102. வ்ருஷாகபயே நமஹ (Vrushaakapaye namaha)
மகாபாரதத்தில் பதினேழாம் நாள் யுத்தம். அர்ஜுனனுக்கும் கர்ணனுக்கும் கடும் போர் நிலவிக் கொண்டிருந்த வேளையில்
கர்ணனின் தேர்ச் சக்கரம் சேற்றில் சிக்கிக் கொண்டது.
“நான் தேர்ச் சக்கரத்தை விடுவிக்கிறேன். அதன் பின் போரைத் தொடருவோம். அதுவரை என்னைத் தாக்காதே அர்ஜுனா!” என்றான் கர்ணன்.
ஆனால் கண்ணபிரான், “அர்ஜுனா! இது தான் சரியான சந்தர்ப்பம். நீ உன் கணைகளைத் தொடுத்து அவனைக் கொல்!” என்றார்.
பாணத்தைப் பிரயோகிக்கத் தயாரானான் அர்ஜுனன்.
அப்போது கர்ணன், “அர்ஜுனா! நில்! இது தர்மமாகுமா? கொஞ்சம் பொறு!” என்றான்.
கண்ணன் கர்ணனைப் பார்த்து, “கர்ணா! உனக்குக் கூட தர்மம் என்ற சொல் இருப்பது தெரியுமா?
தர்மத்தைப் பற்றி நீ இப்போது பேசுகிறாயே! சிறுவயதில் நீங்கள் எல்லோரும் சேர்ந்து பீமனுக்கு விஷம் வைத்த போது
நீ கூறும் தர்மம் எங்கே போனது? அரக்கு மாளிகையில் பாண்டவர்களை எரிக்கத் திட்டமிட்ட போது நீ கூறும் தர்மம் எங்கே போனது?
பொய்ச்சூதில் பாண்டவர்களை வீழ்த்தியபோது உன் தர்மம் எங்கே போனது?
அபலைப் பெண்ணான திரௌபதியைச் சபை நடுவே அவமானப்படுத்திய போது இந்தத் தர்மத்தைப் பற்றி நீ பேசினாயா?
இதிலெல்லாம் உனக்குச் சம்பந்தம் இல்லை என்று கூறித் தப்பிக்கப் பார்க்காதே!
துரியோதனன் செய்த ஒவ்வொரு தவறின் போதும் நீயும் உடனிருந்தாய்! பதின்மூன்று வருடங்கள் தண்டனை முடிந்த பிறகும்
பாண்டவர்களுக்கு ராஜ்ஜியத்தைத் தர மறுத்தீர்களே! அப்போது தர்மம் எங்கே போனது?
சிறுவனான அபிமன்யுவைச் சக்கர வியூகத்துக்குள் வைத்துப் பலர் தாக்கிக் கொன்றீர்களே! அப்போதெல்லாம்
தர்மம் என்ற ஒன்று இருப்பது உனக்குத் தெரியவில்லையா?
உனக்குத் தேவையான சூழ்நிலைகளில் மட்டும் தர்மத்தைப் பற்றிப் பேசுவாய், தேவையில்லாத சூழ்நிலைகளில்
தர்மத்துக்கு விரோதமாகச் செயல்படுவாய்! இதுதானே உன் கொள்கை?” என்றான்.
மேலும், “அர்ஜுனா! திரௌபதி என்னும் அபலைப் பெண் அன்று அவமானப்பட்ட போது அவளுக்கு உண்டான வலியையும்,
அபிமன்யு என்ற சிறுவன் அநியாயமாகக் கொல்லப்பட்ட போது அவனுக்கு உண்டான வலியையும் இவன் உணர வேண்டுமென்றால்
இப்போது நிராயுதபாணியாக நிற்கும் போது இவனைத் தாக்க வேண்டும். அதுவே இவனுக்குச் சரியான தண்டனை!” என்றான் கண்ணன்.
அர்ஜுனன் எய்திய பாணம் கர்ணனின் கவசத்தைத் துளைத்துக் கொண்டு அவன் மார்பில் பாய்ந்தது. கர்ணன் மாண்டு போனான்.
(கர்ணனின் உயிர் பிரியாமல் அவனது புண்ணியங்கள் காத்ததாகவும், அந்தணர் வடிவில் கண்ணன் வந்து
அந்தப் புண்ணியங்களைத் தானம் வாங்கியதாகவும் பிரசித்தியாகச் சொல்லப்படும் கதை வியாச பாரதத்தில் இல்லை.)
மரணத்துக்குப் பின் தன் தந்தையான சூரியனின் இருப்பிடத்தை அடைந்த கர்ணன் சூரியனிடம்,
“தந்தையே! நான் என் நண்பன் துரியோதனனுக்குச் செஞ்சோற்றுக் கடன் தீர்க்க வேண்டுமென்ற நல்லெண்ணத்தில் போர் புரிந்தேன்.
ஆனால் வஞ்சகன் கண்ணன் என்னை வஞ்சித்து வீழ்த்தி விட்டானே!” என்று புலம்பினான்.
அப்போது சூரிய பகவான், “இல்லை கர்ணா! கண்ணனை வஞ்சகன் என்று சொல்லாதே. நீ ஒரு தவறு செய்து விட்டாய்.
செஞ்சோற்றுக் கடன் தீர்ப்பது சிறந்த தர்மம் என்பதில் சந்தேகமே இல்லை.
ஆனால் கண்ணனோ சாமானிய தர்மங்களை விட உயர்ந்த விசேஷ தர்மமாக விளங்குபவன்.
“க்ருஷ்ணம் தர்மம் ஸனாதனம்” என்று அதனால் தான் சொல்கிறோம்.
அந்தக் கண்ணன் என்ற விசேஷ தர்மத்துக்கும், செஞ்சோற்றுக் கடன் தீர்த்தல் என்ற சாமானிய தர்மத்துக்கும்
முரண்பாடு வருகையில் விசேஷ தர்மத்தைக் கைக்கொள்ள வேண்டும்.
நீ அதை விட்டுவிட்டுச் சாமானிய தர்மத்தைக் கைக்கொண்டு விசேஷ தர்மத்தைக் கைவிட்டாய். அதனால் தான் அழிந்தாய்.
தந்தைசொல் மிக்க மந்திரம் இல்லை என்பது உயர்ந்த தர்மம் தான்.
அதற்காக இரணியனின் பேச்சைக் கேட்டுப் பிரகலாதன் நடந்தானா? நரசிம்மர் என்ற விசேஷ தர்மத்தை அல்லவோ கைக்கொண்டான்!
விபீஷணனும் தன் அண்ணன் ராவணனுக்கு நன்றி பாராட்டுதலாகிய சாமானிய தர்மத்தை விட்டு,
விசேஷ தர்மமான ராமனை வந்து பற்றவில்லையா? தாயிற் சிறந்த கோவிலுமில்லை என்பதற்காகக் கைகேயியின்
ஆசைக்குப் பரதன் உடன்பட்டானா? மகனே! சாமானிய தர்மங்களை நிச்சயம் பின்பற்ற வேண்டும் என்பதில் ஐயமில்லை.
ஆனால் விசேஷ தர்மத்தோடு அதற்கு முரண்பாடு ஏற்படும் சூழ்நிலையில் விசேஷ தர்மத்தையே முக்கியமாகக் கைக்கொள்ள வேண்டும்.
அவ்வகையில் கண்ணனே அனைத்து தர்மங்களுக்கு சாரமான விசேஷ தர்மம் என உணர்வாயாக!” என்றார்.
வடமொழியில் ‘வ்ருஷம்’ என்றால் தர்மம் என்று பொருள். ‘வ்ருஷாகபி:’ என்றால் தர்மமே வடிவானவர் என்று பொருள்.
கர்ணனுக்கு சூரியன் உபதேசித்தபடி தர்மமே வடிவானவராகத் திருமால் விளங்குவதால் ‘வ்ருஷாகபி:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 102-வது திருநாமம்.
“வ்ருஷாகபயே நமஹ” என்ற திருநாமத்தைத் தினமும் சொல்லி வந்தால், முரண்பாடான சூழ்நிலைகளில் நாம்
சிக்கிக் கொள்ளும் போது சரியான முடிவெடுக்கும் ஆற்றலைத் திருமால் நமக்குத் தந்தருள்வார்.
————-
103. அமேயாத்மநே நமஹ (Ameyaathmane namaha)
பிரகலாதனின் சரித்திரம் வாசகர்கள் அனைவரும் அறிந்த ஒன்றே!
“நானே கடவுள்” என்று கூறிக் கொண்டிருந்தான் இரணியன் என்னும் அசுரன்.
அவனது மகனான பிரகலாதன், சிறந்த விஷ்ணு பக்தனாக விளங்கினான்.
எப்போதும் நாராயண நாமத்தையே உச்சரித்துக் கொண்டிருந்தான்.
“நீ நாராயணனை வணங்காதே, என்னைத் தான் வணங்க வேண்டும்! ‘இரண்யாய நமஹ’ என்று சொல்!” என்று
எச்சரித்தான் இரணியன். அதை மறுத்த பிரகலாதனைப் பலமுறை கொல்ல முயன்றான் இரணியன்.
ஆனால், ஒவ்வொரு முறையும் திருமால் பிரகலாதனைக் காத்தார்.
இறுதியாக “உன் நாராயணன் எங்கே இருக்கிறான்?” என இரணியன் கேட்க, “தூணிலும் உளன், துரும்பிலும் உளன்!” எனப்
பிரகலாதன் சொல்ல, இரணியனும் தன் அரண்மனையில் ஒரு தூணை இரணியன் கதையால் தட்டிய போது,
அதைப் பிளந்து கொண்டு நரசிம்மர் தோன்றி இரணியனை வதைத்தார் என்பது பல புராணங்களில் நாம் காணும் பிரகலாத சரித்திரம்.
ஆனால், விஷ்ணு புராணத்தில் மட்டும் பராசர மகரிஷி இந்தச் சரித்திரத்தைச் சற்று வித்தியாசமாக வர்ணித்துள்ளார்:
பிரகலாதனைக் கொல்ல எத்தனையோ முயற்சிகள் மேற்கொண்டும் தோல்வியடைந்த இரணியன்,
முடிவாக அவனை ஒரு பாறையோடு சேர்த்துக் கட்டிக் கடலில் வீசத் திட்டமிட்டான்.
திட்டமிட்டபடி மலைக்குன்றின் மேல் பிரகலாதனை நிறுத்திப் பெரிய பாறையுடன் அவனைக் கட்டிவிட்டு,
“அடேய்! முடிவாகக் கேட்கிறேன். ‘இரண்யாய நமஹ’ என்று சொல்வாயா? மாட்டாயா?” என்றான்.
பிரகலாதனோ எப்போதும் போல “நாராயணாய நமஹ” என்றான்.
பாறையோடு சேர்த்து அந்தக் குன்றிலிருந்து கடலை நோக்கி அவனைத் தள்ளினான்.
ஆனால் நரசிம்மர் தனது இரு கரங்களாலும் பிரகலாதனைத் தாங்கிப் பிடித்தார். அவனது கட்டுக்களை எல்லாம் அவிழ்த்தார்.
“குழந்தாய்! உனக்கு என்ன வரம் வேண்டும்?” என்று கேட்டார்.
“என் தந்தை திருந்தி நல்லவராக மாற வேண்டும்! தினமும் என்னுடன் இணைந்து அவரும் உனக்குப் பூஜை செய்ய வேண்டும்.
அவரும் நாம சங்கீர்த்தனம் செய்ய வேண்டும்!” என்றான் பிரகலாதன்.
இந்நிலையில் தந்தையின் பாசம் பிரகலாதனுக்கு முக்கியம் எனக் கருதினார் நரசிம்மர்.
ஆனால் இரணியனைத் திருத்தி அவனை ஒரு பக்தனாக உருவாக்குவது என்பது நடக்காத காரியம்.
அதே சமயம் பிரகலாதன் கேட்ட வரத்தையும் மறுக்க நரசிம்மருக்கு மனம் வரவில்லை. அதனால் நரசிம்மர் ஒரு லீலை செய்தார்.
தானே இரணியனைப் போல வடிவம் எடுத்துக் கொண்டு பிரகலாதனிடம் வந்தார்.
தன்னை இறைவன் என்று காட்டிக் கொள்ளாமல், மனம் மாறிய இரணியனாகவே அவனிடம் காட்டிக் கொண்டார்.
தந்தையின் அன்பை முழுவதுமாக அவன் மேல் பொழிந்தார். தினமும் அவனுடன் இணைந்து திருமாலுக்குப் பூஜை,
நாம சங்கீர்த்தனம் அனைத்தும் செய்து, அவனைப் போலவே பக்தனாக வாழ்ந்து அவனை மகிழ்வித்து வந்தார்.
மற்றொரு புறம், நிஜ இரணியனின் அட்டூழியங்கள் நாளுக்கு நாள் அதிகரிக்கவே, தூணைப் பிளந்து கொண்டு
நரசிம்மராகத் தோன்றி அந்த இரணியனை வதம் செய்தார்.இவ்வாறு திருமாலே பிரகலாதனை மகிழ்விக்க இரணியனாகவும்,
இரணியனை வதைக்க நரசிம்மராகவும் இரு அவதாரங்கள் எடுத்தார் என்று விஷ்ணு புராணத்தில்
பராசர மகரிஷி மறைமுகமாக வர்ணித்துள்ளார் என அடியேனுடைய குருவான
ஸ்ரீமதுபயவே. Dr. கருணாகரார்ய மஹாதேசிகன் விஷ்ணு புராண காலக்ஷேபத்தில் விளக்கியுள்ளார்.
பிரகலாதனை மகிழ்விக்கும் பொருட்டு நரசிம்மராக மட்டுமல்ல, இரணியனாகக் கூட திருமால் அவதாரம் செய்தார் என்பதை
நோக்குகையில் தன் அடியவர்கள் மேல் அவர் எவ்வளவு அன்பு கொண்டிருக்கிறார் என்பதை உணர முடிகிறது.
இவ்வாறு எல்லையில்லாத கருணையைத் தன் அடியார்கள் மேல் காட்டுவதால் திருமால் ‘அமேயாத்மா’ என்று போற்றப் படுகிறார்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 103-வது திருநாமம்.
“அமேயாத்மநே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் பக்தர்கள் திருமாலின் அளவற்ற கருணைக்குப் பாத்திரமாவார்கள்.
——————
104. ஸர்வ யோக விநிஸ்ருதாய நமஹ (Sarvayogavinisruthaaya namaha)
சைதன்ய மகாபிரபு தன்னுடைய சேது யாத்திரைக்குச் செல்லும்போது வழியில் திருவரங்கத்துக்கு வந்தார்.
வண்டினம் ரீங்கரிக்கும் சோலை, மயிலினம் ஆடும் சோலை, கொண்டல் மீதணவும் சோலை, குயிலினம் கூவும் சோலையான
அரங்கத்தில் பள்ளிகொண்ட அண்டர் கோனான அணி அரங்கனைத் தரிசித்தார்.
அங்கே பராசர பட்டரின் வம்சத்தில் தோன்றிய ஒருவர், விஷ்ணு ஸஹஸ்ர நாமத்துக்கு பகவத் குண தர்ப்பணம் என்ற பெயரில்
பராசர பட்டர் அருளிய விளக்கவுரையை மகாபிரபுவுக்கு வழங்கினார்.
அடியேன் இந்தத் தொடர் முழுவதையும் அந்த விளக்கவுரையின் துணைகொண்டு தான் எழுதுகிறேன் என்பது
இவ்விடத்தில் நன்றியுடன் நினைவுகூறத்தக்கது. அந்த விளக்கங்களைப் படித்து வியந்து போனார் மகாபிரபு.
அந்தப் புத்தகத்தை அரங்கன் தனக்குத் தந்த பரிசாகவே கருதினார்.
பூரி ஜகந்நாதரைப் போலவே திருவரங்கத்திலும் ஒரு ஜகந்நாதர் கோவில் இருப்பதை அறிந்த மகாபிரபு,
ஜகந்நாதரை வழிபட அந்தக் கோயிலுக்குச் சென்றார். அங்கே ஹிமாம்சு என்பவர் ஜகந்நாதப் பெருமாளுக்கு நித்திய பூஜைகளைச் செய்து வந்தார்.
அவருக்கு வடமொழியோ, ஆகமங்களோ எதுவுமே தெரியாது. அவரது தந்தை நிசாகர் தாஸ் என்பவர் வேத சாஸ்திரங்களை நன்கு கற்றவர்.
ஜயதேவரின் அஷ்டபதி பாடுவதில் வல்லவர்.
பல வருடங்கள் அதே கோயிலில் ஜகந்நாதப் பெருமாளுக்குப் பூஜை செய்து வந்தார்.
அதனால் நிசாகர் தாஸுக்குப் பின் அவரது மகனான ஹிமாம்சுவையே அர்ச்சகராக நியமித்து விட்டார்கள்.
சீடர்கள் புடைசூழ சைதன்ய மகாபிரபு கோயிலுக்கு வந்தபோது, ஹிமாம்சு பக்தியுடன் அவரை வரவேற்றார்.
மகாபிரபுவின் சீடர்கள் ஹிமாம்சுவிடம் பெருமாளுக்கு விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாம அர்ச்சனை செய்யும்படி கூறினார்கள்.
அர்ச்சனையைத் தொடங்கிய ஹிமாம்சு “விச்வாய நமஹ”, “விஷ்ணாய நமஹ” என்றார்.
“நிறுத்துங்கள்!” என்றொரு ஒலி. திடுக்கிட்டுத் திரும்பிப் பார்த்தார் ஹிமாம்சு.
மகாபிரபுவின் சீடர்களுள் ஒருவரான ஸ்ரீரங்கதாஸ் எழுப்பிய ஒலி என உணர்ந்தார் ஹிமாம்சு.
ஸ்ரீரங்கதாஸ் வடமொழி இலக்கண இலக்கியங்களில் பெரிய மேதை.
“ஹிமாம்சு! ‘விஷ்ணவே நமஹ’ என்று சொல்வது தான் இலக்கணப் படிச் சரி! ‘விஷ்ணாய நமஹ’ என்பது தவறு.
விபக்தியைச் சரியாகப் பயன்படுத்து!” என்றார். (வடமொழியில் வேற்றுமை உருபுக்கு விபக்தி என்று பெயர்.)
ஹிமாம்சு, “உங்கள் அளவுக்கு நான் இலக்கணம் கற்கவில்லை. என் தந்தை எனக்கு இப்படித்தான் சொல்லிக் கொடுத்திருக்கிறார்.
அதைத் தினமும் சொல்லி வருகிறேன். ஜகந்நாதனும் இதை ஏற்று எனக்கு அருள்புரிந்து கொண்டு தான் இருக்கிறார்!” என்று பணிவுடன் கூறினார்.
ஆனாலும் அங்கிருந்த பல பண்டிதர்கள் இவ்விளக்கத்தை ஏற்கவில்லை. “விபக்தியில் தவறு செய்து விட்டாய்!” என ஹிமாம்சுவை இகழ்ந்தார்கள்.
அப்போது குறுக்கிட்ட மகாபிரபு, “மேதைகள் சரியான விபக்தியுடன் அர்ச்சனை செய்வார்கள். பேதைகள் தவறான விபக்தியுடன்
அர்ச்சனை செய்வார்கள். ஆனால், இறைவனோ அந்த விபக்தியைப் பார்ப்பதில்லை, பக்தியைத் தான் பார்க்கிறான்.
உண்மையான பக்தியோடு செய்யும் அர்ச்சனையில் எத்தனை குற்றங்கள் இருந்தாலும் அதை இறைவன் ஏற்றுக் கொள்வான்!” என்றார்.
இதை ஒரு ஸ்லோகமாகவே இயற்றி விட்டார் மகாபிரபு…
“மூர்க்கோ வததி விஷ்ணாய புதோ வததி விஷ்ணவே | உபயோஸ்து பலம் துல்யம் பாவக்ராஹீ ஜநார்தந: ||”
மேலும், “இதை நானாகச் சொல்லவில்லை. திருவரங்கநாதனின் கோயிலில் விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாம விளக்கப் புத்தகம்
எனக்குக் கிடைத்தது. அதில் 104வது திருநாமமான ‘ஸர்வயோக விநிஸ்ருதஹ’ என்ற திருநாமத்தை விளக்குகையில்
பராசர பட்டரே இக்கருத்தைக் கூறியுள்ளார். அதாவது, சாஸ்திரத்தில் விதிக்கப்பட்ட நெறிகளைப் பின்பற்றுபவர்கள்
இறைவனின் அருளைப் பெறுகிறார்கள். ஆனால், அந்த விதிகளை அறியாதவர்கள், உண்மையான பக்தியுடன் தங்களால்
இயன்ற முறையில் இறைவனை வழிபட்டாலும் அவர்களுக்கும் இறைவனின் அருள் நிச்சயம் கிட்டும் என்று பட்டர் விளக்கியுள்ளார்!” என்றார் மகாபிரபு.
‘யோகம்’ என்றால் மார்க்கம் என்று பொருள். ‘ஸர்வ யோகம்’ என்றால் சாஸ்திரத்தில் விதிக்கப்பட்ட, விதிக்கப்படாத
அனைத்து மார்க்கங்களையும் குறிக்கும்.
அந்த அனைத்து மார்க்கங்களாலும் அடையப் படுவதால் திருமால் ‘ஸர்வயோக விநிஸ்ருதஹ’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
“ஸர்வயோக விநிஸ்ருதாய நமஹ’’ என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் செய்யும் பூஜைகள்
அனைத்தையும் திருமால் உகந்து ஏற்றுக் கொள்வார்.
———-
105. வஸவே நமஹ (Vasave namaha)
திருவரங்கத்தில் நம்பெருமாள் அரையர் என்ற அரையர் வாழ்ந்து வந்தார்.
அவர் ஆழ்வார்களின் பாசுரங்களை அபிநயம் பிடித்து இசையுடன் பாட வல்லவர்.
அவருக்கு வெற்றிலைப் பாக்கு உபயோகிக்கும் பழக்கம் உண்டு. வெற்றிலைப் பாக்குப் பெட்டிக்குள்ளேயே தான் தினசரி
பூஜை செய்யும் சாளக்கிரமாப் பெருமாளையும் வைத்திருந்தார்.அவருக்கு வயதாக வயதாகப் பார்வை மங்கிக் கொண்டே போனது.
அதனால் கொட்டைப் பாக்குக்கும் சாளக்கிராமத்துக்கும் வித்தியாசம் தெரியாமல் போயிற்று.
தினமும் கொட்டைப் பாக்கு என்று நினைத்துக் கொண்டு சாளக்கிராமத்தை எடுத்து வாயில் போட்டுக் கொண்டு விடுவார்.
அப்புறம் அதைக் கடிக்க முடியாமல் வெளியே துப்பியபின், அது சாளக்கிராமம் என உணர்ந்து அதன் பின்
கொட்டைப் பாக்கை எடுத்து வாயில் போட்டுக் கொள்வார்.
திருவரங்கத்திலே வாழ்ந்த ஆராவமுதாழ்வான் என்ற பக்தர் ஒருநாள் அரையர் இவ்வாறு செய்வதைக் கண்டு திடுக்கிட்டுப் போனார்.
அரையரிடம் சென்று, “தாங்கள் இவ்வாறு செய்யலாமா? இது தகுமா? சாளக்கிராமத்தை வெற்றிலைப் பாக்குப் பெட்டியில்
வைக்காமல் வீட்டுப் பூஜை அறையிலாவது வைத்துக் கொள்ளுங்களேன்!” என்றார். அரையரோ,
“நான் எங்கு சென்றாலும் இந்தப் பெட்டியுடன் தான் செல்வேன்.
அதனால் இந்தப் பெட்டிக்குள்ளேயே நான் பூஜை செய்யும் சாளக்கிராமத்தை வைத்துக் கொள்வது தான் எனக்கு வசதியாக உள்ளது!” என்றார்.
“சுவாமி! இது பெரும் பாவம். இறைவனின் மேல் நம் எச்சில் படலாமா? அந்த சாளக்கிராமத்தைத் தயவுசெய்து என்னிடம் தந்து விடுங்கள்.
நான் என் வீட்டில் வைத்துப் பூஜை செய்கிறேன்!” என்றார் ஆராவமுதாழ்வான். அரையரும் அவரிடமே வழங்கிவிட்டார்.
பெருமாளை அரையரிடமிருந்து காப்பாற்றி விட்டோம் என்ற திருப்தியுடன் அந்தச் சாளக்கிராமத்தை வீட்டுப் பூஜை அறையில் வைத்துச்
சிறப்பான முறையில் பூஜை செய்து, நிறைய பிரசாதங்களும் நிவேதனம் செய்தார் ஆராவமுதாழ்வான்.
திருப்தியுடன் அன்றிரவு உறங்கச் சென்றார். அவரது கனவில் தோன்றிய பெருமாள், “என்னை ஏன் இப்படிச் சிறைபிடித்தாய்?” என்று
அவரைப் பார்த்துக் கேட்டார். “என்ன சொல்கிறாய்?” என்று கேட்டார் ஆராவமுதாழ்வான்.
“ஆம்! அந்த அரையரின் வாய் எப்போதும் திருவாய்மொழி பாசுரங்களைப் பாடிக் கொண்டிருக்கிறது.
அத்தகைய வாயின் எச்சிலில் நனைய வேண்டுமென ஆசைப்பட்டு அவரது வெற்றிலைப் பாக்குப் பெட்டிக்குள்
கொட்டைப் பாக்கு போன்ற வடிவத்துடன் சாளக்கிராமமாக நானே போய் அமர்ந்து கொண்டேன்.
தினமும் திருவாய்மொழி ஓதும் அதராம்ருதத்தில் தினமும் திருமஞ்சனம் கண்டருளினேன்.
அதைத் தடுத்து இப்படி உன் வீட்டில் என்னைச் சிறைவைத்து விட்டாயே!” என்றார் பெருமாள்.
திகைத்துப் போன அந்த பக்தர், அடுத்த நாள் காலை சாளக்கிராமத்தை எடுத்துக் கொண்டு அரையரிடம் சென்றார்.
“என்னை மன்னித்து விடுங்கள் சுவாமி உங்களிடம் இருந்து பெருமாளைக் காப்பாற்றுவதாக எண்ணி நான் கொண்டு சென்றேன்.
ஆனால், பெருமாள் உங்களிடம் இருக்கவே விரும்புகிறார்!” என்று சொல்லி அவரிடமே சாளக்கிராமத்தை ஒப்படைத்தார்.
இவ்வாறு, தன் அடியார்களிடம் எவ்வளவு குறைகள் இருந்தாலும், தோஷங்கள் இருந்தாலும் அதையெல்லாம் பொருட்படுத்தாமல்
அவர்களுடனேயே வசிக்க விரும்புகிறார் திருமால்.
‘வஸு:’ என்றால் வசிப்பவன் என்று பொருள்.
தன் அடியார்களுடன் மிகுந்த ஆசையுடன் வசிப்பதால் திருமால் ‘வஸு:’ என்று அழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 105-வது திருநாமம்.“வஸவே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும்
அடியார்களுடன் எப்போதும் திருமால் எழுந்தருளியிருப்பார்.
—————-
106. வஸுமநஸே நமஹ (Vasumanase namaha)
பதினாறாயிரத்து எட்டுப் பெண்களை மணம் புரிந்த கண்ணன் துவாரகையில் அரசாட்சி புரிந்து வந்தான்.
“ஒரு மன்னனுக்குத் தன் ராஜ்ஜியத்தின் நிர்வாக ரீதியிலான அலுவல்களைப் பார்க்கவே நேரம் இருக்காதே.
இதில் கண்ணன் எப்படி ராஜ்ஜியத்தையும் கவனித்துக் கொண்டு, பதினாறாயிரத்து எட்டு மனைவிகளையும்
திருப்திப் படுத்த முடியும்?” என்ற ஐயம் நாரதருக்கு எழுந்தது. அதனால் கண்ணனின் தினசரி நடவடிக்கைகள் என்ன
என அறியும் ஆவலுடன் துவாரகையை அடைந்தார் நாரதர்.
விடியற்காலையில் துவாரகையை நாரதர் அடைய, எதிர்பாராத விதமாகக் கண்ணனும் எதிரே வந்தான்.
“என்ன நாரதா! விடியற்காலையிலேயே இந்தப் பக்கம்?” என்று கேட்டான்.
“உன்னுடைய அன்றாட நடவடிக்கைகளைக் கண்காணிக்க வந்தேன்!” என்றார் நாரதர்.
“இதென்ன புதுக்கதை! என்னை நீ கண்காணிக்கப் போகிறாயா?” என்று கேட்டான் கண்ணன்.
“ஆம்! நீ எப்படி இத்தனை மனைவிகளைச் சமாளிக்கிறாய் என அறிந்து கொள்ள விரும்பி வந்தேன்!” என்றார் நாரதர்.
“அவ்வளவுதானே!” என்று சொன்ன கண்ணன், தன் அரண்மனை இருக்கும் இடத்துக்கு அவரை அழைத்துச் சென்றான்.
அங்கே வரிசையாக ஒரே மாதிரி அமைப்பு கொண்ட பதினாறாயிரத்து எட்டு மாளிகைகள் இருந்தன.
“நாரதா! நீ இந்த மாளிகை களுக்குள்ளே சென்று பார்த்தால் நான் எப்படி அனைத்தையும் நிர்வகிக்கிறேன் என்று புரியும்!” என்றான் கண்ணன்.
“ஒரு மாளிகையில் ஒரு நிமிடம் செலவிட்டால் கூட, ஒரு நாளில் 1440 மாளிகைகளுக்குத் தான் செல்ல முடியும்.
அதனால் சௌபரி ரிஷியைச் சந்தித்து ஒரே நேரத்தில் ஐம்பது உருவங்கள் எடுத்துக் கொள்ளும் சக்தியை
அவரிடமிருந்து வரமாகப் பெற்று வந்துள்ளேன்!” என்றார் நாரதர்.
“மிக்க மகிழ்ச்சி! உள்ளே சென்று பார்!” என்றான் கண்ணன். ஐம்பது வடிவங்களுடன் ஐம்பது மாளிகைகளுக்குள்ளே நுழைந்தார் நாரதர்.
ஐம்பது மாளிகைகளுள் ஒவ்வொரு மாளிகையிலும் ஒரு கண்ணன் இருப்பதைக் கண்டார்.
ஐம்பது மட்டுமல்ல, பதினாறாயிரத்து எட்டு வடிவம் எடுத்துக்கொண்டு பதினாறாயிரத்து எட்டு மாளிகைகளிலும்
கண்ணன் இருந்து கொண்டு, அத்தனை மனைவிகளையும் திருப்திப் படுத்துகிறான் என்பதை உடனேயே புரிந்து கொண்டார்.
தனது ஐயத்துக்கு விடை கிடைத்த போதும், கண்ணன் அங்கே அன்றாடம் என்ன செய்கிறான் என அறியும் ஆவல் நாரதருக்கு ஏற்பட்டது.
ஒவ்வொரு மாளிகையில் உள்ள கண்ணனின் அன்றாட நடவடிக்கைகளைக் கவனிக்கத் தொடங்கினார் நாரதர்.
கண்ணன் காலை நீராடியபின் ஒரு அர்ச்சகரைக் கொண்டு தனது சாளக்கிராமப் பெருமாளுக்குப் பூஜை செய்யச் சொல்வதைக் கண்டார் நாரதர்.
அந்தப் பூஜை முடிந்தபின் கண்ணன் தனியாகச் சென்று ஒரு தங்கப் பேழையை எடுத்து
அதற்குள் உள்ள ஏதோ விக்கிரகத்துக்கு ரகசியமாகப் பூஜை செய்வதைக் கண்டார்.
“கண்ணா! அதென்ன தங்கப் பேழைக்குள் ரகசியமான தெய்வம்? அந்தத் தெய்வத்தை நான் காணலாமா?” என்று கேட்டார் நாரதர்.
“நான் இந்தத் தெய்வத்தை யாரிடமும் காட்டுவதில்லை.
அதனால் தான் இன்னொரு அர்ச்சகரை நியமிக்காமல் நானே பூஜிக்கிறேன்!” என்றான் கண்ணன்.
ஆனாலும், அதைப் பார்த்தே தீர வேண்டுமென நாரதர் சொன்னதால், தங்கப் பேழையைத் திறந்து காட்டினான் கண்ணன்.
அதற்குள் நாரதரின் படமும் கொஞ்சம் மணலும் இருந்தது. “என்ன இது?” என்று கேட்டார் நாரதர்.
“என் பக்தர்கள் தான் எனது செல்வம், என் பக்தர்களைத் தங்கத்தை விட மதிப்பு வாய்ந்தவர்களாக நான் கருதுகிறேன்.
அதனால் தான் பக்தர்களுள் முதன்மையானவனான உனது படத்தையும் உன் காலடி மண்ணையும்
இந்தத் தங்கப் பேழைக்குள் வைத்துப் பராமரிக்கிறேன்!” என்றான் கண்ணன்.
கண்ணன் அடியார்கள் மேல் வைத்திருக்கும் அன்பை எண்ணி நாரதர் உருகினார்.
வடமொழியில் வஸு என்றால் செல்வம் என்று பொருள். தன் பக்தர்களைத் தங்கத்தை விட உயர்ந்த செல்வமாக
மதிப்பதால் திருமால் ‘வஸுமனா:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 106-வது திருநாமம்.
“வஸுமனஸே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அடியார்களைப் பொன்போலக் கருதி எம்பெருமான் காத்தருள்வான்.
—————-
107. ஸத்யாய நமஹ (Sathyaaya namaha)
நாராயண ரிஷி திருமாலை நேரில் காணவேண்டும் என்ற ஆசையுடன் திருமலையில் தவம் புரிந்தார்.
அவரது தவத்துக்குத் திருவுள்ளம் உகந்த திருமால் அவருக்குக் காட்சி தந்ததோடு மட்டுமின்றி,
திருமலையிலுள்ள ஏழு மலைகளுள் ஒரு மலைக்கு அந்த ரிஷியின் பெயரைச் சூட்டினார்.
அதனால் தான் ஏழு மலைகளுள் ஒரு மலை ‘நாராயணாத்ரி’ என்று அழைக்கப்படுகிறது.
தொண்டைமான் என்ற மன்னன் நாட்டு நன்மைக்காக ஒரு யாகம் செய்ய ஆசைப்பட்டான்.
தனது விருப்பத்தைத் தன் புரோகிதரான ஜடாதாரியிடம் சொன்னான். அவரும் சம்மதித்தார்.
ஜடாதாரியோ தீய எண்ணத்துடன் ஒரு துர்தேவதையைக் குறித்து யாகம் செய்து நாட்டுக்குத் தீங்கு விளைவிக்கத் திட்டமிட்டார்.
அந்த யாகத்துக்கு அனைத்து ரிஷிகளையும் வரவேற்கும்படி ஜடாதாரியிடம் மன்னன் கூறினான்.
அவரும் நாராயண ரிஷி உட்பட அனைத்து ரிஷிகளையும் நேரில் சென்று வரவேற்றார்.
ஆனால் நாராயண ரிஷி மட்டும் திருமலையப்பன் அருளால் இவர் ஏதோ தீய எண்ணத்தில் யாகம் செய்கிறார் என உணர்ந்து கொண்டார்.
அதனால் யாகத்துக்கு வர மறுத்துவிட்டார். மேலும், இந்த யாகத்தால் நாட்டுக்குத் தீங்கு ஏற்படாமல் காக்குமாறு மலையப்பனை வேண்டினார்.
நாராயண ரிஷியால் தனது திட்டத்துக்கு ஆபத்து ஏற்படலாம் என உணர்ந்த ஜடாதாரி அவரைப் பற்றி அவதூறாக மன்னனிடம் பலவாறு கூறினார்.
“தொண்டைமான் பெரிய மன்னனா? அவன் செய்யும் யாகத்துக்கு நான் வர வேண்டுமா? மன்னன் என் காலில் வந்து விழுந்து
வரவேற்றால் தான் வருவேன்!” என்றெல்லாம் கர்வத்துடன் நாராயண ரிஷி பேசுவதாகக் கூறிய ஜடாதாரி,
“மன்னா! அவருக்கு நீங்கள் தான் சரியான தண்டனை அளித்துத் தாங்கள் யாரென்று காட்டவேண்டும்!” என்றார்.
கோபம் கொண்ட மன்னன், தனது வீரர்களை அனுப்பி நாராயண ரிஷியை இழுத்து வரச் சொன்னான்.
அவர்களும் ரிஷியை மன்னன் முன் கொண்டு வந்து நிறுத்தினார்கள். “இந்த நாட்டை ஆளும் மன்னன் நான்!
எனக்கு எப்படி மரியாதை தர வேண்டும் என்பது உங்களுக்குத் தெரியாதா?
மரியாதையாக இந்த யாகத்தில் நீங்களும் பங்கு கொள்ளுங்கள்!” என்றான் மன்னன்.
“இந்த யாகம் செய்வது நாட்டுக்கு நல்லதல்ல. ஏதோ துர்தேவதையைக் குறித்து ஜடாதாரி யாகம் செய்கிறார்.
நான் இதில் பங்கேற்க மாட்டேன்!” என்றார் ரிஷி. அவரது விளக்கத்தை ஏற்காத தொண்டைமான்,
“இறுதியாகச் சொல்கிறேன். மன்னனின் ஆணைக்கு அடிபணிவீரா? மாட்டீரா?” என்றான்.
“நீ இந்த ஒரு தேசத்துக்குத் தான் மன்னன். என் ஏழுமலையானோ அகிலாண்டங்கோடி பிரம்மாண்ட நாயகன்.
அந்த மன்னாதி மன்னனைத் தவிர வேறு எந்த மன்னனையும் நான் கணிசிக்க மாட்டேன்!” என்றார் ரிஷி.
அவரைச் சிறையிலடைத்தான் தொண்டைமான்.சிரித்துக் கொண்டே, “திருவேங்கடமுடையானின் அடியார்களுக்குச் சிறைச்சாலை
கூட தங்க மாளிகை போல மின்னும். மூங்கில் கழிகள் கூட அவர்களுக்குக் கரும்பு போல் இனிக்கும்!” என்றார் நாராயண ரிஷி.
“அப்படியா? அப்படியானால் உங்கள் அகிலாண்டங்கோடி பிரம்மாண்ட நாயகனிடம் சொல்லி இந்தச் சிறையைத் தங்கமாக மாற்றச் சொல்லுங்கள்.
மூங்கில் கழிகளைத் தருகிறேன், நீங்கள் அதைக் கரும்பாய்க் கருதிச் சாப்பிடுங்கள்.
இவை இரண்டும் நாளை காலைக்குள் நடக்காவிட்டால், உங்கள் தெய்வத்தை இனி
அகிலாண்டங்கோடி பிரம்மாண்ட நாயகன் என்று அழைக்கக் கூடாது!” என்றான்.
மூங்கில் கழிகளை அவரது சிறைக்குள் கொண்டு வந்து போடச் சொல்லி உத்தரவிட்டு விட்டுத் தன் அந்தப்புரத்துக்குச் சென்றான்
அன்றிரவு திருமலையப்பன் தனது பக்தனான கஜேந்திரனைச் சிறைச்சாலைக்கு அனுப்பினார்.
கஜேந்திரன் வந்து அனைத்து மூங்கில்களையும் எளிதில் தின்று தீர்த்தார். தன் திருமார்பில் உள்ள மகாலட்சுமியிடம்
அந்தச் சிறைச்சாலையைக் கடாட்சிக்கும்படி கூறினார் மலையப்பன். மகாலட்சுமியின் பார்வை பட்டதும் சிறைச்சாலை பொன்மயமானது.
அடுத்தநாள் காலை வந்து பார்த்த மன்னன், மூங்கில் கழிகள் அனைத்தும் காணாமல் போனதையும்,
சிறைச்சாலை முழுவதும் தங்கமயமாக இருப்பதையும் கண்டு வியந்து திருமலையப்பனின் மேன்மையையும்,
நாராயண ரிஷியின் பக்தியின் பெருமையையும் உணர்ந்தான்.
ஜடாதாரி செய்ய நினைத்த யாகத்தை நிறுத்தினான். அன்று முதல் தொண்டைமான் திருமலையப்பனின் பக்தனாக மாறினான்.
நாராயண ரிஷி போன்ற உண்மையான பக்தர்களுக்கு ‘ஸத்’ என்று பெயர்.
ஸத் ஆன பக்தர்களுக்கு எப்போதும் உதவுபவனாகத் திகழ்வதால் திருமால் ‘ஸத்ய:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 107-வது திருநாமம்.
“ஸத்யாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அடியார்களை அனைத்து ஆபத்துகளிலிருந்தும் திருமால் காத்தருள்வார்.
—————-
108. ஸமாத்மநே நமஹ (Samaathmane namaha)
ஏகாதசி விரதம் அநுஷ்டிப்பதன் பலன்களைப் பற்றி வியாசர் விளக்க அதைப் பாண்டவர்களும் குந்தியும் கேட்டார்கள்.
எப்போதும் உணவருந்திக் கொண்டே இருப்பவனான பீமனுக்கு விரதம் இருப்பது என்பது கற்பனையிலும் முடியாத காரியம்.
அவனை ஏகாதசி விரதம் அநுஷ்டிக்க வைப்பது எப்படி என்று வியாசரிடம் குந்தி வினவ,
வியாசர், “ஏகாதசியன்று தண்ணீர் கூட குடிக்காமல் நோன்பிருப்பது மிகவும் உயர்ந்தது.
அது முடியாதவர்கள் தண்ணீர், பால், மோர் முதலிய நீர் ஆகாரங்களை உட்கொள்ளலாம்.
அதுவும் முடியாதவர்கள், பழங்களை உட்கொள்ளலாம்.
அதுவும் முடியாதவர்கள், அரிசியால் ஆன பொருட்களை முழுவதுமாக ஒதுக்கி விட்டு மற்ற பொருள்களை உப்பில்லாமல் சாப்பிடலாம்.
அதுவும் முடியாதவர்கள், அரிசியை உடைத்துச் செய்யும் கேசரி உள்ளிட்ட உணவுகளை உட்கொள்ளலாம்.
ஆனால் முழு அரிசியைச் சேர்த்துக் கொள்ளவே கூடாது. நீங்கள் பீமனை இந்த ரீதியில் படிப்படியாக விரதம் இருக்கச் சொல்லுங்கள்.
நாளடைவில் தண்ணீர் கூட அருந்தாமல் நோன்பிருக்கப் பழகிக் கொள்வான்!” என்றார்.
அவ்வாறே படிப்படியாக பீமனுக்கு, உடைத்த அரிசியில் தயாரித்த உணவு, பின் அரிசியல்லாத உணவுகள், பின் பழங்கள்,
பின் திரவங்கள் என ஏகாதசி தினங்களில் கொடுத்துப் பழக்கிய குந்தி, இறுதியாகத் தண்ணீர் கூட அருந்தாமல்
நோன்பிருக்கும்படி அவனைப் பழக்கினாள். அவ்வாறு ஒருநாள் ஏகாதசி நோன்பு நோற்ற பீமன்,
அடுத்த நாள் காலை 7 மணிக்குள் துவாதசி திதி முடிவதால், அதற்குள் பாரணை செய்து விரதத்தை நிறைவு செய்ய
வேண்டுமென எண்ணி, விடியற்காலையிலேயே எழுந்து நீராடத் தயாரானான். அப்போது அங்கே வந்த கண்ணன்,
“பீமா! நானும் பாரணை செய்து விரதத்தைப் பூர்த்தி செய்யப் போகிறேன். எனக்குக் கொஞ்சம் வெந்நீர் போட்டுக் கொடு.
நீராடிவிட்டு எனது அநுஷ்டானங்களை முடித்து விட்டுப் பாரணைக்குத் தயாராகிறேன்!” என்றான்.
பீமனும் அடுப்பை மூட்டி வெந்நீர் போடத் தொடங்கினான். அரைமணி நேரம் ஆனது. தண்ணீரைத் தொட்டுப் பார்த்தான் பீமன்.
பனிக்கட்டி போல சில் என்றிருந்தது. “என்ன இது! அரை மணி நேரம் அடுப்பில் வைத்தும் வெந்நீர் சுடவில்லையே!” என்று யோசித்தான் பீமன்.
“என்ன பீமா? வெந்நீர் தயாரா?” என்று கேட்டான் கண்ணன். “கொஞ்சம் பொறு கண்ணா!” என்றான் பீமன்.
மேலும் அரைமணி நேரம் கழித்து, “வெந்நீர் தயாரா?” என்று கேட்டான் கண்ணன்.
பீமன் தொட்டுப் பார்த்தால் அப்போதும் தண்ணீர் சுடவில்லை. மேலும் அரைமணி நேரம் கழித்துப் பார்த்தான். சுடவில்லை.
முந்தையநாள் முழுவதும் ஊன்வாட உயிர்வாட நோன்பிருந்த பீமனுக்கோ பசி வயிற்றைக் கிள்ளுகிறது.
கண்ணனோ “வெந்நீர் தயாரா?” என மீண்டும் மீண்டும் கேட்டுக் கொண்டே இருக்கிறான்.
“தண்ணீர் சுடாமலேயே இருக்கிறதென்றால், ஒருவேளை வெந்நீர்ப் பானைக்குள் பிரகலாதன் ஒளிந்திருக்கிறானோ?” என ஐயம் கொண்டான் பீமன்.
ஏனெனில் பிரகலாதனைத் தீயிலிட்ட போதும் அந்தத் தீ அவனுக்குக் குளிர்ச்சாதனம் போல இருந்ததல்லவா?
பிரகலாதன் உள்ளே அமர்ந்து கொண்டு தண்ணீர் சுடாமல் தடுக்கிறானோ எனச் சந்தேகப்பட்ட பீமன், உள்ளே எட்டிப் பார்க்க,
பானைக்குள் ஒரு தவளை இருப்பதைக் கண்டான். “கண்ணா! உள்ளே ஒரு தவளை இருக்கிறது.
இவ்வளவு நேரம் நான் அதைக் கவனிக்கவே இல்லை!” என்றான் பீமன்.
கண்ணன், “எனக்கு முன்னமே தெரியும். நீ அடுப்பு மூட்டியவுடனேயே அந்தத் தவளை வெப்பம் தாங்க முடியாமல்
“கண்ணா! காப்பாற்று!” என்று என்னை அழைத்து விட்டது. அதனால் நான் வெந்நீர் சுடாத படி அந்தத் தவளையைக் காப்பாற்றினேன்.
பீமா! நீயும் என் பக்தன். தவளையும் என் பக்தன். இருவருக்கும் அருள் புரிய வேண்டியது என் கடமையல்லவா?” என்று சொல்லிக் கொண்டே
பானைக்குள் கையை விட்டு அந்தத் தவளையைத் தீண்டினான்.
அடுத்த நொடி அந்தத் தவளை பானையை விட்டு வெளியே குதித்துக் காட்டுக்குள் சென்றுவிட்டது.
அடுத்த நொடியே வெந்நீர் கொதித்து விட்டது. கண்ணன் நீராடினான். பீமன் தன் அநுஷ்டானங்களை விரைந்து முடித்து விரதத்தைப் பூர்த்தி செய்தான்.
தன் அத்தைமகன் பீமனாக இருந்தாலும் சரி, ஒரு சாதாரண தவளையாக இருந்தாலும் சரி, தன் பக்தர்கள் அனைவரையும்
திருமால் சமமாகவே கருதுகிறார் என்பதை உலகுக்கு உணர்த்துவதற்காகவே கண்ணன் இந்த லீலையைப் புரிந்தான்.
இவ்வாறு பக்தர்களுள் வேறுபாடு பாராமல் அவர்களைச் சமமாகக் கருதுவதால் ‘ஸமாத்மா’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 108-வது திருநாமம்.
“ஸமாத்மநே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு அனைவரையும் சமமாகப் பார்க்கும் தன்மையைத் திருமால் அருள்வார்.
——————-
109. ஸம்மிதாய நமஹ (Sammithaaya namaha)
ஆதி சங்கர பகவத் பாதருக்குப் பத்மபாதர் என்றொரு சீடர் இருந்தார். அவர் சிறந்த நரசிம்ம பக்தர்.
நரசிம்மப் பெருமாளை நேரில் காணும் ஆவலுடன் தவம் புரிவதற்காக ஓர் அடர்ந்த காட்டை அடைந்தார்.
எதிரே வந்த ஒரு வேடன் பத்மபாதரைப் பார்த்து, “ஐயா! உங்களைப் பார்த்தால் பெரிய யோகியைப் போலத் தெரிகிறதே!
இந்த ஆபத்தான காட்டில் உங்களுக்கு என்ன வேலை? இங்கே கொடிய மிருகங்கள் பல உள்ளன.
அவற்றால் உங்களது உயிருக்கு ஆபத்து ஏற்படலாம். தயவுசெய்து இந்தக் காட்டுக்குள் செல்லாதீர்கள்!” என்றான்.
நரசிம்மரை நேரில் காணத் தவம் செய்யப் போவதாகச் சொன்னால் அந்த வேடனால் அதைப் புரிந்து கொள்ள முடியாது
என்று கருதிய பத்மபாதர், “அப்பா! நானும் ஒரு மிருகத்தைத் தேடித் தான் இக்காட்டுக்கு வந்துள்ளேன்!” என்று
அவனது மொழியிலேயே மறுமொழி கூறினார். ஆனால் வேடன் விடவில்லை. “என்ன மிருகம் அது?” என்று கேட்டான்.
“அது உனக்குத் தெரியாதப்பா! கழுத்துக்கு மேல் சிங்கம் போலவும், கழுத்துக்குக் கீழே மனிதன் போலவும்
அந்த மிருகம் இருக்கும்!” என்றார் பத்மபாதர்.
“ஐயா! நான் சிறுவயது முதல் இக்காட்டில் தான் இருக்கிறேன். இதன் மூலை முடுக்குகள் அனைத்தும் எனக்குத் தெரியும்.
இக்காட்டில் அப்படி ஒரு மிருகம் இல்லவே இல்லை. நீங்கள் தயவு செய்து திரும்பிச் செல்லுங்கள்!” என்றான் வேடன்.
“இல்லை அப்பா! உனக்குத் தெரியாது. ஆனால் அப்படி ஒரு மிருகம் உள்ளது என்று எனக்கு நன்றாகத் தெரியும்.
நீ உன் வேலையைப் பார்!” என்றார் பத்மபாதர்.
“இல்லை! இல்லை! உங்களைப் போன்ற யோகி இந்தக் காட்டுக்குள் நுழைந்து மிருகங்களுக்கு இரையாவதை
நான் அனுமதிக்கவே மாட்டேன். அத்தகைய மிருகம் இருப்பது உண்மையானால், உங்களுக்காக நான்
அந்த மிருகத்தைத் தேடிப் பிடித்துக் கொண்டு வருகிறேன்!” என்றான் வேடன்.
“இன்று சூரியன் அஸ்தமிப்பதற்குள் அந்த மிருகத்தோடு உங்கள் முன் வந்து நிற்காவிட்டால், என் உயிரை மாய்த்துக் கொள்வேன்.
நீங்கள் காட்டுக்கு வெளியே காத்திருங்கள்!” என்று சொல்லிவிட்டுக் காட்டுக்குள் சென்றான்.
காடு முழுவதும் தேடியும் அம்மிருகத்தைக் கண்டுபிடிக்கமுடியவில்லை. சூரியன் அஸ்தமிக்கும் நேரம் வந்தது.
சொன்னபடி உயிரை மாய்த்துக் கொள்ள எண்ணி, ஒரு பாறையின் உச்சிக்குச் சென்றான் வேடன்.
“நில்!” என்றொரு ஒலி. திரும்பிப் பார்த்தான். அவன் தேடிய மிருகம் அவன் எதிரே நின்று கொண்டிருந்தது.
உடனே அதைக் கயிற்றால் கட்டினான். பத்மபாதரின் இருப்பிடத்துக்கு அழைத்து வந்தான்.
“ஐயா! சொன்னபடி மிருகத்துடன் வந்து விட்டேன் பாருங்கள். கழுத்துக்கு மேல் சிங்கம், கழுத்துக்குக் கீழே மனிதன்!” என்றான் வேடன்.
பத்மபாதரின் கண்களுக்கு எதுவுமே தெரியவில்லை. “எங்கே அப்பா மிருகம்?” என்று கேட்டார்.
“இதோ என் கண்களுக்குத் தெரிகிறதே! உங்கள் கண்களுக்குத் தெரியவில்லையா?” என்றான் வேடன்.
அப்போது நரசிம்மர் அசரீரியாகப் பத்மபாதரிடம், “பத்மபாதா! நீ வேத சாஸ்திரங்கள் அனைத்தும் கற்றவன்.
ஆனால் என் மீது முழுமையான நம்பிக்கை உனக்கு இல்லை. இந்த வேடன் எந்த வேதமும் பயிலாதவனாயினும் என் மீது
அசைக்க முடியாத நம்பிக்கை வைத்து என்னைத் தேடினான். அத்தகைய நம்பிக்கை உள்ளவர்களுக்கே நான் காட்சி தருவேன்!” என்று கூறினார்.
ஒரு வேடனுக்கு இருக்கும் நம்பிக்கை வேதம் கற்ற தனக்கு இல்லையே என எண்ணி வருந்தினார் பத்மபாதர்.
இந்தச் சரித்திரத்தின் மூலமாகத், திருமால், தன் மேல் திடமான நம்பிக்கை கொண்ட பக்தர்கள்,
மேதா விலாசமில்லாத பாமரர்களாக இருந்தாலும் கூட, அவர்களுக்கும் தன்னை முழுமையாக வெளிப்படுத்திக் காட்டுகிறார்,
அவர்களின் பக்திக்குக் கட்டுப்படுகிறார் என்பது புரிகிறது.
அதனால் அவர் ‘ஸம்மித:’என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 109-வது திருநாமம்.
“ஸம்மிதாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களின் பக்திக்குக் கட்டுப்பட்டு எம்பெருமான் தன்னை முழுமையாகக் காட்டியருளுவான்.
——————–
110. ஸமாய நமஹ (Samaaya namaha)
பராசர பட்டர் என்னும் ஆச்சாரியர், மார்கழி மாதம் திருவரங்கத்தில் திருப்பாவையைப் பற்றித் தொடர்ச்சொற்பொழிவு ஆற்றி வந்தார்.
தொடர்ச்சொற்பொழிவின் நிறைவு நாளில் திருப்பாவையின் முப்பது பாசுரங்களைக் கேட்பவர்கள் பெறும் பலன் என்ன
என்பதை விவரிக்கையில், “அன்று ஆண்டாளுக்குத் திருமால் எவ்வாறு அருள்புரிந்தாரோ,
அதைப் போலவே ஆண்டாள் அருளிய இந்த முப்பது பாசுரங்களையும்
தினமும் சொல்லும் அனைத்து பக்தர்களுக்கும் அருள்புரிவார்!” என்று கூறினார்.
அந்தக் கூட்டத்திலிருந்து ஒருவர் எழுந்து, “சுவாமி! மன்னிக்க வேண்டும். தாங்கள் சொல்வதை அடியேனால் ஏற்கமுடியவில்லை.
ஆண்டாள் நாச்சியார் சாட்சாத் பூமாதேவியின் அவதாரம். அவளுடைய பக்தி என்பது பெரிய சிகரம் போல.
எங்களுடைய பக்தியெல்லாம் வெறும் கூழாங்கல் போலத்தான். அவ்வாறிருக்க, மிகவுயர்ந்தவளான
ஆண்டாளுக்கு அருள்புரிந்ததைப் போலவே, மிகத்தாழ்ந்தவர்களான எங்களுக்கும் திருமால் அருள் புரிவார்
என்பதை எப்படிப் புரிந்து கொள்வது?” என்று கேட்டார்.
அதற்கு விடையளித்த பராசர பட்டர், “கிராமங்களில் பசுக்கன்றுகளை விலைக்கு விற்றுவிட்டு,
கன்றின் தோலுக்குள் வைக்கோலை வைத்து அடைத்து, தோல்போர்த்திய பொம்மைக் கன்றைப் பசுவின் முன்னே நிறுத்துவார்கள்.
அதைத் தன்னுடைய கன்று என நினைத்துப் பசுவும் பால் சுரக்குமல்லவா? அதுபோலத் தான் நாமும் திருப்பாவை என்னும்
தோலைப் போர்த்திக் கொண்டு கன்றுகளாகத் திருமால் முன்னே சென்று நின்றோமானால், திருப்பாவை எனும் தோலைப்
பார்த்தவுடன் திருமாலுக்கு ஆண்டாளின் ஞாபகம் வந்துவிடும்.
அதனால் அவளுக்கு எவ்வாறு அருள்புரிந்தாரோ அதே அருளை நம்மீதும் பொழிவார்! உண்மையான கன்றாயினும்,
தோல்போர்த்திய கன்றாயினும், ஒரே அளவில் தானே பசு பால் சுரக்கிறது? அதுபோலத் தான் இதுவும்!” என்றார்.
மற்றொருவர் கூட்டத்திலிருந்து எழுந்து, “அடியேனுடைய பல்வேறு அலுவல்களுக்கு மத்தியில்
முப்பது பாசுரங்களையும் தினமும் சொல்வது மிகவும் கடினமாயிற்றே! அதற்கு ஏதாவது மாற்று ஏற்பாடு உண்டா?” என்று கேட்டார்.
“அப்படியானால், ‘மார்கழித்திங்கள்’, ‘வையத்து வாழ்வீர்காள்’, ‘ஓங்கி உலகளந்த’ ஆகிய முதல் மூன்று பாசுரங்களையும்,
‘கூடாரை வெல்லும்’, ‘கறவைகள் பின்சென்று’, ‘சிற்றஞ் சிறுகாலே’, ‘வங்கக் கடல்கடைந்த’ ஆகிய இறுதி நான்கு பாசுரங்களையும்
ஆக மொத்தம் ஏழு பாசுரங்களைச் சொன்னால் கூட முழுமையா கத் திருமாலின் அருள்கிட்டும்!” என்றார்.
“அதுவும் முடியாவிட்டால் என்ன செய்வது?” என்று ஒருவர் கேட்டார்.
“சாற்றுமறைப் பாசுரங்கள் எனப்படும் ‘சிற்றஞ் சிறுகாலே’, ‘வங்கக் கடல்கடைந்த’ இந்த இரண்டு நிறைவுப் பாசுரங்களையாவது சொல்லுங்கள்.
பெருமாளின் அருள் பூரணமாகக் கிட்டும்!” என்றார்.
“அதுவும் முடியாவிட்டால்?” என்று கேட்டார் மற்றொருவர். “சிற்றஞ் சிறுகாலே’ பாசுரத்தை
மட்டுமாவது சொல்லுங்கள். எம்பெருமான் உங்களைக் கடாட்சிப்பான்!” என்றார்.
“அதுவும் முடியாவிட்டால்?” என்று தயக்கத்துடன் மற்றொருவர் கேட்க,
“பராசர பட்டர் தினமும் திருப்பாவை சொல்வார் என்று என்னை நினைத்துக் கொள்ளுங்கள்! திருமால் அருள்புரிவார்!” என்றார்.
“அதெப்படி ஒரு பாசுரம் சொல்பவர்க்கும் முப்பது பாசுரம் சொல்பவர்க்கும் ஒரே மாதிரியான அருள் கிட்டும்
நீங்கள் சந்தேகப்பட வாய்ப்புண்டு!” என்ற பராசர பட்டர் மேலும் கூறினார்,
“இரண்டு விஷயங்கள் சொல்கிறேன், கவனமாகக் கேளுங்கள்: தன்னுடைய பக்தர்கள் தன்னிடம் காட்டும் அன்பும் பக்தியும்
சிறிதாகவோ பெரிதாகவோ எப்படி இருந்தாலும், அதைக் கணிசியாமல், பக்தர்கள் அனைவரையுமே திருமால் சமமாகத் தான் கருதுகிறார்.
“ஸமோஹம் ஸர்வபூதேஷு” என்று கீதையில் கண்ணனே தெரிவித்துள்ளான்.
எனவே ஒரு பாசுரம் சொன்னவர்கள், முப்பதும் சொன்னவர்கள் என்று எண்ணிக்கையால் திருமால் அவர்களைப் பிரித்துப் பார்ப்பதில்லை.
அத்தகைய தாராள குணம் திருமாலுக்கு இருக்கிறது என்பதற்காக, அதை அவனுடைய பலவீனமாக நினைத்து,
முப்பது பாசுரம் சொல்ல முடிந்தவர்களும், சோம்பேறித்தனத்தால் ஒரு பாசுரம் மட்டும் சொல்கிறேன் என்று கூறுவது மிகத்தவறு.
ஒரு பாசுரமும் சொல்லாதவர்களுக்குக் கூட அருள்புரியும் அளவுக்கு அவனிடம் கருணை இருப்பது உண்மைதான்.
அதற்காக இறைவனின் கருணையை நாம் திருடலாமா? நம்மால் இயன்ற அளவு அவனக்குத் தொண்டு செய்யவேண்டுமல்லவா?
எனவே ஒரு பாசுரம் சொன்னாலும் முழுமையாக அருள்புரியும் அளவுக்குக் கருணைக் கடலாக அவன் இருக்கிறான் என்று
அவனது கருணையை நினைத்துக் கொண்டே முப்பது பாசுரங்களும் தினமும் சொல்ல முயலுங்கள்!”
இவ்வாறு பக்தர்கள் தன்னிடம் செலுத்தும் அன்பு, ஆர்வம், ஈடுபாடு இவற்றைக் கொண்டு அவர்களுக்குள் வேறுபாடு பாராமல்
அனைத்து பக்தர்களிடமும் சமமாக அன்பு காட்டுவதால் திருமால் ‘ஸம:’ என்றழைக்கப்படுகிறார் என்று விளக்கினார்.
“ஸமாய நம:” என்று விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 110-வது திருநாமத்தைத் தினமும் சொல்லி வரும்
அன்பர்கள் என்றும் திருமாலின் மனத்துக்கு இனியவர்களாக இருக்கும் பாக்கியத்தைப் பெறுவார்கள்.
குறிப்பு: 108-வது திருநாமமான ‘ஸமாத்மா’, திருமால் தன் அடியார்களுக்குள் குலம், கல்வி, ஞானம், செல்வம், செல்வாக்கு
போன்றவற்றைக் கொண்டு வேறுபாடு பார்ப்பதில்லை என்பதைக் காட்டுகிறது.
110-வது திருநாமமான ‘ஸம:’, பக்தியின் அளவு அதிகமாகவோ குறைவாகவோ இருப்பதைக் கொண்டு
கூடத் திருமால் பக்தர்களை வேறுபடுத்திப் பார்ப்பதில்லை என்பதைக் காட்டுகிறது.
—————-
111. அமோகாய நமஹ (Amoghaaya namaha)
விச்வரதன் என்ற மன்னரின் மகன் க்ஷத்திரபந்து. அவன் சிறு வயது முதலே தீய சகவாசத்தால் எந்த நற்குணமும் இல்லாதவனாகவும்,
பிறரைத் துன்புறுத்துவதையே தொழிலாகக் கொண்டவனாகவும் வாழ்ந்து வந்தான்.
அவனது இம்சைகளால் வேதனைப்பட்ட நாட்டு மக்கள் அனைவரும் ஒன்றிணைந்து அரண்மனைக்குச் சென்று,
அந்த இம்சை இளவரசனான க்ஷத்திரபந்துவை நாட்டை விட்டு வெளியேற்றும்படி மன்னரிடம் வேண்டினார்கள்.
தன் மகனைத் திருத்த மன்னரும் எவ்வளவோ முயற்சிகள் எடுத்தும் அவன் திருந்தாததால்,
க்ஷத்திரபந்துவைக் காட்டுக்கு அனுப்புவது எனத் தீர்மானித்தார். அனுப்பியும் வைத்தார். நாடு நிம்மதியானது. ஆனால்,
காட்டுக்குச் சென்ற பின்னும் க்ஷத்திரபந்து திருந்துவதாகத் தெரியவில்லை.
காட்டில் வாழும் மிருகங்களுக்கும், தவம் புரியக் காட்டில் வசிக்கும் துறவிகளுக்கும் தொல்லை கொடுத்து வந்தான்.
அந்தக் காட்டில் வாழ்ந்த முனிவர் ஒருவர் அங்கிருந்த ஒரு குளத்தில் நீராடச் சென்றார்.
அப்போது ஈரமாக இருந்த படிகள் வழுக்கிவிடவே, தவறிப் போய்த் தண்ணீரில் விழுந்தார் முனிவர்.
காப்பாற்றுங்கள் காப்பாற்றுங்கள் என இரு கைகளையும் உயர்த்தி உதவிக்காக வேண்டினார்.
அச்சமயம் அந்த வழியாகச் சென்ற க்ஷத்திரபந்துவுக்கு இந்த முனிவரைக் காக்க வேண்டும் என்று மனதில் தோன்றியது.
அதுவரை எந்த நற்செயலும் செய்திராத அந்த இம்சை இளவரசன், அன்று குளத்தில் குதித்தான். முனிவரைக் காப்பாற்றிக் கரை சேர்த்தான்.
மிகவும் களைப்பாக இருப்பதாக முனிவர் சொல்ல, அவர் உண்பதற்குப் பழங்களைப் பறித்து வந்து கொடுத்தான் க்ஷத்திரபந்து.
அவரது கால்களைப் பிடித்து விட்டான். அவனது பணிவிடைகளைக் கண்டு மிகவும் மனம் மகிழ்ந்த
முனிவர், “யார் நீ?” என்று அவனைப் பார்த்துக் கேட்டார்.
எதையும் மறைக்காமல் உள்ளது உள்ளபடி தன் முழு வரலாற்றையும் கூறினான்.
“க்ஷத்திரபந்து! கவலைப் படாதே! நான் உனக்கு ஒரு மந்திரத்தை உபதேசிக்கிறேன்.
அது உன் பாபங்கள் அனைத்தையும் போக்கி உன்னைத் தூய்மைப் படுத்தும்!” என்று சொன்ன முனிவர்,
‘கோவிந்தா’ என்ற திருமாலின் திருநாமத்தை அவனுக்கு உபதேசித்தார்.
“நீ எப்போதும் கோவிந்தா… கோவிந்தா… என்று சொல்லிக் கொண்டிரு! உனக்கு நல்லது நடக்கும்!” என்று சொன்னார்.
க்ஷத்திரபந்துவால் நம்ப முடியவில்லை.
“இவ்வளவு பாவங்கள் செய்த எனக்கு வெறும் கோவிந்தா என்று சொல்வதால் எப்படி நன்மை உண்டாகும்?” என்று கேட்டான்.
அப்போது முனிவர், “திருமாலைக் குறித்துச் செய்யப்படும் எந்த ஒரு வழிபாடும் என்றும் வீண் போவதில்லை.
நாம் சிறிதளவு முயற்சியை அவனை நோக்கி முன்னெடுத்தாலே போதும். மிச்சத்தை அவன் பார்த்துக் கொள்வான்!
நீ கோவிந்த நாமத்தைச் சொல்!” என்றார்.
க்ஷத்திரபந்துவும் மனம் திருந்தியவனாக எப்போதும் கோவிந்த நாமத்தை ஜபம் செய்யத் தொடங்கினான்.
அதன் பயனாக அவனது பாபங்கள் யாவும் மெல்ல மெல்ல தீயினில் தூசாயின.
அடுத்த பிறவியில் பக்தர்கள் நிறைந்த ஒரு நல்ல குடும்பத்தில் பிறந்து வேத சாஸ்திரங்கள் அனைத்தும் கற்றான்.
இறைவனின் திருவடிகளில் சரணாகதி செய்து அவனை அடைந்து அவனுக்குத் தொண்டு செய்வதே அனைத்து
வேதங்களின் சாரம் என்பதை அறிந்து கொண்டான்.
சரணாகதி செய்தான். அந்தப் பிறவியின் முடிவிலேயே முக்தியும் அடைந்தான்.
க்ஷத்திரபந்து வைகுந்தத்தை அடைந்த போது, அவனுக்கு முற்பிறவியில் உபதேசம் செய்த அந்த முனிவர் அவனை வரவேற்றார்.
“நான் சொன்னது நினைவிருக்கிறதா?” என்று கேட்டார்.
“ஆம்! திருமாலைக் குறித்துச் செய்யப்படும் எந்த ஒரு வழிபாடும் வீண் போகாது என்று தாங்கள் கூறினீர்கள்.
அதை அனுபவத்தில் உணர்ந்து விட்டேன். கோவிந்தா கோவிந்தா என்று அவன் திருநாமங்களை உச்சரித்தேன்.
அது வீண் போகவில்லை. அந்த நாம உச்சாரணம் அடியேனை சரணாகதியில் கொண்டு சேர்த்து விட்டது.
அந்தச் சரணாகதியின் பயனாக எம்பெருமான் அடியேனுக்கு முக்தியும் அளித்து விட்டான்!” என்றான், க்ஷத்திரபந்து.
‘அமோக:’ என்றால் வீண்போகாதது என்று பொருள். திருமாலைக் குறித்துச் செய்யப்படும் எந்தவொரு வழிபாடும் வீண்போகாமல்
பலன் தருவதால், திருமால் ‘அமோக:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 111வது திருநாமம். “அமோகாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் எடுக்கும்
அனைத்து முயற்சிகளும் வீண்போகாமல் பலனளிக்கும்படி திருமால் திருவருள் புரிவார்.
—————-
112. புண்டரீகாக்ஷாய நமஹ (Pundareekaakshaaya namaha)
திருவரங்கம் அரங்கநாதர் திருக்கோவில், காஞ்சீபுரம் வரதராஜப் பெருமாள் திருக்கோவில், கும்பகோணம் ஸ்ரீசார்ங்கபாணி திருக்கோவில்,
திருவெள்ளரை ஸ்ரீபுண்டரீகாக்ஷப் பெருமாள் திருக்கோவில் உள்ளிட்ட முக்கியமான பெருமாள் கோவில்களில்
பாஞ்சராத்ர ஆகமம் எனப்படும் பூஜை முறை பின்பற்றப்படுகிறது.
பாஞ்சராத்ர ஆகமத்தை ஐந்து பிரிவுகளாக ஐவருக்குத் திருமால் உபதேசித்தார்.
முதல் பகுதியை ஆதிசேஷனுக்கும், இரண்டாம் பகுதியைக் கருடாழ்வாருக்கும்,
மூன்றாம் பகுதியைத் திருமாலின் படைத்தளபதியான விஷ்வக்சேனருக்கும், நான்காம் பகுதியை பிரம்ம தேவருக்கும்,
ஐந்தாம் பகுதியைப் பரமசிவனுக்கும் உபதேசித்தார் என்ற வரலாறு அந்த ஆகமத்திலேயே குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது.
பரமசிவனுக்குத் திருமால் உபதேசிக்கையில், “நான் காவிரிக் கரையில் அரங்கனாகத் திருவரங்கத்தில் துயில் கொண்டிருக்கிறேன்.
அந்த அரங்கனின் திருமேனி அங்கங்களாகவே மற்ற க்ஷேத்திரப் பெருமாள்கள் உள்ளார்கள்.
பத்ரிநாத்தில் உள்ள பத்ரி நாராயணன் அரங்கனின் தலை, புஷ்கரத்தில் ஏரி வடிவில் உள்ள பெருமாள் அரங்கனின் நாக்கு,
குருக்ஷேத்திரத்தில் உள்ள பெருமாள் அவரது வாய், அயோத்தியில் உள்ள ராமர் அவரது கழுத்து, திருமலையப்பன் அவரது மார்பு,
பூரி ஜகந்நாதர் அவரது வயிறு, ஆந்திர மாநிலம் ஸ்ரீகூர்மத்திலுள்ள கூர்ம மூர்த்தி அவரது முதுகு, ஸ்ரீமுஷ்ணம் வராகர் அவரது குரல்,
கும்பகோணம் சார்ங்கபாணி பெருமாள் அவரது அழகு, மதுரை கள்ளழகர் அவரது கைகள், திருக்கண்ணபுரம் சௌரிராஜப் பெருமாள் அவரது நடை,
மன்னார்குடி ராஜகோபால சுவாமி அவரது திருக்கண்கள்!” என்று விளக்கினார்.
அந்த விளக்கங்களைக் கேட்ட பரமசிவன், தான் ஒரு சிறப்பான ஆயுதத்தைப் பெற விரும்புவதாகவும்,
அதற்குத் தான் எத்தகைய வழிபாடு செய்ய வேண்டும் என்றும் திருமாலிடம் வினவினார்.
அதற்குத் திருமால், “விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தில் உள்ள ஆயிரம் திருநாமங்களையும் சொல்லி, ஆயிரம் செண்பகப் பூக்களால்
மன்னார்குடியில் ராஜகோபாலனாக விளங்கும் எனக்கு அர்ச்சனை செய்.
நான் உனக்குச் சிறப்பான ஓர் ஆயுதத்தைத் தருகிறேன்!” என்று கூறினார்.
செண்பக மலர்கள் நிறைந்த செண்பகாரண்ய க்ஷேத்திரமான மன்னார்குடியை அடைந்த பரமசிவன்
“விச்வாய நமஹ, விஷ்ணவே நமஹ…” என்று ஆயிரம் திருநாமங்களைச் சொல்லிச் செண்பகப் பூக்களால்
ராஜகோபாலனுக்கு அர்ச்சனை செய்தார். 999 திருநாமமான “அக்ஷோப்யாய நமஹ” என்று சொல்லி
செண்பக மலரை ராஜகோபாலனின் திருவடியில் சேர்த்தார். அத்துடன் செண்பக மலர்கள் தீர்ந்து விட்டன.
“ஸர்வப்ரஹரணாயுதாய நம:” என்ற 1000-வது திருநாமத்தைச் சொல்லி அர்ச்சிக்க மலர் இல்லை.
என்ன செய்வது என யோசித்த சிவபெருமான், செண்பக மலர் போல இருக்கும் தன் மூக்கையே கிள்ளித்
திருமாலின் திருவடிகளில் சமர்ப்பிக்கப் போனார். ஆனால், ராஜகோபாலன் அவரைத் தடுத்தான்.
“உன் பக்திக்குப் பரிசாக இந்தச் சூலத்தைத் தருகிறேன்!” என்று சூலாயுதத்தைச் சிவனுக்கு அளித்தான்.
அப்போது சிவபெருமான், “ராஜகோபாலா! எனக்கு ஒரு ஐயம்! பூமியில் உனக்கு அர்ச்சனை செய்ய முயன்றால் பல இடையூறுகள் வருகின்றன.
உன் கோயிலுக்கு வர எண்ணினால் அதற்குக் கூட பல தடைகள் ஏற்படுகின்றன.
உன் புகழைப் பாட வேண்டுமென நினைத்தால், தொண்டை கட்டிக் கொள்கிறது.
வைகுந்தத்திலுள்ள ஜீவர்கள் மட்டும் இப்படிப்பட்ட இடையூறுகள் இன்றி, தடைகளின்றி உன்னை அனுபவிக்கிறார்களே! அது எப்படி?” என்று கேட்டார்.
அதற்கு ராஜகோபாலன், “ஒரு அறையில் எத்தனை அழகான பொருட்கள் இருந்தாலும், பார்ப்பவனுக்குக் கண்கள் இருந்தால் தானே
அவற்றைக் காண முடியும்? ஒரு குருடனால் எதையும் பார்க்க முடியாதல்லவா?
அதுபோல வைகுந்தத்தில் எனது திருமேனியையும் குணங்களையும் காணவேண்டுமென்றால், அதற்குத் தெய்வீகமான கண்கள் வேண்டும்.
வைகுந்தத்தில் உள்ளவர்களுக்கு நானே அத்தகைய தெய்வீகப் பார்வையாக இருந்து,
அவர்கள் இடையறாது என் அழகையும் குணங்களையும் அனுபவிக்கும்படி அருளுகிறேன்.
இவ்வுலகில் ஏற்படுவது போன்ற தடைகள் அவர்களுக்கு ஏற்படுவதில்லை!” என்றார்.
வைகுந்த லோகத்துக்குப் ‘புண்டரீகம்’ என்று பெயர். ‘அக்ஷி’ என்றால் கண் என்று பொருள்.
வைகுந்த (புண்டரீக) லோகத்தில் உள்ளவர்களுக்கெல்லாம் கண்ணாகத் (அக்ஷியாகத்) திருமால் திகழ்ந்து,
அங்குள்ள போக்கியங்களைக் கண்டு அனுபவிக்கச் செய்வதால், ‘புண்டரீகாக்ஷ:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 112-வது திருநாமம். சாந்தோக்ய உபநிஷத்,
“ஸ வா ஏதேன திவ்யேன சக்ஷுஷா மனஸா ஏதான் காமான் பச்யன் ரமதே” என்று இக்கருத்தைத் தெரிவிக்கிறது.
வேதம் தமிழ் செய்த நம்மாழ்வார் “கண்ணாவான் என்றும் மண்ணோர் விண்ணோர்க்கும்” என்று பாடியுள்ளார்.
கண் சம்பந்தப்பட்ட நோய்களால் பாதிக்கப்பட்டவர்கள் “புண்டரீகாக்ஷாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வந்தால்,
திருமால் அவர்களது கண்கள் விரைவில் குணமடையும்படி அருள்புரிவார்.
——————–
113. வ்ருஷகர்மணே நமஹ (Vrushakarmane namaha)
திருவரங்கத்தில் ராமாநுஜர் கீதையின் பொருளைத் தம் சீடர்களுக்கு விளக்கிக் கொண்டிருந்தார்.
அப்போது நாமெல்லாம் நன்கு அறிந்த கீதை ஸ்லோகமான “பரித்ராணாய ஸாதூநாம் விநாசாய ச துஷ்க்ருதாம்,
தர்ம ஸம்ஸ்தாபநார்த்தாய ஸம்பவாமி யுகே யுகே” என்ற ஸ்்லோகம் வந்தது.
அதன் பொருளை விளக்குகையில், “அடியார்களைக் காக்கவேண்டும் என்ற ஒரே நோக்கத்துக்காக
எம்பெருமான் அவதரிக்கிறான்!” என்று பொருள் கூறினார்.
ஒரு சீடர் பணிவுடன் எழுந்து, “சுவாமி! நல்லவர்களைக் காத்து, தீயவர்களை அழித்து, தர்மத்தை நிலைநாட்ட
இறைவன் அவதரிக்கிறான் என்று தானே இதற்கு எல்லாரும் பொருள் கூறுவார்கள்!” என்று கேட்டார்.
அதற்கு ராமாநுஜர், “அசுரர்களை அழிக்க வேண்டும் என்றால் அதற்கு எம்பெருமான் வைகுந்தத்திலிருந்து
கீழே இறங்கி வர வேண்டும் என்ற அவசியமே இல்லை. அங்கிருந்தபடியே சக்ராயுதத்தை ஏவினால்,
அதுவே ராவணன், கும்பகர்ணன், கம்சன், சிசுபாலன், இரணியன் என அனைவரின் தலைகளையும் கொய்து விட்டு வந்து விடுமே!
அடியார்களோடு கலந்து பழகுவதற்காகத் தான் இறைவன் அவதரிக்கிறார்.
ஏனெனில், பிரகலாதனோடும், குகனோடும், சபரியோடும், அனுமனோடும், கோபிகைகளோடும் கலந்து பழக வேண்டும் எனில்,
அதை வைகுந்தத்திலிருந்தபடியே செய்ய இயலாதல்லவா? அதனால் தான் பூமிக்கு இறங்கி வருகிறார்.
வரும்போது குறுக்கே வரும் அசுர சக்திகளையும் அப்படியே அழிக்கிறாரே ஒழிய, அது அவரது அவதார நோக்கமல்ல.
அடியார்களைக் காப்பதும் அவர்களுடன் கலந்து பழகுவதுமே அவதாரம் செய்வதற்கான நோக்கம்!” என்றார்.
இதை விளக்க ஒரு உதாரணத்தையும் கூறினார் ராமாநுஜர்.
“ஒரு ஊரில் ஒரு பெரியவர், மக்கள் தண்ணீர் குடிப்பதற்காகவும், தாகமாக உள்ள பசுக்கள் இளைப்பாறுவதற்காகவும்
ஒரு குளம் வெட்டுகிறார் என வைத்துக் கொள்ளுங்கள்.
அதே ஊரை ஒருவன் அந்தக் குளத்தில் விழுந்து தற்கொலை செய்து கொண்டால் அதற்குக் குளம் வெட்டியவர் பொறுப்பாக முடியுமா?
அதுபோலத் தன் அடியார்களுக்கு அருள்புரிய வேண்டும் என்ற ஒரே காரணத்துக்காகவே இறைவன் அவதரிக்கிறான்.
கொழுப்பெடுத்தவர் சிலர் தாமாகப்போய் குளத்தில் விழுவதைப்போல, அடியார்களுக்கு அருள்புரிய பூமிக்கு வந்த இறைவனை
அசுரர்கள் எதிர்த்து எதிரம்பு கோர்த்துத் தாமாகவே விழுந்து மாள்கிறார்கள்.
ஒருவன் தற்கொலை செய்து கொண்டதற்கு எப்படிக் குளம் வெட்டியவர் பொறுப்பாக மாட்டாரோ,
அவ்வாறே அசுரர்கள் மாள்வதற்கும் இறைவன் பொறுப்பல்ல!” என்றார்.
“அப்படியானால் இந்த கீதை ஸ்லேகத்துக்கு எப்படிப் பொருள் கொள்ள வேண்டும்?” என்று மற்றொரு சீடர் கேட்டார்.
அதற்கு ராமாநுஜர், “இறைவனிடத்தில் ஆழ்ந்த அன்பு கொண்டவர்கள், அவன் சாஸ்திரங்களில் இட்ட கட்டளைகளை
அப்படியே பின்பற்றுபவர்கள், அவனைத் தவிர இன்னொன்றை நினைக்காதவர்கள், அவனது லீலைகளையே எப்போதும் சிந்தித்திருப்பவர்கள்,
அவனை விட்டுப் பிரிந்தால் தரிக்க முடியாதிருப்பவர்கள் இத்தகைய மெய்யடியார்களே சாதுக்கள்.
‘பரித்ராணாய ஸாதூநாம்’ என்றால் அத்தகைய அடியார்களைக் காப்பதே அவதாரத்துக்கு முக்கிய நோக்கம் என்று பொருள்.
‘விநாசாய ச துஷ்க்ருதாம்’ என்றால், அவ்வாறு அடியார்களைக் காக்க வருகையில் குறுக்கே வரும்
தீய நடத்தை கொண்டவர்களை அழித்தல் என்று பொருள்.
‘தர்ம ஸம்ஸ்தாபநார்த்தாய’ என்றால், இறைவனுக்கு நாம் செய்யும் பூஜையாகிய மிகச் சிறந்த தர்மம் சரிவர நடவாது போனால்,
அதைக் காத்துத் தந்து மீண்டும் நடக்கும்படிச் செய்தல் என்று பொருள்.
‘ஸம்பவாமி யுகே யுகே’ – இக்காரணத்துக்காக யுகங்கள் தோறும் தான் அவதரிப்பதாகக் கண்ணன் அருளிச் செய்கிறான்!” என விளக்கினார்.
அப்போது ராமாநுஜரின் மருமகனான நடாதூர் ஆழ்வான், “சுவாமி! இப்போது ஒரு விஷயம் நன்கு புரிகிறது.
அவதாரங்கள் அனைத்தும் அடியார்களான நமக்காகத்தான்.
நரசிம்மாவதாரம் இரணியனை அழிப்பதற்காக அல்ல, பிரகலாதனைக் காப்பதற்காக.
ராமாவதாரம் ராவணனை அழிப்பதற்காக அல்ல, அனுமனை அணைப்பதற்காக.
கிருஷ்ணாவதாரம் கம்சனைக் கொல்வதற்காக அல்ல, கோபிகைகளைக் கொஞ்சுவதற்காக!” என்றார்.
மேலும், “அவதாரங்கள் மட்டுமல்ல, இறைவன் செய்யக் கூடிய ஒவ்வொரு செயலுமே நம்மை உயர்த்த வேண்டும்,
நம்மை நல்வழிப்படுத்த வேண்டும் என்ற ஒரே நோக்கத்தில் செய்யப்படுபவையே.
எம்பெருமான் மிக உயர்ந்தவனாக இருந்தாலும், நம்மையும் உயர்த்த வேண்டும் என்ற நோக்கில்
இத்தகைய பல செயல்களைப் புரிகிறான்!” என்றார் ராமாநுஜர்.
‘வ்ருஷ’ என்றால் நல்வழி அல்லது அறவழி என்று பொருள்.
அடியார்களை நல்வழிப் படுத்தக் கூடிய செயல்களைச் செய்வதால் திருமால் ‘வ்ருஷகர்மா’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 113-வது திருநாமம். “வ்ருஷகர்மணே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள்
எப்போதும் அறவழியில் நடக்கும்படி திருமால் அருள்புரிவார்.
114. வ்ருஷாக்ருதயே நமஹ (Vrushaakruthaye namaha)
மதுரைக்கு அருகே இருக்கும் திருமோகூர் என்னும் திவ்யதேசத்தில் காளமேகப் பெருமாள் எழுந்தருளியுள்ளார்.
அந்தப் பெருமாள் முன் அகஸ்திய மகரிஷி நடனமாடுவது வழக்கம்.
ஒரு முறை அந்தப் பெருமாளைத் தரிசிப்பதற்காக தேவ லோகத்திலிருந்து தேவேந்திரன் பூமிக்கு வந்தான்.
பெருமாள் முன்னே நடனமாடும் அகஸ்தியரின் முதுகு தான் அவனுக்குத் தெரிந்தது.
ஆனாலும் அவரது குள்ளமான தோற்றத்தைக் கண்டு அகஸ்திய ரிஷி என்று அறிந்தான் இந்திரன்.
அவரது உயரத்தை எண்ணிக் கிண்டல் செய்து சிரித்து விட்டான். சடக்கெனத் திரும்பிப் பார்த்தார் அகஸ்தியர்.
கோபத்துடன், “இந்திரா! என்னால் திரும்பிப் பார்க்க முடியாது என்று நினைத்துத் தானே பின்னால் இருந்தபடி என்னை ஏளனம் செய்தாய்?
இந்தத் தவறுக்குத் தண்டனையாக நீ மயிலாகப் பிறக்க வேண்டும்!” என்றார்.
(பறவைகளுள் மயிலால் முகத்தைத் திருப்பிப் பின்னால் பார்க்க இயலாது என்பதால் அவ்வாறு சபித்தார்.)
தன்னை மன்னித்து விடும் படி இந்திரன் அகஸ்தியரிடம் மன்றாடினான். மனம் இரங்கிய அகஸ்தியர்,
“இந்திரா! கொடுத்த சாபத்தைத் திரும்பப் பெற இயலாது. எனினும் நீ இவ்வளவு தூரம் மன்றாடுவதால் சாபத்தைக் கொஞ்சம் மாற்றுகிறேன்.
நீ உடனே மயிலாகப் பிறக்க வேண்டாம். பகைவர்களால் உனக்கு ஆபத்து ஏற்படும் காலத்தில் நீ மயிலாக உருமாறி
உன் உயிரைக் காப்பாற்றிக் கொள்வாய்!” என்று கூறினார். இந்திரன் தேவலோகத்துக்குத் திரும்பிச் சென்றான்.
சில காலம் கழித்து ராவணனும் அவனது மகனான மேகநாதனும் தேவலோகத்தை நோக்கிப் படையெடுத்து வந்தார்கள்.
இந்திரன் தலைமையில் அனைத்துத் தேவர்களும் அவர்களை எதிர்த்துப் போர் புரிந்தும் வெல்ல முடியவில்லை.
அந்தப் போரில் இந்திரனை ஜெயித்ததால் மேகநாதன் ‘இந்திரஜித்’ என்ற பெயரைப் பெற்றான்.
அச்சமயம் அகஸ்தியரின் வாக்கு இந்திரனின் நினைவுக்கு வந்தது. தன் உயிரை ராவணனிடமிருந்தும் இந்திரஜித்திடமிருந்தும்
காப்பாற்றிக் கொள்வதற்காக மயிலாக உருவெடுத்துக் கொண்டு அங்கிருந்து தப்பிச் சென்றான் இந்திரன்.
ஆனாலும், அவர்கள் விடாமல் அவனைத் துரத்தி வந்தார்கள். திருமோகூரில் மயில்கள் கூட்டமாக நின்று கொண்டிருந்தன.
மயில் வடிவில் உள்ள இந்திரன் அந்தக் கூட்டத்துடன் சென்று சேர்ந்து கொண்டான்.
ராவணனும் இந்திரஜித்தும் அவனை அடையாளம் காண முடியாமல் திரும்பச் சென்று விட்டார்கள்.
அப்போது மயில் வடிவில் இருந்த இந்திரன் காளமேகப் பெருமாள் முன்னே நடனமாடினான்.
அதைக் கண்ட மற்ற மயில்களும் பெருமாள் முன்னே தோகையை விரித்து நடனமாடத் தொடங்கின.
அந்த நடனத்தைக் கண்டு மனம் குளிர்ந்த திருமால், இந்திரனுக்குக் காட்சியளித்தார்.
அவனது பழைய வடிவத்தைப் பெறும்படி அருள்புரிந்ததோடு மட்டுமின்றி, தானே பூமியில் ராமனாக அவதரித்து
ராவணனையும் இந்திரஜித்தையும் வதம் செய்வதாக உறுதியளித்தார்.
இந்திரனோடு நடனமாடிய மயில்கள் அனைத்தும் நடராஜரான சிவபெருமானைப் போலச் சிறப்பாக நடனமாடியதால்
இனி அனைத்து மயில்களும் அவரைப் போலவே நீலநிறக் கழுத்தோடு விளங்கட்டும் என்று திருமால் அருள்புரிந்தார்.
காளமேகம் என்றால் கரிய நிறமுள்ள மேகம் என்று பொருள். காளமேகப் பெருமாள் முன்னே அன்று அனைத்து மயில்களும்
இந்திரனோடு சேர்ந்து நடனமாடியதன் தொடர்ச்சியாகத் தான் இன்றும் வானில் கார் மேகங்கள் தோன்றினால்,
ஆனந்தமாக மயில்கள் தோகையை விரித்து ஆடுகின்றன.
கார்மேக வண்ணத்தில் இருக்கும் பெருமாளைத் தரிசிக்கும் போதெல்லாம் அடியார்களான நாமும் அவ்வாறே ஆடிப் பாடி
அவனை வழிபட வேண்டுமென நமக்கு உணர்த்துகின்றன.
வடமொழியில் ‘வ்ருஷ’ என்றால் வர்ஷித்தல், அதாவது பொழிதல் என்று பொருள்.
கருணை மழையைப் பொழியும் கார்மேகம் போன்ற வடிவுடன் திருமால் திகழ்வதால் ‘வ்ருஷாக்ருதி:’ என அழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 114-வது திருநாமம்.
“வ்ருஷாக்ருதயே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களின் மேல் காளமேகப் பெருமாள் கருணை மழையை வர்ஷிப்பார்.
—————–
115. ருத்ராய நமஹ (Rudraaya namaha)
சென்னைக்கு அருகே உள்ள பூவிருந்தவல்லியில் அவதரித்த மகான் திருக்கச்சி நம்பிகள்.
அவர் காஞ்சி வரதராஜப் பெருமாளுடன் நேரே பேசும் பாக்கியம் பெற்றிருந்தார்.
ஒருமுறை அவர் வரதராஜப் பெருமாளுக்குச் சாமரம் வீசிக் கொண்டிருந்தார். அப்போது தலைமேல் ஒரு பாத்திரத்தோடு
அங்கே வந்த அர்ச்சகர் திருக்கச்சி நம்பிகளிடம், “பெருமாளுக்கு நிவேதனம் செய்வதற்காகச் சர்க்கரைப் பொங்கல் கொண்டு வந்திருக்கிறேன்.
இதைப் பார்த்துக் கொள்ளுங்கள். மடப்பள்ளிக்குச் சென்று புளியோதரையையும் எடுத்து வந்து விடுகிறேன்!” என்று
சொல்லி விட்டு மடப்பள்ளியை நோக்கிச் சென்றார்.
அப்போது பெருமாள் திருக்கச்சி நம்பிகளிடம், “நம்பி! கொஞ்சம் சர்க்கரைப் பொங்கலை எடுத்து எனக்கு ஊட்டி விடுங்கள்!” என்றார்.
பெருமாளின் கட்டளையைச் சிரமேற்கொண்ட நம்பி, பாத்திரத்திலிருந்து சர்க்கரைப் பொங்கலை எடுத்துப் பெருமாளுக்கு ஊட்டினார்.
பெருமாளும் அமுது செய்தார். “ஆஹா! நன்றாக இருக்கிறதே! இன்னும் கொஞ்சம் தாருங்கள்!” என்று கேட்டார் பெருமாள்.
நம்பியும் எடுத்து ஊட்டினார்.
அதற்குள் புளியோதரையுடன் அங்கே வந்த அர்ச்சகர், பாத்திரத்தில் பாதி சர்க்கரைப் பொங்கல் காலியாகி இருப்பதையும்,
திருக்கச்சி நம்பியின் கையில் சர்க்கரைப் பொங்கல் ஒட்டிக் கொண்டிருப்பதையும் கண்டார்.
“என்ன காரியம் ஐயா செய்தீர்? பெருமாள் உண்ட மிச்சத்தைச் சாப்பிட வேண்டிய நாம் அவருக்கென்று
வைத்த பிரசாதத்தைச் சாப்பிடுவது நியாயமா?” என்று கேட்டார் அர்ச்சகர்.
“சுவாமி! அடியேன் எதையும் சாப்பிடவில்லை. பெருமாள் தான் கேட்டார்! அவருக்கு ஊட்டி விட்டேன்!” என்றார் நம்பி.
“இதென்ன புதுக்கதை! பெருமாள் என்றைக்கு ஐயா சாப்பிட்டிருக்கிறார்? நீர் தின்றுவிட்டு அவர் மேல் பழிபோடாதீர்!” என்றார் அர்ச்சகர்.
செய்தியைக் கேள்வியுற்ற கோயில் அதிகாரிகள் அங்கே விரைந்து வந்தனர். பெருமாளுக்கென்று வைத்திருந்த பிரசாதத்தை
நிவேதனத்துக்கு முன் எடுத்து உண்ட திருக்கச்சி நம்பிகள் இனிமேல் கோயிலுக்குள்ளேயே வரக்கூடாது என்று
தீர்மானம் நிறைவேற்றி அவரை வெளியே அனுப்பினார்கள். வருத்தத்துடன் வீடு திரும்பினார் திருக்கச்சி நம்பிகள்.
இச்செய்தி ஊர் முழுவதும் பரவியதால், மக்கள் அனைவரும் திருக்கச்சி நம்பிகளைப் பலவாறு ஏசத் தொடங்கினார்கள்.
“வரதா! மக்கள் என்னைத் தூற்றுவதைப் பற்றிக் கூட எனக்குக் கவலையில்லை! ஆனால் இப்படி ஒரு லீலை செய்து
நான் உனக்குச் செய்துவரும் தொண்டை நடக்க விடாமல் செய்துவிட்டாயே!” என்று பெருமாளிடம் மனமுருகி வேண்டினார்.
சில நாட்கள் கடந்தன. திருமலையிலிருந்து சில பக்தர்கள் வரதராஜப் பெருமாளுக்கு 100 கங்காளம் பொங்கலும் 100 கங்காளம்
புளியோதரையும் சமர்ப்பிப்பதாக வேண்டிக் கொண்டிருந்தார்கள். அந்தப் பிரார்த்தனையை நிறைவேற்றும் பொருட்டு
கோவிலுக்கு வந்து பிரசாதத்தை வரதராஜனுக்குச் சமர்ப்பிக்கையில் பெருமாள் அர்ச்சகரிடம்,
“திருக்கச்சி நம்பிகளை வரச்சொல்லுங்கள்! அவர் வந்தால் தான் நான் நிவேதனம் கண்டருள்வேன்!” என்றார்.
வேறு வழியில்லாமல் பூவிருந்தவல்லியிலிருந்து திருக்கச்சி நம்பிகளைக் காஞ்சிக்கு அழைத்து வந்தார்கள்.
நூறு கங்காளம் பொங்கலும், நூறு கங்காளம் புளியோதரையும் பெருமாளின் முன்னே இருந்தன.
திருக்கச்சி நம்பிகளைக் கண்டதும் வரதராஜப் பெருமாள்,
“இவர் மட்டும் என்னுடன் இங்கே இருப்பார். மற்ற அனைவரும் இங்கிருந்து செல்லுங்கள்! நாங்கள் ரகசியமாகப் பேசிக்கொள்ளப் போகிறோம்!” என்றார்.
அனைவரும் விலகிச் சென்றார்கள். கதவு தாளிட்டுக்கொண்டது.
சிறிது நேரம் கழித்து, “இப்போது உள்ளே வாருங்கள்!” என்ற குரல் வானிலிருந்து ஒலித்தது. கதவைத் திறந்துகொண்டு
பக்தர்கள் அனைவரும் உள்ளே சென்றார்கள். பார்த்தால் இருநூறு கங்காளங்களிலிருந்த பிரசாதமும் காணாமல் போயிருந்தது.
அனைத்தையும் உண்ட களைப்பில் வியர்த்துப் போயிருந்த வரதனுக்குத் திருக்கச்சி நம்பிகள் சாமரம் வீசிக்கொண்டிருந்தார்.
“இருநூறு கங்காளங்களில் உள்ள உணவை ஒரு மனிதனால் இவ்வளவு சீக்கிரமாகச் சாப்பிட முடியுமா? உண்டவன் நான் தான்!” என்றார் வரதராஜன்.
திருக்கச்சி நம்பிகள் குற்றமற்றவர் என்பதைக் கோயில் அதிகாரிகளும் பொதுமக்களும் உணர்ந்தார்கள்.
“திருக்கச்சி நம்பிகள் எப்போதும் போல் எனக்குச் சாமரம் வீசும் கைங்கரியத்தைத் தொடர்ந்து செய்வார்!” என்று
பெருமாள் திருவாய் மலர்ந்தருளினார்.
தன்மீது ஒருமடங்கு அன்புகாட்டும் அடியவர்களின் மேல் பல்லாயிரம் மடங்கு அன்புகாட்டும் எம்பெருமானின் கருணையை எண்ணி
மனமுருகி ஆனந்தக் கண்ணீர் வடித்தார் திருக்கச்சி நம்பிகள்.
வடமொழியில் “ரோதயதீதி ருத்ர:” அழ வைப்பவனை ருத்ரன் என்று கூறுவார்கள்.
தன் கருணையால் தன் அடியார்களுக்கு ஆனந்தக் கண்ணீரை வரவழைத்து அவர்களை அழ வைப்பதால்
திருமால் ‘ருத்ரஹ’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 115-வது திருநாமம்.
“ருத்ராய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்குத் தன் அன்பையும் கருணையையும் திருமால்
முழுமையாகக் காட்டி அவர்களுக்கு ஆனந்தக் கண்ணீர் பெருகும்படி அருளுவார்.
————–
116. பஹுசிரஸே நமஹ.(Bahushirasey namaha)
கர்நாடகத்துக்கு ராமாநுஜர் எழுந்தருளிய காலத்தில் அங்கே வாழ்ந்த அருகதராஜன் என்ற வித்வான்
ராமாநுஜரின் பெருமைகளைப் பற்றிக் கேள்விப் பட்டார். எளிய மக்களுக்கும் வேதத்தின் கருத்துக்களைச் சரியான
முறையில் கொண்டு சேர்த்து அனைவரின் ஆதரவும் பெற்று ராமாநுஜர் விளங்குவதைக் கண்டு அருகதராஜன் பொறாமை கொண்டார்.
ராமாநுஜரை வாதத்துக்கு அழைத்து அவரை வெல்ல வேண்டும் எனத் திட்டமிட்டார்.அருகதராஜனின் சீடன் ஒருவன்,
“குருவே! இந்த ராமாநுஜர் வெறும் சமூக சேவகர் தான். அவருக்கு வடமொழி இலக்கணமோ, நியாய சாஸ்திரமோ,
தர்க்கமோ தெரியாது. அவருடன் முதலியாண்டான், நடாதூர் ஆழ்வான் போன்ற சீடர்கள் இருக்கிறார்களே!
அவர்கள் தான் இந்த சாஸ்திரங்களை எல்லாம் கற்றவர்கள்.
எனவே அந்தச் சீடர்களை ராமாநுஜரிடமிருந்து அப்புறப் படுத்திவிட்டால் நாம் அவரை எளிதாக வாதம் செய்து வென்றுவிடலாம்!” என்றான்.
அதனால் மேலும் உற்சாகம் அடைந்த அருகதராஜன் ராமாநுஜரை வாதப் போருக்கு அழைக்குமாறு தன் சீடர்களை அனுப்பி வைத்தார்.
தொண்டனூர் ஏரிக்கரையில் எழுந்தருளியிருந்த ராமாநுஜரிடம் வந்த அருகதராஜனின் சீடர்கள் வாதப் போருக்கு அழைப்பு விடுத்தபோது,
“நான் ஒரு துறவி. வேதநெறிக்கு எதிரானவர்களான அருகதராஜன் போன்றவர்களை நான் கண்ணால் கூட பார்க்கலாகாது.
எனவே என் சீடரான நடாதூர் ஆழ்வானை அனுப்பி வைக்கிறேன். அவரோடு வாதம் செய்யட்டும்.
நடாதூர் ஆழ்வான் தோற்றால் நான் தோற்றதாகவே ஒப்புக் கொள்கிறேன்!” என்றார் ராமாநுஜர்.
அவர்கள் நடாதூர் ஆழ்வானை அழைத்துக் கொண்டு அருகதராஜனிடம் வந்தார்கள். அருகதராஜன்,
“ராமாநுஜருக்கு வாதம் செய்யத் தெரியாது என என் சீடன் சொன்னது சரிதான் போலும்.
அதனால் தான் தான் நேராக வாதம் செய்ய வராமல் சீடரை அனுப்புகிறார்!” என்றார்.
அதைக் கேட்டு வெகுண்ட நடாதூர் ஆழ்வான், “எங்கள் குருவான ராமாநுஜரே உங்களுடன் நேரில் வாதம் செய்வதற்கு
நான் ஏற்பாடு செய்கிறேன்!” என்று சொல்லிவிட்டுத் தொண்டனூருக்கு வந்தார். நடந்தவற்றை ராமாநுஜரிடம் தெரிவித்தார்.
ராமாநுஜர், “அப்படியானால் ஒரு திரையைக் கட்டிவிடுங்கள். அதன் ஒருபுறத்தில் நானும் மறுபுறத்தில்
அருகதராஜனும் அமர்ந்து முகம்பார்த்துக் கொள்ளாமல் வாதம் செய்கிறோம்!” என்று கூறினார்.
தனது ஆயிரம் சீடர்களுடன் தொண்டனூருக்கு வந்தார் அருகதராஜன். ராமாநுஜர் தன் சீடர்கள் அனைவரையும் அவ்விடத்திலிருந்து
நகர்ந்து செல்லச் சொன்னார். தாம் மட்டும் திரையின் ஒருபுறம் அமர்ந்தார்.
மற்றொரு புறத்தில் ஆயிரம் சீடர்களோடு அருகதராஜன் அமர்ந்தார்.
“நீங்கள் ஆயிரம் பேரும் என்னுடன் வாதம் செய்யலாம்! நான் தயார்!” என்றார் ராமாநுஜர்.
அருகதராஜனும் அவரது ஆயிரம் சீடர்களும் கணைகளைப் போலத் தொடுத்த கேள்விகளுக்கெல்லாம் சரியாகப் பதிலளித்தார் ராமாநுஜர்.
அதே நேரம், ராமாநுஜர் முன்வைத்த எந்த வாதத்துக்கும் அருகதராஜனாலோ, அவரது ஆயிரம் சீடர்களாலோ சரியான பதிலை அளிக்க முடியவில்லை.
ஒரே நேரத்தில் எப்படி இத்தனை பேருடன் இவர் வாதம் செய்கிறார் என அறிய விரும்பிய அருகதராஜனின் சீடன் ஒருவன்,
திரைக்கு அந்தப்புறம் எட்டிப் பார்த்தான். பார்த்தால், அங்கே ராமாநுஜர் இல்லை.
ஆயிரம் தலைகளுடன் ஆதிசேஷன் அமர்ந்து வாதம் செய்துகொண்டிருந்தார். திடுக்கிட்டுப் போய் மயங்கி விழுந்தான்.
ராமாநுஜர் முன்வைத்த வாதங்களைக் கேட்ட அருகதராஜன், அவரது பாண்டித்தியத்தை உணர்ந்து கொண்டார்.
“சுவாமி! நீங்கள் முன்வைத்த வாதங்கள் அனைத்தும் சரியானவையே. நீங்கள் சாதாரண மக்களிடம் பேராதரவு பெற்றிருந்ததால்
உங்களுக்குத் தர்க்க, நியாய சாஸ்திரங்கள் தெரியாது எனக் கருதினேன். ஆனால் உங்களைப் போன்ற வேதாந்தி எவருமில்லை
என இப்போது உணர்ந்தேன். என்னை மன்னித்து உங்கள் சீடனாக ஏற்றுக் கொள்ளுங்கள்!” என்று பிரார்த்தித்தார்.
மயக்கம் தெளிந்த அருகதராஜனின் சீடன் ராமாநுஜரிடம்,
“சுவாமி! நீங்கள் ஆயிரம் தலைகளோடு ஆதிசேஷனாக அல்லவா அமர்ந்திருந்தீர்கள்?” என்று கேட்டான்.
“அப்படியா? உன் கண்களுக்கு வேண்டுமானால் ஆயிரம் தலைகள் தெரிந்திருக்கலாம்!” என வினயத்துடன் சொன்ன ராமாநுஜர்,
“அப்படித் தெரிந்திருந்தால் அது எண்ணிறந்த தலைகளை உடையவனான எம்பெருமானின் அருள்!” என்றார்.
“என்ன சொல்கிறீர்கள்?” என்று கேட்டார் அருகதராஜன்.
“எம்பெருமானை அளவிலடங்காத தலைகளை உடையவன் ‘பஹுசிரா’ என்று போற்றுகிறார்கள்.
இங்கு தலை என்பது சிந்திக்கும் ஆற்றலைக் குறிக்கிறது. அதாவது, எண்ணிறந்த மனிதர்களால் எவ்வளவு சிந்திக்க முடியுமோ
அவை அனைத்தையும் விட அதிகமாகச் சிந்திக்கவல்ல ஆற்றலை உடையவன் எம்பெருமான் என்பதைத் தான்
எண்ணிறந்த தலைகளை உடையவன் என்று உருவகப்படுத்திக் கூறுகிறார்கள்.
அப்பேர்ப்பட்ட எம்பெருமான் ஆயிரம் பேருடன் வாதம் செய்யக்கூடிய சிந்தனையையும் ஆற்றலையும் அடியேனுக்கு வழங்கியதால்,
ஆயிரம் தலைகள் கொண்ட ஆதிசேஷன் போல நான் தெரிந்திருக்கிறேன் போலும்!” என்றார்.
ராமாநுஜர் ஆதிசேஷனின் அவதாரம் என்பது நாம் அனைவரும் அறிந்த ஒன்றே என்றாலும், அவர் பணிவுடன் இவ்வாறு விடையளித்தார்.
ராமாநுஜர் சொன்னது போல எண்ணிறந்த மனிதர்களின் சிந்திக்கும் திறனைக் காட்டிலும்
அதிகத் திறனைக் கொண்டவராக விளங்கும் திருமால், ‘பஹுசிரா’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
பஹுசிரா என்றால் பல தலைகளை உடையவன் என்று பொருள்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 116-வது திருநாமம்.
“பஹுசிரஸே நமஹ” என தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு நன்றாகச் சிந்திக்கும் ஆற்றலைத் திருமால் அருள்வார்.
—————-
117. பப்ரவே நமஹ (Babhravey namaha)
ராமாநுஜரின் மறு அவதாரமாகக் கொண்டாடப்படும் மணவாள மாமுனிகள் ஆண்டாள் ரங்கமன்னாரை மங்களாசாஸனம் செய்வதற்காக
ஸ்ரீவில்லிபுத்தூருக்குத் தம் சீடர்களுடன் எழுந்தருளினார். அப்போது அங்கே பிரம்மோற்சவம் நடைபெற்றுக் கொண்டிருந்தது.
பிரம்மோற்சவத்தின் நான்காம் திருநாளன்று ஆண்டாள் சேஷவாகனத்திலும், ரங்கமன்னார் கோவர்த்தன கிரிதாரியாகவும்
காட்சி தருவது வழக்கம். அந்தக் காட்சியை மாமுனிகளும் அவரது சீடர்களும் கண்குளிரச் சேவித்தார்கள்.
அப்போது அவரது சீடர்களுள் ஒருவரான எறும்பியப்பா, “சுவாமி! பெருமாள் தானே எப்போதும் சேஷ வாகனத்தில் வருவார்.
இங்கு மட்டும் நாச்சியார் சேஷ வாகனத்தில் வருகிறாரே! என்ன காரணம்?” என்று கேட்டார்.
அதற்கு விடையளித்த மணவாள மாமுனிகள், “இந்தப் பூமியை அஷ்ட திக்கஜங்கள் எனப்படும் எட்டு யானைகள்
ஐராவதன், புண்டரீகன், வாமனன், குமுதன், அஞ்ஜனன், புஷ்பதந்தன், சார்வபௌமன், சுப்ரதீகன் தாங்கிக் கொண்டிருக்கின்றன.
பாதாளத்தில் ஆதிசேஷன் வடிவில் விளங்கும் திருமால், அந்த எட்டு யானைகளோடு சேர்த்து பூமியையும் தாங்கி நிலைநிறுத்துகிறார்.
அவ்வாறு ஆதிசேஷன் வடிவில் இருந்துகொண்டு பூமியைத் தான் எப்போதும் தாங்குவதை நமக்கு உணர்த்தவே,
இங்கே பெருமாளே சேஷவாகனமாக வடிவம் எடுத்துக் கொண்டு,
பூமியின் அவதாரமான ஆண்டாளைத் தன்மேல் சுமந்து கொண்டு வருகிறார்!” என்று விடையளித்தார்.
மற்றொரு சீடரான பிரதிவாதி பயங்கரம் அண்ணா,
“சுவாமி! ரங்கமன்னார் ஏன் கையில் கோவர்த்தன மலையுடன் காட்சி தருகிறார்?” என்று கேட்டார்.
“இதே தத்துவத்தை விளக்குவதற்காகத் தான்!” என்றார் மாமுனிகள். “அதாவது, கோவர்த்தன மலை என்பது பூமிக்குப் பிரதிநிதி.
பூமிதேவியை எப்போதும் தான் சுமந்து கொண்டே இருப்பதை நமக்கு உணர்த்தவே பூமியின் ஒரு பகுதியான
கோவர்த்தன மலையைச் சுமந்து கொண்டு ரங்கமன்னார் காட்சியளிக்கிறார்!” என்று விளக்கினார்.
திருமழிசைப்பிரானின் ஒரு பாசுரத்தையும் நினைவு கூர்ந்தார் மாமுனிகள்.
“நாகம் ஏந்தும் மேரு வெற்பை நாகம் ஏந்தும் மண்ணினை
நாகம் ஏந்தும் ஆக மாகம் மாகம் ஏந்து வார்புனல்
மாகம் ஏந்து மங்குல் தீ ஓர் வாயு ஐந்து அமைந்து காத்து
ஏகம் ஏந்தி நின்ற நீர்மை நின்கணே இயன்றதே”
நாகமேந்து மேரு வெற்பு நாகம் எனப்படும் சொர்க்க லோகத்தைத் தாங்கும் மேரு மலை.
நாகம் ஏந்தும் மண் நாகம் எனப்படும் எட்டு யானைகளால் (அஷ்ட திக்கஜங்களால்) தாங்கப்படும் பூலோகம்.
நாகம் ஏந்தும் ஆக ஆதிசேஷன் என்னும் நாகத்தால் ஏந்தப்படும் திருமேனியை உடைய திருமால்.
(நாகம் ஏந்தும்) மாகம் நாகம் எனப்படும் சுத்தமான ஆனந்தம் நிறைந்த வைகுந்த லோகம்.
மாகம் ஏந்து வார்புனல் மாகம் எனப்படும் வானத்தால் தாங்கப்படும் ஆகாய கங்கை.
மாகம் ஏந்து மங்குல் வானத்தால் தாங்கப்படும் மேகம்.
ஓர் தீ நம் வயிற்றில் இருந்து நாம் உண்ணும் உணவை ஜீரணிக்கச் செய்யும் தீயான வைச்ராவன அக்னி.
வாயு ஐந்து நம் உடலில் சஞ்சரிக்கும் பிராணன், அபானன், வியானன், உதானன், சமானன் ஆகிய ஐந்து வாயுக்கள்.
ஏகம் ஏந்தி நின்ற நீர்மை இவை அனைத்தையும் உண்டாக்கி,
ஆதிசேஷன் வடிவில் இருந்து கொண்டு பாதாளத்திலிருந்தபடி திருமால் தாங்கி வருகிறார் என்றார்.
மேலும், தன்னுடைய முக்கியமான எட்டு சீடர்களை அழைத்து,
“அஷ்ட திக்கஜங்களாகிய எட்டு யானைகள் பூமியைத் தாங்குவது போல,
நீங்கள் எட்டு பேரும் இந்த வைணவ நெறியைத் தாங்கி வளர்க்க வேண்டும்!” என்று கூறி அவர்களை அஷ்டதிக் கஜங்களாக நியமித்தார்.
வானமாமலை ஜீயர், பரவஸ்து பட்டர்பிரான் ஜீயர், திருவேங்கட ஜீயர், கோவில் கந்தாடை அண்ணன், பிரதிவாதி பயங்கரம் அண்ணன்,
எறும்பியப்பா, அப்பிள்ளை மற்றும் அப்பிள்ளான் ஆகியோர் தான் அந்த அஷ்டதிக் கஜங்கள்.
இன்றும் அந்த எண்மரின் வழியில் வந்த குருமார்கள் வைணவ நெறியை வளர்த்து வருகிறார்கள்.
தம் சீடர்களுக்கு மாமுனிகள் விளக்கியது போல, பூலோகம், சொர்க்க லோகம், ஆகாயம், வைகுந்தம் என
அனைத்துலகங்களையும் பாதாள லோகத்தில் ஆதிசேஷன் வடிவில் இருந்து கொண்டு திருமால் தாங்குவதால்
‘பப்ருஹு’ (Babhruhu) என்றழைக்கப்படுகிறார்.
‘ப்ரு’ என்றால் தாங்குதல் என்று பொருள். அனைத்துலகங்களையும் தாங்குபவன் ‘பப்ருஹு’ என்றழைக்கப்படுகிறான்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 117-வது திருநாமம்.
சேஷ வாகனத்தில் திகழும் ஆண்டாளையும், கோவர்த்தன மலையைத் தாங்கும் ரங்கமன்னாரையும் தியானித்துக் கொண்டு,
“பப்ரவே நமஹ” (Babhravey namaha) என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் மனங்களில்
எந்தப் பாரமும் இல்லாமல் நிம்மதியாக வாழ்வதற்குத் திருமால் அருள்புரிவார்.
—————–
118. விச்வயோநயே நமஹ(Vishwayonaye namaha)
ராவண வதம் முடிந்து புஷ்பக விமானத்தில் சீதையோடும், லக்ஷ்மணனோடும், வானரர்களோடும், விபீஷணனோடும் ஆரோகணித்த
ராமன் அயோத்திக்குச் செல்லும் வழியில் பிரயாகையில் இன்றைய அலகாபாத் உள்ள பரத்வாஜ ஆசிரமத்தில்
விமானத்தை நிறுத்தச் சொன்னான். “நான் வனவாச காலத்தில் பரத்வாஜரின் ஆசிரமத்துக்குச் சென்றபோது
அவர் எனக்கு விருந்தளிக்க விழைந்தார். ஆனால் அப்போது வனவாசம் பூண்டிருந்தபடியால்,
வனவாச காலம் முடிந்தபின் வந்து விருந்து உண்பதாக அவருக்கு வாக்களித்திருந்தேன். அதனால் அனைவரும் வாருங்கள்.
அவரது ஆசிரமத்தில் விருந்து உண்டு அவரை மகிழ்வித்துவிட்டு அயோத்திக்குச் செல்லலாம்!” என்றான் ராமன்.
அவ்வாறே பிரயாகையில் விமானம் நிறுத்தப்பட்டது. வானரர்கள் புடைசூழ சீதாராமர்கள் பரத்வாஜரின் ஆசிரமத்தினுள் நுழைந்தார்கள்.
பரத்வாஜர் மகிழ்ச்சியுடன் அவர்களை வரவேற்றார். தன் தவ வலிமையால் தேவதைகளை வரவழைத்து விருந்துக்கான
ஏற்பாடுகளை விரைந்து செய்வித்தார். அப்போது அனுமனை அழைத்த ராமன்,
“அங்கே அயோத்தியில் பரதன் நமது வருகைக்காகக் காத்திருப்பான். நான் வந்து கொண்டே இருக்கிறேன் என்ற செய்தியை
நீ பரதனிடம் போய்ச் சொல்லிவிடு. இங்கே விருந்தை முடித்துக் கொண்டு நான் விரைவில் வருகிறேன்!” என்றான்.
அனுமனும் வானில் பறந்து அயோத்தியை அடைந்து பரதனிடம் ராமனின் வருகையைப் பற்றிய செய்தியைச் சொன்னார்.
சொல்லிவிட்டு மீண்டும் பிரயாகைக்குத் திரும்பினார் அனுமன். அனுமன் அப்படியே அயோத்தியில் தங்கிவிடுவார் எனக் கருதியிருந்த
ராமன் மற்ற வானரர்களோடு விருந்துண்ணப் பந்தியில் அமர்ந்து விட்டான். பாதி பந்தி ஆகிக்கொண்டிருந்த நிலையில்
அனுமன் ஆசிரமத்தினுள்ளே நுழைந்தபடியால், அவர் அமர்வதற்கு இடமில்லை.
“அனுமனே! நீங்கள் அடுத்த பந்தியில் சாப்பிடலாம்!” என்றார் பரத்வாஜர்.
அதற்குள் அனுமனை “இங்கே வா!” என அழைத்த ராமன், தன் எதிரில் அமரச் சொன்னான்.
தான் உண்டு கொண்டிருந்த வாழை இலையின் நடுப்பகுதியைத் தன் கையால் வருடினான். அதில் இடைநரம்பு உண்டானது.
(அதுவரை வாழை இலையின் நடுவில் நரம்பு கிடையாது.) இவ்வாறு வாழை இலையை இரண்டு பகுதிகளாகப் பிரித்த ராமன்,
தான் உண்டுகொண்டிருந்த உணவின் ஒரு பகுதியை எடுத்து இலையின் மற்றொரு பகுதியில் வைத்து அனுமனை உண்ணச் சொன்னான்.
இச்சம்பவம் வால்மீகி ராமாயணத்தில் இல்லாவிட்டாலும், இதைத் திருமங்கை ஆழ்வார் பெரிய திருமொழியில்,
“வாதமாமகன் மர்க்கடம் விலங்கு மற்றோர் சாதி என்று ஒழிந்திலை உகந்துகாதல் ஆதரம் கடலினும் பெருகச்செய்
தகவினுக்கில்லை கைம்மாறென்றுகோதில் வாய்மையினோடும் உடனே உண்பன் நானென்ற ஒண்பொருளெனக்கும்
ஆதல் வேண்டுமென்று அடியிணை அடைந்தேன் அணிபொழில் திருவரங்கத்தம்மானே!”
என்று பாடியுள்ளார். இப்பாசுரத்தில், “திருவரங்கநாதனே! நீ ராமாவதாரத்தில் அனுமனை வேறு சாதி என்றோ, விலங்கு என்றோ,
குரங்கு என்றோ கூறி நிராகரிக்காமல், அவனிடம் மிகச்சிறந்த அன்பு வைத்து, அவனை அணைத்துக் கொண்டு,
அவன் செய்த உதவிகளுக்குக் கைம்மாறில்லை எனக் கூறி, அவனோடு ஒரே இலையில் விருந்து உண்டாயே!
அவ்வாறே மிகத் தாழ்ந்தவனான அடியேனையும் நீ அணைத்து ஏற்றருள வேண்டும் என வேண்டி
உன் திருவடிகளை வந்தடைந்தேன்!” என்று பிரார்த்திக்கிறார். அவ்வாறே அரங்கனும் ஆழ்வாரை அணைத்து உகந்தான்.
இதிலிருந்து தன்னுடைய அடியார்கள் எக்குலத்தவர்களாக இருந்தாலும், சமுதாயத்தில் எந்த நிலையிலுள்ளவர்களாக இருந்தாலும்,
எத்தகைய இயல்புடையவர்களாக இருந்தாலும் அவர்களிடம் எந்த ஏற்றத்தாழ்வும் பாராமல் தன்னோடு அணைத்துக் கொண்டு
அருள்பவராகத் திருமால் திகழ்கிறார் என்பதை அறிய முடிகிறதல்லவா?
‘விச்வம்’ என்றால் அனைவரையும் என்று பொருள். ‘யோநிஹி’ என்றால் அணைத்துக் கொள்பவன்.
அடியார்கள் அனைவரையும் தன்னுடன் அணைத்துக் கொள்வதால் திருமால் ‘விச்வயோநிஹி’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 118-வது திருநாமம்.
“விச்வயோநயே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லிவரும் அன்பர்களுக்கு எப்போதும் துணையாகத் திருமால்
இருந்து அவர்களைக் காத்தருள்வார்.
—————–
119. சுசிச்ரவஸே நமஹ (Suchishravase namaha)
சுமாலி என்ற வேடுவரின் மகன் ரத்னாகரன். அவன் அம்பெய்யும் கலையில் தலைசிறந்த வீரனாகத் திகழ்ந்தான்.
அவனுக்குத் திருமணமாகி மனைவி மக்கள் எனப் பெரிய குடும்பம் உருவானபின், குடும்பம் நடத்துவதற்குப் போதுமான அளவு
வருமானம் வேடுவத் தொழிலில் கிடைக்காதபடியால், வழிப்பறி கொள்ளைக்காரனாக மாறினான்.
சில சமயங்களில் அவன் வழிப்பறி செய்யும் போது, தங்கள் உடைமைகளை வழங்க மறுக்கும் மக்களைக் கொல்லவும் துணிந்து விட்டான்.
ஒருநாள் ரத்னாகரன் ஒரு மரத்தடியில் இளைப்பாறிக் கொண்டிருக்கையில் ஒரு துறவி அந்த வழியாக வருவதைக் கண்டான்.
அவர் கையில் வீணை இருப்பதையும் கண்டான். வீணைக்குள் பொற்காசுகளை அந்தத் துறவி ஒளித்து வைத்திருப்பதாகக் கருதிய ரத்னாகரன்,
கத்தியைக் காட்டி அவரை வழிமறித்து அவரது உடைமைகள் அனைத்தையும் தன்னிடம் தந்து விட்டுச் செல்லுமாறு கூறினான்.
ஆனால் அவனையோ அவனது கத்தியையோ பார்த்து அந்தத் துறவி அஞ்சவில்லை.
“இந்த வீணை மட்டும் தான் என்னுடைய உடைமை. வேண்டுமானால் இதை எடுத்துக் கொள்ளப்பா!” என்று கூறினார்.
தனது கத்திக்கு அஞ்சாமல் நின்றபடியால், இவர் சாதாரண துறவியாக இருக்க வாய்ப்பில்லை,
தன்னை கைது செய்வதற்காக மன்னன் அனுப்பிய காவலாளியாக இருக்கக் கூடும் என்று கருதிய ரத்னாகரன்,
அவரைக் கத்தியால் குத்திக் கொல்லப் போனான். அப்போது அவனைத் தடுத்த துறவி, “நீ என்னைக் கொல்! நான் தடுக்கவில்லை.
ஆனால் அதற்குமுன் ஒரு கேள்வி. உன் குடும்பத்தை வாழ்விக்கத் தானே நீ கொள்ளை அடிக்கிறாய்?
நீ கொள்ளை அடித்துக் கொண்டு போய்க் கொடுக்கும் செல்வத்தில் பங்கு கொள்ளும் உனது குடும்பத்தார்,
இதனால் ஏற்படும் பாபத்தில் பங்கு கொள்வார்களா? இதற்கு விடையளித்து விட்டு என்னைக் கொல்!” என்றார்.
“நீ இங்கேயே இரு! நான் வீட்டுக்குப் போய் என் குடும்பத்தாரிடமே இக்கேள்வியைக் கேட்டு அதற்கான விடையோடு வருகிறேன்!” என்று
சொல்லி அவரை அங்கிருந்த மரத்துடன் கட்டிப்போட்டுவிட்டுச் சென்றான் ரத்னாகரன்.
முதலில் தன் பெற்றோரிடம், “நான் இத்தனை நாள் வழிப்பறி செய்து தான் செல்வம் கொண்டு வந்தேன்.
அதில் பங்கு கொண்ட நீங்கள் அதனால் உண்டாகும் பாபத்தில் பங்கு கொள்வீர்களா?” என்று கேட்டான்.
“அதெப்படி? பெற்றோரைக் காப்பாற்ற வேண்டியது உன் கடமை! நீ அதைச் செய்தாய்.
அதனால் பாபங்களில் எங்களுக்குப் பங்கு கிடையாது. முழுவதும் உன்னையே சேரும்!” என்றார்கள்.
தன் மனைவியிடம் கேட்டபோது, “சாஸ்திரங்கள் கூறுவது என்னவென்றால், கணவன் செய்யும் அனைத்துப் புண்ணியங்களிலும்
மனைவிக்குப் பாதி பங்குண்டு. ஆனால் கணவன் செய்யும் பாபங்களில் மனைவிக்குப் பங்கில்லை.
மனைவி செய்யும் புண்ணியங்களில் கணவனுக்குப் பங்கில்லை. ஆனால் அவள் செய்யும் பாபங்களில் பாதி பங்கு கணவனுக்கு உண்டு!” என்றாள்.
“என் குழந்தைகளாவது என் பாபங்களில் பங்கு கொள்வார்களா?” என ரத்னாகரன் புலம்பிய போது,
அவன் மனைவி, “இல்லை! பன்னிரண்டு வயது வரை குழந்தைகள் செய்யும் பாபங்களும் உங்களையே சேருமே ஒழிய,
உங்கள் பாபங்கள் அவர்களை இப்போது பாதிக்காது!” என்றாள்.
வெறுத்துப் போய் துறவியிடம் வந்தான் ரத்னாகரன். அவரது கால்களில் விழுந்து நடந்தவற்றைக் கூறி அழுதான்.
“தாங்கள் யார்?” என்று கேட்டான். “நான் தான் நாரதன்!” என்றார் அந்தத் துறவி. “நான் இத்தனை நாள் பாபங்களே செய்து
பாபியாக வாழ்ந்து விட்டேன். இதிலிருந்து மீள வழி கூறுங்கள்!” என்று வேண்டினான்.
அப்போது அவர், “ராம நாமத்தை நீ ஜபம் செய்! அது உனது அனைத்துப் பாபங்களையும் போக்கும்!” என்றார்.
ஆனால் அவனது வாயில் ராம நாமம் வரவில்லை.
அருகில் இருந்த மரத்தைக் காட்டிய நாரதர், “இதன் பெயர் என்ன?” என்று கேட்டார். “மரா” என்றான்.
“இதை ஜபம் செய்!” என்று சொல்லி விட்டு நாரதர் புறப்பட்டார்.
‘மரா’ ‘மரா’ ‘மரா’ என்று மரத்தை நினைத்தபடி ரத்னாகரன் ஜபம் செய்தான். அவனைச் சுற்றி ஒரு புற்றே உண்டாகிவிட்டது.
அதைக் கவனியாமல் ஜபம் செய்த அவனுக்கு அந்த மரத்தில் ராமன் காட்சியளித்தான்.
பின்னாளில் அவர் வால்மீகி என்ற பெரிய ரிஷியாக உருவாகி நமக்கு ராமாயணத்தை அளித்தார்.
இதைக் கைலாயத்திலிருந்து பார்த்துக் கொண்டிருந்த பார்வதி, சிவபெருமானிடம், “அவர் ‘மரா’ ‘மரா’ என்று தானே ஜபித்தார்.
எப்படி ராமனுடைய தரிசனம் அவர்க்குக் கிட்டியது?” என்று கேட்டாள்.
அதற்குப் பரமசிவன், “தன்னுடைய அடியார்கள் எத்தகைய வார்த்தைகளைச் சொன்னாலும் அதில் உள்ள மங்களமான
விஷயங்களை மட்டும் கேட்பவராகத் திகழ்கிறார் திருமால்.
இவன் ‘மரா’ ‘மரா’ என்றாலும், அதை ‘ராம’ ‘ராம’ எனச் சொல்வதாக ஏற்று ராமபிரான் அவனுக்குக் காட்சியளித்தார்.
‘சுசி’ என்றால் மங்களகரமான என்று பொருள்.
‘ச்ரவா:’ என்றால் கேட்பவன். அடியார்கள் பேசும் வார்த்தைகளில் உள்ள அமங்களமான அம்சங்களை விலக்கி
மங்களமானவற்றை மட்டும் கேட்டு அவர்களுக்கு அருள்புரிவதால் திருமால் ‘சுசிச்ரவா:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 119-வது திருநாமம்!” என்றார்.
“சுசிச்ரவஸே நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு, அன்னப்பறவையைப் போல்
சாரமான விஷயங்களை மட்டும் எடுத்துக் கொள்ளும் உயரிய பண்பைத் திருமால் அருள்வார்.
——————————-
120. அம்ருதாய நமஹ (Amrutaaya namaha)
திருவரங்கத்தில் நம்பிள்ளை என்னும் ஆச்சாரியர், நம்மாழ்வார் அருளிய திருவாய்மொழிப் பாசுரங்களின் பொருளை
விளக்கிக் கொண்டிருந்தார். அதில் ஐந்தாம் பத்தின் எட்டாம் திருவாய்மொழியின் முதல் பாசுரம்,
“ஆராவமுதே! அடியேன் உடலம் நின்பால் அன்பாயே
நீராய் அலைந்து கரைய உருக்குகின்ற நெடுமாலே!
சீரார் செந்நெல் கவரி வீசும் செழுநீர்த் திருக்குடந்தை
ஏரார் கோலம் திகழக் கிடந்தாய் கண்டேன் எம்மானே!”
என்பது. இப்பாசுரத்தின் பொருளை விளக்குகையில், நம்பிள்ளை அங்கு கூடியிருந்தோரைப் பார்த்து,
“இப்பாசுரத்தில் ஆழ்வார் திருக்குடந்தையில் எழுந்தருளியிருக்கும் எம்பெருமானை ஆராவமுதே! – திகட்டாத அமுதமே! என்று அழைக்கிறார்.
ஆனால் யாருக்கு ஆராவமுது என்பதைக் குறிப்பிடவே இல்லையே.
‘தேவர்களுக்கு ஆராவமுதே!’ என்றோ,
‘அடியவர்களுக்கு ஆராவமுதே!’ என்றோ,
‘அமரர்களுக்கு ஆராவமுதே!’ என்றோ சொல்லி இருந்தால் நன்றாக இருக்கும்.
‘ஆராவமுதே!’ என்று மட்டும் அழைத்தால் யாருக்கு ஆராவமுது?” என்று கேட்டார்.
அமர்ந்திருந்த அடியவர்கள் அனைவரும் ஆழ்ந்து சிந்தித்தனர். சிறிது நேரம் பொறுத்த நம்பிள்ளை,
“வேறு ஒன்றுமில்லை, பிறர்க்கு ஆராவமுதாக இருப்பதோடு மட்டுமில்லாமல், பெருமாள் தனக்கும் ஆராவமுதமாகத் திகழ்வதால்
தான் இன்னார்க்கு ஆராவமுது எனக் குறிப்பிடாமல், வெறுமனே ‘ஆராவமுதே!’ என ஆழ்வார் அழைக்கிறார்!” என்றார்.
இதை மேலும் விளக்கும் விதமாக நம்பிள்ளை அழகான எடுத்துக்காட்டும் கூறினார்.
“கும்பகோணம் சார்ங்கபாணி கோயிலில் உற்சவ மூர்த்தியான சார்ங்கபாணிப் பெருமாள், ஆராவமுதாக இருக்கும்
தனது திருமேனி வடிவழகைத் தானே பல கோணங்களிலிருந்து அனுபவிக்க விழைந்தார்.
தன் முன்னழகை அனுபவிப்பதற்காகச் சந்நதிக்கு முன்னே கருடனாக வடிவெடுத்து அவரே அமர்ந்து கொண்டார்.
தனது பக்கவாட்டின் அழகை ரசிப்பதற்காக ஸ்ரீதேவி, பூதேவியாக வடிவெடுத்து இருபுறங்களிலும் அமர்ந்து கொண்டார்.
தனது பின்னழகை அனுபவிக்க அவரே மூலவராக ஆதிசேஷனில் பள்ளி கொண்டார்.
இப்படி அனைத்துத் திசைகளிலிருந்தும் தன்னுடைய அழகைச் சார்ங்கபாணிப் பெருமாள் அனுபவிக்கிறார்.
அவராலும் அனுபவித்து முடிக்க முடியாதபடி ஆராத அமுதாக அவரது அழகு விளங்குகிறது!” என்றார்.
அப்போது ஒரு பக்தர் எழுந்திருந்து, “சார்ங்கபாணி கோயிலில் மூலவர் திருமழிசைப் பிரானுக்காக ஆதிசேஷனில் இருந்து
சற்றே எழுந்தபடி காட்சி தருகிறார் அல்லவா?” என்று கேட்டார்.
அதற்கு விடையளித்த நம்பிள்ளை, “ஆம். அதிலும் ஒரு சுவாரஸ்யம் உள்ளது! உற்சவ மூர்த்தியின் பின்னழகாகிய அமுதைப்
பருகிக் கொண்டிருந்த மூலவருக்கு உற்சவரின் முன்னழகைக் கண்டு களிக்க வேண்டும் என்ற ஆவல் ஏற்பட்டது.
அதற்கு என்ன வழி என யோசித்துக் கொண்டிருந்தார். திருமழிசைப் பிரான் குடந்தைக்கு வந்து பெருமாளைப் பார்த்து,
கிடந்தவாறு எழுந்திருந்து பேசு என அழைக்கவே, அவருக்காக எழுந்தது போல எழுந்த மூலவர்,
உற்சவரின் முன்னழகை ரசிக்கும் நோக்குடன் எட்டிப் பார்த்தபடி உத்தான சயனத்தில் எழுந்தருளியுள்ளார்!
தனது அழகாகிய ஆராவமுதத்தில் ஆழ்ந்தபடியால் இன்றும் ஆராவமுதாழ்வான் என்றே அவர் அழைக்கப்படுகிறார்!” என்று கூறினார்.
இக்கருத்தை வில்லூர் ஸ்ரீநிதி சுவாமி, ஆராவமுதப் பெருமாள் குறித்து எழுதிய ஒரு ஸ்லோகத்தில் கூறியுள்ளார்.
“சேஷே சயாநஸ்தவ ப்ருஷ்டபாகே
த்வமேவ பூயஸ்தநு ரம்யபாவம் |
ஆலோகிதும் ஸாதரம் ஈஷதேவம்
உத்தாநபாவம் தநுஷே முகேந ||”
என்று. இவ்வாறு எம்பெருமானுடைய அழகு பிறரை மட்டுமல்ல, எம்பெருமானையே மயக்கும்படியான ஆராவமுதமாக விளங்குகிறது.
அத்தகைய திகட்டாத அமுதம் போன்ற அழகுடன் விளங்குவதால், திருமால் ‘அம்ருதஹ’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 120-வது திருநாமம்.
“அம்ருதாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு வாழ்வில் ஒவ்வொரு நாளும்
அமுதம் போலத் தித்திக்கும்படி எம்பெருமான் அருள்புரிவான்.
———————–
121. சாச்வதஸ்ஸ்தாணவே நமஹ (Shaashvathassthaanavey namaha)
கச்யபப் பிரஜாபதிக்கு வினதை, கத்ரு என இரண்டு மனைவிகள். ஒரு பந்தயத்தில் கத்ருவிடம் தோற்ற வினதை,
அதனால் அவளுக்கு அடிமையானாள். அந்த வினதையின் மகனான கருடன், தன்னுடைய தாயை மீட்க
என்ன வழி எனக் கத்ருவிடமும் அவளது பிள்ளைகளான நாகப் பாம்புகளிடமும் கேட்டார்.
“நீ பெரிய பலசாலியாக இருக்கிறாயே! நீ தேவலோகத்தில் இருந்து அமுதத்தைக் கொண்டு வந்து எங்களுக்குக் கொடு!
அவ்வாறு நீ தந்தால் உன் தாயை அடிமைத் தளையில் இருந்து விடுவிக்கிறோம்!” என்று அவர்கள் கூறினார்கள்.
உடனே தேவலோகத்தை நோக்கிப் புறப்பட்டார் கருடன். அமுதத்தை எடுக்கச் சென்ற கருடனை எதிர்த்துத் தேவர்கள்
அனைவரும் போரிட்டார்கள். அவர்கள் அனைவரையும் தனி ஒருவனாக எதிர்கொண்ட கருடன் அந்தக் கடும்போரில் வெற்றி பெற்றார்.
இறுதியாக இந்திரன் கருடனைத் தாக்க வந்தான். அவனையும் வீழ்த்திவிட்டு அமுதத்தை எடுத்துக் கொண்டு திரும்ப வந்தார் கருடன்.
வரும் வழியில் கருடனுக்கு ஒரு சிந்தனை. “அமுதம் அமுதம் என எல்லோரும் கொண்டாடுகிறார்களே!
அதைப் பெறுவதற்கு நாமும் இவ்வளவு முயற்சிகள் மேற்கொண்டு யுத்தம் எல்லாம் செய்திருக்கிறோமே!
அதனால் கத்ருவிடம் கொடுப்பதற்கு முன் அந்த அமுதம் எப்படி இருக்கும் என நாம் சுவைத்துப் பார்த்துவிட வேண்டும்!”
என ஆவல் கொண்டார் கருடன்.
அப்போது ஆயர்பாடியை அடைந்தார் கருடன். அங்கே யமுனைக் கரையில் உள்ள கடம்ப மரம் ஒன்றில் அமர்ந்து
அமுதின் சிறு பகுதியை எடுத்துச் சுவைத்தார்.
(அமுதத்தை வியாதி உள்ளவர்கள் உண்டால் இனிக்குமாம். நல்ல ஆரோக்கியமாக உள்ளவர்கள் உண்டால் கசக்குமாம்.)
கருடனுக்கு அமுதம் பாகற்காயை விடக் கசப்பாக இருந்தது.
அப்படியே உமிழ்ந்துவிட்டு நேராக அதைக் கத்ருவிடமும் பாம்புகளிடமும் கொடுத்து விட்டுத் தன் தாயை மீட்டார்.
அதன்பின் தன் தாயிடம், “தாயே! உங்களை மீட்பதற்காக அமுதத்தைக் கொண்டு வந்தேன் அல்லவா?
வரும் வழியில் ஒரு மரத்தில் அமர்ந்து அந்த அமுதைச் சுவைத்துப் பார்த்தேன். அது வெறும் கசப்புச்சாறு தான்.
அதில் எந்தச் சுவையும் இல்லை. இந்த கசப்புச்சாற்றுக்காகவா இவ்வளவு சிரமப்பட்டு, தேவர்களுடன் போரிட்டு,
இத்தனை முயற்சிகள் எடுக்க வேண்டும்? நான் மேற்கொண்ட முயற்சிகளோடு ஒப்பிடும் போது இந்த அமுதின் சுவை ஒன்றுமே இல்லை!”
என்று மனம் நொந்து கூறினார் கருடன்.
அப்போது “வைனதேயா!” என்றொரு குரல். திரும்பிப் பார்த்தார் கருடன்.
கருடனின் தந்தையான கச்யபப் பிரஜாபதி அங்கே நின்று கொண்டிருந்தார். “மகனே! போரிட்டு, முயற்சி செய்து பெற்ற அமுதம்
இனிமையாக இல்லை என்று வருந்துகிறாயா? நான் ஓர் அமுதத்தைக் காட்டுகிறேன். அதைப் பெற நீ போரிடவும் வேண்டாம்,
முயற்சி செய்யவும் வேண்டாம். அதை நாவால் சுவைக்க வேண்டுமென்ற அவசியமில்லை. கண்களால் பருகினாலே போதும்.
திகட்டாத, ஆராத, அள்ள அள்ளக் குறையாத அமுதமாக இருக்கும்!’ என்றார்.
“அதென்ன அமுதம்?” என்று கேட்டார் கருடன். கச்யபர் கருடனைக் கும்பகோணம் ஸ்ரீசார்ங்கபாணிப் பெருமாள்
திருக்கோயிலுக்கு அழைத்து வந்தார். ஆராவமுதனாக விளங்கும் பெருமாளைக் காட்டி,
இவர் தான் நான் சொன்ன அமுதம் என்றார் கச்யபர். ஆராவமுதனின் எழிலால் ஈர்க்கப்பட்ட கருடன்,
கைகூப்பியபடி கர்ப்பக் கிரகத்தின் எதிரில் அமர்ந்து கொண்டு அந்தப் பெருமாளின் அழகாகிய அமுதைப் பருகத் தொடங்கினார்.
சார்ங்கபாணிப் பெருமாளின் கர்பக் கிரகத்தின் முன்னே ஆராவமுதைப் பருகியபடி ‘ஆதர்ச கருடன்’ என்ற திருநாமத்துடன்
கருடன் எழுந்தருளியுள்ளதை இன்றும் நாம் தரிசிக்கலாம்.
இந்தச் சரித்திரத்தை வில்லூர் ஸ்ரீநிதி சுவாமி, சார்ங்கபாணிப் பெருமாள் குறித்து இயற்றிய ஒரு ஸ்லோகத்தில் தெரிவிக்கிறார்.
“ஸ்வர்கே பாதி அம்ருதம் யதர்த்தம் அபவம் யோத்தும் ச யத்னான்வித:
திங் மாம் யத் ரஸனாகதம் விதனுதே கிஞ்சித் ருசிம் சாருஜ: |
நிர்யுத்தம் ச நியத்னம் அத்ர நகரே பீதம் மயா ஸர்வதம்
தத் பாதீதி க்ருதாஞ்ஜலி: யதம்ருதம் பக்ஷீச்வர ஸேவதே ||”
தேவ லோகத்து அமுதத்தைப் பெறக் கடும் முயற்சிகள் தேவை. அவ்வாறு முயன்று அதைப் பெற்றுச் சுவைத்தாலும்
அவ்வளவு இனிதாக இருப்பதில்லை. ஆனால் திருமாலாகிய ஆராவமுதமோ பெறுவதற்கும் எளியவர்.
எவ்வளவு அனுபவித்தாலும் திகட்டாத இனிமையுடனும் விளங்குகிறார்.
‘சாச்வதஹ’ என்றால் எப்போதும் என்று பொருள்.
‘ஸ்தாணுஹு’ என்றால் இனிப்பவர் என்று பொருள்.
எப்போதும் அடியவர்களுக்கு அமுதமாக இனிப்பதால் திருமால் ‘சாச்வதஸ்ஸ்தாணுஹு’ என அழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 121-வது திருநாமம்.
“சாச்வதஸ்ஸ்தாணவே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லிவரும் அன்பர்களின் வாழ்க்கை எப்போதும் இனிக்கும்படித்
திருமால் அருள்புரிவார்.
——————–
122. வராரோஹாய நமஹ (Varaarohaaya namaha)
திருவரங்கத்தில் நம்பிள்ளையின் திருவாய்மொழி காலட்சேபம் மிகவும் பிரசித்தியானது.
தமிழகத்தின் பல்வேறு ஊர்களிலிருந்தும் நம்பிள்ளையின் விளக்கங்களைக் கேட்பதற்காகத் திருவரங்கத்துக்கு
அடியார்கள் வருவது வழக்கம். ஒருசமயம் முதல் பத்து இரண்டாம் திருவாய்மொழியின் பொருளை
நம்பிள்ளை விளக்கிக் கொண்டிருந்தார். அதில் ஐந்தாவது பாசுரம்,
“அற்றது பற்றெனில் உற்றது வீடு உயிர்
செற்றது மன்னுறில் அற்றிறை பற்றே”
என்பது. இதற்கான விளக்கத்தை வெகு சிறப்பாக நம்பிள்ளை அளித்தார்.
“அற்றது பற்றெனில் – உலகியல் விஷயங்களில் உள்ள பற்றுகள் விலகினால்,
உற்றது வீடுயிர் – ஜீவாத்மாவின் உண்மையான சொரூபம் நன்கு பிரகாசிக்கும்.
அனைத்துப் பந்தங்களிலிருந்தும் விடுபட்டு, ஜீவாத்மா தன்னைத் தானே அனுபவித்துக் கொள்ளும்.
செற்று அது – ஆனால் ஆத்மாநுபவத்தில் உள்ள விருப்பத்தை விடுத்து,
மன்னுறில் – மிக உயர்ந்த லட்சியமான இறைவனின் திருவடிகளை அடைந்து தொண்டு செய்ய நினைத்தால்,
அற்று இறை பற்றே – இதர விஷயங்களில் பற்றற்றவனாக இறைவனைப் பற்றிக் கொள்.
ஜீவாத்மா இறைவனுக்கு சரீரம், இறைவன் ஜீவாத்மாவுக்குள்ளும் ஆத்மாவாக உள்ளான் என உணர்ந்து
அவனைத் தஞ்சமாகப் பற்று.” இவ்வாறு நம்பிள்ளை கூறியவாறே, கூட்டத்திலிருந்து ஒரு பண்டிதர் எழுந்தார்.
“எந்தப் பற்றும் இல்லாத நிலைதானே முக்தி? அப்புறம் ஏன் இறைவன் மேல் பற்றுக் கொண்டு அவனைத் தொழ வேண்டும்?
நாம் இந்த உடல் இல்லை, ஆத்மா என உணர்ந்து கொண்டபின்,
நாம் ஏன் இறைவன் என்ற யாரோ ஒருவனுக்கு உடலாக இருக்க வேண்டும்?
ஜீவாத்மா தன்னைத்தானே அனுபவித்துக் கொண்டால் போதாதா?” என்று கேட்டார்.
அவரைப் பார்த்துச் சிரித்தபடி, “சுவாமி! உங்கள் கூற்று நன்றாகத்தான் இருக்கிறது.
ஆசைகளை விடுத்தவாறே ஆத்மா முக்தியடையும். அதில் சந்தேகமில்லை. அதற்குக் ‘கைவல்யம்’ என்று பெயர்.
தனிமையில் ஆத்மா தன்னைத்தானே அனுபவித்துக் கொள்ளும் நிலை அது. ஆனால் அது உயர்ந்த லட்சியமில்லை.
ஏனெனில் அனைத்து ஜீவாத்மாக்களும் இறைவனின் சொத்து. அவனுக்குத் தொண்டு செய்வதற்காகவே ஏற்பட்டவை.
அவ்வாறிருக்க ஒருவன் இறைவனுக்குத் தொண்டு செய்யாமல் தன்னைத் தானே அனுபவித்துக் கொள்வது சரியாகுமா?
ஊதியம் கொடுக்கும் முதலாளிக்காக உழைக்காமல், அவரது அலுவலகத்திலே அமர்ந்து கொண்டு
நமது சொந்த வேலையைச் செய்துகொள்வது போன்ற செயல் அது.
அறிவற்ற பொருட்கள் தொடங்கி அறிவுள்ள ஜீவாத்மாக்கள் வரை அனைத்தும் இறைவனுக்கு சரீரம் என்று வேதம் கூறுகிறது.
எனவே இந்த உடல் எப்படி ஜீவாத்மாவின் நியமனத்துக்கேற்ப நடக்கிறதோ,
அவ்வாறே ஜீவாத்மா தனக்கு உயிராக இருக்கும் பரமாத்மாவின் நியமனப்படி அவனுடைய ஆனந்தத்துக்காகச் செயல்பட வேண்டும்.
அப்படிப் பார்க்கும்போது, ஆத்மா தன்னைத்தானே அனுபவித்துக் கொள்வதை விட இறைவனை அடைந்து தொண்டு செய்வதே
அதன் சொரூபத்துக்கு ஏற்ற செயல்!” என்று கூறினார்.
மேலும், “இந்திர பதவியை விரும்புபவன் இவ்வுலக ராஜ்ஜியத்தில் கண்வைக்க மாட்டான்.
பிரம்மாவின் பதவியைப் பெற விரும்புபவன் இந்திர பதவியைக்கூட விரும்ப மாட்டான்.
ஆத்மானுபவத்தை விரும்புபவன் பிரம்மாவின் பதவியைக் கூட விரும்பமாட்டான்.
அதுபோல அனைத்து கல்யாண குணங்களும் நிரம்பிய இறைவனை அடைய நினைப்பவன் ஆத்மானுபவத்தையும் நாடாமல்
இறைவனின் திருவடிகளிலேயே நோக்குடையவனாக இருக்க வேண்டும் என்பதே
இப்பாசுரம் வலியுறுத்தும் கருத்து!” என விளக்கினார் நம்பிள்ளை.
இவ்வாறு இந்திர பதவி, பிரம்மாவின் பதவி, ஆத்மானுபவம், இவை அனைத்தையும் விட உயர்ந்த லட்சியமாகத்
புருஷார்த்தமாகத் திருமால் திகழ்வதால் ‘வராரோஹ:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
‘வர’ என்றால் உயர்ந்த என்று பொருள். ‘ஆரோஹ’ என்றால் புருஷார்த்தம்.
‘வராரோஹ:’ என்பது ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 122-வது திருநாமம்.
“வராரோஹாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு மிகச் சிறந்த பதவி உயர்வுகள்
விரைவில் கிட்டும்படித் திருமால் அருள்புரிவார்.
——————
123. மஹாதபஸே நமஹ (Mahaatapasey namaha)
கைலாயத்திலிருந்த மால்யவான், புஷ்பதந்தன் என்ற இரண்டு சிவ கணங்கள், சிவன் தந்த சாபத்தால்
திருவானைக்காவில் சிலந்தியாகவும் யானையாகவும் பிறந்தார்கள் என்றும், சிலந்தியாகப் பிறந்த மால்யவான்
தனது மறுபிறவியில் கோச்செங்கட் சோழ நாயன்மாராகப் பிறந்தான் என்றும்,
கோச்செங்கட் சோழன் எழுபது சிவன் கோயில்கள் கட்டியபின் எழுபத்தொன்றாவதாக நாச்சியார்கோயிலில்
ஸ்ரீநிவாசப் பெருமாளுக்கு மணிமாடக் கோணில் கட்டி அவரைத் தொழுது அவரது அருளால் முக்தியடைந்தான் என்றும்
ஐம்பத்தொன்பதாவது திருநாமமான “லோஹிதாக்ஷாய நமஹ” என்பதன் விளக்கத்தில் கூறியுள்ளோம்.
யானையாகப் பிறந்தானே புஷ்பதந்தன், அவன் கதி என்னவாயிற்று?
யானை வடிவத்தோடே புஷ்பதந்தன் கைலாயத்தை அடைந்தான்.
மால்யவான் ஸ்ரீநிவாசப் பெருமாளைத் தொழுது முக்தியடைந்ததைப் போலத் தானும் முக்தியடைய விரும்புவதாக
அவன் பார்வதி தேவியிடம் கூறினான்.
“அப்படியா? மிக்க மகிழ்ச்சி! நீயும் நாச்சியார்கோவில் ஸ்ரீநிவாசனை வழிபட்டு முக்தியடைவாயாக!” என ஆசீர்வதித்தாள் பார்வதி.
“அங்கே தான் ஒரு சிறிய பிரச்னை!” என்றான் புஷ்பதந்தன். “என்ன?” என்று கேட்டாள் பார்வதி.
“திருவானைக்காவில் சிலந்தியாய் இருந்த மால்யவான் பின்னிய வலைகளை யானையாக இருந்த நான் கலைத்துவிட்டேன் அல்லவா?
அதனால் இப்போது கோச்செங்கட் சோழனாகப் பிறந்த அவன், யானையின் மேலுள்ள அந்தக் கோபத்தின் எதிரொலியாகத்
தான் கட்டிய அனைத்துக் கோயில்களையும் யானை உள்ளே நுழைய முடியாதபடி மணி மாடக் கோவில்களாகக் கட்டிவிட்டான்.
(முதலில் சமதரையாகவும், அதைத் தொடர்ந்து படிக்கட்டுகளும், மீண்டும் சமதரையாகவும்,
பின் படிக்கட்டுகளுமெனக் கட்டப்படும் கட்டிட அமைப்புக்கு மணிமாடம் என்று பெயர்.
அத்தகைய அமைப்பை உடைய கட்டிடங்களுக்குள் செல்ல யானைகள் அஞ்சும் என்பார்கள்.)
அவன் கட்டிய ஸ்ரீநிவாசனின் திருக்கோவிலுக்குள் யானை வடிவில் இருக்கும் நான் எவ்வாறு சென்று
பெருமாளை வழிபடுவேன்?” என்று கேட்டான்.
பரமசிவனிடம் இவ்விஷயத்தைப் பார்வதி கூறினாள். “இதற்கான வழியை நாம் ஸ்ரீநிவாசனிடமே கேட்போம்!” என்றார் பரமசிவன்.
நாச்சியார்கோவில் ஸ்ரீநிவாசப் பெருமாளுக்கும் வஞ்ஜுளவல்லித் தாயாருக்கும் வைகுண்ட ஏகாதசிக்கு மறுநாள்
தெப்ப உற்சவம் நடைபெறுகையில், அருகிலுள்ள சிவன்கோயிலில் இருந்து சித்தநாதேஸ்வரரும்,
சௌந்தர்ய நாயகி அம்மனும் ரிஷப வாகனத்தில் அங்கே வந்து புஷ்பதந்தனுக்கு அருள்புரியுமாறு பெருமாளிடம் கோரினார்கள்.
(இன்றும் நாச்சியார் கோவில் பெருமாள் கோயிலில் வருடா வருடம் நடைபெறும் தெப்போற்சவத்தின் போது,
சித்தநாதேஸ்வரரும் சௌந்தர்யநாயகியும் ரிஷப வாகனத்தில் குளக்கரைக்கு வருவது வழக்கம்.)
அவர்களிடம் வஞ்ஜுளவல்லித் தாயார், “புஷ்பதந்தனுக்கு என் கணவர் அருள்புரிவதற்கு நான் வேறு வழி வைத்திருக்கிறேன்.
வரும் பங்குனி மாதம் பிரம்மோற்சவத்தின் ஆறாம் திருநாள் அன்று வந்து பாருங்கள்! உங்களுக்கே புரியும்!” என்றாள்.
மகிழ்ச்சியுடன் சௌந்தர்ய நாயகியும் சித்தநாதேஸ்வரரும் தங்கள் கோயிலுக்குத் திரும்பினார்கள்.
பங்குனி மாத பிரம்மோற்சவம் வந்தது. புஷ்பதந்தனுக்கு ஸ்ரீநிவாசனும் வஞ்ஜுளவல்லியும் எவ்வாறு அருள்புரியப் போகிறார்கள்
என்பதைக் காணும் ஆவலுடன் பார்வதியும் பரமசிவனும் நாச்சியார் கோவில் ஸ்ரீநிவாசப் பெருமாள் கோயிலுக்கு
அந்த உற்சவத்தின் ஆறாம் திருநாள் அன்று வந்தார்கள். வஞ்ஜுளவல்லித் தாயாரும் ஸ்ரீநிவாசப் பெருமாளும் அன்று
யானை வாகனத்தில் காட்சியளித்தார்கள்.
அதில் வியப்பு என்னவென்றால், யானையை ஓட்டும் அங்குசத்தைத் தாயார் தன் கையில் ஏந்தி ஓட்டுநராக அமர்ந்திருக்கப்
பெருமாள் தாயாருக்குப் பின்னால் பின்னிருக்கைப் பயணியாக அமர்ந்திருந்தார்.
(இதை நாச்சியார்கோவில் பங்குனி பிரம்மோற்சவத்தில் இன்றும் தரிசிக்கலாம்.)
வஞ்ஜுளவல்லி பார்வதியைப் பார்த்து, “புஷ்பதந்தனுக்கு அருள்புரிந்து விட்டேன் பார்த்தாயா?” என்று கேட்டாள்.
“புரியவில்லையே! எங்கே புஷ்பதந்தன்?” என்று கேட்டாள் பார்வதி. “கீழே வாகனத்தைப் பார்!” என்றாள் வஞ்ஜுளவல்லி.
புஷ்பதந்தனே யானை வாகனமாக இருந்து, பெருமாள்-தாயாரைத் தாங்கிக் கொண்டிருப்பதை உணர்ந்தாள் பார்வதி.
“இக்கோயிலுக்குள் யானை நுழையத் தயங்குவதால், புஷ்பதந்தனைக் கோயிலின் வெளிப்புறத்திலேயே வாகனமாக அமர்த்தி,
பெருமாளும் தாயாரும் அவனைத்தேடி வந்து அவன் மீது அமர்ந்து அவனுக்கு அருள்புரிந்து விட்டார்கள் பார்த்தாயா?” என்றார் பரமசிவன்.
‘தப:’ என்றால் சிந்தனை என்று பொருள்.
அடியார்களுக்கு எவ்வாறு அருள்புரியலாம் என்பதையே எப்போதும் சிந்தித்து, ஒவ்வொரு அடியவருக்கும்
அருள் புரிவதற்கு ஏற்ற வழியைச் சரியாகத் தேர்ந்தெடுத்து, அவ்வழியில் அவர்களுக்கு அருள்புரிந்து,
அவர்களது பிறவிப் பிணியைப் போக்குவதால் ‘மஹாதபஹ’ என்று
விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 123-வது திருநாமத்தால் திருமால் போற்றப்படுகிறார்.
“மஹாதபாய நமஹ” என்று சொல்லித் திருமாலைத் தினமும் போற்றும் அன்பர்களுக்கு நன்கு சிந்திக்கும்
ஆற்றலைத் திருமால் அருளுவார்.
——————
124. ஸர்வகாய நமஹ (Sarvagaaya namaha)
அழ்வார்களுள் தலைவராகக் கொண்டாடப் படுபவர் நம்மாழ்வார். நம்மாழ்வாரை உயிராகவும், மற்ற ஆழ்வார்களை
அவரது உடல் உறுப்புகளாகவும் சொல்வது வழக்கம். அதைக் கீழ்க்கண்ட அட்டவணையில் காண்போம்.
நம்மாழ்வாரின் உறுப்பு ஆழ்வார்
தலை பூதத்தாழ்வார்
இரு கண்கள் பொய்கையாழ்வார், பேயாழ்வார்
முகம் பெரியாழ்வார்
கழுத்து திருமழிசையாழ்வார்
இரு கைகள் குலசேகராழ்வார்,
திருப்பாணாழ்வார்
மார்பு தொண்டரடிப்பொடியாழ்வார்
வயிறு திருமங்கையாழ்வார்
திருவடிகள் மதுரகவியாழ்வார்
இத்தகைய பெருமை பெற்ற நம்மாழ்வார் நான்கு நூல்கள் தமிழில் இயற்றினார்.
அவை திருவிருத்தம், திருவாசிரியம், பெரிய திருவந்தாதி, திருவாய்மொழி. இவை ரிக், யஜுர், ஸாமம், அதர்வணம் ஆகிய
நான்கு வேதங்களுக்குச் சமமானவையாகப் போற்றப்படுகின்றன.
அவற்றுள் பெரிய திருவந்தாதியில் நம்மாழ்வாருக்கும் திருமாலுக்கும் அற்புதமான விவாதம் ஒன்று நடந்தது.
ஆழ்வார் : எம்பெருமானே!
நீ பெரியவனா? அடியேன் பெரியவனா?
திருமால் : இதென்ன கேள்வி? நான்தான் பெரியவன் என்று உமக்குத் தெரியாதா?
ஆழ்வார் : இல்லை! நீ பதில் சொல்! நம்மில் யார் பெரியவர்?
திருமால் : அதான் சொன்னேனே! நான் தான் பெரியவன்!
ஆழ்வார் : எதை வைத்து அவ்வாறு கூறுகிறாய்?
திருமால் : இவ்வுலகம் அனைத்தையும் நான் தானே ஆதாரமாக உள்ளே அமர்ந்துகொண்டு தாங்குகிறேன்! நான் தான் பெரியவன்!
ஆழ்வார் : அனைத்தையும் நீதான் தாங்குகிறாய் என்பதற்கு என்ன ஆதாரம்?
திருமால் : சாந்தோக்ய உபநிஷத் “ஸ ஸேது: வித்ருதி: ஏஷாம் லோகானாம் அஸம்பேதாய” என்று சொல்கிறதே.
பிருகதாரண்யக உபநிஷத் “ஏதஸ்ய வா அக்ஷரஸ்ய ப்ரசாஸனே கார்கீ ஸூர்யாசந்த்ரமஸௌ வித்ருதௌ திஷ்டத:” என்கிறதே.
இந்த வேத வாக்கியங்கள் பூமி, வானம், சூரியன், சந்திரன், நட்சத்திரங்கள், தேவலோகம் என அனைத்தையும்
அதிலுள்ள உயிர்களையும் நானே தாங்குகிறேன் எனத் தெளிவாகக் காட்டுகின்றனவே! அதனால் தான் சொல்கிறேன் நான் தான் பெரியவன்!
ஆழ்வார் : இப்போது நான் சொல்வதைக் கவனமாகக் கேள். அனைத்துலகையும் உள்ளிருந்து தாங்குவதால் நீ பெரியவன் என்கிறாய்.
ஆனால் உன்னையே என் உள்ளத்தில் நான் தாங்கிக் கொண்டிருக்கிறேனே! இப்போது சொல் நீ பெரியவனா? அடியேன் பெரியவனா?
திருமால் : ஆழ்வீர்! நீர் தான் பெரியவர்!
ஆழ்வார் : இல்லை! அடியேன் உன்னை இதயத்தில் தாங்கிக் கொண்டிருக்கிறேன் என்றால் அதுவும் உன்னுடைய அருளால் தானே?
உன்னைத் தாங்கக் கூடிய சக்தியையும் நீ தானே அடியேனுக்கு அருளி யிருக்கிறாய்?
உன்னைத் தாங்குவதாகச் சொல்லிக் கொண்டிருக்கும் அடியேனையும் நீ தானே தாங்கிக் கொண்டிருக்கிறாய்.
அதனால் நீ தான் பெரியவன்.
இவ்வுரையாடலை வெண்பா வடிவில் ஆழ்வார் பெரிய திருவந்தாதியில் பாடுகிறார்:
“புவியும் இருவிசும்பும் நின்னகத்த நீ என்
செவிவழி உள்புகுந்து என்னுள்ளாய் அவிவின்றி
யான் பெரியன் நீ பெரியை என்பதனை ஆர் அறிவார்
ஊன்பருகு நேமியாய் உள்ளு.”
இவ்வாறு நிலம், நீர், காற்று, நெருப்பு, வானம், உயிர்கள் என அனைத்தினுள்ளும் நுழைந்து அவற்றுக்கு ஆதாரமாக இருந்து
அனைத்தையும் தாங்கி வரும் திருமால் ‘ஸர்வக:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
‘ஸர்வக:’ என்றால் அனைத்துக்கும் ஆதாரமாக இருப்பவர் என்று பொருள்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 124-வது திருநாமம்.
“ஸர்வகாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு வாழ்வில் எந்தச் சுமையும் ஏற்படாதபடித் திருமால் காத்தருள்வார்.
———————
125.ஸர்வவிதே நமஹ(sarvavidhe namaha)
குருக்ஷேத்ரப் போர் நிறைவடைந்தபின்னர், போரில் வீர மரணம் அடைந்தவர்களுக்கான ஈமச் சடங்குகளைத் தரும புத்திரரைக்
கொண்டு செய்வித்து, அதன் பின் தருமபுத்திரருக்குப் பட்டாபிஷேகமும் செய்வித்துவிட்டுத், தன் தலைநகரான துவாரகையை
நோக்கிக் கண்ணன் தன் தேரில் பயணித்துக் கொண்டிருந்தார். வழியில் உதங்கர் என்ற முனிவர் கண்ணனைச் சந்தித்தார்.
“கண்ணா! நலமாக இருக்கிறாயா? உன் பங்காளிகளான பாண்டவர்களும் கௌரவர்களும் நலமா?” என்று கேட்டார்.
“உங்களுக்கு விஷயமே தெரியாதா?” என்று சிரித்த கண்ணன், “குருக்ஷேத்ரத்தில் பெரும் போர் நடந்தது.
அந்தப் போரில் பாண்டவர் கௌரவர் இருவர் அணிகளிலும் பெருத்த சேதம் ஏற்பட்டுவிட்டது.
இப்போது பாண்டவர்களின் அணியில், பஞ்ச பாண்டவர்களும், அர்ஜுனனின் மருமகளான உத்தரையின் கருவில் வளரும்
குழந்தையும் மட்டுமே மிஞ்சியுள்ளார்கள். கௌரவர்களின் அணியில் கிருபாசாரியாரும் அச்வத்தாமாவுமே மிஞ்சியுள்ளார்கள்!” என்றான்.
“கிருஷ்ணா! நீ தவறு செய்து விட்டாய்! நீ இந்த யுத்தத்தைத் தடுத்திருக்க வேண்டும். பாண்டவர்கள் உனக்கு அத்தை மகன்கள்.
துரியோதனனோ உனக்குச் சம்பந்தி. உனது உறவினர்கள் போரிட்டுக் கொள்வதை நீ வேடிக்கைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தது மாபெரும் தவறு.
உனக்கு என்ன சாபம் கொடுத்தாலும் தகும்!” என்றார் உதங்கர்.
“எனக்குச் சாபம் கொடுத்து உங்கள் தவ வலிமையை நீங்களே குறைத்துக் கொள்ளாதீர்கள்.
நான் வேண்டுமானால் உங்களுக்கு வரம் தருகிறேன்!” என்று கூறிய கண்ணன் தனது விஸ்வரூபத்தை அவருக்குக் காட்டினான்.
விஸ்வரூபத்தைத் தரிசித்துப் பரவசம் அடைந்த உதங்கர், “கண்ணா! எனக்குத் தாகம் ஏற்படும் போதெல்லாம் உடனே
தண்ணீர் கிடைக்கும் என வரம் கொடு!” என்று பிரார்த்தித்தார்.
“அப்படியே ஆகட்டும்!” என்று சொல்லிவிட்டுக் கண்ணன் புறப்பட்டான்.
“மகாபாரதப் போரை நீ ஏன் தடுக்கவில்லை? அதற்குப் பதில் கூறு!” என்று கேட்டார் உதங்கர்.
“அது போகப் போக உங்களுக்கே புரியும்!” என்று சொல்லி விட்டுக் கண்ணன் துவாரகைக்குச் சென்றான்.
அங்கிருந்து புறப்பட்ட உதங்கர், பாலைவன மார்க்கமாகப் பயணித்தார். தாகம் ஏற்பட்டது.
“கிருஷ்ணா! தாகமாக இருக்கிறது! தண்ணீர் கொடு!” என உரக்கப் பிரார்த்தித்தார்.
அப்போது ஐந்து நாய்களுடன் அங்கே வந்த ஒரு வேடன் ஒரு பாத்திரத்தில் தண்ணீர் கொண்டு வந்து அவருக்கு அளித்தான்.
“என்னருகே வராதே! நகர்ந்து செல்!” என்றார் உதங்கர். “நீங்கள் தானே தண்ணீர் வேண்டுமென்று கேட்டீர்கள்.
அதனால் தான் கொண்டு வந்தேன்!” என்றான் வேடன்.
“நான் உன்னிடம் கேட்கவில்லை. கண்ணனிடம் தான் கேட்டேன்!” என்றார் உதங்கர்.
அந்த வேடன் எவ்வளவோ மன்றாடியும், அவன் தந்த தண்ணீரை வாங்க மறுத்துவிட்டார் உதங்கர்.
அவனும் திரும்பிச் சென்றான். “ஏ கிருஷ்ணா! நீ ஒரு பொய்யன் என்பதை நிரூபித்துவிட்டாய்!
எனக்கு நீ அளித்த வரம் என்னவாயிற்று?” என அலறினார் உதங்கர். அப்போது அவர்முன் கண்ணன் தோன்றினான்.
“இந்திரன் அமுதத்தை எடுத்துக் கொண்டு உங்களிடம் வந்தானே. நீங்கள் தானே வேண்டாம் என்று அவனை விரட்டினீர்கள்?” என்று
கேட்டான் கண்ணன். வேடன் வடிவில் வந்தவன் இந்திரன் என அப்போது உணர்ந்தார் உதங்கர்.
“கிருஷ்ணா! இந்திரனே அமுதத்தோடு என்னிடம் வந்தாலும், உன் அருள் இல்லாவிட்டால் எனக்கு அது கிட்டாது எனப் புரிந்து கொண்டேன்.
ஏனெனில் உன் சித்தப்படி தானே அனைத்தும் நடக்கும். கிருஷ்ணா! மகாபாரதப் போரை நீ ஏன் நிறுத்தவில்லை என்பதும்
இப்போது எனக்குப் புரிந்து விட்டது. பூமி பாரத்தைப் போக்க வேண்டுமென முடிவெடுத்து நீ அவதாரம் செய்தாய்.
அந்தப் பணிக்குப் பாண்டவர்களை உனது கருவியாக நீ பயன்படுத்திக் கொண்டாய்.
மகாபாரதப் போரை முன்னின்று நடத்திப் பூமியின் பாரத்தைக் குறைத்து விட்டாய்.
உனது செயலைத் தவறு என்று கூறிய எனக்குச் சரியான பாடமும் புகட்டி விட்டாய்!
நீ நினைத்ததை முடிப்பவன் என இப்போது புரிந்து கொண்டேன்,” என்று கூறினார் உதங்கர்.
உதங்கர் கூறியவாறு தான் நினைத்ததை நினைத்தபடி முடிப்பவராகத் திருமால் திகழ்வதால் ‘ஸர்வவித்’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
‘வித்’ என்றால் சாதிப்பவர் என்று பொருள்.
‘ஸர்வவித்’ என்றால் அனைத்தையும் சாதிப்பவர் என்று பொருள்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 125-வது திருநாமம்.
“ஸர்வவிதே நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் நினைக்கும் நல்ல காரியங்கள் அனைத்தும்
இனிதே நிறைவடையும்படித் திருமால் அருள்புரிவார்.
126. பானவே நமஹ (Bhaanavey namaha)
திருவல்லிக்கேணி பார்த்தசாரதிப் பெருமாள் ஏன் வெள்ளை மீசையோடு காட்சி தருகிறார்?
சோணிதபுரத்தை ஆண்ட பாணாசுரனின் மகள் உஷா. பாணாசுரனின் அரண்மனைக்கு விருந்தாளிகளாகப்
பரமசிவனும் பார்வதியும் வந்தார்கள். அப்போது பார்வதி உஷாவிடம், “நாளை விடியற்காலை உன் கனவில் ஓர்
ஆணழகன் தோன்றுவான். நீ அவனையே மணம்புரிந்து கொண்டால் உன் வாழ்க்கை நன்றாக அமையும்!” என ஆசீர்வதித்தாள்.
அவ்வாறே உஷாவின் கனவில் ஆணழகன் ஒருவன் தோன்றினான். காலை எழுந்தவுடன் தன் தோழி சித்ரலேகாவிடம்
நடந்தவற்றைக் கூறிய உஷா, “கனவில் வந்த ஆணழகனை எவ்வாறு கண்டுபிடித்து மணம்புரிவது?” என்று கேட்டாள்.
சித்ரலேகா ஓவியக் கலையில் வல்லவள். “உலக மகா அழகர்களின் படங்களை நான் வரிசையாக வரைகிறேன்.
அவர்களுள் உன் கனவில் வந்தவன் யார் என நீ சொல்!” என்று கூறிய சித்ரலேகா, ஒவ்வொரு அழகனாக வரையத் தொடங்கினாள்.
முதலில் மன்மத மன்மதனான கண்ணனின் உருவத்தை வரைந்தாள். “இவர் என் கனவில் வந்தவரை விட மிக மிக அழகாக இருக்கிறார்.
பேசாமல் இவரையே மணந்து கொள்வேன். ஆனால் கனவில் வந்தவரைத் தான் மணக்க வேண்டுமெனப் பார்வதி சொல்லி இருக்கிறாளே.
எனவே அடுத்த அழகனின் உருவத்தை வரை! பார்க்கலாம்!” என்றாள்.
அடுத்தபடியாக, கண்ணனின் மகன் பிரத்யும்னனின் உருவத்தை வரைந்தாள்.
“என் கனவில் வந்தவர் இவரை விடக் கொஞ்சம் அழகு குறைவு!” என்றாள் உஷா.
பிரத்யும்னனின் மகன் அனிருத்தனின் உருவத்தை வரைந்தாள். “இவரே தான் என் கனவில் வந்தவர்!” என்றாள் உஷா.
துவாரகையில் துயின்றுகொண்டிருந்த அனிருத்தனைக் கட்டிலோடு சோணிதபுரத்துக்குக் கொண்டு வந்தாள் சித்ரலேகா.
உஷாவின் அந்தப்புரத்தில் அனிருத்தன், பாணாசுரனுக்குத் தெரியாமலேயே வசித்து வந்தான்.
ஒருநாள் அனிருத்தனை உஷாவின் அந்தப்புரத்தில் பார்த்த பாணாசுரன் அவனைச் சிறைப்பிடித்தான்.
இச்செய்தியைக் கேள்வியுற்ற கண்ணன், பெரிய யாதவ சேனையைத் திரட்டி வந்து பாணாசுரனைப் போரில் வீழ்த்தி,
உஷாவையும் அனிருத்தனையும் துவாரகைக்கு அழைத்து
வந்து அவர்களுக்குத் திருமணத்தை நடத்தி வைத்தான்.
அந்தத் திருமணத்துக்கு வந்திருந்த சித்ரலேகா, ருக்மிணியைப் பார்த்து, “பார்வதியால் நீங்கள் பிழைத்தீர்கள்!” என்றாள்.
“என்ன சொல்கிறாய்?” என்று கேட்டாள் ருக்மிணி. “உஷாவுக்கு ஆணழகர்களின் படங்களை எல்லாம் வரைந்து காட்டினேன்.
அப்போது முதலில் உங்கள் கணவரான கண்ணனின் படத்தை வரைந்த போது, அவர் மிகவும் அழகாகவும் இளமையாகவும் இருப்பதாகவும்,
அவரையே தான் மணக்க விரும்புவதாகவும் உஷா கூறினாள். ஏற்கெனவே உங்கள் கணவருக்குப் பதினாறாயிரத்து எட்டு மனைவிகள்.
பதினாறாயிரத்து ஒன்பதாவது மனைவியாக இவள் வந்திருப்பாள். ஆனால் கனவில் வந்தவரையே மணக்க வேண்டுமெனப்
பார்வதி சொன்னதால் தாத்தாவான கண்ணனை விட்டுப் பேரனான அனிருத்தனை மணக்க உஷா முடிவெடுத்தாள்!” என்றாள் சித்ரலேகா.
“இதென்ன? நம் கணவர் பேரன் பேத்திகளை எல்லாம் பெற்ற பின்பும் இன்னும் மாறாத அழகோடும் இளமையோடும் இருக்கிறாரே!
இவரது பேரனை மணக்க வேண்டிய பெண்கள் கூட இவரது அழகில் மயங்குகிறார்களே!” எனச் சிந்தித்த ருக்மிணி,
கண்ணனுக்கு வயதாகி விட்டது என்பதை உலகுக்குக் காட்டவேண்டுமெனத் திட்டமிட்டாள்.
அதனால் கண்ணனின் திருமுகத்தில் வெண்ணெயால் மீசையை வரைந்து விட்டாள்.
அதுதான் திருவல்லிக்கேணி பார்த்தசாரதிப் பெருமாள் முகத்தில் இருக்கும் வெள்ளை மீசை.
திருவல்லிக்கேணியில், பார்த்தசாரதிக்கு அருகே அவரது மகன் பிரத்யும்னன், பேரன் அனிருத்தன் ஆகியோர் இருந்தாலும்,
பார்த்தசாரதிதான் அவர்களை விட இளமையாகத் தெரிகிறார்.
இவர் மற்றவர்களை விட மூத்தவர் என்பதைக் காட்டவே அந்த வெள்ளை மீசை ஏற்பட்டது.
இவ்வாறு எப்போதும் மாறாத அழகோடும் பொலிவோடும் இளமையோடும் இருக்கும் திருமால் ‘பானு:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 126-வது திருநாமம்.
“பானவே நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களின் உடலும் மனமும் எப்போதும்
இளமையாக இருக்கும்படித் திருமால் அருள்புரிவார்.
——————
127. விஷ்வக்ஸேநாய நமஹ (Vishwaksenaaya namaha)
புண்ட்ரம் என்ற தேசத்தைப் பௌண்ட்ரகன் என்ற மன்னன் ஆண்டு வந்தான். அவன் முகஸ்துதியை விரும்புபவன்.
அதை அறிந்த அவனது மந்திரிகள் தினமும் அவனைக் குறித்து முகஸ்துதி பாடுவார்கள்.
“நீ தான் கடவுள், நீ தான் திருமால், நீ தான் வாசுதேவன்!” என்றெல்லாம் அவர்கள் முகஸ்துதி பாட,
அதை உண்மையென நம்பிய பௌண்ட்ரகன், ‘பௌண்ட்ரக வாசுதேவன்’ எனத் தன் பெயரை மாற்றிக் கொண்டான்.
“நான் தான் கடவுள், நானே உண்மையான கிருஷ்ணன்!” என அறிவித்துக் கொண்ட அவன்,
துவாரகையை ஆட்சி செய்து வந்த உண்மையான கண்ணனுக்குச் சவால் விட்டு ஓலையும் அனுப்பினான்.
அவனை எதிர்த்துப் போர்புரிய வந்தான் கண்ணன். அப்போது காசிராஜனும் பௌண்ட்ரக வாசுதேவனுக்குத் துணையாகப் போர் புரிய வந்தான்.
இருவரையும் போரில் வதம் செய்தான் கண்ணன். தனது தந்தை கண்ணனால் கொல்லப்பட்ட செய்தியைக் கேள்வியுற்ற
காசிராஜனின் மகனான சுதக்ஷிணன், கண்ணனைப் பழி வாங்கத் திட்டமிட்டான். தாந்திரிக முறையில் பெரும் வேள்வி செய்தான்.
அந்த வேள்வித் தீயில் இருந்து ஒரு பெரிய பிசாசை உண்டாக்கி, துவாரகை நகரத்தையே எரித்துச் சாம்பலாக்கும்படி அதற்குக் கட்டளையிட்டான்.
தீயை உமிழ்ந்தபடி துவாரகையை நோக்கி அந்தப் பிசாசு புறப்பட்டுச் சென்றது. திடீரென வெப்பம் அதிகரிப்பதைப் போல
உணர்ந்த துவாரகை மக்கள் அஞ்சினார்கள். பெரும் தீப்பிழம்பு நகரத்தை நோக்கி வெகு தூரத்திலிருந்து வருவதைக் கண்டு திடுக்கிட்டார்கள்.
கண்ணனிடம் இச்செய்தியைத் தெரிவிப்பதற்காக அவனது அரண் மனையை நோக்கி எல்லோரும் ஓடினார்கள்.
அப்போது கண்ணன் ருக்மிணியோடு சதுரங்கம் விளையாடிக் கொண்டிருந்தான். குடிமக்கள் அனைவரும் கண்ணனிடம் ஓடி வந்து,
“பெரும் தீப்பிழம்பு ஒன்று நெருப்பைக் கக்கிக் கொண்டு நம் நகரை நோக்கி ஓடி வருகிறது.
தாங்கள் தான் காத்தருள வேண்டும்!” எனப் பிரார்த்தித்தார்கள்.
கண்ணன் ஒரு மெல்லிய புன்னகையோடு தனது வலக் கரத்திலுள்ள சக்கராயுதத்தைப் பார்த்தான்.
கண்ணனது கட்டளையைப் புரிந்து கொண்டு, அவனது கையிலிருந்து உடனே சக்கரத்தாழ்வார் புறப்பட்டார்.
சுதக்ஷிணன் அனுப்பிய பிசாசைச் சென்று தாக்கினார்.
(பிசாசுகளின் இயல்பு யாதெனில், அவைகளை விட பலம் குறைந்த எதிரிகளின் மேல் அவற்றை ஏவினால் அவ்வெதிரிகளை அழித்துவிடும்.
ஆனால் அவைகளை விட வலிமையான எதிரியின் மேல் ஏவினால், எதிரியை அழிக்காமல் ஏவியவரையே வந்து தாக்கிவிடும்.)
சக்கரத்தாழ்வாரின் பொலிவையும் ஒளியையும் கண்டு அஞ்சிய அந்தப் பிசாசு, காசிக்குத் திரும்பி வந்து தன்னை ஏவிய
சுதக்ஷிணனையே தாக்கி அழித்து விட்டது. ஆனாலும் சக்கரத்தாழ்வார் அத்தோடு விடவில்லை.
தானும் அந்தப் பிசாசைப் பின்தொடர்ந்து சென்று காசி நகரத்தையே ஒட்டுமொத்தமாக எரித்தார்.
அவ்வாறு சக்கரத்தாழ்வார் காசி நகரை எரித்தமைக்கு வேதாந்த தேசிகன் யாதவாப்யுதயத்தில் அழகான ஒரு காரணம் கூறுகிறார்.
அது யாதெனில், காசி சிவபெருமானின் க்ஷேத்திரமல்லவா? சிவபெருமான் சாம்பலைத் தானே விரும்பித்
தன் உடலில் திருநீறாகப் பூசிக் கொள்கிறார்?
“மந்திரமாவது நீறு” என நோய்தீர்க்கும் மருந்தாகவும் அந்தப் புனிதத் திருநீறு போற்றப்படுகிறதே!
காசியில் வசிக்கும் சிவனும் அவரது பக்தர்களும் திருநீறு பூசிக்கொள்ள வசதியாக இருக்கட்டுமே என்று
அவ்வூரையே சாம்பலாக்கி அவர்களுக்குச் சக்கரத்தாழ்வார் பரிசளித்து விட்டாராம்!
இந்தச் சரித்திரத்தில், சக்கரத்தாழ்வார் தாமே ஒரு சேனையைப் போலச் செயல்பட்டு, துவாரகைக்கு வந்த ஆபத்திலிருந்து
ஊரையும் மக்களையும் காத்தார். இவ்வாறு தன் அடியவர்களை அனைத்துத் திசைகளிலிருந்தும் ஏற்படும்
ஆபத்துகளிலிருந்தெல்லாம் காக்கும் விதமாகத் தன் கையில் ஆயுதப்படையோடு விளங்குவதால்
திருமால் ‘விஷ்வக்ஸேந:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
‘விஷ்வக்’ என்றால் அனைத்துத் திசைகள் என்று பொருள்.
‘ஸேந:’ என்றால் சேனையை உடையவன் என்று பொருள்.
அனைத்துத் திசைகளிலும் சேனையை உடையவராகத் திருமாலை ‘விஷ்வக்ஸேந:’ என்ற 127-வது திருநாமம் நமக்குக் காட்டுகிறது.
“விஷ்வக்ஸேநாய நம:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் மேற்கொள்ளும் அனைத்துப் பயணங்களிலும்
திருமால் வழித்துணையாக வந்து எப்போதும் காத்தருள்வார்.
———————–
128. ஜனார்தநாய நமஹ (Janaardhanaaya namaha)
விக்கிரமப் பாண்டியன் மதுரையை ஆட்சி செய்து வந்த காலம். விக்கிரமப் பாண்டியன் வேதநெறியில் மாறாப் பற்றுக்
கொண்டவனாக விளங்கியதால், பாண்டிய நாட்டில் வேதம் செழிக்கப் பல நடவடிக்கைகள் எடுத்தான்.
மதுரை மீனாட்சி சுந்தரேஸ்வரர் கோயிலிலும், கள்ளழகர் கோயிலிலும், கூடலழகர் கோயிலிலும்
வழிபாடுகள் சரியான முறையில் நடப்பதற்கான ஏற்பாடுகளைச் செய்தான்.
அமுதைப் பொழியும் நிலவைப் பார்த்து மக்கள் ஆனந்தப்படுவது போல, விக்கிரமப் பாண்டியனின் தேஜஸ்ஸைப் பார்த்துக்
குடிமக்கள் மகிழ்ந்தார்கள். ஆனால் திருடர்களுக்கு நிலவைக் கண்டால் பிடிக்காது; அதற்கு நிலவும் பொறுப்பல்ல.
அவ்வாறே பாண்டி நாட்டில் வாழ்ந்த சில போலித் துறவிகளுக்கு விக்கிரமப் பாண்டியனைப் பிடிக்கவில்லை.
அவர்கள் விக்கிரமப் பாண்டியனைப் பழிவாங்க என்ன வழி எனச் சிந்தித்தார்கள்.
காஞ்சியை ஆண்டு வந்த பல்லவ மன்னனுக்கும் விக்கிரமப் பாண்டியனுக்கும் தீராத பகையுண்டு.
போரில் பாண்டியனை வெல்ல முடியாத பல்லவன், தந்திரம் செய்து அவனை வெல்ல நினைத்தான்.
அதனால் விக்கிரமன் மேல் அதிருப்தியில் இருக்கும் அந்தப் போலித் துறவிகளைக் காஞ்சிக்கு வரவழைத்தான்.
பாண்டியனோடு சேர்த்துப் பாண்டிய நாட்டையே அழிக்கும் விதமாக ஒரு யாகம் செய்யச்சொன்னான். அவர்களும் அதற்குச் சம்மதித்தார்கள்.
வேப்பெண்ணெயைத் தீயில் ஊற்றி, எட்டிக் குச்சிகளைப் போட்டுக் குரூரமான ஒரு வேள்வியை அந்தத் துறவிகள் காஞ்சியில் செய்தார்கள்.
இரும்பு உலக்கையைத் துதிக்கையில் ஏந்திக் கொண்டு ஒரு பெரிய யானை வேள்வித் தீயிலிருந்து வந்தது.
“போ! பாண்டிய நாட்டை அழித்து விட்டு வா!” என்றார்கள் அந்தத் துறவிகள். அதுவும் காஞ்சியிலிருந்து மதுரையை நோக்கி விரைந்தோடியது.
யானை வருவதைக் கண்டு அஞ்சிய மக்கள் விக்கிரமப் பாண்டியனிடம் வந்து முறையிட்டார்கள்.
யானை, குதிரை, தேர், காலாட் படைகளைத் தயார் நிலையில் வைத்துவிட்டு மீனாட்சி சுந்தரேஸ்வரர் கோயிலுக்கு
விரைந்த விக்கிரமன், “சிவபெருமானே! நீங்கள் தான் இந்நாட்டைக் காக்க வேண்டும்!” எனப் பிரார்த்தித்தான்.
கருவறையிலிருந்து புறப்பட்டார் சுந்தரேஸ்வரர். மேரு மலையையே வில்லாகப் பிடித்தார். வாசுகி எனும் பாம்பையே அதில் நாணாகக் கட்டினார்.
அந்த யானையை அழிப்பதற்கேற்ற அம்புக்கு எங்கே போவது என யோசித்த சிவபெருமான், கூடலழகர் கோயிலில் உள்ள
திருமாலிடம் வந்து தனக்கு நல்ல அம்பைத் தந்தருளுமாறு கோரினார்.
“நரசிம்ம வடிவில் நானே வந்து உன் வில்லில் கணையாக அமருகிறேன்!” என்றார் திருமால்.
மதுரையின் வட எல்லைக்குச் சென்ற சிவன், தனது வில்லில் நரசிம்மப் பெருமாளையே அம்பாக்கி,
நகரை நெருங்கிக் கொண்டிருந்த யானையின் மேல் எய்தார். அடுத்த நொடியே அந்த யானை அப்படியே உறைந்து
மலையாக உருவெடுத்து விட்டது. அம்பாகப் புறப்பட்டுச் சென்ற நரசிம்மர் அந்த யானைமலைக்குள்ளே சென்று அமர்ந்து கொண்டார்.
இன்றும் மதுரையிலுள்ள ஆனைமலையில் நரசிங்கம் என்ற நரசிம்மர் கோயிலில் சிவனுடைய வில்லிலிருந்து அம்பாக வந்து
யானையை அழித்துவிட்டு மலைக்குகையில் அமர்ந்
திருக்கும் நரசிம்மரைத் தரிசிக்கலாம்.
இவ்வரலாற்றைத் திருவிளையாடல் புராணத்தின் “யானை எய்த படலத்தில்” பரஞ்சோதி முனிவர் பாடியுள்ளார்.
பாண்டி நாட்டுக்குப் பேராபத்து நேர்ந்த போது, அம்பாக வந்து யானையை அழித்து நாட்டைக் காத்தது போல,
அடியவர்களுக்கு எப்போது ஆபத்து நேர்ந்தாலும் உடனே ஓடி வந்து காக்கும் இயல்வோடு
திருமால் விளங்குவதால் ‘ஜனார்தன:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
‘ஜனார்தன:’ என்றால் அடியவர்களின் எதிரிகளை அழிப்பவன் என்று பொருள்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 128-வது திருநாமம்.
“ஜனார்தனாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களின் வெளி எதிரிகள் மட்டுமின்றி,
உள் எதிரிகளான காமம், கோபம், மோகம், அகங்காரம், மமகாரம், பேராசை உள்ளிட்டவற்றையும் திருமால் அழிப்பார்.
————————————-
129. வேதாய நமஹ (Vedhaaya namaha)
திருமங்கையாழ்வார் வடக்கே பத்ரிநாத் முதல் பல திவ்யதேசத்துப் பெருமாள்களைப் பாடிய படிச் சீர்காழியை வந்தடைந்தார்.
அவரை அவரது சீடர்கள் பல்லக்கில் சுமந்துகொண்டு,
“ஆலிநாடர் வந்தார்! அருள்மாரி வந்தார்! அரட்டமுக்கி வந்தார்! அடையார் சீயம் வந்தார்! கொங்குமலர்க் குழலியர் வேள் வந்தார்!
பரகாலன் வந்தார்! கலியன் வந்தார்! மங்கை மன்னர் வந்தார்! நாலுகவிப் பெருமாள் வந்தார்!” என்றெல்லாம் முழக்கமிட்டார்கள்.
அப்போது சீர்காழியில் உள்ள ஞானசம்பந்தரின் சீடர்கள், “நிறுத்துங்கள்! எங்கள் சம்பந்தர் பெருமான் வாழும் இவ்வூரில்
வேறு ஒருவரை நாலுகவிப் பெருமாள் என அழைப்பதை நாங்கள் ஏற்க மாட்டோம்!” என்றார்கள்.
“எங்கள் ஆழ்வார் ஆசுகவி, மதுரகவி, விஸ்தாரகவி, சித்ரகவி என நாலுவிதக் கவிகள் பாடவல்லவராதலால்
நாலு கவிப் பெருமாள் என்கிறோம்! அதில் என்ன தவறு?” என்று கேட்டார்கள் ஆழ்வாரின் சீடர்கள்.
“அப்படியானால் எங்கள் தலைவருக்கும் உங்கள் தலைவருக்கும் போட்டி வைத்துப் பார்ப்போம்.
அதில் யார் வெல்கிறார்களோ அவரே நாலுகவிப்பெருமாள்!” என்றார்கள் சம்பந்தரின் சீடர்கள்.
ஆழ்வாரின் சீடர்களும் அதை ஏற்றார்கள்.
எப்போதுமே தலைவர்களுக்குள் சண்டையோ பொறாமையோ இருப்பதில்லை. சீடர்கள் போட்டியை விரும்பியதால் ஆழ்வாரும் சம்பந்தரும்
அதற்கு இசையும்படி ஆயிற்று. ஆனால் மனதளவில் அவர்கள் இருவருமே ஒருவர் மீது ஒருவர் மிகுந்த மரியாதை வைத்திருந்தார்கள்.
குறித்த நாளில் போட்டிக்காகக் குறித்த இடத்துக்குத் திருமங்கை ஆழ்வாரும் சம்பந்தரும் வந்தார்கள்.
அப்போது சம்பந்தர் திருமங்கை ஆழ்வாரைப் பார்த்து, “சீர்காழியின் சிறப்பைச் சித்தரித்து ஒரு செய்யுள் பாடும்!” என்றார்.
திருமங்கை ஆழ்வாரோ, சீர்காழியில் கோவில் கொண்டிருக்கும் உளகளந்த பெருமாளைக் குறித்து ஆசிரிய விருத்தத்தில்,
“ஒருகுறளாய் இருநிலம் மூவடிமண் வேண்டி
உலகனைத்தும் ஈரடியால் ஒடுக்கி ஒன்றும்
தருகவெனா மாவலியைச் சிறையில் வைத்த
தாடாளன் தாளணைவீர் தக்க கீர்த்தி
அருமறையின் திரள்நான்கும் வேள்வி ஐந்தும்
அங்கங்கள் அவை ஆறும் இசைகள் ஏழும்
தெருவில்மலி விழா வளமும் சிறக்கும் காழிச்
சீராம விண்ணகரே சேர்மின் நீரே”
எனத் தொடங்கி ஒன்பது பெரிய பாடல்கள் பாடினார்.
“ஒன்றே முக்கால் அடியில் குறள் பாடச் சொன்னால் எண்சீர்க் கழிநெடிலடி ஆசிரிய விருத்தம் பாடுகிறாரே!” எனச் சிரித்தார்கள்
சம்பந்தரின் சீடர்கள். “இல்லை! அவர் பாடியது சரி!” என்றார் சம்பந்தர்.
“ஒன்றே முக்கால் அடி உயரம் கொண்ட வாமன மூர்த்திக்குக் ‘குறள்’ என்று பெயர்.
‘ஒருகுறள் பாடும் ஒருகுறள்’ என்றால் ‘ஒரு குறளால் பாடப்பட்ட ஒரு குறள்’ என்று பொருள்.
திருக்குறளின் 610-வது குறள் –
“மடியிலா மன்னவன் எய்தும் அடியளந்தான் தாஅய தெல்லாம் ஒருங்கு”.
(உலகளந்த பெருமாள் எப்படி மண்ணுலகம் விண்ணுலகம் அனைத்தையும் அளந்தாரோ அதுபோலச்
சோம்பலில்லாத மன்னவனின் ராஜ்ஜியம் விரிந்து பரந்திருக்கும் என்பது இக்குறளின் பொருள்.)
எனவே வாமன மூர்த்தி இந்த ‘ஒரு குறளால்’ பாடப்பட்ட ‘ஒரு குறள்’ ஆவார்.
சீர்காழியில் எழுந்தருளியிருக்கும் உலகளந்தபெருமாளைப் பாடச் சொல்லும் நோக்கில் தான்
“சீர்காழியின் சிறப்பைச் சித்தரித்து ஒரு குறள் பாடும் ஒரு குறள் பாடும்!” என்று நான் கூறினேன்.
அவரும் சரியாகப் பாடிவிட்டார்!” என்றார் சம்பந்தர்.
மேலும், “ஆழ்வீர்! நாலுகவிப் பெருமாள் என்ற பட்டமும் உங்களுக்குப் பொருந்தும்!” என்று சொன்ன சம்பந்தர்
தன்னுடைய வேலைத் திருமங்கை ஆழ்வாருக்குப் பரிசாக அளித்தார்.
இன்றும் திருவாலி திருநகரியில் சம்பந்தர் பரிசளித்த வேலைக் கையில் அணைத்தபடி
திருமங்கை ஆழ்வார் எழுந்தருளியிருப்பதைக் காணலாம்.
திருமங்கையாழ்வாரைப் பாராட்டும் வகையில்,
“கடியுண்ட நெடுவாளை கறாவில் தப்பக்
கயத்துக்குள் அடங்காமல் விசும்பில் பாய
அடியுண்ட தெங்கின் பழத்தால் காயம்
அலையுண்டு குலைசிதறும் ஆலிநாடா
படியுண்ட பெருமானைப் பறித்துப்பாடிப்
பதம்பெற்ற பெருமாளே கவியேன் பெற்ற
கொடியொன்று நின்பவனிக்கெதிரே சென்று
விட்டாள் உயிரொன்று கொண்டு வந்தாளே”
என்ற பாடலைச் சம்பந்தர் பாடினார். சம்பந்தரைப் பாராட்டும் வகையில்,
“வறுக்கை நுறுங்கண்ணி சிதறிச் செந்தேன் பொங்கி
மறுக்கரையின் குளக்கரையில் மதகிலோடப்
பெருக்கெடுத்து வண்டோலம் செய்யும் காழிப்
பிள்ளையார் சம்பந்தப் பெருமாள் கேளீர்
அருட்குலாவு மயிலைதனில் அனலால் வெந்த
அங்கத்தைப் பூம்பாவை ஆக்கினோம் என்று
இருக்குமது தகவன்று நிலவால் வெந்த
இவளையும் ஓர் பெண்ணாக்கல் இயல்வு தானே”
என்ற பாடலைத் திருமங்கையாழ்வார் பாடினார். “நான் வேதம் படித்த அந்தணர்கள் குலத்தில் பிறந்தவன்.
ஆனால் நீங்களோ வேளாளர் குலத்தில் பிறந்திருந்தாலும் எப்படி வேதத்தின் சாரத்தை
இவ்வளவு நன்றாக அறிந்திருக்கிறீர்கள்?” என்று கேட்டார் சம்பந்தர்.
அதற்குத் திருமங்கையாழ்வார், “அடியேன் முறைப்படி வேதம் கற்காவிட்டாலும், திருமாலே குருவாக வந்து
வேதத்தின் சாரமான எட்டெழுத்து மந்திரத்தை அடியேனுக்கு உபதேசம் செய்துவிட்டார்!” என விடையளித்தார்.
இவ்வாறு வேதத்தின் ஆழ்பொருளைத் தானே குருவாக வந்து தன் அடியவர்களுக்கு வழங்குவதால்,
திருமால் ‘வேத’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
‘வேத:’ என்றால் வேதப்பொருளை வழங்குபவர் என்று பொருள்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 129-வது திருநாமம்.
“வேதாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் மாணவர்கள் தேர்வுகளில் நல்ல மதிப்பெண்கள் பெறும்படித் திருமால் அருள் புரிவார்.
———————–
130. வேதவிதே நமஹ (Vedhavidhe namaha)
ஆயர்பாடியில் கண்ணன் ஒரு வீட்டில் வெண்ணெய் திருடச் சென்றான். அங்கிருந்த வெண்ணெய்ப் பானைக்கு அருகே
ஒரு மணி இருந்தது. அந்த மணியைப் பார்த்து, “மணியே! நீ இப்போது மணியடித்து ஓசை எழுப்பினால் நான் மாட்டிக்கொள்வேன்.
அதனால் அமைதியாக இருக்க வேண்டும்! சரியா?” என்றான் கண்ணன். “அடியேன்!” என்றது அந்த மணி.
கண்ணன் வெண்ணெயை எடுத்து வாயில் போட்டுக் கொண்டான். உடனே மணி அடித்து விட்டது.
“ஏன் ஒலி எழுப்புகிறாய்?” என மணியிடம் கேட்டான் கண்ணன்.
“நீ பிரசாதம் உண்ணும் போது ஒலி எழுப்ப வேண்டியது என் கடமை அல்லவா?” என்றது மணி.
“முதலில் ‘அடியேன்’, அதாவது ‘அடிக்க மாட்டேன்’ என்று எனக்கு வாக்களித்தாயே!” என்று கேட்டான் கண்ணன்.
“கண்ணா! அடிக்க மாட்டேன் என்ற பொருளில் அடியேன் என்று சொல்லவில்லை.
‘உனது அடியவன் நான்’ என்று குறிப்பதற்காக அடியேன் என்று சொன்னேன்!” என்றது அந்த மணி.
“மணியே! பேச்சாற்றலில் உன்னை அடித்துக்கொள்ள யாருமில்லை. நீ கலியுகத்தில் ஒரு ஆசார்யனாக அவதாரம் செய்து
வேதத்துக்குத் தவறான பொருள் கூறுபவர்களை உன் பேச்சாற்றலைக் கொண்டு வாதம் செய்து வெல்ல வேண்டும்!” என்றான் கண்ணன்.
பின்னாளில் ஆயர்பாடியில் இருந்து திருமலையை அடைந்த அந்த மணி, அங்கே திருவேங்கடமுடையானின்
பூஜைக்காகப் பயன்படுத்தப்பட்டு வந்தது. காஞ்சிபுரத்தில் இருந்து அனந்தசூரி, தோத்தாரம்பா தம்பதிகள்
குழந்தை வரம் வேண்டித் திருமலைக்கு வந்தார்கள். அன்றிரவு தோத்தாரம்பா, தான் திருமலையப்பனின் மணியை
விழுங்குவதாகக் கனவு கண்டாள். அடுத்த நாள் காலை திருமலையப்பனின் கருவறையை அர்ச்சகர் திறந்தபோது,
அங்கு மலையப்பனின் மணியைக் காணவில்லை. இது பெரும் சர்ச்சையாகிச் செய்தி ஊரெங்கும் பரவியது.
அப்போது அங்கு வந்த ஜீயர் ஸ்வாமி, “பெருமாளே ஒரு பக்தைக்குத் தன் மணியைப் பரிசளிப்பதாக நான் கனவு கண்டேன்!” என்று கூறினார்.
அடுத்த சில நாட்களில் தோத்தாரம்பா கருவுற்றாள். புரட்டாசி மாதம் திருவோண நட்சத்திரத்தில் திருமலையப்பனின் மணியின்
அம்சமாக ஒரு ஆண் குழந்தையை ஈன்றாள். ‘வேங்கடநாதன்’ என அக்குழந்தைக்குப் பெயர் சூட்டினார்கள்.
இவ்வாறு ஆயர்பாடியில் இருந்த மணி, திருமலையை அடைந்து, பின் காஞ்சியில் வேங்கடநாதனாக அவதரித்தது.
வேங்கடநாதன், தன்னுடைய இருபதாவது வயதுக்குள் அனைத்து வேத சாஸ்திரங்களையும் தன்னுடைய தாய்மாமாவான
அப்புள்ளாரிடம் கற்றுத் தேர்ந்தார். வேதாந்த ஞானத்தில் ஒப்புயர்வற்றவராக அவர் விளங்கியபடியால்,
திருவரங்கநாதனே அவருக்கு ‘வேதாந்தாச்சாரியார்’ என்ற பட்டத்தை வழங்கினார்.
அந்த வேதாந்தாச்சாரியார் தான் ‘வேதாந்த தேசிகன்’ என்று நாம் பிரசித்தியாக அழைக்கும் வைணவ மத குரு ஆவார்.
ஆயர்பாடியில் கண்ணன் வழங்கிய உத்தரவின் படி, வேதாந்த தேசிகன் வேத நெறியை நாடெங்கும் பரவச் செய்வதற்கும்,
பாமரர்களும் வேதப் பொருளை அறிவதற்கும் பல முயற்சிகள் மேற்கொண்டார்.
வேதத்துக்குத் தவறான பொருள் கூறுவோரை வாதம் செய்து வென்றார். அந்த வகையில் கிருஷ்ண மிச்ரர் என்றொரு
பண்டிதர் தேசிகனை எதிர்த்து வாதம் செய்ய வந்தார். அவர் தேசிகனிடம், “சுவாமி! நீங்கள் மட்டும் என்னை வாதில்
வென்று விட்டால் நான் என்னுடைய சித்தாந்தத்தையே விட்டுவிட்டு உங்களது சித்தாந்தத்துக்கு வந்து விடுகிறேன்!” என்றார்.
“சரி! வாதத்தைத் தொடங்குவோமா?” என்று கேட்டார், தேசிகன். “சற்றுப் பொறுங்கள் சுவாமி! நான் தோற்றால் உங்கள்
சித்தாந்தத்துக்கு வருவதாகப் பந்தயம் கட்டினேன். நீங்கள் தோற்றால் என்ன செய்வீர்கள் என்று பந்தயம் கட்டவே இல்லையே!” என்று
கேட்டார் கிருஷ்ண மிச்ரர். “நான் தோற்கமாட்டேன்! அதனால் பந்தயம் கட்டவேண்டிய அவசியமில்லை!” என்றார்,
தேசிகன். “அதெப்படி வாதம் தொடங்குமுன்பே தோற்கமாட்டேன் என அவ்வளவு உறுதியாகச் சொல்கிறீர்கள்?” என்று கேட்டார் கிருஷ்ணமிச்ரர்.
“நான் எனது சொந்தக் கருத்தைச் சொல்லி வாதம் செய்தால் தானே வெல்வேனா தோற்பேனா என்ற விசாரம் ஏற்படும்?
கீதையில் கண்ணன் ‘வேதவிதேவ சாஹம்’ என்கிறான். அனைத்து வேதங்களையும் ஐயமில்லாமல் அறிந்தவன் தான் ஒருவனே
என்று கூறியிருக்கிறான் கண்ணபிரான். அந்தக் கண்ணனின் திருவுள்ளத்திலுள்ள கருத்துக்களையும்,
அவற்றைப் பிரதிபலிப்பவரான ராமானுஜரின் திருவுள்ளத்திலுள்ள கருத்துக்களையும் கொண்டு இப்போது அடியேன்
வாதம் செய்யப் போகிறேனே ஒழிய எதுவுமே என் சொந்தக் கருத்தில்லை. எனவே தோல்வி என்ற பேச்சுக்கே இடமில்லை!” என்றார்.
வியந்து போனார் கிருஷ்ண மிச்ரர். அவ்வாறே வாதத்தில் கிருஷ்ண மிச்ரரை வென்று தமது சீடராக்கினார் தேசிகன்.
அனைத்து வேதங்களின் கருத்துக்களையும் ஐயமின்றி அறிந்தவர் திருமால் ஒருவரே.
மனித புத்தியால் வேதக் கருத்துக்களை முழுமையாக அறிய முடியாது.
வேதவேத்யரான திருமாலே, நம்மாழ்வார், ராமானுஜர், வேதாந்த தேசிகன், மணவாள மாமுனிகள் போன்ற மகான்களுக்கு
அந்த வேதங்களின் பொருளை ஐயம் திரிபறத் தானே உணர்த்தி அவர்களைப் பேச வைக்கிறார்.
இவ்வாறு சந்தேகத்திற்கு இடமில்லாமல் வேதங்களின் பொருளை அடியார்களுக்கு உணர்த்துவதால்
திருமால் ‘வேதவித்’ என்றழைக்கப்படுகிறார். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 130-வது திருநாமம்.
“வேதவிதே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் வாசகர்களுக்கு வாழ்வில் எந்த விஷயத்திலும்
சந்தேகமில்லாமல் தெளிவான ஞானம் பிறக்கும்படித் திருமால் அருள்வார்.
———————
131. அவ்யங்காய நமஹ (Avyangaaya namaha)
சாந்தோக்ய உபநிஷத்தில் ‘வைச்வானர வித்யை’ என்ற பகுதியில் இடம்பெற்றுள்ள சரித்திரம் இது.
பிராசீனசாலர், சத்தியயஜ்ஞர், இந்திரத்யும்னர், ஜனர், புடிலர் ஆகிய ஐந்து முனிவர்கள் ஒன்று கூடி,
“நம்முடைய ஆத்மா என்பது என்ன? இறைவன் யார்?” என்று விவாதம் நடத்தினார்கள்.
எவ்வளவு பேசியும் இவ்விஷயத்தில் தெளிவு ஏற்படாமையால், அருண முனிவரின் புதல்வரான உத்தாலகரை அணுகினார்கள்.
உத்தாலகர், “இவ்விஷயம் அடியேனுக்கு முழுமையாகத் தெரியாது. கேகய தேசத்து அரசரான அச்வபதிதான் ஆத்மா,
இறைவன் இவற்றையெல்லாம் பற்றி நன்கறிந்தவர். வாருங்கள் நாம் அவரை அணுகுவோம்!” என்று சொல்ல,
ஆறு முனிவர்களும் அச்வபதியிடம் சென்றார்கள்.
அப்போது அச்வபதி ஒரு வேள்வி செய்து கொண்டிருந்தார். இந்த ஆறு முனிவர்களையும் வரவேற்ற அச்வபதி,
“இந்த யாகம் செய்விக்கும் அந்தணர்கள் ஒவ்வொருவருக்கும் கொடுக்கும் தட்சிணையை உங்களுக்கும் தருகிறேன்.
நீங்கள் அறுவரும் இருந்து யாகத்தை நடத்தித் தர வேண்டும்!” என வேண்டினார்.
ஆனால், அவர்களோ “எங்களுக்குப் பொன்னோ பொருளோ வேண்டாம். எங்களுக்கு நீங்கள் ஆத்மாவைப் பற்றியும்
இறைவனைப் பற்றியும் உபதேசம் செய்யுங்கள். அதுதான் நாங்கள் விரும்பும் தட்சிணை!” என்றார்கள்.
ஆன்மிகத்தில் அவர்களுக்குள்ள நாட்டத்தைக் கண்டு மகிழ்ந்த அச்வபதி, முதலில் பிராசீனசாலரிடம்,
“நீங்கள் எதைத் தெய்வமாக வணங்குகிறீர்கள்?” என்று கேட்டார். “நான் சொர்க்க லோகத்தை வணங்குகிறேன்” என்றார்.
அவ்வாறே ஒவ்வொருவரிடமும் அச்வபதி கேட்க, சத்தியயஜ்ஞர் சூரியனையும், இந்திரத்யும்னர் காற்றையும்,
ஜனர் ஆகாயத்தையும், புடிலர் தண்ணீரையும், உத்தாலகர் பூமியையும் தெய்வமாகக் கருதி வணங்குவதாகக் கூறினர்.
அதைக் கேட்ட அச்வபதி, “நீங்கள் யாருமே இறைவனை முழுமையாக வணங்கவில்லை.
வெறும் சொர்க்க லோகத்தையோ, வெறும் சூரியனையோ, வெறும் ஆகாயத்தையோ இறைவனாக எண்ணி வழிபட்டால்
இம்மைப் பயன்கள் மட்டுமே கிடைக்கும். சொர்க்கலோகத்தைத் தலையாகவும், சூரியனைக் கண்ணாகவும், காற்றை மூச்சாகவும்,
ஆகாயத்தை இடுப்பாகவும், தண்ணீரை வயிறாகவும், பூமியைப் பாதங்களாகவும் கொண்ட முழு வடிவமாக இறைவனை
வணங்கினால் தான் முக்தியடைய முடியும்.
இவ்வாறு ஜீவாத்மாக்களுக்குள்ளும் ஆத்மாவாக இருக்கும் இறைவனைத் தியானித்து,
ஜீவாத்மாக்கள் ஒவ்வொருவரும் அவனுக்கு மேன்மை சேர்ப்பதற்காக ஏற்பட்டவர்கள் என்ற ஞானத்தோடு உபாசனை செய்தால்,
தீயிலிட்ட பஞ்சுபோல் நம் பாபங்கள் எரிந்து போகும்!” என்றார். மேலும், பூர்ணமாக இருக்கும் இறைவனைப் பகுதிகளாகப் பிரித்து
உபாசித்தால் பலனும் குறைவாகவே கிட்டும் எனவும், குறையொன்றுமில்லாத இறைவனைப் பகுதிகளுக்கப்பாற்பட்ட
முழுமையானவனாக உபாசித்தால் மட்டுமே முழுமையான பலன் கிட்டும் என்றும் விளக்கினார்.
(உபநிஷத் இவ்வாறு கூறியிருப்பதால்தான், கோயில்களில் இறைவனின் விக்கிரகத்தை வணங்கும்போது,
இது வரையறைக்குட்பட்ட வெறும் விக்கிரகம் என எண்ணி வணங்காமல், வரையறைக்கப்பாற்பட்ட இறைவன்
இந்த வடிவில் வந்து நமக்குக் காட்சியளிக்கிறான் என உணர்ந்து வணங்க வேண்டும் என்று பெரியோர்கள் வலியுறுத்துகிறார்கள்.
விக்கிரகத்தை முழுமையான இறைவன் என உணர்ந்து வழிபட்டால் தான் முழுமையான பலன் கிட்டும்.)
வேதத்துக்கு ஆறு அங்கங்கள் உள்ளன. அவை சிக்ஷை (உச்சரிப்பு விதிகள்), வியாகரணம் (இலக்கண விதிகள்),
நிருக்தம் (அகரமுதலி), சந்தஸ் (பா வகைகள்), ஜோதிடம், கல்பம் (செய்முறைகள்).
இந்த ஆறு அங்கங்களையும் சரீரமாக உடையவனாகவும் இறைவனைத் தியானிக்கும் முறை உள்ளது.
சந்தஸ்ஸைத் திருவடிகளாகவும், நிருக்தியைக் காதுகளாகவும், சிக்ஷையை மூக்காகவும், ஜோதிடத்தைக் கண்களாகவும்,
வியாகரணத்தை வாயாகவும், கல்பத்தைக் கரங்களாகவும் கொண்டவனாகவும் இறைவனைத் தியானிக்கலாம் என்று கூறினார் அச்வபதி.
அனைத்துலகங்களையும், அவ்வாறே வேதத்தின் அனைத்து அங்கங்களையும் தனது அவயவங்களாகக் கொண்டு
குறையில்லாத முழுமையானவராகத் திருமால் விளங்குவதால், ‘அவ்யங்க:’ என்றழைக்கப் படுகிறார்.
வடமொழியில் ‘வ்யங்க:’ என்றால் ஊனம் அல்லது குறைபாடு என்று பொருள்.
‘அவ்யங்க:’ என்றால் குறையில்லாத முழுமையான வடிவைக் கொண்டவர் என்று பொருள்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ர நாமத்தின் 131-வது திருநாமம்.
“அவ்யங்காய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அடியவர்களுக்கு வாழ்க்கையில் முழுமையான நன்மைகள்
ஏற்படும் படித் திருமால் அருள்புரிவார்.
————————
132. வேதாங்காய நமஹ (Vedhaangaaya namaha)
ஆயிரம் வருடப் போராட்டத்துக்குப் பின் தன் முயற்சியால் தன்னை விடுவித்துக்கொள்ள முடியாது என உணர்ந்தது அந்த யானை.
“ஆதிமூலமே! வேதம் போற்றும் முதல்வனே! நீ தான் வந்து இந்த முதலையின் பிடியிலிருந்து அடியேனை விடுவிக்க வேண்டும்!”
என உரக்க அழைத்தது. கஜேந்திரனின் கூக்குரலைக் கேட்ட மாத்திரத்தில் வைகுண்டத்திலிருந்து திருமால் அதிவேகமாகப் புறப்பட்டார்.
கருடன் மேல் ஆரோகணித்தார். சக்கரம், அம்பு, கத்தி, தாமரை, சங்கு, வில், கேடயம், கதை என எட்டு கரங்களில்
எட்டு ஆயுதங்கள் ஏந்தியபடி குளக்கரையை நோக்கி விரைந்தார்.
“கருடா! வேகமாகச் செல்! என் பக்தன் அங்கே தவித்துக் கொண்டிருக்கிறான். விரைவில் அவனைக் காக்க வேண்டும்!” என்றார்.
கருடனும் முழு வேகத்தில் சென்றார். ஆனாலும் திருமாலுக்குத் திருப்தி இல்லை.
ஒரு நிலையில், கருடனின் தோள்களில் இருந்து இறங்கிய திருமால், கருடனைத் தன் தோளில் வைத்துக் கொண்டு
குளக்கரையை நோக்கிப் பறக்கத் தொடங்கினார்.
கருடனைத் தோளில் ஏந்தியபடி குளக்கரையை அடைந்த திருமால், சக்கரத்தால் முதலையைக் கொன்றார், யானையை மீட்டார்.
தான் பறித்த தாமரையைத் திருமாலின் திருவடித் தாமரைகளில் கஜேந்திரன் சமர்ப்பித்தான்.
கஜேந்திரனுக்கு முக்தியளித்து அவனை வைகுண்டத்துக்கு அழைத்துச் சென்றார் திருமால். வைகுண்டம் சென்ற கஜேந்திரன் திருமாலிடம்,
“எம்பெருமானே! எனக்கொரு சந்தேகம். என்னைக் காக்க வருகையில் நீங்கள் ஏன் கருடனை உங்கள் தோளில் சுமந்து வந்தீர்?
கருடன் உம்மைச் சுமந்து வருவது தானே வழக்கம்?” என்று கேட்டான்.
“அவன் பயணித்த வேகம் எனக்குத் திருப்தி அளிக்கவில்லை. அதனால் தான் அவனைத் தோளில் சுமந்து கொண்டு
நான் வேகமாகப் பறந்து வந்துவிட்டேன்!” என்றார் திருமால்.
“என்னைக் காக்க வேண்டியது நீங்கள் தானே? கருடன் இல்லையே! அப்புறம் ஏன் அவரைச் சுமந்து கொண்டு பறந்து வர வேண்டும்?
அவரை விட்டுவிட்டு நீங்கள் மட்டும் வந்தால் போதாதா?” என்று கேட்டான் கஜேந்திரன்.
அதற்குத் திருமால், “நீ என்னை அழைக்கும் போது ‘ஆதிமூலமே! வேதம் போற்றும் முதல்வனே!’ என்று அழைத்தாய் அல்லவா?
எனவே நானே வேதம் போற்றும் முதல்வன் என்பதை உனக்கு நிரூபிப்பதற்காக வேதமே வடிவெடுத்தவரான கருடனைச் சாட்சியாக
உடன் அழைத்து வந்தேன்!” என்றார் திருமால்.
வேதத்தின் பகுதிகளே கருடனின் திருமேனியில் அங்கங்களாக இருக்கும் விதத்தையும் திருமால் விளக்கினார்.
வேதப்பகுதி – கருடனின் அங்கம்
காயத்ரி மந்திரம் – கண்கள்
த்ரிவ்ருத் – தலை
வாமதேவ்யம் – உடல்
ஸ்தோமம் – ஆத்மா
சந்தஸ் – கால்கள்
தீஷ்ண்யம் – நகங்கள்
யஜ்ஞாயஜ்ஞம் – வால்
ப்ருஹத், ரதாந்தரம் – இறக்கைகள்
அப்போது குறுக்கிட்ட கருடன், “கஜேந்திரா! எம்பெருமானின் திருமேனியிலேயே அனைத்து வேத மந்திரங்களும் எப்போதும் உள்ளன.
வேத மந்திரங்களையே அங்கங்களாக உடையவராய் விளங்குவதால் தான் அவர் ‘வேதாங்க:’ எனப் போற்றப்படுகிறார்!” என்றார்.
“ஆனால் உங்களது உடல் உறுப்புகளாக வேத மந்திரங்கள் இருப்பதாகத் திருமால் கூறுகிறாரே!” என்று கேட்டான் கஜேந்திரன்.
அதற்குக் கருடன், “தன்னுடைய பக்தர்களையும் தன்னைப் போலவே ஆக்கி அழகு பார்ப்பவர் நம் பெருமாள்.
அதனால் அவரது தொண்டனான அடியேனுக்கும் வேத மந்திரங்களை உடல் அங்கங்களாகத் தந்து விட்டார்.
அவர் இயற்கையாகவே வேத அங்கங்களைத் தனது அங்கங்களாகக் கொண்டவர்.
அடியேன் அவரது அருளால் அவற்றை அங்கங்களாகப் பெற்றவன்!” என்றார்.
“இப்போது மற்றொரு சந்தேகம் எழுந்து விட்டது!” என்ற கஜேந்திரன், “திருமாலின் திருமேனியிலேயே வேதங்கள் அனைத்தும்
இருக்கின்றன என்றால், அவர் உங்களை ஏன் வேத சொரூபி எனக் கூறிச் சாட்சிக்கு அழைத்து வந்தார்?” என்று கருடனிடம் கேட்டான்.
அதற்குக் கருடன், “கருணைக் கடலான திருமால், கஜேந்திர மோட்சக் காட்சியை அடியேனும் கண்டு அனுபவிக்க வேண்டும்
என எண்ணியுள்ளார். அதனால், தாமே என்னைக் குளக்கரைக்குச் சுமந்து கொண்டு வந்து
என் கண் முன்னால் அந்த அற்புதத்தை நிகழ்த்திக் காட்டியுள்ளார்!” என்று கூறிப் பரவசப்பட்டார்.
கருடன் சொன்னபடி, வேத மந்திரங்களையே தனது அங்கங்களாகக் கொண்டு விளங்குவதால்,
திருமால் ‘வேதாங்கஹ’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 132-வது திருநாமம்.
உலகியல் வாழ்க்கையாகிய குளத்தில், நாம் செய்த முன்வினைகளாகிய முதலைகள் நம்மைப் பிடித்துக் கொண்டு வாட்டுகையில்,
“வேதாங்காய நமஹ” என்ற இத்திருநாமத்தைச் சொன்னால், அந்த முதலைகளிடமிருந்து திருமால் நம்மை விடுவித்தருள்வார்.
—————–
133. வேதவிதே நமஹ (Vedavidhe namaha)
வடுவூரில் சீதை, லட்சுமணன், அனுமனோடு கோதண்டராமர் புன்னகை தவழும் முகத்துடன் எழுந்தருளியுள்ளார்.
அவ்வூரில் வாழ்ந்த ஸ்ரீநிதி சுவாமிகள், தினமும் ராமனின் புன்னகையைக் குறித்து ஒரு ஸ்லோகம் எழுதுவதை
வழக்கமாகக் கொண்டிருந்தார். அந்த ஸ்லோகங்கள் எல்லாம் தொகுக்கப்பட்டுப் ‘புன்னகை ராமாயணம்’ என்ற ராமாயணமே உருவாகிவிட்டது.
ஒருநாள் ராமனை அவர் தரிசிக்கையில் ஸ்ரீநிதி சுவாமிகளின் உள்ளத்தில் ராமாயணத்திலிருந்து ஒரு காட்சி தோன்றியது.
வனவாச காலத்தில் அத்ரி, சரபங்கர், அகஸ்தியர் உள்ளிட்ட பல முனிவர்களின் ஆசிரமங்களுக்குச் சென்று
அவர்களை வணங்கினான் ராமபிரான். அந்த வகையில் சுதீட்சணர் என்ற ரிஷியின் ஆசிரமத்தை ஒருநாள் மாலை அடைந்தான் ராமன்.
உடன் லட்சுமணனும் சீதையும் சென்றிருந்தார்கள். அவர்களுக்காக விருந்து ஏற்பாடு செய்திருந்தார் சுதீட்சணர்.
ராமன் அவரிடம், “மகரிஷியே! நீண்ட தூரம் நடந்து வந்த நாங்கள் மிகவும் களைப்படைந்து விட்டோம்.
அதனால் சீக்கிரமாக உணவைப் பரிமாறுங்கள்!” என்றான்.
“இப்போது இயலாது ராமா! சற்றுப் பொறுத்திரு!” என்றார் சுதீட்சணர்.ஆதிசேஷனின் அம்சமான லட்சுமணன் வெகுண்டெழுந்தான்.
“சுதீட்சணரே! என் அண்ணனையும் அண்ணியையும் விருந்துக்கு அழைத்து விட்டு, அவர்கள் பசி என்று சொல்லும் போது,
தாமதமாகும் என்கிறீர்களே! உங்கள் விருந்தோம்பலின் லட்சணம் இது தானா?” எனப் பலவாறு பேசினான் லட்சுமணன்.
அவனைச் சமாதானப் படுத்திய ராமன், “மகரிஷியே! ஏன் விருந்து இன்னும் தயாராகவில்லையா?” என்று பணிவுடன் கேட்டான்.
அதற்கு சுதீட்சணர், “ராமா! விருந்தெல்லாம் தயார் நிலையில் தான் உள்ளது. ஆனால் இப்போது சூரியன் அஸ்தமிக்கும் நேரம்.
காயத்திரி மந்திரத்தை ஜபிக்க வேண்டிய காலம். இந்த சந்தியா காலத்தில் உணவு உட்கொள்ளக் கூடாது என்று
சாஸ்திரத்தில் நீ தானே விதித்துள்ளாய். எனவே சந்தியா காலம் போய், இரவுப் பொழுது வந்தபின் விருந்தளிக்கிறேன்!” என்றார்.
“லட்சுமணா! நான் சாஸ்திரத்தில் விதித்த தர்மங்களைத் துளிகூடப் பிறழாமல் இந்த ரிஷி பின்பற்றுகிறாரே!
அந்த விதியை விதித்தவனான நானும் அதைப் பின்பற்ற வேண்டாமா? எனவே பொறுத்திருப்பாம்.
சந்தியாகாலம் போனபின் நாம் உணவருந்தலாம்!” என்று கூறிய ராமன் சுதீட்சணரின் சிரத்தையை எண்ணி
அவரைப் பார்த்துப் புன்னகைத்தான்.
இக்காட்சியை மனத்திரையில் கண்ட ஸ்ரீநிதி சுவாமி,
“வடுவூரில் உறையும் சக்கரவர்த்தித் திருமகனே! அன்று தர்மங்களைச் சரியாகப் பின்பற்றிய சுதீட்சணரைப் பார்த்து
நீ சிந்திய அதே புன்னகையோடு இன்று வடுவூரில் எழுந்தருளியிருக்கிறாயே!
உன்னுடைய இந்தப் புன்னகை எம் போன்றவர்களை தர்மத்தின் பாதையில் வழிநடத்தட்டும்!” என்றொரு ஸ்லோகத்தை இயற்றினார்.
அந்த ஸ்லோகம்:
“ஸ்ரீமன்! ராம! தவாகமேன முதிதே தஸ்மின் ஸுதீக்ஷ்ணே முனௌ
தத்தத் ஸம்ப்ரமதோ விதாய ரஜனீகாமாத் விலம்பான்விதே |
புக்திம் தாதுமயே ததா ரகுபதே! தர்மாத்மனஸ்தே முகே
யன் மந்தஹாஸம் உத்திதம் தத் அவது ஸ்வாமின் அதர்மாத் இமம் ||”
ராமாவதாரம் போன்ற அவதாரங்களின் வாயிலாக, வேதம் விதிக்கும் தர்மத்தின் நெறியில் தானும் வாழ்ந்து காட்டி,
மக்களையும் அந்நெறியில் வழிநடத்துகிறார் திருமால்.
அதனால் ‘வேதவித்’ – தர்மங்களை வளர்ப்பவர் என்று போற்றப்படுகிறார்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 133-வது திருநாமம்.
“வேதவிதே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் தர்மத்தின் பாதையிலிருந்து
தடம் மாறாதபடி திருமால் காத்தருள்வார். (தொடர்ந்து நாமம் சொல்வோம்)
————————
134. கவயே நமஹ (Kavaye namaha)
விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்துக்கு ‘பகவத்குண தர்ப்பணம்’ என்ற அற்புதமான உரையை வழங்கியவர் பராசர பட்டர்.
அவரைப் பெரிய ஞானி என்றும் ரிஷிகளுக்குச் சமமானவர் என்றும் திருவரங்கத்தில் அடியார்கள் கொண்டாடினார்கள்.
ஆனால், திருவரங்கத்தில் வாழ்ந்த ஆலவாயன் என்பவன் பராசர பட்டரின் மேல் பொறாமை கொண்டான்.
“பராசரர் என்பது வியாசரின் தந்தைபெயர். அந்த மகரிஷியின் பெயரைச் சுமக்கும் தகுதியே இல்லாதவர் இவர்
என்பதை நிரூபித்துக் காட்டுகிறேன்!” என்று சவால் விட்டான்.
ஒருநாள் ஆலவயானின் வீட்டுக்குள் நுழைந்த ஒரு பாம்பு, ஒரு பானைக்குள் சென்று உடலைச் சுருட்டிக் கொண்டு விட்டது.
அந்தப் பானையின் வாயை ஒரு துணியால் மூடிய ஆலவாயன் அந்தப் பானையைப் பராசர பட்டரின் வீட்டுக்கு எடுத்து வந்தான்.
பட்டரின் முன் பானை வைத்து விட்டு, “நம் கண்களுக்கு அப்பாற்பட்ட விஷயங்களைக் காணவல்லவர்கள் தான் ரிஷிகள்.
பராசர ரிஷியின் பெயரைச் சுமக்கும் உங்களால் இந்தப் பானைக்குள் என்ன இருக்கிறது என்று சொல்ல முடியுமா?” என்று கேட்டான் ஆலவாயன்.
பட்டர் சிரித்தபடி, “இதற்குள் குடை இருக்கிறது!” என்றார்.
“என்ன? குடையா? இந்தப் பானைக்குள் குடை இருக்கிறது என்று ஒரு பைத்தியக்காரன் கூடச் சொல்லமாட்டான்.
பராசர ரிஷியின் பெயரைச் சுமப்பதற்கான எந்தத் தகுதியும் உமக்கில்லை!” என்று சொன்ன ஆலவாயன்,
பானையின் வாயைத் திறந்து பாம்பை வெளியே விட்டான். அடைபட்டிருந்த பாம்பு விறுவிறுவென வீட்டுக்கு வெளியே ஓடிவிட்டது.
“இது என்ன குடையா?” என்று கேட்டான்.
புன்னகைத்த பராசர பட்டர், “பொய்கையாழ்வாரின் பாடல் உனக்குத் தெரியுமா?
சென்றால் குடையாம் இருந்தால் சிங்காசனமாம்
நின்றால் மரவடியாம் நீள்கடலுள் என்றும்
புணையாம் அணிவிளக்காம் பூம்பட்டாம் புல்கும்
அணையாம் திருமாற்கு அரவு.
திருமால் எங்கே சென்றாலும் ஆதிசேஷன் அவருக்குக் குடையாக இருக்கிறார். அவர் அமர்ந்தால் ஆசனமாகிறார்.
அவர் நின்றால் பாதுகையாகிறார். சயனித்தால் படுக்கையாகிறார்.
(நாம் டேபிள்மேட்டைப் பலவிதமான முறைகளில் பயன்படுத்துவது போல, ஆதிசேஷனும் பலவிதமான வடிவங்களில்
திருமாலுக்குத் தொண்டு செய்கிறார்) அந்த வகையில் பெருமாளின் குடையாக ஆதிசேஷன் என்னும் பாம்பு இருப்பதால்,
உன் பானைக்குள் குடை இருக்கிறது என்று மறைமுகமாகப் பாம்பைக் குறிப்பிட்டுச் சொன்னேன்!” என்றார் பராசர பட்டர்.
திகைத்துப் போன ஆலவாயன், பட்டருக்குச் சாஷ்டாங்கமாக நமஸ்காரம் செய்துவிட்டு அங்கிருந்து சென்றான்.
அப்போது பட்டரின் சீடரான நஞ்ஜீயரிடம் மற்ற சீடர்கள், “நம் குரு எப்படி பானைக்குள் பாம்பு உள்ளதைச் சரியாகச் சொன்னார்?” என்று
கேட்டார்கள். அதற்கு நஞ்ஜீயர், “நம் குருவான பராசர பட்டர் சாட்சாத் திருவரங்கநாதனின் அவதாரம் ஆவார்.
அவர் எழுதிய விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாம விளக்கவுரையில் இதை அவரே சூசகமாகக் கூறியுள்ளார்
“பூயோ பட்ட பராசர இதி பணிதோ ஸ்ரீரங்கபர்த்து: ஸ்வயம்” என்று.
பரம்பொருளான திருமால் நம் கண்களுக்கு அப்பாற்பட்டவற்றையும் காணவல்லவர் ஆதலால் ‘கவி:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
உபநிஷத் திருமாலை “அத்ருஷ்டோ த்ரஷ்டா அவனை யாராலும் காண முடியாது, ஆனால் அனைவரையும் அவன் காண்கிறான்” என்கிறது.
அந்தத் திருமாலின் அவதாரமானபடியால், நம் குருநாதரும் பிறரால் காணமுடியாதவற்றைக் காணவல்லவராகத் திகழ்கிறார்!” என்று கூறினார்.
இவ்வாறு நம் பார்வைக்கு அப்பாற்பட்ட விஷயத்தைக் காணவல்ல பரம்பொருளான திருமால், ‘கவி:’ எனப்படுகிறார்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 134வது திருநாமம்.
“கவயே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு திவ்வியமான கண் பார்வையைத் திருமால் அருளுவார்.
——————
135. லோகாத்யக்ஷாய நமஹ (Lokaadhyakshaaya namaha)
பூமியைக் கடலுக்குள் ஒளித்து வைத்த ஹிரண்யாட்சனை வதம் செய்து, வராகப் பெருமாள் பூமியை மீட்டார்.
அப்போது பூமிதேவி, “சுவாமி! இந்தக் கடலில் இருந்து என்னைக் காத்தது ஒருபுறம் இருக்கட்டும்.
பிறவிப் பெருங்கடலில் தத்தளிக்கும் நம் குழந்தைகளைக் காக்க வழி சொல்லுங்கள்!” என்று கேட்டாள்.
அதற்கு வராகர், “என் பக்தர்கள் இளமைக் காலத்தில் நல்ல மலர்களைப் பூமாலையாகவும்,
எனது நாமங்களைப் பாமாலையாகவும் தொடுத்து எனக்குச் சமர்ப்பித்தால், முதுமைக் காலத்தில்
அவர்கள் என்னை மறந்தாலும், நான் அவர்களை மறவாமல் காத்துப் பிறவிப் பெருங்கடலிலிருந்து மீட்பேன்!” என்றார்.
“நீங்கள் சொன்ன இந்த ரகசியத்தை மக்களுக்குத் தெரிவிப்பதற்காகப் பூமியில் நான் அவதரிக்க விரும்புகிறேன்! அனுமதி தாருங்கள்!” என்று
திருமாலிடம் கோரினாள், பூமிதேவி.
அதற்குத் திருமால், “பூமா! சற்றுப் பொறுத்திரு! உனக்கான சரியான தந்தையைத் தேர்ந்தெடுக்கிறேன்.
அதன்பின் அந்த நபருக்கு மகளாக நீ போய்ப் பிறக்கலாம்!” என்றார்.
சில யுகங்கள் கடந்தன. மதுரையை ஆண்ட வல்லபதேவன் எனும் பாண்டியனின் உள்ளத்தில் எழுந்த ஐயத்தைப் பெரியாழ்வார்
அவனது அரசவைக்கு வந்து தீர்த்தார். பெரியாழ்வாரைக் கொண்டாடும் விதமாக மன்னன் ஓர் ஊர்வலத்துக்கு ஏற்பாடு செய்தான்.
யானையின் மேல் அவரை அமர வைத்து நான்கு வீதிகளிலும் ஊர்வலமாக அழைத்து வந்தான்.
அச்சமயம் பெரியாழ்வாருக்குக் காட்சியளிப்பதற்காக ஸ்ரீதேவி பூதேவியுடன் கருட வாகனத்தில் அங்கே எழுந்தருளினார் திருமால்.
திருமாலைத் தரிசித்த பெரியாழ்வார், அவரிடம் தனக்கென ஒரு பிரார்த்தனையை முன்வைக்காமல்,
“எம்பெருமானே! உனது திருமேனி அழகெல்லாம் வெளிப்படும்படி நீ இப்படி வெளியே வந்து விட்டாயே!
பொல்லாத இந்த ஊரிலுள்ள யாருடைய கண் எச்சிலாவது உன்மீது பட்டால் நான் என்ன செய்வேன்?
நீயும், உன் வடிவழகும், ஸ்ரீதேவி பூதேவியும், உன் கரங்களிலுள்ள சக்கரமும் பல்லாண்டு பல்லாண்டு நன்றாக இருக்க வேண்டும்!”
எனத் திருமாலை வாழ்த்திப் பாசுரங்களைப் பாடினார்.
“பல்லாண்டு பல்லாண்டு பல்லாயிரத்தாண்டு பலகோடி நூறாயிரம்
மல்லாண்ட திண்தோள் மணிவண்ணா உன் சேவடி செவ்வி திருக்காப்பு.
அடியோமோடும் நின்னோடும் பிரிவின்றி ஆயிரம் பல்லாண்டு
வடிவாய் நின் வலமார்பினில் வாழ்கின்ற மங்கையும் பல்லாண்டு
வடிவார் சோதி வலத்துறையும் சுடராழியும் பல்லாண்டு
படைப்போர்ப் புக்கு முழங்கும் அப்பாஞ்சசன்னியமும் பல்லாண்டே”
அப்போது பூமிதேவியிடம் திருமால், “நம்மீது இவருக்குள்ள பொங்கும் பரிவைப் பார்த்தாயா?
இப்படிப்பட்டவருக்குத் தான் நீ மகளாகச் சென்று பிறந்து, நான் உன்னிடம் சொன்ன ரகசியத்தை மக்களுக்கு வெளியிட வேண்டும்!” என்று கூறினார்.
பூமிதேவியும் ஆடி மாதம் பூர நட்சத்திரத்தில் பெரியாழ்வாருடைய நந்தவனத்தில் ஒரு துளசிச் செடியின் அடியில் அவதரித்தாள்.
அவளைக் கண்டெடுத்த பெரியாழ்வார் ‘கோதை’ எனப் பெயர்சூட்டி அவளை வளர்த்து வந்தார்.
அந்தக் கோதை வராகர் தனக்குச் சொன்ன ரகசியத்தைப் பிறருக்கு உபதேசித்ததோடு மட்டும் நிற்கவில்லை.
நமக்கு ஒரு முன்மாதிரியாக இருந்து, தானும் இறைவனுக்குப் பூமாலை சூடிக் கொடுத்துப் பாமாலைப் பாடிக் கொடுத்து,
அவனுக்குத் தொண்டு செய்யும் முறையைக் காட்டினாள். அரங்கனே அவளை ‘ஆண்டாள்’ என்று அழைத்தான்.
அவளைக் கடிமணம் புரிந்தான் என்பது நாம் அறிந்த வரலாறு.
பூமிதேவிக்குத் தந்தையாவதற்குச் சரியானவர் பெரியாழ்வார் என்று தேர்ந்தெடுத்து அவருக்கு மகளாகப் பிறக்கும் படி
பூமிதேவியிடம் சொன்னது போல, ஒவ்வொரு செயலையும் செய்வதற்கு ஏற்ற நபரைத் தேர்ந்தெடுத்து அவர் மூலம்
அச்செயலை நிறைவேற்றுவதால் திருமால் ‘லோகாத்யக்ஷ:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
‘லோக:’ என்றால் செயலைச் செய்வதற்கான அதிகாரி என்று பொருள்.
தகுதியான அதிகாரியைத் தேர்ந்தெடுக்கும் திருமால் ‘லோகாத்யக்ஷ:’ எனப்படுகிறார்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 135வது திருநாமம்.
“இதனை இதனால் இவன் முடிக்கும் என்றாய்ந்து அதனை அவன் கண் விடல்.” என்ற குறளும் இங்கே நோக்கத்தக்கது.
“லோகாத்யக்ஷாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு அனைத்து விஷயங்களையும்
சரியாகத் தேர்வு செய்யும் திறனைத் திருமால் அருளுவார்.
———————-
136. ஸுராத்யக்ஷாய நமஹ (Suraadhyakshaaya namaha)
கேனோபநிஷத்தில் இடம்பெற்றுள்ள சரித்திரம் இது. தேவர்களுக்கும் அசுரர்களுக்கும் இடையே கடும் போர் மூண்டது.
அந்த யுத்தத்தின் முடிவில் தேவர்கள் வெற்றி பெற்றனர். ஒரு யாகம் செய்து தங்கள் வெற்றியைக் கொண்டாட வேண்டுமென்று
தேவர்கள் முடிவெடுத்தார்கள். அதற்கான ஏற்பாடுகளைச் செய்தனர். யாகம் நிறைவடைந்த பின், வெற்றி விழா ஒன்றையும் நடத்தினார்கள்.
அந்த விழாவின்போது, போரில் பெற்ற வெற்றிக்கு “நானே காரணம்!” “நானே காரணம்!” என
அக்னி, வாயு, வருணன் போன்ற ஒவ்வொரு தேவரும் பேசினார்கள்.
அப்போது அங்கே ஒரு யட்சன் வந்து தேவர்களைப் பார்த்துச் சிரித்தான். “யார் நீ?” என்று கேட்டான் தேவேந்திரன்.
“அருகில் வா, சொல்கிறேன்!” என்றான் அந்த யட்சன். தான் போகாமல், தனக்குப் பதிலாக அக்னி தேவனை
யட்சனிடம் அனுப்பினான் இந்திரன். “யார் நீ?” என அக்னியைப் பார்த்துக் கேட்டான் யட்சன். “நான் நெருப்புக்கு அதிபதி.
எதை வேண்டுமானாலும் எரிப்பேன்” என்றார் அக்னி தேவன். ஒரு புல்லை அக்னியின் முன் போட்ட யட்சன்,
“இதை உன்னால் எரிக்க முடியுமா?” என்று கேட்டான். “இதோ எரிக்கிறேன்!” என்று சொன்ன அக்னி எவ்வளவோ முயன்றும்,
அவரால் அந்தப் புல்லை எரிக்க முடியவில்லை. அவமானத்துடன் திரும்பினார்.
அடுத்தபடியாக வாயு தேவன் யட்சனிடம் சென்றார். “நீ யார்?” என்று கேட்டான் யட்சன்.
“நான் காற்றுக்கு அதிபதி. எதை வேண்டுமானாலும் ஊதித் தள்ளுவேன்!” என்றார் வாயு.
“இந்தப் புல்லைப் பறக்கச் செய்!” என்றான் யட்சன். வாயு முழுவேகத்தில் வந்த அதன் மேல் மோதிய போதும் புல் அசையவே இல்லை.
அவரும் அவமானத்துடன் திரும்பினார்.
இறுதியாக இந்திரன், “நானே இந்த யட்சனை நேரடியாகச் சந்திக்கிறேன்!” என்று சொல்லி யட்சனை நோக்கிச் சென்றான்.
உடனே யட்சன் மறைந்துவிட்டான். “பார்த்தீர்களா? என்னைக் கண்டு அஞ்சி அந்த யட்சன் ஓடி ஒளிந்து கொண்டான்!” என்று
ஆணவத்துடன் சொன்னான் இந்திரன்.
அப்போது வானில் சிம்ம வாகனத்தில் உமாதேவி தோன்றினாள். “மூடனே!” என்று இந்திரனை அழைத்த அவள்,
“பரம்பொருளான திருமால் தான் யட்சன் வடிவில் வந்தார். உங்கள் ஒவ்வொருவருக்குள்ளும் அவர் அந்தர்யாமியாக இருந்து
போர் புரிவதற்கான சக்தியை அளித்தார். உள்ளிருந்து அவர் தந்த சக்தியால் போரில் வென்ற நீங்கள்,
அவரை மறந்து விட்டு, நீங்கள் ஒவ்வொருவருமே வெற்றிக்குக் காரணம் எனக் கருதித் தற்பெருமை பேசிக் கொண்டிருந்தீர்கள்.
உங்களது கர்வத்தை அடக்குவதற்காகவே திருமால் யட்சன் வடிவில் வந்தார்.
அவரது அருள் இல்லாவிட்டால், அக்னியால் ஒரு புல்லைக் கூட எரிக்க முடியாது.
வாயுவால் ஒரு புல்லைக் கூட அசைக்க முடியாது என்பதை உணருங்கள்!” என்று கூறினாள்.
“என்னைக் கண்டதும் ஏன் அவர் அஞ்சி ஓடினார்?” என்று கேட்டான் இந்திரன். “அவர் அஞ்சி ஓடவில்லை.
தேவர்களுக்கெல்லாம் நீ தலைவன். உனது தொண்டர்களான மற்ற தேவர்களுக்கு முன் உன்னை அவமானப் படுத்தி விட்டால்
நாளை அவர்கள் உன்னைத் தலைவனாக மதிக்க மாட்டார்கள் அல்லவா?
அந்த நிலை உனக்கு ஏற்படாமல் இருப்பதற்காகத் தான் அவர் உன்னை அவமானப் படுத்தாமல் விட்டுவிட்டார்!” என்று கூறினாள் உமா.
மேலும், “தேவர்களான உங்களுக்கு சுரர்கள் என்று பெயர். சுரர்களாகிய உங்கள் அனைவருக்கும் தலைவராகத்
திருமால் திகழ்வதால் ‘ஸுராத்யக்ஷ:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்!” என்று கூறிவிட்டுச் சென்றாள்.
தேவர்களுக்கெல்லாம் தலைவனாகத் திருமாலைக் காட்டும் ‘ஸுராத்யக்ஷ:’ என்பது ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 136வது திருநாமம்.
“ஸுராத்யக்ஷாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு அலுவலகங்களில்
பதவி உயர்வு, பணி நிரந்தரம் உள்ளிட்டவை தாமதமின்றிக் கிடைக்கும்படித் திருமால் அருள்புரிவார்.
———————–
137. தர்மாத்யக்ஷாய நமஹ (Dharmaadhyakshaaya namaha)
மறைந்திருந்து ராமன் எய்த பாணம் வாலியைத் தாக்கியது. சொல்லொக்கும் சுடுசரத்தின் தாக்கத்தால் சுருண்டு விழுந்தான் வாலி.
அதில் ‘ராம’ என்ற நாமத்தைக் கண்டான். ராமனும் மெல்ல வந்து தன் எதிரே நிற்பதைக் கண்டான் வாலி.
ராமனைப் பார்த்து, “நீ இப்படி ஒரு செயலைச் செய்யலாமா? ரகு குலத்துக்கு ஏற்ற செயலா இது?
மறைந்திருந்து என்னைத் தாக்கி விட்டாயே! எவனோ ஒருவன் உன் மனைவியை அபகரித்ததற்கு என்னை ஏன் பலியாக்கினாய்?
உன் மனைவியை மீட்க வேண்டுமென்றால் அதற்கு ஏன் சுக்ரீவனிடம் சென்றாய்?
என்னிடம் வந்திருந்தால் நானே ராவணனை மாய்த்து உன் மனைவியை மீட்டுத் தந்திருப்பேனே!
மனைவியைப் பறிகொடுத்ததால் புத்தி பேதலித்துப் போய் செய்வதறியாது எதையோ செய்து விட்டாய்!” என்றெல்லாம்
பலவாறு பேசினான் வாலி. அப்போது லட்சுமணன் குறுக்கிட்டு வாலிக்குப் பதில் சொன்னான்.
அதைக் கம்பனின் வரிகளைக் கொண்டு அனுபவிப்போம்.
முன்புநின் தம்பி வந்து சரண்புக ‘’முறையிலோயைத் தென்புலத்து உய்ப்பென்’’ என்று
செப்பினன் செருவில் நீயும் அன்பினை உயிருக் காகி ‘’அடைக்கலம் யானும்’’ என்றி
என்பது கருதி அண்ணல்,
மறைந்து நின்றெய்தது என்றான். “வாலி! என் அண்ணன் ஏன் உன்னை மறைந்திருந்து தாக்கினார் தெரியுமா?
முன்பு மாயாவி என்ற அரக்கனோடு நீ போர் புரிகையில் இருவரும் ஒரு குகைக்குள் சென்று விட்டீர்கள்.
நீண்ட நேரம் ஆகியும் இருவரும் வெளிவரவில்லை. பல நாட்கள் கழித்து மாயாவியின் ரத்தம் மட்டும் குகையின் வாயில் வழியே ஓடி வந்தது.
அது உன்னுடைய ரத்தம் என அஞ்சிய சுக்ரீவன், மாயாவி உன்னைக் கொன்று விட்டதாகத் தவறாகப் புரிந்து கொண்டான்.
மாயாவியால் மற்ற வானரர்களுக்கும் ஆபத்து வந்துவிடப் போகிறதே என்றெண்ணி, குகையின் வாயிலை
ஒரு பாறையால் மூடிவிட்டு நாட்டுக்கு வந்தான். உன் மரணத்தை எண்ணி மிகவும் கலங்கினான்.
ஆனால் மற்ற வானரர்கள் அவனுக்குப் பட்டாபிஷேகம் செய்யத் திட்டமிட்டார்கள். அச்சமயம் குகையிலிருந்து வெளிவந்த நீ,
சுக்ரீவன் உன் பதவியை அபகரிக்க எண்ணுவதாகக் கருதி அவனைக் கொல்லப் போனாய்.
சுக்ரீவன் உன் கால்களில் விழுந்து சரணாகதி செய்தான். அப்போது அவன் செய்த சரணாகதியை நீ ஏற்றாயா?
இல்லை! சரணடைந்த சுக்ரீவனைக் கொல்லப் பார்த்தாய்!
சரணம் என்று சொன்னவனை ஏற்காதவனான உனக்கு என்றுமே அபயம் அளிக்கக்கூடாது என ராமன் முடிவெடுத்தான்.
ஒருவேளை ராமன் உன் முன்னே வந்து நின்றிருந்தால், நீ ராமனிடம் சரணாகதி செய்து பிழைத்துக் கொள்ளப் பார்ப்பாய்.
நீயோ உன்னிடம் சரணாகதி செய்தவனை ஏற்றுக்கொள்ளாதவன். அப்படிப்பட்ட நீ செய்யும் சரணாகதியை,
ராமன் எந்நாளும் ஏற்கமாட்டான்! இறைவன் தன் மீது கருணை காட்ட வேண்டும் என எதிர்பார்க்கும் ஒவ்வொரு மனிதனும்,
சக மனிதர்களிடம் தான் கருணையோடு நடந்து கொள்ள வேண்டாமா? சகமனிதனிடம் கருணை காட்டாத ஒருவன்,
இறைவன் தன்மீது கருணை காட்ட வேண்டும் என்று எப்படி எதிர்பார்க்க முடியும்?
அதனால் தான் சரணாகதி செய்யும் வாய்ப்பைக் கூட உனக்கு அளிக்காமல் மறைந்திருந்து உன் மேல் பாணத்தை எய்தான்!” என்றான் லட்சுமணன்.
இவ்வாறு மனிதர்கள் செய்யக்கூடிய ஒவ்வொரு செயலையும், அந்தச் செயலிலுள்ள தர்மம் அதர்மம் அனைத்தையும் திருமால் நன்கு கவனித்து வருகிறார்.
அந்தந்தச் செயல்களுக்கேற்ற படி அவர்களுக்குப் பலனையும் தருகிறார்.
‘தர்ம:’ என்பது நாம் செய்யக் கூடிய செயல்களைக் குறிக்கிறது.
நமது அனைத்துச் செயல்களையும் கவனித்து வந்து அவற்றுக்கேற்றபடி பலனளிக்கும் திருமால் ‘தர்மாத்யக்ஷ:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 137வது திருநாமம்.
“தர்மாத்யக்ஷாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் பக்தர்கள், என்றும் தர்மத்தின் பாதையிலிருந்து
விலகாமல் இருக்கும்படித் திருமால் அருள்புரிவார்.
——————
138. க்ருதாக்ருதயே நமஹ (Kruthaakruthaye namaha)
கோவிந்தசாமி என்பவர் திருப்பதியில் வாழ்ந்து வந்தார். அவருக்குப் பெரிய மன்னராகி ராஜ போகங்களை அனுபவிக்க
வேண்டுமென்ற ஆசை இருந்தது. ஒருமுறை கிருஷ்ண லீலை சொற்பொழிவு ஒன்றுக்கு அவர் சென்றிருந்தார்.
அங்கே சொற்பொழிவாளர் ஐந்து லட்சம் கோபிகைகளோடு கண்ணன் நடனமாடிய ராச லீலையைப் பற்றி விவரித்தார்.
அதை மேலோட்டமாகக் கேட்ட கோவிந்தசாமி, அது ஏதோ காமக் கேளிக்கை எனக் கருதினார்.
இயல்பாகவே உலகியல் இன்பங்களை நோக்கிச் செல்லக் கூடியதான அவரது மனம், அந்த ராச லீலையென்னும்
கேளிக்கையைக் காண வேண்டுமென ஏங்கியது. அந்த ஏக்கம் தவிப்பாக மாறியது.
அவ்வூரில் இருந்த ஒரு ஞானியைச் சந்தித்துத் தனது ஏக்கத்தைப் பற்றித் தெரிவித்தார் கோவிந்தசாமி.
அதற்கு அந்த ஞானி, “ராச லீலை என்பது நீ நினைப்பது போல உடல் ரீதியிலான காமம் அல்ல.
வைகுண்டத்தை அடைந்த ஜீவாத்மாக்கள், அங்கே பரமாத்மாவோடு உறவாடுவதைத் தான் இந்த
ராச லீலை மூலமாகக் கண்ணபிரான் உருவகப் படுத்தி நமக்குக் காட்டியுள்ளான்.
அது ஜீவாத்மா பரமாத்மாவுக்கு இடையே உள்ள பரிமாற்றம். எனவே அதைக் காமக் கேளிக்கையாக எண்ணுவதை விட்டு,
நீ பரமாத்மாவை அடையும் நோக்கில் அவரது திருவடிகளில் சரணாகதி செய்!” என்று உபதேசித்தார்.
ஆனாலும் கோவிந்தசாமி மனம் தளரவில்லை. அது காமக் கேளிக்கையாக இருந்தாலும் சரி, அல்லது
அந்த ஞானி சொல்வது போல் ஜீவாத்மாபரமாத்மா இடையிலான பரிமாற்றமாக இருந்தாலும் சரி,
அந்த ராச லீலையைக் கண்டே தீர வேண்டுமென்ற நோக்கில் கடும் தவம் புரிந்தார்.
அவர் முன் தோன்றிய கண்ணன், “குழந்தாய்! கோவிந்தசாமி! உனக்கு என்ன வரம் வேண்டும்?” என்று கேட்டார்.
இறைவன் நம்முன் தோன்றினால், அவரிடம் முக்தியைத் தவிர வேறெதையும் வேண்டல் ஆகாது என்று பெரியோர்கள்
கூறக் கேட்டிருந்தார் கோவிந்தசாமி. சடக்கென்று, “எனக்கு மோட்சம் வேண்டும்!” என்று கேட்டார்.
“அப்படியானால் ராச லீலையைக் காண்பதில் உனக்கு விருப்பமில்லையா?” என்று கேட்டான் கண்ணன்.
“அதிலும் ஆசை தான். ஆனால் முக்தியடைய வேண்டுமென்ற ஆசையும் உன்னைத் தரிசித்தவுடன் வந்து விட்டது!” என்றார் கோவிந்தசாமி.
புன்னகைத்தபடியே, “முதலில் ராச லீலையை முழுவதுமாக உனக்குக் காட்டுகிறேன். அதை நீ கண்டு களித்தபின்
உனக்கு முக்தியும் அளிக்கிறேன்!” என்று சொன்ன கண்ணன்,
பிருந்தாவனத்தில் நடந்த ராசக் கிரீடையை அப்படியே மீண்டும் ஒருமுறை கோவிந்தசாமிக்காக நடத்திக் காட்டினான்.
“இப்போது நான் முக்தி பெறலாமா?” என்று கேட்டார் கோவிந்தசாமி.
அதற்குக் கண்ணன், “உன் மனதில் இன்னும் உலகியல் ஆசைகள் பல உள்ளன. அதனால் நீ அடுத்த பிறவியில்
மன்னர் குலத்தில் பிறந்து சுகபோகங்களை எல்லாம் அனுபவித்து விட்டு என் திருவடிகளை வந்தடைவாய்!” என்று
கூறி விட்டு மறைந்தான். இச்சரித்திரத்தைத் திருமங்கையாழ்வார் பெரிய திருமொழியில்,
“மாக மாநிலம் முழுவதும் வந்து இறைஞ்சும் மலரடி கண்ட மாமறையாளன் தோகை மாமயில் அன்னவர் இன்பம்
துற்றிலாமையிலத்த இங்கு ஒழித்து போகம் நீ எய்திப் பின்னும் நம்மிடைக்கே போதுவாய் என்ற பொன்னருள் எனக்கும்
ஆக வேண்டும் என்று அடியிணை அடைந்தேன் அணிபொழில் திருவரங்கத்து அம்மானே!” என்று பாடியுள்ளார்.
கோவிந்தசாமியும் மன்னனாய் வாழ்ந்து உலகியல் ஆசைகளை நிறைவேற்றிக் கொண்டு
அதன்பின் முக்தியும் அடைந்தார் என்பது வரலாறு.
இவ்வாறு தன் அடியார்களுக்கு இகபர சுகங்கள் இரண்டையும் வழங்குபவர் திருமால்.
‘க்ருத:’ என்பது இம்மைக்கான பலன்களைக் குறிக்கும்.
‘அக்ருத:’ என்பது மறுமைக்கான பலன்களைக் குறிக்கும்.
இம்மை மறுமை (க்ருத+அக்ருத=க்ருதாக்ருத:) இரண்டு பலன்களையும் வழங்குவதால் ‘க்ருதாக்ருத:’ என்று திருமால் அழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 138வது திருநாமம்.
“க்ருதாக்ருதயே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு இம்மை, மறுமை இரண்டுக்குமான
பலன்களையும் குறைவின்றித் திருமால் அருளுவார்.
———-
139. சதுராத்மனே நமஹ (Chathuraathmane namaha)
திருமலை யப்பனைப் பார்த்துக் கருடன், “எம்பெருமானே! இங்கே ஏழு மலைகளுள் ஆதிசேஷன் பெயரில் சேஷாத்ரி என்றொரு மலையும்,
எனது பெயரில் கருடாத்ரி என்றொரு மலையும் உள்ளன. ஆனால் ‘கருடாத்ரிநாதன்’ என்று உன்னை யாரும் அழைப்பதில்லை.
‘சேஷாத்ரிநாதன்’ என்றுதான் எல்லோரும் உன்னை அழைக்கிறார்கள்.
உனது பிரம்மோற்சவத்தில் கூட ஒருமுறை தான் கருட வாகனத்தில் நீ எழுந்தருளுகிறாய்.
சேஷ வாகனத்தில் மட்டும் இரண்டு முறை நீ எழுந்தருளுகிறாய்.
ஆதிசேஷனுக்கு நிகரான ஸ்தானத்தை எனக்கும் நீ வழங்க வேண்டும்!” என்று வேண்டினார்.
“உன் கோரிக்கை நிச்சயம் பரிசீலிக்கப்படும்!” என்றார் மலையப்பன். “இன்னொரு கோரிக்கையும் உள்ளது!” என்றார் கருடன்.
“அதென்ன?” என்று கேட்டார் மலையப்பன். “ஆதிசேஷனாவது பரவாயில்லை!
ஆதி காலத்திலிருந்து உனக்கு சேஷனாக (தொண்டனாக) இருந்து பணிவிடை செய்கிறார்.
சிறிய திருவடியான அனுமான் ராமாயணத்தில் தானே உன்னோடு வந்து சேர்ந்து கொண்டார்.
அவருக்கென்று எத்தனை தனி சந்நதிகள், அர்ச்சனைகள், மாலைகள், பூஜைகள்?
ஆனால் பெரிய திருவடியான எனக்கெனத் தனியாக ஒரு சந்நதி கூட இல்லையே!” என்றார்.
“இதையும் பரிசீலிக்கிறேன்!” என்றார் திருமால். சிலகாலம் கழிந்தது. வைகுண்டத்தில் திடீரென மகாலட்சுமியைக் காணவில்லை.
கருடனை அழைத்த திருமால், மகாலட்சுமி எங்கு சென்றிருக்கிறாள் என்று தேடச் சென்னார்.
பல இடங்களில் தேடிய கருடன், திருநறையூர் எனப்படும் நாச்சியார்கோயிலில் மேதாவி என்னும் முனிவரின் மகளாக
வஞ்ஜுளவல்லி என்ற பெயருடன் மகாலட்சுமி அவதரித்திருப்பதைக் கண்டறிந்து திருமாலிடம் தெரிவித்தார்.
அவளை மணந்து கொள்ள விரும்பிய திருமால், வாசுதேவன், பிரத்யும்னன், அனிருத்தன், சங்கர்ஷணன், புருஷோத்தமன் என
ஐந்து வடிவங்களை எடுத்துக் கொண்டு நாச்சியார் கோயிலில் உள்ள மேதாவி முனிவரின் ஆசிரமத்துக்கு வந்தார்.
மேதாவியிடம், “நாங்கள் ஐவரும் வேதம் கற்கும் பிரம்மச்சாரிகள். எங்களுக்கு இங்கே உணவு கிடைக்குமா?” என்று கேட்டார்.
மேதாவியும் தன் மகள் வஞ்ஜுளவல்லியிடம் வந்தவர்களுக்கு உணவு பரிமாறச் சொன்னார்.
ஐவரும் உண்டபின் கை கழுவுவதற்காக வஞ்ஜுளவல்லி ஒரு குவளையில் தண்ணீர் கொண்டு வந்தாள்.
முதலில் வந்த வாசுதேவன், கையை அலம்பியவுடன், வஞ்ஜுளவல்லியின் கையைப் பிடித்து இழுத்தார்.
“அப்பா!” என்று அலறினாள் வஞ்ஜுளவல்லி. மேதாவி ரிஷி கோபத்துடன் ஓடிவந்தார்.
அப்போது வாசுதேவன் தனக்கே உரிய அடையாளங்களாக இருக்கும் சுதர்சனச் சக்கரத்தையும், பாஞ்சஜன்யச் சங்கையும் எடுத்து
மேதாவியிடம் காட்டவே, வந்திருப்பவர் திருமால் என உணர்ந்து அவருக்குத் தன் மகளை மணமுடித்து வைத்தார்.
இன்றும் நாச்சியார்கோவிலில் சங்கு சக்கரங்களை எடுத்து அடையாளமாகக் காட்டியபடி பெருமாள் எழுந்தருளியுள்ளார்.
அதன்பின் கருடனை அழைத்த திருமால், “திருமலையில் நீ என்னென்ன கோரிக்கைகள் வைத்தாயோ அவை அனைத்தையும்
இங்கே நிறைவேற்றி வைக்கிறேன். அனுமனுக்குத் தனியாகச் சந்நதி இருப்பது போல், இவ்வூரில் உனக்கெனத் தனிச் சந்நதி தருகிறேன்.
திருமலையில் கருடாத்ரி என்ற மலை இருந்தும், யாரும் என்னைக் கருடாத்ரிநாதன் என்றழைப்பதில்லை என்று வருந்தினாய் அல்லவா?
அந்தக் குறை தீர, இவ்வூரில் நீ மலை போன்ற கல்கருடனாகக் கல்லால் ஆன திருமேனியுடன் விளங்குவாய்
என்னை விடப் புகழ் பெற்றவனாக இவ்வூரில் நீ விளங்குவாய்!
திருமலையில் இரண்டு முறை சேஷவாகனம் இருப்பது போல, இவ்வூரில் மார்கழியில் ஒருமுறை, பங்குனியில் ஒருமுறை என
வருடத்தில் இரண்டு முறை கருட வாகனத்தில் நான் காட்சி தருவேன்!”என்று கூறினார்.
இன்றும் நாச்சியார்கோயிலில் தனிச்சந்நதியோடு கற்ற கருடன், கற்கின்ற கருடன், கற்க போகின்ற கருடன் என
முக்காலத்திலும் கல்வி பயின்று கல்விவரம் தரும் ‘கல்-கருடனாகக்’ கருடன் காட்சி தருகிறார்.
அவருக்கு அருள்புரியவந்த திருமால் வாசுதேவன், பிரத்யும்னன், அநிருத்தன், புருஷோத்தமன், சங்கர்ஷணன் என
ஐந்து வடிவங்களுடன் காட்சி தருகிறார்.
இது போல் தன் அடியார்களுக்கு அருள்புரிவதற்காகப் பற்பல வடிவங்கள் எடுக்கிறார் திருமால்.
அந்த வகையில் வைகுண்டத்துக்கு வந்து திருமாலைத் தரிசிக்க முடியாத தேவர்களுக்குக் காட்சியளித்து அருள்புரிவதற்காகத்
திருப்பாற்கடலில் வாசுதேவன், பிரத்யும்னன், அநிருத்தன், சங்கர்ஷணன் என நான்கு வடிவங்களோடு எழுந்தருளியுள்ளார்.
பாற்கடலில் இத்தகைய நான்கு வடிவங்கள் கொண்டு காட்சி தருவதால் ‘சதுராத்மா’ என்று திருமால் அழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 139-வது திருநாமம்.
“சதுராத்மனே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு அவர்களின் மனோபாவத்துக்கு ஏற்றபடி திருமால் அருள் புரிவார்.
—————-
140. சதுர்வ்யூஹாய நமஹ (Chathurvyoohaaya namaha)
நாச்சியார்கோயிலில் வாசுதேவன், பிரத்யும்னன், அனிருத்தன், ஸங்கர்ஷணன், புருஷோத்தமன் என ஐந்து வடிவங்களுடன்
திருமால் விளங்குவதைப் பற்றி “சதுராத்மனே நமஹ” என்ற திருநாம விளக்கத்தில் அனுபவித்தோம்.
நாச்சியார்கோயில் ஸ்ரீநிவாசப் பெருமாளுக்குத் தினமும் ஆராதனை செய்யும் வைகானச ஆகம விசாரதர்
ஸ்ரீ.உ.வே. கண்ணன் பட்டாச்சார்யார் சுவாமி, அந்த ஐந்து வடிவங்களைப் பற்றி ஆகம சாஸ்திரங்களில் சொல்லப்பட்ட
ஒரு அழகான விளக்கத்தைக் கூறினார். அதை வாசகர்களுடன் பகிர்கிறேன்.
ஜீவாத்மாக்கள் அனைவரும் இறைவனுக்குத் தொண்டு செய்வதற்காகவே ஏற்பட்டவர்கள்.
ஆனால் ஐம்புலன்களாகிய ஐந்து திருடர்கள், அந்த ஜீவாத்மாவின் சிந்தனையை இறைவன்பால் செல்ல விடாமல் தடுக்கின்றன.
கண்டு, கேட்டு, உற்று, முகர்ந்து, உண்டு உழலும் சிற்றின்பங்களை அனுபவிக்க வைக்கின்றன.
அதனால், இறைவனைக் காண வேண்டிய கண், உலகிலுள்ள மற்ற பொருட்களைப் பார்க்கின்றது.
அவன் புகழைக் கேட்க வேண்டிய காது, இதர பேச்சுக்களைக் கேட்கின்றது.
அவன் நாமங்களைப் பாட வேண்டிய நா, தேவையற்ற பேச்சுக்களைப் பேசுகிறது.
அவனது துளசி வாசனையை நுகர வேண்டிய மூக்கு, வேறு வாசனைகளை நாடுகிறது.
அவனை அணைக்க வேண்டிய உடல், சாதாரண மாமிச உடலை விரும்புகிறது.
ஆனால் இத்தகைய உலகியல் சுகங்களில் உழலும் ஒருவன், இறைவனிடம் பக்தி செலுத்த வேண்டுமென எண்ணினானாகில்,
அவன் மேல் இறைவன் கருணை கொள்கிறார். நம் இதயமாகிய நிலத்தில் பக்தி என்னும் செடியை முளைக்கச் செய்கிறார்.
அந்தச் செடியின் நான்கு இலைகள் போல், பிரத்யும்னன், அனிருத்தன், சங்கர்ஷணன், புருஷோத்தமன் என நான்கு வடிவங்கள்
எடுத்து நம் இதயத்தில் வீற்றிருக்கிறார். அந்தச் செடியின் தண்டாக வாசுதேவனாகிய மூல மூர்த்தி எழுந்தருளுகிறார்.
பக்தியின் முதல் நிலையில், உலகியல் செயல்களிலும் ஈடுபட்டுக் கொண்டே பக்தன் நான்கு இலைகளைப் போல
அவன் இதயத்தில் நான்கு வடிவங்களுடன் உறையும் இறைவனைத் தியானிக்கிறான்.
இரண்டாம் நிலையில், இறைவனின் அருளால் பக்தி முற்றவே, தன் புலன்களை மற்ற விஷயங்களில் செல்லாமல்
கட்டுப்படுத்தி பக்தியில் ஈடுபடுகிறான்.
அவன் புலன்கள் மற்ற விஷயங்களில் ஈடுபடாவிட்டாலும், மனம் முழுமையான கட்டுப்பாட்டுக்குள் வருவதில்லை.
மூன்றாம் நிலையில் மனமும் கட்டுப்பாட்டுக்குள் வந்து சலனமற்ற நிலையை அடைகிறது.
மேலும் அன்போடு இறைவனின் நால்வகை வடிவங்களை அந்த பக்தன் தியானிக்கிறான்.
நான்காம் நிலையில், அதுவரை செடியாக இருந்த பக்தி, மரமாக வளர்ந்து முழுமை அடைகிறது.
அவனது இதயம் முழுவதும் இறைவன் ஆக்கிரமித்துக் கொள்கிறான்.
அதன்பின் அவனது புலன்களோ மனமோ மற்ற விஷயங்களின் பால் செல்லாமல், இறைவனிடமே முழுமையாக ஈடுபடுகின்றன.
இவ்வாறு வாசுதேவனாகிய திருமால், பிரத்யும்னன், அநிருத்தன், ஸங்கர்ஷணன், புருஷோத்தமன் என
நான்கு வடிவங்கள் எடுத்துக் கொண்டு பக்தனின் இதயத்தில் குடிகொண்டு, அவனுடைய புலன்களை மற்ற விஷயங்களில் செல்லாமல்
இழுத்துத் தன்பால் ஈடுபடச் செய்கிறார். அதை விளக்கவே நாச்சியார்கோவிலில் ஐந்து வடிவங்களோடு பெருமாள் காட்சி தருகிறார்.
இவ்வாறு பெருமாளின் ஐந்து வடிவங்களுக்குப் பின்னால் உள்ள தத்துவத்தை அவர் விளக்கினார்.
யுத்தத்தில் சேனைகளை அமைக்கும் விதத்தை வியூகம் என்று சொல்வார்கள். அதுபோல், நம் புலன்களிலிருந்து
நம்மைக் காப்பதற்காக நான்கு வடிவங்களோடு வியூகம் அமைத்து, நம் புலன்களை வென்று,
நம்மை பக்தியில் முன்னேறச் செய்வதால் ‘சதுர்வ்யூஹ:’ என்று திருமால் அழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 140-வது திருநாமம்.
“சதுர்வ்யூஹாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களை நாற்புறங்களிலிலிருந்தும்
எந்த ஆபத்தும் அண்டாதபடி வியூகம் அமைத்துத் திருமால் காத்தருள்வார்.
——————-
141. சதுர்தம்ஷ்ட்ராய நமஹ (Chathurdhamshtraaya namaha)
முந்தைய யுகத்தில், பாண்டிய நாட்டில் ‘விஷ்ணுபுரம்’ என்ற ஊரில் ‘மல்லிகைப் பல்லழகர்’ என்ற பெயருடன்
திருமால் கோயில் கொண்டிருந்தாராம். அவரது பற்கள் மல்லிகைப்பூ போல் அழகாகவும் மென்மையாகவும் இருந்தமையால் இப்பெயர் உண்டானது.
விஷ்ணுசித்த பட்டர் என்னும் அர்ச்சகர் அந்தப் பெருமாளுக்குப் பேரன்போடு தினசரி பூஜைகளைச் செய்து வந்தார்.
ஊரார் பெருமாளுக்குப் பழங்கள் சமர்ப்பித்தால், அவற்றின் தோலை எல்லாம் நன்றாக உறித்துவிட்டு
உள்ளிருக்கும் பழத்தை மட்டும் நிவேதனம் செய்வார் அந்த அர்ச்சகர்.
“பெருமாள் மல்லிகைப் பூ போல் மென்மையான பற்களை உடையவராக இருப்பதால், கடுமையான பொருட்களை
அவரால் கடிக்க முடியாது!” என்று பக்தியுடன் கூறுவார் அந்த அர்ச்சகர்.
கொட்டைப் பாக்கும் வெற்றிலையும் சமர்ப்பித்தால் கூட, அவற்றை அரைத்துப் பொடியாக்கித் தான் பெருமாளுக்குச் சமர்ப்பிப்பார்.
அவ்வூரிலுள்ள விவசாயிகள், தை மாதம் அறுவடை ஆனவுடன், கரும்புக் கழிகளைப் பெருமாளுக்குச் சமர்ப்பிப்பதற்காக எடுத்து வந்தார்கள்.
அப்போது ஊரார் சிலர் அவர்களிடம், “நம் ஊர் அர்ச்சகர் கனிகளையே தோலை உறித்தபின் தான் பெருமாளுக்கு நிவேதனம் செய்வார்.
கரும்புகளை நிவேதனம் செய்யவே மாட்டார். இத்தனைக் கரும்புகளை உண்டால் பெருமாளுக்குப் பல் வலிக்கும் என்று கூறுவார்.
உங்களைக் கோயிலுக்குள்ளேயே அனுமதிக்க மாட்டார்!” என்றார்கள்.
ஆனாலும் பெருமாள் மேல் அசைக்க முடியாத பக்தி கொண்ட விவசாயிகள், “நாங்கள் கொடுப்பதைப் பெருமாள் நிச்சயமாக ஏற்பார்!” என்று
சொல்லி விட்டுக் கரும்புகளுடன் கோயிலை நோக்கிச் சென்றார்கள். அப்போது விஷ்ணுசித்த பட்டர் கோயிலில் இல்லை.
திருப்பல் பட்டர் என்ற வேறொரு அர்ச்சகர் இருந்தார். கரும்புக் கழிகளுடன் வந்த விவசாயிகள்,
“சுவாமி! தாங்கள் புதிய அர்ச்சகரா? எப்போதும் இங்கே பூஜை செய்யும் அர்ச்சகர் இன்று வரவில்லையா?” என்று கேட்டார்கள்.
அதற்குத் திருப்பல் பட்டர், “அவர் இன்று சங்கராந்தி தர்ப்பணம் செய்வதற்காகச் சென்றுள்ளார்.
அவருக்குப் பதிலாக நான் இன்று பூஜை செய்கிறேன்!” என்றார்.
விவசாயிகள் கொண்டு வந்த அனைத்துக் கரும்புகளையும் வாங்கிப் பெருமாளுக்கு நிவேதனம் செய்தார் திருப்பல் பட்டர்.
விவசாயிகள் மகிழ்ச்சியுடன் கோயிலை விட்டு வெளியே வரும் வேளையில் விஷ்ணுசித்த பட்டர் கோயிலுக்குள் நுழைந்தார்.
விவசாயிகள் கைகளில் கரும்புக் கழிகளைப் பார்த்து விட்டு, “இவற்றை ஏன் கோயிலுக்குக் கொண்டு வந்தீர்கள்?” என்று கேட்டார்.
“இந்த வருடம் நாங்கள் அறுவடை செய்த கரும்புகளைப் பெருமாளுக்குச் சமர்ப்பிக்க வந்தோம்.
புதிய அர்ச்சகர் இவற்றைப் பெருமாளுக்கு நிவேதனம் செய்தார். மிக்க மகிழ்ச்சி!” என்றார்கள் விவசாயிகள்.
வியந்து போன விஷ்ணுசித்த பட்டர், “யாரந்தப் புதிய அர்ச்சகர்? நான் கோயிலைப் பூட்டி விட்டுத் தானே தர்ப்பணம் செய்யப் போனேன்?
எனக்குத் தெரியாமல் கோயிலுக்குள் நுழைந்த புதிய அர்ச்சகர் யார்?” என்று கேட்டுக் கொண்டே கோயிலுக்குள் நுழைந்தார்.
திருப்பல் பட்டரைப் பார்த்து, “யாரப்பா நீ? கோயிலுக்குள் எப்படி நுழைந்தாய்?” என்று கேட்டார் விஷ்ணுசித்த பட்டர்.
திருப்பல் பட்டரிடமிருந்து எந்தப் பதிலுமில்லை. ஒரு விவசாயி கையிலிருந்த கரும்பைப் பிடுங்கி,
“இந்தக் கரும்பைக் கடித்தால் பெருமாளுக்கு வலிக்காதா?” என்று கேட்டார் விஷ்ணுசித்த பட்டர்.
அப்போது அந்தக் கரும்பில் நான்கு பற்கள் பதிந்திருப்பதை அவர் கண்டார். “சுவாமி! இத்தகைய பக்தர்கள் சமர்ப்பிக்கும்
கரும்பை உண்பதற்காகவே தனது மேல் பல் வரிசையில் நான்கு வலிமையான பற்களைக் கொண்டிருக்கிறாரே பெருமாள்!
அது உங்களுக்குத் தெரியாதா? ராமாயணத்தில் கூட “சதுர்தச ஸம த்வந்த்வ: சதுர்தம்ஷ்ட்ர: சதுர்கதி:” என்று
இப்பற்களைப் பற்றி வால்மீகி கூறியுள்ளாரே!” என்று சொன்ன திருப்பல் பட்டர், கருவறைக்குள் சென்று மறைந்து விட்டார்.
விவசாயிகள் பெருமாள் மேல் கொண்ட பக்தியைத் தனக்கு உணர்த்துவதற்காகப் பெருமாளே திருப்பல் பட்டராக வந்ததையும்,
தான் உண்டதற்கு அடையாளமாகத் தனது நான்கு பற்களையும் ஒவ்வொரு கரும்பிலும் பெருமாள் பதித்திருப்பதையும் உணர்ந்தார் விஷ்ணுசித்த பட்டர்.
இவ்வாறு மெய்யடியார்கள் பக்தியோடு சமர்ப்பிக்கும் கடினமான பொருட்களையும் உண்டு அவர்களை மகிழ்விப்பதற்காகவே
நான்கு சிறப்புப் பற்களோடு விளங்கும் திருமால் ‘சதுர்தம்ஷ்ட்ர:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
‘சது:’ என்றால் நான்கு, ‘தம்ஷ்ட்ரம்’ என்றால் பல். ‘சதுர்தம்ஷ்ட்ர:’ என்பதே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 141-வது திருநாமம்.
“சதுர்தம்ஷ்ட்ராய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்குப் பல் சம்பந்தப்பட்ட நோய்கள் அனைத்தும் நீங்கி
ஆரோக்கியமான, அழகான பற்களோடு விளங்கத் திருமால் அருள்புரிவார்.
——————–
142. சதுர்புஜாய நமஹ (Chathurbhujaaya namaha)
ரிஷ்யமூக மலையிலுள்ள சுக்ரீவனின் உதவியை நாடி, ராமனும் லட்சுமணனும் அம்மலை அடிவாரத்தை அடைந்தார்கள்.
அப்போது மலை உச்சியில் இருந்து அவர்களைக் கண்ட சுக்ரீவன், ஜாம்பவானை அழைத்து,
“அதோ இருவர் வருகிறார்கள் பாருங்களேன்! மரவுரி தரித்திருக்கிறார்கள். ஆனால் துறவிகள் போலத் தெரியவில்லை.
கைகளில் வில்லும் அம்பும் ஏந்தியிருக்கிறார்கள். ஆனால் அரசர்களுக்குரிய அணிகலன்களை அணிந்திருக்கவில்லை.
வித்தியாசமான தோற்றத்தில் இருக்கும் இவர்கள் யாராக இருக்கக்கூடும்?” என்று கேட்டான்.
“நம் மந்திரியான அனுமான் தான் பேச்சில் கெட்டிக்காரன்.
அவனை அனுப்பி இவர்கள் யாரென்று அறிந்து வரச் சொல்வோம்!” என்றார் ஜாம்பவான்.
அவ்வாறே சுக்ரீவனும் அனுமானை அனுப்ப, ஒரு துறவி வேடத்தில் ராம லட்சுமணர்கள் முன் சென்றார் அனுமான்.
ராமபிரானைப் பார்த்து ஒரு ஸ்லோகத்தைச் சொன்னார்-
‘ஆயதாச்ச ஸுவ்ரதாச்ச பாஹவ பரிகோபமா:
ஸர்வாபரணபூஷார்ஹா கிமர்த்தம் ந விபூஷிதா:’
இதன் பொருள்- ‘‘இரும்புக் கம்பிகள் போல் வலிமையாக இருக்கும் உங்களது தோள்களில் ஆபரணங்கள் அணிந்தால்
மிகவும் அழகாக இருக்குமே! ஆயினும் ஏன், நீங்கள் ஆபரணங்கள் அணியாமல் வந்திருக்கிறீர்கள்?” என்று ராமனிடம் அனுமன் கேட்கிறார்.
ஆனால் இவ்விடத்தில் வடமொழி இலக்கணப் பிழை ஒன்று உள்ளது! நவ வியாகரண பண்டிதரே வியாகரணப் பிழை செய்வாரா?
வடமொழியில் ஒருமை, இருமை, பன்மை மூன்றும் உண்டு. ஆங்கிலத்திலும் தமிழிலும் ஒருமை, பன்மை மட்டுமே.
இப்போது ராமனின் தோள்களைப் பற்றி வடமொழியில் கூறும் அனுமான் இருமையில் தானே சொல்ல வேண்டும்
அப்படியாயின் இந்த ஸ்லோகம்,
‘ஆயதாச்ச ஸுவ்ரதாச்ச பாஹூ தே பரிகோபமௌ
ஸர்வாபரணபூஷார்ஹௌ கிமர்த்தம் ந விபூஷிதௌ’
என்று இருமையில் இருக்க வேண்டும். ஆனால் ஸ்லோகத்தை,
‘ஆயதாச்ச ஸுவ்ரதாச்ச பாஹவ பரிகோபமா:
ஸர்வாபரணபூஷார்ஹா கிமர்த்தம் ந விபூஷிதா:’–என்று பன்மையில் அமைத்து விட்டார் அனுமான்.
ஏன் இப்படிப்பட்ட ஒரு இலக்கணப் பிழையைச் செய்தார்? அவர் பிழை செய்யவில்லை.
அவர் சொன்னது முழுக்க முழுக்கச் சரியே! சாதாரண மனிதர்களுக்கு இரண்டு கைகளையுடைய சாதாரண மனிதனாகக் காட்சி தரும் ராமன்,
உண்மையான பக்தர்களுக்கு மட்டும் நான்கு திருத்தோள்களோடும் சங்கு சக்கரங்களோடும் காட்சியளிப்பான் என வால்மீகி கூறியுள்ளார்.
ராவண வதம் ஆனபின் மண்டோதரி, ராமனைத் துதிக்கையில்,
‘தமஸ: பரமோ தாதா சங்கசக்ரகதாதர:’
என நான்கு திருத்தோள்களோடும் சங்கு, சக்கரங்களோடும் கூடியவனாக ராமனைக் குறிப்பிடுகிறாள்.
அந்த வகையில் அனுமானுக்கும், ராமபிரான் நான்கு திருத்தோள்களோடு காட்சியளித்துள்ளார்.
அதனால் தான் இருமையில் அவரது தோள்களைக் குறிப்பிடாமல் பன்மையில் குறிப்பிட்டு இந்த ஸ்லோகத்தை அமைத்துள்ளார் அனுமான்.
எனவே அனுமானின் ஸ்லோகம் மிகச்சரி.
நான்கு தோள்களோடு கூடியிருப்பதை மஹாபுருஷ லக்ஷணம் என்று சொல்வார்கள்.
தான் ‘மஹாபுருஷன்’ என்பதற்கு அடையாளமாகத் திருமால் நான்கு திருத்தோள்களுடன் விளங்குகிறார்.
மஹாபுருஷன் என்பதன் தமிழாக்கமே பெருமாள் என்பது. மஹா என்றால் பெரிய என்றும் புருஷன் என்றால் ஆள்.
மஹாபுருஷன் (பெரிய ஆள்) என்பதையே பெருமாள் என்கிறோம்.
அறம், பொருள், இன்பம், வீடு என்னும் நான்கு வகைப் புருஷார்த்தங்களையும் அருளவல்லவர் திருமால் என்பதையும்
அவரது நான்கு திருத்தோள்கள் காட்டுகின்றன. இத்தகைய நான்கு தோள்களுடன் கூடியவராகையால், ‘சதுர்புஜ’ எனப்படுகிறார்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ர நாமத்தின் 142-வது திருநாமம்.
“சதுர்புஜாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு அறம், பொருள், இன்பம், வீடு என அனைத்தும்
குறைவின்றிக் கிடைக்கும் படித் திருமால் அருள்புரிவார்.
———————
143. ப்ராஜிஷ்ணவே நமஹ (Bhraajishnave namaha)
1939-ம் ஆண்டு முதல் 1945-ம் ஆண்டு வரை இரண்டாம் உலகப் போர் நடைபெற்றது.
ஒருபுறம் அமெரிக்கா, இங்கிலாந்து, பிரான்ஸ் போன்ற நாடுகளும், அவற்றுக்கு எதிராக ஜெர்மனி, இத்தாலி, ஜப்பான்
போன்ற நாடுகளும் அணிவகுத்திருந்தன. ஹிட்லர் தலைமையிலான ஜெர்மானியப் படைகளும், ஜப்பானியப் படைகளும்
அமெரிக்காவுக்கும் இங்கிலாந்துக்கும் கடும் நெருக்கடி தந்து கொண்டிருந்தன.
போரில் வெல்வதற்கு அணு ஆயுதத்தைப் பிரயோகிப்பதைத் தவிர வேறு வழியில்லை என்ற நிலைக்குத் தள்ளப்பட்டது அமெரிக்கா.
1941-ம் ஆண்டு, ஓப்பன்ஹைமர் என்ற புகழ்பெற்ற இயற்பியல் விஞ்ஞானியை அழைத்து,
அணுகுண்டு ஆராய்ச்சி நடத்தச் சொன்னது அமெரிக்க அரசாங்கம். அவரும் தம்முடைய சகாக்களுடன் இணைந்து
நான்கு ஆண்டுகளுக்கும் மேல் அணு ஆயுதச் சோதனைகளை நடத்தி, 1945-ம் ஆண்டு அணுகுண்டு தயாரிப்பதற்கான வரைவை உருவாக்கினார்.
அந்த வரைவின் அடிப்படையில் ‘லிட்டில் பாய்’, ‘ஃபேட் மேன்’ என்ற இரண்டு அணுகுண்டுகளைக் கொண்டு,
ஜப்பானில் உள்ள ஹிரோஷிமா, நாகசாகி ஆகிய இடங்களைத் தாக்க அமெரிக்காவும் அதன் சக நாடுகளும் திட்டமிட்டன.
அணு குண்டைப் பிரயோகிப்பதற்கு முன்னதாகச் சோதனை செய்து பார்க்க எண்ணியது அமெரிக்க அரசு.
அலமொகோர்டோ என்னும் பாலைவனப் பகுதி அணுகுண்டு சோதனை செய்வதற்காகத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டது.
1945-ம் ஆண்டு ஜூலை 16-ம் தேதி அந்தச் சோதனை நிகழ்த்தப்பட்டது. பெருத்த ஒலியோடு அணுகுண்டு வெடித்தவாறே,
ஒளிப்பிழம்பு ஒன்று வானில் கிளம்பியது. அதைக் கண்ட ஓப்பன்ஹைமர் கீதையின் ஒரு ஸ்லோகத்தை
மனதில் கொண்டு கீழ்க்கண்ட வார்த்தைகளைச் சொன்னார்.
“If the radiance of a thousand suns were to burst at once into the sky, that would be like the splendor of the mighty one.”
ஒரே நேரத்தில் ஆயிரம் சூரியன்கள் வானில் வெடித்தால் எத்தகைய ஒளி உண்டாகுமோ, அதை விடப் பிரகாசமாக இருந்தது
கீதையில் கண்ணன் எடுத்த விஸ்வரூபம். இந்த அணுகுண்டு உண்டாக்கிய ஒளிப்பிழம்பு அந்தக் கண்ணனின் விச்வரூபத்தை எனக்கு நினைவூட்டுகிறது.
அவர் குறிப்பிட்ட கீதை ஸ்லோகம் – 11-12 –
“திவி ஸூர்ய ஸஹஸ்ரஸ்ய பவேத் யுகபதுத்திதா
யதி பா ஸத்ருசீ ஸா ஸ்யாத் பாஸஸ்தஸ்ய மஹாத்மன:”
இத்தகைய ஒளிப்பிழம்பு போன்ற வடிவுடன் திருமால் விளங்குவதைத் தமிழில் நம்மாழ்வார்,
“முடிச்சோதியாய் உனது முகச்சோதி மலர்ந்ததுவோ
அடிச்சோதி நீ நின்ற தாமரையாய் அலர்ந்த்துவோ
படிச்சோதி ஆடையொடும் பல்கலனாய் நின் பைம்பொன்
கடிச்சோதி கலந்ததுவோ திருமாலே கட்டுரையே!”–என்று பாடியுள்ளார்.
அணுசக்தி எப்படி ஆக்கம், அழிவு இரண்டுக்கும் பயன்படுகிறதோ அவ்வாறே திருமாலின் திருமேனி ஒளியும் ஒருபுறம்
பக்தர்களுக்கு வழிகாட்டி அருள்புரிகிறது. மற்றொரு புறம் தீயவர்களைச் சுட்டெரிக்கிறது.
தன் திருமேனி ஒளியைக் கொண்டு தன் பக்தர்களுக்கு ஒளிகாட்டி வழிகாட்டுவதால் திருமால் ‘ப்ராஜிஷ்ணு:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
“திருமாலின் திருமேனி ஒளியைத் தியானிப்போம். அது நம் சிந்தையை நல் வழியில் செலுத்தட்டும்” என்பது தான்
காயத்திரி மந்திரத்தின் பொருளாகும். ‘ப்ராஜிஷ்ணு:’ என்பதே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 143-வது திருநாமம்.
“ப்ராஜிஷ்ணவே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் இளைஞர்களுக்கு ஒளிமயமான எதிர்காலம் அமையும்.
————–
144. போஜனாய நமஹ (Bhojanaaya namaha)
“முருகா! முருகா!” என்று வேகமாக அழைத்தபடி கைலாயத்துக்குள் நுழைந்தார் விஸ்வாமித்ரர்.
“வாருங்கள் மாமுனியே!” என வரவேற்றார் முருகன். “எனக்கொரு சந்தேகம். அதை முதலில் நீ தீர்த்து வை!” என்றார் விஸ்வாமித்ரர்.
“என்ன சந்தேகம்?” என்று கேட்டார் முருகன். “என் கதையை முதலில் உனக்கு நினைவூட்டுகிறேன்!
அதன்பின் சந்தேகத்துக்கு வருகிறேன்!” என்று சொன்ன விஸ்வாமித்ரர், தனது பழைய வரலாற்றை நினைவு கூர்ந்தார்.
முன்னொரு சமயம், ஏதோ சில காரணங்களால் மழை பொழியவில்லை. அதனால் பூமியில் பெரும் வறட்சி ஏற்பட்டு,
ஒரு சொட்டுத் தண்ணீர் கூட இல்லாத நிலை உண்டானது. அவ்வறட்சிக் காலத்தில் பன்னிரண்டு ஆண்டுகளாக
உண்ண உணவின்றிக், குடிக்கத் தண்ணீரின்றி நான் தவித்தேன். என்னால் பசியையும் தாகத்தையும் அடக்க முடியவில்லை.
உண்பதற்கு ஏதாவது உணவு கிடைக்காதா என ஏங்கத் தொடங்கினேன்.
அப்போது ஒரு மாமிசக் கடையைக் கண்ட நான், அந்தக் கடைக்காரனிடம் மாமிசத்தை வாங்கிச் சாப்பிட்டாவது
பசியைப் போக்கிக் கொள்ளத் தீர்மானித்தேன். ஆனால் பகல் பொழுதில் ஊரார் பார்க்கும் வேளையில் மாமிசக் கடையில் போய் நிற்க
எனது மனம் இடம் கொடுக்கவில்லை. அதனால் அன்று மாலை போர்வையைப் போர்த்திக் கொண்டு அந்தக் கடைக்குச் சென்று
நாய் மாமிசம் கொஞ்சம் தருமாறு கேட்டேன். ஆனால் கடைக்காரன் என்னை அடையாளம் கண்டுகொண்டான்.
“ஐயோ! முனிவரே! உங்களுக்கு மாமிசத்தைக் கொடுத்தால், எனக்குப் பாபம் ஏற்படும். நான் நரகத்துக்குச் செல்ல நேரிடும்!
நான் தர மாட்டேன்! என்னை மன்னித்து விடுங்கள்!” என்று கதறினான்.
அன்று இரவு அவன் கடையை மூடிவிட்டு உள்ளேயே படுத்து உறங்கிக் கொண்டிருந்தான்.
மீண்டும் கடைக்குள் நுழைந்து மாமிசத்தை எடுத்து உண்ணப் பார்த்தேன். ஆனால் கடைக்காரன் விழித்துக் கொண்டான்.
என்னைக் கண்டவுடன், “ஏ இந்திரனே! உனக்குக் கருணையே இல்லையா? நீ மழை பொழியாததால் பூமியில் விளைச்சல் இல்லை.
மக்கள் பசி பட்டினியால் வாடுகிறார்கள். மகா முனிவரான விஸ்வாமித்ரர் நாய் மாமிசத்தை உண்ணும் நிலைக்கு வந்துவிட்டார்!
உடனடியாக மழையைக் கொடு!” என்று இந்திரனை நோக்கி உரக்கச் சொன்னார்.
அடுத்த நொடியே மழை பொழியத் தொடங்கி விட்டது. ஊரிலுள்ள ஆறுகள் குளங்கள் குட்டைகள் ஏரிகள் அனைத்தும் நிரம்பி வழிந்தன.
அருகிலிருந்த நதிக்குச் சென்று நீரைப் பருகி என் தாகத்தைத் தீர்த்துக் கொண்டேன்.
இவ்வரலாற்றை முருகனிடம் சொன்ன விஸ்வாமித்ரர், “முருகா! நான் தமிழகத்துக்குச் சென்றிருந்தேன்.
திருநெல்வேலிக்கு அருகே உள்ள ஆழ்வார் திருநகரியில் நம்மாழ்வார் என்றொரு யோகி வாழ்ந்ததாகவும்,
அவர் ஒரு சொட்டு தண்ணீர் அருந்தாமல், ஒரு வாய் உணவு உண்ணாமல் முப்பத்திரண்டு ஆண்டுகள்
புளியமரப் பொந்தில் யோகத்தில் அமர்ந்திருந்ததாகவும் மக்கள் கூறினார்கள்.
என்னால் உணவின்றிப் பன்னிரண்டு வருடங்களைக் கழிக்க முடியவில்லை.
ஆனால் முருகா உனக்கு மிகவும் விருப்பமான பூமியாகிய தமிழகத்தில் நம்மாழ்வார்
என்பவர் முப்பத்திரண்டு ஆண்டுகள் உணவு, தண்ணீர் இன்றி வாழ்ந்தாரே! அது எப்படி?” என்று கேட்டார்.
“உண்ணும் சோறு பருகுநீர் தின்னும் வெற்றிலையும்
எல்லாம் கண்ணன் எம்பெருமான்”
என்று நம்மாழ்வாரே பாடிய படி, கண்ண பிரானையே தனக்கு உண்ணும் உணவாகவும், தாகம் தீர்க்கும் தண்ணீராகவும்,
மெல்லும் வெற்றிலையாகவும் கொண்டிருந்தபடியால், அவருக்கு வேறு உணவோ, தண்ணீரோ, வெற்றிலையோ தேவைப்படவில்லை!
திருமால் தனது பக்தர்களுக்குத் தானே தாரக, போஷக, போக்யங்களாக இருப்பதால்
அந்த பக்தர்களுக்குத் தனியாக சோறு, தண்ணீர், வெற்றிலை என எதுவும் தேவைப்படுவதில்லை!” என்று விடையளித்தார் முருகன்.
இவ்வாறு தன் மெய்யடியார்களுக்குத் திருமாலே உணவாக இருப்பதால், ‘போஜனம்’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 144-வது திருநாமம்.
“போஜனாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்குத் திருமால்
தனது அழகையும் குணங்களையும் உணவாகத் தந்து அவர்களை மகிழ்விப்பார்.
—————
145. போக்த்ரே நமஹ (Bhokthre namaha)
திருமலைக்கு ஸ்ரீநிவாசப் பெருமாள் வருவதற்கு முன், அம்மலையில் ஒரு வேப்ப மரத்தின் வடிவில் பெருமாள் எழுந்தருளியிருந்தார்.
மரத்தின் வடிவிலுள்ள பெருமாளுக்கு அங்கு வாழ்ந்த வேடன் ஒருவன் தினமும் தேனும் தினைமாவும் சமர்ப்பிப்பதை
வழக்கமாகக் கொண்டிருந்தான். பெருமாளுக்குச் சமர்ப்பித்த பின், அவர் அமுது செய்த பிரசாதமாகக் கருதி,
அந்தத் தேனையும் தினைமாவையும் அவன் உட்கொள்வான்.
அவனுக்கு ஒரு மகன் இருந்தான். தன்னைப் போலவே தன் மகனையும் பக்தி உள்ளவனாக வளர்த்தான் அந்த வேடன்.
“நீ பெருமாளுக்கு நிவேதனம் செய்யாமல் ஒரு சொட்டுத் தண்ணீர் கூட அருந்தக் கூடாது!” என்று சொல்லியே
தன் மகனை வளர்த்தான். ஒருநாள் வேடனும் அவன் மகனும் பெருமாளுக்கு நிவேதனம் செய்வதற்காகத் திருமலைக்குச் சென்றார்கள்.
வேடன் தனது பையைப் பிரித்துப் பார்த்தபோது, அதில் தினைமாவு மட்டுமே இருந்தது. தேனைக் கொண்டு வர மறந்துவிட்டான்.
“மகனே! இங்கேயே இரு இம்மலையிலுள்ள தேன் கூடுகளுள் ஒன்றில் இருந்து தேன் கொண்டு வருகிறேன்!” என்று சொல்லிவிட்டு
வேடன் சென்றான். வெகுதூரம் சென்றும் அவனுக்குத் தேன் கிடைக்கவில்லை.
தினைமாவோடு மரத்தடியில் காத்திருந்த சிறுவனுக்கோ பசி தாங்கவில்லை.
“ஏழுமலையானே! இன்று தேன் கிடைக்காததால் தினைமாவை மட்டும் உனக்குச் சமர்ப்பிக்கிறேன்!” என்று பெருமாளுக்கு
வெறும் மாவை நிவேதனம் செய்துவிட்டு அந்தச் சிறுவன் அதை உண்ணத் தொடங்கினான்.
ஒரு பிடி மாவை அவன் வாயில் போட்டுக் கொண்டபோது, அங்கே தேனுடன் வேடன் வந்துவிட்டான்.
பெருமாளுக்குச் சமர்ப்பிக்காமலேயே தினைமாவைத் தன்மகன் உட்கொள்வதாக எண்ணிய வேடன்,
சிறுவனின் தலையை வெட்டுவதற்காகத் தன் வாளை உருவினான்.
அப்போது மரத்தைப் பிளந்து கொண்டு அங்கே ஸ்ரீநிவாசப் பெருமாள் தோன்றினார்.
நீலமேகம் போன்ற நிறத்துடனும், கௌஸ்துபம், வைஜயந்தி வனமாலை உள்ளிட்ட அணிகலன்களோடும்,
சங்கு சக்கரங்களைக் கையில் ஏந்தியபடியும் வேடன்முன் நின்ற ஸ்ரீநிவாசன்,
“அந்தச் சிறுவன் பக்தி என்னும் தேன் கலந்த தினைமாவை எனக்குச் சமர்ப்பித்துள்ளான்.
அதை நான் மனமுவந்து ஏற்றுக்கொண்டேன்!” என்று கூறினார்.
மேலும், “பக்தியோடு இலையோ, பழமோ, புஷ்பமோ, தண்ணீரோ எதைச் சமர்ப்பித்தாலும் நான் அதை ஏற்பேன்.
இவை எதையும் சமர்ப்பிக்க முடியாவிட்டால், என் பக்தன் கண்ணீரை மட்டும் சமர்ப்பித்தாலும் கூட போதும்!
நான் அதை ஏற்று அருள்புரிவேன்!” என்றார்.
இவ்வாறு வேடனுக்கும் அவன் மகனுக்கும் பெருமாள் திருமலையில் அருள்புரிந்த நாள் ஒரு புரட்டாசி மாத சனிக்கிழமை ஆகும்.
இச்சம்பவத்தின் நினைவாகத் தான் புரட்டாசி சனிக்கிழமைகளில் நம் வீடுகளில் மாவிளக்கு ஏற்றுகிறார்கள்.
அந்த வேடன் சமர்ப்பித்த தினைமாவுக்குப் பதிலாக அரிசிமாவும், தேனுக்குப் பதிலாக வெல்லமும் கலந்து
அதன்மேல் திரியிட்டு விளக்கேற்றுகிறோம்.
“ச்ருதி சிரஸி விதீப்தே ப்ரஹ்மணி ஸ்ரீநிவாஸே” என்று ராமாநுஜர் கூறியபடி, திருமலை என்னும் மலைக்கு மேல்
தீபம் போல் திருமால் விளங்குவதைக் குறிக்கும் விதமாக,
மலைபோல் அரிசி மாவையும் வெல்லத்தையும் வைத்து, அதன்மேல் மாவிளக்கு ஏற்றுகிறோம்.
இவ்வாறு பக்தியுடன் தனது அடியார்கள் சமர்ப்பிக்கும் பண்டங்களை அமுது செய்து அவர்களுக்கு அருள்புரிவதால்,
திருமால் ‘போக்தா’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
‘போக்தா’ என்றால் உண்பவர் என்று பொருள்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 145-வது திருநாமம்.
“போக்த்ரே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அடியவர்கள் சமர்ப்பிக்கும் அனைத்துப் பொருட்களையும்
திருமால் மனமுவந்து ஏற்றுக் கொண்டு அருள்புரிவார்.
———————
146. ஸஹிஷ்ணவே நமஹ (Sahishnave namaha)
ராமாநுஜருக்கு முதலியாண்டான், நடாதூர் ஆழ்வான் என இரண்டு மருமகன்கள் இருந்தார்கள்.
அவர்களுள் நடாதூர் ஆழ்வான் என்பவருடைய பேரன் வரதகுரு.
வரதகுரு காஞ்சிபுரம் வரதராஜப் பெருமாள் சந்நதியில் தினமும் வேத பாராயணம் செய்து வந்தார்.
ஒருநாள் அவர் வேத பாராயணம் செய்து கொண்டிருக்கையில், அர்ச்சகர் பெருமாளுக்கு நிவேதனம் செய்வதற்காகப் பால் எடுத்து வந்தார்.
அடுப்பில் இருந்து சுடச்சுடக் கொண்டு வந்ததால், பாலில் இருந்து ஆவி பொங்கி வந்து கொண்டிருந்தது.
அதைக் கண்ட வரதகுரு, “சுவாமி!” என்று அர்ச்சகரை அழைத்து, “அந்தப் பாலை இங்கே தாருங்கள்!” என்றார்.
“இது பெருமாளுக்குச் சமர்ப்பிக்க வேண்டிய பால்!” என்றார் அர்ச்சகர்.
“அது தெரியும்! இங்கே தாருங்கள்!” எனக் கேட்டு வாங்கினார் வரதகுரு. ஒரு தாய் எப்படிக் குழந்தைக்குப் பாலை
ஆற வைத்துக் கொடுப்பாளோ, அது போல் பாலை ஆற்றி, பொறுக்கக் கூடிய சூட்டுக்கு வந்தபின் அர்ச்சகரிடம் கொடுத்து,
“இப்போது பெருமாளுக்கு இதைச் சமர்ப்பிக்கலாம்!” என்றார்.
“ஏன் பாலை ஆற வைத்தீர்கள்?” என்று கேட்டார் அர்ச்சகர். அதற்கு வரதகுரு, “பெருமாள் எவ்வளவு மென்மையான,
அழகான திருமேனியை உடையவர்? இவ்வளவு சூடான பாலைக் கொடுத்தால் அவரது நாவைச் சுட்டு விடாதா?” என்று கேட்டார்.
“நீங்கள் வேதங்களை நன்கு கற்றவர். எம்பெருமானின் நாவில் இருந்து தான் நெருப்பு தோன்றியது என்கிறது வேதம்.
அவ்வாறிருக்க அவரது நாவை இந்தப் பால் எப்படிச் சுடும்? அவர் பரம்பொருள் அல்லவா?” என்று கேட்டார் அர்ச்சகர்.
“அவனது பெருமைகளை நோக்குகையில், அவனது நாவை இந்தப் பால் சுடாது என உணர முடிகிறது.
எனினும் அவனது வடிவழகையும் மென்மையையும் நோக்குகையில், ஒரு தாய் தன் குழந்தையிடம் காட்டுவது போன்ற
பாசத்தைத் தான் காட்ட முடிகிறதே ஒழிய, அவனது பெருமைகளும் வலிமையும் நம் நெஞ்சில் நிற்பதில்லை!” என்று சொன்னார் வரதகுரு.
வரதகுரு ஆற்றிக் கொடுத்த பாலைப் பெருமாளிடம் கொண்டு சென்றார் அர்ச்சகர்.
அப்போது “அம்மா!” என்றொரு குரல்! எங்கிருந்து அக்குரல் வந்ததென்று ஆவலுடன் எல்லோரும் பார்த்தார்கள்.
என்ன விந்தை? வரதராஜப் பெருமாளே, வரதகுருவை உரத்த குரலில் “அம்மா!” என்று அழைத்திருக்கிறார்.
வியந்து போன அர்ச்சகர், “இந்த வரதகுருவை நீ ‘அம்மா’ என்று அழைத்தாயா?” எனப் பெருமாளிடம் கேட்டார்.
“அனைத்துலகங்களுக்கும் தாயாகவும் தந்தையாகவும் நான் இருக்கிறேன். அனைத்துயிர்களிடமும் நான் அன்பு காட்டிய போதும்,
என்மீது யாரும் இத்தகைய தாய்ப்பாசத்தைக் காட்டியதில்லை. ஆனால் அத்தகைய பாசத்தை இந்த வரதகுரு
என்மீது இப்போது காட்டியபடியால், அவரை நான் அம்மா என்றழைத்தேன்!” என்றார் வரதராஜப் பெருமாள்.
அன்று முதல், வரதகுரு என்ற பெயர் மறைந்து ‘நடாதூர் அம்மாள்’ என்றே அனைவரும் அவரை அழைக்கத் தொடங்கினார்கள்.
(அவர் அவதரித்த ஊர் நடாதூர் என்பதால் பெருமாள் தந்த ‘அம்மா’ என்ற பெயரோடு அவர் ஊரை இணைத்து
நடாதூர் அம்மாள் என்று வழங்கப்பட்டார்.)
மறுநாள் அந்த அர்ச்சகர் நடாதூர் அம்மாளிடம், “சுவாமி! எனக்கொரு சந்தேகம். பெருமாள் மேல் அன்பு கொண்டு
நீங்கள் பாலை ஆற வைத்து அவருக்குச் சமர்ப்பித்தீர்கள். ஆனால் இத்தனை நாட்களாக நாங்கள் சூடான பாலைத்தான்
பெருமாளுக்குச் சமர்ப்பித்து வந்தோம். அதனால் பெருமாள் கோபம் கொண்டு எங்களுக்கு ஏதாவது தண்டனை தருவாரா?” என்று கேட்டார்.
அதற்கு நடாதூர் அம்மாள், “நிச்சயம் தண்டிக்க மாட்டார். நாம் தினமும் பூஜையைத் தொடங்குகையில் பதினாறு விதமான
உபசாரங்கள் செய்யப் போவதாகச் சொல்லிவிட்டு, முடிவில் முப்பத்திரண்டு விதமான அபசாரங்களைத் தான் செய்கிறோம்.
ஆனால் அதையும் பெருமாள் பொறுத்தருள்கிறார். அவ்வாறே சூடான பாலை நீங்கள் சமர்ப்பித்தாலும் அதற்காகப்
பெருமாள் கோபம் கொள்ள மாட்டார். பயப்படாதீர்கள்! தண்ணீருக்கும் சந்திரனுக்கும் எப்படிக் குளிர்ச்சி என்பது இயற்கையாகவே உள்ளதோ,
அது போல பெருமாளுக்கும் பொறுமை எனும் குணம் இயற்கையாகவே உள்ளது!” என்று கூறினார்.
‘ஸஹிஷ்ணு:’ என்றால் பொறுத்துக் கொள்பவர் என்று பொருள்.
தனது பக்தர்கள் அறிந்தோ அறியாமலோ, முன்னும் பின்னுமாகச் செய்யும் பூஜைகளையும், அவற்றிலுள்ள பிழைகளையும்
பொறுத்துக் கொள்வதால் ‘ஸஹிஷ்ணு:’ என்று திருமால் அழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே என்பது விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 146-வது திருநாமம்.
“ஸஹிஷ்ணவே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் தெரிந்தோ தெரியாமலோ செய்த அனைத்துப்
பிழைகளையும் திருமால் மன்னித்து, அவர்களை நல்வழிப் படுத்துவார்.
———————————
147. ஜகதாதிஜாய நமஹ (Jagadhaadhijaaya namaha)
கண்ணனின் 16,008 மனைவிகளுள் ஜாம்பவதி என்றொருத்தி இருந்தாள். கண்ணனை மணம்புரிந்து நெடுநாட்கள் ஆகியும்
அவளுக்குக் குழந்தை பிறக்கவில்லை. தன் கவலையைக் கண்ணனிடம் அவள் தெரிவித்தாள்.
“நீ கவலைப் படாதே! நான் கைலாயத்துக்குச் சென்று, பரமசிவனைக் குறித்துத் தவம் புரிந்து குழந்தை வரம் பெற்று வருகிறேன்!” என்று
சொன்னான் கண்ணன். கைலாயத்தை அடைந்த கண்ணன் சிவபெருமானைக் குறித்துப் பிள்ளை வரம் வேண்டித் தவம் புரிந்தான்.
கண்ணன் தவம் செய்வதைக் கண்டு அதிர்ச்சி அடைந்த சிவன் கண்ணன்முன் தோன்றினார்.
“என்னைக் குறித்து நீ ஏன் தவம் செய்கிறாய்?” என்று கேட்டார். அதற்குக் கண்ணன், “பிள்ளை வரம் வேண்டித் தவம் புரிகிறேன்.
எனக்கும் ஜாம்பவதிக்கும் குழந்தை பிறந்தால் அதற்கு உன் பெயரையே சூட்டுகிறேன்!” என்றான்.
“இது என்ன லீலை? புருஷோத்தமனான உனக்கு நான் குழந்தை வரம் அருள வேண்டுமா?” என்று கேட்டார் சிவபெருமான்.
கண்ணன் அப்போது பழைய வரலாறு ஒன்றை நினைவுகூர்ந்து, இவ்வாறு சொன்னான்:
பரமசிவனே! முன்பு உலகை நான் படைத்த போது பிரம்மாவைப் படைப்புக் கடவுளாகவும், உன்னை அழிக்கும் கடவுளாகவும் நியமித்தேன்.
பக்தர்கள் கேட்டவுடன் நீ வரம் தருவதால் ‘ஆசுதோஷி’ என்ற பட்டமும் உனக்களித்தேன்.
அப்போது நீ என்னிடம் ஒரு வரம் கேட்டாயே நினைவிருக்கிறதா?
“நாராயணா! எனக்கு ‘ஆசுதோஷி – கேட்டதும் வரம் தருபவன்’ என்று பட்டமளித்தால் மட்டும் போதாது.
நான் வரம் தருபவன் என்பதை உலகத்தார் அறியும் வண்ணம் நீ ஒருமுறை என்னிடம் வந்து வரம் கேட்க வேண்டும்!
நீ கேட்கும் வரத்தை நானும் அளிக்க வேண்டும்! அப்போது தான் நான் வரம் தர வல்லவன் என மக்கள் உணர்வார்கள்!” என்று
என்னிடம் நீ வரம் கேட்டாய். “தகுந்த நேரத்தில் உன்னிடம் வந்து வரம் வேண்டுகிறேன்!” என நானும் உறுதியளித்தேன்.
இவ்வரலாற்றைச் சொன்ன கண்ணன், “இப்போது நான் உனக்களித்த வாக்குறுதியை நிறைவேற்றும் விதமாகத்தான் இங்கே
தேவர்கள் மற்றும் முனிவர்கள் முன்னிலையில் உன்னிடம் வரம் கேட்டு நிற்கிறேன்!” என்றான்.
வியந்து போனார் பரமசிவன். “என்ன ஒரு எளிமை! எனக்கு அளித்த வாக்கைக் காப்பதற்காகவும், நான் வரம் தருபவன் என்பதை
உலகுக்கு உணர்த்துவதற்காகவும், உன்னைக் குறைத்துக் கொண்டு என் முன்னே வந்து நிற்கிறாயே என்ற
பரமசிவன், கீழ்க்கண்ட ஸ்லோகத்தைச் சொன்னார்:
“க இதி ப்ரஹ்மணோ நாம ஈசோஹம் ஸர்வதேஹனாம் | ஆவாம் தவாங்கஸத்பூமௌ தஸ்மாத் கேசவநாமவான் ||”
‘க’ என்பது பிரம்மாவைக் குறிக்கும். ‘ஈச’ என்பது சிவனாகிய என்னைக் குறிக்கும்.
‘க’, ‘ஈச’ இருவரையும் படைத்தவனான நீ (க + ஈச + வ) ‘கேசவன்’ எனப்படுகிறாய்.
எங்களைப் படைத்ததோடு மட்டுமின்றி, மும்மூர்த்த