ஸ்ரீ பாதுகா ஸஹஸ்ர ரஸங்கள் –

ஸ்ரீ மான் வேங்கட நாதார்ய கவி தார்க்கிக கேசரீ
வேதாந்தாசார்ய வர்யோ மே சந்நி தத்தாம் சதா ஹ்ருதி –

கவி தார்க்கிக சிம்ஹாய கல்யாண குண சாலினே
ஸ்ரீ மதே வேங்கடேசாய வேதாந்த குரவே நம –

————————————————————————

1-ப்ரஸ்தாவ பத்ததி –விஷயம் அறிமுகம் –ஸ்லோகங்கள் 1-20-
2-சமாக்யா பத்ததி —திரு நாம பத்ததி –ஸ்ரீ பாதுகையே ஸ்ரீ சடகோபம் -ஸ்லோகங்கள் -21-30-
3-பிரபாவ பத்ததி -பெருமைப் பத்ததி -பாதுகையின் பெருமை -ஸ்லோகங்கள் -31-100-
4-சமர்ப்பண பத்ததி -பணயப் பத்ததி -பெருமாள் ஸ்ரீ பரத ஆழ்வான் இடம் பணயமாக விட்டு அருளியது -ஸ்லோகங்கள் -101-120-
5-பிரதி பிரஸ்தான பத்ததி -பதில் பயணப் பத்ததி -பெருமாளை விட்டு ஸ்ரீ பாதுகை ஸ்ரீ பரத ஆழ்வான் உடன் சென்றது -ஸ்லோகங்கள் -121-140-
6-அதிகார பரிக்ரஹ பத்ததி -உரிமைக் கோட் பத்ததி-ராஜ்ய அதிகாரம் -ஸ்லோகங்கள் -141-180-
7-அபிஷேக பத்ததி -முடி சூட்டுப் படலம் -ஸ்லோகங்கள் -181-210-
8-நிர்யாதநா பத்ததி -மீட்சிப் பத்ததி -ஸ்லோகங்கள் -211-240-
9-வைதாளிக பத்ததி -வந்திவை தாளிக பத்ததி -அரசர்கள் புகழ்வது -ஸ்லோகங்கள் -241-250-
10-ஸ்ருங்கார பத்ததி -பெருமாள் உடன் ஸ்ரீ பாதுகை சேர்ந்து மகிழ்வது -ஸ்லோகங்கள் -251-260-
11-சஞ்சார பத்ததி -ஸ்லோகங்கள் -261-320-
12-புஷ்ப பத்ததி -ஸ்லோகங்கள் -321-350-பூக்களால் அர்ச்சனை –
13-பராக பத்ததி -ஸ்ரீ பாதுகா தூள் படலம் -ஸ்லோகங்கள் -351-380-
14-நாத பத்ததி -இனிய நாத பத்ததி -ஸ்லோகங்கள் -381-480-
15-ரத்ன சாமான்ய பத்ததி -மணிப் போது படலம் -ஸ்லோகங்கள் -481-520-birds eye view
16-பஹூ ரத்ன பத்ததி -ஸ்லோகங்கள் -531-580-
17-பத்மராக பத்ததி -செம்மணிப் படலம் -ஸ்லோகங்கள் -581-610-
18-முக்தா பத்ததி -முத்துப் படலம் -ஸ்லோகங்கள் -611-660-
19-மரகத பத்ததி -ஸ்லோகங்கள் -661-680-
20-இந்திர நீல பத்ததி -நீல மணி படலம் -ஸ்லோகங்கள் -681-710-
21-பிம்ப பிரதிபிம்ப பத்ததி -ஸ்லோகங்கள் -711-730-
22-காஞ்சனா பத்ததி -பொற் படலம் -ஸ்லோகங்கள் -731-750-
23-சேஷ பத்ததி -சேஷ பூதமாய் -ஆதி சேஷ அவதாரமாய் -ஸ்லோகங்கள் -751-760-
24-த்வந்த்வ பத்ததி -இரட்டைப் படலம் -ஸ்லோகங்கள் -761-780-
25-சந்நிவேச பத்ததி -ஸ்லோகங்கள் -781-800-
26-யந்த்ரிகா பத்ததி -குமிழ்கள் அமைப்பும் அனுபவம்- குடை போன்றவை -மேலும் பல -படலம் -ஸ்லோகங்கள் -801-810-
27-ரேகா பத்ததி -வேரிப்படலம் -ஸ்லோகங்கள் -811-820-
28-ஸூபாஷித பத்ததி -நன் மொழிப் படலம் -ஸ்லோகங்கள் -821-830-
29-பிரகீர்ண பத்ததி -கலம்பக படலம் -ஸ்லோகங்கள் -831-910-
30-சித்ர பத்ததி -ஸ்லோகங்கள் -911-950-
31-நிர்வேத பத்ததி -உருக்கப் படலம் -வைராக்கியம் வெறுப்பு ஆற்றாமை வெளிப்படுத்தும் உருக்கப் படலம் -ஸ்லோகங்கள் -951-970-நைச்ய அனுசந்தானம் –
32-பல பத்ததி– பேற்றுப் படலம் -ஸ்லோகங்கள் -971-1008-

——–

அஷ்டாக்ஷரம் +த்வயம் -32
சரம ஸ்லோகம் -32
காயத்ரி -24-+அஷ்டாக்ஷரம் சேர்த்து -32
ப்ரஹ்ம வித்யை -32-

———-

சந்த ஸ்ரீ ரங்க ப்ருத்வீச சரண த்ராண சேகரா
ஜயந்தி புவந த்ராண பத பங்கஜ ரேணவ –1-

தலைக்கு மேல் பாதுகை வைத்த அடியார்களின் திருவடி ரேணவ-மண் துகள்கள் -இதுவே இதன் கவி நயம்
புவந த்ராண-புவனங்களை காக்க வல்லது –
அடியார்க்கு அடியார் –அடியோங்களே -சரம -நிஷ்டை –

ஸ்ரீ ரங்க நாதனுடைய ஸ்ரீ பாதுகைகளை ஸ்ரத்தை யுடன் சிரஸ்ஸில் தரித்துக் கொள்ளும் பெரியோர்கள் உடைய
திருவடித் தூள்கள் உலகம் அனைத்தையும் உஜ்ஜீவிக்கச் செய்கின்றன –
ஸ்ரீ நம்மாழ்வார் திருவடி தொழும் பரமை காந்திகள் உலகையே உஜ்ஜீவிக்கச் செய்யும் சக்தி பெற்றவர்கள் ஆகிறார்கள் –

————-

நீசே அபி ஹந்த மம மூர்த்தநி நிர்விசேஷம்
துங்கே அபி யத் நிவிசதே நிகம உத்தமாங்கே
ப்ராசேதஸ ப்ரப்ருதிபி: ப்ரதம உபகீதம்
ஸ்தோஷ்யாமி ரங்கபதி பாதுகயோர் யுகம் தத்—5—

நீசே அபி ஹந்த -தாழ்ந்தவனாக இருந்தாலும்
மம மூர்த்தநி நிர்விசேஷம்-ஏற்றத் தாழ்வு பாராமல் அடியேனுடைய சென்னியிலும் அமர்ந்து –
சடாரி தலையில் வைத்தாலும் அலம்ப வேண்டா பாவனத்வம் உண்டே
துங்கே அபி யன் நிவிசதே நிகம உத்தமாங்கே -வேதாங்கம் -உபநிஷத் -மலைக்கும் மடுவுக்கும் போல் அன்றோ –
ப்ராசேதஸ ப்ரப்ருதிபி ப்ரதம உபகீதம் -வால்மீகி தொடக்கமான ரிஷிகளால் ஸ்துதிக்கப் பட்ட
ஸ்தோஷ்யாமி ரங்க பதி பாதுக யோர் யுகம் தத் -அந்த பாதுகை இணை -ஸ்துதிக்கப் புகுந்தேனே –

———–

அநிதம் ப்ரதமஸ்ய சப்த ராசே:
அபதம் ரங்க துரீண பாதுகே த்வாம்
கத பீதி: அபிஷ்டுவந் விமோஹாத்
பரிஹாஸேந விநோதயாமி நாதம்–16—

அநிதம் ப்ரதமஸ்ய சப்த ராசே -தொடக்கம் இல்லாத வேதத்தினுடைய -ரிஷிகள் மந்த்ர த்ருஷ்டா தானே மந்த்ர கர்த்தாக்கள் இல்லையே –
சப்த ராசே -வார்த்தைக்கு கூட்டங்களாலும் கூட
அபதம் ரங்க துரீண பாதுகே த்வாம் -சொல்லி முடிக்க முடியாத -ஸ்ரீ ரெங்க நாத பாதுகா தேவியே -உன்னை –
கதபீதி ரபிஷ்டுவன் விமோஹாத் –பயமே இல்லாமல் -அறியாமையால் -ஸ்துதிக்கிறேன்
பரிஹாசேன விநோதயாமி நாதம்-ஸ்ரீ ரெங்க நாதனுக்கு ஏளன விஷயமாகும் -சேஷிக்கு மகிழ்வு கொடுக்கவே ஸ்துதி –

————

ய சப்த பர்வ வ்யவதா ந நுங்காம்
சேஷத்வ காஷ்டாம பஜன் முராரே
தஸ்யாபி நாமோத் வஹநாத் த்வயா அசௌ
லகூ க்ருதோ பூத் சடகோப ஸூரி –26-

ய சப்த பர்வ வ்யவதா ந நுங்காம் சேஷத்வ காஷ்டாம் அபஜன் முராரே –எந்த ஆழ்வார் -முரனை வதைத்த
அவனது சேஷத்வ எல்லை நிலத்தில் அடைந்தாரோ
அடியார் அடியார் தம் அடியார் –பயிலும் சுடர் ஒளி –
ப்ருத்ய ப்ருத்ய -முகுந்த மாலையிலும் உண்டே -இப்படி எட்டாவது படியில் இருக்கும் ஆழ்வாரை
தஸ்யாபி நாமோத் வஹநாத் த்வயா அசௌ லகூ க்ருதோ பூத் சடகோப ஸூரி-அந்த நம்மாழ்வார் பெயரைத் தாங்கி –
தொண்டர் தலைவன் பெயரைத் தங்குவது போல் –
உன்னாலே -இவரை வென்று -சடகோப தாசன் -என்று ஒன்பதாவது படிக்குச் சென்றாயே –

———–

நிச் சேஷம் அம்பரதலம் யதி பத்ரிகா ஸ்யாத்
ஸப்த அர்ணவீ யதி ஸமேத்ய மஷீ பவித்ரீ
வக்தா ஸஹஸ்ர வதந: புருஷ ஸ்வயம் சேத்
லிக்யதே ரங்க பதி பாதுகயோ: ப்ரபாவ:—-32-

பாதுகையின் பெருமைகளை எழுத இயலும் – எப்படி? ஆகாயம் முழுவதுமாகச் சேர்ந்து பெரியதொரு காகிதமாக இருந்தல் வேண்டும்.
ஏழு கடலும் இணைந்து, எழுதும் மையாக மாற வேண்டும். எழுதுபவனாக ஆயிரம் தலைகளுடன் கூடிய பரமபுருஷனாகிய
ஸ்ரீரங்கநாதனே இருக்க வேண்டும். இப்படி என்றால் – பாதுகையின் பெருமைகளை ஏதோ ஒரு சிறிய அளவு எழுதி முடிக்க இயலும்.

————-

யோஷித்பூத த்ருஷந்தி அபோட சகட ஸ்தேமாநி வைமாநிக
ஸ்ரோதஸ்விநீ உபலம்பநாநி பஸித் உதஞ்சத் பரீக்ஷிந்தி ச
தூத்யாதிஷ் வபி துர்வசாநி பதயோ: க்ருத்யாநி மத்வேவ யத்
தத் தே தத் ப்ரணயம் தத் ஏவ சரண த்ராணம் வ்ருணே ரங்கிண:–39-

நம்பெருமாளின் திருவடிகள் எப்படிப்பட்டவை – கல்லாகக் கிடந்த அகலிகையைப் பெண்ணாக மாற்றியவை;
பலம் வாய்ந்த சகடாசுரனை உதைத்து அழித்தவை; த்ரிவிக்ரம அவதாரத்தில் வானம் வரை அளந்து, கங்கையை உண்டாக்கியவை;
சாம்பலில் இருந்து பரீக்ஷத் அரசனை உண்டாக்கியவை; பாண்டவர்களுக்காகத் தூது சென்றவை ஆகும்.
இப்படிப்பட்ட பல குணங்களை வெளிப்படுத்திய திருவடிகளுடன் எப்போதும் பாதுகைகள் சினேகத்துடன் பிரியாமல் உள்ளன.
இப்படியாக நம்பொருமாளின் திருவடிகளைக் காப்பாற்றும் பாதுகையே! எனக்கு மேன்மை ஏற்பட அருள்வாயாக.

—————-

பத சரசி ஜயோஸ்த்வம் பாதுகே ரங்க பர்த்து
மனசி முநி ஜநாநாம் மௌலி தேசே ஸ்ருதீ நாம்
வசசி ஸ ஸூ கவீ நாம் வர்த்தசே நித்ய மேகா
ததிதம வகதம் தே சாஸ்வதம் வைஸ்வ ரூப்யம்–49-

ஸ்ரீ பாதுகையே எம்பெருமானை போலவே நீயும் ஒரே காலத்தில் பல இடங்களிலும் இருக்கிறாய்
பெருமாள் திருவடியிலும்
ரிஷிகள் உடைய மனதிலும்
வேதாந்தங்களிலும்
கவிகளுடைய வாக்கிலும் வசிக்கிறாய்
இதுவே நீ எங்கும் பரந்தமையைக் காட்டுகிறது –

———–

கனக சரித நூபே கல்ப வ்ருஷஸ்ய பூஷ்ணோ
பதகி சலைய லக்னா பாதுகே மஞ்ஜரீ த்வம்
பரிணதி மதுராணாம் யா பலா நாம் சாவித்ரீ
வஹசி நிகம ப்ருந்தை சம்பதம் ஷட்பதா நாம் –57-

ஸ்ரீ பாதுகையே காவிரிக் கரையில் கல்ப தருவாக ஸ்ரீ ரங்க நாதன் எழுந்து அருளி இருக்கிறார் –
பெருமாளுடைய மிருதுவான திருவடித் தளிர்களில் பூத்த புஷ்பமாகவும் நீ விளங்குகிறாய் –
இந்த புஷ்பத்தில் சதுர்வித புருஷார்த்தங்களும் பழமாக பழுக்கின்றன –
வேதங்கள் பூவில் சாரம் அறிந்த வண்டுகளாக உன் மகிமையை ஓதுகின்றன –

———

பரதாஸ்வஸநேஷு பாத சப்தம் வஸுதா ஸ்ரோத்ர ஸமுத்பவ: முநீந்த்ர:
படதி த்வயி பாதுகே ததஸ் த்வம் நியதம் ராம பதாத் அபிந்ந பூமா—-70-

பாதுகையே! புற்றில் இருந்து தோன்றிய வால்மீகி மஹரிஷி, இராமாயணத்தில் பரதன் மக்களைச் சமாதானப்படுத்தக்
கூறிய சொற்களில், உன்னைப் பற்றிக் கூறும்போது திருவடி என்ற பதத்தையே பயன்படுத்துகிறார்.
இதன் மூலம் உனக்கும் இராமனின் திருவடிகளுக்கும் உள்ள பெருமைகளில் எந்தவிதமான வேறுபாடும் இல்லை என்று புரிகிறது.

————-

அஸ்த்ர பூஷணதயா ஏவ கேவலம் விஸ்வம் ஏதத் அகிலம் பிபர்த்தி ய:
அகிலம் ஏந மணி பாதுகே த்வயா ஸ: அபி சேகரதயா ஏவ தார்யதே–78–

உயர்ந்த இரத்தினக்கற்கள் கொண்டு இழைக்கப்பெற்ற பாதுகையே! பெரியபெருமாள் செய்வது என்ன?
இந்த உலகங்கள் முழுமையையும் தனது ஆயுதம் போன்றும், ஆபரணம் போன்றும் எந்தவிதமான சிரமமும் இன்றி தரிக்கின்றான்.
அப்படிப்பட்ட பெரியபெருமாளை நீயும் அதே போன்று, உனது தலையில் எந்தவிதமான சிரமமும் இன்றி,
மலர் போன்று வைத்துக் கொள்கிறாய்.

————-

பரஸ்ய பும்ஸ: பத ஸந்நிகர்ஷே
துல்ய அதிகாராம் மணி பாதுகே த்வாம்
உத்தம்ஸயந்தி ஸ்வயம் உத்தமாங்கை:
சேஷாஸமம் சேஷ கருத்ம தாத்யா:—-83-

உயர்ந்த இரத்தினக் கற்களால் இழைக்கப்பட்ட பாதுகையே! பரம்பொருளான பகவானின் திருவடிகளின் கீழே
நீயும் ஆதிசேஷன், கருடன் முதலானோர்களும் ஒரே போன்றுதான் கைங்கர்யம் செய்து வருகின்றீர்கள்.
ஆயினும் ஆதிசேஷன், கருடன் போன்றவர்கள் உன்னைப் பரிவட்டம் போன்று தங்கள் தலைகளில் ஏற்றுக் கொள்கின்றனர்.
இது உனக்குப் பெருமை அல்லவா?

———–

மூர்த்நா ததாநாம் மணி பாதுகே த்வாம்
உத்தம் ஸிதம் வா புருஷம் பவத்யா
வதந்தி கேசித் வயமாமநாம:
த்வாம் ஏவ ஸாஷாத் அதி தைவதம் ந:—-99-

ஸ்ரீ பாதுகையே சிலர் பெருமாளையாவது உன்னையாவது த்யானிப்பது அவசியம் என்று கூறுகிறார்கள்
நாங்களோ உன்னை மட்டுமே த்யானிப்பது போதும் என திடமாக நம்புகிறோம்
ஆசார்ய பலம் இருந்தால் தானே பகவத் கிருபையும் கிட்டுமே –

————

ப்ராப்தே ப்ரயாண ஸமயே மணி பாத ரக்ஷே
பௌரான் அவேக்ஷ்ய பவதீ கருண ப்ரலாபாந்
மஞ்ஜு ப்ரணாத முகரா விநிவர்த்த நார்த்தம்
ராமம் பத க்ரஹண பூர்வம் அயாசதேவ—-103-

மஞ்ஜூ ப்ரணாத முகரா விநிவர்த்த நார்த்தம் -சமாதானம் சொல்கிறாள் -ஆசுவாசம் படுத்துகிறாள்
ராமம் பத க்ரஹண பூர்வம் அயாசதேவ-காலைப் பிடித்து பிரார்த்தனை பண்ணுவேன் என்கிறாள் ஸ்ரீ பாதுகா தேவி

—————

பாதாவநி ப்ரபுதராந் அபராத வர்க்காந்
ஸோடும் க்ஷமா த்வம் அஸி மூர்த்திமதீ க்ஷமைவ
யத் த்வாம் விஹாய நிஹதா: பரிபந்தி நஸ்தே
தேவேந தாசரதி நா தச கண்ட முக்யா—110-

பெரிய பெருமாளின் திருவடிகளைக் காப்பவளே!
அனைத்துக் குற்றங்களையும் பொறுத்துக் கொள்ளும் அளவிற்கு சரீரம் பெற்றவளாக, பொறுமையே வடிவமாக நீ உள்ளாய்.
ஆகையால் தான் இராமன் உன்னைப் பரதனிடம் அளித்து விட்டு, இராவணன் போன்றவர்களை அழித்தான் போலும்.

————-

நியதம் அதிருரோஹ த்வாம் அநாதேய சக்திம்
நிஜசரண ஸரோஜ சக்திம் ஆதாது காம:
ஸ கதம் இதரதா த்வாம் ந்யஸ்ய ராம: விஜஹ்ரே
த்ருஷத் உபசித பூமௌ தண்டகாரண்ய பாகே—116–

ஸ்ரீ பாதுகையே பொறுமையின் பிறப்பிடமான உன் மீது ஏறி பெருமாளும் தானும் எதையும் தாங்க வல்ல
உனது குணத்தை சம்பாதித்துக் கொண்டார் -இல்லாவிடில் மிருதுவான பாதங்களைக் கொண்டு
கற்கள் முட்கள் நிறைந்த ஸ்ரீ தண்ட காரண்யத்தில் எவ்வாறு சஞ்சரிப்பார்

————–

பரதஸ் ஏவ மாம் அபி பிரசமித விஸ்வாபவா துர் ஜாதா
சேஷேவ சிரஸி நித்யம் விஹரது ரகுவீர பாதுகே பவதீ –120-

வீரனாகிய இராமனின் பாதுகையே! ”இராமனைக் கானகம் அனுப்பிய கைகேயின் மகன்” என்ற அபவாதங்கள்
பரதன் மீது விழாமல் அவன் காப்பாற்றப்பட்டான் – எப்படி? உன்னைத் தனது தலையில் ஏற்ற காரணத்தினால் ஆகும்.
இது போன்று எனது தலையிலும் நீ எப்போதும் தங்கி நின்று, எனது அபவாதங்களையும் போக்க வேண்டும்.

———–

ப்ரசஸ்தே ராம பாதாப்யாம் பாதுகே பர்யுபாஸ்மஹே
ஆந்ரு சம்ஸ்யம் யயோர் ஆஸீத் ஆஸ்ரிதேஷு அநவக்ரஹம்—-121-

இராமனின் திருவடிகளை விட மிகவும் உயர்ந்த அவனுடைய பாதுகையை நாங்கள் த்யானம் செய்கிறோம் –
காரணம், அயோத்தி நாட்டின் மீது இராமனுக்கு இல்லாத தயை பாதுகைக்கு இருந்த காரணத்தால் அல்லவா பாதுகை மீண்டும் வந்தாள்?

————

ஆஸா: ப்ரஸாதயிதும் அம்ப ததா பவத்யாம்
தைவாத் அகாண்ட சரதீவ ஸமுத்திதாயாம்
ஸ்தோகாவசேஷ ஸலிலாஸ் ஸஹஸா பபூவு:
ஸாகேத யௌவத விலோசந வாரிவாஹா:—-130-

தாயே! பாதுகையே! இராமன் கானகம் புகுந்தவுடன் நீ அயோத்திக்கு மீண்டும் வந்தாய்.
மக்களின் விருப்பங்களை நிறைவேற்ற வல்ல சரத் காலம் போன்று நீ வந்தாய்.
உன்னைக் கண்டவுடன் அயோத்தி நகரத்தில் இருந்த பெண்களின் கண்கள் என்ற மேகங்கள், தங்கள் மழை நீரை நிறுத்தின.

——————–

ஸமுபஸ்திதே ப்ரதோஷே
ஸஹஸா விநிவ்ருத்ய சித்ரகூட வநாத்
அபஜத புநஸ் ஜந பதம்
வத்ஸம் தேநு: இவ பாதுகே பவதீ—-140-

பாதுகையே! மேய்வதற்காகச் செல்லும் பசுவானது அஸ்தமன நேரத்தில் கன்றுக் குட்டியிடம் வந்து விடுகிறது.
அது போன்று நாட்டிற்கும் பரதனுக்கும் கவலை ஏற்பட்ட போது,
நீ சித்திர கூடத்தில் இருந்து மிகவும் விரைவாக கோசலத்திற்குத் திரும்பினாய் போலும்.

————

வர்ஷாணி தாநி வ்ருஷளோ ந தபாம்ஸி தேபே
பாலோ ந கச்சித் அபி ம்ருத்யுவசம் ஜகாம
ராஜ்யே தவ அம்ப ரகு புங்கவ பாத ரக்ஷே
ந ஏவ அபரம் ப்ரதி விதேயம் அபூத் ப்ரஸக்தம்—-153-

இராமனின் திருவடிகளை அவனது தாய் போன்று பாதுகாப்பவளே! நீ அயோத்தியை ஆண்ட போது –
மற்ற வர்ணத்தினர்கள் யாரும் தவம் இயற்றவில்லை (அந்தணன் தவிர); எந்தக் குழந்தையும் இறந்து போகவில்லை;
ப்ராயச்சித்தம் தேடும் அளவிற்கு எந்தவிதமான குற்றமும் நிகழவில்லை.

————–

அநந்ய பக்திர் மணி பாதுகே த்வாம்
அபி அர்ச்சயந் தாசரதிர் த்வீதீய:
விகல்ப்யமாந: ப்ரதமேந கீர்த்யா
வந்த்ய: ஸ்வயம் வ்யோமஸதாம் பபூவ—166-

இரத்தினக் கற்கள் பதிக்கப்பட்ட பாதுகையே! எந்த ஒரு பயனும் எதிர்பார்க்காமல், உன்னிடம் மட்டுமே பக்தி கொண்டு,
பரதன் உன்னை மட்டுமே வணங்கி நின்றான். இதனால் தசரதனின் இரண்டாவது புத்திரனான அவனை,
முதல் பிள்ளையான இராமானுக்குச் சமமாகவே அனைவரும் கருதினர்.
இப்படியாகப் பரதன் தேவர்களுக்குச் சமமானவனாகவே வணங்கப்பட்டான்.

————–

மஹீஷிதாம் ராகவ பாத ரக்ஷே
பத்ராஸ நஸ்த்தாம் பவதீம் ஸ்ப்ருசந்த:
பூர்வம் ததாத்வே நியதே அபி பூய:
கல்யாணதாம் ஆநசிரே கிரீடா:—-171-

இராமனின் திருவடிகளைக் காப்பாற்றும் பாதுகையே! நீ சிம்மாசனத்தில் வீற்றிருந்தபோது,
உன்னை அரசர்களின் தலையில் உள்ள கிரீடங்கள் (அவர்கள் உன்னை வணங்கும்போது) தொட்டன.
அவை முன்பே தங்கமாக உள்ளபோதிலும், உன்னைத் தொட்ட பின்னர் மட்டுமே உயர்ந்த பலனைப் பெற்றன.

————-

ப்ராப்த உதயா ததாநீம்
கிம் அபி தம: தத் நிராகரோத் பவ்தீ
தநுரிவ மனுகுல ஜநுஷாம்
ப்ரஸவித்ரீ ரத்ந பாதுகே ஸவிது:—180-

இரத்தினக் கற்கள் கொண்டு இழைக்கப்பட்ட பாதுகையே! இராமன் கானகம் புகுந்த போது நீ அரச பதவி ஏற்கும்
உதயம் என்பதை அடைந்தாய். ஆக மநுகுலத்தின் அரசர்களுக்கு ஆதாரமாக உள்ள ஸூரியன் போன்று நீ ஆனாய்.
இதன் மூலம் எங்கும் உள்ள இருளை நீக்கினாய்.

————–

ப்ராது: நியோகே அபி அநிவர்த்தமாநம்
ராஜ்ய அபிஷேகம் ச பரித்ய ஜந்தம்
ராமாநுஜௌ தௌ நநு பார தந்த்ர்யாத்
உபௌ உபாப்யாம் பவதீ ஜிகாய—-184-

பாதுகையே! இராமனின் ஆணைகளை அவனது தம்பிகளான இலட்சுமணனும், பரதனும் மீறாதவர்களே ஆவார்கள்.
ஆயினும் இராமனின் ஆணைக்கு ஏற்ப அவர்கள் இருவரும் பட்டாபிஷேகம் ஏற்கவில்லை.
ஆனால், நீ ஏற்றுக் கொண்டாய். இதன் மூலம் அவர்கள் இருவரையும் நீ வென்றாய்.

————-

மநு வம்ஸ புரோஹிதேந மந்த்ரை: அபிமந்தரய த்வயி பாதுகே ப்ரயுக்தம்
அபிஷேக ஜலம் க்ஷணேந ராஜ்ஞாம் சமயாமாஸ ஸமுத்திதாந் ப்ரதாபாந்—-200-

பாதுகையே! மனுவம்சத்தின் குலகுருவான வசிஷ்டர் உன் மீது மந்திரங்கள் கொண்டு ஜபிக்கப்பட்ட புண்ணிய நீரை,
பட்டாபிஷேகத்தின்போது சேர்த்தார். இந்த நீர் செய்தது என்ன?
விரோதிகளான அனைவருடைய வீரம் என்ற தீயை அணைத்துவிட்டது.

————–

அபிஷேசயது ஸ ராம: பதேந வா ஸ்ப்ருசது பாதுகே பவதீம்
அவிசேஷித மஹிமா த்வம் கிம் வா விசேஷ: க்ஷமா ஸமேதாநாம்—210-

பாதுகையே! இராமன் உனக்கு உயர்ந்த அரச பதவி என்ற பட்டாபிஷேகம் அளித்தாலும், தனது திருவடிகளில் உன்னை வைத்தாலும் –
உனது பொறுமை காரணமாக, நீ குறைவற்ற பெருமை மாறாமலேயே உள்ளாய்.
பூமியின் பொறுமையை ஒத்தபடி உள்ளவர்களுக்கு இது போன்று ஏற்றத் தாழ்வுகளில் பேதம் என்ன உள்ளது?

———–

உபாஸ்ய வர்ஷாணி சதுர் தச த்வாம்
உத்தாரிகாம் உத்தர கோஸலஸ்தா:
ஸநந்த நாத்யைரபி துர் விகாஹம்
ஸந்தாநிகம் லோகம் அவாபுர அக்ர்யம்—-212–

பாதுகையே! வடக்கு கோஸலை நாட்டில் உள்ள மக்கள் உன்னை பதினான்கு வருடங்கள் வணங்கி வந்தனர்.
இதனால் அவர்களுக்குக் கிட்டியது என்ன?
ஸநந்தனர் போன்ற உயர்ந்தவர்களாலும் அடைய இயலாத ஸாந்தாநிக லோகத்தை அவர்கள் எளிதாக அடைந்தனர்.

—————-

பாதாவநி த்வத் அபிஷேசந மங்களார்த்தம்
பேரீசதம் ப்ருசம் அதாட்யத யத் ப்ரதீதை:
ஆகர்ண்ய தஸ்ய ஸஹஸா துமுலம் நிநாதம்
லங்கா கவாட நயநாநி நிமீலிதாநி—-220-

பெரிய பெருமாளின் திருவடிகளைக் காப்பாற்றும் பாதுகையே!
உன்னுடைய பட்டாபிஷேகம் என்னும் மங்கள கரமான நிகழ்வின் போது, நூற்றுக் கணக்கானவர்கள் பெரிதாக வாத்தியம் ஒலித்தனர்.
இந்த ஓசை இலங்கை வரை கேட்டது. இதனைக் கேட்ட இலங்கையின் கதவுகள் மூடப்பட்டன.

———————–

நிஸ்தீர்ண துங்க ஜலதே: அநகஸ்ய தேவி
த்வத் ஸம்ப்ரயுக்த ரகுநாத பதாந்வயேந
ஸத்ய ஸநந்தன முகை: அபி துர் நிரீக்ஷா
ஸாம்ராஜ்ய ஸம்பத் அபரா பரதஸ்ய ஜஜ்ஞே—-237–

பாதுகாதேவியே! உன்னுடன் தொடர்பு கொண்டதால் உயர்ந்த இராமனின் திருவடிகள் மூலமாகப் பரதன்
தனது துக்கம் என்ற பெரிய கடலை எளிதாகக் கடந்தான். இதன் மூலம் தூய்மை அடைந்த பரதன்,
ஸநந்தர் போன்றவர்கள் கூடக் காண இயலாத தேஜஸ் அடைந்தான்.
இதனால் பக்தர்களுக்குச் சக்ரவர்த்தி போன்றவன் என்ற பட்டம் பெற்றான்.

———–

இதி நிகமவந்தி வசஸா ஸமயே ஸமயே க்ருஹீத ஸங்கேத:
அபி ஸரதி ரங்கநாத: ப்ரதிபத போகாய பாதுகே பவதீம்—-250-

நம்பெருமாளின் பாதுகையே! இப்படியாக அந்தந்த காலத்தில் இவற்றைச் செய்யவேண்டும் என்று
வேதங்களாகிய வந்திகள் (துதி செய்பவர்கள் எனலாம்) மூலம் ஸ்ரீரங்கநாதன் உணர்கிறான்.
அந்தந்த காலத்தில் சுகங்களை அனுபவிக்கும் பொருட்டு உன்னை அடைகிறான்.

————

சரண கமல ஸங்காத் ரங்க நாதஸ்ய நித்யம்
நிகம பரிமளம் த்வம் பாதுகே நிர்வமந்தீ
நியதம் அதிசயாநா வர்த்தஸே ஸாவரோதம்
ஹ்ருதயம் அதி வஸந்தீம் மாலிகாம் வைஜயந்தீம்—258-

அழகிய மணவாளனின் பாதுகையே! பெரிய பெருமாளின் திருமார்பில் உள்ள மஹாலக்ஷ்மியுடன் தொடர்பு கொண்டுள்ளதால்,
அவன் அணிந்துள்ள வைஜயந்தி என்கிற மாலைக்கு நறுமணம் அதிகமே ஆகும்.
ஆயினும் அவனது திருவடிகளின் தொடர்பு உனக்கு மட்டுமே அல்லவா உள்ளது?
இதன் மூலம் நீ எப்போதும் வேதங்களின் நறுமணத்தை பரப்பியபடி உள்ளாய்.
ஆக ஸ்ரீரங்கநாச்சியாரின் தொடர்பு பெற்ற அந்த மாலையை விட, அவனது திருவடிகளின் தொடர்பு பெற்ற நீ உயர்ந்தே உள்ளாய்.

———

ஸ்ப்ருசத: சிரஸா பதேந ச த்வாம்
கதிம் உத்திஸ்ய முகுந்த பாதுகே த்வௌ
அவரோஹதி பஸ்சிம: பதாத் ஸ்வாத்
அத்ரோஹத்யநக: ததேவ பூர்வ:—-267-

க்ருஷ்ணனின் பாதுகையே! உன்னை இருவர் தொடுகின்றனர். ஒருவர் உன்னைத் தனது கால்கள் கொண்டு தொடுகிறார்,
மற்றோருவர் உன்னைத் தனது தலையால் தாங்குகிறார். தலையால் தொட்டவர் மேலே (பரமபதம்) ஏறியபடி உள்ளார்.
காலால் தொட்டவர் (நம்பெருமாள் ஆசனத்தில் இருந்து இறங்க எண்ணி, பாதுகை மீது திருவடி வைக்கிறான்) கீழே இறங்குகிறார்.

————–

த்வயா அநுபத்தாம் மணி பாத ரக்ஷே
லீலா கதிம் ரங்க சயஸ்ய பும்ஸ:
நிஸா மயந்த: ந புநர்பஜந்தே
ஸம்ஸார காந்தார கதாகதாநி—-275-

இரத்தினக் கற்கள் கொண்டு இழைக்கப்பட்ட பாதுகையே! ஸ்ரீரங்கத்தில் சயனித்துள்ள பரம புருஷனாகிய பெரிய பெருமாள்,
உன்னைச் சாற்றிக் கொண்டு சஞ்சாரம் செய்கிறான். இதனைக் காண்பவர்கள், இந்த உலகில் பிறப்பது-இறப்பது
என்று சுழற்சியை இனி மேற்கொள்வதில்லை.

———–

பதஸ் ப்ருசா ரங்க பதிர் பவத்யா
விசக்ரமே விஸ்வம் இதம் க்ஷணேந
ததஸ்ய மந்யே மணி பாத ரக்ஷே
த்வயைவ விக்யாதம் உருக்ரமத்வம்—-281-

ஸ்ரீ பாதுகையே நீ பெருமாள் திருவடியில் இருந்ததால் தான் அவர் நொடிப் பொழுதில் உலகை அளந்தார் –
அதனாலேயே -உருக்ரமன் -த்ரிவிக்ரமன் -என்ற பெயரையும் பெற்றார் –

——————

ஸம்பத்யதே ஸமுசிதம் க்ரமம் ஆஸ்ரயந்த்யா
ஸத்வர்த்மநா பகவதோ: அபி கதிர் பவத்யா
ஈஷ்டே பதாவநி புந: க இவேத ரேஷாம்
வ்யாவர்த்த நஸ்ய விஷமாத் அபத ப்ரசாராத்—290-

பெரிய பெருமாளின் திருவடிகளைக் காப்பாற்றும் பாதுகையே! ஸ்ரீரங்கநாதன் நல்ல வழியில் சென்று
சஞ்சாரம் செய்வது என்பது, உனது அடிவைப்பு மூலமே உண்டாகிறது.
இப்படி உள்ளபோது, மற்றவர்களைத் தீய வழிகளில் நடக்காமல் திசை திருப்பும் திறன் வேறு யாரிடம் உள்ளது?

————-

நித்யம் ய ஏவ ஜகதோ மணி பாத ரக்ஷே
ஸத்தாஸ்திதி ப்ரயதநேஷு பரம் நிதாநம்
யோ அபி ஸ்வதந்த்ர சரிதஸ் தவத் அதீந வ்ருத்தி:
கா வா கதா ததிதரேஷு மிதம்பசேஷு—-299-

இரத்தினக் கற்கள் கொண்டு இழைக்கப்பட்ட பாதுகையே! இந்த உலகைப் படைப்பது, இந்த உலகில் உள்ள
அனைத்தைக் காட்டிலும் உயர்ந்திருப்பது ஆகிய தன்மைகளை உடைய ஸ்ரீரங்கநாதனே உன் வசப்பட்டுள்ளான்.
இப்படி உள்ளபோது இந்த உலகில் உள்ள மற்ற அற்பர்கள் உனக்கு அடிமை என்று கூறவும் வேண்டுமா?

—————

கமபி கநக ஸிந்தோ: ஸைகதே ஸஞ்சரந்தம்
கலச ஜலதி கந்யா மேதிநீ தத்த ஹஸ்தம்
அநிசம் அநுபவேயம் பாதுகே த்வயி அதீநம்
ஸுசரித பரிபாகம் ஸூரிபி: ஸேவநீயம்—-309-

ஸ்ரீரங்கநாதனின் பாதுகையே! காவேரியின் மணல்திட்டில் ஸ்ரீரங்கநாதன் சஞ்சரிக்கிறான்.
அவன் ஸ்ரீதேவியாலும் பூதேவியாலும் சூழப்பட்டு உள்ளான். சிறந்த புண்ணியங்களின் பயனாக உள்ளான்.
நித்யஸுரிகளால் என்றும் போற்றப்பட்டபடி உள்ளான். உன்னிடம் எப்போதும் வசப்பட்டு உள்ளான்.
இப்படிப்பட்ட இந்த ஸ்ரீரங்கநாதனை நான் எப்போதும் வணங்கியபடி இருப்பேனாக.

—————

ஸம்பவது பாதரக்ஷே ஸத்ய ஸுபர்ண: ஆதி: ஔபவாஹ்ய கண:
யத்ராஸு ரங்கபர்த்து: ப்ரதம பரிஸ்பந்த காரணம் பவதீ–320–

பெரியபெருமாளின் திருவடிகளைக் காப்பாற்றும் பாதுகையே!
ஸ்ரீரங்கநாதன் சஞ்சாரம் செல்வதற்கு அவனுக்கு வாகனங்களாக ஸத்யன், கருடன் என்று பலரும் இருக்கக்கூடும்.
ஆனால் இவர்களுக்கு முன்பாக அவன் முதல் அடி எடுத்து வைப்பதற்கு நீ அல்லவோ காரணமாக உள்ளாய்?

———–

அஸ்ப்ருஷ்ட தோஷ பரிமர்ஸம் அலங்க்யம் அந்யை:
ஹஸ்தாபசேயம் அகிலம் புருஷார்த்த வர்கம்
சித்ரம் ஜநார்த்தந பதாவநி ஸாதகாநாம்
த்வயி அர்ப்பிதா: ஸுமநஸ: ஸஹஸா பலந்தி—-331-

ஜனார்த்தனனின் திருவடிகளைக் காப்பாற்றும் பாதுகையே! உன்னிடம் மலர்களைச் சமர்ப்பணம் செய்பவர்களுக்குக் கிட்டுவது என்ன?
எந்தவிதமான தோஷங்களும் இல்லாததும், மற்றவர்களுக்கு எட்டாததும், இவர்களுக்குக் கையினால் பறிக்கக்கூடியதும்
ஆகிய உயர்ந்த புருஷார்த்தங்கள் மிகவும் எளிதாகக் கிட்டுகின்றன.

———–

ஸூடாரக்வத ரஜஸா ஸூர்ண ஸ்நபனம் விதாய தே பூர்வம்
ரங்கேஸ பாதுகே த்வம் அபிஷிஞ்சதி மௌளி கங்கயா சம்பு:—350-

ஸ்ரீரங்கநாதனின் பாதுகையே! சிவன் தனது தலையில் உள்ள கொன்னை மலர்கள் கொண்டு உனக்கு சூர்ணாபிஷேகம் செய்கிறார்.
அதன் பின்னர் தனது தலையில் உள்ள கங்கையைக் கொண்டு உனக்கு திருமஞ்சனம் செய்து வைக்கிறார்.

————–

க்ருதிந: சிரஸா ஸமுத் வஹந்த:
கதிசித் கேசவ பாதுகே ரஜஸ்தே
ரஜஸஸ் தமஸோ அபி தூரபூதம்
பரிபஸ்யந்தி விசுத்தமேவ ஸத்வம்—-356-

அழகான கேசத்தைக் கொண்ட ஸ்ரீரங்கநாதனின் பாதுகையே! உன்னுடைய துகள்களைத் தங்கள் தலைகளில்
கொள்கின்ற புண்ணியம் செய்தவர்களின் நிலை என்ன? அப்படிப்பட்டவர்கள் ரஜோகுணம், தமோகுணம் ஆகிய
இரண்டிற்கும் அப்பாற்பட்ட ஸத்வகுணம் நிறைந்த பரம பதத்தைக் காண்கின்றனர்.

————

கங்காபகா தட லதாக்ருஹம் ஆஸ்ரயந்த்யா:
பாதாவநி ப்ரசலிதம் பதவீ ரஜஸ்தே
ப்ராயணே பாவநதமம் ப்ரணதஸ்ய சம்போ:
உத்தூளநம் கிம் அபி நூதநம் ஆதநோதி—-368-

ஸ்ரீ பாதுகையே ஸ்ரீ சக்ரவர்த்தி திருமகன் உன்னைச் சாற்றிக் கொண்டு கங்கைக் கரையில் எழுந்து அருளிய போது உண்டான
தூசியைச் சிவன் தலை வணங்கி தோஷ நிவாரண அர்த்தமாக புதியதாகத் தன் உடலில் பூசிக் கொள்கிறார் –

—————–

பஞ்சாயுதீ பூஷண மேவ சௌரே
யதஸ் தவைதே மணி பாதரஷே
விதந்வதே வ்யாப்ததிச பராகா
சாந்தோதயான் சத்ருசமூ பராகான் –374-

ஸ்ரீ பாதுகையே சத்ருக்களைக் கொல்வதற்காகப் பெருமாள் எழுந்து அருளுகிறார்
உன்னுடைய தூளியைக் கண்ட மாத்ரத்திலேயே சத்ருக்கள் ஓடோடிப் போகிறார்கள்
பெருமாளுடைய பஞ்சாயுதங்களும் அலங்காரத்திற்காக மட்டுமே ஆகின்றன –

————-

மதுரம் மணி பாதுகே ப்ரவ்ருத்தே
பவதீ ரங்க ந்ருபதே விஹார காலே
அபயார்த்த்நயா ஸமப்யு பேதாந்
அவி ஸம்வாதயதீவ மஞ்ஜு நாதை:–390-

இரத்தினக் கற்கள் பதிக்கப்பட்ட பாதுகையே! ஸ்ரீரங்கநாதனின் ஸஞ்சார காலத்தில் பலரும் அவன் அருகில் வந்து,
தங்களுக்கு அபயம் அளிக்க வேண்டி நிற்கின்றனர். அப்போது நீ செய்வது என்ன?
உன்னுடைய இனிமையான நாதம் மூலம், “அபயம் அளிக்கப்பட்டது”, என்று கூறுகிறாய் அல்லவோ?

——————-

நித்யம் பதாம் புருஹயோ: இஹ கோபிகாம் த்வாம்
கோபீ ஜந ப்ரியதமோ மணி பாத ரக்ஷே
ஸம்பந்ந கோஷ விபவாம் கதிபி: நிஜாபி:
ப்ரீத்யேவ ந த்யஜதி ரங்க ஸமாஸ்ரிதோபி—-420-

இரத்தினக் கற்கள் பதிக்கப்பட்ட பாதுகையே! கோபிகைகளுக்கு மிகவும் ப்ரியமானவனாகிய நம்பெருமாள்,
தனது ஸஞ்சாரங்கள் முடிந்து ஸ்ரீரங்க விமானத்தை அடைந்த பின்னரும் உன்னை விடுவதில்லை.
மிகவும் இனிமையான நாதம் கொண்ட உன்னை அவன் கோபிகை என்றே கருதியுள்ளான் போலும்.

————-

க்ஷிபதி மணி பாத ரக்ஷே நாதைர் நூதம் ஸமாஸ்ரித த்ராணே
ரங்கேஸ்வரஸ்ய பவதீ ரக்ஷாபேக்ஷா ப்ரதீக்ஷண விளம்பம்—-480-

இரத்தினக் கற்கள் பதிக்கப்பட்ட பாதுகையே! தனது அடியார்கள் தன்னிடம், ” என்னைக் காக்கவேண்டும்”, என்று
விண்ணப்பம் செய்யவேண்டும் என்று ஸ்ரீரங்கநாதன் எதிர்பார்க்கிறான்.
இத்தகைய அவனது எண்ணத்தை உனது நாதங்களால் நீக்கி, அவன் காப்பாற்றும் காலதாமதத்தைக் குறைத்து விடுகிறாய்.

———–

ரங்கேஸ பாதாவநி தாவகாநாம்
ரத்ந உபலாநாம் த்யுதய: ஸ்புரந்தி
ஸ்ரேய: பலாநாம் ஸ்ருதி வல்லரீணாம்
உபக்நசாகா இவ நிர்வ்யபாயா:—-485-

ஸ்ரீரங்கநாதனின் திருவடிகளைக் காப்பாற்றும் பாதுகையே! மக்களுக்கு வேண்டிய புருஷார்த்தம் என்னும் பழங்களை
அளிக்கின்ற கொடிகளாக வேதங்கள் உள்ளன. அந்த வேதங்கள் படர்வதற்கு ஏற்ற கொழுகொம்புகளாக
உனது இரத்தினக் கற்களின் ஒளிக்கீற்றுகள் உள்ளன.

———–

ப்ரபவந்தி தவீயஸாம் ஸ்வபாவாத்
தவ ரத்நாநி முகுந்த பாத ரக்ஷே
அயஸாமிவ ஹந்த லோஹ காந்தா:
கடிநாநாம் மநஸாம் விகர்ஷணாய—512–

ஸ்ரீரங்க நாதனின் திருவடிகளைக் காக்கும் பாதுகையே! ஒரு சிலர் ஸ்ரீரங்கநாதன் வீதியில் வலம் வரும்போது,
வீட்டை விட்டு வராமல் இருப்பார்கள். அவர்களது இரும்பு போன்ற மனங்களை, தூரத்தில் இருந்தே இழுக்க வல்ல
காந்தம் போன்று உன்னுடைய இரத்தினக் கற்கள் சாமர்த்தியம் கொண்டவையாக உள்ளவனவே!

————

ரங்காதிராஜ பத ரக்ஷிணி ராஜதே தே
வஜ்ர உபஸங்கடித மௌக்திக வித்ரும ஸ்ரீ:
ஸக்தா சிரம் மநஸி ஸம்யமிநாம் நிவாஸாத்
ஸூர்ய இந்து அஹ்நிமய மண்டல வாஸநேவ—-550–

ஸ்ரீரங்கராஜனின் திருவடிகளைக் காப்பாற்றும் பாதுகையே! வைரத்துடன் சேர்த்துப் பதிக்கப்பட்ட முத்து, பவழம் ஆகியவற்றின் ஒளியானது –
நீண்டகாலமாக யோகிகளின் மனதில் நீ இருந்து வருவதால், அங்குள்ள சூரியன், சந்திரன், அக்னி மண்டலங்களின்
வாசனையுடன் கூடியதாக உன்னில் காணப்படுகிறது.

———–

ஜநயஸி பதாவநி த்வம்
முக்தா சோண மணி சக்ர நீலருசா
நகருசி ஸந்ததி ருசிராம்
நந்தக நிஸ்த்ரிம்ச ஸம்பதம் சௌரே:—580-

ஸ்ரீரங்கநாதனின் பாதுகையே! உனது முத்துக்களின் ஒளி, பத்மராகக் கற்களின் ஒளி மற்றும் இந்த்ரநீலக் கற்களின் ஒளி
ஆகியவை ஸ்ரீரங்கநாதனின் திருவடியின் நகங்களில் புதிய ஒளியை ஏற்படுத்துகின்றன.
இதனைக் காணும்போது நீ அவனுடைய நந்தகம் என்னும் கத்தியின் தோற்றத்தை ஏற்படுத்துவதாக உள்ளது.

————

அர்ச்சிஷ்மதீ காஞ்சந பாத ரக்ஷே
ப்ரஸ்தௌதி தே பாடல ரத்ந பங்க்தி:
ரேகா ரதாங்கஸ்ய மஹ: ப்ரபஞ்சம்
ரங்கேச பாதாம்புஜ மத்ய பாஜ:—-591–

ஸ்ரீரங்கநாதனின் பொன்மயமான பாதுகையே! ஸ்ரீரங்கநாதனுடைய தாமரை மலர் போன்ற அழகிய திருவடியின் நடுவில்,
ரேகை வடிவத்தில் சக்கரம் உள்ளது. உன்னுடைய பத்மராகக் கற்களின் சிவந்த ஒளியானது,
அந்தச் சக்கரத்தின் ஒளியைப் போன்று காணப்படுகிறது.

———–

அருணமயஸ் தவ ஏதே
ஹரி பத ராகேண லப்த மஹிமாந:
கமயந்தி சரண ரக்ஷே
த்யு மணி கணம் ஜ்யோதி ரிங்கணதாம்—-610-

ஸ்ரீரங்கநாதனின் பாதுகையே! உனது பத்மராகக்கற்கள், ஸ்ரீரங்கநாதனுடைய திருவடித் தாமரைகளின்
சிவந்த ஒளியைப் பெறுகின்றன. இதனால் அவை, மற்ற சூரியன்கள் அனைத்தையும், ஒளி குறைந்த,
மின்மினிப்பூச்சிகள் போன்று மாற்றி விடுகின்றன.

————-

ரங்கேஸ சரண ரக்ஷா
ஸா மே விததாது சாஸ்வதீம் ஸூத்திம்
யத் மௌக்திக ப்ரபாபி:
ஸ்வேத த்வீபம் இவ ஸஹ்யஜா த்வீபம்—-660-

ஸ்ரீரங்கநாதனின் திருவடிகளைக் காப்பாற்றும் பாதுகையே! நீ எனக்கு அழிவற்ற வெண்மையை
(பாவங்கள் அற்ற தன்மை, ஞானம்) உண்டாக்க வேண்டும். உன்னுடைய முத்துக்களின் அந்த ஒளியால் அல்லவோ
ஸ்ரீரங்கம் என்னும் காவேரியால் சூழப்பட்ட தீவானது, ச்வேத த்வீபம் போன்று வெண்மையாக உள்ளது?

——————-

ஸ்தல கமலநீவ காசித்
சரணாவநி பாஸி கமல வாஸிந்யா:
யத் மரதக தள மந்யே
ய: கச்சிதஸௌ ஸமீக்ஷ்யதே சௌரி:-680–

ஸ்ரீரங்கநாதனின் பாதுகையே! தாமரையில் வீற்றுள்ள ஸ்ரீரங்கநாச்சியாருக்கு ஏற்ற ஒரு நிலத் தாமரை வனமாக நீ உள்ளாய்.
அந்தத் தாமரை வனத்தின் இலைகளாக உனது மரதகக் கற்களின் பச்சை ஒளி உள்ளது.
அந்த இலைகளின் நடுவே ஸ்ரீரங்கநாதன் ஒரு இலை போன்று காணப்படுகிறான்.

——————

நமதாம் நிஜ இந்த்ரநீல ப்ரபவேந முகுந்த பாதுகே பவதீ
தமஸா நிரஸ்யதி தம: கண்டகம் இவ கண்ட கேநேவ—710–

ஸ்ரீரங்கநாதனின் பாதுகையே! முள்ளைக் கொண்டு முள்ளை எடுப்பது போன்று, கருமையாகக் காணப்படும்
உனது இந்த்ரநீலக் கற்களின் ஒளி மூலமாகவே நீ உன்னை வணங்குகின்றவர்களின் அறியாமை என்னும் இருளை நீக்குகிறாய்.

———–

ப்ரஜ்வலித பஞ்ச ஹேதி: ஹிரண்மயீம் த்வாம் ஹிரண்ய விலயார்ஹ:
ஆவஹது ஜாத வேதா: ஸ்ரியம் இவ ந: பாதுகே நித்யம்—750–

ஸ்ரீரங்கநாதனின் பாதுகையே! சக்கரம் முதலான ஐந்து ஆயுதங்களை ஏற்தியபடி,
ஹிரண்யன் போன்றவர்களை அழிப்பதற்காக ஸ்ரீரங்கநாதன் உள்ளான்.
இப்படிப்பட்ட அவன், தங்கமயமான உன்னை, அவனுக்குச் செய்யும் கைங்கர்யச் செல்வமாக உள்ள உன்னை,
எங்களுக்கு எப்போதும் தந்தருள வேண்டும்.

——————

பஹுமுகபோக ஸமேதை: நிர்முக்ததயா விஸூத்திம் ஆபந்நை:
சேஷாத்மிகா பதாவநி நிஷேவ்யஸே சேஷ பூதைஸ் த்வம்—-760–

ஸ்ரீரங்கநாதனின் பாதுகையே! ஆதிசேஷனின் அவதாரமான நீ, பலவிதமான இன்பங்களுடன் கூடியவர்களும்,
அனைத்து கர்மங்களில் இருந்தும் விடுபட்டதனால் தோஷம் இல்லாத தன்மையை அடைந்தவர்களும் ஆகிய
ஸ்ரீரங்கநாதனின் தொண்டர்களால் எப்போதும் வணங்கப்படுகிறாய்.

————-

பாதுகே பவ பய ப்ரதீ பயோ:
பாவயாமி யுவயோஸ் ஸமாகமம்
ஸக்தயோர் தநுஜவைரிணர் பதே
வித்யயோர் இவ பராவராத் மநோ:–768–

ஸ்ரீரங்கநாதனின் பாதுகைகளே! அசுரர்களின் சத்ருவான ஸ்ரீரங்கநாதனின் திருவடிகளில் உள்ள நீங்கள்,
ஸம்ஸார பயத்திற்குச் சத்ருவாக உள்ளீர்கள். இப்படியாக உள்ள உங்கள் இருவரது சேர்க்கையைக் காணும் போது,
பரை மற்றும் அபரை என்ற வித்யைகளின் சேர்க்கை என்றே நான் எண்ணுகிறேன்.

————

பத்த ஹரி பாத யுகளம் தபநீய பாதுகே யுவயோ:
மோசயதி ஸம்ஸ்ரிதாநாம் புண்யாபுண்யமய ஸ்ருங்கலா யுகளம்—-780–

தங்கமயமான பாதுகைகளே! உங்களது இந்த இணை என்பது இரண்டாக உள்ள ஸ்ரீரங்கநாதனின் திருவடிகளை ஒன்றாகக் கட்டுகிறது.
இந்த இணையே, உங்களை அண்டியவர்களின் புண்ணியம் மற்றும் பாவம் என்னும் சங்கிலிகளின் பிணைப்பை விடுவிக்கின்றன.

——–

அப்ரபூதமபவத் ஜகத்ரயம்
யஸ்ய மாதும் உத்தி தஸ்ய பாதுகே
அப்ரமேயம் அமி தஸ்ய தத்பதம்
நித்யமேவ நநு சம்மிதம் த்வயா –795-

ஸ்ரீ பாதுகையே -திரு உலகு அளந்த சமயம் மூன்று உலகும் அவன் திருவடிக்கு போதாமல் போயிற்று –
அளவிட முடியாதவனான அவனுடைய அளவிட ஒண்ணாத மஹிமை கொண்ட அந்த திருவடியும் கூட உன்னாலே
நித்தியமே அளவிடப் பட்டு நிகிறதே -உன் பெருமைக்கு மற்றவை ஏதும் இணையாகாது –

———–

ப்ரதமா கலேவ பவதீ சரணாவநி பாதி ரங்க சந்த்ரமஸ:
ஸ்ருங்க உந்நதிரிவ யத்ர ஸ்ரியம் விபாவயதி யந்த்ரிகா யோக:—-810-

ஸ்ரீரங்கநாதனின் பாதுகையே! உன்னைக் காணும்போது ஸ்ரீரங்கத்தின் சந்த்ரனாகிய ஸ்ரீரங்கராஜனின்
முதல் கலை போன்று உள்ளாய். இப்படியாக உள்ள அந்தக் கலையின் நுனி போன்ற அழகை உனது குமிழ் ஏற்படுத்துகிறது.

———-

ரேகா அபதேசதஸ் த்வம்
ப்ரசமயிதும் ப்ரளய விப்லவ ஆசங்காம்
வஹஸி மதுஜித் பதாவநி
மந்யே நிகமஸ்ய மாத்ருகா லேக்யம்—-820-

மது என்ற அசுரனை அழித்த ஸ்ரீரங்கநாதனின் பாதுகையே! ப்ரளய காலத்தில் வேதங்கள் அழித்துவிடுமோ
என்ற சந்தேகம் சிலருக்கு உண்டாகலாம். இதனால் அந்த சந்தேகத்தை நீக்கும் விதமாக உன்னில் காணப்படும்
கோடுகள் என்பதன் மூலம், வேதங்களின் ப்ரதியை நீ வைத்துக் கொண்டுள்ளாய் என்பதை உணர்த்துகிறாய் போலும்.

———

அதரீக்ருத: அபி மஹதா
தமேவ ஸேவேத ஸாதரம் பூஷ்ணு:
அலபத ஸமயே ராமாத்
பாத க்ராந்தாபி பாதுகே ராஜ்யம்—830-

மேலும் மேலும் உயர எண்ணுபவன், உயர்ந்த ஒருவனால் தாழ்வாக நடத்தப்பட்டாலும், அவனையே அண்டி வணங்கி நிற்க வேண்டும்.
பாதுகையானது இராமனின் திருவடிகளால் மிதிக்கப்பட்டாலும், ஒரு காலகட்டத்தில் இந்த இராமனின் ராஜ்யத்தையே அடைந்தாள்

————–

ஸ்பீதம் பதாவநி தவ ஸ்நபந ஆர்த்ர மூர்த்தே:
ஆஸாகரம் ததம் அபூத் மணிரஸ்மி ஜாலம்
லீலோசிதம் ரகு ஸுதஸ்ய சரவ்யம் ஆஸந்
யாதூநி யஸ்ய வலயேந விவேஷ்டிதாநி—-842–

ஸ்ரீரங்கநாதனின் பாதுகையே! திருமஞ்சனம் மூலம் நனைந்துள்ள உனது இரத்தினக்கற்களின் ஒளியானது ஸமுத்திரம்
வரை பரவி நின்றது. அந்த ஒளியானது ஒரு வலை போன்று காணப்பட்டது.
அந்த வலையில் சூழப்பட்ட அரக்கர்கள் அனைவரும் இராமனின் பாணங்களுக்கு விளையாட்டு போன்று இலக்கானார்கள்.

—————-

ரங்காதி ராஜ பத பங்கஜம் ஆஸ்ரயந்தீ
ஹைமீ ஸ்வயம் பரிகதா ஹரி நீல ரத்நை:
ஸம்பாவ்யஸே ஸுக்ருதிபி: மணி பாதுகே தவம்
ஸாமாந்ய மூர்த்தி: இவ ஸிந்து ஸுதா தரண்யோ:—853–

இரத்தினக் கற்கள் இழைக்கப்பட்ட பாதுகையே! ஸ்ரீரங்கநாதனின் திருவடிகளை எப்போதும் பற்றியவளாகவும்,
தங்கமயமாக இந்த்ரநீலக் கற்களால் இழைக்கப்பட்டவளாகவும் நீ உள்ளாய்.
ஆக நீ திருப்பாற்கடலில் அவதரித்த மஹாலக்ஷ்மி என்றும், பூமிபிராட்டி என்றும் புண்ணியவான்களால் எண்ணப்படுகிறாய்
(தங்க நிறம் = மஹாலக்ஷ்மி, இந்த்ரநீலம் = பூதேவி).

———

ரகுபதி ஸங்காத் ராஜ்ய கேதம் த்யஜந்தீ
புநரபி பவதீ ஸ்வாந் தர்ஸ யந்தீ விஹாராந்
அபிஸமதித வ்ருத்திம் ஹர்ஷ கோலாஹலாநாம்
ஜநபத ஜநிதாநாம் ஜ்யாயஸா சிஞ்ஜிதேந—-883-

ஸ்ரீரங்கநாதனின் பாதுகையே! இராமனின் திருவடிகளில் பதினான்கு ஆண்டுகளுக்குப் பின்னர் மீண்டும் சேர்ந்ததால்,
அதுவரை ராஜ்ய பாரம் காரணமாக உண்டான துயரங்கள் அனைத்தையும் ஒரு நொடியில் நீ விட்டாய்.
மீண்டும் உனது உல்லாஸமான ஸஞ்சாரங்களைக் காட்டியபடி, இனிமையான நாதத்தால்,
அயோத்தியில் உண்டான இனிமையான சந்தோஷக் கூச்சல்களை மேலும் வளர்த்தாய்.

———–

ரம்ய ஆலோகா லளித கமநா பத்மராக அதரோஷ்டீ
மத்யே க்ஷாமா மணி வலயிநீ மௌக்திக வ்யக்த ஹாஸா
ஸ்யாமா நித்யம் ஹரி தமணிபி: சார்ங்கிண: பாத ரக்ஷே
மந்யே தாது: பவஸி மஹிளா நிர்மிதௌ மாத்ருகா த்வம்—-898–

சார்ங்கம் என்ற வில்லை உடைய ஸ்ரீரங்கநாதனின் பாதுகையே! மிகவும் அழகிய தோற்றத்தைக் கொண்டவளாக,
மெதுவான அழகிய நடையைக் கொண்டவளாக, பத்மராகக் கற்களின் சிவந்த தன்மையால் அழகான உதடுகள் கொண்டவளாக,
நடுப்பாகத்தில் (இடை) சிறுத்தவளாக, இரத்தினக்கற்களின் கூட்டம் என்ற வளையல்கள் அணிந்தவளாக,
முத்துக்கள் போன்ற அழகான சிரிப்பைக் கொண்டவளாக, பச்சைக்கல் மூலம் என்றும் யுவதியாகத் தோற்றம் அளிப்பவளாக நீ உள்ளாய்.
இப்படியாக நான்முகன் உத்தமப் பெண்களைப் படைக்க உதவுகின்ற மாதிரி உருவமாக (model) நீ உள்ளாய் என்று எண்ணுகிறேன்.

இந்த சுலோகத்தினை அதியற்புதமாய் ஒரு சிலேடை நடையில் அமைத்துள்ளார்.
இதிலுள்ள “நித்ய“ என்னும் ஒரு வார்த்தையை எடுத்துக் கொண்டு மீதமுள்ள பதங்களோடு சேர்த்து
விசேஷமான அர்த்தங்களைக் காண்போம்!
நித்யம் ரம்யாலோகா – எப்பொழுதும் தெளிவும், ஆனந்தமும் கொண்ட ஆத்மாவிலிருந்து உண்டான
வெளிப்படையான தேஜஸ்ஸை உடைத்தாயிருக்கை.
நித்யம் லலிதகமனா – ஜனங்களுக்கு நடையில் பல கோணல், விகாரங்கள் இருப்பது போல் அவர்கள் கடைபிடிக்கும்
அனுஷ்டானத்திலும் பல தோஷங்கள் உண்டு. அம்மாதிரியெல்லாம் இல்லாமல் சாஸ்திர ரீதியாய், ஸத் ஸம்ப்ரதாயமான
ஆசார அனுஷ்டானங்களை விதிப்படிக்கும், பெரியவர்களது உபதேச க்ரமபடிக்கும், சிரத்தை, பக்தி, விசுவாசத்தோடு ,
ஆடம்பரம், அஹங்காரம், பிரதிபலன்கள் ஏதும் எதிர்பார்க்காமல், எப்போதும் ஒரே மாதிரியாய் அனுஷ்டிப்பது.
நித்யம் பத்மராகாத்ரோஷ்டி தன்னுடைய நற்குணங்களாலும், நல்வாக்கினாலும், தம்முடைய வாக்கு,
கேட்பவர்களிடத்து ஆனந்தமான மெய்யுணர்வு ஏற்படும்படி இருக்கை.
நித்யம் மத்யே க்ஷாமா இத்தனை பெருமைகளும், யோக்யதைகளும் இருந்தும் கூட பவ்யமாகயிருத்தல்.
நித்யம் மணிவலயிநி – வேதம் கூறும் சாஸ்திரங்களையும், அது குறித்த பூர்வாச்சார்யர்களுடைய விளக்கங்களையும்,
வியாக்யானங்களையும் எப்போதும் ஆபரணம் போன்று நினைவில் கொண்டிருக்கை
நித்யம் மெளக்திகவ்யக்தஹாஸா – எப்போதும் தன்னுடைய சௌஹார்த்ததாலும் (எல்லாரையும் அன்போடு அணைத்துச் செல்லும் குணம்)
மலர்ச்சியோடு கூடிய தோற்றத்தினாலும் எப்போதும் இவர் நம்மோடுயிருந்து அருள வேண்டும் என்றிருக்கை.
நித்யம் ஸ்யாமா ஹிதமணிபி – நல்ல இறையனுபவத்தாலே காமக்ரோதாதிகள் அறவேயொழிந்து, புத்தி தெளிவடைந்து,
அதனால் சரீரம் நல்ல தேஜஸ்ஸையடைந்திருக்கை.
நித்யம் சார்ங்கிண: பாதரக்ஷே – பெருமாளுக்கு எந்தவிதமான அபராதங்களும் ஜனங்கள் செய்யமால்,
அபஹாரம் வராதபடிக்கு நித்ய ரக்ஷகர்களாய் இருக்கை. இதற்கு ஜனங்களுக்குப் பெருமாளைக் குறித்த
தெளிவான அறிவு வேண்டும். அதனை பல ப்ரமாணங்கள் மூலம் புகட்டும் தெளிவு வேண்டும்.

இவைகள் தாம் ஸதாச்சார்யனுடைய லக்ஷணங்கள். அவர்களால் சிக்ஷையடைந்து தேறிய நல்ல சீடர்களின் லக்ஷணமும் ஆகும்.

—————–

காலே தல்பப புஜங்கமஸ்ய பஜத: காஷ்டாம் கதாம் சேஷதாம்
மூர்த்திம் காமபி வேத்மி ரங்க ந்ருபதே: சித்ராம் பத த்ரத்வயீம்
ஸேவா நம்ர ஸுராஸுரேந்த்ர மகுடீ சேஷாபடீ ஸங்கமே
முக்தா சந்த்ரிகயேவ யா ப்ரதயதே நிர்மோக யோகம் புந:—-907–

ஸ்ரீரங்கராஜனின் பாதுகையே! வியப்பை அளிக்கவல்ல ஸ்ரீரங்கநாதனின் பாதுகைகளான உங்களை
அவனது ஸஞ்சார காலத்தில் அடிமைத்தனத்தின் எல்லைக்கே செல்வதால்,
அவனுடைய படுக்கையான ஆதிசேஷனின் உருவமே என்று எண்ணுகிறேன்.
ஸ்ரீரங்கநாதனை வணங்கி நிற்பவர்களான தேவர்கள் மற்றும் அசுரர்களின் தலைகளில் உங்களை வைக்கும்போது
உங்கள் முத்துக்களின் ஒளியானது பரிவட்டம் போன்று காணப்படுகிறது. மேலும் அவர்களின் தலையில் உள்ள பரிவட்ட
வஸ்த்ரத்துடன் இந்த ஒளியும் இணையும்போது, உரித்த நாகத்தின் தோல் போன்று காணப்பட்டு, ஆதிசேஷனை நினைவுபடுத்துகிறது.

ஆதிசேஷனுடைய இன்னொரு உருவம்தான் பாதுகை.
இவ்விதம் கூறுவதற்கு இரண்டு காரணங்களை இந்த ஸ்லோகத்தில் கூறுகின்றார்.
1-ஆதிசேஷனை வெள்ளிமலை போல் இருப்பதாக சாஸ்திரங்கள் கூறுகின்றது. நல்முத்துக்கள் பதிக்கப்பெற்ற பாதுகையிலிருந்து
வெளிப்படும் காந்தியானது வெள்ளிமலையை போன்று காட்சியருளுகின்றது.
2-தம் பக்தர்களை கௌரவிக்கும் போது, அவர்களது சிரஸ்ஸில் வெள்ளைத் திருப்பரிட்டத்தினைச் சுற்றி கட்டி
அதன் மேல் பாதுகையை சாதிக்கும் போது, வெள்ளைத் திருப்பரிவட்டம், உரித்து விட்ட பாம்பு சட்டைப் போன்றும்,
பாதுகை ஆதிசேஷனின் சிரஸ் போன்றும் காட்சியருளுகின்றது.
(“சேஷப்படி“ என்பது திருப்பரிவட்டத்திற்கான சமஸ்கிருதப் பெயர்.
இந்த சுலோகத்தின் மூலம் இது அந்த காலத்தில் வெளுப்பு வர்ணத்திலிருந்த்து அறியப்படுகின்றது.)
சேஷத்வ காஷ்டை மிகுந்தவர்கள் ஆழ்வார் மற்றும் ஆச்சார்யர்கள். இவர்கள் ஆதிசேஷன் போன்ற நித்யசூரிகளின் அவதாரமேயாவர்.
(ஸ்வாமி மணவாள மாமுனிகள் சொரூபத்தில் கூட சட்டை உரித்த பாம்பினைப் போன்று பால் போன்ற நிறத்தில்தான் இருப்பாராம்.)
சுத்த சத்துவ குணத்தோடேயே அவதரித்தவர்கள். இவர்களை, இவர்களின் ஸ்ரீசூக்திகளைப் போற்ற போற்ற
நமக்கு சத்துவ குணம் மேலிடும், தோலுரித்த பாம்பின் பிரகாசம் போன்று.

————-

பாபாத பாபாத பாபாஸ் பாத பாத தபா தபா
தபாதபா பாதபாத பாத பாத தபாதபா –933– (சித்ர பத்ததி )

பாபம் அற்றது -அகார வாச்யனான ஸ்ரீ விஷ்ணுவின் ஸ்ரீ பாதத்திற்கு ஒளி கொடுப்பது -ஜீவர்களுக்கும் ஒளி வழங்குவது –
தன்னை பகவான் இடம் சமர்ப்பிக்குமவர் விஷயத்தில் ரஷை தரும் திருமஞ்சன தீர்த்தம் உடையது
சர்வ லோக ரஷகமாய் இருப்பதும் சர்வ பாபா நாசகமாய் இருப்பதுமான பெருமாள் திருவடிகளுக்கும் கூட ரஷணம் தருவது ஸ்ரீ பாதுகையே –
அது என்னை சர்வ பாபங்களில் இருந்து காத்து அருளிற்று –

ஒரே வார்த்தையை 16 முறை-இது அ ஆ என்கிற உயிர் எழுத்துக்களை கொண்டது , இரண்டு மெய் எழுத்துக்களையும் கொண்டது .

பாதபா , பாபா , அத , அபா , பாதபா , பாத , பா , பாத , பாபாத் , அபாபாத் , ஆ , பாபா , த , பாபா , ஆத , பா , பாத , பா

என்று பிரித்து படிக்கப் பட வேண்டும் , அதன் பொருள் என்னவெனில் ,
மரம் போன்ற தாவரங்களையும் , பிராணிகளையும் , அடைந்திருக்கும் பாபத்தை உணடழிக்கக் கூடிய
அபிஷேக நீரை சொந்தமாக்கிக் கொண்டுள்ளதும் , முறையே நியமிக்கப் பட்டு , பதவிகளில் இருக்கும் தேவர்களை
காக்கின்ற ஸ்ரீமன் நாராயணனின் திருவடிகளை காத்திடுவதுமான பாதுகை ,
பெற்றோர்களை நன்கு பார்த்துக் கொள்வோர் விஷயத்திலும் , நன்கு காப்பாற்றாதவர்கள் விஷயத்திலும் முறையே
பாப புண்ணியத்தை நோக்குவதும் , ஸ்ரீ விஷ்ணுவை அனுபவிக்கின்றவற்கு சரணாகதிக்கு வழி வகுப்பதும் ,
நிந்திக்கும் விரோதிகளை அழிக்கக் கூடிய பெருமாளின் ஒளிகளை காப்பதும் பாதுகையே –என்று பாடுகிறார்-

———–

சரம் அசரம் ச நியந்துஸ் சரணௌ
அந்தம் பரேதரா சௌரே:
சரம் புருஷார்த்த சித்ரௌ சரணாவநி
திசஸி சத்வரேஷு ஸதாம்—950-

ஸ்ரீரங்கநாதனின் பாதுகையே! அடியார்களைக் காப்பாற்றும் அதே சிந்தனை கொண்டவளாக உள்ளாய்.
அசைகின்றதும், அசையாமல் உள்ளதும் ஆகிய அனைத்தையும் நியமிக்கின்ற ஸ்ரீரங்கநாதனின் திருவடிகள்,
உயர்ந்த புருஷார்த்தமான மோக்ஷத்தைப் பற்றிய ஞானத்தை உண்டாக்கி, காக்கவல்லவையாக உள்ளன.
இப்படிபட்ட அவனது திருவடிகளை (இதன் மூலமாக ஸ்ரீரங்கநாதனை) ஸாதுக்களின் வீட்டிற்கே அழைத்து வந்து,
அவர்களின் பூஜை அறையில் நிலையாக நிறுத்தி விடுகிறாய்.
ஆக நீ ஸ்ரீரங்கநாதனை வெகு சுலபமாக அவர்களது இல்லங்களுக்கு அழைத்து வருகிறாய்.

———-

அபி ஜந்மநி பாதுகே பரஸ்மிந்
அநகை: கர்மபி: ஈத்ருசோ பவேயம்
ய இமே விநயேந ரங்க பர்த்து:
ஸமயே த்வாம் பதயோஸ் ஸமர்ப் பயந்தி—-952-

ஸ்ரீரங்கநாதனின் பாதுகையே! அந்தந்த காலங்களில் ஸ்ரீரங்கநாதனின் அர்ச்சகர்கள் உன்னை அவனது திருவடிகளில்
மிகவும் அன்புடன் ஸமர்ப்பணம் செய்கிறார்கள். எனது அடுத்த பிறவியில் இவர்கள் போன்று
ஸ்ரீரங்கநாதனின் அர்ச்சகராகப் பிறந்து உனக்கு கைங்கர்யம் செய்வேனோ?

————

காலே ஜந்தூந் கலுஷ கரணே க்ஷிப்ரம் ஆகார யந்த்யா:
கோரம் நாஹம் யம ப்ரிஷதோ கோஷமா கர்ண யேயம்
ஸ்ரீமத் ரங்கேச்வர சரணயோ: அந்தரங்கை: ப்ரயுக்தம்
ஸேவாஹ்வாநாம் ஸபதி ஸ்ருணுயாம் பாதுகா ஸேவக இதி —969-

கலுஷ=கலங்கியிருக்கின்ற – கரணே=இந்திரியங்களுடைய – காலே=செத்துப் போகிற காலத்திலே –
ஜந்துாந்=ஜந்துக்களை (ஜீவன்களை) – க்ஷிப்ரம்=சீக்கிரமாக – ஆகாரயந்த்யா:=அழைக்கிறதாயிருக்கின்ற –
யமபரிஷத:=யமக் கூட்டத்தினுடைய – கோரம்=பயத்தையுண்டுப் பண்ணுவதான – கோஷம்= இரைச்சலை –
அஹம்=நான் – நாகர்ணயேயம்=கேட்கமாலிருக்க வேண்டும். – ஸ்ரீமத்=மஹாலக்ஷ்மியோடு கூடிய –
ரங்கேஸ்வர=ஸ்ரீரங்கநாதனுடைய – சரணயோ:=திருவடிகளுக்கு – அந்தரங்கை:=அந்தரங்கமாய் –
ப்ரயுக்தம்= சொல்லப்படுகின்ற – பாதுகாஸேவகேதி= பாதுகா ஸேவகரே என்று – ஸேவா=ஸேவைக்காக –
ஆஹ்வானம்=பகவத் ஸந்நிதிக்குள் அருளப்பாடிட்டு (என்னை)அழைப்பதை – ஸபதி=சீக்கிரமாக –
அஹம்=நான் – ச்ருணுயாம்=கேட்கவேண்டும்.

———–

ஜ்ஞாந க்ரியா பஜந ஸீம விதூர வ்ருத்தே:
வைதேசி கஸ்ய தத் அவாப்தி க்ருதாம் குணாநாம்
மௌளௌ மமாஸி மது ஸூதந பாதுகே த்வம்
கங்கேவ ஹந்த பதித விதிதைவ பங்கோ:—983-

மது என்ற அசுரனை அழித்த ஸ்ரீரங்கநாதனின் பாதுகையே! ஞானயோகம், கர்மயோகம் மற்றும் பக்தியோகம்
ஆகியவற்றின் எல்லைகளுக்கு வெகுதூரத்தில் நான் உள்ளேன். அவற்றைப் பெறுவதற்குரிய குணங்களுக்கும் அப்பால் நான் உள்ளேன்.
இப்படிப்பட்ட என் தலை மீது, முடவன் ஒருவன் கங்கையில் விழுந்தது போன்று, நீயாகவே வந்து அமர்ந்தாய். என்ன வியப்பு!

———

இதி ரங்க துரீண பாதுகே த்வம்
ஸ்துதி லக்ஷ்யேண ஸஹஸ்ரசோ விம்ருஷ்டா
ஸபலம் மம ஜந்ம தாவத் ஏதத்
யதி ஹாசாஸ்யம் அத: பரம் கிம் ஏதத்—-1001–

ஸ்ரீரங்கராஜனின் பாதுகையே! இப்படியாக உன்னைத் துதிப்பது என்ற ஸ்தோத்ரம் ஒன்றைச் சாக்காக
வைத்துக் கொண்டு, என்னால் ஆயிரக்கணக்கில் நீ சிந்திக்கப்பட்டாய்.
இதன் மூலமாக எனது பிறவியானது மிகுந்த ப்ரயோஜனம் மிக்கதாகி விட்டது.
இதற்கு மேல் இந்த உலகத்தில் நான் பெற வேண்டியதும், ப்ரார்த்தனை செய்ய வேண்டியதும் வேறு என்ன உள்ளது?

——–

ஜயதி யதிராஜ ஸூக்தி:
ஜயதி முகுந்தச்ய பாதுகா யுகளீ
ததுபயதநா: த்ரிவேதீம்
அவந்தயயந்த: ஜயந்தி புவி ஸந்த:—-1008–

யதிகளின் தலைவர் என்று போற்றப்படும் எம்பெருமானாரின் ஸ்ரீபாஷ்யம் போன்ற நூல்கள் மிகவும் மேன்மையுடன் விளங்குகின்றன.
ஸ்ரீரங்கநாதனின் பாதுகைகள் மிகவும் மேன்மையுடன் விளங்குகின்றன.
இந்த இரண்டையும் ஒருவர் தனது செல்வமாகக் கொண்டாலே போதுமானது –
அப்படிப்பட்டவர்கள் மூன்று வேதங்களையும் ஸபலமாக்கியபடி வாழ்ந்து மேன்மை அடைகின்றனர்.

ஸ்ரீ யதி ராஜர் என்கிற ஸ்ரீ ராமானுஜர் உடைய திவ்ய ஸூக்திகள் -ஸ்ரீ பாஷ்யம் முதலானவை -சிறப்பாக விளங்குகின்றன –
மோஷ தாதா வாகிற ஸ்ரீ ரங்க நாதனுடைய திருப் பாதுகையினை இவ்வுலகில் விளங்குகிறது –
ஸ்ரீ பாஷ்யகார ஸ்ரீ ஸூக்திகளையும் ஸ்ரீ பாதுகா மூர்த்தியான ஆழ்வார் ஸ்ரீ ஸூக்திகளையும் மட்டுமே தம் தனம்
என்று கொண்டு இருக்கும் சாதுக்கள் த்ரயீ என்ற வேதத்தை வீணாக்காமல் அதை முழு பிரமாணம் ஆக்குகிறவர்கள் –
அவர்கள் இப்புவியில் சிறந்து விளங்குகிறார்கள் –

முதல் ஸ்லோகம் “ஸந்த” என்ற தொடங்கியது.
இந்த ஸ்லோகத்தின் முதல் பதமும் “ஸந்த” என்று முடிவதைக் காண்க.
இந்த ஸ்லோகம் கூறி முடித்தவுடன், மீண்டும் முதல் ஸ்லோகத்தைக் கூறுவது மரபாகும்.

சந்த ஸ்ரீ ரங்க ப்ருத்வீஸ சரண த்ராண சேகரா
ஜயந்தி புவந த்ராண பத பங்கஜ ரேணவ –1-

——————————————————————————–

அயோத்யா காண்டத்தில் நூற்றிப் பன்னிரண்டாவது ஸர்க்கம் உருக்கமான ஒரு காட்சியை நம் முன் காட்டுகிறது.

அதிரோஹார்ய பாதாப்யாம் பாதுகே ஹேமபூஷிதே I
ஏதே ஹி சர்வலோகஸ்ய யோகக்ஷேமம் விதாஸ்யத: II-(நூற்றிப்பன்னிரண்டாவது ஸர்க்கம், 21வது ஸ்லோகம்)

ஆர்ய – ஸ்வாமியே!
ஹேமபூஷிதே – பொன்னால் அலங்கரிக்கப்பெற்ற
பாதுகே – பாதுகைகளில்
பாதாப்யாம் – திருவடிகளால்
அதிரோஹ – ஏறி அருள்வீராக!
ஹி ஏதே – ஏனெனில் இவைகள்
சர்வலோகஸ்ய – எல்லா உலகத்தின்
யோகக்ஷேமம் – யோகக்ஷேமத்தை விதாஸ்யத: – வகிக்கப் போகின்றன

பாதுகா பாதுகா பாதுகா’ என்று சொல்லிப் பாருங்கள், பாதுகாப்பா என்று வரும்.
ஆம்! இறைவனின் பாதுகைகளை நம் சிந்தையில் இருத்துவோம், அவை நம்மை நிச்சயம் காப்பாற்றும்.”

ஸ்தோத்ர காவ்யம் -இது –
திரி ஸானு -கெட்டதையே பேசுபவர் -விஸ்வவஸூ -நல்லதையே பேசுபவர்
புஷபவத் -புஷபவந்தவ் -இரட்டைக்கு -பூ விழுந்த கண் பார்வை தெரியாத என்பான் திரிசாஸூநு
ஸூர்ய சந்த்ரர்களையும் சேர்த்து குறிக்கும் ஒரே வார்த்தை -புஷபவந்தவ்-திங்களும் ஆதித்யனும் போல்
வேங்கடாத்ரி கவி -இப்படி பாடி -இழந்த கண்ணை மீட்க லஷ்மீ சஹஸ்ரம் பாடி கண் பார்வை பெற்றார் –
23-ஸ்லோகம் -பாதுகா சஹஸ்ர மஹிமை சொல்கிறார்
பாதுகையையே பாடி உள்ளார் -தாயே உன்னை பாட முடியாதா –
சாஷாத் ஹயக்ரீவர் தேசிகன் -கவி ஸிம்ஹம் -தார்க்கிக ஸிம்ஹம் –
அவரை ஓப்பிடும் பொழுது ஊமையைப் போன்ற நான் பாடுவதே விஸ் மயம்

———————————————————————————————————-

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ தேசிகன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம் .

ஸ்ரீ திருப்பாவை ஸ்வாபதேசம்”–ஓரிரு வார்த்தைகளில்-

திருப்பாவை ஸ்வாபதேசம்” –ஓரிரு வார்த்தைகளில்–

1. மார்கழிக்கு…..ப்ராப்ய, ப்ராபகம்.
2. வையத்து……. க்ருத்ய அக்ருத்ய விவேகம்.
3. ஓங்கி…….திருநாம சங்கீர்த்தனம்.
4. ஆழிமழை……பாகவத ப்ரபாவம்.
5. மாயனை……வித்யா ப்ரபாவம்.
6. புளளும்…….அர்ச்சாவதாரம்.
7. கீசுகீசு…….சேஷத்வ ஞானம்.
8. கீழ்வானம்……பாரதந்த்ர்யம்.
9. தூமணிமாடம்……. பாரதந்த்ர்யம்.
10. நோற்று……ஸித்த தர்மம்.
11. கற்று…….அநுஷ்டானம்.
12. கனைத்திளம்……அநுஷ்டானம்.
13. புள்ளின்வாய்……ஸ்வரூப ஞானம்.
14. உங்கள்…….ஆத்மகுண பூர்த்தி.
15. எல்லே……பாகவத ஸ்வரூபம்.
16. நாயகனாய்…….ஆசார்ய ப்ரபாவம்.
17. அம்பரமே…..ஸ்வகத ஸ்வீகாரம்.
18. உந்து…..பிராட்டி.
19. குத்துவிளக்கெரிய …புருஷகார.
20. முப்பத்துமூவர்…..வைபவம்.
21. ஏற்ற கலங்கள் ….ஸ்வரூபக்ருத தாஸ்யம்.
22. அங்கண்மா…..அநந்யார்ஹ சேஷத்வம்.
23. மாரிமலை……பகவத் க்ருபை.
24. அன்றிவ்வுலகம்….. மங்களாசாஸனம்.
25. ஒருத்தி…….தத்வ த்ரயம்.
26. மாலே…..ஸாரூப்யம்.
27. கூடாரை ….ஸாயுஜ்யம்
28. கறவைகள் …ப்ராபகம் (உபாயம்)
29. சிற்றஞ்சிறு……ப்ராப்யம் (உபேயம்)
30. வங்கக்கடல்…..பலச்ருதி.

——————–

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ உருப்பத்தூர் ஸூந்தர ராஜன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ தேசிகன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம் .

ஸ்ரீமத் வேதாந்த தேசிகர் ஸ்வாமிகள் வைபவம் —

ஸ்ரீமத் வேதாந்த தேசிக தினசர்யா ஸ்தோத்ரம்
——————————————————————————-

ஸ்ரீமான் வேங்கட நாதார்ய : கவிதார்கிக கேஸரீ |
வேதாந்தாசார்ய வர்யோ மே ஸந்நிதத்தாம் ஸதா ஹ்ருதி ||

———–

இந்த ஸ்தோத்ரம், ஸ்வாமி தேசிகனின் திருக்குமாரரான ஸ்ரீ வரதாரியார் என்கிற
ஸ்ரீ நயினாராசார்யர் அருளியது—23 ச்லோகங்கள்–

ஸ்ரீமல் லக்ஷ்மண யோகீந்த்ர ஸித்தாந்த விஜயத்வஜம் |
விச்வாமித்ர குலோத்பூதம் வரதார்ய மஹம் பஜே ||

——————————–

முதலில் இரண்டு ச்லோகங்களில் ஆச்சார்ய வந்தனம் செய்கிறார்

1. காஞ்சீபுரீ யஸ்ய ஹி ஜந்ம பூமி :விஹாரபூர் வேங்கடபூதரேந்த்ர : |
வாஸஸ்தலீ ரங்கபுரீ தமீட்யம் ஸ்ரீ வேங்கடேசம் குருமாஸ்ரயாம : ||

எழில் மிகு புகழ்க் காஞ்சி எவருக்கு அவதார பூமியோ, மலைகுனிய நின்றானின்
திவ்யதேசமான திருவேங்கடம் , எவருக்கு ”விஹாரஸ்தலமோ ”, பூலோக வைகுண்டம்
என்று போற்றப்படும் திருவரங்கப் பெரியகோயில் க்ஷேத்ரம் எவருக்கு நித்யவாஸமோ ,
அப்படிப்பட்ட ஸ்ரீ வேங்கடநாதன் என்கிற ஆசார்யனைச் சரணமாகப் பற்றுகிறோம்

2.ஸம்பாவநா யஸ்ய ஹி காலகூட : ஸபா புஜங்கீ குணபஸ் தருண்ய : |
ஸ்யாத் ரௌரவம் ராஜக்ருஹம் ச ஜீயாத் சிரம் குருர் வேங்கடநாதநாமா |\

புகழும், பாண்டித்யம் முதலியனவும் ஒன்று சேர்ந்த விமுகரான ஸ்வாமி தேசிகன் ,
பிறர் தன்னைக் கௌரவிப்பதைக் காலகூட விஷமாகவும், ஸம்பாவனை செய்யும்
ஸபையை ஸர்ப்பமாகவும் , யுவதிகளைப் பிணங்களாகவும் , அரசர்களின் ( தனவான்கள் )
மாளிகைகளை ரௌரமென்னும் கொடிய நரகமாகவும், கருதினார்.
இப்படிப்பட்ட ஸ்ரீ வேங்கடநாதன் என்னும் ஆச்சார்யோத்தமர் எப்போதும்
ஸர்வவோத்க்ருஷ்டமாக விளங்கவேண்டும்.

3. ய : ப்ராதரப்யேத்ய ஹரிம் ஸுசீநி த்ரவ்யாண்யுபாதாய சுசி ஸுசி : க்ருதேஜ்ய : |
ஸ்வாத்யாயயுக்தோ நிஸி யோகரூபாம் நித்ராம் ஸமாரோஹதி தம் நதாஸ்ஸ்ம : ||

விடியற்காலையில் நித்ய கர்மாநுஷ்டானங்களைச் செய்து, காலையில்
பகவானைச் சரண் அடைந்து, அபிகமந ஆராதனத்தைச் செய்து, பிறகு, பகவத
ஆராதனத்துக்கு வேண்டியதைச் சேகரித்து, மாத்யாஹ்நாதிகளைப் பண்ணி,
இஜ்யா காலத்தில் பகவதாராதநத்தைச் செய்து, ஸ்வாத்யாய காலத்தில்
வேதாத்யயனம் முதலியவற்றைச் செய்து, இரவு யோகரூபமான நித்ரையைச்
செய்யும் ”பஞ்சகால பராயண”ரான ஸ்ரீ தேசிகனை வணங்குகிறோம்

4. யாமே துரீயே யத்வாக் ரஜன்யா : விஹாய ஸய்யாம் விஹிதாங்க்ரி ஸுத்தி : |
யோத்யாதரேணாஸ்தித யோகசேஷ : தம் வேங்கடேசம் குருமாநமாம : ||

ராத்ரியில் 4வது ஜாமத்தில் , உறக்கத்திலிருந்து எழுந்து ”ஹரிநாம ”சங்கீர்த்தாதிகளைச்
செய்து , படுக்கையிலிருந்து எழுந்திருந்து, கை கால்களைச் சுத்திசெய்துகொண்டு , மிக ஆதரத்துடன்
யோகத்தை அனுஷ்டிக்கும் குருவான ஸ்ரீ வேங்கடநாதனை வணங்குகிறோம்

5. ததோநுஸந்தாய ததிம் குரூணாம் தம் சாபி தேவம் ரமணம் ரமாயா : |
தத்காலயோக்யாநி ததாவிதாநி ஹ்ருத்யாநி பத்யாநி படந்தமீடே ||

பின்பு, குருபரம்பரையையும் ஸ்ரீமந் நாராயணனையும் , ப்ராதக் காலத்தில்
அநுஸந்திப்பதற்கு யோக்யமான / மனோரஞ்சிதமான , ச்லோகங்களையும்
பாசுரங்களையும் அநுஸந்திப்பவரைச் சேவிக்கிறேன்

6. உத்தாய கேஹாதுபகம்ய ரம்யாம் கவேரகந்யாம் கலிதாங்க்ரி ஸுத்தி : |
ததோ விஸோத்யாப்ஸு நிமஜ்ய ஸுப்ரம் வஸ்த்ரம் வஸாநம் தமஹம் ஸ்மராமி ||

(இப்படி அநுஸந்தித்த ) பிறகு தனது திருமாளிகையிலிருந்து புறப்பட்டு,
ரம்யமான காவேரி தீரத்தை அடைந்து நதியில் சாஸ்த்ரோக்தமாக நீராடி,
வெள்ளை வேஷ்டியைத் தரித்துக்கொள்ளும் ஸ்வாமியை ஸ்மரிக்கிறேன்

7. த்ருத்வோர்தவ புண்ட்ராணி ஸரோஜபீஜ மாலாம வந்த்யாம் ஸமுபாஸ்ய ஸந்த்யாம் |
ஸாவித்ரமீஸம் ஸவிது : புரஸ்தாத் ஸ்துவந்தமேகாக்ரதியா ஸ்துவே தம் ||

பிறகு, த்வாதஸோர்த்வ புண்ட்ரங்களைத் தரித்துக்கொண்டு,( பன்னிரு திருமண் )
தோஷமில்லாத தாமரை மணி மாலையை அணிந்து, ஸூர்யனைப் பார்த்தவாறு
அர்க்ய ப்ரதாநாதிகளைப் பண்ணி ஏகாக்ர சித்தராய் காயத்ரி ப்ரதிபாத்யனான
ஸூர்ய மண்டலாந்தர்வர்த்தியான நாராயணனைத் த்யானம் செய்யும்
ஸ்வாமியை ஸ்தோத்ரம் செய்கிறேன்

8. ததஸ் ஸுபூர்வாஹ்நிக நித்ய கர்ம நிர்வர்த்ய நித்யேஷ்ட நிவ்ருத்தி மார்க : |
ஸ்ரீரங்கதாமோபஸமேத்ய ஸேவா க்ரமேண ரங்கேஸ்வர பாதமூலம் |\

காலை வேளையில் செய்யும் நித்ய கர்மாநுஷ்டானங்களைச் செய்து, ஸ்ரீரங்கநாதன்
ஸந்நிதிக்கு எழுந்தருளி, பலிபீடம் அருகில் குரு பரம்பரா அநுஸந்தான ப்ரணாமங்களைப்
பண்ணி, விஷ்வக்ஸேநரை ஸேவித்து, த்வாரபாலகர்களின் அநுமதியுடன்
பெரிய பெருமாள் அருகில் சென்று, அவன் திருவடிகளைச் சரணமாகப் பற்றும்
ஆசார்யனை ஸேவிக்கிறேன்

9. ப்ராபோதிகீபி :ப்ரதிபோத்ய கீர்பி : ப்ரஸாத்ய தம் கத்யமுகை ; ப்ரபந்தை : |
ஆஸாஸ்ய தந்மங்களமாப்தவாக்யை : ஆபாதசூடம் கலயந்த மீடே ||

இப்போது, ஸுப்ரபாதம் ,திருப்பள்ளியெழுச்சி இவைகளைச் சொல்லி அரங்கனைத்
மோனத்துயில் ஏழாகி செய்து, ஸ்ரீ உடையவர் அருளிய கத்யங்களை ஸேவித்து,
அந்த எம்பெருமானுக்குப் பல்லாண்டு பாடி, அவனைப் பாதாதி கேசம் அனுபவித்து
ஆனந்தத்தில் மூழ்கும் ஆசார்யனை ஆச்ரயிக்கிறேன்

10. தீர்த்தப்ரஸாதாதிகமத்ர லப்தவா விக்ஞாப்ய தேவாய ததோ விஸ்ருஷ்ட : |
ஸநைருபேத்யா ஸ்ரமகல்பமாதமாத்ம க்ருஹம் ஸுகாஸீநமஹம் ஸ்மராமி ||

பின்பு, தீர்த்தம், சடாரி இவைகளைப் பெற்று, ரங்கநாதனிடம் விண்ணப்பித்து,
அவன் நியமனம் பெற்று, பின்புறமாகவே மெள்ள , கர்ப்ப க்ருஹத்தினின்று
வெளியே வந்து, மஹரிஷிகளின் ஆஸ்ரமத்துக்கு ஒப்பான , தன்னுடைய
திருமாளிகைக்கு வந்து ,ஸுகமாக வீற்றிருக்கும் ஆசார்யனை ஸ்மரிக்கிறேன்

11. வ்யாக்யானஸாலாமுபகம்ய சாதோ சிஷ்யாநந்யாந் ஸ்ரவணாபிமுக்கியாந் |
ஸங்க்ராஹயந்தம் ஸகலாநி தந்த்ராணி அதந்த்ரிதம் தம் குருமாஸ்ரயேஹம் |\

பிறகு, காலக்ஷேபம் ஸாதிக்கும் மண்டபத்துக்கு எழுந்தருளி , இதர விஷயங்களில்
பற்று இல்லாமல், வேதாந்த விஷயங்களை ஸ்ரவணம் பண்ண வந்திருக்கும்
சிஷ்யர்களுக்கு, ஸகல சாஸ்த்ரங்களையும் உபதேசிக்கும் ஆசார்யனை ஸேவிக்கிறேன்

——————-

நிஸ்ரேயஸம் யேபிலஷந்தி தஸ்ய
மூலம் க்ருபாம் சாபி ரமாஸகஸ்ய|
தயாம் யதீந்த்ரஸ்ய ஹி தைரவஸ்யம்
கார்யா ஹி பக்தி: கவிவாதிஸிம்ஹே||

மேற்கண்ட அத்யத்புதமான ஸ்லோகம், ஸ்ரீ குமார வரதாசார்யரின் ஸத்சிஷ்யரான
ஸ்ரீ ப்ரதிவாதி பயங்கரம் அண்ணன் ஸ்வாமி அருளிச்செய்த ‘ஸப்ததி ரத்ந மாலிகா’ என்கிற ஸ்வாமி
ஸ்ரீ தேசிகன் விஷயமான ஸ்தோத்ர க்ரந்தத்திலுள்ளது.
இதன் பொருளாவது, “பரம புருஷார்த்தமான மோக்ஷத்தையும், மோக்ஷ ஹேதுவான பகவத் க்ருபையையும்,
ஸ்ரீ பாஷ்யகாரரின் அனுக்ரஹத்தையும் அபேக்ஷிப்பவர்கள், ஸ்வாமி ஸ்ரீதேசிகனிடம் பக்தி செய்தாக வேண்டும்” என்பதேயாம்.

கலியுக வரதனான திருவேங்கடமுடையானும், போற்றருஞ்சீலத்திராமாநுசனும் ஸ்ரீதூப்புல் திருவேங்கடமுடையானாகத்
திருவவதாரம் செய்தருளி நம் தர்ஸனத்தை போஷித்தருளினர். திருவரங்கத்தில், துருஷ்கர்களால் உபத்ரவம் வந்தபோது,
ஸ்ரீ ஸுதர்சன பட்டர் அருளிய ‘ச்ருதப்ராகாசிகா’ என்ற ஏற்றமிகு ஸ்ரீபாஷ்ய வ்யாக்யானத்தை ரக்ஷித்தும்,
தகுந்த அதிகாரிகள் மூலம் பரவர்த்தித்தும் ப்ரவர்த்திப்பித்தும் அருளினர்.

ஆகையால் ஸ்ரீதேசிகன் ஸாக்ஷாத் திருவேங்கடமுடையானுடையவும் ஸ்ரீபாஷ்யகாரருடையவும் அபராவதாரம் என்பது ஸ்பஷ்டம்.

———-

ஸ்ரீமத் வேதாந்த தேசிக வைபவ ப்ரகாசிகா !
” ஜய ஜய ஸ்ரீ ஸுதர்சன , ஜய ஜய ஸ்ரீ ஸுதர்சன ” என்று கோஷித்த பரமாசார்யனுக்கு
159 வது ஸ்லோகத்தில் ” ஜயதி… ஜயதி ….ஜயதி… ஜயதி ” என்று நான்கு ஜயதி
அனுபவிப்பவர்கள், ஆசார்ய அனுக்ரஹம் பெற்றவர்கள்
மொத்தம் 165 ஸ்லோகங்கள் —–கூட்டினால் வருவது 3
ஸ்ரீமத் ரஹஸ்ய த்ரய ஸாரத்தை அனுக்ரஹித்தவருக்கு
தத்வ த்ரயத்தை விவரித்தவருக்கு
மூன்றின் பெருக்கமாக 165 ஸ்லோகங்கள்.
ஸ்ரீ குமார வரதார்யசார்ய ஸ்வாமி
“குருவே தைவதாய ச ” என்று, தமக்குக் குருவான ஸ்வாமி தேசிகனே தனக்குத் ( நமக்குத் )
தெய்வம் என்று அருளி, அந்தத் தெய்வம் சமீபத்தில் இருக்க
ஸ்ரீமான் வேங்கட நாதார்ய ; கவிதார்கிக கேஸரி
வேதாந்தா சார்ய வர்யோமே ஸந்நி தத்தாம் ஸதா ஹ்ருதி–என்று ப்ரார்த்தித் தார்

அந்தப் பரமாசார்யானோ
பிராட்டி விஷயமாக ஸ்ரீ ஸ்துதியிலும்
ஸ்ரீ பேரருளாளன் விஷயமாக , ஸ்ரீ வரதராஜ பஞ்சாசத்திலும்
முறையே
“ஸந்நி தத்தாம் ஸதாமே ” என்றும்,
” தேவதா ஸந்நி தத்தாம் ” என்றும்
திவ்ய தம்பதிகளை சமீபத்தில் இருக்கப் ப்ரார்த்தித்தார் ;
ஸ்வாமி தேசிகனுக்கு மிகப் ப்ரியமான
ஸ்ரீ பெருந்தேவித் தாயாரும், ஸ்ரீ தேவப் பெருமாளும் என்றும் இப்படியே —-அர்ச்சாவதாரத்திலும் ஸ்வாமி
தேசிகனின் சமீபத்தில் எழுந்தருளி இருக்கிறார்கள்

அப்படிப்பட்ட பரமாசார்யனை ” ஸந்நி தத்தாம் ஸதா ஹ்ருதி ” என்று நாம் ப்ரார்த்தித்தால் ,
ஸ்வாமி தேசிகனை விட்டுப் பிரியாத திவ்ய தம்பதியர்
ஆசார்யனுடன் கூடவே நம்முடைய சமீபத்தில் நித்ய வாஸம் செய்வர் என்பது
உள்ளங்கை நெல்லிக் கனியாகும்

———

நமது தூப்புல் குலமணியும் ஸாக்ஷாத் திருமலைமால் அவதாரமும் திருமணி அம்சமும் இராமானுஜமுனியின் அபராவதாரமும் ஆவார்.
அவர் ஆழ்வார்கள் மீது வைத்திருக்கும் பற்றை அளவிடமுடியாது,
வேறு எந்த ஆசார்யனும் தன்னை “சந்தமிகு தமிழ் மறையோன்” என்று பறைசாற்றிக் கொண்டதில்லை.
அவர் காலத்தில் அத்வைத சித்தாந்தம் தலை ஓங்கி நிற்க அதை நிஷ்கர்ஷித்து உண்மைப் பொருளை நிலை நாட்ட
இவர்களுக்கு ஆழ்வார் ஸ்ரீஸூத்திகள் துணைபுரிந்தன.
அதையும் நம் ஸ்வாமி “தெளியாத மறை நிலங்கள் தெளிகின்றோமே” என்று சாதித்தார்.
ஆளவந்தார் இராமானுஜமுனி காலம் தொடங்கி தேசிகறது காலம் ஏன் இன்றைய அளவிலும் ஆங்காங்கே பூர்வ பக்ஷம் தலை ஓங்குகிறது
அப்பொழுது அவர்கள் வேத வேதாந்தத்தைக் கொண்டே வாதம் செய்கிறார்கள்.
நமது ஆசார்யர்களோ ஆழ்வார்களின் திவ்யபிரபந்தங்களைக்கொண்டு உண்மைப் பொருளை உணர்த்துகின்றனர்.
இது நமது சித்தாந்துக்கே உரிய சிறப்பு.

—————

“மாநத்வம் பகவன்மதஸ்ய மஹதபும்ஸஸ்ததா நிர்ணயஃ
திஸ்ரஸ்ஸித்தய ஆத்ம ஸமவ்தகிலாதீசான தத்வாச்ரயஃ
கீதார்தஸ்ய ச ஸங்க்ரஸ்துதியுகம் ஸ்ரீஸ்ரீசயோரித்யமூன்
யத்க்ரந்தாநனஸந்ததே யதிபதிஸ்தம் யாமுநேயம் நுமஃ.”–ஸ்ரீ தேசிகன் ஸ்ரீ ஆளவந்தாரைப் பற்றி அருளிச் செய்த ஸ்லோகம்

ஆகமப்ராமாண்யம்,புருஷநி்ர்ணயம், ஸித்தித்ரயம்,கீதார்தஸங்க்ரஹம், சதுஸ்ச்லோகீ, ஸ்தோத்ரரத்நம் என்பதான
க்ரந்தங்கள் எவரால் அனுக்ரஹிக்கப்பட்டதாக யதிராஜர் அனுஸநித்தாரோ அவரை வணங்குகிறேன் என ஸாதித்தார்

————

தேவஃ ஸ்ரீமான் ஸ்வஸித்தேஃ கரணமிதி வதந் ஏகமர்த்ம் ஸஹஸ்ரே
ஸேவ்யத்வாதீந் தசார்த்தாந் ப்ருதகிஹ சதகைர்வக்தி தத்ஸ்தாபநார்த்தாந்.
ஐகைகச்யாத்பரத்வாதிஷு தசககுணேஷ்வாயதந்தே ததா தே
தத்தத்காதாகுணாநாமநுவிதததி தத்பங்க்தயஃ பங்க்திஸங்க்யாஃ–த்ரமிடோபநிஷத்தாத்பர்யரத்னாவளியில் ந்யாயதந்த்ரம்

எம்பெருமானை அடைவதில் எம்பெருமானே ஸித்தோபாயம் என்பதான ஸாத்யத்தை ஸாதிக்க ஸேவ்யத்வாதி பத்து ப்ரதானமான ஹேதுக்கள் –
பத்துதசகங்களை கொண்ட நூறுபாசுரங்களான முதற்பத்து இரண்டாம் பத்து என்பதாக பத்து பத்துகள் உள்ளன.
இவற்றில் ஸேவ்யத்வம் என்பதான ப்ரதான ஹேதுவை ஸாதிக்க பரத்வம் முதலாக பத்து ஹேதுக்கள் முதல் பத்து தசகங்களின் அர்தம்.
பரத்வத்தை ஸாதிக்க முதல் பத்தில் முதல் திருவாய்மொழியில் பத்து ஹேதுக்கள்.
ஆக, 10*10*10=1000.ஆக 1000 பாசுரம்-1000 ஹேதுக்கள், ஆயிரம் குணங்கள்.

ஸேவ்யத்வாத் போக்யபாவாத் சுபதநுவிபவாத் ஸர்வபோக்யாதிகத்வாத்
ச்ரேயஸதத்ஹேதுதாநாத் ச்ரிதவிவசதயா ஸ்வாச்ரிதாநிஷ்டஹ்ருத்வாத்.
பக்தச்ந்தாநுவ்ருத்தேஃ நிருபதிஸுஹ்ருத்பாவதஃ ஸத்பதவ்யாம்
ஸாஹாய்யாச்ச ஸ்வஸித்தேஃ ஸ்வயமிஹ கரணம் ஸ்ரீதரஃ ப்ரத்யபாதி—அனுமான ப்ரயோகத்தில் ஹேதுவானது பஞ்சமீ விபக்தியிலாகும்,
ஹேதௌ த்ருதீயா என்கிற வ்யாகரணத்தால் ஹேதுவின் அர்த்தத்தில் மூன்றாவது வேற்றுமையும் வரலாம்.
இங்கு அனுமான ப்ரயோகமாவது.ஸ்ரீதரஃ ,ஸ்வஸித்தேஃ கரணம், ஸேவ்யத்வாத் என்பதாக .
ஸ்ரீதரஃ பக்ஷம்,- ஸாத்யமான வஸ்துவின் ஆதாரம், ஸ்வஸித்தேஃ கரணம்,ஸாத்யம்–அவனை அடைவதில் அவனே உபாயம் என ஸாத்யம்,
1,ஸேவ்யத்வாத்
2,போக்யபாவாத்,
3சுபதநுவிபவாத்,
4,ஸர்வபோக்யாதிபாவாத்,
5ச்ரேயஸ்தத்ஹேதுதாநாத்,
6.ச்ரிதவிவசதயா,
7ஸ்வாச்ரிதாநிஸ்டஹ்ருத்வாத்,
8.பக்தச்சந்தாநுவ்ருத்தேஃ.
9,நிரவதிகஸுஹ்ருத்பாவதஃ
10,ஸத்பதவ்யாம் ஸஹாயாத் என்பதாக ப்ரதானமாக 10 ஹேதுக்கள்.
அனுமான ப்ரயோகத்தில் ஹேதுவாக கூறப்படுவது பக்ஷத்தில் இருக்கவேணும்.
அப்படி ஹேது பக்ஷத்தில் இல்லாமல் போனால் ஸ்ரூபாஸித்தி என்பதான தோஷம் வரும்.
ஆக ஹேதுவானது பக்ஷத்தில் உள்ளது என்பதை ஸாதிக்கவேணுமானால் அதையே ஸாத்யமாக்கி வேறு ஹேதுவினால் ஸாதிக்கவேணும்,
அதாவது, ஸ்ரீதரஃ ஸேவ்யஃ, பரத்வாத்.என இங்கு ஸ்ரீதரஃ என்பதே பக்ஷம், முன்பு ஹேதுவாக கூறப்பட்டது இதில் ஸாத்யம்,
அதாவது ஸேவ்யஃ என்பது ஸாத்யம், இதை ஸாதிக்கும் ஹேதுவானது பரத்வம்,
ஆக யாதொருவன் பரனோ அவன் ஸேவ்யன் என்பதாக வ்யாப்தி.
இங்கு பரத்வம் என்பதான ஹேது பக்ஷத்தில் உண்டு என ஸாதிக்க பத்து பாசுரங்களான பத்து ஹேதுக்கள்,
ஆக பத்து பத்து பாசுரங்களால் பரத்வாதிகளை ஸாதி்க்க வேணும்,
பரத்வாதி பத்து ஹேதுக்களால் ஸேவ்யத்வத்தை ஸாதிக்கவேணும்,
ஸேவ்யத்வாதி பத்து ஹேதுக்களால் எம்பெருமான் ஸித்தோபாயம் என ஸாதிப்பதால் இங்கு ந்யாயதந்த்ரத்தில் கூறப்பட்ட
அனுமான ப்ரயோகம் செய்வதில் ஸ்வாமி தேசிகன் ஸ்வதந்ரரான படியால் ஸர்வதந்தந்த்ர ஸ்வதந்த்ரரும் ஸ்வாமியே

——————-

கவிதார்க்கிக ஸிம்ஹாய கல்யாண குணசாலிநே |
ஸ்ரீமதே வேங்கடேசாய வேதாந்த குரவே நம : ||

——————–

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ உருப்பத்தூர் ஸூந்தர ராஜன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ நயினாராசார்யர் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ தேசிகன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம் .

ஸ்ரீமத் ரஹஸ்யத்ரய ஸாரம் –வ்யாக்யானம்–ஸ்ரீ உருப்பத்தூர் ஸூந்தர ராஜன் ஸ்வாமிகள் தொகுத்து -அளித்தவை –ஸ்ரீ குருபரம்பரா ஸாரம் ”–

ஸ்ரீமான் வேங்கட நாதார்ய : கவிதார்கிக கேஸரீ |
வேதாந்தாசார்ய வர்யோ மே ஸந்நிதத்தாம் ஸதா ஹ்ருதி ||

விகாஹே நிகமாந்தார்யம் ,விஷ்ணுபாத ஸமுத்பவாம் |
ரஹஸ்யத்ரய ஸாராக்யாம் த்ரிஸ்த்ரோதரஸம் அகல்மஷாம் ||

அவிஜ்ஞாதம் விஜாநதாம் விஜ்ஞாதம் அவிஜாநதாம் |
ரஹஸ்யத்ரய ஸாராக்யம் பரம் ப்ரஹ்மாஸ்து மே ஹ்ருதி ||

சீரொன்று தூப்புல் திருவேங்கடமுடையான்
பாரொன்று சொன்ன பழமொழியில் —-ஓரொன்று
தானே அமையாதோ தாரணியில் வாழ்வார்க்கு
வானேறப் போமளவும் வாழ்வு .

———–

ஸ்ரீ குருபரம்பரா ஸாரம் ”

* குருப்யஸ்தத்குருப்யஸ்ய நமோவாக மதீமகே |
வ்ருணீமகே ச தத்ராத்யௌ தம்பதீ ஜகதாம் பதீ ||

அர்த்தம் —— அடியோங்களுடைய ஆசார்யன் ,அந்த ஆசார்யனின் ஆசார்யர்கள்—-
இவர்களுக்காக, அடிக்கடி ”நம ” என்று சொல்கிறோம்.
உலகுக்கெல்லாம் அதிபதியான ஸ்ரீமந் நாராயணன், ஸ்ரீ மஹாலக்ஷ்மி
திவ்ய தம்பதிகளை, அடியோங்கள் ,ப்ரார்த்திக்கிறோம்

* பொய்கைமுனி பூதத்தார் பேயாழ்வார் தண்
பொருநல் வரும் குருகேசன் விட்டுசித்தன்
துய்ய குலசேகரன் நம் பாணநாதன்
தொண்டரடிப்பொடி மழிசை வந்த சோதி
வையமெலாம் மறைவிளங்க வாள்வேலேந்தும்
மங்கையர் கோன் என்று இவர்கள் மகிழ்ந்து பாடும்
செய்ய தமிழ் மாலைகள் நாம் தெளிய ஓதித்
தெளியாத மறை நிலங்கள் தெளிகின்றோமே– ——————அதிகார ஸங்க்ரஹம்——-

அர்த்தம்– பொய்கை ஆழ்வார், பூதத்தாழ்வார், பேயாழ்வார், மிக்க குளிர்ச்சியான
தாமிரவருணி நதிக்கரையில் அவதரித்த நம்மாழ்வார் (குருகேசன் )
விஷ்ணுசித்தர் என்கிற பெரியாழ்வார், தூய உள்ளமுடைய
குலசேகர ஆழ்வார், நம்முடைய திருப்பாணாழ்வார் , தொண்டரடிப்பொடி ஆழ்வார் ,
திருமழிசையில் வந்து அவதரித்த, திருமழிசைப் பிரான், உலகம் எங்கும்
வேதங்களின் ஒலி ,சப்தம் விளங்க—வாள் ஆயுதமும், வில் ஆயுதமும்
ஏந்திய திருமங்கை மன்னன் –ஆகிய ஆழ்வார்கள் மகிழ்ந்து பாடிய (அருளிய )
இனிமையான பாசுரங்களை நாம் நன்கு தெளிந்து ஓதி, அத்யயனம் செய்து,
எளிதில் பொருள் தெரிந்து கொள்ள இயலாத வேதங்கள், உபநிஷத்துக்கள் –
இவைகளின் உண்மையான பொருள்களைத் தெரியாத இடங்களில், தெளிந்து(குழப்பமே இல்லாமல், தெளிவாக ) அறிந்தோம்

செய்ய தமிழ்மாலைகள்
1.பொய்கை ஆழ்வார்—–முதல் திருவந்தாதி ——————————–100 பாசுரங்கள்
2.பூதத்தாழ்வார் ——–2ம் திருவந்தாதி——————-————————–100 பாசுரங்கள்
3. பேயாழ்வார் ———-3ம் திருவந்தாதி ———————————————100 பாசுரங்கள்
4. ஸ்ரீ நம்மாழ்வார் —-திருவிருத்தம்–ருக் வேத ஸாரம் —————– 100 பாசுரங்கள்
—-திருவாசிரியம் –யஜுர் வேத ஸாரம் ———- 7 பாசுரங்கள்
—பெரிய திருவந்தாதி –அதர்வண வேத ஸாரம்– 87 பாசுரங்கள்
—திருவாய்மொழி——ஸாமவேத ஸாரம் ———- 1102 பாசுரங்கள்
5. பெரியாழ்வார் —-பெரியாழ்வார் திருமொழி —————————– 473 பாசுரங்கள்
6. குலசேகரப் பெருமாள்—பெருமாள் திருமொழி ————————– 105 பாசுரங்கள்
7. திருப்பாணாழ்வார் ——அமலனாதிபிரான் ——————————— 10 பாசுரங்கள்
8. தொண்டரடிப் பொடி ஆழ்வார் ————திருமாலை —————————45 பாசுரங்கள்
———–திருப்பள்ளியெழுச்சி ——— 10 பாசுரங்கள்
9. திருமழிசை ஆழ்வார் ——————நான்முகன் திருவந்தாதி ———- 96 பாசுரங்கள்
————திருச்சந்த விருத்தம்———————— 120 பாசுரங்கள்
10. திருமங்கை மன்னன் ——————பெரிய திருமொழி ———————-1084 பாசுரங்கள்
——- திருக்குறுந்தாண்டகம் ———————- 20 பாசுரங்கள்
————திருநெடுந்தாண்டகம் ————————- 30 பாசுரங்கள்
—————திருவெழுகூற்றிருக்கை ————– 1 பாசுரம்
————–சிறிய திருமடல் —————————– 40 பாசுரங்கள்
————–பெரிய திருமடல்———————-——– 78 பாசுரங்கள்
ஆக ———————————————————————————– 3,708 பாசுரங்கள் இந்தச் செய்யத் தமிழ் மாலைகள் 3708 பாசுரங்களை,
அர்த்தங்கள் நன்கு புரியும்படி பாராயணம் (படித்து/சொல்லி ) செய்து, வேதங்களும் ,உபநிஷத்துக்களும் சொல்லும்
கடினமான அர்த்தங்களை ,நன்கு தெளிந்தோம் —என்கிறார் ,ஸ்வாமி தேசிகன்

* இன்பத்தில் இறைஞ்சுதலில் இசையும் பேற்றில்
இகழாத பல்லுறவில் இராகமாற்றில் தன்பற்றில் வினைவிலக்கில் தகவோக்கத்தில்
தத்துவத்தை உணர்த்துதலில் தன்மையாக்கில் அன்பர்க்கே அவதரிக்குமாயனிற்க
அருமறைகள் தமிழ்ச்செய்தான் தாளே கொண்டு துன்பற்ற மதுரகவி தோன்றக்காட்டும்
தொல்வழியே நல்வழிகள் துணிவார்கட்கே .

அர்த்தம்—- ஆயன்—-அன்பர்க்கே அவதரிக்கும் ஆயன் —பக்தர்களுக்காகவே அவதாரம் செய்பவன்
கண்ணன் , நிற்க—–ஸ்ரீ க்ருஷ்ணன் தயாராக இருக்க —– எதற்கு—-? தனது பக்தர்கள்ளுக்கு ஆனந்தரூபமான அனுபவத்தைக்கொடுக்க
சரணம் என்று இறைஞ்சுபவரைக் காக்க புருஷார்த்தத்தை உணர்த்த இகழ்ச்சியே இல்லாத பலவித ஸம்பந்தத்தை உணர்த்த ,
உலக விஷயங்களில் வைத்துள்ள பற்றுதலை–அதாவது, தகாத விஷயங்களில் பற்றை அழிக்க, தன் விஷயத்தில் பற்றுதலை உண்டாக்க
பாபங்களை ஒழிக்க கருணையை வெளிப்படுத்த. தத்துவ விளக்கங்களைச் சொல்ல
தன்னுடைய சுபாவத்தை அருள —ஆகியஇந்தப் 10 விஷயங்களுக்காகத் தயாராக இருந்தான்.
ஆனாலும், அவரை ஏறெடுத்தும் பாராமல், குற்றமில்லாக் கவியான மதுரகவி ஆழ்வார் , அறிவதற்கு மிகக் கடினமான
வேதங்களின் பொருளைத் தமிழில் அருளிய ஸ்ரீ நம்மாழ்வாரின் திருவடிகளையே சரணமாகப் பற்றினார்.
இவர் துன்பற்ற மதுரகவி (குற்றமில்லா மதுரகவி )
இவருக்குத் தோன்றிய வழி— இதுவே தொல்வழி —தொன்மையான வழி/ பழமையான வழி — என்றும்,
நல்வழி–ஸம்ஸார பந்தத்திலிருந்து வெளியே வர மிக நல்ல வழி என்றும் நமக்கு காண்பித்தார் .
யாருக்கு—? எது தொன்மையான வழி என்று துணிந்து வருவார்க்கும், ஸம்ஸாரம் என்கிற காட்டிலிருந்து
விடுதலை பெறத் துணிந்தவர்கட்கும் நாயகன் கிருஷ்ணன் ,அருளுவதற்குத் தயாராக இருந்தாலும்,
மதுரகவிகள் நம்மாழ்வாரான ஆசார்யன் திருவடிகளைச் சரணம் என்று வந்து அடைந்தார்– இதை அனுஷ்டித்து நமக்கு காண்பித்தார்.
மதுரகவி ஆழ்வார் அருளியது—கண்ணிநுண் சிறுத்தாம்பு–10 பாசுரங்கள். இந்தப் 10 பாசுரங்களின் பொருளை,
இந்த ஒரே பாசுரத்தில் ஸ்வாமி தேசிகன் சொல்கிறார். இப்படிப் 10 விஷயங்களாலே ஸ்ரீ நம்மாழ்வார் , பகவானைச் சரணடைந்தார்.
மதுரகவிகளோ, ஆசார்யனை—ஸ்ரீ நம்மாழ்வாரைச் சரணடைந்தார். மோக்ஷத்துக்கு உபாயம் ஆசார்யனே —ஆசார்ய பரம்பரையை அநுசந்திக்க வேணும்

பாபிஷ்ட்ட : க்ஷத்ரபந்துச்ச புண்டரீகச்ச புண்யக்ருத் | ஆசார்யவத்தயா முக்தெள தஸ்மாத் ஆசார்யைவான் பவேத் ||
என்று ஆசார்யவத்தையே ஸர்வருக்கும் மோக்ஷ காரணமென்று அறுதியிட்டார்கள் .
முமுக்ஷுவுக்கு ஆசார்யவம்சம் பகவானானளவுஞ் செல்ல அநுசந்திக்க வேண்டுமென்று ஓதப்பட்டது.

வ்யாக்யானம் :—–
ஸ்ம்ருதி சொல்கிறது—பாபிஷ்ட்ட : க்ஷத்ரபந்துச்ச புண்டரீகச்ச புண்யக்ருத் |
ஆசார்யவத்தயா முக்தெள தஸ்மாத் ஆசார்யைவான் பவேத் ||
மிகவும் பாபியான க்ஷத்ரபந்து, மிகவும் புண்ணியனான புண்டரீகன் இருவருடைய சரிதத்தை மேற்கோள் காட்டி,
அவர்கள் இருவருமே ஆசார்யனின் அநுக்ரஹத்தால்தான் மோக்ஷம் அடைந்தார்கள் என்று ஸ்ம்ருதி சொல்கிறது
க்ஷத்ர பந்து சரிதம் :—- ஸ்ரீ விஷ்ணு தர்மத்தில் சொல்லப்படுகிறது ——–
க்ஷத்ரபந்து ஒரு அரசன்–எப்போதும் பாபச் செயல்களையே செய்துவந்தான்.
அதனால் ராஜ்யத்தைவிட்டு விலக்கி வைக்கப்பட்டதால் காட்டில் வாழ்ந்து வந்தான்.
பிறரைத் துன்புறுத்தி ,ஜீவ ஹிம்ஸை செய்வதே வழக்கமாக இருந்தது. ஒருநாள், நட்ட நடுப்பகல் உச்சி வெய்யிலில்,
வழிதவறி வந்த முனிவரைப் பார்த்து, இரங்கினான். தண்ணீர் தாகத்தால் தவித்த அவர், தண்ணீர் அருந்த அருகில் உள்ள
குளத்தில் இறங்கும்போது அதில் விழுந்துவிட, க்ஷத்ரபந்து அவரைக்காப்பாற்றி,
அவரது பசிக்குத் தாமரைக் கிழங்குகளைக் கொடுத்து, உபசரித்தான். முனிவர் , அவனது வ்ருத்தாந்தத்தைக் கேட்க,
அவன் தனது பாப கார்யங்களை எல்லாம் சொல்லித் திருந்தவும் இயலாத நிலையில் இருப்பதாகச் சொல்ல,
அந்த முனிவர், ”கோவிந்தா, கோவிந்தா” என்றாவது சொல்லிக்கொண்டிரு என்று புத்திமதி சொன்னார்.
க்ஷத்ரபந்துவும், அப்படியே சொல்லக் சொல்ல, பாபச் செயல்களை ஒழித்து, மோக்ஷத்துக்கான உபாயத்தைச் செய்து மோக்ஷம் அடைந்தான்.
உபதேச பரம்பரையில் உள்ளது——-
க்ஷத்ரபந்து ஒரு கெட்ட அரசன். கெட்ட நடத்தை உடையவன். உறவினர்கள்,அரசனைக் காட்டில் தள்ளி விட்டார்கள்.
அங்கும் கெட்ட வழியில் முனிவர்களைத் துன்புறுத்தினான். ஒரு நாள், அந்த வழியில் நாரதர் வந்தார்.அவரைத் துன்புறுத்தத் தொடங்கினான்.
அவர், ”ஹே —அரசனே–உன்குடும்பத்தாரைக் காப்பாற்ற, நிறைய பாபச் செயல்களை செய்கிறாய் ;
இதில் ஒரு பங்கையாவது உன் குடும்பத்தார் உன்னிடமிருந்து எடுத்துக்கொள்வார்களா — என்று கேட்டு வா ” என்று சொல்லி அனுப்பினார்.
நாரதரின் தர்சனத்தால் ,சிறிதளவு ஞானம் உண்டான க்ஷத்ரபந்து, அப்படியே செய்கிறேன் என்று சொல்லிச் சென்றான்.
திரும்பி வந்த அரசன், ”எல்லோரும் மறுக்கிறார்கள்; நிறையப் பாபங்களைச் செய்திருக்கிறேன்; என்னைக் காத்தருள்க —என்று நாரதரை வேண்ட,
அவர், அவனுக்கு மோக்ஷ உபாயங்களை உபதேசித்து, அவன் மோக்ஷம் அடையுமாறு செய்தார்.

புண்டரீகனின் சரிதம் :— ஸ்ரீ பாத்மோத்தர புராணம் சொல்கிறது—— இவன் ப்ராம்மணன் —பெரிய செல்வந்தன். வேதாத்யானம் செய்தவன்.
பெற்றோர்களுக்குப் பணிவிடை செய்தவன். புண்ய தீர்த்தங்களில் நீராடியவன். பக்தி யோகத்தில் இழிந்தும்,
பகவானின் அருள் கிட்டவில்லை.ஒரு சமயம் நாரதரைத் தரிசிக்க, அவர் அவனுக்கு அஷ்டாக்ஷர மந்த்ரத்தை உபதேசித்து, நல்வழிகாட்ட,
இந்த பிராம்மணன் , அஷ்டாக்ஷர மந்த்ர ஜபத்தால், பகவானின் அருளை பெற்று மோக்ஷம் அடைந்தான்.இப்படியாக,
ஆசார்யன் அருளினால்தான் மோக்ஷம் சித்திக்கும் என்று தெளிந்தது.மோக்ஷம் அடையத் தீராத ஆசை உடையவன்,
தனது ஆசார்ய பரம்பரையை ,பகவான் வரையிலும் சொல்ல வேண்டும்.

பகவான் ஸ்ரீமந் நாராயணனே முதல் ஆசார்யன்
தம் இமம் ஸர்வஸம்பன்னம் ஆசார்யை பிதரம் குரும் என்றும்,
மம அபி அகில லோகாநாம் குருர் நாராயணோ குரு : என்றும் ,
த்வமேவ பந்துச்ச குரும்த்வமேவ என்றும், குருரஸி கதிச்ச ஸி ஜகதாம் என்றும் , சொல்லுகிறபடியே
ஸர்வலோகத்துக்கும் பரமாசார்யனான ஸர்வேச்வரன் —-
1. ப்ரஹ்மாவுக்கு அடியிலே வேதங்களைக் கொடுத்தும் அவற்றுக்கு அபகாரம் பிறந்தபோது மீட்டுக் கொடுத்தும் இவன்முகமாக சாஸ்த்ரங்களை ப்ரவர்த்திப்பித்தும்
2. இவன் புத்ரர்களான ஸநத்குமாராதிகளை ,ஸ்வபமாகதவிஜ்ஞானா நிவ்ருத்திம் தர்மமாஸ்திதா : என்னும்படி பண்ணி ,
அவர்கள் முகங்களாலே ஹிதப்ரவர்த்தனம் பண்ணுவித்தும் ,
3. இப்படியே மற்றும் நாரத பராசர சுக சௌனகாதிகளான பல மகர்ஷிகளையிட்டு அத்யாத்ம ஸம்ப்ரதாயம் குலையாதபடி நடத்தியும் ,
4.க்ருஷ்ணத்வைபாயனம் வ்யாஸம் வித்தி நாராயணம் ப்ரபும் , கோ ஹ்மன்யோ பூமி மைத்ரேய மகாபாரத க்ருதவேத் ? என்றும்,
மஹஷை : கீர்த்தனாத் தஸ்ய பீஷ்ம : ப்ராஞ்ஜ்ஜலி அப்ரவீத் என்றும் சொல்லுகிறபடி நிற்கிற
வ்யாஸாதிகளை அனுப்ரவேசித்து மகாபாரத சாரீரகாதிகளை ப்ரவர்த்திப்பித்தும்,
5. ஹம்ஸ மத்ஸ்ய ஹயக்ரீவ நரநாராயண கீதாசார்யாத்யவாதாரங்களாலே தானே வெளினின்று தத்வ ஹித புருஷார்த்தங்களை ப்ரகாசிப்பித்தும் ,
6. தான் அருளிச் செய்த அர்த்தங்களை எல்லாம் ஸ்ரீ பீஷ்மர் முதலான ஞானாதிகரையிட்டு முதலிப்பித்தும்
7. பாஞ்சராத்ரஸ்ய க்ருத்ஸ்நஸ்ய வக்தா நாராயணாஸ்வயம் என்கிறபடியே அடியிலே தான் அருளிச் செய்த பகவஞ்சாஸ்த்ரத்தை
ப்ராம்மணை : க்ஷத்ரியை : வைச்யம்ச்சூத்ரச்ச க்ருதலக்ஷணை : அர்ச்சனீயச்ச சேவ்யச்ச நித்யயுக்தை:
ஸவகர்மஸு ஸாத்வதம் விதிமஸ்தாய கீத சங்கர்ஷிணேன ய : த்வாபரஸ்ய யுகஸ்யாந்தே ஆதெள கலியுகஸ்ய ச என்கிறபடியே
அவஸரங்களிலே ஆவிஷ்கரித்தும்
8. பூர்வேத்பன்னேஷு பூதேஷு தேஷு தேஷு கலௌ ப்ரபு : அனுப்ரவிச்ய குருதே யத் ஸமீகிதமச்யுத : என்கிறபடியே
பராங்குச பரகாலாதி ரூபத்தாலே அபிநவமாக ஒரு தசாவதாரம் பண்ணி , மேகங்கள் ஸமுத்ரஜலத்தை வாங்கி
ஸர்வோபஜீயமான தண்ணீராக உமிழுமா போலே வேதார்த்தங்களில் வேண்டும் ஸாரதமாம்சத்தை ஸர்வருக்கும்
அதிகரிக்கலான பாஷையாலே ஸங்க்ரஹித்துக் காட்டியும்
9. இப்படி தான் ப்ரவர்த்திப்பித்த ஸத்பதத்துக்கு ப்ரகடராயும் ப்ரச்சன்னராயுமிருந்துள்ள பாஷாண்டிகளால், உபரோதம் வாராமைக்காக ,
ஏ சாட்ஷாத் நாராயணோ தேவ : க்ருத்வா மர்த்யமயீம் தனும் மக்னான் உத்தரதே லோகான் காருண்யாஸ்சாஸ்த்ர பாணினா ஏ என்றும்
10. பீதகவாடைப் பிரானார் பிரமகுருவாகி வந்து என்றும் சொல்லுகிறபடியே அகஸ்த்யஸேவிதமான தேசத்திலே
அநேக தேசிகாபதேசத்தாலே அவதரித்தருளினான் . இத்தைக் கணிசித்து :
கலௌ . கலு பவிஷ்யந்தி நாராயண பராயணா : கசித் க்வசித் மகாபாகா த்ரமிடேஷு ச பூரிச :
தாம்ரபர்ணீ நதீ யத்ர க்ருதமாலா பயகிதீ காவேரீ ச மகாபாகா ப்ரதீசீ ச மகாநதீ என்று மகரிஷி அருளிச் செய்தான்

வ்யாக்யானம்–
எம்பெருமானே , எல்லா உலகங்களுக்கும் முதல் ஆசார்யன் –பரமாசார்யன் என்பதை பல உதாரணங்களிலிருந்து உணரலாம்.

தம் இமம் ஸர்வஸம்பன்னம் ஆசார்யை பிதரம் குரும் (மஹாபாரதம்–ஸபா பர்வம்) எல்லாக் கல்யாண குணங்கள் உள்ளவனும்,
முதலாவதாகப் பூஜிப்பதற்குத் தேவையான குணங்களைப் பெற்றிருப்பவனும்,தகுதி உடையவனும், பிதாவும், ஆசார்யனும் ,
பூஜிக்கத்தகுந்தவனும் ஆன ,இந்தக் க்ருஷ்ணனை பூஜிக்கலாம் —-சம்மதியுங்கள்—
( ராஜ ஸுய யாகத்தில் ,முதலில் யாருக்கு அக்ர பூஜை செய்யவேண்டும் என்கிற கேள்வி எழுந்தபோது, ஸஹதேவன் ,
அங்குள்ள சபையில் கூடி இருந்தவர்களைப் பார்த்துச் சொன்ன வார்த்தைகள் —-ப்ரஹ்ம வித்யையை உபதேசிப்பவன் –ஆசார்யன் .
வேதத்தைச் சொல்லிக் கொடுப்பவன் –குரு )
மம அபி அகில லோகாநாம் குருர் நாராயணோ குரு : —-விஷ்ணு புராணம் (5–1–14) எல்லா உலகங்களுக்கும் குருவான நாராயணன்,
எனக்கும் குரு —ஸ்ரீ விஷ்ணு சித்தீயம் சொல்கிறது—–தனக்கென்று ,எந்த ஆசார்யனும் இல்லாத , பரமாசார்யன் –நாராயணன்.
(இங்கு குருவும் அவனே;ஆசார்யனும் அவனே ).
த்வமேவ பந்துச்ச குரும்த்வமேவ —–நீரே பந்து–எல்ல உறவும். நீரே குரு –காந்தாரி,
க்ருஷ்ணனைப் பார்த்துச் சொல்லும் வாக்யம் குருரஸி கதிச்ச ஸி ஜகதாம்—-

ஸ்தோத்ர ரத்னம் (60 ) பிதா த்வம் , மாதா த்வம், தயிததநயஸ்த்வம் , ப்ரியஸுஹ்ருத் த்வமேவ ,த்வம் பந்து: குருரஸி கதிஸ்சாஸி ஜகதாம் |
த்வதீயஸ் த்வத் ப்ருத்ய : தவ பரிஜநஸ் த்வத்கதிரஹம் ப்ரபந்நஸ் ச ஏவம் ஸதிஅஹமபி தவைவாஸ்மி ஹி பாரா : ||
ஸ்தோத்ர ரத்னம் (60 ) முழு ச்லோகம்
எல்லா உலகங்களுக்கும், நீரே பிதா ;நீரே மாதா; பிரியமான புத்ரன்;இஷ்டமான மித்ரன்; எல்லா பந்துவும்;
அக இருள் நீக்கும் ஆசார்யன் ;அடியோங்கள் அடையும் பேறு . பகவானுக்கும் , நமக்கும் நவவித ஸம்பந்தம் –ஒன்பதுவிதமான உறவுகள் பகவான் நாம் 1.பரமாத்மா ஜீவாத்மா 2.யஜமானன் கிங்கரர்கள் –வேலையாட்கள் 3.பிதா புத்ரன் /புத்ரி 4.ஆசார்யன் சிஷ்யன்
5.பதி பத்னி 6.போக்தா –அனுபவிப்பவன் போக்யம் –அனுபவிக்கப்படும் பொருள் 7.ரக்ஷிப்பவன் ரக்ஷிக்கப்படுபவர்
8.நியமிப்பவன் நியமிக்கப்படுபவன் 9.சேஷீ சேஷன் –சேஷபூதன் இப்படிப்பட்ட எல்லா லோகங்களுக்கும் பரமாசார்யனான எம்பெருமான்,

நமக்குச் செய்த உபாயங்களை, ஸ்வாமி தேசிகன் இப்போது சொல்கிறார்.
1. ப்ரஹ்மாவுக்கு அடியிலே வேதங்களைக் கொடுத்தும் அவற்றுக்கு அபகாரம் பிறந்தபோது மீட்டுக் கொடுத்தும்
இவன்முகமாக சாஸ்த்ரங்களை ப்ரவர்த்திப்பித்தும் —-

வ்யாக்யானம் —
ப்ரஹ்மாவுக்குத் தொடக்கத்திலே வேதங்களைக் கொடுத்தான், ,காணாமல்போன வேதங்களைக் கண்டுபிடிப்பதாக வாக்குக் கொடுத்து,
அப்படியே கண்டுபிடித்து, வேதங்களை மீட்டு, ப்ரஹ்மாவிடம் கொடுத்து, அவன் மூலமாகவே , வேத சாஸ்த்ர ஞானத்தை உலகத்தாருக்கு வழங்கியும்,

2. இவன் புத்ரர்களான ஸநத்குமாராதிகளை ,ஸ்வபமாகதவிஜ்ஞானா நிவ்ருத்திம் தர்மமாஸ்திதா : (பாரதம்–சாந்தி பர்வம் )என்னும்படி பண்ணி ,
அவர்கள் முகங்களாலே ஹிதப்ரவர்த்தனம் பண்ணுவித்தும் ——,
வ்யாக்யானம் —
ப்ரஹ்மாவின் புத்ரர்களான ஸநத்குமாரர்கள் ,—இவர்கள்–தானாகவே ஞானிகள், நிவ்ருத்தி தர்மத்தில் இழிபவர்கள்—–
இவர்கள் மூலமாக நன்மைகளைச் செய்தும்,

3. இப்படியே மற்றும் நாரத பராசர சுக சௌனகாதிகளான பல மகர்ஷிகளையிட்டு அத்யாத்ம ஸம்ப்ரதாயம் குலையாதபடி நடத்தியும் ,

வ்யாக்யானம் —- மற்றும், நாரதர், பராசரர், சுகப்ரம்மம் , சௌனகரிஷி இன்னும் பல மஹரிஷிகள் மூலமாக,
அத்யாத்ம ஸம்ப்ரதாயமான ஜீவாத்மா –பரமாத்ம விஷயமான உபதேச க்ரமம் அழியாதபடி செய்தும்,

4.க்ருஷ்ணத்வைபாயனம் வ்யாஸம் வித்தி நாராயணம் ப்ரபும் , கோ ஹ்மன்யோ பூமி மைத்ரேய மகாபாரத க்ருதவேத் ? என்றும்,
மஹஷை : கீர்த்தனாத் தஸ்ய பீஷ்ம : ப்ராஞ்ஜ்ஜலி அப்ரவீத் என்றும் சொல்லுகிறபடி நிற்கிற வ்யாஸாதிகளை அனுப்ரவேசித்து
மகாபாரத சாரீரகாதிகளை ப்ரவர்த்திப்பித்தும்,

வ்யாக்யானம் —–
.க்ருஷ்ணத்வைபாயனம் வ்யாஸம் வித்தி நாராயணம் ப்ரபும் , கோ ஹ்மன்யோ
பூமி மைத்ரேய மகாபாரத க்ருதவேத் ? (விஷ்ணு புராணம் ) க்ருஷ்ணத்வைபாயனர் என்று கொண்டாடப்படும்
வ்யாஸ மஹரிஷி —ஸ்ரீமந் நாராயணனே !ஹே—-மைத்ரேயரே , மஹாபாரதம் என்கிற இதிஹாசத்தை இயற்ற, இவ்வுலகில் வேறு எவரும் இல்லை.
மஹஷை : கீர்த்தனாத் தஸ்ய பீஷ்ம : ப்ராஞ்ஜ்ஜலி அப்ரவீத் (மஹாபாரதம் —ஆதிபர்வம் )
மஹர்ஷியான , வ்யாஸரின் திருநாமத்தைச் சொல்லும்போது, பீஷ்மர், கைகளைக் கூப்பியவண்ணம் பேசினார்.
பகவான் நாராயணன், வ்யாஸாதி மஹரிஷிகளிடம் அநுபிரவேசித்து, சாரீராதிகளை—- மஹாபாரதம், ப்ரஹ்மஸூத்ரம் முதலியவைகளைப் படைத்தும்,

5. ஹம்ஸ மத்ஸ்ய ஹயக்ரீவ நரநாராயண கீதாசார்யாத்யவாதாரங்களாலே தானே வெளினின்று தத்வ ஹித புருஷார்த்தங்களை ப்ரகாசிப்பித்தும் ,

வ்யாக்யானம்—- பகவான் நாராயணனே, ஹம்ஸ , மத்ஸ்ய ,ஹயக்ரீவ,நரநாராயண, கீதாசார்ய க்ருஷ்ண அவதாரங்கள் எடுத்து,
தத்வங்களையும்,ஹிதத்தையும், புருஷார்த்தத்தையும் ப்ரகாசமாக எடுத்துச் சொல்லியும்——

ஹம்ஸாவதாரம்—-ஸ்ரீமத் பாகவதத்தில் சொல்லப்படுகிறது—– ப்ரஹ்மாவின் மானஸ புத்ரர்கள்—ஸநகாதிகள்—–
இவர்கள், தங்களுடைய பிதாவான, ப்ரஹ்மாவிடம் ,ஸூக்ஷ்மயோகத்தை விளக்கும்படி ப்ரார்த்தித்தார்கள்.
இந்த யோகத்தை இதுவரை அறியாத அவர் , மிகவும் வேண்டி, எம்பெருமானைத் த்யானித்தார்.
பகவான் மிகவும் கருணையுடன் ஹம்ஸரூப அவதாரமெடுத்து, ப்ரஹ்மாவின் முன்பு தோன்றி, அவருக்கும் ஸநகாதி முனிவர்களுக்கும்,
விசிஷ்டாத்வைத தத்வமான ஜீவபர—சரீரஆத்மபாவ ரூபத்தை உபதேசித்தார்.

மத்ஸ்யாவதாரம் —–இந்த அவதாரமும் ஸ்ரீமத் பாகவதத்தில் சொல்லப்படுகிறது—–
ஒவ்வொரு கல்பத்தின் முடிவிலும், ப்ரஹ்மா நித்திரை வசப்படுவார். அப்போது, நைமித்திகப் ப்ரளயம் ஏற்படும்.
உலகங்கள் யாவும் ,கடலில் மூழ்கி எங்கும் ஜலம் காக்ஷி அளிக்கும். நித்திரை வசப்பட்ட ப்ரஹ்மாவின் வாயிலிருந்து வேதங்கள் வெளிப்பட,
அப்போது, அருகே இருந்த ஹயக்ரீவன் என்கிற அசுரன், அவற்றை அபகரிக்க,பகவான் இதை அறிந்தார்.
ஸத்யவ்ரதன் என்கிற ராஜரிஷி க்ருதமாலா என்கிற நதியில் நித்ய அநுஷ்டானங்களைச் செய்துகொண்டிருந்தபோது,
அவர், ஜலதர்ப்பணம் செய்யும் சமயத்தில், அவருடைய உள்ளங்கையில் சிறிய மத்ஸ்யமாக (மீன் )அவதரித்து,
அவராலேயே, கமண்டலு, தொட்டி,குளம், நதி இவற்றில் விடப்பட்டு, ஒவ்வொரு நிலையிலும் மிகப் பெரிய மீனாக வளர்ந்து,
கடைசியில் ஸமுத்ரத்தில் அவராலேயே விடப்பட்டார். இந்த ஆச்சர்யத்தைக் கண்டு ,அனுபவித்து, மெய்சிலிர்த்த ஸத்யவ்ரதன்
இவர் எம்பெருமானே என்று நிச்சயித்து, அவரைத் துதித்து ,ஆசார்யனாக இருந்து தத்வங்களை உபதேசிக்க வேண்டினார்.
எம்பெருமானும் தத்துவங்களை உபதேசித்து, மத்ஸ்ய புராண சம்ஹிதையையும் சொல்லி, ஹயக்ரீவன் என்கிற அந்த அசுரனை வதைத்து,
வேதங்களைக் காப்பாற்றி மீட்டு, ப்ரஹ்மாவுக்கே மீண்டும் கொடுத்தார்

ஹயக்ரீவாவதாரம் —-மஹாபாரதம் சொல்கிறது—
ப்ரளய காலம் —-எங்கும் ஜலம்.ஜீவாத்மாக்கள், கருப்பான மெழுகில் தங்கத்தூள்கள் ஒட்டுவதுபோல,
மூல ப்ரக்ருதி என்கிற சூக்ஷ்ம ரூபத்தில் ஒட்டிக்கொண்டு, அறிவிழந்து இருக்கிறார்கள்.
பகவான் ப்ரளய ஜலத்தில், பள்ளிகொண்டு இருக்கிறான்;யோக நித்ரைஇப்படியே பல காலம் கழிகிறது.
யோக நித்ரையில் , பகவான் மறுபடியும் உலகங்களை ஸ்ருஷ்டிக்கவும், ஜீவாத்மாக்களை மறுபடியும் உயிர் பெற்று எழச் செய்து,
அவர்கள் உய்வதற்கு வழிகாணவும் யோசித்து, தன்னுடைய நாபியிலிருந்து, தாமரை மலரையும், அதில் ப்ரஹ்மாவையும் ஸ்ருஷ்டிக்கிறான் .
தாமரை மலர் ஸ்ருஷ்டி ஆவதற்கு முன்பே தாமரை இலையில் இரண்டு நீர்த்துளிகள் ,அவனுடைய சங்கல்பத்தாலேயே உண்டாகின.
இதில் ஒரு நீர்த்துளி ,மது என்கிற அஸுரனாகவும் , இன்னொரு துளி ,கைடபன் என்கிற அஸுரனாகவும் ஆகி,
தாமரைத் தண்டின் உள்ளே புகுந்து ,ப்ரஹ்மா அமர்ந்துள்ள மலருக்கு வந்தனர் எம்பெருமான், ப்ரஹ்மாவுக்கு , சிருஷ்டித்தொழிலை உபதேசித்து,
அதை நன்கு தெளிய நான்கு வேதங்களையும் அருள்கிறான். ப்ரஹ்மா, நான்கு வேதங்களையும் நான்கு அழகான குழந்தைகளாக ஆக்கும் சமயத்தில்,
தாமரை மலருக்கு வந்த , மது கைடபர் என்கிற இந்த இரண்டு அஸுரர்களும் ,அழகிய நான்கு வேதங்களையும்( குழந்தைகள் ) அபஹரித்துக்கொண்டு
பாதாள லோகத்துக்குச் சென்று , அங்கு மறைத்துவைத்தனர். ப்ரஹ்மா பதறினான்; நான்கு வேதங்களின் உதவி இல்லாமல்,
ஸ்ருஷ்டி செய்ய இயலாமல்தவித்தான். எம்பெருமானைத் துதித்தான், பகவான் அநிருத்தனாகி , ஹயக்ரீவ அவதாரமெடுத்து,
பாதாள லோகத்துக்குச் சென்று, ”உத்கீதம்” என்கிற ஸ்வரத்தை எழுப்ப, இரண்டு அஸுரர்களும் சப்தம் வந்த திசையை நோக்கிப் போகும்போது,
ஹயக்ரீவனாக அவதரித்த பகவான், வேதங்களை மீட்டு, ப்ரஹ்மாவிடம் கொடுத்து, மறுபடியும் யோக நித்ரை செய்யலானார்.
அசுரர்கள், ஹயக்ரீவ அவதார எம்பெருமானிடம் சண்டையிட, பகவான் அவ்வஸுரர்களை வதைத்து, ஸ்ருஷ்டி செய்வதற்கான ஞானத்தை ப்ரஹ்மாவுக்கு அருளினார்.

நரநாராயணாவதாரம் —-ஸ்ரீமத் பாகவதத்தில் உள்ளது– தக்ஷ ப்ரஜாபதியின் பெண் மூர்த்தி என்பவள்–அவள்,
தர்ம ப்ரஜாபதியைத் திருமணம் செய்துகொண்டு, பகவானின் ஸ்வரூபமாக, நர நாராயணர்களைப் பெற்றெடுத்தாள் .
நாராயண ரிஷி, பத்ரிகாஸ்ரமத்தில் நாரதர் முதலானவர்களுக்கு , ஆத்ம ஸ்வரூபமான கர்ம யோகத்தை உபதேசித்தார் இவரால்,
தன்னுடைய ”இந்த்ர ”பதவி பறிபோய் விடுமோ என்று இந்த்ரன் அஞ்சி,இவருடைய தபஸ்ஸைக் கெடுக்க, அப்ஸரஸ்களை அனுப்ப,
நாராயண ரிஷியோ,தனக்குப் பணிவிடை செய்யும் அதிரூப சுந்தரிகளை அவர்களுக்குக் காண்பித்து,
இவர்களில் உங்களுக்கு ஒத்த அழகுள்ளவர் இருப்பின், நீங்கள் அவளை இந்த்ர லோகத்துக்கு அழைத்துச் செல்லலாம் என்று சொல்ல,
அவர்களும் ,மிகவும் வேண்டி, ஊர்வசியை அழைத்துச் சென்று ,இந்த்ரனிடம் சொல்ல, இந்திரன் மிகவும் நடுங்கியதாக ஸ்ரீமத் பாகவதம் சொல்கிறது.
நரநாராயணர்கள்தான், திருவஷ்டாக்ஷரம், அதன் பொருள், மஹிமை, அநுஷ்டானமுறை இவற்றையெல்லாம் வெளியிட்டவர்கள் .

கீதாசார்யன் —– குருக்ஷேத்ர யுத்தத்தில், அர்ஜுனனுக்கு, பகவான் அருளிய உபதேசங்கள்—18 அத்தியாயங்கள்– பகவத் கீதை
என்கிற மிக உயர்ந்த, தத்வ விளக்கம்–இதனாலும் பகவான் ஆசார்யன்

6. தான் அருளிச் செய்த அர்த்தங்களை எல்லாம் ஸ்ரீ பீஷ்மர் முதலான ஞானாதிகரையிட்டு மூதலிப்பித்தும்

வ்யாக்யானம்——– தான் அருளிய எல்லாவற்றையும், பீஷ்மர் முதலான ஞானிகள் மூலமாக வெளியில் பரவச் செய்தான்

7. பாஞ்சராத்ரஸ்ய க்ருத்ஸ்நஸ்ய வக்தா நாராயணாஸ்வயம் என்கிறபடியே அடியிலே தான் அருளிச் செய்த பகவஞ்சாஸ்த்ரத்தை
ப்ராம்மணை : க்ஷத்ரியை : வைச்யம்ச்சூத்ரச்ச க்ருதலக்ஷணை : அர்ச்சனீயச்ச சேவ்யச்ச நித்யயுக்தை:
ஸவகர்மஸு ஸாத்வதம் விதிமஸ்தாய கீத சங்கர்ஷிணேன ய : த்வாபரஸ்ய யுகஸ்யாந்தே ஆதெள கலியுகஸ்ய ச
என்கிறபடியே அவஸரங்களிலே ஆவிஷ்கரித்தும்

வ்யாக்யானம்–விளக்கம்–
பாஞ்சராத்ரஸ்ய க்ருத்ஸ்நஸ்ய வக்தா நாராயணாஸ்வயம் —-மஹாபாரதம்—சாந்தி பர்வம்– பகவான் நாராயணனே,
பாஞ்சராத்ர சாஸ்த்ரம் முழுவதையும் , சொன்னான்.
இந்த சாஸ்த்ரம் மறைந்தபோது, த்வாபர யுகத்தின் முடிவில், கலியுகத் தொடக்கத்தில், அவனே மறுபடியும் உபதேசித்தான்.
நான்கு வர்ணத்தவர்களும், அவரவர்களுக்கு உரிய முறையில், பகவானுக்குக் கைங்கர்யம் செய்ய, ஸங்கர்ஷணாகி ,உபதேசித்தான்.
இவர்கள், தத்தம் ஆசார்யனிடம் ”பஞ்ச சம்ஸ்காரம்”செய்துகொண்டு, தன்னை ஆராதிக்குமாறு செய்தான்.

8. பூர்வேத்பன்னேஷு பூதேஷு தேஷு தேஷு கலௌ ப்ரபு : அனுப்ரவிச்ய குருதே யத் ஸமீகிதமச்யுத : என்கிறபடியே
பராங்குச பரகாலாதி ரூபத்தாலே அபிநவமாக ஒரு தசாவதாரம் பண்ணி , மேகங்கள் ஸமுத்ரஜலத்தை வாங்கி
ஸர்வோபஜீயமான தண்ணீராக உமிழுமா போலே வேதார்த்தங்களில் வேண்டும் ஸாரதமாம்சத்தை
ஸர்வருக்கும் அதிகரிக்கலான பாஷையாலே ஸங்க்ரஹித்துக் காட்டியும்

வ்யாக்யானம்—விளக்கம்–
பூர்வேத்பன்னேஷு பூதேஷு தேஷு தேஷு கலௌ ப்ரபு : அனுப்ரவிச்ய குருதே யத் ஸமீகிதமச்யுத —-விஷ்ணு தர்மம் சொல்கிறது—
கலியுகத்தில் அந்தந்த ஜீவன்களுக்குள் புகுந்து, அச்யுதன், தனக்கு விருப்பமானத்தைச் செய்கிறான், என்பதற்கு ஏற்ப,
பராங்குச (நம்மாழ்வார் முதலாக ), பரகால ( திருமங்கை ஆழ்வார்) என்கிற பத்து அவதாரங்களை எடுத்தான்.
இப்படி, பகவான் செய்த உபகாரம் என்ன ? மேகங்கள், சமுத்ரத்திலிருந்து, நீரை உறிஞ்சி எடுத்து, அந்த நீரை,
எல்லா ஜீவன்களுக்கும் மழையாகப் பொழியுமாப்போலே ,வேதங்களின் சாரத்தை எல்லாம் எடுத்து, எல்லோருக்கும் எளிதில் புரியும்படி,
நாலாயிர திவ்ய ப்ரபந்தமாகத் தமிழில் அளித்தான்.

9. இப்படி தான் ப்ரவர்த்திப்பித்த ஸத்பதத்துக்கு ப்ரகடராயும் ப்ரச்சன்னராயுமிருந்துள்ள பாஷாண்டிகளால், உபரோதம் வாராமைக்காக ,
ஏ ஸாக்ஷாத் நாராயணோ தேவ : க்ருத்வா மர்த்யமயீம் தனும் மக்னான் உத்தரதே லோகான் காருண்யாஸ்சாஸ்த்ர பாணினா ஏ என்றும்

வ்யாக்யானம்—–விளக்கம் — இப்படியாகத் தான் ஸங்கல்பித்த –ஏற்படுத்திய நல்ல பாதைக்கு, நாராயணனை, மற்ற பரிவார தெய்வங்களோடுச் சமமாக நினைப்பவர்கள்,வேதநெறிப்படையாக வாழ்க்கையை வாழாத- பாஷாண்டிகள்,நாராயணனைத் தாழ்வாக எண்ணுபவர்கள், —
இவர்களைப்போல் உள்ளவர்களால், இடைஞ்சல்–தடங்கல் ஏற்படாதிருக்க, பகவான் செய்தது என்னவெனில் ?
ஏ சாக்ஷாத் நாராயணோ தேவ :க்ருத்வா மர்த்யமயீம் தனும் மக்னான்
உத்தரதே லோகான் காருண்யாஸ்சாஸ்த்ர பாணினா ஏ ——— (ஜயாக்ய ஸம்ஹிதை )
நாராயணன், மனுஷ்ய சரீரத்தை எடுத்து, ஸம்ஸாரத்தில் மூழ்கி இருக்கிற ஜீவாத்மாக்களை, சாஸ்த்ரம் என்கிற
கையினால், கருணையுடன், தானே , கரையேற்றுகிறான்.

10. பீதகவாடைப் பிரானார் பிரமகுருவாகி வந்து என்றும் சொல்லுகிறபடியே அகஸ்த்யஸேவிதமான தேசத்திலே
அநேக தேசிகாபதேசத்தாலே அவதரித்தருளினான் . இத்தைக் கணிசித்து :

வ்யாக்யானம்—-விளக்கம் —– ஏதங்களாயினவெல்லாம் இறங்கலிடுவித்து , என்னுள்ளே பீதகவாடைப் பிரானார் பிரமகுருவாகிவந்து,
போதில்கமல வன்னெஞ்சம் புகுந்து என்சென்னித்திடரில் பாதவிலச்சினை வைத்தார் பண்டன்று பட்டினம் காப்பே ————பெரியாழ்வார் திருமொழி
அவன் பகவான், நாராயணன்—பீதாம்பரதாரி—என்னுள்ளே வந்தான்—எப்படி ? பிரமகுருவாக வந்தான் —வந்து ஹ்ருதயத்திலே புகுந்தான்—
புகுந்தவன் , என் சிரஸ்ஸில் திருவடியை வைத்து , அது அழியாத அடையாளமாக ஆயிற்று— என்று இப்படி விவரிக்கிறார்—
பகவான், ஆசார்ய ரூபமாக வந்து, ப்ரஹ்மோபதேசம் செய்கிறானாம்.
கலௌ . கலு பவிஷ்யந்தி நாராயண பராயணா : கசித் க்வசித் மகாபாகா த்ரமிடேஷு ச பூரிச :
தாம்ரபர்ணீ நதீ யத்ர க்ருதமாலா பயகிதீ காவேரீ ச மகாபாகா ப்ரதீசீ ச மகாநதீ என்று மகரிஷி அருளிச் செய்தான்

வ்யாக்யானம் —விளக்கம் ஸ்ரீமத் பாகவதம் சொல்கிறது—-
இந்தக் கலியுகத்தில், நாராயணனையே உபாயமாகவும் உபேயமாகவும்
கொண்ட விஷ்ணு பக்தர்கள், தமிழ் பேசும் பிரதேசத்தில் ,தாமிரவருணி, வைகை,பாலாறு, காவேரி, மேற்கே கடலில் கலக்கும் மகாநதி (பெரியாறு )
இந்த நதிகளின் கரைகளில் பிறப்பார்கள். ஸ்ரீ உடையவர் வரை ஆசார்ய பரம்பரை இவ்வாசார்யர்களில் ,
ஈச்வரமுனிகள் பிள்ளை நாதமுனிகள் . இவர் ந்யாயதத்துவமென்கிற சாஸ்த்ரமும் யோக ரஹஸ்யமும் அருளிச் செய்தார்.
இவருக்கு ஸ்ரீ மதுரகவிகள் முதலாக ஸம்ப்ரதாயபரம்பரையாலும், திருவாய்மொழி முகத்தாலும்
யோகதசையிலே ஸாக்ஷாத்க்ருதராயும் நம்மாழ்வார் ஆசார்யரானார் .
நாதமுனிகள் பிள்ளை ஈச்வர பட்டாழ்வான் . ஈச்வரப்பட்டாழ்வான் பிள்ளை ஆளவந்தார்.
இவர் அருளிச் செய்த ப்ரபந்தங்கள் ஆகமப்ராமாண்யமும் புருஷநிர்ணயமும் , ஆத்ம ஸித்தி–ஈச்வர ஸித்தி –ஸம்வித் ஸித்தி என்கிற ஸித்தித்ரயமும் ,
கீதார்த்த ஸங்க்ரஹமும் ,சதுச்லோகியுமாக எட்டு.
ஆளவந்தார் பிள்ளை சொட்டை நம்பி. சொட்டை நம்பி பிள்ளை என்னாச்சான் . என்னாச்சான் பிள்ளைகள் நால்வர்.
இவர்களில் ஒருவர் பிள்ளையப்பர்.பிள்ளையப்பர் பிள்ளை தோழப்பர். தோழப்பருக்குப் பெண்பிள்ளைகள் இருவர்.

வ்யாக்யானம்—-விளக்கம்—- கலியுகத்தில் ,நதிதீரங்களில் ,ஆசார்யர்கள் ,அவதரிப்பார் என்று ஸ்ரீமத் பாகவதம் சொன்னதை ,மேற்கோள் காட்டியவர்,
இப்போது ஆசார்யர்களைப் பற்றிக் கூறுகிறார்.
முதலில் ஸ்ரீமந் நாதமுனிகள் . இவர் ஈச்வரமுனியின் குமாரர். இவர், ந்யாயதத்வம், யோகரஹஸ்யம் என்கிற இரண்டு பொக்கிஷ க்ரந்தங்களை அருளினார்.
இவருக்கு, மதுரகவி ஆழ்வாரின் உபதேச பரம்பரையும், திருவாய்மொழியை உபதேசமாகப் பெற்று, யோகத்தில் இழிந்ததால்,
நேரிடையாகவே ஸ்ரீ நம்மாழ்வாரை ,ஆசார்யனாகப் பெரும் பாக்யத்தைப் பெற்றார்.
நாதமுனிகள் குமாரர் ஈச்வர பட்டாழ்வான். இவருடைய பிள்ளை ஆளவந்தார்.
ஸ்ரீ ஆளவந்தார் அருளியவை–ஆகமப்ரமாண்யம்,புருஷ நிர்ணயம், ஆத்ம ஸித்தி ,ஈச்வர ஸித்தி ,ஸம்வித் ஸித்தி ,
கீதார்த்த ஸங்க்ரஹம் , ஸ்தோத்ர ரத்னம் சதுஸ்லோகி –ஆகிய எட்டு.
பிள்ளை , சொட்டை நம்பி. சொட்டை நம்பியின் பிள்ளை எண்ணாச்சான்.இவரது பிள்ளைகள் நால்வர்.
அதில் ஒருவரான பிள்ளையப்பரின் குமாரர் தோழப்பர். இவருக்கு இரண்டு பெண்கள்.

நாதமுனிகள் ஸ்ரீபாதத்தை ஆச்ரயித்த முதலிகள்,உய்யக்கொண்டார், குருகைக்காவலப்பன்,
உருப்பட்டூர் ஆச்சான்பிள்ளை,நம்பிகருணாகரதாஸர் , ஏறுதிருவுடையார் , திருக்கண்ணமங்கையாண்டான்
வானமாதேவி ஆண்டான்,சோகத்தூர் ஆழ்வான் என்பர் .

உய்யக்கொண்டார் ஸ்ரீபாதத்தை ஆச்ரயித்தவர்கள் ஐவர்.
அவர்களாகிறார், மணக்கால் நம்பி, திருவல்லிக்கேணி பாண்பெருமாளரையர்,சேட்டலூர் செண்டலங்காரர் ,
ஸ்ரீ புண்டரீக தாஸர் , உலகப் பெருமாள் நங்கை.

மணக்கால் நம்பி ஸ்ரீபாதத்தை ஆச்ரயித்தவர்கள் ஐவர் .அவர்களாகிறார், ஸ்ரீ ஆளவந்தார், தெய்வத்துக்கரசு நம்பி, கோமடத்துத்
திருவிண்ணகரப்பன் , சிறுபுள்ளூர் ஆவுடைய பிள்ளை, ஆச்சி

வ்யாக்யானம்—விளக்கம்—
ஸ்ரீபாதத்தை ஆச்ரயித்தவர்கள் என்றால், அவரது திருவடிகளைப் பற்றிய சிஷ்யர்கள் என்று பொருள்.
நாதமுனிகளை ஆச்ரயித்தவர்கள்–உய்யக்கொண்டார், குருகைக்காவலப்பன், உருப்பட்டூர் ஆச்சான்பிள்ளை,
நம்பிகருணாகரதாஸர் , ஏறுதிருவுடையார் , திருக்கண்ணமங்கையாண்டான் , வானமாதேவி ஆண்டான்,சோகத்தூர் ஆழ்வான் ஆகிய எண்மர்

உய்யக்கொண்டாரை ஆச்ரயித்தவர்கள்—-மணக்கால் நம்பி, திருவல்லிக்கேணி பாண்பெருமாளரையர்,சேட்டலூர் செண்டலங்காரர் ,
ஸ்ரீ புண்டரீக தாஸர் , உலகப் பெருமாள் நங்கை ஆகிய ஐவர்

மணக்கால் நம்பியை ஆச்ரயித்தவர்கள்—-ஸ்ரீ ஆளவந்தார், தெய்வத்துக்கரசு நம்பி, கோமடத்துத் திருவிண்ணகரப்பன் ,
சிறுபுள்ளூர் ஆவுடைய பிள்ளை, ஆச்சி ஆகிய ஐவர்

ஆளவந்தார் ஸ்ரீபாதத்தை ஆச்ரயித்தவர்கள் பதினைவர் .அவர்களாகிறார், பெரிய நம்பி, திருக்கோட்டியூர் நம்பி, திருமாலையாண்டான்,
ஆளவந்தாராழ்வார் , திருமலை நம்பி, ஈசாண்டான் , தெய்வவாரியாண்டான், சிறியாண்டான் , திருமோகூரப்பன் ,திருமோகூர் நின்றார் ,
தெய்வப்பெருமாள், திருமங்கையாளியார் . பிள்ளை திருமாலிருஞ்சோலை தாஸர் , மாறனேர் நம்பி, ஆள்கொண்டி ஆகிய பதினைவர்

வ்யாக்யானம்—-விளக்கம்– நாதமுனிகள் திருப்பேரரான ஆளவந்தாரை -ஆச்ரயித்தவர்கள்—-பெரிய நம்பி, திருக்கோட்டியூர் நம்பி,
திருமாலையாண்டான், ஆளவந்தாராழ்வார் , திருமலை நம்பி, ஈசாண்டான் , தெய்வவாரியாண்டான்,சிறியாண்டான் ,
திருமோகூரப்பன் ,திருமோகூர் நின்றார் , தெய்வப்பெருமாள், திருமங்கையாளியார் . பிள்ளை திருமாலிருஞ்சோலை தாஸர் ,
மாறனேர் நம்பி, ஆள்கொண்டி ஆகிய பதினைவர் .

பெரியநம்பி ஸ்ரீபாதத்தை ஆச்ரயித்தவர்கள் அறுவர். அவர்களாகிறார், எம்பெருமானார், மலைகுனிய நின்றார்,
ஆர்ய ஸ்ரீ சடகோப தாஸர் ,அணியரங்கத்தமுதனார் , திருவாய்க்குலமுடையான் பட்டர், திருக்கச்சி நம்பி

வ்யாக்யானம்—-விளக்கம்–
பெரியநம்பிகளை ஆச்ரயித்தவர்கள்—-எம்பெருமானார் என்று கொண்டாடப்படுகிற ஸ்ரீ ராமாநுஜர் ,மலைகுனிய நின்றார்,
ஆர்ய ஸ்ரீ சடகோப தாஸர் ,அணியரங்கத்தமுதனார் , திருவாய்க்குலமுடையான் பட்டர், திருக்கச்சி நம்பிகள் ஆகிய அறுவர் .
எம்பெருமானார் திருக்கோட்டியூர் நம்பி ஸ்ரீபாதத்திலே ரகஸ்யார்த்தங்களை சிக்ஷித்தார்.
திருமாலையாண்டான் ஸ்ரீபாதத்திலே திருவாய்மொழி கேட்டார்.
ஆளவந்தாராழ்வார் ஸ்ரீபாதத்திலே திருவாய்மொழியும் ஓதி ஸ்தோத்ராதிகளும், அருளிச் செய்யும் நல்வார்த்தைகளும் கேட்டருளினார்.
திருமலைநம்பி ஸ்ரீபாதத்திலே ஸ்ரீமத் ராமாயணம் கேட்டருளினார்.
இவர் அருளிச் செய்த ப்ரபந்தங்கள் ஸ்ரீபாஷ்யமும், தீபமும், ஸாரமும் , வேதார்த்த ஸங்க்ரஹமும் , ஸ்ரீ கீதாபாஷ்யமும்
சிறிய கத்யமும், பெரிய கத்யமும் ஸ்ரீ வைகுண்ட கத்யமும் ,நித்யமும் ஆக ஒன்பது.
இவர் ஸ்ரீபாதத்தில் ஆச்ரயித்த முதலிகளை, தம் தம் ஸம்ப்ரதாயப்படிகளிலே அறிந்து கொள்வது

வ்யாக்யானம்—–விளக்கம் —
எம்பெருமானார் என்று கொண்டாடப்படுகிற ஸ்ரீ ராமாநுஜர் ,திருக்கோட்டியூர் நம்பிகளிடம் ரஹஸ்யார்த்தங்களையும் ,
திருமாலையாண்டானிடத்திலே திருவாய்மொழிஅர்த்தங்களையும்,கற்றார்.
ஆளவந்தாராழ்வார் பக்கலில் திருவாய்மொழியும் , ஸ்தோத்ர ரத்னம், அருளிச் செயலும், கற்றார்.
திருமலை நம்பிகளிடம் , ஸ்ரீமத் ராமாயணத்தைக் கேட்டார்.
இவர் அருளிய க்ரந்தங்கள் —— ஸ்ரீபாஷ்யம், வேதாந்த தீபம், வேதாந்த ஸாரம் , வேதார்த்த ஸங்க்ரஹம் , கீதா பாஷ்யம்,
ஸ்ரீரங்க கத்யம் ( சிறிய கத்யம் ), ஸரணாகதி கத்யம் ( பெரிய கத்யம் ), ஸ்ரீவைகுண்ட கத்யம்,நித்யம் ஆக ஒன்பது க்ரந்தங்கள் .
எம்பெருமானாரின் சிஷ்யர்களை, அவரவர் ஸம்ப்ரதாயத்துக்கு ஏற்ப அறிந்துகொள்ளவேண்டும்.

ஆசார்ய பக்தி வேண்டும்; மந்த்ர அர்த்தங்களை மறைத்தலும் வேண்டும்
குரும் ப்ரகாசாயேத் தீமான் மந்த்ரம் யத்னேன கோபயேத் அப்ரகாசப்ரகாசாப்யாம் க்ஷீயதே ஸம்பதாயுஷீ என்றார்கள்
குருவை ஒருவன் ப்ரகாசிப்பிக்கிறதவும் ஒருவன் ப்ரகாசிப்பியாதொழிகிறதுவும் குரு பக்தியில் தாரதம்யத்தாலேயிறே .
பகவத் விஷயத்தில் போலே குருவிஷயத்திலும் பரையான பக்தியுடைவனுக்கு அபேக்ஷிதார்த்தங்கள் எல்லாம் ப்ரகாசிக்கும்
என்னுமிடம் கட —ஜாபாலாதி ச்ருதிகளிலும்
ஸஞ்சயாதி வ்ருத்தாந்தங்களிலும் ப்ரஸித்தம் .
இங்ஙனல்லார்க்கு இப்படி ஞான ஸம்பத்து உண்டாகாது என்னுமிடம் சிஷ்யர்களுடைய ஞானதாரதம்யத்தாலே கண்டுகொள்வது.
மிகவும் குணாதிகரனான சிஷ்யர்களுக்கும் கடுக அத்யாத்ம விஷயங்களை ப்ரகாசிப்பியாதார்க்கு நிஷ்ட்டை குலையாது என்னுமிடம்
ரைக்வாதி வ்ருத்தாந்தங்களிலே ப்ரஸித்தம் .
பெற்றது குணமாக உபதேசித்தால் , சிஷ்ய பாபம் குரோரபி என்கையாலே ஆசார்யனுக்கு நிஷ்ட்டை குலையும்படியாமென்னுமிடம் ,
வருவது விசாரியாதே இந்த்ரனுக்கு உபதேசித்துத் தானும் ப்ரஹ்மவித்யையை மறந்து , தன் சிஷ்யனான நாரத பகவானை இட்டு
ஸர்வேச்வரன் உணர்த்துவிக்க வேண்டும்படியிருந்த சதுர்முகன் பக்கலிலே கண்டுகொள்வது.
இப்படி, அப்ரகாசப்ரகாசாப்யாம் என்கிற இரண்டுக்கும் க்ஷீயதே ஸம்பதாயுஷீ என்கிற பலங்களை
ஒளசித்யத்தாலும் ப்ரமாண ப்ரஸித்தியாலும் க்ரமத்தாலே உதாகரித்தவித்தனை,
இரண்டிலும் இரண்டு அந்வயித்தாலும் வாக்யத்தில் வரும் விரோதம் இல்லை.
ஆகையால், சர்வாவஸ்தையிலும் குருபக்தியின் பரீவாகமாக குருவை ப்ரகாசிப்பிக்கவும் மகாரத்னகர்ப்பமான மாணிக்கச் செப்புப்போலே
இருக்கிற திருமந்த்ரத்தினுடைய சீர்மையும் தன் நிஷ்ட்டையும் குலையாமைக்காக சிலவான ப்ரயோஜனங்களைப் பற்ற
சிஷ்யகுணபூதிம் இல்லாத சபலர்க்கு வெளியிடாதே , மந்த்ரத்தை மிகவும் சேமிக்கவும் ப்ராப்தம் .
இவ்விடத்தில் குரு சப்தம் பரமகுருக்களுக்கும் உபலக்ஷணம் ஸாமான்யமாகவுமாம் மந்த்ர சப்தம் மந்த்ரார்த்தம் முதலான ரகஸ்யங்களுக்கும் ப்ரதர்சனபரம் .
தான் இந்த ரகஸ்யங்களை அநுஸந்திக்கும்போதெல்லாம் ஆசார்ய பரம்பரையை அநுஸந்திக்கையும் விதிபலப்ராப்தம் .
இவ்வாசார்யர்களுடைய அநுஸந்தானம் , ஸம்பாஷ்ய புண்யக்ருதோ மனஸா த்யாயேத் என்கிறபடியே ப்ரதிஷிசம்பாஷணத்துக்கு ப்ராயச்சித்தமுமாம்

வ்யாக்யானம்——விளக்கம்—- சேஷ ஸம்ஹிதை கூறுகிறது.
குரும் ப்ரகாசாயேத் தீமான் மந்த்ரம் யத்னேன கோபயேத் அப்ரகாசப்ரகாசாப்யாம் க்ஷீயதே ஸம்பதாயுஷீ புத்திசாலியானவன் ,
தனது ஆசார்யனைப் பற்றிப் பிறரிடம் புகழ்ந்து பேசவேண்டும். அவர் உபதேசித்த மந்த்ரங்களைப் பொக்கிஷம்போலப் பாதுகாக்க வேண்டும்.
இப்படியாக, ஆசார்யனின் பெருமையைப் பேசாமலும், மந்த்ரத்தைப் பாதுகாக்காமலும் இருந்தால், ஐச்வர்யம் குறையும்; ஆயுளும் குறையும்.
ஒரு சிஷ்யன், இப்படித் தன் குருவைப் புகழ்வதும் , புகழாமலும் இருப்பதும், குருவிடம் அவன் வைத்துள்ள
அதிக பக்தியும், குறைந்த பக்தியுமே காரணமாகிறது.
பகவானிடம் எவ்வளவு பக்தியுடன் இருக்கிறானோஅதைப்போன்று ஆசார்யனிடமும் பக்தியோடு இருக்க வேண்டும்.
அப்போது எல்லா ஞானமும் வந்து சேரும் ; ஆசார்யன் உபதேசிக்காத அர்த்த விசேஷங்களும்
ஆசார்யபக்தி பரிவாஹத்தால் ஸ்புரிக்கும் என்று ச்வேதாச்வதரம் சொல்கிறது.
ஆத்ம விஷயமான ஞானம், இப்படிப் பக்தி உள்ளவனுக்கு ஏற்படும் என்று, ,கடோபநிஷத்தும் ,ஜாபால உபநிஷத்தும் கூறுகின்றன..
சிஷ்யர்கள் மிக குணவான்களாக இருந்தாலும், அவர்களுக்கு ஆசார்யன் தத்வங்கள் முழுவதையும் உபதேசிக்கவில்லையென்றாலும்,
ஆசார்யனுக்கு ,அதனால் எந்தக் குறையும் வராது. சாந்தோக்ய உபநிஷத்தில் ஜாபாலையின் குமாரன்–ஸத்யகாமனின் சரிதத்தை
ஸ்வாமி தேசிகன் இங்கு உதாஹரிக்கிறார்.
ஜாபாலை என்கிற ஸ்திரீயின் குமாரன்–ஸத்யகாமன் . இவன், ப்ரஹ்மவித்யைக் கற்க ஆசார்யரை அணுகினான்
ஜானஸ்ருதி ஒரு அரசன். இவன் பலமுறை வேண்டிக்கொண்ட பிறகே , பலபரீக்ஷைகள் செய்து, இவனுக்கு, உபதேசித்தார்.
ரைக்வர் .இதுவே ரைக்வ வித்யை.

ஆனால் சிஷ்யனை முழுவதும் அப்படியே உடனே ஏற்றுக்கொண்டு உபதேசித்தால்
அந்தத் தகுதியில்லா சிஷ்யன் செய்த பாபங்கள் ஆசார்யனுக்குச் சேர்கின்றன.
இந்த்ரன் தனக்குச் சிஷ்யனாகக் கிடைத்தான் என்று அதைப் பெருமையாக நினைத்து, ப்ரஹ்மா
அவனிடம் சிஷ்ய லக்ஷணம் இருக்கிறதா என்பதை ஆராயாமல், உபதேசித்தார்.
இதன் பலன் அவருக்கு, பாஞ்சராத்ர அர்த்தங்கள் மறந்து போயின.
பிறகு நாரதர், அவற்றை ப்ரஹ்மாவுக்கு நினைவு படுத்தினார். பிறகு, ப்ரஹ்மா, பாஞ்சராத்ரத்தை சிவன் முதலியோருக்கு உபதேசித்தார்—என்று,
ப்ருஹந்நாரதீய வாக்கியமாக , ஸாரஸங்க்ரஹத்தில் சொல்லப்படுகிறது.

ஸஞ்ஜய விஷயம்—-இவர், தன் ஆசார்யரான வ்யாஸ ரிஷியிடம் ,எம்பெருமானிடம் உள்ள பக்தியைப்போலப் பக்தி கொண்டவர்.
அதனாலேயே, ஸ்ரீ க்ருஷ்ணன் ,குருக்ஷேத்ரத்தில் அர்ஜுனனுக்கு உபதேசித்ததை மட்டுமல்லாது,
போர்க்களத்தில் நடந்தவற்றையெல்லாம் வ்யாஸ மஹரிஷியின் அருளாலே காணப்பெற்று த்ருதாஷ்டிரனுக்கு சொன்னவர்.
”அரசே—நான் ஆசார்யனின் பெருமையைப் பரப்பாமல் /புகழாமல் இருந்தாலும், நேர்மாறான வழியில் மந்த்ரத்தை வெளியே சொன்னாலும்,
செல்வம் மங்கும்;ஆயுள் குறையும். ஒருவனுக்கு ஆசார்ய பக்தி மிகவும் அவச்யம்; சிஷ்யனுக்கு இருக்கவேண்டிய லக்ஷணங்கள் இல்லாதவனுக்கு,
ஆசார்யன் உபதேசிக்கலாகாது; சிஷ்யன் மந்த்ரங்களை ஜெபிக்கும்போது, குருபரம்பரையை அவச்யம் த்யானிக்கவேண்டும் .

ஸம்பாஷ்ய புண்யக்ருதோ மனஸா த்யாயேத் என்கிறபடியே ப்ரதிஷிசம்பாஷணத்துக்கு ப்ராயச்சித்தமுமாம்——கௌதம தர்ம ஸுத்ரம் -சொல்கிறது-
பேசக்கூடாதவர்களிடம் பேச நேர்ந்துவிட்டால்,அப்போது புண்யம் செய்த ஆசார்யர்களை மனதில் த்யானிக்கவேண்டும்.
என் உயிர் தந்து அளித்தவரைச் சரணம் புக்கி யான் அடைவே அவர் குருக்கள் நிரை வணங்கிப்
பின் அருளால் பெரும்பூதூர் வந்த வள்ளல் பெரியநம்பி ஆளவந்தார் மணக்கால்நம்பி
நன்னெறியை அவர்க்கு உரைத்த உய்யக்கொண்டார் நாதமுனி சடகோபன் சேனைநாதன்
இன் அமுதத் திருமகள் என்றிவரை முன்னிட்டு எம்பெருமான் திருவடிகள் அடைகின்றேனே

வ்யாக்யானம் —விளக்கம்
இந்த ஆத்மா, எம்பெருமானுக்கு ”சேஷன்” என்கிற ஞானத்தைக் கொடுத்து, ஆத்மாவைக் காப்பாற்றிய என் ஆசார்யனை
சரணம் என்று அடைந்து, அவரது ஆசார்யர்களை வரிசைக் க்ரமமாக நமஸ்கரித்து, பின்பு கருணையுடன்
ஸ்ரீ பெரும்பூதூரில் அவதரித்த வள்ளலான ஸ்ரீ பாஷ்யகாரர் , பெரியநம்பி ஆசார்யன், ஆளவந்தாராகிய ஆசார்யன் ,
மணக்கால்நம்பி என்கிற ஆசார்யன், ப்ரபத்தி மார்க்கத்தை மணக்கால் நம்பிக்கு உபதேசித்த உய்யக்கொண்டார்,
அவரது ஆசார்யன் நாதமுனிகள், அவரது ஆசார்யன் சடகோபன் என்கிற ஸ்ரீ நம்மாழ்வார், பிறகு ஸ்ரீ விஷ்வக் ஸேனர் ,
இனிமையான அமுதம் போன்ற பெரியபிராட்டியார், இவர்களை முற்பட நமஸ்கரித்து,
எம்பெருமானின் திருவடிகளை அடைகின்றேன்
ஏதே மஹ்யம் அபோட மன்மத ஸார உன்மாதாய நாதாதய : த்ரய்யந்த ப்ரதிநந்தனீய விவித உதந்தா : ஸ்வதந்தாமிஹ |
ஸ்ரத்தாதவ்ய சரண்ய தம்பதி தயா திவ்யாபகா வ்யாபகா : ஸ்பர்த்தா விப்லவ விப்ரலம்ப பதவீ வைதேஸிகா தேஸிகா : ||

வ்யாக்யானம்—விளக்கம்
வேதாந்தங்கள் கொண்டாடும்படியான தூய்மையான சரிதம் உடையவர்களும் , கல்யாணகுணங்கள் நிறைந்தவர்களும் ,
திவ்ய தம்பதிகளின் கருணை என்னும் கங்கா ப்ரவாஹத்தைநம்மிடம் பரவும்படி செய்தவர்களும்,வஞ்சித்தல்,போட்டி
இவற்றுக்கெல்லாம் எதிராக உள்ளவர்களும், சரணம் என்று அடைவதற்கு ஹேதுவாக இருப்பவர்களும் இப்படிப்பட்ட இவர்கள்,
(மேற்சொன்ன ஆசார்யர்கள்)மன்மதன் பிடியிலிருந்து என்னை விலக்கி , பரமபதத்தை அடைந்து, ஆனந்தமடைய ,
இந்த ஆசார்யர்கள் மூலமாகக் கிட்டும்படி அநுக்ரஹம் செய்ய வேண்டும் .

ஹ்ருத்யா ஹ்ருத்பத்ம ஸிம்ஹாஸநரஸிக — ஹயக்ரீவ ஹேஷோர் மிகோஷ— க்ஷிப்தப்ரத்யர்த்தி த்ருப்திர்ஜயதி பஹுகுணா பங்க்திரஸ்மத்குரூணாம் | திக்ஸௌதாபத்தஜைத்ரத்வஜபட பவந — ஸ்பாதிநிர்த்தூததத்தத் — ஸித்தாந்தஸ்தோமதூலஸ்த பகவிகமந — வ்யக்த ஸத்வர்த்த நீகா ||

வ்யாக்யானம்—-விளக்கம் ஸ்ரீ ஹயக்ரீவன் , நமது ஆசார்யர்களின் ஹ்ருதயங்களில் வீற்றிருந்து, நமது உடையவர் சித்தாந்தத்தை
எதிர்ப்பவர்களை,அவர்களின் கர்வத்தை அடக்க உதவுகிறான்.இப்படிப்பட்ட ஆசார்யர்களின் புகழ் ,
திசைகள்தோறும் உள்ள வெற்றித் தூண்களின்மீது கட்டப்பட்டுள்ளது.அந்தத் தூண்களில் உள்ள கொடிகள்,
மற்றவரின் வாதங்களை பஞ்சுக் கொத்துக்களைக் காற்று விரட்டுமாப்போலே விரட்டித்த தள்ளுகின்றன.
விமரிசையாக இருக்கிற ,நல்மார்க்கதர்ஸிகளான நமது ஆசார்யர்களின் வரிசை இப்படியாக மேன்மையுற்று விளங்குகிறது.

ஆரணநூல் வழிச்செவ்வை அழித்திடும் ஐதுகர்க்கு ஓர்
வாரணமாயவர் வாதக்கதலிகள் மாய்த்த பிரான் என்றநகீர்த்தி
இராமாநுசமுனி இன்னுரைசேர் சீரணி சிந்தையினோம் சிந்தியோம் இனித்தீவினையே

வ்யாக்யானம்—-விளக்கம் வேதங்களின்உட்கருத்தை விளக்கும் நூல் ”ப்ரஹ்மஸுத்ரம் ”.
அது கூறும் உண்மையான வழியை ,தவறான வாதங்களை சொல்லிப் பலரும் அழித்தபோது,
அவற்றையெல்லாம்,வாழைத் தோப்பை நாசம் செய்யும் ஒப்பற்ற யானையைப் போல , உபகாரகர் ,
உலகுக்கு பொருத்தமான அலங்காரமான சிறந்த புகழை உடைய இராமாநுச முனி என்னும் ஸ்ரீ பாஷ்யகாரர்
இனிமையான தன்னுடைய ஸ்ரீ ஸூக்திகளால் சாய்த்தார்.ஸ்ரீ பாஷ்யகாரரின் இன்சொற்களிலும்
அவரது சிறந்த குணங்களிலும் எங்கள் மனம் முழுதும் ஈடுபட்டுள்ளது .
இனி நாங்கள், வேறு சாஸ்த்ரங்களையும்கர்மாக்களையும் ,தீயச் செயல்களையும் மனதால்கூட நினைக்கமாட்டோம் .

நீளவந்தின்று விதிவகையால் நினைவொன்றிய நாம்
மீள வந்தின்னும் வினையுடம்பொன்றி விழுந்துழலாது
ஆள வந்தாரென வென்று அருள்தந்து விளங்கிய சீர்
ஆளவந்தாரடியோம் படியோம் இனி அல்வழக்கே

வ்யாக்யானம்—-விளக்கம்
நாம், நீண்ட நெடுங்காலமாக சம்ஸாரப் பிடியில் சிக்கி இருக்கிறோம்.இந்தப் பிறவிக்குப் பிறகும் கர்மவினையின் காரணமாக ,
வேறொருப் பிறவியை எடுத்து அல்லல்படாமல், நம்மைக்காக்க ,ஆளவந்தார் அவதரித்தார்.
அவர் எதிர்வாதம் செய்பவர்களை வென்று, கருணை புரிந்தார் , அத்தகு கல்யாணகுணங்களை உடைய ஆளவந்தாருக்குத் தாஸரான நாம்,
இனிமேலும் ஸத்தில்லாத –அஸத்தான சாஸ்த்ரங்களைப் படிக்கமாட்டோம் .

காளம் வலம்புரியன்ன நற்காதலடியவர்க்குத் தாளம் வழங்கித் தமிழ்மறை இன்னிசை தந்த
வள்ளல் மூளும் தவநெறி மூட்டிய நாதமுனி கழலே நாளும் தொழுதெழுவோம் நமக்கார்நிகர் நானிலத்தே

வ்யாக்யானம்—விளக்கம் திருச்ச்சின்னம் வாத்யம்போலும் ,வலம்புரிச் சங்குபோலும் நல்ல பக்திமான்களான
கீழையகத்தாழ்வான் ,மேலையகத்தாழ்வான் ஆகிய இரண்டு சிஷ்யர்களுக்கு, தாள வித்யையைச் சொல்லிக்கொடுத்து,
தமிழ்வேதமெனப் போற்றப்படும் திவ்யப்ரபந்தத்தின் இனிமையான கானத்தையும் உபதேசித்து,
மஹா உதாரகுணவள்ளலும் யோகமார்க்கத்தை உலகில் பரவச் செய்தவருமான ஸ்ரீமந் நாதமுனிகளின் திருவடிகளைத் தினமும் ஸேவித்து வாழ்வோம் .

நான்கு வகையான இந்தப்பூமியில் நமக்குச் சமமானவர் யார் உள்ளார்கள் ? எவருமில்லை !

——————-

கவிதார்க்கிக ஸிம்ஹாய கல்யாண குணசாலிநே |
ஸ்ரீமதே வேங்கடேசாய வேதாந்த குரவே நம : ||

——————–

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ உருப்பத்தூர் ஸூந்தர ராஜன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ தேசிகன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம் .

ஸ்ரீமத் ரஹஸ்யத்ரய ஸாரம் –வ்யாக்யானம்–ஸ்ரீ உருப்பத்தூர் ஸூந்தர ராஜன் ஸ்வாமிகள் தொகுத்து -அளித்தவை –அதிகாரம் –13—க்ருதக்ருத்யாதிகாரம்–

ஸ்ரீமான் வேங்கட நாதார்ய : கவிதார்கிக கேஸரீ |
வேதாந்தாசார்ய வர்யோ மே ஸந்நிதத்தாம் ஸதா ஹ்ருதி ||

———–

அதிகாரம் –13—க்ருதக்ருத்யாதிகாரம்–(ப்ரபத்தி செய்த பிறகு ,ப்ரபன்னனின் நிலை )

அதிகாரத்திலிருந்து

ஸமர்த்தே ஸர்வஜ்ஞ ஸஹஜ ஸஹ்ருதி ஸ்வீக்ருத பரே
யத் அர்த்தம் கர்த்தவ்யம் ந புநரிஹ யத் கிஞ்சித் அபி ந :
நியச்சந்தஸ்தஸ்மிந் நிருபாதி மஹாநந்த ஜலதெள
க்ருதார்த்தீகுர்ம : ஸ்வம் க்ருபணம் அபி கைங்கர்ய தநிந :

வ்யாக்யானம்

பகவான் எல்லாவற்றையும் செய்யும் சமர்த்தன்; எல்லாவற்றையும் நன்கு
அறிந்தவன்;அனந்தகல்யாண குணபரன் ;நமது ப்ரபத்தியை அங்கீகரித்தபிறகு
இந்த மோக்ஷம் என்கிற பலத்துக்காக எதையும் செய்யவேண்டியதில்லை.
ஆதலால், நாம் க்ருதக்ருத்யர் . ஆத்மாவை, பகவானை அனுபவித்தல் என்கிற ஆனந்தத்தில்
நிலைநிறுத்தியுள்ளோம்
இப்போது ,பகவானுக்கு கைங்கர்யம் என்கிற தனம் ப்ராப்தமாகையால் க்ருதார்த்தம்
ஆபாச புருஷார்த்தங்களை எல்லாம் விட்டோம். மஹா புருஷார்த்தங்களைப் பெறுகிறோம்.
இதையும், பலப்பல ஜன்மங்களில் பக்தி முதலிய உபாயங்களில் இறங்கி காலதாமதம்
செய்யாமல் க்ஷணகால ஸாத்யமான ப்ரபத்தியாலே பெறுகிறோம் என்கிற மகிழ்ச்சி

அதிகாரத்திலிருந்து
ப்ரபத்தி செய்தவனை,”செய்யவேண்டியத்தைச் செய்தவன் ” என்று அழைப்பது ஏன் ?

இவ்வுபாய விசேஷ நிஷ்டன் ப்ராப்திக்கு அநந்தரகாலம் தொடங்கித் தான் இதுக்குக்
கோலின பலத்தைப் பற்றத் தனக்குக் கர்த்தவ்யாம்சத்தில் அந்வயமில்லாமையாலும்
கர்த்தவ்யாம்சம் ஸக்ருதநுஷ்டானத்தாலே க்ருதமாகையாலும் ,ஸ்வதந்த்ரனாய்
ஸத்ய ஸங்கல்பனான பலப்ரதன் ”மா சுச : ” என்று அருளிச்செய்கையாலும்
தனக்குப் பிறந்த பரந்யாஸரூப தசையைப் பார்த்து நிர்பரனாய் ;

”மாமேகம் சரணம் வ்ரஜ ” என்கிறபடியே ஸித்தோபாயத்வேந ஸ்வீக்ருதனான
ஸர்வேச்வரன் , ”அஹம் த்வா ஸர்வபாபேப்யோ மோக்ஷயிஷ்யாமி ” என்று
பலப்ரதாந ஸங்கல்பத்தைப் பண்ணுகையாலே இப்படி விச்வஸநீயனுமாய்
ஸமர்த்தனுமாய் உபாயபூதனுமான ஈச்வரனைப் பார்த்து பலஸித்தியில்
நிஸ்ஸம்சயனுமாய் , நிர்பயனுமாய் ,கடையேறவிட்ட அந்ய புருஷார்த்தங்களையும்
காம்பறவிட்ட உபாயாந்தரங்களையும் அகிஞ்சநன்அயத்நமாக மஹாநிதியைப்
பெறுமாப்போலே தான் பெறப்புகுகிற பரம புருஷார்த்தத்தையும் பார்த்து
ஹஷ்டமநாவாய் ;

தேவர்ஷி பூதாத் மந்ருணாம் பித்ருணாம் ந கிங்கரோ நாயம்ருணீ ச ராஜந்
ஸர்வாத்மநா ய :சரணம் சரண்யம் நாராயணம் லோககுரும் ப்ரபந்ந :

என்கிற ச்லோகத்தின்படியே ப்ரஜாபதி பசுபதி என்றாற்போலே பேரிட்டுக் கொண்டிருக்கிற
ஸஜாயதீயரான க்ஷேத்ரஜ்ஞரைப் பற்ற ஓரோர் அவஸரங்களிலே கைக்கூலி போலே
சில உபாதிகளடியாக எழுதாமறையிலே ஏறிட்டுக் கிடக்கிற அடிமை தீட்டும்
முதல் மாளாதே பொலிசையிட்டுப் போகிற தனிசுதீட்டும் கிழித்தவனாகையாலே
பஞ்சமஹா யஜ்ஞாதிகளான நித்ய நைமித்தகங்களில் அவர்கள் பேர் சொல்லும்போது

யே யஜந்தி பித்ருந் தேவாந் ப்ராஹ்மணாந் ஸஹுதாசநாந்
ஸர்வ பூதாந்தராத்மாநம் விஷ்ணுமேவ யஜந்தி தே

இத்யாதிகளில் மஹர்ஷிகள் அறுதியிட்டபடியே ராஜஸேவகர் ராஜாவுக்குச் சட்டை மேலே
மாலையையும் ஆபரணத்தையும் இட்டாலும் சட்டையில் துவக்கற்று ராஜாவின் ப்ரீதியே
ப்ரயோஜனமாகத் தெளிந்திருக்குமாப்போலவும் யஜ்ஞ அக்ரஹர அத்யாயாதிகளிலும்
ஸ்ரீ ஹஸ்தகிரிமஹாத்ம்யத்திலும் ஸாக்ஷா தர்ப்யாவரோதம் ஜைமிநி :என்கிற
ஸூத்ரத்திலும் சொல்லுகிறபடியே தேவர்கள் பித்ருக்கள் என்கிற சட்டைகளோடு
துவக்கற அவ்வோ சப்தங்கள் அவயவ சக்தி பௌஷ்கல்யங்களாலே ஈச்வரன் பக்கலிலே
நாராயணாதி சப்தங்கள் போலே நிற்கிற நிலையையுங்கண்டு அவற்றினுடைய
உச்சாரணாதிகளில் ச்வேததீபவாஸிகளான சுத்தயஜாதிகளுக்குப் போலே தன்
பரமைகாந்தித்வம் குறையாதே நிற்கிறபடியை நிரூபித்துத் தன் வர்ண ஆச்ரம நிமித்த
குணாத்யதிகாரத்துக்கு அநுரூபமாக அடிமை கொள்ள ஸங்கல்பித்திருக்கிற சாஸிதாவான
சேஷியினுடைய சாஸ்த்ரவேத்ய ஆஜ்ஞாநுஜ்ஞா பரிபாலநரூப கைங்கர்யமுகத்தாலே
ப்ரத்யக்ஷ விதித பரமபுருஷாபிப்ராயரான முக்தரைப்போலே கிஞ்சித்கரனாய்க் கொண்டு
முக்ததுல்யனாய் , உபாயபூர்த்தியாலே க்ருதக்ருத்யனென்றும் , புருஷார்த்த பூர்த்தியாலே
க்ருதார்த்தனென்றும் சாஸ்த்ரங்களாலும் தந்நிஷ்டராலும் கொண்டாடப்பட்டிருக்கும்

வ்யாக்யானம்

ப்ரபத்தி உபாயத்தில் இழிந்தவன் ,இந்த உபாயத்தைத் தொடங்கியதுமுதல் ,அதன் பலனைப்
பெறுவதற்கு, வேறு எதையும் செய்யவேண்டியதில்லை.ஒருமுறை இப்பிரபத்தி செய்ததிலேயே
யாவும் அடங்கியுள்ளது .ஸ்வதந்த்ரன், எண்ணிய செயலை முடிப்பவன், ப்ரபத்தி பலனை
அளிப்பவன் —ஸர்வேச்வரன் ஸ்ரீமத் பகவத் கீதையில் ( 18–66 ) ,
”மா சுச : ” –கவலைப்படாதே என்கிறான் இவற்றால்,ப்ரபந்நன் ,தனது பாரங்களைப்
பகவானிடம் ஸமர்ப்பித்து விட்டதால், கவலையில்லாமல் உள்ளான்.
மோக்ஷத்துக்கு என்று வேறு ஒன்றும் செய்யவேண்டாம். வேறு புருஷார்த்தங்களை விட்டபடியால்
அதற்கான காம்யகர்மாக்களைச் செய்யவேண்டாம். காம்யம் என்றால்–தேவதாந்த்ரம் —
தேவதாந்த்ர கர்மாக்கள். காம்யங்கள் வேண்டாதபோது, அதற்கு என்று இருக்கிற
நித்ய—நைமித்திக கர்மாக்கள் வேண்டாம். ஆனால், சாஸ்த்ரத்தில் விதிக்கப்பட்ட
நித்ய கர்மாநுஷ்டானங்கள் கட்டாயம் செய்தாகவேண்டும். இது தேவதாந்த்ர பூஜை அல்ல.
வைதீக கர்மாக்கள் , தேவதாந்த்ர கர்மாக்கள் ஆகாது.
ப்ரபத்தி செய்துகொள்வதற்கு முன்பு கவலைகள் —சோகம் இருந்திருக்கலாம்
ஆனால், ப்ரபத்திக்குப் பிறகு சோகிக்கலாகாது.
{ இந்த சோகம் –கர்மாக்களை அநுபவித்துத் தீர்க்கவேண்டும் ,எப்படி இதைத் தீர்ப்பது,
நிவ்ருத்திக்குப் பிறகுதானே மோக்ஷம் , பகவான் நம்மை எப்படி அநுக்ரஹிப்பான்
என்றெல்லாம் நினைத்து கவலை–சோகம் }

இப்படியாக உபாயமாக இருக்கிற பகவான் ஸ்ரீமத் பகவத் கீதையில்
என்னை மட்டும் சரணமாக அடைவாயாக என்கிறான். மற்றும் இதற்கான பலனைத்
தானே அளிப்பதாயும் அனைத்துப் பாவங்களிலிருந்தும் காப்பாற்றுவதாகவும் உறுதி
அளிக்கிறான் .
இப்படி , நம்பத்தகுந்த , எதையும் தங்குதடையின்றி க்ஷணகாலத்தில் செய்யும்
வல்லவனான , உபாயமாக உள்ளவனான பகவானிடம் ,இப்ப்ரபந்நன் , சந்தேகங்களை
விடுத்து, பயத்தைத் துறந்து, மற்ற புருஷார்த்தங்கள் அவற்றின் வாஸனை யாவையும்
விட்டொழித்து, ஆனந்தமடைகிறான்.
எவ்வித முயற்சியும் இன்றி, பரம ஏழைக்குப் பெரும் செல்வம் கிடைத்தால் மகிழ்வதைப்போல்
ப்ரபந்நன் ,பரமபுருஷார்த்தத்தை அடைவது எண்ணி மகிழ்கிறான்

ஸ்ரீமத் பாகவதம்

தேவர்ஷி பூதாத் மந்ருணாம் பித்ருணாம் ந கிங்கரோ நாயம்ருணீ ச ராஜந்
ஸர்வாத்மநா ய :சரணம் சரண்யம் நாராயணம் லோககுரும் ப்ரபந்ந :

எல்லோராலும் அடையத்தக்கவனும் , எல்லோருக்கும் ஆசார்யனுமான நாராயணனைச்
சரணமடைந்தவன், தேவர், முனிவர் , மனிதர், பித்ருக்கள் என்கிற எவருக்கும்
அடிமையில்லை. கடன்பட்டவனுமல்ல . நித்ய நைமித்திக கர்மாக்களில், ப்ரஜாபதி,
பசுபதி என்கிற நாமாக்களை சொன்னாலும், வர்ணாச்ரம தர்மப்படி வேதங்களுக்குக்
கடன்பட்டவர்களாக அந்தக்கடனுக்கு வட்டி செலுத்துவதைப்போலத் தொண்டு செய்தாலும்,
ப்ரபந்நன் –ப்ரபத்தி செய்தவனுக்கு இந்தக் கடன் சீட்டு கிழிக்கப்பட்டதாகிறது .
பஞ்சமஹா யஜ்ஞங்களில் இவர்களின் பெயர்களை சொன்னாலும், அவை எம்பெருமானையே
சொல்வதாகும்.
மஹாபாரதம்
யே யஜந்தி பித்ருந் தேவாந் ப்ராஹ்மணாந் ஸஹுதாசநாந்
ஸர்வ பூதாந்தராத்மாநம் விஷ்ணுமேவ யஜந்தி தே

எந்தப் பரமைகாந்திகள், பித்ருக்களையும் , தேவதைகளையும் ,ப்ராஹ்மணர்களையும் ,
அக்னியையும் கூறி யாகம் செய்கிறார்களோ, அவர்கள் அந்த பித்ராதிகளுக்கு
அந்தர்யாமியான விஷ்ணுவையே ஆராதிக்கிறார்கள்.
பரமைகாந்திகள் அல்லாதவர்கள், பரமாத்மாவை அறியாதவர்கள் செய்யும் யாகாதிகள்கூட
விஷ்ணுவுக்குச் செய்யும் ஆராதனமே .ஆனால், பரமாத்மாவை இவர்கள் அறியாததால்,
ஸ்பஷ்டமாக இவர்களுக்குப் புரிவதில்லை.
ராஜாவின் சேவகர்கள் , ராஜாவின் உடலில் உள்ள வஸ்த்ரத்தின்மீது ( சட்டை ) ஆபரணங்கள்
அணிவித்தாலும், அவை, ராஜாவுக்கே அணிவித்ததைப்போல ஆகிறதல்லவா !
யஜ்ஞ அக்ரஹரம்

யஜ்ஞ அக்ரஹர அத்யாயம் –மஹாபாரதம்—-சாந்தி பர்வம்

வேத வ்யாஸர் , தன்னுடைய சிஷ்யர்களான ஸுமந்து , ஜைமினி , பைலர் ,வைசம்பாயனர்
சுகப்ரஹ்மம் ஆகிய 5 சிஷ்யர்களுக்கு உபதேசித்தார்.
கல்பத்தின் துவக்கத்தில் நாராயணன் ப்ரக்ருதியையும் , ப்ரஹ்மாவையும் ,பஞ்சபூதங்களையும்
மரீசி ,, மநு முதலிய எட்டுப் போரையும் ச்ருஷ்டித்தார் .
ப்ருஹ்மா —-வேதங்கள், வேதாந்தங்கள் , யஜ்ஞம் , அதன் அங்கம் ,ருத்ரன், இவைகளைச்
ச்ருஷ்டித்தார் . ருத்ரன் , 10 ருத்ரர்களை ச்ருஷ்டித்தார்.
ப்ருஹ்மா , தேவர்கள் தேவரிஷிகளிடம் உலகை அமைக்கவேண்டிய பொறுப்பைக் கொடுத்தார்.
ஆனால், அவர்களோ பொறுப்புக்களை நிறைவேற்ற இயலவில்லை என்று ப்ருஹ்மாவிடம்
சொன்னார்கள். அதற்கான சக்தியைப் பெறுவதற்கு, ப்ருஹ்மா இவர்களுடன் திருப்பாற்கடலுக்குச்
சென்று , கைகளை உயரத் தூக்கி ஒற்றைக்காலால் ஆயிரம் ஆண்டுகள் தவம் செய்தார்கள்.
அப்போது, ”நீங்கள் என்னை ஆராதித்த பலனை விரைவில் அடைவீர்கள் ;எல்லோரும்
தினந்தோறும் யாகம் செய்து அதில் எனக்கு ”ஹவிஸ் ” அளியுங்கள் . நான் உங்களுக்கு
ச்ரேயஸ்ஸைக் கொடுக்கிறேன் ” என்று அசரீரி ஒலித்தது .இதைக்கேட்டு மகிழ்ந்த
தேவர்கள் வைஷ்ணவ யாகத்தைச் செய்தார்கள்.

பாரதத்தில், யாகங்களில் முக்யமான பாகத்தைக் பகவான் ஸ்வீகரிக்கிறான்என்பதை
விரிவாகச் சொல்வது யஜ்ஞ அக்ரஹர அத்யாயம் —
ப்ரஹ்ம —ருத்ராதி தேவர்கள் தாங்கள் செய்யும் லோக நிர்வாகத்தைச் சரியாகச்
செய்வதற்கு, பகவானை வேண்டினார்கள். அவர், ”வைஷ்ணவ யாகம் ”செய்யும்படியும்
அதில், அவரவர்கள் தங்களுக்கு முடிந்தவரையில் தன்னை ஆராதிக்கும்படியும்
யார் யார் எவ்வளவு தூரம் செய்கிறீர்களோ அந்த அளவுக்கு , யாகத்தில் உங்களுக்கும்
பங்கு கிடைக்கும் .ப்ரவர்த்தி தர்மம், நிவ்ருத்தி தர்மம் இரண்டில் மோக்ஷம் தவிர
வேறு பலன்களுக்குப் ப்ரவர்த்தி தர்மம் என்கிறவற்றைச் செய்பவர் –உங்களை ஆராதிப்பர் .
அவர்கள் அளிப்பவை, உங்களைப் புஷ்டியாக்கி நிர்வாஹம் செய்ய உதவும்.
ப்ரஹ்மா ருத்ரன் இருவரும் இந்த வரப்ரதான சக்தியை விசேஷமாகப் பெறுவார்கள்.
முமுக்ஷுக்கள், நிஷிகாம்யமாக நிவ்ருத்தி தர்மமாகச் செய்வர் —
அதனால், அதில் நானே ஆராதிக்கப்படுகிறேன் —–

ஹஸ்தகிரி மஹாத்ம்யம்

ப்ருஹ்மா செய்த அச்வமேத யாகத்தில் அக்நி மத்தியில் இருந்துகொண்டு,
எம்பெருமானே வரதனே எல்லா ஹவிஸ்ஸையும் ஸ்வீகரித்தார்

தேவதைகள், ப்ருஹ்மாவிடம் ” தேவரீர் , எங்கள் பெயரைச் சொல்லி ஹவிஸ்ஸை
அக்நியில் சேர்க்கும்போது , அந்த ஹவிஸ்ஸுக்கள் எங்களுக்கு வரவில்லையே –”
என்று கேட்டார்கள். அதற்கு, ப்ருஹ்மா , ”நான் ஒருபோதும் உங்களை ஆராதிக்கவில்லை.
முமுக்ஷுக்கள் செய்யும் கர்மாக்களில், பகவானே நேரில் ஹவிஸ்ஸை ஸ்வீகரிக்கிறான் ”என்றார்

ப்ரஹ்ம ஸூத்ரம் ( 1–2–29 )
அக்நி போன்ற சொற்கள் எம்பெருமானையே குறிக்கிறது. அதனால், விரோதமில்லை என்று
ஜைமினி கூறுகிறார்
தேவர்கள் , பித்ருக்கள் என்னும் சொற்கள் பகவானின் சட்டை போன்று உள்ளவர்களைக்
குறிக்கவில்லை; பகவானையே குறிக்கிறது.
ச்வேத த்வீபத்தில் உள்ளவர்கள் நாராயணன் என்கிற திருநாமத்தில் ”நார ”
என்கிற சப்தம் செய்தாலும், அது அவன்மீது மட்டுமே உறுதியான பக்தியை வெளிப்படுத்துமோ
அதைப்போன்று, ப்ரபந்நன் தனது கர்மாக்களைச் செய்யும்போது ப்ரஜாபதி , பசுபதி
என்று சொன்னாலும் எந்தத் தோஷமும் அண்டுவதில்லை.அவரவர் வர்ணாச்ரமத்துக்கு
ஏற்ப அவரவர்களை ,பகவான் சேவகனாக மகிழ்வுடன் ஏற்கிறான்.ஆதலால், சேஷியான
அவனுக்குக் கைங்கர்யம் செய்வது சாஸ்த்ரங்களில் விதிக்கப்பட்டதாகும்.
முக்தர்கள், எவ்விதம் பகவானின் திருவுளத்தை நேரிடையாகவே அறிந்து கைங்கர்யம்
செய்கிறார்களோ அவ்விதமே ப்ரபந்நனும் சிறிது சிறிதாகக்கைங்கர்யம் செய்ய
முயற்சிப்பான்.இவன், சரியான உபாயத்தைச் செய்ததால் ”க்ருதக்ருத்யன் ” என்றும்,
தான் அடையவேண்டிய புருஷார்த்தத்தை அடைந்துவிட்டதால் ”க்ருதார்த்தன்”
எனவும் மெச்சப்படுகிறான்.

அதிகாரத்திலிருந்து

சரணாகதி கத்யம் –உதாரணம்

இவனுடைய இந்தக் க்ருதக்ருத்ய அநுஸந்தானத்தை அதஸ்த்வம் தவ தத்த்வதோ
மத்ஜ்ஞான தர்சன ப்ராப்திஷு நிச்சய : ஸுகமாஸ்ஸ்வ என்று சரணாகதி கத்யத்திலே
நிகமித்தருளினார் . இதுக்குக் கருத்து —அநாதிகாலம் அஜ்ஞாதிலங்கனமடியாகவுண்டான
பகவந்நிக்ரஹத்திலே ஸம்ஸரித்துப்போந்த நமக்கு அவஸர ப்ரதீக்ஷை பகவத்
க்ருபையடியாக உண்டான ஸதாசார்ய கடாக்ஷ விஷயீகாரத்தாலே வந்த த்வயோச்சரண
அநுச் சாரணத்தாலே ப்ரபத்த்யநுஷ்டானம் பிறந்தபின்பு சரண்ய ப்ரஸாதநங்களில்
இதுக்குமேல ஒன்றில்லாமையாலே நிக்ரஹஹேதுக்களையெல்லாம் க்ஷமித்துத்
தீர்த்த அடியவர் தம்மைத் திருத்திப் பணிகொள்ளவல்ல ஸர்வசேஷியான ஸ்ரீ ய :பதி
தன் பேறாகத் தானே ரக்ஷிக்குமென்று தேறி நிர்பரனாயிரு—-என்கை. இது,
மா சுச : ” என்கிற சரண்யவாக்கிலும் தீர்ந்த பொருள்

வ்யாக்யானம்

இந்தக் க்ருதக்ருத்யன் , தான் செய்யவேண்டியத்தைச் செய்துவிட்டதால் ,அடைவதை
எம்பெருமானார் ,சரணாகதிகத்யத்தில்
அந்மதம் நோக்த பூர்வம் மே ந ச வக்ஷ்ய கதாசன ராமோ த்விர்நாபி பாஷதே ,
ஸக்ருதேவ ப்ரபந்நாய தவாஸ்மீதி ச யா ச தே |
அபயம் ஸர்வ பூதேப்யோ ததாம்யேதத் வ்ரதம் மம ||
ஸர்வதர்மான் பரித்யஜ்ய மாமேகம் சரணம் வ்ரஜ :
அஹம்த்வா ஸர்வபாபேப்யோ மோக்ஷயிஷ்யாமி மா சுச :

இதி மயைவஹ்யுக்தம் || அதஸ்த்வம் தவ தத்வதோ மத்
ஜ்ஞான தர்ஸந ப்ராப்திஷு நிஸ்ஸம்சய :ஸுகமாஸ்வ ||

கணக்கில்லாக் காலமாக பகவானின் கட்டளையை ,நமது அறியாமை காரணமாக,
மீறி நடந்ததால், அதற்கான தண்டனையான ஸம்ஸாரத்தில் உழன்று துக்கப்படுகிறோம்;
கஷ்டப்படுகிறோம்.நம்மைக் கரையேற்றச் சரியான சந்தர்ப்பத்தை பகவான் ஏற்படுத்தி,
ஆசார்யனானின் கடாக்ஷம் கிட்டச் செய்கிறான். ஆசார்யனின் கிருபையால், த்வய
அநுஸந்தானம் செய்து ப்ரபத்தி செய்துகொள்கிறோம் . அடுப்பில், களைந்து வைக்கப்பட்ட
நீரில் உள்ள அரிசி கொதிக்கும்போது, அதை அக்நி பக்குவப்படுத்தி கீழிருந்து
மேலுக்குக் கொண்டுபோய்விடுகிறது;மேலே போனதும் கொதிக்கும் சப்தம் நின்றுவிடும்.

இந்த சப்த சக்தி –நாராயணாதி ஸப்தங்கள் — ஸம்ஸாரியான நம்மை, மேலே, பகவானிடம்
கொண்டு சேர்க்கும்வரை இருக்கும்;

பெரிய பெருமாள் திருவாய் மலர்வதாக , சரணாகதி கத்யத்தில் ஸ்ரீ உடையவர் சொல்வது—

இதில் கொஞ்சமும் சந்தேகம் வேண்டாம்.; யாம் பொய் கூறியதில்லை;இனியும் கூறமாட்டோம் .
ஸ்ரீ ராமன் இரண்டுவிதமாகச் சொல்லமாட்டான். ”ஒருக்காலே சரணம் என்பார்க்கும்
உமக்கே தொண்டன் என்பார்க்கும் எல்லாரிடமிருந்தும் அபாயம் அளிக்கிறேன் ;
இது என் வ்ரதம்.

உரிய சாதனங்களைச் செய்ய இயலாத நீர் ,என்னைச் சரணமாக அடைவீராக . நான்,
உம்மைச் , சகல பாபங்களிலிருந்தும் விடுவிக்கிறேன் . சோகத்தை விடும் —-
ஆதலால் நீர் சந்தேகமும் அறிவில் குழப்பமும் இல்லாமல் ஆசார்ய அநுக்ரஹத்தால்
வந்த எம்மைப் பற்றிய ஜ்ஞானம் மாறாமல், குறையாமல், தொடர்ந்து இருப்பதிலும்
எம்மை நேரில் தரிசிப்பது போன்ற நினைவிலும் எம்மை அடைவதிலும் ,சந்தேகம்
சிறிதும் இல்லாமல் சந்தோஷமாக இருப்பீராக—-” என்று பெரிய பெருமாள்
திருவாய் மலர்ந்து அருள்கிறார்

பெரியபிராட்டியின் நாயகனான பெரியபெருமாள், நம்மைத் தூய்மையாக்கி
தனது கைங்கர்யத்தில் இழியச் செய்கிறான்.இப்படியாக பகவான் நம்மைக்
காப்பான் என்கிற நம்பிக்கையுடன் ப்ரபந்நன் எவ்வித வருத்தமில்லாமல்
இருக்கவேண்டும் –இதையே ,கீதையில் மா சுச :” என்கிறான்–

அதிகாரத்திலிருந்து
க்ருதக்ருத்யன் –யார்

இவனுக்குப் ப்ரபத்திக்கு முன்புற்ற சோகம் அதிகாரத்திலே சொருகுகையாலே முன்பு
சோகித்திலனாகில்அதிகாரியல்லாமையாலே காராணாபாவாத் கார்யபாவ : என்கிற
ந்யாயத்தாலே உபாய நிஷ்பத்தி உண்டாகாது. உபாயஸ்வீகாரம் பண்ணினானாகத்
தன்னை நினைத்திருந்த பின்பு சரண்யோக்தியிலே நெகிழ்ச்சி உடையவனாய்
சோகித்தானாகில் கார்யபாவாத் ஸாமக்ரஞ்ய பாவ : என்கிற ந்யாயத்தாலே
பூர்ணோபாயநல்லாமையாலே பலம் உபாயபூர்த்தி ஸாபேக்ஷமாய்க்கொண்டு
விளம்பிக்குமென்று அறியலாம். முன்பு ப்ரஸக்த சோகனாய் பின்பு ”மா சுச : ”
என்று ப்ரதிஷேகிக்கிறபடியே வீதசோகனானவன் க்ருதக்ருத்யனென்று அறியலாம்

வ்யாக்யானம்

ஸம்ஸாரத் துன்பங்கள், ஆத்மஸ்வரூபத்துக்கு விரோதமாக நடப்பது–இவற்றால் ஏற்படும்
வருத்தம், ப்ரபத்திக்குத் தகுதியானவாக ஆக்குகிறது.இவ்வருத்தம் இல்லையெனில்,
ப்ரபத்திக்கு அருகதை இல்லை எனலாம். இதையே, காராணாபாவாத் கார்யபாவ :
என்கிறார்கள். காரணம் இல்லையெனில் , கார்யம் இல்லை. ப்ரபத்திக்குப் பிறகும்,
நம்பிக்கைக்கு குறைவால், வருத்தம் நீடிக்கக்கூடும். கார்யபாவாத் ஸாமக்ரஞ்ய பாவ :
கார்யம் இல்லையெனில், காரணம் இல்லை. இவர்களுக்கு, ப்ரபத்தி பூர்த்தியாகாது.
ப்ரபத்தி பூர்த்தியாகாதவரை ,அதன்மூலமாக எதிர்பார்க்கும் பலனும் தள்ளிப்போகும் .

எவன், ப்ரபத்திக்கு முன்புவரை வருத்தத்தில் அல்லல்பட்டு, ப்ரபத்திக்குப்பிறகு
”மா சுச : ” என்கிற பகவானின் ஆறுதல் வார்த்தையை, மனதில் ஏத்தி, வருத்தமில்லாமல்
வசிக்கிறானோ , அவனே க்ருதக்ருத்யன் ஆகிறான் .

அதிகாரத்திலிருந்து

மன்னவர் விண்ணவர் வானோர் இறை ஒன்றும் வாங்கருத்தோர்
அன்னவர் வேள்வி அனைத்தும் முடித்தனர் அன்புடையார்க்கு
என்ன வரம் தர என்ற நம் அத்திகிரித் திருமால்
முன்னம் வருந்தி அடைக்கலம் கொண்ட நம் முக்கியரே

பகவதி ஹரௌ பாரம் கந்தும் பரந்யஸநம் க்ருதம்
பரிமித ஸுக ப்ராப்த்யை க்ருத்யம் ப்ரஹீணம் அக்ருத்யவத்
பவதி ச வபுவ்ருத்தி : பூர்வம் க்ருதை : நியதக்ரமா
பரம் இஹ விபோ : ஆஜ்ஞாஸேது : புதை : அனுபால்யதே

வ்யாக்யானம்

யார் = மன்னவர்—-நமக்கு அரசர்கள்
யார் = விண்ணவர் —–தேவதைகளைப் போல நம்மால் ஆராதிக்கத் தகுந்தவர்
யார் = வானோரிறை —நித்ய ஸூரி களுக்கு ஸ்வாமியான பகவான்
யார் = ஒன்றும் வான் கருத்தோர் —-வசிக்கும் பரமபதத்திலேயே ஆசையுடையவர்கள்
யார் = அன்னவர் வேள்வி அனைத்தும் முடித்தனர் —நல்லது,கெட்டதுகளைப்
பிரித்து அறிபவர்கள் ,செய்யவேண்டிய
யாகங்கள் யாவும் செய்துமுடித்தனர்

இவர்கள்

அன்புடையார்க்கு என்னவரம் தரவென்ற —தன்னிடம் பக்தி உடையோர்க்கும்
அவர்களைச் சேர்ந்தோர்க்கும்
மோக்ஷம் கொடுத்தபின்பும்,இன்னும்
என்ன வரம் கொடுக்கலாம் எனச் சிந்திக்கிற
நம் அத்திகிரித் திருமால் —ஹஸ்திகிரியில் எழுந்தருளியிருக்கும் நம் பேரருளாளனால்
முன்னம் வருந்தி—–முன்பு ப்ரயாசைப்பட்டு
அடைக்கலம்கொண்ட நம் முக்கியரே –ரக்ஷிக்கப்பட வேண்டியவர்களாக
ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்ட நமக்கு முக்கியர்களான ப்ரபந்நர்கள்

தன்னிடம் பக்தியுள்ளவர்கட்கு ,என்ன வரம் அளிக்கலாம் என்று எண்ணியபடி
ஹஸ்திகிரியில் எழுந்தருளியுள்ள பேரருளாளன், தன்னால் காக்கப்படவேண்டியவர்கள் என்று
அவர்களை ப்ரபன்னர்களாக்குகிறான் இப்படிப்பட்ட ப்ரபன்னர்கள் , நமக்கு அரசர்
போன்றவர்கள்; தேவர்களைப்போல நம்மால் ஆராதிக்கப்பட வேண்டியவர்கள்;
நித்யஸூரிகளின் தலைவனான எம்பெருமானின் வைகுண்டத்தில்வஸிக்க ஆர்வமுடையவர்கள்
நல்லது , கெட்டது அறியக்கூடிய அன்னம் போன்றவர்கள்; இவர்கள் செய்யவேண்டியத்தைச்
செய்து முடித்தவர் ஆவர்

ஸம்ஸாரத்திலிருந்து விடுபட,விரோதியை அழிக்கும் பகவானின் திருவடிகளில் ப்ரபத்தி
செய்யப்பட்டது.அல்பபலனைக் கொடுக்கும் காம்ய கர்மாக்களை விட்டொழித்து,
ப்ரபத்திக்குப் பிறகு பகவானின் கட்டளையாகிற நித்ய, நைமித்திக கர்மாக்களைச்
செய்வது ஸ்வரூபம் அறிந்த ப்ரபன்னர்களின் கடமையாகும்.

ஸ்ரீமத் ரஹஸ்யத்ரய ஸாரம் –13 வது அதிகாரம் —-க்ருதக்ருத்யாதிகாரம் — நிறைவு

——————-

கவிதார்க்கிக ஸிம்ஹாய கல்யாண குணசாலிநே |
ஸ்ரீமதே வேங்கடேசாய வேதாந்த குரவே நம : ||

——————–

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ உருப்பத்தூர் ஸூந்தர ராஜன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ தேசிகன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம் .

ஸ்ரீமத் ரஹஸ்யத்ரய ஸாரம் –வ்யாக்யானம்–ஸ்ரீ உருப்பத்தூர் ஸூந்தர ராஜன் ஸ்வாமிகள் தொகுத்து -அளித்தவை –அதிகாரம் —12–ஸாங்கப்ரபதநாதிகாரம்–

ஸ்ரீமான் வேங்கட நாதார்ய : கவிதார்கிக கேஸரீ |
வேதாந்தாசார்ய வர்யோ மே ஸந்நிதத்தாம் ஸதா ஹ்ருதி ||

———–

அதிகாரம் —12-ஸாங்கப்ரபதநாதிகாரம்-
(ப்ரபத்தியை எப்படிச் செய்வது —அங்கங்களுடன் கூடிய ப்ரபத்தியை அநுஷ்டிக்கும் முறை )

அதிகாரத்திலிருந்து

ஆபீஷ்ட்டே துஸ்ஸாதே ஸ்வத இதரதோ வா க்வசன தத்
பரந்யாஸம் யாச்சா அந்விதம் அபிவதந்தி ப்ரபதநம்
இத : பச்சாத் அஸ்மத் யதந நிரபேக்ஷண பவதா
ஸமர்த்ய : அஸௌ அர்த்த : து இதி மதிவிசேஷம் ததாவிது :

வ்யாக்யானம்
விரும்பும் பலன் ஒன்றை சுய முயற்சியில் பெறமுடியாத சமயத்திலும்
வேறு எந்த முயற்சியிலும் பெறமுடியாதபோது, அந்தப் பலனை
அடைய ஒருவரிடம் அந்தப் பொறுப்பை ஒப்படைப்பது –ப்ரபத்தி
இது ஆசார்யர்கள் கூறுவது
இந்த க்ஷணம் முதல், என்பொருட்டு இந்தச் செயலை எனக்காக
முடித்தருள்க—அடியேன் இதற்காக எவ்வித முயற்சியும் செய்யமாட்டேன்
என்கிற மன உறுதி என்றும் சொல்லலாம்

அதிகாரத்திலிருந்து

முமுக்ஷுவான அதிகாரிக்கு இவ்வுபாயத்தில் அங்கிஸ்வரூபமாவது ஆபரணத்தை உடையவனுக்கு
அவன் தானே ரக்ஷித்துக்கொண்டு பூணக்கொடுக்குமாப்போலே யதாவஸ்திதமான ஆத்மநிக்ஷேபம் .
அதாவது ப்ரணவத்தில் ப்ரதமாக்ஷரத்தில் ப்ரக்ருதி ப்ரத்யயங்களாலே ஸர்வரக்ஷகனாய் ஸர்வசேஷியாய்த் தோற்றின ஸர்வேச்வரனைப் பற்ற
ஆத்மாத்மீய ரக்ஷணவ்யாபாரத்திலும் ஆத்மாத்மீய ரக்ஷண பலத்திலும்
ஸ்வாநீநமாகவும் ஸ்வார்த்தமாகவும் தனக்கு அந்வயமில்லாதபடி பரந்யாஸ ப்ரதானமான அத்யந்த பாரதந்த்ரியவிசிஷ்ட்ட சேஷத்வாநு
ஸந்தான விசேஷம்

வ்யாக்யானம்

அங்கங்களுடன் கூடிய அங்கியானது ஆத்மஸமர்ப்பணம் . இது முமுக்ஷுக்கள் கைக்கொள்வது .
அவ்விதம் ஆத்மஸமர்ப்பணம் செய்யும்போது ,ப்ரபத்தியிலோ அதன் பலனிலோ தனக்கு எவ்வித
ஸ்வதந்த்ரமும் இல்லை என்கிற எண்ணம் வேண்டும்.
ஆத்மஸமர்ப்பணம் என்பது, ஒருவன் தன்னுடைய ஆபரணத்தை
பாதுகாப்பு கருதிக் கொடுத்துவைத்து ,பிறகு அதன் சொந்தக்காரன்
திரும்பிவந்தவுடன் அவனிடம் அந்த ஆபரணத்தைத் திரும்ப
ஒப்படைப்பதாகும் .
ப்ரணவத்தின் முதல் எழுத்தான ”அ ” மூலம் கூறப்படுபவன் ;எல்லோருக்கும்
எஜமானன் ;எல்லாவற்றையும் காப்பவன் –இந்த ஸர்வேச்வரனிடம்
தன்னையும் தன்னைச் சார்ந்தவர்களையுமான காப்பாற்றுகிற பொறுப்பை ஒப்படைத்துவிட்டு, தாமே அப்பொறுப்பை ஏற்பதோ,
அதன் பலனை ஏற்பதோ இல்லாமல் பற்று அற்று இருத்தல். இந்த நிலை
எஜமானன் –அடிமை எனப்படுகிறது.நம்மைக் காக்கும் பொறுப்பு
முழுவதையும் அவனிடம் ஒப்படைப்பது மிக விசேஷம்.

அதிகாரத்திலிருந்து

பரந்யாஸத்தை அநுஷ்டிக்கும் முறை

ஸ்வாத்மாநம் மயி நிக்ஷிபேத் என்று சோதிதமான இவ்வநுஸந்தான
விசேஷத்தை அநுஷ்டிக்கும்படி :

சேஷியாய் ஸ்வதந்த்ரனான ஈச்வரன் தன் ப்ரயோஜனமாகவே தானே ரக்ஷிக்கும்படிக்கு ஈடாக
அநந்யார்ஹ அநந்யாதீந சேஷபூதனாய் அத்யந்த பரதந்த்ரனான நான் ஆத்மாபிசாயம் ந மம என்கிறபடியே
எனக்குரியனல்லேன்; ஒன்றை நிரூபாதிகமாக என்னது என்னவும் உரியனல்லேன் ;

ஸ்வயம் ம்ருத்பிண்டபூதஸ்ய பரதந்த்ரஸ்ய தேஹிந :
ஸ்வரக்ஷணே அபி அசக்தஸ்ய கோ ஹேது : பரரக்ஷணே

என்கிறபடியே என்னையும் என்னதென்று பேர் பெற்றவையும் நானே
ஸ்வதந்த்ரனாயும் ப்ரதானபலியாயும் ரக்ஷித்துக்கொள்ள யோக்யனுமல்லேன்;

ஆத்மா ராஜ்யம் தனம் சைவ களத்ரம் வாஹநாநி ச
ஏதத் பகவதே ஸர்வம் இதி தத்ப்ரேக்ஷிதம் ஸதா

என்று விவேகிகள் அநுஸந்தித்த க்ரமத்திலே என்னுடைய ஆத்மாத்மீயங்களும் அவனதே ;

”ஆத்மாத்மீய பர ந்யாஸோ ஹி ஆத்ம நிக்ஷேப உச்யதே ” என்கையால்
இவற்றினுடைய எல்லாவற்றையும் ரக்ஷணபரமும்
” ந ஹி பாலநஸாமர்த்யம் ருதே ஸர்வேச்வரம் ஹரிம் ” என்கிறபடியே ஸர்வ ரக்ஷகனான அவனதே ;

தேந ஸம்ரக்ஷ்யமாணஸ்ய பலே ஸ்வாம்யவியுக்ததா
கேசவார்ப்பண பர்யந்தா ஹி ஆத்மநிக்ஷேப உச்யதே

என்கிறபடியே ரக்ஷண பலமும் ப்ரதான பலியான அவனதே என்று பாவிக்கை

வ்யாக்யானம்

ஸாத்யகி தந்த்ரம் சொல்கிறது

ஸ்வாத்மாநம் மயி நிக்ஷிபேத் =தன்னுடைய ஆத்மாவை என்னிடம் ஒப்படைப்பது —கடைப்பிடிக்கப்படும் முறை
ஆத்மாவை ஒப்படைப்பவன், ”நான் எம்பெருமானை முழுதும் நம்பி நான் அவனின் அடிமை ;அவனுக்காகவே உள்ளேன் ;
என்னுடைய அடிமையானது வேறு ஒருவருக்குமில்லை ;நான் வேறு யாரையும் நம்பவில்லை;
ஆதலால், எல்லாவற்றுக்கும் யஜமானனும் எதையும் சார்ந்து இல்லாமலிருப்பவனுமான எம்பெருமானுக்கு ,
தனது ப்ரயோஜனத்துக்காகவே , என்னைக்காக்கும் பொறுப்பு உள்ளது என்று எண்ணுதல் வேண்டும்.

ஸாத்யகி தந்தரம்
இந்த மந்த்ரத்தாலே ஒருவன் , தன்னுடைய ஆத்மாவை என்னிடம் ஸமர்ப்பிக்கவேண்டும் .
இங்ஙனம் செய்யவேண்டியதை, என்னிடத்தில் செய்தவன் க்ருதக்ருத்யன் ( செய்யவேண்டியதைச் செய்தவன் ) ஆவான்.
தனது என்கிற ”ப்ராந்தி ” அநாதியாய் எல்லா ஜன்மங்களிலும் தொடர்ந்து
வருகிறது. ”தனது இல்லை ”என்கிற எண்ணம் எந்த ஜன்மத்தில் வருகிறதோ
‘அது,’ஸ்வ ஸம்பந்த த்யாகம் ”.

மஹாபாரதம்
ஆத்மாபி சாயம் ந மம = என்னுடைய ஆத்மா என்னைச் சார்ந்ததல்ல;என்பதைப்போல,
என் ஆத்மா என்னுடையதல்ல; வேறு எதனையும் என்னுடையது என்று
சொந்தம் கொண்டாட உரிமையுமில்லை

ஸ்வயம் ம்ருத்பிண்டபூதஸ்ய பரதந்த்ரஸ்ய தேஹிந :
ஸ்வரக்ஷணே அபி அசக்தஸ்ய கோ ஹேது : பரரக்ஷணே

ஆத்மாத்மீய ரக்ஷணம் = ஜீவன், மண்கட்டி போன்றவன்;தன்னைக் காத்துக்கொள்ளும்
திறனற்றவன் ;எம்பெருமானையே நம்பி இருப்பான் –இப்படி இருப்பவன் ,மற்றவர்களைக்
காப்பது இயலாதது .ஆகவே , தன்னையும் ,தன்னைச் சேர்ந்தவர்களையும் ,சுயமாகக்
காக்கும் திறனற்றவன்.பகவானின் அருள் வேண்டும் .

ஆத்மா ராஜ்யம் தனம் சைவ களத்ரம் வாஹநாநி ச
ஏதத் பகவதே ஸர்வம் இதி தத்ப்ரேக்ஷிதம் ஸதா

உபரிசரவஸு என்பவன் ஒரு அரசன் —அவன் சொன்னதாவது—ஆத்மா ,ராஜ்யம்,
பொருட்செல்வம் ,மக்கள் மனைவி, வாஹனங்கள் போன்ற யாவும் எம்பெருமானுக்காகவே
உள்ளன. இவ்விதம் , அறிவாளிகள் கூறுவதைப்போல என்னுடையது என்று
நினைக்கிற எல்லாமும் பகவானுக்கே உரியது
உபரிசரவஸு =வஸு என்கிற அரசனுக்கு ,இந்த்ரனால் வானத்தில் செல்லும் விமானம்
கொடுக்கப்பட்டிருந்தது;அதனால், வஸு என்கிற அரசன், உபரிச்ரவசு ஆனான்

லக்ஷ்மீ தந்த்ரம்

”ஆத்மாத்மீய பர ந்யாஸோ ஹி ஆத்ம நிக்ஷேப உச்யதே ”

ஆத்மாவையும் அதைச் சேர்ந்தவற்றையும்/சார்ந்தவற்றையும் காப்பாற்றும் பொறுப்பை
பகவானிடம் ஸமர்ப்பிப்பதே ”ஆத்ம நிக்ஷேபம் ‘ எனப்படும். ஆதலால், எல்லாவற்றையும்
காக்கும் பொறுப்பு , எல்லாவற்றையும் காப்பாற்றும் அவனைச் சேர்ந்தது

விஷ்ணு புராணம்

”ந ஹி பாலநஸாமர்த்யம் ருதே ஸர்வேச்வரம் ஹரிம் ” =எல்லாவற்றையும் நியமிக்கும்
அந்த ஸ்ரீ ஹரி தான், எல்லோரையும் காக்கும் திறன் உள்ளவன்;அந்தத் திறன் வேறு யாருக்கும் இல்லை .

லக்ஷ்மீ தந்த்ரம்

தேந ஸம்ரக்ஷ்யமாணஸ்ய பலே ஸ்வாம்யவியுக்ததா
கேசவார்ப்பண பர்யந்தா ஹி ஆத்மநிக்ஷேப உச்யதே

பகவானால் காக்கப்படும் ஆத்மாவை ,பலனில்கூடத் தனக்கு உரிமையில்லை என்கிற உறுதியுடன்
கேசவனிடம் ஸமர்ப்பிப்பதே , ”ஆத்ம நிக்ஷேபம் ” இப்படி, ஸமர்ப்பணம் செய்வதால் உண்டாகும்
பலனும் அவனுடையதே என்கிற எண்ணம் வேண்டும்.

சிபிச் சக்ரவர்த்தியை, புறா சரணம் என்று அடைகிறது.என்னை ரக்ஷித்துக்கொள்ளச் சக்தியில்லை;நீயே
அதற்கு வழி செய்யவேண்டும் என்றுதானே கேட்கமுடியும்
! சிபி, தன்னுடைய தொடையிலிருந்து மாம்ஸத்தை அறுத்துக் கொடுத்து புறாவைக் காப்பாற்றினான்.வேறு
வழி செய்ய முடிந்தால் அதையும் செய்திருப்பான்.

அதிகாரத்திலிருந்து
அதிகாரிகள்–விசேஷங்கள்

முமுக்ஷு மாத்ர ஸாமாந்யம் ஸ்வரூபாதி ஸமர்ப்பணம்
அமிஞ்சிநே பரந்யாஸ : த்வதிக : அங்கிதயா ஸ்தித :
அத்ரரக்ஷாபரந்யாஸ : ஸமஸ்ஸர்வே பலார்த்திநாம்
ஸ்வரூப பல நிக்ஷேபஸ்த்வதிகோ மோக்ஷ காங்க்ஷிணாம்

முமுக்ஷுக்கள் தங்களுடைய ஸ்வரூபம், பலன் இவற்றை சமர்ப்பணம் செய்கின்றனர்.
தன்னைக்காக்கும் பொறுப்பையும் ஸமர்ப்பிப்பது, முமுக்ஷுக்களுக்கு மேலும் ஒரு அங்கியாகிறது.
மோக்ஷத்தை விரும்புபவர் ஸ்வரூபம், பலன் தன்னைக் காக்கும் பொறுப்பு யாவற்றையும் சமர்ப்பணம்
செய்கின்றனர்

அதிகாரத்திலிருந்து
ப்ரபத்தியின் பலனும் பகவானுக்கே

பலார்த்தியாய் உபாயாநுஷ்டானம் பண்ணுகிற ஜீவன் பலியாயிருக்க ஈச்வரன் இங்குப்
ப்ரதான பலியானபடி எங்ஙனேயெனில் —-அசித்தின் பரிணாமங்கள்போலே சித்துக்குத்
தான் கொடுத்த புருஷார்த்தங்களும் ஸர்வ சேஷியான தனக்கு உகப்பாயிருக்கையாலே
ஈச்வரன் ப்ரதான பலியாயிருக்கிறான். அசேதனமான குழமண்ணை அழித்துப் பண்ணியும்
ஆபரணம் பூட்டியும் அழகு கண்டு உகக்கிறதோடு சேதநமான கிளியைப் பஞ்ஜரத்தில்
வைத்துப் பால் கொடுத்தும் வேண்டினபடி பறக்கவிட்டும் அதின் உகப்பு கண்டு உகக்கிறதோடு
வாசியில்லையிறே நிரபேக்ஷரான ரஸிகர்க்கு

வ்யாக்யானம்

ப்ரபத்தியின் பலனையும் ஈச்வரன் எப்படி அடைகிறான் என்பது சொல்லப்படுகிறது
அசித்துக்கு உண்டான தன்னால் தரப்பட்ட மாற்றங்களால் மகிழ்வதைப்போல ,
சித் என்கிற ஜீவனுக்குத் தன்னால் தரப்பட்ட புருஷார்த்தங்களால் பகவான் மகிழ்கிறான் .
இதன் காரணம், அனைத்துக்கும் அவ எஜமானனாக இருப்பதால்.
குயவன் ,மண்ணைக் குழைத்து ஒரு மண் பொம்மை செய்கிறான் .பிறகு , அதை
வேண்டாம் என்று அழிக்கிறான். வேறு ஒரு பொம்மை செய்கிறான். அதற்கு வஸ்த்ரம்
சாற்றுகிறான். ஆபரணம் பூட்டுகிறான் .அவையெல்லாம் அந்தப் பொம்மைக்குப்
புருஷார்த்தம் இல்லை. குயவனுக்கு உகப்பு. அதைப்போலவே பகவான் உகப்படைகிறான்.

1.கிளி, கூட்டில் இருக்கும்போது கிளியின் அழகு, பேசும் திறமை கிளியின் சொந்தக்காரனுக்கு
உகப்பு. 2. பால் அளித்து வெளியில் பறக்கும்படி விடுவது கிளிக்குக் களிப்பு.3. ஆனால், கூட்டில்
அடைப்பது வருத்தம். ஆனால் இந்த மூன்றிலும் , கிளியின் சொந்தக்காரனுக்கு உகப்பு.

அதிகாரத்திலிருந்து

ஆத்ம ஸமர்ப்பணம்

ஆனபின்பு இங்கு

ஸ்வநிர்பரத்வ பர்யந்த ரக்ஷகைகார்த்ய பாவநம்
த்யுக்த ரக்ஷாபல ஸ்வாம்யம் ரக்ஷ்யஸ்யாத்ம ஸமர்ப்பணம்

வ்யாக்யானம்

ஆத்ம ஸமர்ப்பணம் என்பது
1. தன்னுடைய ஆத்மா என்பது ,தன்னைக் காப்பாற்றுகிற பகவானுக்காகவே உள்ளது
2. ஆத்மா குறித்த தனது பொறுப்பு கிடையாது
3.இப்படி ஸமர்ப்பணம் செய்வதன் மூலம் கிடைக்கும் பலன் தனக்கல்ல
இவ்வாறு உறுதியிட்டுச் செய்வது ஆத்மஸமர்ப்பணம்

அதிகாரத்திலிருந்து

ஸ்வரூப ஞானம் இல்லாதவருக்கு ஸ்ரீ ஆளவந்தார் சொல்வது

ஸ்தோத்ரத்தில்

வபுராதிஷு யோ அபி கோ அபி வா குணத : அஸாநி யதாததாவித :
ததயம் தவ பாதபத்மயோரஹமத்யைவ மயா ஸமர்ப்பித :

என்கிறதுக்குத் தாத்பர்யமென்னமெனில் —-முத்திரையிட்டிருக்கிற ராஜாவின் கிழிச்சீரை
ஒரு ஹேதுவாலே தன் கையிலே இருந்தால் ராஜா கைக்கொள்ளுமென்று உள்ளிருக்கிற
மாணிக்கத்தின் ஸ்வரூப ஸ்வபாவங்களை விசதமாக அறியாதே கிழிச்சீரையோடே
மீளக்கொடுக்குமாப்போலே தேஹாத்யத்ரிக்த ஆத்மாவின் ஸ்வரூப ஸ்வபாவ ஸ்திதிகளை
விசதமாக விவேகிக்க அறியாதாரும் உள்ள அறிவைக்கொண்டு ஆத்ம ஸமர்ப்பணம்
பண்ணினால் அவ்வளவாலும் அநாதிகாலம் பண்ணின ஆத்மபஹார சைர்யத்தால்
உண்டான பகவந் நிக்ரஹம் சமிக்குமென்கிற சாஸ்த்ரார்த்தத்திலே திருவுள்ளம்

வ்யாக்யானம்

ஸ்ரீ ஆளவந்தார் ஸ்தோத்ர ரத்னத்தில் கூறுகிறார் ( 52 )

வபுராதிஷு யோ அபி கோ அபி வா குணத : அஸாநி யதாததாவித :
ததயம் தவ பாதபத்மயோரஹமத்யைவ மயா ஸமர்ப்பித :

( ப்ரபத்தி பண்ணுகிற நான் என்று சேர்த்து வாசிக்க–)

த்ரேகம் முதலான ரூபமான வஸ்துக்களிலே ஏதேனுமாகவும் ஆத்மகுணங்களிலே
ஏதேனும் உடையவனாகவும் ஆகக்கடவேன் .என் ஸ்வரூபங்களை நான் உள்ளது உள்ளபடி
அறியாமலிருக்கலாம்.அறியாமலே,ப்ரபத்தி அதிகாரியாகையாலே ஏதேனும் ஒரு
ஸ்வரூபஸ்வபாவம் உடைய நான் , உனது திருவடித் தாமரைகளில் இப்போதே
என்னாலே ஸமர்ப்பிக்கப்பட்டேன்

ஆத்மவிசாரம்
தேஹமே ஆத்மா என்பர் ; தேஹம் இருந்தும் அறிவு இல்லையென்றால் ,இந்த்ரியம்
ஆத்மா என்பர் ;கண் , காது முதலிய இந்த்ரியங்கள் பலவாக ஒரே தேஹத்தில்
இருப்பதால், ஒரே ஆத்மா என்பதற்காக ”மனஸ் ” ஸே ஆத்மா என்பர் ; ப்ராணவாயுவால்
ஜீவிப்பதால் அதையே ஆத்மா என்பர் ;இப்படிப் பலவிதமாகச் சொல்வர் .
ஆதலால் எனக்கு ஸ்வரூப நிச்சயம் ஏற்படவில்லை . இதனால், குண விஷயத்திலும்
நிச்சயமில்லை.பக்தியோகம் செய்பவர்கள் ஆத்மா நித்யமா அநித்யமா அணுவா விபுவா
உடல் அளவா ஜடமா , ஸ்வயம்ப்ரகாஸமா ஞானம் என்கிற நிலை உள்ளதா ,இல்லையா
என்று ஆத்ம ஸ்வரூபத்தைத் தேடுகிறார்கள்.
எனக்கு அதெல்லாம் தேவையில்லை .நான் ப்ரபத்தி பண்ணுகிறேன்.உனக்கே
நான் சேஷன் என்று ,இதை உனக்கே அர்ப்பணம் செய்கிறேன்.எந்த ஸ்வரூபம்
ஆனாலும் ,எந்த ஸ்வபாவம் உனக்கே சேஷம்.

இந்த ச்லோகத்தால் ஆத்மாவை உள்ளபடி சாஸ்த்ரப்படி அறியாதவர்கள் ப்ரபத்தி
பண்ணிக்கொள்ளலாம் பகவானுக்கே சேஷன் ; நான் ஸ்வதந்த்ரனல்லேன் என்பது
முக்யம் .
இந்த சேஷத்வம் , ஸ்வரூப நிரூபகம் என்று ஸ்ரீ பாஷ்யகாரருக்கு , திருக்கோட்டியூர்
நம்பி அருளினார் என்று சொல்வர்.இந்தச் ச்லோகம் அதற்கு மூலம் .
முதலில் ஆத்மாவைத் தெரிந்துகொண்டுதானே ,பகவானுக்கு சேஷன் என்பதை
அறியவேண்டும் என்றால், அஹம் —–என்பதே போதுமானது. சேஷத்வ ஜ்ஞானம்
மட்டும் போதுமானது .

ஒரு உதாரணத்தால் விளக்குகிறார்
ஒருவன் நடந்து செல்லும்போது வழியில் அரசாங்க முத்ரையுடன் உள்ள மூட்டை
விழுந்துகிடப்பதைக் காண்கிறான் என்று வைத்துக்கொண்டால் , அவன் அந்த மூட்டைக்குள்
இருக்கும் உயர்ந்த கற்களை அறியவில்லையென்றாலும் ,அரசாங்க முத்ரையுடன்
இருப்பதால், அதை , அரசனிடம் கொடுக்க முயற்சிப்பான் அல்லவா ! அதைப்போல,
உடலைக்காட்டிலும் வேறுபட்டதான ஆத்மாவின் ஸ்வரூபம் ஸ்வபாவம் இருப்பு ஆகியவற்றை
அறியாதபோதிலும் ஒருவன் தனக்குள்ள அற்பமான அறிவைக்கொண்டு மட்டுமே
ஆத்மாவைப் பகவானிடம் ஸமர்ப்பித்தால் , இதனாலேயே, கணக்கில்லாக் காலமாக
ஆத்மாவை அபஹரித்த காரணத்தால் இவன் பெறும் தண்டனையைப்
பகவான் நீக்கிவிடுகிறான் . சாஸ்த்ரங்களில் உள்ள இந்தக் கருத்தே ஸ்ரீ ஆளவந்தார்
திருவுள்ளத்தில் இருந்தது.

அதிகாரத்திலிருந்து

ஆத்ம ஸமர்ப்பணம் குறித்து ஸ்ரீ ஆளவந்தாரின் தாத்பர்யம்

இதுக்குமேல் மம நாத யாஸிதி என்கிற ச்லோகத்தில் இஸ் ஸமர்ப்பணத்தைப் பற்ற அநுசயம்
பண்ணிற்றும் ஸ்வரூபாதி விவேகமின்றிக்கே ஸமர்ப்பிக்கப்புக்காலும் தன்னுடைய த்ரவ்யத்தை
ராஜாவுக்கு உபஹாரமாகக் கொடுப்பாரைப் போலே , ”என்னது ” என்கிற அபிமானத்தோடே
ஸமர்ப்பிக்கில் ஆத்மபஹாரசைர்யம் அடியற்றதாதாதென்கைக்காகவத்தனை ; அல்லது
சாஸ்த்ர சோதிதமாய்த் தாம் அநுஷ்டித்த ஸமர்ப்பணத்தை அஜ்ஞக்ருத்யமாக்கினபடியன்று .
ஆக இரண்டு ச்லோகத்தாலும் யதாவஸ்தித ஸ்வரூபாதி விவேகமில்லையேயாகிலும் ,”ந மம ”
என்று ஸ்வஸம்பந்தம் அறுக்கையே அஹமபி தவைவாஸ்மி ஹி பர : என்னும்படி
பரஸமர்ப்பணப்ரதானமான சாஸ்த்ரார்த்தத்தில் சாரமென்றதாயிற்று

வ்யாக்யானம்

52 வது ச்லோகத்தில் ,உன் திருவடிகளில் என்னை ஸமர்ப்பிக்கிறேன் என்றதும் ,
பகவான் கேட்கிறானாம் —
இதுவரை யாருக்கு சேஷனாய் இருந்தாய் ? ஸ்வதந்த்ரமாகவும் இருந்தாய்.இப்படி
உம் இஷ்டப்படி இருந்துவிட்டு ,இப்போது உம்முடைய ஸ்வாதந்தர்யத்தை ஏன் விடுகிறீர் ?
எனக்கு மட்டும்தான் ஸமர்ப்பணம் என்கிறீர் .பிராட்டிக்கும் எனக்குமாக , ஆக இருவருக்குமாக
இந்த ஸமர்ப்பணம் இல்லையென்றால் இதற்கு நான் எப்படி சம்மதிப்பது ?
பலபேருக்கு சேஷமாக இருந்தீர். ஸ்வதந்த்ரமாக இருந்தீர். –இப்போது, உன்
திருவடித்தாமரைகளில் என்னை ஸமர்ப்பிக்கிறேன் என்பதை மாற்றினால் —-
உமக்கு ஸ்வாதந்த்ரியம் இருப்பது , ”மயா ” என்கிற உம்முடைய சொல்லாலே வெளியாகிறதே —

அதற்குப் பதில் 53 வது ச்லோகம் —-

அடியேன் அப்படிக் கருதவில்லை—அந்தச் சொல்லுக்கு அது பொருள் அல்ல !

மம நாத யதஸ்தி யோஸ்ம்யஹம் ஸகலம் தத்த்தி தைவ வ மாதவ |
நியத ஸ்வம் இதி ப்ரபுத்த தீ : அதவா கிந்நு ஸமர்ப்பயாமி தே ||

நாதனே—பகவானே—–எந்தப்பொருள் எனதாக உள்ளதோ நான் எதுவாக இருக்கிறேனோ
அது எல்லாமே பிராட்டியுடன் சேர்க்கை உனக்கேதானே ! பகவானே ! எப்போதும்
உடைமை சொத்து இவ்வாறு தெளிவான அறிவை உடைய நான் அந்த அறிவுக்குப்
பின்னால்கூட உனக்கு எதைத்தான் எனதாகக்கொண்டு நானாக ஸமர்ப்பிப்பேன் ?

நானும் , என்னைச் சேர்ந்த சேதநாசேதந வஸ்துக்களும் என் பரம் முதலானவையும்
எல்லாமே உனக்கும் பிராட்டிக்கும் என்றும் பொதுவாக சேஷமாக இருப்பதை
நான் முன்னமேயே உணர்ந்து இருக்கிறேன் நான் செய்தது எல்லாம் சேதனனான என்னை
உனக்கு அதீனமாக்கினேன்

ஸ்வாத் மாநம் மயி நிக்ஷிபேத் —-என்று என்னைப் பார்த்து ,எப்படிச் செய்யவேண்டும்
என்று கட்டளை இட்டாயோ அவ்வாறே செய்தேன் .

54 வது ச்லோகத்தில் —-இங்கு சிலகாலம் வாழ்ந்து இருந்து , அதன்பிறகு திருவடியை
அடைவதற்கு இணங்க அந்த இடைப்பட்ட காலத்தில் —சில க்ஷேமங்களை
வேண்டுகிறார்—–பக்தி —இப்படி—-

55 வது ச்லோகத்தில் பாகவத பக்தி வேண்டுகிறார்
56ல் பாகவத கடாக்ஷம் வேண்டுகிறார்
57 ல் அநிஷ்ட நிவ்ருத்தி
58 ல் பகவத அபசார ,பாகவத அபசாரம் செய்தவன் , ஆசாரம் இல்லாதவன் ,
பரிஹாரம் செய்ய வல்லவன் அல்லேன் , உனது கருணை முதலிய குணங்களால்
ஈர்க்கப்பட்டு ,அச்சமின்றி ஆசைப்படுகிறேன், அருள்வாயாக என்கிறார்
59 ல் நான் வேண்டியும் , நீ அளிக்கவில்லை என்று பிறர் பழிக்க , நீ, இடம்கொடாமல்
என்னைத் திருத்தி அருள்க என்கிறார்

60ம் ச்லோகம்

பிதா த்வம் மாதாத்வம் , தயித நயஸ்த்வம் ப்ரிய ஸுஹ்ருத் த்வமேவ , த்வபந்து :
கு ருரஸி கதிஸ் சாஸி ஜகதாம் |
த்வதீயஸ் த்வத் ப்ருத்ய : தவபரிஜநஸ் த்வத்கதிரஹம் ப்ரபந்நஸ் ச ஏவம் ஸதி அஹமபி
தவைவாஸ்மி ஹி பர : ||

ஜகதாம் த்வம் ஏவ பிதா = எல்லா உலகங்களுக்கும் நீயே பிதா. மாதா = தாய்
தயித தநய : =பிரியமான புத்ரன் .ப்ரிய ஸுஹ்ருத் =இஷ்டமான மித்ரன்
பந்து = உறவு . குரு = இருள்நீக்கும் ஆசார்யன் . கதி = எல்லோருக்கும் கதி .
அஹம் த்வதீய =நான் உனக்கு சேஷன் . த்வத் ப்ருத்ய = உன்னால் வளர்க்கப்படவேண்டியவன்
தவ பரிஜந : = உனக்கு ஊழியன் . த்வத் கதி = உன்னையே பேறாக உடையவன்
ப்ரபந்ந ச = ஸரணாகதி செய்தவன் . ஏவம் ஸதி = இப்படி இருக்கும்போது
அஹம் அபி தவ ஏவ பர அஸ்மிஹி =நானும் உனக்கே பரமாகிறேன் –உன்னால் ரக்ஷிக்கவேண்டியவனாக
இருக்கிறேன்

அதிகாரத்திலிருந்து

த்வயத்தில் பரஸமர்ப்பணம்

இப்படி சேஷத்வாநுஸந்தான விசிஷ்டமான ஸ்வரக்ஷாபர ஸமர்ப்பணம் த்வயத்தில்
உபாயபரமான பூர்வகண்டத்தில் மஹாவிச்வாஸபூர்வக கோப்த்ருத்வவரண கர்ப்பமான
சரணசப்தோபலிஷ்ட க்ரியா பதத்திலே சேர்ந்து அநுஸந்திக்கப் ப்ராப்தம்

வ்யாக்யானம்

த்வயத்தின் முதல் பகுதியில் ,தன்னை ரக்ஷிக்கப் பகவானைச் சரணமடை என்று சொல்லப்படுகிறது.
இது, அவனது அடிமை என்பதையும், அவனுக்காகவே உள்ளேன் என்பதையும் குறிக்கிறது.
”ப்ரபத்யே ” –இது ”சரணம் ” என்கிற பதத்துடன் இருப்பதால், ”சரணம் என்பதற்கு ”காப்பாற்றுக ”
என்னும் வேண்டுதலுடன் தொடங்கி மஹாவிச்வாஸத்தை உள்ளடக்கியுள்ளது

அதிகாரத்திலிருந்து

இப்படி, இவை ஆறும் இம்மந்த்ரத்திலே விமர்சதசையில் தனித்தனியே அநுஸந்தித்தாலும்
வாக்யார்த்த ப்ரதிபத்தி தசையில் அல்லாத வாக்யார்த்தங்கள்போலே ஸாங்கமான ப்ரதானம்
ஏகபுத்தயாரூடமாம் . ஆகையால் யதாசாஸ்த்ரம் ஸாங்கப்ரதானாநுஷ்டானம்
ஸக்ருத் கர்த்தவ்யமாயிற்று . அநேக வ்யாபார ஸாத்ய தாநுஷ்கனுடைய லக்ஷ்ய வேதார்த்தமான
பாணமோக்ஷம் க்ஷணக்ருத்யமாகிறாற்போலே இவ்வாத்ம ரக்ஷாபர ஸமர்ப்பணமிருக்கும்படியென்று
ச்ருதிஸித்தம்

வ்யாக்யானம்

இங்ஙனம் இந்த ஐந்து அங்கங்களும் ஒரு அங்கியும் ,ஆக ஆறும் தனித்தனியே அநுஸந்தித்தாலும்
ஒரே பொருளை அளிக்கவல்ல வாக்யமாகும்.
இது, ஆத்மரக்ஷ ஸமர்ப்பணம் –ஒரு முறை செய்தாலே போதுமானது.
அம்பை எய்யும் ஒருவன் ,அமபை எடுப்பது , நாண் ஏற்றுவது,குறி பார்ப்பது என்று பல செயல்களைச்
செய்தாலும் ,அம்பு எய்தல் ஒரு நொடியில் முடிகிறது.இதைப்போலவே , எம்பெருமானைச்
சரணமடைதல் ஒருநொடிப்போதில் பூர்ணமாகிறது

முண்டகோபநிஷத் சொல்கிறது —- ( 2–2–4 )

ப்ரணவோ தனு : சரோஹ்யாத்மா ,
ப்ரஹ்ம தல்லக்ஷ்ய முச்யதே |
அப்ரமத்தேன வேத்தவ்யம்
சரவத் —தன்மயோ பவேத் ||

ப்ரணவமே —வில்.
ஆத்மாவே —-அம்பு
ப்ரஹ்மமே —அதன் குறி
அம்பைப்போல ,கொஞ்சங்கூடக் கவனம் பிசகாமல் எய்யப்படவேண்டும்.
அப்படி எய்தால் , லக்ஷ்யத்துடன் ஒன்றுபட்ட நிலை வரும்

அதிகாரத்திலிருந்து

ப்ரபத்தி மந்த்ரங்களில் ,பரஸமர்ப்பணமே ப்ரதானம்

இப் பரஸமர்ப்பணமே ப்ரபத்தி மந்த்ரங்களில் ப்ரதானமாக அநுஸந்தேயமென்னுமிடத்தை

அநேநைவ து மந்த்ரேண ஸ்வாத்மாநம் மயி நிக்ஷிபேத்
மயி நிக்ஷிப்த கர்த்தவ்ய : க்ருதக்ருத்யோ பவிஷ்யதி

என்று ஸாத்யகி தந்த்ரத்திலே பரஸ்வீகாரம் பண்ணுகிற சரண்யன்தானே தெளியவருளிச் செய்தான்

வ்யாக்யானம்

நம்மைக் காப்பதாக உறுதி செய்கிற எம்பெருமான், ஸாத்யகி தந்த்ரத்திலே,
ப்ரபத்தி மந்த்ரங்களில் பரஸமர்ப்பணமே அநுஸந்திக்கப்படுவதாகச்
சொல்கிறான்
அநேநைவ து மந்த்ரேண ஸ்வாத்மாநம் மயி நிக்ஷிபேத்
மயி நிக்ஷிப்த கர்த்தவ்ய : க்ருதக்ருத்யோ பவிஷ்யதி

லக்ஷ்யத்தில் –இலக்கு –தைத்த அம்பு, இலக்கோடு ஒன்றிவிடுவதைப்போல ,
பகவானிடத்தில் ப்ரணவத்தினால் ஸமர்ப்பிக்கப்பட்ட ஜீவாத்மா, பகவானுடன்
ஒன்றி முக்திநிலையைத் த்யானிக்கவேண்டும்.

இந்த மந்த்ரம் ”ஆத்ம ரக்ஷாபர ஸமர்ப்பணத்தைச் சொல்கிறது. இதை அம்பை
எய்வதற்கு ஒப்பிடுகிறது.அம்பை எடுப்பது, வில்லில் நாணேற்றுவது, அம்பைத்
தொடுப்பது,இழுப்பது , குறிபார்ப்பது என்று பற்பலச் செயல்கள் ஒன்றன்பின்
ஒன்றாகச் செய்யப்பட்டாலும் ,அம்பை விடுவது ஒரு நொடியில் நடந்து விடுகிறது.
அதைப்போல,ப்ரபத்திக்கு ஸர்வ அங்கங்கள் இருந்தபோதிலும்
”ஆத்ம ரக்ஷாபர ஸமர்ப்பணம் ” நொடியில் முடிகிறது.( பகவானுக்குச் சேஷமாகவே
த்யானம் செய்யவேண்டும் —-என்று பொருள் )
இப்படிச் செய்யவேண்டியத்தை என்னிடம் செய்தவன், செய்யவேண்டியத்தைச்
செய்துள்ளான் –என்று கருத்தாகும்

அதிகாரத்திலிருந்து

அங்கங்களுடன் கூடிய ப்ரபத்தி முறை

இதில் ஸாங்காநுஷ்டாநமாயற்றது கர்த்ருத்வ த்யாக மமதா த்யாக பல த்யாக
பலோபாயத்வ த்யாக பூர்வகமான ஆநுகூல்யஸங்கல்பாதி அர்த்தாநுஸந்தானத்தோடே
குருபரம்பரோபசத்திபூர்வக த்வ்யவசந முகத்தாலே ஸ்வரூப பல ந்யாஸ கர்மமான
ஆத்ம ரக்ஷாபர ஸமர்ப்பணம் பண்ணுகை

வ்யாக்யானம்

ஐந்து அங்கங்களுடன் அங்கியை அநுஷ்டித்து தன்னைக் பொறுப்பை பகவானிடம்
அளிப்பது என்பதற்கு முன்பு,
தானே எல்லாமும் என்கிற எண்ணத்தையும்
எல்லாமே, எனது என்கிற எண்ணத்தையும்
பலன்களில் உள்ள பற்றையும்
பலனைக் கொடுக்குமுபாயத்தைத் தானாகவே பின்பற்றுவதாக எண்ணும் எண்ணத்தையும்
கைவிடவேண்டும்.

பிறகு,பகவானுக்கு ஏற்றவனாக நடந்துகொள்வேன் ( ஆநு கூல்யஸங்கல்பம் )என்னும் உறுதி
போன்றவற்றை உள்ளபடி உணர்ந்து அதன்வழி நிற்கவேண்டும்.
தொடர்ந்து குருபரம்பரையைத் த்யானித்தபடி இருக்கவேண்டும்.
த்வயமந்த்ரம் எப்போதும் சொல்லிக்கொண்டிருக்கவேண்டும்

தன்னைக் காக்கவேணும் என்று பரஸமர்ப்பணம் என்பது—
1.ஸ்வரூபத்தை அர்ப்பணிப்பது மற்றும்
2.பரஸமர்ப்பணம் மூலமாகக் கிடைக்கும் பலனையும் அர்ப்பணிப்பது

அதிகாரத்திலிருந்து

ப்ரபத்தியில் உள்ள த்யாகங்களின் காரணம்

இக்கர்த்ருத்வத்யாகத்துக்கு நிபந்தனம் தன் கர்த்ருத்வமும் அவனடியாக வந்ததென்று தனக்கு
யாவதாத்மபாவியான பகவதேக பார தந்த்யர்த்தை அறிகை .
மமதாத்யாகத்துக்கும் பலத்யாகத்துக்கும் நிபந்தனம் ஆத்மாத்மீயங்களுடைய
ஸ்வரூபாநுபந்தி பகவதேக சேஷத்வஞானம். பலோபாயத்வ த்யாகத்துக்கு நிபந்தனம் சரண்ய
ப்ரஸாதமான இவனுடைய அநுஷ்டானம் ப்ரதானபலத்துக்கு வ்யவஹித காரணமாகையும்
அசேதநமாகையாலே பலப்ரதாந ஸங்கல்பாச்ரயமல்லாமையும்

வ்யாக்யானம்

ஜீவாத்மாவாகிய நாம், பகவானையே சார்ந்து இருக்கிறோம் என்கிற சிந்தனை நமக்கு வரும்போது,
நாமே நமது செயல்களைச் செய்கிறோம் என்கிற கர்வம் நீங்கும்.
இந்தக் கர்வம் நீங்கியதும், செயல்களை செய்வது என்பது பகவான் கொடுத்த திறமை என்கிற
ஜ்ஞானம் வரும்.
இந்த ஜ்ஞானத்தால், என்னுடையது, ப்ரபத்தியின் பலன்மீது ஆசை ,யாவும் ,நீங்கி தானும்
தன்னைச் சார்ந்தவையும் பகவானுக்காகவே அவனுடைய அடிமையாக இருக்கிறோம்
என்கிற எண்ணமுண்டாகும்
இந்த எண்ணம் வந்ததும், ப்ரபத்தி என்பது அசேதனமாக உள்ளது; அது, நேரிடையாகவோ
மறைமுகமாகவோ மோக்ஷபலன் அளிக்கும் ஸங்கல்பம் கொண்டதல்ல; அந்தப் பலனை
அளிக்க பகவானே உபாயம் என்கிற ஜ்ஞானம் ஏற்படும் .

அதிகாரத்திலிருந்து

பகவான், பலனுக்கு நேர் உபாயம்

ஈச்வரன் பலோபாயமாகிறது ஸஹஜஸௌஹார்த்தத்தாலே கரண களேபர ப்ரதானம்
தொடங்கி த்வயோச்சாரணபர்யந்தமாக ஸர்வத்துக்கும் ஆதிகாரணமான தானே
ப்ரஸாதபூர்வக ஸங்கல்பவிசேஷ விசிஷ்டனாய்க் கொண்டு அவ்யவஹித
காரணமாகையாலும் உபாயாந்தர சூந்யனுக்கு அவ்வோ உபாயஸ்தானத்திலே
நிவேசிக்கையாலும் இங்ஙனிருக்கும்படி தர்மி க்ராஹகமான சாஸ்த்ரத்திலே
அவகதமான வஸ்துஸ்வபாவமாகையால் , இவ்வர்த்தம் யுக்திகளால் சலிப்பிக்க
வொண்ணாது

வ்யாக்யானம்

பகவான், மனிதர்களின் அவயவங்கள் வளரும் காலம் முதலாக த்வயத்தைச் சொல்லும்
காலம்வரை,அனைத்துக்கும்காரணமாகிறான்.அவன் ஸத்யஸங்கல்பன்;கருணாஸமுத்ரம் .
கருணையை வெளிப்படுத்த ஆவலோடு உள்ளான் .மோக்ஷத்துக்கு நேர்க்காரணமாக
இருக்கிறான்.மற்ற உபாயங்களைச் செய்ய இயலாதவர்களுக்கு ,இவனே உபாயமாக
இருக்கிறான்.இவைகளை சாஸ்த்ரங்கள் மூலம் அறியலாம். சாஸ்த்ரங்கள் , மேலேசொல்லப்பட்ட
குணங்களை உடையவன் என்றும், வேறு எந்தக்காரணங்களாலும் மறுக்க இயலாது
என்றும் அறுதியிட்டுக் கூறுகின்றன

அதிகாரத்திலிருந்து

ஸ்ரீ நடாதூரம்மாள் சொல்லும் ப்ரபத்தி

இது ஸாங்காநுஷ்டானத்துக்கு நடாதூரம்மாள் அருளிச் செய்யும் சுருக்கு : —
”அநாதிகாலம் தேவரீருக்கு அநிஷ்டாசரணம் பண்ணுகையாலே ஸம்ஸரித்துப் போந்தேன் .
இன்றுமுதல் அநுகூலனாய் வர்த்திக்கக்கடவேன் . ப்ரதிகூலாசரணம் பண்ணக்கடவேனல்லேன் .
தேவரீரைப் பெறுகைக்கு ஏன் கையில் ஒரு கைம்முதலில்லை .தேவரீரையே
உபாயமாக அறுதியிட்டேன்.தேவரீரே உபாயமாகவேணும் .அநிஷ்டநிவ்ருத்தியிலாதல்
இஷ்டப்ராப்தியிலாதல் எனக்கினி பாரமுண்டோ ? என்று

வ்யாக்யானம்

நடாதூரம்மாள், ப்ரபத்தியை அநுஷ்டிக்கும் முறையைச் சுருக்கமாகச் சொல்கிறார்

(இவர் ஸ்ரீ வாத்ஸ்ய வரதகுரு. தேசிகனின் ஆசார்யரான அப்புள்ளாரின் ஆசார்யர் )

கணக்கற்ற காலமாக உனக்குப் பிடிக்காதவற்றைச் செய்து ஸம்ஸாரத்தில் உழன்றேன்.
இன்று முதல், உனக்கு விருப்பமானதை மட்டும் செய்வேன்;உனக்கு வருத்தமேற்படும்
எதையும் செய்யமாட்டேன்;உன்னை அடைய என்னிடம் எந்தக் கைமுதலுமில்லை ;
உன்னையே உபாயமாக அண்டினேன் ; எனக்குக்கஷ்டங்களை வருவதைத் தவிர்ப்பது,
ஸுகத்தை உண்டாக்குவது என்கிற செயல்களில் என் பொறுப்பு ஏதுமில்லை;
அவை யாவும் உன்னுடையதே

அதிகாரத்திலிருந்து

அங்கங்களை அநுஷ்டிப்பது

இவ்விடத்தில் ஆநுகூல்யஸங்கல்பாதிகள் உபாயபரிகரமாய் ஸக்ருத்தாயிருக்கும் .
மேல் இவன் கோலின அநுகூல வ்ருத்யாதிகளோடே போகிறவிடமும் உபாயபலமாய்
யாவதாத்மபாவியாய் இருக்கும். இவற்றில் ப்ராதிகூல்ய வர்ஜனமும் அம்மாள்
அருளிச் செய்தபடியே ஆநுகூல்யஸங்கல்பம்போலே ஸங்கல்பரூபமானாலும்
ஸக்ருத் கர்த்தவ்ய மென்னுமிடம் ஸ்பஷ்டம் . அபாயேப்யோ நிவ்ருத்த : அஸ்மி என்கிறபடியே
அபிஸந்திவிராமமாதல் ப்ராதிகூல்ய ஸ்வரூப நிவ்ருத்தியாதலானாலும் அதில்
ப்ரதமக்ஷணம் அங்கமாய் மேலுள்ளது பலமாய்க்கடவது. இப்படி விச்வாஸத்திலும் பார்ப்பது

ப்ரவ்ருத்தி :அநுகூலேஷு நிவ்ருத்தி: ச அந்யத : பலம்
ப்ராரப்த ஸுக்ருதாச்ச ஸ்யாத் ஸங்கல்பே ச ப்ரபத்தி :

வ்யாக்யானம்

உபாயத்தின் அங்கமாக பகவானுக்கு விருப்பமில்லாததைச் செய்யாதிருப்பது ,
விருப்பமானதைச் செய்வது என்பவைகளை கடைப்பிடித்தாலே இவை அவன் ஆத்மா உள்ளவரை
நீடிக்கும்.
பகவானுக்கு விருப்பமில்லாததைச் செய்யாதிருத்தல் என்பதை ப்ரபத்தி சமயத்தில் ஒருமுறை
செய்தாலே போதுமானது.
லக்ஷ்மீ தந்த்ரம் ( 50–215 )
அபாயேப்யோ நிவ்ருத்த : அஸ்மி ==ஸம்ஸாரத்தில் தள்ளக்கூடிய பாவங்களிலிருந்து
விலகினேன்
விருப்பம் இல்லாதவற்றைச் செய்யாமலிருப்பது –அவற்றின் தொடர்பு இல்லாமலிருத்தல்
அவற்றைச் செய்யாமல் இருப்பதில் உறுதி—இந்த இரண்டில் ஒன்றாக இருக்கலாம்.
இருந்தாலும் , இது ஒரு அங்கமே .பிறகு, விருப்பமில்லாதவற்றை விலக்குதலென்பது
ப்ரபத்தியின் பலனாகவே ஆகும்.இதையே விச்வாஸத்திலும் நிலைநிறுத்தலாம் .

ப்ரவ்ருத்தி :அநுகூலேஷு நிவ்ருத்தி: ச அந்யத : பலம்
ப்ராரப்த ஸுக்ருதாச்ச ஸ்யாத் ஸங்கல்பே ச ப்ரபத்தி :

ப்ரபத்தி செய்துகொண்ட பிறகு பகவானுக்கு உகப்பைச் செய்வதும் ,உகப்பில்லாததைத்
தள்ளுவதும் ப்ரபன்னனின் பூர்வ ஜந்ம புண்யத்தாலும் ,ப்ரபத்தி சமயத்தில் செய்துகொண்ட
சங்கல்பத்தாலும் –அவற்றின் பலனாக அமைகிறது .
ப்ரபத்தி செய்தபிறகு ப்ரபந்நன் இவ்வுலகில் ஜீவிக்கும் காலத்திலும் ப்ரபத்தி
பலனைக் கொடுக்கிறது. எப்படியெனில் , பகவானுக்கு உகப்பில்லாததைவிலக்குதல்
உகப்பானதைச் செய்தல் –தானாகவே ப்ரபத்தியின் பலனாகவே ப்ரபந்நன் செய்கிறான்

அதிகாரத்திலிருந்து

ப்ரபத்தி அநுஷ்டிப்பது

ஆகையால் இருந்த நாளில் நிரபராத கைங்கர்யத்தையும் ப்ராரப்த சரீராநந்தரம் மோக்ஷத்தையும்
சேரப் பலமாகக் கோலிப் ப்ரபத்தி பண்ணுவார்கள் நிபுணர்

வ்யாக்யானம்

எல்லாமறிந்த நிபுணத்வம் உள்ளவர்கள் இவ்வுலகில் வாழும்வரை தொய்வின்றிக் கைங்கர்யம்
செய்யவேணுமென்றும், பலன்தரத் தொடங்கிவிட்ட கர்மாக்கள் முடிந்து ,உடலை விடும்
நேரத்தில் மோக்ஷம் அடையவேணுமென்றும் ப்ரபத்தி செய்வர்

அறவே பரமென்று அடைக்கலம் வைத்தனரென்று நம்மைப்
பெறவே கருதிப் பெருந்தகவுற்ற பிரானடிக்கீழ்
உறவே இவனுயிர் காக்கின்ற ஒருயிருண்மையை நீ
மறவேலென நம் மறைமுடி சூடிய மன்னவர்

வ்யாக்யானம்

நமது ஆசார்யர்கள் வேதஸாம்ராஜ்யத்தின் மன்னர்கள்;இவர்கள் ,அவர்களது
சிஷ்யர்களாகிய நம்மை, கருணாமூர்த்தியான ,கணக்கில்லாக் காலமாக
நம்மை ரக்ஷிப்பேன் என்று உறுதியுடன் இருக்கிற பகவானின் திருவடியில்
சேர்த்து நம்மை ரக்ஷிக்கும் பொறுப்பை நம்மிடமிருந்து நீக்கி, பகவானே
ரக்ஷிக்கவேண்டும் என்பதாக, ரக்ஷிக்கப்பட வேண்டிய பொருளாகச்
ஸமர்ப்பிக்கின்றனர் .
நமக்கு,”அந்தர்யாமியாக உன் ஹ்ருதயத்தில் உள்ள பகவான் எப்போதும்
உன்னை ரக்ஷிப்பான் ” என்று உபதேசிக்கின்றனர்

யுக்ய ஸ்யந்தந ஸாரதி க்ரமவதி த்ரயந்த ஸந்தர்சிதே
தத்வாநாம் த்ரிதயே யதார்ஹ விவித வ்யாபாரஸந்தாநிநி
ஹேதுத்வம் த்ரிஷு கர்த்துபாவ உபயோ : ஸ்வாதீநதைகத்ர தத்
ஸ்வாமி ஸ்வீக்ருத யத் பர :அயம் அலஸ : தத்ர ஸ்வயம் நிர்பர :

சித் , அசித் , ஈஸ்வரன் —-குதிரை, ரத்தம், ரதசாரதி
இப்படி இந்த மூன்றும் தன்மை செயல்கள் இவைகளில் ஒத்திருக்கின்றன,
என்று வேதாந்தங்கள் சொல்கின்றன .
இவற்றில் செயலாற்றுதல் சித் மற்றும் அசித்திடமும் , செயலற்ற தன்மை
ஈச்வரனிடமும் காணப்படுகின்றன.ஆதலால், யஜமானான எம்பெருமானால்,
காப்பாற்றும் பொறுப்பு ஏற்கப்படுவதால் ஜீவன் ( சித் ) தன்னைக் காப்பாற்றிக்கொள்ளும்
பொறுப்பு இல்லாதவனாகிறான்

ஸ்ரீமத் ரஹஸ்யத்ரய ஸாரம் –12 வது அதிகாரம் —- ஸாங்கப்ரபதநாதிகாரம் —நிறைவு

——————-

கவிதார்க்கிக ஸிம்ஹாய கல்யாண குணசாலிநே |
ஸ்ரீமதே வேங்கடேசாய வேதாந்த குரவே நம : ||

——————–

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ உருப்பத்தூர் ஸூந்தர ராஜன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ தேசிகன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம் .

ஸ்ரீமத் ரஹஸ்யத்ரய ஸாரம் –வ்யாக்யானம்–ஸ்ரீ உருப்பத்தூர் ஸூந்தர ராஜன் ஸ்வாமிகள் தொகுத்து -அளித்தவை –அதிகாரம் —11–பரிகரவிபாகாதிகாரம் —

ஸ்ரீமான் வேங்கட நாதார்ய : கவிதார்கிக கேஸரீ |
வேதாந்தாசார்ய வர்யோ மே ஸந்நிதத்தாம் ஸதா ஹ்ருதி ||

———–

அதிகாரம் —11-பரிகரவிபாகாதிகாரம்
ப்ரபத்திக்கு பரிகரங்கள் –அதாவது அங்கங்களைச் சொல்வது

அதிகாரத்திலிருந்து

இயாந் இத்தம்பூத : ஸக்ருத் அயம் அவச்யம்பவநவாந்
தயா திவ்ய அம்போதெள ஜகத் அகிலம் அந்த : யமயதி
பவ த்வம்ச உத்யுக்தே பகவதி பரந்யாஸ வபுஷ :
பரபத்தே : ஆதிஷ்ட : பரிகர விசேஷ : ச்ருதிமுகை :

வ்யாக்யானம்
கருணைக்கடல் என்றால் இவனையே குறிக்கும்படியானகருணைக்குக்குச்
சிறந்த ஸமுத்ரமாகவும் ,எல்லா ஜீவராசிகளுக்கும் ஹ்ருதயத்தின் உள்ளே
இருந்து நியமிக்கும் பரமாத்மாவாகவும் ,ஸம்ஸார நாசகனாகவும் இருக்கிற
பகவானிடம் பொறுப்பை ஸமர்ப்பிக்கிற ப்ரபத்தியின் அங்கங்களின்
விசேஷம், வேதம் இவற்றால் இது என்றும் இத்தனை என்றும் , இவைகளின்
ஸ்வரூபம், உபயோகம் இவற்றைப்பற்றியும் ,ப்ரபத்தி செய்யும்போது
இந்த அங்கங்கள் அனுஷ்டிக்கப்படவேண்டும் என்று நியமிக்கப்பட்டிருக்கிறது.

அதிகாரத்திலிருந்து

ப்ரபத்தியின் அங்கங்கள் சொல்லப்படுகின்றன

இவ்வித்யைக்குப் பரிகாரமாவது ஆநுகூல்ய ஸங்கல்பமும் , ப்ராதிகூல்யவர்ஜனமும் ,
கார்பண்யமும் , மஹாவிச்வாஸமும் , கோப்த்ருவவரணமும் .

வ்யாக்யானம்

ப்ரபத்தி என்கிற இந்த ந்யாஸ வித்யைக்கு அங்கங்களாவன —-
1.பகவானுக்கு உகந்தவை ,எவையோ அவற்றை மட்டும் செய்தல் –ஆநுகூல்ய ஸங்கல்பம்
2.பகவானுக்கு உகப்பில்லாதவற்றை செய்யாது தவிர்த்தல் — ப்ராதிகூல்யவர்ஜனம்
3.பகவானைத் தவிர வேறு உதவியில்லை என்று இருத்தல் –கார்பண்யம்
4. பகவானிடம் அசஞ்சலமான விச்வாஸம் –மஹாவிச்வாஸ
5. பகவான்தான் ரக்ஷிக்க வேண்டும் என ப்ரார்த்திப்பது — கோப்த்ருவவரணம்

அதிகாரத்திலிருந்து

இவ்விடத்தில்
ஆநுகூல்யஸ்ய ஸங்கல்ப : ப்ரதிகூல்யஸ்ய வர்ஜநம்
ரக்ஷிப்யதீதி விச்வாஸோ கோப்த்ருத்வவரணம் ததா
ஆத்ம நிக்ஷேப கார்ப்பண்யே ஷட்விதா சரணாகதி :

இத்யாதிகளிற் சொல்லுகிற ஷாட்வித்யமும் அஷ்டாங்கயோகமென்னுமாப்போலே
அங்க அங்கி ஸமுச்சயத்தாலே ஆகக்கடவதென்னுமிடமும் ,இவற்றில் இன்னது
ஒன்றுமே ,இதரங்கள் அங்கங்களென்னுமிடமும் ,

நிக்ஷேபாபரபர்யாயோ ந்யாஸ : பஞ்சாங்க ஸம்யுத :
ஸந்ந்யாஸஸ்த்யாக இத்யுக்த : சரணாகதிரித்யபி

என்கிற ச்லோகத்தாலே ந்யாய நிரபேக்ஷமாக ஸித்தம்

வ்யாக்யானம்

அஹிர்புத்ந்ய ஸம்ஹிதை சொல்கிறது ( 37 வது அத்யாயம் —28, 29 பகுதிகள் )

நாரதர், ருத்ரனை—பரமேஸ்வரனை , ந்யாஸத்தைப் பற்றிக் கேள்வி கேட்கிறார் —
நாரதர் :— மஹேஸ்வரா ! வெளிப்படையானதும் ,மானஸிகமுமான யோகத்தைப்
பற்றிச் சொன்னீர்கள். அப்போது,”” ந்யாஸம்”””” என்கிற உபாயத்தையும் சொன்னீர்கள்.
இதைப்பற்றி விரிவாகக் கூற வேண்டுகிறேன்

அஹிர்புத்ந்யர் :—இது, பெரிய உபநிஷத்துக்களில் கூறப்பட்டுள்ள ,தேவர்களும்
அறியாத ரஹஸ்யம் . அனைத்துப்பாபங்களையும் போக்க வல்லது.கோரும்
பலனைக் கொடுக்கக்கூடியது. இதை, எல்லோருக்கும் சொல்லக்கூடாது.
முக்யமாக , பகவத் பக்தி இல்லாதவனுக்குச் சொல்லக்கூடாது.
நீர், என்னிடம் ஆழ்ந்த பக்தி கொண்டிருக்கிறீர். உமது க்ஷேமத்தை விரும்பி
விவரத்தைச் சொல்கிறேன்—– என்று ஆரம்பித்தார்

அஹிர்புத்ந்யர் சொன்னது :—-

யாரால் மற்ற உபாயங்களால் அடைய முடியாததோ ஸாங்க்ய யோகம் ,
பக்தி யோகம் இவற்றால் எந்த மோக்ஷத்தைப் பெறமுடியாதோ , எந்த இடத்துக்குச்
சென்றால் திரும்ப இவ்வுலகம் முதலியவற்றுக்கு வரமுடியாதோ , அப்படிப்பட்ட ”பரமபதம்”
ந்யாஸத்தாலே கிடைக்கும். பரமபுருஷனான பகவானுக்குக் கைங்கர்யம்
எய்யும் பாக்கியம் கிடைக்கும்.
ப்ரபத்தியின் அங்கங்கள் ஆறு என்று வேதங்களைக் கற்று அறிந்த ஜ்ஞானிகள்
சொல்கிறார்கள்.
1. ஆநுகூல்ய ஸங்கல்பம் = உமக்கு அநுகூலமாகவே இருப்பேன் என்று உறுதி
2. ப்ராதிகூல்யவர்ஜனம் = உமக்குப் ப்ரீதியில்லாத கார்யங்களைச் செய்யமாட்டேன்
என்று உறுதி
3.ரக்ஷிஸ்யதீதி விச்வாஸ =பகவான் நம்மைக் காப்பாற்றுவான் என்கிற திடநம்பிக்கை
4. கோப்த்ருவவரணம் = நீ, என்னைக் காத்தருளவேண்டும் என்று ப்ரார்த்திப்பது
5.ஆத்ம நிக்ஷேப : =தன்னுடைய ஆத்மாவை, பகவானுடைய சொத்து என்று நினைத்து
உம்முடைய உம்மிடமே ஸமர்ப்பிக்கிறேன் என்று ஸமர்ப்பிப்பது .
6. கார்பண்யம் = இது, ஆகிஞ்சின்யம் , அநந்யகதித்வம் , இரண்டும் சேர்ந்தது.
அதாவது, கர்ம , ஞான ,பக்தி யோகங்கள் எனக்குத் தெரியாது,
உன்னைத் தவிர எனக்குச் சரணமடைய யாரும் இல்லை,

ஆக , ந்யாஸம் –சரணாகதி –என்பது ஆறுவகை.
அஷ்டாங்க யோகம் என்பதில் யமம் , நியமம் –இவை அங்கங்கள்.ஸமாதி –அங்கி.
இங்கு, ஆநுகூல்ய ஸங்கல்பம் ,ப்ராதிகூல்யவர்ஜனம், கார்பண்யம்,ரக்ஷிஸ்யதீதி விச்வாஸ
என்கிற மஹா விச்வாஸம், கோப்த்ருவவரணம்–இந்த ஐந்து அங்கங்களுடன் கூடிய
ஆத்ம நிக்ஷேப என்கிற ஆத்ம ஸமர்ப்பணமான அங்கியுடன் கூடி –ஆறு எனப்படுகிறது.
ஷட்விதா சரணாகதி என்பர் .ப்ரபத்தி என்று சொல்லும்போது ,சரணம் என்கிற ”சொல் ”
உபாயம் , அதாவது சாதனம்.

லக்ஷ்மீ தந்த்ரம் ( 17—74 )

நிக்ஷேபாபரபர்யாயோ ந்யாஸ : பஞ்சாங்க ஸம்யுத :
ஸந்ந்யாஸஸ்த்யாக இத்யுக்த : சரணாகதிரித்யபி

ஆத்ம நிக்ஷேபம் என்பது, அங்கி.மற்ற ஐந்தும் அங்கங்கள். இரண்டையும்
சேர்த்து, ”ஷட்விதா சரணாகதி ” என்பர்.
ப்ரபத்தி என்று சொல்லும்போது, சரணம் என்கிற சொல் உபாயம், அதாவது சாதனம்.

அதிகாரத்திலிருந்து

மோக்ஷார்த்த ப்ரபத்தியில் பல —-ஸங்க –கர்த்ருத்வாதி த்யாகங்களின் அவச்யம்

சாச்வதீ மம ஸம்ஸித்திரியம் ப்ரஹ்மவிபவாமி யத்
புருஷம் பரமுதிச்ய ந மே ஸித்திரித : அந்யதா
இதியங்கமுதிதம் ச்ரேஷ்டம் பலேப்ஸா தத்விரோதிநீ

என்று அஹிர்புத்ந்யோக்தமான பலத்யாகரூப அங்காந்தரம் மோக்ஷார்த்தமான
ஆத்மநிக்ஷேபத்திலே நியதம். பல,ஸங்க , கர்த்ருத்வாதி த்யாகம் , கர்மயோகம்
முதலாக நிவ்ருத்தி தர்மங்களெல்லாவற்றிலும் வருகையாலே இவ்வநுஸந்தானம்
முமுக்ஷுவுக்கு ஸாங்க ஸமர்ப்பண தசையிலே கர்த்தவ்யம்

வ்யாக்யானம்

அஹிர்புத்ந்ய ஸம்ஹிதையிலிருந்து ,மேற்கோள் காட்டுகிறார் —
52 வது அத்யாயம் —-பகுதிகள் 13 மற்றும் 14

சாச்வதீ மம ஸம்ஸித்திரியம் ப்ரஹ்மவிபவாமி யத்
புருஷம் பரமுதிச்ய ந மே ஸித்திரித : அந்யதா
இதியங்கமுதிதம் ச்ரேஷ்டம் பலேப்ஸா தத்விரோதிநீ

அஹிர்புத்ந்யர் சொல்கிறார் —
உலகத்தில் தாழ்ந்தவன் என்கிற வரிசையில் எல்லா ஜீவர்களும் அடங்குவர் .
உயர்ந்தவன் எம்பெருமான் ஒருவனே. ஜீவன்கள் நமஸ்கரிக்கிறார்கள் ;
எம்பெருமான் வணங்கப்படுகிறான் ;அவனே வணங்கப்படுபவன் .
ஸம்பந்தம் எந்தப் பலனையும் கருதியது அல்ல .
நமஸ்கரித்தலே , ப்ரபத்தி . இதுவே புருஷார்த்தம் . ”நம ” என்கிற ஸப்தம்
ப்ரபத்தி என்கிற அர்த்தத்தை நிரூபிக்கிறது.
பரமபுருஷனைக் குறித்து , நான் நமஸ்கரிக்கிறேன் , என்பது எதுவோ
அதுவே எனக்கு நிலையான புருஷார்த்தம் அல்லது ஸ்வாபாவிக கார்யம்.
இதைவிட வேறான பலனானது எனக்கு வேண்டாம் இதுவே சிறந்த அங்கம் .
மோக்ஷம் அடைய ஆத்ம ஸமர்ப்பணமான ஸரணாகதி –ப்ரபத்தி –இதற்கு
கர்மங்களை நாமே செய்கிறோம் என்கிற எண்ணமும்,பலன்களில் பற்றும்
அறவே கூடாது.

அதிகாரத்திலிருந்து

ஆநுகூல்ய ஸங்கல்பம் , ப்ராதிகூல்ய வர்ஜநம்–இவற்றுக்கான காரணம் —
இவற்றால் வரும் பயன்

இங்குப் பரிகரங்களானவற்றில் ஆநுகூல்ய ஸங்கல்பத்துக்கும் ,
ப்ராதிகூல்ய வர்ஜநத்துக்கும் நிபந்தனம் , ஸர்வ சேஷியான ஸ்ரீய :பதியைப்
பற்றப் ப்ரவ்ருத்தி நிவ்ருத்திகளாலே அபிமதாநுவர்த்தனம் பண்ணவேண்டும்படி
இவனுக்கு உண்டானபாரார்த்ய ஜ்ஞாநம் . இத்தாலே அநுகூல்யேதராப்யாம் து
விநிவ்ருத்தி ரபாயத : என்கிறபடியே அபாய பரிஹாரம் ஸித்தம்

வ்யாக்யானம்

இவனுக்கு ஜ்ஞானம் பிறக்கிறது ? எப்போது ?
ப்ரபத்திக்குச் சொல்லப்பட்ட அங்கங்களில், பகவானுக்குச் சந்தோஷத்தை
உண்டாக்கும் கார்யங்களைச் செய்தல், அவன் விரும்பாத கார்யங்களில்
இழியாது இருத்தல் . இப்படி இருப்பின் பகவானுக்காகவே அனைத்தும்
உள்ளன என்கிற ஜ்ஞானம் பிறக்கிறது. இதுவே சேஷத்வ ஜ்ஞானம்.
ஆதலால், சேஷத்வ ஜ்ஞானம் ஏற்பட, பகவானுக்கு உகப்பானதைச்
செய்தலும், பகவானுக்கு உகப்பில்லாதவற்றைச் செய்யாதிருத்தலுமேயாகும் .
லக்ஷ்மீ தந்த்ரம் ( 17–76 )
அநுகூல்யேதராப்யாம் து விநிவ்ருத்தி ரபாயத : என்கிறது
அதாவது, பகவானுக்கு விருப்பமானதைச் செய்தல், அவன் விரும்பாதவற்றைச்
செய்யாதொழிதல் –என்பதன் மூலமாக, அவனது கட்டளைகளை மீறாமல்
இருக்கும் நிலை ஏற்படுகிறது.

அதிகாரத்திலிருந்து

கார்ப்பண்யம் அதனால் வரும் பலன்

கார்ப்பண்யமாவது முன்பு சொன்ன ஆகிஞ்சந்யாதிகளுடைய அநுஸந்தானமாதல் ,
அதடியாக வந்த கர்வஹாநியாதல் , க்ருபாஜநகக்ருபணவ்ருத்தியாதலாய் நின்று
சரண்யனுடைய காருண்யோத்தம்பநார்த்தமுமாய் ,கார்ப்பண்யேநாப்யுபாயாநாம்
விநிவ்ருத்திரிஹேரிதா என்கிறபடியே பின்பும் அநந்யோபாயதைக்கும்
உபயுக்தமாயிருக்கும்

வ்யாக்யானம்

கார்ப்பண்யம் என்பது, முன்பு சொன்ன ஆகிஞ்சந்யம் இவற்றையெல்லாம்
நினைத்திருத்தலாம் . இந்த நினைவுகள் /எண்ணங்கள் மூலமாக தனது என்கிற
கர்வம் அகலும். இதன் மூலமாக, நாம் எவ்வித உதவியும் /கதியும் இல்லாமல்
இருக்கிறோம் என்கிற எண்ணம் வரும். இவ்வாறு, எண்ணிப் பகவானிடம்
தஞ்சம் என்று அடையும்போது ,பகவானின் கருணையானது ,நம்மிடம்
வெள்ளமிடுகிறது. இதன் மூலம், வேறு எந்த உபாயமும் இல்லை என்கிற
ஜ்ஞானம் மேலோங்குகிறது
லக்ஷ்மீ தந்த்ரம் :— கார்ப்பண்யேநாப்யுபாயாநாம் விநிவ்ருத்திரிஹேரிதா–
மற்ற எந்த உபாயத்தையும் நாடாமலிருப்பதே கார்ப்பண்யம்

அதிகாரத்திலிருந்து

மஹாவிச்வாஸம் அதனால் வரும் பலன்

மஹாவிச்வாஸம் ரக்ஷிஸ்யதீதி விச்வாஸாத் அபீஷ்டோபாய கல்பநம்
என்கிறபடியே அணியிடாத அநுஷ்டான ஸித்தர்த்தமுமாய்ப் பின்பு
நிர்பரதைக்கும் உறுப்பாயிருக்கும்

வ்யாக்யானம்

எவ்வித சந்தேகமும் இல்லாத மஹாவிச்வாஸம் என்பது ,ப்ரபத்திக்கு
மிகமுக்கியமானது. இதுவே ப்ரபத்திக்குப் பிறகும், நம்மைப்பற்றிய
கவலை கொள்வது, நம்மைக் காப்பாற்றிக்கொள்ள நாமே முயற்சி
செய்வது போன்ற செயல்களிலிருந்து , நம்மை விலக்குகிறது.
லக்ஷ்மீ தந்த்ரம் : — மஹாவிச்வாஸம் ரக்ஷிஸ்யதீதி விச்வாஸாத்
அபீஷ்டோபாய கல்பநம்—-
பகவான் நிச்சயம் ரக்ஷிப்பான் என்கிற மஹா விச்வாஸத்தால்
பகவானை உபாயமாகப் பற்றுதல் என்கிற பலன் ஏற்படுகிறது

அதிகாரத்திலிருந்து

கோப்த்ருவ வரணம் —-இதன் அவச்யம்

ஸ்வரூபாநுசித புருஷார்த்தங்கள் போலே ஸ்வரூப ப்ராப்தமான அபவர்க்கமும்
புருஷார்த்தமாம்போது புருஷன் அர்திக்கக் கொடுக்கவேண்டுகையாலே
இங்கு கோப்த்ருவ வரணமும் அபேக்ஷிதம் . நன்றாயிருப்பது ஒன்றையும்
இப்புருஷன் அர்த்திக்கக் கொடாதபோது புருஷார்த்தங் கொடுத்தானாகானிறே .
ஆகையாலேயிறே அப்ரார்த்திதோ ந கோபாயேத் என்றும், கோப்த்ருவ வரணம்
நாம ஸ்வாபிப்ராய நிவேதநம் என்றும் சொல்லுகிறது

இப்படி , இவ்வைந்தும் இவ்வித்யாநுஷ்டாந காலத்தில் உபயுக்தங்களாகையால்
இவை இவாத்மநிக்ஷேபத்துக்கு அவிநாபூத ஸ்வபாவங்கள்

வ்யாக்யானம்

நமது ஸ்வரூபத்துக்கு ,மோக்ஷம் குறிக்கோள் . ஆனால் அதை புருஷார்த்தம்
என்று வேண்டும்போதோ / விரும்பும்போதோ , மற்ற புருஷார்த்தங்களை
யாசித்துப் பெறுவதைப்போல இதையும் யாசித்தே பெறவேண்டும்.
இப்படியாக, மோக்ஷம் என்கிற புருஷார்த்தத்தை ஒருவன் விரும்பும்போது,
அதை யாசித்தால் மட்டுமே பெறமுடியும். மஹா விச்வாஸத்துடன் வேண்டுபவனுக்கு
அளிக்கப்படுகிறது. காப்பாற்றவேண்டும் என்கிற வேண்டுதல் வேண்டியதாகிறது.
எந்த ஒரு நல்ல பொருளும் வேண்டாமல் கிடைப்பதில்லை . ஆதலால்,
ஒருவன் வேண்டாதபோது, மோக்ஷமென்கிற புருஷார்த்தம் அளிக்கப்படுவதில்லை.
லக்ஷ்மீ தந்த்ரம் —17—72
அப்ரார்த்திதோ ந கோபாயேத் = வேண்டுதல் இல்லாமல், எந்த ரக்ஷத்வமும்
செய்யப்படுவதில்லை
லக்ஷ்மீ தந்த்ரம் —17–78 =
கோப்த்ருவ வரணம் நாம ஸ்வாபிப்ராய நிவேதநம் = நமது மனத்தில் உள்ளதை பகவானிடம்
சொல்வதே கோப்த்ருவ வரணம்

இப்படியாக, மேலே சொல்லப்பட்ட ஐந்தும் ப்ரபத்திக்கு உதவுவதால், இவை
ஆத்ம ஸமர்ப்பணம் செய்வதற்கு முக்யமானவையாகும்

அதிகாரத்திலிருந்து

இவ்வர்த்தம் பிராட்டியைச் சரணமாகப் பற்ற வாருங்கள் என்று ஸாத்த்விக ப்ரக்ருதியான
த்ரிஜடை ராக்ஷஸிகளுக்குச் சொல்லுகிற வாக்யத்திலும் காணலாம்
ததலம் க்ரூ ஸ்வாக்யைர்வ : என்று ப்ராதிகூல்யவர்ஜநம் சொல்லப்பட்டது
ஸாந்த்வமேவாபி தீயதாம் என்கையிலே மந :பூர்வமாகவல்லது வாக்ப்ரவ்ருத்தி
இல்லாமையாலே ஆநுகூல்ய ஸங்கல்பம் ஆக்ருஷ்டமாயிற்று.
ராகவாத்தி பயம் கோரம் ராக்ஷஸாநாமுபஸ்திதம் என்று போக்கற்று நிற்கிற
நிலையைச் சொல்லுகையாலே அதிகாரமான ஆகிஞ்சந்யமும் அதினுடைய
அநுஸந்தானமுகத்தாலே வந்த கர்வஹாந்யாதிரூபமாய் அங்கமான கார்ப்பண்யமும்
சொல்லிற்றாயிற்று.
அலமேஷா பரித்ராதும் ராக்ஷஸ்யோ மஹதோ பயாத் என்கையாலும்
இத்தை விவரித்துக்கொண்டு அலமேஷா பரித்ராதும் ராகவாத் ராக்ஷஸீகணம்
என்று திருவடி அநுவதிக்கையாலும் , பெருமாள் ஒருத்தனை நிக்ரஹிக்கப்
பார்க்கிலும் அவர் சீற்றத்தையாற்றி இவள் ரக்ஷிக்க வல்லவளாகையாலே
ரக்ஷிஸ்யதீதி விச்வாஸம் சொல்லப்பட்டது.
அபியாசாம வைதேஹீம் ஏதத்தி மம ரோசதே , பர்த்ஸிதாமபி யாசத்வம்
ராக்ஷஸ்ய : கிம் விவக்ஷயா என்கையாலே கோப்த்ருத்வ வரணம் சொல்லிற்றாயிற்று

வ்யாக்யானம்

இவ்வர்த்தம் என்று சொல்லும்படியான உயர்ந்த விஷயங்கள், ராக்ஷஸிகளில் சிறந்தவளான
த்ரிஜடை , அசோகவனத்தில் மற்ற அரக்கிகளிடம் ” சீதாப்பிராட்டியைச் சரணமடையுங்கள் ”
என்று சொல்வதன் மூலமாகத் தெளிகிறது

ஸ்ரீமத்ராமாயணம்

ததலம் க்ரூ ஸ்வாக்யைர்வ : =நீங்கள் பேசும் குரூர வார்த்தைகளை நிறுத்துங்கள் .

இதன்மூலமாக, பகவானுக்கு ஏற்காததைத் தவிர்க்கிற ”ப்ராதிகூல்ய வர்ஜனம் ”
சொல்லப்பட்டதாகக் கூறுவர்.

ஸாந்த்வமேவாபி தீயதாம் = சாந்தத்தை /சமாதானத்தை உண்டாக்கும் சொற்களைப்
பேசுங்கள் என்பதால், ”ஆனுகூல்யஸங்கல்பம் ”சொல்லப்பட்டது என்பர் .பகவானுக்கு
சந்தோஷத்தைத் தருவது இது.

ராகவாத்தி பயம் கோரம் ராக்ஷஸாநாமுபஸ்திதம் =ராமபிரான் மூலமாக , அரக்கர்களுக்கு
பெரிய பயம் ஏற்பட்டது , என்பதால், அரக்கர்களின் கதியற்ற நிலை ”ஆகிஞ்சன்யம் ”
சொல்லப்பட்டது. இதனால், அரக்கர்களின் கர்வம் முதலியன அழியும் என்பதால்,
”கார்ப்பண்யமும் ” சொல்லப்பட்டது என்பர்.

அலமேஷா பரித்ராதும் ராக்ஷஸ்யோ மஹதோ பயாத் = த்ரிஜடை சொல்கிறாள்.
அரக்கிகளே , ராமன் மூலமாக நமக்கு ஏற்படும் பயத்திலிருந்து இவள் –சீதை —
நம்மைக் காப்பாற்றுகிற சக்தி உடையவள்

அலமேஷா பரித்ராதும் ராகவாத் ராக்ஷஸீகணம் =
மேற்கூறிய த்ரிஜடையின் பேச்சை , ஹநுமானும், ராமனிடமிருந்து அரக்கிகளைக்
காக்கும் சக்தி உடையவள் இவள் என்று ஆமோதிக்கிறார்.
இவற்றின் மூலம், பகவான் ஒருவனைத் தண்டிக்கவேண்டும் என்று தீர்மானித்தாலும்
அதை மாற்றி பிராட்டி காப்பாற்றுவாள் என்கிற மஹா விச்வாஸம் சொல்லப்பட்டது என்பர்.

ப்ரணிபாத ப்ரஸன்னாஹி மைதிலீ ஜனகாத்மஜா |
அலமேஷா பரித்ராதும் ராக்ஷஸ்யோ மஹதோ பயாத் ||

மிதிலா நகரைச் சேர்ந்தவள் ,ஜனகமஹாராஜாவின் புத்ரியான ஸீதை ,
நமது நமஸ்காரத்தால் கோபம் தணிந்தவளாக ஆகிவிடுவாள் . ராக்ஷஸிகளே —
பெரிய பயத்திலிருந்து நம்மைக் காப்பதற்கு ,இவள் சக்தி வாய்ந்தவள் .
த்ரிஜடை இப்படிச் சொன்னபோது, ராக்ஷஸிகளுக்கு , ஸீதை ரக்ஷிப்பாள் என்கிற
மஹாவிச்வாஸம் ஏற்பட்டது.
பகவான் நிக்ரஹிப்பது , சீற்றத்தால் . பிராட்டியின் இங்கிதங்களைப் பார்த்து
அதற்கு மாறாகச் செய்யமாட்டாவதனாய் சீற்றம் ஒழிகிறது. ஸீதையை ஆச்ரயித்து
இருக்கிறார்கள் என்கிறபோது, சீற்றம் போய்விடும் .

அபியாசாம வைதேஹீம் ஏதத்தி மம ரோசதே , பர்த்ஸிதாமபி
யாசத்வம் ராக்ஷஸ்ய : கிம் விவக்ஷயா = ஸீதையிடம் , நாம், அபயம் என்று வேண்டுவோம் .
இதுவே எனக்குச் சரியாகப் படுகிறது என்று த்ரிஜடை ,அரக்கிகளிடம் சொல்கிறாள்.
நீங்கள் ஸீதையைப் பயமுறுத்தி இருந்தாலும் அவளைப் பிரார்த்தியுங்கள் .அவள்
காப்பாற்றுவாளோ என்கிற சந்தேகமே வேண்டாம் . என்கிறாள்
இதன்மூலம் , கோப்த்ருத்வ வரணம் சொல்லப்பட்டது

இப்படியாக ஸீதாதேவியிடமே பரண்யாஸம் செய்யச் சொல்கிறாள். பகவானும் ,
பிராட்டியும் ஏக தத்வம். அதனால் இவளைக் கதியாகக் கொள்ளலாம்
ஆதலால் ரக்ஷிக்கவேண்டும் என்று ஸீதையை வேண்டுவோம் என்கிறாள் த்ரிஜடை .

அதிகாரத்திலிருந்து

இவ்வைந்துக்கும் அங்கியான ஆத்ம நிக்ஷேபம் , ப்ரணிபாத ப்ரஸந்நா ஹி மைதிலீ
ஜநகாத்மஜா என்று ப்ரஸாத காரணவிசேஷத்தைச் சொல்லுகிற ப்ரணிபாத ஸப்தத்தாலே
விவ்க்ஷிதமாயிற்று . ஆகையால் ந்யாஸ :பஞ்சாங்க ஸம்யுத : என்கிற சாஸ்த்ரார்த்தம்
இங்கே பூர்ணம்

இப்படி உபதேசிக்க ராக்ஷஸிகள் விலக்கமாட்டாதே பற்றாசாகப் பிராட்டி தன் வாத்ஸல்யத்தாலே
பவேயம் சரணம் ஹி வ : என்று அருளிச் செய்தாள் . இப்பாசுரம் ஸஹ்ருதமாய்
பலபர்யந்தமானபடியை

மாதர் மைதிலீ ராக்ஷஸீ : த்வயி ததைவ ஆர்த்ராபராதா : த்வயா
ரக்ஷந்த்யா பவநாத்மஜாத் லகுதரா ராமஸ்ய கோஷ்டீ க்ருதா

என்று அபியுக்தர் வெளியிட்டார்கள் . இவ்விடத்தில் த்ரிஜடையுடைய ஆத்மாத்மீய
பரஸமர்ப்பணத்திலே அவர்களுக்குப் பிறவித் துவக்காலே நம்மவர்களென்று
கண்ணோட்டம் பிறக்கும் ராக்ஷஸிகளும் அந்தர்பூதைகள் . அப்படியே
ஸ்ரீ விபீஷணாழ்வானோடு கூட வந்த நாலு ராக்ஷஸரும் அவருடைய உபாயத்திலே
அந்தர்பூதர்

வ்யாக்யானம்

ப்ரணிபாதம் ( தலை வணங்குதல் ) என்கிற பதம் , மேலே சொல்லப்பட்ட ஐந்து
அங்கங்களுடன் கூடிய ஆத்ம சமர்ப்பணத்தைச் ( அங்கி ) சொல்கிறது.

ப்ரணிபாத ப்ரஸந்நா ஹி மைதிலீ ஜநகாத்மஜா = நீங்கள் ஸீதையிடம்
செய்த ப்ரபத்தியால் , அவள் உங்களுக்குக் கருணை புரிபவளாக இருக்கிறாள் .

ந்யாஸ :பஞ்சாங்க ஸம்யுத : = லக்ஷ்மீ தந்த்ரம் கூறுகிறது.
ஐந்து அங்கங்களுடன் கூடியது , ”ந்யாஸம் ” என்பது ,த்ரிஜடையின் சரணாகதியில்
நன்கு வெளிப்பட்டது. ஐந்துஅங்கங்களுடன் சேர்த்துச் சொல்லப்பட்ட இந்த
நமஸ்காரம் –ப்ரபத்தியே

இப்படியாக, த்ரிஜடை சொன்னதை அரக்கிகள் மறுக்கவில்லை.வெளிப்படையாகச்
”சரணம் அடைகிறோம் ” என்று சொல்லாவிட்டாலும், த்ரிஜடை சொன்னதை மறுக்காமல்
இருந்ததையே ,ஏற்புடையதாகக் கொண்டு, ஸீதை , அரக்கிகளிடம் ,”நான் உங்களுக்கு
அடைக்கலமாக இருக்கிறேன் ” என்றால்.

ஸ்ரீகுணரத்னகோசம் ( 50 )

மாதர் மைதிலீ ! ராக்ஷஸீ த்வயி ததை வார்த்ராபராதாஸ் த்வயா
ரக்ஷந்த்யா பவனாத்மஜாத் லகுதரா ராமஸ்ய கோஷ்ட்டீ க்ருதா |
காகம் த விபீஷணம் ”சரணம்” இத்யுக்தி க்ஷமெள ரக்ஷத :
ஸாந : ஸாந்த்ரமஹாகஸ : ஸுகயது க்ஷாந்திஸ் தவாகஸ்மிகீ ||

மாத : ! மைதிலி ! =எல்லாருக்குக்கும் தாயான மிதிலைநகரத்து அரசனின் குமாரியே ! மைதிலியே !
த்வயி =தேவரீரிடம் அப்போதே தவறுகளைச் செய்துகொண்டே இருந்த அசோகவனத்து
ராக்ஷஸிகளை ,வாயுபுத்ரனான அனுமனிடமிருந்து காப்பாற்றிய தேவரால் ,அடைக்கலம்
என்று வந்த காகாசுரனையும் ,தர்மாத்மாவான விபீஷணனையும் பாதுகாத்த ஸ்ரீ ராமபிரானின்
செயலானது , சற்று லேசானதுபோல் ஆகிவிட்டது.
ஸா ஆகஸ்மிகீ = அத்தகைய வேண்டுதலை எதிர்பார்க்காமல் அநுக்ரஹித்த தேவரீருடைய
க்ஷாந்தி: =பொறுமை என்கிற குணம் , ஸாந்த்ரமஹாகஸ : = (குற்றம் செய்த கை உலராமல்
இருக்கும் சமயத்திலும் ) பசுமையான பெரிய குற்றங்களைச் செய்கிற எங்களை,
ந : ஸுகயது =அப்படிப்பட்ட எங்களுக்கு நன்மை அடையச் செய்யட்டும்.
ஹே —மைதிலீ —ரங்கநாயகி –உன்னுடைய க்ஷமை என்கிற குணத்தால் ,ராக்ஷஸிகள் கேட்காமலே
அவர்களை ரக்ஷித்தாய் .எங்களையும் ரக்ஷிப்பாயாக —–
என்கிறார்.
ராக்ஷஸிகளை, வாயுபுத்ரனான ஹநுமானிடமிருந்து காப்பாற்றினாள் .
சரணம் என்று தாமே சொல்லாவிட்டாலும் காப்பாற்றினாள் . காத்தலே –க்ஷமை என்கிற குணம்.
ஸீதையின் திருவோலக்கத்திலே சேர்ந்துவிட்டதாலே ,த்ரிஜடை சொன்னதற்கு மறுப்பு
இல்லாததாலே —இதுவே சரணாகதி . இவர்களுக்கும் சேர்த்து த்ரிஜடை சரணாகதி.
ஒரு ராக்ஷஸ குலத்திலே –பிறவியினாலே ஏற்பட்ட ஸம்பந்தம் .

அதிகாரத்திலிருந்து

விபீஷண சரணாகதி

அங்குற்ற அபயப்ரதான ப்ரகரணத்திலும் இவ்வங்க அங்கி வர்க்கம் அடைக்கலாம் .
எங்ஙனேயென்னில் ப்ராதிகூல்யத்திலே வ்யவஸ்திதனான ராவணனக்குங்கூடப்
ப்ரதீயதாம் தாசரதாய மைதிலீ , ஸீதாம் ச ராமாய நிவேத்ய தேவீம் வஸேம
ராஜந்நிஹ வீதசோகா : என்று ஹிதம் சொல்லுகையாலே ஆனுகூல்யஸங்கல்பம்
தோற்றிற்று . இந்த ஹித வசனம் பித்தோபஹதனுக்குப் பால் கைக்குமாப்போலே
அவனுக்கு உத்வேக ஹேதுவாயிற்று . த்வாம் து திக் குல பாம்ஸநம் என்று திக்காரம்
பண்ணினபின்பு இனி இவனுக்கு உபதேசிக்கவும் ஆகாது , இவனோடு அனுபந்தித்த
விபூதிகளுமாகாது , இருந்தவிடத்தில் இருக்கவுமாகாதென்று அறுதியிட்டு

த்யக்த்வா புத்ராம்ச்ச தாராம்ச்ச , பரித்யக்தா மயா லங்காம் மித்ராபி ச தநாநி ச
என்கிற ஸ்வவாக்யத்தின்படியே அங்குத் துவக்கற்றுப் போருகையாலே ப்ராதிகூல்ய
வர்ஜந அபிஸந்தி தோற்றிற்று . ராவணோ நாம துர்வ்ருத்த : என்று தொடங்கி
ஸர்வஜித்தான ராவணனோட்டை விரோதத்தாலே தாம் போக்கற்று நிற்கிற நிலையைச்
சொல்லுகையாலும் , பின்பும்

அநுஜோ ராவணஸ்யாஹம் தேந ஸாஸ்ம்யவமாநித :
பவந்தாம் ஸர்வபூதாநாம் சரண்யம் சரண்யம் கத :

என்கையாலும் கார்ப்பண்யம் சொல்லப்பட்டது. அஞ்சாதே வந்துகிட்டி ஸர்வலோக
சரண்யாய ராகவாய மஹாத்மனே என்று சொல்லும்படி பண்ணின மஹாவிச்வாஸம்
விபீஷணோ மஹாப்ராஜ்ஞ : என்று காரணமுகத்தாலே சொல்லப்பட்டது. ப்ராஜ்ஞதையை
விசேஷிக்கிற மஹச்சப்தத்தாலே விச்வாஸாதிசயந்தானே விவக்ஷிதமாகவுமாம் .
ராகவம் சரணம் கத : என்கையாலே உபாயவராணாந்தர்நீதமான கோப்த்ருவவரணம்
சொல்லிற்றாயிற்று . உபாயவரண ஸப்தத்தாலே வ்யாஜ்ஜிதமாகிறவளன்றிக்கே ,
நிவேதயத மாம் க்ஷிப்ரம் விபீஷணமுபாஸ்திதம் என்கையாலே கடக புரஸ்ஸரமான
ஆத்மநிக்ஷேபம் சொல்லிற்று. இப்ப்ரகரணத்திலே நிவேதந சப்தம் விஜ்ஞாபநமாத்ர
பரமானால் நிஷ்ப்ரயோஜனம்

இப்படி மற்றுமுள்ள ப்ரபத்தி ப்ரகரணங்களிலும் லௌகிக த்ரவ்ய நிக்ஷேபங்களிலும்
ஸம்க்ஷேப விஸ்தர ப்ரக்ரியையாலே இவ்வர்த்தங்கள் காணலாம். தான் ரக்ஷிக்க
மாட்டாதொரு வஸ்துவை ரக்ஷிக்கவல்லவனொருவன் பக்கலிலே ஸமர்ப்பிக்கும்போது
தான் அவன் திறத்தில் அநுகூலாபிஸந்தியை யுடையவனாய் , ப்ரதிகூலாபிஸந்தியைத்
தவிர்த்து , ”இவன் ரக்ஷிக்க வல்லவன் , அபேக்ஷித்தால் ரக்ஷிப்பதும் செய்யும் ” , என்று தேறி
தான் ரக்ஷித்துக்கொள்ளமாட்டாமையை அறிவித்து , நீ ரக்ஷிக்கவேண்டுமென்று அபேக்ஷித்து
ரக்ஷ்ய வஸ்துவை அவன் பக்கலிலே ஸமர்ப்பித்துத் தான் நிர்பரனாய் பயங்கெட்டு மார்பிலே
கைவைத்துக்கொண்டு கிடந்து உறங்கக் காணா நின்றோமிறே

வ்யாக்யானம்

ராமபிரானால் அபயம் அளிக்கப்பட சந்தர்ப்பத்திலும் இந்த அங்கம் ,அங்கிகள்
காணக்கிடைக்கின்றன. ராவணன் ,தகாதவற்றைச் செய்ய வேகமாக இருந்தான். அவனுக்கு
விபீஷணன் சொன்ன நன்மையைக் கொடுக்கும் வார்த்தைகள்
ஸ்ரீமத் ராமாயணம் –யுத்த காண்டம் ( 9–22 ) ம் மற்றும்

பூரா ஸரத்ஸூர்ய மரீசி ஸன்னிபான் நவான்
ஸுபுங்கான் ஸுத்ருடான் ந்ருபாத்மஜ |
ஸ்ருஜத்யமோகான் விஸிகான் வதாய தே
ப்ரதீயதாம் தாஸரதாய மைதிலீ ||

த்யஜஸ்வ கோபம் ஸுகதர்ம நாஸனம்
யஜஸ்வ தர்மம் ரதிகீர்தி வர்தனம் |
ப்ரஸீத ஜீவேம ஸுபுத்ர பாந்தவா :
ப்ரதீயதாம் தாஸரதாய மைதிலீ ||

யாவன்ன லங்காம் ஸமபித்ரவந்தீ வலீமுகா : பர்வத கூடமாத்ரா : |
தம்ஷ்ட்ராயுதாஸ்சைவ நகாயுதாஸ்ச ப்ரதீயதாம் தாஸரதாய மைதிலீ ||

யாவன்ன க்ருஷ்ணந்தி ஸிராம்ஸி வாணா ராமேரிதா ராக்ஷஸ புங்கவானாம் |
வஜ்ரோபமா வாயு ஸமான வேகா : ப்ரதீயதாம் தாஸரதாய மைதிலீ ||

ராமனிடம் ஸீதையை ஒப்படைத்துவிடு
என்றும்,ஸீதையை , ராமனிடம் ஒப்படைத்துவிட்டு ,நாம் இந்த லங்காராஜ்யத்தில்
வருத்தமில்லாமல் வாழலாம் —
என்றெல்லாம் விபீஷணன் சொல்கிறான்—இவை ஆனுகூல்ய ஸங்கல்பம்

இந்த வார்த்தைகள், பித்து ஏறிய ஒருவனுக்குப் பால் கசக்குமாப்போலே
ஆயிற்று. ராவணன் கோபப்பட்டான்

த்வாம் து திக் குல பாம்ஸநம் = நம்முடைய அசுரகுலத்தைக் கெடுக்கிற
உன்னை அவமதிக்கிறேன் என்று ராவணன் கோபப்பட்டவுடன் , இனி இவனுக்கு
உபதேசம் செய்துப் பயனில்லை; இவனுடைய சொத்துக்கள் எதையும்
அனுபவிக்கக்கூடாது; இவனுடன் இங்கு இருக்கவும் தகாது —என்று விபீஷணன் தீர்மானிக்கிறான்

இப்படித் தீர்மானித்த விபீஷணன்
த்யக்த்வா புத்ராம்ச்ச தாராம்ச்ச , பரித்யக்தா மயா லங்காம் மித்ராபி ச தநாநி ச =
புத்ரன் ,மனைவி இவர்களைத் துறந்து ராமனைச் சரணடைந்தேன் ;லங்கை, நண்பர்கள்
செல்வம் ஆகியவற்றையும் துறந்தேன் –என்று சொல்வதால் , ப்ராதிகூல்யவர்ஜனம்
வெளிப்படுகிறது.

அதே யுத்தகாண்டத்தில்,
ராவணோ நாம துர்வ்ருத்த : என்று தொடங்கி
ஸர்வஜித்தான ராவணனோட்டை விரோதத்தாலே தாம் போக்கற்று நிற்கிற நிலையைச்
சொல்லுகையாலும் , = ராவணன் மோசமான நடவடிக்கையுள்ளவன், அனைவரையும்
ஜயித்திருக்கிறான் , அவனிடம் விரோதப்பட்டேன் , எனக்கு வேறு புகலிடம் இல்லை,
ராவணனின் இளைய சகோதரன், அவனால் அவமானப்படுத்தப்பட்டேன், எல்லா ஜீவன்களுக்கும்
ரக்ஷகன் நீ, உன்னைச் சரணமாக அடைந்தேன் —-
என்கிறான்.
அநுஜோ ராவணஸ்யாஹம் தேந ஸாஸ்ம்யவமாநித :
பவந்தாம் ஸர்வபூதாநாம் சரண்யம் சரண்யம் கத :
இதனால், கார்பண்யம் வெளிப்பட்டது.

ஸர்வலோக சரண்யாய ராகவாய மஹாத்மனே என்று சொல்லும்படி பண்ணின மஹாவிச்வாஸம்
விபீஷணோ மஹாப்ராஜ்ஞ : என்று காரணமுகத்தாலே சொல்லப்பட்டது. ப்ராஜ்ஞதையை
விசேஷிக்கிற மஹச்சப்தத்தாலே விச்வாஸாதிசயந்தானே விவக்ஷிதமாகவுமாம் .
ராகவம் சரணம் கத : என்கையாலே உபாயவராணாந்தர்நீதமான கோப்த்ருவவரணம்
சொல்லிற்றாயிற்று . உபாயவரண ஸப்தத்தாலே வ்யாஜ்ஜிதமாகிறவளன்றிக்கே ,
நிவேதயத மாம் க்ஷிப்ரம் விபீஷணமுபாஸ்திதம் என்கையாலே கடக புரஸ்ஸரமான
ஆத்மநிக்ஷேபம் சொல்லிற்று. இப்ப்ரகரணத்திலே நிவேதந சப்தம் விஜ்ஞாபநமாத்ர
பரமானால் நிஷ்ப்ரயோஜனம் =
ராமன் சர்வலோக சரண்யன் என்கிறான் —மஹாவிச்வாஸம்
விபீஷணோ மஹாப்ராஜ்ஞ : =விபீஷணன் மிகுந்த புத்திசாலி ;அறிவுள்ளவன்
”மஹ ” என்கிற பதத்தாலே மிகுந்த –ஞானம் —இவற்றைச் சொல்லி, விபீஷணனின்
விச்வாஸத்தையும் சொல்கிறது.
ராகவம் சரணம் கத : =ராமனைச் சரணமடைந்தேன் — இது கோப்த்ருத்வவரணம் ஆகும்.

நிவேதயத மாம் க்ஷிப்ரம் விபீஷணமுபாஸ்திதம் =விபீஷணனாகிய என்னை, ராமனிடம்
ஸமர்ப்பியுங்கள் –இதில் ”ஆத்ம நிக்ஷேபம் ”சொல்லப்பட்டது.
விபீஷணனுடன் கூடவந்தவர்களுக்கும் ,ராமபிரான் அருள்கிறான். அவர்கள் கேட்காவிட்டாலும்,
விபீஷணன் ப்ரார்த்தித்தபோது , அதில் அடக்கம்.

மற்ற ப்ரபத்தி நூல்களிலும், இந்த விஷயங்கள் , அதாவது,ஒருவரின் பொருளை ,மற்ற ஒருவரிடம்
வைப்பது—அப்பொருளைத் தன்னால் காக்க இயலாது நினைப்பவன், இவனால்தான்
பாதுகாக்க முடியும் வேண்டினால் இவன் பாதுகாப்பான் என்று தீர்மானித்து,அவனிடம் சென்று
பொருளைக்காக்க இயலாத நிலைமையைச் சொல்லி, நீயே காக்கவேண்டும் என்று
வேண்டுவது. வேண்டுதல் நிறைவேறியவுடன் , பொருளை அவனிடம் ஒப்படைத்துவிட்டு ,
மார்பிலே கைவைத்துச் சுகமாக உறங்குவது –இவற்றை இவ்வுலகில் காண்கிறோம்

அதிகாரத்திலிருந்து

இக்கட்டளையெல்லாம் க்ரியாமாணார்த்த ப்ரகாசகமான த்வயாக்யமந்த்ரத்திலே அநுஸந்திக்கும்படி
எங்ஙனேயென்னில் —ஸர்வஜ்ஞ ஸர்வ சக்தியுக்தனாய் ,கர்மாநுரூப பலப்ரதனாய் ,ஸர்வோபகார
நிரபேக்ஷனாய் ,க்ஷூ த்ர தேவதைகளைப்போலே க்ஷிப்ரகாரியன்றிக்கேயிருப்பானாய் ,
ஸமாதிக தரித்ரனான ஸர்வேச்வரன் அநந்தாபராதங்களையுடையார்க்கு அபிகமயனாகையும்,
ப்ராப்தி விரோதியான அநந்தாபராதங்களையுடையார்க்குஅளவில்லாத பலத்தைத் தருகையும்
அல்பவ்யாபாரத்துக்குத் தருகையும் ,தாழாதே தருகையும் ,தரம்பாராதே தருகையும் கூடுமோவென்கிற
சங்கைகளுக்கு நிவர்த்தகங்களுமாய் யதாஸம்பவம் உபாயத்வப்ராப்யத்வோபயுக்தங்களுமாய்
இருந்துள்ள புருஷகார ஸம்பந்தகுண வ்யாபார ப்ரயோஜன விசேஷங்களாகிற சேஷியினுடைய
ஆகாரங்களைப் பொதிந்து கொண்டிருக்கிற ஸ்ரீமச்சப்தத்திலும் நாராயண சப்தத்திலும் ஆர்த்தமாக
ஆநுகூல்ய ஸங்கல்பமும் ப்ராதிகூல வர்ஜனமும் அநுஸந்தேயமாகக் கடவது . இப்படி
விசிஷ்டனான ஸ்வாமியைக் காட்டுகிற சப்தங்கள் ஒளசித்யத்தாலே அவன் திறத்தில் ப்ராப்தமான
அபிவதாநுவர்த்தன ஸங்கல்பத்தையும் அநபிமத நிவர்த்தனத்தையும் ப்ரகாசிப்பிக்கின்றன

வ்யாக்யானம்

ப்ரபத்தியின் உள்ளார்ந்த அர்த்தத்தைச் சொல்லும் ”த்வயத்”தில் ஐந்து அங்கங்கள் வெளிப்படுகின்றன
எப்படி என்றால், எல்லாம் அறிந்துணர்ந்தவன் , எங்குமுள்ளவன் , செய்யும் கர்மங்களுக்கு
ஏற்றபடி பலனளிப்பவன் ,வேறு எவருடைய உதவியும் வேண்டாதவன் ,மற்ற தேவதைகள் போன்று
உடனே பலனளிக்காதவன் தனக்கு நிகரும் .மிக்காரும் இல்லாதவன் என்று இருக்கிற
ஸர்வேச்வரன் விஷயத்தில் சந்தேகங்கள் வந்தால் ,

1. கணக்கற்றத் தவறுகள் செய்தவர்கள் ,பகவானை நெருங்கமுடியுமா
2. கணக்கற்றத் தவறுகள் செய்தவர்கள்,அவற்றால் தடைப்படும் பலன்களை எவ்விதக்
கட்டுப்பாடும் இல்லாமல் பகவானிடமிருந்து பெறமுடியுமா
3.அல்பமான கர்மாக்களைச் செய்தவர்களும் பலன்களை அடையமுடியுமா
4.இத்தகைய பலன்கள் தாமதமின்றிக் கிடைக்குமா
5.தன்னடியார்களிடம் ஏற்றத்தாழ்வு பாராமல் இருப்பானா
இவற்றுக்கெல்லாம் , பகவான் எவ்வித விசேஷங்களை உடையவன் என்பதை முதலில்
அறியவேண்டும்

பெரியபிராட்டியாரைப் புருஷகாரமாகக் கொண்டுள்ளவன்
பிராட்டியோடு கலந்து பேசும்போது ,குற்றங்களைப் பற்றியே பேசும் பகவான் ,
புருஷகாரமாகப் பிராட்டியைப் பற்றியபிறகு ,இவன்( சேதனன் ) செய்த குற்றங்களை
மறந்தாற்போல இருக்கிறான் ..பகவானுக்கு ”அவிஜ்ஞாதா ” என்று ஸஹஸ்ரநாமத்தில்
ஒரு திருநாமம் உண்டு. குற்றத்தை அறியாதவன் என்று பொருள் . தெரிந்தும் தெரியாதவன்போல
இருப்பவன் .
எஜமானன் –வேலைக்காரன் என்கிற உறவுமுறை தனது படைப்புகள் மீது ஆழ்ந்த அன்பு
உள்ளவன் . அனைத்து உயிர்களையும் , கரைசேர்க்கும் எண்ணமுள்ளவன் .
இவ்வாறு கரையேற்றுவதைத் தனது பலனாகக் கொண்டவன்
இந்த எஜமானக் குணங்கள் ,த்வயத்தில் ”ஸ்ரீமத் ” என்கிற வார்த்தை மூலமாகவும்
அவனின் திருவடியை அடைதல் என்பதை ”நாராயண ” என்கிற வார்த்தை மூலமாகவும்
தெளியப்படுகிறது . ஆனால், பகவானுக்கு விருப்பமானத்தைச் செய்வேன்,விருப்பமில்லாததைச்
செய்யமாட்டேன் என்கிற எண்ணம் இல்லாதவனுக்கு ,மேற்கூறியவைகள் வெளிப்படாது.

மோக்ஷர்த்தமாகப் பகவானைச் சரணமடையும்போது ,பிராட்டியைப் புருஷகாரமாகக் கொண்டு
சரணமடையவேண்டும். ஸ்ரீ பாஷ்யகாரர் , கத்ய த்ரய ஆரம்பத்தில், சரணாகதி கத்யத்தில்
பகவந் நாராயண அபிமத அநுரூப ஸ்வரூப , ரூபகுண ,விபவ ,ஐஸ்வர்யசீலாதி ,அநவதிக,
அதிசய ,அசங்க்யேய , கல்யாண குணகணாம் பத்மவநாலயாம் ,பகவதீம் ச்ரியம் தேவீம் ,
நித்யானபாயினீம் ,நிரவத்யாம் தேவதேவ திவ்ய மஹிஷீம் அகிலஜகன்மாதரம் அஸ்மந்
மாதரம் அசரண்ய சரண்யாம் ,அநந்யசரண : சரணமஹம் ப்ரபத்யே —-
என்று இப்படி, முதல் சூர்ணிகையாலே பிராட்டியைச் சரணமடைகிறார்.
”பகவந் நாராயண” —-என்று ஆரம்பம் . ”பகவதீம் ச்ரியம் தேவீம்—-” நடுவில் வருவது.
”பகவத்” ஸப்த ஸ்தானத்தில் ,”பகவதீம் ” என்றும் , ”நாராயண ” ஸப்த ஸ்தானத்திலே
”ச்ரியம் ” என்றும் உள்ளது . இதனால்,பகவத் ஸப்தத்தின் பொருளும் ,நாராயண ஸப்தத்தின்
பொருளும் பிராட்டியிடம் உண்டு என்பது தெளிவாகிறது.த்வய அதிகாரத்தில் ,
ஸ்ரீ பாஷ்யகாரரும்” பகவந் நாராயண ” என்கிற நேரிலே ”பகவத் ச்ரியம் ” என்று
அருளிச் செய்தாரென்று ஸ்வாமி தேசிகன் சொல்கிறார். மேற்கொண்டு,
இதன் விவரத்தை 28 வது ”த்வய அதிகாரத்தில் ” பார்க்கலாம்.

ஸ்ரீ ச்ருதப்ரகாசிகா ஆசார்யர் ——
சரணாகதி கத்ய வ்யாக்யானத்தில் பிராட்டியின் சாக்ஷாத் உபாயத்வத்தை ,
ஸம்ப்ரதாய ஸித்தம் என்று அருள்கிறார்.
பகவந் நாராயண ——-இத்யாதியை புருஷகார ப்ரபத்திபரமாக யோசித்து
ச்ரியம் ப்ரபத்ய ,தத் ஸந்நிதெள , மூல மந்த்ரேண ,ஸ்வரூபானுரூப ,புருஷார்த்தப்ரார்த்தனம்
ததுபாய ப்ரார்த்தனா பர்யந்தம் க்ருத்வா ,ததுநுஜ்ஞயா ,த்வயம் அநுஸந்தீயதே இதி
பூர்வாசார்ய அநுஸந்தானம் அநுசஸ்மரன் ப்ரதமம் ச்ரியம் ப்ரபத்யதே —————-

மூலமந்த்ரத்தைக்கொண்டு பிராட்டியிடம் புருஷார்த்த ப்ரார்த்தனமும் செய்து ,
உபாயத்வ ப்ரார்த்தனமும் செய்து ,பிறகு பகவானை சரணவரணம் பண்ணுவது
பூர்வாசார்ய ஸம்ப்ரதாயம் .

லக்ஷ்மி கல்யாணத்தில், பட்டர்
”பத்மாயா : தவ ச சரணெள ந : சரணயந் ” ஸாரஸாஸ்த்ரத்திலே உதாஹரித்துள்ளார் .
ஸ்ரீ பராசர பட்டர் தன்னுடைய குணரத்ன கோசத்திலே –32 வது ச்லோகத்தில்
ப்ரஸகந பலஜ்யோதிர் ஜ்ஞாநைஸ்வரீ விஜய ப்ரதா —
ப்ரணத வரணப்ரேம க்ஷேமங்கரத்வ புரஸ்ஸரா : |
அபி பரிமல : காந்திர் லாவண்யம் அர்ச்சி :இதீந்திரே !
தவ பகவதஸ்சைதேஸாதாரணா குணராஸய : ||

ப்ரேம = அடியார்களின் பிரிவைத் தாங்காதவன் க்ஷேமங்கரத்வ =அடியார்களிடம்
குற்றங்களை நீக்கி அவர்களுக்கு மோக்ஷபர்யந்தமான நன்மைகளைச் செய்பவன்

சதுச்லோகி
—————–

நான்கு வ்யூஹம் —அதில் அநிருத்தன் ஒன்று.அநிருத்த வ்யூஹத்திலிருந்து
விபவ மூர்த்திகள் —-ஹார்த்தம் ( ஹ்ருதயத்தில் வாஸம் )
அர்ச்சை , விபவ மூர்த்திகளே —-
லக்ஷ்மி தந்த்ரம் —பகவானின் 38 விபவங்களைச் சொல்கிறது.கேசவாதி மூர்த்திகள்
அம்மூர்த்திகளுக்குப் பத்னியும் சொல்லப்படுகிறது
ப்ரஹ்ம ஸூத்ரம் —–4 அத்யாயம் பகவானுக்கு இதில் சொல்லப்பட்ட 4 அம்சங்களும்
பிராட்டிக்கும் உள்ளது என்பதைத் தெரிவிக்கிறது

சதுச்லோகீ —4 ச்லோகமாக ஸ்ரீ ஆளவந்தார் அருளினார்
1. உலகுக்கெல்லாம் இவள் பகவானைப்போல ”சேஷீ ”
2.பகவானுக்கும் ,பிராட்டிக்கும் ”மேன்மை ”ஒரேவிதமாகத் தானாகவே ஏற்பட்டது
3.மோக்ஷமும் இவள் அநுக்ரஹத்தாலே
4. இவளுக்கும் ”விபுத்வம் ” பகவானின் எங்கும் பரவியிருக்கிற திவ்ய ஆத்ம ஸ்வரூபத்தில்
பிராட்டியும் நெருக்கமாக இணைந்திருப்பதாலே ,பகவானுக்கு உள்ள விபுத்வம்
இவளுக்கும் உண்டு.

மதுராந்தகம் ஸ்வாமி தன்னுடைய ”ஸம்ப்ரதாய ஸுதா ” என்கிற க்ரந்தத்தில்,
6 வது அதிகாரத்தில் ” லக்ஷ்மி உபாயத்வ ஸம்ரக்ஷணம் ” என்பதாகச் சொல்கிறார்.
ஸ்ரீ ஸுக்த பாஷ்யத்திலே —-பெரிய ஜீயர் சொன்னதை இங்கு சொல்கிறார்

ச்ரியம் ஸ்ரீரீஸ்ரயே இதி ஸர்வாதாரத்வம் புருஷகாரத்வேந உபாயத்வேந
சாஸ் ரீயமாணத்வம் ஸ்ர்ருஹிம்ஸாயாமிதி ஆச்ரித தோஷ நிவர்தகத்வம்
ஸ்ராபரிபாகே இதி ஆச்ரிததோஷாநபஹாய ச்ரீணாத் ச குணைர்ஜகத் இதி
ஆச்ரிதகுணபூரகத்வம் ஏவமாதயே : தர்மா : ஸுசிதா : ச்ரீஸப்தேந ——

——————————————-

ஸ்ரீ பாஞ்சராத்ர வசனம் இப்படிச் சொல்கிறது —-
லக்ஷ்மீம் ச மாம் ஸுரேசம் ச த்வயேன சரணம் கத : |
மல்லோகம் அசிரால்லப்த்வா மத்ஸாயுஜ்யம் ஸ கச்சதி ||

அதிகாரத்திலிருந்து

சேஷியின் புருஷகாரம் போன்றவைகள்

இப்புருஷகாராதிகள் அஞ்சுக்கும் விசேஷங்களாவன —
மறுக்கவொண்ணாமையும் ,ஒழிக்கஒழியாமையும் , நிருபாதிகமாகையும் ,ஸஹகாரியைப்
பார்த்திருக்க வேண்டாமையும் ,தண்ணியரான பிறருடைய பேறே தன் பேறாகையும்

வ்யாக்யானம்

பிராட்டியிடமிருந்து புருஷகாரமாக ( சிபாரிசாக ) பகவான் பெறுகின்றவை ஐந்து
தன்மைகள் உள்ளவையாகும். அவை —-1.பிராட்டி சொல்வதை மறுக்க இயலாமை
2.சரணம் என்று வந்தவர்களைத் தள்ள இயலாமை 3.எதிர்பார்ப்பு இல்லாமல்
இருத்தல் 4.சரணம் அடைய வேறு எதையும் எதிர்பாராது இருத்தல் 5.சரணமடைத்தவர்களின்
பலனைத் தன்னுடைய பலனாக நினைத்தால்
புருஷகாராதிகள் 5ம் ஸ்ரீமந் நாராயண என்கிற சொல்லில் அடங்கியுள்ளன.
ஸ்ரீ —என்பதால், புருஷகாரமான பிராட்டி சொல்லப்படுகிறாள். நார —-என்பதிலிருந்து
பகவானுக்கும் ஜீவனுக்கும் உள்ள ஸம்பந்தம் சொல்லப்படுகிறது . நார –சப்தமே
பகவானின் குணங்களைச் சொல்லிற்று .ஆனுகூல்ய ஸங்கல்பம் , ப்ராதிகூல்ய வர்ஜனம்

அதிகாரத்திலிருந்து
ப்ரபத்தி -இதற்கு ஐந்து சந்தேகங்கள்

இவ்விசேஷங்கள் அஞ்சாலும் சங்காபரிஹாரம் பிறந்தபடி எங்ஙனேயென்னில்

ஸர்வஜ்ஞனாய் ஸர்வசக்தியாயிருந்தானேயாகிலும் மறுக்கவொண்ணாத புருஷகார
விசேஷத்தாலே அந்தப்புர பரிஜந விஷயத்திற்போலே அபிகந்தவ்யதா விரோதிகளான
அபராதங்களையெல்லாம் க்ஷமித்து இவற்றில் அவிஜ்ஞாதா என்னும்படி நின்று அபீகந்தவ்யனாம்

கர்மாநுரூப பலப்ரதனேயாகிலும் இப்பிரபத்திரூப வ்யாஜத்தாலே ப்ரஸன்னானாய்
ஸ்வாமித்வ தாஸத்வ ஸம்பந்தோபோதிதமாய் தாயம் போலே ஸ்வத :ப்ராப்தமான
அளவில்லாத பலத்தையும் தரும்.

அவாப்த ஸமஸ்த காமதையாலே ஸர்வோபகார நிரபேக்ஷனேயாகிலும் அல்பவ்யாஜத்தாலே
வசீகார்யனான ஸுஜந ஸார்வபௌமனைப் போலே தன் நிரூபாதிக காருண்யாதிகளாலே
இவன் செய்கிற சிலவான வ்யாபாரத்தைத் தனக்குப் பறிபோபகாரமாக ஆதரித்துக்கொண்டு
க்ருதஜ்ஞனாய்க் கார்யம் செய்யும் க்ஷூத்ர தேவதைகளைப்போலே க்ஷிப்ரகாரியன்றாகிலும்
மற்றுள்ள சாஸ்த்ரார்த்தங்களுக்கு விளம்பித்துப் பலங்கொடுத்தானேயாகிலும்
அநந்யசரணனுடைய ப்ரபத்திக்கு ஒளதார்யாதி குணஸஹிதமாய் சஹகார்யாந்தர நிரபேக்ஷமான
தன் ஸங்கல்பமாத்ரத்தாலே காகவிபூஷணாதிகளுக்குப்போலே இவன் கோலின காலத்திலே
அபேக்ஷிதம் கொடுக்கும்

ஸமாதிக தரித்ரனேயாகிலும் ஸ்வாதந்த்ரயாதி குணவிசிஷ்டனாய் தன் ப்ரயோஜனமாக
ஆச்ரிதருக்கு அபேக்ஷிதம் செய்கிறானாகையால் கோசல ஜனபதத்தில் ஜந்துக்களுக்குப் போலே
குமாரனோடொக்கத் திர்யக்கான கிளிக்குப் பாலூட்டுங்கணக்கிலே தரம் பாராதே கொடுக்கும்

இப்படி யதாலோகம் பிறந்த சங்கைகளுக்கு யதாலோகம் பரிஹாரமுண்டாகையாலே
யதாசாஸ்த்ரம் ப்ரபத்தி அபேக்ஷித சாதனமாகக் குறையில்லை

வ்யாக்யானம்

ப்ரபத்தி சம்பந்தமான ஐந்து சந்தேகங்களும் .ஐந்து தன்மைகளால் நீங்கியது
எப்படியெனில் —–
பகவான் அனைத்துமறிந்தவன் ;அனைத்து சக்தியுமுள்ளவன்.இருப்பினும், பிராட்டியின்
புருஷகாரத்தை மறுக்க இயலாதவன்.ராணியின் ஆட்கள் தவறுகள் செய்தாலும் ,
அரசன் பொறுத்துக்கொள்வதைப்போலே , புருஷகார பூதையான பிராட்டியின் தயைக்கு
உள்ளானவர்களின் குற்றங்களைப் பொறுக்கிறான் .இவைகளைக் காணாமல்போல்
இருக்கிறான்

அவரவர் கர்மங்களுக்குத் தக்க பலனை அளிப்பவனாக இருந்தாலும், ப்ரபத்தி
செய்தவனிடம் அதிகக் கருணை காட்டுகிறான் . ஆண்டான் –அடிமை உறவு இருந்தாலும்
அடிமை தவறுகள் செய்தாலும், அவர்கள் அடையவேண்டிய நன்மைகளைச் செய்கிறான்

பகவான் அடையவேண்டிய அனைத்துமுள்ளவன் ;அதற்கு எவருடைய உதவியும்
தேவையில்லாதவன். நாம் செய்யும் ப்ரபத்தியை ,நாம் அவனுக்குச் செய்யும் பேறாகக்
கருதுகிறான்;இது அவனுடைய காருண்யத்தைக் காட்டுகிறது.ஒரு அரசனுக்கு, ஒருவன்
சிறியதாக ஒன்றைச் சமர்ப்பித்தாலும் , அதனால் மகிழும் அவர் , எண்ணற்ற உதவிகளைச்
செய்வதை இது ஒக்கும்

பகவான் சாதாரண தேவதைகளைப்போல உடனே பலனளிப்பதில்லை . மற்ற சாஸ்த்ரங்களின்படி
நடப்பவனுக்கு சற்றுத் தாமதமாகவே பலனைத் தருகிறான் . ஆனால்,மற்ற உபாயங்களைத்
தள்ளி, சரணம் என்று ப்ரபத்தி செய்தவர்கள் வேண்டுவதை உடனே நிறைவேற்றுகிறான்
இதை,காகாசுரன், விபீஷணன் விருத்தாங்தங்களில் காணலாம்.

இவனுக்கு ஒப்பாரும் இல்லை ; மிக்காரும் இல்லை.இவன் ஸர்வ ஸ்வதந்த்ரன் .
ஆனாலும் தன்னை அண்டியவர்களின் விருப்பப்படி நடந்து ,மகிழ்ச்சி அடைகிறான் யாருடைய
உயர்வு தாழ்வையும் பார்ப்பதில்லை.தான் வளர்க்கும் கிளிக்குப் பாலூட்டும்
ராஜகுமாரன் முதல், குழந்தைக்குப் பாலூட்டும் விலங்குகள் வரை, ராமபிரான்
கோசலநாட்டில் சமமாக நடத்தினான்

ப்ரபத்தி குறித்து நாம் அன்றாடம் செயல்படும்போது ஏற்படும் சந்தேகங்கள் ,நாம் அன்றாடம்
செய்யும் செயல்கள் மூலமாகவே தீர்க்கப்பட்டன ஆதலால், ப்ரபத்தி என்பது
பகவானை அடைவதற்கான உபாயம் என்று தெளிவாகிறது.

அதிகாரத்திலிருந்து
மஹாவிச்வாஸம் —ஆசார்ய கடாக்ஷம் மூலமே

இவ்விசிஷ்டமான புருஷகாராதிகள் அஞ்சையும் ஸதாசார்ய கடாக்ஷ விசேஷத்தாலே
தெளிந்தவனுக்கல்லது மஹாவிச்வாஸம் பிறவாது.எங்ஙனேயென்னில் —-ஈச்வரன்
அபிமுகநல்லாமையாலே கர்மயோகாதிகளுக்குஅநர்ஹனாம்படியான மஹாபராதங்களை
உடையவனாய் திகசுசிமவிநீதம் என்கிற ச்லோகத்தின்படியே எட்ட அரிய பலத்தைக்
கணிசிக்கும்படியான சாபலத்தையுமுடையவனாய் இப்பலத்துக்கு அநுஷ்டிக்கப் புகுகிற
உபாயம் காயக்லேச அர்த்தவ்யய காலதைர்த்யாதிகளொன்றும் வேண்டாததொரு
ஸக்ருதநுஸந்தானமாதல் , ஸமுதாயஜ்ஞான பூர்வக ஸக்ருதுக்திமாத்ரமாதலாய் ,
இந்த லகுதரமான உபாயத்தைக்கொண்டு அந்த குருதரமான பலத்தைத் தான்
கோலின காலத்திலே பெற ஆசைப்பட்டு இப்பலத்துக்கு சுநமிவ புரோடாச :
என்கிறபடியே ஜன்மவ்ருத்தாதிகளாலே தான் அநர்ஹனாய் வைத்துத் தன் அநுபந்திகளையுங் கொண்டு
இப்பேறு பெறுவதற்காக ஒருத்தனுக்கு மஹாவிச்வாஸம் பிறக்கையில் அருமையை நினைந்து
கலவெள்ளுக்கட்டுப்போய்க் கல எண்ணெயாயிற்று என்று எம்பார் அருளிச்செய்தாரிறே

வ்யாக்யானம்

இதற்கு முன்பு சொல்லப்பட்ட புருஷகாரம் முதலான ஐந்தையும் ,ஆசார்யன் க்ருபையால்
தெரிந்துகொள்ளாதவனுக்கு ,மஹாவிச்வாஸம் ஏற்படாது. மஹாவிச்வாஸம் ஏற்படவில்லையெனில்
பகவானின் கடாக்ஷம் கிடைக்காது. இதனால்,கர்மயோகம் போன்றவற்றைச் செய்யும்
தகுதி இல்லாது, பாபியாக இருக்கிறான் . இதை ஸ்ரீ ஆளவந்தார் ,தனது ஸ்தோத்ர ரத்னத்தில் (47)
கூறுகிறார்.
திகசுசிமவிநீதம் நிர்ப (த )யம் மாமலஜ்ஜம்
பரமபுருஷ யோஹம் யோகிவர்யாக்ரகண்யை : |
விதிசிவ ஸநகாத்யைர் த்யாது மத்யந்ததூரம்
தவபரிஜந பாவம் காமயே காமவ்ருத்த : ||

சாஸ்த்ரங்களில் சொல்லியபடி ஸாத்விக ஆகாரங்களை உண்டு ,இந்த்ரியங்களை
அடக்கி , மனத்தையும் ஸாத்விகமாக்கி பெரியவர்களிடம் அடக்க ஒடுக்கமாக அவர்களுக்குப்
பணிவிடை செய்து பூர்ண புருஷாகாரம் இருந்தாலும் உன்னிடம் நெருங்க அஞ்சுகிறார்கள் .
யோக்யதை இருந்தாலும் பெரியோர்கள் கோஷ்டியில் சேர வெட்கப்பட்டு , அநுஷ்டானபரர்களும்
நெருங்கப் பயப்படுகிறார்கள் . ப்ரஹ்ம ருத்ராதிகளும் ஸநகாதி முனிவர்களும்
உன்னை அண்டவே அஞ்சுகிறார்கள் .அப்படி அஞ்சாமல் உன்னிடம் மோக்ஷத்தைக்
கேட்டிருந்தால் எப்போதோ மோக்ஷம் அடைந்திருப்பார்கள்.
நானோ ஒருவித சக்தியுமில்லாதவன் எவ்வித சிக்ஷையும் பெறாதவன் .துணிந்து
வெட்கமின்றிப் ப்ரார்த்திப்பது தகாதுதான் . ஆனால், நான் காமவ்ருத்தன் ; எல்லா சாஸ்திரங்களையும்
மீறி நடந்ததைப்போல ,மோக்ஷம் வேண்டுவதற்கான சாஸ்த்ரங்களையும் மீறி இருக்கிறேன்.
துணிந்து கேட்கிறேன், மோக்ஷம் . இதனை ஆராய்ந்தால் நானே என்னை வெறுத்து
ஒதுக்கவேண்டியவன் ஆவேன்.

திகசுசிமவிநீதம் =தூய்மை வெட்கம் தயை போன்றவை இல்லாதவனை நிந்திக்கவேண்டியதுதான்
நியாயம். ஆனால், அடையஇயலாத ஒன்றுக்கு முயற்சி செய்து சுலபமான உபாயத்தைச் செய்கிறான் .
இந்த உபாயம் கடுமையான உடல் முயற்சி இல்லாதது; பணச் செலவு இல்லாதது;
அதிக நேரம் தேவையில்லை; மிக எளிமையானது ; மனஸ் அல்லது வாக்கால் பொருள் அறிந்து
சொன்னாலே போதும்.இந்த உபாயத்தின் மூலம்,தான் விரும்பும் மோக்ஷத்தை, தான்
அடைய விரும்பும் நேரத்தில் பெறுவதற்கு ஆசைப்படுகிறான் .

பாத்ம ஸம்ஹிதையில் , ” சுநமிவ புரோடாச : —–” என்று சொல்லுமாப்போலே , அதாவது,
புரோடாசம் என்பது ஹோம த்ரவ்யம் –இது தேவர்களுக்கு உரியது, அதை ஏற்கும் தகுதி நாய்க்கு இல்லை—
அதைப்போல,பிறவி, மற்றும் சாஸ்த்ர விரோத நடவடிக்கைகளால்,மோக்ஷம்பெறத் தகுதி
இல்லாவிடினும் அதை அடைய ஆசைப்படுகிறான். பக்தியோகம் செய்யவே அச்சமும் தயக்கமும்
உள்ளவன் ப்ரபத்திக்கு முக்ய அங்கமான மஹாவிச்வாஸம் கொள்ள எண்ணுதல்
கலவெள்ளுக்கட்டுப்போய்க் கல எண்ணெயாயிற்று என்று எம்பார் அருளிச்செய்ததைப்
போலுள்ளது அதாவது, ஒரு வாணியனின் –எண்ணெய் விற்பவனின்— செக்கு —எண்ணையை
ஆட்டும் மரத்தாலான சாதனம்—-பழுதுபட , வாணியன் ,கானகத்துக்குச் சென்று செக்குக்கான
ஒரு மரத்தை வெட்ட முயன்றான். அப்போது அந்த மரத்தில் குடியிருந்த ஒரு பிசாசு,
”மரத்தை வெட்டாதே—-உனக்குப் பிழைப்பதற்கு தினமும் ஒரு மூட்டை எள்ளையே
தருகிறேன்;எள்ளை விற்றுப் பிழைத்துக்கொள் —” என்க , வாணியனும் சம்மதிக்க, அந்தப்
பிசாசு, தினமும் ஒரு மூட்டை எள் கொடுத்துவந்தது.சிறிதுநாள் கழித்து,அந்த மரத்தினடியே
வந்த மற்றொரு பிசாசு, விஷயத்தைக் கேள்விப்பட்டு,முதல் பிசாசிடம் , நான் அந்த வாணியனைக்
கொன்றுவிட்டு வருகிறேன் என்று சொல்லி, வாணியனின் வீட்டுக்கு வந்தது.
அந்தச் சமயத்தில், வாணியன் , தனது பிள்ளையிடம் , முரண்டு பிடிக்கும் இரண்டாவது
காளை மாட்டைக் காட்டி , ” மகனே—அந்த இரண்டாவது பிசாசைப் பிடித்துக் கட்டு –”
என்றான். வாணியனைக் கொல்ல வந்த பிசாசு ,நடுங்கிப்போய் ,”ஐயா —நான் உனக்கு
தினமும் எண்ணெயாகவே கொடுக்கிறேன் –என்னை —” என்று சொல்லி ஓடிப்போயிற்று.
இதைக் கேள்வியுற்ற முதல் பிசாசு, சிரித்ததாம் .
இதைப்போன்றே மஹாவிச்வாஸம் , பக்தியோகத்தைக்காட்டிலும் சிரமமானது என்பர்.
ஒருபிடி எள்ளையே , கொடுக்க இயலாதவனிடம் ,ஒரு பாத்திரம் நிரம்ப எண்ணெய்
கேட்பது போல—கர்மயோகத்துக்கே தகுதி இல்லாதவன் மஹாவிச்வாஸம் கொள்ள நினைப்பது
உள்ளது –என்றும் பொருள் கொள்ளலாம் .

அதிகாரத்திலிருந்து

அப்புள்ளாரின் விவரணங்கள்

இவ்விடத்தில் ஸர்வேச்வரனுடைய பரத்வமாத்ரத்தை அறிந்து அகலுகையாலே நராதமனென்று
பேர் பெற்ற பிறந்து கெட்டானிற் காட்டில் இடைச்சிகளைப்போலே விவேகமில்லையேயாகிலும்
ஸௌலப்யத்தை அறிந்து அந்நலனுடையொருவனை நணுகுமவனே பரமாஸ்திகனென்று
அப்புள்ளார் அருளிச் செய்யும் பாசுரம்

வ்யாக்யானம்
ஸ்ரீ அப்புள்ளார் கூறுவதாவது —-

கோகுலத்து ஆய்ச்சியர்கள் போன்று விவேகம் இல்லையென்றாலும் , ஒருவன் , பகவானின்
ஸௌலப்யத்தை–எளிமையை உணர்ந்து அவன் பகவானை அணுகினால்,அவன் பரம ஆஸ்திகன் .
ஆனால், பகவானின் பரத்வத்தை மட்டிலுமே உணர்ந்து , அவனை அணுகத் தகுதியில்லை
என்றிருப்பவன் ”நராதமன் ” என்று கீதை சொல்கிறது ஆதலால், நராதமன் என்பவனைக்காட்டிலும்
பரம ஆஸ்திகன் பகவானிடம் மஹாவிச்வாஸம் அதிகமுள்ளவன் ஆகிறான்

அதிகாரத்திலிருந்து
த்வயத்தில் மஹாவிச்வாஸம் ,கார்ப்பண்யம்

இப்படி புருஷகாராதி ஜ்ஞானத்தாலே பிறந்த விச்வாஸ மஹத்வமும் விச்வாஸ ஸ்வரூபமும்
கார்ப்பண்யமும் ப்ரபத்யே என்கிற க்ரியா பதத்தில் உபஸர்க்கத்திலும் ,சரணசப்தோபலிஷ்டமான
தாதுவிலும் உத்தமனிலும் அநுஸந்தேயங்கள் . இதில் உத்தமனில் விவக்ஷிதத்தை அநந்யசரண :
என்று கத்யத்திலே வ்யாக்யானம் பண்ணினார்

வ்யாக்யானம்
த்வய மந்த்ரத்தில் உள்ள ப்ரபத்யே என்பதில் ”ப்ர ” என்பதில், பெரியபிராட்டியாரின்
புருஷாகாரம் ,மஹாவிச்வாஸத்தின் மேன்மை இதன் ஸ்வரூபம் , வேறு கதியில்லை
என்கிற முடிவு சொல்லப்படுகிறது.
மேலும்,சரணம் என்கிற வார்த்தையுடன் சேர்ந்து வருகிற ”ப்ரபத்யே ” என்பதில் உள்ள
”’பத் ‘ என்பதிலும் ( தாது—root )தெரிகிறது.இக்கருத்தையே எம்பெருமானார் சரணாகதி கத்யத்தில்
அநந்யசரண :–வேறு அடைக்கலம் இல்லை என்று அருளினார்

அதிகாரத்திலிருந்து
த்வயத்தில் –கோப்த்ருத்வவரணம்

இவ்விடத்தில் உபாயத்வ அத்யவஸாய வாசக ஸப்தத்திலே கோப்த்ருத்வவரணம் அந்தர்நீதம் .

அஹம் அஸ்மி அபராதாநாம் ஆலயோ அகிஞ்சிநோ அகதி :
த்வம் ஏவ உபாய பூதோ மே பவதி ப்ரார்த்தநாபதி :

சரணாகதிரித்யுக்தா ஸா தேவே அஸ்மிந் ப்ரயுஜ்யதாம் என்றும்

உபாயோ க்ருஹ ரக்ஷித்ரோ : ஸப்த : சரணமித்யயம்
வர்த்ததே ஸாம்ப்ரதம் உபாயார்த்த ஏக வாசக : என்றும்

சொல்லுகிறபடியே உபாயாந்தர அசக்தனுக்கு ஸர்வேச்வரன் ஸர்வ ஸாஸ்த்ரார்த்த
சாதாரணமான ரக்ஷகத்வமாத்ரத்திலே நிற்கையன்றிக்கே ஸ்வீக்ருதபரனாய்க் கொண்டு
உபாயாந்தர ஸ்தானத்திலே நிவேசிக்கையாலும் ந்யஸ்தபரனான இவ்வதிகாரிக்குப் பின்பு
அந்நயோபாயத்வம் நிலைநிற்கைக்காகவும் உபாயத்வாத்யவஸாயம் இவ்விடத்திலே
விவக்ஷிதமாயிற்று . உபாயமென்றால் ஒரு விரகு என்ற மாத்ரமாகையாலே
இவ்வுபாயத்வம் சேதந அசேதந ஸாதாரணமாயிருக்கையாலும்

ரக்ஷிஷ்யதீதீ விச்வாஸோ கோப்த்ருத்வவரணம் ததா என்றும்

ஸர்வஜ்ஞ : அபி ஹி விச்வேசா : ஸதா காருணிகோ அபி ஸந்
ஸம்ஸாரதந்த்ர வாஹித்வாத் ரக்ஷாபேக்ஷாம் ப்ரதீக்ஷதே என்றும்

சொல்லுகிறபடியே சேதநைகாந்தமான கோப்த்ருத்வவரணம் அநுஸந்தேயமாகையாலும்
கோப்த்ருத்வவரணம் இங்கே விவக்ஷிதம் . அதி சரண சப்தம் ஒரு ப்ரயோகத்திலே
இரண்டு அர்த்தத்தை அபிகாநம் பண்ணமாட்டாமையாலே இவ்வதிகாரிக்கு
அஸாதாரணமான உபாயத்வாத்யவஸாயம் இவ்விடத்தில் சப்தமாய் ஸர்வாதிகாரி
ஸாதாரணமான கோப்த்ருத்வவரணம் அர்த்தமாகக் கடவது

வ்யாக்யானம்

பகவானிடம் ஏற்படுகிற மஹாவிச்வாஸம் த்வயத்தில் வெளிப்படையாகவே உள்ளது.
நம்மைக் காப்பாற்றும்படி ப்ரார்த்திப்பது சரணம் என்பதிலேயே உள்ளது

அஹிர்புத்ந்ய ஸம்ஹிதையிலிருந்து ப்ரமாணம் சொல்கிறார்

அஹம் அஸ்மி அபராதாநாம் ஆலயோ அகிஞ்சிநோ அகதி :
த்வம் ஏவ உபாய பூதோ மே பவதி ப்ரார்த்தநாபதி : ( 37–30 )

சரணாகதிரித்யுக்தா ஸா தேவே அஸ்மிந் ப்ரயுஜ்யதாம் ( 37–31 )

உபாயோ க்ருஹ ரக்ஷித்ரோ : ஸப்த : சரணமித்யயம்
வர்த்ததே ஸாம்ப்ரதம் உபாயார்த்த ஏக வாசக : ( 37–29 )

நீயே எனக்கு உபாயமாகவேண்டும் என்று ப்ரார்த்திப்பது –சரணாகதி –அது
இந்த எம்பெருமானிடம் செய்யப்படட்டும்

அடியோங்கள் குற்றங்களுக்கு இருப்பிடம் கைமுதல் ஏதும் இல்லாதவன்
ரக்ஷகன் யாருமில்லாமல் இருக்கிறேன் .தேவரீரே எனக்கு உபாயமாக
இருக்கவேண்டும் என்கிற ப்ரார்த்தனை வடிவமான ஜ்ஞானம் –சரணாகதி —
இது பகவானிடம் செய்யவேண்டும்
சரணம் என்கிற வார்த்தை உபாயம் ( சாதனம் ), வீடு, ரக்ஷிப்பவன் என்கிற பல
அர்த்தங்கள் இருந்தாலும் இங்கு உபாயம் என்று பொருள்
எல்லாவற்றையும் காப்பவன் எம்பெருமான். சரணாகதி செய்த ப்ரபன்னனைக்
காக்கும் பொறுப்பை ஏற்றுக்கொண்டும் , உபாயமே எம்பெருமானாக உள்ளதாலும்
ப்ரபன்னன் எப்போதும் எல்லாப் பொறுப்புக்களையும் பகவானிடம் கொடுத்து
வேறு உபாயத்தை நாடாமல் ,அவனே உபாயம் என்று இருக்கவேண்டும்.
உபாயம் என்னில் இலக்கை அடைய வழி

ரக்ஷிஷ்யதீதீ விச்வாஸோ கோப்த்ருத்வவரணம் ததா
ரக்ஷிப்பான் என்கிற திடநம்பிக்கை , ரக்ஷிக்கவேண்டும் என்கிற ப்ரார்த்தனை

ஸர்வஜ்ஞ : அபி ஹி விச்வேசா : ஸதா காருணிகோ அபி ஸந்
ஸம்ஸாரதந்த்ர வாஹித்வாத் ரக்ஷாபேக்ஷாம் ப்ரதீக்ஷதே —–லக்ஷ்மீ தந்த்ரம்

எல்லாவற்றையும் நியமிப்பவன்; எல்லாம் அறிந்தவன் ;மிகுந்த காருண்யமுள்ளவன் ,
இருந்தாலும் ஸம்ஸாரத்தை வழிநடத்துபவனாகையால் , ”ரக்ஷிக்க வேணும் ”
என்கிற ப்ரார்த்தனையை எதிர்பார்க்கிறான்
சேதனன் மட்டுமே இப்படி ப்ரார்த்திக்க முடியும்.
த்வயத்தில் உள்ள ”சரணம் ” என்கிற பதம் உபாயத்தையும் குறிக்கிறது;
ரக்ஷிக்கவேணும் என்பதையும் குறிக்கிறது
சரணம் என்னும் இப்பதம் பகவானே ப்ரபன்னனுக்கு உபாயம் என்பதையும்
ரக்ஷிக்கவேணும் என்று வேண்டப்பட்டதாகவும் கொள்ளவேணும்.

அதிகாரத்திலிருந்து

அறிவித்தனர் அன்பர் ஐயம் பறையும் உபாயம் இல்லாத்
துறவித்துனியில் துணையாம் பரனை வரிக்கும் வகை
உறவு இத்தனை இன்றி ஒத்தாரென நின்ற உம்பரை நாம்
பிறவித்துயர் செகுப்பீர் என்று இரக்கும் பிழை அறவே

ப்ரக்யாத :பஞ்சஷ அங்க :ஸக்ருத் இதி பகவச்சாஸநை : ஏஷ யோக :
தத்ர த்வாப்யாம் அபாயாத் விரதி : அநிதர உபாயதா ஏகேந போத்யா
ஏகேந ஸ்வாந்ததார்ட்யம் நிஜ பர விஷயே அந்யேந தத்ஸாத்யதா இச்சா
தத்வஜ்ஞான ப்ரயுக்தா து இஹ ஸபரிகரே தாததீந்ய ஆதி புத்தி :

வ்யாக்யானம்

பக்தியோகம் போன்றவற்றை அனுசரிக்க இயலாத நிலையில் இருப்போருக்கும்
இவை பலன்தருமோ என்று சந்தேகப்படுவோருக்கும் இவர்களது கதியற்ற
நிலையை உணர்ந்த எம்பெருமான் நம்மைக் காக்கத் திருவுள்ளம் கொண்டான்.
உபாயமாக அவனையே வேண்டி,அவனையே அடைய அன்புகொண்ட
ஆசார்யர்கள் -அதற்கான வழியை உபதேசித்தார்கள்
, இதன் மூலமாக,நம்மைப்போன்றே கர்மவினைகளால் பீடிக்கப்படும்
மற்ற தெய்வங்களை நாடி , நமக்குச் சிறிதும் தொடர்பில்லாத அவர்களிடம்
என்னை இந்த ஸம்ஸார பந்தத்திலிருந்து விடுவிக்கவேண்டும் என்று
இத் தெய்வங்களிடம் கையேந்தும் தவறைச் செய்யமாட்டோம்

பாஞ்சராத்ர ஆகமத்தில் ப்ரபத்தி யோகம் ஐந்து அங்கங்களைக் கொண்டது
என்றும் ஒரே ஒருமுறை செய்யப்படவேண்டும் என்று கூறப்பட்டது.
(மோக்ஷத்துக்காகச் செய்யப்படும் ப்ரபத்தியில் ”ஸாத்விக த்யாகம் ”ஆறாவது அங்கம் )
ஏனைய பலன்களைக் கோரிச் செய்யப்படும் ப்ரபத்தியில் இந்த அங்கம் இல்லை.
எம்பெருமானின் கட்டளையை மீறுதல் என்பதை மாற்ற,ஆநுகூல்ய ஸங்கல்பம் ,
ப்ராதிகூல்ய வ்ரஜநம் இரண்டு அங்கங்களும் , பகவானை அல்லாது வேறு
உபாயத்தைப் பற்றாததை கார்ப்பண்யம் என்கிற அங்கமும் , தன்னைக்காப்பாற்றிக்கொள்ளும்
விஷயத்தில் வேறு உபாயங்களை நாடாமல் பகவானை நம்பியிருப்பது
மஹாவிச்வாஸத்தையும் , விரும்பும் பலனை அளிக்கிறேன் என்கிற பகவானின்
ஸங்கல்பத்தை கோப்த்ருத்வவரணம் என்கிற அங்கமும் ஏற்படுத்துகிறது .
இப்படியாக உள்ள ப்ரபத்தியில் ,இவை யாவும் பகவானாலேயே என்கிற எண்ணமும்
சாஸ்த்ர ஞானத்தால் மட்டுமே உண்டாகிறது .

ஸ்ரீமத் ரஹஸ்யத்ரய ஸாரம் –11 வது அதிகாரம் —- பரிகரவிபாகாதிகாரம் —–நிறைவு

——————-

கவிதார்க்கிக ஸிம்ஹாய கல்யாண குணசாலிநே |
ஸ்ரீமதே வேங்கடேசாய வேதாந்த குரவே நம : ||

——————–

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ உருப்பத்தூர் ஸூந்தர ராஜன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ தேசிகன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம் .

ஸ்ரீமத் ரஹஸ்யத்ரய ஸாரம் –வ்யாக்யானம்–ஸ்ரீ உருப்பத்தூர் ஸூந்தர ராஜன் ஸ்வாமிகள் தொகுத்து -அளித்தவை –அதிகாரம் —10–ப்ரபத்தி யோக்ய அதிகாரம்

ஸ்ரீமான் வேங்கட நாதார்ய : கவிதார்கிக கேஸரீ |
வேதாந்தாசார்ய வர்யோ மே ஸந்நிதத்தாம் ஸதா ஹ்ருதி ||

———–

அதிகாரம் —10-ப்ரபத்தி யோக்ய அதிகாரம்

அர்த்தித்வேந ஸமர்த்ததா த்ரிகதநு :ஸம்பிண்டிதா : அதிக்ரியா
ஸா சாஷ்டாங்க ஷடங்க யோக நியதாவஸ்தா வ்யவஸ்தாபிதா |
ச்ரோதீ ஸர்வ சரண்யதா பகவத : ஸ்ம்ருத்யா அபி ஸத்யாபிதா
ஸத்யாதிஷு இவ நைகமேஷு அதிக்ருதி : ஸர்வ ஆஸ்பதே ஸத்பதே ||

வ்யாக்யானம்

ஒருபலனைப் பெற மிக ஆவல் இருந்து, அதை அடைவதற்கான உபாயத்தில்
ஈடுபட தகுதி வேண்டும்.
முதலாவது, அந்தப் பலனில் ,அளவில்லா ஆவல் இருக்கவேண்டும்
அடுத்து, மூன்று விதமான தகுதிகள் வேண்டும்.
1.ஜ்ஞானம்
2.சக்தி
3. யோக்யதை
இந்தத் தகுதிகளைப் பொறுத்தே உபாயத்துக்கான வழியில் ,ஒரு முமுக்ஷு
ஈடுபடுகிறான்.
ஆனால், பக்தி யோகத்துக்கு எட்டு அங்கங்கள் ; ப்ரபத்தி அனுசரிக்க ஆறு அங்கங்கள்.
எல்லா ஜீவராசிகளுக்கும், பகவானே சரணமளிக்கிறான் என்பதை ஸ்ருதிகள்
கூறுகின்றன; ஸ்ம்ருதிகள் உறுதி செய்கின்றன.உண்மையை மட்டுமே பேசு என்று வேதங்கள்
சொல்வது,எல்லோருக்கும் பொருந்துவதைப்போல, ப்ரபத்தியும் யாவருக்கும்
பொருந்துகிறது

பக்தியோகம் செய்பவர்களுக்கு,—அந்த யோகா விஷயமான ஜ்ஞானம், அதைச் செய்யும் சக்தி,
அதற்கான யோக்யதை =ஸ்வரூபம்
ப்ரபத்தி செய்பவர்களுக்கு, ப்ரபத்தி விஷயமான ஜ்ஞானம், அதைச் செய்யும் சக்தி,
அதற்கான யோக்யதை =ஸ்வரூபம்

பக்தி யோகம் செய்பவர்களுக்கு, தேஹம் முடிவிலே மோக்ஷம் அபேக்ஷை இல்லை.
மோக்ஷ ப்ரபத்திக்கு வைதீக அக்நி வேண்டாமென்றாலும், வைதீக மந்த்ரம் வேண்டும்.
த்வயம் போன்ற மந்த்ரங்கள் ப்ரமாணம் . வேத அத்யயநுத்துக்கான உபநயனம் ,
வேத அத்யயநம் இல்லாவிட்டாலும், இது கைகூடும் .

ப்ரபத்திக்கான ஆறு அங்கங்கள்
1.ஆநுகூல்ய ஸங்கல்பம் =இன்று முதல் அநுகூலனாக வர்த்திக்கக்கடவேன் என்கிற ஸங்கல்பம்
2.ப்ராதிகூல்யவர்ஜநம் =ப்ரதிகூலம் செய்யமாட்டேன் என்கிற ஸங்கல்பம்
3. கார்ப்பண்யம் =கர்ம ,ஞான,பக்தி யோகங்கள் செய்யச் சக்தியில்லை என்று ப்ரார்த்தித்தல்
4. மஹாவிச்வாஸம் =பகவானின் திருவடிகளைப் பற்றினால் , பகவான் நிச்சயம் அருளுவான்
என்கிற திடமான நம்பிக்கை
5.கோப்த்ருவ வரணம் = எதுவும் சக்தியில்லாத எனக்கு, நீயே உபாயமாக இருந்து,
பலனளிக்கவேண்டும் என்று வேண்டுவது
6. ஸாத்விகத்யாகம் = மோக்ஷத்தை உத்தேசித்துச் செய்த ப்ரபத்திக்கு –பலத்யாகம்
அதாவது, இந்த ஆத்மாவை ரக்ஷிக்கிற பரஸமர்ப்பணத்தை
பகவானே, தன்னுடைய ப்ரீதிக்காக, தானே, தன்னைச் சேர்ந்த
என்னைக்கொண்டு செய்துகொள்கிறான் /செய்துகொண்டான்
இதனால் வரும் பலன் பகவானுக்கே என அர்ப்பணித்தல்

அதிகாரத்திலிருந்து

அதிகாரம், உபாயம், பலன் –இவற்றுக்கான விவரம்

இப்படி அபிமதபலத்துக்கு உபாயாந்தர நிஸ்ப்ருஹனாய் ந்யாஸவித்யையிலே
இழியுமவனுக்கு இவ்வித்தைக்கு அதிகாரவிசேஷம் முதலானவை இருக்கும்படி
அறியவேணும் .
அதிகாரமாவது —அவ்வோபலோபாயங்களிலே ப்ரவ்ருத்தனாம் புருஷனுக்குப் பலத்தில்
அர்த்தித்வமும் , உபாயத்தில் ஸாமர்த்யமும் . இவற்றில் ஸாமர்த்யமாவது
சாஸ்த்ரார்த்தத்தை அறிகையும் , அறிந்தபடி அநுஷ்டிக்க வல்லவனாகையும்
சாஸ்த்ராநுமத ஜாதி குணாதி யோக்யதையும் . இவ்வதிகாரம் முன்பே
ஸித்தமாயிருக்கும் . இது உடையவனுக்குப் ப்ரயோஜனமாய்க் கொண்டு ஸாத்யமாக
அநுவதிக்கப்படுமது பலம் . ததர்த்தமாக ஸாத்யமாக விதிக்கப்படுவது உபாயம் .

வ்யாக்யானம்

ப்ரபத்தி என்கிற ந்யாஸ வித்யையில் ஈடுபட விரும்புபவன், வேறு எதையும்
உபாயமாகப் பற்றுவதில் ஆவலில்லாமல் இருப்பவன், எவ்விதத் தகுதிகளோடு
இருக்கவேண்டும் என்பதை அறிந்துகொள்ள வேண்டும்.
அதிகாரம் என்பது இந்த இடத்தில்,
ஒரு பலனை அடைவதில் மிக விருப்பம், அதை அடைவதற்கான உபாயத்தில்
மிக ஆர்வம், அந்த உபாயத்தைச் செய்யக்கூடிய திறமை, அல்லதுதகுதி,ஸாமர்த்யம்
என்பதைக் குறிக்கிறது ,
திறமை, அல்லதுதகுதி,ஸாமர்த்யம் —என்றால், சாஸ்த்ரங்களில் ஆழமான அறிவு,
அந்த அறிவின்படி அநுஷ்டானம் , சாஸ்திரங்களில் கூறப்படும் ஜாதி அதன் தன்மைகளைக்
கொண்டிருப்பது—என்பன போன்றவையாகும்.
இப்படிப்பட்ட தகுதி உள்ளவன், உபாயத்தைச் செய்து, அவனுடைய இலக்கைப் பலனாக
அடைகிறான். உபாயமென்பது—பலனைப் பெறுவதற்கான வழி .
பலன் —–எவனெவன் எந்த பலத்துக்காக எந்த உபாயத்தைக் கடைப்பிடிக்கிறானோ
அவனுக்கு அந்தப் பலத்தில் ஆசை, அந்த உபாயத்தில் ஸாமர்த்யம் வேண்டும்.இவன் எதைச்
செய்கிறானோ அந்த விஷயத்தில் இச்சை இருப்பதால் செய்கிறான்.ஏன் செய்கிறான் என்றால்,
அப்படிச் செய்வதால் வரும் பலனில் ஆசை இருப்பதால் செய்கிறான்.
சாஸ்த்ராநுமதஜாதி குணாதி யோக்யதை = சாஸ்த்ரங்களில் கூறியபடி ஜாதி, தன்மைகள்
இந்தக் கார்யத்தை, இன்ன ஜாதியில் பிறந்தவன், இத்தகைய ஆசைபோன்ற குணமுள்ளவன்
இப்படி ஆசாரமுள்ளவன் செய்யவேண்டாம் என்பதைச் செய்யாமலிருப்பவன் எவனோ
அவனே இந்தக் கார்யத்தைச் செய்யலாம் சாஸ்த்ரம் யாருக்கு அநுமதி அளித்திருக்கிறதோ
அவன்தான் அந்த உபாயத்தைச் செய்யலாம்.
ப்ரபத்தி , எல்லா ஜாதியருக்கும் பொதுவாக இருக்க, இங்கு ஜாதி எதற்குச் சொல்லப்படுகிறது
என்றால், இந்த வாக்யம் —சொல் —ப்ரபத்திக்கு மட்டும் அதிகாரம் சொல்லப்படுவதற்காகச்
சொல்லப்படவில்லை. பொதுவாக, எல்லா உபாயத்தையும் சொல்கிறது.
சிலர், பலத்தில் இருக்கும் அடங்கா ஆசையாலே , தன் அறிவு என்ன, தன் சக்தி என்ன ,
என்பதை ஆராயாமல் , உபாயத்தில் இழிந்துத் தடுமாறினால் , அதைத் தடுக்க
இப்படிச் சொல்லப்பட்டது,.

பக்தி யோகம் போன்றவற்றைச் செய்பவனுக்கு அந்த விஷயத்தில், ஜ்ஞானம், சக்தி, அதன்
பலன்களில் ஆசைவேண்டுமென்றாலும் , வேறு ஒன்றை விரும்பாமலிருப்பது,
அதில் ஜ்ஞானம், சக்தி இல்லாமலிருப்பது —-என்பது இல்லை.

ஆனால் ப்ரபத்திக்கு ,வேறுபலனில் ( மோக்ஷத்தைத் தவிர ) ஆசையில்லாமை , வேறு உபாயத்தில்
ஜ்ஞானம், சக்தி இல்லாமை வேண்டும். இது, ஆகிஞ்சன்யம் , அநந்யகதிகத்வம் என்பர்

அதிகாரத்திலிருந்து

ஆகிஞ்சன்யம் , அநந்யகதிகத்வம் விளக்கம்

இங்கு முமுக்ஷுத்வமுண்டாய் ஸ்வதந்த்ரப்ரபத்திரூப மோக்ஷோபாயவிசேஷ நிஷ்டனுக்கு
சாஸ்த்ரஜந்ய ஸம்பந்தஞாநாதிகள் உபாஸகனோடு ஸாதாரணமாயிருக்க விசேஷித்த
அதிகாரம் தன்னுடைய ஆகிஞ்சந்யமும் அநந்யகதித்வமும் . ஆகிஞ்சந்யமாவது உபாயாந்தர
ஸாமர்த்யாபாவம் . அநந்யகதித்வமாவது ப்ரயோஜநாந்தர வைமுக்யம் , சரண்யாந்தர
வைமுக்யமாகவுமாம். இது ப்ரயோஜநாந்தர வைமுக்யத்தாலும் அர்த்தஸித்தம் .
இவ்வர்த்தம்
ப்ராஹ்மணம் சிதிகண்டம் ச யாந்சாந்யா தேவதா : ஸ்ம்ருதா :
ப்ரதிபுத்தா ந ஸ்வந்தே யஸ்மாத் பரிமிதம் பலம்
இத்யாதிகளிலே கண்டுகொள்வது

தீவ்ரதமமான முமுஷுத்வமின்றிக்கே தேஹாநுவ்ருத்யாதி ப்ரயோஜநாந்தர ஸக்தனானவன்
மோக்ஷார்த்தமாக ப்ரபத்தியைப் பற்றினால் அவ்வோ ப்ரயோஜநாந்தரங்களின்
அளவுக்கு ஈடாக மோக்ஷம் விளம்பிக்கும்

வ்யாக்யானம்

ஒருவனுக்கு மோக்ஷம் அடைய விருப்பம் ஏற்படலாம். இவன், சாஸ்த்ரரூபமாக, ஜீவாத்ம —
பரமாத்ம தத்வங்களை ,வேறுபாடுகளை —பக்தியோகம் செய்பவனைப்போலத் தெரிந்துகொள்கிறான்.
இவன் ப்ரபத்தியை மோக்ஷ உபாயமாக அனுஷ்டிக்கும்போது இவனுக்கு, ஆகிஞ்சந்யமும்
அநந்யகதித்வமும்–இந்த இரண்டும் தகுதிகள் ஆகின்றன.
ஆகிஞ்சந்யம் என்றால், மற்ற எந்த உபாயங்களிலும் இழியத் தகுதியோ ,திறமையோ
இல்லாததாகும்.
அநந்யகதித்வம் என்றால், மோக்ஷம் தவிர வேறு எதையும் வேண்டாமையும், வேறு எதிலும்
பற்றில்லாமையும் , எம்பெருமானே சர்வமும் என்கிற உறுதியும் ஆகும்.
வேறு எதிலும் பற்றில்லாமை என்பதும் ஆகிஞ்சந்யத்தில் அடங்கியதே .
இதை மஹாபாரதம் சாந்திபர்வம் ( 350–36 ) சொல்கிறது

ப்ராஹ்மணம் சிதிகண்டம் ச யாந்சாந்யா தேவதா : ஸ்ம்ருதா :
ப்ரதிபுத்தா ந ஸ்வந்தே யஸ்மாத் பரிமிதம் பலம்
அறிவிற் சிறந்த முமுக்ஷுக்கள் ,ப்ரம்மன் ருத்ரன் போன்றவர்களை ஆச்ரயிப்பதில்லை .
ஏனெனில் அவர்கள் அருளும் பலன்கள் மிக அற்பமானவை என்பதை அறிந்துள்ளனர்

ஒருவன், தன்னுடைய சரீரத்துடன் நீண்ட நாள் வாழவேண்டும் என்றும் மோக்ஷத்தில்
ஆசையில்லாமல் ப்ரபத்தி செய்தாலும், அதற்கேற்றபடி பலன் கிடைக்கும்.
அப்போது, மோக்ஷம் தாமதிக்கும் .

அதிகாரத்திலிருந்து
ஆகிஞ்சந்யமும் அநந்யகதித்வமும்–இவற்றுக்கான காரணம்

இவ் ஆகிஞ்சந்யத்துக்கும் அநந்யகதித்வதுக்கும் நிபந்தநம் உபயாந்தரங்களில்
இவ்வதிகாரியினுடைய அஜ்ஞான அசக்திகளும் பலவிளம்ப அஸஹத்வமும் .
இதில் சரண்யாந்தர வைமுக்யத்துக்கு நிபந்தனம் :
யதா வாயோஸ்த்ருணாக்ராணி வசம் யாந்தி பலீயஸ :
தாதுரேவ வசம் யாந்தி ஸர்வபூதாநி பாரத
என்கிறபடியே தனக்கும் பிறருக்குமொத்திருக்கிற பகவதேக பாரதந்த்ர்யாத்யவ
ஸாயமும் ப்ரயோஜநாந்தர வைமுக்யமும்

வ்யாக்யானம்

ஆகிஞ்சந்யமும் அநந்யகதித்வமும் ஏற்படக் காரணம்—
மற்ற உபாயங்களில் ஈடுபட இயலாமை, அவற்றைப்பற்றிய அறியாமை, மோக்ஷம்
பெறுவதில் தாமதத்தைப் பொறுத்துக்கொள்ள இயலாமை. மற்றும், பகவானே
அனைத்தும் என்கிற சிந்தனை
இதை, மஹாபாரதம் உத்யோக பர்வம் ( 26–29 ) சொல்கிறது —
யதா வாயோஸ்த்ருணாக்ராணி வசம் யாந்தி பலீயஸ :
தாதுரேவ வசம் யாந்தி ஸர்வபூதாநி பாரத

ஹே –பாரத —-பலமான காற்றின் வசத்தில் ,புல்லின் நுனிகள்
இருப்பதைப்போல எல்லாப் பிராணிகளும் , உலகைப் படைக்கிற பகவானின்
வசத்தில் இருக்கின்றன

அதிகாரத்திலிருந்து

ப்ரபத்திக்குப் ப்ரமாணங்கள்

இப்ப்ரபத்யாதிகார விசேஷம் ;
ஸ பித்ரா ச பரித்யக்தஸ்ஸுரைச்ச ஸமஹர்ஷிபி :
த்ரீந் லோகாந் ஸம்பரிக்ரம்ய தமேவ சரணம் கத :
அஹமஸ்ம்யபராதாநாமாலய : அகிஞ்சந : அகதி :
ஆகிஞ்சந : அநந்யகதி : சரண்ய ,
அநாகதாநந்தகால ஸமீக்ஷயாப்யத்ருஷ்ட ஸந்தாரோபாய : ,
தத்ப்ராப்த்யே ச தத்பாதாம்புஜத்வய ப்ரபத்தேரந்யந்ந மே கல்பகோடி
ஸஹஸ்ரேணாபி ஸாதநமஸ்தீதி மந்வாந : ,
புகலொன்றில்லா அடியேன்
என்றிவை முதலான ப்ரமாண ஸம்ப்ரதாயங்களிலே ஸித்தம்

வ்யாக்யானம்

இந்தப் ப்ரபத்திக்கு உள்ள அதிகாரத்தைப் பல ப்ரமாணங்களாலே
ஸ்வாமி தேசிகன் விளக்குகிறார்
ஸ்ரீமத் ராமாயணம் —
ஸ பித்ரா ச பரித்யக்தஸ்ஸுரைச்ச ஸமஹர்ஷிபி :
த்ரீந் லோகாந் ஸம்பரிக்ரம்ய தமேவ சரணம் கத :

இந்த்ரனின் பிள்ளையானவன் ,காக்கை ரூபத்தில் ஸீதா பிராட்டியிடம்
அபசாரப்பட்டு, ஸ்ரீ ராமபிரான் அஸ்த்ரம் ஏவ, தப்பிப்பிதற்காக
தேவர்கள்,ரிஷிகள்,தனது தந்தையான இந்த்ரன் யாவராலும்
கைவிடப்பட்டுக் கடைசியில் ராமபிரானையே சரணமடைந்தது.

அஹிர்புத்ந்ய ஸம்ஹிதை —- ( 37—30 )
அஹமஸ்ம்யபராதாநாமாலய : அகிஞ்சந : அகதி :
நாரதர் கேட்கிறார்
மஹேஸ்வரனே —-”ந்யாஸம் ” என்பதை விளக்கிச் சொல்லவேண்டும் .
அஹிர்புத்ந்யர் ——நாரதா—இது தேவர்களும் அறியாத பரம ரஹஸ்யம் .
உபநிஷத்துக்களில் சொல்லப்பட்டுள்ளது. விரும்பிய பலனை உடனே
தரவல்லது .அனைத்துப் பாபங்களையும் போக்கச் சக்தி உள்ளது.
இதை எல்லோருக்கும் சொல்லிவிடக்கூடாது.பக்தி இலாதவனுக்குச்
சொல்லவே கூடாது. நீர், ஆழ்ந்த பக்தி உள்ளவராதலால் உமது
க்ஷேமத்தை விரும்பி இதைச் சொல்கிறேன் . பலவித விருப்பங்களை
அடைய விரும்புபவன் ,யாரால், மற்ற உபாயங்களால் விரைவில்
அடைய முடியாதோ, மோக்ஷத்தை விரும்புபவன் பக்தியோகம்
செய்து அதை எப்போது அடைவோம் என்று அறிய இயலாதோ ,
எங்கு சென்றால் திரும்பவும் ஜனனம் என்பதே கிடையாதோ
அப்படிப்பட்ட ”பரமபதம் ”, ந்யாஸத்திலே கிடைக்கும்.
இதனால், புருஷோத்தமனான பரமபுருஷனை அடையலாம்.
அடியேன் குற்றங்களுக்கெல்லாம் இருப்பிடம் ;கைமுதல் ஏதும்
இல்லாதவன்; உம்மைத் தவிர அடியேனை ரக்ஷிக்க யாருமில்லை ;
தேவரீரே , அடியேனுக்கு உபாயமாக இருக்கவேண்டும்;
என்கிற ப்ரார்த்தனை வடிவான ஜ்ஞானம் —ஸரணாகதி /ந்யாஸம் .
கார்பண்யம் ( ஆகிஞ்சன்யம் —கர்ம , ஞான ,பக்தி யோகங்கள் செய்யச்
சக்தியில்லாதவன் ; அநந்யகதித்வம் —உன்னைத் தவிர ரக்ஷகன் இல்லை;)
கார்பண்யம் இவையிரண்டும் சேர்ந்தது.ஆத்மாவை ,பகவானுக்குச்
சமர்ப்பிக்கும்போது , ஒரு உபாயத்தைக் கொண்டு சமர்ப்பிக்கவேண்டும்.
அப்படி, ஏதும் ,அடியேனிடம் இல்லை.ஆதலால்,தேவரீர் ”பக்தி ”
என்கிற உபாயமாக இருந்து ரக்ஷிக்கவேண்டும் . இப்படி,நிறைய
விஷயங்களைச் சொல்கிறார்.

ஸ்தோத்ர ரத்னம் ( 22 )

ந தர்ம நிஷ்ட்டோஷ்மி ந சாத்ய வேதீ
ந பக்திமான் த்வச் சரணாரவிந்தே |
அகிஞ்சநோ நந்ய கதிஸ் சரண்ய
த்வத்பாத மூலம் சரணம் ப்ரபத்யே ||

முதலில், ஸாத்விக த்யாகம் . பிறகு, கீதையில் சொன்ன தேவ அர்ச்சனை போன்ற
கர்மயோகம் இதில் ஒன்று. வெகு காலம் இப்படிச் செய்து, மனஸ் சுத்தமானால்
ஜீவாத்ம தத்வ சிந்தனை என்கிற ஜ்ஞான யோகம். இப்படிப் பலகாலம் செய்து,
ஜீவனை சாக்ஷாத்காரம் செய்தபிறகு ,பகவானிடம் பக்தியோகம் .
பகவானின் திருவடியை அடைய, கீதையில் க்ருஷ்ணன் சொன்னது.
இவற்றில் ஒன்றும் செய்யவல்லேன்
த்வத்பாதமூலம் –உன் திருவடியின் உட்புறத்தைச் சரணமாகப் பற்றுகிறேன் .
வெளிப்புறம் பற்றி ,வேறு பலன் பெற்றுப் போகமாட்டேன். உன் திருவடியின்
உட்புறத்தில் மறைந்தாலல்லாது , எனது பாபங்கள் —வினைகள்—என்கிற
யமகிங்கரர்கள் விடமாட்டார்கள்.
கர்மயோகம் செய்வதற்கும் ,ஜ்ஞானம் வேண்டும் .
ந பக்திமான்—நாத்ம வேதீ —ந தர்ம நிஷ்ட்ட :
செய்யாவிட்டாலும் செய்ய முயற்சிக்கலாமே என்றால் அதற்குச் சக்தியில்லை
அகிஞ்சந :

கர்மயோகம்
தர்மம் இரண்டு வகை. ப்ரவ்ருத்தி தர்மம் மற்றும் நிவ்ருத்தி தர்மம்
வேறு பலனுக்காகச் செய்யும் கர்மா /தர்மம். ப்ரவ்ருத்தி தர்மம்.
மோக்ஷத்துக்காகச் செய்யும் தர்மம் நிவ்ருத்தி தர்மம்
ஆதலால், கர்மயோகம் தொடங்கும்போதே ,வேறு பலனில் ஆசையில்லாது
ஸாத்விகத் த்யாகத்துடன் தொடங்கவேண்டும்.
லக்ஷ்மி தந்த்ரம் சொல்கிறது —-

உபாயச் ச சதுர்த்தஸ்தே ப்ரோக்த : சீக்ரபலப்ரத |
பூர்வேத்ரய உபாயஸ்தே பவேயு ரமமநோஹரா : ||
சதுர்த்த மாச்ரயந் ஏவம் உபாயம் சரணாச்ரயம் —–

நான்குவித உபாயங்கள் இருந்தாலும் , மூன்று உபாயங்கள் ( கர்மா, ஞான, பக்தி )
பலகாலம் செய்யவேண்டும். இதற்கே பற்பல ஜன்மங்கள் எடுக்கவேண்டும்.
எல்லா ஜன்மங்களிலும் , உபாயத்துக்கான லக்ஷ்யம் எண்ணெய்ஒழுக்கு போல
இருக்கவேண்டும்.
ஆதலால், நான்காவதான சரணம் ஆச்ரயம் என்கிறது.

ஸ்ரீ நம்மாழ்வார் திருவாய்மொழி ( 5–7–1 )

அதனால்தான் நம்மாழ்வாரும்
நோற்ற நோன்பிலேன் நுண்ணறிவு இலேன் ஆகிலும் இனி உன்னைவிட்டு ஒன்றும்
ஆற்றகிற்கிலேன் அரவின் அணை அம்மானே
சேற்றுத் தாமரைச் செந்நெலுடு மலர் சிரீவரமங்கலநகர்
வீற்றிருந்த எந்தாய் ! உனக்கு மிகை அல்லேன் அங்கே
என்கிறார்.
அடியேன் =
எனக்குப் பலனை அளிக்க, நீ என்னிடம் எதிர்பார்ப்பது ஒன்றுமில்லை.
பலனை அளிப்பதற்கான ,பக்தியோகமும் அதற்குமுன்பாக ஜீவாத்மாவுக்கான
(ஜீவாத்ம ஸாக்ஷாத்காரம் ) ஜ்ஞான யோகமும் , அதற்கு முன்னாலான கர்மயோகமும்
தேவை.நான் கர்மயோகமே செய்யவில்லை. செய்யாவிட்டாலும் ,முன்ஜன்மங்களிலாவது
செய்திருக்கலாமே என்றால் , அப்படிச் செய்திருந்தால் இந்த ஜன்மத்தில் அதிலே
மேலும் மேலும் நோக்கம் அதிகப்பட்டுஇருக்கும். அது இல்லை.
ஜ்ஞானயோகமும் இல்லையே . அது, முன்ஜன்மத்தில் இருந்திருந்தால் இப்போது
ஜீவாத்ம ஸாக்ஷாத்காரமாவது இருக்கவேண்டும். அதுவும் இல்லை.
இதெல்லாம் இராதபோது நான் எங்கே பக்தியோகம் செய்வது ?
ஆனால், ப்ராக்ருத —உலகப் ப்ரஜைகளைப்போல நான் இல்லையே ?
உன்னை அடையவேண்டும் என்கிற தாபம் / ஆசை இருக்கிறதே !
உன்னை அடையாமல் தரிக்கமாட்டேன் . ஐச்வர்யமோ , ஸ்வர்க்கமோ ,
கைவல்யமோ கொடுத்து என்னைப் புறம்தள்ள உன்னால் முடியாது. ஆகிலும்,
ஆயுள் முடிவில் பார்க்கலாம் ,அர்ச்சிராதி மார்க்கமாக பரமபதத்தில் என்னை
வந்து சேர் என்றால் உனது செயல் தகாது.
இது, ச்ரீ உடையதாலே ” ச்ரீவரம் ”. துக்கத்துக்குச் சிறிதும் இடம் இல்லாததாலே
மங்கலம் . எழுந்தருளியிருக்க ,அங்கு உன்னை வந்து கிட்டாமல் என்னை
அபேக்ஷிக்காதே —-
ஸ்ரீ ரங்க கத்யம் —-
ஆகிஞ்சந : அநந்யகதி : சரண்ய =

ஸ்வாத்ம நித்ய நியாம்ய நித்ய தாஸ்யை கரஸாத்ம ஸ்வபாவாநு ஸந்தாந
பூர்வக பகவத் அநவதிகாதிசய ஸ்வாம்யாத்யகில குணகணானுபவ ஜநித
அநவதிகாதிசய ப்ரீதிகாரித அசேஷாவஸ்தோதித அசேஷ சேஷதைகரதிரூப
நித்ய கைங்கர்ய ப்ராப்த்யுபாயபூத பக்திததுபாய ஸம்யக்ஜ்ஞாந ததுபாய
ஸமீசீநக்ரியா ததநுகுண ஸாத்விக தாஸ்திக்யாதி ஸமஸ்தாத்ம குண விஹீந : |
துரத்தராநந்த தத்விபர்ய யஜ்ஞான க்ரியாநுகுண அநாதி பாபவாஸனா
மஹார்ண வாந்தர்நிமக்ந :, திலதைலவத் தாருவஹ்நிவத் துர்விவேச த்ரிகுண
க்ஷணக்ஷரண ஸ்வபாவ சேதந ப்ரக்ருதி வ்யாபதி ரூபதுரத்யய பகவந்மாயா திரோஹித
ஸ்வப்ரகாச : அநாத்யவித்யா ஸஞ்சித அநந்த அஸக்ய விஸ்ரம்ஸந கர்மபாச ப்ரக்ரதித :
அநாகத அநந்தகால ஸமீக்ஷயாபி அத்ருஷ்ட ஸந்தாரோபாய : நிகில ஜந்துஜாதசரண்ய :
ஸ்ரீமந் நாராயண : தவ சரணாரவிந்தயுகளம் சரணமஹம் ப்ரபத்யே |
என்றும் , எனக்குக் கட்டளையிட்டுக் கைங்காயத்தைச் செய்யும் கைங்கர்யபரனாக
இதை சிந்தித்து ,எல்லாவற்றையும் அடக்கி ஆளும் பகவானின் கல்யாணகுணங்களை
அநுபவித்து ,இதனால் மிக அதிகமாக ப்ரேமம் பொங்க ,செய்யப்படும் ஸர்வாவஸ்சோசித
ஸர்வவித கைங்கர்யங்களையும் செய்வதையே இயல்பாகக் கொண்ட அடியவன்
என்கிற பதத்தை அடைவதற்கு அவச்ய சாதனமான பக்தியும்,இதற்கு உகந்த
ஜ்ஞான யோகமும் இதை ஸாதிக்கும் கர்மயோகமும் இதற்கு ஏற்றபடி ஸத்வகுணம்
நிறைந்து இருப்பதும் ,இதனால் வரும் ஆஸ்திகத் தன்மையும் மற்ற ஆத்மகுணங்களும்
இல்லாதவனும் கடக்க முடியாதவை எண்ணற்றவை முன்சொன்ன ஆத்ம குணங்கள்
கர்ம , ஜ்ஞான , பக்தி யோகங்களை அழிக்கவல்ல ,விபரீத ஜ்ஞானம் , தீய செயல் இவற்றை
உண்டாக்கவல்லதும், அநாதிகாலமாக துர்ப்பழக்கத்தைத் திருப்பித் திருப்பிச் செய்யும்
வாஸனையாகிற பெரியகடலில் விழுந்து உழல்பவனும் , எள்ளில் எண்ணெய் போலவும்
விறகில் நெருப்பு போலவும் பிரித்து உணரமுடியாததும் ,முக்குணங்கள் உள்ளதும்,
க்ஷணந்தோறும் தேயும் இயல்பு உடையதும் ,அறிவற்றதுமான ப்ரக்ருதியினால்
சுற்றிலும் சூழ்ந்து கட்டுண்ணப் பண்ணுகிற நீக்கமுடியாத பகவானது மாயையால்
மறைக்கப்பட்ட ஆத்மஜ்ஞானத்தை உடையவனும் அநாதிகாலமாக என்னைத் தொடர்ந்து
வந்துகொண்டே இருக்கிற அஜ்ஞானத்தால் நானே நிறைய சம்பாதித்துக் கொண்டதும்,
அளவில்லாததும் அவிழ்க்க முடியாததுமான புண்ய பாப கர்மம் என்றும், பாசத்தால்
நன்கு பிணைக்கப்பட்டவனும் முடிவு இல்லாத எதிர்காலம் முழுவதுமே இதிலிருந்து
விடுவித்துக்கொள்ள வழி தெரியாதவனும் ஆன , நான் , எல்லாப் பிராணிகளையும்
ரக்ஷிக்கும் பொறுப்பை ஏற்க வல்லவரே, அகலகில்லேன் என்று உறையும் அலர்மேல்
மங்கை உறை மார்பா , எளிதில் அணுகும்படியாக இருக்கிற எந்தையே, உமது
திருவடித்தாமரைகளில் பரிபூர்ண நம்பிக்கையுடன் ,என்னைக் காக்கும் பொறுப்பை
ஸமர்ப்பிக்கிறேன் .
ஒருவரியில் சொல்லப்போனால்,
எல்லையற்ற ஸம்ஸாரம் எதிர் காலங்களிலும் உள்ளது;இந்த ஸம்ஸாரத்தைக்
கடக்க, உன்னைத் தவிர வேறு உபாயம் இல்லை

ஸ்ரீ வைகுண்ட கத்யம்
அநாகதாநந்தகால ஸமீக்ஷயாப்யத்ருஷ்ட ஸந்தாரோபாய : ,
தத்ப்ராப்த்யே ச தத்பாதாம்புஜத்வய ப்ரபத்தேரந்யந்ந மே கல்பகோடி
ஸஹஸ்ரேணாபி ஸாதநமஸ்தீதி மந்வாந : =

பகவானை அடைவதற்கு, அவனுடைய திருவடித்தாமரைகளில் ப்ரபத்தி
செய்வதைத் தவிர வேறு உபாயம் , ஆயிரம் கல்பகோடிக் காலம் சென்றாலும்
அடியேனுக்கு இல்லை என்கிற எண்ணமுடைய நான்——-

திருவாய்மொழி ( 6–10–10 )

அகலகில்லேன் என்று உறையும் அலர்மேல் மங்கையுறை மார்பா !
நிகரில் புகழாய் ! உலகம் மூன்றுடையாய் ! என்னை ஆள்வானே !
நிகரில் அமரர் முனிக்கணங்கள் விரும்பும் திருவேங்கடத்தானே !
புகல் ஒன்று இல்லா அடியேன் உன்னடிக்கீழ் அமர்ந்து புகுந்தேனே !

தாமரையில் வாஸம் செய்பவள் பெரிய பிராட்டியார், நொடிப்பொழுதும்
விலகியே இருக்கமாட்டேன் என்று நித்யவாஸம் செய்யும் திருமார்பை
உடையவனே ! ஒப்புவமை இல்லாத கல்யாணகுணங்களால் ,ப்ரஸித்தி
ஆனவனே ! சேதன , அசேதன , ப்ரபஞ்ச ( ப்ரக்ருதி ) இவைகளை உடையவனே !
நீசனான என்னையும் உனக்கு என்று ஆக்கி ஆட்படுத்தி ஆள்பவனே !
கைங்கர்யபரர்கள் –கைங்கர்ய அநுபவத்தில் திளைத்து இருப்பவர்கள்–
விரும்பி வந்து வழிபடுகிற திருமலையாண்டவனே !வேறு புகலிடம் இல்லாத
சரணம் என்று வேறு எங்கும் போக இயலாத உமது அடிமையாகிய நான்
உனது திருவடித் தாமரைகளில் வேறு பலன்களில் விருப்பமில்லாது
பிரபத்தி செய்தேன்

இது த்வயத்தைச் சொல்லும் பாசுரம் என்பர்.திருவாய்மொழிக்கு வ்யாக்யானமான
”ஈட்”டில் ஒரு ஐதிஹ்யம் உள்ளது—பட்டர் சொன்னது. 4வது அதிகாரமான
அர்த்தபஞ்சக அதிகாரத்திலே இதைப் பார்த்தோம்.
பிராட்டி =பத்மாவதி
திருவேங்கடத்தான் = பத்மாபதி
திவ்யதம்பதியரிடம் செய்யும் ப்ரபத்தியை இப்பாசுரம் சொல்கிறது என்பர்.

அதிகாரத்திலிருந்து
ப்ரபத்திக்கு எல்லோருக்கும் அதிகாரம்

இவ்வளவு அதிகாரம் பெற்றால் ப்ரபத்திக்கு ஜாத்யாதி நியமமில்லாமையாலே
ஸர்வாதிகாரத்வம் ஸித்தம் .

அந்தணர் அந்தியர் எல்லையில் நின்ற அனைத்து உலகும்
நொந்தவரே முதலாக நுடங்கி அனன்னியராய்
வந்து அடையும் வகை வன் தகவு ஏந்தி வருந்திய நம்
அந்தம் இல் ஆதியை அன்பர் அறிந்து அறிவித்தனரே

பக்த்யாதெள சக்தி அபாவ :ப்ரமிதி ரஹிததா சாஸ்த்ரத : பர்யுதாஸ :
காலக்ஷேப அக்ஷபத்வம் த்விதி நியதிவசாத் ஆபதப்தி :சதுர்பி :
ஏக த்வி த்ரி ஆதியோக வ்யதிபிதுர நிஜ அதிக்ரியா : ஸம்ச்ரயந்தே
ஸந்த : ஸ்ரீசம் ஸ்வதந்த்ர ப்ரபதந விதிநா முக்த்யே நிர்விசங்கா :

வ்யாக்யானம்

ப்ராம்மணர் முதல் சண்டாளர் வரை உள்ள— அந்த எல்லையில் அடங்கிய
எல்லா லோகங்களிலும் சம்ஸார தாபத்தால் வாடுபவர்கள், வேறு உபாயம்
செய்ய இயலாதவர்களாய்த் துவண்டு வேறு பலன் வேறு ரக்ஷகன் தேடாதவராய் ,
சரணம் அடையும் வழியை , பெரிய குற்றம் புரிந்து இருந்தாலும் , மிக்கக்
க்ருபையுடன் ரக்ஷிக்க முயற்சிக்கிற அழிவில்லாத, ஜகத் காரணனான
நம் பகவானை பகவத் பக்தி ஆசார்ய பக்தி உடைய ஆசார்யர்கள் , தங்கள்
ஆசார்யர்களிடமிருந்து நன்கு தெரிந்துகொண்டு நமக்கு உபதேசித்தார்கள் .

பக்தியோகம் போன்ற உபாயங்களை அநுஷ்டிக்க சக்தியில்லாமை ,
இவற்றைப்பற்றிய ஞானமில்லாமை , இவற்றையெல்லாம் அநுஷ்டிக்கத்
தகுதியில்லை என்று சாஸ்த்ரங்களால் விலக்கி வைப்பது,மோக்ஷமடைய
நேரும் காலதாமதத்தைப் பொறுத்துக்கொள்ள இயலாமை—
இவற்றில் ,ஒன்றோ , இரண்டோ, மூன்றோ அல்லது நான்கோ அல்லது யாவுமோ
அமைவது , பூர்வ கர்மபலனால் நேரும். இவை, லக்ஷ்மிநாயகனான எம்பெருமானை
ப்ரபத்தி மூலமாக அடைவதற்கான தகுதிகள் . இவற்றை அறிந்தவர்,இவ்வுபாயங்களைக்
கொண்டு மோக்ஷம் அடைவதில் எவ்வித சந்தேகமுமின்றி எம்பெருமானை
அண்டியுள்ளனர்.

ஸ்ரீமத் ரஹஸ்யத்ரய ஸாரம் –10 வது அதிகாரம் —-ப்ரபத்தி யோக்ய அதிகாரம் —-நிறைவு

——————-

கவிதார்க்கிக ஸிம்ஹாய கல்யாண குணசாலிநே |
ஸ்ரீமதே வேங்கடேசாய வேதாந்த குரவே நம : ||

——————–

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ உருப்பத்தூர் ஸூந்தர ராஜன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ தேசிகன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம் .

ஸ்ரீமத் ரஹஸ்யத்ரய ஸாரம் –வ்யாக்யானம்–ஸ்ரீ உருப்பத்தூர் ஸூந்தர ராஜன் ஸ்வாமிகள் தொகுத்து -அளித்தவை –அதிகாரம் —9-உபாயவிபாகாதிகாரம் —

ஸ்ரீமான் வேங்கட நாதார்ய : கவிதார்கிக கேஸரீ |
வேதாந்தாசார்ய வர்யோ மே ஸந்நிதத்தாம் ஸதா ஹ்ருதி ||

———–

அதிகாரம் —9-உபாயவிபாகாதிகாரம்

இந்த அதிகாரத்தில் ,ஸ்வாமி தேசிகன் ,மோக்ஷத்தை அடைவதற்கான பிரிவுகளைச் சொல்கிறார்

அதிகாரத்திலிருந்து

உபாய : ஸ்வப்ராப்தே : உபநிஷத் அதீத : ஸ பகவான்
ப்ரஸத்த்யை தஸ்ய உக்தே ப்ரபதந நிதித்யாஸந கதீ |
ததாரோஹ : பும்ஸ : ஸுக்ருத பரிபாகேண மஹதா
நிதானம் தத்ர அபி ஸ்வயம் அகில நிர்மாண நிபுணா : ||

வ்யாக்யானம்

பகவானை அடைவதற்கான உபாயம் அவனே –இதை உபநிஷத்துக்கள்
சொல்கின்றன. பகவானின் க்ருபையைப் பெற இரண்டு மார்க்கங்கள்
ஒன்று பக்தி ,மற்றொன்று ப்ரபத்தி. இந்த வழிகளில், இழிவதற்கு,
பூர்வ ஜன்ம புண்யம் தேவைப்படுகிறது.இருந்தாலும், அனைத்துக்கும்
யஜமானனான பகவானே காரணம்.

அதிகாரத்திலிருந்து

உபாயம் மற்றும் உபேயம்

இவர்களுக்குக் கர்த்தவ்யமான உபாயமாவது ஒரு ஜ்ஞானவிகாஸ விசேஷம்.
இத்தாலே ஸத்யமாய் ப்ராப்திரூபமான உபேயமாவது ஒரு ஜ்ஞானவிகாஸ விசேஷம்.
இவற்றில் உபாயமாகிற ஜ்ஞானவிகாஸ விசேஷம் கரண ஸாபேக்ஷமுமாய்
சாஸ்த்ர விஹிதமுமாய் ஸத்யத்வாதிகளான ஸ்வரூபநிரூப தர்மங்கள்
அஞ்சோடே கூடின அவ்வோ வித்யாவிசேஷ ப்ரதிநித்ய குணாதிகளிலே
நியதப்ரஹ்ம விஷயமுமாயிருக்கும்.
உபேயமாகிற ஜ்ஞானவிகாஸ விசேஷம் கரண நிரபேக்ஷமுமாய் ஸ்வபாவ
ப்ராப்தமுமாய் குண விபூத்யாதிகள் எல்லாவற்றாலும் பரிபூர்ண விஷயமுமாயிருக்கும்.

வ்யாக்யானம்

மோக்ஷத்தை விரும்பும் முமுக்ஷுக்களுக்குத் தேவையானது, ஒருவித
ஜ்ஞான மலர்ச்சி .இது உபாயம். இந்த உபாயத்தின் மூலமாக வேண்டும் வஸ்து
உபேயம் , இது மற்றோர் வகை ஜ்ஞான மலர்ச்சி
உபாயமாக இருக்கிற ஜ்ஞான மலர்ச்சி இந்த்ரியங்களை அடிப்படையாகக் கொண்டது,
என்று சாஸ்த்ரங்கள் சொல்கின்றன. இது ஐந்து தன்மைகள் கொண்டது.
ஆனந்தவல்லி என்கிற ப்ரஹ்ம வள்ளி ( வாருணீ உபநிஷத் ) சொல்கிறது—
ப்ரஹ்மவிதா” ப்னோதி பர”ம்
ப்ரஹ்மத்தை அறிந்தவன் ப்ரஹ்மத்தை அடைகிறான்
ப்ரஹ்மம் ,ஸத்யம் ஜ்ஞானம் , அனந்தம் —இந்த ப்ரஹ்மம், ஹ்ருதயகுகையில்
பரமாகாசத்தில் இருக்கிறது. இது ப்ரஹ்மத்தையே குறியாகக் கொண்டுள்ளது.

இப்போது சொன்ன ஸத்யம் முதலான தன்மைகள் அந்த ப்ரஹ்மத்தின் ஸ்வரூபத்தைச்
சொல்கிறது.தவிரவும் பல ப்ரஹ்ம வித்யைகளில் சொல்லியுள்ள தன்மைகளும் உள்ளன.

ஆனால், உபேய ஜ்ஞான மலர்ச்சி, ஞானேந்த்ரியங்களின் உதவியின்றி இயங்குகிறது.
இது, ஜீவாத்மாக்களுக்கு இயற்கையாகவே உள்ளது.எல்லா குணங்களும், விபூதிகளும் உள்ள
ப்ரஹ்மத்தை இலக்காகக் கொண்டுள்ளது.

அதிகாரத்திலிருந்து

உபாஸிதகுணாதேர்யா ப்ராப்தாவப்ய வஹிஷ்க்ரியா
ஸா தத்க்ரதுநய க்ராஹ்யா ந ஆகாராந்தா வர்ஜநம்

வ்யாக்யானம்

தத்க்ரதுந்யாயம் என்று சொல்கிறார்கள். இது, பகவானை அனுபவிக்கும் சமயத்தில்
த்யானம் முதலியவை அப்படியே உள்ளன என்பதைச் சொல்கிறது. வேறு எதையும்
விடச் சொல்லவில்லை.

தத்க்ரதுந்யாயம்

இவ்வுலகில் முமுக்ஷு, பகவானை எவ்வித குணம் உள்ளவனாக உபாஸிக்கிறானோ
த்யானம் செய்கிறானோ, அவ்வித குணம் உள்ளவனாகவே ,சரீரத்தை விட்டு
பகவானை அடையும்போதும் அநுபவிக்கிறான் .
இது சாந்தோக்யத்தில் சொல்லப்படுகிறது
இங்கு உபாஸிக்கப்படும் / த்யானிக்கப்படும் பகவானின் குணங்கள்
மோக்ஷ தசையில் அவச்யம் அனுபவிக்கப்படுகிறது என்பதுதான் ,இந்த
”ந்யாயத்”துக்குத் தாத்பர்யம். இங்கு உபாஸிக்கப்படாத / த்யானிக்கப்படாத
குணாதிகள் அங்கு அனுபவிக்க உரியன அல்ல என்றோ அனுபவிக்க
இயலாது என்றோ தாத்பர்யமல்ல.

அதிகாரத்திலிருந்து
உபாய,உபேயங்கள் -பக்தருக்கும், ப்ரபந்நருக்கும் எப்படிப் பயனளிக்கிறது ?

ப்ராப்திரூபமான இவ்வநுபவத்தினுடைய பரீவாஹமாய்க் கொண்டு கைங்கர்யம்
உபேயம். இவ்வுபாயரூபமாயும், ப்ராப்திரூபமாயுமிருக்கிற ஜ்ஞானத்துக்கு
விஷயமாய்க் கொண்டு பலப்ரதந்த்வ போக்யத்வாதிவேஷத்தாலே ஈச்வரனுக்கு
உபாயத்வமும் உபேயாதவமும்

இவ்வீச்வரனுடைய உபாயத்வம் அத்வாரக ப்ராப்திநிஷ்டன் பக்கல்
உபாயாந்தர ஸ்தாந நிவேசத்தாலே விசிஷ்டமாய் இருக்கும். மற்ற அதிகாரிக்கும்
கர்மயோகாரம்பம் முதலாக உபாஸநபூர்த்தி பர்யந்தமாக நடுவுள்ள
கர்த்தவ்யங்களில் அத்யந்த அசக்த்யமான நேர்களிலே இப்ப்ரபத்தி வசீக்ருதனான
ஈச்வரன் புகுந்து நின்று அந்த துஷ்கர கர்த்தவ்யங்களாலே வரும் பாபநிவ்ருத்தியையும்
ஸத்த்வோந்மேஷாதிகளையும் உண்டாக்கிக் கொடுத்து அவ்வுபாஸநமாகிற
உபாயத்தை பலபர்யந்தமாக்கிக் கொடுக்கும்.

வ்யாக்யானம்

பகவானுக்குச் செய்யும் கைங்கர்யம், நாம் அடையும் பேறு –பாக்யம் .
இது அடையும் பேறாக இலக்காக (உபேயம் ) உள்ளது.ஜ்ஞானத்துக்கு விஷயமாக
உள்ள பகவானே உபாயமாகவும் உபேயமாகவும் உள்ளான்.எல்லாவித பலன்களையும்
அளிப்பதால், உபாயமாகவும், அனுபவிக்கப்படவேண்டியவனாக இருப்பதால்
உபேயமாகவும் உள்ளான் .

முமுக்ஷு ப்ரபத்தி செய்யும்போது, அதற்கு எல்லாவித உபாயமாக பகவான் இருக்கிறான் .
பக்தியோகம் செய்யும் பக்தனுக்கும் பகவானிடம் ஈடுபாடு உள்ளது.இவன் கர்மயோகம்
செய்யும்போது, இவன் செய்த பாவத்தின் காரணமாக அந்தக் கர்மயோகம் தடைபடலாம் .
கர்மயோகம் தொடங்குதல், தொடங்கியது முடியாமலிருத்தல் என்கிற நிலைகள்
ஏற்படுகின்றன. அச்சமயம் பகவான் க்ருபைசெய்து , தடை செய்யும் பாவங்களை ஒழித்து
ஸத்வ குணம் மேலோங்கும்படி அருள்கிறான்.இவர்களின் உபாஸனம் / த்யானம்
இவையாவும் பலனளிக்குமாறு அருள்கிறான்.

பக்தியோகம் செய்பவன் அதில் இழியும்போது அதற்கான உபாயங்களைச் செய்கிறான்.
அப்போது, அவன் செய்த பாவங்கள், உபாயத்துக்குத் தடைசெயும் . அதை விலக்க ,
பெரிய பெரிய ப்ராயச்சித்தங்களைச் செய்கிறான். அந்த ப்ராயச்சித்த ஸ்தானத்தில்
பகவானை நிறுத்துகிறான். பகவானும் அந்த ஸ்தானத்தில் இருந்து தடைகளை நீக்கி
ஸத்வகுணம் மேலோங்கச் செய்கிறான். அதனால் பக்தி வளர்கிறது.
ஆகையால், ப்ரபத்தியின் கார்யம் எங்கும் ஒரே ரீதியாக இருக்கிறது.பக்தி யோகத்துக்கு
மட்டுமல்ல, பகவத் விஷயமான பக்தியோகத்துக்கு முன்பாக ஜ்ஞான யோகத்தையும்
அதற்கும் முன்னே கர்மயோகத்தையும் ஸாத்விகத் த்யாகத்தோடு —
கர்மாக்களைத் தொடங்கிச் செய்கிறான். எல்லாத் தடைகளையும் கர்மயோகம்
முதற்கொண்டு —ஏற்படும் தடைகளை—விலக்க –ப்ரபத்தி செய்கிறான்.
ஆக , பக்திநிஷ்டனுக்கும் ,ப்ரபத்தி தேவை. இப்படிப் பல ப்ரபத்திகளை,
பக்தியோகத்துக்காகச் செய்கிறான்.ஆதலால், பக்தியோகத்தை விடமாட்டான்.

அதிகாரத்திலிருந்து

கர்மயோகத்தின் ஸ்வரூபம்

அங்குக் கர்மயோகமாவது –சாஸ்த்ரத்தாலே ஜீவ பரமாத்மா யாதாத்மஜ்ஞானம்
பிறந்தால் தனக்கு சக்யங்களாய் பலஸங்காதி ரஹிதங்களான காம்யகர்மங்களோடும்
நித்ய நைமித்திகங்களோடும் கூட ஸநியமமாகப் பரிக்ருஹீதமாயிருக்கும்
கர்மவிசேஷம். அதின் அவாந்தர பேதங்கள் தைவமேவாபரே யஜ்ஞம் என்று
தொடங்கிச் சொல்லப்பட்ட தேவார்சன தபஸ்தீர்த்த தாந யஜ்ஞாதிகள் அதிகாரி
பேதத்தாலே ப்ரபத்திதானே பக்தியை இடையிட்டும் இடையிடாதேயும் மோக்ஷ
ஹேதுவானாற்போலே இக்கர்மயோகம் ஜ்ஞான யோகத்தை இடையிட்டும்
இடையிடாதேயும் ஸபரிகரமான யோகத்தைக் கொண்டு ஆத்மாவலோகந
ஸாதனமாம்

வ்யாக்யானம்
கர்மயோகம் என்பதை விளக்குகிறார் ,ஸ்வாமி தேசிகன்.
சாஸ்த்ரங்களை அறிந்ததால் ஜீவாத்ம —பரமாத்ம ஜ்ஞானமும் ,விவேகமும்
உண்டாக்கிக் செய்யப்படுவது ”கர்மயோகம் ”***
இது, நித்ய கர்மா, நைமித்திக கர்மா , காம்ய கர்மா என மூவகை.இவை
ஒவ்வொன்றும், அவற்றைச் செய்யும் அதிகாரி–முமுக்ஷு –இவனின் திறமையைப்
பொறுத்தது.
ஸ்ரீமத் பகவத் கீதை (4–2–5 )

தைவமேவாபரே யஜ்ஞம் யோகிந : பர்யுபாஸதே |
ப்ரஹ்மாக் நாவபஸே யஜ்ஞம் யஜ்ஜேநைவோ பஜுஹ்வதி ||

சில கர்மயோகிகள், தேவதாராதனமென்றுயஜ்ஞம் செய்கிறார்கள்.வேறுசிலர்
ப்ரஹ்மமாகிய அக்நியில் யஜ்ஞத்தால் யஜ்ஞத்தையே ஹோமம் செய்கிறார்கள்.

அதாவது,கர்மயோகங்கள் பல . ஜீவ —ஆத்ம தர்ஸநம் வேண்டும் என்று
ஸங்கல்பித்துக் கொண்டு ஸஹஸ்ரநாம அர்ச்சனை போன்று தேவாரச்சனை
செய்வது.ஏதேனும் ஒருவிதமான ”தபஸ் ” செய்வது.தீர்த்த யாத்ரை செய்வது.
தானம் செய்வது. யாகம் செய்வது.தினமும் யஜ்ஞம் செய்வது;இதைத்
தொடர்ந்து செய்யவேண்டும் .ஒருநாள், தேவாரச்சனை, ஒருநாள் தானம்,
ஒருநாள் யாகம் என்று மாற்றலாகாது.இப்படிச் செய்தால், வைராக்யம்
முதிரும்.ஜீவாத்ம தர்ஸநத்துக்கான மனஸ் ஸுத்தி ஏற்படும்.
மற்ற நித்ய நைமித்திக கர்மாக்கள் ,இதற்குத் துணையாகச் செய்யவேண்டும்.
இவற்றை, ஆச்ரம தர்மம் என்றும் சொல்வர்
இந்த நித்ய கர்மாநுஷ்டானத்தை
ஜ்ஞான யோகம் செய்பவனும் அதற்குத் துணையாகச்செய்வான்.
பக்தி யோகம் செய்பவனும் இதற்குத் துணையாகச் செய்வான்.இந்த
நித்யகர்மாநுஷ்டானம் அதற்குத் துணையே. இதுவே கர்மயோகம் அல்ல.

ப்ரபத்தி எப்படி அதைச் செய்யும் அதிகாரியின் தகுதியைப் பொறுத்து,
நேரடியாகவோ அல்லது பக்தியை முன்னிறுத்தியோ மோக்ஷம் அளிக்கிறதோ
அதைப்போல கர்மயோகமானது ஜ்ஞான யோகத்தை முன்னிறுத்தியோ அல்லது
தான்மட்டுமாகவோ ஆத்ம தர்ஸனத்தை உண்டாக்கும்

முமுக்ஷுவுக்கு நான்கு உபாயங்கள்
கர்மயோகம், ஜ்ஞானயோகம் பக்தியோகம் ப்ரபத்தி
கர்மயோகம், ஜ்ஞானயோகம்–என்றது, இவன் செய்யவேண்டிய
நித்ய கர்மாக்களையும் ,இவன் பெறவேண்டிய ஆசார்ய முகேன –மூலமாக —
பகவத்ஜ்ஞானத்தையும் என்று பொருள். இவை இல்லாமல் பக்தியோகத்தை
அநுஷ்டிக்க முடியாது.
ஸ்வர்க்கத்தை அபேக்ஷிப்பவன் –யாகம் செய்ய வேண்டும் என்று இருக்கிறது.
இது கர்மா. இது விஷயத்தில், ஜ்ஞானம் தேவைஅல்லவா ?
கர்மயோகம் என்பது –நித்யகர்மாநுஷ்டாநம் என்று அர்த்தமல்ல .
ஜ்ஞானயோகம் என்பது பரமாத்ம விஷய ஜ்ஞானம் என்றுஅர்த்தமல்ல .
இவை, நேராக மோக்ஷ ஸாதனம் ஆகாது .இவை,பக்தியோகத்துக்குச்
ஸாதனம் .
இந்த அதிகாரத்தில், கர்ம ,ஜ்ஞான,பக்தி ,ப்ரபத்தி ,ஈச்வரன் என்கிறார்.
உபாயத்தில் இரண்டே —
ஸித்தோபாயம் , ஸாத்யோபாயம்
மோக்ஷத்துக்கு உள்ள ஸாத்ய உபாயத்தில் பக்தி, ப்ரபத்தி இரண்டுதான்.
அந்த பக்தியில் பல உட்பிரிவுகள் உள்ளன.
ப்ரபத்தியிலும் மாநஸ, வாசிக என்று உள்ளன.
கர்ம , ஜ்ஞான யோகங்கள் —உபாயங்கள்
பக்தி யோகம் செய்வதற்கு முன்பு,ஜீவாத்மஸ்வரூபம் முதலியன
தெரிந்திருக்கவேண்டும் .அதற்கு கர்ம , ஜ்ஞான யோகங்கள் தேவை
இதற்கும் முன்பு , ஜீவாத்மஸ்வரூபம் எப்படிப்பட்டது என்று ஆசார்யன் மூலமாக
அறிந்திருக்கவேண்டும் . பிறகு, முமுக்ஷுவாகி ,ஸாத்விகத்யாகத்துடன்
ஸகல கர்மாநுஷ்டானம் செய்பவனாக இருக்கவேண்டும்.
அந்த நித்ய, நைமித்திக கர்மாநுஷ்டானம் ,கர்மயோகம் தொடங்குவதற்கு
முன்பும், கர்மயோகாதிகளில் இழியாத ப்ரபத்தி நிஷ்டனுக்கும்
பக்தியோகம் முடிவாக அநுஷ்டிப்போருக்கும் —–ஆக , இந்த மூன்று
பிரிவினருக்கும் பொது.பொதுவான இவர்களைவிட, கர்மயோகம் என்பது வேறு.

—————————————————————————
இவைகளுடன் ,வேதங்களில் காம்யமாக அதாவது ஐஹிக ,ஆமுஷ்மிகமான
பலன்களுக்குச் சொல்லப்பட்டிருக்கும் கர்மாக்களைக்கூட ,தனக்கு மேலும்
வைராக்யம் வளர்வதற்காக ,அந்தப் பலன்களைத் த்யாகம் செய்துவிட்டு
பகவத்ப்ரீதிக்காகச் செய்கிறேன் என்று ஸங்கல்பித்து ,முடிந்தவரை
செய்யலாம். அவையும் இவன் செய்யும் யோகத்துக்குத் துணையாகி
இவன் செய்யும் யோகம் பூர்த்தி செய்ய உதவும்.

இதையே, ” பலஸங்காதி ரஹிதங்களான காம்யகர்மங்களோடும் –”என்று
ஸ்வாமி தேசிகன் ஸாதித்துள்ளார்.
அதாவது,பலத்தில் பற்று ,நான் கர்த்தா, இது எனக்கு என்கிற புத்தி–எண்ணங்கள்
இல்லாமலிருக்கவேண்டும். கர்மாநுஷ்டானத்தில், இவற்றை விடவேண்டும். இதற்கு
முன்பாகவே ஜீவன் வேறு, தேஹம் வேறு ,பரமாத்மா வேறு என்றும் ,அதனதன்
ஸ்வரூப விவேகம் வேண்டும். மோக்ஷம் வேண்டும் என்கிற தெளிவுவேண்டும்.
இதுதான் ” -சாஸ்த்ரத்தாலே ஜீவ பரமாத்மா யாதாத்மஜ்ஞானம் பிறந்தால் ”
என்று சொல்லப்படுகிறது.
அநேக காலம் தேஹ சக்தியுடனும், பிறர் ஸஹாயத்துடனும் தேவார்ச்சனை
தீர்த்த, யஜ்ஞ கர்மாக்களைச் செய்பவன் ,மனஸ் ஸுத்தி பெற்று
இந்த உதவிகளைப் பெறாமல் ஜ்ஞான யோகத்தையே செய்வான்.
அதன்பிறகு, முக்ய யோகத்தைச் செய்வான்.ஆஸனத்தில் அமர்ந்து,
ப்ராணாயாம பூர்வகமாக எல்லா இந்த்ரியங்களையும் அடக்கி ,மனத்தை
ஒருமுகப்படுத்தி, ஜீவாத்மாவைத் தொடர்ச்சியாகத் த்யானம் செய்தால்
ஜீவாத்ம தர்ஸநம் (அவலோகநம் ) ஏற்படும்.

அதிகாரத்திலிருந்து

ஜ்ஞான யோகச் சிறப்பு

ஞானயோகமாவது —கர்மயோகத்தாலே அந்தகரணஜயம் பிறந்தவனுக்குப்
ப்ரக்ருத்யாதி விலக்ஷணமாய் ஈச்வரனைப் பற்ற ஆதேயத்வ விதேயத்வ
சேஷத்வங்களாலே சரீரதயா ப்ரகாரமான தன் ஸ்வரூபத்தை
நிரந்தர சிந்தநம் பண்ணுகை.இக்கர்மயோக ஜ்ஞானயோகங்களாலே
யோகமுகத்தாலே ஆத்மாவலோகநம் பிறந்தால் வைஷயிக ஸுக
வைத்ருஷ்ணயாவஹமான ஆத்மாநுபவஸுகமாகிற ஆகர்ஷகத்தில்
அகப்பட்டிலனாகில் பரம புருஷார்த்தமான பகவதநுபவத்துக்கு
உபாயமான பக்தியோகத்திலே இழியும்போது உள்ளிருக்கிற ரத்நம்
காண்கைக்குக் கிழிச்சீரை கண்டாற்போலே அந்தர்யாமியைப்
பார்க்கும்போதைக்கு அவனுடைய சரீரபூதனான ஜீவாத்மாவினுடைய
தர்சனம் உபயுக்தமாய்க் கொண்டு பக்தியோகத்துக்கு
அதிகார கோடியிலே ஏறிட்டுக் கிடக்கும்.

வ்யாக்யானம்

கர்மயோகம் மூலமாக, மனஸ் ,புத்தி இவைகளை வசப்படுத்தினால்,
ஞானயோகம் கிட்டும்.
தனது ஆத்மாவின் ஸ்வரூபம், பகவானின் சரீரம் என்று உணர்ந்து,தியானித்தல்,
ஞானயோகம் என்றும் சொல்வர்.இதனால் ஆத்ம தர்ஸனம் கிட்டுகிறது.இந்த அநுபவம்
அவனுக்கு ஒருவித இன்பத்தைக் கொடுக்கும்போது ,அதில் சிக்காமல்
இருக்கவேண்டும்.அப்படியிருந்தால், மிக உயர்ந்த புருஷார்த்தமான
பகவானை அடையும் மார்க்கமான, பக்தி யோகத்தில் திளைப்பான்.
அதன்மூலமாக, பகவத் அநுபவம் கிட்டும்.

கர்மயோக மாத்ரத்தாலோ கர்மயோகத்துக்குப் பிறகு வரும்
ஜ்ஞானயோகமாத்ரத்தாலோ –த்யானம் ( த்யான யோகம் ) கூடியபோது
ஜீவாத்ம சாக்ஷாத்காரம் வருகிறது.இது,ஆகர்ஷமாகிறது .அப்படி ஆகும்போது
அதிலேயே ஈடுபட்டு பக்தியோகத்தில் இழியமாட்டார்கள்.இதைவிட, பரம
புருஷார்த்தம் ,பகவதநுபவம் என்கிற ருசி தெரிந்தால் பக்தியோகத்தில்
இழிவான் .

இப்படி பக்தியோகத்தில் திளைக்கும்போது ஹ்ருதயத்தில் அந்தர்யாமியாக
வீற்றிருக்கின்ற பகவானை த்யானிக்கிறான்.இவனுக்கு, ஆத்ம தர்ஸனம்
என்பது,துணியில் கட்டி வைக்கப்பட்ட ரத்னத்தைப் போன்றது என்கிறார் பரமாசார்யன் .

கிழிச்சீரை —துணி— ரத்னத்தை மூடிக்கொண்டிருக்கும் .
ரத்னம், துணி அல்லது செப்புப் பெட்டியில் இருக்கும்.முதலில் தெரிவது, கிழிச்சீரை.
பிறகே அதனுள் இருக்கும் ரத்னம் தெரியும். அதைப்போல,முதலில்
தன் ஆத்ம தர்ஸனம் .இது கிழிச்சீரையைப்போல. பிறகு,
அந்தர்யாமியான பரமாத்ம தர்ஸனம் .இது ரத்னத்தைப்போல.
ஐச்வர்ய பல அநுபவம் .ஸூக்ஷ்ம ஆத்ம விஷயத்தில் அநுபவம் .இதில்
இவனுடைய வைராக்யத்தைப் பரீக்ஷை செய்து ,ஈச்வரன் பக்தியோகத்தில்
இழியச் செய்கிறான்.ஜீவாத்ம அந்தர்யாமியாக, பரமாத்மாவை த்யானிக்கிறான்.
இரண்டும் வேறாக இருந்தபோதிலும் ஒன்றோடு ஒன்று சேர்ந்து காணவேண்டியபோது
ஒன்றின் தர்ஸனம் மற்றொன்றின் தர்சநத்துக்குக் காரணம் ஆகிறது.

அதிகாரத்திலிருந்து

பக்தியோகச் சிறப்பு

பக்தியோகமாவது அநந்ய நிஷ்டனாய் அநந்ய கதியனாய் அநந்ய சேஷபூதனான
பகவானுடைய ஸ்வரூபாதிகளை விஷயமாகவுடைத்தாய் நிரதிசய ப்ரீதிரூபமான
த்யான விசேஷம். அதுதான் தைலதாரைப்போலே நிரந்தரமான ஸ்ம்ருதிரூபமாய்
ஸாக்ஷாத்கார துல்யமான வைசத்யத்தையுடைத்தாய்ப் பரமபதத்துக்குப் ப்ரயாணம்
பண்ணும் திவஸமறுதியாக நாள்தோறும் அநுஷ்டிக்க வளர்ந்து வருவதாய்
அந்திமப்ரத்யய அவதியான ஜ்ஞானஸந்ததி விசேஷம்

வ்யாக்யானம்

பக்தியோகம் –இது எதையும் எதிர்பார்க்காமல், பகவானிடம் செலுத்தும் ப்ரேமை.
பகவான் தன்னுடைய எந்தக் காரியங்களுக்கும் யாரையும் எதிர்பார்ப்பவனல்ல.
யாருடைய கட்டளைக்கும் அடிபணிய வேண்டிய அவச்யமற்றவன். யாராலும் எதற்கும்
அவனை நிர்ப்பந்திக்க இயலாது.இப்படிப்பட்ட பகவானின் ஸ்வரூபம் அவனது கல்யாண
குணங்கள் ஆழங்கால்பட்டு அவனை த்யானிப்பது பக்தியோகம்
இது மிகத் தெளிந்த ஞானம். எண்ணெய் ஒழுக்குப் போன்று தடையற்று உள்ளதாகும்.
பரமபதம் அடையும்வரை, ஒவ்வொரு நொடியும் வளர்ந்தபடி இருப்பதாகும்.
உயிர் பிரியும் க்ஷணத்தில் ,மற்ற நினைவுகள் இல்லாததாகும்.

அதிகாரத்திலிருந்து

வர்ணாச்ரமம் –அவச்யம்

இதுக்கு வர்ணாச்ரம தர்மங்கள் ஜ்ஞாந விகாஸ ஹேதுவான ஸத்த்வாதி வ்ருத்திக்குக்
களையான ரஜஸ்தமஸ்களுக்கு மூலமான பாபங்களைக் கழித்துக் கொண்டு
இதிகர்த்தவ்யதையாயிருக்கும்.

வ்யாக்யானம்

ஸத்வம் என்பது பயிராக உருவகித்தால், இது வளர்வதற்குக் களையாக
இருப்பது,ரஜஸ் மற்றும் தமஸ் குணங்கள். இந்தக் களை ஏற்படக் காரணம்
முன்வினைப்பயன்–பாபம் .இது ஒழிந்து ஸத்வம் வளர்ந்தால், ஞானம் செழிக்கும் .
இந்தப் பாவங்கள் கழிய அவரவர் வர்ணாச்ரம தர்மங்கள் வழியாக வாழ்வதே.
வர்ணாச்ரம தர்மப்படி கர்மாக்களைச் செய்யும்போது பாவங்கள் தொலைகின்றன
இவ்விதமாக வர்ணாச்ரம தர்மங்கள், பக்திக்கு அனுசரணையாக உள்ளன.

அதிகாரத்திலிருந்து

பக்தியோகம் –ஐச்வர்யத்தை அளிக்கும்

இப்பக்தியோகந்தானே ப்ரத்யயார்த்தம் ச மோக்ஷஸ்ய ஸித்தய : ஸம்ப்ரகீர்த்திநா :
என்கிறபடியே இளநெஞ்சரைத் தேற்றுகைக்கு இட்ட விரகான வழியில் காமநா
பேதத்தாலே ஐச்வர்யாதிகளுக்கும் ஸாதனமென்னும் இவ்வர்த்தம் சதுர்விதா
பஜந்தே மாம் என்று சொல்லப்பட்டது

வ்யாக்யானம்

பக்தியோகம் –உலகவிஷயங்கள், கைவல்யம் –இவற்றை அடையச் ஸாதனம் –இதை
ஸத்வத ஸம்ஹிதை கூறுகிறது
ப்ரத்யயார்த்தம் ச மோக்ஷஸ்ய ஸித்தய : ஸம்ப்ரகீர்த்திநா : =மோக்ஷம் என்கிற பலன்
விஷயத்தில், நம்பிக்கை வருவதற்காக ஐச்வர்யாதி பலன்களும் கூறப்பட்டன.
ஸாரப்ரகாஸிகா —-ஸாராஸ்வாதிநி இவற்றில் பகவான் தானாக அளிக்கும்
அஷ்டஸித்திகளைக் கொள்ளாமல் ,ஐச்வர்யாதி பலன்களுக்காக இதை விதித்தது
நம்பிக்கைக்காக என்று விளக்கமுள்ளது.
வேதத்தில் நம்பிக்கை ஏற்பட , சத்ருவைக் கொல்ல அபிசார ஹோமம் உள்ளது.
ஸுக்ரீவனுக்கு நம்பிக்கை வருவதற்காக, ஏழு மராமரங்களை ராமபிரான் ஒரே
பணத்தால் வீழ்த்தினான் .

ஸ்ரீமத் பகவத் கீதை (7–16 )

சதுர்விதா பஜந்தேமாம் ஜநா : ஸுக்ருதிநோர்ஜூந |
ஆர்த்தோ ஜிஜ்ஞாஸுரர்தார்த்தீ ஜ்ஞாநீ ச பரதர்ஷப ||

அர்ஜுனா —துயரம் உள்ளவன் ,பகவத் தத்வத்தை அறிய விழைபவன்
பொருளை விரும்புபவன் பகவத் தத்வ ஜ்ஞானம் உள்ளவன் –என்று
நான்கு வகையான மநுஷ்யர்கள் என்னையே துதிக்கிறார்கள்

அதிகாரத்திலிருந்து

ஞாநியின் மேன்மை

அவ்விடத்தில் தேஷாம் ஜ்ஞாநீ நித்ய யுக்த ஏகபக்திர்விசிஷ்யதே என்று தொடங்கிச்
சொன்ன ஞானியினுடைய ஏற்றத்தை

சதுர்விதா மம ஜநா பக்தா ஏவ ஹி தே ஸ்ம்ருதா :
ஏஷாமேகாந்திந : ச்ரேஷ்டா : தே சைவாநந்யதேவதா :
அஹமேவ கதிஸ்தோஷாம் நிராசீ : கர்மகாரிணாம்
யே து சிஷ்டாத்ரயோ பக்தா :பலகாம ஹி தே மதா :
ஸர்வே ச்யவநதர்மாண : ப்ரதிபுத்தஸ்து மோக்ஷபாத்

என்று தானே வெளியிட்டான்

வ்யாக்யானம்

முன்பு சொன்ன நான்கு விதமானவர்களில், ஞானியின் ஏற்றத்தை
ஸ்ரீமத் பகவத் கீதையில் ( 7–17 )பகவான் சொல்கிறான்.

தேஷாம் ஜ்ஞாநீ நித்ய யுக்த ஏகபக்திர் விசிஷ்யதே |

ப்ரியோ ஹி ஜ்ஞாநிநோத்யர்த்த மஹம்ஸ ச மம ப்ரிய : ||

இந்த நால்வருள், எப்போதும் என்னிடம் பக்தி செய்பவன் ,என்னையே
த்யானம் செய்பவன் —இவன் –ஞாநி —-இவன் உயர்ந்தவன், அவனுக்கு
நான் ப்ரியமானவன். அதைப்போல எனக்கும் அவன் மிக ப்ரியமானவன்
உடையவர் வ்யாக்யானம் —-ஞாநிக்கு , நான் ப்ரியமானவன் என்று
பகவான் சொல்கிறார்; எவ்வளவு ப்ரியம் என்பதை, அவனாலேயே
அளவிட்டுச் சொல்லமுடியாது;இத்தனைக்கும் பகவான் , ஸர்வஜ்ஞன் ;
ஸர்வ ஸக்தன் —-

மஹாபாரதம்

சதுர்விதா மம ஜநா பக்தா ஏவ ஹி தே ஸ்ம்ருதா :
ஏஷாமேகாந்திந : ச்ரேஷ்டா : தே சைவாநந்யதேவதா :
அஹமேவ கதிஸ்தோஷாம் நிராசீ : கர்மகாரிணாம்
யே து சிஷ்டாத்ரயோ பக்தா :பலகாம ஹி தே மதா :
ஸர்வே ச்யவநதர்மாண : ப்ரதிபுத்தஸ்து மோக்ஷபாத்

என்னுடைய பக்தர்கள் நான்குவகைப்படுவர்.அவர்களில் மற்ற தேவதைகளை
நாடாமல், என்னிடமே பக்தி செலுத்துபவர்கள் சிறந்தவர்.இவர்கள் தங்கள் கர்மாக்களை
எவ்வித ப்ரதிபலனையும் எதிர்பாராமல் செய்கின்றனர்.என்னை அடைவதே
இவர்களின் லக்ஷ்யம் .மற்ற மூன்று வகைப்படுபவரும் உலகஇன்பங்களைப்
பலனாகக் கோருகிறார்கள் .அதனால், முக்கிய லக்ஷ்யத்தை நழுவ விடுகிறார்கள்.
என்னை மட்டுமே ஆச்ரயிப்பவன் புத்திமானாக ,என்னையே அடைகிறான்

அதிகாரத்திலிருந்து

பக்தி—-பரபக்தி —பரஜ்ஞாநம் —பரமபக்தி —-விளக்கம்

இப்படி மோக்ஷோபாயமாக விதித்த பக்தியோகம், பரமபக்தி என்று பேசப்பட்டது.
இதினுடைய ஹேதுவாய் ஸாத்விக பரிசீலநாதிகளாலே வந்த பகவத் விஷயத்தில்
ப்ரீதிவிசேஷம் ஸர்வேச்வரனைத் தெளியவறிய வேணுமென்னும் அபிநிவேசத்துக்குக்
காரணமாய் பக்தியென்று பேர் பெற்றிருக்கும்

வ்யாக்யானம்

மோக்ஷத்துக்கு உள்ள பக்தியோகம் ”பரபக்தி ” எனப்படுகிறது.ஸாத்விகர்களுடன்
சகவாஸம், பகவானிடம் அளவு கடந்த ப்ரேமை , இவற்றால் ஏற்படும் பரபக்தியே
பக்தியாகும். இதனால்,பகவானை மேலும் மேலும் அனுபவிக்க ஆவல் பெருகும்

பரபக்தி =மோக்ஷம் அடைய ,தைலதாரை போன்று பகவத் த்யானம் செய்வது

பக்தி விசேஷம் = பகவானிடம் ப்ரீதியுடன் , ச்ரவணம் ,மனனம் செய்வது—இது,
இந்த பக்தி, பரபக்தியுடன் ஸம்பந்தப்படுகிறது

பரஜ்ஞானம் = மோக்ஷத்தை அடைய நிறைய நிலைகள் உள்ளன. இந்த பரஜ்ஞானம்
பரபக்திக்குப் பின்னால் வருகிறது.தைலதாரை போன்று பகவத் த்யானம் செய்யச்
செய்ய, பரப்ரஹ்மத்தைப் பற்றிய ஜ்ஞானம் வளருகிறது.

பரமபக்தி = பிறகு, முமுக்ஷுவானவன் ,கர்ம ,ஞான யோகங்களை செய்து பரஜ்ஞானத்துடன்
செய்யும் பக்தியோகம்

அதிகாரத்திலிருந்து

இத்தாலே சுத்தபாவம் கதோ பக்த்யா சாஸ்த்ராத் வேதிந ஜநார்த்தனம் என்கிறபடியே
சாஸ்த்ரஜந்ய தத்த்வஜ்ஞான கர்மயோகாதி பரம்பரையிலே பிறந்த பரபக்தியானது
ஸாக்ஷாத்கரிக்கவேணுமென்னும் அபிநிவேசத்தை உண்டாக்கி ”யோகேச்வர ததோ மே
த்வம் தர்சயாத்மாநமவ்யயம் ” காணுமாறு அருளாய் , ஒருநாள் காணவாராய் என்று
விலபிக்கும்படி பண்ணி இவ்வபேக்ஷாமாத்ரமடியாக வந்த பகவத்ப்ரஸாத விசேஷத்தாலே
தத்காலநியதமான பரிபூர்ண ஸாக்ஷாத்காரத்தை உண்டாக்கும். இஸ்ஸாக்ஷாத்காரம்
பரஜ்ஞானமென்று பேசப்பட்டது.

இப்படி நிரதிசய போக்யமான பகவத்ஸ்வரூபத்தை ஸாக்ஷாத்கரித்தவாறே
பெருவிடாய்ப்பட்டவன் தடாகத்தைக் கண்டாற்போலே பிறந்த ப்ரீத்யதிசயம் பரமபக்தி

வ்யாக்யானம்

மஹாபாரதம் –சொல்கிறது-
சுத்தபாவம் கதோ பக்த்யா சாஸ்த்ராத் வேதிந ஜநார்த்தனம் = பகவான் மற்றும்
ஆசார்யன் மீது உள்ள பக்தி காரணமாக என்னுடைய ஸ்வரூபத்தை உணர்ந்தேன்.
சாஸ்த்ரம் மூலமாக, ஜனார்த்தனனை அறிகிறேன்.இப்படியான , பரபக்தி
என்பது கர்ம ,ஞானயோகத்தால் உண்டாகிறது.இது பகவானைத் தர்ஸிக்கவேண்டும்
என்கிற ப்ரேமையை அதிகப்படுத்துகிறது .இந்தப் பிரேமை பகவானைக் குறித்து
புலம்பவைக்கிறது
ஸ்ரீமத் பகவத் கீதை ( 11–4 )
மந்யஸே யதி தச்சக்யம் மயா த்ரஷ்டுமிதி ப்ரபோ |
யோகேச்வர ததோ மே த்வம் தர்சயாத்மாநமவ்யயம் ||

ஜ்ஞானம் முதலிய குணங்களுக்கு இருப்பிடமான க்ருஷ்ணா ——
நான் பார்க்கலாம் என்று எண்ணினால் அழிவில்லாத உன் திருவடியை
எனக்குக் காட்டி அருள்வாயாக
நாரத பக்தி ஸூத்ரம் அரும்பதவுரையில் காண்க —–

திருவாய்மொழி ( 8–1–1 )

தேவிமாராவார் திருமகள் பூமி ஏவ மற்று அமரர் ஆட்செய்வார்
மேவிய உலகம் மூன்று அவை ஆட்சி வேண்டு வேண்டுருவம் நின்னுருவம்
பாவியேன் தன்னை அடுகின்ற கமலக்கண் அது ஓர் பவளவாய் மணியே !
ஆவியே !அமுதே! அலைகடல் கடந்த அப்பனே ! காணுமாறு அருளாய் !

அப்பனே! உன்னிடம் அநுகூலங்கள் நிறைந்து இருக்கின்றன .ப்ரதிகூலம்
எதுவும் இல்லை.ஆகையால் அருள்க ! அநுகூலங்களைக் கேட்கிறாயா ?
சொல்கிறேன்
திருமகள்,மணமகள் உனக்குத் தேவிமார். திருமகள் உனக்குச் செல்வம்.
அவருக்கு வளம் சேர்ப்பவள் மணமகள். குற்றம் இருந்தாலும் காக்கவேண்டும்
என்று சொல்பவள், திருமகள் . பரமவிரோதியான ராவணனுக்கே ”மித்ரமௌ
பயிகம் கர்த்தும் ராம ” (குற்றத்தைப் பொறுக்கச் சொல்லி ) ராமனை ,நண்பனாக
அடைவாயாக என்று சொன்னவள், சீதாப்பிராட்டியான திருமகள்.
மண்மகளோ , ஏது குற்றம் என்று சொல்பவள் .இவர்கள் எனக்கு அநுகூலர்கள் .
நித்யஸூரிகள் புருஷகாரர்கள் . இவர்களும் அநுகூலர்களே .ஏனெனில்
இவர்கள் ஆசார்ய ஸ்தானம் வகிப்பவர்கள்.எல்லாம் இருந்தும், நீ, ஐச்வர்யம்
இல்லை, இடையூறு என்று சொல்லமுடியாது .உலகெல்லாம் உனது ஆட்சி .
உனக்கு அடங்காதார் எவருமில்லை.”பரமபதத்தில் இருக்கும் என்னை
எப்படிக் காணமுடியும் ”என்று கேட்கிறாயா ?தேவர்களுக்காக ,மநுஷ்ய
அவதாரம் எடுத்தாய்.அலைக்கடலைக் கடைய ,எத்தனை அவதாரம் எடுத்தாய் !
உன் கண்ணழகும் பவளச் செவ்வாயும் என்னை வாட்டுகிறது.அப்படிப்பட்ட
திருமேனியோடு என்னைக் காண வருக என்று சொல்லக் காரணம்
நீ, எனக்குப் ப்ராணனும் ஆவியல்ல !ஆத்மாவும் ஆவியல்ல ! பரமாத்ம
ஸ்வரூபமும் ஆவியல்ல ! சுபாஸ்ரயமான உன் திருமேனியை ,என் ஆவி !
அந்தத் திருமேனி எனக்குப் பரம போக்யம் !அமுதம் ! நீ எனக்கு அப்பன் !
என் வேண்டுகோளைக் கருத்தில் கொண்டு நான் உன்னைக் காணுமாறு
அருள்க !

திருவாய்மொழி ( 6–9–4 மற்றும் 8–5–1 )

தளர்ந்தும் முறிந்தும் சகடவசுரர் உடல் வேறா
பிளந்தும் வீயத் திருக்காலால் ஆண்ட பெருமானே !
கிளர்ந்து பிரமன் சிவன் இந்திரன் விண்ணவர் சூழ
விளங்கவொருநாள் காணவாராய் விண்மீதே

சகடாசுரன் உன்னைக் கொல்லப் பார்த்தபோது நீ , உறக்கத்தின் நடுவே
உன் திருவடியைத் தூக்கி அந்த ஸம்பந்தத்தாலே சகடாசுரன் பொடிப்பொடியாக
ஆனான். சகடத்தில் புகுந்த அசுரன், ஒருவரா பலரா யார் கண்டார்கள் !
சகடம் ஒன்றானபடியால் சகடாசுரன் பொடிப்பொடியாக ஆனதில் ஒருவன் பலராகவும்
இருக்கலாம். அவர்கள்,யார் கண்ணுக்கும் தெரியாதபடி தளர்ந்து ,முறிந்து
வேறு வேறாக ஆக்கிப் பிளக்கப்பட்டு ஒழிந்தார்கள். அப்படிப்பட்ட
திருவடியே எங்களைக் காக்கிறது.அந்தத் திருவடி ஸம்பந்தத்தால்
என் பாவம் எல்லாம் அழிந்தது. என்னுடைய கஷ்டங்களை அழிக்க
பூமிக்கு வர இஷ்டமில்லையாகில் ,ஆகாயத்தில் வந்து நிற்கலாமே !
நீ, எனக்காகப் பரமபதத்திலிருந்து கிளர்ந்து விரைவில் வந்தால்
கஜேந்த்ர ஆழ்வானுக்காக நீ அரை குலைய தலை குலைய வந்து
அருளியபோது, ”நாஹம் நாஹம் ந சாஹம் ந ச பவதிபுன :தாத்ருஸோ
மாத்ரேஷு ” என்று தாங்கள் ஆதிமூலம் இல்லை என்று ப்ரம்மா சிவன்
இந்த்ரன் விண்ணவர் எல்லோரும் உன்னை ஆகாயத்தில் சூழ்ந்து
இருந்தனர். பூமிக்கு வர இஷ்டமில்லையாகில் இவர்கள் சூழ , நீ,
விண்ணில் நின்றால் உன் ப்ரகாசத்தால் உலகம் எல்லாம் விளங்கும்.நானும்
உன்னைத் தர்ஸிப்பேன்—வந்து அருள்க !

திருவாய்மொழி ( 8–5–1 _)

மாயக்கூத்தா ! வாமநா ! வினையேன் கண்ணா !கண்கைகால் ,
தூய செய்ய மலர்களாச் சோதிச் செவ்வாயமுகில் அது ஆ
சாயல் சாமத் திருமேனி தண் பா சடையா தாமரைநீள்
வாசத்தடம்போல் வருவானே ! ஒருநாள் காணவாராயே !

மாயக்கூத்தா ! வாமநா ! அழகான ஆச்சர்யமான செயல்களைச் செய்பவனே !
நீ, குளிர்ச்சியான தடாகம்.உன் திருமேனியில் தடாகத்துக்கு வேண்டியது
எல்லாம் இருக்கின்றன. தாமரைப் புஷ்பங்கள்;மொட்டு ;இலை —-திருமேனி காந்தி
எங்கும் ப்ரகாசிக்கிறது .உன் சுயரூபத்தை மறைத்து,வேறு வேஷமணிந்து
ஆடுகிறாய் !தேவலோக வேஷத்துக்கு வாமனாவதாரம் !மனிதப் பிறப்புக்குக்
கண்ணன் அவதாரம். வாமநனாய், மஹாபலி அருகே சென்று மாய சேஷ்டைகள்
செய்தாய். கண்ணனாய்,வெண்ணெய்க்கு ஆடின கூத்து !உன் அவதாரம்
எல்லாம் மாயக்கூத்து !இப்படியெல்லாம் என் கண்ணில் படும்படி , நான் காணும்படி,
ஒருநாளாவது வந்து அருள்க !

இப்படிப்பட்ட எல்லையில்லா ஆவலினால், பகவானின் க்ருபை கிடைக்கிறது.
க்ருபையினால் , தனது பரிபூர்ண திருவடிவைக் காண்பிக்கிறான். இதுவே,
பரஜ்ஞானமாகும்
பரபக்தி என்பது மோக்ஷத்துக்கு உபாயம் . கர்ம யோகம்,ஜ்ஞான யோகம் —
இதற்கு அங்கங்கள் .

மிகவும் தாகமெடுத்தவன் நீர்நிலையைக் கண்டவுடன் மிகவும் மகிழ்வதைப்போல
பகவானைத் தர்ஸித்தவன் அவனிடம் அளவில்லாப் ப்ரியம் அடைகிறான்.
இதுவே, பரமபக்தி .

அதிகாரத்திலிருந்து

பரமபக்தி மோக்ஷம் அடையவைக்கிறது

இது, முனியே நான்முகனிற்படியே ஸங்கோசமற அனுபவித்தல்லது
தரிக்கவொண்ணாத அபிநிவேசத்தை உண்டாக்கி மறுக்கவொண்ணாத
திருவாணையிட்டு வளைத்துக் கூப்பிடுகையாலே இவனுக்குக் கடுகப்
ப்ராப்தியைக் கொடுக்கும்படி ஸர்வேச்வரனுக்குத் த்வராதிசயத்தை
உண்டாக்கி இவனை அவாவற்று வீடு பெறப்பண்ணும்

வ்யாக்யானம்

பரமபக்தி ,எவ்வித இடைஞ்சலுமில்லாமல் பகவானை அநுபவிக்கவேண்டும்
என்கிற ஆவலையும் உறுதியான எண்ணத்தையும் ஏற்படுத்தும்.
அதைத் தொடர்ந்து, பகவானின் அநுபவ மகிழ்ச்சி இன்றி, உயிர்வாழவே
இயலாது என்கிற நிலை ஏற்படும்.
திருவாய்மொழி (10–10–1 ) இதைச் சொல்கிறது —
முனியே ! நான்முகனே ! முக்கண்ணப்பா !என்பொல்லாக்
கனிவாய்த் தாமரைக்கண் கருமாணிக்கமே ! என்கள்வா !
தனியேனாருயிரே ! என்தலைமிசையாய் வந்திட்டு
இனிநான் போகலொட்டேன் ஒன்றும் மாயம் செய்யேல் என்னையே

நீ, ஸங்கல்பமாத்ரத்தில் உலகங்களைச் ஸ்ருஷ்டிக்கிறாய் ! சேதநர்களை
நித்ய விபூதியில் சேர்க்கப் படாதபாடு படுகிறாய் !நீ, என்னை விடலாகாது !
ப்ரஹ்மாவைப் படைத்து அவனுக்குள் புகுந்து செயல்புரிகிறாய் !
ருத்ரனைப் படைத்து, அவனுக்கும் அந்தர்யாமியாய் ஸம்ஹரிக்கிறாய் !
உனது, ஒவ்வொரு செயலும் எனக்கு ”போக்யம் “. பக்தர்களோடு
பேசும் கனிவாயும் , குளிரக் கடாக்ஷிக்கும் திருக்கண்களும் ,அணைக்கவான
திருமேனியும், எனக்கு போக்யம் !
நான்முகன் , நான்கு வாய் உள்ளவன் ; முக்கண்ணன் ஒருகண் ,நெருப்பு !
குளிர்ந்த கடாக்ஷத்துக்கு உன் திருக்கண்களே சான்று !இவைமட்டுமல்ல—
நீ, கருமாணிக்கம் !தாபங்களையெல்லாம் தீர்க்கும், மாணிக்கம் !
முந்தானையில் முடிந்துகொள்ளும்படியான ”ஸௌலப்யம் ” உள்ளவன் ,நீ !
வானேற வழி தந்தவன் ! உன் திருவடிகள், என் தலையில் படிந்தன !
முக்தர் செல்லும் வழியில் என்னைச் செலுத்தினாய் !இப்படிப்
பேரவாவை உண்டுபண்ணிவிட்டு ஏதேனும் மோகனமான குணத்தைக்
காண்பித்து,நான் கேட்பதை, நான் மறக்குமாறு செய்துவிடாதே !

அடுத்த திருவாய்மொழியில் சொல்கிறார் —–

மாயம் செய்யேல் என்னை உன் திருமார்வத்துமாலைநங்கை
வாசஞ்செய் பூங்குழலாள் திருவாணை நின் ஆணைகண்டாய்
நேசஞ்செய்து உன்னோடு என்னை உயிர் வேறு இன்றி ஒன்றாகவே
கூசஞ்செய்யாது கண்டாய் ! என்னைக் கூவிக்கொள்வாய் வந்து அந்தோ !

பரமபத ருசியில் எவ்வளவு ஆசைப்பட்டபோதும்,பகவத் பாகவத ஸம்ருத்தி
என்பதைக் காண்பித்து பரமபத ருசியை இனியும் குறைக்காதே !எல்லோரும்
விரும்புவது லக்ஷ்மீ கடாக்ஷம் !லக்ஷ்மி விரும்புவது, உன் கடாக்ஷத்தை !அவளாலே
உனக்கும் பெருமை !அவள் மாதா —-அந்த மஹாலக்ஷ்மியின் மேல்
ஆணையிடுகிறேன் —உன்மீதும் ஆணை !நீயல்லவோ, என்னைக்
கூவிக்கொள்ள வேண்டும் ? ஒருதரம் ப்ரார்த்தித்தாலே காக்கின்ற ,நீ,
முடிவில் வளைத்துக் கூப்பிடவேண்டுமென்று நிர்ப்பந்தம் செய்கிறாயோ ? அந்தோ !

அதிகாரத்திலிருந்து
பக்தியோகம் ,ப்ரபத்தியின் பலனைக்கொடுக்கிறது

இப்பக்தியோகம் த்ரைவர்ணிகரையொழிந்தார்க்கும் த்ரைவர்ணிகர் தங்களில்
ஞானத்திலேயாதல் சக்தியிலேயாதல் இரண்டிலுமாதல் குறையுடையார்க்கும்
பலவிளம்பம் பொறுக்க இசையாத தீவ்ர ஸம்வேகமுடையார்க்கும்
யோக்யமில்லாமையாலே தங்கள் அளவுகளைத் தெளிந்து அத்வாரகமாக ப்ரபத்தியை
மோக்ஷோபாயமாகப் பற்றுமவர்களுக்கு ஸர்வபலஸாதனமான ப்ரபத்திதானே
பரபக்தி ஸ்தாநத்திலே சோதிதையாகையாலே உபாஸகனுக்குப் பரபக்திக்குமேல்
வரும் அவஸ்தைகள் போலே இஸ்ஸ்வதந்த்ர ப்ரபத்தி நிஷ்டனுடைய கோலுதலுக்கு
ஈடாக இப்ப்ரபத்திக்கு மேல்வரும் அநுகூலாவஸ்தைகள் இதின் பலமாயிருக்கும் .

வ்யாக்யானம்

இந்தப் பக்தியோகத்தை ,மூன்று வர்ணத்தார்தான் (அந்தணன்,க்ஷத்ரியன் ,வைச்யன் )
செய்யலாம். இவர்களிலும், ஞானம் சக்தி இவைகளில் குறையிருப்பின்
பக்தியோகம் செய்ய இயலாது.தவிரவும், பக்தியோகம் செய்வதன் பலனாகிய
மோக்ஷத்தைப் பெறத் தாமதத்தைப் பொறுக்க இயலாதவர்களாலும் செய்ய இயலாது.
இப்படிப்பட்டவர்களுக்கு, ப்ரபத்தி ஏற்புடைத்து. ஆகவே,ப்ரபத்தியே ,பரபக்திக்குப்
பதிலாக ஏற்கப்படுகிறது.பரபக்தி உள்ளவன், பரஜ்ஞானம் பெறவேண்டும்.
ஆனால்,ப்ரபத்தியை ஏற்பவன் அதன் பலனை விரைவில் அடைகிறான்.

பக்தியோகம் செய்ய இயலாதவர்கட்கு , ப்ரபத்திதான் ஸாதனம் . ஏன் பக்திசெய்ய
முடிவதில்லையெனில் , பக்தி விஷயமான ஜ்ஞானம் இல்லை. அப்படி இருந்தாலும்,
இந்த ஜன்மம் முடியும்போது மோக்ஷத்தை அபேக்ஷித்தால் ,கிடைக்காது என்பதுமாம் .

அதிகாரத்திலிருந்து

ப்ரபத்தி —ப்ரஹ்ம வித்யைகளில் ஒன்று

இப்படி,ப்ரபத்திக்கும் ,பக்திக்கும் அதிகாரி விசேஷத்தைப் பற்றித் துல்யபலத்வம்
உண்டாகையாலே விகல்பமாகக் கடவது. இவற்றுக்கு நாநாஸப்தாதி பேதாத்
என்கிற அதிகரணத்திலே பேதம் ஸித்தம் . விகல்போ அவிசிஷ்டபலத்வாத்
என்கிற அதிகரணத்திலே விகல்பமும் ஸித்தம் .

வ்யாக்யானம்

இப்படி, பக்தியும் ப்ரபத்தியும் அவற்றை அநுஷ்டிப்பவர் தகுதியைப் பொறுத்தது .
இவை இரண்டுமே வெவ்வேறு என்பதை ப்ரஹ்மஸூத்ரம் —அதிகரணங்களிலே
பார்க்கலாம்.
ப்ரஹ்மஸூத்ரம் ( 3–3–56 )
நாநாஸப்தாதி பேதாத்—ப்ரஹ்ம வித்யைகள் வெவ்வேறாக இருப்பதைப்போல,
அவற்றின் பெயர் முதலியனவும் வெவ்வேறானவை.

ப்ரஹ்மஸூத்ரம் ( 3–3–57 )

விகல்போ அவிசிஷ்டபலத்வாத் =ப்ரஹ்ம வித்யைகள் அனைத்துக்கும்
மோக்ஷம் ஒன்றே பலன் . ஆதலால்,அந்த வித்யைகளில், எதில் ஈடுபாடு உள்ளதோ
அதைச் செய்யலாம்.

விகல்பமாகக் கடவது = விகல்பம் —ஸாஸ்த்ரத்தில் விதிக்கப்பட்ட சம வலிமை உடைய
இரண்டில், ஏதாவது ஒன்றை விட்டுவிட்டு மற்றொன்றை அநுஷ்டித்தல்—இது விகல்பம்
எனப்படுகிறது.
உதாரணம் =32 வித்யைகளும்,ப்ரபத்தியும் மோக்ஷத்துக்கு என்று உள்ளன.
அவற்றுள், மோக்ஷத்துக்கு என்பதாக ஏதாவதொன்றை அநுஷ்டிப்பது
சாஸ்த்ர ஸம்மதம் .
இப்படி, இங்குள்ள பலன்களில் வித்யாஸம் இருந்தாலும் மோக்ஷரூப முக்ய பலனில்
வித்யாஸமில்லை . ஒரு யோகத்தில் இழிந்தவன் ,வேறொரு பக்தி யோகத்தைச்
செய்யாமல் இருப்பதைப்போல ,ப்ரபத்தியில் இழிந்தவனும் வேறு உபாயம்
தேடவேண்டியதில்லை.

ப்ரஹ்ம வித்யைகள் 32—இவை, 1.சாந்தோக்யம் 2.முண்டகோபநிஷத் 3.ப்ரஹதாரண்ய
உபநிஷத் 4.தைத்திரீயம் 5.சுபாலோபநிஷத் 6.ஸ்வேதாஸ்வர உபநிஷத் 7.ஈசாவாச்யம்
8.கேநோபநிஷத் என்கிற எட்டு உபநிஷத்துக்களில் விளக்கப்பட்டுள்ளன ( விவரங்களுக்கு,
அடியேனின் வேதோபாஸனா –website ல் உள்ளதைப் படிக்க )
இந்த உபநிஷத்துக்களில் விவரிக்கப்பட்டுள்ள (பக்தி யோகத்துக்கான )மிகக்
கடினமானப்ரஹ்ம வித்யைகள் 32 . இவை உபாஸனா மார்க்கங்கள்
1.அக்நி வித்யை
2.அக்ஷர வித்யை
3.ஆனந்த வித்யை
4.அபிம்ருத்யுபாஸன வித்யை
5.பாலாகி வித்யை
6.பூமி வித்யை
7.ப்ரஹ்ம வித்யை
8.சாண்டில்ய வித்யை
9.தஹர வித்யை
10.ஜ்யோதிர் வித்யை
11.கோஸவிஜ்ஞான வித்யை
12.மது வித்யை
13.மைத்ரேயி வித்யை
14.கௌரக்ஷஜ்யோதிர் வித்யை
15. ந்யாஸ வித்யை
16.பஞ்சாக்னி வித்யை
17.பரவித்யை
18.பர்யங்க வித்யை
19.ப்ரஜாபதி வித்யை
20.ப்ராண வித்யை
21.ப்ரதர்ன வித்யை
22.புருஷ வித்யை
23.புருஷாத்ம வித்யை
24.ரைக்வ வித்யை
25.புருஷோத்தம வித்யை
26. ஸத் வித்யை
27.ஸர்வ பரவித்யை
28.ஷோடஸகல ப்ரஹ்ம வித்யை
29. உத்கீத வித்யை
30. உபகோஸல வித்யை
31.வைஷ்ணவ வித்யை
32.வைச்வாநர வித்யை

————————————————————–

அதிகாரத்திலிருந்து

பக்தியோகத்தைப்போலவே ,ப்ரபத்தியிலும் உட்பிரிவுகள்

உபாஸனத்தில் விசேஷங்கள் போலே சாகாபேதங்களிலும் பகவச்சாஸ்த்ர
ஸஹிதா பேதங்களிலும் சொல்லும் ந்யாஸ வித்யையில் மந்த்ராதி விசேஷங்களைக்
கண்டுகொள்வது. நமஸ்காரம் வாசிகம் மாநஸம் காயிகமென்று பிரிந்தாற்போல
ப்ரபத்தியிலும் ஓர் ஒன்றை முன்னிட்டு இவ்விபாகங்கள் சொல்லப்பட்டன.
இவை மூன்றும் பொருந்தினபோது பூர்ண நமஸ்காரமானாற்போலே
பூர்ணப்ரபத்தியாகக் கடவதென்றவர்கள் பாசுரங்களுக்கும் வாசிக காயிகங்களான
வ்யாபார விசேஷங்கள் பரீவாஹமாம்படியான மாநஸப்ரபத்தியினுடைய
பூர்த்தியிலே தாத்பர்யமாகக் கடவது. யதாதிகாரம் இவையெல்லாம்
பலப்ரதங்களென்னுமிடம் முன்பே சொன்னோம்

வ்யாக்யானம்

உபாஸனங்கள் செய்வதில் வேறுபாடுகள் உள்ளதைப்போல ந்யாஸ வித்யையிலும்
( ப்ரபத்தி ) சாஸ்த்ர ஸம்மதமான பலவித மந்த்ர பேதங்கள் சொல்லப்படுகின்றன.
நமஸ்காரம் செய்வதில், வாக்கு,மனஸ் ,சரீரம் ஆகிய வேறுபாடுகள் உள்ளதைப்போல
ப்ரபத்தியிலும் ஈடுபாட்டைப் பொறுத்து வேறுபாடு அமைகிறது.
நமஸ்காரம் என்பதில் வாக்கு, மனஸ் , சரீரம் மூன்றும் இணைந்து பொருந்தினாலே
முழுமையான நமஸ்காரமாகிறது.
ப்ரபத்தியிலும் இப்படி மூன்றும் பொருந்தவேண்டும். அதாவது,மனஸ்ஸளவில்
செய்யும் ப்ரபத்தி வாக்கு சரீரம் இரண்டிலும் ப்ரதிபலித்து வெளிப்படுவதாக
உணர்தல் வேண்டும்.
இவை ஒவ்வொன்றும் அவரவர் தகுதியைப் பொறுத்தே அமைகிறது.

நமஸ்காரம் மூன்று விதம்
1.மாநஸம்= நமஸ்கரிக்கப்படுபவனை ,தனக்கு மேம்பட்டவனாக நினைப்பது
2. வாசிகம் = இவ் வர்த்தத்தைச்சொல்லும், நம : என்பன போன்ற ஸப்த ப்ரயோகம்
3.காயிகம் = அஞ்ஜலி
இதில் மானஸ புத்தி முக்யம் .அந்தந்த வ்யவஹாரங்கள் (வ்யாபாரங்கள் )
மானஸ புத்தியில்லாமல் வராது.
இந்த மூன்றிலும் பொதுவாக இருப்பது =ஜ்ஞானம் . மோக்ஷ ஸாதனம் .
மானஸ ப்ரபத்தி =த்யான ப்ரதானம்
வாசிக ப்ரபத்தி =பரஸமர்ப்பணமான ”த்வய ” உச்சாரணமாய் ஸப்த ப்ரதானம்
காயிக ப்ரபத்தி =பரஸமர்ப்பண ,ப்ரணிபாத ரூபம்

மாநஸ ப்ரபத்தி செய்பவர்களுக்கும் அவசர பரீவாஹமாக ,
ஆநுகூல்ய ஸங்கல்பம் ,
ப்ராதிகூல்ய வர்ஜநம்
கார்ப்பண்யம்
மஹா விச்வாஸம்
கோப்த்ருவ வரணம்
ஸாத்விக த்யாகம்
-இவைகளை-இந்த அங்க , அங்கிகளை மனஸ்ஸால் அநுஷ்டிக்கும்படியாகும்
அதேபோல , காயிக ப்ரபத்தியும் ,மானஸ ப்ரபத்தி அநுஷ்டிக்கும்போது ,
தண்ட ,ப்ரணாமாதிகள் ஸாத்யமாகாவிட்டாலும் அஞ்ஜலி ரூபமாகச் செய்வது.

மாநஸம் ——த்யானம் என்றால், இது உபாயம். சிலருக்கு இது முடிகின்ற
சமயத்தில் மனப்பக்குவம் இராமல், த்யானமே நிற்கும்.
ஆக , ஸர்வசாதாரணமாக ஜ்ஞானமே —த்யானம் –உபாயம் .

இது, 1.மாநஸம் 2.வாக்வ்யாபார விசிஷ்ட மாநஸம் 3.காயிக வ்யாபார
விசிஷ்ட மாநஸம் 4.வாக் , காய , உபய வ்யாபார விசிஷ்ட மாநஸம்
என்கிற நான்கில் —
மாநஸ அம்சமே ப்ரதானம் .
பரத்வாஜ ஸம்ஹிதை சொல்கிறது —–
சிஷ்யனுக்கு,வாசிக மந்த்ர உச்சாரணத்தையும் ,காயிக ப்ரணாமத்தையும்
ஆசார்யன் செய்விக்கிறான் . அதனால், ஆசார்யன் செய்யும் ஆசார்ய நிஷ்டையை
வாசிகம் என்றும், காயிகம் என்றும் சொல்வதுண்டு.
இந்த வாசிக , காயிக வ்யாபாரங்கள் ப்ரபத்தி அநுஷ்டானத்துக்கு முன்பே
நடந்தால், இவை மாநஸம்

————————————————————————————————————-

அதிகாரத்திலிருந்து

நின்ற நிலைக்கு உறநிற்கும் கருமமும் நேர்மதியால்
நன்று என நாடிய ஞானமும் நல்கும் உள்கண் உடையார்
ஒன்றிய பத்தியும் ஒன்றும் இலா விரைவார்க்கு அருளால்
அன்று பயன் தரும் ஆறும் அறிந்தவர் அந்தணரே

கர்ம ஞானம் உபாஸநம் சரணவ்ரஜ்யா இதி ச அவஸ்திநாத்
ஸந்மார்க்காந் அபவர்க்க ஸாதந வித்யெள ஸத்வாரக அத்வாரகாந்
ஏகத்வி ஆக்ருதி யோக ஸம்ப்ருத ப்ருதக்பாவ அநுபாவாந் இமாந்
ஸம்யக் ப்ரேக்ஷ்ய சரண்ய ஸரதி கிராமந்தி ரமந்தி புதா :

வ்யாக்யானம்

வேதம் முற்றும் கற்ற அந்தணர் யாரெனில் என்று ஸ்வாமி தேசிகன் கூறுகிறார்
க்ஷத்ரிய ,ப்ராம்மண , வைச்ய வர்ணாச்ரமத்தில் இருப்பவர்கள், அந்தந்த
தர்மத்துக்கு ஏற்றபடி கர்மயோகம் செய்தல்,ஞானயோகத்தை அதன் பலனை
முழுவதுமாகத் தெரிந்த ஞானத்துடன் செய்தல், பக்தியோகத்தை
ஆத்மஸாக்ஷாத்காரத்துடன் செய்தல், இவற்றுக்கெல்லாம் தகுதி இல்லாதவர்கள்,
மோக்ஷம் பெறுவதில் தாமதத்தைப் பொறுக்காதவர்கள், ஆகியோருக்கு,
பகவானின் க்ருபையால் , விரைவாகப் பலனளிக்கும் ப்ரபத்தி –இவற்றை
அறிந்தவர்கள் வேதம் முற்றும் கற்ற அந்தணர் —என்கிறார்

கர்ம , ஞான ,பக்தி யோகங்கள், மற்றும் சரணாகதி –இவை நான்கும்
மோக்ஷத்துக்கான உபாயங்கள் —இவற்றில் சில நேராகவே மோக்ஷம் அளிக்கும்.
சில மறைமுகமாக மோக்ஷமளிக்கும் . கர்ம ,ஞான யோகங்கள் மறைமுகமாகவும்
பக்தியோகம் நேரிடையாகவும் மோக்ஷபலன் அளிப்பவையாகும்.
ப்ரபத்தி தானாகவே நேராக மோக்ஷபலனை அளிக்கும். பக்தியோகத்தைத்
தூண்டி மறைமுகமாகவும் பலனளிக்கும் .
இப்படி, இரண்டு வழிகளிலும் மோக்ஷமளிக்க வல்ல உபாயமாக இருப்பது
ப்ரபத்தி . இந்த மேன்மையையும் உண்மையையும் அறிந்தவர்கள் ப்ரபத்தி
அநுஷ்டிக்கிறார்கள்

9 வது அதிகாரம் —-உபாயவிபாகாதிகாரம் —நிறைவு

——————-

கவிதார்க்கிக ஸிம்ஹாய கல்யாண குணசாலிநே |
ஸ்ரீமதே வேங்கடேசாய வேதாந்த குரவே நம : ||

——————–

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ உருப்பத்தூர் ஸூந்தர ராஜன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ தேசிகன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம் .

ஸ்ரீமத் ரஹஸ்யத்ரய ஸாரம் –வ்யாக்யானம்–ஸ்ரீ உருப்பத்தூர் ஸூந்தர ராஜன் ஸ்வாமிகள் தொகுத்து -அளித்தவை –அதிகாரம் 7—–முமுக்ஷுத்வ அதிகாரம்–

ஸ்ரீமான் வேங்கட நாதார்ய : கவிதார்கிக கேஸரீ |
வேதாந்தாசார்ய வர்யோ மே ஸந்நிதத்தாம் ஸதா ஹ்ருதி ||

———–

அதிகாரம் 7—–முமுக்ஷுத்வ அதிகாரம்-முமுக்ஷுவுக்கு ,மோக்ஷத்தில் விருப்பம் உண்டாவதைச் சொல்கிறது

அதிகாரத்திலிருந்து
கால ஆவர்த்தாந் ப்ரக்ருதி விக்ருதீ : காமபோகேஷு தோஷாந்
ஜ்வாலா கர்த்த ப்ரதிம துரித உதர்க்க துக்க அநுபூதிம்
யாதாதத்யம் ஸ்வபரிநியதம் யச்ச திவ்யம் பதம் தத்
காராகல்பம் வபுரபி விதந் கஸ்திதிக்ஷேத பந்தம்

வ்யாக்யானம்
சுழலைப்போல மறுபடியும் மறுபடியும் வருகின்ற காலங்கள் , ப்ரக்ருதி , மற்றும் அதன்
மாற்றமான மஹத் போன்ற தத்வங்கள் , இவ்வுலகம் மற்றும் அவ்வுலகம் ஆகியவற்றில்
உள்ள சுகங்களில் மறைந்து இருக்கிற தோஷங்கள், நெருப்பு ஜ்வாலையால்
குழியில் நிரம்ப உள்ள பாவங்களின் பலனாக தொடர்ந்து வருகிற துன்பங்கள் ,
தன்னிடமும் பகவானிடமும் எப்போதும் சேர்ந்து இருக்கும் உண்மையான ஸ்வபாவங்கள்,
ப்ரஸித்தமான பரமபதம்,சிறைபோல் இருக்கிற சரீரம் –இவையெல்லாம் அறிந்த /அறிகிற
யார் ஒருவன் * /எவன்தான் , இந்த ஸம்ஸார பந்தத்தைப் பொறுத்துக்கொள்வான் ?
( ஒருவரும் பொறுத்துக்கொள்ள மாட்டான்—)

புத்தியால் அறிவது—-
இந்தப் புத்திக்கு எட்டு வகையான சிறப்பு –இவற்றால் அறிதல்
1.கேட்க ஆவல் , 2. கேட்டல், 3.கேட்டதை புத்தியில் நன்கு வாங்கிக் கொள்ளுதல்
4.அப்படி வாங்கிக்கொண்டதைத் தரித்தல் , 5.சேர்க்க வேண்டியதை ஊகித்துச்
சேர்த்தல், 6.தள்ளவேண்டியதை விளக்குதல், 7.ஒவ்வொரு வஸ்துவிலும் உள்ள
விசேஷங்களை அறிதல், 8.உண்மையான அறிவைப் பெறுதல்
புத்தி என்கிறோமே , இது எட்டு வகை
1.சீக்ரத்தில் க்ரஹிப்பது , 2. மறக்காமல் தரிப்பது , 3.சமயத்தில் நினைவுபடுத்திக்கொள்வது
4.பிறருக்குச் சொல்லிக்கொடுப்பது , 5.ஊகித்துத் தானாகவே சரியாகத் தெரிந்துகொள்வது
6.ஸமயோசிதமாய் மாற்றுவது, 7.பகுத்து அறிவது , 8.தத்வ ஜ்ஞானம்
மேற்கண்டவற்றையெல்லாம் இப்படிப் புத்தியால் அறிகிறோம்.
முக்யமாக எதை அறிகிறோம் ?
இப்படிச் சுழலில் சிக்கி, காலம் காலமாகச் ”ஸுகத்”தில் மறைந்துள்ள தோஷங்கள்–
குற்றங்களைச் செய்து, அதன்மூலம், நெருப்பு போன்ற ”பாவம் ” என்கிற பலனைப் பெறுகிறோம்.
———————————————————-
அதிகாரத்திலிருந்து
——————————–
இப்படி, இவ்வர்த்தங்களை அத்யாத்ம சாஸ்த்ரங்களாலே தெளிந்து,ஸ்வயம் ப்ரகாசத்வ,
ஜ்ஞாத்ருத்வ , கர்த்ருத்வ ,போக்த்ருத்வ, சரீரித்வ , அணுத்வ, நித்யத்வ, நிரவயத்வ ,
ச்சேதந , தஹந , க்லேதந , சோஷணாத்யநர்ஹத்வ , வ்ருத்திஹ்ரஸா ரஹித ,
ஸ்வரூபத்வாதிகளாலே , ஆத்மாவுக்கு விசேஷணபூத தேஹேந்த்ரியாதி
வைலக்ஷண்யத்தைக் கண்டு இவனுடைய பரலோககமந தேஹாந்தரப்ராப்தி
யோக்யத்வநிச்சயத்தாலே , ஸாமாந்யேந ,லோகோத்தீர்ண புருஷார்த்தயோக்யராய்,
நரக பதநாதி ஜந்மாந்தர க்லேசங்களுக்கு அஞ்சி ,அவற்றின் காரணங்களான
கர்மங்களினின்றும் நிவ்ருத்தராய் , ஆதேயத்வ ,விதேயத்வ , சேஷத்வ, அல்பசக்தித்வ ,
அணுத்வ, அஜ்ஞான , ஸம்சய , விபர்யய , துக்காதியோக்யத்வ , அசுபாச்ரயத் வாதிகளாலே
உண்டான விசேஷ்யபூத, ஈச்வர, வ்யாவ்ருத்திநிச்சயத்தாலே , பகவத் கைங்கர்ய ரூபமான
ஸ்வரூப ப்ராப்த வைபவத்தை அபேக்ஷிக்கைக்கு யோக்யராய் ——
வ்யாக்யானம்
இப்படி, இவ்வர்த்தங்களை அத்யாத்ம சாஸ்த்ரங்களாலே தெளிந்து—

அத்யாத்ம சாஸ்த்ரங்கள் =ஆத்மாவைப்பற்றி விளக்கிச் சொல்கிற சாஸ்த்ரங்கள் —
இவற்றை நன்கு படித்து ,அல்லது படித்தவர்கள் மூலமாக நன்கு அறிந்து ,தெளிவு பெற்று —
ஸ்வயம் ப்ரகாசத்வ, =ஆத்மா தானாகவே ப்ரகாஸிக்கும்
ஜ்ஞாத்ருத்வ = ஜ்ஞானம் உள்ள ஆத்மா
கர்த்ருத்வ =கர்மாக்களைச் செய்யும்
போக்த்ருத்வ = அனுபவிக்கும்
சரீரித்வ =இந்த சரீரத்தால் இவற்றைச் செய்யும் ( ஆத்மா )
அணுத்வ = அணுஅளவானது ,
நித்யத்வ ==எப்போதும் இருப்பது அழிவில்லாதது
நிரவயத்வ =உடலுறுப்புகளற்ற
ச்சேதந , தஹந , க்லேதந , = அறுக்க ,எரிக்க, காயப்படுத்த இயலாத
சோஷணாத்யநர்ஹத்வ =உணரவைக்க இயலாத ,
வ்ருத்திஹ்ரஸா ரஹித =எந்த வகையிலும் மாற்ற இயலாத ( ஆத்மா விரிவதோ,
சுருங்குவதோ இல்லை )
ஸ்வரூபத்வாதிகளாலே , ஆத்மாவுக்கு விசேஷணபூத தேஹேந்த்ரியாதி
வைலக்ஷண்யத்தைக் கண்டு = ஸ்வரூபம் முதலியவற்றாலே இப்படியாக
ஆத்மாவுக்கும், தேகம் இந்த்ரியங்களுக்கும் விசேஷமாக சொல்லப்படும்
விவரங்களால் ,
ஆத்மாவானது, வேறு உடலையோ, அல்லது வேறு உலகத்துக்குச் சென்று
அங்கு வேறு சரீரத்தையோ எடுக்கும் என்கிற நிச்சயத்தாலே,இப்படியான
ஜன்மங்களில் ஏற்படும் துக்கம், கஷ்டம் இவற்றுக்குப் பயப்பட்டு ,
இவ்வுலகில் பெரும் பலன்களைக் காட்டிலும், உயர்ந்த பலன்கள் இருக்கின்றன
என்பதை உணர்ந்து,நரகவாதனைக்குப் பயப்பட்டு,துக்கம் துன்பம் கஷ்டம்
இவற்றை உண்டாக்கும் பாவச் செயல்களைத் தவிர்க்கிறான்.
–
ஆதேயத்வ ,விதேயத்வ , சேஷத்வ, அல்பசக்தித்வ ,
அணுத்வ, அஜ்ஞான , ஸம்சய , விபர்யய , துக்காதியோக்யத்வ , அசுபாச்ரயத் வாதிகளாலே
உண்டான =
தான் , பகவானால் நியமிக்கப்பட்டு இருந்தாலும்,
மிக அற்பமானவன் , அறியாமையில் இருப்பவன், சந்தேகம் நிரம்பியவன் ,
குற்றங்கள் செய்பவன், துன்பம் மற்றும் துக்கத்தில் இருப்பவன், அசுத்தங்கள் இருப்பிடம்
என்பதை நன்கு உணர்கிறான்.
இதனால், தான், ஈச்வரனைவிட வேறுபட்டவன் என்றுத் தெளிவாக அறிகிறான்.
இந்த ஜ்ஞானத்தால், மேன்மேலும் கைங்கர்யங்கள் செய்து, பகவானை அடையும்படியான
அபேக்ஷைக்கு —விருப்பத்துக்குத் தகுதி பெற்று ———

———–
அதிகாரத்திலிருந்து
திருமந்த்ரார்த்த அனுஸந்தானத்தால் அஹங்காரம் முதலியன அழிவது–
ஸர்வாபேக்ஷித ஸங்க்ரஹமான திருமந்த்ரத்தைக் கொண்டு
ஸாரதமார்த்தங்களை அநுஸந்திக்கும்போது
1.ப்ரதமபதத்தில் த்ருதீயாக்ஷரத்திலே ப்ரதிபந்நமான ஞானத்வாத்யநுஸந்தானத்தாலே
தேஹ ததநுபந்திகளில் வரும் அஹங்கார மமகாரங்களையும்
2. ப்ரதமாக்ஷரத்தில் லுப்த சதுர்த்தியாலே ப்ரதிபந்நமான தாதர்த்யத்தாலே தேஹாதிரிக்த
ஆத்மஸ்வரூப ததுகுணங்களில் த்வம் மே அஹம் மே என்கிற ச்லோகத்தின்படியே
தனக்குரிமையுண்டாக நினைக்கிற
அஹங்கார மமகாரங்களையும்
3.மத்யமாக்ஷரத்தில் அவதாரணார்த்தத்தாலே அந்யசேஷபூதோ அஹம் என்றும்
மமாந்ய : சேஷி என்றும் வரும் அஹங்கார மமகாரங்களையும்
4. மத்யமபதத்தில் ப்ரதிபந்நமானநிஷேதவிசேஷத்தாலே ஸ்வரக்ஷணவ்யாபாரத்தைப் பற்ற
வரும் நிரபேக்ஷஸ்வாதந்த்ர்ய நிரூபாதிக சேஷித்வாபிமானரூபங்களான
அஹங்கார மமகாரங்களையும்
5. இந்நிஷேத ஸாமர்த்யந்தன்னாலே த்ருதீய பதத்தில் சதுர்த்தியாலே அபிப்ரேதமாய்
பாவியான கைங்கர்யபர்யந்தாநுபவமாகிற பலத்தைப் பற்ற இப்போது
பலாந்தராநுபவ ந்யாயத்தாலே வரும் ஸ்வாதீநகர்த்ருவ போக்த்ருவ ஸ்வார்த்த கர்த்ருத்வ
போக்த்ருத்வ ப்ரமரூபங்களான அஹங்கார மமகாரங்களையும் யதா யோக்யம்
ஆர்த்தமாகவும் சப்தமாகவும் அடியறுத்து இப்படி ஸ்திரப்ரதிஷ்ட ஞானராய் —

————-
வ்யாக்யானம்
எவற்றைத் தெரிந்துகொள்ளவேண்டுமோ அவையனைத்தின் ஸாரமாக உள்ள
திருமந்த்ரத்தின் மூலமாக தெரிந்துகொள்ள வேண்டிய தத்வங்களை, முழுவதுமாகத்
தெரிந்துகொள்கிறான்
இம்மந்த்ரத்தின் முதல் பதமான ஓம் என்பதன் மூன்றாவது எழுத்தான ”ம ” என்பதன்
மூலம், ஆத்மா ,ஞானஸ்வரூபமானது என்று தெளிகிறான். இந்த சரீரமே , நான் , என்கிற
அஹங்காரத்தையும் , இவை எனக்குச் சொந்தமானவை என்று சரீரம் மூலமாகத்
தோன்றும் மமகாரத்தையும் விட்டுவிடுகிறான்.
இந்தத் திருமந்த்ரத்தின் முதல்பதமான ஓம் என்பதன் முதல் எழுத்தான ”அ ” என்பதில்,
நான்காம் வேற்றுமை நீக்கப்பட்டதன் மூலமாக ஜீவன் பகவானுக்காகவே இருக்கிறான்
என்பதை உணர்கிறான்.
இதன் மூலமாக, *** பராசர பட்டர், அருளிய ”திருமஞ்சனக் கட்டிய” ச்லோகத்தில்,
நம்பெருமாள் , ஜீவனிடம் , ”நீ என்னுடையவன் ” என்று சொல்லும்போது,
ஜீவன், ”அல்ல, நான் என்னுடையவன் ”என்று மறுப்பது போன்ற வார்த்தைகளை
நினைக்கிறான் . இதைப்போன்று,” தான் தனக்கே சொந்தமானவன் ” என்கிற
அஹங்கார மமகாரங்களையும் விட்டொழிக்கிறான் .
திருமந்ரத்தின் முதல் பதமான ஓம் என்பதன் நடு எழுத்தான ”உ ” என்பதன் மூலமாக,
”மட்டுமே ”என்னும் பொருள் வெளிப்படுகிறது. இப்படி வரும் பொருளால்,
நான் பகவானைத் தவிர மற்றவர்க்கு உரியவன்–அடிமை –என்கிற அஹங்காரமும் ,
பகவானையல்லால், தனக்கு வேறொருவர் யஜமானன் என்கிற மமகாரமும் ஒழிகிறது.
திருமந்ரத்தின் நடுப் பதமான ”நமோ ”–அதாவது–ந –மம –நான் என்னுடையவன்
அல்லன் —- என்கிற அர்த்தம் வரும் பதத்தின் மூலமாக ”தனக்கு ( ஜீவாத்மாவுக்கு )
எந்த ஸ்வதந்த்ரமும் இல்லை என்றும் தெளிகிறான். இதன்மூலமாக, என்னை ,நானே
காப்பாற்றிக்கொள்ள ஸ்வதந்த்ரம் உடையவன் என்கிற அஹங்காரமும் ,
இப்படி என்னை நானே காப்பாற்றிக்கொள்ளும் செயல், முழுதும் என்னைச்
சார்ந்தது என்கிற மமகாரமும் ஒழிகிறது .
” நமோ ”என்கிற வார்த்தையைச் சொல்வதன் மூலம், பரமபதம் சென்று, பகவானுக்குக்
கைங்கர்யங்கள் செய்வதுவரையிலான பலன்களில் ஏற்படும் விபரீத எண்ணங்கள்
தொலைகின்றன. இவ்விபரீத எண்ணங்கள் —நான் ஸ்வதந்த்ரன்; என்னை யாரும்
அனுபவிக்க இயலாது; இதனை நானே செய்கிறேன்; இதனை நானே அநுபவிப்பேன்
போன்றவையாகும்
அடியேன்
திருமஞ்சன சமயத்தில், ஸ்ரீ ரங்கநாதன் ,ஈரமான மஞ்சள் வஸ்த்ரத்தையும்
ஒரே ஒரு துளஸி மாலையையும் சாத்திக்கொண்டு , அபயஹஸ்தத்துடன்
நெய்விளக்கின் ஜாஜ்வல்யமான ப்ரகாஸத்தில் எழுந்தருளி இருப்பதை
ஸேவித்த பட்டர் இந்தச் ச்லோகத்தைச் சொல்கிறார்.
***
த்வம் மே அஹம் மே குதஸ்தத் தபி குத இதம் வேத மூல ப்ரமாணாத்
ஏதச் சரணாதி சித்தா தநுபவ விபவாத் ஸோபி ஸாக்ரோஸ ஏவ
காக்ரோஸ :கஸ்ய கீ தாதி ஷு மம விதித :கோத்ர ஸாக்ஷீ ஸுதீ ;ஸ்யாத்
ஹந்த த்வத் பக்ஷ பாதீ ஸ இதி ந்ருக லஹே ம்ருக்ய மத்யஸ் தவத் த்வம்
இதன் அர்த்தச் சுருக்கம்
நம்பெருமாள் = நீ எனக்கு சேஷன்
ஜீவாத்மா =நான் எனக்கே சேஷன்
நம்பெருமாள் =நீ இப்படிச் சொல்வதற்குக் காரணம் என்ன
ஜீவாத்மா = தேவரீர் ,சொல்வதற்கு என்ன காரணம்
நம்பெருமாள் =நான் சொன்னது வேதத்தை மூலமாகக் கொண்ட ப்ரமாணத்தால்
ஜீவாத்மா =நான் சொன்னது ,அனாதையாக ஏற்பட்ட அநுபவத்தின் பெருமையால்
நம்பெருமாள் =உன் அநுபவம் ஆக்ஷேபிக்கப்பட்டிருக்கிறது
ஜீவாத்மா =எங்கே எவரால் ஆக்ஷேபிக்கப்பட்டது
நம்பெருமாள் =கீதை முதலிய நூல்களில் ஆக்ஷேபிக்கப்பட்டிருக்கிறது
ஜீவாத்மா =இவ்விஷயத்தில் யார் சாக்ஷி
நம்பெருமாள் =மஹாஜ்ஞானிகளான வ்யாஸர் ,பராசரர் போன்றோர்
ஜீவாத்மா = ஆனால்,அவர்கள் உன்னிடம் பக்ஷபாதம் உள்ளவர்கள்
இவ்வாறு , ஜீவாத்மாவுக்கும் ஸம்வாதம் ஏற்பட்டபோது, நீர் எங்கு தேடியும்
இரண்டு கக்ஷிக்கும் பொதுவான ஒருவர் கிடைக்காததால் ,
ஸத்யப்ரமாணம் செய்ய முயற்சிப்பவரைப்போல ,ஸேவை ஸாதிக்கிறீர்
என்பதாக இந்த ச்லோகத்தை ஸ்ரீ பட்டர் அருளினார் என்பர்

———
அதிகாரத்திலிருந்து
அற்பசாரங்களவை சுவைத்தகன்றொழிந்தேன் , கண்டு கேட்டுற்று
மோந்துண்டுழலும் ஐங்கருவி கண்ட இன்பம் தெரிவரிய அளவில்லாச்
சிற்றின்பம், தஸ்மிந் ப்ரஸந்நே கிமிஹாஸ்த்யலப்யம்
தர்மார்த்தகாமைரலமல்பகாஸ்தே , அந்தவஸ்து பலம் தத்பவத்யல்ப மேதஸாம் ,
அநித்யமஸுகம் லோகம் இமம் ப்ராப்ய பஜஸ்வ மாம் , மஹா பலாந்
மஹாவீர்யான் அநந்ததந ஸத்ஜயாந் கதாந் காலேந மஹதா
கதாசேஷாந்நராதிபாந் ச்ருத்வா ந புத்ரதாராதௌ க்ருஹக்ஷேத்ராதிகே
அபி வா த்ரவ்யாதௌ வா க்ருதப்ரஜ்ஜோ மமத்வம் குருதே நர :, ஸர்வம்
துக்கமயம் ஜகத் , ஸ்வர்க்கே அபி பாதபீதஸ்ய க்ஷயிஷ்ணோர்நாஸ்தி நிர்வ்ருத்தி :
ராஜ்யே க்ருத்நந்த்யவித்வாம்ஸோ மமத்வாஹ்ருத சேதஸ : அஹம்மாந
மஹாபாந மதமத்தா ந மாத்ருசா : , ஆப்ரஹ்மபவநாதேதே தோஷா : ஸத்தி
மஹா புநே அத ஏவ ஹி நேச்சந்தி ஸ்வர்க்கப்ராப்திம் மநீஷிணா : ,
ப்ரஹ்மணா : ஸதநாதூர்த்வம் தத்விஷ்ணோ :பரமம் பதம் சுத்தம் ஸநாதநம்
ஜ்யோதி :பரம் ப்ரஹ்மேதி ந தத்ர பூதா கச்சந்தி புருஷா விஷயாத்மகா :
டம்ப லோப மத க்ரோத த்ரோஹ மோஹைரபி த்ருதா : நிர்மமா
நிரஹங்காரா நிர்த்வந்த்வா : ஸம்யதேந்த்ரியா : த்யாநயோகரதாச்சைவ
தத்ர கச்சந்தி ஸாதவ : , ரம்யாணி காமசாராணி விமாநாநி ஸமாஸ்ததா
ஆக்ரீடா விவிதா ராஜாந் பத்மிந்யச்ராமலோதகா : , ஏதே வை நிரயாஸ்தாத
ஸ்தாநஸ்ய பரமாத்மந :, இத்யாதி ப்ரமாணங்களாலே அல்பத்வ ,
அஸ்திரத்வ ,துக்கமூலத்வ , துக்கமிச்ரத்வ , துக்கோதர்க்கத்வ ,
விபரீதாபிமாநமூலத்வ , ஸ்வாபாவிகாநந்தவிருத்தத்வங்களாகிற
அசித்விஷயானுபவ தோஷஸப்தகத்தையும் இவற்றில் யதாஸம்பவம்
உண்டான சேதநமாத்ராநுபவ தோஷங்களையும் இவ்வநுபவங்களுக்கு
எதிர்த்தட்டான பகவதநுபவத்தின் வைலக்ஷணத்தையும் விசதமாக
அநுஸந்தித்து , பரமாத்மநி யோ ரக்தோ விரக்த : அபரமாத்மநி
என்கிற அவஸ்தையையுடையராய் .
ப்ரவ்ருத்தி லக்ஷணம் தர்மம் ப்ரஜாபதிரதாப்ரவீத் என்கிற ப்ரவ்ருத்தி
தர்மங்களில் நின்றும் நிவ்ருத்தராய் நிவ்ருத்தலக்ஷணம் தர்மம்
ருஷிர்நாராயணோ அப்ரவீத் என்கிற நிவ்ருத்தி தர்மங்களிலே
ப்ரவ்ருத்தரானவர்கள் முமுக்ஷுக்களான அதிகாரிகள்

—————
வ்யாக்யானம்
ஸ்வாமி தேசிகன் இங்கு பதின்மூன்று ப்ரமாணங்களைச் சொல்கிறார்
1.திருவாய்மொழி ( 3–2–6 )
கிற்பன் கில்லே னென்றிலன் முனநாளால்
அற்ப சாரங்க ளவை சுவைத்தகன்றொழிந்தேன்
பற் பல்லாயிரமுயிர் செய்த பரமா !—நின்
நற் பொற் சோதித்தாள் நணுகுவ தெஞ்ஞான்றே ?
இதற்கு முன் எல்லா நாட்களிலும் ,எதைச் செய்யவேண்டுமோ அதில்,
செய்யவல்லேன் என்று அதில் கவனம் செலுத்தவில்லை.எனக்குக்
கூடாதவற்றில், என்னால் செய்யவல்லேன் என்று, செய்யாமலிருக்கவில்லை.
ஸ்வல்ப ஸாரமே இருக்கிற அந்த செய்யக்கூடாத விஷயங்களைச் செய்து
அநுபவித்து ,உன்னை விட்டே ஒழிந்தேன்.அவற்றின் தோஷங்களை அறிந்து
அவற்றைக் கைவிட்டேன்.
எண்ணிக்கைக்கு அப்பாற்பட்ட ஆயிரக்கணக்கான ஜீவன்களை ஸ்ருஷ்டித்த
ஸர்வேச்வரனே —மிகச் சிறந்த, மிக அழகிய ,மிகவும் ஒளி பொருந்திய
உனது திருவடிகளை, அடியேன் என்றைக்கு அடைவது ?அதை அருள்வாயாக !

2.திருவாய்மொழி ( 4–9–10 )–(பார்க்க–அதிகாரம் 1—உபோத் காத அதிகாரம் )
கண்டு கேட்டுற்று மோந்துண்டுழலும் ஐங்கருவி
கண்ட இன்பம் , தெரிவரிய அளவில்லாச் சிற்றின்பம்
ஒண்தொடியாள் திருமகளும் நீயுமே நிலா நிற்ப
—————————————————————————-
கண்டசதிர் கண்டொழிந்தேன் அடைந்தேன் உன் திருவடியே
————–திருவாய்மொழி (4-9-10)
பஞ்சேந்த்ரியங்களால் பெறும் இன்பம் மற்றும் ஆத்மாநுப இன்பம்
இவற்றைக் கைவிட்டேன்;அழகிய வளையல்களை அணிந்த பிராட்டியும் , நீயும் ,
உங்களைத் தவிர வேறு ஈச்வரர்களில்லை என்னும்படியாக ஸேவை சாதிக்க
நித்ய ஸூரிகளைப்போல எல்லா ஆத்மாக்களும் உன்னை அநுபவித்துக்
கைங்கர்யம் செய்யும்படியான –இப்படி உன்னால் ஏற்பட்ட புருஷார்த்தத்தை
நான் ஸாக்ஷாத்கரித்தேன்
ஸ்ரீ உத்தமூர் ஸ்வாமி, தன்னுடைய பிரபந்த ரக்ஷையில் கூறுகிறார்—
பொருள் அழிவு, ஆயுள் முடிவு, பேராசை பரஹிம்ஸை பலநரக பாதையான
ஸம்ஸாரத்திலே , ஐங்கருவி( ரூபம்,சப்தம், ஸ்பர்சம் ,வாஸனை , ரஸம் ) இன்பத்தை
அநுபவித்து அதன் வாசனையால் மேன்மேல் திரிகின்ற பஞ்சேந்த்ரியங்களால்
மறுபடியும் மறுபடியும் சிற்றின்பத்தை நுகர்ந்து, அவை அற்பமாய் துயரமாகவே
இருப்பதையும் , ஆத்ம அனுபவமென்கிற ”கைவல்யம் ”எம்பெருமானைப்
பற்றிய அறிவு சிறிதும் அப்போது இல்லாததால் மிகக் கேவலமே என்றும்,
அவற்றில் இழிந்தாரோடு ஸ்நேஹம் அனர்த்தம் விளைவிக்கும் என்றும்
இவைகளை விட்டொழித்து,நேராக உன் திருவடிகளை ஆச்ரயித்தேன்

3.விஷ்ணு புராணம்
தஸ்மிந் ப்ரஸந்நே கிமிஹாஸ்த்யலப்யம் தர்மார்த்தகாமைரலமல்பகாஸ்தே =
தஸ்மிந் =அந்த பகவான்
ப்ரஸந்நே =அநுக்ரஹிக்கும்போது
இஹ அலப்யம் = இங்கு அடைய முடியாதது
கிம் அஸ்தி = என்ன இருக்கிறது !
தர்மார்த்தகாமைரலமல்பகா =தர்மம், அர்த்தம், காமம் மூன்றும் வேண்டாம்,
அவை அல்ப புருஷார்த்தங்கள்;அவற்றால் ஆவது ஏதுமில்லை

4. ஸ்ரீமத் பகவத் கீதை ( 7–23 )
அந்தவத்து பலம் தேஷாம் தத்பவத்யல்ப மேதஸாம்
தேவாந்தே வயஜோ யாந்தி மத்பக்தா யாந்தி மாமபி
தேவதாந்தரர்களின் பக்தர்கள்,சிற்றறிவு உடையவர்களாக இருக்கிறார்கள்.
அவர்கள் பூஜிக்கும் தேவதாந்தரங்கள் அல்ப பலனையே கொடுக்கின்றன .
இது அழியக்கூடியது

5.ஸ்ரீமத் பகவத் கீதை ( 9–33 )
கிம் புநர் ப்ராஹ்மணா : புண்யா பக்தா ராஜர்ஷயஸ்ததா |
அநித்ய ஸுகம் லோகம் இமம் ப்ராப்ய பஜஸ்வமாம் ||
ஸ்ரீ க்ருஷ்ணன் , அர்ஜுனனிடம் சொல்கிறார் —
புண்யம் செய்து ப்ராம்மணப் பிறவி எடுத்த ப்ராம்மணர்களும்,பக்தர்களான ராஜரிஷிகளும் ,
இந்த உலகம் அநித்யம் ,இங்கு ஸுகம் இல்லை, என்பதைத் தெளிந்து உணர்ந்து ,நித்யலோகப்
ப்ராப்திக்காக என்னை ஆச்ரயிப்பதைப்போல, நீயும் , என்னைப் பூஜிப்பாயாக .

6. விஷ்ணு புராணம்
மஹா பலாந் மஹாவீர்யான் அநந்ததந ஸத்ஜயாந் கதாந் காலேந மஹதா
கதாசேஷாந்நராதிபாந் ச்ருத்வா ந புத்ரதாராதௌ க்ருஹக்ஷேத்ராதிகே
அபி வா த்ரவ்யாதௌ வா க்ருதப்ரஜ்ஜோ மமத்வம் குருதே நர :
மிக்க மனோபலம், வீர்யம் ,அளவற்ற தானம் , உடையவர்களாக இருந்தும்,
நராதிபாந் =உலகங்களை ஆண்ட அரசர்கள் , கதாந் = மாண்டவர்களாய்
மஹதா காலோ =அவர்கள் காலம் ஜீவிதம் அதிகமாக இருந்தாலும்
கதாஸேஷாந் ச்ருத்வா =அவர்களின் கதைகளைமட்டில் கேட்டு ,
எல்லாம் அல்பம், அநித்யம் என்று தெளிவு உடையவன்
ந புத்ரதாராதௌ க்ருஹக்ஷேத்ராதிகே அபி வா = மக்கள், மனைவி,
வீடு,வயல், பணம் போகம் இவற்றில் அபிமானமின்றி
எல்லாம் என்னுடையது என்கிற மமதை கொள்ளமாட்டான்.

7.விஷ்ணு புராணம்
ஸர்வம் துக்கமயம் ஜகத்
இந்த உலகம் முழுதும் துக்கமயமானது

8.விஷ்ணு புராணம்
ஸ்வர்க்கே அபி பாதபீதஸ்ய க்ஷயிஷ்ணோர்நாஸ்தி நிர்வ்ருத்தி :
புண்யம் செய்து ஸ்வர்க்கத்தில் உள்ளவன் , ஸுகத்தை அனுபவித்தாலும் அந்தப் புண்யபலன் குறைந்து, தீர்ந்துவிட்டால், தான் கீழே விழுந்து
பூமியில் துன்பம் அனுபவிக்க நேரிடுமே என்கிற பயம் காரணமாக முழுமையான ஸுகம் அநுபவிக்க முடிவதில்லை

9.விஷ்ணு புராணம்

ராஜ்யே க்ருத்நந்த்யவித்வாம்ஸோ மமத்வாஹ்ருத சேதஸ : அஹம்மாந
மஹாபாந மதமத்தா ந மாத்ருசா : =
அஹங்காரம் கொண்டவர்கள் மட்டுமே ,அந்த அஹங்காரத்தால் ,ராஜ்யம் ,
ப்ரதேசம் இவைகளில் ஆசையுடன் இருப்பர்.என் போன்றவர்கள்
அவைகளுக்காக ஏங்குவதில்லை

10. இதிஹாச சமுச்சயம்
ஆப்ரஹ்மபவநாதேதே தோஷா : ஸத்தி
மஹா புநே அத ஏவ ஹி நேச்சந்தி ஸ்வர்க்கப்ராப்திம் மநீஷிணா : =
ஹே –ரிஷியே ! ப்ரம்மலோகம் முதலாக எல்லா உலகங்களிலும் மிக அல்பமான தோஷங்களே பரவி இருக்கின்றன.
ஆதலால்,அறிவாளிகள், ஸ்வர்க்கத்துக்கு ஆசைப்படுவதில்லை

11. மஹாபாரதம்
ப்ரஹ்மணா : ஸதநாதூர்த்வம் தத்விஷ்ணோ :பரமம் பதம் சுத்தம் ஸநாதநம்
ஜ்யோதி :பரம் ப்ரஹ்மேதி ந தத்ர பூதா கச்சந்தி புருஷா விஷயாத்மகா :
டம்ப லோப மத க்ரோத த்ரோஹ மோஹைரபி த்ருதா : நிர்மமா
நிரஹங்காரா நிர்த்வந்த்வா : ஸம்யதேந்த்ரியா : த்யாநயோகரதாச்சைவ
தத்ர கச்சந்தி ஸாதவ : =
ப்ரம்மலோகத்தின் மேலே விஷ்ணுவின் பரமபதம் இருக்கிறது.தூய்மையாகவும் , நித்யமாயும் , ஜ்யோதிஸ்ஸாகவும் இருக்கிறது.
பரம்பொருளை அனுபவிக்கத் தகுந்ததாக ”பதம் ”
இங்கு, டம்பம் , லோபம் , ஆணவம் , கோபம் , த்ரோகம் , ஆசை இவற்றுக்கு
ஆளான அறிவு இல்லாதவர்கள் இங்கு செல்வதில்லை;செல்ல இயலாது.
அஹங்கார ,மமகாரம் அற்றவர்கள் , இன்பதுன்பங்களில் சமநிலையில்
இருப்பவர்கள், புலன்களை அடக்கியவர்கள், பகவானைத் த்யானித்தபடி
இருப்பவர்கள் –இவர்கள்தான்–இப்படிப்பட்ட சாதுக்கள்தான் -அவர்கள்
மட்டுமே அங்கு செல்கிறார்கள்.

12. மஹாபாரதம்
ரம்யாணி காமசாராணி விமாநாநி ஸமாஸ்ததா
ஆக்ரீடா விவிதா ராஜாந் பத்மிந்யச்ராமலோதகா : =
பரமபதத்தில் இஷ்டப்படி செல்லக்கூடிய அழகிய விமானங்கள், அழகான மண்டபங்கள்,பற்பலவகையான தோட்டங்கள்,
தெளிந்த நீருள்ள தடாகங்கள் ஆகியவை இருக்கின்றன

13. மஹாபாரதம்
ஏதே வை நிரயாஸ்தாத ஸ்தாநஸ்ய பரமாத்மந : =
பகவானின் பரமபதத்துக்கு முன்பாக, மற்ற எல்லா உலகங்களும் நரகம் போன்றவையே
மேற்சொல்லப்பட்ட, பல ப்ரமாணங்கள் மூலமாக,அசித் பொருள்களால் —
அசேதனத்தால் ,வருகிற இன்பம் யாவும் , ஏழு தோஷங்கள்–குற்றங்கள்
உடையவை
இவை —-
1கஷ்டப்பட்டு சம்பாதிக்க வேண்டியதாக இருப்பது
2.துக்கத்துடன் கலந்திருப்பது
3.துக்கத்துக்கு மேலும் காரணமாக இருப்பது
4.. அல்பமானவை,
5 நிலையற்றவை,அதாவது–அழியக்கூடியது.
6.ஆத்மஸ்வரூபத்தை அதற்கு மாறுபட்டதாக எண்ணுவது
7.மோக்ஷ ஆனந்தத்துக்கு வேறாக இருப்பது
இதே தோஷங்கள் , ஒருவன் தன்னுடைய ஆத்ம அனுபவத்தில் திளைக்கும்போதும் உண்டாகும் என்றும் அறியவேண்டும்.
இவற்றுக்கு எதிராக உள்ளது யாதெனில்,
பகவத் அநுபவத்தின் மூலம் ஏற்படும் ஆனந்தம் . இவற்றின் நன்மைகளை அறிந்து, அதில் இழியவேண்டும்.
பார்ஹஸ்பத்ய ஸ்ம்ருதி
பரமாத்மநி யோ ரக்தோ விரக்த : அபரமாத்மநி =
இப்படி இழிந்தால்,பகவானிடம் மட்டுமே ப்ரேமை;மற்றவற்றில் வெறுப்பு என்கிற
நிலைக்கு முமுக்ஷு வந்துவிடுவான்
மஹாபாரதம்
ப்ரவ்ருத்தி லக்ஷணம் தர்மம் ப்ரஜாபதிரதாப்ரவீத்
நிவ்ருத்தலக்ஷணம் தர்மம் ருஷிர்நாராயணோ அப்ரவீத்
ப்ரவ்ருத்தி தர்மங்களை ப்ரம்மன் சொன்னான் என்று உள்ள ப்ரவ்ருத்தி தர்மங்களைக் கைவிட்டும் ( ப்ரவ்ருத்தி தர்மம் =பயனை வேண்டிச் செய்யும்
தர்மங்கள் ), நாராயண ரிஷி என்பவர்,நிவ்ருத்தி தர்மங்களை உரைத்தார் என்னும்படியான தர்மங்களைக் கடைப்பிடிக்க வேண்டும்
நிவ்ருத்தி தர்மம் =மோக்ஷத்தை விரும்பிச் செய்யப்படும் தர்மங்கள் ) இவை,
மோக்ஷத்தை விரும்புபவர்கள் –முமுக்ஷுக்கள்—இவர்களுக்கு இருக்கவேண்டிய தகுதிகள்

————
அதிகாரத்திலிருந்து
கீழ்ச் சொன்னபடியிலே பராவரங்களான தத்வங்களும் புருஷார்த்தங்களும்
தெளிந்தாலும் , இப்படி வைராக்யபூர்வமாக பரம புருஷார்த்தோபாய
அநுஷ்டானத்தில் ப்ரவர்த்தியானாகில் சீல வ்ருத்த பலம் ச்ருதம் , சமார்த்தம்
ஸர்வசாஸ்த்ராணி விஹிதாநி மநீஷிபி : தஸ்மாத் ஸ ஸர்வசாஸ்த்ரஜ்ஜோ
யஸ்ய சாந்தம் மந : ஸதா
என்கிற ச்ருத பலத்தையும் இழந்து ,நாச்சாதயதி கௌபீநம் ந தம்ச மசகாபஹம்
சுந : புச்சாமிவாநர்த்தம் பாண்டித்யம் தர்மி வர்ஜிதம்
என்கிறபடியே ஹாஸ்யனாம் .
ஆகையால் வயஸ : கர்மணோ அர்த்தஸ்ய ச்ருதஸ்யாபிஜநஸ்ய ச வேஷவாக்வ்ருத்தி
ஸாருப்யமாசரந் விசரேஹித
என்கிறபடியே ச்ருதாநுரூபமாக ஸ்வோசிதமான பரம புருஷார்த்தோபாயநுஷ்டானத்திலே
த்வரிக்குமவர்கள் ”தன் கருமஞ்செய்யப் பிறருகந்தார் ” என்கிறபடியே , தம் தேவா
ப்ரஹ்மாணம் விது : ப்ரணமந்தி தேவதா :
இத்யாதிகளிற் சொல்லும் ஏற்றம் பெறுவர்கள்

வ்யாக்யானம்
ஒருவன், எது உயர்ந்த தத்வம் ,எது தாழ்ந்தது ; எது உயர்ந்த புருஷார்த்தம் ,எது தாழ்ந்தது என்று அறிய இயலும்.
ஆனாலும், உயர்ந்த புருஷார்த்தத்தைத் தெரிந்துகொண்டு, அதனை அனுசரிக்கவேண்டும்;இல்லையெனில்
மஹாபாரதம்
சீல வ்ருத்த பலம் ச்ருதம் =சாஸ்த்ர அறிவால் ஏற்படும் ஞான பலன்களான ஆத்மகுணம் நல்லொழுக்கம் இவற்றை இழக்க நேரிடும்.
இதிஹாச ஸமுச்சயம்
, சமார்த்தம் ஸர்வசாஸ்த்ராணி விஹிதாநி மநீஷிபி : தஸ்மாத் ஸ ஸர்வசாஸ்த்ரஜ்ஜோ
யஸ்ய சாந்தம் மந : ஸதா =மனஸ்ஸைக் கட்டுப்படுத்த பல சாஸ்த்ரங்கள்
ஞானிகளால் கொடுக்கப்பட்டுள்ளது. அதனால், எவ்வளவு சாஸ்த்ரங்களைத்
தெரிந்துவைத்திருந்தாலும், மனஸ்ஸை அடக்காதவன் சாஸ்த்ரஜ்ஞன்
என்கிற பெயரையும் இழக்கிறான் .
நாச்சாதயதி கௌபீநம் ந தம்ச மசகாபஹம்
சுந : புச்சாமிவாநர்த்தம் பாண்டித்யம் தர்மி வர்ஜிதம்
நாயின் வால் மறைக்கப்பட வேண்டிய இடத்தை மறைக்கவேண்டும்.ஈ ,கொசு இவற்றையும் விரட்டவேண்டும்;
அதைப்போல, தர்மானுஷ்டானமில்லாத அறிவு இருந்தும் ப்ரயோஜனமில்லை
மநு ஸ்ம்ருதி

வயஸ : கர்மணோ அர்த்தஸ்ய ச்ருதஸ்யாபிஜநஸ்ய ச வேஷவாக்வ்ருத்தி
ஸாருப்யமாசரந் விசரேஹித
வயது, கர்மம் , அதன் பிரயோஜனம் , சாஸ்த்ரஜ்ஞாநம் நற்குடியில் பிறப்பு
இவைகளுக்கு ஏற்றபடி,வயதுக்கேற்ற வேஷமும் வயதுக்கேற்ற பேச்சும்
வயதுக்கேற்ற செயலும் இருக்கவேண்டும்.
இப்படியாக உயர்ந்த புருஷார்த்தத்தைக் கொடுக்கிற உபாயத்தைக்
கடைப்பிடிப்பவர்கள் ஏற்றம் என்னவெனில் —–
–
”தன் கருமஞ்செய்யப் பிறருகந்தார் ” =
தனது கடமைகளை ஒருவன் செய்தானென்றால் எல்லோராலும் புகழப்படுவான்
மஹாபாரதம்
தம் தேவா ப்ரஹ்மாணம் விது : =
ஒரு சண்டாளன் நல்ல ஒழுக்கத்துடன் இருந்தால் அவன் தேவர்களால் பிராம்மணன் என்றே கொள்ளப்படுவான்
விஷ்ணு தர்மம்
ப்ரணமந்தி தேவதா : =
அப்படிப்பட்டவனை தேவர்கள் துதிக்கின்றனர்
அதிகாரத்திலிருந்து
நின்ற புராணன் அடியிணை ஏந்தும் நெடும்பயனும்
பொன்றுதலே நிலை என்றிடப் பொங்கும் பவக்கடலும்
நன்று இது தீயது இது என்று நவின்றவர் நல்லருளால்
வென்று புலன்களை வீடினை வேண்டும் பெரும்பயனே
விஷமது பஹிஷ்குர்வந் தீரோ பஹிர்விஷயாத்மகம்
பரிமிதரஸ ஸ்வாத்ம ப்ராப்தி ப்ரயாஸ பராங்முக :
நிரவதி மஹாநந்த ப்ரஹ்மாநுபூதி குதூஹலீ
ஜகதி பவிதா தைவாத் கச்சித் ஜிஹாஸித ஸம்ஸ்ருதி :
வ்யாக்யானம்
மோக்ஷமாகிய உயர்ந்த புருஷார்த்தம் , பகவானின் திருவடிகளைத் தன்னுடைய ஸிரஸ்ஸில் தரித்து அவனுக்கு கைங்கர்யம் செய்தல்
வளர்ந்துகொண்டே இருப்பதும், அழிவதை இயல்பாக உடையது—–ஸம்ஸாரம் .
இவ்விரண்டில் மோக்ஷம் நன்மை; ஸம்ஸாரம் என்பது தீமை.
இப்படி ஒருவன் அறிவது,ஆசார்யன் மூலமாகவேயாகும் . ஆசார்யர்களின்
கருணையால்,இந்த்ரிய நிக்ரஹம் செய்து மிக உயர்ந்த புருஷார்த்தமான
மோக்ஷத்தை விரும்பியிருப்பவன் –முமுக்ஷு
கலக்கமில்லா மனதுடையவன்;விஷம் கலந்த தேன் போன்றுள்ளஉலக விஷயங்களை ஒதுக்குபவன்;
அல்ப சுகத்தை அளிக்கும் ஆத்மானுபவத்தை வெறுப்பவன்;ஸர்வேச்வர அனுபவம் எல்லையில்லா ஆனந்தம் அளிக்கும்
என்பதில் ஆவல் கொண்டு பகவானின் அநுக்ரஹத்துடன் ஸம்ஸாரத்திலிருந்து
விடுபட ஆசையுள்ளவன்

——————————–

கவிதார்க்கிக ஸிம்ஹாய கல்யாண குணசாலிநே |
ஸ்ரீமதே வேங்கடேசாய வேதாந்த குரவே நம : ||

——————–

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ உருப்பத்தூர் ஸூந்தர ராஜன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ தேசிகன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம் .