ஸ்ரீ அனந்தனுக்கு ஆயிரம் திரு நாமங்கள்–ஸ்ரீ திருக்குடந்தை டாக்டர்: உ.வே.வெங்கடேஷ்– 471-502-திரு நாமங்கள்–

(திருநாமங்கள் 457[ஸுமுக:] முதல் 470 [நைககர்மக்ருத்] வரை – தேவர்களுக்கு அமுதம் தந்த வரலாறு)

(திருநாமங்கள் 471 முதல் 482 வரை – தர்மமே வடிவெடுத்தவர் திருமால்)

(495-வது திருநாமம் குரு முதல் 502-வது திருநாமம் போக்தா வரை – ஹயக்ரீவ அவதாரத்தின் பெருமைகள்)

————–

471. வத்ஸராய நமஹ (Vathsaraaya namaha)

தர்ஷன் ஹர்ஷன் என்ற இரண்டு நண்பர்கள் பண்டரிபுரத்தில் சந்திரபாகா நதிக்கரையிலே அமர்ந்திருந்தார்கள். தாங்கள் உண்பதற்காக இருவரும் ரொட்டிகள் எடுத்து வந்திருந்தார்கள். தர்ஷன் ஐந்து ரொட்டிகள் வைத்திருந்தார். ஹர்ஷன் மூன்று ரொட்டிகள் வைத்திருந்தார்.அப்போது அந்த வழியே வழிப்போக்கர் ஒருவர் வந்தார். அவர் இருவரையும் பார்த்து, “நான் நீண்ட நாள்களாகப் பசியால் வாடி வருகிறேன்! எனக்கு ஏதாவது கொஞ்சம் ரொட்டி தர முடியுமா?” என்று கேட்டார். தர்ஷனிடம் உள்ள 5 ரொட்டிகளையும், ஹர்ஷனிடம் உள்ள 3 ரொட்டிகளையும் சேர்த்து மூவருக்குமாகச் சமமாகப் பிரிக்க வேண்டும் என்றால் அது சாத்தியமில்லை. எட்டை மூன்றால் வகுக்க முடியாதல்லவா?

அந்த வழிப்போக்கர், “இதற்கு ரொம்ப எளிமையான வழி இருக்கிறது. நீங்கள் ஒவ்வொரு ரொட்டியையும் மூன்று மூன்று துண்டு களாக வெட்டி விடுங்கள். எட்டு ரொட்டிகளையும் மூன்றுமூன்று துண்டுகளாக வெட்டினால், 24 துண்டுகள் கிடைக்கும். அதன்பின் ஆளுக்கு எட்டு துண்டுகள் என்று நாம் எடுத்துக் கொள்ளலாமே!” என்று சொல்ல, இந்த ஆலோசனையும் நன்றாகத்தான் இருக்கிறது என்று தர்ஷன் ஹர்ஷன் இருவருமே ஏற்றார்கள்.

ஆளுக்கு எட்டுஎட்டு ரொட்டித் துண்டுகள் என்று மூவரும் எடுத்துக் கொண்டபின், அந்த வழிப்போக்கர் தர்ஷன் – ஹர்ஷனிடம் எட்டுத் தங்க நாணயங்களைத் தந்து விட்டுப் போனார். தர்ஷன் ஹர்ஷனிடம், “நான்  நான்கு தங்கக் காசுகள் எடுத்துக் கொள்கிறேன். நீ நான்கு தங்கக்காசுகள் எடுத்துக் கொள். நமக்குள் சரிசமமாகப் பிரித்துக் கொள்வோம்!” என்று சொன்னான். ஆனால், ஹர்ஷன் ஒத்துக்கொள்ளவில்லை.

“தர்ஷன்! நீ செய்த தானத்தை விட நான் செய்த தானமே உயர்ந்தது. நீ ஐந்து ரொட்டிகள் வைத்திருந்தாய், நான் மூன்றுதான் வைத்திருந்தேன். ஐந்து ரொட்டிகள் வைத்திருப்பவன் தானம் செய்வது பெரிய விஷயம் இல்லை. மூன்று ரொட்டிகள் இருந்தபோதும் தானம் செய்தேனே, அதுதான் உயர்ந்த தானம். அதனால், எனக்குத் தான் நிறைய தங்கக் காசுகள் தரவேண்டும். சரிசமமாகப் பிரிப்பதை நான் ஏற்க மாட்டேன்!” என்றான்.

இதை தர்ஷன் ஏற்கவில்லை. சரிசமமாகத் தான் பிரிக்க வேண்டும் என்றான். இருவருக்குள்ளும் அது பெரிய வாக்குவாதமானது. இருவரும் ராஜாவிடம் சென்றார்கள். ராஜா வழக்கை விசாரித்து விட்டு, “எத்தனையோ அரசுப் பணிகளுக்கு மத்தியில் இப்படி ஒரு வழக்கா? நாளை பார்க்கலாம்!” என்று சொல்லி இருவரையும் அனுப்பி வைத்து விட்டார். அடுத்த நாள் காலை, ராஜா அரசவைக்கு வந்தார். தர்ஷன் ஹர்ஷன் இருவரும் வந்தார்கள். “தர்ஷனுக்கு ஏழு தங்க நாணயங்களும் ஹர்ஷனுக்கு ஒரு தங்க நாணயமும் வழங்கப்படும்!” என்று ராஜா தீர்ப்பு.

தீர்ப்பின் தாத்பரியம் புரியாமல் எல்லோரும் விழிக்க, ராஜா சொன்னார், “தர்ஷனுக்கும் ஹர்ஷனுக்கும் வழிப்போக்கனாக வந்து காட்சி தந்தவன் சாட்சாத் பாண்டுரங்கன். அதே பகவான்தான் என் கனவிலும் வந்து காட்சி தந்து, எனக்கு ஒரு கணக்கைச் சொல்லிக் கொடுத்தார். தர்ஷனிடம் ஐந்து ரொட்டிகள் இருந்தன. அவற்றை மூன்றுமூன்று துண்டுகளாக வெட்டினால் 15 ரொட்டித் துண்டுகள் தேறும். ஹர்ஷனிடம் மூன்று ரொட்டிகள் இருந்தன.

அவற்றை மூன்றுமூன்று துண்டுகளாக வெட்டினால் ஒன்பது ரொட்டித் துண்டுகள் தேறும். 15 துண்டுகள் வைத்திருந்த தர்ஷன், 7 துண்டுகளைத் தானமாக வழங்கிவிட்டான். 9 துண்டுகளை வைத்திருந்த ஹர்ஷன், ஒரு துண்டுதான் தானமாகக் கொடுத்திருக்கிறான். ஏழு ரொட்டித் துண்டுகள் கொடுத்தவனுக்கு ஏழு தங்கக் காசுகள், ஒரே ரொட்டித் துண்டு கொடுத்தவனுக்கு ஒரு தங்கக் காசு. இதுதான் பாண்டுரங்கன் தீர்ப்பு!” என்று விளக்கினார்.

இதன் மூலம் நாம் உணர்வது என்னவென்றால், நாம் செய்யும் தர்மம் அதர்மம் ஆகியவற்றை எல்லாம் பகவான் நம் கூடவே இருந்து கண்காணிக்கிறார். நாம் தர்மத்தைச் செய்தால் நமக்கு நன்மையை வழங்குகிறார். அதர்மத்தைச் செய்தால், அதற்குரிய தண்டனையை வழங்குகிறார். அந்தத் தர்மத்திலுமே ஏழு ரொட்டித் துண்டு கொடுத்தால் ஏழு தங்கக் காசுகள், ஒரு ரொட்டித் துண்டு கொடுத்தால் ஒரு தங்கக் காசு என்ற ரீதியில், என்ன தர்மம் செய்கிறோமோ அதற்குத் துல்லியமான கூலியைத் தருகிறார்.

இப்படியாக நம்மைக் கண்காணிப்பதற்காக நம் அனைவருள்ளும் எழுந்தருளி இருப்பதாலே, திருமால் ‘வத்ஸர:’ என்று அழைக்கப்படுகிறார்.
அதுதான் விஷ்ணு ஸகஸ்ரநாமத்தின் 471-வது திருநாமம். ‘வத்ஸர:’ என்றால் உள்ளே வசிப்பவர் என்று பொருள்.
நாமும் “வத்ஸராய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லிவந்தால், நம்முடைய தர்மங்களுக்கான சரியான பலன்
நம்மை வந்து சேரும்படி திருமால் நமக்கு அருள்புரிவார்.

———————-

472. வத்ஸலாய நமஹ: (Vathsalaaya namaha)

பெரிய திருமொழியில் திருமங்கை ஆழ்வார் அருளிய அற்புதமான ஒரு பாசுரம்:

“சினவில் செங்கண் அரக்கர் உயிர்மாளச் செற்ற வில்லி என்று கற்றவர் தந்தம்
மனமுள் கொண்டு என்றும் எப்போதும் நின்றேத்தும் மாமுனியை மரமேழ் எய்தமைந்தனை
நனவில் சென்றார்க்கும் நண்ணற்கு அரியானை நான் அடியேன் நறையூர் நின்ற நம்பியைக்
கனவில் கண்டேன் இன்று கண்டமையால் என்கண்ணிணைகள் களிப்பக் களித்தேனே”

அன்று எந்தத் திருமால், ராமனாக அவதரித்து, சீதையைத் தன்னிடம் இருந்து பிரித்து வைத்த ராவணனையும் அரக்கர்களையும் அழித்தாரோ, அதே திருமால் இப்போது நாச்சியார்கோவில் ஸ்ரீநிவாசப் பெருமாளாக அவதரித்து, ஜீவாத்மாக்கள் தன்னை அடைவதற்குத் தடையாக இருக்கும் அனைத்துப் பாபங்களையும் போக்கி அருளிக்கொண்டு இருக்கிறார். தன் பக்தர்களான ஜீவாத்மாக்களுக்கு எப்படி நன்மை செய்யலாம் என்பதைப் பற்றியே அனவரதமும் சிந்தித்துக் கொண்டு இருப்பதால், முனி – எந்நாளும் சிந்தனையில் ஆழ்ந்திருப்பவர் – என்று போற்றப்படுகிறார் அந்த ஸ்ரீநிவாசப் பெருமாள்.

ராமாவதாரத்தில், ராமனின் வலிமை மீது சந்தேகம் கொண்டிருந்த சுக்ரீவனுக்கு நம்பிக்கை ஊட்டுவதற்காக ஒரே பாணத்தால் ஏழு மரங்களைத் துளைத்துக் காட்டினார். கலியுகத்தில், நம்பிக்கை இல்லாதிருக்கும் நம் போன்றோருக்கு நம்பிக்கையை அருள நம்பிக்கை நட்சத்திரமாக நாச்சியார்கோவிலில் கோயில் கொண்டுள்ளார்.தெளிந்த ஞானம் பெற்ற மகான்களாலும் கூடக் காணமுடியாதவனாக விளங்கும் அந்த ஸ்ரீநிவாசன், ஞானமில்லாமல் கலங்கிய மனநிலையில் இருக்கும் அடியேனுக்குத் தன் கருணையால் தரிசனம் தந்தருளினான். அவ்வாறு அவனைத் தரிசித்த அளவிலே, என் கண்கள் களிப்பக் களிப்புற்றேன்!” என்று இப்பாசுரத்தில் தெரிவித்தார் திருமங்கையாழ்வார்.

இந்தத் தமிழ் அமுதைக் கேட்ட நாச்சியார்கோவில் ஸ்ரீநிவாசன், திருமங்கை ஆழ்வாரிடம், “நான் உங்களுக்கு வலிய வந்து இப்படிக் காட்சி தந்தமைக்கு என்ன காரணம் என்று கூறுங்கள் பார்க்கலாம்!” என்றார். அடுத்த பாடலைப் பாடுகிறார் திருமங்கையாழ்வார்:

“தாய்நினைந்த கன்றே ஒக்க என்னையும் தன்னையே நினைக்கச் செய்த தான் எனக்கு
ஆய் நினைந்து அருள்செய்யும் அப்பனை அன்று இவ்வையம் உண்டு உமிழ்ந்திட்ட வாயனை”

“இறைவா! தாய்ப்பசுவின் ஸ்தானத்தில் இருக்கும் நீ, உன் கன்றுக்குட்டியான அடியேன்மீது இரக்கம் கொண்டாய். கன்றுக்குட்டி தன் தாயை நினைப்பது போல், அடியேன் உன்னை நினைத்திருக்கும்படி நீயே அடியேனுக்கு அருள்செய்தாய். நான் உன்னை நினைத்ததை நீ அங்கீகரிக்கவும் செய்து, இப்பேரருளையும் நீயே தந்து விட்டாய்!” என்று இப்பாசுரத்தில் பதில் உரைக்கிறார் ஆழ்வார். இதிலிருந்து நாம் அறிவது என்னவென்றால், தன்னிடம் சரணாகதி செய்யும் அடியார்களைத் தனது கன்றுக்குட்டியாய்க் கருதி, அவர்கள் மீது அன்பு செலுத்தி, அவர்களின் மனங்களுக்குள் திருமால் குடிவந்துவிடுகிறார். அந்த பக்தர்களையும் தன்னுள் நிலைநிறுத்தி விடுகிறார்.

திருமங்கையாழ்வார் என்னும் கன்றுக்குட்டி, தாய்ப்பசுவான ஸ்ரீநிவாசனை நினைக்கும்படி, ஸ்ரீநிவாசன் அருள்புரிந்தார். அதன்விளைவாக, அவர் மனதில் ஸ்ரீநிவாசன் குடிகொண்டார். இன்றும் திருவாலி திருநகரியில் எழுந்தருளியிருக்கும் திருமங்கை ஆழ்வாரின் திருமார்பில், பதக்க வடிவில் நாச்சியார்கோவில் ஸ்ரீநிவாசப் பெருமாள் எழுந்தருளியிருப்பதைக் காணலாம்.

இப்படித் தாய்ப்பசு கன்றிடம் அன்பு காட்டுவது போல், சரணாகதியானவர்களிடம் அன்பு காட்டி, அவர்களுக்குள் வசிப்பதால், திருமால் ‘வத்ஸல:’ என்று அழைக்கப்படுகிறார். ‘வத்ஸல:’ என்றால் குழந்தைகளிடம் அன்பு காட்டுபவர் என்று பொருள். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 472-வது திருநாமம்.“வத்ஸலாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் மீது திருமால் எல்லையற்ற தாயன்பைப் பொழிந்தருள்வார்.

————

473. வத்ஸிநே நமஹ: (Vathsiney namaha)

கண்ணன் பசுக்கள், எருமைகள், ஆடுகள் ஆகிய மூன்றையுமே மேய்த்திருக்கிறான் என்று புராணங்களைப் பார்க்கும்போது நமக்குத் தெரிய வருகிறது. ஆனாலும், நாம் எந்தத் திருக்கோயிலுக்குச் சென்றாலும், அங்கே ராஜகோபாலனாகப் பசுவோடுதான் கண்ணன் காட்சி தருகிறானே தவிர, எருமையோடோ ஆடுகளோடோ கண்ணன் காட்சி தருவதில்லை. இதற்கு என்ன காரணம் என்று சிந்தித்தேன்.

அடியேனுடைய ஸ்ரீபாஷ்யாதி கிரந்த ஆசார்யன் டாக்டர் ஸ்ரீஉ.வே.கருணாகராச்சாரியார் சுவாமி, நகைச்சுவையோடு ஒரு விஷயம் கூறுவார். “எருமைமாடு யமனுடைய வாகனமாக இருப்பதாலே, கண்ணனை யமன் என்று தவறாகப் புரிந்துகொண்டு மக்கள் அஞ்சி விலகிவிடுவார்களோ எனக் கருதி, எருமையைத் தவிர்த்திருப்பார்கள். அவ்வாறே ஆடு என்பதும் வேறு நாடுகளிலும், மதங்களிலும் பயன்படுத்தப்படுவதால், கண்ணன் எந்த மதம் என்று கலக்கம் பிறக்க வாய்ப்பு வரும் என்று கருதி ஆட்டைத் தவிர்த்திருப்பார்கள். மீதமுள்ளது பசுதான், அதனால் அதனைப் பயன்படுத்துகிறார்கள்!” என்று ஹாஸ்யமாக ரசித்துச் சொல்வார்.

அந்த ஆசார்யரது திருவடிகளை அடியேன் தியானித்தபோது, அவரது திருவருளால் இதில் மற்றொரு விஷயம் பிடிபட்டது. மாடு, ஆடு வேறுபாட்டுக்குள் போகாமல், அவை உணர்த்தும் தத்துவங்களின் அடிப்படையில் மட்டும் இக்கருத்தை அணுகுமாறு வேண்டுகிறேன். என்னவென்றால், பசுமாடு சத்துவ குணத்தைக் குறிக்கிறது. ஆடு ரஜோகுணத்தைக் குறிக்கிறது. எருமை மாடு தமோ குணத்தைக் குறிக்கிறது.

பசு, எருமை, ஆடு ஆகிய மொத்தக் கால்நடைகளையும் மேயவிட்டுவிட்டுக் கண்ணன் ஒரு மரத்தின் நிழலில் அமர்ந்து கொள்வான். அவற்றுள் எருமைகளும் ஆடும் புல் மேய்வதிலேயே தங்களின் மொத்தக் கவனத்தையும் செலுத்தி விட்டுக் கண்ணனையே மொத்தமாக மறந்துவிடுமாம். ஆனால், பசுமாடுகள் மட்டும் கண்ணனின் குழலோசையில் மனதைப் பறிகொடுத்து, கண்ணனின் திருவடிகளையே நாடி வந்து, அத்திருவடித் தாமரைகளில் பொங்கும் தேனைப் பருகியபடி இருக்குமாம்.

இது உணர்த்துவது என்னவென்றால், இவ்வுலகில் உள்ள பல்வேறுபட்ட உயிர்களுக்குள், எருமை மாட்டால் உருவகப் படுத்தப்படும் தமோகுணம் மிக்கவர்களும், ஆடுகளால் உருவகப் படுத்தப்படும் ரஜோ குணம் மிக்கவர்களும் புல் மேய்வது போல் உலகியல் விஷயங்களை அனுபவித்து இன்பம் துய்ப்பதையே தங்களது முக்கிய நோக்கமாகக் கொண்டு, கண்ணனாகிய இறைவனை மறந்து தங்கள் காலத்தைக் கழிக்கிறார்கள்.

ஆனால், பசு மாடுகளால் உருவகப் படுத்தப்படும் சத்துவகுணம் மிக்கவர்கள், உலகியல் விஷயங்களாகிய புல்லை மேய்வதில் மனம் செலுத்தாமல், இறைவனான கண்ணனின் திருவடிகளை அடிபணிந்து, அவனையே சிந்தித்தபடி, அவனுக்குத் தொண்டுசெய்து வாழ்ந்து உய்கிறார்கள்.அதனால்தான் திருக்கோயில்களில் கண்ணனுக்கு அருகில் பசுமாடும், பசுங்கன்றுகளும் மட்டுமே நிற்பதாகச் சித்தரித்துள்ளார்கள். பல புகைப்படங்களிலும் கூட, எருமைகளும் ஆடுகளும் வெவ்வேறு திசைகளில் மேய்ந்துகொண்டிருக்க, பசுமாடு மட்டும் கண்ணன் திருவடிகளை வருடியபடி இருப்பதைக் காணமுடிகிறது.

ஆனாலும் கண்ணன், தன்னைக் கணிசிக்காத எருமை மாடுகளையோ, ஆடுகளையோ கைவிடுவதில்லை. பசுமாடுகளை மேய்ப்பது போலவே அவற்றையும் மேய்த்து அவைகளுக்குத் தேவையான உணவையும் அளித்துக் கொண்டுதான் இருக்கிறான். அதுபோலத்தான், இறைவனை அண்டாதவர்களுக்கும் கூட இறைவன் நன்மையைச் செய்து, அவர்கள் மெல்லமெல்லப் பக்குவம் அடையும்படி அருள்புரிந்து, அவர்களும் தன்னை வந்தடைய வழிகாட்டிக் கொண்டேதான் இருக்கிறான்.

இப்படி உயிர்கள் அனைத்தையும் தன் கன்றுகளாகக் கருதி, அவைகளிடம் அன்பு காட்டும் தாயாகத் திருமால் விளங்குவதாலே, அவர் ‘வத்ஸீ’ என்று அழைக்கப்படுகிறார். வத்ஸ என்றால் கன்றுக்குட்டி. ‘வத்ஸீ’ என்றால் கன்றுகளை உடையவர். இங்கே ஜீவாத்மாக்களே திருமாலுக்குக் கன்றுகளின் ஸ்தானத்தில் உள்ளார்கள் என்பதை இத்திருநாமம் குறிக்கிறது. ‘வத்ஸீ’ என்பதே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 473-வது திருநாமம்.“வத்ஸினே நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களைக் கண்ணன் நல்வழிப்படுத்திக் காத்தருள்வான்.

—————

474. ரத்னகர்ப்பாய நமஹ (Rathnagarbhaaya namaha)

சுமார் பத்து வருடங்கள் முன்பு கேரளாவில் உள்ள திருச்சூர் பேருந்து நிலையத்தில் ஒரு பிச்சைக்காரர் பிச்சை எடுத்துக் கொண்டிருந்தார். குருவாயூரப்பனின் பெருமைகளையும், குருவாயூரப்பனுக்குச் சமர்ப்பிக்கப்படும் துலாபாரக் காணிக்கையைப் பற்றியும் அவர் கேள்விப்பட்டார். உடனே, “குருவாயூரப்பா! இன்று பிச்சைக்காரனாக இருக்கும் என்னை, நீ மட்டும் கோடீஸ்வரனாக ஆக்கிவிட்டால், உனக்கு என் எடைக்கு எடை தண்ணீரைத் துலாபாரக் காணிக்கையாகச் சமர்ப்பிக்கிறேன்!” என்று மனதுக்குள் வேண்டிக் கொண்டார். விரைவிலேயே அந்தப் பிச்சைக்காரர், கையில் ஒரு லாட்டரி சீட்டு கிடைத்ததாம்.

அந்த லாட்டரி சீட்டுக்கு பம்பர் பரிசாக ஒரு கோடி அவருக்குக் கிடைத்துவிட்டது. கண்கண்ட தெய்வமான குருவாயூரப்பன் செய்த இன்னருளை நினைத்து வியந்து போனார் அந்த நபர். பிரார்த்தனை செய்துகொண்ட படிக்காணிக்கையைச் செலுத்தி விடலாம் என்ற முடிவோடு குருவாயூரப்பனின் கோவிலுக்குச் சென்றார். ஆனால், அந்தப் புதிய கோடீஸ்வரருடைய மனதில் ஒரு சிறிய குறை இருந்ததாம். “குருவாயூரப்பனின் பேரருளும் கருணையும் மிகவும் உயர்ந்ததாக இருக்க, அவனுக்குக் காணிக்கையாக வெறும் தண்ணீரையா அளிப்பது?” என்று சிந்தித்து, தண்ணீருக்குப் பதிலாக எடைக்கு எடை கற்கண்டு சமர்ப்பிக்கத் தீர்மானித்தார் அவர்.

துலாபாரத்தின் ஒரு தட்டில் கோடீஸ்வரர் அமர்ந்தார். மறுதட்டில் அவருடைய எடைக்கு இணையாகக் கற்கண்டை வைத்தார்கள். எவ்வளவு மூட்டை மூட்டையாகக் கற்கண்டு வைத்தாலும், அந்தக் கற்கண்டின் அளவு இவரது எடைக்கு நிகராக வரவில்லை. சுமார், 150 கிலோவுக்கு மேல் கற்கண்டு வைத்தும் கோடீஸ்வரர் அமர்ந்த தட்டுதான் கீழே இருந்தது.அதன்பின் திருக்கோயில் அர்ச்சகரை அழைத்து என்ன செய்வது என்று கேட்டார்கள்.

அவர் சிந்தித்துப் பார்த்து விட்டு, “நீங்கள் கற்கண்டு துலாபாரம்தான் பிரார்த்தித்திருந்தீர் களா? அல்லது வேறு ஏதாவது வேண்டிக் கொண்டீர்களா?” என்று கேட்டார். கோடீஸ்வரர், “நான் தண்ணீரைத் தான் எடைக்கு எடை தருவதாக வேண்டிக் கொண்டிருந்தேன். ஆனால், இவ்வளவு செல்வத்தைக் குருவாயூரப்பன் அருளி இருக்கையில், வெறும் தண்ணீரையா அவனுக்குக் கொடுப்பது? அதனால்தான் எடைக்கு எடை கற்கண்டை அளிக்கலாம் என முடிவெடுத்து விட்டேன்!” என்றார்.

அர்ச்சகர், “நீங்கள் என்ன வேண்டிக் கொண்டீர்களோ அதைக் கொடுத்தால்தான் குருவாயூரப்பன் ஏற்பான். அவன் என்ன செல்வம் இல்லாதவனா?  சொத்து இல்லாதவனா?  இந்தப் பிரபஞ்சம் அனைத்துமே அந்த பகவானின் சொத்துதான். நீங்கள் துலாபாரம் சமர்ப்பித்தால், உங்கள் பக்தியின் எடையைத்தான் குருவாயூரப்பன் பார்க்கிறானே ஒழிய, நீங்கள் சமர்ப்பிக்கும் பொருளின் எடையை அவன் பார்ப்பதில்லை. நீங்கள் கொடுக்கும் பொருளுக்காக அருள்புரிபவன் அல்லன் அவன். நீங்கள் சமர்ப்பிக்கும் பொருளால் புதிதாக அவனுக்குச் சொத்து வரவேண்டிய தேவையும் இல்லை. பிரார்த்தித்ததைச் சரியாகச் சமர்ப்பியுங்கள்!” என்றார்.

அவ்வாறே எடைக்கு எடை தண்ணீரைக் காணிக்கையாக இவர் சமர்ப்பித்தவாறே, துலாபாரம் நேராக நின்றது. காணிக்கையைக் குருவாயூரப்பனிடம் சமர்ப்பித்து விட்டு,குருவாயூரப்பனிடம் சென்ற கோடீஸ்வரர், “பகவானே!  அடியேனுக்குக் கிடைத்த இந்த ஒரு கோடி ரூபாய் செல்வமும் கூட உன் சொத்தில் இருந்து நீ அருளியது தானே? அதை உணராமல் உனக்குப் புதிதாக ஒரு சொத்தை நான் தருவதாக எண்ணி விட்டேனே! தவறு! என்னை மன்னித்தருள்வாயாக! எல்லையில்லாத சொத்தை உடைய நீ, உன் அடியார்கள் விரும்பினால், அவர்களுக்கு அச்செல்வத்தை அருள்கிறாய் என்று உணர்ந்தேன்!” என்று கூறிவிட்டுத் தன் இல்லம் திரும்பினார்.

இதிலிருந்து நாம் உணர்வது என்னவென்றால், எல்லையில்லாத சொத்துகளை உடைய திருமால், செல்வம் வேண்டி வரும் அடியார்களுக்கு அவர்கள் விரும்பும் செல்வத்தை அருள்கிறார். எனவே, நம்மிடம் செல்வம் இருக்கிறது என்று நாம் கர்வம் கொள்ளாமல், அவன் அருளிய செல்வம் என்று உணர்ந்து நன்றியுடன் இருப்பதே நலம்.

இவ்வாறு எல்லையில்லாத செல்வத்தோடு திகழ்வதால் திருமால் ‘ரத்னகர்ப்ப:’ என்று அழைக்கப்படுகிறார். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 474-வது திருநாமம்.“ரத்னகர்ப்பாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு நற்செல்வம் குறைவின்றி நிறையும்படித் திருமால் அருள்புரிவார்.

—————–

475. தனேஸ்வராய நமஹ (Dhaneshwaraaya namaha)

கண்ணபிரானின் பால்ய சினேகிதரான குசேலர் மிகவும் வறுமையில் வாடிவந்தார். அவரது மனைவியின் ஆலோசனையின் பேரில், நான்கு கைப்பிடி அவலை எடுத்துக் கொண்டு, தன் இளமைக்காலத்து நண்பன், கண்ணனைச் சந்திப்பதற்காகத் துவாரகைக்குச் சென்றார் குசேலர்.துவாரகையிலே பிரம்மாண்டமான அரண்மனையில், ரத்தினங்களால் இழைக்கப்பட்ட பொன் சிம்மாசனத்தில் அமர்ந்திருந்த கண்ணன், குசேலரைக் கண்டதும் எழுந்து வந்து அவரை வரவேற்றான். தான் அதுவரை அமர்ந்திருந்த ஆசனத்தில் குசேலரை அமர்த்தினான். அதுவரை தனக்குச் சாமரம் வீசிக்கொண்டிருந்த ருக்மிணியிடம் குசேலருக்குச் சாமரம் வீசுமாறு கூறினான். அவளும் அவ்வாறே செய்தாள்.

பின், குசேலரின் பாதங்களுக்குப் பூஜை செய்து அவரது திருவடி நீரைத் தன் தலை மீதும், ருக்மிணியின் தலைமீதும் தெளித்துக்கொண்டான் கண்ணன். மேற்கொண்டு குசேலரைக் குசலம் விசாரித்த கண்ணன், “எனக்காக என்ன எடுத்து வந்திருக்கிறீர்கள்?” என்று குசேலரைப் பார்த்துக் கேட்டான். கண்ணனின் பிரம்மாண்ட அரண்மனை, அங்கே அவன் அனுபவித்து வரும் ராஜபோகங்கள், அவனது ஆடை அலங்காரங்கள் போன்றவற்றைப் பார்த்துப் பிரமித்துப் போன குசேலர், நாம் வெறும் அவல் கொண்டு வந்திருக்கிறோம் என்று சொன்னால், அது கண்ணனின் பெருமைக்கு இழுக்காக இருக்குமோ என்று கருதி ஏதும் பேசாமலேயே இருந்துவிட்டார்.

ஆனால், கண்ணன் குசேலரோடு உரையாடிக் கொண்டிருந்த வேளையில், அவரது மேலாடைக்குள்ளே ஒளித்து வைத்திருந்த அவல் மூட்டையைப் பார்த்துவிட்டான். அதென்ன மூட்டை என்று கேட்டபடி அதை உருவிப் பிரித்துப் பார்த்தான். நான்கு பிடி அவல் அதில் இருந்தது.

முதல் பிடி அவலை எடுத்து கண்ணன் தனது வாயில் போட்டுக் கொண்டான். அடுத்த பிடி அவலை ருக்மிணிக்கு அளித்தான். தொடர்ந்து இன்னொரு பிடி அவலைத் தன் வாயில் கண்ணன் போட முற்படுகையில், ருக்மிணி கண்ணனைத் தடுத்து, “சுவாமி! நீங்கள் குசேலருக்குச் செல்வத்தை அருள்வதற்கு அந்த முதல் பிடி அவலே போதுமானதாயிற்றே. அதற்கு மேலும் ஒரு பிடி அவலை உண்டால்தான் அருள் புரிவீர்களா?” என்று கேட்டாளாம் ருக்மிணி.

அதற்கு கண்ணன் ரகசியமாக ருக்மிணியிடம், “ருக்மிணி! உனக்குத் தெரியாதா? ஏற்கனவே, தான் குசேலர் வீட்டில் தங்கமழை பொழிந்தாகிவிட்டதே!” என்றானாம். “எனக்குத் தெரியாமல் எப்போது பொழிந்தீர்கள்?” என்று ருக்மிணி தன் பார்வையாலேயே கேட்டாள்.அதற்கு ருக்மிணியின் காதில் கண்ணன், “குசேலர் இத்தனை நாட்கள் வறுமையில் வாடியதற்குக் காரணம் அவரைப் பிடித்திருந்த தரித்திரம் எனப்படும் அலக்ஷ்மியே ஆகும்.

அந்த அலக்ஷ்மி அவரை விட்டு நீங்க வேண்டும் என்பதற்காகத் தான் உன்னை அழைத்து அவருக்குச் சாமரம் வீசச் சொன்னேன். லக்ஷ்மியான நீ சாமரம் வீசியபின், உன் அக்காளான அலக்ஷ்மி அங்கே இருக்க மாட்டாள் இல்லையா? எனவே நீ எப்போது சாமரம் வீசினாயோ, அப்போதே தங்கமழை அவர் வீட்டில் பொழிந்துவிட்டது. அவர்மீது உள்ள அன்பினால் அவர் தந்த அவலை வாங்கி உட்கொண்டேனே ஒழிய, அவலுக்காகத் தங்க மழை பொழியவில்லை. அவரது அன்புக்காக அப்போதே பொழிந்துவிட்டேன்!” என்று கூறினான்.

ஆனால், அது குசேலருக்குத் தெரியாதே என்றாள் ருக்மிணி. இப்போது சொல்ல வேண்டாம் அவரே தன் இல்லம் திரும்பும் போது அனைத்தையும் புரிந்துகொள்வார் என்று சொல்லிவிட்டான் கண்ணன். இப்படித் தனது அடியார்களுக்குச் செல்வத்தை அருளும் போது, காலம் தாழ்த்தாமல் மிக விரைவாக அந்தச் செல்வத்தை அவர்களுக்கு அள்ளி வழங்கிவிடுவதால், திருமால் ‘தனேஸ்வர:’ என்று அழைக்கப்படுகிறார்.

‘தன’ என்றால் செல்வம், ‘ஈஸ்வர:’ என்றால் இவ்விடத்தில் விரைந்து அருள்பவர் என்று பொருள். ‘தனேஸ்வர:’ என்றால் செல்வத்தை விரைந்து அருள்பவர் என்று பொருள். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 475-வது திருநாமம்.“தனேஸ்வராய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லிவரும் அன்பர்களுக்கு விரும்பிய செல்வம் விரைவில் கிடைக்கும்படித் திருமால் அருள்புரிவார்.

———————-

476. தர்மகுபே நமஹ (Dharmagupey namaha)

காஞ்சிபுரத்தில் சுவாமி வேதாந்த தேசிகன் வாழ்ந்துவந்த காலம். அதே காஞ்சியில் வசித்து வந்த ஒரு பிரம்மச்சாரிக்குத் திருமணம் செய்து கொள்ள வேண்டும் என்ற விருப்பம் ஏற்பட்டது. ஆனால், அக்காலத்தில் மாப்பிள்ளை வீட்டார், பெண் வீட்டாருக்குக் `கன்யாசுல்கம்’ என்று செல்வத்தை அளித்துத்தான் திருமணம் செய்து கொள்ள வேண்டும் என்ற வழக்கம் இருந்தது. ஏழையான இந்த பிரம்மச்சாரி கன்யாசுல்கம் கொடுப்பதற்குச் செல்வம் வேண்டிக் காஞ்சியில் உள்ள பலரை அணுகினான்.

அவர்களுள் சிலரிடம் பணம் இருந்தாலும் அதைத் தருவதற்குரிய மனம் இல்லாததால், அவர்கள் பிரம்மச்சாரியிடம், “நம் வரதராஜப் பெருமாள் கோயிலில் வேதாந்த தேசிகர் என்று ஒருவர் இருக்கிறாரே! அவர்தான் இந்த ஊரிலேயே பெரிய செல்வந்தர்! நீ அவரது உதவியைப் போய் நாடு!” என்று சொல்லி அனுப்பி வைத்தார்கள். உண்மையில் சுவாமி வேதாந்த தேசிகன், பேரருளாளப் பெருமாளையும் பெருந்தேவித் தாயாரையுமே தமக்குச் செல்வமாகக் கொண்டு வாழ்ந்து வந்தாரே ஒழிய, உலகியல் செல்வத்தை எல்லாம் அவர் கையாலும் தொட்ட தில்லை. அவரைச் சோதித்துப் பார்ப்பதாக எண்ணி இந்த பிரம்மச்சாரியை அவரிடம் சிலர் அனுப்பி வைத்தார்கள்.

அந்த பிரம்மச்சாரியும் அவர்களின் கூற்றை நம்பி சுவாமி வேதாந்த தேசிகனிடம் சென்று தான் திருமணம் செய்துகொள்வதற்குரிய செல்வம் வேண்டும் என்று கேட்டான். “நீ எதற்காகத் திருமணம் செய்துகொள்ள விரும்புகிறாய்?” என்று கேட்டார் தேசிகன். அப்போது அந்த பிரம்மச்சாரி, “நான் வேதங்களைக் கற்று விட்டேன். மேற்கொண்டு அந்த வேதங்கள் கூறும் தருமங்களை வாழ்வில் பின்பற்ற வேண்டும் என்று விரும்புகிறேன். அதைச் செய்ய வேண்டும் என்றால் ஒரு நல்ல இல்வாழ்க்கை வேண்டும் அல்லவா? அதற்காகத்தான் திருமணம் செய்து கொள்ள விரும்புகிறேன்!” என்றான்.

இதைக் கேட்டு வியந்தார் தேசிகன். “வெறும் இல்லற சுகத்தில் நாட்டம் கொள்ளாமல், இறைவனுக்கு ஆராதனமான தருமத்தை அனுஷ்டிக்க விரும்பி இவன் இல்வாழ்க்கையில் ஈடுபட விரும்புகிறானே!” என்று பெருமைப்பட்டார். அந்த பிரம்மச்சாரியைக் காஞ்சிபுரத்தில் கல்யாணகோடி விமானத்தின் கீழே கோயில் கொண்டுள்ள பெருந்தேவித் தாயாரின் சந்நதிக்கு அழைத்து வந்தார். பெருந்தேவித் தாயாரைக் குறித்து `ஸ்ரீஸ்துதி’ என்ற அற்புதமான துதியை இயற்றி அருளினார் தேசிகன். அதிலே,

“யோகாரம்ப த்வரிதமனஸோ யுஷ்மத் ஐகாந்த்ய யுக்தம்
தர்மம் ப்ராப்தும் ப்ரதமம் இஹ யே தாரயந்தே தனாயாம்
தேஷாம் பூமேர் தனபதி க்ருஹாத் அம்பராத் அம்புதேர் வா
தாரா நிர்யாந்தி அதிகம் அதிகம் வாஞ்சி தானாம் வஸூனாம்”
என்ற பதினாறாவது ஸ்லோகத்தை வேதாந்த தேசிகன் சொன்னவாறே, பெருந்தேவித் தாயார் தங்கமழையை அங்கே அப்போதே பொழிந்து விட்டாள். “இல்லற தருமத்தை அனுஷ்டிக்க விரும்பி, யார் ஒருவர் திருமகளையும் திருமாலையும் நாடி வருகிறார்களோ, அவர்களுக்கு பூமியில் இருந்தும் குபேரன் வீட்டில் இருந்தும் வானில் இருந்தும் கடலில் இருந்தும் எல்லாச் செல்வங்களும் வந்து மழையாகக் கொட்டும்!” என்பது இந்த ஸ்லோகத்தின் பொருள். பெருந்தேவித் தாயார் பொன்மழை பொழிந்த இக்காட்சி இன்றும் காஞ்சி பெருந்தேவித் தாயார் சந்நதியின் பிராகாரத்தில் சித்திர வடிவில் சித்தரிக்கப் பட்டுள்ளது.

செல்வத்துடன் புறப்பட்ட பிரம்மச்சாரி, தேசிகனிடம், “சுவாமி! பெருமாளும் தாயாரும் அடியேனுக்கு அளவுக்கு அதிகமான செல்வத்தைத் தந்து விட்டார்களே! இதனால் என் மனம் மாறி, தருமத்தையும் நான் மறந்து, ஒருவேளை செருக்குற்றுச் சுகபோகத்தில் திளைக்கத் தொடங்கிவிட்டால் என்ன ஆவது?” என்று கேட்டார்.

அதற்கு தேசிகன், “இது நீயாகத் தேடிய செல்வம் அன்று. திவ்ய தம்பதியர் அருளிய செல்வம். நாமாக ஈட்டிய செல்வமாக இருந்தால், அது நமக்கு கர்வத்தைக் கொடுக்கும். திவ்ய தம்பதியர் நமக்குச் செல்வத்தை அருளினால், செல்வத்தை அருளியதோடு அப்படியே விட்டு விடாமல், நாம் அதைக் கொண்டு அறவழியால் வாழ்கிறோமா என்பதையும் அவர்களே கண்காணித்து நம்மைக் காப்பார்கள். தன் அடியார்கள் தர்மத்தில் இருந்து விலகாமல் எப்போதும் காக்கும் அந்தப் பேரருளாளனும், பெருந்தேவியும் துணை நிற்க நீ அஞ்ச வேண்டாம்!” என்று சொல்லி அனுப்பி வைத்தார்.

இப்படி அடியார்கள் தருமத்தில் இருந்து விலகாமல் அவர்களைக் காப்பதால் திருமால் ‘தர்மகுப்’ – அடியார்களைத் தருமத்தில் இருந்து விலகாதபடி காப்பவர் – என்று அழைக்கப்படுகிறார். அதுவே, ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 476-வது திருநாமம்.“தர்மகுபே நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள், தருமத்தில் இருந்து என்றும் விலகாதபடி திருமால் காத்தருள்வார்.

—————–

477. தர்மக்ருதே நமஹ (Dharmakruthey namaha)

பட்டாபிஷேகத்தைத் துறந்து ராமன் வனவாசம் புறப்படும் சமயத்தில், தன் தாயான கௌசல்யாதேவியைச் சந்தித்து விடைபெறுவதற்காக அவளது அரண்மனைக்குள்ளே நுழைந்தான் ராமன். அவனை வரவேற்று ரத்தின சிம்மாசனத்தில் அமரச் சொன்னாள் கௌசல்யா. ஆனால் ராமன், “அம்மா! நான் தர்ப்பைப் புல்லால் ஆன ஆசனத்தில் தான் அமர வேண்டும். சிம்மாசனத்தில் அமரக்கூடாது. தந்தை என்னைப் பதினான்கு வருடங்கள் வனவாசம் மேற்கொள்ளுமாறு ஆணையிட்டிருக்கிறார்.

அதை நிறைவு செய்துவிட்டு உங்களை வந்து மீண்டும் சந்திக்கிறேன்!” என்றான்.இதைக் கேட்டு அதிர்ந்து போனாள் கௌசல்யா. “என்ன ராமா சொல்கிறாய்? உனக்கு இன்று பட்டாபிஷேகம் என்று நாங்கள் எல்லாரும் எதிர்பார்த்துக் கொண்டிருக்க, வனவாசம் என்கிறாயே! உன்னைப் பிரிந்து நான் எப்படி உயிர் வாழ்வேன்? என் உயிரை மாய்த்துக்கொள்ளும் சக்தி ஒருவேளை எனக்கு இருந்தால் இப்போதே என் உயிரை விட்டுவிடுவேன்! ராமா! என்னை விட்டு நீ போகவே கூடாது!” என்றாள்.

மேலும், “ராமா! நான் உனக்கு உயர்ந்த தருமம் ஒன்றைச் சொல்கிறேன்! அதைச் செய்! தந்தை சொல் மிக்க மந்திரம் இல்லை என்ற தருமத்தை மனதில் கொண்டு வனம் போக விரும்பினாய்! ஆனால், இந்த உலகிலேயே மிகவும் உத்தமமான தருமம், தாய்க்குத் தனயன் பணிவிடை செய்வதே ஆகும். இப்போது உன் தாயான நான் ஆணை இடுகிறேன். எனக்குப் பணிவிடை செய்து கொண்டு, நீ அயோத்தியில் இருக்க வேண்டும்!” என்று ராமனுக்கு ஆணை இட்டாள் கௌசல்யா.

அதற்கு ராமன், “தாயே! நீங்கள் சொன்னது மிகவும் உயர்ந்த தருமம்தான். அதில் சந்தேகமே இல்லை. ஆனால், தந்தையின் சொல்படி வனவாசம் என்ற ஒரு விரதத்தை நான் ஏற்கனவே தொடங்கி விட்டேன். இப்படித் தொடங்கிய ஒரு விஷயத்தில் இருந்து பின்வாங்குவது என்பது தருமம் ஆகாது. மேலும், நான் தருமத்தின் வழி நடக்க விரும்புவோருக்கு எல்லாம் முன்மாதிரியாக இருக்க விழைகிறேன். நானே இப்போது திடீரென்று, தந்தை சொல் மிக்க மந்திரம் இல்லை என்ற தருமத்தில் இருந்து விலகி, தாய் சொல்லைத் தட்டாதே என்ற தருமத்தைக் கடைபிடிக்கப் போகிறேன் என்று சொன்னால், அது பின்னால் வருவோருக்குக் குழப்பத்தையே விளைவிக்கும்.

எனவே, தாயே! நீங்கள் இட்ட கட்டளையை அவசியம் நான் நிறைவேற்றத் தான் போகிறேன். அதை நான் மீற மாட்டேன். ஆனால், முதலில் தந்தையின் கூற்றுப்படி பதினான்கு வருட வனவாசத்தை நிறைவு செய்து விடுகிறேன். அதன்பின் நாட்டுக்குத் திரும்ப வந்து, உங்களுக்குக் கூடவே இருந்து அனைத்து விதமான பணிவிடைகளையும் செய்து உங்கள் கட்டளையையும் நிறைவேற்றுகிறேன்!” என்றான்.

இனியும் ராமனைத் தன்னால் தடுக்க முடியாது என்று உணர்ந்து விடுகிறாள் கௌசல்யா. அதனால், பலவிதமான ஆசீர்வாத வார்த்தைகளைச் சொல்லி ராமனைக் காட்டுக்கு வழியனுப்பி வைக்கிறாள் கௌசல்யா தேவி. இதிலிருந்து, தருமத்தில் இருந்து இம்மிகூட விலகாமல் ராமன் பின்பற்றிக் காட்டினான் என்பதை நம்மால் அறிய முடிகிறதல்லவா? தருமங்களை உலகுக்கு விதித்தவரும், உலகியல் சட்ட திட்டங்களுக்கு எல்லாம் அப்பாற்பட்டவருமான திருமால், தானே ராமனாக அவதரித்தார்.

அந்தத் திருமால் எதற்காக இவ்வளவு தூரம் அந்தத் தருமத்தைப் பின்பற்றி நடக்க வேண்டும் அத்தகைய தேவை அவருக்கு உள்ளதா? அவர் தருமங்களுக்கு எல்லாம் அப்பாற்பட்டவர் தான். ஆனால், மனிதர்கள் எல்லோரும் தருமத்தைப் பின்பற்றி அதன்வழி நடக்க வேண்டும் என்று திருமால் நினைக்கிறார். அதனால், தானே முன்னுதாரணமாக இருந்து பிறருக்கு வழிகாட்டி, அவர்களும் தரும வழியில் நடக்கும்படிச் செய்கிறார்.

அதனால்தான் திருமால் ‘தர்மக்ருத்’ என்று அழைக்கப்படுகிறார். தர்மக்ருத் என்றால் தருமத்தைக் கடைப்பிடிப்பவர் என்று பொருள். அவருக்கு அதைப் பின்பற்ற வேண்டிய அவசியம் இல்லாவிட்டாலும், அடியவர்களான நாம் தருமத்தில் இருந்து விலகிவிடக் கூடாது என்பதற்காக அவர் தருமத்தைக் கடைப்பிடிக்கிறார். ‘தர்மக்ருத்’ என்பதே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 477-வது திருநாமம்.“தர்மக்ருதே நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்குத் தரும சிந்தனை என்றும் நிலைக்கும்படி திருமால் அருள்புரிவார்.

————-

478. தர்மிணே நமஹ (Dharminey namaha)

சீதையோடும் லக்ஷ்மணனோடும் வனவாசம் புறப்பட்டுச் சென்ற ராமன், வனவாசத்தின் இரண்டாம் நாள் இரவு வத்ச தேசத்தில் உள்ள ஒரு மரத்தடியில் தங்கினார்கள். அங்கே சயனித்தபடி தன் தாயான கௌசல்யாவை நினைத்து வருந்தி அழுதான் ராமன்.அதைக் கண்ட லட்சுமணன், “அண்ணா! நீங்கள் அன்னை கௌசல்யாவின் பேச்சைக் கேட்டு நாட்டிலேயே இருந்திருக்கலாமே!” என்று கேட்டான். ஆனால் ராமனோ, “இல்லை லட்சுமணா! தந்தை முதலில் கட்டளையிட்டு, அதை நான் ஏற்றபின் நடுவில் அந்த நிலைப்பாட்டை மாற்றிக் கொள்ளக் கூடாதல்லவா? அதனால்தான் காட்டுக்கு வந்தேன். ஆனால், ஒரு மகனாக இருப்பவன் தன் தாயை மகிழ்வித்துப் பார்க்க வேண்டும். தன் தாய் கண்ணீர் விடுவதற்கு மகனே காரணமாகக் கூடாதல்லவா? இப்போது நான் காட்டுக்கு வந்து, அங்கே என் அன்னை நிராதரவாகக் கண்ணீர் சிந்தி வருந்த நானே காரணமாகி விட்டேனே!” என்று கலங்கி அழுதான்.

மேலும் லட்சுமணனிடம், “இந்த அவதாரத்தில் தந்தை சொல் மிக்க மந்திரம் இல்லை என்ற கருத்தை மக்களுக்கு வலியுறுத்த வேண்டும் என்று முடிவெடுத்து அவதரித்ததால், இப்படித் தாயைப் பிரியும் சூழல் வந்து விட்டது. அடுத்த அவதாரத்தில் பார்! அவதரித்த நாள் தொடங்கி நான் தாய் சொல்லைத் தட்டாமல் வாழ்ந்து காட்டப் போகிறேன்!” என்றானாம் ராமன். அதனால் தான் அடுத்த கிருஷ்ணாவதாரத்தில், ஆவணி ரோகிணி அஷ்டமி திருநாள் அன்று நள்ளிரவில், மதுராவில் உள்ள கம்சனின் சிறைச்சாலையில், தேவகி வசுதேவரின் மகனாகக் கண்ணபிரானாக அதே பகவான் வந்து அவதரித்தான்.

அற்புதக் குழந்தையாக, நான்கு திருக்கரங்களோடும், சங்கு சக்கரம் உள்ளிட்ட திவ்ய ஆயுதங்களோடும், தாமரைக் கண்களோடும், ஆச்சரியமான திரு ஆபரணங்களோடும், பட்டுப் பீதாம்பரத்தோடும், நீலமேக சியாமள வண்ணத்தோடும் வந்து தோன்றிய கண்ணனைப் பார்த்த தேவகி, “குழந்தாய்! எட்டாவது குழந்தையான நீ நாராயணனாக இருப்பாயோ என்று ஏற்கனவே கம்சன் தேடிக் கொண்டிருக்கிறான். நீ பிறந்தவுடன் உன்னை அழிக்க வேண்டும் என்று துடிக்கிறான். இந்த நிலையில் நீயே உன்னை அடையாளம் காட்டிக் கொடுப்பது போல் இப்படி திருமாலுக்குரிய அடையாளங்களோடு வந்து தோன்றி விட்டாயே! கம்சன் இதைப் பார்த்து, நீ திருமால் என்று அடையாளம் கண்டு கொண்டு விட்டால் என்ன செய்வது?” என்று அஞ்சி நடுங்கினாள்.

மேலும், “குழந்தாய்! தயவு செய்து உனது கூடுதலான இரண்டு திருக்கரங்களையும் சங்கு சக்கரங்களையும் மறைத்துக் கொண்டு சாதாரண மனிதக் குழந்தையாக நீ மாற வேண்டும்!” என்று வேண்டினாள் தேவகி.

“உபஸம்ஹர விச்வாத்மன் அதோ ரூபம் அலௌகிகம்-

சங்க சக்ர கதா பத்ம ச்ரியா ஜுஷ்டம் சதுர்புஜம்”–என்று ஸ்ரீமத் பாகவத புராணத்தில் ஸ்லோகம் வருகிறது.

இவ்வாறு தேவகி சொன்னவாறே, கண்ணன் சிரித்துக்கொண்டே, “அம்மா! இந்த அவதாரத்தில் தாய் சொல்லைத் தட்டக்கூடாது என்பதே என் சங்கல்பம். இப்போது பாருங்கள்!” என்று அடுத்த நொடியே இரண்டு கைகளைக் கொண்ட சாதாரணக் குழந்தையின் வடிவத்துக்கு மாறி விட்டானாம். அது மட்டுமில்லை, தனது பதினொன்றாவது வயதில் கம்சனை அழித்தான் கண்ணன். அழித்தவுடன், மறைத்து வைத்திருந்த இரண்டு கைகளையும் சங்கு சக்கரங்களையும் வெளியே கொண்டு வந்து, அதன்பின் அவதாரம் முழுவதும் நான்கு கைகளோடும் சங்கு சக்கரத்தோடுமே எழுந்தருளி இருந்தான்.

“பூய: ப்ராதுரபூத் தஸ்ய புஜயுக்மம் திரோஹிதம்”என்று இதை “யாதவாப்யுதயம்’’ என்னும் காவியத்தில் வேதாந்த தேசிகன் பாடியுள்ளார்.“ஏன் கைகளை வெளிக்கொணர்ந்தாய்?” என்று தேவகி கேட்டபோது, “தாய் சொன்னதைச் சொன்னபடி செய்பவன் நான். கம்சன் மீதுள்ள பயத்தால் கைகளை மறைத்துக் கொள் என்று நீங்கள் கட்டளை இட்டிருந்தீர்கள். அப்படியானால், கம்சன் அழிந்தபின் கைகளை வெளியே கொண்டு வரலாம் என்று தானே பொருள்படும். தாயின் கூற்றை இம்மி கூடப் பிறழாமல் கடைப்பிடிக்க விரும்புபவன் நான். எனவே இப்போது கம்சனை அழித்துவிட்டதால், இனி நான்கு கைகளோடும் சங்கு சக்கரங்களோடுமே இருப்பேன்!” என்றானாம் கண்ணன்.

ஆக, கண்ணன் நான்கு கைகளை இரண்டு கைகளாக ஆக்கிக் கொண்ட லீலைக்கும், மீண்டும் இரண்டு கைகளை நான்கு கைகளாக ஆக்கிக் கொண்ட லீலைக்கும் எது காரணம் என்றால், தாய் சொல்லை மீறக் கூடாது என்ற தருமமே காரணம். இப்படித் தான், செய்யும் ஒவ்வொரு செயலுக்கும் தருமத்தையே கருவியாகக் கொண்டு, தருமத்தின் அடிப்படையில் செயல்படுவதால் திருமால் ‘தர்மீ’ என்று அழைக்கப்படுகிறார்.

‘தர்மீ’ என்றால் தருமத்தைக் கருவியாகக் கொண்டு செயல்படுபவர் என்று பொருள். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 478-வது திருநாமம்.“தர்மிணே நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் செய்யும் செயல்கள்யாவும் அறநெறிப்படி, விளங்கும்படி திருமால் அருள்புரிவார்.

———————–

479. ஸதே நமஹ (Sathey namaha)

(ஸ்ரீ பராசர பட்டருடைய விளக்கவுரையின் அடிப்படையில், விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 479 முதல் 482 வரை உள்ள திருநாமங்கள்;“ஸத் அக்ஷரம் அஸத் க்ஷரம்”என்ற வரிசையில் அமைந்துள்ளது நோக்கத்தக்கது. பொதுவாக நாம் சஹஸ்ரநாமம் சொல்லும் போது “ஸத் அஸத் க்ஷரம் அக்ஷரம்” என்று சொல்லிவந்தாலும், “ஸத் அக்ஷரம் அஸத் க்ஷரம்” என்று கொள்வது சிறப்பாகும் என்று பராசர பட்டர் விளக்குகிறார்.மேலும், இத்தொடரைத் திருநாமங்களாகப் பிரிக்கையில்,

479 – ஸத்

480 – அக்ஷரம் ஸத்

481 – அஸத்

482 – அஸத் க்ஷரம்

என்று பிரித்துள்ளார். எனவே ஸ்தோத்திரமாக விஷ்ணு சஹஸ்ரநாமத்தைச் சொல்லும் போது “ஸத் அக்ஷரம் அஸத் க்ஷரம்” என்று சொல்ல வேண்டும். தனித்தனித் திருநாமங்களாகச் சொல்லும்போது, ஸத், அக்ஷரம் ஸத், அஸத், அஸத்க்ஷரம் என்று சொல்ல வேண்டும்.) திருவரங்கத்தில் ராமானுஜர் சாந்தோக்ய உபநிஷத்தைத் தமது சீடர்களுக்கு விளக்கிவந்தார். அதில், “ஸத் ஏவ ஸோம்ய இதம் அக்ர ஆஸீத் ஏகம் ஏவ அத்விதீயம்” என்ற வாக்கியம் வந்தது.

“இந்த வாக்கியத்துக்கு மேலோட்டமான அர்த்தம் என்னவென்றால், ‘ஸத்’ என்ற இறைவன் ஒருவன் மட்டுமே இருக்கிறான், அவனைத் தவிர இரண்டாவது பொருளே இல்லை!” என்றார் ராமானுஜர். அதைக் கேட்ட சீடர்கள், “அப்படியானால் உலகில் நாம் பார்ப்பவை அனைத்தும் பொய்த் தோற்றங்களா? நிற்பதும் நடப்பதும் பறப்பதும் எல்லாம் வெறும் சொப்பனம்தானா? பல தோற்ற மயக்கங்களா? கற்பதும் கேட்பதும் கருதுவதும் எல்லாம் அற்ப மாயங்களா? அவற்றுள் ஆழ்ந்த பொருள் இல்லையா?” என்று கேட்டார்கள்.

அதற்கு ராமானுஜர், “உலகம் பொய் அன்று. உலகம் சத்தியம். இவ்வுலகில் நமக்குக் கண்ணெதிரே எத்தனை அனுபவங்கள் ஏற்படுகின்றன? கானல்நீர் போலவோ கனவு போலவோ இவ்வுலகம் மறைந்து போகாது. இறைவனும் உண்மை, உயிர்களும் உண்மை, உலகமும் உண்மை!” என்றார்.“அப்படியானால் இறைவன் ஒருவனே இருக்கிறான், அவனைத் தவிர இரண்டாவது பொருளே இல்லை என்ற உபநிஷத் வாக்கியத்தை எவ்வாறு புரிந்துகொள்வது?” என்று சீடர்கள் கேட்டார்கள்.

அதற்கு ராமானுஜர், “இந்த உலகில் சோழ மன்னன் ஒருவன்தான் இருக்கிறான் என்று சொன்னால், சோழமன்னன் ஒருவன் மட்டும்தான் இந்த உலகில் இருக்கிறான், மற்றவர்கள் எல்லாம் பொய் என்றா பொருள்? அல்லவே! சோழ மன்னன் சிறப்பானவனாக, ஒப்பற்றவனாக இருக்கிறான். இந்தச் சோழ மன்னனைப் போல இன்னொருவன் இலன் என்று தானே பொருள்?

அதுபோலத் தான் “ஒத்தார் மிக்காரை இலையாய மாமாயா” என்று நம்மாழ்வார் பாடிய படித் தனக்குச் சமமானவரோ, தன்னை விஞ்சியவரோ இல்லாதபடி ஒப்பற்ற ஒருவனாக இறைவன் இருப்பதாலே, ஸத் எனப்படும் இறைவன் ஒருவன்தான் இருக்கிறான்.

அவனைப் போல இரண்டாம் நபர் எவரும் இலர் என்று இங்கே உபநிஷத் சொல்கிறது. எனவே, உலகம் பொய் என்று கருதக் கூடாது!” என்று விளக்கினார். மேலும், `ஸத்’ என்ற வார்த்தைக்கு இருப்பவர் என்றும் பொருள் உண்டு, உயர்ந்து இருப்பவர் என்றும் பொருள் உண்டு. இங்கே சாந்தோக்ய உபநிஷத்தில் மிகவும் உயர்ந்தவராக இருப்பவர் என்ற பொருளில் `ஸத்’ என்ற வார்த்தை வந்துள்ளது.

உயர்ந்த தருமங்களைத் தன்னகத்தே கொண்டவராக, அவரைப்போல் இன்னொருவர் இலர் என்னும்படி மிக உயர்ந்து விளங்குவதாலே மிக உயர்ந்து இருப்பவர் – ‘ஸத்’ என்று திருமால் அழைக்கப்படுகிறார். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 479-வது திருநாமம்.“ஸதே நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் வாழ்வில், மேன்மேலும் பல முன்னேற்றங்களைக் காணும்படி திருமால் அருள்புரிவார்.

————–

480. அக்ஷர ஸதே நமஹ:(Akshara Sathey namaha)

(திருநாமங்கள் 471 முதல் 482 வரை – தர்மமே வடிவெடுத்தவர் திருமால்)

நான்கு மாணவர்கள் கல்லூரி வகுப்புக்குத் தாமதமாகச் சென்றார்கள். பேராசிரியர் நால்வரிடமும் தாமத வருகைக்கான காரணத்தைக் கேட்டார். அப்போது, நால்வரும் ஒரே குரலில், “எங்கள் காரின் சக்கரம் பஞ்சராகி விட்டது. அதனால்தான் தாமதமாக வந்தோம்!” என்று சொன்னார்கள். அதைக் கேட்ட பேராசிரியர், நால்வரையும் வகுப்புக்குள்ளே அனுமதித்தார். ஆனால், நால்வரையும் வகுப்பின் நான்கு மூலைகளிலே தனித்தனியாக அமர்த்தினார். அதன்பின் ஒவ்வொருவர் கையிலும் ஒரு பேப்பரை வழங்கினார். நால்வரையும் பார்த்து, “நீங்கள் வந்த கார் பஞ்சர் ஆனது என்று சொன்னீர்கள் இல்லையா? எந்த டயர் பஞ்சர் ஆனது என்பதை இந்தத் தாளில் நீங்கள் ஒவ்வொருவரும் வரைந்து காட்ட வேண்டும்!” என்று சொன்னார்.

நால்வரும் தாள்களோடு அமர்ந்திருக்க, பாடம் எடுக்கத் தொடங்கினார் பேராசிரியர். “உண்மை என்பது எப்போதும் மாறவே மாறாது. பொய் என்பது மாறிக்கொண்டே இருக்கும்!” என்று பாடம் எடுத்துக் கொண்டிருந்தார் அவர். இந்த மாணவர்கள் நால்வரும் என்ன செய்வது என்று புரியாமல் விழித்தார்கள். பேராசிரியரிடம் வசமாக மாட்டிக் கொண்டோமே, எப்படித் தப்பிப்பது என்று புரியவில்லை. வேறு வழியில்லாமல் நால்வரும் பேராசிரியர் சொன்னபடி அந்தத் தாளில் படத்தை வரைந்து பேராசிரியரிடம் வழங்கினார்கள்.

நான்கு தாள்களையும் எடுத்துக் கொண்டு கரும்பலகை அருகே சென்ற பேராசிரியர், அவற்றைத் தூக்கி வகுப்பில் இருந்த எல்லா மாணவர்களுக்கும் காட்டினார். பார்த்தால், முதல் மாணவர் காரின் முன்புறத்தில் ஓட்டுநரின் இருக்கை பக்கம் இருக்கும் சக்கரம் பஞ்சர் ஆனதாகப் படம் வரைந்து இருந்தார். இரண்டாவது மாணவர், காரின் முன்புறத்தில் ஓட்டுநரின் இருக்கையின் எதிர்புறம் இருக்கும் சக்கரம் பஞ்சர் ஆனதாகப் படம் வரைந்து இருந்தார். மூன்றாம் மாணவர், காரின் பின்புறத்தில் ஓட்டுநர் பக்கம் இருக்கும் சக்கரம் பஞ்சர் ஆனதாகப் படம் வரைந்து இருந்தார். நான்காம் மாணவர், காரின் பின்புறத்தில் ஓட்டுநருக்கு எதிர்புறம் இருக்கும் சக்கரம் பஞ்சர் ஆனதாகப் படம் வரைந்து இருந்தார்.

நான்கு தாள்களையும் மாணவர்களிடம் காட்டிவிட்டுப் பேராசிரியர் சொன்னாராம், “நான் அப்போதே சொன்னேன் அல்லவா? உண்மை என்பது என்றுமே மாறாது. பொய் என்பது மாறிக் கொண்டே இருக்கும் என்று! இதோ இந்தத் தாள்களைப் பாருங்கள். இவர்கள் கார் பஞ்சர் என்று சொன்னது பொய். அதனால்தான் ஒவ்வொரு தாளிலும் ஒவ்வொரு விதமாக மாறிமாறிப் படம் வருகிறது. உண்மையாகவே கார் பஞ்சர் ஆகியிருந்தால், மாறாமல் ஒரே மாதிரி வந்திருக்கும் அல்லவா?” என்று.

இதிலிருந்து நாம் உணர்வது என்னவென்றால், இறைவனை ஸத்யம் என்று வேதங்கள் குறிப்பிடுகின்றன. ஸத்யம் என்றால் உண்மை என்று பொருள். அதாவது, மாறாமல் இருப்பவர் என்று நாம் புரிந்துகொள்ள வேண்டும். வடமொழியில், `க்ஷரம்’ என்றால் அழிவது தேய்வது என்று பொருள். `அக்ஷரம்’ என்றால் அழியாமல் தேயாமல் மாறாமல் இருப்பது என்று பொருள். திருமால் எந்த ஒரு மாறுதலுக்கும் உட்படாமல் இருப்பதால் ‘அக்ஷரம்’ என்று அழைக்கப்படுகிறார்.

அதனால்தான் விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமமும் அவரை ‘அக்ஷரம் ஸத்’ என்று அழைக்கிறது.`அக்ஷரம்’ (Aksharam) என்றால் மாறாதவர்,ஸத் என்றால் உயர்ந்து இருப்பவர் (கடந்த திருநாம விளக்கத்தில் இதன் விரிவு உள்ளது). ‘அக்ஷரம் ஸத்’ (Aksharam sath) என்றால் தன்நிலை மாறாமல் எப்போதும் உயர்ந்து இருப்பவர். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 480-வது திருநாமம்.

“அக்ஷரஸதே நமஹ:” (Akshara Sathey namaha) என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களின் மனம், அறநெறியிலிருந்து மாறாமல் இருக்கும்படி திருமால் அருள்புரிவார்.

———–

481. அஸதே நமஹ: (Asathey namaha)

திருமாலைத் தரிசிப்பதற்காகக் காரிய வைகுண்ட லோகத்துக்கு சனத்குமார முனிவர்கள் நால்வரும் சென்றார்கள். அங்கே வாயில் காப்பாளர்களாக நின்றிருந்த ஜயனும் விஜயனும் தடுத்தார்கள். “அடியார்கள் பகவானைத் தரிசிக்கச் செல்லும்போது, அவர்களைத் தடுக்கும் உரிமை யாருக்குமே கிடையாது! அப்படியிருக்க, எங்களை எப்படி நீங்கள் தடுக்க முடியும்? இறைவனின் தொண்டர்களாக இருக்கும் தகுதியே உங்கள் இருவருக்கும் இல்லை! ஆகவே, நீங்கள் பூமியில் போய்ப் பிறக்க வேண்டும்!” என்று சனத்குமாரர்கள் ஜய – விஜயர்களுக்கு சாபம் கொடுத்தார்கள்.

வெளியே நடப்பதைத் தன் ஞான திருஷ்டியால் அறிந்த திருமால், கதவைத் திறந்து கொண்டு வெளியே வந்து சனத்குமாரர்களுக்குத் தரிசனம் கொடுத்தார். அவரைத் தரிசித்த சனத்குமாரர்கள், திருமாலைப் பலவாறு துதிசெய்தார்கள். அதன்பின், “இறைவா! உனது அனுமதி இல்லாமல் உன் தொண்டர்களான ஜய – விஜயர்களை நாங்கள் சபித்துவிட்டோம்! எங்களை மன்னித்தருள வேண்டும்! தொண்டர்கள் தவறு செய்தால், தலைவனிடம் முறையிடுவது தானே முறையாகும்? நாங்களே அதிகாரத்தைக் கையில் எடுத்துக்கொள்ளலாமா? எங்களை மன்னிப்பாயாக!” என்று வேண்டினார்கள்.

அப்போது திருமால், “இல்லை முனிவர்களே! என் பக்தர்களுக்கு விரோதமாக இருக்கும் எதையுமே நான் விரும்பமாட்டேன். என் கை, என் பக்தர்களுக்கு விரோதமாகச் செயல்பட்டால் என் கையை வெட்டிக் கொள்ளவும் நான் தயங்க மாட்டேன். எப்போது என் பக்தர்களான உங்களிடம் இவர்கள் அபச்சாரப்பட்டு விட்டார்களோ, இவர்களுக்கு சாபம் தந்ததில் எந்தத் தவறும் இல்லை!” என்றார். மேலும் ஜய – விஜயர்களைப் பார்த்து, “நீங்கள் ஆயிரம் ஜன்மங்கள் பூமியில் பிறக்க வேண்டும்!” என்று சொன்னார் திருமால். “ஆயிரம் ஜன்மங்கள் உன்னைப் பிரிந்திருக்க எங்களால் முடியாதே!” என்று பகவானிடம் கெஞ்சினார்கள் ஜய – விஜயர்கள். சனத்குமாரர்களின் பாதங்களிலும் விழுந்து தங்களை மன்னித்தருளுமாறு கோரினார்கள்.

மனம் இரங்கிய சனத்குமாரர்கள் திருமாலிடம், “இவர்களுக்கு நீங்கள் வழங்கிய தண்டனையைச் சற்றே குறைத்தருள வேண்டும்!” என்றார்கள். உடனே திருமால், “ஜய விஜயர்களே! உங்களுக்கு இரண்டு வாய்ப்புகள் தருகிறேன். ஒன்று, நல்ல பக்தர்களாகப் பல பிறவிகள் பிறக்கிறீர்களா? அல்லது தீயவர்களாக மூன்றே பிறவி எடுக்கிறீர்களா?” என்று கேட்டார். “தீயவர்களாயினும் மூன்றே பிறவிகள் போதும்! அதற்கு மேல் பிறவிகள் வேண்டாம்!” என்றார்கள் ஜய – விஜயர்கள். “மூன்று பிறவிகளிலும் நானே உங்களை வந்து அழிப்பேன்! நீங்கள் அதன்பின் இதே காரிய வைகுண்டத்துக்குத் திரும்ப வந்துவிடுவீர்கள்!” என்று பதில் அளித்தார் திருமால்.

அதன்படி ஜயனும் விஜயனும் ஹிரண்ய கசிபுவாகவும், ஹிரண்யாட்சனாகவும் பிறந்தார்கள். அவர்களை முறையே நரசிம்ம அவதாரம், வராக அவதாரம் ஆகிய இரு அவதாரங்களால் அழித்தார் திருமால். அடுத்து ராவணனாகவும் கும்பகர்ணனாகவும் அவர்களே வந்து பிறக்க, ராமாவதாரத்தில் அவர்களை முடித்தார் திருமால். முடிவாக, சிசுபாலனாகவும் தந்தவக்த்ரனாகவும் வந்து பிறக்க, அவர்களைக் கிருஷ்ணாவதாரத்தில் முடித்தார் திருமால். இப்படி மூன்று பிறவிகளை நிறைவு செய்தபின், அவர்கள் பழையபடி வாயில் காப்பாளர் பதவிகளைப் பெற்றுவிட்டார்கள்.

ஆக, ஜய விஜயர்களைப் போல் அடியார்களுக்குத் தீங்கிழைத்தல் போன்ற பாபச் செயல்களில் ஈடுபடுவோர்க்குப் பிறவிப்பிணி என்னும் தண்டனையைத் திருமால் அளிக்கிறார். உலகியல் வாழ்க்கையாகிய பிறவிச் சுழற்சிக்கு அஸத் என்று பெயர். பாபிகளுக்கு அந்த அஸத் ஆகிய பிறவிச் சுழற்சியைத் தருவதாலே, திருமால் ‘அஸத்’ என்று அழைக்கப்படுகிறார். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 481-வது திருநாமம்.“அஸதே நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் எந்தச் சூழலிலும் சிக்கிக் கொள்ளாதபடி திருமால் காத்தருள்வார்.

————-

482. அஸத் க்ஷராய நமஹ:(Asath-Ksharaaya namaha)

(குறிப்பு: ஸ்ரீபராசர பட்டர் தமது விளக்கவுரையில், அஸத்க்ஷரம் ஆகிய இரு பதங்களை ஒன்றாகச் சேர்த்து அஸத்க்ஷரம் என்று 482-வது திருநாமம் அமைந்திருப்பதாக விளக்கியுள்ளார்)
மகாபாரதப் போர் தொடங்கப் போகிறது. எந்தெந்த மன்னர்கள் யாரோடு கூட்டணி வைக்கப்போகிறார்கள் என்பதே அனைவரின் மத்தியிலும் பரபரப்பான பேச்சாக இருந்தது. கண்ணபிரானின் ஆதரவு யாருக்கு என்பதுதான் மிகப்பெரிய கேள்வியாக விவாத மேடைகளில் இடம்பெற்று வந்தது.இந்தச் சூழலில், தர்மபுத்திரர் அர்ஜுனனிடம், “கண்ணன் எப்படியும் தர்மத்தின் பக்கம்தான் நிற்பார். எனவே, அவரது ஆதரவு நமக்குத்தான். இருந்தாலும்கூட, நாம் பகவானிடம் முறைப்படி சென்று அவரது ஆதரவு வேண்டும் என்று கோருவதுதான் முறை. அவருக்கு உரிய மரியாதையைச் செலுத்தாமல் இருந்துவிடக் கூடாது. எனவே நீ போய்க் கண்ணனைச் சந்தித்து அவரது ஆதரவையும் ஆசியையும் பெற்று வா!” என்று சொல்லித் துவாரகைக்கு அனுப்பிவைத்தார்.மறுபுறம் சகுனி துரியோதனனிடம், “போர் என்று வந்துவிட்டால் மானம் அவமானம் எல்லாம் பார்க்கக் கூடாது. யார் நம் பக்கம் வந்தாலும் அணி சேர்த்துக்கொள்ள வேண்டும். பாண்டவர்களுக்குக் கண்ணன் மாமன் மகன் என்றால், உனக்குக் கண்ணன் சம்பந்தி ஆவான். எனவே கண்ணனின் ஆதரவைக் கேட்டு நமக்கு வாங்கி வந்து விடு!” என்று சொல்லிக் கொடுத்து அனுப்பி வைத்தான். அர்ஜுனன் துரியோதனன் இருவரும் துவாரகையை அடைந்தார்கள். இதை அறிந்த கண்ணன், தனது பணியாட்களை அழைத்து, அரண்மனையில் உள்ள அனைத்து ஆசனங்களையும் ஒளித்து வைக்கச் சொன்னான். தனக்கே உரிய கட்டிலில் கண்ணன் பள்ளிகொள்ள, அவனது தலைமாட்டில் ஓர் ஆசனமும், திருவடிவாரத்தில் ஒரு முக்காலியும் மட்டுமே போடப்பட்டிருந்தன.முதலில் உள்ளே வந்த துரியோதனன், கண்ணன் துயில்கொண்டிருப்பதைப் பார்த்து விட்டு, “எப்படி இருந்த நான் இப்படி ஆகிவிட்டேன்? இந்த மாடு மேய்ப்பவன் விழிக்கும் வரை காத்திருந்துதான் ஆதரவு பெற வேண்டுமோ?” என்று சிந்தித்தபடி, தனது தலைகனத்துக்கு ஏற்றபடித் தலைமாட்டில் இருந்த ஆசனத்தில் அமர்ந்து கொண்டான். அடுத்து வந்த அர்ஜுனன், கண்ணன் விழித்துக் கொள்ளும் வரை காத்திருப்போம் என்று பொறுமையுடன், அடியவன் என்ற முறையில் கண்ணனின் திருவடிவாரத்தில் இருந்த முக்காலியிலே அமர்ந்து கொண்டான். இருவரும் வந்ததை அறிந்துகொண்ட கண்ணன் கண்விழித்து, “அர்ஜுனா! வா.. வா!” என்ன விஷயம் என்றான். துரியோதனன், “நான்தான் முதலில் வந்தேன்! என்னைக் கவனிக்கவில்லையா?” என்று கேட்டான்.கண்ணனோ, “நீ முதலில்
வந்திருக்கலாம். ஆனால், நான் முதலில்
அர்ஜுனனைத் தானே பார்த்தேன்!”
என்றான்.இருவரும் கண்ணனின் ஆதரவு யாருக்கு என்று கேட்டார்கள். அப்போது கண்ணன், “உங்கள் இருவருக்குமே உதவ நான் கடமைப் பட்டிருக்கிறேன். எனது நவகோடி நாராயண சேனையை விரும்புவோர் அதைக் கேட்கலாம். ஆயுதமே எடுக்காத என்னை விரும்புவோர் என்னைக் கேட்கலாம்!” என்றான்.“முதல் வாய்ப்பு இளையவனான அர்ஜுனனுக்கே! கேள் அர்ஜுனா!” என்று கண்ணன் சொல்ல, “எனக்கு நீ மட்டும் போதும்!” என்று சொல்லி விட்டான் அர்ஜுனன். துரியோதனனோ, பெரும் மகிழ்ச்சியோடு நவகோடி நாராயண சேனை என்ற மிகப்பெரிய சேனையைக் கண்ணனிடம் வாங்கிச் சென்றான். ஆனால், முடிவில் என்ன ஆனது? கண்ணனின் அருளும் வெற்றியும் அர்ஜுனனுக்குத் தான் கிடைத்தது. தலைக்கனத்தைக் காட்டிய துரியோதனனுக்கோ தோல்வியும் மரணமுமே கிடைத்தது.துரியோதனனைப் போல தீய எண்ணம் கொண்டவர்களுக்கு அஸத் என்று பெயர். க்ஷரம் என்றால் நிலையில்லாதவன் என்று பொருள். ‘அஸத்க்ஷரம்’ என்றால் தீயவர்களிடத்தில் நிலைத்து நிற்காதவர் என்று பொருள். நல்லவர்களை இறைவன் சோதித்தாலும் கைவிடமாட்டார், தீயவர்களுக்கு இறைவன் நிறைய கொடுப்பது போல் இருந்தாலும் கைவிட்டுவிடுவார் என்று பிரசித்தமாகச் சொல்லப்படுகிறது அல்லவா?

இப்படித் தீயவர்களிடம் நிலைத்து நில்லாமல் இருப்பதால், திருமால் ‘அஸத்க்ஷரம்’ எனப்படுகிறார். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 482-வது திருநாமம். “அஸத்க்ஷராய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லிவரும் அன்பர்களிடம் திருமால் என்றும் நிலைத்திருந்து, மனதில் உள்ள தீய எண்ணங்களைப் போக்கி அருள்வார்.

————–

483. அவிக்ஞாத்ரே நமஹ: (Avignaathrey namaha)

“தன்னடியார் திறத்தகத்துத் தாமரையாள் ஆகிலும் சிதகு உரைக்குமேல்
என்னடியார் அது செய்யார் செய்தாரேல் நன்று செய்தார் என்பர்”என்று பெரியாழ்வார் பாடுகிறார்.இதன் கருத்து யாதெனில், ஒரு ஜீவாத்மா பற்பல தவறுகள் செய்துவிட்டு, பின்னொரு சமயம் மனம் திருந்தித் திருமகளின் திருவடிகளைப் பற்றி அவளது பரிந்துரையோடு திருமாலிடம் சரண் அடைகிறான். திருமகளின் பரிந்துரையை ஏற்ற திருமால், அவனை ஏற்றுக்கொள்வதாகச் சம்மதித்து விடுகிறார்.திருமால் சம்மதித்த பின் திருமகள்,“சுவாமி! இவன் இதுவரை செய்த பாபங்களை எல்லாம் கொஞ்சம் நினைத்துப் பார்த்தீர்களா? பலப்பலப் பொய்கள் பேசி இருக்கிறான். பிறருக்கு எந்த உதவியும் இவன் செய்ததில்லை. மனதில் ஈரமோ இரக்கமோ இல்லாதவனாக இருந்திருக்கிறான். இவனுக்குப் போய் அருள்புரியப் போகிறீர்களா? உங்கள் முடிவைச் சற்றே மறுபரிசீலனை செய்யுங்களேன்!” என்று சொல்கிறாளாம்.இப்படி மகாலட்சுமி சொன்னவாறே, திருமால், “இல்லை தேவி! அவன் எனது பக்தன் என்று அபிமானித்து விட்டேன்! அங்கீகரித்து விட்டேன்! என் பக்தன் அப்படிப்பட்ட தவறை ஒருநாளும் செய்ய மாட்டான்!” என்று பதில் சொல்வாராம். அவன் குற்றம் செய்தமைக்கான ஆதாரத்தைத் திருமகள் எடுத்துக் காட்டினாலும், “அப்படி என் பக்தன்தான் செய்திருக்கிறான் என்றால் அவன் நன்றாகத் தான் செய்திருக்கிறான், நல்ல செயல்தான் செய்திருக்கிறான் என்று பொருள்!எனவே, நான் அவனைக் காப்பாற்றியே தீருவேன்!” என்று பதில் சொல்வாராம்.தான் பரிந்துரைத்துத் திருமால் திருவடி களில் சேர்த்த பக்தன் மீது திருமகளே ஏன் பழிசொல்ல வேண்டும்? ஏனெனில், நாம் ஒரு குச்சியைப் பூமியில் நட்டால் அதை ஆட்டிப் பார்ப்போம். அது குச்சியை வெளியே எடுப்பதற்காக அன்று. குச்சி நன்றாக ஊன்றி இருக்கிறதா என்று சோதித்துப் பார்ப்பதற்காகத்தானே?அதுபோலத்தான், மகாலட்சுமி பக்தனுக்காகத் திருமாலிடம் பரிந்துரை செய்துவிட்டு அந்த பக்தனைக் காப்பதில் அவருக்கு எவ்வளவு தூரம் உறுதி இருக்கிறது என்பதைப் பரிசோதித்துப் பார்க்கவே அவரிடம் அப்பக்தனைப் பற்றிச் சில குறைகளைச் சொல்லிப் பார்க்கிறாள். “என் அடியார் அது செய்யார்!” என்றோ “என்னடி? யார் அது செய்யார்?” என்றோ திருமால் உறுதியாகப் பதில் சொன்னால், “நாம் செய்த பரிந்துரை பலித்துவிட்டது! இந்த பக்தனை இவர் நிச்சயம் காத்துவிடுவார்!” என்ற நம்பிக்கையைப் பெற்று மகாலட்சுமி மகிழ்கிறாள் என்பதுதான் இதில் உள்ள நுட்பம்.இதே கருத்தை ராமானுஜரின் சீடரான கூரத்தாழ்வான், தமது வரதராஜ ஸ்தவம் என்ற துதியில், காஞ்சிபுரம் அத்திகிரி வரதராஜப் பெருமாளைப் பார்த்து,“அனன்யாதீனத்வம் தவ கில ஜகௌ வைதிக கிர:
பராதீனம் த்வாம் து ப்ரணதபரதந்த்ரம் மனுமஹே
உபாலம்போ யம் போ ச்ரயதி பத ஸார்வஜ்ஞம் அபி தே
யதோ தோஷம் பக்தேஷு இஹ வரத நைவாகலயஸி”

“வரதராஜா! நீ யாருக்கும் கட்டுப்படாத சுதந்திரமானவன் என்று வேதங்கள் சொல்கின்றன. ஆனால், நீயோ பக்தர்களுக்குக் கட்டுப்படுபவனாக இருக்கிறாய். நீ எல்லாம் அறிந்தவன் என்று வேதங்கள் சொல்கின்றன. ஆனால், உனக்குத் தெரியாத விஷயம் ஒன்று இருக்கிறது. உன் பக்தர்கள் செய்யும் தோஷங்கள் மட்டும் உன் கண்களுக்குத் தெரிவதில்லை. அதாவது, அவற்றை நீ கண்டாலும், பக்தர்கள் மீதுள்ள அன்பால் கண்டு கொள்ளாமல் அவர்களை மன்னித்து விடுகிறாய்!” என்று தெரிவிக்கிறார்.

இப்படித் தன் அடியார்கள் செய்யும் குற்றங்களின் விஷயத்தில் அதை அறியாதவர் போல் இருந்து அவர்களை மன்னித்து விடுவதால், திருமால் அவிக்ஞாதா என்று அழைக்கப்படுகிறார். ‘அவிக்ஞாதா’ என்றால் அறியாதவர் – அடியார்கள் செய்யும் குற்றங்களை அறியாதவர் என்று பொருள். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 483-வது திருநாமம். விளக்கவுரை வழங்கிய ஸ்ரீபராசர பட்டர், ‘ப்ரபன்ன க்ருத பாபானாம் கிஞ்சிதபி அவிசாரணாத் அவிக்ஞாதா’ என்று விளக்கியுள்ளார். சரணாகதர்கள் செய்த பிழை களைக் கொஞ்சமும் அறியாதவர் போல் இருப்பவர் என்பது இதன் பொருளாகும்.

“அவிக்ஞாத்ரே நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களின் பிழைகளைத் திருமால் நிச்சயம் பொறுத்தருள்வார்.

—————

484. ஸஹஸ்ராம்சவே நமஹ: (Sahasraamshavey namaha)

கலி என்ற அசுரன் சிவனைக் குறித்துக் கடும் தவம் புரிந்தான். அவனுக்குப் பரமசிவன் காட்சி அளித்து என்ன வரம் வேண்டும் என்று கேட்டார். “எனக்கு வைரம் பாய்ந்த உடல் என்னும்படி வலிமை மிக்க உடல் கட்டமைப்பு வேண்டும்! திருமால் என்னைக் கொல்லக் கூடாது!” என்று இரண்டு வரங்களைக் கேட்டான் கலி. சரி என்று வழங்கிவிட்டார் சிவன். வரங்களைப் பெற்று அதனால் கர்வம் அடைந்த கலி, பார்வதியிடம் அபச்சாரப் பட்டு விட்டான். “என் கணவர் தந்த வரங்களைப் பயன்படுத்திக் கொண்டு என்னிடமே தவறிழைக்கப் பார்க்கிறாயா? நீ இடுப்புக்கு மேல் வஜ்ரம் பாய்ந்த உடம்போடு இருந்தாலும் இடுப்புக்குக் கீழே வலிமையற்றவனாக ஆகிவிடுவாய்!” என்று சபித்து விட்டாள் பார்வதி.

பரமசிவனுடைய வரத்தையும், பார்வதியின் சாபத்தையும் ஒருங்கே பெற்றுக் கொண்டு, பூமியிலே வந்து பிறவி எடுத்தான் கலி அசுரன். அவன்தான் துரியோதனன். இது வியாச பாரதத்தில் வன பர்வத்தில் கோஷயாத்ரா உப பர்வத்தில் சொல்லப்பட்டுள்ளது. இந்த ரகசியத்தை இளம்வயதில் அறிந்து கொண்ட துரியோதனன், கதாயுத்தம் கற்றுக்கொள்ள வேண்டும் என்று முடிவெடுத்தான். ஏனெனில், கதாயுத்தத்தில் இடுப்புக்குக் கீழே அடிக்கக்கூடாது என்ற விதி உள்ளது. மற்ற போர் முறைகளில் இடுப்புக்குக் கீழே தாக்கப்பட்டால் உடனே துரியோதனன் அழிந்து விடுவான். எனவே தன்னைக்காத்துக்கொள்ள கதாயுத்தம் மட்டுமே புரியவேண்டும் என்று தீர்மானித்து விட்டான் அவன்.

எந்த பலராமனிடம் பீமன் கதாயுத்தம் பயின்றானோ, அதே பலராமனிடம் கதாயுத்தம் கற்றான் துரியோதனன். அதன் விளைவாகவே கர்வம் தலைக்கு ஏறி, பாண்டவர்களைச் சூதுக்கு அழைத்து, திரௌபதியை அவமானப்படுத்தி பல கொடுமைகள் செய்தான். அவமானப்பட்ட திரௌபதி, “எந்தத் தொடையில் வந்து என்னை அமரச் சொன்னாயோ, அந்தத் தொடையைப் போரில் பீமன் தனது கதையால் அடித்துப் பிளப்பான்!” என்று சபதம் செய்தாள். நான் அவ்வாறே செய்வேன் என்று பீமனும் சபதம் செய்தான்.

ஆனால், கதாயுத்தத்தில் இடுப்புக்குக் கீழே அடிக்கவே முடியாதே. எப்படித் தொடையில் அடிப்பது இந்தச் சபதமே தவறான சபதம் ஆகும். ஆனாலும், தனது பக்தர்கள் செய்த சபதத்தை நியாயப் படுத்த விழைந்தான் கண்ணன். அதனால், மைத்ரேய முனிவரைத் துரியோதனனிடம் அனுப்பி அவனுக்கு அறிவுரை வழங்க வைத்தான். பங்காளிகளைப் பகைத்துக் கொள்ளாமல், உரிய பங்கை அவர்களுக்குத் தருமாறு மைத்ரேய முனிவர் அறிவுரை சொல்ல, அதனால் கோபம் கொண்ட துரியோதனன் அலட்சியமாகத் தொடையைத் தட்டி, “நீங்கள் எல்லாம் வந்து எனக்கு அறிவுரை சொல்வதா?” என்றான். கோபம் கொண்ட மைத்ரேயர், “என்னை அவமானப் படுத்தும் விதமாக, எந்தத் தொடையை நீ தட்டினாயோ, அந்தத் தொடையைப் போரில் பீமன் தன் கதையால் அடித்துப் பிளந்து விடுவான்!” என்று சாபம் கொடுத்தார். இப்போது இது ஒரு முனிவரின் சாபமாக மாறிவிட்டதால், பீமன் செய்த சபதம் நியாயப்படுத்தப்பட்டு விட்டது.

பாரதப் போரின் முடிவில், துரியோதனனைப் பீமன் தொடையில் அடித்து வென்ற போது, பலராமன் கோபம் கொண்டு பீமனைத் தாக்க வந்தார். “என்னிடம் கதாயுத்தம் பயின்றவன் என்று சொல்லிக்கொண்டு இப்படித் தவறான முறையில் தொடையில் அடிக்கலாமா?” என வெகுண்டார் பலராமன். அப்போது அவரைத் தடுத்த கண்ணன், “அண்ணா! பீமன் சரியாகத் தான் போரிட்டான். ஆனால் என்ன செய்வது? ரிஷியின் சாபம் வலிமையானது அல்லவா? தொடையில் அடிபட்டு இவன் மாளவேண்டும் என்பது மைத்ரேயர் துரியோதனனுக்கு இட்ட சாபம்! அதன்படி அவன் விதி முடிந்து விட்டது!” என்றான். பலராமனும் சமாதானம் அடைந்துவிட்டார்.

இங்கே கண்ணன் எவ்வளவு விஷயங்களை அறிந்து இந்த லீலையைச் செய்துள்ளான் என்று கவனித்துப் பாருங்கள். இடுப்புக்குக் கீழே வலிமையற்றுப் போவான் என்று துரியோதனனுக்குப் பார்வதி தந்த சாபம், நாராயணனால் மரணம் இல்லை என்று சிவன் கொடுத்த வரம், திரௌபதியும் பீமனும் செய்த சபதம் ஆகிய அனைத்தின் அடிப்படையிலும் பீமன், துரியோதனனின் தொடையில் கதையால் அடித்து அவனை வதைக்கும்படி கண்ணன் செய்தான். மேலும், பலராமன் இதற்கு எதிர்ப்பு தெரிவிப்பார் என்பதையும் முன்கூட்டியே அறிந்து, பீமன் செய்த சபதத்தை முனிவர் தந்த சாபமாகவும் மாற்றிவிட்டான்.

இப்படி அனைவரின் மனப்போக்கையும் அறிந்திருப்பவராகத் திருமால் திகழ்வதால், அவர் ‘ஸஹஸ்ராம்சு:’ என்றழைக்கப்படுகிறார். அம்சு என்றால் பொதுவாகக் கிரணம் என்று பொருள். இங்கே அம்சு என்ற வார்த்தை அறிவுக் கிரணத்தைக் குறிக்கிறது. ஸஹஸ்ரம் என்றால் ஆயிரக் கணக்கான என்று பொருள். ‘ஸஹஸ்ராம்சு:’ என்றால் ஆயிரக் கணக்கான அறிவுக் கிரணங்களைக் கொண்டவர் அதாவது, எல்லாம் அறிந்தவர் என்று பொருள். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 484-வது திருநாமம்.“ஸஹஸ்ராம்சவே நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு நல்ல ஞானத்தைத் திருமால் அளித்தருள்வார்.

 ———————–

485. விதாத்ரே நமஹ (Vidhaathrey namaha)

அஜாமிளன் என்பவன் இளமைக் காலத்தில், தருமத்தில் நாட்டம் கொண்டவனாக நல்ல முறையில் இல்வாழ்க்கை வாழ்ந்து வந்தான். ஆனால், காலப்போக்கில் தீய சகவாசத்தால், தருமத்தை மறந்து அறநெறிக்குப் புறம்பான வாழ்க்கையை வாழத் தொடங்கிப் பற்பல தீய செயல்களிலே ஈடுபடத் தொடங்கினான். வயது முதிர்ந்து அவனது ஆயுள் முடியும் தறுவாய் வந்த போது, யம தூதர்கள் அவன்மீது பாசக் கயிற்றை வீசுவதற்காக வந்தார்கள்.

அச்சமயம், அவன் இளம்வயதில் செய்த பக்தியின் நினைவு அவன் மனதில் தோன்றியது. எப்போதுமே நாம் செய்த சிறிய தருமச்செயல் கூட வீண் போகாது. அந்த நற்செயலின் பயனாக, தனது கடைசி மகனை அழைக்க வேண்டும் என்ற எண்ணம் அஜாமிளன் மனதில் தோன்றியது. அந்த மகனின் பெயர் நாராயணன். இவன் திருமாலை எண்ணிக் கூப்பிடாவிட்டாலும், மகனை எண்ணி “நாராயணா!” என்று அழைத்தான்.

உடனே, அங்கே விஷ்ணு தூதர்கள் வந்தார்கள். யம தூதர்களைப் பார்த்து, “இவன் பகவானின் திருநாமத்தை உச்சரித்துவிட்டான். இனி இவனை நாங்கள் விஷ்ணு லோகம் அழைத்துச் செல்வோம்! நீங்கள் யம லோகம் அழைத்துச் செல்லக்கூடாது!” என்றார்கள். இதைக் கேட்ட யமதூதர்கள், “என்ன சொல்கிறீர்கள்? இவன் தனது மகனின் பெயரைத் தானே சொன்னான்?” என்று கேட்டார்கள்.

அதற்கு விஷ்ணு தூதர்கள், “அவன் யாரை நினைத்துச் சொல்லி இருந்தாலும், சொன்னது திருமாலின் திருப்பெயர். அதற்குப் பலன் உண்டு. நீங்கள் நெருப்பில், தெரிந்து கை வைத்தாலும் தெரியாமல் கை வைத்தாலும் சுடும். மருந்தைத் தெரிந்து உட்கொண்டாலும், தெரியாமல் உட்கொண்டாலும் நோய் தீரும். அதுபோலத்தான் பகவானின் திருநாமங்களும்!” என்று விடையளித்தார்கள். “அப்படியே இருந்தாலும், ஒருமுறைதானே இவன் நாராயணா என்று சொன்னான்?” என்று கேட்டார்கள் யமதூதர்கள். விஷ்ணு தூதர்கள், “ஆயிரம் வருடங்கள் இருட்டாக இருந்த ஓர் அறையில், விளக்கை ஏற்றினால், அந்த நொடியே வெளிச்சம் வந்து விடுகிறது அல்லவா? அதுபோலத் தான் எத்தனையோ பிறவிகளாகப் பாபம் செய்திருந்தாலும், ஒருமுறை பகவானின் திருப்பெயரை உச்சரித்தவாறே பாபங்கள் நீங்கி, அவர்கள் தூய்மை அடைந்துவிடுகிறார்கள்.

அதன்பின், அவர்களின் மனம் பாபச் செயலில் ஈடுபடுவதில்லை!” என்று விளக்கினார்கள். அதைக் கேட்ட யமதூதர்கள், யம லோகத்துக்கே திரும்ப வந்துவிட்டார்கள். விஷ்ணு தூதர்கள், அஜாமிளனை நல்லோர்கள் இருக்கும் இடத்தில் கொண்டு சென்று சேர்த்தார்கள். அடியார்களோடு கூடியதால், மனம் திருந்தி பக்தி வளரப்பெற்ற அஜாமிளன், அதன்பின் திருமாலைத் தஞ்சம் அடைந்து படிப்படியே முக்தி பெற்றான்.

யமதூதர்கள் யமனிடம், “நாங்கள் அஜாமிளனைப் பிடித்துவரச் சென்றபோது விஷ்ணு தூதர்கள் எங்களைத் தடுத்து விட்டார்கள்! இப்படிக் கடமை செய்யும் போது இடையூறு ஏற்படாமல் நீங்கள்தான் நடவடிக்கை எடுக்க வேண்டும்!” என்று கோரினார்கள்.யமனோ, “அடடா! என்ன காரியம் செய்தீர்கள்? பகவானின் திருநாமங்களைச் சொல்வோருக்கு அருகில் நீங்கள் செல்லவே கூடாது! தெரிந்தோ தெரியாமலோ ஒருவர் இறைவனின் திருநாமத்தை உச்சரிக்கிறார் என்றால், அவர்களை உங்களுக்குத் தலைவர்களாகக் கருதி வணங்கிவிட்டு நீங்கள் திரும்ப வந்துவிடுங்கள். உலகில் உள்ள மற்றவர்களுக்கு வேண்டுமானால் நான் தலைவனாக இருக்கலாம். ஆனால், எனக்கும் மேல் தலைவராக இருப்பவர் திருமால். எனவே, அந்தத் திருமாலின் தொண்டர்களிடம் நீங்கள் அபச்சாரப் பட்டு விடாதீர்கள்!” என்று அவர்களுக்கு அறிவுரை சொன்னானாம்.

இப்படி யமன் உள்ளிட்ட அனைத்துத் தேவர்கள், முனிவர்கள், கிரகங்கள் எல்லோரையும் நியமித்து இயக்குபவராகத் திருமால் விளங்குவதாலே, அவர் ‘விதாதா’ என்று அழைக்கப்படுகிறார். ‘விதாதா’ என்றால் நியமித்து இயக்குபவர் என்று பொருள். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 485-வது திருநாமம்.“விதாத்ரே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லிவரும் அன்பர்களுக்கு, யமபயம் வாழ்வில் ஏற்படாதபடித் திருமால் அருள்புரிவார்.

——–

486. க்ருதலக்ஷணாய நமஹ (Krutha Lakshanaaya namaha)

வானமாமலை மடத்தின் முதல் ஜீயரான பொன்னடிக்கால் ஜீயரைத் தரிசிக்க, அவரது சிஷ்யையான சின்னியம்மாள் என்ற பெண் தரிசிக்கச் சென்றார். ஜீயரின் திருவடிகளில் விழுந்து நமஸ்காரம் செய்தார் சின்னியம்மாள். வந்து நமஸ்கரித்த சிஷ்யையைப் பார்த்து பொன்னடிக்கால் ஜீயர், “உன் ஊர் என்ன?” என்று கேட்டாராம். சின்னியம்மாள், “நம்மாழ்வாரின் அவதாரத் திருத்தலமான திருக்குருகூர் தான் அடியேனுக்குப் பிறந்த ஊர்!” என்று சொன்னாராம். “நீ எந்தக் குலம்?” என்று ஜீயர் கேட்க, “அச்சுத குலம்!” என்று பதில் சொன்னார் சின்னியம்மாள்.

(இறையடியார்களுக்குள் என்றுமே ஏற்றத்தாழ்வு கிடையாது. அச்சுதனாகிய திருமாலைப் பற்றிய அனைவரும் அச்சுத குலம் என்ற ஒரே குலத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் தானே?) “உன் கோத்திரம்?” என்ன என்று ஜீயர் கேட்க, “பராங்குச கோத்திரம்!” என்று பதில் சொன்னார் சின்னியம்மாள். (வசிஷ்டர், விஸ்வாமித்ரர், பரத்வாஜர் போன்ற பல முனிவர்களின் பெயர்களில் கோத்திரங்கள் உண்டு. ஆனால், அவர்களை விட ஏற்றம் பெற்ற பராங்குசரான நம்மாழ்வாரை இட்டு, அவரது கோத்திரம் என்று இப்பெண் பதில் சொல்லியிருக்கிறார்.)

“நீ எந்த வேதத்தைப் பின்பற்றுகிறாய்?” என்று கேட்டார். ரிக்வேதமோ, யஜுர் வேதமோ, ஸாமவேதமோ, அதர்வண வேதமோ எதையுமே சொல்லாமல், “திராவிட வேதம்!” என்றார் சின்னியம்மாள். தமிழ்வேதமாகிய ஆழ்வார்களின் பாசுரங்களின் நெறியில், தான் நிற்பவள் என்று உணர்த்துகிறார். “உன் உறவினர்கள் யார்?” என்று ஜீயர் கேட்க, “ஆத்ம பந்துக்கள்!” என்று சொன்னார் சின்னியம்மாள். (உடல்ரீதியான உறவுகளுள் பக்திக்கு விரோதமாக இருப்போர் உண்மையான உறவினர்கள் அல்லர்.

ஆத்மா பரமாத்மாவை அடைய உதவும் சிறந்த பக்தர்களே உண்மையான உறவினர்கள் ஆவர் என்பது தாத்பரியம்)“உன் பெற்றோர் யாவர்?” என்று கேட்டார் ஜீயர். தனது ஊரான வானமாமலையில் கோவில் கொண்டுள்ள பெருமாள் – தாயாரின் திருப்பெயர்களையே தன் பெற்றோர் பெயராகக் குறிப்பிட்டு, “தெய்வநாயகனும் – ஸ்ரீவரமங்கைத் தாயாரும்!” என்று பதில் சொன்னார் சின்னியம்மாள்.

“உன் தொழில் என்ன?” என்று ஜீயர் கேட்க, “பாகவத கைங்கர்யம் – அடியார்களுக்குத் தொண்டு செய்வது!” என்று பதில் சொன்னார் சின்னியம்மாள். “அதற்கு என்ன பயன்?” என்று ஜீயர் கேட்டார். “அதுவே பிரயோஜனம், அடியார்களுக்குக் கைங்கரியம் செய்யும் பேற்றுக்கு மேல் வேறென்ன கூலி வேண்டும்?” என்று பதில் அளித்தார் சின்னியம்மாள்.

“என்ன பிரார்த்தனையோடு என்னிடம் வந்திருக்கிறாய்?” என்று ஜீயர் கேட்டார். “உங்களுக்கும் இறை அடியார்களுக்கும் இடைவிடாது தொண்டு செய்யும் பேற்றை அடியேனுக்கு அருள வேண்டும்!” என்று பிரார்த்தித்தார் சின்னியம்மாள்.இந்த பதில்களைக் கேட்டு மகிழ்ந்த ஜீயர் சுவாமிகள், “உன்னைப்பற்றி அனைத்தும் தெரிந்திருந்த போதும், நான் உன்னிடம் இவ்வளவு கேள்விகள் ஏன் கேட்டேன் தெரியுமா? ஒரு பக்தனுக்குரிய இலக்கணங்கள் என்ன என்பதை உலகம், உன்மூலம் அறியட்டும் என்பதைக் கருதியே நான் கேட்டேன். நீ சொன்னது போல், தன் ஊருக்கு அருகிலுள்ள ஆழ்வாரின் அவதாரத் தலத்தையே தன் பிறந்த ஊராக ஒவ்வொரு பக்தனும் சொல்லிக்கொள்ளவேண்டும்.

அச்சுத குலம் என்றுதான் தன் குலத்தைக் குறிப்பிட வேண்டும். ஆழ்வாரை இட்டுப் பராங்குச கோத்திரம் என்றும், ஆழ்வார் பாசுரங்களை இட்டு திராவிட வேதம் என்றும் தனது உட்பிரிவுகளைக் குறிப்பிட வேண்டும். இறைவனையும் இறைவியையுமே பெற்றோராகவும், இறை அடியார்களையே உறவினர்களாகவும் கொள்ளவேண்டும். இறைவனுக்கும் அடியார்களுக்கும் தொண்டு செய்வதையே வாழ்வின் பயனாகக் கருதவேண்டும். இந்த இலக்கணங்கள், நீ தந்த எளிய பதில்கள் வாயிலாக உலகத்தோரின் மனங்களில் பதியட்டும்!” என்று ஆசீர்வாதம் செய்து அருளினார்.

இப்படித் தனது அடியார்கள் எவ்வாறு இருக்க வேண்டும் என்பதற்கான இலக் கணங்களைத் திருமாலே ஆசார்யர்கள் மூலம் வகுத்துக் கொடுத்திருப்பதால், திருமால் ‘க்ருதலக்ஷண:’ என்று அழைக்கப்படுகிறார். க்ருத என்றால் வகுத்தவர். லக்ஷண என்றால் இலக்கணம். ‘க்ருதலக்ஷண:’ என்றால் அடியார்களுக்கான இலக்கணங்களை வகுத்தவர். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 486-வது திருநாமம். “க்ருதலக்ஷணாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லிவரும் அன்பர்களுக்கு, அடியார்களுக்கு உரித்தான அங்க அடையாளங்கள் அனைத்தும் நிறையும்படித் திருமால் அருள்புரிவார்.

————————–

488. ஸத்வஸ்தாய நமஹ (Sathvasthaaya namaha)

ஆழ்வார்களுள் ஒருவரான திருமழிசைப் பிரான், கும்பகோணத்தில் கோவில் கொண்டிருக்கும் சாரங்கபாணிப் பெருமாளைத் தரிசிக்கும், ஆவலுடன் காஞ்சிபுரத்தில் இருந்து புறப்பட்டுக் கும்பகோணத்தை நோக்கிப் பயணித்தார். வழியில் உள்ள பெரும்புலியூர் என்ற கிராமத்தில், ஒரு வீட்டுத் திண்ணையில் அமர்ந்து ஓய்வெடுத்தார் திருமழிசைப்பிரான். அத்திண்ணையிலே வேதம் ஓதிக்கொண்டிருந்த அந்தணர்கள் திருமழிசைப் பிரானைக் கண்டு, `தாழ்ந்த குலத்தைச் சேர்ந்த இவர் கேட்க நாம் வேதம் ஓதுதல் தகாது’ என்று எண்ணி, வேதம் சொல்வதை நிறுத்திவிட்டார்கள்.

திருமழிசைப் பிரான் அவர்களின் கருத்தை அறிந்து திண்ணையை விட்டு இறங்கினார். மறையவர்கள் உடனே வேதம் ஓதத் தொடங்கினார்கள். ஆனால், விட்ட வாக்கியம் தோன்றாமையால் தவறித் தடுமாறினார்கள். ஆழ்வாரும் அதைக் கண்டு, கருநெல்லை நகத்தால் பிளந்து, “க்ருஷ்ணானாம் வ்ரீஹீணாம் நக நிர்ப்பின்னம்” என்ற வேதத் தொடரைத்தான் நீங்கள் சொல்லி வந்தீர்கள் என்று குறிப்பால் காட்டியருளினார்.

அவர்கள் தெளிந்து வந்து ஆழ்வாரை வணங்கி, பிழையைப் பொறுத்தருள்க என வேண்ட, திருமழிசைப் பிரானும், அவர்களுக்குப் பல இன்மொழிகளைக் கூறி விடை பெற்றுக்கொண்டு சென்றார்.பின்னர், அந்தப் பெரும்புலியூர் திருக்கோவிலின் வெளிப்புறத்தைத் திருமழிசைப் பிரான் பிரதட்சிணம் செய்ய, உள்ளே எழுந்தருளியிருக்கும் பெருமாள் இவ்வாழ்வார் எழுந்தருளுகிற திருவீதிகள் தோறும் தம் திருமுகத்தைத் திருப்பிக்கொண்டே வந்தார். இந்தச் செயலை அக்கோயில் அர்ச்சகராகிய நம்பி கண்டு, சில பக்தர்களுக்கும் காட்டினார். அந்தக் கிராமத்தில், பெரும்புலியூர் அடிகள் என்ற பெரியவர் யாகம் செய்துவந்தார்.

அந்தப் பெரும்புலியூர் அடிகளின் யாகசாலைக்குச் சென்று ஊர்மக்கள் இவரது பெருமையைக் கூறினார்கள். பெரும்புலியூர் அடிகள் உடனே அங்கு வந்து, திருமழிசைப் பிரானை வணங்கி யாகசாலைக்கு எழுந்தருளவேண்டும் என்று விண்ணப்பம் செய்தார். திருமழிசைப் பிரானும் சம்மதிக்கவே, அவரை யாகசாலைக்கு அழைத்துச் சென்று உபசரித்தார் பெரும்புலியூர் அடிகள். பின்னர் யாகத்தில் செய்யும் `அக்கிர பூஜை’ என்ற முதல் மரியாதையை ஆழ்வாருக்குச் செய்தார் பெரும்புலியூர் அடிகள். இதைப் பொறுத்துக் கொள்ள முடியாத வேள்விச் சடங்கர்கள், திருமழிசைப் பிரானை இழிவுபடுத்திப் பேசினார்கள். ஆழ்வாரும் வெறும் சடங்குகளை மட்டுமே பற்றி நிற்கும் அவர்களுக்கு நல்லறிவு உண்டாகும்படிச் செய்தல் வேண்டும் என்ற எண்ணத்துடன் எம்பெருமானை எண்ணி,

“அக்கரங்கள் அக்கரங்கள் என்றுமாவ தென்கொலோ
இக்குறும்மை நீக்கியென்னை ஈசனாக்க வல்லையேல்
சக்கரங்கொள் கையனே சடங்கர்வா யடங்கிட
உட்கிடந்த வண்ணமே புறம்பொசிந்து காட்டிடே”

– என்று பாடியருளினார்.

என் இதயத்தில் நீ இருப்பதை இவர்களுக்கு உணர்த்த வேண்டும் என்று திருமாலிடம் கோரினார் ஆழ்வார்.திருமாலும், யாவரும் காணும்படி ஆழ்வாரின் உள்ளத்தில், தான் பள்ளி கொண்டிருக்கும் காட்சியைக் காண்பிக்க, ஆழ்வாரை இகழ்ந்து பேசிய சடங்கர்கள் எல்லோரும் இக்காட்சியினால் உள்ளம் மாறி ஆழ்வாரது திருவடிகளில் விழுந்து வணங்கி, “ஆழ்வாரே அக்கிர பூசைக்கு உரியவர்!” எனப் பன்முறை போற்றி, தாம் செய்த செயல்களை மன்னித்தருளுமாறு வேண்டினர்.

திருமழிசைப் பிரானும் அவர்களுக்குப் பல நன்மொழிகளைக் கூறி, பெரும்புலியூர் அடிகளிடத்தும் விடை பெற்றுக்கொண்டு திருக்குடந்தைக்கு எழுந்தருளினார். ஆக, திருமழிசைப் பிரான் போன்ற சிறந்த அடியார்களின் இதயத்தில் எப்போதும் வசிப்பதால் திருமால், ‘ஸத்வஸ்தஹ’ என்று அழைக்கப்படுகிறார். ஸத்வ என்பது இதயத்தைக் குறிக்கிறது. ஸ்த என்றால் நிலைநிற்பவர். ‘ஸத்வஸ்த:’ என்றால் அடியார்களின் உள்ளத்தில் வசிப்பவர். அதுவே, ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 488-வது திருநாமம். “ஸத்வஸ்தாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களின் மனங்களில் திருமால் எப்போதும் குடியிருப்பார்.

————

489. ஸிம்ஹாய நமஹ (Simhaaya namaha)

அம்பரீஷன் என்ற மன்னன் இட்சுவாகு குலத்திலே தோன்றியவன், ராமனுக்குக் குலமுன்னவர். அம்பரீஷனின் பக்திக்கு உகந்த திருமால், தனது சுதர்சன சக்கரத்தை அம்பரீஷனிடம் கொடுத்து, உனக்கு என்ன ஆபத்து நேர்ந்தாலும் இந்தச் சக்கரம் உன்னைக் காக்கும் என்று கூறியிருந்தார். இத்தகைய சிறந்த பக்தரான அம்பரீஷன், மதுவனம் என்னும் இடத்தில் ஒரு வருடம் தங்கி இருந்து நிறைய தானங்கள் செய்து ஏகாதசி விரதமும், அனுஷ்டித்து வந்தான்.

இப்படிப் பதினொரு மாதங்கள் ஏகாதசி விரதம் நிறைவு செய்த நிலையில், பன்னிரண்டாவது மாதம் வந்தது. ஏகாதசி விரதம் இருந்து மறுநாள் நீராடி, திருமாலுக்குப் பூஜை செய்து விரதத்தை நிறைவு செய்யும் நேரம். அப்போது, துர்வாச முனிவர் தம் சீடர்களுடன் அங்கே வந்தார். உரிய முறையில் அவரை வரவேற்றான் அம்பரீஷன். “இத்தகைய மகான் இங்கே வந்தது அடியேனுக்கு மிகுந்த மகிழ்ச்சியை அளிக்கிறது. இங்கே நீங்கள் தங்கி இருந்து உணவு அருந்தி எங்களை ஆசீர்வதிக்க வேண்டும்!” என்று பிரார்த்தித்தான்.

துர்வாசரோ, “அம்பரீஷா! நான் எனது அனுஷ்டானங்களை இன்னும் நிறைவு செய்ய வேண்டிய உள்ளது. நான் நிறைவுசெய்துவிட்டு வந்து உண்கிறேன்!” என்றார். “சரி! அதுவரை காத்திருக்கிறேன்!” என்று மகிழ்ச்சியோடு சொல்லிவிட்டான் அம்பரீஷன். ஆனால், சிஷ்யர்களோடு நீராடி அனுஷ்டானங்களை நிறைவேற்றச் சென்ற துர்வாசர், வெகுநேரம் ஆகியும் திரும்பி வரவில்லை. துவாதசி திதி நிறைவடைவதற்குள், பாரணை உட்கொண்டு விரதத்தை நிறைவு செய்ய வேண்டிய நிலையில், காலதாமதம் ஆகிக் கொண்டிருப்பதால் அம்பரீஷன் கலங்கினான்.
ஒருநிலையில், தன் குருவிடம் அம்பரீஷன், “சுவாமி! துவாதசி திதி முடியும் தறுவாய் வந்துவிட்டது. வந்திருக்கும் விருந்தினரான துர்வாசருக்கு உணவளிக்காமல் உண்டாலும் தவறாகிவிடும். அதே சமயம், துவாதசி திதி நிறைவடைவதற்குள் உணவு உண்டு விரதத்தை நிறைவு செய்யாவிட்டாலும் தவறாகிவிடும். என்ன செய்வது?” என்று கேட்டான்.

அம்பரீஷனின் குரு, “நீ பெருமாளின் ஸ்ரீபாத தீர்த்தம் மட்டும் உட்கொண்டு விரதத்தை நிறைவு செய்து விடு. தண்ணீரை உட்கொண்டதால், விரதம் நிறைவானதாகவும் கொள்ளலாம். அதே சமயம், வேறு உணவு உட்கொள்ளாததால், விருந்தினருக்கு முன் `உண்டாய்’ என்ற தோஷமும் வராது!” என்று வழிகாட்டினார். அப்படியே செய்தான் அம்பரீஷன். இறைவனின் திருவடி தீர்த்தத்தை அம்பரீஷன் உட்கொண்ட அடுத்த நொடி, அங்கே துர்வாசர் சீடர்களோடு வந்துவிட்டார்.

“எனக்கு உணவளிக்காமல் எப்படி நீ விரதத்தை நிறைவு செய்தாய்?” என்று கோபத்துடன் முழங்கினார். அம்பரீஷனை அழிப்பதற்காக ஒரு பிசாசை அவன்மீது ஏவினார் துர்வாசர். பகவான்மீதுள்ள நம்பிக்கையால், கலங்காமல் நின்றான் அம்பரீஷன். அவனுக்குக் காவலாகத் திருமால் தந்திருந்த சுதர்சனச் சக்கரம், துர்வாசர் ஏவிய பிசாசை விழுங்கியது. அந்தச் சக்கரத்தாழ்வார் அதன்பின் துர்வாசரைத் துரத்தத் தொடங்கினார். சக்கரத்தாழ்வார் துரத்த, பிரம்மா, ருத்ரன் என்று எல்லாத் தேவர்களின் உதவியையும் நாடினார் துர்வாசர். யாரும் அடைக்கலம் தரவில்லை.

திருமாலின் திருவடிகளில் விழுந்தார் துர்வாசர். “என் பக்தனிடம் மன்னிப்பு கேட்டாலே ஒழிய என் சக்கரம் உங்களை மன்னிக்காது!” என்று சொல்லிவிட்டார் திருமால். அதன்பின் நிறைவாக, அம்பரீஷனின் பாதங்களில் வந்து விழுந்தார் துர்வாசர். “ஆஹா! சுவாமி! நீங்கள் என் பாதங்களில் விழுவதா?” என்று பதறிய அம்பரீஷன், சக்கரத்தாழ்வாரைத் துதித்தான். அதனால், உகந்து சக்கரத்தாழ்வார் சாந்தம் அடைந்தார். இனி அடியார்களிடம் நாம் தெரிந்தோ தெரியாமலோ மோதவே கூடாது என்று சொல்லிக் கொண்டே, அம்பரீஷனிடம் இருந்து விடைபெற்றாராம் துர்வாசர்.

இப்படித் தன் அடியார்களுக்குத் தீங்கு இழைக்க நினைப்போரைத் தண்டிப்பதால், திருமால் ‘ஸிம்ஹ:’ தண்டிப்பவர் என்று அழைக்கப்படுகிறார். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 489-வது திருநாமம்.“ஸிம்ஹாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு, வாழ்க்கையில் எந்தத் தடைகளும் வராதிருக்கும்படிதிருமால் அருள்புரிவார்.

——————

490. பூதமஹேஸ்வராய நமஹ (Bhootha Maheshwaraaya namaha)

கடலூருக்கு அருகில் உள்ள திருவயிந்திரபுரம் என்ற திவ்யதேசத்தின் தலவரலாறு இது.தேவ-அசுரப் போரில் அசுரர்களின் கை ஓங்க, தேவர்கள், திருமாலின் உதவியை நாடினார்கள். தீயசக்திகளான அசுரர்களிடம் இருந்து தேவர்களைக் காப்பதாக திருமால் தேவர்களுக்கு அபயம் அளித்தார். அசுரர்கள் பிரம்மாவின் உதவியை நாடி, எங்களுக்கு ஏதாவது புகலிடம் காட்டுங்கள் என்று கோரினார்கள். நீங்கள் சிவபெருமானின் உதவியை நாடுங்கள் என்று அவர் களிடம் சொன்னார் பிரம்மா. அசுரர்கள் சிவனின் உதவியை நாட, சிவனும் அவர்களைக் காப்பதாக வாக்களித்துவிட்டார். அடுத்து தேவ அசுரப் போர் நடந்தபோது, தேவர்களின் பக்கம் திருமாலும், அசுரர்களின் பக்கம் சிவபெருமானும் நின்றார்கள். திருமாலுக்கும் சிவனுக்கும் எதிராகப் பெரும் போர் மூண்டுவிட்டது.

(அடடா!!! சைவ-வைணவச் சண்டைகளே வேண்டாம் என்று சொல்லும் காலத்தில், சிவனுக்கும் விஷ்ணுவுக்கும் சண்டை என்று நீ கதை எழுதுகிறாயே என்று நீங்கள் புருவங்களை உயர்த்த வாய்ப்புண்டு. ஆனால் இப்போதே முன் முடிவுக்கு வராமல், கதையை முழுமையாகப் படித்தால் ஒரு தத்துவம் நமக்குக் கிட்டும்.)

சிவபெருமான் தனது சூலத்தைத் திருமாலின் மீது ஏவினார். திருமாலின் சக்ராயுதம், சிவனின் சூலத்தை மறைத்துவிட்டது. “இனி என் கையில் ஆயுதமே இல்லை! நான் நாராயணனைச் சரண் அடையப்போகிறேன்!” என்று சொல்லிக் கொண்டு, திருமாலிடம் சரணடைந்தார் சிவபெருமான். “அடடா! நமக்குத் தலைவராக வந்த சிவனே திருமாலின் பாதங்களில் விழுந்துவிட்டாரே! இனி நாம் என்ன செய்வது?” என்று தெரியாமல் திகைத்தார்கள் அசுரர்கள். அப்போது, திருமால் மும்மூர்த்தி வடிவமாகத் தேவர்களுக்கும், அசுரர்களுக்கும் காட்சி அளித்தார். திருமால் பிரம்மாவுக்குள் அந்தர்யாமியாக இருந்து உலகைப் படைக்கிறார்.

விஷ்ணுவாகத் தானே இருந்து காக்கிறார். ருத்திரனுக்குள் அந்தர்யாமியாக இருந்து அழிக்கிறார். இதை உணர்த்த, தனது திருக்கரத்தில் பிரம்மாவுக்கு அடையாளமான தாமரையை ஏந்தி இருந்தார். சிவபெருமானைக் குறிக்கும் விதமாக நெற்றியிலே மூன்றாவது கண்ணோடு விளங்கினார். அதனால் தெய்வநாயகன் என்றும், தேவநாதன் என்றும் பெயர் பெற்றார்.இந்தக் கோலத்தில் காட்சி அளித்த தெய்வநாயகப் பெருமாள், “ஏ அசுரர்களே! நன்றாகப் பார்த்துக்கொள்ளுங்கள்! பிரம்மாவும் எனக்கு உடலாக இருக்கிறார். சிவனும் எனக்கு உடலாக இருக்கிறார். என் உடலைக்கொண்டு என்னையே அழிக்கப் பார்க்கிறீர்களா? என் கையைக் கொண்டு என் கண்ணையே குத்தமுடியுமா? முட்டாள்களே! நாங்கள் மூவரும் என்றைக்குமே ஒற்றுமையாகத்தான் இருக்கிறோம்!” என்று கூறினார்.

“இனி வேறு வழியில்லை!” என்று உணர்ந்த அசுரர்கள், அத்தனை பேரும் திருமாலின் திருவடிகளை வந்து அடிபணிந்து மனம் திருந்தினார்கள். இன்றும் கடலூருக்கு அருகில் உள்ள திருவயிந்திரபுரத்தில் தெய்வநாயகன் என்றும், தேவநாதன் என்றும் திருநாமத்தோடு, மூன்றாம் கண்ணோடும் கையில் தாமரையோடும் எழுந்தருளி உள்ளார் திருமால்.

திருமங்கை ஆழ்வாரும் அப்பெருமாளைப் பாடும்போது, “மூவராகிய மூர்த்தியை மூவுலகு உண்டு உமிழ்ந்தானை” என்று மங்களாசாசனம் செய்துள்ளார். இப்படி எல்லாத் தேவர்களையும் தனக்கு சரீரமாகக்கொண்டு, அவர்களையும் இயக்கும் தலைவராகத் திகழ்வதால் திருமால் ‘பூதமஹேஸ்வர:’ என்று அழைக்கப்படுகிறார். பூத என்பது உலகில் படைக்கப்பட்ட உயிர்களைக் குறிக்கும். பூதேஸ்வர: என்பது அந்த உயிர்களுக்கெல்லாம் தலைவர் என்னும் ஸ்தானத்தில் இருக்கும் பிரம்மா, இந்திரன் போன்றோரைக் குறிக்கும்.

பூதமஹேஸ்வர: என்றால், தலைவர்கள் என்று சொல்லப்படும் பிரம்மா, இந்திரன் போன்ற தேவர்களுக்கும் தலைவராக இருப்பவர் என்று பொருள். அப்படி, தேவர்களுக்கும் தலைவராகத் திருமால் விளங்குவதாலே, ‘பூதமஹேஸ்வர:’ என்று அழைக்கப்படுகிறார். அதுவே, ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 490-வது திருநாமம், ‘பூதமஹேஸ்வர:’ என்றால் அனைத்து உயிர்களுக்கும் பெருந்தலைவர் என்று பொருள்.

“பூதமஹேஸ்வராய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லிவந்தால், யாரும் நம்மை வெறுக்காதபடி அனைவரோடும் நல்லிணக்க உணர்வுடன் இணைந்து வாழும் பக்குவத்தைத் திருமால் நமக்கு அருள்வார்.

———–

491. ஆதிதேவாய நமஹ (Aadhi Devaaya namaha)

முதலையிடம் சிக்கிக் கொண்ட கஜேந்திரன் என்ற யானை,
“நமோ நமஸ்தே அகில காரணாய நிஷ்காரணாய அத்புத காரணாய”

– என்று திருமாலை அழைத்தது என்று ஸ்ரீமத் பாகவத புராணம் சொல்கிறது.

‘அகிலகாரண’ என்றால் அனைத்து உலகுக்கும் காரணமானவர். ‘நிஷ்காரண’ என்றால் தனக்கொரு காரணம் இல்லாதவர் என்று பொருள். ‘அத்புதகாரண’ என்றால் உலகியலில் நாம் காண்கின்ற காரண-காரியங்கள் போல் அல்லாமல், தானே உலகுக்கு மூலப்பொருளாகவும் படைப்பாளியாகவும் இருப்பவர் என்று பொருள். இதன் சுருக்கமாகவே, ஆதிமூலம் என்ற சொல்லாடலை நாம் பயன்படுத்துகிறோம்.யானை, முதலில் காரணப் பொருள் என்னைக் காக்கட்டும் என்று அழைத்தவாறே, அதைக் காக்க இந்திரன் புறப்பட்டானாம். “நாம்தான் தேவலோகத்தில் நடைபெறும் பல விஷயங்களுக்குக் காரணமாக இருக்கிறோம்! எனவே யானை நம்மைத்தான் அழைக்கிறது!” என்ற எண்ணத்தில் போனான் இந்திரன்.

ஆனால், `அகில காரணாய’ என்று யானை சொன்னவாறே, “அடடா! நாம் அகில உலகுக்கும் காரணம் ஆகமாட்டோமே! அனைத்து உலகையும் படைத்தவர் பிரம்ம தேவர்தானே? இந்த ‘கேஸ்’ அவரது ‘கேஸ்’!” என்று பின்வாங்கிவிட்டான் இந்திரன்.`அகில காரணாய’ என்ற வார்த்தையைக் கேட்டு யானையைக் காக்க பிரம்மதேவர் விரைந்தார். ஆனால் யானையோ, `நிஷ்காரணாய’ தனக்கொரு காரணம் இல்லாதவன் என்று மேலே குறிப்பிட்டது. இதைக் கேட்ட பிரம்மா, “நமக்கும் காரணப் பொருளாக நம்மைப் படைத்த திருமால் இருக்கிறாரே! அப்படியானால் இந்த ‘கேஸ்’ அவரது ‘கேஸ்’!” என்று பின்வாங்கிவிட்டார்.

`அத்புத காரணாய’ என்று யானை கூறியவாறே உலகுக்கு ஒப்பற்ற காரணமாக விளங்கும் திருமாலையே யானை குறிப்பிடுகிறது என்பதை எல்லாருமே ஒருவாறு அறிந்து கொண்டார்கள். ஆனால், அதற்குள் யானையைக் காக்க வேண்டும் என்ற துடிப்போடு திருமால் வைகுண்டத்தில் இருந்து புறப்பட்டு கருட வாகனத்திலே பறந்து கொண்டிருந்தாராம்.

அப்போது பிரம்மா, இந்திரன் போன்ற தேவர்கள் எல்லாரும், `இந்த கேஸ்’ அவரது ‘கேஸ்’ என்று சொல்லிவந்தோம்! இது உண்மையிலேயே ‘கேசவரது கேஸ்’ தான்! அதனால் தான் கேசவனே செல்கிறான்!” என்று கொண்டாடினார்களாம் (க என்பது பிரம்மாவைக் குறிக்கும், ஈச என்பது சிவனைக் குறிக்கும். க, ஈச ஆகிய இருவரையும் படைத்து இயக்குபவருக்குக் கேசவன் என்று திருநாமம். நான்முகன், ருத்திரன் போன்றோருக்கும் காரணமான ஆதிமூலம் திருமால் என்பதை இதன்மூலம் அறிகிறோம்.)

இப்படி தேவர்கள் எல்லாரும் பேசிக் கொண்டிருக்கும் நேரத்திலே, திருமால் குளக்கரையையே அடைந்துவிட்டார். விரைவாக முதலையை அழித்து கஜேந்திரனைக் காப்பாற்றி அதற்கு முக்தியும் அளித்தார். `ஆதி’ என்றால் மூலக் காரணமாக இருப்பவர் என்று பொருள். நான் முகனை, நாராயணன் படைத்தான் என்ற திரு மழிசைப் பிரான் பாசுரமும், தேனே ப்ரஹ்ம ஹ்ருதா ய ஆதிகவயே என்ற ஸ்ரீமத் பாகவத சுலோகமும் காட்டுவது போல், பிரம்மாவைத் தனது உந்தித் தாமரையில் படைத்து அவருக்கு வேதங்களை உபதேசித்தவர் திருமால்.

உலகைப் படைக்கும் பிரம்மாவையே படைத்தவர் என்பதன் மூலம், அவரே ஆதிகாரணமானவர் என்பதை அறிகிறோம். தேவர்களுக்கு ஆதிகாரணமாக இருப்பதால் திருமால், ‘ஆதி:’ என்று குறிப்பிடப்படுகிறார்.‘தேவ:’ என்றால் (இவ்விடத்தில்) ஒளிமிக்கவர் என்று பொருள். தனது பொலிவின் முன் தேவர்கள் அத்தனை பேரும் மங்கிப்போகும் படி ஒளி வீசிக்கொண்டு திகழ்வதால் திருமால், தேவ என்று அழைக்கப்படுகிறார்.

ஆக, தேவர்களுக்கு ஆதியாகவும், மற்ற தேவர்களின் ஒளி தன் ஒளியின் முன் மங்கிப் போகும்படியாகவும் விளங்குவதால் திருமால் ‘ஆதிதேவ:’ என்று அழைக்கப்படுகிறார். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 491-வது திருநாமம். ஆதி மற்றும் தேவன் ஆகிய இரு பொருள்களையும் விளக்கும்படி நம்மாழ்வார் திருவாய்மொழியில், நான்காம் பத்து பத்தாம் திருவாய்மொழியில்,

ஒன்றும் தேவும் உலகும் உயிரும் மற்றும் யாதும் இல்லா
அன்று நான்முகன் தன்னொடு தேவர் உலகோடு உயிர் படைத்தான்
குன்றம் போல் மணி மாடம் நீடு திருக்குருகூர் அதனுள்

நின்ற ஆதிப்பிரான் நிற்க மற்றைத் தெய்வம் நாடுதிரே?— என்றும்,

பொலிந்து நின்ற பிரான்கண்டீர் ஒன்றும் பொய்யில்லை போற்றுமினே– என்றும் போற்றி இருக்கிறார்.

“ஆதிதேவாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு, ஒளிமயமான எதிர்காலமும் தலைமைப் பண்பும் நிறையும்படி அருள்புரிவார்.

————

492. மஹாதேவாய நமஹ (Mahaa Devaaya namaha)

ராமானுஜரின் சீடரான அனந்தாழ்வான் என்ற மகான் திருவேங்கடமலையில் தங்கி, ராமானுஜன் என்ற தோட்டமும், இராமானுஜப் புத்தேரி என்ற பொய்கையும் ஏற்படுத்தி, அத்தோட்டத்தில் பூக்கும் பூக்களை மாலையாகத் தொடுத்துத் திருவேங்கடமுடையானுக்குப் புஷ்பகைங்கர்யம் செய்துவந்தார்.ஒருநாள் இரவு அனந்தாழ்வானின் தோட்டத்துக்குள் ஒரு தம்பதியர் நுழைந்தார்கள். அந்தக் கணவன், தோட்டத்தில் உள்ள பூக்களைக் கொய்து அவற்றைத் தனது மனைவியின் மீது வீசி விளையாடினான்.

சத்தம் கேட்டு எழுந்து வந்த அனந்தாழ்வான், பெருமாளுக்கு என்று உள்ள பூக்களைக் கொய்து, இப்படி ஒரு தம்பதியர் விளையாடுவதைக் கண்டு கோபமுற்றார். அவர்களைப் பிடிக்க முயன்றபோது, கணவன் தப்பித்து ஓடிவிட்டான். மனைவியைப் பிடித்து அங்கிருந்த ஒரு சம்பங்கி மரத்தில் கட்டிவைத்தார் அனந்தாழ்வான். “உன்னை மீட்டுச் செல்ல உன் கணவன் வருவான் அல்லவா? அவன் வரும்போது அவனைக் கவனித்துக் கொள்கிறேன்!” என்று சொல்லி அந்த மரத்தின் எதிரிலேயே ஒரு பாறை மேல் அமர்ந்து கொண்டார் அனந்தாழ்வான்.

இரவு முழுவதும் அந்த இளைஞனின் வருகைக்காக அனந்தாழ்வான் காத்திருந்தும், மனைவியைக் காப்பதற்காக அவன் வருவதாகத் தெரியவில்லை. அந்தப் பெண்ணும் அனந்தாழ்வானிடம், “சுவாமி! உங்களைப் பார்த்தால் என் தந்தையைப் போல் இருக்கிறீர்கள்! தயவுசெய்து என்னை விட்டுவிடுங்கள்!” என்று கெஞ்சினாள். அனந்தாழ்வானோ, “நீங்கள் செய்தது எவ்வளவு பெரிய தவறு என்று உங்களுக்குத் தெரியவில்லை. இந்த மலையில் பூக்கும் அனைத்துப் பூக்களும் பெருமாளுக்கு மட்டுமே. ஆனால், அந்தப் பூக்களைக் கொய்து மானிடர்களான நீங்கள் இருவரும் விளையாடி இருக்கிறீர்கள். இது எவ்வளவு பெரிய குற்றம் தெரியுமா? உன் கணவன் வரட்டும் நான் பேசிக்கொள்கிறேன்!” என்று கோபத்துடன் சொன்னார்.

இரவு நகர்ந்து நகர்ந்து, பிரம்ம முகூர்த்த நேரம் வந்தது. அர்ச்சகர்கள் திருவேங்கடமுடையானின் திருக்கோவிலைத் திறந்தார்கள். கருவறையைத் திறந்தால், மலையப்பனின் மார்பை அலங்கரிக்கும் மகாலட்சுமியைக் காணவில்லை. அடடா! அகலகில்லேன் இறையும் என்று அலர்மேல் மங்கை உறை மார்பனின் மார்பில் அலர்மேல் மங்கை அகன்று விட்டாளே! என்ன ஆனதோ என்று எல்லாரும் திகைத்துப்போனார்கள்.

அப்போது திருவேங்கடமுடையானே வாய் திறந்து, “அலர்மேல் மங்கை நாச்சியார் அனந்தாழ்வானின் தோட்டத்தில் இருக்கிறாள். அனந்தாழ்வானின் பூக்கூடையில் அவளை எழுந்தருளச் செய்து இங்கே அழைத்து வரச்சொல்லுங்கள்!” என்று கட்டளையிட்டார்.இச்செய்தியை அர்ச்சகர்கள் சென்று அனந்தாழ்வானிடம் தெரிவிக்க, “ஆஹா! தம்பதியாக வந்தவர்கள் மலையப்பனும் மகாலட்சுமியுமான திவ்ய தம்பதியரா? அதை அறிந்து கொள்ளாமல் அபச்சாரப்பட்டுவிட்டேனே!” என்று கலங்கினார்.

பக்தனின் கட்டை அவிழ்த்துக் கொள்ள முடியாதவள் போல் கட்டுண்டு கிடந்த மகாலட்சுமியை அவிழ்த்துவிட்டார். பெருமாளின் நியமனப்படி அலர்மேல் மங்கைத் தாயாரைத் தன் பூக் கூடையில் அமரவைத்து, அவளைத் தலைமேல் சுமந்து கொண்டு பெருமாளின் கருவறை நோக்கி நடந்தார் அனந்தாழ்வான். “வாரும் மாமனாரே!” என்று அனந்தாழ்வானை வரவேற்றான் மலையப்பன். “நாச்சியார் உம்மைத் தந்தை என்று நேற்றிரவு அழைத்தாள் அல்லவா? அதனால் இன்று முதல் நீர் எமக்கு மாமனார் ஆவீர்!” என்று திருவாய் மலர்ந்தருளினான் மலையப்பன்.

ஆசார்யனுக்குச் செய்யும் கைங்கரியமாக எண்ணி, புஷ்ப கைங்கரியம் செய்து வந்த அனந்தாழ்வான் என்ற பக்தரைக் கௌரவிப்பதற்காக இந்த விளையாட்டை அந்த திவ்ய தம்பதியர் செய்திருக்கிறார்கள். இப்படித் தனது பக்தர்களைக் காப்பதற்காகவும், மகிழ்விப்பதற்காகவும் பற்பல லீலைகள் செய்வதால் திருமால் ‘மஹாதேவ:’ என்று அழைக்கப்படுகிறார்.

‘தேவ:’ என்றால் (இவ்விடத்தில்) விளையாடு பவர் என்று பொருள். ‘மஹாதேவ:’ என்று மிகப்பெரிய விளையாட்டை விளையாடுபவர் என்று பொருள். தோட்டத்தில் பூக்கொய்வது தொடங்கி, உலகைப் படைத்தல், காத்தல், அழித்தல் போன்ற அத்தனைச் செயல்களையும் விளையாட்டு போல் அனாயாசமாகச் செய்ய வல்லவர் திருமால். அதனால் ‘மஹாதேவ:’ என்று அழைக்கப்படுகிறார். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 492-வது திருநாமம்.“மஹாதேவாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லிவரும் அன்பர்கள், விளையாட்டுத் துறையில் உச்சம் தொடுவதற்குத் திருமால் அருள்புரிவார்.

———–

493. தேவேசாய நமஹ (Deveshaaya namaha)

திருமாலைக் குறித்துத் தியானத்தில் ஈடுபட விழைந்தார் பிரம்மா. ஆனால், அவரது முன் வினைகளாகிய கர்மா அவரது தியானத்துக்குத் தடையாக இருந்தன. அதனால், அவருக்குத் தியானத்தில் மனம் லயிக்கவில்லை. இறைவனின் வடிவைத் தியானிக்க முடியாமல் வருத்தம் அடைந்தார் பிரம்மா. அவரிடம் அசரீரியாகப் பேசிய திருமால், “பிரம்ம தேவனே! உங்கள் பாபங்கள் நீங்க வேண்டும் என்றால் நீங்கள் ஆயிரம் அஸ்வமேத வேள்விகள் செய்ய வேண்டும். அதன்பின்தான் உங்களுக்குத் தியானம் கைகூடும்!” என்றார்.

“ஆயிரம் அஸ்வமேத வேள்விகள் செய்வது என்பது மிகவும் கடினமான காரியம் ஆயிற்றே! என் துன்பத்தை விட அதற்கான பரிகாரம் கடினமானதாக உள்ளதே!” என்று பிரம்மா கேட்டார். “அப்படியானால் காஞ்சீபுரத்தில் ஒரு அஸ்வமேத வேள்வி செய்யுங்கள். அங்கே ஒரு வேள்வி செய்தால், ஆயிரம் வேள்விகள் செய்ததற்குச் சமம்!” என்று சொன்னார் திருமால். அதன்படி, காஞ்சீபுரத்தில் வேள்விச் சாலை அமைத்து, கிழக்குமுகமாக அமர்ந்து வேள்வி செய்யத் தொடங்கினார் பிரம்மா. அந்த வேள்வி செய்யும் போது, அவருக்குப் பல தடங்கல்கள் ஏற்பட்டன. அவை அனைத்தையுமே திருமால் போக்கிக் கொடுத்து, அவரது வேள்வி தொடர்ந்து இடையூறின்றி நடப்பதற்கு அருள்புரிந்தார்.

வேள்வியின் நிறைவுப்பகுதி வந்தது. வேள்வியில் அர்ப்பணிக்கப் படும் குதிரையின் வயிற்றுப் பகுதியைக் கொண்டு செய்யும் `வபா’ ஹோமத்தைச் செய்தபோது, பிரம்மாவுக்கு நடுக்கம் ஏற்பட்டதாம். எந்த ஒரு செயலுமே எடுத்து நடத்தும் போது, நிறைவுப் பகுதி வருகையில், அது நன்றாக நிறைவடைய வேண்டுமே என்ற நடுக்கம் வருவது இயற்கையல்லவா? தன் மகளுக்குத் திருமணம் நடத்தி வைக்கும் தந்தை, மகள் கழுத்தில் மாங்கல்யம் ஏறும் நேரத்தில் இனிதாகத் திருமணம் நிறைவடைய வேண்டுமே என்ற ஒருவிதப் பதற்றத்தில் இருப்பார் அல்லவா?

அதுபோல் பிரம்மாவும், “யாகத்தின் நிறைவுப் பகுதி நன்றாகப் பூர்த்தியாக வேண்டுமே! அந்தந்த தேவர்களுக்குக் கொடுக்க வேண்டிய ஹவிர்பாகங்களைச் சரியாகத் தந்துவிட வேண்டுமே! யாருக்கும் எந்தக் குறையும் வரக்கூடாதே!” என்றெல்லாம் பலவாறாகப் பதறி நடுங்கிக் கொண்டிருந்தாராம். இந்த நடுக்கத்துடன் வபாஹோமத்தைப் பிரம்மா செய்ய, அந்த வேள்வித் தீயிலேயே அத்திகிரி வரதராஜப் பெருமாளாகத் திருமால், பிரம்மாவுக்குக் காட்சி அளித்தார்.

“அத்திகிரி அருளாளப் பெருமாள் வந்தார்
ஆனை பரி தேரின்மேல் அழகர் வந்தார்
கச்சிதனில் கண்கொடுக்கும் பெருமாள் வந்தார்
கருத வரந்தரும் தெய்வப் பெருமாள் வந்தார்
முத்தி மழை பொழியும் முகில்வண்ணர் வந்தார்
மூலம் என ஓலம் இட வல்லார் வந்தார்
உத்திரவேதிக்கு உள்ளே உதித்தார் வந்தார்
உம்பர்தொழும் கழல் உடையார் வந்தார் தாமே!”

என்று தேவர்கள் போற்றிப் பூமாரி பொழியத் தோன்றிய வரதராஜப் பெருமாள், “பிரம்மா! உனது பாபங்கள் நீங்கிவிட்டன. நீ விரும்பியபடி நான் உனக்குக் காட்சி தந்துவிட்டேன் பார்!” என்று சொன்னார்.அப்போது பிரம்மா, “தேவர்கள் எனக்குக் கீழ்ப்பட்டவர்கள் என்றாலும்கூட அவரவர்க்குக் கொடுக்க வேண்டிய ஹவிர்பாகம் சரியாகப் போய்ச் சேர்ந்து எல்லாத் தேவர்களும் திருப்தி அடைய வேண்டுமே என்ற பெரும் கவலையோடு இருக்கிறேன்!” என்றாராம்.

அதற்கு வரதராஜன் பெருமான், “பிரம்மனே! அதைக் குறித்து நீங்கள் அஞ்சவே வேண்டாம்! தேவர்களின் தலைவனான நானே இப்போது தோன்றி, நீங்கள் சமர்ப்பித்த ஹவிஸ்ஸை ஏற்றுக் கொண்டுவிட்டேனே! தலைவனே திருப்தியடைந்த பின் தொண்டர்கள் குறைசொல்ல இனி ஒன்றுமில்லை! யாகம் இனிதே நிறைவேறிவிட்டது!” என்று சொல்லி
பிரம்மாவைத் தேற்றினார்.

“முப்பத்து மூவர் அமரர்க்கு முன்சென்று
கப்பம் தவிர்க்கும் கலியே!”

என்று ஆண்டாள் பாடிய பாசுரம், முப்பத்து முக்கோடி தேவர்களுக்கும் முன்னே யாகசாலைக்கு வந்து, அவர்களுக்கெல்லாம் பிரம்மா கப்பம் கட்ட வேண்டாதபடித் தவிர்த்து, மிடுக்கோடு நின்ற வரதராஜனைக் குறிப்பதாகவும் ரசிப்பதற்கு இடமுள்ளது. இப்படி எல்லாத் தேவர்களுக்கும் தலைவராக, அயர்வறும் அமரர்கள் அதிபதியாக, இமையோர் தலைவராக, தேவராஜனாக – திருமால் விளங்குவதாலே, ‘தேவேச:’ என்று அழைக்கப்படுகிறார். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 493-வது திருநாமம்.“தேவேசாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள், எடுத்த காரியம் அனைத்தும் இனிதே நிறைவடையத் திருமால் அருள்புரிவார்.

————-

494. தேவப்ருதே நமஹ (Devabhruthey namaha)

கவிச்சக்கரவர்த்தி கம்பரின் அவதார ஸ்தலமான தேரழுந்தூரின், ஸ்தல புராணத்தில் உள்ள ஒரு சரித்திரம். (அங்குள்ள பெருமாள் கோவிலுக்கும் சிவன் கோவிலுக்கும் இணைத்து ஸ்தல புராணம் இருப்பதை வேற்றுமை நோக்கில் காணாது, ஒற்றுமைநோக்கில் பார்க்கும்படி கேட்டுக் கொள்கிறேன்.)பரமசிவனும் திருமாலும் சொக்கட்டான் விளையாட, பார்வதிதேவி நடுவராக அமர்ந்திருந்தாள். போட்டியில் ஒருநிலையில், “நான்தான் வென்றேன்!” என்று திருமால் கூறினார்.

“ஆம்! ஆம்!” என்று பார்வதி தலை ஆட்டினாள். “ஓஹோ! புகுந்த வீட்டை விடப் பிறந்த வீடுதான் உனக்கு முக்கியமோ? கணவனைவிட உன் அண்ணன்தான் உனக்கு முக்கியமோ? அவர் வென்றேன் என்று சொல்ல, நீயும் மாடு போல் தலை ஆட்டுகிறாயே! நீ மாடாகப் பூமியில் பிறப்பாய்!” என்று பார்வதியைச் சபித்தார் சிவன். (நம் வீட்டில் வரும் சண்டைகளைப் போலே சிவன்-பார்வதிக்குள் சண்டை வருமா என்று எண்ணிவிட வேண்டாம்! பூமியில் தேரழுந்தூர் திருத்தலம் உருவாவதற்காக அவர்கள் செய்யும் விளையாட்டு!)

சோழநாட்டிலுள்ள தேரழுந்தூரில் பசுவாக வந்து தோன்றினாள் பார்வதி. சக்தி இல்லையேல் சிவம் இல்லை என்று சொல்வதற்கேற்ப, பார்வதியைப் பிரிந்து இருக்க முடியாமல் தவித்தார் சிவன். அதனால் அவரும் தேரழுந்தூர் க்ஷேத்திரத்துக்கு வந்து, வேதபுரீஸ்வரர் என்ற பெயரோடு தவத்தில் ஈடுபட்டார்.நாம் விளையாடிய சொக்கட்டான் விளையாட்டால்தானே பார்வதியும் பரமசிவனும் பிரிய நேர்ந்தது. நாமே அவர்களை இணைத்து வைத்து விடுவோம் என்று முடிவெடுத்த திருமால், மாடு மேய்க்கும் கண்ணனாக ஆமருவி அப்பன் என்ற திருநாமத்தோடு தேரழுந்தூருக்கு வந்தார். மாடு வடிவில் வந்த பார்வதி தேவியை அவளது சகோதரனாகிய கண்ணன் காத்து ரக்ஷித்தார்.

கண்ணன் மாடு மேய்ப்பதைப் பார்த்த வேதங்கள், கன்றுக்குட்டிகளாக அவனை நாடி வந்துவிட்டன. கண்ணன் மேய்க்கும்போது அவனது திருக்கரத்தின் ஸ்பரிசம் பசுங்கன்றுகள் மீது படும் அல்லவா அதை விரும்பி வேதங்கள் கன்றுகளாயின.இப்படிப் பசுவையும், கன்றுகளையும் கண்ணன் மேய்த்து வருவதைச் சத்தியலோகத்தில் இருந்து பார்த்த பிரம்மா, அந்தப் பசுவையும் கன்றுகளையும் ஒரு குகைக்குள் ஒளித்து வைத்துவிட்டார். ஆமருவியப்பன் தன் திருமேனியில் இருந்தே பசுவையும் கன்றுகளையும் வெளியிட்டார்.

அதைக் கண்ட பிரம்மா தனது கர்வம் நீங்கப்பெற்று, ஆமருவியப்பனை அடிபணிந்தார்.“கண்ணா! நீதான் தேவர்களான எங்களை எல்லாம் தாங்கிக் கொண்டிருக்கிறாய். அதைப் புரிந்து கொள்ளாமல் உன்னிடம் அபச்சாரப் பட்டுவிட்டேனே!” என்று மன்னிப்பு கோரினார். அதன்பின் தொடர்ந்து மாடு கன்றுகளை மேய்த்தபடி சிவபெருமான் தவம் புரிந்து வந்த மரத்தின் அடிக்கு ஆமருவியப்பன் எழுந்தருளினார். அவரைப் பார்த்தவாறே, அவர்தான் திருமால் என்று பரமசிவன் புரிந்து கொண்டார்.

பசுவின் வடிவில் இருப்பவள் பார்வதி என்பதையும் புரிந்து கொண்டார். “உங்களிடம் பார்வதியை ஒப்படைக்கப் போகிறேன்!” என்று சிவனிடம் சொன்னார் ஆமருவியப்பன். சிவபெருமான், “நான் உனது ராமாவதாரத்தில் அதிகமாக ஈடுபட்டு இருப்பவன். எனவே நீ ராமன் வடிவில் வந்து பார்வதியை என்னோடு சேர்த்து வைக்க வேண்டும்!” என்று ஆமருவியப்பனிடம் கோரினாராம். அப்படியே ஆகட்டும் என்றார் ஆமருவியப்பன். மாசிமாதம் புனர்ப்பூச நட்சத்திர நன்னாளில் சீதா லட்சுமணனோடு கூடிய ஸ்ரீராமனாகப் பரமசிவன் முன்தோன்றிய ஆமருவியப்பன், பசுவின் வடிவில் இருந்த பார்வதியைப் பழைய வடிவத்துக்கு மாற்றிப் பரமசிவனோடு இணைத்துவைத்தார். மீண்டும் பார்வதியை மணந்தபடி வேதபுரீஸ்வரராகத் தேரழுந்தூரிலே கோவில் கொண்டார் சிவபெருமான்.

ஆமருவியப்பனாகத் தேரழுந்தூரிலேயே கோவில் கொண்டார் திருமால். ஆண்டுதோறும் மாசிப் புனர்ப்பூசத்தன்று ஆமருவியப்பன் ராமனாகவும், தேரழுந்தூர் ரங்கநாதப் பெருமாள் சீதையாகவும், தேரழுந்தூர் கோவிந்தராஜப் பெருமாள் லட்சுமணனாகவும் வடிவம்கொண்டு, பசுவோடு புறப்பாடு கண்டருளி, வேதபுரீஸ்வரர் கோவிலில் உள்ள சிவபெருமானிடம் பசுமாட்டைச் சேர்ப்பதாக இந்த உற்சவம்நடைபெற்று வருகிறது.

சக்தியால்தான் சிவனுக்குப் பெருமை என்று சொல்லப்படும் நிலையில், அந்தப் பார்வதியைப் பிரிந்த சிவனுக்கு அவளைப் பழையபடி மீட்டுத் தந்து, அவருக்கு அப்பெருமையைப் பெற்றுத் தந்தார் திருமால். அதுபோல், பிரம்மா போன்ற அனைத்துத் தேவர்களுக்கும் அவரவருக்குத் தேவையானவற்றைத் தந்து அவர்களைத் தாங்கிப் பிடிப்பதால், ‘தேவப்ருத்’ – தேவர்களைத் தாங்குபவர் என்று திருமால் அழைக்கப்படுகிறார். தேரழுந்தூரில் மூலவருக்கு தேவாதிராஜன் என்றே திருநாமம்.

உற்சவர் ஆமருவியப்பன். தேவாதிராஜன் என்பதன் மற்றொரு வடிவமே தேவப்ருத் – தேவர்களுக்குத் தலைவராக இருந்து அவர்களைத் தாங்குபவர். அதுவே ஸஹஸ்ர நாமத்தின் 494-வது திருநாமம்.“தேவப்ருதே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு, வாழ்வில் அனைத்துப் பெருமைகளும் கிட்டும்படித் திருமால் அவர்களைத் தாங்கிப் பிடித்துக் காத்தருள்வார்.

————-

495. குரவே நமஹ (Guravey namaha)

(495-வது திருநாமம் குரு முதல் 502-வது திருநாமம் போக்தா வரை – ஹயக்ரீவ அவதாரத்தின் பெருமைகள்)

தன் உந்தித் தாமரையில் பிரம்மாவைப் படைத்த திருமால் அவரைப் படைப்புக் கடவுள் என்னும் ஸ்தானத்திலே அமர்த்தினார். ஆனால், அந்த பிரம்மாவுக்குத்தான் படைப்புக் கடவுள் என்ற ஒரு கர்வம் ஏற்பட்டது. நாம் வேதம் வல்லவர், நம்மை விஞ்சியவர் யாரும் இலர் என்று கருதினார் பிரம்மா. “பதவி வரும்போது பணிவு வராமல் பகட்டோடு இருக்கிறாரே இவர்!” என்று கருதிய திருமால், ஓர் அசுரனை அனுப்பி வைத்து, பிரம்மாவிடம் உள்ள வேதங்களை அபகரித்து வரச்சொன்னார். அவனும் வேதங்களைப் பிரம்மாவிடம் இருந்து அபகரித்து வந்துவிட்டான். வேதங்களை இழந்த நிலையில் பிரம்மாவால் படைப்புத் தொழிலைத்தொடர இயலவில்லை.

“அடடா! நாம் பெரியவன் என்று தவறாக நினைத்து, இறுமாந்து இருந்துவிட்டோமே! நம்மைப் படைத்தவன் ஒருவன் உள்ளானே! அந்த பகவான்தானே நமக்கு வேதங்களைத் தந்து இப்பதவியில் நம்மை அமர்த்தினான்? அவனது அருளும் அவன் தந்த வேதங்களும் இல்லாவிட்டால் நமக்கு எந்தப் பெருமையும் கிடையாதே!” என்று அப்போதுதான் உணர்ந்தார் பிரம்மா. மொத்த கர்வத்தையும் விட்டுத் திருமாலின் திருவடிகளைச் சரண் புகுந்தார். “பிரம்மதேவரே உங்களுக்குக் கொஞ்சம்பக்குவம் வர வேண்டிஉள்ளது. அந்தப் பக்குவம் வந்தால்தான் பிரம்மதேவன் என்ற பதவியால் வரும் செருக்குக்கு நீங்கள் ஆளாக மாட்டீர்கள். எனவே மனப்பக்குவம் பெறப் பூமியில் காவிரிக் கரையில் போய்த் தவம் இயற்றுங்கள்!” என்று கூறினார் திருமால்.

அதன்படி பூமிக்கு வந்தார் பிரம்மா. காவிரிக் கரையில் கும்பகோணத்தில் பிரம்மா தவத்தில் ஈடுபட்டார். அந்தத் தவம் நிறைவடையும் தறுவாயில், மகாலட்சுமியோடு திருமால் வந்து பிரம்மாவுக்குக் காட்சி தந்தார்.“பிரம்மனே! உங்களுக்கு இப்போது நல்ல மனப்பக்குவம் வந்துவிட்டது. இனி நீங்கள் உங்கள் பணிகளைப் பணிவோடு தொடர்வீர்கள். நானே உங்களுக்கு வேதங்களை உபதேசிக்கிறேன். இந்த வேதங்கள் உங்களை விட்டு நீங்காமல் எப்போதும் இருக்கும். என் அருளையும் இவை உங்களுக்கு நினைவூட்டும்!” என்று சொல்லிப் பிரம்மாவுக்கு வேதங்களை மீண்டும் உபதேசித்து அவரை மீண்டும் படைப்புக் கடவுள் என்ற பதவியிலே அமர்த்தினார் திருமால்.

இவ்வாறு பிரம்மாவுக்குத் திருமால் வேதங்களை உபதேசித்த அந்த இடம்தான் இன்றும் கும்பகோணத்தில் வேதநாராயணப் பெருமாள் கோவில் என்று அழைக்கப்படுகிறது. வேதநாராயணனாகத் திருமால் காட்சி தருகிறார். இன்னும் பிரசித்தமாக அது பிரம்மன் கோவில் என்றும் அழைக்கப்படுகிறது. உலகில் பிரம்மாவுக்கென்று உள்ள வெகுசில கோவில்களில் இந்த பிரம்மன் கோவிலும் ஒன்றாகும். அட்சய திருதியை அன்று கும்பகோணம் பெரிய கடைத்தெருவில் நடைபெறும் பன்னிரண்டு கருட சேவை வைபவத்தில் முன்வரிசையில் இந்த வேதநாராயணப் பெருமாள் எழுந்தருள்வது வழக்கம்.

வேதங்களை அவர்மூலம் பெற்ற பிரம்மா, “வேதநாராயணா! முன்பு மது, கைடபர் என்ற இரண்டு அசுரர்கள் என்னிடமிருந்து வேதங்களை அபகரித்துச் சென்றார்கள். அப்போது நீ குதிரை முகம் கொண்ட ஹயக்ரீவப் பெருமாளாக அவதாரம் செய்து, அவர்களை அழித்து வேதங்களை எனக்கு மீட்டுத் தந்தாய். இப்போது எனது கர்வத்தின் காரணமாக நான் வேதங்களை இழந்த போதும், மீண்டும் நீயே வேதநாராயணனாக வந்து அவற்றை அடியேனுக்கு உபதேசித்து மீட்டுத் தந்துவிட்டாய். உன்னை என்சொல்லி வாழ்த்துவேன்?” என்று துதித்தார்.

“ஒரு மிகப்பெரிய வேள்வியை இங்கே செய்து உன்னை ஆராதிக்கப் போகிறேன்!” என்று சொல்லி பிரம்மா வேள்விக்கான ஏற்பாடு களைச் செய்தார். வேள்விக்கு உதவியாக ஒரு நீர்நிலை இருந்தால் நன்றாக இருக்குமே என்று பிரம்மா நினைக்க, திருமால் இங்கே ஒரு நதி உருவாகட்டும் என்று சொல்லித் தன் கதையால் நிலத்தைக் கீற, ஓர் ஆறு தோன்றியது. அரியின் சொல்லால் உருவான அந்த ஆறு அரிசொல் ஆறு என்று பெயர் பெற்றது. அதுதான் அரசலாறு என்று இன்றும் அழைக்கப்படுகிறது.

அதன்பின் அந்நீரைக் கொண்டு வேள்வி செய்து திருமாலை ஆராதித்தார் பிரம்மா.இப்படிப் பிரம்மா உள்ளிட்ட தேவர்களுக்கெல்லாம் குருவாக இருந்து வேதங்களை உபதேசிப்பதால் ஹயக்ரீவப் பெருமாள் ‘குரு:’ என்று அழைக்கப்படுகிறார். அதுவே ஸஹஸ்ர நாமத்தின் 495-வது திருநாமம்.“குரவே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு, நல்ல ஞானத்தைத் திருமால் அருள்வார்.

———-

496. உத்தராய நமஹ (Uttharaaya namaha)

ஆதிகேசி என்று ஓர் அசுரன் வாழ்ந்துவந்தான். அவன் தேவர்களைப் பலவாறுதுன்புறுத்திவந்தான். அவனால் பெருந்துயருக்கு ஆளான தேவர்கள், பிரம்மாவின் உதவியை நாடினார்கள். ஆதிகேசியை அழிக்கும் ஆற்றல் திருமால் ஒருவருக்கே உண்டு என்று சொல்லித் திருமாலின் உதவியை நாடுமாறு வழிகாட்டினார் பிரம்மா. பிரம்மா தலைமையில் அனைத்துத் தேவர்களும் திருப்பாற்கடலுக்குச் சென்றார்கள். தீராத இன்னல் தரும் ஆதிகேசியைத் தீர்த்துக் கட்டித் தம்மை ரட்சிக்குமாறு திருமாலின்திருவடிகளைப் பணிந்தார்கள். அப்போது திருமால், “தேவர்களே! என் திருவடியில் பணிந்தவர்கள் எப்படிப் பிரார்த்தனை செய்கிறார்களோ, அதை அப்படியே நிறைவேற்றுபவன் நான்! அந்த அசுரனை நான் எப்படி அழிக்க வேண்டும் என்று நீங்கள் கூறுங்கள்! அப்படியே செய்துவிடுகிறேன்!” என்றார்.

தேவர்கள் தங்களுக்குள் ஆலோசித்துவிட்டுத் திருமாலிடம், “இறைவா! ஒவ்வோர் அசுரனும் ஏதோ ஒரு சக்தியைப் பெற்றுக் கொண்டு எங்களைத் துன்புறுத்திக் கொண்டே இருக்கிறார்கள். அதனால் நீங்கள் இந்த ஆதிகேசியை வீழ்த்திவிட்டு அவன்மீதே பள்ளி கொள்ள வேண்டும். எதிர்காலத்தில் தீமை செய்ய நினைக்கும் அசுரர்கள் உனக்குக் கீழ் இருக்கும் ஆதிகேசிக்கு நிகழ்ந்ததைப் பார்த்து அஞ்சியாவது தீங்கு செய்யாதிருக்க வாய்ப்புண்டு!” என்று கோரினார்கள்.அப்படியே செய்கிறேன் என்று தேவர்களுக்கு வாக்களித்தார் திருமால். திருமால் ஆதிகேசியை எதிர்த்து மல்யுத்தம் புரிந்தார். அவனைத் தாக்கிக் கீழே தள்ளியபின் அவனுக்கு மேல் தனது ஆதிசேஷப் படுக்கையை இட்டு, ஆதிகேசியை அழித்தவன் என்பதற்குச் சான்றாக “ஆதிகேசவன்’’ என்ற திருநாமத்தோடு அவ்விடத்தில் பள்ளி கொண்டார்.

ஆதிகேசியின் மனைவியான அசுரப் பெண், கங்கை நதியின் உதவியை நாடினாள். “தாமிரபரணி நதிக்கரையில் வாழ்ந்து வந்த என் கணவனை அழித்துவிட்டு அவன்மீது திருமால் பள்ளி கொண்டிருக்கிறார். ஒரு பெண்ணின் மனதை மற்றொரு பெண்தானே அறிவாள்? எனக்கு உதவி செய்யுங்கள்!” என்று வேண்டினாள்.அதைக் கேட்ட கங்கை, தாமிரபரணி நதிக்குள்ளே நுழைந்தாள். ஆதிகேசி மீது பள்ளி கொண்டிருந்த ஆதிகேசவன் மீது மோதுவது போல் தாமிரபரணிக்குள் நுழைந்த கங்கை வந்தாள்.

திருமால், பூமிதேவியை ஒரு பார்வை பார்க்க, பூமிதேவி அப்பகுதியை மட்டும் சற்றே நிலப்பரப்புக்கு மேலே உயர்த்திவிட்டாள். வேகமாக வந்த கங்கையும் தாமிரபரணியும் அந்த உயர்ந்த நிலத்தில் மோதி அதைச் சுற்றி வட்டமாக ஓடத் தொடங்கின. மோதிய வேகத்தில் மனமாற்றம் அடைந்த காவிரியும் தாமிரபரணியும் திருமாலின் திருவடிகளைத் தஞ்சமாகப் பற்றினார்கள். கங்கை, தாமிரபரணி இருவரையும் பார்த்து, “நீங்கள் எனக்கு வட்டமாக மாலை சூட்டித் தொண்டு செய்ததாக நான் அங்கீகரிக்கிறேன்!” என்று சொல்லி அருள்புரிந்தார் திருமால். ஆறு வட்டமாக ஓடியதால், அவ்விடம் வட்ட ஆறு, (வட்டாறு) என்று பெயர் பெற்றது. அதுவே ‘திருவட்டாறு’ என்ற திவ்யதேசமாக ஆனது. நம்மாழ்வார் ‘திருவாட்டாறு’ என்று இத்திருத்தலத்தை மங்களாசாசனம் செய்துள்ளார்.

“அருள்பெறுவார் அடியார்தம் அடியனேர்க்கு ஆழியான்
அருள்தருவான் அமைகின்றான் அது நமது விதிவகையே
இருள்தருமா ஞாலத்து இனிப்பிறவி யான்வேண்டேன்
மருள் ஒழிநீ மடநெஞ்சே வாட்டாற்றான் அடி வணங்கே”

என்ற பாசுரத்தில், அடியார்கள் எப்படி விதிக்கிறார்களோ, அதாவது கட்டளை இடுகிறார்களோ, அப்படியே அருள்புரியும் பெருமாள் என்ற ஆதிகேசவப் பெருமாளைக் கொண்டாடுகிறார் நம்மாழ்வார். தேவர்கள் விரும்பிய படி ஆதிகேசியை வதைத்தமையைத் திருவுள்ளத்தில் கொண்டு இவ்வாறு ஆழ்வார் பாடியதாகப் பெரியோர்கள் ரசிப்பார்கள்.

பிரம்மாவிடமிருந்து வேதங்களை மது, கைடபர்கள் அபகரித்தபோது, ஹயக்ரீவராக அவதரித்துக் காத்தார் அல்லவா திருமால்? இதுபோல் தேவர்களுக்கு எப்போது ஆபத்து நேர்ந்தாலும், அந்த ஆபத்துகளில் இருந்து காப்பதால் திருமால் ‘உத்தர:’ என்று அழைக்கப்படுகிறார். ‘உத்தர:’ என்றால் ஆபத்தில் காப்பவர் என்று பொருள். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 496-வது திருநாமம். “உத்தராய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு வாழ்வில் ஆபத்துகள் நேராதபடித் திருமால் காத்தருள்வார்.

————

497. கோபதயே நமஹ (Gopathaye namaha)

வசிஷ்டரின் மகன்கள் மீது ஓர் அரக்கனை ஏவி இருந்தார் விஸ்வாமித்திரர். அவன் வசிஷ்டரின் எல்லா மகன்களையும் அழித்துவிட்டான். வசிஷ்டரின் மகன்களுள் ஒருவரான சக்தி என்ற முனிவருக்குப் பராசர முனிவர் குழந்தையாகப் பிறந்திருந்தார். விவரம் அறியாக் குழந்தையான பராசரரிடம் அவருக்குத் தந்தை இல்லை என்ற செய்தியைச் சொல்ல வசிஷ்டருக்கு மனம் இல்லை. அதனால் பராசரரைத் தனது மகனாகவே கருதிப் பாட்டனாரான வசிஷ்டர் தந்தையின் ஸ்தானத்தில் இருந்து வளர்த்து வந்தார்.

பராசரரை உரிய வயதில் குருகுலத்துக்கு அனுப்பி வைத்தார் வசிஷ்டர். அந்தக் குருகுலத்தில் உள்ள சிறுவர்களுள் சிலர், ஒருநாள் பராசரரிடம், “எங்கள் ஒவ்வொருவருக்கும் தந்தை இருக்கிறார்! ஆனால் உனக்குத் தந்தை கிடையாதாமே!” என்று கேட்டார்கள். “ஏன் இல்லை? வசிஷ்டர்தான் என் தந்தை!” என்று விடையளித்தார் பராசரர். “இல்லை! நாங்கள் விசாரித்துவிட்டோம்! உன் தந்தை பெயர் சக்தி, அவர் இறந்து விட்டார். வசிஷ்டர் உனக்குப் பாட்டனார்!  இதுவே உனக்குத் தெரியாதா?” என்று ஏளனமாகச் சொன்னார்களாம் மற்ற சிறுவர்கள்.

சிறுபிள்ளையான பராசரரின் பிஞ்சு மனம் இவர்கள் பேசிய இந்த வார்த்தைகளால் மிகவும் வேதனைப்பட்டது. வசிஷ்டரிடம், அழுதுக்கொண்டே ஓடி வந்து நடந்தவற்றைச் சொன்னார் பராசரர். இனியும் உண்மையை மறைக்க வேண்டாம் எனக் கருதிய வசிஷ்டர், விஸ்வாமித்திரர் ஏவிய அரக்கனால் சக்தி மற்றும் அவரது சகோதரர்கள் இறந்தமையைக் குறித்து விரிவாகப் பராசரரிடம் கூறினார். அதைக் கேட்டுக் கோபம் கொண்ட பராசரர், தன் தந்தையைக் கொன்ற அரக்கனைப் பழிவாங்க வேண்டும் என்று முடிவெடுத்தார். அத்தோடு நில்லாமல், அரக்கர்கள் என்ற ஓர் இனம் இருப்பதால்தானே, அவர் களைப் பயன்படுத்திக் கொண்டு, அவர்கள் மூலம் கொலைகளைச் செய்யப் பிறரும் ஏற்பாடு செய்கிறார்கள்? அரக்கர்களையே மொத்தமாக அழிக்கப் போகிறேன் என்று சொல்லி ஒரு வேள்வியைத் தொடங்கினார் இளம் பராசரர்.

இதைக் கேள்விப்பட்ட புலஸ்திய முனிவர், பராசரர் ஓர் இனத்தையே அழிக்க முற்படுகிறாரே! ஒருவர் தவறு செய்தால், அத்தவறுக்கான தண்டனையை அவருக்குக் கொடுக்கலாமே ஒழிய, அதற்காக அவர் சார்ந்த இனத்தையே அழிப்பது என்பது பெருந்தவறு ஆயிற்றே! இதைத் தடுக்க வேண்டும் என்று முடிவெடுத்துப் பராசரரிடம் வந்தார்.

பராசரரிடம் புலஸ்தியர், “குழந்தாய்! இப்படி ஓர் இனத்தை அழிப்பதற்காக வேள்விசெய்யாதே! உலகில் பலப்பல விதமான உயிர்களை இறைவன் படைத்திருக்கிறான். ஒவ்வொன்றைப் படைத்தமைக்கும் அவன் திருவுள்ளத்தில் ஒரு காரணமும் வைத்திருக்கிறான். பாம்போ, தேளோ, ஈயோ, எறும்போ, செடியோ, கொடியோ அனைத்துமே உலகில் வாழ்வதற்கு ஏதோ ஒரு காரணம் உள்ளது. அவற்றுள் ஏதோ ஓர் இனத்தை அழிப்பது என்று நாம் இறங்கினால், அது மொத்த உலகின் இயல்பையும் பாதிக்கும்! யாராவது தீமை செய்தால், நீ பகவானிடம் பிரார்த்தனை செய்! அவர்களைத் திருத்துவதோ தண்டிப்பதோ எதுவோ அதை இறைவன் பார்த்துக் கொள்வான்!” என்றார்.

பெரியவரான புலஸ்தியரின் அறிவுரையைக் கேட்டுத் தனது வேள்வியை நிறுத்திவிட்டார் பராசரர். தன் சொல்லுக்கு மதிப்பளித்த பராசரருக்கு ஜடப்பொருட்களான அசேதனங்கள், அறிவுள்ள ஜீவாத்மாக்கள், இவர்களை ஆளும் இறைவன் ஆகிய மூவிதத் தத்துவங்களைக் குறித்த தெளிந்த ஞானம் ஏற்படும் என்று புலஸ்தியர் ஆசீர்வாதம் செய்தார். புலஸ்தியரின் ஆசீர்வாதம் அப்படியே பலிக்கட்டும் என்று வசிஷ்டரும் பராசரரை ஆசீர்வதித்தார்.

இந்த இரண்டு மகான்கள் ஒரே நாளில் செய்த ஆசீர்வாதத்தின் விளைவினால், பராசர முனிவரின் நாவிலே ஹயக்ரீவர் வந்து அமர்ந்துவிட்டாராம். அதனால்தான் பின்னாளில் பராசர முனிவர், இந்த மூவகைத் தத்துவங்களின் இயல்பைத் தெளிவாக விளக்கி, புராணரத்னம் எனப்படும் ஸ்ரீவிஷ்ணு புராணத்தை இயற்றி வழங்கினார். ஸ்ரீவிஷ்ணு புராணத்தை ராமானுஜரின் பரமகுருவான ஆளவந்தாரும், ராமானுஜரும் பலவாறு போற்றி உள்ளார்கள்.

இப்படி மகான்களின் அருளைப் பெற்றோர்களின் நாவிலே ஹயக்ரீவர் அமர்ந்து, நல்ல வாக்கு வன்மையை அவர்களுக்கு அருள்கிறார். அதனால், ஹயக்ரீவர் ‘கோபதி:’ என்று அழைக்கப்படுகிறார். கோ என்றால் வாக்கு, பதி என்றால் தலைவர். “கோபதி:” என்றால் வாக்குக்குத் தலைவர். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 497-வது திருநாமம்.“கோபதயே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு, நல்ல வாக்கு வன்மை ஏற்படும்படித் திருமால் அருள்புரிவார்.

———-

498. கோப்த்ரே நமஹ (Gopthrey namaha)

முன்னொரு சமயம் வாசிஷ்ட கோத்திரத்தைச் சேர்ந்த பல முனிவர்கள் நம் தமிழகத்தில் காவிரிக் கரை ஓரமாக வசித்துவந்தார்கள். அம்முனிவர்கள் ஒன்றுகூடித் திருமாலுக்குப் பூஜை செய்யும் முறை என்ன என்று அறிய விரும்பினார்கள். அதற்காகப் பல முனிவர்களை அவர்கள் அண்டினார்கள். பாரததேசம் எங்கும் உள்ள பல முனிவர்களிடம் அவர்கள் சென்று பிரார்த்தித்த போதும், “திருமாலுக்குப் பூஜை செய்யும் முறையான ஸ்ரீபாஞ்சராத்திர ஆகமம் இப்போது வழக்கொழிந்து போய்விட்டது! அதனால் எங்களுக்குப் பூஜை முறைகள் தெரியாது!” என்று சொல்லிவிட்டார்கள்.

அதன்பின் அவர்கள் கஹோலர் என்ற முனிவரைச் சென்று பற்றினார்கள். கஹோலமுனிவர், “வேதங்களில் சொல்லப்பட்ட வேள்வி முறைகளை நான் அறிவேன். அவற்றின் மூலம் திருமாலை ஆராதித்து வருகிறேன். ஆனால் வீட்டிலோ, கோவிலிலோ, விக்கிரக வடிவில் எழுந்தருளி இருக்கும் இறைவனுக்குப் பூஜை செய்யும் முறைகளை நான் அறியவில்லை. மேரு மலை அடிவாரத்தில் ஏகதர் என்றொரு முனிவர் உள்ளார். அவரிடம் சென்று பிரார்த்தியுங்கள்!” என்று சொன்னார்.

“யார் அந்த ஏகதர்?” என்று முனிவர்கள் கேட்க, கஹோலர், “பிரம்மாவுக்கு மூன்று பிள்ளைகள் பிறந்தார்கள். ஏகதர், த்விதர், த்ரிதர் என்று அவர்களுக்குப் பெயர். ஏகதர் என்பவர் மூத்த மகன். த்விதரும், த்ரிதரும் உலகில் க்ஷேமமாக வாழ என்ன வழி என்பதைச் சிந்திக்கத் தொடங்கினார்கள். ஆனால் ஏகதரோ, திருமகளின் கேள்வனான திருமாலுக்குப் பூஜை செய்து வழிபட என்ன வழி என்று சிந்திக்கத் தொடங்கினார். நீண்ட நாட்கள் திருமாலைக் குறித்துத் தவம் புரிந்தார் ஏகதர். திருமால், அவருக்குக் காட்சி அளித்து என்ன வரம் வேண்டும் என்ற கேட்டபோது, திருமாலை ஆராதிக்கும் முறைகளையும், அவரைச் சரண் அடைந்து முக்தி அடையும் முறையையும் தனக்கு உபதேசிக்குமாறு பிரார்த்தனை செய்தார்.

திருமால், தன்னைப் பூஜிக்கும் முறையான “ஸ்ரீபாஞ்சராத்ரம்’’ என்ற ஆகமத்தின் ஒரு பகுதியான “ஸ்ரீபிரச்ன ஸம்ஹிதை’’ என்ற பகுதியை ஏகதருக்கு உபதேசம் செய்தார். எனவே நீங்கள் ஏகத முனிவரை நாடி, அவரிடம் இருந்து ஸ்ரீபாஞ்சராத்திர ஆகமத்தின் அப்பகுதியை அறிந்து கொள்ளலாம்!” என்று சொன்னார்.

அதன்படி மேருமலை அடிவாரத்தில் உள்ள ஏகத முனிவரின் ஆசிரமத்துக்கு இந்த முனிவர்கள் சென்றார்கள். ஏகதரை வணங்கிப் பூஜித்தார்கள். “என்ன காரணமாக என்னைத் தேடி வந்துள்ளீர்கள்?” என்று முனிவர்களிடம் கேட்டார். “ஏகத முனிவரே! நாங்கள் திருமகளையும் திருமாலையும் பூஜிக்கும் முறையை அறிய விரும்பி வந்துள்ளோம்!” என்று முனிவர்கள் ஏகதரிடம் கூறினார்கள்.

ஏகதரும் கருணையோடு அவர்களுக்கு ஸ்ரீபாஞ்சராத்திர ஆகமத்தின் பகுதியான ஸ்ரீபிரச்ன ஸம்ஹிதையை உபதேசம் செய்தார். அந்தப் பகுதி முழுவதும் மகாலட்சுமி திருமாலிடம் பூஜை முறைகள் குறித்துக் கேள்விகள் கேட்க, அதற்குத் திருமால் பதில் அளிப்பதாக அமைந்துள்ளது. இதை உபதேசம் செய்த ஏகதர், “முனிவர்களே! வாருங்கள்! பாரத தேசத்தின் தெற்குப் பகுதியில் காவிரிக் கரையில் உள்ள பாஸ்கர க்ஷேத்ரமான கும்பகோணத்தில் ஸ்ரீசாரங்கபாணிப் பெருமாள் எழுந்தருளி உள்ளார். அவருக்குத் தொன்றுதொட்டு இந்த முறையில்தான் பூஜை நடந்துவந்தது. இடையில் இது வழக்கொழிந்து போய்விட்டது.

நாம் மீண்டும் அவரை இதே ஸ்ரீபிரச்ன ஸம்ஹிதையின் அடிப்படையில் ஆராதிக்கலாம்!” என்று முனிவர்களை அழைத்தார். மேரு மலையில் இருந்து மீண்டும் காவிரிக் கரைக்கு ஏகதரோடு வந்து அம்முனிவர்கள் ஸ்ரீபிரச்ன ஸம்ஹிதையில் காட்டப்பட்ட முறையின்படி, ஸ்ரீசாரங்கபாணிப் பெருமாளையும், கோமளவல்லித் தாயாரையும் ஆராதித்தார்கள்.

ஸ்ரீசாரங்கபாணி திருக்கோவிலின் சந்நதித் தெருவிலேயே தமது ஆசிரமத்தை அமைத்துக் கொண்டு ஏகதர் தங்கிவிட்டார். இன்றும் அந்த ஆசிரமத்தைக் கும்பகோணத்தில் காணலாம். ஆக, உலகில் வேதங்களோ, வேதாந்தமோ, ஆகம சாஸ்திரங்களோ, ஆழ்வார் பாசுரங்களோ அடிக்கடி வழக்கொழிந்து போவதுண்டு. ஆனாலும் இறைவன் அவை அப்படியே அழிந்துபோகும்படி விட்டுவிடுவதில்லை. மறைந்துபோன, மறந்துபோன அந்த வித்யைகளைப் பலவித முறைகளைக் கையாண்டு திருமாலே மீட்டுத் தந்துவிடுகிறார்.

பூஜை முறையான ஸ்ரீபாஞ்சராத்திரம் வழக்கொழிந்துபோன போது, ஏகதர் மூலம் மீட்டார் அல்லவா..? ஆழ்வார்களின் பாசுரங்கள் வழக்கொழிந்து போன போது, நாதமுனிகள் மூலம் மீட்டார் அல்லவா..?அதுபோலத்தான் பிரம்மாவிடம் இருந்து மது, கைடபர் என்னும் அசுரர்கள் வேதங்களை அபகரித்தபோது, ஹயக்ரீவராக அவதரித்து வேதங்களை மீட்டுத் தந்தார் திருமால்.

அதனால்தான் கோப்தா – வித்யைகள் அழிந்துபோகாமல் காப்பவர் என்று திருமால் அழைக்கப்படுகிறார். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 498-வது திருநாமம். “கோப்த்ரே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு மறதி இல்லாத நல்ல ஞானம் நிறையும்படித் திருமால் அருள்புரிவார்.

————-

499. ஞான கம்யாய நமஹ (Gnaana gamyaaya namaha)

1268-ம் ஆண்டு புரட்டாசி மாதம் திருவோண நட்சத்திரத்தில், திருமலையப்பனின் மணியின் அம்சமாகக் காஞ்சிபுரத்தில் அவதரித்தவர் சுவாமி வேதாந்த தேசிகன். அவரின் இயற்பெயர் வேங்கடநாதன் என்பது. தேசிகனுக்கு ஐந்து வயது இருக்கும்போது, அவரது தாய் மாமாவான அப்புள்ளார் என்பவர் தன் மருமகனைப் பார்ப்பதற்காக அவரது இல்லத்துக்கு வந்திருந்தார். ஐந்து வயது தேசிகனைக் கொஞ்சி விட்டுக் காஞ்சிபுரம் வரத ராஜப் பெருமாள் திருக்கோவிலுக்குப் புறப்பட்டார் அப்புள்ளார்.

“மாமா! எங்கே போகிறீர்கள்?” என்று கேட்டார் தேசிகன். “குழந்தாய்! அத்திகிரி வரதர் சந்நதியில் நடாதூர் அம்மாள் என்ற மகான் ராமானுஜரின் ஸ்ரீபாஷ்யத்தை விளக்கி வருகிறார். அவரது விளக்கவுரையைக் கேட்கச் செல்கிறேன்!” என்றார் அப்புள்ளார்.“நானும் வருவேன்!” என்று அடம்பிடித்தார் தேசிகன். “ஐந்து வயது குழந்தையான உனக்கு ஸ்ரீபாஷ்யம் புரியாது!” என்றார் அப்புள்ளார். ஆனால், தேசிகன் வந்தே தீருவேன் என்று சொல்லிவிட்டார். வேறு வழியில்லாமல் தேசிகனையும் தம்மோடு வரதராஜப் பெருமாள் கோவிலுக்கு அழைத்துச் சென்றார் அப்புள்ளார்.

நடாதூர் அம்மாள், ஸ்ரீபாஷ்ய விளக்கங்களை வழங்கிக்கொண்டிருக்க, நடுவே ஐந்து வயது பாலதேசிகனோடு அப்புள்ளார் நுழையவே, தேசிகன் முகத்தில் இருக்கும் பொலிவைப் பார்த்து அங்கிருந்தோர் அத்தனை பேரும் மயங்கி விட்டார்கள். உரையாற்றிக் கொண்டிருந்த நடாதூர் அம்மாளும், தான் விட்ட இடத்தை மறந்துவிட்டார், கேட்டுக் கொண்டிருந்த சிஷ்யர்களும் மறந்துவிட்டார்கள்.

எல்லாரும், பிரமிப்புடன் தேசிகனையும் அப்புள்ளாரையுமே பார்த்துக்கொண்டிருக்க, “ஏன் மாமா எல்லாரும் விழிக்கிறார்கள்?” என்று அப்புள்ளாரிடம் கேட்டார் தேசிகன். “சொற்பொழிவு நடைபெற்றுக் கொண்டிருக்கும் போது, நடுவில் போனால் இப்படித் தான் கவனம் சிதறும். நாம் நடுவில் வந்துவிட்டோம் அல்லவா? அதனால் எங்கே நிறுத்தினோம் என்று தெரியாமல் விழிக்கிறார்கள்! தவறு நம் மீதுதான்!” என்றார் அப்புள்ளார்.

தேசிகன் சிரித்துக்கொண்டே, “இதுதானா பிரச்னை? படஇ பராஸர ஸத்தம் என்ற இடத்தில் நடாதூர் அம்மாள் நிறுத்திவிட்டார்கள்.
மேற்கொண்டு சொல்லச் சொல்லுங்கள், கேட்போம்!” என்றார். ஐந்து வயது குழந்தையின் இந்த ஞானத்தைப் பார்த்து வியந்த நடாதூர் அம்மாள் தேசிகனை அழைத்துத் தம் மடியில் அமர்த்தி, “ப்ரதிஷ்டாபித வேதாந்த: ப்ரதிக்ஷிப்த பஹிர்மத: பூயாஸ் த்ரைவித்ய மான்யஸ்த்வம் பூரி கல்யாண பாஜனம்” என்று வாழ்த்தினார். நீ வேத நெறியை நன்கு நிலைநாட்டி, சான்றோர்களால் கொண்டாடப் படுபவனாக, மங்கலங்கள் எல்லாம் நிறையப் பெற்றவனாக விளங்குவாய் என்பது இந்த சுலோகத்தின் கருத்து.

இப்படி வாழ்த்தியபின் அப்புள்ளாரை அழைத்த நடாதூர் அம்மாள், “நான் உங்களுக்கு உபதேசித்த எல்லா சாஸ்திரங்களையும் உரிய காலத்தில் இவருக்கு நீங்கள் உபதேசிக்க வேண்டும்! குறிப்பாக நான் உபதேசித்த கருட மந்திரத்தையும் இவருக்கு நீங்கள் உபதேசிக்க வேண்டும்!” என்று கூறினார். அதன்படி அப்புள்ளாரும் உரிய காலத்தில் தேசிகனுக்கு எல்லா சாஸ்திரங்களையும் உபதேசிக்க, 20 வயதுக்குள் அனைத்தையும் கற்றுத் தேர்ந்த பண்டிதராக ஆகிவிட்டார் தேசிகன். அப்புள்ளார் உபதேசித்த கருட மந்திரத்தை நன்றாக மனதில் நிறுத்திக் கொண்டு, கடலூருக்கு அருகில் உள்ள திருவஹீந்திரபுரத்தில் உள்ள ஔஷதகிரி மலையில் அமர்ந்து, கருட மந்திரத்தை ஜபித்து கருடனைத் தியானித்தார் தேசிகன்.

கருடன் அவருக்குக் காட்சி தந்து, ஹயக்ரீவ மந்திரத்தை உபதேசம் செய்தார். அந்த ஹயக்ரீவ மந்திரத்தை தேசிகன் ஜபிக்க, ஹயக்ரீவர் தேசிகனுக்குத் தரிசனம் தந்து, தனது திருவாய் அமுதை தேசிகனுக்கு அருளினார். அந்த அருளால் மிகச்சிறந்த வாக்கு வன்மை பெற்று, கவிபாடுவதிலும், தர்க்கத்திலும் ஒப்பற்றவராக விளங்கினார் தேசிகன். கவிதார்க்கி சிம்மம் என்றும் ஸர்வதந்த்ர ஸ்வதந்த்ரர் என்றும் விருதுகள் பெற்றார்.

தேசிகன், ஹயக்ரீவரின் தரிசனத்தையும்அருளையும் பெற்றதற்கு என்ன காரணம்? முதலில் அவர் பெற்ற நடாதூர் அம்மாள், அப்புள்ளார் போன்ற ஆசார்யர்களின் திருவருள். அதைத் தொடர்ந்து அவர் செய்த கருட மந்திரஜபமும், ஹயக்ரீவ மந்திரஜபமும். இப்படி குருவின் அருளோடு இறைவனை முறைப்படி தியானிப்பதற்குப் பரவித்யை என்றும் ஞானம் என்றும் பெயர்.

அந்தப் பரவித்யையாகிய ஞானத்தால் அறியப்படும் ஹயக்ரீவருக்கு ‘ஞானகம்ய:’ என்று திருநாமம். ‘ஞானகம்ய:’ என்றால் ஞானத்தால் அறியப்படுபவர் என்று பொருள். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 499-வது திருநாமம்.“ஞானகம்யாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு நல்ல ஞானம் நிறையும்படித் திருமால் அருள்புரிவார்.

————–

500. புராதனாய நமஹ (Puraathanaaya namaha)

(495-வது திருநாமம் குரு முதல் 502-வது திருநாமம் போக்தா வரை – ஹயக்ரீவ அவதாரத்தின் பெருமைகள்) –

ஓர் ஊரிலே ஒரு பெரிய அமுதக் கடல் இருந்ததாம். விவசாயம் செழித்துப் பயிர்கள் விளைய வேண்டும் என்று அக்கடல் ஆசைப்பட்டது. ஆனால் கடல்நீர் நேராக வயலுக்குள் வந்தால் வயல் தாங்குமா அதனால் அக்கடல் ஒரு மேகத்தை அழைத்தது. என்னிடமிருந்து தண்ணீரை மொண்டு சென்று மழையாகப் பொழிவாய் என்றது.மேகம் அமுதை மொண்டு எடுத்துச் சென்று மழைபொழியப் பார்த்தது. ஆனால் பெரு மழையாக நேரே பொழிந்தால், பெரு வெள்ளம் ஆகி விடுமே என்று கருதிய மேகம், முதலில் ஒரு மலை உச்சியின் மேல் மழையைப் பொழிந்தது. அமுத மழையை உள்வாங்கிக் கொண்ட மலை, அதை இரண்டு அருவிகளாகப் பிரித்து விட்டது.

அவ்விரண்டு நீர்வீழ்ச்சிகளும் இணையவே ஒரு பெரும் காட்டாறு உருவானது. அது ஐந்து கிளைகளாகப் பிரிந்தது. அவை ஓர் ஏரியில் போய் இணைந்தன. அந்த ஏரியில் எழுபத்து நான்கு மடுக்களை அமைத்துத் தண்ணீரை நீர்ப்பாசனத்துக்காக வயல்நோக்கித் திருப்பினார்கள். அதன் விளைவாக விவசாயம் நன்றாகச் செழித்தது.அந்த அமுதக் கடல் வேறு யாரும் அல்லர், சாட்சாத் திருமால்தான். ஜீவாத்மாக்கள்தான் நெற்பயிர்கள்.

நெற்கதிர்கள் ஓங்கி வளர்வது போல் நம் உள்ளத்தில் சரணாகதி நிஷ்டை ஓங்கி வளர வேண்டும் என்று அமுதக் கடலாகிய திருமால் விரும்பினார். ஆனால் கடலாகிய அவர் நேரே பாய்ந்தால், அவ்வளவு அருளை நம்மால் தாங்க முடியாதல்லவா -அதனால் திருமால் என்னும் அமுதக் கடல், நம்மாழ்வார் என்னும் மேகத்தை அழைத்து அவரை மழையாகப் பொழியச் சொன்னார். நம்மாழ்வார் திருமால் அருளிய அந்த உபதேசத்தையே திருவாய்மொழி என்னும் அமுத மழையாக நாதமுனிகள் என்னும் மலைக்குமேல் பொழிந்தார்.

நாதமுனிகள் என்ற மலை, உய்யக்கொண்டார் என்றும் மணக்கால்நம்பி என்றும் இரண்டு அருவிகளாக அவ்வுபதேச மழை பாயும்படிச் செய்தார். அவ்விரண்டு அருவிகளும் சேர்ந்து ஆளவந்தார் என்னும் காட்டாறாக ஆயின. அக்காட்டாறு பெரிய நம்பி, திருமலை நம்பி, திருக்கோட்டியூர் நம்பி, திருமாலை ஆண்டான், ஆழ்வார் திருவரங்கப்பெருமாள் அரையர் என்னும் ஐந்து கிளைகளாகப் பிரிந்தது.

ஐந்து கிளைகளும் ராமானுஜர் என்னும் ஏரியில் வந்து இணைந்தன. கடல்நீரோ, மழைவெள்ளமோ, அருவியோ, காட்டாறோ விவசாயத்துக்குப் பயன்படாது. ஏரி நீரே பயன்படும். அவ்வாறு ராமானுஜர் என்னும் ஏரியின் மூலம் தான் உலகில் அனைத்து மக்களுக்கும் எல்லா நல் அர்த்தங்களும் சென்று சேரும்.எனவேதான் ராமானுஜர் என்னும் ஏரியிலிருந்து எழுபத்து நான்கு மடுக்களைப் போலே எழுபத்து நான்கு சிம்மாசனாதிபதிகள் என்னும் ஆசார்யர்கள் உருவானார்கள். ராமானுஜர் அவர்கள் மூலம் சிஷ்யர்களுக்கு அனைத்து வித உபதேசங்களும் சென்றுசேர ஏற்பாடு செய்தார். குலம், பாலினம், கல்வி, செல்வம் உள்ளிட்ட எந்தவித ஏற்றத்தாழ்வும் இல்லாமல் ஆசையோடு வருவோர் அனைவருக்கும் உபதேசிக்க வேண்டும் என்ற புரட்சிகரமான கொள்கையை வலியுறுத்தினார் ராமானுஜர்.

அதன் விளைவு, உலகில் சரணாகதர்கள் என்னும் பயிர்கள் நன்றாக விளைந்தார்கள். நம் போன்ற பாமரர் வரை அனைவருக்கும் ஞானம் என்பது வந்து சேர்ந்தது. அந்த எழுபத்து நான்கு சிம்மாசனாதிபதிகளின் வழியில் வந்த மகான்கள் இன்றளவும் எழுந்தருளி இருந்து சிஷ்யர்களைத் திருத்திப் பணிகொண்டு ராமானுஜர் திருவடிகளில் சேர்த்து வருகிறார்கள்.அவர்கள் மூலம் நாம் பெறக்கூடிய அந்த உபதேசம் என்னும் அமுதம் உண்மையில் எங்கிருந்து வந்தது என்று பார்த்தால், திருமால் என்னும் அமுதக் கடலிலிருந்தே வந்தது. தினகரன் அருள் தரும் ஆன்மீகம் இதழ்மூலம் நாம் அறியும் இந்தப் பொருள்களும் கூட உண்மையில் அந்த அமுதக் கடலில் இருந்து வந்தவையே.

இப்படி எல்லோருக்கும் புராதனமான, பழமையான குருவாக இருந்து, நாம் பெறும் அனைத்து உபதேசங்களுக்கும் மூலக் காரணமாக இருக்கிறார் . அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 500வது திருநாமம்.
புராதனாய நமஹ என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு நல்ல ஞானத்தையும் குரு பக்தியையும் திருமால் தந்தருள்வார்.

—————–

502. போக்த்ரே நமஹ (Bhokthrey namaha)

தமது பரமாசார்யரான ஆளவந்தாரைத் தரிசிக்கப் பெரிய நம்பிகளோடு திருவரங்கத்துக்கு விரைந்தார் ராமானுஜர். ஆனால் ராமானுஜர் வருவதற்குள் ஆளவந்தார் பரம பதத்தை அடைந்துவிட்டார். ஆசார்யனைப் பிரிந்து துயரால் பலவாறு வாடி வருந்தினார் ராமானுஜர். பெரிய நம்பிகள் உள்ளிட்டோர் ஒருவாறு அவரைத் தேற்றினார்கள்.அதன்பின் ஆளவந்தாரின் சரமத் திருமேனியைத் திருவடி முதல் திருமுடி வரை உற்று நோக்கினார் ராமானுஜர். ஆளவந்தாரின் வலக்கரத்தில் மூன்று விரல்கள் மடங்கி இருப்பதைக் கண்டார். அதற்கு முன்பு அப்படி மடங்கி இருந்ததில்லை என்று சுற்றி இருந்தவர்களும் வியந்து கூறினார்கள். அப்படியானால் ஆளவந்தாருக்கு நிறைவேறாத ஆசைகள் ஏதேனும் உண்டா என்று விசாரித்தார் ராமானுஜர்.

1. வேத வியாசர், பராசர முனிவர் ஆகியோரின் பெயர்களைக் கொண்ட இரண்டு ஆசார்யர்களை உருவாக்க வேண்டும்.

2. நம்மாழ்வாரின் திருவாய்மொழிக்கு விளக்கவுரையை உருவாக்க வேண்டும்.

3. போதாயன முனிவர் இயற்றிய விருத்தி நூலின் அடிப்படையில் வியாசரின் பிரம்ம சூத்திரத்துக்கு விளக்கவுரை எழுத வேண்டும்.

ஆகிய இம்மூன்றுமே ஆளவந்தாரின் ஆசைகள் என்று சிஷ்யர்கள் தெரிவித்தார்கள். இந்த வரிசையை மாற்றியும் சொல்வதுண்டு, எப்படிக் கொண்டாலும் மூன்று ஆசைகளில் மாற்றமில்லை. இம்மூன்றையும் நிறைவேற்றியே தீருவேன் என்று ராமானுஜர் சபதம் செய்தவாறே மடங்கியிருந்த விரல்கள் மீண்டும் நீண்டுவிட்டன. கூரத்தாழ்வானின் இரு மகன்களுக்குப் பராசர பட்டர், வேதவியாச பட்டர் என்று பெயர்சூட்டி முதல் ஆசையை நிறைவேற்றினார் ராமானுஜர்.

திருக்குருகைப் பிரான் பிள்ளான் மூலம் ஆறாயிரப்படி என்ற திருவாய்மொழி விளக்கவுரையை உருவாக்கி இரண்டாம் ஆசையை நிறைவேற்றினார் ராமானுஜர். மூன்றாவது ஆசையின்படி பிரம்ம சூத்திர விளக்கவுரை எழுத, முதல்நூலான போதாயன விருத்தி என்ற நூலைத் தேடிக் காஷ்மீர் சாரதா பீடத்துக்குத் தம் சீடர் கூரத்தாழ்வானுடன் சென்றார் ராமானுஜர்.

அங்குள்ள பண்டிதர்கள் அவ்வளவு எளிதில் அந்த நூலைத் தருவதாக இல்லை. அவர்கள் அத்தனை பேரோடும் வாதம் செய்து அவர்களை வென்று போதாயன விருத்தி நூலைப் பெற்றார் ராமானுஜர்.அதைத் தமது இருப்பிடத்துக்கு எடுத்து வந்து நான்கு அத்தியாயங்களுள் ஓர் அத்தியாயத்தை மட்டும் முழுமையாகப் படித்துவிட்டு உறங்கச் சென்றுவிட்டார் ராமானுஜர். மறுநாள் காலை காஷ்மீர் பண்டிதர்கள் வந்து இனி நூல் எங்களுக்கு வேண்டும் என்று சொல்லிப் பறித்துச் சென்று விட்டார்கள். அடடா இன்னும் மூன்று அத்தியாயங்களை நாம் படிக்கவில்லையே என்று ராமானுஜர் வருந்தியபோது, சீடர் கூரத்தாழ்வான், குருவே அடியேனை மன்னிக்க வேண்டுகிறேன்.

உங்கள் அனுமதி இல்லாமல் ஒரு செயல் செய்துவிட்டேன். இரவு நீங்கள் உறங்கிக்கொண்டிருந்த வேளையில் மொத்த போதாயன விருத்தியையும் படித்து மனப்பாடம் செய்துவிட்டேன். அவற்றை இங்கே ஒப்பிக்கட்டுமா அல்லது இரு காவிரிக்கு மத்தியில் திருவரங்கத்தில் வந்து ஒப்பிக்கட்டுமா என்று கேட்டார்.ஆஹா இப்படி ஒரு சிஷ்யன் கிடைக்க என்ன தவம் செய்தேனோ என்று மனம் மகிழ்ந்த ராமானுஜர் கூரத்தாழ்வானோடு திருவரங்கம் திரும்பினார். அவரது உதவியோடு பிரம்ம சூத்திர விளக்கவுரையை எழுதி நிறைவு செய்தார்.

பின்னாளில் ராமானுஜர் காஷ்மீர் யாத்திரை சென்றபோது, காஷ்மீர் சாரதா பீடத்தில் உள்ள சரஸ்வதி தேவி ராமானுஜரின் பிரம்ம சூத்திர விளக்கவுரையைப் பார்த்துவிட்டு, ஆஹா எனக்குக் குருவாய் விளங்கும் ஹயக்ரீவப் பெருமாளே இதில் தெரிகிறாரே என்று சொல்லி வியந்து தான் பூஜிக்கும் ஹயக்ரீவர் திருவடிகளில் அந்த நூலை அர்ப்பணித்தார்.

அதன்பின் அதை முழுமையாகப் படித்து விட்டு, இனி இது ஸ்ரீபாஷ்யம் என்று அழைக்கப்படும் என்று கொண்டாடினார் சரஸ்வதி. தான் அதுவரை பூஜித்து வந்த ஹயக்ரீவ விக்கிரகத்தை ராமானுஜருக்கு அளித்தார் சரஸ்வதி. அதன்பின் ராமானுஜரின் அந்நூலுக்கு ஸ்ரீபாஷ்யம் என்றும், ராமானுஜருக்கு ஸ்ரீபாஷ்யகாரர் என்றும் பெயர் ஏற்பட்டது.வேதங்களை வழங்கிய பிரம்மாவுக்கும் கல்விக்குத் தலைவியான சரஸ்வதிக்கும் என அத்தனை பேருக்கும் குருவாக விளங்குபவர் ஹயக்ரீவர். எனவேதான் தேவர்கள் எந்த ஒரு பொருளைத் தாங்கள் பெற்றாலும் தங்களுக்கெல்லாம் குருவான ஹயக்ரீவருக்கு முதலில் அதை அர்ப்பணித்துவிட்டு அதன்பின் தான் தாங்கள் எடுத்துக் கொள்வார்களாம்.

எனவே தேவர்களுள் யாருக்கு எதை அர்ப்பணித்தாலும், அது ஹயக்ரீவருக்கு முதலில் போய்ச் சேர்கிறது. அவர் முதலில் அனுபவிக்கிறார். அவரது பிரசாதமாகவே தேவர்கள் அதன்பின் அதைப் பெற்றுக்கொள்கிறார்கள். அதனால்தான் நாம் சமர்ப்பிக்கும் அனைத்தையும் அனுபவித்து மகிழ்பவர் – போக்தா என்று ஹயக்ரீவர் அழைக்கப்படுகிறார். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 502-வது திருநாமம்.போக்த்ரே நமஹ என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்குக் குறையாத ஞானம் நிறைந்து பாரோர் புகழ விளங்கும்படி ஹயக்ரீவர் அருள்புரிவார்.
———————————————————————————————-

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ திருக்குடந்தை டாக்டர்: உ.வே.வெங்கடேஷ் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பராசர பட்டர் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பீஷ்மர் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ வியாச பகவான் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்

ஸ்ரீ அருளிச் செயல்களில் -ஸ்ரீ விஷ்ணு ஆயிரம் திரு நாமங்கள் -ஸ்ரீ திருமலை ஸ்வாமிகள் தொகுத்தவை –

ஸ்ரீ விஷ்ணு ஸஹஸ்ர நாமம்

100) விசவம் தொடங்கி அச்யுத: வரை

200) வ்ருஷாகபி: தொடங்கி ஸிம்ம: வரை

300) ஸந்தாதா தொடங்கி யுகாதிக்ருத் வரை

400) யுகாவர்த்த: தொடங்கி அநய: வரை

500) வீர: தொடங்கி போக்தா வரை

600) கபீந்த்ர: தொடங்கி சிவ: வரை

700) ஸ்ரீவத்ஸவக்ஷா: தொடங்கி ஸத்க்ருதி: வரை

800) ஸத்தா தொடங்கி ஸுவர்ணபிந்து: வரை

900) அக்ஷோப்ய: தொடங்கி அப்யய: வரை

1000) ஸ்வஸ்தித: தொடங்கி ஸர்வப்ரஹரணாயுத: வரை

ஸ்ரீ விஷ்ணு ஸஹஸ்ர நாமத்திற்கு Aufrecht அவர்களின் கணக்குப்படி 15 வியாக்கியானங்கள் பட்டியலிடப்படுகின்றன என்று தகவல் தருகிறார் ஸ்ரீ அநந்தகிருஷ்ண சாஸ்திரியார்.

அவை –

1) ப்ருஹத் பாஷ்யம்

2) விஷ்ணு வல்லபம்

3) ஆநந்த தீர்த்தரின் உரை

4) கிருஷ்ணாநந்தரின் உரை

5) கங்காதர யோகீந்திரரின் உரை

6) பாரசர பட்டரின் பாஷ்யம்

7) மஹாதேவ வேதாந்தியின் உரை

8) ரங்கநாதாசாரியரின் உரை

9) ராமாநந்த தீர்த்தரின் உரை

10) ஸ்ரீராமாநுஜரின் உரை

11) வித்யாரண்ய தீர்த்தரின் உரை

12) பிரஹ்மாநந்த பாரதியின் உரை

13) ஸ்ரீ சங்கராசாரியரின் உரை

14) சுதர்சன பட்டரின் உரை

15) கோவிந்த பட்டரின் உரை

இவையும் சிலவே. இவை தவிர ஸ்லோக ரூபத்தில் நாமங்களை விளக்கிக் காரிகைகளாகச் செய்யப்பட்ட நூல்களும் உண்டு.

துர்க்காணி அதிதரதி ஆசு: புருஷ: ப்ருஷோத்தமம்|

ஸ்துவந் நாம ஸஹஸ்ரேண நிதயம் பக்தி ஸமந்வித:||

வாசுதேவ ஆச்ரயோ மர்த்த்யோ வாசுதேவ பராயண:|

ஸர்வ பாப விசுத்தாத்மா யாதி ப்ரஹ்ம சநாதனம்||

நவாசுதேவ பக்தாநாம் அசுபம் வித்யதே க்வசித்|

ஜன்ம ம்ருத்யு ஜரா வ்யாதி பயம் நைவ உபஜாயதே||

இந்த மூன்றுக்கான தமிழாக்கம் —

பத்தியுடன் என்றும் பொருந்தி

பகவானின் நாமங்கள் ஆயிரமும்

போற்றுபவர் கடந்திடுவர் விரைவாகப்

பொல்லாத துன்பங்கள் எவற்றையுமே.

மரிக்கும் மனிதர் வாசுதேவனை அண்டி

வாசுதேவனையே புகலாகக்கொண்டு வழுத்தினால்

பாபங்கள் அனைத்தினும் விடுபட்ட தூய ஆன்மாவாய்

நிலையான பரம்பொருளில் சென்று சேர்வர்

வாசுதேவ பக்தர்களுக்கு என்றும்

சிறிதும் அசுபம் என்பது ஏற்படுவதில்லை

பிறப்பு மரணம் முதுமை வியாதி பயம்

ஒரு நாளும் உண்டாவதுமில்லை.

யாருக்கு உண்மையில் புருஷோத்தமனிடம் அந்தத் தூய பக்தி இருக்கிறது? இதைக் கண்டுபிடிக்க ஒரு சூத்திரம் சொல்கிறார் பீஷ்மர்.

‘யாரிடம் கோபம் இல்லையோ, பகையில்லையோ, பொருளாசையில்லையோ, கெட்ட எண்ணம் இல்லையோ அவர்கள் புருஷோத்தமனின் பக்தர்கள் என்று உணரலாம். யாரும் சொல்ல வேண்டியதில்லை.’

———————–

ஸ்ரீ விஷ்ணு ஆயிரம் திரு நாமங்கள்

அக்காரக்கனியே!

அகலகில்லேன் இறையுமென்று

அலர்மேல் மங்கை உறை மார்பா!

அங்கண்ணன்

அங்கனாயகன்

அங்கண்மா ஞாலத்து அமுது

அங்கண் மா ஞாலம் எல்லாம்

அமுது செய்து மிழ்ந்தாய்!

அச்சுதா!

அஞ்சனக்குன்றம் .10.

அஞ்சனவண்ணன்

அஞ்சன வண்ணனே ஆயர்பெருமானே!

அஞ்சனம் புரையும் திருவுருவன்

அசோதைதன் சிங்கம்

அசோதைக் கடுத்த பேரின்பக் குலவிளங்களிறு!

அசோதை இளஞ்சிங்கம்

அட்ட புயகரத்தாதி

அடர் பொன்முடியான்

அடலாமையான திருமால்

அடலாழி கொண்டான் .20.

அடியவர்க்கு மெய்யனாகிய தெய்வநாயகன்

அடியவர்க்கு அருளி அரவணை துயின்ற ஆழியான்

அடியவர்கட் காரமுதமானான்

அண்டவாணன்

அண்டத்தமரர் பெருமான்

அண்ணலமரர் பெருமான்

அணங்காய சோதி

அணி நகரத்துலகனைத்தும் விளங்கும் சோதி

அணி நீலவண்ணன்

அணிநின்ற செம்பொனடலாழியான் .30.

அணிவாணுதல் தேவகி மாமகன்

அணி மணி ஆசனத்திருந்த அம்மான்

அதகன்

அத்தா! அரியே!

அத்தனெந்தை ஆதிமூர்த்தி

அத்தன் ஆயர்களேறு

அந்தணர்தம் அமுதம்

அந்தணாளி மாலே!

அந்தமாய் ஆதியாய்! ஆதிக்கும் ஆதியாய்!

அந்தமில் புகழ்க் காரெழிலண்ணலே! .40.

அந்தமில் புகழாய்!

அந்தமில் புகழ் அனந்தபுர நகராதி

அந்தமில் வரையால் மழை தடுத்தான்

அந்தமிலாக் கதிர்பரப்பி அலர்ந்ததொக்கும் அம்மானே!

அப்பனே! அடலாழியானே!

அப்புலவ புண்ணியனே!

அம்பர நற்சோதி!

அம்புயத்தடங்கண்ணன்

அம்மான் ஆழிப்பிரான்

அமரர்தம் அமுதே! .50.

அமரர்க்கரிய ஆதிப்பிரான்

அமரர்கள் ஆதிமுதல்வன்

அமரர்க் கரியேறே!

அமரர் தலைமகனே!

அமரர்க்கருள் செய்துகந்த பெருமான் திருமால்

அமரரேறே!

அமுதம் பொதியின் சுவை

அமுதாய வானேறே!

அயர்வறும் அமரர்கள் அதிபதி

அரங்கத்தரவணைப் பள்ளியானே! .60.

அரங்க மா நகருளானே!

அரங்கமேய அண்ணலே!

அரவணை மேல் பள்ளிகொண்ட முகில் வண்ணனே!

அரவணையான்

அரவினணை மிசை மேயமாயனார்

அரவிந்த லோசனன்

அரவிந்த வாயவனே!

அரவிற் பள்ளிப் பிரான்

அரியுருவ மானான்

அரியேறே பொற்சுடரே! .70.

அரிமுகன் அச்சுதன்

அரும் பெருஞ்சுடர்

அருமா கடலமுதே!

அருவாகிய ஆதி

அருள் செய்த வித்தகன்

அலங்கல் துழாய் முடியாய்!

அலம்புரிந்தடக்கை ஆயனே! மாயா!

அலமுமாழிப் படையுமுடையார்

அல்லிக் கமலக் கண்ணன் .80.

அல்லிமாதர் புல்கநின்ற ஆயிரந்தோளன்

அல்லி மலர்த் திருமங்கை கேள்வன்

அல்லியந் தாமரைக் கண்ணனெம்மான்

அல்லி மாதர மரும் திரு மார்பினன்

அலைகடல் கடைந்த அம்மானே!

அலைகடல் கடைந்த ஆரமுதே!

அலைகடல் ஆலிலை வளர்ந்தவனே!

அலை நீருலகேழும் முன்னுண்ட வாயா!

அலை கடலரவமளாவி ஓர் குன்றம் வைத்த எந்தாய்

அழகனே!-90-

அழலும் செருவாழி ஏந்தினான்

அழலுமிழும் பூங்காரரவணையான்

அழறலர் தாமரைக் கண்ணன்

அளத்தற்கு அரியனே!

அளவரிய வேதத்தான் வேங்கடத்தான்

அறமுயலாழிப் படையான்

அறம் பெரியன்

அறிஅரிய பிரானே!

அற்புதன் நாராயணன் .100.

அனந்த சயனன்

அனந்தன் மேல் கிடந்த எம் புண்ணியா!

அனந்தனணைக் கிடக்கும் அம்மான்

அன்பா!

அன்றிவ்வுலக மளந்தாய்

அன்றுலகமுண்டு மிழ்ந்த கற்பகம்

அன்றுலக மளந்தானே!

அன்றுரு ஏழும் தழுவி நீ

கொண்ட ஆய் மகளன்பனே!

அன்னமும் கேழலும் மீனுமாய் ஆதியை

அன்னமதானானே அருமறை தந்தோனே! .110.

அலையும் கடல் கொண்டவையம் அளித்தவன்

அம்புயத்தாள் கணவன்

அழியாதவருளாழிப் பெருமான்

அருளாளப் பெருமான்

அருளாழியம்மான்

அத்திகிரித் திருமால்

அயனார் தனித்தவங் காத்த பிரான்

அருமறையினுச்சிதனில் நின்றார்

அருள் வரதர்

அருளாளர் .120.

அமலனவியாத சுடர்

அளவில்லா ஆரமுதம்

அத்திகிரி அருள் முகிலே!

அருமறையின் பொருளனைத்தும் விரித்தார்

அடியவர் மெய்யர்

அடியவர்க்கு மெய்யன்

அடைக்கலம் கொண்ட திருமால்

அந்தமிலாதி தேவன்

அருளாலுதவும் திருமால்

அம்புயத் தாளாரமுது-130-

அயன் மகவேதியிலற்புதன் .131.

——-

ஆதியஞ்சோதியுருவை அங்கு வைத்திங்குப் பிறந்த வேத முதல்வன்
ஆளும் பரமனைக் கண்ணனை
ஆழிப் பிரான்

ஆடிய மா நெடுந்தேர் படை நீரெழச் செற்ற பிரான்

ஆயர் குலத் தீற்றிளம் பிள்ளை

ஆழியங் கண்ண பிரான்

ஆயர்க்கதிபதி அற்புதன்

ஆழியங்கண்ணா!

ஆறாமத யானையடர்த்தவன் .140.

ஆயர்களேறு அரியேறு

ஆலின் மேலால் அமர்ந்தான்

ஆயிரம் பேருடையான்

ஆழியான்

ஆலின் இலை மேல் துயின்றான்

ஆகத்தனைப் பார்க்கருள் செய்யுமமம்மான்

ஆழி வண்ணனென்னம்மான்

ஆதியாய் நின்றார்

ஆயிரவாய் நாகத்தணையான்

ஆலிலையில் முன்னொருவனாய முகில் வண்ணா! .150.

ஆழியேந்தினான்

ஆழிவலவன்

ஆழிக் கிடந்தான்

ஆல்மேல் வளர்ந்தான்

ஆதி நெடுமால்

ஆதிப் பெருமான்

ஆழிசங்கம் படைக்கலமேந்தி

ஆழியங்கை அம்மான்

ஆடரவமளியில் அறிதுயிலமர்ந்த பரமன்

ஆராவமுதம் .160.

ஆறாவெழுந்தான் அரியுருவாய்

ஆயர்கள் போரேறே!

ஆழிப்படை அந்தணனை

ஆலிலைச் சேர்ந்தவனெம்மான்

ஆதிமூர்த்தி

ஆதியஞ்சோதி

ஆராவமுதூட்டிய அப்பன்

ஆவியே ! ஆரமுதே!

ஆய் கொண்ட சீர்வள்ளல்

ஆலிலை யன்னவசம் செய்யும் அண்ணலார் .170.

ஆற்ற நல்லவகை காட்டுமம்மான்

ஆதிப்பிரான்

ஆதிப் பெருமூர்த்தி

ஆற்றலாழியங்கை அமரர் பெருமானை

ஆலினீளிலை ஏழுல குமுண்டு அன்று நீ கிடந்தாய்

ஆழிநீர் வண்ணனை அச்சுதனை

ஆம் வண்ணம் இன்னதொன்றென்று அறிவதரிய அரியை

ஆற்றல் மிக்கான் பெரிய பரஞ்சோதி

ஆழியங் கண்ணபிரான்

ஆதியாய் நின்ற என் சோதி .180.

ஆழியங்கை யெம்பிரான்

ஆவியே!அமுதே! அலைகடல் கடைந்த அப்பனே!

ஆதியான்

ஆயன் அமரர்க்கரியேறு

ஆயர்கள் நாயகனே!

ஆழியங்கையனே!

ஆயர்தங்கோ

ஆயர் பாடிக்கணி விளக்கே!

ஆலத்திலையான்

ஆமாறு அறியும் பிரானே! .190.

ஆயா!

ஆயரேறு

ஆயர் குலத்தில் தோன்றும் அணிவிளக்கு

ஆலினிலையாய்

ஆலிலை மேல் துயின்ற எம்மாதியாய்

ஆலை நீள் கரும்பன்னவன்

ஆலினிலைப் பாலகனாய் அன்றுலகமுண்டவனே!

ஆதி தேவனே!

ஆதியான வானவர்க்கும் ஆதியான ஆதி நீ

ஆமையாகி ஆழ்கடல் துயின்ற .200.

ஆதி தேவ!

ஆமையான கேசவ!

ஆழிமேனி மாயனே!

ஆலின் மேலோர் கண் வளர்ந்த ஈசன்

ஆயர் பூங்கொடிக்கினவிடை பொருதவன்

ஆதியாயிருந்தாய்

ஆதியை அமுதத்தை

ஆழித் தடக்கையன்

ஆமருவி நிரை மேய்ந்த அணியரங்கத்தம்மான்

ஆயிரந்தோளால் அலைகடல் கடைந்தான் .210.

ஆயிரம் சுடர்வாய் அரவணைத் துயின்றான்

ஆழியாலன்றங்காழியை மறைத்தான்

ஆயனாயன்று குன்றமொன்றெடுத்தான்

ஆழிவண்ண!

ஆயிரம் பேருடையவாளன்

ஆரா இன்னமுது

ஆதி வராஹமுன்னானாய்

ஆழியேந்திய கையனே!

ஆதியுமானான்

ஆலிலைமேல் கண் துயில் கொண்டுகந்த

கருமாணிக்க மாமலை .220.

ஆடற் பறவையன்

ஆழிவண்ணர்!

ஆழியும் சங்குமுடைய நங்களடிகள்

ஆயிரம் பேரானை

ஆதிமுனேனமாகி அரணாய மூர்த்தி

ஆதியாதி ஆதி நீ

ஆடரவின்வன்பிடர் நடம் பயின்ற நாதனே!

ஆய நாயகர்

ஆய்ப்பாடி வளர்ந்த நம்பி .230.

ஆழி வலவா!

ஆயர்க்கதிபதி அற்புதன்

ஆலம் பேரிலையன்னவசம் செய்யும் அம்மானே!

ஆழிநீர் வண்ணன் அச்சுதன்

ஆற்றலாழியங்கை அமரர் பெருமானை

ஆசறு சீலன்

ஆற்ற வல்லவன்

ஆடுபுட்கொடி ஆதிமூர்த்தி

அணிச் செம்பொன்மேனி யெந்தாய்

ஆற்ற நல்லவகை காட்டும் அம்மானை .240.

ஆரமுதூட்டிய அப்பனை

ஆர்ந்த புகழச்சுதன்

ஆழிப்படை அந்தணனே!

ஆழிசங்கம் படைக்கலமேந்தி. இருடிகேசா-244-

——–

இலங்கைமாநகர் பொடிசெய்த அடிகள்

இன்னார் தூதனென நின்றான்

இந்திரன் சிறுவன் தேர்முன் நின்றான்

இலங்கொளிசேர் அரவிந்தம் போன்று நீண்ட கண்ணானே!

இருள்நாள் பிறந்த அம்மான் 250

இமையோர்க்கு நாயகன்

இமையோர்தம் பெருமான்

இறைவன்

இமயம் மேய எழில்மணித் திரள்

இன ஆநிரை காத்தான்

இளங்குமரன்

இன ஆயர் தலைவன்

இலங்கை செற்றான்

இருஞ்சிறைப் புள்ளூர்ந்தான்

இராமன் .260.

இமையோர் பெருமான்

இமையோர் தலைவா!

இருள்விரி சோதி பெருமான்

இலங்கைக்குழா நெடுமாடம் இடித்த பிரானார்

இமையோர்தன் சார்விலாத தனிப்பெரு மூர்த்தி

இருளன்னமாமேனி எம்மிறையார்

இரைக்கும் கடல் கிடந்தாய்

இன்னமுத வெள்ளம்

இறைஞ்சப்படும் பரன் ஈசன் அரங்கன் .270.

இலங்கை பாழாளாகப் படை பொருதான்

இனத்தேவர் தலைவன்

இழைகொள் சோதி செந்தாமரைக் கண்ணபிரான்

இமையோரதிபதியே!

இமையோர்களேத்தும் உலகம் மூன்றுடை அண்ணலே!

இன்னமுதே!

இன்தமிழ் பாடிய ஈசன்

இமையவரப்பன் என்னப்பன்

இமையவர் பெருமான்

இமையவர் தந்தை தாய் .280.

இனமேதுமிலான்

இன்னுரை ஈசன்

இறையவன்-283-

—–

ஈசனென் கருமாணிக்கம்

ஈட்டிய வெண்ணெயுண்டான்

ஈன் துழாயா உகப்புருவன்-

—–

உச்சியுள்ளே நிற்கும் தேவதேவன்

உத்தமனே!

உம்பர் கோன் .290

உம்பர் கோமானே!

உம்பர் வானவர் ஆதியஞ்சோதி

உம்பருலகினில் யார்க்கும் உணர்வரியான்

உயிர்க்கெல்லாம் தாயாயளிக்கின்ற தண் தாமரைக்கண்ணா!

உருவக் குறளடிகள்

உருவமழகிய நம்பி

உரைக்கின்ற முகில் வண்ணன்

உலகமுண்ட பெருவாயா!

உலகளந்த உத்தமன்

உலகளந்தமால் .300

உலகினில் தோற்றமாய் நின்ற சுடரே!

உலகேத்தும் ஆழியான்

உலகேழு முண்டான்

உலகுக்கோர் தனியப்பன்

உலகுண்ட ஒருவா! திருமார்பா!

உலகுண்டவன் எந்தை பெம்மான்

உலகளந்த பொன்னடியே!

உலகளப்பானடி அடி நிமிர்ந்த அந்த அந்தணன்

உவர்க்கும் கருங்கடல் நீருள்ளான்

உம்பர் போகமுகந்து தரும் திருமால் .310.

உத்திர வேதிக்குள்ளே உதித்தார்

உம்பர் தொழும் கழலுடையார்

உவமையில திலகு தலைவனார்

உம்பர் தொழும் திருமால்

உள்ளத்துறைகின்ற உத்தமன்

உயிராகியுள்ளொளியோடுறைந்த நாதன்

உலகம் தரிக்கின்ற தாரகனார்

உண்மையுரைக்கும் மறைகளிலோங்கிய

உத்தமனார்

உலப்பில் கீர்த்தியம்மானே!

உலகுக்கே ஓருயிருமானாய் .320.

உறங்குவான்போல் யோகுசெய்த பெருமான்

உயர்வற உயர்நலமுடையவன்

உடன்மிசையுயிரெனக் கரந்தெங்கும் பரந்துளன்

உலகமளந்தானே!-324

—-

ஊழிப்பிரான்

ஊழியான்

ஊழிபெயர்த்தான்

ஊழியெல்லாமுணர்வானே!

ஊற்றமுடையாய் பெரியாய் .330.

——–

எங்கள் தனிநாயகனே!

எங்கள் குடிக்கரசே!

எங்களீசனெம்பிரான்

என் சோதி நம்பி!

என் சிற்றாயர் சிங்கமே!

எண்ணற்கரியானே!

எம்மீசனே!

எழிலேறு

எம் விசும்பரசே !

என் கண்ணனெம்பிரான் .340.

என் அன்பனே!

என்தன் கார்முகிலே!

என்னுயிர்க் காவலன்

என்னப்பா!

எம்பிரான்

என்னையாளுடைத்தேனே!

எண்ணுவாரிடரைக் களைவானே!

எயிற்றிடை மண் கொண்ட எந்தை

எங்கள் நம்பி கரியபிரான்

என் பவளவாயன் .350.

என் கடல் வண்ணன்

எம்மிராமாவே !

எந்தை தந்தைதம் பெருமான்

என்னையாளுடையப்பன்

எண்ணிறந்த புகழினான்

எங்கள் தனி நாயகனே !

என்னமர் பெருமான்

என்னாருயிரே ! அரசே !

என் பொல்லாக் கருமாணிக்கமே ! .360.

என்னிருடீகேசன்

என்னுடையாவியே !

எங்கள் பிரான்

என் திருமகள் சேர்மார்பனே!

எந்தைமால்

எட்டுமாமூர்த்தி என் கண்ணன்

எட்டவொண்ணாத இடந்தரும் எங்களெம் மாதவனார்

எங்கள் பெற்றத் தாயன்

எழுத்தொன்றில் திகழ நின்றார் .370.

———

ஏதமின்றி நின்றருளும் பெருந்தகை

ஏத்தருங்கீர்த்தியினாய்

ஏரார்ந்த கருநெடுமாலிராமன்

ஏரார்ந்த கண்ணிய சோதை இளஞ்சிங்கம்

ஏவரி வெஞ்சிலையான்

ஏழுலகுக்காதி

ஏழுலகுமுடையாய்

ஏழுலகப் பெரும் புரவாளன்

ஏனத்துருவாகிய ஈசன்

ஏனமாய் நிலங்கீண் என்னப்பனே ! .380.

————

ஐயனே ! அரங்கா!

ஐவாய் பாம்பினணைப் பள்ளி கொண்டாய் பரஞ்சோதி

—–

ஒண்சுடராயர் கொழுந்தே!

ஒத்தார் மிக்காரையிலையாய மாமாயன்

ஒருபாலகனாய் ஞாலமேழு முண்டான்

ஒருநாள் அன்னமாய் அன்றங்கரு மறைபயந்தான்

ஒளி மணிவண்ணன்

ஓங்கியுலகளந்த உத்தமன்

ஓங்கோத வண்ணனே ! .390.

ஓதமா கடல் வண்ணா!

ஓதநீர் வண்ணன்

ஓரெழுத்து ஓருருவானவனே !-

——–

கதிராயிரமிரவி கலந்தெரித்தாலொத்த நீண் முடியன்

கடல் போலொளி வண்ணா!

கடல் வண்ணர்

கடற்பள்ளியம்மான்

கடல் ஞாலத்தீசன்

கடல் வண்ணா!

கடவுளே! .400.

கடியார் பொழிலணி வேங்கடவா!

கணபுரத்தென் காகுத்தன்

கண்ணனென்னும் கருந்தெய்வம்

கண்ணபிரான்

கண்ணுக்கினியன்

கமலக்கண்ணன்

கரியமுகில் புரைமேனிமாயன்

கருங்குழற்குட்டன்

கரும்பெருங்கண்ணனே

கருஞ்சிறுக்கன் .410.

கருந்தடமுகில் வண்ணன்

கருவுடைமுகில் வண்ணன்

கருவினைபோல் வண்ணன்

கருமுகிலெந்தாய்

கரும்பிருந்த கட்டியே!

கடற்கிடந்த கண்ணனே!

கருந்தண்மாகடல் திருமேனி அம்மான்

கருத்தனே!

கருமாணிக்கச் சுடர் .420.

களங்கனி வண்ணா! கண்ணனே!

கற்கும் கல்விநாதன்

கன்று குணிலா எறிந்தாய்

கன்னலே ! அமுதே!

கண்ணா என் கார்முகிலே!

கரும்போரேறே!

கடற்பள்ளி மாயன்

கருளக்கொடியானே!

கஞ்சைக்காய்ந்த கழுவில்லி

கண்ணபுரத்தென் கருமணியே! .430.

கங்கைநீர் பயந்த பாத!

கதநாகம் காத்தளித்த கண்ணன்

கலையார் சொற்பொருள்

கருங்கடல் வண்ணா!

கருமாமுகில் வண்ணர்

கடல் வண்ணனார்

கல்லெடுத்துக் கல்மாரி காத்தாய்

கன்று மேய்த்தினிதுகந்த காளாய்

கருந்தேவனெம்மான்

கடிசேர் கண்ணிப் பெருமானே! .440.

கறந்த பால் நெய்யே!

கடலினுளமுதமே!

கட்கரிய கண்ணன்

கட்டெழில் சோலை நல்வேங்கட வாணன்

கடல்ஞாலமுண்டிட்ட நின்மலா!

கடியமாயன்

கறங்குசக்கரக் கனிவாய்ப் பெருமான்

கடலின்மேனிப்பிரான்

கமலத்தடங்கண்ணன்

கரிய முகில் வண்ணன் .450

கடற்பள்ளி அண்ணல்

கரிய மேனியன்

களிமலர்த்துளவன் எம்மான்

கருமாணிக்கம்

கருகிய நீலநன்மேனி வண்ணன்

கடிபொழில் தென்னரங்கன்

கடல் கவர்ந்த புயலோடுலாங்கொண்டல் வண்ணன்

கடல் கிடக்கும் மாயன்

கலந்து மணி இமைக்கும் கண்ணா

கலங்காப் பெருநகரம் காட்டுவான் .460.

கமல நயனத்தன்

கருவளர் மேனி நம் கண்ணன்

கருவாகிய கண்ணன்

கண்ணன் விண்ணோரிறை

கடலமுதத்தைக் கடைந்து சேர்த்த திருமால்

கருணை முகில்

கமலையுடன் பிரியாத நாதன்

கருணைக் கடல்

கருதவரம் தரு தெய்வப் பெருமாள்

——-

காண இனிய கருங்குழற் குட்டன் .470.

காண்தகு தாமரைக் கண்ணன்

கார்மலிமேனி நிறத்துக் கண்ணபிரான்

கார்முகில் வண்ணன்

கார் வண்ணன்

கார்க்கடல் வண்ணன்

கார்தழைத்த திருவுருவன்

காரணா கருளக் கொடியானே!

காரார்மேனி நிறத்தெம்பெருமான்

காரானை இடர்கடிந்த கற்பகம்

காரொடொத்தமேனி நங்கள் கண்ணன் .480.

காரொளி வண்ணனே! கண்ணனே!

காயாமலர் வண்ணன்

காராயினகாள நன்மேனியன்

காய்சினப்பறவை யூர்ந்தானே!

காய்சினவேந்தே! கதிர்முடியோனே!

காயாமலர் நிறவா!

காயாவின் சின்னநறும்பூத்திகழ் வண்ணன்

காரார் கடல் வண்ணன்

கார் கலந்த மேனியான்

கார்வண்ணத்து ஐய! .490.

கார்மேக வண்ணன்

கார்போல் வண்ணன்

கார்மலி வண்ணன்

காவிப் பெருநீர் வண்ணன் கண்ணன்

காளமேகத் திருவுருவன்

காத்தனே!

காரார்ந்த திருமேனி கண்ணன்

காமருசீர் முகில் வண்ணன்

கானுலாவிய கருமுகில் திருநிறத்தவன்

காகுத்தா கரிய கோவே! .500.

———

கிளரும் சுடரொளி மூர்த்தி

கிளரொளி மாயன்-502-

——

குடக்கூத்தன்

குடமாடுகூத்தன்

குருத்தொசித்த கோபாலகன்

குரைகடல் கடைந்தவன்

குறியமாணெம்மான்

குன்றம் குடையாக ஆகாத்த கோ

குன்றமெடுத்தானிரை காத்தவன்

குன்றமொன்றெடுத்தேந்தி மாமழை அன்று காத்த அம்மான்-510-

குரவை முன் கோத்த கூத்த எம்மடிகள்

குருமாமணிக்குன்று

குன்றால் மாரி தடுத்தவன்

குடமாடி மதுசூதன்

குன்றால் மாரி தடுத்துக் காத்தானே!

குன்றமேந்திக் கடுமழை காத்த எந்தை

குவலயத்தோர் தொழுதேத்தும் ஆதி

குளிர்மாமலை வேங்கடவா!

குடத்தையெடுத்தேறவிட்டுக் கூத்தாடவல்ல எங்கோவே! .520.

குறையொன்றுமில்லாத கோவிந்தா!

குன்று குடையாய் எடுத்தாய்

குலமுடைக் கோவிந்தா!

குன்றெடுத்தாய்

குன்றமெடுத்தபிரான்

குடந்தைத் திருமாலே

குல ஆயர் கொழுந்துக்கும் கேள்வன்

குற்றமறியாத கோவலனார்-528-

—-

கூராழிப்படையான்

கூனற்சங்கத் தடக்கையன் .530.

——–

கெழுமியகதிர்ச் சோதி

——

கேடில் விழுப்புகழ்க் கேசவன்

கேழல் திருவுரு

——-

கை கலந்த ஆழியான்

கைந் நின்ற சக்கரத்தன்

கை கழலாநேமியான்

கையார் சக்கரத்தென் கருமாணிக்கமே!

——

கொந்தார் துளவ மலர் கொண்டவனே!

கொண்டல் வண்ணா!

கொண்டல் வண்ணன் சுடர் முடியன் .540.

——–

கோலமாணிக்கமென்னம்மான்

கோலங்கரிய பிரான்

கோவலனே!

கோவிந்தா!

கோளரி மாதவன்

கோமள ஆயர்கொழுந்தே

கோயிற் பிள்ளாய்

கோபால கோளரி

கோவலனாய்வெண்ணெயுண்டவாயன்

கோவலனெம்பிரான் .550.

கோணாகணையாய்!

கோலால் நிரை மேய்த்த எம்கோவலர் கோவே!

கோதில் செங்கோல் குடைமன்னரிடை நடந்த தூதர்

கோல வல் விலிராம பிரானே!

கோவலனே! குடமாடீ!

கோவலர் குட்டர்

கோனே குடந்தைக் கிடந்தானே

கௌத்துவமுடைக் கோவிந்தன் .558

சக்கரத்தண்ணலே!

சங்கு சக்கரத்தாய் .560.

சந்தோகா பௌழியா!

சாமவேதியனே நெடுமாலே!

சந்தோகா ! தலைவனே!

சங்கேறு கோலத்தடக்கைப் பெருமான்

சவிகொள் பொன்முத்தம்

சங்கொடு சக்கரத்தன்

சக்கரக்கையனே!

சக்கரக்கை வேங்கடவன்

சங்கமிடத்தானே!

சங்கோதப்பாற் கடலான் .570.

சார்ங்கத்தான்

——-

சிரீதரனே! சிறந்த வான் சுடரே!

சீலமெல்லையிலான்

சீர்கெழு நான்மறையானவரே!

சீ மாதவன்

சீர்கொள் சிற்றாயன்

சீலமிகு கண்ணன்

சீர்ப்பெரியோர்

சீரார்சிரீதரன்

சீலப் பெருஞ்சோதி .580.

——–

சுடர் கொளாதி

சுடர் ஞானமின்பமே

சுடர்ச்சோதி முடிசேர் சென்னியம்மானே!

சுடர் நீள் முடியாய்

சுடர் நேமியாய்

சுடர்ப் பாம்பணை நம்பரன்

சுவையன் திருவின்மணாளன்

சுழலின்மலி சக்கரப் பெருமாள்

சுடரொளி ஒருதனி முதல்வன் .590.

சுடர்கொள் சோதி

சுடராழியான்

சுவையது பயனே

சுடர்போல் என்மனத்திருந்த வேதா!

சுடராழிப்படையான்-595

சூழ்ந்த துழாயலங்கல் சோதி மணிமுடி மாரி

சூட்டாயநேமியான்-597-

செங்கண் மால்

செஞ்சுடர்ச்சோதி

செஞ்சுடர்த்தாமரைக் கண்ணா! .600.

செம்மின் முடித் திருமால்

செய்ய கமலக் கண்ணன்

சென்னி நீண் முடியாதியாய்

செய்யாளமரும் திருவரங்கர்

செய்யாளன்பர்-605-

சேண்சுடர்க்குன்றன்ன செஞ்சுடர்மூர்த்தி

சொற்பொருளாய் நின்றார்

ஞாலப்பிரான்

ஞாலமுண்டாய் ஞாலமூர்த்தி

ஞாலமுற்றுமுண்டுமிழ்ந்தான் .610.

ஞாலம்விழுங்கும் அநாதன்

ஞாலம் தத்தும் பாதன்

ஞான நல்லாவி

ஞானப்பிரான்-614-

தடம் பெருங்கண்ணன்

தண்ணந் துழாயுடையம்மான்

தண்துழாய் விரைநாறுகண்ணியன்

தண்துழாய்த்தாராளா!

தண்தாமரை சுமக்கும் பாதப்பெருமான்

தண் வேங்கடமேகின்றாய் .620.

தம்மானென்னம்மான்

தன்சொல்லால்தான் தன்னைக் கீர்த்தித்த மாயன்

தன்தனக்கின்றி நின்றானை

தனக்கும் தன்தன்மையறிவரியானை

தன்னடியார்க்கினியன்

தருமமெலாம் தாமாகி நிற்பார்

தனித்தாதை

தனித்திறலோன்

தயிர் வெண்ணெய் தாரணியோடுண்டான்

தன்கழலன்பர்க்கு நல்லவன் .630.

தன்னடிக்கீழுலகேழையும் வைத்த தனித்திருமால்

தந்தையென நின்ற தனித்திருமால்

தன்துளவ மார்பன்

தனக்கிணையொன்றில்லாத திருமால்

தன்திருமாதுடனிறையுந்தனியாநாதன்

தண்துழாய்மார்பன்-637

தாசரதீ!

தாதுசேர்தோள் கண்ணா!

தாமரைக் கண்ணன்

தாமரைக்கையாவோ? .640.

தாமரைக் கண்ணினன்

தாமரையன்ன பொன்னாரடி எம்பிரான்

தாயைக் குடல் விளக்கம் செய்த தாமோதரன்

தாள்களாயிரத்தாய்

தார்தழைத்த துழாய்முடியன்

தாயெம்பெருமான்

தாமரைக் கண்ண னெம்மான்

தாமரைமேலய னவனைப் படைத்தவனே!

தாமரைமேல் மின்னிடையாள் நாயகனே!

தாரலங்கல் நீள் முடியான் .650.

தாளதாமரையான்

தாமரையாள் திருமார்பன்

தாதையரவணையான்

தாமனைத்தும் தீவினையைத் தவிர்ப்பார்

தாமரையாளுடனிலங்கும் தாதை-655-

திருக்கலந்து சேருமார்ப!

திரிவிக்கிரமன்

திருநாரணன்

திருக்குறளப்பன்

திருமங்கை மணாளன் .660

திருவிருந்த மார்பன்

திருமகளோடு இனிதமர்ந்த செல்வன்

திருமகளார் தனிக் கேள்வன்

திருமாமகள் கேள்வா! தேவா!

திருமார்பன்

திருவமர் மார்பன்

திருமாலார்

திருவிண்ணகர் சேர்ந்தபிரான்

திருவேங்கடத்தெழில்கொள் சோதி

திருவேங்கடத்தெம்பிரானே! .670.

திருவுடைப் பிள்ளை

திருவைகுந்தத்துள்ளாய் தேவா!

திறம்பாத கடல்வண்ணன்

திருவே! என்னாருயிரே!

திருமாமகள்தன் கணவன்

திருமறுமார்பான்

திருவுக்கும் திருவாகிய செல்வா!

திருவாழ் மார்பன்

திருநீர்மலை நித்திலத்தொத்து

திருவயிந்திரபுரத்துமேவு சோதி .680.

திருவெள்ளக்குளத்துள் அண்ணா!

திகழும் மதுரைப் பதி

திரண்டெழுதழைமழை முகில்வண்ணன்

திருவாயர்பாடிப் பிரானே!

திருந்துலகுண்ட அம்மான்

திருநீலமணியார்

திருநேமிவலவா!

திருக்குறுங்குடி நம்பி

திருமணிவண்ணன்

திருநறையூர் நின்ற பிரான் .690.

திருச்செய்ய நேமியான்

திருமாலவன்

திண்பூஞ்சுடர்நுதிநேமிஅஞ்செல்வர்

திருமாமணிவண்ணன்

திருமலைமேல் எந்தை

திருமங்கை நின்றருளும் தெய்வம்

திருமொழியாய் நின்ற திருமாலே!

திருப்பொலிந்த ஆகத்தான்

திரைமேல் கிடந்தான்

திருமோகூர் ஆத்தன் .700.

திருக்கண்ணபுரத்து ஐயன்

திலகமெனும் திருமேனிச் செல்வர்

தினைத்தனையும் திருமகளை விடாதார்

திருவத்தியூரான்

திகழரவணையரங்கர்

திருமகளார் பிரியாத தேவன்

திருவுடனே அமர்ந்த நாதன்

திருமகளோடு ஒருகாலும் பிரியாநாதன்

திருநாரணனென்னும் தெய்வம்

திருமகளார் பிரியாத் திருமால் ,710.

தீவாய்வாளிமழை பொழிந்த சிலையா!

தீவாய் நாகணையில் துயில்வானே!

தீங்கரும்பின் தெளிவே!

தீமுகத்து நாகணைமேல் சேரும் திருவரங்கர்

தீர்த்தன்-715-

துணைமலர்க் கண்களாயிரத்தான்

துவராபதி யெம்பெருமான்

துழாயலங்கல் பெருமான்

துழாய்முடியார்

துயர்தீர்க்கும் துழாய்முடியான் .720.

துளவமுடியருள் வரதர்

துளங்காவமுதக்கடல்

துவரை மன்னன்-723-

தூப்பால வெண்சங்கு சக்கரத்தன்

தூமொழியாய்

தூவியம்புள்ளுடையாய்

தூமணிவண்ணன்-727-

தெண்டிரைக்கடற் பள்ளியான்

தெய்வப்புள்ளேறி வருவான்

தெய்வநாயகன் .730.

தெளிவுற்ற கண்ணன்

தெள்ளியார்பலர் கைதொழும் தேவனார்

தெள்ளியார் வணங்கப்படும் தேவன்-733-

தேசுடையன்

தேசமுன்னளந்தவன்

தேவக்கோலப்பிரான்

தேவகி சிங்கமே!

தேவகி சிறுவன்

தேவர்கள் நாயகன்

தேவர்பிரான் .740.

தேவாதிதேவபெருமான்

தேனுடைக்கமலத் திருவினுக்கரசே!

தேனே இன்னமுதே!

தேவர்க்கும் தேவாவோ!

தேன்துழாய்த்தாரான்

தேங்கோதநீருருவன் செங்கண்மால்

தேசுடைய சக்கரத்தன் சங்கினான்

தேங்கோத வண்ணன்

தேனின்ற பாதன்

தேசொத்தாரில்லையெனும் தெய்வநாயகர் .750.

தேனமர் செங்கழலான்

தேசொத்தார் மிக்காருமிலாதார்

தேனார்கமலத் திருமகள்நாதன்

தேரிலாரணம்பாடிய நம் தேவகிசீர் மகனார்

தேனுளபாதமலர்த்திருமால்

தேனவேதியர் தெய்வம்

தொல்லைநன்னூலிற்சொன்ன உருவும் அருவும் நீயே

தோலாத தனிவீரன்

தோளாதமாமணி

நந்தன் மதலை .760

நந்தாவிளக்கின் சுடரே!

நம் கண்ணன் மாயன்

நம் கோவிந்தன்

நம் சுடரொளி ஒரு தனி முதல்வன்

நம் திருமார்பன்

நரனே நாரணனே

நல்லாய்

நறுந்துழாய்ப்போதனே

நன்மகளாய் மகளோடு நானிலமங்கை மணாளா

நம் அத்திகிரித் திருமால் .770

நம் பங்கயத்தாள் நாதன்

நறுமலர்மகள்பதி

நங்கள் நாயகன்

நந்துதலில்லா நல்விளக்கு

நன்மகன்

நந்திருமால்

நம்மையடைக்கலம் கொள்ளும்நாதர்

நாகணைமிசை நம்பிரான்

நாகத்தணையான்

நாராயணனே! .780.

நாறுபூந்தண்துழாய்முடியாய்

நாகணையோகி

நான்முகன்வேதியினம் பரனே

நாறுதுழாய் முடியான்

நாதன்

நாகமலை நாயகனார்

நாராயணன் பரன்

நிகரில் புகழாய்

நிரை மேய்த்தவன்

நிலமங்கைநல்துணைவன் 790.

நிலமாமகட்கினியான்

நிலவுபுகழ்நேமியங்கைநெடியோன்

நிறங்கிளர்ந்த கருஞ்சோதி

நிறந்திகழும் மாயோன்

நிறைந்த ஞானமூர்த்தி

நிறைபுகழ் அஞ்சிறைப் புள்ளின் கொடியான்

நின்னொப்பாரையில்லா என்னப்பா!

நிலைதந்த தாரகன்

நியமிக்குமிறைவன்

நீண்டதோளுடையாய் .800.

நீண்டமுகில் வண்ணன் கண்ணன்

நீதியான பண்டமாம் பரமசோதி

நீரார் கமலம்போல் செங்கண்மால்

நீரேற்றுலகெல்லாம் நின்றளந்தான்

நீரோதமேனி நெடுமாலே!

நீலமாமுகில் வண்ணன்

நீலமுண்டமன்னன்ன மேனிப்பெருமாள்

நீள்கடல்வண்ணனே!

நெடுமால்

நெடியான் .810.

நேமிவலவா!

நேமி அரவணையான்

பங்கயத்தடங்கண்ணன்

படநாகணைக்கிடந்த பருவரைத்தோள் பரம்புருடன்

பணங்கொளரவணையான்

பண்புடையீர்

பண்புடை வேதம் பயந்த பரன்

பத்துடையடியவர்க்கெளியவன்

பரஞ்சோதி

பயில இனிய நம்பாற்கடல் சேர்ந்த பரமன் .820

பரஞ்சுடர்

பரமனே!

பரனே பவித்திரனே!

பனிப்புயல் வண்ணன்

பரன்

படைத்தேந்துமிறைவன்

பரவும் மறைகளெல்லாம் பதம்

சேர்ந்தொன்றநின்ற பிரான்

பாகின்றதொல் புகழ் மூவுலகுக்கும்

நாதனே! பரமனே!

பாமருமூவுலகுமளந்தபற்ப பாதாவோ!

பாமருமூவுலகுமளந்தபற்பநாபாவோ! .830.

பாம்பணையப்பன்

பாரளந்தீர்

பாரிடந்த அம்மா!

பாரெல்லாமுண்ட நம்பாம்பணையான்

பாரென்னும் மடந்தையை மால் செய்கின்ற மாலார்

பாற்கடலான்

பார்த்தன்தேர்முன்னே தான்தாழ நின்ற உத்தமனார்

பிறப்பிலி

பிறப்பில் பல்பிறவிப் பெருமான்

பின்னை தோள் மணந்த பேராயா! .840.

பீடுடையப்பன்

பீடுநான்முகனைப் படைத்தான்

புணர்ந்த பூந்தண்டுழாய் நம்பெருமாள்

புயற்கரு நிறத்தினன்

புயல் மழைவண்ணர்

புயல்மேகம்போல் திருமேனி அம்மான்

புவனியெல்லாம் நீரேற்றளந்த நெடியபிரான்

புள்ளூர்தி

புள்ளையூர்வான்

புனத்துழாடாய் முடிமாலை மார்பன் .850.

புனிதன்

புண்ணியனார்

புராணன்

பூத்தண்துழாய் முடியாய்

பூந்துழாய் மலர்க்கே மெலியுமடநெஞ்சினார்

பூமகள் நாதன்

பூமகள் நாயகன்

பூம்பிணைய தண்டுழாய் பொன்முடியம் போரேறே!

பூவில்நான்முகனைப் படைத்த தேவன் எம்பெருமான்

பூவினை மேவியதேவி மணாளனை .860.

பூவளரும் திருமாது புணர்ந்தநம் புண்ணியனார்

பெற்றமாளி

பெருஞானக்கடல்

பேராயிரமுடையான்

பேராழிகொண்ட பிரான்

பேராத அருள்பொழியும் பிரான்

பேரருளாளன்

பேராயிரமும் திருவும் பிரியாத நாதன்

பைகொள் பாம்பணையாய்

பைகொள் பாம்பேறி உறைபரனே! .870

பைங்கோத வண்ணன்

பைந்நாகப்பள்ளியான்

பைவிடப் பாம்பணையான்

பொய்யிலாத பரம்சுடரே!

பொருநீர்த்திருவரங்கா!

பொலிந்துநின்ற பிரான்

பொன் நெடுஞ்சக்கரத்தெந்தை பிரான்

பொன்முடியன்

பொன்பாவை கேள்வா!

பொன்னாழிக்கையென்னம்மான் .880,

பொன்னூலினன்

போதார் தாமரையாள் புலவிக்குல

வானவர் தம்கோதா!

போதார் திருவுடன் பொன்னருள் பூத்த

நம் புண்ணியன்

மண்மகள் கேள்வன்

மலர்மங்கை நாயகன்

மணிமாயன்

மத்தமாமலை தாங்கிய மைந்தன்

மதுசூத அம்மான்

மது நின்ற தண்துழாயம்மான்

மதுசூதனன் .890.

மதுவார் தண்ணந்துழாயான்

மதுரைப் பிறந்த மாமாயனே!

மதுவின் துழாய் முடிமாலே!

மயர்வற மதிநலமருளினன்

மருப்பொசித்த மாதவன்

மல்லாகுடமாடீ!

மறுத்திருமார்வன்

மறையாளன்

மற்றொப்பாரையில்லா ஆணிப்பொன்னே!

மறையாய நால்வேதத்துள் நின்ற மலர்ச்சுடரே! .900.

மன்னு பெரும்புகழ் மாதவன்

மணிமுடி மைந்தன்

மாணிக்குறளனே!

மாணிக்குறளுருவாய மாயவனே!

மாதவனே!

மாதாய மாலவனை

மாநீர் வண்ணர்

மாமணிவண்ணன்

மாமதுவார் தண்டுழாய் முடிமாயவன்

மாமலராள் புணர்ந்த பொன்மார்பன் .910.

மாயக்கடவுள்

மாயக்கூத்தன்

மாயன் மணிவண்ணன்

மாயவனே!

மால் வண்ணனே!

மாலவனே!

மாவாய் பிளந்தானே!

மாலே மணிவண்ணா!

மாலாய்ப் பிறந்த நம்பி

மாலே செய்யும்மணாளன் .920.

மின்னார் மணிமுடி விண்ணவர் தாதை

மீனாய் வந்து வியந்துய்யக் கொண்ட

தண்தாமரைக் கண்ணன்

முடிகளாயிரத்தாய்

முடிசேர் சென்னியம்மா!

முடிவிலீயோ!

முகில்வண்ணன் கண்ணன்

முதல் மூவர்க்கு முதல்வன்

முதுவேத முதல்வன்

முத்தமே என்தன் மாணிக்கமே!

முத்தீமறையாவான் .930.

முனிவர்க்குரிய அப்பனே!

முத்தனார் முகுந்தனார்

மூவர்தம்முள்ளும் ஆதி

மூவா முதல்வா

மூவுலகளந்த சேவடியோயே!

மையகண்ணாள் மலர்மேல் உறைவாளுறை

மார்பினன்

மையவண்ணாமணியே!

வடமதுரைப் பிறந்தான்

வடிசங்கம் கைக்கொண்டான்

வடிவுடைவானோர் தலைவனே! .940.

வண்ணமாமணிச்சோதி!

வண்துழாய் மால்

வண்புகழ் நாரணன்

வண்ணமருள்கொள் அணி மேகவண்ணா

தண்டார் தண்ணந்துழாயான்

வண்தாமரை நெடுங்கண் மாயன்

வராஹத்தணியுருவன்

வளரொளி மாயோன்

வள்ளலே! மணிவண்ணா!

வண்மையுகந்தவருளால் வரந்தரும் மாதவனார் .950.

வண்துவரைக் கண்ணன்

வண்டுவரைக்கரசான நம்மாயன்

வண்மையுடைய அருளாளர்

வண்டுவரீசன்

வாமனா!

வாயும் ஈசன் மணிவண்ணன்

வாய்க்கும் பெரும்புகழ் மூவுலகீசன்

வானப்பிரான் மணிவண்ணன் கண்ணன்

வானவர் தம் நாயகன்

வான தம் மெய்ப்பொருள் .960.

வானவராதி

வானவர் தெய்வம்

வானக்கோன்

வானுளார் பெருமான்

வானோர் கோமானே!

வானோர் தொழுதிறைஞ்சும் நாயகத்தான்

வான்கலந்த வண்ணன்

வானமருந்திருமால்

வாரண வெற்பிறையவன் வாசுதேவன்

விட்டுவே! .970.

விண்ணவர் கோன்

விண்ணோர் நாயகன்

விண்ணோர் பெருமான்

விண்ணகத்தாய்

விடரிய பெரிய பெருமாள்

வெங்கண் பறவையின் பாகன் எங்கோன்

வெள்ளைப் பரிமுகர் தேசிகர்

வெறித்துளப வித்தகனார்

வெறியார் துளவுடை வித்தகன்

வெற்றிக்கருளக் கொடியோன் .980.

வெண்புரி நூலினன்

வேங்கடவாணன்

வேங்கட நல்வெற்பன்

வேங்கடத்தெம் வித்தகன்

வேங்கடத்துமேயான்

வேத முதல்வன்

வேத முதற்பொருள்

வேழமலை நாயகனார்

வேழமலை மெய்யவனே!

வையமெல்லாமிருள் நீக்கும் மணிவிளக்கு

வைகுந்தம் கொடுக்கும் பிரான்

வைகுந்தன்

வையமளந்தானே!

—————————-

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ ஆழ்வாராதிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம் –

ஸ்ரீ அனந்தனுக்கு ஆயிரம் திரு நாமங்கள்–ஸ்ரீ திருக்குடந்தை டாக்டர்: உ.வே.வெங்கடேஷ்– 422-470-திரு நாமங்கள்–

(திருநாமங்கள் 422 [உக்ர:] முதல் 430[பீஜம் அவ்யயம்] வரை – கல்கி அவதாரம்)

(திருநாமங்கள் 436 [அநிர்விண்ண:] முதல் 445 [ஸமீஹன:] வரை – திருமாலின் சிம்சுமார வடிவம்)

(திருநாமங்கள் 446 [யக்ஞ:] முதல் 463 [ஜிதக்ரோத:] வரை – வேதச் சடங்குகளால் போற்றப்படுபவர் திருமால்)

(திருநாமங்கள் 457[ஸுமுக:] முதல் 470 [நைககர்மக்ருத்] வரை – தேவர்களுக்கு அமுதம் தந்த வரலாறு)

—————–

422. உக்ராய நமஹ (Ugraaya namaha)
(திருநாமங்கள் 422 [உக்ர:] முதல் 430[பீஜம் அவ்யயம்] வரை – கல்கி அவதாரம்)

பரீட்சித் மகாராஜாவுக்கு வியாசரின் மகனான சுகப்பிரம்மம், ஸ்ரீமத் பாகவதம் என்ற மிக உயர்ந்த புராணத்தை உபதேசம் செய்தார்.
அதில், பகவானின் வெவ்வேறு அவதாரங் களின் வரலாறுகளையும், இறையடியார்களின் வரலாறுகளையும் விவரித்த சுகப்பிரம்மம்,
குறிப்பாகக் கிருஷ்ணாவதாரத்தையும் கண்ணனின் லீலைகள் பற்றியும் விரிவாக உபதேசம் செய்தார்.
அவற்றை எல்லாம் கேட்ட பரீட்சித், கண்ணன் தனது அவதாரத்தை நிறைவு செய்து கொண்டு வைகுண்டம் சென்ற பின்
பூமியிலே என்ன நடக்கும் என்று சுகப்பிரம்மத்திடம் வினவினான். அதற்கான விடையை
ஸ்ரீமத் பாகவத புராணத்தின் நிறைவுப் பகுதியில் சுகப்பிரம்மம் வழங்குகிறார்.
கண்ணன் அவதாரத்தை நிறைவு செய்து வைகுண்டம் சென்றவாறே பூமியில் கலியுகம் தொடங்கிவிடும்.

கலியுகத்தில் வரும் மன்னர்கள் அதர்மத்திலும் பொய்மையிலும் பற்றுக் கொண்டவர்களாகவும், கருமிகளாகவும்,
கொடுங்கோபம் மிக்கவர்களாகவும், பெண்கள் குழந்தைகளைத் துன்புறுத்துபவர்களாகவும்,
பிறர் மனைவி பிறர் பொருளை விரும்புபவர்களாகவும், அற்ப ஆயுள் கொண்டவர்களாகவும் இருப்பார்கள்.
மேலும் அத்தகைய மன்னர்கள் தங்கள் பிரஜைகளைப் பலவாறு துன்புறுத்துவார்கள்.
நாளுக்கு நாள் மக்களிடத்தில் அறநெறி, வாய்மை, தூய்மை, ஆயுள், வலிமை ஆகியவை குறைந்து கொண்டே வரும்.
பணம் படைத்தவன் மேன்மையானவனாகக் கருதப்படுவான்.

வலிமை உள்ளவன் வைத்தது எல்லாம் சட்டமாக ஆகிவிடும். அந்தணர்களுக்குப் பூணூல் மட்டுமே அடையாளமாக இருக்குமே ஒழிய,
வேதம் ஓதுவதை மறந்துவிடுவார்கள். கையூட்டு கொடுக்காவிட்டால் நியாயம் பெற முடியாது.
ஓயாமல் பேசுபவனே பண்டிதனாகக் கருதப்படுவான். யார் திருடினாலும் அந்தத் திருட்டுப் பழி ஏழையின் மீதே விழும்.
வயிறு வளர்ப்பதையே லட்சியமாக மக்கள் கருதுவார்கள். குடும்பத்தைக் காப்பது மட்டுமே திறமை என்ற எண்ணம் மேலோங்கி இருக்கும்.
அறநெறியைப் பின்பற்றும் சிலர் பகட்டுக்காகவே பின்பற்றுவர். பஞ்சத்தாலும், அரசாங்கம் விதிக்கும் அதிக வரிகளாலும் மக்கள் துன்புறுவார்கள்.

பசி, தாகம் உள்ளிட்டவற்றாலும் மக்கள் துன்புறுவார்கள். துஷ்ட மன்னர்களின் ஆட்சியில், மக்கள் எல்லோரும் துன்புற்று
அதர்மம் மேலோங்கி இருக்கும் சூழலில்தான் பகவான் கல்கி அவதாரம் எடுப்பார்.
(கலியுகம் தொடங்கிய காலம் கி.மு. 3102 என்று பெரியோர்கள் காட்டியுள்ளார்கள்.
கலியுகத்தின் மொத்த அளவு 4,32,000 ஆண்டுகள்.
அந்தக் கலியுகம் முடிவடையும் தறுவாயில் கல்கியவதாரம் பகவானால் எடுக்கப்படும்.)

“சம்பள க்ராம முக்யஸ்ய ப்ராஹ்மணஸ்ய மஹாத்மன:
பவனே விஷ்ணு யசஸ: கல்கி: ப்ராதுர்பவிஷ்யதி”

சம்பளம் என்ற கிராமத்தில், மிகச்சிறந்த மகாத்மாவான விஷ்ணு யசஸ் என்பவர்க்கு மகனாகக்
கல்கி அவதாரத்தை பகவான் எடுக்க உள்ளார்.
தேவர்கள் அந்தக் கல்கி பகவானுக்குச் சிறந்த ஒரு குதிரையைக் காணிக்கையாக அளிப்பார்கள்.
அக்குதிரை மேல் ஏறிக்கொண்டு வேகமாகப் பூமியெங்கும் சஞ்சாரம் செய்து, அரசர்கள் வேஷத்தில் இருக்கும்
துஷ்டர்களை எல்லாம் கத்தியால் அழிப்பார் கல்கி பகவான். கல்கி பகவானின் திருமேனி நறுமணத்தை நுகரும்
மக்கள் அனைவரின் மனங்களிலும் உள்ள அழுக்குகள் யாவும் நீங்கி, அவர்கள் தூய்மை அடைவார்கள்.
அந்தக் கல்கி பகவான் அவதரித்த நேரத்தில் கலியுகம் முடிவடைந்து கிருதயுகம் தொடங்கும்.
சத்திய யுகம் என்றழைக்கப்படும் அந்தக் கிருதயுகத்தில் மக்கள் அனைவரும் சத்துவ குணம் நிறைந்த தர்மாத்மாக்களாகத் திகழ்வார்கள்.

இவ்வாறு கிருஷ்ணாவதாரத்துக்குப் பின் கலியுகத்தில் நடைபெற உள்ள சம்பவங்களைப் பரீட்சித்துக்குச் சுகப்பிரம்மம் உரைத்தார்.
கலியுகத்தில், அதர்மம் மேலோங்கி இருக்கும் வேளையில், கோபத்துடன் குதிரையில் வந்து துஷ்ட சக்திகளை அழிப்பதால்,
கல்கி பகவான் ‘உக்ர:’ என்று அழைக்கப்படுகிறார். ‘உக்ர:’ என்றால் உக்கிரமானவர் என்று பொருள்.
அறத்தை அழிக்க நினைக்கும் தீய சக்திகளுக்கு உக்கிரமானவராகத் திகழ்வதால், கல்கி பகவான் ‘உக்ர:’ என்று அழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 422-வது திருநாமம்.
“உக்ராய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களின் மனங்களில் தீய எண்ணங்கள் தோன்றாதபடித் திருமால் காத்தருள்வார்.

——————-

423. ஸம்வத்ஸராய நமஹ (Samvathsaraaya namaha)

குலோத்துங்கச் சோழன் தனது ஆட்சிக் காலத்தில் நாகப்பட்டினத்துக்கு அருகில் உள்ள திருக்கண்ணபுரம் என்ற
திவ்ய தேசத்துக்குப் பலவாறான இடையூறுகளைச் செய்துவந்தான்.
முன்பு திருக்கண்ணபுரம் திருக்கோயிலைச் சுற்றி ஏழு மதில்கள் இருந்தன.
அதில் ஒரு மதிலுக்குள் வெள்ளி இருப்பதாக யாரோ சொன்ன செவி வழிச் செய்தியைக் கேட்டு அந்த மதிளை இடித்தான் சோழன்.
ஏதேதோ காரணங்களைச் சொல்லி மற்ற மதிள்களையும் இடிக்கத் தொடங்கினான்.
நாகைக் கடற்கரையில் கடற்படைத் தளம் அமைப்பதாகச் சொல்லித் திருக்கண்ணபுரம் சௌரிராஜப் பெருமாளின்
தொண்டர்கள் தங்கி இருந்த இருப்பிடங்களை அழித்தான். திருக்கண்ணபுரத்திலே ஓர் அரையர் வாழ்ந்து வந்தார்.
அவர் அங்கே கோயில் கொண்டிருக்கும் சௌரிராஜப் பெருமாள் முன்னே ஆழ்வார் பாசுரங்களை இசையோடு பாடி,
அவற்றின் பொருளை அபிநயம் பிடித்துக் காட்டி விளக்குவார்.

சோழனின் செய்கைகளைக் கண்டு கடும் கோபம் அடைந்த அந்த அரையர், ஒருநாள் சௌரிராஜப் பெருமாளிடம் சென்று,
“இறைவா! உனக்குக் கண் இல்லையா? ஒருவன் இத்தனை தவறுகள் செய்து வரும் போது
நீ கண்டும் காணாமல் இருக்கலாமா?” என்று கேட்டார்.
மேலும், தனது கோபத்தின் வெளிப்பாடாகத் தனது கையில் இருந்த தாளத்தைப் பெருமாள் மீதே எறிந்தார்.
அது பெருமாளின் நெற்றியில் பட்டது. இன்றும் திருக்கண்ணபுரம் சௌரிராஜப் பெருமாளின் நெற்றியில் அந்தத் தழும்பைத் தரிசிக்கலாம்.

சற்று கோபம் தணிந்தவாறே, “அடடா! பெருமாளை நாம் அடித்துவிட்டோமே! பெரும் தவறு செய்துவிட்டோமே!” என்று
தமது செய்கைக்கு வருந்திய அரையர், வருத்தத்துடன் தனது வீட்டுக்குத் திரும்பி, கண்ணீர் சிந்தியபடி சயனித்திருந்தார்.
அப்போது அரையரின் வீட்டு வாசல் கதவை யாரோ தட்டினார்கள். அரையர், கதவைத் திறந்து நீங்கள் யார் என்று கேட்டார். வந்தவர்,
“எனக்கு சபாநடேசன் என்று பெயர். நான் சிதம்பரத்தில் இருந்து வருகிறேன்!” என்றார்.
இவர் சோழனின் ஆளாக இருப்பாரோ என்று ஐயம் கொண்டார் அரையர்.
ஆனால், வந்தவர் யார் என்பதையும் அவரது பெயருக்கான காரணத்தையும் உணர்ந்து கொண்டார் அரையர்.

வந்தவர் சாட்சாத் சௌரிராஜப் பெருமாள் தான். ஆனால் தன் பெயரை சபாநடேசன் என்று சொன்னாரே,
அது பெருமாளின் திருப்பெயரா? ஆம். சபை என்பது இந்த மொத்தப் பிரபஞ்சத்தையும் குறிக்கிறது.
நட என்ற சொல் இந்தப் பிரபஞ்சமாகிய நாடகமேடையில் நடிக்கும் அனைத்து உயிர்களையும் குறிக்கிறது.
பிரபஞ்சத்தையும் அதில் உள்ள உயிர்களையும் தனது சொத்தாகக்கொண்ட திருமால் சபாநடேசன் எனப்படுகிறார்.
திருமாலின் அருளால் இதை உணர்ந்துகொண்ட அரையர், பரவசத்தோடு திருமாலை வரவேற்றார்.
“தேவரீரைக் கோபத்தில் அடித்து விட்டேன்! அடியேனை மன்னித்து அருள வேண்டும்!” என்று மனம் உருகி வேண்டினார் அரையர்.

அரையரைப் பார்த்து சௌரிராஜப் பெருமாள், “அரையரே! நான் சொன்ன பெயரின் மூலம்
நீங்களே ஒன்றை உணர்ந்திருப்பீர்கள். உலகமாகிய சபையும் என் சொத்து, அதில் நடமாடும் உயிர்களும் என் சொத்து.
என் சொத்தைக் காக்க வேண்டியது என் பொறுப்பு அல்லவா? சரியான நேரத்தில் அதைச் செய்வேன்.
விரைவில் கொடுங்கோல் ஆட்சி புரியும் அரசன் தொண்டையில் நோய் வந்து மாண்டு போவான்.
இந்த ராஜ்ஜியத்தில் பழைய நிலை மீண்டும் திரும்பும். தீய சக்திகளை அழிக்க எப்போதும் நான் தயார் நிலையில்
இருப்பேன் என்பதற்கு அடையாளமாக இனி இந்தத் திருத்தலத்தில் எனது சுதர்சனச் சக்கரத்தைப் பிரயோகச் சக்கர வடிவில் ஏந்தி இருப்பேன்!

அதர்மம் ஓங்குவதை என்றுமே நான் வேடிக்கை பார்க்க மாட்டேன்.உரிய நேரத்தில் அதர்மத்தை அழித்து
தர்மத்தை நிலைநாட்ட நான் என்றுமே தயார் நிலையில்தான் இருப்பேன்!” என்று கூறினார்.
அவ்வாறே திருக்கண்ணபுரம் திருத்தலத்தில் விரைவில் அமைதி திரும்பியது என்பது வரலாறு.
அதுபோலத்தான், கலியுகத்தில் நடைபெறும் அக்கிரமங்களை உரிய காலத்தில் அழிக்க விரும்பி,
கல்கி பகவான் இப்போதும் பாதாள லோகத்தில் ஆதிசேஷனில் சயனித்தபடிக் காத்திருக்கிறார்.

கலியுகம் முடிவடையும் காலம் வரும்போது, சம்பள கிரமாத்தில் விஷ்ணு யசஸ் மகனாகத் தோன்றி தீய சக்திகளை அழிப்பார்.
பராசர பட்டர், இந்தத் திருநாம விளக்கவுரையில் இதைத் தெளிவாகக் காட்டியுள்ளார் –
ஸம்வத்ஸரஸ் ஸ்யாத் பாதாளே அனந்தே ஸம்வஸதி இதி ஸ: என்று,
கல்கி பகவான் புதிதாகக் கலியுகத்தின் முடிவில்தான் தோன்றப் போகிறார் என்று பொருளல்ல,
அவர் ஏற்கனவே பாதாள லோகத்தில் ஆதிசேஷனில் சயனித்தபடி காத்திருக்கிறார்.
தனக்குரிய காலம் வரும்போது விஷ்ணு யசஸ் மகனாகத் தோன்றுவார்.

இப்படி தர்மத்தை நிலைநாட்டும் காலத்தை எதிர்நோக்கிப் பாதாளத்தில் வசித்து வருவதால்,
கல்கி பகவான் ‘ஸம்வத்ஸர:’ என்று அழைக்கப்படுகிறார்.
‘ஸம்வத்ஸர:’ என்றால் நன்றாக வசிப்பவர் என்று பொருள்.
பாதாளத்தில் வசிக்கும் கல்கி பகவான் ஸம்வத்ஸர எனப்படுகிறார். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 423-வது திருநாமம்.
“ஸம்வத்ஸராய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லிவரும் அன்பர்களுக்கு வாழ்வில் நல்ல காலம் பிறக்கும்படித் திருமால் அருள்புரிவார்.

————-

424. தக்‌ஷாய நமஹ (Dhakshaaya namaha)

அடியேனுடைய குருவின் குருவான ஆசுகவி வில்லூர் ஸ்ரீநிதி சுவாமிகள், நாச்சியார்கோவிலில் கோவில் கொண்டிருக்கும்
கல் கருடன் விஷயமாக க்ஷேமகாரி சதகம் என்ற நூறு சுலோகங்களை அருளி உள்ளார்.
நாச்சியார்கோயில் ஸ்ரீநிவாசப் பெருமாளுக்காகத் திருமங்கை ஆழ்வார் நூறு பாசுரங்கள் பாடினார்.
ஆனால், அந்தத் திருத்தலத்தில் பெருமாளை விடப் பிரசித்தி பெற்றவர் கல்கருடன் அல்லவா?
அதனால், திருமங்கை ஆழ்வாரின் மறு அவதாரமாகப் போற்றப்படும் வில்லூர் ஸ்ரீநிதி சுவாமிகள் கல் கருடனுக்காக
நூறு சுலோகங்கள் அடங்கிய அத்துதியைச் சமர்ப்பித்தார்.
அதிலே கல் கருடனுக்கும் வில்லூர் சுவாமிகளுக்கும் இடையே நடைபெறும் உரையாடலாகக் கீழ்க்கண்ட ஸ்லோகம் அமைந்துள்ளது.

“ரக்ஷாம் பக்ஷிபதே கஜஸ்ய கலயன் அம்ஸே த்வதீயே ஸ்தித
தேனே கர்ஷணம் அத்ர தத்ர பவத: கேதாய கிம் நாபவத்
மோதாயைவ யதார்த்த ரக்ஷண க்ருதே வேகோஸ்ய மான்யோ குண:
தேனைவாஸ்ய பதாம்புஜேஸ்மி நிதராம் தாஸ்யம் கதோ நிர்வ்ருத:”

வில்லூர் சுவாமிகள்: பட்சி ராஜனே!
உனக்குத் தளர்ச்சி ஏற்படவில்லையா?
கல் கருடன்: எதற்காகத் தளர்ச்சி ஏற்பட வேண்டும்?

வில்லூர் சுவாமிகள்: கஜேந்திரனைக் காப்பதற்காக உன் மீது ஏறித் திருமால் பயணித்தார் அல்லவா?
அப்போது தளர்ச்சி ஏற்படவில்லையா உனக்கு?
கல் கருடன்: எப்போதுமே பகவான் என் தோளில் தானே பயணிக்கிறார்? அது எனக்கு பாக்கியமே.
தளர்ச்சி ஏற்படுவதில்லை.வில்லூர் சுவாமிகள்: மற்ற சூழ்நிலைகள் வேறு.
கஜேந்திரனை விரைந்து காப்பதற்காகத் திருமால் உன்னை மிகுந்த வேகத்தோடு உன்னைப் பயணிக்கச் சொன்னார் அல்லவா?
எந்த ஒரு ஓட்டுநருமே பயணி தன்னை வேகமாக ஓட்டும்படிப் பணித்துக்கொண்டே இருந்தால், அதை விரும்ப மாட்டார்.
ஆனால், திருமாலோ உன்னைப் பார்த்து வேகமாகப் போ… வேகமாகப் போ… என்று சொல்லிக்கொண்டே
கஜேந்திரன் இருந்த குளத்தங்கரை நோக்கி உன்மீது பயணித்தார்.
அது உனக்குத் தளர்ச்சியை உண்டாக்கவில்லையா என்று கேட்டேன்.

கல் கருடன்: அது தளர்ச்சியை ஏற்படுத்தவில்லை, மகிழ்ச்சியையே ஏற்படுத்தியது.
வில்லூர் சுவாமிகள்: அப்படியா?
கல்கருடன்: ஆம், அடியார்களைக் காக்க வேண்டும் என்பதிலே பகவான் எவ்வளவு வேகம் காட்டுகிறான்?
அந்த வேகம் என்பது போற்றுதற்குரிய குணம் அல்லவா? அடியவன் துன்பப் பட்டுக்கொண்டிருக்க,
பகவான் பொறுமையாகக் காப்பாற்றலாம் என்று காத்திருந்தால் அது அவனது கருணைக்கேற்ற செயல் ஆகுமா?
பக்தனுக்கு ஆபத்து என்றவுடன் விரைந்து சென்று காப்பது தானே இறைவனின் கருணைக்கு அழகு?
இறைவனின் அத்தகைய குணத்தைப் போற்றவேண்டாமோ?
வில்லூர் சுவாமிகள்: நிச்சயமாக!

கல்கருடன்: அந்த வேகத்தால் ஈர்க்கப்பட்டுத் தான் அவர் திருவடியை விட்டு நீங்காமல் அவரது தொண்டனாக
அவர் திருவடிவாரத்திலேயே என்றென்றும் இருக்கிறேன். அவர் என்னை வேகமாகப் பயணிக்கச் சொன்ன விஷயம்
அடியேனுக்கு மகிழ்ச்சியையும் அவர்மீது மதிப்பையுமே அளித்தது.இப்படித் தன் பக்தர்களைக் காப்பதிலும்
தீயசக்திகளை அழிப்பதிலும் மிகுந்த வேகம் கொண்டவராக விளங்குகிறார் திருமால்.
கலியுகத்தில் நடக்கும் அக்கிரமங்களை இறைவன் வெறுமனே வேடிக்கை பார்ப்பதாக நாம் எண்ணி விடக் கூடாது.
அவ்வப்போது ஏதோ ஒரு வகையில் அவற்றைத் தடுத்துக் கொண்டே தான் இருப்பார் இறைவன்.

கலியுகம் நிறைவடையும் காலம் வருகையில், கல்கி பகவானாகத் தோன்றி ஒட்டுமொத்தமாக
அனைத்துத் தீய சக்திகளையும் விரைவாக அழித்து உலகில் அறநெறி தழைத்தோங்கும்படிச் செய்வார்.
எனவே, இறைவனைப் பொறுத்தவரையில் தாமதம் என்ற பேச்சுக்கே இடமில்லை.
தீய சக்திகளை விரைந்து அழிப்பதால் கல்கி பகவான் ‘தக்ஷ:’ என்று அழைக்கப்படுகிறார்.
‘தக்‌ஷா:’ என்றால் விரைந்து செயல்படுபவர் என்று பொருள்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 424-வது திருநாமம்.
“தக்‌ஷாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்குத் திருமால் விரைந்து அருள்புரிவார்.

———–

425. விஷ்ராமாய நமஹ (Vishraamaaya namaha)

ஓர் ஊரிலே ஒரு பிச்சைக்காரர் இருந்தார். அவர், “என்னிடம் காசு இல்லை, என்னிடம் பணம் இல்லை,
என்னிடம் சொத்து இல்லை!” என்று புலம்பிக்கொண்டே யாசகம் கேட்டுக்கொண்டிருந்தார்.
அவருக்குச் சொந்தமாக நூறு சதுர அடிக்குச் சிறிய நிலம் மட்டுமே இருந்தது. அதைத் தவிரத் தங்குவதற்கு வீடு கூட இல்லை.
“ஐயோ! இறைவன் என்னை இப்படி ஏழையாகப் படைத்து விட்டானே!” என்று தினந்தோறும் புலம்புவாராம்.
ஆனால், அந்தப் பிச்சைக்காரருக்கு ஒரு விஷயம் தெரியாது. அவருக்குச் சொந்தமாக நூறு சதுர அடி நிலம் இருக்கிறதே.
அதற்குக் கீழே மிகப்பெரிய தங்கச் சுரங்கமே உள்ளது என்று. அதில் உள்ள அத்தனை தங்கமும் இவருக்குத்தான் சொந்தம்.
ஆனால், மண்ணால் தங்கச் சுரங்கம் மூடப்பட்டிருப்பதாலே, தான் அமர்ந்திருக்கும் இடம் தங்கச் சுரங்கம் என்றே
அறியாமல் அவர் பிச்சை எடுத்துக்கொண்டிருந்தார்.

விஷ்ணு சஹஸ்ரநாம விளக்கத்தில் எதற்காக இந்தப் பிச்சைக்காரர் கதை? இது வெறும் பிச்சைக்காரர் கதை இல்லை,
இது சாந்தோக்ய உபநிஷத்தில் வரும் கதை. அந்தப் பிச்சைக் காரர் தான் ஜீவாத்மாக்காளாகிய நாம்.
ஆனந்தம் தான் நமக்குரிய செல்வம். அந்தப் பிச்சைக்காரர் காசு இல்லை என்று புலம்பியது போல்,
நாமும் நமக்கு வாழ்வில் ஆனந்தமே இல்லையே, துன்பப் படுகிறோமே என்று புலம்பிக்கொண்டே இருக்கிறோம்.

அந்தப் பிச்சைக்காரர் தங்கச் சுரங்கத்தின் மேலே அமர்ந்திருந்தார் அல்லவா?
அதுபோலத்தான் ஆனந்தத்தின் சுரங்கமான திருமாலே நமக்குள் எழுந்தருளியிருக்கிறார்.
சுரங்கம் மண்ணால் மூடப்பட்டிருப்பதால், பிச்சைக்காரருக்கு அது தங்கச்சுரங்கம் என்று தெரியவில்லை.
அதுபோல், நமது அறிவானது நம் முன்வினைகளாகிய பாபங்களால் மூடப் பட்டிருப்பதால், நமக்குள் எழுந்தருளி இருக்கும்
ஆனந்தத்தின் வடிவான இறைவனை நாம் அறியாமல், எங்கெங்கோ ஆனந்தத்தைத் தேடி அலைந்து கொண்டிருக்கிறோம்.
இதைக் கூறும் சாந்தோக்ய உபநிஷத் வாக்யம்:
“தத் யதா ஹிரண்ய நிதிம் நிஹிதம் அக்ஷேத்ரஜ்ஞா உபரி உபரி ஸஞ்சரந்தோ ந விந்தேயுரேவம் ஏவேமாஸ் ஸர்வா:
ப்ரஜா அஹரஹர் கச்சந்த்ய ஏதம் ப்ரஹ்ம லோகம் ந விந்தந்தி அந்ருதேன ஹி ப்ரத்யூடா:”

நமக்குள் இறைவன் இருக்கிறான் என்று உபநிஷத் சொல்கிறது. ஆனால், அவன் உள்ளே இருப்பதற்கு ஏதாவது நேரடிச் சான்று உண்டா?
அதையும் காட்டுகிறது உபநிஷத். தினமும் காலை தூங்கி எழும்போது,
“நான் இப்போது புத்துணர்ச்சி பெற்றேன்!” என்று மனிதர்கள் சொல்கிறார்களே! அந்தப் புத்துணர்ச்சி எங்கிருந்து வந்தது?
தூங்குபவரால் எதையாவது சம்பாதிக்க முடியுமா? உறங்கியவரால் புத்துணர்ச்சியை எவ்வாறு சம்பாதிக்க முடிந்தது?

உறக்க நிலையில் ஜீவாத்மா பரமாத்மாவோடு தற்காலிகமாக இணைந்து இருக்கிறார்.
அந்தப் பரமாத்மா ஜீவாத்மாவை ஆசையுடன் தழுவிக்கொண்டு, ஓர் இளைப்பாறும் இடமாக இருந்து,
ஜீவாத்மாவின் களைப்பைப் போக்கிப் புத்துணர்ச்சி கொடுக்கிறார். அதன் விளைவாகத் தான் மறுநாள் காலை எழும் போது
புத்துணர்ச்சி பெற்றவனாக ஜீவாத்மா தன்னை உணர்கிறான். எனவே, காலையில் நாம் எழும்போது உணரும்
புத்துணர்ச்சியே உள்ளே இறைவன் இருக்கிறான் என்பதற்குச் சான்று என்கிறது உபநிஷத்.

உறக்க நிலையில் மட்டும் இல்லை, கலியுகம் முற்றிய நிலையில் அதர்மம் ஓங்கி, அறநெறி தாழ்ந்து,
உலகில் வாழும் மக்கள் எல்லாம் தவித்துக் கொண்டிருக்கும் நிலையில், கல்கியாகத் திருமால் அவதாரம் செய்து
அந்தத் தீய சக்திகளில் இருந்தும் அதர்மத்தில் இருந்தும் மக்களைக் காத்து, அவர்களுக்குச் சிறந்த இளைப்பாறும் இடமாகத் திகழ்வார்.

உறக்க நிலையில் பரமாத்மாவோடு இணைந்திருக்கும் ஜீவாத்மாக்கள் புத்துணர்ச்சி பெறுவது போல்,
கல்கி பகவானின் திருமேனி நறுமணத்தை நுகர்ந்த அத்தனை பேரும் புத்துணர்ச்சியும் தூய சத்துவ குணமும் பெற்று,
அடுத்து தொடங்கும் கிருத யுகத்தில் தர்மாத்மாக்களாக வாழ்வார்கள்.இவ்வாறு கலியின் கொடுமையால் துன்புறுவோர்க்கெல்லாம்
இளைப்பாறும் இடமாகக் கல்கி பகவான் இருப்பதால், அவர் ‘விச்ராம:’ என்று அழைக்கப்படுகிறார்.
‘விச்ராம:’ என்றால் இளைப்பாறும் இடம் என்று பொருள். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 425-வது திருநாமம்.
“விஷ்ராமாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களின் களைப்பைத் திருமால் போக்கிப் புத்துணர்ச்சி தந்தருள்வார்.

——————

426. விஷ்வதக் ஷிணாய நமஹ:(Vishva-dhakshinaaya namaha)
(திருநாமங்கள் 422 [உக்ர:] முதல் 430[பீஜம் அவ்யயம்] வரை – கல்கி அவதாரம்)

சரஸ்வதி நதிக்கரையில் ஒரு வேள்வி செய்து வந்த சில மாமுனிவர்கள், பிரம்மா, விஷ்ணு, சிவன் ஆகிய
மும்மூர்த்திகளுக்குப் பரீட்சை வைத்துப் பார்க்க நினைத்தார்கள்.
அதன் பொருட்டு, பிரம்மாவின் மகனான பிருகு முனிவரை மும்மூர்த்திகளிடம் அனுப்பி வைத்தார்கள்.
இவ்வரலாறு ஸ்ரீ மத் பாகவத புராணத்தின் 10ம் ஸ்கந்தம் 89ம் அத்தியாயத்தில் வருகிறது.
இவ்வரலாறு வழக்கில் பலவாறாகச் சொல்லப்பட்டுவந்தாலும்,
ஸ்ரீ மத் பாகவத புராணத்தில் சொல்லப்பட்ட சரித்திரம் இங்கே அப்படியே எடுத்தாளப்படுகிறது.

முதலில், பிரம்மாவின் சபைக்குச் சென்ற பிருகு முனிவர், பிரம்மாவை வணங்காமல், துதிக்காமல் அப்படியே நின்று கொண்டிருந்தார்.
அதைப் பார்த்துக் கோபம் கொண்டார் பிரம்மா. ஆனாலும் பிருகு முனிவர் தனது மகன் என்பதால்,
கோபத்தை வெளிக்காட்டிக் கொள்ளாது மனதுக்குள் மறைத்துக் கொண்டார்.
ஆயினும், பிரம்மாவின் மனதில் கோபம் எழுந்ததை பிருகு முனிவர் அறிந்து கொண்டார்.

அடுத்து கயிலாசத்துக்குச் சென்றார் பிருகு. பரமசிவன் ஆசையோடு பிருகு முனிவரை ஆலிங்கனம் செய்து கொள்ள வந்தார்.
ஆனால், சிவனை ஆலிங்கனம் செய்துகொள்ள மறுத்துக் கோபத்துடன் பேசினார் பிருகு முனிவர்.
அதனால் கோபம் கொண்ட பரமசிவன், சூலத்தால் பிருகுவைத் தாக்க முற்பட்டார்.
எனினும் பார்வதிதேவி சிவபெருமானைச் சமாதானப் படுத்தி, அவரது கோபத்தைத் தணித்தாள்.
சிவபெருமானுக்கும் கோபம் வருகிறது என உணர்ந்தார் பிருகு முனிவர்.
அடுத்ததாகக் காரிய வைகுண்ட லோகத்துக்குச் சென்றார் பிருகு முனிவர்.
அங்கே மகாலட்சுமியின் மடியில் சயனித்தபடித் திருமால், பிருகு முனிவருக்குக் காட்சி அளித்தார்.
அதைக் கண்ட பிருகு முனிவர் என்ன செய்தார்? ஸ்ரீ மத் பாகவத புராணம் சொல்கிறது.

“சயானம் ச்ரிய உத்ஸங்கே பதா வக்ஷஸி அதாடயத்
தத உத்தாய பகவான் ஸஹ லக்ஷ்ம்யா ஸதாம் கதி:”
திருமாலின் திருமார்பிலேயே வேகமாக எட்டி உதைத்துவிட்டார் பிருகுமுனிவர்.
ஆனால், திருமாலுக்குக் கோபமே வரவில்லை. மகாலட்சுமியும் திருமாலும்
ஆதிசேஷப் படுக்கையில் இருந்து விரைந்து எழுந்தார்கள்.
திருமால், பிருகு முனிவரை நமஸ்கரித்தார். பிருகுவைப் பார்த்த திருமால்,
“வாருங்கள் முனிவரே! உங்கள் வரவு நல்வரவாகுக! நீங்கள் வந்ததைக் கவனிக்காமல் நாங்கள் இருந்தமைக்கு
எங்களை நீங்கள் மன்னிக்க வேண்டும். மேலும், உங்கள் மென்மையான பாதங்களால்
எனது கரடு முரடான மார்பை உதைத்துவிட்டீர்களே! உங்கள் பாதங்களுக்கு வலிக்கிறதா?” என்று கேட்டுவிட்டு,
பிருகுவின் பாதங்களை மெல்லப் பிடித்து அமுக்கிவிட்டார்.

திருமாலின் எளிமையை எண்ணிக் கண்ணீர் வடித்த பிருகு முனிவர், சரஸ்வதி நதிக்கரைக்கே திரும்ப வந்து
திருமாலின் பெருமையை எடுத்துச் சொன்னார். “மிகவும் உயர்ந்தவனாக இருந்தபோதும்,
அந்த பகவான் அடியேன் செய்த தவறுக்காகக் கோபம் கொள்ளாது என் பாதங்களை அமுக்கி விட்டார்.
அத்தகைய இறைவன்தான் உலகிலுள்ள அனைவர் மீதும் கருணை காட்டக் கூடியவன்!” என்று மற்ற முனிவர்களிடம் சொன்னார்.

அச்சமயம் அங்கே வந்த நாரதர், “பிருகு முனிவரே! சரியாகச் சொன்னீர்கள்.
பின்னாளில் கலியுகம் முற்றிய நிலையில் கல்கி பகவானாகத் திருமால் அவதாரம் செய்வார்.
அப்போது அவர் தீய சக்திகளை அழித்தாலும், உண்மையில் அவர்கள் மீதும் இரக்கம் காட்டித்
தனது வாள் வீச்சால் அந்தத் தீயவர்களின் பாபங்களைப் போக்கி அவர்களுக்கும் நன்மையைத்தான் செய்யப் போகிறார்.
எல்லா நிலைகளிலும், அனைவர் மீதும் கருணையையும் பொறுமையையும் இரக்கத்தையும் காட்டுபவர் அன்றோ திருமால்?” என்று கூறினார்.

இப்படி உலகில் உள்ள அனைத்து ஜீவராசிகள் மீதும் இரக்கம் காட்டுவதால்,
கல்கி பகவான் ‘விச்வதக்ஷிண:’ என்று அழைக்கப்படுகிறார்.
‘விச்வ’ என்பது உலகிலுள்ள அனைத்து உயிர்களையும் குறிக்கிறது.
‘தக்ஷிண:’ என்றால் தாட்சிண்யம், அதாவது இரக்கம் காட்டுபவர் என்று பொருள்.

ஈவு இரக்கம் என்ற தொடரை தயவு தாட்சிண்யம் என்று குறிப்பிடும் வழக்கம் உள்ளது
அல்லவா அனைத்துயிர்களிடமும் இரக்கம் காட்டுவதால், கல்கி பகவான் ‘விச்வதக்ஷிண:’ எனப்படுகிறார்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 426-வது திருநாமம்.
“விஷ்வதக் ஷிணாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லிவரும் அன்பர்களுக்கு,
அவர்கள் செய்த பாபங்களைத் திருமால் மன்னித்து திருத்திப் பணிகொள்வார்.

—————

427. விஸ்தாராய நமஹ:(Visthaaraaya namaha)

உலகில் கலியுகம் தொடங்கிச் சுமார் நான்காயிரம் ஆண்டுகள் கடந்த அளவில்,
கலியுகம் கி.மு., 3102ம் ஆண்டு தொடங்கியதாகப் பெரியோர்கள் கணக்கிட்டுள்ளார்கள்.
உலகில் தருமங்கள் குறைந்துகொண்டேவந்தன. இதைக் கவனித்த திருமால், தனது படுக்கையான ஆதிசேஷனை அழைத்து,
“உலக நடைமுறையைப் பார்த்தாயா?” என்றார்.
ஆதிசேஷனும் “ஆம் பகவானே! அடியேனும் கவனித்துக்கொண்டு வருகிறேன்.
பூமியில் அறநெறி தொய்வடைந்து, அதர்மம் தலைதூக்கிவிட்டது.

நீங்கள் வழங்கிய வேதங்களை மக்கள் புறக்கணித்துவிட்டார்கள்.
வேறு சிலர் அந்த வேதங்களுக்கே தவறான பொருள் கூறிவருகிறார்கள்.
கருணைக் கடலாகிய உங்களுக்குக் குணங்களே இல்லை என்று சிலர் பிரச்சாரம் செய்கிறார்கள்.
ஆழ்வார்கள் அவதரித்துப் பாடிய ஈரத்தமிழ்ப் பாசுரங்கள் இப்போது வழக்கொழிந்து போய்விட்டன.
நீங்கள் பற்பல திவ்ய தேசங்களில் கோயில் கொண்டிருந்தாலும், உங்களை வந்து தரிசித்து உங்களுக்குத் தொண்டு
செய்யப் பெரும்பாலான மக்கள் முன்வரவில்லை. இவை அனைத்தையும் கவனித்து வருகிறேன் சுவாமி!” என்று பதிலளித்தார்.

திருமால் ஆதிசேஷனைப் பார்த்து, “அனந்தா! இவை மட்டும் இல்லை. வேத வியாசர் உலகுக்கு
எவ்வளவு நன்மைகள் செய்துள்ளார்? மகாபாரதம், புராணங்கள், பிரம்ம சூத்திரங்கள் இத்தனையும் வழங்கியவர் வியாசர்.
ஆனால், அவரை இப்போது நகைப்புக்கு உரிய பொருளாக மக்கள் மாற்றிவிட்டார்கள்.
அவரது பிரம்ம சூத்திரங்களைப் பயன் படுத்திக்கொண்டே வியாசரின் திருவுள்ளத்துக்கு முரணான கருத்துகளைப்
பிரச்சாரம் செய்துவருகிறார்கள். நான் ராமனாக அவதரித்த போது வெளிப்படுத்திய எனது மங்கல குணங்களைத் தொகுத்து
வால்மீகி முனிவர் ஸ்ரீ ராமாயணத்தை அருளினார்.
ஆனால், இப்போது வால்மீகியை ஒரு பொருட்டாகவே கருதாமல் தள்ளிவைத்து விட்டார்கள் மக்கள்.

ஸ்ரீ ராமாயணத்தையும் அதில் சொல்லப்பட்ட ராமனின் குணங்களையும், அடியோடு மறந்து விட்டார்கள்.
இவை மட்டுமா கிருஷ்ணனாக நான் அவதரித்துச் செய்த லீலைகளை எல்லாம் சுகப்பிரம்மம்
தேனினும் இனிய பாகவத புராணமாக வழங்கினார் அல்லவா?
அந்த சுகப்பிரம்மம் வழங்கிய பாகவத புராணத்தை ஏதோ விளையாட்டுக் கிளியின் உளறல் என்று
கருதித் தூக்கி எறிந்துவிட்டார்கள் மக்கள்.
வியாசரின் பிரம்ம சூத்திரங்களுக்குப் போதாயனர் என்ற மகான் விரிவான விளக்கவுரை வழங்கியுள்ளார்.
ஆனால் அந்தப் பெரியவரின் நூலையே மறுத்துப் பேசிக் குறைகூறி வருகிறார்கள் சில மக்கள்.
இப்படிப் பூமியில் தர்மம் க்ஷீணித்திருக்கும் நிலையில், ஆதிசேஷா! நீயே பூமியில் அவதாரம்
செய்து மீண்டும் தர்மம் தலைதூக்கும்படிச் செய்ய வேண்டும்.

அதற்கு முதல்படியாக வேத வியாசர் அருளிய பிரம்மசூத்திரங்களுக்குப் போதாயனர் அருளிய விளக்கவுரையின்
அடிப்படையில், ஓர் உரையை உருவாக்க வேண்டும்!” என்று சொல்லி ஆதிசேஷனைப் பூமிக்கு அனுப்பி வைத்தார் திருமால்.
திருமாலின் ஆணைக்கிணங்க பூமியிலே ராமானுஜராக அவதரித்த ஆதிசேஷன், பிரம்ம சூத்திரத்துக்குப் போதாயனர்
அருளிய விளக்கவுரையின் அடிப்படையில், “ஸ்ரீ பாஷ்யம்’’ என்ற அற்புதமான விளக்கவுரையை அருளிச்செய்தார்.

கலியுகத்தில் தருமங்கள் தழைத்தோங்கும்படிச் செய்து, மக்களுக்குள் ஏற்றத்தாழ்வு பாராது
பக்தியையும் ஞானத்தையும் எல்லோருக்கும் பரப்பினார் ராமானுஜர்.
ஆக, எப்போதெல்லாம் அதர்மம் தலைதூக்குவது போன்ற சூழல் ஏற்படுகிறதோ,
அப்போதெல்லாம் திருமால், நேராகவோ மறைமுகமாகவோ அந்த அதர்மத்தை அழித்துப் பூமியில் தர்மத்தை நிலைநாட்டிவிடுவார்.

கலியுகம் முற்றும்போது, தானே கல்கியாக அவதாரம் செய்து, ஒட்டுமொத்த அதர்மத்தையும் அழித்து,
பிரபஞ்சம் முழுவதும் தர்மத்தை நன்றாகப் பரப்பி, தர்மத்தைத் தழைத்தோங்கச் செய்வார்.
இவ்வாறு தர்மத்தைப் பரப்புவதால், கல்கி பகவான் ‘விஸ்தார:’ என்று அழைக்கப்படுகிறார்.
‘விஸ்தார:’ என்றால் பரப்புபவர் என்று பொருள்.
தர்மத்தைப் பரப்புவதால் கல்கி ‘விஸ்தார:’. அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 427-வது திருநாமம்.

“விஸ்தாராய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களின் உள்ளங்களில்,
அறநெறியும் அறச் சிந்தனைகளும் பெருகும்படித் திருமால் அருள்புரிவார்.

———————–

428. ஸ்தாவர ஸ்தாணவே நமஹ:(Sthaavara-Sthaanave namaha)

பாண்டவர்கள் வனவாசம் மேற்கொண்ட சமயத்தில் காம்ய வனம் என்ற பகுதியில் தங்கி யிருந்தபோது,
கண்ணபிரான் அவர்களை வந்து சந்தித்தான்.
அப்போது, அங்கே மார்க்கண்டேயர், நாரதர் உள்ளிட்ட முனிவர்களும் வந்தார்கள்.
நாரதர் மார்க்கண்டேயரிடம் தர்மபுத்திரருக்கு நல்வார்த்தைகளை உபதேசித்து அருளுமாறு பிரார்த்திக்க,
மார்க்கண்டேயரும் பல புண்ணியக் கதைகளையும் நல் உபதேசங்களையும் தர்மபுத்திரருக்கு வழங்கினார்.
அவற்றை எல்லாம் கேட்டுக்கொண்டே வந்த தர்மபுத்திரர், மார்க்கண்டேயரைப் பார்த்து,
“முனிவரே! அடுத்து வர இருக்கும் கலியுகத்தின் நிலைமை எப்படி இருக்கும்?
பொதுவாகக் கலிகாலம் என்றாலே தர்மம் சீர்குலைந்திருக்கும் என்று எல்லோரும் சொல்கிறார்களே!
அவ்வாறு கலியுகத்தில் தர்மம் சீர்குலைந்தால் எப்போது அந்த நிலை சீரடையும்?
மீண்டும் கிருத யுகம் எப்படி உண்டாகும்? அறநெறி மீண்டும் எவ்வாறு தழைத்தோங்கும்?” உள்ளிட்ட கேள்விகளைக் கேட்டார்.

அதற்கு மார்க்கண்டேயர், “தர்மம் என்னும் காளை கிருதயுகத்தில் நான்கு கால்களோடும்,
திரேதாயுகத்தில் மூன்று கால்களோடும், துவாபரயுகத்தில் இரண்டு கால்களோடும்,
கலியுகத்தில் ஒரு காலோடும் இருக்கும். அதாவது, அறநெறியின் அளவு அப்படிக் குறைந்திருக்கும்.
கலியுகத்தில் மக்களின் ஆயுள், வீரியம், மனம், புத்தி, பலம், தேஜஸ் ஆகிய அனைத்தும் குறைந்திருக்கும்.
பிறரை ஏமாற்று வதற்காகவும், வெளிவேஷத்துக்காகவுமே மக்கள் அறநெறிகளைப் பின்பற்றுவார்களே தவிர,
உளமார அறநெறிப்படி வாழ்வோர் கலியுகத்தில் குறைந்துவிடுவார்கள்.

பேராசையும் அறியாமையும் மலிந்திருக்கும். கலியுகம் முடியும் தறுவாயிலில், சணல் நாரால் செய்யப்பட்ட
ஆடையே மிக உயர்ந்தது என்று மக்கள் கருதுவார்கள். மக்கள் ஒருவரை ஒருவர் துன்புறுத்திக்கொள்வார்கள்.
நதிக்கரையில், பூமியை வெட்டி அற்ப தானியங்களை விதைப்பார்கள்.
தந்தையின் பொருளை மகன்கள் கவர்ந்து செல்வார்கள். பசுக்களை வண்டி இழுக்க வைப்பார்கள்.
இளங்கன்றின் தலையில் மூட்டைகளை வைத்துச் சுமக்கச் செய்வார்கள்.

அரசர்களும் தீய எண்ணம் கொண்டவர்களாகக் கொடுங்கோல் ஆட்சிபுரிவார்கள். வியாபாரத்தில் நேர்மை இராது,
பொருளாசையால் வஞ்சனையே நடக்கும். சூரியன், சந்திரன், பிருகஸ்பதி ஆகிய மூன்று கிரகங்களும்
பூச நட்சத்திரத்தை அடைந்து ஒரு ராசியில் சேரும் சமயத்தில் கலியுகம் முடிவு பெறும்.
சம்பளம் என்னும் கிராமத்தில் விஷ்ணுயசஸ் என்பவர்க்கு மகனாகத் திருமால் கல்கி அவதாரம் எடுப்பார்.
அவர் மனத்தினால் நினைத்தவுடன் எல்லா வாகனங்களும், ஆயுதங்களும், படைவீரர்களும், கவசங்களும் அவரை வந்தடையும்.

குதிரை மேல் பயணித்து விஜயம் செய்து தீய சக்திகளை அழித்து, நல்லோர்களை அவர் மகிழ்விப்பார்.
குழப்பமுற்றுத் திரியும் மக்கள் யாவரும் அவரைத் தரிசித்து அவரது அருளால் தெளிவு பெறுவார்கள்.
ஒட்டுமொத்த தீய சக்திகளையும் அவர் அழித்தவாறே, உலகில் மீண்டும் நல்லோர்களின் எண்ணிக்கை கூடி
அறநெறி தழைத்து ஓங்கத் தொடங்கும். தீய சக்திகளை அழித்த பின், கல்கி பகவான் மிகப்பெரிய
அச்வமேத வேள்வி ஒன்றைச் செய்வார். அந்த வேள்வியின் நிறைவில் சான்றோர்களான நல்லோர்களுக்கு
இந்த மொத்த பூமியையும் தானம் செய்வார். அதன்பின் அந்த நல்லோர்கள் நல்லாட்சி செய்ய,
ஒட்டுமொத்த உலகமும் க்ஷேமமாக இருக்கும்.

இப்படிக் கிருதயுகத்தில் தர்மம் நன்றாக நிலைநாட்டப் பட்டபின், கல்கி பகவான் சாந்தமாக ஓய்வெடுக்கத் தொடங்குவார்.
இவ்வாறு அறநெறிகளை உலகில் நிலைநாட்டிய பின் சாந்தமாக இருப்பதால்,
கல்கி பகவான் ‘ஸ்தாவர ஸ்தாணு:’ என்று அழைக்கப்படுகிறார்.
‘ஸ்தாவர’ என்பது அறநெறியை நன்கு நிலைநிறுத்துவதைக் குறிக்கிறது.
‘ஸ்தாணு:’ என்பதற்கு சாந்தமாக இருப்பவர் என்று பொருள்.
‘ஸ்தாவர ஸ்தாணு:’ என்றால் அறநெறியை நிலைநாட்டியபின் சாந்தமாக இருப்பவர் என்று பொருள்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 428-வது திருநாமம்.
“ஸ்தாவர ஸ்தாணவே நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு, மன அமைதி ஏற்படும்படித் திருமால் அருள்புரிவார்.

———–

429. ப்ரமாணாய நமஹ:(Pramaanaaya namaha)
அடியேனுக்குப் பஞ்ச சம்ஸ்காரம் செய்தருளிய ஆசார்யரான சிறுபுலியூர் ஸ்ரீ .உ.வே. திருவாழி அண்ணன் சுவாமிகளிடம்,
ஒரு சீடர் ஒருமுறை ஓர் ஐயம் கேட்டார். “சுவாமி! தினமும் கோயிலுக்குப் போய் இறைவனுக்கு நமஸ்காரம் செய்கிறோம்.
இறைவனை வலம் வருகிறோம். உண்மையில் இவையெல்லாம் நமக்கு விஞ்ஞான ரீதியாக
ஏதோ பலன்களைக் கொடுக்கின்றன போலும். அந்த அறிவியல் ரீதியான பலனை நேராகச் சொன்னால்
நாம் கேட்க மாட்டோம் என்பதற்காகத் தான் இப்படி மறைமுகமாகத் தெய்வம், சுவாமி என்றெல்லாம் சொல்லிச்
சில உடற்பயிற்சிகளை நம் முன்னோர்கள் செய்யச் சொல்லி இருக்கிறார்கள் போலும்.
எனவே நமஸ்காரம் செய்தல், கோயிலை வலம் வருதல் இதனால் கிடைக்கும்
அறிவியல் ரீதியான பலன்கள் என்ன சுவாமி?” என்று அந்தச் சீடர் கேட்டார்.

அதற்கு எங்கள் ஆசார்யன் அற்புதமான ஒரு விடையை அளித்தார்.
“குழந்தாய்! தெய்வத்தோடு தொடர்புடைய விஷயத்தையே நீ அறிவியல் ரீதியாகச் சொன்னால்தான் ஏற்பேன் என்று சொல்கிறாய்.
அப்படி இருக்கும் போது அறிவியல் ரீதியான ஒரு விஷயத்தைத் தெய்வத்தோடு தொடர்பு படுத்திச் சொல்ல வேண்டிய தேவை என்ன?
அறிவியல் ரீதியான, உடல் ரீதியான, உலகியல் ரீதியான பலன்களுக்காக மட்டுமே ஒரு விஷயத்தைச் சொல்ல வேண்டும்
என்று நம் முன்னோர்கள் கருதி இருந்தால், அதை நேரடியாகத் தான் சொல்வார்களே தவிர,
அதில் தாமாகத் தெய்வத்தைச் சேர்த்துச் சொல்லவே மாட்டார்கள்.

கோயிலுக்குப் போவதும், அங்கே இறைவனை விழுந்து நமஸ்கரிப்பதும், இறைவனை வலம் வருவதும்,
இறைவனது உகப்பு என்ற ஒரே காரணத்துக்காகத்தான். இறைவனின் திருவுள்ளம் மகிழ வேண்டும் என்ற
ஒற்றை இலக்கோடு செய்யப்படும் செயலுக்கே கர்மயோகம் என்று பெயர்.
அதனால், நமக்குக் கிடைக்கும் உலகியல் பலனில் கண் வைத்துச் செயல் புரிந்தால், அது கர்மயோகமே ஆகாது.
காலை நீராடுவதோ, சந்தியாவந்தனம், பிராணாயாமம் போன்றவை செய்வதோ, இறை வனுக்குப் பூஜை செய்வதோ
என அத்தனையுமே இறைவனின் உகப்புக்காகத்தான் நாம் செய்கிறோம்.

அப்படியானால் இவற்றால் உலகியல் பலன் எதுவுமே கிடையாதா? இவை உடலுக்கு ஆரோக்கியம் தராதா? என்று நீ கேட்கலாம்.
நிச்சயமாக அவைகள் உடலுக்கு ஆரோக்கியம் தரலாம். அதை மறுக்கவில்லை.
ஆனால், இச்செயல்களின் முக்கிய நோக்கம் வெறும் தேக ஆரோக்கியம் மட்டும் கிடையாது.
அதைக் காட்டிலும் மிக உயர்ந்த பகவத் ப்ரீதி, இறைவனின் திருவுள்ள உகப்பு என்பதே இச்செயல் களால் கிடைக்கும் மிகமிகப் பெரிய பலன்.
ஒரு மாணவன் பள்ளிக் கூடத்துக்கு நடந்து சென்று வந்தால் அதன் விளைவாக
அவனது உடல் ஆரோக்கியம் பெறுகிறது என்று வைத்துக் கொள்வோம்.
அதை வைத்துக்கொண்டு, அவன் பள்ளிக் கூடம் போனதே உடல் எடையைக் குறைக்கத்தான் என்று சொல்லி விட முடியுமா?
பள்ளிக்கூடம் போவது கல்வி என்ற உயர்ந்த லட்சியத்துக்காக அல்லவா!.
அத்துடன் இலவச இணைப்பாக, உடல் ஆரோக்கியம் இவன் நடந்து சென்றதால் கிடைக்கிறது.
அதுபோலத் தான் இதுவும்!” என்று விளக்கினார்.

உடனே அந்தச் சீடர், “சுவாமி! அப்படி நம் சாஸ்திரச் சடங்குகளுக்கு அறிவியல் ஆதாரங்களைத் தேடாதே என்று
சொல்லி விட்டால், இளம் தலைமுறையினர் இவற்றை எப்படிப் பின்பற்றுவார்கள்?” என்று கேட்டார்.
அதற்கு ஆசார்யன், “நாம் அன்றாடம் பின்பற்ற வேண்டிய கடமைகளை வேத சாஸ்திரங்கள் சொல்கின்றன.
அந்த அறநூல்கள் யாவும் இறைவன் தானே திருவாய் மலர்ந்தருளிய வார்த்தைகள். இறைவன் விதித்த விதிகள்.
இறைவன் விதித்த ஒரு விதிக்கு யாரோ ஒரு விஞ்ஞானியின் அங்கீகாரம் எதற்கு?
நம் முன்னோர்களும் இறைவனும் என்ன விதித்திருக்கிறார்களோ, அதை அப்படியே பின்பற்றி நடப்பதற்குத் தான்
சிரத்தை, பக்தி என்று பெயர். யாரோ ஒரு விஞ்ஞானி அங்கீகரித்தால்தான் சாஸ்திரத்தை ஏற்பேன் என்று சொன்னால்,
இறைவன் மீது நமக்கு முழு நம்பிக்கை இல்லை என்று பொருள்படும்!” என்றார்.

மகாபாரதத்திலே ஒரு ஸ்லோகம் வருகிறது;
“தச்சீலம் அநுவர்தந்தே மநுஷ்யா லோகவாஸின:”
கலியுகம் முடியும்போது கல்கி பகவான் அவதாரம் செய்து தர்மத்தை நிலைநாட்டி கிருத யுகத்தைத் தொடங்கி வைக்கிறார்.
அந்தக் கிருத யுகத்தில் வாழ்வோர் எல்லாரும் எப்படி இது தான் தர்மம், இது அதர்மம் என்று அறிவார்கள்?
அதற்கு மகாபாரதம் விடை சொல்கிறது.
கல்கி பகவான் எதைச் செய்யச் சொல்கிறாரோ, அது தர்மம்,

கல்கி பகவான் எதிலிருந்து விலகி இருக்கச் சொல்கிறாரோ அது அதர்மம் என்று மக்கள் பின்பற்றுவார்கள். அப்படித்தான் கிருத யுகத்தில் தர்ம அனுஷ்டானம் தொடங்கும்.

ஆக, தர்மம் எது அதர்மம் எது என்பதைக் காட்டும் நம்பகத் தன்மைகொண்ட பிரமாணமாகக் (authority-ஆக)
கல்கி பகவான் திகழ்வதால், அவர் ‘ப்ரமாணம்’ என்று அழைக்கப்படுகிறார்.
ப்ரமாணம் என்றால் ‘நம்பத்தகுந்த ஆதாரம்’ என்று பொருள்.
தர்மம், அதர்மம் ஆகியவற்றை அறிவதற்குரிய ஆதாரமாக இருப்பதால், கல்கி பகவான் ‘ப்ரமாணம்’ எனப் படுகிறார்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 429-வது திருநாமம்.“ப்ரமாணாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி
வரும் அன்பர்களின் மனங்களில் சிரத்தையும் நம்பிக்கையும் தழைத்தோங்கும் படித் திருமால் அருள்புரிவார்.

———

430. பீஜாய அவ்யயாய நமஹ:(Beejaaya Avyayaaya namaha)

திருக்கோஷ்டியூரில் செல்வ நம்பிகள் என்ற மகான் வாழ்ந்து வந்தார்.
(ராமானுஜரின் குருமார்களுள் ஒருவரான திருக்கோஷ்டியூர் நம்பிகள் அல்லர் இவர்;
இவர் திருக்கோஷ்டியூர் நம்பிக்குப் பல நூறாண்டுகள் முற்பட்டவர்.)
ஒருமுறை செல்வ நம்பிகள் ஒரு முக்கியப் பணிக்காக வெளியூர் சென்றிருந்தார்.
அவரது மனைவி மட்டும்தான் வீட்டிலே இருந்தார். அச்சமயம் திருக்கோஷ்டியூர் சௌமிய நாராயணப் பெருமாள்
திருக்கோயிலில் நடைபெறும் மாசி மக உற்சவத்தைத் தரிசிப்பதற்காகப் பல ஊர்களில் இருந்தும்
அடியார்கள் திருக்கோஷ்டியூருக்கு வந்திருந்தார்கள்.

அவர்கள் ஊர் மக்களிடம், “இவ்வூரில் எங்கே உணவு கிடைக்கும்?” என்று விசாரித்தபோது,
மக்கள் எல்லோரும் செல்வ நம்பிகளின் மாளிகையைக் காட்டி, “அந்தப் பெரியவரின் இல்லத்துக்குச் செல்லுங்கள்
நிச்சயமாக உணவு கிடைக்கும்!” என்று கூறினார்கள்.
அந்த அடியார்களும் செல்வநம்பிகளின் இல்லத்துக்கு வந்தார்கள். செல்வ நம்பிகளின் மனைவி அவர்களை
வரவேற்று உபசாரம் செய்தார். வந்திருந்த அடியார்கள், “நாங்கள் வெளியூரிலிருந்து இங்கே பெருமாளின்
உற்சவத்தைத் தரிசிப்பதற்காக வந்தோம். உங்கள் இல்லத்தில் உணவு கிடைக்கும் என்று கேள்விப் பட்டு வந்திருக்கிறோம்!” என்றார்கள்.

“அடியார்களான உங்களுக்கு உணவு பரிமாறுவது நாங்கள் செய்த பாக்கியம்!” என்று சொல்லி விட்டுச்
செல்வ நம்பிகளின் மனைவி சமையலறைக்குச் சென்றார்.
“சுமார் நாற்பது பேர் வந்திருக்கிறார்கள். இத்தனை பேருக்கும் சமைக்கும் அளவுக்கு நம் இல்லத்தில் அரிசி இல்லையே!
ஆனால், அதே நேரம் வந்திருக்கும் அடியார்களை வெறும் வயிற்றோடு திருப்பி அனுப்பு
வதும் பெரும் பாபம் ஆயிற்றே! என்ன செய்வது?” என்று சற்றுநேரம் சிந்தித்தார் செல்வ நம்பிகளின் மனைவி.

அவர் மனதில் ஓர் யோசனை தோன்றியது. “ஆஹா! அடுத்து வயலில் விதைப்பதற்காகக் கொல்லையிலே
விதை நெல்லை நம் கணவர் சேமித்து வைத்திருக்கிறாரே! அந்த விதை நெல்லைக் குத்தி அரிசி ஆக்கி
இவர்களுக்கு உணவளித்துவிடுவோம்!” என்று தீர்மானித்தார். அவ்வாறே உணவு தயாரித்து வந்திருந்தோர்
அனைவருக்கும் வயிறாரப் பரிமாறி விட்டார். அவர்களும் திருப்தியோடு புறப்பட்டுச் சென்றார்கள்.

வெளியூர் சென்றிருந்த செல்வ நம்பிகள் ஊர் திரும்பிய பின், அடுத்து வயலில் விதைப்பதற்காக
விதைநெல்லைச் சரிபார்க்கச் சென்றார். பார்த்தால் விதை நெல்லைக் காணவில்லை.
மனைவியிடம், “இங்கே வைத்திருந்த விதை நெல் எல்லாம் எங்கே போனது?” என்று கேட்டார் செல்வ நம்பிகள்.
“அவற்றை நான் வைகுண்டத்தில் விதைத்து விட்டேனே!” என்றார் மனைவி.
அதாவது, இறை அடியார்களின் வயிற்றில் அந்த நெல்லைச் சேர்த்தது வைகுண்ட லோகத்தில் விதைத்ததற்குச் சமம் என்பது தாத்பரியம்.

“அப்படியா? நல்ல காரியம் செய்தாய்! அடியார்கள் பட்டினியுடன் நம் வீட்டை விட்டு வெளியே சென்றிருந்தால்,
அது மிகப்பெரிய பாபம்!” என்று சொல்லித் தன் மனைவியைப் பாராட்டினார் செல்வ நம்பிகள்.
அன்று இரவு செல்வ நம்பிகளின் கனவில் தோன்றிய அரங்கன்,
“இந்த உலகுக்கும் உலகில் நடைபெறும் தருமங்களுக்கும் நானே விதையாக இருக்கிறேன்.
என் அடியார்களுக்கு விதை நெல்லைக் கொண்டு உணவளித்த உங்களுக்கு நானே விதை தந்து அருள்வேன்!” என்று சொன்னான்.
கனவில் அரங்கன் சொன்னது போலவே மறுநாள் திருவரங்கத்தில் இருந்து பல மூட்டை களில் விதை நெல்
செல்வ நம்பிகள் இல்லத்துக்கு வந்து சேர்ந்தது. அதை அவர் வயலில் விதைக்கவே மிகச்சிறந்த விளைச்சலும் உண்டானது.

செல்வ நம்பிகளின் கனவில் அரங்கன் சொன்னது போல், இந்த உலகுக்கும் உலகில் நடைபெறும் தருமங்களுக்கும்
மூலக் காரணமாக, அதாவது விதையாக திருமால் இருக்கிறார்.
நம்மாழ்வாரும் “முதல் தனி வித்து” என்றும் “வேர் முதலாய் வித்தாய்” என்றும் திருமாலைப் பாடுகிறார்.
கல்கி அவதாரத்திலும், கிருத யுகம் நிலைபெற்று அதிலே தருமங்கள் செழிப்பதற்குரிய வித்தாகக் கல்கி பகவான் திகழ்கிறார்.
அவரது அருளால்தான் கலியுகம் முடிந்து, கிருதயுகம் தொடங்கி, தருமம் என்னும் பயிர் செழிக்கத் தொடங்குகிறது.

தருமமாகிய பயிர் செழிப்பதற்கு விதையாக இருப்பதால், கல்கி பகவான் ‘பீஜம் அவ்யயம்’ என்று அழைக்கப்படுகிறார்.
அவ்யயம் என்றால் அழியாத, பீஜம் என்றால் விதை.
‘பீஜம் அவ்யயம்’ என்றால் அழியாத விதை, தருமங்கள் அழியாமல் செழிக்கச்செய்யும் விதை என்று பொருள்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 430-வது திருநாமம்.“பீஜாய அவ்யயாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி
வரும் அன்பர்களின் வயல்களில் விவசாயம் நன்றாகச் செழிக்கும்படித் திருமால் அருள்புரிவார்.

———–

431. அர்த்தாய நமஹ (Arthaaya namaha)
கும்பகோணத்தில் கோமளவல்லித் தாயாரோடு உறையும் ஸ்ரீசார்ங்கபாணிப் பெருமாளைப் பூஜித்து வரும்

அர்ச்சகர்களுள் ஒருவரான ஸ்ரீ.உ.வே. சௌந்தரராஜ பட்டாச்சாரியார் சுவாமியோடு அடிக்கடி

ஆகமங்கள் குறித்து உரையாடும் பேறு அடியேனுக்குக் கிட்டுவதுண்டு.

அப்போதெல்லாம் ஸ்ரீபாஞ்சராத்திர ஆகமத்தில் உள்ள பல நுட்பங்களை ஸ்ரீ.உ.வே. சௌந்தரராஜ பட்டாச்சாரியார் அடியேனுடன் பகிர்வார்.

ஒருமுறை அடியேன் அவரிடம், “சுவாமி! உங்களைப் போல் இவ்வளவு ஆழமாக ஆகமங்களைக் கற்ற வித்வான்கள்

நம் சார்ங்கபாணிப் பெருமாளுக்குப் பூஜை செய்வதை நினைத்துப் பார்க்கையில் பெருமையும் பெருமிதமும் ஏற்படுகின்றன!” என்று சொன்னேன்.

அதற்கு சௌந்தரராஜ பட்டாச்சாரியார், “அடியேனின் தாய்வழித் தாத்தாவான தேரழுந்தூர் ஸ்ரீ.உ.வே. கண்ணன் பட்டாச்சாரியார்

சுவாமிக்குத்தான் நீங்கள் நன்றி சொல்ல வேண்டும்!” என்றார். ஏன் என்று அடியேன் கேட்க, அப்போது அர்ச்சகர் ஒரு கதை சொன்னார்:

நான் இளம் வயதில் அரைக்கால் சட்டை அணிந்தபடி விளையாடிக் கொண்டிருந்தேன்.

எனது நடவடிக்கைகளைக் கவனித்த என் தாத்தா என்னை அழைத்தார். “நீ என்ன படிக்கிறாய்?” என்று கேட்டார்.

விளையாட்டுச் சிறுவனான அடியேன், “நான் ஒன்பதாம் வகுப்பு படித்துவருகிறேன்!” என்று சொல்லிவிட்டு மீண்டும் விளையாட ஓடினேன்.

மீண்டும் அழைத்தார் தாத்தா. “குழந்தாய்! இங்கே வா! நீ எத்தகைய குடும்பத்தில் பிறந்திருக்கிறாய் தெரியுமா?

குடந்தையில் உள்ள திருக்கோவில்கள் மிகவும் ஏழ்மை நிலையில் இருந்த காலத்திலும்,

அந்நியப் படையெடுப்புகள் நடைபெற்ற காலத்திலும் உனது மூதாதையர்கள் தங்கள் குலதனமாகக் கருதிக்

கோவிலையும் பெருமாளையும் பூஜைமுறைகளையும் காத்து இன்றளவும் கொண்டு வந்து சேர்த்திருக்கிறார்கள்.

அவ்வாறு அந்நாட்களில் கோவிலைக் காத்த உங்களைப் போன்ற சில குடும்பங்களுக்கு இங்கே பூஜை மிராசு வழங்கப்பட்டுள்ளது.

இத்தகைய குடும்பத்தில் பிறந்துவிட்டு, வேதங்களையும் ஆகமங்களையும் பயிலாமல் இப்படி நீ விளையாடலாமா?” என்று கேட்டார்.

அவரது ஆழமான பேச்சைக் கேட்டவாறே என் மனம் அவர்பால் ஈர்க்கப்பட்டது.

“அடியேன் என்ன செய்ய வேண்டும்?” என்று கேட்டேன். தாத்தா மேலே சொல்லத் தொடங்கினார்,

“குழந்தாய்! அரிது அரிது மானிடராய்ப் பிறத்தல் அரிது.

முக்திக்கு வழிகாட்டும் பாரத தேசத்தில் மனிதனாகப் பிறப்பது என்பது அதைவிட அரிதானது.

அதிலும், ஆழ்வார்களின் அமுதத் தமிழ் ஆறாகப் பெருகி ஓடும் தமிழகத்தில் பிறப்பது மிகவும் அரிது.

திருமாலிடம் பக்தி நிறைந்தவனாக இருத்தல் அதனினும் அரிது.

அந்தத் திருமாலையே தீண்டித் திருவாராதனம் செய்யும் பாக்கியம் பெறுதல் என்பது அதை விடவும் அரிதானது.

அங்கே கோவிலில் ஆராவமுதாழ்வான் என்று அழைக்கப்படும் சார்ங்கபாணிப் பெருமாள் உன் கையை எதிர்பார்த்துக் காத்திருக்கிறான்.

நாளை நீ பண்டிதனாகி வந்து அவனுக்குப் பூஜை செய்ய வேண்டும் என்று அவன் காத்திருக்க,

நீ வேத ஆகமங்களைப் பயிலாமல் விளையாடலாமா?

அனைத்து உலகங்களையும் அநாயாசமாகப் படைத்து, காத்து, அழிக்கும் இறைவன்,

தனது எளிமையை வெளிப்படுத்தும் விதமாகத் தன் பக்தர்களுக்குக் கட்டுப்பட்டு அர்ச்சாவதாரமாகக் கோவில்களிலே எழுந்தருளி உள்ளான்.

அனைத்து சக்திகளும் இருந்தாலும் வெளிக்காட்டிக் கொள்ளாமல் உன் கையை எதிர்பார்த்து அவன் காத்திருக்கிறான்.

உலகிலுள்ள அத்தனை பேருக்கும் அடைய வேண்டிய மிக உயர்ந்த இலக்காக இருப்பவன் பகவான்.

கடோபநிஷத் “ஸா காஷ்டா ஸா பரா கதி:” என்று சொல்கிறது. ‘காஷ்டா’ என்றால் இலக்கு.

நாம் அடையவேண்டிய மிக உயர்ந்த இலக்கு இறைவனே.

‘கதி:’ என்றால் வழி. இலக்காகிய அந்த இறைவனை அடைவிக்கும் வழியும் அவனே.

இலக்கும் அவனே, வழியும் அவனே என்பதே இவ்வாக்கியத்தின் பொருள்.

எல்லோருக்கும் அடைய வேண்டிய இலக்காக இருக்கும் அந்த எம்பெருமான் தானே உனக்கும் அடையத்தக்க இலக்காவான்?

எனவே அவனை ஆராதிக்க, அவனை மகிழ்விக்க நீ வேத ஆகமங்களை நன்றாகப் பயின்று மிகச்சிறந்த அர்ச்சகனாக வர வேண்டும்!”

என்று என்னை ஆசீர்வதித்தார்.

இந்தக் கதையைச் சொன்ன அர்ச்சகர், “அடியேன் ஒருவனுக்கு மட்டும் இல்லை. இதுபோல் பல குழந்தைகளையும் அழைத்து,

குழந்தைகளுக்குப் புரியும் மொழியில் நல்ல உபதேசங்களைச் செய்து, இறைவனே நாம் அடைய வேண்டிய

மிக உயர்ந்த இலக்காவான் என்பதைப் பிஞ்சு மனங்களில் தெளிவாக விதைத்தார் அந்த மகானான ஸ்ரீ.உ.வே. கண்ணன் பட்டாச்சாரியார் சுவாமி.

அவருடைய வழிகாட்டுதலும் வாழ்த்துகளும்தான் அடியேனைப் போன்ற பலரையும் இந்த நன்னிலையில் இன்று வைத்திருக்கிறது.

கோமளவல்லித் தாயாரின் கேள்வனான ஆராவமுதாழ்வானின் உகப்பு மட்டுமே எங்களின் ஒரே இலக்கு என்று நாங்கள் அவனுக்குத் தொண்டாற்றுகிறோம்!” என்று உருக்கமாகச் சொன்னார் அர்ச்சகர்.

விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 431-வது திருநாமமான ‘அர்த்த:’ என்ற திருநாமத்துக்கு என்ன கதை எழுதலாம்

என்ற கேள்வியுடன் கோவிலுக்குச் சென்ற அடியேனுக்கு அர்ச்சகர் மூலமாகவே

மிகச்சிறந்த கதையைக் காட்டி விட்டார்கள் கோமளவல்லித் தாயாரும் ஆராவமுதாழ்வானும்.

‘அர்த்த:’ என்றால் (இவ்விடத்தில்) அடைய வேண்டிய இலக்கு என்று பொருள்.

மிகச்சிறந்த பக்திமான்களுக்கு அடைய வேண்டிய இலக்காகத் திருமால் ஒருவரே இருப்பதால்,

திருமால் அர்த்த என்று அழைக்கப்படுகிறார்.

“அர்த்தாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் அடைய விரும்பும் இலக்குகள்

விரைவில் கைகூடும்படி ஸ்ரீஆராவமுதாழ்வான் அருள் புரிவான்.

———-

கண்ணனுக்கு மாலிகன் என்றொரு நண்பன் இருந்தான்

கேட்டதும் கொடுப்பான் கண்ணன் என்று எல்லோரும் கண்ணனைப் புகழ்வதைக் கவனித்த அந்த மாலிகன்,

கண்ணனிடம், “நான் கேட்பதை நீ தருவாயா?” என்று கேட்டான்.

கண்ணபிரானோ, “நீ என்னையே கேட்டாலும் உனக்குத் தருவதற்குத் தயாராக உள்ளேன்!” என்று விடையளித்தான்.

ஆனால், முன் பிறவிகளில் செய்த பாபங்களாலே அந்த அளவுக்குப் பக்குவம் பெறாத அந்த மாலிகன் கண்ணனிடம்,

“கண்ணா! எனக்கு நீ ஆயுதப் பயிற்சி வழங்க வேண்டும். உலகிலுள்ள அனைத்து விதமான ஆயுதங்களையும்

எப்படிப் பயன்படுத்தி எதிரிகளை வெல்ல வேண்டும் என்று நீ சொல்லித் தரவேண்டும்!” என்று கோரினான்.

தனது நண்பனின் கோரிக்கையை நிறைவேற்ற எண்ணிய கண்ணனும், அவனுக்கு உலகிலுள்ள அனைத்து விதமான

ஆயுதங்களிலும் பயிற்சி அளித்தான். கண்ணனிடம் பயிற்சி பெற்றுக் கொண்ட அவன்,

பல்வேறு ஆயுதங்களைக் கையில் ஏந்தி நல்லவர்களைத் துன்புறுத்தத் தொடங்கினான்.

பல சாதுக்கள் அவனால் இன்னலுக்கு ஆளாயினர்.

இவற்றைக் கவனித்த பலராமன் கண்ணனிடம், “என்ன கிருஷ்ணா? இந்த மாலிகன் செய்யும் அட்டூழியங்களைப் பார்த்தாயா?

சீக்கிரமாக அவனை வதைக்க வேண்டும்.

ஆனால் நீ அவனை அழித்தால், நண்பனைக் கொன்றவன் என்று உனக்குச் சிலர் பெயர் வைக்கக்கூடும்.

நீ நேரடியாகத் தொடர்பு படாமல் அவனை அழிக்க வழி உள்ளதா என்று பார்!” என்றார்.
கண்ணன் சிரித்துக் கொண்டே, “அண்ணா! இத்தகைய சில தீய சக்திகளை நான் கொஞ்சம் வாழ விடுவேன்.

சில வாய்ப்புகளும் தருவேன். அவனாகத் திருந்துகிறானா என்று சோதித்துப் பார்க்கவே இவற்றை நான் செய்கிறேன்.

இவன் திருந்தாவிட்டால் சரியான நேரத்தில் சரியான விதத்தில் இவனது தீமைகளுக்கு நான் முற்றுப்புள்ளி வைத்துவிடுவேன் பாருங்கள்!” என்றான்.
இந்நிலையில், மாலிகன் கண்ணனிடம் வந்து, “கண்ணா! இப்போது தான் நாரதர் மூலம் ஒரு செய்தி அறிந்து கொண்டேன்.

என்னவென்றால், எல்லா ஆயுதங்களிலும் எனக்குப் பயிற்சி அளித்த நீ, உன் கையில் ஏந்தி இருக்கும்

சக்கராயுதத்தில் மட்டும் எனக்கு இன்னும் பயிற்சியே அளிக்கவில்லை.

அதையும் உன்னிடமிருந்து கற்று வருமாறு நாரதர் சொல்லி அனுப்பினார்!” என்றான்.
கண்ணன் பலராமனைப் பார்த்துப் புன்னகை செய்யவே, பலராமன்,

“ஓ! நாரதர் மூலம் கிருஷ்ணன் செய்த லீலை போலும் இது!” என்று புரிந்து கொண்டார்.

மாலிகனைப் பார்த்துக் கண்ணன், “மாலிகா! சக்கராயுதத்தை மிகவும் ஜாக்கிரதையாகப் பிரயோகிக்க வேண்டும்.

கொஞ்சம் கவனம் குறைந்தாலும் உன் கழுத்தையே அது சீவிவிடும். அந்தப் பயிற்சி உனக்கு வேண்டாம் என நான் நினைக்கிறேன்!” என்றான்.

மாலிகனோ, “இல்லை இல்லை! அதையும் நான் கற்றே தீருவேன்!” என்று கண்ணனை வற்புறுத்தினான்.

இனி உன் விருப்பம் என்று சொன்ன கண்ணன், மாலிகன் கையில் தன் சக்கரத்தைக் கொடுத்து,

அதை ஏவும் முறையையும் சொல்லிக் கொடுத்து ஏவச் சொன்னான். சக்கரத்தை மாலிகன் ஏவ முயன்றவாறே,

அது நேராக மாலிகனின் கழுத்தில் பாய்ந்து அவன் தலையைக் கொய்து வதைத்துவிட்டது.

கண்ணன் பலராமனிடம், “அண்ணா! என் நண்பனை நான் கொல்லவில்லை.

அவனே சக்கராயுதத்தைத் தவறாகப் பிரயோகித்துத் தன் கையால் தானே மரணத்தைத் தேடிக் கொண்டான் பாருங்கள்!” என்றான்.

அச்சமயம் அங்கே வந்த நாரதர், “கண்ணபிரானே! உங்களைத் தரிசிக்கும் பேறு பெற்ற சான்றோர்கள்,

உங்களையே மிக உயர்ந்த இலக்காக வேண்டிப் பெறுவார்கள்.

ஆனால் இந்த மாலிகனைப் போன்றவர்கள், நீங்கள் உங்களைத் தருவதற்குத் தயாராக இருந்தபோதும்,

உங்களைத் தவிர்ந்த மற்ற விஷயங்களை நாடித் தங்கள் முடிவைத் தேடிக் கொள்கிறார்களே!” என்றார்.

இவ்வரலாற்றைப் பெரியாழ்வாரும்,
“சீமாலிகன் அவனோடு தோழமை கொள்ளவும் வல்லாய்
சாமாறு அவனை நீ எண்ணிச் சக்கரத்தால் தலை கொண்டாய்
ஆமாறு அறியும் பிரானே அணி அரங்கத்தே கிடந்தாய்
ஏமாற்றம் என்னைத் தவிர்த்தாய் இருவாட்சிப் பூச்சூட்ட வாராய்”-என்று பாடியுள்ளார்.

மாலிகன் தீயவன் என்றபோதும், கண்ணனுடன் தோழமை கொள்ளும் பேறு பெற்றவன் என்பதால்

ஸ்ரீ என்ற அடைமொழி சேர்த்துச் சீமாலிகன் (ஸ்ரீமாலிகன்) என்று குறிப்பிடுகிறார் பெரியாழ்வார்.

பக்திமான்கள், ஞானிகளுக்கு அடையத் தக்க மிகச்சிறந்த இலக்காக இருப்பதால்,

திருமால் அர்த்த: (431-வது திருநாமம்) என்று அழைக்கப்படுகிறார்.

அதே சமயம், மாலிகன் போன்ற தீய எண்ணம் கொண்டவர்கள் திருமாலைத் தவிர்ந்த மற்றைய விஷயங்களை

இலக்காக எண்ணி, திருமாலைத் தங்கள் இலக்காகக் கொள்ளாமல் போவதால், திருமால் ‘அனர்த்த:’ என்று அழைக்கப்படுகிறார்.

அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 432-வது திருநாமம்.

‘அனர்த்த:’ என்றால் இலக்காக இல்லாதவர் என்று பொருள்.

துர்பாக்கியசாலிகளுக்கு இலக்காக இல்லாத திருமால் ‘அனர்த்த:’ எனப்படுகிறார்.

“அனர்த்தாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லிவரும் அன்பர்களின் எண்ணங்கள் உயர்ந்து பக்குவம் அடையும்படித் திருமால் அருள் புரிவார்.

————-

இருபதாம் நூற்றாண்டின் இணையற்ற வடமொழிக் கவிச் சக்கரவர்த்தியான ஆசுகவி வில்லூர் ஸ்ரீநிதி சுவாமிகள்

வாழ்வில் நடந்த ஓர் உண்மைச் சம்பவம்.

1945ம் வருடம். ஸ்ரீநிதி சுவாமிகள் கும்பகோணத்தில் வசித்து வந்த காலம்.

அவரது மூத்த மகனுக்கு உபநயனம் என்ற வைதிகச் சடங்கு செய்து, காயத்திரி மந்திர உபதேசம் செய்ய வேண்டிய தருணம் வந்தது.

உபநயனச் சடங்கு செய்வதற்கு அக்காலத்தில் சுமார் 200 ரூபாய் தேவைப்பட்டது.

இன்றைய காலக்கட்டத்தின் அடிப்படையில் அது சுமார் 50,000 ரூபாய்க்கும் மேற்பட்ட தொகையாகும்.
ஸ்ரீநிதி சுவாமிகளோ என்றுமே உலகியல் செல்வத்தில் நாட்டம் கொள்ளாமல் குடந்தையில் உறையும்

கோமளவல்லித் தாயார் – ஸ்ரீஆராவமுதாழ்வான் திருவடிகளையே தனது செல்வமாகக் கொண்டிருந்தார்.

“கிம் கேஹை: கலிதை: தனை: அபி கதை: கேதாரஜாலை: ததா
கிம் வா தை: அபி வஸ்துபி: ப்ரியதமை: யாதை: மனோஹாரிபி:
பந்துப்யச்ச ஸமாகதை: பரிபவை: கிம் வா மம அத்ர ஆகதம்
ஸ்ரீமத் கோமளவல்லிகா ஸஹசரம் ஸ்ரீசார்ங்கிணம் பச்யத:”–என்று

அபர்யாப்தாம்ருத விம்சதி என்னும் துதியில் அவரே பாடியுள்ளார்.

கோமளவல்லித் தாயாரின் கேள்வனான ஸ்ரீஆராவமுதாழ்வானைத் தரிசிக்கும் பாக்யம் பெற்ற அடியேனுக்கு

மாளிகைகளாலோ, செல்வங்களாலோ, படாடோபப் பொருள்களாலோ, உறவினர்கள் கொடுக்கும் பரிசுகளாலோ

ஆக வேண்டியது ஒன்றுமே இல்லை. எனது மிகப்பெரிய சொத்தே திருமகள் கேள்வனாகிய திருமால் தான் என்பது இதன் பொருளாகும்.

ஆனால் குடும்ப வழக்கத்தையும் உலகியல் கட்டாயங்களையும் அனுசரித்து அக்காலத்தில் 200 ரூபாயாவது செலவு செய்தாலன்றி

உபநயனச் சடங்கை மகனுக்கு நிறைவேற்ற இயலாது. அந்தப் பணத்துக்கு என்ன செய்வது என்று சிந்தித்த நிலையில்

சார்ங்கபாணிப் பெருமாள் திருக்கோவிலுக்குச் சென்ற ஸ்ரீநிதி சுவாமிகள், கோமளவல்லித் தாயாரைப் பார்த்து ஒரு
ஸ்லோகத்தை விண்ணப்பித்தார்

“மாத: கோமளவல்லி மன்மன இதம் யுஷ்மத் கடாக்ஷாபிதம்
ப்ருங்கம் வாஞ்சதி ஜங்க்ருதி பரதரா யஸ்யேத்ருசீ ராஜதே
அன்யோன்யம் தன ஹேம ஸங்கதி வசாத் அஸ்மன் மன கர்ணயோ:
ஆனந்தம் தததீ ஜணஜ் ஜணதிதி ப்ரக்ராந்த லீலா ரஸா”

“கோமளவல்லித் தாயே! எனது மனமாகிய தாமரை உனது அருளாகிய வண்டின் ரீங்காரத்தை எதிர்பார்த்துக் காத்துக் கொண்டிருக்கிறது.

உன்னருளால் விரைவில் பொன்னும் பொருளும் மழையாகப் பொழிகின்ற அந்த ஒலியைக் கேட்டு

அடியேன் ஆனந்தம் பெறும்படி நீ அருள்புரிய வேண்டும்!” என்று

கோமளவல்லித் தாயாரிடமும் சார்ங்கபாணிப் பெருமாளிடமும் இந்த ஸ்லோகத்தின் வாயிலாகப் பிரார்த்தனை செய்தார்.

அதன்பின் தனது உறவினரான திருப்புல்லாணி. திரு. ஸ்ரீநிவாசன் அவர்களைச் சந்திப்பதற்காக

மதுரையில் உள்ள அவரது இல்லத்துக்குச் சென்றார் ஸ்ரீநிதி சுவாமிகள்.

கம்ப ராமாயணத்தில் மிகப்பெரிய ஆராய்ச்சியாளரான ஸ்ரீநிவாசன் அவர்கள்,

ஸ்ரீநிதி சுவாமிகளைக் கண்டதும் மிகவும் மகிழ்ந்து வரவேற்றார். “உங்களைத் தான் காணவேண்டும் என்று கள்ளழகரிடம் வேண்டிக் கொண்டிருந்தேன்.

கண்முன்னே வந்து நின்று விட்டீர்களே!” என்றார் ஸ்ரீநிவாசன்.

“என்ன விஷயம்?” என்று கேட்டார் ஸ்ரீநிதி சுவாமிகள்.

“நீங்கள் இங்கே என் வீட்டில் வால்மீகி ராமாயணச் சொற்பொழிவு ஒன்றை ஆற்ற வேண்டும்.

வால்மீகி ராமாயணத்தையும் கம்ப ராமாயணத்தையும் ஒப்பிட்டு வேறுபடுத்தி அடியேன் எழுதி வரும்

ஆராய்ச்சி நூலுக்கு நீங்கள் ஆற்றும் சொற்பொழிவு மிகவும் உதவியாக இருக்கும்!” என்றார் ஸ்ரீநிவாசன்.
அவ்வாறே அங்கே தங்கிப் பதினைந்து நாட்கள் வால்மீகி ராமாயணச் சொற்பொழிவு ஆற்றினார் ஸ்ரீநிதி சுவாமிகள்.

சொற்பொழிவு நிறைவடைந்தவாறே ஸ்ரீநிவாசன் அவர்கள் சரியாக 200 ரூபாய் சன்மானத்தை நாணயங்களாக வழங்கினார்.

அந்த நாணயங்களின் ஒலி கோமளவல்லித் தாயாரின் சலங்கை ஒலிபோல் ஸ்ரீநிதி சுவாமிகளின் காதுகளில் ஒலித்தது.

குசேலர் கேட்காமலேயே கண்ணன் செல்வத்தைத் தந்தருளியது போல், நாம் தற்செயலாக வந்த இடத்தில்

இவர் மூலம் 200 ரூபாய் கிடைக்கும் படித் திருமாலும் திருமகளும் அருள்புரிந்ததை எண்ணி மனம் நெகிழ்ந்த

ஸ்ரீநிதி சுவாமிகள், மேற்கொண்டு தமது மகனுக்குச் செய்ய வேண்டிய உபநயனத்தைச் சீரும் சிறப்புமாக நடத்தினார்.

இந்த ஒரு சந்தர்ப்பம் என்று மட்டுமில்லை, ஸ்ரீநிதி சுவாமிகளின் வாழ்வில் பல தருணங்களிலும்

இவ்வாறு செல்வத்தைக் கொடுத்து அவரைக் காத்திருக்கிறார் திருமால்.

இப்படி அடியார்களுக்கு அருள்புரிவதற்கு ஏதுவாக எல்லையில்லாத தனத்தைக் கொண்டிருக்கும்

திருமால் ‘மஹாகோச:’ என்று அழைக்கப்படுகிறார்.

‘மஹாகோச:’ என்றால் அள்ள அள்ளக் குறையாத நிதிகளை உடையவர் என்று பொருள்.

அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 433வது திருநாமம்.

“மஹாகோசாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களின் இல்லங்களில் செல்வச் செழிப்பு நிறையும்.

————–

கேரளாவில் உள்ள ஒரு திவ்யதேசமான திருவாறன்விளை என்ற திருத்தலத்தின் தல வரலாறு இது.

மகாபாரதப் போர் தொடங்கும் முன் பீஷ்மர் ஒரு சபதம் செய்தார்.

“கண்ணன் ஆயுதமே எடுக்காமல் பாண்டவர்களுக்கு உதவி செய்யப் போவதாக அறிவித்திருக்கிறார்.

நான் எப்படியாவது கண்ணனை ஆயுதம் எடுக்க வைப்பேன்!” என்பதே பீஷ்மர் செய்த சபதம்.
மகாபாரதப் போர் தொடங்கியது. கையில் குதிரைகளை ஓட்டும் கோலுடன் பார்த்தசாரதியாக –

அர்ஜுனனின் தேரோட்டியாக – தேர்த்தட்டில் அமர்ந்திருக்கிறான் கண்ணபிரான்.

அர்ஜுனன் கௌரவ சேனையை எதிர்த்துப் போரிலே ஈடுபடுகிறான்.

கௌரவ சேனையை வழிநடத்தும் பீஷ்மர் ஆக்ரோஷமாகப் பாண்டவ சேனையைத் தாக்கினார்.

பீஷ்மர் மேல் உள்ள மரியாதையாலே அர்ஜுனனுக்கு அவர்மீது கொடிய பாணங்களை ஏவ மனம் வரவில்லை.

ஒன்பதாம் நாள் போரில் அர்ஜுனன் பீஷ்மரின் பாணங்களால் கடுமையாகத் தாக்கப்பட்ட நிலையில்,

கண்ணன் கையில் பிடித்திருந்த கோலைக் கீழே போட்டு விட்டுச் சக்கராயுதத்தை ஏந்திக்கொண்டு பீஷ்மரை நோக்கி நடக்கத் தொடங்கினான்.

இதைக் கண்ட பீஷ்மர், தனது வில்லையும் அம்பையும் கீழே போட்டு விட்டு, “கண்ணா! உன் கையால் மரணிக்க நான்
தயாராக உள்ளேன்!” என்றார்.

ஆனால் கலங்கிப் போன அர்ஜுனன், கண்ணனின் திருவடிகளைப் பிடித்து மன்றாடி,

“என்னை மன்னிக்கவும்! நானே போர் புரிகிறேன்! வாருங்கள்!” என்று அழைத்து வந்து தேர்த்தட்டிலே அமர்த்திவிட்டான்.

ஏன் இவ்வாறு கண்ணன் சக்கராயுதம் ஏந்தி பீஷ்மரை நோக்கி நடக்க வேண்டும்?

இறைவன் தான் தோற்றாலும் தோற்பான், தனது பக்தனைத் தோற்க விடமாட்டான்.

ஆயுதம் எடுக்க மாட்டேன் என்று கண்ணன் சபதம் செய்திருந்தான்.

அவனை ஆயுதம் எடுக்க வைப்பேன் என்று பீஷ்மர் சபதம் செய்திருந்தார்.

தனது சபதத்தில் தான் தோற்றாலும் பரவாயில்லை, பக்தரான பீஷ்மர் அவரது சபதத்தில் தோற்கக்கூடாது என்பதற்காகத்தான்

இரண்டு முறை கையில் ஆயுதம் ஏந்தி பீஷ்மரை நோக்கி நடந்திருக்கிறான் கண்ணன்.

மேலும் பரமபக்தரான பீஷ்மருக்குத் தனது நடையழகைக் காட்டி அவரை மகிழ்விக்க வேண்டும் என்ற காரணத்துக்காகவும்

கண்ணன் பீஷ்மரை நோக்கி நடந்திருக்கிறான்.

இந்த ரகசியத்தை அம்புப் படுக்கையில் கிடந்த சமயத்தில் பீஷ்மர் அர்ஜுனனுக்கு எடுத்துச் சொன்னார்.

“நீ ராஜ்ஜியம், செல்வம் இவற்றால் எத்தகைய இன்பம் பெறுவாயோ, அதை விடப் பெரிய இன்பத்தை அருள வல்லவன் பகவான் கண்ணன்.

செல்வத்தால் பெறும் இன்பமும் உண்மையில் இறைவன் கொடுத்து வருவதே என்பதை உணர்ந்து கொள்!” என்று உபதேசித்தார் பீஷ்மர். அடியார்களுக்காகவும், அந்த அடியார்களை மகிழ்விப்பதற்காகவும் இறைவன் தன்னைத் தாழவிட்டுக் கொண்டு செய்யும் செயல்களை எண்ணி உருகினான் அர்ஜுனன்.

பின்னாளில், பாண்டவர்கள் தங்கள் வாரிசான பரீட்சித்துக்குப் பட்டாபிஷேகம் செய்து வைத்து விட்டுத்

தீர்த்த யாத்திரை மேற்கொண்டார்கள்.

கேரளாவில் உள்ள பம்பை நதிக்கரையை அவர்கள் அடைந்தபோது, பாண்டவர்களுள் ஒவ்வொருவரும்

அப்பகுதியில் திருமாலுக்காக ஓரோர் கோவில் அமைத்தார்கள். அவற்றுள் அர்ஜுனன் நிர்மாணித்த
திருக்கோவில் தான் திருவாறன்விளை பார்த்தசாரதிப் பெருமாள் திருக்கோவில் ஆகும்.

ஆறு மூங்கில் கழிகளைக் கொண்டு கோவிலின் அடிப்படைக் கட்டமைப்பை உருவாக்கி, மேற்கொண்டு கோவிலைக் கட்டினான் அர்ஜுனன்..

பீஷ்மர் எனும் பக்தரை மகிழ்விக்கக் கையில்
சக்கரம் ஏந்திய திருக்கோலத்தோடு பார்த்தசாரதி
பெருமாள் அங்கே கோவில் கொண்டு அர்ஜுனனுக்குப் பெருமகிழ்ச்சி அளித்தார்.

“போரில் வென்று ராஜ்ஜியம் பெற்றபோது அடைந்த ஆனந்தத்தை விட

உன்னை இங்கே தரிசித்ததாலே பேரானந்தம் பெற்றேன்!” என்றான் அர்ஜுனன்.

நம்மாழ்வார் திருவாய்மொழியில் திருவாறன்விளை திருத்தலத்தைப் பாடுகையில்,
“இன்பம் பயக்க எழில்மலர் மாதரும் தானும் இவ்வேழுலகை
இன்பம் பயக்க இனிதுடன் வீற்றிருந்து ஆள்கின்ற எங்கள் பிரான்
அன்புற்று அமர்ந்து உறைகின்ற அணிபொழில் சூழ் திருவாறன்விளை
அன்புற்று அமர்ந்து வலம்செய்து கைதொழும் நாள்களும் ஆகும்கொலோ”

திருக்குறளப்பன் என்றும் பார்த்தசாரதி என்றும் திருநாமம் கொண்டு, பத்மாசனித் தாயாரோடு ஆனந்தம் மேலிடும்படி

கோவில் கொண்டிருக்கும் திருமால், இந்த உலகனைத்துக்கும் ஆனந்தம் ஏற்படும்படி ஆட்சி செய்கின்ற தலைவர் ஆவார்.

அவர் கோவில் கொண்டிருக்கும் திருவாறன்விளை திருத்தலத்தைத் தொழும் நாள் எப்போது கைகூடுமோ என்று பாடுகிறார்.

இப்படி பீஷ்மர், அர்ஜுனன், நம்மாழ்வார் தொடக்கமாகத் தனது அடியார்கள் ஒவ்வொருவருக்கும் மிகப்

பெரிய ஆனந்தத்தை அருள்வதால், திருமால் ‘மஹாபோக:’ என்று அழைக்கப்படுகிறார்.

போகம் என்பது மகிழ்ச்சி, ஆனந்தத்தைக் குறிக்கும்.

செல்வச் செழிப்பால் ஒருவர் பெறும் ஆனந்தம் எதுவோ, அதுவும் கூட உண்மையில் இறைவனின் அருளால் தான் கிடைக்கிறது.

இப்படி அனைத்து வித ஆனந்தத்தையும் அருள்பவராகத் திகழ்வதால் திருமால் ‘மஹாபோக:’ என்று அழைக்கப்படுகிறார்.

அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 434வது திருநாமம்.
“மஹாபோகாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லிவரும் அன்பர்களுக்கு வாழ்வில் ஆனந்தம் பெருகும்படித் திருமால் அருள்புரிவார்.

————

435. மஹாதனாய நமஹ: (Mahaadhanaaya namaha)
சண்டன்-மர்க்கன் என்னும் அசுர குருமார்களின் பாடசாலையில் பயின்று வந்த பிரகலாதன்,

அங்குள்ள அசுரப் பிள்ளைகளுக்கும் பக்தியைப் போதித்தான்.

“அன்பர்களே! அருமை நண்பர்களே! இந்தக் குருமார்கள் பணத்துக்காகத் தவறான பாடத்தை நமக்குச் சொல்லித் தருகிறார்கள்.

நான் எந்தப் பிரதிபலனும் எதிர்பாராது உண்மையைச் சொல்கிறேன்! கேளுங்கள்!

இந்த உலகில் சுகமாக இருப்பவை எல்லாம் காலப்போக்கில் துக்கமாக மாறும். துக்கமாக இருப்பவை சில நேரங்களில் சுகமாகவும் மாறும்.

ஆனால், நிலையான ஆனந்தத்தைத் தரவல்லவன் இறைவன் ஒருவனே!

நீங்கள் இந்த உடல்கள் அல்லர். உள்ளே உறையும் ஜீவாத்மாக்கள் நீங்கள்.

உலகியல் ஆசைகளை விடுங்கள் பரமனின் பாதங்களை நாடுங்கள்!

பகவானின் திருவுள்ளம் உகந்துவிட்டால், உலகில் வேறு என்ன தான் கிடைக்காது?” என்றெல்லாம் நல்வார்த்தைகள் சொன்னான் பிரகலாதன்.

பிரகலாதன் சொல்வது நியாயமாக அந்தப் பிள்ளைகள் மனதில் பட்டாலும், இரணியனுக்கு அஞ்சிய அவர்கள்,

பிரகலாதன் போதித்த விஷயங்களைக் குருமார்களிடம் கூறிவிட்டார்கள்.

இரணியன் காதுக்கு இச்செய்தி போனவாறே, விஷம் கொடுத்துப் பிரகலாதனைக் கொன்றுவிடச் சொன்னான் இரணியன்.

ஆனால், நாராயண நாமங்களைத் துணையாகக் கொண்ட பிரகலாதனை விஷம் எதுவும் செய்யவில்லை.

இதைக் கவனித்த குருமார்களான சண்டனும் மர்க்கனும் பிரகலாதனை அழைத்து,

“நீ ஏன் இப்படி உன் தந்தையின் கருத்துக்கு மாறாகச் செயல்படுகிறாய்? உன் தந்தைதான் சர்வேஸ்வரன்.

உலகைக் காப்பவர் அவரே! தேவர்களாலோ, தெய்வத்தாலோ அவருக்கு ஆகவேண்டியது ஏதுமில்லை.

நீ திருமாலைப் புகழ்ந்து பேசுவதை நிறுத்து. உன் தந்தையின் புகழ் பாடு.

உன் தந்தைக்குப் பின் நீ தானே தெய்வமாக எல்லோராலும் போற்றப்படப் போகிறாய்?

தந்தை தான் சிறந்த குரு. அவர் சொல்வதைக் கேள். உனது குருவான எங்கள் பேச்சையும் நீ மீறக்கூடாது!” என்றெல்லாம் சொல்லிப் பார்த்தார்கள்.

ஆனால் பிரகலாதனோ, “குருமார்களே! தந்தையை வணங்க வேண்டும், குருவின் சொல்லைக் கேட்கவேண்டும் என்பவை சாமானிய தருமங்கள்.

அவற்றை அவசியம் அடியேனும் பின்பற்றுகிறேன். ஆனால், இறைவன் விசேஷ தருமம் ஆவான்.

அந்த விசேஷ தருமமான இறைவனுக்கு முரணாகச் சாமானிய தருமங்கள் இருக்குமாயின், விசேஷ தருமத்தையே கைக்கொள்ள வேண்டும் என்பது மரபு.

தந்தை என்ற முறையில் நான் அவரை இன்றளவும் வணங்குகிறேன்.

ஆனால், அதைக் கடந்து அவரையே முழுமுதல் கடவுள் என்று அவர் சொல்லிக்கொள்வதை அடியேனால் ஏற்கமுடியாது.

குரு என்ற முறையில் நீங்கள் சொல்வதை நான் கேட்டு நடப்பேன்.

ஆனால், மூலமான வேதத்துக்கு முரணாக நீங்கள் பேசலாமா என்று நீங்களும் சற்றே சிந்தித்துப் பாருங்கள்!” என்றான்.

இதைக் கேட்ட சண்டனும் மர்க்கனும், “திருமால் திருமால் என்று இவ்வளவு பேசுகிறாயே!

திருமாலை வணங்குவதால் என்ன பலன்?” என்று கேட்டார்கள்.

அதற்குப் பிரகலாதன்,
“தர்ம அர்த்த காம மோக்ஷாச்ச புருஷார்த்தா உதாஹ்ருதா:
சதுஷ்டயம் இதம் யஸ்மாத் தஸ்மாத் ச கிம் இதம் வ்ருதா
மரீசிமிச்ரை: தக்ஷேண ததைவ அன்யை: அனந்தத:
தர்ம: ப்ராப்த: ததா சான்யை: அர்த்த: காம: ததாபரை:”

“என்ன பலன் என்றா கேட்கிறீர்கள்? அறம், பொருள், இன்பம், வீடு ஆகிய நான்கையுமே தன்னை அண்டிவரும்

அடியார்களுக்குப் பரிபூரணமாக வழங்க வல்லவர் திருமால்.

மரீசி போன்ற முனிவர்கள் திருமாலைப் பிரார்த்தித்துத் தருமத்தைப் பெற்றார்கள், அதாவது,

அறவழியிலான வாழ்க்கையை வாழும் பாக்கியத்தைப் பெற்றார்கள்.

குபேரன் போன்றோர் திருமாலைப் பிரார்த்தித்து மிக உயர்ந்த செல்வத்தைப் பெற்றார்கள்.

தேவர்கள், திருமாலின் அருளால் தேவலோக ராஜ்ஜியத்தையும் இன்பத்தையும் பெற்றார்கள்.

மிகச்சிறந்த ஞானியரும் யோகியரும் திருமாலைத் தியானித்து வீடுபேறாகிய முக்தியை பெறுகிறார்கள்.

திருமாலிடம் இல்லாத செல்வங்களே இல்லை. செல்வம் என்றால் நீங்கள் நினைக்கும் பணம், பொருள் என்று மட்டும் பொருள் இல்லை.

அறம், பொருள், இன்பம், வீடு ஆகிய புருஷார்த்தங்கள் அனைத்தையுமே செல்வம் என்ற சொல் குறிக்கும்.

இந்த அனைத்துச் செல்வங்களையுமே நிறைவாகக்கொண்டவர் திருமால். அதை நாடி வரும் அடியார்களுக்கு

அவற்றை வாரி வழங்குபவர் அவர்!” என்று விளக்கினான்.

இப்படி வறுமையில் வாடும் அடியார்களுக்கு அருள்வதற்குரிய எல்லையில்லாத செல்வத்தைக் கொண்டிருப்பதால்,

திருமால் ‘மஹாதன’ என்று அழைக்கப்படுகிறார். ‘மஹாதன’ என்றால் அளவில்லாத செல்வம் கொண்டவர் என்று பொருள்.

அதுவே சஹஸ்ரநாமத்தின் 435-வது திருநாமம்.
“மஹா தனாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு நற்செல்வத்தைத் திருமால் அருள்வார்.

—————

436. அநிர்விண்ணாய நமஹ:
(Anirvinnaaya namaha)
(திருநாமங்கள் 436 [அநிர்விண்ண:] முதல் 445 [ஸமீஹன:] வரை – திருமாலின் சிம்சுமார வடிவம்)

[விண்வெளியில் உடும்பு போன்ற வடிவில் ஒரு நட்சத்திரக் கூட்டம் உள்ளது. அதற்கு சிம்சுமாரச் சக்கரம் என்று பெயர். இந்த சிம்சுமாரச் சக்கர வடிவில் (galaxy) திருமாலே எழுந்தருளி உள்ளார். திருமாலின் நட்சத்திர மயமான இந்த வடிவின் வால் பகுதியில் தான் துருவ நட்சத்திரம் உள்ளது. இந்த சிம்சுமார வடிவைப் பற்றிய முழு விவரம் ஸ்ரீவிஷ்ணு புராணம் இரண்டாம் அம்சம் ஒன்பதாம் அத்தியாயத்தில் உள்ளது.]

“உடைமைக்கு ஒரு முழுக்கு என்றால் உடையவனுக்கு ஒன்பது முழுக்கு!” என்று கிராமப் புறங்களில் ஒரு பழமொழி உண்டு. இதன் பொருள் என்ன?
ஒரு வீட்டில் மருமகள் கிணற்றில் தண்ணீர் எடுக்கப் போனாள். அப்போது, வாளி கயிற்றில் இருந்து நழுவிக் கிணற்றில் விழுந்து விட்டது. அதைக் கண்ட மாமியார், “நீ வாளியை எடுக்காமல் வீட்டுக்குள் வரக்கூடாது!” என்று சொல்லி விட்டார். என்ன செய்வது என்று தெரியாமல் திகைத்துப் போய்க் கிணற்றடியில் அமர்ந்திருந்தாள் மருமகள்.

அவளது கணவர், அச்சமயம் அங்கே வந்தார். மனைவியின் சோகத்துக்கான காரணத்தை அறிந்துகொண்ட அவர், “நீ வருந்தாதே! நான் கிணற்றில் இறங்கி வாளியை எடுத்துத் தருகிறேன்!” என்றார். கிணற்றில் இறங்கிய கணவர் முதலில் ஒரு முழுக்கு போட்டுத் தேடினார். அப்போது வாளி கிடைக்கவில்லை, முன்பு கிணற்றில் விழுந்த பழைய சொம்புதான் கிடைத்தது.அடுத்து முழுக்கு போட்டார். அப்போதும் வாளி கிடைக்கவில்லை. முன்பு கிணற்றில் விழுந்திருந்த பழைய பெட்டி ஒன்று கிடைத்தது. அடுத்த முழுக்கு போட்டபோது கிணற்றில் விழுந்த பழைய பூட்டு ஒன்று கிடைத்தது. இப்படி ஒன்பது முழுக்குகள் போட்ட பின் தான், அவர் தேடிய வாளி கிடைத்தது. இந்தக் கதையைச் சற்றே கவனித்துப் பாருங்களேன். உடைமையாகிய வாளி ஒருமுறை தான் கிணற்றில் மூழ்கியது. ஆனால், அதை மீட்பதற்காக மூழ்கிய அதன் உடையவர், ஒன்பதுமுறை முழுக்குப் போட வேண்டி இருந்தது அல்லவா? இதன் அடிப் படையிலேயே உடைமைக்கு ஒரு முழுக்கு என்றால், உடையவனுக்கு ஒன்பது முழுக்கு என்ற பழமொழி ஏற்பட்டது.

இது அப்படியே இறைவனுக்கும் பொருந்தும். இறைவனின் உடைமைகள்தான் ஜீவாத்மாக்களாகிய நாம் அனைவரும். கிணறுதான் பிறவி என்னும் பெருங்கடல். உடையவன் இறைவன். இறைவனின் உடைமைகளாகிய நாம், பிறவி என்னும் கிணற்றுக்குள் விழுந்து கிடக்கிறோம். நம்மை மீட்பதற்காக இறைவன் இந்தப் பூமியிலே அவதாரங்களை  செய்கிறார்.
இதில், உடைமையான ஜீவாத்மா ஒருமுறை தான் பிறவிக் கிணற்றில் சிக்கிக்கொண்டது. ஆனால், உடையவனான இறைவனோ  ஜீவாத்மா என்னும் சொத்தை மீட்பதற்காக, இந்த உலகில் மீண்டும் மீண்டும் அவதரிக்கிறான்.

“மீனோடு ஆமை கேழல் அரி குறளாய் முன்னும் இராமனாய்த்தானாய்ப் பின்னும் இராமனாய்த் தாமோதரனாய்க் கல்கியும்ஆனான்…”என்று திருமங்கை ஆழ்வார் பாடியதற்கேற்றபடி ஒவ்வோர் அவதாரமாக, மீண்டும் மீண்டும் இங்கே பிறந்துகொண்டே இருக்கிறார். அதில் இறைவன் களைப்படைவதே இல்லை. மேலும், இறைவன் உலகைப் படைப்பதும் கூட, நாம் எல்லோரும் இறைவனை அடைய வேண்டும், முக்தி அடைய வேண்டும் என்ற நோக்கில்தான். ஆனால், நாமோ இறைவனை நாடாது உலகியல் இன்பங்களையே நாடுகிறோம். இறைவன் அவதரித்து வந்து திருத்த முற்படும் போதும் கூட, நம்மில் பெரும்பாலானோர் அவன்பால் மனம் செலுத்துவதில்லை.

ஆனால், இதை எல்லாம் பொருட்படுத்தாமல், நம்மைக் காக்கும் முயற்சியில் தளர்ச்சி இன்றித் தொடர்ந்து ஈடுபட்டுக் கொண்டே வருகிறான் இறைவன். இப்படி மனத்தளர்ச்சி இல்லாமல் உலகையும் உயிர்களையும் காத்து வருவதால், திருமால் ‘அநிர்விண்ண’ என்று அழைக்கப்படுகிறார். இதற்குச் சான்றாகத் தான், விண்வெளியில் சிம்சுமாரச் சக்கர வடிவில் திருமால் எழுந்தருளியிருந்து உலகையும் உயிர்களையும் அவர்களின் செயல்பாடுகளையும் கண்காணித்துக் காப்பாற்றிக் கொண்டு, அவர்கள் உயர்வதற்கான வழியைக் காட்டிக்கொண்டே வருகிறார்.

இப்படி சிம்சுமாரச் சக்கர வடிவில் இருந்து கொண்டு, தளர்ச்சி இல்லாமல் செயல்பட்டுக் கொண்டே இருப்பதால் ‘அநிர்விண்ண’ என்று திருமால் அழைக்கப்படுகிறார். ‘அநிர்விண்ண:’ என்றால் தளராமல் செயல்புரிபவர் என்று பொருள். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 436-வது திருநாமம்.“அநிர்விண்ணாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு வாழ்வில் மனத்தளர்ச்சி ஏற்படாதபடித் திருமால் காத்தருள்வார்.

—————-

437. ஸ்தவிஷ்டாய நமஹ:
(Sthavishtaaya namaha)
துருவனின் வரலாற்றை அறியாதவர்கள் இருக்க முடியாது. உத்தானபாதன் என்ற மன்னனின் முதல் மனைவி சுநீதியின் மகனாகப் பிறந்தான் துருவன். ஐந்து வயது சிறுவனான அவன், தன் தந்தையின் மடியில் அமர வேண்டும் என்று ஆசையோடு சென்றான். ஆனால், உத்தானபாதனனின் இரண்டாவது மனைவியான சுருசி அவனைத் தடுத்து, “என் வயிற்றில் பிறந்த மகனுக்கு மட்டுமே இவரது மடியில் அமரும் உரிமை உண்டு. முதல் மனைவியின் மகனாகப் பிறந்த உனக்கு அந்த உரிமை இல்லை!” என்று கூறிவிட்டாள். தந்தையின் மடியில் அமரும் பாக்கியம் கிட்டவில்லையே என்று மிகவும் வருந்திய துருவன், திருமாலைக் குறித்துத் தவம்புரியக் காட்டுக்குச் சென்றான்.

(விஷ்ணு புராணத்தின் அடிப்படையில்) சப்த ரிஷிகள் என்ற ஏழு முனிவர்களின் உபதேசங்களைப் பெற்ற துருவன், அவர்கள் காட்டிய வழியில் மதுவனம் என்னும் இடத்தில் திருமாலைக் குறித்துக் கடுந்தவம் புரிந்தான்.வலக்காலை உயர்த்தி இடக்காலை ஊன்றி ஒற்றைக்காலில் அவன் தவம்புரிந்தபோது, பூமியே இடப்புறமாகச் சாய்ந்து விட்டது. பின் இடக்காலை உயர்த்தி வலக்காலை ஊன்றி அவன் தவம் புரிந்த போது, பூமியே வலப்புறமாகச் சாய்ந்தது. அவனது தவத்தைக் கலைக்க முற்பட்ட தேவர்கள், தங்கள் முயற்சியில் தோல்வியைத் தழுவினார்கள்.
அவனது தவத்துக்கு உகந்த திருமால் அவனுக்குக் காட்சி அளித்து, “உத்தானபாதன் பெற்றெடுத்த உத்தமனே! உனக்கு மங்கலம் உண்டாகுக! பேரருளாளன் என்று பெயர் பெற்ற நான் உனக்கு வரங்களை அருள வந்திருக்கிறேன்!” என்று சொன்னார். திருமாலின் குரலைக் கேட்ட துருவன் கண் திறந்து திருமாலைத் தரிசித்தான்.

முதலில், திருமாலின் கிரீடத்தைத் தரிசித்தான். அந்தக் கிரீடம், திருமால் மிகவும் உயர்ந்தவர் என்பதற்கு அடையாளமாக அவரது தலையில் திகழ்வதை உணர்ந்துகொண்டான். அந்தப் புரிதலோடு துருவன், “இறைவா! தந்தையின் மடி என்ற பதவி எனக்கு மறுக்கப்பட்ட நிலையில், மிகப்பெரிய பதவி ஒன்றை அடையவேண்டும் எனக்கருதித் தவம்புரியத் தொடங்கினேன். உன்னைத் தரிசித்தவாறே உன்னை விட உயர்ந்தது உலகினில் வேறேதும் இல்லை என உணர்ந்தேன்! உன்னைத் துதிப்பதற்குத் தேவையான ஞானத்தை நீ கொடு! இதுவே நான் கேட்கும்  வரம்!” என்றான். திருமால் தனது சங்கின் நுனியால் துருவனின் கன்னத்தை வருடினார்.

அடுத்த நொடியே திவ்ய ஞானம் பெற்ற துருவன், திருமாலைத் துதிக்கத் தொடங்கினான். “உலகையும் உயிர்களையும் உடலாகக் கொண்டு அவர்களுக்கு உள்ளே உயிராக உறைபவனே நீயே மிகவும் உயர்ந்தவன்’’!

“ப்ருஹத்வாத் ப்ரஹ்மணத்வாத் ச யத்ரூபம் ப்ரஹ்மஸம்ஜ்ஞிதம்
தஸ்மை நமஸ்தே ஸர்வாத்மன் யோகிசிந்த்ய அவிகாரிணே”

உனது சொரூபத்தாலும் சரி, குணங்களாலும் சரி, நீ மிக உயர்ந்தவனாக விளங்குகிறாய். `ப்ரஹ்ம’ என்றால் மிகப்பெரிய என்று பொருள். மிகப்பெரியவனாக இருப்பதால் நீ ப்ரஹ்மம் எனப்படுகிறாய். கடந்த காலம், நிகழ்காலம், எதிர்காலம் என எல்லாக் காலங்களிலும் இருக்கும் அனைத்தையும் இயக்குபவன் நீயே!” என்று துதி செய்தான் துருவன்.
அவனது துதியைக் கேட்டு உகந்த திருமால், “இப்போது உலகில் எது உயர்ந்தது, எது தாழ்ந்தது என்ற தெளிவு உனக்கு ஏற்பட்டு விட்டது. நீ உன் அரண்மனைக்குத் திரும்பிப் போய் ஆட்சி புரிந்துவிட்டு, நான் அளிக்கும் மிக உயர்ந்த பதவியான துருவப் பதவியை அலங்கரிப்பாயாக. விண்வெளியில் சிம்சுமாரச் சக்கரம் என்ற நட்சத்திரக் கூட்ட வடிவில் நான் உள்ளேன். அந்த சிம்சுமாரச் சக்கரத்தின் வால் பகுதியில் உள்ள துருவ நட்சத்திரமாக மிக உயர்ந்த ஸ்தானத்தில் நீ திகழ்வாயாக!” என்று அருள்புரிந்தார்.

துருவனுக்குத் திருமால் உணர்த்தியபடி, உலகில் பெரியவை என நாம் நினைக்கும் அனைத்துப் பொருட்களை விடவும் பெரியவர் திருமால். தான் பெரியவன் என்பதற்கு ஒரு சான்றாகவே சிம்சுமாரச் சக்கரம் என்னும் மிகப்பெரிய வடிவோடு திருமால் விண்வெளியில் திகழ்கிறார்.

இப்படிப் பேருருவம் கொண்டிருப்பதால், ‘ஸ்தவிஷ்ட’ என்று திருமால் அழைக்கப்படுகிறார்.
‘ஸ்தவிஷ்ட’ என்றால் பேருருவம் கொண்டவர் என்று பொருள். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 437-வது திருநாமம்.“ஸ்தவிஷ்டாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்குப் பெரிய பதவிகள் கிட்டும்படி திருமால் அருள்புரிவார்.

————–

438. புவே நமஹ: (Bhuvey namaha)
பாண்டவர்கள் வனவாசத்தில் இருந்த போது, சௌகந்திகா என்னும் அதிசய மலரைப் பற்றிக் கேள்விப் பட்டாள் திரௌபதி. அந்த மலரைப் பற்றிய செய்திகளைப் பீமனிடம் கூறித் தனக்காக அம்மலரைப் பறித்து வருமாறு கேட்டுக் கொண்டாள் திரௌபதி. “திரௌபதி! கவலைப் படாதே! எனது வலிமையைப் பற்றி நன்றாக அறிவாய் அல்லவா? எனது வலிமையால் அந்த மலரை உன்னிடம் கொண்டு வந்து சேர்க்கிறேன்!” என்று முழங்கி விட்டு, சௌகந்திகா மலரைத் தேடிச் சென்றான் பீமன். காட்டுப்பாதையில் பீமன் நடந்து சென்றபோது வழியில் ஒரு வயதான குரங்கு படுத்திருந்தது.

“ஏ குரங்கே! வழி விடு!” என்று கருவத்துடன் சொன்னான் பீமன். அந்தக் குரங்கோ, “நான் மிகவும் களைப்போடு இருக்கிறேன்! நீ வேண்டுமானால் என்னைத் தாண்டிச் செல்!” என்று தழுதழுத்த குரலில் கூறியது.“ஏ குரங்கே! நீ வயதான குரங்கு போல் தெரிகிறாய். உன்னைத் தாண்டிச் செல்வது அவமரியாதை. எனக்கு நீ வழி விடுவதே முறை. வழி விடு!” என்றான் பீமன்.
“சரி, நீயே என் வாலைத் தள்ளி வைத்து விட்டுச் செல்!” என்று சொன்னது குரங்கு. குரங்கின் வாலை இரு கைகளாலும் பிடித்து நகர்த்தப் பார்த்தான் பீமன். ஆயிரம் யானை பலம் கொண்ட பீமனால் குரங்கின் வாலை அசைக்கக் கூட முடியவில்லை. அப்போது கருவம் குறையப்பெற்ற பீமன், பணிவோடு, “நீங்கள் யார்?” என்று குரங்கிடம் கேட்டான்.
“நீ யார்?” என்று அக்குரங்கு கேட்டது.

“நான் பீமன். வாயு தேவனின் அருளால் குந்தி தேவிக்குப் பிறந்த மகன்!” என்று சொன்னான் பீமன். “நான் உனது அண்ணன்!” என்றது குரங்கு. என்ன என்று பீமன் கேட்க, “ஆம்! வாயு தேவனின் அருளால் அஞ்ஜனா தேவிக்குப் பிறந்த ஆஞ்ஜநேயன் நான். நீ எனக்குத் தம்பி ஆவாய்!” என்று சொல்லித் தனது சுயரூபத்தைக் காட்டினார் அனுமான்.

பீமனது செருக்கு மொத்தமாக அடங்கி விட்டது. அனுமான் பீமனிடம், “நீ மலர் பறிக்கச் சென்ற பாதை தேவர்கள் பயணிக்கும் பாதை. அதில், பல ஆபத்துகள் உள்ளன. நான் கூறும் வழியில் செல்!” என்று சொல்லி அவரே பீமனைச் சௌகந்திகா மலர் இருக்கும் குளத்துக்கு அழைத்துச் சென்று மலர்களைப் பறித்துக் கொடுத்தார். மேலும், “பீமா! நீ போர்க்களத்தில் சிங்கம் போல் முழங்கும்போது, என் குரலும் உன் குரலோடு சேர்ந்து கொள்ளும். நமது ஒலி பாண்டவ சேனைக்குப் பலத்தையும் கௌரவ சேனைக்குப் பயத்தையும் கொடுக்கும். அர்ஜுனனின் தேர்க்கொடியிலும் நான் இருந்து உங்களுக்கு ஜெயத்தைத் தருவேன்!” என்று சொல்லிச் சௌகந்திகா மலர்களைப் பீமனுக்கு வழங்கினார் அனுமான்.

தான் பலசாலி என்றும், தன் பலத்தால் எதையும் சாதிக்க முடியும் என்று கருதிய பீமனிடம், “நீ பலசாலி என்று நினைப்பது எவ்வளவு தவறோ, அதே அளவு நான் பலசாலி என்று நினைப்பதும் தவறு. நம் இருவருக்கும் உள்ளே இருந்து கொண்டு நம்மைத் தாங்கிச் சக்தி அளிப்பவர் திருமால். இதை நீ மனதில் வைத்துக் கொள்!” என்று அறிவுரை சொல்லி அனுப்பினார் அனுமான்.

இவ்வரலாற்றை பாலகவி சுந்தரராஜன் சுவாமி ஹநூமத் பஞ்சாசத்தில்,
“புஷ்பம் ஸௌகந்திகாக்யம் ஹிமகிரிவிபினே க்ருஷ்ணயா ப்ரார்த்திதம் யத்
ப்ராத்ரே பீமாய தஸ்மை ததவசயக்ருதே: காம்யயா ப்ராம்யதே ப்ராக் |
ஸந்தர்ச்யானுக்ரஹம் யோ வ்யதரதபஹரன் ஸ்கந்தயோரஸ்ய கந்தம்
கந்தம் ஸம்ஸாரபந்தப்ரதமபஹரதாத் கந்தவாஹாத்மஜோ ந: ||”
என்று வர்ணித்துள்ளார்.

கும்பகோணத்துக்கு அருகில் உள்ள திருநறையூர் என்ற திவ்ய தேசத்தில் சௌகந்திகா அனுமார், தனிக்கோயில் கொண்டு காட்சி தருகிறார். கையில் சௌகந்திகா மலரை ஏந்திய வடிவில் காட்சி தரும் அந்த அனுமனைத் தரிசிக்கும் போதெல்லாம், “நாம் பெரியவர் அல்லர்! உள்ளிருந்து நம்மைத் தாங்கும் இறைவனே பெரியவன்!” என்ற எண்ணம் நமக்கு ஏற்படுகிறது.

அனைவரையும் தாங்குபவன் என்பதற்குச் சான்றாகத் திருமால் சிம்சுமாரச் சக்கர வடிவில் விண்வெளியில் காட்சி தருகிறார். எந்த துருவ ஸ்தானம் நட்சத்திரங்கள், கிரகங்கள் உள்ளிட்டவற்றைத் தாங்குகிறதோ, அந்த துருவ ஸ்தானத்தைத் தனது வால்பகுதியில் கொண்ட சிம்சுமாரச் சக்கர வடிவில் திருமால் விளங்கி, அனைவரையும், அனைத்தையும் தாங்குபவர் என்பதை உணர்த்துகிறார். ‘பூ’ (Bhoohu) என்றால் தாங்குபவர். அனைத்தையும், அனைவரையும் தாங்குவதால் திருமால் ‘பூ’ எனப்படுகிறார். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 438-வது திருநாமம்.
“புவே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களைத் திருமால் தாங்கிக் காத்தருள்கிறார்.

————–

439. தர்ம யூபாய நமஹ: (Dharma Yoopaaya namaha)

ஆயர்பாடியில் கண்ணன் எழுந்தருளியிருந்த சமயத்தில், சரத் காலம், இலையுதிர் காலம் வந்தது. அப்போது ஒருநாள், மாலை சந்திரோதயம் ஆனவாறே, கண்ணன் ஒரு மரத்தடியில் நின்றபடிப் புல்லாங்குழல் ஊதத் தொடங்கினான். அந்தக் குழலோசையைக் கேட்ட கோபியர்கள் அத்தனை பேரும், தங்களது பணிகளை எல்லாம் மறந்துவிட்டுக் கண்ணனை நாடிச் சென்றார்கள்.
இக்காட்சியை, ஸ்ரீமத் பாகவத புராணத்தில் சுக முனிவர் அழகாக வர்ணிக்கிறார்.

சில கோபிகைகள் வீட்டில் பால் கறந்துகொண்டிருந்தார்கள். சிலர் அடுப்பில் பால் காய்ச்சிக் கொண்டிருந்தார்கள். (திருமணம் ஆன) சில கோபிகைகள் தங்கள் கணவன்மார்களுக்கு உணவு பரிமாறிக் கொண்டிருந்தார்கள். சிலர் குழந்தைகளுக்குப் பால் ஊட்டிக்கொண்டிருந்தார்கள். சிலர் நீராடிக் கொண்டிருந்தார்கள். சிலர் கண்களுக்கு மையிட்டுக் கொண்டிருந்தார்கள். சிலர் மாமியார் மானாருக்குப் பணிவிடை செய்து கொண்டிருந்தார்கள்.

கண்ணனின் குழலோசையைக் கேட்டவாறே அத்தனை பேரும் கண்ணன் இருக்கும் இடத்தை நோக்கி ஓடி வந்துவிட்டார்கள். சிலரின் வீட்டில் உள்ள பெரியவர்கள் தடுத்தும் கூட அவர்கள் கேட்கவில்லை. அவர்களைக் கண்ட கண்ணன், “வருக! வருக! என வரவேற்று மாலைப் பொழுதில் வீட்டை விட்டுவிட்டு என்னைத் தேடி வந்து விட்டீர்களே! வீட்டில் உள்ளவர்கள் உங்களைத் தேட மாட்டார்களா? திரும்பச் செல்லுங்கள்! சென்று உங்கள் குடும்பத்தைக் கவனியுங்கள்! உங்கள் கடமையைச் செய்யுங்கள்! குடும்பத்தைப் பேணுவதுதானே உங்களுக்கு மிகச்சிறந்த தருமம்? அதை விட்டு விட்டு எதற்காக என்னைத் தேடி வந்தீர்கள்?” என்று கேட்டான்.

அதைக் கேட்டுக் கண்ணீர் விட்ட கோபிகைகள், “கண்ணா! நீ வீட்டுக்குத் திரும்பச் சென்று எங்கள் குடும்பத்தைப் பேணுவதே எங்களுக்குத் தருமம் என்று உபதேசம் செய்கிறாய். ஆனால் உண்மையில் எங்கள் குடும்பத்தில் உள்ள கணவர், மற்ற உறவினர்கள் என அனைவருக்குள்ளும் அந்தராத்மாவாக உறைந்திருப்பவன் நீ தானே? அவர்களுக்கு நாங்கள் பணிவிடை செய்தலாகிய தர்மத்தைப் பின்பற்றினாலும் அதற்கு உகந்து அருள்புரிபவன் நீ தானே? காதைச் சுற்றி மூக்கைத் தொடுவது போல், அவர்களுக்குப் பணிவிடை செய்து அவர்களுக்குள் இருக்கும் உன்னை மகிழ்விப்பதற்குப் பதிலாக நேரடியாகவே உனக்கு நாங்கள் பணிவிடை செய்து விடுகிறோம்! உன் திருவடிகளால் எங்களைத் தீண்டி உன் திருக்கரங்களை எங்கள் மேல் வைத்து எங்களது சாபத்தைத் தணித்து அருள்புரிய வேண்டும்!” என்று பிரார்த்தித்தார்கள்.

கோபிகைகளின் மிக உயர்ந்த பக்தி நிலையையும் அவர்கள் தன்மீது கொண்ட உலகியலுக்கு அப்பாற்பட்ட தெய்வீகக் காதலையும் புரிந்து கொண்ட கண்ணன், குரவைக் கூத்து என்ற நாட்டியத்தை அவர்களோடு ஆடி அவர்களுக்கு அருள்புரிந்தான். (ஆழ்ந்த வேதாந்தக் கருத்துகளை உணர்த்தும் இக்குரவைக் கூத்தை நாம் உலகியல் கண்ணோட்டத்தில் பார்ப்பது தவறாகும்.) இரவு முழுவதும் கண்ணனோடு குரவைக் கூத்தாடிய கோபிகைகள், காலையில் வீடு திரும்பினார்கள். அவர்களை வீட்டில் யாராவது சேர்ப்பார்களா? இரவு எங்கே சென்றாய் உள்ளிட்ட கேள்விக் கணைகளைக் குடும்ப உறுப்பினர்கள் தொடுத்திருப்பார்களே! எதுவுமே இல்லை. அவர்கள் வீடு திரும்பியவாறே, எப்போதும் போல், தங்களது இயல்பான
நடவடிக்கைகளைத் தொடர்ந்தார்களாம்.

அதெப்படி சாத்தியம்?

கண்ணனை நாடிக் கோபிகைகள் சென்றவாறே, அத்தனை பேரின் வடிவங்களையும் கண்ணனே எடுத்துக்கொண்டு அவரவர் வீடுகளுக்குச் சென்று அவர்கள் செய்ய வேண்டிய கடமைகளைக் கண்ணனே செய்து முடித்து விட்டான். அதனால் கோபிகைகள் வீட்டில் இல்லை என்ற உணர்வு எந்த வீட்டில் உள்ள யாருக்குமே
ஏற்படவில்லை.

உலகியல் கண்ணோட்டத்தில் பார்ப்போருக்குத் தருமத்தை மீறிக் கோபிகைகள், கண்ணனை நாடிச் சென்று விட்டார்கள் எனத் தோன்றலாம். ஆனால், உண்மை என்னவென்றால் தருமத்துக்கெல்லாம் அதிபதியான, ‘க்ருஷ்ணம் தர்மம் ஸநாதனம்’ என்று போற்றப்படும் விசேஷ
தர்மமான கண்ணனையே நாடிச் சென்றுள்ளார்கள் அப்பெண்கள். விசேஷ தர்மமாகிய கண்ணனைப் பற்றி விட்டதால், அவர்கள் செய்ய வேண்டிய சாமானிய தர்மங்களை தானே
நடந்தேறி விட்டன.

ஆக, திருமால் தருமமே வடிவெடுத்தவராகத் திகழ்கிறார். அவரை மகிழ்விப்பதே அனைத்து வித தருமங்களின் நோக்காக உள்ளது. இதற்குச் சான்றாக சிம்சுமாரச் சக்கர வடிவில் இருக்கும் திருமால் தருமத்தையே தனது தலையாகக் கொண்டிருக்கிறார். அதனால் ‘தர்மயூப’ என்று அழைக்கப்படுகிறார். ‘தர்மயூப’ என்றால் தர்மத்தோடு கூடியிருப்பவர் என்று பொருள். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 439-வது திருநாமம்.“தர்மயூபாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் என்றும் அறவழியில் இருந்து வழுவாதிருக்கத் திருமால் அருள்புரிவார்.

—————

440. மஹாமகாய நமஹ: (Mahaa Makhaaya namaha)
(திருநாமங்கள் 436 [அநிர்விண்ண:] முதல் 445 [ஸமீஹன:] வரை – திருமாலின் சிம்சுமார வடிவம்)[விண்வெளியில் உடும்பு போன்ற வடிவில் ஒரு நட்சத்திரக் கூட்டம் உள்ளது. அதற்கு சிம்சுமாரச் சக்கரம் என்று பெயர். இந்த சிம்சுமாரச் சக்கர வடிவில் (galaxy) திருமாலே எழுந்தருளி உள்ளார். திருமாலின் நட்சத்திர மயமான இந்த வடிவின் வால் பகுதியில்தான் துருவ நட்சத்திரம் உள்ளது. இந்த சிம்சுமார வடிவைப் பற்றிய முழு விவரம் ஸ்ரீவிஷ்ணு புராணம் இரண்டாம் அம்சம் ஒன்பதாம் அத்தியாயத்தில் உள்ளது.]

நர்மதா நதிக்கரையில் வேள்விசெய்து வந்த மகாபலியின் வேள்விச்சாலைக்குக் குள்ள வாமன வடிவில் எழுந்தருளிய திருமால், அவனிடம் மூவடி நிலத்தை யாசகமாகக் கேட்டார். மகாபலியும் அதைத் தாரைவார்த்துக் கொடுத்த அளவிலே, கிடுகிடு என ஓங்கி உலகங்களை எல்லாம் அளந்துவிட்டார் திருமால். ஓரடியால் மண்ணுலகையும் மற்றோர் அடியால் விண்ணுலகையும் அளந்த திருமால், மூன்றாம் அடி மண்ணைத் தராமைக்குத் தண்டனையாக மகாபலியைப் பூமிக்கு அடியில் உள்ள சுதலலோகத்துக்கு அனுப்பிவைத்தார். அப்போது மகாபலி தனது தவறை உணர்ந்து கர்வம் எல்லாம் நீங்கியவனாகத் திருமாலின் ஆணைக்கு அடிபணிந்தான்.

ஓங்கி உலகளந்த உத்தமனை அடிபணிந்த மகாபலி, “இறைவா! நான் இங்கே ஒரு வேள்வி தொடங்கி நடத்திவந்தேன். ஆனால் இப்போது நீங்கள் இடையில் வந்து என்னைச் சுதல லோகத்துக்கு அனுப்பி வைக்க உள்ளீர்கள். ஒரு யாகத்தைத் தொடங்கி விட்டு அதைப் பாதியில் நிறுத்துவது பெரும் குற்றமாகுமே! பாதியில் நின்றுபோன இந்த யாகத்தை நிறைவு செய்யத் தாங்களே வழிகாட்டி அருள வேண்டும்!” என்று பிரார்த்தித்தான்.

அப்போது திருமால், “மகாபலி! நீ வருந்த வேண்டாம். உன்னைப் பிடித்திருந்த ஆணவத்தை அகற்றவே இந்த லீலையை நான் புரிந்தேன். உனது யாகத்தை எனது அடியார்கள் நிறைவு செய்துவைப்பார்கள்!” என்று விடையளித்தார். “எப்படி?” என்று கேட்டான் மகாபலி. அதற்குத் திருமால், “வருடந்தோறும் கார்த்திகைத் தீபத் திருநாளன்று எனது திருக்கோயில்களில் சொக்கப்பனை என்பது எனது அடியார்களால் கொளுத்தப்படும். அந்தச் சொக்கப்பனை கொளுத்தும் நிகழ்வின் வாயிலாக நீ தொடங்கிய இந்த வேள்வியை எனது அடியார்கள் நிறைவு செய்து வைப்பார்கள்!” என்று கூறினார்.

இவ்வரலாறு ஸ்ரீபாஞ்சராத்ர ஆகமத்தின் ஒரு பகுதியான ஸ்ரீபிரச்ன சம்ஹிதையில் உள்ளது. இதன் அடிப்படையில்தான் விஷ்ணு ஆலயங்களில் கார்த்திகைதீபத் திருநாளன்று சொக்கப்பனை கொளுத்தும் நிகழ்வு நடைபெறுவதாக ஆகமம் கூறுகிறது. பாஞ்சராத்திர ஆகமத்தைச் சீடர்களுக்கு உபதேசம் செய்தவர்களுள் ஒருவரான சௌனக முனிவரிடம் சில சீடர்கள், “அதெப்படித் திருமாலின் கோயிலில் சொக்கப்பனை கொளுத்தினால் மகாபலியின் யாகம் நிறைவு பெற்றுவிடுமா?” என்று கேட்டார்கள்.

அதற்குச் சௌனக முனிவர், “நிச்சயமாக நிறைவு பெறும். ஏனெனில் வேள்விகள் அனைத்தாலும் ஆராதிக்கப்படுபவர் திருமால். வேள்வியின் வடிவமாகவே திருமால் இருக்கிறார். உலகிலுள்ள அனைத்து வேள்விகளைக் காட்டிலும் மிகச்சிறந்த வேள்வி திருமாலுக்குச் செய்யக்கூடிய திருவாராதனமே ஆகும். எனவே அத்தகைய திருமாலைக் குறித்து அவரது திருக்கோவிலில் சொக்கப்பனை கொளுத்தினால், அதுவே மகாபலி தொடங்கி வைத்த வேள்வியை நிறைவு செய்தமைக்கு நிகராகும் என்பதிலே எள்ளளவும் ஐயமில்லை!” என்றார்.

இப்படி வேள்விகளைத் தன் கட்டுப்பாட்டில் கொண்டவராகவும், அனைத்து வேள்விகளுக்கும் தலைவராகவும் தான் இருப்பதற்கு அடையாளமாகவே சிம்சுமாரச் சக்கர வடிவில் விண்வெளியில் திருமால் காட்சி அளிக்கிறார். அந்தச் சிம்சுமாரச் சக்கரத்தின் உடல்பகுதியாக யாகங்களே இருக்கின்றன. ‘மக’ (makha) என்றால் யாகம் என்று பொருள். யாகங்களைத் தனக்கு உடலாகக்கொண்டிருப்பதால் சிம்சுமார மூர்த்தியான திருமால் ‘மஹாமக:’ என்று அழைக்கப்படுகிறார். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 440-வது திருநாமம்.“மஹாமகாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லிவரும் அடியார்களுக்கு மிகச்சிறந்த வேள்விகளின் பலன்களைத் திருமால் அருள்வார்.

—————-

441. நக்ஷத்ர நேமயே நமஹ: (Nakshathra Nemaye namaha)
சுவாமி வேதாந்த தேசிகன் என்னும் மகான் காஞ்சிபுரத்தில் வாழ்ந்துவந்த சமயம். காஞ்சிக்கு அருகில் உள்ளே திருப்புட்குழி என்னும் பகுதியில் வாழ்ந்த மக்கள் திடீரெனக் கொடிய விஷக்காய்ச்சலால் பாதிக்கப்பட்டார்கள். பெருந்தொற்றாகப் பரவிவந்த அந்த விஷக் காய்ச்சல் பல உயிர்களைப் பலி வாங்கியது. ஊர்மக்கள் எல்லோரும் ஒன்றுகூடிக் காஞ்சிபுரத்தில் எழுந்தருயிருந்த வேதாந்த தேசிகனின் திருவடிகளை அடிபணிந்து, “நீங்கள் மிக உயர்ந்த ஞானி என்று உங்களை எல்லோரும் கொண்டாடுகிறார்கள். நீங்கள்தான் ஏதாவது செய்து இந்த விஷக்காய்ச்சலில் இருந்து எங்கள் ஊரையும் ஊர் மக்களையும் காப்பாற்ற வேண்டும்!” என்று பிரார்த்தித்தார்கள்.

அவர்களின் துன்பத்தைச் செவியுற்ற வேதாந்த தேசிகனின் மனம் உருகியது. “உங்கள் ஊருக்கு நல்ல காலம் ஏற்பட ஒரு வழி உள்ளது. காலத்தை நிர்ணயிக்கும் நட்சத்திர மண்டலத்தைச் சுழற்றுபவர் திருமால். சிம்சுமாரச்சக்கர வடிவில் இருந்துகொண்டு நட்சத்திர மண்டலத்தின் சுழற்சியைத் திருமால் நடத்துகிறார். அதை நமக்கு உணர்த்தவே திருமால் திருக்கரத்தில் சுதர்சனச் சக்கரத்தை ஏந்தியுள்ளார். ‘காலச் சக்கரத்தோடு வெண்சங்கம் கை ஏந்தினாய்’ என்ற பாசுரத்தில் நம்மாழ்வார் திருமாலின் கையில் உள்ள சக்கரத்தைக் காலச் சக்கரம் என்றே அழைத்திருக்கிறார் பாருங்கள். எனவே அந்தச் சக்கரத்தாழ்வாரைத் துதி செய்வோம். அவரது திருவருளாலே உங்கள் ஊருக்கு நிச்சயமாக நல்ல காலம் ஏற்படும்!” என்று அவர்களைத் தேற்றினார் தேசிகன்.

திருப்புட்குழிக்கு வந்தார் தேசிகன். “எனது குருவின் குருவான நடாதூர் அம்மாள் முப்பத்திரண்டு முறை ஜய என்ற சொல் வரும் விதமாக ஹேதிபுங்கவ ஸ்தவம் என்று துதியை இயற்றி, சக்கரத்தாழ்வாரைத் துதி செய்துள்ளார். அவர் காட்டிய வழியில் முப்பத்திரண்டு முறை ஜய என்ற சொல் வரும்படி ஒரு துதியைச் சக்கரத்தாழ்வாரைக் குறித்து இயற்றுகிறேன் என்று சொல்லி,

“ப்ரதிபட ச்ரேணி பீஷண வரகுண ஸ்தோம பூஷண
ஜனிபய ஸ்தான தாரண ஜகத் அவஸ்தான காரண
நிகில துஷ்கர்ம கர்சன நிகம ஸத்தர்ம தர்சன
ஜய ஜய ஸ்ரீஸுதர்சன ஜய ஜய ஸ்ரீஸுதர்சன”

என்று தொடங்கி சுதர்சனாஷ்டகம் என்ற எட்டு ஸ்லோகங்களை இயற்றினார். ‘ஜகத் அவஸ்தான காரண’ – இந்தப் பிரபஞ்சம் நிலைபெற்று இருப்பதற்குக் காரணமானவர் என்று சக்கரத்தாழ்வாரை தேசிகன் இங்கே குறிப்பிட்டிருப்பதைக் காணலாம். நட்சத்திர மண்டலத்தையும் பிரபஞ்சத்தையும் திருமால் சுழற்றுவதற்கு அடையாளமாகவே அவரது கையில் சுழலும் சக்கரமாகச் சக்கரத்தாழ்வார் திகழ்வதால், உலகம் நிலைபெறக் காரணமானவர் என்று தேசிகன் அவரைக் குறிப்பிட்டுள்ளார்.

இந்த எட்டு ஸ்லோகங்களுடன், சக்கரத்தாழ்வார் தனது திருக்கரங்களில் ஏந்தியிருக்கும் பதினாறு ஆயுதங்களைக் குறித்து ஷோடசாயுத ஸ்தோத்ரம் என்ற ஒரு துதியையும் இயற்றி அருளினார் தேசிகன். இந்த இரண்டு துதிகளையும் சொல்லிச் சக்கரத்தாழ்வாரைத் துதிக்குமாறு ஊர் மக்களிடம் சொன்னார் தேசிகன். ஊராரும் அவ்வாறு சக்கரத்தாழ்வாரைத் துதி செய்யவே, விஷக்காய்ச்சல் நீங்கி மக்கள் எல்லோரும் நலம்பெற்றார்கள்.

இதன்மூலம் காலத்தை நிர்வகிக்கும் காலச்சக்கரமாகச் சுதர்சனாழ்வார் இருப்பதை நம்மால் உணர முடிகிறதல்லவா? காலத்தை நிர்ணயிக்கும் நட்சத்திர மண்டலத்தின் சுழற்சியைத் தன் கட்டுப்பாட்டில் வைத்திருப்பதையே, சுதர்சனச் சக்கரத்தைக் கையில் ஏந்தியிருப்பதன் மூலம் நமக்கு உணர்த்துகிறார் திருமால்.‘நேமி:’ என்றால் சுழற்றுபவர் என்று பொருள். ‘நக்ஷத்ர நேமி:’ என்றால் நட்சத்திர மண்டலத்தைச் சுழற்றுபவர் என்று பொருள். சிம்சுமாரச் சக்கர வடிவில் இருந்து நட்சத்திர மண்டலத்தின் சுழற்சியை நிர்வகிப்பதால் திருமால் ‘நக்ஷத்ரநேமி:’ என்று அழைக்கப்படுகிறார். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 441-வது திருநாமம்.

“நக்ஷத்ர நேமயே நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு வாழ்வில்
எந்நாளும் பொன் நாளாய் இருக்கும்படி
திருமால் அருள்புரிவார்.

—————-

442. நக்ஷத்ரிணே நமஹ: (Nakshathriney namaha)

சிம்சுமாரச் சக்கர வடிவில் எழுந்தருளியிருக்கும் திருமாலிடம் பூரம், பூராடம், பூரட்டாதி ஆகிய மூன்று நட்சத்திரங்களுக்கு அதிபதியான தேவதைகள் வந்தார்கள். “முப்பூரம் என்றால் ஆகாது என்று சொல்லி எங்கள் மூன்று நட்சத்திரங்களையும் மக்கள் அமங்கலமாகக் கருதி வருகிறார்கள். நீங்கள்தான் எங்கள் மூவருக்கும் மங்கலத்தை அருள வேண்டும்!” என்று அவர்கள் பிரார்த்தித்தார்கள். அதைத் தொடர்ந்து செவ்வாய் கிரகத்துக்கு அதிபதியான அங்காரகன் திருமாலிடம் வந்து, “எனது கிழமையான செவ்வாய்க்கிழமையை மங்கல வாரம் என்று அழைக்கும் வழக்கம் இருந்தாலும், அது அமங்கலமான கிழமையாகவே கருதப்படுகிறது. அந்தக் கிழமைக்கு மங்கலத்தை நீங்கள் தான் அருள வேண்டும்!” என்று பிரார்த்தித்தார்.
தட்சிணாயன புண்ணிய காலத்துக்குரிய தேவதை திருமாலிடம் வந்து, “எனது ஆறு மாத தட்சிணாயன காலம் தொடங்கும் மாதமாகிய ஆடி மாதத்தையும் மார்கழி மாதத்தையும் அமங்கலமான மாதங்கள் என்று மனிதர்கள் கருதுகிறார்கள். அவைகளுக்கு நீங்களே மங்கலத் தன்மையை அருள வேண்டும்!” என்று
பிரார்த்தித்தார்.

தென்திசையின் தலைவனான யமன் திருமாலிடம் வந்து, “மற்ற எல்லாத் திசைகளை விடவும் எனது திசையான தென்திசையைத் தான் அமங்கலமானது என்று எல்லோரும் சொல்கிறார்கள். எனக்குக் கொஞ்சம் மங்கலத் தன்மையை நீங்களே அருள வேண்டும்!” என்று பிரார்த்தித்தார்.அவர்களிடம் திருமால், “உங்கள் அனைவருக்கும் சேர்த்து எனது தேவியான பூமிப் பிராட்டி அருள்புரிவாள்!” என்று விடையளித்து அவர்களை அனுப்பி வைத்தார். பூமிதேவியிடம் இந்த விஷயத்தைத் திருமால் சொன்ன போது, மகிழ்ச்சியுடன், “அவர்கள் அத்தனை பேருக்கும் மங்கலத்தை அருள வேண்டியது என் பொறுப்பு!” என்று பதிலளித்தாள்.

காலங்கள் கடந்தன. கலியுகம் பூமியில் ஏற்பட்டபோது, மக்கள் இறைவனையும் அறநூல்களையும் பக்திநெறியையும் மறந்து மனம் போன போக்கில் வாழத் தொடங்கினார்கள். அவர்களைத் திருத்தி, இறைவனின் திருநாமங்களைப் பாடி, அவனுக்கு மாலைகளைச் சமர்ப்பித்து, அவனிடம் சரணடைந்து முக்தி அடையும் வழியை உபதேசிக்கப் பூமிதேவி அவதாரம் செய்தாள்.
முப்பூரம் எனப்படும்மூன்றுநட்சத்திரங்களுள் முதல் நட்சத்திரமான பூரநட்சத்திரத்தில் அவதாரம் செய்து பூரம், பூராடம், பூரட்டாதி ஆகிய மூன்று நட்சத்திரங்களுக்கும் மங்கலத்தைக் கொடுத்தாள்.

செவ்வாய்க்கிழமையில் அவதாரம் செய்து அதற்கும் மங்கலத்தைக் கொடுத்தாள்.ஆடி மாதத்தில் அவதாரம் செய்து, மார்கழி மாதத்தில் பாவை நோன்பு நோற்று அவ்விரண்டு மாதங்களுக்கும் மங்கலத்தைக் கொடுத்தாள்.தமிழகத்தின் தென்பகுதியில் உள்ள ஸ்ரீவில்லிபுத்தூரில் அவதாரம் செய்து தெற்குத் திசைக்கும் மங்கலத்தைக் கொடுத்தாள்.இப்படிப் பூர நட்சத்திரம், செவ்வாய்க் கிழமை, ஆடி, மார்கழி மாதங்கள், தென் திசை ஆகிய அனைத்துக்கும் மங்கலம் தரும் விதமாக பூமிதேவி ஆண்டாளாக அவதரித்தபடியால், அவள் கோதா மங்கலத்தை அருள்பவள் என்று அழைக்கப்படுகிறாள். கோ என்றால் மங்கலம், தா என்றால் அருள்பவள்.

இவ்வாறு மங்கலம் பெற்று மகிழ்ந்த அந்த நட்சத்திரங்கள், கிழமை, மாதங்கள், தென்திசை அனைத்தும் திருமாலுக்கு நன்றி கூறின. “சிம்சுமார வடிவில் இருந்து எங்களைத் தாங்கி நிற்கும் நீயே, எங்களது அமங்கலத்தைப் போக்கி எங்களுக்கு மங்கலத்தையும் அருளி விட்டாய்!” என்று திருமாலின் கருணையைப் போற்றித் துதித்தனர்.

இப்படி நட்சத்திர மண்டலம் தொடக்கமாக மொத்தப் பிரபஞ்சத்தின் இயக்கத்தையும் சிம்சுமாரச் சக்கர வடிவில் தாங்கியிருப்பதால் திருமால் ‘நக்ஷத்ரீ’ என்று அழைக்கப்படுகிறார். ‘நக்ஷத்ரீ’ என்றால் சிம்சுமார வடிவிலான நட்சத்திர ரூபம் கொண்டவர் என்று பொருள். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 442-வது திருநாமம்.
“நக்ஷத்ரிணே நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லிவரும் அன்பர்களுக்கு அனைத்து வித மங்கலங்களையும் திருமால் அருள்வார்.

————-

443. க்ஷமாய நமஹ: (Kshamaaya namaha)

ராம லட்சமணர்களை அழைத்துக் கொண்டு ஜனகரின் வேள்விச் சாலைக்கு வந்தார் விச்வாமித்ரர். ராம லட்சமணர்களின் தோற்றத்தைக் கண்டு வியப்படைந்த ஜனகர், “இவ்விரு பிள்ளைகளும் யார்?” என்று விச்வாமித்ரரிடம் கேட்டார். “இவர்கள் தசரதனின் மகன்கள். உங்கள் வேள்வியையும் வில்லையும் காண வந்துள்ளார்கள்!” என்று விச்வாமித்ரர் விடையளித்தார். ஜனகர் தனது பணியாளர்களை அழைத்து சிவ தனுஸ்ஸைக் கொண்டு வருமாறு அறிவுறுத்தினார். அவர்களும் வில்லை எடுத்து வந்தார்கள்.

“உறுவலி யானையை ஒத்த மேனியர்
செறிமயிர்க் கல் எனத் திரண்ட தோளினர்
அறுபதினாயிரர் அளவில் ஆற்றலர்
தறிமடுத்து இடையிடைத் தண்டில்
தாங்கினர்”
– என்று இக்காட்சியைக் கம்பர் பாடுகிறார். யானைபோல் வலிமை மிக்கவர்களும், மலைபோன்ற தோள்களைக் கொண்டவர்களுமான அறுபதாயிரம் வீரர்கள் வில்லை எடுத்து வந்தார்களாம். அந்த அறுபதாயிரம் வீரர்கள் தங்கள் தோள்களிலே பெரிய தண்டைத் தாங்கிக்கொண்டு, அந்தத் தண்டுக்கு மேலே தூண்களை நாட்டி, அந்தத் தூண்களுக்கு மேலே வில்லை வைத்துச் சுமந்துகொண்டு வந்தார்களாம்.

அப்போது மிதிலை மக்கள், “திருமாலைத் தவிர வேறு யாராலும் இந்த வில்லைக் கையால் எடுக்கக்கூட முடியாது!” என்று பேசிக் கொண்டார்கள். வேறு சிலர், “நம் ஜனக மகாராஜா எதற்காக இந்த வில்லைக்கொண்டு வந்து காட்டுகிறார்? ராமனைப் போல் ஒரு மாப்பிள்ளை கிடைக்கும் போது, அவரே வில் இருக்கிறதா என்று கேட்டாலும், இல்லை என்று சொல்லிப் பெண்ணை மணம் முடித்துத் தந்துவிடலாமே!” என்று பேசினார்கள்.

ஜனகரின் குருவான சதானந்தர், “விஸ்வாமித்ர முனிவரே! தட்சனின் வேள்வியைத் தாக்க வந்த சிவபெருமான் இந்த வில்லைக் கையில் ஏந்தியபடி வந்தார். அதைக் கண்டு தேவர்கள் அஞ்சியதால், கோபம் தணிந்த சிவபெருமான் இவ்வில்லை ஜனகரின் குல முன்னோரான தேவராதன் என்ற ராஜாவுக்கு அளித்தார். அதுதான் நம் ஜனக மன்னரிடம் இப்போது வந்துள்ளது! இந்த வில்லை ராமன் எடுத்து நாண் ஏற்றினால், நம் அனைவருக்கும் நலம்!” என்றார்.

விஸ்வாமித்ரர் ராமனை ஒரு பார்வை பார்த்தவாறே, ஹோமத் தீயில் நெய்யை ஊற்றினால் அக்னி பொங்கி எழுவதுபோல் ராமன் எழுந்தான். சிங்கத்தைப்போல் கம்பீரமாகவும், காளையைப் போல் வேகமாகவும், மேரு மலை போல் பெருமையோடும், யானையைப் போல் அழகாகவும் வில்லை நோக்கி நடந்தான் ராமன்.

“ஆடக மால்வரை அன்னது தன்னை
தேடரு மாமணி சீதை எனும் பொன்
சூடக வால்வளை சூட்டிட நீட்டும்
ஏடவிழ் மாலை இது என்ன எடுத்தான்”

– என்று பாடுகிறார் கம்பர். சீதையின் கழுத்தில் அணிவிக்கப்போகும் பூமாலையைத் தூக்குவதாக எண்ணி வில்லை அநாயாசமாகக் கையில் எடுத்து விட்டான் ராமன். “எடுத்தது கண்டனர் இற்றது கேட்டார்” என்றபடி நாணேற்றி வில்லையும் முறித்துவிட்டான்.அறுபதாயிரம் பேர் கஷ்டப்பட்டு சுமந்து வந்த வில்லை எப்படி அநாயாசமாகத் தூக்கி நாண் ஏற்றினான் ராமன் என்று எல்லோரும் வியந்தார்கள். அப்போது சதானந்தர் ஜனகரிடம், “அரசே! வந்திருப்பவர் சாட்சாத் திருமால் என்பதை நிரூபித்துவிட்டார் பார்த்தீர்களா? இந்த மொத்தப் பிரபஞ்சத்தையும் எந்தச் சிரமமும் இல்லாமல் விளையாட்டாகவே சுமந்து கொண்டிருப்பவர் திருமால். உலகையே அநாயாசமாகச் சுமக்கும் அவருக்கு இந்த ஒரு வில்லைத் தாங்கிப் பிடிப்பது அரிதான செயலில்லையே!” என்றார்.

மொத்தப் பிரபஞ்சத்தையும் அநாயாசமாகத் தான் சுமப்பதை உணர்த்தவே திருமால் விண்வெளியில் சிம்சுமாரச் சக்கர வடிவில் இருந்து கொண்டு நட்சத்திர மண்டலத்தை நிலை
நிறுத்திவருகிறார். சிம்சுமார வடிவில் இருந்து உலகைத் தாங்க வல்லவராகத் திகழ்வதால் ‘க்ஷம:’ என்று திருமால் அழைக்கப்படுகிறார். ‘க்ஷம:’ என்றால் வல்லமை மிக்கவர், இங்கே பிரபஞ்சத்தைத் தாங்கும் வல்லமை மிக்கவர் என்று பொருள். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 443-வது திருநாமம்.“க்ஷமாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்குத் திருமால் வல்லமை தந்தருள்வார்.

—————-

444. க்ஷாமாய நமஹ:
(Kshaamaaya namaha)
Matter can neither be created nor be destroyed என்கிற வாக்கியத்தை நம்மில் பலரும் கேட்டிருப்போம். உலகப் படைப்பை வேதம் விளக்கும் விதத்தை அடியொற்றியே இந்த வாக்கியமும் அமைந்திருப்பது கவனிக்கத்தக்கது.ராமானுஜரிடம் ஒரு சீடர், “இறைவன் இவ்வுலகை எங்கிருந்து எதை மூலப்பொருளாகக் கொண்டு படைக்கிறார்?” என்று கேட்டார். அதற்கு ராமானுஜர், “ஜடப்பொருட்கள், ஜீவாத்மாக்கள், இறைவன் ஆகிய மூவகைத் தத்துவங்களும் எப்போதுமே இருந்து வருகிறார்கள். அறிவில்லாத ஜடப்பொருட்களும், அறிவுள்ள ஜீவாத்மாக்களும் இறைவனுக்கு உடலாக இருக்கிறார்கள். ஊழிக் காலத்தில் உலகும் உயிர்களும் சூட்சும நிலையில், அதாவது நுண்ணிய நிலையில் இறைவனோடு ஒன்றி யிருப்பார்கள். படைப்புக் காலத்தில் அவற்றை ஸ்தூல நிலைக்கு இறைவன் மாற்றிப் பெயர் உருவ வேறுபாடு உள்ளவையாக ஆக்குகிறார். இதையே படைப்பு என்று சொல்கிறோம்.

மீண்டும் ஊழிக்காலம் வருகையில் உலகையும் உயிர்களையும் சூட்சும நிலைக்கு மாற்றி விடுவார் இறைவன். படைப்புக் காலம் வருகையில் மீண்டும் ஸ்தூல நிலைக்கு மாற்றி விடுவார். இந்த மாறுதலைத்தான் நாம் படைப்பு அழிப்பு என்றெல்லாம் சொல்கிறோமே ஒழிய, எதையும் புதிதாக இறைவன் உருவாக்குவதுமில்லை, இருப்பதை அழிப்பதுமில்லை!” என்றார்.
“எங்களுக்குப் புரியும்படி சற்றே விளக்க முடியுமா?” என்று மற்ற சீடர்கள் பிரார்த்தித்தார்கள்.

அதற்கு ராமானுஜர், “ஒரு குயவர் பானை செய்கிறார் என்றால், புதிதாக ஒருபொருளை அவர் உருவாக்குகிறார் என்பதை விட இருக்கும் பொருளின் நிலையை மாற்றுகிறார் என்றே சொல்ல வேண்டும். ஏனெனில் களிமண் என்ற நிலையில் இருக்கும் பொருளைப் பானை என்னும் நிலைக்குக் குயவர் மாற்றித் தருகிறார். அதுபோலத்தான் சூட்சுமநிலையில் உள்ள உலகை ஸ்தூல நிலைக்கு இறைவன் மாற்றுவதைப் படைப்பு என்கிறோம்.

பானை அழிந்தால் மொத்தமாக அழிந்து போவதில்லை. பானை என்னும் நிலை மாறித் தூள்களாக ஆகி விடுகிறது. அங்கேயும் நிலைமாற்றம் தான் ஏற்படுகிறது. அவ்வாறே ஊழிக் காலத்திலும் உலகம் அழிந்துவிடுவதில்லை, சூட்சும நிலைக்கு அனைத்தையும் இறைவன் மாற்றிவிடுகிறார்!” என்று விளக்கினார்.“உலகும் உயிர்களும் இறைவனுக்கு உடலாக இருக்கிறது என்று சொல்லும் பட்சத்தில், இவைகளுக்கு ஏற்படும் நிலைமாற்றம் உள்ளிருக்கும் இறைவனைப் பாதிக்குமா?” என்று மற்றொரு சீடர் கேட்டார்.

அதற்கு ராமானுஜர்,
“ஆவிசேர் உயிரின் உள்ளால் யாதுமோர் பற்றிலாத
பாவனை அதனைக் கூடில் அவனையும் கூடலாமே”

என்ற நம்மாழ்வாரின் பாசுரத்தை மேற்கோள் காட்டி, “உடலுக்கு வரும் மூப்பு வியாதி உள்ளிட்ட மாறுதல்கள் எப்படி ஜீவாத்மாவைப் பாதிப்பதில்லையோ, அதுபோலத் தான் பிரபஞ்சத்துக்கு ஏற்படும் மாறுதல்களால் உள்ளிருக்கும் இறைவன் பாதிப்படைவதில்லை. தோகையுடன் கூடிய மயிலை உதாரணமாக எடுத்துக்கொள்ளுங்கள். ஸ்தூல நிலையில் உள்ள பிரபஞ்சத்தோடு கூடிய இறைவன் தோகையை விரித்தாடும் மயிலைப் போன்றவன் என்று கொள்ளலாம். ஊழிக் காலத்தில் சூட்சும நிலையில் உள்ள பிரபஞ்சத்தோடு கூடிய இறைவன் தோகை மூடிய மயிலைப் போன்றவன் என்று கொள்ளலாம். இரண்டு நிலைகளிலும் மயிலுக்கு எந்த மாற்றமும் இல்லை. தோகை தான் விரிந்த நிலையிலோ, அல்லது மூடிய நிலையிலோ உள்ளது. அதுபோல் ஊழிக் காலத்திலும் சரி, படைப்புக் காலத்திலும் சரி, இறைவன் மாறுவதே இல்லை. அவனுக்கு உடலாக இருக்கும் பிரபஞ்சம் மட்டுமே நிலைமாறுகிறது.

படைப்புக் காலத்தில் மொத்த நட்சத்திர மண்டலத்தையும் தாங்கியபடி சிம்சுமாரச் சக் கரம் திகழும். ஊழிக்காலத்தில், சிம்சுமாரச் சக்கரத்தில் உள்ள நான்கு நட்சத்திரங்கள் மட்டுமே அழியாது நிற்கும். சிம்சுமாரச் சக்கரம் தான் திருமால். படைப்புக் காலத்தில் தோகை விரித்த மயில் போல் அவர் தனது திருமேனியில் இருந்து பிரபஞ்சத்தை வெளியிடுவதை உணர்த்தவே படைப்புக் காலத்தில் பல நட்சத்திரங்களோடு சிம்சுமாரச் சக்கரம் விளங்குகிறது. ஊழிக் காலத்தில் தோகையை மூடும் மயில் போல் தனக்குள் பிரபஞ்சத்தை அவர் உள்வாங்கிக் கொள்வதை உணர்த்தவே ஊழிக்காலத்தில் சிம்சுமாரச் சக்கரமும் மெலிந்து நான்கு நட்சத்திரங்களோடு மட்டும் திகழ்கிறது.

இப்படிப் பிரபஞ்சத்தைச் சூட்சும நிலைக்கு மாற்றித் தனக்குள்ளே உள்வாங்கி வைத்துள்ளார் திருமால் என்பதை ஊழிக்காலத்தில் நான்கே நட்சத்திரங்களோடு மெலிந்திருக்கும் சிம்சுமாரச் சக்கரம் நமக்கு உணர்த்துகிறது. ஊழிக்காலத்தில் மெலிந்த வடிவுடைய சிம்சுமாரச் சக்கரமாகத் திருமால் காட்சி அளிப்பதால், அவர் ‘க்ஷாம:’ என்று அழைக்கப்படுகிறார். ‘க்ஷாம:’ என்றால் மெலிந்தவர் – நான்கே நட்சத்திரங்களோடு கூடிய மெலிந்த வடிவில் ஊழிக் காலத்தில் திகழ்பவர் என்று பொருள். அதுவே ஹஸ்ரநாமத்தின் 444-வது திருநாமம்.“க்ஷாமாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு வாழ்வில் தேய்பிறை இல்லாத வளர்பிறை ஓங்கும்படி திருமால் அருள்புரிவார்.

—————————-

445. ஸமீஹநாய நமஹ: (Sameehanaaya namaha)
(திருநாமங்கள் 436 [அநிர்விண்ண:] முதல் 445 [ஸமீஹன:] வரை – திருமாலின் சிம்சுமார வடிவம்)

[விண்வெளியில் உடும்பு போன்ற வடிவில் ஒரு நட்சத்திரக் கூட்டம் உள்ளது. அதற்கு சிம்சுமாரச் சக்கரம் என்று பெயர். இந்த சிம்சுமாரச் சக்கர வடிவில் (galaxy) திருமாலே எழுந்தருளி உள்ளார். திருமாலின் நட்சத்திர மயமான இந்த வடிவின் வால்பகுதியில்தான் துருவ நட்சத்திரம் உள்ளது. இந்த சிம்சுமார வடிவைப் பற்றிய முழு விவரம் விஷ்ணு புராணம் இரண்டாம் அம்சம் ஒன்பதாம் அத்தியாயத்தில் உள்ளது.]குருக்ஷேத்திரப் போர்க்களத்தில் பூஜிக்கத் தக்கவர்களான பீஷ்மர், துரோணர் போன்றவர்களையும், உறவினர்களான கௌரவர்களையும் எதிர்த்துப் போர் புரியத் தயங்கிய அர்ஜுனன், கலக்கம் அடைந்து காண்டீவத்தை நழுவ விட்டுத் தேரிலே அமர்ந்துவிட்டான். அவனைத் தேற்றுவதற்காக பகவத் கீதையை
உபதேசிக்கத் தொடங்கினான் கண்ணபிரான்.

“அர்ஜுனா! இவர்களின் உடல்களைத் தான் நீ அழிக்கப் போகிறாய், ஜீவாத்மாக்களை நீ அழிக்கப்போவதில்லை. ஜீவாத்மாக்களை ஆயுதங்களால் வெட்டமுடியாது, நெருப்பால் எரிக்க முடியாது, காற்றால் உலர்த்த முடியாது, நீரால் நனைக்க முடியாது. பரமாத்மாவாகிய நான் எப்படி எப்போதும் இருப்பேனோ அதுபோல் ஜீவாத்மாக்களும் நித்தியமாக எப்போதும் இருப்பார்கள். ஜீவாத்மாவின் தன்மையை அறிய வேண்டும் என்றால் உனக்கான கடமையைப் பலனில் பற்று வைக்காமல் செய். அவ்வாறு கடமையைச் செய்து கர்மயோகத்தில் ஈடுபட்டால், அது உன்னை ஞானயோகத்தில் கொண்டு போய்ச் சேர்க்கும். ஞானயோகத்தைப் பயின்று ஜீவாத்மாவைத் தியானித்தால் ஆத்ம சாட்சாத்காரத்தை நீ அடைவாய்!” என்று அறிவுறுத்தினான் கண்ணன்.

இதைக் கேட்ட அர்ஜுனன், “கடமையைச் செய்தலாகிய கர்ம யோகத்தில் ஈடுபட வேண்டும் என்றால் நான் மன்னனாகிய எனக்குரிய கடமையாகிய இந்த கோரமான போரைச் செய்ய நேரிடும். அதற்குப் பதிலாக நான் ஞான யோகத்தைப் பின்பற்றி ஆத்மாவைத் தியானிக்கிறேன்!” என்று கண்ணனிடம் சொன்னான்.அதற்குக் கண்ணன், “கர்மயோகம் தான் செய்வதற்கு எளிதானது. ஞானயோகத்தைச் சிலகாலம் பின்பற்றிய பின் நீ நழுவ வாய்ப்புண்டு. ஆனால் பழகிய கர்மயோகத்தில் இருந்து நழுவுவதற்கு வாய்ப்பில்லை.

செயல் செய்தே பழகிய உன் போன்றவர்களால் செயல்களை நிறுத்தி விட்டு ஞானயோகம் பயில்வது மிகவும் கடினம். இயற்கையின் போக்கோடு இணைந்து செயல்புரிவதே நலம். ஜனகர் போன்றோர் எல்லாம் கர்மயோகத்தைப் பின்பற்றியே ஆத்ம சாட்சாத்காரம் பெற்றார்கள். எனவே உன் கடமையாகிய இந்தப் போரைச் செய். பிறரைக் கொல்ல வேண்டும் என்பதற்காக இதை நான் செய்யச் சொல்லவில்லை. அறத்தையும் நாட்டையும் மக்களையும் காக்கும் கடமை மன்னனாகிய உனக்கு உண்டு. அந்தக் கடமையை உணர்ந்து பலனில் பற்று வைக்காமல் போர் புரிக!” என்றான் கண்ணன்.

தனது கூற்றை மேலும் வலியுறுத்துவதற்காக மற்றொரு செய்தியையும் கண்ணன் இங்கே தெரிவித்தான். “ஆதி காலத்தில் இறைவன் (தன்னையே சொல்லிக் கொள்கிறான் கண்ணன்) உலகைப் படைக்கும் போது, வேள்விகளோடு மனிதர்களைப் படைத்தார். மனிதர்களே! வேள்விகளாகிய இந்தக் கடமைகளை நீங்கள் தவறாமல் செய்யுங்கள். இந்த வேள்வியினாலே உலகில் வாழ்வதற்குரிய செழிப்பையும், முக்தி பெறுவதற்குரிய பக்குவத்தையும் நீங்கள் பெறுவீர்கள்!

“ஸஹ யஜ்ஞை: ப்ரஜா: ஸ்ருஷ்ட்வா புரோவாச ப்ரஜாபதி:
அனேன ப்ரஸவிஷ்யத்வம் ஏஷ வோஸ்து இஷ்ட காமதுக்”எனவே உலகைப் படைக்கும்போதே இறைவன் அவரவருக்கென்று சில கடமைகளைத் தந்துள்ளார். அவற்றைத் தவறாமல் ஒவ்வொருவரும் செய்யவேண்டும் என்பதே இறைவனின் ஆணை!  நீயும் உன் கடமையைச் செய்வாயாக!” என்று கூறினான்.

இப்படி ஒவ்வொருவருக்கும் அவரவருக்குரிய கடமைகளைத் தந்து அந்த கடமைகளை நிறைவேற்றும்படி அவர்களைத் தூண்டும் திருமால், ‘ஸமீஹன:’ என்று அழைக்கப்படுகிறார். ‘ஸமீஹன:’ என்றால் அனைவரையும் அவரவர் கடமையில் ஈடுபடுத்துபவர் என்று பொருள். சிம்சுமாரச் சக்கர வடிவில் இருந்தபடி நட்சத்திரங்களும் கிரகங்களும் தங்களுக்கு உரிய முறையில் சுழலும்படி அவைகளையும் நிர்வாகிக்கிறார் திருமால். அதனால் ‘ஸமீஹன:’ என்று அழைக்கப்படுகிறார். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 445-வது திருநாமம். “ஸமீஹனாய நமஹ:”
என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் சிறந்த கடமை வீரர்களாக விளங்கும்படித் திருமால் அருள்புரிவார்.

---

அதற்குத் திருமால், “நாரதா! நீ ஒரு நாள் அந்த விவசாயியின் நடவடிக்கைகளைக் கவனித்து விட்டு வா!” என்று சொன்னார். அவ்வாறே விவசாயியின் நடவடிக்கையை ஒருநாள் முழுவதும் கவனித்தார் நாரதர். காலை, மாலை இரு நேரங்களில் மட்டும் அந்த விவசாயி திருமாலை வணங்குவதைக் கவனித்தார். மற்றைய நேரங்களில் அந்த விவசாயி தனது அன்றாடப் பணிகளைச் செய்துவருவதைப் பார்த்தார் நாரதர்.

திருமாலிடம் வந்து, “ஒருநாள் முழுவதும் அந்த விவசாயியைக் கவனித்துவிட்டேன். காலை எழுந்தவுடனேயும், இரவு உறங்கச் செல்லும் முன்பும் அவர் உன்னை வழிபடுகிறார். மற்ற நேரங்களில் அவர் தனது விவசாயத் தொழிலைத்தான் பார்க்கிறார். மற்றபடி அவர் பெரிய வேள்விகளோ மற்ற வழிபாடுகளோ செய்ததாகத் தெரியவில்லை. அவரைப் போய் உனக்குப் பிடித்தமான பக்தர் என்று எதை வைத்துச் சொன்னாய்?” என்று கேட்டார் நாரதர்.

அதற்குத் திருமால், “நாரதா! நான் உனக்கு ஒரு பரிசோதனை வைக்கிறேன். அதன்பின் நீ அந்த விவசாயியின் பெருமையை உணர்வாய்!” என்று சொல்லிவிட்டு நாரதர் கையில் ஒரு விளக்கைக் கொடுத்தார். “நாரதா! இந்த விளக்கில் இருந்து ஒரு சொட்டு எண்ணெய் கூடக் கீழே வழியாதபடி இந்த விளக்கைக் கையில் ஏந்தியபடி நீ உலகைச் சுற்றி வர வேண்டும்!” என்றார் திருமால்.

“உத்தரவு பகவானே!” என்று சொல்லி விட்டுக் கையில் விளக்கோடு மெதுவாகப் புறப்பட்டார் நாரதர். ஒருதுளி எண்ணெய் கூடக் கீழே சிந்தாமல் அனைத்துலகையும் சுற்றிவிட்டுத் திருமாலிடம் திரும்ப வந்தார். “

இறைவா! காரியத்தைக் கச்சிதமாக முடித்து விட்டேன் பார்த்தாயா?” என்று பெருமிதத்துடன் சொன்னார் நாரதர்.

நாரதரைப் பார்த்துச் சிரித்த திருமால், “நாரதா! விளக்கைக் கையில் ஏந்தியபடி உலகைச் சுற்றும் போது நீ எத்தனை முறை எனது நாராயண நாமத்தைச் சொன்னாய்?” என்று கேட்டார்.

திடுக்கிட்டுப் போனார் நாரதர். “இறைவா! விளக்கில் இருந்து எண்ணெய் வழியக் கூடாது என்று நீ சொன்னதாலே அதிலேயே மொத்தக் கவனத்தையும் செலுத்திவிட்டேன். நாராயண நாம உச்சரிப்பையே இன்று மறந்து விட்டேன்!” என்றார் நாரதர்.

திருமால், “நாரதா! ஆனால் அந்த விவசாயி இத்தனை கடின உழைப்புக்கு மத்தியிலும், எப்போதும் என்னை மனதில் நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறார் தெரியுமா? அவரது விவசாயத் தொழிலை எனக்குச் செய்யக் கூடிய பூஜையாக எண்ணி, அதனால் கிடைக்கும் உலகியல் பலன்களில் நாட்டம் வைக்காமல், எனது மகிழ்ச்சியே பெரிய பலன் என்ற எண்ணத்துடன் தனது கடமையை ஆற்றுகிறார். காலை மாலை என்னை அவர் தியானிப்பது மட்டும் அவர் செய்யும் பூஜையன்று. அவரது கடமையையும் என்னைத் தியானித்தபடி எனக்குச் செய்யும் பூஜையாகத்தான் செய்துவருகிறார்.

அவர் வேள்வி செய்தாரா என்று கேட்டாயே நாரதா! வேள்வியின் வடிவமே நான்தான். அத்தகைய என்னைத்தானே அவர் தினமும் வழிபடுகிறார்? அனைத்து வேள்விகளுக்கும் ஒரே பலன் என்னை மகிழ்விப்பதுதான். எனக்குப் பூஜையாகத்தான் வேள்விகள் யாவும் செய்யப்படுகின்றன. அப்படிப்பட்ட என்னைத் தன் கடமைகளுக்கு மத்தியில் இடைவிடாது தியானித்து, கடமையையே எனக்குச் செய்யும் பூஜையாக எண்ணிச் செய்துவரும் இந்த விவசாயி தினந்தோறும் வேள்வி செய்தவரே ஆவார்.

இவர் தான் எனக்குப் பிரியமான பக்தர்!” என்று விளக்கினார்.

வேள்வியின் வடிவமாகவும், வேள்விக்கான கருவியாகவும், வேள்வியின் பலனாகவும் திருமாலே இருக்கிறார் என்பதையும், திருமாலைத் தியானித்துப் பூஜிக்கும் அடியார்கள் அத்தகைய வேள்வியின் பலனைப் பெறுவார்கள் என்பதையும் இதன்மூலம் அறிகிறோம் அல்லவா?

வேள்வியின் வடிவமாகத் திருமால் இருப்பதால் அவர் ‘யக்ஞ:’ என்று அழைக்கப்படுகிறார்.

அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 446-வது திருநாமம். ‘யக்ஞ:’ என்றால் வேள்வியின் வடிவானவர் என்று பொருள்.

“யக்ஞாய நம:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களைத் திருமால் தனது சிறந்த பக்தர்களாக அங்கீகரித்து அவர்கள் செய்யும் வழிபாடுகளை மகிழ்ச்சியுடன் ஏற்றருள்வார்.

---

447. இஜ்யாய நமஹ: (Ijyaaya namaha)

ஆண்டு தோறும் தை அமாவாசைக்கு மறுநாள் சீர்காழியை அடுத்த திருநாங்கூரில் பதினொரு கருடசேவை வைபவம் நடைபெறுவது வழக்கம். அந்தக் கருட சேவை வைபவத்தைத் தொடர்ந்து மறுநாள் காலை திருநாங்கூருக்கு அருகிலுள்ள அண்ணன் கோவில் எனப்படும் திருவெள்ளக்குளத்தில் கலியன் ஒலிமாலை என்ற வைணவ மாநாடு நடைபெறுவது வழக்கம். இம்மாநாட்டை அண்ணன் கோவில், ஸ்ரீஉ.வே. சடகோப கல்யாணராமன் சுவாமிகள் நடத்தி வருகிறார்.

2015-ம் ஆண்டு நடைபெற்ற அந்தக் கலியன் ஒலிமாலை மாநாட்டில் பேசுவதற்கு அடியேனை அழைத்திருந்தார்கள். திருமங்கை ஆழ்வார் மிகவும் ஈடுபட்ட திவ்ய தேசங்களுள் ஒன்றைப் பற்றிப் பேசுமாறு பெரியோர்கள் அடியேனைப் பணித்தார்கள். பற்பல மகான்கள் அலங்கரித்த அந்தச் சபையில், பொடியனான அடியேன் எங்கள் சொந்த ஊரான நாச்சியார்கோவில் எனப்படும் திருநறையூரில் கோவில் கொண்டுள்ள வஞ்சுளவல்லித் தாயார்-ஸ்ரீநிவாசப் பெருமாளிடம் திருமங்கை ஆழ்வார் கொண்டுள்ள ஈடுபாட்டைப்பற்றி உரையாற்றினேன்.

அதன் ஒரு பகுதியாக, திருமங்கை ஆழ்வார் வைணவராக ஆக விரும்பிய போது, நாச்சியார்கோவில் ஸ்ரீநிவாசப் பெருமாள் தான் ஆசார்ய ஸ்தானத்திலே இருந்து, திருமங்கை ஆழ்வாரின் தோள்களில் சங்க சக்கரப் பொறிகளை ஒற்றி, ஐஞ்சீர்ச் சடங்கைச் செய்து வைத்து திருமங்கை ஆழ்வாரை வைணவராக ஆக்கினார் என்பதைக் குறிப்பிட்டேன்.
இவ்வாறு பெருமாள் தனக்குச் சங்க சக்கரப் பொறிகளை ஒற்றி அருளியமையைத் திருவுள்ளத்தில் கொண்டே திருமங்கை ஆழ்வாரும்,

“வலங்கை ஆழி இடங்கைச் சங்கம் உடையான் ஊர்
நலங்கொள் வாய்மை அந்தணர் வாழும் நறையூரே!”

என்று பாடியுள்ளார் என்பதையும் குறிப்பிட்டேன். அத்தோடு நில்லாமல், இளங்கன்று பயம் அறியாது என்பதற்கேற்ப, திருமங்கை ஆழ்வாரின் தோள்களில் பெருமாள் சங்க சக்கரப் பொறிகளை அருளியமையை வேதமும் கொண்டாடுகிறது என்று சொன்னேன்.

“உத்தர்ஷய மகவன் ஆயுதானி உத் ஸத்த்வானாம் மாமகானாம் மஹாம்ஸி”
– என்ற யஜுர்வேத மந்திரத்தை மேற்கோள் காட்டினேன். அப்ரதிரதம் என்ற யஜுர்வேதப் பகுதியில் வரும் மந்திரம் இது.

“மகவன் – பற்பல மாயங்கள் செய்ய வல்ல நறையூர் நம்பியே!

ஆயுதானி உத்தர்ஷய – திருமங்கை ஆழ்வாரின் தோள்களில் சங்க சக்கரப் பொறிகளை ஒற்றி, அதன்மூலம் அந்த திவ்யாயுதங்களுக்கு மகிழ்ச்சி அளித்தவனே!” என்று கூட இந்த வேத வாக்கியத்துக்குப் பொருள் கொள்ள இடமுள்ளது என்று விண்ணப்பித்தேன்.

திருமங்கை ஆழ்வாரின் தோள்களின் ஸ்பரிசத்தால் பெருமாள் கையிலுள்ள திவ்யாயுதங்கள் மகிழ்ச்சி அடைந்தன என்று இந்த வேத வாக்கியம் குறிப்பிடுவதாக ரசிப்பதற்கு இடமுள்ளது என்றேன்.

ஆனால் பேசிய பின், “பல மகான்கள் நிறைந்த சபையில் வேத மந்திரத்துக்கு நாம் புதிதாக ஏதோ அர்த்தம் சொல்லி விட்டோமே! யாராவது கண்டிப்பார்களோ!” என்ற லேசான அச்சம் மனதில் உண்டானது.

அப்போது சபையில் வீற்றிருந்த திருச்சித்திரகூடம் டாக்டர் ஏவி ஆர் சுவாமிகள் சற்று நேரம் மௌனமாகவே இருந்துவிட்டு, அதன்பின், “உன்னைப் பாராட்ட வார்த்தைகள் தேடிக்கொண்டிருந்தேன். அதனால்தான் எதுவும் பேசவில்லை. உண்மையிலேயே இது மிகவும் பொருத்தமான, ஆழ்ந்த அர்த்தம்!” என்று பாராட்டினார்.

மேலும், “ராமாநுஜர் ஸ்ரீபாஷ்யத்தில் வைச்வானராதிகரணம் என்னும் பகுதியில், வேதங்களில் உள்ள அனைத்து தேவர்களின் பெயர்களுமே உண்மையில் நேரடியாகத் திருமாலைக் குறிப்பதாகக் கருதித் தியானிக்கலாம் என்ற வழியைக் காட்டி உள்ளாரே. அக்னி என்றால் (இலக்கண ரீதியில்) இருளில் முன்னே வழி நடத்திச் செல்பவர் என்று பொருள்.

ஞான ஒளி தந்து அறியாமை இருளைக் கடக்க உதவும் திருமாலையே அக்னி என்று வேதம் சொல்வதாகக் கொள்ளலாமே. இந்திரன் என்றால் அனைத்து உலகங்களுக்கும் தலைவன் என்று பொருள். பொங்கோதம் சூழ்ந்த புவனியும் விண்ணுலகும் ஆளும் திருவரங்கநாதனையே இந்திரன் என்று வேதம் சொல்வதாகக் கொள்ளலாமே. இதுபோல் வாயு, வருணன், பிருகஸ்பதி உள்ளிட்ட எல்லாப் பெயர்களும் திருமாலைக் குறிக்கும் தன்மைகொண்டவை என்று ராமாநுஜரே காட்டியுள்ளார். அந்த வழியை அடியொற்றி நீ பேசி இருக்கிறாய்! பாராட்டுகள்!” என்று வாழ்த்தினார்.

எனவே, இந்திரன், சந்திரன், சூரியன், வாயு என எந்தத் தேவதையின் பெயரைச் சொன்னாலும் அது அவர்களுக்குள்ளே உறையும் திருமாலைக் குறிக்கும். அவர்களைக் குறித்துச் செய்யும் வேள்விகளால் உகப்பவரும் திருமாலே. அந்தந்த தேவதைகளுக்குள் திருமால் இருந்துகொண்டு அந்தந்த வேள்விகளுக்கான பலன்களை அவர்கள் மூலம் திருமாலே அருள்கிறார்.

இப்படி அனைத்துத் தேவதைகளைக் குறித்த வேள்விகளாலும் ஆராதிக்கப்படுபவராகத் திருமால் ‘இஜ்ய:’ என்று அழைக்கப்படுகிறார். ‘

இஜ்ய:’ என்றால் வேள்விகளால் ஆராதிக்கப் படுபவர் என்று பொருள்.

அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 447-வது திருநாமம்.“இஜ்யாய நம:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் செய்யும் அனைத்து வழிபாடுகளையும் திருமால் ஏற்று அருள்புரிவார்.

——————

448. மஹேஜ்யாய நமஹ: (Mahejyaaya namaha)

தேவர்களின் பக்திக்கும் ஆழ்வார்களின் பக்திக்கும் என்ன வித்தியாசம்?
இதற்கான விடையை ஆசுகவி வில்லூர் நிதி சுவாமிகள் தமது
அம்ருத சார்தூலம் என்ற துதியின் ஒரு சுலோகத்தில் வழங்கியுள்ளார்.

“க்ஷீராப்தேரம்ருதம் பபாவிதி பரம் ஜானந்தி மந்தாஸ்ஸுரா:
யத் கிஞ்சித் ததஹோ ததங்க லலித ஸ்வேத த்ரவாணாம் கண
தன்மத்யே பயஸாம்நிதேரபி ததா கும்பகோணே புரே
சேதே மான்யம் இதம் விசித்ரம் அம்ருதம் தத்த்வம் து வித்மோ வயம்”

பாற்கடல் கடையப்பட்ட வரலாற்றை நாம் எல்லோரும் அறிவோம்.

அசுரர்களிடம் தேவர்கள் தோல்வி அடைந்த நிலையில், இழந்த தேவலோக ராஜ்ஜியத்தை மீண்டும் பெற என்ன வழி என்று பாற்கடலில் பள்ளிகொண்டிருந்த திருமாலின் உதவியை நாடினார்கள் தேவர்கள்.

அப்போது திருமால், “நீங்கள் பாற்கடலைக் கடைந்தால் அமுதம் கிடைக்கும். அமுதை உண்டால் நீண்ட ஆயுளும் உடல் வலிமையும் பெறலாம்.

அதன்பின் நீங்கள் எளிதில் அசுரர்களை வீழ்த்த முடியும்!” என்று ஆலோசனை சொன்னார்.

வலிமை இழந்திருந்த தேவர்களுக்கு உதவியாக அசுரர்களையும் பாற்கடலை கடைய அழைக்குமாறு தேவர்களிடம் சொன்னார் திருமால்.

ராஜநீதியின் அடிப்படையில், அமுதம் தருவதாகச் சொல்லி அசுரர்களை அழைத்து விட்டு அதன்பின் அமுதம் தராமல் ஏமாற்றி விடலாம் என்ற ஆலோசனையைத் திருமால் வழங்கினார்.

அவ்வாறே மந்தர மலையை மத்தாக்கி, வாசுகியை நாணாக்கித் தேவர்களும் அசுரர்களும் திருப்பாற்கடலைக் கடையத் தொடங்கினார்கள்.

மந்தர மலை கடலில் மூழ்காமல் காக்கத் திருமாலே ஆமை வடிவில் கூர்மாவதாரம் எடுத்தார்.

தொடர்ந்து பாற்கடலைக் கடைந்த போது ஐராவதம் யானை, உச்சைசிரவஸ் குதிரை, பாரிஜாத மரம், ஆலகால விஷம் போன்ற பலவும் அதினின்று தோன்றின.

அமுதில் வரும் பெண்ணமுதான மகாலட்சுமி தோன்றித் திருமாலை மணந்தது தனி வரலாறு.

திருமால் தன்வந்தரி வடிவம் பூண்டு கையில் அமுதக் கலசத்துடன் பாற்கடலிலிருந்து உதித்தார்.

அமுதம் கிடைக்கப் போவதை எண்ணித் தேவர்கள் பேருவகை கொண்டார்கள்.

ஆனால் தங்களுக்கும் அமுதில் பங்கு வேண்டும் என்று அசுரர்கள் வரிசை கட்டி வந்து நின்றார்கள்.

அப்போது தான் திருமால் மோகினி அவதாரம் எடுத்து, அசுரர்களை மயக்கித் தேவர்களுக்கு அமுதம் கிடைக்கும்படிச் செய்துவிட்டார்.

அமுதை உண்டதால் வலிமை பெற்ற தேவர்கள் அடுத்து நடந்த போரில் அசுரர்களை வீழ்த்தினார்கள்.

அமுதைச் சுவைத்த தேவர்கள், தேவ லோக ராஜ்ஜியத்தை அனுபவிக்கத் தொடங்கிய தேவர்கள், தங்களது வெற்றிக்குக் காரணமான திருமாலை மறந்து விட்டார்கள்.

அற்ப இன்பம் துய்ப்பதிலேயே காலம் கழிக்கத் தொடங்கி விட்டார்கள்.

“இந்தத் தேவர்கள் பாற்கடலில் இருந்து அமுதம் வந்தது என்பதையே அறிவார்கள்.

ஆனால் அந்தப் பாற்கடலுக்கு அமுதம் எப்படி வந்தது? அதை நான் சொல்கிறேன்!” என்று இந்த சுலோகத்தில் கூறுகிறார் வில்லூர் சுவாமிகள்.

பாற்கடலுக்கு எப்படி அமுதம் வந்ததென்றால், பாற்கடலிலும் கும்பகோணத்திலும் ஆதிசேஷன் மீது பள்ளிகொண்டிருக்கிறாரே திருமால்!

அவரது திருமேனிக்கு வியர்த்தால் அந்த வியர்வைத் துளிகள் எங்கே சிந்தும்? பாற்கடலில்தான் சிந்தும்.

பாற்கடலில் சிந்திய திருமாலின் வியர்வைத் துளிகள் எல்லாம் ஒன்று கூடி அமுதமாக உருவாயின.

திருமாலின் வியர்வையே அமுதமாக உருவாகிறது என்றால் திருமால் எவ்வளவு இனியவராக இருப்பார்? அதனால்தான் அவர் ஆராவமுதம் என்று அழைக்கப்படுகிறார். அமுதம், ராஜ்ஜியம் உள்ளிட்ட பலன்களை விரும்பும் தேவர்களைப் போன்றோர், அதை மட்டும் பெற்றுக்கொண்டு திருமாலை மறந்து விடுகிறார்கள்.

ஆனால் ஆழ்வார்களைப் போன்ற மிக உயர்ந்த பக்தர்களோ, அமுதத்துக்கும் காரணமான ஆராவமுதம் திருமாலே என உணர்ந்திருக்கிறார்கள்.

அதனால் அவர்கள் மற்ற விஷயங்களில் கண் வையாது திருமாலையே இடைவிடாது வழிபட்டு வருகிறார்கள்.

அந்தத் திருமாலின் திருவடிகளுக்குத் தொண்டு செய்வதாகிய முக்தியையே பெரும் பேறாகக் கருதுகிறார்கள்.

இவ்வாறு வேறு பலனில் கண்வையாது இறைவனையே விரும்பும் மிக உயர்ந்த பக்திக்கு ‘மஹா இஜ்ய:’ என்று பெயர்.

இஜ்ய என்றால் வழிபாடு.

மஹா என்றால் மிக உயர்ந்த.

‘மஹேஜ்ய:’ (மஹா+இஜ்ய: = மஹேஜ்ய:) என்றால் மிக உயர்ந்த வழிபாட்டுக்கு இலக்காக இருப்பவர் என்று பொருள்.

உலகியல் பலனில் நாட்டம் வைக்காத ஆழ்வார்கள் போன்றவர்களின் உயர்ந்த பக்திக்கு இலக்காகத் திருமால் இருப்பதால், அவர் ‘மஹேஜ்ய:’ என்று அழைக்கப்படுகிறார்.

அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 448-வது திருநாமம்.

“மஹேஜ்யாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் பக்தியில் விரைந்து முன்னேறும்படி திருமால் அருள்புரிவார்.

——————-

449. க்ரதவே நமஹ (Krathavey namaha)

(திருநாமங்கள் 446 [யக்ஞ:] முதல் 463 [ஜிதக்ரோத:] வரை –

வேதச் சடங்குகளால் போற்றப்படுபவர் திருமால்)ராகவேந்திர சுவாமிகள் கும்பகோணத்துக்கு விஜயம் செய்த சமயம். தஞ்சை மாவட்டம் முழுவதுமே பஞ்சத்தால் பாதிக்கப்பட்டிருந்தது. மழை சரியாகப் பெய்யாததால் விவசாயம் மிகவும் பாதிக்கப்பட்டிருந்தது. சுமார் பன்னிரண்டு ஆண்டுகளாக மழை பொழியாமல் பஞ்சம் நிலவி வருவதாக மக்கள் ராகவேந்திர சுவாமிகளிடம் தெரிவித்தார்கள்.

அப்போது ஆண்டுவந்த தஞ்சை மன்னர், ராகவேந்திர சுவாமிகளின் பெருமைகளைக் கேள்விப்பட்டு அவரை வந்து அடி பணிந்தார். “சுவாமி! சோழநாடு சோறுடைத்து என்பதற்கேற்ப, விவசாயத்தில் செழித்த இந்தத் தஞ்சைப் பகுதி இப்போது மழை பெய்யாததால் பஞ்சத்தில் தவித்து வருகிறது. தாங்கள்தான் இந்தப் பஞ்சம் நீங்குவதற்கு அருள்புரிய வேண்டும்!” என்று வேண்டினார் மன்னர்.அந்தப் பகுதி மக்களின் நடவடிக்கைகளைக் கவனித்த ராகவேந்திர சுவாமிகள், “மன்னனே! மனிதர்கள் ஐந்து வித வேள்விகளை அன்றாடம் தவறாமல் செய்து வரவேண்டும்.

அவற்றுக்குப் பஞ்ச மகா யக்ஞங்கள் என்று பெயர். அவை,

1) பிரம்ம யக்ஞம் – தினமும் வேதத்தில் இருந்து ஒரு பகுதியை ஓதுதல்.
2) தேவ யக்ஞம் – அக்னி ஹோத்ரம், ஔபாசனம் உள்ளிட்ட வைதிக கர்மாக்களால் தேவர்களை ஆராதித்தல்.
3) பித்ரு யக்ஞம் – முன்னோர்களுக்குச் செலுத்த வேண்டிய நீர்க்கடன் உள்ளிட்டவற்றை முறையாகச் செய்தல்.
4) மநுஷ்ய யக்ஞம் – வீடு தேடி வரும் விருந்தினருக்கும், ஏழையருக்கும் உணவு அளித்தல்.
5) பூத யக்ஞம் – மற்ற பிராணிகளுக்கு உணவு அளித்தல்

இந்த ஐந்து வித வேள்விகளாலும், வேதியர்கள் செய்யும் அக்னி ஹோத்ரம் ஔபாசனம் போன்ற வைதிகச் செயல்களாலும் ஆராதிக்கப் படுபவர் திருமால். இவற்றைச் சரியான முறையில் அனுஷ்டித்துத் திருமாலை மகிழ்வித்தால் மழை பொழியும், விளைச்சல் அதிகரிக்கும், செழுமை நிலைக்கும். இந்தக் கடமைகளைச் சரியாகச் செய்யாமல் போவதால்தான் பஞ்சம் போன்ற இயற்கைச் சீற்றங்கள் ஏற்படுகின்றன!” என்று சொன்னார்.

பின் மன்னரைப் பார்த்து, “இங்கே உடனடியாக “காரீரேஷ்டி’’ என்னும் வேள்வியை இருபத்தொரு நாட்கள் நடத்துங்கள். மழை பொழியும்!” என்று சொல்லி அருளினார் ராகவேந்திர சுவாமிகள். மன்னரும் அவ்வாறே வேள்விக்கான ஏற்பாடுகளைச் செய்தார். புரோகிதர்கள் மூலம் காரீரேஷ்டி வேள்வியை நடத்தி, அதனால் திருமாலை ஆராதித்து மகிழ்வித்தார் ராகவேந்திர சுவாமிகள். திருமாலின் திருவுள்ளம் மகிழ்ந்தவாறே சோழ நாட்டில் நல்ல மழை பொழிந்தது, பன்னிரண்டு ஆண்டுகாலப் பஞ்சம் நீங்கியது.

ராகவேந்திர சுவாமிகளின் பிரபாவத்தைக் கண்டு வியந்த தஞ்சை மன்னர், அவருக்கு ஒரு தங்கச் சங்கிலியைப் பரிசாக அளித்தார். தனக்கென்று எதையும் வைத்துக்கொள்ளாது, அனைத்தையும் திருமாலுக்கென்றே அர்ப் பணிப்பவரான ராகவேந்திர சுவாமிகள், அந்தத் தங்கச் சங்கிலியையும் வேள்வித் தீயில் திருமாலுக்கு அர்ப்பணித்தார். தான் கொடுத்த தங்கச் சங்கிலியைத் தீயில் இடுவதைக் கண்டு மன்னர் கோபம்கொண்டார்.

மன்னரின் முக பாவனையைக் கவனித்த ராகவேந்திர சுவாமிகள், முழு மனமில்லாமல் கொடுத்தவனின் பொருளை இறைவனுக்கு அர்ப்பணிக்கலாகாது எனக் கருதி, தம் கையை அக்னியில் விட்டு அந்தச் சங்கிலியை வெளியே எடுத்து மன்னரிடமே கொடுத்துவிட்டார். ராகவேந்திர சுவாமிகளின் கையிலோ, தங்க நகையிலோ அக்னி பட்டதற்கான எந்தச் சுவடுமே தெரியவில்லை. இதைக் கண்டு வியந்துபோன தஞ்சை மன்னர், ராகவேந்திரரின் பக்தரானார் என்பது வரலாறு. இதன்மூலம் நாம் அறிவது என்னவென்றால்;

தென்புலத்தார் தெய்வம் விருந்தொக்கல் தானென்றாங்கு ஐம்புலத்தாறு ஓம்பல் தலை – என்று வள்ளுவர் பாடியபடி, பிரம்ம யக்ஞம், தேவ யக்ஞம், பித்ரு யக்ஞம், மனுஷ்ய யக்ஞம், பூத யக்ஞம் ஆகிய ஐந்து வித வேள்விகளாலும் ஆராதிக்கப்படுபவர் திருமால். இவற்றால் ஆராதித்தால் திருமாலின் மனம் உவப்படைகிறது. இத்தகைய ஐம்பெரும் வேள்விகளுக்கு `க்ரதுக்கள்’ என்று பெயர். க்ரதுக்களால் ஆராதிக்கப்படுவதால் ‘க்ரது:’ என்று திருமால் அழைக்கப்படுகிறார். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 449-வது திருநாமம்.

“க்ரதவே நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு, வாழ்வில் எந்நாளும் செழிப்பு நிலைக்கும்படித் திருமால் அருள்புரிவார்.

——————————————
453. நிவ்ருத்தாத்மனே நமஹ (Nivrutthaathmaney namaha)

(குறிப்பு: சில பாடங்களில் இந்தத் திருநாமம் ‘விமுக்தாத்மா’ என்று வழங்கப்பட்டுள்ளது. ஆனால் பராசர பட்டரின் அதிகாரப் பூர்வமான விளக்கவுரையில் ‘நிவ்ருத்தாத்மா’ என்றே இத்திருநாமம் எடுத்தாளப்பட்டுள்ளது. அதையே நாமும் பின்பற்றுகிறோம்.)“என்ன யோசனையில் இருக்கிறீர்கள்?” என்று வைகுண்டத்தில் சிந்தனையில் ஆழ்ந்திருந்த திருமாலிடம் திருமகள் கேட்டாள். அதற்குத் திருமால், “உலகிலுள்ள மக்கள் எல்லோரும் உய்வடைய நாராயண நாமத்தை உள்ளடக்கிய `அஷ்டாக்ஷரம்’ என்னும் எட்டெழுத்து மந்திரத்தை உபதேசிக்க விழைகிறேன்!” என்றார். “விரைவில் அதைச் செய்ய வேண்டியது தானே!” என்று கேட்டாள் திருமகள். “தேவி! இம்மந்திரத்தை உபதேசிக்கும் குருவுக்கும், உபதேசம் பெறும் சீடனுக்கும் அனைத்து நற்பண்புகளும் நிறைந்திருக்க வேண்டும். அவர்கள் மூலமாக குரு சிஷ்ய பரம்பரையில் இம்மந்திரம் உலகில் பரவ வேண்டும். அத்தகைய குருவும் சிஷ்யனும் கிடைப்பார்களா என்று தான் தேடிக்கொண்டிருக்கிறேன்!” என்றார் திருமால்.

“குருவுக்கு என்னென்ன லட்சணங்கள் வேண்டும்?” என்று கேட்டாள் திருமகள். அதற்குத் திருமால், “முன்னோர்கள் காட்டிய நன்னெறியில் நிலை பெற்றவராகவும், சந்தேகம் இல்லாத தெளிவான ஞானம் பெற்றவராகவும், களங்கம் அற்றவராகவும், வேத வேதாந்தங்களில் ஆழங்கால்பட்டவராகவும், அசைக்க முடியாத பக்தி கொண்டவராகவும், சத்துவ குணம் நிறைந்தவராகவும், சத்தியத்தையே பேசுபவராகவும், தான் உபதேசம் செய்வதை வாழ்வில் பின்பற்றுபவராகவும், பொறாமை டம்பம் போன்ற தீய குணங்கள் அற்றவராகவும், மனதையும் புலன்களையும் வென்றவராகவும், சீடர்களுக்கு அனைத்து வித நன்மைகளையும் செய்ய வல்லவராகவும், கருணை மிக்கவராகவும், சீடர்கள் தவறு செய்கையில் சுட்டிக் காட்டித் திருத்துபவராகவும் இருப்பவரே நல்ல குரு ஆவார்!” என்றார்.

இதைக் கேட்ட திருமகள், “சுவாமி! இத்தனை லட்சணங்கள் பொருந்திய ஒரு குருவைத் தேடுவதை விட, அனைத்து மங்கல குணங்களுக்கும் இருப்பிடமான நீங்களே பூமியில் ஒரு குருவாக அவதாரம் செய்துவிடுங்கள்!” என்று ஆலோசனை சொன்னாள். அதன்பின், சீடன் எப்படி இருக்க வேண்டும் என்று திருமகள் கேட்க, “குருவுக்கு அனைத்துவிதப் பணிவிடைகளும் செய்பவனாகவும், நல்லொழுக்கம் மிக்கவனாகவும், ஞானம் பெறுவதில் ஆர்வம் கொண்டவனாகவும், அகந்தையற்றவனாகவும், குருவுக்கு அடங்கி நடப்பவனாகவும், பணிவோடு பேசுபவனாகவும், மனவடக்கமும் புலனடக்கமும் கொண்டவனாகவும், பொறாமை அற்றவனாகவும், குருவிடம் முழுமையாகத் தன்னை அர்ப்பணித்தவனாகவும், குருவிடம் நன்றி விஸ்வாசம் கொண்டவனாகவும் இருக்க வேண்டும்!” என்றார், திருமால்.

அதற்குத் திருமகள், “நல்ல குருகூட கிடைத்துவிடுவார். இத்தகைய குணங்கள் நிறைந்த சீடன் கிடைப்பது இன்னும் கடினம். உலக நன்மைக்காக நீங்கள் குருவாக அவதரிப்பதோடு நில்லாமல், சீடனாகவும் நீங்களே அவதாரம் செய்துவிடுங்கள்!” என்றாள். அதன்படி, பத்ரிநாத்தில் நாராயணன் என்னும் குருவாகவும், நரன் என்னும் சீடனாகவும் திருமாலே அவதாரம் செய்தார். நாராயண ரிஷி நரனுக்கு, எட்டெழுத்து மந்திரத்தை உபதேசம் செய்ய, அதன்பின் அம்மந்திரம் சிஷ்ய பரம்பரையில் பரவியது.

அந்த நர நாராயணர்களின் தவத்தைக் கலைக்க முற்பட்ட இந்திரன், தேவலோகத்தில் இருந்து பல தேவமாதுகளை அனுப்பி நடனம் ஆட வைத்தான். ஆனால் நாராயண ரிஷி அதற்கெல்லாம் கலங்காமல், தனது தொடையில் ஒரு பூவை வைத்தார். அந்தப் பூவில் இருந்து ஊர்வசி என்னும் பூவை வந்தாள். அவளது அழகைப் பார்த்து வெட்கப்பட்டு தேவமாதுகள் தேவலோகத்துக்கே ஓடி விட்டார்கள். அதன்பின் ஊர்வசி தேவலோகத்தில் நடனமாதாக ஆனாள் என்பதை நாம் அறிவோம்.

இப்படி உலகியல் ஆசைகளை வென்ற நாராயணன் என்னும் குருவாகவும், நரன் என்னும் சீடனாகவும் அவதாரம் செய்து, சரணாகதி செய்வோருக்கு அவசியம் அறியத் தக்கதான எட்டெழுத்து மந்திரத்தைப் பிரச்சாரம் செய்தார் திருமால். அந்த நர நாராயண அவதாரத்தில் தான், உலகியல் ஆசைகள் நீங்கிய மனம் படைத்தவர் என்பதைத் திருமால் உணர்த்தியதாலே, அவர் ‘நிவ்ருத்தாத்மா’ என்று அழைக்கப்படுகிறார். ஆத்மா என்பது இங்கே மனதைக் குறிக்கிறது. நிவ்ருத்த என்றால் நீங்கப்பெற்ற. ‘நிவ்ருத்தாத்மா’ என்றால் உலகியல் ஆசைகள் நீங்கப் பெற்ற மனதை உடையவர். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 453-வது திருநாமம்.“நிவ்ருத்தாத்மனே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் மனங்களில் தாழ்ந்த ஆசைகள் ஏற்படாதபடித் திருமால் காத்தருள்வார்.

—————–

———————–

457 (B) ஸுமுகாய நமஹ: (Sumukhaaya namaha)

(திருநாமங்கள் 457[ஸுமுக:] முதல் 470 [நைககர்மக்ருத்] வரை – தேவர்களுக்கு அமுதம் தந்த வரலாறு)[குறிப்பு: 456-வது திருநாமம் [ஸுவ்ரத:] முதல் 463-வது திருநாமம் [ஜிதக்ரோத:] வரை உள்ள 8 திருநாமங்கள் நர-நாராயண அவதாரங்களைக் குறிப்பதாக ஏற்கனவே ஸ்ரீபராசர பட்டர் விளக்கவுரை வழங்கினார். இனி, அவரே தமது விளக்கவுரையில், 457-வது திருநாமம் [ஸுமுக:] முதல் 463-வது திருநாமம் [ஜிதக்ரோத:] வரை உள்ள 7 திருநாமங்கள், தேவர்களுக்குத் திருமால் அமுதம் தந்த வரலாற்றையும் குறிப்பிடும் வகையிலும் அமைந்துள்ளன என்று காட்டி, அதைத் தொடர்ந்து 464-வது திருநாமம் [வீரபாஹு:] முதல் 470-வது திருநாமம் [நைககர்மக்ருத்] வரை உள்ள அடுத்த 7 திருநாமங்களும் கூட அதே அமுதம் கடைந்த வரலாற்றைச் சொல்வதாக விளக்கவுரை வழங்கியுள்ளார். ஆகவே, 457 முதல் 463 வரை உள்ள திருநாமங்கள் நர நாராயண அவதாரங்களையும் குறிக்கும், அமுதம் கடைந்த வரலாற்றையும் குறிக்கும்.]

துர்வாசரின் சாபத்தால் தேவர்கள் தங்கள் செல்வத்தையும், வலிமையையும் இழந்து நின்ற நிலையிலே, தேவர்கள் அனைவரும் திருமாலின் உதவியை நாடினார்கள். அசுரர்களோடு கூட்டணி சேர்ந்து திருப்பாற்கடலைக் கடையும் படி தேவர்களுக்கு அறிவுரை சொன்னார் திருமால். அதன்படி திருப்பாற்கடல் கடையப்பட்ட போது, முதலில் ஆலகால விஷம் வந்தது. அதன் வீரியத்தைக் கண்டு தேவர்கள் அஞ்சிய வேளையில், பரமசிவனின் உதவியை நாடும்படி அவர்களை அறிவுறுத்தினார் திருமால். தேவர்கள் பிரார்த்னைக்கு இணங்கி விஷத்தைக் குடித்துத் தேவர்களைக் காத்தார் சிவபெருமான்.

அதன்பின் பாற்கடல் மீண்டும் கடையப்பட்ட போது, காமதேனு வந்தது. தங்களது அக்னிஹோத்ரத்துக்காக ரிஷிகள் அந்தக் காமதேனுவைப் பெற்றுக் கொண்டார்கள். அதைத் தொடர்ந்து, `உச்சைசிரவஸ்’ என்ற குதிரை, ஐராவதம் என்ற யானை, கௌஸ்துப மணி பாரிஜாத மரம், அப்ஸரஸ் பெண்கள் போன்ற பலரும் திருப்பாற்கடலில் இருந்து தோன்றினார்கள். அமுதில் வரும் பெண்ணமுதாகத் தோன்றிய மகாலட்சுமி, திருமாலையே தனக்குக் கணவனாகத் தேர்ந்தெடுத்து மணம்புரிந்து, அவரது திருமார்பிலே ஏறி அமர்ந்து கொண்டாள். மேலும், தேவ – அசுரர்கள் பாற்கடலைக் கடைந்தவாறே, ஓர் அதிசய புருஷன் பாற்கடலில் இருந்து தோன்றினார். அவர்தான் திருமாலின் அவதாரமான தன்வந்தரி. ஸ்ரீமத் பாகவத புராணத்தில் தன்வந்தரியின் தோற்றத்தை சுக ப்ரம்மம் 8ஆம் ஸ்கந்தம் 8ஆம் அத்யாயத்தில் வர்ணிக்கிறார்.

*தீர்க்க பீவர தோர்தண்ட: – நீண்ட பருமனான திருத்தோள்கள்
*கம்புக்ரீவ:- சங்கு போன்ற கழுத்து
*அருணேக்ஷண:- தாமரை போல் சிவந்த திருக்கண்கள்
*ச்யாமள: – கருநீல வண்ணத் திருமேனி
*தருண: – இளைஞனின் தோற்றம்
*ஸ்ரக்வீ: – கழுத்திலே அழகிய மாலைகள்
*ஸர்வாபரணபூஷித: – திருமேனியில் அனைத்து வித ஆபரணங்கள்
*பீதவாஸா: – இடுப்பில் பீதாம்பரம் என்னும் மஞ்சள் பட்டாடை
*மஹோரஸ்க: – அகன்ற திருமார்பு
*ஸும்ருஷ்ட மணிகுண்டல: – காதுகளில் தூயரத்தினங்கள் பதித்த குண்டலங்கள்
*ஸ்நிக்த குஞ்சித கேசாந்த: – வழவழப்பான சுருட்டையான கேசம்
*ஸுபக:- பேரழகன்
*ஸிம்ஹவிக்ரம: – சிங்கம் போல் கம்பீரமான நடை

இத்தகைய தோற்றம் கொண்ட அந்தத் தன்வந்தரி பகவான் தனது திருக்கையில் அமுதக் கலசத்தை ஏந்திக் கொண்டு வந்தார். அந்த தேவாமுதத்தைத்தான், எடுத்து தேவர்களுக்குத் திருமால் வழங்கினார். கையில் கொண்டு வந்த அமுதம் எவ்வளவு இனிமையானதோ, அதை விட அந்த அமுதைக் கொண்டு வந்த தன்வந்தரியின் முகம் மிகவும் இனிமையாக இருந்ததாம்.

“ஆனந்தாம்ருத ஸம்பூர்ண வதனேன இந்துகாந்தினா கலசாக்ருதி ரூபேண கரஸ்தேன விராஜிதம்”

அமுதைப் பொழியும் நிலவை விட அழகிய, ஆனந்தம் தரவல்ல முகத்தோடு விளங்கிக் கையில் உள்ள அமுதைத் தன் முக அழகாகிய அமுதால் வென்றவராக தன்வந்தரி பகவான் விளங்கினார். அவர்தான், ஆயுர்வேத சாஸ்திரத்தை உலகுக்கு அளித்தவர். ‘வைத்யோ நாராயணோ ஹரி:’ என்றும் ‘மருத்துவனாய் நின்ற மாமணிவண்ணன்’ என்றும் போற்றப்படுபவர் அவரே. மருத்துவர்களால் வணங்கப்பட வேண்டிய திருமாலின் வடிவமாக தன்வந்தரி திகழ்கிறார். இப்படி அழகிய முகத்தோடு தன்வந்தரியாகத் தோன்றியதால், திருமால் ‘ஸுமுக:’ அழகிய முகம் படைத்தவர் என்று அழைக்கப்படுகிறார். அதுவே சஹஸ்ரநாமத்தின் 457வது திருநாமம்.

“ஸுமுகாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு வாழ்நாளில், எந்நாளும் இனியநாளாக அமையும்படி திருமால் அருள்புரிவார்.

—————–

458 (B) ஸூக்ஷ்மாய நமஹ: (Sookshmaaya namaha)

ஒருமுறை திருமாலைத் தரிசிப்பதற்காகக் காரிய வைகுண்ட லோகத்துக்கு நாரதர் சென்றார். நாரதரைப் பார்த்தவாறே, மகாலட்சுமி தனது அறைக்குள்ளே சென்று விட்டாள். இதைக் கண்ட நாரதர், திருமாலிடம், “இறைவா! அடியேன் புலன்களை எல்லாம் வென்றவன். எந்தவித தாழ்ந்த ஆசைகளும் இல்லாதவன்! அப்படியிருக்க என்னைக் கண்டு ஏன் அன்னை விலகி நிற்கவேண்டும்?” என்று கேட்டார்.

அதற்குத் திருமால், “நாரதா! உலகியல் ஆசைகளை வெல்வது மிகவும் உயர்ந்த விஷயமே. ஆனால், உலகியல் ஆசைகளை வென்றவன் என்று கர்வம் கொள்வது தவறாயிற்றே. ஆசையை வென்றவன் என்று கர்வத்தோடு சொல்லிக் கொள்ளும் உன்னை, எனது ஆச்சரிய சக்தியாகிய மாயையால் நான் எப்போது வேண்டுமானாலும் மயக்க முடியும்!” என்றார். “அதெல்லாம் நான் மயங்க மாட்டேன்!” என்று கர்வத்துடன் சொன்னார் நாரதர். “அப்படியா? என்னுடன் வா!” என்று சொன்ன திருமால், நாரதரைத் தன்னோடு கருட வாகனத்தில் அமர்த்தி நர்மதா நதிக்கரைக்கு அழைத்துச் சென்றார். “நாரதா! நீ போய் நர்மதையில் நீராடிவிட்டு வா!” என்றார் திருமால். நாரதரும் நீராடிவிட்டு வெளியே வந்தார்.

வந்து பார்த்தால், நதிக்கரையில் திருமாலையோ கருடனையோ காணவில்லை. நாரதர் தன் நினைவையே மறந்தவர் போல் தெரிந்தார். மேலும், தண்ணீரில் அவரது முகத்தின் பிரதிபலிப்பைப் பார்த்த போது, அது பெண் உருவமாகத் தெரிந்தது. நாராயணனின் மாயையால் இப்போது நாரதர் பெண்ணாக மாறிவிட்டார். தான் நாரதர் என்பதையும் மறந்து விட்டார்.ஏதும் செய்வதறியாமல் நதிக்கரையில் அவர் நின்றிருக்க, அப்பகுதியை ஆட்சி செய்த மன்னன் தற்செயலாக அங்கே வந்தான். பெண்நாரதரின் வடிவில் மயங்கிய அவன், அவளைத் திருமணம் செய்து கொண்டான். தான்யார் என்ற புரிதலே இல்லாமல் மகாராணியாக வாழ்ந்து வந்தாள் பெண்நாரதர். அவளுக்குப் பன்னிரண்டு மகன்கள் பிறந்தனர். மன்னனும் பெண்நாரதரும் அப்பன்னிரண்டு குழந்தைகளையும் வளர்த்து ஆளாக்கித் திருமணமும் செய்து வைத்தார்கள். இந்நிலையில், அடுத்த நாட்டு அரசன் இவர்களின் நாட்டை எதிர்த்துப் போர் புரிய வந்தான். இவர்களின் பன்னிரண்டு மகன்களும் போர் புரியச் சென்று போர்க்களத்தில் மாண்டு போனார்கள்.

புத்திர சோகத்தால் மன்னனும் பெண்நாரதரும் கதறி அழுது கொண்டிருந்த வேளையில், ஒரு முனிவர் அங்கே வந்தார். இருவரையும் நர்மதா நதிக்கரைக்கு அவர் அழைத்துச் சென்றார். பெண்நாரதரைப் பார்த்து, “நீ நதியில் இறங்கி நீராடு!” என்றார். நீராடி விட்டு மேலே எழுந்தவாறே, பழைய தோற்றமும் பழைய நினைவும் நாரதருக்குத் திரும்பியது. நாரதரை வியப்புடன் பார்த்த மன்னனிடம் முனிவர், “மன்னா! நீ உன் மனைவியை எந்த இடத்தில் பார்த்தாயோ அதே இடத்தில் இப்போது பிரிகிறாய். நீ பலப்பல பிறவிகள் எடுத்து விட்டாய். அதில், எத்தனையோ மனைவிகளும் மகன்-மகள்களும் உனக்கு இருந்திருக்கிறார்கள். அவர்கள் ஒவ்வொருவருக்காகவும் நீ வேதனைப் படப்போகிறாயா? நீ இறைவனைக் குறித்துத் தவம் புரிந்து நற்கதி அடைவாயாக!” என்று சொல்லி அவனை அனுப்பி வைத்தார் முனிவர்.

கரை சேர்ந்த நாரதருக்கு முனிவர் திருமாலாக காட்சி அளித்தார். “நாரதா! என் மாயை உன்னை எப்படி மயக்கும் என்பதை உணர்த்தவே உன்னைப் பெண்ணாக்கி இத்தகைய ஒரு லீலையைச் செய்தேன். புலன்களை வென்றால் மட்டும் போதாது. நான் வென்றேன் என்ற கர்வத்தை விடுத்து, இறைவன் அருளால் புலன்கள் வசப்பட்டன என்று சொல்லும் பணிவும் வர வேண்டும். இதை உனக்கு உணர்த்தவே நானும் திருமகளும் சேர்ந்த இந்த லீலையைச் செய்தோம். நீயும் மயங்கி விட்டாய்!” என்றார் திருமால்.

அப்போது நாரதர், “இறைவா நான் என்ற கர்வம் கொள்வதும் அசுரத் தன்மைகளுள் ஒன்று. அசுரத் தன்மை கொண்டவர்கள் உன் மாயையில் சிக்கிக் கொள்கிறார்கள். அவர்களால் உன்னை அறிய முடியாது. என் மனதில் அசுரத் தன்மை எழுந்ததால், அடியேனும் உன்னை மறந்தேன், என்னையும் மறந்தேன்!  மன்னித்தருள்க!” என்று வேண்டினார்.திருமாலும் மன்னித்து அருள்புரிந்தார். பாற்கடல் கடைந்த போதும், அசுரர்களுக்குத் தன் திட்டம் தெரியாதபடி, அவர்களை மயக்கி நல்லவர்களான தேவர்களுக்கு அமுதம் கிட்டும்படிச் செய்தார் அல்லவா திருமால்? அதனால்தான் அவர் ‘ஸூக்ஷ்ம:’ என்று அழைக்கப் படுகிறார். ‘ஸூக்ஷ்ம:’ என்றால் இவ்விடத்தில் அறிய முடியாதவர் என்று பொருள். அசுரர்களால் அறிய முடியாத சிந்தனை கொண்டதால் அமுதம் தந்த திருமால் ‘ஸூக்ஷ்ம:’ எனப்படுகிறார். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 458வது திருநாமம்.

“ஸூக்ஷ்மாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வந்தால், கர்வம் போன்ற தீய குணங்களுக்கு நாம் வசப்படாமல் இருக்க திருமால் அருள்புரிவார்.

————–

459 ஸுகோஷாய நமஹ: (Sughoshaaya namaha)

வைகுண்டத்தில் திருமாலுக்கு அணுக்கத் தொண்டர்களாக இருந்து கைங்கரியம் செய்யும் அடியார்கள் நித்திய சூரிகள் என்று அழைக்கப் படுகிறார்கள். ஒருநாள் அவர்களைத் தன் அருகில் அழைத்த திருமால், “பூமியில் துவாபரயுகம் முடிந்து கலியுகம் வரப்போகிறது. இதுவரையிலான யுகங்களில் நான் பூமியில் அவதாரம் செய்து மக்களைத் திருத்த முயன்றேன். கலியுகத்தில் உள்ளவர்கள் நானே இறங்கிப் போனாலும் திருந்துவார்களா என்று தெரியவில்லை. யானையைக் கொண்டே யானையைப் பிடிப்பது போல், ஜீவாத்மாக்களான உங்களை என் பிரதி நிதிகளாகப் பூமிக்கு அனுப்பி வைத்து உங்களைக் கொண்டு மக்களைத் திருத்தலாம் என்று நானும், திருமகளும் திட்டமிட்டுள்ளோம்!” என்று கூறினார்.

“எம்பெருமானே! நாங்கள் என்ன செய்ய வேண்டும்? கட்டளை இடுங்கள்!” என்று நித்தியசூரிகள் கேட்டார்கள். அதற்குத் திருமால், “நீங்கள் பூமியில் போய் எனது பக்தர்களாக அவதாரம் செய்து பக்தியில் ஆழ்ந்திருந்து என்னைப் பற்றிப் பாடல்கள் பாட வேண்டும். அரிய கடினமான வேதங்களை அறிய முடியாதவர்கள், உங்களது இனிய எளிய தமிழ்ப் பாடல்களால் என்னை எளிதில் உணர்ந்து கொள்வார்கள்! எனவே பூமியில் போய் என்னைப் பற்றி அமுதத் தமிழில் பாடுங்கள்!” என்றார். “அப்படியே செய்கிறோம்!” என்றார்கள் நித்தியசூரிகள்.

முதலில் தன் கையில் உள்ள பாஞ்சஜன்னிய சங்குக்கு அதிபதியான நித்தியசூரியை அழைத்த திருமால், “நீ பூமியில் பொய்கை ஆழ்வாராகப் பிறக்க வேண்டும். சங்கின் நிறம் போல் வெண்மையான தத்துவ குணத்தை உனது பாடல்களால் மக்களுக்கு ஊட்ட வேண்டும்!” என்றார். அடுத்தபடியாகத் தனது கௌமோதகி என்னும் கதாயுதத்திடம், “நீ பூதத்தாழ்வாராகத் தோன்றி, எப்போதும் என் கைப்பாவையாக இருப்பது போல், உயிர்கள் எல்லோரும் என்னையே தஞ்சம் புகுந்து என் கைப்பாவைகளாக இருந்தால், நான் அவர்களைக் காப்பேன் என்பதை உன் பாடல்களால் மக்களுக்கு நீ உணர்த்த வேண்டும்!” என்றார்.

நந்தகம் என்னும் தன் வாளிடம், “நீ பேயாழ்வாராகத் தோன்றி, அறியாமை என்ற இருளை வெட்டி ஞான ஒளியை உன் பாடல்கள் மூலம் மக்களுக்கு வழங்க வேண்டும்!” என்றார். சுதர்சனச் சக்கரத்திடம், “தீய சக்திகளை அழிக்கும் நீ, பூமியில் திருமழிசைப் பிரானாகத் தோன்றித் தவறான கொள்கைகளைக் களைந்து வேத நெறியை நிலைநாட்ட வேண்டும்!” என்றார். தம் படைத்தளபதியான விஷ்வக்சேனரிடம், “நித்தியசூரிகளின் தலைவரான நீங்கள், ஆழ்வார்களின் தலைவரான நம்மாழ்வாராக அவதாரம் செய்து சரணாகதி நெறியை உலகுக்கு உணர்த்த வேண்டும்!” என்றார். விஷ்வக்சேனரின் தொண்டரான குமுதனிடம், “நீ நம்மாழ்வாரின் சீடர் மதுரகவிகளாக அவதரித்து, குருபக்தியின் பெருமையை உலகுக்கு உணர்த்த வேண்டும்!” என்றார்.

தமது கௌஸ்துப மணிக்கு அதிபதியான நித்திய சூரியிடம், “நீ குலசேகரப் பெருமாளாகத் தோன்றி, என் நெஞ்சுக்கினிய பாடல்களைப் பாடவேண்டும்!” என்றார். கருடனைப் பார்த்து, “வேத சொரூபியான நீ, வேதம் வல்ல பெரியாழ்வாராகத் தோன்றி வேத சாரத்தை விவரிக்க வேண்டும்!” என்றார். பூமி தேவியிடம், “நீ கோதைப் பிராட்டியாக அவதரித்து, எனக்குப் பூமாலை மற்றும் பாமாலை சமர்ப்பிப்பதன் மேன்மையைப் பாடவேண்டும்!” என்றார். தனது வைஜயந்தி மாலையிடம், “நீ தொண்டரடிப் பொடி ஆழ்வாராகப் பூமியில் தோன்றி, எனக்கு மாலைகள் சமர்ப்பித்துத் தொண்டு செய்து, பாசுரங்கள் பாட வேண்டும்!” என்றார்.

தன் மார்பில் உள்ள ஸ்ரீவத்சம் என்னும் மறுவுக்கு அதிபதியான நித்திய சூரியிடம், “நீ திருப்பாணாழ்வாராகத் தோன்றி என் இதயத்தில் எப்போதும் குடியிருக்கும் இனிய பாடல்களைப் பாடவேண்டும்!” என்றார். தமது சார்ங்க வில்லிடம், “நீ திருமங்கை ஆழ்வாராகத் தோன்றி வில்லில் இருந்து புறப்பட்ட அம்பு போல் என் திருக்கோயில்களுக்கெல்லாம் சென்று என்னைப் பாட வேண்டும்!” என்றார். “நித்தியசூரிகளே! பக்தியில் ஆழ்ந்திருக்கும் நீங்கள் ஆழ்வார்கள் என்று அழைக்கப்படுவீர்கள். நீங்கள் பாடும் தமிழ்ப் பாடல்கள் வடமொழி வேதங்களை விட ஏற்றம் பெற்று விளங்கும். பூமியிலும் சரி, வைகுண்டத்திலும் சரி, வேத கோஷம் என்னைச் சூழ்ந்திருப்பது போல், உங்கள் பாடல்களின் ஒலியும் என்னைச் சூழ்ந்திருக்கும்!” என்று அருள்புரிந்து அவர்களைப் பூமிக்கு அனுப்பி வைத்தார் திருமால்.

இப்படி வடமொழி மற்றும் தமிழ் வேத கோஷங்கள் எப்போதும் திருமாலைச் சூழ்ந்திருப்பதால், அவர் ‘ஸுகோஷ:’ என்று அழைக்கப்படுகிறார். நர நாராயண அவதாரத்திலும் எப்போதும் வேத மந்திரங்கள் அவரைச் சூழ்ந்திருந்து துதித்தன. ‘ஸுகோஷ:’ என்றால் மங்கல வேத ஒலிகளை உடையவர் என்று பொருள். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 459வது திருநாமம்.

“ஸுகோஷாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு நல்ல இனிய குரல்வளம் ஏற்படும்படி திருமால் அருள்புரிவார்.

————

460 ஸுகதாய நமஹ: (Sukhadhaaya namaha)

கண்ணன் தனது அவதாரத்தை நிறைவு செய்து கொண்டு, வைகுண்டம் செல்லத் தயாரானான். அப்போது கண்ணனின் நெருங்கிய நண்பரும் பக்தருமான உத்தவர் கண்ணனை அடிபணிந்து, “கண்ணா! உன் திருவடித் தாமரைகளைப் பிரிந்து ஒரு நொடியும் என்னால் வாழ இயலாது. என்னையும் உன்னோடு அழைத்துச் செல்ல வேண்டும்!” என்று பிரார்த்தித்தார். அப்போது கண்ணன், “உத்தவா! எனது இருப்பிடமான வைகுண்டத்தை நீ எப்படியும் வந்து அடையத்தான் போகிறாய். ஆனால், அந்த வைகுண்டத்தை அடைவதற்கு பக்தி யோகம், சரணாகதி என்று இரண்டு வித வழிகள் உள்ளன. அவற்றுள் பக்தியோக தியான முறையை உனக்கு விளக்குகிறேன். அதைப் பின்பற்றி நீ என்னை வந்து சேர்வாயாக!” என்றார்.

“கண்ணா! உலகியல் விஷயங்களையே பார்த்து வந்த மனிதர்களான நாங்கள் பக்தியோக தியானத்தில் ஈடுபடுவது சாத்தியமா?” என்று வினயத்துடன் கண்ணனிடம் கேட்டார் உத்தவர். அதற்குக் கண்ணன், “பாஞ்சராத்ர ஆகமம், கீதை போன்ற நூல்களில் நான் விதித்தபடி எனக்குப் பூஜை செய்தல், அர்ச்சனை செய்தல், கோயில் களிலே தொண்டு செய்தல், என் நாமங்களைப் பாடுதல், என் கதைகளைக் கேட்டல், எனது வடிவைத் தியானித்தல் போன்ற செயல்களில் ஈடுபட வேண்டும். அவரவருக்கென்று விதிக்கப்பட்ட கடமையைப் பலனில் ஆசையின்றிச் சரியாகச் செய்ய வேண்டும். இதைச் செய்யச் செய்ய மனம் பண்பட்டு பக்தியோக தியானத்தில் ஈடுபடும் ஆற்றல் ஏற்படும்!” என்றார்.

மேலும் கண்ணன், “உத்தவா! கபடமும் கர்வமும் இல்லாமல், வெறுப்பு இல்லாமல், குருவிடம் பக்தி நிறைந்தவனாக, ஜீவாத்ம – பரமாத்மாக்களை அறிவதில் ஆர்வம் கொண்டவனாக, வீண்பேச்சு பேசாதவனாக இருப்பவனுக்கு பக்தியோகம் நன்றாகக் கைகூடும். சூரிய மண்டலத்துக்குள் இருக்கும் என்னை வேத மந்திரங்களாலும், அக்னியில் இருக்கும் என்னை அவிஸ் அர்ப்பணிப்பதாலும், வேதியர்களுக்குள் இருக்கும் என்னை அதிதி பூஜையாலும், பசுவுக்குள் இருக்கும் என்னைப் புல் அளிப்பதன் மூலமாகவும், பக்தனுக்குள் இருக்கும் என்னை உபசாரத்தின் வாயிலாகவும், இதயத்தில் இருக்கும் என்னைத் தியானத்தாலும், வாயுவுக்குள் இருக்கும் என்னை முக்கியப் பிராணனாக எண்ணியும், எல்லா உயிர்களுக்குள்ளும் இருக்கும் என்னைச் சம புத்தியாலும் ஆராதிக்க வேண்டும்.

பக்தியோகத்தில் ஈடுபடுபவன் உலகியல் இன்பங்களையோ, இந்திர லோகத்தையோ, ஆத்ம அனுபவத்தையோ விரும்ப மாட்டான். என்னை அடைவதை மட்டுமே தனது உயரிய குறிக்கோளாகக் கொள்வான். அழகிய முகத்தோடும், நீண்ட அழகிய நான்கு தோள்களோடும், அழகிய கழுத்தோடும், அழகிய கன்னங்களோடும், அழகிய புன்னகையோடும், மகரக் குண்டலங்கள் ஒளிவீசும் காதுகளோடும், பட்டுப் பீதாம்பரத்தோடும், கார்முகில் போன்ற வண்ணத்தோடும், திருமார்பில் ஸ்ரீவத்சம் என்ற மறுவோடும், சங்கு சக்கரம் கதை தாமரை வனமாலை சிலம்பு கௌஸ்துபம் உள்ளிட்ட ஆபரணங்களோடும் திகழும் எனது வடிவத்தை இடைவிடாது தியானித்துக் கொண்டே இருந்தால் அது பக்தியோகம் ஆகும்.

உத்தவா! என்னை அடைய விரும்புகிறாய் அல்லவா? என் ஆணைப்படி நீ பத்ரிநாத்துக்குச் செல். எனது பாத நீரான கங்கா நதியில் நீ நீராடுவாயாக. கங்கையில் நீராடித் தூய்மை அடைந்து, அதன்பின் உலகியல் இரட்டைகளைப் பொருட்படுத்தாமல், மனதையும் புலன்களையும் அடக்கி, நான் சொன்ன முறையில் என்னைத் தியானித்து பக்தியோகத்தில் ஈடுபடுவாயாக. என் ஆணைப்படி பக்தியோகத்தில் ஈடுபடும் நீ, விரைவில் பேரானந்தத்தை அடைவாய்.

உன்னைப் போல் பக்தியோக தியானம் பயில்வோர்க்கு ஆனந்தம் வழங்கவே பத்ரிநாத்தில் நர நாராயணர்களாக நான் அவதாரம் செய்திருக்கிறேன். எனவே என்னைத் தியானித்து பத்ரிநாத்தில் பக்தியோகம் புரியும் நீ விரைவாகப் பேரானந்தமாகிய முக்தியை அடைந்து விடுவாய்!” என்று அருள்புரிந்தான். கண்ணனின் ஆணைப்படி பத்ரிநாத்தை அடைந்த உத்தவரும் அவ்வாறே பக்தி யோகத்தில் ஈடுபட்டுப் பேரானந்தமாகிய வைகுண்டத்தைப் பெற்றார்.

இப்படி பக்தியோக தியானத்தில் ஈடுபடுவோர்க்குப் பேரானந்தம் தருவதால் ‘ஸுகத:’ என்று நர-நாராயண வடிவிலான திருமால் அழைக்கப்படுகிறார். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 460வது திருநாமம். ஸுகத என்றால் பேரானந்தத்தை வழங்குபவர் என்று பொருள்.

“ஸுகதாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு வாழ்வில் பேரானந்தத்தைத் திருமால் அருள்வார்.

—————

461. ஸுஹ்ருதே நமஹ (Suhrudhey namaha)
(திருநாமங்கள் 456 [ஸுவ்ரத:] முதல் 463 [ஜிதக்ரோத:] வரை – நர நாராயண அவதாரம்)

ஒரு மனிதனுக்கு நான்கு நண்பர்கள் இருந்தார்களாம். அவர்களுள் முதல் நண்பன், இந்த மனிதன் மீது மிகவும் அன்பு காட்டி அவனுக்கு அனைத்து வித நன்மைகளையும் செய்துவந்தான். ஆனால் அதை உணர்ந்து கொள்ளாத அந்த மனிதன், முதல் நண்பனைக் கண்டுகொள்ளாமலேயே தனது வாழ்வை நடத்தி வந்தான்.

இரண்டாவது நண்பன் இந்த மனிதனுக்கு ஆபத்து வரும் போதெல்லாம் உதவி செய்து கொண்டும், ஆலோசனைகள் வழங்கிக் கொண்டும் இருந்தான். அந்த ஆலோசனைக்காகவும் உதவிகளுக்காகவும் அந்த நண்பனிடம் நட்பு பேணி வந்தானே ஒழிய, அவன் மீது இந்த மனிதனுக்கு முழுமையான அன்பு இருப்பதாகத் தெரியவில்லை.

மூன்றாவது நண்பன் மிகப்பெரிய செல்வந்தன். அந்தப் பணத்தின் மீதுள்ள ஆசையாலே அந்த நண்பனிடம் இந்த மனிதன் நட்பு பாராட்டினான். அந்த நண்பனிடம் வேறு யாராவது நட்பு கொண்டால் கூட அவர்களும் அவனது செல்வத்தைப் பெற்று விடுவார்களோ என்று அஞ்சி அஞ்சி அந்த நண்பனோடு இவன் பழகிவந்தான்.

நான்காவது நண்பன், இவனுக்குப் பெரிதாக எந்த உதவியும் செய்யவில்லை. ஆனாலும், இந்த மனிதனோடு கூடவே இருந்து முகத்துதி பாடிக் கொண்டிருந்தான். உண்மையில் இந்த நான்காவது மனிதன்தான் தனக்கு அனைத்து வித நன்மைகளும் செய்யக்கூடியவன் என்று கருதிக் கொண்டு, ஆத்மார்த்தமாக அந்த நான்காவது நண்பனை நேசித்தான் இந்த மனிதன்.

இந்நிலையில், இந்த மனிதனின் மரணக் காலம் வந்தது. யம தூதர்கள் வந்து அவன் மீது பாசக் கயிற்றை வீசினார்கள். தான் மிகவும் நேசித்த நான்காவது நண்பன் தான் தன்னோடு வருவான் எனக்கருதி அவனை அழைத்தான் மனிதன். வர மறுத்தான் நான்காவது மனிதன். மூன்றாவது நண்பனை அழைத்தான். அவனும் வரவில்லை. இரண்டாவது நண்பனை அழைத்த போது, அவனும் மறுத்தான். ஆனால், இவன் அழைக்காமலேயே முதல் நண்பன் மட்டும் அவனுக்கு உதவியாக உடன் வந்தான். “நீ எங்கே சென்றாலும் நான் உன்னோடு வருவேன்! உன்னை விடமாட்டேன்! நான் உனக்குச் செய்த நன்மைகளை நீ உணராவிட்டாலும் நான் நன்மை செய்வேன்!” என்றான் முதல் நண்பன்.

யார் அந்த மனிதன்? யார் அந்த நண்பர்கள்? அந்த மனிதன்தான் ஜீவாத்மா (நாம் அனைவரும்). நான்காவது நண்பன் நமது உடல். நாம் வாழும்போது, இந்த உடல்தான் நமக்கு எல்லாம் என்று கருதிப் புறஉடலில் கவனம் செலுத்தி வாழ்கிறோம். ஆனால், இறுதிக் காலத்தில் யமன் நம்மைக் கொண்டு செல்லும் போது இந்த உடல் நம்மோடு வருவதில்லை.

மூன்றாவது நண்பன்தான் நமது செல்வம். வாழ்நாள் முழுவதும் பணத்தின் உதவி நமக்குத் தேவை என்று கருதிப் பணத்தைச் சேர்த்து வைக்கிறோம். பிறர் அதைக் கொண்டு செல்லாமல் பாதுகாக்க முயல்கிறோம். ஆனால், மரணித்தபின் அந்தப் பணம் நம்மோடு வருவதில்லை. இரண்டாவது நண்பன், நமது சொந்தங்களும் நண்பர்களும். உதவியும் ஆலோசனையும் வழங்கி சுற்றமும் நட்பும் உயிர் பிரியும் தறுவாயில் வருந்துவார்களே ஒழிய, உடன் வர மாட்டார்கள். ஆனால், நாம் கண்டுகொள்ளாத அந்த முதல் நண்பன்தான் இறைவன். நாம் அவனை மறந்தாலும், அவன் நம்மை மறவாது நமக்குள் நம்மோடு நமது நண்பனாக உடன் இருக்கிறான். எல்லா நேரங்களிலும் எல்லாவித நன்மைகளையும் தன்னை வெளிக்காட்டிக் கொள்ளாமல், நமக்கு நன்மைகளை செய்து கொண்டேயிருக்கிறான். என்றைக்கும் ஏழேழ் பிறவிக்கும் துணைநிற்கும் ஒரே நண்பன் அவன்தான் என்பதை நாம் உணர்வதில்லை.

எல்லா உயிர்களுக்கும் நன்மை செய்பவனாக, உற்ற நண்பனாக இருக்கும் அந்த இறைவன், உலக நன்மைக்காக நர நாராயணர்களாக அவதாரம் செய்து உலக நன்மைக்காகத் தவம் புரிந்தான். அதனால் நர நாராயண அவதாரம் செய்த திருமால் ‘ஸுஹ்ருத்’ என்று அழைக்கப்படுகிறார். ‘ஸுஹ்ருத்’ என்றால் நல்ல மனம் படைத்த நண்பர் என்று பொருள். அனைத்து உயிர்களுக்கும் நன்மை செய்யும் நல்ல மனம் கொண்ட நண்பனாகிய திருமால் ‘ஸுஹ்ருத்’ எனப்படுகிறார்.

அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 461வது திருநாமம்.

“ஸுஹ்ருதே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்குத் திருமால் சிறந்த நண்பனாக இருந்து அனைத்து நன்மைகளையும் செய்தருள்வார்.

————–

462. மனோஹராய நமஹ (Manoharaaya namaha)

ஒரு ஊரில் ஒரு பெரிய கலவரம் நடந்தது. அச்சமயம் அந்த ஊரில் இருந்த கலவரக்காரர்கள் அவ்வூர் கோயிலுக்குள் சென்று, அங்குள்ள விக்கிரகத்தை வெளியே கொண்டு வந்துதரையில் போட்டு உடைத்தார்கள். இக்காட்சியை அந்த ஊரைச் சேர்ந்த ஒரு இளைஞன் பார்த்தான், சிந்திக்கத் தொடங்கினான். “தங்களது பிரார்த்தனை எல்லாம் நிறைவேற வேண்டும் என்பதற்காக இந்தத் தெய்வத்திடம் எல்லோரும் வந்து வேண்டுகிறார்கள்.

தங்களைக் காக்க வேண்டும் என்று மக்களால் வேண்டப்படும் தெய்வத்துக்குத் தன்னைக் காத்துக் கொள்ளக் கூட சக்தியில்லையே! அதனால் தானே கலகக்காரர்கள் இந்தச் சிலையை உடைத்து விட்டார்கள்! அப்படியானால் கோயிலில் உள்ள சிலைகளில் இறைவன் உள்ளானா? இல்லையா? நாம் செய்யும் வழிபாடுகள் உண்மையில் இறைவனைச் சென்று சேர்கின்றனவா? இல்லையா? பல கோயில்கள் பல ஊர்களில் இருக்கும்போது, எந்த ஊரில் எந்தக் கோயிலில் உண்மையில் இறைவன் இருக்கிறான்?” என்று பலவாறு சிந்திக்கத் தொடங்கினான் அந்த இளைஞன்.

அவ்வூரில் வாழ்ந்த ஒரு பெரியவரை அண்டித் தனது சந்தேகங்களை விண்ணப்பித்தான் அந்த இளைஞன். அவர் இளைஞனிடம், “கோயிலில் உள்ள சிலைகளில் இறைவன் இல்லை. அவை இறைவனை நினைவூட்டும் சின்னங்களே!” என்றார். “அப்படியானால் நாம் சமர்ப்பிக்கும் பொருள்களை இறைவன் ஏற்பானா? மாட்டானா?” என்று கேட்டான் இளைஞன். “அதெல்லாம் இறைவன் ஏற்கமாட்டான். ஒரே நேரத்தில் பொள்ளாச்சியில் ஒருவரும் செங்கல்பட்டில் ஒருவரும் அர்ப்பணிக்கும் பொருள்களை எப்படி இறைவனால் ஏற்க முடியும்?” என்றார் பெரியவர்.

“அப்படியானால் இறை வழிபாட்டுக்கு என்ன தான் பலன்?” என்று கேட்டான் இளைஞன். “நீ சுவர்க்கம் போவதற்காக ஒரு வேள்வி செய்கிறாய் என்று வைத்துக்கொள்! உடனே சுவர்க்கம் போய் விடுவாயா? இல்லை. நீ செய்யும் வேள்வி அபூர்வம் என்பதை உருவாக்கும். அந்த அபூர்வம் மற்றொரு அபூர்வத்தை உருவாக்கும். இது சங்கிலித் தொடராகத் தொடர்ந்து, பரம அபூர்வம் என்பதை உருவாக்கி, பின்னாளில் அது வேண்டிய பலனாகிய சுவர்க்கத்தைத் தரும்.

அதுபோலத்தான் இறைவழிபாடு செய்யும்போது, அபூர்வம் ஒன்று உருவாகும். அது சங்கிலித் தொடராகப் பெருகி அதுவே பலன் தந்துவிடும். அதனால், இறைவழிபாடு வீண்போவதில்லை!” என்றார். இதைக் கேட்ட இளைஞன், தனக்கு ஏதோ நன்மை கிடைக்க வாய்ப்புள்ளது என எண்ணி இறைவழிபாட்டில் ஈடுபடத் தொடங்கினான். ஆனால், அவன் மனதில் பக்தியோ பெரிய நம்பிக்கையோ இல்லை.

ஆனால் அடிக்கடி கோயிலுக்குச் செல்வதால், நாளடைவில் கோயிலில் உள்ள இறை வடிவத்தை வெறும் குறியீடு என்று ஏற்க அவன் மனம் மறுத்தது. மேலும், நாம் சமர்ப்பிக்கும் பொருள்கள் இறைவனைச் சென்று அடையாது என்றும், அவை ஏதோ அபூர்வத்தை உருவாக்கும் என்றும் பெரியவர் சொன்ன கொள்கைகளிலும் ஏதோ பிழை இருப்பதாக உணர்ந்தான் இளைஞன். அதனால், அதே ஊரில் வடமொழி வேதம், தமிழ்மறை அனைத்தும் கற்ற ஒரு பெரியவரை அணுகி விளக்கம் கேட்டான்இளைஞன். அவர், “கோயிலில் இருப்பவன் சாட்சாத் இறைவனே. நம்மைக் காக்க ராமனாகவும், கண்ணனாகவும் அவதரித்த அதே பகவான்தான், நம்மைக் காக்கத் திருக்கோயில்களில் அர்ச்சாவதாரமாகத் தோன்றியுள்ளான்.

இறைவன் பல வடிவங்களை எடுக்கவல்லவன். ஒரே நேரத்தில் பத்ரிநாத்தில் ஒருவரும், மதுரையில் மற்றொருவரும் வழிபாடுசெய்தாலும், அந்தந்த இடங்களுக்கு நேரடியாகச் சென்று அவ்வழிபாட்டை ஏற்பான். கோயிலில் எழுந்தருளும் போது, அவனுக்குத் தொண்டு செய்யும் பாக்கியத்தை நமக்குத் தருவதற்காகவே தன்னைக் குறைத்துக் கொண்டு நம் கைப்பாவையாக, நம் கையை எதிர்பார்த்து இருக்கிறான். அவன்மீது ஊர்கின்ற புழுபூச்சிகளைக் கூட அகற்ற முடியாதவன் போல், நாம் அகற்ற வேண்டும் என எதிர்நோக்கி இருப்பது அவன் எளிமையால் மகிழ்ந்து ஏற்றுக் கொள்வதே.

கோயிலில் உள்ள விக்கிரத்தை யாரோ நாத்திகர் உடைத்ததால், இறைவனுக்கு எந்த நஷ்டமும் இல்லை. அதனால் அதைப் பொருட் படுத்தாமல் உதாசீனனாக அவன் இருந்து விடுகிறான். அதே சமயம் உள்ளார்ந்த பக்தியுடன் வரும் அடியார்களிடம் வாய் திறந்து பேசவும், உறவாடவும் செய்வான்!” என்று விளக்கினார். “ஆஹா சுவாமி! இந்த விளக்கத்தை அடியேனுக்கு முன்னமே இறைவன் காட்டி இருக்கலாமே! நான் வேறொருவரிடம் சென்று வேறு விதமான விளக்கத்தைப் பெற்றுக் குழம்பிப் போனேன்! உங்களால்தான் தெளிவுபெற்றேன்!” என்றான் இளைஞன்.

அப்போது அந்தப் பெரியவர், “இல்லை குழந்தாய்! இளமைத் துடிப்புடன் கேள்வி கேட்டுக் கொண்டிருக்கும் உனக்கு எடுத்த எடுப்பிலேயே இந்த ஆழ்ந்த வேதக் கருத்தைச் சொன்னால் புரியாது. அதனால், உன்னைப் பக்குவப் படுத்தவே அந்தப் பெரியவரிடம் இறைவன் உன்னை அனுப்பி வைத்தான். அவரது விளக்கங்களால், அதுவரை கோயிலுக்கே செல்லத் தயங்கிய நீ, முதல்முறையாக ஏதோ ஒருவித எண்ணத்துடன் கோயிலுக்கு வந்துவிட்டாய். நீ கோயிலுக்கு வந்தபின், உன் மனதில் மேலும் சில கேள்விகளை எழவைத்து என்னிடம் அனுப்பி வேதாந்தக் கொள்கையை உணர்த்தி, உன்னை முழு பக்தனாக ஆக்கிவிட்டான் பகவான்.

இது அத்தனையுமே அவன் உனக்குச் செய்த நன்மைகள். இவை மட்டுமன்றுஎத்தனையோ பிறவிகளுக்கு முன்பு, நீ ஒரு புல்லாகவோ, பூண்டாகவோ, ஈயாகவோ, எறும்பாகவோ இருந்திருப்பாய். அப்போது முதல் இறைவன் உனக்குப் படிப்படியாகப் பல நன்மைகள் செய்து செய்து உன்னைப் பகுத்தறிவு உள்ள மனிதனாக ஆக்கியுள்ளான். நீ கேட்காமலேயே உனக்கு இவ்வளவு நன்மைகள் செய்தவன் இறைவன்!” என்றார்.

இதைக் கேட்டவாறே இறைவன் மீது அந்த இளைஞனுக்குப் பேரன்பு ஏற்பட்டது. திருக்கோயிலுக்குள் ஓடிச்சென்று இறைவன் முன்னே நின்று அழத் தொடங்கினான். “அறியாக் காலம் தொட்டு அடியேன் மீது அன்பு வைத்து இத்தனை நன்மைகள் புரிந்திருக்கிறாயா நீ?” என்று கதறி அழுதான். அவன் மனம் மொத்தமாக இறைவன்பால் ஈடுபடத் தொடங்கியது. இப்படி அடியார்களுக்கு நன்மைகள் பல செய்து, அதன்மூலம் அவர்கள் மனங்களைத் தன்பால் ஈர்ப்பதால், ‘மனோஹர:’ என்றுதிருமால் அழைக்கப்படுகிறார்.

நர நாராயண அவதாரத்திலும், நமக்காகத் தவம்புரிந்து அதன் மூலம் நம் மனங்களை ஈர்த்ததால் ‘மனோஹர:’ என்று பகவானுக்குத் திருநாமம்.

‘மனோஹர:’ என்றால் மனங்களைக் கவர்பவர் என்று பொருள். அதுவே சஹஸ்ரநாமத்தின் 462வது திருநாமம்.

“மனோஹராய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களின் மனங்களையும் திருமால் கவர்ந்தருள்வார்.

————————

463. ஜிதக்ரோதாய நமஹ (Jithakrodhaaya namaha)

சாட்சாத் சுவாமி என்ற பெரியவர் திருவரங்கத்தில் வாழ்ந்து வந்தார். அவர் தினந்தோறும் விடியற்காலையில் காவிரியிலே நீராடுவதுவழக்கம். நீராடிவிட்டுச் சுத்தமான ஆடைகளை உடுத்திக்கொண்டு, காவிரிக் கரையில் தமது அனுஷ்டானங்களைச் செய்துவிட்டு, அரங்கனை வழிபடுவதற்காகச் செல்வார். அவரது நடவடிக்கைகளை அப்பகுதியில் வாழ்ந்த சில இளைஞர்கள் கவனித்து வந்தார்கள். அவருக்கு எப்படியாவது கோபத்தை உண்டாக்கி அதன்மூலம் தாங்கள் மகிழ வேண்டும் என்று அந்த இளைஞர்கள் கருதினார்கள். அதனால் தங்கள் குழுவில் உள்ள ஒரு இளைஞனைத் தேர்ந்தெடுத்து, “நாளை அவர் நீராடிவிட்டு வரும் போது நீ அவர் மீது எச்சில் துப்ப வேண்டும்!” என்று சொன்னார்கள். அவனும் சரி என்று ஏற்றுக் கொண்டான்.

மறுநாள் விடியற்காலை சாட்சாத் சுவாமி காவிரியில் நீராடி விட்டுக் கரைக்கு ஏறினார். இந்த இளைஞன் திட்டமிட்டபடி அவர் மீது எச்சில் துப்பினான். மற்ற இளைஞர்கள் அங்கே ஒளிந்திருந்து, சாட்சாத் சுவாமி கோபப்படுவதைப் பார்த்து ரசிக்க வேண்டும் என்று ஆவலோடு காத்திருந்தார்கள். ஆனால், சாட்சாத் சுவாமியின் முகத்தில் எந்தவித மாறுபாடும் இல்லை. துளி கூட கோபம் இல்லாமல், அமைதியாக மீண்டும் காவிரிக்குச் சென்று நீராடினார்.

நீராடிவிட்டுக் கரைக்குத் திரும்பிய சாட்சாத் சுவாமியின் மீது  மீண்டும் எச்சில் துப்பினான் இளைஞன். மீண்டும் அவர் காவிரிக்குப் போய் நீராடினார். மீண்டும் எச்சில் துப்பினான். மீண்டும் நீராடி விட்டு வந்தார்.அவரது பொறுமையைக் கண்டு வியந்த இளைஞன், அடுத்த முறை அவர் கரைக்கு வந்த போது அவரது பாதங்களில் விழுந்து, “சுவாமி! அடியேனை மன்னிக்க வேண்டும்! உங்களிடம் இவ்வளவு அபச்சாரப்பட்டேனே! அடியேன் மீது உங்களுக்குக் கோபமே வரவில்லையா?” என்று கேட்டான்.

சாட்சாத் சுவாமி, “உன் மீது ஏனடா நான் கோபப்படவேண்டும்? உனக்கு நான் நன்றி தானே சொல்ல வேண்டும்! உன்னால்தான் காவிரியில் பிரம்ம முகூர்த்தத்தில் ஐந்து முறை நீராடும் பாக்கியம் அடியேனுக்குக் கிடைத்தது? இப்போது ஐப்பசி மாதம் வேறு! துலா காவிரி ஸ்நானம் அவ்வளவு விசேஷம் தெரியுமா?நன்றிகள் பல!” என்றார்.“சுவாமி! சிலரின் தவறான வழிகாட்டுதலாலே தவறு செய்து விட்டேன்! என்னை மன்னித்து விடுங்கள்! உங்களுக்குக் கோபமே வராதா?” என்று கேட்டான் இளைஞன்.

அதற்கு சாட்சாத் சுவாமி, “நமக்கு ஒருவர் தீங்கு இழைத்தால், நாம் உடனே யோசிக்காமல் அவர்மீது நமது எதிர்வினையைச் செலுத்துகிறோம். அதுதான் தவறு. ஒருவர் தீங்கு செய்தாலும், சற்றே நிதானித்துக்கொண்டு அதனால் நமக்கு என்ன நன்மை கிடைக்கிறது என்று பார்க்க வேண்டும்.

அவ்வாறு நிதானித்து அனைத்திலும் உள்ள நன்மையைப் பார்க்கத் தொடங்கினால் கோபம் வராது. நர நாராயணர்களாகத் திருமால் அவதரித்து, பத்ரிநாத்தில் தவம் புரிந்தார். அப்போது இந்திரன், பல தேவ மாதுகளை அனுப்பி அவர்களின் தவத்தைக் கலைக்க முற்பட்டான். அப்போது, நர நாராயணர்கள் இந்திரன்மீது கோபப்படவில்லை. மாறாக, ஊர்வசி என்னும் தேவமாதைத் தன் தொடையில் இருந்து உருவாக்கி, இந்திரனுடைய தேவலோகத்துக்கு அனுப்பி வைத்து விட்டார் பகவான்!” என்றார்.

“சுவாமி! அடியேன் இனி உங்களுக்கு மெய்காப்பாளனாக இருக்கிறேன். ஏதாவது தொண்டு செய்யவேண்டும் என்றால்சொல்லுங்கள். என்னிடம் நிறைய செல்வம் இருக்கிறது!” என்றான். “அப்படியானால், காவிரியின் இந்தப் படித்துறையை நன்றாகச் செப்பனிட்டு நீ கட்டிக் கொடுத்தால், பலருக்கும் பயன்படும்!” என்றார் சாட்சாத் சுவாமி. அதன்படி இன்று அம்மா மண்டபம் என்று அழைக்கப்படும் அந்தப் படித்துறையை அந்த இளைஞன் செப்பனிட்டுக் கட்டிக் கொடுத்தான்.

இப்படித் தனக்குத் தீங்கு செய்ய நினைப்பவர் மீது கோபம் கொள்ளாமல் இருந்து, கோபத்தை வெல்லவேண்டும் என்று உலகுக்கு உணர்த்திக் காட்டியவர் நர நாராயணர். அதனால்தான் நர-நாராயண பகவானுக்கு ‘ஜிதக்ரோத:’ என்று பெயர்.

‘ஜிதக்ரோத:’ என்றால் கோபத்தை வென்றவர் என்று பொருள். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 463வது திருநாமம்.

“ஜிதக்ரோதாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லிவரும் அன்பர்களின் மனங்களில் கோபம் எழாதபடி பகவான் அருள்புரிவான்.

———–

464. வீரபாஹவே நமஹ (Veerabaahavey namaha)

(திருநாமங்கள் 457[ஸுமுக:] முதல் 470 [நைககர்மக்ருத்] வரை – தேவர்களுக்கு அமுதம் தந்த வரலாறு)

ஆழ்வார்களில் கடைக்குட்டியாக அவதரித்த திருமங்கை ஆழ்வார், திருவரங்கநாதனை மங்களாசாசனம் பண்ணும்பொழுது அற்புதமான ஒரு பாசுரம் பாடுகிறார்.

மாயிருங் குன்றம் ஒன்று மத்து ஆக மாசுணம் அதனொடும் அளவி
பாயிரும் பௌவம் பகடு விண்டு அலறப் படுதிரை விசும்பிடைப் படர
சேயிரு விசும்பும் திங்களும் சுடரும் தேவரும் தாம் உடன் திசைப்ப
ஆயிரம் தோளால் அலை கடல் கடைந்தான் அரங்க மா நகர் அமர்ந்தானே
இந்தப் பாசுரத்திலே பகவான் ரங்கநாதன் மந்தர மலையை மத்தாக்கி, வாசுகி என்னும் பாம்பைக் கயிறாகச் சுற்றி, மொத்தப் பிரபஞ்சமும் அலறும்படியாக,
யானையின் பிளிறல் ஓசை போல் கம்பீரமாக ஒலி பரவும்படி, திருப்பாற்கடலில் எழுந்த அலைகள் சுவர்க்கம் வரை தெளிக்கும் விதமாக,
அத்தகைய வேகத்தோடும் ஆற்றலோடும் திருப்பாற்கடலைக் கடைந்தார் என்று பாடுகிறார் திருமங்கையாழ்வார்.

மேலும், தனது ஆயிரம் தோள்களால் திருமாலே திருப்பாற்கடலைக் கடைந்ததாகவும், இதில் ஆழ்வார் குறிப்பிட்டுள்ளார். அவன் கடைந்த விதத்தைப் பார்த்துத் தேவர்கள், முனிவர்கள், சூரியன், சந்திரன் என அத்தனை பேரும் வியந்து போனார்களாம். தேவர்களும், அசுரர்களும் தானே திருப்பாற்கடலைக் கடைந்தார்கள்? திருமால் கடைந்ததாக இங்கே ஆழ்வார் பாடுகிறாரே என்ற ஐயம் உங்களுக்கு எழலாம். தேவர்களும் அசுரர்களும் தான் முதலில் கடைந்தார்கள். ஆனால் துர்வாசர் சாபத்தால் வலிமை இழந்திருந்த தேவர்களால் தொடர்ந்து கடைய முடியவில்லை. அவ்வாறே வாசுகியின் விஷம் பட்டு வலிமை இழந்தஅசுரர்களாலும் தொடர்ந்து கடைய முடியவில்லை.

இதைக் கண்ட திருமால், நாமே கடைவோம் என்று முடிவெடுத்து, தேவர்கள் மத்தியில் ஒரு உருவத்தோடும் அசுரர்கள் மத்தியில் மற்றோர் உருவத்தோடும் தோன்றினார் என்கிறது ஸ்ரீமத் பாகவத புராணம். ஏற்கனவே கூர்மாவதாரம் செய்து மந்தர மலையை முதுகில் தாங்கிநிற்கும் நாராயணன், இப்படியும் இரு வடிவங்கள் கொண்டாராம்.இப்படித் திருமால் தன் கையால் திருப்பாற்கடலைக் கடையத் தொடங்கியவாறே, பேரொலி உண்டானதாம்.

அந்த ஒலியைத் திருவாய்மொழியில் நம்மாழ்வார் வர்ணிக்கிறார்.

ஆறுமலைக்கு எதிர்ந்தோடும் ஒலி அரவு
ஊறுசுலாய் மலை தேய்க்கும் ஒலி கடல்
மாறு சுழன்று அழைக்கின்ற ஒலி அப்பன்
சாறுபட அமுதம் கொண்ட நான்றே

கடலில் கலக்கும் ஆறுகள் எதிர்த்திசையில் சென்று மலையில் மோதிய ஒலியும், வாசுகி பாம்பும் மந்தர மலையும் உரசும் ஒலியும், கடல்நீர் சுழல்கின்ற ஒலியும் மூன்றும் சேர்ந்து ஒரே நேரத்தில் பேரொலியாக ஒலிக்கப் பாற்கடலைக் கடைந்தார் திருமால். அனைத்தும் சரி, ஆனால் ஆயிரம் தோள்களால் திருமால் பாற்கடலைக் கடைந்ததாகத் திருமங்கை ஆழ்வாரின் பாசுரம் சொல்கிறதே. திருமாலுக்கு நான்கு கைகள் தானே என்று நமக்குத் தோன்றலாம். நான்கு திருத்தோள்களால் தான் திருமால் கடைந்தார். ஆனால், அவர் கடைந்த வேகத்தில் அந்த நான்கு திருக்கைகள் ஆயிரம் திருக்கைகள் போல் தெரிந்தனவாம்.

அதாவது, நம் வீடுகளில் உள்ள மின்விசிறிகளில் மூன்று அல்லது நான்கு இறக்கைகளே இருக்கும். ஆனால் மின்விசிறி வேகமாகச் சுற்றுகையில் அவை பல இறக்கைகள் போலத் தெரியும். அத்தகைய வேகத்தில் திருமால் கடைந்தார் என்பதைக் குறிப்பிடவே, ஆயிரம் தோளால் அலைகடல் கடைந்தான் என்று திருமங்கை ஆழ்வார் பாடியுள்ளார்.

பாஹு என்றால் தோள் என்று பொருள். வீரபாஹு: என்றால் வலிமை மிக்க தோள்களை உடையவர். திருப்பாற்கடலை வேகமாகவும், பேரொலி எழும் வகையிலும் கடைந்து அமுதை எடுத்த வலிமை மிக்க தோள்களை உடைய திருமால் வீரபாஹு : என்று அழைக்கப்படுகிறார். அதுவே சஹஸ்ரநாமத்தின் 464வது திருநாமம்.வீரபாஹவே நமஹ என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு நல்ல வலிமையோடு வாழும்படித் திருமால் அருள்புரிவார்.

————–

465. விதாரணாய நமஹ (Vidhaaranaaya namaha)

திருப்பாற்கடலில் இருந்து அமுதம் வெளிவந்தபோது, அது தேவர்களுக்கா அசுரர்களுக்கா என்ற மிகப்பெரிய போட்டி எழுந்தது. திருமாலின் உதவியை நாடினார்கள் தேவர்கள். அப்போது திருமால் மோகினி என்னும் பெண் வடிவம் பூண்டார். அழகிய தோற்றம் கொண்ட அந்த மோகினி, தன் அழகால் அசுரர்களை மயக்கி விட்டாள். அமுதின் மேல்பகுதி வெறும் சக்கைஎன்றும் அடிப்பகுதியே சாறு என்றும் சொன்ன மோகினி, “நானே அவரவருக்கு ஏற்றபடிபிரித்துத் தருகிறேன்!” என்று கூறினாள். அவளது அன்பைச் சம்பாதிக்க விரும்பிய அசுரர்கள் அவள் சொன்னதை அப்படியே தலை ஆட்டி ஏற்றுக்கொண்டார்கள்.

முதலில் சக்கையான மேல்பகுதியைத் தேவர்களுக்கு அளிக்கப் போகிறேன் என்று சொன்ன மோகினி, தேவர்களுக்கு அமுதை வழங்கத் தொடங்கினாள். அசுரர்கள் அவள் அழகில் மயங்கியபடி அப்படியே அமர்ந்து வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள். ஆனால் சுவர்பானு என்ற ஒரு அசுரன் மட்டும் சூரியன் சந்திரன் ஆகிய இரு தேவர்களுக்கும் நடுவே தேவர் வேடத்தில் வந்து நின்று கொண்டான்.

“தேவ லிங்க ப்ரதிச்சன்ன: ஸ்வர்பானு: தேவஸம்ஸதி-ப்ரவிஷ்டஸ் ஸோமம் அபிபத் சந்த்ர அர்க்காப்யாம் ச ஸூசித:”–என்கிறது ஸ்ரீ மத் பாகவத புராணம்.
மோகினி கொடுத்த அமுதை அந்த சுவர்பானும் வாங்கி உண்டு விட்டான். ஆனாலும், தேவன் வேடத்தில் இருந்த அந்த அசுரனைச் சூரியனும் சந்திரனும் அடையாளம் கண்டு, மோகினி வடிவில் இருந்த திருமாலிடம் காட்டிக் கொடுத்தார்கள்.

உடனே மோகினி,–“சக்ரேண க்ஷுரதாரேண ஜஹார பிபதச் சிர:”-என்கிறபடி, தனது கூரிய சக்ராயுதத்தால் அவனது தலையைக் கொய்துவிட்டாள்.

அவனது உடல்பகுதிக்கு அமுதம் இன்னும் செல்லவில்லை என்றாலும் தலைப்பகுதிஅமுதத்தை உள்வாங்கிக் கொண்டுவிட்டது. அதனால் வெட்டப்பட்ட தலை மரணம் அடையாமல் அப்படியே இருந்தது. அவன்மீது கருணை கொண்ட பிரம்மா, ஒரு பாம்பின் உடலை அவனது தலையோடு ஒட்ட வைத்தார். அவனை ஒரு கிரகமாக, ராகு என்ற பெயருடைய ஒரு கிரகமாக பிரம்மதேவர் ஆக்கினார். சூரியனும் சந்திரனும் தன்னைக் காட்டிக் கொடுத்தார்கள் என்ற கோபத்தில் கிரகணக் காலங்களில் சூரியனையும் சந்திரனையும் ராகு விழுங்கிவிட்டு அதன்பின் விடுவிக்கிறான்.

இந்த வரலாறு நமக்கு ஒரு முக்கியத் தத்துவத்தை உணர்த்துகிறது.
திருப்பாற்கடல் என்பது நம் மனம்.
அதிலிருந்து எழுந்த அமுதம்தான் நம் மனதில் எழுகின்ற பரமாத்மாவைப் பற்றிய ஞானம்.
அச்சமயம் இறைவன் அந்த ஞானமாகிய அமுதை நம் நல்லெண்ணங்களாகிய தேவர்களிடம் தர முயல்கிறார்.
அமுத மயமான ஞானத்தை நல்லெண்ணங்கள் நல்ல விதத்தில் பயன்படுத்திக் கொண்டால், நாம் உய்வடையலாம்.
ஆனால், அப்போதும் கூட சுவர்பானு என்ற அசுரன் வந்தது போல், சில தீய எண்ணங்கள் எழுந்து நம் அமுதமயமான அறிவை வேறு பக்கம் திசைதிருப்பப் பார்க்கின்றன.
அவனது தலையைச் சீவிய பின்னும் அவன் சூரியனை விழுங்கப் பார்ப்பது போல், எவ்வளவு தான் பல தீய எண்ணங்களை நாம் அழித்தாலும்,
ஒரு சில தீய எண்ணங்கள் மீண்டும் மீண்டும் எழுந்து வந்து நம் மனதைக் கலைக்கப் பார்க்கின்றன.
சூரியனை ராகு விழுங்குவது போல் நம்புத்தியையும் தீயஎண்ணங்கள் அடிக்கடி விழுங்க முயல்கின்றன.
ராகு சூரியனை விழுங்கினாலும், அதிலிருந்து சூரியன் விரைவில் வெளிப்படுவது போல், நம் புத்தியை எத்தனை தீய எண்ணங்கள் கலைத்தாலும்,
நாம் இறைவனைச் சரணடைந்து அவன் அருளையே எதிர்நோக்கி இருந்தோமானால், நிச்சயமாக அந்த இறை அருளால்
தீய எண்ணங்கள் அனைத்தையுமே நாம் வென்று, அவற்றிலிருந்து வெளிவந்து பக்தியில் ஈடுபட்டுப் பரமனை அடைய முடியும்.

இதை உணர்த்தவே சுவர்பானு என்ற அசுரனின் தலையைச் சீவிக் காட்டினார் திருமால். அதுபோல் நம் மனதில் உள்ள தீய எண்ணங்களையும் வெட்டுபவர் அவர் என்பதை நமக்கு உணர்த்துகிறார். இப்படித் தீய சக்திகளை வெட்டுவதால், திருமால் விதாதா – வெட்டுபவர் என்று அழைக்கப்படுகிறார். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 465வது திருநாமம். விதாத்ரே நமஹ என்று தினமும் சொல்லி வந்தால் நம் மனதில் எழும் எல்லாத் தீய எண்ணங்களையும் திருமால் வெட்டி அருள்வார்.

—————–

459 (B). ஸுகோஷாய நமஹ:(Sughoshaaya namaha)

(திருநாமங்கள் 457[ஸுமுக:] முதல் 470 [நைககர்மக்ருத்] வரை – தேவர்களுக்கு அமுதம் தந்த வரலாறு)[குறிப்பு: 457 முதல் 463 வரை உள்ள திருநாமங்கள் நர நாராயண அவதாரங்களையும் குறிக்கும். அமுதம் கடைந்த வரலாற்றையும் குறிக்கும்.]மகாலட்சுமியின் பிரசாதமான ஒரு மாலையை துர்வாச முனிவர் இந்திரனுக்கு வழங்கினார். இந்திரன் அதை அனாயாசமாக வாங்கித் தனது யானையான ஐராவதத்திடம் வழங்கினான். அந்த யானையும் பிரசாத மகிமையை உணராது மாலையைக் கீழே போட்டு மிதித்துவிட்டது.

இதைக் கண்டு கோபம் கொண்ட துர்வாசர், இந்திரனும் தேவர்களும் லட்சுமி கடாட்சத்தை இழப்பார்கள் என்று சாபம் தந்துவிட்டார். துர்வாசரின் இந்தச் சாபத்தால் தங்களது ராஜ்ஜியத்தையும், செல்வத்தையும், வலிமையையும் இழந்து நின்றார்கள் தேவர்கள். அசுரர்கள் தேவலோக ராஜ்ஜியத்தைக் கைப்பற்றிவிட்டார்கள். இந்நிலையில் இந்திரனும் மற்ற தேவர்களும் பிரம்மாவின் உதவியை நாடினார்கள். “திருமாலைத் தவிர வேறு யாராலும் உங்களைக் காக்க முடியாது!” என்று தேவர்களுக்கு அறிவுரை கூறிய பிரம்மா, அனைவரையும் அழைத்துக் கொண்டு திருப்பாற்கடலின் கரைக்குச் சென்றார்.பாற்கடலுள் பையத்துயின்ற பரமன், தங்களுக்குக் காட்சி அளிக்க வேண்டும் என்ற பிரார்த்தனையோடு மனதாரத் திருமாலை பிரம்மாவும் தேவர்களும் வேண்டினார்கள்.

“நமாமி ஸர்வம் ஸர்வேசம் அனந்தம் அஜம் அவ்யயம் லோகதாம தராதாரம் அப்ரகாசம் அபேதினம்”என்று தொடங்கித் திருமாலைத் துதித்தார் பிரம்மதேவர்.
அவரைத் தொடர்ந்து மற்ற தேவர்களும்;
“பகவன் பூதபவ்யேச! யஜ்ஞமூர்த்திதராவ்யய! ப்ரஸீத ப்ரணாதானாம் த்வம் ஸர்வேஷாம் தேஹி தர்சனம்”என்று துதித்துத்
திருமால் திருவடிகளிலே சரணாகதி செய்தார்கள். அப்போது, பாற்கடலில் பள்ளிகொண்ட பெருமாள் தேவர்களுக்குக் காட்சி அளித்தார். தாங்கள் இழந்த ராஜ்ஜியத்தை மீண்டும் பெறுவதற்கு வழிகாட்டுமாறு திருமாலிடம் வேண்டினார்கள் தேவர்கள். தேவர்களைப் பார்த்துப் புன்னகை செய்த திருமால், “தேவர்களே! நீங்கள் பாற்கடலைக் கடையுங்கள். அதிலிருந்து தேவாமிர்தம் கிடைக்கும். அதை உண்டால் நீங்கள் நல்ல வலிமையும் நீண்ட ஆயுள் ஆரோக்கியமும் பெற்றுவிடுவீர்கள்.

அதன்பின் நீங்கள் எளிதில் அசுரர்களை வீழ்த்திவிட முடியும். உங்களால் மட்டும் இப்போது பாற்கடலைக் கடைய முடியாது. அதனால், அசுரர்களையும் கூட்டணி சேர்த்துக்கொண்டு பாற்கடலைக் கடைவீர்களாக!” என்று ஆலோசனை கூறினார்.அதன்படி, மந்தர மலையை மத்தாக்கி, வாசுகி நாகத்தை நாண் ஆக்கி, தேவர்களும் அசுரர்களும் திருப்பாற்கடலைக் கடையும் வேளையில், திருமாலே கூர்மாவதாரம் செய்து மந்தர மலையைத் தன் முதுகில் தாங்கினார். பாற்கடல் கடைந்த தேவர்களும் அசுரர்களும் சிறிது நேரத்தில் சோர்ந்து போன போது, திருமாலே அவர்களுக்குப் பதிலாகக் கடையத் தொடங்கி விட்டார். அவர் கடையும் அழகைக் கண்டு தேவர்களும் அசுரர்களும் வியந்ததை ஸ்ரீமத் பாகவத புராணத்தில் சுகமுனிவர் வர்ணிக்கிறார்;

“உபர்யகேந்த்ரம் கிரிராட் இவான்ய: ஆக்ரம்ய ஹஸ்தேன ஸஹஸ்ர பாஹு:
ஹஸ்தௌ திவி ப்ரஹ்ம பவேந்த்ர முக்யை: அபிஷ்டுவத்பி: ஸுமனோபிஹ்ருஷ்ட:”

மந்தர மலைக்கு எதிரே மற்றொரு மலை திகழ்வது போல், திருமால் தனது மலை போன்ற தோள்களாலே திருப்பாற்கடலைக் கடையும் அழகைப் பார்த்து வியந்த பிரம்மா, சிவன், இந்திரன், தேவர்கள், முனிவர்கள், அசுரர்கள் என அத்தனை பேரும் துதி செய்தார்கள். அத்தனை பேரும் செய்த அந்தத் துதிமொழிகள் பாற்கடல் கடைந்த பகவானைச் சூழ்ந்திருந்தன. இத்தகைய துதிகளால் சூழப்பட்டு விளங்கியமையால் திருப்பாற்கடல் கடைந்த திருமால் ‘ஸுகோஷ:’ என்று அழைக்கப்படுகிறார். ‘ஸுகோஷ:’ என்றால் நல்ல ஒலிகளால் சூழப்பட்டவர் என்று பொருள். தேவர்கள், அசுரர்கள் என அனைவராலும் துதிக்கப்பட்டு, அத்தகைய துதிகளால் சூழப்பட்டு விளங்கிய திருமால் ‘ஸுகோஷ:’! அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 459வது திருநாமம்.

அசுரர்கள் செய்த துதியை நல்ல வார்த்தை என்று எடுத்துக் கொள்ள முடியுமா? யார் சொன்னார்கள் என்பதை விட, யாரைப் பற்றிச் சொன்னார்கள் என்பதே முக்கியம் அல்லவா? திருமாலைக் குறித்த துதி என்பதால் அசுரர்கள் செய்த துதியையும் கூட தாழ்ந்த சொற்களாக நாம் கருத வேண்டியதில்லை.“ஸுகோஷாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் செய்யும் அனைத்துத் துதிகளையும் திருமால் ஏற்று அருள்புரிவார்.

—————-

460 (B). ஸுகதாய நமஹ:(Sukhadhaaya namaha)

தேவர்களுக்கும் அசுரர்களுக்கும் போர் நடந்த வேளையில், அசுரர்கள் கடலுக்கு அடியில் ஒளிந்து கொண்டார்கள். தேவர்கள் பலவாறு தேடியும் அவர்களால் அசுரர்கள் கடலுக்கு அடியில் ஒளிந்திருக்கும் இடத்தைக் கண்டறிய முடியவில்லை. இந்நிலையில் தேவர்கள் அகத்திய முனிவரின் உதவியை நாடினார்கள். குறுமுனிவரான அகத்தியர் கடற்கரைக்கு வந்தார். “அச்யுதாய நமஹ:” என்று சொல்லிக் கையளவு நீரை எடுத்து உட்கொண்டார். உடனே ஏழு கடல்களும் வற்றிப்போயின. கடல் மொத்தமாக வற்றிய நிலையில், அசுரர்கள் ஒளிந்திருந்த இடத்தைத் தேவர்கள் கண்டறிந்துவிட்டார்கள். அவர்களை வீழ்த்திவிட்டார்கள்.

இந்நிலையில் ஏழு கடல்நீரையும் சுவைத்துப் பார்த்த அகத்திய முனிவர், அந்த ஏழு கடல் நீருக்கும் சாரமாக இருக்கும் அமுதைச் சுவைத்துப் பார்த்தாராம். “ஆஹா! இது மிகவும் இனிய அமுதமாக இருக்கிறதே! தேவர்களுக்கும்கூட கிடைத்தற்கரிய அமுதம் ஆயிற்றே இது! திகட்டாத அமுதம் ஆயிற்றே இது! இதை நாம் பாதுகாப்பாக வைக்க வேண்டும்!” என்று கருதினார் அகத்தியர்.

அதனால், தன் தாயான குடத்திடம் அந்த அமுதைக் கொடுத்துப் பத்திரப்படுத்தி வைக்கச் சொன்னார். ஆனால், அகத்தியரின் தாயான குடத்தால் அதை ரகசியமாக வைத்துக்கொள்ள மனமில்லை. ஆகையால், குடம் அந்த அமுதைக் குடமூக்கின் வாயிலாக வெளியிட்டுவிட்டது. குடமூக்கு என்பதுதான் கும்பகோணம் என்னும் திருத்தலம். அது வெளியிட்ட ஆராவமுதம்தான் திருமாலின் ஆராவமுதன் என்ற திருநாமம்.

இக்கருத்தை ஆசுகவிவில்லூர் ஸ்ரீநிதி சுவாமிகள், அம்ருத சார்தூலம் என்னும் துதியில்,-“மன்யே ஸப்தபயோநிதீன் அபி முனி: பீத்வா தத் உத்தாம்ருதம்
லாவண்யாதி ரஸாஸ்பதம் திவிஷதாம் அப்யந்ததோ துர்லபம் கூடம் மாதரி குப்தம் அத்ர தத் இதம் சக்ரே ததா தத்புன:லோகேப்யோ விவ்ருதம் ரஹஸ்யம் இதி ஹி த்ராதும் ந சக்தாஸ் ஸ்த்ரிய:”-என்ற ஸ்லோகத்தில் தெரிவிக்கிறார். இந்தக் கதைக்குள்ளே ஒரு தாத்பரியம் உள்ளது.

இங்கே ஏழு கடல் என்பது உலகில் உள்ள அனைத்து மொழிகளையும் குறிக்கிறது. அகத்தியர் தமிழுக்கு இலக்கணம் தந்த தமிழ் முனிவர் ஆவார். ஏழு கடல் நீரையும் அகத்தியர் பருகினார் என்றால், உலகிலுள்ள அனைத்து மொழிகளில் உள்ள அனைத்துச் சொற்களையும், சொல்லிப் பார்த்தார் தமிழ்த் தாயின் தவப் புதல்வரான அகத்தியர். ஆனால், அனைத்துக்கும் சாரமாக, அனைத்து வார்த்தைகளை விடவும் மிகமிக இனியதாக இருக்கும் ஒரு சொல் உண்டென்றால், தமிழ் மொழியில் உள்ள திருமாலின் திருப்பெயரான ‘ஆராவமுதன்’ என்பது. இத்தகைய அமுதம் தேவர்களுக்கும் கிடைக்காத படி அகத்தியர் ஒளித்து வைத்தார் என்றால், தேவ பாஷை எனப்படும் வடமொழியிலும் இத்தகைய இனிய சொல் கிடைக்காதபடி, தன் தாயான தமிழ்மொழியில் அதை ஒளித்து வைத்தார் அகத்தியர்.

ஆனால் தமிழ்மொழியோ, தனது மற்றொரு தவப்புதல்வரான நம்மாழ்வார் வாயிலாக, அவர் திருக்குடந்தை திவ்யதேசத்தைப் பற்றிப் பாடிய பாசுரமான,“ஆராவமுதே அடியேன் உடலம் நின்பால் அன்பாலே-நீராய் அலைந்து கரைய உருக்குகின்ற நெடுமாலே
சீரார் செந்நெல் கவரி வீசும் செழுநீர்த் திருக்குடந்தை ஏரார் கோலம் திகழக் கிடந்தாய் கண்டேன் எம்மானே”
என்ற பாசுரம் வாயிலாக வெளியிட்டு விட்டது. மேலும், நாலாயிரத் திவ்விய பிரபந்தம் என்ற அருளிச்செயல் அமுதத்தையே உலகுக்கு வெளியிட்ட திருத்தலமும் கும்பகோணமே ஆகும். இப்படித் தன்னையும் தனது திருநாமத்தையும் தன்னைக் குறித்த பாசுரங்களையுமே அமுதம் என்று கருதும் அடியார்களான நமக்கு, திருக்குடந்தையில் திருமால் ஆராவமுதனாகக் காட்சி தந்து, ஆராவமுதம் போல் இனிய திருநாமமும் பூண்டு, `ஆராவமுதே’ என்ற பாசுரத்தால் துதிக்கப்பட்டு விளங்குகிறார். தேவாமிர்தமே தங்களுக்கு இலக்கு எனக் கருதும் தேவர்களுக்கு அந்த அமுதைக் கொடுத்து அவர்களையும் மகிழ்விக்கிறார்.

இப்படி அவரவர் விரும்பும் அமுதத்தை அவரவர்க்கு அளித்து அவர்களுக்கு மகிழ்ச்சி தருவதால், திருமால் ‘ஸுகத:’ என்று அழைக்கப்படுகிறார். ‘ஸுகத:’ என்றால் அமுதம் தந்து மகிழ்விப்பவர் என்று பொருள். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 460வது திருநாமம்.“ஸுகதாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் ஆராவமுதைப் பருகி இன்புறும் பேற்றை ஆராவமுதனின் அருளால் பெறுவார்கள்.

—————

461 (B). ஸுஹ்ருதே நமஹ:(Suhrudhey namaha)

துர்வாசர் சாபத்தால் ராஜ்ஜியம், செல்வம், வலிமை அனைத்தையும் இழந்த தேவர்கள் திருப்பாற்கடலில் பள்ளிகொண்ட திருமாலை அடிபணிந்து துதித்தார்கள் என்று நாம் ஏற்கனவே பார்த்தோம். அவர்களுக்குத் திருமால் தரிசனம் தந்தார். அவருடைய திருமேனி அழகில் ஈடுபட்டு ஆனந்தக் கண்ணீர் சிந்திய தேவர்கள், அவரது திருவடிகளிலே விழுந்து வணங்கினார்கள்.

“நமோ நமோ விசேஷஸ்த்வம் த்வம் ப்ரஹ்மா த்வம் பினாக த்ருக் இந்த்ரஸ்த்வம் அக்னி: பவன: வருணஸ் ஸவிதா யம:
த்வம் ப்ரஸாதம் ப்ரஸன்னாத்மன் ப்ரபன்னானாம் குருஷ்வ ந: தேஜஸா நாத ஸர்வேஷாம் ஸ்வசக்த்யா ஆப்யாயனம் குரு”

“திருமாலே! நீயே கதி என்று உன்னையே நாங்கள் சரணமாகப் பற்றி அடைக்கலம் புகுகிறோம். எங்களுக்கு அனைத்து நன்மை களையும் நீயே செய்தருள வேண்டும்!” என்று சரணாகதி செய்தார்கள். இவர்கள் சரணாகதி அடைந்ததால், அவர்கள் இதுவரை செய்த தவறுகளை மன்னித்தார் திருமால். “தேவர்களே! எப்போது என் பாதங்களில் நீங்கள் விழுந்து சரணடைந்து விட்டீர்களோ இனி நான் உங்களுக்கு நண்பன். ஒரு நண்பனாக இருந்து உங்களுக்கு அனைத்து நன்மைகளையும் நான் செய்கிறேன்!” என்றார் திருமால்.

“நீங்கள் முதலில் பாற்கடலைக் கடைந்து அமுதம் பெறுவீர்களாக! அதை உண்டால் நீங்கள் வலிமையும் நீண்ட ஆயுளும் பெற்று அசுரர்களை வீழ்த்த முடியும்!” என்றார் திருமால். “வலிமையில்லாத நிலையில் எங்களால் எப்படி இவ்வளவு பெரிய பாற்கடலைக் கடைய முடியும்?” என்று கேட்டார்கள் தேவர்கள். உடனே திருமால், “நீங்கள் அசுரர்களையும் கூட்டு சேர்த்துக் கொள்ளுங்கள். அவர்களுக்கு அமுதில் பங்கு தருவதாகச் சொல்லி அழையுங்கள். பின்னால், அமுதம் கொடுக்காமல் ஏமாற்றி விடலாம். இது ராஜநீதிப்படி சரிதான். பசுவைக் காப்பதற்காகப் புலியை வஞ்சிப்பதில் தவறில்லை!” என்று மீண்டும் நண்பனாக இருந்து ஆலோசனை வழங்கினார்.

பாற்கடலை எப்படிக் கடைவது என்று யோசித்தார்கள் தேவர்கள். மீண்டும் திருமாலே ஆலோசனை சொன்னார். “பச்சிலைகளை இட்டுப் பாற்கடலை நிரப்புங்கள்!” என்றார் திருமால். அவ்வாறே செய்தார்கள் தேவர்கள். மத்துக்கும் கயிறுக்கும் எங்கே போவது என்று சிந்தித்தார்கள் தேவர்கள். திருமாலே கருடனின் தோள் மீது மந்தரமலையைத் தூக்கிவைத்து, அவரே அந்த மலையைத் திருப்பாற்கடலில் மத்தாகக் கொண்டு வந்து நாட்டினார்.

வாசுகிப் பாம்பைக் கயிறாகச் சுற்றினார் திருமால். அதன் தலைப்பகுதியில் நின்றால் அதன் விஷம் தங்களைப் பாதிக்குமோ என அஞ்சினார்கள் தேவர்கள். திருமால் அங்கேயும் உதவி செய்து அசுரர்களைத் தலைப்பகுதியில் நிறுத்தி தேவர்களை வால் பகுதியில் நிறுத்தி விட்டார். வாசுகி கக்கிய விஷம் அனைத்தும் அசுரர்கள் மேலேயே பட்டது. தேவர்களும் அசுரர்களும் கடையத் தொடங்கியபோது, மலை கடலுக்குள் அழுந்தியது. அப்போதும் திருமாலின் உதவியையே நாடினார்கள் தேவர்கள். ஆமைவடிவில் கூர்மாவதாரம் எடுத்து அந்த மலையை முதுகில் தாங்கி அருளினார் திருமால். மேலும், தானே தன்வந்தரியாக அவதரித்து அமுதத்தைக் கொண்டுவந்து அளித்து, மோகினி அவதாரம் செய்து அசுரர்களை மயக்கி, அந்த அமுதம் தேவர்களுக்கே கிடைக்கும்படி செய்தார் திருமால்.

இப்படி ஒரு நண்பன் மற்றொரு நண்பனுக்கு ஆலோசனைகள் வழங்கி உதவிகள் செய்வது போல், தேவர்களுக்கு நல்ல நண்பனாக இருந்து ஆலோசனைகளும் வழங்கி, அமுதம் பெறுவதற்கான அனைத்து உதவிகளும் செய்தபடியால் திருமால் ‘ஸுஹ்ருத்’ என்று அழைக்கப்படுகிறார். ‘ஸுஹ்ருத்’ என்றால் நலம்விரும்பியாய் இருக்கும் நண்பர் என்று பொருள். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின்461-வது திருநாமம் .“ஸுஹ்ருதே நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு நல்ல நண்பராக இருந்து அனைத்து நலங்களையும் திருமால் தந்தருள்வார்.

————

462 (B). மனோஹராய நமஹ:(Manoharaaya namaha)

ஆசுகவி வில்லூர் ஸ்ரீநிதி சுவாமிகள் கும்பகோணம் சாரங்கபாணிப் பெருமாளைக் குறித்து அருளிய “அபர்யாப்தாம்ருத விம்சதி’’ என்னும் துதியிலே ஒரு கவிநயம் மிக்க அற்புத ஸ்லோகம்

“அம்ருதம் அம்ருத! தத்வா மோஹினீ பாவதஸ்த்வம்-கிமிதி பரிணதோபூ: பூருஷஸ் ஸுந்தராங்க:
இதம் இதம் இதி தத்த்வம் ப்ருஷ்டதோ தேவதேவ! த்வயி விநிஹித த்ருஷ்டிர் வக்த்யஸௌ கும்பநாத:”

கும்பகோணம் திருத்தலத்துக்கு வந்த சிவபெருமான், நகரின் மத்தியில் கோயில் கொண்டிருக்கும் சாரங்கபாணிப் பெருமாளைக் கண்டாராம். குடத்துக்குள் சாரமாக அமுதம் இருப்பது போலே, கும்பகோணம் எனும் குடத்தினுள்ளே ஆராவமுதமாக இனிக்கும் சாரங்கபாணியின் அழகால் ஈர்க்கப்பட்டார் சிவபெருமான். அந்தப் பெருமாள் முன்னே வந்து நின்று தனது இரு கண்களாலும் சாரங்கபாணியின் அழகைப் பருகினாராம். பருகிய நோக்கென்னும் பாசத்தால் ஆராவமுதப் பெருமானை அப்படியே தனது மனத்தினுள்ளே நிலைநிறுத்திக் கொண்டார் பரமசிவன்.

ஆராவமுதனை அப்படியே வலம் வந்து அவனுடைய பின்னழகை ரசிக்கப் புகுந்தார் சிவபெருமான். அந்தப் பின்னழகைப் பார்த்தவாறே பரமசிவன், குடத்துக்குள் உள்ள அமுதம் போலே இங்கே திருமால் விளங்குகிறார். இவரது பின்னழகைப் பார்க்கும்போது ஏதோ ஒரு காட்சி என் நினைவுக்கு வருகிறதே என்று சிந்தனையில் ஆழ்ந்தார். அது என்ன காட்சி திருப்பாற்கடல் கடைந்து அமுதம் வந்த வேளையில், அந்த அமுதக் குடத்தைப் பெறுவதற்காக தேவர்களும் அசுரர்களும் போட்டி போட்டுக்கொண்டார்கள். அச்சமயம் அசுரர்கள் கையில் அமுதம் கிடைக்காமல் நல்லவர்களான தேவர்களின் கையில் அது சேர வேண்டும் என்பதற்காக மோகினி அவதாரம் எடுத்தார் திருமால்.

அந்த மோகினியின் வடிவழகில் அசுரர்கள் மொத்தமாக மயங்கி விட்டார்கள். நான் அமுதைப் பகிர்ந்தளிக்கிறேன் என்று சொன்ன மோகினி, கையில் அமுதக் குடத்தை ஏந்தியபடி தேவர்களுக்கு மட்டும் அமுதைக் கொடுத்தாள் என்பது வரலாறு. அந்த மோகினியின் அழகில் பரமசிவனும் மயங்கினார் என்று புராணத்தில் பார்க்கிறோம் அல்லவா?

இப்போது ஸ்ரீ சாரங்கபாணிப் பெருமாளின் பின்னழகைப் பார்த்த பரமசிவனுக்கு, அந்த மோகினியின் அழகுதான் நினைவுக்கு வந்ததாம். “ஓ திருமாலே!  மோகினி அவதாரம் எடுத்த நீ, அப்படியே அந்தப் பெண் வடிவத்தில் இருந்து ஆண் வடிவத்துக்கு மாறி விட்டாய் போலும்! அதுதான் சாரங்கபாணியாகிய உனது இவ்வடிவம் போலும்!” என்று வியப்புடன் சொன்னார் பரமசிவன். இந்தப் பின்னழகை எப்பொழுதும் பார்த்துக் கொண்டே இருக்க வேண்டும் என்று விரும்பிய பரமசிவன், கும்பேஸ்வரர் என்ற பெயரோடு அப்படியே சாரங்கபாணி சுவாமி திருக்கோயிலுக்குப் பின்னே கோயில் கொண்டு அமர்ந்து, ஆராவமுதனின் அழகை ரசிக்கத் தொடங்கினாராம். (கும்பேஸ்வரருக்குப் பிரசித்தமாக வழங்கப்படும் தல வரலாற்றை நாம் மதிக்கிறோம், மறுக்கவில்லை. ஒரு கவியின் கண்ணோட்டத்திலே இக்கருத்து வழங்கப்பட்டுள்ளது.)

கும்பேஸ்வரருக்கு அருகிலிருந்த பார்வதி தேவியான மங்களாம்பிகை, “என் அண்ணன் சாரங்கபாணியின் அழகில் மயங்கி விட்டீரோ? நீங்கள் மயங்கியதில் வியப்பில்லை. தீய சக்தி களான அசுரர்களே அவரது மோகினி அவதாரத்தைப் பார்த்து மயங்கிய போது, தூய மனத்துடன் எப்போதும் தவத்தில் ஈடுபடும் உங்கள் மனம் அவரது அழகில் ஈடுபட்டதில் வியப்பில்லையே!” என்று பரமசிவனைப் பார்த்துச் சொன்னாராம்.

இப்படி மனத்தூய்மை மிக்கவர்கள் முதல் தொடங்கி, தீய எண்ணம்கொண்ட அசுரர்கள் வரை அத்தனை பேரின் மனங்களையும் தனது மோகினி அவதார வடிவால் மயக்கியதால், திருமால் ‘மனோஹர:’ என்று அழைக்கப்படுகிறார். ‘மனோஹர:’ என்றால் மனங்களைக் கவர்பவர் என்று பொருள். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 462-வது திருநாமம்.“மனோஹராய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களின் மனங்களையும் திருமால் தனது அழகால் கவர்ந்து தன்னிடம் ஈடுபடும்படி அருள்புரிவார்.

———-

463 (B). ஜிதக்ரோதாய நமஹ:(Jithkrodhaaya namaha)

அடியேனும் அடியேனின் ஸ்ரீபாஷ்ய குருவான ஸ்ரீ.உ.வே. கருணாகராச்சாரியார் சுவாமியும் கும்பகோணம் ஸ்ரீசாரங்கபாணிப் பெருமாள் திருக்கோயிலுக்குச் சென்றோம். அப்போது எங்களோடு வந்த ஒரு நபர், அந்தத் திருக்கோயிலின் பிரம்மாண்ட ராஜகோபுரத்தைச் சுட்டிக் காட்டி, ஸ்ரீ .உ.வே. கருணாகராச்சாரியார் சுவாமியிடம், “இந்தக் கோபுரத்தின் கீழ்த்தளத்தில் கண்ணன் கோபிகைகளோடு புரியும் சிருங்கார லீலைகள் சித்தரிக்கப் பட்டுள்ளனவே! எங்களைப் போன்றவர்களின் பார்வைக்கு முகம் சுளிக்க வைக்கும் சித்திரங்களாக இவை தெரிகின்றன! இந்த அமைப்புக்கு என்ன காரணம்?” என்று கேட்டார்.

அதற்குக் கருணாகராச்சாரியார் சுவாமி அற்புதமான ஒரு பதிலை வழங்கினார்; நம் மனித மனமானது அற்பமான உலகியல் சுகங்களையே நாடிக்கொண்டிருக்கின்றது. நேராக அப்படியே உலகியல் விஷயங்களை விடுத்து இறைவனை நாடு என்று சொன்னால், நம் மனம் அதற்கு உடனே இணங்காது. அதனால் நம் பெரியோர்கள் நம்மைப் பார்த்து, “நீ காதலைத் தானே பார்க்க விரும்புகிறாய்? உலகியல் காதலைப் பார்க்காதே! அந்த தெய்வீகமான இறைவனின் காதலைப் பார்!” என்கிறார்கள்.

இறைவனுக்கும் இறைவிக்கும் இடையே நடக்கும் காதல் என்பது தெய்வீகமான சிருங்கார ரசம். அது உலகியலுக்கு அப்பாற்பட்டது. உலகியல் காதலில் உள்ள ரஜோகுணம், தமோகுணம் போன்ற தோஷங்கள் ஏதுமே இறைவனுக்கும் இறைவிக்கும் இடையே நடக்கும் சிருங்கார ரசத்தில் இல்லை. அது உலகியலுக்கு அப்பாற்பட்ட சுத்த சத்துவ மயமாக இருக்கிறது. அதைத் தியானிக்கத் தியானிக்க நம் மனதில் உள்ள அழுக்குகள், ரஜோகுணம், தமோகுணம், பாபங்கள் அனைத்தும் நீங்கி மனத்தூய்மையை நாம் அடைகிறோம்.

அதனால்தான் சுவாமி வேதாந்த தேசிகன், “ஆஸீத் அநுத்யேயதமம் முனீனாம்” – முற்றும் துறந்த முனிவர்களுக்கும் தியானிக்கத் தக்கதாக இறைவன் – இறைவியின் சிருங்கார ரசம் இருக்கிறது என்கிறார். ஆசைகளைத் துறந்த முனிவர்களும் தங்களுக்கு முழுமையான வைராக்யம் கைகூட வேண்டும் என்றால் இந்த சிருங்கார ரசத்தைத் தியானிக்க வேண்டும். அத்தகைய சிருங்கார ரசத்தைக் காட்டி முதலில் நம் மனதைக் கோயில் பக்கம் ஈர்க்கிறார் திருமால். அதனால்தான் கோபுரத்தின் கீழ் தளத்திலே சிருங்கார ரசம் நிறைந்த சிற்பங்கள் காணப்படுகின்றன.

அதன்மூலம் நம் மனதை ஈர்த்தபின் மேலே தனது தெய்வீகப் பேரானந்தத்தில் நம்மை ஆழ்த்துகிறார் பகவான். அதனால்தான் அடுத்தடுத்த மேல் தளங்களில் பகவானின் மற்ற லீலைகளை விளக்கும் சிற்பங்கள் அமைந்திருக்கும். கோபுரம் போல் நம் மனதையும் எண்ணங்களையும் உயர்த்த முதல்படியாக சிருங்கார ரசத்தைச் செய்து காட்டுகிறார் இறைவன் என்பதே தாத்பரியம்.

“கோயில் என்றால் கோபுரம் காட்டும் தெய்வம் உண்டு அங்கே!-உள்ளம் என்றால் உயர்ந்து காட்டும் எண்ணம் வேண்டும் இங்கே!”-என்று திரு. பூவை செங்குட்டுவன் என்னும் கவிஞர் பாடியுள்ளார். நம் எண்ணங்களையும் உள்ளத்தையும் கோபுரம் போல் உயர்த்த வல்லது இறைவனின் சிருங்கார சேஷ்டிதம். மோகினி அவதாரம் எடுத்து அசுரர்களைத் திருமால் மயக்கினார் அல்லவா? அதன்மூலமும் இந்தத் தத்துவத்தையே உணர்த்தினார். நம் மனமே பாற்கடல். அதில் உள்ள நல்ல எண்ணங்கள் தேவர்கள், தீய எண்ணங்கள் அசுரர்கள். வேதம் என்னும் மத்தைக் கொண்டு, இறையருள் என்னும் கயிற்றால் நம் மனமாகிய பாற்கடலைக் கடைந்தால், ஜீவாத்மா – பரமாத்மா பற்றிய அமுதமயமான ஞானம் ஏற்படும். அந்த ஞானமாகிய அமுதம் தீய எண்ணங்களாகிய அசுரர்கள் கையில் கிட்டாமல் நல்ல எண்ணங்களாகிய தேவர்கள் கையில் கிடைக்கவே மோகினி வேடம் தரிக்கிறார் திருமால். அதாவது, தனது தெய்வீக சிருங்கார ரசத்தால் அசுரர்களாகிய நம் தீய எண்ணங்களை மயக்கி, நல்லெண்ணங்கள் அமுதமயமான ஞானத்தைப் பயன்படுத்திக் கொள்ள வழிவகை செய்கிறார்.

இந்த விளக்கத்தை ஸ்ரீ .உ.வே. கருணாகராச்சாரியார் சுவாமி அருளியவாறே, கேள்வி கேட்ட நண்பர் தெளிவுபெற்று நன்றி தெரிவித்து விட்டுச் சென்றார். தேவர்களுக்கு அமுதம் கிடைத்துவிடக்கூடாது என்று அசுரர்கள் கோபத்துடன் அவர்களைத் தாக்கப் பார்த்தார்கள். ஆனால், மோகினியாக பகவான் தோன்றி அவர்களை மயக்கியவாறே, அவர்களின் கோபம் மொத்தமாக அடங்கிவிட்டது. இதுபோலத்தான் நமது மனதில் எழும் தீய எண்ணங்களையும் தனது அழகைக் காட்டி சாந்தப்படுத்தி நீக்குகிறார் திருமால். இப்படி அசுரர்களின் கோபத்தை வென்றதால் ‘ஜிதக்ரோத:’ என்று திருமால் அழைக்கப்படு கிறார். ‘க்ரோத’ என்றால் கோபம், ‘ஜிதக்ரோத:’ என்றால் தேவர்கள் மீது அசுரர்கள்கொண்ட கோபத்தை வென்றவர். அதுவே ஸஹஸ்ர நாமத்தின் 463-வது திருநாமம்.“ஜிதக்ரோதாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் மனதில் தீய எண்ணங்கள் எழாதபடி திருமால் அருள்புரிவார்.

————

466. ஸ்வாபநாய நமஹ (Swaapanaaya namaha)

(திருநாமங்கள் 457[ஸுமுக:] முதல் 470 [நைககர்மக்ருத்] வரை – தேவர்களுக்கு அமுதம் தந்த வரலாறு)

பாற்கடலில் இருந்து அமுதம் வெளிவந்தவாறே, அது தேவர்களுக்கா அசுரர்களுக்கா என்ற பெரும் போட்டி நடைபெற்றுவந்தது. ஒப்பீட்டு அளவில் நல்லவர்களான தேவர்களுக்கு அமுதைச் சேர்க்க நினைத்த திருமால், மோகினி என்ற பெண் வடிவம் தரிப்பது என்று முடிவெடுத்தார். அற்புதமான, அழகு மிக்க தோற்றத்தோடு மோகினியாக வடிவம் பூண்டார் திருமால். மதுரைக்கு அருகில் உள்ள திருமோகூர் என்ற திருத்தலத்தில்தான், திருமால் இந்த மோகினி வடிவைத் தரித்தார் என்று அத்தலத்தின் தலவரலாறு சொல்கிறது.

அந்த மோகினியை பாகவத புராணத்தில் அழகாக வர்ணித்துள்ளார் சுகமுனிவர். மிகவும் அழகான காயாம்பூ வண்ணத் திருமேனியோடும், அழகு மிளிரும் அங்கங்களோடும், காதுகளில் இணையான குண்டலங்களோடும், அழகிய கன்னங்களோடும், உயர்ந்த முகத்தோடும், சிறுத்த இடையோடும், தாமரை போல் நறுமணம் வீசும் முகத்தோடும், மலர்ந்த மல்லிகைப் பூக்கள் சூட்டிய கூந்தலோடும், அழகிய ஆபரணங்களோடும், தூய ஆடையோடும், வெட்கத்தோடு கூடிய புன்னகையோடும், புருவ நெரிப்போடும் அசுரர்களை நோக்கி வந்தாள் மோகினி.

அவளைப் பார்த்த அசுரர்களின் உள்ளத்தில் காமம் ஏற்பட்டது. இதுவரை அமுதம் வேண்டும் என்று தேவர்களை எதிர்த்துச் சண்டை போட்டுக் கொண்டிருந்த அசுரர்கள் மோகினியிடம் ஓடி வந்தார்கள். “பெண்ணே! நாங்கள் இவ்வளவு நேரம் சண்டை போட்டுக்கொண்டிருந்ததைப் பார்த்து எங்களை வெறுத்துவிடாதே. நாங்களும் தேவர்களும் பங்காளிகள்தான். நீயே பார்த்து எங்களுக்கு அமுதைப் பங்கு போட்டு அளித்து விடு!” என்று மோகினியிடம் அசுரர்கள் சொன்னார்கள்.

அதைக் கேட்ட மோகினி, “ஒரு பெண்ணின் புறத்தோற்றத்துக்கு மயங்கி இப்படியா பேசுவீர்கள்? நான்தான் அமுதைப் பங்கிட்டுத் தரவேண்டும் என்றால், நான் நியாயமாகவோ அநியாயமாகவோ எப்படிப் பிரித்துத் தந்தாலும் நீங்கள் ஏற்றுக்கொள்வீர்களா?” என்று கேட்டாள். அசுரர்கள், “உன்னைப் போன்ற ஒரு பெண்ணின் அன்பு எங்களுக்குக் கிடைக்குமானால், வேறென்ன வேண்டும் உலகத்திலே? உன் இஷ்டப்படி செய்!” என்றார்கள்.

மோகினி, “அப்படியானால் தேவ அசுரர்களே! நீங்கள் எல்லோரும் நீராடி ஆசமனம் செய்து, ஹோமம் செய்து, விரதம் இருந்து, தர்ப்பைப் புல்லைத் தரையில் பரப்பி, அதன் மீது கிழக்கு முகமாக அமர்வீர்களாக. நானே அமுதைச் சரியாகப் பிரித்துத் தருகிறேன்!” என்றார். தேவர்களும், அசுரர்களும் அப்படியே செய்தார்கள். ஹோமம், விரதம் போன்றவற்றைப் பெரிதாக அறியாத அசுரர்களும் கூட, மோகினி தங்கள் மீது கோபித்துக்கொள்ளக்கூடாது என்பதற்காக அவள் சொன்னபடி அனைத்தையுமே செய்துவிட்டுக் காத்திருந்தார்கள்.

முதலில் தேவர்களுக்கு அமுதைத் தருவதாகச் சொன்ன மோகினி, வரிசையாகத் தேவர்களுக்கு அமுதை வழங்கி வந்தாள். அதை அசுரர்கள் அத்தனை பேரும் வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டே அமர்ந்திருந்தார்கள். யாருமே மறுத்துப் பேசவில்லை. மொத்த அமுதமும் தேவர்களுக்கே சென்று சேர்ந்துவிட்டது. உறங்கியவர் செயல்படாது இருப்பது போலவே அசுரர்கள் அப்படியே இருந்துவிட்டார்கள்.இப்படி மோகினி அவதாரம் எடுத்து அசுரர்களை மயக்கி உறங்க வைத்ததால், (இங்கே உறக்கம் என்பது செயல்படாதிருக்கும் நிலையைக் குறிக்கிறது) மோகினி அவதாரம் செய்த திருமால் ஸ்வாபன என்று அழைக்கப்படுகிறார்.

ஒரு நாட்டில் யாருமே செயல்படாமல் இருந்தால், நாடு உறங்குகிறதா என்று கேட்கிறோம் அல்லவா? அதுபோல் மோகினியின் அழகில் மயங்கிச் செயல்படாமலேயே அசுரர்கள் இருந்ததால், அவர்களின் நிலையை உறக்கத்தோடு பெரியோர்கள் ஒப்பிட்டுள்ளார்கள்.

‘ஸ்வாபன:’ என்றால் உறங்கச்செய்பவர் என்று பொருள். தீயசக்திகளான அசுரர்களை மயக்கிச் செயல்பட முடியாமல் செய்த மோகினிக்கு ‘ஸ்வாபன:’ என்று பெயர். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 466-வது திருநாமம்.

“ஸ்வாபனாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு வாழ்வில் எந்நாளும் தெளிவு ஏற்படும்படித் திருமால் அருள்புரிவார்.

—————-

467. ஸ்வவசாய நமஹ (Swavashaaya namaha)

`ஸ்ரீமகா பக்த விஜயம்’ என்னும் நூலில் இடம்பெற்றுள்ள ஒரு வரலாறு. பண்டரிபுரத்தில் கோயில் கொண்டுள்ள பாண்டுரங்கனின் சிறந்த பக்தர் நாமதேவர் என்பவர் நாமதேவரின் இளமைக் காலத்தில், அவரது தாயான குணாபாய், நாமதேவரிடம் ஒரு பாத்திரத்தில் பாயசத்தைக் கொடுத்து அதைப் பாண்டுரங்கனுக்கு நிவேதனம் செய்துவிட்டு வருமாறு அனுப்பிவைத்தாள்.நாமதேவரும் கையில் பாத்திரத்தோடு சென்றார். அந்த வீதியில் விளையாடிக்கொண்டிருந்த சிறுவர்களின் பந்து, மூடாமல் நாமதேவர் கொண்டு சென்ற பாயச பாத்திரத்தில் விழுந்து விட்டது. தெருமுனையில் நடந்த இந்த காட்சியை வீட்டுவாசலில் இருந்து பார்த்த குணாபாய், “நாமதேவா! இங்கே வா! பந்து விழுந்த பாயசத்தைப் பாண்டுரங்கனுக்கு நிவேதனம் செய்யாதே!” என்று அழைத்தாள்.

விவரம் அறியாச் சிறுவனான நாமதேவர், “அதெல்லாம் ஒன்றும் பிரச்னை இல்லை அம்மா! நான் சென்று வருகிறேன்!” என்று வேகமாகச் சென்றுவிட்டார்.கோயிலுக்குள் நாமதேவர் சென்று பார்த்த போது, கோயிலில் யாரையுமே காணவில்லை. “யாராவது பெரியவர்கள் இருந்தால், அவர்களிடம் கொடுத்துப் பாண்டுரங்கனுக்கு நிவேதனம் செய்யச் சொல்லலாம் என நினைத்தேன். ஆனால் இங்கே யாரையுமே காணவில்லையே! என்ன செய்வது? என்று சிந்தித்தார் நாமதேவர்.

“சரி! நாமே நிவேதனம் செய்வோம்!” என முடிவெடுத்த அவர், பாண்டுரங்கனுக்கு அருகில் சென்று, “பாண்டுரங்கா! என் தாய் உனக்காக இந்தப் பாயசத்தைக் கொடுத்து அனுப்பி யிருக்கிறாள். நீ இதைச் சாப்பிட வேண்டும்!” என்றார். பாண்டுரங்கன் அசையாமல் அப்படியே இடுப்பில் கைவைத்தபடி நின்றிருந்தான்.“ஏய் பாண்டுரங்கா! நீ மட்டும் உண்ணாமல் இருந்தால், பந்து விழுந்ததால்தான் நீ உண்ணவில்லை என்று என் தாய் என்னிடம் கோபித்துக் கொள்வாள். தயவுசெய்து சாப்பிடு!” என்றார் நாமதேவர். அப்போதும், பாண்டுரங்கன் எந்தப் பதிலும் சொல்லவில்லை.

மீண்டும்மீண்டும் பாண்டுரங்கனிடம் வேண்டி அழுத நாமதேவர், “நீ இப்படி என்னைத் தண்டிக்க நினைக்கிறாய் என்றால், நானே என்னை மாய்த்துக்கொள்கிறேன்!” என்று சொல்லித் தன் தலையைப் பாண்டுரங்கனின் திருவடிவாரத்தில் உள்ள செங்கல்லில் மோதப் போனார். “நில்!” என்ற குரல். பாண்டுரங்கன் எதிரே நிற்கிறான். “நாமதேவா! வா! இருவருமாகப் பாயசத்தை உண்போம்!” என்றான் பாண்டுரங்கன்.

பாண்டுரங்கனும் நாமதேவருமாகச் சேர்ந்து பாயசத்தை உண்டார்கள். நாமதேவர் தன் கையால் சந்தனம் பூச, அதைத் தன் திருமார்பில் ஆனந்தமாக ஏற்றுக்கொண்டான் பாண்டுரங்கன். தனது மாலையை, நாமதேவருக்கு அளித்து வீட்டுக்கு அனுப்பி வைத்தான் பாண்டுரங்கன். குதூகலத்துடன் வீடு திரும்பினார் நாமதேவர். பாத்திரத்தைப் பார்த்த குணாபாய், “என்ன நாமதேவா? பாத்திரத்தில் பாயசம் எங்கே?” என்றாள். “பாண்டுரங்கன் உண்டுவிட்டான்!” என்றார் நாமதேவர்.

வெளியே சென்றிருந்த நாமதேவரின் தந்தை தாம்சேட்டி வீட்டுக்கு வந்தார். மகன் சொல்வதை அவரிடமும் சொன்னாள் குணாபாய். நாமதேவரே சாப்பிட்டு விட்டுப் பாண்டுரங்கன் உண்டதாகப் பொய் சொல்கிறாரோ என்று பெற்றோர்கள் சந்தேகப்பட்டார்கள்.“நாமதேவா கோயிலுக்கு வா! இறைவன் உண்மையிலேயே உண்டானா என்று பார்ப்போம்!” என்றார்கள். பெற்றோருடன் கோயிலுக்குச் சென்றார் நாமதேவர். அப்போது, அசரீரியாகப் பேசிய பாண்டுரங்கன், “தாம்சேட்டி! உங்கள் மகன் தந்த பாயசத்தை நான் உண்டது உண்மை. என் பக்தர்களோடு ஆனந்தமாக என் இஷ்டப்படி நான் விளையாட விரும்புவேன். அதற்காக அதற்கு இடையூறாக இருக்கும் மற்றவர்களை எல்லாம் உறங்க வைத்துவிடுவேன்.

அப்படித்தான் இன்றும் கோயிலில் எல்லாரையும் உறங்க வைத்துவிட்டு, நாமதேவரோடு இஷ்டப்படி உறவாடினேன்!” என்றான். தங்கள் மகனுக்குக் கிடைத்த அருளை எண்ணித் தாம்சேட்டியும் குணாபாயும் பேரானந்தம் அடைந்தார்கள்.அதுபோலத்தான், தன் பக்தர்களான தேவர்களுக்கு அமுதம் தந்து அவர்களை வாழ்வித்து அவர்களோடு உறவாடிய திருமால், அதற்கு இடையூறான அசுரர்களை எல்லாம் மோகினியின் அழகால் மயக்கித் தூங்க வைத்துவிட்டார்.

இப்படி மற்றவர்களை உறங்கச் செய்துவிட்டு, தன் இஷ்டப்படி அடியார்களோடு உறவாடுவதால், ‘ஸ்வவச:’ என்று திருமால் அழைக்கப்படுகிறார். ‘ஸ்வவச:’ என்றால் தன் இஷ்டப்படி அடியாரோடு விளையாடுபவர் என்று பொருள். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 467-வது திருநாமம்.

“ஸ்வவசாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வந்தால், நம்மோடும் திருமால் விளையாடி நமக்கும் நல்லருள்புரிந்தருள்வார்.

—————–

468. வ்யாபினே நமஹ (Vyaapiney namaha)

வைணவக் குருவான ஆளவந்தார் திருவரங்கத்தில் இருந்து காஞ்சிபுரத்துக்கு எழுந்தருளினார். காஞ்சியில் வரதராஜப் பெருமாளுக்கு விசிறி வீசித் தொண்டாற்றி வந்த திருக்கச்சி நம்பிகள் மூலம் காஞ்சியில் யாதவப் பிரகாசரிடம் வேதாந்தம் பயிலும் ராமானுஜரைப் பற்றிய செய்திகளை அப்போது ஆளவந்தார் அறிந்தார். யாதவப் பிரகாசர் வேதங்களுக்குத் தவறான பொருள் சொல்வதையும், குருவை மிஞ்சிய சிஷ்யராக ராமானுஜர் அவரைத் திருத்திச் சரியான பொருளை உரைப்பதையும் திருக்கச்சி நம்பிகள் ஆளவந்தாரிடம் எடுத்துச் சொன்னார்.

இதைக் கேட்ட ஆளவந்தாருக்கு ராமானு ஜரைக் காணவேண்டும் என்ற ஆவல் ஏற்பட்டது. அதைத் திருக்கச்சி நம்பிகளிடம் சொல்லிக் கொண்டே, வரதராஜப் பெருமாள் திருக்கோயிலுக்குள் சென்றார் ஆளவந்தார். அங்கே கரியமாணிக்க வரதர் சந்நதிக்கு அருகில் திருக்கச்சி நம்பிகளோடு ஆளவந்தார் நின்று கொண்டிருந்தபோது, யாதவப் பிரகாசர் தன்னுடைய சீடர்களோடு கோயிலுக்குள்ளே நுழைந்தார்.

உடனே திருக்கச்சி நம்பிகள் ஆளவந்தாரிடம், யாதவப் பிரகாசரின் கோஷ்டியைச் சுட்டிக்காட்டி, “சுவாமி! அதோ ஒரு கோஷ்டி வருகிறதே! அதில் நெடுகி சிவந்து ஆஜாநுபாகுவாகி வருகிறவர்தான் ராமானுஜர்!” என்றார். அதாவது எதிரே வரும் கோஷ்டியில், நல்ல உயரத்தோடும், சிவந்த வண்ணத்தோடும், முழங்கால் வரை நீண்ட கைகளோடும் கூடியவராக இருக்கும் அந்த இளைஞரே ராமானுஜர் என்று ஆளவந்தாருக்கு அடையாளம் காட்டினார் திருக்கச்சி நம்பிகள்.

முதன்முறையாக ராமானுஜரைப் பார்த்த ஆளவந்தார், “ஆம் முதல்வன் இவன்!” என்று சொல்லி ராமானுஜரை வாழ்த்தினார். ஆம் முதல்வன் இவன் என்ற தொடர் நம்மாழ்வாரின் திருவாய்மொழிப் பாசுரத்தில் இடம்பெற்ற தொடராகும்.

திருமால் தமக்குப் புரிந்த அருளை நம்மாழ்வார் பாடும்போது;

“ஆம் முதல்வன் இவன் என்று தற்றேற்றி என்
நாமுதல் வந்து புகுந்த நல் இன்கவி
தூமுதல் பத்தர்க்குத் தான் தன்னைச் சொன்ன என்
வாய்முதல் அப்பனை என்றும் மறப்பனோ?”-என்று பாடுகிறார்.

“உலகில் உள்ள மக்களை எல்லாம் திருத்தி பக்தியில் ஈடுபடுவதற்குரிய தலைவன், முதல்வன் இவனே என்று அடியேனைத் தேர்ந்தெடுத்து, என் நாவிலே வந்து திருமால் அமர்ந்து கொண்டு, தன் பெருமையை அடியேன் மூலமாகப் பாடவைத்து, தமிழ்வேதமாகிய திருவாய்மொழியை உருவாக்கியுள்ளார்!” என்பது இப்பாடலின் கருத்து.

அதன் அடிப்படையில், “நம்மாழ்வாரை முதல்வர் என்று தேர்ந்தெடுத்து, அவர் நாவில் அமர்ந்து அவரை இயக்கிப் பாடல்கள் பாட வைத்தார் அல்லவா திருமால், அதே திருமால்தான் இப்போது ராமானுஜரை முதல்வர் என்று தேர்ந்தெடுத்து, இவர் மூலமாக உலகம் உய்வடைய வேண்டும் எனக்கருதி ராமானுஜரின் உள்ளத்திலேயே குடிவந்து அவர்மூலம்தான் விரும்புவனவற்றை நடத்திக்கொள்ளப் போகிறான்!” என்று ஆளவந்தார் திருக்கச்சி நம்பிகளிடம் கூறியிருக்கிறார்.

இதுபோலவே திருப்பாற்கடல் கடைந்த போதும், அமுதம் கிடைக்க வேண்டும் என்பதற்காக மத்தாகச் சுழலும் மந்தர மலைக்குள்ளும், கயிறாகக் கட்டப்பட்ட வாசுகி பாம்புக்குள்ளும், கடைகின்ற தேவர்களுக்குள்ளும், அசுரர்களுக்குள்ளும் திருமால் நுழைந்து, அவர்களுக்குள்ளே நிறைந்திருந்து அவர்கள் மூலம் அமுதம் கடைதல் என்னும் செயல் நடைபெறும்படிச் செய்தார்.

இப்படி அனைவருக்குள்ளும் நுழைந்து உள்ளே நிறைந்திருந்து அவர்களைச் செயல்பட வைப்பதால் திருமால் ‘வ்யாபீ’ என்று அழைக்கப்படுகிறார்.

‘வ்யாபீ’ என்றால் உள்ளே நுழைந்து நிறைந்திருப்பவர் என்று பொருள். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 468-வது திருநாமம்.

“வ்யாபினே நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்குள் எப்போதும் திருமால் எழுந்தருளியிருந்து அவர்களை வழிநடத்துவார்.

—————

469. நைகாத்மனே நமஹ (Naikaathmaney namaha)

ஆசுகவி வில்லூர் ஸ்ரீநிதி சுவாமிகள் அருளிய `அம்ருத சார்தூலம்’ என்ற துதியில் உள்ள ஒரு ஸ்லோகம்;

கும்பம் பூஜயிதும் ச ரக்ஷிதும் அமுதம் யோக்யம் புராரிம் வ்யதாத்
ஸர்வஜ்ஞம் த்ருதகங்கம் ஏனம் அனகம் கும்பேச்வரோயம் யத:
ஸ்வஸ்யாதோ பஹுபிஸ்ஸமை: கலயிதும் பூஜாம் ஸ சாலாபத:
ஸஞ்ஜாதோ பஹுதா ஸ்வயம் ஹி பரிதஸ் த்வாம் கும்பகம் ஸேவதே

திருப்பாற்கடலைக் கடையும் போது, முதலில் தேவர்கள் ஒரு குடத்தில் திருமாலை ஆவாகனம் செய்து வழிபட நினைத்தார்களாம். எந்த ஒரு செயலையும் தொடங்குவதற்கு முன்பு, வேத மந்திரங்களால் இறைவனை வழிபட்டு விட்டுச் செய்தால் முழு வெற்றி கிட்டும் என்கிற அடிப்படையில் தேவர்கள் மேற்கொண்ட முயற்சி இது.கும்பத்தினுள்ளே திருமாலை எழுந்தருளச் செய்த பின், யார் மூலமாக இந்தப் பெருமாளுக்குப் பூஜைகளை நடத்தலாம் என்று சிந்தித்த தேவர்கள், சிவபெருமானைத் தேர்ந்தெடுத்தார்களாம். ஏனென்றால், சிவபெருமான் வேதங்களில் வல்லவர்.மேலும், தலையில் கங்கையைச் சுமந்தபடி எப்போதும் தூய்மையாகவே இருப்பவர்.
இத்தகைய ஞான அனுஷ்டான சீலர் தானே ஆராதகராக இருக்க முடியும்? அந்தக் குடம்தான் கும்பகோணம் அல்லது குடமூக்கு என்று அழைக்கப்படும் திருத்தலம். அக்கும்பத்தில் உள்ள திருமாலைப் பூஜித்தபடியால் கும்பேஸ்வரர் என்று கும்பகோணத்தில் சிவபெருமான் பெயர்பெற்றார் என்று இங்கே குறிப்பிடுகிறார் நிதி சுவாமிகள். (கும்பகோணத்தின் சைவ ஸ்தல புராணங்களில் கூறப்பட்ட மற்றொரு கோணத்திலான கதையை நாம் இங்கே மறுக்கவில்லை. இந்தத் திருநாமத்தை விளக்கும் கோணத்திலும் அம்ருத சார்தூல சுலோகத்தின் அடிப்படையிலும் மட்டுமே இது விவரிக்கப் படுகிறது).

மேலும், குடத்துக்குள் உள்ள அமுதம் போல் கும்பகோணத்தின் மத்தியில் எழுந்தருளிய திருமால், ஆராவமுதன் என்று பெயர் பெற்றார். கண்களால் பருகும் திகட்டாத அமுதமாய் இருக்கும் ஆராவமுதப் பெருமானின் அழகில் சிவபெருமான் ஈடுபட்டார். இவரைப் பூஜிக்க வேண்டும் என்றால் ஒரு வடிவம் எடுத்துக்கொண்டு பூஜித்தால் போதாது, பலப்பல வடிவங்கள் கொள்வோம் என்று முடிவெடுத்தார். அதன்படியாக, ஆராவமுதப் பிரானின் திருக்கோயிலைச் சுற்றிப் பற்பல சிவாலயங்களிலே கோயில்கொண்டு ஆராவமுதனைச் சுற்றிச்சுற்றி வந்து பூஜித்து மகிழ்ந்தாராம் சிவபெருமான். இன்றும் கும்பகோணத்தில் ஆராவமுதன் சந்நதியைச் சூழ்ந்து பல சிவாலயங்கள் இருப்பதைக் காணலாம்.

இதைக் கண்ட ஆராவமுதன், “சிவபெருமானே! நீங்கள் பல வடிவம்கொண்டு என்னை ஆராதித்தீர்கள். நானும் இப்போது பல வடிவங்களில் காட்சிதந்து உங்களுக்கும் தேவர்களுக்கும் அருள்புரியப்போகிறேன்!” என்று சொல்லி, சார்ங்கவில் ஏந்திய சாரங்கபாணி எனும் ஆராவமுதாழ்வானாகவும், சக்ராயுதம் ஏந்தியபடி சக்ரபாணியாகவும், கோதண்ட பாணியாகிய ராமனாகவும், செண்டு என்னும் மாடு மேய்க்கும் கோல் ஏந்தி யஷ்டிபாணியான ஸ்ரீ ராஜகோபாலனாகவும் காட்சி அளித்தார்.

பாணி என்றால் திருக்கரம். இப்படி நான்கு வித திவ்யாயுதம் தரித்த திருக்கரங்களோடு, நான்குவிதப் பாணிகளாகத் தேவர்களுக்குக் காட்சி தந்து அருள்புரிந்து திருப்பாற்கடல் கடைய அருள்புரிந்தாராம் திருமால்.அவ்வாறே திருப்பாற்கடல் கடையும்போதும், மந்தரமலையைச் சுமக்க ஆமை வடிவம் கொண்ட கூர்ம மூர்த்தியாகவும், பாற்கடலைக் கடைவதற்காக அஜிதன் என்ற மூர்த்தியாகவும், அமுதைக்கொண்டு வர தன்வந்திரியாகவும், அசுரர்களை மயக்குவதற்காக மோகினியாகவும் பலப்பல வடிவங்கள் எடுத்து அமுதத்தைத் தேவர்களுக்குப் பெற்றுக் கொடுத்தார் திருமால்.

இப்படிப் பலப்பல வடிவங்கள் தரித்து அடியார்களுக்கு அருள்புரிவதால், `நைகாத்மா’ என்று திருமால் அழைக்கப்படுகிறார். ஆத்மா என்பது இவ்விடத்தில் உடலை (வடிவைக்) குறிக்கிறது.

ஏக என்றால் ஒன்று, நைக என்றால் பல. நைக + ஆத்மா = நைகாத்மா என்றால் பலப்பல வடிவங்கள் தரிப்பவர் என்று பொருள். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 469-வது திருநாமம்.

நைகாத்மனே நமஹ: என்று தினமும் சொல்லிவரும் அன்பர்களை எல்லாத் திசைகளில் இருந்து வரும் ஆபத்துகளை நீக்கி திருமால் எப்போதும் காத்தருள்வார்.

——————-

470. நைக கர்ம க்ருதே நமஹ  (Naika Karma Kruthey namaha)

(திருநாமங்கள் 457 [ஸுமுக:] முதல் 470 [நைககர்மக்ருத்] வரை – தேவர்களுக்கு அமுதம் தந்த வரலாறு)

நவ திருப்பதிகளுள் மூன்று திருத்தலங்
களான திருப்புளிங்குடி, வரகுணமங்கை, ஸ்ரீவைகுண்டம் ஆகிய திருத்தலங்களை,

புளிங்குடி கிடந்து வரகுண மங்கை இருந்து, வைகுந்தத்துள் நின்று
தெளிந்த என் சிந்தை அகங் கழியாதே என்னை யாள்வாய்
–என்று திருவாய்மொழியில் நம்மாழ்வார் பாடியுள்ளார்.

திருப்புளிங்குடி திவ்யதேசத்திலே சயனித்து,
வரகுணமங்கை திவ்யதேசத்திலே அமர்ந்து,
ஸ்ரீவைகுண்டம் என்னும் திருத்தலத்திலே நின்று,
நம்மாழ்வாரைப் பெறுவதற்காகத் திருமால் காத்திருக்கிறாராம்.
இக்கருத்தை `ஆசார்ய ஹ்ருதயம்’ என்னும் நூலில், அழகிய மணவாளப் பெருமாள் நாயனார், போக்ய பாகத்வரை தெளிந்த சந்தைக்கு முன்னில் மூன்றிலும் பிரகடம் என்று விளக்குகிறார்.
அதாவது, ஒரு வீட்டில் சமையலறையில் சமையல் ஆகிக் கொண்டிருக்கிறது என்று வைத்துக்கொள்வோம்.
அந்த வீட்டில் உள்ள ஒருவருக்குப் பசி அதிகமாக இருந்தால், உணவு தயாராகிவிட்டதா என்று அறியும் ஆர்வத்தோடு அவர் அடிக்கடி சமையல் அறைப் பக்கம் சென்றுசென்று வருவார் அல்லவா?

அதிலும் ஆரம்பநிலையில், சமையல் அறைப் பக்கமாக வந்து நிற்பார்.
இன்னும் தாமதம் ஆகிக்கொண்டே இருந்தால், சமையல் அறையிலேயே அவர் அமர்ந்துவிடுவார்.
உணவு தயாராகி அதை உண்டபின் இங்கிருந்து எழுவோம் என்ற எண்ணத்திலே அமர்ந்திடுவார்.
இன்னும் தாமதம் ஆகிக் கொண்டே போனால், சமையல் அறையிலேயே படுத்துவிடுவார்.
உணவு வந்து அதை உண்ட பின் தான் எழுவேனே ஒழிய, அதுவரை இங்கிருந்து நகருவதில்லை என்ற உறுதியால் சயனித்துவிடுகிறார்.

இதைப்போலத்தான் நம்மாழ்வார் என்ற ஜீவாத்மாவைத் தனக்கு உணவாகப் பெறவேண்டும் என்று திருமால் ஆசைப்பட்டாராம்.
அந்த நம்மாழ்வாரின் பக்தியானது பரபக்தி, பரஞானம், பரம பக்தி என்று அடுத்தடுத்த நிலைகளைக் கடந்து, பக்குவப்பட்டுச் சமைக்கப்பட்டு வரவேண்டும் என்று திருமால் காத்திருக்கிறாராம்.
நீண்ட நாள் பசியில் வாடியவர் உணவை விரைந்து பெறத் துடிப்பது போல், திருமாலே எனக்கு எல்லாம் என்று சொல்லும் உயர்ந்த பக்தரைத் தேடிக்கொண்டிருக்கும் திருமால்,
நம்மாழ்வாரைக் கண்டவாறே அவரை விரைந்து பெற வேண்டும் என்று வேட்கை கொண்டாராம்.

அந்த வேட்கையில்தான், முதலில் திருநெல்வேலிக்கு அருகிலுள்ள ஸ்ரீவைகுண்டத்தில் வந்து நின்றாராம் திருமால்.
ஆழ்வார் திருநகரி புளிய மரத்தின் அடியில் சமைக்கப்பட்டுவரும் நம்மாழ்வார் என்ற தன் உணவுக்குப் பரமபக்தி முழுமை பெற்றுவிட்டதா என்று பார்த்தாராம்
திருமால். ஆழ்வாரின் பக்தி நாளொரு மேனியும் பொழுதொரு வண்ணமுமாக வளர்ந்தாலும் கூட, அவரை விரைந்து அடைய வேண்டும் என்ற துடிப்பால்,
திருமால் விஜயாசனப் பெருமாளாக வரகுணமங்கையிலே அமர்ந்து கொண்டாராம்.
இன்னும் சற்று தாமதம் ஆகவே, திருப்புளிங்குடியிலே காய்சின வேந்தனாக வந்து பள்ளி கொண்டு, ஆழ்வாரைப் பெறாமல் இங்கிருந்து நகருவதில்லை என்று உறுதியோடு காத்திருந்து ஆழ்வாரைப் பெற்றாராம்.

ஆக, தன் பக்தர்களுக்கு அருள்புரிய வேண்டும் என்பதற்காக நிற்றல், இருத்தல், கிடத்தல் உள்ளிட்ட பல செயல்களைச் செய்கிறார் திருமால்.
அவ்வாறே திருப்பாற்கடலைக் கடைந்து தேவர்களுக்கு அமுதைக் கொடுப்பதற்காகப் பற்பல செயல்களைச் செய்தார் திருமால்.
மந்தர மலையைச் சுமந்து, தானே திருப்பாற்கடலைக் கடைந்து,
தன்வந்தரியாக அமுதைக் கொண்டு வந்து, மோகினியாக அசுரர்களை மயக்கி –
இப்படிப் பற்பல செயல்களைச் செய்து தேவர்களுக்கு அமுதைப் பெற்றுத் தந்தபடியால் அமுதம் தந்த திருமால் நைக கர்ம க்ருத் என்று அழைக்கப்படுகிறார்.
கர்ம என்றால் செயல், க்ருத் என்றால் செய்பவர்,
ஏக என்றால் ஒன்று, நைக என்றால் பல.
‘நைக கர்ம க்ருத்’ என்றால் பலப்பல செயல்களைச் செய்பவர் என்று பொருள். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 470-வது திருநாமம்.
“நைககர்மக்ருதே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களைப் பலவிதங்களில் எப்போதும் திருமால் காத்தருள்வார்.

———–——————————————————

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ திருக்குடந்தை டாக்டர்: உ.வே.வெங்கடேஷ் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பராசர பட்டர் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பீஷ்மர் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ வியாச பகவான் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்

பேரும் ஓர் ஆயிரம் பீடுடையான் —

ஸ்ரீ ஸ்ருதிகளில் ஸ்ரீ பகவத் ஸ்தோத்ர மஹிமை

1-யஸ் பூர் வ்யாய நவீயஸே -ருக் வேதம் -1-156-2-முன்னோர்களில் முன்னவனாய் உள்ளவனும் -ஸ்ருஷ்டியாதிகளைச் செய்பவனும் -ஸ்தோத்ரம் செய்யப்படுபவனுமான ஸ்ரீ விஷ்ணுவுக்கு

2-தமு ஸ்தோதாரஸ் பூர்வ்யம் யதாவித -ருக் வேதம் -1-156-3-அந்த மஹா விஷ்ணுவை ஸ்தோத்ரம் செய்பவரே அவனை உள்ளது உள்ளபடி அறிந்தவராவார்

3-காதும் யஜ்ஞாய காதும் யஜ்ஞ பதயே –சாந்தி பாட மந்த்ரம் -யஜ்ஞ ஸ்வரூபியான விஷ்ணுவை யாகத்துக்குத் தலைவனான ஸ்ரீ மன் நாராயணனை
ஸ்துதித்துப் பாடுவதற்கு மங்களகரமான வாக்கு எங்களுக்கு ஏற்படட்டும் –

4- த்ரேதோருகாய –ஸ்ரீ விஷ்ணு ஸூக்தம் -எல்லாராலும் அதிகமாக்க கானம் செய்யப்படுபவராகிய ஸ்ரீ மஹா விஷ்ணுவானவர் மூன்று அடி வைத்தார்

5- விஷ்ணுஸ் தவதே வீர்யாய –ஸ்ரீ விஷ்ணு ஸூக்தம் -நமக்கு வீர்யம் அளிக்கும் பொருட்டு ஸ்ரீ விஷ்ணுவானவர் ஸ்துதிக்கப் படுகிறார்

6-த்ருவாஸோ அஸ்ய கீரயோ ஜநாஸ –ஸ்ரீ விஷ்ணு ஸூக்தம் -இந்த விஷ்ணுவை ஸ்தோத்ரம் செய்யும் மக்கள் நிலையான பரமபதத்தை இருப்பிடமாகக் கொள்வர்-

7- த்வேஷம் ஹ்யஸ்ய ஸ்தவிரஸ்ய நாம –ஸ்ரீ விஷ்ணு ஸூ க்தம் –இம்மாதிரிப் ப்ரகாஸமான அந்த முதியோனாகிய விஷ்ணுவின் திரு நாமங்கள்

8-விபன்யவோ ஜாக்ருவாம்ச -ஸ்ரீ விஷ்ணு ஸூக்தம் –ஸூரிகள் என்றும் விழிப்புடன் எப்போதும் ஸ்துதித்க்கொண்டே பரமபதத்தில் ஸ்ரீ விஷ்ணுவின் அருளி உள்ளனர் –

ஸ்ரீ மஹாபாரதத்தில் நிர்வசன அத்தியாயத்தில் திரு நாராயணீயம் என்கிறபெயரில் ஸ்ரீ வேத வ்யாஸரே ஸ்ரீ விஷ்ணு சஹஸ்ர நாமங்களுக்கு பாஷ்யம் அருளி உள்ளார்
இதே போல் ஸ்ரீ வாமன புராணம் ஸ்ரீ வராஹ புராணம் முதலியவற்றிலும் பகவத் நாமங்களுக்கு விளக்கம் கூறும் ஸ்லோகங்கள் உள்ளன
இவற்றை முன்னோர் பல இடங்களில் ப்ரமாணமாகக் காட்டி உள்ளனர் –
சாமவேதத்தில் விஷ்ணு நமக பாகத்திலும் பல நாமங்கள் விளக்கம் உள்ளன –

————–

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ வேதாந்த தேசிகன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ லஷ்மீ ஹயக்ரீவர் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம் –

ஸ்ரீ அனந்தனுக்கு ஆயிரம் திரு நாமங்கள்–ஸ்ரீ திருக்குடந்தை டாக்டர்: உ.வே.வெங்கடேஷ்– 391-421-திரு நாமங்கள்–

(திருநாமங்கள் 391 [பரர்த்தி:] முதல் 421 [பரிக்ரஹ:] வரை – இறந்தோர்க்கும் உயிர் அளிக்கும் ஸ்ரீராமனின் சரித்திரம்)

391. பரர்த்தயே நமஹ:(Pararddhaye namaha)

ஸ்ரீராமபிரானுக்குப் பட்டாபிஷேகம் ஆகி, ராமராஜ்ஜியம் நடைபெற்று வந்த சமயம். தமசா நதிக்கரையில் உள்ள
வால்மீகி முனிவரின் ஆசிரமத்துக்கு நாரத முனிவர் வந்தார். அப்போது நாரதரை அடிபணிந்த வால்மீகி,
அவரிடம், “பூமியில் இப்போது வாழ்பவர்களுக்குள் அனைத்து மங்கல குணங்களும் நிரம்பப்பெற்றவர் யார்?” என்று கேட்டார்.

ராமனின் ஆட்சியில் வாழும் வால்மீகி பகவானுக்கு, ராமனே பரமாத்மா என்பதும்,
ராமன் அனைத்து விதமான மங்கல குணங்களும் நிறைந்தவன் என்பதும் நன்றாகவே தெரியும்.
ஆனாலும் இறை வனைப் பற்றி நாமாக அறிந்துகொள்வதை விட, குருவின் மூலம் அறிந்துகொள்வதே விசேஷம் ஆகும்.
அதனால் தான் நற்குருவுக்கு உரிய இலக்கணங்கள் அனைத்தும் நிறைந்த நாரதரிடம் பணிவோடு தனது கேள்வியை முன்வைத்தார் வால்மீகி.

அதற்கு விடையளித்த நாரதர்,
“இக்ஷ்வாகு வம்ச ப்ரபவோ ராமோ நாம ஜனை: ச்ருத:
நியதாத்மா மஹாவீர்யோ த்யுதிமான் த்ருதிமான் வசீ”-(வால்மீகி ராமாயணம் பால காண்டம் 1-8)
என்று தொடங்கி, “இட்சுவாகு குலத்தில் அவதரித்த ராமன் என்பவனே அனைத்து விதமான மங்கல குணங்களும் பரிபூரணமாக நிறைந்தவன்!”
என்று சொல்லி ராமனுடைய குணங்களையும் அவற்றின் பெருமையையும் பட்டியலிடுகிறார்.

“ஸ ச ஸர்வகுண உபேத: கௌஸல்யா ஆனந்த வர்த்தன:
ஸமுத்ர: இவ காம்பீர்யே தைர்யேண ஹிமவான் இவ”–(வால்மீகி ராமாயணம் பாலகாண்டம் 1-17)

“கௌசல்யா தேவியின் மகனாக அவதரித்த திருமாலாகிய ராமனே வேதாந்தங்கள் போற்றும் அனைத்து நற்குணங்களும் நிறைந்தவன்.
அவனே பரமாத்மா ஆவான். இவ்வுலகில் பெருமை மிக்க பொருள்கள் அனைத்தும் தத்தம் பெருமைகளை அவனிடம் இருந்துதான் பெற்றிருக்கின்றன.
கடல் தனக்குள் முத்து, ரத்தினங்கள் போன்ற பல விலை உயர்ந்த பொருள்களை வைத்திருந்தாலும் அவற்றை வெளியே காட்டாது.
அதுபோல் தானே இறைவன் என்பதை ராமன் நன்கு அறிந்திருந்தாலும், தனது இறைத்தன்மையை அவன் வெளியே
காட்டிக் கொள்ளாமல் மனிதனைப் போல நடிப்பான். எத்தனை துக்கங்கள் வந்தாலும்,
தன் நிலை மாறாமல் இருப்பதிலே மலையைப் போன்றவன் ராமன்.”

“விஷ்ணுனா ஸத்ருசோ வீர்யே ஸோமவத் ப்ரியதர்சன:
காலாக்னி ஸத்ருச: க்ரோதே க்ஷமயா ப்ருதிவீ ஸம:”(வால்மீகி ராமாயணம் பால காண்டம் 1-18)

“வீரத்தில் திருமாலைப் போன்றவன். அமுதைப் பொழிந்து மகிழ்விப்பதில் நிலவைப் போன்றவன். அடியார்களைத் துன்
புறுத்துவோர் மீது கோபம் கொள்ளுகையில் ஊழிக் கால நெருப்பைப் போன்றவன். பொறுமையிலே பூமியைப் போன்றவன்.”

“தனதேன ஸமஸ்த்யாகே ஸத்யே தர்ம: இவாபர:
தம் ஏவம் குணஸம்பன்னம் ராமம் ஸத்ய பராக்ரமம்”(வால்மீகி ராமாயணம் பாலகாண்டம் 1-19)

“தியாகம் செய்வதில் குபேரனைப் போன்றவன். ‘த்யாகே ச தனதோ யதா’ என்று குபேரனைப் பற்றிப் பழமொழி பிரசித்தமாக உண்டு.
சத்தியத்தில் நிலை நிற்பதில் தரும தேவதையைப் போன்றவன். அவனே அனைத்து வித நற்குணங்களும் நிறைந்த பரம்பொருள் ஆவான்.
அவனது குணங்கள் என்றுமே மாறாமல் அவனிடம் நிறைந்திருக்கும்.”
இவ்வாறெல்லாம் பலபடிகளில் ராமனின் குணத்தை நாரதர் வால்மீகிக்கு விவரித்ததால் தான்,
அந்தக் குணங்களால் ஈர்க்கப்பட்ட வால்மீகிக்கு ராமனின் வரலாற்றை ஒரு காவியமாக எழுதவேண்டும் என்ற ஆவல் ஏற்பட்டது.
அதன்பின், பிரம்மாவின் நியமனப்படி, நாரதர் கூறிய வரலாற்றின் அடிப்படையில் ஸ்ரீராமாயணத்தை இயற்றினார்
வால்மீகி பகவான் என்பது வாசகர்கள் அறிந்த செய்தியே.

இப்படி பால காண்டத்தில், வால்மீகிக்கு நாரதர் வர்ணித்த படி, பற்பல மங்கல குணங்கள் நிறைந்தவனாக ராமன் இருப்பதால்,
அவன் ‘பரர்த்தி:’ என்று அழைக்கப்படுகிறான்.
‘பர’ என்றால் உயர்ந்த மங்கல குணங்கள் என்று பொருள். ‘ரித்தி:’ என்றால் நிறைந்திருத்தல்.
பர + ரித்தி = பரர்த்தி: என்றால் மிக உயர்ந்த மங்கல குணங்கள் நிறைந்தவன் என்று பொருள்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 391-வது திருநாமம்.
“பரர்த்தயே நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் நற்குணங்களோடு விளங்கும்படி ஸ்ரீராமன் அருள் புரிவான்.

————

392. பரம ஸ்பஷ்டாய நமஹ:(Parama Spashtaaya namaha)

(வால்மீகி ராமாயணம் யுத்த காண்டம் 114-ம் சர்க்கம்) ராம பாணத்தால் தாக்கப்பட்டுப் போர்க்களத்தில் இறந்துகிடந்த
ராவணனின் சடலத்தைக் கண்ட அவனது மனைவி மந்தோதரி, அவன்மேல் விழுந்து புலம்பி அழுதாள்.
அப்போது ராவணனின் சடலத்தைப் பார்த்து, “மூவுலகையும் ஆக்கிரமித்து, தேவர்களையும் வீழ்த்திய உங்களை
ஒரு சாதாரண மனிதன் வென்று விட்டாரா? பற்பல வரம் பெற்ற உங்களை, ஒரு மனிதனின் சரம் அழித்துவிடுமா?”
என்று சிந்தித்துக் கூறத் தொடங்கினாள் மந்தோதரி.

“ஜனஸ்தானத்தில் பல அரக்கர்களுடன் கூடியிருந்த உங்கள் தம்பி
கரனை இந்த ராமன் முன்பே தனி ஒருவராக இருந்து அழித்திருக்கிறார். எனவே இவர் நிச்சயமாக மனிதராக இருக்க முடியாது.
தேவர்களாலும் புக முடியாத இலங்கைக்குள்ளே அநுமன் என்ற தூதுவனை அனுப்பி நுழைய வைத்த ஸ்ரீராமன்,
நிச்சயம் சாதாரண மனிதர் அல்லர்.
கடலில் அணைகட்டி ஒருவர் இலங்கைத் தீவுக்கு வந்திருக்கிறார் என்னும் போதே அவர் சாதாரண மானிடராக இருக்க முடியாது என்று நான் எண்ணினேன்.
உங்களை அழிக்க நினைத்த யமன், சீதை என்ற அழகான பெண்ணை உருவாக்கி, உங்களை மயக்கி,
அந்த யமனே ராமனாக வடிவம் கொண்டு வந்து உங்கள் உயிரைப் பறித்துச் சென்று விட்டாரோ? இல்லை,
ராமன் யமனாக இருக்க முடியாது. யமன் இலங்கைக்குள் நுழையவே அஞ்சுவாரே!

அல்லது, உங்களால் வீழ்த்தப்பட்ட இந்திரன் உங்களைப் பழிவாங்குவதற்காக ராமன் என்ற மனிதனாக வேடமிட்டு
வந்து அழித்து விட்டானோ? சாத்தியமில்லை! உங்களைப் பார்க்கும் சக்திகூட அந்த இந்திரனுக்குக் கிடையாதே!
இந்த ராமன் பரமாத்மாவான திருமாலாகத் தான் இருக்கவேண்டும்.

“வ்யக்தம் ஏஷ மஹாயோகீ பரமாத்மா ஸநாதன:
அநாதி மத்ய நிதன: மஹத: பரமோ மஹான்”
இவர் திருமால் என்பது அடியேனுக்குத் தெளிவாகத் தெரிகிறது. உலகைக் காக்க வேண்டும் என்று எப்போதும் சிந்திப்பவரும்,
பரமாத்மாவும், உலகியல் மாறுதல்களுக்கு அப்பாற்பட்டவரும், தொடக்கம் நடு முடிவு இல்லாதவரும்,
இந்திரன் பிரம்மா உள்ளிட்ட தேவர்களை விட உயர்ந்தவருமான திருமாலே இவர் என்பதை இப்போது தெளிவாக உணர்கிறேன்.

“தமஸ: பரமோ தாதா சங்க சக்ர கதாதர:
ஸ்ரீவத்ஸ வக்ஷா: நித்யஸ்ரீ: அஜய்ய: சாச்வதோ த்ருவ:”

சம்சார மண்டலத்துக்கு அப்பாற்பட்ட வைகுண்டத்தில் எழுந்தருளி இருப்பவரும், உலகைப் போஷிப்பவரும்,
காப்பதற்கு உறுப்பாக சங்கு சக்கரம் கதை ஏந்தியவரும், திருமார்பில் ஸ்ரீவத்சம் என்ற மறுவைக் கொண்டவரும்,
திருமகளோடு எப்போதும் இணைந்திருப்பவரும், திருமகளோடு இணைந்திருப்பதால் எப்போதும் வெல்பவரும்,
எக்காலத்திலும் இருப்பவரும், மாறுதலற்றவருமான திருமாலே இவர்.

அந்தத் திருமால்தான் உலகுக்கு நன்மை செய்வதற்காகவும், தீயசக்திகளை அழிப்பதற்காகவும், மனிதனாக அவதாரம் செய்து வந்துள்ளார்.
வானவர்கள் அவருக்கு உதவி செய்வதற்காக வானரர்களாக வந்துள்ளார்கள். உலகைக் காக்கும் திருமால்,
உலகுக்குத் தீங்கிழைத்த உங்களை உங்களது பரிவாரங்களோடு அழித்துவிட்டார்!” என்று சொல்லிப் புலம்பினாள் மந்தோதரி.

இதிலிருந்து நாம் உணர்வது என்னவென்றால், ராமன் பொதுவாகத் தனது இறைத்தன்மையை வெளியிடாமல் இருந்தாலும்,
மந்தோதரி, தாரை போன்ற கற்புக்கரசிகளுக்கும், அநுமன் போன்ற பக்தர்களுக்கும் தனது சொரூபத்தை
அவரே தனது கருணையால் நன்றாக வெளிப்படுத்திவிடுவார்.
அல்லது, தனது நடவடிக்கைகளால் தானே பரம்பொருள் என்பதை அவர்கள் உணரும்படிச் செய்துவிடுவார்.

இப்படிச் சிறந்த அடியார்களுக்கும் மகான்களுக்கும் தனது பெருமையைத் தெளிவாக உள்ளபடி காட்டுவதால்,
ராமன் ‘பரம ஸ்பஷ்ட:’ என்று அழைக்கப்படுகிறார். ‘ஸ்பஷ்ட’ என்றால் தெளிவாக என்று பொருள். ‘பரம’ என்றால் மேன்மை.
தனது மேன்மையை ஸ்பஷ்டமாக தெளிவாக அடியார்களுக்குக் காட்டும் ராமன் ‘பரம ஸ்பஷ்ட:’ என்று அழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 392-வது திருநாமம்.
“பரமஸ்பஷ்டாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லிவரும் அன்பர்கள் தெளிவான ஞானத்தோடு திகழ்வதற்கு ஸ்ரீராமன் அருள்புரிவார்.

————-

393. துஷ்டாய நமஹ:(Thushtaaya namaha)

ராவண வதம் ஆனபின், குபேரன், யமன், இந்திரன், வருணன், சிவன், பிரம்மா உள்ளிட்ட தேவர்கள் அனைவரும்
வானில் கூடி ராமபிரானைத் துதித்தார்கள்.
“த்ரயாணாம் த்வம் ஹி லோகானாம் ஆதிகர்த்தா ஸ்வயம் ப்ரபு:”
“பிரம்மதேவர் உட்பட அத்தனை உயிர்களையும் உலகங்களையும் படைக்கும் ஆதி கர்த்தாவாக, ஊழி முதல்வனாகத் திகழ்பவர் நீங்கள்.
ஆனால் உங்களைப் படைத்தவர் என்று யாரும் இல்லை.”
“அந்தே ச ஆதௌ ச லோகானாம் த்ருச்யஸே த்வம் பரந்தப”
“உலகங்கள் படைக்கப்படுவதற்கு முன்னும் நீங்கள் இருந்தீர்கள். உலகங்கள் யாவும் ஊழிக்காலத்தில் அழிந்த பின்னும் நீங்கள் இருப்பீர்கள்.
”இப்படி எல்லாம் பிரம்மாவும் மற்ற தேவர்கள் ராமனைப் பார்த்துத் துதி செய்தவாறே, அவர்களைத் தடுத்து ராமன்
கீழ்க்கண்ட வாக்கியத்தைச் சொன்னான்:

“ஆத்மானம் மானுஷம் மன்யே ராமம் தசரதாத்மஜம்” (வால்மீகி ராமாயணம் யுத்த காண்டம் 120-11)
பொதுவாக இவ்வாக்கியத்துக்குப் பொருள் உரைப்பவர்கள், ராமன் தன்னை இறைவன் என்று அறியவில்லை,
அதனால் தேவர்கள் கூறும் பெருமைகளை எல்லாம் மறுத்துப் பேசி, “நான் வெறும் தசரதன் மகன் தானே ஒழிய
நீங்கள் சொல்லும் பெருமைகள் ஏதும் எனக்கு இல்லை!” என்று சொல்வதாகக் கூறுவார்கள்.
ஆனால் வால்மீகி ராமாயணத்தை முழுமையாக ராமாநுஜருக்கு அவரது தாய்மாமாவான திருமலை நம்பிகள்
கீழத் திருப்பதியில் ஒரு புளிய மரத்தடியில் உபதேசம் செய்தார்.
திருமலை நம்பிகள் ராமனின் இந்தக் கூற்றில் ஒரு விசேஷ அர்த்தம் இருப்பதாக விளக்கினார்.

அது என்ன விசேஷ அர்த்தம்?
ராமனின் வாக்கியத்தை மூன்று பகுதிகளாகப் பிரித்துக் கொள்ளுங்கள் –

1. ஆத்மானம் மானுஷம் மன்யே, 2. ராமம், 3. தசரதாத்மஜம்.
ராமன் சொல்கிறான், “1. ஆத்மானம் மானுஷம் மன்யே – தேவர்களே! நீங்கள் என்னைத் துதிக்கும் போது
நானே உலகுக்கு மூலக் காரணம் என்றும், பிரம்மாவைப் படைத்தவனும் நானே என்றும் இப்படிப் பலவாறாக
எனது பெருமைகளை எல்லாம் சொல்லித் துதி செய்துவிட்டீர்கள்.
ஆனால் இந்தப் பெருமைகள் எல்லாம் ஏற்கனவே வேதங்களில் சொல்லப்பட்டு விட்டனவே!
தேவர்களான உங்களுக்கு அருள்புரியத் தானே மனிதனாக எளிமையோடு அவதரித்தேன்?
அந்த எளிமையைச் சொல்லி என்னைத் துதி செய்யலாமே! என் பெருமையைச் சொல்லித் துதிப்பதை விட
என் எளிமையைச் சொல்லித் துதிப்பதையே நான் பெரிதாகக் கருதுகிறேன்.

2. ராமன் – அவ்வாறு எளிமையைச் சொல்லித் துதிக்கும் போதும், நாராயணன், வாசுதேவன், வைகுண்டநாதன் போன்ற
எனது பெயர்களைச் சொல்லித் துதிக்காமல், நான் எளிமையோடு பூமியில் அவதாரம் செய்தமைக்கு அடையாளமான
ராமன் என்ற திருப்பெயரைச் சொல்லி அழைத்துத் துதிசெய்யுங்கள்.

3. தசரத ஆத்மஜம் – ராமன் என்று என்னை அழைப்பதை விட, சக்கரவர்த்தி தசரதனின் மகன் என்று
என்னை நீங்கள் அழைத்தால் மேலும் மகிழ்வேன்.”
ராமன் கூறவரும் கருத்து – மற்ற விஷயங்களை எல்லாம் சொல்லி அவனைத் துதிப்பதைக் காட்டிலும்,
தசரதனின் மகன் என்று அழைத்துத் துதி செய்தால் அதுவே ராமனுக்கு மிகவும் பிரியமானதாக இருக்கும்.

ஏன் அப்படி? வைகுண்டத்திலேயே திருமால் இருந்தால், பக்தர்களால் அவரை அணுகவே முடியாது.
அங்கிருந்து இறங்கி வந்து தசரதன் மகனாக அவதாரம் செய்தபடியால் தான், எல்லா பக்தர்களாலும்
அந்த இறைவனை எளிதில் அணுக முடிந்தது. தனது தந்தையைத் தானே தேர்ந்தெடுக்க வல்ல அந்த இறைவன்,
ராமாவதாரத்துக்குத் தந்தையாகத் தசரதனைத் தேர்ந்தெடுத்தார். அவருக்கு மகனாக வந்து பிறந்து,
தனது எளிமையை அடியார்களுக்கு நன்கு வெளிப்படுத்திக் காட்டினார்.

‘தசரதன் மகனா’கத் திருமால் அவதரித்தது தான், எல்லா பக்தர்களும் அவரை அணுகுவதற்கு நல்ல வாய்ப்பை ஏற்படுத்தித் தந்தது.
எனவே தன்னை எப்போதும் ‘தசரதன் மகன்’ என்று சொல்லிக் கொள்வதிலே மகிழ்வாராம் ஸ்ரீராமன்.
அதனால் தான் இன்றளவும் வைணவ நெறியில் ஸ்ரீராமன் என்று சொல்லாமல் ‘சக்கரவர்த்தித் திருமகன்’ என்றே சொல்வார்கள்.
மூதறிஞர் ராஜாஜி ராமாயண வரலாற்றை எழுதிய போது, அந்நூலுக்குச் ‘சக்கரவர்த்தித் திருமகன்’ என்றே பெயர் சூட்டினார்.

இப்படித் தசரதன் மகன் என்று தன்னைச் சொல்லிக் கொண்டு மகிழ்வதால் ராமன் ‘துஷ்ட:’ என்று அழைக்கப்படுகிறார்.
‘துஷ்ட:’ என்றால் மகிழ்பவர் என்று பொருள். தசரதனின் மகனாகி, அதனால் எல்லோராலும் எளிதில் அணுகப்படக் கூடியவராய் ஆகி,
மகிழ்ச்சி பெற்றதால், ராமனுக்கு ‘துஷ்ட:’ என்று திருநாமம். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 393-வது திருநாமம்.
“துஷ்டாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் வாழ்வில் என்றும் மகிழ்ச்சியுடன் வாழ்வதற்கு ஸ்ரீராமன் அருள்புரிவார்.

————-

————-

(திருநாமங்கள் 391 [பரர்த்தி:] முதல் 421 [பரிக்ரஹ:] வரை –
இறந்தோர்க்கும் உயிர் அளிக்கும் ஸ்ரீராமனின் சரித்திரம்)
{398-வது திருநாமம் ‘விரதோ மார்க:’ என்றும் ‘விரஜோ மார்க:’ என்றும் இருவிதமாக ஓதப்படுகிறது.
இரண்டுமே ஆழ்ந்த பொருள் கொண்டு இருப்பதால், உரையாசிரியரான பராசர பட்டர் இரண்டு விதமான பாடங்களையும் ஏற்று
இந்த ஒரு திருநாமத்துக்கு இரு விதமாக விளக்கவுரை அருளியுள்ளார்.
அதன் அடிப்படையில், ‘விரதோ மார்க:’ என்ற முதல் பாடத்தின் அடிப்படையில் இத்திருநாம விளக்கத்தை இப்போது காண்போம்.
அடுத்த கட்டுரையில், ‘விரஜோ மார்க:’ என்ற பாடத்தின் அடிப்படையில் திருநாம விளக்கத்தைக் காண்போம்.}

398 (அ). விரதாய மார்காய நமஹ:
(Virathaaya Maargaaya namaha)
ராமனுக்கு மன்னன்முடி சூட்டப்போகிறார்கள் என்று அயோத்தி நகரமே குதூகலித்திருக்க, பட்டாபிஷேகத்தன்று காலை
ராமனைத் தனது அரண்மனைக்கு வரவழைத்தாள் கைகேயி.
ராமனைப் பார்த்து, “உன் தந்தை இரண்டு வரங்கள் எனக்கு அளித்துள்ளார். அவற்றை நீ நிறைவேற்ற வேண்டும்!” என்று தொடங்கி,

“ஆழிசூழ் உலகம் எல்லாம் பரதனே ஆள நீ போய்த்
தாழிரும் சடைகள் தாங்கித் தாங்கரும் தவம் மேற்கொண்டு
பூழி வெங்கானம் நண்ணிப் புண்ணியத் துறைகள் ஆடி
ஏழிரண்டாண்டில் வா என்று இயம்பினன் அரசன்!”–என்று ராமனுக்குக் கட்டளை இட்டாள் கைகேயி.

“கடல்சூழ்ந்த இந்த நிலவுலகம் முழுவதும் பரதன் ஒருவனே ஆள வேண்டும். நீ ஜடாமுடி தரித்துக்கொண்டு காட்டில் தவம் புரிந்து,
புண்ணிய தீர்த்தங்களிலே நீராடிவிட்டுப் பதினான்கு ஆண்டுகள் கழித்துத் திரும்பலாம். இது மன்னருடைய கட்டளை!” என்றாள் கைகேயி.

நேற்று இரவு வரை எனக்குப் பட்டாபிஷேகம் என்று சொல்லப்பட்டது, இப்போது திடீரென எனக்கு வனவாசமா என்று
ராமன் வருத்தம் கொள்ளவில்லை. மிகுந்த மகிழ்ச்சியுடன் கைகேயியைப் பார்த்து,
“மன்னவன் பணியன்றாகில் நும் பணி மறுப்பனோ? என்பின்னவன் பெற்ற செல்வம் அடியனேன் பெற்றதன்றோ?”
“தாயே! இதை மன்னர்தான் சொல்ல வேண்டுமா? நீங்கள் சொன்னாலே அடியேன் அதை அடிபணிந்து நடக்க மாட்டேனோ?
என் தம்பி முடிசூடினால், அடியேன் சூடியதாகவே அதைக் கருதுகிறேன்!” என்று சொல்லிக் காட்டுக்குப் புறப்படுகிறான்.

அப்போது ராமனின் முகம் எப்படி இருந்தது?
“அப்பொழுது அலர்ந்த செந்தாமரையை வென்றதம்மா!” என்கிறார் கம்பர்.
இதற்கு வால்மீகியும் அழகான ஓர் உவமை கூறுகிறார்.
“ந சாஸ்ய மஹதீம் லக்ஷ்மீம் ராஜ்யநாச: அபகர்ஷதி
லோக காந்தஸ்ய காந்தத்வாத் சீதரச்மே:இவ க்ஷபா”

உனக்கு ராஜ்ஜியம் கிடையாது என்று கைகேயி சொன்னபோதும் கூட, ராமன் முகத்தில் இருந்த
பொலிவோ அழகோ அணுவளவும் குறையவில்லை.
உலகுக்கெல்லாம் குளிர்ச்சியும் ஒளியும் தரும் சந்திரனின் ஒளியை இருளால் மறைக்க முடியுமா?
அதுபோலத்தான் ஆயிரம் துயரங்கள் வந்தாலும், ராஜ்ஜியம், செல்வம் போன்றவற்றில் ஆசை இல்லாத ராமனின்
அழகைக் குலைக்க முடியாது என்கிறார் வால்மீகி. ஆசை இல்லா மனிதர் தம்மைத் துன்பம் எங்கே நெருங்கும்?

இப்படி உலகியல் விஷயங்களில் விருப்பமோ நாட்டமோ கொள்ளாதவனாக ராமன் திகழ்ந்தபடியால், ‘விரத:’ என்று அழைக்கப்படுகிறான்.
‘விரத:’ என்றால் பற்றில்லாதவர் என்று பொருள்.
அத்துடன் ‘மார்க:’ என்ற பதமும் சேர்ந்து ‘விரதோ மார்க:’ என்று இத்திருநாமம் வருகிறதே!
‘மார்க:’ என்றால் என்ன? ‘மார்க:’ என்றால் (இவ்விடத்தில்) விரும்பப்படுபவர் என்று பொருள்.
பரத்வாஜர், விசுவாமித்ரர் போன்ற பற்றில்லாத முனிவர்களால் விரும்பப்படுகிறான் ராமன். அதனால் ‘மார்க:’ என்று அழைக்கப்படுகிறான்.

“பற்றுக பற்றற்றான் பற்றினை அப்பற்றைப்
பற்றுக பற்று விடற்கு”–என்றார் வள்ளுவர்.

அந்த வகையில், பற்றில்லாத முனிவர்கள் ராமனின் திருவடி களைப் பற்றிக் கொண்டு உய்வடைகிறார்கள்.
அத்தகைய பக்தர்களிடம் ராமனும் பற்று வைக்கிறான்.
உலகியல் செல்வங்களில் தான் அவன் பற்றில்லாமல் இருக்கிறானே ஒழிய, அடியார்கள் மேல்
மிகுந்த அன்பும் பற்றும் கொண்டிருக்கிறான் அந்த ஸ்ரீராமன்.அதனால்தான் ராமன் ‘விரதோ மார்க:’ என்று அழைக்கப்படுகிறான்.
‘விரத:’ என்றால் உலகியல் விஷயங்களில் ஆசையற்றவர், ‘மார்க:’ என்றால் முனிவர்களாலும் விரும்பப் படுபவர்.
உலகியல் பற்றற்றவனாகவும், முனிவர்களால் வணங்கப்படுபவனாகவும் விளங்கும் ராமன் ‘விரதோ மார்க:’ என்று அழைக்கப்படுகிறான்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 398-வது திருநாமம்.“விரதாய மார்காய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும்
அன்பர்களுக்குத் தாழ்ந்த விஷயங்களில் உள்ள பற்று நீங்கி, இறைவனிடத்தில் பேரன்பு உண்டாகும்படி ஸ்ரீராமன் அருள் புரிவான்.

————

399 (ஆ). விரஜாய மார்காய நமஹ:
(Virajaaya Maargaaya namaha)
பஞ்சவடி பர்ணசாலையில் சீதையைக் காணாமல் தேடிக் கொண்டு வந்த ராமனும் லட்சுமணனும், வழியில் ஒரு கழுகு
ரத்த வெள்ளத்தில் கிடப்பதைக் கண்டார்கள். “சீதையை உண்டுவிட்டு யாரோ அரக்கன் படுத்திருக்கிறான் போலும்!” என்று
சொல்லிக் கொண்டே அந்தக் கழுகை நோக்கி வேகமாகச் சென்றான் ராமன்.

அந்தக் கழுகு ராமனைப் பார்த்து,
“யாம் ஓஷதிம் இவ ஆயுஷ்மன் அன்வேஷஸி மஹாவனே
ஸா தேவீ மம ச ப்ராணா ராவணேன உபயம் ஹ்ருதம்”

“ராமா! நீ நீண்ட ஆயுளோடு நலமுடன் வாழ வேண்டும்! நீ இக்காட்டில் எந்த சீதையைத் தேடிக் கொண்டு வருகிறாயோ,
அந்த சீதையையும் எனது உயிரையும் ராவணன் கொண்டு சென்று விட்டான்!” என்று சொன்னது.
அருகில் சென்று பார்த்த போது, ரத்த வெள்ளத்தில் கிடக்கும் அக்கழுகு ஜடாயு என்பதை ராமனும் லட்சுமணனும் உணர்ந்து கொண்டார்கள்.
மேலும் ஜடாயு ராமனைப் பார்த்து, “ராமா! சீதையை அபகரித்துச் சென்ற ராவணனைத் தடுத்து அவனோடு போரிட்டேன்.
அவன் தனது வாளால் எனது சிறகு களை வெட்டிவிட்டான்! தன்னை அபகரித்துச் சென்றவன் ராவணன் என்பதை
உனக்கு எப்படியாவது தெரிவிக்க வேண்டும் என்று சீதை கெஞ்சினாள்.
எனவே அந்தச் செய்தியை உன்னிடம் சொல்வதற்காகவே உயிரை வைத்துக் கொண்டு காத்திருந்தேன்!” என்று சொன்னார்.
ராமனின் கண்கள் குளமாயின.

நெஞ்சில் துன்பச் சுமை ஏறியது. ஜடாயு மேல் விழுந்தான் ராமன்.
“தம் தாதையரைத் தனயர் கொலை செய்தார்
முந்தாரே உள்ளார் முடிந்தான் முனை ஒருவன்
எந்தாயே எற்காக நீயும் இறந்தனையால்
அந்தோ வினையேன் அருங்கூற்றம் ஆனேனே”

“நாட்டில் ஒரு தந்தை என்னைப் பிரிந்த துயரால் இறந்துவிட்டார்.
காட்டில் ஒரு தந்தை எனக்கு உதவி செய்யப்போய் இறக்கப் போகிறாரே! நாட்டில் ஒரு
தந்தையும் காட்டில் ஒரு தந்தையும் மரணம் அடைய இந்த மகன் காரணமாகி விட்டேனே!” என்று புலம்பினான் ராமன்.

ஜடாயு, “ராமா! நீ துயரத்தையும் கோபத்தையும் விட்டு, அடுத்து நடக்க வேண்டியதைப் பார்.
சீதையை மீட்டு அவளது துயரத்தைத் தீர்த்து, ராவணனை வதம் செய்து தேவ காரியத்தை நிறைவேற்று! நீ நீடூழி வாழ்க!” என்றார்.
ராமன், “ராவணன் சீதையோடு எங்கே போனான்?” என்று கேட்டான்.
மிகுந்த தளர்ச்சியால் அந்தக் கேள்விக்குப் பதில் சொல்ல முடியாமல் வருந்தினார் ஜடாயு. அந்த வருத்தத்தோடே ஜடாயுவின் உயிர் பிரிந்தது.

அப்போது ராமன் ஜடாயுவைப் பார்த்து,
“யா கதிர் யஜ்ஞசீலானாம் ஆஹிதாக்னேச்ச யா கதி:
அபராவர்த்தினாம் யா ச யா ச பூமிப்ரதாயினாம்
மயா த்வம் ஸமநுஜ்ஞாதோ கச்ச லோகான் அநுத்தமான்
க்ருத்ர ராஜ மஹாஸத்த்வம் ஸம்ஸ்க்ரு தச்ச மயா வ்ரஜ”

“வேள்வி செய்பவர்கள், தவம் புரிபவர்கள், துறவிகள், தானம் செய்பவர்கள் உள்ளிட்ட சான்றோர்கள் எல்லோரும் பெறுகின்ற
மிக உயர்ந்த இலக்காகிய வைகுண்டத்தை நீங்கள் அடைவீர்கள். நான் ஆணையிடுகிறேன்.
எனது ஆணைப்படி வைகுண்டத்தை நோக்கிய பாதையான அர்ச்சிராதி மார்க்கத்தில் பயணித்து நீங்கள் முக்தி அடைவீராக!” என்றான்.
அவ்வாறே ஜடாயுவின் ஆத்மாவும் அர்ச்சிராதி மார்க்கத்திலே பயணித்து வைகுண்ட லோகத்தை அடைந்தது.

இப்படி முக்தியை நோக்கிய தூய பாதையை அடியார்களுக்குக் காட்டுவதால், ராமன் ‘விரஜோ மார்க:’ என்று அழைக்கப்படுகிறார்.
‘மார்க:’ என்றால் பாதை. ‘விரஜ:’ என்றால் மாசில்லாத, தூய என்று பொருள்.
‘விரஜோ மார்க:’ என்றால் தூய பாதையை அடியார்களுக்குக் காட்டுபவர் என்று பொருள்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 399-வது திருநாமம்.
“விரஜோ மார்காய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு மிகச்சிறந்த பாதையை ஸ்ரீராமன் காட்டியருள்வான்.

———–

399. நேயாய நமஹ:(Neyaaya namaha)
(திருநாமங்கள் 391 [பரர்த்தி:] முதல் 421[பரிக்ரஹ:] வரை –
இறந்தோர்க்கும் உயிர் அளிக்கும் ஸ்ரீ ராமனின் சரித்திரம்)

சரபங்கருக்கு முக்தி அளித்த பின், சரபங்க ஆசிரமத்தில் இருந்து புறப்பட்டு, லட்சுமணனோடும் சீதையோடும்
தண்டகாரண்ய வனத்தினுள் செல்லத் தயாரானான் ராமன். அச்சமயம் ராமனைத் தேடிப் பல முனிவர்கள் அங்கே வந்தார்கள்.
அம்முனிவர்கள் யாவரும் வெவ்வேறு விதமான முறைகளில் தவத்தில் ஈடுபடுபவர்கள்.
சிலர் சூரிய, சந்திரர்களின் ஒளியை மட்டுமே உண்பார்கள். சிலர் கல்லில் படுத்து உடலை வருத்திக் கொள்வார்கள்.
சிலர் இலைகளை மட்டுமே புசிப்பார்கள். சிலர் அரைக்காத தானியங்களையே உண்பார்கள்.

சிலர் கழுத்தளவு நீரில் தவம் புரிபவர்கள். சிலர் வெட்ட வெளியில் தவம் புரிவார்கள். சிலர் ஈர ஆடை மட்டுமே அணிவார்கள்.
சிலர் தண்ணீரை மட்டும் உண்பார்கள். சிலர் காற்றை மட்டும் உண்பார்கள்.
இத்தகைய பல குழுக்களாக இணைந்து வந்த முனிவர்கள் மொத்தமாக ராமன் திருவடிகளிலே சரணாகதி செய்து
தங்களது பிரார்த்தனையை ராமனிடம் முன் வைத்தார்கள்.

“ஸோயம் ப்ராஹ்மண பூயிஷ்டோ வானப்ரஸ்த கணோ மஹான்
த்வந்நாத: அநாதவத் ராம ராக்ஷஸை: வத்யதே ப்ருசம்”
“ஸ்ரீ ராமா! காட்டில் வசிக்கும் முனிவர்களான நாங்கள் அரக்கர்களாலே மிகுந்த சிரமத்துக்கு ஆளாகிறோம்.
ராவணனைச் சேர்ந்த அரக்கர்கள் பல முனிவர்களைக் கொன்று விட்டார்கள்.
உனது தொண்டர்களான நாங்கள் இன்று அநாதைகளைப் போல் இருக்கிறோம்.”

“பரா த்வத்தோ கதிர் வீர ப்ருதிவ்யாம் நோபப்தயதே
பரிபாலய நஸ் ஸர்வான் ராக்ஷஸேப்யோ ந்ருபாத்மஜ”
“ராமா! உன்னை விட்டால் எங்களுக்கு வேறு புகலிடம் இல்லை.
ஆகையினால் அந்த அரக்கர்களிடம் இருந்து எங்கள் அத்தனை பேரையும் நீ தான் காத்தருள வேண்டும்!”
என்று ராமனிடம் முனிவர்கள் பிரார்த்தித்தார்கள்.

“இருளிடை வைகினேம் இரவி தோன்றினாய்
அருளுடை வீர நின் அபயம் யாம் என்றார்”–என்று இக் காட்சியைப் பாடுகிறார் கம்பர்.
“ராமா! நாங்கள் இருளில் வாடி இருந்த நேரத்தில் கதிரவன் போல் நீ தோன்றி இருக்கிறாய்.
துயராகிய இருளைப் போக்கி, ஒளிதந்து எங்களுக்கு நீ அபயம் நல்க வேண்டும்!” என்று முனிவர்கள் ராமனிடம் கோரினார்கள்.

அப்போது ராமன் அவர்களைப் பார்த்து, “ஏன் என்னிடம் வந்து பிரார்த்தனை செய்கிறீர்கள்?” என்று கேட்டான்.
“நைவம் அர்ஹத மாம் வக்தும் ஆஜ்ஞாப்யோஹம் தபஸ்வினாம்”
“முனிவர்களே! அடியேன் உங்களின் தொண்டன். நீங்கள் ஆணையிட்டால், அதை நடத்துபவன் நான்.
அடியேனுக்கு ஆணையிடாமல், நீங்கள் ஏன் பிரார்த்தனை செய்கிறீர்கள்? கட்டளை இடுங்கள்!
உங்களைத் துன்புறுத்தும் அத்தனை அரக்கர்களையும் நான் அழிப்பேன்! இது உறுதி!”

“பிதுஸ்து நிர்தேசகர: ப்ரவிஷ்டோஹம் இதம் வனம்
பவதாம் அர்த்தஸித்யர்த்தம் ஆகதோஹம் யத்ருச்சயா
தஸ்ய மேயம் வனே வாஸோ பவிஷ்யதி மஹாபல:”

“நான் என் தந்தையின் வாக்கை நிறைவேற்றுவதற்காகக் காட்டுக்கு வரவில்லை.
அதைச் சாக்காக வைத்துக் கொண்டு, நல்லோர்களான உங்களுக்கு நன்மை செய்வதற்காகவே காட்டுக்கு வந்துள்ளேன்.
உங்களுக்குத் தீங்கு செய்யும் அரக்கர்களை அழித்து உங்களைக் காப்பேன்.
எனது வீரத்தையும் எனது தம்பியின் பராக்கிரமத்தையும் விரைவில் நீங்கள் காண்பீர்கள்.
எப்போது நீங்கள் கட்டளை இட்டு விட்டீர்களோ, இனி அதை அப்படியே நிறைவேற்றாமல் நான் ஓய மாட்டேன். வருந்தாதீர்கள்!”
என்று சொல்லி முனிவர்களைத் தேற்றினான் ராமன்.

இதிலிருந்து பக்தர்களும் நல்லோர்களும் இடும் கட்டளையைப் பின்பற்றி நடப்பவனாக ராமன் இருக்கிறான்
என்பதை நாம் அறிய முடிகிறதல்லவா?
‘நேய:’ என்றால் வழிநடத்தப்படுபவர் என்று பொருள். பக்தர்களுக்கு வசப்பட்டு, அவர்களின் சொல்படி நடந்து,
அந்த பக்தர்களாலேயே வழிநடத்தப் படுவதால், ஸ்ரீ ராமன் ‘நேய:’ என்று அழைக்கப்படுகிறான்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 399-வது திருநாமம்.
“நேயாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் நினைக்கும் நற்காரியங்களை ராமன் நடத்தி முடித்துத் தருவான்.

———

400. நயாய நமஹ: (Nayaaya namaha)
ஆரண்ய காண்டத்தின் முதல் சர்க்கம் சீதையோடும் லட்சுமணனோடும் தண்ட காரண்யம் என்னும் காட்டுக்குள்ளே
ராமன் நுழைந்த விதத்தை வர்ணிக்கிறது.
“ப்ரவிச்ய து மஹாரண்யம் தண்டகாரண்யம் ஆத்மவான்
ததர்ச ராமோ துர்தர்ஷஸ் தாபஸாச்ரம மண்டலம்”–என்கிறார் வால்மீகி.

அந்த தண்டகாரண்யத்தில் வேள்விக்குப் பயன்படுத்தப்படும் தர்ப்பைப் புற்கள், மரவுரிகள் போன்றவை இருந்தன.
வேத ஒலி அங்கே ஒலித்துக் கொண்டே இருந்தது.
துஷ்ட மிருகங்கள் கூட பரஸ்பரம் துவேஷம் காட்டாமல் ஒற்றுமையாக அங்கே வாழ்ந்துவந்தன.
முனிவர்கள் உண்ணும் காய் கிழங்குகளையும், இனிய பழங்களையும் கொடுக்கும் பற்பல மரங்கள் அங்கே இருந்தன.
அங்கு வாழ்ந்துவந்த முனிவர்கள் யாவரும் ராமனின் அவதார ரகசியத்தை நன்கு அறிந்தவர்கள்.
அவர்கள் ராமன் வந்திருப்பதை அறிந்து, ராமன் சீதை லட்சுமணன் ஆகிய மூவரையும் எதிர்கொண்டு அழைத்து வரவேற்றார்கள்.
அப்போது ராமனின் திருமேனி அழகினாலே அத்தனை முனிவர்களும் ஈர்க்கப்பட்டு, வைத்த கண் வாங்காமல்
ராமனையே பார்த்துக்கொண்டு இருந்தார்களாம். அதை வால்மீகி,

“ரூபஸம்ஹனனம் லக்ஷ்மீம் ஸௌகுமார்யம் ஸுவேஷதாம்
தத்ருசுர் விஸ்மிதாகாரா ராமஸ்ய வனவாஸின:”–என்கிறார்.

இதில் முனிவர்களை ஈர்த்த ராமனின் அழகைப் பல கோணங்களில் வர்ணித்துக் காட்டியுள்ளார் வால்மீகி பகவான்.

*ரூப ஸம்ஹனனம் – ராமனுக்கு அருகில் வந்து, அவனது ஒவ்வோர் அவயவமாகப் பார்த்தால்,
திருமேனியின் ஒவ்வோர் அங்கமும் முழுமையான அழகோடு விளங்கும் தன்மை.
*லக்ஷ்மீம் – தூரத்தில் இருந்து ராமனைத் தரிசித்தால், மொத்த திருமேனியும் அழகு நிறைந்து திகழும் தன்மை.
*ஸௌகுமார்யம் – மென்மை.
*ஸுவேஷதாம் – ராமன் நாட்டில் இருந்தவரை பற்பல ஆபரணங்களாலே அவனது திருமேனி அழகு மறைக்கப்பட்டு விட்டது.
இப்போது அந்த ஆபரணங்களைக் களைந்து விட்டு, வெறும் மரவுரியோடு ராமன் காட்டுக்கு வந்ததால்,
அவனது திருமேனி அழகு இப்போதுதான் நன்றாகப் பிரகாசிக்கிறது.
*தத்ருசுர் விஸ்மிதாகாரா ராமஸ்ய வனவாஸின:- பற்றுகளைத் துறந்த முனிவர்களே ராமனின் இத்தகைய அழகில் மயங்கி,
ஈடுபட்டு, ராமன் மீது யாருடைய கண் எச்சிலும் படக்கூடாதே என்று பல்லாண்டு பாடத் தொடங்கினார்கள்.

அதன்பின், ராமன், சீதை, லட்சுமணனைத் தங்களது ஆசிரமத்துக்கு அழைத்துச் சென்று இளைப்பாறச் செய்த முனிவர்கள்,
ராமனிடம் தங்களது பிரார்த்தனையை முன்வைத்தார்கள். “ராமா! நீ தர்மத்தைக் காப்பவன்! துன்பப்படும் முனிவர்களுக்கு ஒரே புகலிடம்!
எங்களுக்கு வணங்கத்தக்க தெய்வமும் நீயே! போற்றத்தக்க மன்னனும் நீயே! உனது அடியார்களான எங்களை
இந்த தண்டகாரண்யத்தில் வாழும் கொடிய அரக்கர்களிடம் இருந்து நீயே காத்தருள வேண்டும்!” என்று ராமனிடம் முனிவர்கள் பிரார்த்தித்தார்கள்.
(குறிப்பு: சரபங்க ஆசிரமத்தில் இருந்து ராமன் புறப்படும்போது ராமனிடம் சரணாகதி செய்த முனிவர்கள் வேறு.
ராமன் முதன் முதலில் தண்டகாரண்யத்துள் நுழையும் போது சரணாகதி செய்த முனிவர்கள் வேறு.)

“ரக்ஷிதவ்யாஸ் த்வயா சச்வத் கர்யபூதாஸ் தபோதனா:”

“உங்களது தவ வலிமையால் நீங்களே உங்களைக் காத்துக் கொள்ளுங்கள் என்று எங்களிடம் சொல்லி விடாதே ராமா!
நாங்கள் புலன்களை அடக்கிக் கடுந்தவம் புரிபவர்கள்! தவக்கேடு நேராமல் இருக்கக் கோபத்தை அடக்கிக் கொண்டிருப்பவர்கள்!
எனவே நாங்கள் அரக்கர்களுக்குச் சாபம் கொடுப்பதில்லை. நீதான் எங்களைக் காத்தருள வேண்டும்!” என்றும் அவர்கள் வேண்டினார்கள்.

“அஞ்ச வேண்டாம்! அரக்கர்களை அழித்து உங்களைக் காப்பேன்!” என்று அவர்களுக்கு உறுதி அளித்தான் ராமன்.
“வேறு ஏதாவது பிராத்தனை உள்ளதா?” என்று ராமன் கேட்க, “உன்னை ஆரத் தழுவிக் கொள்ள விரும்புகிறோம்!” என்றார்கள் முனிவர்கள்.

“இப்போது உங்களை நான் தழுவிக் கொள்வது பொருத்தமாக இருக்காது. அடியார்களோடு ஒருநீராகக் கலந்து பரிமாறவே
அடுத்து கண்ணனாக நான் அவதரிக்கப் போகிறேன். நீங்கள் அத்தனை பேரும் ஆயர்பாடியில் ஆயர்குலப் பெண்களாக வந்து பிறப்பீர்களாக!
நான் கண்ணனாக வந்து உங்களைத் தழுவிக்கொள்கிறேன்!” என்று அவர்களிடம் சொன்னான் ராமன்.

உலகப் பற்றுகளை எல்லாம் விட்ட முனிவர்களுக்குக் கூட ராமனின் அழகைக் காணும் போது அவனைத் தழுவிக் கொள்ள வேண்டும்
என்கிற அவா வருகிறதல்லவா? ‘நய:’ என்றால் தன்பால் இழுத்துக் கொள்பவர் என்று பொருள்.
தனது அழகாலும் குணங்களாலும் முனிவர்கள் உட்பட அத்தனை மக்களின் மனங்களையும் தன்னிடம் ஈர்த்துக் கொள்வதால்,
ராமன் ‘நய:’ என்று அழைக்கப்படுகிறான். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 400-வது திருநாமம்.
“நயாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களை ஸ்ரீராமன் தன்பால் ஈர்த்துக்கொள்வான்.

——–

401. அநயாய நமஹ:(Anayaaya namaha)

ராம ராவணப் போரின் இரண்டாம் நாள். ராவணனுக்கும் லட்சுமணனுக்கும் இடையே கடும் போர் நடைபெற்றது.
அப்போது பிரம்மா தந்த பாணத்தால் லட்சுமணனின் நெற்றியில் அடித்தான் ராவணன்.
அதனால் தாக்கப்பட்டு மயங்கி விழுந்தான் லட்சுமணன். ஆனால் சற்று நேரத்தில் மயக்கம் தெளிந்து எழுந்த லட்சுமணன்,
தனது பாணங்களால் ராவணனின் பத்து வில்லையும் முறித்து, மேலும் மூன்று பாணங்களை ராவணன் மேல் வீசினான்.
லட்சுமணனின் பாணங்களால் தாக்கப்பட்டு ராவணன் மயங்கிக் கீழே விழுந்தான்.
சிறிது நேரம் கழித்து ரத்தத்தில் குளித்தவன் போல் எழுந்த ராவணன்,
பிரம்மா தந்த சக்தி ஆயுதத்தை லட்சுமணனின் மார்பை நோக்கி எய்தான்.

லட்சுமணன் அதைத் தடுப்பதற்காகப் பல பாணங்களை எய்த போதும், அந்தச் சக்தி ஆயுதத்தைத் தடுக்க முடியவில்லை.
அது நேராக லட்சுமணனின் மார்பில் பாய்ந்துவிட்டது. மயங்கிக் கிடந்த லட்சுமணனைப் பார்த்த ராவணன்,
“இவன் மிகப் பெரிய வீரனாகவும் பலசாலியாகவும் இருக்கிறான். இவன் மீண்டும் எழுந்து வந்தால்
நம்மையும் நமது சேனையையும் அழித்து விடுவான். எனவே மயங்கி இருக்கும் நிலையிலேயே இவனைச் சிறை
பிடித்துக் கொண்டு சென்று விடுவோம்!” என்று முடிவெடுத்தான்.

தனது இருபது கைகளாலும் லட்சுமணனைத் தூக்கப் பார்த்தான் ராவணன். என்ன ஆயிற்று?
வால்மீகி மற்றும் கம்பரின் வார்த்தைகளைக் கொண்டு அதை அனுபவிப்போம்:

“ஹிமவான் மந்தரோ மேருஸ் த்ரைலோக்யம் வா ஸஹாமரை:
சக்யம் புஜாப்யாம் உத்தர்த்தும் ந ஸங்க்யே பரதாநுஜ:”–என்கிறார் வால்மீகி.

இமயமலை, மந்தரமலை, மேருமலை ஆகிய மலைகளையும், மூன்று உலகங்களையும், ஒட்டு மொத்த தேவர்
களையும் தூக்கவல்ல ராவணனுடைய கரங்களால் லட்சுமணனைத் தூக்க முடியவில்லை.

இதை அப்படியே கம்பர்,
“தொடுத்த எண்வகை மூர்த்தியைத் தூக்கி வெண்பொருப்பொடு
எடுத்த தோள்களுக்கு எழுந்திலன் இராமனுக்கு இளையோன்”–என்று பாடுகிறார்.

ஏன் ராவணனால் லட்சுமணனைத் தூக்க முடியவில்லை?
“சக்த்யா ப்ராஹ்ம்யாபி ஸௌமித்ரிர் நாடிதஸ்து ஸ்தனாந்தரே
விஷ்ணோர் அசிந்த்யம் ஸ்வம் பாகம் ஆத்மானம் ப்ரத்யநுஸ்மரத்”–என்று வால்மீகியும்,

“அடுத்த நல்லுணர்வு ஒழிந்திலன் அம்பரம் செம்பொன்
உடுத்த நாயகன் தான் என உணர்தலின் ஒருங்கே!”–என்று கம்பரும்
இதற்கான காரணத்தைத் தெரிவித்துள்ளார்கள்.

லட்சுமணன் ராவணனால் தாக்கப்பட்டு விழுந்து கிடப்பது வெறும் நாடகமே ஆகும்.
மனித சுவபாவத்தை அனுசரித்து அவதாரம் செய்திருப்பதால், மனித இயல்பை ஒட்டி மயங்கி இருப்பது போல் நடிக்கிறான் லட்சுமணன்.
உண்மையில் அவனது உள்ளுணர்வும் நல்லறிவும் நீங்கவில்லை. எனவே ராவணன் லட்சுமணனைத் தூக்க வரும் போது,
தானும் ராமனுடைய ஒரு பகுதியே என்று தியானித்தானாம் லட்சுமணன்.

தசரதன் செய்த வேள்வியில் கிடைத்த பாயசம் சாட்சாத் திருமாலின் வடிவம்.
அந்தப் பாயசத்தின் கால் பகுதியிலிருந்து தோன்றியவன் லட்சுமணன். அதனால் அவனுக்குள் திருமாலின் அம்சமும் உண்டு.
ஆதிசேஷன், திருமால் ஆகிய இருவரும் சேர்ந்த அவதாரமே லட்சுமணன். எனவே ராவணன் தன்னைத் தூக்கப் பார்த்த போது,
தன்னை ராமனின் ஒரு பகுதியாக நினைத்துக் கொண்டான் லட்சுமணன்.
அதனால் ராவணனால் அவனை அசைக்கக்கூட முடியவில்லை. தீய சக்திகளாலும், ராவணனைப் போன்ற
அரக்கர்களாலும் ராமனை அசைக்கவே முடியாது என்பது தாத்பரியம்.

‘நய’ என்றால் இழுத்துக் கொள்ளுதல். ‘அநய:’ என்று இழுத்துக் கொள்ள முடியாதவர்.
தீய சக்திகளால் இழுக்க முடியாதவனாக, அசைக்க முடியாதவனாக ஸ்ரீ ராமன் திகழ்வதால், ‘அநய:’ என்று அழைக்கப்படுகிறான்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 401-வது திருநாமம்.“அநயாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள்,
என்றுமே தீய சக்திகளுக்கு வசப்படாமல் நல்வழியில் வாழ்வதற்கு ஸ்ரீ ராமன் அருள்புரிவான்.

———

402. வீராய நமஹ:(Veeraaya namaha)

இரண்டாம் நாள் போரில், மாலைப் பொழுதில் நிராயுதபாணியாக நின்ற ராவணனைப் பார்த்து,
“இன்று போய்ப் போர்க்கு நாளை வா!” என்று ராமன் சொன்னவாறே, தலைகுனிந்த நிலையில் ராவணன்
போர்க் களத்தில் இருந்து தனது அரண்மனையை நோக்கி நடந்தான்.

“வாரணம் பொருத மார்பும் வரையினை எடுத்த தோளும்
நாரத முனிவர்க்கு ஏற்ப நயம்பட உரைத்த நாவும்
தாரணி மவுலி பத்தும் சங்கரன் கொடுத்த வாளும்
வீரமும் களத்தே போட்டு வெறுங்கையே மீண்டு போனான்”–என்று கம்பர் இக்காட்சியைப் பாடுகிறார்.

திக் கஜங்களாகிய எட்டு யானைகளை வென்ற ராவணனின் மார்பு, அனுமனால் தாக்கப்பட்டு வலிமை இழந்திருந்தது.
கைலாசத்தை ஆட்டிய ராவணனின் தோள்கள் லட்சுமணனைத் தூக்க முடியாமல் அவமானப்பட்டன.
நாரதருக்கு இணையாக வீணை வாசித்து, சாமகானம் செய்த ராவணனின் நாவால்,
இன்று போய்ப் போர்க்கு நாளை வா என்று ராமன் சொன்ன போது பதில் பேச முடியவில்லை.
ராவணனின் கர்வத்துக்கு அடையாளமாய் இருக்கும் பத்துக் கிரீடங்களும் ராம பாணங்களால் தாக்கப்பட்டுக் கீழே விழுந்து விட்டன.
சிவபெருமான் தந்த வாளையும் ராமன் பாணத்தால் உடைத்து விடுவானோ என அஞ்சி வாளையே ஒளித்து வைத்து விட்டான் ராவணன்.

இப்படி மார்பின் வலிமை, தோள் வலிமை, நா வன்மை, கிரீடங்கள், வாள் மட்டுமின்றி வீரத்தையும் போர்க்களத்திலே
விட்டு விட்டு வெறுங்கையோடு இலங்கைக்குள் சென்றான் ராவணன்.
தேரில் ஏறிப் போர்க்களத்துக்கு வந்தவன் இப்போது தரையில் நடந்தபடித் திரும்புகிறான்.
திசைகளை எல்லாம் செருக்கோடு பார்த்தபடிப் போருக்கு வந்தவன், நிலத்தைப் பார்த்தபடி இலங்கை திரும்புகிறான்.
ராவணனின் பாட்டனான மால்யவான் என்ன ஆயிற்று என்று கேட்க,

அதற்கு ராவணன்,
“முப்புரம் முருக்கச் சுட்ட மூரி வெஞ்சிலையும் வீரன்
அற்புத வில்லுக்கு ஐய அம்பெனக் கொளலும் ஆகா
ஒப்பு வேறு உரைக்கல் ஆவது ஒருபொருள் இல்லை வேதம்
தப்பின போதும் அன்னான் தனு உமிழ் சரங்கள் தப்பா!” என்று பதில் சொன்னான்.

“ஏதோ கூனி முதுகில் மண் உருண்டை எய்வது போல் அநாயாசமாகப் பாணங்களைத் தொடுத்து என்மீது எய்தான் ராமன்.
முப்புரங்களை எரிக்கப் பரமசிவன் பயன்படுத்திய வில்லைக் காட்டிலும் ராமனின் வில் வலிமை மிக்கது.
வேதமே பொய்த்தாலும், ராமனின் வில் பொய்க்காது. அவனது கரவேகமும் சரவேகமும் என் கண்ணில் நிற்கின்றன!” என்றான் ராவணன்.
அன்று இரவு முழுவதும் ராமனின் பாணங்களைப் பற்றிய எண்ணம் ராவணனை வாட்டியதாக வால்மீகி வர்ணிக்கிறார்.

“மாதங்க இவ ஸிம்ஹேன கருடேனேவ பன்னக:
அபிபூத: அபவத் ராஜா ராகவேண மஹாத் மனா”

சிங்கத்தால் தாக்கப்பட்ட யானை போலவும், கருடனால் தாக்கப்பட்ட பாம்பு போலவும்,
ராமனால் தாக்கப்பட்ட ராவணன் கொட்டம் அடக்கப்பட்டவன் ஆனான்.

“ப்ரஹ்மதண்ட ப்ரகாசானாம் வித்யுத் ஸத்ருச வர்சஸாம்ஸ்மரன் ராகவ பாணானாம் விவ்யதே ராக்ஷஸேச்வர:”

முனிவர்களின் சாபம் போல் தப்பாது பலன் தருவதும், வசிஷ்டரின் தண்டம் போல் மகிமை கொண்டதும்,
மின்னலைப் போல் ஒளிவீசுவதும், ஊழிக் கால நெருப்பு போல் வெப்பம் மிக்கதுமான ராம பாணத்தை நினைத்து நினைத்து,
மனம் வெம்பி மிகவும் வருந்தினான்.
அதன் பின்னர் தான், கும்பகர்ணனை எழுப்பிப் போருக்கு அனுப்புவது என்ற முடிவுக்கு வந்தான் ராவணன்.

இப்படி அரக்கர்களுக்கு அச்சத்தையும் நடுக்கத்தையும் தரக்கூடிய வீரம் மிக்கவனாக
ராமன் திகழ்வதால் ‘வீர:’ என்று அழைக்கப்படுகிறான்.
‘வீர:’ என்றால் அரக்கர்களுக்கு பயம் உண்டாக்கக் கூடிய வீரம் மிக்கவர் என்று பராசர பட்டர் விளக்கவுரை வழங்கியுள்ளார்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 402-வது திருநாமம்.“வீராய நம:” என்று தினமும் சொல்லி வரும்
அன்பர்கள் வாழ்வில் வீரம் மிக்கவர்களாக விளங்கும்படி ஸ்ரீ ராமன் அருள்புரிவான்.

————-

403. சக்தி மதாம் ச்ரேஷ்டாய நமஹ:(Shakthimathaam Sreshtaaya namaha)

சிவ தனுஸ்ஸை முறித்துச் சீதா தேவியைத் திருக்கல்யாணம் செய்து கொண்டு, அயோத்தி நோக்கி
ராமன் திரும்பி வந்த போது, அந்தப் பிரம்மாண்டமான கல்யாண ஊர்வலத்தைப் பரசுராமர் வழிமறித்தார்.
“ராமா! நீ சிவபெருமானின் வில்லை முறித்த செய்தியைக் கேட்டு மகேந்திர மலையில் இருந்து உன்னைத் தேடி வந்துள்ளேன்!
உன்னுடைய வலிமையைப் பரிசோதிக்க விழைகிறேன்! இதோ என்னிடம் உள்ள விஷ்ணுதனுஸ்ஸை வாங்கி நாண் ஏற்றிக் காட்டு!
அவ்வாறு நாண் ஏற்றினால் உன்னை வீரன் என ஏற்கிறேன்.
அதன்பின் நாம் இருவரும் மல்யுத்தம் செய்து யார் பலசாலி என்று முடிவு செய்து கொள்ளலாம்!
முதலில் என்னோடு மோத உனக்குத் தகுதி உள்ளதா இல்லையா என்பதை இந்த வில்லில் நாண் ஏற்றுவதன் மூலம் காட்டுக!”
என்று ராமனை நோக்கி முழங்கினார் பரசுராமர்.

பரசுராமர் முகத்தில் தீப்பிழம்பு போல் பொங்கி வரும் கோபத்தைக் கவனித்த தசரதன், நெஞ்சுருகிக் கைகூப்பி,
“முனிவர் பெருமானே! ராமன் தான் எனது உயிர்! அவன் இல்லாவிடில் நாங்கள் யாருமே வாழமாட்டோம்!
அவனைப் போய்ப் போருக்கெல்லாம் அழைக்காதீர்கள்!” என்று மன்றாடினான்.

ஆனால் பரசுராமர் அதைப் பொருட்படுத்தாமல், “ராமா! இந்த வில்லில் நீ நாண் ஏற்றினாயானால்,
என்னோடு மோதும் தகுதி உனக்கு உள்ளது என்று பொருள். அதன்பின் நாம் மோதலாம்!” என்றார்.

ராமன் தனது தந்தை தசரதனை வணங்கி விட்டு, பரசுராமரைப் பார்த்து, மெல்லிய குரலில்,
“நான் வீரம், ஆற்றல் இல்லாதவன் என எண்ணி ஏதேதோ பேசி விட்டீர்கள்.
எனது தேஜஸ்ஸையும் பராக்கிரமத்தையும் இப்போது காண்பீர்கள்!” என்று சொல்லிப் பரசுராமர் கையில் இருந்து
வில்லை வாங்கிக் கொண்டான்.அனாயாசமாக அதில் நாண் ஏற்றிய ராமன், அந்த வில்லில் அம்பையும் பூட்டி,
“பரசுராமரே! இந்த ராமன் ஒரு பாணத்தைப் பூட்டிவிட்டால், அது வீணாகக் கீழே விழுந்ததில்லை.
இப்போது நீங்கள் தந்த விஷ்ணு தனுஸ்ஸில் அம்பைப் பூட்டிவிட்டேன். இதை எய்வதற்கு ஓர் இலக்கு தாருங்கள்.
நீங்கள் எனது குருவான விச்வாமித்ர முனிவருக்கு உறவினர், வேதம் கற்றவர், தவம் புரிந்து உயர்ந்த முனிவர்.
உங்கள் மீது பாணம் போட எனக்கு விருப்பமில்லை. அதனால் பாணத்துக்கு வேறோர் இலக்கு தாருங்கள்!” என்று பரசுராமரிடம் சொன்னான்.

ராமனது சாகசத்தைக் கண்ட பரசுராமர், தனது பொலிவு, வீரியம், கர்வம் அனைத்தையும் இழந்தவராய்,
“ராமா! எனது தவ வலிமையையே இலக்காகத் தருகிறேன்!
உன் பாணத்தால் என் தவ வலிமையைத் தாக்கி எடுத்துக் கொள்!” என்றார். ராமனும் அவ்வாறே செய்தான்.
அதன்பின் ராமனிடம் இருந்து விடைபெறும் முன், பரசுராமர் ராமனைப் பார்த்து,
“ராமா! உன்னிடம் தோற்றதை அவமானமாக நான் எண்ணவில்லை. நீ பரமாத்மாவாகிய திருமாலின் பூரண அவதாரம்.
நான் அந்த இறைவனுடைய ஒரு சக்தியைக் குறிப்பிட்ட காரணத்துக்காகப் பெற்று வந்த ஆவேச அவதாரமே ஆவேன்.
பூரண அவதாரமான உன் முன்னே ஆவேச அவதாரமான என்னால் நிற்க முடியாது.

இந்த வில்லின் நாணை நீ ஏற்றியதன் மூலம் நீயே பரமாத்மா, திருமால் என்பதை உணர்ந்தேன்.
உனக்கு மங்கலம் உண்டாகுக.
வலிமை மிக்க தேவர்கள் அத்தனை பேரும் மொத்தமாக இணைந்து வந்தாலும் கூட உன்னை வெல்ல முடியாது.
இதோ தேவர்கள் கூடி வந்து உனது வீரத்தை வியந்து துதிக்கிறார்கள், பார்!
உனக்கு நிகரான வரும் இல்லை, உன்னை விட மேம்பட்டவரும் இல்லை!” என்று சொல்லி விட்டுப் புறப்பட்டார்.

இதை வர்ணிக்கும் வால்மீகியின் சுலோகங்கள்:

“அக்ஷயம் மதுஹந்தாரம் ஜானாமி த்வாம் ஸுரோத்தமம்”
“ஏதே ஸுரகணாஸ் ஸர்வே நிரீக்ஷந்தே ஸமாகதா:
த்வாம் அப்ரதிம கர்மாணம் அப்ரதி த்வந்த்வம் ஆஹவே”

ஆக, வலிமை மிக்கவர்கள் என்று சொல்லப்படும் தேவர்களாலும் போற்றப் படுபவனாக,
வலிமை மிக்கவர்கள் அனைவரை விடவும் உயர்ந்த வலிமை மிக்கவனாக ராமன் விளங்குவதால்,
‘சக்திமதாம் ச்ரேஷ்ட:’ என்று அழைக்கப் படுகிறான். ‘சக்திமான்’ என்றால் சக்தி மிக்கவன்.
‘சக்திமதாம்’ என்றால் சக்தி மிக்கவர்களுக்கு எல்லாம். ‘ச்ரேஷ்ட:’ என்றால் மிகப்பெரியவர், உயர்ந்தவர்.
‘சக்திமதாம் ச்ரேஷ்ட:’ என்றால் சக்திமான்களை விடவும் உயர்ந்த சக்தி மிக்கவர் என்று பொருள்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 403-வது திருநாமம்.
“சக்திமதாம் ச்ரேஷ்டாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு ஸ்ரீ ராமன் சக்தி கொடுத்தருள்வான்.

—————

404. தர்மாய நமஹ:(Dharmaaya namaha)

ஒரு வார காலம் நடைபெற்ற ராம ராவணப் போரின் ஐந்தாம் நாளில்,
லட்சுமணனுக்கும் ராவணனின் மகனான இந்திரஜித்துக்கும் கடும் போர் நடந்தது.
விபீஷணன் லட்சுமணனுக்கு உறுதுணையாக இருந்து, அவ்வப்போது இந்திரஜித் செய்யும் மாயங்களைப் பற்றிய
குறிப்புகளைக் கொடுத்துக் கொண்டிருந்தான்.
“இரவுப் பொழுது வந்து விட்டால் இந்திரஜித் பல மாயங்கள் செய்யத் தொடங்கி விடுவான்!
இப்போது பகல் வேளை! சூரியன் இருக்கும் போதே இவனை விரைந்து அழித்து விடுங்கள்!” என்று
லட்சுமணனுக்கு விபீஷணன் ஆலோசனை சொன்னான்.

அடுத்த நொடியே லட்சுமணனின் வில்லில் இருந்து பாணங்கள் மின்னல் வேகத்தில் புறப்பட்டு வந்து
இந்திரஜித்தின் சேனை, தேர்ப்பாகன், தேர், குதிரைகள் ஆகியவற்றை அழித்தன.
தேரை இழந்த இந்திரஜித், திடீரென வானில் மறைந்தான். மறைந்திருந்தபடி லட்சுமணன் மீது கல்மழை பொழியத் தொடங்கினான்.
இந்திரஜித் எங்கே ஒளிந்திருக்கிறான் என அறிய முனைந்த லட்சுமணன்,
வானில் அனைத்துத் திசைகளையும் நோக்கி அம்புகளைத் தொடுத்தான்.
ஓங்கி உலகளந்த திரிவிக்கிரமப் பெருமாளின் திருவடிகள் எப்படி அனைத்துத் திசைகளையும் வியாபித்ததனவோ,
அது போல் லக்ஷ்மணனின் பாணங்கள் அனைத்துத் திசைகளையும் வியாபித்தன.

வானில் ஒளிந்து கொண்டிருந்த இந்திரஜித்தை அந்த பாணங்கள் தாக்கியதால், அவனது உடலிலிருந்து ரத்தம் பெருக்கெடுத்து வந்தது.
இருண்ட மேகத்துக்கு நடுவே செவ்வானம் தெரிவது போல், லட்சுமணன் வானில் வீசிய பாணங்களுக்கு மத்தியிலே
இந்திரஜித்தின் சிவந்த ரத்தம் சிந்துவதைக் கண்டான் லட்சுமணன்.

இதைக் கம்பர்,
“மறைந்தன திசைகள் எங்கும் மாறுபோய் மலையும் ஆற்றல்
குறைந்தனன் இருண்ட மேகக் குழாத்திடைக் குருதி கொள் மூ
உறைந்துளது என்ன நின்றான் உருவினை உலகம் எல்லாம்
நிறைந்தவன் கண்டான் காணா இனையதோர் நினைவதானான்”என்று பாடுகிறார்.

சிவந்த ரத்தம் வானில் இருந்து சிந்துவதைக் கொண்டு இந்திரஜித் ஒளிந்திருக்கும் இடத்தை அறிந்து கொண்டான் லட்சுமணன்.
இந்திரஜித்தின் வில்லை முறிக்க நினைத்தான் லட்சுமணன்.
ஆனால் விபீஷணனோ, “இவன் சிவபெருமான் தந்த வில்லை ஏந்தி இருக்கிறான். அதை உடைப்பது கடினம்!”
என்று லட்சுமணனிடம் சொன்னான்.
அதைக் கேட்ட லட்சுமணன், வில்லைப் பிடித்திருந்த இந்திரஜித்தின் கையையே தனது பாணத்தால் அறுத்தெறிந்தான்.

கையிழந்த பின்னும் இந்திரஜித், “உன்னை அழிக்காமல் நான் மடியமாட்டேன்!” என்று லட்சுமணனை நோக்கிச் சபதம் செய்து,
காற்று, இடி, மின்னல் போல வடிவங்கள் கொண்டு மாயப் போர் புரிந்தான்.
அப்போது லட்சுமணன் தனது வில்லில் பாணத்தைப் பூட்டி, ஐந்த்ராஸ்திரத்துக்குரிய மந்திரத்தை ஜபித்து,

“தர்மாத்மா ஸத்யஸந்தச்ச ராமோ தாசரதிர் யதி
பௌருஷே சாப்ரதி த்வந்த்வ: சரைனம் ஜஹி ராவணிம்”
என்று சொல்லி அதை இந்திரஜித் மேல் ஏவினான்.

இதன் பொருள் – “தசரதனின் மகனான ஸ்ரீ ராமன், தருமமே வடிவெடுத்தவராகவும், வாய்மையைக் கடைபிடிப்பவராகவும்,
வீரத்தில் ஒப்பற்றவராகவும் இருப்பது உண்மையானால், ஏ பாணமே! நீ இந்திரஜித்தை அழித்துவிடு!

”ராமன் தர்மாத்மா என்பதில் மாற்றுக்கருத்து இருக்க முடியுமா லட்சுமணன் சொன்னபடியே அந்த பாணம் இந்திரஜித்தின் தலையை
அறுத்துக் கீழே தள்ளிவிட்டது. இங்கே ராமனை தர்மாத்மா என்று இரண்டு காரணங்களால் குறிப்பிட்டிருக்கிறான் லட்சுமணன். ஒன்று,
தர்மாத்மா என்றால் அறநெறியே வடிவெடுத் தவர் என்று பொருள்.
மற்றொரு பொருள் என்னவென்றால், வடமொழி இலக்கணப்படி ‘தாரணாத் தர்ம:’ என்று சொல்வார்கள்.
எல்லாவற்றையும் எது தாங்கி நிற்கிறதோ அதற்குத் தருமம் என்று பெயர்.
(தர்மோ ரக்ஷதி ரக்ஷித: – அறத்தைத் தாங்குவோரை அறம் தாங்கும் என்ற ரீதியில் தான் அறநெறியும் தர்மம் என்றழைக்கப்படுகிறது.)
செல்வச் செழிப்பு முதல் முக்தி வரை அனைத்து நன்மைகளையும் தந்து அனைவரையும் தாங்கி நிற்பவன் ஸ்ரீ ராமன்.
அந்தக் காரணத்தாலும் அவனை தர்மாத்மா என்று இங்கே லட்சுமணன் சொல்லி இருக்கிறான்.

அனைத்து உயிர்களுக்கும் செல்வச் செழிப்பு, முக்தி உள்ளிட்ட அனைத்து வித நன்மைகளையும் அருளி,
அனைவரையும் தாங்கி நிற்பதால், (‘தாரணாத் தர்ம:’ – தாங்கி நிற்பவர்க்கு தர்மம் என்று பெயர்)
ராமன் ‘தர்ம:’ என்று அழைக்கப் படுகிறார். ‘தர்ம:’ என்றால் (இவ்விடத்தில்) தாங்கி நிற்பவர் என்று பொருள்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 404-வது திருநாமம்.
(ராமன் அறநெறிகளைக் கடைப்பிடித்ததால், தர்ம: என்று அழைக்கப்படுவதாக இங்கே பொருள் உரைக்கலாமே என ஐயம் எழலாம்.
ஆனால் ராமன் அறநெறி வழுவாது இருக்கும் பண்பு அடுத்த திருநாமத்தில் சொல்லப் படுகிறது.)
‘‘தர்மாய நம:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களை ஸ்ரீ ராமன் என்றென்றும் தாங்கி நிற்பான்.

————–

405. தர்மவித்-உத்தமாய நமஹ: (Dharmavidh-uthamaaya namaha)

(திருநாமங்கள் 391 [பரர்த்தி:] முதல் 421 [பரிக்ரஹ:] வரை இறந்தோர்க்கும் உயிர் அளிக்கும் ஸ்ரீராமனின் சரித்திரம்)
இலங்கை அசோக வனத்தில் சீதா தேவியைத் தரிசித்த அனுமன், தன்னை ராமதூதன் என்று
அடையாளப் படுத்திக்கொள்ளும் பொருட்டு, முதலில் ராமனின் வரலாற்றைப் பாடினார்.
அதைத் தொடர்ந்து, ராமனுடைய அங்க அடையாளங்களைச் சொன்னார்.
பின், சீதைக்கும் ராமனுக்கும் மட்டுமே தெரிந்த சில ஏகாந்தமான குறிப்புகளைத் தெரிவித்தார்.

அதன்பின் ராமபிரானுக்கே விசேஷமாக இருக்கும் பெருமைகளைப் பட்டியலிட்டார்.
ராமன், மொத்த உலகங்களையும் காப்பவர். தன்னைச் சார்ந்தவர்களையும் நன்கு காப்பவர்.
தமது கடமையையும், அறத்தையும் என்றும் விடாமல் காப்பவர். தீயவர்களான எதிரிகளை அழிப்பவர்.
உலகிலுள்ள எல்லா மனிதர்களும் நியாயத்துக்கும் தருமத்துக்கும் கட்டுப்பட்டு நடக்கும்படி செய்பவர் ஸ்ரீராமன்.
அவர் ஒளிமிக்கவர், அனைவராலும் பூஜிக்கத் தக்கவர். மனதையும் புலன்களையும் நன்றாக அடக்கி வைப்பதில் உறுதி மிக்கவர்.
நல்லோர்களுக்கு உதவியாளர். எல்லாவிதச் செயல்களையும் செய்து முடிக்கும் சாமர்த்தியம் மிக்கவர். ராஜநீதியில் வல்லவர்,
வேதம் வல்லார்களைப் போற்றித் துதிப்பவர். சாஸ்திரங்கள் கூறும் கருத்துகளைக் கசடறக் கற்றுத் தேர்ந்தவர்.
அடக்கம் மிக்கவர். அதே நேரம், மக்களுக்கு ஆபத்து வரும்போது போர் புரிந்து எதிரிகளை வீழ்த்தும் வீரமும் ஆற்றலும் கொண்டவர்.

“யஜுர்வேத வினீதச்ச வேதவித்பிஸ் ஸுபூஜித:
தனுர்வேதே ச வேதேஷு வேதாங்கேஷு ச நிஷ்டித:”

அனைத்து வேதங்களிலும், வேத அங்கங்களிலும், வில் வித்யையிலும் வல்லவராக இருக்கும் ஸ்ரீராமனை வேதங்களைக் கற்றுணர்ந்த
எல்லாப் பெரியோர்களும், தருமம் அறிந்த நல்லோர்களும் போற்றிக் கொண்டாடுகிறார்கள்.
இப்படிப்பட்ட பல அடையாளங்களை உரைத்த பின், ராமனின் முத்திரை மோதிரத்தை முக்கிய அடையாளமாக
அனுமன் சீதையிடம் காட்டித் தான் ராமதூதன் என்பதை நிரூபித்தார்.
இங்கே, அனுமன் ராமனுக்குரிய பெருமைகளைச் சொல்லும் போது, அதன் முக்கியப் பகுதியாக ‘
வேதம் அறிந்தோர்களும், தருமம் அறிந்தோர்களும் ராமனைப் பூஜிப்பதாகக்’ குறிப்பிட்டுள்ளார்.
அவ்வாறே வால்மீகி ராமாயணத்தின் தொடக்கத்திலும், நாரதர்ராமனின் குணங்களை வால்மீகிக்கு எடுத்துரைக்கும்போது,

“ஸர்வதாபிகதஸ் ஸத்பிஸ் ஸமுத்ர இவ ஸிந்துபி:” என்கிறார்.
நதிகள் எல்லாம் எப்படிக் கடலை நோக்கிப் போகின்றனவோ, அதுபோல், சான்றோர்கள் அனைவரும் தருமத்தின்
நுட்பங்களைக் கேட்டு அறிவதற்காக ராமனை நாடி வருவார்கள் என்பது இதன் பொருளாகும்.
கிஷ்கிந்தா காண்டத்திலும் ராமபாணத்தால் தாக்கப்பட்டுக் குத்துயிரும் கொலை
யுயிருமாக விழுந்து கிடந்த வாலியைக் காண வந்த வாலியின் மனைவி தாரை, ராமனைத் தரிசித்தவாறே,
மனத்தூய்மை பெற்று ராமனைத் துதித்தாள்:

“த்வம் அப்ரமேயச்ச துராஸதச்ச
ஜிதேந்த்ரியச்ச உத்தம தார்மிகச்ச
அக்ஷய்ய கீர்த்திச்ச விசக்ஷணச்ச
க்ஷிதிக்ஷமாவான் க்ஷதஜோபமாக்ஷ”

இதிலும் ‘உத்த தார்மிக:’ என்று ராமனைக் குறிப்பிடுகிறாள் தாரை. உத்தம தார்மிக: என்றால்
தர்மம் அறிந்தவர்களுள் உயர்ந்தவர் என்று பொருள். “ஒருபுறம் சரணடைந்த சுக்ரீவனுக்கும் நன்மை செய்தீர்கள்.
மறுபுறம் என் கணவர் வாலியின் மீது பாணம் எய்தி, அதனால் அவரது பாபங்களைப் போக்கி அவருக்கும் நற்கதி தந்து விட்டீர்கள்.
இப்படி தருமப்படி அவரவருக்குச் சேர வேண்டியதைச் சரியாகத் தந்த உத்தம தார்மிகர் நீங்கள்!” என்று ராமனிடம் சொல்கிறாள் தாரை.

இப்படி அறநெறிகளை நன்றாக அறிந்து பின்பற்றிய ராமன், அறத்தின் வழி வாழ நினைப்போர்க்கு முன்மாதிரியாகவும்,
அறத்தை அறிந்த சான்றோர்களால் போற்றப்படுபவனாகவும் விளங்குவதால், ராமன் ‘தர்மவித் உத்தம:’ என்று அழைக்கப்படுகிறான்.
‘தர்மவித்’ என்றால் தர்மம் அறிந்தவர் என்று பொருள்.
‘உத்தம:’ என்றால் (இவ்விடத்தில்) தலைவர். (தர்மவித்+உத்தம:)
‘தர்மவிதுத்தம:’ என்றால் தர்மம் அறிந்தவர்களுக்கு எல்லாம் தலைவர் என்று பொருள்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 405-வது திருநாமம்.
“தர்மவிதுத்தமாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் என்றும்
அறவழியில் நிலைத்திருக்கும்படி ராமன் அருள்புரிவான்.

—————

406. வைகுண்டாய நமஹ:(Vaikuntaaya namaha)

ராமன் வனவாசத்துக்காக அயோத்தியை விட்டுப் புறப்பட்ட போது, அயோத்தியில் உள்ள மக்கள் எல்லோரும்
எல்லையில்லாத் துயரத்தில் மூழ்கினார்கள். சீதையோடும் லக்ஷ்மணனோடும் ராமன் அயோத்தியை விட்டு நீங்கும்
அக்காட்சியைக் காணும் போது, உயிரை இழந்த உடல்போல் மொத்த அயோத்தி நகரும் வாடிக் கிடந்தது என்கிறார் கம்பர்.
“ஓவில் நல்லுயிர் உயிர்ப்பினோடு உடல்பதைத்து உலைய மேவு தொல்லழகு
எழில்கெட விம்மல் நோய் விம்ம தாவில் ஐம்பொறி மறுகுறத் தயரதன் என்ன
ஆவி நீக்கின்றது ஒத்தது அவ்வயோத்தி மாநகரம்”
கன்றை விட்டுப் பிரிந்த தாய்ப்பசு கதறி அழுவது போல் அயோத்தியில் உள்ள பெண்களெல்லாம் கதறி அழுதார்கள்.

வேதியர்கள் அக்னிஹோத்ரம் போன்ற வைதிகச் சடங்குகளைச் செய்யவில்லை.
எந்த வீட்டிலும் உணவு சமைக்கப் படவில்லை. சூரியன் கூட ராமன் வனம் செல்வதைக் காண மனமில்லாமல் மறைந்து விட்டான்.
மாலைப்பொழுது வந்ததை வால்மீகியும் கம்பரும் தற்குறிப்பேற்ற அணியால் இப்படித் தெரிவித்துள்ளார்கள்.
மனிதர்கள் மட்டுமின்றி, அயோத்தியில் உள்ள அனைத்து ஜீவராசிகளுமே ராமனைப் பிரிந்து வாடியதாக
வால்மீகி பகவான் தெரிவிக்கிறார்.

“வ்யஸ்ருஜன் கபலான் நாகா காவோ வத்ஸான் ந பாயயன்
புத்ரம் ப்ரதமஜம் லப்த்வா ஜனனீ நாப்யனந்தத”

பாம்புகள், தாங்கள் உண்ட உணவை வெளியே கக்கி விட்டன. பசுக்கள் கூடத் தங்கள் கன்றுகளுக்குப் பாலூட்டவில்லை.
முதல் குழந்தையைப் பெற்றெடுத்த தாய் கூட அக்குழந்தையைப் பார்த்து மகிழவில்லை.
மேலும், “கோசல தேசம் கைகேயியுடையதாக ஆகி விட்டதால், இனி இதில் வாழ வேண்டாம்!
ஒன்று காட்டில் ராமன் இருக்கும் இடத்தைச் சேர்ந்து அவனது திருவடிவாரத்தில் வாழ்வோம்!
இல்லாவிட்டால் விஷத்தைக் குடித்து உயிரை மாய்த்துக் கொள்வோம்!” என்று மக்கள் பேசிக் கொண்டதாக வால்மீகி கூறுகிறார்.

“தே விஷம் பிபதாலோட்ய க்ஷீணபுண்யாஸ் ஸுதுர்கதா:
ராகவம் வா அனுகச்சத்வம் அச்ருதிம் வாபி கச்சத”

இப்படி மக்கள் கதறி அழுது கொண்டிருக்க அயோத்தி மாநகரம் நீரில்லாத கடல்போல் ஆனது.
ஆடல், பாடல், வாத்தியம், திருவிழா ஏதுமில்லாமல் வெறிச்சோடிப் போனது.
இச்சம்பவங்களில் இருந்து அயோத்தி மக்கள் ராமபிரான் மேல் எவ்வளவு அன்பும் பக்தியும் கொண்டிருந்தார்கள்
என்பதை நம்மால் அறிய முடிகிறதல்லவா?
இத்தகைய அடியார்கள் தன்னை விட்டுப் பிரிந்து தவிப்பதைப் பார்த்து ராமனும் பொறுத்திருக்க மாட்டான்.

தேவகாரியமான ராவண வதத்தை நிறைவேற்ற வேண்டிய கட்டாயம் இருப்பதால்,
ராமன் வனவாசம் மேற்கொண்டாக வேண்டிய சூழல் ஏற்பட்டது.
அதேநேரம், நாட்டில் தன்னைப் பிரிந்து வாடும் பக்தர்களைத் தேற்ற வேண்டும் என்றும் கருதிய ராமன்,
தனது பிரதிநிதியாகத் தன் பாதுகையைப் பரதனிடம் தந்து அனுப்பி வைத்தான்.
அந்தப் பாதுகா தேவி பட்டாபிஷேகம் செய்து அயோத்தியை ஆள்கையில்,
ராம ராஜ்ஜியத்தில் இருப்பது போன்ற உணர்வு அயோத்தி மக்களுக்கு ஏற்பட்டது.

பாதுகையைத் தந்ததோடு அயோத்தி மக்களை ராமன் அப்படியே கைவிடவும் இல்லை.
தேவ காரியமான ராவண வதம் ஆனபின், மக்கள் விரும்பிய படியே அயோத்திக்குத் திரும்பி வந்த ராமன்
சீதையோடு சேர்ந்து பட்டாபிஷேகம் செய்து கொண்டு சிம்மாசனத்திலே வீற்றிருந்து
அவர்கள் விரும்பிய ராமராஜ்ஜியத்தை அருளினான்.

‘குடி’ என்றால் தடை என்று பொருள், இங்கே இறைவனை அடைவதற்குத் தடையாக இருப்பவற்றை ‘குடி’ என்ற சொல் குறிக்கிறது.
அடியார்கள் தன்னை அடைய விடாமல் தடுக்கும் தடைகளாகிய ‘குடி’களைத் தனது பாதுகை மூலமாகவும்,
ஸ்ரீசீதா ராம பட்டாபிஷேகம் மூலமாகவும் தகர்க்கும் ராமன்,
தன் அடியார்களை ‘விகுண்ட:’ – ‘குடி’ (தடை) இல்லாதவராக – ஆக்கி விடுகிறான்.
இறையநுபவத்தில் தடையில்லாத அந்த விகுண்டர்களின் தலைவனான ராமன் ‘வைகுண்ட:’ என்று அழைக்கப்படுகிறான்.
‘வைகுண்ட:’ என்றால் தன் அடியார்கள் தன்னை அடையவிடாது தடுக்கும் தடைகளைத் தகர்ப்பவர் என்று பொருள்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 406- வது திருநாமம்.
“வைகுண்டாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு ஏற்படும் தடைகளை ஸ்ரீராமன் தகர்த்தெறிவான்.

————–

407. புருஷாய நமஹ: (Paravhaaya namaha)

(திருநாமங்கள் 391 [பரர்த்தி:] முதல் 421 [பரிக்ரஹ:] வரை – இறந்தோர்க்கும் உயிர் அளிக்கும் ஸ்ரீராமனின் சரித்திரம்)
ராஜா, ராமனாக அயோத்தியை ராமன் ஆண்டு வந்த காலம். ஒருமுறை ராமனைச் சந்தித்த தேவர்கள்,
“அகத்திய முனிவரின் தபோவனத்தைத் தரிசிப்பதற்காக நாங்கள் எல்லோரும் செல்கின்றோம்.
பன்னிரண்டு வருட காலம் தண்ணீருக்குள்ளே தவம் செய்து வந்த அகத்திய முனிவர், தனது தவத்தை நிறைவு செய்து விட்டார்.
அவரைத் தரிசிக்க நீங்களும் வாருங்கள்!” என்று அழைத்தார்கள்.

அதை ஏற்ற ராமன், புஷ்பக விமானத்தில் ஏறிக் கொண்டு அகத்தியரின் ஆசிரமத்தை நோக்கிச் சென்றான்.
தேவர்கள் பலவித விமானங்களில் ராமனைப் பின் தொடர்ந்து அகத்தியரின் ஆசிரமம் நோக்கிச் சென்றார்கள்.
ராமனையும் தேவர்களையும் அகத்திய முனிவர் வரவேற்றார். அவர்களுக்குச் செய்ய வேண்டிய உபசாரங்களை எல்லாம் செய்தார்.
அகத்தியரை வணங்கி விட்டு தேவர்கள் எல்லோரும் தங்கள் தேவலோகத்துக்குத் திரும்பி விட்டார்கள்.
அதன்பின் ராமன், தனியாக அகத்தியரை அடிபணிந்தார்.

அகத்தியர் ராமனைப் பார்த்து, “புருஷோத்தமா! நீ இங்கே எழுந்தருளியது அடியேனுக்கு மிகப்பெரும் பாக்கியம் என்று கருதுகிறேன்.
எண்ணிலடங்காத மங்கல குணங்கள் நிறைந்த உன்னை எப்போதும் என் உள்ளத்தில் வைத்து ஆராதித்து வருகிறேன்.
தேவர்கள் சென்று விட்டார்கள், ராமா! நீ இப்போது செல்ல வேண்டாம்!
இன்று இரவு என்னுடன் இங்கே தங்கி விட்டு நாளை போகலாம்!” என்றார்.
மேலும், விஸ்வகர்மா தயாரித்த மிக உயர்ந்த ஓர் ஆபரணத்தை ராமனுக்குப் பரிசாக வழங்கினார் அகத்தியர்.
அதன்பின் அகத்தியருடன் ராமனும், மாலை செய்ய வேண்டிய சந்தியாவந்தனத்தைச் செய்தான்.
பல விதக் காய், கிழங்குகள், கீரை வகைகள் நிறைந்த விருந்தை ராமனுக்கு அளித்தார் அகத்தியர்.
அதைத் தேவாமிருதமாகக் கருதி அமுது செய்த ராமன், அன்றிரவு அகத்தியரின் ஆசிரமத்திலேயே பள்ளி கொண்டார்.

காலை எழுந்து நீராடி, சந்தியாவந்தனம் உள்ளிட்ட கடமைகளை நிறைவு செய்த ராமன், அகத்தியரிடம் இருந்து
விடைபெற்றுக் கொண்டு புறப்பட எண்ணினான். அகத்தியரை அடிபணிந்து, “உங்களது தரிசனத்தால் அடியேன் தன்யன் ஆனேன்!
மீண்டும் உங்களைத் தரிசிக்க விழைகிறேன்! இப்போது அடியேன் எனது நகரத்துக்குப் போக அனுமதி
அளித்தருள வேண்டும்!” என்று பிரார்த்தித்தான்.
இதைக் கேட்ட அகத்தியர்,“அத்யத்புதம் இதம் வாக்யம் தவ ராம சுபாக்ஷரம்பாவனஸ் ஸர்வபூதானாம் த்வம் ஏவ ரகுநந்தன”
(வால்மீகி ராமாயணம் உத்தர காண்டம் 82-9)“ராமா! என்ன விசித்திரமான வார்த்தையைப் பேசுகிறாய்?
அடியேனைத் தரிசிப்பது உனக்கு பாக்கியமா? நீ சாட்சாத் திருமால் என்பதை அடியேன் அறிவேன்.
உனது எளிமையால் உன்னைத் தாழ விட்டுக் கொண்டுஎங்களுடன் நீ கலந்து பழகுகிறாய்.
உண்மையில், அனைத்து உயிர்களுக்கும் தூய்மை அளிப்பவன் நீயே!”

“ஈத்ருசஸ்த்வம் ரகுச்ரேஷ்ட பாவனம் ஸர்வ தேஹினாம்
புவி த்வாம் கதயந்தோபி ஸித்திம் ஏஷ்யந்தி ராகவ”
(வால்மீகி ராமாயணம் உத்தர காண்டம் 82-12)

“நீ அனைவரையும் தூய்மையாக்குபவனாக இருப்பதால் தான், உனது கதையை ஒருமுறை கேட்பவர் கூட
அனைத்து பாபங்களிலிருந்தும் விடுபட்டு, தூயவராகி முக்தி அடைந்து விடுகிறார்.
நீ அடியேனின் குடிலுக்கு வந்தது அடியேனின் பாக்கியம். மீண்டும் மீண்டும் வருகை தந்து அடியேனைத் தூய்மை
ஆக்கி அருள்புரிய வேண்டும்!” என்று ராமனிடம் பிரார்த்தித்து அவனுக்கு விடைகொடுத்தார்.
அகத்தியர் கூறிய படி, தூய்மையானவனாகவும், தன்னைச் சார்ந்தோரைத் தூய்மை ஆக்குபவனாகவும்
ஸ்ரீராமன் திகழ்வதால், ஸ்ரீராமன் ‘புருஷ:’ என்றழைக்கப்படுகிறான்.

‘புருஷ:’ என்பதற்கு (இவ்விடத்தில்) பாபங்களால் தீண்டப்படாது, தூய்மையாக இருந்து
பிறரையும் தூய்மை ஆக்குபவர் என்று பராசர பட்டர் பொருள் உரைத்துள்ளார் –
‘ஸ யத் பூர்வோஸ்மாத் ஸர்வஸ்மாத் பாப்மன: ஓஷ: தஸ்மாத் புருஷ:’
‘புருஷ:’ என்பது ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 407-வது திருநாமம்.“புருஷாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும்
அன்பர்களின் பாபங்களைப் போக்கி அவர்கள் என்றும் தூய்மையாக இருக்கும்படி ராமன் அருள்புரிவான்.

—————

408. ப்ராணாய நமஹ:(Praanaaya namaha)
தசரதனுடைய அரண்மனைக்கு வந்த விஷ்வாமித்ர முனிவர், “மன்னா! நான் சித்தாசிரமத்தில் ஒரு வேள்வி செய்யப் போகிறேன்.
அதற்கு மாரீசன், சுபாகு என்னும் இரண்டு அரக்கர்களால் இடையூறு ஏற்பட உள்ளது.
எனவே, அவர்களைத் தடுத்து என் வேள்வியைக் காக்கும் பொருட்டு உன் மகன் ராமனை
என்னோடு அனுப்பி வைப்பாயாக!” என்று தசரதனைப் பார்த்துச் சொன்னார்.

அதைக் கேட்டவாறே நடுங்கிப் போன தசரதச் சக்கரவர்த்தி, “முனிவரே! தங்களுக்கு எல்லாப் பணிவிடைகளும்
செய்யக் காத்திருக்கும் தொண்டன் அடியேன். உங்கள் வேள்வியைப் பாதுகாக்க என் மொத்த சேனையோடு நானே வருகிறேன்.
ஆனால், என் ராமனைக் கேட்காதீர்கள்! அவன் பதினாறு வயது கூட நிரம்பாத சிறு குழந்தை!
அவனுக்கு அரக்கர்களுடன் போரிடத் தெரியாது!” என்று கெஞ்சினான்.
மேலும், “ராமன் தான் எனது உயிர். என் உயிரையே கேட்டாலும் தந்து விடுகிறேன்.
ஆனால், ராமனை மட்டும் என்னால் கொடுக்க முடியாது!” என்று கதறி மூர்ச்சையானான்.

தசரதன் தெளிந்து எழுந்தவாறே விஷ்வாமித்ரர், “மன்னா! ராமனின் பெருமையை நீ அறிய மாட்டாய்! நான் தான் அறிவேன்!
ராமன் மஹாத்மா, மாறாத பராக்கிரமம் கொண்டவன். தசரதா! உன் குருவான வசிஷ்டரிடம் வேண்டுமானாலும் கேட்டுப்பார்!
நான் சொன்னது சரி என்று அவரும் ஏற்பார்!” என்று கூறினார்.
வசிஷ்டரும் தசரதனிடம், “உன் மகனின் நன்மைக்காகத் தான் அவர் அழைக்கிறார்.

நீ நிச்சயமாக ராமனை, அவரோடு அனுப்பி வைக்கலாம். ராமனுக்கு அவரால் பல நன்மைகள் நடக்கப் போகின்றன!” என்றார்.
குருவின் வாக்கை மீறலாகாது என்பதால், தசரதன் ராமனை விஷ்வாமித்ரரோடு அனுப்பச் சம்மதித்தான்.
லக்ஷ்மணன் ராமனை விட்டுப் பிரியாதவன் என்பதால், அவனும் ராமனைப் பின்தொடர்ந்து சென்றான்.
இப்படி விஷ்வாமித்ரரோடும், லக்ஷ்மணனோடும் தன்னை விட்டு ராமன் பிரிந்து செல்லும் காட்சியைக் கண்ட தசரதன்,
தன் உயிர் தன் உடலை விட்டுப் பிரிந்து செல்வதைத் தானே தன் கண்ணால் பார்ப்பது போல் உணர்ந்தானாம்.

இதைக் கம்பர்,
“அன்ன தம்பியும் தானும் ஐயனாம்
மன்னன் இன்னுயிர் வழிக்கொண்டால் என
சொன்ன மாதவன் தொடர்ந்து சாயைபோல்
பொன்னின் மாநகர்ப் புரிசை நீங்கினான்”
என்று பாடுகிறார்.

காவியக் கவிஞர் திரு.வாலி அவர்கள், சமீபத்தில் ஒரு பேட்டியில், கம்பரின் இப்பாடலைத் தழுவியே,
“தன் உயிர் பிரிவதைப் பார்த்தவர் இல்லை – நான் என் உயிர் பிரிவதைப் பார்த்து நின்றேன்”
என்ற பாடலைத் தான் இயற்றியதாகக் குறிப்பிட்டதும் நோக்கத்தக்கது.

அவ்வாறே ராமன் சீதையோடும், லக்ஷ்மணனோடும் வனவாசம் புறப்பட்டுச் செல்லும் வேளையிலும்,
அக்காட்சியைக் கண்ட தசரதன்,
“ராமம் மே அநுகதா த்ருஷ்டிர் அத்யாபி ந நிவர்ததே
ந த்வா பச்யாமி கௌஸல்யே ஸாது மா பாணினா ஸ்ப்ருச”

�