியம்
ஶ்ரீவத்ஸாங்கமுதா³ரகௌஸ்துப⁴த⁴ரம் பீதாம்ப³ரம் ஸுந்த³ரம் ॥
கோ³பீநாம் நயநோத்பலார்சிததநும் கோ³கோ³பஸங்கா⁴வ்ரு’தம்
கோ³விந்த³ம் கலவேணுவாத³நபரம் தி³வ்யாங்க³பூ⁴ஷம் ப⁴ஜே ॥ 2॥

ஸஹஸ்ரநாம ஸ்தோத்ர ஆரம்ப⁴ௐ க்லீம் தே³வ: காமதே³வ: காமபீ³ஜஶிரோமணி: ।
ஶ்ரீகோ³பாலோ மஹீபாலோ ஸர்வவேதா³ந்தபாரக:³॥ 1॥ ஸர்வவேதா³ங்க³பாரக:³

க்ரு’ஷ்ண: கமலபத்ராக்ஷ: புண்ட³ரீக: ஸநாதந: ।  த⁴ரணீபாலகோத⁴ந்ய:
கோ³பதிர்பூ⁴பதி: ஶாஸ்தா ப்ரஹர்தா விஶ்வதோமுக:² ॥ 2॥

ஆதி³கர்தா மஹாகர்தா மஹாகால: ப்ரதாபவாந் ।
ஜக³ஜ்ஜீவோ ஜக³த்³தா⁴தா ஜக³த்³ப⁴ர்தா ஜக³த்³வஸு: ॥ 3॥

மத்ஸ்யோ பீ⁴ம: குஹூப⁴ர்தா ஹர்தா வாராஹமூர்திமாந் ।
நாராயணோ ஹ்ரு’ஷீகேஶோ கோ³விந்தோ³ க³ருட³த்⁴வஜ: ॥ 4॥

கோ³குலேந்த்³ரோ மஹீசந்த்³ர: ஶர்வரீப்ரியகாரக: ।
கமலாமுக²லோலாக்ஷ: புண்ட³ரீக: ஶுபா⁴வஹ: ॥ 5॥

து³ர்வாஸா: கபிலோ பௌ⁴ம: ஸிந்து⁴ஸாக³ரஸங்க³ம: ।
கோ³விந்தோ³ கோ³பதிர்கோ³ப: காலிந்தீ³ப்ரேமபூரக: ॥ 6॥

கோ³பஸ்வாமீ கோ³குலேந்த்³ரோ கோ³வர்த⁴நவரப்ரத:³ ।
நந்தா³தி³கோ³குலத்ராதா தா³தா தா³ரித்³ர்யப⁴ஞ்ஜந: ॥ 7॥

ஸர்வமங்க³ளதா³தா ச ஸர்வகாமப்ரதா³யக: ।
ஆதி³கர்தா மஹீப⁴ர்தா ஸர்வஸாக³ரஸிந்து⁴ஜ: ॥ 8॥

க³ஜகா³மீ க³ஜோத்³தா⁴ரீ காமீ காமகலாநிதி:⁴ ।
கலங்கரஹிதஶ்சந்த்³ரோ பி³ம்பா³ஸ்யோ பி³ம்ப³ஸத்தம: ॥ 9॥

மாலாகார: க்ரு’பாகார: கோகிலஸ்வரபூ⁴ஷண: ।
ராமோ நீலாம்ப³ரோ தே³வோ ஹலீ து³ர்த³மமர்த³ந: ॥ 10॥

ஸஹஸ்ராக்ஷபுரீபே⁴த்தா மஹாமாரீவிநாஶந: ।
ஶிவ: ஶிவதமோ பே⁴த்தா ப³லாராதிப்ரபூஜக: ॥ 11॥

குமாரீவரதா³யீ ச வரேண்யோ மீநகேதந: ।
நரோ நாராயணோ தீ⁴ரோ ராதா⁴பதிருதா³ரதீ:⁴ ॥ 12॥

ஶ்ரீபதி: ஶ்ரீநிதி:⁴ ஶ்ரீமாந் மாபதி: ப்ரதிராஜஹா ।
வ்ரு’ந்தா³பதி: குலக்³ராமீ தா⁴மீ ப்³ரஹ்ம ஸநாதந: ॥ 13॥

ரேவதீரமணோ ராம: ப்ரியஶ்சஞ்சலலோசந: ।
ராமாயணஶரீரோऽயம் ராமோ ராம: ஶ்ரிய:பதி: ॥ 14॥

ஶர்வர: ஶர்வரீ ஶர்வ: ஸர்வத்ர ஶுப⁴தா³யக: ।
ராதா⁴ராத⁴யிதாராதீ⁴ ராதா⁴சித்தப்ரமோத³க: ॥ 15॥

ராதா⁴ரதிஸுகோ²பேத: ராதா⁴மோஹநதத்பர: ।
ராதா⁴வஶீகரோ ராதா⁴ஹ்ரு’த³யாம்போ⁴ஜஷட்பத:³ ॥ 16॥

ராதா⁴லிங்க³நஸம்மோஹ: ராதா⁴நர்தநகௌதுக: ।
ராதா⁴ஸஞ்ஜாதஸம்ப்ரீதோ ராதா⁴காம்யப²லப்ரத:³ ॥ 17॥

வ்ரு’ந்தா³பதி: கோஶநிதி:⁴ கோகஶோகவிநாஶந: ।
சந்த்³ராபதி: சந்த்³ரபதி: சண்ட³கோத³ண்ட³ப⁴ஞ்ஜந: ॥ 18॥

ராமோ தா³ஶரதீ² ராம: ப்⁴ரு’கு³வம்ஶஸமுத்³ப⁴வ: ।
ஆத்மாராமோ ஜிதக்ரோதோ⁴ மோஹோ மோஹாந்த⁴ப⁴ஞ்ஜந: ॥ 19॥

வ்ரு’ஷபா⁴நுப⁴வோ பா⁴வ: காஶ்யபி: கருணாநிதி:⁴ ।
கோலாஹலோ ஹலீ ஹாலீ ஹேலீ ஹலத⁴ரப்ரிய: ॥ 20॥

ராதா⁴முகா²ப்³ஜமார்தாண்ட:³ பா⁴ஸ்கரோ ரவிஜா விது:⁴ ।
விதி⁴ர்விதா⁴தா வருணோ வாருணோ வாருணீப்ரிய: ॥ 21॥

ரோஹிணீ ஹ்ரு’த³யாநந்தோ³ வஸுதே³வாத்மஜோ ப³லீ ।
நீலாம்ப³ரோ ரௌஹிணேயோ ஜராஸந்த⁴வதோ⁴ऽமல: ॥ 22॥

நாகோ³ நவாம்போ⁴ விருதோ³ வீரஹா வரதோ³ ப³லீ ।
கோ³பதோ² விஜயீ வித்³வாந் ஶிபிவிஷ்ட: ஸநாதந: ॥ 23॥

பரஶுராமவசோக்³ராஹீ வரக்³ராஹீ ஶ்ரு’கா³லஹா ।
த³மகோ⁴ஷோபதே³ஷ்டா ச ரத²க்³ராஹீ ஸுத³ர்ஶந: ॥ 24॥

வீரபத்நீயஶஸ்த்ராதா ஜராவ்யாதி⁴விகா⁴தக: ।
த்³வாரகாவாஸதத்த்வஜ்ஞ: ஹுதாஶநவரப்ரத:³ ॥ 25॥

யமுநாவேக³ஸம்ஹாரீ நீலாம்ப³ரத⁴ர: ப்ரபு:⁴ ।
விபு:⁴ ஶராஸநோ த⁴ந்வீ க³ணேஶோ க³ணநாயக: ॥ 26॥

லக்ஷ்மணோ லக்ஷணோ லக்ஷ்யோ ரக்ஷோவம்ஶவிநாஶந: ।
வாமநோ வாமநீபூ⁴தோऽவாமநோ வாமநாருஹ: ॥ 27॥

யஶோதா³நந்த³ந: கர்த்தா யமலார்ஜுநமுக்தித:³ ।
உலூக²லீ மஹாமாநீ தா³மப³த்³தா⁴ஹ்வயீ ஶமீ ॥ 28॥

ப⁴க்தாநுகாரீ ப⁴க³வாந் கேஶவோ ப³லதா⁴ரக: ।
கேஶிஹா மது⁴ஹா மோஹீ வ்ரு’ஷாஸுரவிகா⁴தக: ॥ 29॥

அகா⁴ஸுரவிநாஶீ ச பூதநாமோக்ஷதா³யக: ।
குப்³ஜாவிநோதீ³ ப⁴க³வாந் கம்ஸம்ரு’த்யுர்மஹாமகீ² ॥ 30।

அஶ்வமேதோ⁴ வாஜபேயோ கோ³மேதோ⁴ நரமேத⁴வாந் ।
கந்த³ர்பகோடிலாவண்யஶ்சந்த்³ரகோடிஸுஶீதல: ॥ 31॥

ரவிகோடிப்ரதீகாஶோ வாயுகோடிமஹாப³ல: ।
ப்³ரஹ்மா ப்³ரஹ்மாண்ட³கர்தா ச கமலாவாஞ்சி²தப்ரத:³ ॥ 32॥

கமலா கமலாக்ஷஶ்ச கமலாமுக²லோலுப: ।
கமலாவ்ரததா⁴ரீ ச கமலாப:⁴ புரந்த³ர: ॥ 33॥

ஸௌபா⁴க்³யாதி⁴கசித்தோऽயம் மஹாமாயீ மதோ³த்கட: ।
தாரகாரி: ஸுரத்ராதா மாரீசக்ஷோப⁴காரக: ॥ 34॥

விஶ்வாமித்ரப்ரியோ தா³ந்தோ ராமோ ராஜீவலோசந: ।
லங்காதி⁴பகுலத்⁴வம்ஸீ விபீ⁴ஷணவரப்ரத:³ ॥ 35॥

ஸீதாநந்த³கரோ ராமோ வீரோ வாரிதி⁴ப³ந்த⁴ந: ।
க²ரதூ³ஷணஸம்ஹாரீ ஸாகேதபுரவாஸவாந் ॥ 36॥

சந்த்³ராவலீபதி: கூல: கேஶிகம்ஸவதோ⁴ऽமல: ।
மாத⁴வோ மது⁴ஹா மாத்⁴வீ மாத்⁴வீகோ மாத⁴வோ விது:⁴ ॥ 37॥

முஞ்ஜாடவீகா³ஹமாந: தே⁴நுகாரிர்த⁴ராத்மஜ: ।
வம்ஶீவடவிஹாரீ ச கோ³வர்த⁴நவநாஶ்ரய: ॥ 38॥

ததா² தாலவநோத்³தே³ஶீ பா⁴ண்டீ³ரவநஶங்க²ஹா ।
த்ரு’ணாவர்தக்ரு’பாகாரீ வ்ரு’ஷபா⁴நுஸுதாபதி: ॥ 39॥

ராதா⁴ப்ராணஸமோ ராதா⁴வத³நாப்³ஜமது⁴வ்ரத: ।
கோ³பீரஞ்ஜநதை³வஜ்ஞ: லீலாகமலபூஜித: ॥ 40॥

க்ரீடா³கமலஸந்தோ³ஹ: கோ³பிகாப்ரீதிரஞ்ஜந: ।
ரஞ்ஜகோ ரஞ்ஜநோ ரங்கோ³ ரங்கீ³ ரங்க³மஹீருஹ: ॥ 41॥

காம: காமாரிப⁴க்தோऽயம் புராணபுருஷ: கவி: ।
நாரதோ³ தே³வலோ பீ⁴மோ பா³லோ பா³லமுகா²ம்பு³ஜ: ॥ 42॥

அம்பு³ஜோ ப்³ரஹ்மஸாக்ஷீ ச யோகீ³ த³த்தவரோ முநி: ।
ரு’ஷப:⁴ பர்வதோ க்³ராமோ நதீ³பவநவல்லப:⁴ ॥ 43॥

பத்³மநாப:⁴ ஸுரஜ்யேஷ்டீ² ப்³ரஹ்மா ருத்³ரோऽஹிபூ⁴ஷித: ।
க³ணாநாம் த்ராணகர்தா ச க³ணேஶோ க்³ரஹிலோ க்³ரஹீ ॥ 44॥

க³ணாஶ்ரயோ க³ணாத்⁴யக்ஷ: க்ரோடீ³க்ரு’தஜக³த்த்ரய: ।
யாத³வேந்த்³ரோ த்³வாரகேந்த்³ரோ மது²ராவல்லபோ⁴ து⁴ரீ ॥ 45॥

ப்⁴ரமர: குந்தலீ குந்தீஸுதரக்ஷோ மஹாமகீ² ।
யமுநாவரதா³தா ச காஶ்யபஸ்ய வரப்ரத:³ ॥ 46॥

ஶங்க²சூட³வதோ⁴த்³தா³மோ கோ³பீரக்ஷணதத்பர: ।
பாஞ்சஜந்யகரோ ராமீ த்ரிராமீ வநஜோ ஜய: ॥ 47॥

பா²ல்கு³ந: பா²ல்கு³நஸகோ² விராத⁴வத⁴காரக: ।
ருக்மிணீப்ராணநாத²ஶ்ச ஸத்யபா⁴மாப்ரியங்கர: ॥ 48॥

கல்பவ்ரு’க்ஷோ மஹாவ்ரு’க்ஷ: தா³நவ்ரு’க்ஷோ மஹாப²ல: ।
அங்குஶோ பூ⁴ஸுரோ பா⁴வோ ப்⁴ராமகோ பா⁴மகோ ஹரி: ॥ 49॥

ஸரல: ஶாஶ்வதோ வீரோ யது³வம்ஶீ ஶிவாத்மக: ।
ப்ரத்³யும்நோ ப³லகர்தா ச ப்ரஹர்தா தை³த்யஹா ப்ரபு:⁴ ॥ 50॥

மஹாத⁴நீ மஹாவீரோ வநமாலாவிபூ⁴ஷண: ।
துளஸீதா³மஶோபா⁴ட்⁴யோ ஜாலந்த⁴ரவிநாஶந: ॥ 51॥

ஶூர: ஸூர்யோ ம்ரு’தண்ட³ஶ்ச பா⁴ஸ்கரோ விஶ்வபூஜித: ।
ரவிஸ்தமோஹா வஹ்நிஶ்ச பா³ட³வோ வட³வாநல: ॥ 52॥

தை³த்யத³ர்பவிநாஶீ ச க³ருடோ³ க³ருடா³க்³ரஜ: ।
கோ³பீநாதோ² மஹாநாதோ² வ்ரு’ந்தா³நாதோ²ऽவிரோத⁴க: ॥ 53॥

ப்ரபஞ்சீ பஞ்சரூபஶ்ச லதாகு³ல்மஶ்ச கோ³பதி: ।
க³ங்கா³ ச யமுநாரூபோ கோ³தா³ வேத்ரவதீ ததா² ॥ 54॥

காவேரீ நர்மதா³ தாப்தீ க³ண்ட³கீ ஸரயூஸ்ததா² ।
ராஜஸஸ்தாமஸஸ்ஸத்த்வீ ஸர்வாங்கீ³ ஸர்வலோசந: ॥ 55॥

ஸுதா⁴மயோऽம்ரு’தமயோ யோகி³நீவல்லப:⁴ ஶிவ: ।
பு³த்³தோ⁴ பு³த்³தி⁴மதாம் ஶ்ரேஷ்டோ² விஷ்ணுர்ஜிஷ்ணு: ஶசீபதி: ॥ 56॥

வம்ஶீ வம்ஶத⁴ரோ லோக: விலோகோ மோஹநாஶந: ।
ரவராவோ ரவோ ராவோ ப³லோ பா³லப³லாஹக: ॥ 57॥

ஶிவோ ருத்³ரோ நலோ நீலோ லாங்க³லீ லாங்க³லாஶ்ரய: ।
பாரத:³ பாவநோ ஹம்ஸோ ஹம்ஸாரூடோ⁴ ஜக³த்பதி: ॥ 58॥

மோஹிநீமோஹநோ மாயீ மஹாமாயோ மஹாமகீ² ।
வ்ரு’ஷோ வ்ரு’ஷாகபி: கால: காலீத³மநகாரக: ॥ 59॥

குப்³ஜாபா⁴க்³யப்ரதோ³ வீர: ரஜகக்ஷயகாரக: ।
கோமலோ வாருணோ ராஜா ஜலஜோ ஜலதா⁴ரக: ॥ 60॥

ஹாரக: ஸர்வபாபக்⁴ந: பரமேஷ்டீ² பிதாமஹ: ।
க²ட்³க³தா⁴ரீ க்ரு’பாகாரீ ராதா⁴ரமணஸுந்த³ர: ॥ 61॥

த்³வாத³ஶாரண்யஸம்போ⁴கீ³ ஶேஷநாக³ப²ணாலய: ।
காம: ஶ்யாம: ஸுக²ஶ்ரீத:³ ஶ்ரீபதி: ஶ்ரீநிதி:⁴ க்ரு’தீ ॥ 62॥

ஹரிர்நாராயணோ நாரோ நரோத்தம இஷுப்ரிய: ।
கோ³பாலீசித்தஹர்தா ச கர்த்தா ஸம்ஸாரதாரக: ॥ 63॥

ஆதி³தே³வோ மஹாதே³வோ கௌ³ரீகு³ருரநாஶ்ரய: ।
ஸாது⁴ர்மது⁴ர்விது⁴ர்தா⁴தா த்ராதாऽக்ரூரபராயண: ॥ 64॥

ரோலம்பீ³ ச ஹயக்³ரீவோ வாநராரிர்வநாஶ்ரய: ।
வநம் வநீ வநாத்⁴யக்ஷ: மஹாவந்த்³யோ மஹாமுநி: ॥ 65॥

ஸ்யாமந்தகமணிப்ராஜ்ஞோ விஜ்ஞோ விக்⁴நவிகா⁴தக: ।
கோ³வர்த்³த⁴நோ வர்த்³த⁴நீய: வர்த்³த⁴நோ வர்த்³த⁴நப்ரிய: ॥ 66॥

வர்த்³த⁴ந்யோ வர்த்³த⁴நோ வர்த்³தீ⁴ வார்த்³தி⁴ஷ்ணு: ஸுமுக²ப்ரிய: ।
வர்த்³தி⁴தோ வ்ரு’த்³த⁴கோ வ்ரு’த்³தோ⁴ வ்ரு’ந்தா³ரகஜநப்ரிய: ॥ 67॥

கோ³பாலரமணீப⁴ர்தா ஸாம்ப³குஷ்ட²விநாஶக: ।
ருக்மிணீஹரண: ப்ரேமப்ரேமீ சந்த்³ராவலீபதி: ॥ 68॥

ஶ்ரீகர்தா விஶ்வப⁴ர்தா ச நரோ நாராயணோ ப³லீ ।
க³ணோ க³ணபதிஶ்சைவ த³த்தாத்ரேயோ மஹாமுநி: ॥ 69॥

வ்யாஸோ நாராயணோ தி³வ்யோ ப⁴வ்யோ பா⁴வுகதா⁴ரக: ।
ஶ்வ:ஶ்ரேயஸம் ஶிவம் ப⁴த்³ரம் பா⁴வுகம் பா⁴விகம் ஶுப⁴ம் ॥ 70॥

ஶுபா⁴த்மக: ஶுப:⁴ ஶாஸ்தா ப்ரஶாஸ்தா மேகா⁴நாத³ஹா ।
ப்³ரஹ்மண்யதே³வோ தீ³நாநாமுத்³தா⁴ரகரணக்ஷம: ॥ 71॥

க்ரு’ஷ்ண: கமலபத்ராக்ஷ: க்ரு’ஷ்ண: கமலலோசந: ।
க்ரு’ஷ்ண: காமீ ஸதா³ க்ரு’ஷ்ண: ஸமஸ்தப்ரியகாரக: ॥ 72॥

நந்தோ³ நந்தீ³ மஹாநந்தீ³ மாதீ³ மாத³நக: கிலீ ।
மிலீ ஹிலீ கி³லீ கோ³லீ கோ³லோ கோ³லாலயோ கு³லீ ॥ 73॥

கு³க்³கு³லீ மாரகீ ஶாகீ² வட: பிப்பலக: க்ரு’தீ ।
ம்லேச்ச²ஹா காலஹர்த்தா ச யஶோதா³யஶ ஏவ ச ॥ 74॥

அச்யுத: கேஶவோ விஷ்ணு: ஹரி: ஸத்யோ ஜநார்த³ந: ।
ஹம்ஸோ நாராயணோ லீலோ நீலோ ப⁴க்திபராயண: ॥ 75॥

ஜாநகீவல்லபோ⁴ ராம: விராமோ விக்⁴நநாஶந: ।
ஸஹபா⁴நுர்மஹாபா⁴நு: வீரபா³ஹுர்மஹோத³தி:⁴ ॥ 76॥

ஸமுத்³ரோऽப்³தி⁴ரகூபார: பாராவார: ஸரித்பதி: ।
கோ³குலாநந்த³காரீ ச ப்ரதிஜ்ஞாபரிபாலக: ॥ 77॥

ஸதா³ராம: க்ரு’பாராம: மஹாராமோ த⁴நுர்த⁴ர: ।
பர்வத: பர்வதாகாரோ க³யோ கே³யோ த்³விஜப்ரிய: ॥ 78॥

கம்ப³லாஶ்வதரோ ராமோ ராமாயணப்ரவர்தக: ।
த்³யௌர்தி³வோ தி³வஸோ தி³வ்யோ ப⁴வ்யோ பா⁴வி ப⁴யாபஹ: ॥ 79॥

பார்வதீபா⁴க்³யஸஹிதோ ப⁴ர்தா லக்ஷ்மீவிலாஸவாந் ।

விலாஸீ ஸாஹஸீ ஸர்வீ க³ர்வீ க³ர்விதலோசந: ॥ 80॥

முராரிர்லோகத⁴ர்மஜ்ஞ: ஜீவநோ ஜீவநாந்தக: ।
யமோ யமாதி³யமநோ யாமீ யாமவிதா⁴யக: ॥ 81॥

வஸுலீ பாம்ஸுலீ பாம்ஸு: பாண்டு³ரர்ஜுநவல்லப:⁴ ।
லலிதா சந்த்³ரிகாமாலீ மாலீ மாலாம்பு³ஜாஶ்ரய: ॥ 82॥

அம்பு³ஜாக்ஷோ மஹாயஜ்ஞ: த³க்ஷ: சிந்தாமணி: ப்ரபு:⁴ ।
மணிர்தி³நமணிஶ்சைவ கேதா³ரோ ப³த³ரீஶ்ரய: ॥ 83॥

ப³த³ரீவநஸம்ப்ரீத: வ்யாஸ: ஸத்யவதீஸுத: ।
அமராரிநிஹந்தா ச ஸுதா⁴ஸிந்து⁴விதூ⁴த³ய: ॥ 84॥

சந்த்³ரோ ரவி: ஶிவ: ஶூலீ சக்ரீ சைவ க³தா³த⁴ர: ।
ஶ்ரீகர்தா ஶ்ரீபதி: ஶ்ரீத:³ ஶ்ரீதே³வோ தே³வகீஸுத: ॥ 85॥

ஶ்ரீபதி: புண்ட³ரீகாக்ஷ: பத்³மநாபோ⁴ ஜக³த்பதி: ।
வாஸுதே³வோऽப்ரமேயாத்மா கேஶவோ க³ருட³த்⁴வஜ: ॥ 86॥

நாராயண: பரம் தா⁴ம தே³வதே³வோ மஹேஶ்வர: ।
சக்ரபாணி: கலாபூர்ணோ வேத³வேத்³யோ த³யாநிதி:⁴ ॥ 87॥

ப⁴க³வாந் ஸர்வபூ⁴தேஶோ கோ³பால: ஸர்வபாலக: ।
அநந்தோ நிர்கு³ணோ நித்யோ நிர்விகல்போ நிரஞ்ஜந: ॥ 88॥

நிராதா⁴ரோ நிராகார: நிராபா⁴ஸோ நிராஶ்ரய: ।
புருஷ: ப்ரணவாதீதோ முகுந்த:³ பரமேஶ்வர: ॥ 89॥

க்ஷணாவநி: ஸார்வபௌ⁴மோ வைகுண்டோ² ப⁴க்தவத்ஸல: ।
விஷ்ணுர்தா³மோத³ர: க்ரு’ஷ்ணோ மாத⁴வோ மது²ராபதி: ॥ 90॥

தே³வகீக³ர்ப⁴ஸம்பூ⁴தோ யஶோதா³வத்ஸலோ ஹரி: ।
ஶிவ: ஸங்கர்ஷண: ஶம்பு⁴ர்பூ⁴தநாதோ² தி³வஸ்பதி: ॥ 91॥

அவ்யய: ஸர்வத⁴ர்மஜ்ஞ: நிர்மலோ நிருபத்³ரவ: ।
நிர்வாணநாயகோ நித்யோ நீலஜீமூதஸந்நிப:⁴ ॥ 92॥

கலாக்ஷயஶ்ச ஸர்வஜ்ஞ: கமலாரூபதத்பர: ।
ஹ்ரு’ஷீகேஶ: பீதவாஸா வஸுதே³வப்ரியாத்மஜ: ॥ 93॥

நந்த³கோ³பகுமாரார்ய: நவநீதாஶநோ விபு:⁴ ।
புராணபுருஷ: ஶ்ரேஷ்ட:² ஶங்க²பாணி: ஸுவிக்ரம: ॥ 94॥

அநிருத்³த⁴ஶ்சக்ரரத:² ஶார்ங்க³பாணிஶ்சதுர்பு⁴ஜ: ।
க³தா³த⁴ர: ஸுரார்திக்⁴நோ கோ³விந்தோ³ நந்த³காயுத:⁴ ॥ 95॥

வ்ரு’ந்தா³வநசர: ஶௌரிர்வேணுவாத்³யவிஶாரத:³ ।
த்ரு’ணாவர்தாந்தகோ பீ⁴மஸாஹஸீ ப³ஹுவிக்ரம: ॥ 96॥

ஶகடாஸுரஸம்ஹாரீ ப³காஸுரவிநாஶந: ।
தே⁴நுகாஸுரஸம்ஹாரீ பூதநாரிர்ந்ரு’கேஸரீ ॥ 97॥

பிதாமஹோ கு³ருஸ்ஸாக்ஷாத் ப்ரத்யகா³த்மா ஸதா³ஶிவ: ।
அப்ரமேய: ப்ரபு:⁴ ப்ராஜ்ஞோऽப்ரதர்க்ய: ஸ்வப்நவர்த்³த⁴ந: ॥ 98॥

த⁴ந்யோ மாந்யோ ப⁴வோ பா⁴வோ தீ⁴ர: ஶாந்தோ ஜக³த்³கு³ரு: ।
அந்தர்யாமீஶ்வரோ தி³வ்யோ தை³வஜ்ஞோ தே³வஸம்ஸ்துத: ॥ 99॥

க்ஷீராப்³தி⁴ஶயநோ தா⁴தா லக்ஷ்மீவாம்ல்லக்ஷ்மணாக்³ரஜ: ।
தா⁴த்ரீபதிரமேயாத்மா சந்த்³ரஶேக²ரபூஜித: ॥ 100॥

லோகஸாக்ஷீ ஜக³ச்சக்ஷு: புண்யசாரித்ரகீர்தந: ।
கோடிமந்மத²ஸௌந்த³ர்ய: ஜக³ந்மோஹநவிக்³ரஹ: ॥ 101॥

மந்த³ஸ்மிதாநநோ கோ³போ கோ³பிகாபரிவேஷ்டித: ।
பு²ல்லாரவிந்த³நயந: சாணூராந்த்⁴ரநிஷூத³ந: ॥ 102॥

இந்தீ³வரத³லஶ்யாமோ ப³ர்ஹிப³ர்ஹாவதம்ஸக: ।
முரலீநிநதா³ஹ்லாத:³ தி³வ்யமால்யாம்ப³ராவ்ரு’த: ॥ 103॥

ஸுகபோலயுக:³ ஸுப்⁴ரூயுக³ள: ஸுலலாடக: ।
கம்பு³க்³ரீவோ விஶாலாக்ஷோ லக்ஷ்மீவாஞ்சு²ப⁴லக்ஷண: ॥ 104॥

பீநவக்ஷாஶ்சதுர்பா³ஹுஶ்சதுர்மூர்திஸ்த்ரிவிக்ரம: ।
கலங்கரஹித: ஶுத்³த:⁴ து³ஷ்டஶத்ருநிப³ர்ஹண: ॥ 105॥

கிரீடகுண்ட³லத⁴ர: கடகாங்க³த³மண்டி³த: ।
முத்³ரிகாப⁴ரணோபேத: கடிஸூத்ரவிராஜித: ॥ 106॥

மஞ்ஜீரரஞ்ஜிதபத:³ ஸர்வாப⁴ரணபூ⁴ஷித: ।
விந்யஸ்தபாத³யுக³ளோ தி³வ்யமங்க³ளவிக்³ரஹ: ॥ 107॥

கோ³பிகாநயநாநந்த:³ பூர்ணசந்த்³ரநிபா⁴நந: ।
ஸமஸ்தஜக³தா³நந்த:³ ஸுந்த³ரோ லோகநந்த³ந: ॥ 108॥

யமுநாதீரஸஞ்சாரீ ராதா⁴மந்மத²வைப⁴வ: ।
கோ³பநாரீப்ரியோ தா³ந்தோ கோ³பீவஸ்த்ராபஹாரக: ॥ 109॥

ஶ்ரு’ங்கா³ரமூர்தி: ஶ்ரீதா⁴மா தாரகோ மூலகாரணம் ।
ஸ்ரு’ஷ்டிஸம்ரக்ஷணோபாய: க்ரூராஸுரவிப⁴ஞ்ஜந: ॥ 110॥

நரகாஸுரஸம்ஹாரீ முராரிரரிமர்த³ந: ।
ஆதி³தேயப்ரியோ தை³த்யபீ⁴கரோ யது³ஶேக²ர: ॥ 111॥

ஜராஸந்த⁴குலத்⁴வம்ஸீ கம்ஸாராதி: ஸுவிக்ரம: ।
புண்யஶ்லோக: கீர்தநீய: யாத³வேந்த்³ரோ ஜக³ந்நுத: ॥ 112॥

ருக்மிணீரமண: ஸத்யபா⁴மாஜாம்ப³வதீப்ரிய: ।
மித்ரவிந்தா³நாக்³நஜிதீலக்ஷ்மணாஸமுபாஸித: ॥ 113॥

ஸுதா⁴கரகுலே ஜாதோऽநந்தப்ரப³லவிக்ரம: ।
ஸர்வஸௌபா⁴க்³யஸம்பந்நோ த்³வாரகாபத்தநே ஸ்தி²த: ॥ 114॥

ப⁴த்³ராஸூர்யஸுதாநாதோ² லீலாமாநுஷவிக்³ரஹ: ।
ஸஹஸ்ரஷோட³ஶஸ்த்ரீஶோ போ⁴க³மோக்ஷைகதா³யக: ॥ 115॥

வேதா³ந்தவேத்³ய: ஸம்வேத்³யோ வைத்³யோ ப்³ரஹ்மாண்ட³நாயக: ।
கோ³வர்த்³த⁴நத⁴ரோ நாத:² ஸர்வஜீவத³யாபர: ॥ 116॥

மூர்திமாந் ஸர்வபூ⁴தாத்மா ஆர்தத்ராணபராயண: ।
ஸர்வஜ்ஞ: ஸர்வஸுலப:⁴ ஸர்வஶாஸ்த்ரவிஶாரத:³ ॥ 117॥

ஷட்³கு³ணைஶ்வர்யஸம்பந்ந: பூர்ணகாமோ து⁴ரந்த⁴ர: ।
மஹாநுபா⁴வ: கைவல்யதா³யகோ லோகநாயக: ॥ 118॥

ஆதி³மத்⁴யாந்தரஹித: ஶுத்³த⁴ஸாத்த்விகவிக்³ரஹ: ।
அஸமாந: ஸமஸ்தாத்மா ஶரணாக³தவத்ஸல: ॥ 119॥

உத்பத்திஸ்தி²திஸம்ஹாரகாரணம் ஸர்வகாரணம் ।
க³ம்பீ⁴ர: ஸர்வபா⁴வஜ்ஞ: ஸச்சிதா³நந்த³விக்³ரஹ: ॥ 120॥

விஷ்வக்ஸேந: ஸத்யஸந்த:⁴ ஸத்யவாக் ஸத்யவிக்ரம: ।
ஸத்யவ்ரத: ஸத்யரத: ஸர்வத⁴ர்மபராயண: ॥ 121॥

ஆபந்நார்திப்ரஶமந: த்³ரௌபதீ³மாநரக்ஷக: ।
கந்த³ர்பஜநக: ப்ராஜ்ஞோ ஜக³ந்நாடகவைப⁴வ: ॥ 122॥

ப⁴க்திவஶ்யோ கு³ணாதீத: ஸர்வைஶ்வர்யப்ரதா³யக: ।
த³மகோ⁴ஷஸுதத்³வேஷீ பா³ணபா³ஹுவிக²ண்ட³ந: ॥ 123॥

பீ⁴ஷ்மப⁴க்திப்ரதோ³ தி³வ்ய: கௌரவாந்வயநாஶந: ।
கௌந்தேயப்ரியப³ந்து⁴ஶ்ச பார்த²ஸ்யந்த³நஸாரதி:² ॥ 124॥

நாரஸிம்ஹோ மஹாவீர: ஸ்தம்ப⁴ஜாதோ மஹாப³ல: ।
ப்ரஹ்லாத³வரத:³ ஸத்யோ தே³வபூஜ்யோऽப⁴யங்கர: ॥ 125॥

உபேந்த்³ர இந்த்³ராவரஜோ வாமநோ ப³லிப³ந்த⁴ந: ।
க³ஜேந்த்³ரவரத:³ ஸ்வாமீ ஸர்வதே³வநமஸ்க்ரு’த: ॥ 126॥

ஶேஷபர்யங்கஶயந: வைநதேயரதோ² ஜயீ ।
அவ்யாஹதப³லைஶ்வர்யஸம்பந்ந: பூர்ணமாநஸ: ॥ 127॥

யோகே³ஶ்வரேஶ்வர: ஸாக்ஷீ க்ஷேத்ரஜ்ஞோ ஜ்ஞாநதா³யக: ।
யோகி³ஹ்ரு’த்பங்கஜாவாஸோ யோக³மாயாஸமந்வித: ॥ 128॥

நாத³பி³ந்து³கலாதீதஶ்சதுர்வர்க³ப²லப்ரத:³ ।
ஸுஷும்நாமார்க³ஸஞ்சாரீ தே³ஹஸ்யாந்தரஸம்ஸ்தி²த: ॥ 129॥

தே³ஹேந்த்³ரியமந:ப்ராணஸாக்ஷீ சேத:ப்ரஸாத³க: ।
ஸூக்ஷ்ம: ஸர்வக³தோ தே³ஹீ ஜ்ஞாநத³ர்பணகோ³சர: ॥ 130॥

தத்த்வத்ரயாத்மகோऽவ்யக்த: குண்ட³லீ ஸமுபாஶ்ரித: ।
ப்³ரஹ்மண்ய: ஸர்வத⁴ர்மஜ்ஞ: ஶாந்தோ தா³ந்தோ க³தக்லம: ॥ 131॥

ஶ்ரீநிவாஸ: ஸதா³நந்த:³ விஶ்வமூர்திர்மஹாப்ரபு:⁴ ।
ஸஹஸ்ரஶீர்ஷா புருஷ: ஸஹஸ்ராக்ஷ: ஸஹஸ்ரபாத் ॥ 132॥

ஸமஸ்தபு⁴வநாதா⁴ர: ஸமஸ்தப்ராணரக்ஷக: ।
ஸமஸ்தஸர்வபா⁴வஜ்ஞோ கோ³பிகாப்ராணவல்லப:⁴ ॥ 133॥

நித்யோத்ஸவோ நித்யஸௌக்²யோ நித்யஶ்ரீர்நித்யமங்க³ள: ।
வ்யூஹார்சிதோ ஜக³ந்நாத:² ஶ்ரீவைகுண்ட²புராதி⁴ப: ॥ 134॥

பூர்ணாநந்த³க⁴நீபூ⁴த: கோ³பவேஷத⁴ரோ ஹரி: ।
கலாபகுஸுமஶ்யாம: கோமல: ஶாந்தவிக்³ரஹ: ॥ 135॥

கோ³பாங்க³நாவ்ரு’தோऽநந்தோ வ்ரு’ந்தா³வநஸமாஶ்ரய: ।
வேணுவாத³ரத: ஶ்ரேஷ்டோ² தே³வாநாம் ஹிதகாரக: ॥ 136॥

பா³லக்ரீடா³ஸமாஸக்தோ நவநீதஸ்ய தஸ்கர: ।
கோ³பாலகாமிநீஜாரஶ்சௌரஜாரஶிகா²மணி: ॥ 137॥

பரஞ்ஜ்யோதி: பராகாஶ: பராவாஸ: பரிஸ்பு²ட: ।
அஷ்டாத³ஶாக்ஷரோ மந்த்ரோ வ்யாபகோ லோகபாவந: ॥ 138॥

ஸப்தகோடிமஹாமந்த்ரஶேக²ரோ தே³வஶேக²ர: ।
விஜ்ஞாநஜ்ஞாநஸந்தா⁴நஸ்தேஜோராஶிர்ஜக³த்பதி: ॥ 139॥

ப⁴க்தலோகப்ரஸந்நாத்மா ப⁴க்தமந்தா³ரவிக்³ரஹ: ।
ப⁴க்ததா³ரித்³ர்யத³மநோ ப⁴க்தாநாம் ப்ரீதிதா³யக: ॥ 140॥

ப⁴க்தாதீ⁴நமநா: பூஜ்ய: ப⁴க்தலோகஶிவங்கர: ।
ப⁴க்தாபீ⁴ஷ்டப்ரத:³ ஸர்வப⁴க்தாகௌ⁴க⁴நிக்ரு’ந்தந: ॥ 141॥

அபாரகருணாஸிந்து⁴ர்ப⁴க³வாந் ப⁴க்ததத்பர: ॥ 142॥
॥ இதி கோ³பால ஸஹஸ்ரநாமஸ்தோத்ரம் ஸம்பூர்ணம் ॥

ப²லஶ்ருதி:
(॥ கோ³பாலஸஹஸ்ரநாம மாஹாத்ம்யம் ॥)
ஸ்மரணாத் பாபராஶீநாம் க²ண்ட³நம் ம்ரு’த்யுநாஶநம் ॥ 1 ॥

வைஷ்ணவாநாம் ப்ரியகரம் மஹாரோக³நிவாரணம் ।
ப்³ரஹ்மஹத்யாஸுராபாநம் பரஸ்த்ரீக³மநம் ததா² ॥ 2 ॥

பரத்³ரவ்யாபஹரணம் பரத்³வேஷஸமந்விதம் ।
மாநஸம் வாசிகம் காயம் யத்பாபம் பாபஸம்ப⁴வம் ॥ 3 ॥

ஸஹஸ்ரநாமபட²நாத் ஸர்வம் நஶ்யதி தத்க்ஷணாத் ।
மஹாதா³ரித்³ர்யயுக்தோ யோ வைஷ்ணவோ விஷ்ணுப⁴க்திமாந் ॥ 4 ॥

கார்திக்யாம் ஸம்படே²த்³ராத்ரௌ ஶதமஷ்டோத்தரம் க்ரமாத் ।
பீதாம்ப³ரத⁴ரோ தீ⁴மாந் ஸுக³ந்தை:⁴ புஷ்பசந்த³நை: ॥ 5 ॥

புஸ்தகம் பூஜயித்வா து நைவேத்³யாதி³பி⁴ரேவ ச ।
ராதா⁴த்⁴யாநாங்கிதோ தீ⁴ரோ வநமாலாவிபூ⁴ஷித: ॥ 6 ॥

ஶதமஷ்டோத்தரம் தே³வி படே²ந்நாமஸஹஸ்ரகம் ।
சைத்ரஶுக்லே ச க்ரு’ஷ்ணே ச குஹூஸங்க்ராந்திவாஸரே ॥ 7 ॥

படி²தவ்யம் ப்ரயத்நேந த்ரைலோக்யம் மோஹயேத் க்ஷணாத் ।
துளஸீமாலயா யுக்தோ வைஷ்ணவோ ப⁴க்திதத்பர: ॥ 8 ॥

ரவிவாரே ச ஶுக்ரே ச த்³வாத³ஶ்யாம் ஶ்ராத்³த⁴வாஸரே ।
ப்³ராஹ்மணம் பூஜயித்வா ச போ⁴ஜயித்வா விதா⁴நத: ॥ 9 ॥

படே²ந்நாமஸஹஸ்ரம் ச தத: ஸித்³தி:⁴ ப்ரஜாயதே ।
மஹாநிஶாயாம் ஸததம் வைஷ்ணவோ ய: படே²த் ஸதா³ ॥ 10 ॥

தே³ஶாந்தரக³தா லக்ஷ்மீ: ஸமாயாதி ந ஸம்ஶய: ।
த்ரைலோக்யே ச மஹாதே³வி ஸுந்த³ர்ய: காமமோஹிதா: ॥ 11 ॥

முக்³தா:⁴ ஸ்வயம் ஸமாயாந்தி வைஷ்ணவம் ச ப⁴ஜந்தி தா: ।
ரோகீ³ ரோகா³த் ப்ரமுச்யேத ப³த்³தோ⁴ முச்யேத ப³ந்த⁴நாத் ॥ 12॥

கு³ர்விணீ ஜநயேத்புத்ரம் கந்யா விந்த³தி ஸத்பதிம் । var க³ர்பி⁴ணீ
ராஜாநோ வஶ்யதாம் யாந்தி கிம் புந:க்ஷுத்³ரமாநவா: ॥ 13॥

ஸஹஸ்ரநாமஶ்ரவணாத் பட²நாத் பூஜநாத் ப்ரியே ।
தா⁴ரணாத் ஸர்வமாப்நோதி வைஷ்ணவோ நாத்ர ஸம்ஶய: ॥ 14॥

வம்ஶீவடே சாந்யவடே ததா² பிப்பலகேऽத² வா ।
கத³ம்ப³பாத³பதலே கோ³பாலமூர்திஸம்நிதௌ⁴ ॥ 15।

ய: படே²த்³வைஷ்ணவோ நித்யம் ஸ யாதி ஹரிமந்தி³ரம் ।
க்ரு’ஷ்ணேநோக்தம் ராதி⁴காயை மயா ப்ரோக்தம் ததா² ஶிவே ॥ 16॥

நாரதா³ய மயா ப்ரோக்தம் நாரதே³ந ப்ரகாஶிதம் ।
மயா துப்⁴யம் வராரோஹே ப்ரோக்தமேதத்ஸுது³ர்லப⁴ம் ॥ 17॥

கோ³பநீயம் ப்ரயத்நேந ந ப்ரகாஶ்யம் கத²ஞ்சந ।
ஶடா²ய பாபிநே சைவ லம்படாய விஶேஷத: ॥ 18॥

ந தா³தவ்யம் ந தா³தவ்யம் ந தா³தவ்யம் கதா³சந ।
தே³யம் ஶிஷ்யாய ஶாந்தாய விஷ்ணுப⁴க்திரதாய ச ॥ 19॥

கோ³தா³நப்³ரஹ்மயஜ்ஞாதே³ர்வாஜபேயஶதஸ்ய ச ।
அஶ்வமேத⁴ஸஹஸ்ரஸ்ய ப²லம் பாடே² ப⁴வேத் த்⁴ருவம் ॥ 20॥

மோஹநம் ஸ்தம்ப⁴நம் சைவ மாரணோச்சாடநாதி³கம் ।
யத்³யத்³வாஞ்ச²தி சித்தேந தத்தத்ப்ராப்நோதி வைஷ்ணவ: ॥ 21॥

ஏகாத³ஶ்யாம் நர: ஸ்நாத்வா ஸுக³ந்தி⁴த்³ரவ்யதைலகை: ।
ஆஹாரம் ப்³ராஹ்மணே த³த்த்வா த³க்ஷிணாம் ஸ்வர்ணபூ⁴ஷணம் ॥ 22॥

தத ஆரம்ப⁴கர்தாஸ்ய ஸர்வம் ப்ராப்நோதி மாநவ: ।
ஶதாவ்ரு’த்தம் ஸஹஸ்ரம் ச ய: படே²த்³வைஷ்ணவோ ஜந: ॥ 23॥

ஶ்ரீவ்ரு’ந்தா³வநசந்த்³ரஸ்ய ப்ரஸாதா³த்ஸர்வமாப்நுயாத் ।
யத்³க்³ரு’ஹே புஸ்தகம் தே³வி பூஜிதம் சைவ திஷ்ட²தி ॥ 24॥

ந மாரீ ந ச து³ர்பி⁴க்ஷம் நோபஸர்க³ப⁴யம் க்வசித் ।
ஸர்பாத்³யா பூ⁴தயக்ஷாத்³யா நஶ்யந்தே நாத்ர ஸம்ஶய: ॥ 25॥

ஶ்ரீகோ³பாலோ மஹாதே³வி வஸேத்தஸ்ய க்³ரு’ஹே ஸதா³ ।
க்³ரு’ஹே யத்ர ஸஹஸ்ரம் ச நாம்நாம் திஷ்ட²தி பூஜிதம் ॥ 26॥

॥ ௐ தத்ஸதி³தி ஶ்ரீஸம்மோஹநதந்த்ரே பார்வதீஶ்வரஸம்வாதே³
கோ³பாலஸஹஸ்ரநாமஸ்தோத்ரம் ஸம்பூர்ணம் ॥

ஶ்ரீராதா⁴ரமண: க்ரு’ஷ்ண: கு³ணரத்நைஸ்ஸுகு³ம்பி²தாம் ।
ஸ்வீக்ரு’த்யேமாம் மிதாம் மாலாம் ஸ நோ விஷ்ணு: ப்ரஸீத³து ॥

ஶ்ரீ கோ³பாலஸஹஸ்ரநாம ஶாபவிமோசநமஹாமந்த்ரம்
ௐ அஸ்ய ஶ்ரீகோ³பாலஸஹஸ்ரநாம ஶாபவிமோசநமஹாமந்த்ரஸ்ய
வாமதே³வரு’ஷி: ।
ஶ்ரீகோ³பாலோ தே³வதா பங்க்தி: ச²ந்த:³ ।
ஶ்ரீ ஸதா³ஶிவவாக்ய ஶாபவிமோசநார்த²ம் ஜபே விநியோக:³ ।
ரு’ஷ்யாதி³ந்யாஸ:
வாமதே³வ ரு’ஷயே நம: ஶிரஸி ।
கோ³பால தே³வதாயை நம: ஹ்ரு’த³யே ।
பங்க்தி ச²ந்த³ஸே நம: முகே² ।
ஸதா³ஶிவவாக்ய ஶாபவிமுக்த்யர்த²ம் நம: ஸர்வாங்கே³ ॥
அத² கராதி³ந்யாஸ:

ௐ ஐம் அங்கு³ஷ்டா²ப்⁴யாம் நம: ॥
ௐ க்லீம் தர்ஜநீப்⁴யாம் நம: ॥
ௐ ஹ்ரீம் மத்⁴யமாப்⁴யாம் நம: ॥
ௐ ஶ்ரீம் அநாமிகாப்⁴யாம் நம: ॥
ௐ வாமதே³வாய கநிஷ்டி²காப்⁴யாம் நம: ॥
ௐ நம: ஸ்வாஹா கரதலகரப்ரு’ஷ்டா²ப்⁴யாம் நம: ॥
அத² ஹ்ரு’த³யாதி³ந்யாஸ:
ௐ ஐம் ஹ்ரு’த³யாய நம: ॥
ௐ க்லீம் ஶிரஸி ஸ்வாஹா ॥
ௐ ஹ்ரீம் ஶிகா²யை வஷட் ॥
ௐ ஶ்ரீம் கவசாய ஹும் ॥
ௐ வாமதே³வாய நேத்ரஸ்த்ரயாய வௌஷட் ॥
ௐ நம: ஸ்வாஹா அஸ்த்ராய ப²ட் ॥
அத² த்⁴யாநம்
ௐ த்⁴யாயேத்³தே³வம் கு³ணாதீதம் பீதகௌஶேயவாஸஸம் ।
ப்ரஸந்நம் சாருவத³நம் ச நிர்கு³ணம் ஶ்ரீபதிம் ப்ரபு⁴ம் ॥
மந்த்ர:
ௐ ஐம் க்லீம் ஹ்ரீம் ஶ்ரீம் வாமதே³வாய நம: (ஸ்வாஹா)।

—————————-

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ ராதா ஸமேத கோபாலன் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம் –

 

ஸ்ரீ ந்ருஸிம்ஹ த்வாதச நாம ஸ்தோத்ரம்–ருண விமோசன ஸ்தோத்ரம்

ஸ்ரீ ந்ருஸிம்ஹ த்வாதச நாம ஸ்தோத்ரம்

ப்ரதமஸ்து  மஹோஜ்வாலோ

த்விதீயஸ் தூக்ரகேஸரீ

த்ருதீய : க்ருஷ்ண பிங்காக்ஷ :

சதுர்த்தஸ்து  விதாரண :

பஞ்சாஸ்ய :  பஞ்சமைஸ் சைவ

ஷஷ்ட : கஸிபுமர்தந  :

ஸப்தமோ  தைத்யஹந்தாச

அஷ்டமோ தீநவல்லப :

நவம : ப்ரஹ்லாதவரதோ

தசமோ நந்தஹஸ்தக :

ஏகாதச மஹாரௌத்ரோ

த்வாதஸ : கருணாநிதி :

த்வாதஸைதாநி  நாமாநி

ந்ருஸிம்ஹஸ்ய  மஹாத்மந :

ருண விமோசன ந்ருஸிம்ஹ ஸ்தோத்ரம்

த்⁴யானம்

வாகீ³ஸா யஸ்ய வத³னே லக்ஷ்மீர்யஸ்ய ச வக்ஷஸி |
யஸ்யாஸ்தே ஹ்ருத³யே ஸம்வித் தம் ந்ருஸிம்ஹமஹம் ப⁴ஜே ||

ஸ்தோத்ரம்

தே³வதா கார்யஸித்³த்⁴யர்த²ம் ஸபா⁴ஸ்தம்ப⁴ ஸமுத்³ப⁴வம் |
ஶ்ரீ ந்ருஸிம்ஹம் மஹாவீரம் நமாமி ருண முக்தயே || 1 ||

லக்ஷ்ம்யாலிங்கி³த வாமாங்க³ம் ப⁴க்தானாம் வரதா³யகம் |
ஶ்ரீ ந்ருஸிம்ஹம் மஹாவீரம் நமாமி ருண முக்தயே || 2 ||

ஆந்த்ரமாலாத⁴ரம் ஶங்க²சக்ராப்³ஜாயுத⁴ தா⁴ரிணம் |
ஶ்ரீ ந்ருஸிம்ஹம் மஹாவீரம் நமாமி ருண முக்தயே || 3 ||

ஸ்மரணாத் ஸர்வபாபக்⁴னம் கத்³ரூஜவிஷநாஶனம் |
ஶ்ரீ ந்ருஸிம்ஹம் மஹாவீரம் நமாமி ருண முக்தயே || 4 ||

ஸிம்ஹநாதே³ன மஹதா தி³க்³த³ந்தி* ப⁴யநாஶனம் |
ஶ்ரீ ந்ருஸிம்ஹம் மஹாவீரம் நமாமி ருண முக்தயே || 5 ||

ப்ரஹ்லாத³வரத³ம் ஶ்ரீஶம் தை³த்யேஶ்வரவிதா³ரிணம் |
ஶ்ரீ ந்ருஸிம்ஹம் மஹாவீரம் நமாமி ருண முக்தயே || 6 ||

க்ரூரக்³ரஹை꞉ பீடி³தானாம் ப⁴க்தாநாமப⁴யப்ரத³ம் |
ஶ்ரீ ந்ருஸிம்ஹம் மஹாவீரம் நமாமி ருண முக்தயே || 7 ||

வேத³வேதா³ந்தயஜ்ஞேஶம் ப்³ரஹ்மருத்³ராதி³வந்தி³தம் |
ஶ்ரீ ந்ருஸிம்ஹம் மஹாவீரம் நமாமி ருண முக்தயே || 8 ||

ய இத³ம் பட²தே நித்யம் ருணமோசன ஸஞ்ஜ்ஞிதம் |
அந்ருணே ஜாயதே ஸத்யோ த⁴னம் ஶீக்⁴ரமவாப்னுயாத் || 9 ||

இதி ருண விமோசன ந்ருஸிம்ஹ ஸ்தோத்ரம் ஸம்பூர்ணம் ||

———–

தே³வதா கார்யஸித்³த்⁴யர்த²ம் ஸபா⁴ஸ்தம்ப⁴ ஸமுத்³ப⁴வம் |
ஶ்ரீ ந்ருஸிம்ஹம் மஹாவீரம் நமாமி ருண முக்தயே || 1 ||

தே³வதா கார்யஸித்³த்⁴யர்த²ம் -ப்ரயோஜனாந்தர பரர்களுக்காக
ஸபா⁴ஸ்தம்ப⁴ ஸமுத்³ப⁴வம் |-தூணில் இருந்து அரண்மனையில் சம்பவித்தது அருளின
ஶ்ரீ ந்ருஸிம்ஹம் மஹாவீரம்-மஹா வீரரான ஸ்ரீ நரஸிம்ஹ பெருமாளே
நமாமி ருணம் உக்தயே–அடியேனுடைய ருணம் -கடன் -பிரதிபந்தகங்களைப் போக்கி அருள உம்மை ஆஸ்ரயிக்கிறேன்

—

லக்ஷ்ம்யாலிங்கி³த வாமாங்க³ம் ப⁴க்தானாம் வரதா³யகம் |
ஶ்ரீ ந்ருஸிம்ஹம் மஹாவீரம் நமாமி ருண முக்தயே || 2 ||

லக்ஷ்ம்யாலிங்கி³த வாமாங்க³ம் -பிராட்டியார் இடது பக்கம் ஆலிங்கனம் செய்து அருளுகிறார்
ப⁴க்தானாம் வரதா³யகம் |–ஆஸ்ரியர்களுடைய அபேக்ஷித்ங்களை நிறைவேற்றி அருளுகிறீர்
ஶ்ரீ ந்ருஸிம்ஹம் மஹாவீரம்-மஹா வீரரான ஸ்ரீ நரஸிம்ஹ பெருமாளே
நமாமி ருண முக்தயே -அடியேனுடைய ருணம் -கடன் -பிரதிபந்தகங்களைப் போக்கி அருள உம்மை ஆஸ்ரயிக்கிறேன்

——–

ஆந்த்ரமாலாத⁴ரம் ஶங்க²சக்ராப்³ஜாயுத⁴ தா⁴ரிணம் |
ஶ்ரீ ந்ருஸிம்ஹம் மஹாவீரம் நமாமி ருண முக்தயே || 3 ||

ஆந்த்ரமாலாத⁴ரம் -ஹிரண்யணாதிகள் மார்பகங்களையே மாலையாகத் தரித்தவனே
ஶங்க²சக்ராப்³ஜாயுத⁴ தா⁴ரிணம் –திருக்கரங்களில் சங்கு சக்கரம் தாமரை மற்றைய திவ்ய ஆயுதங்களைத் தரித்தவனே
ஶ்ரீ ந்ருஸிம்ஹம் மஹாவீரம்-மஹா வீரரான ஸ்ரீ நரஸிம்ஹ பெருமாளே
நமாமி ருண முக்தயே-பிரதிபந்தகங்களைப் போக்கி அருள உம்மை ஆஸ்ரயிக்கிறேன்

———–

ஸ்மரணாத் ஸர்வபாபக்⁴னம் கத்³ரூஜவிஷநாஶனம் |
ஶ்ரீ ந்ருஸிம்ஹம் மஹாவீரம் நமாமி ருண முக்தயே || 4 ||

ஸ்மரணாத் ஸர்வபாபக்⁴னம் -ஸங்கல்ப லேச மாத்ரத்திலே ஸமஸ்த பாபங்களையும் போக்கி அருளுபவனே
கத்³ரூஜவிஷநாஶனம் -ஸமஸ்த நாக விஷங்களுக்கும் விஷமானவனே
ஶ்ரீ ந்ருஸிம்ஹம் மஹாவீரம்–மஹா வீரரான ஸ்ரீ நரஸிம்ஹ பெருமாளே
நமாமி ருண முக்தயே –பிரதிபந்தகங்களைப் போக்கி அருள உம்மை ஆஸ்ரயிக்கிறேன்

————————–

ஸிம்ஹநாதே³ன மஹதா தி³க்³த³ந்தி* ப⁴யநாஶனம் |
ஶ்ரீ ந்ருஸிம்ஹம் மஹாவீரம் நமாமி ருண முக்தயே || 5 ||

ஸிம்ஹநாதே³ன -உமது ஸிம்ஹ கர்ஜனை நாதத்தாலேயே
மஹதா தி³க்³த³ந்தி* ப⁴யநாஶனம் –திக் கஜங்களின் பயங்களைப் போக்கி அருளுபவனே
ஶ்ரீ ந்ருஸிம்ஹம் மஹாவீரம்–மஹா வீரரான ஸ்ரீ நரஸிம்ஹ பெருமாளே
நமாமி ருண முக்தயே -பிரதிபந்தகங்களைப் போக்கி அருள உம்மை ஆஸ்ரயிக்கிறேன்

———

ப்ரஹ்லாத³வரத³ம் ஶ்ரீஶம் தை³த்யேஶ்வரவிதா³ரிணம் |
ஶ்ரீ ந்ருஸிம்ஹம் மஹாவீரம் நமாமி ருண முக்தயே || 6 ||

ப்ரஹ்லாத³வரத³ம் -ப்ரஹ்லாத ஆழ்வானுக்கு அன்பனாகவே
ஶ்ரீஶம் -மாலோல நரஸிம்ஹ மூர்த்தியே
தை³த்யேஶ்வரவிதா³ரிணம் -அஸூர நிரசன சீலனே
ஶ்ரீ ந்ருஸிம்ஹம் மஹாவீரம்-மஹா வீரரான ஸ்ரீ நரஸிம்ஹ பெருமாளே
நமாமி ருண முக்தயே -பிரதிபந்தகங்களைப் போக்கி அருள உம்மை ஆஸ்ரயிக்கிறேன்

————–

க்ரூரக்³ரஹை꞉ பீடி³தானாம் ப⁴க்தாநாமப⁴யப்ரத³ம் |
ஶ்ரீ ந்ருஸிம்ஹம் மஹாவீரம் நமாமி ருண முக்தயே || 7 ||

க்ரூரக்³ரஹை꞉ பீடி³தானாம் -க்ரூர நவக்ரஹங்களின் பிபியில் இருந்து
ப⁴க்தாநாமப⁴யப்ரத³ம் -பக்தர்களை ரக்ஷித்து அபய பிரதம் அளிப்பவனே
ஶ்ரீ ந்ருஸிம்ஹம் மஹாவீரம்–மஹா வீரரான ஸ்ரீ நரஸிம்ஹ பெருமாளே
நமாமி ருண முக்தயே –பிரதிபந்தகங்களைப் போக்கி அருள உம்மை ஆஸ்ரயிக்கிறேன்

———–

வேத³வேதா³ந்தயஜ்ஞேஶம் ப்³ரஹ்மருத்³ராதி³வந்தி³தம் |
ஶ்ரீ ந்ருஸிம்ஹம் மஹாவீரம் நமாமி ருண முக்தயே || 8 ||

வேத³வேதா³ந்தயஜ்ஞேஶம் -வேத வேதாந்த யாகங்கள் அனைத்துக்கும் பிரபுவே
ப்³ரஹ்மருத்³ராதி³வந்தி³தம்-ப்ரஹ்ம ருத்ராதிகளால் ஆஸ்ரயிக்கப்படுபவனே
ஶ்ரீ ந்ருஸிம்ஹம் மஹாவீரம்-மஹா வீரரான ஸ்ரீ நரஸிம்ஹ பெருமாளே
நமாமி ருண முக்தயே –பிரதிபந்தகங்களைப் போக்கி அருள உம்மை ஆஸ்ரயிக்கிறேன்

————-

ய இத³ம் பட²தே நித்யம் ருணமோசன ஸஞ்ஜ்ஞிதம் |
அந்ருணே ஜாயதே ஸத்யோ த⁴னம் ஶீக்⁴ரமவாப்னுயாத் || 9 ||

ருணமோசன ஸஞ்ஜ்ஞிதம் -பிரதிபந்தங்கள் அனைத்தும் போகப் பெற
ய இத³ம் பட²தே நித்யம் -இந்த ஸ்தோத்ரத்தை நித்யம் செய்பவர்களுக்கு
அந்ருணே ஜாயதே -அவை அனைத்தும் போகப் பெற்று
ஸத்யோ த⁴னம் ஶீக்⁴ரமவாப்னுயாத்-ஸத்ய செல்வம் ஸீக்ரமாகப் பெற்று ஜீவனமும் உஜ்ஜீவனமும் பெறுவார்

————

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ லஷ்மீ நரஸிம்ஹ பெருமாள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம் –

ஸ்ரீ அச்யுதாஷ்டக ஸ்தோத்திரம்-ஸ்ரீ ஆதிசங்கர பகவத்பாதரால் அருளப்பட்டது.

அனைத்து நலன்களையும் நல்கும் ஸ்ரீ அச்யுதாஷ்டக ஸ்தோத்திரம்

காக்கும் கடவுளான நாராயணன் எடுத்த மானிட அவதாரங்களான ராமனையும் கிருஷ்ணனையும் போற்றித் துதிக்கும் இந்த அற்புதத் துதி, ஆதிசங்கர பகவத்பாதரால் அருளப்பட்டது.

அச்யுதம் கேஸவம் ராம நாராயணம்
க்ருஷ்ண தாமோதரம் வாஸுதேவம் ஹரிம்
ஸ்ரீதரம் மாதவம் கோபிகா வல்லபம்
ஜானகீ நாயகம் ராமச் சந்த்ரம் பஜே

பொதுப் பொருள்: பக்தர்களை என்றும் காத்தருள்பவனே, அவர்களுடைய மனக்கவலையைப் போக்குகின்றவனே, யோகிகளால் வியந்து போற்றத்தக்கவனே, என்றென்றும் பக்தர்களின் இதயத்தை இருப்பிடமாகக் கொண்டவனே, பக்தர்கள் மனதை ஈர்க்கும் தாமோதரனே, நமஸ்காரம்.  வாசுதேவருக்கு புத்திரனாக அவதரித்தவனே, எல்லாவகை துக்கங்களையும் இல்லாது செய்பவனே, மஹாலக்ஷ்மியை மார்பில் தரித்திருப்பவனே, மஹாலக்ஷ்மிக்கு நாயகனாகவும், கோபிகைகளுக்கு நாதனாகவும் விளங்குபவனே நமஸ்காரம்.  ஜானகியின் துணைவனான ராமச்சந்திர மூர்த்தியே நமஸ்காரம்.

அச்யுதம் கேஸவம் ஸத்யபாமாதவம்
மாதவம் ஸ்ரீதரம் ராதிகாராதிதம்
இந்திராமந்திரம் சேதஸா ஸுந்தரம்
தேவகீநந்தனம் நந்தஜம் ஸந்ததேஅழிவற்றவனே, மனத் துயரங்களைப் போக்குபவனே, சத்யபாமாவின் நாயகனே, மஹாலக்ஷ்மியை இதயத்தில் ஏற்றுக்கொண்ட அவளது பதியே, ராதையினால் பூஜிக்கப்பட்டவனே, மஹாலக்ஷ்மிக்கு இருப்பிடம் அளித்தவனே, அழகுக்கே அழகு செய்பவனே, தேவகியின் மைந்தனே, நந்தகோபரின் பிள்ளையே, ஸ்ரீகோபாலா உம்மை மனதால் தியானம் செய்து நமஸ்கரிக்கிறேன்.

விஷ்ணவே ஜிஷ்ணவே ஸங்கினே சக்ரிணே
ருக்மிணீராகிணே ஜானகீஜானயே
வல்லவீவல்லபாயார்ச்சிதாயாத்மனே
கம்ஸவித்வம்ஸினே வம்ஸினே தே நமஹ

எங்கும் வியாபித்திருப்பவனே, வெற்றி வீரனே, சங்கைத் தரித்தவனே, சக்ராயுதம் ஏந்தினவனே, ருக்மிணியின் நாயகனே,  கோபிகைகளுக்குப் பிரியமானவனே, பக்தர்களால் அர்ச்சிக்கப்படுபவனே, உலகிற்கே ஆத்மாவானவனே, கம்ஸனை அழித்தவனே, வேணுகானம் இசைப்பவனே கிருஷ்ணா நமஸ்காரம். ஜானகியின் நாயகனே ராமச்சந்திர மூர்த்தியே நமஸ்காரம்.

க்ருஷ்ண கோவிந்த ஹே ராம நாராயண
ஸ்ரீபதே வாஸுதேவாஜித ஸ்ரீநிதே
அச்யுதானந்த ஹே மாதவாதோக்ஷஜ
த்வாரகாநாயக த்ரௌபதீரக்ஷக

ஹரே கிருஷ்ணா, வேதங்களால் அறியத் தகுந்தவனே, ஹரே ராமா, பகவான் நாராயணா, ஸ்ரீபதியே, ஓ வாசுதேவனே, யாராலும் வெற்றிகொள்ள முடியாதவனே, அனைத்து செல்வங்களுக்கும் அதிபதியே, அச்யுதா, அனந்தா, ஹே மாதவா, திவ்யஞானப் பிரகாசனே, துவாரகாநாதனே, திரௌபதியைக் காத்தவனே உனக்கு நமஸ்காரம்.

ராக்ஷஸக்ஷோபித: ஸீதயா ஸோபிதோ
தண்டகாரண்யபூ புண்யதாகாரண:
லக்ஷ்மணோனான்விதோ வானரை:
ஸேவிதோ: கஸ்த்யஸம்பூஜிதோ ராகவ: பாதுமாம்

விஸ்வாமித்திரரின் யாகத்துக்கு இடையூறு விளைவித்த அரக்கர்களைக் கலங்கடித்தவனே, சீதையின் நாயகனாகப் பரிமளிப்பவனே, தன் வருகையால் தண்டகாரண்ய பூமியையே பரிசுத்தமாக்கியவனே, என்றும் லக்ஷ்மணனின் சேவையை அனுபவிப்பவனே, வானரர்களால் கொண்டாடப்பட்டவனே, அகஸ்தியரால் பூஜிக்கப்பட்டவனே, ஸ்ரீராமா, நமஸ்காரம். என்னைக் காத்தருள்வாய் பரம்பொருளே.

தேனுகாரிஷ்டகோ நிஷ்டக்ருத் த்வேஷிணாம்
கேஸிகா கம்ஸஹ்ருத்வம்ஸிகா வாதக
பூதனாகோபக ஸூரஜாகேலனோ
பாலகோபாலக: பாதுமாம் ஸர்வதா

தேனுகாசுரனை அழித்தவனே, எதிரிகளை கலங்கச் செய்து சிதறடித்தவனே, கேசி என்ற அரக்கனை அடிபணிய வைத்தவனே, கம்ஸனை வதம் செய்தவனே, வேணுகானம் செய்து எல்லோர் மனதையும் மயக்கி ஈர்க்கின்றவனே, பூதனையைக் கோபமுறச் செய்து லீலை புரிந்தவனே, யமுனையில் விளையாடி மகிழ்கின்றவனே, பாலகோபாலனே, நமஸ்காரம். எப்பொழுதும் என்னைக் காத்தருள்வாய் பரம்பொருளே.

வித்யுதுத்யோதவத் ப்ரஸ்புரத்வாஸஸம்
ப்ராவ்ருடம் போதவத் ப்ரோல்லஸத்விக்ரஹம்
வன்யயா மாலயா ஸோபிதோரஸ்தலம்
லோஹிதாங்க்ரித்வயம் வாரிஜாக்ஷம் பஜே

மின்னலின் ஒளிபோல் பிரகாசிக்கும் பீதாம் பரத்தை அணிந்தவனே, மழைகாலத்து மேகம் போல் கம்பீரமான சரீரம் கொண்டவனே, வன மாலையால் ஒளிசிந்தும் திருமார்புடையவனே, சிவந்த பாதங்களையுடையவனே, செந்தாமரைக் கண்ணா, நமஸ்காரம்.

குஞ்சிதை: குந்தலைர் பாஜமானானனம்
ரத்ன மௌளிம் லஸத்குண்டலம் கண்டயோ:
ஹாரகேயூரகம் கங்கணப் ப்ரோஜ்வலம்
கிங்கிணீமஞ்சுளம் ஸ்யாமளம் தம் பஜே

சுருண்ட கேசம் அணிசெய்யும் மந்தஹாச முகமுடையவனே,  ஒளிவீசும் ரத்னமயமான கிரீடம் தரித்தவனே, கன்னங்களில் இழையோடி பிரகாசிக்கின்ற குண்டலங்கள் தரித்தவனே, ஹாரம், தோள்வளை ஆகிய அணிகலன்களைச் சூடியவனே, கங்கணங்கள் ஜொலிக்கத் திகழ்பவனே, இடுப்பில் சிறுசிறு மணிகள் தரித்து அழகு பொலிந்தவனே, ச்யாமளா, கோபாலா, நமஸ்காரம்.

அச்யுதஸ்யாஷ்டகம் ய:படேதிஷ்டதம்
ப்ரேமத: ப்ரத்யஹம் பூருஷ: ஸஸ்ப்ருஹம்
வ்ருத்தத: ஸுந்தரம் கர்த்ரு விஸ்வம்பரம்
தஸ்யவஸ்யோ ஹரிர்ஜாயதே ஸத்வரம்.

இந்த அச்யுதாஷ்டக ஸ்தோத்திரம் வேண்டிய வற்றை வேண்டியபடியே கொடுக்கும் மகிமை வாய்ந்தது. அழகிய விருத்தம் கொண்டது. உலகத்தையே காக்கும் வல்லமை படைத்தது. இந்த அச்யுதாஷ்டக ஸ்தோத்திரத்தை பக்தி சிரத்தையுடன் யார் தினமும் படிக்கிறார்களோ அவர்களுக்கு ஸ்ரீமன்நாராயணன் விரைவில் திருவருள் புரிந்து சகல மங்களங்களையும் அருள்வார்.

ஸ்ரீ ப்ருந்தாரண்ய நிவாஸாய பலராமாநுஜாய ச ருக்மிணி ப்ராண நாதாய பார்த்தஸூதாய மங்களம்.

—————————————–

ஸ்ரீ கோவில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ ஆதி சங்கர பகவத் பாதர் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ லஷ்மீ நரஸிம்ஹ மூர்த்தி திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்