200. அம்ருத்யவே நமஹ (Amruthyave namaha)
“பள்ளியில் ஓதிவந்த தன்சிறுவன் வாயில் ஓராயிர நாமம்
ஒள்ளியவாகிப் போத ஆங்கதனுக்கு ஒன்றுமோர் பொறுப்பிலன் ஆகிப்
பிள்ளையைச் சீறி வெகுண்டு தூண் புடைப்பப் பிறை யெயிற்று அனல் விழிப் பேழ்வாய்
தெள்ளிய சிங்கம் ஆகிய தேவைத் திருவல்லிக்கேணிக் கண்டேனே”-என்பது திருமங்கையாழ்வாரின் பாசுரம்.
அசுர குருமார்களான சண்டன், மர்க்கனிடம் பாடம் பயின்று வந்த பிரகலாதன், துளியும் அசுர சுவபாவம் இன்றி,
திருமாலின் திருநாமங்களைப் பாடுவதைக் கண்டு திகைத்துப் போனான் இரணியன். ஆணவமும் இரக்கமின்மையுமே வடிவெடுத்தவனாக
இருந்த இரணியனால், தனது மகன் பிரகலாதன் பக்தியும் ஞானமுமே வடிவெடுத்தவனாக இருப்பதைச் சகித்துக் கொள்ள முடியவில்லை.
“நாராயணனை வணங்காதே! நான் தான் கடவுள்! என்னை வணங்கு! நாராயணாய நமஹ என்று சொல்லாதே!
ஹிரண்யாய நமஹ என்று சொல்!” என்றெல்லாம் இரணியன் பலமுறை அறிவுறுத்தியும்,
தொடர்ந்து பிரகலாதன் “நாராயணா! நாராயணா!” என்று சொல்லிக் கொண்டு திருமாலையே தியானித்து வந்தான்.
அதனால் மிகவும் ஆத்திரமடைந்த இரணியன், தன் மகனைத் துன்புறுத்தத் தொடங்கினான்.
ஆயுதங்கள் ஏந்திய நூற்றுக்கணக்கான அசுரர்களைக் கொண்டு வந்து நிறுத்திப் பிரகலாதனைப் பயமுறுத்தினான்.
“அம்ருத்யவே நமஹ” என்று மனதுக்குள் ஜபம் செய்து வந்த பிரகலாதன் அவர்களைக் கண்டு அஞ்சவில்லை.
விப்ரசித்தி என்ற மாயாவியை அழைத்து, திகில் காட்சிகளையும் அச்சுறுத்தவல்ல மனத்தோற்றங்களையும் காட்டிப் பிரகலாதனைப் பயமுறுத்தச் சொன்னான்.
ஆனால் “அம்ருத்யவே நமஹ” என்று ஜபித்து வந்த பிரகலாதன் அதற்கும் அஞ்சவில்லை. இதனால் மேலும் கோபம் கொண்ட இரணியன்,
தன் அசுரப் படை வீரர்களை அழைத்து ஆயுதங்களால் தாக்கிப் பிரகலாதனைக் கொல்லச் சொன்னான்.
அவர்கள் ஆயுதங்களால் தாக்கிய போதும், “அம்ருத்யவே நமஹ” என்று ஜபம் செய்து வந்த பிரகலாதன் மேல் ஒரு சிறு காயம் கூட ஏற்படவில்லை.
எட்டு யானைகளை விட்டுப் பிரகலாதனை மிதிக்கச் சொன்னான் இரணியன். ஆனால் திருமாலின் திருநாமம் யானையை விட வலிமையானதாயிற்றே!
அதனால் “அம்ருத்யவே நமஹ” என்று ஜபித்த பிரகலாதனின் நெஞ்சில் யானைகள் கால் வைத்தவாறே, யானைகளின் கால் எலும்புகள் முறிந்துவிட்டன.
பிரகலாதனை நெருப்பில் தூக்கி எறியச் சொன்னான் இரணியன். “அம்ருத்யவே நமஹ” என்று மீண்டும் ஜபம் செய்தான் பிரகலாதன்.
நெருப்பு அவனுக்குக் குளிர் சாதனம் போல் இருந்தது. “உலகமே என்னைக் கண்டு அஞ்சுகிறது.
ஆனால் எனது மகன் என்னைக் கண்டு அஞ்சவில்லையே!” என்று புலம்பினான் இரணியன்.
அப்போது அவனது மந்திரி ஒருவன், “மன்னா! தாங்கள் இவ்வளவு சிரமப்பட வேண்டாம். உங்கள் மகன் உட்கொள்ளும் உணவோடு
விஷத்தைக் கலந்து கொடுத்து விட்டால் எளிதில் அவன் இறந்து விடுவானே!” என்று ஆலோசனை வழங்கினான்.
அவ்வாறே இரணியனும் பிரகலாதனின் உணவில் விஷம் கலந்தான். “அம்ருத்யவே நமஹ” என்று ஜபம் செய்தபடி
அவ்வுணவை உட்கொண்டான் பிரகலாதன். அந்த விஷம் அவனை ஒன்றும் செய்யவில்லை.
‘ம்ருத்யு:’ என்றால் மரணம் என்று பொருள். ‘அம்ருத்யு:’ என்றால் மரணம் ஏற்படாமல் காப்பவர் என்று பொருள்.
பிரகலாதனுக்கு இரணியன் ஆபத்து ஏற்படுத்திய போதெல்லாம் மரணத்திலிருந்து அவனைக் காப்பாற்றியதால்
நரசிம்மர் ‘அம்ருத்யு:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 200-வது திருநாமம்.
நரசிம்மருடைய மந்திரங்களிலும் “ம்ருத்யோர்ம்ருத்யு: – மரணத்துக்கே மரணத்தை ஏற்படுத்துபவர்” என்று அவர் போற்றப்படுகிறார்.
நாமும் தினமும் “அம்ருத்யவே நமஹ” என்று ஜபம் செய்து நரசிம்மரை வழிபட்டு வந்தால், நோய்களற்ற நிம்மதியான
நீண்ட ஆயுளைப் பெறலாம்.
(200-வது திருநாமமான ‘அம்ருத்யு:’ முதல், 210-வது திருநாமமான ‘ஸுராரிஹா’ வரையுள்ள 11 திருநாமங்கள்
நரசிம்ம அவதாரத்தை விளக்கவந்தவை. மேற்கொண்டு நரசிம்மரின் பெருமைகளை அனுபவிப்போம்.)
——————–
201. ஸர்வத்ருசே நமஹ (Sarvadhrushe namaha)
இரணியன் தன் மகன் பிரகலாதனைக் கொல்ல எவ்வளவோ முயற்சிகள் செய்தான்.
எனினும் அசுரர்களின் ஆயுதங்களோ, பாம்புகளின் நஞ்சோ, ஆழ்கடலோ, நெருப்போ எதுவும் பிரகலாதனுக்கு எந்த ஆபத்தையும்
உண்டாக்காதபடி திருமால் அவனைக் காத்து வந்தார் என்பதை ‘அம்ருத்யு:’ என்ற திருநாம விளக்கத்தில் கண்டோம்.
இவ்வாறிருக்க, பிரகலாதன், தான் நாராயண நாம சங்கீர்த்தனம் செய்வதோடு நில்லாமல், தன்னோடு குருகுலத்தில் பயிலும்
மற்ற அசுரச் சிறுவர்களையும் நாம சங்கீர்த்தனம் செய்ய வைத்தான்.
ஏற்கெனவே பிரகலாதனைக் கொல்ல முடியாமல் விரக்தியிலிருந்த இரணியன், இச்செய்தியைக் கேள்வியுற்றதால் மேலும் சீற்றம் கொண்டான்.
பிரகலாதனை அழைத்து, “ஏ முட்டாளே! நான் தான் அனைத்து உலகங்களுக்கும் இறைவன். என்னை விட்டுவிட்டுத் திருமாலை வழிபடுகிறாயே!
அந்தத் திருமால் எவ்வளவு பெரிய கோழை தெரியுமா?” என்று கேட்ட இரணியன், தனது முந்தைய வரலாற்றைச் சொன்னான்.
“முன்பு என் தம்பி இரண்யாட்சனைத் திருமால் பன்றி வடிவில் வந்து கொன்றுவிட்டான்.
அந்தத் திருமாலைப் பழி வாங்கியே தீருவேன் என்று நான் சபதம் செய்தேன். அவனைக் கொல்வதற்காக
அவன் பள்ளி கொள்ளும் இடமாகிய பாற்கடலுக்குச் சென்றேன். அங்கே மகாலட்சுமி, கருடன், விஷ்வக்சேனர் உள்ளிட்ட அனைவரும் இருந்தார்கள்.
ஆதிசேஷப் படுக்கையும் இருந்தது. ஆனால் அதில் திருமாலைக் காணவில்லை. திருமால் எங்கே என்று நான் கேட்டேன்.
என்னைக் கண்டு அஞ்சி திருமால் எங்கோ சென்று ஒளிந்து கொண்டதாக அங்கிருந்தோர் கூறினார்கள்.
அனைத்து உலகங்களிலும் அவனை நான் தேடிவிட்டேன். ஆனால் அவனைக் காண முடியவில்லை.
இப்படி என்னைக் கண்டு அஞ்சி ஓடி ஒளிந்து கொண்ட அந்தக் கோழையைத் தெய்வம் என்று என் முன்னால் சொல்லாதே!
நான் தான் கடவுள்!” என்றான் இரணியன்.
சிரித்தான் பிரகலாதன். “தந்தையே! திருமால் கோழையுமில்லை. உங்களுக்கு அஞ்சி அவர் எங்கும் ஒளிந்து கொள்ளவுமில்லை.
உங்கள் இதயத்தில் தான் அவர் அமர்ந்து கொண்டிருந்தார். ஆனால் உலகம் முழுக்கத் தேடிய நீங்கள்
உங்கள் இதயத்தில் மட்டும் தேடவே இல்லை!” என்றான்.
“அறிவிலியே! உளறாதே! என் இதயத்துக்குள் எப்படி அந்தத் திருமாலால் நுழைய முடியும்?” என்று கேட்டான் இரணியன்.
“தந்தையே! உங்கள் இதயம் மட்டுமல்ல! அனைவருக்குள்ளும் அனைத்துப் பொருட்களுக்குள்ளும் திருமால் உறைகிறார்.
நம் அனைவருக்குள்ளும் உறையும் திருமால் நாம் செய்யும் அனைத்துப் பாப புண்ணியங்களையும் கண்காணித்து,
அவற்றுக்கு ஏற்றபடி நமக்குப் பலன்களையும் அளிக்கிறார்! அதர்மம் தலைதூக்கும் போது தாமே அவதரித்து
அதை அழித்து, தர்மத்தை நிலைநாட்டுவார்!” என்றான் பிரகலாதன்.
“மூடனே! அனைத்துப் பொருட்களுக்குள்ளும் திருமால் இருக்கிறான் என்றால், இதோ இந்தத் தூணில் இருக்கிறானா?” என்று
ஒரு தூணைக் காட்டிக் கேட்டான் இரணியன்.
“சாணிலும் உளன் ஓர் தன்மை அணுவினைச் சத கூறு இட்ட
கோணினும் உளன் மா மேருக் குன்றினும் உளன் இந் நின்ற
தூணினும் உளன் நீ சொன்ன சொல்லினும் உளன் இத்தன்மை
காணுதி விரைவின்…”
“தூணிலும் உள்ளார், துரும்பிலும் உள்ளார், “கடவுள் இல்லை!” என்று சொன்னீர்களே,
அந்தச் சொல்லிலும் கடவுள் உள்ளார்!” என்று விடைளித்தான் பிரகலாதன்.
தன் கதையால் இரணியன் அந்தத் தூணைத் தட்ட அதைப் பிளந்து கொண்டு நரசிம்மர் தோன்றி இரணியனை
வதம் செய்தார் என்பது வாசகர்கள் அறிந்ததே. பிரகலாதன் சொன்னபடி அனைவருக்குள்ளும் உறைந்து,
நம் அனைத்துச் செயல்களையும் கண்காணித்து, அதற்கேற்றபடி பலனளிப்பவராகத்
திருமால் திகழ்வதால், ‘ஸர்வத்ருக்’ என்று அழைக்கப்படுகிறார். ‘த்ருக்’ என்றால் காண்பவன்.
‘ஸர்வத்ருக்’ என்றால் அனைத்தையும் காண்பவர் என்று பொருள்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 201-வது திருநாமம்.
“ஸர்வத்ருசே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்குத் தீர்க்கமான கண் பார்வையை நரசிம்மர் அருள்வார்.
——————
202.ஸிம்ஹாயநமஹ: (Simhaaya namaha)
பராசர பட்டர் என்னும் வைணவ ஆச்சாரியர் திருக்கோட்டியூரில் சிலகாலம் தங்கியிருந்தார்.
அவ்வூரில் தெற்காழ்வான், கோளரியாழ்வான் என்ற இரண்டு அடியார்கள் வாழ்ந்து வந்தார்கள்.
அவர்களுள் கோளரியாழ்வான் என்பவர் வேதங்களைக் கற்று அதன்வழி நடப்பவர்.
ஆசார அனுஷ்டானங்களை எல்லாம் குறைவின்றிக் கடைபிடிப்பவர். ஆனால் தெற்காழ்வானோ, ஆசார அனுஷ்டானங்கள்
எதையுமே பின்பற்றாதவராக வாழ்ந்து வந்தார். இவர்கள் இருவரின் நடவடிக்கைகளையும் பராசர பட்டர் கவனித்து வந்தார்.
கிரகண காலம் வந்தபோது, கோளரியாழ்வான் ஒரு குளத்தில் புனித நீராடுவதற்காகச் சென்றார்.
அப்போது தெற்காழ்வானையும் அவர் நீராட அழைத்தார். “என்னை எதற்காக அழைக்கிறீர்கள்?” என்று கேட்டார் தெற்காழ்வான்.
“கிரகண காலத்தில் புனித நீராடினால் நமது பாபங்கள் நீங்கும் என்று சாஸ்திரங்கள் சொல்கின்றன.
அதனால் தான் உங்களையும் நீராட அழைத்தேன்!” என்றார் கோளரியாழ்வான்.
தெற்காழ்வான், “நான் செய்த பாபங்கள் இவ்வாறு தண்ணீரில் போடும் ஒரு முழுக்காலோ, இரண்டு முழுக்காலோ தீராது!
திருக்கோட்டியூர் கோவிலில் எழுந்தருளியிருக்கும் நரசிம்மர் அவரது நகங்களால் கிழித்தால் மட்டுமே எனது பாபங்கள் தீரும்!” என்றார் தெற்காழ்வான்.
இந்த உரையாடலைக் கேட்ட பராசர பட்டர் ஓடி வந்து தெற்காழ்வானை அணைத்துக் கொண்டார்.
“என்னை மன்னித்து விடுங்கள்!” என்றார் பட்டர். “சுவாமி! உங்களை நான் மன்னிப்பதா” என்று கேட்டார் தெற்காழ்வான்.
“ஆம்! நீங்கள் ஆசார அனுஷ்டானங்களைப் பின்பற்றாதவர், சாஸ்திரங்களில் நம்பிக்கை இல்லாதவர் என இத்தனை நாளாக நினைத்திருந்தேன்.
ஆனால் நரசிம்மர் மேல் தங்களுக்குள்ள பக்தியை இன்று தான் புரிந்து கொண்டேன்!”என்று சொன்ன பட்டர்,
ஒரு வரலாற்றை நினைவு கூர்ந்தார்:
முன்னொரு சமயம் வியாசரும் மற்ற முனிவர்களும் நைமிசாரண்யத்தில் அமர்ந்து விவாதம் செய்து கொண்டிருந்தார்கள்.
அப்போது சில முனிவர்கள், “நரசிம்மர் தனது கூரிய நகங்களால் இரணியன் போன்ற அசுரர்களின் உடல்களைக் கிழித்து
அவர்களை இம்சிப்பதால், ‘ஹிம்ஸன்’(இம்சை செய்பவர்) என்று அவரை அழைக்க வேண்டும்!” என்று கூறினார்கள்.
அதற்கு வியாசர், “முனிவர்களே!நம் பார்வைக்கு நரசிம்மர் தன் நகத்தால் அசுரர் உடலைக் கிழிப்பது இம்சை போலத் தோன்றும்.
ஆனால் அது இம்சை அல்ல. ஏனெனில், அந்த அசுரர்கள் பற்பல பாபங்களைச் செய்தவர்கள்.
அதற்கான தண்டனையை அனுபவிக்க வேண்டுமென்றால், அவர்கள் பல ஊழிக் காலங்கள் நரகத்தில் வாட வேண்டியிருக்கும்.
அவ்வளவு நீண்ட காலம் நரகத்தில் அவர்கள் துன்பப்படுவதற்குப்பதிலாக, நரசிம்மர் தனது கூரிய நகங்களால் அவர்கள் உடலைக் கிழிக்கிறார்.
அந்த ஒரு நொடியில் அசுரர்கள் அனுபவிக்கும் ஆழ்ந்த துயரம், அவர்களது அனைத்துப் பாபங்களையும் போக்கி அவர்களைத் தூய்மைப் படுத்துகிறது.
இப்படித் தீயவர்களான அசுரர்கள் மீதும் கூட கருணை கொண்டு, அவர்களைத் தூய்மைப் படுத்தும் நோக்கில் தான் நரசிம்மர் அவர்களை இம்சிக்கிறார்.
மேலோட்டமாகப் பார்த்தால் அவரது செயல் ஹிம்ஸை போலத் தெரியலாம்.
ஆனால் உண்மையில் ஹிம்ஸைக்கு நேர்மாறான அனுக்கிரகத்தைத் தான் அவர் செய்கிறார்.
எனவே ஹிம்ஸன் என்று நீங்கள் சொன்ன பெயரை நேர்மாறாக மாற்றிவிடுங்கள்!” என்றார் வியாசர்.
இவ்வரலாற்றைச் சொன்ன பட்டர், “ஹிம்ஸன் என்ற சொல்லை நேர்மாறாக மாற்றி எழுதுகையில் ‘ஸிம்ஹன்’ என்று வருமல்லவா?
எனவே அன்று முதல் நரசிம்மர் ‘ஸிம்ஹன்’ என்றழைக்கப்பட்டார்.
அந்த ஸிம்ஹனைப் போன்ற முகத்தோடு இருப்பதால் தான் சிங்கமும் ‘ஸிம்ஹம்’ என்றழைக்கப்படுகிறது.
அத்தகைய ஸிம்ஹனான நரசிம்மரின் நகங்கள் நம் பாபங்களைப் போக்கி நம்மைத் தூய்மைப் படுத்தும் என்ற நுட்பத்தை அறிந்த
உங்களை எப்படிப் பாராட்டுவதென்றே தெரியவில்லை!” என்று சொல்லித் தெற்காழ்வானைத் தழுவிக் கொண்டார்.
ஹிம்ஸை போல் தோன்றும் செயல்களைச் செய்தாலும், அதிலும் ஹிம்ஸைக்கு நேர் மாறான அனுக்கிரகத்தையே செய்பவரான நரசிம்மர்
‘ஸிம்ஹ:’ ஹிம்ஸைக்கு நேர்மாறானவர் என்றழைக்கப்படுகிறார்.
(ஆங்கிலத்தில் கூட HIMSA என்ற சொல்லில் உள்ள எழுத்துக்களை மாற்றி அமைத்தால் SIMHA என்று வரும்).
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 202-வது திருநாமம்.
“ஸிம்ஹாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் நரசிம்மரின் அருளால் எப்போதும் தூயவர்களாக விளங்குவார்கள்.
——————————-
203. ஸந்தாத்ரே நமஹ: (Sandhaathre namaha)
நாலாயிர திவ்வியப் பிரபந்தத்தின் பாசுரங்களுக்குப் பொருள் கூறுகையில், சிறு சிறு கதைகளைச் சொல்லிப் பெரிய தத்துவங்களை
விளக்குவதில் வல்லவர் பராசர பட்டர். பன்னிரண்டாம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த அந்த மகான்,
நரசிம்மாவதாரத்தைப் பற்றி விளக்குகையில் இக்கதையைச் சொல்வார்:
ஒரு தந்தை தன் மகனுக்குச் சர்க்கரை போடாத வெறும் பாலை மட்டும் கொடுத்தார். “இதன் சுவை எப்படி இருக்கிறது?” என்று கேட்டார்.
“இனிப்பு குறைவாக உள்ளது!” என்றான் மகன்.
அடுத்தபடியாக, சர்க்கரையை மட்டும் தன் மகனுக்குக் கொடுத்து, “இது எப்படி இருக்கிறது?” என்று கேட்டார்.
“இது பாலை விட இனிப்பாக உள்ளது!” என்றான் மகன்.
அடுத்து, பாலில் சர்க்கரையைக் கலந்து கொடுத்து, “இது எப்படி இருக்கிறது!” என்று கேட்டார் தந்தை.
“தந்தையே! வெறும் பாலை விடவும், வெறும் சர்க்கரையை விடவும், சர்க்கரை கலந்த பால் தான் இனிப்பாக உள்ளது.
இனி எனக்கு வெறும் பாலும் வேண்டாம், வெறும் சர்க்கரையும் வேண்டாம். சர்க்கரை கலந்த பாலை மட்டும் தாருங்கள்!” என்றான் மகன்.
இக்கதையைச் சொன்ன பராசர பட்டர், “திருமால் மிருக வடிவத்துடன் எடுத்த மத்ஸ்யம், கூர்மம் போன்ற அவதாரங்கள் வெறும் பால் போன்றவை.
மனித வடிவத்துடன் எடுத்த ராமன், கண்ணன் போன்ற அவதாரங்கள் வெறும் சர்க்கரை போன்றவை.
ஆனால், மனிதன்-மிருகம் இரண்டும் கலந்த கலவையாக எடுத்த நரசிம்ம அவதாரம் சர்க்கரை கலந்த பால் போன்றதாகும்.
எப்படிச் சர்க்கரை கலந்த பாலைக் குடித்த சிறுவன், வெறும் பாலையும் வெறும் சர்க்கரையையும் விரும்புவதில்லையோ,
அவ்வாறே நரசிம்ம அவதாரத்தில் ஈடுபட்ட ஒரு பக்தனின் மனது, திருமாலின் மற்ற அவதாரங்களில் ஈடுபடுவதில்லை!” என்று
கதைக்குப் பின் உள்ள தத்துவதை விளக்கினார்.
மேலும், “நரசிம்மர் சேராதவற்றை எல்லாம் சேர்ப்பவர். மனிதனையும் மிருகத்தையும் இணைக்க முடியுமா?
பகலையும் இரவையும் இணைக்க முடியுமா? பூமியையும் வானத்தையும் இணைக்க முடியுமா?
வீட்டின் உள்புறத்தையும் வெளிப்புறத்தையும் இணைக்க முடியுமா? உயிருள்ள பொருளையும் உயிரற்ற பொருளையும் இணைக்க முடியுமா?
கருணையையும் கோபத்தையும் இணைக்க முடியுமா?
இவை அனைத்தையும் இணைத்தவர் நரசிம்மர். சிங்கம், மனிதன் இரண்டும் கலந்த நரசிம்ம வடிவில் தோன்றி மனிதனையும் மிருகத்தையும் சேர்த்தார்.
பகலும் இரவும் இணையும் பொழுதான சந்தியாகாலத்தில் தோன்றிப் பகலையும் இரவையும் சேர்த்தார்.
தனது மடியில் வைத்து இரணியனை வதம் செய்த நரசிம்மர், தன் மடியில் பூமியையும் வானையும் ஒன்றாகச் சேர்த்தார்.
வீட்டின் உள்புறம், வெளிப்புறம் இரண்டையும் இணைக்கும் நிலைப்படியில் வைத்து இரணியனை வதைத்ததால்,
வீட்டின் உள்புறம், வெளிப்புறம் இரண்டையும் நிலைப்படியில் சேர்த்தார்.
நகத்தை வெட்டினால் வளர்வதால் அதற்கு உயிர் இருப்பதாகவும் கொள்ளலாம்,
அதை வெட்டினாலும் வலிக்காததால் உயிர் இல்லாததாகவும் கொள்ளலாம்.
தன் நகங்களால் கீறி இரணியனைக் கொன்று, உயிருள்ள பொருள், உயிரற்ற பொருள் இரண்டையும் சேர்த்தார் நரசிம்மர்.
சிங்கம் எப்படி யானையோடு போர் புரிந்துகொண்டே, தன் சிங்கக்குட்டிக்குப் பாலும் ஊட்டுமோ, அதுபோல் நரசிம்மர்
இரணியனைக் கோபத்துடன் வதம் செய்து கொண்டே, தன் குழந்தையான பிரகலாதனிடம் கருணையையும் காட்டி அருள்புரிந்தார்.
இப்படிக்கருணை, கோபம் என்ற இரண்டு குணங்களையும் ஒரே நேரத்தில் சேர்த்துக் காட்டினார் நரசிம்மர்!” என்று விளக்கினார் பட்டர்.
‘தாதா’ (Dhaathaa) என்றால் சேர்ப்பவர் என்று பொருள்.
சேராத பொருள்களை எல்லாம் சேர்ப்பவராக நரசிம்மர் விளங்குவதால், ‘ஸந்தாதா’ என்று அழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 203-வது திருநாமம்.
“ஸந்தாத்ரே நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு வாழ்வில் பிரிந்து போன சொந்தங்களும்,
செல்வங்களும் மீண்டும் வந்து சேரும் படியும், இணைந்த உறவுகள் பிரியாதிருக்கும் படியும் நரசிம்மர் அருள்புரிவார்.
——————
204. ஸந்திமதே நமஹ (Sandhimathe namaha)
நாதமுனிகள் எப்போதும் ஒரு வாசகத்தைச் சொல்லிக் கொண்டிருப்பார்.
“குளப்படியில் மழை பெய்தால் குருவி குடித்துப்போம். வீராணத்தில் மழை பெய்தால் நாடெல்லாம் விளையும்” என்பதே அந்த வாசகம்.
இவ்வாசகத்தின் பொருள் என்ன? ராமாநுஜரை வீராணம் ஏரியோடும், மற்ற குருமார்களைக் குளத்தோடும் ஒப்பிட்டு
இவ்வாசகத்தைக் கூறியுள்ளார் நாதமுனிகள்.
ராமாநுஜருக்கு முன் இருந்த குருமார்கள், சீடர்களுக்கு உபதேசம் செய்யும் முன் பலவகைகளில் சீடர்களைச் சோதித்துப் பார்த்து,
அதன்பின் தான் உபதேசம் செய்வார்கள்.
குளத்தில் பெய்யும் மழை எப்படி சில பேருக்குத் தான் பயன்படுமோ, அதுபோல் அத்தகைய குருமார்களிடம் உள்ள கருத்துக்களும்
ஒரு சில சீடர்களையே சென்றடையும்.
ஆனால் ராமாநுஜரோ, எந்த ஏற்றத்தாழ்வும் பாராமல் ஆசையுள்ள அனைத்து சீடர்களுக்கும் உபதேசம் செய்யும்
காரேய் கருணை நிறைந்தவர். வீராணத்தில் பெய்யும் மழைநீர் எப்படி பல்லாயிரக்கணாக்கான மக்களுக்குப் பயன்படுமோ,
அதுபோல் ராமாநுஜரிடம் உள்ள கருத்துக்கள் அனைத்துப் பாமர மக்களையும் சென்றடையும்.
நாதமுனிகள் யோக சக்தி நிறைந்தவராகையால், ராமாநுஜரின் அவதாரத்துக்கு முன்பே ராமாநுஜரின் பெருமையை அறிந்து
இவ்வாசகத்தைக் கூறியுள்ளார்.
இவ்வாசகத்தைத் தமது சீடரான உய்யக்கொண்டாருக்கும் உபதேசித்தார் நாதமுனிகள்.
“இதன் பொருள் என்ன?” என்று கேட்டார் உய்யக்கொண்டார்.
“நீ உன் சீடர்களுக்கு இதை உபதேசம் செய். புரிய வேண்டிய நேரத்தில், புரிய வேண்டிய நபருக்கு இதன் பொருள் புரியும்!” என்று சொன்னார் நாதமுனிகள். உய்யக்கொண்டார் இதைத் தமது சீடரான மணக்கால் நம்பிக்கு உபதேசித்தார். “இதன் பொருள் என்ன?” என்று மணக்கால் நம்பி கேட்டபோது,
“எனக்குப் பொருள் தெரியாது. எனது குரு சொன்னதை அப்படியே உனக்குச் சொல்லி விட்டேன்.
நீயும் உன் சீடர்களுக்கு இவ்வாசகத்தைச் சொல்!” என்று கூறினார் உய்யக்கொண்டார்.
மணக்கால் நம்பி தமது சீடரான ஆளவந்தாருக்கும், ஆளவந்தார் தமது சீடரான பெரிய நம்பிக்கும் இதை உபதேசித்தார்கள்.
ஆனால் இவ்வாசகத்தின் பொருளைப் பற்றி அவர்கள் ஆராயவில்லை.
பெரிய நம்பி, தமது சீடரான ராமாநுஜருக்கு, “குளப்படியில் மழை பெய்தால் குருவி குடித்துப் போம்.
வீராணத்தில் மழை பெய்தால் நாடெல்லாம் விளையும்!” என்ற இவ்வாசகத்தை உபதேசித்தார்.
“ராமாநுஜா! இதன் பொருள் என்னவென்று எனக்குத் தெரியாது. எனது குருமார்கள் சொன்னதை உனக்கும் சொன்னேன்!” என்றார் பெரிய நம்பி.
ராமாநுஜரோ, “குருவே அடியேனுக்கு இதன் பொருள் புரிந்து விட்டது!” என்றார்.
“என்ன பொருள்?” என்று கேட்டார் பெரியநம்பி. இவ்வாசகம் தனது பெருமையைச் சொல்வதாக அமைந்துள்ளபடியால்,
அதன் விளக்கத்தைத் தன் வாயால் சொல்ல விரும்பாத ராமாநுஜர்,
“இதைப் பற்றி விளக்கம் தருவதில் நேரம் செலவிடுவதை விட, இந்த வாசகம் கூறும் கட்டளையை உடனடியாக
நிறைவேற்றப் புறப்படுகிறேன்!” என்று சொல்லிவிட்டு, காட்டுமன்னார் கோயிலில் உள்ள வீராணம் ஏரியை நோக்கிப் புறப்பட்டார்.
வீராணம் ஏரியில் எழுபத்து நான்கு மதகுகள் வழியாகத் தண்ணீர் பிரிந்து சென்று நீர்ப்பாசனத்துக்குப் பயன்படுவதைக் கண்டார் ராமாநுஜர்.
அவ்வாறே தன்னிடம் உள்ள கருத்துக்களும் எழுபத்து நான்கு சீடர்கள் வழியாகச் சென்று பாமர மக்களை அடையவேண்டும்
என்பது நாதமுனிகளின் கருத்து என்று புரிந்து கொண்டார்.
தனது எழுபத்து நான்கு சீடர்களை சிம்மாசனாதிபதிகளாக நியமித்தார்.
அவர்கள் மூலம் வைணவ சம்பிரதாயம் பரவும்படி வழிவகை செய்தார் ராமாநுஜர்.
அந்த எழுபத்து நால்வருக்கும் நரசிம்ம விக்கிரகங்களை வழங்கிய ராமாநுஜர், நரசிம்ம மந்திரத்தையும் அவர்களுக்கு உபதேசித்தார்.
“நரசிம்மர் எப்போதும் அடியார்களோடு துணையாக நிற்பவர். அந்த நரசிம்மர் உங்கள் எழுபத்து நால்வரோடும் துணைநின்று
இந்தச் சம்பிரதாயத்தை வளர்த்துக் கொடுப்பார்.
உங்களிடம் ஆசையுடன் வரும் அனைத்துச் சீடர்களுக்கும் எந்த ஏற்றத்தாழ்வும் பாராது நீங்கள் நற்கருத்துக்களை உபதேசிக்க வேண்டும்!” என்று
சிம்மாசனாதிபதிகளிடம் கூறினார். இன்றும் ராமாநுஜரால் நியமிக்கப்பட்ட எழுபத்து நான்கு சிம்மாசனாதிபதிகளும்
நரசிம்மரின் அருளால் இந்த வைணவ நெறியை வளர்த்து வருகிறார்கள்.
இவ்வாறு எப்போதும் தன் பக்தர்களோடு கூடவே இருந்து அவர்களுக்கு அருள்புரிவதால், நரசிம்மர் ‘ஸந்திமான்’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 204-வது திருநாமம்.
நரசிம்மர் எப்போதும் பக்தர்களோடு இருப்பது போலவே, பக்தர்களும் எப்போதும் அவரோடு இருக்கிறார்கள்.
அதனால் தான், நரசிம்மர் கோயில்களில் எப்போதும் பக்தர்களின் கூட்டம் அலைமோதுவதைக் காணலாம்.
காடு, மலைகளைக் கடந்து அஹோபிலத்திலுள்ள ஒன்பது நரசிம்மர்களைக் காணக் கூட்டம் கூட்டமாக மக்கள் செல்வதைக் காணலாம்.
அவ்வாறே சோளிங்கரில் 1300 படிகள் ஏறிப் பெருந்திரளான மக்கள் நரசிம்மரைத் தரிசிக்கச் செல்கிறார்கள்.
“ஸந்திமதே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு எப்போதும் நரசிம்மர் துணையாக நிற்பார்.
——————-
205. ஸ்திராய நமஹ (Sthiraaya namaha)
இரணியனை வதம் செய்த நரசிம்மர், அடுத்தபடியாக பக்தப் பிரகலாதனுக்குப் பட்டாபிஷேகம் செய்ய நினைத்தார்.
எனினும் இரணியன் அமர்ந்த ஆசனத்தில் பிரகலாதன் அமர்ந்தால், இரணியனின் எதிர்மறையான அதிர்வலைகள்
பிரகலாதனைப் பாதிக்கும் என்பதால், நரசிம்மர் முதலில் அந்த ஆசனத்தில் அமர்ந்து விட்டு,
அதன்பின் தான் அமர்ந்த ஆசனத்தில் பிரகலாதனை அமர்த்தினார். நரசிம்மர் அமர்ந்தபடியால் தான், அரசர்கள் அமரும் ஆசனம்
சிம்மாசனம் என்று பெயர் பெற்றது. அன்று முதல் மூவுலகங்களையும் சிறப்பாக ஆட்சி செய்து வந்தான் பிரகலாதன்.
ஒருநாள் பிரகலாதன் தற்செயலாக ஒரு முனிவரை அவமானப் படுத்தினான்.
அதனால் கோபம் கொண்ட முனிவர், “உனது நற்பண்புகள் தான் உன்னை ஆட்சி அதிகாரத்தில் அமர்த்தியுள்ளன.
ஆனால் இப்போது என்னை அவமானப் படுத்தியதால், நீ உனது நற்பண்புகளை எல்லாம் இழப்பாய்!” என்று அவனைச் சபித்தார்.
அன்று இரவு பிரகலாதன் சயனித்திருந்த போது, அவன் உடலில் இருந்து ஓர் உருவம் புறப்பட்டுச் செல்வதைக் கண்டான் பிரகலாதன்.
“நான்தான் தருமம். நீ நற்பண்புகளை இழந்துவிட்டதால், நான் உன்னை விட்டுச் செல்கிறேன்!” என்று சொன்னது அவ்வுருவம்.
அடுத்து மற்றொரு உருவம் அவன் உடலில் இருந்து வெளியேறியது.
“நான் தான் வாய்மை. தருமம் உன்னை விட்டுச் சென்றதால் நானும் செல்கிறேன்!” என்று அது சொன்னது.
அதைத் தொடர்ந்து இன்னொரு உருவம் வெளியேறியது. “நான் தான் நன்னடத்தை. வாய்மை இல்லாத இடத்தில் நான் இருக்க மாட்டேன்!” என்றது
அது. கடைசியாக ஓர் உருவம் வெளியேறியது. “நான் தான் ‘ஸ்ரீ’! (செல்வம்) நன்னடத்தை இல்லாத இடத்தில் நான் இருக்க மாட்டேன்!” என்று
கூறிவிட்டுச் சென்றது.
இப்படி, நற்பண்புகளை இழந்ததன் விளைவாக, தருமம், வாய்மை, நன்னடத்தை, செல்வம் அனைத்தையும் இழந்தான் பிரகலாதன்.
இத்தகைய நற்பண்புகளை இழந்ததால், திருமாலிடம் அவன் கொண்டிருந்த பக்தியும் குறையத் தொடங்கியது.
இந்நிலையில், தனது அசுர சேனையைத் திரட்டிக் கொண்டு தேவலோகத்தின் மீது படையெடுத்தான் பிரகலாதன்.
பிரகலாதனின் சேனை இந்திரனையும் மற்ற தேவர்களையும் தாக்கியது. திருமாலின் உதவியை நாடினான் இந்திரன்.
“எங்களைத் துன்புறுத்திய இரணியனை நீ வதம் செய்து விட்டாய். இப்போது நாங்கள் நல்லவன் என்று கருதிய இரணியனின் மகனான
பிரகலாதன் எங்களைத் தாக்க வருகிறானே! நீ தான் இவனிடமிருந்து எம்மைக் காத்தருள வேண்டும்!” என்று திருமாலிடம் பிரார்த்தித்தான் இந்திரன்.
அப்போது போர்க்களத்துக்கு வந்தார் திருமால். பிரகலாதனைத் திருமால் தாக்குவார் என்று ஆவலுடன் காத்திருந்தான் இந்திரன்.
ஆனால் திருமால் பிரகலாதனைத் தாக்கவில்லை. ஓடிச் சென்று தனது பக்தனை ஆரத் தழுவிக் கொண்டார்.
திருமகள் கேள்வனான திருமாலின் ஸ்பரிசம் பிரகலாதன் மேல் பட்டவுடன், பிரகலாதனிடம் ‘ஸ்ரீ’ திரும்ப வந்து விட்டது.
‘ஸ்ரீ’ வந்தவாறே, நன்னடத்தை வந்தது. நன்னடத்தையைத் தொடர்ந்து வாய்மையும், வாய்மையைத் தொடர்ந்து
தருமமும் பிரகலாதனிடம் வந்தன. முன்போல் நற்பண்புகள் வாய்ந்தவனாக மிளிரத் தொடங்கினான் பிரகலாதன்.
அடுத்த நொடியே தனது தவறை உணர்ந்து திருமாலிடம் மன்னிப்பு கோரினான்.
“முனிவரின் சாபத்தால் எனது நற்குணங்களையும் பக்தியையும் இழந்தேன். இறுதியில் தேவர்களையும் தேவாதி தேவனான
உன்னையும் எதிர்த்துப் போரிடவும் துணிந்து விட்டேனே! என்னை மன்னித்தருள வேண்டும்!” என்று வேண்டினான்.
அதற்குத் திருமால், “பிரகலாதா! நான் உன் மீது கோபமே கொள்ளவில்லையே. கோபம் கொண்டால் தானே மன்னிப்பதைப் பற்றிப் பேச வேண்டும்.
என் பக்தர்களிடம் எனக்கு என்றுமே கோபம் வராது!” என்று சொன்ன திருமால், பிரகலாதனுக்கு அனுக்கிரகம் செய்து அவனை அனுப்பி வைத்தார்.
பிரகலாதன் தொடர்ந்து நல்ல முறையில் மூவுலகுகளையும் ஆண்டு வந்தான். இவ்வாறு தனது பக்தர்கள் பிழைகள் செய்தாலும்,
அப்பிழைகளைப் பொறுத்துக் கொண்டு, அந்த பக்தர்களைக் காக்க வேண்டும் என்ற நிலைப்பாட்டில் உறுதியோடு இருப்பதால்,
நரசிம்மர் ‘ஸ்திர:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
‘ஸ்திர:’ என்றால் உறுதியோடு இருப்பவர் என்று பொருள். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 205-வது திருநாமம்.
“தன்னடியார் திறத்தகத்து தாமரையாள் ஆகிலும் சிதகுரைக்குமேல் என்னடியார் அதுசெய்யார் செய்தாரேல்
நன்கு செய்தார் என்பர் போலும்” என்ற பாசுரத்தில்,
மகாலட்சுமியே ஒரு பக்தனைப் பற்றித் திருமாலிடம் குறை சொன்னாலும், திருமால் அதை ஏற்காமல்,
என் பக்தன் செய்தது எப்போதுமே சரிதான் என்று வாதிடுவதாகப் பெரியாழ்வார் பாடுகிறார்.
“ஸ்திராய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களை எந்நிலையிலும் கைவிடாமல் நரசிம்மர் காத்தருள்வார்.
———–
206. அஜாய நமஹ (Ajaaya namaha)
(200-வது திருநாமமான ‘அம்ருத்யு:’ முதல், 210-வது திருநாமமான ‘ஸுராரிஹா’ வரையுள்ள 11 திருநாமங்கள்
ஸ்ரீ நரசிம்ம அவதாரத்தின் பெருமைகளை விளக்கவந்தவை.)
இரணியன் பிரம்மாவைக் குறித்துக் கடுந்தவம் புரிந்தான். அவனுக்குக் காட்சியளித்த பிரம்மா,
“உனக்கு என்ன வரம் வேண்டும்?” என்று அவனிடம் கேட்டார். “எனக்கு மரணமே ஏற்படக்கூடாது!” என்று வரம் கேட்டான் இரணியன்.
“சாகா வரம் என்ற வரமே கிடையாதப்பா! பிறந்தவர்கள் அனைவருக்கும் மரணம் என்பது நிச்சயமாக உண்டு.
மேலும், பிறவா வரம் அளிக்க எனக்குச் சக்தியும் கிடையாது!” என்றார் பிரம்மா.
“அப்படியானால் உங்களைக் குறித்து இத்தனைக் காலம் நான் செய்த தவம் அனைத்தும் வீணா?” என்று கேட்டான் இரணியன்.
“நீ வேறு ஏதாவது வரம் கேள். நான் தருகிறேன்!” என்றார் பிரம்மா.“உங்களால் படைக்கப்பட்ட எந்தப் பொருளாலும்
எனக்கு மரணம் வரக்கூடாது. மனிதர்களாலோ, மிருகங்களாலோ எனக்கு மரணம் உண்டாகக் கூடாது.
காலையிலோ, மாலையிலோ மரணம் ஏற்படக்கூடாது. வீட்டுக்கு உள்ளேயும் மரணம் ஏற்படக்கூடாது,
வீட்டுக்கு வெளியேயும் மரணம் ஏற்படக்கூடாது. பூமியிலோ வானத்திலோ எனக்கு மரணம் உண்டாகக் கூடாது.
உயிருள்ள பொருளாலும் சரி, உயிரற்ற பொருளாலும் சரி, எனக்கு மரணம் வரக்கூடாது!” என்று இரணியன் வரம் கேட்க,
அவ் வரங்கள் அனைத்தையும் அளித்தார் பிரம்மா.
இத்தனை வரங்களையும் மீறித் தன்னை யாராலும் கொல்ல முடியாது என்று கருதிய இரணியன்,
“நானே கடவுள்!” என்று அறிவித்தான். “இனி வேறு தெய்வங்களை யாரும் வணங்கக் கூடாது.
“ஹிரண்யாய நமஹ” என்று எனது பெயரையே ஓதவேண்டும்!” என்று கட்டளையிட்டான்.
ஆனால் இறைவனை யாராலும் ஏமாற்ற முடியாது என்பதை இரணியன் அறியவில்லை.
பிரம்மாவால் படைக்கப்பட்டவர்களால் தானே இரணியனுக்கு மரணம் ஏற்படாது? பிரம்மாவையே படைத்தவரான திருமால் வந்து
அவனை வதம் செய்தார். மனிதனோ மிருகமோ கொல்ல முடியாது என்று தானே வரம் பெற்றான்?
மனிதனும் மிருகமும் இணைந்த வடிவமான நரசிங்க வடிவத்தில் வந்தார்.
காலை, மாலை இரண்டுக்கும் இடைப்பட்ட பொழுதான சந்தியா கால வேளையில் தோன்றி, வீட்டின் உள் புறத்துக்கும் வெளிப் புறத்துக்கும்
இடைப்பட்ட இடமான நிலைப்படியில், பூமிக்கும் வானுக்கும் இடைப்பட்டதான தனது மடியில் அவனை வைத்து,
உயிருள்ள பொருள், உயிரற்ற பொருள் இரண்டிலும் சேராத நகத்தைக் கொண்டு அவனுடலைக் கிழித்து இரணியனை வதைத்தார் திருமால்.
அப்போது பிரகலாதன் நரசிம்மரைத் துதி செய்தான். “எம்பெருமானே! நாங்கள் எல்லோரும் பூமியில் முன் வினைகளாகிய
கர்மாவின் காரணமாகப் பிறக்கிறோம். எனவே எந்த நேரத்தில், எத்தகைய பெற்றோருக்கு, எந்த ஊரில், எப்படிப் பிறக்க வேண்டும்
என்பதை எங்களால் தேர்ந்தெடுக்க முடியாது. ஆனால் நீயோ உனது கருணையால் பூமியில் அவதாரங்கள் செய்கிறாய்.
எனவே நீ நினைத்த நேரத்தில், நீ விரும்பும் பெற்றோருக்குப் பிள்ளையாக, நீ விரும்பும் ஊரில், நீ நினைத்த வடிவத்துடன் தோன்றுகிறாய்.
இப்போது அத்தகைய ஒரு மாயம் செய்து இந்தத் தூணிலிருந்து தோன்றி இந்தத் தூணைப் பிரம்மாவுக்குப் பாட்டியாக ஆக்கி விட்டாய்.
உனது பிறப்பும் செயல்களும் தெய்வீகமானவை!” என்று போற்றினான்.
“தூணிலிருந்து நரசிம்மர் தோன்றியபடியால், அந்தத் தூண் திருமாலுக்குத் தாயாகவும்,
திருமாலின் மகனான பிரம்மாவுக்குப் பாட்டியாகவும் ஆனது” என்று வேதாந்த தேசிகனும் ஒரு ஸ்லோகம் இயற்றியுள்ளார்:
“ப்ரத்யாதிஷ்ட புராதன ப்ரஹரண க்ராம: க்ஷணம் பாணிஜை:
அவ்யாத் த்ரீணி ஜகந்த்யகுண்ட மஹிமா வைகுண்ட கண்டீரவ:
யத் ப்ராது: பவநாத வந்த்ய ஜடரா யாத்ருச்சிகாத் வேதஸாம்
யா காசித் ஸஹஸா மஹாஸுர க்ருஹ ஸ்தூணா பிதாமஹீ அபூத் ”
‘ஜ’ என்றால் பிறப்பு என்று பொருள். மற்றவர்களைப் போல் தாயின் கருவிலிருந்து பிறக்காமல்,
தன் விருப்பத்தின் படி தூணில் இருந்து தோன்றியமையால், நரசிம்மர் ‘அஜ:’ என்று அழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 206-வது திருநாமம். பொதுவாக, ‘அஜ:’ என்றால் பிறப்பற்றவர் என்று பொருள்.
ஆனால் இவ்விடத்தில், சாதாரண பிறவிகள் போல் அல்லாமல் தெய்வீகமான பிறவியை உடையவர் என்று
பொருள் கொள்ள வேண்டும் என்பது ஆச்சாரியர்களின் கருத்து.
“அஜாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களின் இல்லத்தில் பிரகலாதனைப் போன்ற பிள்ளைகள்
பிறக்கும்படி நரசிம்மர் அருள்புரிவார்.
————-
207. துர்மர்ஷணாய நமஹ (Durmarshanaaya namaha)
இரணியனை வதம் செய்த நரசிம்மர் உள்ளத்தில் கோபத்தீ கொழுந்து விட்டு எரிந்து கொண்டிருந்தது.
அவர் மிகவும் உக்கிரமாக இருந்தபடியால், அவர் அருகில் செல்லவே தேவர்கள் அஞ்சினார்கள்.
அச்சத்தையும் மீறி அருகில் சென்ற சில தேவர்களை நரசிம்மரிடம் இருந்து பெருகி வந்த ஜ்வாலை சுட்டது.
நரசிம்மரின் கோபத் தீயை அணைக்க என்ன வழி என ஆலோசித்த தேவர்கள்,
பாதி பறவை – பாதி மிருகம் என்று உருவம் கொண்ட சரபம் என்னும் பறவையை உருவாக்கினார்கள்.
அந்தச் சரபம் சீறிக் கொண்டு வந்து நரசிம்மரைத் தாக்கியது.சரபர் வந்து தாக்கியதால் வெகுண்ட நரசிம்மர்,
கண்ட பேரண்ட பறவையின் வடிவெடுத்துச் சரபரைத் தாக்கினார்.
கண்ட பேரண்டம் என்பது இரண்டு தலைகள், இறக்கைகள், எட்டு நீண்ட கால்கள் கொண்ட பறவையாகும்.
அந்த கண்ட பேரண்டர் சரபரைப் போரில் வீழ்த்தினார்.
“கேழ்கிளரும் அங்கவேள் குன்ற அழல் சரபத்தைப் பிளந்த சிங்கவேள் குன்றத்தினார்” என்று அழகிய மணவாள தாசரும்,
“ஹை! மர்த்யஸிம்ஹ! வபுஷஸ்தவ தேஜஸோம்சே
சம்புர்பவன் ஹி சரப: சலபோ பபூவ”
என்று கூரத்தாழ்வானும் இவ்வரலாற்றைப் பாடியுள்ளார்கள்.
(குறிப்பு: சைவ இலக்கியங்களில் இவ்வரலாறு வேறு விதமாக வர்ணிக்கப்படுகிறது. எனினும் அந்த வேறுபாடுகளை மறந்து,
திருமாலின் இந்தத் திருப் பெயரை விளக்கும் நோக்கில் மட்டும் இவ்வரலாற்றைக் காண்போம்.)
ஆனால், நரசிம்ம வடிவில் திருமாலைத் தரிசித்த பிரகலாதனுக்கு கண்ட பேரண்ட வடிவத்தைத் தரிசிக்கும் பேறு கிட்டவில்லை.
அவ் வடிவத்தைத் தனக்குக் காட்டியருளுமாறு திருமாலிடம் பிரார்த்தித்தான் பிரகலாதன்.அவனிடம் திருமால்,
“நீ சோழ நாட்டிலுள்ள தேரழுந்தூர் என்னும் திருத்தலத்துக்குச் சென்று தவம் புரிந்தால்,
அங்கே கண்டபேரண்ட வடிவில் நான் உனக்குக் காட்சி தருவேன்!” என்றார்.
பிரகலாதனும் தேரழுந்தூரை அடைந்து அங்கே தவத்தில் ஈடுபட்டான். அவனுக்குக் கண்ட பேரண்ட வடிவில் திருமால் காட்சியளித்தார்.
கண்ட பேரண்டரைத் தரிசித்து மகிழ்ந்த பிரகலாதன், “திருமாலே! நான் காண விரும்பிய வடிவில் காட்சியளித்து
என் வருத்தங்களை எல்லாம் போக்கியமைக்கு நன்றி!” என்று சொன்னான்.
“பிரகலாதா! உன் வருத்தங்கள் மட்டுமல்ல, என் அடியார்களுக்கு ஏற்படும் அனைத்து விதமான துன்பங்களையும்,
தீமைகளையும் இதுபோன்ற வடிவங்களை ஏற்று வந்து போக்குவேன்!” என்று கூறினார் கண்ட பேரண்டர்.
இன்றும் தேரழுந்தூர் ஆ மருவியப்பன் கோயிலில், மூலவரான தேவாதி ராஜப் பெருமாள் கண்ட பேரண்ட பட்சியின் வடிவம்
பொறித்த பதக்கத்தை அணிந்திருப்பதையும், மூலவருக்கு அருகில் கூப்பிய கைகளுடன் பிரகலாதன் எழுந்தருளியிருப்பதையும் காணலாம்.
தேரழுந்தூரில் தோன்றிய கம்பருக்கு, தேவாதி ராஜனின் திருமார்பிலுள்ள பதக்கத்தில் வீற்றிருக்கும்
கண்ட பேரண்டர் அருள் புரிந்து ராமாயணம் பாடவைத்தார்.
திருவரங்கத்தில் ராமாயண அரங்கேற்றம் தடையின்றி நடைபெறத் திருவரங்கத்தில் எழுந்தருளியிருக்கும் நரசிம்மர் அருள்புரிந்தார்.
நரசிம்மர் தனக்கு அருள்புரிந்ததை நினைவில் கொண்டு, தனது ராமாயணத்தில் ‘இரணிய வதைப் படலம்’ என்ற படலம் அமைத்து நரசிம்மரைத்
துதித்தார் கம்பர்.ஹைதராபாதிலிருந்து 62 கி.மீ. தூரத்தில் உள்ள யாதகிரிகுட்டா என்ற மலையில்
ஜ்வாலா நரசிம்மர், யோகானந்த நரசிம்மர், கண்ட பேரண்ட நரசிம்மர் ஆகிய மூன்று வடிவங்களில் நரசிம்மரைத் தரிசிக்கலாம்.
நரசிம்மர், கண்ட பேரண்டர் போன்ற வடிவங்களில் தோன்றித் தன் அடியார்களின் விரோதிகளை வீழ்த்துபவராகத் திருமால் திகழ்வதால்,
‘துர்மர்ஷண:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
‘துர்மர்ஷண:’ என்றால் யாராலும் வீழ்த்தமுடியாதவர், அனைவரையும் வெல்பவர் என்று பொருள்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 207-வது திருநாமம்.“துர்மர்ஷணாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு
வரும் அனைத்து ஆபத்துகளையும் திருமால் போக்கியருள்வார்.
——————
208. சாஸ்த்ரே நமஹ (Shaasthre namaha)
திருவாரூர் மாவட்டத்திலுள்ள ஆலங்குடி என்னும் ஊரில் நாராயணன் என்ற வேதியர் வாழ்ந்து வந்தார்.
அவரும் அவரது மனைவியும் மிகச்சிறந்த கிருஷ்ண பக்தர்கள்.
தம் இல்லத்திலுள்ள கோபால கிருஷ்ண மூர்த்திக்குத் தினமும் பக்தியோடு பூஜை செய்து வந்தார் நாராயணன்.
கிருஷ்ணனின் அருளால் அவர்களுக்கு ஓர் ஆண் குழந்தை பிறந்தது. அக் குழந்தைக்கு ராம கிருஷ்ணன் என்று பெயரிட்ட
நாராயணனும் அவரது மனைவியும், அக் குழந்தையைக் கிருஷ்ணன் தங்களுக்கு அளித்த வரப்பிரசாதமாகக் கருதி வளர்த்து வந்தார்கள்.
ஐந்து வயதிலேயே ராம கிருஷ்ணனை அவனது பெற்றோர்கள் குருகுலத்தில் சேர்த்தார்கள்.
வெகு விரைவில் அனைத்து வேதங்களையும் கற்றுத் தேர்ந்து பெரும் வித்வானாக வீடு திரும்பினார் ராமகிருஷ்ணன்.
தங்கள் மகனுக்குத் திருமணம் செய்து வைக்க எண்ணிய நாராயணனும் அவரது மனைவியும்,
ராம கிருஷ்ணனுக்கு ஏற்ற பெண்ணைத் தேடத் தொடங்கினார்கள்.
ஆனால் ராம கிருஷ்ணனுக்கோ இல்லற வாழ்க்கையில் நாட்டமில்லை. இறைவனைத் தியானிப்பதிலேயே நாட்டம் கொண்ட அவர்,
சம்சார பந்தத்திலிருந்து விடுபடும் வழிகாட்ட ஒரு ஆன்மிக குரு கிடைக்கமாட்டாரா என ஏங்கிக் கொண்டிருந்தார்.
ஒருநாள் ராம கிருஷ்ணனின் கனவில் பால கிருஷ்ணானந்தர் என்னும் துறவி தோன்றி, அவருக்கு நரசிம்ம மந்திரத்தையும்,
பாகவத புராணத்தையும் உபதேசம் செய்தார். கனவில் பெற்ற உபதேசம் அவரது நினைவில் நன்கு பதிந்து விட்டமையால்,
அடுத்த நாள் காலை முதல் அன்றாடம் நரசிம்ம மந்திர ஜபமும், பாகவத புராண பாராயணமும் செய்யத் தொடங்கினார் ராம கிருஷ்ணன்.
தன்னைச் சம்சாரச் சுழலில் இருந்து காத்தருளும்படி நரசிம்மரிடம் மனமுருகிப் பிரார்த்தனை செய்தார்.
இந்நிலையில், ராம கிருஷ்ணனுக்கு மீண்டும் ஒரு கனவு வந்தது. காட்டில் நடந்து சென்று கொண்டிருந்த ராம கிருஷ்ணனைச்
சில கொள்ளையர்கள் பிடித்து ஒரு மரத்தில் கட்டப் பார்த்தார்கள். அப்போது நரசிம்மர் அங்கே வந்து சிங்கம் போல் கர்ஜனை செய்ய,
அந்த ஒலியைக் கேட்டு அந்தக் கொள்ளையர்கள் அனைவரும் பயந்தோடி விட்டார்கள்.
இக் காட்சியைக் கனவில் கண்ட ராம கிருஷ்ணனுக்கு, நரசிம்மரின் அந்தக் கம்பீரமான கர்ஜனை தன்னை
எப்போதும் காக்கும் என்ற நம்பிக்கை உண்டானது.
வீட்டையும் உறவுகளையும் செல்வத்தையும் விடுத்துத் துறவறம் பூண்டார் ராம கிருஷ்ணன்.
ஸ்வயம் பிரகாசானந்த சரஸ்வதி ஸ்வாமிகள் என்று பெயர் பெற்றார்.
பற்பல ஊர்களுக்கு நடைபயணமாகச் சென்று பாகவத புராணத்தைப் பிரச்சாரம் செய்தார்.
மக்கள் அவரை ‘ஆலங்குடி பெரியவர்’ என்று அன்போடு அழைத்தார்கள்.ஒருமுறை காவிரி நதியில் ஆலங்குடி பெரியவர்
நீராடச் சென்ற போது, ஆற்றிலிருந்த முதலை அவரது காலைக் கவ்வியது.
அப்போது “ஹரி!” “ஹரி!” என்று தனது இஷ்ட தெய்வமான நரசிம்மரை அழைத்தார். வானில் சிங்கத்தின் கர்ஜனை ஒன்று கேட்டது.
அதைக் கேட்டு அஞ்சிய முதலை அவரது காலை விட்டு அகன்று சென்றது. முதலை கவ்வியதால் அவரது காலில் பெரும் காயம் ஏற்பட்டிருந்தது.
ஆனால் அந்தக் காயமும் நரசிம்மரின் அருளால் விரைவில் குணமானது.
ஒருமுறை ஒரு கிராமத்தில் பாகவத புராணச் சொற்பொழிவு நிகழ்த்திக் கொண்டிருந்தார் ஆலங்குடி பெரியவர்.
அப்போது அவ்விடத்திற்கு ஒரு பாம்பு வந்தது. அதைக் கண்டு அங்கிருந்த பக்தர்கள் அஞ்சினார்கள்.
ஆனால் ஆலங்குடி பெரியவரோ, “நம் அனைவருக்குள்ளும் உள்ள நரசிம்மன் தான் அந்தப் பாம்புக்குள்ளும் இருக்கிறான்.
யாரும் அஞ்ச வேண்டாம்!” என்று சொல்லி நரசிம்ம மந்திரத்தை ஜபம் செய்தார்.
அந்தப் பாம்பு யாரையும் தீண்டாமல் வந்த வழியே திரும்பிச் சென்றது.
ஒரு நரசிம்ம ஜயந்தி நன்னாளில், திருவாரூர் மாவட்டம் முடி கொண்டான் கிராமத்தில் பிரகலாத சரித்திரம் பற்றிச்
சொற்பொழிவு ஆற்றி முடித்தார் ஆலங்குடி பெரியவர். அந்தச் சொற்பொழிவு முடிந்தவுடன் தனது பூதவுடலை நீத்தார்.
ஆலங்குடி பெரியவர் வரலாற்றில் நாம் கண்டது போல், அடியவர்களுக்கு வரும் துன்பங்களை எல்லாம் நரசிம்மர்
தனது கர்ஜனையால் சிதைத்து விடுவதால், நரசிம்மப் பெருமாள் ‘சாஸ்தா’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
‘சாஸ்தா’ என்றால் தீமைகளைச் சிதைப்பவர் என்று பொருள்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 208-வது திருநாமம். “சாஸ்த்ரே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு
வாழ்வில் எந்தத் தீங்கும் வராமல் நரசிம்மர் காத்தருள்வார்.
——————–
209. விச்ருதாத்மனே நமஹ (Vishruthaathmane namaha)
ஆந்திர மாநிலம் விசாகப்பட்டினத்திற்கு அருகே உள்ள சிம்மாசலம் என்ற திருத்தலத்தில் திருமால் வராக-நரசிம்மராக –
பன்றி முகத்தோடும், மனித உடலோடும், சிங்கத்தின் வாலோடும் – காட்சி யளிக்கிறார்.
வருடம் முழுவதும் சந்தனக் காப்பால் மூடப்பட்டிருக்கும் பெருமாளின் திருமேனியை, அட்சய திருதியை நாளில்
மட்டும் சந்தனக் காப்பு இல்லாமல் தரிசிக்கலாம். ஏன் வராகநரசிம்மனாக அப்பெருமாள் வடிவெடுத்தார்?
சனகர், சனந்தனர், சனத்குமாரர், சனத்சுஜாதர் ஆகிய நான்கு முனிவர்களும் திருமாலைத் தரிசிப்பதற்காக வைகுந்தத்துக்குச் சென்றார்கள்.
ஆனால் அங்கிருந்த காவலாளிகளான ஜயனும் விஜயனும் அவர்களை உள்ளே அனுமதிக்கவில்லை.
“பக்தர்கள் பகவானைத் தரிசிக்கச் செல்லும் போது, அவர்களைத் தடுக்கும் உரிமை யாருக்குமில்லை.
எங்களைத் தடுத்த நீங்கள் வைகுந்தத்தில் இருக்கத் தகுதியற்றவர்கள்.
நீங்கள் இருவரும் பூமியில் அசுரர்களாகப் பிறப்பீர்களாக!” என்று சாபம் அளித்தார்கள் முனிவர்கள்.
அந்தச் சாபத்தின் விளைவாக, ஜயவிஜயர்களே இரணியகசிபு-இரணியாட்சனாகவும், ராவணன்-கும்பகர்ணனாகவும்,
சிசுபாலன்-தந்தவக்த்ரனாகவும் மூன்று முறை பூமியில் பிறந்தார்கள் என்பது வரலாறு.
ஜயவிஜயர்கள் பூமியில் இரணியகசிபு-இரணியாட்சனாகப் பிறந்த போது, திருமால் மேல் அளவு கடந்த அன்பும் பக்தியும் கொண்ட
சுமுகன் என்பவனை வைகுந்தத்தின் வாயில் காப்பாளனாக நியமித்தார் திருமால்.
இரணியாட்சன் பூமி தேவியைப் பிரளயக் கடலில் மறைத்து வைத்தான்.
அவனிடமிருந்து பூமியைக் காப்பாற்ற வேண்டும் என்று திருமாலிடம் பிரார்த்திப்பதற்காகத் தேவர்கள் வைகுந்தம் சென்றார்கள்.
அசுரர்களுடன் போர் புரியச் சொல்லித் தேவர்கள் திருமாலைத் தொந்தரவு செய்வதைப் பக்தனாகிய சுமுகன் விரும்பவில்லை.
அதனால் தேவர்களை வைகுந்தத்துக்குள் அனுமதிக்க மறுத்தான்.
இச்செயலால் வெகுண்ட பிரம்மா, “ஜயவிஜயர்கள் பூமியில் பிறந்தது போல், நீயும் பூமியில் பிறக்க வேண்டும்!” என்று சபித்துவிட்டு,
அவனது தடையை மீறி உள்ளே சென்றார்.
உள்ளே எழுந்தருளியிருந்த திருமால் பிரம்மாவிடம், “பிரம்மதேவரே! ஜயவிஜயர்களைப் போல் ஆணவத்தால்
சுமுகன் உங்களைத் தடுக்கவில்லை. என் மீது உள்ள பக்தியால்தான் தடுத்தான். நீங்கள் என்னை அடிக்கடி தொந்தரவு செய்வதை
விரும்பாமல் தான் அவ்வாறு செய்தானே ஒழிய தவறான நோக்கம் ஏதும் அவனுக்கில்லை!” என்று விளக்கினார்.
“அடடா! இதை அறியாமல் அவசரப்பட்டு சுமுகனைச் சபித்து விட்டேனே!” என்றார் பிரம்மா.
“பரவாயில்லை! ஜயன் இப்போது பூமியில் இரணியகசிபுவாகப் பிறந்துள்ளான்.
அவனது மகனாகவே இந்த சுமுகன் பூமியில் பிறக்கட்டும். தந்தைக்கு நேர்மாறான தனயனாக,
உலகமே கொண்டாடும் மகா பக்தனாக அவன் விளங்குவான்.
எனது பக்தனின் புகழ் உலகில் என்றும் நிலைத்திருக்க இது ஒரு வாய்ப்பாக அமையும்!” என்று கூறினார் திருமால்.
மேலும் தேவர்கள் பிரார்த்தனைக்கிணங்கி, வராக அவதாரம் செய்து இரணியாட்சனை வதைத்து பூமியை மீட்டார் திருமால்.
சுமுகன் என்ற அந்த வாயில் காப்பாளனே பூமியில், இரணியகசிபுவின் மகனான பிரகலாதனாகத் தோன்றினான்.
திருமால் கூறிய படியே, இன்றும் பக்தப் பிரகலாதன் என்று உலகமே புகழும்படியான நீடித்த புகழுடன் திகழ்கிறான்.
அவன் திருமால் பக்தனாக இருப்பதை விரும்பாத இரணியன், திருமாலை வணங்கக்கூடாது என்று பலவாறு சொல்லிப் பார்த்தான்.
எவ்வளவு சொல்லியும் பிரகலாதன் கேட்காததால், அவனை அழிக்க நினைத்தான்.
ஆனால் இரணியன் உண்டாக்கிய அனைத்து இன்னல்களிலிருந்தும் பிரகலாதனைக் காத்து,
இறுதியில் தூணைப் பிளந்து நரசிம்மராகத் தோன்றி இரணியனை வதைத்தார் திருமால்.
நரசிம்ம மூர்த்தியிடம் பிரகலாதன், “சுவாமி! இப்போது சிங்க வடிவில் உங்களைத் தரிசித்தேன்.
முன்பு வராக அவதாரத்தில் பன்றி வடிவில் நீங்கள் தோன்றினீர்களே!
அந்த வராகத் திருக்கோலத்தைத் தரிசிக்கும் பாக்கியம் அடியேனுக்குக் கிட்டுமா?” என்று பிரார்த்தித்தான்.
அவனுக்கு அருள் புரிவதற்காக, ஆந்திர மாநிலம் சிம்மாசலத்தில், பன்றி, மனிதன், சிங்கம் மூன்றும் கலந்த வடிவத்தோடு
வராக-நரசிம்மராகத் திருமால் காட்சியளித்தார். அவரைத் தான் நாமும் வராக நரசிம்மராக அங்கே தரிசிக்கிறோம்.
திருமாலின் இந்த விசேஷத் தோற்றத்தைக் கண்ட பிரம்மா, “திருமாலே! வைகுந்தத்திலிருந்த உனது பக்தன் சுமுகனின்
புகழ் உலகெல்லாம் பரவ அவனைப் பிரகலாதனாக அவதரிக்கச் செய்தீர்கள்.
ஆனால் அந்தப் பிரகலாதனோ, எப்போதும் உங்கள் புகழைப் பாடி உமது புகழ் உலகெங்கும் ஒலிக்கும்படிச் செய்துவிட்டானே!
தாய் எட்டு அடி பாய்ந்தால், குட்டி எண்பது அடி பாய்கிறதே!” என்று கூறி வியந்தார்.
ஆம் வாசகர்களே! அன்று பிரகலாதனுக்கு அருள் புரிந்த படியால் தானே நரசிம்மரின் புகழ் இன்றும் எங்கெங்கும் ஒலித்துக் கொண்டிருக்கிறது?
பக்தனால் அன்றோ பகவானுக்குப் பெருமை? அதனால் தான் நரசிம்மர் ‘விச்ருதாத்மா’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
‘விச்ருதாத்மா’ என்றால் எங்கும் புகழ் ஒலிக்கும்படி விளங்குபவர் என்று பொருள்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 209-வது திருநாமம். “விச்ருதாத்மனே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள்,
நரசிம்மர் அருளால், உலகமே போற்றிப் புகழும் படிச் சீரோடும் சிறப்போடும் வாழ்வாங்கு வாழ்வார்கள்.
———–
210. ஸுராரிக்னே நம:ஹ (Suraarighne namaha)
இரணியனை வதம் செய்தபின், பிரகலாதனுக்குப் பட்டாபிஷேகம் செய்து வைத்தார் நரசிம்மர்.
பாதாள லோகங்களுக்கு அரசனாக இருந்து சீரிய முறையில் ஆட்சிபுரிந்து வந்தான் பிரகலாதன்.ஒருநாள் சியவன முனிவர்
பிரகலாதனின் அரண்மனைக்கு வந்தார். சியவனரை வணங்கிய பிரகலாதன், அவருக்குரிய மரியாதைகளைச் செலுத்தினான்.
“முனிவரே! நான் ஒரு தீர்த்த யாத்திரை செல்லத் திட்டமிட்டுக் கொண்டிருக்கும் வேளையில் நீங்கள் வந்தது பெரும் பாக்கியம்.
நான் எந்தெந்த க்ஷேத்ரங்களுக்கு யாத்திரை செல்லலாம் என்று தாங்கள் ஆலோசனை கூற இயலுமா?” என்று சியவனரிடம் வேண்டினான்
சியவனர், “பிரகலாதா! திருமால் பல இடங்களில் பல தோற்றங்களில் எழுந்தருளியுள்ளார்.
திருவேங்கடத்தில் மலையே திருமாலின் அம்சம். புஷ்கரத்தில் பொய்கையின் வடிவில் திருமால் திகழ்கிறார்.
அதுபோல் நைமிசாரண்யம் என்ற க்ஷேத்ரத்தில் காட்டின் வடிவில் திருமால் விளங்குகிறார்.
நைமிசாரண்யத்தில் தான் பதினெட்டுப் புராணங்களும் தோன்றின. சூத பௌராணிகர் அங்கு தான் சௌனகர் உள்ளிட்ட முனிவர்களுக்கு
பகவத் கதைகளை உபதேசிப்பார். அந்த நைமிசாரண்ய க்ஷேத்ரத்துக்கு நீ செல்வாயாக!” என்று அறிவுறுத்தினார்.
தனது பரிவாரங்களை எல்லாம் திரட்டிக் கொண்டு நைமிசாரண்யத்தை நோக்கிப் புறப்பட்டான் பிரகலாதன்.
வழியில் பதரீகாச்ரம க்ஷேத்ரம் எனப்படும் பத்ரிநாத்தைப் பிரகலாதன் அடைந்த போது, அங்கே ஜடாமுடி தரித்த இரண்டு முனிவர்கள்
கைகளில் வில் அம்புடன் அமர்ந்து தவம் புரிவதைக் கண்டான் பிரகலாதன்.
அந்த முனிவர்களைப் பார்த்து, “ஏ முனிவர்களே! கையில் வில் அம்பைப் பிடித்துக் கொண்டு எவ்வாறு உங்களால் தவம் செய்ய முடியும்?
அந்த வில்லையும் அம்பையும் கீழே போட்டு விட்டுத் தவம் செய்யுங்கள்!” என்று அறிவுறுத்தினான் பிரகலாதன்.
அந்த முனிவர்களோ, “நீ உன் வேலையைப் பார்! எப்படித் தவம் புரிய வேண்டும் என்று நீ எங்களுக்குச் சொல்லித் தரத் தேவையில்லை!” என்று
சொன்னார்கள். ஆனால் மீண்டும் முனிவர்களின் செயல் தவறு என்று சுட்டிக் காட்டிய பிரகலாதன் அவர்களை ஏளனம் செய்தான்.
கோபம் கொண்ட முனிவர்கள் உரத்த குரலில் பிரகலாதனிடம் அவ்விடத்தை விட்டுச் செல்லுமாறு கூறினார்கள்.
மாறி மாறி இருதரப்பும் பேச, முனிவர்களுக்கும் பிரகலாதனுக்கும் இடையே போர் மூண்டது.
பிரகலாதன் முனிவர்கள் மீதும், முனிவர்கள் பிரகலாதன் மீதும் பாணங்களை வீச, அந்தப் பாணங்கள் அனைத்துலகங்களையும் நடுங்கச் செய்தன.
எவ்வளவு முயன்றும் பிரகலாதனால் அந்த இரண்டு முனிவர்களையும் வீழ்த்த முடியவில்லை. இறுதியில், அந்த இரண்டு ரிஷிகளில்
ஒருவர் நரசிம்மராகப் பிரகலாதனுக்குக் காட்சியளித்தார். “எம்பெருமானே! நீயா? உன்னை எதிர்த்தா போரிட்டேன்?” என்று கதறிய
பிரகலாதன் ஓடி வந்து அம்முனிவரின் திருவடிகளில் விழுந்தான்.
இரு முனிவர்களும் திருமாலின் அவதாரங்களாகிய நரனும் நாராயணனும் என்று உணர்ந்தான் பிரகலாதன்.
நாராயண ரிஷியிடம், “சுவாமி! உங்களது பக்தனாக நான் இருந்தபோதும், உங்களையே எதிர்த்துப் போர் புரிந்து விட்டேனே!
இது பெரும் தவறல்லவா?” என்று கேட்டான்.அதற்கு நாராயண ரிஷி, “குழந்தாய்! என் பக்தர்களுள் நீ தலைசிறந்தவன் என்பதில் ஐயமில்லை.
ஆனால் ராஜ்ஜியத்தை ஆளும் அரசப் பதவி கிட்டியபடியால், லேசான அசுர குணம் உனக்குள்ளும் தலைதூக்கி விட்டது.
மாபெரும் பக்தனான உன்னிடத்தில் இருக்கும் அந்த லவலேசமான அசுரத் தன்மையையும் போக்க வேண்டும் என்பதற்காகவே
இந்த லீலையைச் செய்தேன். என் பாணங்கள் எப்போதும் உன் மேல் பட்டதோ, அப்போதே நீ பரிசுத்தமானவனாக ஆகிவிட்டாய்!
மேலும் நீ என் மீது போட்ட பாணங்களை நீ எனக்குச் செய்த அர்ச்சனையாகவே கருதுகிறேன்!” என்று சொல்லிப் பிரகலாதனைத் தேற்றி,
நைமிசாரண்யத்துக்கு அவனை அனுப்பி வைத்தார். இவ்வரலாற்றை வாமன புராணத்தில் காணலாம்.
‘ஸுர:’ என்றால் தெய்வீகத்தன்மை என்று பொருள். ‘ஸுராரி’ என்றால் தெய்வீகத் தன்மைக்கு நேர்மாறான அசுரத் தன்மை.
‘ஸுராரிஹா’ என்றால் அசுரத் தன்மையை அழித்து தெய்வீகத் தன்மையை வளர்ப்பவர் என்று பொருள்.
தனது பக்தர்களிடத்தில் தெரிந்தோ தெரியாமலோ உண்டாகும் அசுரத் தன்மைகளைப் போக்கி,
அவர்களைத் தெய்வீகத் தன்மை உள்ளவர்களாய் ஆக்கி அருள்வதால், நரசிம்மர் ‘ஸுராரிஹா’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 210-வது திருநாமம்.
“ஸுராரிக்னே நம:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களிடத்தில் தெய்வீகத் தன்மை உண்டாகும்படி நரசிம்மர் அருள்புரிவார்.
——————
211. குருதமோ குரவே நமஹ: (Guruthamo Gurave namaha)
(211-வது திருநாமமான ‘குருதமோ குரு:’ முதல், 225-வது திருநாமமான ‘ஸமீரண:’ வரையுள்ள 15 திருநாமங்கள்
மத்ஸ்ய அவதாரத்தின் பெருமைகளை விளக்க வந்தவை)12ம் நூற்றாண்டில் காஞ்சிபுரத்தில் வாழ்ந்த தேவராஜன் என்பவருக்கு
வரதன் என்றொரு மகன் இருந்தார். தேவராஜன், தமது மகனான வரதனுக்கு ராமாநுஜர் இயற்றிய
ஸ்ரீபாஷ்யம் என்னும் நூலை உபதேசித்து வந்தார். வரதன் அவ்வப்போது கேட்கும் கேள்விகளுக்குத் தந்தையால்
சரிவர பதிலளிக்க இயலவில்லை. அதனால் தன் மகனிடம், “நீ மிகவும் கெட்டிக்காரனாக இருக்கிறாய்.
உனக்கு ஏற்றபடி ஸ்ரீபாஷ்யத்தை உபதேசிக்க வேண்டும் என்றால், திருவெள்ளறையில் வாழும் எங்களாழ்வான் என்னும் குருவால் தான் முடியும்.
நீ அவரிடம் செல்!” என்று சொல்லி வரதனைத் திருவெள்ளறைக்கு அனுப்பி வைத்தார் தேவராஜன்.
திருவெள்ளறையில் உள்ள எங்களாழ்வானின் இல்லத்தை அடைந்த வரதன், வீட்டின் கதவைத் தட்டினார்.
“யார் அங்கே?” என்று எங்களாழ்வான் கேட்டார். “நான் வரதன் வந்திருக்கிறேன்!” என்று சொன்னார் வரதன்.
“நான் செத்த பின் வாரும்!” என்று உள்ளே இருந்தபடி பதிலளித்தார் எங்களாழ்வான். ஒன்றும் புரியாமல்,
காஞ்சியிலுள்ள தனது தந்தையிடமே திரும்ப வந்தார் வரதன்.
“தந்தையே! நீங்கள் காட்டிய குருவிடம் சென்றால், நான் செத்தபின் வாரும் என்கிறார். அவர் செத்தபின் யாரிடம் நான் செல்வது?” என்று
கேட்டார் வரதன். தேவராஜன், “வரதா! நான் என்று அவர் தன்னைச் சொல்லிக் கொள்ளவில்லை. நீ கதவைத் தட்டியவுடன்,
நான் வரதன் வந்திருக்கிறேன் என்று சொன்னாய் அல்லவா? நான் என்ற அந்த அகங்காரம் செத்த பின் வரும்படி அவர்
உனக்கு அறிவுரை கூறியுள்ளார். அடுத்தமுறை செல்லும் போது, அடியேன் வரதன் வந்திருக்கிறேன் என்று சொல்!” என்று கூறினார் தேவராஜன்.
அவ்வாறே அடுத்தமுறை எங்களாழ்வானின் வீட்டுக் கதவைத் தட்டிய வரதன், “அடியேன் வரதன் வந்திருக்கிறேன்!” என்று கூற,
“உள்ளே வாரும்!” என்று அழைத்தார் எங்களாழ்வான். “ராமாநுஜரின் ஸ்ரீபாஷ்யத்தை அடியேனுக்கு உபதேசித்தருள வேண்டும்!” என்று
வரதன் பிரார்த்தித்தார். “இவ்வூரில் எனக்கு உறவினர்கள் அதிகம். ஆகையால் அவ்வப்போது ஜனன-மரணத் தீட்டுச் செய்திகள்
வந்து கொண்டே இருக்கும். நமது பாடங்களும் தடைபடும். அதனால் ஸ்ரீவில்லிபுத்தூருக்குச் செல்வோம்.
அங்கே உமக்கு ஸ்ரீபாஷ்யம் முழுவதையும் உபதேசிக்கிறேன்!” என்று சொன்னார் எங்களாழ்வான்.
இருவரும் திருவெள்ளறையிலிருந்து ஸ்ரீவில்லிபுத்தூரை நோக்கிப் புறப்பட்டார்கள். வழியில் மதுரையில் உள்ள கள்ளழகரைத் தரிசனம் செய்தார்கள்.
அப்போது எங்களாழ்வான் வரதனிடம், “வரதா! இந்தக் கள்ளழகர் தான் முன்னொரு சமயம் இப்பாண்டிய நாட்டில் மீன் வடிவில் மத்ஸ்யாவதாரம் செய்தார்.
வைகை நதியில் மீனாகத் தோன்றி, மதுரையை ஆண்ட சத்தியவிரதன் என்ற மன்னருக்கு நிறைய வேதாந்த விஷயங்களை உபதேசித்தார்.
மத்ஸ்ய மூர்த்தி செய்த உபதேசங்களின் தொகுப்பு தான் மத்ஸ்யபுராணம் ஆகும். அப்பெருமாளின் நினைவாகத் தான் பாண்டிய மன்னர்கள்
தங்கள் கொடியில் மீன் சின்னத்தை வைத்தார்கள். சத்தியவிரதனுக்குக் கருணையோடு பல உபதேசங்கள் செய்த அந்த மத்ஸ்ய மூர்த்தியே
குருமார்களுக்கெல்லாம் குருவாக விளங்குபவர். அதனால் இவருடைய அருள் இருந்தால்,
நீ விரைவில் ஸ்ரீபாஷ்யத்தைக் கற்றுத் தேர்ந்திடுவாய்!” என்று கூறினார்.
வரதனும் கள்ளழகரை வணங்கி விட்டு ஸ்ரீவில்லிபுத்தூருக்கு அருகிலுள்ள கொல்லங்கொண்டான் என்னும் இடத்தில்
எங்களாழ்வானோடு தங்கி ஸ்ரீபாஷ்யம் கற்றார். அதன்பின் காஞ்சிபுரத்துக்கு வந்து தான் கற்ற பாஷ்யத்தைத் தமது
சீடர்களுக்கெல்லாம் உபதேசம் செய்தார். ஸ்ரீபாஷ்யத்துக்கு விளக்கவுரையான சுருதப் பிரகாசிகை என்னும் நூலையும் உருவாக்கினார்.
அந்த வரதன் தான் பின்னாளில் ‘நடாதூர் அம்மாள்’ என்று போற்றப்படும் மிகப்பெரிய வைணவ குரு ஆனார்.
தாம் இத்தகைய குருவாய் உருவெடுத்தமைக்குப் பாண்டிய நாட்டில் மீனாய் அவதரித்த மத்ஸ்ய மூர்த்தியின் அருளே காரணம் என்பதை
உணர்த்தும் விதமாக, நடாதூர் அம்மாள், தாம் இயற்றிய பிரபன்ன பாரிஜாதம் என்ற நூலில்,
“லக்ஷ்மீ சக்ஷு: அநுத்யானாத் தத் ஸாரூப்யம் உபேயுஷே|நமோஸ்து மீன வபுஷே வேதவேதி விபன்முஷே||”
என்று சுலோகம் அமைத்து மத்ஸ்ய மூர்த்தியைத் துதிசெய்துள்ளார்.
‘குருதமோ குரு:’ என்றால் குருவுக்கெல்லாம் குருவாக விளங்குபவர் என்று பொருள். அவ்வாறு குருவுக்கெல்லாம் குருவாக விளங்கி
நடாதூர் அம்மாள் போன்ற குருமார்களை எல்லாம் உருவாக்கியபடியால், மத்ஸ்யாவதாரப் பெருமாள் ‘குருதமோ குரு:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 211-வது திருநாமம்.
“குருதமோ குரவே நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு வாழ்வில் நல்வழிகாட்டும் சிறந்த
குருநாதர் அமையத் திருமால் அருள் புரிவார்.
——————-
212. தாம்னே நமஹ: (Dhaamne namaha)
ராமாநுஜரின் தாயான காந்திமதியின் இளைய சகோதரி பெரிய பிராட்டி. அந்தப் பெரிய பிராட்டிக்கும், கமலநயன பட்டருக்கும்
மகனாக 1026-ம் வருடத்தில் ஸ்ரீபெரும்புதூரை அடுத்துள்ள மதுரமங்கலத்தில் கோவிந்த பட்டர் பிறந்தார்.
அவர் சாட்சாத் கருடாழ்வாரின் அம்சமாகக் கொண்டாடப்படுகிறார். ராமாநுஜர் துறவறம் பூண்டபின், கோவிந்த பட்டரும்
இல்லறத்தில் நாட்டமின்றித் துறவு மேற்கொண்டு ராமாநுஜரின் சீடரானார். துறவறம் மேற்கொண்ட கோவிந்த பட்டருக்கு,
ராமாநுஜர் தமக்குரிய பல பட்டங்களுள் ஒன்றான ‘எம்பெருமானார்’ என்னும் பட்டத்தையே பெயராக வழங்க விரும்பினார்.
ராமாநுஜர் ஒருவருக்கே சொந்தமான ‘எம்பெருமானார்’ என்னும் பட்டத்தை ஏற்றுக்கொள்ள கோவிந்த பட்டரின் மனம் இடம் கொடுக்கவில்லை.
அதே சமயம் ராமாநுஜர் ஆசையோடு வழங்கிய பெயரை வேண்டாமெனக் கூறி மறுக்கவும் அவருக்கு மனமில்லை.
எனவே ராமாநுஜர் சூட்டிய எம்பெருமானார் என்ற அப்பெயரைச் சுருக்கி ‘எம்பார்’ என்று வைத்துக் கொண்டார்.
வைணவ குருபரம்பரையில் ராமாநுஜருக்கு அடுத்து ஆசார்ய பீடத்தை ஏற்ற எம்பார், தமது சீடரான பராசர பட்டருக்கு
வேத வேதாந்தங்களையும், ஆழ்வார் பாசுரங்களையும், ரகசிய மந்திரங்களின் கருத்துகளையும் உபதேசித்தார்.
ஒப்பற்ற பண்டிதராக, குருவை மிஞ்சிய சீடர் என்று அனைவரும் போற்றும்படியாகப் பராசர பட்டர் திகழ்ந்தார்.
ஒருநாள் பராசர பட்டர், தமது குருநாதரான எம்பாரிடம், “சுவாமி! ராமாநுஜர் தங்களுக்கு அளித்த எம்பெருமானார் என்று
திருநாமத்தை விட, எம்பார் என்ற திருநாமம் தங்களுக்கு மிகவும் பொருத்தமாகவும் பொருள் பொதிந்ததாகவும் உள்ளதே!” என்று பணிவுடன் கூறினார்.
“என்ன சொல்கிறாய்? எம்பெருமானார் என்பதைச் சுருக்கி எம்பார் என்று நான் வைத்துக் கொண்டேன்! அதில் என்ன பொருள் கண்டாய்?” என்று கேட்டார் எம்பார்.
அதற்கு பட்டர், “இறைவனும் குருவும் தமது பக்தர்களுக்கு இளைப்பாறும் இடம்போல் இருக்க வேண்டும் என்று சாஸ்திரங்கள் கூறுகின்றன.
அடியார்கள் பலவிதமான துன்பங்களைக் கண்டு வாடி நிற்கும் நிலையில், குருவும் இறைவனும் தான் அவர்கள் ஒதுங்கி இளைப்பாறுவதற்கேற்ற
புகலிடமாக இருப்பார்கள்.முன்பு ஊழிக் காலத்தில் அனைத்துலகங்களும் கடலால் சூழப்பட்டிருந்த நிலையில்,
திருமால் மீன் வடிவம் ஏற்று மத்ஸ்ய மூர்த்தியாக வந்தார். அப்போது பாண்டிய தேசத்தை ஆண்ட சத்தியவிரத மன்னனுக்கும்,
ஸப்த ரிஷிகளுக்கும், விதைகளுக்கும், மூலிகைகளுக்கும், வேதங்களுக்கும் புகலிடமாக இருந்து அடைக்கலம் கொடுத்தார் மத்ஸ்ய மூர்த்தி.
ஊழிக்காலத்தில் அனைவரும் இளைப்பாறுவதற்கேற்ற புகலிடமாக மத்ஸ்யமூர்த்தி இருந்தாற்போல், எங்கள் குருவான நீங்களும்
சீடர்களான நாங்கள் அனைவரும் இளைப்பாறுவதற்குரிய புகலிடமாக உள்ளீர்கள்.
தமிழ்மொழியில் ‘பார்’ என்றால் இடம் அல்லவா? எமக்கெல்லாம் பாராக நீங்கள் இருப்பதால்,
எம்-பார் என்று உங்களது திருப்பெயர் அமைந்துள்ளது மிகவும் பொருத்தமாக உள்ளதல்லவா?” என்று சொன்னார் பராசர பட்டர்.
“எம் குருவான எம்பாரே எம் பார்” என்னும் இக்கருத்தைச் ஸ்லோக வடிவிலும் பராசர பட்டர் எழுதினார்:
ராமாநுஜ பதச்சாயா கோவிந்தாஹ்வா அநபாயினீ|
ததாயத்த ஸ்வரூபா ஸா ஜீயாத் மத் விச்ரமஸ்தலீ||
இதில் ‘விச்ரமஸ்தலீ’ என்றால் இளைப்பாறுமிடம் என்று பொருள்.
ராமாநுஜரின் திருவடி நிழல் போல் திகழும் எம்பார், நாமெல்லோரும் இளைப்பாறும் நிழலாகவும் திகழ்கிறார் என்பது இந்த ஸ்லோகத்தின் கருத்து.
(இத்தகைய பெருமை பெற்ற எம்பாரின் குலத்தில் தோன்றியவர் தான் சமீபத்தில் வாழ்ந்த பிரபல ஹரிகதை வித்வானான
ஸ்ரீ.எம்பார் விஜயராகவாச்சாரியார் சுவாமி.)
ஊழிக் காலத்தில், பாருக்கெல்லாம் (அனைத்துலகுக்கும்) பாராக (இருப்பிடமாக) இருந்த படியால், மத்ஸ்ய மூர்த்தி ‘தாம’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
‘தாம’ என்றால் அனைவருக்கும் இருப்பிடமாக இருப்பவர் என்று பொருள்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 212-வது திருநாமம்.
“தாம்னே நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்குத் திருமால் எப்போதும் புகலிடமாக இருந்து அவர்களைக் காத்தருள்வார்.
———————————–
213. ஸத்யாய நமஹ: (Sathyaayanamaha)
மனிதர்கள் தேவர்களுக்குச் சமர்ப்பிக்கும் பொருட்களையெல்லாம் தேவலோகத்தில் கொண்டு சேர்க்கும் தூதுவராக
அக்னி பகவானைத் தேவர்கள் நியமித்தார்கள்.
ஆனால் தூதுவர் பணியை விரும்பாத அக்னி, தேவலோகத்திலிருந்து வெளியேறிக் கடலுக்குள் ஒளிந்து கொண்டார்.
அக்னியை அனைத்துலகங்களிலும் தேடினார்கள் தேவர்கள். ஆனால் அவர்களால் கண்டுபிடிக்க இயலவில்லை.
நெருப்புக்கு நேர்மாறாக இருக்கும் தண்ணீரினுள் அக்னி ஒளிந்து கொள்வார் என்று தேவர்கள் சற்றும் எதிர்பார்க்கவில்லை.
ஆனால் கடலில் வாழ்ந்த சில மீன்கள், நீர்மட்டத்துக்கு மேலே துள்ளி வந்து அக்னி உள்ளே ஒளிந்திருப்பதைக்
கண்ஜாடை மூலம் தேவர்களுக்குத் தெரியப்படுத்தின.
அதனால் கடலினுள் ஒளிந்திருந்த அக்னியைக் கண்டுபிடித்துத் தூதுவர் பதவியில் அமர்த்தினார்கள் தேவர்கள்.
மீன்களின் இச்செயலால் கோபம் கொண்ட அக்னி, “மீன்களே! தேவர்கள் என்னைப் பிடிப்பதற்கு நீங்கள் காரணமாகி விட்டீர்கள்.
இதற்குத் தண்டனையாக இனி கோள்சொல்லிகளான உங்கள் இனத்தை மனிதர்கள் வலைவீசிப் பிடித்துக் கொல்லுவார்கள்!” என்று சாபமிட்டார்.
அதிலிருந்து மனிதர்கள் வலைவீசி மீன்களைப் பிடிக்கத் தொடங்கியதாகக் கிருஷ்ண யஜுர் வேதத்தில் கூறப்பட்டுள்ளது.
அக்னியின் சாபத்தைப் பெற்ற மீன்கள், அந்தச் சாபத்திலிருந்து தங்களைக் காக்க வேண்டுமென்று மகாலட்சுமியிடமும் திருமாலிடமும் வேண்டின.
“நாங்கள் உண்மையைத் தானே சொன்னோம்? பொய் சொல்லவில்லையே! அவ்வாறிருக்க எங்களுக்கு ஏன் இந்தத் தண்டனை?” என்று கேட்டன மீன்கள்.
அதற்குத் திருமால், “நடந்ததை அப்படியே கூறுவது வாய்மையல்ல. அனைத்துயிர்களுக்கும் எது நன்மை பயக்குமோ அத்தகைய
விஷயத்தைச் சொல்வதற்குத் தான் வாய்மை என்று பெயர்.
(“வாய்மை எனப்படுவது யாதெனின் யாதொன்றும் தீமை இலாத சொலல்” என்பதன்றோ வள்ளுவரின் வாக்கு!)
எனவே நீங்கள் உண்மையைப் பேசியிருந்தாலும், அக்னியைக் காட்டிக் கொடுக்கக் கோள்சொன்னது தவறான செயலாகும்!” என்றார் திருமால்.
அப்போது மகாலட்சுமி, “சுவாமி! இந்த மீன்கள் நீங்களே கதி என்று உங்களிடம் வந்துள்ளன.
அதனால் மீன்கள் செய்த பிழையைச் சுட்டிக் காட்டுவதை விட்டுவிட்டு, மீன் இனத்துக்குப் பெருமை உண்டாகும் படி
நீங்கள் அருள்புரிய வேண்டும்!” என்று திருமாலிடம் கூறினாள்.
“நான் என்ன செய்யவேண்டும்?” என்று கேட்டார் திருமால். “நீங்கள் ஒரு பெரிய மீனாக அவதாரம் செய்தால்,
பெருமாளின் அவதாரம் என்று கருதி மக்கள் மீன்களை மதிக்கத் தொடங்குவார்கள்!” என்று கூறினாள் மகாலட்சுமி.
மகாலட்சுமியின் ஆலோசனைப்படி திருமாலும் மீன் வடிவில் மத்ஸ்யாவதாரம் செய்தார். முன்பு மீன்கள் செய்தது போல்
நடந்த உண்மையை மட்டும் பேசாமல், அனைத்துயிர்களுக்கும் நன்மை பயக்கும் உண்மைகளாகிய வேதாந்த ரகசியங்களைச்
சத்தியவிரத மன்னனுக்கு உபதேசம் செய்தார். இவ்வாறு வெறும் உண்மையைப் பேசாது, மிகச்சிறந்த நன்மை பயக்கும் உண்மையை
மத்ஸ்ய மூர்த்தி பேசியதால், மக்கள் மீன்களை மதிக்கத் தொடங்கினார்கள்.
பாண்டிய மன்னர்களும் தங்கள் கொடியில் மீன் சின்னத்தை வைத்தார்கள்.அதே பாண்டிய நாட்டில் நம்மாழ்வாரை அவதரிக்கச் செய்தார் திருமால்.
“மறைப்பாற்கடலைத் திருநாவின் மந்தரத்தால் கடைந்து
துறைப்பால் படுத்தித் தமிழ் ஆயிரத்தின் சுவையமுதம்”
என்ற பாடலுக்கேற்பத் தமது நாவையே மத்தாகக் கொண்டு, கடினமான வடமொழி வேதமெனும் கடலைக் கடைந்து,
திருவாய்மொழி என்னும் எளிய, இனிய தமிழ் அமுதை அடியார்களுக்கு நம்மாழ்வார் வழங்கினார்.
இவ்வாறு உயர்ந்த உண்மைகளையும் ரகசியங்களையும் அடியார்களுக்கு மத்ஸ்யபுராணம் மூலமாகவும்,
நம்மாழ்வாரின் திருவாய்மொழி மூலமாகவும் வெளியிட்ட மத்ஸ்ய மூர்த்தி, ‘ஸத்ய:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
‘ஸத்ய:’ என்றால் அடியார்களிடத்தில் உண்மையாக இருப்பவர் – அதாவது, வெறும் உண்மையைச் சொல்லாமல்,
மிகச்சிறந்த நன்மை பயக்கும் உண்மையை வெளியிடுபவர் என்று பொருள்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 213-வது திருநாமம்.
“ஸத்யாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் வாழ்வில் எந்நாளும் வாய்மையிலிருந்து வழுவாதபடி திருமால் அருள்புரிவார்.
———————-
214. ஸத்யபராக்ரமாய நமஹ: (Sathyaparaakramaaya namaha)
பிரளயக் காலம் என்று சொல்லப்படும் ஊழிக் காலம் வந்தது. அனைத்துலகங்களும் பிரளயக் கடலால் சூழப்பட்டன.
ஊழிக்காலம் பிரம்மதேவருக்கு இரவுப் பொழுதானபடியால், பிரம்மதேவர் உறங்கச்சென்றார்.
எப்போதும் பிரம்மாவின் வாயில் வேதம் ஒலித்துக் கொண்டே இருக்கும். அவ்வாறிருக்க, பிரம்மா உறங்கத் தொடங்கியதும்,
அவரது மூச்சுக் காற்றின் வழியாக வேத ஒலிகள் எல்லாம் வெளியே வரத் தொடங்கின.
அசுரர்களுள் குதிரை போன்ற முகம் கொண்டவனாக ஹயக்ரீவன் என்ற அசுரன் இருந்தான்.
(குதிரை முகம் கொண்ட ஹயக்ரீவப் பெருமாள் வேறு, இந்த ஹயக்ரீவ அசுரன் வேறு.)
அவனுக்கு வேத மந்திரங்களைக் கற்று, அம்மந்திரங்களைக் கொண்டு தனது விருப்பங்களை எல்லாம் நிறைவேற்றிக் கொள்ள ஆசை.
ஆனால் அவனைப் போன்ற தவறான நபர்களிடம் வேத மந்திரங்கள் கிடைக்காதபடி பிரம்மாவும், தேவர்களும் பாதுகாத்து வந்தார்கள்.
எனினும் வேத மந்திரங்களைப் பெறுவதற்கு ஏதேனும் வழி கிடைக்கும் என்ற நம்பிக்கையுடன் ஹயக்ரீவ அசுரன் காத்திருந்தான்.
இப்போது உறங்கிக் கொண்டிருந்த பிரம்மாவின் மூச்சுக் காற்றின் வழியே வேத ஒலிகள் அனைத்தும் வெளிவந்த படியால்,
அந்த வேத ஒலிகளைத் திருடிச் சென்றான் ஹயக்ரீவன். வேதங்களை இழந்த பிரம்மா, உறக்கத்திலிருந்து விழித்துக் கொண்டார்.
ஹயக்ரீவ அசுரன் செய்த சூழ்ச்சியை உணர்ந்தார். தேவர்களை எல்லாம் அழைத்துக் கொண்டு திருப்பாற்கடலை அடைந்து,
ஹயக்ரீவ அசுரனிடம் இருந்து வேதங்களை மீட்டுத் தருமாறு திருமாலிடம் பிரார்த்தனை செய்தார் பிரம்மா.
திருமாலும் வேதங்களை மீட்டுத் தருவதாக பிரம்மாவுக்கு வாக்களித்தார். அனைத்துலகும் அப்போது கடலால் சூழப்பட்டிருந்தபடியால்,
கடலில் சஞ்சரிக்கவல்ல உயிரினமாகிய மீன் போன்ற வடிவை எடுத்துக் கொண்டார் திருமால்.
மீனின் வடிவில் திருமால் செய்த அந்த அவதாரத்தையே ‘மத்ஸ்யாவதாரம்’ என்று சொல்கிறோம்.திருமால் வேதங்களை மீட்பதற்காக
மீனாய் அவதரித்தமையை அறிந்த ஹயக்ரீவ அசுரன், கடலுக்குள்ளே சென்று ஒளிந்து கொண்டான். மத்ஸ்ய மூர்த்தி கடலுக்குள் மூழ்கி,
அந்த அசுரன் ஒளிந்து கொண்டிருக்கும் இடத்தைக் கண்டறிந்து, அவனோடு போர் புரிந்து, போரில் அவனை வதம் செய்து,
அவன் கவர்ந்து சென்ற வேதங்களை மீட்டு, அவற்றைப் பிரம்மாவிடம் ஒப்படைத்தார்.
“நான் உறங்கிக் கொண்டிருந்த வேளையில் பரிபோன வேதங்களை நீ சிரமப்பட்டு மீனாய் அவதரித்து மீட்டுத் தந்தாய்!
உனக்கு எப்படி நன்றி சொல்வதென்றே தெரியவில்லை!” என்று பரவசப்பட்டுப் பேசினார் பிரம்மா.
அதற்குத் திருமால், “பிரம்மதேவரே! உங்களைப் போன்ற மெய்யடியார்களுக்கு எனது வீர தீர பராக்கிரமங்களை அவ்வப்போது
காட்டுவதற்காக இத்தகைய அவதாரங்களை நான் எடுத்துக் கொண்டே இருப்பேன்! இதில் எனக்கு எந்தச் சிரமமுமில்லை.
வேதங்களை மீட்கும் சாக்கில் உங்களுக்கு எனது மத்ஸ்யாவதாரத்தைக் காட்டியது எனக்கு மகிழ்ச்சியே!
மீனாக இப்போது உங்களுக்குக் காட்சி அளித்தது போலவே, சுவாயம்புவ மனுவின் காலம் முடிந்து,
சாட்சுச மனுவின் ஆட்சிக் காலம் வரும் போது, பாண்டிய நாட்டை ஆட்சி செய்யும் சத்தியவிரதன் என்ற மன்னனுக்கு மீனாகக் காட்சியளித்து
எனது வீர தீர பராக்கிரமங்களைக் காட்டப்போகிறேன்!” என்று விடையளித்தார்.
தான் சொன்னபடியே, பாண்டிய நாட்டில் வைகை நதியில் மீனாய்த் தோன்றி, சத்தியவிரத மன்னனுக்கு அருள்புரிந்தார்.
“மெய்யர்க்கே மெய்யனாகும் விதியிலா என்னைப் போலப்
பொய்யர்க்கே பொய்யனாகும் புட்கொடி உடைய கோமான்”
என்ற தொண்டரடிப் பொடியாழ்வாரின் பாசுரத்துக்கேற்ப, மெய்யடியார்களுக்குத் தனது வீர தீர பராக்கிரமங்களை நன்கு காட்டி அருளுவதால்,
மத்ஸ்யமூர்த்தி ‘ஸத்யபராக்ரம:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
‘ஸத்ய:’ என்பது மெய்யடியார்களைக் குறிக்கிறது. அவர்களிடத்தில் தனது பராக்கிரமங்களை வெளிப்படுத்திக் காட்டும் திருமால்
‘ஸத்யபராக்ரம:’ என்றழைக்கப்படுகிறார். அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 214-வது திருநாமம்.
“ஸத்யபராக்ரமாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்குத் திருமால் தனது மேன்மைகளை நன்கு காட்டியருள்வார்.
——————
215. நிமிஷாய நமஹ (Nimishaaya namaha)
ராமாநுஜர் ஆரம்பக் காலத்தில், காஞ்சியில் வாழ்ந்த யாதவப் பிரகாசர் என்ற குருவிடம் பாடம் பயின்றார் என்பது
வாசகர்கள் அறிந்த செய்தி. ஒருநாள் சாந்தோக்கிய உபநிஷத்தைப் பற்றிச் சீடர்களுக்குப் பாடம் எடுத்த யாதவப்பிரகாசர்,
“தஸ்ய யதா கப்யாஸம் புண்டரீகம் ஏவம் அக்ஷிணீ” என்ற உபநிஷத் வாக்கியத்துக்கு விளக்கம் கூறுகையில்,
“இறைவனின் கண்கள் குரங்கின் ஆசனத்தைப் போலே சிவந்திருக்கும்!” என்று பொருள் கூறினார்.
அதைக் கேட்டவாறே, ராமாநுஜரின் கண்களிலிருந்து தாரை தாரையாகக் கண்ணீர் பெருக்கெடுத்து வந்தது.
“ராமாநுஜா! ஏன் அழுகிறாய்?” என்று கேட்டார் யாதவப்பிரகாசர். “சுவாமி! இறைவனின் கண்களுக்கு இவ்வாறு
அருவருக்கத்தக்க உவமையைச் சொல்லலாமா? அப்புறம் இறைவனைத் தியானிக்கும் போதெல்லாம்
குரங்கின் ஆசனமல்லவோ நம் நினைவுக்கு வரும்? தாங்கள் சொன்ன இந்த உவமையைக் கேட்டு என் கண்கள் கலங்கின!”
என்று விடையளித்தார் ராமாநுஜர்.
“நான் வாக்கியத்துக்குரிய சரியான பொருளைத் தானே சொன்னேன்? ‘கபி’ என்றால் குரங்கு என்று பொருள்.
‘ஆஸம்’ என்றால் ஆசனம். ‘கப்யாஸம்’ என்றால் குரங்கின் ஆசனம் என்று தானே பொருள்?
இது தவறென்றால் இவ்வாக்கியத்துக்கு வேறு எப்படித்தான் பொருள் உரைப்பது?” என்று கேட்டார் யாதவப்பிரகாசர்.
அதற்கு ராமாநுஜர், “ ‘கம்’ என்றால் தண்ணீர் என்று பொருள். அந்தத் தண்ணீரை உறிஞ்சும் சூரியனுக்குக் ‘கபி’ என்று பெயர்.
‘ஆஸம்’ என்றால் மலர்த்துதல் என்று பொருள். கபி+ஆஸம்=கப்யாஸம். ‘புண்டரீகம்’ என்றால் தாமரை மலர்.
‘கப்யாஸம் புண்டரீகம்’ என்றால், சூரியனால் மலர்த்தப்படும் தாமரை என்று பொருள்.
இறைவன் கண்களை மூடித் திறப்பது தாமரை மொட்டு மலராக மலர்வதை ஒத்திருக்கும் என்று இவ்வாக்கியத்துக்குப் பொருள் கூறலாமே!” என்றார்.
அந்தப் பதிலைக் கேட்டு மற்ற மாணவர்கள் அனைவரும் வியந்தார்கள்.
குரு கூறிய விளக்கத்தை விடச் சக மாணாக்கரான ராமாநுஜர் கூறிய விளக்கம் சிறப்பாக இருப்பதாக அவர்கள் உணர்ந்தார்கள்.
மிகவும் அனுபவம் வாய்ந்த குருவான யாதவப்பிரகாசரால் விளக்க முடியாத இந்த உபநிஷத் வாக்கியத்தை
இளமைப் பருவத்திலிருந்த ராமாநுஜரால் எப்படிச் சரியான முறையில் விளக்க முடிந்தது?
இக்கேள்விக்குப் பெரியோர்கள் கூறும் பதில் யாதெனில், “தஸ்ய யதா கப்யாஸம்…” என்ற இந்த உபநிஷத் வாக்கியம்
இறைவனின் கண்ணழகை வருணிக்கும் வாக்கியம். இறைவனின் அருள்பெற்றவர்களால் மட்டுமே அவனது கண்ணழகைப்
பற்றிப் பேச முடியுமே ஒழிய, அவனருள் இல்லாமல் அவன் கண்ணழகை மட்டும் பேசவே முடியாது.
இளமைக் காலத்திலேயே அனைத்து நற்பண்புகளும் வாய்ந்தவராக, இறையருளைப் பரிபூரணமாகப் பெற்றவராக
ராமாநுஜர் விளங்கியதால், அவர் இறைவனின் கண்ணழகைக் கூறும் இவ்வாக்கியத்துக்குச் சரியாகப் பொருளுரைத்து விட்டார்.
ஆனால், செருக்கும் பொறாமையும் நிறைந்தவரான யாதவப்பிரகாசருக்கு இறைவனின் அருள் கிட்டவில்லை,
அதனால் அவரால் இவ்வாக்கியத்தின் பொருளையும்சரியாக உரைக்க முடியவில்லை.
நற்பண்புகளும் பக்தியும் மிக்கவர்களாக, அறவழியில் வாழும் மகான்களுக்கே இறைவன் அருள்புரிந்து
தனது அழகையும் மேன்மைகளையும் காட்டியருளுகிறான்,
அறவழிக்குப் புறம்பாகச் செல்பவர்களை இறைவன் கணிசிப்பதில்லை என்பதை இதிலிருந்து நாம் உணரலாம்.
அவ்வாறே மத்ஸ்யாவதாரத்திலும், பிரம்மதேவர், சத்தியவிரதப் பாண்டிய மன்னன், சப்தரிஷிகள் உள்ளிட்ட
தர்மாத்மாக்களைத் தன் கண்களால் கடாட்சித்து அருள்புரிந்தார் மத்ஸ்யமூர்த்தி.
அதே சமயம், இத்தகைய அடியார்களுக்குத் தீங்கு செய்ய நினைத்த அசுர சக்திகளைக் கண் கொண்டு பார்க்கவுமில்லை,
அவர்களுக்கு அருள்புரியவுமில்லை.
வடமொழியில் ‘நிமிஷ:’ என்றால் கண்களை மூடிக் கொள்ளுதல் என்று பொருள்.
அறவழியில் வாழும் அடியார்களுக்கு மட்டும் கண் திறந்து அருள்புரிந்து விட்டு,
அறவழிக்குப் புறம்பாக வாழ்வோரைக் கண்ணால் பாராமல் கண்களை மூடிக் கொண்டதால்,
மத்ஸ்ய மூர்த்திக்கு ‘நிமிஷ:’ என்ற திருநாமம் ஏற்பட்டது. அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 215-வது திருநாமம்.
“நிமிஷாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள், அறநெறியிலிருந்து வழுவாத படித் திருமால் காத்தருள்வார்.
—————–
216. அநிமிஷாய நமஹ(Animishaaya namaha)
(211-வது திருநாமமான ‘குருதமோ குரு:’ முதல், 225-வது திருநாமமான ‘ஸமீரண:’ வரையுள்ள 15 திருநாமங்கள்
மத்ஸ்ய அவதாரத்தின் பெருமைகளை விளக்கவந்தவை.)
திருமாலின் திருமேனி அவயவங்களுக்குள் ஒருமுறை போட்டி வந்துவிட்டதாம்.
ஆம்! “நான் தான் பெரியவன்!” என்றது திருமாலின் திருவடி. “இல்லை! இல்லை! நான் தான் பெரியவன்!” என்றது திருக்கரம்.
“இல்லவே இல்லை! உங்கள் இருவரை விடவும் நானே பெரியவன்!” என்றது திருமாலின் திருக்கண்கள்.
மூவருக்கும் இடையே நடைபெற்ற வாக்கு வாதம் முற்றிக்கொண்டே சென்ற நிலையில்,
திருமாலிடமே யார் பெரியவர் என்று கேட்கலாம் என்று அம்மூவரும் முடிவெடுத்தார்கள்.
முதலில் திருவடி திருமாலிடம், “நான் தானே பெரியவன்? உன் திருமேனியையே நான் தானே தாங்கிக் கொண்டிருக்கிறேன்?
பக்தர்கள் சரணாகதி செய்ய வரும் போது, என்னைத் தானே பிடித்துக் கொள்கிறார்கள்?
கரங்களையோ கண்களையோ யாரேனும் வந்து பிடித்துக்கொள்வதுண்டா?
இதிலிருந்தே நான் பெரியவன் என்று புரிகிறதல்லவா?” என்று சொன்னது.
“நியாயமாகத் தான் தோன்றுகிறது!” என்று சொன்னார் திருமால்.
“இல்லை!” என்று மறுத்த திருக்கரம், “அந்தத் திருவடியில் போய் சரணாகதி செய்யுங்கள் என்று அந்தத் திருவடியைக்
காட்டிக் கொடுப்பவனே நான் தானே? நான் இல்லாவிட்டால் எப்படி அடியார்கள் திருவடியில் சரணாகதி செய்வார்கள்?” என்று கேட்டது.
(இன்றும் திருமலையப்பன் தனது வலது திருக்கரத்தால் தனது திருவடிகளைக் காட்டிக் கொண்டு,
தன்னிடம் சரணாகதி செய்ய வருமாறு அடியார்களை அழைக்கும் வண்ணம் அல்லவா எழுந்தருளியுள்ளார்?)
“உன்னுடைய தரப்பிலும் நியாயம் இருக்கவே செய்கிறது!” என்று திருக்கரத்தைப் பார்த்துச் சொன்னார் திருமால்.
திருக்கண்களோ, “திருமாலே! நல்லது, தீயது, நியாயம், அநியாயம் அனைத்தையும் தாங்கள் நன்கு அறிவீர்கள்.
நீங்களே பார்த்து நியாயமான தீர்ப்பைத் தாருங்கள்!” என்றது.
“திருவடியே! உன்னிடம் அடியார்கள் சரணாகதி செய்கிறார்கள் என்பது சரி தான்.
திருக்கரமே! நீதான் திருவடியைக் காட்டிக் கொடுக்கிறாய் என்பதும் சரிதான்.
ஆனால், எனது திருக்கண்களின் கடாட்சம் ஒருவன் மேல் பட்டால் தானே அவன் திருக்கரத்தையும் பார்ப்பான், திருவடியையும் பிடிப்பான்?
இந்தக் கண்களின் கடாட்சத்தைப் பெறாதவன், திருக்கரத்தையும் கவனிக்க மாட்டான், திருவடியையும் பிடிக்க மாட்டான்!
எனவே திருக்கண்களே திருவடி, திருக்கரம் இரண்டை விடவும் உயர்ந்தது!” என்று திருமால் தீர்ப்பளித்தார்.
இத்தகைய சிறப்பு வாய்ந்த அந்த திருக்கண்களால் அனைத்து உயிர்களையும் கடாட்சிக்க வேண்டும்,
அவ்வாறு கடாட்சித்து அவர்கள் உய்வடையும்படிச் செய்யவேண்டும் என்று கருதினார் திருமால். அதற்கு என்ன வழி என்று சிந்தித்தார்.
பறவைகள், பாம்பு, பல்லி போன்ற உயிரினங்கள், ஸ்பரிசத்தால் தாங்கள் இட்ட முட்டைகளைப் பொரிக்க வல்லவை. கடல் ஆமைகள்,
கடற்கரையில் முட்டைகளை இட்டுவிட்டுக் கடலுக்குள் சென்றுவிடும்.
பின் கரைக்கு வராமல், கடலில் இருந்துகொண்டே தமது சிந்தனையாலேயே முட்டைகளைப் பொரித்து விடும்.
ஆனால் மீன்களோ, தங்கள் கண்களில் உள்ள கருணைப் பார்வையால் – தாய் மீனுக்கு மீன் குஞ்சின் மேல் உள்ள
அருட்பார்வையாலேயே முட்டையைப் பொரிக்க வல்லவை. பார்வையாலேயே முட்டையைப் பொரிக்கவேண்டுமானால்
அந்த மீன்களின் கண்களில் எவ்வளவு கருணை இருக்க வேண்டும்?
“அடியார்களின் மேல் கண்களின் கடாட்சத்தை நன்கு பொழிவதற்கு நாமே மீனாகப் பிறப்பது தான் சிறந்த வழி!” என்று கருதிய திருமால்,
மத்ஸ்யாவதாரம் செய்து, பிரம்மா, மனு, சப்தரிஷிகள், சத்தியவிரத மன்னன் உள்ளிட்ட மெய்யடியார்களின் மீது
தனது அருட்பார்வையை நன்கு பொழிந்தார். ஒருநொடி கூட கண்களை இமைக்காமல் தொடர்ந்து அவர்களைக் கடாட்சித்தார்.
‘நிமிஷ:’ என்றால் கண்களை மூடுதல், அல்லது இமைத்தல்.
கண்களை இமைக்காது தொடர்ந்து அடியார்களைக் கடாட்சித்தபடியால், மத்ஸ்யமூர்த்தி ‘அநிமிஷ:’ கண்களை இமைக்காதவர்
என்றழைக்கப்படுகிறார். அதுவே ஸஹஸ்ர
நாமத்தின் 216-வது திருநாமம்.
“அநிமிஷாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்குத் திருமாலின் அருட்பார்வை பரிபூரணமாகக் கிட்டும்.
——————–
217. ஸ்ரக்விணே நமஹ(Sragviney namaha)
பாண்டிய நாட்டைச் சேர்ந்த சத்தியவிரத ராஜரிஷி, ஒருநாள் சந்தியா வந்தனம் செய்வதற்காக வைகைக் கரைக்குச் சென்றார்.
சந்தியா வந்தனத்தின் ஒரு பகுதியாக, கையில் நீரை எடுத்து, காயத்ரி மந்திரத்தை ஜபித்துக் கீழே விடவேண்டும்.
அதற்காக வைகை நதி நீரைக் கையில் அவர் எடுக்கையில், சிறிய மீன் ஒன்று அவரது கையில் சிக்கிக் கொண்டது.
அந்த மீன் கழுத்தில் ஒரு வன மாலையை அணிந்திருந்தது. சத்திய விரதர் அம்மீனை மீண்டும் தண்ணீரில் விடப் போனார்.
ஆனால் அந்த மீன், “சுவாமி! என்னைத் தண்ணீரில் விட்டு விடாதீர்கள். அங்குள்ள பெரிய மீன்கள் என்னை உண்டுவிடும்.
என்னைப் பாதுகாப்பான ஒரு இடத்தில் சேர்த்து விடுங்கள்! எனக்கு உயிர் பிச்சை தாருங்கள்!” என்று சத்தியவிரதரிடம் மன்றாடியது.
சத்திய விரதர் அந்த மீனைத் தனது கமண்டலத்திலுள்ள தண்ணீரிலே விட்டார். அங்கே பாதுகாப்பாக அந்த மீன் வாழ்ந்தது.
மறுநாள் காலை அந்தக் கமண்டலத்தை விடப் பெரியதாக மீன் வளர்ந்திருப்பதைக் கண்டு அதிர்ச்சி அடைந்தார் சத்தியவிரதர்.
அதனால் ஒரு குடத்தினுள்ளே அந்த மீனை இட்டார். மறுநாள் அந்தக் குடத்தை விடவும் பெரியதாக அம்மீன் வளர்ந்து விட்டது.
அதனால் தனது ஊரிலுள்ள குளம் ஒன்றில் மீனைக் கொண்டு சேர்த்தார் சத்தியவிரதர்.
என்ன விந்தை! மறுநாள் அக்குளத்தை விடவும் பெரியதாக மீன் வளர்ந்திருந்தது. அதன்பின் வைகை நதியில் மீனைச் சேர்த்தார்.
நதியை விடவும் பெரிதாகி விட்டது அந்த மீன்.
“மீனே! நீ யார்? என்னிடம் நீ உயிர்பிச்சை கேட்டாய்! ஆனால் உன் வளர்ச்சியைக் காணும் போது நீ என்னைக் காட்டிலும்
பன்மடங்கு வலிமை வாய்ந்தவன் என்று உணர முடிகிறது. நீ யாரென்று சொல்!” என்று மீனைப் பார்த்துக் கேட்டார் சத்தியவிரதர்.
“என் கட்டளையை முதலில் நிறைவேற்று! அதன்பின் நான் யார் என்று சொல்கிறேன்!” என்றது அம்மீன்.
“என்ன கட்டளை?” என்று கேட்டார் சத்தியவிரதர். “ஒரு வாரத்தில் ஊழிக் காலம் வந்து, அனைத்துலகங்களும் பிரளயக் கடலால் சூழப்படும்.
அச்சமயம் ஒரு படகு உன்னைத் தேடி வரும்! நீ சப்த ரிஷிகளையும், வேதங்களையும், விதைகளையும் காப்பாற்றி அப்படகில் ஏற்றிக் கொள்!
அந்தப் படகு வெள்ளத்தில் தத்தளிக்கும் போது, நான் உன் முன்னே தோன்றுவேன். எனது கொம்புடன் சேர்த்துப் படகைக் கட்டி விடு!
படகில் உள்ள உங்கள் அனைவரையும் நான் காப்பாற்றுவேன்! இக்கட்டளையை நீ நிறைவேற்றிய பின்,
நான் யார் என்பதை உனக்கு நானே உபதேசிக்கிறேன்!” என்று சொன்னது அந்த மீன்.
அவ்வாறே பிரளய காலம் வந்து உலகெல்லாம் கடலால் சூழப்பட்ட போது, சத்தியவிரத ராஜரிஷியைத் தேடி ஒரு படகு வந்தது.
வேதங்களையும், விதைகளையும், சப்த ரிஷிகளையும் காத்து அப்படகில் ஏற்றிக்கொண்டார் சத்தியவிரதர்.
படகு தண்ணீரில் தத்தளித்த போது, சொன்னபடி அந்தப் பெரிய மீன் அவர் முன் தோன்றியது.
அந்த மீனின் கொம்போடு இணைத்துப் படகைக் கட்டினார் சத்தியவிரதர்.
“நான் யார் என்று இப்போது புரிந்து கொண்டாயா?” என்று கேட்டது அந்த மீன்.
சத்தியவிரதர் மீனைப் பார்த்து, “திருமாலே! முன்பு ஹயக்ரீவாசுரன் பிரம்மதேவரிடம் இருந்து வேதங்களைக் கவர்ந்து சென்ற போது,
நீங்கள் மீனாக வந்து அந்த வேதங்களை மீட்டுக் கொடுத்தீர்கள். இப்போது பிரளயக் கடலிலிருந்து வேதங்களையும்,
வேதம் வல்லார்களையும் காக்க மீண்டும் மீனாக வந்துள்ளீர்கள்! நீங்களே திருமாலின் மத்ஸ்யாவதாரம் என உணர்ந்து கொண்டேன்!” என்றார்.
“எவ்வாறு என்னை அறிந்து கொண்டாய்?” என்று கேட்டார் மத்ஸ்ய மூர்த்தி.
“உங்கள் கழுத்தில் அணிந்திருக்கும் வைஜயந்தி வனமாலையை வைத்து நீங்களே திருமால் என அறிந்து கொண்டேன்!
வைஜயந்தி வன மாலை, திருமார்பில் மகாலட்சுமி, தாமரைக் கண்கள் போன்றவை எல்லாம் திருமாலான உங்கள் ஒருவருக்கே
உரித்தான பிரத்தியேக அடையாளங்கள் அன்றோ?” என்று விடையளித்தார் சத்தியவிரதர்.
மேற் கொண்டு ஜீவாத்ம-பரமாத்ம தத்துவங்களை எல்லாம் சத்தியவிரதருக்கு மத்ஸ்யமூர்த்தி உபதேசம் செய்தார்.
அந்த உபதேசங்களின் தொகுப்பே மத்ஸ்ய புராணமாக உருவானது.
மத்ஸ்ய மூர்த்தியைத் திருமாலின் அவதாரம் என்று சத்தியவிரதர் அடையாளம் கண்டுகொள்ள ஏதுவாகக் கழுத்தில்
வைஜயந்தி வனமாலையுடன் தோன்றியதால், மத்ஸ்யமூர்த்தி ‘ஸ்ரக்வீ’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
வடமொழியில் ‘ஸ்ரக்’ என்றால் மாலை, ‘ஸ்ரக்வீ’ என்றால் மாலையை அணிந்தவர். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 217-வது திருநாமம்.
வைகுண்ட லோகத்தில் திகழும் திருமாலின் மேன்மைக்கு அடையாளமாக இருப்பது வைஜயந்திமாலை.
அவதார தசையிலும் தனது மேன்மைகள் குன்றாதபடி வைகுண்டநாதனுக்குரிய அனைத்துப் பெருமைகளோடும்
அவர் அவதரிக்கிறார் என்பதை உணர்த்தவே, மேன்மைக்கு அடையாளமான அம்மாலையுடன் தோன்றினார்.
“ஸ்ரக்விணே நமஹ” என்ற திருநாமத்தைத் தினமும் சொல்லி, திருவரங்கத்தில் தசாவதார சந்நதியில் உள்ள
மத்ஸ்ய மூர்த்தியைத் தியானித்து வரும் அன்பர்களின் இல்லங்களில்,
விரைவில் மாலை மாற்றும் வைபவம் நடக்கும்படித் திருமால் அருள்புரிவார்.
—————-
218. வாசஸ்பதயே நமஹ (Vaachaspathaye namaha)
கேரளாவிலுள்ள மேல் புத்தூர் என்னும் ஊரில் வாழ்ந்த நாராயண பட்டத்ரி என்ற நம்பூதிரிக்கு வாத நோய் ஏற்பட்டது.
எத்தனையோ மருத்துவர்களிடம் அலைந்தும் அந்நோய் குணமாகவில்லை. விரக்தியடைந்த பட்டத்ரி,
தமது வேலைக் காரனான கோபாலனைப் புகழ்பெற்ற ஜோதிடர் ஒருவரிடம் அனுப்பி, ஏதேனும் பிராயச்சித்தம் செய்தாலாவது
இந்த நோய் தீருமா என விசாரிக்கச் சொன்னார்.
பட்டத்ரியின் ஜாதகத்தோடு ஜோதிடரிடம் சென்ற கோபாலன், சிறிது நேரத்திலேயே அலறி அடித்துக் கொண்டு வீட்டுக்கு ஓடி வந்தான்.
“ஐயா! குருவாயூரப்பன் கோயிலில் நீங்கள் மீனை நாவில் தொட்டுக் கொண்டு பாடினால் உங்களது வாத நோய் தீரும் என்கிறார்
அந்த ஜோதிடர்! புனிதமான க்ஷேத்ரமாகிய குருவாயூரில் இத்தகைய அசுத்தமான காரியத்தைச் செய்யலாமா?
இப்படிப்பட்ட பரிகாரத்தை அவர் சொல்வார் என்று தெரிந்திருந்தால், அவரிடம் நான் சென்றிருக்கவே மாட்டேன்!” என்று சொன்னான் கோபாலன்.
“கோபாலா! ஜோதிடர் சொன்னதன் பொருளை நீ சரியாகப் புரிந்து கொள்ளவில்லை.
‘மீனைத் தொட்டுப் பாடு’ என்றால், நாவில் மீனை மென்று கொண்டே பாடவேண்டும் என்று பொருளல்ல!
திருமாலின் பத்து அவதாரங்களுள் முதல் அவதாரமான மீனில் தொடங்கி, பத்து அவதாரங்களையும் பாடச் சொல்லியிருக்கிறார் ஜோதிடர்.
வா! நாம் குருவாயூரப்பன் முன்னே பத்து அவதாரங்களையும் பாடினால், ஸ்துதிப் பிரியனான அவன்
இந்த வாதநோயைக் குணப்படுத்தி அருள்வான்!” என்று சொன்னார் பட்டத்ரி.
வாத நோயால் நடக்க முடியாமல் முடங்கிக் கிடந்த பட்டத்ரியைப் பத்துப் பதினைந்து பேர் பல்லக்கில் தூக்கி வைத்துக் கொண்டு
குருவாயூருக்கு அழைத்துச் சென்றார்கள். அடுத்தநாள் விடியற்காலை அவர்கள் குருவாயூரை அடைந்தனர்.
அங்குள்ள பொய்கையில் பட்டத்ரியை நீராட்டி, புதிய ஆடை அணிவித்து,
குருவாயூரப்பன் முன்னே வலப்புறமாக இருக்கும் திண்ணையில் அவரை அமர்த்தினார்கள்.
திண்ணையில் அமர்ந்த பட்டத்ரியால், முகத்தைத் திருப்பி குருவாயூரப்பனைத் தரிசிக்க முடியவில்லை.
வாதநோய் அவரது அனைத்து விதமான அசைவுகளையும் பாதித்திருந்தது.
அப்போது, “பட்டத்ரி! நீங்கள் ஏன் கழுத்தைத் திருப்ப முயன்று சிரமப்படுகிறீர்?
என் கழுத்தின் இருபுறமும் நன்றாகத் தானே உள்ளது!” என்று சொன்ன குருவாயூரப்பன்,
தானே தன் தலையைச் சாய்த்து பட்டத்ரியை நன்குகடாட்சித்தான்.
“மீனைத் தொட்டுப் பாட ஆரம்பிக்கலாம்!” என்று குருவாயூரப்பன் உத்தரவு வழங்க,
மத்ஸ்யாவதாரம் தொடங்கி, திருமாலின் அவதாரங்களை எல்லாம் தொகுத்து ‘நாராயணீயம்’ என்ற நூலாகப் பாடினார் நாராயண பட்டத்ரி.
மொத்தம் ஆயிரம் ஸ்லோகங்கள் கொண்ட நாராயணீயத்தை நூறு தசகங்களாகப் பிரித்துப் பாடினார்.
ஒவ்வொரு தசகத்தையும் பட்டத்ரி நிறைவு செய்யும் போதும், குருவாயூரப்பன் தன் தலையை அசைத்து
அவர் பாடிய ஸ்லோகங்களை அங்கீகரித்தான்.
நாராயணீயம் நூலை அவர் நிறைவு செய்த வேளையில், குருவாயூரப்பன் அருளால் அவரது வாத நோயும் பூரணமாகக் குணமானது.
நோய் குணமானபின், தனக்கு இந்த நல்ல உபாயத்தைக் காட்டிய ஜோதிடரிடம் சென்று நன்றி தெரிவித்தார் நாராயண பட்டத்ரி.
“ஜோதிடரே! குருவாயூரப்பனாக இங்கே கோயில் கொண்டிருப்பவன் கிருஷ்ணன் அல்லவா?
அவ்வாறிருக்க, கிருஷ்ணாவதாரத்தை மட்டும் பாடு என்று சொல்லாமல், மத்ஸ்யாவதாரம் தொட்டு அனைத்து
அவதாரங்களையும் தாங்கள் பாடச் சொன்னதற்கான காரணம் என்ன?” என்றும் வினவினார்.
அதற்கு ஜோதிடர், “மீனாய் அவதரித்த திருமால், யாராலும் உபதேசிக்க இயலாத வேத ரகசியங்களை எல்லாம் உள்ளடக்கிய
மத்ஸ்ய புராணத்தைச் சத்தியவிரதருக்கும், பிரம்மதேவருக்கும், சப்தரிஷிகளுக்கும் உபதேசம் செய்தார்.
இத்தகைய வாக்கு வன்மை மிக்கவராக மத்ஸ்யமூர்த்தி திகழ்வதால், அவர் ‘வாசஸ்பதி:’ (வாக்குக்கு அதிபதி) என்றழைக்கப்படுகிறார்.
ஆயிரம் ஸ்லோகங்களை நீங்கள் இயற்ற வேண்டுமென்றால், அது வாசஸ்பதியான மத்ஸ்யமூர்த்தியின் அருள் இருந்தால் மட்டுமே முடியும்.
அதனால் தான் மீனை நாவில் தொட்டுக் கொண்டு பாடும்படி உங்களுக்கு அறிவுறுத்தினேன்!” என்றார் ஜோதிடர்.
‘வாக்’ என்றால் பேச்சு. ‘வாசஸ்பதி:’ என்றால் பேச்சுக்கு அதிபதி என்று பொருள்.
கூறுவதற்கரிதான பற்பல வேத ரகசியங்களை எல்லாம் மத்ஸ்யபுராணத்தில் விளக்கி அருளியதால்
மத்ஸ்யமூர்த்தி ‘வாசஸ்பதி:’ என்றழைக்கப்படுகிறார். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 218-வது திருநாமம்.
“வாசஸ்பதயே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு நல்ல பேச்சாற்றலைத் திருமால் அருள்வார்.
——————
219. உதாரதியே நமஹ (Udhaaradhiye namaha)
திருமால் மத்ஸ்யாவதாரம் எடுத்ததன் பின்னணியை, வேதாந்த தேசிகன் என்னும் வைணவக் குரவர் புதிய கோணத்தில் விளக்கியுள்ளார்:
ஒருமுறை வேதாந்த தேசிகன், திருவஹீந்திரபுரத்தில் தமது சீடர்களுக்குத் திருமாலின் தசாவதாரங்களைப் பற்றி விளக்கிக் கொண்டிருந்தபோது,
ஒரு சீடர் எழுந்து, “சுவாமி! ஓர் ஐயம்! தசாவதாரங்களில் முதல் அவதாரமாக மத்ஸ்யாவதாரத்தைக் கொண்டாடுகிறோம்.
அந்த முதல் அவதாரத்தில் திருமால் ஏன் மனித வடிவில் தோன்றாது, மீன் வடிவத்தோடு அவதரித்தார்?” என்று கேட்டார்.
“நம் சீடர்களில் யாரேனும் இதற்கு விடையளிக்க இயலுமா?” என்று கேட்டார் வேதாந்த தேசிகன்.
கோஷ்டியிலிருந்து ஒரு சீடர் எழுந்திருந்து, “அது வேறொன்றுமில்லை! பிரளயக் கடலில் நீந்திச் சென்று வேதத்தைத் தேடுவதற்கு
வசதியாய் இருப்பதற்காக மீன் வடிவத்தில் திருமால் அவதரித்தார்!” என்று கூறினார்.
ஆனால் கேள்வி எழுப்பிய சீடரோ, “சர்வ சக்தி வாய்ந்தவரான திருமாலால் மனித வடிவுடனேயே பிரளயக் கடலில் நீந்தி
வேதங்களைக் காக்க இயலுமே! அவ்வாறிருக்க எதற்காக அவர் மீன் வடிவம் ஏற்க வேண்டும்?” என்று கேட்டார்.
அதற்கு வேதாந்த தேசிகன், கதையும் கவிதையும் இணைந்த அற்புதமான ஒரு பதிலை அளித்தார்:
“அவதரண விசேஷை: ஆத்ம லீலாபதேசை:
அவமதிம் அநுகம்பே! மந்த சித்தேஷு விந்தன் |
வ்ருஷப சிகரி நாத: த்வத் நிதேசேன நூனம்
பஜதி சரணபாஜாம் பாவினோ ஜன்ம பேதான் ||”
ஒரு மனிதன் வாழ்வு முழுவதும் உண்மையே பேசாமல், பொய் சொல்லிக் கொண்டே வாழ்ந்து வந்தான்.
ஒருநிலையில் அவன் மனம் திருந்தி, தனது தவறை உணர்ந்து, இனி பொய் கூற மாட்டேன் என்று சபதம் செய்துவிட்டு,
திருமகளின் திருவடிகளிலும் திருமாலின் திருவடிகளிலும் தஞ்சமடைந்தான்.
இதுவரை செய்த தவறுகளில் இருந்து தன்னைக் காத்து, தனக்கு முக்தியளிக்குமாறு திருமாலிடம் வேண்டினான்.
அப்போது திருமால், “நீ நிறைய பொய் பேசி இருக்கிறாய். அதனால் அதற்குத் தண்டனையாக ஏழு பிறவிகள் மீனாகப் பிறக்க வேண்டும்.
அதன்பின் உனக்கு முக்தி அளிக்கிறேன்!” என்றார்.
ஆனால் மகாலட்சுமியோ, “சுவாமி! இவன் இதுவரை தவறு செய்திருந்தாலும், இப்போது திருந்தி நீங்களே கதி என்று வந்துவிட்டான்.
இனி இவனைத் தண்டிப்பது முறையல்ல! உடனடியாக இவனுக்கு முக்தியளித்து விடுங்கள்!” என்று கருணையோடு கூறினாள்.
“இப்போதே இவனுக்கு முக்தி யளித்தால், இவன் செய்த தவறுக்கென்று சாஸ்திரம் விதித்துள்ள தண்டனையை
யார் அனுபவிப்பது?” என்று கேட்டார் திருமால். அதற்கு மகாலட்சுமி,
“இவன் ஏழு பிறவிகள் மீனாய்ப் பிறப்பதற்குப் பதிலாக நீங்களே ஒரு பெரிய மீனாக ஒரு அவதாரம் எடுத்து விட்டால்,
இவனது பாபத்துக்கான தண்டனை நிறைவேறி விடும். எனவே தாமதிக்காமல்
இப்போதே இவனுக்கு முக்தி யளியுங்கள்!” என்று தாய்ப் பாசத்தோடு கூறினாள்.
அதனால் திருமால் மத்ஸ்யாவதாரம் எடுத்து அந்த பக்தனின் பாபங்களைத் தீர்த்தார். அந்த பக்தனும் விரைவில் முக்தியடைந்தான்.
இவ்வாறு பக்தர்களின் பாபங்களைக் கழுவுவதற்காகத் திருமாலையே மிருக வடிவங்களில் அவதரிக்க வைக்கிறாள் மகாலட்சுமி
என்று புதிய கோணத்தில் விளக்கம் அளித்தார் வேதாந்த தேசிகன்.
பக்தர்களின் பாபங்களைத் தீர்ப்பதற்காகவும், பக்தர்கள் இனி பிறவாமல் காப்பதற்காகவும், திருமால் கருணையோடு பூமிக்கு இறங்கி
வந்து மீன் போன்ற வடிவங்களில் அவதாரங்கள் எடுக்கிறார்.
இத்தகைய அவதாரங்கள் செய்ய வேண்டுமென்றால், அந்த இறைவனுக்கு எவ்வளவு பரந்து விரிந்த கருணை இருக்க வேண்டும்?
அதனால் தான் மத்ஸ்யமூர்த்தி ‘உதாரதீ:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
பரந்த மனப்பான்மையை வடமொழி யில் ‘உதாரம்’ என்று சொல்வார்கள்.
‘உதாரதீ:’ என்றால் விசாலமான கருணை உள்ளத்தை உடையவர் என்று பொருள்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 219-வது திருநாமம்.“உதாரதியே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும்
அன்பர்களின் மீது திருமால் தனது விசாலமான கருணையைப் பொழிவார்.
——————–
220. அக்ரண்யே நமஹ (Agranye namaha)
ஒரு மன்னர் தனது மந்திரியோடும் இளவரசனோடும் ஒரு படகில் பயணித்துக் கொண்டிருந்தார்.
மன்னரின் பரிவாரங்கள் எல்லோரும் இரண்டு படகுகளில் மன்னரைப் பின்தொடர்ந்து சென்று கொண்டிருந்தார்கள்.
அப்போது மன்னர் மந்திரியிடம், “அமைச்சரே! இறைவன் ஏன் பூமியில் வந்து அவதாரங்கள் செய்கிறார்?” என்று கேட்டார்.
அதற்கு மந்திரி, “பரித்ராணாய ஸாதூனாம் விநாசாய ச துஷ்க்ருதாம் |தர்ம ஸம்ஸ்தாபனார்த்தாய ஸம்பவாமி யுகே யுகே || என்று
இறைவனே கீதையில் கூறியுள்ளாரே! நல்லோர்களைக் காப்பதற்காகவும், அசுர சக்திகளை அழிப்பதற்காகவும்,
தர்மத்தை நிலைநாட்டுவதற்காகவும் இறைவன் யுகந்தோறும் அவதரிக்கிறார்!” என்று விடையளித்தார்.
ஆனால் மன்னரோ, “இல்லை அமைச்சரே! இறைவன் நினைத்தால், வைகுண்டத்தில் இருந்த படியே தனது சக்கராயுதத்தை அனுப்பி,
ராவணன், கம்சன், இரணியன் உள்ளிட்ட அசுர சக்திகளின் தலைகளைக் கொய்து விடலாமே!
அல்லது அனைத்துலகுக்கும் சக்கரவர்த்தியான அவர், கருடன், ஆதிசேஷன் போன்ற தனது பணியாட்களுள்
ஒருவரைப் பூமிக்கு அனுப்பி, அவர்களின் மூலம் இந்த அசுர சக்திகளை அழிக்கலாமே!
இறைவனே ஏன் பூமிக்கு இறங்கி வர வேண்டும்?” என்று கேட்டார்.
இவ்வாறு மன்னர் பேசிக் கொண்டிருந்தபோதே திடீரென்று படகு ஆட்டம் கண்டது.
படகின் விளிம்பில் அமர்ந்திருந்த இளவரசன் ஆற்றில் தவறி விழுந்துவிட்டான். “ஐயோ! என் மகனே!” என்று துடித்தார் மன்னர்.
பின்னால் வந்த படகிலிருந்த மன்னரின் காவலாளிகள் எல்லோரும் இளவரசனை மீட்கத் தண்ணீரில் குதித்தார்கள்.
ஆனால் அவர்களுக்கு முன், மன்னர் தானே ஆற்றில் குதித்துத் தன் மகனை மீட்டுக் கொண்டு வந்து படகில் சேர்த்தார்.
இதை எல்லாம் அமைதியாக வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருந்த மந்திரி, “மன்னரே! தங்களது கேள்விக்கான பதில்
கிடைத்துவிட்டது போலிருக்கிறதே!” என்று கேட்டார். “என்ன சொல்கிறீர் அமைச்சரே?” என்று கேட்டார் மன்னர்.
“ஆம் மன்னா! உங்களது மகன் ஆற்றில் விழுந்தபோது, நீங்கள் ஏன் உங்களது காவலாளிகளை ஏவி உங்கள் மகனை மீட்காமல்,
நீங்களே ஆற்றில் குதித்தீர்கள்?” என்று கேட்டார் மந்திரி.
அதற்கு மன்னர், “என் காவலாளிகள் மூலம் என் மகனைக் காத்திருந்தால், இந்நாட்டுக்கு நல்ல சக்கரவர்த்தி என்று
நான் பெயர் எடுக்கலாமே ஒழிய, என் மகனுக்கு நல்ல தந்தையாக ஆக மாட்டேன்.
நானே ஆற்றில் குதித்து என் மகனை மீட்டால் தானே தந்தை என்ற ஸ்தானத்துக்கே மரியாதை!
இது உங்களுக்குப் புரியவில்லையா?” என்று கேட்டார்.
அதற்கு மந்திரி, “அதுபோலத் தான் இறைவனும்!! பூமியில் அடியார்கள் துன்பப்படும் போது,
இறைவன் மேலே வைகுண்டத்தில் இருந்து கொண்டு, தனது ஏவலாட்களை அனுப்பி அந்த அடியார்களைக் காத்தால்,
அது பெரிய சக்கரவர்த்திக்குரிய லட்சணமாக இருக்குமே ஒழிய, கருணையே வடிவெடுத்த இறைவனுக்குரிய லட்சணமாக இருக்காது.
இளவரசருக்கு ஆபத்து என்றவுடன், நீங்கள் ஒரு சக்கரவர்த்தி என்பதையும் மறந்து எப்படி ஆற்றில் குதித்து
இளவரசனை மேலே கொண்டுவந்தீர்களோ, அதுபோல் இறைவனும் பிறவிப் பெருங்கடலில் அழுந்தித் துயரப்படும் மக்களை,
அதிலிருந்து மேலே கொண்டுவரும் நோக்கில் தானே கீழே இறங்கி வருகிறார்!” என்று விடை யளித்தார்.
இக் கருத்தையே மணவாள மாமுனிகள், ஆர்த்திப் பிரபந்தம் என்னும் நூலில்,
“கூபத்தில் வீழும் குழவியுடன் குதித்து அவ் ஆபத்தை நீக்கும் அந்த அன்னை போல்” என்று பாடியுள்ளார்.
இவ்வாறு நம் ஒவ்வொருவரையும் மேலே உயர்த்துவதற்காக இறைவன் செய்த அவதாரங்களுள் முதன்மையானது மத்ஸ்யாவதாரம்.
பிரளயக் கடலில் காணாமல் போன வேதங்களை மீட்டதோடு மட்டுமின்றி, பிறவிக் கடலில் சிக்கித் தவிக்கும் நம்மையும் மீட்டு
மேலே உயர்த்திட எண்ணி, வேத ரகசியங்களை விளக்கும் மத்ஸ்யபுராணத்தை உபதேசித்தார் மத்ஸ்யமூர்த்தி.
‘அக்ரம்’ என்ற சொல் முதன்மையான ஸ்தானமாகிய வைகுண்டத்தைக் குறிக்கும்.
‘அக்ரணீ:’ என்றால் அந்த வைகுண்டத்தை நோக்கி நம்மை முன்னேற்றி அழைத்துச் செல்பவர் என்று பொருள்.
அனைத்துயிர்களும் முன்னேறி மேலே வர வேண்டும் என்ற நோக்கில் கீழே இறங்கி வந்தபடியால்,
மத்ஸ்யமூர்த்தி ‘அக்ரணீ:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 220-வது திருநாமம்.“அக்ரண்யே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள்
வாழ்வில் மேன்மேலும் முன்னேற்றம் அடையத் திருமால் அருள்புரிவார்.
——————-
221. க்ராமண்யே நமஹ
(Graamanye namaha)
(211-வது திருநாமமான ‘குருதமோ குரு:’ முதல், 225-வது திருநாமமான ‘ஸமீரண:’ வரையுள்ள 15 திருநாமங்கள்
மத்ஸ்ய அவதாரத்தின் பெருமைகளை விளக்கவந்தவை.)
சைவ சமயக் குரவர்களுள் ஒருவரான திருஞானசம்பந்தர், முருகப் பெருமானின் அம்சமாகச் சீர்காழியில் தோன்றினார்.
இளம் வயதிலேயே பார்வதி தேவியால் ஞானப் பால் ஊட்டப்பெற்று, மிகச்சிறந்த பண்டிதராகவும், கவிஞராகவும் விளங்கினார்.
மதுரையை ஆண்ட மங்கையர்க்கரசியின் அழைப்பை ஏற்றுப் பாண்டிய நாட்டுக்குச் சம்பந்தர் புறப்பட்ட போது,
“கிரக நிலைகள் சரியாக இல்லாமையால் இப்போது செல்ல வேண்டாம்!” என்று தடுத்தார் திருநாவுக்கரசர் சுவாமிகள்.
ஆனால் சம்பந்தரோ, “பார்வதியின் கேள்வனும், ஆலகால நஞ்சை உண்டு தேவர்களைக் காத்தவனும், சடையில் சந்திரனையும்
கங்கையையும் ஏந்தியவனுமான சிவபெருமான் என் உள்ளத்தில் இருக்கும் போது, நான் அஞ்சத் தேவையில்லை!” என்று கூறினார்.
மேலும் ஞாயிறு, திங்கள், செவ்வாய், புதன், வியாழன், வெள்ளி, சனி, இரு பாம்புகள் (ராகு, கேது) என்று
கோள்களை வரிசைப்படுத்தி விட்டு, அந்த ஒன்பது கோள்களும் சிவனடியார்களுக்குத் துணைநிற்கும் என்று பொருள் படும்படி,
“வேயுறு தோளி பங்கன் விடமுண்ட கண்டன் மிகநல்ல வீணை தடவி மாசறு திங்கள் கங்கை முடிமேல் அணிந்து
என் உளமே புகுந்ததனால் ஞாயிறு திங்கள் செவ்வாய் புதன் வியாழன் வெள்ளி சனி பாம்பு இரண்டும் உடனே
ஆசறு நல்ல நல்ல அவை நல்ல நல்ல அடியார் அவர்க்கு மிகவே” என்ற பாடலில் தொடங்கி,
கோளறு பதிகம் என்றழைக்கப்படும் பத்துப் பாடல்களைப் பாடிவிட்டுத், தங்குதடையின்றி மதுரையை நோக்கிப் பயணம் மேற்கொண்டார் சம்பந்தர்.
சம்பந்தர் தோன்றிய சீர்காழிக்கு அருகிலுள்ள திருவாலி திருநகரியில், திருமாலின் சார்ங்க வில்லின் அம்சமாகத் தோன்றிய
திருமங்கையாழ்வாரின் வாழ்விலும் இதேபோன்ற ஒரு சம்பவம் நிகழ்ந்தது பாண்டிய நாட்டிலுள்ள திருக்கோயில்களை
மங்களாசாசனம் செய்வதற்காகத் திருமங்கையாழ்வார் புறப்பட்ட போது, சில சீடர்கள்,
“நாளும் கோளும் சரியாக இல்லாததால் இப்போது செல்ல வேண்டாம்!” என்று கூறினார்கள்.
அப்போது திருமங்கையாழ்வார், “ஊழிக் காலத்தின் போது, அனைத்துலகுகளும் பிரளய வெள்ளத்தால் சூழப்பட்டிருந்த நிலையில்,
ஒதுங்குவதற்கு இடமின்றி தேவர்களும் மாந்தரும் தவித்த போது, அந்த வெள்ளத்தின் நடுவே மீன் வடிவில் தோன்றிய
அனைத்துலகையும் காத்த மத்ஸ்ய மூர்த்தியை நாம் எப்போதும் தியானிப்பதால், நாளும் கோளும் குறித்து
நாம் அஞ்சத் தேவையில்லை!” என்று பொருள்படும் படி,
“நிலையிடம் ஒன்றுமின்றி நெடுவெள்ளம் உம்பர் வளநாடு மூட இமையோர் தலையிட மற்றெமக்கோர் சரணில்லை என்ன
அரணாவான் என்னும் அருளால் அலைகடல் நீர்குழம்ப அகடாட ஓடி அகல்வான் உரிஞ்ச முதுகில் மலைகளை மீதுகொண்டு
வருமீனை மாலை மறவாது இறைஞ்சென் மனனே” என்ற பாடலைப் பாடினார்.
(சம்பந்தர் இயற்றிய வேயுறு தோளி பங்கன் எனும் பாடலும், திருமங்கையாழ்வார் இயற்றிய இப்பாடலும் இரண்டுமே
‘வியந்தைக் காந்தாரம்’ என்னும் ஒரே பண் வகையைச் சார்ந்தவை.)
மத்ஸ்யாவதாரத்தைத் தொடர்ந்து, கூர்மாவதாரம், வராஹவதாரம் எனத் திருமாலின் பத்து அவதாரங்களையும் வரிசைப் படுத்தி,
“திருமாலின் பத்து அவதாரங்களும் நமக்குத் துணையிருக்கின்றன. தேவலோகத்திலுள்ள தேவர்களின் கூட்டத்துக்கும்,
வைகுண்டத்திலுள்ள நித்தியசூரிகளின் கூட்டத்துக்கும் தலைவராகத் திகழ்ந்து அவர்களையே நியமிப்பவர் திருமால்.
அந்தத் திருமாலே நமக்குத் துணை நிற்கையில், கிரக நிலைகளைக் குறித்து நாம் கவலைகொள்ளத் தேவையில்லை!” என்றும் கூறிய
திருமங்கையாழ்வார், வெற்றிகரமாகப் பாண்டிநாட்டை நோக்கிப் பயணித்தார்.
‘க்ராம’ என்ற சொல் கூட்டத்தைக் குறிக்கும். ‘க்ராமணீ:’ என்றால் கூட்டங்களை இயக்குபவர் என்று பொருள்.
மனித சக்திக்கு மேம்பட்டவர்களான நவகிரகங்களின் கூட்டங்கள், தேவர்களின் கூட்டங்கள், வைகுண்டத்தில் வசிப்பவர்களான
நித்திய சூரிகளின் கூட்டங்கள் என அனைவரையும் இயக்கி வழிநடத்துவதால், திருமால் ‘க்ராமணீ:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 221-வது திருநாமம். “க்ராமண்யே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களின் பாதையில்
வரும் தடைகளைத் திருமால் தகர்த்தெறிவார்.
—————–
222. ஸ்ரீ மதே நமஹ (Sreemathey namaha)
நன்னிலத்துக்கு அருகிலுள்ள திருக்கண்ணபுரம் என்னும் திருத்தலம், 108 வைணவ திவ்ய தேசங்களுள் ஒன்றாகும்.
அங்கே கோயில் கொண்டிருக்கும் செளரிராஜப் பெருமாளைத் தரிசிக்க அவ்வூருக்கு வந்தார் திருமங்கை ஆழ்வார்.
சௌரிராஜனைத் தரிசித்தார். “திருமங்கை மன்னரே! திருவாலி திருநகரியில் நீங்கள் வழிப்பறி செய்ய வந்தபோது
உங்களை வழிமறித்த நான், அப்போதே உங்களுக்கு எட்டெழுத்து மந்திரத்தை உபதேசம் செய்து விட்டேன்.
இப்போது அந்த மந்திரத்துக்கான பொருளை விளக்குகிறேன்!” என்று சொன்ன சௌரிராஜப் பெருமாள்,
பிரணவத்தோடு சேர்த்து நமோ நாராயணாய என்று அமைந்திருக்கும் அந்த எட்டெழுத்து மந்திரத்தின் பொருளைத்
திருமங்கையாழ்வாருக்கு விளக்கினார். பாடம் நடத்திய ஆசிரியர், மாணவனைப் பார்த்துப் புரிந்துவிட்டதா என்று கேட்பது போல,
சௌரிராஜப் பெருமாளும் மந்திரத்தை விளக்கிவிட்டு, “திருமங்கை மன்னரே! இந்த மந்திரத்தின் சாரம் உங்களுக்குப் புரிந்ததா?” என்று கேட்டார்.
அதற்குத் திருமங்கையாழ்வார்,
“…உற்றதும் உன் அடியார்க்கு அடிமை மற்றெலாம் பேசிலும் நின் திரு எட்டு எழுத்தும்
கற்று நான் கண்ணபுரத்துறை அம்மானே!”–என்ற பாடலின் மூலமாக,
“உனக்கு மட்டும் நான் அடிமை அல்ல! உனது அடியார்களுக்கும் நான் அடிமை என்பதை உணர்ந்து கொண்டேன்.
இதுவே எட்டெழுத்து மந்திரத்தின் சாரமென அறிந்துகொண்டேன்!” என்று விடையளித்தார்.
அடியார்க்கு அடியாராக இருப்பவரை இறைவன் மிகவும் விரும்புவார். அவ்வாறு அடியார்க்கு அடியாராக இருப்பதன் ஏற்றத்தைத்
திருமங்கையாழ்வார் புரிந்துகொண்டிருப்பதை அறிந்த சௌரிராஜப் பெருமாள்,
“ஆஹா! மந்திரத்தின் தாத்பரியத்தை நீங்கள் சரியாகப் புரிந்துகொண்டு விட்டீர்கள்!” என்று சொன்னார்.
மேலும், ஆழ்வாருக்கு விசேஷ கடாட்சம் செய்ய விழைந்த பெருமாள், அவருக்குத் தனது தசாவதாரத்தையும் காட்டியருளினார்.
முதலில் மீன் வடிவில் மத்ஸ்யாவதாரத்தை சௌரிராஜப் பெருமாள் காட்ட, அதைக் கண்ட திருமங்கையாழ்வார்,
“எம்பெருமானே! நீ மீனாக வந்தாலும், உனது திருக்கண்கள் மீனின் கண்களைப் போல் இல்லாமல்
உனக்கே பிரத்தியேகமாய் உரித்தான தாமரைக் கண்களாகவே உள்ளனவே!” என வியந்து ஒரு பாடலைப் பாடினார்:
“வானோர் அளவும் முதுமுந்நீர் வளர்ந்த காலம் வலியுருவின்
மீனாய் வந்து வியந்துய்யக் கொண்ட தண்தாமரைக் கண்ணன்
ஆனாவுருவில் ஆனாயன் அவனை அம்மாவிளை வயலுள்
கானார் புறவில் கண்ணபுரத்து அடியேன் கண்டுகொண்டேனே!”
இவ்வாறு மத்ஸ்யாவதாரம் தொடங்கி கல்கி அவதாரம் வரை இறைவன் காட்ட அதையெல்லாம் அநுபவித்த திருமங்கையாழ்வார்,
“மீனோடு ஆமை கேழல் அரி குறளாய் முன்னும் இராமனாய்த்
தானாய்ப் பின்னும் இராமனாய்த் தாமோதரனாய்க் கல்கியும்
ஆனான் தன்னைக் கண்ணபுரத்து அடியன் கலியன் ஒலிசெய்த
தேனார் இன்சொல் தமிழ்மாலை செப்பப் பாவம் நில்லாவே!” என்று துதி செய்தார்.
மத்ஸ்யாவதாரத்தை அநுபவிக்கையில், “தண்தாமரைக் கண்ணன்” என்று திருமங்கையாழ்வார் குறிப்பிட்டது நோக்கத்தக்கது.
இறைவன் எந்த ரூபத்தில் அவதாரம் செய்தாலும், அவனுக்கே உரிய பிரத்தியேகமான லட்சணமாகிய தாமரைக் கண்கள் மாறுவதே இல்லை.
இதிலிருந்து நாம் உணர வேண்டியது யாதெனில், வைகுண்டத்திலுள்ள இறைவனுக்கு என்னென்ன பெருமைகளும் சக்திகளும் உள்ளனவோ,
அதே பெருமைகளோடும் சக்திகளோடும் அவதாரங்களிலும் அவர் விளங்குகிறார் என்பதே. மீனாய் அவதரித்தபோதும்,
தனது பெருமைகள் குன்றாதபடி திகழ்ந்தமையால், மத்ஸ்யமூர்த்தி ஸ்ரீமான்’ என அழைக்கப்படுகிறார்.
இங்கே ‘ஸ்ரீ என்பது மேன்மையைக் குறிக்கும். மீனாய்ப் பிறந்தாலும் மேன்மை குன்றாதவர் ஸ்ரீ மான்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 222-வது திருநாமம். “ஸ்ரீ மதே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு வாழ்வில்
எப்போதும் குன்றாத மேன்மைகள் நிறையும்படித் திருமால் அருள்புரிவார்.
——————-
223. ந்யாயாய நமஹ: (Nyaayaaya namaha)
கிருஷ்ண யஜுர் வேதத்தில் ஒரு கதை. ஒருமுறை தேவ லோகத்தில் ஒரு கூட்டம் நடைபெற்றது.
அதில் ஒன்று கூடிய தேவர்கள், மனிதர்கள் யாகங்கள் மூலமாகத் தமக்குச் சமர்ப்பிக்கும் பொருட்களை எவ்வாறு
தாங்கள் பெற்றுக் கொள்வது என்பது குறித்து விவாதித்தார்கள். “மனிதர்கள் நமக்காக அர்ப்பணிக்கும் பொருட்களை நம்மிடம் கொண்டு
வந்து சேர்க்க ஒரு தூதுவரை நியமித்து விடலாம்!” என்று முடிவெடுத்தார்கள்.
தேவர்களுள் ஒருவரான அக்னியை (அக்னி I) அத்தூதுவர் பதவியில் அமர்த்தினார்கள்.
நியமித்த சில மணித்துளிகளிலேயே அக்னி (I) உயிரிழந்தார். அதனால், அக்னியின் சகோதரனை (அக்னி II) அப்பதவியில் அமர்த்தினார்கள்.
அவரும் அடுத்த சில மணித்துளிகளில் உயிரிழந்தார். அவரது சகோதரரான அக்னியை (III) அப்பதவியில் அமர்த்த, அவரும் உயிரிழந்துவிட்டார்.
இதைக் கண்ட கடைக்குட்டி அக்னி (IV), “இந்தத் தூதுவர் பதவி ராசியில்லாத பதவி போலும்! அதனால் தான் நம் அண்ணன்மார்கள்
பதவியேற்றவுடனேயே உயிரிழந்துவிடுகிறார்கள்! அடுத்து நம்மை இந்த ஆபத்தான பதவியில் அவர்கள் அமர்த்துவதற்கு முன்
நாம் தப்பித்து ஓடிவிட வேண்டும்!” என்று கருதிய அக்னி (IV), தண்ணீருக்குள் ஒளிந்து கொண்டு தலைமறைவானார்.
அவரைப் பதவியில் அமர்த்தும் பொருட்டுத் தேடிய தேவர்களால் அவரைக் கண்டுபிடிக்க இயலவில்லை.
அப்போது தண்ணீருக்குள் இருந்து வெளியே புறப்பட்டு வந்த ஒரு மீன், தேவர்களிடம் அக்னி உள்ளே ஒளிந்து கொண்டிருப்பதைச் செய்கை மூலம் காட்டியது.
அந்தச் செய்கையைப் புரிந்து கொண்ட தேவர்கள், தண்ணீருக்குள் ஒளிந்து கொண்டிருந்த அக்னியைப் பிடித்து வந்து தூதுவர் பதவியில் அமர்த்தினார்கள்.
இதனால் கோபம் கொண்ட அக்னி, “ஏ மீனே! ஒளிந்து கொண்டிருந்த என்னைத் தேவர்கள் பிடிப்பதற்கு நீ காரணமாகி விட்டாய்!
இனி உனது இனமே தாழ்ந்த இனமாகக் கருதப் படட்டும்! என்னைத் தேவர்கள் வலை வீசிப் பிடித்தது போல,
மனிதர்கள் உன் இனத்தை வலை வீசிப் பிடிக்கட்டும்!” என்று சாபம் கொடுத்து விட்டுச் சென்றார்.
தூதுவர் பதவியேற்ற பின், அக்னிக்கு எந்த ஆபத்தும் நேரவில்லை. தொடர்ந்து அந்த தூதுவர் பணியைச் செவ்வனே செய்து வந்தார்.
ஆனால் அவரது சாபத்தால், மனிதர்கள் மீன்களைத் தாழ்ந்த உயிரினங்களாகப் பார்க்கத் தொடங்கினார்கள்.
வலைவீசி மீன்களைப் பிடிக்கத் தொடங்கினார்கள். “சத்தியத்தைத் தானே நாங்கள் பேசினோம்! எங்கள் இனத்துக்கு ஏன் இந்த இழிநிலை?
எங்களை நீயே காக்க வேண்டும்!” என்று மீன்கள் திருமாலிடம் சென்று முறையிட்டன.
அப்போது திருமால், “பிற உயிர்களுக்குத் தீங்கிழைக்காத உண்மையைத் தான் நாம் பேச வேண்டும்.
உண்மை என்ற ஒரே காரணத்துக்காகப் பிறர் மனம் புண்படும்படியோ, பிறரைப் பாதிக்கும்படியோ பேசக் கூடாது.
(வாய்மை எனப்படுவது யாதெனின் யாதொன்றும் தீமை இலாத சொலல்.) நீங்கள் கூறிய உண்மையால், அக்னியின் மனம் புண்பட்டது.
அதனால் தான் அவர் சாபம் தந்து விட்டார். எனினும், நீங்கள் அஞ்சாதீர்கள் உங்கள் குலத்தில், உங்களில் ஒருவனாக நான் அவதாரம் செய்து,
மீன் இனத்தின் பெருமையை உலகுக்குக் காட்டுகிறேன்!” என்று மீன்களிடம் உறுதியளித்தார் திருமால்.
பாண்டிய நாட்டில் வைகை நதியில் மீன் வடிவில் மத்ஸ்யாவதாரம் செய்த திருமால், அனைத்து உலகுக்கும் நன்மை செய்யக் கூடிய
சத்தியமான வார்த்தைகளை உடைய மத்ஸ்ய புராணத்தை உலகுக்கு உபதேசம் செய்தார்.
அந்தப் பெருமாளின் நினைவாகப் பாண்டிய மன்னர்கள் தங்கள் கொடியில் மீன் சின்னத்தை வைத்தார்கள்.
இழிபிறவிகளாகக் கருதப்பட்ட மீன்களுக்குப் பாண்டிய தேசியக் கொடியிலேயே இடம் கிடைக்கும்படி மத்ஸ்யாவதாரப் பெருமாள் அருள்புரிந்து விட்டார்.
ஆகவே, மத்ஸ்யாவதாரத்தில், உண்மையைப் பேசிய மீன்களுக்கு, வெறும் உண்மையைப் பேசாமல், அனைவருக்கும்
நன்மையைத் தரவல்ல உண்மையைப் பேசும்படி அறிவுரை கூறியதோடு, அக்னியின் சாபத்தால் இழிந்த பிறவிகளாய்க் கருதப்பட்ட
அம்மீன்களுக்கு உயர்ந்த ஸ்தானத்தையும் தந்து, சத்தியவிரத ராஜரிஷி போன்ற அடியார்க்குச் சத்தியத்தை உபதேசமும் செய்து,
அனைவருக்கும் நியாயமாகச் செய்ய வேண்டிய நன்மைகளை எல்லாம் செய்து முடித்தார் திருமால்.
இவ்வாறு தன் அடியார்கள் அனைவருக்கும் ஏற்றதான, நியாயமான நற்செயல்களைச் செய்தபடியால்,
மத்ஸ்யமூர்த்தி ‘ந்யாய:’ என்றழைக்கப்படுகிறார். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 223-வது திருநாமம்.
நாமும் “ந்யாயாய நமஹ” என்ற திருநாமத்தைத் தினமும் சொல்லி வந்தால், நமக்கு நியாயமாகக் கிட்டவேண்டிய
அனைத்து நன்மைகளும் நமக்குத் தவறாது கிட்டும்படி மத்ஸ்யமூர்த்தி அருள்புரிவார்.
—————–
224. நேத்ரே நமஹ (Nethre namaha)
அருணி என்ற முனிவருக்கும் அவரது மனைவியான சுபர்ணைக்கும் மகனாகப் பிறந்தவர் ஆருணேயர் என்ற முனிவர்.
அந்த ஆருணேயர், ஒரு முறை தன் தந்தையான அருணியிடம், “உலகில் மிகவும் உயர்ந்த விஷயம் எது?” என்று கேட்டார்.
“வாய்மையே உயர்ந்தது!” என்றார் தந்தை. “வாய்மையைக் கடைபிடிப்பது சிரமமாயிற்றே!
அதைவிட உயர்ந்த விஷயம் இருந்தால் சொல்லுங்கள்!” என்று கேட்டார் ஆருணேயர்.
“தவம் உயர்ந்தது!” என்றார் தந்தை. “தவம் புரிவதும் கடினம் தான். வேறு உயர்ந்த விஷயத்தைச் சொல்லுங்களேன்!” என்றார் ஆருணேயர்.
“புலன்களை அடக்குவது உயர்ந்தது!” என்றார் தந்தை. “அதுவும் கடினம்!” என்றார் மகன்.
“அப்படியானால் மனதை அடக்கு! அது புலனடக்கத்தை விடவும் உயர்ந்தது!” என்றார் தந்தை.
“மனவடக்கம் புலனடக்கத்தை விடவும் கடினம்!” என்றார் மகன்.
“அவ்வாறாயின், தானம் செய்! தானம், இவை அனைத்திலும் உயர்வானது!” என்றார் தந்தை.
“அதைவிட உயர்ந்தது இருந்தால் கூறுங்கள்!” என்றார் மகன்.
“வேதங்களில் சொல்லப்பட்ட விதிகளைச் சரியாகப் பின்பற்றி வாழ்தல் உயர்ந்தது!” என்றார் தந்தை.
“இல்லை தந்தையே! அதுவும் கடினம்! வேறு ஏதாவது உயர்வானதாகச் சொல்லுங்கள்!” என்று கேட்டார் மகன்.
“அக்னிஹோத்ரம் செய்து முத்தீ ஓம்புதல் உயர்வானது!” என்றார் தந்தை.
“அதுவும் நம்மால் இயலாதே!” என்றார் மகன்.
“அப்படியானால், தினமும் இறைவனுக்குப் பூஜை செய்! அது மிகவும் உயர்ந்த செயல்!” என்றார் தந்தை.
“தந்தையே நாம் பூஜை செய்கிறோம்! ஆனால், சாஸ்திரப்படி செய்யாமல், சௌகரியப்படி அதைச் செய்து கொண்டிருக்கிறோம்.
அதனால் வேறு ஏதாவது உயர்ந்த விஷயமாக, இதுவரை சொன்ன அனைத்தையும் விட மேம்பட்டதாக ஒன்றைச் சொல்லுங்கள்!” என்று கேட்டார் மகன்.
“சரணாகதியே இவை அனைத்தை விடவும் உயர்ந்தது.
இதுவரை சொன்ன எதையும் நம்மால் செய்ய இயலாது என உணர்ந்து, எல்லாம் வல்ல இறைவனே கதி என்று புரிந்து கொண்டு,
அவனது திருவடிகளைத் தஞ்சமாகப் பற்றுவது தான் மிகச்சிறந்த செயலாகும்!
இறைவனே கதி என்று அவனைச் சரணடைந்தால், நாம் செய்யவேண்டியதை எல்லாம் இறைவனே செய்து
நமக்குப் பெரும் பேற்றை அருளிவிடுவான்!” என்று தந்தை கூறினார். இந்த சரணாகதி தத்துவத்தை மேலும் விளக்கிய அருணி,
“பிறவிப் பெருங்கடலை நம் முயற்சியால் நீந்திக் கடப்பது என்பது இயலாத காரியம் என்று புரிந்து கொண்டு,
இறைவன் என்னும் தோணியைப் பற்றிக் கொள்ள வேண்டும்.
அவ்வாறு பற்றினால், இறைவன் நம்மைப் பிறவிப் பெருங்கடலில் இருந்து காத்து, நம்மை அக்கரையில் சேர்த்துவிடுவார்.
பிறவிப் பெருங்கடலைக் கடக்க உதவும் தோணியாகத் தான் இருப்பதை இறைவன் நமக்குக் காட்டிய அவதாரம்
மத்ஸ்யாவதாரம் ஆகும்!” என்றார். மத்ஸ்யாவதாரத்தில், ஊழிக் கடலில் சிக்கித் தவித்த சப்தரிஷிகளையும், பாண்டிய மன்னனையும்,
வேதங்களையும் மீனாய் வந்து காப்பாற்றி, ஊழிக்கடலைக் கடக்க உதவினார் அல்லவா?
அவ்வாறே, பிறவிப் பெரும் கடலில் சிக்கத் தவிக்கும் ஜீவாத்மாக்களாகிய நம்மையும், தோணிபோல் வந்து காத்து,
இக்கடலைக் கடக்க இறைவன் உதவுவார் என்ற உயர்ந்த தத்துவத்தை மத்ஸ்யாவதாரம் காட்டுகிறது.
இவ்வாறு முக்தியடைவதற்கான முயற்சிகளைச் செய்ய இயலாத அடியார்கள் விஷயத்தில், அவர்களுக்குத் தலைவன் என்ற முறையில்
அவர்களைக் காக்கும் பொறுப்பைத் தானே ஏற்றுக் கொண்டு, தோணி போல் இருந்து அவர்களைக் காத்தருள்வதால்,
திருமால் ‘நேதா’ என அழைக்கப்படுகிறார். ‘நேதா’ என்றால் நிர்வாகியாய் இருந்து நம்மைக் காப்பவர் என்று பொருள்.
(நிர்வாகிகளையும் தலைவர்களையும் நேதாஜி என்று அழைக்கும் வழக்கம் இன்றும் உள்ளது.)
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 224-வது திருநாமம்.
“நேத்ரே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களின் நல்வாழ்வுக்கான நிர்வாகத்தைத் திருமால் ஏற்று, அவர்களுக்கு நல்லருள் புரிவார்.
—————–
225. ஸமீரணாய நமஹ (Sameeranaaya namaha)
ஆந்திர மாநிலம் சித்தூருக்கு அருகில் உள்ள ஒரு கிராமத்தில் கோவிந்தன் என்ற பக்தர் வாழ்ந்து வந்தார்.
தினமும் அவரது கனவில் ஒரு மீன் தோன்றி, “நான் நாகளாபுரம் அருவிக்கு அருகே உறைந்து போய் உள்ளேன்!
என்னை நீங்கள் தான் மீட்க வேண்டும்!” என்று சொல்லி வந்தது. அது ஏதோ பிரமை என்று அலட்சியமாக எண்ணினார் கோவிந்தன்.
ஒருநாள் அவரது கனவில் மத்ஸ்யமூர்த்தியாகத் திருமால் காட்சி தந்தார்.
“சோமகாசுரன் என்ற அசுரன் பிரம்மாவிடமிருந்து வேதங்களை அபகரித்துச் சென்று கடலுக்குள் ஒளிந்து கொண்டான்.
அவனிடமிருந்து வேதங்களை மீட்பதற்காக, நான் மீன் வடிவம் ஏற்று, அவனை வென்று வேதங்களை மீட்டேன்.
நீண்ட காலம் பிரளயக் கடலுக்கு அடியில் இருந்தபடியால் உறைந்து போய்விட்டேன்.
நாகளாபுரம் அருவிக்கு அருகிலிருக்கும் என்னை வந்து மீட்டெடுப்பாயாக!” என்று மத்ஸ்யமூர்த்தி அவரிடம் சொன்னார்.
இதைக் கேட்டு விழித்துக் கொண்ட கோவிந்தன், மன்னர் கிருஷ்ணதேவ ராயரைச் சந்தித்து இச்செய்தியைச் சொன்னார்.
கிருஷ்ணதேவ ராயரும், அவரது குருவான தாத்தாச்சாரியாரும், மற்ற மந்திரிகளும் நாகளாபுரம் அருவிக்கு அருகே
கோவிந்தன் சொன்ன இடத்தைத் தோண்டிப் பார்த்தார்கள்.
அவர்களுக்கு அழகான திருமால் விக்கிரகம் கிடைத்தது.
இடுப்புக்குக் கீழே மீன் வடிவிலும், இடுப்புக்கு மேலே மனித வடிவிலும் திருமால் காட்சியளித்தார்.
அருகில் ஸ்ரீதேவி, பூதேவிகளும் இருந்தார்கள்.
கையில் பிரயோகச் சக்கர வடிவில் சுதர்சனச் சக்கரத்தையும், பாஞ்சஜன்ய சங்கையும் மத்ஸ்யமூர்த்தி ஏந்தியிருந்தார்.
கோவிந்தன், “மன்னா! இதே வடிவைத் தான் நான் கனவில் கண்டேன். கடலுக்குள் இருந்தபடியால் தான் உறைந்து போய்விட்டதாகத்
திருமால் கூறினார்!” என்றார். அப்போது குறுக்கிட்ட ராஜகுருவான தாத்தாச்சாரியார், “பெருமாள் உறைந்து போகவில்லை.
‘மாசூணாச் சுடருடம்பாய் மலராது குவியாது’ என்று ஆழ்வார் பாடியுள்ளார். திருமாலின் திருமேனி குளிராலோ வெப்பத்தாலோ
எந்த பாதிப்புக்கும் உள்ளாகாது. ஒரு லீலை செய்து, வித்தியாசமான இந்தத் திருக்கோலத்தை அனைத்துலகுக்கும் காட்ட வேண்டும்
என்று திட்டமிட்ட திருமால், உறைந்து போனவர் போல் நடித்து, நம்மைக் கருவியாகப் பயன்படுத்திக் கொண்டு இன்று வெளியே வந்துவிட்டார்!
தான் செய்யும் அனைத்து லீலைகளையும் உலகுக்கு நன்மை பயக்க வேண்டும் என்ற நோக்கத்தில் தான் அவர் செய்வார்!” என்று கூறினார்.
அதன்பின் கிருஷ்ணதேவராயர் அங்கேயே மத்ஸ்யமூர்த்திக்குப் பெரிய கோயில் கட்டினார்.
நாகம்மாள் என்று பெயர் பெற்ற தன் அன்னையின் நினைவாக அவ்வூருக்கு நாகலாபுரம் என்று பெயரிட்டார் மன்னர்.
வேதங்களை மீட்பதற்காக மீனாய் அவதரித்தபடியால், ‘வேதநாராயணன்’ என்றே பெயர் அப்பெருமாளுக்குப் பெயரிட்டார்கள்.
ஆந்திர மாநிலம் சித்தூர் மாவட்டம் நாகலாபுரத்தில் உள்ள இக்கோயிலில்,
மேல் பாதியில் மனித வடிவிலும், கீழ்ப்பாதியில் மீன் வடிவிலும் காட்சிதரும் வேதநாராயணப் பெருமாளை இன்றும் காணலாம்.
பாதி மீன், பாதி மனிதன் என வித்தியாசமான திருக்கோலத்தில் காட்சி தந்து அடியார்களின் மனங்களை ஈர்ப்பதற்காக,
கிருஷ்ணதேவராயரையும், தாத்தாச்சாரியாரையும், கோவிந்தன் என்ற பக்தரையும் திருமால் பயன்படுத்திக் கொண்டுள்ளார் என்பதை
இதன் மூலம் உணர முடிகிறதல்லவா? ஒவ்வொரு வருடமும் பங்குனி மாதம் 12, 13, 14 ஆகிய நாட்களில் சூரியனின் கதிர்கள்
வேதநாராயணப் பெருமாள் கோயிலின் வாசல் வழியாக வந்து பெருமாள் மேல் படர்வதைக் காணலாம்.
பங்குனி 12-ம் தேதி பெருமாளின் திருவடியிலும், 13-ம் தேதி திருமார்பிலும், 14-ம் தேதி நெற்றியிலும் சூரிய ஒளி வீசுவதைக் காணலாம்.
சூரிய பூஜை என்றழைக்கப்படும் இந்த அதிசயத்தை வேறெங்கும் காண இயலாது.
‘ஸமீரண:’ என்றால் அனைவராலும் விரும்பத்தக்கது என்று பொருள்.
நாகலாபுரம் வேதநாராயணப் பெருமாளின் தல வரலாற்றில் நாம் கண்டது போல், அனைவராலும் விரும்பத்தக்கதான,
அடியார்க்கு நன்மைபயக்க வல்லதான தோற்றத்தையும் செயல்களையும் உடையவராய் விளங்குவதால்,
திருமால் ‘ஸமீரண:’ என்றழைக்கப்படுகிறார். அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 225-வது திருநாமமாகும்.
“ஸமீரணாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அடியார்கள் செய்யும் செயல்களும் உலகுக்கு நல்ல பயன்களைப் பயக்கும்
செயல்களாக அமையும்படித் திருமால் அருள்புரிவார்.
(‘ஸஹஸ்ரமூர்த்தா’ என்ற 226-வது திருநாமம் தொடங்கி, அடுத்து வரும் சில திருநாமங்களால்,
வேதத்தின் ஒரு பகுதியான புருஷ ஸீக்தம் காட்டும் திருமாலின் குணங்களை வேத வியாசர் பட்டியலிடவுள்ளார்.
மத்ஸ்யாவதாரத்தைச் சொன்னவுடன், அதன் தொடர்ச்சியாக, அந்த மத்ஸ்யமூர்த்தி மீட்டெடுத்துத் தந்த
வேதங்கள் கூறும் பகவத் குணங்களை விளக்குவது பொருத்தமாக இருக்குமல்லவா?)
——————-
226. ஸஹஸ்ரமூர்த்நே நமஹ (Sahasramoordhne namaha)
(“ஸஹஸ்ரசீர்ஷா புருஷ: ஸஹஸ்ராக்ஷ: ஸஹஸ்ரபாத்” என்கிறது வேதத்தின் புருஷ ஸுக்தம்.
இறைவன் ஆயிரம் தலைகளோடும், ஆயிரம் கண்களோடும், ஆயிரம் திருவடிகளோடும் திகழ்கிறான் என்பது இதன் பொருள்.
இந்த வாக்கியத்தை விளக்கும் வகையில், விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தில், ஸஸ்ரமூர்த்தா (226-வது திருநாமம்),
ஸஹஸ்ராக்ஷ: (228-வது திருநாமம்), ஸஹஸ்ரபாத் (229-வது திருநாமம்) ஆகிய திருநாமங்கள் இடம்பெற்றுள்ளன.)
இலங்கை அசோக வனத்தில், ராவணனால் சிறைவைக்கப்பட்டிருந்த சீதையைக் கண்டு, அவளிடம் தான் ராமதூதன் என நிரூபித்து,
ராமனின் முத்திரை மோதிரத்தையும் வழங்கிய அனுமனின் வீர தீர பராக்கிரமங்களை எண்ணி வியந்தாள் சீதை.
அனுமனைப் பாராட்டி அவள் ஒரு ஸ்லோகம் சொன்னாள்.
“விக்ராந்தஸ்த்வம் ஸமர்த்தஸ்த்வம் ப்ராக்ஞஸ்த்வம் வாநரோத்தம! |
யேநேதம் ராக்ஷஸபதம் த்வயைகேந ப்ரதர்சிதம் ||”-(வால்மீகி ராமாயணம், சுந்தர காண்டம்)
இந்த ஸ்லோகத்தில் சீதை அனுமனின் ஐந்து முக்கிய குணங்களை எடுத்துக் காட்டுகிறாள்.
1. விக்ராந்த: – திறமைசாலி
அனுமனே! தேவர்களின் கோட்டையான தேவ லோகத்துக்குள் சென்று, அங்கிருந்து அமுதத்தைக் கொண்டு வந்த கருடனைப் போல,
ராவணனின் கோட்டையான இலங்கைக்குள் நுழைந்து என்னை கண்டுபிடித்தமையால், திறமையில் நீ கருடனைப் போன்றவனாகத் திகழ்கிறாய்.
2. சமர்த்த: – சாமர்த்தியசாலி
இரணியன் பிரம்மாவிடமிருந்து பற்பல வரங்களை வாங்கியிருந்தாலும், அந்த வரங்களை எல்லாம் மீறி, சாமர்த்தியத்தோடு வந்து
அவனை நரசிம்மர் வதம் செய்தாற்போல், நீ இலங்கைக்கு வரும் வழியில் உள்ள தடைகளை எல்லாம் சாமர்த்தியத்துடன் மீறி
உள்ளே நுழைந்தபடியால், சாமர்த்தியத்தில் நரசிம்மரைப் போன்றவனாகத் திகழ்கிறாய்.
3. ப்ராஜ்ஞ: – அறிவாளி
புத்திகூர்மையில் நீ கல்விக் கடவுளான ஹயக்ரீவரைப் போல் விளங்குகிறாய்.
4. யேநேதம் ராக்ஷஸபதம் த்வயைகேந ப்ரதர்சிதம் – பலசாலி
பிரளயக் கடலில் மூழ்கி இருந்த பூமி தேவியை, வராகப் பெருமாள் தனி ஒருவராக வந்து மீட்டுக் காத்தது போல்,
அரக்கர்கள் குழுமியிருக்கும் இந்த இலங்கையை வெல்வதற்கு நீ ஒருவனே போதுமானவன்.
வலிமையில் வராகப் பெருமாளை ஒத்திருக்கிறாய்.
5. வானரோத்தம
வானரர்களுள் தலைசிறந்தவனாக நீ விளங்குகிறாய்.
இந்த ஐந்து திறமைகளே அனுமனின் ஐந்து முகங்களாயின.
கருட முகம், நரசிம்ம முகம், ஹயக்ரீவ (குதிரை) முகம், வராக (பன்றி) முகம், வானர முகம் என ஐந்து முகங்களோடு
பஞ்சமுக ஆஞ்ஞநேயராகப் பல இடங்களில் அனுமன் காட்சி தருகிறார்.
ஆனால் பஞ்சமுக ஆஞ்ஞநேயர் என்றால் ஐந்து முகங்கள் உடையவர் என்று மட்டும் பொருளில்லை.
திறமையில் கருடனைப் போலவும், சாமர்த்தியத்தில் நரசிம்மரைப் போலவும், ஞானத்தில் ஹயக்ரீவரைப் போலவும்,
வலிமையில் வராகரைப் போலவும், வானரர்களுள் தலைவராகவும் அனுமன் விளங்குவதையே இந்த வடிவம் குறிப்பால் நமக்கு உணர்த்துகிறது.
அதுபோல, வேதப்பகுதியான புருஷ சூக்தம்
“ஸஹஸ்ரசீர்ஷா புருஷ:” (இறைவன் ஆயிரம் தலைகளுடன் கூடியவன்) என்று சொல்லும் போதும்,
அதற்கு நேரடியாகப் பொருள்கொள்ள வேண்டியதில்லை. ஆயிரக்கணக்கான மனிதர்கள், தங்களின் தலைகளில் உள்ள
மூளைகளைக் கொண்டு எவ்வளவு சிந்திப்பார்களோ, அதைக் காட்டிலும் அதிகமான சிந்திக்கும் ஆற்றலும் ஞானமும் கொண்டவன்
இறைவன் என்பதையே இறைவன் ஆயிரம் தலைகள் கொண்டவன் என்ற இந்தப் புருஷஸுக்த வாக்கியம் உணர்த்துகிறது.
ராவணனுக்குப் பத்துத் தலைகள் என்று சொல்லும் போதும், பத்துப் பேரின் சிந்திக்கும் திறனைப் பெற்றவன் என்று
பொருள் கொள்ள வேண்டும் எனப் பெரியோர் கூறுவர்.
‘ஸஹஸ்ரம்’ என்றால் ஆயிரம். ‘மூர்த்தா’ என்றால் தலை. இறைவன் தனது ஞானத்திலும் சிந்திக்கும் ஆற்றலிலும்,
ஆயிரக்கணக்கான மனிதர்களின் தலைகளில் உள்ள மூளைகளின் திறனைவிட உயர்ந்து விளங்குவதால்,
‘ஸஹஸ்ரமூர்த்தா’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 226-வது திருநாமம்.
“ஸஹஸ்ரமூர்த்நே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு நல்ல ஞானத்தைத் திருமால் அருள்வார்.
—————–
227. விச்வாத்மநே நமஹ (Vishwaathmane namaha)
அசுர அரசனாகிய இரணியன், தனது குருவான சுக்கிராச்சாரியாரின் மகன்களான சண்டன், அமர்க்கன் ஆகிய இருவரும் நடத்தும்
குருகுலத்துக்குத் தன் மகன் பிரகலாதனை அனுப்பி வைத்தான். தனது மகனுக்கு அசுரர்களின் ராஜ நீதியைப் பயிற்றுவிக்கும் படி
அந்தக் குருமார்களுக்குக் கட்டளை இட்டான் இரணியன்.அவர்களும் பிரகலாதனுக்கு அசுரர்களின் ராஜநீதியைப் பயிற்றுவித்தார்கள்.
ஆனால் அந்தப் பாடத்தில் பிரகலாதன் ஆர்வம் காட்டவில்லை. நாராயண நாமத்தையே எப்போதும் ஜபித்து வந்தான்.
“ஹிரண்யாய நமஹ ” என்று சொல்லி இரணியனை வணங்குமாறு குருமார்கள் வற்புறுத்திய போதும்,
“நாராயணாய நமஹ” என்று இறைவனின் திருப்பெயரையே சொல்லி வந்தான்.
இறைவனின் நாமத்தைத் தான் ஓதுவதோடு மட்டுமின்றி, தனது சக மாணாக்கர்களுக்கும் இறைவனின் மேன்மையை எடுத்துச் சொல்லி
அவர்களையும் நாம சங்கீர்த்தனம் செய்ய வைத்தான் பிரகலாதன்.இந்நிலையில், தன் மகன் எவ்வளவு தூரம் ராஜ நீதிகளைக் கற்றுத்
தேர்ந்திருக்கிறான் என அறிய விரும்பினான் இரணியன். தனது மகனை அழைத்து வருமாறு சண்டன், அமர்க்கனுக்குக் கட்டளையிட்டான்.
பிரகலாதனும் அழைத்து வரப்பட்டான்.
தனது மகனை ஆசையோடு மடியில் அமர்த்திய இரணியன், “மகனே! குருகுலத்தில் உனக்கு ராஜநீதிகளைப் பற்றி
நிறைய கூறி இருப்பார்கள் என நம்புகிறேன். இப்போது அதிலிருந்து ஒரு கேள்வி கேட்கிறேன்.
நம் நண்பர்களிடம் எப்படி நடந்து கொள்ள வேண்டும்? நமது எதிரிகளிடம் எப்படி நடந்து கொள்ள வேண்டும்?” என்று கேட்டான்.
“தந்தையே! உங்கள் கேள்வியே தவறு. நண்பர்கள், எதிரிகள் என்று பேதம் பார்ப்பதே தவறு.
நமக்குள் இருக்கும் திருமால் தானே எல்லோருக்குள்ளும் இருக்கிறார்? எனவே எல்லோரும் நமக்கு நண்பர்களே!
எல்லோரிடமும் அன்புடன் தான் நடந்துகொள்ள வேண்டும்!” என்று விடையளித்தான் பிரகலாதன்.
தன் மகன் கூறிய பதிலைக் கேட்டு வெகுண்டெழுந்தான் இரணியன்.
“ஏ சண்டாமர்க்கர்களே! இதைத் தான் நீங்கள் இவனுக்குச் சொல்லித் தந்தீர்களா?” என்று குருமார்களைப் பார்த்துக் கேட்டான்.
“அரசே! நாங்கள் இதைச் சொல்லித் தரவில்லை! இளவரசர் வேறு எங்கோ கற்று இவ்வாறு பேசுகிறார் போலும்!” என்றார்கள் குருமார்கள்.
“சரி, போகட்டும்! பிரகலாதா! நீ இதுவரை கற்ற விஷயங்களுள் மிகச்சிறந்த விஷயம் யாது?” என்று கேட்டான் இரணியன்.
“ச்ரவணம் கீர்த்தனம் விஷ்ணோஸ்ஸ்மரணம் பாதஸேவநம் |
அர்ச்சநம் வந்தநம் தாஸ்யம் ஸக்க்யம் ஆத்மநிவேதநம் ||
1.இறைவனின் மேன்மைகளைக் கேட்டல்,
2.இறைவனின் நாமங்களைப் பாடுதல்,
3.இறைவனின் திருவுருவத்தைத்தியானித்தல்,
4.அவன் அடியார்களுக்குத் தொண்டு செய்தல்,
5.இறைவனுக்கு அர்ச்சனை செய்தல்,
6.இறைவனுக்கு நமஸ்காரம் செய்தல்,
7.இறைத்தொண்டு செய்தல்,
8.இறைவனுடன் நட்போடு பழகுதல்,
9.இறைவனின் திருவடிகளில் சரணாகதி செய்தல் ஆகிய ஒன்பது விதமான பக்திகளே
நான் படித்ததில் பிடித்த விஷயம்!” என்றான் பிரகலாதன்.
“ஏ மூடனே! உனக்குள் ஏதோ ஒரு பூதம் இருந்து கொண்டு உன்னை இப்படி எல்லாம் உளற வைக்கிறது என்று நினைக்கிறேன்.
யார் அந்த பூதம்?” என்று கேட்டான் இரணியன். “ஆம் தந்தையே! எல்லோருக்குள்ளும், எல்லாப் பொருட்களுக்குள்ளும்
எந்தத் திருமால் உறைகின்றாரோ, அதே திருமால் தான் என் இதயத்தினுள்ளும் புகுந்திருக்கிறார்.
உள்ளிருந்து அவர் தருகின்ற ஞானத்தைக் கொண்டு தான் நான் இத்தனையும் பேசுகிறேன்!” என்று விடையளித்தான் பிரகலாதன்.
தனது பரம எதிரியான திருமாலைப் போற்றித் துதிக்கும் பிரகலாதனைக் கொல்ல எண்ணிய இரணியன்,
அவனைப் பலவிதமான இன்னல்களுக்கு ஆட்படுத்தினான்.
ஆனால் அனைத்து இன்னல்களிலிருந்தும் பிரகலாதனைத் திருமால் காத்தார்.
முடிவில், தன் அரண்மனையிலிருந்த ஒரு தூணைப் பிரகலாதனிடம் சுட்டிக் காட்டிய இரணியன்,
“எல்லாவற்றுக்குள்ளும் திருமால் இருப்பதாக நீ சொல்கிறாயே! இதோ இந்தத் தூணில் அவர் உள்ளாரா?” எனக் கேட்டான்.
“நம் ஒவ்வொருவருக்குள்ளும், அதுபோலவே உலகில் உள்ள ஒவ்வொரு பொருளுக்குள்ளும் திருமால் உறைந்திருக்கிறார்!
அவர் தூணிலும் உள்ளார், துரும்பிலும் உள்ளார்!” என்று சொன்னான் பிரகலாதன்.
அவனது வார்த்தையை மெய்ப்பிக்கும் வகையில், தூணைப் பிளந்து கொண்டு நரசிம்மராகத் தோன்றி, இரணியனை வதைத்தார் திருமால்.
இவ்வாறு உலகிலுள்ள அனைத்துப் பொருள்களுக்குள்ளும் தனது ஞானத்தாலும் சக்தியாலும் வியாபித்திருப்பதால் திருமால்
‘விச்வாத்மா’ என்றழைக்கப்படுகிறார். ‘விச்வம்’ என்றால் உலகம்.
உலகிலுள்ள பொருட்கள் அனைத்திலும் வியாபித்தவர் (நிறைந்திருப்பவர்) ‘விச்வாத்மா’.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 227-வது திருநாமம்.
“விச்வாத்மனே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அடியார்களுக்கு ஞானமும் சக்தியும்
மேன்மேலும் பெருகும்படித்திருமால் அருள்புரிவார்.
—————–
228. ஸஹஸ்ராக்ஷாய நமஹ (Sahasraakshaaya namaha)
கண்ணனின் நண்பரான உத்தவர், ஒருமுறை கண்ணனிடம், “கண்ணா! உண்மையான நண்பன் யார்?” என்று கேட்டார்.
“ஆபத்தில் உதவி செய்பவனே உண்மையான நண்பன்!” என்றான் கண்ணன்.
“அவ்வாறாயின், துரியோதனனின் சபையில் சூதாடிப் பாண்டவர்கள் தோற்றார்களே!
அப்போது நீ ஏன் வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருந்தாய்?
தர்மபுத்திரர் சூதாடச் செல்வதற்கு முன்னமேயே நீ அவரைத் தடுத்திருக்கலாம்!
அல்லது, நாட்டை இழந்தபோதாவது தடுத்திருக்கலாம்! அவர் ராஜ்ஜியத்தையும் செல்வங்களையும் சூதாட்டத்தில்
இழந்ததோடு மட்டுமின்றி, தன் தம்பிகளையும் இழந்து, தன்னையும் இழந்து, திரௌபதியையும் இழக்கும் வரை
நீ ஏன் அவர்களைக் காக்கவில்லை? ஆபத்து வரும் நேரத்தில் நீ அவர்களுக்கு அருகில் இல்லாமல் போய்விட்டாயே!
நீ ஓர் உண்மையான நண்பனா?” என்று கேட்டார் உத்தவர்.
“திரௌபதி என்னை அழைத்தவுடன் நான் புடவை கொடுத்து அவளைக் காத்தேனே!” என்றான் கண்ணன்.
“இல்லை கண்ணா! நீ நினைத்திருந்தால் இந்தச் சூழ்நிலையே வராதபடி காப்பாற்றியிருக்க முடியும்.
திரௌபதியைப் பணயமாக வைத்துச் சூதாடும்படி தர்மபுத்திரரிடம் துரியோதனன் சொன்னபோதே நீ தடுத்திருக்க வேண்டும்.
திரௌபதி தன் மானத்தையே இழக்கும் நிலை நேரிட்ட போது தானே நீ உதவினாய்?
எனவே நீ செய்த உதவி தாமதமான உதவியே ஆகும்! மேலும், அவர்களுக்குத் துன்பம் நேரிட்ட போது,
நீ அருகில் இருந்திருக்க வேண்டும்!” என்றார் உத்தவர்.
(உத்தவர் மட்டுமல்ல, மகாபாரதம் படிக்கும் ஒவ்வொருவர் மனத்திலும் இந்தக் கேள்விகள் எழும்.)புன்னகைத்தபடியே கண்ணன்,
“உத்தவா! துரியோதனனுக்குச் சூதாடத் தெரியாது. எனவே தான் சூதாடாமல், தன் சார்பில் மாமன் சகுனியைச் சூதாடச் சென்னான் அவன்.
அந்த விவேகம் தர்மபுத்திரனிடம் இல்லை.
தர்மபுத்திரன் தன் சார்பில் சூதாட என்னை அழைத்திருக்கலாமே! நானும் சகுனியும் சூதாடி இருந்தால்,
நான் எளிதில் அவனை வென்றிருப்பேனே! தர்மபுத்திரன் அதைச் செய்யவில்லை.
பக்தன் ஆபத்தில் பிரார்த்தனை செய்தால் தானே நான் போய் உதவ முடியும்?” என்று விடையளித்தான்.
“தர்மபுத்திரர் உன்னை அழைக்காவிட்டாலும், நீ அருகில் இருந்திருக்கலாமே கண்ணா!” என்றார் உத்தவர்.
கண்ணன் சிரித்துக் கொண்டே,“உத்தவா! தான் சூதாடுவது எனக்குத் தெரியக்கூடாது என்பதற்காக,
துரியோதனின் அரண்மனைப் பக்கம் நான் வரவே கூடாது என்று எனக்கு அன்புக் கட்டளை
இட்டு விட்டுச் சென்றார் தர்மபுத்திரன்!” என்றான்.மேலும், “அரண்மனைக்குள் நான் வரக் கூடாது என்று
தர்மபுத்திரன் சொன்னபடியால், நான் உள்ளே வராமல் வெளியே காத்திருந்தேன்.
உள்ளே நடப்பவற்றை என் ஞானக் கண்ணால் கவனித்துக் கொண்டிருந்தேன்.
திரௌபதியை துச்சாசனன் துகிலுரிய முற்பட்டபோது, அவள் வாய் திறந்து,
“சங்க சக்ர கதா பாணே த்வாரகா நிலயாச்யுத |
கோவிந்த புண்டரீகாக்ஷ ரக்ஷ மாம் சரணாகதாம் ||”
என்று அழைத்தாள். அவள் அழைத்தவுடன் நான் புடவையைச் சுரந்து அவளைக் காப்பாற்றினேன்.
மற்ற பாண்டவர்கள் துரியோதனனுக்கு அடிமையான போது கூட, துரியோதனன் மீது அவர்கள் கோபம் கொண்டார்களே ஒழிய,
என்னை அழைக்கவேண்டும் என்று அவர்களுக்குத் தோன்றவில்லை. திரௌபதி தான் சரியான நேரத்தில் என்னை அழைத்தாள்.
நானும் உதவினேன்! இதில் என் தவறு என்னஉள்ளது?” என்று கேட்டான் கண்ணன்.
கண்ணனின் பதிலைக் கேட்டுப் பரவசமடைந்த உத்தவர், “கண்ணா! நீ எப்போதும் உன் அடியோர்கள் கூடவே இருந்து,
அனைத்து நிகழ்வுகளையும் கவனித்து வருகிறாய். ஆபத்து ஏற்படும் போது அவர்கள் உன்னை அழைத்தால்,
நீ வந்து காப்பதற்கும் தயாராகத் தான் உள்ளாய். யாரேனும் துன்பப்படுகிறார்கள் என்றால்,
அவர்கள் உன் உதவியை நாடவில்லை என்று தான் பொருள்!” என்று கூறினார்.
எப்போதும் நம்முடன் இருந்துகொண்டு, அனைத்து நிகழ்வுகளையும் கவனித்துக் கொண்டிருக்கும் திருமால்,
நாம் அழைத்தவுடன் நம்மைக் காக்க வருவதற்குத் தயார் நிலையில் உள்ளார் என்பதை இதன்மூலம் அறிய முடிகிறதல்லவா?
அனைத்து நிகழ்வுகளையும் திருமால் கவனித்து வருகிறார் என்பதையே அடையாளப் பூர்வமாக (figurative-ஆக)
ஆயிரக்கணக்கான கண்களோடு கூடியவர் – ‘ஸஹஸ்ராக்ஷ:’ என்று ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 228-வது திருநாமம் குறிப்பிடுகிறது.
‘ஸஹஸ்ரம்’ என்றால் ஆயிரக்கணக்கான என்று பொருள். ‘அக்ஷி:’ என்றால் கண் என்று பொருள்.
நம் கண்களால் காண இயலாத அனைத்தையும் கண்காணிக்க வல்லவர் என்ற அளவில்
இதன் பொருளைப் புரிந்துகொள்ள வேண்டும்.
“ஸஹஸ்ராக்ஷாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் திருமாலின் திருக்கண் நோக்குக்கு இலக்காவார்கள்.
—————————-
229. ஸஹஸ்ரபதே நமஹ (Sahasrapadhe namaha)
திருமலையில் ஸ்ரீநிவாசனாக அவதாரம் செய்த திருமால், அருகிலுள்ள நாராயண புரத்தை ஆண்டு வந்த
ஆகாசராஜனின் மகனான பத்மாவதி மீது காதல் கொண்டார். அவளை விரைவில் மணந்து கொள்ளத் துடித்தார்.
அந்நிலையில் ஸ்ரீநிவாசனுக்கு உதவியாளராக இருந்த வகுளமாலிகை என்னும் பெண், ஸ்ரீநிவாசனின் மனக் கருத்தை அறிந்து கொண்டாள்.
“ஸ்ரீநிவாசா! நீ வருந்த வேண்டாம். உனக்காக நான் ஆகாசராஜனின் அரண்மனைக்குச் சென்று,
பத்மாவதியின் பெற்றோர்களைச் சந்தித்துப் பேசி நல்ல செய்தியோடு வருகிறேன்!” என்று சொல்லி விட்டு
நாராயணபுரத்தை நோக்கிச் சென்றாள்.இந்நிலையில், பத்மாவதியும் ஸ்ரீநிவாசன் மேல் காதல் கொண்டிருந்தாள்.
காதல் நோய்க்குரிய அறிகுறிகள் அவளிடம் தென்படத் தொடங்கின. தன் மகளுக்கு ஏதோ புதுவிதமான நோய்
ஏற்பட்டதாகக் கருதிய அவளது தாய் தரணிதேவி, அரண்மனைப் பணிப்பெண்களைத் திருமலை
அடிவாரத்தில் உள்ள கபிலேஸ்வரர் கோயிலுக்கு அனுப்பிப் பத்மாவதிக்காக அர்ச்சனை செய்து வரும்படி கூறினாள்.
கபிலேஸ்வரர் கோயிலில் அர்ச்சனை செய்து விட்டு வெளியே வந்த அப்பெண்களை, அரண்மனையை நோக்கிச் சென்று
கொண்டிருந்த வகுளமாலிகை தற்செயலாகச் சந்தித்தாள். தான் அரசியைச் சந்திக்க விழைவதாக அப்பெண்களிடம் கூறினாள்.
அவர்களும் வகுளமாலிகையைத் தரணிதேவியிடம் அழைத்துச் சென்றார்கள்.
“உங்கள் மகள் பத்மாவதியைத் திருமலையில் வசிக்கும் ஸ்ரீநிவாசனுக்குப் பெண் கேட்பதற்காக வந்துள்ளேன்!” என்று
தரணி தேவியிடம் சொன்னாள் வகுளமாலிகை. “அதற்காகத் தான் காத்திருக்கிறேன்!” என்று சொன்ன தரணிதேவி,
“திருமணத்துக்கான ஏற்பாடுகளை விரைந்து செய்திடுவோம்!” என்றும் கூறினாள். வகுளமாலிகைக்கோ இன்ப அதிர்ச்சி!
திருமலையில் வெறும் 100 சதுர அடி நிலத்தில் வாடகைக்குக் குடி இருக்கும் ஸ்ரீநிவாசனுக்குப் பெண் தர,
அரசி சற்றும் தயக்கம் காட்டாமல் சம்மதித்து விட்டாளே என்று மிகவும் மகிழ்ந்தவளாய்,
ஸ்ரீநிவாசனிடம் திரும்பி வந்தாள் வகுளமாலிகை. நற்செய்தியையும் தெரிவித்தாள்.
இந்நிலையில், திருமலைக்கு வந்த நாரதர், ஸ்ரீநிவாசனிடம்,
“ஊர் பெயர் தெரியாத பெண்ணான வகுளமாலிகை வந்து பெண் கேட்டவுடன், அரசியான தரணி தேவிஎப்படித் தயக்கமில்லாமல்
திருமணத்துக்குச் சம்மதித்தாள்? ஒன்றுமே புரியவில்லையே!” என்று கேட்டார்.
அதற்கு ஸ்ரீநிவாசன், “வகுளமாலிகை அரண்மனையை நோக்கி இங்கிருந்து புறப்பட்டாள் அல்லவா?
அவள் அரண்மனையைச் சென்றடைவதற்கு முன்னதாக, நான் ஒரு குறத்தி வேடமிட்டுக் கொண்டு அரண்மனைக்குச் சென்றேன்.
அங்கே தரணிதேவி என்னை அழைத்துக் குறி சொல்லச் சொன்னாள்.
அவளிடம், “உங்கள் மகள் பத்மாவதி காதல் நோயால் பாதிக்கப்பட்டிருக்கிறாள்.
திருமலையில் வாழும் ஸ்ரீநிவாசனுக்கு இவளை மணம் முடித்து வைப்பதே இதற்கு மருந்தாகும்.
ஸ்ரீநிவாசனின் சார்பில் வகுளமாலிகை என்னும் பெண் உங்களைத் தேடி வந்துகொண்டிருக்கிறாள்.
அவளிடம் உங்கள் பரிபூரணமான சம்மதத்தைத் தெரிவித்து விடுங்கள்! தாமதப்படுத்தினால் உங்கள் மகளின் உயிருக்கே ஆபத்து!” என்று
குறி சொல்லிவிட்டு வந்தேன். அதனால் தான் வகுளமாலிகை அங்கே சென்றவுடனேயே, தரணிதேவி சம்மதம் தெரிவித்தாள்!” என்றார்.
“ஆனாலும், வகுளமாலிகை அரண்மனையை நோக்கிப் புறப்பட்ட பின்னர் தானே நீ புறப்பட்டாய்?
அப்படியிருக்க, அவளுக்கு முன் நீ எப்படி குறத்தி வேடமிட்டு அரண்மனைக்குச் சென்றாய்?” என்று ஸ்ரீநிவாசனிடம் கேட்டார் நாரதர்.
அப்போது குறுக்கிட்ட வியாசர், “நாரதா! ஸ்ரீநிவாசன் திருமலையில் மட்டும் தானா இருக்கிறான்?
அவன் எங்கும் நிறைந்திருப்பவன் ஆயிற்றே! நினைத்த நேரத்தில் நினைத்த இடத்துக்குச் செல்வான்,
நினைத்த இடத்தில் தோன்றுவான். அத்தகைய சக்தி படைத்தவனாகத் திகழ்வதால் தான் வகுளமாலிகைக்குப் பின்னால்
ஸ்ரீநிவாசன் புறப்பட்டாலும், அவள் அரண்மனையை அடைவதற்கு முன்பே ஸ்ரீநிவாசனால் அரண்மனையை அடைய முடிந்தது!
வகுளமாலிகை இத் திருமணத்தைத் தானே பேசி ஏற்பாடு செய்ததாக எண்ணியிருந்தாலும்,
உண்மையில் அனைத்தையும் நடத்தியவன் ஸ்ரீநிவாசனே!” என்றார்.
அனைத்து இடங்களிலும் பரவி இருக்கும் திருமால், நினைத்த நேரத்தில் நினைத்த இடத்தை அடைந்து விடுகிறார் என்பதையும்,
ஒரு மனிதன் ஓர் இலக்கை அடைய எடுத்துக் கொள்ளும் நேரத்தைக் காட்டிலும் ஆயிரம் மடங்கு விரைவாக
அந்த இலக்கை அடைய வல்லவர் என்பதையும் இந்த சம்பவத்திலிருந்து அறிய முடிகிறது.
திருமாலிடம் இருக்கும் இத்தகைய பயணிக்கும் ஆற்றலையே அடையாளப்பூர்வமாக (illustrative-ஆக) ஆயிரம் பாதங்களைக் கொண்டவர் –
‘ஸஹஸ்ரபாத்’ என்று சொல்கிறார்கள். ‘ஸஹஸ்ரம்’ என்றால் ஆயிரம். ‘ஸஹஸ்ரபாத்’ என்றால் ஆயிரக்கணக்கான பாதங்களை உடையவர்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 229-வது திருநாமம்.
“ஸஹஸ்ரபதே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு ஓட்டப்பந்தயம் போன்ற போட்டிகளில் வெற்றி ஏற்படவும்,
கால் சம்பந்தப்பட்ட நோய்கள் விரைவில் குணமடையவும் திருமால் அருள்புரிவார்.
குறிப்பு: ஸஹஸ்ரமூர்த்தா (226), ஸஹஸ்ராக்ஷ: (228), ஸஹஸ்ரபாத் (229) ஆகிய திருநாமங்களுக்கு முறையே
ஆயிரம் தலைகளைக் கொண்டவர், ஆயிரம் கண்களைக் கொண்டவர், ஆயிரம் பாதங்களைக் கொண்டவர் என்று
பெரியோர்கள் பொருள் உரைக்கவில்லை.
‘ஸஹஸ்ரமூர்த்தா’ என்றால் எல்லையில்லாத ஞானத்தைக் கொண்டவர்,
‘ஸஹஸ்ராக்ஷ:’ என்றால் அனைத்தையும் கவனிப்பவர்,
‘ஸஹஸ்ரபாத்’ என்றால் நினைத்த இடத்துக்கு விரைவாகப் பயணிக்க வல்லவர் என்றே பொருள் உரைத்திருக்கிறார்கள்.
—————
230. ஆவர்த்தனாய நமஹ (Aavarthanaaya namaha)
திருநெல்வேலி மாவட்டம் ஆழ்வார் திருநகரியில், ஆதிநாதப் பெருமாள் சந்நதிக்கு அருகிலுள்ள புளியமரப் பொந்தில்,
யோகத்தில் அமர்ந்திருந்த நம்மாழ்வாருக்குத் திருமால் உயர்ந்த ஞானத்தையும் பக்தியையும் அருளி,
தன் வடிவழகையும், குணங்களையும், மேன்மையையும் காட்டினார். அவற்றை எல்லாம் அநுபவித்து மகிழ்ந்த நம்மாழ்வார்,
தமது அநுபவங்களை எல்லாம் திருவாய்மொழி என்னும் பிரபந்தமாகப் பாடினார்.
திருமாலின் திருமேனி அழகில் மிகவும் ஈடுபட்ட நம்மாழ்வார், தன்நிலை மறந்து பெண் நிலைக்கு மாறினார்.
அவ்வாறு பெண் பாவம் ஏறிட்டுக் கொண்ட நம்மாழ்வாரைப் ‘பராங்குச நாயகி’ என்று சொல்வார்கள்.
அந்தப் பராங்குச நாயகி நிலையில் நம்மாழ்வார் பாடிய பாலனாய் எனத் தொடங்கும் பதிகத்தை,
பராசர பட்டர் என்னும் ஆச்சாரியர், தமது சீடரான நஞ்ஜீயருக்கு நாடக வடிவில் விளக்கி வந்தார்:
தலைவனான திருமாலைப் பிரிந்து பிரிவாற்றாமையால் தவித்து வருகிறாள் பராங்குச நாயகி.
அப்போது அவளுடைய தாய், தனது மகள் வாடி இருப்பதைக் கண்டு மகளிடம் வருகிறாள்.
தாய்: பெண்ணே நீ ஏன் வாடி இருகிறாய் பராங்குச நாயகி: ஒன்றுமில்லைதாய்: பொய் சொல்லாதே!
நீ எதையோ நினைத்து ஏங்குகிறாய்! அது என்ன?
பராங்குச நாயகி: உன்னிடம் சொன்னால் மட்டும் என் வருத்தம் தீர்ந்துவிடுமா?
தாய்: உன் வருத்தத்தைத் தீர்ப்பதற்கு என்னால் இயன்றதைச் செய்கிறேன்! சொல்!
பராங்குச நாயகி: எனக்குத் துளசி வேண்டும்!தாய்:
இவ்வளவு தானே! நம் இல்லத்துக்கு அருகில் பெரிய துளசி வனமே இருக்கிறதே!
உனக்குத் துளசி கிடைக்க நான் ஏற்பாடு செய்கிறேன்!
பராங்குச நாயகி: எனக்கு இந்த துளசி வேண்டாம்! அன்று ஊழிக் காலத்தில், ஆலிலைக் கண்ணனாகத் திருமால் தோன்றி,
ஏழு கடல்களையும், ஏழு மலைகளையும், ஏழு தீவுகளையும், அனைத்து உயிர்களையும் உண்டு
தன் வயிற்றுக்குள் வைத்துக் காத்தாரல்லவா? அப்போது அந்த ஆலிலைக் கண்ணன் தனது திருவடிகளிலே
துளசி மாலை ஒன்றை அணிந்திருந்தார். அந்த துளசி மாலை தான் எனக்கு வேண்டும்!
தாய் (திகைப்புடன்): ஊழிக் காலம் முடிந்து பற்பல யுகங்கள் ஆகிவிட்டனவே!
அந்நாளில் திருமால் அணிந்த துளசியை எங்கு போய் தேடுவேன்? அது இந்நேரம் வாடியும் போயிருக்குமே!
பராங்குச நாயகி: திருமாலைப் பிரிந்து தவிக்கும் எனது வாட்டத்தைப் போக்கவேண்டும் என்றால்,
ஊழிக் காலத்தில் அவன் அணிந்த துளசி மாலையைத் தவிர வேறு மருந்தில்லை!
இந்தக் காட்சியை விளக்கும் நம்மாழ்வாரின் பாசுரம்
“பாலனாய் ஏழுலகுண்டு பரிவின்றி
ஆலிலை அன்ன வசம் செய்யும் அண்ணலார்
தாளிணை மேலணி தண்ணந் துழாய் என்றே
மாலுமால் வல்வினையேன் மடவல்லியே”
இதன் பொருளைப் பராசர பட்டர் வருணிக்கையில், குறுக்கிட்ட நஞ்ஜீயர், “சுவாமி! பராங்குச நாயகிக்கு அவள் சொல்லும்
மருந்து கிடைக்க வாய்ப்பிருப்பதாகத் தெரியவில்லையே! அவளது நோய் எப்படித்தான் தீரும்?” என்று கேட்டார்.
பராசர பட்டர் சிரித்தபடி, “திருமால் தனது கையில் சுதர்சனச் சக்கரத்தை ஏந்தியிருக்கிறார் அல்லவா?
அது தான் காலச் சக்கரம். முன்பு ஊழிக் காலத்தில் தான் அணிந்த துளசி மாலையைப் பராங்குச நாயகி பெற விரும்புவதை அறிந்த திருமால்,
தன் கையிலுள்ள காலச் சக்கரத்தை மாற்றுத் திசையில் சுற்றினார். சக்கரம் நேராகச் சுற்றினால், காலமும் முன்நோக்கிச் செல்லும்.
சக்கரத்தை மாற்றுத் திசையில் திருமால் சுற்றியதால், காலம் பின்நோக்கிச் செல்லத் தொடங்கியது.
ஊழிக் காலத்தை அடைந்தாள் பராங்குச நாயகி. ஆலிலைக் கண்ணனைத் தரிசித்தாள்.
அவன் பாதங்களில் இருந்த துளசி மாலையைப் பெற்று வாட்டம் தீர்ந்தாள்!” என்று விளக்கம் அளித்தார்.
‘ஆவர்த்தன:’ என்றால் சுழற்றுபவர் என்று பொருள். இடைவிடாது சுழலும் காலச் சக்கரத்தைத் தன் கட்டுப்பாட்டில் வைத்துச்
சுழற்றி வருவதால் திருமால் ‘ஆவர்த்தன:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 230-வது திருநாமம்.
“ஆவர்த்தனாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வருபவர்களின் வாழ்வில் நல்ல திருப்பங்கள் ஏற்படும்படித் திருமால் அருள் புரிவார்.
———-
231. நிவ்ருத்தாத்மநே நமஹ (Nivrutthaathmane namaha)
பிரம்மதேவரிடம் வரம் பெற்று, அதனால் வலிமையடைந்த இரணியன், தேவர்களைத் தொடர்ந்து துன்புறுத்தி வந்தான்.
பாற்கடலுக்குச் சென்ற தேவர்கள், இரணியனிடம் இருந்து தங்களைக் காத்தருளும்படி திருமாலிடம் வேண்டினர்.
“இரணியனை வதம் செய்வது அவ்வளவு எளிதல்ல! அவனுக்கு மனிதனாலோ மிருகத்தாலோ, பகலிலோ இரவிலோ,
வீட்டின் உள்ளேயோ வெளியேயோ, மண்ணிலோ விண்ணிலோ, உயிருள்ள பொருளாலோ உயிரற்ற பொருளாலோ
மரணம் உண்டாகக் கூடாதென பிரம்மாவிடம் அவன் வரம் பெற்றுள்ளான்.
எனவே இந்த வரங்களை எல்லாம் கடந்து அவனை எப்படி வதம் செய்வது என்பதைப்பற்றி முனிவர்களை அழைத்து
ஆலோசனை நடத்த வேண்டும்!” என்றார் திருமால். அவ்வாறே தேவர்களும் ஆலோசனைக்காக முனிவர்களை அழைத்தனர்.
ஆனால், முனிவர்களோ, “பாற்கடலில் நாம் ஆலோசனை நடத்தினால், அச்செய்தி இரணியனின் காதுகளுக்குச் சென்று விடும்.
இரணியனின் தொந்தரவு இல்லாத இடத்தில் ஆலோசனை நடத்துவதானால் நாங்கள் வருகிறோம்!” என்று சொன்னார்கள்.
முனிவர்களின் கருத்தை அறிந்து கொண்ட திருமால், சிவகங்கைக்கு அருகில் கதம்ப முனிவர் என்னைத் தரிசிக்க விரும்பித்
தவம் இயற்றி வருகிறார். அவர் தன்னுடைய தவத்திற்கு அசுர சக்திகளால் எந்த விதமான தொந்தரவும் இருக்கக் கூடாது
என்று வரம் பெற்றுள்ளார். எனவே, இரணியன் போன்ற அசுரர்கள் யாரும் அவ்விடத்துக்கு வரமாட்டார்கள்.
நாம் அந்தக் கதம்ப முனிவரின் ஆசிரமத்தில் ஆலோசனையை நடத்திக் கொள்ளலாம்!” என்று கூறினார்.
திருமால், தேவர்களோடும் முனிவர்களோடும் கோஷ்டியாக இணைந்து ஆலோசனை நடத்தியபடியால்,
‘கோஷ்டீபுரம்’ என்று அவ்வூர் பெயர்பெற்றது. அதையே ‘திருக்கோஷ்டியூர்’ என்று தமிழில் அழைக்கிறோம்.
அங்கு நடைபெற்ற ஆலோசனையின் முடிவில், தான் நரசிம்ம அவதாரம் எடுத்து இரணியனை அழிப்பது எனத் தீர்மானித்தார் திருமால்.
கழுத்துக்கு மேல் சிங்கமாகவும், கழுத்துக்குக் கீழ் மனிதனாகவும், பகல்-இரவு இரண்டுக்கும் இடைப்பட்ட அந்திப் பொழுதில் தோன்றி,
வீட்டின் உட்புறம்-வெளிப்புறம் இரண்டுக்கும் இடைப்பட்ட நிலைப்படியில் இரணியனை வைத்து, மண்ணுக்கும் விண்ணுக்கும் இடையே
தன் மடியில் வைத்து, உயிருள்ள பொருள் என்றோ உயிரற்ற பொருள் என்றோ வகைப்படுத்த முடியாத
நகங்களால் கிழித்து இரணியனை வதம் செய்யப்போவதாகக் கூறினார்.
“இறைவா! நீ எடுக்கப் போகின்ற அந்த அவதாரத்தை இப்போதே தரிசிக்க ஆவலாக உள்ளோம்!” என்று
தேவர்களும் முனிவர்களும் கூறினார்கள். திருக்கோஷ்டியூரில் நீண்ட நாட்கள் திருமாலுக்காகத் தவம் செய்த
கதம்ப முனிவரும் அதே கோரிக்கையை முன்வைத்தார். அதன்படி நரசிம்ம அவதாரம் நடைபெறுவதற்கு முன்பாகவே,
இறைவன் திருக்கோஷ்டியூரில் தேவர்களுக்கும் முனிவர்களுக்கும் தன்னுடைய நரசிம்ம வடிவத்தைக் காட்டியருளினார்.
அதுமட்டுமில்லாமல் மேலும் நான்கு வடிவங்களோடு அவர்களுக்குக் காட்சி அளிக்க விழைந்தார் திருமால்.
அதன்படி, பூலோகத்தில் அவதரித்த பெருமாளைக் குறிக்கும் வகையில் நர்த்தனக் கிருஷ்ணனாக நின்ற திருக்கோலத்தில் காட்சி அளித்தார்.
அடுத்து, பாற்கடலில் பள்ளி கொண்ட பெருமாளைக் குறிக்கும் வகையில் சௌமிய நாராயணனாக சயனத் திருக்கோலத்தில் காட்சி அளித்தார்.
அடுத்து, தேவலோகத்துப் பெருமாளைக் குறிக்கும் வகையில், உபேந்திரனாக நின்ற திருக்கோலத்தில் காட்சி அளித்தார்.
நிறைவாக, வைகுண்டத்திலுள்ள பெருமாளைக் குறிக்கும் விதமாக, பரமபதநாதனாக அமர்ந்த திருக்கோலத்தில் காட்சியளித்தார்.
இன்றும் திருக்கோஷ்டியூர் பெருமாள் கோயிலில், விமானத்தின் தரைத்தளத்தில் நர்த்தனக் கிருஷ்ணனும் (பூலோகப் பெருமாள்),
முதல் தளத்தில் சௌமிய நாராயணப் பெருமாளும் (பாற்கடல் பெருமாள்),
இரண்டாம் தளத்தில் உபேந்திரனும் (தேவலோகப் பெருமாள்),
மூன்றாம் தளத்தில் பரமபதநாதனும் (வைகுண்டப் பெருமாள்) காட்சி அளிப்பதைக் காணலாம்.
கீழ்த்தளங்களில் பூலோகப் பெருமாள், பாற்கடல் பெருமாள், தேவலோகப் பெருமாள் ஆகிய திருக்கோலங்களில் காட்சி தந்துவிட்டு,
அனைத்துக்கும் மேலாக மூன்றாம் தளத்தில் வைகுண்ட நாதனாகக் காட்சி தருவதன் மூலம்,
பூலோகம், பாற்கடல், தேவலோகம் இவை அனைத்தையும் விடத் தனது இருப்பிடமான
வைகுண்டம் உயர்ந்தது என்பதைத் திருமால் நமக்கு உணர்த்துகிறார்.
இவ்வாறு அனைத்துப் பொருட்களை விடவும் உயர்ந்து நிற்கும் தன்மையுடன் திகழ்வதால், திருமால் ‘நிவ்ருத்தாத்மா’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
‘நிவ்ருத்தாத்மா’ என்றால் அனைத்தைவிடவும் உயர்ந்து நிற்பவர் என்று பொருள். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 231-வது திருநாமம்.
“நிவ்ருத்தாத்மனே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் வாழ்வில் மேன்மேலும் உயர்ந்து விளங்கத் திருமால் அருள்புரிவார்.
—————-
232. ஸம்வ்ருதாய நமஹ (Samvruthaaya namaha)
திருவரங்கத்தில் ராமாநுஜர் வாழ்ந்து வந்த காலத்தில் ஒருநாள் அவரிடம் வந்த ஒரு நாத்திகர்,
“சுவாமி! நீங்கள் எதற்காக இறைவனை வணங்கும்படி எல்லோருக்கும் அறிவுறுத்துகிறீர்கள்? நான் தினமும் உழைக்கிறேன்,
அதற்கேற்ற ஊதியத்தைப் பெறுகிறேன். என் குடும்பத்தை என் உழைப்பால் நன்றாகப் பார்த்துக் கொள்கிறேன்.
இதற்குமேல் இறைவனின் அருள் எனக்குத் தேவையில்லையே! நான் ஏன் இறைவனை வழிபட வேண்டும்?” என்று கேட்டார்.
அதற்கு ராமாநுஜர், “இனிமேல் நீங்கள் பெறப்போகின்ற செல்வத்துக்காகவோ, மகிழ்ச்சிக்காகவோ இறைவனை வழிபட வேண்டும்
என்று நான் சொல்லவில்லை. ஆனால் இதுவரை நீங்கள் மகிழ்ச்சியாக இருக்கிறீர்கள் என்றால்
அதற்கு இறைவனின் அருள் தான் காரணம்!” என்றார்.
“எப்படி?” என்று கேட்டார் நாத்திகர்.
“நீங்கள் தினமும் உழைக்கிறீர்கள் என்றால் உங்களது கை கால்கள் வலிமையாக இருப்பதால் தானே அது சாத்தியமாகிறது?
உலகில் எத்தனையோ பேர் கை கால் ஊனமுற்றவர்களாக உள்ளார்களே! அப்படி இல்லாமல், உங்களுக்கு நல்ல உடல் உறுப்புகளையும்,
ஆரோக்கியத்தையும் இறைவன் தானே அருளியுள்ளார்? நீங்கள் வயலில் விதை விதைத்தாலும்,
சரியான நேரத்தில் மழை பொழிந்தால் தானே பயிர் விளையும்? அந்த மழையைச் சரியான நேரத்தில் தருபவர் இறைவன் தானே!
உங்களுக்கு நிறைய வருமானம் கிடைத்தாலும், குடும்ப உறுப்பினர்களுக்குள்ளே மனஸ்தாபங்கள் ஏற்பட்டால்,
நிம்மதி இல்லாத நிலை ஏற்படுமே! எவ்வளவு செல்வம் இருந்தாலும், நிம்மதி இல்லாவிட்டால் பயனில்லை.
அந்த நிம்மதியை உங்கள் குடும்பத்துக்குத் தந்தவன் இறைவன் தானே? இப்படி ஏற்கனவே இறைவன் நமக்குச் செய்த எத்தனையோ
உதவிகளுக்கு நன்றி தெரிவிக்கும் விதமாகத்தான் அவரை நாம் வணங்க வேண்டும் என்றேனே ஒழிய,
இனி அவரிடம் ஒன்றைப் பெறுவதற்காக அல்ல!” என்றார் ராமாநுஜர்.
“அருமையான விளக்கம்! ஆனால் ஒருவர் நமக்குச் சிறிய உதவி செய்தால் கூட, அதைத் தான் செய்ததற்கு நிறைய
விளம்பரங்கள் செய்வதைப் பார்க்கிறோம். இத்தனை உதவிகள் செய்த இறைவன் ஏன் அதை வெளிக்காட்டிக் கொள்வதில்லை?
நாம் இறைவனைக் கண்ணால் காண இயலாதா?” என்று கேட்டார் நாத்திகர்.
“சத்துவ குணம் நிறைந்த மனம் படைத்த ஞானியர்க்கு இறைவன் தன்னைக் காட்டியருளுவார்.
மற்றவர்களுக்கு இறைவன் மறைந்திருந்தபடியே அருள்புரிவார்!” என்று அதற்கு விடையளித்த ராமாநுஜர்,
அதை விளக்க ஒரு கதையும் சொன்னார்.ஒரு மகன் தன் தாய் தந்தையரிடம் சண்டையிட்டுக் கொண்டு வீட்டை விட்டு வெளியே சென்று,
அவ்வூரிலுள்ள ஒரு சத்திரத்தில் தங்கினான். அன்றிரவு சத்திரத்தில் மோர்சாதம் அனைவருக்கும் பரிமாறப்பட்டது.
ஆனால் இந்தப் பையனோ இரவில் இட்டிலி சாப்பிட்டே பழக்கப்பட்டவன்.
சத்திரத்தில் வழங்கப்பட்ட மோர் சாதத்தை அவன் உண்ண மறுத்துவிட்டான். தன் மகனின் குணத்தை அறிந்த அவனது தாய்,
ரகசியமாக இட்டிலியைத் தயார் செய்து அந்தச் சத்திரத்துக்கு எடுத்துச் சென்றாள். சத்திரத்திலுள்ள சமையல்காரரிடம்,
“என் மகனுக்கு இதைக் கொடுத்து விடுங்கள்! நான் நேரடியாகத் தந்தால், என் மீது உள்ள கோபத்தால் இதை அவன் சாப்பிடமாட்டான்.
எனவே நீங்கள் தருவது போல் அவனிடம் தந்துவிடுங்கள்!” என்று சொன்னாள் அந்தத் தாய்.
“அதுபோலத் தான் இறைவனும். இறைவன் நமக்கெல்லாம் சுவாமி. நாம் அனைவரும் அவருக்குத் தொண்டர்கள்.
இந்த உறவு என்பது என்றும் மாறவே மாறாது. அவரது தொண்டர்களாகிய நாம் அவரை மறந்தாலும்,
நமது தலைவனாகிய இறைவன் இந்த உறவை மறப்பதில்லை. தன்மகன் தன்னை வெறுத்தாலும், தாய் அவனது இருப்பிடம் தேடிச் சென்று
அவனுக்குப் பிடித்த உணவை அளிப்பது போல், இறைவனை நாம் வெறுத்தாலும் நமக்குரிய அனைத்து நன்மைகளையும் அவர் செய்கிறார்.
அந்தத் தாய் தன் அடையாளத்தை வெளிக்காட்டிக் கொள்ளாததைப் போலவே இறைவனும் தான் செய்த உதவியைப்
பிரகடனப் படுத்திக் கொள்வதில்லை!” என்று விளக்கினார்.
நாத்திகர் மனம் மாறினார். “அப்படியானால், நான் என்ன செய்ய வேண்டும்?” என்று ராமாநுஜரிடம் கேட்டார்.
“அரங்கனே நம் அனைவருக்கும் தலைவன். நாம் அவனது தொண்டர்கள். நமக்கும் அவனுக்கும் இருக்கும் உறவை உணர்ந்து
அவனது திருவடிகளில் சரணடையுங்கள்!” என்றார் ராமாநுஜர்.
நமக்கு எத்தனைப் பேருதவிகள் செய்தாலும், தன்னை வெளிக்காட்டிக் கொள்ளாமல் இருப்பதால்,
திருமால் ‘ஸம்வ்ருத:’ என்றழைக்கப்படுகிறார். ‘ஸம்வ்ருத:’ என்றால் மறைந்திருப்பவர் என்று பொருள்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 232-வது திருநாமம்.
“ஸம்வ்ருதாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள், திருமாலின் அன்புக்கும் அருளுக்கும் பாத்திரமாவார்கள்.
————————
233. ஸம்ப்ரமர்தனாய நமஹ (Sampramardhanaaya namaha)
சத்தியலோகத்தில் உள்ள பிரம்மாவின் அவையில், முனிவர்களும் தேவர்களும் ஒன்று கூடி இருந்தனர்.
“மகாலட்சுமி உயர்ந்தவளா, அல்லது சரஸ்வதி உயர்ந்தவளா?” என்ற விவாதம் அவர்களுக்கு இடையே நடைபெற்று வந்தது.
“பரம்பொருளான திருமாலுக்கே அந்தப் பரம்பொருள் என்னும் ஸ்தானத்தைத் தந்தவள் மகாலட்சுமி.
எனவே மகாலட்சுமி தான் உயர்ந்தவள்!” என்று தீர்ப்பளித்தார் பிரம்மா. பிரம்மாவின் தீர்ப்பு சரஸ்வதிக்கு ஆத்திரத்தை உண்டாக்கியது.
அடுத்தபடியாக, “நதிகளுள் எது உயர்ந்தது, கங்கா நதியா? சரஸ்வதி நதியா?” என்ற விவாதம் நடைபெற்றது.
இந்த விவாதத்திலாவது, தனது அம்சமான சரஸ்வதி நதி உயர்ந்தது என்று பிரம்மா தீர்ப்பளிப்பார் எனக் கருதினாள் சரஸ்வதி.
ஆனால், “மிகவும் புண்ணியம் தரவல்லதான கங்கையே சரஸ்வதியைக் காட்டிலும் உயர்ந்த நதியாகும்!” என்று தீர்ப்பளித்தார் பிரம்மா.
இதனால் மேலும் வெகுண்ட சரஸ்வதி, “தேவதைகளிலும் நான் தாழ்ந்தவள், நதிகளிலும் நாம் தாழ்ந்தவள் என்று கருதும்
உங்களுடன் வாழ எனக்கு விருப்பம் இல்லை!” என்று பிரம்மாவிடம் சொல்லிவிட்டுப் பிரிந்து சென்றுவிட்டாள்.
இந்நிலையில், காஞ்சிபுரத்தில் ஒரு அஸ்வமேத யாகம் செய்ய ஏற்கனவே திட்டமிட்டிருந்தார் பிரம்மா.
மனைவி அருகில் இல்லாமல் யாகம் செய்யக் கூடாது என்பதால், சரஸ்வதி இல்லாத நிலையில்,
தனது வேறு இரு மனைவியரான சாவித்திரி காயத்திரி இருவரோடும் இணைந்து அந்த யாகத்தைச் செய்தார் பிரம்மா.
இதனால் கோபத்தின் உச்சத்துக்கே சென்றாள் சரஸ்வதி. யாகசாலைக்கு வந்து பிரம்மாவைப் பார்த்து,
“இதுவரை என்னை அவமானப் படுத்தியது போதாது என்று இப்போது என்னைப் புறக்கணித்து விட்டு, சாவித்திரி காயத்திரியோடு
இணைந்து யாகம் செய்கிறீர்களா? இந்த யாகம் எப்படி நடக்கிறது என்று நான் பார்க்கிறேன்!” என்று சவால் விட்டாள்.
“திருமாலே! நான் ஒரு நல்ல நோக்கத்துக்காக இந்த யாகத்தைச் செய்கிறேன். இதற்கு சரஸ்வதியால் ஏற்படும்
தடைகளிலிருந்து நீயே காத்தருள வேண்டும்!” என்று திருமாலிடம் மனமுருகி வேண்டினார் பிரம்மா.
அந்தப் பிரார்த்தனையை ஏற்ற திருமால், சரஸ்வதி உண்டாக்கிய இடையூறுகளில் இருந்து வேள்வியைக் காத்தருளினார்.
தனது பலவிதமான முயற்சிகளும் பயனின்றிப் போனதைக் கண்ட சரஸ்வதி, உலகையே இருளில் தள்ள எண்ணினாள்.
தனது சக்தியால் சூரியனும் சந்திரனும் தங்கள் ஒளியை இழக்கும்படிச் செய்தாள். உலகமே இருளில் மூழ்கிய நிலையில்,
யாகத்தைத் தொடர வழிதெரியாமல் தவித்தார் பிரம்மா. மீண்டும் திருமாலை உதவிக்கு அழைத்தார்.
சித்திரை மாதம் சுவாதி நட்சத்திரத்தன்று, அவ்விடத்தில் ‘தீபப் பிரகாசன்’ என்ற பெயருடன் ஜோதி ரூபமாகத் திருமால் தோன்றி,
தனது திருமேனியின் தேஜஸ்ஸையே உலகுக்கு ஒளியாகத் தந்து, யாகம் தொடர உதவினார்.
இதைக் கண்ட சரஸ்வதி, மாய நலன் என்ற அசுரனை உருவாக்கினாள்.
அக்கினி வடிவில் வந்த அந்த அசுரன், யாக சாலையை அழிக்கப் பார்த்தான்.
தனது ஒளியால் அந்த அசுரனை எரித்துச் சாம்பலாக்கினார் திருமால். சரஸ்வதி, பிரம்மா இருவரையும் அழைத்துப் பேசிச்
சமாதானம் செய்து வைத்து, சரஸ்வதியும் பிரம்மாவுடன் சேர்ந்து யாகத்தில் பங்குகொள்ளும் படி அருள்புரிந்தார் திருமால்.
இன்றும் காஞ்சிபுரத்திலுள்ள திருத்தண்காவில், தீபப் பிரகாசன் (விளக்கொளிப் பெருமாள்) என்ற பெயருடன்,
மரகதவல்லித் தாயாருடன் காட்சியளிக்கும் திருமாலைத் தரிசிக்கலாம்.
அதே திருத்தண்காவில் அவதரித்த வேதாந்த தேசிகன், விளக்கொளிப் பெருமாளைத் துதிக்கையில்,
“தீபஸ்த்வமேவ ஜகதாம் தயிதா ருசிஸ்தே
தீர்க்கம் தம: ப்ரதிநிவர்த்யம் இதம் யுவானாம்
ஸ்தவ்யம் ஸ்தவப்ரியம் அத: சரணோக்தி வச்யம்
ஸ்தோதும் பவந்தம் அபி லஷ்யதி ஜந்து: ஏஷ: ”என்று கூறுகிறார்.
அதாவது, பிரம்மாவின் வேள்விச் சாலையே இவ்வுலக வாழ்க்கை. பிரம்மா தான் ஜீவாத்மா. ஜீவாத்மாவின் ஆன்மிகப் பயணமே
பிரம்மா செய்த அச்வமேத யாகம். பிரம்மாவின் யாகத்தை சரஸ்வதி தடுத்தது போல், ஒரு ஜீவாத்மா ஆன்மிகப் பயணத்தை
மேற்கொள்ளும் போது, அவனது முன்வினைகள் அதற்குத் தடையாக வருகின்றன.
அப்போது, மரகதவல்லித் தாயாரைத் தனக்கு ஒளியாகக் கொண்டு, விளக்காகத் தோன்றும் விளக்கொளிப் பெருமாள்,
ஜீவாத்மாவின் முன்வினைகள், அறியாமை ஆகிய இருளை எல்லாம் போக்கி, ஜீவாத்மாவின் ஆன்மிகப் பயணமென்னும்
வேள்வி வெற்றிகரமாக நிறைவேற அருள்புரிகிறார்.
‘மர்தன:’ என்றால் அழிப்பவர்.
நமது அறியாமை என்னும் இருளை அழிக்கும் விளக்காகத் திருமால் திகழ்வதால், ‘ஸம்ப்ரமர்தன:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 233-வது திருநாமம்.
“ஸம்ப்ரமர்தனாய நம:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் வாழ்வில் புத்தொளி பெற்று விளங்கத் திருமால் அருள்புரிவார்.
————————
234. அஹஸ்ஸம்வர்த்தகாய நமஹ (Ahassamvarthakaaya namaha)
பன்னிரண்டாம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த நடாதூர் அம்மாள் என்னும் மகான், கும்பகோணத்தில் சில காலம் தங்கியிருந்தார்.
அப்போது குடந்தையைச் சேர்ந்த கந்தளன் என்ற வேதியருக்குப் பிசாசு பிடித்து விட்டதாகச் சொல்லி அவரது உறவினர்கள்
நடாதூர் அம்மாளிடம் அழைத்து வந்தார்கள்.
கந்தளனின் நடவடிக்கைகளைக் கூர்ந்து கவனித்த நடாதூர் அம்மாள், அவரது உறவினர்களிடம்,
“இவரைப் பிடித்த பிசாசு எது தெரியுமா? அவர் மனத்தில் தோன்றிய பேராசை என்னும் தீய குணமே!
அந்தப் பேராசை அளவுக்கு மீறிச் சென்ற நிலையில், தன்னிலை மறந்து பித்துப் பிடித்தவர் போல் இவர் செயல்படுகிறார்!” என்று கூறினார்.
“இதற்கு ஏதாவது தீர்வு உண்டா?” என்று உறவினர்கள் கேட்க,
“திருமால் கையில் சுதர்சனச் சக்கரமாக அமர்ந்திருக்கும் சக்கரத்தாழ்வார் தான் காலச் சுழற்சிக்கு அதிபதி.
அந்தச் சக்கரத்தாழ்வாரின் அருள் இருந்தால், முற்காலத்தில் இவர் எப்படி நல்ல மனநிலையில் இருந்தாரோ,
அதே நிலையை அடையலாம்!” என்று சொன்ன நடாதூர் அம்மாள், குடந்தை சக்ரபாணிப் பெருமாள் கோயிலுக்குக்
கந்தளனை அழைத்துச் சென்றார். சக்ரபாணிப் பெருமாளைக் குறித்து முப்பத்தி இரண்டு வரிகள் கொண்ட
‘ஹேதிபுங்கவ ஸ்தவம்’ என்ற துதியை இயற்றினார். அந்தத் துதியின் ஒவ்வொரு வரியும் ‘ஜய’ என்ற சொல்லுடன் தொடங்கும் விதமாக அமைத்தார்.
1.ஜய! ஹேதீச! லக்ஷ்மீச பாஹ்வலங்கார பூத! – திருமாலின் கரத்துக்கு ஆபரணமாய்த் திகழும் ஆயுதங்களின் தலைவனே!
2.ஜய! பஞ்சாயுதீமுக்ய! நிர்தக்த காசீபுர! – திருமாலின் ஐந்து ஆயுதங்களுள் முதன்மையானவனே! காசீ நகரத்தை எரித்தவனே!
3.ஜய! விஷ்ணு ஹ்ருத்தத்த்வ ஸஞ்ஜாத சக்ர ஸ்வரூப! – திருமாலின் இதயத்திலிருந்து கனிந்து வந்தவனே!
4.ஜய! விஷ்ணு மூர்த்திஷு ஸர்வாஸு விக்க்யாத சிஹ்ந! – திருமாலின் திருமேனிக்கு அடையாளமாகத் திகழ்பவனே!
5.ஜய! விஷ்ணு தாஸ்ய தாந க்ஷம ஸ்ரீஷடாக்ஷர! – உனது ஆறெழுத்து மந்திரத்தால் அடியவர்களை விஷ்ணுவின் தாஸர்களாக ஆக்குபவனே!
6.ஜய! ஸம்ஸ்பர்ச நிர்தக்த ஸர்வாகவாராம் நிதே! – உனது ஸ்பரிசம் ஏற்பட்ட மாத்திரத்தில் அனைத்துப் பாபங்களையும் போக்குபவனே!
7.ஜய! கர்ப்ப ஸம்ஸ்பர்ச ஜாத காஷ்டாகுமார! – கர்ப்பத்திலிருந்து கரிக்கட்டையாகத் தோன்றிய பரீக்ஷித்தைக் காத்தளித்தவனே!
8.ஜய! விப்ரசித்த்யாஸுரீ கல்பநா கல்ப ஸூர்ய! – ப்ரஹ்லாதனை அச்சுறுத்திய விப்ரசித்தியின் ஜாலத்தைத் தவிடுபொடி ஆக்கியவனே!
9.ஜய! தாபேந யஸ்த்வாம் வஹந் கர்மயோக்ய:! – உன்னைத் தோளில் தரிப்பவர்களுக்கு வைதிகக் கர்மங்கள் செய்யும் அதிகாரத்தைத் தருபவனே!
10.ஜய! ஹரிஸ்த்வாம் ததத் ஸவ்யபாணௌ யுத்தயோக்ய: -உன்னை இடக்கையில் ஏந்துகையில் திருமால் போருக்குத் தயாராகிறார்!
11.ஜய! தேவாச்ச மஸ்தேஷு த்வாம் ததுர்தேவ பூதா:! – தேவர்கள் எந்தச் செயலைத் தொடங்கும் முன்பும் உன்னை வணங்குவர்!
12.ஜய! பாஸா விருந்தன் பாஸாம் பதிம் ராத்ரிமாதா:! – உன் ஒளியால் சூரியனை மறைத்து, இருட்டை உண்டாக்கியவனே!
13.ஜய! ஸர்வைநஸாம் தாரணம் யத்வி சிஹ்நம் தவ! – உனது சின்னம் தோளில் இருந்தால் அனைத்துப் பாபங்களும் தொலையும்!
14.ஜய! க்ருஷ்ணார்ஜுநாபீஷ்ட விப்ரக்ரியா தேஜஸா! – அந்தணனின் மகன்களை மீட்கச் சென்ற கண்ணனுக்கும் அர்ஜுனனுக்கும் வழியில் ஒளி தந்தவனே!
15.ஜய! யஸ்ய மூர்த்திர்பவத் சிஹ்நிதா தஸ்ய முக்தி:! – உனது சின்னத்தைத் தோளில் பொறித்துக் கொண்டவர்கள், மோட்சம் அடைவதற்குத் தகுதியானவர்கள் ஆகிறார்கள்.
16.ஜய! யே அநங்கிதாஸ்தே பத்யமாநா பாசஹஸ்தை:! – உனது சின்னம் இல்லாதவர்கள் யமனின் பாசக் கயிற்றால் பீடிக்கப்படுகிறார்கள்.
17.ஜய! ஸம்ஸ்கார முக்க்யார்ய பாச்சாத்ய துக்தாபிஷேக! – சங்கசக்ர லாஞ்சனம் நிறைவடைந்த பின் பால் திருமஞ்சனம் கண்டருள்பவனே!
18.ஜய! சங்காஸி கௌமோதகீ சார்ங்க ஸுப்ராத்ருபாவ! – பெருமாளின் மற்ற ஆயுதங்களுடன் சகோதர உறவோடு பழகுபவனே!
19.ஜய! மாலேஸ்ஸுமாலேச்ச நக்ரஸ்ய க்ருத்தாஸ்ய கண்ட! – ராவணனின் பாட்டன்களாகிய மாலி, சுமாலி, கஜேந்திரனைப்
பீடித்த முதலை உள்ளிட்டோரின் கழுத்தைக் கொய்தவனே!
20.ஜய! ரக்ஷோஸுராணாம் தநூபாத்த ரக்தார்த்ர மால! – அசுர-ராட்சசர்களின் ரத்தக்கறை படிந்த மாலையை அணிந்தவனே!
21.ஜய! வித்ராவிதோ த்வேஷக்ருத் பௌண்ட்ரகஸ் தேஜஸா தே!- கண்ணனை வெறுத்த பௌண்ட்ரக வாசுதேவனை அழித்தவனே!
22.ஜய! வித்வேஷிணீ தாஹமாஸாதிதா கோட்டவீ ஸா! – பாணாஸுர யுத்தத்தின் போது இடையூறு செய்த பாணாஸுரனின் தாயான கோட்டவியை அழித்தவனே!
23.ஜய! ஹரிஸ்த்வம்பரீஷம் ஹி ரக்ஷந் பவந்தம் வ்யதாத்! – திருமால் அம்பரீஷனை ரக்ஷிப்பதற்கு உதவி செய்தவனே!
24.ஜய! தூர்வாஸஸம் த்வம் பராஜிக்யிஷே தஸ்ய ஹேதோ! – திருமால் துர்வாஸரை வெற்றி கொள்ளக் காரணமாய் இருந்தவனே!
25.ஜய! வேதாச்ச தைவம் பரம் மந்வதே த்வாம் வஹந்தம்! – உன்னை ஏந்தியவனே பரம்பொருள் என்று வேதங்கள் சொல்கின்றன.
26.ஜய! ஹேதீஷு ஸத்ஸ்வேவ ஹந்தா ரிபூணாம் த்வமேவ! – திருமால் எந்த ஆயுதத்தை எடுத்தாலும் அது நீயாகவே ஆகிறாய்.
27.ஜய! தேவஹேதிசிஹ்நேஷு ஸர்வேஷு முக்யோ பவாந்! – ஆயுதச்சின்னங்கள் அனைத்தினுள்ளும் முதன்மையானது உன்னுடைய சக்கரச் சின்னமே!
28.ஜய! விஷ்ணு பக்தேஷு தாஸ்யப்ரதாநம் த்வயைவாங்கநம்! – உனது சின்னத்தை ஏற்பதால், விஷ்ணுபக்தன் தொண்டு செய்வதற்கான தகுதியைப் பெறுகிறான்!
29.ஜய! லீலாவிஹாரே சோத்ஸவே சரஸ்யக்ரணீஸ்த்வம்! – திருமாலின் உற்சவங்களிலெல்லாம் முன்னே செல்பவன் நீயன்றோ?
30.ஜய! தைவாஸுரே ஸங்கரே ரக்தபுக் நிர்பயஸ்த்வம்! – தேவாசுர யுத்தத்தில் பயமின்றிப் போரிட்டுத் தீய சக்திகளின் ரத்தத்தைப் பருகுபவனே!
31.ஜய! தர்சயாத்மபாஸா விரோதீந்யகாநி த்வம் நுத – உன்னை வணங்குபவர்களின் விரோதிகளான பாபங்கள் அனைத்தையும் போக்குபவனே!
32.ஜய! தேஹி விஷ்ணுலோகம் ஏவம் விதே பக்திஹீநே!
பக்தியில்லாத அடியேனுக்கும் விஷ்ணு லோகத்தை அருள்வாயாக! உனக்கு ஜெயம் உண்டாகட்டும்!
“ஸுதர்சனஸ்தோத்ரம் இதம் வரதார்யேண நிர்மிதம்
படந் ஸித்யதி வை ஸத்யோ ந பயம் தஸ்ய ஹி க்வசித் ”
இந்தத் துதியைப் படிப்பவர்களுக்கு ஸ்ரீசக்ரபாணிப் பெருமாள் அருளால், அனைத்து வெற்றிகளும் உண்டாகும்.
அவர்களின் அனைத்து பயங்களும் விலகும்.
(வரலாற்றில், சக்கரத்தாழ்வாரைக் குறித்து எழுந்த முதல் ஸ்தோத்திரம் இதுவே என்பது குறிப்பிடத் தக்கது.
சக்கரத்தாழ்வார் தனிக் கோயில் கொண்டு எழுந்தருளியிருக்கும் குடந்தையில் இத்துதி தோன்றியது. 32 முறை ‘ஜய’ என்ற சொல்
இடம் பெற்றுள்ள இந்தத் துதியைச் சொல்லும் அன்பர்களுக்கு வாழ்வில் அனைத்து ஜயங்களும் உண்டாகும்.)
இத்துதியை நடாதூர் அம்மாள் நிறைவு செய்த போது, சக்கரத்தாழ்வார் எதிர்த்திசையில் சுற்றினார்.
அவரது சுழற்சிக்கேற்றபடி காலம் இயங்குவதால், அவர் நேர்த்திசையில் சுற்றினால் காலம் முன்நோக்கியும்,
எதிர்த்திசையில் சுற்றினால் காலம் பின்நோக்கியும் செல்லும். இப்போது அவர் எதிர்த்திசையில் சுற்றியதால்,
கடந்த காலத்தில் இருந்த நல்ல மனநிலையை அடைந்தார் கந்தளன்.
அவரைப் பிடித்த பேராசை என்னும் பிசாசு இருந்த இடம் தெரியாமல் மறைந்து விட்டது.
இவ்வாறு காலத்தை நிர்வகிக்கும் காலச் சக்கரமாகிய சுதர்சனச் சக்கரத்தைக் கையில் ஏந்தியிருப்பதால்,
திருமால் ‘அஹஸ்ஸம்வர்த்தக:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
‘அஹ:’ என்பதற்கு நாள் என்று பொருள். ‘ஸம்வர்த்தக:’ என்றால் சுழற்றுபவர் என்று பொருள்.
நாட்களைச் சுழற்றுவதால், அதாவது காலச் சுழற்சியை உண்டாக்குவதால், திருமாலுக்கு ‘அஹஸ்ஸம்வர்த்தக:’ என்று திருநாமம்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 234-வது திருநாமம்.
வாழ்வில் ஒளிமயமான எதிர்காலம் அமைய விரும்புவோர் “அஹஸ்ஸம்வர்த்தகாய நமஹ” என்ற இத்திருநாமத்தைத் தினமும் சொல்லலாம்.
—————————
235. வஹ்நயே நமஹ (Vahnaye namaha)
கற்றோரைக் கற்றோரே காமுறுவர் என்றொரு பழமொழி சொல்கிறோம் அல்லவா?
அதற்கு உதாரணமாகத் திகழ்ந்தவர்கள் வேதாந்த தேசிகனும் வித்யாரண்யரும்.
வைணவ சமயக் குரவரான வேதாந்த தேசிகன் காஞ்சிபுரத்தில் வாழ்ந்து வந்த காலத்தில், அவரது சமகாலத்தவராக,
சங்கர மடத்தின் குருமார்களுள் ஒருவரான வித்யாரண்யர் என்பவரும் அதே காஞ்சியில் வாழ்ந்து வந்தார்.
தேசிகனின் பெருமைகளைப் பற்றிக் கேள்வியுற்ற வித்யாரண்யர், ஒருநாள் தற்செயலாக தேசிகனைச் சந்தித்தார்.
குள்ளமான தோற்றத்தோடு தேசிகன் இருப்பதைக் கண்டு, “ஆகார: ஹ்ரஸ்வ: கீர்த்திஸ்து மஹதா” என்றார்.
‘ஆகார:’ என்றால் தோற்றம். ‘ஹ்ரஸ்வ:’ என்றால் குள்ளம். ‘கீர்த்தி:’ என்றால் புகழ். ‘மஹதா’ என்றால் பெரியது.
“உங்களுக்கு மூர்த்தி சிறிதாயினும் கீர்த்தி பெரிது!” என்ற கருத்தில் அவ்வாறு சொன்னார் வித்யாரண்யர்.
சடக்கென அதற்கு விடையளித்த தேசிகன், “ஆகார: ந ஹ்ரஸ்வ:” என்றார்.
‘ஆகார:’ என்பது உருவத்தை மட்டுமின்றி, ‘ஆ’ என்ற எழுத்தையும் குறிக்கும்.
‘ஹ்ரஸ்வ:’ என்பதற்குக் குள்ளம் என்று மட்டும் பொருளல்ல, குறில் என்றும் பொருள் உண்டு.
அதாவது, “நீங்கள் ஆகார: ஹ்ரஸ்வ: (ஆ குறில்) என்கிறீர்கள். ‘ஆ’ குறில் அல்ல, நெடில் (ஆகார: ந ஹ்ரஸ்வ:)”
என்று விடையளித்து விட்டார் தேசிகன். இத்தகைய வாக்கு சாதுரியத்தைக் கண்டு வியந்த வித்யாரண்யருக்கு
தேசிகன் மீது மேலும் அபிமானமும் மரியாதையும் உண்டானது.
பின்னாளில் ஹரிஹர புக்கரைக் கொண்டு விஜயநகர சாம்ராஜ்ஜியத்தை நிறுவிய வித்யாரண்யர், தமது இளம் வயது நண்பரான
தேசிகன் இன்னும் காஞ்சிபுரத்தில் வறுமை நிலையில் வாழ்வதைக் கேள்வியுற்றார்.
தேசிகனின் வறுமையைப் போக்க நினைத்தார்.தேசிகனை விஜயநகரத்துக்கு அழைத்து வரச் சொல்லித்
தனது பணியாட்கள் சிலரைக் காஞ்சிபுரத்துக்கு அனுப்பி வைத்தார் வித்யாரண்யர்.
விஜயநகர சாம்ராஜ்ஜியத்தில் தேசிகனுக்கு அரசவைப் பணி வழங்கத் தாம் தயாராக இருப்பதாக
ஒரு கடிதமும் அவர்களிடம் கொடுத்து அனுப்பினார்.
கடிதத்துடன் வித்யாரண்யரின் பணியாளர்கள் காஞ்சியிலுள்ள தேசிகனை வந்து சந்தித்தார்கள்.
“எங்கள் ராஜ குருவான வித்யாரண்யர் தங்களுக்கு அரசவைப் பணி வழங்கப் பரிந்துரைத்துள்ளார்.
உங்களைக் கையோடு விஜயநகரத்துக்கு அழைத்து வரும்படி ஆணையிட்டுள்ளார்!” என்று தேசிகனிடம் கூறினார்கள்.
அப்போது தேசிகன், “வித்யாரண்யர் தம் நட்புக்கு மதிப்பளித்து, என் பாண்டித்யத்தையும் கௌரவித்து
அழைப்பு விடுத்தமைக்கு மிக்க நன்றி! ஆனால் “வாய்கொண்டு மானிடம் பாட வந்த கவியேன் அல்லேன்!” என்று பாடிய
நம்மாழ்வாரின் கொள்கையைப் பின்பற்றுபவன் நான். இறைவனைப் பாட வேண்டிய நாவால், ஒரு மனிதனான
மன்னனைத் துதிபாட மாட்டேன். அவ்வாறு மன்னனைத் துதிபாடிப் பரிசு பெறுகின்ற அரசவைப் பணி
எனக்குத் தேவையில்லை!” என்று சொன்னார்.
“மன்னனைப் பாடினால் உங்களுக்குப் பொன்னும் பொருளும் கிடைக்குமல்லவா? ஏன் வாய்ப்பை மறுக்கிறீர்கள்?” என்று
கேட்டார்கள் பணியாளர்கள். அதற்கு தேசிகனோ,“நாஸ்தி பித்ரார்ஜிதம் கிஞ்சித் ந மயா கிஞ்சித் ஆர்ஜிதம்
அஸ்தி மே ஹஸ்திசைலாக்ரே வஸ்து பைதாமஹம் தநம் ”
“நான் தேடிச் சம்பாதித்த தனம் ஏதும் என்னிடமில்லை. என் தந்தை எனக்கென்று சேர்த்து வைத்த தனம் ஏதும் இல்லை.
ஆனால் உலகுக்கே பிதாமகரான பிரம்மா, காஞ்சியில் ஹஸ்திகிரி மலைக்கு மேல் பிரதிஷ்டை செய்து வைத்துள்ளாரே
வரதராஜப் பெருமாள், அந்தப் பெருமாள் தான் எனக்கென்று இருக்கும் மிகப்பெரிய தனம்!” என்றார்.
தமது வைராக்கியத்தை மேலும் விளக்கும் விதமாக ‘வைராக்ய பஞ்சகம்’ என்று ஐந்து ஸ்லோகங்களையும் இயற்றினார்.
மேலும், “என் குடும்ப பாரத்தை நான் வகிப்பதாக நீங்கள் நினைக்கிறீர்களா? இல்லை!
அனைத்துலகங்களையும் தாங்குகின்ற வரதராஜப் பெருமாள் தான் என் குடும்ப பாரத்தையும் தாங்குகிறார்!” என்றார் தேசிகன்.
தேசிகன் கூறியதுபோல், அனைத்து உலகங்களையும் வகிப்பதால் (தாங்கி நிற்பதால்) திருமால் ‘வஹ்நி:’ என்று அழைக்கப்படுகிறார்.
‘வஹ்நி:’ என்றால் வகிப்பவர் அல்லது தாங்குபவர் என்று பொருள். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 235-வது திருநாமம்.
“வஹ்நயே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களின் மனத்திலுள்ள அனைத்து பாரங்களையும் திருமால் போக்கி அருள்வார்.
————————–
236. அநிலாய நமஹ (Anilaaya namaha)
குழந்தை ஆஞ்ஜநேயர், வீட்டில் தவழ்ந்து விளையாடிக் கொண்டிருந்த வேளையில், அவருக்காகப் பழங்களைப் பறித்து
வரச் சென்றாள் தாயான அஞ்ஜனா தேவி. குழந்தைக்கோ பசி அதிகமாகி விட்டது.
தாயின் வரவை எதிர்நோக்கி ஆஞ்ஜநேயர் அண்ணாந்து பார்த்த போது, வானில் கிழக்குத் திசையில் செந்நிறத்தில்
ஒரு பழம் ஒளிவீசிக் கொண்டிருப்பது அவர் கண்ணுக்குத் தெரிந்தது.
அப்பழத்தைப் பறித்து உண்ண வேண்டும் என்ற ஆவலில் சடக்கென வானை நோக்கிப் பறக்கத் தொடங்கினார் ஆஞ்ஜநேயர்.
வானில் ஒளி வீசிக் கொண்டிருந்த சூரியனைத் தான் பழம் என்று தவறாகக் கருதிப் பறிக்கப் பாய்ந்தார் ஆஞ்ஜநேயர்.
தன்னை நோக்கி ஆஞ்ஜநேயர் வருவதைக் கண்ட சூரியன், அவரை வரவேற்கும் விதமாகத் தனது வெப்பத்தைக் குறைத்துக் கொண்டார்.
குழந்தை ஆஞ்ஜநேயர் சூரியனுக்கு அருகில் சென்று சூரியனைக் கடித்தார்.
சூடாகவும் பெரியதாகவும் இருந்த அப்பழத்தைக் (சூரியனை) கட்டி அணைத்து இறுக்கினார்.
அன்று கிரகண நாள். ராகு சூரியனைப் பிடிப்பதற்காகச் சூரியனை நோக்கி வந்தார்.
ஆனால் தனக்கு முன் வேறொரு குழந்தை சூரியனைப் பிடித்துக் கொண்டிருப்பதைக் கண்டு அதிர்ச்சி அடைந்தார்.
ராகு அருகில் வருவதைக் கண்ட ஆஞ்ஜநேயர், அவரை நோக்கிப் பலமாக உறுமி, ராகுவை விரட்டி விட்டார்.
ஆஞ்ஜநேயரைக் கண்டு அஞ்சி ஓடிய ராகு, இந்திரனிடம் முறையிட்டார். கையில் வஜ்ராயுதத்தை ஏந்தியபடி ஐராவத யானையின்
மேல் அங்கே வந்தான் இந்திரன். இந்திரனின் யானையான ஐராவதத்தைப் பிடிக்க வந்தார் ஆஞ்ஜநேயர்.
அதனால் ஐராவதம் அஞ்சி ஓடியது.
இத்தனையையும் கண்டு ஆத்திரம் அடைந்த இந்திரன், தனது வஜ்ராயுதத்தால் ஆஞ்ஜநேயரின் தாடையில் தாக்கினான்.
உதயாத்திரி என்னும் மலைமேல் தூக்கி வீசப் பட்டார் ஆஞ்ஜநேயர். தாடைப் பகுதிக்கு ஹநு என்று பெயர்.
வஜ்ரத்தால் தாக்கப்பட்டுத் தாடை வீங்கியதால் ஆஞ்ஜநேயருக்கு ‘ஹநூமான்’ என்ற பெயர் ஏற்பட்டது.
இவ்வாறு ஆஞ்ஜநேயர் இந்திரனால் தாக்கப்பட்டுக் கீழே விழுந்ததைக் கண்ட அவரது தந்தையான வாயுதேவன்,
தான் இந்திரனைப் பழிவாங்கப் போவதாகச் சினத்துடன் சொல்லிக் கொண்டே, ஆஞ்ஜநேயரை ஒரு குகைக்குள்ளே அழைத்துச் சென்றார்.
திடீரென, ஈ எறும்பு தொடக்கமாக தேவர்கள் வரை எந்த ஜீவராசியாலும் மூச்சு விட முடியாமல் போய்விட்டது.
இந்திரன் உள்ளிட்ட தேவர்கள் எல்லோரும் ஒன்று கூடித் தங்கள் பிராணனைக் காக்குமாறு பிரம்மாவிடம் பிரார்த்தனை செய்தார்கள்.
“வாயு தனது மூச்சை அடக்கிக் கொண்டிருக்கிறார் போலும்! அதனால்தான் எந்த உயிராலும் மூச்சு விடமுடியவில்லை!” என்று
பிரம்மாவிடம் புகாரளித்தார்கள் தேவர்கள்.
அப்போது அங்கே தோன்றிய பிரம்மா, “இந்திரா! வாயு தேவன் மூச்சை அடக்கிக் கொள்ளவில்லை.
அனைத்து உயிர்களுக்கும் எந்த திருமால் உயிர் மூச்சை வழங்குகிறாரோ, அந்த திருமால் தான் மூச்சை அடக்கிக் கொண்டிருக்கிறார்!” என்றார்.
“ஏன்?” என்று கேட்டான் இந்திரன். அதற்குப் பிரம்மா, “விரைவில் ராவணன் என்னும் அரக்கனால் தேவர்களான நீங்கள்
சொல்ல ஒண்ணாத இன்னல்களுக்கு ஆளாவீர்கள். அப்போது திருமாலே ராமனாகப் பூமியில் தோன்றி ராவணனை வதம்
செய்து உங்களைக் காப்பார். அந்த ராமாவதாரத்தில் திருமாலுக்கு அனைத்து விதமான தொண்டுகளையும்
இந்த ஆஞ்ஜநேயன் தான் செய்யப் போகிறான். தன் தொண்டனாக விளங்கப் போகும் இவனை நீ தாக்கியபடியால்,
கோபம் கொண்ட திருமால் தன் மூச்சை அடக்கிக் கொண்டுள்ளார்.
நீ ஆஞ்ஜநேயனிடம் மன்னிப்பு கோரினால் திருமாலின் கோபம் தணியும்!” என்றார் பிரம்மா.
இந்திரனும் ஆஞ்ஜநேயரின் இருப்பிடத்துக்குச் சென்று அவரிடம் மன்னிப்பு கோரி அவருக்குப் பற்பல விசேஷ சக்திகளையும்
வரங்களையும் அளித்தான். ராகு, தனக்கு மிகவும் பிடித்த பொருளாகிய உளுந்தினால் வடைகள் தயாரித்து,
அவற்றை மாலையாகத் தொடுத்து ஆஞ்ஜநேயருக்குச் சமர்ப்பித்தார்.
அதிலிருந்து தான் அனுமானுக்கு வடை மாலை போடும் வழக்கம் உண்டானது.
இதனால் கோபம் தணிந்த திருமால், மீண்டும் அனைத்து உயிர்களும் மூச்சு விடும்படி அருள்புரிந்தார்.
அனைத்து உயிர்களின் சுவாசமும் திருமாலின் கட்டுப்பாட்டில் உள்ளது என்பதை இந்தச் சம்பவத்தில் இருந்து நாம் அறிய முடிகிறதல்லவா?
‘அநில:’ என்றால் காற்று என்று பொருள்.
எல்லா உயிர்களுக்கும் மூச்சுக் காற்றை வழங்குபவராகத் திருமால் திகழ்வதால், ‘அநில:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 236-வது திருநாமம்.“அநிலாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்குச் சுவாசம்
தொடர்பான அனைத்து நோய்களும் விலகும்படித் திருமால் அருள்புரிவார்.
————————
237. தரணீதராய நமஹ (Dharaneedharaaya namaha)
பிரம்மதேவர் உலகைப் படைப்பதற்காகத் திட்டமிட்டுக் கொண்டிருந்த போது, பூமியின் நிலப்பரப்பு அனைத்தும்
ஊழிக் கடலுக்குள் மூழ்கி இருப்பதை உணர்ந்தார். அந்த நிலத்தை நீர்மட்டத்துக்கு மேலே கொண்டு வந்து நிறுத்தினால் தானே
அவரால் உயிர்களைப் படைக்க முடியும்?
அதனால் ஊழிக் கடலுக்குள் மூழ்கி இருக்கும் பூமியை உயர்த்துமாறு திருமாலிடம் பிரார்த்தனை செய்தார் பிரம்மா.
கடலுக்குள் மூழ்கிப் பூமியை மீட்டெடுப்பதற்கு ஏற்றபடி மிகப்பெரிய பன்றி வடிவில் தோன்றினார் திருமால்.
அதைத் தான் வராக அவதாரம் என்கிறோம். வேதமும் யாகங்களும் உலகைத் தாங்கி நிற்பதாக சாஸ்திரங்கள் கூறுகின்றன.
அதனால் உலகைத் தாங்கிப் பிடிக்கப் போகும் வராகப் பெருமாள் வேதம், யாகம் இவற்றையே தனக்கு உடலாகக் கொண்டு அவதரித்தார்.
கடலுக்குள் அழுந்திக் கிடந்த பூமிதேவி, “தாமரைக் கண்ணனே! மாதவனே! நீர் தான் அடியேனைக் காத்தருள வேண்டும்.
நான் உன்னால் உருவாக்கப்பட்டவள். உன்னிடத்தில் நிலை நிற்பவள். உன்னையே சரணமாகப் பற்றியவள்.
மாதவனாகிய உன்னையே சார்ந்திருப்பதால் நான் மாதவி என்றழைக்கப்படுகிறேன்.
உடைமையை மீட்க வேண்டியது உடையவனின் பொறுப்பன்றோ?” என்று வராகப் பெருமாளிடம் வேண்டினாள்.
நிலமடந்தையின் பிரார்த்தனைக்குச் செவி சாய்த்த வராகப் பெருமாள், பன்றிகளைப் போல் குர் குர் என்ற ஒலி எழுப்பினார்.
அந்த ஒலி சாம வேத கானதைப் போல் இனிதாக இருந்தது. அந்த ஒலியோடு கடலுக்குள் மூழ்கினார்.
கோரைக் கிழங்கைப் பன்றிகள் கொத்தி எடுப்பது போல், பூமியை இடந்தெடுத்தார்.
கடலில் இருந்து ஒரு நீல மலை, இரண்டு பிறை சந்திரன்களைத் தன் மேல் ஏந்தியபடி வந்தால் எப்படி இருக்கும்?
அதுபோல் பிறைச் சந்திரனைப் போன்ற தனது இரண்டு கோரைப் பற்களுக்கு நடுவிலே பூமியை ஏந்தியபடி,
நீல மலைபோல் கடலில் இருந்து மேலே வந்தார் வராகப் பெருமாள்.
“நீல வரை இரண்டு பிறை கவ்வி நிமிர்ந்தது ஒப்பக்கோல வராகம் ஒன்றாய்
நிலம் கோட்டிடைக் கொண்ட எந்தாய்!” என்று நம்மாழ்வார் இதை அனுபவிக்கிறார்.
அப்போது பூமி தேவி, “சுவாமி! இந்த ஊழிக் கடலில் இருந்து என்னை மீட்டு விட்டீர்கள்.
ஆனால் பிறவிப் பெரும் கடலில் நம் குழந்தைகளான ஜீவாத்மாக்கள் துன்பப் படுகிறார்களே!
அவர்களைக் காக்க என்ன வழி?” என்று கேட்டாள்.
அப்போது அனைத்து ஜீவராசிகளும் பிறவிப் பெருங்கடல் நீந்தி இறைவனடியை அடைவதற்குரிய எளிய வழிமுறைகளைச்
சொல்லும் வராக புராணம் என்ற புராணத்தைப் பூமிதேவிக்கு வராகப் பெருமாள் உபதேசித்தார்.
அதில் முக்கியமாக, “ஒருவன் இளம் வயதில், உடலும் மனதும் வலிமையோடு இருக்கும் காலத்தில்,
எனக்குப் பூமாலை சமர்ப்பித்து, என் நாமங்களைப் பாமாலையாகப் பாடினால், அந்த பக்தன் முதுமைக் காலத்தில் என்னை
மறந்தாலும் நான் அவனை மறக்காமல் அவனைக் காத்தருள்வேன்!” என்று வராகப் பெருமாள் வாக்களித்தார்.
பூமியை மீட்டுக் கொண்டு மேலே வந்த வராகரைத் தரிசித்த முனிவர்கள் யக்ஞவராகனாக அப்பெருமாளைக் கண்டு துதி செய்தார்கள்.
“இறைவா! யாகத்தின் அங்கங்கள் அனைத்தும் உனது திருமேனியின் அங்கங்களாக உள்ளன.
உனது இரு கரங்களும் இரு திருவடிகளும் சேர்ந்து நான்கு வேதங்களாகும். உனது தலையே வேதத்தின் தொடக்கமாகிய பிரணவமாகும்.
உனது கோரைப் பல்லே யாகத்தில் பயன்படுத்தப்படும் யூபஸ்தம்பம் ஆகும். உனது மற்றைய பற்களே யாகங்கள்.
உனது நாக்கே அக்னி ஆகும். உனது ரோமங்களே தர்ப்பைப் புற்கள். யாகத்துக்குரிய காலங்களாகிய
காலை, மாலை இரண்டும் உனது இரு கண்கள். உனது மூக்கே யாகக் கரண்டி!” என்றெல்லாம் வர்ணித்தார்கள் அம்முனிவர்கள்.
மேலும், “எங்களை எல்லாம் பூமி தேவி தாங்குகிறாள். நீயோ அந்த பூமியையே தாங்கிப் பிடித்து மீட்டெடுத்துள்ளாய்!” என்று
சொல்லி வராகனைத் துதித்தார்கள் முனிவர்கள். வராகர் பூமியைக் கடல் மட்டத்துக்கு மேல் நிலை நிறுத்தியவாறே
பிரம்மா படைப்புத் தொழிலை நடத்தியதாக வரலாறு.
(மேற்கூறிய வரலாறு ஸ்ரீவிஷ்ணு புராணத்தை அடியொற்றிக் கூறப்பட்டுள்ளது. இரணியனின் தம்பி இரணியாக்ஷன்
பூமியைக் கடலுக்குள் அழுத்தி வைத்ததாகவும், அவனைக் கொன்று பூமியை வராகர் மீட்டதாகச் சொல்லும் வேறு புராணங்களும் உண்டு.)
‘தாரணம்’ என்றால் தாங்குதல் என்று பொருள். அவ்வாறு தாரணம் செய்வதால்,
பூமி தேவியைத் ‘தரணீ’ என்று அழைக்கிறோம்.
அந்தத் தரணீயையே தரிப்பதால் (தாங்குவதால்), திருமால் ‘தரணீதர:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 237-வது திருநாமம்.
“தரணீதராய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் வாழ்வில் உயர்ந்த நிலையை அடையும் படி,
பூமியை உயர்த்திக் காத்த வராகர் அருள்புரிவார்.
——————————————————
ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ திருக்குடந்தை டாக்டர்: உ.வே.வெங்கடேஷ் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பராசர பட்டர் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பீஷ்மர் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ வியாச பகவான் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்