ஸ்ரீ பெரியாழ்வார் திருமொழி -ஸ்ரீ திருவாய் மொழிப்பிள்ளை அருளிச் செய்த ஸ்வாபதேச வியாக்யானம் —2-10–ஆற்றிலிருந்து விளையாடுவோங்களை–

பிரவேசம்
கீழே பாகவத சேஷத்வத்தை அருளிச் செய்து நின்ற இவரைத் தன்னுடைய வ்யாபாரங்களைக் காட்டித்
தன் பக்கலிலே ஆக்க
இவரும்
அவனுடைய லீலா ரசங்களிலே ஒருப்பட்டு அனுசந்திக்கிறார்

எம்மை ஆளும் பரமரே -(3-7-)-என்று வைத்து
ஆளும் பரமனை -என்றால் போலே
கீழ் அவனுடைய நவநீத ஸுர்யாதிகளை அனுசந்தித்தார்

(ததீய விஷயத்தில் இழிந்தால் அவனே தன் பக்கலிலே ஈடுபடுத்திக் கொள்வான் )

இதில்
நவ யவ்வனை களோடே அவனுக்கு உண்டான லீலா ரஸத்தை அனுசந்தித்து இனியராகிறார் –

—————————

ஆற்றிலிருந்து விளையாடுவோங்களை
சேற்றால் எறிந்து வளை துகில்  கைக் கொண்டு
காற்றில் கடியனாய் ஓடி அகம் புக்கு
மாற்றமும் தாரானால் இன்று முற்றும்
வளைத் திறம் பேசானால் இன்று முற்றும்   -2 10-1 – –

பதவுரை

ஆற்றில் இருந்து–யமுனை ஆற்றங்கரை மணலிலிருந்து கொண்டு
விளையாடுவோங்களை–விளையாட நின்ற எங்கள் மேல்
சேற்றால் எறிந்து–சேற்றை விட்டெறிந்து
வளை–எங்களுடைய கை வளைகளையும்
துகில்–புடவைகளையும்
கைக் கொண்டு–(தன்) கையால் வாரி யெடுத்துக் கொண்டு
காற்றில்–காற்றிலுங் காட்டில்
கடியன் ஆய்–மிக்க வேகமுடையவனாய்
ஓடி–(அங்கு நின்றும்) ஓடி வந்து
அகம் புக்கு–(தன்)வீட்டினுள்ளே புகுந்து கொண்டு
(வாசலில் நின்று அவன் பேரைச் சொல்லிக் கூப்பிட்டுக் கொண்டு கதறுகின்ற எங்களைக் குறித்து)
மாற்றமும்–ஒரு வாய்ச் சொல்லும்
தாரானாய்–அருளாமல் உபேக்ஷியா நின்ற பெருமானால்
இன்று முற்றும்–இப்போது முடியா நின்றோம்;
வளைத் திறம்–(தான் முன்பு வாரிக் கொண்டு போன) வளையின் விஷயமாக
பேசானால்–(தருகிறேன், தருகிறிலேன் என்பவற்றில் ஒன்றையும்) வாய் விட்டுச் சொல்லாத அப் பெருமானால்
இன்று முற்றும்.

ஆற்றிலிருந்து –
பலரும் போவார் வருவாராய்
உனக்கு வர ஒண்ணாத ஸாதாரண ஸ்தலத்தில் அன்றோ நாங்கள் இருக்கிறது
நாங்கள் இருக்கிற இருப்புக்கும் உன் வரத்துக்கும் என்ன சேர்த்தி உண்டு –

விளையாடுவோங்களை
ஒருவருக்கு ஒருவர் இட்டீடு கொண்டு விளையாடும் எங்களை
நாங்கள் ஏதேனும் பிரயோஜனத்தைக் கருதியோ ஆற்றில் இருந்தது
விளையாட அன்றோ
விளையாட்டுக்கும் ஒரு பிரயோஜனம் உண்டோ –
அது தானே அன்றோ பிரயோஜனம் –
சிற்றில் -சிறு சோறு -கொட்டகம் -குழமணன் -என்று நாங்கள் விரும்பி விளையாடுகிறதைக் கண்டு நின்று
அவற்றோபாதி நானும் உங்களுடைய லீலா உபகரணம் அன்றோ –
என்னையும் கூட்டிக் கொள்ளு கோள் -என்று அவன் புகுர–புகுந்தவாறே
(உக்கமும் தட்டொளியும் போல் -உன் மணாளனையும் தா போல்)

சேற்றால் எறிந்து வளை துகில்  கைக் கொண்டு
நாங்கள் எங்களுடைய லீலா உபகரணங்களையும் எடுத்துக் கொண்டு –
விமுகைகள் ஆன அளவிலே
எங்களைச் சேற்றில் இருந்து எங்கள் வளைகளையும் துகில்களையும் கைக் கொண்டு

காற்றில் கடியனாய் ஓடி
ஓடுகிற காற்றைப் பிடிக்கிலும் அகம் புக்கு
இவனைப் பிடிக்க ஒண்ணாதபடி தன்னகத்திலே சென்று புக்கு

மாற்றமும் தாரானால் இன்று முற்றும்
நாங்கள் கிருஷ்ணா கிருஷ்ணா என்று அழைத்தாலும் ஏன் என்கிறான் இல்லை –
ஏன் என்றாகில் இன்று முடியார்கள் இறே
ஏன்-என்னும் போது
அவன் குரலிலே தெளிவும் கலக்கமும் கண்டு தரிப்பர்கள் இறே –

வளைத் திறம் பேசானால் இன்று முற்றும்
ஏன் என்கை அரிதாய்
உறவு அற்றாலும்
எங்கள் கையில் வளை -கலை -முதலாகத் தர வேணும் – என்று நாங்கள் பல காலும் சொன்னால்
அதுக்கு ஒரு உத்தரம் சொல்ல வேண்டாவோ தான் –

வளைத் திறம் பேசானால்-என்கையாலே
வளை பெறுவதிலும் பேச்சுப் பெறுவதில் காணும் இவர்களுக்கு அபேக்ஷிதம்
பிரணயினிகள் -வளை -கலைகள் -என்றால் போலே காணும் தம் தாம் அபிமதங்களைச் சொல்வது –

இன்று முற்றும்-முழுக்க நின்று கூப்பிட்டாலும் ஒரு வார்த்தை அரிதாவதே
நான் உங்களுக்கு வளை தாரேன் -என்று சொல்லுகிறதே போதும்
தருவேன் என்று சொல்லவுமாம் –
நாங்கள் எங்கள் க்ருஹங்களிலே போம் படி நெடுக விசாரித்துத் தந்து விடவுவாம் –
இவற்றிலே ஓன்று செய்யானாகில் நாங்கள் முடிவுதோம் -என்கிறார்கள் –
(பாவியேன் என்று ஓன்று சொல்லி பாவியேன் காண வந்து போல் )

இன்று முற்றும்-
பிழைத்தோம் என்றாதல்
முடிந்தோம் என்றாதல்
இரண்டத்து ஓன்று இன்று தலைக் கட்டும்

அவனோ உங்களுக்குத் தாரான்
நீங்கள் நின்று துவளாதே நான் வாங்கித் தருகிறேன் -என்று தாய்மார் வாங்கிக் கொடுத்து
நீங்கள் போங்கோள் என்றாலும் போகார் போலே காணும் இவர்கள் –

இவன் தன் பக்கலிலே சென்று –நீ அவற்றைக் கொடு -என்று சொன்னாலும்
நான் கொடுக்கைக்கோ பஹு ப்ரயாசப்பட்டுக் கொண்டு வந்தது -என்று கணக்குச் சொல்லுமே அவன் –
அது தன்னைக் கேட்டவாறே -இவன் நியாயம் அறிந்தபடி பாரீர் என்று கொண்டாடும் அத்தனை இறே –
அவளும் ஸ்ரீ நந்தகோபரும் இவன் சொன்ன நியாயம் இறே பரமார்த்தம் என்பது –

இத்தால்-
அநந்ய ப்ரயோஜனராய் -அநந்ய ஸாதந பரராய் இருப்பாரையும் விஷயீ கரிக்கும் என்னும் அர்த்தம் தோற்றுகிறது
ஆற்றில் இருந்து விளையாடுபவர்கள் -ஓம் நம–அநந்ய ப்ரயோஜனராய் -நம நம -அர்த்தம் புரிந்தவர்கள்–அநந்ய ஸாதந பரராய்-

ஸாதனம் ஆகையாவது -அவனுடைய வ்யாமோஹ ஹேது -என்று இறே அறிவுடையார் நினைத்து இருப்பது –
(வளை -துகிலை கழற்றி ஒன்றும் இல்லை நம்மிடம் என்று அறிந்தவர்கள் )

சேற்றால் எறிந்து -என்கையாலே அவன் நீர்மையாலே தாங்கள் ஈடுபட்டார்கள் என்னும் இடம் தோற்றுகிறது –
(இறங்கி -தாழ விட்டு வந்தமை அறிந்தவர்கள் )

எறிந்து -என்கையாலே அவன் ஈடுபாட்டிலன் என்னும் இடம் தோற்றுகிறது –
(தூவி என்று இருந்தால் ஈடுபட்டமை தோற்றும்
வீட்டில் இருந்து விளையாடி இருக்க வேண்டுமே -ஆற்றில் வந்ததால் கோபம் )
அடையாளம் குறித்துப் போனானாய் இறே அவன் இருப்பது –

வளை -துகிலைக் கொண்டு -என்கையாலே
சேஷத்வத்தையும் பாரதந்தர்யத்தையும் பறித்துக் கொண்டான் என்கிறது
(அவனுக்கு பிடிக்காத சேஷத்வம் பாரதந்தர்யம்
தன்னை நோக்காமல் ஈஸ்வரனைப் பார்த்து இருக்க வேண்டும்
ஆட் செய்
எனக்கு ஆட் செய்
எனக்கே ஆட் செய்
எக் காலத்திலும்
இடைவீடு இன்று
என் மனத்தே மன்னி
தனக்கே யாக எனைக் கொள்ளுமீதே -பார்த்தால் அழகிலே ஈடுபடுவோம் ஆகவே படர்க்கை -)

சேஷத்வத்தை பறிக்கை ஆவது -தன் வயிறு நிறைத்துப் போகை இறே
பாரதந்தர்யத்தைப் பறிக்கை யாவது -இவர்களை அலைவலை -ஆக்குகை இறே

காற்றில் கடியனாய் ஓடி என்கையாலே (ரூப ரஹித ஸ்பர்ஸவான் காற்று )
ஸ்பர்ச இந்திரிய க்ராஹ்ய துர்லபன் -என்கிறது

அகம் புக்கு என்கையாலே
ஸ்வ போக்த்ருத்வ நிபந்தமான ஸ்வ தந்தர்ய ஸ்தானத்திலே புக்கான் என்னும் இடம் தோற்றுகிறது
(ப்ராப்தாவும் ப்ராபகமும் ப்ராப்திக்கு உகப்பானும் அவனே )

மாற்றமும் தாரானால் என்கையாலே
அவாக்ய அநாதர அம்ருத போகி -என்னும் இடம் தோற்றுகிறது

(கிருஷ்ணா கிருஷ்ணா என்று கூப்பிட்டாலும் ஏன் என்கிறான் இல்லை
ஏன் என்னும் பொழுது அவன் தெளிவும் கம்பீரமும் தெரியுமே -இதனால் முடிய மாட்டார்களே )

வளைத் திறம் பேசானால் -என்கையால்
விஷய அநுரூப ப்ராப்ய ப்ரகாசன் என்னும் இடம் தோற்றுகிறது

(அனுக்ரஹ விஷயமாக இருப்பவர்கள் -உங்களுக்கு வளையல் வேண்டாம் -தானே ப்ராப்யம் அறிவிக்கிறான்
துரியோதனன் கேட்ட ஒரு கோடி சைன்யம் கொடுத்து -அவனுக்குத் தக்கபடி செய்பவன் )

இன்று முற்றம் -என்ற இத்தால்
சரம அதிகாரம் நாசத்தை நிரூபித்தால் -உஜ்ஜீவனத்தில் நிரூபித்தால் ஒழிய
நடுவு நிலை இல்லை என்று நம்பி அருளிச் செய்த வார்த்தையும் தோற்றுகிறது –
(binary போல் பூஜ்யமும் ஒன்றுமே இங்கும் )
அதாவது
பர்வ க்ரமமாக நசிக்கிறான் என்னுதல் உஜ்ஜீவிக்கிறான் என்னுதல் செய்யாது என்றபடி –

ஸ்ரீ முமுஷுப்படி–சூரணை -273
பேற்றுக்கு வேண்டுவது விலக்காமையும் இரப்பும்-
சூரணை -274
சக்கரவர்த்தி திரு மகன் பாபத்தோடு வரிலும் அமையும்
இவன் புண்யத்தைப் பொகட்டு வர வேணும் என்றான் –
சூரணை -275
ஆஸ்திகனாய் இவ் அர்த்தத்தில் ருசி விச்வாசங்கள் உடையனாய் உஜ்ஜீவித்தல் –
நாஸ்திகனாய் நசித்தல் ஒழிய நடுவில் நிலை இல்லை -என்று
பட்டருக்கு எம்பார் அருளிச் செய்த வார்த்தை –

தன்னுள் கலவாத எப்பொருளும் தான் இல்லையே -அஸ்தி என்றாலே இப்படித்தானே

என்னுள் கலந்தவன் செங்கனிவாய் செங்கமலம்
மின்னும் சுடர் மலைக்குக் கண் பாதம் கை கமலம்
மன்னு முழுவேழுலகும் வயிற்றினுள
தன்னுள் கலவாத தெப்பொருளும் தானில்லையே ––ஸ்ரீ திருவாய் மொழி2-5-3-

——

கீழ் நின்ற நிலையிலே நின்று இரண்டத்து ஓன்று முடிவு கண்டால் ஒழிய பேர நில்லார்கள் இறே இவர்களும்
இவர்கள் நின்று தான் செய்வது என் என்னில்
இவனுடைய அவதாரங்களிலும் அபதானங்களிலும் முற்றீம்பால் உண்டான குண விசேஷங்களை அனுசந்தித்து
முறைப்பட்டுச் சொல்லலாம் இறே மேல் எல்லாம் –

குண்டலம் தாழ குழல் தாழ நாண் தாழ
எண் திசையோரும் இறைஞ்சித் தொழுது ஏத்த
வண்டமர் பூம் குழலார் துகில் கைக் கொண்டு
விண் தாய் மரத்தானால் இன்று முற்றும்
வேண்டவும் தாரானால் இன்று முற்றும் – 2-10 2-

பதவுரை

குண்டலம்–கர்ண பூஷணங்களானவை
தாழ–(தோள் (அளவும்) தாழ்ந்து தொங்கவும்
குழல்–திருக் குழல்களானவை
தாழ–(அத்தோடொக்கத்) தாழ்ந்தசையவும்
நாண்–திருக்கழுத்திற் சாத்தின விடு நாணானது
தாழ–(திருவுந்தி யளவும்) தாழந்தசையவும்
எண் திசையோரும்–எட்டு திக்கிலுமுள்ள (தேவர் முனிவர் முதலியோர்) எல்லாரும்
இறைஞ்சி தொழுது–நன்றகா [ஸாஷ்டாங்கமாக] வணங்கி
ஏத்த–ஸ்தோத்ரம் பண்ணவும்
(இப்படிப்பட்ட நிலைமையை யுடையனாய்)
வண்டு அமர் பூ குழலார்–வண்டுகள் படிந்துகிடக்கப் பெற்ற பூக்களை அணிந்த கூந்தலையுடைய
இடைச்சிக(ளான எங்க)ளுடைய(ஆற்றங்கரையில் களைந்து வைக்கப் பட்டிருந்த)
துகில்–புடவைகளை
கைக் கொண்டு–(தனது)கைகளால் வாரிக் கொண்டு
விண் தோய் மரத்தானால்–ஆகாசத்தை அளாவிய (குருந்த) மரத்தின் மேல் ஏறியிரா நின்றுள்ள கண்ணபிரானால்
இன்று முற்றும்;
வேண்டவும்–(எங்கள் துகிலை தந்தருள் என்று நாங்கள்) வேண்டிக் கொண்ட போதிலும்
தாரானால்–(அவற்றைக்) தந்தருளாத கண்ணபிரானால்
இன்று முற்றும்;

குண்டலம் தாழ குழல் தாழ நாண் தாழ
குண்டலம் -காதுப்பணி
அது திருக்குழல் கீழ் தாழ்ந்து அசைய
திருக்குழல் தான் அசைய
திருக்கழுத்தில் சாத்தின விடு நாண் அசைய –

எண் திசையோரும் இறைஞ்சித் தொழுது ஏத்த
எட்டுத் திக்கிலும் உண்டான தேவ மனுஷ்யாதிகள் எல்லாம்
பும்ஸாம் -என்கிறபடியே தொழுது இறைஞ்சி ஏத்த
)ரூப -ஓவ்தார்யம் மூலம் பும்ஸாம் சித்த த்ருஷ்ட்டி அபஹாரி
கண்டவர் மனம் வழங்கும் கண்ணபுரத்தம்மான் )
அஞ்சலி ஹஸ்தராய் ப்ரஹ்வீ பவித்து மங்களா ஸாஸனம் செய்ய –

வண்டமர் பூம் குழலார் துகில் கைக் கொண்டு
வண்டு மாறாத பூக்களால் அலங்க்ருதமான குழல்களை உடையவர்களுடைய
கரையிலே இட்டு வைத்த பரி யட்டங்களைக் கைக் கொண்டு-
அவனைக் கைக் கொண்டான் என்றார்கள் இத்தனை ஒழிய இவர்களுக்கும் அபிப்ராயம் அது தானே இறே
இவர்களுக்கும் அது கைக்கொண்டால் போலே தங்களையும் கைக்கொள்ளுகை இறே அபிப்ராயம் –

விண் தாய் மரத்தானால் இன்று முற்றும்
விண்ணிலே தோயும்படியான குருந்த மரத்திலே இருந்தானாகில் அவர்கள் பக்கல் வ்யாமோஹத்தாலே
இட்டீடு கொண்டு இருந்தான் என்னுமது – இன்றும் எங்கள் கார்யம் தலைக்கட்டும் -என்று போகிறார்கள் இல்லை –

வேண்டவும் தாரானால் இன்று முற்றும்
வேண்டவும் கொடானால்-என்னாதே -தாரானால்-என்கையாலே
தம்மையும் அவர்களோடே கூட்டி அனுசந்திக்கிறார் –

அவனுக்கும் அவர்களுக்கும் உண்டான பாவ பந்தம் எல்லாம் தம்முடைய பேறாகவே நினைக்கிறார் –
இந்த வ்யாமோஹம் தான் அவனுக்கு ஓர் இடத்திலே தான் உண்டாகப் பெற்றோம் -என்று இறே
இவர்கள் தான் இவ் வளைப்பு நிற்கிறது –

————-

தாங்கள் பெறுவார் இழப்பார் செய்கை அன்றிக்கே
காளியன் மேலே குதித்தான் -என்னாகப் போகிறதோ -என்று
அவனுக்குப் பரிகிறார்களாய் இருக்கிறது
அவன் தான் உண்டானால் இறே நாம் உண்டாவது என்று இறே இவர்கள் தான் இருப்பது

தடம்படு தாமரைப் பொய்கை கலக்கி
விடம்படு நாகத்தை வால்பற்றி ஈர்த்து
படம்படு பைம்தலை மேல் எழப் பாய்ந்திட்ட
உடம்பை அசைத்தானால் இன்று முற்றும்
உச்சியில் நின்றானால் இன்று முற்றும் -2-10 3-

பதவுரை

தடம் படு–இடமுடைத்தான [விசாலமான]
தாமரைப் பொய்கை–தாமரைப் பொய்கையை
கலக்கி–உள்ளே குதித்து கலங்கச் செய்வது (அக் கலக்கத்தினால் சீற்றமுற்று)
விடம் படு–விஷத்தை உமிழ்ந்து கொண்டு (பொய்கையில்) மேற்கிளம்பின
நாகத்தை–காளிய ஸர்ப்பத்தை
வால் பற்றி ஈர்த்து–வாலைப் பிடித்திழுத்து, (அதனால் பின்பு)
படம்படு–படமெடுக்கப்பெற்று
பை–மெத்தென்றிருந்த
தலை மேல்–(அந் நாகத்தின்) தலை மேல்
எழப் பாய்ந்திட்டு–கிளாக்குதித்து (அத் தலையின் மீது நின்று)
உடம்பை–(தன்) திரு மேனியை
அசைத்ததனால்–அசைத்து கூத்தாடின கண்ணபிரானால்
இன்று முற்றும்;
(அந்த காளியன் இளைத்து விழுந்து தன்னை சரணம் புகுமளவும்)
உச்சியில்–(அவனுடைய) படத்தின் மீது
நின்றானாள்–நின்றருளின கண்ணபிரானால்
இன்று முற்றும்

தடம்படு தாமரைப் பொய்கை கலக்கி
இடமுடைத்தான தாமரைப் பொய்கை–என்று இறே ப்ரஸித்தம் –
காளியன் புகுவதற்கு முன்பு தாமரை படும் தடம் பொய்கை கலக்கி-
படுகை -உண்டாகை
இப்படிப்பட்ட பொய்கையை கலக்கி

விடம்படு நாகத்தை வால் பற்றி ஈர்த்து
காளியன் சீறும் படி தான் வளையத்திலே வாலைப் பற்றி இழுத்து –
சலம் கலந்த பொய்கை-(திருமழிசை ) என்னும்படி விடம் படு நாகம் இறே –
அதனுடைய தலையில் நன்றான படத்தின் மேலே விஷம் காக்கும் படி அதிரக் குதித்து
குதித்த இடத்திலும் சரியாமல் அது நின்றாட
அதுக்கு இளையாமல் நம்முடைய பாக்யத்தாலே
அதன் மேலே நின்று ஆடினானாகில் -என்னுதல்
ஆடினான் -என்னுதல்

படம்படு பைம்தலை மேல் எழப் பாய்ந்திட்டு –பொய்கை கலக்கி–விடம்படு நாகத்தை வால்பற்றி ஈர்த்து-
உடம்பை அசைத்தானால் இன்று முற்றும்-உச்சியில் நின்றானால் இன்று முற்றும்

அது சலித்து மடிய
அதின் தலையிலே நின்று
தனக்கு ஸ்நேஹிகள் ஆனவர்கள் அஞ்சாதபடி அபய பிரதானம் செய்தானாகில்

இன்று முற்றும்
இன்று நம் கார்யம் தலைக் கட்டும் –

————

மலை எடுத்துக் கொண்டு நின்ற திருக் கைகளுக்கு பரிகிறார்கள்

தேனுகனாவி செகுத்துப் பனம் கனி
தான் எறிந்திட்ட தடம் பெரும் தோளினால்
வானவர் கோன் விட வந்த மழை தடுத்து
ஆநிரை காத்தானால் இன்று முற்றும்
அவை உய்யக் கொண்டானால் இன்று முற்றும் -2 -10-4 – –

பதவுரை

தேனுகன்–தேநுகாஸுரனுடைய
ஆவி–உயிரை
செகுத்து–முடிக்க நினைத்த அத் தேனுகனை
பனங்கனி–(ஆஸிராலிஷ்டமான) பனை மரத்தின் பழங்கள் (உதிரும்படியாக)
(பனை முன் வலி வந்தால் -கனி -வல்லினம் -ஐ போய் அம் வரும் -நன்னூல் -பனம் கனி -பனங்கனி )
எறிந்திட்ட–(அந்த மரத்தின் மேல்) வீசி யெறிந்த
தடம் பெருந் தோளினால்–மிகவும் பெரிய தோளாலே, (கோவர்த்தன பர்வதத்தை எடுத்து)
வானவர் கோன் விட வந்த மழை தடுத்து–தேவேந்திரனது ஏவுதலாலே வந்த வர்ஷத்தைத் தவிர்த்து
ஆன் நிரை–பசுக்களின் திரளை
காத்தானால்–ரக்ஷித்தருளின கண்ணபிரானால்
இன்று முற்றும்
அவை–அப் பசுக் கூட்டத்தை
இன்று முற்றும்

தேனுகனாவி செகுத்துப் பனம் கனி தான் எறிந்திட்ட தடம் பெரும் தோளினால்
கம்ஸனுக்குப் பர தந்தரனாய் இங்குத்தைக்கு விரோதத்தை விளைப்பானாய் -வந்த தேனுகனை நிரஸித்து
பனையாய் நின்று பழுத்து இருந்த அசூரனையும் அந்தப் பழம் தன்னாலே நிரஸிக்க வற்றாய்
இறுகிப் பெரிதான தோளாலே

வானவர் கோன் விட வந்த மழை தடுத்து ஆநிரை காத்தானால் இன்று முற்றும்
இந்திரனுக்கு இடுகிற சோற்றை
நாம் பிறந்து வளருகிற ஊரில் உள்ளாருக்கு அந்நிய சேஷத்வம் உண்டாக ஒண்ணாது என்று தகைந்து
இந்தச் சோற்றை இந்த அசேதனமான மலைக்கு இடுங்கோள்
புல்லும் தண்ணீரும் நம் பசுக்களுக்கு இந்த மலையிலே அன்றோ -என்ன

கோப ஜனங்கள் எல்லாம் பிரியப்பட்டு
ஸ்ரீ நந்தகோபரும் இந்த வார்த்தையைக் கேட்டு
இவன் சிறு பிள்ளையாய் இருக்கச் செய்தே இவனுக்கு உள்ள அறிவைப் பாரீர் -என்று கொண்டாடி –
இவன் சொன்ன மலைக்கு இட

அத்தைக் கேட்ட இந்திரனும் அத்யந்தம் குபிதனாய்க் கொண்டு –
புஷ்கலா வர்த்தகம் முதலான மேகங்களை ஏவி –
இடையரூர் சமுத்திரத்திலே காணும் படி வர்ஷியுங்கோள் -என்று ஏவி விட
அந்த மலை தன்னையே எடுத்து அந்த மழையைக் காத்து –

ஆநிரை காத்தானால்
இடையரும் இடைச்சிகளையும் ரஷித்தான் என்னாதே -பசுக்களை ரக்ஷித்தான் -என்கையாலே
அவ்வூரில் அறிவுடையாரை ரக்ஷிக்க வேணும் போலே காணும்

இன்று முற்றும்
இன்று நம் கார்யம் தலைக்கட்டும்

அவை உய்யக் கொண்டானால் இன்று முற்றும்
ஆநிரை காத்த அளவிலும் அவனுக்கு க்ருபா பாத்ரமாவரைக் காணாமையாலே
மீண்டும் அவை தன்னையே இறே உஜ்ஜீவிப்பித்ததும் –
ஆகையால் இன்று முற்றும் –

———-

ஆய்ச்சியர் சேரி அளை தயிர் பாலுண்டு
பேர்த்தவர் கண்டு பிடிக்க பிடி உண்டு
வேய்த் தடம் தோளினார் வெண்ணெய் கொள் மாட்டாது அங்கு
ஆப்புண்டு இருந்தானால் இன்று முற்றும்
அடி உண்டு அழுதானால் இன்று முற்றும் – 2-10 -5-

பதவுரை

ஆய்ச்சியர் சேரி–இடைச் சேரியிலே
(இடைச்சிகள் கடைவதாக)
அளை–(மத்தை நாட்டி) உடைத்த
தயிர்–தயிரையும்
பால்–(காய்ச்சுவதற்காக வைத்த) பாலையும்
உண்டு–அமுது செய்து
(அவ் வளவோடு திருப்தி யடையாமல்)
பேர்ந்து–பின்னையும் (ஒரு கால் வெண்ணை திருடப் புகுந்த வளவிலே)
அவர்–அவ் லிடைச்சிகள்
(ஒளிந்திருந்து)
கண்டு–(இவன் திருடுகின்ற போதில்) கண்டு
பிடிக்க–(இவனைத் தங்கள் கையில்)அகப் படுத்திக் கொள்ள
பிடி யுண்ட–(அவர்கள் கையில்) பிடிபட்டு
(அதற்கு தப்ப மாட்டாமல்)
வெண்ணை–வெண்ணெயை
கொள்ள மாட்டாது–(தான் நினைத்தபடி) கைக் கொள்ள மாட்டாமல்
அங்கு–அவர்கள் வீட்டில்
ஆப்புண்டு இருந்தானால்–கட்டுண்டிருந்த கண்ணபிரானால்
இன்று முற்றும்
அடியுண்ட அமுதினால்–(அவர்கள் கையால்) அடிபட்டு அழுத கண்ணபிரானால்
இன்று முற்றும்

ஆய்ச்சியர் சேரி அளை தயிர் பாலுண்டு பேர்த்தவர் கண்டு
வெண்ணெய் படுவதற்கு முன்னே மத்தாலே தயிர் உடைத்த அளவிலே என்னுதல்
வடித்த-(பாத்ர கதமான ) தயிர் என்னுதல்

அன்றியிலே
அவன் தான் உள்ளளவும் காய் நீட்டி வெண்ணெய் போலே அளைந்த தயிர் என்னுதல்
இதுக்கு ஹேதுவான பால்
இவை எல்லாவற்றையும் ஆய்ச்சிகள் உடைய தெருக்கள் தோறும் –
திறந்த வாசல் படல் அடைத்த வாசல்கள் தோறும் –
புகுந்து அமுது செய்து –
கண்டு பிடிக்கப் போகிறார்களோ என்று மீண்டும் மீண்டும் போவது வருவதாய்
அவர்கள் இருக்கிறார்களோ -உணர்கிறார்களோ – என்று பார்க்கும் அது ஒழிய
வயிற்று நிறைவு பார்ப்பது இல்லை இறே

பிடிக்க பிடி உண்டு
பல காலும் போக்கு வரத்துச் செய்கிற அடி ஓசையாலும்
உடை மணியில் உள்ளடை விழுந்து சப்திக்கை யாலும்
அவர்கள் கண்டு பிடித்த அளவிலே
நாம் ஓடினாலும் மணி ஓசையிலே ஓடிப் பிடிக்கத் தவிரார்கள் -என்றால் போலே நினைத்து
மணி நாக்கைப் பிடிக்கப் போகாது
அவர்கள் செவியை இவனால் புதைக்கப் போகாது
தன் செவியைப் புதைத்துக் கொண்டு நிற்கும் அத்தனை இறே
அவ்வளவில் அவர்கள் பிடித்தால் பிடி உண்ணும் அத்தனை இறே

வேய்த் தடம் தோளினார் வெண்ணெய் கொள் மாட்டாது
தங்கள் தோள் உள்ள உயர்த்தி அளவும் உயர வைத்த வெண்ணெயை எட்டிக் கொள்ள மாட்டாமல்
அளை தயிர் பாலால் பர்யாப்தி பிறவாமல் –
வெண்ணெய் கொள்ளும் விரகு தேடி –
தான் பிடிக்க விரகு தேடும் வேய்ந்தடம் தோளினார் தன்னைப் பிடித்து இருக்கச் செய்தேயும்
வெண்ணெயை உண்டான நசையாலும்
அனுக்ரஹிக்கும் -(அது க்ரஹிக்கும்) விரகுகள் விசாரிக்கையாலும்
இவன் நிஷ் க்ரியனாய் இருக்குமே
நின்ற போதே அவர்களுக்கு அது தானே இடமாக உலூகலத்தோடே பந்திக்கலாமே –

அங்கு ஆப்புண்டு இருந்தானால்
இவன் தானும் நானும் ஓர் இடத்திலே இருந்து வெண்ணெய் கொள்ளுகைக்கு
உபாய சிந்தனை பண்ணலாமே என்று அவ்விடம் தன்னிலே நிற்குமே –

இன்று முற்றும் அடி உண்டு அழுதானால் இன்று முற்றும்
என் கையில் கோலால் நொந்திட மோதவும் கில்லேன் -என்ற போதே அழத் தொடங்கினான் –
ஸ்வ க்ருஹத்திலே போலே இறே புறம்பும் இவன் செய்வது —

———–

பூதனையை நிரஸித்த பிரகாரத்தை அனுசந்திக்கிறார் –

தள்ளித் தடர் நடை இட்டு இளம் பிள்ளையாய்
உள்ளத்தின் உள்ளே அவளை உற நோக்கி
கள்ளத்தினால் வந்த பேய்ச்சி முலை உயிர்
துள்ளச் சுவைத்தானால்  இன்று முற்றும்
துவக்கற உண்டானால் இன்று முற்றும் -2 10-6- –

பதவுரை
(காலூன்றி நடக்கத் தரிப்பில்லாமையாலே)
தள்ளி தளர்நடை இட்டு–தட்டித் தடுமாறி தளர்நடை யிட்டு
(நடக்க வேண்டும்படியான)
இளம் பிள்ளையாய்–இளங்குழந்தையாய்
(இருக்கச் செய்தே)
கள்ளத்தினால்–(தன் வடிவை மறைத்து தாய் வடிவைக் கொண்டு) கிருத்திரிமத்தாலே
வந்த–(தன்னைக் கொல்ல)வந்த
பேய்ச்சி அவளை–பேய்ச்சியாகிய அந்தப் பூதனையை
உள்ளத்தின் உள்ளே உற நோக்கி–(’நம்மை நலிய வருகிறவள் இவள்’ என்று) தன் மநஸ்ஸினுள்ளே (எண்ணி) உறைக்கப் பார்த்து
(பிறகு அவள் தனக்கு முலை உண்ணக் கொடுத்தவாறே)
முலை–அம் முலையை
உயிர் துள்ள சுவைத்ததனால்–(அவளுடைய) உயிர் துடிக்கும்படி உறிஞ்சி உண்ட கண்ண பிரானால்
இன்று முற்றும்
துவக்கு அற–(அம் முலையில் தடவிக் கிடந்த விஷத்தில் தனக்கு) ஸ்பர்சமில்லாதபடி
உண்டானால்–(அம் முலையிற் பாலை) உண்ட கண்ண பிரானால்
இன்று முற்றும்

தள்ளித் தடர் நடை இட்டு இளம் பிள்ளையாய்
பருவத்தால் இளையனாய் தளர் நடை இடுகிற காலத்தில் –

உள்ளத்தின் உள்ளே அவளை உற நோக்கி கள்ளத்தினால் வந்த பேய்ச்சி முலை உயிர்
துள்ளச் சுவைத்தானால்  இன்று முற்றும்–
க்ருத்ரிம ரூபையாய் வந்த பூதனையினுடைய முலையையும் அவள் பிராணனையும்
அவள் நடுங்கிக் கூடாம் படி சுவைத்து நிரசிக்கக் கடவோம் –
என்று மிகவும் திரு உள்ளத்துக்கு உள்ளே ஒருவரும் அறியாமல் குறித்துக் கொண்டு
கண் வளர்ந்த அளவிலே அவள் வந்து எடுத்துத் திருப்பவலத்திலே முலையை வைத்த அளவிலே –
குறித்தால் போல் செய்து முடித்தான் இறே –

துவக்கற உண்டானால் இன்று முற்றும்
பேய்ச்சியுமாய் பிரசன்னையுமாய் நஞ்சு ஏறின முலையில் பாலுமானால் தத் கத தோஷம் தட்டாது இராது இறே –
ஆயிருக்க இவனுக்கு ஓர் அல்பமும் ஸ்பர்சித்தது இல்லை இறே –
தூய குழவியாய் பிள்ளைத் தனத்தில் புறை இல்லை என்னவுமாம் –
உள்ளத்தின் உள்ளே அவளை உற நோக்கிச் செய்தான் -என்னவுமாய் இருந்தது இறே –

———–

விரோதி நிரசனத்து அளவேயோ
ஆஸ்ரித ரக்ஷணம் பண்ணின பிரகாரம் -என்கிறார் –

மாவலி வேள்வியின் மாண் உருவாய் சென்று
மூவடி தா என்று இரந்த இம்மண்ணினை
ஓரடி இட்டு இரண்டாம் அடி தன்னிலே
தாவடி இட்டானால் இன்று முற்றும்
தரணி அளந்தானால் இன்று முற்றும் 2-10-7 – –

பதவுரை

மா வலி–மஹாபலியினுடைய
வேள்வியில்–யாக பூமியிலே
மாண் உரு ஆய் சென்று–பிரமசாரி ரூபியாய் எழுந்தருளி
மூ அடி தா என்று–(என் அடியாலே) மூன்றடி (நிலம்) கொடு என்று
இரந்து–யாசித்துப் பெற்ற
இம் மண்ணினை–இந்தப்பூமியை
(அளந்து தன் வசப்படுத்தத் தொடங்கின வளவிலே)
ஓர் அடி இட்டு–(பூமிப் பரப்படங்கலும் தனக்குள்ளே யாம்படி) ஓரடியைப் பரப்ப வைத்து (அளந்து)
இரண்டாம் அடி தன்னிலே–இரண்டாவது அடியைக் கொண்டு அளக்கத் தொடங்கின வளவிலே
தாலி அடி இட்டானால்–மேலுலகங்களடங்கலும் தனக்குள்ளே யாம்படி) தாவி அடி யிட்ட கண்ண பிரானால்
இன்று முற்றும்
(தேவேந்திரனாகிய ஒரு ஆச்ரிதனுக்காக இப்படி)
தரணி அளந்தானால்–லோகத்தை அளந்தவனாலே
இன்று முற்றும்.

மாவலி வேள்வியின் மாண் உருவாய் சென்று மூவடி தா என்று இரந்த இம்மண்ணினை
மஹா பலியினுடைய யஜ்ஜ வாடத்திலே வாமன வேஷத்தைப்ப் பரிஹரித்துச் சென்று –
ஓரடி தாழ்வு கிடப்பதாகத் திரு உள்ளத்தில் கோலி
மூவடி தா என்று இரந்து பெற்ற இம் மண்ணை

இம்மண்
என்றது பதினாலு லோகத்தையும் இறே –

ஓர் அடி இட்டு –
அந்நிய சேஷத்வத்தை அறுத்து

இரண்டாம் அடி தன்னிலே
உபரிதந லோகத்தில் உல்லார்க்கு ஸ்வா தந்தர்யத்தால் வந்த செருக்கை
ஒழிக்கக் கடவோம் -என்று திரு உள்ளம் பற்றி –

தாவடி இட்டானால் இன்று முற்றும்
தாவுவதாகத் துடங்கினான் ஆனால்

தரணி அளந்தானால் இன்று முற்றும்
இப்படி இறே அளந்த படி

தரணி -எல்லா லோகத்துக்கு உப லக்ஷணம்
தாவடி
இவன் நினைவிலே சென்ற அடி என்னுதல்
நினைவு பின் செல்லச் சென்ற அடி என்னுதல்

————

ஸ்ரீ கஜேந்த்ரனுக்கும் மழுங்காத ஞானமான ஸங்கல்பம் உண்டாய் இருக்கச் செய்தேயும்
பர துக்க அஸஹிஷ்ணுவாய்
ரக்ஷித்தான் என்கை மிகையாய் இருக்கவும்
கார்யப்பட்டாலேயும் மிக்க கிருபையாலும் -ரக்ஷித்தான் -என்று கொண்டாடுகிறார் –

தாழை தண் ஆம்பல் தடம் பெரும் பொய்கை வாய்
வாழு முதலை வலைப்பட்டு வாதிப்புண்
வேழம் துயர் கெட விண்ணோர் பெருமானாய்
ஆழி கொண்டானால் இன்று முற்றும்
அதற்கு அருள் செய்தானால் இன்று முற்றும் -2 10-8 –

பதவுரை

தாழை–(கரையிலே) தாழைகளையும்
தண் ஆம்பல்–(உள்ளே) குளிர்ந்த ஆம்பல் மலர்களை யுமுடைய
தடம் பெரும்–மிகவும் பெரிய
பொய்கை வாய்–தடாகத்தினுள்ளே
வாழும்–வாழ்ந்து கொண்டிருந்த
முதலை–முதலையின் வாயாகிய
வலைப்பட்டு–வலையிலே அகப்பட்டுக் கொண்டு
வாதிப்பு உண்–துன்பமடைந்த
வேழம்–ஸ்ரீகஜேந்திராழ்வானுடைய
துயர்–வருத்தம்
கெட–தீரும்படியாக
விண்ணோர் பெருமான் ஆய்–நித்ய ஸூரிகளுக்குத் தலைவன் என்பதைத் தோற்றுவிக்கப் பெரிய திருவடியை வாகனமாக உடையவனாய்
(அப்பொய்கைக் கரையிலே சென்று)
ஆழி–சக்ராயுதத்தாலே
(முதலையைத் துணிந்து)
பணி கொண்டானால்–(கஜேந்திராழ்வரனுடைய) கைங்கர்யத்தை ஸ்வீக்ரித்தருளின கண்ண பிரானால்
இன்று முற்றும்;
அதற்கு–அந்த யானையின் திறத்தில்
அருள் செய்தானால்–(இப்படிப்பட்ட) கிருபையைச் செய்தருளின கண்ண பிரானால்
இன்று முற்றும்;

தாழை தண் ஆம்பல் வாய்
மொய்ம்மாம் பூம் பொழில் -என்னுமா போலே
தாழையும் கரை சூழ்ந்து கிடைக்கும் போலே காணும்

ஆம்பல் –
பூக்களுக்கும் உப லக்ஷணம்

தடம் பெரும் பொய்கை வாய் வாழு முதலை வலைப்பட்டு
ஆழத்தாலும் குளிர்த்தியாலும்
தடம் -அகலத்தால் வந்த இடமுடைமை
பெரும் பொய்கை–
நீளத்தால் வந்த பெருமையும் யுடைத்தான பொய்கைக்குள்ளே சஞ்சரித்து வாழுகிற
முதலையாகிற வலையில் அகப்பட்டு –

வாதிப்புண் வேழம் துயர் கெட
கஜ ஆகர்ஷதே தீரே க்ராஹ ஆகர்ஷதே ஜலே -என்னும்படி
அநேக காலம் கிலேசித்த ஸ்ரீ கஜேந்திரன் கிலேசம் கெடும் படி

விண்ணோர் பெருமானாய் ஆழி கொண்டானால் இன்று முற்றும்
விண்ணோர் பெருமான் ஆகைக்காக காரணத்வ நிபந்தமான திரு நாமத்தையும் –
நாராயணா ஓ மணி வண்ணா நாகணையாய் -என்று திரு நாமங்களை சொல்லி அழைத்த படியாலும்
ஆனையின் துயரம் தீரப் புள்ளூர்ந்து சென்று நின்று இறே
ஆழி தொட்டு கிலேசத்தைப் போக்கிற்றும் –

விண்ணோர் பெருமானாய் ஆழி கொண்டான் -என்ற போதே
ஸூரி போக்யத்வமும்
விஸ்வ பதார்த்த சத்தையும் அவனாலே இறே
இச்சாத ஏவ
அத்தாலே இறே இவன் முதலை வலையில் நெடும் காலம் கிடந்தது இருக்கச் செய்தேயும் சத்தை கிடந்தது –
திக் பலம் ஷத்ரிய பலம் -என்று பக்தி மார்க்கத்தை விட்டு
பிரபத்தி மார்க்கத்தில் -போந்து வாராய் -என்று அழைக்க வல்லவன் ஆயிற்றதும்

திரௌபதி சரணாகதையாய் இருக்கச் செய்தேயும்
வாராய் என் ஆர் இடரை நீக்காய் -என்று அழைத்து இலளே
மறையும் மறையும் -என்றார் இறே சிற்றாள் கொண்டார்

ஆழி பணி கொண்டான் என்கையாலே நித்யம் பூ
விட்டுப் போந்தவனைக் கொண்டிலன் தோற்றுகிறது

அதற்கு அருள் செய்தானால்
ஸ்வகத ஸ்வீகார ப்ரபத்தியில் துதிக்கை முழுத்த இதற்கு கிருபை செய்தானால் –

———–

ஸ்ரீ வராஹத்தினுடைய அதி மானுஷத்வத்தை அனுசந்திக்கிறார்

வானத்து எழுந்த மழை முகில் போல் எங்கும்
கானத்து மேய்ந்து களித்து விளையாடி
ஏனத் துருவாய்  இடந்த இம்மண்ணை
தானத்தே வைத்தானால் இன்று முற்றும்
தரணி இடந்தானால் இன்று முற்றும் -2 10-9 –

பதவுரை

(கடலில் நீரை முகந்து கொண்டு)
வானத்து–ஆகாசத்திலே
எழுந்து–கிளம்பின
மழை முகில் போல்–வர்ஷிக்கப் புக்க மேகம் போல
(கறுத்த நிறத்தை யுடைய)
ஏனத்து உரு ஆய்–ஒரு வராஹத்தின் ரூபமாய் (அவதரித்து)
கானத்து–காடு நிலங்களில்
எங்கும்–எல்லாவிடத்திலும் (திரிந்து)
மேய்ந்து–(கோரைக் கிழங்கு முதலியவற்றை) அமுது செய்து
களித்து–செருக்கடைந்து
விளையாடி–விளையாடி,
(பூமியைப் பாயாகச் சுருட்டிக் கொண்டு போன ஹிரண்யாக்ஷனைக் கொன்று)
இடந்த–(அண்ட பித்தியில் நின்றும்) ஒட்டு விடுவித் தெடுத்த
இம் மண்ணினை–இந்தப் பூமியை
தானத்தே–யதாஸ்தாநத்தில்
வைத்தானால்–(கொணர்ந்து) வைத்து நிலை நிறுத்தின கண்ண பிரானால்
இன்று முற்றும்;
தரணி–(இப்படி கடலில் மூழ்கிப் போன) பூமியை
இடந்தானால்–கோட்டாற் குத்தி எடுத்துக் கொணர்ந்த கண்ண பிரானால்
இன்று முற்றும்;

வானத்து எழுந்த மழை முகில் போல்
ஆகாசத்தில் நீர் கொண்டு எழுந்த மேகம் போலே என்னும்படியான நிறத்தைச் சொல்லுதல் –
மேக்கத்தோடே ஒத்த உயர்த்தியைச் சொல்லுதல்
வானத்து மழை போல் உயர்ந்த
போல் என்கையாலே ஒப்பும்
எழுந்த -என்கையாலே மேகத்துக்கும் அவ்வருகான மஹா வராஹத்தினுடைய உயர்த்தியைக் காட்டுகிறது –

எங்கும் கானத்து மேய்ந்து களித்து விளையாடி
கானத்து எங்கும் மேய்ந்து
எங்கும் என்றது ஸிம்ஹ வ்யாக்ரங்களால் உண்டான தடை அற்ற அளவன்றிக்கே
மேய்ந்து செருக்குத் தோன்ற கர்வித்து விளையாடித் திரிகையாலே

ஏனத் துருவாய்  இடந்த இம்மண்ணை தானத்தே வைத்தானால் இன்று முற்றும்
நான்றில ஏழ் மண்ணும் தானத்தவே -என்னுமா போலே முன்பு நின்ற ஸ்தானத்தில் வைத்தானாக

வானத்து எழுந்த மழை முகில் போல் எங்கும்
ஏனத் துருவாய்
தான்
இடந்தானால் இன்று முற்றும்
இடந்த இம்மண்ணை
தானத்தே வைத்து
கானத்து மேய்ந்து களித்து விளையாடினானால்
இன்று முற்றும்
என்று அந்வயம்

அன்றிக்கே
வானத்து எழுந்த மழை முகில் போல்
ஆகாசத்தில் கிளம்பின மழை முகில் போல்
நீர் கொண்டு எழுந்த காள மேகம் போலே

எங்கும்
எல்லா இடத்தும்

கானத்து மேய்ந்து
சோலைகளில் மேய்ந்து

களித்து விளையாடி
பிரளய ஆர்ணவத்திலே முழுகிப் பெரிய கர்வத்தோடே விளையாடி

ஏனத் துருவாய்  இடந்த இம்மண்ணை
உபரிதந லோகங்களில் அடங்காத
மஹா வராஹ ரூபியாய்
அண்டபித்தியில் நின்றும் ஓட்டு விடுவித்து இடந்த எடுத்த இம் மண்ணை

தானத்தே வைத்தானால் இன்று முற்றும்
ஏழ் மண்ணும் –நான்றில தானத்தவே -என்னும்படி
தானத்தே வைத்தானால்

தரணி இடந்தானால் இன்று முற்றும்
இடந்த இம்மண் என்னும்படி
தரணி இடந்தானால் இன்று முற்றும்

மழை முகில் போல்
ஏனத் துருவாய்
வானத்து எழுந்த
கானத்து
எங்கும்
மேய்ந்து களித்து விளையாடி
தரணி இடந்தானால் இன்று முற்றும்
இடந்த இம்மண்ணை
தானத்தே வைத்தானால் இன்று முற்றும்
என்று அந்வயம்

———-

நிகமத்தில் இத்திருமொழி கற்றார்க்கு பலம் சொல்லி தலை கட்டுகிறார்-

அங்கமலக் கண்ணன் தன்னை யசோதைக்கு
மங்கை நல்லார்கள் தாம்  வந்து முறைப்பட்ட
அங்கு அவர் சொல்லை புதுவைக் கோன் பட்டன் சொல்
இங்கு இவை வல்லார்க்கு  ஏதம் ஓன்று இல்லையே -2 10- 10- –

பதவுரை

நல் மங்கைமார்கள் தாம்–(பகவத் ப்ரேமமாகிற) நன்மை பொருந்திய (இடைப்) பெண்கள்
அம் கமலம்–அழகிய செந்தாமரைப் பூப்போன்ற
கண்ணன் தன்னை–கண்களை யுடைய கண்ணபிரான் (செய்த தீம்பு) விஷயமாக
அங்கு வந்து–அந்தக் கண்ண பிரானுடைய வீட்டுக்கு வந்து
அசோதைக்கு–(அவன் தாயான) யசோதைப் பிராட்டி யிடத்திலே
முற்பட்ட–(தங்கள் ஆர்த்திதோற்றக்) கதறிச் சொன்ன
அவர் சொல்லை–அவ் விடைச்சிகளின் சொல்லை,
புதுவை–ஸ்ரீவில்லிபுத்தூருக்கு
கோன்–நிர்வாஹகரான
பட்டன்–பெரியாழ்வார்
சொல்–அருளிச் செய்த
இவை–இப் பாசுரங்களை
இங்கு–இந்த ஸம்ஸாரத்தில் (இருந்து கொண்டே)
வல்லவர்க்கு–ஓத வல்லவர்களுக்கு
ஒன்று ஏதம்–ஒரு வகைக் குற்றமும்
இல்லை–இல்லையாம்.

அங்கமலக் கண்ணன் தன்னை
அப்போது அலர்ந்த செவ்வித் தாமரை போலேயாய்
பரத்வ ஸூசகமான திருக்கண்களை உடையவனை

யசோதைக்கு மங்கை நல்லார்கள் தாம்  வந்து முறைப்பட்ட அங்கு அவர் சொல்லை
யசோதைக்குப் பருவத்தால் இளையராய்
கிருஷ்ணன் அளவிலே ஸ்நேஹிகளுமாய் இருக்கிறவர்கள்
அவளுடைய க்ருஹத்திலே வந்து முறைப் பட்ட சொல்லை –

புதுவைக் கோன் பட்டன் சொல் இங்கு இவை வல்லார்க்கு  ஏதம் ஓன்று இல்லையே
திரு மாளிகைக்கு நிர்வாஹகரான ஆழ்வார்
அருளிச் செய்த சொல்லான இவற்றை
ஸாபிப்ராயமாக
இங்கேயே இருக்கச் செய்தேயும் இவற்றை அனுசந்திக்க நல்லவர்களுக்கு
பொல்லாங்கு என்னப் பட்டவை எல்லாம்
நிரன்வய விநாசமாகப் போகும் –

மங்கை நல்லார்கள்
அவர்
தாம்
அங்கமலக் கண்ணன் தன்னை யசோதைக்கு
அங்கு
வந்து முறைப்பட்ட
சொல்லை
புதுவைக் கோன் பட்டன் சொல்
இவை
இங்கும்
வல்லார்க்கு  ஏதம் ஓன்று இல்லையே
என்று அந்வயம்

——————————————————————–

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ திருவாய்மொழிப் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய வாச்சான் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரியாழ்வார் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்.

ஸ்ரீ பெரியாழ்வார் திருமொழி -ஸ்ரீ திருவாய் மொழிப்பிள்ளை அருளிச் செய்த ஸ்வாபதேச வியாக்யானம் —2-9–வெண்ணெய் விழுங்கி வெரும்கலத்தை–

பிரவேசம்
கீழ் பூ சூட்டி -காப்பிட்டு -தனக்கு வசவர்த்தியாக்கி –
தன் அருகே இவனை உறக்கி -நிர்ப்பரையாய் –
தன்னுடைய கிருஹ கார்யத்திலேயும் ஒருப்பட்டவளாய் நிற்க

போது விடுகிற அளவிலே
இவன் இராச் செய்த தீம்புகளைச் சொல்லி
ஊரில் உண்டான பக்வைகளான ஸ்த்ரீகளும் வந்து முறைப்படா நிற்கச் செய்தேயும்
பகல் போது தானும் லீலா ரஸ பரவசனாய்த் தீம்புகள் செய்யா நின்றான் -என்று பலரும் வந்து வந்து முறைப்பட
இவளும் வேண்டா வேண்டா என்று அழைக்க அழைக்க
தீம்பு மாறாமல் நடந்த பிரகாரத்தை அனுசந்தித்துக் கொண்டு சென்று
பாகவத சேஷத்வத் தோடே தலைக்கட்டுகிறார் —

—–

ராத்திரி இவன் உறங்குகிறான் -என்று இருந்தாள் இவள் –
அவன் போய் இராவெல்லாம் ஊரை மூலையடி நடத்திச் சிலுகு விளைத்த பிரகாரத்தைச்
சிலர் சிறுகாலே வந்து பலவாக முறைப் பட்டுச் சொல்லுகிற பிரகாரத்தை அனுசந்திக்கிறார் –

வெண்ணெய் விழுங்கி வெரும்கலத்தை வெற்ப்பிடை இட்டதன் ஓசை கேட்கும்
கண்ண பிரான் கற்ற கல்வி தன்னை காக்கிலோம் உன் மகனைக் காவாய்
புண்ணில் புளி பெய்தால் ஒக்கும் தீமை புரை புரையா இவை செய்ய வல்ல
அண்ணற்கு அண்ணான்  மகனைப் பெற்ற வசோதை நங்காய் உன் மகனைக் கூவாய் -2 9-1 – –

பதவுரை

வெண்ணெய்–வெண்ணெயை
விழுங்கி–(நிச் சேஷமாக) விழுங்கி விட்டு
வெறுங் கலத்தை–(பின்பு) ஒன்றுமில்லாத பாத்ரத்தை
வெற்பிடை இட்டு–கல்லிலே பொகட்டு
அதன் ஓசை–அப்படி எறிந்ததனாலுண்டான ஓசையை
கேட்கும்–கேட்டுக் களிக்கின்ற
கண்ண பிரான்–ஸ்ரீக்ருஷ்ண பிரபு
கற்ற–படித்துள்ள
கல்வி தன்னை–(தஸ்கர) வித்தையைக்
காக்க கில்லோம்–(எங்களால்) காக்க முடியாது;
(ஆகையால்)
உன் மகனை–உன் பிள்ளையை
காவாய்–(தீம்பு செய்யாமல்) தடுப்பாயாக;
புண்ணில்–புண்ணின் மேலே
புளி பெய்தால் ஒக்கும்–புளியைச் சொரிந்ததைப் போன்ற (தீவிரமான)
தீமை இவை–இப்படிப்பட்ட தீம்புகளை
புரை புரை–வீடு தோறும்
செய்ய வல்ல–செய்வதில் ஸமர்த்தனாகி
அண்ணல் கண்ணான்–ஸ்வாமித்வ ஸூசகமான கண்களை யுடையனான
ஓர் மகனை–ஒரு புத்திரனை
பெற்ற–பெற்ற
அசோதை நங்காய்–யசோதைப் பிராட்டி;
உன் மகனை–உன் பிள்ளையை
கூவாய்–அழைத்துக் கொள்வாயாக.

வெண்ணெய் விழுங்கி
செவ்வி குன்றாமல் கடைந்து பாத்ர கதமாக்கிச் சேமித்து வைத்த வெண்ணெய்களை விழுங்கினான்
என்னும் இடம் வாயது கையதுவாக காணலாம் என்னும் இடமும் கொடு வந்து காட்டி
விழுங்கின அளவேயோ –

வெரும் கலத்தை வெற்ப்பிடை இட்டதன் ஓசை கேட்கும்
வெறும் கலன்களை கல்லிலே இட்டு உடைத்தான் காண் -என்ன
வெண்னையயைத் தானே விழுங்கினான் ஆகிறான் –
வெரும் கலத்தை வெற்ப்பிடை இட்டு உடைத்தான் -என்கிற
நிஷ் ப்ரயோஜனமான வியாபாரம் சேர்ந்து இருக்கிறது இல்லையீ என்ன
பிரயோஜனம் அதன் ஓசை கேட்க்கை அன்றோ அவனுக்கு வேண்டுவது
பிரயோஜனம் -தன் மேல் துடராமைக்கு அந்நிய பரதை பண்ணுவிக்க -என்னுதல்

ஆனால் உங்களை அடைத்து நோக்கிக் கொள்ளுங்கோள் -என்ன
கண்ண பிரான் கற்ற கல்வி தன்னை காக்கிலோம்
என்னை இவர்கள் பொய்யே சொல்கிறார்கள் –என்று கண்ணைப் பிசைந்து அழவும் கூடும் இறே –
ஊரிலே வெண்ணெய் களவு போயிற்று என்ன
என்னை அன்றோ சொல்லிற்று -என்று சீற்றத்தோடே அடிப்புடைக் கொட்டி அழுதவன் இறே

உந்தம் க்ருஹங்கள் –நீங்கள் காக்க மாட்டீ கோளாகில் ஆர் காப்பார் என்ன
உன் மகனைக் காவாய்–
உன்னை ஒழியக் காப்பார் யார்
இவன் கற்ற க்ருத்ரிமம் எங்களால் காக்கப் போகாது காண் -என்ன

புண்ணில் புளி பெய்தால் ஒக்கும் தீமை
இவன் செய்கிற தீம்புகள் உளறல் புண்ணிலே ஷாரம் வைத்தால் போலே காண் இருப்பது –

புரை புரையா இவை செய்ய வல்ல
நீங்கள் ஒருத்தரும் அன்றோ சொல்லுகிறி கோள் -என்ன
புரை இடம் தோறும் புரை இடம் தோறும் இந்த க்ருத்ரிமம் செய்ய வல்லவன் இறே
புண் புரை என்னவுமாம் –

அண்ணற்கு அண்ணான்  
அண்ணல் -ஸ்வாமி வாசகம் –
க்ருத்ரிமத்துக்கு எல்லாம் அக்ர கண்யன் என்னும் இடம் கண்ணிலே தோன்றும் இறே –

அண்ணற்கு அண்ணான்  
நம்பி மூத்த பிரானுக்கும் நியாம்யன் ஆகாதவன் என்னவுமாம் –

ஓர் மகனைப் பெற்ற வசோதை நங்காய்
இப்படி அத்விதீயமான பிள்ளை பெற்ற பூர்த்தியை யுடையவளே

உன் மகனைக் கூவாய்
இது இங்கனே நடவா நிற்க
வேறே சிலர் –
எங்கள் அகங்களிலே இப்போது செய்கிற தீம்புகளைப் பாராய் என்று முறைப் பட்டு
உன் மகனை அழையாய் -என்கிறார்கள் –

இத்தால்
முமுஷுக்களை அங்கீ கரித்து
மோக்ஷ ருசி இல்லாதாரை சங்கல்ப வ்யவசாய ஸஹஸ்ர ஏக தேசத்திலே தள்ளி அழிக்கையே
பிரயோஜனமான பிரகாரத்தை யுடையவன் என்று தோற்றுகிறது –

——–

இவன் செய்த தீம்புகளைச் சொல்லி வேறே சிலர் வந்து முறைப்பட
அது பொறுக்க மாட்டாமல் இவனை அழைக்கிறாள் –

வருக வருக வருக இங்கே வாமன நம்பீ வருக இங்கே
கரிய குழல் செய்ய வாய் முகத்து காகுத்த நம்பீ வருக இங்கே
அரியன் இவன் எனக்கு இன்று நங்காய்  அஞ்சன வண்ணா அசலகத்தார்
பரிபவம் பேச தரிக்க கில்லேன் பாவியேன் உனக்கு இங்கே போதராயே -2 9-2 –

பதவுரை

இங்கே–இவ்விடத்திலே
வருக வருக வருக–சடக்கென வருவாயாக;
வாமன நம்பீ! இங்கே வருக-;அபிமதம் பெற்று பூர்ணன் ஆன நம்பி
கரிய குழல்–கரு நிறமான கூந்தலையும்
செய்ய வாய்–செந் நிறமான வாயையும்
முகத்து–(ஒப்பற்ற) முகத்தையு முடைய
காகுத்த நம்பீ–இராம மூர்த்தி!
இங்கே வருக-;
(என்று கண்ணனை யழைத்து, தன் பிள்ளை மேல் குற்றம் சொன்னவளை நோக்கி யசோதை
உன் பிள்ளையை புகழ்ந்து கூப்பிட்டு அல்லது அச்சம் படும்படி கடிந்து பேசுகிறாய் அல்லாய்
என்பவளைக் குறித்து நங்காய் )
நங்காய்–குண பூர்ணை யானவளே!
இவன்–இந்தப் பிள்ளை
எனக்கு–எனக்கு
இன்று–இப்போது
அரியன்–அருமையானவனாயிற்றே;
(என்று சொல்லி மீண்டும் கண்ணனை நோக்கி)
அஞ்சனம்–மை போன்ற
வண்ணா–வடிவு படைத்தவனே!
அசல் அகத்தார்–அசல் வீட்டுக்காரர்கள்
பரிபவம் பேச–(உன்மேல்) அவமாந கரமான சொற்களைச் சொன்னால்
தரிக்க கில்லேன்–பொறுக்க வல்லேனல்லேன்;
பாவியேனுக்கு–(இப்படி பரிபவங்களைக் கேட்கும்படியான) பாவத்தைப் பண்ணின எனக்கு
(இவ் வருத்தந் தீர)
இங்கே போதராய்–இங்கே வாராய்
(என்று யசோதை கண்ணனை யழைக்கிறாள்.)

வருக வருக வருக இங்கே வாமன நம்பீ வருக இங்கே
ஒரு கால் அழைத்தால் வாராமையால் பல காலும் அழைக்கிறாள் –
உனக்கும் அவத்யம் –
எனக்கும் அவத்யம் –
உங்கள் தமப்பனாருக்கும் அவத்யம் –
நீ பிறந்த ஊருக்கும் அவத்யம் –
உன் அளவில் வெறுத்து இருக்கும் கம்ஸ சிசுபாலாதிகளுக்கு பிரியம்
ஆகையால் இவன் வரும் அளவும் வருக வருக வருக என்னும் அத்தனையே இறே இவளுக்கு

இப்படி அழைத்த இடத்திலும் வாராமையாலே
நீ வாமன நம்பி அன்றோ -குண பூர்த்தியை யுடையவன் அன்றோ வாராய் -என்று குணம் கொள்கிறாள் –
தாய் சொல்லு கேட்க வேணும் காண் –
தாய்க்கு இல்லாதான் ஊருக்கு உண்டோ -வாராய் -என்கிறாள்
பல காலும் அழைக்க நியாம்யனாய் வாராமையாலே
குணம் கொண்டு அழைக்கிறாள்

கரிய குழல் செய்ய வாய் முகத்து காகுத்த நம்பீ வருக இங்கே
வாமன நம்பி வருக என்றவாறே அணுக வந்தான்
வந்தவாறே இவனை ஏறப் பார்த்தாள்
பார்த்த அளவிலே கரிய குழலையும் செய்ய வாய் முகத்தையும் காணா –
தன் நியந்த்ருத்வத்தையும் மறந்து இவனை அணைத்து
மாத்ரு வசன பரிபாலனம் செய்தவன் அன்றோ என்று
மிகவும் உகந்து எடுத்துக் கொண்டு
இவனையோ நீங்கள் க்ருத்ரிமன் என்கிறது -என்று
அவர்களை வெறுத்து வார்த்தை சொல்கிறாள்

அரியன் இவன் எனக்கு நங்காய்  
இவன் எனக்கு அரியன்

அசலகத்தார்–இன்று-பரிபவம் பேச தரிக்க கில்லேன்
உங்கள் பிள்ளைகள் உங்களுக்கு அரும் பேறாய் இருக்கிறாவோ பாதி –
இவனும் எனக்கு அரியன் காணுங்கோள் –
இதன் முன்பு எல்லாம் பிள்ளையை எடுத்துக் கொண்டாடிப் போந்த அசலகத்தார்
இன்று பரிபவம் சொல்லப் புக்கவாறே –

பாவியேன் உனக்கு இங்கே போதராயே
மிகவும் வெறுப்பாய்
பொறுக்க மாட்டு கிறிலேன் என்று
அதில் குண பூர்த்தியை உடையாளாய் ஒருத்தியைக் குறித்து
தன் வெறுப்பைச் சொல்லி
தன் பிள்ளையைப் பிடித்து இங்கே போராய் -என்று உள்ளே போகிறாளாய் இருக்கிறது –

அஞ்சன வண்ணா
என்று சமுதாய சோபையைக் கண்ட போதே ப்ரேமாந்தையாம் இறே
வண்ணம் மருள் கொள்ளப் பண்ணும் இறே –

இத்தால்
வருக வருக என்று பல காலும் அழைக்கையாலே ஆஸ்ரித பாரதந்தர்யம் தோன்றுகிறது
ஆஸ்ரித பாரதந்தர்யம் தோற்றிற்றுத் தான் எங்கனே -என்ன
நீ வாமன நம்பி அன்றோ -என்கிறார் –
ஆஸ்ரிதனான இந்திரனுக்காக வாமன வேஷத்தைப் பரிக்ரஹித்து –
அநாஸ்ரிதனான மஹா பலி பக்கலிலே சென்றில்லையோ -என்கிறார்

காகுத்த நம்பி -என்கையாலே
மாத்ரு வசன வ்யாஜத்தாலும் ஆஸ்ரிதரான தேவர்களுக்காகவும் ருஷிகளுக்காகவும்
பிரதிகூலனான ராவணனுடைய சமீபமான வென்றிச் செருக்களத்திலே சென்றவன் அல்லையோ
சென்றதும் சிலையும் கணையுமே துணையாக இறே ( சாளக்ராம பதிகம் -கலியன் )

அசலகம் என்றது
பிரபத்தி உபாய பரரை
பிரபத்தி உபாய பரர் பேசுமவை -மங்களா ஸாஸன பரரான இவருக்கு
பிரதிகூலமாய் இறே தோற்றுவது

பிள்ளை உறங்கா வல்லி தாசர் –
இந்தப் பரிபவம் பொறுக்க மாட்டாமல் —
எந்தக் கருந்தாளூதினான் -எந்த மாணிக்கக் குழாய் எடுத்தான் -இவனையே இது எல்லாம் சொல்லிற்று –
கறப்பன கடைவன எல்லாம் ஸ்வ க்ருஹத்தில் உண்டாய் இருக்க
விளைவது அறியாமல் -ஸ்வ க்ருஹத்துக்கும் பர க்ருஹத்துக்கும் வாசி அறியாமல் புகுந்தான் –
வெண்ணெயைத் தொட்டான் பாலைத் தொட்டான் என்றால் போலே கதறுகிறது எல்லாம் என் தான்
என்று பிள்ளைப் பிணக்கு பிணங்குவாராம் –

———–

பாவியேனுக்கு இங்கே போதராயே -என்று கொண்டு போய் உள்ளே விட்டாளாய் நினைத்து இருந்தாள்
அவன் ஊரில் போய்ச் செய்கிற விஷமங்களை அறியாளே இவள் –
வேறே சிலர் வந்து முறைப்படத் தொடங்கினார்கள் –

திரு உடைப் பிள்ளை தான் தீயவாறு தேக்கம் ஒன்றும் இலன் தேசுடையன்
உருக வைத்த குடத்தோடு வெண்ணெய் உறிச்சி உடைத்திட்டு போந்து நின்றான்
அருகு இருந்தார் தம்மை அநியாயம் செய்வது தான் வழக்கோ யசோதாய்
வருக என்று  உன் மகன் தன்னை கூவாய் வாழ ஒட்டான் மது சூதனனே -2 9-3 – –

பதவுரை

திரு உடை பிள்ளை தான்–உன் செல்லப் பிள்ளையாகிய கண்ணன்
தீய ஆறு–தீம்பு செய்யும் வழியில்
ஒன்றும் தேக்கம் இவன்–சிறிதும் தாமஸிப்பதில்லை.
தேசு உடையன்–அதைத் தனக்குப்) புகழாகக் கொண்டிரா நின்றான்;
(இவன் செய்ததென்ன வென்றால் ;
உருக வைத்து–உருகுவதற்காக (அடுப்பில் நான் வைத்திருந்த
வெண்ணெய்–வெண்ணெயை
குடத்தொடு–தாழியோடே (நிச்சேஷமாக)
உறிஞ்சி–உறிஞ்சி விட்டு
உடைத்திட்டு–தாழியை யுமுடைத்துப் பொகட்டு
(பிறகு தான் உடையாதவன் போல்)
போந்து நின்றான்–அவ்வருகே வந்து நில்லா நின்றான்;
அசோதாய்–யசோதையே!
அருகு இருந்தார் தம்மை–உன் வீட்டருகே இருந்தவர்களை
அநியாயம் செய்வது–இஷ்டப்படி அக்ரமஞ் செய்வது
வழக்கோ தான்–ந்யாயமாகுமோ?
(நீ)
உன் மகன் தன்னை–உன் பிள்ளையை
வருக என்று–‘வா’என்று சொல்லி
கூவாய்–அழைக்க வேணும்;
(நீ அழைத்துக் கொள்ளா விட்டாலோ)
மது சூதனன்–இக் கண்ண பிரான்
வாழ ஒட்டான்–(எங்களைக்) குடி வாழ்ந்திருக்க வொட்டான்.

திரு உடைப் பிள்ளை தான்
ஐஸ்வர்யத்தால் ஸ்ரீ மத் புத்ரனாய் இருக்கிறவன் என்னுதல்
ஸ்ரீ மான் ஆனவன் என்னுதல்

தீயவாறு தேக்கம் ஒன்றும் இலன் தேசுடையன்
இவன் தீமை செய்கிற பிரகாரங்களை பார்த்தால் -ச அவதியாய் இருக்கிறது இல்லை –
இவனைப் போலே தீம்பராய் இருப்பார் சிலரைக் காண்கில் இறே ஓர் உபமானம் இட்டுச் சொல்லலாவது

தேக்கம் -தடை

தேசுடையன்
செய்ததுக்கு நியமித்தால் பயப்படுகை அன்றிக்கே -செய்யுமவற்றை நினைக்கையாலே
க்ருத்ரிம பிரகாசத்தைத் தனக்கு தேஜஸ்ஸாகவும் –
அது தானே உடைமையாகவும் நினைத்து தீமைகள் செய்யா நின்றான் –

உருக வைத்த குடத்தோடு வெண்ணெய் உறிச்சி உடைத்திட்டு போந்து நின்றான்
அருகு இருந்தார் தம்மை அநியாயம் செய்வது தான் வழக்கோ யசோதாய்
வருக என்று  உன் மகன் தன்னை கூவாய் வாழ ஒட்டான்
இத்யாதிகளைச் சொல்லிக் கொண்டு
கை நெரித்து ஒடத் தொடங்கினார்கள் –

வாழ ஒட்டான் -என்றது
குடிமை செய்து குடி வாழ்ந்து ஓர் இடத்திலே கிடைக்க ஒட்டான் என்றபடி –

மது சூதனனே
முன்பு எல்லாம் விரோதி நிரசனம் செய்து போந்தவன் தானே இப்போது விரோதம் செய்யா நின்றான் –

இத்தால்
களவு தேஜஸ் ஆயிற்று
கள்ளரை கள்ளர் என்னப் பொறாத லோகத்திலே தான் களவிலே ஒருப்பட்டு —
கள்ளன் -என்னும் பேரைப் பூணுகையாலே களவு தான் ந்யாயமுமாய் –
அவனுக்கு தேஜஸ்ஸூமாகக் கடவது –

வெண்ணெயை அங்கீ கரித்து
வெண்ணெய் இருந்த பாத்ரத்தையும் உடைத்தான் என்கையாலே
ஆத்யந்திக ஸம்ஹாரமான மோக்ஷ பிரதன் இவன் என்று தோற்றுகிறது –

தேக்கம் ஒன்றும் இலன் -என்கையாலே
ஒருவருக்கும் நியாம்யன் அன்று என்கிறது –

————–

வருக என்று உன் மகன் தன்னைக் கூவாய் -என்கையாலே
இங்கே போதராய் என்கிறாள் –

கொண்டல் வண்ணா இங்கே போதராயே கோவில் பிள்ளாய் இங்கே போதராயே
தெண்  திரை சூழ் திருப் பேர் கிடந்த திரு நாரணா இங்கே போதராயே
உண்டு வந்தேன் அம்மம் என்று சொல்லி ஓடி அகம்புக வாய்ச்சி தானும்
கண்டு எதிரே சென்று எடுத்து கொள்ளக் கண்ண பிரான் கற்ற கல்வி தானே -2 9-4 – –

பதவுரை

கொண்டல்–காளமேகம் போன்ற
வண்ணா–வடிவை யுடையவனே!
இங்கே போதராய்–இங்கே வாராய்;
கோயில்–திரு வரங்கத்தில் வஸிக்குமவனான
பிள்ளாய்–பிள்ளையே!
இங்கே போதராய் ;
தென் திரை சூழ்–தெளிவான அலையை யுடைய ஜலத்தால் சூழப்பட்ட
திருப்பேர்–திருப்பேர் நகரிலே
கிடந்த–பள்ளி கொண்டிரா நின்ற
திரு நாரணா–ஸ்ரீமந் நாராயணனே!
இங்கே போதராய்–இங்கே வாராய்;
(இப்படி அம்ம முண்கைக்காகப் புகழ்ந்தழைத்த யசோதையினருகிற் கண்ண பிரான் வந்து)
அம்மம்–‘உணவை
உண்டு வந்தேன்–(நான்) உண்டு வந்தேன்’
என்று சொல்லி–என்று சொல்லி
ஓடி–ஓடி வந்து
அகம் புக–அகத்தினுள்ளே புகும்
ஆய்ச்சி தானும்–தாயான யசோதையும்
கண்டு–(கண்ணன் வந்த வரவையும் இவன் முக மலர்ச்சியையும்) கண்டு (மகிழ்ந்து)
எதிரே சென்று–எதிர் கொண்டு போய்
எடுத்துக் கொள்ள–(அவனைத் தன் இடுப்பில்) எடுத்துக் கொள்ளும்படி
கண்ண பிரான்–(அந்த) ஸ்ரீகிருஷ்ணன்
கற்ற–(தானாகவே) கற்றுக் கொண்ட
கல்வி தானே–கல்வியின் பெருமையிருந்தவாறு என்னே!
(என்று ஆழ்வார் இனியராகிறார்)

கொண்டல் வண்ணா இங்கே போதராயே
நீர் கொண்டு எழுந்த காள மேகம் போலே இருக்கிற திரு மேனியை யுடையவன் –
இங்கே அம்மம் உண்ண போதராயே –

கோவில் பிள்ளாய் இங்கே போதராயே-
நியந்த்ருத்வ அபாவ பர்யந்தமான ஸர்வ நியந்தா வானவனே -இங்கே போதராயே –
கோ ஸ்வாமி -ஸர்வ நியந்தா -தனக்கு ஒரு நியந்தா இல்லாத ஸர்வ நியந்தா

கோயில் பிள்ளாய் என்பதிலும்
ஸாஷாத் கோயில் பிள்ளாய் என்கை இறே உசிதம்
(கீழே ரூடி அர்த்தம் )

கொண்டல் வண்ணன் -வெண்ணெய் உண்ட வாயன் –
கோயில் பிள்ளை என்ற போதே அது தானும் இதிலே உண்டு இறே –
அரவணையீர் –செங்கோல் நாடாவுதீர் –(திரு விருத்தம் -33 )
செங்கோல் உடையவன் என்ற போதே சர்வாதிகத்வம் விஸதீ கரிக்கலாவது கோயிலிலே இறே
(செங்கோல் யுடைய திருவரங்கச் செல்வன் அன்றோ இவன் )

தெண்  திரை சூழ் திருப் பேர் கிடந்த திரு நாரணா இங்கே போதராயே
தெள்ளிதான திரையை யுடைத்தான காவேரியாலே சூழப்பட்ட திருப்பேரிலே கண் வளர்ந்து அருளுகிற
ஸ்ரீ மன் நாராயணன் என்னும் பிரதம பத வாஸ்யன் ஆனவனே –

உண்டு வந்தேன் அம்ம என்று சொல்லி ஓடி அகம் புக வாய்ச்சி தானும்
உண்ண வாராய் -என்று அழைத்து வர
இவன் இவள் அகத்தை நோக்கி உண்ணாது இருக்கச் செய்தேயும்
உண்டு வந்தேன் என்று வர

ஆய்ச்சி தானும்
கண்டு எதிரே சென்று எடுத்து கொள்ளக் கண்ண பிரான் கற்ற கல்வி தானே
இவன் உண்டு வந்தேன் என்று வருகிற போதே உண்ண அழைத்துச் சொல்லுகிற இவள்
இவன் முகத்தில் ப்ரஸன்னதையைக் கண்டவாறே
இவன் உண்ணுமையை மறந்து தானும் பிரசன்னையாய் எடுத்துக் கொள்ளும் படி இறே
இவன் தான் கற்ற கல்வி -என்று ப்ரசன்னராய்க் கொண்டாடுகிறார் –

—————-

பாலைக் கறந்து அடுப்பேற வைத்து பல் வளை யாள் என் மகள் இருப்ப
மேலை அகத்தே நெருப்பு வேண்டிச் சென்று இறைப் பொழுது அங்கே பேசி நின்றேன்
சாளக்ராமம் உடைய நம்பி சாய்த்து பருகிட்டு போந்து நின்றான்
ஆலைக் கரும்பின் மொழி அனைய அசோதை நங்காய் உன் மகனைக் கூவாய் -2- 9- 5-

பதவுரை

ஆலை கரும்பு அனைய–ஆலையிலிட்டு ஆடும்படி முதிர்ந்த கரும்பைப் போன்று
இன் மொழி–மதுரமான மொழியை யுடைய
அசேதை நல்லாய்–யசோதைப் பிராட்டி!
பல் வளையாள்–பல வகை வளைகளை அணிந்துள்ள
என் மகன்–என் மகனானவன்
பாலை கறந்து–பாலை (ப்பாத்திரங்களில்) கறந்தெடுத்து
(அப் பாத்திரங்களை)
அடுப்பு ஏற வைத்து–அடுப்பின் மேலேற்றி வைத்து
இருப்ப–(அவற்றுக்குக் காவலாக) இருக்க (நான்)
நெருப்பு வேண்டி–(அவற்றைக் காய்ச்சுவதற்காக) நெருப் பெடுத்து வர விரும்பி
மேலை அகத்தே சென்று–மேலண்டை வீட்டிற்குப் போய்
அங்கே–அவ் விடத்தில்
இறைப் பொழுது–க்ஷண காலம்
பேசி நின்றேன்–(அவர்களோடு) பேசிக் கொண்டிருந்து விட்டேன்; (அவ் வளவிலே)
சாளக்கிராமம் உடைய–ஸ்ரீஸாளக்ராமத்தை (இருப்பிடமாக) உடையனாய்
நம்பி–ஒன்றாலுங் குறைவற்றவனான (உன் மகன்)
(என் மகளிருந்த விடத்திற் சென்று)
சாய்த்து–(அந்த க்ஷீர பாத்திரத்தைச்) சாய்த்து
பருகிட்டு–(அதிலிருந்த பாலை முழுதும்) குடித்து விட்டு
போந்து–(இப் புறத்தே) வந்து
நின்றான்–(ஒன்றுமறியாதவன் போல) நில்லா நின்றான்;
(இனி இவன் எங்களகங்களில் இவ் வாறான தீமைகளைச் செய்யத் துணியாதபடி நீ சிக்ஷிப்பதற்காக)
உன் மகனை–உன் பிள்ளையான இவனை
கடவாய்–அழைத்துக் கொள்ள வேணும்.

பாலைக் கறந்து
நம் சத்ருஞ்ஞயனைப் போலே வச வர்த்தியாய்
வாங்கக் குடம் நிறைக்கும் வள்ளல் பெரும் பசுக்களினால் உண்டான பாலைக் கறந்து
கறந்து -என்கிற அருமை
சமுத்ரத்தைத் துலைய இறைத்து -என்பாரைப் போலே

அடுப்பேற வைத்து
அடுப்பில் உயர்த்தியாலும்
பாலும் கனத்தாலும்
ஏற வைத்து -என்கிறது –

பல் வளையாள் என் மகள் இருப்ப
வளையும் பாலும் கண்டு காணும் இவன் புகுந்தான்

மேலை அகத்தே நெருப்பு வேண்டிச் சென்று இறைப் பொழுது அங்கே பேசி நின்றேன்
இவன் புகுந்தது அறியாதே மேலை அகத்தே இப்பால் காய்ச்சுவதாக நெருப்பு வேண்டிச் சென்று
க்ஷண காலம் இவன் தீம்புகளைச் சொல்லித் தாழ்க்க நின்றேன் –

சாளக்ராமம் உடைய நம்பி சாய்த்து பருகிட்டு போந்து நின்றான்
இதுவே ஆலம்பனமாக
ஸ்ரீ ஸாளக்ராமத்திலே நித்ய வாஸம் செய்கிற பூர்ணன்
அபூர்ணரைப் போலே அத்தனையும் சாய்த்து அமுது செய்து
தான் அல்லாதாரைப் போலே விடப் போந்து நில்லா நின்றான் –

ஆலைக் கரும்பின் மொழி அனைய அசோதை நங்காய் உன் மகனைக் கூவாய்
ஆலைக் கரும்பு போலே இனிதாய் இருக்கிற மொழியையும் பூர்த்தியையும் யுடையவளே –
உன் மகனை விரைந்து அழையாய்
இவன் பிள்ளையைப் பொடிந்து அழைக்கும் போதும்
இவள் மொழி -தோஷம் சொல்லி முறைப்பட வந்தவர்களையும்
துவக்க வற்றாய் இனிதாய் இருக்கும் போலே காணும் –

இத்தால்
ஞான பிரகாச க்ருஹத்திலே வைராக்ய சா பேஷையாய் சென்றேன் என்கிறது –
(மேலை அகம் உயர்ந்த வீடு ஞான பிரகாசம்
நெருப்பு போல் வைராக்யம் வேண்டிப் போனேன் )

———–

கீழே -உன் மகனைக் கூவாய் -என்றபடியாலே அழைக்கிறாள் –

போதர் கண்டாய் இங்கே  போதர் கண்டாய் போதரேன் என்னாதே போதர் கண்டாய்
ஏதேனும் சொல்லி அசல் அகத்தார் ஏதேனும் பேச நான் கேட்க மாட்டேன்
கோதுகுலமுடை குட்டனேயோ குன்று எடுத்தாய் குடமாடு கூத்தா
வேதப் பொருளே என் வேம்கடவா வித்தகனே இங்கே போதராயே – 2-9 -6- –

பதவுரை

கோதுகலம் உடை–(எல்லாருடைய) கொண்டாட்டத்தையும் (தன் மேல்) உடைய
ஓ குட்டனே–வாராய் பிள்ளாய்!
குன்று–(கோவர்த்தனம் என்னும்) மலையை
எடுத்தாய்–(குடையாக) எடுத்தவனே!
குடம் ஆடு கூத்தா–குடக் கூத்தாடினவனே!
வேதம்–வேதங்களுக்கு
பொருளே–பொருளாயிருப்பவனே!
என் வேங்கடவா–‘என்னுடையவன்’ என்று அபிமாநிக்கும்படி திருமலையில் நிற்பவனே!
வித்தகனே–வியக்கத் தக்கவனே! (நீ)
இங்கே–என்னருகில்
போதர் கண்டாய் போதர் கண்டாய்–விரைந்து ஓடிவா;
(என்று யசோதை அழைக்க, அவன் ‘வரமாட்டேன்’ என்ன;
போதரேன் என்னாதே–‘வர மாட்டேன்’ என்று சொல்லாமல்
போதர் கண்டாய்–(இசைந்து) வருவாயாக;
(என்று யசோதை வேண்டி யழைக்க, கண்ணன் ‘நீ இங்ஙனே வருந்தி யழைப்பது ஏதுக்காக?’ என்ன 😉
அசல் அகத்தார்–அசல் வீட்டுக் காரர்கள்
ஏதேனும்–இன்னது என்று எடுத்துக் கூற ஒண்ணா படியுள்ள சில கடுஞ்சொற்களை
சொல்லி–(உன்னை நோக்கித் தம்மிலே தாம்) சொல்லிக் கொண்டு
(அவ்வளவோடும் நில்லாமல்)
ஏதேனும்–(என் காதால் கேட்கவும் வாயாற்சொல்லவு மொண்ணாத) சில பழிப்புகளை
பேச–(என் பக்கலிலே வந்து) சொல்ல
(அவற்றை)
நான்–(உன் மீது பரிவுள்ள) நான்
கேட்க மாட்டேன்–கேட்டுப் பொறுக்க மாட்டேன்
(ஆதலால்,)
இங்கே போதராய்–(அவர்களின் வாய்க்கு இரையாகாமல்) இங்கே வருவாயாக, (என்றழைக்கிறாள்.)

போதர் கண்டாய் இங்கே  போதர் கண்டாய் போதரேன் என்னாதே போதர் கண்டாய்
அங்கு நின்றும் இங்கே போதல் காண் கர்தவ்யம்
போராய் -போராய் -என்ன
மாட்டேன் மாட்டேன் -என்னாதே -போதல் கண்டாய்
லகரம் ரகரமாகிறது
கண்டாய் என்கிறது -சொல் நிரப்பம் ஆதல்
அவர்கள் பரிபவம் கண்டாய் -என்று பொருள் பெற்று முடிதலாம் –

ஏதேனும் சொல்லி அசல் அகத்தார் ஏதேனும் பேச நான் கேட்க மாட்டேன்
அந்யோன்யம் தங்களிலே சொன்ன அளவு அன்றிக்கே
என் பக்கலிலேயும் வந்து –
கள்ளன் கள்ளன் என்று இக் குடிக்கு அடாதவை எல்லாம் சொல்லக் கேட்க மாட்டு கிறிலேன்

கோதுகுலமுடை குட்டனேயோ
பழுது அற்ற குலத்துக்குப் பிள்ளை யானவனே
ஓ -என்கிறாள்
விஷாத அதிசயத்தாலே

குன்று எடுத்தாய்
கோக்களையும் இக் கோப குலத்தையும் கோவர்த்த கிரியை எடுத்து ரஷித்தவனே

குடமாடு கூத்தா
இடையவர் ஐஸ்வர்யம் மிக்கால் தலைச்சாவி வெட்டிக் குடக்கூத்து ஆடுவார்கள் இறே
ப்ராஹ்மணர்க்கு ஐஸ்வர்யம் மிக்கால் யஜ்ஜாதிகள் செய்யுமா போலே

வேதப் பொருளே
வேத வேத்யனே
வேதைஸ் ஸர்வேர் அஹம் ஏவ வேத்ய -என்றான் இறே

என் வேம்கடவா வித்தகனே இங்கே போதராயே
வானோர்க்கும் மண்ணோர்க்கும் வைப்பான திருமலையில் நித்ய வாஸம் பண்ணி
என்னுடையவன் என்னும்படி நிற்கிறவனே –

அந்நிலை தன்னிலே ஜகத் காரண பூதன் -என்னுதல்
ஜகத் நிர்வாஹ சாமர்த்தியத்தை உடையவன் என்னுதல்
(வித்து -அகன் -வித்தகன் என்று கொண்டு )

————-

திருவாய்ப்பாடியில் உள்ள எல்லாரும் ஸ்ரவண வ்ரதம் அனுஷ்ட்டித்துப் போருகை ஜாதி உசிதமாய் இருக்கையாலே
அந்த விரதத்துக்கு வேண்டிய உபகரணங்களை இவன் முன்பே செய்த பிரகாரத்தையும் சொல்லி
இப்போது செய்கிற தீம்புகளையும் சொல்லி உன் பிள்ளையை நியமியாய் -என்கிறாள் –

செந்நெல் அரிசி சிறு பருப்புச் செய்த அக்கார நறு நெய் பாலால்
பன்னிரண்டு திருவோணம் அட்டேன் பண்டும் இப் பிள்ளை பரிசு அறிவன்
இன்னம் உகப்பன் நான் என்று சொல்லி எல்லாம் விழுங்கிட்டு போந்து நின்றான்
உன் மகன் தன்னை யசோதை நங்காய் கூவிக் கொள்ளாய் இவையும் சிலவே – 2-9 -7-

பதவுரை

அசோதை நங்காய்!
செந்நெல் அரிசி–செந்நெல் லரிசியும்
சிறு பருப்பு–சிறு பயற்றம் பருப்பும்
செய்த–(சமையற் குற்றமொன்றும் நேராதபடி காய்ச்சித் திரட்டி நன்றாகச்) செய்த
அக்காரம்–கருப்புக் கட்டியும்
நறு நெய்–மணம் மிக்க நெய்யும்
பாலால்–பாலும் ஆகிற இவற்றாலே
பன்னிரண்டு திரு ஓணம்–பன்னிரண்டு திருவோணத் திரு நாளளவும்
(நோன்புக்கு உறுப்பாகப் பாயஸ பக்ஷணாதிகளை)
அட்டேன்–சமைத்தேன்;
பண்டும்–முன்பும்
இப் பிள்ளை–இப் பிள்ளையினுடைய
பரிசு–ஸ்வபாவத்தை
அறிவன்–(நான்) அறிவேன்;
(இப்போதும் அப்படியே)
எல்லாம்–(திருவோண விரதத்திற்காகச் சமைத்த வற்றை) யெல்லாம்
விழுங்கிட்டு–(ஒன்றும் மிகாதபடி) விழுங்கி விட்டு
(அவ்வளவிலும் திருப்தி பெறாமல்)
நான் இன்னம் உகப்பன் என்று சொல்லி–‘நான் இன்னமும் உண்ண வேண்டி யிரா நின்றேன்’ என்று சொல்லிக் கொண்டு
போந்த–(அவ் விடத்தை விட்டு) கடக்க வந்து
நின்றான்–(அந்ய பரரைப் போல) நில்லா நின்றான்;
(இனி இவ்வாறு தீமை செய்யாதபடி)
உன் மகன் தன்னை–உன் பிள்ளையான இக் கண்ணனை
கூவிக் கொள்ளாய்–(உன் னருகில்) அழைத்துக் கொள்வாயாக;
(பிள்ளைகளைத் தீம்பு செய்ய வொட்டாதபடி பேணி வளர்க்க வேண்டி யிருக்க, அப்படி வளர்க்காமல்)
இவையும்–இப்படி வளர்ப்பதும்
சிலவே–சில பிள்ளை வளர்க்கையோ?

செந்நெல் அரிசி சிறு பருப்புச் செய்த அக்கார நறு நெய் பாலால்
அந் நோன்புக்கு
உர நிலத்திலே பழுது அற விளைந்து சிவந்து சுத்தமான நெல்லில் அரிசியும்
அப்படிக்கொத்த நிலத்திலே விளைந்த சிறு பயிறு நெரித்து உண்டாக்கின பருப்பும்
நல்ல கரும்பு நெருக்கிச் சாறு திரட்டி வட்டாகச் செய்த அக்காரமும்
அல்ப பஹு ஷீரம் அன்றிக்கே நல்ல பசுவின் பாலாய்
நால் ஒன்றாம் படி செவ்வி குன்றாமல் கடைந்து உருக்கின நெய்யும்

பன்னிரண்டு திருவோணம் அட்டேன்
பன்னிரண்டு திருவோணம் பழுதறச் சமைத்தேன்

பண்டும் இப் பிள்ளை பரிசு அறிவன்
நான் -இவை திருவோண விரதத்துக்கு -என்று ஆரம்பித்து சமைத்த போதே
இவன் தீம்பிலே ஆரம்பித்து தேவ அர்ச்சனம் செய்ய ஓட்டான்
நோன்பு சமைந்து கொடுக்கக் கொள்ளான்
பரிசாவது –அனுரூப அபிமதங்களைக் கொடுக்கை
இவன் செய்யும் பிரகாரம் பண்டே அறிவேன்

இன்னம் உகப்பன் நான் என்று சொல்லி
இத் திரு வோணத்தில் இப்போது பாரித்தவை எல்லாம் விழுங்கி
அந்நிய பரரைப் போலே
அங்கு நின்றும் விடப் போந்து நில்லா நின்றான் –
எல்லாம் விழுங்கிட்டு போந்து நின்றான்

உன் மகன் தன்னை யசோதை நங்காய் கூவிக் கொள்ளாய்
பிள்ளை பெற்றாருக்குப் பிள்ளைகளைத் தீம்பு செய்யாமல் பேணி வளர்க்க வேண்டாவோ
உன் மகன் அன்றோ
கூவி அழைத்துக் கொள்ளாய்

இவையும் சிலவே
இவன் தீம்புகளைச் சொல்லி
கூவி அழைத்துக் கொள்ளாய் என்றவாறே
இவன் சீறி -இவர்கள் பொய்யே சொல்லுகிறார்கள் -என்னுமே
அத்தை அஸத்யமாகப் பிரதிபத்தி பண்ணி -உங்கள் வார்த்தையை விஸ்வசிக்கவோ –
இவன் வார்த்தையை விஸ்வசிக்கவோ என்னுமே -இவள்

இவையும் சிலவே
அவன் தீம்பு செய்தவையும் அன்றி
முறைப்பட வந்த எங்களுக்கு நீ சொன்ன இவையும் சிலவே -என்கிறாள் –

————–

கூவிக் கொள்ளாய் என்கையாலே மீண்டும் அழைக்கிறாள்

கேசவனே இங்கே போதராயே கில்லேன் என்னாது இங்கே போதராயே
நேசம் இல்லாதார் அகத்து இருந்து நீ விளையாடாதே போதராயே
தூசனம் சொல்லும் தொழுத்தை மாரும் தொண்டரும் நின்ற இடத்தில் நின்றும்
தாய் சொல்லுக்  கொள்வது தன்மம் கண்டாய் தாமோதரா இங்கே போதராயே 2-9 8- – –

பதவுரை

கேசவனே–அழகிய குழலை யுடையவனே!
இங்கே போதராய்–இங்கே வருவாயாக;
கில்லேன் என்னாது–‘மாட்டேன்’ என்று மறுத்துச் சொல்லாமல்
இங்கே போதராய்;–(என்று யசோதை யழைக்க, இங்கே சிறிது விளையாடி வருகிறேன் என்று கண்ணன் சொல்ல,)
நீ–நீ
நேசம் இலாதார்–(உன்மீது) அன்பில்லாதவர்களுடைய
அகத்து இருந்து–அகங்களிலே யிருந்து
விளையாடாதே–விளையாட்டொழிவது மன்றி,
தூசனம் சொல்லும்–(உன் மேல்) பழிப்புகளைச் சொல்லுகிற
தொழுத்தைமாரும்–(இடைச்சிகளுக்கு) அடிச்சிகளானவர்களும்
தொண்டரும்–(இடையர்க்கு) அடியரானவர்களும்
நின்ற–நிற்கின்ற
இடத்தில் நின்று–இடங்களையு மொழித்து விட்டு
போதராய்–(இங்கே) வாராய்;
(என்று யசோதை சொல்லியும் அவன் வரக் காணாமையாலே,)
தாய் சொல்லு–தாய் வாய்ச் சொல்லை
கொள்வது–மேற் கொண்டு நடப்பது
தன்மம் கண்டாய்–(பிள்ளைகளுக்கு) தர்மங்காண்;
(ஆதலால்)
தாமோதரா! இங்கே போதராய். (என்றழைக்கின்றாள்.)

கேசவனே இங்கே போதராயே
ப்ரசஸ்த கேஸன் ஆகையால் போரும் போதைக்கு குழல் அழகு காண்கைக்காக வாதல்
ப்ரஸித்த நாமம் ஆதல்

சொல்லுவார் சொல்லும் வார்த்தைகளைக் கேட்டு நீ பல காலும் அழைத்தால்
நான் விளையாடல் விட்டு வருவேனா -என்ன

கில்லேன் என்னாது இங்கே போதராயே
மாட்டேன் என்னாதே இங்கே போதராயே
நான் இங்கே இருந்து விளையாடி வருகிறேன் என்ன

நேசம் இல்லாதார் அகத்து இருந்து நீ விளையாடாதே போதராயே
உன் பக்கலிலே பக்தி ஆதல்
தங்கள் உஜ் ஜீவனத்தில் ஸ்நேஹம் ஆதல்
அல்லாதார் இடத்தில் நீ அந்தர்யாமியாய் இருந்து லீலா ரஸம் கொண்டாடாதே போதர் கண்டாய்
உன்னுடைய சங்கல்ப ஸஹஸ்ர ஏக தேசத்தாலே லீலா ரஸம் கொண்டாடலாய் இருக்க
நீ அவர்களுக்கு உள்ளே இருந்து விளையாடுகிறது என் -என்னும் பொருளைக் காட்டுகிறது –

இவ்வளவேயோ –
தூசனம் சொல்லும் தொழுத்தை மாரும் தொண்டரும் நின்ற இடத்தில் நின்றும்
இடைச்சிகளுக்குத் தொழுத்தைகளாய்ப் போருகிறவர்களும்
இடையர்க்கு அடியராய்த் தொண்டு பட்டவர்களும் சொல்லுகிற தூஷணங்களுக்கு ஓர் அளவில்லை காண்
இவர்கள் நின்ற இடத்திலே நில்லாதே போராய் –

தாய் சொல்லுக்  கொள்வது தன்மம் கண்டாய்
பிறந்த போதே தாய் சொல்லுக் கொண்டவன் அல்லையோ
அந்தத் தாயைப் போலே விபரீதரும் துஷ்ட மிருகங்களும் வர்த்திக்கிற
காடு ஏறப் போகையையோ தர்மம் என்கிறேனோ –
ஆர்க்கும் மாத்ரு வசன பரிபாலனமே தான் தர்மம் –

தாமோதரா இங்கே போதராயே
இவள் தன்னாலே கட்டப் பட்டவன் என்னுதல் –
பரமபத மத்தயே இருக்கிறவன் என்னுதல் (ஸ்ரீ வைகுண்ட தாம் -உதர நடுவில் )

இவள் தான் இப்போது தாமோதரா என்கிறது –
இவனை என்றிய -ஏன் – விட்டோம் -என்றால் போலே நினைக்கிறாள் என்னுதல்
அன்றிக்கே
பழைய யுரலும் கயிறும் கிடந்ததாகில் இனி இவனை விடக் கடவோம் அல்லோம் -என்று நினைக்கிறாள் ஆதல்
பழைய தழும்பின் மேலே இவனைப் பந்திக்கும்படி என் என்று வ்யாகுலப் படுகிறாள் ஆதல் –

————

கன்னல் இலட்டுகத்தோடு சீடை கார் எள்ளில் உண்டை கலத்திலிட்டு
என்னகம் என்று நான் வைத்து போந்தேன் இவன்  புக்கு அவற்றைப் பெறுத்தி போந்தான்
பின்னும் அகம் புக்கு உறியை நோக்கி பிறங்கு ஒளி வெண்ணெயும் சோதிக்கின்றான்
உன் மகன் தன்னை யசோதை நங்காய் கூவிக் கொள்ளாய் இவையும் சிலவே -2 9-9 – –

பதவுரை

அசோதை நங்காய்
கன்னல்-கருப்புக் கட்டிப்பாகுடன் சேர்ந்த
இலட்டுவத்தோடு–லட்டு என்னும் பக்ஷ்யத்தோடு
சீடை–சீடையும்
கார் எள்ளின் உண்டை– எள்ளுருண்டையையும்
கலத்தில்–அவ் வவற்றுக்கு உரிய பாத்திரங்களிலே
இட்டு–நிரைத்து
என் அகம் என்று–என் அகம் (ஆகையால் இங்குப் புகுவாரில்லை) என்று நினைத்து விசேஷமாக காவலிடாமல்
வைத்து-உறிகளிலே வைத்து விட்டு
நான் போந்தேன்–நான் வெளியே வந்தேன்
(அவ்வளவில்)
இவன்-இப் பிள்ளையானவன்
புக்கு-அவ் விடத்திலே வந்து புகுந்து
அவற்றை-அப் பணியாரங்களை
பெறுத்தி–நான் பெறும்படி பண்ணி
போந்தான்–ஒன்றுமறியாதவன் போல் இவ்வருகே வந்து விட்டான்
(அவ்வளவிலும் பர்யாப்தி பிறவாமையால் )
பின்னும்–மறுபடியும்
அகம் புக்கு–என் வீட்டினுள் புகுந்து
உறியை நோக்கி–உறியைப் பார்த்து
அதில்
பிறங்கு ஒளி வெண்ணையும் சோதிக்கின்றான்–மிகவும் செவ்வியை உடைத்தான வெண்ணை உண்டோ என்று ஆராயா நின்றான்
இச்சேஷ்டைகள் எனக்குப் பொறுக்கப் போகாமையால்
உன் மகன் தன்னை–உன் பிள்ளையாகிய கண்ணனை
கூவிக் கொள்ளாய்–உன்னருகில் வரும்படி அழைத்துக் கொள்
இவையும்–இப்படி இவனைத் தீம்பிலே கைவளர விட்டிருக்கிற இவையும்
சிலவே–ஒரு பிள்ளை வளர்க்கையோ

கன்னல் இலட்டுகத்தோடு சீடை கார் எள்ளில் உண்டை
கருப்பு வட்டு -கருப்பு வட்டோடே சமைத்தவை காட்டிலும் ரசிக்கும் இறே
இலட்டுவம் -அப்பம் -சீடை -கார் எள்ளில் உண்டை -இவை எல்லாம் அபூப வகை

கலத்திலிட்டு
அவற்றுக்குத் தகுதியான சுத்த பாத்திரங்களில் இட்டு

என்னகம் என்று நான் வைத்து போந்தேன்
இவ்வகத்தில் ஒருவரும் வருவார் இல்லை -என்று சேமித்து வைத்துப் போந்தேன் –

இவன்  புக்கு அவற்றைப் பெறுத்தி போந்தான்
நான் போந்ததே பற்றாசாக இவன் புக்கு அவற்றை எல்லாம் எடுத்துக் கொண்டு போந்தான் என்னுதல்
பெறுத்தி -என்றதாகில்
அவற்றை எல்லாம் தான் அமுது செய்து -அதுவே எனக்குப் பேறாம் படிப் பண்ணிப் போந்தான் என்னுதல் –
அன்றிக்கே
அவற்றை எல்லாம் வாழ்வித்துப் போந்தான் என்று ஷேபம் ஆதல் –
அவற்றை அழகியதாக என்னை உஜ்ஜீவிப்பித்து போந்தான் என்னுதல் –

பின்னும் அகம் புக்கு உறியை நோக்கி பிறங்கு ஒளி வெண்ணெயும் சோதிக்கின்றான்
அவ்வகம் தன்னில் உள்ளுக்குள்ளே புக்குப் பின்னையும்
மிக்க செவ்வியை யுடைத்தான வெண்ணெயையும் உண்டானோ என்று உறிகளைப் பார்த்து ஆராயா நின்றாள்

உன் மகன் தன்னை யசோதை நங்காய் கூவிக் கொள்ளாய்
குண பூர்த்தியை யுடைய யசோதாய்
அவனுக்கும் உன்னைப் போலவே குண பூர்த்தி யுண்டாம்படி உன்னருகே அழைத்துக் கொள்ளாய்

இவையும் சிலவே
என்னுடைய குண பூர்த்தியும்
அவனுடைய குண தோஷங்களையும் சொல்லிக் கதறுகையே உங்களுக்கு உள்ளது –
சிறு பிள்ளைகள் படல் திறந்த குரம்பைகளிலே புக்கு கண்டவற்றைப் பொருக்கி வாயில் இடக் கடவது அன்றோ –
உங்கள் பிள்ளைகள் தானோ உங்களுக்கு வச வர்த்திகளாய்த் திரிகிறன-என்று இவள் இவர்களை வெறுத்து விமுகையாய்
அவன் செய்த அவற்றுக்கும் மேலே
இவையும் சிலவே -என்று
அவர்களும் இன்னாப்போடே போகிறார்கள் என்று தோற்றுகிறது –

——-

இவையும் சிலவே என்று கீழே அரிசம் தோன்றுகையாலே
சொல்ல மாட்டோம் என்று சிலர் சொல்லுகிறார்கள் –

சொல்லிலரசிப் படுதி நங்காய் சூழல் உடையன் உன் பிள்ளை தானே
இல்லம் புகுந்து என் மகளைக் கூவி கையில் வளையை கழற்றிக் கொண்டு
கொல்லையினின்றும் கொணர்ந்து விற்ற அங்கு ஒருத்திக்கு அவ்வளை கொடுத்து
நல்லன நாவற் பழங்கள் கொண்டு நான் அல்லேன் என்று சிரிக்கின்றானே -2 9-10 – –

பதவுரை

நங்காய்–யசோதைப் பிராட்டி
சொல்லில்–உன் மகன் செய்த தீமைகளை நாங்கள் சொன்னால்
அரசிப்படுதி–அதற்காக நீ சீற்றம் கொள்ளா நின்றாய்
உன் பிள்ளை தான்–உன் பிள்ளையோ என்றால்
சூழல் உடையனே–(பற்பல) வஞ்சனச் செய்கைகளை உடையனா இருக்கின்றானே
(என்று ஒரு இடைச்சி சொல்ல அவன் என்ன தீமை செய்தான் என்று யசோதை கேட்க)
இல்லம் புகுந்து–என் வீட்டினுள் புகுந்து
என் மகளை–என் பெண்ணை
கூவி–பேர் சொல்லி அழைத்து
கையில் வளையை–அவளுடைய கையிலிருந்த வளையை
கழற்றிக் கொண்டு–பலாத்காரமாக நீக்கிக் கொண்டுபோய்
கொல்லையில் நின்றும்–காடுகளில் நின்றும்
நாவற்பழங்கள்–நாவற்பழங்களை
கொணர்ந்து–இடைச்சேரி தெருக்களில் கொண்டு வந்து
அங்கு–அவ் விடத்தில்
விற்ற–அவற்றை விற்பனை செய்யலுற்ற
ஒருத்திக்கு–ஒரு பெண் பிள்ளைக்கு
அவ்வளை–அந்த என் மகளுடைய கை வளையை
கொடுத்து–கொடுத்து
(அதற்குப் பதிலாக)
நல்லன–(தனக்கு) நல்லவையாகத் தோற்றின
நாவல் பழங்கள்–நாவற் பழங்களை
கொண்டு–அவளிடத்தில் வாங்கிக் கொண்டு
(போரும் போராதென்று விவாதப் படுகிற வளவிலே , என்னைத் தன் அருகில் வரக் கண்டு,
நான் ஒன்றுங் கேளாதிருக்கச் செய்தேயே)
நான் அல்லேன் என்று–(உன் மகளினது கை வளையை களவு கண்டவன்) நான் அல்லேன் என்று தானாகவேச் சொல்லி
(அவ்வளவில் தன் திருட்டுத்தனம் வெளியானதை தானே அறிந்து கொண்டு)
சிரிக்கின்றான்–ஓ! மோசம் போனோமே என்று) சிரியா நின்றான்
(இதிலும் மிக்கத் தீமையுண்டோ என்கிறாள்)

சொல்லிலரசிப் படுதி நங்காய்
உன் பிள்ளையுடைய சூழலைச் சொல்லுவோம் ஆகில்
உனக்கு கோபம் தோற்றி விமுகை ஆவுதீ
சொல்லாது இருப்போம் ஆகில் உன் நிறைவுக்குக் கொற்றையாம்

சூழல் உடையன் உன் பிள்ளை தானே
சூழல்
நாநாவான க்ருத்ரிம வகைகள்
அவற்றில் இவனுக்கு இல்லாதது இல்லை –

அவனுக்கும் உண்டோ சூழல் –
அவன் பக்கல் நீங்கள் கண்டது என் -என்ன

இல்லம் புகுந்து என் மகளைக் கூவி
என் அகத்திலே புகுந்து
என் மகள் பேரைச் சொல்லி அழைத்து
கையில் வளையை கழற்றிக் கொண்டு
அவள் கையில் அடையாள வளையலைக் கழற்றிக் கொண்டு போய்
கொல்லையினின்றும் கொணர்ந்து விற்ற அங்கு ஒருத்திக்கு அவ்வளை கொடுத்து
கொல்லையில் நின்றும் கொண்டு வந்து
அங்கே நாவல் பழம் விற்றுத் திரிவாள் ஒருத்திக்கு அவ்வளை கொடுத்து –

நல்லன நாவற் பழங்கள் கொண்டு
செவ்வி குன்றாத பழங்களைத் தெரிந்து கொண்டு -போரும் போராது -என்று சொல்லுகிற அளவிலே

நான் கண்டு -இவ்வளை உனக்கு வந்தபடி என் -என்று அவளைக் கேட்க

அவள் -இவன் தந்தான் -என்ன

நீயோ இவளுக்கு வளை கழற்றிக் கொடு வந்து கொடுத்தாய்-என்ன –

நான் அல்லேன் என்று சிரிக்கின்றானே –
நான் அல்லேன்
என் கையில் வளை கண்டாயோ
நான் உன் இல்லம் புகுகிறது கண்டாயோ
உன் பெண்ணைப் பேர் சொல்லி அழைக்கிறது கேட்டாயோ
கையில் வளை கழற்றுவது கண்டாயாகில் உன் வளையை அங்கேயே பறித்துக் கொள்ளாமல் விட்டது என் –
என்றால் போலே சில மித்யைகளைச் சொல்லி
மந்த ஸ்மிதம் செய்கிறதைக் கண்டு
இவனைப் பிடித்தவள் வளையை மறந்து இவனை விட்டு
உன்னைத் தீம்பு அற நியமிக்கும் படி அவளைச் சொல்லுகிறேன் -என்று போந்து
அவனுடைய சூழல்களை இவளுக்குச் சொல்லி முறைப்படுகிறார்கள் –

பிள்ளை எங்கள் ஆழ்வார் கண் வளருவதற்கு முன்னே ஜாக்ரத் ஸ்வப்னத்திலே சென்று
எனக்கு நாவல் பழம் கொண்டிட வேணும் -என்று ஒரு சிறு பிள்ளையாய்ச் சென்று உணர்த்த
அவர்கள் கண் வளரப் புகுந்தவாறே பலகாலும் உணர்த்திக் கண் வளர ஒட்டாமையாலே
ஒரு காலாக -பிள்ளாய் நீ யார்- என்ன
நான் ஜீயர் மகன் ஆயர் கோ -என்ன
(வெண்ணெய்க்கு ஆடும் பிள்ளை -சதங்கை அழகியார் வ்ருத்தாந்தம் போல் இதுவும் )
அவரும் அவ்வளவிலே உணர்ந்து ஜீயர் ஸ்ரீ பாதத்திலே சென்று
ஜீயர் உம்முடைய மகன் என்னைக் குடி இருக்கவும் உறங்கவும் ஓட்டுகிறான் இல்லை -என்ற செய்திகளை அவரும் கேட்டு அருளி
திருப்பள்ளி அறையிலே சென்று
நாயந்தே இப்படி செய்கை கர்த்தவ்யம் அன்று -போர நியமித்தார் என்று பிரசித்தம் இறே –

——–

நிகமத்தில் இத்திரு மொழி கற்றார் நமக்கு ப்ராப்யர் ஆவார் என்கிறார் –

வண்டு களித்து இரைக்கும் பொழில் சூழ் வரு புனல் காவிரித் தென் அரங்கன்
பண்டு அவன் செய்த கிரீடை எல்லாம் பட்டர்பிரான் விட்டு சித்தன் பாடல்
கொண்டு இவை பாடிக் குனிக்க வல்லார் கோவிந்தன் தன் அடியார்களாகி
எண் திசைக்கும் விளக்காகி நிற்பார் இணை அடி என் தலை மேலனவே 2-9 11- –

பதவுரை

வண்டு–வண்டுகளானவை
களித்து–(தேனைப் பருகிக்) களித்து
இரைக்கும்–ஆரவாரங்கள் செய்யப் பெற்ற
பொழில்–சோலைகளாலும்
வரு–(அச் சோலைகளுக்காகப் பெருகி) வாரா நின்றுள்ள
புனல்–நீரை யுடைத்தான
காவிரி–காவேரீ நதியான
சூழ்–சூழப் பெற்று
தென்–அழகிய
அரங்கன் அவன்–திருவரங்கத்தில் நித்ய வாஸம் பண்ணுகிற வைபவத்தை யுடையவனான அப் பெருமான்
பண்டு–(விபவமாகிய) முற் காலத்தில்
செய்த–செய்த
கிரீடை எல்லாம்–லீலா சேஷ்டிதங்களெல்லாவற்றையும் (விசேஷமாகக் கொண்டு)
விட்டு சித்தன் பட்டர்பிரான் பாடல்–விஷ்ணுவை நெஞ்சிற் கொண்டவராய் பிராஹ்மணோத்தமரான பெரியாழ்வார் (பாடின) பாடலாகிய
இவை கொண்டு–இப் பாட்டுக்களை (அநு சந்தேயமாகக் ) கொண்டு
பாடி–(இப் பாசுரங்களை)பாடி
(அதனால் பக்தி மீதூர்ந்து உடம்பு இவ் விடத்தில் இராமல் விகாரமடைந்து)
குனிக்க வல்லார்–கூத்தாட வல்லவர்களாய்
கோவிந்தன் தன் அடியார்கள் ஆகி–கண்ண பிரானுக்கு அடியவர்களாய்
எண் திசைக்கும்–எட்டு திக்குகளிலும் (உள்ள இருள் நீங்கும்படி)
விளக்கு ஆகி நிற்பார்–(அத் திக்குகளுக்கு) விளக்காக நிற்கும் அவர்களுடைய
இணை யடி–திருவடிவிணை களானவை
என் தலை மேலான–என்னுடைய முடியின் மேல் வீற்றிருக்கத் தக்கவை-

வண்டு களித்து இரைக்கும் பொழில் சூழ் வரு புனல் காவிரித் தென் அரங்கன்
வண்டுகளானவை களித்து இரைக்கும் படியான பொழில் என்னுதல் –
உகளித்து இரைக்கும் பொழில் என்னுதல்

இப்படிப்பட்ட பொழில்களாலும்
பொழில்களுக்குத் தாரகாதிகளாக -வரு புனல் காவேரியாலும் சூழப்பட்ட திருவரங்கப் பெரு நகரிலே
கண் வளர்ந்து அருளுகிற பெரிய பெருமாள்
தென் -என்று திக்காதல்
அழகாதல்

பண்டு அவன் செய்த கிரீடை எல்லாம்
தென் அரங்கனானவன் பண்டு செய்த லீலா சேஷ்டிதங்கள் எல்லாம்
அந்த லீலை தான் வ்யாஜமாய் –
லோகத்துக்குப் பீதி மூலமாகவும் –
பக்தி மூலமாகவும் –
பிராப்தி மூலமாகவும் –
பிராப்தி அனுஷ்டானங்களோடே சேர்க்கலாய் இறே இருப்பது –

பட்டர் பிரான் விட்டு சித்தன் பாடல்
லீலா சேஷ்டிதங்கள் எல்லாம் பிராப்தி பர்யந்தமான மங்களா ஸாசனத்தோடே சேர்த்து
இசை தவறாமல் பாட வல்லார் இவர் தாமே இறே
தத்வ ஞான சா பேஷரான ப்ராஹ்மண உத்தமருக்கு உபகாரராய் விஷ்ணு ஸப்த வாஸ்யரான
பெரிய பெருமாளைத் தம்முடைய திரு உள்ளத்திலே வைத்து மங்களா ஸாஸனம் செய்ய வல்லவர் –

கொண்டு இவை பாடிக் குனிக்க வல்லார்
இவர் பாடலான இவற்றைக் கொண்டு பாடி
அவிக்ருதராய் இராதே ப்ரஹ்வீ பாவம் தோன்றப் பாடி ஆட வல்லார்

கோவிந்தன் தன் அடியார்களாகி
மூன்று எழுத்துடைய கோவிந்தன் தன் அடியார்களாகி

எண் திசைக்கும் விளக்காகி நிற்பார்
1-எட்டுத் திக்கு என்னுதல்
2-எண்ணப் பட்ட தசா விசேஷங்கள் என்னுதல்
3-எட்டு அர்த்தத்தை பிரகாசிப்பதான வியாபக மந்த்ர விசேஷ பிரதானம் என்னுதல்
(ஜகத் காரணம்– சேஷி– ரக்ஷகம் –அநந்யார்ஹம்– ததீய சேஷத்வம் -சகல வித பந்து -ஸமஸ்த கைங்கர்யம் )

விளக்காகி நிற்பார்
எத் தசைகளுக்கும் ப்ரகாசகராய் இருப்பார்

இணை அடி என் தலை மேலனவே
ஒன்றுக்கு ஓன்று ஒப்பான திருவடிகள்
என் தலை மேலாரே -என்னுமா போலே அனுசந்திக்கிறார்

இவருடைய பயிலும் சுடர் ஒளி
நெடுமாற்க்கு அடிமையும்
இது தான் இறே
அந்தத் திருவடிகளுக்கு வஸ்தவ்ய பூமி தம் திரு முடி -என்கிறார் –

————————————————————————————

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ திருவாய்மொழிப் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய வாச்சான் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரியாழ்வார் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்.

ஸ்ரீ பெரியாழ்வார் திருமொழி -ஸ்ரீ திருவாய் மொழிப்பிள்ளை அருளிச் செய்த ஸ்வாபதேச வியாக்யானம் —2-8–இந்திரனோடு பிரமன் ஈசன்–

பிரவேசம்
பூசும் சாந்தின் படியே புஷ்பாதி உபகரணங்களைக் கொண்டு அலங்கரித்து
த்ருஷ்டி தோஷ பரிஹார்த்தமாகக் காப்பிடத் தொடங்கினார் –
(பூசும் சாந்தின் படியே அஹிம்சா இத்யாதி ஆத்ம குணங்கள் )

——-

ஸந்த்யா கால ஸேவார்த்தமாக இந்திராதி தேவர்கள் எல்லாரும் வந்தார்கள்
காப்பிட வாராய் -என்கிறார் –

இந்திரனோடு பிரமன் ஈசன் இமையவர் எல்லாம்
மந்திர மா மலர் கொண்டு மறைந்துவராய் வந்து நின்றார்
சந்திரன் மாளிகை சேரும் சதுரர்கள் வெள்ளறை நின்றாய்
அந்தியம்போது இதுவாகும் அழகனே காப்பிட வாராய் – 2-8 1- –

பதவுரை

சந்திரன்–சந்த்ரனானவன்
மாளிகை சேரும்–வீடுகளின் மேல் நிலையிலே சேரப் பெற்ற
சதுரர்கள் வெள்ளறை– மங்களா ஸாஸன ஸமர்த்தர்கள் வஸிக்கின்ற திரு வெள்ளறையிலே
நின்றாய்–நின்றவனே!
அழகனே–அழகு உடையவனே!
இந்திரனோடு–இந்திரனும்
பிரமன்–ப்ரஹ்மாவும்
ஈசன்–ருத்ரனும்
இமையவர்–மற்றுமுள்ள தேவர்களும்
எல்லாம்–(ஆகிய) யாவரும்
மா மந்திரம் மலர் கொண்டு–சிறந்த மந்த்ர புஷ்பங்களைக் கொண்டு
உவர் ஆய் வந்து–(மிக்க ஸமீபமாவும் மிக்க தூரமாகவு மல்லாமல்) நடுவிடத்தி லிருப்பவராக வந்து
மறைந்து நின்றார்–மறைந்து நின்றார்கள்,
இது–இக் காலம்
அம்–அழகிய
அந்தி போது ஆகும்–ஸாயம் ஸந்த்யா காலமாகும்,
(ஆகையால்)
காப்பு இட–(நான் உனக்கு ரக்ஷையாக) திருவந்திக் காப்பிடும்படி
வாராய்–வருவாயாக.

இந்திரனோடு பிரமன் ஈசன் இமையவர் எல்லாம் மந்திர மா மலர் கொண்டு மறைந்துவராய் வந்து நின்றார்
தந்துவனாய் வந்து நின்ற இந்திரனும்
இந்திரனோடு தொட்டில் வர விட்ட ப்ரஹ்மாவும்
அந்த ப்ரஹ்மாவோடே திருவரைக்குச் சாத்த தகுதியானவற்றை எல்லாம் வரவிட்ட ருஷப வாஹனனும் –
அந்த ருஷப வாஹநனோடே அனுக்தரான தேவர்கள் எல்லாரும்
வந்து -அத்ருஸ்யராய் -அதூர விப்ர க்ருஷ்டராய் -மந்த்ர மா மலர் கொண்டு நின்றார்கள்

ப்ரஹ்மாவோடே ஈசன் இந்திரன் என்னாதே
இந்திரனை கௌரவித்தது ஓவ்பாதிக கர்ம தார தமயத்தால் வந்த
ஐஸ்வர்ய செருக்கு முற்பட சா வதியாகையாலே என்று தோற்றும் இறே

மறைந்துவரா வந்து நின்றார் என்னவுமாம் –

மந்திரம்
மறை கொண்ட மந்த்ரம் –
தம் தாம் நினைவுகளால் மறைந்தார்களாக இருக்கும் அத்தனை ஒழிய –
இவருக்கும் மறைய ஒண்ணாதே

மா மலர்
கல்பகம் முதலான புஷ்பாதி உபகரணங்களைக் கொண்டு
தம் தாம் குறைவுகளையும் கொண்டு
அருளப்பாடு இடும் தனையும் பார்த்து நின்றார்கள் –
ஜப ஹோம தான தர்ப்பணங்களிலே விநியுக்தமான மங்களா ஸாஸனம் நின்றார்கள் –
சில கண்ணைச் செம் பளித்துத் தம்தாமை மறைத்தனவாக நினைப்பது உண்டு இறே –

குண த்ரய வஸ்யர் அல்லாதார் மேலே -உவர் -என்ற அநாதார யுக்தி செல்லாதே

சந்திரன் மாளிகை சேரும் சதுரர்கள் வெள்ளறை நின்றாய்
திரு வெள்ளறையில் வர்த்திக்கிற ஸ்ரீ திரு வைஷ்ணவர்
திரு மாளிகைகளிலும் கோயிலிலும் உண்டான உயர்த்தியாலே சந்திரன் வந்து சேரும் என்கிறார் –

இத்தால்
ஆந்த ராளிகரான ஞாதாக்கள் சேரும் இடம் என்கிறது
ஸாஸ்த்ர ஜன்ய ஞானம் தீப ப்ரகாஸம் போலே –
ஸாஸ்த்ர ஜன்யரில் ஞான வைராக்ய நிஷ்டர் -ஆதித்ய ப்ரகாஸம் போலே —
உபதேஸ ஞானம் போலே இறே பூர்ண சந்த்ரனைச் சொல்லுவது –
இந்த உபதேஸ கம்ய ஞானத்தில் அநந்யார்ஹத்வம்
த்ருதிய விபூதியிலும் த்ரிபாத் விபூதியிலும் துல்ய விகல்பமாக இருந்ததே யாகிலும்
அங்குள்ளார்க்கும் கௌரவ ப்ராப்யம் இறே

சதுரர்கள் வெள்ளறை நின்றாய்
அவன் தனக்கும் ப்ராப்யம் இங்கே இறே நிலை நின்றது –
ஆகை இறே -நிலையார நின்றான் (கலியன் -6-9-)-என்னுமா போலே நின்றான் என்கிறது

சதிராவது
பூவாமல் காய்க்கும் மரங்கள் போலே
க்ரியா கேவலம் உத்தரம் -என்கை இறே
அதாவது
சலிப்பின்றி ஆண்டு (திருவாய் -3-7-)-என்கிறபடி
தங்கள் ஆசாரத்தாலேயும் ஸம்ஸார சம்பந்த நிகள நிவ்ருத்தி பண்ண வல்லராய் இருக்கை –

அந்தியம்போது இதுவாகும்
விளையாட்டுப் பராக்கிலே அஸ்தமித்ததும் அறிகிறாய் இல்லையீ

அழகனே காப்பிட வாராய்
அஸ்தமித்தது அறியாதாப் போலே உன் ஸுந்தர்ய மார்த்வ வாசியும் அறிகிறாய் இல்லை
உன்னுடைய ஸமுதாய சோபைக்கும் ஒப்பனை அழகுக்கும் மங்களா ஸாஸனம் பண்ணித்
திருவந்திக்காப்பு இட வேணும் காண் வாராய் என்கிறார் –

அந்தியம் போதால்
ராஜஸ குண ப்ராதான்யத்தால் அஹங்கார க்ரஸ்தருமாய் -பர ஸம்ருத்ய அசஹ பரருமாய் இருப்பார்
நடையாடும் காலம் என்று பீதராய் வாராய் என்கிறார் –

——–

கன்றுகள் இல்லம் புகுந்து கதறுகின்ற பசு எல்லாம்
நின்று ஒழிந்தேன் உன்னைக் கூவி நேசமேல் ஒன்றும் இலாதாய்
மன்றில் நில்லேல் அந்திப்போது மதிள் திருவெள்ளறை நின்றாய்
நன்று கண்டாய் என் தன் சொல்லு நான் உன்னைக் காப்பிட வாராய் -2 8-2 –

பதவுரை

மதிள்–மதிளரணை யுடைய
திரு வெள்ளறை–திரு வெள்ளறையிலே
நின்றாய்–நின்றருளினவனே!
மேல்–(என்) மேல்
ஒன்றும்–துன்பமும்
நேசம் இலாதாய்–அன்பில்லாதவனே!
உன்னை கூவி–உன்னைக் கூவிக் கொண்டு
நின்றொழிந்தேன்–நின்று விட்டேன்;
(அதனால்)
பசு எல்லாம்–பசுக்களெல்லாம்
கன்றுகள் இல்லம் புகுந்து–கன்றுகளிருக்குமிடத்திலே சேர்ந்து
கதறுகின்ற–முலை கடுப்பாலே கத்துகின்றன;
இப்போது இது சொல்வது சடக்கென காப்பிட வருவதற்காக
(நீ)
அந்தி போது–அந்தி வேளையில்
மன்றில்–நாற் சந்தியில்
நில்வேல்–நில்லாதே;
என் தன் சொல்லு–என்னுடைய வார்த்தை
நன்று கண்டாய்–(உனக்கு) நல்லதாகுங்கிடாய்:
நான் உன்னை காப்பு இட வாராய்.

கன்றுகள் இல்லம் புகுந்து கதறுகின்ற பசு எல்லாம்
கன்றுகள் எல்லாம் தொழுவத்தில் தம் தாம் நிலைகளில் புகுந்து நின்று கதறா நின்றன
பசுக்கள் எல்லாம் முலைக் கடுப்பாலே புறம்பே நின்று கதறா நின்றன
சுரப்பு மாறில் நீ உண்ணும் படி என்

நின்று ஒழிந்தேன் உன்னைக் கூவி –
உன்னை அழைத்த இடத்தில் நீ வந்திலையே
நான் நின்றே விடும் அத்தனையோ –

நேசமேல் ஒன்றும் இலாதாய்
இவள் அழைத்த இடத்தில் செல்லக் கடவோம் அல்லோம் -என்று
என் அளவில் உனக்கு ஸ்நேஹ லேசமும் கூட இல்லாதாப் போலே காணும் –
நான் உன்னை நியமித்து வச வர்த்தியாக்க வேணும் என்னும் ஸ்நேஹம் ஒன்றுமே ஒழிய
மற்று ஒன்றும் இன்றிக்கே இருக்கிற படி –
மேல் ஒன்றாலும் என் மேல் ஒரு ஸ்நேஹம் இல்லாத என்றபடி

மன்றில் நில்லேல் அந்திப்போது மதிள் திருவெள்ளறை நின்றாய்
நால் சந்திகளிலே தனியே நில்லாதே கொள்ளாய்
உன்னோடே விளையாடுகிற பிள்ளைகள் எல்லாரும் அகம் புகுந்தார்கள் காண்
உன்னை அறியா விட்டால் என்னையும் அறியாமல் நிர்ப்பரனாய் இருக்க வேணுமோ

மதிள் திருவெள்ளறை நின்றாய்
இவனை மதிளுக்குள்ளே யாக்கி நிர் பரையாய் -கன்றுகள் விடவும் -கறப்பாரை நியமிக்கவும் –
தன்னுடைய க்ருஹ காரியத்தில் ஒருப்படவும் போலே காணும் இவள் தானும் நினைக்கிறதும் –
திரு வெள்ளறையில் திரு மதிள் தான் மங்களா ஸாஸன பரர்க்கு எல்லாம்
நெஞ்சிலே கை வைத்து உறங்கலாம் படி காணும் இருப்பது –

நன்று கண்டாய் என் தன் சொல்லு நான் உன்னைக் காப்பிட வாராய்
உனக்கும்
எனக்கும்
நீ உகந்த கன்றுகளுக்கும்
சுரப்பார்க்கும்
நன்றாய் காண் என் சொல் இருப்பது –

இவருடைய நான் -தான் இருப்பது –
சரம சதுர்தியிலே மூட்டி மீண்டு த்ருதீய அக்ஷரத்திலே வந்தானாய் இறே இருப்பது –

(சேஷத்வ ஞானம் அறிந்த இவர் நான் என்றாலும் அடியேன் என்றே அர்த்தம்
லுப்த சதுர்த்தி -ததர்த்த சதுர்த்தி -அகாரத்துக்கு மகாரம் அநந்யார்ஹ சேஷ பூதன் –
அத்யந்த பரதந்த்ரன் நமஸ் அர்த்தம்
பிரார்த்தனாயா சதுர்த்தி நாராயணாயா -கைங்கர்ய பிரார்த்தனை -)

உன்னை
பிரதம அக்ஷரத்திலே நின்று பர்வ க்ரமமாகச் சென்று -அஹம் -என்று மூட்டி -மீண்டு
பிரதம அக்ஷரத்திலே நிற்கையாலே –

(அ –ஆய உ ம -நாராயண –த்வயம் பூர்வ உத்தர வாக்கியம் நாராயணம் —
சரம ஸ்லோகம்–மாம் -அஹம் பர்யந்தம் -சொல்ல வேண்டுமே
பரத்வம் அறிந்து மீண்டும் -ரக்ஷகன் சேஷி – வந்து -என்றபடி )

நின்றாய் –
நின்ற உன்னைக் காப்பிட வாராய் –

உன்னை -என்றது
உனக்கு -என்றபடி
(உனக்கு என்றால் தானே ஆய அர்த்தம் வரும் )
கண்ண புரம் ஓன்று உடையானுக்கு என்றால் போலே —

மன்று –
நாற் சந்தி ஆதல்
பலரும் கூடிப் பிரியும் இடம் ஆதல்

நாற்சந்தி என்றது
வேத வாத ரதரான சாந்தஸ்தர் வர்த்திக்கும் இடத்தைக் காட்டுகிறது
(பூர்வ பாகம் கெட்டியாகப் பிடித்துக் கொண்டு -காம்ய கர்மங்களில் ஆழ்ந்து இருப்பார்கள்
இவர்களை விட்டு சதுரர்கள் வாழும் வெள்ளறை உள்ளே வாராய் –
உன்னையே விரும்பி உனக்காகவே இருப்பார்கள் )

ரஜோ குண உத்ரிக்த்தர் வர்த்திக்கிற சந்த்யா காலத்தைச் சொல்லுகையாலே
பலரும் கூடிப் பிரியும் என்றத்தாலே இவருக்கும் இறை அறியாதாரைக் காட்டுகிறது –

கன்று என்று
விஹித பரராய் -ஸ்வ ரக்ஷணத்தில் அசக்தராய் இருப்பாரைக் காட்டுகிறது –

பசுக்கள் -என்று
அசக்தரை அழைத்து ரக்ஷித்தால் அல்லது துக்க நிவ்ருத்தி பிறவாதாரை –

———

நீ என்னை அழைக்கிறது
ஒப்பித்து ஒரு காப்பிட்டு
விளையாடப் புறப்படாமல்
மதிளுக்குள்ளே இட்டுப் பிடித்துக் கொள்ள அன்றோ -என்ன
நான் ஒன்றும் செய்யேன் இப்போது என்கிறாள் –

செப்போது மென் முலையார்கள் சிறு சோறும்  இல்லும் சிதைத்திட்டு
அப்போது நான் உரப்பப் போய் அடிசிலும் உண்டிலை ஆள்வாய்
முப்போதும் வானவர் ஏத்தும் முனிவர்கள் வெள்ளறை நின்றாய்
இப்போது நான் ஒன்றும் செய்யேன் எம்பிரான் காப்பிட வாராய் 2-8 3-

பதவுரை

ஆள்வாய்–என்னை ஆளப் பிறந்தவனே!
முப்போதும்–­மூன்று காலத்திலும்
வானவர்–தேவர்கள்
ஏத்தும்–ஸ்தோத்திரஞ்செய்கின்ற
முனிவர்கள் வெள்ளறை–(உன் மங்களத்தையே) எண்ணுகிறவர்களுடைய திரு வெள்ளறையிலே
நின்றாய்–நிற்பவனே! (நீ)
செப்போது–பொற் கலசங்களை (உவமையாகச்) சொல்லத் தகுந்த
மெல் முலையார்கள்–மெல்லிய முலையை யுடைய ஸ்திகள்
(விளையாட்டாகச் செய்த)
சிறு சோறும்–மணற் சோற்றையும்
(சிறு)இல்லும்–மணல் வீட்டையும்
சிதைத்திட்டு–அழித்து விட்டு (நிற்க)
அப்போது–அக் காலத்தில்
நான்–நான்
உரப்ப–கோபித்துச் சொல்ல
(பிடித்தடிப்பேனோ? என்றஞ்சி என் முன் நில்லாமல்)
போய்–அப்பாற்போய்
அடிசிலும்–சோற்றையும்
உண்டிலை–உண்ணாமலிருந்திட்டாய்;
இப்போது–இந்த மையத்திலே
நான் ஒன்றும் செய்யேன்–நான் உன்னை (மருட்டுதல் முதலியன) ஒன்றும் செய்ய மாட்டேன்;
எம்பிரான் சாப்பிட வாராய்.

செப்போது மென் முலையார்கள் சிறு சோறும்  இல்லும் சிதைத்திட்டு அப்போது நான் உரப்பப் போய்
செப்போடே உபமானம் சொல்லும்படியான ஸ்தந பரிணாமங்களை யுடையராய்
அத்யந்தம் ம்ருது ஸ்வ பாவைகளாய் இருக்கிறவர்களுடைய
விளையாடு சிறு சோறுகளையும்
சிற்றிலான கொட்டங்களையும்
சிதைத்து –

அவர்களோடே கைப்பி ணைக்கு இட்டு விளையாடித் திரிய வேண்டாம் காண்
என்று நான் கோபித்து அழைக்க
அழைக்க போய் இப்போது அளவாக
அடிசிலும் உண்டிலையே

ஆள்வாய்
இப்படியோ என்னை ஆள இருக்கிற படி
ஆட் கொள்ளத் தோன்றிய ஆயர் தம் கோவினை-(பெரியாழ்வார் -1-7) -என்னக் கடவது இறே

முப்போதும் வானவர் ஏத்தும் முனிவர்கள் வெள்ளறை நின்றாய்
உரனால் ஒரு மூன்று போதும் -என்கிற படியே
த்ரி சந்தியும் ப்ரஹ்ம பாவனை தலையெடுத்த போது எல்லாம்
வந்து ஸ்தோத்ரம் செய்யக் கேட்டருளி
மனன சீலரான தேசிகர் அபிமானித்த திரு வெள்ளறையில் நித்ய வாஸம் செய்து நிற்கிறவனே

இப்போது நான் ஒன்றும் செய்யேன் எம்பிரான் காப்பிட வாராய்
உன்னை அடிசிலூட்டு விடுமது ஒழிய நியமியேன் என்றவாறே

உன் வார்த்தை யன்றோ -என்று
பிடி கொடாமல் ஓடப் புகுந்தான்

ஓடின அளவிலும் இவர் விடாமல் செல்லுகிறார் இறே
இது என்ன தஸா விசேஷம் தான் –

எம்பிரான்
என்னை ஆள்வாய்
செப்போது மென் முலையார்கள் சிறு சோறும்  இல்லும் சிதைத்திட்டு
நான் உரப்பப்
போய்
முப்போதும் வானவர் ஏத்தும் முனிவர்கள் வெள்ளறை நின்றாய்
இப்போது அடிசிலும் உண்டிலை
இப்போது நான் ஒன்றும் செய்யேன்
காப்பிட வாராய்-
என்று அந்வயம்

————-

கீழே ஓடாதே வாராய் என்ன
ஓடிப் போய் அவர்கள் கண்ணிலே மணலைத் தூவினான் என்று முறைப்பட
பொறாமை தோன்ற (பொறுக்க முடியாமல் ) வார்த்தை சொல்லுகிறாள் –

கண்ணில் மணல் கொடு தூவி காலினால் பாய்ந்தனை என்று என்று
எண்ணரும் பிள்ளைகள் வந்திட்டு இவரால் முறைப்படுகின்றார்
கண்ணனே வெள்ளறை நின்றாய் கண்டாரோடே தீமை செய்வாய்
வண்ணமே வேலையது ஒப்பாய் வள்ளலே காப்பிட வாராய் 2-8 4- – –

இவரார் முறைப்படுகின்றார்–பாட பேதம்
வண்ணமே-ஏகாரம் -இவரால் -ஆல் -அசைச் சொற்கள்
காலினால்–காலால் என்றவாறு –இன் -சரிகை

பதவுரை

கண்ணனே–ஸ்ரீக்ருஷ்ணனே!
வெள்ளறை நின்றாய்!;-புண்டரீகாக்ஷன் தானே இவன்
கண்டாரோடே–கண்டவரோடெல்லாம்
தீமை செய்வாய்–தீம்பு செய்பவனே!
வண்ணம்–திருமேனி நிறம்
வேலை அது–கடலின் நிறத்தை
ஒப்பாய்–ஒத்திருக்கப் பெற்றவனே!
வள்ளலே–உதாரனே!
எண் அரு–எண்ணுவதற்கு அருமையான (மிகப் பல)
பிள்ளைகள் இவர்–இப் பிள்ளைகள்
வந்திட்டு–வந்திருந்து
மணல் கொடு–மணலைக் கொண்டு வந்து
கண்ணில் தூவி–கண்ணில் தூவி விட்டு
(அதனோடு நில்லாமல்)
காலினால் பாய்ந்தனை–காலினாலும் உதைத்தாய்;
என்று என்று–என்று பலதரஞ்சொல்லி
(நீ செய்யுந்தீம்பைக் குறித்து)
முறைப்படுகின்றார்–முறையிடா நின்றார்கள்;
(ஆதலால் அங்கே போவதை விட்டு)
காப்பு இட வாராய்.

கண்ணில் மணல் கொடு தூவி காலினால் பாய்ந்தனை என்று என்று எண்ணரும் பிள்ளைகள் வந்திட்டு
விளையாடுகிற பிள்ளைகள் -எங்கள் கண்ணிலே மணலைத் தூவினால் என்றும் –
எங்களை காலாலே பாய்ந்தான் -என்றும்
பரிகணிக்க ஒண்ணாத பிள்ளைகள் எல்லாரும் வந்து முறைப்படா நின்றார்கள் என்று –
இவனைப் பிடித்து இறுக்கி அவர்களை பார்த்து இன்னாதாகிறாள் –

இவரார் முறைப்படுகின்றார்-
அதாவது
நீங்கள் பலர் -இவன் ஒருத்தன்
நீங்களோ இன்னம் முறைப்படு கிறிகோள் -என்னும் படியாக
என் கண்ணிலே மணலைத் தூவி -காலாலே பாய்ந்தார்கள் -என்று அழுமே இவன்
அது இறே அவள் மெய்யாகக் கொள்ளுகிறது —

கண்ணனே
அவர்கள் கண்ணிலே நில்லாதே இங்கே வாராய்
அன்றியிலே
எல்லாருக்கும் உன்னைத் தீம்பு ஏறும்படி எளியனாய் நில்லா நின்றாய் -என்னவுமாம் –

வெள்ளறை நின்றாய்
அது தன்னிலும் காட்டில் ஒரு ஸுலப்யமே இது –

கண்டாரோடே தீமை செய்வாய்
பொருந்தாரோடே தீமைகள் செய்யா நின்றாய் –

வண்ணமே வேலையது ஒப்பாய்
வேலை போன்ற நிறத்தை உடையவனே
தீம்புகள் செய்தாலும் விட ஒண்ணாத வடிவு அழகை உடையவனே

வள்ளலே காப்பிட வாராய்
இவ் வடிவு அழகை எனக்கு உபகரித்தவனே –

இத்தால்
வைதமான ஞானத்தை இந்திரிய பாரவஸ்யத்தாலே மறைத்தும்
அஸூத்த லீலா ரஸ ஸ்ரத்தையாலே சிலரை அநிஷ்ட நிவ்ருத்திக்கும் இஷ்ட ப்ராப்திக்கும் ஹேதுவான
சாதனத்தாலே-திருவடியாலே – சிலரை நிஷேதித்தும் செய்தான் என்று அவன் மேலே பலராக தோஷத்தை வைப்பார்கள் இறே
சம்சாரிகள் தங்கள் தோஷம் அறியாமையால் –

சாதன சாத்யங்களில் பொருந்தாதாரைக் கண்டு இருக்கச் செய்தேயும்
அவர்களுக்கு சன்னிஹிதனாகை இறே தீம்பு ஆவது –

—————

இப் பாட்டாலும் அது தன்னையே விஸ்தரிக்கிறது –

பல்லாயிரவர் இவ்வூரில் பிள்ளைகள் தீமைகள் செய்வார்
எல்லாம் உன் மேல் அன்றிப் போகாது எம்பிரான் இங்கே வாராய்
நல்லார்கள் வெள்ளறை நின்றாய் ஞானச் சுடரே உன் மேனி
சொல்லார வாழ்த்தி நின்று ஏத்தி சொப்படக் காப்பிட வாராய் -2 8-5 – –

பதவுரை

இ ஊரில்–(பஞ்சலக்ஷம் குடியுள்ள) இவ்வூரிலே
தீமைகள் செய்வார்–தீம்புகளைச் செய்பவர்களாகிய
பிள்ளைகள்–சிறுவர்கள்
பல் ஆயிரவர்–அனேக ஆயிரக் கணக்கானவர்கள்;
எல்லாம்–அவர்கள் செய்யும் தீம்புகளெல்லாம்
உன் மேல் அன்றி–உன் மேலல்லாமல்
(வேறொருவர் மேலும்)
போகாது–ஏறாது;
(இப்படியிருப்பதால் அங்கே போகாமல்)
எம்பிரான்! நீ இங்கே வாராய்;
நல்லார்கள்–நல்லவர்கள் வாழ்கிற
வெள்ளறை(யில்) நின்றாய்! ;
ஞானம் சுடரே–ஞான வொளியை யுடையவனே!
உன் மேனி–உன் திருமேனியை
சொல் ஆர் நின்று ஏத்தி–சொல் நிறையும்படி நின்று ஸ்தோத்ரஞ்செய்து
வாழ்த்தி–மங்களாசாஸநஞ்செய்து
சொப்பட–நன்றாக
காப்பு இட வாராய்.

பல்லாயிரவர் இவ்வூரில் பிள்ளைகள் தீமைகள் செய்வார் எல்லாம் உன் மேல் அன்றிப் போகாது
இவ்வூரில் பஞ்ச லக்ஷம் குடியில் பிள்ளைகள் எல்லாரும் தம் தாம் செய்த தீமைகளை உன் மேலே வையா நின்றார்கள் –
அவர்கள் அபிப்ராயத்தாலும்
உன் வியாபாரங்களாலும்
சத்யம் போலே கருத்து அறியாதாருக்கு உன் மேலே தோன்றும் இறே

எம்பிரான் இங்கே வாராய்
இப்படிச் சொல்லுவார் இடங்களிலே நில்லாதே
அவர்கள் சொலவும் நினைவும் பொறாதார் இடத்தே நீ வாராய்

உதங்க மகரிஷி -இவ் வர்த்தத்தை ப்ரஸ்துதமாக்க –
மகரிஷி போந்த கார்யம் என் போகலாகாதோ -என்றான் இறே

த்ருதராஷ்ட்ராதிகளும் –
ஜானாமி தர்மம் ந ச மே ப்ரவ்ருத்திர் ஜாநாமி அதர்மம் ந ச மே நிவ்ருத்திர்
கே நாபி தேவேந ஹ்ருதி ஸ்த்தி தேந யதா நியுக்தோஸ்மி ததா கரோமி -என்று
அறிவுக்குத் தானாகவும் –
ப்ரவ்ருத்தி நிவ்ருத்திகளுக்கு அவனாகவும் –
விபரீத பிரதிபத்தி பண்ணிச் சொன்னார்கள் இறே சஞ்சயனைப் பார்த்து
சஞ்சயனும் -மாயாம் சேவே பத்ரம் தே -என்றான் இறே

ஆழ்வார்களும் ஓரோ தசா விசேஷங்களில் வந்த ஆற்றாமையால்
இன்னும் நலிவான் எண்ணுகின்றாய் -( திருவாய் 7-1)
ஆற்றங்கரை வாழ் மரம் போல் அஞ்சுகிறேன் (கலியன்-11-8)
சீற்றம் உள ஆகிலும் சொல்லுவன்
தரு துயரம் தடாயேல்
இவை என்று இவை அறிவனேலும் –என்னால் அடைப்பு நீக்கல் ஒண்ணாது -)பெரிய திருவந்தாதி )
என்று இவை முதலாக அருளிச் செய்த பாசுரங்களைத் தம் தாமுக்குத் தோன்றின நினைவுகளால் சொல்லாமல்
ஒரு நிபுணாச்சார்யன் ஸ்ரீ பாதத்தில் ஆஸ்ரயித்து பூர்வாச்சார்யர்களுடைய அனுஷ்டான வசனங்களையும்
பிரார்த்தனா பூர்வகமாகக் கேட்டு விளங்க வேண்டி இறே இருப்பது –

ஞான அநுஷ்டானங்கள் கை வந்ததாம் போதைக்கு
அனுஷ்டானம் உண்டானபடி வந்ததே இல்லை யாகிலும்
அதுக்கு அநு தபித்து
ஞானத்தில் பழுதற நிற்கப் பெறிலும் நன்று இறே வர்த்தமானர்க்கு –

நல்லார்கள் வெள்ளறை நின்றாய் ஞானச் சுடரே
கண்ணன் விண்ணூரான அவ்வூரிலே பிள்ளைகள் தீமைகள் செய்யாதாப் போலே இறே
திரு வெள்ளறையிலே தேசிகரும்
1-நல்லவர்களாய் –
2-தாங்களும் பொல்லாங்கு செய்யாமல் –
3-பிராமாதிகமாக புகுந்தது உண்டாகிலும் அவன் மேல் வையாமல்
4-அவன் அவதாராதிகளிலே செய்த வியாபாரங்களில் ந்யூநாதிரேகங்கள் உண்டாய்த் தோற்றிற்றே யாகிலும்
(ந்யூநாதிரேகங்கள்-ந்யூநம் குறைவு அதிரேகங்கள்-நிறைவு )
அவற்றையும் செப்பம் செய்து –
லோக உபகாரம் ஆக்க வல்ல ஸ்ரீ வைஷ்ணவ ஸ்ரீயை உடையவர்களைக் குறித்து இறே –
நல்லார்கள் வெள்ளறை நின்றாய்-என்றது –

1-செந்தாமரை கண்ணற்க்கும் (புண்டரீகாக்ஷ பெருமாள் தானே இங்கு )
2-நித்ய விபூதியில் உள்ளாருக்கும்
3-தங்களுக்கும்
4-இந்த விபூதியில் உள்ளாருக்கும்
அதிகார அனுகுணமாக நல்லவர்கள் –

ஞானச் சுடரே உன் மேனி
ஞானமும் -ஞான ஆஸ்ரயமான ஸ்வரூபமும் -பிரகாசிக்கும் படியான விக்ரஹத்தை உடையவனே –
ஞானச் சுடர் ஏய்ந்து இருக்கிற உன்னுடைய திருமேனியை
ஞான ஆஸ்ரயமோ என்று விகல்பிக்கலாம் படி இறே திரு மேனி தான் இருப்பது

சொல்லார வாழ்த்தி நின்று ஏத்தி
சொல் நிறையும்படி நின்று ஏத்தி
ஸர்வ ஸப்த வாஸ்யன் என்று ஏத்தி
கவிக்கு நிறை பொருளாய் நின்றானை என்கிறபடி சொல்லாருவது பொருள் நிறைந்த இடத்தே இறே

அது கூடுவது –
வியாபக த்வய வ்யாவ்ருத்தமான ஸமாஸ த்வயத்திலும் –
வாக்ய த்வயத்திலும் இறே

(மூன்று வியாபக மந்த்ரங்கள்
வியாபக த்வய-விஷ்ணு வாஸூ தேவ வியாவருத்தம் -நாராயண
தத் புருஷ ஸமாஸம் -அவன் இருப்பிடம் மேன்மை
பஹு வரீஹி ஸமாசம் -ஸுலப்யம்
வாக்ய த்வயத்திலும்-முன் வாக்கியம் அவனே உபாயம் பின் வாக்கியம் உபேயம் )

அது தான் நிறைவதும் –
கீழ்ச் சொன்ன குறை ஒன்றும் இல்லாத கோவிந்தனான கண்ணன் நின்ற
திரு வெள்ளறையிலே இறே

ஆகை இறே
நல்லார்கள் வெள்ளறை -என்றதும்

இத்தனை வேணுமோ தான் காப்பிடும் போதைக்கு
ஏத்தி வாழ்த்தும் என் நெஞ்சமே -என்கிறபடி –
பல்லாண்டு பல்லாண்டு என்று ஏத்தி வாழ்த்தி –

சொப்படக் காப்பிட வாராய்
சொப்பட -என்றது நன்றாக -என்றபடி –
காப்பு என்றது –சேவடி செவ்வி திருக்காப்பு -என்றபடி –

———-

ஸ்வ தோஷத்தைப் பர தோஷம் ஆக்குவார் இடத்திலே நில்லாதே
இங்கே வா என்றார் கீழே
அவன் வாராமையாலே த்வரிப்பித்து அழைக்கிறார் இதில் –

கஞ்சன் கறுக்கொண்டு நின் மேல் கரு நிற செம்மயிர் பேயை
வஞ்சிப்பதற்கு விடுத்தான் என்பதோர் வார்த்தையும் உண்டு
மஞ்சு தவழ மணி மாட மதிள் திரு வெள்ளறையில் நின்றாய்
அஞ்சுவன் நீ அங்கு நிற்க அழகனே காப்பிட வாராய் -2- 8-6 – –

பதவுரை

மஞ்சு தவழ்–மேகங்கள் ஊர்ந்து செல்கின்ற
மணி மாடம்–ரத்ந மயமான வீடுகளையும்
மதிள்–மதிளையுமுடைய
திருவெள்ளறை(யில்) நின்றாய்! ;
கஞ்சன்–‘கம்ஸனானவன்
நின் மேல்–உன் மேலே,
கறுக்கொண்டு–கோபங்கொண்டு
கரு நிறம்–கரு நிறத்தையும்
செம் மயிர்–செம் பட்ட மயிரையுமுடைய
பேயை–பூதனையை
வஞ்சிப்பதற்கு–(உன்னை) வஞ்சனையாகக் கொல்வதற்கு
விடுத்தான்–அனுப்பினான்,
என்பது–என்பதான
ஓர் வார்த்தையும்–ஒரு சொல்லும்
உண்டு–கேட்டிருப்பதுண்டு,
(ஆதலால்)
நீ அங்கு நிற்க–நீ அவ்விடத்திலே நிற்பதற்கு
அஞ்சுவன்–நான் அஞ்சா நின்றேன்;
அழகனே! காப்பு இட வாராய்-

கஞ்சன் கறுக் கொண்டு நின் மேல்
அசரீரி வாக்கியம் முதலானவற்றைக் கேட்ட மாத்திரத்திலே சீறின அளவே அன்றிக்கே அத்யந்தம் வைர ஹ்ருதயனாய்
மக்கள் அறுவர் அளவிலும் -மறம் மாறாமல் -சாவாமல் இழிந்த வழி கண்டும் -சாவாமல் சிக்கென பிறந்து –
காவலோடும் ஸ்வ சாமர்த்யத்தோடும் திருவாய்ப்பாடியிலே புக்கு வளர்க்கிறான் -என்று கேட்டு இருக்கச் செய்தேயும்
பூதனையாலே சாதிப்பானாக இறே கம்சன் நினைத்து விட்டது –
ஆகையால் -நின் மேல் கறுக் கொண்டு -என்ன வேண்டிற்று –

ஆகை இறே
கரு நிற செம் மயிர் பேயை-வஞ்சிப்பதற்கு விடுத்தான் என்பதோர் வார்த்தையும் உண்டு-
இருள் திரண்டு ஒரு வடிவு ஆனால் போலே -கருகிய நிறத்தை உடையவளாய் –
அக்னி ஜ்வாலை மிகவும் கொழுந்து விடக் கிளம்பினால் போலே இருப்பதான மயிரையும் உடையளாக இருக்கிற பேய்ச்சியை
நீ நேர் கொடு வஞ்சிப்பதற்கு விடுத்தான் என்பதோர் வார்த்தையும் உண்டு
நேரே சென்றால் அவனை உன்னால் சாதிக்கப் போகாது –
நீ க்ருத்ரிம ரூபத்தால் சென்று சாதிக்க வேணும் காண் -என்று சொன்னான் என்கிற வார்த்தையும் உண்டு காண் பிறக்கிறது –

இவ் வார்த்தை தான்
ஸ்ரீ நந்தகோபர் ஸ்ரீ வஸூ தேவர் பக்கலிலே சென்று கேட்டு வந்து சொன்னார் ஆதல்
மதுரையில் பரவை வழக்கம்( செவி வழிச் செய்தி) இங்கே பிறந்தது ஆதல்
சாஷாத்காரம் ஆதல் –

மஞ்சு தவழ் மணி மாட மதிள் திரு வெள்ளறையில் நின்றாய்
மேகங்கள் ஆனவை -நாம் திருமலையில் -பெரிய இளைப்புடன் பெரிய ஏற்றம் ஏறுமா போலே –
தவழ்ந்து ஏறும்படியான உயர்த்தியை உடைத்தாய் –
படியிடை மாடத் தடியிடைத் தூணில் பதித்த பன் மணிகளின் ஒளியால் (பெரிய திருமொழி 4-10)–என்கிறபடியே
உள் எல்லாம் ரத்நாதிகளாலே அலங்க்ருதமாய் இருக்கிற மாடங்களையும் உடையதாய் –
அதுக்குத் தகுதியான திரு மதிள்களாலே சூழப்பட்டு இருக்கிற திரு வெள்ளறையிலே -நிலையார நின்றவனே –

அஞ்சுவன் நீ அங்கு நிற்க
குணத்திலே தோஷ தர்சனம் பண்ணுவார் இடத்திலே நிற்கிறதுக்கும்
பூதனைக்கு அஞ்சுமா போலே காணும் இவர் அஞ்சுகிற படி –

அழகனே காப்பிட வாராய்
பும்ஸாம் த்ருஷ்டி சித்த அபஹாரிணாம்
சாஷான் மன்மத மன்மத -என்று சொல்லுகிற
உன்னுடைய சவுந்தர்யத்தைக் கண்டு இருக்கச் செய்தேயும் த்வேஷம் பண்ணுவார் உண்டு போலே காணும் என்னுதல் –
த்ருஷ்டி தோஷ பரிகார அர்த்தமாகக் காப்பிட வாராய் என்கிறார் ஆதல்

மஞ்சு என்கிற இத்தால்
ஆந்தராளிகர் ஆனவர்கள் வந்து சேரும்படியான வ்யவசாய ப்ரஸித்தியையும் –

மணி -என்கையாலே
அக வாயிலே ஸ்வரூப ரூப குண விபூதிகளிலே பிரகாசிக்கிற ஞான விசேஷங்களையும்
அவற்றை நோக்குகின்ற விவசாயத்தையும் காட்டுகிறது –

————

பிறந்த வார்த்தை மெய்யாகவும் பெற்றது என்கிறார் –

கள்ளச் சகடும் மருதும் கலக்கழிய உதை செய்த
பிள்ளை அரசே நீ பேயை பிடித்து முலை உண்ட பின்னை
உள்ளவாறு ஒன்றும் அறியேன் ஒளி உடை வெள்ளறை நின்றாய்
பள்ளிகொள் போது இதுவாகும் பரமனே காப்பிட வாராய் -2 -8-7 – –

பதவுரை

கள்ளம்–வஞ்சனை யுடைய
சகடும்–சகடாஸுரனையும்
மருதும்–யமளார்ஜுநங்களையும்
கலக்கு அழிய–(வடிவம்) கட்டுக் குலைந்தழியும்படி
உதை செய்த–(திருவடிகளால்) உதைத்துத் தள்ளிய
பிள்ளை அரசே–பிள்ளைத் தன்மையைக் கொண்ட பெருமையனே!
நீ-நீ
பேயை–பூதனையினுடைய
முலை பிடித்து உண்ட பின்னை–தாயாகவே நினைத்து -முலையைப் பிடித்து (வாய் வைத்து) உண்ட பின்பு
உள்ள ஆறு–உள்ள படி
ஒன்றும் அறியேன்–ஒன்றுமறிகிறேனில்லை;
ஒளி உடை வெள்ளறை நின்றாய்! ;
இது–இப்போது
பள்ளி கொள் போது ஆகும்–படுத்து உறங்குகிற வேளையாகும்;
பரமனே!-அழகாலே மேம்பட்டவனே காப்பு இட வாராய்.

கள்ளச் சகடும் மருதும் கலக்கழிய உதை செய்த பிள்ளை அரசே நீ பேயை பிடித்து முலை உண்ட பின்னை
பூதனை யுடைய முலையைப் பிடித்து உண்ட பிள்ளை அரசே
பிள்ளைத் தனம் குன்றாமையாலே பிள்ளை அரசே என்கிறார் –
க்ருத்ரிமான சகடாசூரன் முதலான பிரதிகூலரைக் கலங்கி அழியும் படி நிரசித்த பின்னை –

உன்னை உள்ளபடியே அறிகிறேன் இல்லை
அதாவது –
பருவத்துக்குத் தகாதவை செய்தபடியால் -மேலும் ஏது விளையும் என்று அறிகிறேன் இல்லை –
வடதள ஸாயி யுடைய அகடிதம் தன்னை அறிந்தாலும் உன்னை உள்ளவாறு அறிகிறிலேன் –
அதாவது –
எல்லா அவஸ்தையிலும் -ஆஸ்ரித ரக்ஷணம் தப்பாமை பாரீர் –

இத்தால் ஆஸ்ரித விரோதி நிரசனமோ
அவர்களுடைய அபீஷ்ட பல பிரதானமோ
உன்னுடைய ஸத் பாவ ஹேது -என்று அறிகிறிலேன் –

ஒளி உடை வெள்ளறை நின்றாய்-பரமனே
அது உள்ளபடியே பிரகாசிக்கும்படியாக இறே
அதி பிரகாசமான திரு வெள்ளறையிலே நின்று அருளிற்றும் –
இப்படி நின்று அருளின ஸர்வ ஸ்மாத் பரமனே

பள்ளி கொள் போது இதுவாகும்
நான் அழைக்கிற இந்தக் காலம் கண் வளரப் ப்ராப்தமான காலம் காண்

காப்பிட வாராய்

பள்ளி கொள்ளுகையாவது
லீலா ரசத்தில் நிர்ப்பரனாகை இறே

பேயை பிடித்து முலை உண்ட பிள்ளை அரசே
ஒளி உடை வெள்ளறை நின்றாய்
கள்ளச் சகடும் மருதும் கலக்கழிய உதை செய்த பின்னை
உன்னை உள்ளவாறு ஒன்றும் அறியேன்
பள்ளிகொள் போது இதுவாகும் பரமனே காப்பிட வாராய்
என்று அந்வயம் –

————

பூத நாதிகளை நிரசித்த அளவேயோ
குவாலாயா பீடத்தையும் அநாயாசேன நிரசித்தவன் அன்றோ -நீ என்கிறார் –

இன்பம் அதனை உயர்த்தாய் இமையவர்க்கு என்றும் அரியாய்
கும்பக் களிறு அட்ட கோவே கொடும் கஞ்சன் நெஞ்சினில் கூற்றே
செம் பொன் மதிள் வெள்ளறையாய் செல்வத்தினால் வளர் பிள்ளாய்
கம்பக் கபாலி காண் அங்கு கடிதோடிக் காப்பிட வாராய் – 2-8 -8-

பதவுரை

(உன் குண சேஷ்டிதங்களால்)
இன்பம் அதனை–பரமாநந்தத்தை
உயர்த்தாய்–(எனக்கு) மேன் மேலுண்டாக்கினவனே!
தொல்லை இன்பத்து இறுதி கண்டவள் அன்றோ
இமையவர்க்கு-தேவர்க்கு
என்றும்–எந்நாளும்
அரியாய்–அருமையானவனே!
கும்பம்–மஸ்தகத்தையுடைய
களிறு–குவலயாபீடத்தை
அட்ட–கொன்ற
கோவே–ஸ்வாமியே!
கொடு–கொடுமை தங்கிய
கஞ்சன்–கம்ஸனுடைய
நெஞ்சினில்–மநஸ்ஸிலே
கூற்றே–யமன் போல் பயங்கரனாய்த் தோன்றுமவனே!
செம் பொன் மதிள் வெள்ளறையாய்! ;
செல்லத்தினால் வளர்–செல்வச் செருக்கோடு வளர்கின்ற
பிள்ளாய்–குழந்தாய்!
அங்கு–நீ இருக்கிறவிடத்தில்
கம்பம்–(கண்டார்க்கு) நடுக்கத்தை விளைக்க வல்ல
கபாலி காண்–துர்க்கையாகும்;
(ஆகையால் அங்கு நில்லாமல்)
கடிது ஓடி–மிகவும் விரைந்தோடி
காப்பு இட வாராய்.

இன்பம் அதனை உயர்த்தாய்
புருஷார்த்தமாக நிலை நின்ற இன்பத்துக்கு மேலே
உன்னுடைய அவதார வியாபாரங்களில் உண்டான
சீலாதி குணங்களை எனக்குப் பிரகாசிப்பித்து
என்னைக் கொண்டு மங்களா ஸாஸனம் பண்ணுவித்துக் கொள்ளுகிறவனே

இமையவர்க்கு என்றும் அரியாய்
இவ் வெளிமை இந்நிலத்தில் வந்தால் நித்ய ஸூரிகளுக்கும் அரிதானவனே என்னுதல் –
அன்றிக்கே
இவ் வெளிமை இந்நிலத்தில் தேவர்களுக்கு பிரகாசிப்பியாதவனே என்னுதல்

கும்பக் களிறு அட்ட கோவே
கும்ப மிகு மத யானைப் பாகனோடும் குலைந்து விழ நிரசித்த ஸுர்யத்தை உடையவனே
கும்பம் -மஸ்தகம் –

கொடும் கஞ்சன் நெஞ்சினில் கூற்றே
கஞ்சன் தன்னுடைய நெஞ்சில் காட்டில் தனக்குக் கொடியதான கூற்று இல்லை இறே
ஆயிருக்க அவனுக்கு அவன் நெஞ்சிலும் காட்டில் கொடியதான கூற்றாய் அந்நினைவை நிரசித்தவனே –

செம் பொன் மதிள் வெள்ளறையாய்
மங்களா ஸாஸன பரர்க்கு ஸ்ப்ருஹாவஹமான மதிளாலே சூழப்பட்ட
திரு வெள்ளறையை நிரூபகமாக யுடையவனே

செல்வத்தினால் வளர் பிள்ளாய்
சக்ரவர்த்தி திரு மகனைப் போலே பலருக்கும் நியாம்யனாய் வளருகை அன்றிக்கே
தந்தக் களிறு போலே தானே விளையாடும்படி நந்தன் மகனான செலவை யுடையவன் –

கம்பக் கபாலி காண்
கண்ட போதே அனுகூலருக்கும் நடுக்கத்தை விளைப்பிக்க வல்ல க்ரூர விஷத்தையும் –
கபாலத்தையும் யுடையவன் சஞ்சரிக்கிற காலம் காண் –

அங்கு கடிதோடிக் காப்பிட வாராய்
அவ் விடத்திலே நில்லாதே கடுக நடை இட்டு
நான் காப்பிடும்படி வாராய் –

———–

கீழே கம்பக் கபாலி காண் -என்ற வாராமையாலே –
அதிலும் கொடிது காண் நாற் சந்தி -வாராய் என்கிறார்
சக்ரவர்த்தி திருமகன் பக்வானான பின்பு இறே மாத்ரு வசன பரிபாலனம் செய்தது
நீ பிறந்த அன்றே மாத்ரு வசன பரிபாலனம் செய்தவன் அல்லையோ என்கிறார் –

இருக்கொடு நீர் சங்கில் கொண்டிட்டு எழில் மறையோர் வந்து நின்றார்
தருக்கேல் நம்பி சந்தி நின்று தாய் சொல்லு கொள்ளாய் சில நாள்
திருக் காப்பு நான் உன்னைச் சாத்தத் தேசுடை வெள்ளறை நின்றாய்
உருக்காட்டும் அந்தி விளக்கு இன்று ஒளி கொள்ள ஏற்றுகிறேன் வாராய் – 2-8 9-

பதவுரை

இருக்கொடு–(புருஷ ஸூக்தம் முதலிய) ருக்குக்களைச் சொல்லிக் கொண்டு
நீர்–தீர்த்தத்தை
சங்கில்–சங்கத்திலே
கொண்டிட்டு–கொணர்ந்து
எழில்–விலக்ஷணரான
மறையோர்–ப்ராஹ்மணர்
(உனக்கு ரக்ஷையிடுவதற்கு)
வந்து நின்றார்–வந்து நிற்கிறார்கள்;
நம்பி–தீம்பு நிறைந்தவனே!
சந்தி நின்று–நாற்சந்தியிலே நின்று
தருக்கேல்–செருக்கித் திரியாதே;
சில நாள்–சில காலம்
தாய் சொல்லு–தாய் வார்த்தையை
கொள்ளாய்–கேட்பாயாக;
தேசு உடை–தேஜஸ்ஸை உடைய வெள்ளறை நின்றாய்! ;
இன்று–இப்போது
நான்–நான்
திரு காப்பு–அழகிய ரக்ஷையை
உன்னை சாத்த–உனக்கு இடுதற்காக
உருகாட்டும் அந்திவிளக்கு–உன் திருமேனி வடிவத்தைக் காட்டுகின்ற அந்தி விளக்கை
ஏற்றுகேன்–ஏற்றுவேன்;
(இதைக்காண)
வாராய்–கடுக வருவாயாக.

இருக்கொடு நீர் சங்கில் கொண்டிட்டு எழில் மறையோர் வந்து நின்றார்
ருக்கு முதலான வேதங்களோடே வேதாந்திகளான ப்ராஹ்மண உத்தமர் உன்னை ரக்ஷை விடுவதாக –
சங்கிலே ஸுத்த ஜலத்தையும் கொண்டு வந்து நில்லா நின்றார்கள் –
உங்கள் தமப்பனார் வந்தால் ஆசார உபசாரம் செய்து -கோ தானம் முதலியவைகளையும் செய்து –
அவர்களைக் கொண்டு ரக்ஷை இடுவித்துக் காண் போருவார் –
நீயும் அவர்கள் ரக்ஷை இடும்படி வாராய் என்ன

தருக்கேல் நம்பி –
அதுவும் கேளாமல் கர்வித்து ஓடப் புகுந்தான் என்னுதல்
உத்தர ப்ரத் யுத்தம் சொல்லி ஓடப் புகுந்தான் -என்னுதல் –

அவன் சொன்ன உத்தரம் தான் என் என்னில் –
அவர்கள் தங்கள் காரியத்துக்கு அன்றோ வந்தார்கள் –
என் கார்யத்துக்கோ வந்தார்கள் என்றால் போலே
சில உத்தரம் சொல்லவும் கூடும் இறே

ஐயரை ரக்ஷை இட்டு கோ தானம் கொண்டு போகிடாய் –
அவர்கள் ஸ்வ ரக்ஷண சா பேஷராய் யன்றோ வந்தார்கள்
என்றால் போலே சில உத்தரம் சொல்லவும் கூடும் இறே

சக்கரவர்த்தி திருமகனைப் போலே குணவானாய் —
அவர்களைச் சென்று நமஸ்கரித்து –
அவர்கள் ரக்ஷை இட –
அந்த ரக்ஷை தனக்கு ரக்ஷணம் என்று நினைத்து இருக்கிறான் அன்றே –

நம்பி
கார்வோத்தரன் ஆனவன் என்னுதல்
அந்த ரக்ஷையாலே நிரபேஷன் ஆனவன் என்னுதல்

சந்தி நின்று தாய் சொல்லு கொள்ளாய் சில நாள்
இன்னமும் சில நாள் மாத்ரு வசன பரிபாலநம் செய்ய வேணும் காண்
என்னை இப்படி நிர்பந்தித்து நியமிக்கிறது முன்பு அழைத்தால் போலேயோ என்ன

திருக் காப்பு நான் உன்னைச் சாத்தத் தேசுடை வெள்ளறை நின்றாய்
உனக்கு தேஜஸ்ஸூ மிகவும் உண்டாகும்படி நான் உன்னைத் திருக் காப்புச் சாத்த
அழகியதாக ரக்ஷை இட திரு வெள்ளறையிலே நித்ய வாஸம் செய்கிறவனே –

உருக் காட்டும் அந்தி விளக்கு இன்று ஒளி கொள்ள ஏற்றுகிறேன் வாராய் –
திருவந்திக் காப்பு ஏற்றுவார் ஏற்றி எடுப்பது
நிரதிசய போக்யமான திருமேனி காண்கை புருஷார்த்தமாக இறே
அது இறே அவனுக்கு ரக்ஷை ஆவது

ஒளி கொள்ளும் அந்தி விளக்கு இன்று ஏற்றுகிறேன் வாராய் –
ரத்நாதிகளுடைய தேஜஸ்ஸை அதிக்ரமித்து இறே இவன் -(தீப -)தேஜஸ்ஸூ இருப்பது
இன்று -என்றது
இப்போது என்றபடி –

————–

நிகமத்தில் இத்திருமொழி கற்றார்க்கு பலம் சொல்லி தலை கட்டுகிறார் –

போதமர் செல்வக் கொழுந்து புணர் திரு வெள்ளறையானை
மாதர்க்கு உயர்ந்த யசோதை மகன் தன்னைக் காப்பிட்ட மாற்றம்
வேதப் பயன் கொள்ள வல்ல விட்டு சித்தன் சொன்ன மாலை
பாதப் பயன் கொள்ள வல்ல பத்தர் உள்ளார் வினை போமே -2- 8-10 –

பதவுரை

மாதர்க்கு உயர்ந்த–ஸ்திரீகளுள் சிறந்த
அசோதை–யசோதைப் பிராட்டி
மகன் தன்னை–தன் புத்ரனான கண்ணனை
காப்பு இட்ட–ரக்ஷை யிட அழைத்த
மாற்றம்–வார்த்தையை
போது அமர்–தாமரைப் பூவைப் (பிறப்பிடமாகப்) பொருந்திய
செல்வக் கொழுந்து–செல்வத்திற்கு உரியவளாய் மற்றைத் தேவியரிற் சிறந்தவளான பிராட்டி
புணர்–ஸம்ச்லேஷிக்கப் பெற்ற
திரு வெள்ளறையானை–திரு வெள்ளறையில் நின்றருளியவனைப் பற்றி-,
(எம்பெருமானுக்கு மங்களாசாஸநம் செய்கையையே)
வேதப் பயன்–வேத தாத்பர்யமாக
கொள்ள வல்ல–அறிய வல்ல
விட்டு சித்தன்–பெரியாழ்வார்
சொன்ன–அருளிச் செய்த
மாலை–பாமாலையினுடைய
பாதம் பயன்–ஓரடி கற்றதனாலாகிய பயனை-நாலாம் அடியில் சொன்ன காப்பிடுதலை –
கொள்ள வல்ல–அடைய வல்ல
பக்தர் உள்ளார்–பக்தராக உள்ளவரது
வினை–வினைகளெல்லாம்
போம்–கழிந்து விடும்.

போதமர் செல்வக் கொழுந்து புணர் திரு வெள்ளறையானை
தனக்குப் பிறந்தகமான தாமரைப் பூவிலே அமரும்படியான செல்வத்தை உடையவள்
பூவில் பரிமளமே வடிவு கொண்டு எழுந்தால் போலே இறே இவளுடைய மார்த்வ ரூபம் தான் இருப்பது –
அதாவது
அவன் இவளுக்கு ஸர்வ கந்த -ஸர்வ ரஸமும் ஆனால் போலே –
இவளும் அவனுக்கு அப்படியேயாய் இருக்கை –

இவளுடைய செல்வு இறே அவனுக்கு சர்வாதிகத்வத்தாலும் உண்டான செல்வாயிற்றும்
இச் செல்வம் கொழுந்து விடுவதும் திரு மார்பில் சுவட்டிலே இறே
அந்த சுவடு அறிந்த பின்பு இறே பிறந்த அகத்தை மறந்தது –
இனி இவளும் நினைப்பது பிராட்டி ஸ்ரீ மிதிலையை நினைக்கும் அன்று இறே

இக் கொழுந்துக்கு உபக்நம் ஆவான் அவன் இறே
ஆகை இறே –கொழுந்து புணர் திரு வெள்ளறையானை-என்றது
கொழுந்து -தலைவி
இவளுடைய ப்ராதான்யம் தோன்றும் இறே -திரு வெள்ளறையான் -என்ற போதே –

மாதர்க்கு உயர்ந்த யசோதை மகன் தன்னைக் காப்பிட்ட மாற்றம்
மாது –
பருவத்தால் வந்த இளமையில் பிரதான்யம் –

மாந்தர்க்கு உயருகை யாவது –
தம் தம்முடைய பர்த்தாக்களுக்கு அபிமதைகளாய்
வச வர்த்திகளாய் இருக்கை இறே

இவளுக்கு உயர்த்தியாவது –
பர்த்ரு ஸ்நேஹத்தில் காட்டிலும் புத்ர ஸ்நேஹம் மிக்கு இருக்கை
ஆனால் இறே பார்த்தாவுக்கு வச வர்த்தி யாவது –
யதா யதா ஹி கௌசல்யா தாஸீ வத்ய -இத்யாதி வத்

அசோதை மகன் -என்கையாலே
ஸ்ரீ நந்தகோபரும் ஸ்ரீ வஸூ தேவரைப் போலேயோ தான்
இவள் தான் -தன் மகன் -என்று அபிமானித்தால் இறே
அவன் தான் நந்த மகன் ஆவதுவும் நம்பி ஆவதுவும் –

மகன் தன்னைக் காப்பிட்ட மாற்றத்தை
பல காலும் அழைத்துக் காப்பிட்டு
தன்னுடைய ஸ்நேஹம் எல்லாம் தோன்றும்படி வாழ்த்தின பிரகாரத்தை –

மாற்றம் -சொல்லு

வேதப் பயன் கொள்ள வல்ல விட்டு சித்தன் சொன்ன மாலை
வேதப் பயன் கொள்ள வல்லார் இவர் போலே காணும் –
பயனாவது -மங்களா சாசனம் செய்கை இறே
சாந்தி ஸ்வஸ்திகள் வேத ப்ரயோஜனமாய் இருக்கச் செய்தேயும் –
சாதாரண அசாதாரண விபாக நிரபேஷமாகவும் வரும் இறே
விஷ்ணு சித்தரான இவர் கொள்ளும் பிரயோஜனம் வ்யாவ்ருத்தமாய் இறே இருப்பது –

இந்த விஷ்ணு ஸப்தம்
வ்யாபகமான பிரதம ரஹஸ்யத்திலே ப்ரணவ நமஸ்ஸூக்களோடே கூடி இருக்கும் இறே
ஆகையால் இறே
விஷ்ணு சித்தன் மனத்தே கோயில் கொண்ட கோவலன் -என்றது –

(பாஞ்ச ராத்ர ஆகமம் -ச கண்ட நமஸ் -அர்த்தம் பிரதம ரஹஸ்யத்துக்கு மட்டுமே சொல்லும்
நான் எனக்கு அல்லன்
அத்யந்த சேஷி -பிரணவம் –நாம் சேஷத்வம் இத்தால் அறிகிறோம்
நம -பாரதந்தர்யம் -அவன் ஸ்வதந்த்ரன்
அநந்யார்ஹ சேஷத்வம் –
பரார்த்தமாக கைங்கர்யம் -தனக்கே யாக எனைக் கொள்ளும் ஈதே
பர கத அதிசய ஆதேய இச்சையா இத்யாதி
ரிஷிகள் சித்தத்தில் ஸ்வார்த்ததையுடன் சேர்ந்து இருக்கும் –
வேதப்பயன் கொள்ள மாட்டார்கள்
ஸ்வார்த்தத்தை ஸ்வா தந்திரம் லேசமும் இல்லாமல் கொண்டவர் இவர் மட்டுமே )

சொன்ன மாலை பாதப் பயன் கொள்ள வல்ல
அருளிச் செய்த மாலையாவது -சென்னி ஓங்கு அளவாக

இதில் பாதப் பயன் ஆவது –
திருப் பல்லாண்டில் முதல் பாட்டில் முதல் அடியில் பிரயோஜனம்
பல்லாண்டு செய்வதே தானே அந்திக்காப்பு
நிகமன பிரயோஜனமும் இது தான் இறே

பத்தர் உள்ளார் வினை போமே
இப் பிரயோஜனத்தை இவர் அபிமான அந்தர் கதமான பக்தியோடு கொள்ள வல்லார் உண்டாகில்
இவரைப் போல் திருப் பல்லாண்டு பாடி அடிமை செய்யப் பெற்றிலோம் -என்ற வினைகள் எல்லாம்
வாசனையோடு போம் என்று அருளிச் செய்கிறார் –

————————————————————————————

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ திருவாய்மொழிப் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய வாச்சான் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரியாழ்வார் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்.

ஸ்ரீ பெரியாழ்வார் திருமொழி -ஸ்ரீ திருவாய் மொழிப்பிள்ளை அருளிச் செய்த ஸ்வாபதேச வியாக்யானம் —2-7—ஆநிரை மேய்க்க நீ போதி–

பிரவேசம்
பகவச் சரணார்த்திகளையும் -கேவலர்களையும் -ஐஸ்வர்யார்த்தி களையும் அழைத்து –
அவர்கள் இசைந்து வர –
தம்மோடே ஸூ மனாக்களை சிரஸா வஹீக்கை இறே

திருப்பல்லாண்டு தொடக்கமாக சங்கதி இங்கு

கூழாட் பட்டு உள்ளார் -காக சமரரான உள்ளவர்களையும் கூப்பிட்டு
நீர்மை மேன்மை காட்டிப் பயப்படுத்தி
மேலே மேலே மங்களா சாசனம் பண்ணும் படி -ஓக்க உரைக்க -தம்மோடு கூட்டிக் கொண்டு
இவை கற்றாருக்குப் பலம் சொல்லித் தலைக்கட்டினார் கீழ்

இனி இதில்
திரு மஞ்சனம் பண்ணி
திருக் குழல் பேணி
திருக்கோலையும் கொடுத்து
இனி
அவர்கள் இசைந்து வர –
தம்மோடே ஸூ மனாக்களை சிரஸா வஹீக்கை இறே
அவ்வர்த்தத்தை -யசோதா பிராட்டி பூ சூட்ட வாராய் -என்று அழைத்த பாசுரத்தை
வியாஜ்யமாக்கி அருளிச் செய்கிறார் –

————–

ஆநிரை மேய்க்க நீ போதி அரு மருந்து ஆவது அறியாய்
கானகம் எல்லாம் திரிந்து உன் கரிய திருமேனி வாட
பானையில் பாலைப் பருகி பற்றாதார் எல்லாம் சிரிப்பத்
தேனில் இனிய பிரானே செண்பகப் பூ சூட்ட வாராய் -2 7-1 – –

பதவுரை

தேனில்–தேனைக் காட்டிலும்
இனிய–போக்யனாயிருக்கிற
பிரானே–ப்ரபுவே!
பற்றாதார் எல்லாம்–பகைவரெல்லாரும்
சிரிப்ப–பரிஹஸிக்கும்படி
பானையில் பாலை பருகி–(கறந்த) பானையிலே யுள்ள பச்சைப் பாலைக் குடித்து
(பின்பு)
உன்–உன்னுடைய
கரிய–ஸ்யாமமான
திருமேனி–அழகிய திருமேனி
வாட–வாடும்படி
கானகம் எல்லாம் திரிந்து–காட்டிடம் முழுதும் திரிந்து கொண்டு
ஆநிரை–பசுக்களின் திரளை
மேய்க்க–மேய்ப்பதற்கு
நீ போதி–ஸூ குமாரமான நீ போகிறாய்;
அரு மருந்து ஆவது–(நீ உன்னை) பெறுதற்கரிய தேவாம்ருதம் போன்றவனாதலை
சம்சாரிகளுக்கு சம்சாரம் போக்கவும் நித்யர்களுக்கு போகம் அனுபவிக்க மருந்து
அறியாய்–அறிகிறாயில்லை;
(இனி நீ கன்று மேய்ப்பதை விட்டிட்டு)
செண்பகம் பூ–செண்பகப் பூவை–காலைப் பூவை
சூட்ட–(நான்) சூட்டும்படி
வாராய்–வருவாயாக

ஆநிரை மேய்க்க நீ போதி
உன்னையும் பாராதே
என்னையும் பாராதே –
கையிலே காக்கை தந்த கோலைக் கொண்டு பசு மேய்க்கப் போகா நின்றாய் –

அரு மருந்து ஆவது அறியாய்
பெறுவதற்கு அரிய மருந்து ஆவது அறிகிறாய் இல்லை –
இவன் ஆரா வமுது இறே
இது கடல் படா அமுது இறே
ஆகை இறே அரு மருந்து ஆயிற்று –

மருந்து -அம்ருதம்
இம் மருந்து தான்
சந்நிதி பண்ணின போது போக்யமுமாய்
நீங்கின போது சத்தா நாஸ பரிஹாரமுமாய் இறே இருப்பது –

கானகம் எல்லாம் திரிந்து
பசுக்கள் பச்சை கண்ட இடம் எங்கும் திரிந்து மேய்க்கையாலே
இவனுக்கும் வழியே போய் வழியே வருவதாய் இராதே

உன் கரிய திருமேனி வாட
காட்டில் உண்டான இடம் எங்கும் திரிகையாலே பசுக்களுக்கும் சிரமஹரமான திருமேனி வாடும் காண்

பானையில் பாலைப் பருகி -பற்றாதார் எல்லாம் சிரிப்பத்-
காயாய் பாலைப் பருகுகையாலே இவளுக்கு வயிறு பிடியாய்
பானையோடே பருகுகையாலே

உன்னை யுகவாதார்-
உன் பக்கல் நெஞ்சு பற்றாதார்
உன் பக்கல் சிறிது உண்டான குணங்களும் ஹாஸ ஹேதுவாய் விடும் இறே அவர்களுக்கு –

தேனில் இனிய பிரானே
தேன் பாலைப் பருகிற்றோ
தேனிலும் இனிதாய் இருக்கிற அம்ருதம் பாலைப் பருகிற்றோ
இவை இரண்டும் தன்னைத் தானே உபகரிக்க மாட்டாதே –
தன்னைத் தானே உபகரிக்கும் தேனும் அம்ருதமும் போலே இறே
இவன் தன்னைத் தானே உபகரிக்கும் படி –

செண்பகப் பூ சூட்ட வாராய்
கால புஷ்பம் செவ்வி குன்றாமல் சாத்த வாராய்
இது தான் சிரஸா வஹியாத போது ஸுமநஸ்யம் வாடும் காண் –

தேனில் இனிய பிரானே -பற்றாதார் எல்லாம் சிரிப்ப -பானையில் பாலைப் பருகி
உன் கரிய திருமேனி வாட -கானகம் எல்லாம் திரிந்து -ஆநிரை மேய்க்க நீ போதி
அரு மருந்து ஆவது அறியாய் -செண்பக பூ சூட்ட வாராய் –
என்று அந்வயம்–

———-

கரு உடை மேகங்கள் கண்டால் உன்னைக் கண்டால் ஒக்கும் கண்கள்
உரு உடையாய் உலகு எழும் உண்டாக வந்து பிறந்தாய்
திரு உடையாள் மணவாளா திருவரங்கத்தே கிடந்தாய்
மருவி மணம் கமழ்கின்ற மல்லிகைப் பூ சூட்ட வாராய் -2 7-2 –

பதவுரை

கண்கள்–கண்களானவை
உன்னை கண்டால்–உன்னைப் பார்த்தால்
கரு உடை மேகங்கள்–கர்ப்பத்தை யுடைய (நீர் கொண்ட) மேகங்களை
கண்டால்–பார்த்தால் (அதை)
ஒக்கும்–ஒத்துக் குளிர்கின்ற
உரு உடையாய்–வடிவை யுடையவனே!
உலகு ஏழும்–ஏழுலகங்களும்
உண்டாக–ஸத்தை பெறும்படி
வந்து பிறந்தாய்–திருவவதரித்தவனே!
திரு உடையாள்–(உன்னை) ஸம்பத்தாக வுடைய பிராட்டிக்கு
மணவாளா–நாயகனே!
திரு அரங்கத்தே–கோயிலிலே
கிடந்தாய்–பள்ளி கொண்டிருப்பவனே!
மணம்–வாஸனை
மருவி கமழ்கின்ற–நீங்காமலிருந்து பரிமளிக்கிற
மல்லிகைப் பூ–மல்லிகைப் பூவை
சூட்ட வாராய்-.

கரு உடை மேகங்கள் கண்டால் உன்னைக் கண்டால் ஒக்கும் கண்கள்
நீர் கொண்டு எழுந்து கருகின மேகங்களைக் கண்டால் உன்னைக் கண்டால் ஒக்கும்
உன்னைக் கண்டால் நீர் கொண்டு எழுந்த மேகங்கள் ஒக்கும்

கண்கள் உரு உடையாய்
கண்கள் உடையாய்
உரு உடையாய்
உபமான ரஹிதமான திருக் கண்களையும்
அப்படிப்பட்ட சவுந்தர்யத்தையும் உடையவனே –

உலகு எழும் உண்டாக வந்து பிறந்தாய்
உன்னாலே ஸ்ருஜ்யமான லோகங்கள் சங்கல்பத்திலே கிடந்தும் நசியாமல்
கந்த அநு வர்த்திகளாய் உஜ்ஜீவிக்கும் படியாக இறே வந்து திரு அவதரித்தது –

தர்ம ஸம்ஸ்தாபன அர்த்தாயா —
தர்ம ஸம்ஸ்தாபனம் செய்து சத்தையை நோக்குமவனும் –
தர்ம ஸப்த வாஸ்யனாய் திரு அவதரித்து சத்தா வர்த்தகனாய்
மங்களா ஸாஸன பர்யந்தமாக ஆச்சார்ய முகத்தால் யுண்டாக்குமவனும்
தானே யாகையாலே -பிறந்தாய் -என்கிறார் –

இது தன்னை சிசுபாலாதிகள் குறையாகவும் சொல்லுவர்கள் இறே
அவ்வளவேயோ –
பவுண்டரக வாஸூ தேவனைப் போலே தம் தம்முடைய ஜென்மங்களையும் –
ஐஸ்வர்யாதிகளையும் – தேவதாந்த்ரங்களையும் -சர்வாதிகமாக நினைத்து இருப்பாரையும் –
பொறுக்கும் இறே இந்த பூமி –

திரு உடையாள் மணவாளா
பிறந்தாய் என்கிறதுக்கு ஹேது சொல்கிறது –
கஸ் ஸ்ரீஸ் ஸ்ரீய –
ஸ்ரீய ஸ்ரீ –
திருவுக்கும் திருவாகிய
சிந்தை தன்னுள் நீங்காது இருந்த திருவே
என்கிற திருவை உடையவள் என்ற போதே-ஸாஷால் லஷ்மீ – என்று தோன்றும் இறே

அவன் இவள் உடைமையானால் -போக உபகரண -லீலா உபகரணம் போலே –
அவளுக்கு இஷ்ட விநியோக அர்ஹமாக வேணும் இறே –
கேவல க்ருபா நிர்வாஹ்ய வர்கே வயம் சேஷித்வே பரம புமான் -என்கிறபடியே –
(அவள் கருணா கடாக்ஷத்தாலே நாம் -நிர்வகிக்கப்படுகிறோம்
அவனும் சேஷி யாக நிர்வகிக்கப் படுகிறான் )
திருவுடையாள் மணவாளன் ஆனால் அவள் நியமித்த இடத்தில் -கண் வளருகை இறே உள்ளது –

திருவரங்கத்தே கிடந்தாய்–மருவி மணம் கமழ்கின்ற மல்லிகைப் பூ சூட்ட வாராய்-
இம் மருவி மணம் கமழ்கின்ற மல்லிகை என்னுதல்

அன்றிக்கே
என் மடியிலே மருவி இருந்து பூச் சூட வேணும் காண்
பூச்சூட வாராய் என்னவுமாம் –

———–

மச்சொடு மாளிகை ஏறி மாதர்கள் தம் இடம் புக்கு
கச்சோடு பட்டைக் கிழித்து காம்பு துகில் அவை கீறி
நிச்சலும் தீமைகள் செய்வாய் நீள் திருவேம்கடத்து எந்தாய்
பச்சை தமநகத்தோடு பாதிரிப் பூ சூட்ட வாராய் 2-7 3- –

பதவுரை

மச்சொடு மாளிகை ஏறி–நடு நலையிலும் மேல் நிலையிலும் ஏறிப் போய்
மாதர்கள் தம் இடம் புக்கு–பெண்களிருக்கிற இடத்திலே புகுந்து
கச்சொடு–(அவர்களுடைய முலைகளின் மேலிருந்த) கச்சுக்களையும்
பட்டை–பட்டாடைகளையும்
கிழித்து–கிழித்து விட்டு
காம்பு துகில் அவை–(மற்றும் அப் பெண்கள் உடுத்துள்ள) கரை கட்டின சேலையையும்
கீறி–கிழித்துப் போட்டு
(இப்படியே)
நிச்சலும்–ப்ரதி நித்யம்
தீமைகள்–துஷ்ட சேஷ்டைகளை
செய்வாய்–செய்பவனே!
நீள் திருவேங்கடத்து–உயர்ந்த திருமலையில் எழுந்தருளியிருக்கிற
எந்தாய்–ஸ்வாமியே!
பச்சை–பசு நிறமுள்ள
தமனகத்தோடு–மருக்கொழுந்தையும்
பாதிரிப்பூ–பாதிரிப்பூவையும்
சூட்டவாராய்-.

மச்சொடு மாளிகை ஏறி மாதர்கள் தம் இடம் புக்கு
உலகு ஏழும் உண்டாக வந்து பிறந்தாயான நீ -மச்சொடு மாளிகை ஏறித் தீம்பு செய்யக் கடவையோ –
மச்சு என்று -நடுவில் நிலம் –
மாளிகை -என்றது -மேல் நிலம் –
மூன்றாம் நிலத்தில் மாதர்கள் இருக்கிற இடங்களிலே சென்று –
(த்ரிதீய விபூதிக்கு இந்த வியாக்யானம் -திவ்ய தேசங்கள்
பெண்கள் போல் அவனுக்கே அற்று தீர்ந்த அநந்யார்ஹ சேஷ பூதர்களுக்காகவே )

கச்சோடு பட்டைக் கிழித்து
முலைக் கச்சுகளுக்கு மேலச் செய்த பட்டுக்களையும் கச்சோடு கிழித்து –

காம்பு துகில் அவை கீறி
துகில் காம்புகளைக் கிழித்து –
பணிப் புடைவைகளில் விளிம்புகளைக் கழித்து –

நிச்சலும் தீமைகள் செய்வாய்
வளர வளரத் தீம்பு கை ஏறிச் செல்லா நின்றது இறே –
இதுவே நிரூபகம் ஆனவனே –

நீள் திருவேம்கடத்து எந்தாய்
பெரிய திருமலையில் நித்ய வாஸம் செய்து
கானமும் வானரமும் திரு வேடுவரும்
ரக்ஷைப் படும்படி ஸந்நிஹிதனாய்ப் போரு கிறவனே –

அன்றிக்கே
இந்த விபூதியில் உள்ளார் பெரிய ஏற்றம் சொல்லுமா போலே
த்ரிபாத் விபூதியில் உள்ளாரும்-
சர்வ ஸ்மாத் பரனானவன் தானும் சென்று
(பரன் சென்று சேர் திரு வேங்கடம் அன்றோ
ஸ்ரீ வைகுண்ட விரக்த்யா
அணைய –பெருமக்களும் ஆதரிப்பார்கள்
படியாய்க் கிடந்தது பவள வாய் காண்பார்கள்
எம்பெருமான் பொன் மலையில் ஏதேனும் ஆவேனே )
சேரும்படியான திரு வேங்கட மா மலை என்னுதல் –

பச்சை தமநகத்தோடு பாதிரிப் பூ சூட்ட வாராய்
பசுமை குன்றாத தமனமகத்தோடே செவ்வி குன்றாத பாதிரிப் பூ சூட்ட வாராய்-
பச்சை என்று
அத்யந்த பரிமளிதமான இலை என்னவுமாம் –

இத்தால்
மச்சொடு மாளிகையால் -த்ருதீய விபூதியில் உள்ள விசேஷஞ்ஞரைக் காட்டுகிறது –
கச்சொடு பட்டால் -பக்தியை அமைக்கிற ஸ்வரூப ஞானத்தில் அநாதரத்தைக் காட்டுகிறது –
(என்னில் முன்னம் பாரித்து தான் என்னை முற்றப் பருகினான் -சேஷத்வ பாரதந்தர்யம் ஞானம் அழித்து
ந க்ரமம் )
நிச்சலும் தீமைகள் செய்கிற இத்தால் -த்ருதீய விபூதியில் இருப் பாருடன் லீலா ரஸம் உண்டோ
காம்பு துகிலால் -ப்ரக்ருதி ஆத்ம விவேகம் பிறந்தார் அளவிலும் -அநாதரமும் –
பக்ஷ பாத அங்கீ காரமும் ப்ராப்தமோ -என்கிறார் – (புடவை உடல் கரை ஆத்மா )

————–

தெருவின் கண் நின்று இள ஆய்ச்சிமார்களை தீமை செய்யாதே
மருவும் தமநகமும் சீர் மாலை மணம் கமழ்கின்ற
புருவம் கரும் குழல் நெற்றி பொலிந்த முகில் கன்று போலே
உருவம் அழகிய நம்பி உகந்து இவை சூட்ட நீ வாராய் -2 7-4 –

பதவுரை

புருவம்–புருவங்களையும்
கரு குழல்–கரு நிறமான கூந்தலையும்
நெற்றி–(இவ் விரண்டிற்கும் இடையிலுள்ள) நெற்றியையும் கொண்டு
பொலிந்த–விளங்குகின்ற
முகில் கன்று போலே–மேகக் கன்று போலே
உருவம் அழகிய–வடிவமழகிய
நம்பி–சிறந்தோனே! (நீ)
தெருவின் கண் நின்று–தெருவிலே நின்று கொண்டு
இள ஆய்ச்சி மார்களை–இடைச் சிறுமிகளை
தீமை செய்யாதே–தீம்பு செய்யாமலிரு;
மருவும்–மருவையும்
தமனகமும்–தமநிகத்தையும் (சேர்த்துக் கட்டின)
சீர் மாலை–அழகிய மாலைகள்
மணம் கமழ்கின்ற–வாஸனை வீசுகின்றன;
இவை–இவற்றை
உகந்து–மகிழ்ச்சி கொண்டு
சூட்ட நீ வாராய்-.

தெருவின் கண் நின்று இள ஆய்ச்சிமார்களை தீமை செய்யாதே
நான் மச்சிலும் மாளிகையிலும் ஏறினேனோ
தெருவிலே யல்லோ நின்றேன் –
என்னைத் தீம்பன் என்ன நான் ஏது செய்தேன் -என்ன

முன்பு செய்தாய் ஆகிறாய்
இனித்தான் ஆகிலும் தெருக்களில் நின்று விளையாடுகிற பருவத்தால்
இளைய இடைப் பெண்களைத் தீமை செய்யாதே
இவன் செய்த வியாபாரங்களைத் தனித்தனியே சொல்லிப் பரி கணிக்கப் போகாமையாலே –
தீமை -என்ற
ஒரு சொல்லால் தர்சிப்பிக்கிறாள் –

மருவும் தமநகமும் சீர் மாலை மணம் கமழ்கின்ற
மருவும் தமநகமும்-சேர்த்து நன்றாகக் கட்டி மணம் கமழா நின்ற வகை மாலை

புருவம் கரும் குழல் நெற்றி
உபமான ரஹிதமான திருப் புருவம்
கரியதான நிறத்தை யுடைய திருக் குழல்
திரு நெற்றி –

பொலிந்த முகில் கன்று போலே
இவை எல்லாத்தாலும் பொலிந்த தொரு முகில் ஈன்ற கன்று போலே

உருவம் அழகிய நம்பி
ஒப்பனையாலும்
அவயவ சோபையாலும்
தீம்பு செய்த குணங்களாலும் -பூர்ணன் ஆனவனே –

உகந்து இவை சூட்ட நீ வாராய்-
உகந்து என்று
நீ உகக்கும் அவையாய்
உனக்கு வேணும் என்று நான் உகந்த இவை சூட்ட வாராய்
(அஹம் அன்னம் –அஹம் அந்நாத போல் இங்கும் )

இவை என்று
கீழ்ச சொன்ன செண்பகம் முதலான உக்த சமுச்சயம்

உருவம் அழகிய நம்பி-தீமை செய்யாதே இவை -உகந்து இவை சூட்ட நீ வாராய்-

இத்தால்
சங்கல்ப பரதந்த்ரராய்
அந்நிய சாதன பரராய்
அந்நிய ப்ரயோஜன பரராய்
அந்யோன்யம் லீலா ரஸ போக்தாக்களாய்
சர்வரும் சஞ்சரிக்கிற மார்க்கங்களிலே உனக்குப் பணி என் –
உன்னை நோக்கி விளையாடுவார் உடனே அன்றோ நீ விளையாடுவது –

————–

இரண்டாவது அவதாரத்துக்கும்
விரோதி நிரசனமே பிரயோஜனம் -என்கிறார் –

புள்ளினை வாய் பிளந்திட்டாய் பொரு கரியின் கொம்பு ஒசித்தாய்
கள்ள அரக்கியை மூக்கொடு காவலனைத் தலை கொண்டாய்
அள்ளி நீ வெண்ணெய் விழுங்க அஞ்சாது அடியேன் அடித்தேன்
தெள்ளிய நீரில் எழுந்த செங்கழுநீர் சூட்ட வாராய் 2-7 5- – –

பதவுரை

புள்ளினை–பகாஸுரனை
வாய் பிளந்திட்டாய்–வாய் கிழித்துப் பொகட்டவனே!
பொரு–யுத்தோந்முகமான
கரியின்–குவலயாபீடத்தின்
கொம்பு–கொம்பை
ஒசித்தாய்–பறித்தவனே!
கள்ளம் அரக்கியை மூக்கொடு–வஞ்சனை யுடைய ராக்ஷஸியாகிய சூர்ப்பணகையின் மூக்கையும்
காவலனை–(அவளுக்குப்) பாதுகாவலாயிருந்த ராவணனுடைய
தலை–தலையையும்
கொண்டாய்–அறுத்தவனே!
நீ–(இப்படிப்பட்ட) நீ
வெண்ணெய்–வெண்ணெயை
அள்ளி விழுங்க–வாரி விழுங்க
அஞ்சாது–சிறிதும் பயப்படாமல்
அடியேன்–(‘எப்போது குழந்தை பிறந்து வெண்ணெய் விழுங்கப் போகிறது?’ என்றிருந்த) நான்
அடித்தேன்–அடித்தேன்;
(அப் பிழையைப் பொறுத்து)
தெள்ளிய–தெளிவான
நீரில்–நீரிலே
எழுந்த–உண்டான
செங்கழுநீர்–செங்கழுநீரை
சூட்டவாராய்-.

புள்ளின் வாய் பிளந்திட்டாய்
பகாசூரனை அநாயாசேன வாயைப் பிளந்து நிரசித்தாய் –

பொரு கரியின் கொம்பு ஒசித்தாய்
க்ருத்ரிமத்தாலே எதிர் பொருத குவலயா பீடத்தின் கொம்பை அநாயாசேன பிடுங்கி நிரசித்தாய் –

கள்ள அரக்கியை மூக்கொடு காவலனைத் தலை கொண்டாய்
பூதனா சகடாதிகளைப் போலே உரு மாறி வந்த ராக்ஷஸி மூக்கோடு –
இவளுக்கு ரக்ஷகன் ஆனவன் தலையையும் அறுத்து நிரசித்தாய் –

அவன் இவளுக்கு காவலன் ஆகையாவது –
இவளை ஸ்வரை ஸஞ்சாரம் பண்ணித் திரி -என்று விடுகை இறே
இவள் அவன் அவ்வளவு சொல்லப் பெற்றால் அவனை ரக்ஷகன் என்னாது ஒழியுமோ

அள்ளி நீ வெண்ணெய் விழுங்க
இவன் வெண்ணெய் தானே அள்ளி விழுங்க வல்லவனாவது எப்போது கூடுமோ
என்று பார்த்து இருந்த நான் –
நீ அள்ளி விழுங்கவும் பெற்று வைத்து

அஞ்சாது அடியேன் அடித்தேன்
அடியேன் அஞ்சாதபடி அடித்தேன் –
யாவர் சிலரும் அனுதாபம் தலை எடுத்தால் -அடியேன் -என்று இறே சொல்லுவது –
இவள் தான் அது தன்னை முன்னே நினையாதே அடிக்க வேண்டிற்றும் –
இவன் மற்றும் ஓர் இடங்களில் இதும் செய்யும் ஆகில் வரும் பழிச் சொல்லுக்கு அஞ்சி இறே
இவன் மார்த்த்வம் பார்த்து அஞ்சாதே அடிக்க வேண்டிற்றும் –

தெள்ளிய நீரில் எழுந்த செங்கழுநீர் சூட்ட வாராய்
சேற்று வாய்ப்பாலும் -தெளிந்த நீராலும் செவ்வி பெற்ற செங்கழுநீர் சூட்ட வாராய்

——–

எருதுகளோடு பொருதி ஏதும் உலோபாய் காண் நம்பீ
கருதிய தீமைகள் செய்து கஞ்சனை கால் கொடு பாய்ந்தாய்
தெருவின் கண் தீமைகள் செய்து சிக்கென மல்லர்களோடு
பொருது வருகின்ற பொன்னே புன்னைப் பூ சூட்ட வாராய் -2 7-6 –

பதவுரை

நம்பி–சிறந்தோனே!
(நப்பின்னையை மணம் புணர்வதற்காக)
எருதுகளோடு–ஏழு ரிஷபங்களுடன்
பொருதி–போர் செய்யா நின்றாய்;
ஏதும்–எதிலும் (ஒன்றிலும்)
உலோபாய் காண்–விருப்பமில்லாதவனாயிரா நின்றாய்;
(தேகம் பிராணன் பேணாமல் -லோபம் வடமொழி சொல் )
கருதிய–(கம்ஸன் உன் மேல் செய்ய) நினைத்த
தீமைகள்–தீம்புகளை
செய்த–(நீ அவன் மேற்) செய்து
கம்ஸனை–அந்தக் கம்ஸனை
கால் கொடு–காலினால் (காலைக் கொண்டு)
பாய்ந்தாய்–பாய்ந்தவனே!
(அக்ரூரர் மூலமா யழைக்கப் பட்டுக் கம்ஸனரண்மனைக்குப் போம் போது)
தெருவின் கண்–தெருவிலே
தீமைகள் செய்து–தீமைகளைச் செய்து கொண்டு போய்
சிக்கென–வலிமையாக
மல்லர்களோடு–(சாணூர முஷ்டிகரென்னும்) மல்லர்களுடனே
பொருது வருகின்ற–போர் செய்து வந்த
பொன்னே–பொன் போலருமையானவனே!
புன்னைப் பூ சூட்ட வாராய்-.

எருதுகளோடு பொருதி–
திரு ஆய்ப்பாடியில் உள்ளாருடைய பழிச் சொலவு பொறாமையால்
அடியேன் அடித்தேன்-2-7-5- -என்று ஈடுபடுகிறவள்
எருதுகளோடே பொரக் கண்டால் பொறுக்குமோ –
கூடக் கண்டு நின்றாள் போல் காலாந்தரமும் தோற்றும் இறே
எருதுகளோடே பொரா நின்றாய்

ஏதும் உலோபாய் காண் நம்பீ-
எல்லாம் சொல்லி நீ மீட்டாலும் மீளாய் காண்
லோபாமை யாவது
தேஹத்தைப் பேணுதல்
ப்ராணனைப் பேணுதல் –செய்யாது இருக்கை
இவை எருதுகள் அல்ல -கம்சன் வர விட்ட அசுரர்கள் என்று
த்ரிகாலஞ்ஞர் சொன்னாலும் -அது தான் இறே நான் உகப்பது என்று
சொல்லும்படியான துணிவை யுடையை காண்

நம்பீ
நப்பின்னை அளவில் வ்யாமோஹத்தால் பூர்ணன் ஆனவனே –

கருதிய தீமைகள் செய்து
கம்சன் தீமைகள் எல்லாத்தையும் அவன் தன்னோடே போம்படி செய்து –

கஞ்சனை கால் கொடு பாய்ந்தாய்-
அவனையும் அவன் இருந்த மஞ்சஸ்தலத்திலே சென்று திருவடிகளாலே பாய்ந்தாய் என்னுதல்

அன்றிக்கே
கருதிய தீமைகள் செய்து கஞ்சனை கால் கொடு பாய்ந்தாய்
இவன் இது செய்யக் கூடும் என்று நாம் கருதினால் போல் செய்து முடித்தாய்
இன்னும் இப்படிப்பட்ட சத்ருக்கள் மேல் விழக் கூடும் என்று பயப்படுகிறார் ஆதல்-

தெருவின் கண் தீமைகள் செய்து
தெருவிலே விளையாடப் போகிறேன் என்று போய் விளையாடுவாரோடே சொல்லுவதற்கு
அரிதான தீமைகளைச் செய்து -என்னுதல் –
ஸ்ரீமதுரையில் தெருவிடத்தில்
குப்ஜியோடும் –
நகர ஸ்திரீகளோடும் முக விகாரங்களாலே செய்த தவ்த்ர்யம்-என்னுதல்

சிக்கென மல்லர்களோடு பொருது வருகின்ற பொன்னே
மல்லர்களைக் கொன்ற பின்னே இறே கம்சன் பட்டது
ஆயிருக்க
மல்லர்களோடு -சிக்கென–பொருது-என்னும் போது
மல்ல யுத்தம் பின்னாற்றிற்றாக வேணும் இறே

சிக்கென-ப்ரதிஞ்ஞா பூர்வகமாக

பொன்னே -என்றது
விரோதி போன பின்பு திருமேனியில் பிறந்த புகரைச் சொல்லுதல் –
ஸ்புருஹதையைச் சொல்லுதல் –

புன்னைப் பூ சூட்ட வாராய்
புன்னை பொன்னேய் தாது உதிர்க்கும் (கலியன் ) -என்கிறபடியே
பொன்னுக்குப் பொன்னைச் சூட்டப் பார்க்கிறார் –
பொன்னோடே இறே பொன் சேர்வது –

————

கீழ் கம்சாதிகளால் வந்த விரோதி -சாது ஜனங்களுக்குப் போக்கினை பிரகாரத்தை அனுசந்தித்தார்
இதில் ஹிரண்யாதிகளால் வந்த விரோதி போக்கினை பிரகாரத்தை அனுசந்திக்கிறார் –

குடங்கள் எடுத்து ஏற விட்டு கூத்தாட வல்ல எம் கோவே
மடம் கொள் மதி முகத்தாரை மால் செய்ய வல்ல என் மைந்தா
இடந்திட்டு இரணியன் நெஞ்சை இரு பிளவாக முன் கீண்டாய்
குடந்தை கிடந்த எம் கோவே குருக்கத்தி பூ சூட்ட வா -2- 7-7-

பதவுரை

குடங்கள்–பல குடங்களை
எடுத்து–தூக்கி
ஏற விட்டு–உயர்வெறிந்து
(இப்படி)
கூத்து ஆட–குடக் கூத்தை யாடுவதற்கு
வல்ல–ஸாமர்த்தியமுடைய
எம் கோவே–எம்முடைய தலைவனே
மடம் கொள்–மடப்பமென்ற குணத்தை யுடைய
மதி முகத்தாரை–சந்த்ரன் போன்ற முகத்தை யுடைய பெண்களை
மால் செய்ய வல்ல–மயக்க வல்ல
என் மைந்தா–எனது புத்திரனே!
முன்–நரஸிம்ஹாவதாரத்திலே
இரணியன் நெஞ்சை–ஹிரண்யாஸுரனுடைய மார்பை
இடந்திட்டு–(திரு வுகிரால் ) ஊன்ற வைத்து
இரு பிளவு ஆக-இரண்டு பிளவாகப் போம்படி
தீண்டாய்–பிளந்தவனே!
குடந்தை–திருக் குடந்தையில்
கிடந்த–பள்ளி கொள்ளுகிற
எம் கோவே–எமது தலைவனே!
குருக்கத்திப் பூ சூட்டவாராய்.

குடங்கள் எடுத்து ஏற விட்டு கூத்தாட வல்ல எம் கோவே
இடையர் ஐஸ்வர்யம் மிக்கார் தலைச்சாவி வெட்டியாடும் கூத்து இறே குடக்கூத்து ஆவது –
அது இவனுக்கு ஜாதி உசிதமான தர்மம் ஆகையால் அனுஷ்ட்டிக்க வேண்டி வரும் இறே
ப்ராஹ்மணர்க்கு சந்த்யா வந்த நாதிகள் நியதமானால் போலே இறே இவனுக்கும்

குடம் என்னாதே
குடங்கள் -என்கையாலே
பல குடங்களும் கீழே பாரித்து இருக்கும் போலே காணும்
எடுக்கும் போது குடங்கள் காணுமது ஒழியப் பின்னை ஆகாசத்தில் ஏற விட்டால்
சஷூர் இந்திரியம் தூர க்ராஹி யானாலும் குடங்கள் ஆகாசத்தில் ஏறுகிற தூரம் க்ரஹிக்கப் போகாது இறே

குடங்கள் எடுத்து -என்றும்
ஏற விட்டும் -என்றும்
கண்டது அத்தனை போக்கி
மீண்டும் ஏற விட்ட குடங்கள் திருக் கையிலும் வந்தன -என்கைக்கு
ஒரு பாசுரம் பெற்றிலோம் இறே

திரு முடியிலும் அடுக்குக் குடங்கள் இரா நிற்கச் செய்தேயும்
ஏறிட்ட குடங்களுடைய போக்குவரத்து உண்டாய் இருக்கச் செய்தேயும் –
ஆகாசத்தில் நிறைத்து வைத்தால் போலே இருக்கையாலே போக்கு வரத்து உண்டு என்னும் இடம்
அனுமான சித்தமாம் அத்தனை இறே

ஸ்வர்க்காதிகளில் ஏறினவர்களுக்கு ஓர் அவதியும்
ஷீணே புண்யே மர்த்த்ய லோகம் விஸந்தி -என்று ஒரு மீட்சி கண்டாலும்
இப் பிரத்யட்ஷம் அநுமிக்கலாம் அத்தனை –

கூத்தாட வல்ல எம் கோவே
ஏறிட்ட குடம் கண்டாலும் கூத்தின் வகைகளோ தான் காணலாய் இருக்கிறது –
பரதத்து அளவும் இறே ந்ருத்த விசேஷம் -காணலாவது
இவனுடைய வல்லபம் தெரியாது
ந்ருத்தத்துக்கு ஒரு ராஜா என்னும் அத்தனை இறே -அதாவது
அக்ர கண்யன் என்றபடி –

மடம் கொள் மதி முகத்தாரை மால் செய்ய வல்ல என் மைந்தா
அவ்வூரில் -ஆண்களையும் -வ்ருத்தைகளையும் -சிஸூ க்களையும் ஒழிய -நவ யவ்வனைகளாய் –
அவனாலே புண் பட்டு பவ்யைகளாய் –
அவன் பொகட்டுவித்த இடத்தே கிடக்கச் செய்தேயும்
ஸூப தர்ஸியான இவன் வந்தால் முகத்தில் வாட்ட்டம் தோற்றாமல் ப்ரசன்னைகளாய் இருக்கையாலே –
மதி முகம் – என்கிறது
இப்படி மால் செய்ய வல்ல எம் மைந்தா
மைந்து -மிடுக்கும் பருவமும் சைஸவமும்

இடந்திட்டு இரணியன் நெஞ்சை இரு பிளவாக முன் கீண்டாய்
இரணியன் நெஞ்சைக் கொண்டு இரு பிளவாக பிளந்திட்டாய்

முன்
கால பரம் ஆதல்
ப்ரஹ்லாதன் முன்னே என்னுதல்
நெஞ்சு -என்று மார்பு ஆகவுமாம்
மார்பு பிளைக்கை எளிது இறே
அமூர்த்தமான நெஞ்சைப் பிளந்தான் என்றார் இறே

உளம் தொட்டு -என்ற இடம்
இப்போது ஆகிலும் -அனுகூலிக்குமோ என்று -நிர்வஹிப்பாரும் உண்டு –
அப்போது பூர்வ சங்கல்ப விருத்தமாய் இருக்கும் –
ஆனால் உளம் தொட்டு -என்றதனக்கு பொருள் தான் என் என்னில்
ஸர்வஞ்ஞனாய் -ஸத்ய ஸங்கல்பனாய் இருக்கிற சர்வ சக்தன் இப்பொழுது இவன் ஹ்ருதய பரீஷை பண்ணுகைக்கு அடி –
அடியில் பண்ணின ப்ரதிஜ்ஜை குலைந்து பிறகு (முதுகு )காட்டியோடே அவன் போன இடம் எல்லாம்
லோக த்ரயே ஸபதி மானுஷ ஸிம்ஹ கர்ப்பே -என்று
லோக த்ரயத்திலும் கர்ப்பித்த ஸிம்ஹமாய்க் கிடக்கையாலே –
அடியில் ப்ரதிஜ்ஜை குலைகையாலே -இனியாகிலும் ஸாத்ரவம் நிலை நிற்குமோ -என்று –
அதாவது –
பெகணியாமல் பல் கவ்விச் சாகை இறே
அன்புடையவன் அன்றே அவன் (பெரிய திரு மொழி)-என்கையாலே உளம் தொடவும் கூடும் இறே
அவன் தான் தொட்டது எப்போதை நெஞ்சை என்னில்
ஷீராப்தியில் சன்ன (மறைந்த ) பாவத்தில் நெஞ்சு இறே இங்கே பிளந்தது –
இல்லையாகில் பிறகிட்டுப் பிடிபட்டவனை (சிறிதேபகை பட்டவனை ) பிளந்தால் சவ்ர்ய பங்கம் வரும் இறே
அதுக்காகவும்
தேவர்களுக்கு ஓன்று தருகிறோம் என்று ப்ரதிஜ்ஜை பண்ணுகையாலும்
இவனை விடில் ஷீராப்தி வாசிகளை நலிந்தால் போலே தேவர்களையும் நலியும் என்று இறே
ஆமாறு அறியும் பிரான் இவனை நிரசித்தது –

சம்சாரத்தில் சங்கல்ப பாரதந்தர்ய ப்ரவ்ருத்தி நிவ்ருத்தி அசக்தரையும் –
ஸர்வ தர்மான் பரித்யஜ்ய மாம் ஏகம் சரணம் வ்ரஜ -என்றான் இறே
இத்தனை யோக்யதை தான் உண்டோ என்று உளம் தொட்டு இடந்திடுவது ஒழிய –
அவனைக் கொள்ளலாம் கார்யம் இல்லை இறே –
(நெத்தியைக் கொத்திப் பார்த்து -கண்ண நீருடன் போமவன் அன்றோ )

குடந்தை கிடந்த எம் கோவே
தமக்குப் ப்ராப்யன் ஆவான் –குடந்தைக் கிடந்தவன் ஆகையாலே –எம் கோ -என்கிறார் –

கூத்தாட்டும்
மால் செய்கையும்
நெஞ்சு இடக்கையும்
முதலான வியாபாரங்களில் காட்டில் –
எம் கோ -என்கையாலே
நிர் வியாபாரனாய்க் கிடந்தவனுக்கு இறே மிகவும் பரிய வேண்டுவது –

குருக்கத்தி பூ சூட்ட வா

————-

கீழே ஹிரண்யனை நிரசித்தமையை அனுசந்தித்தார்
இங்கே மாலிகனை நிரசித்த பிரகாரத்தை அனுசந்திக்கிறார் –

சீமாலி கனவனோடு தோழமை கொள்ளவும்  வல்லாய்
சாமாறு அவனை நீ எண்ணி சக்கரத்தால் தலை கொண்டாய்
ஆமாறு அறியும் பிரானே அணி அரங்கத்தே கிடந்தாய்
ஏமாற்றம் என்னைத் தவிர்த்தாய் இருவாட்சி பூ சூட்ட வாராய் 2-7 8-

பதவுரை

சீ மாலிகன் அவனோடு–மாலிகன் என்ற பெயரை யுடையவனோடு
தோழமை கொள்ளவும்–ஸ்நேஹம் செய்து கொள்ளுதற்கும்
வல்லாய்–வல்லவனாய்
அவனை–அந்த மாலிகனை
நீ-நீ
சாம் ஆறு எண்ணி–செத்து போம் வழியையும் ஆலோசித்து
சக்கரத்தால்–சக்ராயுதத்தினால்
தலை கொண்டாய்–தலையையுமறுத்தாய்;
ஆம் ஆறு–நடத்த வேண்டியவைகளை
அறியும்–அறிய வல்ல
பிரானே–ப்ரபுவே!
அணி–அழகிய
அரங்கத்தே–கோயிலிலே
கிடந்தாய்–பள்ளி கொண்டிருப்பவனே!
என்னை-எனக்கு

சீமாலி கனவனோடு தோழமை கொள்ளவும்  வல்லாய்-சாமாறு அவனை நீ எண்ணி சக்கரத்தால் தலை கொண்டாய்
மாலிகன் -என்பான் ஒருவன் கிருஷ்ணன் பக்கலிலே ஆயுத சிஷா ஸஹாவாய் -பல ஆயுதங்களும் பயிற்றுவிக்க
கிருஷ்ணன் பக்கலிலே கற்று -இந்த ஆஸக்தியால் மூர்க்கனாய் –
லோகத்தில் உள்ள சாதுக்களை வேண்டா வேண்டா என்று நலிந்து திரியப் புக்கவாறே

ஆயுத சகாவாய் போந்த இவனை நிரசிக்க ஒண்ணாது -என்றும்
இவனை வசமாக்க ஒண்ணாது -என்றும்
திரு உள்ளத்தில் அத்யந்த வ்யாகுலம் நடந்து போகிற காலத்திலே-அவனை ஒரு போது  கருக நியமித்தவாறே –
இவன் தான் நறுகு முறுகு என்றால் போலே சில பிதற்றி -எல்லா ஆயுதங்களையும் பயிற்று வித்தீர்
ஆகிலும் என்னை ஆழி பயிற்று வித்தீர் இலீரே என்ன
இது நமக்கு அசாதாரணம் -உனக்கு கர்த்தவ்யம் அன்று காண் -என்ன –

எனக்கு கர்த்தவ்யம் அன்றிலே இருப்பது ஒரு ஆயுதம் உண்டோ -என்று அவன் அதி நிர்பந்தங்களை பண்ணினவாறே –
இவனை என் செய்வோம் -என்று ஒரு வழியாலும் இசைவிக்க ஒண்ணாமையாலும்
நம்முடைய ஆஸக்தியாலே நாட்டாரை அழிக்கை யாலும்
அதுக்கும் மேலே அசாதாரண பரிகரம் தனக்கு வச வர்த்தி யாகாது என்னும் இடம் அறியாமையாலே இறே நிர்பந்திக்கிறான் என்று
எண்ணம் புகுந்து தித்திக்கும் அமுதானவன் -இவனை நிரசிக்கும் பிரகாரங்களாலே ஒரு தோஷமும் வாராமல் –
தோழமை கொள்ளவும்  வல்லாய்-சீர் சக்கரத்தால் தலை கொள்ளவும் வல்லாய் -என்று
இவர் கொண்டாடும் படி இறே நிரசித்தது –

அது தான் ஏது என்னில்
தன்னுடைய சீர்மை குன்றாதபடி ஆயுதம் பயிற்றுவிக்கிறானாக திரு ஆழியை ஒரு விரலாலே சுழற்றி ஆகாசத்தில் எழ வீச-
சுழன்று வருகிற திரு ஆழி மீண்டும் திருக்கையில் வந்து இருந்த ஆச்சர்யத்தைக் கண்ட வாறே
எனக்கு இது அரிதோ -என்று கை நீட்டின வாறே
உனக்கு இது அரிது காண் -என்னச் செய்தேயும் -அவன் வாங்கிச் சுழற்றி மேலே விட்டு
மீண்டு சுழன்று வருகிற போது பிடிப்பானாக நினைத்து -தன் கழுத்தை அடுக்கத் தன் விரலை வைக்கையாலே
அது -வட்ட வாய் நுதி நேமி ஆகையாலே -சுழல வர இடம் போராமையாலே
அதன் வீச்சு இவன் கையில் பிடிபடாமல் இவன் தலையை அரிந்து கொண்டு போகையாலே
ஆமாறு அறியும் பிரானே -என்கிறார் –

மேல் விளைவது அறிந்து தோழமை கொள்கையாலும்
சாமாறு எண்ணித் தலை கொள்கையாலும்
பொய்யர்க்கே பொய்யனாயும்
கொடும் கோளால் நிலம் கொண்டும்
ஆமாறு அறியும் பிரான் -என்பதிலும்
அணி அரங்கத்தே கிடந்தாய்-ஆமாறு அறியும் பிரான்-என்கை இறே இவருக்குத் திரு உள்ளம் –

ஏமாற்றம் என்னைத் தவிர்த்தாய் –
இது தன்னாலே இறே இவர் ஏமாற்றத்தைப் பெரிய பெருமாள் தவிர்த்து அருளிற்றும் –

ஏமாற்றம்
இவ் வஸ்துவுக்கு என் வருகிறதோ என்று நினைக்கிற கிலேசம் –
அது பின்னைத் தவிருமோ என்னில்
உரையா எந்நோய் தவிர -(திருவாய் -8-3-11-என்கிற இடத்தில் -கண்டோம் இறே –
அதுக்கடி கால தர்சனம் பண்ணுவிக்கை இறே –
இருவாட்சி பூ சூட்ட வாராய்

——–

ஜகத்தில் உண்டான விரோதிகள் எல்லாவற்றையும் உப சம்ஹரித்த பிரகாரத்தை அனுசந்திக்கிறார் –

அண்டத்து அமரர்கள் சூழ அத்தாணி உள் அங்கு இருந்தாய்
தொண்டர்கள் நெஞ்சில் உறைவாய் தூ மலராள் மணவாளா
உண்டிட்டு உலகினை ஏழும் ஓர் ஆல் இலையில் துயில் கொண்டாய்
கண்டு நான் உன்னை உகக்க கரு முகைப் பூ சூட்ட வாராய் -2 7-9 – –

பதவுரை

அத்தாணியுள்–அருகான இடத்திலே (ஸேவிக்கும்படி)
அமர்ர்கள்–தேவர்கள்
சூழ–சூழ்ந்திருக்க
அங்கு–அவர்கள் நடுவில்
அண்டத்து–பரம பதத்தில்
இருத்தாய்–வீற்றிருப்பவனே!
தொண்டர்கள்–அடியார்களுடைய
நெஞ்சில்–ஹ்ருதயத்தில்
உறைவாய்–வஸிப்பவனே!
தூ மலரான்–பரிசுத்தமான தாமரை மலரைப் பிறப்பிடமாக வுடைய பிராட்டிக்கு
மணவாளா–கொழுநனே!
(பிரளய காலத்தில்)
உலகினை ஏழும்–ஏழு உலகங்களையும்
உண்டிட்டு–உண்டு விட்டு
ஓர் ஆல் இலையில்–ஒராவிலையில்
துயில் கொண்டாய்–யோக நித்திரையைக் கொண்டவனே!
நான்–நான்
உன்னை கண்டு–(நீ பூச் குடியதைப்) பார்த்து
உகக்க–மகிழும்படி
கருமுகைப் பூ–இருவாட்சிப் பூவை சூட்டவாராய்

அண்டத்து அமரர்கள் சூழ அத்தாணி உள் அங்கு இருந்தாய்
பரமாத்மனைச் சூழ்ந்து இருந்து ஏத்துவார் பல்லாண்டே –என்கிறபடியே
அண்டத்து
அத்தாணி உள்ளே
அமரர்கள் சூழ இருந்தாய் –

தொண்டர்கள் நெஞ்சில் உறைவாய்
இங்கு த்ரீதியா விபூதியில் உள்ள தொண்டர்கள் சூழ்ந்து மங்களா சாசனம் பண்ண
அவர்கள் நினைவிலே சன்னிஹிதனாய்ப் போரு கிறவனே

தூ மலராள் மணவாளா
அதுக்கு அடியாக பெரிய பிராட்டியாருக்கு அத்விதீய நாயகன் ஆனவனே –
தூயதான தாமரைப் பூவைப் பிறந்தகமாக உடைய பெரிய பிராட்டியாருக்கு நாயகன் ஆனவனே –

உண்டிட்டு உலகினை ஏழும் ஓர் ஆல் இலையில் துயில் கொண்டாய்
இவள் புருஷகாரத்தில் அகப்படாதாரை
பிரளய காலத்திலேயே திரு வயிற்றிலே வைத்து
முகிழ் விரியாமல் அத்விதீயமான வடபத்ரத்திலே கண் வளர்ந்து அருளினவனே

கண்டு நான் உன்னை உகக்க கரு முகைப் பூ சூட்ட வாராய்
நான் உன்னைக் கண்டு
மங்களா ஸாஸனம் பண்ணி
மிகவும் ப்ரீதானாம் படி
கரு முகைப் பூ சூட்ட வாராய் –

———

செண்பக மல்லிகையோடு செங்கழுநீர் இருவாட்சி
எண்பகர் பூவும் கொணர்ந்தேன் இன்று இவை சூட்ட வா என்று
மண்பகர் கொண்டானை ஆய்ச்சி மகிழ்ந்து உரை செய்த இம்மாலை
பண்பகர் வில்லிபுத்தூர் கோன் பட்டார் பிரான் சொன்ன பத்தே – 2-7 10-

பதவுரை

செண்பகம்–செண்பகப் பூவும்
மல்லிகையோடு–மல்லிகைப் பூவும்
செங்கழுநீர்–செங்கழுநீர்ப் பூவும்
இருவாட்சி–இருவாட்சிப் பூவும்
(ஆகிய)
எண் பகர்–(இன்ன தின்னதென்று) எண்ணிச் சொல்லப் படுகிற
பூவும்–மலர்களை யெல்லாம்
கொணர்ந்தேன்–கொண்டு வந்தேன்;
இன்று–இப்போது
இவை சூட்ட–இப் பூக்களைச் சூட்டும்படி
வா–வருவாயாக,
என்று–என்று
பகர் மண் கொண்டானை–பகர்ந்த மண்ணைக் கொண்டவனை
(தன்னது என்று சாஸ்திரம் பகர்ந்த லோகத்தை அன்றோ இரந்து கொண்டான் )
ஆய்ச்சி–யசோதை
மகிழ்ந்து–மகிழ்ச்சி கொண்டு
உரை செய்த–சொல்லியவற்றை
எண் பகர் வில்லிபுத்தூர்–ராகமாகவே சொல்லுகின்ற ஸ்ரீவில்லிபுத்தூருக்கு
கோன்–நிர்வாஹகரான
பட்டர் பிரான்–பெரியாழ்வார்
சொன்ன-அருளிச் செய்த
இம்மாலை–இந்தச் சொல்மாலையும்
பத்தே–ஒருபத்தே!

செண்பக மல்லிகையோடு செங்கழுநீர் இருவாட்சி
அவனுக்கே என்று இவன் கோலும் காலத்துக்கு கால நியதி இல்லை –
ஸ்ரீ கஜேந்திரன் கையில் பூவும் கூட வாடாமல்
மனமும் குலையாமல்
நெடும் காலம் இருந்தது இறே
(அகால பலி நோ வ்ருஷ -அவனுக்கு என்றால் கால நியதி இல்லையே )

அன்றிக்கே
பனி அலர் ஆகவுமாம்
பத்ரம் புஷ்ப்பம்
புரிவதும் புகை பூவே
கள்ளார் துழாயும்
அநந்யார்ஹமான திருத்துழாயோடே கூட நிர் கந்தமான புஷ்ப்பங்களையும் எடுத்தது இறே
அவனுக்கும் இவனுக்கும் சூட்டுகைக்கும் இடுகைக்கும் கர்த்தவ்யமாக
ந கண்ட காரிகா புஷ்ப்பம் -என்றதும் பறிக்கிறவன் கையிலே முள் படாமைக்கு என்றே என்று
ஜீயருக்கு அருளிச் செய்கையாலே அவனுக்கு ஆகாதவை இல்லை –

சிறு காலை
அந்தியம் போது –என்கிற கால நியதியும் இல்லை

ஸர்வ கந்த -என்கிற வஸ்துவின் பக்கலிலே சேர்ந்தால் இறே
புஷ்பங்களுக்கு ஸ்வரூப சித்தி உள்ளதும்

தோளிணை மேலும்
தழைக்கும் துழாய் மார்பன்
அஹிம்ஸா பிரதமம் புஷ்ப்பம் –இத்யாதி –
நாடாத மலர் —
இவை முதலாக பல இடங்களிலும் அதிகாரி நியதி ஒழிய த்ரவ்ய நியதி இல்லை என்றது இறே –
பூசும் சாந்து –புனையும் கண்ணி –வாசகம் செய் மாலை –
கலியன் ஒலி செய்த தமிழ் மாலை -என்று பல இடங்களிலும் பலரும் அருளிச் செய்தார்கள் இறே –

எண்பகர் பூவும் கொணர்ந்தேன்
ஸாஸ்த்ர சித்தங்களுமாய் -பரி கணிக்கப் பட்ட பூக்கள் எல்லாம் கொணர்ந்தேன் என்கையாலே
எல்லாப் பூக்களுக்கும் உப லக்ஷணம் இறே
ஆகை இறே கீழே ஒன்பது பூவைச் சொல்லி –
நாலு பூவிலே நிகமித்தது –

அகால பலிநோ வ்ருஷா
புஷ்பித காநந
மலர்கள் வீழும் மது தாரைகள் இத்யாதி
கொணர்ந்தேன் -என்றது
கொண்டு வந்தேன் என்ற படி –

இன்று இவை சூட்ட வா என்று-
இன்று என்று இவர் தாமே அருளிச் செய்கையாலே
ப்ராத
மத்யான்ஹம்
சாயந்தனம் –என்கிற கால நியதி இல்லை –
ஆதி நடு வந்தி வாய் வாய்ந்த மலர் தூவி (பூதத்தாழ்வார் )-என்னக் கடவது இறே
இவை -என்கிற
பஹு வசனம் உண்டாகையாலே உப லக்ஷணம் வேணும் என்கிற நிர்பந்தம் இல்லை –

மண்பகர் கொண்டானை
பகர் -மண் -கொண்டானை
மஹா பலி -தந்தேன் என்று உதகம் செய்த பூமி கொண்டான் -என்னுதல்
இவன் தான் அவனை அபேக்ஷித்துப் பெற்ற மண் கொண்டானை -என்னுதல்
ஸாஸ்த்ர ஸித்தமான லோகங்களை எல்லாம் கொண்டான் -என்னுதல்

வேயகம் ஆயினும் (திரு விருத்தம் )-நியாய நிஷ்ட்டூ ரத்தாலும் கொள்ளல் ஆவது –
மஹா பலிக்கு நடக்கிற பூமி அளவும் அன்றோ என்னில்
பதினாலு லோகங்களும் அண்ட பித்தியும் மஹாபலியது என்று இவர் இருக்கிறார் –
அந்நிய சேஷத்வ
ஸ்வ ஸ்வா தந்தர்யங்களால்
மஹாபலியில் குறைந்து இருப்பார்கள் இல்லை என்று –

ஆய்ச்சி மகிழ்ந்து உரை செய்த இம் மாலை
யசோதா பிராட்டி பிரியப்பட்டு பூச்சூட அழைத்த பிரகாரத்தை –

பண்பகர் வில்லிபுத்தூர் கோன் பட்டார் பிரான் சொன்ன பத்தே
ஸ்ரீ வில்லிபுத்தூரில் உள்ளாருடைய உக்தி ப்ரத்யுக்திகளும் -ஆதார அநாதார உக்திகளும்
எல்லாம் பண்ணிலே சேர்ந்தது போலே காணும் இருப்பது –
இப்படிப்பட்ட ஊருக்கு நிர்வாஹகரான ஆழ்வார் அருளிச் செய்த

இம் மாலை பத்தே
ஓர்த்த இப் பத்தே -(1-2-11)-என்கிறாப் போலே ஸ்லாகிக்கிறார்
இது இறே
ஆப்த வாக்கியமும்

அந்த வஸ்துவுக்கு வேண்டுவதும்
இவனால் செய்யலாவதும்
பூ மாலையும்
சொல் மாலையும் -இறே

————————————————————————————

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ திருவாய்மொழிப் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய வாச்சான் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரியாழ்வார் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்.

ஸ்ரீ பெரியாழ்வார் திருமொழி -ஸ்ரீ திருவாய் மொழிப்பிள்ளை அருளிச் செய்த ஸ்வாபதேச வியாக்யானம் —2-6–வேலிக் கோல் வெட்டி—

பிரவேசம்
கீழே பொன்னின் முடியினைப் பூவணை மேல் வைத்து -( 2-5-9-)என்று காக சமராய் இருப்பார்க்கும் –
பகவத் சம்பந்த நிபந்தமான கர்ம கால ஸாஸ்த்ரங்கள்
மர்கட பலா அசந ந்யாயத்தாலும் -(குரங்கு பழம் சாப்பிடும் நியாயம் )
சைதன்ய தார தம்யத்தாலும்
அவனுடைய அவராதிகளாலேயும்
நித்ய பிரயோஜனம் உண்டாய் இருக்கையாலே அவர்களையும் திருத்த நினைத்து –
அவனுடைய ப்ரபத்தியை (சேதனர் இடம் அவன் வைக்கும் பற்று ) பூர்வமே தர்சிப்பித்து

இவர்களை ப்ரபன்னராக்கி
அவன் ப்ரபத்தி பண்ண வேண்டும்படி நாம் நின்றோம் ஆகாதே என்றும் இவர்கள் அனுதபிக்கும் படி பண்ணி
இவர்கள் தங்களை அவன் பிரபத்தி பண்ணினாக அனுதபித்தவாறே
கெடுவீகாள் -உங்கள் பிரபத்தி உங்கள் ஸ்வரூபத்திலே சேர்ந்தவோ பாதி
அவன் உங்களை நோக்கி யன்று காணுங்கோள் பிரபத்தி பண்ணிற்று –
அவன் ஸ்வரூபம் இருக்கும் படி தான் இது காணுங்கோள் -என்று
அவன் ப்ரபத்தியாலே இவர்கள் அனுதபிக்க-

அவனுடைய ப்ரபத்தியில் தோஷத்தை –
குழல் வாராய் -என்கிற வியாஜத்தாலே கழித்து
அவனுக்கும் இவர்களுக்கும் ரஷ்ய ரக்ஷக பாவம் ஸ்வரூபம் என்னுமத்தை உணர்த்தி –
இவர்கள் அனுதாபத்தை நீக்கி –
அவனையும் திருப்தி பிறப்பித்து –
வ்யாமோஹத்தையும் பக்தி ரூபா பன்ன ஞானத்தையும் இருவருக்கும் விசத தமமாகப் பிரகாசிப்பித்து

ரத்ன தன தான்யாதிகள் மிகவும் ஒருவனுக்குக் கைப்பட்டால்
அவை ஸூ ரஷித்தமாய் இருந்தனவே யாகிலும் –
தான் ரஷிக்கவும்
ரக்ஷிக்க வல்லாரைக் கூட்டியும் ரக்ஷிக்கிறாப் போலே யாகிலும் வேண்டி வருகையாலே

அவன் ரக்ஷகனாய்ப் போரா நிற்கச் செய்தேயும்
அவனுக்கு ரஷ்யம் ஸித்தியாமையாலே -(இசையாமல் விமுகராயப் போக )
அவனுக்கு சித்தித்த ரஷ்ய ரக்ஷக பாவ ஸம்பந்தத்தாலும் தமக்கு சந்தோஷம் பிறவாமையாலே
அந்த ரஷ்ய ரஷாக பாவ சம்பந்தத்தை மாறாடி
ரஷ்ய ரஷக பாவ சம்பந்தம் ஆக்கித் தாம் ரக்ஷகர் ஆனாராய்

பொன்னின் முடியினைப் பூவணை மேல் வைத்து -என்று ஸூ மனஸ்ஸாக்களோடே சேர்த்து
ப்ரபன்னர் அவன் ப்ரபத்தியைக் கண்டு அஞ்சி சோகித்த அனுதாபங்களையும் அவர்களைக் கொண்டே –
ஸர்வ பாபேப்யோ – என்னுமா போலே
காக சமரைத் திருத்தி
அவர்களைக் கொண்டே வாரிக் கழித்தாராய் நின்றார் கீழ் –

இனி மேல் திருமஞ்சனம் செய்வித்துத் திருக்குழல் வாரிப் பூச் சூட்டுவதாக தொடுக்கிற அளவிலே
பூவுக்கு இறாய்த்துப் பசு மேய்க்கப் போவதாகக் கோலி
பசு மறித்து மேய்க்கிற கோலைத் தா என்ன –

இவள் இசைந்து கோல் கொடாமல் -இவனை ஒப்பித்துக் காண வேணும் என்னும் கருத்தாலே –
கோல் வாங்கித் தருவிக்கிறேன் என்று இவனை அழுகை மருட்டி –
அக்காக்காய் கோல் கொண்டு வா என்று –
அவள் சொன்ன நிர் அர்த்தக சப்தத்தை வ்யாஜமாக்கி

அவளுடைய பக்தி லேசத்தையும் புத்ரத்வ அபிமானத்தையும் அர்த்த வத்தாக்குவதாகக் கோலி
இவளோ மாத்ரமும் -( இவர்கள் ஒரு மாத்ரமும் ) அளவில்லாதவர்களுமாய் –
புஷ்பிதமான வேத வாத ரதருமாய்ப் ( பூர்வ வேத நிஷ்டர் ) போருகிற அளவு அன்றிக்கே
நான்யதஸ்தீதி வாதிந–(பரமபதமே இல்லை என்பார் )-என்று துணிந்து இருப்பாரையும் -குறித்து
கர்ம காலாதிகளாலே திருத்துகைக்கும் திருந்துகைக்கும் யோக்யதை உண்டு
என்று திரு உள்ளம் பற்றி அருளி

ராஜஸ தாமஸரையும் -ராஜஸ ராஜஸரையும் குறித்து
இவர்களுடைய ஞான அனுஷ்டானங்களை –
1-வைதம் ஆகையாலே அகரணே ப்ரத்யவாய பரிஹாரத்தமோ -(செய்யாமல் இருந்தால் பாபம் வருமோ )
2-ஆசா ஜனகமான ப்ரேரக வசனங்களாலே வந்த ப்ரயோஜனங்களைக் குறித்தோ
3-அநுஞ்ஞா ரூபமாய் (அனுமதி ரூபம் )-வைதமான பகவத் ஸமாராதனம் என்றோ
4-காம்ய தர்மங்களுக்கும் காய சோஷண பர்யந்தமான மேல் வருகிற ஜீவாத்ம யோகத்துக்கும்
தத் துல்ய விசேஷண பரமாத்ம யோகமான உபாயாந்தரங்களுக்கும் யோக்யதா பாதங்களை உண்டாக்குகைக்கோ –
5-கேவல வைதமே யன்றோ -என்று
ஏவமாதிகளாலே விகல்பித்துக் காட்டினால்
(காம்ய கர்மங்களை செய்யும் இவர்களைக் குறித்து ஐந்து கேள்விகள் )

எங்களுக்கு இவ் விகல்பங்கள் ஒன்றும் தெரியாது –
தேவரீர் அருளிச் செய்தபடி செய்கிறோம் -என்றார் உண்டானால்
திருப்பல்லாண்டில் கூடியவர்களை போலே இவர்களையும் கூட்டிக் கொள்ளலாம் இறே –

கூடாதார் உண்டாகில்
வைதமானதுக்கும் ப்ரரோஜாகம் (ஆசை காட்டித் தூண்டுவது ) வாசி அறிந்து –
இவ் விதிக்கு ஆஜ்ஜா அதி லங்கன பரிஹாரம் என்று தெளிந்து –
மேல் போக மாட்டாமல்
விஹித ருசிக்காகச் சொன்ன ஆபாஸ வசனங்களை விஸ்வஸித்து
அவனுடைய சங்கல்ப நிபந்தனமாக வைதத்தைக் காம்யம் ஆக்குபவர்களைக் குறித்து –

பகவத் ஆஜ்ஜையை அழிக்க நினைத்துத் தட்டுப் படாதே
அவன் செங்கோலை நடத்தி அவனை உபசரியுங்கோள்
என்கிற அர்த்த விசேஷத்தை
காக சமராய் இருக்கிறவர்களை அழைத்து –
கோல் கொண்டு வா -என்கிற நியாயத்தாலே நியமிக்கிறார் –

————

வேலிக் கோல் வெட்டி விளையாடு வில் ஏற்றி
தாலிக் கொழுந்தை தடம் கழுத்தில் பூண்டு
பீலித் தழையை பிணைத்து பிறகிட்டு
காலிப் பின் போவாற் கோர் கோல் கொண்டு வா
கடல் நிற வண்ணற் கோர் கோல் கொண்டு வா– 2-6-1-

பதவுரை

(அக்காக்காய்)–காக்கையே!
வேலிகோல்–வேலிக் கால்களிலுள்ள கோலை
வெட்டி–(வாளால்) வெட்டி (அதை)
விளையாடு வில்–லீலோபகரணமான வில்லாகச் செய்து
ஏற்றி–(அதிலே) நாணேற்றியும்,
கொழுந்து தாலியை–பனை மர கொழுந்தால் செய்த –சிறந்த ஆமைத் தாலியை
தடங்கழுத்தில்–(தனது) பெரிய கழுத்திலே
பூண்டு–அணிந்து கொண்டும்
பீலித் தழையை–மயில் தோகைகளை
பிணைத்து–ஒன்று சேர்த்து
பிறகு இட்டு–பின் புறத்திலே கட்டிக் கொண்டும்
காலி பின்–பசுக் கூட்டங்களின் பின்னே
போவாற்கு–போகி்ன்ற இவனுக்கு
ஓர் கோல்–ஒரு கோலை கொண்டு வா –
கடல் நிறம் வண்ணற்கு ஓர் கோல் கொண்டு வா –

வேலிக் கோல் வெட்டி விளையாடு வில் ஏற்றி
வளையும்படியான கோல்களை வெட்டி -என்னுதல்
பர வேரல் –
வேர் -என்று மூங்கிலுக்குப் பேராய் –
ரவ்வுக்கு லவ்வாய் -இகரம் ஏறி மூங்கில் போல் வெட்டி என்னுமாம்
லீலா உபகாரணமான வில்லாக வளைத்து –
அதிலே நாணை ஏற்றி

தாலிக் கொழுந்தை தடம் கழுத்தில் பூண்டு
ஆமைத்தாலி -என்னுதல்
தாலி என்று தால வ்ருஷ ஸம்பந்தத்தைக் காட்டுகையாலும்
கொழுந்து என்று அதில் வெண் குருத்தாய் -வெள்ளி போலே இருக்கையாலே –
அத்தை ஆபரணமாகத் தெற்றி பூணுவர் இறே இடையர் –

அன்றிக்கே
தாளி என்று பனைக்கு ஜாதிப்பேர் ஆகையால் தாளியை தாலி என்று சொல்லிற்று ஆகவுமாம்
தடவிதான கழுத்திலே பூண்டு –

பீலித் தழையை பிணைத்து பிறகிட்டு
பீலிகளைப் பிணைத்துத் திரு முதுகிலே நாற்றி

காலிப் பின் போவாற் கோர் கோல் கொண்டு வா -கடல் நிற வண்ணற் கோர் கோல் கொண்டு வா
மறித்து மேய்க்குமவனுக்கு கோல் வேணும் காண்
அவன் கோலை நீ மறையாதே கொண்டு வா அக்காக்காய் -என்கிறாள் –

இத்தால்
அவனுடைய ஆஜ்ஜையை நோக்குவதான சுத்த சம்சார விதியைக் காம்யம் ஆக்காதே
வைதம் என்று
பசு ப்ராயரை ரக்ஷிக்குமவனுடைய ஆஜ்ஜையை நோக்குகிற
சங்கல்ப ஸ்வா தந்தர்யத்தைக் கொண்டு வா -என்கிறார் –

———-

கொங்கும் குடந்தையும் கோட்டியூரும் பேரும்
எங்கும் திரிந்து விளையாடும் என் மகன்
சங்கம் பிடிக்கும் தடக் கைக்கு தக்க நல்
அங்கம் உடையதோர் கோல் கொண்டு வா
அரக்கு வழித்ததோர் கோல் கொண்டு வா -2 6-2 –

பதவுரை

கொங்கு–வாஸனை பொருந்திய
குடந்தையும்–திருக் குடந்தையிலும்
கோட்டி ஊரும்–திருக் கோட்டியூரிலும்
பேரும்–திருப்பேர் நகரிலும்
எங்கும்–மற்றுமுள்ள திருப்பதிகளிலுமெல்லாம்
திரிந்து–ஸஞ்சரித்து
விளையாடும்–விளையாடுகின்ற
என் மகன்–என் பிள்ளையினுடைய
சங்கம் பிடிக்கும் தடக்கைக்கு–பாஞ்ச ஜந்யம் தரிக்கிற பெரிய திருக்கைக்கு
தக்க–தகுந்ததான
நல் அங்கம் உடையது–நல்ல வடிவை யுடையதாகிய
ஓர் கோல் கொண்டு வா –
அரக்கு வழித்தது–(நல்ல நிறமுண்டாம்படி) அரக்குப் பூசியதாகிய
ஓர் கோல் கொண்டுவா –

கொங்கும் குடந்தையும்
கொங்கு மாறாத சோலைக் குடந்தையும் –
பூவும் பரிமளமும் ஒரு காலும் மாறாத சோலைக் குடந்தையும் –
கொங்கார் சோலைக் குடந்தை-(10-10-என்னுமா போலே
கொங்கும் -என்கிற
அபி -ஏவ காரமாய் –கொங்கு பொருந்தின சோலைக் குடந்தை -என்னவுமாம் –

அன்றியிலே
கொங்கு -என்று மேலைத் திக்காய் -அது ஸ்வாமி ஸ்தானமாய் —
அத்தால் வந்த பரத்வத்தையும் திருக் குடந்தையிலே சேர்க்கிறார் ஆகவுமாம் –
அழுந்தூர் மேல் திசை என்னக் கடவது இறே–

கோட்டியூரும்
திருக்கோட்டி யூரிலும்

பேரும்
திருப்பேரிலும்

எங்கும்
சொல்லிச் சொல்லா திருப்பதிகள் எல்லாம்

திரிந்து விளையாடும்
வ்யாமோஹத்தாலே எங்கும் செல்வது –
வ்யாமோஹ கார்யம் பலியா விட்டால் லீலா ரஸம் இறே சித்திப்பது

என் மகன்
ரஷ்ய ரஷக பாவம் மாறாடினால் போலே
கார்ய காரண பாவத்தையும் மாறாடி
என் மகன் -என்கிறார் –

சங்கம் பிடிக்கும் தடக் கைக்கு தக்க
ஈஸ்வரனுடைய நித்ய அபிமான -நித்ய அபிமதனுக்கும் விஷயமாய் –
மங்களா சாஸான பரனான அவனும் கூட தன்னுடைய ஆஜ்ஜையை
அகல் விசும்பும் நிலனும் –செங்கோல் நாடாவுதீர் -என்று
திரு வாழி ஆழ்வானையும் ஸ்ரீ பாஞ்ச ஜன்ய ஆழ்வானையும் கொண்டு இறே
அவன் ஆஜ்ஜா பரிபாலனம் செய்வது –

அவன் ஆஜ்ஜைக்கு அடங்காதார் மேலே -இடம் கை வலம் புரி நின்று ஆர்ப்ப -(இரண்டாம் திருவந்தாதி )- என்று
அவன் தன் கையிலும் அடங்காதே நின்று இறே கத கத என்று நின்று ஆர்ப்பது –
அப்படிப் பட்டவனை இறே அவன் திருக்கையிலே அடங்கப் பிடிக்கிறது –
செங்கோல் உடையவன் அவன் காண்
உன்னதோ

நல் அங்கம் உடையதோர் கோல் கொண்டு வா
அவன் கையில் கொண்டால் தான் இது நன்றுமாய் அசாதாரணமுமாய் ஆவது –
உன் கையில் இந்தக் கோல் கிடந்தால் சாதாரண மாத்ரமும் இன்றிக்கே அங்க ஹீனமும் காண்
(ஸ்வா தந்தர்யம் என்னும் கோல் நம்மிடம் இருந்தால் கண்ணை குத்திப்போம் ஞானம் மழுங்கும் )
பசுப் பிராயரான நீங்களும் ரக்ஷைப் பட வேண்டி இருந்தீர்கள் ஆகில்
அவன் கையில் அந்தக் கோலைக் கொடுத்து
அந்தக் கோலின் கீழே வச வர்த்திகளாய் வர்த்தியுங்கோள் என்கிறார்

அரக்கு வழித்ததோர் கோல் கொண்டு வா
அரக்கு இலச்சினை செய்த கோல் காண்

எல்லாரையும் நியமிக்கிற கோல் காண்
அது தான் தர்சநீயமாய் காண் இருப்பது
அந்த இலச்சினை அழியுமாகில் விவர்ணமாகும் காண்
ஆஸ்ரயம் மாத்திரமேயோ -வர்ணம் தானும் போகாமல் பேணப் போகாது காண்

(நிரங்குச ஸ்வ தந்த்ரனாக இருப்பதாலே தானே சர்வ ரக்ஷகன் ஆகிறான் )

———–

கறுத்து எதிரிட்டு நின்ற கஞ்சனை கொன்றான்
பொறுத்திட்டு எதிர் வந்த புள்ளின் வாய் கீண்டான்
நெறித்த குழல்களை நீங்க முன்னோடி
சிறுக்கன்று மேய்ப்பாற்க்கு ஓர் கோல் கொண்டு வா
தேவ பிரானுக்கு ஓர் கோல் கொண்டு வா – 2-6-3-

பதவுரை

கறுத்திட்டு–கோபித்து
எதிர் நின்ற–தன்னை எதிரிட்டு நின்ற
கஞ்சனை–கம்ஸனை
கொன்றான்–கொன்றவனும்
எதிர் வந்த–(தன்னைக் கொல்வதாக) எதிர்த்து வந்த
புள்ளின்–பகாஸுரனுடைய
வாய்–வாயை
பொறுத்திட்டு–(முதலிற்) பொறுத்துக் கொண்டிருந்து
கீண்டான்–(பின்பு) கிழித்தவனும்
நெறித்த–நெறித்திரா நின்றுள்ள
குழல்கள்–கூந்தல்கள்
நீங்க–ஓடுகிற வேகத்தாலே இரண்டு பக்கமும் அலையும் படியாக
முன் ஓடி–கன்றுகளுக்கு முன்னே போய்
சிறு கன்று–இளங்கன்றுகளை
மேய்ப்பாற்கு–மேய்ப்பவனுமாகிய இவனுக்கு
ஓர் கோல் கொண்டு வா –
தேவபிரானுக்கு ஓர் கோல் கொண்டு வா –

கறுத்து எதிரிட்டு நின்ற கஞ்சனை கொன்றான்
கறுத்துக் கஞ்சனை அஞ்ச முனிந்தாய் -(கலியன் )-என்கிறபடியே
இவன் திரு அவதரிக்கப் புகுகிறான் என்று உருவின வாளோடே ஹிம்சிப்பானாக எதிர்த்து நின்ற கஞ்சனை என்னுதல் –
ஜன்மாந்தரத்தில் கால நேமியான வாஸனையாலே வந்த நெஞ்சில் கறுப்போடு இறே எதிர் நின்றது
அந்த பிராதி கூல்யத்தையும் பிழைத்துப் போனவனை அனுகூல தர்சனம் செய்வித்து அழைத்தது இறே –
நேர் கொடு நேர் எதிர்ந்தது ஆவது –

(கறுத்து நின்ற கஞ்சனை
எதிரிட்டு நின்ற கஞ்சனை
இரண்டுக்கும் வியாக்யானம் )

பொறுத்திட்டு எதிர் வந்த புள்ளின் வாய் கீண்டான்
எதிரே வாயை அங்காந்து கொண்டு கதறி வந்த அதிர்ச்சியைப் பொறுத்து
அந்தப் புள்ளின் வாயை அநாயாசேன கீண்டு தன்னை நோக்கித் தந்தவன் –

நெறித்த குழல்களை நீங்க முன்னோடி
நீண்டு கவிந்து சுருண்ட குழல்களை நீங்க முன்னோடி
கன்றுகளுக்கு முன்னோடி என்னுதல்
குழல் கவியாமல் பின்னே நீங்க என்னுதல்
இப்படி அதிர ஓடி

சிறுக்கன்று மேய்ப்பாற்க்கு ஓர் கோல் கொண்டு வா
ஸ்வ ரக்ஷணத்தில் அன்வயம் இல்லாத அளவன்றிக்கே –
புல்லைக் கசக்கிக் கொடுத்து
மிடற்றுக்கு உள்ளே இழியும் படி பண்ணி
இறங்கின வாறே மிகவும் உகந்து இறே சிறுக் கன்றுகள் தான் மேய்ப்பது –

தேவ பிரானுக்கு ஓர் கோல் கொண்டு வா
இங்குள்ள தேவர்கள் ஆதல்
(நிலத்தேவர் –பூ ஸூரர்கள் -இளம் கன்று போல் இருப்பவர்கள் )
அங்குள்ள தேவர்கள் ஆதல்
இரண்டு விபூதிக்கும் உபகாரகன் இறே –

—————-

ஒன்றே உரைப்பான் ஒரு சொல்லே சொல்லுவான்
துன்று முடியான் துரியோதனன் பக்கல்
சென்று அங்குப் பாரதம் கை எறிந்தானுக்கு
கன்றுகள் மேய்ப்பதோர் கோல் கொண்டு வா
கடல் நிற வண்ணற்கோர் கோல் கொண்டு வா -2 -6-4 –

பதவுரை

ஒன்றே–(‘பாண்டவர்களுடன் சேர்ந்து வாழோம் என்ற) ஒரே விஷயத்தை
உரைப்பான்–சொல்லுபவனும்
(மத்யஸ்தர் எவ்வளவு சொன்னாலும் ஊசி குத்து நிலமும் பாண்டவர்களுக்குக் கொடேன்’ என்ற)
ஒரு சொல்லே–ஒரு சொல்லையே
சொல்லுவான்–சொல்லுபவனும்
துன்று முடியான்–(நவரத்னங்களும்) நெருங்கப் பதித்த கிரீடத்தை அணிந்தவனுமான
துரியோதநன் பக்கல்–துரியோதநனிடத்தில்
சென்று–தூது போய்
அங்கு–அவ்விடத்தில்
பாரதம்–பாரத யுத்தத்தை
கையெறிந்தானுக்கு–உறுதிப் படுத்திக் கொண்டு வந்த இவனுக்கு
கன்றுகள் மேய்ப்பது ஓர் கோல் கொண்டு வா –
கடல் நிற வண்ணற்கு ஓர் கோல் கொண்டு வா –

ஒன்றே உரைப்பான் ஒரு சொல்லே சொல்லுவான்
குண த்வயங்கள் தலை எடுத்த காலத்தும்
ஸத்யம் தலை எடுத்த தேச காலத்திலும்
ஒன்றே உரைப்பான் ஒரு சொல்லே சொல்லுவான்
குண த்வயம் தலை எடுத்த காலத்தில் சொன்ன ஸாத்ரவமே இறே ஸத்வம் தலை எடுத்த காலத்திலும் சொல்லுவது

அன்றிக்கே
ஸாமத்தாலும் (சாத்விக உபதேசத்தாலும் )-தானத்தாலும் -பேதத்தாலும் -தண்டத்தாலும் பேதித்தாலும்
ரஹஸ்ய பரம ரஹஸ்யங்களிலும் பொருந்தாமையே அவன் நெஞ்சில் கிடப்பது –

ஸத்யவாதிகள் குண த்ரயங்கள் பேதித்தாலும் ஒரு படிப்பட்டே இருந்தார்களே யாகிலும்
முக்கிய தர்ம பிரதானர்கள் ஆகையால்
அவஸ்தா அனுகுணமான வா பக்ஷ நியாயத்தாலே பேதிக்கவும் கூடும் இறே –

(வா பக்ஷ -இதுவோ அதுவோ
அஹிம்சா பரமோ தர்மம்
பசு மாடு -கண் பார்க்கும் பேசாதே
வாய் பேசும் பார்க்காதே
சத்யம் பூத ஹிதம் ப்ரோக்தம் )

ஓவ்பாதிக வசன சித்தர் ஆகையால் –
ஓவ்பாதிக தர்ம பரி பாலகரே யானாலும் முக்கிய தர்ம பிரதான ஆகையாலே –
அவஸ்தா அனுகுணமான வார்த்தைகள் அருளிச் செய்யார் இறே பெருமாள் –
அது போலே இறே இவனும் பத்தூர் ஓரூர் என்றாலும் பர்யாய சப்தம் ஒழியச் சொல்லுவது இல்லை –

(ஓவ்பாதிகம் -சங்கல்பம் எடுத்து மனுஷ்ய தன்மைக்குத் தக்க செயல் –
ஸத்ய பாஷா ராமன்
ம்ருது பாஷா ராமன்
ஆந்ரு சம்சயம் பரோ தர்மம் -சரணாகத ரக்ஷணமே பிரதானம் )

துன்று முடியான் துரியோதனன் பக்கல்
ஒன்றே உரைப்பான் ஒரு சொல்லே சொல்லுவானாய்
துன்று முடியானாய் இருக்கும் துரியோதனன் பக்கல்
ரத்நாதிகளால் நெருங்கி அலங்க்ருதமான அபிஷேகத்தை உடையவன் என்னுதல் –
அபி ஷிக்த ஷத்ரியராலே ஒருவருக்கு ஒருவர் நெருங்கி சேவிக்க இருக்கிறவன் -என்னுதல்

சென்று அங்குப் பாரதம் கை எறிந்தானுக்கு
அங்கே சமாதானம் செய்யலாமோ என்று பலகாலும் சென்று இசைத்துப் பார்த்த அளவிலே பொருந்தாமையாலும்
யுத்தத்திலே பொருந்துகையாலும்
யுத்தம் தானும் தர்மம் ஆகையாலே இது தன்னிலே நிலை நின்றமை தோற்ற கை தட்டு என்ன
அந்நிய பதார்த்தங்களைக் கொண்டு கார்யப்பாடு அறிந்தால் போலே இருக்கிறது காணும்
வெற்றி கூறிக் கை தட்டின படி என்னுதல்
அங்கே சென்று இசைந்து போந்து இங்கே கையும் அணியும் வகுத்து எறிந்தவன் -என்னுதல்
எறிதல்-வீசுதல்

கன்றுகள் மேய்ப்பதோர் கோல் கொண்டு வா
புல் கவ்வி மேய மாட்டாதவையாய் –
பறித்துக் கசக்கிக் கொடுத்தாலும் இறங்கும் தனையும் பார்த்து இருக்க வேண்டுகையாலும்
ஸ்வ ரக்ஷணத்தில் அசக்தராய் இருப்பார் அளவில் திரு உள்ளம் ஊன்றி இருக்கும் போலே காணும் –
அவனுக்கு நிறக்கேடு வாராமைக்காக கோல் கொண்டு வா

கடல் நிற வண்ணற்கோர் கோல் கொண்டு வா
கடல் நிறம் போலே இருக்கிற திரு மேனியை உடையவனுக்கு அத்விதீயமான கோல் கொண்டு வா –

—————

சீர் ஓன்று தூதாய் துரியோதனன் பக்கல்
ஊர் ஓன்று வேண்டிப் பெறாத வுரோடத்தால்
பார் ஒன்றிப் பாரதம் கை செய்து பாரதற்க்கு
தேர் ஒன்றை ஊர்ந்தார்க்கு ஓர்  கோல் கொண்டு வா
தேவப் பிரானுக்கு ஓர் கோல் கொண்டு வா -2 6-5 –

பதவுரை

துரியோதநன் பக்கல்–துரியோதநனிடத்தில் பாண்டவர்களுக்காக
சீர் ஒன்று தூது ஆய்–சிறப்பு பொருந்திய தூதனாகப் போய்
ஊர் ஒன்று வேண்டி–(பாண்டவர்களுக்கு) ஒரு ஊராவது கொடு என்று யாசித்துக் கேட்டும்
பெறாத–அந்த ஒரு ஊரையும் பெறாமையினாலுண்டான
உரோடத்தால்–சீற்றத்தாலே
பார் ஒன்றி–பூமியில் பொருந்தி யிருந்து
பாரதம் கை செய்து–பாரத யுத்தத்தில் அணி வகுத்து
பார்த்தற்கு–அர்ஜுநனுக்கு
தேர் ஒன்றை ஊர்ந்தார்க்கு–ஒப்பற்ற தேரை (ப்பாகனயிருந்து) நடத்தினவனுக்கு
ஓர் கோல் கொண்டுவா—;
தேவ பிரானுக்கு ஓர் கோல் கொண்டு வா—;

சீர் ஓன்று தூதாய் –
அவதாரத்தில் மெய்ப்பாடு தோன்றில் இறே சீரோடு தான் ஒன்றினான் ஆவது –
தான் குணத்திலே ஒன்றினால் இறே எல்லார் பக்கலிலும் சீர் தான் ஒன்றிற்று ஆவது –
பாண்டவாதிகள் பக்கல் கண்ட குணங்களை துரியோத நாதிகளுக்கும் உண்டாக்க வேணும் என்று இறே
ஸ்ரீ தூது எழுந்து அருளிற்று என்னுதல்
இவர்கள் தங்கள் பக்கல் கண்ட குண லேசங்கள் நிலை நின்றது ஆவதும் இவன் தூது போக இசைந்தால் இறே
இசைந்திலேன் ஆகில் சோறு சுட்ட போதூதினால் -இவன் ஜாதி ஷத்ரியனோ -என்றால் போலே
தங்களுக்குத் தோற்றிற்று சொல்வார்கள் இறே இவர்களும் –

அன்றிக்கே
துவாரகா நிலயா அச்யுத -என்று இறே அவள் தான் சரணம் புக்கது –
அந்தத் திரு நாம பிரபாவம் நிலை நிற்கும் போதும் தூதுக்கு இசைய வேணும் இறே

அன்றிக்கே
இன்னார் தூதன் என நின்றான் -என்கிறபடியே
அவன் தன் படியாலும் -தூதுக்கும் இசைய வேணும் இறே
தன் படி யாவது –
நிரங்குச ஸ்வா தந்தர்ய நிபந்தமான ஆஸ்ரித பாரதந்தர்யம் இறே
அது இறே இதில் கொள்ளலாவது
அவன் ஒரு காரியத்தில் உபக்ரமித்தால் நிவாரகர் இல்லை இறே
அது தான் இறே ஆஸ்ரித பாரதந்தர்யம் ஆவதும் –
இவனும் (அர்ஜுனனும் )சாபராத ஸ்வ தந்திரனாய் இருக்கச் செய்தே இறே
(தர்மம் அதர்மம் அறியாமல் -போன்ற மூன்று அபராதங்கள் )
ஆஸ்ரயித்து தன்னை குணவானாக நினைத்து இருப்பது –

அவனும் அப்படியே இறே
அஹம் ஸப்த வாஸ்யன் இறே மாம் என்று தோற்றினான் –
த்வத் ஆஸ்ரிதாநாம்( த்வதீய கம்பீர –இத்யாதி அடியார் பின் தொடர்ந்து வேதம் செல்லும் படி ஸ்தோத்ர ரத்னம் )
பாண்டவ தூதன்
என்ற போது ஆய்த்து -அவன் பிறந்து கால் பாவி நிலத்திலே நின்றது –

ப்ரஹ்மண அநு ஜ்ஞா பூர்வகமாகவும் -உதக பூர்வகமாகவும் -நாம் யஜ்ஜம் தலைக் கட்டினால்
த்ரவ்யத்தால் வந்த லுப்ததை பாராதே நாம் அலாபத்தாலே ஸந்துஷ்டாராய் இருக்குமா போலே இறே
இவனும் ஸந்தோஷித்து நின்ற நிலை –

(ரகு -விஸ்வஜித் யாகம் செய்து தனம் போனாலும் மகிழ்ந்தாரே
மரப்பாத்திரம் கொண்டு அர்க்க்யம் –14 கோடி வராகன் தானம்
அனைத்தும் கொடுத்து இருந்தாலும் ஒன்றும் இல்லா விட்டாலும் திருப்தியாக இருந்தான் என்று காளிதாசன் ரகுவம்சம்)

துரியோதனன் பக்கல் ஊர் ஓன்று வேண்டிப்
அவன் சேவகம் எல்லாம் கண்டோம் இறே
பொய் ஆஸனம் இட்டு -சில ப்ரதிஞ்ஜைகளையும் செய்து – நிஷ் பிராணனாய் இருந்த போதே
அம்சித்துக் கொடாயாகில் பத்தூரைக் கொடு -அதுவும் செய்யாயாகில் ஒரூரைக் கொடு என்ற அளவில் –
அவன் இசையாமல் -அவர்களுக்கு தர்மம் உண்டு -தர்மத்தாலே ஸ்வர்க்காதி லோகங்கள் உண்டு –
எங்களுக்கு இத்தனை அன்றோ -உள்ளது என்று அவன் மறுத்த அளவில் –
தான் வந்த கார்யம் பலியாமையாலே திரு உள்ளத்தில் சீற்றம் கிளம்பின படியால் –
வீர போஃயை அன்றோ வஸூந்தரை -பத்தூர் ஓரூர் என்று சொல்லுகிறது என் என்று துரியோதனன் சொல்ல
இவரும் வீர போஃயை அன்றோ வஸூந்தரை-இவன் இது தன்னிலே இசையப் பெற்றோமே -நாம் வந்த கார்யம் பலித்ததே -என்று
இன்னார் தூதன் என நின்ற போதிலும் காட்டில் திரு உள்ளத்தில் ஸந்தோஷம் பிறந்து
நிலத்திலே திருவடிகள் பதித்துக் கொண்டு பொருந்தினது -இப்போது இறே –

பாரதம் கை செய்து
யுத்தத்தில் கையும் அணியும் வகுத்து –

பாரதற்க்கு
விஸ்ருஜ்ய ச சரஞ் சாபம் -என்ற அந்த சமர்த்தர்க்கு

தேர் ஒன்றை ஊர்ந்தார்க்கு ஓர்  கோல் கொண்டு வா
அத்விதீயமான தேர் என்னுதல்
சத்ரு ஐயத்துக்கு ஆயுதம் எடுக்க ஒண்ணாமையாலே -ஆயுதம் ஆயிற்று -என்னலாம் படி
நாலு சாரி விட்டுத் தேர்க் காலிலே மடியும்படி துகைத்துப் பொகட்ட தேர் என்னுதல்

தேவப் பிரானுக்கு ஓர் கோல் கொண்டு வா
ஸூரி நிர்வாஹகர்க்கு –

———-

ஆலத்து இலையான் அரவின் அணை மேலான்
நீலக் கடலுள் நெடும் காலம் கண் வளர்ந்தான் –
பாலப் ப்ராயத்தே பார்த்தற்கு அருள் செய்த
கோலப் பிரானுக்கு ஓர் கோல் கொண்டு வா
குடந்தை கிடந்தாற்க்கு ஓர் கோல் கொண்டு வா 2-6- 6-

பதவுரை

(ப்ரளய காலத்தில் உலகமெல்லா முண்டு)
ஆலத்து இலையான்–ஆலிலையில் பள்ளி கொண்டிருப்பவனும்
அரவின் அணை மேலான்–(எப்போதும்) திருவனந்தாழ்வான் மீது பள்ளி கொள்பவனும்
நிலம் கடலுள்–கரு நிறமான சமுத்திரத்தில்
நெடுங்காலம்–வெகு காலமாக
கண் வளர்ந்தான்–யோக நித்ரை செய்பவனும்
பாலம் பிராயத்தே–குழந்தைப் பருவமே தொடங்கி
பார்த்தற்கு–அர்ஜுநனுக்கு
அருள் செய்த–க்ருபை செய்த
கோலம்–அழகிய வடிவத்தை யுடைய
பிரானுக்கு–தலைவனுமான இவனுக்கு
ஓர் கோல் கொண்டு வா;
குடந்தை கிடந்தாற்கு ஓர் கோல் கொண்டு வா.

ஆலத்து இலையான் அரவின் அணை மேலான்–
ஸ்ரீ கிருஷ்ண அவதாரம் போலே திரு அநந்த ஆழ்வானும் —
சென்றால் குடையாம் -என்கிறபடியே
அவன் வடதள ஸாயி -என்னும்படி திரு அவதரித்த ரஹஸ்யம் இப் பாட்டுக்குத் தாத்பர்யம் –

ஆல் அன்று வேலை நீர் உள்ளதோ -விண்ணதோ -மண்ணதோ -சோலை சூழ் குன்று எடுத்தாய் சொல்லு –(முதல் திருவந்தாதி )
என்று பிரார்த்தித்துக் கேட்டார் -என்று ஆச்சான் பிள்ளை அருளிச் செய்து அருளினார் –

ஆலத்து இலையான் அரவின் அணை மேலான்
அத்து -சாரியை ஆதல் –
ஆலான அத்தினுடைய என்று விபக்தியான போது -தான்றிச் சுட்டாய் –
அதுக்கு ஹேதுவான ஒன்றைக் காட்டும் இறே
அந்த ஹேது தான் இருக்கிற படி –

நீலக் கடலுள் நெடும் காலம் கண் வளர்ந்தான் –
நீலக் கடல் என்று இது தான் ஆதல் –
திருமேனியில் ப்ரபையாலே –முகில் வண்ண வானம் -என்கிறபடி ஷீராப்தி தான் ஆதல்
கடைகிற கால முறையிட்ட ஓவ்ஷதங்களால் வந்த வைவர்ணயம் மாறாமையாலே நீலக் கடல் என்றாதல் –
அந்த விவர்ணத்துக்கு காலாந்தர ஸ்திதி இல்லை என்று தோன்றினாலும்
தத் கால விசேஷண ப்ரஸித்தி நிரூபனம் ஆகையாலே நீலக் கடல் என்னவுமாம் –

குண தோஷங்கள் ஆகந்துக நிரூபனம் ஆனாலும் –
அந்த ஜாதி வியக்தி உள்ளதனையும் சொல்லாய் இருக்கும் இறே –

இக் கடலான போது
கரும் தண் மா கடல் கண் துயின்றவன் இடம்- என்றும்
உவர்க்கும் கரும் கடல் நீருள்ளான் -என்றும் சொல்லுகிறபடியே
கடல்கள் தோறும் -திருப்பள்ளி அறை உண்டு என்னவுமாம் –
இப்படியான கடலுள் அரவின் அணை மேலான் -என்னும்படி –
யோக நித்திரை சிந்தை செய்து அநேக காலம் கண் வளர்ந்தான் –

பாலப் ப்ராயத்தே பார்த்தற்கு அருள் செய்த
இவனுடைய பிதாவான இந்திரன் -என் புத்திரனான அர்ஜுனனை ரக்ஷிக்க வேணும் -என்று வேண்டிக் கொண்ட படியாலும் –
தான் இவன் இடத்தே பக்ஷ பதித்து இருக்கையாலும் –
இவன் தானும் அவன் வார்த்தை கேட்டுப் போருகையாலும்
கண் மாளர் (கண் இழந்த த்ருதராஷ்ட்ரன் )பணிக் கொட்டிலிலே கண் வளருகிற காலம் தொடங்கி
அஞ்ஞாத ஞாபநம் செய்து போந்து இவன் பக்வானான பின்பு திரௌபதி ப்ரதிஜ்ஜை யாலும்
மிக்க கிருபையாலும் இறே தேர் தட்டிலே ஸ்ரீ கீதை முதலாக அருளிச் செய்ததும் –

கோலப் பிரானுக்கு ஓர் கோல் கொண்டு வா
இவ்வளவே அன்றிக்கே
தன்னுடைய ஸூரி போக்யமான விக்ரஹத்தை இவனுக்கு வச வர்த்தி யாக்கி –
முன்னே நின்று -காட்டிக் கொடுத்துக் கொண்டு ரஷித்த மஹா உபகாரம்

குடந்தை கிடந்தாற்க்கு ஓர் கோல் கொண்டு வா
மோக்ஷயிஷ்யாமி -என்ற அளவன்றிக்கே
கும்ப கோணே விநஸ்யதி -என்னும்படியான அளவு அன்றிக்கே
ஆவி அகமே தித்திப்பான் இறே
(அநிஷ்டம் தவிர்ப்பது மட்டும் இல்லாமல் இஷ்ட பிராப்தி ஆராவமுதாய் கிடந்து அருளுகிறார் )

நீலக் கடலுள்
அரவின் அணை மேலான்
நெடும் காலம் கண் வளர்ந்தான் –
ஆலத்து இலையான் (யானாய் )
பாலப் ப்ராயத்தே பார்த்தற்கு அருள் செய்த
கோலப் பிரானுக்கு ஓர் கோல் கொண்டு வா
குடந்தை கிடந்தாற்க்கு ஓர் கோல் கொண்டு வா–என்று அந்வயம் –

—————

பொன் திகள் சித்திர கூடப் பொருப்பினில்
உற்ற வடிவில் ஒரு கண்ணும் கொண்ட அக்
கற்றைக் குழலன் கடியன் விரைந்து உன்னை
மற்றைக் கண் கொள்ளாமே கோல் கொண்டு வா
மணி வண்ணன் நம்பிக்கு ஓர் கோல் கொண்டு வா -2- 6-7 –

பதவுரை

(அக்காக்காய்!)
பொன்–அழகியதாய்
திகழ்–விளங்குகின்ற
சித்திர கூடம் பொருப்பினில்–சித்ர கூட மலைச் சாரலில்
(பிராட்டி மடியிலே தலை வைத்துக் கொண்டு ஸ்ரீராமனாகிய தான் கண் வளர்ந்தருளும் போது)
வடிவில்–(பிராட்டியின்) திரு மேனியில்
உற்ற–பதிந்த
(உனது இரண்டு கண்களில்)
ஒரு கண்ணும்–ஒரு கண்ணை மாத்திரம்
கொண்ட–பறித்துக் கொண்ட
அ கற்றை குழலன்–அந்தத் தொகுதியான கூந்தலை யுடையவன்
கடியன்–க்ரூரன்;
(ஆதலால், அவன் தனக்கு இஷ்டமானதை உடனே செய்யாமலிருத்தற்காக)
உன்னை–உன்னை (ச்சீறி)
மற்றை கண்–(உனது) மற்றொரு கண்ணையும்
கொள்ளாமே–பறித்துக் கொள்ளாதபடி
விரைந்து–ஓடிப் போய்
ஓர் கோல் கொண்டு வா;
மணிவண்ணன் நம்பிக்கு ஓர் கோல் கொண்டு வா.

பொன் திகள் சித்திர கூடப் பொருப்பினில்-உற்ற வடிவில் ஒரு கண்ணும் கொண்ட அக்-கற்றைக் குழலன்
சித்ர கூடம் கதே ராமே -என்கிறபடியே பொலிவை உடைத்தாய் –
விளங்கா நின்றுள்ள -சித்ர கூட பர்வத பார்ஸ்வத்திலே
நாய்ச்சியாரும் தாமும் எழுந்து அருளி இருக்கச் செய்தே
ரஜோ குண பிரசுரனான ஜெயந்தன் விஹிதமான கர்ம பல அஹங்காரத்து அளவில் நில்லாமல்
தாமஸ ராஜஸம் தலை எடுத்து -அத்தாலே விஷய ப்ராவண்யம் தலை எடுத்து –

ஜன்ய ஜனக விபாகம் பாராமல் –
தேவ சரீரத்திலும் காக சரீரத்தை உத்தேச்யமாக நினைத்து எடுத்து சில துஸ் சேஷ்டிதங்களைப் பண்ணுகையாலே
அத்தைக் கண்ட பெருமாள் இவனை நோக்கி மந்த கதியாக ஓர் அஸ்திரத்தை விட
அது இவனுக்கு முன்னோட்டுக் கொடுத்துப் பின்னே செல்ல

த்ரீன் லோகான் ஸம் பரிக்ரம்ய-என்கிறபடி –
அனைத்தும் உலகும் திரிந்து ஓடி ஒதுங்க நிழல் அற்று -பிராண சா பேஷனாய்
தமேவ சரணம் கத -என்று கண்டக பிரபத்தி செய்து இருக்கச் செய்தேயும்
இவனுக்கு அபேஷா மாத்ர ப்ரதானமே அன்றோ வேண்டுவது -என்று திரு உள்ளம் பற்றி
வடிவு அழகில் உற்ற இரண்டு கண்ணில் ஒரு கண்ணும் கொண்ட அக் கற்றைக் குழலன் கடியன் –

அந்த அஸ்திரம் தான் யதேஷ்ட அமோக சர்வ அஸ்திரம் இறே
தேவேந்திர தனய அஷி ஹா -என்று இறே திரு நாமம்
பொய்யர்க்கே பொய்யனாகும்
கொடும் கோளால் நிலம் கொண்ட
இரண்டு கண்ணும் விஷய தர்சனம் செய்தால் இரண்டையும் அழிக்க ப்ராப்தமாய் இருக்க –
ஒன்றை அழியாதே இருந்தது –
குழல்கள் இருந்த வா காணீரே -என்கிற கற்றைக் குழலனைக் காண்கைக்காகவே இறே
லகுர் தண்ட ப்ரபந்நஸ்ய -என்கிறபடி -பிரபன்னனுக்கு லகு தண்டமே உள்ளது இறே
கற்றை -செறிவு
அவன் கையில் ராவணாதிகள் பட்டது அறிவுதியே –

விரைந்து உன்னை -மற்றைக் கண் கொள்ளாமே கோல் கொண்டு வா
உன்னை மற்றைக் கண் கொள்ளாமே விரைந்து கோல் கொண்டு வா –
கற்றைக் குழல் காணும் போது ஒரு கண் கொண்டு காண்கை போராது என்று இறே
ஒன்றையும் இரண்டு ஆக்கிற்று –
ஓன்று இரண்டாக கண்ணும் போகாமல் இனியாகிலும் ஆஜ்ஜா அதி லங்கனம் செய்யாதே
அவனுடைய ஆஜ்ஜையை அவன் கையிலே கொடுக்கப் பாராய் –
அவன் பிரபத்தி கண்டகமாய் இராது என்று காண் உன்னைக் குழல் வார அழைத்ததும் –
அந்தக் குழல் வாரிய காக்கைக்கும் இந்தக் காக்கைக்கும் வாசி
கள்ளர் பள்ளிகள் என்னுமா போலே

மணி வண்ணன் நம்பிக்கு ஓர் கோல் கொண்டு வா
நீல ரத்னம் போன்ற அழகையும்
ஸ்வா தந்தர்ய பூர்த்தியையும் உடையவன் காண்

———–

மின்னிடை சீதை பொருட்டா இலங்கையர்
மன்னன் மணி முடி பத்தும் உடன் வீழத்
தன்னிகர் ஒன்றில்லாச் சிலை கால் வளைத்திட்ட
மின்னு முடியற்க்கு ஓர் கோல் கொண்டு வா
வேலை அடைதாற்க்கு  ஓர் கோல் கொண்டு வா -2- 6-8 –

பதவுரை

மின்–மின்னல் போன்ற (ஸூக்ஷ்மமான)
இடை–இடையை யுடைய
சீதை பொருட்டா–ஸீதையை மீட்டுக் கொணர்வதற்காக
இலங்கையர் மன்னன்–லங்கையிலுள்ளார்க்குத் தலைவனான ராவணனுடைய
மணி முடி பத்தும்–ரத்ந கிரீடமணிந்த தலைகள் பத்தும்
உடன் வீழ–ஒரு சேர அற்று விழும்படி
தன்னிகர் ஒன்று இல்லா–தனக்கு ‘உபமாநமானதொன்று மில்லாத (உயர்ந்த)
சிலை–வில்லை
கால் வளைத்து இட்ட–கால் வளையும் படி பண்ணி ப்ரயோகித்த
மின்னும் முடியற்கு–விளங்கா நின்ற கிரீடத்தை அணிந்தவனுக்கு
வேலை அடைத்தாற்கு–ஸமுத்ரத்தில் ஸேது கட்டினவனுக்கு
ஓர் கோல் கொண்டுவா-.

மின்னிடை சீதை பொருட்டா இலங்கையர்–மன்னன் மணி முடி பத்தும் உடன் வீழத்
தன்னுடைய வர பல புஜ பலங்களையும் -மதிளையும்-அகழியையும் கண்ட கர்வத்தாலே
செய்வது ஒன்றும் அறியாமலேயே
மின் போலே இடையை யுடையளாய் –
கர்ப்ப கிலேச ரஹிதையாய் இருக்கிறவளைப் பிரிகையாலே
அதுவே ஹேதுவாக இலங்கையில் உள்ள ராக்ஷசர்க்கு எல்லாம் நிர்வாஹகனாய் இருக்கிற ராவணனுடைய
ரத்நாதிகளாலே அலங்க்ருதமாய் இருக்கிற முடிகளைத் தான் தலையற்று வீழத் தொடுத்த அளவிலும்
முடிவு காணாமையாலே பத்தும் சேர ஓர் அம்பாலே விழும்படி –

தன்னிகர் ஒன்றில்லாச் சிலை கால் வளைத்திட்ட-மின்னு முடியற்க்கு ஓர் கோல் கொண்டு வா-
உபமான ரஹிதமான வில்லை வளைத்து
விஜய அபிஷேகம் செய்தவன் காண்

வேலை அடைதாற்க்கு  ஓர் கோல் கொண்டு வா
வேலை அடைத்ததும் சாபமா நய -என்று இறே –
(ஒரு வில்லால் ஓங்கு முந்நீர் அடைத்து -செருவிலே செற்ற -தொண்டர் அடிப் பொடி ஆழ்வார் )

———–

தென் இலங்கை மன்னன் சிரம் தோள் துணி செய்து
மின் இலங்கு பூண் விபீடணன் நம்பிக்கு
என் இலங்கு   நாமத்து அளவும் அரசு என்ற
மின் இலங்கு ஆரற்க்கு  ஓர் கோல் கொண்டு வா
வேம்கட வாணற்க்கு   ஓர் கோல் கொண்டு வா -2 6-9 –

பதவுரை

தென் இலங்கை–அழகிய லங்கைக்கு
மன்னன்–அரசனாகிய ராவணனுடைய
சிரம்–தலைகளையும்
தோள்–தோள்களையும்
துணி செய்து–(அம்பினால்) துணித்துப் போகட்டு
மின் இலங்கு–ஒளி வீசுகின்ற
பூண்–ஆபரணங்களை அணிந்த
விபீடணன் நம்பிக்கு–ராம பக்தியால் பூர்ணன் விபீஷணாழ்வானுக்கு
என் இலங்கு நாமத்து அளவும்–என் பெயர் ப்ரகாசிக்குமளவும்
அரசு–ராஜ்யம் (நடக்கக் கடவது)
என்ற–என்று அருள் செய்து
மின் இலங்கு ஆரற்கு–மின்னல் போல் விளங்குகின்ற ஹாரத்தை யுடையவனுக்கு
ஓர் கோல் கொண்டு வா-;
வேங்கடம்–திருமலையில்
வாணற்கு–வாழ்ந்தருளுமவனுக்கு
ஓர் கோல் கொண்டுவா-.

தென் இலங்கை மன்னன் சிரம் தோள் துணி செய்து
மின் இலங்கு பூண் விபீடணன் நம்பிக்கு
மித்ர பாவம் -என்ற மாத்திரத்தாலே
ராவண அநுஜன் என்று பாராமல்
நத்யஜேயம் -என்று ரஷித்தவனுக்கு
கீழ் பிராட்டி பொருட்டாக செய்தது எல்லாம் ஒன்றாய் இருந்ததோ -என்கிறார் –

தென் இலங்கை மன்னன் சிரம் தோள் துணி செய்து விடுவதற்கு முன்பே இறே –
மின் இலங்கு பூண் விபீடணன் நம்பிக்கு
மிக்க தேஜஸ்ஸை யுடைத்தான ஆபரணங்களை உடையவனாக ராவண அனுஜனாய்
வாழ்ந்தது எல்லாம் அநர்த்தம் என்று இறே
அவனை துர் வ்ருத்தன் என்று போந்த பின்
அந்தரிக்ஷ கதனாய் நிற்கச் செய்தே
ஸ்ரீ மான் என்னும்படியான பூர்ணன் ஆனுவனுக்கு
என் இலங்கு   நாமத்து அளவும் அரசு என்று -அபிஷேகம் செய்த பின்பு இறே சிரந்தோள் துணி செய்தது

மின் இலங்கு ஆரற்க்கு  ஓர் கோல் கொண்டு வா
மின் போலே அதி பிரகாசத்தை உடைத்தான் திரு அபிஷேகத்தை உடையவனும் –
ஆரம் –முத்தா முக்தா -ஹாரம்

அன்றிக்கே
ராம குண ஆபரணம் அவருக்கு
விபீஷண குண ஆபரணம் இவருக்கு -என்னவுமாம் –

பவான் நாராயணோ தேவ -என்றத்தை என் நாமம் -என்னப் பெற்றேன் என்று –
ஆத்மாநம் மானுஷம் மன்யே ராமம் தசாரதாத் மஜம் -என்று
என் பேர் ராமன்
எங்கள் தமப்பனார் பேர் தசரதன்
எனக்கு நிரூபக நாமம் தாசாரதி -என்றது இறே இலங்கு நாமம் –

நந்தன் மைந்தனாக வாகும் நம்பி -என்னுமா போலே
விபீடணற்கு நல்லான் என்றது
தாசாரதி என்றபடி இறே –
நாராயணம் -என்ற இது சிறுப் பேர் போலே காணும்
அதுக்குப் பரிகாரமாக நம -என்று ப்ரஹ்வீ பவித்தார் இறே

வேம்கட வாணற்க்கு   ஓர் கோல் கொண்டு வா
இராமனாய் மிடைந்த ஏழு மரங்களும் அடங்க எய்து வேங்கடம் அடைந்த மால் -என்கையாலே
கானமும் வானரமும் வேடுமுடை வேங்கட வாணன் காண்-
நிரங்குச ஸ்வா தந்தர்யம் நேராக ஜீவிப்பது இங்கே காண்
இவன் ஆஜ்ஜையைக் கொண்டு வா –

———

திருக் குழல் பேணின காக்கைக்கும் இதுக்கும் வாசி என் என்னில்
நீர்மையால் வந்த ப்ரபத்தியும்
மேன்மையால் வந்த நிராங்குச ஸ்வா தந்தர்யமும்

ஒன்றாகத் தான் காக்காய் என்னாதே
அக் காக்காய் என்றது
அகார ஸப்த வாஸ்யனுடைய ரக்ஷை -என்றபடி –
அ-என்கிற இது பிரதம அபி தானம் இறே

ரக்ஷைக்கு விஷயமானது ரஷ்யம் ஆகையாலே -அக் காக்காய் -என்று சம்போதிக்கிறார் –
விஞ்ஞானம் யஜ்ஜம் தனுதே -என்று
விஞ்ஞான ஸப்தம் ஞாதாவையும் ஆஸ்ரயத்தாலே காட்டி –
அந்த ஞாதாவினுடைய ஞானம் ஜேய சாபேஷமாய் இருக்கையாலே
யஜ்ஜத்தையும் காட்டினால் போலே
ரக்ஷண வாசியான ஸப்தம்
ஆஸ்ரய த்வாரா ரக்ஷகனான அகார ஸப்த வாஸ்யனையும் காட்டி –
ரக்ஷகனுடைய ரக்ஷை சேதன சா பேஷமாய் ரஷ்யத்தைக் காட்டுகையாலே
அத்தை காக்கை -என்று சம்போதிக்கிறார் –

மற்றும் பூவை -கிளி குயில் மயில் -அன்னம் பல்லி காக்கை -என்றால் போலே
இவற்றைப் பார்த்து சில கார்யங்களைக் குறித்து பல இடங்களிலும் –
அன்யாபதேசமும் ஸ்வாபதேசமும் கொண்டார்கள் இறே

நம்பிக்குக் கோல் கொண்டு வா என்ற மர்மம் -இந்தக் காக சமராய் இருப்பார் –
அவனுடைய ஆஜ்ஜை நோக்காத போது
அவனுடைய சங்கல்ப நிபந்தநமான ஸ்வா தந்தர்யம் வரை இடும் என்று அன்று –
அவனுடைய ஸ்வா தந்தர்யத்தை நோக்கி அல்லது உங்களுக்கு எல்லாம் பிழைக்கலாம் விரகுகள் இல்லை –
அவன் ஸ்வா தந்தர்யத்தில் ஊன்றின ஸங்கல்பத்தில் கொடுமையை நினைத்துத் தட்டுப் படாதே கொள்ளுங்கோள் –

அது மழுங்காத சங்கல்பம் என்று அறிந்து –
நீங்கள் அவன் ப்ரபத்தியை உணர்ந்து -அவன் திருவடிகளில் விழுந்து –
கரிஷ்யே வசனம் தவ -என்று அவன் ஸ்வா தந்தர்யத்தை நோக்கினால்
இவர்களால் நாம் ஸ்வ தந்த்ரன் ஆனோம் என்று அவன் உகக்கக் கூடும் –
அத்தைக் கண்டு இறுமாவாதே மேலே மேலே போந்து மங்களா ஸாஸனத்திலே வாருங்கோள் –
என்னோடே கூடுங்கோள் -என்கிறார் –

நிகமத்தில் இத் திருமொழி கற்றார்க்கு பலம் சொல்லித் தலை கட்டுகிறார் –

அக்காக்காய் நம்பிக்கு கோல் கொண்டு வா என்று
மிக்காள் உரைத்த சொல் வில்லிபுத்தூர் பட்டன்
ஒக்க உரைத்த தமிழ் பத்தும் வல்லவர்
மக்களை பெற்று மகிழ்வர் இவ்வையத்தே -2 6-10 –

பதவுரை

அக்காக்காய்–காக்கையே!
நம்பிக்கு கோல் கொண்டுவா என்று–உத்தமனான இவனுக்கு கோலைக் கொண்டு வந்து தா என்று
நம்பி-தீம்பில் பூர்ணன்
மிக்கான் உரைத்த சொல்–-தேவகி பிராட்டியைக் காட்டில் மிக்கு=சிறந்தவளான யசோதை சொன்ன சொற்களை
வில்லி புத்தூர் பட்டன்–ஸ்ரீவில்லிபுத்தூரில வதரித்த பெரியாழ்வார்
ஒக்க உரைத்த தமிழ் பத்தும் வல்லவர்–அவ் யசோதையைர் போலவே சொன்ன தமிழினாலாகிய இப்பத்துப் பாசுரங்களையும் ஓதவல்லவர்கள்
மக்களை பெற்று இ வையத்தே மகிழ்வர்–ஜ்ஞாந்புத்ரர்களை (சிஷ்யர்களை) அடைந்து இப்பூமியிலே மகிழ்ந்திருக்கப் பெறுவர்

அக் காக்காய் நம்பிக்கு கோல் கொண்டு வா என்று மிக்காள் உரைத்த சொல்
அவள் அழுகை மருட்டிச் சொன்ன பிரகாரத்தை
புத்ரத்வ நிபந்தநமான அபிமான ஸ்நேஹம் ஆக்கி
ஸ்வரூப அனுரூபமான மங்களா ஸாசனத்தோடே சேரும் படி

வில்லிபுத்தூர் பட்டன் ஒக்க உரைத்த தமிழ் பத்தும் வல்லவர்
ஓக்க அருளிச் செய்த இந்த தமிழ் பத்தும்
சா பிப்ராயமாக வல்லவர்கள்

மக்களை பெற்று மகிழ்வர் இவ்வையத்தே
மக்கள் -என்பது மனுஷ்யரை
அதாவது
சிஷ்ய
புத்திரர்களை
மங்களா ஸாஸன பர்யந்தமான பிரபத்தி குலையாதவர்களைப் பெற்று மகிழ்வார்கள்
மகிழ்ச்சிக்கு விஷயம் இவர்கள் இறே

————————————————————————————

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ திருவாய்மொழிப் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய வாச்சான் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரியாழ்வார் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்.

ஸ்ரீ பெரியாழ்வார் திருமொழி -ஸ்ரீ திருவாய் மொழிப்பிள்ளை அருளிச் செய்த ஸ்வாபதேச வியாக்யானம் —2-5–பின்னை மணாளனை—

பிரவேசம் –
கீழே -மஞ்சன மாட்டியவற்றை -என்று திரு மஞ்சனம் செய்தாராய் நின்றார் –
கலையும் கரியும் பரிமாவும் திரியும் கானம் கடந்து போய் -என்கையாலே
அயோத்தியாம் அடவீம் வித்தி -என்கிற அர்த்தம் தோன்றில் –
த்யாஜ்யதயா ஞாதவ்யம் ஆவது -கலையும் கரியும் பரிமாவும் திரியும் கானம் இறே

இத்தை நினைத்து இறே
மித்ர பாவேந -என்றும்
நத்யஜேயம் -என்றும்
ஸதாம் -என்றும் –அருளிச் செய்தது –
(சத்துக்கள் -விபீஷணனை ஏத்துக் கொள்ளாமல் இருந்தால் கர்ஹிப்பார்களே )
ஆகையால் அங்கு மித்ர பாவம் கண்டு கால் தாழ்கிறார் அன்று –

சிலர் இவ்வூரை த்யஜிக்க வேணும் என்ன -எங்கனே விடுவது என்று தளும்புகிறார் அன்று –
(விபீஷணனை விட சிலர் பல காரணங்களும் சொன்னாலும் )
அவர்களை விட வேணும் என்று நிர்ணயிக்க
விடில் சத்துக்கள் கர்ஹிப்பர்
அவர்கள் கர்ஹியாமல்
என்னை விடுவது அன்றோ உள்ளது என்றால் இந்த வார்த்தையில் கருத்து அறிந்து
இசைகைக்கு ஒரு திருவடி மஹா ராஜர் முதலானோரும் இங்கே இல்லை –
(இங்கு கிருஷ்ண அவதாரத்தில் இல்லை )

ஆகையால் காடு த்யாஜ்யமும்
கடற்கரையும் கான வெண் குரங்கு முதலானோரும் உபாதேயமாகத்
திரு உள்ளம் பற்றி இறே —
ஸக்ருத் ஏவ –ஏதத் வ்ரதம் மம -என்று வெளியிட்டதும் –

(காடு ரிஷிகள் உபாயாந்தர ப்ரயோஜனாந்த நிஷ்டர் ஆகவே பிடித்தம் இல்லை த்யாஜ்யம்
இங்கு-கடல் கரையில் சரணாகதி தானே
இங்கு அக்காக்காய் பறவை உத்தேச்யம் ஆனால் போல் –
விலங்கு வானர ஜாதி வீறு பெரும் ராமாவதாரத்தில்
ஆழ்வார்கள் காலத்தில் பக்ஷிகள் வீறு பெற்றனவே )

இவ்வளவேயோ
பக்ஷி ஜாதங்களைப் பல இடங்களிலும் ஆழ்வார்கள் ஆச்சார்ய துல்யராக்கி நபும்சகமும் தோன்ற
தூது விடவும் கண்டோம் இறே
(சேர்ப்பார்களைப் பக்ஷிகள் ஆக்கி ஞான அனுஷ்டானம் -இரண்டு இறக்கைகள் )

திருத்தாய்-(10-10-) -கரையாய் -சொல்லாய் -என்று த்ரிகாலஞ்ஞர் பலரும் உளவாய் இருக்க
ஹித வசன சா பேஷாராய்க் கேட்டதும் இவற்றை-( பக்ஷிகளை ) இறே
இவற்றை வைத்துக் கொண்டு பிள்ளாய் -என்றது இத்தை இறே –
(கரையாய் காக்கை பிள்ளாய் -அங்கே பாசுரம் )

ஸ்வதஸ் ஸர்வஞ்ஞனான ஈஸ்வரனும் மயர்வற மதி நலம் அருளப் பெற்ற ஆழ்வார்களும்
அறிவார்களையும் அறிந்தார்களையும் அறியார்களாக நினைத்து அறிவிக்கைக்காக இறே
(அஞ்ஞர் -ஞானிகள்–ஞான விசேஷஞ்ஞர்கள்– சர்வஞ்ஞன்-நான்கு பேருக்கும் உபதேசிப்பர் )
இவற்றினுடைய (பக்ஷிகளுடைய ) ஸ்திதி கமன சயனாதிகளை அபேக்ஷிக்கிறதும் –

இவ்வளவும் யோக்யம் இல்லாத கடலை அவன் திரு உள்ளத்தில் கருத்து அறிய முன்னிலை யாக்கி அபேக்ஷித்ததும் –
கடல் கூடாமையாலே கர்ஹித்ததும் –
அந்த ஸ்வதஸ் ஸர்வஞ்ஞனானவன் தான் திரியும் கானம் கடந்து -தன் திரு உள்ளக கருத்தை அறிவித்தால்
பொறுப்பார்க்கு அருளிச் செய்தது அறியாமையால் அன்றே –
(சுக்ரீவாதிகளை வியாஜ்ஜியமாக்கி அங்கு அருளிச் செய்தது
இங்கே காக்கையை வியாஜ்ஜியமாக்கி அருளிச் செய்கிறார் என்றபடி )

காக்கையால் சொல்லுகிறது
முக் குணத்து இரண்டு அகற்றாத அளவன்றிக்கே இரண்டிலே நெஞ்சு பொருந்தும்படி நின்ற நீசரானவர்களைக் குறித்து
எத்திறத்தும் உய்வதோர் உபாயம் இல்லை -மாலை வாழ்த்தி வாழ்மினோ (திருச்சந்த )-என்று
மங்களா சாசனத்துக்கு ஆளாக உபதேசத்தால் போலே

இவரும் தமோ குண பிரசுரராயும் ரஜோ குண பிரசுரராயும் இருக்கிறவர்களை –
காக்கை என்கிற வியாஜத்தாலே –
ப்ரபத்தியில் கிரியா பதத்துக்கு முற்பாடன் அவனான பிரகாரத்தை உணர்த்தி
மங்களா சாசனத்தில் சேர்ப்பதாக
வந்து குழல் வாராய் என்கிறார் –

இந்த குண த்வயம் இதில் பக்கல் கண்டபடி என் என்னில்
அபஷய பக்ஷணங்கள் நிஷித்தங்கள் அத்யந்த நிஷித்தங்கள் பஷிக்கையாலும்
பிண்டத் திரளையும் பேய்க்கு இட்ட நீர்ச் சோறும் ஸ்நானம் செய்து ஜீவிக்கையாலும்
பிதர்யமான கர்மங்களிலே சில பிண்ட விசேஷங்களையும் பிசாசா ஆராதனை முதலான பிண்டங்கள் தண்ணீர்
முதலானவற்றை பூத யஜ்ஜ மாத்ரமே அன்றிக்கே
வரித்து இதுக்கே இட வேணும் என்ற நிர்பந்தம் உண்டாகையாலும் –
இனம் சேர்ந்து ஜீவிக்கும் அபிமான விசேஷங்களாலும்

ஸ்வ புத்ரர்களோடு பர புத்ரர்களையும் ஸ்வீ கரித்து (குயில் குட்டிகளையும் வளர்க்கும் )
வளர்த்துப் பரிணமித்த வாறே துல்ய விகல்ப விசேஷ ரூப சித்தியும் பாராமல் வ்யவஸ்திதமான
வாக் வ்யவஹார மாதுர்ய சித்தி கண்டு அங்கீ கரியாத அளவே அன்றிக்கே
கர்ப்ப தோஷ நிரூபணம் செய்து நீக்குகிற அஸஹமாநத்வத்தாலும்
தன் இனம் ஒழிய மற்றோர் இனம் கூடி ஜீவியாமையாலும் –
கண்டக ப்ரபத்தியாலே பிராணன் பெற்றோம் என்று கர்வித்து அஸ்திரமே ஒரு கண் அழிவு செய்தது அறியாமையாலும்

மித்ர மவ்பயிகம் கர்த்தும் -என்றும்
பாபா நாம் வா ஸூபா நாம் வா -என்றும்
பிரதி கூலனையும் -அனுகூல அக்ரேசனையும் வாசி அறத் திருத்தப் பார்த்துத் திருத்துமவள் உண்டாய் இருக்க
இவள் நிறத்திலும் தப்பின பிழை உணராமல் ஜ்யேஷ்டா தேவிக்குக் கொடியாக பிராணனை நோக்கித் திரிகையாலும்
இவற்றால் மடியகத்துச் செல்வம் பார்த்து இருக்கும் குண த்வய நிஷ்டர் படி சொல்லலாம் இறே –

இனி லோகத்தில் பிள்ளைகள் அழுகை மருட்டுகைக்காக –
அக்காக்காய் -சுக்குருவி -சந்திரா வா -என்றால் போல்
சொல்லுகிற லோக யுக்தி வ்யாஜத்தாலே சொல்லுகிற யசோதா பிராட்டி பாசுரத்தை உட் கொண்டு
குண த்வய பிரசுரர் முதலாக எல்லாரையும் –
அவன் முற்பட்டு உங்களை செய்த ப்ரபத்தியால் வந்த தோஷத்தை
உணர்ந்து நீக்குங்கோள் என்று குழலை வியாஜ்யமாக்கி மங்களா சாஸனத்திலே மூட்டுகிறார் –
(அவன் ப்ரபத்தியால் வந்த தோஷத்தை -ஈடுபட்டால் வந்த தோஷம் நீக்குவது -சிடுக்கை எடுத்து )

இப்படிப்பட்ட அஞ்ஞரை முதலாக விஷயீ கரிப்பான் என் என்னில் –
அஞ்ஞனான விஷய ப்ரவணனைத் திருத்தி மேல் கொண்டு போகலாம் –
ஞான லவ துர் விதக்தனான அஹங்கார க்ரஸ்தனைப் போலே ஞானா வானான விஷய ப்ரவணனைத் திருத்த ஒண்ணாது —
என்று பிள்ளை லோகாச்சார்யார் (ஸ்ரீ வசன பூஷணம் –188-189) அருளிச் செய்கையாலும்
இவர்களை முற்பட விஷயீ கரித்தார் என்ன வேணும் –

இனி அஞ்ஞான பூர்த்தி உள்ளது தமோ குண ப்ரசுரராயும் ரஜோ குண பிரசுரராயுமாய் இருக்கிறவர்களுக்கு இறே –
இவர் கூழாள் -என்கிறது ஆரை என்னில் –
அந்நிய சேஷ பூதரை —

அந்நியரான சேஷிகள் இல்லாமையாலும் –
அந்நிய சேஷத்வ விதி இல்லாமையாலும் –
இவர் எங்கள் குழுவனில் புகுதல் ஒட்டோம் -என்று ஓர் இடத்திலும் கூட்டாமையாலும்
ராஜ தார ப்ராவண்ய நிஷேதம் போலே இது கூட்டிக் கழிக்கவும் பற்றாது –

வாழாள் -என்றது –
வாழாள் -என்றும்
ஆள் -என்றும்
நின்றீர்-என்றும் –மூன்று படியாய் இருக்கும் –

ஆள் -என்றது ஐஸ்வர்யத்தை அவன் பக்கலிலே பெற வேணும் என்று அபேக்ஷிக்குமவர்களை –
வாழாள் -என்றது -ஆத்ம அனுபவ சா பேஷரை –
நின்றீர்-என்றது -பக்தி ப்ரபத்திகளை உபாயம் ஆக்காமல் அவன் தன்னையே உபாயமாக்கி நிலை நின்றவர்களை –
இவை மூன்றும் த்வயத்தில் பூர்வ வாக்கியத்தில் காணலாம் –
ஒன்றே நிலை நிற்பது
(உத்தர வாக்கியம் சொல்வதே நாம் அவனுக்கு மாஸூச சொல்வது )

வந்து கொண்மின் -என்றது எத்தை குறித்து என்னில் –
உத்தர வாக்கியத்தில் -ஆய -பதத்தில் -வெளிற்றை (ஸ்வார்த்த போகத்தை) நமஸ்ஸிலே கழித்து –
கழியாத ஹித ரூப மங்களா ஸாஸன கைங்கர்யத்தைக் குறித்து –

இவ்வாட்படும் பிரகாரங்கள் காணலாவது –
வ்யுத்பத்தி பிரதானமான பிரதம ரஹஸ்யத்திலே இறே —

இவை எல்லாம் ஏற்கவே உண்டாக்கு வதாக இறே
எதிர் சூழல் -(2-7)
தனியேன் வாழ் முதல் -(2-3-)
அந்நாள் நீ தந்த -என்றவை
முதலான சில ஸூஹ்ருத விசேஷங்களைக் கற்பித்து

அத்வேஷ ஆபி முக்யங்களை உண்டாக்கி
வருண ஸூக்ரீவாதிகளைச் சரணம் புக்கும் –
அசாதாரண அக்ரேஸரை முன்னிட்டு உறவு கொண்டும் –
அவன் பண்ணின பிரபத்தி விசேஷங்களைக் கைம் முதல் ஆக்கி –
அந்த ப்ரபன்னனைத் தான் தாழ்ந்தாருக்கும் தாழ்ந்தவனாக்கி –
காகா நிலய நியாயத்தாலே -அக்காக்கை -என்று கீழ்ச் சொன்ன காகங்களை நிஷேதித்து

அன்னத்தின் பக்கலில் ஸாரஞ்ஞதையும்
கிளியின் பக்கலிலே பூர்வாச்சார்ய வசனமும்
நாயின் பக்கலிலே க்ருதஞ்ஞதையும்
இவை முதலான ஆத்ம குணங்கள் கொண்டால் போலே
காகத்தின் பக்கலிலேயும் சில குண விசேஷங்களைக் கற்பித்து

யசோதை தாழ இழிந்து -அவனை குழல் வாராய் -என்கிற வியாஜ்யத்தாலே –
தேவ தத்த கல்பனைப் போலே ஒன்றைக் கல்பித்து ஸர்வஞ்ஞராக்கி
அத்யந்தம் தமோ குண ப்ரசுரரையும் ப்ரபன்னராக்கி –
மங்களா ஸாஸனத்தில் சேர்ப்பதாக
அவன் பண்ணின ப்ரபத்தியில் விஷய தோஷங்களைக் கழித்து
அவன் திரு உள்ளத்திலே சேர்க்கையே பிரயோஜனமாக
குழல் வாராய் -என்கிறார் –

கீழே
திருமஞ்சன வியாஜ்யத்தாலே –
மோக்ஷ உபாயம் அவனாக வரித்து இருக்கிற பிரபத்தி நிஷ்டராலும்
அந்நிய சாதன பரராய் -அநந்ய ப்ரயோஜன பரராய் -அவனை மோக்ஷ பிரதனனாக நினைத்து இருக்கும் அவர்களாலும் –
வந்த அழுக்குப் போக விவேக ஜலத்தாலே திரு மஞ்சனம் செய்தாராய் நின்றார் கீழ்

இனி இதில்
பிராமயன் -(கீதை யந்த்ரா ரூடா மாயா )-என்றும்
யதா நியுக்தோஸ்மி ததா கரோமி (தெய்வத்தால் தூண்டப்பட்டு தப்பிலே ஈடுபடுகிறேன் துரியோதனன் )-என்றும்
தேந விநாத் ருணா க்ரமபி ந சலதி –என்றும்
கரவம் அகரவம் -என்றும்
சொல்லுகிற ப்ரமாணங்களின் கருத்து அறியாத அளவு அன்றிக்கே –

(மூன்று நிலைகள்
உதாசீனம்
அனுமந்தா
பிரேரிதன்
ஜீவ ஸ்வாதந்திரம் மதித்து இம் மூன்றும்
அதி மாத்ர அனுகூலர்களை புண்ய செயலில் தூண்டி
அதி மாத்ர பிரதிகூலர்களை பாபம் செய்வதில் சூழ்நிலை ஏற்படுத்தி தூண்டி
கர்மத்துக்குத் தக்கபடி இந்த செயல்கள் )

நலிவான் இன்னும் எண்ணுகின்றாய் -என்றும்
ஆற்றங்கரை வாழ் மரம் போல் அஞ்சுகிறேன் -என்றும்
ஆறு சமயம் புகைத்தான் (நான்முகன் )-என்றும் –
மாட்டாத பல சமய மதி கெடுத்தாய் -என்றும் –
ஆழ்வார்கள் அருளிச் செய்த பாசுரங்களில் ஸம்ப்ரதாயம் இல்லாதாருக்கும்
(தாய் பிள்ளை நெருக்கம் உணர்ந்து சொல்ல வைக்கும் -என்று உணராமல் )

ஸகல ப்ரவ்ருத்திகளையும் ஸதா காலமும் அவனே ப்ரேராதிகளாலே செய்விக்கிறான் -என்று
தோஷத்தை அவன் தலையிலே ஏறிட்டு
வ்யவஹரித்துக் போருகிற குண த்வய அதீனரை எல்லாம்
காக ஸமராக்கி ஸம்போதித்து
அழைத்து

அவனுடைய ஸ்திதி கமன சயனாதிகளிலே தோஷம் இல்லை –
நீங்கள் அவன் தலை மேல் ஏறிட்ட தோஷங்களை
நிபுணாசார்ய சேவையாலே
எல்லாம் உன் மேல் அன்றிப் போகாது என்று நீங்கள் ஏறிட்ட பொல்லாங்குகளை
நீக்கப் பாருங்கோள் -என்று
யசோதை
அழுகை மருட்டுகைக்கு
காக்கையை அழைத்து குழல் வாராய் -என்கிற பாசுரத்தாலே அருளிச் செய்கிறார் –

(யதிராஜ சப்ததி-வேத மாதா குழல் சிக்கை எடுத்த ராமானுஜர் -ஸ்ரீ பாஷ்யமே சீப்பு )

——-

பின்னை மணாளனை பேரில் கிடந்தானை
முன்னை அமரர் முதல் தனி வித்தினை
என்னையும் எங்கள் குடி முழுது ஆள் கொண்ட
மன்னனை வந்து குழல் வாராய் அக்காக்காய்
மாதவன் தன் குழல் வாராய் அக்காக்காய் -2 5-1 – –

பதவுரை

அக்காக்காய்–காக்கையே!
பின்னை–நப்பின்னைப் பிராட்டிக்கு
மணாளனை–நாயகனும்– வல்லபனாய்
பேரில்–திருப் பேர்களிலே
கிடந்தானை–பள்ளி கொண்டிருப்பவனும்
முன்னை–(பகவதநுபவத்தில்) முதல்வரான
அமரர்–நித்ய ஸுரிகளுக்கு
முதல்–தலைவனும்
(அந்த நித்ய ஸுரிகளின் ஸத்தைக்கும் தாரகாதிகளுக்கும்)
தனி வித்தினை–ஒப்பற்ற காரணமாயிருப்பவனும்
என்னையும்–என்னையும்
எங்கள் குடி முழுது–எங்களுடைய குடியிலுள்ளாரெல்லாரையும்
ஆட் கொண்ட–அடிமை கொண்ட
மன்னனை–தலைவனுமாகிய கண்ணனுக்கு
வந்து–(நீ) வந்து
குழல் வாராய்–கூந்தல் வாருவாயாக
அக்காக்காய்–காக்கையே!
மாதவன் தன்-ஸ்ரீயபதியான இவனுக்கு
குழல் வாராய்-

பின்னை மணாளனை –
ப்ரபத்திக்கு -புருஷகாரம் முன்னாக வேணும் இறே
பின்னை நெடும் பணைத் தோள் மகிழ் பீடுடை ( திருவாய் -1-7-)-என்னக் கடவது இறே
ஸ்ரீ யபதி -என்னுமா போலே

பேரில் கிடந்தானை-
அவள் கற்பனை இரே திருப் பேரில் கண் வளர்ந்து அருளுவது –

முன்னை அமரர் முதல் தனி வித்தினை-
அமரர்க்கு முன்னை -நித்ய ஸூரிகளுக்கு முன்னோடிக் கார்யம் பார்க்குமவனை –
பின்னை மணாளன் என்றால் முன்னை அமரர் வரக் கடவது –
இது தான் இறே இவருக்குத் தோள் வலியும் ஆள் வலியும் –

முதல் தனி வித்தினை-
இந்த விபூதிக்கு த்ரிவித காரண பூதமானவனே

என்னையும் எங்கள் குடி முழுது  ஆள் கொண்ட
ஏழாட் காலும் பழிப்பற்ற எங்கள் குடி முழுவதும் –
குடிக்குப் பழிப்பு யாவது –
பிரதம அக்ஷரத்திலே த்ரிவித சம்பந்தத்தையும் மாறாடி –
(பிதா புத்ர ரஷக ரஷ்ய சேஷ சேஷி சம்பந்தம் மூன்றையும் மாறாடி )
ஸகல ஸாஸ்த்ரங்களையும் சேர்த்து –
ஹித ரூப கைங்கர்யமான -மங்களா ஸாஸனம் செய்ய மாட்டாது இருக்கை
இப்படிப் பழிப்பு அற்று இருக்கிற எங்கள் குடி முழுவதும் –
அக் குடியிலே பிறந்து இருக்கிற என்னையும் அடிமை கொண்ட –

மன்னனை
நிலையை உடையவனை
ஆளுமாளார்-என்கிற எங்கள் குடி முழுதும் என்னையும் ஆண்டு கொண்டு
போர வல்லவன்-என்று மன்னன் -என்கிறார் –

வந்து குழல் வாராய்
நீராட்டி விட்டால் குழல் வரவும் பிராப்தம் இறே
அவன் நப்பின்னைப் பிராட்டியையும் முன்னைய அமரரையும் முன்னிட்டு பிரபத்தி பண்ணிற்று –
இவனுக்கு மங்களா சாசன ருசியை விளைக்கைக்காகவே இறே என்று அறிந்து
தத் தத் அபிமத ஸ்தானங்களில் கூட்டின பிரபத்தி செடியை நீக்கி குழல் வாராய் –

அக்காக்காய்
காக்காய் -வியாஜ்யம்
தாது அர்த்தத்தால் வந்த ரக்ஷண தர்மத்தை காக்காய் என்று சேதன சமாதியால் சம்போதிக்கிறார் -என்னுதல்
(அவ ரக்ஷண -தாது அர்த்தம்
காப்பது அசேதனம்
காக்காய் சேதன சமாதி
அந்த உயர்ந்த ரக்ஷணம் -அக்காக்காய் )
காரணத்வம் சேஷித்வ நிபந்தமே யாகிலும் ரக்ஷணத்திலே இறே ஊற்றம் —
ஆகையால் அகார ஸப்த வாஸ்யத்தை கௌரவ வஸ்து நிர்தேசத்திலே யாக்கி –அக்காக்காய் -என்கிறார் ஆகவுமாம்-

அவன் தலையில் சிடுக்கு போனால் யாயிற்று உங்கள் தலையில் அழுக்கு போவது –
என்று காக சமரர் அனைவரையும் அழைத்து அவன் குழலில் சிடுக்கை அறுத்து
சித் அசித் ஈஸ்வர தத் ஸ்வ பாவங்களைப் பிரித்து -(தர்சனம் பேத ஏவ தேச -)
நெடுகப் பார்த்து அறிந்து –
அவன் தலையில் தோஷத்தை ஒழித்து உங்கள் தலையிலே வைத்துக் கொள்ளுங்கோள் –
வந்து குழல் வாருங்கோள் -என்கிறார் –

(கர்மமும் கிருபையும் காரணம்
பிறக்க கர்மமே ஹேது
கிருபையால் மோக்ஷம் )

மாதவன் தன் குழல் வாராய்
பின்னை மணாளன் ஆகைக்கு ஹேது மாதவன் ஆகை இறே –
ஆகையால் நிர் துஷ்டன் என்கிறார் –
அவன் நிர் தோஷனான அளவே அன்று காண் -ஸமஸ்த கல்யாண குணாத்மகன் -காண்
குணத்திலே தோஷ தர்சனம் பண்ணாதே கொள் -என்கிறார் –

ஸூக்ரீவம் நாதம் இச்சதி -என்கிற ப்ரபத்தியால் வந்த குறை தீர்வதும் –
உன் தோழி உம்பி எம்பி -என்று அவன் பிரபத்தி பண்ண –

நீங்கள் குறைவாளராய் நின்ற குறை தீருவதும்
பின்னை மணாளன் -என்று பிரபத்தி பண்ணினால் என்னும் கருத்தாலே
வந்து குழல் வாராய் -என்கிறார் –

———

பேயின் முலை உண்ட பிள்ளை இவன் முன்னம்
மாயச் சகடும் மருதும் இறுத்தவன்
காயா மலர் வண்ணன் கண்ணன் கரும் குழல்
தூயதாக வந்து குழல் வாராய் அக்காக்காய்
தூ மணி வண்ணன் குழல் வாராய் அக்காக்காய் -2 5-2 – –

பதவுரை

அக்காக்காய்!-
இவன்–இப் பிள்ளை
முன்னம்–முன்பு
பேயின் முலை–பூதனையின் முலையை
உண்ட–(அவளுயிரோடுங்) குடித்த
பிள்ளை–பிள்ளை காண்
(அன்றியும்)
மாயம்–வஞ்சனை யுள்ள
சகடும்-சகடத்தையும்
மருதும்–யமளார்ஜுகங்களையும்
இறுத்தவன்–முறித்தவன்
காயா மலர் வண்ணன்–காயாம் பூப் போன்ற திரு நிறத்தை உடையவன்
கண்ணன்–‘க்ருஷ்ணன்’ என்னும் பேரை யுடையவன்
கரு குழல்–கரு நிறமான கூந்தலை
வந்து–(நீ) வந்து
தூய்து ஆக குழல் வாராய்–நின்றாக வாருவாயாக.
தூ மணி–பழிப்பற்ற நீல மணி போன்ற
வண்ணன்–நிறத்தை யுடைய இவனுக்கு குழல் வாராய் –

பேயின் முலை உண்ட —
குணத்தில் தோஷ தர்சனம் பண்ணி வந்த பேய்ச்சி பட்டது படாதே கொள்ளுங்கோள் -என்கிறார் –

பிள்ளை இவன்
பிள்ளைத் தானத்தில் புரை இல்லாதவன் –

முன்னம் மாயச் சகடும் மருதும் இறுத்தவன்
அப்படிப்பட்ட க்ருத்ரிமத்தை யுடைய சகடாசூரனையும் யாமளார்ஜுனங்களையும் நிரசித்தவன் –

காயா மலர் வண்ணன்
ஆத்ம குணங்கள் மிகையாம்படி அப்போது அலர்ந்த செவ்விக் காயா மலர் போலேயாய்
அனுகூலரை எழுத்து இடுவித்துக் கொள்ளும் வடிவு அழகை உடையவன் –

கண்ணன் –
விரூபன் ஆனாலும் விட ஒண்ணாத சௌலப்யத்தை உடையவன் –

கரும் குழல்
குழலுக்கு ஒரு போலி காணாமையாலே
வெறும் புறத்திலே கரும் குழல் -என்கிறார் –

தூயதாக வந்து குழல் வாராய் அக்காக்காய்
அவன் குழலில் ஒரு அழுக்கு இல்லை –
நீங்கள் அறியாமையாலே உண்டாக நினைத்ததுவாகவே உள்ளது –

தூ மணி வண்ணன்
காயம் பூவுக்கு விவரணம் உண்டானாலும் –ஒரு படிப்பட்ட நீல ரத்னம் போலே
வடிவு அழகு படைத்தவன் –என்கிறார் –

———

திண்ணக் கலத்து திரை உறி மேல் வைத்த
வெண்ணெய் விழுங்கி விரைய உறங்கிடும்
அண்ணல் அமரர் பெருமானை ஆயர் தம்
கண்ணனை வந்து குழல் வாராய் அக்காக்காய்
கார் முகில் வண்ணன் குழல் வாராய் அக்காக்காய் – 2-5 3-((விரையன் உறங்கிடும்-பாட பேதம்)

பதவுரை

அக்காக்காய்!-
திரை–பின்னுதலை யுடைய
உறி மேல் வைத்த–(பெரிய) உறி மேல் வைத்த
திண்ணம் கலத்து–த்ருடமான பாத்ரத்திலுள்ள
வெண்ணெய்–வெண்ணெயை
விழுங்கி–உட் கொண்டு
விரைய–விரைவாக (ஓடி வந்து)
உறங்கிடும்–பொய் யுறக்க முறங்குகின்ற
அண்ணல்–ஸ்வாமியும்
அமரர்–நி்த்ய ஸுரிகளுக்கு
பெருமானை–நிர்வாஹகனும்
ஆயர் தம் கண்ணனை–இடையர்களுக்குக் கண் போன்றவனுமான இவனை
வந்து குழல் வாராய் –
அக்காக்காய்!-
கார் முகில்–காள மேகம் போன்ற
வண்ணன்–நிறத்தை யுடையனான இவனுடைய
குழல் வாராய் –

திண்ணக் கலத்து திரை உறி மேல் வைத்த-
ஒருவரால் சலிப்பிக்க ஒண்ணாத படி மேல் மரத்திலே சொருகிக் கட்டி
கள்ளக் கயிறு உருவி வைத்த –
வைக்கும் அது ஒழிய வைத்தவர்களாலும் வாங்க ஒண்ணாத படியாக இறே வைத்தது –

அன்றிக்கே
திரைக் கயிறுகள் சூழ நாற்றிக்
கண்ணித் தெறித்த உறி -என்னவுமாம் –

வெண்ணெய் விழுங்கி –
வெண்ணெய் யானத்தைப் பாத்திரத்தை நீக்கி விழுங்கினான் -என்னாமையாலே –
வைத்த குறி அழியாது இருக்கச் செய்தே பதறி விழுங்குகையாலே
வழிந்து சிதறிக் கிடக்கக் கண்டது அத்தனை என்று தோற்றுகிறது –

விரையன் உறங்கிடும்-
வெண்ணெய் விழுங்குகிற போதில் பதற்றத்திலும் காட்டில் -பதறி உறங்கப் புக்கால் அக் கண் உறங்குமோ
இவன் பதற்றத்துக்குக் கண் உறங்குமோ –
குறு விழிக் கொண்டு வந்தார் போனார் நிழலாட்டம் கண்டோம் என்று பார்த்து இறே உறங்குவது –
இது என்ன பொய் உறக்கம் தான் என்று கண்டு கொள்வார்கள் இறே –

அண்ணல்
திரு ஆய்க்குலத்துக்கு ஸ்வாமி யானவன் –

அமரர் பெருமானை
பரம பதத்தில் ஸூரிகளுக்கும் அவ்வருகாய் — பெரியனாய் -அவர்களை நிர்வஹிக்குமவன் –
நிர்வஹிப்பது தான் அவர்களோடே கலந்து பரிமாறி இறே –

ஆயர் தம் கண்ணனை
1-திரு ஆய்ப்பாடிக்கு ரக்ஷகன் –
2-ஸூலபன் –
3-அவர்கள் கண்ணுக்கு விஷயம் ஆனவன் –

கார் முகில் வண்ணன் குழல் வாராய் அக்காக்காய்
நீர் கொண்டு எழுந்த காள மேகம் போலே
அவர்களுக்கு ஸகல தாப ஹரனுமாய் இருக்குமவன் –

திரை யுறி -பெரிய யுறி –

———–

பள்ளத்தில் மேயும் பறவை உருக் கொண்டு
கள்ள வசுரன் வருவானை தான் கண்டு
புள் இது என்று பொதுக்கோ வாய் கீண்டிட்ட
பிள்ளையை வந்து குழல் வாராய் அக்காக்காய்
பேய் முலை உண்டான் குழல் வாராய் அக்காக்காய் – 2-5 4- –

பதவுரை

அக் காக்காய்!-
பள்ளத்தில்–நீர்த் தாழ்வுகளிலே
மேயும்–இரை யெடுத்துத் திரிகின்ற
பறவை–(கொக்கு என்னும்) பஷியின்
உரு–ரூபத்தை
கொண்டு–ஏறிட்டு்க் கொண்டு
வருவான்–வருபவனாகிய
கள்ளம் அசுரனை–வஞ்சனை பொருந்திய அசுரனை (பகாஸுரனை)
தான் கண்டு–தான் பார்த்து (பராக்காய் கன்றுகளை மேய்த்து விளையாடும் தான் -அவனை)
இது புள் என்று–இது பஷியே யென்று (ஸாமாந்யமாக நினைத்து)
பொதுக்கோ–விரைவாக
வாய்–(அவ் வஸுரனது) வாயை
தீ்ண்டிட்ட–கிழித்துப் போட்ட
பிள்ளையை வந்து குழல் வாராய் -அக்காக்காய்! பேய் முலை உண்டான் குழல் வாராய் –

பள்ளத்தில் மேயும் பறவை உருக் கொண்டு கள்ள வசுரன்
குணத்திலே தோஷ தர்சனம் செய்து
ப்ரஸன்ன ரூபியுமாய் இறே பகாசூரன் தான் வந்தது –
நீர்த் தாழ்விலே ஆமிஷ க்ராஹியாய் மேய்ந்து திரிகிற பெரிய கொக்குகளோடே தானும் அவற்றில் ஒன்றாய்
ஆமிஷ க்ராஹியாய்த் திரிந்தாலும் வேறுபாடு தோன்றும் இறே –
தோன்றி இறே -கள்ள வசுரன் -என்றது –

வருவானை
தன் மேல் வருகிறவனை

தான் கண்டு
அந்நிய பரனாய் இவன் கொலைவு பாடு அறியாதே விளையாடுகிற தான் கண்டு –

புள் இது என்று பொதுக்கோ வாய் கீண்டிட்ட
என் பாக்யத்தாலே இது -பொதுப் புள் என்று –
தின்ன விரும்பாக் கன்று போலே உபய ஆகாரமான வேஷமாகக் கண்டு
பொது -என்றாலும் வேறுபாடு -தோன்றும் –
இப்படிப் பொதுவாய் வந்த -அசுர ராஜன் வாயைக் கீண்டிட்ட -(பொதுக்கோ–பொது வான கோ )

பொதுக்கோ
என்று ஒரு சொல்லாய் –
பொதுக்கென -சடக்கென என்னவுமாம்

பிள்ளையை வந்து குழல் வாராய் அக்காக்காய்
பிள்ளைத் தனத்தில் புரை இல்லாதவனை -அதாவது
சிறுப் பிள்ளைகள் ஏதேனும் ஒரு விவரம் கண்டால் விளைவது அறியாமல் -அதுக்கு உள்ளே கை நீட்டுமா போலே –
பகாசூரன் சத்துக்கள் நடுங்கும்படி வாயை அங்காந்து கொண்டு வந்தவாறே கையை நீட்டினான் –
அபூர்வ தர்சனத்தாலே கை பூரித்து அத்தாலே பிளந்து விழக் கண்டது அத்தனை –

ப்ரதி கூலித்துக் கிட்டினார் முடிந்து போம்படியான முஹூர்த்த விசேஷத்திலே இறே பிள்ளை பிறந்தது –
இல்லையாகில் -பிள்ளையைக் கொக்கு விழுங்கிற்று -என்னும் இத்தனை – இறே
அங்கன் ஆகாமல் தன்னை நோக்கித் தந்த உபகாரத்தாலே -குழல் வாராய் -என்கிறார் –

பேய் முலை உண்டான் குழல் வாராய் அக்காக்காய்
புள்ளீட்டுக்கும் பேயீட்டுக்கும் பிழைக்கப் பெற்றது -என்கிறார் –
பிள்ளைகளுக்கு இரண்டும் வருவதாகச் சொல்லிப் போருவது ஓன்று உண்டு இறே –

————–

கற்றினம் மேய்த்துக் கனிக்கு ஒரு கன்றினைப்
பற்றி எறிந்த பரமன் திருமுடி
உற்றன பேசி நீ ஓடித் திரியாதே
அற்றைக்கும் வந்து குழல் வாராய் அக்காக்காய்
ஆழியான் தன் குழல் வாராய் அக்காக்காய் – 2-5 5- –

பதவுரை

அக்காக்காய்!-
நீ–நீ
உற்றன–(உன் ஜாதிக்குத்) தகுந்த வற்றை
பேசி–சொல்லிக் கொண்டு-காக்கை வாயிலும் கட்டுரை கொள்வார் உண்டே –
ஓடி–அங்குமிங்கும் பறந்து
திரியாதே–திரியாமல்,-
கன்று இனம் மேய்த்து–கன்றுகளின் கூட்டத்தை மேய்த்து வந்து
ஒரு கன்றினை–(அஸுரா விஷ்டமான) கன்றொன்றை
பற்றி–பிடித்து
கனிக்கு–(அஸுரா விஷ்டமான) விளாம் பழத்தை உதிர்த்ததற்காக
எறிந்த–(குணிலாக) வீசின
பரமன்–பரம புருஷனுடைய
திருமுடி–அழகிய தலை முடியை
அற்றைக்கும் வந்து–அவ்வக்காலும் வந்து
குழல் வாராய்–வாருவாயாக
ஆழியான் தன்–சக்ராயுதபாணியான இவனுடைய
குழல் வாராய் –

கற்றினம் மேய்த்துக் கனிக்கு ஒரு கன்றினைப் பற்றி எறிந்த பரமன் திருமுடி
வறட்டு ஆக்களின் பின் போக வேண்டி இரான் போலே காணும் –
கற்று ஆக்களை மேய்த்து
அவற்றின் வயிறு தடவிப் பார்த்தால் அவற்றின் வயிறு நிறைந்தால் இறே
தன் வயிறு நிறைந்தது ஆவதும் –

இப்படி பூர்த்தி பிறந்த அளவிலே மேய்கிற இளம் கன்றுகளைக் கண்டவாறே
இவற்றை விடா
அவற்றோடே விளையாடுவதாகச் சென்றவாறே –
எப்போதோ வருவது -என்று -அதுக்கு உள்ளே

கன்றாக நின்ற அசூரர்களையும் பார்த்து வேறுபாடு தோன்றுகையாலே
முள்ளாலே முள்ளைக் களைவாரைப் போலே –
அஸூர மயமான கன்றுகளை எடுத்து விளாவான அஸூரர்கள் மேலே எறிந்து
நிரசித்து ஜகத்துக்கு ஒரு பர தேவதையை உண்டாக்கித் தந்த உபகாரகனுடைய
ஆதி ராஜ்ய ஸூசகமான திரு முடி காண் –

நீ -உற்றன பேசி – ஓடித் திரியாதே
ஒரு நிபுணாசார்ய சேவை செய்யாமல் -ப்ரதீதி மாத்திரத்திலே ஓன்று போலத் தோன்றக் கடவதுமாய்
விவஷா வசமுமான சப்தார்த்தங்களை விஸ்வஸித்து
ப்ரதிஜ்ஜை உப பாதன நிகமனங்கள் சேரும் பிரகாரங்கள் பாராதே
நெஞ்சில் தோன்றின அர்த்தங்களை விஸ்வஸித்து-
இதுவே வேதார்த்தம் என்று சொல்லி
ஜகத்தை மோஹிப்பித்து
சத்துக்களைக் கண்டால் முகம் மாறிப் போவது வருவதாய்த் திரியாதே –

அற்றைக்கும் வந்து குழல் வாராய் அக்காக்காய்
எற்றைக்கும் வந்திலை யாகிலும் –
உபாயாந்தர நிஷ்டரால் – வந்த தோஷம் போம்படி
திரு மஞ்சனம் செய்து நிற்கிற வற்றைக்காகிலும் வர வேணும் காண் –
அற்றைக்கு வந்தால் -அது தான் எற்றைக்கும் வந்து குழல் வாரிற்றாய் இறே இருப்பது –

ஆழியான் தன் குழல் வாராய் அக்காக்காய்-
சீரா வெரியும் திரு நேமி –
கருதும் இடம் பொருது கை நின்ற சக்கரத்தான் காண் அவன் –

————

கிழக்கில் குடி மன்னர் கேடு இலாதாரை
அழிப்பான் நினைந்திட்ட ஆழி அதனால்
விழிக்கும் அளவிலே வேர் அறுத்தானை
குழற்கு அணியாக குழல் வாராய் அக்காக்காய்
கோவிந்தன் தண் குழல் வாராய் அக்காக்காய் -2 5-6 –

பதவுரை

அக்காக்காய்!-
கேடு இலாதார்–(வர பலமும் புஜ பலமுமிருப்பதால் நமக்கு) அழிவில்லை யென்றுநி னைத்திருந்தவரான
கிழக்கில் குடி மன்னரை–கிழக்குத் திக்கிலுள்ள பட்டணத்திற் குடியிருந்த ராஜாக்களை
அழிப்பான்–அழிக்கும் படி
நினைந்திட்டு–எண்ணி
(ப்ராக் ஜ்யோதிஷ் புரம் -நரகாசூரன் முடித்து -முன்பு முரன் -பாசம் அறுத்து எரிந்து முடித்து முராரி பெயர்
இவர்கள் இந்த்ராதிகளை அழிக்க நினைந்திட்ட என்றும் இவர்களை அழிக்க நினைந்திட்ட என்றும்)
அவ் வாழி அதனால்–அந்தச் சக்ராயுதத்தால்
விழிக்கும் அளவிலே–கண் மூடித் திறக்கின்ற காலத்திற்குள்
வேர் அறுத்தானை–ஸ மூலமாக அழித்தவனுடைய
குழற்கு–கூந்தலுக்கு
அணி ஆக–அழகு உண்டாம்படி குழல் வாராய்
கோவிந்தன்–(இந்த) கோவிந்தனுடைய
தண் குழல்–குளிர்ந்த (சிறந்த) குழலை
வாராய்–வாருவாயாக.

கிழக்கில் குடி மன்னர் கேடு இலாதாரை அழிப்பான் நினைந்திட்ட –
ப்ராக் ஜ்யோதிஷ வாஸிகளான நரகாசூரன் தொடக்க மானவர்கள்
கேடு இலாதாரை அழிப்பான் நினைந்திட்ட–கிழக்கில் குடி மன்னர்–

விழிக்கும் அளவிலே
அழிப்பதாக அறுதியிட்டு -அழிக்கைக்கு காலம் இது -என்று
நினைக்கிற அளவிலே –

கேடு இலாமை யாவது –
ப்ரஹ்ம பாவனையில் ஊற்றமாய்
கர்ம பாவனையில் அநாதாரம் பிறக்கை –
இப்படி கேடு இல்லாத இந்த்ராதிகளையும் ராஜ கன்யைகளையும் அழிப்பதாகக் கோலினவர்களை –

ஆழி அதனால்-
கருதும் இடம் பொருது வரும் திருவாழியாலே

அதனால் –
என்றது -அழைத்தாலும் மீளாது காரியப்பாட்டிலே ஒருப்பட்டுத் தலைக்கட்டினால் அன்றி
மீளாத ஆழி யதனால் -என்றபடி –

வேர் அறுத்தானை-
வேர்ப் பற்றோடே அவர்களை அறுத்தவனை –

குழற்கு அணியாக குழல் வாராய் அக்காக்காய்
குழலானது அழகு விளங்கும்படியாக

கோவிந்தன்
பர ரக்ஷணத்தில் தீர்ந்த வியாபாரங்களை உடையவன் –

தண் குழல் வாராய் அக்காக்காய்
அழகுக்கு ஏறப் பெறாத குழல்

————-

பிண்டத் திரளையும் பேய்க்கிட்ட நீர் சோறும்
உண்டற்கு வேண்டி நீ ஓடித் திரியாதே
அண்டத்தஅமரர் பெருமான் அழகமர்
வண்டு ஒத்து இருண்ட குழல் வாராய் அக்காக்காய்
மாயவன் தன் குழல் வாராய் அக்காக்காய் -2 5-7 – –

பதவுரை

அக்காக்காய்!-
பிண்டம் திரளையும்–(பித்ருக்களை உத்தேசித்து இடும்) பிண்டத்தின் உருண்டையையும்
பேய்க்கு இட்ட-பிசாசங்களுக்குப் பொகட்ட
நீர் சோறும்–நீரையுடைய சோற்றையும்
உண்டற்கு–உண்ணுதற்கு
வேண்டி–விரும்பி
நீ ஓடி திரியாதே– பலி புக்கான நீ பறந்தோடித் திரியவே வேண்டா
அண்டத்து–மேலுலகத்திலுள்ள
அமரர்–தேவர்களுக்கு
பெருமான்–தலைவனாகிய இக் கண்ண பிரானுடைய
அழகு அமர்–அழகு பொருந்திய
வண்டு ஒத்து இருண்ட–வண்டைப் போல் கருநிறமான
குழல் வாராய் –
மாயவன் தன்–ஆச்சர்யச் செயல்களை யுடைய இவனுடைய
குழல் வாராய் –

பிண்டத் திரளையும் பேய்க்கிட்ட நீர் சோறும் உண்டற்கு வேண்டி நீ ஓடித் திரியாதே-
(உம்மைத் தொகைக்கு விளக்கம் )
சோறும் -என்கிற அபி விவாஷ வஸம் இறே
தம் தாமுக்கு இட்டவற்றை ஜீவிக்கை அன்றிக்கே யாரேனும் ஆரேனைக் குறித்து இட்ட
அன்னாதிகளைப் புஜிக்க வேணும் என்னும் விருப்பத்தோடே ஓடித் திரிகிற அளவு அன்றிக்கே
ஆஹார நீஹாரங்களிலே கழித்தார் கழித்தது தின்று திரிவது
நாய் போல் இட்டவன் அளவிலே க்ருதஞ்ஞதையும் அற்று
பலி புக் -என்ற பேருக்கும் லஜ்ஜியாதே

பறக்கும் காக்கை இருக்கும் கொம்பு அறியாது -என்னும்படி
வஸ்தவ்ய ஸ்தலம் -இன்ன கொம்பு என்ற நியதியும் இன்றிக்கே
ஸ்நாத்வா புஞ்ஜீத -என்கிற விதியாலும் இன்றிக்கே
அசுத்த ஜீவனத்துக்கு தேஹ சுத்தி செய்து ஜீவித்த தோஷத்துக்கு ஸ்நானம் செய்வது
பர ஹிம்சை பண்ணுவது
பர ஹிம்சை பண்ணுவார் இடங்களில் உதிரி பெறுக்கி ஜீவிப்பது –
தேஹ தாரண ஹேதுவாக சோஷிப்பிக்கிற வ்ரீஹ்யாதிகளை அவர்கள் காவலிட்டு நிஷேதிக்கச் செய்தேயும்
சென்றிடம் பார்த்து ஜீவிப்பது –
மது பாஷிகளாய் இருப்பாரை (குயில் ) வளர்த்து இருக்கச் செய்தேயும் நிஷேதிப்பது
இவை முதலான துரா சாரங்களைச் செய்யாதே –

(ரஜோ தமோ குண நிஷ்டர்களுக்கும்
இப்படி யாரானும் யாதாவது கொடுப்பார் என்று தட்டித் திரிந்து
கரண களேபரங்கள் இட்ட அவனுக்கு செய்ந்நன்றியும் இல்லாமல்
ப்ரஹ்லாதன் மது பாஷி -நிஷேதித்த ஹிரண்யன் போல்
இதே போல் கண்டு கொள்வது )

அண்டத்த அமரர் பெருமான் அழகமர் வண்டு ஒத்து இருண்ட குழல்-
நித்ய விபூதியில் நித்ய ஸூரிகளுக்கு தாரகாதிகள் எல்லாமுமாய் நிர்வகிக்கிற
பெரியவனுடைய அழகு நிலை பெற்ற குழல் காண் –

வண்டு ஒத்து இருண்ட குழல் வாராய் அக்காக்காய்

வண்டு -என்கிறது -அவனை ஆஸ்ரயித்த ப்ரபன்னரை –

ஒத்து -என்கையாலே அவன் தான் இவர்களை ஆஸ்ரயிப்பிக்கும் என்னும் அர்த்தமும் தோற்றுகிறது

தெய்வ வண்டு -என்னக் கடவது இறே

ஸூக்ரீவம் சரணம் கத -என்றும்
ஸூக்ரீவம் நாதம் இச்சதி -என்றும்
சரணம் புக்காரைச் சரணம் புகுவதும் –
சரணம் புகுவிக்கைக்காக வருணாதிகளைச் சரணம் புகுவது –

இவன் முன்னிட்டும் அவர்களைத் தான் முன்னிடுவது -இருவரும் முன்னிட்டும் படி தான் எங்கனே என்னில்
அலர் மேல் மங்கை உறை மார்பா –நிகரில் அமரர் –
பின்னை நெடும் பணைத் தோள் மகிழ் பீடுடை –முன்னை அமரர் -(1-7)
அவன் தானும்
உன் தோழீ –உம்பி நீ உகந்த தோழர் -என்று இறே முன்னிட்டது

இருண்ட குழல்
வண்டு போலே கருகின நிறத்தை யுடைய குழல்

அவன் குழல் ப்ரபத்தியான போது
இருட்சி அக வாயில் அர்த்தம் துரவகஹாமாய் தெரியாது இருக்கை –

மாயவன் தன் குழல் வாராய் அக்காக்காய்
ஆச்சர்ய சக்தி யுக்தன் –

————-

உந்தி எழுந்த வுருவ மலர் தன்னில்
சந்தச் சதுமுகன் தன்னைப் படைத்தவன்
கொந்தக் குழலை குறந்து புளி யட்டித்
தந்தத்தின் சீப்பால் குழல் வாராய் அக்காக்காய்
தாமோதரன் தன் குழல் வாராய் அக்காக்காய் -2 5-8 – –

பதவுரை

அக்காக்காய்!-
உந்தி–(தனது) திருநாபியிலே
எழுந்த–உண்டான
உருவம்–ஸுருபத்தையுடைய
மலர் தன்னில்–தாமரைப் பூவிலே
சந்தம்–சந்தஸ்ஸை நிரூபகமாக வுடைய
சதுமுகன் தன்னை–நான்முகனை
படைத்தவன்–ஸ்ருஷ்டித்த இவனுடைய
புளி அட்டி கொந்தம் குழலை–புளிப் பழத்தை யிட்டுத் தேய்த்ததனால் நெறிப்பை யுடைய கூந்தலை
தந்தத்தின் சீப்பால்–தந்தத்தினாற் செய்த சீப்பாலே
குறந்து–சிக்கு விடுத்து
குழல் வாராய்–வாருவாயாக
அக்காக்காய்! தாமோதரன் தன் குழல் வாராய்!-

உந்தி எழுந்த வுருவ மலர் தன்னில் –
ஸகல ஜகத் காரணமான திரு நாபியிலே கிளம்பின அழகிய தாமரை மலர் தன்னிலே

சந்தச் சதுமுகன் தன்னைப் படைத்தவன்-
ஆத்மாவை புத்ர நாமாஸி -என்கிறபடியே
(மந்த்ர ப்ரச்னம் -தந்தையே பிள்ளையாக பிறக்கிறான் )
ஜகத் ஸ்ருஷ்டியில் வந்தால் ப்ரதீதியில் துல்ய விகல்பம் தோன்றுகையாலே –
சந்தச் சதுமுகன்-என்கிறது –
நாவி யுள் நற் கமலம் நான்முகனுக்கு -என்கிறது பின்னாட்டின படி –

கொந்தக் குழலை குறந்து புளி யட்டித்-என்றது
கீழ் திருமஞ்சன உபகரணமாகச் சொன்ன -எண்ணெய் புளிப்பழம் -பின்னாட்டின படி
குறந்து புளி யட்டி–கொந்தக் குழல் -என்ற போதே முன்பு சொன்னது என்று தோற்றும் இறே
புளி குறந்து-முன்பே யட்டின குழல் -என்றபடி –
அட்டித் திரு மஞ்சனம் செய்த குழல் என்றபடி –
புளி யட்டிக் குழல் -என்னும் நிரூபிக்கலாம் இறே
அன்றாகில் திரு மஞ்சனம் செய்து மயிர் வகிருகிற போதாகப் புளியைக் குறந்து மயிரிலே தப்ப ஒண்ணாதே

அன்றிக்கே
அகங்களிலே வளர்த்த நாவி -குழல் மேல் ஒற்றினதை –குறந்து-என்றும்
அந்தப் பசும் புழுகை -புளி -என்னவுமாம் –
நீராட்டின பின்பு ஜாதி உசிதமாக இது சேரும் இறே –
குறந்து -புளி என்று -ஒண் சங்கதை வாள் போலே பதமாம்

புழுகட்டி -என்று
பாடம் ஆயிற்று ஆகில் –
யுகே யுகே என்கிற நியாயத்தாலே பாட பேதமும் பிறக்கக் கூடும் இறே

தந்தத்தின் சீப்பால் குழல் வாராய் அக்காக்காய்-
தந்தத்தின் சீப்பு -விவேக ஞான அத்யவசாயம்
ஆச்சார்ய சேவையாலே விவேக ஞான அத்யவசாய ப்ரபத்தியாலே –
இவனுடைய ப்ரபத்தியாலே இறே அவனுடைய பிரபத்தி நிர் தோஷம் ஆவது –
குழல் என்று ப்ரஹ்வீ பாவம் ஆகையாலே கழுத்து மேல் ப்ரபத்தியாகக் கடவது –

தாமோதரன் தன் குழல் வாராய் அக்காக்காய்
பரமபத நிலையன் காண் -ஓர் அபலை கையாலே கட்டுண்டு
அவிழ்த்து விட்டாலும் அத் தழும்பு என்று தோன்றும்படி ஆசாரித்துக் காட்டுகையாலே
ஸம்ஸார பாசம் அடியான யம பாசம் நீங்கும் போதும்
கடையற பாசங்கள் விட வேணும் -என்று தோற்றும் இறே -அதாவது

சம்பிரதாய ஸாஸ்த்ர அனுகுணமாக நம் பூர்வாச்சார்யர்கள் அருளிச் செய்த நேர் ஒழிய நடக்கும் பாசங்கள் –
தம் தாம் நினைவுகள் இல்லை என்று தோற்றிற்றே யாகிலும் அவர்கள் -அவன் -நினைவாலே
சிறுது உண்டாக வேணும் என்று நினைத்தால் இறே கடை யறப் பாசங்கள் விட்டதாவது –
ஆத்மீயங்கள் என்றது இவருக்கு கிளி முதலானவை –
அது இறே நமக்கும் –

——–

மன்னன் தன் தேவிமார் கண்டு மகிழ்வெய்த
முன் இவ்வுலகினை முற்றும் அளந்தவன்
பொன்னின் முடியினைப் பூ வணை மேல் வைத்துப்
பின்னே இருந்து குழல் வாராய் அக்காக்காய்
பேர் ஆயிரத்தான் குழல் வாராய் அக்காக்காய் 2-5 9- – –

பதவுரை

அக்காக்காய்!-
முன்–வாமநாவதார காலத்தில்
மன்னன் தன்–அஸுரராஜனான மஹாபலியினுடைய
தேவிமார்–மனைவியர்கள்
கண்டு–(தன்னுடைய) வடிவைக் கண்டு
மகிழ்வு எய்த–மகிழ்ச்சி யடையும்படி
(மஹாபலியினிடத்திற்போய் ‘கொள்வன் நான் மாவலி)’ என்று மூவடி மண் இரந்து பெற்றுப் பின்பு த்ரிவிக்ரமனாய்)
இ உலகினை முற்றும்–இந்த வுலகங்கள் முழுவதையும்
அளந்தவன்–அளந்து கொண்ட இவனுடைய
பொன் முடியினை–அழகிய தலையை
பூஅணை மேல் வைத்து–புஷ்பத்தினாலாகிய படுக்கையில் வைத்து
பின்னே இருந்து–(இவனது) பின்புறத்திலே இருந்து கொண்டு
குழல் வாராய்!- அக்காக்காய்!-
பேர் ஆயிரத்தான்–ஸஹஸ்ர நாமங்களை யுடைய இவனுக்கு
குழல் வாராய் –

மன்னன் தன் தேவிமார் கண்டு மகிழ்வெய்த
புலன் கொள் மாணாய் -என்கிறபடியே
சர்வ இந்திரிய அபஹார க்ஷமமான வியாபாரங்களை –
மஹா பலியினுடைய ஸ்த்ரீகள் கண்டு என்னுதல்
மஹா பலியும் அவன் ஸ்த்ரீகளும் கண்டு என்னுதல்

முன் கண்டு
முற்பட வரக் கண்ட வாமன வேஷம் இறே இவர்களுடைய அத்யந்த ப்ரீதிக்கு ஹேதுவாவது
பின் கண்ட த்ரிவிக்ரம அபதானம் திருவடிகள் விரியப் புகுந்த போதே தொடங்கி முற்றும் அளப்பதாக
அநாதாரமும் பயமுமாய் இறே செல்லுகிறது –

இவ்வுலகினை
இவ்வுலகு என்றது –
மஹா பாலி தன்னதாக நினைத்த அவ்வுலகை -தானம் பெற்ற போதே –
அவன் அளப்பதற்கு முன்னே – பதறி –
இவர் தம்மதாக -இவ்வுலகு என்கிறார்
முன் ஓடித் தட்டிச் சாற்றின ஜாம்பவான் மஹா ராஜரைக் காட்டிலும்
(ஜிதம் பகவதா ஜகத் என்று பறை கொட்டி தட்டிச் சாற்றின ஜாம்பவான் )
பதறிக் காணும் இவர் இவ்வுலகு என்கிறது –

முற்றும் அளந்தவன்
வேயகமாயினும் –திரு விருத்தம்

பொன்னின் முடியினைப்
ஷோடஸ வர்ணியான பொன்னின் மேல் உண்டான விருப்பம் தோன்றுகையாலே
இன் பொன் முடி –என்னுதல்

முற்றும் அளந்தவன் பொன் முடியன் -என்கையாலே
ஆதி ராஜ்ய ஸூ சகமான -திரு அபிஷேகம் –
அந்நிய சேஷத்வ -ஸ்வ ஸ்வா தந்தர்ய நிவ்ருத்தி –நீராக
அண்டம் போய் நீண்ட பொன்னின் முடி என்னுதல் –

பூ வணை மேல் வைத்துப்
இப்படிப்பட்ட விருப்பத்தை யுடைய முடியை அதி மார்த்வமான அணை மேலே வைத்து –

பின்னே இருந்து குழல் வாராய் அக்காக்காய்
சத்யம் தபோ தமஸ் சமோ தானம் தர்ம ப்ரஜ ஜன அக்னி ஹோத்ரம் யஜ்ஜோ மானஸம் ந்யாஸ -என்றும்
தஸ்மான் ந்யாஸம் ஏஷாம் தபஸாம் அதி ரிக்தம் ஆஹு -என்றும்
ப்ரபத்தியை ந்யாஸ ஸப்த வாஸ்யமாகப் பின்னே சொல்லுகையாலும் –
எல்லா தபஸ்ஸூக்களின் மேலாய் -இவற்றை நீக்கித் தனித்து தலையாய நிற்கையாலும்
அவன் குழலுக்கும் இது தானே பேராகிறது
கர்ம ஞான பக்தி பிரபக்தி -என்று இறே தான் உபாயாந்தரங்கள் இருப்பது –
(உபாய பிரபத்தி நாம் பற்றும் பற்றும் உபாயாந்தரம் தானே
அதிகார விசேஷண பிரபத்தி – தன்மையாகவே மட்டுமே இருக்க வேண்டும் –
விடுவித்து பற்றுவிக்கும் அவனே உபாயம் )

பின்னானார் வணங்கும் சோதி
பின்னான உன்னை உனக்கு ஆளானார் வணங்கிப் பெறும் தேஜஸ்ஸை
நீ முதலே உடையாய் ஆனாய் -என்று
இருவருக்கும் பிரபத்தி -தலையாய இறே இருப்பது –
(தலை பிரதானம்
நம்மை பற்றவே அர்ச்சா வதாரம் )

பின்னே -என்றது
காக்கையை முன்னே அழைத்துக் குழலைத் தொடச் சொல்லில் பிள்ளை பயப்படும் -என்று
இவள் தானும் பின்னே என்கிறாள் –
இவர் தாமும் காக சமர் திருந்தி வந்தாலும் -விஸ்வசியாமல் -பின்னே என்பர் –
இவன் தானும் சத்யாதிகளுக்கு முன்னே பிரபத்தி பண்ணுமாகில் பின்னே சத்யாதிகள் கிடைக்கையாலே –
நாம் என் செய்தோம் ஆனோம் -நமக்கு இவ்வளவு போருமோ -என்று அனாதரமும் பீதியும் தோன்றும் –
உபதேசித்தவனுடைய அபிமானத்திலே ஒதுங்க இறாய்க்கும் –
ஆகையால் இறே எல்லா உபாயங்களிலும் நாச பரிஹாரார்த்தமாக இத்தை விதியிலும்
யதி விதியிலும் கலந்து விதிக்க வேண்டிற்றும் –
(உபாயாந்தர ஆரம்ப விரோதி பரிஹாரதமாகவும் இத்தை விதிக்கிறார்கள்
ஆர்த்தோ வா யதி வா திருப்தா –ஆர்த்தி உள்ளவர்களும் கௌரவம் உள்ளவரையும் ரக்ஷிப்பானே )

பேர் ஆயிரத்தான் குழல் வாராய் அக்காக்காய்
அவன் நீர்மையைச் சொன்னாலும் வஸ்து நிர்த்தேசம் வேணுமே –
கீழே நாராயணா அழேல் -என்றது பின்னாட்டின படி –

நாராயணா என்று வஸ்து நிர்த்தேசத்தைச் சொல்லா நிற்கச் செய்தேயும் அழுதது
இவள் நம்மை புத்ரத்வ அபிமானம் பண்ணி முலை தந்து -அழேல் அழேல் -என்னா நின்றாள்
இது அவளும் சத்ருவத்வ அபிமானம் பண்ணி நச்சு முலை கொடுக்க ஊணாக உண்டான் இறே

இவர் நாராயணா என்றால் இறே வஸ்து நிர்தேசம் ஆவதும் –
வாயிலே ஓர் ஆயிர நாமம் ஒள்ளிய வாகிப் போத -என்றது இம் மந்திரத்தை இறே
இதில் ஒள்ளிய -என்றது –
அநிஷ்ட நிவ்ருத்திக்கும் இஷ்ட ப்ராப்திக்கும் வஸ்து நிர்தேசம் செய்யா நிற்கச் செய்தேயும்
இதுவே ஸாதனம் என்று இறே

இவன் வாயில் ஆயிர நாமம்-என்றத்தை இறே
இவள் -பேர் ஆயிரத்தான் -என்றதும்

இப் பேர் ஆயிரம் -என்றது –
வந்து அடி தொழுது ஆயிர நாமம் (திருப்பல்லாண்டு ) என்றத்தை இறே –

————-

நிகமத்தில் -இத் திருமொழி கற்றார்க்கு பலம் சொல்லித் தலை கட்டுகிறார் –

கண்டார் பழியாமே யக்காக்காய் கார் வண்ணன்
வண்டார் குழல் வார வாராய் என்ற ஆய்ச்சி சொல்
விண் தோய் மதிள் வில்லி புத்தூர் கோன் பட்டன் சொல்
கொண்டாடிப் பாட குறுகா வினை தானே -2 5-10 – –

பதவுரை

அக் காக்காய்–‘காக்கையே!
கண்டார்–பார்த்தவர்கள்
பழியாமே–பழியாதபடி
கார் வண்ணன்–காள மேகம் போன்ற நிறமுடைய கண்ணனுடைய
வண்டு ஆர் குழல்–வண்டை ஒத்த கரிய கூந்தலை
வார–வாரும்படி
வா–வருவாயாக’
என்ற–என்று சொன்ன
ஆய்ச்சி–யசோதைப் பிராட்டியின்
சொல்–சொல்லை (க்குறித்த) –
விண் தோய்–ஆகாசத்தை அளாவுகின்ற
மதிள்–மதிளை யுடைய
வில்லிபுத்தூர்–ஸ்ரீவில்லிபுத்தூர்க்கு
கோன்–நிர்வாஹகரான
பட்டன்–பெரியாழ்வாருடைய
சொல்–அருளிச் செயல்களை
கொண்டாடி–சிலாகித்து
பாட–பாடப் பெற்றால்
வினை தாம்–ஸுக்ருத துஷ்க்ருதங்களிரண்டும்
குறுகா–சேராவாம்.

கண்டார் பழியாமே
திரு மஞ்சனம் செய்து குழல் வாராது இருந்தால் கண்டவர்கள் பழிக்கக் கூடும் –
அவர்கள் பழியாமே-

கார் வண்ணன்
கார் போலே திரு நிறத்தை உடையவன் –

வண்டார் குழல் வார
அவன் நிறம் கார் வண்ணம் என்று முன்னே சொல்லி
வண்டார் குழல்-என்னும் போது
எப்போதும் பூ மாறாத குழல் ஆகையால் வண்டுகள் மொய்த்துக் கிடக்கும் இறே

யக்காக்காய் -வாராய் என்ற ஆய்ச்சி சொல்
பிள்ளையை அழுகையை மருட்டி அக்காக்கையை குழல் வார யசோதை அழைத்த பிரகாரத்தை

விண் தோய் மதிள் வில்லி புத்தூர் கோன் பட்டன் சொல்
ஆகாசத்தில் மிகவும் உயர்ந்த மதிலாள் சூழப்பட்ட திரு மாளிகைக்கு நிர்வாஹகரான
ஆழ்வார் அருளிச் செய்த
இந்த ஸ்வாபதேச மங்களா சாசனத்தை –

கொண்டாடிப் பாட
ஒரு சப்தம் இருந்தபடி என்
ஓர் அர்த்தம் இருந்தபடி என்
ஒரு ஸ்வாபதேசம் இருந்தபடி என் -என்றால் போலே கொண்டாடி –
செருக்குக்கு போக்குவிட்டு பாடிலும்
இவருடைய மங்களா ஸாஸனம் ஆகையால்

குறுகா வினை தானே
தாமஸமும் தாமஸ ராஜஸமுமான குண த்வய நிபந்தத்தாலே காக சமராய் இருப்பவர்களையும் –
அஞ்ஞாத ஞாபனம் செய்து –
திருத்தி –
பக்தி பிரபத்தி ஸ்வீ காரத்தில் உபாய பாவத்தில் தெரியாத விகல்பங்களைக் கழித்து –
அதிகாரிகள் ஆக்கி
இந்தப் பிரபத்திக்கு ஹேதுவான அவனுடைய ப்ரபத்தியில் ஸ்வீ கார நிபந்தமான தோஷத்தை –

குழல் வாராய் -என்கிற வ்யாஜத்தாலே
பிரதம ஸூஹ்ருதம்
தனியேன் வாழ் முதல்
என்று அவனாக உணர்த்தி
மங்களா ஸாஸன பரவசராம் படி தம்முடைய அபிமானத்தையும் பிரகாசிப்பிக்கையாலே –

இந்தப் பிரகாரங்களைக் கொண்டாடிப் பாட
மங்களா ஸாஸன விரோதி பாபங்கள் எல்லாம் பாடினவர்களுடைய பரிசரத்திலே
அருகு அணையவும் பெறாது என்கிறார் –

வண்டுகள் -என்று ப்ரபன்னரையும்
வண்டார் குழல் -என்று அவனுடைய ப்ரஹ்வீ பாவ( வணக்க வடிவான ப்ரபத்தியையும் காட்டுகிறது –

————————————————————————————

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ திருவாய்மொழிப் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய வாச்சான் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரியாழ்வார் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்.

ஸ்ரீ பெரியாழ்வார் திருமொழி -ஸ்ரீ திருவாய் மொழிப்பிள்ளை அருளிச் செய்த ஸ்வாபதேச வியாக்யானம் —2-4–வெண்ணெய் அளைந்த–

வெண்ணெய் அளைந்த -பிரவேசம்
கீழே வைத்த நெய்யும் காய்ந்த பாலும் வடி தயிரும் நறு வெண்ணெயும் உண்கையாலும்
அங்கம் எல்லாம் புழுதியாக அளைகையாலும்
ஒரு முலையை வாய் மடுத்து ஒரு முலையை நெருடிக் கொண்டு மார்வு தேர்க்க என்கையாலும்
பால் என்ற மாத்திரத்தாலே வாசி அறியாமல் -பேய் முலைப் பால் உண்கையாலும் –

காதுகள் வீங்கி எரியத் த்ரி இட்ட செடியாலும்

மலை எடுப்பது
சாடு உதைப்பது முதலான ஆயாஸங்களாலும்

கீழே வண்ணம் எழில் கொள் மகரக் குழை இட்டுக் கண்டவள் அது போராது என்று
வார் காது தாழப் பெருக்கி மகரக் குழை இட வேண்டும் -என்கையாலே
இவளுக்கு எப்போதும் காது பெருக்குகை தானே யாத்ரை –
ஆனாலும் செடி மாறாது இறே
(அந்தச் செடி என்றது -காதுப்புண் சவறு பாய்ந்து -அத்தால் வந்த அழுக்கு -என்றபடி -)

இரணியன் ஒண் மார்வகலம் பிளந்திட்ட கைகளாலும் அவனைப் பொறுப்பித்துத்
திரு மஞ்சனம் செய்வதில் உபக்ரமிக்கிறார் –

———

வெண்ணெய் இத்யாதி
வெண்ணெயாலும் புழுதியாலும் சொல்லுகிறது
முமுஷுக்களையும் நித்ய ஸம்ஸாரிகளையும்
ஆகில் இவர்களை நீக்கலாமோ என்னில்

முமுஷுக்கள் ஆகிறார் –
ஸம்ஸாரத்தில் அஹங்கார மமகாரங்களால் வருகிற எப்பேர் பட்ட ருசிகளும் அற்று –
கைவல்ய போகத்தையும் திஸ்கரித்து –
ஆஸன்னமான அர்ச்சாவதாராதிகளும் இங்கேயே இருக்கச் செய்தேயும்
மமகார ப்ரதாநராய் மோக்ஷ ருசியில் நிற்கிற ப்ரபத்தி நிஷ்டரும் பக்தி நிஷ்டரும் –

ஸம்ஸாரிகள் ஆகிறார் –
ஸங்கல்ப ஸஹஸ்ர ஏக தேச தத் பரருமாய்
அந்த ஸங்கல்ப பாரதந்தர்யத்தோடு இந்திரிய பரவசருமாய்
இதம் மம அஹம் மம என்று இருக்குமவர்கள்

பொழில் ஏழும் தான் நல்கிக் காத்து அளிக்கும் நாரணன் -(திருவாய் -1-4-)-என்று
வெண்ணெயில் காட்டிலும் புழுதியை அவன் விரும்புகையாலே –
திரு மஞ்சன வியாஜத்தாலே இவர்களை நீக்கலாமோ என்னில்
இவருடைய மங்களா ஸாஸனத்தில் கூடாதாரை நீக்கவாயும் இறே இவர் திரு உள்ளம் தான் இருப்பது –

வெண்ணெய் அளைந்த குணுங்கும் விளையாடு புழுதியும் கொண்டு
திண்ணென இவ்விரா உன்னைத் தேய்த்துக் கிடக்க நான் ஒட்டேன்
எண்ணெய்ப் புளி பழம் கொண்டு இங்கு எத்தனை போதும் இருந்தேன்
நண்ணல் அரிய பிரானே நாரணா நீராட வாராய் -2 -4-1 – –

பதவுரை

வெண்ணெய் அளைந்த–வெண்ணெ யளைந்ததனாலான
குணுங்கும்–மொச்சை நாற்றத்தையும்
விளையாடு புழுதியும்–விளையாடுவதினாற் படிந்த புழுதியையும்
கொண்டு–(உடம்பிற்) கொண்டிருந்து, (அதனால்)
இவ் விரா–இன்றை இரவில்
தேய்த்து கிடக்க–(உடம்பைப் படுக்கையிலே) தேய்த்துக் கொண்டு படுத்திருக்கும்படி (விட)
உன்னை–உன்னை
திண்ணென–நிச்சயமாக
நான் ஒட்டேன்–நான் ஸம்மதிக்க மாட்டேன்,
எண்ணெய்–(தேய்த்துக் கொள்வதற்கு வேண்டிய) எண்ணெயையும
புளி பழம்–புளிப் பழத்தையும்
கொண்டு–ஸித்தமாக வைத்துக் கொண்டு
இங்கு–இங்கே
எத்தனை போதும்–எவ்வளவு காலமாக (வெகு காலமாக)
இருந்தேன்–(உன் வரவை எதிர்பார்த்து) இரா நின்றேன்,
நண்ணல் அரிய பிரானே–(ஒருவராலும ஸ்வ யத்நத்தால்) கிட்டக் கூடாத ஸ்வாமியே’
நாரணா–நாராயணனே’
நீராட–நீராடுவதற்கு
வாராய்–வர வேணும்.

வெண்ணெய் அளைந்த குணுங்கும் விளையாடு புழுதியும் கொண்டு
முழுதும் வெண்ணெயை அளைந்து கொண்டு உண்கையாலும்
விளையாடு புழுதி அத்தோடு சேருகையாலும்
அவை போம்படி திரு மஞ்சனம் செய்ய வேண்டும் – என்று இவர் பிடிக்கச் செல்ல –
அவன் இறாய்க்கையாலே

திண்ணென இவ்விரா உன்னைத் தேய்த்துக் கிடக்க நான் ஒட்டேன்
குளியாத போது கண்டூதி சமியாது(அரிப்பு அடங்காது ) காண் என்றதும் அவன் கேளாமையாலே –
இவ் விரா உன்னை ஏதேனும் ஒரு பிரகாரத்தாலே பிடித்து குளிப்பிற்று அல்லது விடேன் -என்று
ப்ரதிஜ்ஜை பண்ணுகை இறே திண்ணம் ஆவது –

உனக்குத் தான் இத் திண்மை எல்லாம் தான் என்
நான் அறுதி இட்டதே செய்ய வேணும் காண் –
சீக்கிரமாகச் செய்விக்கிறேன் -என்னவுமாம் –

தேய்த்தால் அல்லது கண்டூதி சமியாது
சமித்தால் அல்லது நித்திரை வாராது
ஆகையால் -தேய்த்துக் கிடக்க நான் ஒட்டேன்-என்கிறார் –

இவ் விரா
ஸம்ஸாரம்
இதில் ருசி அற்றாருக்கும் ருசி அறாதாருக்கும் அறிவு கேட்டை விளைப்பது ஓன்று இறே இது தான்
ஆகையால் சாதாரண பிரதானம் இறே
இப்படியே இவருக்கு அவனோடே விபலித்து அடிமை செய்யலாமோ என்னில்
ஹித ரூபமாகையாலும்
காரியப்பாடு ஆகையால் கூடும் இறே

எண்ணெய்ப் புளி பழம் கொண்டு இங்கு எத்தனை போதும் இருந்தேன்
திரு மஞ்சனத்துக்கு வேண்டும் எண்ணெய் புளி முதலான உபகரணங்களும் கொண்டு
உன் வரவு பார்த்து -இத்தனை போதும் இருந்தேன் –

நண்ணல் அரிய பிரானே
நான் பல காலும் அழைக்க அழைக்க
வாராது இருக்கிற மஹா உபகாரகன் அன்றோ நீ –
இந்த ஸ்வா தந்தர்யம் எல்லாம் வேண்டாம் காண்

நாரணா
சாதாரண யோகம் அன்றோ –
ஸ்வா தந்தர்ய ஸ்தானம் –
(இது பொது -அனைவருக்கும்
ஆஸ்ரிதர்களுக்கு மட்டுமர் அன்றோ பாரதந்தர்யம் காட்டி அருளுவான் )

நீராட வாராய்-
நான் அழைத்தால் வாராமல் இருக்கைக்கு ஹேது என்
திரு மஞ்சனம் செய்ய வேணும் காண்

எண்ணெய் -ப்ரக்ருதி தர்சனம்
புளி -தேஹ தர்சனம்
இவை தரிசித்தால் இறே அழுக்கு அறுவது –

(ஓ ஓ உலகினது இயல்வே
இவை என்ன உலகு இயற்க்கை
மின்னின நிலையில மன்னுயிர் ஆக்கைகள் –
இவை அறிந்தே சம்சாரம் போக்கிக் கொள்ள வேண்டும்
வியாஜம் -திரு மஞ்சனம் –
நம் உஜ்ஜீவனத்துக்காகவே அவன் திரு மஞ்சனம் கண்டு அருளுகிறார் )

——–

நான் அழைத்தால் வாராத போதும்
நீ பிறந்த நாளைக்கு நீராட வர வேணும் காண் என்கிறார்

கன்றுகளோடச் செவியில் கட்டெறும்பு பிடித்திட்டால்
தென்றிக் கெடுமாகில் வெண்ணெய் திரட்டி விழுங்குமா காண்பன்
நின்ற மராமரம் சாய்த்தாய் நீ பிறந்த திருவோணம்
இன்று நீ நீராட வேண்டும் எம்பிரானே ஓடாதே வாராய் -2 4-2 – –

பதவுரை

நின்ற–நிலையாய் நின்ற
மராமரம்–(ஊடுருவ அம்பெய்து) சாய்த்தவனே’
கன்றுகள்–பசுவின் கன்றுகள்
ஓட–வெருண்டோடும்படி
செவியில்–(அக் கன்றுகளின்) காதில்
கட்டெறும்பு பிடித்து இட்டால்–கட்டெறும்பைப் பிடித்துப் போட்டால்
(அதனால் அக் கன்றுகள் வெருண்டு)
தென்றி–சிதறிப் போய்
கெடும் ஆகில்–(கண்டு பிடிக்க முடியாதபடி) ஓடிப் போய் விட்டால்,
(பின்பு நீ,)
வெண்ணெய்–வெண்ணையை
திரட்டி–திரட்டி
விழுங்குமா– விழுங்கும்படியை
காண்பன்–பார்ப்பேன்,
(வெண்ணெயே உனக்கு உண்ணக் கிடைக்கா தென்றபடி)
இன்று–இந்த நாள்
நீ பிறந்த–நீ அவதரித்த
திரு ஓணம்–ஸ்ரவண நஷத்ரமாகும் – (ஆகையால்)
நீ–நீ
நீர் ஆட வேண்டும் –எம்பிரான்’ ஓடாதே வாராய் –

கன்று இத்யாதி –
தன்னேராயிரம் பிள்ளைகளான உன் தரத்தார் உண்டாய் இருக்க கன்றுகளோடே விளையாட வேணுமோ –
இப்படி விளையாடிக் கன்றுகள் செவியில் கட்டெறும்பைப் பிடித்திட்டால் அவை

தென்றிக் கெடுமாகில்
சிதறி இனம் பிரிந்து போமாகில்

வெண்ணெய் திரட்டி விழுங்குமா காண்பன் –
வெண்ணெய் ஒழிய க்ஷண காலமும் செல்லாமல்
வெண்ணெய் அளைந்த குணுங்கு நாற்றமே சத்தா ஹேதுவாக
நீராடவும் இறாய்க்கிற நீ எங்கனே தான் அது ஜீவிக்க இருக்கிறாய்
இனி நீ ஜீவிக்குமது காண வன்றோ இருக்கிறோம் –

நின்ற மராமரம் சாய்த்தாய்
இனம் செறிந்து வ்ருத்தாகாரமாய் நின்ற மராமரங்களை ஒரு ஆஸ்ரிதனுக்கு சங்கை வாராமைக்காக
துளை படச் சிலை வளைத்துச் சாய்த்தவன் அன்றோ –

அது கிடக்கிடு
நீ பிறந்த திருவோணம் கான் இன்று என்று சொல்ல
ஒடுகையால்
என்னுடைய நாயன் அன்றோ ஓடாதே வாரீர் என்கிறார்

இது அத்தத்தின் பாத்தா நாள் போல்
துல்ய விகல்பமும் அன்று இறே –
அசாதாரணமும் அன்று -(ரோஹிணியும் இல்லையே )
சில அவதாரங்களில் இந்த நக்ஷத்ரம் கூடிற்றே யாகிலும்
இவர் வெளியிடுக இல்லை இறே –

இத்தால்
கன்றுகளால் –
ஸ்வ ரக்ஷணத்தில் அந்வயம் இல்லாதாரைக் காட்டுகிறது –

கட்டெறும்பால்-
தாமஸ ப்ரசுரமாய் -ஸ்ரவண கடுகமாயும் இருக்கும்
உபதேச விசேஷங்களைக் காட்டுகிறது

தென்றிக் கெடுகை யாவது –
பூர்வ அவஸ்தை குலைந்து
ப்ராயேண ஸ்வ ரக்ஷணத்தில் அந்வயிக்கை –

———

(ஸூத்ர தாரி
அர்ச்சிராதி போவதை நாடகமாக நடத்திக் காட்டுகிறானே வைகுண்ட ஏகாதசி அன்று
மூன்றாம் சுற்றில் வைகுண்ட வாசலில் எதிரில்
அது விராஜா நதி
சந்த்ர புஷ்கரணி
ஆயிரம் கால் மண்டபம் -ஸஹஸ்ர தூண்
மணல் வெளி நடை காட்டி அருளி
திரு மா மணி மண்டபம் நடுவில் -தனியாக ஆனந்தமாக எழுந்து அருளி
ஆழ்வார்கள் அனைவரும் பின்னால் சேவித்துக் கொண்டு இருப்பார்கள் –
தான் ஜீவாத்மா போல் நாடகம்
அதே போல் நீராட்டமும்
அழுக்கு போக்க காட்டி அருளுகிறார் –
ப்ரக்ருதி அழுக்கு -எண்ணெய்
தேக அழுக்கு -புளிப்பழம் )

பேய்ச்சி முலை உண்ணக் கண்டு பின்னையும் நில்லாது என் நெஞ்சம்
ஆய்ச்சியர் எல்லாரும் கூடி அழைக்கவும் நான் முலை தந்தேன்
காய்ச்சின நீரோடு நெல்லிக் கடாரத்தில் பூரித்து வைத்தேன்
வாய்த்த புகழ் மணி வண்ணா மஞ்சனமாட நீ வாராய் -2 4-3 – –

பதவுரை

பேய்ச்சி–பூதனையினுடைய
முலை–முலையை
(அவளுடைய உயிரோடும்)
உண்ண–(நீ) உண்டு விட
கண்டு–(அதைப்) பார்த்தும்
(நான் அஞ்சி ஓட வேண்டி யிருக்க, அங்ஙனம் செய்யாமல்)
பின்னையும் என் நெஞ்சம் நில்லாது–பின்பும் என் மனங்கேளாமல்
ஆய்ச்சியர் எல்லாரும்–இடைச்சிகள் எல்லாரும்
கூடி–ஒன்று கூடி
அழைக்கவும்–கூப்பாடு போட்டுக் கதறவும்
நான்–(உன் மேல் அன்பு கொண்ட) நான்
முலை தந்தேன்–முலை (உண்ணக்) கொடுத்தேன்
நெல்லியொடு–நெல்லியை யிட்டு
காய்ச்சின–காய்ச்சின
நீர்–வெந்நீரை
கடாரத்தில்–சருவத்தில்
பூரித்து வைத்தேன்–நிறைத்து வைத்திருக்கிறேன்
வாய்த்த–பொருந்திய
புகழ்–யசஸ்ஸையும்
மணி–நீல மணி போன்ற
வண்ணா–நிறத்தையுமுடைய கண்ணனே!
மஞ்சனம் ஆட–நீராட
நீ வாராய் –

பேய்ச்சி முலை உண்ணக் கண்டு பின்னையும் நில்லாது என் நெஞ்சம் ஆய்ச்சியர் எல்லாரும் கூடி அழைக்கவும்
திரு ஆய்ப்பாடியில் உள்ள இடையரும் இடைச்சிகளும் பேச்சியின் அறிவு அழிந்த குரலைக் கேட்டும் –
அவள் தான் கிடக்கிற கிடையைக் கண்டும்
பீதராய் எல்லாரும் கூடக் கூப்பிடுகிறது கண்டு இருக்கச் செய்தேயும்
இப் பிள்ளை பேய்ப் பிணம் ஏறி முலை யுண்கிறது கண்டும் –

என் நெஞ்சம் பின்னையும் நில்லாமல் சென்று
பேய் முலையில் நின்றும் பிள்ளையைப் பிரித்து எடுத்துக் கொண்டு
இப் பேய் பிணம் எழுந்து இருந்து இன்னமும் பிள்ளையைத் தொடர்ந்து வரவும் கூடும் என்கிற பயத்தாலே
மற்ற ஒரு பிரதேசத்தில் போந்து தன் முலையைத் தானே பரிக்ஷித்துக் கொடுக்கையாலே
நான் முலை தந்தேன்-என்கிறாள் –
(தான் இட்ட ஆசனத்தைத் தானே தடவிப் பார்த்தார் -விதுரஸ்ய மஹா மதி போல் )

இப்படி அன்றோ நான் உன்னை வளர்த்தது -என்கிறாள் –
ஆகையால் நான் சொல்லிற்று செய்ய வேண்டும் என்று கருத்து –

ஆதாய கிருஷ்ணம் ஸந்த்ரஸ்தா யசோதாபித் விஜோத்தமா
கோ புச்ச பிராமணே நாத பால தோஷம பாகரோத் -ஸ்ரீ விஷ்ணு புராணம் –

காய்ச்சின நீரோடு நெல்லிக் கடாரத்தில் பூரித்து வைத்தேன்
நெல்லியோடே காய்ச்சின நீர் கடாரத்திலே பூரித்து வைத்தேன்
உனக்கு சீத உஷ்ணங்கள் சமமாகப் பூரித்து வைத்தேன் –

வாய்த்த புகழ் மணி வண்ணா மஞ்சனமாட நீ வாராய்
பேய்ச்சியுடைய வஞ்சனையிலே அகப்படாதே அவளை நிரஸித்து
உன்னை நோக்கித் தந்த அந்த நல்ல புகழையும்
நீல ரத்னம் போன்ற வடிவு அழகையும் உடையவனே வாராய் -என்றவாறே

நீ பூரித்த வற்றை நான் இருக்கும் இடத்தே கொண்டு வா என்ன

அவை பூரிக்கலாம் அத்தனை ஒழிய என்னாலே எடுக்கப் போமோ –
நீ வாராய் –
என்று பிரார்த்திக்கிறாள் –

————

கஞ்சன் புணர்ப்பினில் வந்த கடிய சகடம் உதைத்து
வஞ்சகப் பேய் மகள் துஞ்ச வாய் முலை வைத்த பிரானே
மஞ்சளும் செங்கழு நீரின் வாசிகையும் நாறு சாந்தும்
அஞ்சனமும் கொண்டு வைத்தேன் அழகனே நீராட வாராய் -2 4-4 – –

பதவுரை

கஞ்சன்–கம்ஸனுடைய
புணர்ப்பினில்–கபடமான ஆலோசனையினாலே
வந்த–(நலிவதாக) வந்த
கடிய–(அஸுரா வேசத்தாலே) க்ரூரமான
சகடம்–சகடத்தை
உதைத்து–(திருவடிகளால்) உதைத்து முறித்து விட்டு,
வஞ்சகம்–வஞ்சனை யுள்ள
பேய் மகள்–பூதனை யானவள்
துஞ்ச–முடியும்படி
முலை–(அவளுடைய) முலையிலே
வாய் வைத்த–வாயை வைத்த
பிரானே–உபகாரகனே!
(உன் மேனி நிறம் பெறும்படி சாத்துவதற்கு உரிய)
மஞ்சளும்–மஞ்சளையும்
செங்கழுநீரின் வாசிகையும்–(நீராடிய பிறகு சாத்திக் கொள்ள வேண்டிய) செங்கழுநீர் மாலையையும்
நாறு சாந்தும்–பரிமளிதமான சந்தநத்தையும்
அஞ்சனமும்–(கண்களிலிடும்) மையையும்
கொண்டு வைத்தேன் —
அழகனே! நீராட வாராய் –

கஞ்சன் புணர்ப்பினில் வந்த கடிய சகடம் உதைத்து
பூதனா சகடாதிகள் -என்னாதே –
ஸகடாசூர நிரசனத்தை முற்பட அருளிச் செய்கையாலே
வேஷாந்தர பரிக்ரகத்திலும் ஆவேசம் கொடியது ஆகையால் என்னுதல்
யுகே யுகே -என்னுதல்
கஞ்சன் வகுத்துக் கற்பித்து வரவிட்டதுக்கு வருகை அன்றிக்கே
அவன் தன்னிலும் காட்டில் – கடியனாய் இறே ஸகடாசூரன் தான் இருப்பது –
இவனைக் கலக்கழியும் படியாக உதைத்து

வஞ்சகப் பேய் மகள் துஞ்ச வாய் முலை வைத்த பிரானே
அவள் கோலி வந்த மரணம் அவள் தன்னோடே போம்படி முலை வாய் வைத்த பிரானே –

மஞ்சளும் செங்கழு நீரின் வாசிகையும் நாறு சாந்தும் அஞ்சனமும் கொண்டு வைத்தேன்
பற்று மஞ்சள் வாசி அறிந்து பூசுகிற உனக்குத் தகுதியான மஞ்சளும்
உன் நிறத்தில் ப்ரதிபிம்பிக்கும் படி நிறமுடைத்தான செங்கழு நீரின் வாசிகையும்
ஆறிக் குளிர்ந்து பரிமளிதமான சாந்தும்
உன் நிறம் போலே இருக்கிற அஞ்சனமும்
மற்றும் வேண்டும் உபகரணங்களும் கொண்டு வந்து வைத்தேன் –

அழகனே நீராட வாராய்
இவை எல்லாம் மிகையாம் படியான வடிவு அழகை யுடையவன்

நீராட வாராய் –

————–

அப்பம் கலந்த சிற்றுண்டி யக்காரம் பாலில் கலந்து
சொப்பட நான் சுட்டு வைத்தேன் தின்னல் உருதியேல் நம்பீ
செப்பிள மென் முலையாளர்கள் சிறுபுறம் பேசிச் சிரிப்பர்
சொப்பட நீராட வேண்டும் சோத்தம்பிரான் நீ இங்கே வாராய் -2 4-5 – –

பதவுரை

நம்பி–(பால சாபலத்தால்) பூர்ணனே!
செப்பு–பொற் கலசம் போன்ற
இள மெல் முலையார்கள்–இளமையான மெல்லிய முலையை யுடைய மாதர்கள்
சிறுபுறம் பேசி–(உன் மேலே) அற்பமான குற்றங்களை மறைவிற் சொல்லி
சிரிப்பர்–பரிஹஸிப்பார்கள். (அன்றியும்),
பாலில்–பாலிலே
அக்காரம்–வெல்லக் கட்டியை
கலந்து–சேர்த்துப் (பிசைந்து)
அப்பம்–அப்பத்தையும்
கலந்த–(அப்படியே) சேர்ந்த
சிற்றுண்டி–சிற்றுண்டியையும்
சொப்பட–நன்றாக
நான் சுட்டு வைத்தேன்
(நீ அவற்றை)
தின்னல் உறுதி ஏல்–தின்ன விரும்பினாயாகில்
சொப்பட–நன்றாக
நீர் ஆட வேண்டும்
பிரான்–ஸ்வாமியே!
சோத்தம்–உனக்கு ஓரஞ்சலி
இங்கே வாராய் –

அப்பம் கலந்த சிற்றுண்டி யக்காரம் பாலில் கலந்து
சொப்பட நான் சுட்டு வைத்தேன்
நான் சிற்று உண்டியோடே செப்புடை யப்பம் சுட்டுப் பாலில் அக்காரம் மாவில் வைத்தேன் –
சொப்பட -நன்றாக

தின்னல் உருதியேல்
அமுது செய்ய வேணும் என்று -அதிலே உற்று இருந்தாயாகில் –
உறுதல் -விரும்புதல்

நம்பீ
பூர்ணனே

செப்பிள மென் முலையாளர்கள் சிறுபுறம் பேசிச் சிரிப்பர்
செப்பிள மென் முலையாளர்கள் சிறு புறம் பேசிச் சிரிக்கையாலே வந்த பூர்த்தியை யுடையவன் –

சிறு புறம்
ஸ்நேஹ அதிசயத்தாலே தோற்றின புன்மைகளைச் சொல்லுகை –

சொப்பட நீராட வேண்டும்
எல்லாத்தாலும் நன்றாக நீராட வேணும் –

சோத்தம்பிரான் நீ இங்கே வாராய்
பிரானே உன்னை ஸ்தோத்ரம் செய்கிறேன் –

—————

எண்ணைய்க் குடத்தை  உருட்டி இளம்பிள்ளை கிள்ளி எழுப்பிக்
கண்ணைப் புரட்டி விழித்துக் கழகண்டு செய்யும் பிரானே
உண்ணக் கனிகள் தருவன் ஒலி கடல் ஓத நீர் போலே
வண்ணம் அழகியபிரானே மஞ்சனமாட நீ வாராய் – 2-4 6- –

பதவுரை

எண்ணெய் குடத்தை–எண்ணெய் நிறைந்த குடத்தை
உருட்டி–உருட்டிவிட்டு
இள பிள்ளை–(உறங்குகிற) சிறு குழந்தைகளை
கிள்ளி–கையால் வெடுககெனக் கிள்ளி
எழுப்பி–(தூக்கம் வி்ட்டு) எழுந்திருக்கச் செய்து
கண்ணை–கண் இமையை
புரட்டி விழித்து–தலை கீழாக மாற்றி (அப் பூச்சி காட்டி) விழித்து
கழை கண்டு–பொறுக்க முடியாத தீம்புகளை
செய்யும்–செய்து வருகிற
பிரானே–ஸ்வதந்த்ரனே!
கனிகள்–(நில்ல) பழங்களை
உண்ண–(நீ) உண்ணும்படி
தருவன்–(உனக்குக்) கொடுப்பேன்
ஒலி–கோஷியா நின்ற
கடல்–கடலினுடைய
ஓதம்–அலைகளை யுடைய
நீர் போலே–ஜலம் போலே
வண்ணம் அழகிய–திருமேனியின் நிறம் அழகாயிருக்கப் பெற்ற
நம்பீ–உத்தம புருஷனே!
மஞ்சனம் ஆட நீ வாராய் –

எண்ணைய்க் குடத்தை  உருட்டி இளம்பிள்ளை கிள்ளி எழுப்பிக்
க்ருஹத்தில் உள்ளார் எல்லாரும் அந்நிய பரராம் படியாக எண்ணைய்க் குடத்தை  உருட்டி
உறங்குகிற சிறுப் பிள்ளையைக் கிள்ளி எழுப்பி

கண்ணைப் புரட்டி விழித்துக் கழகண்டு செய்யும் பிரானே
சிறு பிள்ளைகள் பூச்சி என்று பயப்படும்படியாகக் கண்ணை மாற விழித்து
இந்த ஆரவாரத்திலே தனக்கு வேண்டிற்று செய்யலாம் இறே
இதுவே யாத்திரையாக நடத்த வல்ல சாமர்த்தியத்தை யுடைய தீம்பனே

உண்ணக் கனிகள் தருவன்
நீ விரும்பி அமுது செய்யும் படி நாவல் பழம் முதலான பழங்கள் தருவன்

ஒலி கடல் ஓத நீர் போலே
வண்ணம் அழகிய பிரானே மஞ்சனமாட நீ வாராய்-
உன் திருமேனி தோன்றுவது நீராடினால் காண் –

—————

கறந்த நல் பாலும் தயிரும் கடைந்து உறி மேல் வைத்த வெண்ணெய்
பிறந்ததுவே முதலாக பெற்று அறியேன் எம்பிரானே
சிறந்த நல் தாய் அலர் தூற்றும் என்பதனால் பிறர் முன்னே
மறந்தும் உரையாட மாட்டேன் மஞ்சனம் ஆட நீ வாராய் – 2-4 7- –

பதவுரை

எம்பிரானே-!
கறந்த–(அந்தந்த காலங்களில்) கறந்த
நல் பாலும்–நல்ல பாலையும்
தயிரும்–தயிரையும்
கடைந்து உறி மேல் வைத்த வெண்ணெய்–(தயிரைக்) கடைந்து உறியில் வைத்திருக்கிற வெண்ணெயையும்,
பிறந்ததுவே முதல் ஆக–(நீ) பிறந்தவன்று தொடங்கி
பெற்று அறியேன்-கண்டறியேன்
சிறந்த நல் தாய்–‘(எல்லாரினுங் குழந்தைக்குச்) சிறக்கின்ற பெற்ற தாயும்
(பிள்ளை மேல் குற்றம் உண்டானாலும் மறைக்கக் கடவ நல் -சிறந்த தாயார் )
அலர் தூற்றும்–பழி சொல்லுகின்றாளே
என்பதனால்–என்று சொல்லுவார்களே என்ற அச்சத்தினால்
பிறர் முன்னே–அயலா ரெதிரில்
மறந்தும்–ப்ராமாதிகமாகவும்
உரை ஆட மாட்டேன்–(உனக்குக் குறைவைத் தருஞ்) சொல்லைச் சொல்ல மாட்டேன்
மஞ்சனம் ஆட நீ வாராய்-

கறந்த நல் பாலும்
கறவாத பால் இல்லை இறே
கறந்த பால் என்கையாலே -நானே ஆயாஸித்து கறந்த நன்றான பாலும் –
நன்மையாவது
நாழியும் உழக்கு நெய் போருகை

தயிரும்
அந்தப் பாலிலே உறைத்த தயிரும்

கடைந்து உறி மேல் வைத்த வெண்ணெய்
அது கடைந்து உறியிலே வைத்த வெண்ணெயையும்

பிறந்ததுவே முதலாக பெற்று அறியேன்
பெறுகை யாவது –
நான் தர
நீ அமுது செய்து ப்ரஸன்னன் ஆனால் இறே
நான் பெற்றது யாவது

எம்பிரானே
நீ கழ கண்டாலே ஜீவிக்கும் போது
அது இருவருக்கும் பேறு அன்றே –

சிறந்த நல் தாய் அலர் தூற்றும் என்பதனால் பிறர் முன்னே
மறந்தும் உரையாட மாட்டேன்
சிறந்த தாய் என்றும்
நல் தாய் என்றும்
இரண்டு இறே ராஜ புத்ரர்களுக்கு

நல் தாய் -பெற்றவள்
சிறந்த தாய் -வளர்த்தவள்
இரண்டும் தானே இறே

இவள் பிள்ளையை -ஒளி மழுங்கும் -என்று பயப்பட்டு
வளர்ப்பார் கையிலும் காட்டிக் கொடாள் இறே ஸ்நேஹ அதிசயத்தாலே –
இரண்டாகில் இறே ஒருவருக்கு ஒருவர் பிள்ளை குண ஹானிகள் சொல்லி அலர் தூற்றுவது
இரண்டும் தானே யாகையாலே -மாட்டேன் என்கிறாள் –

பிறர் முன்னே மறந்தும் உரையாட மாட்டேன்
பிறர் ஆகிறார்
உன்னுடைய தோஷ குண ஹானிகளாலே கால ஷேபம் பண்ணுகிற மாத்ரம் அன்றிக்கே
குணத்திலேயும் தோஷ கிரஹணம் செய்ய வல்ல சிசுபாலாதிகளும் உண்டு இறே லோகத்திலே
இவை மறந்தும் உரையாட மாட்டேன்
அபுத்தி பூர்வகமாகவும் வாய் விட மாட்டேன் –

—————-

கன்றினை வாலோலை கட்டி கனிகள் உதிர எறிந்து
பின் தொடர்ந்தோடி ஓர் பாம்பை பிடித்துக் கொண்டாடினாய் போலும்
நின் திறத்தேன் அல்லேன் நம்பி நீ பிறந்த நல் திரு நாள்
நன்று நீ நீராட வேண்டும் நாரணா நீராட வாராய் -2 4-8 – –

பதவுரை

கன்றினை–கன்றினுடைய
வால்–வாலிலே
ஓலை கட்டி–ஓலையைக் கட்டி
(கன்றை)–(அஸுரத் தன்மையினால் உன்னைக் கொல்ல வந்த ஒரு) கன்றை
(எறி குணிலாகக் கொண்டு, அஸுராவேசமுள்ள விளா மரத்தின்)
கனிகள்–பழங்கள்
உதிர–(கீழே) உதிர்ந்து விழும்படி
எறிந்து–வீசி
பின்–பின்பு
ஓடி தொடர்ந்து–ஓடிப் போய்
ஓர் பாம்பை–(காளியனென்ற) ஒரு ஸர்ப்பத்தை
பிடித்துக் கொண்டு–பிடித்துக் கொண்டு
ஆட்டினாய் போலும்–ஆட்டினவனோ தான் (நீ);
நம்பி–ஒன்றிலும் குறைவில்லாதவனே!
(நான்)
நின் திறத்தேன் அல்லேன் –உன் விஷய மொன்றையு மறியாத வளாயிரா நின்றேன்
(அது கிடக்கட்டும்;)
நீ பிறந்த–நீ அவதரித்த
நல் திரு நாள்–திரு நிஷத்திரமாகும் (இந் நாள்);
(ஆகையால்)
நீ நின்று நீர் ஆட வேண்டும்
நாரணா ஓடாதே வாராய்-

கன்றினை வாலோலை கட்டி கனிகள் உதிர எறிந்து-பின் தொடர்ந்தோடி ஓர் பாம்பை பிடித்துக் கொண்டாடினாய் போலும்-
சில கன்றுகளின் வாலிலே ஒலையைக் கட்டி வெருட்டித் துள்ளுதல் பார்த்து
சில கன்றுகளை எடுத்து விளாங்கனி யுதிர எறிந்து –
அதன் பின்னே அத்விதீயமான காளியன் படத்திலே ஓடிச் சென்று குதித்துப் பிடித்துக் கொண்டாட்டினாயோ தான்

1-அனு கூலரை வெருட்டியும் –
2-பிரதிகூலரை நிரசித்தும் –
3-பிரதிகூல பயத்தாலே ஒதுங்கினாரைத் துறத்தி ஒட்டி விட்டும் செய்தாயோ தான் –
நீ இப்போது செய்கிற தீம்பால்
அவையும் செய்ததாக நான் கேட்டவையும் கூடும் இறே –

நின் திறத்தேன் அல்லேன் நம்பி
உன் படிகள் எனக்குத் தெரிந்து இருக்கிறது இல்லை –
அது கிடக்கிடு

நீ பிறந்த நல் திரு நாள்
திரு -ஓவ்பசாரிகம் –
அன்றிக்கே -திரு நக்ஷத்ரம் என்னவுமாம் –
நீ பிறவாத நாள் இறே பொல்லாத நாள்

நன்னாள்
மாதா பிதாக்களுக்கும் –
பந்துக்களுக்கும் –
லோகத்துக்கும் -பொருந்தின நாள் ஆகையாலே நன்னாள் என்கிறது –

பொருந்தாத நாளிலே பிறந்தாரும் உண்டு இறே
உனக்குத் தானும் நன்றான நாள் இறே

நன்று நீ நீராட வேண்டும் நாரணா நீராட வாராய்
ஒரு நாளும் நீராடாதாரும் தம் தாம் பிறந்த நாளிலே நீராடாதார் இல்லை இறே

நாரணா
சாதாரண பரி பாலனமும் வேணும் காண் –

———-

பூணித் தொழுவினில் புக்கு புழுதி அளைந்த பொன் மேனி
காணப் பெரிதும் உகப்பன் ஆகிலும் கண்டார் பழிப்பர்
நாண் எத்தனையும் இலாதாய் நற்பின்னை காணில் சிரிக்கும்
மாணிக்கமே என் மணியே மஞ்சனம் ஆட நீ வாராய் -2 4-9 – –

பதவுரை

பூணி–பசுக்கள் கட்டிய
தொழுவினில்–கொட்டகையிலே
புக்கு–நுழைந்து
புழுதி அளைந்த–புழுதி மண்ணிலளைந்து அதனால் மாசு படிந்த
பொன் மேனி–(உனது) அழகிய உடம்பை
காண–பார்ப்பதற்கு
பெரிதும்–மிகவும்
உகப்பன்–(நான்) விரும்புவேன்
ஆகிலும்–ஆனாலும்
கண்டார்–(உன்னைப்) பார்ப்பவர்கள்
பழிப்பர்–‘(இவள் பிள்ளை வளர்ப்பது அழகாயிருக்கி்ன்றது’ என்று என்னை) ஏசுவார்கள்
(அன்றியும்)
எத்தனையும் நாண் இலாதாய்–சிறிதும் லஜ்ஜை யென்பதில்லாதவனே!
நப்பின்னை–நப்பின்னையானவள்
காணில்–நீ இப்படியிருப்பதைக் கண்டால்
சிரிக்கும்–சிரிப்பாள்
என் மாணிக்கமே! (என்) மணியே!
மஞ்சனம் ஆட நீ வாராய் –

பூணித் தொழுவினில் புக்கு
நல்ல பசுக்கள் அடைத்துப் பூட்டித் திறந்து விடும் தொழுவத்திலே புக்கு –

புழுதி அளைந்த பொன் மேனி காணப் பெரிதும் உகப்பன்
அதாவது
நீராடிக் காண்பதிலும் முக்த பாவம் தோன்றுகையாலே பிரியப்படுவன் –

ஆகிலும் கண்டார் பழிப்பர்
உன்னைக் கண்டார் -ஒருத்தி பிள்ளை வளர்த்த படி என் என்று ஏசுவார்கள் –

நாண் எத்தனையும் இலாதாய் நற்பின்னை காணில் சிரிக்கும்
மைத்துனமையாலே உன்னைக் காணில் நப்பின்னை சிரிக்கும் –
காணில் -என்றது
அவள் காண்பதற்கு முன்னே வந்து கொள்ளாய் -வந்து கொள்ளாய் -என்ன

வராதே
எனக்கு அது தானே அல்லவோ வேண்டுவது -என்ன

நாண் எத்தனையும் இலாதாய்
என்ன நிர் லஜ்ஜனோ நீ

இத்தனை
அல்பம் என்றபடி

மாணிக்கமே
மாணிக்கம் போல் விரும்பப்பட்டவனே -என்னா
அது போராமையால்
என் மணியே-என்கிறாள் ஆதல்

அன்றிக்கே
மாணிக்கத்திலும் முத்திலும் ஏறின அழுக்கு ஒழிந்த பிரகாஸம் போலே
நீராட்டித் திருமேனி காண வேணும் காண் -என்னுதல்

மாணிக்கம் -கரு மாணிக்கம்

அன்றிக்கே
மாணிக்கம் ஏய்ந்த மரகத மணி போலே இருக்கிறவன் -என்றுமாம் –
ஏய்தல் -ப்ரதி பிம்பம்

———–

அவதாரிகை –
நிகமத்தில் இத்திருமொழி கற்றார்க்கு பலம் சொல்லி தலைக் கட்டுகிறார் –

கார்மலி மேனி நிறத்து கண்ண பிரானை உகந்து
வார்மலி கொங்கை யசோதை மஞ்சனம் ஆட்டியவாற்றை
பார்மலி தொல் புதுவைக் கோன் பட்டர்பிரான் சொன்ன பாடல்
சீர்மலி செம்தமிழ் வல்லார் தீவினை யாதும் இலரே -2-4 10- –

பதவுரை

கார்–காளமேகத்திற் காட்டிலும்
மலி–சிறந்த
மேனி நிறத்து–திரு மேனி நிறத்தை யுடைய
கண்ண பிரானை–கண்ண பிரானை
உகந்து–விரும்பி
வார்மலி–கச்சுக்கு அடங்காமல் விம்முகின்ற
கொங்கை–ஸ்தனங்களையுடைய
அசோதை–யசோதைப் பிராட்டி
மஞ்சனம் ஆட்டிய–நீராட்டின
ஆற்றை–ப்ரகாரத்தை,-
பார்–பூமியிலே
மலி–சிறந்த
தொல்–பழமையான
புதுவை–ஸ்ரீவில்லிபுத்தூர்க்கு
கோன்–நிர்வாஹகரான
பட்டர் பிரான்–பெரியாழ்வார்
சொன்ன–அருளிச் செய்த
சீர்மலி–அழகு நிறைந்த
செந்தமிழ்–செந்தமிழாலாகிய
பாடல்–(இப்) பாசுரங்களை
வல்லார்–ஓத வல்லவர்கள்
யாதும்–சிறிதும்
தீவினை இலர்–பாவமில்லாதவராவர்.

கார்மலி மேனி நிறத்து கண்ண பிரானை உகந்து
நீர் கொண்டு எழுந்த காள மேகத்தின் பிரகாசத்தை யுடைய திருமேணியை யுடையனுமாய்
ஸூ லபனுமுமாய்
உபகாரகனுமாய்
இருப்பவனை மிகவும் உகந்து –

வார்மலி கொங்கை யசோதை
கச்சு விரியும்படி விம்முகிற முலையை யுடைய யசோதை

மஞ்சனம் ஆட்டியவாற்றை
கடார நீராட்டின பிரகாரத்தை –
ந வாரிணாத் ஸூத் யதிசயித யந்தராத்மா –என்கிற நியாயத்தில் இறே திருமஞ்சனம் ஆட்டுவது –

ஞான நீர் கொண்டு இறே இவர் நீராட்டுவது –
அந்த ஞானம் ஆவது -மங்களா ஸாஸனமான பர்யந்தமான பக்தி ரூபா பன்ன ஞானம் இறே –
(ஆகவே நீராட்டம் பாசுரங்கள் இவற்றுடன் திருக்குறும் தாண்டக பாசுரங்களும் நித்ய அனுசந்தேயம் ஆகின்றன )

பார்மலி தொல் புதுவைக் கோன் பட்டர்பிரான் சொன்ன
பாடல்
ப்ரஹ்ம லோகத்து அளவன்றிக்கே
த்ரிபாத் விபூதியிலும் அடங்காத -அதுக்கும்
அவ்வருகான திரு மாளிகையிலே இறே இவர் புகழ் நிலை பெறுவது

தொன்மை யாவது -இப் புகழ் அநாதி ஸித்தம் -என்கை
புதுவை -என்றது -ஸ்ரீ வில்லிபுத்தூரை இறே
புத்தூர் புதுவையாம் இறே
இப்படிப்பட்ட திருப் புதுவைக்கு நிர்வாஹகரான ஆழ்வார் அருளிச் செய்த –

சீர்மலி செம்தமிழ் வல்லார் தீவினை யாதும் இலரே –
எழுத்து -சொல் -பொருள் -யாப்பு -அலங்காரம் -சீர் -தளை -என்றால் போலே
சொல்லுகிற லக்ஷணங்களுக்கு லஷ்யமாதல் -என்னுதல்
அவனுடைய குண விசேஷங்களுக்கு மங்களா ஸாஸனம் பண்ணின செந்தமிழ் என்னுதல்-

செந்தமிழ் –
ஆர்ஜவமான தமிழ் -அதாவது நடை விளங்குகை
அதுதான் ஆவது
அகாத ஜல அந்தர்கதமான ரத்னம் அத்யா சன்னமாம் படி தோன்றுமா போலே இறே
ஸம்ஸார சாகர மத்யே தேவகீ புத்ர ரத்னம் தோன்றும் படி

வல்லார்
சா பிப்ராயமாக வல்லார் என்றபடி –

தீ வினை யாதும் இலரே
த்ரிவித ப்ரவ்ருத்தியாலும் தீதான வினைகள் ஒன்றும் இல்லை –

அதாவது
ஐஸ்வர்ய -கைவல்யாதிகள்
தத் தத் சாதனங்கள்
ஸ்வரூப அனுரூபமான கைங்கர்யங்கள்
விஷய அனுரூபமான கைங்கர்யங்கள்
இவை எல்லாம் தீ வினையாக இறே
தேய்த்துக் கிடக்க நான் ஓட்டேன் -என்கிற இவர் நினைத்து இருப்பது –
(சேஷ சேஷி பாவம் மாறி தானே மங்களா ஸாஸனம் )

—————————————————————————————–

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ திருவாய்மொழிப் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய வாச்சான் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரியாழ்வார் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்.

ஸ்ரீ மா முனிகளின் வியாக்கியான சீர்மை -ஸ்ரீ உ வே வெங்கடேஷ் ஸ்வாமிகள் —

1-தமிழ்ப்பற்று –
2-ஆழ்ந்த பொருள் விளக்கம் –
3-ஸ்ரீ வைஷ்ணவ அடிப்படை கொள்கைகள்
4-உவமை உருவகம்
5-அணிகள்
6-முரண்பட்டு சமன்வயம்

————

1-தமிழ்ப்பற்று –

தூய தமிழ் பத்தும் வல்லார் தூ மணி வண்ணனுக்கு ஆளரே – 3-8 10-
தூய தமிழ் பத்தும் வல்லார்
சம்ஸ்க்ருதம் சப்தம் போல் அன்றிக்கே -இருண்டு பொருள் தெரியாமை -அன்றிக்கே
பெண்ணுக்கும் பேதைக்கும் அறியலாம்படி ஸ்வார்த்த பிரகசகமாய் தூய்மையை உடைத்தான
திராவிட பாஷையாய் -ஓர் ஒன்றே ஓர் ஆத்மாவுக்கு உஜ்ஜீவனமாய் போரும் என்னும்படி
இருக்கிற பத்துப் பாட்டையும் சாபிப்ராயமாக அனுசந்திக்க வல்லவர்கள்

சீர்மலி செம்தமிழ் வல்லார் தீவினை யாதும் இலரே -2-4 10- –
சீர்மலி செம்தமிழ் வல்லார் -சீர் மலிகையாவது -சப்த லஷணங்களில் குறைவற்று இருக்கையாலே – அழகு மிக்கு இருக்கை
அன்றிக்கே –
பகவத் குணங்களால் நிறைந்து இருக்கிற என்னுதல்
செம் தமிழ் ஆர்ஜவ யுக்தமான தமிழ் -அதாவது -சப்தத்தின் உடைய பிரசன்னதையாலே
உள்ளில் கிடக்கிற அர்த்தம் தானே பிரகாசிக்கும் படியாக இருக்கை –
செந்தமிழ் -வார்த்தைகள் பொருள் தானே விழுங்கும் செம்மை -ஸ்வயம் பிரகாசம்
நடை விளங்கு தமிழ்
செவ்வித் தமிழ்
ஸ்வார்த்த பிரகாசம்

கூன் தொழுத்தை சிதகுரைப்ப கொடியவள் வாய் கடிய சொல் கேட்டு –4-8-4-
ஞாசி தாசி -கூனி பணிப்பெண் -கூன் தொழுத்தை -அடியாட்டி -அடிமைப்பெண் –
சக்களத்தி -மாற்றாட்டி மகன் -தூய தமிழ் வார்த்தை –

கூனியாகிற அடியாட்டி ஆனவள் -திரு அபிஷேக மகோத்சவத்துக்கு அழிவான துருக்திகளை சொல்ல –
அதாவது –
ஜ்ஞாதி தாசீ யதோ ஜாத கைகேயாச்து சஹோஷிதா –
பிரசாதம் சந்த்ர சங்காஸ் மாருரோஹா யதார்ச்சயா -என்கிறபடியே
ஜ்ஞாதி தாசியான இவள் யதார்ச்சிகமாக மாளிகை தளத்தின் மேலே ஏறிப் பார்த்தவாறே –
பெருமாளுடைய திரு அபிஷேகத்துக்கு திருப் படை வீடு எல்லாம் கோடித்து கிடக்கிற படியையும் –
ப்ர்யந்தம் ப்ரந்த மயோத்யாயாம் -என்கிறபடியே
திரள் திரளாக வந்து கிடக்கிற ஜன சம்மர்தத்தையும் -மங்கள வாத்திய கோஷங்களையும்
கண்டு சஹிக்க மாட்டாதே தளத்தின் நின்றும் இறங்கி வந்து
கைகேயியை பர்த்சித்து -உன் மாற்றாட்டி மகன் அபிஷேகம் செய்ய தேடுகிறான்
உன் மகன் அவனுக்கு இனி இழி தொழில் செய்து இருக்கும் அத்தனை இறே
இத்தைப் பார்த்து கொண்டு நீ இருக்கிறது ஏது
அவனுடைய அபிஷேகத்தை குலைத்து உன் மகனை அபிஷேகம் பண்ணுவிக்கும்படி
ராஜாவோடே சொல்லு – அதுக்கு உபாயம் -முன்பே உனக்கு தந்து இருப்பது இரண்டு வரம் உண்டே
அவை இரண்டையும் உன் மகனை அபிஷேகம் பண்ணுவிக்கையும்
ராமனை காடேற போக விடுகையும் -என்று வேண்டிக் கொள்
சத்ய தர்ம பரரான ராஜாவால் செய்யாது ஒழிய போகாது காண் -என்று
திரு அபிஷேகத்துக்கு விக்நமான துருக்திகளை சொன்னாள் இறே

கருளுடைய பொழில் மருதம்–4-9-3-
கருள் -என்று கறுப்பாய்-அத்தாலே சீற்றத்தை சொல்லுகிறது
கறுப்பும் சிவப்பும் வெகுளிப் பொருள்-என்னக் கடவது இறே–தொல் காப்பியம் மேற்கோள் –

திருக்குறள் -செவிக்கு உணவு இல்லாத போது -மேற்கோள்

—————————————————————–

2-ஆழ்ந்த பொருள் விளக்கம்
கை இளங்குந் நெல்லிக்கனி போல் காட்டி அருளுவார்
சொல்லிலரசிப் படுதி நங்காய் சூழல் உடையன் உன் பிள்ளை தானே
இல்லம் புகுந்து என் மகளைக் கூவி கையில் வளையை கழற்றிக் கொண்டு
கொல்லையினின்றும் கொணர்ந்து விற்ற அங்கு ஒருத்திக்கு அவ்வளை கொடுத்து
நல்லன நாவற் பழங்கள் கொண்டு நான் அல்லேன் என்று சிரிகின்றானே -2 9-10 – –

நான் அல்லன் என்று சிரிக்கின்றானே –
நான் அல்லேன் காண் -என் கையில் வளை கண்டாயோ -நான் உன் இல்லம் புகுகிறது கண்டாயோ –
உன் பெண்ணைப் பேர் சொல்லி அழைக்கிறதைக் கேட்டாயோ -வந்து கையில் வளை கழற்றினது கண்டாயோ
கண்டாயாகில் உன் வளையை அங்கே பறித்து கொள்ளா விட்டது என் -என்றாப் போலே
எனக்கு மறு நாக்கு எடுக்க இடம் இல்லாதபடி சில வார்த்தைகளைச் சொல்லி நின்று சிரியா நின்றான்
இதில் காட்டில் உண்டோ துஸ்ஸகமான தீம்பு -என்கை –

நான் அல்லேன் பல அர்த்தங்கள்
பார்த்தேன் என்றால் அனுமதி பெற்றேன்
பார்க்கவில்லை என்றால் ஆதாரம் இல்லா பழி
கண்ணன் பாவத்தில் இருந்து விளக்கி மா முனிகள்

3-9-4-மாற்றுத்தாய் -இரண்டு விளக்கம்
மாற்றுத்தாய் -மற்ற தாய் சுமத்தரை -நாடே வேண்டாம் -காட்டிலே ஆவது நிம்மதியாக இரு என்று வாழ்த்தி ஆசீர்வாதம்
கூற்று -யமன் போன்ற கைகேயி ஏவ
மாற்றான் தாய் மனப்பான்மை கொண்ட கைகேயி -போக சொல்ல
கூற்றுத்தாய் – -கூறு போட்ட பாயாசம் உண்டவள் -சுமத்தரை -ஆசீர்வாதம் செய்து வழி அனுப்பினாள்

3-10- அடையாளப்பத்து -திருவடி பாவத்தில் பெரியாழ்வார்
3-10-9-முத்ரை கணை ஆழி -உச்சி மேல் வைத்துக் கொண்டு உகந்தாள்
மா முனிகள் சீதா பிராட்டி பாவனையில் மாறி வியாக்யானம்
சிவ தனுஸ் -கை பிடித்து -உள்ளம் உறுத்தி -உகந்தனள் -ஆல்-வியப்பு மகிழ்ச்சி உணர்வை விளக்கி –

————-

3-ஸ்ரீ வைஷ்ணவ அடிப்படை கொள்கைகள்
ராமாநுஜ–94- தவம் தரும் – -தகவும் -அருளும் -ஐந்தும் –
தவம் செல்வம் -வைஷ்ணவ அடிப்படையில்
சத்யம் -தபஸ் -புலன் அடக்கம் -மன அடக்கம் -தானம் -அனுஷ்டானம் -மக்கள் பேறு -அதிகம் பெற்றுக்கொள்ளாமல் –
மூன்று தீ அக்னி ஹோத்ரம் -அதிகமனம் -திரு ஆராதனம் –
மாதவன் தெய்வம் மனசில் நாட்டி -மனக்கோயில் மானஸ ஆதாரணம் -அதுக்கும் மேல் சரணாகதி –
தஸ்மாத் நியாசம் அதிரிக்தம் -ஏஷாம் தபஸாம் –

————-

4-உவமை உருவகம்
கற்பகமாக உருவகம் மேல்
கற்பகம் காட்டிலும் உத்க்ருஷ்டம்
என்னை ஆள வந்த கற்பகம் -ஸ்வாமியாக -தானே தேடி வந்து
இந்த மநோ பாவம் தருவார்
செல்வம் -பக்தி கைங்கர்ய ஸ்ரீ

————–

5-அணிகள்
மைத் தடம் கண்ணி யசோதை தன் மகனுக்கு-1-4-10-

மைத் தடம் கண்ணி யசோதை-கருத்து பெருத்து இருந்துள்ள கண்ணை உடையளான யசோதை –
அஞ்சனத்தாலே அலங்க்ர்தமாய் பரந்துள்ள கண்ணை உடையவள் என்னுதல்-
அஞ்சன வண்ணனான இவனை அநவரதம் பார்த்து கொண்டு இருக்கையாலே

இவனுடைய திருமேனி நிறம் ஊறி -அத்தாலே மைத்து -இவன் பக்கல் ஸ்நேகத்தாலே
விகசிதமான கண்ணை உடையவள் என்னுதல் –
தற் குறிப்பு ஏற்று அணி கொண்டு வியாக்யானம்
அஞ்சன வண்ணனை அநவரதம் பார்த்துக் கொண்டு இருப்பதால் -கண்களில் நிறம்
வியந்து பார்த்து -அகன்று

————

6-முரண்பட்டு சமன்வயம்
தண் புதுவை பட்டன் சொன்ன
குளிர்ந்த ஸ்ரீ வில்லி புத்தூர் -முரண்பாடு போக்க
உடலுக்கு இல்லை இது
பிறவிப்பிணி வெப்பம் போக்கி குளிர்ச்சி உண்டாக்கும்
தாப த்ரயங்களைப் போக்கி அருளும் திவ்ய தேசம்

என் கண்ணா கண்ணா என்ன உதவப் புள்ளூர்ந்து அங்கு உறு துயர் தீர்த்த அதகன் -2-1-9-
நாராயணா ஒ மணி வண்ணா நாகணையாய் வாராய் -என்று கூப்பிட்டவனாக அருளிச் செய்தார் திருமங்கை ஆழ்வார் –
இவர் -என் கண்ணா கண்ணா என்று கூப்பிடவனாக அருளிச் செய்தார் –
மூலேதி முக்த பத மாலபதி த்வி எந்தரே-என்று கொண்டு -ஆதி மூலமே -என்று கூப்பிட்டானாக பௌராணிகர் சொன்னார்கள் இறே –
இவை தன்னில் சேரும்படி என் என்னில் -மூலம்-என்கிற இடத்தில்
அசாதாரண விக்ரக விசிஷ்டனான ஆகாரத்தை நினைத்து கூப்பிட்டான் ஆகையாலே
அதுக்கு பர்யாய சப்தங்களை இட்டு ஆழ்வார்கள் அருளி செய்தார்கள் ஆகையால் எல்லாம் சேரக் குறை இல்லை –
ஆதி மூலமே அன்றோ என்னில் -இறைவனை சொல்வதால் முரண்பாடு இல்லையே

——————-

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ உ வே வெங்கடேஷ் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம் .

ஸ்ரீ மா முனிகள் வைபவம் –

நிதி அரங்கன்
மங்கள நிதி மா முனிகள் திவ்ய மங்கள விக்ரஹம்
கருணா நிவாஸம் -இரண்டும்
மேகம் -திருவேங்கடத்தான்
காள மேகம் -அவனுக்கே உபதேசித்து -கால ஷேபம்
பாரிஜாதம் -பேர் அருளாளன் -ஜ்வலித்து அவதாரம்
ஜ்வல பாரிஜாதம் -பிள்ளை லோகாச்சார்யார்
மா முனிகள் உஜ்ஜ்வல பாரிஜாதம் -தமிழ் அருளிச் செயல்கள்
யது சைல தீபமும் ஸ்ரீ யபதி –
தீபம் -விளக்கும் பிரகிரியை -சதுஷ்ட்யம் -ரஹஸ்ய த்ரயம் -ஆகவே ஸ்ரீ சப்தம் இங்கு

————-

அரங்கனும் மா முனிகளும்

சரம ஆச்சார்யர் -மேலும் ஆச்சார்யர்கள் இருந்தாலும் உயர்ந்த என்ற அர்த்தத்தில் –
கடைசி அர்த்தமாக இல்லை -சரம ஸ்லோகம்
ஸாஸ்த்ர பாணி -திருவடி நிலைகளே ஆச்சார்யர்கள் –

அவதாரம் –
ஸ்ரீ ரெங்க நாயகி புண்ய புஞ்சாய க்ருதம் -கூட்டமே இவர் -மா முனிகள் கண்ணி –
தான் அவதாரம் செய்யாது இருந்தால் கடலோசை போல் –
உஜ்ஜீவனம்
அநாமிகா-பெயர் சொல்ல முடியாத விறல் -தயாளு பொறுமை இரண்டுக்கும் எண்ண இவர் ஒருவரே
பூ மகள் மண் மகள் புண்யமாம் இவர் -கிருபைக்கும் பொறுமைக்கும் -சாஷாத் ஷமா கருணையும் கமலா இவ –
சத்தை –
சீதா ருக்மிணி ஆண்டாள் -திருத்த முடியாதவர்களை திருத்தவே ஸ்வாமி
கிருபை உந்த -அவதாரம்

ஆச்சார்யர் ஆஜ்ஜைப்படியே திருவரங்கம் வந்தார் -அழகிய மணவாளன் திரு நாமம் பொருத்தம்
உடையவர் போல் பேர் அருளானனை ஏமாற்றி இல்லையே
த்வய அனுசந்தானம் அத்ர
ரஹஸ்ய த்ரய தேறின பொருள்
ஸ்ரீ ரெங்க நிலையாய் நம -திரு நாமம் -சத்தை இத்தால்

ஸ்ரீ மத் ரங்கம் -எறும்பி அப்பா–அத்தர் பத்தர் சுற்றி வாழும் அம் தண் அரங்கம்
பூமா -நான்யத்ர பஸ்யதி -இவரே –

ஸ்ரீமத் ரங்கம் ஜயது பரமம் தாம தேஜோ நிதாநம் |
பூமா தஸ்மிந் பவது குசலீ கோபி பூமா ஸஹாய: ||
திவ்யம் தஸ்மை திசது பகவந் தேசிகோ தேசிகாநாம் |
காலே காலே வரவரமுநி: கல்பயந் மங்கலானி || 8-

மங்களா ஸாஸன ஸ்லோகம் இது
பூமா – உபநிஷத் சொல்லும் – அதிசய ஆனந்த குணக்கடல்
பூமா ஸஹாயா -ஸ்ரீ தேவி ஸ்ரீ பூமா தேவிமார்கள் உடன் –
அடியார்கள் வாழ அருளிச் செயல் வாழ குரவர் வாழ
வியாக்யானம் வாழ -அரங்க நகர் வாழ -மணவாள மா முனியே -நீர் நூற்று ஆண்டு இரும்

ஒளிக்கு நிதி போன்ற சிறந்த தலமான செல்வமுள்ள ஸ்ரீரங்க நகரம் விளங்க வேண்டும்.
அதில் ஒளிகளுக்கெல்லாம் ஒளி(யான எம்பெருமான்) க்ஷேமமாக வாழ வேண்டும்.
ஆசார்யர்களுக்கு ஆசார்யரான மணவாள மாமுனிகள் காலந்தோறும் மங்களங்களைச் செய்து கொண்டு
அவருக்கு ஓர் ஒளியை அளிக்க வேண்டும்.

மங்களா சாசனம் இவருக்கு சத்தை என்றவாறு –

தனி வைபவம்
ஸ்ரீ ரெங்க நாயக ஆச்சார்யா நம -அவனுக்கும் ஆச்சார்யர்
பாம்பணையான் அடியார் பலர் இருக்க
முதலில் ஆச்சார்யராக இருந்து பின்பு சிஷ்யர் ஆனான் அரங்கன் –
உபதேசம் அனுஷ்டித்துக் காட்டி –
ஆ கோபாலம் -அறியும் படி அத்வதீயம் த்வதீய வைபவம்
ஸ்ரீ ரெங்க நாயகன் சிறுவனாக வந்து

லஷ்மீ பர்த்து பரம குருதாம் லக்ஷ யந்தீ குருணாம்
பாரம்பர்ய க்ரம விவரணீ யா ஹி வாணீ புராணீ
அர்த்தம் தஸ்யா ப்ரதயசி சிரா தந்யதோ யத் துராபம்
திவ்யம் தன்மே வர வர முநே வைபவம் தர்சயித்வா –65-

வரவரமுநியே! எந்தப் புராதன வாக்கான வேதம் குரு பரம்பரையை விவரிப்பதாகப் பிராட்டியின் கணவனுக்குப்
பரம குருவாக இருக்கும் தன்மையைக் குறிக்கிறதோ அதை வேறு ஒருவருக்கும் கிடைக்காத பொருளாக
அந்தத் திவ்யமான வைபவத்தைக் காட்டிக்கொண்டு பொருளை விளக்குகிறீர்.

லஷ்மீ பர்த்து பரம குருதாம் லக்ஷ யந்தீ குருணாம் -ரஹஸ்ய த்ரய ஞானத்தால் அறிந்து –
இது அன்றோ சரம ப்ரஹ்ம ஞானம்
பாரம்பர்ய க்ரம விவரணீ யா ஹி வாணீ புராணீ -அவிச்சின்னமான குரு பரம்பரை மூலம்
வந்த அஷ்டாதச ரஹஸ்ய அர்த்தங்கள்
அர்த்தம் தஸ்யா ப்ரதயசி சிரா தந்யதோ யத் துராபம் -இவற்றை அருளிச் செய்து அருளவே -ஸ்வாமி –
வேறே யாராலும் அருளிச் செய்ய முடியாதே
திவ்யம் தன்மே வர வர முநே வைபவம் தர்சயித்வா–வைபவம் எடுத்துச் சொல்லி
பக்குவம் படுத்தி பின்பு அன்றோ உபதேசம்
சித்த உபாயம் ஆச்சார்ய அபிமானமே என்று காட்டி அருளினார் –

தத்வம் ஏகோ – அப்ருதக் சித்தம் -பெரிய பெருமாளை விட பெரிய ஜீயர் –
ஸ்ரீ ரெங்க –நித்ய மங்களம்

———

மா முனிகளும் திரு வேங்கடத்தானும்
சார தமம்–திருவேங்கட பதிகம் -திருவாய் மொழி நூற்று அந்தாதி
நோற்ற நோன்பு
புகழும் ஒருவன் -என்கோ -வாசிக்கமாய் அங்கு அடிமை செய்தான்

சரீர கைங்கர்யம் –
கோயில் கேள்வி அப்பன் –11 பட்டம் -இருக்க -உடன் இருந்து
அவர் பரம பதிக்க இவரே பட்டம் அலங்கரித்து -முதல் பட்டம் எம்பெருமானார் -இவர் 12 பட்டம் –
மூன்று வருஷ –1427-1431-வரை -சுமந்து மா மலர் தீபம் சமர்ப்பித்து -சாதாரண வருஷம் வரை –
சஷ்டி அப்த பூர்த்தி -கைங்கர்யம் செய்தே கால ஷேபம்
சின்ன ஜீயர் திரு மடம் நிர்மாணம் –

மானஸ கைங்கர்யம் –11-5-சாழலே -தோழி உடன் பரஸ்பர -கண்டீரே கண்டோமே -ஆண்டாள் -போல் –
சர்வ லோக நிவாஸாய -ஸ்ரீ மத் ஸூந்தர ஜாமாத்ரு முனி மானஸ வாஸம் –
அனைத்து உலகும் நிற்க -ஆதார ஆதேய பாவம் -சரீராத்ம பாவம் –

————

மா முனிகளும் பேர் அருளாளனும்
செங்கோல் உடைய செல்வனார்
ஏகாந்த -காடும் வேடவரும் -செல்வம் -அகிலாண்ட கோடி ப்ரஹ்மாண்ட நாயகம்
ஸ்ரீ நிதிம் -அர்த்திதாதி பரிதார்த்த தீஷிதம் -வேலை செய்து உழைத்து
தர்மி ஐக்யம் –
ஆழ்வார்கள் -கச்சி நகர் வந்து உதித்த பொய்கைப் பிரான்-தொண்டை மண்டலம் பெற்றுக் கொடுக்க அருளினான்
பிள்ளை லோகாச்சார்யார் தேவப்பெருமாள் –
ஈட்டுப் பெருக்கர் -ஆனதே பேர் அருளாளன் கிருபையால் தானே-
காஞ்சி சேவித்து -அநேக சந்நிதிகள் -மங்களா சாசனம் –
ஸ்ரீ தேவ ராஜ மங்களம் -திருப்பல்லாண்டு போல் -எம்பெருமானார் திரு ஆராதனை பெருமாள் என்பதாலேயே –

கிடாம்பி நாயனாருக்கு தமது ஸூய ஸ்வரூபம் காட்டி அருளி –

————

தோழப்பர் -திரு நாராயண புரம் -நித்ய வாசம் -அனந்தாழ்வான் திருமலையில் -ராமானுஜர் கைங்கர்யம் போல் மா முனிகள் கைங்கர்யம் செய்தார்
செல்வப்பிள்ளை ஈடு உத்சவம் -ஈடு பாராயணம் ஆனி விசாகம் தொடங்கி மூலம் வரை இன்றும் நடக்கும் –
செல்வப்பிள்ளையும் உபய நாச்சியாரும் -ராமானுஜரும் எழுந்து அருளி
நான்கு நாள்கள் உத்சவம்
முதல் நாள் ஸ்ரீ யப்படி
இறுதி நாள் ஒன்பது பத்து திருவாய்மொழி
11 நாள் திரு மூல உத்சவம் -முதல் நாளும் ஏழாம் நாளும் செல்வப்பிள்ளை
எட்டாம் நாள் நான்காம் பத்து ஒரு நாயக-முதலியாண்டான் மரியாதை -யதிராஜ விம்சதி சேவை
பத்தாம் நாள் திருவீதிப்புறப்பாடு -மா முனிகள் எதிர் சேவை
வீதிப்புறப்பாடு மா முனிகளுக்கு விசேஷம்
இயல் சாத்து ஆய் ஸ்வாமிகள் திரு அவதாரம்
மாத மூலத்துக்கும் செல்வப்பிள்ளை எழுந்து அருளி சேவை
பரகத ஸ்வீ காரம் -செல்லப்பிள்ளை தானே எழுந்து அருளி
அத்யயன உத்சவத்துக்கும் மா முனிகள் அங்கு எழுந்து அருள மாட்டார்

என்றும் இறவாத எந்தை சிஷ்யன் என்பதால் மா முனிகள் தீர்த்த உத்சவம் நித்யம்
அடைக்காய் அமுது செய்யாமல் -கர்த்தா –

————–

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம் .

ஸ்ரீ எறும்பி அப்பா அருளிச் செய்த ஸ்ரீ வர வர முனி சதகம் –

தனியன்
துலா ரேவதி ஸம்பூதம் வரயோகி பதாஸ்ரிதம்
ஸர்வ வேதாந்த ஸம்பூர்ணம் அப்பாச்சார்ய மஹம் பஜே
ஐப்பசி ரேவதியில் அவதரித்தவரும் மணவாள மா முனிகளின் திருவடிகளைப் பற்றியவரும்
எல்லா வேதாந்தங்களாலும் நிறைந்தவருமான ஸ்ரீ எறும்பியப்பாவை வழிபடுகிறேன்.

தனியன்
சௌம்யஜா மாத்ரு யோகீந்த்ர சரணாம்புஜ ஷட்பதம்
தேவராஜம் குரும் வந்தே திவ்யஜ்ஞாந ப்ரதம் ஸுபம்
அழகிய ஸ்ரீ மணவாள மா முனிகளின் திருவடித் தாமரைகளில் வண்டு போல் படிந்து ரஸாநுபவம் செய்பவரும்,
தம்மை அண்டினவர்களுக்கு உயர்ந்த ப்ரஹ்ம ஜ்ஞானத்தை அளிப்பவரும், அறிவினாலும் அநுஷ்டானத்தாலும்
சோபிப்பவருமான ஸ்ரீ தேவராஜகுரு என்னும் ஸ்ரீ எறும்பியப்பாவை வழிபடுகிறேன்.

—————————–

ஸ்ரீ ஸுவ்ம்ய ஜாமாத்ரு யோகீந்த்ர சரண அம் புஜ ஷட் பதம்
தேவ ராஜ குரு வந்தே திவ்ய ஞான பிரதம் ஸூபம் –

யோகிகளுக்குள் தலைவரான ஸ்ரீ மா முனிகளின் திருவடித் தாமரைகளில் படிந்த வண்டு
மது போன்ற திவ்யமான-அசாதாரணமான – ஞானம் அருளிய உபகாரகர் அன்றோ இவர் –

———

வரவரமுனிவர்ய பாது ரத்னம் வரதகுரும் குருமாச்ரயே குரூணாம் |
உபநிஷதுப கீதமர்த்த தத்வம் ததிஹ யதீய வசம் வதம் ஸமிந்தே || 1

வரவர முனிம் = மணவாள மாமுனிகளின்
பாது ரத்நம் = திருவடிகளுக்கு ரத்நம் போல் சிறந்த அடியார்
குரூணாம் குரு =ஆசார்யர்களுக்கு ஆசார்யராய் இருப்பவர்
உபநிஷதுபகீதம் அர்த்த தத்வம் = உபநிஷத்துகளில் ஓதப்படும் பொருளை
ததிஹ யதீய வசம் வதம் ஸமிந்தே =தம் அதீனமாக உடையவர் ஆகிய
வரதகுரும் ஆச்ரயே = வரதகுருவை வணங்குகிறேன்.

மணவாள மாமுனிகளின் திருவடிகளுக்கு ரத்னம் போல் சிறந்த அடியவர், ஆசார்யர்களுக்கு ஆசார்யராய் இருப்பவர்,
உபநிஷத்துகளில் ஓதப்படும் உண்மைப்பொருளைத் தம் அதீனமாக உடையவர் ஆன வரதகுருவை வணங்குகிறேன்.

—————

ஆகல்பமத்ர பவது ப்ரதயந் தரித்ரீம்
அஸ்மத் குருர் வரவர ப்ரவரோ முநீநாம் |
அந்தஸ்தமச் சமநம் அந்தத்ருசாம் யதீயம்
அம்லாந பல்லவ தலாருணம்அங்க்ரி யுக்மம் || 2

எந்த மணவாள மாமுனிகள் வாடாத தளிர்போல் சிவந்த இரண்டு திருவடிகள் பார்வை இழந்தவர்களுடைய
உள் இருளைப் போக்க வல்லதோ அந்த முனிவர்களின் தலைவர், எமது குருவான மாமுனிகள்
இந்த பூமியைப் ப்ரகாசப் படுத்திக்கொண்டு கல்பம் முடியும்வரை இங்கிருக்கவேண்டும்.

—————–

குணமணி நிதயே நமோ நமஸ்தே
குருகுல துர்ய நமோ நமோ நமஸ்தே |
வரவரமுநயே நமோ நமஸ்தே
யதிவர தத்வ விதே நமோ நமஸ்தே || 3

நமஸ்தே-தே நம -உமக்கு நமஸ்காரங்கள் -உனக்கே ஆட்பட்டு எனக்கு அல்லேன் -பல்லாண்டு
நமோ நமோ நமஸ்தே -ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம் -பல்லாண்டு –

குண மணி நிதயே நமோ நமஸ்தே -கல்யாண குணங்களின் -பொக்கிஷம்
குருகுல துர்ய நமோ நமஸ்தே-குரு பரம்பரையில் ஸ்ரேஷ்டர்
வர வர முநயே நமோ நமஸ்தே –
யதி வர தத்த்வ விதே நமோ நமஸ்தே -உண்மையான -சரம உபாயம் அறிந்தவர் –
விஷ்ணு லோக மணி மண்டப மார்க்க தாயீ -ஸ்ரீ யதீந்த்ர பிரவணர் அன்றோ

சிறந்த குணங்களுக்கு நிதியாக இருப்பவரின் பொருட்டு வணக்கம். ஆசார்யர்களில் சிறந்தவரே உமக்கு வணக்கம்.
மணவாள மாமுனிகளே உமக்கு வணக்கம். யதிராஜரின் திருவுள்ளம் அறிந்தவரே உமக்கு வணக்கம்.

———————-

மேலே தன்னுடைய ஆராதன பெருமாள் ஸ்ரீ சக்ரவர்த்தி திருமகனுக்கும்
ஸ்ரீ ஸீதாப் பிராட்டிக்கும் பிராணாமங்களை அருளிச் செய்கிறார்

குரு மயி விமலம் த்ருகஞ்சலம் தே
குசல நிதாந தயா நிதே நமஸ்தே |
நிசிசர பரிபந்தி நித்ய யுக்தே
நிமிகுல மங்கல தீபிகே நமஸ்தே || 4

குசல நிதாந-குசலம் -ஸுவ்க்யம்-அதுக்கு நிதானம் -பெரிய பிராட்டியார் தானே –
இவள் புருஷகார பலமாகவே -பரம புருஷார்த்தம் கிட்டும்
இவருக்கும் மா முனிகள் திருப்பாதம் இவள் மூலமே தானே கிட்டியது –
நிமி அரச வம்சம் தானே ஜனகன் – -ஜனக குல ஸூந்தரி -ஸ்ரீ சீதாப்பிராட்டி –

க்ஷேமத்துக்குக் காரணமான கருணைக் கடலே! உமது சுத்தமான கடைக்கண் பார்வையை என்னிடம் செலுத்தும்.
உமக்கு வணக்கம். அரக்கர்களின் விரோதிகளுடன் கூடியவளே நிமிகுல தீபமானவளே! வணக்கம்.
(நிமிகுல தீபம்= சீதாப் பிராட்டி)

————————

ரவி ஸுத ஸுஹ்ருதே நமோ நமஸ்தே
ரகுகுல ரத்ந நமோ நமோ நமஸ்தே |
தச முக மகுடச் சிதோ நமஸ்தே
தசரத நந்தன ஸந்ததம் நமஸ்தே || 5

சுக்ரீவனுடைய நண்பனான உனக்கு வணக்கம். ரகுகுல ச்ரேஷ்டரான உமக்கு வணக்கம்.
பத்துத்தலை உடைய ராவணன் கிரீடத்தை அறுத்த உமக்கு வணக்கம். தசரத குமாரனான உமக்கு வணக்கம்.

—————-

யதி புனரபிதேய மத்விதீயம்
க்ருதிபிரத: பரமீக்ஷ்யதே நகிஞ்சித் |
விஜஹதி நஹிஜாது ஸூ க்தி முக்தம்
விசத சதி த்யுதி மௌக்திகம் விதக்தா: || 6

ஒப்புயர்வற்ற ஒரு பொருள் இருக்குமானால் இதற்கு மேல் முயற்சிகளால் ஒன்றும் காணப்படவில்லை என்றால்
நிர்மல சந்த்ரன் போன்ற காந்தியுள்ள முத்தை நிபுணர்கள் சிப்பியிலிருந்து வந்தது என்று ஒருபோதும் விட மாட்டார்கள்.

————————-

தேவ ப்ரஸீத மயி திவ்ய குணைக ஸிந்தோ: |
த்ருஷ்ட்யா தயாம்ருத துஹா ஸக்ருதீக்ஷிதும் மாம் ||
நைதேந க்ருத்வமஸிதேதி நசிந்தயித்வா |
நாராயணம் குருவரம் வரதம் விதந் மே || 7

தேவனே! திவ்ய குணங்களுக்குக் கடல் போன்றவரே! தயை எனும் அம்ருதத்தைப் பெருக்குகிற பார்வையால்
என்னை ஒரு தடவை பார்ப்பதற்கு தயை புரிவீராக. இந்த அஸத்தால் ஆக வேண்டியது ஒன்றுமில்லை என்று
நினைக்காமல் எனக்கு ஆசார்யர் வரத நாராயண குரு என்பதை அறிந்து அருள் புரிய வேண்டும்.

———————-

ஸ்ரீமத் ரங்கம் ஜயது பரமம் தாம தேஜோ நிதாநம் |
பூமா தஸ்மிந் பவது குசலீ கோபி பூமா ஸஹாய: ||
திவ்யம் தஸ்மை திசது பகவந் தேசிகோ தேசிகாநாம் |
காலே காலே வரவரமுநி: கல்பயந் மங்கலானி || 8-

மங்களா ஸாஸன ஸ்லோகம் இது
பூமா – உபநிஷத் சொல்லும் – அதிசய ஆனந்த குணக்கடல்
பூமா ஸஹாயா -ஸ்ரீ தேவி ஸ்ரீ பூமா தேவிமார்கள் உடன் –
அடியார்கள் வாழ அருளிச் செயல் வாழ குரவர் வாழ
வியாக்யானம் வாழ -அரங்க நகர் வாழ -மணவாள மா முனியே -நீர் நூற்று ஆண்டு இரும்

ஒளிக்கு நிதி போன்ற சிறந்த தலமான செல்வமுள்ள ஸ்ரீரங்க நகரம் விளங்க வேண்டும்.
அதில் ஒளிகளுக்கெல்லாம் ஒளி(யான எம்பெருமான்) க்ஷேமமாக வாழ வேண்டும்.
ஆசார்யர்களுக்கு ஆசார்யரான மணவாள மாமுனிகள் காலந்தோறும் மங்களங்களைச் செய்து கொண்டு
அவருக்கு ஓர் ஒளியை அளிக்க வேண்டும்.

——————–

தஸ்யை நித்யம் ப்ரதிசத திசே தக்ஷிணஸ்யை நமஸ்யாம் |
யஸ்யாமாவிர் பவதி ஜகதாம் ஜீவநீ ஸஹ்ய கந்யா ||
புண்யைர் யஸ்யா: க்ஷிதிஜல ஜுஷம் பூருஷம் ரங்க பூஷாம் |
பஷ்யந்தந்யோ வரவரமுநி: பாலயந் வர்த்ததே ந: || 9

எல்லா உலகத்தின் வாழ்வுக்கும் காரணமான காவிரி நதி எந்த திசையில் பெருகுகிறதோ
அந்தத் தெற்குத் திசையை நோக்கி, எந்தத் திசையின் புண்யங்களால் பூமியை அடைந்த
ரங்க நகருக்கு ஆபரணமான புருஷோத்தமனை ஸேவித்துக்கொண்டு தம்மைக் க்ருதார்த்தனாக நினைத்து
மணவாள மாமுனிகள் நம்மைக் காத்துக் கொண்டுள்ளாரோ அந்த திசையை தினமும் வணங்குங்கள்.

———————–

ஆசா பாசைரவதி விதுரை: ஸ்வைரமாக்ருஷ்யமாணம் |
தூராத் தூரம் புநரபி ந மே தூயதாமேவ சேத : ||
அந்த: க்ருத்வா வரவர முநே நித்யமங்ரி த்வயம் தே |
தாராகார ஸ்மரண ஸுபகம் நிஸ்சலீ பூய தத்ர || 10

முடிவில்லாத பல ஆசைகளால் தன் இஷ்டம் போல் வெகுதூரம் இழுக்கப்பட்ட என் மனம் மறுபடி வருந்த வேண்டாம்.
வரவர முநியே! தினந்தோறும் உமது திருவடிகளையே நினைப்பதால் புனிதமாகி அங்கேயே ஸ்திரமாக இருக்கக் கடவது.

————————

த்வம் மே பந்து: த்வமஸி ஜநக: த்வம் ஸகா தேஷிகஸ்த்வம் |
வித்யா வ்ருத்தம் ஸுக்ருதமதுலம் வித்தமப்யுத்தமம் த்வம் ||
ஆத்மாஷேஷீ பவஸி பகவந் ஆந்தர: ஷாஸிதாத்வம் |
யத்வா ஸர்வம் வரவரமுநே! யத்யத் ஆத்மாநுரூபம். || 11||

நீரே எனக்கு உறவினரும், காரணபூதரும், தோழரும், ஆசிரியரும், கல்வியும், நன்னடத்தையும், நிகரில்லாத புண்யமும்,
சிறந்த தனமும், ஆத்மா என்னும் தாரகமும், தேவரீரே அடியேனை உள் இருந்து நியமிக்கும் ஸேஷியும், ஸேஷனுக்கு ஏற்ற எல்லாமும் ஆவீர்.

———————

ஆம்நாயேஷு ஸ்ம்ருதிபிரமிதைஸ் ஸேதிஹாஸை : புராணை:
த்ருஷ்யம் யத்நை: யதிஹ விதுஷாம் தேஷிகாநாம் ப்ரஸாதாத் ||
ஸ்வைராலாபைஸ் ஸுலபயஸி தத் பஞ்சமோபாய தத்வம்
தர்ஷம் தர்ஷம் வரவரமுநே தைந்யம் அஸ்மத் விதாநாம். || 12||

ஆம்நாயே ஷு ஸ்ம்ருதி பிரமிதைஸ் ஸேத் இதிஹாஸை புராணை -ஸ்ருதி ஸ்ம்ருதி இதிஹாசம் இவற்றை
த்ருஸ்யம் யத்நைர் யதிஹ விதுஷாம் தேஸிகா நாம் ப்ரஸாதாத் –ஆச்சார்யர் உபதேசிக்க –
யத்னமும் செய்ய வேண்டும் -ஸ்ரவணம் மனனம் இத்யாதிகளால்
ஸ்வைராலா பைஸ் ஸூலபயஸி தத் பஞ்சம உபாய தத்வம் -ஆலாபங்கள் பேச்சுக்கள்
கால க்ஷேபங்களால்-பஞ்சம உபாயத்தை – சுலபம் ஆக்கி
தர்சன் தர்சம் வர வர முநே தைன்ய மஸ்மத் விதாநாம்-பரம காருண்யத்தால் –
ஆச்சார்ய அபிமானம் உத்தாரகம் என்று உபதேசித்து அருளினார் –

அளவற்ற ஸ்ம்ருதிகளாலும் இதிஹாசங்களுடன் கூடிய புராணங்களாலும் அறிஞர்களான ஆசார்யர்களுடைய
கருணையாலும் முயற்சிகளாலும் எது அறியப்படுகிறதோ அந்த ஐந்தாவது (பஞ்சம உபாயம்) உபாயத்தின்
உண்மையை என்னைப் போன்றவர்களின் எளிமையைப் பார்த்துப் பார்த்து ஸாதாரண பேச்சுகளால் எளிதாகப் புரியச் செய்கிறீர்!

————————

ஸத் ஸம்பந்தோ பவதி ஹித மித்யாத் மநைவோபதிஷ்டம் |
ஷிஷ்டாசாரம் த்ருடயிதுமிஹ ஸ்ரீ ஸகோ ரங்கதுர்ய: ||
த்வாரம் ப்ராப்ய ப்ரதித விபவோ தேவ தேவஸ்த்வதீயம் |
த்ருஷ்ட்வைவத்வாம் வரவரமுநே த்ருஷ்யதே பூர்ண காம: || 13||

நல்லோர் உறவு உபாயமாகிறது என்று தாம் உபதேசித்த சிஷ்டாசாரத்தை உறுதிப்படுத்த
பெரிய பிராட்டியுடன் கூடிய ஸ்ரீரங்கநாதன் ப்ரஸித்த மஹிமை உடைய தேவதேவர் உமது வாயிற்படியை அடைந்து
உம்மை ஸேவித்த பின்பே பூர்த்தி அடைந்த எண்ணம் உடையவராகக் காணப்படுகிறார்.

——————–

ஸோயம் பூய: ஸ்வயமுபகதோ தேஷிகைஸ் ஸம்ஸதம் தே|
ஷ்ருத்வா கூடம் ஷடரிபு கிராமர்த்த தத்வம் த்வ துக்தம் ||
ஆகோபாலம் ப்ரதயதி தராமத்விதீயம் த்விதீயம்|
வாசாம் தூரம் வரவரமுநே வைபவம் ஷேஷஷாயீ || 14||

அப்படிப்பட்ட இந்த அரவணைப் பள்ளியான் மறுபடி உம்மை ஆசார்யராக அடைந்து உம்மால் கூறப்பட்ட
ஆழ்வார் ஸ்ரீ ஸூக்திகளின் உண்மைப் பொருளை ரஹஸ்யத்தில் கேட்டு நிகரில்லாத
வாக்குக்கு எட்டாத உமது வைபவத்தை மூடரும் அறியப் பரவச் செய்கிறார்.

—————————

ஸித்தோபாயஸ்த்வமிஹ ஸுலபோ லம்பயந் பூருஷார்த்தாந்
அஞ்ஞாதாஷ்ச க்ரதயதி புந: யத்ததோ தேஷிகஸ்த்வம் ||
தேவீ லக்ஷ்மீர் பவஸி தயயா வத்ஸலத்வேந ஸத்வம் |
கோஸௌ யஸ்த்வாம் வரவரமுநே மந்யதேநாத்மநீநம். || 15||

ஸித்த உபாயஸ் த்வமிஹ ஸூலபோ லம்பயன் பூருஷார்த்தான் – மூன்றாகவும் இவரே –
ஸித்த உபாயமும் இவரே -அடைவிப்பவரும் இவரே ஸூலபமாக பெற்றுக் கொடுத்து அருளுபவர் –
அஞ்ஞாதாம்ஸ் ச ப்ரதயஸி புநஸ் யத்தகோ தேஸிகஸ் த்வம்-அஞ்ஞானங்களைப் போக்கும் ஆச்சார்யரும் இவரே
தேவீ லஷ்மீ பவஸி தயயா வத்சலத்வேந ச த்வம் -வாத்சல்யம் தயை மிக்கு உள்ள பிராட்டி -புருஷகாரமும் தேவரீரே
கோசவ் யஸ் த்வாம் வர வர முநே மன்யதே நாத்ம நீநம் -உயர்ந்த ஸித்த உபாயம் –
தேவரீர் என்று காட்டிக் கொடுத்து அருளினீர்

இப்போது புருஷார்த்த லாபத்தைச் செய்து கொண்டு சுலபமான ஸித்தோபாயமான நீர் அறியாதவைகளை அறிவிப்பிக்கிறீர்.
ஆகையால் நீர் ஆசார்யராகவும் இருக்கிறீர். வாத்ஸல்யத்தாலும் கருணையாலும் பிராட்டி தேவி ஆகிறீர்.
வரவர முநியே! உம்மைத் தம்முடையனாக நினைக்காதவன் யார்?

———————–

நித்யம் பத்யு: பரிசரணதோ வர்ணதோ நிர்மலத்வாத் |
வ்ருத்யா வாசாம் விபூதசரிதஸ் சாதுரீமுத்கிரந்த்யா ||
ஷேஷ ஸ்ரீமாநிதி ரகுபதேரந்தரேணாபி வாணீ: |
கோ நாமத்வாம் வரவரமுநே கோவிதோ நாவ கந்தும்.|| 16||

தினந்தோறும் சேஷியானவனுக்குப் பணிவிடை செய்வதாலும் சுத்தமான நிறம் பெற்றிருப்பதாலும்
தேவ கங்கையின் திறமையை வெளிப்படுத்துகின்ற வாக்கின் தன்மையாலும் சேஷன் ஸ்ரீமாந் என்று ரகுபதியான
ஸ்ரீராமருடைய வார்த்தையை விட்டு எவர்தான் உம்மை அறிய ஸமர்த்தன்?

————————-

ஸத்யம் ஸத்யம் புநரிதிபுரா ஸாரவித்பிர்யதுக்தம் |
ப்ரூம ஸ்ரோத்ரை: ஷ்ருணுத ஸுதியோ மத்ஸரம் வர்ஜயித்வா ||
தத்வம் விஷ்ணு: பரமநுபமம் தத்பதம் ப்ராப்யமேவம் |
தத் ஸம்ப்ராப்தௌ வரவரமுநி: தேஷிகோ தீர்க்கதர்சீ: || 17||

ஸாரத்தை அறிந்தவர்களால் முன்பு உண்மை உண்மை என்று எது கூறப்பட்டதோ சொல்லுகிறோம்
காதுகளால் கேளுங்கள் புத்திமான்களே! பகைமையை வீட்டுக் கேளுங்கள்; விஷ்ணுவே உண்மைப் பொருள்,
அவர் திருவடியே அடைய வேண்டியது, இப்படியே அதை அடைவதில் தீர்க்க தர்சியான ஆசார்யர் ஸ்ரீ மணவாள மாமுனிகள்.

————————

லக்ஷ்யம் யஸ்தே பவதி பகவந் சேதஸஸ் சக்ஷுஷோ வா |
துப்யம் த்ருஹ்யந்த்யபி குமதயோ யே வ்ருதா மத்ஸரேண ||
முக்திம் கச்சேந்முஷித கலுஷோ மோஹமுத்தூய ஸோயம் |
நாநா பூதாந் வரவரமுநே நாரகான் ப்ராப்நுயுஸ்தே. || 18||

ஹே பகவந்! உமது திருவுள்ளத்திற்கோ அல்லது பார்வைக்கோ எவன் குறியாகிறானோ அவன் பாபத்தைத் துறந்து
மோகத்தை விட்டு மோக்ஷத்தை அடைவான். உம்மை வீணாக த்வேஷத்துடன் பார்த்த கெட்ட புத்தியுடன்
த்ரோஹம் செய்பவர்கள் பலவகைப்பட்ட நரக துன்பத்தை அனுபவிப்பார்கள்.

——————–

ஸ்வப்நேபி த்வத் பத கமலயோரஞ்ஜலிம் கல்பயித்வா |
ஷ்ருத்வா யத்வா ஸக்ருதபி விபோ நாமதேயம் த்வதீயம் ||
நிஷ்ப்ரத்யூஹம் வரவரமுநே மாநவ: கர்ம பந்தாந் |
பஸ்மீ க்ருத்ய பிரவிஷதி பரம் ப்ராப்யமேவ ப்ரதேஷம்.|| 19||

உமது திருவடித் தாமரைகளில் கனவிலும் அஞ்ஜலி செய்தவன் அல்லது உமது திருநாமத்தை ஒரு தடவை கேட்டவனும்
தடையினின்றி ஹே வரவரமுநியே! கர்ம பந்தங்களைச் சாம்பலாக்கி மிகவும் அடைய வேண்டிய இடத்தையே அடைகிறான்.

——————–

யஸ்மிந் கிஞ்சித் விதி ரபி யதா வீக்ஷிதும் ந க்ஷம:ஸ்யாத் |
வக்தும் ஷக்த: க இஹ பகவந் வைபவம் தத் த்வதீயம் ||
ய: ஸர்வஜ்ஞ: ஸகலு பகவாந் ஈக்ஷதே தத் ஸமக்ரம் |
தஸ்யாபித்வம் வரவரமுநே மந்யஸே தத்வமேக: || 20||

எந்த விஷயத்தில் கொஞ்சம் ப்ரம்ஹனும் பார்ப்பதற்குத் திறமையற்றவனாகிறானோ ஹே பகவானே!
அந்த விஷயத்தில் உமது மஹிமையை யார் சொல்ல வல்லவன்?
எல்லாமறிந்த அந்த பகவானே அதை எல்லாம் பார்க்கிறான். அதற்கும் நீர் ஒருவரே தத்வமாக நிற்கிறீர்.

————————

காலோநந்த: கமல ஜனுஷோ ந வ்யதீதா: கியந்த:
திர்யங் மர்த்யஸ் த்ருண வந லதா: ப்ரஸ்தரோவாப்யபூவம்|
இத்தம் வ்யர்த்தைர் ஜநி ம்ருதி சதைரேநஸாமேவ பாத்ரம்
திஷ்ட்யா ஸோஹம் வரவரமுநே த்ருஷ்டி கம்யஸ்தவாஸம் || 21

காலமோ முடிவில்லாதது. ப்ரம்மனுக்கு எத்தனை காலம் கடக்கவில்லை. திர்யக், மனுஷ்யன், புல், காட்டில் கொடி, புதர் ,
இப்படிப் பலவகையாக இருந்தேன். இது போல் வீணான பிறப்பு இறப்புகளால் பாபத்துக்கு உறைவிடமானேன்.
அப்படிப்பட்ட நான் தெய்வாதீனமாக, வரவரமுநியே! உமது பார்வைக்கு இலக்காக ஆனேன்.

———————

முக்த்வைவத்வாம் வரவரமுநே ஸம்பதாம் மூல கந்தம் |
க்ஷேமம் கிஞ்சிந் ந கலு ஸுலபம் கேசவைகாந்த்ய பாஜாம் ||
த்ருஷ்டோ தைவாத் தவ புநரநுக்ரோசகோசைரபாங்கை: |
நிர் மர்யாத: பசுபரபிப்ருஷம் நீயதே நிர்மலத்வம் || 22

வரவர முநியே! செல்வங்களுக்கு மூல காரணமான உம்மை விட்டு, கேசவனிடத்திலேயே பக்தி செலுத்துபவர்களுக்கு
ஒரு வகை க்ஷேமமும் இல்லையன்றோ! விதி வசத்தால் உமது தயை நிறைந்த பார்வைகளால் பார்க்கப் பட்டவன்
ஒன்றும் அறியாத பசுவாயிருந்த போதிலும் மிகவும் பாபமற்றவன் ஆகிறான்.

———————-

மர்த்யங்கஞ்சந் வரவரமுநே மாந ஹீந ப்ரசம்ஸந் |
பாதௌ தஸ்ய ப்ரபதன பர: ப்ரத்யஹம் ஸேவமாந: ||
தச்சேஷத்வம் நிரயமபிய: ஷ்லாக்யமித்யேவ புங்க்தே |
ஸோயம் ப்ராப்த: கதமிவ பரம் த்வத்பதைகாந்த்யவ்ருத்திம் || 23

வரவரமுநியே! மனிதன் ஒருவனை அஹங்காரமற்ற எவன் ஒருவன் புகழ்ந்து அவனுடைய திருவடிகளில்
சரணாகதி நோக்குடன் தினந்தோறும் சேவை செய்துகொண்டு அவனுடைய அடிமையை நரகத்துக் கொப்பாக இருந்தும்
சிறந்ததாக அனுபவிக்கிறானோ அப்படிப்பட்ட நான் இதோ வந்தேன்;
எப்படியோ உம் திருவடிகளில் அடிமையையே தொழிலாகக் கொண்டேன்.

——————-

நித்யாநாம் யத் ப்ரதம கணநாம் நீயஸே ஷாஸ்த்ர முக்யை: |
க்ருத்யாSSக்ருத்யா பவஸி கமலா பர்துரேகாந்த மித்ரம் ||
தேவ:ஸ்வாமீ ஸ்வயமிஹ பவந் ஸௌம்யஜாமாத்ரு யோகீ |
போகீஷத்வத் விமுகமபிமாம் பூயஸா பஷ்யசி த்வம் || 24

எந்த நீர் சாஸ்த்ரமறிந்தவர்களால் நித்யர்களுக்குள் முதல்வராக எண்ணப் படுகிறீர்,
செய்கையாலும் உருவத்தாலும் கமலாபதியின் ரஹஸ்யத் தோழனாகிறீர் —
தேவனாகவும் உடையவனாகவும் உள்ள தாமே இங்கு வரவர முநியாகி ஹே அநந்தனே!
உம்மைப் பாராதிருந்தும் என்னை நிறையக் கடாக்ஷிக்கிறீர்.

——————-
அர்த்த ஒளதார்யாத் அபிச வசசாமஞ்சஸா ஸந்நிவேசாத் |
ஆவிர் பாஷ்பைரமல மதிபி: நித்ய மாராதநீயம் ||
ஆசாஸாநைர் வரவரமுநே நித்ய முக்தைரலப்யம் |
மர்த்யோ லப்தும் ப்ரபவதி கதம் மத்வித: ஸ்ரீமுகம் தே || 25

ஆழ்ந்த பொருளுடைமையாலும், வெகு சீக்கிரத்தில் வாக்கியங்களை அமைப்பதாலும்,
வெளித்தோன்றுகிற கண்ணீர்களை உடைய தூய புத்தி உள்ள மங்களாசாஸனம் செய்கின்றவர்களால்
தினந்தோறும் கௌரவிக்கத் தகுந்ததும்
நித்யர்களுக்கும் முக்தர்களுக்கும் கிடைக்காததுமான உமது திருமுக மண்டலத்தை என் போன்ற மனிதன் எப்படி அடைய முடியும்?

—————————

ஸாராஸார ப்ரமிதி ரஹித: ஸர்வதா ஷாஸநம் தே |
ஸத்ய ஸ்ரீமந் கபிகர க்ருதாம் மாலிகாமேவ குர்யாம் ||
நோசேதே தத் வரவரமுநே! தூர தூர: ச்ருதீநாம் ||
மௌலௌ குர்யாத் புருஷ வ்ருஷபோ மைதிலீ பாகதேயம் || 26

நன்று தீதென்றறிவற்றவனே எல்லா விதத்திலும் உமது நியமனத்தைக் குரங்குக்கை மாலையாகச் செய்பவன்.
ஸ்ரீமானே! இல்லாவிட்டால் உபநிஷத்தில் இந்த மைதிலியின் வைபவத்தை வெகு தூரத்தில் செய்பவன் புருஷர்களின் சிறந்தவன்.

———————-

லக்ஷ்யம் த்யக்த்வா யதபி விபவோ ஜாயதே ராம பாணோ |
வாணீ திவ்யா வரவரமுநே ஜாது நைதத் த்விதீயா ||
ஸோயம் ஸர்வம் மதபிலஷிதம் வர்ஷதி ஸ்ரீ முகாப்த: |
தஸ்யை நித்யம் ததிஹ பரமம் தாம கஸ்மாத் துராபம் || 27

வரவர முநியே! ஸ்ரீராம பாணமும் குறிதவறி வீணாக ஆனாலும் ஆகலாம்,
ஆனாலும் உமது வாக்கு ஒருபோதும் வீணாவதில்லை.
அப்படிப்பட்ட இந்த ஸ்ரீமுக வர்ஷம் என் இஷ்டத்தை எல்லாம் வர்ஷித்துக் கொண்டிருக்கிறது.
அப்படிப்பட்டவனுக்கு நித்யமான பரமபதம் ஏன் கிடைக்காமல் போகிறது?

——————

ப்ரேமஸ்தாநம் வரவரமுநே ஸந்து ஸந்த: ஷதம் தே |
துல்ய: கோ வா வரத குருணா தேஷு நாராயணேன ||
ஸாநுக்ரோஷஸ் ஸது மயி த்ருடம் ஸர்வ தோஷாஸ்பதேஸ்மிந் |
மாமேவம் தே மநஸி குருதே மத் ஸம: கோ ஹி லோகே || 28

வரவர முநியே! உமது அன்புக்குரிய பெரியோர்கள் பலர் இருக்கட்டும்.
அவர்களில் வரத நாராயண குருவுக்கு ஒப்பானவர்கள் எவர்?
அந்த வரத நாராயண குருவானவர் என்னிடம் திடமான அன்பு கொண்டவர்.
நானோ எல்லாக் குறைகளுக்கும் உறைவிடம். உமது திருவுள்ளத்தில் என்னை இவ்விதம் செய்கிறார்,
எனக்கு நிகர் இவ்வுலகில் யார் இருக்கிறார்கள்?

—————————-

பக்த்யுத்கர்ஷம் திஷதி யதி மே பாத பத்மே த்வதீயே |
தஸ்மாதஸ்மை பவதி வரதஸ்ஸார்த்த நாமா குருர்மே ||
யத்வா தஸ்மை வரவரமுநே யத்யஹம் ப்ரேமயுக்த: |
தந்யஸ்த்வம் மாம் அநு பஜஸி தத் கிந்நு மந்யே யதந்யை: || 29

உமது திருவடித் தாமரைகளில் எனக்கு பக்தியைத் தருகிற எனது வரதகுரு பொருள் செறிந்த பெயர் படைத்தவராவார்.
அல்லது, வரவர முநியே! அவர் பொருட்டு நான் அன்புடையவன் ஆனால் நீர் தந்யர் ஆகிறீர்,
என்னை அநுஸரித்தவர் ஆகிறீர். ஆகவே மற்றவர்களைப் பற்றி என்ன நினைப்பேன்!

—————————–

யத் ஸம்பந்தாத் பவதி ஸுலபம் யஸ்ய கஸ்யாபி லோகே |
முக்தைர் நித்யைரபி துரதிகம் தைவதம் முக்தி மூலம் ||
தம் த்வாமேவம் வததி வரதே ஸௌஹ்ருதம் மே யதி ஸ்யாத் |
தஸ்யைவஸ்யாத் வரவரமுநே ஸந்நிதௌ நித்ய வாஸ: || 30

இவ்வுலகில் எவன் ஒருவனுக்கும் எவருடைய ஸம்பந்தத்தால் முக்தர்களுக்கும் நித்யர்களுக்கும் அடையமுடியாத
முக்தி காரணமான தேவதை ஸுலபமாகக் கிடைக்கிறதோ அப்படிப்பட்ட உம்மை இவ்வாறு சொல்லுகிற
வரதகுரு வினிடத்தில் எனக்கு ஸ்நேஹம் இருக்குமானால் வரவரமுநியே! அவர் அருகிலேயே நித்ய வாஸம் உண்டாகட்டும்.

—————–

ஸர்வாவஸ்தா ஸத்ருச விவிதா சேஷகஸ்த்வத் ப்ரியாணாம் |
த்யக்த்வா பர்த்துஸ் ததபி பரமம் தாம தத் ப்ரீதி ஹேதோ: ||
மக்நாநக்நௌ வரவரமுநே மாத்ருசாநுந்நீநீஷன் |
மர்த்யாவாஸோ பவஸி பகவந் மங்கலம் ரங்கதாம்ந: || 31

எல்லா தசைகளிலும் தகுந்த பலவகையான கைங்கர்யத்தைச் செய்கிற வரவரமுநியே! பகவானே!
அவருக்குப் ப்ரீதி உண்டாவதற்காக அவருடைய அந்தப் பரமபதத்தையும் விட்டு (ஸம்ஸார) அக்னியில் மூழ்குகிற
என்னைப் போன்றவர்களை மீட்பதற்கு விரும்பி மனிதர்களுடன் வசிப்பவராக ஸ்ரீரங்கத்திற்கு மங்களாவஹமாக வந்திருக்கிறீர்.

——————–

ப்ரத்யூஷார்க்க த்யுதி பரிசய ஸ்மேர பத்மாபி தாம்ரம் |
பச்யேயம் தத் வரவரமுநே பாதயுக்மம் த்வதீயம் ||
பாதோ பிந்து: பரமணுரபி ஸ்பர்ச வேதீ யதீயோ |
பாவே பாவே விஷயமுஷிதாந் பாவயத்வேவ லோகாந் || 32

விடிந்த ஸூர்யன் கிரணத்தின் ஸம்பந்தத்தால் அழகிய தாமரைபோல் சிவந்த உமது இரண்டு திருவடிகளையும்
எப்போதும் பார்த்துக் கொண்டிருக்கக் கடவேன். அந்தத் திருவடி ஸம்பந்தம் பெற்ற நீர்த்துளியும் தனது ஸம்பந்தம் பெற்ற
உலகங்களை (மனிதர்களை) சுத்தப் படுத்துகிறது. உலகங்களால் அபஹரிக்கப்பட்ட மனிதர்களை அடிக்கடி சுத்தப் படுத்துகிறது.

———————

நித்யேலோகே நிவஸதி புந: ஸ்ரீமதி க்ஷ்மாகதாநாம்
தூரீ பாவம் ப்ரபவதி புரா துஷ்க்ருதை: துர்விபாகை: ||
ஸம்ப்ரத்யேவம் ஸகல ஸுலபோ யத்யபித்வம் தயாப்தே
மாமேவைகம் வரவர முநே மன்யஸே வர்ஜநீயம் || 33

நித்ய லோகமான பரமபதத்தில் நீர் வஸிக்கும்போது பூமியில் உள்ளவர்களுடைய பாபங்களால் அணுக முடியாதவராயிருந்தும்
இப்போது எல்லாருக்கும் ஸுலபராக இருக்கிறீர்.
கருணைக் கடலே! வரவர முநியே! என் ஒருவனையே விடாத் தகுந்தவனாக நினைக்கிறீர்.

——————-

த்வத் பாதாப்ஜ ப்ரணய விதுரோ தூரகஸ்த்வத் ப்ரியாணாம் |
த்வத் ஸம்பந்தஸ்மரண விமுகோ வீத ராகஸ் த்வதுக்தௌ ||
த்வத் கைங்கர்ய த்வத் உபஸதந த்வத் ப்ரணாமா நபிஞ்ஜோ |
தூயே தூரம் வரவரமுநே தோஷ லக்ஷைக லக்ஷ்யம் || 34

உமது திருவடித் தாமரைகளில் அன்பில்லாதவன், உமது ஸம்பந்தத்தை நினைக்காதவன்,
உமது பக்தர்களுக்கு வெகு தூரத்தில் இருப்பவன், உமது வார்த்தைகளில் ஆசையற்றவன்,
உமது கைங்கர்யம் உம்மை அநுஸரிப்பது உம்மை வணங்குவது முதலியன அறியாதவன் ஆன நான்
லக்ஷக் கணக்கான குற்றங்களுக்கிருப்பிடமாக வெகு தூரத்திலேயே வருந்துகிறேன்.

—————–

ப்ராதுர்பூத ப்ரசுர மதயோ யே பர ப்ரம்ஹஸாம்யாத் |
பச்யந்தஸ்தத் பதமநுபவம் யே புந: சுத்த ஸத்வா: ||
ஸர்வைரேதைர் வரவரமுநே சச்வதுத்திச்ய ஸேவ்யம் |
காங்க்ஷத்யேதத் கதமயமஹோ காம காம: பதாப்ஜம் || 35

மலர்ந்த புத்தியுடைய எவர்கள் பரமபதத்தைப் பரப்ரஹ்மத்துக்கு ஒப்பாகக் காண்கிறார்களோ
சுத்த ஸத்வ குணமுள்ளவர்கள் எவர்களோ அவர்கள் உமது திருவடியை வரவரமுநியே!
அடிக்கடி பூசித்து விரும்புகிறார்கள். இதென்ன ஆச்சர்யம் !

———————

ப்ராப்த: க்ஷேமம் ப்ரக்ருதி மதுரை: ப்ராகபி த்வத் கடாக்ஷை: |
ஸோயம் ஜந்து: ஸ்த்வதநுபஜநத்வத்த ஏவாப்துமிச்சந் ||
க்ரந்தத்யுச்சை: கலுஷமதிபி: ஸம்வஸந் காம காமை: |
காலக்ஷேபோ வரவரமுநே தத்கதம் யுஜ்யதே தே || 36

இயற்கையில் இனிமையான உமது கடாக்ஷங்களால் முந்தியே க்ஷேமத்தை அடைந்த இந்த பிராணி
உம்மைத் துதிப்பதை உம்மிடமிருந்தே அடைய விரும்பி உலக விஷயங்களில் பற்றுள்ள கலக்கமுள்ள
புத்தியுள்ளவர்களுடன் வசித்துக்கொண்டு கதறுகிறது.
வரவரமுநியே! உமக்குக் காலக்ஷேபம் எப்படி நடைபெறுகிறது?

————–

கோணைரக்ஷ்ண: குமநஸ மிமம் நிர்மலம் கல்பயித்வா |
ஹாதும் தூரே வரவரமுநே ஹா கதம் யுஜ்யதே தே ||
பாத: பாதும் ப்ரயதநபர: பங்கிலம் சோதயித்வா |
பங்கேமுஞ்சந் புநரிதமத: ப்ராப்நுயாதேவ கிம்வா || 37

வரவரமுநியே! தேவரீர் திருக்கண்களின் மூலையால் கெட்ட மனமுள்ள என்னைப்
பரிசுத்தப்படுத்தி விட்டுவிடுவதற்கு எப்படித் தகும்? தண்ணீர் குடிக்க முயற்சியுள்ள ஒருவன் கலங்கிய நீரை
சுத்தப் படுத்தி மறுபடி சேற்றில் விட்டு அதையே மறுபடி ஏற்றுக் கொள்வானா?

————-

கால: கிம்ஸ்விந்ந பவதி ஸமம் காங்க்ஷித: காங்க்ஷிதாநாம் |
யஸ்மிந் அஸ்மாத் அநல ஜலதேருப்லுதஸ்த்வாம் நமஸ்யந் ||
ஸிக்த: ஸ்ரீமந் வரவரமுநே சீதலை: த்வத் கடாக்ஷை:
முக்தஸ்தாபைரம்ருதமதுலம் காஹதே மோதமாந: || 38

விரும்பத் தகுந்தவைகளுக்குள் விரும்பாத தகுந்த காலம் நமக்குக் கிட்டாதா?
இந்த நெருப்புக்குக் கடலிலிருந்து மேலே கிளம்பி உம்மை வணங்கிக்கொண்டு வரவமுநியே
குளிர்ந்த உமது பார்வைகளால் நனைக்கப்பட்டு தாபங்களால் விடுபட்டவனாகி
நிகரற்ற அமுதக் கடலை சந்தோஷத்துடன் ப்ரவேசிப்பேன்.

—————–

பாரா வாரப்ல வந சதுர குஞ்ஜரோ வாநராணாம்
பத்மா பர்த்து ப்ரிய ஸஹ சர பத்ரிணா மீஸ்வரோ வா
வாயுர் பூத்வா ஸபதி யதி வா மார்க்க முல்லங்க்ய துர்க்கம்
காலே காலே வர வர முநே காமயே வீஷிதும் த்வாம்—

காற்றாகவோ
பெரிய திருவடியாகவோ
திருவடியாகவோ
இருந்தால் மா முனிகள் இருக்கும் ஸ்ரீ ரெங்கம் உடனே செல்வேனே

—————–

காமக்ரோத க்ஷுபித ஹ்ருதயா: காரணம் வர்ஜயித்வா
மர்த்யௌபம்யம்வரவரமுநே யே புநர் மந்வதே தே ||
துஷ்டம் தேஷாமபிமததயா துர்வஸந் தேசம்ருச்சந்
அந்த: ஸ்வாந்தம் கதமபி மிதோ பாவயேவம் பவந்தம் || 39

காம க்ரோதங்களால் கலங்கிய மனதை யுடையவர்கள் காரணமின்றியே வரவரமுநியே!
உம்மை மனிதர்களுக்கு ஸமமாக நினைக்கிறார்கள்.
அவர்கள் விருப்பத்திற்காகக் கெட்ட என் மனத்தில் உம்மை ச்ரமப்பட்டு நினைக்கக் கடவேன்.

———————

நாவை தத்தே நவநவ ரஸம் நாத ஸங்கீர்த்ய ந்ருத்யந் |
அந்த: கர்த்தும் வரவரமுநே நித்யமிச்சத்யயம் த்வாம் ||
அர்த்தம் நித்ரா ஹரதி திவஸஸ்யார்த்த மந்யந்ந்ருசம்ஸ
வாஸோ மூடைர் மலிநமதிபி: வாக் ப்ரவ்ருத்திம் நிருந்தே: || 40

வரவரமுநியே! நாதனே! புதிய ரஸமுள்ள இந்தத் திருநாமத்தைச் சொல்லி ஆடிக்கொண்டு
மனதிலேயே வைத்துக்கொள்ள இவன் எண்ணுகிறான். இதில் பாதி காலம் தூக்கத்தால் போகிறது.
பகலில் பாதி பாகம் வேறு வாஸத்தில் மூடமானவர்களால் வாக் ப்ரவ்ருத்தியையும் தடுக்கிறது.

—————–

அந்தர் த்யாயந் வரவரமுநே யத்யபி த்வாமஜஸ்ரம் |
விச்வம் தாபைஸ்த்ரிரபி ஹதம் வீக்ஷ்ய முஹ்யாம்யஸஹ்யம் ||
க்ஷுத்ஸம்பாத க்ஷுபித மநஸாம் கோஹி மத்யே பஹுநாம் |
ஏக ஸ்வாது ஸ்வயமநுபவந் நேதி சேத: ப்ரஸாதம் || 41

வரவரமுநியே! உம்மை எப்போதும் மனதில் த்யாநம் செய்துகொண்டு மூன்று வகையான தாபங்களால்
அடிபட்ட பொறுக்க முடியாத உலகத்தைக் கண்டு மோஹத்தை அடைகிறேன்.
பசி தாஹங்களால் கலங்கிய மனமுள்ள பலர் மத்தியில் உள்ள எவன் ஒருவன் தான்
ஸுகத்தை அநுபவித்து மனத்தெளிவைப் பெறுகிறான்?

தாபத் த்ரயத்தால் உள்ளோர் அறியும் படி
நல்லது தனி அருந்தேல் என்றபடி
மா முனிகளின் வைபவம் அருளிச் செய்யவே இந்த ஸ்துதி –

——————–

ஸத்வோதக்ரைஸ் ஸகல புவநச்லாகநீயைச் சரித்ரை: –
த்ரையந்தார்த்த ப்ரகடநபரை: ஸாரகர்ப்பைர்வசோபி: ||
லோகோத்தீர்ணம் வரவரமுநே லோக ஸாமாந்ய த்ருஷ்ட்யா |
ஜாநாநஸ்த்வாம் கதமபி ந மே ஜாயதாமக்ஷிகம்ய: || 42

ஸத்வ குணம் நிறைந்து, எல்லா உலகத்தவர்களும் புகழத்தக்க சரித்திரங்களாலும் வேதாந்தப் பொருளை
வெளிப்படுத்துவதில் நோக்கமுள்ள ஸாரமுள்ள வார்த்தைகளும் உடைய வரவரமுநியே!
உலகத்தில் ஸாமான்யமாக அறிந்து கண்களுக்குப் புலப்பட்டவராக எனக்கு ஆக வேண்டா.

————–

கல்யாணைக ப்ரவண மநஸம் கல்மஷோப ப்லுதாநாம் |
க்ஷாந்தி ஸ்தேம த்ரடிம ஸமதா சீல வாத்ஸல்ய ஸிந்தோ ||
த்வாமேவாயம் வரவரமுநே சிந்தயந்நீப்ஸதித்வாம் |
ஆர்த்தம் ஸ்ரீமந் க்ருபணமபி மாம் அர்ஹஸித்ராதுமேவ || 43

பொறுமை, உறுதி, மனோதிடம், ஸமத்வ புத்தி, நன்னடத்தை, அன்பு இவைகளுக்குக் கடல் போன்ற வரவரமுநியே!
பாபம் நிறைந்த ஜனங்களுக்கு சுபத்தையே விரும்புகின்ற திருவுள்ளத்தைப் படைத்த உம்மையே நினைத்து
விரும்பும் துக்கத்தால் பீடிக்கப்பட்ட இந்த க்ருபணனையும் ரக்ஷிக்கத் தகுந்தவராகிறீர்.

——————–

தோஷைகாந்தீ துரித ஜலதி: தேசிகோ துர்மதீநாம் |
மூடோ ஜந்து: த்ருவமயமிதி ஸ்ரீமதா மோசநீய: ||
பாதூயுக்மம் பவதநுசரை: அர்ப்பிதம் பக்தி நம்ரே |
மௌலௌ க்ருத்வா வரவரமுநே வர்த்ததாம் தத்ர தந்ய: || 44

தோஷங்கள் நிறைந்தவன், பாபக்கடல், கெட்ட புத்தி உள்ளவர்களுக்குக் குரு,
இந்தப் ப்ராணி மூடன் என்று நினைத்து தேவரீரால் விடத்தக்கவன்;
உமது பக்தர்களால் பக்தியால் வணங்கி தலையில் வைக்கப்பட்ட இரண்டு திருவடிகளை வைத்து அதனால் தன்யனானேன்.

——————–

நித்யம் நித்ரா விகம ஸமயே நிர்விஷங்கைரநேகை: –
த்வந்நாமைவ ச்ருதி ஸுமதுரம் கீயமாநம் த்வதீயை: ||
ப்ராயஸ் தேஷாம் ப்ரபதந பரோ நிர்ப்பரஸ் த்வத் ப்ரியாணாம் |
பாதாம்போஜே வரவரமுநே! பாதுமிச்சாம்யஹம் தே || 45

தினந்தோறும் தூங்கப் போகும்போதும் உம்முடையதான பல சங்கைகளால் காதுக்கு இனிமையான
உமது திரு நாமத்தையே பாடிக்கொண்டு உமது அன்பர்களான அவர்களின் ப்ரபத்தியில் நோக்கமுள்ளவனாக
நிர்ப்பரனாக நான் உமது திருவடித்தாமரைகளையே பானம் பண்ண விரும்புகிறேன்.

————————-

அந்தஸ்வாந்தம் கமபி மதுரம் மந்த்ரமாவர்த்தயந்தீ –
முத்யத்பாஷ்பஸ்திமிதநயநாமுஜ்ஜிதாசேஷவ்ருத்திம் ||
வ்யாக்யாகர்ப்பம் வரவரமுநே த்வன்முகம் வீக்ஷமாணாம் |
கோணே லீந: க்வசிதநுரஸௌ ஸம்ஸதம் தாமுபாஸ்தாம் || 46-

அந்தஸ் ஸ்வாந்தம் கமபி மதுரம் மந்த்ரம் ஆவர்த்த யந்தீம் –கால ஷேபம் கோஷ்ட்டி அனுபவம் —
ஸ்ரீ ரெங்கன் முன்னிலையில் ஈடு காலஷேபம் செய்து அருள
உள்ளே மந்த்ரம் -மந்த்ரம் சொல்பவரை ரக்ஷிக்கும் –
மதுரமாக மங்களா சாசனம் -செய்து கொண்டே இருக்கும் கோஷ்ட்டி
உத்யத் பாஷ்பஸ் திமித நயநாம் உஜ்ஜித அசேஷ வ்ருத்திம்–கண்களில் நீர் பெறுக –
ஸகல கைங்கர்யங்களும் செய்ய ஆசை கொண்டு
வ்யாக்யா கர்பம் வர வர முநே த்வன் முகம் வீக்ஷ மாணாம்-காலஷேபம் செய்து அருளும் மா முனிகள்
திரு முகம் அழகையே -சேவித்துக் கொண்டே
கோணே லீந க்வசி தநுரசவ் ஸம் சதம் தாம் உபாஸ் தாம்-சபையில் ஒரு மறைந்து என்றும்
சேவித்துக் கொண்டே இருக்கும் படி அருள வேணும்
பரிக்ஷித் இதுவே வேண்டும் என்று அருளிச் செய்த படியே இவரும் பிரார்திக்கிறார்

உள்ளத்துக்குள்ளேயே ஓர் இனிமையான மந்த்ரத்தை உருச் சொல்லிக் கொண்டு வெளிக் கிளம்புகிற
அசைவற்றுக் கிடக்கிற கண் விழிகளை உடையதாயும் மற்றெல்லாத் தொழில்களையும் விட்டு,
வரவரமுநியே! விளக்கிக் கூறுகிற உமது முகத்தைப் பார்த்துக் கொண்டு இருக்கிற
அந்த கோஷ்டியில் ஒரு மூலையில் இருக்க வேண்டும்.

————–

ஆபிப்ராண: சரணயுகளீமர்ப்பிதாம் த்வத் ப்ரஸாதாத் –
வாதம் வாதம் வரவரமுநே வந்தமாநேந மூர்த்நா ||
ச்ருண்வண்வாச: ச்ருதி சத சிரஸ் தத்வ சஞ்ஜீவிநீஸ்தே |
பச்யந் மூர்த்திம் பரிஷதி ஸதாம் ப்ரேக்ஷணீயோ பவேயம் || 47

வரவரமுநியே! உமது அருளால் வைக்கப்பட்ட இரண்டு திருவடிகளையும் வணங்குகிற தலையால்
அடிக்கடி சுமந்துகொண்டு, உமது பல உபநிஷத் வாக்யங்களின் உண்மைப் பொருளை விவரிக்கின்ற
வார்த்தைகளைக் கேட்டுக்கொண்டு, உமது திருமேனியைப் பார்த்துக்கொண்டு
பெரியோர்கள் அவையில் பார்க்கத் தக்கவனாக வேணும்.

———————

காலேயஸ்மின் கமலநயனம் தேவமாலோகயிஷ்யன் –
நிர்யாஸித்வம் வரவரமுநே நித்யயுக்தைஸ்த்வதீயை : ||
அக்ரே ந்ருத்யந்நயமபி ததா காஹதாம் ஹர்ஷ ஸிந்தௌ
மஜ்ஜம் மஜ்ஜம் மதுமதந ஜூஷாம் வைபவம் யூதபாநாம் || 48

எந்த சமயத்தில் புண்டரீகாக்ஷனான எம்பெருமானை ஸேவிக்க உம்முடன் தினந்தோறும் கூடியிருக்கிற
அடியார்களுடன் நீர் புறப்படுகிறீரோ அந்த சமயம் உமக்கு எதிரில் இந்த அடியேனும் கூத்தாடிக் கொண்டு
ஆனந்தக் கடலில் அமிழ்ந்து அமிழ்ந்து மது வனத்தை அநுபவித்த வானரர்களுடைய வைபவத்தை நினைத்துப் ப்ரவேசிக்கட்டும்.

——————-

பூத்வா பச்சாத் புநரயமத வ்யோம்நி கோபாய மாநோ |
பூய: பார்ச்வத்விதய ஸுஷமா ஸாகரம் காஹமாந: ||
ஜல்பந்நுச்சை: ஜயஜய விபோ ஜீவ ஜீவேதி வாசம் |
சம்ஸந் மார்க்கம் வரவரமுநே ஸௌவிதல்லோபவேயம் || 49

பிறகு ஆகாயத்தில் க்ரஹம் போல மறுபடி பின்புறத்தில் வந்து இரண்டு பக்கங்களிலும் காந்திக் கடலில் ப்ரவேசித்து
உரத்த குரலில் ப்ரபுவே! நீ வாழ வேண்டும், வெற்றி உண்டாக வேண்டும் என்று சொல்லிக் கொண்டு
உமது வழியில் வழிகாட்டியாய் இருக்கக் கடவேன்.

—————–

தேவீ கோதா யதிபதி சடத்வேஷிநௌ ரங்கச்ருங்கம் |
ஸேநா நாதோ விஹக வ்ருஷப: ஸ்ரீநிதிஸ் ஸிந்து கந்யா ||
பூமா நீளா குருஜந வ்ருத: பூருஷச்சேத்ய மீஷாம் |
அக்ரே நித்யம் வரவரமுநேரங்க்ரியுக்மம் ப்ரபத்யே || 50

தேவத்தன்மை குன்றாத கோதை, எம்பெருமானார், நம்மாழ்வார், ஸ்ரீரங்க விமானம், சேனை முதலியார்,
பக்ஷி ச்ரேஷ்டனான ஸ்ரீ பெரிய திருவடி, பெருமாள், பிராட்டி, ஸ்ரீதேவி பூதேவி நீளா தேவி முதலிய
ஆசார்யர்களுடன் கூடிய புருஷன், இவர்கள் எல்லார் எதிரிலும்
தினந்தோறும் உமது திருவடிகளைச் சரணாகதி அடைகிறேன்.

———–

ப்ருத்யைர் த்வித்ரை: ப்ரியஹித பரைரஞ்சிதே பத்ரபீடே |
துங்கம் தூலாஸந வரமலங்குர்வதஸ் சோபதாநம் ||
அங்க்ரிர்த்வந்த்வம் வரவரமுநேரப்ஜபத்ராபிதாம்ரம் |
மௌலௌ வக்த்ரே புஜ சிரஸி மே வக்ஷசிஸ்யாத் க்ரமேண || 51

உமது ப்ரியத்திலும் ஹிதத்திலும் நோக்கமுள்ள பரிசாரகர்கள் இருவர் மூவரால் அலங்கரிக்கப்பட்ட
பத்ர பீடத்திலுள்ள தலையணையுடன் கூடிய உயர்ந்த மெத்தையை அலங்கரித்துக் கொண்டிருக்கும்
ஸ்ரீ மணவாள மாமுனிகளின் தாமரை இதழ்போல் சிவந்த திருவடியிணை
சிரஸ்ஸிலும் முகத்திலும் தோளிலும் என் மார்பிலும் முறையே ஸ்பர்சிக்க வேணும்.

————–

அக்ரே பச்சாதுபரி பரிதோ பூதலம் பார்ச்வதோ மே |
மௌலௌ வக்த்ரே வபுஷி ஸகலே மானஸாம்போருஹேச ||
தர்ஷம் தர்ஷம் வரவரமுநே திவ்யமங்க்ரி த்வயம் தே |
மஜ்ஜந் மஜ்ஜந்நம்ருத ஜலதௌ நிஸ்தரேயம் பவாப்திம் || 52

முன்புறம், பின்புறம், மேலே, நாற்புறம், பூமி, என் பக்கங்கள், தலை, முகம், எல்லா உடல், உள்ளத் தாமரை
இவ்வெல்லா இடங்களிலும் வரவரமுநியே! உமது திவ்ய திருவடியிணையினைப் பார்த்து
அம்ருதக் கடலில் அமிழ்ந்து அமிழ்ந்து ஸம்ஸாரக் கடலைத் தாண்டுவேன்.

———————-

கர்மாதீநே வபுஷி குமதி: கல்பயந் நாத்ம பாவம் |
து:கே மக்ந: கிமிதி ஸுசிரம் தூயதே ஜந்துரேஷ: ||
ஸர்வம் த்யக்த்வா வரவரமுநே ஸம்ப்ரதி த்வத் ப்ரஸாதாத் –
திவ்யம் ப்ராப்தும் தவ பதயுகம் தேஹி மே ஸுப்ரபாதம் || 53

கர்ம வச்யமான இந்த உடலில் கெட்ட புத்தியுள்ள மனிதன் ஜீவ புத்தியை ஏற்படுத்திக்கொண்டு
துக்கத்தில் மூழ்கிக்கொண்டு இந்த ப்ராணி வெகு நாள்களாக வருந்துகிறான்.
வரவரமுநியே! எல்லாவற்றையும் விட்டு இப்போது உமது அநுக்ரஹத்தால் உமது திவ்யமான திருவடியிணை கிடைத்திருக்கிறது.
எனக்கு நல்லொளி என்னும் ஸுப்ரபாதத்தைக் கொடுப்பீராக!

—————–

யா யா வ்ருத்திர் மநஸி மம ஸா ஜாயதாம் ஸம்ஸ்ம்ருதிஸ்தே |
யோ யோ ஜல்பஸ் ஸ பவது விபோ நாம ஸங்கீர்த்தநம் தே ||
யா யா சேஷ்டா வபுஷி பகவந் ஸா பவேத் வந்தநம் தே |
ஸர்வம் பூயாத் வரவரமுநே ஸம்யகாராதநம் தே || 54

என் உள்ளத்தில் என்ன தொழில் உண்டாகிறதோ அது எல்லாம் உம் நினைவாகவே இருக்க வேண்டும்.
என் வாயில் என்ன பேச்சு உண்டாகிறதோ அவையெல்லாம் உமது திருநாமத்தைப் பேசுவதாகவே அமைய வேண்டும்.
என் உடலில் ஏற்படும் சேஷ்டைகள் எல்லாம் உமக்கு வந்தனமாகவே அமைய வேண்டும்.
எல்லாம் உமக்குத் த்ருப்தி அளிக்கும் திருவாராதாநம் ஆக வேண்டும்.

—————

காமாவேச: கலுஷ மனஸாம் இந்த்ரியார்த்தேஷு யோஸௌ |
பூயோ நாதே மம து சததா வர்த்ததாமேவ பூயாந் ||
பூயோப்யேவம் வரவரமுநே பூஜநேத்வத் ப்ரியாணாம் |
பூயோ பூயஸ் ததநு பஜனே பூர்ண காமோ பவேயம் || 55

பாப மனம் படைத்தவர்களுக்கு லௌகிக விஷயங்களில் எவ்வகையான ஆசை இருக்கிறதோ
அவ்வாசை நூறு மடங்காகப் பெருகி உம்மிடத்தில் உண்டாகட்டும்.
அப்படியே உமதன்பர்களைப் பூசிப்பதிலும், அவர்களை அநுவர்த்திப்பதிலும்
நிறைந்த மனம் படைத்தவனாக இருக்கக் கடவேன்.

————–

பக்ஷ்யாபக்ஷ்யே பய விரஹித: ஸர்வதோ பக்ஷயித்வா |
ஸேவ்யாஸேவ்யௌ ஸமய ரஹித: ஸேவயா தோஷயித்வா ||
க்ருத்யாக்ருத்யே கிமபி ந விதந் கர்ஹிதம் வாபி க்ருத்வா |
கர்த்தும் யுக்தே வரவரமுநே காங்க்ஷிதம் த்வத் ப்ரியாணாம் || 56

புசிக்கத் தக்கவை புசிக்கத் தகாதவை என்று பகுத்தறியாமல் பயமின்றி எல்லாவற்றையும் எல்லா இடத்திலும் புசித்தும்,
அடிமை செய்யத் தக்கவர்கள் செய்யத் தகாதவர்கள் என்கிற பேதமில்லாது எல்லாரையும் அடிமையினால் மகிழ்வித்து
வாசியறியாத நீசனுக்கு மணவாளமாமுநியே! உமதன்பர்களின் விருப்பத்தைச் செய்வது எப்படிப் பொருந்தும்?

————–

வ்ருத்திம் த்ராதும் வரவரமுநே விச்வதோ வீத ராகை: |
ப்ராப்யம் ஸத்பி: பரமிதமஸௌ நேச்சதி ப்ரஹ்ம ஸாம்யம் ||
நிர்மர்யாத: பதது நிரயே நிந்திதைரப்யனல்பை: |
லப்த்வா கிஞ்சித் த்வதநு பஜநம் த்வந் முகோல்லாஸ மூலம் || 57

வரவரமுநியே! உலகப் பற்றற்ற பெரியோர்களால் அடையத் தகுந்த ப்ரஹ்ம ஸாம்ராஜ்யத்தை இவன் விரும்புகிறதில்லை.
மர்யாதை இல்லாமல் தவறு புரிந்து அளவில்லா இழிதொழில்களால் நரகத்தில் விழட்டும் –
கொஞ்சம் உமக்குத் தொண்டு புரிந்து உமது முகத்துக்கு மகிழ்ச்சியை அளிப்பதையே விரும்புகிறேன்.

———————

நாஸௌ வாஸம் நபஸி பரமே வாஞ்சதி த்வத் ப்ரஸாதாத் |
மர்த்யா வாஸோ யதிஹ ஸுலப: கோபி லாபோ மஹீயாந் ||
கிஞ்சித் க்ருத்வா வரவரமுநே! கேவலம் த்வத் ப்ரியாணாம் |
பச்யந் ப்ரீதிம் பவதி பவதோ வீக்ஷிதாநாம் நிதாநம் || 58

இவன் உமது அருளால் பரமபதத்தில் வாஸத்தை விரும்புகிறதில்லை.
இந்த மனிதப் பிறவியே ஒரு சிறந்த லாபத்தைத் தருகிறது.
உமது பக்தர்களுக்குக் கொஞ்சம் பணிவிடை செய்து பார்த்துக்கொண்டு
உமது கடாக்ஷங்களுக்கு நிதியாக இருப்பேன்.

————————–

அஸ்மாத் பூயாந் த்வமஸி விவிதா நாத்மந: சோதயித்வா |
பத்மா பர்த்து: ப்ரதி திநமிஹ ப்ரேஷயந் ப்ராப்ருதாநி ||
தஸ்மிந் திவ்யே வரவரமுநே தாமநி ப்ரஹ்ம ஸாம்யாத் |
பாத்ரீ பூதோ பவது பகவந் நைவ கிஞ்சித் தயாயா: || 59

பிராட்டியின் கணவனான ஸ்ரீமந் நாராயணனுக்குப் பரிசாக இங்கு தினந்தோறும் பல ஜீவன்களைச் சுத்தி செய்து
எங்களை அனுப்பிக் கொண்டு நீர் மதிக்கத் தக்கவராக இருக்கிறீர்.
ஹே வரவரமுநியே! அந்தப் பரமபதத்தில் பரப்ரஹ்ம ஸமமாக இருப்பதால்
உமது கருணைக்குப் பாத்திரமாக ஒரு வஸ்துவும் ஆகிறதில்லை.

——————-

ஜப்யந்நாந்யத் கிமபி யதி மே திவ்ய நாம்நஸ்த்வதீயாத் –
நைவோபாஸ்யம் நயந ஸுலபாத் அங்க்ரி யுக்மாத்ருதே தே ||
ப்ராப்யம் கிஞ்சித் ந பவதி பரம் ப்ரேஷ்ய பாவாத்ருதே தே |
பூயாதஸ்மிந் வரவரமுநே பூதலே நித்ய வாஸ: || 60

ஹே வரவரமுநியே! உமது திருநாமத்தை யன்றி வேறு ஜபிக்கத்தக்க சொல் எனக்கில்லை.
கண்களுக்குத் தெரிந்த உமது திருவடியிணை யன்றித் த்யானம் செய்யத் தகுந்த வேறொன்று கிடையாது.
உமது அடிமையைத் தவிர வேறொன்று கதி எனக்கு இல்லை.
ஆகையால் இந்நிலவுலகிலேயே எனக்கு நித்ய வாஸம் உண்டாகட்டும்.

பூமியிலே நித்யவாஸம் செய்து -இருந்தாலும் குறை இல்லை
திவ்ய நாமம் ஜபித்துக் கொண்டே வாழ்வேன்
திருவடித் தாமரைகளையே த்யானம் செய்து கொண்டே இருப்பேன்
கைங்கர்யம் செய்து கொண்டே இருக்க வேண்டும்
முக்கரணங்களாலும் -கைங்கர்யம் செய்து கோரமான பூமியிலே இருப்பேன்

————————

மந்த்ரோ தைவம் பலமிதி மயா வாஞ்சிதம் யஸ்யபிஸ்யாத்
மத்யே வாஸோ மலிந மநஸாமேவமேவம் யதிஸ்யாத் |
யத்வா கிஞ்சித் த்வதநு பஜநம் ஸர்வதா துர்லபம் ஸ்யாத்
தேஹம் த்யக்தும் வரவரமுநே தீயதாம் நிச்சயோ மே. || 61

மந்த்ரம் தேவதை பலம் இவை என்னால் விரும்பத் தக்கவையாக இருந்தால்,
கெட்ட எண்ணமுள்ள மனிதர் மத்தியில் எனக்கு வாஸம் இருக்குமானால்,
அல்லது உமது ஸேவை எனக்கு எல்லா விதத்திலும் துர்லபமாக இருக்குமானால்
இந்த உடலை விட்டுப்போக எனக்கு நிச்சயத்தை உண்டாக்குவீராக!

கீழே சொன்னது –அழுக்கு படிந்த மனஸ்ஸால் -ஸாதுக்கள் சேர்க்கை கிட்டா விடில்
கைங்கர்யம் கிட்டா விட்டால் -இங்கே இருக்க முடியாதே
தேகத்தை போக்கி தேவரீரே அருள வேண்டும்
ஸீதா பிராட்டி -ராக்ஷஸிகள் மத்யம் இருந்து இழந்தது போல் ஆகக் கூடாதே –

———————

ஆசார்யத்வம் தததிகமிதி க்யாதம் ஆம்நாய முக்க்யை:
ஏஷ ஸ்ரீமாந் பவதி பகவாந்! ஈஸ்வரத்வம் விஹாய ||
மந்த்ரம் தாதா வரவரமுநே மந்த்ர ரத்நம் த்வதீயம்
தேவஸ்ரீமாந் வரவரமுநிர் வர்த்ததே தேசிகத்வே || 62

வேத வாக்யங்களால் ஆசார்யனாக இருப்பது ஈஶ்வரத் தன்மைக்கு மேற்பட்டது எனக் கூறப்பட்டது என்று
இந்த பகவான் ஈஶ்வரத்தன்மையை விட்டு ஹே வரவரமுநியே!
உம்மிடத்தில் மந்த்ரத்தைக் கொடுப்பவராயும்
உமது த்வயத்தையும் தேவனான ஶ்ரிய:பதியாகவும் ஆசார்யனாக இருப்பதிலும் இருக்கிறார்.

——————–

ஆத்மாநாமாத்ம ப்ரமிதி விரஹாத் பத்யுரத்யந்த தூரே
கோரே தாபத்ரிதய குஹரே கூர்ணமாநோ ஜநோயம் ||
பாதச்சாயாம் வரவரமுநே ப்ராபிதோ யத் ப்ரஸாதாத்
தஸ்மை தேயம் ததிஹ கிமிவ ஸ்ரீநிதே வித்யதே தே || 63

ஜீவன் ப்ரக்ருதி என்னும் அறிவில்லாமல் எம்பெருமானுக்கு வெகு தூரத்தில் கடுமையான
ஆத்யாத்மிகம், ஆதி தைவிகம், ஆதி பௌதிகம் என்று சொல்லக்கூடிய மூன்று வகையான தாபம் என்னும் பள்ளத்தில்
சுழன்று கொண்டிருக்கிற இந்த ஜநம் வரவரமுநியே! எவர் அநுக்ரஹத்தால் எம்பெருமான் திருவடி நிழலை அடைவிக்கப்பட்டதோ
அவருக்குக் கொடுக்க வேண்டியது (உமக்கு) இங்கு என்ன இருக்கிறது எம்பெருமானே!

—————-

விக்யாதம் யத் ரகுகுல பதேர் விச்வத: க்ஷ்மாதசேஸ்மிந்
நித்யோதக்ரம் வரவரமுநே நிஸ்ஸபத்நம் மஹத்த்வம் ||
பஶ்யந் நந்த ப்ரக்ருதி விவசோ பாலிஸோ யாத்ருசோயம்
தத்வம் தஸ்ய ப்ரகடயஸி மே தாத்ருசைரேவ யோகை: || 64

இந்நிலவுலகில் நாற்புறங்களிலும் சக்கரவர்த்தி திருமகனுடைய எந்தப் பெருமை தினந்தோறும் வளர்ந்து
ப்ரஸித்தமாக , எதிரில்லாமல் இருக்கிறதோ அதைப் பார்த்துக்கொண்டும் குருடனான இந்த பாலன்
இந்த ப்ரக்ருதி வசமாக இருப்பவனுக்கு அவருடைய உண்மைகளை அப்படிப்பட்ட யோகங்களாலேயே (எனக்கு) வெளிப்படுத்துகிறீர்.

——————–

லக்ஷ்மீ பர்த்ரு: பரம குருதாம் லக்ஷயந்தீ குரூணாம் |
பாரம்பர்ய க்ரம விவரணீ யாஹி வாணீ புராணீ ||
அர்த்தம் தஸ்யா: ப்ரதயதி சிராத் அந்யதோ யத்துராபம் |
திவ்யம் தன்மே வரவரமுநே வைபவம் தர்சயித்வா || 65

வரவரமுநியே! எந்தப் புராதன வாக்கான வேதம் குரு பரம்பரையை விவரிப்பதாகப் பிராட்டியின் கணவனுக்குப்
பரம குருவாக இருக்கும் தன்மையைக் குறிக்கிறதோ அதை வேறு ஒருவருக்கும் கிடைக்காத பொருளாக
அந்தத் திவ்யமான வைபவத்தைக் காட்டிக்கொண்டு பொருளை விளக்குகிறீர்.

லஷ்மீ பர்த்து பரம குருதாம் லக்ஷ யந்தீ குருணாம் -ரஹஸ்ய த்ரய ஞானத்தால் அறிந்து –
இது அன்றோ சரம ப்ரஹ்ம ஞானம்
பாரம்பர்ய க்ரம விவரணீ யா ஹி வாணீ புராணீ -அவிச்சின்னமான குரு பரம்பரை மூலம்
வந்த அஷ்டாதச ரஹஸ்ய அர்த்தங்கள்
அர்த்தம் தஸ்யா ப்ரதயசி சிரா தந்யதோ யத் துராபம் -இவற்றை அருளிச் செய்து அருளவே -ஸ்வாமி –
வேறே யாராலும் அருளிச் செய்ய முடியாதே
திவ்யம் தன்மே வர வர முநே வைபவம் தர்சயித்வா–வைபவம் எடுத்துச் சொல்லி
பக்குவம் படுத்தி பின்பு அன்றோ உபதேசம்
சித்த உபாயம் ஆச்சார்ய அபிமானமே என்று காட்டி அருளினார் –

———————

தத்வம் யத்தே கிமபி தபஸா தப்யதாமப்ய் ருஷீணாம் |
தூராத் தூரம் வரவரமுநே! துஷ்க்ருதை காந்திநோ மே ||
வ்யாகுர்வாண ப்ரதி பதமிதம் வ்யக்தமேவம் தயாவாந்
நாதோ நைதத் கிமிதி ஜகதி க்யாபயத் யத்விதீயம். || 66

தவத்தினால் தபிக்கப்படுகிற முனிவர்களுக்கும் வெகு தூரத்திலுள்ள தத்வம் (ஆகிய தேவரீர்) பாபத்தையே
நிரம்பப் பெற்றிருக்கும் எனக்கு அடிக்கடி தயையுடன் இவ்வாறு விவரித்துக் கொண்டு நாதனாக இருக்கிறீர்.
இது என்னவென்று இந்த உலகில் ஒருவராகவே வெளிப்படுத்துகிறீர்.

————-

காலே காலே கமலஜநுஷாம் நாஸ்தி கல்பாயுதம் கிம் |
கல்பே கல்பே ஹரிரவதரன் கல்பதே கிம் ந முக்த்யை ||
ம்ருத்வா ம்ருத்வா ததபி துரிதை ருத்பவந்தோ துரந்தை:
அத்யாபித்வாம் வரவரமுநே ஹந்த நைவாச்ரயந்தே || 67

ஹே வரவரமுநியே! அந்தந்தக் காலத்தில் ப்ரஹ்மாக்களுக்குப் பதினாயிரம் கல்பம் இல்லையா,
கல்பந்தோறும் எம்பெருமான் அவதரித்து அவர்களுக்கு முக்தி அளிக்க வல்லவராகவில்லையா?
முடிவில்லாத பாபங்களால் அவர்கள் இறந்து இறந்து பிறந்து கொண்டு இப்போதும்
தேவரீரை ஆச்ரயிப்பதில்லை. மஹா கஷ்டம்! ஆச்சர்யம்!

—————-

காரா காரே வரவரமுநே வர்த்தமானஸ் சரீரே |
தாபைரேஷத்ரிபிரபி சிரம் துஸ்தரைஸ் தப்யமாந: ||
இச்சந் போக்தும் ததபி விஷயானேவ லோக: க்ஷுதார்த்தோ |
ஹித்வைவ த்வாம் விலுடதி பஹிர்த்வாரி ப்ருத்வீ பதீநாம் || 68

ஹே வரவரமுநியே! உடல் என்னும் சிறையில் இருந்து கொண்டு தாண்ட முடியாத மூவகையான தாபங்களால்
வெகு காலமாகத் தடுக்கப்பட்டவனாக இருந்தபோதிலும் இந்த ஜனம் விஷயங்களை அநுபவிப்பதிலே ஆசை கொண்டு
பசியால் பீடிக்கப் பட்டவனாக உம்மை விட்டு அரசர்களுடைய வெளி வாயிற்படிகளில் புரளுகிறான்.

————————-

மத்யே மாம்ஸ க்ஷத ஜக ஹநம் விட் பூஜா மேவ போஜ்யம் |
தீநோ வோடும் த்ருடமிதி வபுஸ் சேஷ்டதேராத்ர்ய ஹாநி ||
பக்னே தஸ்மிந் பரிணமதிய: பாதகீ யாதநாப்யோ |
தேஹீ நித்யோ வரவரமுநே! கேன ஜிக்னாஸனீய: || 69

ஹே வரவரமுநியே! மத்தியில் மாம்ஸம் இரத்தம் இவைகளால் நிறைந்தும் அமேத்யத்தை ருசிப்பவர்களுக்கே
அனுபவிக்கத் தக்கதுமான இந்த உடலை சுமக்க திடமாக எண்ணி இந்த எளியவன் இரவும் பகலும் நடமாடுகிறான்.
அது முறிந்தவுடன் எந்தப் பாபி நரக வேதனைகளில் ப்ரவ்ருத்திக்கிறானோ அவனுக்கு
நிலையான உடலையுடைய ஜீவாத்மா எவனால் அறியத்தக்கது? ஒருவரும் அதை அறிய ஆவலுடையாரில்லை என்று பொருள்.

————————

அல்பாதல்பம் க்ஷணிகமஸக்ருத் துஷ்க்ருதான்யேவ க்ருத்வா
து:கோதக்ரம் ஸுகமபிலக்ஷந் துர்லபை ரிந்திரியார்த்தை: ||
மோஹம் க்ருத்வா வரவரமுநே! முக்திமூலம் ஶரீரம் |
மஜ்ஜத்யந்தே தமஸி மநுஜஸ் தவப்ரியஸ் த்வத் ப்ரியாணாம். 70

ஹே வரவரமுநியே! மிகவும் சிறியவையும் க்ஷணத்தில் செய்யக் கூடியவையுமான பாபங்களையே
அடிக்கடி செய்து விட்டு துக்கம் நிறைந்த ஸுகத்தை ஆசைப்பட்டு (அடைய முடியாத) இந்திரிய விஷயங்களால்
முக்திக்குக் காரணமான சரீரத்தை வீணாக்கி உமதன்பர்களுக்கு வெறுப்பை யூட்டிக் கொண்டு
அந்த தமஸ் என்னும் நரகத்தில் மூழ்குகிறான்.

———————-

பஶ்யந்நேவம் ப்ரபவதி ஜநோ நேக்ஷிதும் த்வத் ப்ரபாவம் |
ப்ராஞைருக்தம் புநரபி ஹஸந் தர்சயத்யப்யஸூயாம் ||
நஸ்யத்(யஸ்மின்) யேவம் வரவரமுநே நாதயுக்தம் ததஸ்மிந் ||
ப்ரத்யக்ஷம் யத் பரிகலயிதும் தத்வ மப்ராக்ருதம் தே. || 71

பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் போதே உமது பெருமையை அறிய முடியவில்லை.
பெரியோர்கள் சொல்லக் கேட்டுச் சிரித்துக் கொண்டு பொறாமையைக் காட்டுகிறான்.
நாதா வரவரமுநியே இப்படி இவன் அழிகிறான். அது இவனிடத்தில் யுக்தமே.
ஏனென்றால் உமது அப்ராக்ருதமான உண்மையை இந்த்ரியங்களால் அறியப் போகாதல்லவா?

———————

ஸத்வோன்மேஷ ப்ரமுஷித மந:கல்மஷைஸ் ஸத்வ நிஷ்டை: |
ஸங்கம் த்யக்த்வா ஸகலமபிய: ஸேவ்யஸே வீத ராகை: ||
தஸ்மை துப்யம் வரவரமுநே தர்சயந் நப்யஸூயாம் |
கஸ்மை க்ருத்வா கிமிவ குமதி கல்பதாமிஷ்ட ஸித்யை: || 72

ஸத்வ குண வளர்ச்சியால் அபஹரிக்கப்பட்ட மன மலங்களையுடைய ஸத்வ நிஷ்டர்களால்,
எல்லாப் பற்றையும் விட்டு ஆசையற்றவர்களால் ஸேவிக்கப்படுகிற உமது விஷயத்தில்
பொறாமையைக் காட்டிக் கொண்டு கெட்ட புத்தியுள்ள நான் யாருக்கு இஷ்டமானதைச் செய்ய வல்லவன்?

——————–

திவ்யம் தத்தே யதிஹ க்ருபயா தேவதேவோபதிஷ்டம் |
தத்வம் பூயாத் வரவரமுநே ஸர்வ லோகோபலப்யம் ||
வ்யக்தே தஸ்மிந் விதததி பவத் த்வேஷினோயே |
த்வேஷம் த்யக்த்வா ஸபதி துரித த்வம்ஸிநீம் த்வத் ஸபர்யாம் || 73

ஹே வரவரமுநியே! எல்லா ஜனங்களாலும் அறியக்கூடிய எம்பெருமானால் க்ருபையுடன் உபதேசிக்கப்பட்ட
உமக்குத் தத்வமுண்டாக வேணும். வ்யக்தமான அந்தத் தத்வத்தில் உமது பெருமையை த்வேஷிக்கிறவர்கள்
உடனே பாபத்தைப் போக்குகின்ற உமது பூஜையை த்வேஷத்தை விட்டுச் செய்கிறார்கள்.

————–

கேசித் ஸ்வைரம்வரவரமுநே கேசவம் ஸம்ச்ரயந்தே |
தாநப்யந்யே தமபி ஸுதிய: தோஷயந்த்யாத்ம வ்ருத்யா ||
த்வத்தோ நான்யத் கிமபி ஸரணம் யஸ்ய ஸோயம் த்வதீய: |
ப்ருத்யோ நித்யம் பவதி பவத: ப்ரேயஸாம் ப்ரேம பாத்ரம் || 74

ஹே வரவரமுநியே சிலர் தாமாகவே எம்பெருமானை ஆச்ரயிக்கிறார்கள்.
அவர்களையும் எம்பெருமானையும் பிற புத்திமான்கள் தமது கர்மத்தால் மகிழ்ச்சி அடையச் செய்கிறார்கள்.
உம்மைத் தவிர வேறு ரக்ஷகர் இல்லாத எனக்கு மிக்க அன்புக்குரியவராயிருக்கிறீர்.

—————-

தீனே பூர்ணாம் பவதநுசரே தேஹி த்ருஷ்டிம் தயார்த்ராம் |
பக்த்யுத்கர்ஷம் வரவரமுநே தாத்ருசம் பாவயந்தீம் ||
யேந ஸ்ரீமந் த்ருத மஹமித: ப்ராப்ய யுஷ்மத் பதாப்ஜம் |
த்வத் விஶ்லேஷே தநு விரஹித: தத்ர லீனோ பவேயம் || 75

ஹே வரவரமுநியே உமது கருணை தோய்ந்த கடாக்ஷத்தைப் பூர்ணமாக எளியவனான
உமது பணியாளனான அடியேனிடத்தில் வைப்பீராக. அந்தக் கடாக்ஷமே உம்மிடத்தில் மேலான பக்தியைத் தரவல்லது.
அந்தக் கடாக்ஷத்தாலேயே இங்கிருந்து உமது திருவடித் தாமரையை அடைந்து
உமது பிரிவு ஏற்படும்போது சரீரமற்றவனாக அங்கேயே மறைந்தவனாவேன்.

——————

த்வத் பாதாப்ஜம் பவது பகவந் துர்லபம் துஷ்க்ருதோ மே |
வாஸோபிஸ்யாத் வரவரமுநே! தூரதஸ்த்வத் ப்ரியாணாம் ||
த்வத் வைமுக்யாத் விபல ஜநுஷோ யே புநஸ் தூர்ண மேஷாம் |
தூரீ பூத: க்வசந கஹநே பூர்ண காமோ பவேயம் || 76

மஹா பாபியான அடியேனுக்கு தேவரீர் திருவடித் தாமரை துர்லபமாகவே இருக்கட்டும்.
அடியேனுக்கு வாஸமோ உமது பக்தர்களுக்கு வெகு தூரத்திலேயே அமையட்டும்.
எவர்கள் உம்மிடத்தில் பராங் முகமாயிருந்து பிறந்த பயனை வீணாக்குகிறார்களோ அவர்களுக்கு
வெகு தூரத்தில் எங்காவது காட்டில் இருந்து கொண்டு என் விருப்பம் நிறைந்தவனாக வேணும்.

—————–

ஸிம்ஹ வ்யாக்ரௌ ஸபதி விபிநே பந்நக: பாவகோவா |
குர்யு: ப்ராணாந்தகமபி பயம் கோ விரோதஸ்ததோ மே ||
நை தே தோஷ க்ரஹண ருசயஸ் த்வத் ப்ரியைர் நிர்நிமித்தை: |
நாநா ஜல்பைர் வரவரமுநே நாசயந்த்யந்திகஸ்தாந் || 77

புலி சிங்கம் ஸர்ப்பம் நெருப்பு இவைகள் காட்டில் உடனே எனக்கு உயிருக்கு ஆபத்தைக் கொடுத்தாலும்
அவைகளிடத்தில் எனக்கு பயம் ஏது? வரவரமுநியே! குற்றங்களைக் காணும் இவர்கள் உமக்குப் ப்ரியமில்லாத,
காரணமற்ற பல வாதங்களால் அருகிலுள்ளவர்களை அழிப்பதில்லை.

———————

த்வத் ப்ருத்யாநா மநு பஜதி ய:ஸர்வதோ ப்ருத்ய க்ருத்யம் |
தத் ப்ருத்யாநாமபிலஷதி ய: தாத்ருசம் ப்ரேஷ்ய பாவம் ||
மத்ப்ருத்யோ ஸா விதிமயி ஸ சேத் ஸாநுகம்பை ரபாங்கை: |
க்ஷேமம் குர்யாத் வரவரமுநே| கிம் புன: ஶிஷ்யதே மே ||78

எல்லா விதத்திலும் எவர்கள் தேவரீரிடத்தில் அடிமைத் தொழில் புரிகிறார்களோ அவ்வடியவர்களிடத்தில்
அடிமையை எவர் விரும்புகிறார்களோ அவர் அடியேனை இவன் நமது அடியவன் என்று
தயையுடன் கடாக்ஷிப்பாரானால் அதுவே க்ஷேமகரம். அடியேனுக்கு வேறு என்ன தேவை?

——————-

க்வாஹம் க்ஷுத்ர: குலிஸ ஹ்ருதய: துர்மதிக்வாத்ம சிந்தா |
த்ரய்யந்தானாமஸுலபதாம் தத்பரம் க்வாத்ம தத்வம் ||
இத்தம் பூ தே வரவரமுநே யத் புநஸ்வாத்ம ரூபம் |
த்ரஷ்டும் தத்தத் ஸமய ஸத்ருசம் தேஹிமே புத்தி யோகம் || 79

மிகவும் அல்பனான நான் எங்கே! உறுதியான நெஞ்சும் கெட்ட புத்தியும் உள்ளவன் ஆத்ம சிந்தை எங்கே!
உபநிஷத்துகளுக்கே துர்லபமான ஆத்ம தத்வம் எங்கே! ஹே வரவரமுநியே!
நிலைமை இவ்வாறிருக்கும் போது ஸ்வாத்ம ரூபத்தை அறிவதற்கு அந்தந்த சமயத்துக்கு ஏற்றவாறு புத்தியை அளிப்பீராக.

————————

பரம பக்தி -பிரிந்தால் ஸஹியாமை –

ஸோடும் தாவத் ரகு பரிவ்ருடோ ந க்ஷமஸ்த்வத் வியோகம் |
ஸத்ய காங்க்ஷந் வரவரமுநே ஸந்நிகர்ஷம் தவைஷ: ||
ஸாயம் ப்ராதஸ் தவபத யுகம் ஸச்வ துத்திச்ச திவ்யம் |
முஞ்சந் பாஷ்பம் முகுளித கரோ வந்ததே ஹந்த மூர்த்நா || 80

ச்ரேஷ்டரான ஹே வரவரமுநியே! உமது பிரிவை ஸஹியாதவராக உடனே உமது ஸேவையை விரும்பி
ஸாயங்கால வேளையிலும் காலை வேளையிலும் உமது இரண்டு திருவடிகளையும் உத்தேசித்து
அடிக்கடி கண்ணீர் பெருக்கிக்கொண்டு கைகூப்பிய வண்ணம் சிரஸ்ஸால் வணங்குகிறார். ஆச்சர்யம்!

தனக்கு இந்த நிலைமை சக்ரவர்த்தி திரு மகன் அறிவித்தது
மா முனிகளை விட்டுப் பிரிய முடியாமல் பெருமாள் தரிக்க முடியாமல்
தலை மேல் கை கூப்பி அஞ்சலி பண்ணி இந்த நிலைமை அருளப் பிரார்திக்கிறார் இதில்

—————————

அந்தஸ்தாம் யந் ரகுபதி ரஸாவந்திகே த்வாமத்ருஷ்ட்வா |
சிந்தாக்ராந்தோ வரவரமுநே சேதஸோ விச்ரமாய ||
த்வந் நாமைவ ச்ருதி ஸுகமிதி ச்ரோது காமோ முஹுர்மாம் |
க்ருத்யைரந்யை: கிமிஹ ததிதம் கீர்த்தயேதி ப்ரவீதி || 81.

மனதிற்குள் தபித்துக் கொண்டிருக்கும் இந்த ரகுபதி அருகில் உம்மைக் காணாமல் கவலை யுற்றவராக,
உள்ளம் ஆறுதலடைய வந்து உமது திருநாமமே காதுக்கு இனிமையானது என்று கேட்க விரும்பியவராக,
அடிக்கடி வேறு வ்யாபாரங்களால் என்ன பயன்? அந்தத் திருநாமத்தையே கூறுவாயாக என்று சொல்லுகிறார்.

பிரிவால் -பெருமாள் -வருந்தி உமது திருநாமம் கேட்க ஆசைப்பட்டான்
ம்ருத் ஸஞ்சீவியான ராமரையும் உமது திரு நாமமே கேட்க ஆசைப்படுகிறான்

—————–

புங்க்தே நைவ ப்ரதமகபலே யஸ்த்வயா நோப புக்தே |
நித்ரா நைவ ஸ்ப்ருசதி ஸுஹ்ருதம் த்வாம் விநா யஸ்ய நேத்ரே ||
ஹீநோ யேந த்வமஸி ஸலிலோ க்ஷிப்த மீநோப மாந: |
கோஸௌ ஸோடும் வரவரமுநே! ராகவஸ்த்வத் வியோகம் || 82.

ஹே வரவரமுநியே! உம்மால் அநுபவிக்கப் படாத போது முதல் கவளத்தில் எவன் அநுபவிக்கிறதில்லையோ,
நண்பனான உம்மை விட்டு எவர் கண்களைத் தூக்கம் தொடுவதில்லையோ எவர் நீர் இல்லாமல்
ஜலத்திலிருந்து எடுத்துப் போடப்பட்ட மீன்போல் துடிக்கிறாரோ –
உமது பிரிவைப் பொறுக்கவல்ல இந்த ராகவன் யார்?

இளைய பெருமாளை விட்டுப் பிரியாமல் முன்பு இருந்தது போல்
தூங்காமல் உண்ணாமல் –
அக்குளத்து மீன் –
இவரது முன் அவதார லீலைகள் கைங்கர்யங்கள் எல்லாம் பட்டியல் இட்டுக் காட்டி அருளுகிறார் மேல்

—————

பத்ரம் மால்யம் ஸலில மபியத் பாணிநோ பாஹ்ருதம் தே |
மாத்ரா தத் தாதபி பஹுமதம் பத்யுரேதத் ரகூணாம் ||
சாகா கேஹம் வரவரமுநே ஸம்மதம் ஸௌரச்ருங்கம் |
பூத்வா வாஸோ மஹதபி வநம் போக பூமிஸ் த்வயா பூத் || 83

ஹே வரவரமுநியே! உமக்குக் கையால் அளிக்கப்பட்ட இலையாகிலும் புஷ்பமாகிலும் ஜலமேயாகிலும்
தாயால் அளிக்கப் பட்டதைவிட மேலாக எண்ணப்பட்டது.
இது ஸ்ரீராமனுக்கு விளையாடுகிற வீடு மாளிகையாகி பெரிய காடும் உம்முடன் வாழ போக பூமியாகிவிட்டது.

——————-

அத்வ ச்ராந்திம் ஹரஸி ஸரஸை ரார்த்ர சாகா ஸமீரை: |
பாதௌ ஸம்வாஹயஸி குருஷே பர்ணசாலாம் விசாலாம் ||
போஜ்யம் தத்வா வரவரமுநே! கல்பயந் புஷ்ப சய்யாம் |
பச்யந் தன்யோ நிசி ரகுபதிம் பாத்தி பத்நீ ஸஹாயம் || 84

ஹே வரவரமுநியே!
ஈரமான கிளைகளில் பட்டு வருகின்ற ரஸத்துடன் கூடிய காற்றால் வழி நடந்த ச்ரமத்தைப் போக்குகின்றீர்;
பாதங்களைப் பிடிக்கின்றீர்; விசாலமான பர்ணசாலையை அமைக்கின்றீர்.
உணவை அளித்து இரவில் புஷ்பப் படுக்கையை ஏற்படுத்தி தேவிகளுடனிருக்கும் ஸ்ரீ ராமனைக் கண்டு
புண்ய சாலியாக ரஸித்துக் கொண்டிருக்கிறீர்.

————————

பச்யந் நக்ரே பரிமித ஹித: ஸ்நிக்த வாக் வ்ருத்தி யோகம் |
ஸத்யச் சோக ப்ரஸமந: பரம் ஸாந்த்வயந்தம் பவந்தம் ||
ப்ராக்ஞயோ ரக்ஜியே ஸகலு பகவாந் தூயமாநோ வநாந்தே |
பஸ்சாத் கர்த்தும் வரவரமுநே ஜாநகீ விப்ரயோகம் || 85

ஹே வரவரமுநியே! சுருக்கமும், ஹிதமும், அன்பும் நிறைந்த, (வார்த்தை) தற்சமயம் சோகத்தைக் குறைக்க வல்ல
நல்வார்த்தை கூறுகிற உம்மை எதிரில் பார்த்து அந்த பகவானான ஸ்ரீராமனே
காட்டில் வருந்துபவராக இருந்தும் பிராட்டியின் பிரிவை மறைப்பதற்கு அறிஞராக ஆனார்.

——————–

ஸுக்ரீவோ ந: ஶரணமிதி ய: ஸூந்ருதம் ப்ராதுரர்த்தே |
பம்பா தீரே பவந ஜநுஷா பாஷிதம் சோபதே தே ||
காலாதீதே கபிகுல பதௌ தேவ தத்ரைவ பஶ்சாத் |
சாபம் தூந்வந் வரவரமுநே யத் பவாந் நிக்ரஹே பூத் || 86

ஹே வரவரமுநியே! தம் ப்ராதாவுக்காக எங்களுக்கு ஸுக்ரீவன் ரக்ஷகனாக வேண்டும் என்று
பம்பைக் கரையில் வாயு குமாரனான ஹநுமானுடன் வார்த்தை அழகாக இருக்கிறது.
காலம் கடந்தபின் அந்த ஸுக்ரீவனிடத்தில் அங்கேயே பிறகு வில்லை அசைத்துக்கொண்டு
அவனை அடக்குவதில் முயற்சி உள்ளவராக ஆனீர்.

———————-

யஸ்மின் ப்ரீதிம் மதபிலஷிதாம் ஆர்ய புத்ரோ விதத்தே |
யே நோ பேத: ஸ்மரதி ந பிது:ஸோS தி வீரோ கதிர்மே ||
இத்யேவம் த்வாம் ப்ரதி (ரகுபதி) ப்ரேயஸீ ஸந்திஸந்தீ |
வ்யக்தம் தேவீ வரவரமுநே தத்வமாஹ த்வதீயம் || 87

ஹே வரவரமுநியே! ஸ்ரீ ஸீதாப்பிராட்டி உம்மைப் பற்றிக் கூறுவது:
பெருமாள் எனக்குப் ப்ரியமான அன்பை எவரிடத்தில் செலுத்துவாரோ,
எவருடன் கூடிய போது தம் தந்தையையும் நினைப்பதில்லையோ, அப்படிப் பட்ட வீரரே எனக்குக் கதி ஆகிறார்–
என்று உம்மைப் பற்றி இவ்வாறு கூறுகிறார். வெளிப்படையான உமது விஷயமான உண்மையைக் கூறுகிறார்.

——————-

பாணைர் யஸ்ய ஜ்வலந வதநைர்வாஹிநீ வாநராணாம் |
வாத்யா வேக ப்ரமிதஜலதஸ் தோம ஸாதர்ம்ய மேதி ||
ஸோ யம் பக்நோ வரவரமுநே மேகநாதச் சரைஸ்தே
ரக்ஷோநாத: கதமிதரதா ஹான்யதே ராகவேண || 88

அக்நியை முகத்தில் வைத்துக் கொண்டுள்ள எவருடைய பாணங்களால் வாநரங்களுடைய சேனை
சுழற்காற்றின் வேகத்தால் சுழற்றப்பட்ட மேகக் கூட்டங்களின் ஸாம்யத்தைப் பெறுகிறதோ
அப்படிப்பட்ட இந்த்ரஜித் உம்மால் கொல்லப்பட்டான்.
இல்லா விட்டால் ராமனால் எப்படி ராவணன் கொல்லப்படுவான்?

—————–

ப்ருத்வீம் பித்வா புந ரபி திவம் ப்ரேயஸீ மச்னுவானாம் |
த்ருஷ்ட்வா ஸ்ரீமத் வதன கமலே தத்த த்ருஷ்டி: ப்ரஸீதந் ||
ப்ரேமோ தக்ரை: வரவரமுநே ப்ருத்ய க்ருத்யைஸ் த்வதீயை:
நீத: ப்ரீதிம் ப்ரதி திநமஸௌ சாஸி தாநை ருதாநாம். 89

ஹே வரவரமுநியே! மறுபடி பூமியைப் பிளந்து கொண்டு ஸ்வர்கத்தை அடைகின்ற காதலியைப் பார்த்துக் கொண்டு
ஒளி வீசுகின்ற முகத் தாமரையைப் பார்த்துக் கொண்டு அன்பு நிறைந்த உமது அடிமைக் கார்யங்களால்
அரக்கர்களுக்கு சிக்ஷகரான இந்த ஸ்ரீராமர் தினந்தோறும் ப்ரீதியை அடைவிக்கப் படுகிறார்.

—————–

சோதர்யேஷு த்வமஸி தயிதோ யஸ்ய ப்ருத்யுஸ் ஸுஹ்ருத்வா |
ஸோடவ்யோ பூத் த்வயி ஸஹ சரே ஜாநகீ விப்ரயோக: ||
த்யாயம் த்யாயம் வரவரமுநே! தஸ்ய தே விப்ரயோகம் |
மந்யே நித்ரா மரதி ஜநிதாம் மாநயத்யக்ரஜோயம் || 90

எவருடைய நண்பனோ பணியாளோ அந்த ராமனுக்கு ஸஹோதரர்களில் நீர் அன்புக்குரியவர் ஏனென்றால்
நீர் உடன் இருக்கும் போது பிராட்டியின் பிரிவு அவருக்குப் பொறுக்கத் தக்கதாக இருந்தது.
ஹே வரவரமுநியே! உமது பிரிவை நினைத்து நினைத்து வெறுப்பாலுண்டான நித்ரையாக
இந்த மூத்த ஸஹோதரர் கௌரவிக்கிறார்.

———————

முக்தாலோகம் முகமநுபவந் மோததே நைவ தேவ்யா: |
ஸ்நிக்தா லாபம் கபிகுலபதிம் நைவ ஸிஞ்ச்யத்யபாங்கை:||
த்வாமேவைகம் வரவரமுநே ஸோதரம் த்ரஷ்டு காமோ:|
நாதோ நைதி க்வசிதபி ரதிம் தர்சநே யூதபாநாம் || 91

அழகிய பார்வையுடன் கூடிய தேவியான பிராட்டியின் முகத்தை அநுபவித்து ஸந்தோஷிப்பதில்லை.
அன்பு நிறைந்த பேச்சாளரான ஸுக்ரீவனையும் கடாக்ஷங்களால் நனைப்பதில்லை.
ஹே வரவரமுநியே! உம்மை ஒருவரையே, ஸஹோதரனை, பார்க்க விரும்பி முதலிகள் தலைவரான
ஸ்ரீராமன் ஓரிடத்திலும் மகிழ்ச்சியைப் பெறுவதில்லை.

———————

ஏவம் தே ஸ்வயமபிலஷந் நேஷ தே ஸேஷவ்ருத்திம் |
ஜஃனே பூய: ததநு ஜகதாநந்தநோ நந்த ஸூநு: ||
தூரீ பாவம் வரவரமுநே துஸ்ஸஹம் பூர்வஜஸ்தே |
தந்யஸ் த்யக்த்வா தயது ந சிராத் சக்ஷுஸா ராகவஸ் த்வாம் || 92

இந்த மாதிரி தேவரான ஸ்ரீராமர் தாமாகவே செய்ய விரும்பி மறுபடி உலகத்துக்கு ஆனந்தத்தை
அளிக்க வல்ல நந்தகுமாரனாக ஆனார். ஹே வரவரமுநியே! பொறுக்க முடியாத இந்தப் பெருமையை
உமது தமையனான ஸ்ரீராமர் விட்டுக் கண்ணால் உம்மை மகிழ்விக்கட்டும்.

——————-

பாயம் பாயம் ப்ரணய மதுரே பாத பத்மே த்வதீயே |
பச்யேயம் தத் கிமபி மநஸா பாவயந்தம் பவந்தம் ||
காமக்ரோத ப்ரக்ருதி ரஹிதை: காங்க்ஷித த்வத் பிரஸாதை: |
ஸத்பிஸ்ஸாகம் வரவரமுநே! ஸந்ததம் வர்த்திஷீய || 93

அன்பு கனிந்த உமது திருவடித் தாமரையைப் பருகிப் பருகி, எதையோ மனத்தால் நினைத்துக் கொண்டிருக்கும்
உம்மைப் பார்க்க வேண்டும். காமத்துக்கும் கோபத்துக்கும் ப்ரக்ருதியில்லாத, வேண்டிய
உமது அருள் பெற்ற நல்லவர்களோடு எப்போதும் இருக்கவேண்டும், வரவரமுநியே!

——————

பச்யத்வேநம் ஜநகதநயா பத்மகர்பைரபாங்கை: |
ப்ராரப்தாநி ப்ரஸமயது மே பாகதேயம் ரகூணாம் ||
ஆவிர் பூயா தமல கமலோ தக்ர மக்ஷ்னோ: பதம் மே |
திவ்யம் தேஜோ வரவரமுநே ஸந்ததம் வர்த்திஷீய || 94

என்னைப் பிராட்டி குளிர்ந்த கடாக்ஷங்களால் பார்க்கவேண்டும்.
ஸ்ரீராமர் எனது ப்ராரப்த பாபங்களை ஒழிக்கட்டும். வரவரமுநியே!
எனது கண்களுக்கு உமது நிர்மலமான தாமரை போன்ற ஒளி எதிரில் எப்போதும் தோன்றுவதாக.

——————–

ராம: ஸ்ரீமாந் ரவி ஸுத ஸ கோ வர்த்ததாம் யூத பாலை: |
தேவீ தஸ்மை திசது குசலம் மைதிலீ நித்ய யோகாத் ||
ஸாநுக்ரோஶோ ஜயது ஜநயந் ஸர்வதஸ் தத் ப்ரஸாதம் |
ஸௌமித்ரிர் மே ஸகலு பகவாந் ஸௌம்யஜாமாத்ரு யோகீ || 95

ஸுக்ரீவ நண்பனான அந்த ஸ்ரீராமர் வாநர முதலிகளுடன் ஓங்கட்டும்.
நித்யம் உடனிருந்து பிராட்டி க்ஷேமத்தை அளிக்கட்டும்.
எல்லா வகையிலும் அவர் அருள் கூடிய ஸுமித்ரா புத்ரரான (உமக்கு) மணவாள மாமுனிகளுக்கு வெற்றி உண்டாகட்டும்.

———————

யஸ்மா தேதத் யதுப நிஷாதாம் அப்ரமேயம் ப்ரமேயம் |
குர்வாணஸ் தத் ஸகல ஸுலபம் கோமளைரேவ வாக்யை: ||
நீரோகஸ்த்வம் வரத குருணா நித்ய யுக்தோ தரித்ரீம் |
பாஹி ஸ்ரீமந் வரவரமுநே பத்ம யோநேர் திநாநி || 96

ஹே ஸ்ரீமானான வரவரமுநியே! எதிலிருந்து இந்த உலகம் ஏற்பட்டதோ,
எது உபநிஷத்துகளுக்கும் எட்டாத விஷயமோ அதை ம்ருதுவான வார்த்தைகளால் எல்லாருக்கும்
எளிதாக்கிக் கொண்டு நீர் ரோகமற்றவராக வரத குருவுடன் நித்யமாகச் சேர்ந்து கொண்டு
இந்த பூமியை ப்ரஹ்மா ஆயுள் உள்ளவரை பாலநம் செய்வீராக.

——————-

அபகத கதமாநைரந்திமோபாய நிஷ்டை:
அதிகத பரமார்த்தைரர்த்த காமாநபேக்ஷை: ||
நிகில ஜந ஸுஹ்ருத்பி: நிர்ஜித க்ரோத லோபை:
வரவரமுநி ப்ருத்யை ரஸ்து மே நித்ய யோக:|| 97

மதம் மானம் என்று சொல்லக்கூடிய துர்க்குணங்களற்றவர்கள்,
சரமோபாயம் என்று சொல்லக்கூடிய ஆசார்ய நிஷ்டை உள்ளவர்கள், உண்மைப் பொருள் அறிந்தவர்கள்,
அர்த்தம் காமம் இவற்றை வெறுத்தவர்கள், எல்லா ஜனங்களுக்கும் நண்பர்களாயுள்ளவர்கள், –
இவர்களுடன் எனக்கு ஸம்பந்தம் நித்யமாக இருக்க வேண்டும்.

——————-

வரவரமுநிவர்ய சிந்தா மஹம் தாம் உஷம் தாவகீம்
அவிரதமநுவர்த்த மாநா நமாநா வ மாநா நிமாந் ||
நிரவதி பத பக்தி நிஷ்டாந் அநுஷ்டா நநிஷ்டாநஹம்
ப்ரதி திந மநு பூய பூயோ ந பூயாஸ மாயா ஸ பூ: || 98

வரவரமுநியே! உமது விஷயமான சிந்தையை எப்போதும் அநுபவித்துக் கொண்டு ஓயாது
அஹங்காரம் அவமானம் இவைகளை விட்டு உமது திருவடிகளில் பக்தி செலுத்துகின்ற அநுஷ்டான நிஷ்டர்களான
இந்த பாகவதர்களை தினந்தோறும் அநுபவித்துக் கொண்டு மறுபடியும்
ச்ரமத்துக்குக் காரணம் ஆகாதவனாக ஆகக் கடவேன்.

—————-

வரவரமுநிவர்ய பாதாவுபாதாய ஸௌதாமிநீ
விலஸித விபவேஷு வித்தேஷு புத்ரேஷு முக்தேஷணா: ||
கதி ச நயதி வர்ய கோஷ்டீ பஹிஷ்டீ க்ருதஷ்டீ வநா:
விஜஹதி ஜநி ம்ருத்யு நித்யாநுவ்ருத்யாய தத்யாஹிதம் || 99

வரவரமுநியே! உமது திருவடிகளைச் சரணமாக ஏற்று, மின்னல் போல் விளங்குகிற பெருமைகளிலும்,
தனங்களிலும், புத்ரர்களிடத்திலும் ஆசையை விட்டவர்களுக்கு
எம்பெருமானாருடைய கோஷ்டியிலிருந்து கொண்டு சிலர்
பிறவி மரணம் இவை தொடர்ந்து வருவதால் ஏற்படும் பயத்தை விடுகிறார்கள்.

————————

நிரவதி நிகமாந்த வித்யா நிஷத்யாந வத்யாசயான் |
யதிபதி பத்ம பந்தாநு பந்தாநு ஸந்தாயிந: ||
வரவர முநிவர்ய ஸம்பந்த ஸம்பந்த ஸம்பந்தின: |
ப்ரதிதிநமநுபூய பூயோ ந பூயாஸமாயாஸபூ: || 100

எல்லையற்ற வேதாந்த வித்யையைக் கற்றவர்களும், குற்றமற்ற மனம் படைத்தவர்களும்,
எதிராசருடைய திருவடித் தாமரைகளில் ஸம்பந்தத்தை தினந்தோறும் நினைப்பவர்களும் (ஆன) –
ஹே வரவரமுநியே! உமது ஸம்பந்தம் பெற்றவர்களையும் தினந்தோறும் அநுபவித்துக் கொண்டு
மறுபடி ஆயாஸத்தை அடைந்தவன் ஆக மாட்டேன்.

————–

யன்மூலமாஸ்வயுஜமாஸ்யவதார மூலம் |
காந்தோ பயந்த்ரு யமிந:கருணைக ஸிந்தோ: ||
ஆஸீத ஸத்ஸுகணிதஸ்ய மமாபி ஸத்தா மூலம் |
ததேவ ஜகதப்யுதயைக மூலம் || 101

கருணைக் கடலான ஸ்ரீ மணவாள மாமுனிகளுக்கு ஐப்பசி மாதத்தில்
எந்த மூலம் அவதாரத் திருநக்ஷத்ரம் ஆகிறதோ –
அஸத் என்பவைகளில் கணக்கிடப்பட்ட எனக்கு ஸத்தைக்கு அதுவே காரணமாக ஆயிற்று,
அதுவே ஜகத்துக்கு க்ஷேம காரணமாகவும் ஆகிறது.

யந் மூலம் ஆஸ்வ யுஐமாஸ் யவதார மூலம் -ஐப்பசி மூலம் திரு அவதாரம்
காந்தோ பயந்த்ருய மிந கருணைக ஸிந்தோ -கருணைக் கடலாகவே அன்றோ தேவரீர்
ஆஸீத் அஸத் ஸூகணி தஸ்ய மமா அபி சத்தா -அசத்துக்களில் கடை நிலையில் உள்ள
அடியேனைக்கூட சத்தாக்கி-அருளிய திரு நக்ஷத்ரம்
மூலம் ததேவ ஜகத் அப்யுதயைக மூலம்-ஜகம் உஜ்ஜீவனத்துக்கு மூலம்
மந்த மதியில் உள்ள மானிடரை வானில் உயர்த்தவே அவதாரம்

—————

யதவதரணமூலம் முக்தி மூலம் ப்ரஜானாம் |
சடரிபு முநி த்ருஷ்டாம்நாய ஸாம்ராஜ்ய மூலம் ||
கலி கலுஷ ஸமூலோன் மூலனே மூலமேதத் |
ஸ பவது வரயோகீ ந: ஸமர்த்தார்த்த மூலம் || 102

எந்த வரவரமுநி அவதாரத் திருநக்ஷத்ரமான மூலமானது ப்ரஜைகளுடைய முக்திக்கு காரணமாகவும்,
நம்மாழ்வாருடைய திவ்ய ஸூக்தியான ஸாம்ராஜ்யத்துக்கு மூலமாகவும்
கலியுகத்தால் ஏற்பட்ட பாபத்தை வேருடன் களையக் கூடியதாகவும் இருக்கிறதோ
அப்படிப்பட்ட மணவாளமாமுனிகள் நமக்கு எல்லாப் பொருள்களுக்கும் மூலமாகிறார்.

———————-

மூலம் சடாரி முக ஸூக்தி விவேசநாயா: |
கூலம் கவேரதுஹிது: ஸமுபாகதஸ்ய ||
ஆலம்பநஸ்ய மம ஸௌம்ய வரஸ்ய ஜந்ம |
மூலம் விபாதி ஸதுலம் விதுலம் ச சித்ரம் || 103

ஆழ்வாருடைய திருமுகத்திலுதித்த வாக்குகளைப் பரிசீலிப்பதற்குக் காரணமாயும்
காவேரி நதியின் கரையை அடைந்த எனது ஆலம்பனமான ஸ்ரீ மணவாள மாமுனிகளுடைய
அவதாரமான மூல திருநக்ஷத்ரம் துலா மாதத்துடன் கூடி நிகரற்றதாக, ஆச்சர்யமாக இருக்கிறது.

———————

ஜயது யஸஸா துங்கம் ரங்கம் ஜக த்ரய மங்களம்
ஜயது ஸூ சிரம் தஸ்மிந் பூமா ரமா மணி பூஷணம்
வரத குருணா சார்த்தம் தஸ்மை ஸூபாந் யபி வர்த்தயன்
வர வர முநி ஸ்ரீ மான் ராமானுஜோ ஜயது ஷிதவ் –104-

————–

படதி சதக மேதத் ப்ரத் யஹம் ய ஸூ ஜநாந்
ஸ ஹி பவதி நிதாநம் ஸம்பதா மீப்ஸிதா நாம்
பிரசமயதி விபாகம் பாதகா நாம் குரூணாம்
ப்ரதயதி ச நிதாநம் பார மாப்தும் பவாப்தே –105-

அர்த்த அனுசந்தானம் வல்லவர்களுக்கு
பிரதம மத்யம சரம நிலைகளை இவர்களும் கிடைக்கும்
இவர்கள் கடாக்ஷத்தால் மற்றவர்களுக்கும் அருளுவார்
ஸித்த உபாய நிஷ்டர்கள் இங்கே இருக்கும் வரை கைங்கர்யம் செய்ய வேண்டியதை அருளும்
பாபங்கள் கழியும் -ஸம்ஸார கடல் கடத்தும் -ஞானம் பரப்பும் படி ஆவார்கள்

—————

அநுதிநமநவத்யை: பத்ய பந்தைரமீபி: |
வரவரமுநி தத்வம் வ்யக்த முத்கோஷயந்தம் ||
அநுபதமநுகச்சந் நப்ரமேயம் ச்ருதீநாம் |
அபிலஷித மஸேஷம் ச்ரூயதே ஸேஷசாயீ || 106-

தினந்தோறும் குற்றமற்ற இந்த ச்லோகங்களால் மணவாள மாமுனிகளுடைய உண்மையை
வெளிப்படையாகப் ப்ரகாசிப்பித்து க்கொண்டு அடி தோறும் பின் தொடர்ந்து கொண்டு
வேதங்களுடைய அப்ரமேயமான வஸ்து(வான) ஸேஷ சாயீ கேட்கப் படுகிறார்.

———————-

ஜயது யசஸா துங்கம் ரங்கம் ஜகத் த்ரய மங்களம் |
ஜயது ஸுசிரம் தஸ்மிந் பூமா ரமாமணி பூஷணம் ||
வரத குருணா ஸார்த்தம் தஸ்மை ஸுபாந்யபிவர்த்தயந் |
வரவரமுநி: ஸ்ரீமாந் ராமாநுஜோ ஜயது க்ஷிதௌ || 107

உயர்ந்த கீர்த்தியை யுடைய மூவுலகங்களுக்கு மங்களகரமான ஸ்ரீரங்க திவ்ய தேசம் ஜய சீலமாக இருக்கட்டும்.
வெகு காலமாக அங்கே பூ தேவி ஸ்ரீ தேவிகளுக்கு ஆபரணம் போன்ற பெருமாளும் ஜய சீலமாக இருக்கட்டும்.
வரத குருவுடன் அங்கே சுபங்களை வ்ருத்தி செய்து கொண்டு ஸ்ரீமானான ராமாநுஜ முநியும் மணவாள மாமுநியும் வாழட்டும்.

—————

படதி ஸததமேதத் ப்ரத்யஹம் ய: ஸுஜந்மா |
ஸஹி பவதி நிதாநம் ஸம்பதாமீப்ஸிதாநாம் ||
ப்ரஸமயதி விபாகம் பாதகாநாம் குரூணாம் |
ப்ரதயதி ச நிதாநம் பாரமாப்தும் பவாப்தே: || 108

எந்த நற் பிறவி எடுத்தவன் இந்த நூறு ச்லோகங்களையும் தினந்தோறும் படிக்கிறானோ அவனுக்கு,
இது விருப்பமான ஸம்பத்துகளுக்குக் காரணமாகிறது. பெரிய பாபங்களுடைய பரிபாக தசையைத் தணிக்கிறது.
ஸம்ஸார ஸாகரத்தின் கரையைக் கடக்க முக்ய காரணமாகத் திகழ்கிறது.

அர்த்த அனுசந்தானம் வல்லவர்களுக்கு
பிரதம மத்யம சரம நிலைகளை இவர்களும் கிடைக்கும்
இவர்கள் கடாக்ஷத்தால் மற்றவர்களுக்கும் அருளுவார்
ஸித்த உபாய நிஷ்டர்கள் இங்கே இருக்கும் வரை கைங்கர்யம் செய்ய வேண்டியதை அருளும்
பாபங்கள் கழியும் -ஸம்ஸார கடல் கடத்தும் -ஞானம் பரப்பும் படி ஆவார்கள்

————–

அநுதிந மந வத்யை பத்ய பந்தை ரமீபி
வர வர முநி தத்துவம் வியக்த முத்தோஷ யந்தம்
அநு பத மநு கச்சன் ந ப்ரமேய ஸ்ருதீ நாம்
அபி லஷிதம சேஷம் ஸ்ரூயதே சேஷ ஸாயீ –109-

தினந்தோறும் குற்றமற்ற இந்த ச்லோகங்களால் மணவாள மாமுனிகளுடைய உண்மையை
வெளிப்படையாகப் ப்ரகாசிப்பித்து க்கொண்டு அடி தோறும் பின் தொடர்ந்து கொண்டு
வேதங்களுடைய அப்ரமேயமான வஸ்து(வான) ஸேஷ சாயீ கேட்கப் படுகிறார்.

ஸ்ரீ ரெங்க நாதனே இப்பலன்களை அளித்து அருளுவான்
நமக்கு ஆசை இருந்தால் மட்டும் போதும் என்று அருளிச் செய்து நிகமிக்கிறார்

———

இதி வர வர முநி சதகம் ஸமாப்தம்

———————————————————–

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ ஜீயர் நாயனார் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ ஸ்ரீ எறும்பி அப்பா ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்-