ஸ்ரீ அனந்தனுக்கு ஆயிரம் திரு நாமங்கள்–ஸ்ரீ திருக்குடந்தை டாக்டர்: உ.வே.வெங்கடேஷ்– 391-421-திரு நாமங்கள்–

(திருநாமங்கள் 391 [பரர்த்தி:] முதல் 421 [பரிக்ரஹ:] வரை – இறந்தோர்க்கும் உயிர் அளிக்கும் ஸ்ரீராமனின் சரித்திரம்)

391. பரர்த்தயே நமஹ:(Pararddhaye namaha)

ஸ்ரீராமபிரானுக்குப் பட்டாபிஷேகம் ஆகி, ராமராஜ்ஜியம் நடைபெற்று வந்த சமயம். தமசா நதிக்கரையில் உள்ள
வால்மீகி முனிவரின் ஆசிரமத்துக்கு நாரத முனிவர் வந்தார். அப்போது நாரதரை அடிபணிந்த வால்மீகி,
அவரிடம், “பூமியில் இப்போது வாழ்பவர்களுக்குள் அனைத்து மங்கல குணங்களும் நிரம்பப்பெற்றவர் யார்?” என்று கேட்டார்.

ராமனின் ஆட்சியில் வாழும் வால்மீகி பகவானுக்கு, ராமனே பரமாத்மா என்பதும்,
ராமன் அனைத்து விதமான மங்கல குணங்களும் நிறைந்தவன் என்பதும் நன்றாகவே தெரியும்.
ஆனாலும் இறை வனைப் பற்றி நாமாக அறிந்துகொள்வதை விட, குருவின் மூலம் அறிந்துகொள்வதே விசேஷம் ஆகும்.
அதனால் தான் நற்குருவுக்கு உரிய இலக்கணங்கள் அனைத்தும் நிறைந்த நாரதரிடம் பணிவோடு தனது கேள்வியை முன்வைத்தார் வால்மீகி.

அதற்கு விடையளித்த நாரதர்,
“இக்ஷ்வாகு வம்ச ப்ரபவோ ராமோ நாம ஜனை: ச்ருத:
நியதாத்மா மஹாவீர்யோ த்யுதிமான் த்ருதிமான் வசீ”-(வால்மீகி ராமாயணம் பால காண்டம் 1-8)
என்று தொடங்கி, “இட்சுவாகு குலத்தில் அவதரித்த ராமன் என்பவனே அனைத்து விதமான மங்கல குணங்களும் பரிபூரணமாக நிறைந்தவன்!”
என்று சொல்லி ராமனுடைய குணங்களையும் அவற்றின் பெருமையையும் பட்டியலிடுகிறார்.

“ஸ ச ஸர்வகுண உபேத: கௌஸல்யா ஆனந்த வர்த்தன:
ஸமுத்ர: இவ காம்பீர்யே தைர்யேண ஹிமவான் இவ”–(வால்மீகி ராமாயணம் பாலகாண்டம் 1-17)

“கௌசல்யா தேவியின் மகனாக அவதரித்த திருமாலாகிய ராமனே வேதாந்தங்கள் போற்றும் அனைத்து நற்குணங்களும் நிறைந்தவன்.
அவனே பரமாத்மா ஆவான். இவ்வுலகில் பெருமை மிக்க பொருள்கள் அனைத்தும் தத்தம் பெருமைகளை அவனிடம் இருந்துதான் பெற்றிருக்கின்றன.
கடல் தனக்குள் முத்து, ரத்தினங்கள் போன்ற பல விலை உயர்ந்த பொருள்களை வைத்திருந்தாலும் அவற்றை வெளியே காட்டாது.
அதுபோல் தானே இறைவன் என்பதை ராமன் நன்கு அறிந்திருந்தாலும், தனது இறைத்தன்மையை அவன் வெளியே
காட்டிக் கொள்ளாமல் மனிதனைப் போல நடிப்பான். எத்தனை துக்கங்கள் வந்தாலும்,
தன் நிலை மாறாமல் இருப்பதிலே மலையைப் போன்றவன் ராமன்.”

“விஷ்ணுனா ஸத்ருசோ வீர்யே ஸோமவத் ப்ரியதர்சன:
காலாக்னி ஸத்ருச: க்ரோதே க்ஷமயா ப்ருதிவீ ஸம:”(வால்மீகி ராமாயணம் பால காண்டம் 1-18)

“வீரத்தில் திருமாலைப் போன்றவன். அமுதைப் பொழிந்து மகிழ்விப்பதில் நிலவைப் போன்றவன். அடியார்களைத் துன்
புறுத்துவோர் மீது கோபம் கொள்ளுகையில் ஊழிக் கால நெருப்பைப் போன்றவன். பொறுமையிலே பூமியைப் போன்றவன்.”

“தனதேன ஸமஸ்த்யாகே ஸத்யே தர்ம: இவாபர:
தம் ஏவம் குணஸம்பன்னம் ராமம் ஸத்ய பராக்ரமம்”(வால்மீகி ராமாயணம் பாலகாண்டம் 1-19)

“தியாகம் செய்வதில் குபேரனைப் போன்றவன். ‘த்யாகே ச தனதோ யதா’ என்று குபேரனைப் பற்றிப் பழமொழி பிரசித்தமாக உண்டு.
சத்தியத்தில் நிலை நிற்பதில் தரும தேவதையைப் போன்றவன். அவனே அனைத்து வித நற்குணங்களும் நிறைந்த பரம்பொருள் ஆவான்.
அவனது குணங்கள் என்றுமே மாறாமல் அவனிடம் நிறைந்திருக்கும்.”
இவ்வாறெல்லாம் பலபடிகளில் ராமனின் குணத்தை நாரதர் வால்மீகிக்கு விவரித்ததால் தான்,
அந்தக் குணங்களால் ஈர்க்கப்பட்ட வால்மீகிக்கு ராமனின் வரலாற்றை ஒரு காவியமாக எழுதவேண்டும் என்ற ஆவல் ஏற்பட்டது.
அதன்பின், பிரம்மாவின் நியமனப்படி, நாரதர் கூறிய வரலாற்றின் அடிப்படையில் ஸ்ரீராமாயணத்தை இயற்றினார்
வால்மீகி பகவான் என்பது வாசகர்கள் அறிந்த செய்தியே.

இப்படி பால காண்டத்தில், வால்மீகிக்கு நாரதர் வர்ணித்த படி, பற்பல மங்கல குணங்கள் நிறைந்தவனாக ராமன் இருப்பதால்,
அவன் ‘பரர்த்தி:’ என்று அழைக்கப்படுகிறான்.
‘பர’ என்றால் உயர்ந்த மங்கல குணங்கள் என்று பொருள். ‘ரித்தி:’ என்றால் நிறைந்திருத்தல்.
பர + ரித்தி = பரர்த்தி: என்றால் மிக உயர்ந்த மங்கல குணங்கள் நிறைந்தவன் என்று பொருள்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 391-வது திருநாமம்.
“பரர்த்தயே நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் நற்குணங்களோடு விளங்கும்படி ஸ்ரீராமன் அருள் புரிவான்.

————

392. பரம ஸ்பஷ்டாய நமஹ:(Parama Spashtaaya namaha)

(வால்மீகி ராமாயணம் யுத்த காண்டம் 114-ம் சர்க்கம்) ராம பாணத்தால் தாக்கப்பட்டுப் போர்க்களத்தில் இறந்துகிடந்த
ராவணனின் சடலத்தைக் கண்ட அவனது மனைவி மந்தோதரி, அவன்மேல் விழுந்து புலம்பி அழுதாள்.
அப்போது ராவணனின் சடலத்தைப் பார்த்து, “மூவுலகையும் ஆக்கிரமித்து, தேவர்களையும் வீழ்த்திய உங்களை
ஒரு சாதாரண மனிதன் வென்று விட்டாரா? பற்பல வரம் பெற்ற உங்களை, ஒரு மனிதனின் சரம் அழித்துவிடுமா?”
என்று சிந்தித்துக் கூறத் தொடங்கினாள் மந்தோதரி.

“ஜனஸ்தானத்தில் பல அரக்கர்களுடன் கூடியிருந்த உங்கள் தம்பி
கரனை இந்த ராமன் முன்பே தனி ஒருவராக இருந்து அழித்திருக்கிறார். எனவே இவர் நிச்சயமாக மனிதராக இருக்க முடியாது.
தேவர்களாலும் புக முடியாத இலங்கைக்குள்ளே அநுமன் என்ற தூதுவனை அனுப்பி நுழைய வைத்த ஸ்ரீராமன்,
நிச்சயம் சாதாரண மனிதர் அல்லர்.
கடலில் அணைகட்டி ஒருவர் இலங்கைத் தீவுக்கு வந்திருக்கிறார் என்னும் போதே அவர் சாதாரண மானிடராக இருக்க முடியாது என்று நான் எண்ணினேன்.
உங்களை அழிக்க நினைத்த யமன், சீதை என்ற அழகான பெண்ணை உருவாக்கி, உங்களை மயக்கி,
அந்த யமனே ராமனாக வடிவம் கொண்டு வந்து உங்கள் உயிரைப் பறித்துச் சென்று விட்டாரோ? இல்லை,
ராமன் யமனாக இருக்க முடியாது. யமன் இலங்கைக்குள் நுழையவே அஞ்சுவாரே!

அல்லது, உங்களால் வீழ்த்தப்பட்ட இந்திரன் உங்களைப் பழிவாங்குவதற்காக ராமன் என்ற மனிதனாக வேடமிட்டு
வந்து அழித்து விட்டானோ? சாத்தியமில்லை! உங்களைப் பார்க்கும் சக்திகூட அந்த இந்திரனுக்குக் கிடையாதே!
இந்த ராமன் பரமாத்மாவான திருமாலாகத் தான் இருக்கவேண்டும்.

“வ்யக்தம் ஏஷ மஹாயோகீ பரமாத்மா ஸநாதன:
அநாதி மத்ய நிதன: மஹத: பரமோ மஹான்”
இவர் திருமால் என்பது அடியேனுக்குத் தெளிவாகத் தெரிகிறது. உலகைக் காக்க வேண்டும் என்று எப்போதும் சிந்திப்பவரும்,
பரமாத்மாவும், உலகியல் மாறுதல்களுக்கு அப்பாற்பட்டவரும், தொடக்கம் நடு முடிவு இல்லாதவரும்,
இந்திரன் பிரம்மா உள்ளிட்ட தேவர்களை விட உயர்ந்தவருமான திருமாலே இவர் என்பதை இப்போது தெளிவாக உணர்கிறேன்.

“தமஸ: பரமோ தாதா சங்க சக்ர கதாதர:
ஸ்ரீவத்ஸ வக்ஷா: நித்யஸ்ரீ: அஜய்ய: சாச்வதோ த்ருவ:”

சம்சார மண்டலத்துக்கு அப்பாற்பட்ட வைகுண்டத்தில் எழுந்தருளி இருப்பவரும், உலகைப் போஷிப்பவரும்,
காப்பதற்கு உறுப்பாக சங்கு சக்கரம் கதை ஏந்தியவரும், திருமார்பில் ஸ்ரீவத்சம் என்ற மறுவைக் கொண்டவரும்,
திருமகளோடு எப்போதும் இணைந்திருப்பவரும், திருமகளோடு இணைந்திருப்பதால் எப்போதும் வெல்பவரும்,
எக்காலத்திலும் இருப்பவரும், மாறுதலற்றவருமான திருமாலே இவர்.

அந்தத் திருமால்தான் உலகுக்கு நன்மை செய்வதற்காகவும், தீயசக்திகளை அழிப்பதற்காகவும், மனிதனாக அவதாரம் செய்து வந்துள்ளார்.
வானவர்கள் அவருக்கு உதவி செய்வதற்காக வானரர்களாக வந்துள்ளார்கள். உலகைக் காக்கும் திருமால்,
உலகுக்குத் தீங்கிழைத்த உங்களை உங்களது பரிவாரங்களோடு அழித்துவிட்டார்!” என்று சொல்லிப் புலம்பினாள் மந்தோதரி.

இதிலிருந்து நாம் உணர்வது என்னவென்றால், ராமன் பொதுவாகத் தனது இறைத்தன்மையை வெளியிடாமல் இருந்தாலும்,
மந்தோதரி, தாரை போன்ற கற்புக்கரசிகளுக்கும், அநுமன் போன்ற பக்தர்களுக்கும் தனது சொரூபத்தை
அவரே தனது கருணையால் நன்றாக வெளிப்படுத்திவிடுவார்.
அல்லது, தனது நடவடிக்கைகளால் தானே பரம்பொருள் என்பதை அவர்கள் உணரும்படிச் செய்துவிடுவார்.

இப்படிச் சிறந்த அடியார்களுக்கும் மகான்களுக்கும் தனது பெருமையைத் தெளிவாக உள்ளபடி காட்டுவதால்,
ராமன் ‘பரம ஸ்பஷ்ட:’ என்று அழைக்கப்படுகிறார். ‘ஸ்பஷ்ட’ என்றால் தெளிவாக என்று பொருள். ‘பரம’ என்றால் மேன்மை.
தனது மேன்மையை ஸ்பஷ்டமாக தெளிவாக அடியார்களுக்குக் காட்டும் ராமன் ‘பரம ஸ்பஷ்ட:’ என்று அழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 392-வது திருநாமம்.
“பரமஸ்பஷ்டாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லிவரும் அன்பர்கள் தெளிவான ஞானத்தோடு திகழ்வதற்கு ஸ்ரீராமன் அருள்புரிவார்.

————-

393. துஷ்டாய நமஹ:(Thushtaaya namaha)

ராவண வதம் ஆனபின், குபேரன், யமன், இந்திரன், வருணன், சிவன், பிரம்மா உள்ளிட்ட தேவர்கள் அனைவரும்
வானில் கூடி ராமபிரானைத் துதித்தார்கள்.
“த்ரயாணாம் த்வம் ஹி லோகானாம் ஆதிகர்த்தா ஸ்வயம் ப்ரபு:”
“பிரம்மதேவர் உட்பட அத்தனை உயிர்களையும் உலகங்களையும் படைக்கும் ஆதி கர்த்தாவாக, ஊழி முதல்வனாகத் திகழ்பவர் நீங்கள்.
ஆனால் உங்களைப் படைத்தவர் என்று யாரும் இல்லை.”
“அந்தே ச ஆதௌ ச லோகானாம் த்ருச்யஸே த்வம் பரந்தப”
“உலகங்கள் படைக்கப்படுவதற்கு முன்னும் நீங்கள் இருந்தீர்கள். உலகங்கள் யாவும் ஊழிக்காலத்தில் அழிந்த பின்னும் நீங்கள் இருப்பீர்கள்.
”இப்படி எல்லாம் பிரம்மாவும் மற்ற தேவர்கள் ராமனைப் பார்த்துத் துதி செய்தவாறே, அவர்களைத் தடுத்து ராமன்
கீழ்க்கண்ட வாக்கியத்தைச் சொன்னான்:

“ஆத்மானம் மானுஷம் மன்யே ராமம் தசரதாத்மஜம்” (வால்மீகி ராமாயணம் யுத்த காண்டம் 120-11)
பொதுவாக இவ்வாக்கியத்துக்குப் பொருள் உரைப்பவர்கள், ராமன் தன்னை இறைவன் என்று அறியவில்லை,
அதனால் தேவர்கள் கூறும் பெருமைகளை எல்லாம் மறுத்துப் பேசி, “நான் வெறும் தசரதன் மகன் தானே ஒழிய
நீங்கள் சொல்லும் பெருமைகள் ஏதும் எனக்கு இல்லை!” என்று சொல்வதாகக் கூறுவார்கள்.
ஆனால் வால்மீகி ராமாயணத்தை முழுமையாக ராமாநுஜருக்கு அவரது தாய்மாமாவான திருமலை நம்பிகள்
கீழத் திருப்பதியில் ஒரு புளிய மரத்தடியில் உபதேசம் செய்தார்.
திருமலை நம்பிகள் ராமனின் இந்தக் கூற்றில் ஒரு விசேஷ அர்த்தம் இருப்பதாக விளக்கினார்.

அது என்ன விசேஷ அர்த்தம்?
ராமனின் வாக்கியத்தை மூன்று பகுதிகளாகப் பிரித்துக் கொள்ளுங்கள் –

1. ஆத்மானம் மானுஷம் மன்யே, 2. ராமம், 3. தசரதாத்மஜம்.
ராமன் சொல்கிறான், “1. ஆத்மானம் மானுஷம் மன்யே – தேவர்களே! நீங்கள் என்னைத் துதிக்கும் போது
நானே உலகுக்கு மூலக் காரணம் என்றும், பிரம்மாவைப் படைத்தவனும் நானே என்றும் இப்படிப் பலவாறாக
எனது பெருமைகளை எல்லாம் சொல்லித் துதி செய்துவிட்டீர்கள்.
ஆனால் இந்தப் பெருமைகள் எல்லாம் ஏற்கனவே வேதங்களில் சொல்லப்பட்டு விட்டனவே!
தேவர்களான உங்களுக்கு அருள்புரியத் தானே மனிதனாக எளிமையோடு அவதரித்தேன்?
அந்த எளிமையைச் சொல்லி என்னைத் துதி செய்யலாமே! என் பெருமையைச் சொல்லித் துதிப்பதை விட
என் எளிமையைச் சொல்லித் துதிப்பதையே நான் பெரிதாகக் கருதுகிறேன்.

2. ராமன் – அவ்வாறு எளிமையைச் சொல்லித் துதிக்கும் போதும், நாராயணன், வாசுதேவன், வைகுண்டநாதன் போன்ற
எனது பெயர்களைச் சொல்லித் துதிக்காமல், நான் எளிமையோடு பூமியில் அவதாரம் செய்தமைக்கு அடையாளமான
ராமன் என்ற திருப்பெயரைச் சொல்லி அழைத்துத் துதிசெய்யுங்கள்.

3. தசரத ஆத்மஜம் – ராமன் என்று என்னை அழைப்பதை விட, சக்கரவர்த்தி தசரதனின் மகன் என்று
என்னை நீங்கள் அழைத்தால் மேலும் மகிழ்வேன்.”
ராமன் கூறவரும் கருத்து – மற்ற விஷயங்களை எல்லாம் சொல்லி அவனைத் துதிப்பதைக் காட்டிலும்,
தசரதனின் மகன் என்று அழைத்துத் துதி செய்தால் அதுவே ராமனுக்கு மிகவும் பிரியமானதாக இருக்கும்.

ஏன் அப்படி? வைகுண்டத்திலேயே திருமால் இருந்தால், பக்தர்களால் அவரை அணுகவே முடியாது.
அங்கிருந்து இறங்கி வந்து தசரதன் மகனாக அவதாரம் செய்தபடியால் தான், எல்லா பக்தர்களாலும்
அந்த இறைவனை எளிதில் அணுக முடிந்தது. தனது தந்தையைத் தானே தேர்ந்தெடுக்க வல்ல அந்த இறைவன்,
ராமாவதாரத்துக்குத் தந்தையாகத் தசரதனைத் தேர்ந்தெடுத்தார். அவருக்கு மகனாக வந்து பிறந்து,
தனது எளிமையை அடியார்களுக்கு நன்கு வெளிப்படுத்திக் காட்டினார்.

‘தசரதன் மகனா’கத் திருமால் அவதரித்தது தான், எல்லா பக்தர்களும் அவரை அணுகுவதற்கு நல்ல வாய்ப்பை ஏற்படுத்தித் தந்தது.
எனவே தன்னை எப்போதும் ‘தசரதன் மகன்’ என்று சொல்லிக் கொள்வதிலே மகிழ்வாராம் ஸ்ரீராமன்.
அதனால் தான் இன்றளவும் வைணவ நெறியில் ஸ்ரீராமன் என்று சொல்லாமல் ‘சக்கரவர்த்தித் திருமகன்’ என்றே சொல்வார்கள்.
மூதறிஞர் ராஜாஜி ராமாயண வரலாற்றை எழுதிய போது, அந்நூலுக்குச் ‘சக்கரவர்த்தித் திருமகன்’ என்றே பெயர் சூட்டினார்.

இப்படித் தசரதன் மகன் என்று தன்னைச் சொல்லிக் கொண்டு மகிழ்வதால் ராமன் ‘துஷ்ட:’ என்று அழைக்கப்படுகிறார்.
‘துஷ்ட:’ என்றால் மகிழ்பவர் என்று பொருள். தசரதனின் மகனாகி, அதனால் எல்லோராலும் எளிதில் அணுகப்படக் கூடியவராய் ஆகி,
மகிழ்ச்சி பெற்றதால், ராமனுக்கு ‘துஷ்ட:’ என்று திருநாமம். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 393-வது திருநாமம்.
“துஷ்டாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் வாழ்வில் என்றும் மகிழ்ச்சியுடன் வாழ்வதற்கு ஸ்ரீராமன் அருள்புரிவார்.

————-

————-

(திருநாமங்கள் 391 [பரர்த்தி:] முதல் 421 [பரிக்ரஹ:] வரை –
இறந்தோர்க்கும் உயிர் அளிக்கும் ஸ்ரீராமனின் சரித்திரம்)
{398-வது திருநாமம் ‘விரதோ மார்க:’ என்றும் ‘விரஜோ மார்க:’ என்றும் இருவிதமாக ஓதப்படுகிறது.
இரண்டுமே ஆழ்ந்த பொருள் கொண்டு இருப்பதால், உரையாசிரியரான பராசர பட்டர் இரண்டு விதமான பாடங்களையும் ஏற்று
இந்த ஒரு திருநாமத்துக்கு இரு விதமாக விளக்கவுரை அருளியுள்ளார்.
அதன் அடிப்படையில், ‘விரதோ மார்க:’ என்ற முதல் பாடத்தின் அடிப்படையில் இத்திருநாம விளக்கத்தை இப்போது காண்போம்.
அடுத்த கட்டுரையில், ‘விரஜோ மார்க:’ என்ற பாடத்தின் அடிப்படையில் திருநாம விளக்கத்தைக் காண்போம்.}

398 (அ). விரதாய மார்காய நமஹ:
(Virathaaya Maargaaya namaha)
ராமனுக்கு மன்னன்முடி சூட்டப்போகிறார்கள் என்று அயோத்தி நகரமே குதூகலித்திருக்க, பட்டாபிஷேகத்தன்று காலை
ராமனைத் தனது அரண்மனைக்கு வரவழைத்தாள் கைகேயி.
ராமனைப் பார்த்து, “உன் தந்தை இரண்டு வரங்கள் எனக்கு அளித்துள்ளார். அவற்றை நீ நிறைவேற்ற வேண்டும்!” என்று தொடங்கி,

“ஆழிசூழ் உலகம் எல்லாம் பரதனே ஆள நீ போய்த்
தாழிரும் சடைகள் தாங்கித் தாங்கரும் தவம் மேற்கொண்டு
பூழி வெங்கானம் நண்ணிப் புண்ணியத் துறைகள் ஆடி
ஏழிரண்டாண்டில் வா என்று இயம்பினன் அரசன்!”–என்று ராமனுக்குக் கட்டளை இட்டாள் கைகேயி.

“கடல்சூழ்ந்த இந்த நிலவுலகம் முழுவதும் பரதன் ஒருவனே ஆள வேண்டும். நீ ஜடாமுடி தரித்துக்கொண்டு காட்டில் தவம் புரிந்து,
புண்ணிய தீர்த்தங்களிலே நீராடிவிட்டுப் பதினான்கு ஆண்டுகள் கழித்துத் திரும்பலாம். இது மன்னருடைய கட்டளை!” என்றாள் கைகேயி.

நேற்று இரவு வரை எனக்குப் பட்டாபிஷேகம் என்று சொல்லப்பட்டது, இப்போது திடீரென எனக்கு வனவாசமா என்று
ராமன் வருத்தம் கொள்ளவில்லை. மிகுந்த மகிழ்ச்சியுடன் கைகேயியைப் பார்த்து,
“மன்னவன் பணியன்றாகில் நும் பணி மறுப்பனோ? என்பின்னவன் பெற்ற செல்வம் அடியனேன் பெற்றதன்றோ?”
“தாயே! இதை மன்னர்தான் சொல்ல வேண்டுமா? நீங்கள் சொன்னாலே அடியேன் அதை அடிபணிந்து நடக்க மாட்டேனோ?
என் தம்பி முடிசூடினால், அடியேன் சூடியதாகவே அதைக் கருதுகிறேன்!” என்று சொல்லிக் காட்டுக்குப் புறப்படுகிறான்.

அப்போது ராமனின் முகம் எப்படி இருந்தது?
“அப்பொழுது அலர்ந்த செந்தாமரையை வென்றதம்மா!” என்கிறார் கம்பர்.
இதற்கு வால்மீகியும் அழகான ஓர் உவமை கூறுகிறார்.
“ந சாஸ்ய மஹதீம் லக்ஷ்மீம் ராஜ்யநாச: அபகர்ஷதி
லோக காந்தஸ்ய காந்தத்வாத் சீதரச்மே:இவ க்ஷபா”

உனக்கு ராஜ்ஜியம் கிடையாது என்று கைகேயி சொன்னபோதும் கூட, ராமன் முகத்தில் இருந்த
பொலிவோ அழகோ அணுவளவும் குறையவில்லை.
உலகுக்கெல்லாம் குளிர்ச்சியும் ஒளியும் தரும் சந்திரனின் ஒளியை இருளால் மறைக்க முடியுமா?
அதுபோலத்தான் ஆயிரம் துயரங்கள் வந்தாலும், ராஜ்ஜியம், செல்வம் போன்றவற்றில் ஆசை இல்லாத ராமனின்
அழகைக் குலைக்க முடியாது என்கிறார் வால்மீகி. ஆசை இல்லா மனிதர் தம்மைத் துன்பம் எங்கே நெருங்கும்?

இப்படி உலகியல் விஷயங்களில் விருப்பமோ நாட்டமோ கொள்ளாதவனாக ராமன் திகழ்ந்தபடியால், ‘விரத:’ என்று அழைக்கப்படுகிறான்.
‘விரத:’ என்றால் பற்றில்லாதவர் என்று பொருள்.
அத்துடன் ‘மார்க:’ என்ற பதமும் சேர்ந்து ‘விரதோ மார்க:’ என்று இத்திருநாமம் வருகிறதே!
‘மார்க:’ என்றால் என்ன? ‘மார்க:’ என்றால் (இவ்விடத்தில்) விரும்பப்படுபவர் என்று பொருள்.
பரத்வாஜர், விசுவாமித்ரர் போன்ற பற்றில்லாத முனிவர்களால் விரும்பப்படுகிறான் ராமன். அதனால் ‘மார்க:’ என்று அழைக்கப்படுகிறான்.

“பற்றுக பற்றற்றான் பற்றினை அப்பற்றைப்
பற்றுக பற்று விடற்கு”–என்றார் வள்ளுவர்.

அந்த வகையில், பற்றில்லாத முனிவர்கள் ராமனின் திருவடி களைப் பற்றிக் கொண்டு உய்வடைகிறார்கள்.
அத்தகைய பக்தர்களிடம் ராமனும் பற்று வைக்கிறான்.
உலகியல் செல்வங்களில் தான் அவன் பற்றில்லாமல் இருக்கிறானே ஒழிய, அடியார்கள் மேல்
மிகுந்த அன்பும் பற்றும் கொண்டிருக்கிறான் அந்த ஸ்ரீராமன்.அதனால்தான் ராமன் ‘விரதோ மார்க:’ என்று அழைக்கப்படுகிறான்.
‘விரத:’ என்றால் உலகியல் விஷயங்களில் ஆசையற்றவர், ‘மார்க:’ என்றால் முனிவர்களாலும் விரும்பப் படுபவர்.
உலகியல் பற்றற்றவனாகவும், முனிவர்களால் வணங்கப்படுபவனாகவும் விளங்கும் ராமன் ‘விரதோ மார்க:’ என்று அழைக்கப்படுகிறான்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 398-வது திருநாமம்.“விரதாய மார்காய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும்
அன்பர்களுக்குத் தாழ்ந்த விஷயங்களில் உள்ள பற்று நீங்கி, இறைவனிடத்தில் பேரன்பு உண்டாகும்படி ஸ்ரீராமன் அருள் புரிவான்.

————

399 (ஆ). விரஜாய மார்காய நமஹ:
(Virajaaya Maargaaya namaha)
பஞ்சவடி பர்ணசாலையில் சீதையைக் காணாமல் தேடிக் கொண்டு வந்த ராமனும் லட்சுமணனும், வழியில் ஒரு கழுகு
ரத்த வெள்ளத்தில் கிடப்பதைக் கண்டார்கள். “சீதையை உண்டுவிட்டு யாரோ அரக்கன் படுத்திருக்கிறான் போலும்!” என்று
சொல்லிக் கொண்டே அந்தக் கழுகை நோக்கி வேகமாகச் சென்றான் ராமன்.

அந்தக் கழுகு ராமனைப் பார்த்து,
“யாம் ஓஷதிம் இவ ஆயுஷ்மன் அன்வேஷஸி மஹாவனே
ஸா தேவீ மம ச ப்ராணா ராவணேன உபயம் ஹ்ருதம்”

“ராமா! நீ நீண்ட ஆயுளோடு நலமுடன் வாழ வேண்டும்! நீ இக்காட்டில் எந்த சீதையைத் தேடிக் கொண்டு வருகிறாயோ,
அந்த சீதையையும் எனது உயிரையும் ராவணன் கொண்டு சென்று விட்டான்!” என்று சொன்னது.
அருகில் சென்று பார்த்த போது, ரத்த வெள்ளத்தில் கிடக்கும் அக்கழுகு ஜடாயு என்பதை ராமனும் லட்சுமணனும் உணர்ந்து கொண்டார்கள்.
மேலும் ஜடாயு ராமனைப் பார்த்து, “ராமா! சீதையை அபகரித்துச் சென்ற ராவணனைத் தடுத்து அவனோடு போரிட்டேன்.
அவன் தனது வாளால் எனது சிறகு களை வெட்டிவிட்டான்! தன்னை அபகரித்துச் சென்றவன் ராவணன் என்பதை
உனக்கு எப்படியாவது தெரிவிக்க வேண்டும் என்று சீதை கெஞ்சினாள்.
எனவே அந்தச் செய்தியை உன்னிடம் சொல்வதற்காகவே உயிரை வைத்துக் கொண்டு காத்திருந்தேன்!” என்று சொன்னார்.
ராமனின் கண்கள் குளமாயின.

நெஞ்சில் துன்பச் சுமை ஏறியது. ஜடாயு மேல் விழுந்தான் ராமன்.
“தம் தாதையரைத் தனயர் கொலை செய்தார்
முந்தாரே உள்ளார் முடிந்தான் முனை ஒருவன்
எந்தாயே எற்காக நீயும் இறந்தனையால்
அந்தோ வினையேன் அருங்கூற்றம் ஆனேனே”

“நாட்டில் ஒரு தந்தை என்னைப் பிரிந்த துயரால் இறந்துவிட்டார்.
காட்டில் ஒரு தந்தை எனக்கு உதவி செய்யப்போய் இறக்கப் போகிறாரே! நாட்டில் ஒரு
தந்தையும் காட்டில் ஒரு தந்தையும் மரணம் அடைய இந்த மகன் காரணமாகி விட்டேனே!” என்று புலம்பினான் ராமன்.

ஜடாயு, “ராமா! நீ துயரத்தையும் கோபத்தையும் விட்டு, அடுத்து நடக்க வேண்டியதைப் பார்.
சீதையை மீட்டு அவளது துயரத்தைத் தீர்த்து, ராவணனை வதம் செய்து தேவ காரியத்தை நிறைவேற்று! நீ நீடூழி வாழ்க!” என்றார்.
ராமன், “ராவணன் சீதையோடு எங்கே போனான்?” என்று கேட்டான்.
மிகுந்த தளர்ச்சியால் அந்தக் கேள்விக்குப் பதில் சொல்ல முடியாமல் வருந்தினார் ஜடாயு. அந்த வருத்தத்தோடே ஜடாயுவின் உயிர் பிரிந்தது.

அப்போது ராமன் ஜடாயுவைப் பார்த்து,
“யா கதிர் யஜ்ஞசீலானாம் ஆஹிதாக்னேச்ச யா கதி:
அபராவர்த்தினாம் யா ச யா ச பூமிப்ரதாயினாம்
மயா த்வம் ஸமநுஜ்ஞாதோ கச்ச லோகான் அநுத்தமான்
க்ருத்ர ராஜ மஹாஸத்த்வம் ஸம்ஸ்க்ரு தச்ச மயா வ்ரஜ”

“வேள்வி செய்பவர்கள், தவம் புரிபவர்கள், துறவிகள், தானம் செய்பவர்கள் உள்ளிட்ட சான்றோர்கள் எல்லோரும் பெறுகின்ற
மிக உயர்ந்த இலக்காகிய வைகுண்டத்தை நீங்கள் அடைவீர்கள். நான் ஆணையிடுகிறேன்.
எனது ஆணைப்படி வைகுண்டத்தை நோக்கிய பாதையான அர்ச்சிராதி மார்க்கத்தில் பயணித்து நீங்கள் முக்தி அடைவீராக!” என்றான்.
அவ்வாறே ஜடாயுவின் ஆத்மாவும் அர்ச்சிராதி மார்க்கத்திலே பயணித்து வைகுண்ட லோகத்தை அடைந்தது.

இப்படி முக்தியை நோக்கிய தூய பாதையை அடியார்களுக்குக் காட்டுவதால், ராமன் ‘விரஜோ மார்க:’ என்று அழைக்கப்படுகிறார்.
‘மார்க:’ என்றால் பாதை. ‘விரஜ:’ என்றால் மாசில்லாத, தூய என்று பொருள்.
‘விரஜோ மார்க:’ என்றால் தூய பாதையை அடியார்களுக்குக் காட்டுபவர் என்று பொருள்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 399-வது திருநாமம்.
“விரஜோ மார்காய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு மிகச்சிறந்த பாதையை ஸ்ரீராமன் காட்டியருள்வான்.

———–

399. நேயாய நமஹ:(Neyaaya namaha)
(திருநாமங்கள் 391 [பரர்த்தி:] முதல் 421[பரிக்ரஹ:] வரை –
இறந்தோர்க்கும் உயிர் அளிக்கும் ஸ்ரீ ராமனின் சரித்திரம்)

சரபங்கருக்கு முக்தி அளித்த பின், சரபங்க ஆசிரமத்தில் இருந்து புறப்பட்டு, லட்சுமணனோடும் சீதையோடும்
தண்டகாரண்ய வனத்தினுள் செல்லத் தயாரானான் ராமன். அச்சமயம் ராமனைத் தேடிப் பல முனிவர்கள் அங்கே வந்தார்கள்.
அம்முனிவர்கள் யாவரும் வெவ்வேறு விதமான முறைகளில் தவத்தில் ஈடுபடுபவர்கள்.
சிலர் சூரிய, சந்திரர்களின் ஒளியை மட்டுமே உண்பார்கள். சிலர் கல்லில் படுத்து உடலை வருத்திக் கொள்வார்கள்.
சிலர் இலைகளை மட்டுமே புசிப்பார்கள். சிலர் அரைக்காத தானியங்களையே உண்பார்கள்.

சிலர் கழுத்தளவு நீரில் தவம் புரிபவர்கள். சிலர் வெட்ட வெளியில் தவம் புரிவார்கள். சிலர் ஈர ஆடை மட்டுமே அணிவார்கள்.
சிலர் தண்ணீரை மட்டும் உண்பார்கள். சிலர் காற்றை மட்டும் உண்பார்கள்.
இத்தகைய பல குழுக்களாக இணைந்து வந்த முனிவர்கள் மொத்தமாக ராமன் திருவடிகளிலே சரணாகதி செய்து
தங்களது பிரார்த்தனையை ராமனிடம் முன் வைத்தார்கள்.

“ஸோயம் ப்ராஹ்மண பூயிஷ்டோ வானப்ரஸ்த கணோ மஹான்
த்வந்நாத: அநாதவத் ராம ராக்ஷஸை: வத்யதே ப்ருசம்”
“ஸ்ரீ ராமா! காட்டில் வசிக்கும் முனிவர்களான நாங்கள் அரக்கர்களாலே மிகுந்த சிரமத்துக்கு ஆளாகிறோம்.
ராவணனைச் சேர்ந்த அரக்கர்கள் பல முனிவர்களைக் கொன்று விட்டார்கள்.
உனது தொண்டர்களான நாங்கள் இன்று அநாதைகளைப் போல் இருக்கிறோம்.”

“பரா த்வத்தோ கதிர் வீர ப்ருதிவ்யாம் நோபப்தயதே
பரிபாலய நஸ் ஸர்வான் ராக்ஷஸேப்யோ ந்ருபாத்மஜ”
“ராமா! உன்னை விட்டால் எங்களுக்கு வேறு புகலிடம் இல்லை.
ஆகையினால் அந்த அரக்கர்களிடம் இருந்து எங்கள் அத்தனை பேரையும் நீ தான் காத்தருள வேண்டும்!”
என்று ராமனிடம் முனிவர்கள் பிரார்த்தித்தார்கள்.

“இருளிடை வைகினேம் இரவி தோன்றினாய்
அருளுடை வீர நின் அபயம் யாம் என்றார்”–என்று இக் காட்சியைப் பாடுகிறார் கம்பர்.
“ராமா! நாங்கள் இருளில் வாடி இருந்த நேரத்தில் கதிரவன் போல் நீ தோன்றி இருக்கிறாய்.
துயராகிய இருளைப் போக்கி, ஒளிதந்து எங்களுக்கு நீ அபயம் நல்க வேண்டும்!” என்று முனிவர்கள் ராமனிடம் கோரினார்கள்.

அப்போது ராமன் அவர்களைப் பார்த்து, “ஏன் என்னிடம் வந்து பிரார்த்தனை செய்கிறீர்கள்?” என்று கேட்டான்.
“நைவம் அர்ஹத மாம் வக்தும் ஆஜ்ஞாப்யோஹம் தபஸ்வினாம்”
“முனிவர்களே! அடியேன் உங்களின் தொண்டன். நீங்கள் ஆணையிட்டால், அதை நடத்துபவன் நான்.
அடியேனுக்கு ஆணையிடாமல், நீங்கள் ஏன் பிரார்த்தனை செய்கிறீர்கள்? கட்டளை இடுங்கள்!
உங்களைத் துன்புறுத்தும் அத்தனை அரக்கர்களையும் நான் அழிப்பேன்! இது உறுதி!”

“பிதுஸ்து நிர்தேசகர: ப்ரவிஷ்டோஹம் இதம் வனம்
பவதாம் அர்த்தஸித்யர்த்தம் ஆகதோஹம் யத்ருச்சயா
தஸ்ய மேயம் வனே வாஸோ பவிஷ்யதி மஹாபல:”

“நான் என் தந்தையின் வாக்கை நிறைவேற்றுவதற்காகக் காட்டுக்கு வரவில்லை.
அதைச் சாக்காக வைத்துக் கொண்டு, நல்லோர்களான உங்களுக்கு நன்மை செய்வதற்காகவே காட்டுக்கு வந்துள்ளேன்.
உங்களுக்குத் தீங்கு செய்யும் அரக்கர்களை அழித்து உங்களைக் காப்பேன்.
எனது வீரத்தையும் எனது தம்பியின் பராக்கிரமத்தையும் விரைவில் நீங்கள் காண்பீர்கள்.
எப்போது நீங்கள் கட்டளை இட்டு விட்டீர்களோ, இனி அதை அப்படியே நிறைவேற்றாமல் நான் ஓய மாட்டேன். வருந்தாதீர்கள்!”
என்று சொல்லி முனிவர்களைத் தேற்றினான் ராமன்.

இதிலிருந்து பக்தர்களும் நல்லோர்களும் இடும் கட்டளையைப் பின்பற்றி நடப்பவனாக ராமன் இருக்கிறான்
என்பதை நாம் அறிய முடிகிறதல்லவா?
‘நேய:’ என்றால் வழிநடத்தப்படுபவர் என்று பொருள். பக்தர்களுக்கு வசப்பட்டு, அவர்களின் சொல்படி நடந்து,
அந்த பக்தர்களாலேயே வழிநடத்தப் படுவதால், ஸ்ரீ ராமன் ‘நேய:’ என்று அழைக்கப்படுகிறான்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 399-வது திருநாமம்.
“நேயாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் நினைக்கும் நற்காரியங்களை ராமன் நடத்தி முடித்துத் தருவான்.

———

400. நயாய நமஹ: (Nayaaya namaha)
ஆரண்ய காண்டத்தின் முதல் சர்க்கம் சீதையோடும் லட்சுமணனோடும் தண்ட காரண்யம் என்னும் காட்டுக்குள்ளே
ராமன் நுழைந்த விதத்தை வர்ணிக்கிறது.
“ப்ரவிச்ய து மஹாரண்யம் தண்டகாரண்யம் ஆத்மவான்
ததர்ச ராமோ துர்தர்ஷஸ் தாபஸாச்ரம மண்டலம்”–என்கிறார் வால்மீகி.

அந்த தண்டகாரண்யத்தில் வேள்விக்குப் பயன்படுத்தப்படும் தர்ப்பைப் புற்கள், மரவுரிகள் போன்றவை இருந்தன.
வேத ஒலி அங்கே ஒலித்துக் கொண்டே இருந்தது.
துஷ்ட மிருகங்கள் கூட பரஸ்பரம் துவேஷம் காட்டாமல் ஒற்றுமையாக அங்கே வாழ்ந்துவந்தன.
முனிவர்கள் உண்ணும் காய் கிழங்குகளையும், இனிய பழங்களையும் கொடுக்கும் பற்பல மரங்கள் அங்கே இருந்தன.
அங்கு வாழ்ந்துவந்த முனிவர்கள் யாவரும் ராமனின் அவதார ரகசியத்தை நன்கு அறிந்தவர்கள்.
அவர்கள் ராமன் வந்திருப்பதை அறிந்து, ராமன் சீதை லட்சுமணன் ஆகிய மூவரையும் எதிர்கொண்டு அழைத்து வரவேற்றார்கள்.
அப்போது ராமனின் திருமேனி அழகினாலே அத்தனை முனிவர்களும் ஈர்க்கப்பட்டு, வைத்த கண் வாங்காமல்
ராமனையே பார்த்துக்கொண்டு இருந்தார்களாம். அதை வால்மீகி,

“ரூபஸம்ஹனனம் லக்ஷ்மீம் ஸௌகுமார்யம் ஸுவேஷதாம்
தத்ருசுர் விஸ்மிதாகாரா ராமஸ்ய வனவாஸின:”–என்கிறார்.

இதில் முனிவர்களை ஈர்த்த ராமனின் அழகைப் பல கோணங்களில் வர்ணித்துக் காட்டியுள்ளார் வால்மீகி பகவான்.

*ரூப ஸம்ஹனனம் – ராமனுக்கு அருகில் வந்து, அவனது ஒவ்வோர் அவயவமாகப் பார்த்தால்,
திருமேனியின் ஒவ்வோர் அங்கமும் முழுமையான அழகோடு விளங்கும் தன்மை.
*லக்ஷ்மீம் – தூரத்தில் இருந்து ராமனைத் தரிசித்தால், மொத்த திருமேனியும் அழகு நிறைந்து திகழும் தன்மை.
*ஸௌகுமார்யம் – மென்மை.
*ஸுவேஷதாம் – ராமன் நாட்டில் இருந்தவரை பற்பல ஆபரணங்களாலே அவனது திருமேனி அழகு மறைக்கப்பட்டு விட்டது.
இப்போது அந்த ஆபரணங்களைக் களைந்து விட்டு, வெறும் மரவுரியோடு ராமன் காட்டுக்கு வந்ததால்,
அவனது திருமேனி அழகு இப்போதுதான் நன்றாகப் பிரகாசிக்கிறது.
*தத்ருசுர் விஸ்மிதாகாரா ராமஸ்ய வனவாஸின:- பற்றுகளைத் துறந்த முனிவர்களே ராமனின் இத்தகைய அழகில் மயங்கி,
ஈடுபட்டு, ராமன் மீது யாருடைய கண் எச்சிலும் படக்கூடாதே என்று பல்லாண்டு பாடத் தொடங்கினார்கள்.

அதன்பின், ராமன், சீதை, லட்சுமணனைத் தங்களது ஆசிரமத்துக்கு அழைத்துச் சென்று இளைப்பாறச் செய்த முனிவர்கள்,
ராமனிடம் தங்களது பிரார்த்தனையை முன்வைத்தார்கள். “ராமா! நீ தர்மத்தைக் காப்பவன்! துன்பப்படும் முனிவர்களுக்கு ஒரே புகலிடம்!
எங்களுக்கு வணங்கத்தக்க தெய்வமும் நீயே! போற்றத்தக்க மன்னனும் நீயே! உனது அடியார்களான எங்களை
இந்த தண்டகாரண்யத்தில் வாழும் கொடிய அரக்கர்களிடம் இருந்து நீயே காத்தருள வேண்டும்!” என்று ராமனிடம் முனிவர்கள் பிரார்த்தித்தார்கள்.
(குறிப்பு: சரபங்க ஆசிரமத்தில் இருந்து ராமன் புறப்படும்போது ராமனிடம் சரணாகதி செய்த முனிவர்கள் வேறு.
ராமன் முதன் முதலில் தண்டகாரண்யத்துள் நுழையும் போது சரணாகதி செய்த முனிவர்கள் வேறு.)

“ரக்ஷிதவ்யாஸ் த்வயா சச்வத் கர்யபூதாஸ் தபோதனா:”

“உங்களது தவ வலிமையால் நீங்களே உங்களைக் காத்துக் கொள்ளுங்கள் என்று எங்களிடம் சொல்லி விடாதே ராமா!
நாங்கள் புலன்களை அடக்கிக் கடுந்தவம் புரிபவர்கள்! தவக்கேடு நேராமல் இருக்கக் கோபத்தை அடக்கிக் கொண்டிருப்பவர்கள்!
எனவே நாங்கள் அரக்கர்களுக்குச் சாபம் கொடுப்பதில்லை. நீதான் எங்களைக் காத்தருள வேண்டும்!” என்றும் அவர்கள் வேண்டினார்கள்.

“அஞ்ச வேண்டாம்! அரக்கர்களை அழித்து உங்களைக் காப்பேன்!” என்று அவர்களுக்கு உறுதி அளித்தான் ராமன்.
“வேறு ஏதாவது பிராத்தனை உள்ளதா?” என்று ராமன் கேட்க, “உன்னை ஆரத் தழுவிக் கொள்ள விரும்புகிறோம்!” என்றார்கள் முனிவர்கள்.

“இப்போது உங்களை நான் தழுவிக் கொள்வது பொருத்தமாக இருக்காது. அடியார்களோடு ஒருநீராகக் கலந்து பரிமாறவே
அடுத்து கண்ணனாக நான் அவதரிக்கப் போகிறேன். நீங்கள் அத்தனை பேரும் ஆயர்பாடியில் ஆயர்குலப் பெண்களாக வந்து பிறப்பீர்களாக!
நான் கண்ணனாக வந்து உங்களைத் தழுவிக்கொள்கிறேன்!” என்று அவர்களிடம் சொன்னான் ராமன்.

உலகப் பற்றுகளை எல்லாம் விட்ட முனிவர்களுக்குக் கூட ராமனின் அழகைக் காணும் போது அவனைத் தழுவிக் கொள்ள வேண்டும்
என்கிற அவா வருகிறதல்லவா? ‘நய:’ என்றால் தன்பால் இழுத்துக் கொள்பவர் என்று பொருள்.
தனது அழகாலும் குணங்களாலும் முனிவர்கள் உட்பட அத்தனை மக்களின் மனங்களையும் தன்னிடம் ஈர்த்துக் கொள்வதால்,
ராமன் ‘நய:’ என்று அழைக்கப்படுகிறான். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 400-வது திருநாமம்.
“நயாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களை ஸ்ரீராமன் தன்பால் ஈர்த்துக்கொள்வான்.

——–

401. அநயாய நமஹ:(Anayaaya namaha)

ராம ராவணப் போரின் இரண்டாம் நாள். ராவணனுக்கும் லட்சுமணனுக்கும் இடையே கடும் போர் நடைபெற்றது.
அப்போது பிரம்மா தந்த பாணத்தால் லட்சுமணனின் நெற்றியில் அடித்தான் ராவணன்.
அதனால் தாக்கப்பட்டு மயங்கி விழுந்தான் லட்சுமணன். ஆனால் சற்று நேரத்தில் மயக்கம் தெளிந்து எழுந்த லட்சுமணன்,
தனது பாணங்களால் ராவணனின் பத்து வில்லையும் முறித்து, மேலும் மூன்று பாணங்களை ராவணன் மேல் வீசினான்.
லட்சுமணனின் பாணங்களால் தாக்கப்பட்டு ராவணன் மயங்கிக் கீழே விழுந்தான்.
சிறிது நேரம் கழித்து ரத்தத்தில் குளித்தவன் போல் எழுந்த ராவணன்,
பிரம்மா தந்த சக்தி ஆயுதத்தை லட்சுமணனின் மார்பை நோக்கி எய்தான்.

லட்சுமணன் அதைத் தடுப்பதற்காகப் பல பாணங்களை எய்த போதும், அந்தச் சக்தி ஆயுதத்தைத் தடுக்க முடியவில்லை.
அது நேராக லட்சுமணனின் மார்பில் பாய்ந்துவிட்டது. மயங்கிக் கிடந்த லட்சுமணனைப் பார்த்த ராவணன்,
“இவன் மிகப் பெரிய வீரனாகவும் பலசாலியாகவும் இருக்கிறான். இவன் மீண்டும் எழுந்து வந்தால்
நம்மையும் நமது சேனையையும் அழித்து விடுவான். எனவே மயங்கி இருக்கும் நிலையிலேயே இவனைச் சிறை
பிடித்துக் கொண்டு சென்று விடுவோம்!” என்று முடிவெடுத்தான்.

தனது இருபது கைகளாலும் லட்சுமணனைத் தூக்கப் பார்த்தான் ராவணன். என்ன ஆயிற்று?
வால்மீகி மற்றும் கம்பரின் வார்த்தைகளைக் கொண்டு அதை அனுபவிப்போம்:

“ஹிமவான் மந்தரோ மேருஸ் த்ரைலோக்யம் வா ஸஹாமரை:
சக்யம் புஜாப்யாம் உத்தர்த்தும் ந ஸங்க்யே பரதாநுஜ:”–என்கிறார் வால்மீகி.

இமயமலை, மந்தரமலை, மேருமலை ஆகிய மலைகளையும், மூன்று உலகங்களையும், ஒட்டு மொத்த தேவர்
களையும் தூக்கவல்ல ராவணனுடைய கரங்களால் லட்சுமணனைத் தூக்க முடியவில்லை.

இதை அப்படியே கம்பர்,
“தொடுத்த எண்வகை மூர்த்தியைத் தூக்கி வெண்பொருப்பொடு
எடுத்த தோள்களுக்கு எழுந்திலன் இராமனுக்கு இளையோன்”–என்று பாடுகிறார்.

ஏன் ராவணனால் லட்சுமணனைத் தூக்க முடியவில்லை?
“சக்த்யா ப்ராஹ்ம்யாபி ஸௌமித்ரிர் நாடிதஸ்து ஸ்தனாந்தரே
விஷ்ணோர் அசிந்த்யம் ஸ்வம் பாகம் ஆத்மானம் ப்ரத்யநுஸ்மரத்”–என்று வால்மீகியும்,

“அடுத்த நல்லுணர்வு ஒழிந்திலன் அம்பரம் செம்பொன்
உடுத்த நாயகன் தான் என உணர்தலின் ஒருங்கே!”–என்று கம்பரும்
இதற்கான காரணத்தைத் தெரிவித்துள்ளார்கள்.

லட்சுமணன் ராவணனால் தாக்கப்பட்டு விழுந்து கிடப்பது வெறும் நாடகமே ஆகும்.
மனித சுவபாவத்தை அனுசரித்து அவதாரம் செய்திருப்பதால், மனித இயல்பை ஒட்டி மயங்கி இருப்பது போல் நடிக்கிறான் லட்சுமணன்.
உண்மையில் அவனது உள்ளுணர்வும் நல்லறிவும் நீங்கவில்லை. எனவே ராவணன் லட்சுமணனைத் தூக்க வரும் போது,
தானும் ராமனுடைய ஒரு பகுதியே என்று தியானித்தானாம் லட்சுமணன்.

தசரதன் செய்த வேள்வியில் கிடைத்த பாயசம் சாட்சாத் திருமாலின் வடிவம்.
அந்தப் பாயசத்தின் கால் பகுதியிலிருந்து தோன்றியவன் லட்சுமணன். அதனால் அவனுக்குள் திருமாலின் அம்சமும் உண்டு.
ஆதிசேஷன், திருமால் ஆகிய இருவரும் சேர்ந்த அவதாரமே லட்சுமணன். எனவே ராவணன் தன்னைத் தூக்கப் பார்த்த போது,
தன்னை ராமனின் ஒரு பகுதியாக நினைத்துக் கொண்டான் லட்சுமணன்.
அதனால் ராவணனால் அவனை அசைக்கக்கூட முடியவில்லை. தீய சக்திகளாலும், ராவணனைப் போன்ற
அரக்கர்களாலும் ராமனை அசைக்கவே முடியாது என்பது தாத்பரியம்.

‘நய’ என்றால் இழுத்துக் கொள்ளுதல். ‘அநய:’ என்று இழுத்துக் கொள்ள முடியாதவர்.
தீய சக்திகளால் இழுக்க முடியாதவனாக, அசைக்க முடியாதவனாக ஸ்ரீ ராமன் திகழ்வதால், ‘அநய:’ என்று அழைக்கப்படுகிறான்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 401-வது திருநாமம்.“அநயாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள்,
என்றுமே தீய சக்திகளுக்கு வசப்படாமல் நல்வழியில் வாழ்வதற்கு ஸ்ரீ ராமன் அருள்புரிவான்.

———

402. வீராய நமஹ:(Veeraaya namaha)

இரண்டாம் நாள் போரில், மாலைப் பொழுதில் நிராயுதபாணியாக நின்ற ராவணனைப் பார்த்து,
“இன்று போய்ப் போர்க்கு நாளை வா!” என்று ராமன் சொன்னவாறே, தலைகுனிந்த நிலையில் ராவணன்
போர்க் களத்தில் இருந்து தனது அரண்மனையை நோக்கி நடந்தான்.

“வாரணம் பொருத மார்பும் வரையினை எடுத்த தோளும்
நாரத முனிவர்க்கு ஏற்ப நயம்பட உரைத்த நாவும்
தாரணி மவுலி பத்தும் சங்கரன் கொடுத்த வாளும்
வீரமும் களத்தே போட்டு வெறுங்கையே மீண்டு போனான்”–என்று கம்பர் இக்காட்சியைப் பாடுகிறார்.

திக் கஜங்களாகிய எட்டு யானைகளை வென்ற ராவணனின் மார்பு, அனுமனால் தாக்கப்பட்டு வலிமை இழந்திருந்தது.
கைலாசத்தை ஆட்டிய ராவணனின் தோள்கள் லட்சுமணனைத் தூக்க முடியாமல் அவமானப்பட்டன.
நாரதருக்கு இணையாக வீணை வாசித்து, சாமகானம் செய்த ராவணனின் நாவால்,
இன்று போய்ப் போர்க்கு நாளை வா என்று ராமன் சொன்ன போது பதில் பேச முடியவில்லை.
ராவணனின் கர்வத்துக்கு அடையாளமாய் இருக்கும் பத்துக் கிரீடங்களும் ராம பாணங்களால் தாக்கப்பட்டுக் கீழே விழுந்து விட்டன.
சிவபெருமான் தந்த வாளையும் ராமன் பாணத்தால் உடைத்து விடுவானோ என அஞ்சி வாளையே ஒளித்து வைத்து விட்டான் ராவணன்.

இப்படி மார்பின் வலிமை, தோள் வலிமை, நா வன்மை, கிரீடங்கள், வாள் மட்டுமின்றி வீரத்தையும் போர்க்களத்திலே
விட்டு விட்டு வெறுங்கையோடு இலங்கைக்குள் சென்றான் ராவணன்.
தேரில் ஏறிப் போர்க்களத்துக்கு வந்தவன் இப்போது தரையில் நடந்தபடித் திரும்புகிறான்.
திசைகளை எல்லாம் செருக்கோடு பார்த்தபடிப் போருக்கு வந்தவன், நிலத்தைப் பார்த்தபடி இலங்கை திரும்புகிறான்.
ராவணனின் பாட்டனான மால்யவான் என்ன ஆயிற்று என்று கேட்க,

அதற்கு ராவணன்,
“முப்புரம் முருக்கச் சுட்ட மூரி வெஞ்சிலையும் வீரன்
அற்புத வில்லுக்கு ஐய அம்பெனக் கொளலும் ஆகா
ஒப்பு வேறு உரைக்கல் ஆவது ஒருபொருள் இல்லை வேதம்
தப்பின போதும் அன்னான் தனு உமிழ் சரங்கள் தப்பா!” என்று பதில் சொன்னான்.

“ஏதோ கூனி முதுகில் மண் உருண்டை எய்வது போல் அநாயாசமாகப் பாணங்களைத் தொடுத்து என்மீது எய்தான் ராமன்.
முப்புரங்களை எரிக்கப் பரமசிவன் பயன்படுத்திய வில்லைக் காட்டிலும் ராமனின் வில் வலிமை மிக்கது.
வேதமே பொய்த்தாலும், ராமனின் வில் பொய்க்காது. அவனது கரவேகமும் சரவேகமும் என் கண்ணில் நிற்கின்றன!” என்றான் ராவணன்.
அன்று இரவு முழுவதும் ராமனின் பாணங்களைப் பற்றிய எண்ணம் ராவணனை வாட்டியதாக வால்மீகி வர்ணிக்கிறார்.

“மாதங்க இவ ஸிம்ஹேன கருடேனேவ பன்னக:
அபிபூத: அபவத் ராஜா ராகவேண மஹாத் மனா”

சிங்கத்தால் தாக்கப்பட்ட யானை போலவும், கருடனால் தாக்கப்பட்ட பாம்பு போலவும்,
ராமனால் தாக்கப்பட்ட ராவணன் கொட்டம் அடக்கப்பட்டவன் ஆனான்.

“ப்ரஹ்மதண்ட ப்ரகாசானாம் வித்யுத் ஸத்ருச வர்சஸாம்ஸ்மரன் ராகவ பாணானாம் விவ்யதே ராக்ஷஸேச்வர:”

முனிவர்களின் சாபம் போல் தப்பாது பலன் தருவதும், வசிஷ்டரின் தண்டம் போல் மகிமை கொண்டதும்,
மின்னலைப் போல் ஒளிவீசுவதும், ஊழிக் கால நெருப்பு போல் வெப்பம் மிக்கதுமான ராம பாணத்தை நினைத்து நினைத்து,
மனம் வெம்பி மிகவும் வருந்தினான்.
அதன் பின்னர் தான், கும்பகர்ணனை எழுப்பிப் போருக்கு அனுப்புவது என்ற முடிவுக்கு வந்தான் ராவணன்.

இப்படி அரக்கர்களுக்கு அச்சத்தையும் நடுக்கத்தையும் தரக்கூடிய வீரம் மிக்கவனாக
ராமன் திகழ்வதால் ‘வீர:’ என்று அழைக்கப்படுகிறான்.
‘வீர:’ என்றால் அரக்கர்களுக்கு பயம் உண்டாக்கக் கூடிய வீரம் மிக்கவர் என்று பராசர பட்டர் விளக்கவுரை வழங்கியுள்ளார்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 402-வது திருநாமம்.“வீராய நம:” என்று தினமும் சொல்லி வரும்
அன்பர்கள் வாழ்வில் வீரம் மிக்கவர்களாக விளங்கும்படி ஸ்ரீ ராமன் அருள்புரிவான்.

————-

403. சக்தி மதாம் ச்ரேஷ்டாய நமஹ:(Shakthimathaam Sreshtaaya namaha)

சிவ தனுஸ்ஸை முறித்துச் சீதா தேவியைத் திருக்கல்யாணம் செய்து கொண்டு, அயோத்தி நோக்கி
ராமன் திரும்பி வந்த போது, அந்தப் பிரம்மாண்டமான கல்யாண ஊர்வலத்தைப் பரசுராமர் வழிமறித்தார்.
“ராமா! நீ சிவபெருமானின் வில்லை முறித்த செய்தியைக் கேட்டு மகேந்திர மலையில் இருந்து உன்னைத் தேடி வந்துள்ளேன்!
உன்னுடைய வலிமையைப் பரிசோதிக்க விழைகிறேன்! இதோ என்னிடம் உள்ள விஷ்ணுதனுஸ்ஸை வாங்கி நாண் ஏற்றிக் காட்டு!
அவ்வாறு நாண் ஏற்றினால் உன்னை வீரன் என ஏற்கிறேன்.
அதன்பின் நாம் இருவரும் மல்யுத்தம் செய்து யார் பலசாலி என்று முடிவு செய்து கொள்ளலாம்!
முதலில் என்னோடு மோத உனக்குத் தகுதி உள்ளதா இல்லையா என்பதை இந்த வில்லில் நாண் ஏற்றுவதன் மூலம் காட்டுக!”
என்று ராமனை நோக்கி முழங்கினார் பரசுராமர்.

பரசுராமர் முகத்தில் தீப்பிழம்பு போல் பொங்கி வரும் கோபத்தைக் கவனித்த தசரதன், நெஞ்சுருகிக் கைகூப்பி,
“முனிவர் பெருமானே! ராமன் தான் எனது உயிர்! அவன் இல்லாவிடில் நாங்கள் யாருமே வாழமாட்டோம்!
அவனைப் போய்ப் போருக்கெல்லாம் அழைக்காதீர்கள்!” என்று மன்றாடினான்.

ஆனால் பரசுராமர் அதைப் பொருட்படுத்தாமல், “ராமா! இந்த வில்லில் நீ நாண் ஏற்றினாயானால்,
என்னோடு மோதும் தகுதி உனக்கு உள்ளது என்று பொருள். அதன்பின் நாம் மோதலாம்!” என்றார்.

ராமன் தனது தந்தை தசரதனை வணங்கி விட்டு, பரசுராமரைப் பார்த்து, மெல்லிய குரலில்,
“நான் வீரம், ஆற்றல் இல்லாதவன் என எண்ணி ஏதேதோ பேசி விட்டீர்கள்.
எனது தேஜஸ்ஸையும் பராக்கிரமத்தையும் இப்போது காண்பீர்கள்!” என்று சொல்லிப் பரசுராமர் கையில் இருந்து
வில்லை வாங்கிக் கொண்டான்.அனாயாசமாக அதில் நாண் ஏற்றிய ராமன், அந்த வில்லில் அம்பையும் பூட்டி,
“பரசுராமரே! இந்த ராமன் ஒரு பாணத்தைப் பூட்டிவிட்டால், அது வீணாகக் கீழே விழுந்ததில்லை.
இப்போது நீங்கள் தந்த விஷ்ணு தனுஸ்ஸில் அம்பைப் பூட்டிவிட்டேன். இதை எய்வதற்கு ஓர் இலக்கு தாருங்கள்.
நீங்கள் எனது குருவான விச்வாமித்ர முனிவருக்கு உறவினர், வேதம் கற்றவர், தவம் புரிந்து உயர்ந்த முனிவர்.
உங்கள் மீது பாணம் போட எனக்கு விருப்பமில்லை. அதனால் பாணத்துக்கு வேறோர் இலக்கு தாருங்கள்!” என்று பரசுராமரிடம் சொன்னான்.

ராமனது சாகசத்தைக் கண்ட பரசுராமர், தனது பொலிவு, வீரியம், கர்வம் அனைத்தையும் இழந்தவராய்,
“ராமா! எனது தவ வலிமையையே இலக்காகத் தருகிறேன்!
உன் பாணத்தால் என் தவ வலிமையைத் தாக்கி எடுத்துக் கொள்!” என்றார். ராமனும் அவ்வாறே செய்தான்.
அதன்பின் ராமனிடம் இருந்து விடைபெறும் முன், பரசுராமர் ராமனைப் பார்த்து,
“ராமா! உன்னிடம் தோற்றதை அவமானமாக நான் எண்ணவில்லை. நீ பரமாத்மாவாகிய திருமாலின் பூரண அவதாரம்.
நான் அந்த இறைவனுடைய ஒரு சக்தியைக் குறிப்பிட்ட காரணத்துக்காகப் பெற்று வந்த ஆவேச அவதாரமே ஆவேன்.
பூரண அவதாரமான உன் முன்னே ஆவேச அவதாரமான என்னால் நிற்க முடியாது.

இந்த வில்லின் நாணை நீ ஏற்றியதன் மூலம் நீயே பரமாத்மா, திருமால் என்பதை உணர்ந்தேன்.
உனக்கு மங்கலம் உண்டாகுக.
வலிமை மிக்க தேவர்கள் அத்தனை பேரும் மொத்தமாக இணைந்து வந்தாலும் கூட உன்னை வெல்ல முடியாது.
இதோ தேவர்கள் கூடி வந்து உனது வீரத்தை வியந்து துதிக்கிறார்கள், பார்!
உனக்கு நிகரான வரும் இல்லை, உன்னை விட மேம்பட்டவரும் இல்லை!” என்று சொல்லி விட்டுப் புறப்பட்டார்.

இதை வர்ணிக்கும் வால்மீகியின் சுலோகங்கள்:

“அக்ஷயம் மதுஹந்தாரம் ஜானாமி த்வாம் ஸுரோத்தமம்”
“ஏதே ஸுரகணாஸ் ஸர்வே நிரீக்ஷந்தே ஸமாகதா:
த்வாம் அப்ரதிம கர்மாணம் அப்ரதி த்வந்த்வம் ஆஹவே”

ஆக, வலிமை மிக்கவர்கள் என்று சொல்லப்படும் தேவர்களாலும் போற்றப் படுபவனாக,
வலிமை மிக்கவர்கள் அனைவரை விடவும் உயர்ந்த வலிமை மிக்கவனாக ராமன் விளங்குவதால்,
‘சக்திமதாம் ச்ரேஷ்ட:’ என்று அழைக்கப் படுகிறான். ‘சக்திமான்’ என்றால் சக்தி மிக்கவன்.
‘சக்திமதாம்’ என்றால் சக்தி மிக்கவர்களுக்கு எல்லாம். ‘ச்ரேஷ்ட:’ என்றால் மிகப்பெரியவர், உயர்ந்தவர்.
‘சக்திமதாம் ச்ரேஷ்ட:’ என்றால் சக்திமான்களை விடவும் உயர்ந்த சக்தி மிக்கவர் என்று பொருள்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 403-வது திருநாமம்.
“சக்திமதாம் ச்ரேஷ்டாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு ஸ்ரீ ராமன் சக்தி கொடுத்தருள்வான்.

—————

404. தர்மாய நமஹ:(Dharmaaya namaha)

ஒரு வார காலம் நடைபெற்ற ராம ராவணப் போரின் ஐந்தாம் நாளில்,
லட்சுமணனுக்கும் ராவணனின் மகனான இந்திரஜித்துக்கும் கடும் போர் நடந்தது.
விபீஷணன் லட்சுமணனுக்கு உறுதுணையாக இருந்து, அவ்வப்போது இந்திரஜித் செய்யும் மாயங்களைப் பற்றிய
குறிப்புகளைக் கொடுத்துக் கொண்டிருந்தான்.
“இரவுப் பொழுது வந்து விட்டால் இந்திரஜித் பல மாயங்கள் செய்யத் தொடங்கி விடுவான்!
இப்போது பகல் வேளை! சூரியன் இருக்கும் போதே இவனை விரைந்து அழித்து விடுங்கள்!” என்று
லட்சுமணனுக்கு விபீஷணன் ஆலோசனை சொன்னான்.

அடுத்த நொடியே லட்சுமணனின் வில்லில் இருந்து பாணங்கள் மின்னல் வேகத்தில் புறப்பட்டு வந்து
இந்திரஜித்தின் சேனை, தேர்ப்பாகன், தேர், குதிரைகள் ஆகியவற்றை அழித்தன.
தேரை இழந்த இந்திரஜித், திடீரென வானில் மறைந்தான். மறைந்திருந்தபடி லட்சுமணன் மீது கல்மழை பொழியத் தொடங்கினான்.
இந்திரஜித் எங்கே ஒளிந்திருக்கிறான் என அறிய முனைந்த லட்சுமணன்,
வானில் அனைத்துத் திசைகளையும் நோக்கி அம்புகளைத் தொடுத்தான்.
ஓங்கி உலகளந்த திரிவிக்கிரமப் பெருமாளின் திருவடிகள் எப்படி அனைத்துத் திசைகளையும் வியாபித்ததனவோ,
அது போல் லக்ஷ்மணனின் பாணங்கள் அனைத்துத் திசைகளையும் வியாபித்தன.

வானில் ஒளிந்து கொண்டிருந்த இந்திரஜித்தை அந்த பாணங்கள் தாக்கியதால், அவனது உடலிலிருந்து ரத்தம் பெருக்கெடுத்து வந்தது.
இருண்ட மேகத்துக்கு நடுவே செவ்வானம் தெரிவது போல், லட்சுமணன் வானில் வீசிய பாணங்களுக்கு மத்தியிலே
இந்திரஜித்தின் சிவந்த ரத்தம் சிந்துவதைக் கண்டான் லட்சுமணன்.

இதைக் கம்பர்,
“மறைந்தன திசைகள் எங்கும் மாறுபோய் மலையும் ஆற்றல்
குறைந்தனன் இருண்ட மேகக் குழாத்திடைக் குருதி கொள் மூ
உறைந்துளது என்ன நின்றான் உருவினை உலகம் எல்லாம்
நிறைந்தவன் கண்டான் காணா இனையதோர் நினைவதானான்”என்று பாடுகிறார்.

சிவந்த ரத்தம் வானில் இருந்து சிந்துவதைக் கொண்டு இந்திரஜித் ஒளிந்திருக்கும் இடத்தை அறிந்து கொண்டான் லட்சுமணன்.
இந்திரஜித்தின் வில்லை முறிக்க நினைத்தான் லட்சுமணன்.
ஆனால் விபீஷணனோ, “இவன் சிவபெருமான் தந்த வில்லை ஏந்தி இருக்கிறான். அதை உடைப்பது கடினம்!”
என்று லட்சுமணனிடம் சொன்னான்.
அதைக் கேட்ட லட்சுமணன், வில்லைப் பிடித்திருந்த இந்திரஜித்தின் கையையே தனது பாணத்தால் அறுத்தெறிந்தான்.

கையிழந்த பின்னும் இந்திரஜித், “உன்னை அழிக்காமல் நான் மடியமாட்டேன்!” என்று லட்சுமணனை நோக்கிச் சபதம் செய்து,
காற்று, இடி, மின்னல் போல வடிவங்கள் கொண்டு மாயப் போர் புரிந்தான்.
அப்போது லட்சுமணன் தனது வில்லில் பாணத்தைப் பூட்டி, ஐந்த்ராஸ்திரத்துக்குரிய மந்திரத்தை ஜபித்து,

“தர்மாத்மா ஸத்யஸந்தச்ச ராமோ தாசரதிர் யதி
பௌருஷே சாப்ரதி த்வந்த்வ: சரைனம் ஜஹி ராவணிம்”
என்று சொல்லி அதை இந்திரஜித் மேல் ஏவினான்.

இதன் பொருள் – “தசரதனின் மகனான ஸ்ரீ ராமன், தருமமே வடிவெடுத்தவராகவும், வாய்மையைக் கடைபிடிப்பவராகவும்,
வீரத்தில் ஒப்பற்றவராகவும் இருப்பது உண்மையானால், ஏ பாணமே! நீ இந்திரஜித்தை அழித்துவிடு!

”ராமன் தர்மாத்மா என்பதில் மாற்றுக்கருத்து இருக்க முடியுமா லட்சுமணன் சொன்னபடியே அந்த பாணம் இந்திரஜித்தின் தலையை
அறுத்துக் கீழே தள்ளிவிட்டது. இங்கே ராமனை தர்மாத்மா என்று இரண்டு காரணங்களால் குறிப்பிட்டிருக்கிறான் லட்சுமணன். ஒன்று,
தர்மாத்மா என்றால் அறநெறியே வடிவெடுத் தவர் என்று பொருள்.
மற்றொரு பொருள் என்னவென்றால், வடமொழி இலக்கணப்படி ‘தாரணாத் தர்ம:’ என்று சொல்வார்கள்.
எல்லாவற்றையும் எது தாங்கி நிற்கிறதோ அதற்குத் தருமம் என்று பெயர்.
(தர்மோ ரக்ஷதி ரக்ஷித: – அறத்தைத் தாங்குவோரை அறம் தாங்கும் என்ற ரீதியில் தான் அறநெறியும் தர்மம் என்றழைக்கப்படுகிறது.)
செல்வச் செழிப்பு முதல் முக்தி வரை அனைத்து நன்மைகளையும் தந்து அனைவரையும் தாங்கி நிற்பவன் ஸ்ரீ ராமன்.
அந்தக் காரணத்தாலும் அவனை தர்மாத்மா என்று இங்கே லட்சுமணன் சொல்லி இருக்கிறான்.

அனைத்து உயிர்களுக்கும் செல்வச் செழிப்பு, முக்தி உள்ளிட்ட அனைத்து வித நன்மைகளையும் அருளி,
அனைவரையும் தாங்கி நிற்பதால், (‘தாரணாத் தர்ம:’ – தாங்கி நிற்பவர்க்கு தர்மம் என்று பெயர்)
ராமன் ‘தர்ம:’ என்று அழைக்கப் படுகிறார். ‘தர்ம:’ என்றால் (இவ்விடத்தில்) தாங்கி நிற்பவர் என்று பொருள்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 404-வது திருநாமம்.
(ராமன் அறநெறிகளைக் கடைப்பிடித்ததால், தர்ம: என்று அழைக்கப்படுவதாக இங்கே பொருள் உரைக்கலாமே என ஐயம் எழலாம்.
ஆனால் ராமன் அறநெறி வழுவாது இருக்கும் பண்பு அடுத்த திருநாமத்தில் சொல்லப் படுகிறது.)
‘‘தர்மாய நம:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களை ஸ்ரீ ராமன் என்றென்றும் தாங்கி நிற்பான்.

————–

405. தர்மவித்-உத்தமாய நமஹ: (Dharmavidh-uthamaaya namaha)

(திருநாமங்கள் 391 [பரர்த்தி:] முதல் 421 [பரிக்ரஹ:] வரை இறந்தோர்க்கும் உயிர் அளிக்கும் ஸ்ரீராமனின் சரித்திரம்)
இலங்கை அசோக வனத்தில் சீதா தேவியைத் தரிசித்த அனுமன், தன்னை ராமதூதன் என்று
அடையாளப் படுத்திக்கொள்ளும் பொருட்டு, முதலில் ராமனின் வரலாற்றைப் பாடினார்.
அதைத் தொடர்ந்து, ராமனுடைய அங்க அடையாளங்களைச் சொன்னார்.
பின், சீதைக்கும் ராமனுக்கும் மட்டுமே தெரிந்த சில ஏகாந்தமான குறிப்புகளைத் தெரிவித்தார்.

அதன்பின் ராமபிரானுக்கே விசேஷமாக இருக்கும் பெருமைகளைப் பட்டியலிட்டார்.
ராமன், மொத்த உலகங்களையும் காப்பவர். தன்னைச் சார்ந்தவர்களையும் நன்கு காப்பவர்.
தமது கடமையையும், அறத்தையும் என்றும் விடாமல் காப்பவர். தீயவர்களான எதிரிகளை அழிப்பவர்.
உலகிலுள்ள எல்லா மனிதர்களும் நியாயத்துக்கும் தருமத்துக்கும் கட்டுப்பட்டு நடக்கும்படி செய்பவர் ஸ்ரீராமன்.
அவர் ஒளிமிக்கவர், அனைவராலும் பூஜிக்கத் தக்கவர். மனதையும் புலன்களையும் நன்றாக அடக்கி வைப்பதில் உறுதி மிக்கவர்.
நல்லோர்களுக்கு உதவியாளர். எல்லாவிதச் செயல்களையும் செய்து முடிக்கும் சாமர்த்தியம் மிக்கவர். ராஜநீதியில் வல்லவர்,
வேதம் வல்லார்களைப் போற்றித் துதிப்பவர். சாஸ்திரங்கள் கூறும் கருத்துகளைக் கசடறக் கற்றுத் தேர்ந்தவர்.
அடக்கம் மிக்கவர். அதே நேரம், மக்களுக்கு ஆபத்து வரும்போது போர் புரிந்து எதிரிகளை வீழ்த்தும் வீரமும் ஆற்றலும் கொண்டவர்.

“யஜுர்வேத வினீதச்ச வேதவித்பிஸ் ஸுபூஜித:
தனுர்வேதே ச வேதேஷு வேதாங்கேஷு ச நிஷ்டித:”

அனைத்து வேதங்களிலும், வேத அங்கங்களிலும், வில் வித்யையிலும் வல்லவராக இருக்கும் ஸ்ரீராமனை வேதங்களைக் கற்றுணர்ந்த
எல்லாப் பெரியோர்களும், தருமம் அறிந்த நல்லோர்களும் போற்றிக் கொண்டாடுகிறார்கள்.
இப்படிப்பட்ட பல அடையாளங்களை உரைத்த பின், ராமனின் முத்திரை மோதிரத்தை முக்கிய அடையாளமாக
அனுமன் சீதையிடம் காட்டித் தான் ராமதூதன் என்பதை நிரூபித்தார்.
இங்கே, அனுமன் ராமனுக்குரிய பெருமைகளைச் சொல்லும் போது, அதன் முக்கியப் பகுதியாக ‘
வேதம் அறிந்தோர்களும், தருமம் அறிந்தோர்களும் ராமனைப் பூஜிப்பதாகக்’ குறிப்பிட்டுள்ளார்.
அவ்வாறே வால்மீகி ராமாயணத்தின் தொடக்கத்திலும், நாரதர்ராமனின் குணங்களை வால்மீகிக்கு எடுத்துரைக்கும்போது,

“ஸர்வதாபிகதஸ் ஸத்பிஸ் ஸமுத்ர இவ ஸிந்துபி:” என்கிறார்.
நதிகள் எல்லாம் எப்படிக் கடலை நோக்கிப் போகின்றனவோ, அதுபோல், சான்றோர்கள் அனைவரும் தருமத்தின்
நுட்பங்களைக் கேட்டு அறிவதற்காக ராமனை நாடி வருவார்கள் என்பது இதன் பொருளாகும்.
கிஷ்கிந்தா காண்டத்திலும் ராமபாணத்தால் தாக்கப்பட்டுக் குத்துயிரும் கொலை
யுயிருமாக விழுந்து கிடந்த வாலியைக் காண வந்த வாலியின் மனைவி தாரை, ராமனைத் தரிசித்தவாறே,
மனத்தூய்மை பெற்று ராமனைத் துதித்தாள்:

“த்வம் அப்ரமேயச்ச துராஸதச்ச
ஜிதேந்த்ரியச்ச உத்தம தார்மிகச்ச
அக்ஷய்ய கீர்த்திச்ச விசக்ஷணச்ச
க்ஷிதிக்ஷமாவான் க்ஷதஜோபமாக்ஷ”

இதிலும் ‘உத்த தார்மிக:’ என்று ராமனைக் குறிப்பிடுகிறாள் தாரை. உத்தம தார்மிக: என்றால்
தர்மம் அறிந்தவர்களுள் உயர்ந்தவர் என்று பொருள். “ஒருபுறம் சரணடைந்த சுக்ரீவனுக்கும் நன்மை செய்தீர்கள்.
மறுபுறம் என் கணவர் வாலியின் மீது பாணம் எய்தி, அதனால் அவரது பாபங்களைப் போக்கி அவருக்கும் நற்கதி தந்து விட்டீர்கள்.
இப்படி தருமப்படி அவரவருக்குச் சேர வேண்டியதைச் சரியாகத் தந்த உத்தம தார்மிகர் நீங்கள்!” என்று ராமனிடம் சொல்கிறாள் தாரை.

இப்படி அறநெறிகளை நன்றாக அறிந்து பின்பற்றிய ராமன், அறத்தின் வழி வாழ நினைப்போர்க்கு முன்மாதிரியாகவும்,
அறத்தை அறிந்த சான்றோர்களால் போற்றப்படுபவனாகவும் விளங்குவதால், ராமன் ‘தர்மவித் உத்தம:’ என்று அழைக்கப்படுகிறான்.
‘தர்மவித்’ என்றால் தர்மம் அறிந்தவர் என்று பொருள்.
‘உத்தம:’ என்றால் (இவ்விடத்தில்) தலைவர். (தர்மவித்+உத்தம:)
‘தர்மவிதுத்தம:’ என்றால் தர்மம் அறிந்தவர்களுக்கு எல்லாம் தலைவர் என்று பொருள்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 405-வது திருநாமம்.
“தர்மவிதுத்தமாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் என்றும்
அறவழியில் நிலைத்திருக்கும்படி ராமன் அருள்புரிவான்.

—————

406. வைகுண்டாய நமஹ:(Vaikuntaaya namaha)

ராமன் வனவாசத்துக்காக அயோத்தியை விட்டுப் புறப்பட்ட போது, அயோத்தியில் உள்ள மக்கள் எல்லோரும்
எல்லையில்லாத் துயரத்தில் மூழ்கினார்கள். சீதையோடும் லக்ஷ்மணனோடும் ராமன் அயோத்தியை விட்டு நீங்கும்
அக்காட்சியைக் காணும் போது, உயிரை இழந்த உடல்போல் மொத்த அயோத்தி நகரும் வாடிக் கிடந்தது என்கிறார் கம்பர்.
“ஓவில் நல்லுயிர் உயிர்ப்பினோடு உடல்பதைத்து உலைய மேவு தொல்லழகு
எழில்கெட விம்மல் நோய் விம்ம தாவில் ஐம்பொறி மறுகுறத் தயரதன் என்ன
ஆவி நீக்கின்றது ஒத்தது அவ்வயோத்தி மாநகரம்”
கன்றை விட்டுப் பிரிந்த தாய்ப்பசு கதறி அழுவது போல் அயோத்தியில் உள்ள பெண்களெல்லாம் கதறி அழுதார்கள்.

வேதியர்கள் அக்னிஹோத்ரம் போன்ற வைதிகச் சடங்குகளைச் செய்யவில்லை.
எந்த வீட்டிலும் உணவு சமைக்கப் படவில்லை. சூரியன் கூட ராமன் வனம் செல்வதைக் காண மனமில்லாமல் மறைந்து விட்டான்.
மாலைப்பொழுது வந்ததை வால்மீகியும் கம்பரும் தற்குறிப்பேற்ற அணியால் இப்படித் தெரிவித்துள்ளார்கள்.
மனிதர்கள் மட்டுமின்றி, அயோத்தியில் உள்ள அனைத்து ஜீவராசிகளுமே ராமனைப் பிரிந்து வாடியதாக
வால்மீகி பகவான் தெரிவிக்கிறார்.

“வ்யஸ்ருஜன் கபலான் நாகா காவோ வத்ஸான் ந பாயயன்
புத்ரம் ப்ரதமஜம் லப்த்வா ஜனனீ நாப்யனந்தத”

பாம்புகள், தாங்கள் உண்ட உணவை வெளியே கக்கி விட்டன. பசுக்கள் கூடத் தங்கள் கன்றுகளுக்குப் பாலூட்டவில்லை.
முதல் குழந்தையைப் பெற்றெடுத்த தாய் கூட அக்குழந்தையைப் பார்த்து மகிழவில்லை.
மேலும், “கோசல தேசம் கைகேயியுடையதாக ஆகி விட்டதால், இனி இதில் வாழ வேண்டாம்!
ஒன்று காட்டில் ராமன் இருக்கும் இடத்தைச் சேர்ந்து அவனது திருவடிவாரத்தில் வாழ்வோம்!
இல்லாவிட்டால் விஷத்தைக் குடித்து உயிரை மாய்த்துக் கொள்வோம்!” என்று மக்கள் பேசிக் கொண்டதாக வால்மீகி கூறுகிறார்.

“தே விஷம் பிபதாலோட்ய க்ஷீணபுண்யாஸ் ஸுதுர்கதா:
ராகவம் வா அனுகச்சத்வம் அச்ருதிம் வாபி கச்சத”

இப்படி மக்கள் கதறி அழுது கொண்டிருக்க அயோத்தி மாநகரம் நீரில்லாத கடல்போல் ஆனது.
ஆடல், பாடல், வாத்தியம், திருவிழா ஏதுமில்லாமல் வெறிச்சோடிப் போனது.
இச்சம்பவங்களில் இருந்து அயோத்தி மக்கள் ராமபிரான் மேல் எவ்வளவு அன்பும் பக்தியும் கொண்டிருந்தார்கள்
என்பதை நம்மால் அறிய முடிகிறதல்லவா?
இத்தகைய அடியார்கள் தன்னை விட்டுப் பிரிந்து தவிப்பதைப் பார்த்து ராமனும் பொறுத்திருக்க மாட்டான்.

தேவகாரியமான ராவண வதத்தை நிறைவேற்ற வேண்டிய கட்டாயம் இருப்பதால்,
ராமன் வனவாசம் மேற்கொண்டாக வேண்டிய சூழல் ஏற்பட்டது.
அதேநேரம், நாட்டில் தன்னைப் பிரிந்து வாடும் பக்தர்களைத் தேற்ற வேண்டும் என்றும் கருதிய ராமன்,
தனது பிரதிநிதியாகத் தன் பாதுகையைப் பரதனிடம் தந்து அனுப்பி வைத்தான்.
அந்தப் பாதுகா தேவி பட்டாபிஷேகம் செய்து அயோத்தியை ஆள்கையில்,
ராம ராஜ்ஜியத்தில் இருப்பது போன்ற உணர்வு அயோத்தி மக்களுக்கு ஏற்பட்டது.

பாதுகையைத் தந்ததோடு அயோத்தி மக்களை ராமன் அப்படியே கைவிடவும் இல்லை.
தேவ காரியமான ராவண வதம் ஆனபின், மக்கள் விரும்பிய படியே அயோத்திக்குத் திரும்பி வந்த ராமன்
சீதையோடு சேர்ந்து பட்டாபிஷேகம் செய்து கொண்டு சிம்மாசனத்திலே வீற்றிருந்து
அவர்கள் விரும்பிய ராமராஜ்ஜியத்தை அருளினான்.

‘குடி’ என்றால் தடை என்று பொருள், இங்கே இறைவனை அடைவதற்குத் தடையாக இருப்பவற்றை ‘குடி’ என்ற சொல் குறிக்கிறது.
அடியார்கள் தன்னை அடைய விடாமல் தடுக்கும் தடைகளாகிய ‘குடி’களைத் தனது பாதுகை மூலமாகவும்,
ஸ்ரீசீதா ராம பட்டாபிஷேகம் மூலமாகவும் தகர்க்கும் ராமன்,
தன் அடியார்களை ‘விகுண்ட:’ – ‘குடி’ (தடை) இல்லாதவராக – ஆக்கி விடுகிறான்.
இறையநுபவத்தில் தடையில்லாத அந்த விகுண்டர்களின் தலைவனான ராமன் ‘வைகுண்ட:’ என்று அழைக்கப்படுகிறான்.
‘வைகுண்ட:’ என்றால் தன் அடியார்கள் தன்னை அடையவிடாது தடுக்கும் தடைகளைத் தகர்ப்பவர் என்று பொருள்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 406- வது திருநாமம்.
“வைகுண்டாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு ஏற்படும் தடைகளை ஸ்ரீராமன் தகர்த்தெறிவான்.

————–

407. புருஷாய நமஹ: (Paravhaaya namaha)

(திருநாமங்கள் 391 [பரர்த்தி:] முதல் 421 [பரிக்ரஹ:] வரை – இறந்தோர்க்கும் உயிர் அளிக்கும் ஸ்ரீராமனின் சரித்திரம்)
ராஜா, ராமனாக அயோத்தியை ராமன் ஆண்டு வந்த காலம். ஒருமுறை ராமனைச் சந்தித்த தேவர்கள்,
“அகத்திய முனிவரின் தபோவனத்தைத் தரிசிப்பதற்காக நாங்கள் எல்லோரும் செல்கின்றோம்.
பன்னிரண்டு வருட காலம் தண்ணீருக்குள்ளே தவம் செய்து வந்த அகத்திய முனிவர், தனது தவத்தை நிறைவு செய்து விட்டார்.
அவரைத் தரிசிக்க நீங்களும் வாருங்கள்!” என்று அழைத்தார்கள்.

அதை ஏற்ற ராமன், புஷ்பக விமானத்தில் ஏறிக் கொண்டு அகத்தியரின் ஆசிரமத்தை நோக்கிச் சென்றான்.
தேவர்கள் பலவித விமானங்களில் ராமனைப் பின் தொடர்ந்து அகத்தியரின் ஆசிரமம் நோக்கிச் சென்றார்கள்.
ராமனையும் தேவர்களையும் அகத்திய முனிவர் வரவேற்றார். அவர்களுக்குச் செய்ய வேண்டிய உபசாரங்களை எல்லாம் செய்தார்.
அகத்தியரை வணங்கி விட்டு தேவர்கள் எல்லோரும் தங்கள் தேவலோகத்துக்குத் திரும்பி விட்டார்கள்.
அதன்பின் ராமன், தனியாக அகத்தியரை அடிபணிந்தார்.

அகத்தியர் ராமனைப் பார்த்து, “புருஷோத்தமா! நீ இங்கே எழுந்தருளியது அடியேனுக்கு மிகப்பெரும் பாக்கியம் என்று கருதுகிறேன்.
எண்ணிலடங்காத மங்கல குணங்கள் நிறைந்த உன்னை எப்போதும் என் உள்ளத்தில் வைத்து ஆராதித்து வருகிறேன்.
தேவர்கள் சென்று விட்டார்கள், ராமா! நீ இப்போது செல்ல வேண்டாம்!
இன்று இரவு என்னுடன் இங்கே தங்கி விட்டு நாளை போகலாம்!” என்றார்.
மேலும், விஸ்வகர்மா தயாரித்த மிக உயர்ந்த ஓர் ஆபரணத்தை ராமனுக்குப் பரிசாக வழங்கினார் அகத்தியர்.
அதன்பின் அகத்தியருடன் ராமனும், மாலை செய்ய வேண்டிய சந்தியாவந்தனத்தைச் செய்தான்.
பல விதக் காய், கிழங்குகள், கீரை வகைகள் நிறைந்த விருந்தை ராமனுக்கு அளித்தார் அகத்தியர்.
அதைத் தேவாமிருதமாகக் கருதி அமுது செய்த ராமன், அன்றிரவு அகத்தியரின் ஆசிரமத்திலேயே பள்ளி கொண்டார்.

காலை எழுந்து நீராடி, சந்தியாவந்தனம் உள்ளிட்ட கடமைகளை நிறைவு செய்த ராமன், அகத்தியரிடம் இருந்து
விடைபெற்றுக் கொண்டு புறப்பட எண்ணினான். அகத்தியரை அடிபணிந்து, “உங்களது தரிசனத்தால் அடியேன் தன்யன் ஆனேன்!
மீண்டும் உங்களைத் தரிசிக்க விழைகிறேன்! இப்போது அடியேன் எனது நகரத்துக்குப் போக அனுமதி
அளித்தருள வேண்டும்!” என்று பிரார்த்தித்தான்.
இதைக் கேட்ட அகத்தியர்,“அத்யத்புதம் இதம் வாக்யம் தவ ராம சுபாக்ஷரம்பாவனஸ் ஸர்வபூதானாம் த்வம் ஏவ ரகுநந்தன”
(வால்மீகி ராமாயணம் உத்தர காண்டம் 82-9)“ராமா! என்ன விசித்திரமான வார்த்தையைப் பேசுகிறாய்?
அடியேனைத் தரிசிப்பது உனக்கு பாக்கியமா? நீ சாட்சாத் திருமால் என்பதை அடியேன் அறிவேன்.
உனது எளிமையால் உன்னைத் தாழ விட்டுக் கொண்டுஎங்களுடன் நீ கலந்து பழகுகிறாய்.
உண்மையில், அனைத்து உயிர்களுக்கும் தூய்மை அளிப்பவன் நீயே!”

“ஈத்ருசஸ்த்வம் ரகுச்ரேஷ்ட பாவனம் ஸர்வ தேஹினாம்
புவி த்வாம் கதயந்தோபி ஸித்திம் ஏஷ்யந்தி ராகவ”
(வால்மீகி ராமாயணம் உத்தர காண்டம் 82-12)

“நீ அனைவரையும் தூய்மையாக்குபவனாக இருப்பதால் தான், உனது கதையை ஒருமுறை கேட்பவர் கூட
அனைத்து பாபங்களிலிருந்தும் விடுபட்டு, தூயவராகி முக்தி அடைந்து விடுகிறார்.
நீ அடியேனின் குடிலுக்கு வந்தது அடியேனின் பாக்கியம். மீண்டும் மீண்டும் வருகை தந்து அடியேனைத் தூய்மை
ஆக்கி அருள்புரிய வேண்டும்!” என்று ராமனிடம் பிரார்த்தித்து அவனுக்கு விடைகொடுத்தார்.
அகத்தியர் கூறிய படி, தூய்மையானவனாகவும், தன்னைச் சார்ந்தோரைத் தூய்மை ஆக்குபவனாகவும்
ஸ்ரீராமன் திகழ்வதால், ஸ்ரீராமன் ‘புருஷ:’ என்றழைக்கப்படுகிறான்.

‘புருஷ:’ என்பதற்கு (இவ்விடத்தில்) பாபங்களால் தீண்டப்படாது, தூய்மையாக இருந்து
பிறரையும் தூய்மை ஆக்குபவர் என்று பராசர பட்டர் பொருள் உரைத்துள்ளார் –
‘ஸ யத் பூர்வோஸ்மாத் ஸர்வஸ்மாத் பாப்மன: ஓஷ: தஸ்மாத் புருஷ:’
‘புருஷ:’ என்பது ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 407-வது திருநாமம்.“புருஷாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும்
அன்பர்களின் பாபங்களைப் போக்கி அவர்கள் என்றும் தூய்மையாக இருக்கும்படி ராமன் அருள்புரிவான்.

—————

408. ப்ராணாய நமஹ:(Praanaaya namaha)
தசரதனுடைய அரண்மனைக்கு வந்த விஷ்வாமித்ர முனிவர், “மன்னா! நான் சித்தாசிரமத்தில் ஒரு வேள்வி செய்யப் போகிறேன்.
அதற்கு மாரீசன், சுபாகு என்னும் இரண்டு அரக்கர்களால் இடையூறு ஏற்பட உள்ளது.
எனவே, அவர்களைத் தடுத்து என் வேள்வியைக் காக்கும் பொருட்டு உன் மகன் ராமனை
என்னோடு அனுப்பி வைப்பாயாக!” என்று தசரதனைப் பார்த்துச் சொன்னார்.

அதைக் கேட்டவாறே நடுங்கிப் போன தசரதச் சக்கரவர்த்தி, “முனிவரே! தங்களுக்கு எல்லாப் பணிவிடைகளும்
செய்யக் காத்திருக்கும் தொண்டன் அடியேன். உங்கள் வேள்வியைப் பாதுகாக்க என் மொத்த சேனையோடு நானே வருகிறேன்.
ஆனால், என் ராமனைக் கேட்காதீர்கள்! அவன் பதினாறு வயது கூட நிரம்பாத சிறு குழந்தை!
அவனுக்கு அரக்கர்களுடன் போரிடத் தெரியாது!” என்று கெஞ்சினான்.
மேலும், “ராமன் தான் எனது உயிர். என் உயிரையே கேட்டாலும் தந்து விடுகிறேன்.
ஆனால், ராமனை மட்டும் என்னால் கொடுக்க முடியாது!” என்று கதறி மூர்ச்சையானான்.

தசரதன் தெளிந்து எழுந்தவாறே விஷ்வாமித்ரர், “மன்னா! ராமனின் பெருமையை நீ அறிய மாட்டாய்! நான் தான் அறிவேன்!
ராமன் மஹாத்மா, மாறாத பராக்கிரமம் கொண்டவன். தசரதா! உன் குருவான வசிஷ்டரிடம் வேண்டுமானாலும் கேட்டுப்பார்!
நான் சொன்னது சரி என்று அவரும் ஏற்பார்!” என்று கூறினார்.
வசிஷ்டரும் தசரதனிடம், “உன் மகனின் நன்மைக்காகத் தான் அவர் அழைக்கிறார்.

நீ நிச்சயமாக ராமனை, அவரோடு அனுப்பி வைக்கலாம். ராமனுக்கு அவரால் பல நன்மைகள் நடக்கப் போகின்றன!” என்றார்.
குருவின் வாக்கை மீறலாகாது என்பதால், தசரதன் ராமனை விஷ்வாமித்ரரோடு அனுப்பச் சம்மதித்தான்.
லக்ஷ்மணன் ராமனை விட்டுப் பிரியாதவன் என்பதால், அவனும் ராமனைப் பின்தொடர்ந்து சென்றான்.
இப்படி விஷ்வாமித்ரரோடும், லக்ஷ்மணனோடும் தன்னை விட்டு ராமன் பிரிந்து செல்லும் காட்சியைக் கண்ட தசரதன்,
தன் உயிர் தன் உடலை விட்டுப் பிரிந்து செல்வதைத் தானே தன் கண்ணால் பார்ப்பது போல் உணர்ந்தானாம்.

இதைக் கம்பர்,
“அன்ன தம்பியும் தானும் ஐயனாம்
மன்னன் இன்னுயிர் வழிக்கொண்டால் என
சொன்ன மாதவன் தொடர்ந்து சாயைபோல்
பொன்னின் மாநகர்ப் புரிசை நீங்கினான்”
என்று பாடுகிறார்.

காவியக் கவிஞர் திரு.வாலி அவர்கள், சமீபத்தில் ஒரு பேட்டியில், கம்பரின் இப்பாடலைத் தழுவியே,
“தன் உயிர் பிரிவதைப் பார்த்தவர் இல்லை – நான் என் உயிர் பிரிவதைப் பார்த்து நின்றேன்”
என்ற பாடலைத் தான் இயற்றியதாகக் குறிப்பிட்டதும் நோக்கத்தக்கது.

அவ்வாறே ராமன் சீதையோடும், லக்ஷ்மணனோடும் வனவாசம் புறப்பட்டுச் செல்லும் வேளையிலும்,
அக்காட்சியைக் கண்ட தசரதன்,
“ராமம் மே அநுகதா த்ருஷ்டிர் அத்யாபி ந நிவர்ததே
ந த்வா பச்யாமி கௌஸல்யே ஸாது மா பாணினா ஸ்ப்ருச”

“கௌசல்யா! என் கண் ராமனைப் பின் தொடர்ந்து சென்று விட்டது! என் உயிரும், அவனைப் பின்
தொடர்ந்து செல்வதாகவே உணர்கிறேன். ராமன், பின் சென்ற என் கண்ணும், உயிரும் என்னிடம் திரும்ப வரவில்லை!” என்று
புலம்புவதாக வால்மீகி, அயோத்தியா காண்டத்தில் வர்ணித்துள்ளார்.
இவ்வாறு தசரதன் போல் தன்னிடம் அன்பு பூண்டவர்கள் எல்லோர்க்கும் ராமன் தானே உயிர்மூச்சாக இருப்பதால்,
ஸ்ரீராமன் ‘ப்ராண:’ என்று அழைக்கப்படுகிறான். ‘ப்ராண:’ என்றால் உயிர்மூச்சாக இருப்பவர் என்று பொருள்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 408-வது திருநாமம். “ப்ராணாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு
ராமனே உயிர்மூச்சாக இருந்து அவர்களைக் காத்தருள்வான்.

—————-

409. ப்ராணதாய நமஹ:(Praanadhaaya namaha)

(திருநாமங்கள் 391 [பரர்த்தி:] முதல் 421 [பரிக்ரஹ:] வரை – இறந்தோர்க்கும் உயிர் அளிக்கும் ஸ்ரீராமனின் சரித்திரம்)
வடமொழியில், வால்மீகி பகவான் இயற்றிய 24,000 சுலோகங்கள் கொண்ட மத் ராமாயணத்தின் அடிப்படையில்,
தமிழில் 10,000 பாடல்கள் கொண்ட ராமாவதாரம் என்னும் நூலைக் கம்பர் இயற்றினார்.
நாம் இன்று கம்ப ராமாயணம் என்று குறிப்பிட்டாலும், நூலாசிரியரான கம்பர், ராமாவதாரம் என்று இந்நூலுக்குப் பெயர் சூட்டியிருந்தார்.
கம்பர் தாம் இயற்றிய ராமாயணத்தை ராமனால் பூஜிக்கப்பட்ட, ஸ்ரீரங்கநாதன் எழுந்தருளியிருக்கும் திருவரங்கத்தில்
அரங்கேற்றம் செய்ய விரும்பினார். அதனால், திருவரங்கத்தில் உள்ள குருமார்களை அண்டினார்.
அந்த குருமார்கள், “கவியே! தமிழகத்தில் இப்போது ரங்கம், சிதம்பரம் என இரண்டு பெரும் தலங்கள் உள்ளன.
சைவத்துக்குச் சிதம்பரம், வைணவத்துக்கு ஸ்ரீரங்கம். முதலில், சிதம்பரத்தில் உள்ள மூவாயிரம் தீட்சிதர்களைச் சந்தித்து
அவர்களுக்கு நீங்கள் எழுதிய காவியத்தை வாசித்துக் காட்டி, அவர்களின் அங்கீகாரத்தைப் பெற்று வந்தால்,
மேற்கொண்டு ரங்கத்தில் இக்காவியத்தை அரங்கேற்றம் செய்ய ஆவன செய்வோம்!” என்றார்கள்.

அதனால், தனது காவிய ஓலைச்சுவடிகளை எடுத்துக் கொண்டு சிதம்பரத்துக்குச் சென்றார் கம்பர்.
அங்கே ஆறு மாதங்கள் தங்கிப் பல முயற்சிகள் எடுத்த போதும், கம்பரால் அங்குள்ள மூவாயிரம் தீட்சிதர்களைச் சந்தித்துத்
தனது காவியத்தை வாசித்துக் காட்டி அங்கீகாரம் பெற முடியவில்லை. மிகவும் மனம் வெறுத்துப் போன கம்பர்,
ஒருநாள் மாலை தில்லை கோவிந்த ராஜப் பெருமாளைத் தரிசித்து, “கோவிந்தராஜா! இதே தில்லை நகர்த் திருச்சித்திரகூடத்தைப்
பாடும் போது தான் ஆழ்வார்களுள் ஒருவரான குலசேகரப் பெருமாள், பத்தே பாடல்களில் உன் ராமாவதார வரலாற்றை அமுதத் தமிழில் வடித்தார்.
அதைத் தழுவியே பத்தாயிரம் பாடல்களாக உன் வரலாற்றைத் தமிழில் பாடியுள்ளேன். இது அரங்கேற வேண்டும் என்று நினைத்தால்,
நாளைக்குள் ஆவன செய்வாயாக! இல்லாவிடில் இந்த ஓலைச் சுவடிகளைத் தீயில் போட்டு நானும் தீக்குளிப்பேன்!” என்றார் கம்பர்.

மறுநாள் விடியற்காலை கம்பர் கனவில், சுடுகாட்டில் பிணம் எரியும் காட்சி தெரிந்தது.
இறைவன் நம்மை அங்கீகரிக்கவில்லை போலும் என்று கருதிய கம்பர், தன் நூலை எரித்து விட்டுத் தானும்
தீக்குளிக்கச் சுடுகாட்டை நோக்கி ஓடினார். அங்கே பார்த்தால் ஆச்சரியம்! மூவாயிரம் தீட்சிதர்களும் சுடுகாட்டில் கூடி இருக்கிறார்கள்!
அவர்களுள் ஒருவரின் ஐந்து வயது சிறுவன் பாம்பு தீண்டி இறந்து விட்டதால், துக்கம் தாளாமல் பிரிந்திருந்த அத்தனை பேரும்
ஒரே இடத்தில் சுடுகாட்டில் கூடிவிட்டார்கள். இதுவே சந்தர்ப்பம் என்று கருதிய கம்பர்,
ஸ்ரீராமாயணத்தை வாசித்துக் காட்ட அனுமதி கோரினார். துக்கத்தில் இருந்த அவர்கள், கோபம் கொண்டு, “
என்ன பெரிய ராமாயணம் எழுதியுள்ளாய்? இதைப் பாடினால் இறந்த குழந்தை எழுந்தா வரப்போகிறது?” என்று கேட்டார்கள்.
கவிஞனுக்கே உரிய கருவத்தோடு கம்பர், “நிச்சயம் எழும்!” என்றார். பாடுங்கள் என்றார்கள் தீட்சிதர்கள்.

கம்பர் பாடத் தொடங்கினார். பால காண்டம், அயோத்தியா காண்டம், ஆரணிய காண்டம், கிஷ்கிந்தா காண்டம், சுந்தர காண்டம்
நிறை வடைந்து யுத்த காண்டம் வந்தது. இந்திரஜித்தின் நாகபாசத்தால் கட்டப்பட்டு கம்ப ராமாயணத்தின் படி
லக்ஷ்மணனும் மொத்த வானர சேனையும் விழுந்து கிடக்கிறார்கள்.
அப்போது, வானிலே பொன் மலை இறக்கை கட்டி வருவது போல் கருடன் தோன்றினார்.

கருடனின் திருமேனி ஒளிபட்டவாறே, நாக பாசங்கள் அனைத்தும் நீங்கி, விழுந்தவர்கள் அத்தனை பேரும் எழுந்தார்கள்.
இதை வர்ணிக்கும் விதமாக,
“வாசம் கலந்த மறைநாள நூலின் வகை என்பது என்னை மழையென்று
ஆசங்கை கொண்ட கொடைமீளி அண்ணல் சரராமன் வெண்ணை அணுகும்
தேசம் கலந்த மறைவாணர் செஞ்சொல் அறிவாளர் என்று இம்முதலோர்
பாசம் கலந்த பசிபோல் அகன்ற பதகன் துரந்த உரகம் என்று பாடினார் கம்பர்.
சடையப்ப வள்ளல் வீட்டு வாசலில் வந்து நிற்போரின் பசி பறந்தோடுவது போல், கருடனின் ஒளிபட்டு
நாகபாசம் பறந்தோடியது என்று உவமை கூறுகிறார்.

இப்பாடலைப் பாடியவாறே, அந்தச் சிறுவனைப் பிடித்திருந்த நாகபாசம் விலகியது, அவன் மீண்டெழுந்தான்.
ஸ்ரீ ராமாயணத்தின் பெருமையை உணர்ந்து தீட்சிதர்களும் அங்கீகரித்தார்கள். பின் திருவரங்கத்தில் வாழ்ந்த குருமார்களின்
அங்கீகாரமும் பெற்றுக் கம்பர் ராமாயணத்தை அரங்கேற்றம் செய்ததாக வரலாறு.
பாம்பு தீண்டி இறந்த அச்சிறுவனுக்கு உயிர்தந்தது போலவே, இறந்தவருக்கும் உயிரளிக்கும் தெய்வமாக
ஸ்ரீராமன் திகழ்வதால், ‘ப்ராணத:’ என்று ஸ்ரீ ராமன் அழைக்கப்படுகிறான்.
‘ப்ராணத:’ என்றால் உயிர் தந்து காப்பவர் என்று பொருள். அதுவே, ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 409-வது திருநாமம்.
“ப்ராணதாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களை உயிர்காக்கும் தெய்வமான
ஸ்ரீ ராமன் எல்லா ஆபத்துகளில் இருந்தும் காத்தருள்வான்.

——-

410. ப்ரணமாய நமஹ: (Pranamaaya namaha)

(திருநாமங்கள் 391 [பரர்த்தி:] முதல் 421 [பரிக்ரஹ:] வரை – இறந்தோர்க்கும் உயிர் அளிக்கும் ராமனின் சரித்திரம்)

ராமனைக் காட்டுக்குப் போகாதே என்று சொல்லிப் பலவாறு தடுத்துப் பார்த்தாள் கௌசல்யா தேவி.
ஆனால், தந்தையின் வாக்கை நிறைவேற்றியே தீரவேண்டும் என்பதிலே ராமன் உறுதியாக இருப்பதை
நன்கு உணர்ந்து கொண்ட அவள், ராமபிரானுக்கு மங்கலம் பாடி வழியனுப்பி வைக்கிறாள்.
அதை வால்மீகி பகவான் மத் ராமாயணத்தின் அயோத்தியா காண்டம் 25ம் சர்கத்தில் வர்ணித்துள்ளார்.

ராமா! எந்த தர்மத்தை நீ இத்தனை நாட்களாகக் காத்து வருகிறாயோ,அந்த தர்மம் துணைநின்று உன்னைக் காக்கட்டும்.
வேள்விச் சாலைகளில் நீ எந்தெந்த முனிவர்களை எல்லாம் வணங்கி இருக்கிறாயோ, அந்த முனிவர்கள் காட்டில் உனக்குத் துணை நிற்கட்டும்.
விச்வாமித்ரர் அருளிய தெய்வீகமான படைக்கலங்கள் உனக்குத் துணையாக இருக்கட்டும்.
பெற்றோர் மனம் கோணாத படி நீ செய்த பணிவிடைகள் உன்னைக் காக்கட்டும்.நீ காத்து வரும் சத்தியம் உன்னைக் காக்கட்டும்.

அரக்கர்கள், பிசாசுகள், குரங்குகள், கொசுக்கள், காட்டு ஈக்கள், மலைப் பாம்புகள், புழுக்கள், யானைகள், சிங்கங்கள்,
புலிகள், காட்டு எருமைகள், பேய் பிசாசுகள் உனக்கு ஆபத்து ஏற்படுத்தாமல் இருக்கட்டும்.
மங்கலம் பகவான் விஷ்ணுர் மங்கலம் மதுஸூதன, மங்கலம் புண்டரீகாக்ஷோ மங்கலம் கருடத்வஜ:- திருமால் உனக்கு அனைத்து
வித மங்கலங்களையும் தந்து காத்தருளட்டும்.
இவ்வாறு ராமனுக்கு ஆசீர்வாதம் செய்து, விசல்யகரணி என்ற மூலிகையை ராமன் கையில் ரட்சையாகக் கட்டி வழியனுப்பினாள் கௌசல்யா தேவி.

மேலே சீதையிடம் செய்தி சொல்லி விட்டுக் காட்டுக்குப் புறப்படலாம் என்ற திருவுள்ளத்தோடு கௌசல்யாவின்
மாளிகையை விட்டு வெளியேறினான் ராமன். ராமன் வனவாசம் செல்லப் போகிறான் என்ற செய்தி
அதற்குள் ஊர் முழுதும் பரவியிருந்த படியால், ராமன் வெளியே வந்தவாறே ஊர்மக்கள் அத்தனை பேரும்
ராமனை எதிர்நோக்கி நின்றிருந்தார்கள். கண்களில் நீர்மல்க, முகம் வாட, உடல்சோர பட்டுப் போன மரம் போல்
மக்கள் ராமனைச் சுற்றி நின்றிருந்தார்கள், ராமனை விழுந்து வணங்கினார்கள்.

கௌசல்யாவின் மாளிகையில் இருந்து சீதையின் மாளிகையை நோக்கி ராமன் செல்ல, மக்களும் செய்வதறியாது
ராமனைப் பின் தொடர்ந்து சென்று கொண்டே இருந்தார்கள்.
இந்த மக்கள் ராமன் மீது இவ்வளவு அன்பும் மரியாதையும் வைத்துள்ளமைக்கு எது காரணம்?
வால்மீகி பகவான் அயோத்தியா காண்டம் 26ம் சர்கம் 2ம் ஸ்லோகத்தில் காரணம் சொல்கிறார்:

“விராஜயன் ராஜஸுதோ ராஜமார்கம் நரைர்வ்ருதம்
ஹ்ருதயானி மமந்தேவ ஜனஸ்ய குணவத்தயா”

ராஜவீதிக்குத் தன் திருமேனி ஒளியால் ஒளி சேர்த்தபடி ராமன் செல்ல, மக்கள் எல்லாரும் பின் தொடர்ந்து சென்றார்கள். ஏன்?
தனது குணங்களால் அனைத்து மக்களின் உள்ளங்களையும் கடைந்து எடுத்துக் கொள்ளை கொண்டு விட்டான் ராமன் என்கிறார் வால்மீகி.
தயிரைக் கடைந்து வெண்ணெய் எடுப்பது போல், மக்கள் மனங்களைத் தன் குணங்களால் கடைந்து
அவர்களின் அன்பையும் மரியாதையையும் பெற்றிருக்கிறான் ராமன். அதனால் தான் எந்த ஒருவருமே ராமனைக் கண்ட மாத்திரத்தில்
தம்மை அறியாமல் விழுந்து நமஸ்கரித்து விடுவார்களாம்.
ஏனெனில், ராமனைத் தரிசித்த மாத்திரத்தில், அவனது குணங்கள் நமது உள்ளத்தைக் கடைந்து ஈர்த்து விடும்.

இப்படித் தன் குணங்களால் எல்லோரையும் கவர்ந்து எல்லோராலும் வணங்கப்படுபவனாக ராமன் திகழ்வதால்,
‘ப்ரணம:’ என்று ராமன் அழைக்கப்படுகிறான்.
‘ப்ரணம:’ என்றால் எல்லோரையும் வணங்க வைப்பவர் என்று பொருள்.
ராமனைப் பொறுத்த வரை, அவன் தனது இறைத்தன்மையைக் காட்டிப் பிறர் தன்னை வணங்கும்படிச் செய்வதில்லை.
மாறாகத் தன் குணங்களால் அனைவரையும் ஈர்த்து அவர்கள் தன்னைவணங்கும்படிச் செய்து விடுகிறான்.
இவ்வாறு அனைவராலும் வணங்கப்படும் ராமன் ‘ப்ரணம:’ – அது தான் ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 410-வது திருநாமம்.
“ப்ரணமாய நம:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள், உரிய இடத்தில் உரிய நேரத்தில்
உரிய மரியாதைகளைப் பெற்று விளங்கும்படி ராமன் அருள்புரிவான்.

———–

411. ப்ருதவே நமஹ: (Pruthave namaha)
ராமனுடன் நட்பு பூண்ட சுக்ரீவன், ராமனின் உதவியோடு வாலியை வெல்ல முடியும் என்ற நம்பிக்கையைப் பெற்றான்.
ராம லக்ஷ்மணர்களையும் தனது வானர அமைச்சர்களையும் அழைத்துக் கொண்டு வாலியின் இருப்பிடமான
கிஷ்கிந்தையை அடைந்தான் சுக்ரீவன். “அடேய் வாலி! போருக்கு வாடா!” என்று உரத்த குரலில் வாலியைப் போருக்கு அழைத்தான்.

கடும் கோபத்துடன் போருக்கு வந்த வாலி, சுக்ரீவனைப் பலவாறு தாக்கினான். ஒரு மரத்தின் பின் மறைந்திருந்து
வாலி மேல் பாணம் எய்வதாகச் சுக்ரீவனிடம் சொல்லி இருந்த ராமன், வாலி மீது பாணத்தை எய்யவில்லை.
குத்துயிரும் கொலையுயிருமாக அடிபட்டு ரத்தம் கக்கியபடி திரும்பி வந்தான் சுக்ரீவன்.
நூலிழையில் உயிர் பிழைத்து வந்த சுக்ரீவனைப் பார்த்து ராமன், “சுக்ரீவா! நீயும் வாலியும் உருவத்தில்
ஒத்தவர்களாக இருக்கிறீர்கள். அதனால் யார் வாலி, யார் சுக்ரீவன் என்று என்னால் அடையாளம் காண முடியவில்லை.

இதோ! என் தம்பி லக்ஷ்மணன் உன் கழுத்தில் கஜபுஷ்பி என்னும் மலர்மாலையை அணிவிப்பான்.
இதைக் கொண்டு நான் உன்னை அடையாளம் கண்டுகொள்வேன். இப்போது போருக்குச் செல்!” என்றான் ராமன்.
லக்ஷ்மணன் அணிவித்த கஜபுஷ்பி மாலையுடன் மீண்டும் போருக்கு வந்தான் சுக்ரீவன்.
“அடேய் வாலி! போருக்கு வாடா!” என்று மீண்டும் அழைத்தான்.
அந்தக் குரலைக் கேட்டவாறே, வாலியின் குடிமயக்கம் நீங்கியது. கடும் கோபம் முளைத்தெழுந்தது.

தான், எடுத்து வைக்கும் ஒவ்வொரு காலடியாலும் பூமி நடுங்கும்படி சுக்ரீவனை நோக்கி நடக்கத் தொடங்கினான் வாலி.
அப்போது வாலியின் மனைவியான தாரை, வாலியைத் தடுத்தாள். “சுவாமி! இப்போது தான் உங்களால் புடைக்கப்பட்டுத்
தோல்வி அடைந்து உயிர்பிச்சை வாங்கிக் கொண்டு ஓடி இருக்கிறான் சுக்ரீவன்.
அவன் மறுபடியும் போர் புரிய அழைக்கிறான் என்றால் நாம் சற்று யோசிக்க வேண்டும்.
அவன் ஏதோ ஒரு பெரிய துணையோடு வந்திருக்க வேண்டும்.
நம் மகன் அங்கதன் அவனது நண்பர்கள் மூலம் ஒரு செய்தி அறிந்து வந்து என்னிடம் சொன்னான்.

இட்சுவாகு குலத்தில் உதித்த அயோத்தி மன்னரின் புதல்வர்களான ராம லக்ஷ்மணர்களோடு சுக்ரீவன் நட்பு கொண்டிருக்கிறானாம்.
அதிலும் ராமர் உலகப் பிரசித்தி பெற்ற தலைசிறந்த வீரர் ஆவார். போரில் அவரது பராக்கிரமத்துக்கு எல்லையே இல்லை.
ஊழிக் காலத் தீ போல் எதிரியின் ஆற்றலை மொத்தமாக அழிக்க வல்லவர் அவர். நல்லவர்களைக் காக்கும்
கற்பக மரம் போன்றவர் அவர். இடருற்றவர்கள் அத்தனை பேருக்கும் மேலான புகலிடம் அவர். திக்கற்றவர்களுக்குச் சிறந்த காவலர் அவர்.
புகழுக்கு உரிய பாத்திரமாகத் திகழ்பவர். இதைத் தெரிவிக்கும் வால்மீகியின் ஸ்லோகம்:

“நிவாஸ வ்ருக்ஷஸ் ஸாதூனாம் ஆபந்நானாம் பரா கதி:
ஆர்த்தானாம் ஸம்ச்ரயச்சைவ யசஸச்சைக பாஜனம்”

எப்போது அந்த ராமர் சுக்ரீவனோடு நட்பு கொண்டிருக்கிறாரோ, அவன் பக்கம் தான் நியாயம் இருக்கிறது என்று பொருள்.
ராமர் இருக்கும் பக்கம் தான் வெற்றியும் இருக்கும்.
எனவே ராமனிடம் நட்பு கொண்ட சுக்ரீவனை எதிர்த்து இப்போது போர் புரியச் செல்லாதீர்கள்.
அந்த ராமரோடு நீங்களும் நட்பு கொண்டு விடுங்கள். ராமனைச் சரணடைவதே உங்களுக்குச் சிறந்த நன்மையைத் தரும்!”
என்றெல்லாம் பலவாறு அறிவுரை சொன்னாள். அவற்றை மீறிப் போருக்குச் சென்ற வாலி தனது முடிவைச் சந்தித்ததை நாம் அறிவோம்.

இங்கே ராமனைத் தாரை குறிப்பிடும்போது, “யசஸச்சைக பாஜனம்” என்று குறிப்பிடுவதாக வால்மீகி காட்டுகிறார்.
“யசஸச்சைக பாஜனம்” என்றால் புகழுக்கு உரிய ஒரே பாத்திரமாக இருப்பவர் என்று பொருள்.
அயோத்தியில் எழுந்தருளியிருந்த ராமனின் பெருமைகள் கிஷ்கிந்தையில் வாழும் வானரப் பெண்ணான தாரை வரை,
அத்தனை பேருக்கும் தெரிந்திருக்கிறதல்லவா?
அப்படி எல்லோராலும் நன்கு அறியப்பட்ட புகழோடு ராமன் விளங்குவதால் தான் ராமன் ‘ப்ருது:’ என்று அழைக்கப்படுகிறார்.
‘ப்ருது:’ என்றால் புகழால் உயர்ந்து நிற்பவர் என்று பொருள். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 411-வது திருநாமம்.
“ப்ருதவே நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் பேரோடும் புகழோடும் பெருமை பெற்று விளங்கும்படி ஸ்ரீ ராமன் அருள்புரிவான்.

———–

412. ஹிரண்யகர்ப்பாய நமஹ: (Hiranyagarbhaaya namaha)

கர்நாடக சங்கீத மும்மூர்த்திகளில் ஒருவரான தியாகப் பிரம்மம் என்று அழைக்கப்படும் தியாகராஜ சுவாமிகள்,
ராமபிரான் மீது அபார பக்தி கொண்டிருந்தார். அவர் திருப்பதியில் இருந்து திருவொற்றியூருக்குப் பயணித்துக் கொண்டிருந்தார்.
அவரது சீடர்கள் அவரைப் பல்லக்கில் சுமந்தபடி அழைத்துச் சென்றார்கள்.
கோவூர் சுந்தர முதலியார் என்னும் பெரியவர், இசையில் மிகுந்த ஆர்வம் கொண்டவர்.
தியாகராஜ சுவாமிகள் எந்தச் செல்வத்தையும் ஏற்க மாட்டார் என்பதால், தியாகராஜரின் சீடர்களிடம்
சில தங்கக் காசுகளைக் கொடுத்து அனுப்பி இருந்தார் அவர்.
தியாகராஜரைப் பல்லக்கில் சுமந்தபடி சீடர்கள் செல்லும்போது, காட்டுப் பாதை வழியே பயணிக்க வேண்டிய சூழல் வந்தது.
காட்டுக்குள் நுழையச் சீடர்கள் அஞ்சினார்கள். அப்போது தியாகராஜர்,
“மடியில் கனம் இருந்தால் தானே வழியில் பயம்? நம்மிடம் எந்தச் செல்வமும் இல்லையே! நாம் ஏன் அஞ்ச வேண்டும்?” என்றார்.

சீடர்களும் கோவூர் சுந்தர முதலியார் கொடுத்த செல்வத்தைப் பற்றி, அதுவரை தியாகராஜரிடம் தெரிவிக்கவில்லை.
இறைவன் மீது பாரத்தைப் போட்டு விட்டுக் காட்டுப் பாதையில் செல்லத் தொடங்கினார்கள்.
நடுக் காட்டில் அவர்கள் பயணிக்கும் போது சில திருடர்கள் பல்லக்கைச் சூழ்ந்து கொண்டார்கள்.
திருடர்களைக் கண்டு அஞ்சிய சீடர்கள், தியாகராஜ சுவாமிகளிடம்,
“குருவே! திருடர்கள் நம் பல்லக்கைச் சூழ்ந்து கொண்டார்கள்!” என்று சொன்னார்கள்.
“நம்மிடம் தான் எந்தச் செல்வமும் இல்லையே! நாம் ஏன் அஞ்ச வேண்டும்?” என்று கேட்டார் தியாகராஜ சுவாமிகள்.

அப்போது வேறு வழியில்லாமல் உண்மையைச் சொன்னார்கள் சீடர்கள். அதற்கும் தியாகராஜர் கலங்கவில்லை.
“இந்தச் செல்வத்தை நாம் நமக்காகப் பயன்படுத்தப் போவதில்லை. ராமனுக்காகத் தானே பயன்படுத்தப் போகிறோம்?
அப்படியானால் இது ராமனுடைய செல்வம்!அவனது செல்வத்தைக் காத்துக் கொள்ள அவனுக்குத் தெரியும்!
நீங்கள் யாரும் அஞ்ச வேண்டாம்!” என்றார். அந்த நடுக்காட்டில்,
திருடர்களால் சூழப்பட்ட நிலையில், ‘முந்து வேனுக…’ என்று தொடங்கும் ஒரு கீர்த்தனையை தர்பார் ராகத்தில்
ஸ்ரீராமனைக் குறித்து இயற்றிப் பாடினார் தியாகராஜர். அவர் பாடிய அளவில், அந்தத் திருடர்கள் அத்தனை பேரும்
தியாகராஜ சுவாமிகளின் பாதங்களில் வந்து விழுந்து விட்டார்கள்.
“என்ன ஆயிற்று?” என்று திருடர்களைப் பார்த்துக் கேட்டார் தியாகராஜர்.
“சுவாமி! இரண்டு இளைஞர்கள் கையில் வில்லும் அம்பும் ஏந்திக் கொண்டு உங்கள் பல்லக்கைச் சுற்றிச் சுற்றி
வருவதை நாங்கள் கண்டோம். அந்த இருவரும் எங்களைத் தாக்க முற்பட்டார்கள்.
அவர்களின் கால்களில் நாங்கள் போய் விழுந்தோம். உங்கள் காலில் விழுந்தால் உயிர் பிழைக்கலாம் என்று
அந்த வில் பிடித்த இளைஞர்கள் கூறினார்கள். அதனால் தான் உங்கள் கால்களில் வந்து விழுந்து விட்டோம்!” என்று சொன்னார்கள் திருடர்கள்.

தன்னைக் காப்பதற்காக, வில்லும் அம்பும் கையில் ஏந்தி சாட்சாத் ராமனும் லக்ஷ்மணனுமே வந்திருக்கிறார்கள் என்பதை
உணர்ந்து பக்திப் பரவசத்தில் பூரிப்படைந்தார் தியாகராஜ சுவாமிகள். ராமனின் கருணையை எண்ணி ஆனந்தக் கண்ணீர் சிந்தினார்.
இதன்மூலம் நாம் அறியும் செய்தி என்னவென்றால், ராமனின் அவதாரக் காலம் மட்டுமின்றி,
அதற்குப் பிற்பட்டவர்கள் ராமனைத் தியானித்து வணங்கினாலும், அவர்களையும் தேடி வந்து அருள்புரிபவனாக
ஸ்ரீராமன் விளங்குகிறான். அதனால் தான் ராமனுக்கு ‘ஹிரண்யகர்ப்ப:’ என்று திருநாமம்.

இங்கே, ‘ஹிரண்ய’ என்பது இனிமையான இதயத்தைக் குறிக்கிறது, அதாவது, ராம பக்தர்களின் இனிய இதயங்கள்.
அந்த இதயங்களிலே மனத்துக்கு இனியவனாக எப்போதும் ஸ்ரீராமன் குடியிருப்பதால், ‘ஹிரண்யகர்ப்ப:’ என்று அழைக்கப்படுகிறான்.
‘கர்ப்ப’ என்றால் உள்ளே வசிப்பவர். இனிய இதயங்களுக்குள்ளே வசிப்பவர்
‘ஹிரண்யகர்ப்ப:’; அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 412-வது திருநாமம்.
“ஹிரண்யகர்ப்பாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வந்தால், நம் மனங்களிலும் ராமன் வந்து குடிகொண்டு ஆனந்தம் தருவான்.

—–

413. சத்ருக்னாய நமஹ: (Shathrughnaaya namaha)

(திருநாமங்கள் 391 [பரர்த்தி:] முதல் 421 [பரிக்ரஹ:] வரை –
இறந்தோர்க்கும் உயிர் அளிக்கும் ஸ்ரீராமனின் சரித்திரம்)ராமாவதாரத்தின் மூலம் ஸ்ரீராமன்
நமக்கு உணர்த்தும் வேதாந்த தத்துவத்தை சுவாமி வேதாந்த தேசிகன்,
சங்கல்ப சூரியோதயம் என்னும் காவியத்தில் தெரிவிக்கிறார்:

“தர்ப்போதக்ர தசேந்த்ரியானன மனோ நக்தஞ்சராதிஷ்டிதே
தேஹேஸ்மின் பவஸிந்துனா பரிகதே தீனாம் தசாம் ஆஸ்தித:
அத்யத்வே ஹநுமத் ஸமேன குருணா ப்ரக்யாபிதார்த்த புமான்
லங்காருத்த விதேஹ ராஜ தனயா ந்யாயேன லாலப்யதே”

ராமன் தான் பரமாத்மா.
மகாலட்சுமியின் அம்சமான சீதாதேவி பிறவிப் பிணியில் சுழலும் ஜீவாத்மாவின் பாத்திரத்தை ஏறிட்டுக்கொள்கிறாள்.
கடல்சூழ்ந்த இலங்கையே பிறவிப் பெருங்கடல். அசோக வனமே நம் உடல்.
சீதை என்னும் ஜீவாத்மாவை ராமன் என்னும் பரமாத்மாவிடம் இருந்து பிரித்து,
பிறவிப் பிணியாகிய இலங்கையில் உடலாகிய அசோகவனத்தில் ராவணன் சிறைவைத்துள்ளான்.
இந்த ராவணன்தான் நம் மனமும் பத்து இந்திரியங்களும்
மனதுக்குப் பத்து இந்திரியங்கள் தலைபோன்றவை.
மெய், வாய், கண், மூக்கு, செவி, நாக்கு, கை, கால், மலத்துவாரம், ஜலத்துவாரம் ஆகிய பத்து இந்திரியங்களோடு
கூடிய மனமே பத்து தலைகொண்ட ராவணன் ஆவான்.
இந்த மனமும் புலன்களும் சேர்ந்து தான் ஜீவாத்மாவைப் பிறவித்துயரில் அழுத்தி
இறைவனை அடையவிடாமல் தடுக்கின்றன. இந்த மனம், புலன்களை மூன்று குணங்கள் பாதிக்கின்றன.

சத்துவ குணம், ரஜோகுணம், தமோகுணம் ஆகியவையே அந்த மூன்று குணங்கள்.
சத்துவ குணமே சாந்தமான விபீஷணன். ரஜோகுணம் தான் காமம், கோபம் நிறைந்த சூர்ப்பணகை.
தமோ குணம் தான் சோம்பலில் ஆழ்ந்த கும்பகர்ணன். ராவணன் என்னும் மனமும் புலன்களும் விபீஷணனாகிய
சத்துவ குணத்தை விரட்டிவிட்டு, சூர்ப்பணகை கும்பகர்ணனாகிய ரஜோகுணம், தமோகுணம் ஆகியவற்றைத்
தன்னுடன் வைத்துக்கொள்வதாலே, ஜீவாத்மாவாகிய சீதை மேலும் துன்புறுகிறது.

இந்நிலையில், பரமாத்மாவாகிய ராமனை அடைய வேண்டும் என்று ஜீவாத்மாவாகிய சீதை தவிக்கும்போது,
பரமாத்மாவான ராமன், ஆஞ்ஜநேயரை அனுப்பி வைக்கிறார். அந்த ஆஞ்ஜநேயர் தான் குரு,
ஆசார்யன். இறைவன் எல்லாச் சமயங்களிலும் நேராக வருவதில்லை, குருவை அனுப்பிவைத்து,
குருவருளின் மூலம் திருவருள் நமக்குக் கிட்டும்படிச் செய்கிறான்.
ஆஞ்ஜநேயர் சீதையைக் கண்டுபிடித்து, ராமாயணம் பாடியது போல்,
ஆசார்யன் ஜீவாத்மாவுக்கு இறைவனின் பெருமைகளை எல்லாம் எடுத்துச் சொல்கிறார்.

ஆஞ்ஜநேயர், ராமனின் முத்திரை மோதிரத்தைச் சீதைக்கு வழங்கியது போல்,
ஆசார்யன் சீடனாகிய ஜீவாத்மாவுக்கு இறைவனின் சங்கு சக்கர முத்திரைகளைத் தோளில் பொறிக்கிறார்.
நிறைவாக, அனுமன் இலங்கையை எரித்தது போல், பிறவிப் பிணியையே எரிக்கிறார் ஆசார்யன்.
அதன்பின் ராமனைத் தன் தோளில் சுமந்தபடி இலங்கைக்கு அனுமன் அழைத்து வந்ததுபோல்,
நம்மைக் காக்கும் பொருட்டு இறையருளை நம்மிடம் கொண்டு வந்து சேர்க்கிறார் ஆசார்யன்.

அனுமனின் துணையோடு ராமன் இலங்கையில் உள்ள மொத்த அரக்கர்களையும் அழித்தது போல்,
ஆசார்யன் துணையோடு இறைவன் ஞானம் என்னும் அம்பை எய்து நமது மொத்தப் பாபங்களையும் அழித்து விடுகிறான்.
அனுமன் சீதா-ராமர்களை இணைத்து வைத்தது போல், ஆசார்யன் ஜீவாத்மாவையும் பரமாத்மாவையும் இணைத்து வைக்கிறார்.

இதே கருத்தை ஸ்ரீபாஞ்சராத்ர ஆகமத்தின் ஸாத்வத ஸம்ஹிதையில் உள்ளது.

“தசேந்த்ரியானனம் கோரம் யோ மனோ ரஜனீசரம்
விவேக சர ஜாலேன சமம் நயதி யோகினாம்”-என்ற ஸ்லோகம் தெரிவிக்கிறது.

இப்படி ஆத்மாவுக்கு எதிரிகளாக இருக்கும் பாபங்களையும், தறிகெட்டு ஓடும் புலன்களையும்
ஞானம் என்னும் அம்பால் வீழ்த்தி வெல்வதால், ஸ்ரீராமன் ‘சத்ருக்ன:’ என்று அழைக்கப்படுகிறான்.
‘சத்ரு’ என்றால் எதிரி. ‘சத்ருக்ன:’ என்றால் எதிரிகளை அழிப்பவர்.
தறிகெட்டு ஓடும் மனம், புலன்கள் மற்றும் பாபங்களாகிய எதிரிகளை அழிப்பதால் ராமன் ‘சத்ருக்ன:’ என்று அழைக்கப்படுகிறான்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 413-வது திருநாமம்.
[ராமனின் தம்பிக்கு சத்ருக்னன் என்ற திருப்பெயர் இருப்பதற்கான காரணம் வேறு, அதை இத்துடன் குழப்பிக் கொள்ளலாகாது.]
“சத்ருக் னாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களின் அனைத்துப் பாபங்களையும் ஸ்ரீராமன் போக்கி அருள்வான்.

—————

414. வ்யாப்தாய நமஹ: (Vyaapthaaya namaha)

ராமனைப் பலரும் பலவிதமாக அழைப்பார்கள். தந்தை தசரதன் “ராமா!” என்று வாயார அழைப்பார்.
‘ராம:’ என்றால் மனத்துக்கு இனியவன் என்று பொருள்.

தசரதனின் மனத்துக்கு இனிய குழந்தையாக ராமன் விளங்கியபடியால் “ராமா!” என்று அழைப்பார் தசரதன்.

அன்னை கௌசல்யா தேவி, “ராமபத்ரா!” என்று ராமனை அழைப்பாளாம். பத்ரம் என்றால் மங்கலம்.
உனக்கு என்றென்றும் மங்கலம் உண்டாகட்டும் என்று ராமபிரானை வாழ்த்தும் த்வனியில் “ராமபத்ரா!” என்றழைப்பாள் கௌசல்யை.

சிற்றன்னை கைகேயி “ராமச்சந்திரா!” என்று ராமனை அழைப்பாளாம்.
ராமனின் மீது மிகுந்த அன்பு வைத்திருந்த கைகேயிக்குக் குளிர்நிலவாக ராமன் ஒளிவீசியதால்,
அந்த அழகை ஆசையோடு அனுபவித்து, “ராமச்சந்திரா!” என்பாள் அவள்.

குருவான வசிஷ்டர் ராமனை “வேத:” என்று அழைப்பாராம்.
‘வேதஸ்’ என்றால் அனைத்து வேதங்களிலும் வல்லவர் என்று பொருள்.
திருமாலின் அவதாரமான ராமன் இயல்பாகவே அத்தனை வேதங்களின் விழுப்பொருளையும் அறிந்திருந்தபடியால்,
அதை உணர்ந்துகொண்ட வசிஷ்டரும் “வேத:!” என்று ராமனை அழைப்பதை வழக்கமாய்க் கொண்டிருந்தார்.

அயோத்தி மக்கள் ராமனை “ரகுநாதா!” என்று அழைப்பார்கள்.
ரகு குலத்துக்கு நாதனாக, ரகு குலத்துக்குப் பெருமை சேர்க்கும் விதமாக ராமன் அவதரித்தான் அல்லவா?
அதைக் கொண்டாடும் பொருட்டு, “ரகுநாதா!” என்று அயோத்தி மக்கள் அழைப்பது வழக்கம்.

சீதா தேவியோ, “நாதா!” என்று ராமனை அழைப்பாள்.
தான் ராமன்மேல் வைத்திருக்கும் அன்பு, காதல், பக்தி, மரியாதை, அக்கறை அனைத்தும் கலந்த குரலில்
“நாதா!” என்று சீதை அழைக்கையில் இருவரும் பரஸ்பரம் கொண்டிருக்கும் அன்பின் ஆழத்தை உணர முடியும்.

மிதிலை தேசத்து மக்கள் ராமனைக் குறிப்பிடுகையில், “சீதாபதி” என்று குறிப்பிடுவார்களாம்.

தங்கள் தேசத்தில் தோன்றிய சீதையை மணந்து கொண்டு மிதிலைக்கு மாப்பிள்ளை ஆனவர்
என்பதை உணர்த்தும் வகையில் சீதாபதி என்பார்கள். இவற்றை இணைத்துத்தான்,

“ராமாய ராமபத்ராய ராமசந்த்ராய வேதஸே
ரகுநாதாய நாதாய ஸீதாயா பதயே நமஹ:”

என்று ஒரு ஸ்லோகம் ராமனைக் குறித்துப் பிரசித்தமாகச் சொல்வார்கள்.

கௌசல்யாவின் அரண்மனையில் பணிபுரிந்து வந்த வயதான காவலாளி ஒருவர்,
கௌசல்யாவைப் போலவே “ராமபத்ரா!” என்று ராமனை அவனது இளம் பிராயத்தில் அழைத்து வந்தார்.
பின்னாளில் ராமன் பட்டாபிஷேகம் செய்துகொண்ட பின், ராமனை அவர் பார்த்த போது,
“சக்கரவர்த்திக்கு வணக்கம்!” என்று சொன்னார். அதைக் கேட்டு ராமன் கோபித்துக்கொண்டான்.

“பெரியவரே! நீங்கள் முன்பு போல் ஆசையுடன் ராமபத்ரா என்று என்னை அழைத்தால் தான் எனக்கு மகிழ்ச்சி.
ஊராருக்கு வேண்டுமானால் நான் சக்கரவர்த்தியாக இருக்கலாம்.
உங்களுக்கு என்றுமே உங்கள் ராமபத்ரன்தான் நான்!” என்று ராமன் சொல்ல,
அவரும் “ராமபத்ரா!” என்றே ஆசையுடன் ராமனை அழைத்தாராம்.

ஆக, சக்கரவர்த்தியாக விளங்கும்போது கூட உயர்ந்தவர்-தாழ்ந்தவர், ஏழை-பணக்காரர், கற்றவர்-கல்லாதவர்,
இளையவர்-முதியவர் என எந்த வேறுபாடும் பாராது அத்தனை பேரிடமும் ஒரே மாதிரியான அன்பைக் காட்டி,
அயோத்தியில் வாழும் ஒவ்வொருவருமே எங்கள் வீட்டுப் பிள்ளை என்று
ராமனை அபிமானிக்கும் படி ராமன் வாழ்ந்தான் என்பதற்கு இது ஒரு சான்று.

இவ்வாறு எந்த வேறுபாடும் இல்லாமல் அனைவரிடமும் அன்பு காட்டி, அன்பு நிறைந்தவனாக ராமன் திகழ்ந்தபடியால்,
ஸ்ரீராமன் ‘வ்யாப்த:’ என்று அழைக்கப்படுகிறான். ‘வ்யாப்த:’ என்றால் நிறைந்தவர்.
அன்பர்கள் மீது கொண்டிருக்கும் அன்பால் நிறைந்திருப்பதால் ராமன் ‘வ்யாப்த:’ என்று அழைக்கப்படுகிறான்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 414-வது திருநாமம்.
“வ்யாப்தாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களை ராமன் தனது அன்பு மழையால் நனைப்பான்.

—————

415. வாயவே நமஹ: (Vaayave namaha)

சீதையை ராவணன் அபகரித்துச் சென்ற நிலையில், அவளைத் தேடிக்கொண்டு வந்த ராமனும், லக்ஷ்மணனும்
வழியில் கபந்தன் என்ற அரக்கனை வதைத்தார்கள்.
ராமனின் திருவருளால் சாப விமோசனம் பெற்ற கபந்தன், கந்தர்வ வடிவம் பெற்று ராமனைத் துதித்தான்.
தனது இறைத்தன்மையை வெளிக்காட்ட விரும்பாத ராமன், மனித சுவபாவத்தை அனுசரித்து,
கபந்தனிடம், “சீதையைத் தேடுவதற்கு ஏதாவது வழிகூற வேண்டும்!” என்று கேட்டான்.
சற்று ஆலோசித்த கபந்தன், ரிஷ்யமுக மலையில் வாழும் சுக்ரீவன் மற்றும்
அவனைச் சார்ந்த வானரர்களின் உதவியை நாடுமாறு அறிவுறுத்தினான்.

மேலும், ரிச்யமூக மலைக்குச் செல்லும் வழியை அறிவதற்கு, மதங்க முனிவருடைய ஆசிரமத்தில் வசிக்கும்
சபரி என்ற வேடுவப் பெண்ணின் உதவியை நாடுமாறும் கூறினான்.
இவ்வாறு சொல்லிவிட்டுத் தேவலோகம் சென்றான் கபந்தன்.
அவன் சொன்னபடி மதங்க முனிவரின் ஆசிரமத்தில் தவம்புரிந்து கொண்டிருந்த சபரியைத் தேடி வந்தான் ராமன்.
ராம லக்ஷ்மணர்களைத் தரிசித்த சபரி ஆனந்தத்தின் எல்லையை அடைந்தாள்.

“ஆண்டவள் அன்பின் ஏத்தி அழுது இழி அருவிக் கண்ணள்
மாண்டது என் மாயப்பாசம் வந்தது வரம்பில் காலம்
பூண்ட மாதவத்தின் செல்வம் போயது பிறவி என்பாள்”–என்று அந்த ஆனந்தத்தைக் கம்பர்வர்ணிக்கிறார்.

இரு கண்களில் இருந்தும் அருவி போல் கண்ணீர் பெருகி வர, ராமனைப் பார்த்து,
“எனது பிறவித் தளை இன்றோடு நீங்கி விட்டது. இத்தனை நாட்கள் அடியேன் புரிந்த தவத்தின் பலன்
குருவின் அருளால் இன்று கிட்டிவிட்டது!” என்று ராமனை நோக்கிச் சொன்னாள்.

“நீ என்ன தவம் புரிந்தாய்? அதற்கு என்ன பலன் கிடைத்தது?” என்று ஒன்றும் அறியாதவன் போல் கேட்டான் ராமன்.
அதற்கு சபரி, “இங்கே வாழ்ந்து வந்த மதங்கர் உள்ளிட்ட முனிவர்களுக்கு அடியேன் பணிவிடைகள் செய்து வந்தேன்.
அந்த முனிவர்கள் அடியேனுக்கு ராம நாமத்தை உபதேசம் செய்து அதை ஜபிக்கச் சொன்னார்கள்.
இந்த ராம நாமத்தின் பொருள் என்ன என்று அடியேன் கேட்ட போது,
இதை நீ ஜபித்துக் கொண்டே இருந்தால் இதன் பொருள் உன்னைத் தேடி வரும் என்று சொன்னார்கள்.

இப்போது அந்த ராம நாமத்தின் பொருளான நீயே அடியேனைத் தேடி வந்து
விட்டாயே! அடியேன் உன்னை நாடி வரும்படி வைக்காமல் நீயே என்னைத் தேடி
வந்தாயே! இதுவல்லவோ உன் கருணையின் சிறப்பு!” என்று ராமனைக் கொண்டாடினாள்.

அதன்பின் ராமனுக்குச் சமர்ப்பிப்பதற்காகத் தான் ஆசையோடு சேகரித்து வைத்திருந்த பழங்களை
ராமனுக்குச் சமர்ப்பித்தாள் சபரி. அதை ஆசையோடு வாங்கி ராமன் அமுதுசெய்து மகிழ்ந்ததை,

“மாங்கனி தாழையின்காய் வாழையின் கனிகளோடும்
ஆங்கனி ஆவதே என்று அருந்தி நான் விரும்பி வைத்தேன்
பாங்கினில் அமுது செய்மின் என்றவள் பரிவில் நல்கும்
தேங்கனி இனிதின் உண்டு திருவுளம் மகிழ்ந்த வீரன்”–என்று கம்பர் பாடுகிறார்.

அதன்பின் சபரி காட்டிய வழியில் சுக்ரீவனை நோக்கிப் பயணித்தான் ராமன்.
ஆக, குகன், சபரி, சுக்ரீவன் போன்ற அடியார்கள் யாருமே தன்னைத் தேடி வர வேண்டாதபடி
அவர்களைத் தானே தேடிச் சென்று அருள்புரிகிறான் ராமன் என்று ராமாயணத்தில் காண்கிறோம் அல்லவா?
அதனால்தான் ராமன் ‘வாயு:’ என்று அழைக்கப்படுகிறான்.

‘வாயு:’ என்றால் பயணிப்பவர் என்று பொருள்.
எப்போதும் பயணித்துக் கொண்டே இருப்பதால், காற்றுக்கும் ‘வாயு:’ என்று பெயர்.
ராமன் தனது அடியார்களின் இருப்பிடத்தைத் தேடிப் பயணிப்பதால்,
(அடியார்களின் இருப்பிடத்தைத் தேடி அவனே வந்துவிடுவதால்) ‘வாயு:’ என்று அழைக்கப்படுகிறான்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 415-வது திருநாமம்.
“வாயவே நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லிவரும் அன்பர்களைத் தேடிச் சீதாராமன் நிச்சயம் வருவான்.

—————

416. அதோக்‌ஷாஜாய நமஹ: (Adhokshajaaya namaha)

ராமன் சீதையைத் திருமணம் செய்து கொண்டு, பெரும் ஊர்வலமாக மிதிலையிலிருந்து
அயோத்திக்குத் திரும்பி வரும் வேளையில், சில சுப நிமித்தங்களும் சில அசுப நிமித்தங்களும் தென்பட்டன.
அவற்றைக் கவனித்த தசரதன், வசிஷ்டரிடம் அவை குறித்து வினவினான்.
அதற்கு வசிஷ்டர், “மன்னா! பறவைகள் வானில் பயங்கரமாகக் கூவுவதால், ஏதோ அசுபம் நடக்கப் போகிறது.
ஆனால் பூமியில் மிருகங்கள் நம்மை வலம் வருவதால், அந்த அசுபம் விரைவில் விலகப் போகிறது!” என்று சொன்னார்.

அப்போது பெருங்காற்று வீசியது, நிலம் நடுங்கியது, மரங்கள் சாய்ந்தன. சூரியனை இருள் சூழ்ந்தது.
திசை எங்கும் புழுதி பரவியது. தசரதன், தசரதனின் மகன்கள், வசிஷ்டர், சில முனிவர்களைத் தவிர
மீதமுள்ளோர் எல்லோரும் மயங்கி விழுந்துவிட்டார்கள்.

தோளில் கோடாரியோடும் கையில் வில் அம்போடும் பரசுராமர் அங்கே தோன்றினார்.
ரிஷிகள் எல்லோரும் அவரை வணங்கி நிற்க, ராமனைப் பார்த்துப் பரசுராமர்,
“ராமா! நீ சிவ தனுஸ்ஸை முறித்து விட்டுப் பெரிய வீரன் என்று உன்னைக் கருதுகிறாய்.
இதோ என் கையில் உள்ள விஷ்ணு தனுஸ்ஸை வாங்கி நாண் ஏற்றிக் காட்டு.
நீ அவ்வாறு நாண் ஏற்றினால், என்னுடன் போரிட உனக்குத் தகுதி இருக்கிறது என்று பொருள்.
அதன்பின் நாம் மல்யுத்தம் புரிவோம்!” என்றார்.

தசரதன் பரசுராமரின் பாதங்களில் விழுந்து, ராமனை ஒன்றும் செய்யாதீர்கள் என மன்றாடினான்.
ஆனால், அவனைப் பரசுராமர் ஒரு பொருட்டாகவே மதிக்கவில்லை.
ராமன் தன் தந்தையை வணங்கி விட்டு, எந்த ஆரவாரமும் இல்லாமல் பரசுராமரிடம் இருந்து
அந்த வில்லை வாங்கிக் கொண்டான். அனாயாசமாக அதில் நாண் ஏற்றி, அம்பைப் பூட்டிய ராமன்,
“பரசுராமரே! நீங்கள் வேதம் வல்லவர். என் குருவான விஷ்வாமித்ரரின் உறவினர்.
உங்கள் மீது பாணம் போட எனக்கு விருப்பமில்லை.

அதனால், இந்த அம்புக்கு ஓர் இலக்கைக் கூறுங்கள்!” என்றான்.
தனது கர்வத்தை மொத்தமாக இழந்த பரசுராமர், “என் தவ வலிமையையே இந்த அம்புக்கு இலக்காக்குக!” என்று
ராமனிடம் சொல்ல, அவ்வாறே அந்த பாணத்தால் பரசுராமரின் தவத்தைத் தாக்கினான் ராமன்.
அதன்பின் ராமனிடம் இருந்து விடைபெற்றுக் கொள்ள விரும்பிய பரசுராமர், ராமனைப் பார்த்து,
“அக்ஷய்யம் மது ஹந்தாரம் ஜானாமி த்வாம் ஸுரோத்தமம்”என்றார்.

“ராமா! நீ குறைவில்லாதவன், என்றும் நிறைவோடு இருப்பவன்.
முன்பு, மது என்னும் அசுரனை அழித்த திருமால்தான் நீ. நீயே தேவாதி தேவன் என்பதை அறிந்து கொண்டேன்.
எப்போதுமே முழுமையானவனாக, நிறைவுபெற்றவனாக, குறையொன்றும் இல்லாதவனாக இருக்கும் உன்னை வீழ்த்த முடியுமா?
நான் மட்டும் அல்லன், உலகில் யாருமே உன்னை வீழ்த்த வல்லவர்கள் அல்லர்!” என்று
ராமனைப் போற்றி விட்டுப் பிரதட்சிணமும் செய்து விட்டுப் புறப்பட்டார்.

அதன்பின் திசைகள் இருள் நீங்கின. மயங்கி விழுந்தவர்கள் அத்தனை பேரும், மயக்கம் தெளிந்து மீண்டும் எழுந்தார்கள்.
தேவர்களும், முனிவர்களும் பூமாரி பொழிந்து ராமனைக் கொண்டாடினார்கள்.
பரசுராமர் அளித்த விஷ்ணு தனுஸை வருணனிடம் கொடுத்து வைத்தான் ராமன்.
பின்னாளில் அதே விஷ்ணு தனுஸைத் தான் வருணன், அகத்திய முனிவர் மூலம்
ராமனுக்கு அளித்தான் என்கிறது வால்மீகி ராமாயணம்.
குருவான வசிஷ்டரையும், தந்தை தசரதனையும் வணங்கிவிட்டு அயோத்தி நோக்கிப் பயணிக்கத் தொடங்கினான் ராமன்.
இந்தப் பரசுராமன் – ராமன் சந்திப்பில் பரசுராமர் சொன்னபடி, ராமன் என்றுமே எந்தக் குறையும் இல்லாதவனாக,
நிறைவு மிக்கவனாக இருக்கிறான். அவனுக்குத் தோல்வியோ, வீழ்ச்சியோ, குறைபாடோ எதுவுமே நேருவதில்லை.
எனவேதான் ராமன் ‘அதோக்ஷஜ:’ என்று அழைக்கப்படுகிறான்.

அமுதக் கடலில் இருந்து எவ்வளவு அமுதைப் பருகினாலும் அது எப்படிக் குறையாமல் இருக்குமோ,
அதுபோல் எத்தனை பேர் ராமனை அனுபவித்தாலும், அல்லது எத்தனை பேர் அவனை எதிர்த்தாலும் கூட,
அதனால் எந்தக் குறையும் நேராதபடி தன் நிலையில் என்றும் நிறைவோடு இருக்கிறான் ராமன்.
‘அதோக்ஷஜ:’ என்றால் குறைவில்லாமல் நிறைந்திருப்பவர் என்று பொருள்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 416-வது திருநாமம்.
“அதோக்ஷஜாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் வாழ்வில்
குறையொன்றும் ஏற்படாதபடி ஸ்ரீராமன் அருள் புரிவான்.

————–

417. ரிதவே நமஹ: (Rithave namaha)

தசரதன் ஒருமுறை தனது மந்திரியான சுமந்திரனை அழைத்து,
“ராமனை உடனடியாக நான் பார்க்க வேண்டும்! உடனே அழைத்து வாருங்கள்!” என்றான்.
சுமந்திரனும் ராமனின் இருப்பிடத்துக்குச் சென்று,
“சக்கரவர்த்தி தங்களை உடனே காண வேண்டும் என்று அழைக்கிறார்!” என்று சொன்னார்.
அருகிலிருந்த சீதாதேவி, “சுவாமி! ஏதோ முக்கியமான விஷயமாகத் தந்தை அழைக்கிறார் போலும்! சீக்கிரம் புறப்படுங்கள்!” என்றாள்.

ராமனும் விரைவாகப் புறப்பட்டுச் சுமந்திரனோடு தசரதனின் அரண்மனைக்குச் சென்றான்.
ராமன் வருவதைக் கண்ட தசரதன் மிகவும் மனம் மகிழ்ந்து “வா ராமா! வா ராமா!” என்று உல்லாசத்தோடு வரவேற்றான்.
தந்தையின் பாதங்களை வணங்கிய ராமன், தந்தையின் உத்தரவுக்காகக் கைகூப்பிய படி நின்று கொண்டிருந்தான்.
ராமனின் அழகையே கண்களால் பருகிக் கொண்டிருந்த தசரதன் எதுவுமே பேசவில்லை.
சற்று நேரம் கழித்துத் தந்தையிடம் ராமன், “தந்தையே! என்ன விஷயமாக அடியேனை அழைத்தீர்கள்?” என்று கேட்டான்.

“ஒன்றுமில்லை ராமா! சும்மாதான் அழைத்தேன், நீ சென்று வா!” என்று சொல்லிவிட்டான் தசரதன்.
“சரி தந்தையே!” என்று சொல்லி ராமன் புறப்பட்டுத் தசரதனின் அரண்மனைக்கு வெளியே வந்தான்.
மீண்டும் சுமந்திரனை அனுப்பி ராமனை அழைத்து வரச் சொன்னான் தசரதன்.
சுமந்திரன் போய் ராமனை அழைத்து வந்தான்.
தந்தையை நமஸ்கரித்தான் ராமன். “என்ன விஷயம் தந்தையே?” என்று பணிவோடு கேட்டான் ராமன்.
“ஒன்றுமில்லை ராமா! சென்று வா!” என்றான் தசரதன். மீண்டும் அரண்மனையை விட்டு வெளியேறினான் ராமன்.
மீண்டும் சுமந்திரனிடம் ராமனை அழைத்து வருமாறு கூறினான் தசரதன்.
ராமன் வந்தவாறே, “ஒன்றுமில்லை ராமா! சென்று வா!” என்றான் தசரதன்.

இதைக் குலசேகரப்பெருமாள் பெருமாள் திருமொழியில்,
“வா போகு வா இன்னம் வந்து ஒருகால் கண்டு போ மலராள் கூந்தல்
வேய்போலும் எழில்தோள் இதன்பொருட்ட விடையோன் தன் வில்லைச் செற்றாய்
மாபோகு நெடுங்கானம் வல்வினையேன் மனம் உருக்கும் மகனே இன்று
நீ போக என் நெஞ்சம் இருபிளவாய்ப் போகாதே நிற்குமாறே!”–என்ற பாசுரத்தில் பாடுகிறார்.

எந்த ஒரு விஷயமுமே இல்லாமல் தசரதன் ஏன் ராமனை இத்தனை முறை
‘வா…போ’ ‘வா…போ’ என்று நடக்க வைக்க வேண்டும்?
இதற்கான காரணத்தை வால்மீகி பகவான் அயோத்யா காண்டம் 3ம் ஸர்கம் 39-ம் ஸ்லோகத்தில் தெரிவிக்கிறார்:

“தர்மாபிதப்தா: பர்ஜன்யம் ஹ்லாதயந்தம் இவ ப்ரஜா:”-என்கிறார் வால்மீகி.

ராமனுடைய குணங்கள் அனைத்தும் காண்பவர், மனங்களுக்கு மிக உயர்ந்த ஆனந்தத்தைத் தரவல்லவை.
நீண்ட நாள் வெயிலிலும் பஞ்சத்திலும் வாடியவர்களுக்குக் கார்மேகத்தைப் பார்த்தால் எப்படிப்பட்ட மகிழ்ச்சியும்
மன நிறைவும் ஏற்படுமோ, அவ்வாறே ராமனின் அழகையும் குணங்களையும் காண்போர்,
மனங்களில் அத்தகைய மகிழ்ச்சியும் நிறைவும் ஏற்படும்.
அந்த வகையில், ராமனின் நடையழகு தசரதனுக்கு மிகவும் பிடிக்கும். ராமனை வா… என்று அழைத்து,
அவனது நடையழகை முன்னே இருந்து ரசிப்பான் தசரதன். போ… என்று சொல்லி,
அவனது நடையழகைப் பின்னே இருந்து ரசிப்பான் தசரதன்.

இவ்வாறு முன்னும் பின்னும் அவனது நடையழகைக் கண்டு ரசிக்கவே வா…போ…வா…போ… என்று
ராமனை நடக்கச் சொல்வானாம் தசரதன்.இப்படித் தன் குணங்களால் அடியார்களின் மனங்களை மகிழ்வித்து,
அவர்களின் மனங்களைச் சென்று அடைவதால், ராமன் ‘ரிது:’ என்று அழைக்கப்படுகிறான்.
‘ரிது:’ என்று சென்று அடைபவர் என்று பொருள்.
இங்கே அடியார்களை மகிழ்விக்க வல்ல குணங்களாலே அவர்களின் மனங்களைச் சென்று அடைவதால்
ராமன் ‘ரிது:’ என்று அழைக்கப்படுகிறான்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 417-வது திருநாமம்.
“ரிதவே நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வருவோரின் உள்ளங்களில் ராமன் வந்து குடிகொள்வான்.

————

418. ஸுதர்சனாய நமஹ (Sudharshanaaya namaha)

(திருநாமங்கள் 391 [பரர்த்தி:] முதல் 421 [பரிக்ரஹ:] வரை –
இறந்தோர்க்கும் உயிர் அளிக்கும் ஸ்ரீராமனின் சரித்திரம்)

சிவதனுஸ்ஸை ராமன் முறித்த செய்தியை அயோத்தியில் உள்ள தசரதனுக்குத் தூதர்கள் மூலம் சொல்லி அனுப்பினார் ஜனகர்.
சீதா ராமனின் திருமணத்தை நிச்சயிப்பதற்காகத் தனது பரிவாரத்துடன் தசரதன் புறப்பட்டு மிதிலை தேசத்துக்கு வந்தார்.
ஜனகரும் ராம லட்சுமணர்களும் தசரதனையும் அவரோடு வந்திருக்கும் அன்னையர்கள், தம்பிமார்களையும் எதிர்கொண்டு வரவேற்றார்கள்.

நகரின் எல்லையிலிருந்து அவர்களை ஜனகரின் அரண்மனைக்கு ராமன் அழைத்துச் செல்லுகையில்,
மிதிலையில் உள்ள மக்கள் எல்லோரும் ராமனின் அழகைக் கண்டு மெய்ம்மறந்து நின்றார்களாம்.
ராமனின் அழகை அவர்கள் அநுபவித்த விதத்தை உலாவியல் படலம் என்னும்
ஒரு தனிப் படலமாகக் கம்பர் பாடியுள்ளார்.

“வீதிவாய்ச் செல்கின்றான் போல் விழித்து இமையாது நின்ற
மாதரார் கண்களூடே வாவுமான் தேரில் செல்வான்
யாதினும் உயர்ந்தோன் தன்னை யாவர்க்கும் கண்ணன் என்றே
ஓதிய பெயர்க்குத் தானே உறுபொருள் உணர்த்தி விட்டான்”–என்கிறார் கம்பர்.

குதிரை பூட்டிய தேரில் பயணம் செய்வது போல், மிதிலையில் வாழும் மக்களின் கண்களிலே ராமன் பயணித்துக் கொண்டிருந்தான்.
கண்ணன் என்றால் கண்ணில் நிற்பவன் என்று ஒரு பொருள் உண்டு.
காண்போர் கண்களில் நன்றாக நிலைபெற்று, அதன் மூலம் கண்ணன் என்ற திருப்பெயர் தனக்குக் காரணப்
பெயராகவும் இருக்கிறது என்பதை நிரூபித்துவிட்டான் ராமன் என்பது இப்பாடலின் கருத்து.
அந்த அளவுக்குக் கண்ணுக்கு இனிதாக இருக்கும் தன் அழகினாலே, மிதிலை மக்களின் கண்களை
எல்லாம் கட்டிப்போட்டுவிட்டான் ராமன்.

அதை கம்பர்,

“தோள்கண்டார் தோளே கண்டார் தொடுகழல் கமலம் அன்ன
தாள்கண்டார் தாளே கண்டார் தடக்கை கண்டாரும் அஃதே
வாள்கொண்ட கண்ணார் யாரே வடிவினை முடியக் கண்டார்
ஊழ்கொண்ட சமயத்து அன்னான் உருவு கண்டாரை ஒத்தார்”–என்று பாடுகிறார்.

தாடகையை வதைத்த ராமனின் தோள் அழகைக் கண்டவர்கள் அந்தத் தோள் அழகி லேயே
ஈடுபட்டு வைத்தகண் வாங்காமல் அத்தோள்களையே பார்த்து வந்தார்கள்.
ராமனின் மற்ற அவயவங்களைக் காணவில்லை.
அகல்யாவின் சாபத்தைப் போக்கிய ராமனின் திருவடிகளின் அழகைக் கண்டவர்கள்
அந்தத் திருவடிகளின் அழகிலேயே ஈடுபட்டு வைத்த கண் வாங்காமல் அத்திருவடிகளையே பார்த்து வந்தார்கள்.
மற்ற அவயவங்களைக் காணவில்லை.
சிவ தனுஸை முறித்த ராமனின் திருக்கரத்தின் அழகைக் கண்டவர்கள் அதையே பார்த்தார்கள்,
மற்ற அங்கங்களைக் காணவில்லை.
ஒருவேளை மிதிலை மக்களுக்குப் பார்வையில் குறைபாடு உள்ளதோ?
அதனால் தான் நீண்ட நேரம் பார்க்கிறார்களோ? இல்லை, இல்லை.
அவர்கள் வாள்போல் கூர்மையான கண் கொண்டவர்கள்தான்.
ஆனால் ராமனின் ஒவ்வோர் அங்கமும் அத்தனை அழகாக இருப்பதால், வேறு அங்கத்தை நாடி அவர்களின் பார்வை செல்லவில்லை.
முதலில் எந்த அங்கத்தைப் பார்த்தார்களோ, அதையே முடிவு வரை பார்த்தபடி உள்ளார்கள்.

இதற்கு ஓர் உவமை சொல்கிறார் கம்பர். (ஆசாரியர்கள் அருளிய உரையின் அடிப்படையிலான விளக்கம் இது)
பரமாத்மாவான திருமாலுக்கு அங்கங்களாக இருக்கும் தேவர்களை வணங்குபவர்கள்,
திருமாலின் ஓர் ஓர் அங்கமாக இருக்கும் குறிப்பிட்ட சில தேவர்களையே வணங்கி நிற்பார்களே ஒழிய,
முழுமையான திருமாலை வழிபடுவதில்லை.
அதுபோல்தான் இங்கே ராமனின் குறிப்பிட்ட ஓர் ஓர் அங்கங்களை மட்டுமே கண்டு
அதில் மயங்கிய மிதிலை மக்கள் முழுமையாக ராமனின் திருமேனி அழகைக் காணவில்லை.

இப்படிக் காண்போரின் கண்ணுக்கு இனிதாக இருக்கும் திருமேனி அழகோடு திகழ்வதால்,
ராமன் ‘ஸுதர்சன:’ என்று அழைக்கப்படுகிறார்.
‘தர்சன’ என்றால் பார்வை. ‘ஸுதர்சன:’ என்றால் பார்வைக்கு இனியவர் என்று பொருள்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 418-வது திருநாமம்.
“ஸுதர்சனாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களின் புறக்கண், அகக்கண் ஆகிய
இரண்டுமே சிறந்து விளங்கும்படி ராமன் அருள்புரிவான்.

—————

419. காலாய நமஹ (Kaalaaya namaha)

கோதாவரிக் கரையில் உள்ள பஞ்சவடி என்னும் இடத்தில், லட்சுமணன் அமைத்த பர்ண சாலையில்
சீதையோடு ஆனந்தமாக எழுந்தருளி இருந்தான் ராமன்.
அச்சமயம் அங்கே ராவணனின் சகோதரியான சூர்ப்பணகை வந்தாள்.
பர்ணசாலையில் விளங்கும் ராமனின் அழகைக் கண்டாள். அடுத்த நொடியே ராமன் மீது மையல் கொண்டாள்.
“இவன் மன்மதனோ? ஆனால் மன்மதனின் உடலைப் பரமசிவன் எரித்துவிட்டாரே!
மன்மதனுக்கு உடலே கிடையாதே! எனவே இவன் மன்மதனாக இருக்க வாய்ப்பில்லை!

இவன் இந்திரனாக இருப்பானோ? ஆனால் இந்திரனுக்கு ஆயிரம் கண்கள் உண்டு!
இவன் இரண்டு கண்களோடுதானே இருக்கிறான்?அல்லது, சிவபெருமானாக இருப்பானோ?
ஆனால் அவருக்கு நெற்றிக்கண் ஒன்று இருக்குமே! அது இவனிடம் இல்லை!
அல்லது, திருமாலாக இருப்பானோ? ஆனால் திருமாலுக்கு நான்கு தோள்கள் உண்டு!
இவன் இரண்டு தோள்களோடுதானே விளங்குகிறான்?” என்று இப்படிப் பலவாறு ராமனைக் குறித்துச்
சிந்திக்கத் தொடங்கினாள் சூர்ப்பணகை.

இதைக் கம்பர்,

“சிந்தையின் உறைபவர்க்கு உருவம் தீர்ந்ததால்
இந்திரற்கு ஆயிர நயனம் ஈசற்கு
முந்திய மலர்க்கண் ஓர்மூன்று நான்குதோள்
உந்தியின் உலகளித்தார்க்கு என்று உன்னுவாள்” என்று பாடுகிறார்.

ராமனின் அழகில் மிகவும் ஈடுபட்ட சூர்ப்பணகை அவனது கையழகு, தோள் அழகு, மார்பழகு, முக அழகு,
திருவடி அழகு, திருமேனி ஒளி, திருவாய் எழில், முடியழகு, இடையழகு, நடையழகு,
முழு மெய்யழகு என ஒவ்வொன்றிலும் ஈடுபட்டு அதை எல்லாம் வர்ணித்துக் கவிபாடத் தொடங்கிவிட்டாள்.
சூர்ப்பணகையைக் கூட

கவியாக்க வல்லது ராமனின் அழகு.
கம்ப ராமாயணத்திலிருந்து ஓர் உதாரணத்தை மட்டும் எடுத்துக்காட்டுகிறேன்:

“உடுத்த நீராடையள் உருவச் செவ்வியள்
பிடித்தரு நடையினள் பெண்மை நன்று இவன்
அடித்தலம் தீண்டலின் அவனிக்கு அம்மயிர்
பொடித்தன போலும் இப் புல் என்று உன்னுவாள்”–என்கிறாளாம் சூர்ப்பணகை.

பூமியில் ஏன் புற்கள் முளைத்திருக்கின்றன தெரியுமா? அவை புல் கிடையாது!
ராமன் பூமியின் மேல் திருவடி வைத்ததால், பூமிதேவி மிகவும் மகிழ்ந்தாள்.
அந்த மகிழ்ச்சியில் பூமிதேவியின் ரோமங்கள் எல்லாம் எழுந்து நின்று விட்டன.
எழுந்து நின்ற பூமியின் ரோமங்களே புற்களாகக் காட்சி அளிக்கின்றன என்பது இப்பாடலின் கருத்து.

இவ்விடத்தில் வால்மீகி ராமாயணத்துக்கும் கம்பராமாயணத்துக்கும் இடையே ஒரு சிறு வேறுபாட்டைக் காணமுடிகிறது.
சூர்ப்பணகை தனது கொடிய அரக்கி வடிவத்துடனேயே ராமனிடம் வந்ததாக வால்மீகி தெரிவித்தார்.
கம்பரோ, மனோதத்துவ ரீதியில்,
“நாம் இத்தகைய கோர வடிவத்துடன் ராமன் முன்னே போய் நின்றால் ராமன் ஏற்பானோ மாட்டானோ!” என்று
அஞ்சிய சூர்ப்பணகை, மந்திரத்தால் தன் வடிவை அழகிய பெண்ணின் வடிவமாக மாற்றிக்கொண்டு
ராமனிடம் வந்தாள் என்று தெரிவிக்கிறார்.

சூர்ப்பணகை ராமன் மீது காதல் கொண்டதில் தவறில்லை. ஏனெனில் இறைவனின் அழகைப் பார்க்கும்போது
எல்லா உயிர்களுக்கும் அவன்மீது காதல் வருவது இயற்கை.
ஆனால் ராமனைத் தான் அடைவதற்குத் தடையாக இருப்பவள் சீதை என்று எண்ணிச் சீதையை அழிக்கப் பார்த்தாள் சூர்ப்பணகை.
அதற்குத் தண்டனையாகத் தனது காதையும் மூக்கையும் இழந்தாள் என்ற வரலாற்றை நாம் அறிவோம்.

இப்படி ரஜோகுணம் மிகுந்த சூர்ப்பணகையைக் கூடத் தன் பால் ஈர்க்கும் அளவுக்குப் பேரழகு மிக்கவனாக ராமன் திகழ்வதால்,
ஸ்ரீ ராமன் ‘கால:’ என்று அழைக்கப்படுகிறான்.
‘கலனம்’ என்றால் ஈர்த்தல் என்று பொருள்.
‘கால:’ என்றால் அனைவரையும் தன்பால் ஈர்ப்பவர் என்று பொருள். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 419-வது திருநாமம்.
“காலாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வருவோரின் மனங்களை ராமன் கொள்ளை கொள்வான்.

————–

420. பரமேஷ்டினே நமஹ (Parameshtine namaha)

ராமன் தனது அவதாரத்தை நிறைவு செய்யும் கட்டம் வந்தது. காலதேவன் மூலமாக
பிரம்மதேவர் ராமனுக்கு அவதாரம் நிறைவடையும் காலம் வந்ததை நினைவூட்டினார்.
எனவே அவதாரப் பூர்த்தியின் முதல்படியாக வைகுண்டம் நோக்கிய தனது பயணத்தை லட்சுமணன் தொடங்கினான்.
சரயூ நதியில் நீராடிய லட்சுமணன், உள்ளத்தில் திருமாலைத் தியானித்தபடி, பிராணாயாமம் செய்து தனது பிராணனை விட்டான்.
இந்திரன் லட்சுமணனை அந்த உடலோடு அப்படியே தேவலோகத்துக்கு அழைத்துச் சென்றான்.
தேவரிஷிகள் அங்கே லட்சுமணனுக்குப் பூஜைகள் செய்தார்கள்.

“ததோ விஷ்ணோச் சதுர்பாகம் ஆகதம் ஸுரஸத்தமா:
த்ருஷ்ட்வா ப்ரமுதிதாஸ் ஸர்வே பூஜயந்தி ஸ்ம ராகவம்”-என்கிறார் வால்மீகி பகவான்.

குசாவதி, ச்ராவஸ்தி என்ற இரு நகரங்களை உருவாக்கிய ராமன் முறையே
குசனையும் லவனையும் அப்பகுதிகளின் மன்னர்களாக முடிசூட்டினான்.
தனது வைகுண்டப் பயணத்தைத் தொடங்கத் தயாரானான் ஸ்ரீ ராமன்.
சுக்கிரீவனும் அங்கதனுக்குப் பட்டம் சூட்டிவிட்டு ஸ்ரீ ராமனைத் தேடி வந்தான்.

விபீஷணன் ஸ்ரீ ராமனை நாடி வந்து, தானும் ஸ்ரீ ராமனுடன் வர விரும்புவதாகத் தெரிவித்த நிலையில்,
ஸ்ரீ ராமன், “விபீஷணா! நம் குலதெய்வமான ஸ்ரீ ரங்கநாதனை ஆராதித்துக்கொண்டு,
பூமியில் எவ்வளவு காலம் ஜனங்கள் உள்ளார்களோ அவ்வளவு காலம் வாழ்ந்துவிட்டு
அதன்பின் என்னை வந்து என்னை அடைவாயாக!” என்று சொன்னான்.

அவ்வாறே அனுமனைப் பார்த்து,

“மத்கதா ப்ரசரிஷ்யந்தி யாவத் லோகே ஹரீச்வர
தாவத் ரமஸ்வ ஸுப்ரீதோ மத்வாக்யம் அநுபாலயன்”

“இந்த உலகில் ராமாயண வரலாறு எவ்வளவு காலம் இருக்கிறதோ, அவ்வளவு காலம் வரை நீ பூமியிலே
சிரஞ்ஜீவியாக இருந்துகொண்டு எனது நாமங்களையும் கதைகளையும் பாடிக் கொண்டு திகழ்வாயாக!” என்று கூறினான் ஸ்ரீ ராமன்.
ஜாம்பவான், மைந்தன், துவிவிதன் ஆகியோரும் கலியுகம் நிறைவடையும்வரை பூமியிலே வாழ்வார்கள் என்று
சொல்லிவிட்டு மறுநாள் விடியற்காலை தனது ஸ்ரீ வைகுண்டப் பயணத்தைத் தொடங்கினான் ஸ்ரீ ராமன்.

மெல்லிய பீதாம்பரம் அணிந்தபடி, வாயில் பிரம்ம மந்திரத்தை உச்சரித்துக்கொண்டு, கையில் தர்ப்பை அணிந்து,
அரண்மனையிலிருந்து வெளியேறினான் ஸ்ரீ ராமன்.
அவனது வலப்புறத்தில் ஸ்ரீ தேவியும் இடப்புறத்தில் பூதேவியும் தோன்றினார்கள்.
வேதங்கள் வேதியர் வடிவில் ராமனைப் பின்தொடர்ந்தன.
ஸ்ரீ வைகுண்ட வாசல் திறந்ததை அறிந்து ரிஷிகளும் ராமனைப் பின்தொடர்ந்தார்கள்.
பரதன், சத்ருக்நன் அயோத்தியில் உள்ள மனிதர்கள், பறவைகள், பசுக்கள் என அனைவரும்
ஸ்ரீ ராமனைப் பின்தொடர்ந்து சென்றார்கள்.

சரயூநதியில் இறங்கிய ஸ்ரீ ராமன், திருமாலுக்குரிய திருமேனியில்கலந்தான். தேவலோகத்தில் காத்திருந்த
ஸ்ரீ லட்சுமணன் ஸ்ரீ ஆதிசேஷன் திருமேனியில் கலந்தான்.
(ஸ்ரீ வால்மீகி ராமாயணம் உத்தர காண்டம் – ஸ்ரீ திருமலை நம்பிகள் ஸ்ரீ ராமாநுஜருக்குச் சொன்ன ரகசிய விளக்கத்தின் அடிப்படையில்)
பரதன் கருடனின் திருமேனியில் கலந்தான்.
சத்ருக்நன் விஷ்வக்சேனரின் திருமேனியில் கலந்தான்.
தன்னைப் பின்தொடர்ந்து வந்து உயிரினங்களோடு ஸ்ரீ விஷ்ணு லோகத்தை அடைந்தான் ஸ்ரீ ராமன்.

(கம்ப ராமாயணத்தின்படிபரதன் சக்கரத்தின் அம்சம், சத்ருக்நன் சங்கின் அம்சம்)
இப்படிப் பூமியில் தனது அவதாரச் செயல்களை நிறைவு செய்து விட்டுப் பரமபதமாகிய
ஸ்ரீ வைகுண்டத்திலே போய் எழுந்தருளியதால், ஸ்ரீ ராமன் ‘பரமேஷ்டீ’ என்று அழைக்கப்படுகிறான்.
‘பரமேஷ்டீ’ என்றால் ஸ்ரீ பரம பதத்தில் (ஸ்ரீ வைகுண்டத்தில்) உறைபவர் என்று பொருள்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 420-வது திருநாமம்.
“பரமேஷ்டினே நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் வாழ்வில்
மிகப்பெரிய பதவிகளை எட்டும்படி ஸ்ரீ ராமன் அருள்புரிவான்.

————–

421. பரிக்ரஹாய நமஹ (Parigrahaaya namaha)

(திருநாமங்கள் 391 [பரர்த்தி:] முதல் 421 [பரிக்ரஹ:] வரை – இறந்தோர்க்கும் உயிர் அளிக்கும் ஸ்ரீராமனின் சரித்திரம்)
ராமன் தனது அவதாரத்தை நிறைவு செய்துகொண்டு வைகுண்டத்தை நோக்கிப் புறப்பட்ட அளவில்,
அயோத்தியில் உள்ள அனைத்து உயிர்களும் ராமனைப் பின்தொடர்ந்து செல்லத் தொடங்கின.
வேதங்கள் வேதியர் வடிவில் ராமனைப் பின்தொடர்ந்தன. காயத்திரி உள்ளிட்ட வேதமந்திரங்களும் ராமனைப் பின்தொடர்ந்தன.
முனிவர்கள் பின்தொடர்ந்தார்கள். அயோத்தியில் வாழும் இளைஞர்கள், முதியவர்கள், பெண்மணிகள் என
அனைத்துத் தரப்பு மக்களும் பின்தொடர்ந்தார்கள். பட்சிகள், பசுக்கள் உள்ளிட்ட பிராணிகளும் ராமனைப் பின்தொடர்ந்தன.

அச்சமயம் அந்த உயிர்கள் அனைத்தும் தன்மீது வைத்திருக்கும் அன்பை நினைத்துப் பார்த்தான் ராமபிரான்.
ஏற்கனவே ராமன் வனவாசம் புறப்பட்டுச் சென்ற சமயத்தில் அயோத்தியில் உள்ள மரங்கள், பொய்கைகள்
உட்பட சராசரங்கள் அனைத்தும் ராமனைப் பிரிந்த துயரத்தால் வாடின.

“விஷயே தே மஹாராஜ ராமவ்யஸன கர்சிதா:
அபி வ்ருக்ஷா: பரிம்லானா: ஸபுஷ்பாங்குர கோரகா:”-என்று இதை வால்மீகியும் வர்ணித்துள்ளார்.
மீண்டும் ஒருமுறை அத்தகைய பிரிவுத்துயரை அனுபவிக்கும் நிலை அயோத்தியில் உள்ள உயிர்களுக்கு ஏற்படக்கூடாது என்று கருதினான் ராமன்.
அதனால், அயோத்தியில் உள்ள அசையும் பொருட்கள், அசையாப் பொருட்கள் அனைத்தையும் தன்னோடு அழைத்துச் சென்று
சாந்தானிக லோகம் என்னும் உலகில் அவர்களைச் சேர்த்துவிடலாம் என்று தீர்மானித்தான்.
சாந்தானிக லோகம் என்பது பிரம்மாவின் சத்திய லோகத்துக்கும் மேலே இருக்கும் உலகம்.

அதை அடைந்தவர்கள், அங்கிருந்தபடி எளிதில் பக்தியோகமோ சரணாகதியோ செய்து விரைவாக வைகுண்டலோகத்தை அடைந்துவிடமுடியும்.
பின், வைகுண்டத்தில் நிரந்தரமாக இறைவனுடன் கூடியிருந்து இறையனுபவத்தில் ஈடுபடலாம்.
ராமனை வேடிக்கை பார்ப்பதற்காக வெளியே வந்த சிலர் கூடத் தங்களை மறந்து ராமனைப் பின்தொடரத் தொடங்கினார்கள்.
சரயுநதியிலே இறங்கிய ராமன் ஸ்ரீமந்நாராயணனின் திருமேனியில் சேர்ந்தான்.

பிரம்மா உள்ளிட்ட தேவர்கள் வானில் தோன்றித் திருமாலைப் பூஜித்தார்கள்.
அப்போது நாராயணனின் திருமேனியில் சேர்ந்த ராமன் பிரம்மாவிடம், “நீங்கள் வழித்துணையாக இருந்து
என்னைப் பின்தொடர்ந்து வந்த இந்த உயிர்கள் மட்டுமின்றி, அயோத்தியில் உள்ள அசையும் பொருட்கள், அசையாப் பொருட்கள்
அனைத்தையும் சாந்தானிக லோகத்தில் சேர்த்து விட வேண்டும். அங்கிருந்து அவர்கள்
வைகுண்ட லோகத்தையும், காலக்கிரமத்தில் அடைவார்கள்!” என்று சொன்னான்.

“அத்தனை பேருக்கும் முக்தியா?” என்று கேட்டார் பிரம்மா.
அதற்கு ராமன், “நான் இல்லாவிட்டால் எப்படி என் இளவல் லக்ஷ்மணன் மூச்சு விட மாட்டானோ,
அவ்வாறே நான் இல்லாமல் இங்கே அயோத்தியில் அஃறிணைப் பொருட்கள் கூட இராது.
எனவே அயோத்தியின் சராசரங்கள் அனைத்தையும் அவர்களைச் சார்ந்தவர்களையும் இப்போதே
சாந்தானிக லோகத்தில் சேர்க்கவும்!” என்று ராமன் சொன்னான். அக்கட்டளையைச் சிரமேற்கொண்டு நிறைவேற்றினார் பிரம்மா.

இவ்வரலாற்றைக் குலசேகரப் பெருமாளும்,
“அன்று சராசரங்களை வைகுந்தத்து ஏற்றி
அடல் அரவப் பகை ஏறி அசுரர் தம்மை
வென்று இலங்கு மணிநெடுந்தோள் நான்கும் தோன்ற
விண்முழுதும் எதிர்வரத் தன் தாமம் மேவி
சென்று இனிது வீற்றிருந்த அம்மான் தன்னை”
என்று பாடுகிறார்.

இப்படி அயோத்தியில் உள்ள அனைத்து அசையும் பொருட்கள், அசையாப் பொருட்கள், அனைத்து ஜீவராசிகள்,
அவர்களைச் சார்ந்தவர்கள் என அத்தனை பேரையும் தன்னோடு அழைத்துச் சென்றதால், ராமன் ‘பரிக்ரஹ:’ என்று அழைக்கப்படுகிறான்.
‘பரிக்ரஹ:’ என்றால் அனைத்தையும் அனைவரையும் தன்னோடு இணைத்துக் கொள்பவர் என்று பொருள்.
அதுவே சஹஸ்ரநாமத்தின் 421-வது திருநாமம்.
“பரிக்ரஹாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களை அபிமானத்தோடு தன்னுடன் இணைத்துக் கொள்வான் ராமன்.

——————————————————

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ திருக்குடந்தை டாக்டர்: உ.வே.வெங்கடேஷ் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பராசர பட்டர் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பீஷ்மர் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ வியாச பகவான் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்

ஸ்ரீ கேசவ நாம -வை லக்ஷண்யம் —

(புரஸ்தாத் கேசவ: பாது சக்ரி ஜாம்பூனத: பிரப:)
(இதீதம் கீர்தநீயஸ்ய கேசவஸ்ய மஹாத்மன:)

ஆகாசாத் பதிதம் தோயம் யதா கச்சதி சாகரம் சர்வ தேவ நமஸ்கார: கேசவம் ப்ரதிகச்சதி
எவ்வாறு ஆகாயத்திலிருந்து பெய்யும் மழையானது கடலையே சென்று அடைகிறதோ அதை போல
அனைத்து தெய்வங்களுக்கு செய்யும் நமஸ்காரமும் கேசவனையே சென்று அடைகிறது

“சத்யம் சத்யம் புனஸ் சத்யம் உத்ஸ்ரிஜ்ய புஜம் உச்யதே, வேதா சாஸ்திரம் பரம் நாஸ்தி ந தைவம் கேசவாத் பரம்”.
(இது உண்மை உண்மை என்று கைகளை உயர்த்தி சொல்லுங்கள் –
வேதங்களை காட்டிலும் உயர்ந்த சாஸ்திரம் இல்லை, கேசவனை காட்டிலும் உயர்ந்த தெய்வம் ஒன்று இல்லை).

ஒரு திருநாமம் என்றால் கீழ்கண்ட நான்கு வகைகளில் தான் பகவானை குறிக்கும்:
1. ரூபம்
2. ஸ்வாபாவிக தன்மை
3. குணம்
4. லீலை (திருவிளையாடல்)

பொதுவாக திருநாமங்களுக்கு பல பொருள்கள் உண்டு.
பல திருநாமங்கள் மேற்கண்ட நான்கில் எதாவது ஒரு வகையை மட்டும் சேரும்.
சில திருநாமங்கள் 2 அல்லது 3 வகைகளில் பகவானது மேன்மையை சொல்லும்.
கேசவ நாமம் மட்டுமே பகவானது மேன்மையை மேற்கண்ட நான்கு வகைகளிலும் கூற வல்லது.

அழகிய கேசங்களை உடையவன்
1. ரூபம்: அழகிய முடி கற்றைகளை (கேசங்களை) உடையவன் என்பதால் பகவானுக்கு கேசவன் என்று பெயர்.
ஸ்ரீ கிருஷ்ணனின் திருப்படத்தை பார்த்தால் போதும், இந்த அர்த்தம் எளிதில் விளங்கிவிடும்.

2. ஸ்வாபாவிக தன்மை: பகவானே பரம்பொருள்.
“கா இதி ப்ரஹ்மனோ நாம இஷோஹம் சர்வ தேஹினாம்
ஆவாம் தவாங்கே சம்பூதௌ தஸ்மாத் கேசவ நாமவான்”

பரமசிவன் கேசவ நாமத்திற்கு அர்த்தமாக இந்த ஸ்லோகத்தை கூறுகிறார்.
க என்றால் பிரம்மதேவரை குறிக்கும், ஈச என்றால் நான் (சிவபெருமான்).
நாங்கள் இருவரும் உங்களது உடலில் இருந்து தோன்றியதால், உங்களுக்கு கேசவன் (க + ஈச = கேசவன்) என்று பெயர்.

3. குணம்: துன்பங்களை அழித்தல்
கேசவ: க்லேஷ நாசன:
கெடும் இடராயவெல்லாம் கேசவாவென்ன (நம்மாழ்வாரின் திருவாய்மொழி)

4. லீலை (திருவிளையாடல்):
ஸ்ரீ கிருஷ்ணாவதாரத்தில் குதிரை வடிவில் வந்த கேசி என்ற அசுரனை வதம் செய்ததால் கேசவன்.

கஜேந்திர மோக்ஷம்
கேசவ நாமத்தை விளக்கும் ஒரு முக்கிய சரித்திரம் கஜேந்திர மோக்ஷம்.
இந்திரத்யும்னன் என்ற பாண்டிய மன்னன் சிறந்த விஷ்ணு பக்தன்.
அகஸ்த்ய மகரிஷியின் சாபத்தினால் அடுத்த பிறவியில் யானையாக பிறக்கிறான்.
ஒரு நாள் ஒரு பொய்கையில் நீராடும் பொழுது ஒரு முதலை அந்த யானையின் காலை பிடித்தது.
ஆயிரம் வருடங்கள் போராடிய பிறகு தனது முற்பிறவி பயனால். பகவானை துதிக்க,
அவரும் கருட வாஹனத்தில் எழுந்தருளி முதலையை கொன்று யானையை காக்கிறார்.

108 திவ்ய தேசங்களில் ஒன்றான அட்டபுயக்கரத்தில் பகவானுக்கு ஆதி கேசவன் என்று திருநாமம்.
பேயாழ்வருக்கு பகவான் இத்தலத்தில் கஜேந்திர மோக்ஷ லீலையை காட்டியதாக தல வரலாறு.

திருவட்டாறு என்னும் தலத்திலும் பகவான் ஆதிகேசவனாக அருள்பாலிக்கிறார்.
பொதுவாக இடமிருந்து வலமாக சயனிக்கும் பெருமாள், இத்தலத்தில் வடமிருந்து இடமாக சயனதிருக்கிறார்.
நம்மாழ்வார் இத்தலத்துப் பெருமாளை நமது பிறப்பு தளையை முக்தி கொடுப்பவனாக பாடியுள்ளார்
(வாற்றாட்டான் அடி வணங்கி மாஞால பிறப்பறுப்பான்…).
திருமயிலையிலும் பகவான் மயூரவல்லி நாயிகா சமேத ஸ்ரீகேசவஸ்வாமியாக அருள் பாலிக்கிறார்.

வாழி கேசவா!!!

நெற்றி – ஓம் கேசவாய நம: – ஓம் ச்ரியை நம:
வயிறு (நடு) – ஓம் நாராயணாய நம: – ஓம் அம்ருதோத்பவாயை நம:
நெஞ்சு (நடு) – ஓம் மாதவாய நம: – ஓம் கமலாயை நம:
கழுத்து (நடு) – ஓம் கோவிந்தாய நம: – ஓம் சந்த்ரஸோபிந்யை நம:
வயிறு (வலது) – ஓம் விஷ்ணவே நம: – ஓம் விஷ்ணுபத்ந்யை நம:
தோள் (வலது) – ஓம் மதுஸூதநாய நம: – ஓம் வைஷ்ணவ்யை நம:
கழுத்து வலது) – ஓம் த்ரிவிக்ரமாய நம: – ஓம் வராரோஹாயை நம:
வயிறு (இடது) – ஓம் வாமநாய நம: – ஓம் ஹரிவல்லபாயை நம:
தோள் (இடது) – ஓம் ஸ்ரீதராய நம: – ஓம் ஸார்ங்கிண்யை நம:
கழுத்து (இடது) – ஓம் ஹ்ருஷீகேஸாய நம: – ஓம் தேவ தேவ்யை நம:
கீழ் முதுகு (பின்புறம்) – ஓம் பத்மநாபாய நம: – ஓம் மஹாலக்ஷ்ம்யை நம:
கழுத்து (பின்புறம்) – ஓம் தாமோதராய நம: – ஓம் லோகஸுந்தர்யை நம:

துலஸ்யம்ருத ஜந்மாஸி ஸதா த்வம் கேசவ ப்ரியே |
கேசவார்த்தம் லுநாமி த்வாம் வரதா பவ சோபநே ||

———-

திவ்யப்ப்ரபந்தம் 3776 ஆக இருப்பினும் 4000 பாசுரமாக கணக்கில் கொள்வது எப்படி?

“இலங்கெழு கூற்றிருக்ககையிரு மடலீந்தான் வாழியே
இம்மூன்றிலிருநூற்றிருபத்தே ழீந்தான் வாழியே “
என்னும் அப்பிள்ளையருளிய வாழித்திருநாமத்தைப் பின்பற்றி திருமடல்களில் ஈரடி கொண்ட கண்ணிகளை
ஒரு பாட்டாகக்கொண்டு சிறிய திருமடல் 77 1/2 பாட்டாகவும்,
பெரியதிருமடல் 148 1/2 பாட்டாகவும் கொண்டு மூன்றாமாயிரத்தில் மொத்தப் பாசுரங்கள் 817 என்று கொண்டு
சில பதிப்புகளில் திருவாய்மொழியோடு சேர்த்து திவ்யப்ரபந்தம் நாலாயிரம் பாட்டாகக் கணக்கிடப்பட்டது.

“சிறியமடற்பாட்டு முப்பத்தெட்டிரண்டும் சீர்பெரியமடல்தனிற் பாட்டெழுபத்தெட்டும் (தேசிகப்ரபந்தம் 389) என்னும்
பிரபந்த பாட்டில் உள்ளபடி சிறியமடலை 40 பாட்டாகவும்
பெரிய திருமடலை 78 பாட்டாகவும் கொண்டு
மூன்றாமாயிரம் 709 பாசுரங்களாகவும்
திருவாய்மொழியையும் இராமானுஜ நூற்றாந்தாதி 108 பாட்டையும் சேர்த்து 4000 பாசுரங்களாக கணக்கிடப்படுகிறது.

————–

கேசவ (2)
கேசவ நம்பியை கால் பிடிப்பாள் என்னும் இ பேறு எனக்கு அருளு கண்டாய் – நாலாயி:511/4
கேசவ நம்பி-தன்னை கெண்டை ஒண் கண்ணி காணும்-கொலோ – நாலாயி:1833/4

கேசவநம்பீ (1)
பேய்ப்பால் முலை உண்ட பித்தனே கேசவநம்பீ உன்னை காதுகுத்த – நாலாயி:139/3

கேசவற்கு (1)
கேட்டும் உணர்ந்தவர் கேசவற்கு ஆள் அன்றி ஆவரோ – நாலாயி:3610/1

கேசவன் (10)
கண்ணன் கேசவன் நம்பி பிறந்தினில் – நாலாயி:13/2
கேசவன் பேரிட்டு நீங்கள் தேனித்து இரு-மினோ – நாலாயி:381/3
கேழல் ஒன்று ஆகி இடந்த கேசவன் என்னுடை அம்மான் – நாலாயி:2988/2
பண்ணில் பாட வல்லார் அவர் கேசவன் தமரே – நாலாயி:3074/4
கேசவன் தமர் கீழ் மேல் எமர் ஏழ் எழு பிறப்பும் – நாலாயி:3075/1
கேசவன் அடி இணை மிசை குருகூர் சடகோபன் சொன்ன – நாலாயி:3494/3
கேட்பார்கள் கேசவன் கீர்த்தி அல்லால் மற்றும் கேட்பரோ – நாலாயி:3607/1
மால் அரி கேசவன் நாரணன் சீமாதவன் கோவிந்தன் வைகுந்தன் என்றுஎன்று – நாலாயி:3688/1
கேட்டாயே மட நெஞ்சே கேசவன் எம் பெருமானை – நாலாயி:3947/2
கிடந்த எம் கேசவன் கிளர் ஒளி மணி முடி – நாலாயி:3985/3

கேசவன்-தன் (1)
திரை நீர் சந்திர மண்டலம் போல செங்கண்மால் கேசவன்-தன்
திரு நீர் முகத்து துலங்கு சுட்டி திகழ்ந்து எங்கும் புடைபெயர – நாலாயி:95/1,2

கேசவனே (2)
கேசவனே இங்கே போதராயே கில்லேன் என்னாது இங்கே போதராயே – நாலாயி:209/1
கேள்வா கிளர் ஒளி என் கேசவனே கேடு இன்றி – நாலாயி:2440/3

கேசவனை (6)
கேசவனை பாடவும் நீ கேட்டே கிடத்தியோ – நாலாயி:480/7
வங்க கடல் கடைந்த மாதவனை கேசவனை
திங்கள் திருமுகத்து சே இழையார் சென்று இறைஞ்சி – நாலாயி:503/1,2
தாயவனை கேசவனை தண் துழாய் மாலை சேர் – நாலாயி:2181/3
தொல் மாலை கேசவனை நாரணனை மாதவனை – நாலாயி:2649/3
கேடு இல் விழு புகழ் கேசவனை குருகூர் சடகோபன் சொன்ன – நாலாயி:3230/1
திருவடியை நாரணனை கேசவனை பரஞ்சுடரை – நாலாயி:3329/1

கேசவனோடு (1)
கேடு வேண்டுகின்றார் பலர் உளர் கேசவனோடு இவளை – நாலாயி:290/3

கேசவா (10)
மன்னிய சீர் மதுசூதனா கேசவா பாவியேன் வாழ்வு உகந்து – நாலாயி:245/2
கேட்டறியாதன கேட்கின்றேன் கேசவா கோவலர் இந்திரற்கு – நாலாயி:251/1
கேசவா என்றும் கேடிலீ என்றும் கிஞ்சுக வாய் மொழியாள் – நாலாயி:292/3
கேசவா புருடோத்தமா கிளர் சோதியாய் குறளா என்று – நாலாயி:369/3
கேசவா புருடோத்தமா என்றும் கேழல் ஆகிய கேடிலீ என்றும் – நாலாயி:371/3
கள்ள மாதவா கேசவா உன் முகத்தன கண்கள் அல்லவே – நாலாயி:518/4
கிடக்கை கண்டிட பெற்றிலன் அந்தோ கேசவா கெடுவேன் கெடுவேனே – நாலாயி:709/4
பாசம் நின்ற நீரில் வாழும் ஆமையான கேசவா ஏச அன்று நீ கிடந்தவாறு கூறு தேறவே – நாலாயி:771/3,4
வினையேன் வினை தீர் மருந்து ஆனாய் விண்ணோர் தலைவா கேசவா மனை சேர் ஆயர் குல முதலே மா மாயனே மாதவா – நாலாயி:2948/1,2
கெடும் இடர் ஆய எல்லாம் கேசவா என்ன நாளும் – நாலாயி:3902/1

கேசனே (1)
கிடந்தவாறு எழுந்திருந்து பேசு வாழி கேசனே – நாலாயி:812/4

கேசி (1)
மா சினத்த மாலி மான் சுமாலி கேசி தேனுகன் – நாலாயி:858/2

————–

கேசவ (2)
கேசவ நம்பியை கால் பிடிப்பாள் என்னும் இ பேறு எனக்கு அருளு கண்டாய் – நாலாயி:511/4

மாசுடை யுடம்போடு தலை யுலறி வாய்ப் புறம் வெளுத்து ஒரு போதும் உண்டு
தேசுடைத் திறலுடைக் காமதேவா நோற்கின்ற நோன்பினைக் குறிக்கொள் கண்டாய்
பேசுவது ஓன்று இங்கு உண்டு எம்பெருமான் பெண்மையைத் தலை யுடைத்தாக்கும் வண்ணம்
கேசவ நம்பியைக் கால் பிடிப்பாள் என்னும் இப் பேறு எனக்கு அருள் கண்டாய் –1-8-

பெண்மையைத் தலை யுடைத்தாக்கும் வண்ணம் கேசவ நம்பியைக் கால் பிடிப்பாள் –
என்னும் இப் பேறு எனக்கு அருள் கண்டாய் —
என் சத்தை தலைமை பெருவதொரு பிரகாரம் –
விரோதி நிரசன சீலனாய் –
கல்யாண குணங்களாலே பூர்ணனாய் இருக்கிறவனை
நான் ஸ்வரூப அநுரூபமான பேற்றைப் பெறும்படி பண்ணு கிடாய்

முலையாலே அணைக்க வென்றே தான் ஆசைப் பட்டது –
முதல் அடியே பிடித்து அடிமை செய்யத் தேடுகிறாள் —

முதலில் இருந்து -முதலான திருவடிகளையே அடைந்து
கைங்கர்யம் செய்வதே ஸ்வரூப அநு ரூபமான பரம புருஷார்த்தம் –

———

கேசவ நம்பி-தன்னை கெண்டை ஒண் கண்ணி காணும்-கொலோ – நாலாயி:1833/4

நேசமிலாதவர்க்கும் நினையாதவர்க்கும் அரியான்
வாச மலர்ப் பொழில் சூழ் வட மா மதுரைப் பிறந்தான்
தேசமெல்லாம் வணங்கும் திரு மாலிருஞ்சோலை நின்ற
கேசவ நம்பி தன்னைக் கெண்டை யொண் கண்ணி காணும் கொலோ —9-9-6-

வாச மலர்ப் பொழில் சூழ் வட மா மதுரைப் பிறந்தான் –
பர பக்தியையும்
அத்வேஷத்தையும்
பிறப்பிக்கைக்காக-வந்து அவதரித்தவன் –

தேசமெல்லாம் வணங்கும் திரு மாலிருஞ்சோலை நின்ற –
அந்த அவதார பலம் இருக்கிறபடி –

கேசவ நம்பி தன்னைக் –
பிரசஸ்த கேசனாய் இருக்கிறவனை –

கெண்டை யொண் கண்ணி காணும் கொலோ –
அக் குழலுக்கு தகுதியான
அவயவ சோபையை உடையவள்
கிட்ட வல்லளேயோ –

(அவருக்கும் ஒரு அவயவம்-குழலுக்கு- இவளுக்கும் ஓர் அவயவம் -கண்ணி-சொல்லி )

————–

கேசவநம்பீ (1)
பேய்ப்பால் முலை உண்ட பித்தனே கேசவநம்பீ உன்னை காதுகுத்த – நாலாயி:139/3

போய்ப்பாடுடைய நின் தந்தையும் தாழ்த்தான் பொரு திறல் கஞ்சன் கடியன்
காப்பாரும் இல்லைக் கடல் வண்ணா யுன்னைத் தனியே போய் எங்கும் திரிதி
பேய்ப்பால் முலையுண்ட பித்தனே கேசவ நம்பீ வுன்னைக் காது குத்த
ஆயப்பாலர் பெண்டுகள் எல்லாரும் வந்தார் அடைக்காய் திருத்தி நான் வைத்தேன் –2-3-1-

பேய்ப்பால் முலையுண்ட பித்தனே-
பேய்முலைக்கும் பாலுக்கும் வாசி அறியாமல் யுண்டவன் அன்றோ –
உன்னை நலிவதாக வந்தவர்கள் பிள்ளைகளுடைய வேஷத்தை எடுத்துக் கொண்டு விளையாடுவாரைப் போலே தோன்றுவார்கள்
அந்த பேய்ப்பாலுடைய வீர்யத்தாலே உனக்கு அறிவு கேடு விளைந்து அவர்களோடேயும் விளையாடக் கூடும் -என்ன –

ஆனால் தான் வந்தது என்
நான் – கேசவ நம்பீ காண்
என்னுடைய சௌர்யாதி குண பூர்த்தி லேசத்திலே கேசி பட்டது அறியாயோ -என்ன-

இப்படி நீ என் செய்ய பயப்படுகிறது -நான் கேசவ நம்பி அன்றோ -என் கையிலே
கேசி பட்டது அறியாயோ என்று -தன் ஸௌர்ய பூர்த்தியை காட்ட –
அத்தை (அந்த பயத்தை ) அவ்வளவிலே விட்டு –
தான் உபக்ரமித்த கார்யத்தில் புரிந்து –

அது தன்னாலே அன்றோ மிகவும் பயப்படுகிறேன்
(நாரதரே பயப்பட்டாரே
நீயோ பயப்படாமல் நானாச்சு என்று போனாய் )
நம்பி -என்றது
விஷாத அதிசய ஸூசகம் –

—————

கேசவற்கு (1)
கேட்டும் உணர்ந்தவர் கேசவற்கு ஆள் அன்றி ஆவரோ – நாலாயி:3610/1

கேட்டும் உணர்ந்தவர் –
ஓர் ஆசாரியன் ஓர் அர்த்தத்தை உபதேசித்தால் அதனைக் கேட்டு,
ஏவம் ஞாத்வா பவிதும் அர்ஹதி -அறிந்து இதன்படி ஆகக் கடவன்’ என்கிறபடியே,
பின்னை அந்த அர்த்தத்தைத் தெளிந்திருக்குமவர்கள்.

கேசவற்கு ஆள் அன்றி ஆவரோ –
புறம்பே ஆஸ்ரயணீயர் இல்லாதபடி தானே ஆஸ்ரயணீயனான வனுக்கு ஒழிய ஆள் ஆவரோ?
இதி ப்ரஹ்மணோநாம ஈஸோஹம் ஸர்வ தேஹிநாம்
ஆவாம் தவ அங்கே ஸம்பூதௌ தஸ்மாத் கேஸவ நாமவாந்’-பாரதம், ஹரிவம்ஸம், கைலாச யாத்திரை.
கேசவன்’ என்ற பெயர் பிரமனும் ஈசனுமாகிய நாங்கள் இருவரும் தேவரீருடைய திருமேனியில் உண்டானோம்;
ஆதலால், கேசவன் என்ற பெயரை யுடையரானீர்,’ என்கிறபடியே யாதல்
அடர்ந்து நீண்ட மயிர்முடியையுடையவன் என்ற காரணத்தாலாதல் வந்தது.

—————

கேசவன் (10)
கண்ணன் கேசவன் நம்பி பிறந்தினில் – நாலாயி:13/2

வண்ண மாடங்கள் சூழ் திரு கோட்டியூர்
கண்ணன் கேசவன் நம்பி பிறந்தினில்
எண்ணைய் சுண்ணம் எதிர் எதிர் தூவிட
கண்ணன் முற்றம் கலந்து அளராயிற்றே–1-1-1-

அழகிய மாடங்களாலே சூழப்பட்ட ஸ்ரீ திரு கோட்டியூரிலே பிரசஸ்த கேச யுக்தனாய்
கல்யாண பரிபூர்ணனான ஸ்ரீ கிருஷ்ணன் ஸ்ரீ நந்தகோபருடைய இனிய மாளிகையிலே
எண்ணையையும் மஞ்சள் பொடியையும் ஒருவருக்கு ஒருவர் எதிர்த்து தூவ
விசாலமாய் தர்ச நீயமான முற்றமானது எண்ணையும் மஞ்சள் பொடியும் துகை உண்டு தன்னிலே சேர்ந்து
சேறாய் விட்டது –
வண்ண நல் மணியும் மரகதமும் அழுத்தி நிழல் எழும் திண்ணை சேர் திரு கோட்டியூர் -என்கிறபடியே –
நானா வித ரத்னங்களை அழுத்தி சமைக்கையால் வந்த அழகை உடைத்தான மாடங்களால் சூழப் பட்ட ஸ்ரீ திரு கோட்டியூரில்
பிரசஸ்த கேசனாய்-பரிபூர்ண குணனான ஸ்ரீ கிருஷ்ணன்

பிறந்தினில் -பிறந்து இன் இல் -இன் இல் பிறந்து
ஸ்ரீ மதுரையில் சிறைக் கூடம் போலே பிறந்த இடம் தோன்றாமல் போக வேண்டாதே –
எல்லா உபாலாள நத்துக்கும் யோக்யமான ஸ்ரீ நந்தகோபர் திரு மாளிகை யாகிற
இனிய இல்லிலே பிறந்து –
அதவா –
பிரம ருத்ராதிகளுக்கு காரண பூதனாய்-பரி பூர்ண குணனானவன் ஸ்ரீ கிருஷ்ணனாய் வந்து
அவதரித்த -அளவில் என்னவுமாம் –

கண்ணன் –
கண்ணில் கூர்மை உடையராய் நிபுணராய் இருப்பாராலே பரிக்ராஹ்யமான
தேவகி புத்ர ரத்னம் திருஷ்டி கோசரம் ஆகையால் கண்ணன் என்கிறார்
(கண் -ஸூஷ்ம தர்சீ களுக்குக் காட்சி கொடுத்து அருளுபவர் -ஞானக் கண்ணால் அறியப்படுபவன்
பத்திமை -பக்தி அஞ்சனம் -ஞாதும் த்ரஷ்டும் பிராப்தி -)

கேசவன் நம்பி
அவனுடைய சர்வ காரணத்வத்தையும்
விரோதி நிரசனத்தையும் தாம் ஏறிட்டுக் கொள்ளுகையாலே
அவன் போக்யதைக்கு மங்களா சாசனம் பண்ணி
பிரசச்த கேசன் -கல்யாண குண பூரணன் -என்கிறார்

(ப்ரஸஸ்த கேசன்
கேசி அசுரனைக் கொன்றதால் -கேசவன் -விரோதி நிரசன சீலன்
க ஈஸா நியந்தா-சர்வ காரணத்வம்
நம்பி -கல்யாண குண பூர்ணன் –
பெரியாழ்வார் தாமே ஏறிட்டுக் கொண்டாரே -)

——————

கேசவன் பேரிட்டு நீங்கள் தேனித்து இரு-மினோ – நாலாயி:381/3

காசும் கரை வுடை கூறைக்கும் அங்கோர் கற்றைக்கும்
ஆசையினால் அங்கு அவத்தப் பேர் இடும் ஆதர்காள்
கேசவன் பேரிட்டு நீங்கள் தேனித்து இருமின்
நாயகன் நாரணன் தம் மன்னை நரகம் புகாள் – 4-6 -1-

கேசவன் பேர் இட்டு –
க இதி ப்ரஹ்மணோ நாம ஈசோஹம் சர்வ தேஹிநாம்
ஆவாம் தவாம் கே சம்பூதவ் தஸ்மாத் கேசவ நாமவான் -என்றும் –
கேசவ க்லேச நாசன -என்கிறபடியே
க்லேச நாசனாய் இருக்கிறவனுடைய திரு நாமத்தை இட்டு –
கேசவா -என்று அழைத்து

(ஸ்வரூப -ப்ரஹ்மாதிகளுக்கும் இடம் கொடுத்து
கேச பாசம் ரூபம்
குணம் -கிலேச நாசனம்
சேஷ்டிதம் விபவம் கேசி ஹந்த
நான்கையும் கேசவா காட்டுமே )

நீங்கள் தேனித் திருமினோ –
நீங்கள் அந்த பிள்ளை அளவிலே ஸ்நேஹித்து சந்தோஷத்தோடு இருங்கள்
தேனித்து இருக்கை யாவது -இனியராய் இருக்கை

நாயகன் நாரணன்
நாயகன் -என்றது – சர்வ சேஷி -என்றபடி
நாரணன் -என்றது -சமஸ்த கல்யாண குணாத்மகன்-என்றபடி

இத்தால் –
ஆஸ்ரிதரத்தை ரஷிக்கைக்கு ஈடான ப்ராப்தியையும்
குண யோகத்தையும் உடையவன் என்கை

கேசவன் என்றது
நாராயணன் அளவில் பர்யவசிக்கும் பேர் இடும் மாதர்கள் என்னவுமாம்

——————

கேழல் ஒன்று ஆகி இடந்த கேசவன் என்னுடை அம்மான் – நாலாயி:2988/2

சூழல் பல பல வல்லான் தொல்லை அம் காலத்து உலகைக்
கேழல் ஒன்றாகி இடந்த கேசவன் என்னுடை அம்மான்
வேழ மருப்பை ஒசித்தான் விண்ணவர்க்கு எண்ணல் அரியான்
ஆழ நெடுங்கடல் சேர்ந்தான் அவன் என் அருகலிலானே–1-9-2-

தொல்லை அம் காலத்து உலகைக் கேழல் ஒன்றாகி இடந்த கேசவன்-
ஸ்ரீ வராக கல்பத்தின் ஆதியிலே ஆதலில் ‘தொல்லை’ என்கிறார்.
தன் வடிவைக் கண்ணுக்கு இலக்கு ஆக்கின காலமாதலின், ‘அம் காலம்’ என்கிறார்.
‘ஒரு ஸ்ரீ திருவடி, ஸ்ரீ திருவனந்தாழ்வானுக்காகத் தான் இங்ஙனம் செய்தானோ!
உலகை-
சங்கல்பத்துக்கும் பாத்தம் போராத பூமிக்காகச் செய்தான்,’ என்பார், ‘உலகை’ என்கிறார்;
கேழல்-
தன் மேன்மையோடு அணைந்து இருப்பது ஒரு வடிவைத் தான் கொண்டானோ!’ என்பார், ‘கேழல்’என்கிறார்.
ஒன்றாகி-
பின்னர், சர்வ சத்தியான தானே ‘இவ் வடிவைக் கொள்ளவேண்டும்’ என்னிலும் ஒண்ணாதபடி
இரண்டு அற்றதாய் இருந்தது ஆதலின், ‘ஒன்றாகி’ என்கிறார்.
அதாவது, பூமி பிரளயத்தில் அகப்பட்டவாறே, நீருக்கும் சேற்றுக்கும் பின் வாங்காத வடிவைக் கொண்டான்;
அது அவன் கொண்ட வடிவாகையாலே அழிவுக்கு இட்ட வடிவு தனக்கே ஆலத்தி வழிக்க வேண்டியிருக்கின்றது என்றபடி.
‘பன்றியாம் தேசு’ என்பர் சூடிக் கொடுத்த சுடர்க்கொடியார்.
பன்றியின் ஜாதிக்கு உள்ளது ஒரு குணமாயிற்றுச் செருக்கு.
இடந்த-
ஸ்ரீ யபதி -திருமகள் கேள்வன் அவ்வடிவைக் கொண்டால் செருக்குச் சொல்ல வேண்டாவே! ஆதலின், ‘இடந்த’ என்கிறார்.
அதாவது, ‘அண்டப்பித்தியிலே சேர்ந்த பூமியைப் புக்கு எடுத்துக்கொண்டு ஏறினான்,’ என்பதாம்.
கேசவன்-
அப்போதைத் திருமேனியும் உளை மயிருமாய் நின்ற நிலையினை நினைந்து. ‘கேசவன்’என்கிறார். கேசம் – மயிர்.

————-

பண்ணில் பாட வல்லார் அவர் கேசவன் தமரே – நாலாயி:3074/4

கண்ணித் தண் அம் துழாய் முடிக் கமலத் தடம் பெருங் கண்ணனைப் புகழ்
நண்ணித் தென் குருகூர்ச் சடகோபன் மாறன் சொன்ன
எண்ணில் சோர்வு இல் அந்தாதி ஆயிரத்துள் இவையும் ஓர் பத்து இசை யொடும்
பண்ணில் பாடவல்லார் அவர் கேசவன் தமரே!–2-6-11-

அவர் கேசவன் தமரே –
அவர்கள் யாரேனுமாகவுமாம், குலம் சரணம் கோத்திரம் முதலானவைகள் -அப்ரயோஜம் -பயன் அற்றவைகள்;
‘விண்ணப்பஞ் செய்வார்கள்’ என்னுமாறு போன்று, இத்தன்மையாலே அவர்கள் பகவதீயர் -பகவானுக்கு உரிமைப்பட்டவர்கள்.

வைகுந்தன் வந்து கலந்ததற்பின் வாழ் மாறன்
செய்கின்ற நைச்சியத்தைச் சிந்தித்து – நைகின்ற
தன்மை தனைக் கண்டு உன்னைத் தான் விடேன் என்றுரைக்க
வன்மை அடைந்தான் கேசவன்–திருவாய்மொழி நூற்றந்தாதி-16-

வன்மை யடைந்தான் கேசவன் –
விஜ்வர ப்ரமுமோதஹா-என்னும்படி துளக்கற்ற அமுதமாய் எங்கும் பக்க நோக்கு அறியாதே – என்றும்
என் மரகத மலையே -என்னும்படி ஸ்தர்யத்தைப் பிராபித்தான் -பிரசக்த கேசவன் ஆனவன் –

——————-

கேசவன் தமர் கீழ் மேல் எமர் ஏழ் எழு பிறப்பும் – நாலாயி:3075/1

கேசவன் தமர் கீழ் மேல் எமர் ஏழ் பிறப்பும்
மா சதிர் இது பெற்று நம்முடை வாழ்வு வாய்க்கின்றவா
ஈசன் என் கரு மாணிக்கம் என் செங்கோலக் கண்ணன் விண்ணோர்
நாயகன் எம்பிரான் எம்மான் நாராயணனாலே –2-7-1-

நம்முடைய வாழ்வு -ஸ்ரீ வைஷ்ண ஸ்ரீ -வி லஷணமாக உள்ளது -கேசவன் தமர் என்னும்படியான சிறப்பு பெற்றார்கள்
சர்வேஸ்வரன் -கண் அழகால் என்னை ஈடுபடுத்திக் கொண்டு
வடிவு அழகாய் முடூட்டாக அனுபவிப்பித்து
விஷயீ கரித்த மகா உபாகாரகன் நாராயணனாலே மா சதிர் பெற்றோம்
கேசவன் -கேசாபாசம்/கேசி நிரசித்தவன் /பிரமனுக்கும் சிவனுக்கும் ஈசன் –

—————–

கேசவன் அடி இணை மிசை குருகூர் சடகோபன் சொன்ன – நாலாயி:3494/3

நாயகன் முழு வேழுல குக்குமாய் முழு வேழுலகுந் தன்
வாயகம் புக வைத்துமிழ்ந்து அவையாய் அவை அல்லனுமாம்
கேசவன் அடி யிணை மிசைக் குருகூர்ச் சடகோபன் சொன்ன
தூய ஆயிரத் திப்பத்தால் பத்த ராவர் துவளின்றியே–6-4-11-

கேசவன் அடியிணை மிசைக் குருகூர்ச் சடகோபன் சொன்ன –
கேசி ஹந்தாவான -கேசி என்னும் அசுரனைக் கொன்ற சர்வேஸ்வரன் திருவடிகளிலே.
கீழில் திருவாய் மொழியிற் -நல்குரவும்”-சொன்ன சர்வேஸ்வரத்வத்தையும்,
இத் திருவாய் மொழியிலே, கேசியைக் கொன்றவனான கிருஷ்ணனுடைய அவதாரத்தையும்
அநுபாஷித்துத் தலைக் கட்டுகிறது” என்று சொல்லுவர்.
அன்றிக்கே,
க்ருஷ்ண ஏவஹி லோகாநாம் உத்பத்திரபிசாப்யய:
க்ருஷ்ணஸ்ய ஹிக்ருதே பூதமிதம் விஸ்வம் சராசரம்”–மஹாபாரதம் சபாபர். 38 : 23.
எல்லா உலகங்கட்கும் காரணன் கிருஷ்ணனே” என்கிறபடியே, கிருஷ்ண விஷயமே சொல்லுகிறது என்னுதல்,

————–

கேட்பார்கள் கேசவன் கீர்த்தி அல்லால் மற்றும் கேட்பரோ – நாலாயி:3607/1

கேட்பார்கள் கேசவன் கீர்த்தி யல்லால் மற்றுங் கேட்பரோ?
கேட்பார் செவி சுடு கீழ்மை வசவுகளே வையும்
சேட்பாற் பழம் பகைவன் சிசுபாலன் திருவடி
தாட்பால் அடைந்த தன்மை அறிவாரை அறிந்துமே–7-5-3-

கேசவன் கீர்த்தி அல்லால் –
விரோதி நிரசன சீலன் -பகைவர்களை அழிக்கும் தன்மையனான ஸ்ரீ கிருஷ்ணன் கீர்த்தி அல்லது
வேறே சிலவற்றைக் கேட்பரோ?
பருவம் நிரம்பிக் கற்ற பின்பு அன்று விரோதிகளைப் போக்கியது;
பூதனை தொடக்கமான விரோதிகளைத் தொட்டில் பருவத்தே அன்றோ போக்கியது?
விரோதிகளை அழிப்பது தான் அறிந்ததனால் அன்று;
பொருளின் -சத்தயா -உண்மையாலேயே பாதகமாய் இருக்கிறபடி.
நஞ்சு கொல்லுவது அறிவு உண்டாய் அன்றே? ‘
வ்யாதிதாஸ்ய: மஹா ரௌத்ர: ஸ. அஸூர: க்ருஷ்ணபாஹூநா
நிபபாத த்விதாபூத: வைத்யுதேந யதா த்ரும:’-ஸ்ரீவிஷ்ணு புரா. 5. 16 : 14.
நன்றாகத் திறந்து வாயையுடைவனும் மஹா பயங்கரமானவனுமான அந்தக் கேசி என்னும் அசுரன் இடியேறு உண்ட மரம் போன்று
கிருஷ்ணனுடைய திருக் கரத்தால் இரண்டாகச் செய்யப் பட்டவனாய்க் கீழே விழுந்தான்,’ என்கிறபடியே,
இந்த ஸ்லோகத்தில், பாஹூப்யாம் என்னாமல்‘பாஹூ நா’ என்றதற்கும்,
த்விதா பூத;’ என்றதற்கும் கருத்து அருளிச் செய்கிறார்,
கேசி யானவன் வாயை அங்காந்து கொண்டு கண்டார் எல்லாரும் நடுங்கும்படி வந்து தோற்ற,
இளைஞராய் இருப்பார் துவாரம் கண்ட இடத்தே கை நீட்டக் கடவர்களாய் இருப்பார்கள் அன்றோ?
அந்த வாசனையாலே இவன் வாய்க்குள்ளே கையை நீட்ட, புதிதான அனுபவத்தால் கை விம்ம வளர்ந்து கொடுத்தது;
அப்போதோ இடியேறு உண்ட மரம் போலே இரு பிளவாய் விழுந்தான்.

மற்றும் கேட்பரோ –
கீழில் கூறிய ராமனுடைய வ்ருத்தாந்தம் -சரிதையைத்தான் கேட்பரோ?
இவர் ஸ்வபாவம் இருந்தபடி என்?
ராம பிரானை அல்லால் மற்றும் கற்பரோ?’ என்றார் கீழே –
இங்கே, ‘கேசவன் கீர்த்தி அல்லால் மற்றும் கேட்பரோ?’ என்னா நின்றார்;
இது தனக்கு அடி என்? என்னில்,
அந்த அவதாரத்தினை நினைத்த போது
தயரதற்கு மகன்தன்னை அன்றி மற்றிலேன் தஞ்சமாக’ திருவாய். 3. 6 : 8.-என்பர்;
இந்த அவதாரத்தை நினைத்தபோது ‘நம் கண்ணன் கண் அல்லது இல்லை ஓர் கண்ணே’ திருவாய். 2. 2 : 1.-என்பர்;
இப்படி இழிந்த துறைகள் தோறும் அழுந்த வல்லார் ஒருவர் அன்றோ?
ஒவ்வொரு குணத்தை அனுபவிக்கப் புக்கால் குணா ந்தரங்களில் -வேறு குணங்களில் கால் வாங்க மாட்டாதவாறு போலே ஆயிற்று,
ஒவ்வோர் அவதாரத்தில் இழிந்தால் மற்றை அவதாரங்களில் போக மாட்டாமையும்.

————

மால் அரி கேசவன் நாரணன் சீமாதவன் கோவிந்தன் வைகுந்தன் என்று என்று – நாலாயி:3688/1

மாலரி கேசவன் நாரணன் சீ மாதவன் கோவிந்தன் வைகுந்தன் என்று என்று
ஓலமிட வென்னைப் பண்ணி விட்டிட்டு ஒன்று முருவுஞ் சுவடுங் காட்டான்
ஏல மலர்க் குழல் அன்னைமீர்காள் ! என்னுடையத் தோழியர்காள் ! என் செய்கேன் ?
காலம் பல சென்றும் காண்ப தாணை உங்களோடும் எங்களிடை இல்லையே–8-2-7-

மால் –
அடியார்கள் பக்கல் வ்யாமோஹமே வடிவாய் உடையவன்
பொய் நின்ற ஞானம் தொடங்கி இவ்வளவும் வரக் கூப்பிடச் செய்த வியாமோஹம்

அரி –
விரோதிகளை அழிக்கும் தன்மையன்-விரோதி -நிரசன சீலன் –

கேசவன்
காலம் எல்லாம் அனுபவியா நின்றாலும் மீள ஒண்ணாத பிரசஸ்த கேசன் –
செறிந்த நீண்ட மயிர் முடியை உடையவன்

நாரணன் –
ஆஸ்ரித வத்சலன் -அடியார்கள் இடத்தில் அன்பை உடையவன்

சீ மாதவன் –
அதற்கு அடியான ஸ்ரீ யபதி -திருமகள் கேள்வன் ஆனவன்

கோவிந்தன்
அவளுடைய சேர்த்தியாலே ஆஸ்ரிதற்கு அடியார்கட்கு கையாளாய் இருக்குமவன்

வைகுந்தன்
இவற்றுக்கு எல்லாம் அடியான மேன்மையை உடையவன்

என்று என்று
நிரந்தரமாக -எப்பொழுதும்

ஓலம் இட
கார்யப்பாடு அற கூப்பிடும்படி

————–

கேட்டாயே மட நெஞ்சே கேசவன் எம் பெருமானை – நாலாயி:3947/2

வாட்டாற்றான் அடி வணங்கி மா ஞாலம் பிறப்பு அறுப்பான்
கேட்டாயே மட நெஞ்சே கேசவன் எம்பெருமானைப்
பாட்டாயே பல பாடிப் பல வினைகள் பற்று அறுத்து
நாட்டாரோடு இயல்வு ஒழிந்து நாரணனை நண்ணினமே–10-6-2-

வாட்டாற்றான் அடி வணங்கி மா ஞாலம் பிறப்பு அறுப்பான் –
மா ஞாலம் பிறப்பு அறுப்பான் –வாட்டாற்றான் அடி வணங்கி-
இந்த உடலின் சம்பந்தத்தை அறுத்துத் தந்து அருள வேண்டும் அன்றோ
நாம் சர்வேஸ்வரன் திருவடிகளைப் பற்றியது –
அதற்கு மேலே நம்மை அவன் அடிமையும் கொண்டானே கண்டாயே
வாக்கினாலாய அடிமை அன்றோ கொண்டது -பாட்டாய பல பாடுதல் –

கேசவன் எம்பெருமானை –
கேசி என்னும் அசுரனைக் கொன்ற சர்வேஸ்வரனை -என்றது
கேசியை கொன்றால் போல் நம் விரோதிகளை நீக்கி
நம்முடைய சேஷத்வத்தை -அடிமைத் திறத்தினை நிலை நிறுத்தி
நமக்கு ஸ்வாமியாய் உள்ளவனை -என்றபடி –
அன்றிக்கே –
பிரசஸ்த கேசன் -நீண்ட மயிரை உடையவன் தன் அழகினைக் காட்டி
நம்மை அடிமை கொண்டவன் -என்றுமாம் –

பாடிப் பழ வினைகள் பற்று அறுத்து –
நாம் அடிமை செய்ய-பிராப்தி பந்தகமாய் -அடைவதற்குத் தடைகளாய்-அநாதி கால ஆர்ஜிதமான –
பலகாலமாக ஈட்டப்பட்ட அவித்யை முதலியவைகள் எல்லாம் போகப் பெற்ற படியைக் கண்டாயே –
இவை வினை அறுக்க குடித்த வேப்பங்குடிநீர் இது காணும் –
மேரு மந்திர மாத்ரோபி ராசி பாபச்ய கர்மண
கேசவம் வைத்தியம் ஆசாத்ய துர்வ்யாதிரிவ நச்யதி -ஸ்ரீ விஷ்ணு தர்மம் –கேசவனாகிய மருத்துவனை –
இவன் பலகாலமாக ஈட்டின இவை -எல்லாவற்றையும் செய்து முடிக்கும் ஆற்றல் வாய்ந்த
இறைவன் போக்கப் புக்கால் ஒரு காலே போகலாய் இருக்கும் அன்றோ –

————-

கிடந்த எம் கேசவன் கிளர் ஒளி மணி முடி – நாலாயி:3985/3

மடந்தையர் வாழ்த்தலும் மருதரும் வசுக்களும்
தொடர்ந்து எங்கும் தோத்திரம் சொல்லினர் தொடு கடல்
கிடந்த எம் கேசவன் கிளர் ஒளி மணி முடி
குடந்தை எம் கோவலன் குடி அடியார்க்கே–10-9-7-

தொடு கடல் கிடந்த-
பரம பதத்தை கலவிருக்கையாக உடையவன் அதனை விட்டு
பிரமன் முதலாயினார்கட்கு முகம் கொடுக்கைக்காக
திருப் பாற் கடலிலே திருக் கண் வளர்ந்து அருளுகிற படி
தொடு கடல்
தோண்டப்பட்ட கடல்
ஆழ்ந்த கடல் -என்றபடி –

எம் கேசவன்
ஆஸ்ரித அர்த்தமாக -அடியார்களுக்காக கிருஷ்ணனாய் வந்து பாதுகாத்தவன் –

குடந்தை எம் கோவலன் குடி அடியார்க்கே —
அவதாரத்துக்கு பிற்பாடர் இழவாதபடி திருக் குடந்தையிலே திருக் கண் வளர்ந்து அருளுகிறவன் –
கிருஷ்ணன் தானே வந்து திருக் குடந்தையிலே கண் வளர்ந்து அருளுகிறான் -என்கிறது
மருதரும் வசுக்களும் அவன் போய்ப் பண்ணின கிருஷியின் பலம் அன்றோ என்று கொண்டாட நிற்பார்கள்

கிளர் ஓளி மணி முடி
மிக்க ஒளியை யுடைய ஆதி ராஜ்ய ஸூ சகமான திரு அபிஷேயம்
வ்யூஹ விபவங்கள் அளவு அன்றிக்கே திருக் குடந்தையில் கண் வளர்ந்து அருளுகையாலே நீர்மையிலே தோற்று
சந்தானமாக எழுதிக் கொடுத்தவர்கள் அன்றோ இவர்கள் என்றாய்த்து அவர்கள் ஆதரிப்பது –

————-

கேசவன்-தன் (1)
திரை நீர் சந்திர மண்டலம் போல செங்கண்மால் கேசவன்-தன்
திரு நீர் முகத்து துலங்கு சுட்டி திகழ்ந்து எங்கும் புடைபெயர – நாலாயி:95/1,2

திரை நீர் சந்திர மண்டலம் போல் செம் கண் மால் கேசவன் தன்
திரு நீர் முகத் துலங்கு சுட்டி திகழ்ந்து எங்கும் புடை பெயர
பெரு நீர் திரை எழு கங்கையிலும் பெரியதோர் தீர்த்த பலம்
தரு நீர் சிறுச் சண்ணம் துள்ளஞ் சோரத் தளர் நடை நடவானோ -1 7-10-

செம் கண் மால் இத்யாதி –
சிவந்த திருக் கண்களையும்
அதுக்கு பரபாகமான கருத்த நிறத்தையும் உடையவனாய் –
பிரசஸ்த கேசனாய் இருக்கிறவன்
மால்-கரியவன் –

————-

கேசவனே (2)
கேசவனே இங்கே போதராயே கில்லேன் என்னாது இங்கே போதராயே – நாலாயி:209/1

கேசவனே இங்கே போதராயே கில்லேன் என்னாது இங்கே போதராயே
நேசம் இல்லாதார் அகத்து இருந்து நீ விளையாடாதே போதராயே
தூசனம் சொல்லும் தொழுத்தை மாரும் தொண்டரும் நின்ற இடத்தில் நின்றும்
தாய் சொல்லுக் கொள்வது தன்மம் கண்டாய் தாமோதரா இங்கே போதராயே 2-9 8- –

கேசவனே இங்கே போதராயே –
பிரசச்த கேசன் ஆனவனே -அசைந்து வருகிற குழல்களும் -நீயுமாய் அசைந்து வருகிற போதை
அழகை நான் அனுபவிக்கும்படி அங்கு நின்று இங்கே வாராய்
ப்ரஸித்த நாமம் ஆதல்

—————

கேள்வா கிளர் ஒளி என் கேசவனே கேடு இன்றி – நாலாயி:2440/3

அன்பாவாய் ஆரமுதமாவாய் அடியேனுக்கு
இன்பாவாய் எல்லாமும் நீ யாவாய் -பொன் பாவை
கேள்வா கிளரொளி என் கேசவனே கேடின்றி
ஆள்வாய்க்கு அடியேன் நான் ஆள் -59-

என் பக்கல் பிரேமத்தை உண்டாக்கி-
நிரதிசய போக்யனுமாய்-
எனக்கு ஸ்வ அனுபவத்தையும் தந்து-
அனுக்த்தமான போக்யங்களையும் தந்து
இவை எல்லாம் செய்கைக்கு அடியான பிராட்டிக்கு வல்லபனாய்
இவளோட்டை சம்ஸ்லேஷத்தால்-நிரதிசய ஔஜ்வல்யனாய்
பிரசஸ்த கேசனாய்-
கைங்கர்ய அனுபவத்துக்கு விச்சேதம் இன்றிக்கே
என்னை அடிமை கொள்ளுகிற உனக்கு

பொற்கென்ற – பொன்னே வடிவான -ஹிரண்ய வர்ணாம்
நாரீணாம் உத்தமையான பிராட்டிக்கு வல்லபனாய்
அவ்ளோட்டை கலவியாலே யுத்தர உத்தர கிளரும் -(கிளர்ந்து கொண்டே இருக்கும்) வடிவின் ஒளியை உடையவன்
என்னால் அனுபவிக்கத் தக்க அழகிய கேச பாசங்கள் உடையவனே

மிக்கு இருந்துள்ள ஒளியை யுடையையாய் பிரசஸ்த கேசனானவனே –

————–

கேசவனை (6)
கேசவனை பாடவும் நீ கேட்டே கிடத்தியோ – நாலாயி:480/7

கீசுகீசு என்று எங்கும் ஆனைச்சாத் தன்கலந்து
பேசின பேச்சரவம் கேட்டிலையோ பேய்ப்பெண்ணே
காசும் பிறப்பும் கலகலப்பக் கைபேர்த்து
வாச நறும்குழல் ஆய்ச்சியர் மத்தினால்
ஓசை படுத்த தயிரரவம் கேட்டிலையோ
நாயகப் பெண்பிள்ளாய் நாரா யணன்மூர்த்தி
கேசவனைப் பாடவும்நீ கேட்டே கிடத்தியோ
தேச முடையாய் திறவேலோர் எம்பாவாய்.

நாயகப் பெண்பிள்ளாய்! — இத்திரளுக்கெல்லாம் நீ தலைவியானபடி இதுவோ?
எல்லோரையும் திரட்டிக் கொண்டு போய் உத்தேச்யத்தைப் பெறுகை யன்றோ தலைவியின் காரியம் என ஏசியவாறு.

இங்ஙன் ஏசக் கேட்ட அவள், ‘என்னை நீங்கள் தலைவி என்னலாமோ, உங்களுக்கு நான் அடிமைப்பட்டவளல்லேனோ?
இதோ வந்து கதவைத் திறக்கிறேன்; எம்பெருமானுடைய சில அபதாநங்களைப் பாடிக்கொண்டிருங்கள் என்ன;
இவர்கள் கேசி வத வ்ருத்தாந்தத்தைப் பாடத் தொடங்கினார்கள்.

கேசியின் வாயைக் கீண்டெறிந்த வரலாறு:–
கம்ஸனால் ஏவப்பட்ட அஸுரர்களில் கேசி என்பவன் குதிரையின் உருவத்தோடு ஆயர்கள் அஞ்சி நடுங்கும்படி
கனைத்துத் துரத்திக் கொண்டு கண்ணபிரான் மேற் பாய்ந்து வர,
அப் பெருமான் திருக் கையை நன்றாகப் பெருக்கி நீட்டி அதன் வாயிற்கொடுத்துத் தாக்கிப் பற்களை உதிர்த்து
உதடைப் பிளந்து அதனுடம்பையும் இருபிளவாக வகிர்ந்து தள்ளினன் என்பதாம்.

நாராயணன் மூர்த்தி கேசவனை –
நாராயணமூர்த்தியாகிய கேசவனை;
அன்றி,
மூர்த்தி என்று ஸ்வாமிக்கும் பெயராகையாலே,
நாராயணாவதாரமாய் ஸர்வ ஸ்வாமியான கேசவனை என்றும் உரைக்கலாம்.
கேசவன் என்பதற்கு,
கேசியைக் கொன்றவன், சிறந்த மயிர் முடியையுடையவன், அயனரர்கட்குத் தலைவன் என மூவகைப் பொருள்களுண்டு.

கேசவன் –
கண்ணுக்கு தோற்ற நின்று–நம் விரோதிகளை போக்குமவன்-
கேசவன் இந்த்ரியங்கள் குதிரைகள் அழித்து-தேசுடையாய் உள் நாட்டு தேசு –
ஆழியம் கை பேராயர்க்கு ஆட்பட்டார்க்கு அடிமை —
பூதனை முதலில் கேசி இறுதியில் -ஸ்ரீ மத் பாகவதம் சொல்லி முடித்தார்கள்-
புள்ளும் சிலம்பின தொடங்கி கீசு கீசு பாசுரங்களில் –
கேசவ நம்பியைக் கால் பிடிப்பாளே-ஸ்வரூப ரூப குண சேஷ்டிதங்கள் அனைத்தையும் காட்டும் திரு நாமம்

நாராயணன் மூர்த்தி கேசவன் –
வாத்சல்யம் -சௌசீல்யம்-விரோதி நிரசன சாமர்த்தியம் –
கோளரி -மாதவன் -கோவிந்தன் -நாச்சியார் திருமொழி -6-2-தேஜஸ் -ராசிக்யம் -எளிமை –
கோவிந்தனை -மது சூதனை -கோளரியை -திருவாய்மொழி -7-10-3-வாத்சல்யம் -விரோதி நிரசன சாமர்த்தியம் -அநபவிநீயத்வம்

————–

வங்க கடல் கடைந்த மாதவனை கேசவனை
திங்கள் திருமுகத்து சே இழையார் சென்று இறைஞ்சி – நாலாயி:503/1,2

வங்கக் கடல் கடைந்த மாதவனை கேசவனை
திங்கள் திருமுகத்து சேயிழையார் சென்று இறைஞ்சி
அங்கு அப்பறை கொண்ட வாற்றை யணி புதுவை
பைங்கமலத் தண் தெரியல் பட்டர்பிரான் கோதை சொன்ன
சங்கத் தமிழ் மாலை முப்பதும் தப்பாமே
இங்கு இப்பரிசு உரைப்பார் ஈரிரண்டு மால் வரைத் தோள்
செங்கண் திரு முகத்து செல்வத் திருமாலால்
எங்கும் திருவருள் பெற்று இன்புறுவர் எம்பாவாய்

கேசவனை –
விரோதி நிரசன ஸ்வ பாவனை —ஸ்த்ரீத்வ பிரயுக்தமாக ஸ்வாதந்த்ர்யத்தையும்–அந்ய சேஷத்வத்தையும்
போக்கினவனை —
கேசியை நிரசித்தாப் போலே–ஆத்ம வஸ்துவை அனுபவிக்கும் போது-அவ் வனுபவ விரோதியாய்
இச் சேதனனுக்கு பிறக்கும் போக்ருத்வாதிகளுக்கு நிவர்தகனாவனை-

மாதவனை கேசவனை –
அலை கடல் கடைந்து அதனுள் கண்ணுதல் நஞ்சுண்ணக் கண்டவனே
விண்ணவர் அமுதுண்ண அமுதில் வரும் பெண்ணமுது உண்ட எம்பெருமானே -என்கிறபடியே
தான் சாஷாத் அம்ருதத்தை உண்டு ப்ரஹ்மாதிகளுக்கு கோதைக் கொடுத்தான் –என்று பட்டர் அருளிச் செய்வர் –
ஆயிரம் தோளால் அலை கடல் கடைவன்–பூம் குழல் தாழ்ந்து உலாவா -அவளுக்கும் இது போலே தயிர் கடையவே
ஆமையாகிய கேசவா சுமக்கும் பொழுதும் கேசம் ஆசிய–கேசி ஹந்தா–விரோதி போக்க வல்லவன்
மா மாயன் மாதவன்–கேசவனை பாடவும்–சொல்லியது போலே தலை கட்ட–
கோதை ப்ரஹ்ம ருத்ராதிகளுக்கு கொடுத்து
கேசவா -இருவரையும் தாங்கும் -பட்டம் ருத்ரன் கொடுத்து –
க ஈசன் இருவரையும் உண்டாக்கி —தான் பிராட்டி பெற்று மாதவன் ஆனான்

மாதவனை கேசவனை
முதலில் அருளிய -நாராயணன் பரவஸ்துவை -இறுதியில் மாதவன் கேசவன் என்று விசேஷிக்கிறாள் –
முதலில் நாராயணன் -காரணத்வம் -அருளி- இறுதியில்
கேசவன் -பிரம ருத்ராதிகளுக்கும் ஈசன் நிர்வாகத்வன் -உதபாதகத்வன் -என்று அருளுகிறாள் –

———————–

தாயவனை கேசவனை தண் துழாய் மாலை சேர் – நாலாயி:2181/3

ஓரடியும் சாடுதைத்த வொண் மலர்ச் சேவடியும்
ஈரடியும் காணலாம் என்நெஞ்சே ஓரடியில்
தாயவனைக் கேசவனைத் தண் துழாய் மாலை சேர்
மாயவனையே மனத்து வை -100-

காணலாம் –காண ஒண்ணாதோ என்று இருக்கிற என்னெஞ்சே
தாயவனை -கீழ்ச சொன்ன ஓர் அடி – கேசவனை -சாடுதைத்த திருவடிகளை உடையவனை –
திருவடிகளைத் தருவானும் விரோதியைப் போக்குவானும் –
தண் துழாய்–போக்யதை – மாயவன் -இவன் என்று நினையாதபடி பண்ண வல்லவன் – மனத்து வை -அநுஸந்தி

ஓரடியில் தாயவனைக் –
கீழ்ச் சொன்ன சர்வ ஸூலபமான திருவடிகள் இருக்கிறபடி –

கேசவனைத் –
விரோதி நிரசன சீலனானவனை
கேசி ஹந்தா விறே

திருவடிகளைத் தருவானும்
விரோதியைப் போக்குவானும்
அவனே –

தண் துழாய் மாலை சேர் மாயவனையே –
திருத் துழாய் மாலையாலே அலங்க்ருதனாய்
போக்யதை அளவிறந்து இருந்து உள்ளவனையே
சாதனமாக ஹ்ருதயத்தில் அத்யவசி –

தண் துழாய் -இத்யாதி
ஸூலபனும் அன்றிக்கே
விரோதி போக்காதே ஒழியிலும்
விடப் போகாது –

மாயவனையே –
நாமும் சஹாகாரிகள் என்று இராதே –
மாயவனை அன்றி வேறு ஒன்றை நினையாத படி பண்ண வல்லவன் –

மனத்து வை –
இப்படி அத்யவசிக்க
அனந்தரம்
பிராப்யமாகச் சொல்லுகிற ஈர் அடிகளையும் காணலாம்
அவற்றை சாஷாத் கரிக்கைக்கு ஒரு தட்டு இல்லை –

——————-

தொல் மாலை கேசவனை நாரணனை மாதவனை – நாலாயி:2649/3

கலந்து நலியும் கடும் துயரை நெஞ்சே
மலங்க வடித்து மடிப்பான் விலங்கல் போல்
தொல் மாலைக் கேசவனை நாரணனை மாதவனை
சொல் மாலை எப்பொழுதும் சூட்டு–65-

உடனே வந்து கலந்து நலியா நின்ற அநுபவ விநாஸ்யமான பாபத்தை மலங்க அடித்துத் திரிய விடுகைக்காக
அபேத்யனாய் -(பிளக்க முடியாத -விலங்கல் போல்)
அபரிச்சின்னனாய் -(தொல் மாலை)
பிரசஸ்த கேசனாய் -(கேசவனை)
ஆஸ்ரித வத்ஸலனாய் -(நாரணனை) இருந்த
ஸ்ரீ யபதியை -(மாதவனை)
பரிமளம் மாறாத மாலையை எப்போதும் சூட்டும்படி தன்னைத் தாழ்த்துத் தரும் –

கேசவனை
சிறந்த குழல் கற்றையை உடையவனும்-பிரமனுக்கும் சிவனுக்கும் தலைவன்
குதிரை வடிவம் கொண்ட அசுரனைக் கொன்றவன்

——————

கேடு இல் விழு புகழ் கேசவனை குருகூர் சடகோபன் சொன்ன – நாலாயி:3230/1

கேடு இல் விழுப் புகழ்க் கேசவனைக் குருகூர்ச் சட கோபன் சொன்ன
பாடல் ஓர் ஆயிரத்துள் இவையும் ஒரு பத்தும் பயிற்ற வல்லார்க்கு அவன்
நாடும் நகரமும் நன்குடன் காண நலனிடை ஊர்தி பண்ணி
வீடும் பெறுத்தித் தன் மூ வுலகுக்கும் தரும் ஒரு நாயகமே–3-10-11–

கேடு இல் விழுப் புகழ் கேசவனை –
கேடு இல்லாமல் விழுப்பத்தை யுடைத்தான நித்யமாய் இருக்கிற மங்களம் பொருந்திய
கல்யாண குணங்களையுடைய,கேசி ஹந்தாவை – கேசியைக் கொன்ற கிருஷ்ணனை.

———————

திருவடியை நாரணனை கேசவனை பரஞ்சுடரை – நாலாயி:3329/1

திருவடியை நாரணனைக் கேசவனைப் பரஞ்சுடரைத்
திருவடி சேர்வது கருதிச் செழுங்குருகூர்ச் சடகோபன்
திருவடி மேல் உரைத்த தமிழ் ஆயிரத்துள் இப்பத்தும்
திருவடியே அடைவிக்கும் திருவடி சேர்ந்து ஒன்றுமினே–4-9-11-

புறம்பு உண்டான ருசியைப் போக்கித் தன் பக்கலிலே ருசியைப் பிறப்பித்த உபகாரத்தை நினைத்து
ஏத்துகிறார், ‘திருவடியை’ என்று தொடங்கி.
திருவடியை –
சர்வ -எல்லார்க்கும் ஸ்வாமியாய் உள்ளவனை.

நாரணனை –
இவை அல்லோம்’ என்ற அன்றும் தான் விடமாட்டாதபடி அன்பு உள்ளவனாய்-வத்சலனாய் – இருப்பவனை.

கேசவனை –
வத்சலனாய் -அன்பு உள்ளவனாய்க் கடக்க இருக்கை அன்றிக்கே,
இவர்களோடே -சஜாதீயனாய் -ஓர் இனத்தானாய் வந்து அவதரித்து, இவர்கள் விரோதியைப் போக்குமவனை.

பரஞ்சுடரை –
இப்படி அவதரித்து நின்ற இடத்திலே உண்டான மனிதத் தன்மையிலே பரத்வத்தைச் சொன்னபடி.

————–

கேசவனோடு (1)
கேடு வேண்டுகின்றார் பலர் உளர் கேசவனோடு இவளை – நாலாயி:290/3

நாடும் ஊரும் அறியவே போய் நல்ல துழாய் அலங்கல்
சூடி நாரணன் போம் இடம் எல்லாம் சோதித்து உழி தருகின்றாள்
கேடு வேண்டுகின்றனர் பலருளர் கேசவனோடி வளைப்
பாடு காவல் இடுமின் என்று என்று பார் தடுமாறினதே -3-7-5 –

கேசவனோடி வளைப் பாடு காவல் இடுமின் என்று என்று பார் தடுமாறினதே
கேசவனோடே –ப்ரசஸ்த கேஸனானவனோடே
இவளை -பருவத்து அளவே அன்றியே பரிபாகம் மிக்க இவள்
இவள் பிறங்கு இரும் கூந்தலானாலும் -இவள் சொல்லுவது
மயிரும் முடி கூடிற்று இல –என்று இறே

கேசவன் -இத்யாதி –
ஆன பின்பு -பிரசஸ்த கேசவனோடே-
அவ் வை லக்ஷண்யத்தில் எடுப்புண்டு பின் பற்றித் திரிகிற இவளை –

————

கேசவா (10)
மன்னிய சீர் மதுசூதனா கேசவா பாவியேன் வாழ்வு உகந்து – நாலாயி:245/2

கன்னி நன் மா மதிள் சூழ் தரு பூம் பொழில் காவிரித் தென்னரங்கம்
மன்னிய சீர் மதுசூதனா கேசவா பாவியேன் வாழ்வு உகந்து
உன்னை இளம் கன்று மேய்க்க சிறுகாலே யூட்டி ஒருப்படுத்தேன்
என்னின் மனம் வலியாள் ஒரு பெண் இல்லை என் குட்டனே முத்தம் தா – 3-3 2-

(கன்னி நன் மா மதிள் புடை சூழ் கண புரம் -குலசேகரப்பெருமாள் )

நித்ய வாசம் பண்ணுகிற ஸௌசீல்ய குணயுக்தனாய்-
ஆஸ்ரித விரோதிகளை -மதுவை – நிரசித்தால் போலே நிரசித்து பொகடுமவனாய் –
அவர்களுக்கும் அனுபாவ்யமாம்படி பிரசஸ்தமான திருக் குழலை உடையனாய் இருக்கிறவனே

பிரபத்தி மார்க்க பிரகாசகமான
தெற்கு திக்கு முதலான எல்லாத் திக்கு களுக்கும் ப்ரதாநமான கோயிலிலே நித்ய வாஸம் செய்கையாலே
ஆஸ்ரிதருக்கு ஸூ லபனாய்
விரோதி நிரசன சீலனுமாய்
ப்ரசஸ்த கேஸ ப்ரதானனுமாய் –இருக்கிறவனே

——————–

கேட்டறியாதன கேட்கின்றேன் கேசவா கோவலர் இந்திரற்கு – நாலாயி:251/1

கேட்டு அறியாதன கேட்கின்றேன் கேசவா கோவலர் இந்திரற்கு
காட்டிய சோறும் கறியும் தயிரும் கலந்து உடன் உண்டாய் போலும்
ஊட்ட முதல் இலேன் உன் தன்னைக் கொண்டு ஒரு போதும் எனக்கு அரிது
வாட்டமிலா புகழ் வாசுதேவா வுன்னை அஞ்சுவன் இன்று தொட்டும் -3 -3-8 –

கேசவா
ப்ரம்மா ஈஸா நாதிகளுக்கு காரணமாகை அன்றிக்கே
இப் பழிச் சொல்லுக்கு நீ காரணம் ஆவதே –
(அகில காரணம் அத்புத காரணம் அன்றோ )

பிரம ருத்ரர்களுக்கு காரண பூதன் ஆகையாலே -கேசவன் -என்னும்
திருநாமத்தை உடையவனே –

—————

கேசவா என்றும் கேடிலீ என்றும் கிஞ்சுக வாய் மொழியாள் – நாலாயி:292/3

பேசவும் தெரியாத பெண்மை என் பேதையேன் பேதை இவள்
கூசம் இன்றி நின்றார்கள் தம் எதிர் கோல் கழிந்தான் மூழையாய்
கேசவா என்றும் கேடிலீ என்றும் கிஞ்சுக வாய் மொழியாள்
வாசவார் குழல் மங்கைமீர் இவள் மாலுருகின்றாளே – 3-7 -7-

கேசவா என்றும்
பிரசச்த கேச வனானவனே-என்றும்

கேசவா என்றும்
விரோதி நிரசன சீலன் என்னுதல்
ப்ரசஸ்த கேசன் என்னுதல்

கேடிலீ என்றும் –
உன்னால் அல்லது செல்லாதவர்களை ஒரு நாளும் கை விடாதவனே -என்றும்

————–

கேசவா புருடோத்தமா கிளர் சோதியாய் குறளா என்று – நாலாயி:369/3

காசின் வாய்க்கரம் விற்கிலும் கரவாது மாற்றிலி சோறிட்டு
தேச வார்த்தை படைக்கும் வண் கையினார்கள் வாழ் திருக் கோட்டியூர்
கேசவா புருடோத்தமா கிளர் சோதியாய் குறளா என்று
பேசுவார் அடியர்கள் எம் தம்மை விற்கவும் பெறுவார்களே – 4-4 -10-

கேசவா என்கிற அநேக திரு நாமங்களை
பக்தி பாரவஸ்யத்தாலேயும்
ப்ராப்தியாலேயும்
பேசுவார் யாவர் சிலருடைய அடியார்கள்

கேசவா என்கிற அநேக திரு நாமங்களை
பக்தி பாரவஸ்யத்தாலேயும்
ப்ராப்தியாலேயும்
பேசுவார் யாவர் சிலருடைய அடியார்கள்

—————

கேசவா புருடோத்தமா என்றும் கேழல் ஆகிய கேடிலீ என்றும் – நாலாயி:371/3

ஆசை வாய்ச் சென்ற சிந்தையராகி அன்னை அத்தன் என் புத்திரர் பூமி
வாசவார் குழலாள் என்று மயங்கி மாளும் எல்லைக் கண் வாய் திறவாதே
கேசவா புருடோத்தமா என்றும் கேழலாகிய கேடிலீ என்றும்
பேசுவார் அவர் எய்தும் பெருமை பேசுவான் புகில் நம் பரம் அன்றே – 4-5 -1-

வாய் திறவாதே
அவ்வளவிலே கீழ் சொன்னவர்கள் பேரை சொல்லி அழையாதே-
அவர்கள் பேர் சொல்ல ஒண்ணாதாகில் பின்னை யார் பேரை சொல்லுவது என்னில்

கேசவா
உங்கள் மரண வேதனை போக வேணும் ஆகில் –
கேசவா க்லேச நாசன -என்னப் பாரும் கோள்
கெடும் இடர் ஆயவெல்லாம் கேசவா என்ன -என்று சொல்லக் கடவது இறே

புருடோத்தமா-
ஒவ்தார்யம்
அதாவது-
அநிஷ்ட நிவ்ருத்தியும் இஷ்ட பிராப்தியும் பண்ணுகை

—————-

கள்ள மாதவா கேசவா உன் முகத்தன கண்கள் அல்லவே – நாலாயி:518/4

வெள்ளை நுண் மணல் கொண்டு சிற்றில் விசித்திரப்பட வீதி வாய்த்
தெள்ளி நாங்கள் இழைத்த கோலம் அழித்தி யாகிலும் உன்தன் மேல்
உள்ளம் ஓடி உருகல் அல்லால் உரோடம் ஓன்று இலோம் கண்டாய்
கள்ள மாதவா கேசவா உன் முகத்தன கண்கள் அல்லவே –-2-5-

இவர்கள் தங்கள் அகவாயில் இழவு தோற்றச் சொல்லச் செய்தேயும் –
பின்னையும் தான் கொண்ட கோட்பாடு விடாது இருக்க –
அது தன்னையும் மறைத்து
ஸ்ரீ யபதியான செருக்குத் தோற்ற அங்கே இங்கே சஞ்சரிப்பது —
புறம்பே அந்ய பரதை பாவிப்பது —
குழலைப் பேணுவதாகப் புக்கான் –
அத்தை அறிந்து –

கள்ள மாதவா கேசவா உன் முகத்தன கண்கள் அல்லவே –
நீயும் இத்தைக் கண்டு அன்றோ அழிக்கிறாய்
உன் முகத்தன கண்கள் அல்லவே
இவை தண்ணளிக்கு உறுப்பு என்று இருந்தோம் -அது அங்கன் அன்றிக்கே
பீலிக்கண் மாலைக் கண்ணோ பாதியாய்த்தோ
கண் என்று பேராய் –
கண்டாரை முன்னடியிலே விழ விட்டுக் கொள்வதொரு வலை இறே
கண் என்னும் நெடும் கயிறு -14-4-என்னக் கடவது இறே

——————–

கிடக்கை கண்டிட பெற்றிலன் அந்தோ கேசவா கெடுவேன் கெடுவேனே – நாலாயி:709/4

வடி கொள் அஞ்சனம் எழுது செம் மலர் கண் மருவி
மேல் இனிது ஒன்றினை நோக்கி
முடக்கி சேவடி மலர் சிறு கரும் தாள்
பொலியும் நீர் முகில் குழவியே போலே
அடக்கி ஆர செஞ்சிறு விரல் அனைத்தும்
அம் கை யோடு அணைந்து ஆனையில் கிடந்த
கிடக்கை கண்டிட பெற்றிலன் அந்தோ!
கேசவா ! கெடுவேன் கெடுவேனே– 7-2-

கேசவா ! கெடுவேன் கெடுவேனே–
அப்போதைத் திருக் குழல் அழகை அனுபவிக்கவும் பெற்றிலேன்
முன்பு மலடு நின்று இழந்தேன்
பின்பு பெற்று வைத்தே அனுபவிக்கப் பெறாது ஒழிந்தேன்
இரண்டாலும் மஹா பாபி இறே நான் –

———–

பாசம் நின்ற நீரில் வாழும் ஆமையான கேசவா ஏச அன்று நீ கிடந்தவாறு கூறு தேறவே – நாலாயி:771/3,4

கூசமொன்றுமின்றி மாசுணம் படுத்து வேலை நீர்
பேச நின்று தேவர் வந்து பாட முன் கிடந்ததும்
பாச நின்ற நீரில் வாழும் ஆமையான கேசவா
ஏசவன்று நீ கிடந்தவாறு கூறு தேறவே –-20

பாச நின்ற நீரில் வாழும் ஆமையான கேசவா –
சமுத்திர மதன வேளையில் வருண பாசங்களை உடைத்தான கடலிலே முதுகிலே
மந்த்ரம் சுழலுகிற இது ஸ்வயம் பிரயோஜனமாக நினைத்து கூர்ம சஜாதீயன் ஆனவனே –
பாச நின்ற நீர் -என்று
பரம பதத்தில் காட்டில் பிரேம ஸ்தலமான கடலிலே என்னவுமாம்

கேசவா
ப்ரஹ்மாதிகள் சரணம் புகுர தத் ரஷண அர்த்தமாக கூர்ம சஜாதீயன் ஆகையாலே
அவ்வளவாலும் ப்ரஹ்ம ருத்ரர்களுக்கு உத்பாதகனான மேன்மை அழியாது இருக்கிறபடி
ஏச வன்று நீ கிடந்தவாறு –
தேவதைகள் அடங்க சாபேஷராய் நின்ற வன்று -சர்வாதிகனான நீ –
உன் படி அறியாதார் -ஆமையானான் -என்று உன்னுடையாரை ஏசும்படி -மந்த்ரம்
முதுகிலே நின்று சுழலக் கண் வளர்ந்து அருளின பிரகாரம்
கூறு தேற வவேறிதே –
தெரியும்படி எனக்கு அருளிச் செய்ய வேணும் –
ஆமையானே நீர்மையிலே சர்வாதிகத்வமும் பிரகாசியா நின்றது
ப்ரஹ்மாதிகள் ஏத்த கண் வளர்ந்து அருளுகிற இடத்திலே நீர்மை பிரகாசியா நின்றது
இவற்றை பிரித்து தெரிய அருளிச் செய்ய வேணும் -என்று கருத்து –

—————

வினையேன் வினை தீர் மருந்து ஆனாய் விண்ணோர் தலைவா கேசவா
மனை சேர் ஆயர் குல முதலே மா மாயனே மாதவா – நாலாயி:2948/1,2

வினையேன் வினை தீர் மருந்தானாய்! விண்ணோர் தலைவா! கேசவா!
மனை சேர் ஆயர் குல முதலே! மா மாயவனே! மாதவா!
சினை ஏய் தழைய மரா மரங்கள் ஏழும் எய்தாய்! சிரீதரா!
இனையாய்! இனைய பெயரினாய்! என்று நைவன் அடியேனே–1-5-6-

விண்ணோர் தலைவா-
நித்தியானுபவம் பண்ணும்போது ‘நான் அயோக்கியன்’ என்று அகல வேண்டாதார்க்கு-நியாந்தாவாய் –
ஏவுகின்றவனாய் இருக்கும் இருப்பில் நின்று வந்து போக்கினான்.

கேசவா-
அதுக்கு அவ்வருகே ஒரு பயணம் எடுத்து விட்ட படி –
ஆவாம் தவாங்கே ஸம்பூதவ் தஸ்மாத் கேசவ நாமவான் ( ‘க என்னும் இது பிரமனுக்குப் பெயராம்;
எல்லாரையும் ஏவுகின்றவன் நான் ஆதலின், எனக்கு ஈசன் என்று பெயராம்;
நாங்கள் இருவரும் தேவரீருடைய திருமேனியில் உண்டானோம்;
ஆதலால், ‘கேசவன்’ என்ற பெயரை அடைந்தீர்’ )என்கிறபடியே-

—————

கெடும் இடர் ஆய எல்லாம் கேசவா என்ன நாளும் – நாலாயி:3902/1

கெடும் இடராய வெல்லாம் கேசவா வென்ன நாளும்
கொடு வினை செய்யும் கூற்றின் தமர்களும் குறுக கில்லார்
விடமுடை யரவில் பள்ளி விரும்பினான் சுரும்பலற்றும்
தடமுடை வயல் அனந்த புரநகர் புகுதும் இன்றே–10-2-1-

கெடும் இடராய வெல்லாம் –
இடராய -எல்லாம் -கெடும் –
இடர் என்று பேர் பட்டவை எல்லாம் கெடும் -என்றது
ப்ரஹ்ம ஹத்யைக்கு -பிராயச்சித்தமாக -கழுவாயாக பன்னிரண்டு ஆண்டுகள் செய்யும் வேள்வியைச் சரித்தால்
மற்று ஒரு பாவத்திற்கு மற்று ஒரு பிராயச்சித்தம் -கழுவாய் செய்ய வேண்டி இருக்கும் அன்றோ –
இங்கு அது வேண்டா
பாபேந்தனாக்னி சசதைவ நிர்மல மமாஸ்து மாங்கள்ய விவ்ருத்தயே ஹரி -விஷ்ணு தர்மம் –
பாவங்கள் ஆகிற விறகுக்கு நெருப்பு போன்றவர் -என்கிறபடியே
எல்லா துன்பங்களும் ஒரு முறையிலேயே அழியும் -என்கிறார் -என்றபடி –
ப்ராயச்சித்தமும் -கழுவாயும் பலபலவாய் இருக்குமோ -என்ன

கேசவா வென்ன –
அவன் ஒரு விரோதியை போக்கின படியைச் சொல்ல
விரோதி என்ற பேர் பெற்றவை எல்லாம் நசிக்கும்
ராவணன் ஒருவனும் பிரதிகூல்யம் -தீ வினை செய்ய ராக்ஷஸ ஜாதியாக அழிந்தால் போலே –
இரக்கம் இன்றி எம் கோன் செய்த தீமை இம்மையே எமக்கு எய்திற்று காணீர் -பெரிய திருமொழி –
போய பிழையும் புகுதருவான் நின்றனவும் -என்கிறபடியே
எல்லாம்-
அனுபவிக்க கடவனவும்
முன்பே தொடங்கி அனுபவிக்கிறவையும்
எல்லாம் நசிக்கும் ஆதலால் -எல்லாம் -என்கிறார்
என்ன –
கார்யத்தில் வந்தால் -அர்த்தக்ரியா காரியாயே – அதன் பயனைக் கொடுத்தே தீரும் ஆதலின்
யுக்தி -வார்த்தை மாத்ரமே அமையும் என்பார் -என்னக் கெடும் -என்கிறார் –

இனி கேசவா என்னக் இடராய எல்லாம் கெடும் -என்பதற்கு
நரகே பஸ்யமா நஸ்து யமேன பரி பாஷித
கிம் த்வயா நார்ச்சிதோ தேவ கேசவ கிலேச நாசன -பாரதம் -என்கிறபடியே
பிரசஸ்த கேசனாய் -நீண்ட மயிர் முடியை உடையவனாய் இருக்கும் இருப்பைச் சொல்ல-சம்சார துரிதங்கள் –
பிறவியாலாய துன்பங்கள் அனைத்தும் போம் -என்றும்
க இதி ப்ரஹ்மனோ நாம ஈசோஹம் சர்வ தேஹிநாம்
ஆவாம் தவ அங்கே சம்பூதௌ தாஸ்மான் கேசவ நாமவான் -என்கிறபடியே
பிரமனுக்கும் சிவனுக்கும் நிர்வாஹகன் -தலைவனே என்ன
பிறவியாலாய துன்பங்கள் அனைத்தும் போம் -என்றும் பொருள் கூறலுமாம் –
ஆயினும் சொல்லிப் போருமது முன்னர் கூறிய பொருளே

————-

கேசனே (1)
கிடந்தவாறு எழுந்திருந்து பேசு வாழி கேசனே – நாலாயி:812/4

நடந்த கால்கள் நொந்தவோ நடுங்க ஞாலம் ஏனமாய்
இடந்த மெய் குலுங்கவோ விலங்கு மால் வரைச் சுரம்
கடந்த கால் பரந்த காவிரி கரைக் குடந்தையுள்
கிடந்தவாறு எழுந்து இருந்து பேசு வாழி கேசனே –61-

கேசனே —
கேசவ சப்தமாய் கடைக் குறைத்தலாய் கிடக்கிறது -என்னுதல்
கேசத்தை உடையவன் -என்னுதல்
இரண்டுக்கும்
ஸ்நிக்த நீல குடில குந்தளன் -என்று அர்த்தம்
இத்தால் -கேசவா க்லேச நாஸ -என்கிறபடியே திருக் குழலைப் பேணி என்னுடைய
க்லேசத்தை தீர்த்து அருள வேணும் -என்கை

————

கேசி (1)
மா சினத்த மாலி மான் சுமாலி கேசி தேனுகன் – நாலாயி:858/2

காய்சினத்த காசி மன்னன் வக்கிரன் பவுண்டிரன்
மாசினத்த மாலிமான் சுமாலி கேசி தேனுகன்
நாசமுற்று வீழ நாள் கவர்ந்த நின் கழற்கலால்
நேசபாசம் எத்திறத்தும் வைத்திடேன் எம் ஈசனே -107-

கேசி –
ஸ்வர்க்க வாசிகளான தேவதைகளுக்கும் பாதகனான கேசி –

இவ் வசுர வர்க்கத்தின் க்ரௌர்யத்தை பேசிற்று -தம்முடைய பிரதிபந்தங்களை-க்ரௌர்யம் தோற்றுகைக்காக
நாசமுற்று வீழ நாள் கவர்ந்த –
துக்கத்தை அனுபவித்து ம்ர்தராய் விழும்படி ஆயுஸை வாங்கின
நாசம் -துக்கம்
வீழ்தல் -என்று விடுதலாய் -பிராணனை விடும்படி என்னவுமாம்
இத்தால் –
ஆ ஸ்ரீ த விரோதிகளை ஸ்வ சத்ருக்களைப் போலே கண்ணற்று க்ரூரமாக வகுத்தபடி
நின் கழற்கலால் நேசபாசம் எத்திறத்தும் வைத்திடேன் –
விரோதி நிரசன சீலனான உன் திருவடிகளில் அல்லது
பக்தியாகிற கயிற்றை எவ் விஷயத்திலும் வையேன் –
பந்தகம் என்கையாலே பக்தியை கயிறு என்கிறது
எட்டினோடு இரண்டு என்னும் கயிற்றினால் -என்னக் கடவது இ றே

எம் ஈசனே –
என் நாதனே
விஷயாந்தர ப்ராவண்ய ஹேதுவான பாபங்களையும்
தேவரீர் பக்கலில் பிரேமத்துக்கு விரோதியான பாபங்களையும் போக்கி
இவ்வளவும் புகுர நிறுத்துகைக்கு அடி -இத்தை உடையவன் ஆகை -என்கை

————————————————————————–

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பெரியவாச்சான் பிள்ளை ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம் .

ஸ்ரீ அச்யுத – நாம -வை லக்ஷண்யம் —

ஸ்ரீ அச்யுத –
நியந்த்ருத்வ ஸ்வாமித்வாதி கல்யாண குணங்களாலே குறை வற்று இருக்கை -என்னுதல் –
ஏக ரூபமாய் இருக்கும் -என்னுதல்
என்றும் ஆஸ்ரித அர்த்தமாய் இருக்கும் இருப்பை நழுவ விடாதவன் -என்னுதல் –
ஆர்ந்த புகழ் அச்சுதன் -திருவாய்மொழி -3-5-11- என்றும்
நமன் தமர்க்கு அரு நஞ்சினை அச்சுதன் தன்னை -திருவாய்மொழி -3-6-8-என்கிறபடியே
ஆஸ்ரிதரை தாம்தாம் கையிலும் பிறர் கையிலும் காட்டிக் கொடாதவன் -என்னுதல் –

பூயோ நமோ அபரிமித அச்யுத பக்தி தத்தவ
ஜ்ஞாநாம் ருதாப்தி பரிவாஹ ஸூ பைர் வசோபி
லோகே அவதீர்ண பரமார்த்த சமக்ர பக்தி
யோகாய நாத முநயே யமிநாம் வராய–ஸ்ரீ ஸ்தோத்ர ரத்னம்–3-

————–

அச்சன் (1)
அத்தன் அச்சன் அரங்கனுக்கு அடியார்கள் ஆகி அவனுக்கே – நாலாயி:666/3

அச்சுதன் (7)
அத்தத்தின் பத்தாம் நாள் தோன்றிய அச்சுதன் முத்தம் இருந்தவா காணீரே முகிழ் நகையீர் வந்து காணீரே – நாலாயி:28/3,4
அரி_முகன் அச்சுதன் கை மேல் என் கை வைத்து – நாலாயி:564/3
அச்சுதன் அனந்த கீர்த்தி ஆதி அந்தம் இல்லவன் – நாலாயி:868/3
ஆதும் இல் காலத்து எந்தை அச்சுதன் அமலனையே – நாலாயி:3157/4
அச்சுதன் அமலன் என்கோ அடியவர் வினை கெடுக்கும் – நாலாயி:3158/1
அறியும் செம் தீயை தழுவி அச்சுதன் என்னும் மெய் வேவாள் – நாலாயி:3266/1
வீவு இல் இன்பம் மிக எல்லை நிகழ்ந்த நம் அச்சுதன் வீவு இல் சீரன் மலர் கண்ணன் விண்ணோர் பெருமான்-தன்னை – நாலாயி:3277/1,2

அச்சுதன்-தன்னை (2)
அயர வாங்கும் நமன் தமர்க்கு அரு நஞ்சினை அச்சுதன்-தன்னை தயரதற்கு மகன்-தன்னை அன்றி மற்று இலேன் தஞ்சமாகவே – நாலாயி:3183/3,4
நாவில் கொண்டு அச்சுதன்-தன்னை ஞானவிதி பிழையாமே – நாலாயி:3360/2

அச்சுதனுக்கு (2)
அச்சுதனுக்கு என்று அவனியாள் போத்தந்தாள் – நாலாயி:51/3
ஆராத அந்தாதி பன்னிரண்டும் வல்லார் அச்சுதனுக்கு அடியாரே – நாலாயி:151/4

அச்சுதனே (2)
அம் கள் மலர் தண் துழாய் முடி அச்சுதனே அருளாய் – நாலாயி:3639/1
அல்லி துழாய் அலங்கல் அணி மார்ப என் அச்சுதனே வல்லது ஓர் வண்ணம் சொன்னால் அதுவே உனக்கு ஆம் வண்ணமே – நாலாயி:3647/3,4

அச்சுதனை (5)
ஆயர்கள் ஏற்றினை அச்சுதனை அரங்கத்து அரவு_அணை பள்ளியானை – நாலாயி:432/2
அண்ணலை அச்சுதனை அனந்தனை அனந்தன்-தன் மேல் – நாலாயி:3162/2
ஆர்ந்த புகழ் அச்சுதனை அமரர் பிரானை எம்மானை – நாலாயி:3175/2
அரியினை அச்சுதனை பற்றி யான் இறையேனும் இடர் இலனே – நாலாயி:3223/4
ஆழி_நீர்_வண்ணனை அச்சுதனை அணி குருகூர் சடகோபன் சொன்ன – நாலாயி:3593/2

அச்சுதா (1)
அச்சுதா அமரர் ஏறே ஆயர்-தம் கொழுந்தே என்னும் – நாலாயி:873/2-

————–

அச்சன் (1)
அத்தன் அச்சன் அரங்கனுக்கு அடியார்கள் ஆகி அவனுக்கே – நாலாயி:666/3

மொய்த்து கண் பனி சோர மெய்கள் சிலிர்ப்ப ஏங்கி இளைத்து நின்று
எய்த்து கும்பிடு நட்டம் இட்டு எழுந்து ஆடி பாடி இறைஞ்சி என்
அத்தன் அச்சன் அரங்கனுக்கு அடியார்களாகி அவனுக்கே
பித்தமராம் அவர் பித்தர் அல்லர்கள் மற்றையார் முற்றும் பித்தரே–2-9-

என் அத்தன் அச்சன் –
எனக்கு ஜனகனுமாய் ஸ்வாமியும் ஆனவனை

அரங்கனுக்கு அடியார்களாகி –
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாளுக்கு அநந்ய பிரயோஜனராய் இருக்கும் ஸ்ரீ வைஷ்ணவர்களுக்கு அடியாராகி

அவனுக்கே பித்தமராம் அவர் பித்தர் அல்லர்கள்
அவர்க்கு பக்திமான்களாய் பக்தி கார்யமான பித்தேறித் திரிகிறவர்கள் -பித்தர் அல்லர்கள் –

மற்றையார் முற்றும் பித்தரே–
இந்த பக்தி கார்யமான பித்தர் அல்லாதவர்கள் அடைய பித்தரே –
இக் கலக்கம் இல்லாதே தெளிந்து இருக்கும் ஸ்ரீ சனகாதிகளே யாகிலும் அவர்களே பித்தரே –

————–

அச்சுதன் (7)
அத்தத்தின் பத்தாம் நாள் தோன்றிய அச்சுதன் முத்தம் இருந்தவா காணீரே முகிழ் நகையீர் வந்து காணீரே – நாலாயி:28/3,4

மத்தக் களிற்று வசுதேவர் தம்முடை
சித்தம் பிரியாத தேவகி தன் வயிற்றில்
அத்ததின் பத்தா நாள் தோன்றிய அச்சுதன்
முத்தம் இருந்தவா காணீரே முகில் நகையீர் வந்து காணீரே -1-2-6-

மங்களா சாசன பரர் ஆகையாலே -விரோதிகள் அறிந்து அபசரிக்கைக்கு அவகாசம்
இல்லாதபடி திருவவதரித்த நாளை மறைத்து அருளி செய்கிறார் –

அச்யுத பாநு நா தேவகி பூர்வ சந்த்யாயாம் ஆவிர்பூதம் -என்கிறபடியே –
தேவகி திரு வயிறு கிழக்கு ஸந்த்யை -இவன் அச்யுத பாநு
(கிழக்குக்கும் ஸூர்யனுக்கும் உள்ள சம்பந்தம் போல் இவனுக்கும் இவள் கர்ப்பத்துக்கும் தொடர்பு )
கர்ப வாச தோஷம் அற ஆவிர்பவித்து –
(சேதனனைப் போலே கர்ம நிபந்தம் இன்றிக்கே
இச்சா க்ருஹீத -அனுக்ரஹத்தாலே ஆவிர்பவித்தான் -என்கிறது )

ஆஸ்ரிதரை ஒருகாலும் நழுவ
விடாதவனுடைய முத்தம் இருந்தபடியை காணுங்கோள் –
முத்தம் -சண்ணம்
முகிழ் நகை -மந்தஸ்மிதம்-

———–

அரி_முகன் அச்சுதன் கை மேல் என் கை வைத்து – நாலாயி:564/3

வரிசிலை வாண் முகத்து என் ஐமார் தாம் வந்திட்டு
எரி முகம் பாரித்து என்னை முன்னே நிறுத்தி
அரிமுகன் அச்சுதன் கை மேல் என் கை வைத்து
பொரி முகந்து அட்டக் கனாக் கண்டேன் தோழீ நான்–6-9-

என்னுடைய ப்ராதாக்கள் ஆனவர்களே –
இதுக்கு எல்லாம் –லாஜ ஹோமம் –அபிமானிகள் -என்னும் இடம்
தங்கள் முகத்தில் ஒளியிலே காணும் படியாக வந்து
அக்னி முகத்தை பாரித்து -ஜ்வலிகச் செய்து —
நான் வ்ரீளையால் இறாய்க்க-என்னை எடுத்து முன்னே நிறுத்தி-

அரிமுகன் அச்சுதன் கை மேல் என் கை வைத்து பொரி முகந்து அட்டக் கனாக் கண்டேன் தோழீ நான்–
பொரி முகந்து -அட்ட –
பொரியை அள்ளி அக்னியிலே பரிமாற-

மைத்துனமை முறையுடையார் இவனை இளிம்பு படுத்திச் சிரிக்க வேணும் என்று
சில விலாச சேஷ்டிதங்களை பண்ணக் கோலினால்
அவர்களுக்கு கணிசிக்க ஒண்ணாத படி அநபிபவனாய் இருந்த இருப்பு –

அச்சுதன் –
அவர்கள் பொரியட்டி விட்டாலும் தான் கை விடாதவன் –

கைம்மேல் என் கை வைத்து –
அடியார் ரஷணத்தில் பிராட்டி புருஷகாரம் அடியாக என்பதால்
இவள் கையே மேலே இருக்கும்

என் கை மென்மையை தோழி நீ அறிவாயே-
அவனும் அறியும் படி அவன் கை மேல் என் கை வைக்கப் பெற்றேன்

————

அத்தனாகி அன்னையாகி யாளும் எம்பிரானுமாய்
ஒத்து ஒவ்வாத பல் பிறப்பு ஒழித்து நம்மை ஆட்கொள்வான்
முத்தனார் முகுந்தனார் புகுந்து நம்முள் மேவினார்
எத்தினால் இடர் கடல் கிடத்தி ஏழை நெஞ்சமே -115-

அத்தனாகி –
ஹிதமே ப்ரவர்த்திப்பிக்கும் பிதாவுமாய் –
அன்னையாகி-
பிரியமே ப்ரவர்த்திப்பிக்கும் மாதாவுமாய் –
ஓருபிதா செய்யும் உபகாரத்தை மாதா செய்ய மாட்டாள் –
மாதா செய்யும் உபகாரத்தை பிதா செய்ய மாட்டான் –
இரண்டு வகைப் பட்ட உபகாரத்தையும் தானே செய்ய வல்லவனாய் இருக்கை –
சர்வேஷமேவா லோகாநாம் பிதர மாதர ச மாதவ -என்றும் –
உலக்குக்கோர் முத்தைத் தாய் தந்தை -என்றும் சொல்லக் கடவது இறே
அதவா –
அத்தனாகி அன்னையாகி –
ஜ்ஞானத்து உத்பாதகனுமாய் –
உத்பன்ன ஜ்ஞானத்துக்கு வர்த்தகனுமாய் –
இருக்குமவன் -என்னவுமாம் –
க்ரியான் ப்ரஹ்ம மத பிதா -என்று ஜ்ஞான உத்பாதகனை பிதா வென்று சொல்லக் கடவது இ றே
இவ்வளவால் -கீழ்ப் பாட்டில் –ஜ்ஞானமாகி –என்றத்தை விவரிக்கிறது –

———-

அச்சுதன் அனந்த கீர்த்தி ஆதி அந்தம் இல்லவன் – நாலாயி:868/3

அச்சம் நோயோடு அல்லல் பல் பிறப்பவாய மூப்பிவை
வைத்த சிந்தை வைத்த வாக்கை மாற்றி வானில் ஏற்றுவான்
அச்சுதன் அனந்த கீர்த்தி யாதி யந்தம் இல்லவன்
நச்சு நாகணைக் கிடந்த நாதன் வேத கீதனே -117-

வானில் ஏற்றுவான்-
நோ பஜநம் ஸ்மரான் நிதம் சரீரம் -என்கிறபடியே இவற்றை ஸ்மரிக்கைக்கும்
அவசரம் இல்லாதா பரம பதத்தே ஏறப் பண்ண வல்லவன் –
இஸ் ஸ்வபாவத்தை உடையவன் ஆர் என்ன –

அச்சுதன் –திருவடிகளை ஆஸ்ரயித்தாரை -ஒரு நாளும் -ஒரு படியாலும் -நழுவ விடாதவன் –

அனந்த கீர்த்தி –
இப்படி ஆஸ்ரித ரஷணம் பண்ணுகையால் உண்டான அபரிச்சேத்யமான
குண பிரதையை உடையவன் –

ஆதி யந்தம் இல்லவன் –
ஆதியந்த ரஹீதன் -அதாகிறது –
ஆஸ்ரித விஷயத்தில் செய்ய நினைத்து இருக்குமவற்றுக்கும் முதலும் முடிவும்
இன்றிக்கே இருக்கை

நச்ச நாகணைக் கிடந்த நாதன் –
ஆஸ்ரிதரை ஒருக்காலும் பிரிய மாட்டாத சர்வ ஸ்வாமி
ப்ரதிகூலர் பக்கல் நஞ்சை உமிழ்வானுமாய்
ஜாதி பிரயுக்தமான -மென்மை குளிர்ந்து நாற்றங்களை உடையனுமான
திருவநந்த வாழ்வான் ஆகிற படுக்கையில் கண் வளர்ந்து அருளுகிறவன் –

நாதன் –
தாழ நின்று உபகரிக்கைக்கும்
ஆஸ்ரிதரை பிரியமாட்டாமைக்கும்
ஹேது உடையவன் ஆகையாலே

வேத கீதனே –
அச்யுதனாகவும் –
வகுத்த ஸ்வாமி யாகவும்
நாராயண அனுவாஹத்தில் பிரசித்தமானவன் –
சாஸ்வதம் சிவம் அச்யுதம் நாராயணம் -என்னக் கடவது இறே –

—————-

ஆதும் இல் காலத்து எந்தை அச்சுதன் அமலனையே – நாலாயி:3157/4

சாதி மாணிக்கம் என்கோ! சவி கொள் பொன் முத்தம் என்கோ!
சாதி நல் வயிரம் என்கோ! தவிவு இல் சீர் விளக்கம் என்கோ!
ஆதி அம் சோதி என்கோ! ஆதி அம் புருடன் என்கோ!
ஆதும் இல் காலத்து எந்தை அச்சுதன் அமல னையே–3-4-4-

ஆதும் இல் காலத்து எந்தை அச்சுதன் அமலனையே –
ஆதும் இல் காலத்திலே- சம்சார காலத்திலே எனக்குத் தன்னைப் பெறுகைக்கு முதல் ஒன்றுமில்லாத காலத்திலே,
தான் எந்தையான முறையை எனக்கு அறிவித்து,
பின்பு ஒரு காலமும் நழுவ விடாதே ரஷித்து ,
இதுதான் என்பக்கல் ஒரு பிரயோஜனம் கொண்டன்றியே நிர்ஹேதுகமாகத் தன் பேறாகப் ரஷித்தவனை .

அன்றியே,
‘யாதுமில் காலம் உண்டு – பிரளயகாலம் –
கார்யாகாரமான இவையடங்கலும் அழிந்து, ‘சத்’ அவஸ்தமாய் கிடக்கிற அன்று,
தான் ஸ்வாமியான பிராப்தியைக் கொண்டு நாம ரூபங்களை இழந்த இவற்றைச்
சத்தை இழந்து போகாமல் தன் பக்கலிலே ஏறிட்டுக்கொண்டு இவற்றைத் தரித்து, ‘தான்’ என்று சொல்லலாம்படி
இவை தன் பக்கலிலே கலந்த அன்றும் இவற்றின் தோஷங்கள் தன் பக்கல் தட்டாதபடி இருக்கிறவனை’ என்னுதல்.

‘ஆயின், ‘தோய்விலன்’ என்னுமதனோடு இங்குக் கூறிய இரண்டாவது பொருள், கூறியது கூறலாகாதோ?’ எனின்,
‘நாம ரூபங்களையுடையனவாய்ப் பொருளாகச் சொல்லலாம்படி பிரியநின்ற போதும்
இவற்றோடே கலந்து இவற்றின் குற்றம் தன் பக்கல் தட்டாதபடி நிற்கும் நிலையினைச் சொல்லுகிறது அங்கு;
இவை, தான் என்ற சொல்லுக்குள்ளேயாம்படி கலந்து நின்ற போதும்
இவற்றின் குற்றம் தன் பக்கல் தட்டாதபடி நிற்கும் நிலையினைச் சொல்லுகிறது இங்கு,’ என்று அருளிச்செய்வர்.
அதற்கு அடி, பிரவேச ஹேது விசேஷம்.

‘புருடன் மணி வரமாகப் பொன்றா மூலப் பிரகிருதி மறுவாக மான் தண் டாகத்
தெருள் மருள் வாள் உறையாக ஆங்காரங்கள் சார்ங்கஞ்சங்காக மனம் திகிரி யாக
இருடிகங்கள் ஈரைந்தும் சரங்களாக இருபூத மாலை வன மாலையாகக் கருட னுருவா மறையின் பொருளாம்
கண்ணன் கரி கிரி மேல் நின்றனைத்தும் காக்கின்றானே.’ ஸ்ரீதேசிகன் ஸ்ரீசூக்தி (அதிகார சங்.80)

—————

அச்சுதன் அமலன் என்கோ அடியவர் வினை கெடுக்கும் – நாலாயி:3158/1

அச்சுதன் அமலன் என்கோ! அடியவர் வினை கெடுக்கும்
நச்சு மா மருந்தம் என்கோ! நலம் கடல் அமுதம் என்கோ!
அச் சுவைக் கட்டி என்கோ! அறு சுவை அடிசில் என்கோ!
நெய்ச் சுவைத் தேறல் என்கோ! கனி என்கோ! பால் என்கேனோ!–3-4-5-

அச்சுதன் அமலன் என்கோ –
நித்ய விபூதியோடே கூடியிருக்கும் இருப்புக்கு ஒருநாளும் அழிவில்லாதபடி யிருப்பவனாய்,
ஹேய ப்ரத்ய நீகனாய் குற்றம் ஒன்றும் தீண்டப்படாதவனாய், –
உபலக்ஷணத்தால்-
கல்யாணை கதானனாய்- நற்குணங்கட்கெல்லாம் தானே இருப்பிடமானவனாய் உள்ளவன் என்பேனோ!
(கீழே‘ஆதியஞ்சோதி’ என்பதனைக் கடாக்ஷித்து, ‘நித்யவிபூதியோடே கூடியிருக்கும் இருப்புக்கு’ என்று அருளிச்செய்கிறார்)

————

அறியும் செம் தீயை தழுவி அச்சுதன் என்னும் மெய் வேவாள் – நாலாயி:3266/1

அறியும் செந் தீயைத் தழுவி,‘அச்சுதன்’ என்னும்;மெய் வேவாள்;
எறியும் தண் காற்றைத் தழுவி,‘என்னுடைக் கோவிந்தன்’ என்னும்;
வெறி கொள் துழாய் மலர் நாறும் வினை யுடையாட்டியேன் பெற்ற
செறிவளை முன் கைச் சிறுமான் செய்கின்றது என் கண்ணுக்கு ஒன்றே?–4-4-3–

அறியும் –
‘ஒன்றால் அவிக்க ஒண்ணாது, தாஹகம் -எரிக்குந் தன்மையது’ என்று எல்லாராலும் அறியப்படுகின்ற.
அன்றிக்கே,
‘இவள் தானும் இப்படி மயங்குவதற்கு முன்பு எரிக்கும் தன்மையது என்று அறிந்து-பரிஹரித்து – நீக்கிப் போந்தது’ என்னுதல்.

செந் தீயைத் தழுவி –
எரிக்கின்ற நெருப்பைத் தழுவா நின்றாள்;
‘மந்திரம் மருந்து முதலியவைகளால் -பிரதிபத்த -தடை செய்யப்பட்ட ஆற்றலையுடையது’ என்றுதான் தழுவுகிறாளோ?’
தேஜஸாம் ராசி மூர்ஜிதம் -‘ஒளிகளின் நிலையான திரள்’ என்கிறபடியே, ஒளியுடைமையையே பார்த்துத் தழுவா நின்றாள்.
அன்றிக்கே,
‘பொரு நீர்க் கடல் தீப்பட்டு எங்கும், திகழும் எரியோடு செல்வது ஒப்ப’ என்னுமாறு போன்று,
இப்போது தனக்காக ஒரு மாணிக்கப்படி சாத்தி அணைக்கைக்காக வந்தான் என்று பார்த்துத் தழுவுகின்றாள் என்னுதல்.

அச்சுதன் என்னும் –
‘உடைமையை மங்கக் கொடாமைக்காக வந்தானே!’ என்பாள்.

———–

வீவு இல் இன்பம் மிக எல்லை நிகழ்ந்த நம் அச்சுதன்
வீவு இல் சீரன் மலர் கண்ணன் விண்ணோர் பெருமான்-தன்னை – நாலாயி:3277/1,2

வீவு இல் இன்பம் மிக எல்லை நிகழ்ந்த நம் அச்சுதன்
வீவு இல் சீரன் மலர்க் கண்ணன் விண்ணோர் பெருமான் றனை
வீவு இல் காலம் இசை மாலைகள் ஏத்தி மேவப் பெற்றேன்;
வீவு இல் இன்பம் மிக எல்லை நிகழ்ந்தனன் மேவியே–4-5-3-

வீவு இல் இன்பம் –
வீவின்ரிக்கே -ஒரு விச்சேதமும் இன்றிக்கே -அழிவு இன்றிக்கே இருப்பதான
இன்பம் -ஆனந்தம். ‘அதுதான் எவ்வளவு போதும்?’ என்னில்,

மிக எல்லை நிகழ்ந்த –
‘இனி, இதற்கு அவ்வருகு இல்லை’ என்னும்படியான எல்லையிலே இருக்கிற.

நம் –
ஆனந்த வல்லியில் பிரசித்தி.

அச்சுதன் –
இதனை ஒரு பிரமாணம் கொண்டு உபபாதிக்க (விரித்துக் கூற) வேண்டுமோ?
இவ் வானந்தத்திற்கு ஒருகாலும் விச்சதம் (அழிவு) இல்லை என்னுமிடம் திருப் பெயரே சொல்லுகிறதே அன்றோ?

வீவு இல் சீரன் –
இந்த ஆனந்தத்திற்கு அடியான நித்ய விபூதியை (பரமபதத்தை) உடையவன்.
அன்றிக்கே, ‘நித்யமான குணங்களை யுடையவன்’ என்றுமாம்.
குணங்களும் விபூதியும் ஆனந்தத்திற்குக் காரணமாய் -ஆனந்தாவஹமாய் -அன்றோ இருப்பன-

மலர்க்கண்ணன் –
ஆனந்தத்தை இயல்பாகவே-ஸ்வாபாவிகமாக- யுடையவன் என்னுமிடத்தைத்
திருக் கண்கள் தாமே கோள் சொல்லிக் கொடுப்பனவாம்.

————-

அச்சுதன்-தன்னை (2)
அயர வாங்கும் நமன் தமர்க்கு அரு நஞ்சினை அச்சுதன்-தன்னை
தயரதற்கு மகன்-தன்னை அன்றி மற்று இலேன் தஞ்சமாகவே – நாலாயி:3183/3,4

துயரமே தரு துன்ப இன்ப வினைகளாய் அவை அல்லனாய்
உயர நின்றது ஓர் சோதியாய் உலகு ஏழும் உண்டு உமிழ்ந்தான் தனை
அயர வாங்கும் நமன் தமர்க்கு அரு நஞ்சினை அச்சுதன் தனைத்
தயரதற்கு மகன் தனை யன்றி மற்றிலேன் தஞ்சமாகவே–3-6-8-

அயர வாங்கும் நமன் தமர்க்கு அரு நஞ்சினை –
தன் திருவடிகளைப் பற்றினாரை அறிவு கலங்கும்படிக்கு ஈடாக-பிராண வியோகத்தை
உயிரைப் பிரிக்கக் கூடியவர்களாயிருந்துள்ள யமபடர்க்குக் காற்றவொண்ணாத நஞ்சாக உள்ளவனை;

அச்சுதனை
தன்னை ஆஸ்ரயித்தாரை யம வஸ்யராக வீட்டுக் கொடாதவனை
‘உயிர் கொண்டு உடல் ஒழிய ஓடும்போது ஓடி அயர வென்ற தீர்க்குமவனே அன்றோ?
‘எங்ஙனே கண்டோம்?’ என்னில்,

தயரதற்கு மகன் தன்னை –
தான் அரசு செலுத்தா நிற்கச்செய்தே ஒரு பிராஹ்மணனுடைய குமாரனுக்கு அகால மரணம் உண்டாக,
அவனை வாளாலே மீட்டும்;
இராவணனைக் கொன்ற பின் படைக்குறி காணாநிற்கிற அளவிலே முதலிகளிலே சிலரைக் காணாதொழிய,
இந்திரனை அழைத்துப் போகவிட்டு வரம் கேட்கிற வியாஜத்தாலே அவனை இடுவித்து
அவர்களையும் கூட்டிக்கொண்டு போன சக்கரவர்த்தி திருமகனை;
ஒரு முனிவனுடைய புத்திரனுக்கு அகால மரணம் வர, அப்பாலே மீட்டுக்கொடுத்தும் செய்தவை.

‘தயரதன் மகன்’ என்னாதே, தயரதற்கு மகன் தன்னை’ என்கிறது,
ஒருகால் வெற்றிலைச் செருக்கிலே ‘அரசு தந்தேன்’ என்னா, மீண்டு பெண்ணுக்கு வசப்பட்டவனாய்,
‘நான் தந்திலேன்; நீ காடு ஏறப் போ,’ என்னா, இப்படிச் சொல்லலாம்படி
அவனுக்கு இஷ்ட வினியோகத்திற்குத் தக்க புத்திரனாய் இருந்தான் ஆதலின்.
அன்றி மற்று இலேன் தஞ்சமாகவே –

இவ்விடத்தைப் பட்டர் அருளிச் செய்யா நிற்க,
நஞ்சீயர், ‘இவர் புக்க இடம் எங்கும் இப்படியே சொல்லுவர்; இவர்க்கு இது பணியே அன்றோ?’ என்ன,
‘இவர் மற்றோரிடத்தில் தலை நீட்டுவது -பாவநத்வத்தைப் பற்ற;
இவர் தஞ்சமாக நினைத்திருப்பது சக்கரவர்த்தி திருமகனையே,’ என்று அருளிச்செய்தார்.

பாவநஸ் சர்வ லோகாநாம் த்வமேவ ‘‘ஸ்ரீராமா, நீதான் எல்லா உலகங்களிலுள்ள எல்லா உயிர்கட்கும்
பாவத்தைப் போக்குகின்றவனாய் இருக்கிறாய்,’ என்கிறது இல்லையோ இவரையும்?’ என்ன,
‘அவனும் இவரோடு ஒத்தான் ஒருவன்; இவர் ‘இனிய பொருள் வேறில்லை’ என்றிருக்குமாறு போன்று,
அவன் ‘பாவநத்துக்கும் இவர் ஒழிய வேறில்லை’ என்றிருப்பான் ஒருவனாயிற்று.’

பட்டர் இராமாவதாரத்தில் பக்ஷபாதத்தாலே அருளிச்செய்யுமது கேட்கைக்காக,
சிறியாத்தான், ‘பெருமாளுக்கு எல்லா ஏற்றங்களும் அருளிச் செய்ததே யாகிலும், பாண்டவர்களுக்காகக் கழுத்திலே
ஓலை கட்டித் தூது போன கிருஷ்ணனுடைய நீர்மை இல்லையே சக்கரவர்த்தி திருமகனுக்கு? என்ன,
‘அதுவோ! பெருமாள் தூது போகாமை அன்று காண்;
இக்ஷ்வாகு குலத்தாரைத் தூது போக விடுவார் இல்லாமை காண்,’ என்று அருளிச் செய்தார்.
‘அவ்வவதாரத்தில் அக்குறை தீருகைக்காக அன்றோ கிருஷ்ணனாக அவதரித்துத் தூது போயிற்று?
‘முன்னோர் தூது வானரத்தின் வாயில் மொழிந்து அரக்கன்,
மன்னூர் தன்னை வாளியினால் மாள முனிந்து அவனே,
பின்னோர் தூது ஆதி மன்னர்க்காகிப் பெரு நிலத்தார்,
இன்னார் தூதன் என்ன நின்றான் எவ்வுட் கிடந்தானே,’ என்பது மங்கை மன்னன் மறைமொழி;
பாரதந்திரிய ரசம் அனுபவிக்கைக்காகப் போந்த பின் அதில் ஒன்று குறைந்தது என்று ஏன் இருக்க வேண்டும்?’
‘எம்பெருமானார் திருவாராதனம் பண்ணிப் போருவது வெண்ணெய்க்காடும் பிள்ளையாய் இருக்கும்.
இங்ஙனமிருக்கவும், ஒரு நாள் ஒரு ஸ்ரீ வைஷ்ணவர் சக்கரவர்த்தி திருமகனை எழுந்தருளப் பண்ணிக்கொண்டு
வந்து கொடுத்தாராய் அவரைப் பார்த்து, இந்த
-மாமேகம் சரணம் வ்ரஜ ‘என் ஒருவனையே சரணமாகப் பற்று’ என்று தேவையிடாதார் எழுந்தருளினார்,’ என்றாராம்.
ஆபிமுக்யத்தாலே பெறலாம் என்றால், அவ் வாபி முக்கியம் தானும்
பரமபத்தியைப் போன்று அரிதாய் இருக்கும் அன்றோ இம்மக்களைப் பார்த்தால்?
‘இத்தலையில் ஆபிமுக்கியத்திற்கு மேற்பட வேண்டா,’ என்று சொல்லுகிறவை எல்லாம்,
சரண்யனுடைய–பற்றப்படுகின்ற சர்வேஸ்வரனுடைய நீர்மையைப் பற்றச் சொல்லுகிறது;
இவனுக்கு வேண்டுவன சொல்லப்புக்கால் ‘மஹாவிஸ்வாச பூர்வகம் – மஹாவிசுவாசம் முன்னாக’
என்ன வேண்டும்படியாய் இருக்கும்.
‘ஒரு சிறாயை நம்பி ஆறு மாதங்கட்கு வேண்டும் சோறும் தண்ணீரும் ஏற்றிக்கொண்டு கடலிலே இழியா நின்றான்;
அதைப் போன்ற நம்பிக்கை யாகிலும் வேண்டாவோ பகவத் விஷயத்தைப் பற்றுகிறவர்களுக்கு?’ என்று அருளிச் செய்தார்

—————

நாவில் கொண்டு அச்சுதன்-தன்னை ஞானவிதி பிழையாமே – நாலாயி:3360/2

மேவித் தொழுது உய்ம்மின் நீர்கள் வேதப் புனித இருக்கை
நாவிற் கொண்டு அச்சுதன் தன்னை ஞான விதி பிழையாமே
பூவிற் புகையும் விளக்கும் சாந்தமும் நீரும் மலிந்து
மேவித் தொழும் அடி யாரும் பகவரும் மிக்கது உலகே–5-2-9-

————

அச்சுதனுக்கு (2)
அச்சுதனுக்கு என்று அவனியாள் போத்தந்தாள் – நாலாயி:51/3

கச்சோடு பொற் சரிகைக் காம்பு கநக வளை
உச்சி மணிச் சுட்டி ஒண் தாள் நிரைப் பொற் பூ
அச்சுதனுக்கு என்று அவநியாள் போத்தந்தாள்
நச்சு முலை உண்டாய் தாலேலோ நாராயணா அழேல் தாலேலோ -1-3 8-

அச்சுதன் இத்யாதி –
ஆஸ்ரிதரை ஒருகாலும் நழுவ விடாதவனுக்கு என்று ஸ்ரீ பூமி பிராட்டி வர விட்டாள்
தன் படிகளில் ஒன்றும் நழுவ விடாதவன்-என்னுதல்

—————

ஆராத அந்தாதி பன்னிரண்டும் வல்லார் அச்சுதனுக்கு அடியாரே – நாலாயி:151/4

வார் காது தாழப் பெருக்கி அமைத்து மகரக் குழை இட வேண்டிச்
சீரால் அசோதை திருமாலைச் சொன்ன சொல் சிந்தையுள் நின்று திகழ
பாரார் தொல் புகழான் புதுவை மன்னன் பன்னிரு நாமத்தால் சொன்ன
ஆராத அந்தாதி பன்னிரண்டும் வல்லார் அச்சுதனுக்கு அடியாரே – 2-3 13- –

பன்னிரு நாமத்தால் சொன்ன ஆராத அந்தாதி
ஸ்ரீ வைஷ்ணவ சிஹ்னமான கேசவாதி நாமங்களாலே அருளிச் செய்தது
ஆகையால் இறே ஆராத அந்தாதி ஆயிற்று –

பன்னிரண்டும் வல்லார்
இப் பன்னிரண்டு பாட்டையும் சாபிப்ராயமாக வல்லார்கள்

ஆராமை ஆவது
கால தத்வம் உள்ளதனையும் அனுபவியா நின்றாலும் அப்போது விரும்பிக் கற்றால் போலவே
அதிருப்த போகமாய் இருக்கை
அவன் தான் அப்பொழுதைக்கு அப்பொழுது ஆராவமுதமாய் ஆனால் போலே

அச்சுதனுக்கு அடியாரே
தன் படிகள் ஒன்றும் நழுவ விடாதவனுக்கு அடியராகப் பெறுவர் –
(பெருமைகள் ஒன்றும் குறையாமல் -நழுவ விடாமல் அவதரிப்பவன் அன்றோ )

————–

அச்சுதனே (2)
அம் கள் மலர் தண் துழாய் முடி அச்சுதனே அருளாய் – நாலாயி:3639/1

அங்கண் மலர்த் தண் துழாய் முடி அச்சுதனே!அருளாய்
திங்களும் ஞாயிறுமாய்ச் செழும் பல் சுட ராய் இருளாய்ப்
பொங்கு பொழி மழையாய்ப் புகழாய்ப் பழியாய்ப் பின்னும் நீ
வெங்கண் வெங் கூற்றமுமாம் இவை என்ன விசித்திரமே!–7-8-2–

அம் கண் மலர்த் தண் துழாய் முடி அச்சுதனே –
அழகிதாய்த் தேனோடு கூடின மலரை யுடைத்தாய்க் குளிர்ந்திருந்துள்ள திருத் துழாயைத் திருமுடியிலே யுடையையாய்,
அந்த ஒப்பனையால் வந்த அழகுக்கு ஒரு நாளும் ஒரு வேறுபாடும் இன்றிக்கே
என்றும் ஒக்க நித்யாம்படி இருக்கிறவனே!
வைத்த வளையத்தைப் போன்றும் போக்யமாகிற தாயிற்று விபூதி அனுபவம் இவர்க்கு.
கீழில் திருவாய் மொழியிலே
விள்கின்ற பூந்தண் துழாய் விரை நாற வந்து’ என்று சொன்னதை
ஸ்மரிக்கிறார் -நினைக்கிறார்’ என்று. பிள்ளான் பணிப்பர்.
மாயன் குழல் விள்கின்ற பூந்தண் துழாய் உருவு வெளிப்பாடாய்த் துன்புறுத்தல் தவிர்ந்து,
நேரே கண்டு அனுபவிக்கிறார் அன்றோ?

—–

அல்லி துழாய் அலங்கல் அணி மார்ப என் அச்சுதனே
வல்லது ஓர் வண்ணம் சொன்னால் அதுவே உனக்கு ஆம் வண்ணமே – நாலாயி:3647/3,4

இல்லை நுணுக்கங்களே இதனி்ற் பிறிதென்னும் வண்ணம்
தொல்லை நன்னூலிற் சொன்ன உருவும் அருவும் நீயே
அல்லித் துழாய் அலங்கல் அணி மார்ப!என் அச்சுதனே!
வல்லதோர் வண்ணம் சொன்னால் அதுவே உனக்காம் வண்ணமே–7-8-10-

அல்லித் துழாய் அலங்கல் அணி மார்ப-
நித்ய விபூதி உக்தனாய் -பரம பதத்தை யுடையனாய் இருக்கும் இருப்பைச் சொல்லுகிறது.
அல்லியை யுடைத்தான திருத் துழாய் மாலையாலே அலங்கரிக்கப்பட்ட திரு மார்பினை யுடையவனே!

அச்சுதனே –
அவ் விருப்புக்கு ஒரு நாளும் அழிவில்லாதபடி பரம பதத்திலே எழுந்தருளி யிருக்கிற இருப்பை
எனக்குப் பிரகாசிப்பிக்கிறவனே!

———-

அச்சுதனை (5)
ஆயர்கள் ஏற்றினை அச்சுதனை அரங்கத்து அரவு_அணை பள்ளியானை – நாலாயி:432/2

மாயவனை மதுசூதனனை மாதவனை மறையோர்கள் ஏத்தும்
ஆயர்கள் ஏற்றினை அச்சுதனை அரங்கத்து அரவணைப் பள்ளியானே
வேயர் புகழ் வில்லி புத்தூர் மன் விட்டு சித்தன் சொன்ன மாலை பத்தும்
தூய மனத்தனராகி வல்லார் தூ மணி வண்ணனுக்கு ஆளர் தாமே – 4-10 -10-

அச்சுதனை அரங்கத்து அரவணைப் பள்ளியானே
திருப் பவளத்தை மோந்து பார்த்தல் இப்போதும் வெண்ணெய் மணக்கும் ஆய்த்து –
கூர்ம வ்யாக்ரீ நக பரிமள பஞ்ச ஹேதீ யசோதா நத்தா மௌ கத்யா பரணம் அதிகம் நச்சமாதின் திநோதி -என்று
ஸ்ரீ யசோதை பிராட்டி பிள்ளைப் பணியாக சாத்தின திரு ஆபரணம் இப்போதும் ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள்
திருக் கழுத்தில் கிடக்கிறது -என்று கண்டு அனுபவித்தார் இறே -ஸ்ரீ பட்டர் –

ஆகையால்
இவ் விடத்தில் மறையோர்கள் என்கிறது-
ஸ்ரீ திருப் பாண் ஆழ்வார் ஸ்ரீ பட்டர் போல்வானவர்களை

(மறையோர்கள் ஏத்தும்-
லோக சாரங்க முனிவர்கள் தோள்களால் ஏத்தி எழுந்து அருள பண்ணிய திருப்பாண் ஆழ்வார் -என்றுமாம் )

வேயர் புகழ் வில்லி புத்தூர் மன் விட்டு சித்தன் சொன்ன மாலை பத்தும்
தூய மனத்தனராகி வல்லார் தூ மணி வண்ணனுக்கு ஆளர் தாமே

அச்சுதனை –
ஆஸ்ரிதரை ஒருகாலும் நழுவ விடதவனை –
பச்சை மா மலை போல் மேனி பவள வாய் கமல செங்கண் அச்சுதா -என்றார் இறே ஸ்ரீ தொண்டர் அடி பொடி ஆழ்வார்

அச்சுதா என்ற அநந்தரம்
ஆயர் தம் கொழுந்தே -என்றும் அருளி செய்தார் இறே

அல்லித் துழாய் அலங்கல் அணி மார்ப-
நித்ய விபூதி உக்தனாய் -பரம பதத்தை யுடையனாய் இருக்கும் இருப்பைச் சொல்லுகிறது.
அல்லியை யுடைத்தான திருத் துழாய் மாலையாலே அலங்கரிக்கப்பட்ட திரு மார்பினை யுடையவனே!

அச்சுதனே –
அவ் விருப்புக்கு ஒரு நாளும் அழிவில்லாதபடி பரம பதத்திலே எழுந்தருளி யிருக்கிற இருப்பை
எனக்குப் பிரகாசிப்பிக்கிறவனே!

வல்லது ஓர் வண்ணம் சொன்னால் அதுவே உனக்கு ஆம் வண்ணம் –
இதற்கு இரண்டு படியாக அருளிச்செய்வர்:
இவன், தனக்கு உள்ள அளவு எல்லாம் கொண்டு பேசினால், உன் பக்கல் சில சொல்லிற்றா மத்தனை போக்கி யல்லது,
உனக்கு ஓர் இயத்தை -அளவு இல்லையே அன்றோ?’ என்னுதல்;
அப்போதைக்கு, அதுவே உனக்கு ஆம் வண்ணம்? – அது அன்று என்கிறது’ என்னுதல்.
அன்றிக்கே,
உன் பக்கல் அன்புள்ளவர்களாய் இருப்பார் எத்தனையேனும் அளவு இன்றிக்கே, இருந்தாகளாகிலும்,
அவர்கள் ஒன்றைச் சொன்னால், ‘ஸ்ரீ வைகுண்டத்திலே நித்ய ஸூரிகள் நடுவே அவர்களுக்கும் கூடப் பேச்சுக்கு
நிலம் அன்றிக்கே இருக்கிற நம்மைச் சம்சாரத்திலே அதி ஷூத்ரனாய் -மிகத் தாழ்ந்தவனாய் இருக்கிற
இவன் அறிந்தானாகச் சொல்லுவதே?’ என்று சீறுகை அன்றிக்கே,
இவன் சொன்னதுவே தனக்கு அளவாக நினைத்திருக்கும் என்னுதல்.

————-

அண்ணலை அச்சுதனை அனந்தனை அனந்தன்-தன் மேல் – நாலாயி:3162/2

கண்ணனை மாயன் தன்னைக் கடல் கடைந்து அமுதம் கொண்ட
அண்ணலை அச்சுதனை அனந்தனை அனந்தன் தன் மேல்
நண்ணி நன்கு உறைகின்றானை ஞாலம் உண்டு உமிழ்ந்த மாலை
எண்ணுமாறு அறிய மாட்டேன் யாவையும் எவரும் தானே–3-4-9-

கண்ணனை மாயன் தன்னை –
‘எத்திறம்!’ என்ன வேண்டும்படியான குணங்களையும் சேஷ்டிதங்களையும் உடையவனை.

கடல் கடைந்து அமுதம் கொண்ட அண்ணலை –
ப்ரயோஜனாந்தர பரரானவர்களுக்கும் உடம்பு நோவக் கடல் கடைந்து
அவர்கள் அபேக்ஷித சம்விதானம் -விரும்பிய பொருள்களைக் கொடுக்கும் ஸ்வாமியை.

அச்சுதனை –
தன்னை அடைந்தவரை ஒருநாளும் நழுவவிடாதே ரக்ஷிக்கும் ஸ்வபாவனானவனை .

அனந்தனை –
சொரூப ரூப குண விபூதிகளால் அளவிட்டு அபரிச்சின்னமானவனை

அனந்தன் தன் மேல் நண்ணி நன்கு உறைகின்றானை –
திருவனந்தாழ்வான் மேலே கிட்டி நன்கு கண்வளர்ந்தருளுகிறவனை. –
சேஷத்வ காஷ்டையிலே ‘அடிமை நிலத்தின் எல்லை நிலத்திலே நிற்கையாலே சேக்ஷியானவனையும்
விளாக்குலை கொள்ள வல்லவன்’ என்பார், ‘அனந்தன்’ என்கிறார். அனந்தன் முடிவில்லாதவன்.
பிராட்டிமார் திருமுலைத் தடத்தாலும் நெருக்கி எழுப்ப வொண்ணாதபடி கண் வளர்கின்றானாதலின்,
‘நண்ணி நன்கு உறைகின்றானை’ என்கிறார்.

———

ஆர்ந்த புகழ் அச்சுதனை அமரர் பிரானை எம்மானை – நாலாயி:3175/2

தீர்ந்த அடியவர் தம்மைத் திருத்திப் பணி கொள்ள வல்ல
ஆர்த்த புகழ் அச்சுதனை அமரர் பிரானை எம்மானை
வாய்ந்த வள வயல் சூழ் தண் வளம் குருகூர்ச் சட கோபன்
நேர்ந்த ஓர் ஆயிரத்து இப் பத்தும் அருவினை நீறு செய்யுமே–3-5-11-

மாயவனை
ஆச்சர்ய சக்தி யுக்தனை

மதுசூதனனை
மங்களா ஸாஸன விரோதிகளை
மதுவாகிற அஸூரனை நிரஸித்தால் போலே நிரஸிக்குமவனை

மாதவனை
அதுக்க்கடியாக ஸ்ரீ யபதியானவனை

மறையோர்கள் ஏத்தும் ஆயர்கள் ஏற்றினை
வேத தாத்பர்யம் கைப்பட்டு இருக்குமவர்களுடைய மங்களா ஸாஸனத்துக்கு
விஷய பூதனான கிருஷ்ணனை
கோப குலத்தின் நடுவே மேனாணித்து இருக்குமவனை-

அச்சுதனை
இப்படி மங்களா ஸாஸன பரரை ஒரு நாளும் நழுவ விடாதவனை

அரங்கத்து அரவணைப் பள்ளியானே
மங்களா ஸாஸனத்துக்கு விஷய பூதனாய்க் கொண்டு
கோயிலிலே தன் ஸுகுமார்யத்துக்குத் தகுதியாக
திரு வனந்த வாழ்வான் மேலே பள்ளி கொண்டு அருளுகிறவனை

———

அரியினை அச்சுதனை பற்றி யான் இறையேனும் இடர் இலனே – நாலாயி:3223/4

பரிவு இன்றி வாணனைக் காத்தும் என்று அன்று படை யொடும் வந்து எதிர்ந்த
திரிபுரம் செற்றவனும் மகனும் பின்னும் அங்கியும் போர் தொலையப்
பொரு சிறைப் புள்ளைக் கடாவிய மாயனை ஆயனைப் பொன் சக்கரத்து
அரியினை அச்சுதனைப் பற்றி யான் இறையேனும் இடர் இலனே–3-10-4-

பொன் சக்கரத்து அரியினை –
அனுகூலர்க்கு ஸ்ப்ருஹணீயமான – விரும்பத்தக்க திருவாழியைத் தரித்துப் பகைவர்களுக்குச் சிரமப்பட்டும்
காண முடியாதவனை-அப்ரதிருஷ்யமானவனை –
கிருஷ்ண கிருஷ்ண மஹா பாஹோ ஜானோ த்வாம் புருஷோத்தமம் -. ‘ஓ கிருஷ்ணனே! ஓ கிருஷ்ணனே!
நீண்ட திருக்கைகளையுடையவனே! புருஷோத்தமனாயும் எல்லாரையும் நியமிக்கின்றவனாயும்
பிறப்பு இறப்பு இல்லாதவனாயும் எல்லார்க்கும் மேலானவனாயும் இருக்கும் தன்மையை அறிவேன்,’ என்கிறபடியே,
தோள்வலி கண்ட பின்பு ஆயிற்றுச் சர்வேஸ்வரன் என்று அறிந்தது.

அச்சுதனை –
ஆஸ்ரிதர்களை -அடியார்களை நழுவ விடாதவனை.

ருத்ரன் தன்னை ஆஸ்ரயித்த வாணனைக் கைகழிய விட்டு ஓடினான் அன்றோ?
சடையான் ஓட அடல் வாணன் தடந்தோள் துணித்த தலைவன்’ அன்றோ இவன்?
தலைமையாவது, வாணனைக் கைம்முதல் அறுத்துத் தலை அழியாமல் வைத்த தலைமை.
ஆக, இதனால், அநிருத்தாழ்வானுக்காக மார்விலே அம்பு ஏற்கையாலே
ஆஸ்ரிதற்குத் தஞ்சம்’ என்று நம்புதற்குத் தட்டு இல்லை என்று தெரிவித்தபடி.

பற்றி யான் இறையேனும் இடர் இலனே –
இவனைப் பற்றின எனக்குச் சிறிது -அல்பதுக்கமும் இல்லை.
பேரன்’ என்று இருக்கையாலே அநிருத்தாழ்வானுக்கு நாலு நாள் சிறையில் இருக்க வேண்டிற்று;
அடியேன்’ என்று பற்றின எனக்கு அதுவும் வேண்டிற்று இல்லை,’ என்பார்,
இறையேனும் இடர் இலன்’ என்கிறார்.

————

ஆழி_நீர்_வண்ணனை அச்சுதனை அணி குருகூர் சடகோபன் சொன்ன – நாலாயி:3593/2

ஊழி தோறு ஊழி உருவும் பேரும் செய்கையும் வேறவன் வையம் காக்கும்
ஆழி நீர் வண்ணனை அச்சுதனை அணி குருகூர்ச் சடகோபன் சொன்ன
கேழில் அந்தாதி ஓர் ஆயிரத்துள் இவை திருப் பேரெயில் மேய பத்தும்
ஆழி அம் கையனை ஏத்த வல்லார் அவர் அடிமைத் திறத்து ஆழியாரே–7-3-11-

ஆழி நீர் வண்ணனை –
நோக்காதே படுகொலை அடிக்கிலும் விட ஒண்ணாத வடிவு. வேறுபடாதே அங்குள்ளார்க்குக் காட்சி கொடுக்கும்
அசாதாரண விக்ரஹத்தைச் சொல்லுகிறது.

அச்சுதனை –
அவ்வடிவு தனக்கு ஒருநாளும் அழிவு இல்லை என்னுதல்.
பற்றினாரை ஒரு நாளும் விடான் என்னுதல்.

———-

அச்சுதா (1)
அச்சுதா அமரர் ஏறே ஆயர்-தம் கொழுந்தே என்னும் – நாலாயி:873/2

பச்சை மா மலை போல் மேனி பவள வாய் கமலச் செங்கண்
அச்சுதா அமரர் ஏறே ஆயர் தம் கொழுந்தே என்னும்
இச்சுவை தவிர நான் போய் இந்திர லோகம் ஆளும்
அச்சுவை பெறினும் வேண்டேன் அரங்க மா நகர் உளானே -2-

அச்சுதா –
திருஷ்டாந்தமாக சொன்ன மலை -பவளம் -தாமரை -போலே
நாள் செல்லச் செல்ல
செவ்வி மாறுதல் -தான் அழிதல்-செய்யாதே
ஏக ரூபமாய் இருக்கை-
சதைக ரூப ரூபாய -என்னக் கடவது இ றே –
அதவா –
இச் செவ்வி மாறாதே செல்ல வேணும் என்று மங்களா சாசனம் பண்ணுகிறார் -என்றுமாம்
சேவடி செவ்வி திருக் காப்பு -என்னக் கடவது இ றே –
இவ் அழகிலே அகப்பாட்டாரை ஒரு நாளும் நழுவ விடான் என்றுமாம்

————————————————————————–

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பெரியவாச்சான் பிள்ளை ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம் .

ஸ்ரீவிஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமம்–ஸ்ரீரங்கம் மோகனரங்கன்–

ஆன்மிகம் என்று மட்டும் இல்லாமல் மருத்துவத் துறையிலும் பழங்காலத்தில் தீர்க்கவியலா சில நோய்களுக்கு
இந்த ஸ்ரீ விஷ்ணு ஸஹஸ்ர நாமத்தைப் படித்தல் என்பதையே வைத்தியமாக விதித்துள்ளனர் என்பதைச்
சரக ஸம்ஹிதை என்னும் பழங்காலப் பெரும் மருத்துவ கிரந்தத்தைப் பார்த்தாலே தெரியும்.
( ‘விஷ்ணும் ஸஹஸ்ரமூர்தானம் சராசரபதிம் விபும் | ஸ்துவந் நாமஸஹஸ்ரேண ஜ்வராந் ஸர்வாந் அபோஹதி ||’ –
சரக ஸம்ஹிதா, சிகித்ஸா ஸ்தானம், ஜ்வர சிகித்ஸா). மனோ வியாதிகள், தீய கனவுத் தொல்லைகள்,
பீதியினால் ஏற்படும் உள்ளக் கோளாறுகள் என்று பலவற்றிற்கும் கைகண்ட மருந்தாக வழிவழி மக்களின் அனுபவமாக இருப்பது
ஸ்ரீவிஷ்ணு ஸஹஸ்ர நாம படனம்.
உலக ஆசைகள் என்னும் பவ நோயைவிடக் கொடிய நோய் என்ன உண்டு?
அறியாமை இருளை விடப் பேய் பிசாசுகளின் பிறப்பிடம் வேறு என்ன வேண்டும்?
இந்த நோயை அகற்றும் உன்னத மருந்தும், இந்த இருளை ஓட்டும் உத்தம ஒளியும் ஸ்ரீவிஷ்ணு ஸஹஸ்ர நாமம் என்று நிச்சயம் சொல்லலாம்.

ஸ்ரீ விஷ்ணு ஸஹஸ்ர நாமத்திற்கு Aufrecht அவர்களின் கணக்குப்படி 15 வியாக்கியானங்கள்
பட்டியலிடப்படுகின்றன என்று தகவல் தருகிறார் ஸ்ரீ அநந்தகிருஷ்ண சாஸ்திரியார். அவை –

1) ப்ருஹத் பாஷ்யம்
2) விஷ்ணு வல்லபம்
3) ஆநந்த தீர்த்தரின் உரை
4) கிருஷ்ணாநந்தரின் உரை
5) கங்காதர யோகீந்திரரின் உரை
6) பாரசர பட்டரின் பாஷ்யம்
7) மஹாதேவ வேதாந்தியின் உரை
8) ரங்கநாதாசாரியரின் உரை
9) ராமாநந்த தீர்த்தரின் உரை
10) ஸ்ரீராமாநுஜரின் உரை
11) வித்யாரண்ய தீர்த்தரின் உரை
12) பிரஹ்மாநந்த பாரதியின் உரை
13) ஸ்ரீ சங்கராசாரியரின் உரை
14) சுதர்சன பட்டரின் உரை
15) கோவிந்த பட்டரின் உரை

இவையும் சிலவே. இவை தவிர சுலோக ரூபத்தில் நாமங்களை விளக்கிக் காரிகைகளாகச் செய்யப்பட்ட நூல்களும் உண்டு.

—-

கோ தர்ம: ஸர்வ தர்மாணாம் பவத: பரமோ மத:|
கிம் ஜபந் முச்யதே ஜந்து: ஜன்ம ஸம்ஸார பந்தநாத்||

தர்மங்கள் அனைத்தினும் உயர்ந்த தர்மம் என நீர் கருதும் தர்மம் எது?
பிறவிச் சுழற்சியெனும் பெருந்தளையினின்றும் எதை ஜபிப்பதால் மானிடர் விடுபடல் ஆகும்?

இவ்வாறு யுதிஷ்டிரன் கேட்க பீஷ்மன் உரைத்த பதில்தான் ஸ்ரீ விஷ்ணு ஸஹஸ்ர நாமம்.
இதில் ஜந்து என்னும் சொல்லைப் பயன்படுத்தியிருக்கிறார்கள் அல்லவா? இதில் ஒரு விசேஷம் இருக்கிறது.
அதாவது பிறப்பொக்கும் எல்லா உயிர்க்கும் என்றபடிப் பிறந்த உயிர் அனைத்தும் குறிக்கப்படுகிறது.
இந்த விசேஷத்தைக் காட்டுகிறார் ஸ்ரீ ஆதிசங்கரர். ஜந்து: என்றால் பிறவியெடுத்த அனைத்து உயிரும் என்ற பொருளில்
ஜந்து: – ஜனன தர்மா: என்கிறார். அது மட்டுமின்றி இன்னும் விளக்கமாக
‘அநேந ஜந்து சப்தேந ஜப அர்ச்சன ஸ்தவநாதிஷு யதாயோக்யம் ஸர்வப்ராணிநாம் அதிகாரம் ஸூசயதி’ என்று விளக்கம் அளிக்கிறார்.

பொருள் – இந்த ஜந்து சப்தத்தால் ஜபம், அர்ச்சனை, ஸ்தவம் ஆகியன செய்ய முடிந்த அனைத்து உயிர்களுக்கும்
அதிகாரம் இருப்பது குறிப்பிடப்படுகிறது. ஆண், பெண், இளையர், முதியோர், குழந்தைகள் என்று அனைவருக்குமான வழி இஃது.

ஸ்ரீ பராசர பட்டரும் இந்த ஜந்து எனும் சொல்லுக்கு அப்படியே
ஜனன தர்மா: பிறப்பொக்கும் எல்லா உயிரும் என்றுதான் பொருள் எழுதுகிறார்.

ஆறு கேள்விகள் கேட்டான் தருமன்.
மிக்குயர்ந்த பெருந்தெய்வம் எது?
அறுதியான இறுதி நிலையம் உயிர்களுக்கு எது?
சுபம் அடைய யாரைத் துதிப்பது?
யாரைப் பூஜை செய்வது?
தர்மங்களில் சிறந்த தர்மம் உங்கள் கருத்துப்படி எது?
எந்த ஜபத்தால் உயிர்கள் முத்தி அடைகின்றன?

ஆறாவது கேள்வி. ‘எதை ஜபித்தால் உயிர் முத்தி பெறலாகும்?’
அவன் அளித்த விடையை அருந்த நமக்கு அளிக்கிறார் ஆதிசங்கரர். —
“நிலைப்பன திரிவன என்று உருவான உலகத்திற்கு உடையவன்; படைப்பின் கடவுளருக்கும் படைக்கும் பெருங்கடவுள்;
இடம் காலம் பொருள் ஆகியவற்றால் அளவிட முடியாதவன்; புருஷோத்தமன், அவனையே சிறிதும் சோர்வில்லாமல்
அவன் விஷயத்திலேயே முயலும் மனிதர் எல்லாவிதத் துக்கத்திலிருந்தும் நீங்கியவர்கள் ஆகிறார்கள்”

பராசர பட்டரின் உரை பேசுகிறது —
“திரிவன நிலைத்தன என்னும் ஜகத் என்பதற்கு உடையவனாகிய ஸ்வாமி; தேவர்களுக்கும் பெருந்தேவன்;
அளவிடக்கூடாத பெருமையுள்ளவன்; தன்னையும் அளிக்கும் பரம வள்ளல் தன்மை கொண்டவன்;
அத்தகைய அவரை ஆயிர நாமங்களால் எக்காலமும் முயன்று துதி செய்வதனால் மனிதர் எல்லாத் துன்பங்களையும் கடந்தவர் ஆவர்.”

இந்த ஆயுதத்திற்கு யார் ரிஷி? சந்தஸ் என்ன? தேவதை எது? பீஜம் எது? சக்தி எது? இதயம் எது? பிரயோஜனம் எது? என்கிறாயா, சொல்கிறேன் கேள்.
வேத வியாசர்தாம் இதைக் கண்டறிந்த ரிஷி.
பாதம் ஒன்றுக்கு எட்டு உயிரெழுத்துக்களால் ஆன அனுஷ்டுப் என்னும் சந்தம் தான் இதற்குச் சந்தஸ்.
தேவதை யார் என்றால் பகவானான விஷ்ணு.
பீஜம் என்பது அம்ருதாம்சூத்பவ: என்பது.
தேவகீநந்தன: என்பது சக்தி.
திரிஸாமா என்பது இதயம்.
அனைத்துக் குற்றங்களையும் களைந்து ஆழ்ந்த நிலைத்த சாந்தி என்பது இதன் பிரயோஜனம்.
பாற்கடலில் பள்ளிகொண்ட மாய மணாள நம்பியைத் தியானித்தபடியே இந்த ஆயுதத்தை நீ நாவினால் ஏவினாலே போதும்,
போய பிழையும், புகுதருவான் நின்றனவும் தீயினில் தூசாகும்.
எனவே மனத்தால் ஓர்ந்து திடநம்பிக்கையுடன் செப்பு.’ என்கிறான் பீஷ்மன். மரணத்தின் வாயிற்படியில் அமர்ந்தபடி அவன் சொன்னவை இவை.

‘பாதம் ஒன்றுக்கு எட்டு உயிரெழுத்துக்கள் அடங்கிய அனுஷ்டுப் என்னும் சந்தஸில் இந்த ஸஹஸ்ரநாமம் இருக்கிறது.’

அவனுக்கு, அந்த முழுமைக்கு, அந்த நாராயண பரஞ்சோதிக்கு, நாராயண பரந்தாமத்திற்கு,
நாராயண பர தத்துவத்திற்கு ஓர் உருவம் தந்து பார்க்கிறது ஸ்ரீமத் பாகவதம்.
அவனுடைய பாதங்கள் இந்தப் பூமி.
விண்ணுலகம் அவன் சிரம்.
இடைப்பட்ட வானம் அவனுடைய நாபி.
ஞாயிறு அவன் கண்.
வாயு அவன் நாசி.
திசைகள் அவன் செவிகள்.
சந்திரன் அவன் மனம்.
மாயை அவன் முறுவல்
மரங்கள் அவன் ரோமங்கள்
மேகங்கள் அவன் குழல் கற்றை
அவன் மார்பில் இருக்கும் கௌஸ்துபம் சுத்த ஜீவ சைதன்யம்

இப்பொழுது நாம் யார்? எங்கிருக்கிறோம்? என்று தெரிகிறதா? அவன் மார்பில் திகழும் கௌஸ்துபம் நாம். ஜீவர்கள்.
ஜீவர்களின் கூட்டத் திகழ்ச்சி ஸ்ரீவத்ஸம்
வனமாலை மாயையின் விசித்ர குணங்கள்
அவனுடைய மஞ்சள் ஆடை வேதம்
அவன் அணிந்த முப்புரி நூல் மூன்று அக்ஷரங்கள் கொண்ட பிரணவம்.
அநந்தனாகிய ஆதிசேஷன் அவ்யாக்ருதம்.
அவன் அமரும் பத்மம், தர்மம் ஞானம் என்ற இதழ்கள் உடைய சுத்த ஸத்வம்
பிராணன் கதையாகிய கௌமோதகி
அப்பு தத்துவம் பாஞ்சஜன்யம்
அக்னி தத்துவம் சுதர்சனம்

அந்த முழுமையில் தான் அமிழ்ந்து போகும் போதுதான் கரையேற முடிகிறது.
வெறும் கடலில் விழுந்து அமிழ்ந்து போனால் கரை ஏறமுடியாது.
ஆனால் இந்தப் ‘பெரும் புறக்கடலில்’, ‘கிருபா சமுத்திரத்தில்’ அமிழ்ந்து போனால் தான் வாழ்வு.
அப்படி அமிழக் கற்றவர்கள்தாம் ஆழ்வார்கள்.

அந்தத் தத்துவத்தை அன்றோ தியானித்து இங்கே ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணு என்று ஆயிர நாமங்களால்
ரீங்காரம் இட்டுலவும் வண்டாக ஆகச் சொல்கிறது பீஷ்மனின் ஜீவ நாதம்.
தியாயந் ஸ்துவந் நமஸ்யம்ச –தியானம் செய், தோற்றுப் போ!
துதி செய், தோற்றுப் போ! –அந்தத் தோல்விக்கு வெற்றிவாகை பாடு! –அதுதான் நமஸ்காரம்.

அரங்கன் திருமுற்றத்தில் உங்களை இடுகிறது தியான ச்லோகம். இப்படி ஓர் திருவின் மணாளன் வீற்ற கோலம்,
அந்த முகுந்தன் யார்? அவர் எப்படி இருப்பார்? அவரா?
அவருக்கு இந்த பூமிதான் பாதங்கள்.
அவருக்கு இந்த வானம் நாபி.
வாயு பிராணன்
சந்திரன் சூரியன் இருகண்கள்
திக்குகள் காதுகள்
திய: என்னும் விண்ணுலகு தலை
அக்கினி வாய்
சமுத்திரம் அடிவயிறு
எந்த வயிற்றில் தேவர், மனிதர், பறவைகள், மிருகங்கள்,
நாகர், கந்தருவர், அசுரர் என என என விரிந்த உலகு
விசித்திரமாக விளையாடிக் களிக்கிறதோ
அந்த மூவுலக வடிவினர்தாம் ஈசராகிய
இந்த விஷ்ணு
இந்த விஷ்ணுவாகிய ஈசரை நமஸ்கரிக்கிறேன்.
அந்தப் பரமாத்மாவாகிய வாஸுதேவருக்கு நமஸ்காரம்

———

விச்வம் விஷ்ணுர் வஷட்காரோ பூத பவ்ய பவத் ப்ரபு: |
பூதக்ருத் பூதப்ருத் பாவோ பூதாத்மா பூதபாவன: ||–1-

விச்வம் – அனைத்தும் ஆனவர்
விஷ்ணு: — அனைத்தின் உள்ளும் உயிரானவர்
வஷட்கார: — அனைத்தையும் தன்பால் வசீகரிப்பவர்
பூத பவ்ய பவத் ப்ரபு: — சென்றது நின்றது வருவது அனைத்தின் பிரபுவும் அவரே
பூதக்ருத் – அனைத்தையும் உருவுடையதாய் ஆக்குபவர் அவரே
பூதப்ருத் — உண்டான அனைத்தையும் தாங்குபவர் அவரே
பாவ: — இருப்பது என்பதே அவர்தான்
பூதாத்மா — உயிர்களின் உள்ளுயிராய் இருப்பவர்
பூதபாவன: — உயிர்களை உருவு கொண்டவையாய் இலங்கச் செய்பவர்

———-

பூதாத்மா பரமாத்மா ச முக்தானாம் பரமா கதி: |
அவ்யய: புருஷஸ்ஸாக்ஷீ க்ஷேத்ரக்ஞோSக்ஷர ஏவ ச || –2-

பூதாத்மா — உள்ளுயிராயிருந்தும் உடல்களுடைய களங்கம் தொடாத தூயர்
பரமாத்மா ச — தமக்கு உள்ளுயிராய்ப் பிறிதொன்று இல்லாது தாமே அனைத்தின் உயிராய் நிற்பவர்
முக்தானாம் பரமா கதி: — முக்தர்களுக்கான அறுதியான கதி அவர்
அவ்யய: — தாம் மாறாதவர், தம்மை அடைந்தாரையும் மாறாநிலையில் உய்ப்பவர்
புருஷ: – தம்மை அடைந்தாரை என்றும் புதிதாய் ஆனந்திப்பவர்
சாக்ஷீ – முக்தர்களின் ஆனந்தத்திற்கு சாக்ஷியாய் என்றும் ஆனந்திப்பவர்
க்ஷேத்ரக்ஞ: — அறிவுக்கு அறிவாய் நின்று உயர்நிலையை அறிபவர்
அக்ஷர: — மாற்றமும் எல்லையும் அற்றவர்
ஏவ ச — இவ்வண்ணமே என்றும் இருப்பவர்.

———-

யோகோ யோகவிதாம் நேதா ப்ரதாநபுருஷேச்வர: |
நாரஸிம்ஹவபு: ஸ்ரீமாந் கேசவ: புருஷோத்தம: || -3-

யோக: — தம்மை அடையத் தாமே வழியானவர்
யோகவிதாம் நேதா — தம்மை அடைய வழியறிந்து நடத்தும் தலைவர்
ப்ரதாநபுருஷேச்வர: — உலகமும் உயிர்களும் தாமேயாளும் ஈச்வரர்
நார‌ஸிம்ஹவபு: — நரம் கலந்த சிங்கமாய் அடியார்களைக் காப்பாற்றுபவர்
ஸ்ரீமாந் — திருமகள் எப்பொழுதும் உறையும் வடிவினர்
கேசவ: — அழகிய கேசம் திகழும் உருவம்
புருஷோத்தம: — ஜீவர்கள் அனைவரை விடவும் மிகவுயர்ந்தவர்

———-

ஸர்வச்சர்வச்சிவஸ்தாணுர் பூதாதிர் நிதிரவ்யய: |
ஸம்பவோ பாவநோ பர்த்தா ப்ரபவ: ப்ரபு: ஈச்வர: || –4-

ஸர்வ: — ஒவ்வொன்றும் அவரே
சர்வ: — பாபம் அனைத்தையும் அழிப்பவர்
சிவ: — மங்களம் அனைத்தின் உறைவிடம்
ஸ்தாணு: — நிலையாக நமக்கு மங்களத்தை அருள்பவர்
பூதாதி: — பூதங்கள் அனைத்தின் முதல்
நிதிரவ்யய: — அழியாப் பெருநிதியம்
ஸம்பவ: — அவதாரங்கள் எடுத்து அருள்பவர்
பாவன: — சாதுக்களைக் காப்பவர்
பர்த்தா — அனைத்தையும் தாங்கி வளர்ப்பவர்
ப்ரபவ: — ஒளிமிகும் பிறப்பு உடையவர்
ப்ரபு: — மனிதராய்ப் பிறந்தும் முக்தி தரும் பிரபு அவர்
ஈச்வர: — அவதாரத்தால் மிகுந்து விளங்கும் ஈச்வரர் அவரே

———

ஸ்வயம்பூச் சம்புராதித்ய: புஷ்கராக்ஷோ மஹாஸ்வன: |
அநாதிநிதநோ தாதா விதாதா தாதுருத்தம: || –5-

ஸ்வயம்பூ: — கருணையால் பிறந்து அருள்பவர்
சம்பு: — ஆனந்தம் அளிப்பவர்
ஆதித்ய: – ஸூர்ய மண்டலத்தில் உறைபவர்
புஷ்கராக்ஷ: — மலர்ந்த தாமரைக் கண்ணினர்
மஹாஸ்வன: — வேதமெங்கும் பெருக ஒலிக்கும் புகழினர்
அநாதிநிதந: — அவதரித்தாலும் ஆதியோ அந்தமோ அற்ற உருவினர்
தாதா — இயற்கைக்கு உயிர் நல்கும் பிரான்
விதாதா — உயிர்களை முக்தியை நோக்கிப் போற்றி வளர்ப்பவர்
தாதுருத்தம: — படைக்கும் நான்முகர்க்கும் பெரியவர்

———–

அப்ரமேயோ ஹ்ருஷீகேச: பத்மநாபோSமரப்ரபு: |
விச்வகர்மா மநுஸ்த்வஷ்டா ஸ்தவிஷ்டஸ்ஸ்தவிரோ த்ருவ: || –6-

அப்ரமேய: — அறிவதற்கு அரியர்
ஹ்ருஷீகேச: — புலன்களுக்குப் புகலிடமானவர்
பத்மநாப: — படைப்பு மலரும் நாபியை உடையவர்
அமரப்ரபு: — அமரர்க்கெல்லாம் அவரே ப்ரபு
விச்வகர்மா — நான்முகன் தோன்றுவதற்கு முன்னமே தத்துவங்களைப் படைப்பவர்
மனு: — படைப்பைக் குறித்துச் சிந்திப்பவர்
த்வஷ்டா — படைப்பு நிகழும் சூழலைப் படைப்பவர்
ஸ்தவிஷ்ட: — அனைத்திற்கும் அற உயர்ந்த பெரியோன்
ஸ்தவிர: — எல்லாக் காலத்திலும் இருப்பவர்
த்ருவ: — ஏது நிகழினும் எந்த மாற்றமும் அண்டாதவர்

———–

அக்ராஹ்ய: சாச்வத: க்ருஷ்ணோ லோஹிதாக்ஷ: ப்ரதர்தன: |
ப்ரபூத: த்ரிககுப்தாம பவித்ரம் மங்களம் பரம் ||–7-

அக்ராஹ்ய: – எவ்விதத்திலும் எந்தக் கரணத்தினாலும் சிக்காதவர் என்னும்படி அனைத்துக்கும் முதற்காரணமாகவும் நிமித்த காரணமாகவும் இருப்பவர்.
சாச்வத: – மாறி மாறி வரும் படைப்பு ஒடுக்கம் ஆகியவைகளில் ஓய்வின்றி ஒரே படித்தாய் இருப்பவர்.
க்ருஷ்ண: – தம் லீலையாகிய சிருஷ்டி ஸ்திதி லயம் ஆகியவைகளில் மாறாத ஆனந்த மூர்த்தியாய் இருப்பவர்.
லோஹிதாக்ஷ: – தம் மாறாத மகிழ்ச்சிக்கு அடையாளமாகச் செந்தாமரை நிறமான கண்களைப் படைத்தவர்.
ப்ரதர்தன: – பிரளயகாலத்தில் அனைத்தையும் நாம ரூபங்களை நீக்கி ஸம்ஹரிப்பவர்.
ப்ரபூத: – பிரபஞ்சத்தில் அனைத்தும் ஸம்ஹரிக்கப்பட்டாலும் மாற்றமும் அளவும் அற்ற போக ஸ்தானமாகப் பரமபதத்தை உடையவர்.
த்ரிககுப்தாமா – மும்மடங்கு பிரபஞ்சத்தினும் பெரிது என்னும் அளவிலாத பெருக்கம் உடைய த்ரிபாத் விபூதி என்னும் பரமபதத்தை உடையவர்.
பவித்ரம் – தோஷங்கள் அனைத்துக்கும் எதிர்த்தட்டான பரிசுத்த ஸ்வரூபம் உடையவர்.
மங்களம்பரம் – தம்மைத் தியானிப்பவர்களுக்கு அனைத்து மங்களங்களையும் அருளும் பரம்பொருளாய் இருப்பவர்.

—————-

ஈசான: ப்ராணத: ப்ராணோ ஜ்யேஷ்டச்ச்ரேஷ்ட: ப்ரஜாபதி: |
ஹிரண்யகர்ப்போ பூகர்ப்போ மாதவோ மதுஸூதந: || –8-

ஈசான: — அனைத்தையும் உள்ளிருந்து ஆண்டு நடத்துபவர்.
ப்ராணத: — அடியார் தம்மை நோக்கி வருவதற்கான வலுவையும் தாமே அளிப்பவர்.
ப்ராண: – அடியார்க்கு உயிரினும் மேலான உயிராய் இருப்பவர்.
ஜ்யேஷ்ட: – பழமைக்கும் பழமையான பரம்பொருள்.
ச்ரேஷ்ட: — எத்தனை புகழினும் அதற்கும் எட்டாது சிறந்தவர்.
ப்ரஜாபதி: — அயர்வறும் அமரர்கள் அதிபதி.
ஹிரண்யகர்ப்ப: — சத்வமே உருவான பொன்னுலகின் ஆருயிர்.
பூகர்ப்ப: — பூமியையும் தம்முள் கருவாய்ப் பேணி வளர்க்கும் தாய்மை.
மாதவ: — திருவுக்கும் திருவாகிய செல்வர்.
மதுஸூதந: — மதுவென்னும் புலன்களை ஒடுக்குவதில் அடியார்க்கு உதவி.

————

ஈச்வரோ விக்ரமீ தந்வீ மேதாவீ விக்ரம: க்ரம: |
அநுத்தமோ துராதர்ஷ: க்ருதக்ஞ: க்ருதிராத்மவாந் || -9-

ஈச்வர: — உலகை ஆள்வதைப் போல முக்தியிலும் ஆளும் ஈச்வரர்
விக்ரமீ — தடைப்படாத சங்கல்பம் உடையவர்
தந்வீ – குறித்த இலக்கைத் தவறாது எய்யும் வில் உடையவர்
மேதாவீ — பல அறிவுகளையும் ஒரே நேரத்தில் கிரகிப்பவர்
விக்ரம: — வேதவடிவான கருடன் மீது எங்கும் தடையின்றிச் செல்பவர்
க்ரம: — எதையும் அளந்து அகப்படுத்தும் விரிவுடையவர்
அநுத்தம: — உயர்வற உயர்ந்தவர்
துராதர்ஷ: — எதனாலும் எட்டாத நிலையுடையவர்
க்ருதக்ஞ: — அடியார் செய்யும் மிகச்சிறு முனைப்பையும் மிகவும் போற்றுபவர்
க்ருதி: — நாம் செய்யும் எந்த நற்செயலும் அவர் செய்ய வைப்பதுவே
ஆத்மவாந் — நற்செயல் புரிபவரைத் தம் உயிர்போல் கருதுபவர்

———-

ஸுரேச: சரணம் சர்ம விச்வரேதா: ப்ரஜாபவ: |
அஹஸ்ஸம்வத்ஸரோ வ்யால: ப்ரத்யயஸ்ஸர்வதர்சந: || –10-

ஸுரேச: — தேவர்கள் அதிபதி
சரணம் — அனைவர்க்கும் உற்ற புகலும் காப்பும் ஆனவர்
சர்ம — புகலடைந்தோர்க்குப் பொன்றா பேரின்பம்
விச்வரேதா: — அனைத்திற்கும் அனைத்து காரணமுமாய் ஆனவர்
ப்ரஜாபவ: — உயிர்க்குல முழுமைக்கும் உற்ற நிலையம்
அஹ: — இருளேயற்ற ஒரு பெரும் பகலாய் ஒளிர்பவர்
ஸம்வத்ஸர: — கால வடிவாய் உயிர்களுக்குள் இருந்து கைதூக்கி விடுபவர்
வ்யால: — பக்தியுடன் உற்றோரை ஒரு பொழுதும் விலக்காது அணைத்துக் கொள்ளும் பரந்த அருள் கைகளை உடையவர்
ப்ரத்யய: — உணர்வும் நம்பிக்கையும் ஆனவர்
ஸர்வதர்சந: — பக்தர்களுக்குத் தம் மகிமை அனைத்தையும் ஒளிக்காது காட்டுபவர்

———–

அஜஸ்ஸர்வேச்வரஸ்ஸித்த: ஸித்திஸ்ஸர்வாதிரச்யுத: |
வ்ருஷாகபிரமேயாத்மா ஸர்வயோகவிநிஸ்ருத: || –11-

அஜ: — கருணையால் அவதரிப்பதன்றிக் கர்மம் காரணமாகப் பிறவாதவர்.
அடியார்களின் பிறவித் துன்பத்தை நீக்குபவர்.
ஸர்வேச்வர: — அனைத்துத் தடைகளையும் அகற்றி அடியார்களுக்கு அருள்பாலிப்பவர்.
ஸித்த: — அடியார்க்கு அருள எப்பொழுதும் சித்தமாக இருப்பவர்
ஸித்தி: — அடைய வேண்டிய லட்சியமாய் இருப்பவர்
ஸர்வாதி: — அனைத்து பலன்களையும் அருளும் மூலமாக இருப்பவர்
அச்யுத: — அடியார்களை என்றும் நழுவ விடாதவர்
வ்ருஷாகபி: — தர்மத்தின் உருவான கோல வராஹர்
அமேயாத்மா — அளக்கலாகா பெருமையும் அருளும் கொண்டவர்
ஸர்வயோக விநிஸ்ருத: — அனைத்து வழிகளையும் அவரே நடத்துவதால் எந்த யோகத்தாலும் அடையப்படக் கூடியவர்

————-

வஸுர்வஸுமநாஸ்ஸத்யஸ் ஸமாத்மா ஸம்மிதஸ்ஸம: |
அமோக: புண்டரீகாக்ஷோ வ்ருஷகர்மா வ்ருஷாக்ருதி: || –12-

வஸு: — ஆனந்தபூர்ணமாக இருப்பவர், அடியார்களுடன் என்றும் ஆனந்திப்பவர்
வஸுமநா: — பெரும் நிதி போல் பக்தர்களிடம் பெரும்பற்று உடையவர்
ஸத்ய: — அடியார்க்கு என்றும் பொய்க்காது நன்மையே புரிபவர்
ஸமாத்மா — வேண்டுதல் வேண்டாமை இல்லாதவர்
ஸம்மித: — பத்தியுடையவர்க்கு எளிமையானவர்
ஸம: — அடியார்களை உயர்வு தாழ்வு, புதியவர் பழையவர் என்ற எந்தப் பிரிவினையும் கொள்ளாமல் ஒரே போன்று நோக்குபவர்
அமோக: — பிரார்த்தனைகளைத் தவறாமல் அருளும் தயாளர்
புண்டரீகாக்ஷ: — பரமபதத்தில் உள்ளவர்களின் கண்ணாக இருப்பவர்
வ்ருஷகர்மா — அறவழியில் நிற்கும் நல்லவர்களின் நன்மையை என்றும் அருள்பவர்
வ்ருஷாக்ருதி: — அறத்தின் உருவானவர்

————

ருத்ரோ பஹுசிரா பப்ரு: விச்வயோநி: சுசிச்ரவா: |
அம்ருதஸ் சாச்வதஸ் ஸ்தாணு: வராரோஹோ மஹாதபா: || -13-

ருத்ர: — தமது அழகாலும், கல்யாண குணங்களாலும், அருட்செயல்களாலும் பக்தர்களை ஆனந்தக் கண்ணீர் வடிக்கச் செய்பவர்.
பஹுசிரா: — ஆயிரம் தலைகளால் படைப்பைத் தாங்குபவர்
பப்ரு: — பிரபஞ்சத்தின் ஆதாரமாய் இருப்பவர்
விச்வயோநி: — பக்தகோடிகள் அனைவரோடும் ஒன்றுறக் கலக்கும் சீலர்
சுசிச்ரவா: — பக்தர்களின் வாய்மொழியை அமுதம் என உவப்பவர்
அம்ருத: — பக்தர்களுக்கு என்றும் பேரமுதமாய் இருப்பவர்
சாச்வதஸ்ஸ்தாணு: – நிலைத்த அமுதம், மாறாத அமுதம் அவரே
வராரோஹ: — அடைய வேண்டிய உயர்வற உயர்ந்த இலட்சியம் அவரே
மஹாதபா: — உயர்வற உயர்ந்த இலட்சியமாய் இருப்பதோடு அதை அடைவிக்கும் மிக்குயர்ந்த தவமாகவும் தானே இருப்பவர்

———-

ஸர்வக: ஸர்வவித்பாநு: விஷ்வக்ஸேநோ ஜநார்த்தந: |
வேதோ வேதவிதவ்யங்கோ வேதாங்கோ வேதவித்கவி: || –14–

ஸர்வக: – அனைத்திலும் ஊடுகலந்து தாங்குபவர்
ஸர்வவித்பாநு: – அனைத்தையும் அறிவதும் உண்டாக்குவதுமான பேரொளி அவர்
விஷ்வக்ஸேந: – எங்கும் பரவி நின்று காக்கும் பெரும் படையாய் இருப்பவர்
ஜநார்த்தந: – பக்தர்களின் நன்மைக்கு இடையூறான தீமையை அழிப்பவர்
வேத: – உலகிற்கு வேதம் என்னும் பெருவிளக்கைத் தருபவர்
வேதவித் – வேதப்பொருளாய் நிற்பவர்
அவ்யங்க: – வேதப் பொருளுணரத் துணையாய் நிற்பவர்
வேதாங்க: – வேதமே தம் திருமேனியாய் நிற்பவர்
வேதவித் – வேதப் பொருள் எங்கும் விளக்கமுறச் செய்பவர்
கவி: – வேதத்தைக் காணும் ரிஷியும் அவரே

———-

லோகாத்யக்ஷ: ஸுராத்யக்ஷ: தர்மாத்யக்ஷ: க்ருதாக்ருத: |
சதுராத்மா சதுர்வ்யூஹ: சதுர்தம்ஷ்ட்ர: சதுர்புஜ: || –15-

லோகாத்யக்ஷ: – உலகை நேரடியாகத் தாமே கண்காணிப்பவர்
ஸுராத்யக்ஷ: – தேவர்களையும் அவரே கண்காணிக்கிறார்
தர்மாத்யக்ஷ: – தர்மத்தையும் அவரே கவனிக்கின்றார்
க்ருதாக்ருத: – ஆக்கலும் அழித்தலும், செய்கையும் பலனும் அவரே
சதுராத்மா சதுர்வ்யூஹ: – நால்விதமான இயல்பாகியும் நான்கு வியூஹமூர்த்திகளாகவும் இருப்பவர்
சதுர்தம்ஷ்ட்ர: – நரம் கலந்த சிங்கமாய் இருப்பவர்
சதுர்புஜ: – சங்கம் சக்ரம் கதை சார்ங்கம் என்று நான்கு படை தரிக்கும் கரங்கள் நான்குடையவர்

———-

ப்ராஜிஷ்ணுர் போஜனம் போக்தா ஸஹிஷ்ணு: ஜகதாதிஜ: |
அநகோ விஜயோ ஜேதா விச்வயோநி: புநர்வஸு: || –16-

ப்ராஜிஷ்ணு: — எங்கும் நிறைந்த பேரொளியாய், தம்மை தியானிக்கும் பக்தர்களுக்குத் தன்னைக் காணச் செய்பவர்
போஜனம் — பக்தர்களுக்குத் தாமே உண்ணும் உணவாய் இருப்பவர்
போக்தா — பக்தர்களின் அன்பைத் துய்ப்பவர்
ஸஹிஷ்ணு: — அடியார்களின் தவறுகளை சகித்துக் கொள்ளும் இயல்புடையவர்
ஜகதாதிஜ: — உலகைக் காக்க வேண்டித் தாமே முதன்முன்னம் அவதாரம் எடுப்பவர்
அநக: — அவதாரம் எடுத்துப் பிறப்பினும் பிறவியின் தீங்கு அண்டமுடியாதவர்
விஜய: — பிரபஞ்சத்தில் எப்பொழுதும் வெற்றியாய் நிற்பவர்
ஜேதா — அனைவரையும் வென்று தம்முள் அடக்குபவர்
விச்வயோநி: — அனைத்திற்கும் தாமே ஆதியான காரணம்
புநர்வஸு: — ஒவ்வோருயிரிலும் அந்தராத்மாவாய் இருப்பவர்

———

உபேந்த்ரோ வாமன: ப்ராம்சு: அமோகச்சுசிரூர்ஜித: |
அதீந்த்ரஸ்ஸங்க்ரஹஸ்ஸர்கோ த்ருதாத்மா நியமோ யம: || –17-

உபேந்த்ர: — இந்திரனுக்கு இளவல்; இந்திரர்க்கும் மேற்பட்டவர்
(முன் நாமம் புநர்வஸு: ராமனைக் குறிக்கும், உபேந்திரன் கிருஷ்ணனைக் குறிக்கும்.- ஸ்ரீ பட்டர்)
வாமன: — இந்திரனுக்காக் குறள் வாமனனாய்ச் சென்று இரந்தவர்
ப்ராம்சு: — நின்றளந்த நெடுமாலாய் வளர்ந்த திருவிக்கிரமர்
அமோக: — தாம் செய்வதனைத்தும் நல்லவர்க்கு மங்களமாய் அமையும் பெற்றியர்
சுசி: — தம்மை தியானிப்பார்க்குத் தூய்மை நல்குபவர்; தாம் எதுவும் எவரிடத்தும் வேண்டாத தூயர்
ஊர்ஜித: — எவரையும் வென்றடக்கும் விறலுடையோர்
அதீந்த்ர: — இந்திரர்க்கும் பிரபுவாய் ஆனவர்
ஸங்க்ரஹ: — பக்தியால் தம்மை எய்தும், கட்டவும் ஆனவர்
ஸர்க்க: — படைப்பனைத்தின் மீதும் தம் பாத அடையாளம் பதித்து உறவை நிலைநாட்டியவர்
த்ருதாத்மா — ஆத்மாக்கள் அனைத்திற்கும் இருப்பு நல்கும் பேருயிர்
நியம: — அனைத்து உயிர்களையும் நியமிப்பவர்
யம: — இதயத்தில் வீற்று உயிரனைத்தையும் ஆள்பவர்

———-

வேத்யோ வைத்யஸ்ஸதாயோகீ வீரஹா மாதவோ மது: |
அதீந்த்ரியோ மஹாமாயோ மஹோத்ஸாஹோ மஹாபல: || –18-

வேத்ய: — இந்த உயிர்கள் தம்மை அறியவேண்டி அவதாரங்கள் எடுப்பவர்
வைத்ய: — பவநோய் என்னும் உலக ஆசையாம் பிணியை அகற்றும் வைத்தியர்
ஸதாயோகீ — அடியார்களின் நலனுக்காக என்றும் விழிப்புடன் முனைபவர்
வீரஹா — ஆற்றல் மிக்க அசுரரை அழிப்பவர்
மாதவ: — உயர்ந்த ஞானத்தின் தலைவர்
மது: — ஞானியர் களிக்கும் தேனாக இருப்பவர்
அதீந்த்ரிய: — புலன்களுக்கெட்டாப் பேரமுதாய் இருப்பவர்
மஹாமாய: — எங்கும் இருப்பினும் இந்திரியங்களுக்குப் புலனாகாத மாயை வாய்ந்தவர்
மஹோத்ஸாஹ: — படைத்தல் காத்தல் ஒடுக்கல் என்பதில் என்றும் உத்ஸாகம் நிறைந்தவர்
மஹாபல: — பிரபஞ்சத்தையே இலகுவாகத் தாங்கும் பெரும்பலம் கொண்டவர்

———

மஹாபுத்திர் மஹாவீர்யோ மஹாசக்திர் மஹாத்யுதி: |
அநிர்தேச்யவபு: ஸ்ரீமான் அமேயாத்மா மஹாத்ரித்ருத் || -19-

மஹாபுத்தி: — அனைத்தையும் அறியும் மகாபுத்தியுடையவர்
மஹாவீர்ய: — எந்த மாற்றங்கள் நிகழினும் தம்மில் எந்த மாற்றமும் ஏற்படாத பெரும் வீரியம் கொண்டவர்
மஹாசக்தி: — ஆக்கும் ஆற்றலும் ஆக்கப்படும் பொருளுமாய் இருக்கும் மஹாசக்தி ஆனவர்
மஹாத்யுதி: — அளவிறந்த பேரொளி அவர்
அநிர்தேச்யவபு: — அறுதியிட ஒண்ணா வடிவினர்
ஸ்ரீமான் — திருமகள் கேள்வர்
அமேயாத்மா — அளவிலாப் பெருமையர்
மஹாத்ரித்ருத் — பெருமலைகளையும் தாங்கும் ஆதாரம் அவரே

———-

மஹேஷ்வாஸோ மஹீபர்த்தா ஸ்ரீநிவாஸஸ்ஸதாம் கதி: |
அநிருத்த: ஸுராநந்தோ கோவிந்தோ கோவிதாம் பதி: || –20-

மஹேஷ்வாஸ: — அம்பு பொய்க்காத பெருவில் வீரர்
மஹீபர்த்தா — உலகத்தை உவப்புடன் தாங்கி நிற்கும் வராஹர்
ஸ்ரீநிவாஸ: — திருமகள் அகலகில்லேன் என்றுறை மார்பினர்
ஸதாம் கதி: — வேண்டியதனைத்தும் வழங்கும் நல்கதி அவரே
அநிருத்த: — மனிதர்க்கு நன்மையே ஆற்றும் அநிருத்தர்
ஸுராநந்த: — தேவர்க்கு இடர் போக்கி மகிழ்ச்சி நல்கும் பெம்மான்
கோவிந்த: — ஆயர்தேவு, உலகு புரக்கும் கோலவராகன், வேதவாக்கின் நாயகன்
கோவிதாம்பதி: — வேதமுணர் ஞானியர்தம் தலைவன்

———-

மரீசிர் தமனோ ஹம்ஸ: ஸுபர்ணோ புஜகோத்தம: |
ஹிரண்யநாபஸ் ஸுதபா: பத்மநாப: ப்ரஜாபதி: || -21-

மரீசி: — எந்நின்ற யோனியுமாய்ப் பிறந்தாலும் மங்காத வளரொளி மிக்கோன்
தமன: — ஸம்ஸார வெப்பத்தைத் தணிக்கும் தண்ணழகு வடிவினர்
ஹம்ஸ: — இயக்கம் எல்லாவற்றுக்கும் மூலமாய் இலகும் அருளுருவினர்
ஸுபர்ண: — பவக்கடலில் உயிர்களைக்கரையேற்றும் அழகிய சிறகுகள் உடையோன்
புஜகோத்தம: — ஆதிசேஷனின் நாதனாய் இருப்பவர்
ஹிரண்யநாப: — பொற்க்கொப்பூழில் பூணழகர்
ஸுதபா: — ஞானமாம் நல்தவ வடிவினர்
பத்மநாப: — கொப்பூழில் எழுகமலப் பூவழகர்
ப்ரஜாபதி: — உலகெலாம் படைத்துக் காத்துப் புரக்கும் எந்தை

———

அம்ருத்யு: ஸர்வத்ருக் ஸிம்ஹ: ஸந்தாதா ஸந்திமாந் ஸ்திர: |
அஜோதுர்மர்ஷணச்சாஸ்தா விச்ருதாத்மா ஸுராரிஹா || –22-

அம்ருத்யு: — அழிவோ மறைவோ எக்காலமும் இல்லாதவர்
ஸர்வத்ருக் — அனைத்தையும் ஒவ்வொன்றையும் பார்ப்பவர்
ஸிம்ஹ: — அடியார்க்கு வரும் அழிவையும் தீமையையும் நீக்கும் நரசிம்ஹர்
ஸந்தாதா — பக்தர்களுக்குக் கோரிய பலன்களை அருள்பவர்
ஸந்திமாந் — தம்மை வந்தடைந்த பக்தர்களை விட்டு என்றும் நீங்காதவர்
ஸ்திர: — தம்பால் சரணடைந்த பக்தர்களிடம் குறைகள் இருப்பினும் அதனால் சிறிதும் மாறாத அருளுள்ளம் கொண்டவர்
அஜ: — அவதாரங்கள் பல எடுப்பினும் அவர் என்றும் பிறவிக்கு உட்படாதவர்
துர்மர்ஷண: — அடியாரைப் பகைப்போர்க்கு ஆற்றொணா கடுமை உடையவர்
சாஸ்தா — தர்மத்தினின்று பிறழ்வோரைத் தண்டித்துத் திருத்துபவர்
விச்ருதாத்மா – சுருதிகளால் என்றும் புகழப்படுபவர்
ஸுராரிஹா — தேவர்களின் எதிரிகளை அழிப்பவர்

———-

குருர்குருதமோ தாம ஸத்யஸ்ஸத்ய பராக்ரம: |
நிமிஷோSநிமிஷஸ்ரக்வீ வாசஸ்பதிருதாரதீ:|| –23-

குரு: குருதம: – உபதேசிக்கும் குரு தத்துவமாய் நான்முகர்க்கே உபதேசித்த உத்தம ஆதிகுருவும் ஆனவர்
தாம: – உபதேசிக்கும் குரு மட்டுமன்றி உற்றடையும் உன்னத நிலையாகவும் இருப்பவர்
ஸத்ய: – ஸாதுக்களின் நன்மையாய்த் திகழ்பவர்
ஸத்ய பராக்ரம: — ஸாதுக்களோடு என்றும் மெய்யாய்த் திகழ்பவர்
நிமிஷ: — யோகநித்ரையில் அரைக்கண் மூடியும், சாதுக்களுக்குத் தீமை செய்வோரிடம் அருள்நோக்கு அற்றவராயும் இருப்பவர்
அநிமிஷ: — சாதுக்களைக் காப்பதில் இமைக்காமல் விழிப்புடன் இருப்பவர்
ஸ்ரக்வீ — படைப்பில் பூதங்கள், தன்மாத்ரைகள் என்னும் தத்துவத்தை வனமாலையாய்ப் பூண்டவர்
வாசஸ்பதி: உதாரதீ: — அனைத்து வித்யைகளின் உறைவிடமும் தலைவரும் அவரே. அனைத்தையும் அறியும் நன்மதியும் அவரே.

———

அக்ரணீர் க்ராமணீ: ஸ்ரீமான் ந்யாயோ நேதா ஸமீரண: |
ஸஹஸ்ரமூர்தா விச்வாத்மா ஸஹஸ்ராக்ஷ: ஸஹஸ்ரபாத் || -24-

அக்ரணீ: — மயர்வற மதிநலம் தந்து உயர்வற உயர்ந்த நிலைக்கு உயர்த்துபவர்
க்ராமணீ: — பரம நிலைக்குத் தாமே சாதுக்களை அழைத்துச் செல்பவர்
ஸ்ரீமான் — அகலகில்லேன் என்று திருமகள் குலவும் தாமரைக்கண்ணர்
ந்யாய: — பக்தர்களிடம் என்றும் தவறாத நியாயம் உள்ளவர்
நேதா — பக்தர்களை ஸம்ஸார வட்டத்தில் சிக்காவண்ணம் வழிநடத்திச் செல்பவர்
ஸமீரண: — பக்தர்கள் விழையும் பலன்களை நடத்திக் கொடுப்பவர்
ஸஹஸ்ரமூர்தா — ஆயிரம் தலையுடன் திகழ்பவர்
விச்வாத்மா — அனைத்தினுள்ளும் உறையும் உயிர் அவரே
ஸஹஸ்ராக்ஷ: — ஆயிரம் அருட்கண்களால் திருநோக்கு கொள்பவர்
ஸஹஸ்ரபாத் — ஆயிரம் அடிகளால் அகிலம் நிறைந்தவர்

———

ஆவர்தனோ நிவ்ருத்தாத்மா ஸம்வ்ருத: ஸம்ப்ரமர்தன: |
அஹ: ஸம்வர்தக்ோ வஹ்நி: அநிலோ தரணீதர: ||–25-

ஆவர்தன: – ஸம்ஸாரச் சக்கிரம் நில்லாமல் உயர்வதும் தாழ்வதுமாய் வெளிப்படுவதும் மறைவதுமாய் இருக்கும்படிச் சுழற்றும் தத்துவமாக இருப்பவர் ஆகையாலே ஆவர்தன:
நிவ்ருத்தாத்மா – சுழலும் பிரபஞ்சம் தம் முழுமையில் ஏதோ ஒரு மீச்சிறு பிரதேசம் என்னலாம்படி மாறாமல் நிலைத்த ஸ்வரூபர் ஆகையாலே நிவ்ருத்தாத்மா
ஸம்வ்ருத: – தமஸினால் தம் அறிவைக் கைக்கொள்ளாதவருக்குத் தம்மைப் பிரகாசிக்காமல் மூடிக்கொள்பவர் ஆகையாலே ஸம்வ்ருத:
ஸம்ப்ரமர்தன: – அந்த தமஸ் நீங்க வேண்டும் என்று தம்மையே ப்ரார்த்திப்பவருக்கு அந்த இருளை முழுவதும் அழித்துத் தம்மைக் காட்டுபவர் ஆகையாலே ஸம்ப்ரமர்தன:
அஹஸ்ஸம்வர்த்தக: – உலகியலில் தோய்ந்தவர்களுக்கு உரிய பகல் இரவுகளையும், தம்முடைய பக்தியில் ஈடுபட்டவர்களுக்கு உரிய பகல் இரவுகளையும் நன்கு சுழட்டுபவர் ஆகையாலே அஹஸ்ஸம்வர்த்தக:
வஹ்நி: – அனைத்து பொருட்களும் இருப்பதற்கேற்ற வகையில் அனைத்தையும் தாங்குபவர் ஆகையாலே வஹ்நி:
அநில: – யாவரும் உஜ்ஜீவிக்கும்படிச் செய்யும் ஆதார சக்தியாய் இருப்பவர் ஆகையாலே அநில:
தரணீதர: – அனைத்தையும் தாங்கி நிற்பது பூமி என்றால் பூமியையும் தாங்கி நிற்கும் பரம் தத்துவம் ஆகையாலே தரணீதர:

———-

ஸுப்ரஸாத: ப்ரஸந்நாத்மா விச்வத்ருக் விச்வபுக் விபு: |
ஸத்கர்தா ஸத்க்ருத: ஸாதுர்ஜஹ்நுர் நாராயணோ நர: ||–26-

ஸுப்ரஸாத: – தம்மைச் சரணடைந்தவர்களுக்கு அநந்தமான பலன்களைத் தந்து மிக்க அருளைச் செய்கிறவர் ஆகையாலே ஸுப்ரஸாத:
ப்ரஸந்நாத்மா – வேண்டுதல் வேண்டாமை இலாததால் கலக்கம் அற்ற தன்மை கொண்டவர் ஆகையாலெ ப்ரஸந்நாத்மா
விச்வத்ருக் – (விச்வச்ருக்) – ஜீவர்கள் உய்வதற்காகவே சிருஷ்டியை உண்டாக்குபவர்; உலகத்தை அநாயாசமாகத் தாங்குபவர்;
விச்வபுக்விபு: – படைத்த உலகனைத்தையும் பிரளய காலத்தில் தம் திருவயிற்றில் வைத்து போஷிப்பவர். உலகங்களையெல்லாம் வியாபிப்பதன் மூலம் அவற்றைக் காப்பாற்றுபவர்.
ஸத்கர்த்தா – ஸாதுக்களை என்றும் பூஜிப்பவர்
ஸத்க்ருத: – சாதுக்கள் தம்மைப் பூஜிக்கும் இடத்து மிகச் சிறிய பொருளாயினும் பெரும் கௌரதையோடு அபிமானிப்பவர்.
ஸாது; – பக்தர்களின் ஏவல்களையெல்லாம் மிக்க ஆனந்தத்துடன் செய்பவர்.
ஜஹ்நு: – பக்தர்கள் அல்லாதார்க்குத் தம்மை முற்றிலும் மறைத்து விடுபவர்.

நாராயண: –
ஸ்ரீபகவத்பாத ஆதிசங்கரர் –
1) நரன் என்னப்படும் ஆத்மாவினிடம் உண்டான நாரங்கள் என்னப்படும் ஆகாயம் முதலிய காரிய வர்க்கங்களில்
காரண ரூபியாக வியாபித்திருப்பதால் அவற்றைத் தமக்கு இருப்பிடமாக உடையவர்
2) நரர்கள் என்னும் ஜீவர்களுக்குப் பிரளயகாலத்தில் ஆதாரமாய் இருப்பவர்
3) நாரம் என்னப்படும் பிரளயஜலத்தில் சயனிப்பவர்
4) ‘விஷயப்பற்றுக்களை விட்டு ச்ரேயஸைக் கருதுகிற சந்யாஸிகள் சம்ஸாரம் என்னும் கொடிய விஷத்தைப் போக்குவதற்கு
உரியதாகிய ‘நாராயணாய நம;’ என்னும் இந்த சத்ய மந்த்ரத்தையே கேட்க வேண்டும் என்பதை நான்
கைகளைத் தூக்கிக்கொண்டு உயர்ந்த குரலால் சபதமிட்டுச் சொல்கிறேன்’ என்று
நரஸிம்ம புராணம் கூறுவதால் முக்கியத்துவம் நன்கு விளங்குவது நாராயண நாமம்.

ஸ்ரீபராசர பட்டர் –
அழியாத நித்ய வஸ்துக்களாகிய ஆத்மாக்களின் கூட்டத்திற்கு சேருமிடமாக, அந்தர்யாமியாக இருப்பவர் ஆகையாலே நாராயண;
நர: – சேதனம் அசேதனம் ஆகிய நித்ய வச்துக்களின் திரளை நடத்துபவர்

———

அஸங்க்யேயோSப்ரமேயாத்மா விசிஷ்ட: சிஷ்டக்ருச்சுசி: |
ஸித்தார்த்த: ஸித்தஸங்கல்ப: ஸித்தித: ஸித்திஸாதந: ||–27-

அஸங்க்யேய: – எண்ணிக்கையால் அளவிடப்படும் தன்மை இல்லாதவர் என்பதால் அஸங்க்யேய:
அப்ரமேயாத்மா – இன்னதென்று பிரித்தறியும் அறிவால் அறிந்து புரிந்து கொள்ள முடியாத ஆத்ம ஸ்வரூபர் ஆகியாலே அப்ரமேயாத்மா
விசிஷ்ட: – அறியப்படு பொருள் அனைத்திலும் தனிப்பட்டுத் தனிச்சிறப்போடு இருப்பவர் ஆகையாலே விசிஷ்ட:
சிஷ்டக்ருத் – தம்மைப் புகலாக அடைந்தவர்களைத் தம்மை அடையத்தக்க ஆன்மிக குணங்கள் நிறைந்தவராக ஆக்கும் தன்மையார் ஆகையாலே சிஷ்டக்ருத்
சுசி:- பிறிதொன்றால் பிரகாசப்படுத்தத் தேவையின்றி அனைத்திற்கும் பிரகாசம் நல்கும்படி சுயம் ஒளியாக இருப்பவர் ஆகையாலே சுசி:
ஸித்தார்த்த: – அடைய வேண்டியதெல்லாம் முன்னரே தம்மிடம் பூரணமாக அமையப் பெற்றவர் ஆகையாலே ஸித்தார்த்த:
ஸித்தஸங்கல்ப: – தமது சங்கலபங்களுக்கும் அடைய வேண்டியதற்கும் கால வித்யாசம் அற்றவர் ஆகையாலே ஸித்தஸங்கல்ப:
ஸித்தித: – அனைத்து விதமான மிகை ஆற்றல்களையும் தருபவர் ஆகையாலே ஸித்தித:
ஸித்திஸாதந: – அவரை அடைய வேண்டும் என்ற இலட்சியமும், அந்த இலட்சியத்தை அடைவிக்கும் வழியான சாதநமும் வேறு வேறாக இல்லாமல் அடையப்பட வேண்டியவரான அவரே, அதாவது ஸித்தியே, அடைவிக்கும் ஸாதநமாக இருப்பவர் ஆகையாலே ஸித்திஸாதந:

————-

வ்ருஷாஹீ வ்ருஷபோ விஷ்ணுர் வ்ருஷபர்வா வ்ருஷோதர: |
வர்தனோ வர்தமானச்ச விவிக்த: ச்ருதிஸாகர: ||–28-

வ்ருஷாஹீ – அவரை அடையும் தினமே அனைத்து மங்களங்களுக்கும் வித்தாக விளங்க தர்மமே பகலாக ஒளிர்பவர் ஆகையாலே வ்ருஷாஹீ
வ்ருஷப: – ஸம்ஸாரமென்னும் தீயினால் வெந்த ஜீவர்களுக்கு புத்துயிரூட்டும் அமுதமாய் அருள் பொழிபவர் ஆகையாலே வ்ருஷப:
விஷ்ணு: – பல விதமாக அருள் செய்தும் தாம் பக்தர்களை என்றும் பிரியாமல் கூடவே இருப்பவர் ஆகையால் விஷ்ணு:
வ்ருஷபர்வா – தர்மத்தையே தம்மை அடையும் படிக்கட்டாக உடையவர் ஆகையாலே வ்ருஷபர்வா
வ்ருஷோதர: – அனைத்து உலகங்களையும் தர்மம் என்னும் தம் வயிற்றினுள் வைத்துக் காப்பவர் ஆகையாலே வ்ருஷோதர:
வர்தந: – தம்மைச் சரணடைந்தோரைத் தாய் போல் வயிற்றில் வைத்து வளர்ப்பவர் ஆகையாலே வர்தந:
வர்த்தமாந: – உயிர்களைக் கருணையினால் வளர்ப்பதில் தாம் பெரும் மகிழ்வு கொண்டு வளர்பவர் ஆகையாலே வர்த்தமாந:
விவிக்த: – அனைத்திலும் விலக்ஷணமான சிறந்த சரித்திரங்களை உடையவர் ஆகையாலே விவிக்த:
ச்ருதிஸாகர: – தம்முடைய குணங்களையும் அற்புத சரித்திரங்களையும் கூறும் வேதங்கள் கணக்கற்றவை கொண்டவர் ஆகையாலே ச்ருதிஸாகர:

—————

ஸுபு4ஜோ து3ர்த4ரோ வாக்3மீ மஹேந்த்3ரோ வஸுதோ3 வஸு: |
நைகரூபோ ப்3ருஹத்3ரூப; சிபிவிஷ்ட: ப்ரகாசந: || –29-

ஸுபுஜ: – சரணாகதி அடைந்தவர்களைக் கரையேற்றுவதிலும், காத்து ரக்ஷிப்பதிலும் மும்முரமாகவும், தவறாமலும் இருக்கும் கைகளை உடையவர் ஆதலாலே ஸுபுஜ:
துர்தர: – அவ்வாறு கரையேற்றும் போதும், காக்கும் போதும் எதனாலும், சரணாகதி அடைந்தவர்களாலுமே மீற முடியாத திருக்கரங்கள் ஆகையாலே துர்தர:
வாக்மீ – அவ்வாறு தம்மைச் சரணடைந்தவர்களைத் தவறாமல் காப்பாற்றுவேன் என்று அவதாரங்கள் தோறும் ஜீவர்களுக்கு நிச்சயமான வாக்கு தந்திருப்பவர் ஆகையாலே வாக்மீ
மஹேந்த்ர: – சர்வ உலகங்களும் சேர்ந்தாலும் ஒரு சிறு பிடி என்னும் அளவிற்கு அளவிலா ஐஸ்வரியம் உடையவர் ஆகையாலே மஹேந்த்ர:
வஸுத: – அல்பம், அஸ்திரமான செல்வங்களைக் கேட்பவர்களுக்கு அவற்றைத் தருபவர் ஆயினும், அருஞ்செல்வம் ஆகிய தம் தாளிணைகளையே வேண்டுபவர்க்கு அந்த மிக்க பெரும் செல்வத்தை மிக உவந்து தருபவர் ஆகையாலே வஸுத:
வஸு: – உவந்து தரும் அரும் பெரும் செல்வமும் தாமேவாக இருப்பதால் அவரே வஸு:

இனி விச்வரூபம் சொல்லப் படுகிறது –

நைகரூப: – அவரவர் தமதமது அறிவறி வகைவகை அவரவர்க்கு அருள்பாலிக்க வேண்டி பல ரூபங்களை எடுப்பவர் ஆகையாலே நைகரூப:
ப்ருஹத்ரூப: – தாம் எவ்வுருவம் எடுப்பினும் அதுவே அனைத்துமாக ஆகும் வண்ணம் விரிந்த ரூபம் ஆகையாலே ப்ருஹத்ரூப:
சிபிவிஷ்ட: – யக்ஞ மயமாகவே தாம் இருப்பதாலும், ஒளியின் கிரணங்களாகிய தம்மிடமிருந்து கிரணங்களாக வெளிப்போந்த ஜீவர்கள், பொருட்கள் அனைத்திலும் உள் புகுந்து நிலவும் மூர்த்தி ஆகையாலே சிபிவிஷ்ட:
ப்ரகாசந: – இவ்வாறு ஒளியுருவாய் உலவும் மூர்த்தி ஆயினும் அவரே காட்டினாலன்றி காண இயலா பேரொளி உருவர் ஆகையாலே, பக்தர்கள் விரும்பிக் கேட்கில் தம் உண்மை உருவைக் காட்டுபவர் ஆகையாலே ப்ரகாசந:

———-

ஓஜஸ்தேஜோ த்3யுதித4ர: ப்ரகாசாத்மா ப்ரதாபந: |
ருத்3த4: ஸ்பஷ்டாக்ஷரோ மந்த்ரச்சந்த்3ராம்சுர் பா4ஸ்கரத்3யுதி: || –30-

ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவின் விச்வரூபத்தைப் பற்றிய திருநாமங்கள் தொடர்கின்றன.
பொருட்களை விளங்கச் செய்வது ஒளி என்று சாத்திரங்கள் கூறும். புறப்பொருட்களையும்,
மனத்தில் இருக்கும் பொருட்களையும் அவ்வவ்வொளிகள் விளக்கும்.
அனைத்து ஒளிகளாகவும் திகழ்வதோ நாராயண: பரோ ஜ்யோதி: என்னும் ஸ்ரீமந்நாராயணனே என்று
காட்ட வேண்டி பீஷ்மாசாரியார் ஒளியின் திகழ்ச்சிகளைக் கூறுகிறார்.

ஓஜஸ்தேஜோத்யுதிதர: – ஒளியின் திகழ்ச்சிக்கு அடிப்படை ஒன்று தன் சொந்த இயல்பில் பொருந்தி நிற்பது. அவ்வாறு சுயநிலை நிற்கும் ஆற்றல் ஓஜஸ்;
சுயநிலையினின்றும் பிறழச் செய்யும் வேகங்களைத் தடுத்து விலக்கல் தேஜ:
தன்னிலையில் நின்று தன்னியல்பில் ஒளிர்தல் த்யுதி. த்யுதியை தரித்து நிற்பவர் த்யுதிதர:
இத்தகைய முத்திறன்கள் விளங்கும் இடமெல்லாம் ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவின் சாந்நித்யம் ஆகும்.
எனவே அவருக்கு ஓஜஸ்தேஜோத்யுதிதர: என்றே திருநாமம்.
ப்ரகாசாத்மா – அனைவருக்கும் பொதுவாக விளக்கம் தரும் பேரொளியாவது ஆத்ம ஒளி. எனவே ப்ரகாசாத்மா.
ப்ரதாபந: – பிரகாசத்தை விரும்பாமல் வெறுக்கும் அவற்றைத் தபித்து வற்றச் செய்யும் காரணத்தால் ப்ரதாபந:
ருத்த: – அனைத்து கல்யாண குணங்களும் கடல் போன்று நிரம்பி நிறைவாக இருப்பவர் ஆதலால் ருத்த:
ஸ்பஷ்டாக்ஷர: – எழுத்தும் சொல்லும் பத சக்தியினால் விளக்கம் தரும் ஒளிகளாம். சொற்களில் மிக்குயர்ந்த சொல்லான வேதங்கள் பரம்பொருளை விளக்கும் ஆகையாலே ஸ்பஷ்டாக்ஷர:
மந்த்ர: – தம்மை விளக்கும் மந்த்ரங்களை தியானிப்போருக்கு காப்பாக இருப்பவர் ஆகையாலே மந்த்ர:
சந்த்ராம்சு: – தியானத்தில் ஜீவனுக்குக் குளிர்த்தியைத் தரும் நிலவொளியாய் இருப்பவர் ஆகையாலே சந்த்ராம்சு:
பாஸ்கரத்யுதி: – பக்தியால் துய்ப்போருக்கு நிலவொளியாய் மகிழ்விக்கும் ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவே ஞானத்தால் உணருங்கால் பகலொளியாய், ஞாயிறாக நின்று அறிவுப் பகல் செய்பவர் ஆகையாலே பாஸ்கரத்யுதி:

———

அம்ருதாம்சூத்3ப4வோ பா4நு: சசபி3ந்து: ஸுரேச்வர: |
ஔஷத4ம் ஜகத: ஸேது: ஸத்யத4ர்மபராக்ரம: || –31-

அம்ருதாம்சூத்பவ: – இறப்பை நீக்கி அமரத் தன்மையைத் தரும் உன்னத நிலவொளியாக இருப்பவர் ஆகையாலே அம்ருதாம்சூத்பவ:
பாநு: – எதற்கும் விலகாத உள்ளிருளைப் போக்கும் ஞான ஒளியாக இருப்பவர் ஆகையாலே பாநு:
சசபிந்து: – அஞ்ஞானத்தால் தீய வழியில் போவோரைக் கடிந்து நல்வழிக்கு உய்க்கும் தண்ணொளியாக இருப்பவர் ஆகையாலே சசபிந்து:
ஸுரேச்வர: – நல்வழியில் செல்பவர்களே தேவர்கள் என்னும்படி, அவர்களை மிக உயர்ந்த பேறான தம்முடைய உலகை அடையும் படிச் செய்பவர் ஆகையாலே ஸுரேச்வர:
ஔஷதம் – ஸம்ஸாரம் என்னும் கொடிய பிணிக்கு மருந்தாய் இருப்பவர் ஆகையாலே ஔஷதம்
ஜகதஸ்ஸேது: – கடக்கலாகா கொடிய ஸம்ஸாரக் கடலில் கடந்து நற்கதிக்கு உய்க்கும் அணையாக இருப்பவர் ஆகையாலே ஜகதஸ்ஸேது:
ஸத்யதர்மபராக்ரம: – ஜீவர்கள் தம் அஞ்ஞானத்தால் நன்மையினின்றும் விலகி ஓடுபவர்கள் ஆகையாலே அவர்களாலும் கடத்தற்கரிய குணங்களும், தவறாமல் அவர்களைக் கரையேற்றும் அவதார பராக்ரமங்களும் உடையவர் ஆகையாலே ஸத்யதர்மபராக்ரம:

———

பூ4தப4வ்ய ப4வந்நாத2: பவன: பாவனோSநல: |
காமஹா காமக்ருத் காந்த: காம: காமப்ரத3: ப்ரபு4: || -32-

பூதபவ்யபவந்நாத: – கடந்த காலம், நிகழ்காலம், எதிர்காலம் ஆகிய முக்காலத்தும் உள்ள அனைத்துக்கும் நாதர் ஆகையாலே பூதபவ்யபவந்நாத:
பவந: – எங்கும் சென்று தூய்மையை உண்டாக்குபவர் ஆகையாலே பவந:
பாவந: – தம்மால் தூய்மை அடைந்தோர் தாம் பிறரைத் தூய்மைப் படுத்தும் அளவிற்குச் செய்பவர் ஆகையாலே பாவந:
அநல: – தம் பக்தர்களுக்கு எத்தனை அருள் செய்த போதும் போதாமையால் பரபரப்பு கொண்டவர் ஆகையாலே அநல:
காமஹா – தம்மிலும், தம் குணங்களிலும் ஈடுபட்டவர்களை மற்றை காமங்கள் அனைத்தையும் அறவே மாற்றும் இயல்பினர் ஆகையாலே காமஹா
காந்த: – ரசிக்கத் தெரிந்தவர்களுக்குத் தம் வடிவழகைக் காட்டியே உய்யக் கொள்கிறவர் ஆகையாலே காந்த:
காம: – விரும்பப் படும் அனைத்தினும் சிறந்த காமமாக, குணங்கள் நிறைந்தவர் ஆகையாலே காம:
காமப்ரத: – தம்மை அண்டினோர் வேண்டுவன தந்தருளும், தம்மை வேண்டுவோருக்குத் தம்மையே தந்தருளும் இயல்பினர் ஆகையாலெ காமப்ரத:
ப்ரபு: – அவ்வாறு தம்மையே தந்து அவர்களைத் தமக்கே எழுதி வாங்கிக் கொள்பவர் ஆகையாலே ப்ரபு:

———-

யுகா3தி3க்ருத் யுகா3வர்தோ நைகமாயோ மஹாசந: |
அத்3ருச்யோSவ்யக்தரூபச்ச ஸஹஸ்ரஜித் அநந்தஜித் || –33-

ஆலிலைமேல் மாயனின் ஆச்சரியமான ரூபம் தியானிக்கப் படுகிறது.
யுகாதிக்ருத் – பிரளயத்தில் அனைத்தும் முடிந்து அதனால் ஒரு நஷ்டமும் நேராதபடி மீண்டும் யுகங்களைத் தொடங்கி நடத்துகிறவர் ஆகையால் யுகாதிக்ருத்
யுகாவர்த்த: – யுகங்கள் அவற்றின் கால க்ரமங்கள், தன்மைகள் எதுவும் முறையாகத் தொடரும்படி சுழற்றுகிறவர் ஆகையால் யுகாவர்த்த:
நைகமாய: – ஆலிலைமேல் வளரும் குழந்தையாய் அநேகமான மாயைகளையும், அற்புதங்களையும் உடையவர்
மஹாசந: – பெருந்தீனிக்காரர். இவரை விட பெருந்தீனி உண்பவர்கள் இருக்க முடியாது என்னும் படி பிரளயத்தில் உலகனைத்தையும் தம் வயிற்றில் ஒடுக்குபவர்.
அத்ருச்ய: – உலகெலாம் அழிந்த பிறகு பிரளய ஜலத்தில் ஓர் ஆலிலையும், அதன் மேல் ஒரு குழந்தையும் மட்டும் எப்படி இருக்க முடியும் என்று மார்க்கண்டேயர் போன்ற மகரிஷிகளுக்கும் உண்மை புலப்படாதவர்.
வ்யக்தரூப: – ‘காயம்பூ நிறமும் திருமார்பில் ஸ்ரீவத்ஸம் என்னும் அடையாளமும் கொண்டு திருமகள் உறையும் திருமார்பனாக எப்பொழுதும் காட்சி தருகிறார்’ என்று மார்கண்டேயரே சொல்லும் அளவிற்கு திவ்ய மங்கள திருமேனி கொண்டவர். யோகிகளுக்குப் புலப்படும் இதயவெளி உருவர்.
ஸஹஸ்ரஜித் – அளவற்ற விதங்களில் வெற்றி திகழ்பவர்
அநந்தஜித் – எல்லையற்ற வெற்றி உருவராய்த் திகழ்பவர்

———-

இஷ்டோSவிசிஷ்ட: சிஷ்டேஷ்ட: சிக2ண்டீ நஹுஷோ வ்ருஷ: |
க்ரோத4ஹா க்ரோத4க்ருத் கர்த்தா விச்வபா3ஹுர் மஹீத4ர: || –34-

இஷ்டோSவிசிஷ்ட: – பிரளயகாலத்தில் ஏதொன்றும் பிதிர்கதிர்படாமல் தம் வயிற்றில் வைத்துக் காக்கும் அளவிற்கு அனைத்திலும் தாய் போல் ஒத்த அன்புடையவர் ஆகையாலே இஷ்டோSவிசிஷ்ட:
சிஷ்டேஷ்ட: – மார்கண்டேயர் முதலிய மஹரிஷிகளாலும் மிகவும் விருப்பமுடன் போற்றப்படுபவர் ஆகையாலே சிஷ்டேஷ்ட:
சிகண்டீ – அளவிலாத அனைத்தினும் உயர்ந்த ஐஸ்வர்யமாகிற மகிமையைத் தமது தலையில் மயிலிறகாய் அணிபவர் ஆகையாலே சிகண்டீ
நஹுஷ: – தமது மாயையால் ஜீவர்களைக் கட்டுகிறவர் ஆகையாலே நஹுஷ: (ணஹ் பந்தனே – இலக்கணக் குறிப்பு)
வ்ருஷ: – தர்மத்தின் உருவமாகி மக்களின் ஆசைகளை பூர்த்தி செய்பவர் ஆகையாலும், ஸம்ஸாரக் கடலில் அலைந்து வருந்தும் சாதுக்களின் வருத்தத்தை நீக்கி பரமானந்தத்தை ஏற்படுத்தும் மழையாக இருப்பவர் ஆதலாலும் வ்ருஷ:
க்ரோதஹா – சாதுக்களுக்கு நேரும் தீமையை அழித்த பின்பே தம் குரோதம் நீங்குபவர்
க்ரோதக்ருத் – தீமையை எதிர்த்து எழும் நியாயமான குரோதத்தைச் செய்பவர்
கர்த்தா – தீமைக்குத் தக்க தண்டனைகளை வழங்குபவர்
விச்வபாஹு: – தீமைக்கு எதிராக உயர்த்தும் தர்மத்தின் கைகள் உலகமெங்கும் முளைத்தது போன்று எழும் அளவற்ற தோள்கள் உடையவர். (தோள்கள் ஆயிரத்தாய் – ஆழ்வார்)
மஹீதர: – உலகத்தைத் தாங்கும் உன்னத ஆதாரமாய் இருப்பவர்.

———

அச்யுத: ப்ரதி2த: ப்ராண: ப்ராணதோ3 வாஸவாநுஜ: |
அபாம் நிதி4ரதி4ஷ்டாநம் அப்ரமத்த; ப்ரதிஷ்டித: || –35-

அச்யுத: – எவ்வித விகாரங்களும் இன்றி என்றும் ஒருபடித்தாய் இருக்கும் பெற்றியர்
ப்ரதித: – எதனிலும் மிக்க புகழ் கொண்டவர் ஆகையாலே ப்ரதித:
ப்ராண: – ஜீவகோடிகளுக்கு உயிரூட்டும் காரணமாய் இருப்பவர்
ப்ராணத: – உயிர்கொண்டுலவும் ஜீவர்கள் முக்திக்கு முயல்வதற்காக அவர்களுக்குத் தொடர்ந்து வாழ்வு தருபவர்
வாஸவாநுஜ: – அழியாமையாகிய அமுதத்தில் பெருவிருப்புள்ள இந்திரர்க்கு அதனை அளிக்க வேண்டி பின் பிறந்தவர்
அபாம்நிதி: – உயிர்க்கு இன்றியமையாத நீரின் நிறை செல்வமாக இருப்பவர்
அதிஷ்டாநம் – உலகம் நிலை நிற்றலுக்கான ஆதாரமாய் நின்று அருள்பவர்
அப்ரமத்த: – உயிர்களுக்கான கர்ம கதியில் சிறிதும் தவறுதலின்றி அவற்றைப் பயிற்றி முன்னேற்றிச் செல்பவர்
ப்ரதிஷ்டித: – ஏதொன்றையும் சார்ந்திராமல் தம் மகிமையிலேயே என்றும் நிலைத்திருப்பவர்

——–

ஸ்கந்த3: ஸ்கந்த3த4ரோ து4ர்யோ வரதோ3 வாயுவாஹன: |
வாஸுதே3வோ ப்3ருஹத்3பா4னு: ஆதி3தே3வ: புரந்த3ர: || –36-

ஸ்கந்த: – நற்பேற்றிற்கு எதிரான அசுர சக்திகளை வலிமை வற்றச் செய்பவர்
ஸ்கந்ததர: – அவ்வாறு தீய சக்திகளை வலியிழக்கச் செய்யும் ஆற்றல்கள் அத்தனையையும் தாங்குபவர்
துர்ய: – உலகனைத்தையும் தாங்குபவர்
வரத: – ஆற்றல் மிகுந்த தேவர்க்கும் அவர்களுக்கு உரிய சக்தியை வரமாக அளிப்பவர்
வாயுவாஹன: – வாழ்வின் அடிப்படையான உயிர்க்காற்றையும் நடத்துபவர்
வாஸுதேவ: – உயிர்கள் அனைத்தையும் மூடிக் காத்து, தம்முள் அடக்கி ரக்ஷித்து அவற்றுள் அந்தர்யாமியாக நின்று நடத்தும் பெரும் தாய்மை உடையவர் ஆதலால் வாஸுதேவ:
ப்ருஹத்பானு: – உலகினும் பலமடங்கு பெரியதான நித்ய விபூதியில் பேரொளியாய்த் திகழும் சூரியனாக இருப்பவர்
ஆதிதேவ: – ஒளிதிகழும் அனைத்துக்கும் ஒளி தரும் தம் முதன்மைப் பேரொளியாய்த் திகழ்பவர்; இவ்வுலகைப் படைத்து லீலாவிபூதியை நடத்துபவர்
புரந்தர: – ஒளியை மறைக்கும் மாயையின் கூடுகள் ஆகிய புரங்களை என்றும் அழிக்கும் வண்ணம் இருப்பவர்

————

அசோகஸ்தாரணஸ்தார: சூர: சௌரி: ஜநேச்வர: |
அநுகூல: சதாவர்த்த: பத்3மீ பத்3மநிபே4க்ஷண: || -37-

அசோக: – சோகம், மோஹம், ஜரை, ம்ருத்யு, க்ஷுத், பிபாஸை என்னும் சோகம், மோகம், மூப்பு, சாவு, பசி, தாகம்,
என்ற ஆறு ஊர்மிகள் (அலைகள்) ஸம்ஸார சாகரத்தின் வேகங்களாய் ஜீவர்களை நலியும் குற்றங்கள் ஆகின்றன.
இந்த ஆறுக்கும் உபலக்ஷணமாகச் சொல்வது சோகம். இந்த ஆறும் இல்லாதவன் மட்டுமன்று,
தம்மை அண்டியவர்களுக்கு இவை இல்லாமல் ஆக்குபவர் என்பதால் அசோக:
தாரண: – ஸம்ஸார சாகரத்தைத் தாண்டுவதற்கு உதவும் பெருநல் உதவியாக இருப்பவர்
தார: – பவக்கடலினின்றும் சரணடைந்தவர்களை பயமில்லாமல் அக்கரையாகிய மோக்ஷத்திற்குக் கடத்துபவர்.
சூர: – எத்தகைய இடர்ப்பாட்டிலும் தாமே மீட்பவர் ஆகையாலே சூர:
சௌரி: – பக்தர்களை இடர்ப்பாட்டினின்றும் மீட்பதற்காகத் தாமே அவர்களை நாடிச் செல்பவர்.
ஜநேச்வர: – உயிர்கள் அனைத்தையும் வியாபிக்கும் சீலத்தால் ஜநேச்வரர்
அனுகூல: – அனைத்துப் பொருட்களிலும் தாமே உள்ளே ஆத்மாவாக இருப்பதால் அனுகூலமாக இருப்பவர்.
சதாவர்த்த: – வீழ்ச்சிக்குப் பல சுழல்கள் உடைய பவக்கடல் போல் அன்றிக்கே தம்மிடம் பக்தியால் அகப்பட்டவர்கள் தாமே கருதினாலும் மீள முடியாத அளவிற்கு வாழ்ச்சிக்கு ஆன சுழல்கள் அளவிறந்து உடையவர்.
பத்மீ – கையில் லீலையாகிய காலப்பதுமத்தை உடையவர்
பத்ம நிபேக்ஷண: – அன்றலர்ந்த தாமரை மலரைப் போன்ற மலர்ச்சியும், குளிர்ச்சியும் கொண்ட கடாக்ஷம் கொண்டவர்.

———

பத்மநாபோSரவிந்தாக்ஷ: பத்மகர்ப: சரீரப்ருத் |
மஹர்த்திர்ரித்தோ வ்ருத்தாத்மா மஹாக்ஷோ கருடத்வஜ: || -38-

பத்மநாப: — படைப்பின் கேந்த்ரமான நாபிக்கமலம் அழகியவர்
அரவிந்தாக்ஷ: — தாமரைக் கண்ணழகர்
பத்மகர்ப: — இதயகமலத்தின் உள்ளே தஹராகாசத்தில் விளங்குபவர்
சரீரப்ருத் — உடல்மிசை உயிரென உயிர்களைத் தம் உடலாய்த் தாங்குபவர்
மஹர்த்தி: — அனைத்துவித ஐஸ்வர்யங்களையும் உலக க்ஷேமத்திற்காகப் பாதுகாப்பவர்
ருத்த: — தம் ஐஸ்வர்யங்களைத் தம் குழந்தைகள் குதூகலிப்பதைக் கண்டு மகிழ்பவர்
வ்ருத்தாத்மா — பிரபஞ்சம் அனைத்தும் அடங்கியும் அடங்காது பொலியும் தன் தன்மை மிக்கவர்
மஹாக்ஷ: — அழகிய பெரிய திருக்கண்கள் உடையவர்; வேதவடிவாம் கருடனை வாகனமாய்க் கொண்டவர்
கருடத்வஜ: — வேதவடிவாம் கருடனைத் தம் கொடியிலும் கொண்டவர்

———-

அதுல: சரபோ பீம: ஸமயக்ஞோ ஹவிர்ஹரி: |
ஸர்வலக்ஷணலக்ஷண்யோ லக்ஷ்மீவாந் ஸமிதிஞ்ஜய: || –39-

அதுல: — ஸமம் என்று யாரும் எவையும் இல்லாதவர்
சரப: — எல்லா சரீரங்களிலும் அந்தராத்மாவாய் இருப்பவர் (ஸ்ரீஆதிசங்கரர்)
நெறி தவறுவோரைத் தண்டித்து நல்வழிக்குக் கொணர்பவர் (ஸ்ரீபட்டர்)
பீம: — தம்மீதுள்ள பயத்தால் தேவர்கள் அனைவரும் முறைதிறம்பாமல் இருக்கும்படித் திகழ்பவர்
ஸமஜக்ஞ: — அனைவரையும் ஸமமாகக் கருதுதலாகிய உயர்ந்த பூஜையை விரும்புபவர்
ஹவிர்ஹரி: — யக்ஞத்தில் படைக்கப்படும் ஹவிஸ் ரூபமானவர்; பக்தர்களின் பாபங்களைப் போக்கும் ஹரி ஆனவர்.
ஸர்வலக்ஷணலக்ஷண்ய: — அறியப்படுகின்ற, அனுபவத்திற்கு வருகின்ற அனைத்தின் தன்மைகளும் அவரையே அடிப்படையாகக் கொண்டிருப்பதால் அனைத்து அறிவும் அனுபவமும் சென்று முடியும் நிலை அவரே
லக்ஷ்மீவாந் — அகலகில்லேன் என்று திருமகள் உறையும் மார்பர்; நித்யயோகமாக அவருடன் அன்னையாகிய ஸ்ரீ திகழ்கிறாள்
ஸமிதிஞ்ஜய: — ஜீவனுக்கும் அவருக்கும் உண்டாகும் வழக்கில் ஸ்ரீ இருவருக்கும் இடையில் திகழ்ந்து தயாரூபமாய் பகவானுக்கே வெற்றியைத் தருகிறாள்

————

விக்ஷரோ ரோஹிதோ மார்கோ ஹேதுர் தாமோதரஸ்ஸஹ: |
மஹீதரோ மஹாபாகோ வேகவாநமிதாசந: ||–40-

விக்ஷர: — தம் பக்தர்களிடத்தில் எத்துணையும் குறையாத அன்புடையவர்
ரோஹித: — தம் பக்தர்களை ஸம்ஸாரத்திலிருந்து காப்பாற்றியதும் மகிழ்ச்சியில் சிவக்கும் திருமுகம் கொண்டவர்
மார்க: — அடியார்களால் உயர்வுக்கான மார்க்கமாய் விரும்பப்படும் பாதையானவர்
ஹேது: — அத்தகைய பக்தி மார்க்கத்திற்கான அடிப்படை ஹேதுவாகவும் அமைந்திருப்பவர்
தாமோதர: — கண்ணிநுண் சிறுத்தாம்பினால் கட்டுண்ணப் பண்ணிய திருவயிறு உடையவர்
ஸஹ: — ஆய்ச்சிக் கைத்தாம்பிற்கும், கோபியரின் ஏச்சுக்கும் மகிழ்ச்சியுடன் சகிக்கும் பண்பினர்
மஹீதர: — உலகத்தைத் தாங்கும் உத்தமர்
மஹாபாக: — ஆயர் குவித்த பேரன்னத்தை விரும்பி உண்டவர்; நாயகிபாவத்தில் பக்தர்களைத் துய்க்கும் நாயகர்
வேகவாந் — அதிவேகத்தில் சாகசங்களை இயற்றும் அவதார மஹிமை கொண்டவர்
அமிதாசந: — உலகையுண்டும் அமையாது ஆயர் குவித்த அன்னமலையையும் உண்ட ஆச்சரியர்

———

உத்பவ: க்ஷோபணோ தேவ: ஸ்ரீகர்ப: பரமேச்வர: |
கரணம் காரணம் கர்த்தா விகர்த்தா கஹனோ குஹ: || -41-

உத்பவ: — பவக்கடலில் இருந்து பக்தர்களை விடுவிப்பவர்; அவருடைய அவதார லீலைகளை நினைப்பதால் ஸம்ஸாரபந்தம் விடுபடுகிறது.
க்ஷோபண: — நல்வழியில் செல்லாதோரை நடுங்கச் செய்பவர்; படைப்பிற்கு முன்னர் இருந்த ப்ரக்ருதியைக் கலக்கிச் சிருஷ்டியை வெளிப்படச் செய்பவர்
தேவ: — அனைத்தின் உள்ளுயிராய் ஒளிர்பவர்; மாயையில் ஜீவர்களைக் கட்டி விளையாடுபவர்
ஸ்ரீகர்ப: — படைப்பின் எந்நேரத்திலும் தம்மோடு பிரியாமல் திருமகள் திகழ நிற்பவர்
பரமேச்வர: — உயர்வற உயர்நலம் உடையவராய்த் திகழும் திருமால் அவரே
கரணம் — தம்மை அடையத் தாமே தகுந்த துணையாக இருப்பவர்
காரணம் — அனைத்துவித காரணமாகவும் அவரே திகழ்பவர்
கர்த்தா — காரணம் கொண்டு இயற்றும் ஆக்குவோனாகவும் அவரே திகழ்கிறார்
விகர்த்தா — விசித்திரமான படைப்பை இயற்றுபவர்; பக்தர்களின் ஆனந்தம், துயரங்களைத் தம்முடையதாகக் கருதுபவர்
கஹந: — நம் புலனுக்கும் கருத்திற்கும் புலப்படா மஹிமை உடையவர்; பக்தர்களிடம் அவர் கொள்ளும் அன்பை நம்மால் புரிந்துகொள்ள இயலாது இருப்பவர்
குஹ: — ஜீவர்களிடத்தில் அவர்களே அறியாமல் அவர்தம் இதய குகையில் வீற்றுக் காப்பவர்

———–

வ்யவஸாயோ வ்யவஸ்தாந: ஸம்ஸ்தாந: ஸ்தாநதோ த்ருவ: |
பரர்த்தி: பரமஸ்பஷ்ட: துஷ்ட: புஷ்ட: சுபேக்ஷண: || -42-

வ்யவஸாய: — முக்தியை நோக்கி ஜீவர்களைப் பரிணமிக்கச் செய்வதில் அயராது முனைபவர்;
துருவன் என்ற குழந்தையிடம் பக்தியை ஊட்டிப் பெருநிலைக்கு உய்த்தவர்
வ்யவஸ்தாந: — தம் அருளில் அனைத்தும் இயல்பாகவே ஒழுங்கில் இயங்கும்படி அமைப்பவர்.
துருவனை நக்ஷத்திர நிலையாக்கி அண்டத்தையே அதனைச் சுற்றி முறையாகச் சுழலச் செய்பவர்
ஸம்ஸ்தாந: — உயிர்க்குலம் அனைத்தும் அடைய வேண்டிய முக்திப் பெருநிலையாய்த் திகழ்பவர்
ஸ்தாநத: — துருவன் போன்ற பக்தர்களுக்கு மிகச் சிறந்த ஸ்தாநம் தருபவர்
த்ருவ: — தாம் மாறாமல் என்றும் நிலைத்தவர்; உயர்ந்த ஸ்தானமாகிய த்ருவ ஸ்தானமாய்த் தாமே இருப்பவர்
பரர்த்தி: — உயர்வற உயர்நலம் கொண்டவர்; சகல கல்யாண குணங்களும் உடையவர்
பரமஸ்பஷ்ட: — மஹாயோகி என்றும் பரமாத்மா என்றும் மண்டோதரி போன்றோரே தெளிவாக உணர்ந்து போற்றும் தெளிந்த பெருமை உடையவர்
துஷ்ட: – சாதுக்களுக்கு வேண்டி அவதாரம் எடுப்பதில் மிகவும் மகிழ்ச்சி அடைபவர்
புஷ்ட: — குறைவிலாச் சிறந்த குணங்களே நிறைந்தவர்
சுபேக்ஷண: — முக்தியில் வேட்கை கொண்டோர்க்கு முக்தியும், உயர்ந்த போகத்தை வேண்டுவோர்க்குப் போகமும்,
பிரம்மவாதிகளுக்குச் சந்தேகங்களைப் போக்குவதும், வணங்குவோரின் பாபங்களைப் பொசுக்குவதும்,
முக்திக்கு முதற்கட்டமாக ஸம்ஸார பந்தங்களை நீக்குவதும், அநாதிகால கர்மங்களை அகற்றுவதும்,
அவித்யையைச் சுவடேயின்றி நீக்குவதும் ஒருங்கே செய்யும் அருட்பார்வை வீசுபவர்

————

ராமோ விராமோ விரதோ மார்கோ நேயோ நயோSநய: |
வீரச்சக்திமதாம் ச்ரேஷ்டோ தர்மோ தர்ம விதுத்தம: || –43-

ராம: — நித்திய ஆனந்தமாய், யோகிகள் எல்லையற்று ஈடுபடும் பரம்பொருள்; உத்தமமான கல்யாண குணங்களால் பக்தர்களின் மனத்தை மகிழ்விக்கும் ராமர்
விராம: — யாரிடம் ஈடுபடுவதால், யாருடைய சரிதத்தைக் கேட்பதால் நம் உலகக் கவலைகள் முடிவுக்கு வருகிறதோ அந்தப் பரமபுருஷர்
விரத: — வைராக்கியம், தியாகமே உருவாய் இருப்பவர்
மார்க: — முக்திக்கான உன்னத வழியாக இருப்பவர்
நேய: — வேதாந்த ஞானத்தால் முக்திக்கு வழிநடத்துபவர்
நய: — வழிநடத்துபவரெனினும், பக்தியால் கட்டுண்டு பின் தொடர்பவர்
(திருவரங்கத்தில் ஸ்ரீரங்கநாதர் திருவீதி எழுந்தருளும் போது வேதங்கள் பின்தொடர்வதையும்,
பெருமாள் திவ்யப் பிரபந்தத்தைப் பின் தொடர்ந்து செல்வதையும் நினைவு கொள்ளலாம்)
அநய: — தம்மை வழிநடத்தத் தக்க தலைமை ஒரு போதும் இல்லாதவர்
வீர: — அசுரர்கள் அஞ்சி நடுங்கும் பெருவீரர்
சக்திமதாம்ச்ரேஷ்ட: — ஆற்றலும், வீரமும் கொண்டோரில் சிறந்து ஒப்பாரில்லாதவர்
தர்ம: — சநாதன தர்மமாய்த் தாமே இருப்பவர்
தர்மவிதுத்தம: — தர்மம் சூக்ஷ்மமானது ஆகையாலே எது தர்மம் என்பதை அறிவதில் அவரே பிரமாணம் ஆனவர்

———

வைகுண்ட: புருஷ: ப்ராண: ப்ராணத: ப்ரணவ: ப்ருது: |
ஹிரண்யகர்பச் சத்ருக்நோ வ்யாப்தோ வாயுரதோக்ஷஜ: || -44-

வைகுண்ட: — குறுக்கம், எல்லை முதலியன அற்றவர்; தம்பால் அனைத்தையும் ஈர்த்து வைப்பவர்
புருஷ: — அந்தர்யாமியாய் நின்று ஜீவர்களின் பாபங்களைப் பொசுக்கித் தூய்மை நல்குபவர்
ப்ராண: — மோக்ஷத்திற்காக அனைவருக்கும் வாழ்வு நல்குபவர்
ப்ராணத: — சோர்ந்து போகும் ஜீவர்களுக்குப் புத்துயிரூட்டி முத்திவழியில் தூண்டுபவர்
ப்ரணவ: — வேதங்களிலேயே பரம்பொருளுக்கான மிகச்சிறந்த ஸ்துதியாக இருக்கும் ப்ரணவமாக இருப்பவர்
ப்ருது: — எல்லையற்று விரியும் மஹிமையுடையவர்
ஹிரண்யகர்ப: — திவ்யமான சௌந்தர்யத்துடன் இதய கர்ப்பத்தில் குடிகொண்டிருப்பவர்
சத்ருக்ந: — இதயத்தில் எழுந்தருளியிருந்து காமம், குரோதம், லோபம் முதலிய ஆறு சத்ருக்களையும் அழிப்பவர்
வ்யாப்த: — அத்தனை உயிர்களின் இதயத்திலும் இருந்து தந்தை தம் மக்களைக் காப்பது போல் காப்பவர்
வாயு; — காற்று போல் தாமே அனைவர்பாலும் சென்று வாழ்விப்பவர்
அதோக்ஷஜ: — ஆரா அமுதாய்ப் பெருகும் ஆனந்தர்

—————

ருதுஸ்ஸுதர்சந: கால: பரமேஷ்டீ பரிக்ரஹ: |
உக்ரஸ்ஸம்வத்ஸரோ தக்ஷோ விச்ராமோ விச்வதக்ஷிண: || -45-

ருது: — பருவங்கள் வடிவிலான காலமாக இயற்கையில் இருப்பவர்; பக்தர்களுக்கு உயர்ந்த ஆன்மிக நன்மைகளைத் தரும் பக்குவக் காலமாகவும் இருப்பவர்
ஸுதர்சந: — தம்மைக் காண்பதாலேயே உயர்ந்த நன்மைகள் பெருகும்படி இருப்பவர்
கால: — காலம் என்ற வடிவில் அனைத்தையும் அளந்து அடக்குபவர்
பரமேஷ்டீ — பரமபதத்தைத் தம் உயர்ந்த ஸ்தானமாகக் கொண்டவர்
பரிக்ரஹ: — தம்மோடு தொடர்பு கொண்ட அனைத்திற்கும் மோக்ஷம் தரும் இயல்பினர்
உக்ர: — ஜீவர்களின் நலனுக்கு வேண்டி பிரளயத்தைக் கடுமையுடன் நடத்துபவர்
ஸம்வத்ஸர: — ஸ்ருஷ்டியின் சுழற்சியை மாறாத கடும் நியமத்துடன் நடத்துபவர்
தக்ஷ: — செயல் திறமையே வடிவானவர்
விச்ராம: — பவநோயால் நலிந்தோர்க்கு உய்வும் ஓய்வும் நல்குபவர்
விச்வதக்ஷிண: — அனைத்திற்கும், அனைவருக்கும் உரிய திருப்தியை அளிப்பவர்

———–

விஸ்தார: ஸ்தாவரஸ்தாணு; ப்ரமாணம் பீஜமவ்யயம் |
அர்தோSநர்தோ மஹாகோசோ மஹாபோகோ மஹாதந: || -46-

விஸ்தார: — பிரபஞ்ச விரிவனைத்தும் தம்முள் அடங்க இருப்பவர்; வையம் உய்ய வேதப் பொருள் விரிப்பவர்
ஸ்தாவரஸ்தாணு: — அசையாமல் நிலைத்து நிற்கும் பெரும் தத்துவம்; வேத வழியை நன்கு ஸ்தாபித்துத் திடப்படுத்துபவர்
ப்ரமாணம் — அனைத்தையும் உணரும் சைதன்யத்திற்கும் அடிப்படைத் தத்துவமாய் இருப்பவர்; நல்லது தீயது ஜீவர்களுக்காகத் தாமே நன்கு பிரித்துக் காப்பவர்
பீஜமவ்யயம் — அனைத்திற்கும் ஆதிகாரணமாய் இருந்தும் எந்தவித மாற்றமும் அற்றவர்
அர்த்த: — அனைவராலும் விரும்பப்படும் உறுதிப்பொருள் அவர்
அநர்த்த: — உலகியலில் முழுகியவர்களால் பொருட்படுத்தப் படாமல் இருப்பவர்
மஹாகோச: — தீராத பல செல்வங்களையும், ஐஸ்வர்யங்களையும் உடையவர்; ஐந்து கோசங்களுக்கும் தாண்டி நிற்பவர்
மஹாபோக: — அத்தனை விதமான ஜீவர்களும் விரும்பும் போகங்களைத் தம்முள் கொண்டவர்
மஹாதந: — ஞானம், தர்மம் முதலிய அத்தனை விதமான தனங்களையும் உடையவர்

———–

அநிர்விண்ண: ஸ்தவிஷ்டோ பூர்தர்மயூபோ மஹாமக: |
நக்ஷத்ரநேமிர்நக்ஷத்ரீ க்ஷம: க்ஷாமஸ்ஸமீஹந: || -47-

அநிர்விண்ண: — ஜீவர்கள், தம் முயற்சியை எத்தனை தோற்பித்தாலும் அதனால் சிறிதும் அயர்வின்றி, அவர்களைக் கடைத்தேற்ற முனைந்திருக்கும் தன்மையர்
ஸ்தவிஷ்ட: — சிம்சுமாராக்ருதியில் விவரிப்பது போல் பிரபஞ்சமே தம் சரீரமாகக் காட்சியளிப்பவர்
அபூ: (பூ: ) — பிரபஞ்ச உருவாகக் காட்சியளிக்கும் அவரே பூமியாக நின்று உயிர்களைத் தாங்குகிறார்
தர்மயூப: — அனைத்தும் நெறி பிறழாதபடி அவரிடம் கட்டி வைக்கப் பட்டிருப்பதால் அவர் தர்ம யூபர்
மஹாமக: — யக்ஞங்களைத் தம் அங்கங்களாகக் கொண்டு திகழும் யக்ஞமூர்த்தி
நக்ஷத்ரநேமி: — நக்ஷத்ரவடிவான பிரபஞ்ச சரீரத்திற்கு இதயம் போன்றவர்
நக்ஷத்ரீ — சிம்சுமார வடிவான பிரபஞ்ச வடிவினுள் திகழும் நாராயணர்
க்ஷம: — சிறிதும் வருத்தமே இன்றி அனைத்து உலகங்களையும் தாங்கிப் பொறுப்பவர்
க்ஷாம: — அவாந்தரப் பிரளயத்தின் போது அனைத்து நக்ஷத்திரங்களும் அழிந்துபடத் தாம் மட்டுமே இருப்பவர்
ஸமீஹந: — பிரபஞ்சத் தோற்றத்தில் அனைத்து சக்திகளையும் உந்திச் செயலாற்ற வைப்பவர்

———–

யக்ஞ இஜ்யோ மஹேஜ்யச்ச க்ரதுஸ்ஸத்ரம் ஸதாங்கதி: |
ஸர்வதர்சீ நிவ்ருத்தாத்மா ஸர்வக்ஞோ ஜ்நானமுத்தமம் || -48-

யக்ஞ: — வேள்வி ரூபமாய் இருப்பவர்
இஜ்ய: — யாரைக் குறித்து வேள்வி செய்யினும் தாமே அஃது சென்று அடையும் இலட்சியமாய் இருப்பவர்
மஹேஜ்ய: — யாதொரு பலத்தையும் கருதாது தமக்கே அர்ப்பணமாக வேள்வி புரிவோர்க்கு மோக்ஷபலத்தை அருள்பவர்
க்ரது: — க்ரதுவே தம் ஸ்வரூபமாய் இருப்பவர்; அக்னிஷ்டோமங்களுக்கு இலட்சியமாய் இருப்பவர்
ஸத்ரம் — வேள்விகள் அனைத்தும் நிலைபெறும் இடமாய் இருப்பவர்
ஸதாங்கதி: — ஸத்துக்களின் ஒரே புகலாய் இருப்பவர்
ஸர்வதர்சீ — அனைத்திற்கும் சாக்ஷியாய்ப் பார்த்துக் கொண்டிருப்பவர்
நிவ்ருத்தாத்மா — நிவ்ருத்தி மார்க்கத்தின் பரம இலட்சியமாய் இருப்பவர்; பதரியில் நிவ்ருத்தி மார்க்கத்தை உபதேசித்தவர்
ஸர்வக்ஞ: — அனைத்தையும் பூர்ணமாக அறிவதே இயல்பாகக் கொண்டவர்
ஜ்நானமுத்தமம் — உத்தம ஞானங்கள் அத்தனையாகவும், உத்தம ஞானங்கள அனைத்தையும் வழங்குபவராகவும் இருப்பவர்.

————

ஸுவ்ரத: ஸுமுகஸ்ஸூக்ஷ்ம: ஸுகோஷ: ஸுகத: ஸுஹ்ருத் |
மநோஹரோ ஜிதக்ரோதோ வீரபாஹு: விதாரண: || –49-

ஸுவ்ரத: — உறவுகளுக்காக, ஒரு சமயம் விரதம் இருப்பவர்கள் உண்டு. ஆனால் அனைத்து ஜீவர்களையும்,
தம்மைச் சரணடைந்தாரைக் காப்பதையே நித்யமான விரதமாகக் கொண்டவர்
ஸுமுக: — விரதத்தினால் முகம் மேலும் மேலும் மகிழ்ச்சியும், இனிமையும் கூடியிருப்பவர்
ஸூக்ஷ்ம: — உபாதிகள் ஏதுமற்ற சமாதி நிலையில் உணரப்படும் சூக்ஷ்ம ரூபம் உடையவர்
ஸுகோஷ: — உபநிஷதங்களால் கோஷிக்கப்படுபவர்
ஸுகத: — தவறாமல் நன்னெறியில் நிற்போருக்கு உயர்ந்த ஆனந்தம் தருபவர்
ஸுஹ்ருத் — அனைவருக்கும் உபகாரம் செய்ய விழையும் நல்லிதயம் ஆனவர்
மநோஹர: — தம் கனிவால் அனைவருடைய மனத்தையும் கவர்பவர்
ஜிதக்ரோத: — குரோதமே அற்ற இயல்பானவர்
வீரபாஹு: — அழகிய பல தடந்தோள் வீரர்
விதாரண: — அதர்மத்தில் ஈடுபட்டோரை அறுத்துவிடுபவர்

—————

ஸ்வாபநஸ்ஸ்வவசோ வ்யாபீ நைகாத்மா நைககர்மக்ருத் |
வத்ஸரோ வத்ஸலோ வத்ஸீ ரத்நகர்போ தநேச்வர: || –50-

ஸ்வாபந: — தம் சௌந்தர்யத்தால் ஜீவர்களைக் கவர்ந்து நல்வழியில் நடத்துபவர்; அறிதுயில் அழகர்
ஸ்வவச: — என்றும் தம் நிலையில் பெயராதவர்
வ்யாபீ — அனைத்திலும் அந்தர்யாமியாய் நீக்கமற வியாபித்தவர்
நைகாத்மா — அனைத்து ஆத்மாக்களிலும் அந்தராத்மாவாய் விளங்கும் பரமாத்மா அவரே
நைககர்மக்ருத் — பிரபஞ்சத்தின் பல செயல்களையும் தாம் செய்தவண்ணம் இருப்பவர்
வத்ஸர: — ஜீவர்களின் இதயத்தில் மேவியுறைந்து அவர்களை உயர்ந்த இலட்சியத்தின்பால் உய்ப்பவர்
வத்ஸல: — சரணடைந்தோரைக் கன்றைத் தாய்ப்பசு காப்பதைப் போலக் கனிந்து காப்பவர்
வத்ஸீ — அத்தனை உயிர்களையும் தம் கன்றுகள் போல் கருதுபவர்
ரத்நகர்ப: — அனைத்து உயிர்களுக்கும் அனைத்து வளங்களையும் இடையறாது கொடுக்கும் பெருவளம் மிக்கவர்
தநேச்வர: — தம் குழந்தைகளுக்கு ஐஸ்வர்யங்களை விரைந்து அருளும் தந்தை அவரே

————

தர்மகுப்தர்மக்ருத் தர்மீ ஸதக்ஷரமஸத்க்ஷரம் |
அவிக்ஞாதா ஸஹஸ்ராம்சு: விதாதா க்ருதலக்ஷண: || -51-

தர்மகுப் — தர்மவழியில் நிற்பவரைப் போற்றிக் காப்பவர்
தர்மக்ருத் — தமது அருளால் நல்லவர்களை தர்மவழியில் நிலைக்கச் செய்பவர்
தர்மீ — தர்மத்தையே தம் படையாகக் கொண்டவர்
ஸத் — எப்பொழுதும் தர்மமே வடிவாக நிற்பவர்
அக்ஷரம் — எப்பொழுதும் கல்யாண குணங்களே நிறைந்தவர்
அஸத் — நல்லோர் அல்லாதார்க்கு அவர் புகலாக இருப்பதில்லை
க்ஷரம் — தீயவர்களுக்கு அழிவாக இருக்கின்றவர்
அவிக்ஞாதா — பக்தர்களிடம் ஏற்படும் அறியாத் தவறுகளைக் கவனத்தில் கொள்ளாதவர்
ஸஹஸ்ராம்சு: — எல்லையற்ற ஞானக்கதிர்கள் அவரிடம் வீசும்படி இருப்பவர்
விதாதா — பக்தர்களின் விதியைத் தாமே நிர்வஹிப்பவர், எமனும் தலையிட முடியாதவாறு.
க்ருதலக்ஷண: — அனைத்து சாத்திரங்களும் ஜநார்த்தனனிடமிருந்தே வருகின்றன என்றவாறு இருப்பவர்

———–

கபஸ்திநேமி: ஸத்வஸ்த: ஸிம்ஹோபூத மஹேச்வர: |
ஆதிதேவோ மஹாதேவோ தேவேசோ தேவப்ருத்குரு: || -52-

கபஸ்திநேமி: — ஒளிகளில் பேரொளியானவர்; சுதர்சன சக்கரத்தை உடையவர்
ஸத்வஸ்த: — பக்தர்களின் இதயத்தில் எப்பொழுதும் வீற்றிருந்து தீமை அண்டாதவாறு காப்பவர்
ஸிம்ஹ: — பக்தர்களுக்கு வரும் அல்லல்களை நீக்குவதில் சிம்மம் போன்றவர்
பூதமஹேச்வர: — அனைத்து தேவர்களுக்கும் தலைவர் அவரே
ஆதிதேவ: — தேவர்கள் அனைவருக்கும் மூலம் அவரே
மஹாதேவ: — தேவர்கள் உள்ளடக்கிய படைப்பனைத்தையும் லீலையாகக் கொண்டவர்
தேவேச: — தேவர்களின் உள்நின்று நியமிப்பவர்
தேவப்ருத்குரு: — தேவர்களைத் தாங்கி நின்று அவர்களுக்குக் குருவாகவும் இருப்பவர்

———–

உத்தரோ கோபதிர் கோப்தா ஜ்நாநகம்ய: புராதந: |
சரீரபூதப்ருத் போக்தா கபீந்த்ரோ பூரிதக்ஷிண: || –53-

உத்தர: — இழந்ததை மீட்டுக் கொடுப்பவர்; பிரம்மாவிற்கு வேதத்தையும், ஜீவர்களுக்கு முக்தியையும் கொடுப்பவர்
கோபதி: — கோ என்னும் வேதவாக்குகளைக் காப்பவர்
கோப்தா — அனைத்து வித்யைகளையும் போற்றிக் காப்பவர்
ஜ்நாநகம்ய: — வேதஞானத்தால் அடையப்படுபவர்
புராதந: — கல்பம்தோறும் அவரே ஞானத்தை அனைவருக்கும் அளிக்கின்றார்
சரீரபூதப்ருத் — சித் அசித் அனைத்தும் தம் சரீரமாய்க் கொண்டிருப்பவர் எப்பொழுதும்
போக்தா: — அவரே அத்தனை யக்ஞ பலன்களின் பயன்களையும் துய்ப்பவராய் இருந்து அதில் ஜீவர்களுக்குப் பங்களிப்பவர், ஜீவர்களின் நலனுக்காக.
கபீந்த்ர: — உலகம் உய்ய வேண்டி வானரர்களாக வந்த தேவர்களின் தலைவர்
பூரிதக்ஷிண: — யக்ஞங்களில் அளவற்ற நலன்கள் பெருகுமாறுச் செய்பவர்

—————-

ஸோமபோSம்ருதப: ஸோம: புருஜித் புருஸத்தம: |
விநயோ ஜய: ஸத்யஸந்தோ தாசார்ஹ ஸாத்வதாம் பதி: || -54-

ஸோமப: — அனைத்து வழிபாடுகளின் ரஸமான பகுதி அவரால் அருந்தப்படுகிறது
அம்ருதப: — வேள்விகளில் மந்திரங்களால் அளிக்கப்படும் ஹவிஸ் அனைத்தும் அம்ருதம் ஆகி அவருக்கே சேருகிறது
ஸோம: — நிலவுபோல் காண்பதற்கு இனியராய் உயிர்களைப் போஷிக்கின்றவர்
புருஜித் — அனைத்தையும் பலவழிகளாலும் வெற்றி கொள்பவர்
புருஸத்தம: — ஹனுமான் போன்ற உத்தம சாதுக்களிடம் எப்பொழுதும் நீங்காமல் உறைபவர்
விநய: — தீமை செய்வோரைத் தண்டிப்பவர்
ஜய: — தம்மிடம் தூய பக்தி கொண்டவர்களிடம் என்றும் தோற்று இருப்பவர்
ஸத்யஸந்த: — பொய்யாகாத சங்கல்பங்களைக் கொண்டவர்
தாசார்ஹ: — பக்தர்கள் தம்மை அர்ப்பணிக்கும் புகலாகவும், பக்தர்களுக்குத் தம்மையே தந்துவிடும் அருள்மிக்கவராகவும் இருப்பவர்
ஸாத்வதாம்பதி: — ஸாத்வத ஸம்ஹிதையைத் தந்து பக்தர்களைக் காப்பவர்

———-

ஜீவோ விநயிதா ஸாக்ஷீ முகுந்தோSமிதவிக்ரம: |
அம்போநிதிரநந்தாத்மா மஹோததிசயோSந்தக: || -55-

ஜீவ: — ஜீவர்களை ரக்ஷித்துத் தம்முடைய சேஷத்வத்தை உணர்ந்து தம்மிடம் கைங்கரியத்திலே ஊக்கம் கொள்ளச் செய்பவர்
விநயிதாஸாக்ஷீ — ஜீவர்களை ரக்ஷிக்கும் போதும் அவர்களை ராஜகுமாரர்கள் போல் நயத்துடன் நடத்தி நல்வழியில் கண்ணும் கருத்துமாய் நடத்துபவர்
முகுந்த: — மோக்ஷம் தரவேண்டி ஜீவர்களின் இதயத்திலேயே எப்பொழுதும் உறைபவர்
அமிதவிக்ரம: — தமது அளவற்ற ஆற்றலால் பக்தர்கள் உய்ய வேண்டி பல வடிவங்களைக் கொள்பவர்
அம்போநிதி: — ஆழத்தில் நீர்வளமாக நின்று தாங்கும் கூர்மம் அவர்
அநந்தாத்மா — காலம், தேசம், வஸ்து ஆகியவற்றின் எல்லைகளைக் கடந்து ஆதிசேஷ உருவினர்
மஹோததிசய: — பெருங்கடல் வடிவில் பள்ளிகொள்ளும் பரமர்
அந்தக: — உலகனைத்தையும் தம்முள் ஒடுக்கும் முடிவே வடிவானவர்

————

அஜோமஹார்ஹ: ஸ்வாபாவ்யோ ஜிதாமித்ர; ப்ரமோதந: |
ஆநந்தோ நந்தநோ நந்த: ஸத்யதர்மா த்ரிவிக்ரம: || -56-

அஜ: — உயிரெழுத்து, உயிர்மெய்யெழுத்து அனைத்துக்கும் அடிப்படையாய், முதன்முன்னம் தானே தோன்றும் அகாரம் போன்று,
வடமொழி எழுத்துக்களை வரிசையாக எழுதினால் முதல் 24 எழுத்துக்களால் குறிக்கப்படும் பிரகிருதி தத்துவங்களுக்குள்ளும்,
பின்னர் 25 ஆவது எழுத்தான மகாரத்தால் குறிப்பிடப்படும் ஜீவதத்துவத்திற்குள்ளும் உள்ளுயிராய் நின்று காப்பதால்,
அகாரத்தின் பொருளாக நமக்குக் காட்சியளிப்பதால் அவர் அஜ:
மஹார்ஹ: — ஜீவர்கள் தம்மை அர்ப்பணிக்கத் தகுந்த புகல் அவரே
ஸ்வாபாவ்ய: — ஜீவர்களால் தமக்கு மிகவும் இயல்பாக உரிமை பூண்ட பிரபுவாகப் பக்தி செலுத்தத் தகுந்தவர்
ஜிதாமித்ர: — தம்மைச் சரணடைந்தோரைக் காமம் முதலிய அகப்பகையை வெல்லுபடிச் செய்பவர்
ப்ரமோதந: — தம்மிடம் பக்தி செலுத்தும் அடியார்களின் ஆத்ம சாதனத்தில் பெரும் ஆநந்தத்தைப் பெருகச் செய்பவர்
ஆநந்த: — கபிலாவதாரம் போன்று ஆநந்தமே வடிவானவர்
நந்தந: — பிரம்மானந்தத்தைத் தருபவர்
நந்த: — நித்யவிபூதியில் வந்தடைந்த ஜீவர்களுக்கு அளவிலா ஆனந்தம் அளிப்பதால் பெருகும் ஆநந்தம் மிகுபவர்
ஸத்யதர்ம: — மாறாத நிலைத்த ஞானம், ஆனந்தமே நிலையான ஸ்வரூபமாகக் கொண்டு பக்தர்களின் உண்மையான பக்திக்கு என்றும் உறுதுணையாய் நிற்பவர்
த்ரிவிக்ரம: — த்ரி என்பதே மூன்று வேதங்களையும் குறிக்கும் ஒரே பெயராகவும் ரிஷிகள் கூறுவதின்படி வேதத்தின் ஊடு எங்கும் தாத்பர்யமாகப் பரவி நிற்பவர்

———

மஹர்ஷி: கபிலாசார்ய: க்ருதக்ஞோ மேதிநீபதி: |
த்ரிபதஸ்த்ரிதசாத்யக்ஷோ மஹாச்ருங்க: க்ருதாந்தக்ருத் || -57-

மஹர்ஷி: கபிலாசார்ய: — வேதங்கள் அனைத்தையும் முழுவதும் உணர்ந்து தூய ஆத்ம ஞானத்தையே உபதேசித்த கபில மஹர்ஷி என்னும் ஆசார்யர்
க்ருதக்ஞ: — தம் ஆத்மாவைப் போல் பிறரையும் உணர்வதால் சினம் போன்று தோன்றினும் அருளே நிறைந்தவர்
மேதிநீபதி: — கபிலரின் உருவில் பூமியைக் காப்பாற்றும் அருள்வடிவம் அவர்
த்ரிபத: – சித் அசித் ஈச்வரன் என்று தத்வத்ரயமாகத் தாம் ஆனவர்; பிரணவத்தின் மூன்று எழுத்துக்கள் ஆனவர்
த்ரிதசாத்யக்ஷ: — முப்பத்து மூவர் அமரர்க்கு முன் சென்று கப்பம் தவிர்ப்பவர்; மூன்று அவஸ்தைகளிலும் நிலைத்தவர்
மஹாச்ருங்க: — உலகத்தைத் தன் ஒரு கோட்டிடைக் கொண்டு காத்த கோலவராகர்
க்ருதாந்தக்ருத் — அழிவையும் அழித்த அழகு வராகர்

———-

மஹாவராஹோ கோவிந்த: ஸுஷேண: கனகாங்கதீ |
குஹ்யோ கபீரோ கஹநோ குப்தச்சக்ர கததர: || –58-

மஹாவராஹ: — அமிழ்ந்துபோன பூமியைக் கோட்டிடைக் கொண்டெழுந்த பெரும்வராகர்
கோவிந்த: — கோ என்னும் பூமியை மீட்டதால் கோவிந்தர்; கோ என்னும் வாக்கிற்குத் தலைவர் ஆகையால் கோவிந்தர்;
கோ என்னும் வேதாந்த சூத்ரங்களின் ஸாரதமமான பொருளாக இருப்பவர் ஆகையாலே கோவிந்தர்.
ஸுஷேண: — தேவகணங்களையும், பக்தகோடிகளையும் என்றும் தம்மைப் புடைசூழ இருப்பவர் ஆகையாலே ஸுஷேணர்
கனகாங்கதீ — பொன்னாரணிகள் கணக்கில பூண்டவர்
குஹ்ய: — இரகசியங்கள் எனப்படும் உபநிஷதங்களால் விளக்கப்படுபவர்; இதய குகையில் என்றும் இருப்பவர்
கபீர: — உலக அறிவால் என்றும் அறியவியலாத, எல்லையற்ற, என்றும் உபநிஷதங்கள் மூலமாகவே அறியக் கூடிய கல்யாண குணங்களை உடையவர்
கஹந: — ஆழம் காண இயலாத் தன்மையர்; மூன்று அவஸ்தைகளிலும் அளவுபடாமல் இருப்பவர்
குப்த: — மனத்திற்கும் வாக்கிற்கும் எட்டாத இயல்பை உடையவர்
சக்ரகதாதர: — மனம், புத்தி ஆகியவற்றிற்கு எட்டாதவர் ஆயினும் மனம், புத்தி ஆகிய தத்துவங்களையே
சக்ரம், கதை என்னும் ஆயுதங்களாகத் தரிப்பவர்

———-

வேதா: ஸ்வாங்கோSஜித: க்ருஷ்ணோ த்ருட: ஸங்கர்ஷணோSச்யுத: |
வருணோ வாருணோ வ்ருக்ஷ: புஷ்கராக்ஷோ மஹாமநா: || -59-

வேதா: — பிரபஞ்சம் அனைத்தையும் அளிக்கும் பிரான்
ஸ்வாங்க: — படைத்தளிப்பதில் பிற உதவி எதுவும் இன்றி அளிப்பவன்
அஜித: — ஸ்ரீவைகுண்டமென்னும் மாற்றத்திற்கு அப்பாற்பட்ட நித்யவிபூதியில் உறைபவன்
க்ருஷ்ண: — கண்ணன் என்னும் கருந்தெய்வம்
த்ருட: — பக்தர்கள் கண்டு பழகித் தொட்டுணரும்படி அவதார வடிவுகள் எடுப்பவன்
ஸங்கர்ஷண: அச்யுத: — சித் அசித் என்னும் அனைத்தையும் தன்னுள் அடக்குபவன்; எந்தப் பிரளயத்தும் மாறாமல் நிலைத்து இருப்பவன்
வருண: — பிரபஞ்சத்தை முழுவதும் தன்னுள் அடங்க மூடியிருக்கும் பெரும் தத்துவம் அவனே
வாருண: — வருணன் என்னும் ஜலதத்துவத்தின் மீது கருணை கொண்டு சயனித்திருப்பவன்
வ்ருக்ஷ: — பக்தர்களுக்கு ஞானமும், பக்தியும், முத்தியும் ஆகிய பழங்களையும், ஸம்ஸார தாபத்தைப் போக்கிப்
பகவானிடம் ஈடுபாடு ஆகிய நிழலையும் தரும் வாசுதேவன் என்னும் பெரும் மரம் அவன்
புஷ்கராக்ஷ: — திருக்கண் நோக்கால் தெய்விக நன்மைகளைப் பொழிபவன்
மஹாமநா: — பக்தர்களுக்கு எத்தனை தான் அருளினும் போதாது என்று மேலும் மேலும் அருளும் பெரும் மனம் கொண்டவன்

————-

பகவாந் பகஹா நந்தீ வநமாலீ ஹலாயுத: |
ஆதித்யோ ஜ்யோதிராதித்ய: ஸஹிஷ்ணுர்கதிஸத்தம: || -60-

பகவாந் — அனைத்து கல்யாண குணங்களும் முழுமையாக உடையவர்
பகஹா — ஐஸ்வர்யம், வீர்யம், ஸ்ரீ, ஞானம், வைராக்கியம், யசஸ் என்னும் ஆறு நன்மைகளும் பூர்ணமாக அடைந்திருப்பவர்
நந்தீ — ஆனந்தவடிவானவர்; சங்கர்ஷணனாக வடிவெடுத்தவர்
வநமாலீ — ஸூக்ஷ்ம பூததத்துவங்களை வனமாலை என்னும் மாலையாகத் தரித்தவர்
ஹலாயுத: — உழவின் தொடக்கத்தில் தொழப்படும் தெய்வமாகக் கலப்பையை உடையவர்
ஆதித்ய: — அதிதியின் மகனான வாமனர்; ஆ என்னும் அக்ஷரத்தால் நினைக்கத் தகுந்த பொருளாய் இருப்பவர்
ஜ்யோதிராதித்ய: — ஒளிகளிலெல்லாம் வேறுபட்ட சிறந்த பேரொளியாக இருக்கும் நாராயணர்
ஸஹிஷ்ணு: — யாஎ செய்த பிழையையும் பொறுப்பவர்
கதிஸத்தம: — முக்திக்கான உயர்ந்த கதியான ஆசைகளைத் துறத்தலைப் போதித்தவர்

———–

ஸுதந்வா கண்டபரசுர் தாருணோ த்ரவிணப்ரத: |
திவிஸ்ப்ருக்ஸர்வத்ருக்வ்யாஸோ வாசஸ்பதிரயோநிஜ: || -61-

ஸுதந்வா — அஹங்கார தத்வத்தை ஸுதந்வா என்னும் வில்லாகக் கொண்டவர்
கண்டபரசு: — எதிரிகளால் ஒரு நாளும் வெல்ல முடியாத பரசு (கோடரி) என்னும் ஆயுதம் தரித்தவர்
தாருண: — பக்தர்களுக்குத் தீங்கிழைக்கும் புறப்பகையையும், அகப்பகையையும் கடிபவர்
த்ரவிணப்ரத: — உயர்ந்த செல்வமான சாத்திரங்களையும், அதன் ஆழ்பொருட்களையும் ஒரு சேரத் தரும் வியாசராக அவதரித்தவர்
திவிஸ்ப்ருக் — மிகச்சிறந்த பிரம்ம வித்யையின் மூலமாகப் பரமபதத்தின் சிறந்த பொருளைத் தொட்டுக் காட்டுபவர்
ஸர்வத்ருக்வ்யாஸ: — பரம்பொருளின் ரூபம், குணம், விபவம், விபூதி ஆகிய அனைத்து தத்வார்த்தங்களையும்
உள்ளபடிக் கண்டு, சாத்திரங்களை நன்கு விளக்கமுறப் பகுத்துத் தந்தவர்
வாசஸ்பதி: அயோநிஜ: — வாக் என்னும் வித்யைகளுக்குத் தலைவர்; தம் இயல்பினால் என்றும் பிறவாதவர்.

————

த்ரிஸாமா ஸாமக: ஸாம நிர்வாணம் பேஷஜம் பிஷக் |
ஸந்யாஸக்ருச்சம: சாந்தோ நிஷ்டா சாந்தி: பராயணம் || -62-

த்ரிஸாமா — மூன்றுவித ஸாமவேத மந்திரங்களால் துதிக்கப்படுபவர்
ஸாமக: — ஸாமகானத்தைப் பாடுபவர்
ஸாம: — ஸாமவேதமே வடிவாய் இருப்பவர்; தம்மைக் குறித்துப் பாடுவோரின் பாபங்களைப் போக்குபவர்
நிர்வாணம் — பாபங்களைப் போக்கி மயர்வற மதிநலம் தந்து உயர்ந்த ஆனந்தத்தைத் தருபவர்
பேஷஜம் — ஸம்ஸாரம் ஆகிய கொடிய நோய்க்கு உற்ற மருந்து அவர்
பிஷக் — ஸம்ஸாரம் என்னும் நோயை அகற்றும் பிரம்ம வித்யையை அளித்த மருத்துவனாய் நின்ற மாமணிவண்ணன்
ஸந்யாஸக்ருத் — பிரபுவிடம் அனைத்து பாரங்களையும் அர்ப்பணித்துவிடுதலாகிய பரந்யாஸம் என்னும்
பிரபத்திக்குப் பெயரே ஸந்யாஸம் என்பது. அந்த ஸந்யாஸம் ஆகிய சரணாகதியைத் தந்தருள்பவர்
சம: — காம கோப தாபங்களை அடக்கி அமைதி எய்தும் வழியை போதிப்பவர்
சாந்த: — சாந்தமே வடிவாக இருப்பவர்
நிஷ்டா — சிறந்த யோகிகளின் ஆழ்ந்த நிஷ்டைக்குரிய வடிவம் கொண்டவர்
சாந்தி: — அவரிடமே மனத்தைச் செலுத்தி பக்தி புரிபவர்கள் அவரிடமே தாமும், தம்முடைய அனைத்தும் லயித்துவிடுவதான சாந்தியை அடைகிறார்கள்
பராயணம் — மிகச்சிறந்த இலட்சியமாகவும், அதை அடைவிக்கும் மிகச்சிறந்த வழியாகவும் தாமே இருப்பவர்

———–

சுபாங்க: சாந்தித: ஸ்ரஷ்டா குமுத: குவலேசய: |
கோஹிதோ கோபதிர் கோப்தா வ்ருஷபாக்ஷோ வ்ருஷப்ரிய: || -63-

சுபாங்க: — பக்தர்களும், யோகிகளும் தம்மிடம் ஈடுபட்டு மனம் லயிக்க வேண்டி உயர்ந்த மங்களமான வடிவங்களைத் தரிப்பவர்
சாந்தித: — பக்தி யோகத்தால் ஸாயுஜ்யமாகிய உயர்நிலை தந்து சாந்தி அருள்பவர்
ஸ்ரஷ்டா — பக்குவமாகிய ஜீவர்களுக்கு மோக்ஷம் தந்துவிட்டு மீண்டும் பக்குவமடையாத ஜீவர்கள் மோக்ஷத்திற்கான பக்குவம் பெறவேண்டி ஸ்ருஷ்டியைச் செய்பவர்
குமுத: — புவியைப் படைத்து அதில் உயிர்கள் பக்குவத்தால் பரிணமிப்பது கண்டு மகிழ்பவர்
குவலேசய: — தமக்குத் தாமே யஜமானர்கள் என்று நினைத்துப் பொல்லாவழிகளில் போகும் ஜீவர்களையும் அடக்கியாண்டு அவர்களை மோக்ஷவழியில் செலுத்துபவர்
கோஹித: — ஜீவர்கள் முத்திக்கு முனையவேண்டிய இடமாகிய பூமி என்னும் கோ என்பதற்கு என்றும் நன்மையே செய்பவர்
கோபதி: — புண்ணியங்களை அனுபவிக்கும் இடமாகிய சுவர்க்கம் என்னும் கோ என்பதற்கும் அவரே தலைவர்
கோப்தா — ஜீவர்கள் பக்குவம் அடைந்து முக்தி அடையவேண்டி ஸம்ஸாரச் சக்கரத்தை நன்கு காப்பவர்
வ்ருஷபாக்க்ஷ: — வ்ருஷப: என்னும் தர்மத்தின் நாபியாக (அக்ஷ: ) இருப்பவர்
வ்ருஷப்ரிய: — ஜீவர்கள் பின்பற்றும் அனைத்து தர்மங்களையும் கண்டு மகிழ்ந்து அதற்கான பலன்களைத் தருபவர்

————-

அநிவர்த்தீ நிவ்ருத்தாத்மா ஸங்க்ஷேப்தா க்ஷேமக்ருச்சிவ: |
ஸ்ரீவத்ஸவக்ஷா: ஸ்ரீவாஸ: ஸ்ரீபதி: ஸ்ரீமதாம் வர: || -64-

அநிவர்த்தீ — உலகப் பலன்களை விரும்பி அதற்காக முயற்சி செய்பவர்களை அந்தப் பலன்களை அடைந்து
அவர்களே அது அல்பம், நிலையில்லாதது என்று உணரும்வரை அவர்களை அந்த வழியிலிருந்து திருப்புவதில்லை
நிவ்ருத்தாத்மா — உலகப் பலன்களை விரும்பாது பகவானுக்கே அர்ப்பணமாகக் கர்மங்கள் புரிவோரைத் தம் பக்தர்களாகக் கொண்டவர்
ஸங்க்ஷேப்தா — உலகியல் வழியான பிரவிருத்தி மார்க்கத்தில் போவோரின் ஞானம் சுருங்கிவிடும் வகையில் அமைத்திருப்பவர்
க்ஷேமக்ருத் — நிவ்ருத்தி மார்க்கமான மோக்ஷவழியில் போவோர்க்கு ஞானம் விரிவடையுமாறு அமைத்திருக்கின்றவர்
சிவ: — பிரவிருத்தியோ, நிவிருத்தியோ எந்த மார்க்கத்தில் போவோருக்கும் அவரவர்க்கு வேண்டிய வளத்தை அருள்பவர்
ஸ்ரீவத்ஸவக்ஷா: — சிவம் என்றால் மங்களம் என்பதற்கேற்பத் தமது மார்பில் ஸ்ரீவத்ஸம் என்னும் மங்களமான மறுவுடையவர்
ஸ்ரீவாஸ; — அகல்கில்லேன் என்று திருமகள் விரும்பியுறையும் மார்பினர்
ஸ்ரீபதி: — திருமகள் கேள்வர்
ஸ்ரீமதாம்வர: — திரு நிறைந்த பெற்றியரில் தலை சிறந்தவர்

————-

ஸ்ரீத: ஸ்ரீச: ஸ்ரீநிவாஸ: ஸ்ரீநிதி: ஸ்ரீவிபாவந: |
ஸ்ரீதர: ஸ்ரீகர: ச்ரேய: ஸ்ரீமாந் லோகத்ரயாச்ரய: || -65-

ஸ்ரீத: – திருவனைத்தும் அருளும் திருமால்
ஸ்ரீச: — திருவுக்கும் திருவாகிய செல்வர்
ஸ்ரீநிவாஸ: – அகல்கில்லேன் என்று திருமகள் மருவும் திருமால்
ஸ்ரீநிதி: — திரு பொருந்தி உறைகின்ற பிரான்
ஸ்ரீவிபாவந: — ஜீவர்களின் கர்மங்கள் பலவாய் இருப்பினும் அனைவரும் பகவானை அடையச் செய்யும் அன்னையின் தயையை ஏற்பவர்
ஸ்ரீதர: — அனைத்து ஜீவர்களுக்கும் உற்ற தாயான ஸ்ரீயை என்றும் தமது மார்பில் தரித்தவர்
ஸ்ரீகர: — துதித்தல், நினைத்தல், அர்ச்சனை செய்தல், பூஜித்தல் முதலிய பல வழிகளிலும் ஜீவர்களுக்கு மங்களம்
பெருகும்படிச் செய்பவளான ஸ்ரீ என்றும் அனைத்து அவதாரங்களிலும் தம்மைத் தொடர்ந்து இருக்கும்படிச் செய்து கொள்பவர்
ச்ரேய: ஸ்ரீமாந் — அனைவருக்கும் உய்யவேண்டிப் புகலாக இருக்கும் அன்னையை என்றும் தன்னை விட்டுப் பிரியாத நித்ய யோகத்தை உடையவர்
லோகத்ரயாச்ரய: — விட்டுப் பிரியாத திருமகள் கேள்வனாகிய திருமாலை மூவுலகத்து உயிர்களும் சரணடைந்து உய்வு பெறும்.

————-

ஸ்வக்ஷ: ஸ்வங்க: சதாநந்தோ நந்திர்ஜ்யோதிர்கணேச்வர: |
விஜிதாத்மா விதேயாத்மா ஸத்கீர்த்திர்சிந்நஸம்சய: || -66-

ஸ்வக்ஷ: — அருள்நோக்கில் அன்னையின் கண்களையே தம் கண்களாம் எனும்படிக் கொண்டவர்
ஸ்வங்க: — அகலகில்லேன் என்று அலர்மகள் விரும்பியுறைகின்ற திருமேனி திகழ்பவர்
சதாநந்த: — எப்பொழுதும் ஆனந்தம் பெருகும் திருமால்
நந்தி: — திருமகள் கேள்வனாய் என்றும் இணையிலா ஆநந்தம் கொண்டவர்
ஜ்யோதி: கணேச்வர: — சுடரும் அயர்வறும் அமரர் கணங்களின் அதிபதி
விஜிதாத்மா — பத்துடை அடியவர்க்கு எளியவர்
விதேயாத்மா — தூதுபோதல் போன்று பக்தர்கள் தம்மைக் கட்டளையிட்டு அதற்குப் பணிந்து நடத்தலைத் தம் மகிழ்வாய்க் கருதுபவர்
ஸத்கீர்த்தி: — அவருடைய எளிமைக் குணத்தால் தலைமைக் குணம் மிக்க புகழ் பெற இருப்பவர்
சிந்நஸம்சய: — அவர் அணுகுவதற்கு அரியரோ என்று பக்தர்கள் கொள்ளும் ஐயங்கள் எல்லாம் தம்முடைய எளிமைக் குணத்தால் நீங்கும்படி இருப்பவர்.

—————-

உதீர்ண: ஸர்வதச்சக்ஷுரநீச: சாச்வதஸ்ஸ்திர: |
பூசயோ பூஷணோ பூதி: அசோக: சோகநாசந: || -67-

உதீர்ண: — தம் எளிவரும் இயல்பினாலும், எல்லையில்லாக் கருணையினாலும் பக்தர்களுக்குக் கட்கண்ணால் காணவும் தம்மை வெளிப்படுத்துகிறார்
ஸர்வதச்சக்ஷு: — அவருடைய அளவிலாக் கருணையால் அனைவரும் காணலாம்படி கோவில்களில் அர்ச்சா மூர்த்தியாகக் காட்சியளிக்கிறார்.
(மிக உயர்ந்த பரம்பொருளை எப்படி நாம் அணுகுவது என்ற பக்தர்களின் சந்தேகத்தை முற்றிலும் நீக்குகிறார்
என்ற திருநாமமான சின்னஸம்சய: என்பதற்கு விளக்கம் இந்த நாமம். கண்ணுக்கு விஷயமாகும் ஒன்றில் ஐயங்களே ஏற்பட முடியாதன்றோ!)
அநீச: — அவ்வாறு கோவில்களில் காட்சி தரும்பொழுது தம்முடைய ஈச்வரத் தன்மையை முற்றிலும் அடக்கிக்கொண்டு
பக்தர்களின் இஷ்டத்திற்கு முற்றிலும் சார்ந்தவராய்த் தம்மை வைத்துக் கொள்கிறார்
சாச்வதஸ்ஸ்திர: — கோவில்களிலும் அர்ச்சா மூர்த்திகளில் பக்தர்களைச் சார்ந்தவண்ணம் தம்மை அவர் நிறுத்திக் கொண்டாலும்,
நித்யவிபூதியில் என்ன ஸ்வரூபத்தோடு எழுந்தருளியுள்ளாரோ அந்த ஸ்வரூபத்தில் சிறிதும் மாற்றமின்றியே நிலையாக எழுந்தருளியுள்ளார்
பூசய: — தரிசனம் தந்து மறைந்துவிடும் சமாதிநிலை போலன்றி, கண்காணச் சிலகாலம் இருந்து பின் மறைந்துவிடும் அவதாரம் போலன்றி, இருப்பதையே காணமுடியாத பரத்துவ நிலை போலன்றி, இருந்தாலும் ஒளிந்துகொண்டிருக்கும் அந்தர்யாமி நிலை போலன்றி என்றென்றும் மாறாது, மறையாது காட்சிதரும் அர்ச்சாமூர்த்தியாக இருப்பவர். அதுவும் என்றும் உங்களை விட்டுப் பிரியேன் என்று சொல்வது போல் கோவில்களில் படுத்த திருக்கோலத்தில் காட்சி தருபவர்
பூஷண: — தம் அவதாரங்களால் புவிக்கு அணிகலனாய் இருப்பவர்; அர்ச்சா மூர்த்தியாய் எழுந்தருளிப் பக்தர்கள் தரும் அணிகளையும் ஏற்றுக் காட்சி தருபவர்.
பூதி: — நிதியினைப் பவளத் தூணை என்றபடிப் பக்தர்களுக்கு அனைத்துவிதச் செல்வமாகவும் இருப்பவர்
அசோக: — கதியற்றவர்களைக் காப்பவர் ஆகையால் சோகமே அண்டாதவராய் இருக்கிறார்
சோகநாசந: — தம்மைக் காணாது துயருறுவோர் யாராயினும் அவர்தம் சோகத்தைத் தவறாமல் போக்கியருள்பவர்

———-

அர்சிஷ்மாநர்சித: கும்போ விசுத்தாத்மா விசோதந: |
அநிருத்தோSப்ரதிரத: ப்ரத்யும்நோSமிதவிக்ரம: || -68-

அர்சிஷ்மாந் — பக்தர்களுக்குக் காட்சியளிக்கும் போது அவர்களால் கண்டு மகிழ அழகிய வடிவில் தோன்றுகிறார்
அர்சித: — பின்னானார் வணங்கும் சோதியாகக் கோயில்களில் அர்ச்சாவதார மூர்த்தியாகக் காட்சியளிக்கிறார்
கும்ப: — காதல் உள்ளத்தோடு பக்தர்களால் பக்தி செய்யப்படுகிறார்
விசுத்தாத்மா — தூயதிலும் தூய ஆத்மாவாக இருப்பவர்
விசோதந: — கோயில்களில் எழுந்தருளி பக்தர்களின் பாபங்களைப் போக்கி அருள் செய்கிறார்
அநிருத்த: — அநிருத்தர் என்னும் வியூஹ மூர்த்தியாய்க் காட்சியளிக்கிறார்
அப்ரதிரத: — எதிர்த்து நிற்க எவரும் இல்லாதவர்
ப்ரத்யும்ந: — மயர்வற மதிநலம் அருள்பவர்; சதுர்வ்யூஹ மூர்த்திகளாக இருப்பவர்
அமிதவிக்ரம: — மூவடி கேட்டு ஈரடியால் உலகளந்த திருவிக்கிரமர்

————

காலநேமிநிஹா சௌரி: சூர: சூரஜநேச்வர: |
த்ரிலோகாத்மா த்ரிலோகேச: கேசவ: கேசிஹா ஹரி: || -69-

காலநேமிநிஹா — அர்ச்சாவதாரமாகக் கோயிலில் எழுந்தருளிப் பக்தர்களின் காலதோஷத்தாலும், அறியாமையினாலும் ஏற்படும் தோஷங்களைப் போக்குகிறார்
சூர: சௌரி: — ராமரும் கிருஷ்ணருமாக வந்தவர்
சூரஜநேச்வர: — சூரர்களின் கூட்டங்களுக்குத் தலைவர்
த்ரிலோகாத்மா — பக்தர்களுக்கு அருள்பாலிக்க மூவுலகிலும் உள்ளுயிராய்ச் சஞ்சரிப்பவர்
த்ரிலோகேச: — மூவுலகங்களையும் நியமித்தபடி இருக்கும் ஈச்வரர்
கேசவ: — க என்னும் பிரம்மனையும், ஈச: என்னும் சிவனையும் தம் சரீரமாகவே கொண்டு காட்சி தருபவர்
கேசிஹா — கேசி என்னும் அசுரனைக் கொன்றவர்
ஹரி: — கோவர்த்தன மலையில் அழகிய வண்ணத்துடன் அமர்ந்து பக்தர்களின் பாபங்களைப் போக்கி அவர்களின் பூஜையை ஏற்று அருள்பவர்

——–

காமதேவ: காமபால: காமீ காந்த: க்ருதாகம: |
அநிர்தேச்யவபுர்விஷ்ணு: வீரோSநந்தோ தநஞ்ஜய: || –70-

காமதேவ: — ஜீவர்களின் அனைத்துப் பிரார்த்தனைகளையும் நிறைவேற்றி வைக்கும் தேவர் அவரே
காமபால: — ஜீவர்களை அவர்கள் விரும்பித் தேர்ந்தெடுத்த நல்வழிகளில் காப்பாற்றிச் செலுத்துபவரும் அவரே
காமீ — நல்லதை விழைபவருக்கு அவர்கள் கேட்டதினும் மிக அதிகமாகத்ஹ் தருவதில் ஆசை மிக்கவர்
காந்த: — பூர்ண பக்தியுடன் தீவிரமாக விரும்பத் தக்கவர் அவரே
க்ருதாகம: — சக்திக்கெல்லாம் நாதர் ஆகையாலே அனைத்து ஆகமங்களுக்கும் அவரிடமிருந்தே ஆகும்
அநிர்தேச்யவபு: — குணைங்களைக் கடந்தவர் ஆகையாலே இவ்வாறு என்று அறியவொண்ணாதவர்
விஷ்ணு: — தமது சக்தியால் பிரபஞ்சம் அனைத்தையும் வியாபித்திருப்பவர்
வீர: — எல்லையற்ற சக்தியால் நினைத்துப் பார்க்கவும் ஒண்ணாத வேகத்தில் செய்லகளைச் செய்பவர்
அநந்த: — எல்லையற்ற ஆற்றலும் பெருமையும் மிக்கவர்
தநஞ்ஜய: — வாழ்க்கையில் அனைத்து ஜீவர்களும் ஈட்ட வேண்டிய ஒரே பெரும் நிதி அவரே

———-

ப்ரஹ்மண்யோ ப்ரஹ்மக்ருத் ப்ரஹ்மா ப்ரஹ்ம ப்ரஹ்மவிவர்த்தந: |
ப்ரஹ்மவித் ப்ராஹ்மணோ ப்ரஹ்மீ ப்ரஹ்மக்ஞோ ப்ராஹ்மணப்ரிய: || -71-

ப்ரஹ்மண்ய: — ப்ரஹ்மா என்னும் சொல்லின் பொருளாக வருவன வேதம், தவம், ஞானம், ஜீவாத்மா, பிரகிருதி
போன்று பலபொருள் உடைய சொல் ப்ரஹ்மா என்பது. இவை அத்தனைக்கும் உள்ளிருந்து நன்மை செய்பவர்
ஆகையாலே அவர் ப்ரஹ்மண்யர் எனப்படுகிறார்.
ப்ரஹ்மக்ருத் ப்ரஹ்மா — நான்முகனுக்குள் அந்தர்யாமியாக இருந்து இவையனைத்தையும் படைத்தான்.
ப்ரஹ்ம: — உயர்வற உயர்நலம் உடையவர்; மயர்வற மதிநலம் தருபவர்
ப்ரஹ்மவிவர்த்தந: — ப்ரஹ்மா என்னும் பதத்தால் குறிக்கப்படும் வேதம், தவம், ஞானம் ஆகியவற்றை மேலும் மேலும் வளர்ப்பவர்
ப்ரஹ்மவித் — வேதங்கள் அநந்தம் ஆகையால் அவை அனைத்தையும் அறிந்தவர் அவர் ஒருவரே
ப்ராஹ்மண: — வேதப் பொருள் விரிக்க வேண்டித் தத்தாத்ரேயராக அவதாரம் செய்தவர்
ப்ரஹ்மீ — அறியப்பட வேண்டியதும், அறிவதற்கான வழியும் அவரே
ப்ரஹ்மக்ஞ: — வேதத்தின் அர்த்தம் தாமாகவே இருப்பதால் அவரே உள்ளபடி ப்ரம்மஞானம் ஆனவர்
ப்ராஹ்மணப்ரிய: — ப்ரம்மஞானம் அடைந்த ஞானிகளுக்குப் பிரியமானவர்; அத்தகைய ஞானிகளிடத்துத் தாமும் எல்லையற்ற பிரியம் கொண்டவர்.

————

மஹாக்ரமோ மஹாகர்மா மஹாதேஜா மஹோரக: |
மஹாக்ரதுர் மஹாயஜ்வா மஹாயக்ஞோ மஹாஹவி: || -72-

மஹாக்ரம: — உலகியலில் மூழ்கி இருக்கும் ஜீவர்களைப் படிப்படியாக ஆத்ம குணங்களை உண்டாக்கிப்
பகவத் பக்தியில் ஈடுபாட்டை ஏற்படுத்தி உயர்ந்த முக்திக்கு அழைத்துச் செல்லும் பெரிய கிரமத்தில் அருள் செய்பவர்
மஹாகர்ம: — உலகியலில் மூழ்கிக் கடவுள் என்ற விருப்பமே இல்லாமல் இருக்கும் ஜீவனை மிக உயர்ந்த
ஞான நிலையான முக்திக்கு அழைத்துச் செல்லும் மகத்தான செயலைச் செய்பவர்
மஹாதேஜ: — தாமே மிக உன்னதமான பூர்ண ஞானத்தின் ஒளியாக இருப்பதால் ஜீவனின் அஞ்ஞான இருளைப் போக்கி அருள்பவர்
மஹோரக: — இந்த மகத்தான கர்மத்தை அவர் ஜீவனின் இதயத்தில் ஆதிமுதலே வீற்றிருந்து பரிபாகம் வரச்செய்கிறார்
மஹாக்ரது: — கிரது என்னும் யக்ஞத்திற்கெல்லாம் யக்ஞம் என்று கொண்டாடப்படும் ஜபம் ஆகிய யக்ஞத்தால் திருப்தியடைபவர்
மஹாயஜ்வா — ஸ்ருஷ்டி ஸ்திதி ஸம்ஹாரம் ஆகிய பெரும் வேள்வியைத் தாமே விடாது இயற்றிக்கொண்டிருப்பவர்
மஹாயக்ஞ: — சரணாகத உள்ளத்தோடு கைகூப்பும் செய்கையைக் கூடப் பெரும் யக்ஞமாகக் கருதுபவர்
மஹாஹவி: — சரணாகதி என்பதில் ஜீவன் தன்னையே பரமாத்மாவிற்கு ஹவிஸாக அர்ப்பணித்து விடுவதால் அந்த மஹா ஹவிஸை ஏற்பவர் அவரே

———–

ஸ்தவ்ய: ஸ்தவப்ரிய: ஸ்தோத்ரம் ஸ்துத: ஸ்தோதா ரணப்ரிய: |
பூர்ண: பூரயிதா புண்ய: புண்யகீர்திரநாமய: || -73-

ஸ்தவ்ய: — வாக்கினால் செய்யப்படும் கைங்கரியமான துதி என்பதற்கு முற்றிலும், எக்காலத்தும், மாறாத நல்ல இலக்கு அவரே
ஸ்தவப்ரிய: — பக்தர்களின் உண்மையான உள்ளத்தைப் பார்க்கின்ற காரணத்தால் எவ்வளவு எளியோர் துதித்தாலும் அதில் உவப்பு கொள்கின்றவர்
ஸ்தோத்ரம் — உலகில் கருத்திழந்து உலழும் ஜீவர்களுக்குத் தம்மைத் துதிக்கும் எண்ணத்தையும் தந்து அந்தத் துதியாகவும் தாமே இருக்கிறார்
ஸ்துத: — என்றென்றும் அவரே துதிகப்படுகின்றவராக இருக்கின்றார்
ஸ்தோதா — தம்மைத் துதிப்பவரை உலகில் துதிகப்படுகின்றவராகவும், மெய்ப்புகழ் வாய்ந்தவராகவும் ஆக்குகின்றார்
ரணப்ரிய: — உலகில் நன்மைக்கு எதிரான தீமையையும், பக்தர்களுக்குத் தீமை புரிபவரையும் எதிர்க்கும் போரைத் துதியைப் போலவே என்றும் விரும்புகின்றார்
பூர்ண: — தாம் என்றும் நிறைந்தவரும், எதையும் வேண்டாதவருமாக இருந்தாலும் பக்தர்கள் உள்ளம் உருகிச் செய்யும் துதியை விரும்புகிறார்
பூரயிதா — அவ்வாறு பூர்ணராக இருந்தாலும் பக்தர்களின் துதிகளை விரும்பும் காரணம் அவர்களுடைய பிரார்த்தனைகளை பூர்த்தி ஆக்குவதற்கேயாம்
புண்ய: — பாபிகளும் அவரைத் துதிப்பதால் பாபம் நீங்கிப் புண்யம் வாய்ந்தவராய் ஆகின்றனர்
புண்யகீர்த்தி: — பாபத்தை நீக்கிப் புண்யத்தைத் தரும் கீர்த்தியுடையவை அவருடைய நாமங்கள்
அநாமய: — மிகக் கொடிய வியாதியானதும், ஞானத்தையே போக்கிவிடுவதுமான உலகியல் என்பதையே நீக்குவது நாவால் அவருடைய திருநாமத்தைத் தீண்டலே ஆகும்

——-

மநோஜவஸ் தீர்த்தகரோ வஸுரேதா வஸுப்ரத: |
வஸுப்ரதோ வாஸுதேவோ வஸுர்வஸுமநா ஹவி: || -74-

மநோஜவ: — மனத்தினும் வேகம் மிக்குப் பக்தர்களுக்கு அருள்செய்பவர்
தீர்த்தகர: — உயர்ந்த தீர்த்தங்கள் என்று சொல்லப்படும் சாத்திரங்கள், வித்யைகள் என்று அனைத்தையும் ஜீவர்கள் தூய்மை பெறவேண்டி அருள்செய்திருப்பவர்
வஸுரேத: — ஒளிதிகழ் பிறப்பாய் அவதரித்த ஸ்ரீகிருஷ்ணர்
வஸுப்ரத: — வஸுதேவர்க்கும், தேவகிக்கும் வரமாய் வந்து அவதரித்தவர்; இவ்வுலகத்திற்கான நன்மையைத் தருபவர்
வஸுப்ரத: — அழியாத கீர்த்தியைப் பெற்றோர்க்குத் தந்து பிறந்தவர்; மோக்ஷம் என்னும் அவ்வுலகச் சிறப்பையும் தருபவர் அவரே
வாஸுதேவ: — பாற்கடல் விட்டு வசுதேவர்க்கு நன்மகவாய் அவதரித்தவர்
வஸு: — ஜீவர்களின் அழைப்புக் குரல் கேட்க என்றும் பாற்கடலில் பள்ளிகொள்பவர்; ஜீவர்களின் இதயத்தில் என்றும் இருப்பவர்
வஸுமநா: — திருவுக்கும் திருவாகிய செல்வராகப் பாற்கடலில் இருப்பினும் என்றும் வஸுதேவரை மனத்தில் நினைப்பவர் ஆகையால் வஸுமநா:
ஹவி: — ப்ரஹ்மார்ப்பணம் ப்ரஹ்ம ஹவி: என்று சுருதி வசனத்திற்கேற்ப வஸுதேவரும், தேவகியும் தாம்
பெற்றும் பேணி வளர்க்கும் பேற்றைத் துறந்து நந்தகோபர்க்கும், யசோதைக்கும் உரியவராய் ஹவிஸாக அளிக்க வளர்ந்தவர்

———

ஸத்கதி: ஸத்க்ருதி: ஸத்தா ஸத்பூதி: ஸத்பராயண: |
சூரஸேநோ யதுச்ரேஷ்ட: ஸந்நிவாஸ: ஸுயாமுன: || –75-

ஸத்கதி: — மயர்வற மதிநலம் அளித்து அடியார்களை உயர்ந்த பேற்றை அடையச் செய்பவர்
ஸத்க்ருதி: — பக்தர்கள் நினைத்து மகிழ்ந்து உய்வடைய வேண்டி அவதாரங்கள் எடுத்துப் பல தெய்விகச் செயல்களைச் செய்பவர்
ஸத்தா — அனைத்து உயிர்களுக்கும் உயிர்நிலையாயும், சாதுக்களுக்குத் தாங்கி நிற்கும் உயிராகவும் இருப்பவர்
ஸத்பூதி: — பக்தர்களுக்குத் தாயாய்த் தந்தையாய் உறவாய்ச் சுற்றமாய் நட்பாய் எல்லாமும் ஆனவர்
ஸத்பராயண: — தெளிந்த ஞானிகளுக்கு உற்ற பெரும் புகலாய் இருப்பவர்
சூரஸேந: — தீமையை அகற்றி நன்மையை நிலைநாட்ட தீரர்களைத் தம்மைச் சூழ உடையவர்
யதுச்ரேஷ்ட: — யதுகுலத்தில் உலகுய்யப் பிறந்த ஸ்ரீகிருஷ்ணர்
ஸந்நிவாஸ: — ஞானியர்க்கு என்றும் உற்ற நிலையாய் இருப்பவர்
ஸுயாமுன: — யமுனை நதிக்கரையில் விண்ணகத்தை மண்ணகத்தில் நட்டது போல் திகழச் செய்தவர்

———–

பூதாவாஸோ வாஸுதேவ: ஸர்வாஸுநிலயோSநல: |
தர்பஹா தர்பதோSத்ருப்தோ துர்தரோSதாபராஜித: || -76-

பூதாவாஸ: — தம்மிடத்திலேயே அனைத்து உயிர்களும் இருந்து வாழ்ந்து இலயிக்கும்படியாக இருப்பவர்
வாஸுதேவ: — அனைத்து உலகையும் தம் மாயையால் மூடியிருப்பவர்; விசித்ரமான மாயையால் வஸுதேவர்க்கு நன்மகவாய்த் தோன்றியவர்
ஸார்வாஸுநிலய: — அனைத்துப் பிராணன்களுக்கும் உயிராய் இருப்பவர்; கோகுலத்தில் ஆயர்களால் தங்கள் உயிராகக் கொண்டு அன்பு செலுத்தப்பட்டவர்
அநல: — பக்தர்களுக்கு அருள்வதில் போதும் என்ற மனம் ஏற்படாதவர்
தர்பஹா — தேவர்களும் தங்களைத் தாங்களே தருக்கிக் கொண்டு வரும்பொழுது அதை அடக்குபவர்
தர்பத: — பக்தர்களுக்கு அன்பின் உரிமையால் ஏற்படும் கர்வத்தைக் கண்டு இரசிப்பவர்
த்ருப்த: — உலகியலில் மூழ்கிப் போகும் ஒரு ஜீவன் அதனின்றும் விலகித் தன்னை வந்து சரணடையும் போது அதில் மிகவும் மகிழ்ந்து பெருமிதமும், கர்வமும் கொள்பவர்
துர்தர: — மனம் வாக்குக்கு எட்டா மறைபொருளாய் இருந்தாலும் பக்தியுடன் தியானிக்கும் யோகியர்க்குத் தம்மைத் தியானத்தில் உணரும்படி வைப்பவர்; ஆயர்பாடியில் யார் கையிலும் சிக்காத குழந்தையாக லீலைகள் புரிந்தாலும் கண்ணிநுண் சிறுத்தாம்பினால் கட்டுண்ணப் பண்ணிய பெருமாயர்
அபராஜித: – தம்மைப் பக்தியுடன் போற்றும் அடியார்க்கு உட்பகையாலோ வெளிப்பகையாலோ வெல்லமுடியாத நிலையைத் தருபவர்

———-

விச்வமூர்த்திர் மஹாமூர்த்தி: தீப்தமூர்த்திரமூர்த்திமாந் |
அநேகமூர்த்திரவ்யக்த: சதமூர்த்தி: சதாநந: || -77-

விச்வமூர்த்தி: — அவர் ஏன் அபராஜிதர் என்றால், எதனாலும் எவராலும் வெல்லப்பட முடியாதவர் என்றால், அவர் விச்வம் அனைத்தையும் தம் சரீரமாகக் கொண்டிருக்கிறார்.
மஹாமூர்த்தி: — விச்வம் அனைத்தையும் தம் சரீரத்தில் காணுமாறு அர்ஜுனனுக்குக் காட்சியளித்த விச்வரூபர்
தீப்தமூர்த்தி: — ஒளிகொண்டு திகழும் அத்தனை வடிவும் சிறப்பும் அவரிடமிருந்தே தம் ஒளியைப் பெறுகின்றன என்னும் அளவிற்கு ஒளியாம் வடிவினர்
அமூர்த்திமாந் — அவரன்றித் தம் அளவில் வடிவின்றி, அசித் சித் என்னும் வேறுபாடு அறியவொண்ணாது
கலசிக் கிடக்கும் உயிர்களையும், பிரகிருதியையும் தம் சரீரமாக உடையவர்
அநேகமூர்த்தி: — உலகின் நன்மைக்காகப் பல அவதாரங்களிலும் பலவித வடிவங்களைத் தரிக்கின்றார்
அவ்யக்த: — எத்தனை வடிவம் தரிப்பினும், விச்வ ரூபம் காட்டினும் அத்தனையும் மனித வடிவில் மறைந்திருக்கக் காட்சி தருபவர்
சதமூர்த்தி: — நூற்றுக்கணக்கான, ஆயிரக்கணக்கான வடிவங்கள் உடையவர். (திவ்ய தேசங்கள் நூற்றியெட்டிலும் திகழும் வடிவினர் என்றும் பொருள் கொள்ளலாம் அன்றோ!)
சதாநந: — நூற்றுக்கணக்கான முகங்கள் கொண்டவர்

———-

ஏகோ நைக: ஸவ: க: கிம் யத்தத் பதமநுத்தமம் |
லோகபந்துர் லோகநாதோ மாதவோ பக்தவத்ஸல: || –78-

ஏக: — ஒத்தாரும் மிக்காரும் இல்லாத ஒருவன்
நைக: — அவன் ஒருவனே எனினும் பல்கிய உயிர்களிலும் பொருட்களிலும் உள்ளே உள்ளுயிராய்ப் பரந்து நிற்பவனும் அவனே
ஸவ: — மானிடமாய் வந்து ஸ்ரீகிருஷ்ணனாய்க் குழந்தைகளும் உரிமை கொண்டாடத் திரிந்தவன் அவனே;
உடல்மிசை உயிரென உயிர்கள் அனைத்தினுள்ளும் உள்ளுயிராய் என்றும் இருப்பவனும் அவனே (ஸ;, வ: )
க: — ஒளிவளர் ஆனந்தமாய் எங்கும் நிறைந்தவன் (அங்கிங்கெனாதபடி எங்கும் பிரகாசமாய் ஆனந்த பூர்த்தியாகி)
கிம் — எவனைத் தேட வேண்டும், எவனையே அறிய வேண்டும் என்று மறை புகலுமோ அவன்
யத் — ஜீவர்கள் அஞ்ஞான இருளில் முழுகிக் கிடந்த காலத்தே தொடங்கி அவர்கள் முக்திக்காக எவன் முனைந்தவண்னம் இருக்கின்றானோ அவன்
தத் — மயர்வற மதிநலம் அருளினன் யவன் அவன்
பதம் அநுத்தமம் — உயர்வற உயர்நலம் என்றும், பரமம் பதம் என்றும் மறைகள் புகலும் மிக்குயர் பேறு அவன்
லோகபந்து: — உயிர்களுக்கு உறவுகள் அனைத்துமாய் ஆனவன்
லோகநாத: — உயிர்களை உடையோனும், உயிர்களை வழிநடத்துவோனும் அவனே
மாதவ: — தண்ணளி பூண்டு உயிர்களுக்கு இரங்கும் திருவின் மணாளன்
பக்தவத்ஸல: — தானீன்ற கன்றின் அழுக்குகக்கும் பசு போன்று ஜீவர்கள் பால் தாய்மை மிக்கவன்

————-

ஸுவர்ணவர்ணோ ஹேமாங்கோ வராங்கச் சந்தநாங்கதீ |
வீரஹா விஷம: சூன்யோ க்ருதாசீரசலச்சல: || -79-

ஸுவர்ணவர்ண: — பொன்னெழில் பூக்கும் நிறத்தன்
ஹேமாங்க: — பொன்னொளிரும் திருமேனியன்
வராங்க: — திவ்விய மங்கள வடிவுடையவன்
சந்தநாங்கதீ — பொன்னெழில் அணிகள் பூண்டவன்
வீரஹா — நன்மைக்கு எதிரான அசுரர்கள் எத்தனை வலிமையரேனும் அவர்களை அழிப்பவன்
விஷம: — உற்றார்க்குத் தண்ணளி காட்டிச் செற்றார்க்கு வெப்பம் கொடுக்கும் விமலன்
சூன்ய: — நிர்விசேஷன் ஆகையாலே சூன்யன் (சங்கரர்); தோஷம் சிறிதுமற்ற குணபூர்ணனாகிய ஸ்ரீகிருஷ்ணன்
க்ருதாசீ — ஆயர்பாடியில் வெண்ணையை விரும்பியுண்பவன்
அசல: — சிறிதும் மாறாத பெருங்குணத்தன்
சல: — பக்தர்களுக்கு ஒரு கெடுதல் என்றால் எதுவும் பொருட்டில்லை என்று வேகப்படுபவன்

———-

அமாநீ மாநதோ மாந்யோ லோகஸ்வாமீ த்ரிலோகத்ருத் |
ஸுமேதா மேதஜோ தந்ய: ஸத்யமேதா தராதர: || -80-

அமாநீ — உயிர்களுக்கு உள்ளுயிராய் அவரே இருப்பதால் தம் சரீரமாக இருக்கும் ஜீவர்களின்
துயர் துடைக்க மானாபிமானம் பார்க்காமல் தம் அக்கறையாகக் கொண்டு அருள்பவர்
மாநத: — தம் பக்தர்களை, தம்மை நாடி வந்த ஜீவர்களை மிகவும் கௌரவிப்பவர்
மாந்ய: — பக்தர்கள் தம்மிடம் உரிமை எடுத்துக்கொண்டு தம்மிடம் சொல்வதையும், அவர்களுக்காகத் தாம்
இறங்கி வந்து செய்யும் எளிமையான இயல்பையும் தம்முடைய பெருமையாகக் கருதுபவர்
லோகஸ்வாமீ — அவ்வாறு எளிவரும் இயல்பினராகப் பக்தர்களின் வேண்டுக்கோளை நிறைவேற்றச் சுலபராய்
வருபவர் யார் எனில் அனைத்து உலகங்களுக்கும் உடைமையாளரும், படைத்தவரும், தலைவரும் ஆவார்.
த்ரிலோகத்ருத் — அவர் ஏன் இவ்வாறு இவ்வளவு எளிமையாக இறங்கி வரவேண்டும் என்றால் அவர் வெறுமனே
புறத்தே அனைத்துக்கும் சொந்தக்காரராக இல்லாமல் மூவுலகத்தையும் அனைத்தினுள்ளும் உள்ளுயிராய் நின்று தாங்குவதால் அன்றோ!
ஸுமேதா — அவர் எப்பொழுதும் தம் பக்தர்களிடம் கனிந்த உள்ளம் கொண்டவராக இருக்கிறார்
மேதஜ: — தயையின் காரணமாகவே அவர் பக்தர்களின் பிரார்த்தனைக்கு இணங்கி, அவர்களின் தீவிர
வேண்டுதல் என்னும் வேள்வியின் பயனாகப் புவியில் அவதாரம் எடுக்கிறார்.
தந்ய: — அவ்வாறு அவதாரம் எடுக்கும் பொழுது இன்னாரின் குழந்தை என்று சொல்லப்படுவதை பெரும் பேறு போன்று கருதுகிறார்
ஸத்யமேத: — அவ்வாறு உறவினால் உரிமை கொண்டாடுவதை ஓர் அலங்காரமாகக் கருதாமல் ஆர்வத்துடன் சத்யமாகவே அவ்வாறு கருதுபவர் ஆகிறார்
தராதர: — உலகைத் தாங்குவது மட்டுமின்றி அவதாரம் எடுக்கும் காலங்களில் கோவர்த்தன மலையைத்
தாங்கிப் பல்லுயிர்களைக் காப்பது போன்ற அதிசயச் செயல்களைச் செய்கிறார்

———–

தேஜோவ்ருஷோ த்யுதிதர: ஸர்வசஸ்த்ரப்ருதாம் வர: |
ப்ரக்ரஹோ நிக்ரஹோ வ்யக்ரோ நைகச்ருங்கோ கதாக்ரஜ: ||–81-

தேஜோவ்ருஷ: — காரணமற்றுப் பெருகும் அவருடைய அருளால் அடியார்களைக் காத்துப் பல நன்மைகளைப் பொழிகின்றார்
த்யுதிதர: — மானுட அதீதமான பொலிவும் கீர்த்தியும் தம்மிடத்தில் திகழ இருப்பவர்
ஸர்வசஸ்த்ரப்ருதாம் வர: — பல்வித ஆயுதங்களைக் கையாளும் சூரர்களில் மிகச் சிறந்தவர்
ப்ரக்ரஹ: — புறத்தில் பார்த்தால் அர்ஜுனனின் தேருக்குச் சாரதி போன்று இருந்தாலும் அர்ஜுனன் உள்ளிட்ட
உயிர்களின் உள்ளே அந்தர்யாமியாக நின்று நியமிப்பவர் அவரே
நிக்ரஹ: — தமது சங்கல்பத்தாலேயே எதிரிகளை அழிக்கவல்லவராய் இருக்கிறார்
வ்யக்ர: — அடியார்களின் குறை முடிக்கத் தாமே முனைந்து பொருபவராகவும் இருக்கிறார்
நைகச்ருங்க: — பல வழிகளிலும் பாண்டவர்க்குத் துணையாக இருப்பவர்; நான்கு கொம்புகள் உள்ள வேதமாகிய விருஷபத்தின் வடிவாய் இருப்பவர்
கதாக்ரஜ: — நிகதம் என்னும் மந்திரங்களின் முன்னால் தோன்றுபவர்; கதனுக்கு முன் பிறந்தவர்

———–

சதுர்மூர்த்திர்சதுர்பாஹுச் சதுர்வ்யூஹச் சதுர்கதி: |
சதுராத்மா சதுர்பாவச்சதுர்வேத விதேகபாத் || –82-

சதுர்மூர்த்தி: — விராட், ஸூத்ராத்மா, அவ்யாக்ருதர், துரீயர் என்னும் நான்கு வடிவினர்;
வாஸுதேவனாகிய தாம், பலராமர், ருக்மிணியின் புதல்வராகிய ப்ரத்யும்னர், ப்ரத்யும்னரின் குமாரனாகிய அரவிந்தன்
என்ற நான்கு பேர்களால் நான்கு வியூஹங்களை உணர்த்தி நிற்பவர்;
வெள்ளை, சிகப்பு, மஞ்சள், கருநீலம் என்னும் வண்ணங்களால் சுட்டப்படுபவர்
சதுர்பாஹு: — நான்கு தோளும் திகழ அவதரித்த ஸ்ரீகிருஷ்ணர்
சதுர்வ்யூஹ: — நான்கு வ்யூஹ அவதாரங்களாகத் திகழ்பவர்
சதுர்கதி: — நான்கு புருஷார்த்தங்களான தர்மம், அர்த்தம், காமம், மோக்ஷம் என்பதற்கான நான்கு வழிகளாகவும்,
இந்த்ரபதம், ப்ரம்மாபதம், கைவல்யம், மோக்ஷம் என்னும் நான்கு விதப் பலன்களை உத்தேசித்து அமையும் வழிகள் நான்காகவும் தாமே அமைந்தவர்
சதுராத்மா — விழிப்பு, கனவு, துயில், துரியம் என்னும் நான்கு நிலைகளிலும் ஸ்தூலமாகவும், சூக்ஷ்மமாகவும் உள்ளுயிராய் இருப்பவர்
சதுர்பாவ: — நான்கு வியூஹங்களில் நான்கு வித பாவங்களோடு உலகைக் காப்பவர்
சதுர்வேதவித் — நான்கு வேதங்களின் தாத்பர்யமாகவும் இருப்பவர்
ஏகபாத் — ஜீவர்களால் சரணடையத் தக்க ஒரே புகலாக இருப்பவர்

———–

ஸமாவர்த்தோ நிவ்ருத்தாத்மா துர்ஜயோ துரதிக்ரம: |
துர்லபோ துர்கமோ துர்க்கோ துராவாஸோ துராரிஹா || –83-

ஸமாவர்த்த: — மீண்டும் மீண்டும் நன்மையை நிலைநாட்ட வேண்டியும், பக்தர்களின் பிரார்த்தனையைப் பூர்த்தி செய்யவும் அவதாரங்களை நிகழ்த்துபவர்
நிவ்ருத்தாத்மா — அவதாரம் செய்யும் பொழுது அவருடைய மனம் முழுவதும் நிவ்ருத்தியிலேயே நிலைநிற்கிறது என்பதால் நிவ்ருத்தாத்மா
துர்ஜய: — தம் முயற்சியால் யாவருக்கும் காண ஒண்ணா இயல்பினர்
துரதிக்ரம: — ஆயினும் அவருடைய பாதங்களைச் சரணடைந்து பற்றிக்கொண்டால் அந்தப் பக்தியைக் கடக்க அவராலும் இயலாத தன்மையர்
துர்லப: — தூய பக்தியாலன்றி வேறு எதனாலும் அடைய ஒண்ணாதவர்
துர்கம: — மேதையாலோ, பலவித அறிவுகளாலோ, தவத்தாலோ ஒரு நாளும் அடைய முடியாதவர்
துர்க்க: — அறியாமையால் மூடுண்ட மதியினரால் ஒரு நாளும் அண்ட முடியாதவர்
துராவாஸ: — யோகிகளின் இதயத்தில் திகழ்பவர்; யாராலும் எட்டவொண்ணாத பரமபதத்தைத் தம் இடமாகக் கொண்டவர்
துராரிஹா — மிகக் கொடிய பகை அசுரசக்திகளையும் அழிப்பவர் (அதனால் அவரால்தான் அந்தப் பரமபதத்தை அருளமுடியும்)

———-

சுபாங்கோ லோகஸாரங்கஸ் ஸுதந்துஸ்தந்துவர்த்தந 😐
இந்த்ரகர்மா மஹாகர்மா க்ருதகர்மா க்ருதாகம :|| –84-

சுபாங்க: — தியானத்தில் மனம் தானாகக் குவிந்து லயிக்கும் படியான மிகவும் சுபமயமான அங்கங்களை உடையவர் என்பதால் சுபாங்கர்
லோகஸாரங்க: – லோகஸார: என்று பிரணவத்திற்குப் பெயர். பிரணவத்தினால் அடையப்படுபவராக இருப்பதால் ஸ்ரீவிஷ்ணுவானவர் லோகஸாரங்க: என்று சொல்லப்படுகிறார்.
ஸுதந்து: – சிலந்தி எப்படித் தன் உடம்பிலிருந்தே நூலை உண்டாக்கி வலை பின்னுமோ அப்படி அழகிய
நூல் வலையாகிய பிரபஞ்சத்தைத் தம்மிலிருந்து உண்டாக்கிப் பின்னுபவர் ஆகையாலே ஸுதந்து: என்று அழைக்கப்படுகிறார்
தந்து வர்த்தன: – சிலந்தி நூலை மேலும் மேலும் உண்டாக்கும், தன்னுள் இழுத்தும் கொள்ளும்.
அது போல் இந்தப் பிரபஞ்ச வலையை வளர்க்கவும், பின்னர் தன்னுள் ஒடுக்கவும் வல்லவர் ஆகையால் அவர் தந்து வர்த்தனர் ஆகிறார்
இந்த்ர கர்மா – இவ்வாறு ஒவ்வொன்றும் பரஸ்பரம் தொடர்பில் இருக்கும் வண்ணம், வலை போல் பின்னுவதால்
அவர் இந்த்ர ஜாலம் ஆகிய (ஜாலம் – வலை) கர்மாவைச் செய்பவர் என்பதால் இந்த்ர கர்மா என்று சொல்லப்படுகிறார்
மஹாகர்மா – உலகக் கர்மங்கள் அனைத்தும் பஞ்ச மஹா பூதங்களை அடிப்படையாகக் கொண்டவை.
அந்தப் பஞ்ச மஹா பூதங்களையே சிருட்டி செய்கிறவர் ஆகையாலே ஸ்ரீவிஷ்ணுவானவர் மஹாகர்மா என்று அழைக்கப்படுகிறார்
க்ருதகர்மா – இவ்வாறு கர்மங்கள் செய்வதால் அவருக்கு ஏதோ புதிதாகப் பயன் உண்டு என்று இல்லை.
ஏனெனில் அனைத்து கர்மங்களாலும் ஆக வேண்டிய பயன் அவரிடத்தில் பூரணமாக எப்பொழுதும் இருக்கிறது. எனவே அவர் க்ருதகர்மா எனப்படுகிறார்.
க்ருதாகம: – மனிதர்கள் பலவித கர்ம வினைப் பயன்களில் இழுப்புண்டு பின்னர் தம் விடுதலைக்கு ஏங்குங்கால்,
அவரை அடைதலாகிய வீடு பேறு என்பதை அடைவிக்கும் வழிகளைக் கூறுவது ஆகமம்.
அனைத்து ஆகமங்களையும் அவரவர் பரிபக்குவத்திற்குத் தக்க வண்ணம் செய்தவர் ஸ்ரீவிஷ்ணு ஆகையாலே
அவர் க்ருதாகமர் என்று அழைக்கப் படுகிறார்

————-

உத்பவ: ஸுந்தர: ஸுந்தோ ரத்நநாபஸ் ஸுலோசந: |
அர்கோ வாஜஸநிச் ச்ருங்கீ ஜயந்த: ஸர்வ விஜ்ஜயீ || –85-

உத்பவ: – அவருடைய பிறப்புகள் கர்மத்தின் காரணமாக இன்றி, கருணையின் காரணமாக இருப்பதால் மிகச் சிறந்தவை.
அவ்வாறு சிறந்த அவதாரங்களைச் செய்பவர் ஆகையாலே அவர் உத்பவர் ஆகிறார்
ஸுந்தர: – மன்னுயிர்க்காக, மன்னுயிர் காக்க அவதரிக்கும் கருணை மிகுந்த ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர்,
பேரழகு மயமாகவும் திகழ்கிறார் என்பதால் அவருடைய திருநாமம் ஸுந்தர: என்று சொல்லப்படுகிறது
ஸுந்த: – பேரழகு என்பதனோடு சேர்த்து பெருந் தயையே வடிவானவர் ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணு என்பதால் அவர் ஸுந்த: என்று சொல்லப் படுகிறார்
ரத்ந நாப: – தயையே உருவானவர் ஆகையால் உலகத்தைப் படைத்து, உயிர்கள் வீடு பேற்றிற்கு முன்னேறுவதற்காக,
முதன்முன்னம் உலகைப் படைக்க என்று பிரமனைப் படைத்து, அதற்கு முன்னர் பிரமனுக்கு இருப்பிடமான
நாபி கமலத்தை வெளியிட்ட அருஞ்செல்வம் அன்ன ரத்நம் போன்ற நாபியை உடையவர் ஆகையாலே ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணு ரத்ந நாப: என்று சொல்லப் படுகிறார்.
ஸுலோசந: – லோசநம் என்பது காண்பது என்னும் பொருளில் கண்ணையும், ஞானத்தையும் குறிப்பதால் நன்கு அழகிய திருக்கண்களையும்,
செம்மையான அக அழகு பொலியும் ஞானத்தையும் உடையவர் என்பதால் ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் ஸுலோசந: என்று அழைக்கப் படுகிறார்
அர்க: – மிகப்பெரும் தெய்வங்களாலும் துதிக்கப்படுபவர் ஆகையாலே துதி என்பதற்கு இலக்காக இருப்பவர்
என்பதால் ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் அர்க: என்று அழைக்கப் படுகிறார்.
வாஜஸநி: – உணவை உண்மையில் பிரம்மம் என்று அறிய வேண்டும் என்னும் மறைமொழிக்கு இணங்க, அனைத்து உயிர்க்கும் வாழ்க்கைக்கு ஆதாரமான உணவாகவும், அதற்கு உரிய பசியினால் வேண்டித் தவிப்பவர்க்கு அவ்வுணவை அளிப்பவராகவும் தாமே இருப்பதால் ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் வாஜஸநி என்று சொல்லப்படுகிறார்
ச்ருங்கீ – பிரளயகாலத்தில் ஒற்றைக் கொம்புள்ள மீனுரு எடுத்து உயிர்களை அடுத்த படைப்பு வரையில் பாதுகாத்தான்
ஆகையாலே ச்ருங்கீ. கோவர்த்தன மலையைக் குடையாகக் கவித்து உயிர்களைக் காத்தான் ஆகையாலே ச்ருங்கீ.

(நம்மாழ்வார் –

மீனென்னும் கம்பில் வெறியென்னும் வெள்ளிவேய் வான் என்னும் கேடில்லா வான் குடைக்கு தான் ஓர் மணிக்காம்பு போல்
நிமிர்ந்து மண்ணளந்தான் நங்கள் பிணிக்காம் பெரு மருந்து பின்.)

ஜயந்த: – நமக்கான பகைவர்களை ஜயிப்பதில் தவறாதவர், முக்கியமாக நமக்காக நம் அகங்காரத்தை ஜயித்து
நம்மை ஆட்கொள்ள வல்லவர் ஆகையாலே ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணு ஜயந்தர் என்று சொல்லப் படுகிறார்

( திருமழிசையாழ்வார்;

அன்பாவாய் ஆரமுதம் ஆவாய் அடியேனுக்கு இன்பு ஆவாய் எல்லாமும் நீ ஆவாய்
பொன்பாவை கேள்வா! கிளரொளி என் கேசவனே! கேடின்றி ஆள்வாய்க்கு அடியேன் நான் ஆளே.)

ஸர்வவித் ஜயீ – எல்லாம் தெரிந்தவர்களையும் ஜயிப்பவர், அனைத்து அறிவின் வழிகளிலும்
ஜயிப்பவர் ஆகையாலே ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணு ஸர்வவித்ஜயீ என்னப்படுகிறார்.

( நம்மாழ்வார்:

வாசகம் செய்வது நம் பரமே? தொல்லை வானவர் தம் நாயகன் நாயகர் எல்லாம் தொழுமவன்
ஞாலமுற்றும் வேயகம் ஆயினும் சோராவகை இரண்டே அடியால் தாயவன் ஆய்க்குலமாய் வந்து தோன்றிற்று நம் இறையே.)

————

ஸுவர்ணபிந்து: அக்ஷோப்ய: ஸர்வவாகீச்வர: ஈச்வர: |
மஹாஹ்ரதோ மஹாகர்தோ மஹாபூதோ மஹாநிதி: || –86-

ஸுவர்ணபிந்து: – பொன்னினும் துலங்கும் பூர்ண அழகுடைய அவயவங்கள் உடையவர்;
நன்மையாகிய எழுத்தும் பிந்துவெனும் அநுஸ்வரமும் கூடிய பிரணவமாய் இருப்பவர் ஆகையாலே
ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணு ஸுவர்ணபிந்து: எனப்படுகிறார்

( பூதத்தாழ்வார் –

கதையின் பெரும்பொருளும் கண்ணா! நின்பேரே. இதயம் இருந்து அவையே ஏத்தில்
கதையும் திருமொழியாய் நின்ற திருமாலே! உன்னைப் பருமொழியால் காணப் பணி. )

அக்ஷோப்ய: – யாவராலும் எதனாலும் கலக்கக் கூடாதவர்; காம குரோதாதிகளாலும், சப்தாதி விஷயங்களாலும்,
அசுரர்களாலும் கலக்க முடியாதவர்; ஆகையாலே ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணு அக்ஷோப்ய: என்று சொல்லப் படுகிறார்.

( நம்மாழ்வார் –

கண்ணும் செந்தாமரை கையும் அவை அடியோ அவையே
வண்ணங்கரியதோர் மால் வரை போன்று மதி விகற்பால்
விண்ணும் கடந்து உம்பரப்பால் மிக்கு மற்று எப்பால் யவர்க்கும்
எண்ணும் இடத்ததுவோ? எம்பிரானது எழில் திறமே. )

ஸர்வவாகீச்வரேச்வர: – சொல் என்னும் சக்திக்குத் தலைவர்களாய் உள்ள பிரம்மாதி தேவர்களுக்கும்
ஈசுவரராய் இருப்பவர் ஆகையாலே ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணு ஸர்வவாகீச்வரேச்வர: என்னப்படுகிறார்.

( திருமங்கையாழ்வார் –

….அறுவகைச் சமயமும் அறிவரு நிலையினை;
ஐம்பால் ஓதியை ஆகத்திருத்தினை; அறம்முதல் நான்கவையாய்
மூர்த்தி மூன்றாய் இருவகைப் பயனாய் ஒன்றாய் விரிந்து நின்றனை..)

மஹாஹ்ரத: – யோகிகளாகிய ஆழ்வார்கள் எந்த மடுவில் முழுகி அளவற்ற ஆனந்தத்தை அனுபவிக்கிறார்களோ
அந்தப் பெரும் மடுவாக, தரைதட்டாத குழியாக இருப்பவன் ஆகையாலே ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணு மஹாஹ்ரத: என்று போற்றப் படுகிறார்

( நம்மாழ்வார் –

சூழ்ந்து அகன்று ஆழ்ந்து உயர்ந்த முடிவில் பெரும் பாழேயோ!
சூழ்ந்து அதனில் பெரிய பர நன் மலர்ச் சோதீயோ!
சூழ்ந்து அதனில் பெரிய சுடர்ஞான இன்பமேயோ!
சூழ்ந்து அதனில் பெரிய என் அவா அறச் சூழ்ந்தாயே! )

மஹாகர்த: – அடியார்களை ஆனந்திப்பிக்கும் மடுவாக, குழியாக மட்டும் இல்லாமல், உலக மக்களை மயக்கி
உள்ளே அமிழ்த்தும் கடுங்குழியாகவும் அவன் அமைந்திருக்கிறான். உலக மயக்கம் கொண்ட மக்கள் விஷயத்தில்
எது அமிழ்த்தும் சுழல் குழியாக ஆகிறதோ அதுவே அவனுடைய உலக ரீதியான வடிவமாக
மஹாகர்த: என்று அவன் சொல்லப்பட காரணமாக ஆகிறது.

மஹாபூத: – காலத்தால் மாறாத ஸ்வரூபத்தை உடையவர், முக்காலமும் ஒரேபடித்தான ஸ்வரூபத்தைக் கொண்டவர்,
எக்காலமும் தன்னியல்பிலேயே நிலைப்பவர் ஆகையாலே ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் மஹாபூதர் என்று அழைக்கப்படுகிறார்.

மஹாநிதி: – அனைத்துப் பொருள்களும், அனைத்து உயிர்களும் சேமக் காப்பு அடைந்து வெளிப்பட்டு வளர்ந்து
தம் இலக்காகிய அவரையே அடையத் தகுந்த ஒன்றாகத் தொடக்கம் முதல் நிறைவுவரை அவரே திகழ்வதால்
ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் மஹாநிதி என்று அழைக்கப்படுகிறார்

( பெரியாழ்வார் –

துப்பு உடையாரை அடைவதெல்லாம் சோர்விடத்துத் துணையாவர் என்றே
ஒப்பிலேனாகிலும் நின்னடைந்தேன் ஆனைக்கு நீ அருள் செய்தமையால்
எய்ப்பு என்னை வந்து நலியும் போது அங்கு ஏதும் உன்னை நான் நினைக்க மாட்டேன்
அப்போதைக்கு இப்போதே சொல்லி வைத்தேன் அரங்கத்து அரவணைப் பள்ளியானே! )

———

குமுத: குந்தர: குந்த: பர்ஜன்ய: பவந: அநில:|
அம்ருதாச: அம்ருதவபு: ஸர்வக்ஞ: ஸர்வதோமுக:|| –87-

குமுத: – எழுத்துக்குப் பொருள் என்று பார்க்கையில் கு என்னும் பூமி, மு என்னும் முத்தியைப் பற்றி வருவதால்,
முத்தி என்னும் பூமியைத் தருபவர் ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணு ஆகையால் அவர் குமுதர் எனப்படுகிறார்

குந்தர: – கும் எனப்படும் பாவத்தைப் போக்கி, குந்தம் என்னும் பரதத்வ ஞானத்தை அருள்பவர் ஆகையாலே
ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் குந்தர: என்று அழைக்கப்படுகிறார்.

குந்த: – அழிக்கப்பட்ட பாவம் மீளாவகை செய்பவரும், ஞானம், வைராக்கியம் ஆகிய முதற்படிகளில் ஏறினார்க்கு
அடுத்தடுத்து பரபக்தி பரஞானம் பரமபக்தி ஆகிய உயர்நிலைகளைத் தந்தருள்பவர் ஆகையாலும்
ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் குந்தர் என்று அழைக்கப்படுகிறார்.

பர்ஜன்ய: – மழையால் உலகத்தின் புறத்துன்பம், சமுதாயத் துன்பம், உள்ளத்துத் துன்பம் என்னும் முத்துன்பங்களான
ஆதிதைவிக, ஆதிபௌதிக, ஆத்யாத்மிக துன்பங்கள் அனித்தும் நீங்குவது போன்று, தம் ஸ்வரூபத்தைப்
பற்றிய ஞானத்தால் நமக்கு ஏற்படும் மூவித துன்பங்கள் அகற்றி ஆனந்தம் தருபவர் ஆகையால்
ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் பர்ஜன்யர் எனப்படுகிறார்.

பவந: – தூய்மைப் படுத்துபவர், அதுவும் பக்தர்கள் பால் தாமே வலியச் சென்று, அதுவும் விரைவில் சென்று
தூய்மை நல்கும் தாய்மை குணத்தவர் ஆகையாலே ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் பவநர் என்று சொல்லப் படுகிறார்.

அநில: – அருள் செய்வதற்கு ஒரு ஹேது வேண்டும் என்ற இயல்பு இல்லாதவன், அடியார்களின் க்ஷேமத்தில்
என்றும் விழித்திருப்பவன், பக்தியால் காதல் மீக்கூற வேண்டும் அடியார்க்கு, கண்ணுக்குப் புலனாகி அருள் செய்பவன்
என்ற இயல்புகள் பிரத்தியேகமாகத் தம் ஒருவரிடமே நிறைந்திருப்பவர் ஆகையாலே ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் அநிலர் என்று அழைக்கப்படுகிறார்.

அம்ருதாச: – அழிவற்ற ஆத்மானந்தமாகிய இயல்பில் சுகித்திருப்பவன், அமுதம் பிறர்க்கீந்து அவருண்ணத் தானுண்பவன்,
அடியார்க்குத் தன் குணங்களாகிற அமுதை அருந்தத் தருபவன் ஆகையாலே ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் அம்ருதாசர் எனப்படுகிறார்.

அம்ருதவபு: – அழியாத வடிவுடையவர் ஆகையாலே அம்ருதவபு; என்று அழைக்கப் படுகிறார் ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர்.

ஸர்வக்ஞ: – தாம் அனைத்தும் அறிந்தவர் என்பதோடன்றி அடியார்களின் திறமை திறமையின்மை, போதாமை, தாங்கும் சக்தி
என அனைத்தும் அவர்கள் அறியாததையும் தாம் அறிந்தவராய் இருப்பவர் ஆகையாலே ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் ஸர்வக்ஞர் எனப்படுகிறார்.

ஸர்வதோமுக: – தம்மை அடியார்கள் வந்து அடைவதற்கும், தாம் அடியார்களைச் சென்று அடைவதற்கும் இதுதான் வழி என்று
எந்த நியதியும் இன்றி எவ்வழியும் எவ்விதத்திலும் தம்மையே வந்து சேரும்படியான பரமசத்யம்
அவர் ஆகையாலே ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் ஸர்வதோமுகர் எனப்படுகிறார்.

———

ஸுலப: ஸுவ்ரத: ஸித்த: சத்ருஜித் சத்ருதாபந: |
ந்யக்ரோத: உதும்பர: அச்வத்த: சாணூராந்த்ர நிஷூதந: || -88-

ஸுலப: – உலகத்தில் மிகச்சுலபமாகக் கிடைக்கும் பொருட்கள் என்ன என்ன உண்டோ அவற்றையெல்லாம்
விட அதி சுலபம் ஆனவர் ஆக அவர் என்றும் இருப்பதால் ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் சுலபர் எனப்படுகிறார்.

(அய்யே அதிசுலபம் – ஆன்ம வித்தை
அய்யே அதிசுலபம் ! — ஸ்ரீரமண மஹரிஷி )

ஸுவ்ரத: – அடைவதற்குச் சுலபனாய் இருப்பவர் அடைந்தவரைக் காப்பதில் சிறிதும் கூடத் தளர்ச்சி இன்றி,
அலட்சியம் இன்றிச் சரணடைந்தாரைக் காப்பதுவே தம் உறுதியான விரதமாகக் கொண்டவர் ஆகையாலே
ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் ஸுவ்ரதர் எனப்படுகிறார்.

ஸித்த: – உயிருக்கு அவர் ரக்ஷகராய் இருப்பது என்பது ஜீவன் ஏதோ சாதனத்தை அனுஷ்டித்து அதன் விளைவாக
ஏற்படும் காப்பு என்று இராமல் ஜீவனுக்கும் தமக்கும் உள்ள ஒழிக்கவியலா இயற்கையான சம்பந்தத்தால்
அவர் ஏற்கனவே ஸித்தமாக இந்த ஜீவனுக்கு ரக்ஷகராக இருப்பதால் ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் ஸித்தர் என்று அழைக்கப் படுகிறார்.

’ நெறிகாட்டி நீக்குதியோ? ‘

சத்ருஜித் – பகைவர்களை வென்றவர்; சத்ருதாபந: – பகைவர்களை வாட்டுகின்றவர்

உயிரோடு பகையான உடல் வாடி நாசம் உறுகிறது என்பதைப் போல உயிருக்கு உயிரான ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவோடு
பகைத்தவர்கள் தீராத தாபத்தால் பீடிக்கப் பட்டு, பின்னர் அவருடைய காரணமற்ற கருணையால் ஜயிக்கப்படுகிறார்கள்.
அவரைத் தம்முடைய அந்தராத்மா என்று அறியாமையால் பகைப்போருக்கு அவன் அருளும் வாழ்ச்சியே
அவர்களை ஜயிப்பது ஆகையாலே இந்த இரட்டை நாமத்தாலும் சத்ருஜித்-சத்ருதாபநர் என்று ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவே அழைக்கப்படுகிறார்.

ந்யக்ரோத; உதும்பர: – மண்ணுள்ளார் உய்ய, வன்பெரு வானகம் உய்ய எளிமையும் பெருமையும் உடையவர்
ஆகையாலே ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் ந்யக்ரோத: உதும்பர: என்று அழைக்கப் படுகிறார்.

அச்வத்த: – நித்யப் பொருள்களாக மட்டும் தாம் இராமல் அநித்யப் பொருள்களாகவும், ஒரு காலத்தில்
முடிவு பெறும் அநித்யப் பதங்களாகவும், அந்தப் பதங்களுக்குரிய தேவர்களாகவும் தாமே இருப்பதால்
ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் அச்வத்தர் எனப்படுகிறார்.

(அச்வத்தம் – மேலே வேரும் கீழே கிளைகளும் பரப்பி வளரும் உலகப் பெருமரம்.)

சாணூராந்த்ரநிஷூதந: – சாணூரன் ஆகிய அந்த்ரனை, அவன் தேவர்களுக்கும், உலகத்தினருக்கும்
துன்பம் இழைத்ததால் அந்த மல்லனை ஸம்ஹாரம் செய்தவர்.

———-

ஸஹஸ்ரார்ச்சி: ஸப்த ஜிஹ்வ: ஸப்தைதா: ஸப்தவாஹன:|
அமூர்த்தி: அநக: அசிந்த்ய: பயக்ருத் பயநாசன: || –89–

ஸஹஸ்ரார்ச்சி: – ஒளியும், வெப்பமும் கொண்டு உலகில் பரிணாமங்களைச் செய்வதான ஆயிரம்விதமான
ஒளிகள் தம்மிடமிருந்து வெளிப்போந்து திகழ இருப்பவர் ஆகையாலே ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் ஸஹஸ்ரார்ச்சி; என்று அழைக்கப்படுகிறார்.

[ பேய்க்கும் ஒரு பேய் போன்று பித்து ஆய்த் திரிவோர்க்கும்,
வேய்க்கும், அணிமுத்திவரும் வேங்கடமே
வாய்க்கு அமுது ஊர் வண்மைப்பேர் ஆயிரம் தான் மன்னினான்,
மாவலிபால் தண்மைப் பேராய் இரந்தான் சார்பு.
(திருவேங்கடமாலை, ஸ்ரீபிள்ளைப் பெருமாள் ஐயங்கார்) ]

ஸப்த ஜிஹ்வ: – ஏழு நாக்குகள் கொண்டதாகச் சொல்லப்படும் அக்னி தம் உருவமாக, அந்த அக்னியைத் தம்
வாயாகக் கொண்டு அனைத்து மக்களின் ஆஹுதிகளையும் புசிப்பவராகவும், எங்கெங்கு அக்னி உண்டோ
அவையெல்லாம் தம் உருவம் என்றும் உடையவர் ஆகையாலே ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் ஸப்தஜிஹ்வர் எனப்படுகிறார்.

ஸப்தைதா: – ஏழு விதச் சிறப்புகள், ஏழுவித வேள்விகள் என்று பிரபஞ்சத்தையே ஏழுவித உருவமாகத்தாம்
கொண்டவர் ஆகையாலே ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் ஸப்தைதா: என்று அழைக்கப்படுகிறார்.

ஸப்தவாஹந: – ஏழு சந்தஸ்ஸுகளுக்கும் தேவதைகளாக ஏழு குதிரைகளால் பூட்டிய தேரில் வலம் வருபவர்
ஆகையாலே ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் ஸப்தவாஹநர் என்னப்படுகிறார்.

அமூர்த்தி: – உலகில் காண்கின்ற வகையில் இல்லாத தெய்விகமான மேனி உடையவர் ஆகையாலே
ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் அமூர்த்தி என்று அழைக்கப் படுகிறார்.

அநக: – உலகில் கர்மங்கள் காரணமாகப் பிறந்து தன்னுடைய ஞானம் சுருக்கமும், பின்னர் அருளால் இயல்பான
விரிவும் அடைய நேரும் ஜீவனைப் போல் இன்றி, அந்த ஜீவர்களைக் கரையேற்றத் தாம் கருணையினால்
எத்தனை பிறவிகள் எடுப்பினும் சிறிதும் மாற்றமோ, மழுங்கலோ தன்பால் அண்டாத பூரண நல்ஞானம் என்றுமே உடையவரும்,
அதனால் ஜீவர்களின் ஞானக் கேடுகளைக் களைந்து உய்வு தரவும் செய்பவர் ஆகையாலே
ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் அநகர் என்று அழைக்கப்படுகிறார்.

அசிந்த்ய: – உலகில் காணும் இயல்புகள் அனைத்துக்கும் அப்பாற்பட்டு இருப்பவர் ஆகையாலே இத்தகையவர் என்று
சிந்தனையின் மூலம் அறுதியிட்டு அறிய முடியாதவர் ஆகையாலே ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் அசிந்த்யர் என்று சொல்லப் படுகிறார்.

பயக்ருத் – தீவழிச் செல்வோருக்குப் பயத்தை உண்டாக்குகிறவராக நிற்பவர் ஆகையாலே ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணு
வானவர் பயக்ருத் என்று அழைக்கப் படுகிறார்.

பயநாசன: – நல்வழியில் நடப்போர்க்குப் பயங்கள் ஏற்பட்டாலும் அவற்றை அழிக்கும் காப்பாக நிற்பவர் ஆகையாலே
ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் பயநாசநர் என்று அழைக்கப் படுகிறார்.

——-

அணுர்ப்ருஹத் க்ருச:
அணுர் ப்ருஹத் க்ருச: ஸ்தூல: குணப்ருந் நிர்குணோ மஹாந் |
அத்ருத: ஸ்வத்ருத: ஸ்வாஸ்ய: ப்ராக்வம்சோ வம்சவர்தந: || -90-

அணு: – இருக்கின்ற ஆகாசங்களிலெல்லாம் மிகச்சிறிய ஆகாசமான ஹ்ருதய ஆகாசத்தினுள்ளும் புகுந்து,
அதில் அணுஸ்வரூபன் என்று சொல்லப்பட்ட ஜீவனின் உள்ளும் அந்தர்யாமியாய் நின்று காக்கும்,
அணிமா என்னும் திறல்வல்லோன் ஆகையாலே ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் அணு என்றே அழைக்கப் படுகிறார்.

ப்ருஹத் – பெரிதினும் பெரிதான பரமபதத்தையும் தம் திருமேனியில் ஒரு பகுதியாக அடங்கும்படியாக
மிகப் பெரியவர் ஆகையாலே ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் ப்ருஹத் என்ரு அழைக்கப்படுகிறார்.

க்ருச: – காற்றினும் லேசானவர் ஆகையாலே எங்கும் பரவி நிற்பவர் என்பதால் ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் க்ருசர் என்று சொல்லப் படுகிறார்.

ஸ்தூல: – இருக்கும் ஒவ்வொரு பொருளையும் நேரடியாகத் தொட்டுக் கொண்டிருக்கும் அளவிற்கு
பருத்திருப்பவர் ஆகையாலே ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் ஸ்தூலர் எனப்படுகிறார்.

குணப்ருத் – அனைத்துப் பொருட்களையும், அவற்றின் தன்மைகள் அனைத்தையும் தாம் தம் குணம் போலத்
தாங்குபவர் ஆகையாலே ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் குணப்ருத் என்று சொல்லப் படுகிறார்.

நிர்குண: – நற்குணங்கள் அனைத்துக்கும் ஆதாரமாய் இருப்பவர், தாம் எவ்வித குணதோஷங்களும்
அற்றவராக இருப்பதால் ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் நிர்குணர் எனப்படுகிறார்.

மஹாந் – தோஷம் கலவாத குணங்களே நிறைந்தவர் ஆகையாலே என்றும், யாவருக்கும், எவ்விதத்திலும்,
ஒவ்வொரு கணத்திலும் மஹத்தானவராக இருப்பவர் ஆகையாலே ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் மஹாந் என்று அழைக்கப்படுகிறார்.

அத்ருத: – அனைத்தையும் உள் நின்றும், தம்முள் நிலைபெறுத்தியும் தாங்குபவர் ஆகையாலே
தம்மைத் தாங்கும் எதுவும் இல்லாததால் ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் அத்ருதர் என்று சொல்லப்படுகிறார்.

ஸ்வத்ருத: – எதனாலும் தாங்கப்படாமல், தாம் அனைத்தையும் தாங்குபவராய் இருப்பதோடு மட்டுமன்றித்
தம்மைத் தாமே தாங்கி நிற்பவர் ஆகையாலே ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் ஸ்வத்ருதர் என்று சொல்லப்படுகிறார்.

ஸ்வாஸ்ய: – அன்றலர்ந்த செவ்வி மாறாது எக்கணமும் இயல்புற மிளிரும் ஆனந்தத்தில்
நிலைத்த இருப்பை உடையவர் ஆகையாலே ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் ஸ்வாஸ்யர் எனப்படுகிறார்.

ப்ராக்வம்ச: – என்றும் பிற்பட்டதாக ஆகிவிடாமல் புதியதாகவே இருக்கின்ற நித்யமான தன்மையாலும்,
நித்யசூரிகள் என்னும் வம்சத்திற்கும் முந்தையரும் பெரியவரும் ஆனவர் என்பதாலும் ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் ப்ராக்வம்சர் எனப்படுகிறார்.

வம்சவர்த்தந: – தம் வம்சமாகிய பிரபஞ்சத்தையும் நித்ய சூரிகளின் திரள் வதியும் திருநாட்டையும் பெருகி
வளரச் செய்து கொண்டேயிருப்பவர் ஆகையாலே ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் வம்சவர்த்தநர் என்று சொல்லப்படுகிறார்.

——–

பாரப்ருத் கதிதோ யோகீ யோகீச: ஸர்வகாமத: |
ஆச்ரம: ச்ரமண: க்ஷாம: ஸுபர்ணோ வாயுவாஹன: || -91-

பாரப்ருத் – ஜீவர்கள் ஸம்ஸாரத்தில் கட்டுண்ட நிலையில் அவர்கள் அறியாமையால் விளைந்த தம் கர்மத் தளைகளினின்றும்
விடுபட்டுத் தாங்கள் அடைய வேண்டிய பெரும் பேறான பரமாத்மாவாகிய தம்மை அடைவதாகிற மகத்தான பொறுப்பை
யார் கையிலும் ஒப்படைத்துவிடாமல் தாம் ஒருவரே முழுவதும் சுமப்பவர் ஆகையாலே
ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் பாரப்ருத் என்று போற்றப்படுகிறார்.

கதித: – போற்றப்பட்டிருப்பவர்

( வேதங்கள் அனைத்தாலும் ஒரே பரம்பொருள் தத்வம் என்று மீண்டும் மீண்டும் சொல்லப்படுகிறவர்,
வேதப் பொருளை விளக்கும் அனைத்து இதிகாச புராண, துணை நூல்கள் அனைத்தாலும்
உயர்வற உயர்ந்த பரம்பொருள் என்று மூதலித்துக் காட்டிக் கொண்டாடப்படுபவர் ஆகையாலே
ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் கதிதர் என்று சொல்லப்படுகிறார்.

குறிப்பு: – இந்த நாமத்திற்கு வெறுமனே ’புகழப்பட்டவர்’ என்று அர்த்தம் சொல்லிவிட்டுப் போய்விடலாம்.
குறிப்பாக உயர்வற உயர்ந்த ஒரே பரம்பொருள் என்றெல்லாம் ஆதாரங்கள் காட்டிப் பரக்க எழுத வேண்டிய அவசியமே இல்லை.
அதுவும் பராசர பட்டர் எழுதினாலாவது சொல்லலாம் அவர் ஸ்ரீவைஷ்ணவர் ஆகையாலே எங்கெங்கெல்லாம் முடியுமோ
அங்கங்குத் தம் விருப்பக் கடவுளைப் புகழ்கிறார் என்று. ஆனால் பராசர பட்டர் எழுதியதை விட
இரண்டு மடங்கு நீளமாக இந்தத் திருநாமத்திற்கு எழுதியிருப்பவர் பகவத்பாதரான ஸ்ரீஆதிசங்கரர்.

அவர் தமது அத்வைத ரீதியாக ஏதாவது அர்த்தம் எழுதினால் யாரும் கேட்பாரில்லை. அது இயல்பாகவும் இருக்கும்.
அல்லது பிற்காலத்தில் அவரைப் பற்றிப் பரப்புரைகள் எழுந்தது போல் அவர் ஆறு மதங்களை நாட்டியவர் என்றால்
இந்தத் திருநாமத்திற்கு அர்த்தமாக ஆறு மதங்களிலும் அவரவர் கடவுளாகக் கொண்டாடப் படுபவர் என்று சொல்லியிருந்தாலும் யாரும் கேட்க முடியாது.

ஆனால் அவ்வாறெல்லாம் ஸ்ரீஆதிசங்கரர் எழுதாமல் வேத வேதாந்தங்களாலும், இதிகாச புராணாதிகளாலும் புகல் என்று
முடிவு கட்டப்பட்ட உயர்வற உயர்ந்த ஒரே பரம்பொருள், பரதெய்வம் என்பது ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவே என்று
இந்த நாமத்தில் திட்டவட்டமாக எழுதுகிறார். காரணம் அவர் மட்டுமன்று, அவர் நாளில் வேத வேதாந்தங்களையும்,
இதிகாச புராணங்களையும் சான்று நூல்களாகக் கொண்ட வைதிகர்கள் யாவருமே உயர்ந்த ஈசுவர தத்வம் என்றால்
அது ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவே என்னும் கருத்துடையவர்களாக இருந்தார்கள் என்பதையே இஃது காட்டுகிறது.

இந்த நாமத்தில் மட்டுமன்று. பல நாமங்களிலும் பராசர பட்டரே சாதாரணமாகப் பொதுப் பொருள் எழுதும் இடத்தில்
எல்லாம் கூட ஸ்ரீஆதிசங்கர பகவத்பாதர்கள் மிக விரிவாக ஆணித்தரமாக ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவின் ஒப்புயர்வற்ற உயர்வை
எழுத்தில் பதிந்துள்ளார்கள் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. பின்னாளில் வந்தோரால் ஓரொரு கால அவசியத்தை முன்னிட்டு
நிலைப்பாடுகள் மாற்றம் கண்டிருக்கலாம். அவற்றைத் தவறு என்று சொல்வதற்கில்லை.
பல வேறு மக்களின் ஈடுபாடுகளை உள்வாங்கச் செய்த ஏற்பாடாகவும் இருக்கலாம். எல்லாம் நன்மைக்கே.
ஆயினும் உண்மை நிலை ஆதிசங்கரரின் காலத்திய அவருடைய கொள்கையின் நிலைப்பாடு என்ன என்பதையும்
நாம் ஒருபக்கத்தில் தெரிந்து வைத்திருப்பதில் தவறு ஒன்றும் இல்லை.

இந்தத் திருநாமத்திற்கான ஸ்ரீசங்கர பாஷ்யத்தின் வரிகள்:

வேதாதிபி: அயம் ஏவ பரத்வேந கதித:, ஸர்வை: வேதை: கதித இதி வா கதித:, ’ஸர்வே வேதா; யத் பதம் ஆமநந்தி’,
‘வேதைச்ச ஸர்வை: அஹம் ஏவ வேத்ய’, ’வேதே ராமாயணே புண்யே பாரதே பரதர்ஷப |
ஆதௌ மத்யே ததா சாந்தே விஷ்ணு: ஸர்வத்ர கீயதே’ இதி ச்ருதி ஸ்ம்ருத்யாதி வசநேப்ய:,
’ஸோSத்வந: பாரமாப்நோதி தத்விஷ்ணோ: பரமம் பதம்’ இத்யாத்யுக்தம், கிம் ததத்வநோ விஷ்ணோர்
வ்யாபநசீலஸ்ய பரமம் பதம் ஸ தத்வமித்யாகாங்க்ஷ்யாம் இந்த்ரியாதிப்ய: ஸர்வேப்ய: பரத்வேந ப்ரதிபாத்யதே ‘
இந்த்ரியேப்ய; பராஹ்யர்த்தா:’ இத்யாரப்ய, ’புருஷாந் ந பரம் கிஞ்சித்ஸா காஷ்டா ஸா பராகதி:’ இத்யந்தேந ய: கதித: ஸ: கதித: )

யோகீ – எப்பொழுதும் தத்வ ஞானத்தால் பார்க்கப்படுபவராய்க் கூடாதவற்றைக் கூட்டும் பரமகாரணராய் இருப்பதால்
ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் யோகி என்று அழைக்கப்படுகிறார்

யோகீச: – யோகிகளுக்கும் யோகத்தைக் கைக்கூடச் செய்பவராய், நித்திய இயல்பான யோகம் வாய்த்தவர்களுக்கும்
அவர்களது யோகம் நிலைக்கும் காரணமாய் அமைந்தவர் ஆகையாலே ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் யோகீசர் என்று அழைக்கப்படுகிறார்.

ஸர்வகாமத: – அனைத்து விருப்பங்களும் நிறைவேறுவது என்பது தம்முடைய அருளின் வசமாக நடக்கும்
வண்ணம் இருப்பவர் ஆகையாலே ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் ஸர்வகாமதர் என்று சொல்லப்படுகிறார்.

ஆச்ரம: – ஸம்ஸாரத்தில் ஒரு கணமும் ஓய்வில்லாமல் அலைவுறும் உயிர்கள் கடைசியாக அடைந்து பட்ட சிரமம்
எல்லாம் தீர்ந்து இளைப்பாறும் நிரந்தர ஓய்விடமாக இருப்பவர் ஆகையாலே ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் ஆச்ரமர் என்று அழைக்கப் படுகிறார்.

ச்ரமண: – அனைத்துயிருக்கும் புகலாகத் தாமே இருப்பினும், தம்மை அவ்வண்ணம் உணரும்வரை அதற்கேற்ற பக்குவம்
பெறுவதற்காகத் தன்முனைப்புடன் கூடிய தேட்டத்தில் மூட்டிப் பயிற்றுபவராக இருப்பதால் ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் ச்ரமணர் என்று சொல்லப்படுகிறார்.

க்ஷாம: – அவர்கள் அறிந்தோ அறியாமலோ தம்மை நோக்கிய தேட்டத்தில் தம்மால் முடிக்கிவிடப்பட்டு முனைந்தோர்தம்
கர்ம பலன்கள் அவர்களைத் தகையும்போதும், அவர்களுடைய கடுமையான தவ வாழ்க்கையிலும்
அவர்களுக்குப் போதிய பொறையும், விடாமுனைப்பும் தந்தருளுபவர் ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணு ஆகையாலே அவர் க்ஷாமர் என்று போற்றப்படுகிறார்.

ஸுபர்ண: – பக்குவம் அடைந்து வருவோரை அடுத்த அடுத்த நிலைக்கும், தன்னையே புகலும், வழியும் என்று
உணரும் பக்குவம் அடைந்தோரைப் பரமப் பிராப்யமான நிலைக்கும் சம்ஸார மண்டலத்தின் எவ்வித நலிவும்
வாட்டாமல் கடத்திச் செல்லும் ஒரு நல் துணையாக இருப்பதால் ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் ஸுபர்ணர் என்று சொல்லப்படுகிறார்.

வாயுவாஹந: – தாம் எவ்வளவு கருணையோடு அனைத்து விதத்திலும் பாதுகாப்பாக அணைத்து எடுத்துச் சென்றாலும்,
ஜீவர்கள் தம் சுதந்திர இச்சையால் அவருடைய காப்புகள் அனைத்தையும் முறித்துக் கொண்டு, கீழே விழுவதற்கே
வாய்ப்பு பார்த்து விழும் போதும், அவற்றின் சுதந்திரத்திற்கு மதிப்பளித்து, விழ விட்டு, அவை விழுந்த வேகமாகிய
வாயுவே வாஹனமாக அவற்றைத் தம் பால் கொண்டு வந்து சேர்க்கும்படி அமைத்து வைத்திருப்பவர்
ஆகையாலே ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் வாயுவாஹநர் என்று போற்றப்படுகிறார்.

—————

தனுர்தரோ தனுர்வேதோ தண்டோ தமயிதா தம: |
அபராஜித: ஸர்வஸஹோ நியந்தா நியமோ யம: || -92-

தனுர்தர: – புகல் நாடும் உயிர்களுக்குப் பகையானவற்றின் மீது தாமே சினந்து பொருகின்ற வில்லைத்
தரிப்பவராக என்றும் இருப்பதால் ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் தனுர்தரர் என்று போற்றப்படுகிறார்.

தனுர்வேத: – உயிர்களை நலியும் பகை கடிந்து காக்க ஏந்திய வில்லே அந்த வில்லின் வித்தை வடிவாக
இருக்கும்படியானவர் என்பதால் ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் தநுர்வேதர் என்று போற்றப் படுகிறார்.

தண்ட: – உயிர்கள் நல்வழியில் உய்வு அடைய ஏற்றவகையில் நெறிப்படுத்தி ஆளும் அரசனது செங்கோல்,
ஆட்சியின் நல்லாணையையும், நன்னெறியில் செலுத்தும் ஆற்றலையும் உருவகப்படுத்தி நிற்பதால்
அந்தச் செங்கோல் ஆகிய தண்டமாக இருப்பவர் ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவாகையாலே அவர் தண்டர் என்று அறியப் படுகிறார்.

தமயிதா – நன்னெறியில் உய்க்கும் அரச தத்துவமாக மட்டுமின்றி, தீநெறியில் செல்வதைத் தடுக்கும்
அடக்கும் திறல் வடிவாகவும் இருப்பதால் ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் தமயிதா என்று சொல்லப்படுகிறார்.

(அ)தம: – உய்த்தும் உறுத்தும் செய்த அடங்கிய தகைமையாகவும் அவரே இருப்பதாலும், தாம் எதனாலும்
அடக்க இயலாத சுதந்திரம் கொண்டவர் என்பதாலும் ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் தமர் என்றும் அதமர் என்றும் சொல்லப்படுகிறார்.

[கூர்வேல் கொடுந்தொழிலன் நந்தகோபன் குமரன்/ ஏரார்ந்தகண்ணி யசோதை இளஞ்சிங்கம்}

அபராஜித: – எந்த ஒன்றும் எக்காலத்தும் எவ்விடத்தும் எவ்வகையானும், உள்ளிலும், புறத்திலும் எதை மீற முடியாதோ,
அது ஆக இருப்பவர் ஆகையாலே ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் அபராஜிதர் என்று அழைக்கப்படுகிறார்.

ஸர்வஸஹ: – மிக்குயர்ந்தவர் முதல் மிகவும் கீழ்நிலையுற்றவர்வரை அனைவரும் தம்மை ஏற்றித் தொழுது
நற்கதி அடையும்வண்ணம் அனைவரையும், அனைத்து தெய்வங்களையும் தாங்கி நிற்பவர் ஆகையாலே
ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் ஸர்வஸஹர் என்று சொல்லப்படுகிறார்.

நியந்தா – அனைவரையும் அவரவர் நிலை, பக்குவம், நிச்சயம் என்ற அடிப்படையில் இயக்கி, முடிவில்
தம்மை அடைவதாகிய பெருநிலையை நோக்கி முன்னேறுமாறு நடத்துபவர் ஆகையாலே
ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் நியந்தா என்று அழைக்கப்படுகிறார்.

நியம: – ஒவ்வொரு உயிரும் வேண்டும் பலன்களை அவரவர் தெய்வங்களின் மூலமாக அவர்களுக்கு முறையாகத் தருபவரும்,
தம்மையே புகலடைந்தவருக்கு எவ்வித நியமமுமின்றி மிக்குயர்ந்த பலனைத் தருபவருமாக இருப்பதால்
ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் நியம: (அநியம:) என்று சொல்லப்படுகிறார்.

யம: – வாழ்க்கை, மரணம், தோற்றம், கேடு, படைப்பு, ஒடுக்கம் என்று அனைத்து காரியங்களுக்குமான
அதிகாரி தேவதைகளை உண்டாக்கி, வழிநடத்துபவர் ஆகையாலே மரணமற்றவர் என்று அயம: என்றும்,
மரணத்தையும் நடத்துபவர் அவர் ஆகையால் யம: என்றும் ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் அழைக்கப்படுகிறார்.

—————

ஸத்த்வவான் ஸாத்த்விக: ஸத்ய: ஸத்யதர்மபராயண: |
அபிப்ராய: ப்ரியார்ஹோSர்ஹ: ப்ரியக்ருத் ப்ரீதிவர்தன: || -93-

ஸத்த்வவான் – ஜீவர்கள் முக்தி பெறுவதற்கு முதலில் முக்கியமானது அவற்றினுள்ளே ஸத்வ குணம்
தலை தூக்க வேண்டும் ஆகையால், அந்த ஸத்வ குணத்தை உயிர்களுக்குத் தருபவர் ஆகையாலே
ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் ஸத்த்வவான் என்று கொண்டாடப்படுகிறார்.

ஸாத்த்விக: – ஸத்வ குணத்தால் ஞானம், ஆத்மகுணங்கள், தேஜஸ், வீர்யம் ஆகிய தகுதிகள் ஏற்பட்டு அதனால்
மோக்ஷ சிந்தையானது ஏற்படுவதை ஸாத்த்விகம் என்ற வார்த்தை குறிப்பதால் ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர்
ஸாத்த்விகர் என்று சொல்லப் படுகிறார். ( மோக்ஷம் இச்சேத் ஜநார்தனாத் )

ஸத்ய: – ஸாத்விக சாத்திரங்களால் சொல்லப்படும் மகிமை உடையவர் என்பதாலும்,
ஸத்யம் என்பதற்கு ஆதாரம் ஆதலாலும் ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் ஸத்யர் எனப்படுகிறார்.

ஸத்யதர்மபராயண: – ஸத்யத்தையே தர்மமாக உடைய நிவ்ருத்தி தர்மத்தைப் பெரிதும் உகந்து போற்றுபவர்
ஆகையாலே ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் ஸத்யதர்மபராயணர் என்று கொண்டாடப் படுகிறார்.

அபிப்ராய: – ஸத்வ குணம் ஓங்குவதால் ஸாத்விக தர்மத்தைக் கைக்கொண்டவர்கள் அனைவரும் மாற்றுக் கருத்தே இன்றி
மோக்ஷத்திற்கான ஒரே புகலாகக் கொள்ளும் அபிப்ராய வடிவாகத் திகழ்பவரும் ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவே ஆனதினால் அவர் அபிப்ராயர் எனப்படுகிறார்.

( ஆலோட்ய ஸர்வசாஸ்த்ராணி விசார்யச புனப்புன: |
இதம் ஏகம் ஸுநிஷ்பன்னம் த்யேயோ நாராயணஸ் ஸதா ||

அனைத்து சாத்திரங்களையும் மீண்டும் மீண்டும் நன்கு ஆலோசித்து விசாரித்துப் பார்த்ததில் இந்த ஒன்றே
மிக நிச்சயமாகவும் தெளிவாகவும் தெரிய வருகின்றது. – நாராயணனையே எப்பொழுதும் தியானிக்க வேண்டும். (வியாசர்)

நாறிணர்த் துழாயோன் நல்கின் அல்லதை ஏறுதல் எளிதோ வீறுபெறு துறக்கம்!(பரிபாடல்) )

ப்ரியார்ஹ: – பிரேமையுடன் வந்தடையும் ஞானிக்கு வந்தடையத்தக்க ஒரே புகலிடமாக இருப்பவர்
ஆகையாலே ப்ரியார்ஹ: என்று ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் கொண்டாடப்படுகிறார்.

அர்ஹ: – தமக்கான காப்பு, தாம் மோக்ஷம் அடைவதற்கான நெறி, தாம் அடையும் உயர்ந்த பேறு என்று
அனைத்து விதத்திலும் பிறிதொன்றின்பால் செல்லாத சிந்தையால் பக்தியுடன் விரும்பப்படத்தக்க
ஒரே தத்துவமாக இருப்பவர் ஆகையாலே அர்ஹ:.

ப்ரியக்ருத் – ஞானிக்குத் தாம் பிரியமானவர் என்றும், ஞானி தமக்குப் பிரியமானவன் என்றும் தாமே
சொல்லியிருப்பதற்கேற்பத் தம்மை நாடிப் பக்தி செய்வோர்களைப் பிறிதொரு பலன் கருதாது தம்மையே
வேண்டும்படியான தமக்குப் பிரியமானவர்களாய் ஆக்குபவர் ஆகையாலே ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் ப்ரியக்ருத் எனப்படுகிறார்.

ப்ரீதிவர்தன: – உலக விஷயங்களில் விரக்தி முழுமையாகவும், ஜீவனின் இயல்பான ஞானம் நன்கு மலர்வதால் தனக்கு,
தான் உணராத காலம் தொட்டே, நன்மையைச் செய்து வருபவர் தன்னுடைய உயிரான ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணு என்பதை
உணர உணர மேன்மேலும் ப்ரீதி அளவிறந்து வளர்ந்து கொண்டே போகும்படி இருப்பவர் ஆகையாலே
ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் ப்ரீதிவர்தன: என்று போற்றப் படுகிறார்.

——————

விஹாயஸகதிர் ஜ்யோதி: ஸுருசி: ஹுதபுக் விபு: |
ரவிர்விரோசன: ஸூர்ய: ஸவிதா ரவிலோசன:|| -94-

விஹாயஸகதி: – ஆன்மிக வழியில் நின்று முக்தி அடையும் வேட்கையில் நிலை நின்றார்கட்கு பக்தி யோகம்
கைகூடுங்கால் இதய ஆகாசம்தன்னில் நூறு நாடிகளுக்கு மேல் நூற்றியோராவது நாடியாகப் பரமபதம் செல்லும்
கதியைத் தெரியவைத்து, அவ்வழியே சுகமே நடத்திச் செல்லும் சக்தியாகவும் தாமே இருப்பதால்
ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் விஹாயஸகதி: என்று தொழப்படுகிறார்.

ஜ்யோதி: – பக்தர்கள் பரமபதம் போகும் அர்ச்சிராதி மார்கத்தில் முதல் நிலையான ஒளியாக இருப்பவர்
என்று ஸ்ரீபராசர பட்டர் இந்தத் திருநாமத்திற்கு அர்த்தம் தருகிறார்.

( அதேபோல் ஸ்ரீபகவத்பாத ஆதிசங்கரரும் ஒளி என்று பொருள்படும்படியாகச் சொன்னால் ஒன்றும் குறையில்லை.
ஆனால் அவ்வாறு செய்யாமல் இந்தத் திருநாமத்திற்கு ஸ்ரீமந் நாராயணன் என்றே வியக்தமாக அர்த்தம் செய்கிறார் ஸ்ரீபகவத்பாதர்.
அதற்கு அவர் சான்று காட்டும் வேத வாக்கியம் ‘நாராயண: பரோ ஜ்யோதி:’ என்னும் உபநிஷத் வாக்கியம்.
அதாவது பகவந் நாமங்களிலேயே வேறு எந்த தெய்வத்திற்கும் அர்த்தம் வரும்படியாக வியாக்கியானம் செய்ய முடியாத
திருநாமம் ஸ்ரீமந் நாராயண நாமம். நாராயண என்றால் பொதுப்படையான கடவுள் என்ற பொருள் தராமல் குறிப்பாக
’அகலகில்லேன் என்று அலர்மேல் மங்கை உறைமார்பனான’ திருமால் ஒருவரை மட்டுமே சிறப்புப் பெயராகக் குறிப்பது நாராயண நாமம்.
இங்கு வெறுமனே ஜ்யோதி: என்று பொதுவான நாமம் இருக்க அதற்கே ஸ்ரீபகவத்பாத ஆதிசங்கரர் செய்யும் விளக்கம்
நாராயண நாமம் எனில், அவருடைய சகுண பிரம்ம நிஷ்டை எவ்வளவு ஏகாக்ரதை உடையது என்பதைப் புரிந்து கொள்ளலாம்.)

ஸுருசி: – அர்ச்சிராதிகதியில் இரண்டாவது நிலையாகப் பகலன்ன பேரொளியாக நடத்துபவர் ஆகையாலே
ஸுருசி: என்று ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் கொண்டாடப் படுகிறார்.

ஹுதபுக்விபு: – அனைத்திடத்திலும் நிறைந்து உயிர்கள் அனைத்தும் தொடர் யக்ஞங்களில் பெய்யும் அனைத்து
ஹோமத் திரவியங்களையும் உட்கொள்ளும் தெய்வமாக இருப்பவர் ஆகையாலே ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் ஹுதபுக்விபு: என்று சொல்லப்படுகிறார்.

ரவி: – வெப்பமாய் நின்று அனைத்தையும் உட்கொள்ளுவதோடு நில்லாமல் ஓங்கிய வான் கதிராய் நின்று
அனைத்தையும் பகலாக்குவதால் ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் ரவி: என்று தொழப்படுகிறார்.

விரோசன: – ஸம்வத்ஸர ரூபமான, ஆண்டின் சுழற்சி உருவாகிய கதிரொளியாய் இருப்பவர் ஆகையாலே
ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் விரோசன; என்று போற்றப்படுகிறார்.

ஸூர்ய: – எல்லாவற்றையும் உண்டாக்குவதாலும், அருஞ்செல்வத்தை உலகமெல்லாம் தருவதாலும்
ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் ஸூர்ய: என்று போற்றப்படுகிறார்.

ஸவிதா – ஞாயிறால் மழைநலத்தையும் அதனால் உயிர் தழைப்பதையும் செய்யும் அருள் சக்தியாக இருக்கும்
ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் ஸவிதா என்று அழைக்கப் படுகிறார்.

ரவிலோசந: – கதிரவனைக் கண்களாக உடையவர் என்ற காரணத்தால் ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் ரவிலோசந; என்று கொண்டாடப்படுகிறார்.

(ஸ்ரீபராசர பட்டரின் பாஷ்யத்தில் ஒரு செய்தி – சூரியக் கிரணங்கள் பிரவேசிப்பதால்தான் சந்திரன் முதலியவற்றின் பிரகாசம் ஏற்படுகிறது.)

————–

அநந்த ஹுதபுக் போக்தா ஸுகதோ நைகஜோSக்ரஜ: |
அநிர்விண்ண: ஸதாமர்ஷீ லோகாதிஷ்டாநம் அத்புத: || -95-

அநந்தஹுதபுக்போக்தா – காலத்தாலும், இடத்தாலும், பொருள் தன்மையாலும் அளவுபடுத்தப்படாதவர்,
தம்முள் அனைத்துப் பொருள்களும் பிரபஞ்சம் முழுவதும் வேள்வியாக நடைபெறத் தக்க வகையில் அனைத்து
முயற்சிகளையும் தாம் ஏற்று, அனைத்துப் பலன்களையும் தாமே தருபவர் ஆகையாலே
ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் அநந்தஹுதபுக்போக்தா என்று போற்றப்படுகிறார்.

ஸுகத: – உண்மையான உயர்ந்த மோக்ஷ சுகத்தைத் தருபவர் ஆகையாலே ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் சுகத: என்று போற்றப்படுகிறார்.

நைகஜ: – பக்தர்களுக்கு முக்தியை விளைவிக்கப் பல வழிகளிலும் தாம் தோன்றி அருள் பாலிப்பவர்
ஆகையாலே ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் நைகஜ: என்று கொண்டாடப்படுகிறார்.

அக்ரஜ: – முக்தர்களுக்குப் பரமானந்தத்தை விளைவிப்பவராய் என்றும் முன்னின்று பிரகாசிப்பவர்
ஆகையாலே ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் அக்ரஜ: என்று சொல்லப்படுகிறார்.

அநிர்விண்ண: – தம்மை அண்டிய ஜீவனைத் தாம் அந்த ஜீவன் அண்டுவதற்கு வெகுகாலம் முன்னம் இருந்தே
அதைக் கரையேற்றுவதற்காகப் பெரும் பிரயத்தனங்கள் எடுத்து, எப்பொழுது ஜீவன் தாம் செய்யும் ரக்ஷணத்தை
விலக்காமலும் வெறுக்காமலும் மனம் ஒப்பி இசையுமோ என்று காலம் பார்த்து இருந்தவர் ஆதலால்,
ஜீவன் தம்மை அண்டியவுடன் மிக விரைவாக அதைக் கரையேற்றிவிட்டுச் சிறிதும் பின்னர் தாம் கவலையின்றி இருப்பவர்
ஆகையாலே ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் அநிர்விண்ண: என்று கொண்டாடப் படுகிறார்.

ஸதாமர்ஷீ – தாம் அருள் செய்து உய்யக் கொண்ட பக்தர்கள் தாங்கள் செய்யும் கைங்கரியங்களில் நேரும்
தவறுகளை அன்புடன் சகித்துக் கொள்பவர் ஆகையாலே ஸதாமர்ஷீ என்று ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் சொல்லப் படுகிறார்.

லோகாதிஷ்டாநம் – உலகின் தோற்றம், இருப்பு, ஒடுக்கம் ஆகிய அனைத்திற்கும் தாம் ஆதாரமாக இருப்பவர்
ஆகையாலே ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் லோகாதிஷ்டாநம் என்று போற்றப் படுகிறார்.

அத்புத: – என்றும் இமையா நாட்டத்து நித்ய சூரிகள் கால அவதியின்றி நோக்கிக் களித்தாலும்
அவர்களுக்கும் கணம் தொறும் புதுமையாக இருப்பவர் என்பதால் ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் அத்புதர் எனப்படுகிறார்.

——————-

ஸநாத்ஸநாதனதம: கபில: கபிரவ்யய: |
ஸ்வஸ்தித: ஸ்வஸ்திக்ருத் ஸ்வஸ்தி ஸ்வஸ்திபுக் ஸ்வஸ்திதக்ஷிண: || -96–

ஸநாத் – எப்பொழுதும் புதுமையாய் இருக்கும் ஒன்று, கணம் தொறும் அத்புதமாய் இருக்கும் ஒன்று
அடுத்த கணம் முடிவடைந்து போனது என்றிருப்பது போல் இல்லாமல் தம்மைத் துய்க்கும் ஒவ்வொரு கணமும்
முடிவற்ற நெடுங்காலமாய் நீளும் தகைமையர் ஆகையாலே, அநந்த கோடி ஜீவர்களுக்கும்
அவரவர் துய்ப்பில் அவ்வண்ணமே தாம் இருப்பவர் ஆகையாலே ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் ஸநாத் என்று போற்றப்படுகிறார்.

ஸநாதநதம: – எப்பொழுதும் புதுமையாய் இருப்பதோடன்றி அனைத்தினும் பழையதாகவும் இருப்பது மட்டுமல்லாமல்,
பழமையானவற்றிலெல்லாம் சிறந்ததாகவும் இருப்பதனால் ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் ஸநாதநதம: என்று தொழப்படுகிறார்.

கபில: – மின்னல் கொடிகளால் சூழப்பட்ட காருண்ட மேகம் போல் நித்ய விபூதியில் நித்ய சூரிகள் சூழத் தாம் இருப்பவர்
ஆகையாலும், தம்மை விட்டு அகலகில்லேன் இறையும் என்று பிரிவில்லாத தத்துவமாக விளங்கும்
ஸ்ரீயின் ஒளியால் தாம் சூழப்பட்டிருப்பவர் ஆகையாலும் கபில: என்று ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணு போற்றப்படுகிறார்.

கபிரவ்யய: (கபிரப்யய:) – மாறுதல் அற்ற ஒளி மிகுந்த நித்ய சுகத்தைத் தம்மிடத்தில் முழுமையாக
அடங்கத் தருபவர் ஆகையாலே ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் கபிரவ்யய: என்று போற்றப்படுகிறார்.

ஸ்வஸ்தித: – அடியார்களுக்கு அசுபம் என்பதை நீக்கி மங்களத்தைத் தருபவர் ஆகையாலே
ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் ஸ்வஸ்தித: என்று சொல்லப்படுகிறார்.

ஸ்வஸ்திக்ருத் – அசுபம் நீங்கி மங்களம் விளைவது என்பதே பகவத் குணங்களில் ஒருவர் ஈடுபடுவதன் காரணமாக ஆகும் என்பதால்,
ஸர்வமங்களமாகிய தமது குணங்களில் ஈடுபாட்டையும் அவரே அருள்வதால் ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் ஸ்வஸ்திக்ருத் என்று போற்றப்படுகிறார்.

ஸ்வஸ்தி – தாமே ஜீவனுக்கான சுபமாக இருப்பவர் ஆதலால் ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் ஸ்வஸ்தி என்று அழைக்கப்படுகிறார்.

ஸ்வஸ்திபுக் – ஜீவர்களாகிய நமக்கு என்றும் சுபமானவற்றையும், மங்களமானவற்றையும் அஞ்ஞானத்தின் காரணத்தினால்
சுபாவமாக அனுபவிக்கத் தெரியாது ஆகையாலே சுபம், மங்களம், நன்மை என்பதை எப்படி விரும்ப வேண்டும் என்று
தம்முடைய பேரருளால் ஜீவனுக்குள் இருந்து கற்பிப்பவர் ஆகையாலே ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் ஸ்வஸ்திபுக் என்று போற்றப்படுகிறார்.

ஸ்வஸ்திதக்ஷிண: – ஜீவர்களுக்கு உயர்ந்த மங்களம் ஆவது தம்மை அடைந்து தம் அடியிணையில் செய்யும் தொண்டு
எனவே அதற்கு வேண்டிய அனைத்து நன்மைகளையும் தாமே தம்மைப் புகல் அடைந்தாருக்குத் தருபவர் ஆகையாலே
ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் ஸ்வஸ்திதக்ஷிண: என்று கொண்டாடப் படுகிறார்.

————–

அரௌத்ர: குண்டலீ சக்ரீ விக்ரம்யூர்ஜித சாஸந: |
சப்தாதிக: சப்தஸஹ: சிசிர: சர்வரீகர: || –97-

அரௌத்ர: – ஜீவர்களின் பாபங்களை நோக்கில் மிகக் கடுமையான கோபம் ஏற்பட வாய்ப்பு இருப்பினும்
தமது குற்றமற்ற கல்யாண குணங்களின் மிகுதியாலும், திருமகள் என்றும் தம்மை விட்டுப் பிரியாமல் நின்று ஏற்படுத்தும்
தயையாலும் கொடும் செய்கையோ, விருப்போ, குரோதமோ இன்றி இருப்பவர் ஆகையாலே
ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் அரௌத்ர: என்று போற்றப்படுகிறார்.

குண்டலீ – ஆதிசேஷரூபியானவர் ஆதலாலும், ஸாங்க்யம், யோகம் என்னும் இரண்டையும் தம் காதுகளில்
அழகிய குண்டலங்களாகத் தாம் அணிபவர் ஆதலாலும் ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் குண்டலீ என்று அழைக்கப்படுகிறார்.

சக்ரீ – ‘மிகவும் அசைவதும், மிகுந்த வேகமுடன் நகர்வதுமான அந்தக்கரணமாகிய மனம் என்னும் தத்துவத்தைச்
சக்ரமாகக் கையில் கொண்டவர்’ என்று ஸ்ரீவிஷ்ணுபுராணம் சொல்வதற்கேற்ப, மனம் என்பதையே தம் கையில்
ஆழியாகத் தரித்தவர் ஆகையாலே ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் சக்ரீ என்று தொழப்படுகிறார்.

விக்ரமீ – தாளால் உலகளந்த தாயோன் என்னும் சிறப்பு தமக்கே வாய்த்த பிரான் ஆகையாலே
ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் விக்ரமீ என்று கொண்டாடப்படுகிறார்.

ஊர்ஜிதசாஸந: – ஊழிதோறூழி ஒன்றும் பிறழாமல், ஒருவராலும் கடக்கலாகாக் கட்டளைகள் தந்த பிரான்
ஆகையாலே ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் ஊர்ஜிதசாஸந: என்று போற்றப்படுகிறார்.

சப்தாதிக: – சப்தம் என்னும் சாத்திரங்களால் எல்லையிட்டு வரையறை செய்து கூறிவிட முடியாதவர்,
எவ்வளவு விவரித்தாலும் அதனினும் மிக்குத் திகழும் இயல்பினர் ஆகையால் ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் சப்தாதிகர் எனப்படுகிறார்.

சப்தஸஹ: – யானை முதலான தெளிவான பேச்சு இல்லாத உயிரினங்களின் தீனக் குரலையும் பொறுப்புடன்
தாம் தாங்கித் துயர் துடைப்பவர் ஆகையாலே ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் சப்தஸஹர் எனப்படுகிறார்.

சிசிர: – ஜீவர்களின் தாபக்குரல் எழுந்ததுமே விரைவு மயமாக ஆகிவிடுபவர், யானையின் அழுகுரலுக்கு விரைவாகி
வந்து தாபம் போக்கிக் குளிரச் செய்தது போல் என்பதால் ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் சிசிர: என்று போற்றப்படுகிறார்.

சர்வரீகர: – ஸம்ஸாரமாகிய கொடிய மடுவில் சிக்கி அலறும் ஜீவனைக் காக்க வேண்டி அனைத்துக் காப்புகளையும்
அனைத்து விதத்திலும் விரைவில் செய்பவர் என்பதாலும், உலக நாட்டம் கொண்டவர்க்கு இரவாகத் தெரியும்
ஆன்மிகப் பாதையைத் தம் அடி அணைந்த பக்தர்களுக்குப் பகலாக ஆக்குகிறார் என்பதாலும்
ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் சர்வரீகர: என்று தொழப்படுகிறார்.

————–

அக்ரூர: பேசலோ தக்ஷோ தக்ஷிண: க்ஷமிணாம் வர: |
வித்வத்தமோ வீதபய: புண்யச்ரவண கீர்த்தன: || –98-

அக்ரூர: – தாம் பக்தர்களைக் காக்கும் போதும், சாதுக்களை நலியும் தீய சக்திகளை அழிக்கும் போதும்
ஒரே படித்தாக அன்பே அன்றிக் கொடிய தன்மை சிறிதும் இல்லாதவராக இருப்பதால்
ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் அக்ரூரர் எனப்படுகிறார்.

பேசல: – எவ்வளவு விரைவாகச் செயல் புரிந்தாலும், என்ன பேசினாலும், எந்நிலையிலும் பூரண அழகு
மிளிரும்படி இருப்பவர் ஆகையாலே ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் பேசல: என்று சொல்லப்படுகிறார்.

தக்ஷ: – தம்முடைய பூரண அமைதியும், நிறைந்த அழகும் சிறிதும் நலுங்காமல் இருந்தாலும் அவருடைய
செயல்கள் மிக விரைவாகவும், மிகத் துல்லியமாகவும், தவறாமலும் இருக்கும்படியான காரியத் திறன் அவரிடம்
நிறைந்து காணப் பெறுவதால் ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் தக்ஷ: என்று போற்றப்படுகிறார்.

தக்ஷிண: – காரியத் திறமையும், செயல் விரைவும் பூரணமாகத் துலங்குகிறவர் என்றாலும் தாம் தம்மைச் சரணடைந்த
ஜீவர்களுக்குத் தமக்குத் திருப்தியாகப் போதிய அளவு செய்யவில்லையே என்ற ஆற்றாமையைக் கொண்டவர் என்பதால்
அடியவர்களின் மிக்க உள்ள நெகிழ்வுக்குக் காரணம் ஆகிறார் என்பதால் அவர் தக்ஷிண: என்று கொண்டாடப் படுகிறார்.

க்ஷமிணாம்வர: – பொறுமையில் சிறந்த பூமியையும் தாம் தாங்குபவர் என்பதால் பொறுமையினும்
பொறுமை மிக்கவர் எனவே ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் க்ஷமிணாம்வர: என்று சொல்லப்படுகிறார்.

வித்வத்தம: – அறிவில் எல்லாம் மிக்க அறிவாகவும், அறிபவராகவும் இருப்பதால் ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் வித்வத்தம: என்று போற்றப்படுகிறார்.

வீதபய: – அறிவும் அறிவோனும் அவரே ஆக இருப்பதால் அவருக்கு அந்நியமாக ஒன்று இல்லாமையால்
பயம் என்ற ஒன்று இல்லாதவர் என்பதாலும் தம்மைப் புகலடைந்தோருக்குத் தம்மைப் பற்றிய நினைவாலேயே
பயத்தை இல்லாமல் செய்பவராகவும் இருப்பதால் வீதபய:

புண்யச்ரவணகீர்த்தந: – தம்மைப் பற்றிய சரித்திரங்களையும், புகழ்த்துதிகளையும் கேட்பதனாலேயே ஜீவர்களின் அசுபங்கள் நீங்கவும்,
அவ்வாறு கேட்பதுவே மிகவும் பெரிய புண்ணியமாக அமைந்தவராகவும் இருப்பதால் ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணு
வானவர் புண்யச்ரவணகீர்த்தந: என்று போற்றப்படுகிறார்.

————–

உத்தாரணோ துஷ்க்ருதிஹா புண்யோ து:ஸ்வப்நநாசந: |
வீரஹா ரக்ஷண: ஸந்தோ ஜீவந: பர்யவஸ்தித: || –99-

உத்தாரண: – ஸம்ஸாரச் சுழலிலிருந்து காப்பாற்றி மேலெடுத்து மோக்ஷம் தந்து நித்ய நிலையைத் தருகிறார்
என்பதால் உத்தாரண: என்று ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் போற்றப்படுகிறார்.

துஷ்க்ருதிஹா – நன்மையைக் காப்பது மட்டுமின்றித் தீமையைச் சிறிதும் கருணையின்றித் தவறாமல்
அழிக்கவும் செய்பவர் என்பதால் ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் துஷ்க்ருதிஹா என்று சொலப்படுகிறார்.

புண்ய: – தம்மைச் சரணடைந்தோருக்குத் தாமே மிகச்சிறந்த புண்ணியமாகவும் இருப்பவர் ஆதலால்
ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் புண்ய: என்று போற்றப்படுகிறார்.

(நன்மைசேர் போக மூர்த்தி புண்ணியத்தின் மூர்த்தி, எண் இல் மூர்த்தியாய், நாக மூர்த்தி சயனமாய் — திருச்சந்தவிருத்தம்)

து:ஸ்வப்நநாசந: – ஸ்ரீகஜேந்திர மோக்ஷத்தில் கூறியவாறு காப்பாற்றப்பட்ட சாதுக்களையும், காப்பாற்றிய தம்மையும்
நினைப்பவர்களை நலியும் கெட்ட கனவுகளை நாசம் செய்து விடுபவர் ஆகையாலே ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர்
து:ஸ்வப்நநாசநர் என்று தொழப்படுகிறார்.

வீரஹா – ஜீவர்களை முக்தி பெற மாட்டாமல் தடுக்கும் பல வழிகளையும் தடுத்து நற்கதி அருள்பவர் என்பதால்
ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் வீரஹா என்று போற்றப்படுகிறார்.

ரக்ஷண: – உடலால், உள்ளத்தால், உயிர்க்கு உற்ற நல் துணையால் ஆன்ற காப்புகள் அனைத்தும் சரணடைந்த
ஜீவர்களுக்குச் செய்பவர் ஆகையாலே ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் ரக்ஷண: என்று போற்றப்படுகிறார்.

ஸந்த: – காப்பதோடன்றி அவர்களை ஆன்மிக உணர்விலும், அதனடியாகப் பகவானாகிய தம்மிடத்தில் ஊன்றிய பக்தியிலும்
எக்கணமும் நன்கு வளரும்படி வளர்ப்பதால் அவர்களை நன்கு இருப்பவர்களாக ஆக்குபவர் ஆகையாலே
ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் ஸந்த: என்று கொண்டாடப்படுகிறார்.

ஜீவந: – தம்மைச் சரணடைந்தாரின் யோக க்ஷேமங்களைத் தாம் வகிப்பதோடன்றித் தம்மால் ஒறுக்கப்பட்ட
தீயோரும் நல்வழியில் வாழும்படிச் செய்கிறவர் ஆகையாலே ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் ஜீவந: என்று சொல்லப்படுகிறார்.

பர்யவஸ்தித: – அன்பினால் ஜீவராசிகளைச் சூழ்ந்தும், உள்நின்றும் காத்துத் திருத்தி நல்வழிப்படுத்தித் தம்மிடம்
வந்து சேரும்படிச் செய்யும் தயாமூர்த்தியாக எப்பொழுதும் நிலைநிற்பவர் ஆகையாலே
ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் பர்யவஸ்தித: என்று தொழப்படுகிறார்.

—————

அநந்தரூபோSனந்தஸ்ரீர் ஜிதமன்யுர் பயாபஹ: |
சதுரச்ரோ கபீராத்மா விதிசோ வ்யாதிசோ திச: || –100-

அநந்தரூப: – தமது பக்தர்கள் எந்த ரூபத்தில் தம்மைக் காண வேட்கிறார்களோ அவ்வித ரூபத்தில் எல்லாம்
தாம் தோன்றி அவர்களுக்கு அருள்பாலிப்பவர் ஆகையாலே ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் அநந்தரூப: என்று கொண்டடப்படுகிறார்.

அநந்தஸ்ரீ: – தமது அடியார்களுக்கு உரிய செல்வங்கள் அனைத்தையும் அளவில்லாது வழங்கும் தன்மையால்
ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் அநந்தஸ்ரீ: என்று போற்றப் படுகிறார்.

ஜிதமன்யு: – தீயவர்களிடத்தும் சினம் காவாமல் அவர்களிடம் உள்ள தீய குணத்தை அகற்றி அவர்களும்
நல்வழி அடைந்து உய்யும் வழிவகைகளைச் செய்வதால் ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் ஜிதமன்யு: என்று அழைக்கப் படுகிறார்.

பயாபஹ: – தாம் எப்பொழுதும் உயிர்களைக் காப்பாற்றிக் கொண்டிருப்பதுடன் ஜீவர்களுக்கு ஏற்படுவதான தாங்கள்
ஒரு நாதனற்ற அநாதைகளோ என்ற பயத்தையும் நீக்கிக் காப்பவர் ஆகையாலே ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் பயாபஹ: என்று போற்றப்படுகிறார்.

சதுரச்ர: – என்றும் எதற்கும் உசிதமானவற்றையே செய்பவர் ஆகையாலே ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் சதுரச்ர; என்று சொல்லப்படுகிறார்.

கபீராத்மா – இவ்வளவினர் என்று யாவராலும் அறியக் கூடாத ஸ்வரூபம் உள்ளவர் ஆகையாலே ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் கபீராத்மா என்று போற்றப் படுகிறார்.

விதிச: – எவ்வளவு உயர்ந்தோராயினும் தம்மை எத்தனை காலம் எவ்வளவு முயன்று துதித்தாலும் அந்தத் துதிக்கெல்லாம்
எட்டாத சிறப்புகளும் மகிமையும் கொண்டவர் ஆகையாலே ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் விதிச: என்று போற்றப்படுகிறார்.

வ்யாதிச: – அவரவர்க்கு உரிய சிறப்புகளை அளித்து, உரிய அதிகாரங்களைத் தந்து, அவரவர்க்கு உரிய பலன்களையும்
நியதியாகப் பெற நியமிப்பவர் ஆகையாலே ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் வ்யாதிச: என்று சொல்லப்படுகிறார்.

திச: – அவரவர்க்கு உரிய நிலையிலும், தகுதியிலும் நிறுத்தி உயிர்களைப் பூரணமாக மலரச் செய்கிறார்
என்பதால் ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் திச: என்று சொல்லப்படுகிறார்.

—————

அநாதி: பூர்புவோ லக்ஷ்மீ: ஸுவீரோ ருசிராங்கத: |
ஜனனோ ஜன ஜன்மாதி: பீமோ பீமபராக்ரம: || –101-

அநாதி: – படைப்புக்கு அதிகாரி தெய்வங்களாக இருக்கும் பிரம்மா முதலியவர்களாலும் அடையவும்,
அறியவும் அரியராய் இருப்பவர் பக்தியில் திளைக்கும் எளியவர்களால் கிட்டுவதற்குச் சுலபமானவராய் இருக்கும்
காரணத்தால் ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் அநாதி: என்று சொல்லப்படுகிறார்.

பூர்புவ: – கடைத்தேறிய ஆத்மாக்களுக்குத் தாங்கும் நிலையமாகத் தாமே இருப்பவர் ஆகையாலே
ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் பூர்ப்புவ: என்று போற்றப்படுகிறார்.

லக்ஷ்மீ: – தம்மை அடைந்தவர்களுக்கு அனைத்து நன்மைகளும், சுபமும், சிறப்பும் தாமேயாக இருப்பவர் ஆகையாலே
ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் லக்ஷ்மீ: என்று கருதப்படுகிறார்.

ஸுவீர: – தம்மைச் சரணடைந்தோருக்கு உண்டாகும் தடைகளை நீக்கி நன்மையை அடைவிக்கும் திறலாகத்
தாம் இருப்பவர் ஆகையாலே ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் ஸுவீர; என்று கொண்டாடப்படுகிறார்.

ருசிராங்கத: – தமது திவ்ய மங்கள விக்ரஹத்தைத் தமது பக்தர்கள் கண்டு அனுபவித்துத் தொழும்படியாக
அருள்செய்பவர் ஆகையாலே ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் ருசிராங்கத: என்று போற்றப்படுகிறார்.

ஜனன: – பக்தியே இல்லாதவர்களும் தன்னை உணர்ந்து பக்தி செய்யும்படியாக அவர்களை ஆக்கும்
அருள் செய்பவர் ஆகையாலே ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் ஜனன: என்று கொண்டாடப்படுகிறார்.

ஜனஜன்மாதி: – பக்தியில் பிறக்கும் புதிய பிறவியைத் தருவதோடல்லாமல் அந்தப் பக்திமயமான பிறப்புக்குப்
பலனாகவும் தாமே இருந்து அருள்பவர் ஆகையாலே ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் ஜனஜன்மாதி: என்று போற்றப்படுகிறார்.

பீம: – உயர் நிலையும், உய்வும் அடைய அக்கறை கொள்ளாமல், அவன் அருள் செய்வதையும் விலக்கியபடித் தங்கள்
உணர்ச்சிகளின்படிச் செல்வோருக்குப் பயமே உருவாக இருப்பவர் ஆகையாலே ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் பீம: என்று சொல்லப்படுகிறார்.

பீமபராக்ரம: – தம்முடைய பராக்ரமத்தால் தீயோர்களுக்கு அச்சம் விளைவிக்கும் லீலைகளை உடையவர்
ஆகையாலே ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் பீமபராக்ரம: என்று சொல்லப்படுகிறார்.

————-

ஆதாரநிலயோSதாதா புஷ்பஹாஸ: ப்ரஜாகர: |
ஊர்த்வக: ஸத்பதாசார: ப்ராணத: ப்ரணவ: பண: || –102-

ஆதாரநிலய: – சாதுக்கள் இருப்பதால்தான் உலகம் நிலைபெறுகிறது. அந்தச் சாதுக்களுக்கும்
ஆதாரமாக இருப்பவர் ஆகையால் ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் ஆதாரநிலய: என்று போற்றப்படுகிறார்.

(அ)தாதா – ஆதாரமாய் இருக்கும் நெறிகளைத் தாமே உபதேசித்தும், தாமே நடத்திக் காட்டியும் தாங்குபவராயும்,
தம்மை ஒருவர் தாங்குதல் அற்றவராயும் உள்ளவர் என்பதால் ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவானவர் தாதா என்னப்படுகிறார்.

புஷ்பஹாஸ: — பூவிரிவது போல் புவனம் படைப்பவன்; பூவிரிந்து மணம் பரப்புவது போல் பக்தர்களின் உள்ளத்தில் மணப்பவன்

ப்ரஜாகர: — வயலை உழவன் விழித்திருந்து நோக்குவது போல் உயிர்களை உறங்காமல் காப்பவன்

ஊர்த்வக: — உலகளந்த உத்தமனாய் இருப்பதால் உறங்காது உலகம் காக்கின்றான்

ஸத்பதாசார: — பக்தர்களை எப்பொழுதும் முக்திக்கான சாதனங்களில் முனைப்பு கொள்ளச் செய்பவன்

ப்ராணத: — உலகத் துயர்களில் உழலும் ஜீவர்களைக் காப்பாற்றி உயிர் தருபவன்

ப்ரணவ: — ப்ரணவத்தைப் போதிப்பதன் மூலம் தனக்கும் ஜீவனுக்கும் உள்ள நித்யமான உறவை உணர்த்தித்
தனக்கு என்றும் ஜீவன் சேஷமானது என்னும் ஞானத்தைத் தருபவன்; அவனும் ப்ரணவமும் ஒன்றே.

பண: — பக்தர்களிடம் சில சமயம் அவர்களைத் தனக்கு மேல் வைத்து அவர்களுக்கு அடங்கி நடப்பது போன்ற லீலைகளைச் செய்பவர்.

———-

ப்ரமாணம் ப்ராணநிலய: ப்ராணத்ருத் ப்ராணஜீவந: |
தத்வம் தத்வவிதேகாத்மா ஜன்மம்ருத்யு ஜராதிக: || -103-

ப்ரமாணம் — அறியாமை, ஒன்றை வேறொன்றாக அறிதல், விபரீதமாக அறிதல் என்பவை அறிவதில் உண்டாகும் மூன்று குறைகள்.
இந்த மூன்று குறைகளும் அற்ற ஐயம் திரிபு இல்லாத அறிவை எது ஏற்படுத்துமோ அதற்குப் பிரமாணம் என்று பெயர்.
மயர்வற மதிநலம் தருபவர் அவர் ஆகையாலே ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவே பிரமாணம் எனப்படுகிறார்

ப்ராணநிலய: — பறவைகள் தம் கூட்டில் சென்று அடைவது போன்று அவரிடமே உயிர்வர்க்கங்கள்,
ஜீவர்கள் புகலாக அடைகின்றனர்; அன்றாடம் வாழ்க்கையில் பிராணன்களும் அவரிடமே இலயம் அடைகின்றன என்பதால் ப்ராணநிலய:

ப்ராணத்ருத் — பெற்ற தாயாய்த் தந்தையாய் ஜீவர்களைத் தாங்குவதால் அவர் ப்ராணத்ருத்

ப்ராணஜீவந: — உடலில் ஜீவர்கள் தங்கி ஜீவிதம் நடைபெறப் பிராணன்களை அவரே நோக்கி நடத்துவதால் ப்ராணஜீவந:

தத்வம் — அறியப்படும் பொருளின் உள்ளது உள்ளபடியான மாறா இயல்பிற்குத் தத்வம் என்று பெயர்.
பிரபஞ்சம் அனைத்தும் மாறிக்கொண்டே இருப்பவை ஆகையால் மாறாத தத்வம் பரமாத்மாவே என்பதால் அவருக்குப் பெயரே தத்வம்.

தத்வவித் — அறியப்படும் பிரபஞ்சத்தின் உள்ளபடியான தத்வமாக அவர் இருப்பதுமட்டுமின்றி அறியும் சித்
என்னும் ஜீவனின் உள் தத்வமாகவும் அவரே இருக்கிறார்

ஏகாத்மா — சித், அசித் என்னும் இரண்டும் அவருக்குச் சேஷமாகவும், அவருக்குச் சரீரமாகவும் இருப்பவை
ஆதலால் அவர் ஒருவரே ஒரே ஆத்மாவாக ஏகாத்மா என்று அழைக்கப்படுகிறார்.

ஜன்மம்ருத்யுஜராதிக: — அவ்வாறு அனைத்தினுள்ளும் அந்தர்யாமியாய் அவர் இருப்பினும் ஜீவர்கள், உலகப் பொருட்கள்
ஆகியவற்றின் மாற்றங்கள், குறைகள் ஆகியவை தம்மிடம் நிழலாடாத வகையில் அவற்றைக் கடந்தவராக இருக்கிறார்

———–

பூர்புவ: ஸ்வஸ்தருஸ்தார: ஸவிதா ப்ரபிதாமஹ: |
யக்ஞோ யக்ஞபதிர் யஜ்வா யக்ஞாங்கோ யக்ஞவாஹந: || -104-

பூர்புவ: ஸ்வஸ்தரு: — பூமி, புவர்லோகம், ஸுவர்லோகம் என்னும் மூவுலகிலும் ஜீவர்கள் தம்தம் கர்மங்களினால்
உந்தப்பட்டுப் பிறப்பு இறப்பு என்ற மாற்றங்களுக்கு ஆட்பட்டுத் திரிவது பறவைகள் கிளைக்குக் கிளை பறந்து
திரிவதைப் போன்றது ஆகும். ஜீவர்களாகிய பறவைகள் தங்கி இளைப்பாறும் தருவாக, மரமாக இருப்பவர் ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவே.

தார: — ஸம்ஸாரக் கடலைத் தாண்டுவிப்பவர் ஆகையால் தார:

ஸவிதா — அனைத்து உலகங்களையும் படைத்தவர் ஆகையால் ஸவிதா

ப்ரபிதாமஹ: — பிதாமஹர் ஆகிய பிரம்மனையும் படைத்தவர் ஆகையால் ப்ரபிதாமஹ:

யக்ஞ: — தாமே யக்ஞ ரூபமாக நின்று பக்தர்களுக்குப் பலன்களைத் தருகிறார்

யக்ஞபதி: — யக்ஞத்தின் ஸ்வாமி அவரே

யஜ்வா — அவரே யக்ஞம் இயற்றுவோரின் உள்ளே அந்தர்யாமியாக இருப்பதால் அவரே யஜமானர் (யக்ஞம் இயற்றுவோர்) என்று அறியப்படுகிறார்.

யக்ஞாங்க: — யக்ஞத்தையே தம் சரீரமாகக் கொண்ட யக்ஞ வராஹர்; துணையாகச் செய்யப்படும் வேள்விகளும் தாமே ஆனவர்.

யக்ஞவாஹந: — சரீரம் நல்லபடியாக இருந்தால்தான் எந்த அறமும் இயற்ற முடியும். அதுபோல் யக்ஞங்கள், ஆத்ம சாதனங்கள்
எல்லாம் இயற்கை, ஆரோக்கியம், சூழ்நிலை என்று பலவிதமான காரணங்கள் நன்கு அமையப் பெற்றால்தான் நடைபெற்றுப்
பலன்களை அடையலாகும். அந்தக் காரணங்கள் உட்பட அனைத்திற்கும் அவர் அருள் இருந்தால்தான் நடக்கும் என்பதால்
அவரே யக்ஞத்தைச் சுமந்து செலுத்தி, நடைபெற வைத்து, பூர்த்தியாக ஆக்கிப் பலன்களையும் தருகிறார் என்பதால்
அவரே யக்ஞவாஹனம் எனப்படுகிறார்.

———-

யக்ஞப்ருத் யக்ஞக்ருத் யக்ஞீ யக்ஞபுக் யக்ஞஸாதந: |
யக்ஞாந்தக்ருத் யக்ஞகுஹ்யமந்நமந்நாத ஏவ ச || -105-

யக்ஞப்ருத் — யக்ஞத்தின் முழுமையையும் பேணிக் காப்பவரும், குறைகளை நிறைவு செய்து முழுமை அடைய வைப்பவரும் அவரே

(யக்ஞம் என்பது தேவதைக்காகச் செய்யப்படும் திரவியத் தியாகம் என்று ஒரு பொருள். மேலும் ஆழ்ந்து நோக்கினால்
மனிதன் தன்னிடம் இருக்கும் கண்ணிற்குத் தெரிந்த சௌகரியங்களைக் கண்ணிற்குத் தெரியாததும் எதிர்காலத்தில்
மிகுந்த முயற்சியால் அடையப்பட வேண்டியதுமான இலட்சியங்களுக்காகத் தியாகம் செய்துதான் பெற வேண்டியிருக்கிறது.
அந்த இலட்சியங்கள் ஆரம்பத்தில் விழுமியங்கள் என்னும் வடிவில்தான் கருத்துகளாக இருக்கின்றன.
மிகச் சிறந்த இலட்சியம் கடவுளை அடைதல். ஆத்ம ஞானம் என்னும் பெருநிலை. ஆனால் அதுவோ இன்று கண்ணுக்குத் தெரிவதாக இல்லை.
இன்று கண்கண்ட சுகங்களான பொருள், இன்பம் ஆகியவற்றில் நாட்டத்தை விட்டுத்தான் அந்தப் பெரும் இலட்சியத்தை நோக்கிப்
பெரும் யக்ஞம் செய்ய வேண்டியிருக்கிறது. இந்த யக்ஞத்தில் தியாகம் செய்யப்படுவதோ மூன்று விஷயங்கள்.
ஒன்று நான், எனது என்னும் அகங்காரத்தையும், மமகாரத்தையும் தியாகம் செய்தல்.
இரண்டு, நான் தான் செயல்களைச் செய்கிறேன் என்னும் கர்த்தா என்னும் எண்ணத்தை விடுதல்.
மூன்று பலன்களில் நாட்டத்தை விடுதல். ஆத்ம ஞானம் என்னும் இலக்கை எட்டத் தடையாய் இருப்பவை இவை.
இந்த யக்ஞத்தில் அவன் அருளே ஆரம்பம் முதல் நிறைவு வரையிலும் துணை)

யக்ஞக்ருத் — உலகில் மக்களின் நன்மைக்காக வேண்டி இந்த யக்ஞம் என்னும் முறையை அவரே ஏற்படுத்தியுள்ளார்

யக்ஞீ — யக்ஞத்தின் தலைவரும் பிரபுவும் அவரே

யக்ஞபுக் — யக்ஞத்தின் பலன்களை அனுபவிப்பவரும் அவரே

யக்ஞஸாதந: — யக்ஞம் நிறைவேறுவதற்கான துணையாக இருப்பவரும் அவரே

யக்ஞாந்தக்ருத் — பிரம்மஞானம் அடைவதே அனைத்து யக்ஞங்களின் இறுதி இலட்சியம்.
அந்தப் பிரம்ம ஞானத்தை அருள்வதன் மூலம் அவரே யக்ஞாந்தக்ருத் ஆகிறார்.

யக்ஞகுஹ்யம் — தங்களுக்குப் பிடித்த சில பலன்களுக்காகச் செய்யப்படுவது யக்ஞம் என்னும் சாதாரண கருத்துள்ளவர்களுக்குப் புரியாத கருத்து,
‘ஏன் யக்ஞத்தை மூவிதத் தியாகத்துடன் கடவுளைக் குறித்தே செய்ய வேண்டும்?’ என்பது.
யக்ஞத்தின் முழுமையாகக் கடவுள் இருப்பதால் அவரைக் குறித்து, அவருக்கு அர்ப்பணமாகச் செய்யப்படும் யக்ஞம்
அனைத்து நிறைவையும் இயல்பாகவே பெற்று நிற்கும். யக்ஞத்தின் இரகசியம் கடவுளே என்பதால்தான் யக்ஞகுஹ்யம் எனப்படுகிறார்.

அந்நம் — உயிரையும், உடலையும் வளர்ப்பது அன்னம். உயிர்களையும், உலகங்களையும் போஷிப்பவர் ஆகையால் திருமால் அந்நம் எனப்படுகிறார்

அந்நாத: — உணவைத் துய்ப்பவரை அந்நாதர் என்று சொல்லலாம். அனைத்துப் பலன்களையும் உள்ளுயிராய் நின்று
திருமாலே துய்ப்பவர் ஆக இருப்பதால் அவரே அந்நாத: எனப்படுகிறார்.

ஏவ ச – திருமாலே உணவும், உண்போனும் இரண்டுமாக இருக்கின்றார் என்று வலியுறுத்துகிறது.

———-

ஆத்மயோநி: ஸ்வயம்ஜாதோ வைகாந: ஸாமகாயன: |
தேவகீநந்தன: ஸ்ரஷ்டா க்ஷிதீச: பாபநாசந: || -106-

ஆத்மயோநி: — உலகின் அடிப்படைக் காரணமும் அவரே; பக்தர்களுடன் பாலில் இனிப்பு போல் கலந்து பழகும் பண்பினர்

ஸ்வயம்ஜாத: — உலகின் நிமித்த காரணமும் அவரே; பக்தர்களின் பிரார்த்தனைகள் இல்லாமலும் சில சமயம் அவரே அவதாரம் எடுக்கின்றார்

வைகாந: — அவர் அருளால் ஜீவன் முக்தி அடையும் பொழுது பவநோய் என்பது இருந்த சுவடே தெரியாமல் அகழ்ந்து அகற்றப்பட்டு விடுகிறது.

ஸாமகாயந: — அழுகையில் புதைந்திருந்த ஜீவர்கள் முக்தியில் ஆனந்தத்தில் முழுகிப் பாடி உகக்கும்படி ஆக்குகின்றார்

தேவகீநந்தன: — இவ்வளவு நேரம் சொல்லிக் கொண்டிருந்த திவ்ய நாமங்கள் எல்லாம் இதோ
இங்கே நின்று கொண்டிருக்கும் இந்தத் தேவகீ நந்தனனைக் குறித்துத்தான் என்பதை அறிவாயாக

ஸ்ரஷ்டா — உங்கள் உறவினன் போலும், நண்பன் போலும் இருக்கும் இந்தத் தேவகீநந்தனனே உலகைப் படைத்தவன். இதுவே உண்மை.

க்ஷிதீச: — புவியின் தலைவன் இவனே. எனவேதான் பூமியின் துயர் தீர்க்க அவதரித்துள்ளான்.

பாபநாசந: — அவனை நினைத்தாலே போதும். பாபங்கள் பறந்தோடும்.

————-

சங்கப்ருந்நந்தகீ சக்ரீ சார்ங்கதந்வா கதாதர: |
ரதாங்கபாணிரக்ஷோப்ய: ஸர்வப்ரஹரணாயுத: ||
ஸர்வப்ரஹரணாயுத: ஓம் நம:-107

சங்கப்ருத் — பிரகிருதி தத்வத்தையே சங்கமாகக் கொண்டு தரிக்கிறார்

நந்தகீ — வித்யைகளின் முழுத்தொகுதியான நந்தகி என்னும் வாளைத் தரிப்பவர்

சக்ரீ — மனம் என்னும் தத்துவத்தையே சக்ரமாகத் தரிக்கிறார்

சார்ங்கதந்வா — இந்திரியங்கள் எல்லாம் எழுகின்ற மூலமான அகங்கார தத்துவத்தைச் சார்ங்கம் என்னும் வில்லாகத் தரிக்கிறார்

கதாதர: — புத்தி தத்துவம் என்னும் கௌமோதகீ என்னும் கதையைத் தரிக்கிறார்

ரதாங்கபாணி: — ரதத்தின் அங்கமான தேர்ச்சக்கிரத்தை அன்றோ கையிலேந்திச் சுழட்டியபடி அன்று என்னை நோக்கி வந்தார் இந்தத் தேவகீநந்தனர்!

அக்ஷோப்ய: — சரணாகதி அடைந்தவர்களைக் காத்தே தீருவது என்னும் அவருடைய தீர்மானமான உறுதியை
அவர் தம்மாலும் கூட அசைக்க முடியாது என்பதால் அவர் அக்ஷோப்யர்

ஸர்வப்ரஹரணாயுத: — இந்த ஆயுதம்தான் என்று இல்லாமல் கணக்கற்ற ஆயுதங்கள் உடையவர்.
அதுமட்டுமின்றி எதையும் எந்நேரத்தும் எவ்வாறும் ஆயுதமாக ஆக்கிக்கொள்ளும் வல்லபர்.

மீண்டும் ஸர்வப்ரஹரணாயுத: என்னும் நாமத்தைச் சொல்வதால் மிக உயர்ந்த கிரந்தமான ஸ்ரீவிஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமம்
நிறைவு அடைகிறது என்பதைக் காட்டுகிறது.
ஓம் என்னும் பிரணவத்தைச் சொல்லுவதால் ஸர்வமங்களமும் உண்டாவதைக் குறிக்கிறது.
நம: என்று சொல்லி முடிப்பதால் திருமாலைச் சரணடைந்தோம் என்பதற்கு அடையாளமாக நம்மால் செய்யலாகும்
அனுஷ்டானம் நம: என்னும் கைகூப்புச் செய்கையே என்பது உணர்த்தப் படுகிறது.
ஸ்ரீவைகுண்டத்திலும் நித்யசூரிகளும் கூட எப்பொழுதும் நம: நம: என்று கைகூப்பியவண்ணம்
திகைத்துப் பார்த்தவண்ணம் நிற்கின்றனர் என்று சுருதியே முழங்குகிறது.

———–

வனமாலீ கதீ சார்ங்கீ சங்கீ சக்ரீ ச நந்தகீ |
ஸ்ரீமாந் நாராயணோ விஷ்ணுர் வாஸுதேவோSபிரக்ஷது || 108

வனமாலையைத் தரித்தவரும், கௌமோதகீ என்னும் கதையைத் தரித்தவரும், சார்ங்கம் என்னும் வில்லுடையவரும்,
சங்கம் சக்ரத்தைத் தரித்தவரும், நந்தகீ என்னும் ஒள்வாள் தரித்தவரும் ஆன திருமால் ஆகிய
ஸ்ரீமாந் நாராயணர், விஷ்ணு, வாஸுதேவர் நம்மைக் காப்பாற்றட்டும்.

ந வாஸுதேவ பக்தாநாம் அசுபம் வித்யதே க்வசித் |
ஜன்மம்ருத்யு ஜரா வ்யாதிபயம் வாப்யுபஜாயதே ||

வாஸுதேவனின் பக்தர்கள் அசுபம் என்றால் என்ன என்றே அறியார்கள். அவர்களுக்கு பிறப்பால் பயம், இறப்பால் பயம்,
முதுமையால் பயம், வியாதியினால் பயம் என்பவை ஒரு நாளும் உண்டாகா.

காயேன வாசா மனஸேந்த்ரியைர்வா
புத்யாSSத்மனாவா ப்ரக்ருதே: ஸ்வபாவாத் |
கரோமி யத்யத் ஸகலம் பரஸ்மை
நாராயணாயேதி ஸமர்ப்பயாமி ||

உடலால், வாக்கால், மனத்தால், இந்திரியங்களால், புத்தியால், என்னால் நானாகவோ அல்லது பிரகிருதியின்
சுபாவத்தாலோ எதை எதைச் செய்கிறேனோ அனைத்தையும் நாராயணனுக்கே பரமாகச் சமர்ப்பித்து விடுகிறேன்.

——————————————————————-

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீரங்கம் மோகனரங்கன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பராசர பட்டர் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பீஷ்மர் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ வியாச பகவான் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்

ஸ்ரீ முக்கூர் ஸ்வாமிகள்–குறை ஒன்றும் இல்லை கோவிந்தா –

“பாதேயம் புண்டரீகாட்ச நாம சங்கீர்த்தனாம்ருதம்” என்கிறது கருடபுராணம்

பெரியாழ்வார் சொல்கிறார் பாருங்கள் “நினைந்திருந்தே சிரமம் தீர்ந்தேன் நேமி நெடியவனே”

“வேத மூல ப்ரமாணாத்

பகவான் கட்டிப் பொன் போலே.. அவன் திருநாமம் ஆபரணங்களைப் போலே”

“வாச்ய பிரபாவம் போலன்று வாசக பிரபாவம் ”

அவன் தூரஸ்தனானாலும் இது கிட்டி நின்று உதவும்”

“திரௌபதிக்கு ஆபத்திலே ஆடை சுரந்தது கோவிந்தா நாமமிறே”

சங்க சக்ர கதா பாணே த்வாரகா நிலயாச்யுத
கோவிந்த புண்டரீகாஷா ரஷமாம் சரணா கதாம் –ஸ்ரீ மஹா பாரதம் -சபா பர்வம் -9- அத்யாயம் -43  –

“பத்மநாபோ, மரப்பிரபு ”.
“பத்மநாபோ, அமரப்பிரபு”
ஜ்யோதீம்ஷி விஷ்ணு:, புவனானி விஷ்ணு:, வநாணி விஷ்ணு: என்று பராசர மஹரிஷி சொன்னது தெரியாதா?
(ஜ்யோதீம்ஷி = ஒளி, புவனானி = உலகங்கள், வனானி = காடுகள்)

ஸ்ரீ க்ருஷ்ணாய நம: என்பதற்கு பதில் ஸ்ரீ திருஷ்ணாய நம:
ஸ்ரீ த்ருஷ்ணாய என்றால் ஸ்ரீயினிடத்திலே திருஷ்ணை உடையவன் என்று அர்த்தம்.
ஸ்ரீ (மகாலட்சுமி) திருஷ்ணை (அன்பு) அவர் சொல்வதும் பகவானையே குறிக்கும் என்றார்.

துயிலெழும்போது “ஹரிர் ஹரி, ஹரிர் ஹரி” என்று ஏழு தடவை சொல்ல வேண்டும்.
“கெடும் இடராயவெல்லாம் கேசவா என்ன”
“கேசவனைப் பாடவும், நீ கேட்டே கிடத்தியோ, தேசமுடையாய் திறவேலோர் எம்பாவாய்

அவன் சொன்னது கீதை – கேட்பது சஹஸ்ரநாமம். இப்படி அவன் ஆனந்தமாய் கேட்டதே அதன் பெருமை, உயர்வு.
1. மகாபாரத சாரம்:
2. மகரிஷிகளாலே நன்கு, பலமுறை கானம் பண்ணப்பட்டது:
3. பகவானாலே அடையாளம் காட்டப்பட்டது:
வியாசரை வேத வியாசர் என்று சொல்கிறோம். வேதத்தை விபஜிக்கிறவர் என்று பொருள்.
4. பீஷ்மரால் உயர்ந்ததாகக் கொண்டாடப்பட்டது:
5. நோய் தீர்க்க வல்லது:நித்யம் பகவத் சந்நிதியில் விளக்கேற்றி சகஸ்ர நாமம் பாராயணம் பண்ற வழக்கம்
வைத்துக் கொண்டால் அந்தக் குடும்பத்திலே சண்டை, கலகம் கிடையாது. சர்வ சம்பத்தும் வந்து சேரும்.
அந்நியோன்யம் வளரும். துர்தேவதைகள் பிரவேசிக்காது. நம் சித்தத்திலும் நுழையாது.
6. கீதைக்குத் துல்லியமாய் அர்த்தத்தை உடையதனாலே:

திருஷ்ட பலம்
அதிருஷ்ட பலம்
திருஷ்டாதிருஷ்ட பலம்

ஜாமி என்றால் நல்ல ஸ்த்ரீ என்று அர்த்தம். அஜாமி என்றால் அதற்கு நேர் எதிரானவர்!
அத்தகைய ஸ்த்ரீயின் சேர்க்கையுடையவனாக இருந்தான் அஜாமிளன்.
“நாராயணா”என்று அவன் தன் குழந்தையைத் தான் கூப்பிட்டான்
அஜாமிளன் சரித்திரத்தைச் சொன்னது திருஷ்ட பலம் பற்றித் தெரிஞ்சுக்கறதுக்காக.

அதிருஷ்ட பலம். திரௌபதி சரணாகதி அடைந்த பொது அவளுக்குப் புடவை சுரந்தது அதிருஷ்ட பலத்துக்கு உதாரணம்.

திருஷ்டா திருஷ்டா பலனுக்கு உதாரணம் கஜேந்திர மோக்ஷம்.

காயத்ரி மந்திரம் எல்ல மந்திரங்களுக்கும் தாய்.
கருணை வடிவான காயத்ரியின் முதல் எட்டு அக்ஷரத்தை விளக்க வந்தது
விஷ்ணு சகஸ்ர நாமத்தின் முதல் சுலோகத்தின் முதல் பாதம்.
அடுத்த எட்டு காயத்ரி அக்ஷரங்கள் விஷ்ணு சகஸ்ர நாமத்தின் இரண்டாவது சுலோகத்திலே விளக்கம் பெறுகின்றன.
மூன்றாவது எட்டை விளக்க வந்தது சகஸ்ர நாமத்தின் மூன்றாவது சுலோகம்.
இந்த மூன்று சுலோகங்களுக்கு சர்வ மந்திரங்களுக்கும் சாரமான காயத்ரியை எடுத்துச் சொல்லுவதால் அவற்றுக்குச் சிறப்பு அதிகம்.
இந்த முதல் மூன்று சுலோகங்களுக்குள்ளே ஓர் அவதாரம் பேசப்படுகிறது.

அந்த காயத்ரியை தேவர்கள் எப்படித் துதித்தார்கள் என்றால், “விச்வமஸி, விச்வாயு” என்று ஆரம்பித்துத் துதித்தார்கள்.
அதுவே விஷ்ணு சஹஸ்ரநாமத்தின் முதல் நாமமாக இருக்கிறது.
விச்வம் என்கிற சப்தத்துக்குப் பூரணத்துவம் என்றும் ஒரு பொருள் உண்டு.
பகவான் எதிலும் குறைவில்லாதவன் என்று அர்த்தம். அதனால்தான் பூரணன், கொள்ளக் குறைவிலன்
கொள்ளக் கொள்ளக் குறைவிலன். கொள்ளமாளா இன்பவெள்ளம் அவன்

பிரஹலாதனுக்கும் ஹிரண்ய கசிபுவுக்கும் நடந்த விவாதத்தை விவரித்துக் காட்டும் அதர்வ வேதம்,
நரசிம்ஹ அவதாரத்தை மின்சக்தி என்கிறது. பிரஹலாதன் அஸ்தி (உண்டு) என்று சொல்கிறான்.
ஹிரண்ய கசிபு நேதி (இல்லை) என்கிறான் அஸ்தி என்கிற பாஸிட்டிவ் தத்துவனும் நேதி என்கிற நெகடிவ்வும்
மோதிக் கொண்டதாலே ஒளியும் ஒலியும் ஏற்பட்டதாம். ஒளிமயமாய் நரசிம்மன் தோன்றினானாம்

நரசிம்மனின் தேஜஸ் எங்கே இருக்கு என்று கேட்டால், காயத்ரி மந்திரத்துக்குள்ளே இருக்கு.
ஒளியாய் இருக்கக் கூடியவன் நரசிம்மன் ஆனதாலே அந்த அவதாரத்தின் பெருமையும்
சஹஸ்ர நாம தொடக்கத்தில் இடம் பெற்றிருக்கிறது.

ராமா என்ற சொல்லை எடுத்துக் கொண்டால், ர வர்க்கத்திலே ரா என்பது இரண்டாவது எழுத்து.
ம என்பது ஐந்தாவது எழுத்து (வடமொழியின் ப ப ப ப ப ம வரிசை)
இரண்டை ஐந்தால் பெருக்கினால் கிடைப்பது பத்து.
ஆக ராம என்ற ஒரு சொல்லுக்குரிய எண் 10,
ராம, ராம, ராம என்று மும்முறைகள் சொன்னால், அதற்குரிய எண் 10 x 10x 10 அதாவது ஆயிரம்.
ஆக, ராம, ராம, ராம என்று மும்முறை சொல்வது ஆயிரம் திருநாமங்களுக்கு துல்யமானதுதானே.

மும்மைசால் உலகுக்கெல்லாம் மூலமந்திரத்தை முற்றும்
தம்மையே தமர்க்கு நல்கும் தனிப் பெரும் பதத்தை தானே
இம்மையே, எழுமை நோய்க்கும் மருந்தினை இராமன் எண்ணும்
செம்மைசேர் நாமம் தன்னை கண்களில் தெரியக் கண்டான்

பரமாத்மாதான் பரமார்த்தம்.

அவன் அந்தர்யாமியாய் இருந்து, பூரணனாய் இருந்து, பூரணமாய் ஆனந்தம் கொடுப்பதினாலேதான்
புவன சுந்தர என்று ருக்மிணீ அவனை அழைத்தாள்.
தத்வம் அஸி என்கிற மகா வாக்யத்தை ஒரே பதத்தில் சொல்லணும் என்றால் விச்வம் என்று சொல்லணும்

ஆடு மாடு மாதிரி மனிதர்களை ஓட்டுவதில்லை பகவான்.
ஜீவாத்மாவுக்கு ஒரே ஒரு முக்கியமான இடத்திலே சுதந்தரத்தைக் கொடுக்கிறான்.
நல்லது இது – கெட்டது இதுன்னு காட்டிக் கொடுத்து அது எதைப் பிடிச்சுக்கறதுன்னு கவனிக்கிறான்.
“மனிதன் நல்லதைப் பற்றுகிறானா? தீயதைப் பற்றுகிறானா? என்று சோதித்துப் பார்ப்பது அவனுடைய லீலை.

விச்வம் என்கிற சப்தத்துக்குப் பொருள் கேட்டால், ‘ஜகத்காரண வஸ்துவாக பரமாத்மா இருக்கிறான்.
அவனே காரியமாய் இப்படிப் பரிணமிக்கிறான். விச்வத்துக்குக் காரிய காரணம் அவனே,
ஆனதனாலே விச்வம் என்கிற சப்தத்தினால் பரமாத்மா அழைக்கப்படுகிறான்’.
இதுக்கு மேலே இன்னொரு அர்த்தமும் இருக்கிறது.
சுவாபாவிகமாக – அதாவது இயற்கையிலேயே எண்ணிறந்த திருக்கல்யாண குணங்கள் இருப்பதாலே
பகவான் என்று அழைக்கப்படுகிறான் அவன்.

விஷ்ணுதான் யக்ஜன் – யக்ஜ சாதனன், யக்ஜரூபி, யக்ஜபுருஷன்

இல்லை என்கிற சொல்லுக்கு நான்கு விதமான விளக்கம் உண்டு
பிராக பாவம்-பிரத்வம்ஸாபாவம் -அன்யோந்ய பாவம்-அத்யந்தா பாவம்-

நமக்குள்ளே எம்பெருமான் இருக்கிறான் – புரி சயநாத் புருஷ:-புருஷ சப்தத்துக்கு நான்கு பொருள்
விஷ்ணு சஹஸ்ர நாமத்திலே பூதாத்மான்னு ஒரு நாமம பவித்ரமான ஆத்மா, பாவனமான ஆத்மா–
பஹு தானத் புருஷ: கேட்கும் வரமெல்லாம் கொடுப்பான்.
புராணாத்வாத் புருஷ: புராணாம் என்றால் ரொம்ப பழமையானவன்
பூர்ணாத்வாத் புருஷ:

திருப்பாவை முப்பது பாசுரங்கள் பாடினாள் ஆண்டாள்.
அவற்றில் முதல் பத்து, “அவன் திருநாமத்தைச் சொல்லு” என்று உணர்த்துகின்றன.
இரண்டாவது பத்து, “உயர்ந்ததான அவன் திருவடியை அர்ச்சனை பண்ணிப்பாரு” என்கிற பாசுரங்கள்.
மூன்றாவது பத்தோ “அவன் திருவடியிலே ஆத்ம சமர்ப்பணம் பண்ணு” என்று சொல்கின்றன

திருப்பாவை என்பது ஒரு நூல் மட்டுமல்ல. அது ஒரு யாகம். ஆண்டாள் பண்ணிய வேள்வி அது.
வராஹ மூர்த்தியினிடத்த்திலே பெற்ற உபதேசத்தைக் கொண்டு தனுர் (மார்கழி) மாசத்திலே ஒரு வேள்வி வளர்க்கிறாள்.
திருப்பாவையின் மூன்று பத்தும் மூன்று கபால சாதனங்கள் என்றே சொல்லலாம்.
ஆசாரிய அனுக்கிரஹம் என்கிற நெய்யினால் தடவி அதைச் சமர்ப்பிக்கிறாள்.
வேள்வி பண்ணும்போது ஒவ்வொரு கபாலத்தைச் சமர்ப்பிக்கும் போதும் திரிவிக்கிரமாவதாரனான
எம்பெருமானை ஸ்தோத்திரம் பண்ணிச் சமர்ப்பிப்பது மரபு.
திருப்பாவையின் மூன்று பத்தும் மூன்று கபாலங்கள் என்றேன், இல்லையா?
ஒவ்வொரு கபாலத்தின் தொடக்கத்திலும் திரிவிக்கிரமனைத் துதிக்கிறாள்

ஓங்கி உலகளந்த உத்தமன்” என்று முதல் பத்திலே திரிவிக்கிரமனை நினைக்கிறாள்.
“அம்பர மூடறுத்து ஓங்கி உலகளந்த” என்றும்
“அன்று இவ்வுலகம் அளந்தாய் அடி போற்றி” என்று மறுபடியும்

ஆண்டாள் நமக்கு கீதையின் வழியைக் காட்டி, “நாமம் ஆயிரம் ஏத்த நின்ற நாராயணா” என்று ஆச்ரயித்து,
அவனையே திருக்கல்யாணமும் பண்ணிக் கொண்டாள்.

காஞ்சிபுரம் அருகே திருவேளுக்கை என்கிற ஷேத்ரம்
பகவான் தானாகவே, இஷ்டமாய் அமர்ந்திருக்கும் ஷேத்ரம். அதனால் அதற்கு காமாளிகை என்றொரு பெயர்
தபன இந்து அக்னி நயன: தாபனீய ரஹஸ்யானாம் சார:
தாபனீய உபநிஷத்தில் சொல்லப்பட்ட சமஸ்த ரகசியங்களின் சாரமாய் இருக்கக் கூடியவன் காமாஸிகா ஹரி:
பகவானுக்கு ஒரு பக்கம் வலது திருநேத்திரம் – சூரியனே (தபன) வலது திருநேத்ரமாக அமைந்துள்ளது.
இடது திருநேத்திரம் சந்திரன் (இந்து). இடையிலே ஒரு நேத்திரம் – அது அக்னி.
எல்லோருக்கும் நேத்திரமாய் இருக்கக் கூடிய பரமாத்மாவுக்கு, இந்த மூன்று தேவதைகள் நேத்திரமாய் இருக்கிறார்கள்.

கிருஷ்ண-யஜுர்வேத தைத்ரீய சம்ஹிதை என்று அந்த சம்ஹிதைக்குப் பெயர்.
(தித்திரா-என்கிற புறாவின் பெயரிலிருந்து வந்தது தைத்ரீய).
சூரியன் உபதேசம் பண்ணியதுதான் “சுக்ல யஜூர்வேதம்”.
சூரியன் ஆரோக்கியத்தை மாத்திரம் கொடுப்பவன் அல்ல-சிறந்த ஞானத்தையும் கொடுப்பவன்.
வேதத்தையே கொடுக்கக் கூடியவன்.
சத்யபாமாவினுடைய தந்தை சத்ராஜித். சூரியனை அவன் உபாசனை பண்ணி-ச்யமந்தக மணி பெற்றான்
பஞ்ச பாண்டவர்களுக்கு சூரியன் அஷ்ய பாத்திரம் கொடுக்க-
திருநேத்திரத்தினால் நம்மைக் கடாஷிக்கும்போது ஞானமும், ஐச்வர்யமும், ஆரோக்யமும், அன்னமும் நமக்கு சங்கல்பிக்கின்றன.
எனவேதான் நரசிம்ஹ தியானத்துக்குள்ளே சூரியனும் அடங்கிவிடுகிறான்.

ம்ருத்யு ம்ருத்யவே ஸ்வாஹா என்றும் நரசிம்ஹனை ஆராதிக்கிறோம்.
விச்வயோனி: விச்வாத்மா: என்றும் அவனை அழைக்கிறோம்.
நரசிம்ஹ அனுஷ்டுப் மந்திரம் என்று ஒன்று உண்டு. முப்பத்திரண்டு அஷ்ரங்கள்.
ஒவ்வொரு அஷ்ரமும் ஒரு பிரும்ம வித்தையை நமக்கு உபதேசம் பண்ணக்கூடியது.
ஆகவே 32 பிரும்ம வித்தைகளாலும் ஆராதிக்கப்படுகிறவர் நரசிம்ஹர் என்று கொள்ளலாம்.
நரசிம்ஹனைப் பார்த்து ஸ்ரீநரசிம்ஹாய நம: என்று ஒரு புஷ்பத்தைப் போட்டு அர்ச்சனை பண்ணிவிட்டால்
எல்லா பிரும்ம வித்தையும் கிடைத்த பலன் நமக்கு உண்டாகும்.

“அடித்த கை – பிடித்த பெருமாள்” என்று பெயர் அவனுக்கு! “எங்கடா”? என்று அடித்துக் கூப்பிட்டால்,
“இதோ” என்று வந்து நம் கையைப் பிடித்துக் கொள்வான். வேறு எந்த அவதாரத்திலாவது இந்த அதிசயம் உண்டா!
ஹிரண்ய சம்ஹாரத்துக்காக ஏற்பட்டது அல்ல இந்த அவதாரம்.
பிரஹலாதனை காப்பதற்காக எற்பட்டதா இந்த அவதாரம் என்றால் அதுவும் இல்லை.
அக்கினியில் தூக்கிப்போடும்போதும், மலையில் இருந்து உருட்டும் போதும், சமுத்திரத்தில் எறிந்த போதும்,
யானையைக் கொண்டு இடறச் செய்த போதும், விஷப் பாம்புகளிடையே விடப்பட்ட போதும் பிரஹலாதனை யார் காப்பாற்றினார்கள்?
அப்போதெல்லாம் அவதரிக்காத நரசிம்ஹன், பிரஹலாதனின் வார்த்தையைக் காப்பாற்றத்தான் அவதரிக்கிறான்!
“எங்குமுளன் கண்ணன், அவன் இல்லாத இடம் கிடையாது” என்று பிரஹலாதன் சொன்னபோது
அதை உண்மையாக்க பரமாத்மா அவசரத் திருக்கோலம் பூண்டு சர்வ பதார்த்தங்களிலேயும் நிறைந்தான்!
பிரஹலாதனின் வாக்கை மட்டுமின்றி பிரும்மாவின் வாக்கைக் காப்பதற்காகவும் எடுக்கப்பட்டது நரசிம்ஹ அவதாரம்.
யோசித்து எடுத்த ராமாவதாரம் போல் அன்றி, தேவதைகளின் பிரார்த்தனைகளுக்கிரங்கி தோன்றிய கிருஷ்ணாவதாரம் போல் அன்றி,
நினைத்த மாத்திரத்தில் எடுத்த அவதாரம் நரசிம்ஹ அவதாரம்.
அவசரத் திருக்கோலம் என்றாலும் அதுதான் மிகவும் அழகான அவதாரமாக அமைந்திருக்கிறது!

கிருஷ்ணாவதாரத்துக்காகவே எழுந்த பாகவத புராணத்திலே, “அற்புதமான அவதாரம்” என்று
கிருஷ்ணரைச் சொல்கிறார் வியாசர்.
ஆனால் அவரே நரசிம்ஹனைச் சொல்கிறபோது “அதியத்புத அவதாரம்” என்று விளக்குகிறார்!

ருக்மிணி பிராட்டி, கண்ணனுக்கு ஓலை எழுதுகிறாள். அதிலே ஏழு இடங்களில் பகவானை அழைக்கிறாள்.
ஓரிடத்திலே கூட “கிருஷ்ணா” என்று அவனைக் கூப்பிடவில்லை.
பொய்யில்லாத பெருமான் யாரென்றால் நரசிம்ஹன்தான்! அழைத்தவுடனே வந்து ரக்ஷிக்கக் கூடியவன்.
எனவே ருக்மிணியின் இதயம் கவர்ந்த அவதாரமாகிறது இந்த அவதாரம்

ராமாவதாரத்திலேயும் மாரீசன் ராமனை “நரசிம்ஹா” என்று அழைக்கிறான்.
ஆஞ்சநேயரும் இலங்கையிலே சீதா தேவியிடம் “அம்மா நீங்கள் ஏன் அழுகிறீர்கள்? என் முதுகிலே ராமன் வருவான்.
நரசிம்ஹனைப் போல வருவான்” என்கிறார்.
ராமாவதாரத்திலே எங்கு தொட்டாலும் இப்படி நரசிம்ஹ பலம் தெரிகிறது.

பத்மாவதி கல்யாணத்திலே ஒரு காட்சி. தாயார் மணவறையிலே மணக்கோலத்திலே அமர்ந்திருக்கிறார்.
எல்லா உணவு வகைகளும் தயாராகி நிரம்பியிருக்கிறது. ரிஷிகள், உணவு கொள்ளக் காத்திருக்கிறார்கள்.
உணவை யாருக்கு நிவேதனம் செய்துவிட்டுப் பரிமாறுவது எழுகிறது.
பகவானிடமே கேட்கிறார்கள். “அஹோபில ஷேத்திரத்திலே உள்ள நரசிம்ஹனுக்கு நிவேதனம் செய்து
உணவு விநியோகிக்கப்படட்டும்” என்று சொல்கிறார் ஸ்ரீநிவாஸபெருமாள்.
அதனால்தான் ஸ்ரீநிவாஸர் நரசிம்ஹருக்குக் கைகூப்பி வணங்குவதை இன்னமும் அஹோபில ஷேத்திரத்திலே பார்க்கலாம்
ஸ்ரீ ராமனாலும், ஸ்ரீநிவாஸபெருமாளினாலும் வணங்கப்பட்டவர் என்பதாலே
நரசிம்ஹனை பெரிய பெரிய பெருமாள் என்று அழைக்கிறோம்.

“அங்கே அப்பொழுதே அவன் வீயத் தோன்றியவன்” என்கிறார்.
நினைத்த இடத்தில் நினைத்த கணத்தில் தோன்றியவனின் காருண்யத்தைச் சொல்கிறார்.
“என் சிங்கப் பிரான்” என்று அவனை அழைக்கிறார். அந்தப் பாசுரத்தை பிறர் சொல்லும்போது,
அனைவருமே அவரவர் நரசிம்ஹனை அபிமானிக்கும்படியாகச் செய்து விட்டார் நம்மாழ்வார்.

தூக்கத்திலே ரக்ஷிப்பவன் விழிப்பின் போதும் ரக்ஷிப்பான் என்று தெரியவில்லையா”? என்று கேட்டார் பராசர பட்டர்.
தூக்கம் என்பதை நமக்கு விதித்ததே இந்தப் பேருண்மையை நாம் உணர வேண்டும் என்பதற்காகத்தான்.
அவன் சர்வாந்தர்யாமி என்பதை உணர்த்துவதற்குத்தான்!

————-

நரசிம்மர் மட்டும் ‘அழகிய சிங்கர்’ என்று அழைக்கப்படுகிறார்
ஸ்ரீமானான நரசிம்மரின் அழகிய முகத்தைக் கண்டுகளிக்க வேண்டுமெனில் திருமார்பில் இருந்தபடி காணமுடியாது.
மடியில் அமர்ந்தால்தானே காண முடியும்?அதனால் தான்..
ஸ்ரீமானின் மடியில் ஸ்ரீதேவி அமர்ந்து இருக்கிறாள்.

கர்நாடக மாநிலம் பிதார் நகரிலிருந்து 4.8 கி.மீ தொலைவில் இருக்கும் மனிசூல மலைத்தொடரில்
அமைந்திருக்கிறது ஜர்னி நரசிம்மர் குகை கோவில்.
மற்ற கோயில்களுக்கு பயணிப்பதை போல் இந்த ஜர்னி நரசிம்மரை தரிசிப்பது அவ்வளவு எளிதல்ல.
1000 அடி நீளமுள்ள இந்த மலை குகையில் கடுமையான வரட்சியான காலத்திலும் கூட
எப்பொழுதும் 4 அடி முதல் 5 அடி நீர் நிறைந்தே இருக்கிறது.
இந்த நீர் எங்கிருந்து வருகிறது எங்கே செல்கிறது என்பது இதுவரை கண்டுபிடிக்கப்படவில்லை என்பது அதிசயமாக கருதப்படுகிறது .
இந்த தண்ணீரில் அதிசயமான பல மூலிகைகளின் சக்திகள் இருப்பதாகவும் இதில் நடத்து சென்று
நரசிம்மரை தரிசித்தால் பல்வேறு வியாதிகள் குணமாகிறது என்று பக்தர்கள் நம்புகின்றனர்

ஸ்ரீ முக்கூர் சுவாமிகளால் அருளப்பட்டது திவ்ய சக்தி வாய்ந்த இந்த ஸ்லோகம்.
–
1.மாதா ந்ருஸிம்ஹ: பிதா ந்ருஸிம்ஹ:
2.ப்ராதா ந்ருஸிம்ஹ: ஸகா ந்ருஸிம்ஹ:
3.வித்யா ந்ருஸிம்ஹ: த்ரவிணம் ந்ருஸிம்ஹ:
4.ஸ்வாமி ந்ருஸிம்ஹ: ஸகலம் ந்ருஸிம்ஹ:
5.இதோ ந்ருஸிம்ஹ: பரதோ ந்ருஸிம்ஹ:
6.யதோ யதோ யாஹி: ததோ ந்ருஸிம்ஹ:
7.ந்ருஸிம்ஹ தேவாத் பரோ நகஸ்சித்
8.தஸ்மான் ந்ருஸிம்ஹ: சரணம் ப்ரபத்யே!

தமிழாக்கம்:
1.நரசிம்மனே தாய்; நரசிம்மனே தந்தை
2.சகோதரனும் நரசிம்மனே; தோழனும் நரசிம்மனே;
3.அறிவும் நரசிம்மனே; செல்வமும் நரசிம்மனே;
4.எஜமானும் நரசிம்மனே; எல்லாமும் நரசிம்மனே;
5.இந்த லோகம் முழுவதிலும் நரசிம்மனே; பரலோகத்திலும் நரசிம்மனே;
6.எங்கெங்கு செல்கிறாயோ அங்கெல்லாம் நரசிம்மனே;
7.நரசிம்மனைக் காட்டிலும் உயர்ந்தவர் ஒருவரும் இல்லை;
8.அதனால், நரசிம்மனே! உம்மைச் சரணடைகின்றேன்!

———

ஓம் வஜ்ரநாகாய வித்மஹே தீட்சணதம்ஷ்ட்ராய தீமஹி தந்நோ நரசிம்ம ப்ரசோதயாத்.

உக்ரம் வீரம் மஹாவிஷ்ணும் ஜ்வலந்தம் சர்வதோமுகம் ந்ருஸிம்மம் பீக்ஷணம் பத்ரம் ம்ருத்யும் ம்ருத்யும் நமாம்யஹம்!

தேவதாகார்ய ஸித்யர்த்தம் ஸபாஸ்தம்ப சமுத்பவம் ஸ்ரீ ந்ருஸிம்மம் மகாவீரம் நமாமி ருணமுக்தயே!

லஷ்ம்யாலிங்கித வாமாங்கம் பக்தாநாம் வர தாயகம் ஸ்ரீ ந்ருஸிம்மம் மகாவீரம் நமாமி ருணமுக்தயே!
ஆந்த்ரமாலாதரம் சங்கசக்ராப்ஜாயுத தாரிணம் ஸ்ரீ ந்ருஸிம்மம் மகாவீரம் நமாமி ருணமுக்தயே!
ஸ்மரணாத் சர்வபாபக்ணம் கத்ரூஜவிஷநாசனம் ஸ்ரீ ந்ருஸிம்மம் மகாவீரம் நமாமி ருணமுக்தயே!
சிம்ஹநாதேநமஹதா திக் தந்தி பயநாசனம் ஸ்ரீ ந்ருஸிம்மம் மகாவீரம் நமாமி ருணமுக்தயே!
ப்ரஹ்லாதவரதம் ஸ்ரீ சம் தைத்தேச்வரவிதாரிணம் ஸ்ரீ ந்ருஸிம்மம் மகாவீரம் நமாமி ருணமுக்தயே!
க்ரூரக்ரஹை பீடிதாநாம் பக்தாநாம் அபயப்ரதம் ஸ்ரீ ந்ருஸிம்மம் மகாவீரம் நமாமி ருணமுக்தயே!
வேத வேதாந்த யஞ்ஞேசம் ப்ரம்மருத்ராதி வந்திதம் ஸ்ரீ ந்ருஸிம்மம் மகாவீரம் நமாமி ருணமுக்தயே!
ய இதம் படதேந்நித்யம் ருணவிமோசன சங்கீதம் அந்ருநோஜாயதே சத்யோ தனம் சீக்ரமவாப்னுயாத்!

(ருண விமோசன ந்ருஸிம்ம ஸ்துதி பாராயணம் செய்வோருக்கு சகல கஷ்டம் நிவர்த்தியாகி வாழ்வில் வளம் சேரும்.)

———-

ஸ்ரீமத் பயோநித நிகேதன சக்ரபாணே
போகீந்த்ரபோக மணிரஞ்ஜித புண்யமூர்த்தே
யோகீச சாச்வத சரண்ய பவாப்திபோத
லக்ஷ்மீந்ருஸிம்ஹ மம தேஹி கராவலம்பம் !–ஆதிசங்கரர் இயற்றிய ஸ்ரீ லக்ஷ்மி நரசிம்ஹ கராவலம்ப ஸ்தோத்திரம்

திவ்யமான பாற்கடலில் பள்ளி கொண்ட சக்ரபாணியே! ஆதிசேஷனின் உடல் ஒளிபொருந்திய மணிகளாக ஒளிர
அந்த ஒளியின் நிறத்தை மேற்கொண்ட பேரழகுத் திருமேனி கொண்டவரே,
கனிந்த முனிவர்களுக்கும், அடைக்கலம் என்று உமை அடைந்த பக்தருக்கும் நிரந்தர சரணாகதி அளிக்க வல்லவர் நீரே அல்லவா!
வாழ்க்கை எனும் பெருங்கடலைக் கடக்க பாதுகாப்பான படகாக அருள்புரியும் லக்ஷ்மி நரசிம்மனே,
என் கரம் பற்றி தூக்கிவிட்டு அருள வேண்டும்.

——–

அழகியான் தானே அரி உருவன் தானே
பழகியான் தாளே பணிமின் – குழவியாய்த்
தான் ஏழுலகுக்கும் தன்மைக்கும் தன்மையனே
மீனாய் உயிரளிக்கும் வித்து.

———

ஸ்ரீ வாதிகேசரி அழகிய மணவாள ஜீயர் அருளிய ஸ்ரீலட்சுமி நரசிம்மர் அஷ்டகம்

1. ஸ்ரீமதகலங்க பரிபூர்ண சசிகோடி
ஸ்ரீதர மநோஹர ஸடாபடல காந்த
பாலய க்ருபாலய பவாம்புதி நிமக்னம்
தைத்யவர கால நரஸிம்ஹ! நரஸிம்ஹ!

2. பாத கமலாவனத பாதகி ஜனானாம்
பாதக தவானல பதத்ரிவர கேதோ
பாவன பராயண பவார்த்திஹரயா மாம்
பாஹி க்ருயைவ நரஸிம்ஹ! நரஸிம்ஹ!

3. துங்க நக பங்க்தி தளிதாஸுர வராஸ்ருக்
பங்க நவகுங்கும விபங்கில மஹோர
பண்டிதநிதான கமலாலய நமஸ்தே
பங்கஜ நிஷண்ண நரஸிம்ஹ! நரஸிம்ஹ!

4. மௌளிஷு விபூஷண மிவாமர வராணாம்
யோகி ஹ்ருதயேஷுச சிரஸ்ஸுநிகமாநாம்
ராஜதரவிந்த ருசிரம் பதயுகம் தே
தேஹி மம மூர்த்தி நரஸிம்ஹ! நரஸிம்ஹ!

5. வாரிஜ விசோசன மதந்திம தசாயாம்
க்லேச விவசீ க்ருத ஸமஸ்த கரணாயாம்
ஏஹி ரமயா ஸஹசரண்ய விஹகானாம்
நாத மதிருஹ்ய நரஸிம்ஹ! நரஸிம்ஹ!

6. ஹாடக கிரீட வரஹார வனமாலா
தார ரசனா மகரகுண்டல மணீந்த்ரை
பூஷிதமசேஷ நிலயம் தவவபுர் மே
சேதஸி சகாஸ்து நரஸிம்ஹ! நரஸிம்ஹ!

7. இந்து ரவி பாவக விலோசன ரமாயா
மந்திர மஹா புஜ லஸத்வர ரதாங்க
ஸுந்தர சிராய ரமதாம் த்வயி மநோ மே
நந்தித ஸுரேச நரஸிம்ஹ! நரஸிம்ஹ!

8. மாதவ முகுந்த மதுஸூதன முராரே
வாமன ந்ருஸிம்ஹ சரணம் பவ நதாநாம்
காமத க்ருணின் நிகிலகாரண நயேயம்
கால மமரேச நரஸிம்ஹ! நரஸிம்ஹ!

9. அஷ்டகமிதம் ஸகலபாதக பயக்னம்
காமத மசேஷ துரிதாமய ரிபுக்னம்
ய: படதி ஸந்தத மசேஷ நிலயம் தே
கச்சதிபதம் ஸ நரஸிம்ஹ! நரஸிம்ஹ!

———————————-

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்-
ஸ்ரீ ஸ்ரீ முக்கூர் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்-
ஸ்ரீ லஷ்மீ நரஸிம்ஹ மஹாத்மன் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் ஸ்ரீ எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்.

ஶ்ரீ வேங்கடேஶ்வர அஷ்டோத்ரம் –ஶ்ரீ வேங்கடேஶ த்³வாத³ஶ நாம ஸ்தோத்ரம் –ஸ்ரீ வேங்கடேச மங்களாஷ்டகம்–ஸ்ரீ ஹநுமத் த்வாதச நாம ஸ்தோத்ரம்–

ஸ்ரீனிவாச காயத்ரி மந்திரம்

ஓம் நிரஞ்ஜநாய வித்மஹே!! நிராபாஸாய தீமஹி!! தந்நோ ஸ்ரீநிவாஸஹ் : ப்ரசோதயாத்!

———

ஶ்ரீ வேங்கடேஶ்வர அஷ்டோத்ரம்

ஓம் ஶ்ரீ வேஂகடேஶாய நமஃ
ஓம் ஶ்ரீநிவாஸாய நமஃ
ஓம் லக்ஷ்மிபதயே நமஃ
ஓம் அநாநுயாய நமஃ
ஓம் அம்ருதாம்ஶநே நமஃ
ஓம் மாத4வாய நமஃ
ஓம் க்ருஷ்ணாய நமஃ
ஓம் ஶ்ரீஹரயே நமஃ
ஓம் ஜ்ஞாநபஂஜராய நமஃ || 9 ||

ஓம் ஶ்ரீவத்ஸ வக்ஷஸே நமஃ
ஓம் ஜக3த்3வந்த்3யாய நமஃ
ஓம் கோ3விந்தா3ய நமஃ
ஓம் ஶாஶ்வதாய நமஃ
ஓம் ப்ரப4வே நமஃ
ஓம் ஶேஶாத்3ரிநிலாயாய நமஃ
ஓம் தே3வாய நமஃ
ஓம் கேஶவாய நமஃ
ஓம் மது4ஸூத3நாய நமஃ || 18 ||

ஓம் அம்ருதாய நமஃ
ஓம் விஷ்ணவே நமஃ
ஓம் அச்யுதாய நமஃ
ஓம் பத்3மிநீப்ரியாய நமஃ
ஓம் ஸர்வேஶாய நமஃ
ஓம் கோ3பாலாய நமஃ
ஓம் புருஷோத்தமாய நமஃ
ஓம் கோ3பீஶ்வராய நமஃ
ஓம் பரஂஜ்யோதிஷே நமஃ || 27 ||

ஓம் வ்தெகுண்ட2 பதயே நமஃ
ஓம் அவ்யயாய நமஃ
ஓம் ஸுதா4தநவே நமஃ
ஓம் யாத3 வேந்த்3ராய நமஃ
ஓம் நித்ய யௌவநரூபவதே நமஃ
ஓம் நிரஂஜநாய நமஃ
ஓம் விராபா4ஸாய நமஃ
ஓம் நித்ய த்ருப்த்தாய நமஃ
ஓம் த4ராபதயே நமஃ || 36 ||

ஓம் ஸுரபதயே நமஃ
ஓம் நிர்மலாய நமஃ
ஓம் தே3வபூஜிதாய நமஃ
ஓம் சதுர்பு4ஜாய நமஃ
ஓம் சக்ரத4ராய நமஃ
ஓம் சதுர்வேதா3த்மகாய நமஃ
ஓம் த்ரிதா4ம்நே நமஃ
ஓம் த்ரிகு3ணாஶ்ரயாய நமஃ
ஓம் நிர்விகல்பாய நமஃ || 45 ||

ஓம் நிஷ்களஂகாய நமஃ
ஓம் நிராந்தகாய நமஃ
ஓம் ஆர்தலோகாப4யப்ரதா3ய நமஃ
ஓம் நிருப்ரத3வாய நமஃ
ஓம் நிர்கு3ணாய நமஃ
ஓம் க3தா3த4ராய நமஃ
ஓம் ஶார்ஞ்ஙபாணயே நமஃ
ஓம் நந்த3கிநீ நமஃ
ஓம் ஶங்க3தா3ரகாய நமஃ || 54 ||

ஓம் அநேகமூர்தயே நமஃ
ஓம் அவ்யக்தாய நமஃ
ஓம் கடிஹஸ்தாய நமஃ
ஓம் வரப்ரதா3ய நமஃ
ஓம் அநேகாத்மநே நமஃ
ஓம் தீ3நப3ந்த4வே நமஃ
ஓம் ஜக3த்3வ்யாபிநே நமஃ
ஓம் ஆகாஶராஜவரதா3ய நமஃ
ஓம் யோகி3ஹ்ருத்பத்3ஶமந்தி3ராய நமஃ || 63 ||

ஓம் தா3மோத3ராய நமஃ
ஓம் ஜக3த்பாலாய நமஃ
ஓம் பாபக்4நாய நமஃ
ஓம் ப4க்தவத்ஸலாய நமஃ
ஓம் த்ரிவிக்ரமாய நமஃ
ஓம் ஶிம்ஶுமாராய நமஃ
ஓம் ஜடாமகுட ஶோபி4தாய நமஃ
ஓம் ஶங்க3 மத்3யோல்ல ஸந்மஂஜு கிஂகிண்யாட்4ய நமஃ
ஓம் காருண்ட3காய நமஃ || 72 ||

ஓம் நீலமோக4ஶ்யாம தநவே நமஃ
ஓம் பி3ல்வபத்த்ரார்சந ப்ரியாய நமஃ
ஓம் ஜக3த்கர்த்ரே நமஃ
ஓம் ஜக3த்ஸாக்ஷிணே நமஃ
ஓம் ஜக3த்பதயே நமஃ
ஓம் சிந்திதார்த4 ப்ரதா3யகாய நமஃ
ஓம் ஜிஷ்ணவே நமஃ
ஓம் தா3ஶார்ஹாய நமஃ
ஓம் த3ஶரூபவதே நமஃ || 81 ||

ஓம் தே3வகீ நந்த3நாய நமஃ
ஓம் ஶௌரயே நமஃ
ஓம் ஹயரீவாய நமஃ
ஓம் ஜநார்த4நாய நமஃ
ஓம் கந்யாஶ்ரணதாரேஜ்யாய நமஃ
ஓம் பீதாம்ப3ரத4ராய நமஃ
ஓம் அநகா4ய நமஃ
ஓம் வநமாலிநே நமஃ
ஓம் பத்3மநாபா4ய நமஃ || 90 ||

ஓம் ம்ருக3யாஸக்த மாநஸாய நமஃ
ஓம் அஶ்வரூடா4ய நமஃ
ஓம் க2ட்3க3தா4ரிணே நமஃ
ஓம் த4நார்ஜந ஸமுத்ஸுகாய நமஃ
ஓம் க4நதாரல ஸந்மத்4யகஸ்தூரீ திலகோஜ்ஜ்வலாய நமஃ
ஓம் ஸச்சிதாநந்த3ரூபாய நமஃ
ஓம் ஜக3ந்மங்கள3 தா3யகாய நமஃ
ஓம் யஜ்ஞபோ4க்ரே நமஃ
ஓம் சிந்மயாய நமஃ || 99 ||

ஓம் பரமேஶ்வராய நமஃ
ஓம் பரமார்த4ப்ரதா3யகாய நமஃ
ஓம் ஶாந்தாய நமஃ
ஓம் ஶ்ரீமதே நமஃ
ஓம் தோ3ர்த3ண்ட3 விக்ரமாய நமஃ
ஓம் பரப்3ரஹ்மணே நமஃ
ஓம் ஶ்ரீவிப4வே நமஃ
ஓம் ஜக3தீ3ஶ்வராய நமஃ
ஓம் ஆலிவேலு மங்கா3 ஸஹித வேஂகடேஶ்வராய நமஃ || 108 ||

இட் ஶ்ரீ வேங்கடேஶ்வர அஷ்டோத்ரம் ||

————–

ஶ்ரீ வேங்கடேஶ த்³வாத³ஶ நாம ஸ்தோத்ரம்

அஸ்ய ஶ்ரீ வேங்கடேஶ த்³வாத³ஶநாம ஸ்தோத்ர மஹாமந்த்ரஸ்ய
ப்³ரஹ்மா ருஷி꞉
அநுஷ்டுப் ச²ந்த³꞉
ஶ்ரீ வேங்கடேஶ்வரோ தே³வதா இஷ்டார்தே² விநியோக³꞉ ।

நாராயணோ ஜக³ந்நாதோ² வாரிஜாஸநவந்தி³த꞉ ।
ஸ்வாமிபுஷ்கரிணீவாஸீ ஶங்க²சக்ரக³தா³த⁴ர꞉ ॥ 1 ॥

பீதாம்ப³ரத⁴ரோ தே³வோ க³ருடா³ஸநஶோபி⁴த꞉ ।
கந்த³ர்பகோடிலாவண்ய꞉ கமலாயதலோசந꞉ ॥ 2 ॥

இந்தி³ராபதிகோ³விந்த³꞉ சந்த்³ரஸூர்யப்ரபா⁴கர꞉ ।
விஶ்வாத்மா விஶ்வலோகேஶோ ஜய ஶ்ரீவேங்கடேஶ்வர꞉ ॥ 3 ॥

ஏதத்³த்³வாத³ஶநாமாநி த்ரிஸந்த்⁴யம் ய꞉ படே²ந்நர꞉ ।
தா³ரித்³ர்யது³꞉க²நிர்முக்தோ த⁴நதா⁴ந்யஸம்ருத்³தி⁴மாந் ॥ 4 ॥

ஜநவஶ்யம் ராஜவஶ்யம் ஸர்வகாமார்த²ஸித்³தி⁴த³ம் ।
தி³வ்யதேஜ꞉ ஸமாப்நோதி தீ³ர்க⁴மாயுஶ்ச விந்த³தி ॥ 5 ॥

க்³ரஹரோகா³தி³நாஶம் ச காமிதார்த²ப²லப்ரத³ம் ।
இஹ ஜந்மநி ஸௌக்²யம் ச விஷ்ணுஸாயுஜ்யமாப்நுயாத் ॥ 6 ॥

இதி ப்³ரஹ்மாண்ட³புராணே ப்³ரஹ்மநாரத³ஸம்வாதே³ ஶ்ரீ வேங்கடேஶத்³வாத³ஶநாமஸ்தோத்ரம் ।

1-நாராயணோ
2-ஜக³ந்நாதோ²
3-வாரிஜாஸநவந்தி³த꞉ ।
4-ஸ்வாமி புஷ்கரிணீ வாஸீ
5-ஶங்க²சக்ரக³தா³த⁴ர꞉பீதாம்ப³ரத⁴ரோ தே³வோ
6-க³ருடா³ஸநஶோபி⁴த꞉ ।
7-கந்த³ர்ப கோடி லாவண்ய꞉
8-கமலாயதலோசந꞉ ॥ 2 ॥
9–இந்தி³ராபதிகோ³விந்த³꞉
10-சந்த்³ரஸூர்யப்ரபா⁴கர꞉ ।
11-விஶ்வாத்மா
12-விஶ்வலோகேஶோ
ஜய ஶ்ரீவேங்கடேஶ்வர꞉

———————

ஸ்ரீ வேங்கடேச மங்களாஷ்டகம்

திருமலையில் உறையும் எம்பெருமான் தன்னை நாடி வருவோருக்கு எல்லா மங்களங்களையும்
இனிதே வழங்கி ரட்சிக்கும் வரப்பிரசாதி.
ஸ்ரீ வேங்கடேச மங்களாஷ்டகத்தை எப்போது வேண்டுமானாலும் பாராயணம் செய்து நலம் பெறலாம்.

இது சர்வ மங்களங்களை அருள்வதோடு, சகல துக்கங்களையும் போக்கும் வல்லமை படைத்தது.

ஸ்ரீக்ஷோண்யோ ரமணீ யுகம் ஸுரமணி புத்ரோபி வாணீ பதி:
பௌத்ரச் சந்த்ர சிரோமணி: பணிபதி: சய்யா ஸுரா: ஸேவகா:
தார்க்ஷ்யோ யஸ்யரதோ மஹச்ச பவனம் ப்ரஹ்மாண்டமாத்ய: புமான்
ஸ்ரீமத் வேங்கட பூதரேந்த்ரரமண: குர்யாத்தரிர் மங்களம்.

ஸ்ரீதேவி-பூதேவி ஆகிய இரு அழகிய மனைவியரைக் கொண்ட பெருமாளே,
சரஸ்வதியின் நாயகனான பிரம்மதேவனைப் புத்திரனாக அடைந்தவரே,
சந்திரனை தலையில் சூடிய ருத்ரனைப் பேரனாகப் பெற்றவரே,
ஆதிசேஷனே படுக்கையாக, தேவர்களே வேலைக்காரர்களாகப் பணிபுரிய,
கருடனை வாகனமாகக் கொண்டவரே,
இந்த அண்ட சராசரத்தையே வீடாகக் கொண்டிருப்பவரே,
ஆதி புருஷனே, வேங்கடாசலபதியான ஹரியே, எனக்கு மங்களம் அருள்வீராக.

———

யத் தேஜோரவிகோடி கோடி கிராணான் திக்க்ருத்ய ஜேஜீயதே
யஸ்ய ஸ்ரீவதனாம் புஜஸ்யஸுஷமா ராகேந்து கோடீரபி:
ஸௌந்தர்யம் ச மனோ பவானபி பஹூன் காந்திச்ச காதம்பினீம்
ஸ்ரீமத் வேங்கட பூதரேந்த்ர ரமண: குர்யாத்தரிர் மங்களம்.

கோடி கோடி சூரியர்களின் பேரொளியையும் விஞ்சிய தேஜஸ் கொண்ட பெருமாளே,
கோடி கோடி சந்திரன்களின் பிரகாசத்தையும் மங்கச் செய்யும் ஒளிவீசும் திருமுகம் கொண்டவரே,
கோடி கோடி மன்மதர்களின் பேரழகையும் குன்றச் செய்யும் எழில் மிகுந்தவரே,
மேகக் கூட்டங்களையும் மீறி நிர்மலமாய் விளங்கும் பரந்த ஆகாயத்தையும் விட பிரமாண்டமானவரே,
வேங்கடாசலபதியான ஹரியே, எனக்கு மங்களம் அருள்வீராக.

———

நானா ரத்ன கிரீட குண்டல முகைர் பூஷா கணைர் பூஷித:
ஸ்ரீமத் கௌஸ்து பரத்ன பவ்ய ஹ்ருதய: ஸ்ரீவத்ஸ ஸல்லாஞ்சன:
வித்யுத் வர்ண ஸுவர்ண வஸ்த்ர ருசிரோ ய: சங்க சக்ராதிபி:
ஸ்ரீமத் வேங்கட பூதேந்த்ர ரமண: குர்யாத்தரிர் மங்களம்.

பலவித ரத்னங்களால் தயாரிக்கப்பட்ட கிரீடம், குண்டலம் முதலான ஆபரணங்களுடன் கம்பீரமாக
அலங்கரிக்கப்பட்டிருக்கும் பெருமாளே,
கௌஸ்துப ரத்தினம் எனப்படும் விலை மதிப்பில்லா ரத்தின ஆபரணத்தை மார்பில் அணிந்து
பேரெழில் பரமனாகக் காட்சியளிப்பவரே,
ஸ்ரீவத்ஸம் என்னும் மச்சத்தால் மிகைப்பட்ட அழகுடன் திகழ்பவரே,
கொடி மின்னலோ என்று வியக்க வைக்கும் வண்ணம் பிரகாசம் மிகுந்த தங்கப் பட்டாடை யில் ஜொலிப்பவரே,
சங்கு சக்கரம் முதலிய ஆயுதங்களைத் தரித்து வீரப் பேரழகுடன் ஒளிர்பவரே,
வேங்கடாசலபதியான ஹரியே, எனக்கு மங்களம் அருள்வீராக.

————-

யத் பாலேம் ருக்னாபி சாரு திலகோ நேத்ரேப்ஜ த்ராயதே
கஸ்தூரீ கண ஸார கேஸரமிலச் ஸ்ரீகந்த ஸாரோத்ரவை:
கந்தைர் லிப்த தனு: ஸுகந்த ஸுமனோ மாலாதரோய: ப்ரபு:
ஸ்ரீமத் வேங்கட பூதரேந்த்ரரமண:குர்யாத்தரிர் மங்களம்.

கஸ்தூரி திலகத்தினை நெற்றியில் அணிந்து அதனால் பிரகாசமாகத் துலங்கும் பெருமாளே,
தாமரை இதழ்களோ கண்கள் என்று வியக்க வைக்கும் மென்மையான பார்வை கொண்டவரே,
கஸ்தூரி, பச்சை கற்பூரம், குங்குமப்பூ கலந்த மிகுந்த நறுமணமிக்க சந்தனம் பூசப்பட்ட
சுகந்த சரீரத்தைக் கொண்டவரே,
நல்ல வாசனையுள்ள மலர் மாலைகளைத் தரித்து அம்மலர்களுக்கே பெருமை தேடித் தரும் பிரபுவே,
வேங்கடாசலபதியான ஹரியே, எனக்கு மங்களம் அருள்வீராக.

———–

ஏதத் திவ்ய பதம்மமாஸ்திபுவி தத் ஸம்பச்யதே த்யாதராத்
பக்த்தேப்யஸ் ஸ்வ கரேண தர்சயதி யத் த்ருஷ்ட்யாதி ஸௌக்யம் கத:
ஏதத் பக்திமதாமியானபி பவாம்போதிர்ன தீதிஸ்ப்ருசன்
ஸ்ரீமத் வேங்கட பூதரேந்த்ரரமண:குர்யாத்தரிர் மங்களம்.

பூமி மீது பதிந்திருக்கும் தங்களது திருவடிகளைப் பார்க்குமாறு, தங்களது திருக்கரத்தால் சுட்டிக் காட்டும் பெருமாளே,
அந்தத் திருவடிகளை சரணடை யும் பக்தர்களுக்கு பரம சௌக்கியத்தையும், பேரானந்தத்தையும் அருளும் பெருமாளே,
அந்த பாத சரண நிழலையே அடைக்கலமாகக் கொண்ட பக்தர்களுக்கு அவர்களுடைய சம்சார சாகர மானது,
முழங்காலளவில் ஓடும் ஒரு நதி போல தான் என்பதையும் இந்த சமிக்ஞை மூலம் விளக்கும் பரம்பொருளே,
வேங்கடாசலபதியான ஹரியே, எனக்கு மங்களம் அருள்வீராக.

————-

ய: ஸ்வாமீ ஸரஸஸ்தடே விஹரதோ ஸ்ரீஸ்வாமி நாம்ன: ஸதா
ஸௌவர்ணாலய மண்டிதோ விதி முகைர் பர்ஹிர்முகை: ஸேவித:
ய: சத்ரூன் ஹனயன்னி ஜானவதி சஸ்ரீபூவராஹாத்மக:
ஸ்ரீமத் வேங்கட பூதரேந்த்ரரமண:குர்யாத்தரிர் மங்களம்.

ஸ்வாமி புஷ்கரிணி என்னும் குளக்கரையில் நிரந்தரமாக வாசம் செய்யும் பெருமாளே,
பிரம்மா முதலான தேவர்களால் சேவிக்கப்படும், தங்க மயமான அலங்காரம் கொண்ட கோயிலைக் கொண்டவரே,
சத்ருக்களை அடியோடு நாசம் செய்து, தன்னைச் சார்ந்தவர்களை எந்தத் துன்பமும் அணுகாதபடி காக்கும் பரந்தாமா,
யக்ஞவராஹ மூர்த்தியாக விளங்கும் பெருமாளே, வேங்கடாசலபதியான ஹரியே, எனக்கு மங்களம் அருள்வீராக.

————–

யோ ப்ரஹ்மாதி ஸுரான் முனீச்ச மனுஜான் ப்ரஹ்மோதஸவாயாகதான்
த்ருஷ்ட்வா ஹ்ருஷ்ட மனாபபூவ பஹுசஸ்தைரர்சிதஸ் ஸம்ஸ்துத:
தேப்யோ ய: ப்ரதத த்வரான் பஹுவிதான் லக்ஷ்மீ நிவாஸோ விபு:
ஸ்ரீமத் வேங்கட பூதரேந்த்ரரமண: குர்யாத்தரிர் மங்களம்.

பிரம்மோற்சவத்திற்காக வந்திருக்கும் பிரம்மன் முதலான தேவர்களையும், மஹரிஷிகளையும்,
மனிதர்களையும் கண்டு மிகப் பேரானந்தம் கொள்ளும் பெருமாளே,
அவர்களது அர்ச்சனை யாலும், துதியாலும் மிகுந்த சந்தோஷம் அடையும் பெருமாளே,
அவர்கள் அனைவருக்கும் அவர்கள் வேண்டும் வரங்களை எல்லாம் அருளி
அவர்களை மகிழ்விக்கும் பெருமாளே, வேங்கடாசலபதியான ஹரியே, எனக்கு மங்களம் அருள்வீராக.

————

யோ தேவோ புவிவர்த்ததே கலியுகே வைகுண்டலோகஸ்திதோ
பக்தானாம் பரிபாலனாய ஸததம் காருண்யவாராம் நிதி:
ஸ்ரீசேஷாக்யமஹீத்ரமஸ்தகமணிர் பக்தைக சிந்தாமணி:
ஸ்ரீமத்வேங்கட பூதரேந்த்ரரமண: குர்யாத்தரிர் மங்களம்.

இந்தக் கலியுகத்தில் பக்தர்களைக் காப்பதற்காக வைகுண்டத்திலிருந்து இறங்கி வந்திருக்கும் பெருமாளே,
பக்தர்கள் அனைவருக்கும் கருணைக் கடலாகத் திகழ்பவரே,
ஸ்ரீசேஷம் என்னும் மலையின் சிகரத்தில் மணி போலப் பிரகாசிக்கும் பேரொளியே,
பக்தர்களுக்கு சிந்தாமணி போல் விளங்கும் ஒளி வழிகாட்டியே, வேங்கடாசலபதியான ஹரியே,
எனக்கு மங்களம் அருள்வீராக.

——–

சேஷாத்ரி ப்ரபு மங்களாஷ்டகமிதம் துஷ்டேன யஸ்யேசிது:
ப்ரீத்யர்த்தம் ரசிதும் சமேச சரண த்வந்த்வைகநிஷ்டாவதா
வைவாஹ்யாதி ஸுபக்ரியாஸுபடிதம் யை: ஸாதுதேஷாமபி
ஸ்ரீமத் வேங்கட பூதரேந்த்ரரமண: குர்யாத்தரிர் மங்களம்.

இது சேஷாத்ரிநாதனுடைய மங்களாஷ்டகம்.
பகவான் ஸ்ரீநிவாஸனுடைய சரண கமலங்களை சரணடைந்து அவற்றின் மீதே மிகுந்த பற்றும்,
சந்தோஷமும் கொண்ட ஸ்ரீவாதிராஜயதியால், ஸ்ரீநிவாஸனை குதூகலப்படுத்த இயற்றப்பட்டது.

திருமணம் முதலான மங்கள விசேஷ நிகழ்ச்சிகளில் இந்த மங்களாஷ்டகம் படிக்கப்பட்டால்,
அதைப் படிப்பவருக்கும், கேட்பவர் அனைவருக்கும் வேங்கடாசலபதியான ஹரி,
எல்லா மங்களங் களையும் குறைவின்றி அருள்வார்.

———-

ஸ்ரீ ஹநுமத் த்வாதச நாம ஸ்தோத்ரம்

ஹநுமான் அஞ்ஜநாஸூநு: வாயுபுத்ரோ மஹாப3ல: |
ராமேஷ்ட: பா2ல்கு3ந-ஸக2: பிங்கா3க்ஷோsமிதவிக்ரம: ||
உத3தி4க்ரமண: சைவ ஸீதாசோக விநாஶசன: |
லக்ஷ்மண: ப்ராணததா தஶக்3ரீவஸ்ய த3ர்பஹா ||

ஏவம் த்வாஶ நாமாநி ராமதூதஸ்ய: படேத் |
ஸ்வாபகாலே ப்ரபோ3தே4ச நிர்ப4யோ விஜயீ பவேத்

1-ஹநுமான்
2-அஞ்ஜநா ஸூநு:
3-வாயு புத்ரோ
4-மஹாப3ல: |
5-ராமேஷ்ட:
6-பா2ல்கு3ந-ஸக2:
7-பிங்கா3க்ஷோs
8-மிதவிக்ரம: ||
9-உத3தி4க்ரமண: சைவ
10-ஸீதாசோக விநாஶசன: |
11-லக்ஷ்மண: ப்ராணததா
12-தஶக்3ரீவஸ்ய த3ர்பஹா ||

—–

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் திருவடிகளே சரணம்-
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் ஸ்ரீ எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்.

ஸ்ரீ அனந்தனுக்கு ஆயிரம் திரு நாமங்கள்–ஸ்ரீ திருக்குடந்தை டாக்டர்: உ.வே.வெங்கடேஷ்– 315-390-திரு நாமங்கள்–

(திருநாமங்கள் 315 முதல் 322 வரை – பரசுராமரின் பெருமைகள்)

(திருநாமங்கள் 323 முதல் 333 வரை – ஆமை வடிவத்துடன் திருமால் எடுத்த கூர்ம அவதாரத்தின் பெருமைகள்)

(திருநாமங்கள் 334 முதல் 345 வரை –பரமாத்மாவான வாசுதேவனின் பெருமைகள்)

(திருநாமங்கள் 346 முதல் 351 வரை – வைகுண்டத்தில் உள்ள பரவாசுதேவனுடைய திருமேனி அழகின் வர்ணனை)

(திருநாமங்கள் 362 முதல் 385 வரை – திருமகளின் கேள்வனாக இருக்கும் தன்மை)

(திருநாமங்கள் 386 முதல் 390 வரை – துருவனுக்கு அருள்புரிந்த திருமாலின் பெருமைகள்)

————

315. க்ரோதக்னே நமஹ (Krodhaghne namaha)

ஆயிரம் தோள்கள்கொண்ட அரசனான கார்த்தவீரியார்ஜுனன், மாகிஷ்மதி என்ற பகுதியை ஆண்டுவந்தான்.
அவன் ஒருமுறை காட்டுக்கு வேட்டையாடச் சென்ற வேளையில், ஜமதக்னி முனிவரின் ஆசிரமத்தில் உள்ள
காமதேனு பசுவைக் கண்டான். அது தன்னிடம் இருந்தால் நன்றாக இருக்கும் என்று எண்ணிய கார்த்தவீரியார்ஜுனன்,
தனது ஆட்களை அனுப்பி, காமதேனுவைப் பலவந்தமாக இழுத்து வரச் செய்தான்.
காமதேனுவை அடித்துத் துன்புறுத்தி அரண்மனைக்கு இழுத்துச் சென்றார்கள் அரசனின் ஆட்கள்.

இதைக் கண்டு கோபம்கொண்டு எழுந்த பரசுராமர், கையில் கோடாரியை ஏந்தியபடி கார்த்தவீரியார்ஜுனனோடு போர்புரிந்து,
அவனது ஆயிரம் தோள்களையும் துண்டித்தார். அவரைப் பழிவாங்க நினைத்த கார்த்தவீரியார்ஜுனனின் மகன்கள்,
பரசுராமர் இல்லாத நேரத்தில் தியானத்தில் இருந்த ஜமதக்னி முனிவரைக் கொன்று,
அவரது தலையைக் கொய்து எடுத்துச் சென்றுவிட்டார்கள்.

வீடு வந்த பரசுராமர், நடந்தவற்றை அறிந்து, வெகுண்டு, அறவழி தவறி நடக்கும் அனைத்து அரசர்களையும்
அழிப்பது எனத் தீர்மானித்தார். கையில் கோடாரியை ஏந்தியபடி இருபத்தோரு தலைமுறை மன்னர்களை மொத்தமாக அழித்து விட்டார்.
உலகை ஆண்ட அனைத்து மன்னர்களையும் வென்றுவிட்டதற்கு அடையாளமாக,
பெரிய அசுவமேத வேள்வியை நடத்தினார் பரசுராமர். அந்த வேள்வியை நடத்தி வைப்பதற்குக் காசியபர்
உள்ளிட்ட பெரிய முனிவர்களை எல்லாம் வரவேற்றார். மிகச்சிறப்பான முறையிலும்
பிரம்மாண்டமாகவும் வேள்விக்கான ஏற்பாடுகள் நடைபெற்றுவந்தன.

அசுவமேத வேள்விக்குரிய குதிரையை உலகின் அனைத்துப் பகுதிகளுக்கும் கொண்டு செல்லும் படி ஆட்களை அனுப்பினார் பரசுராமர்.
“அரசகுலத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் யாரேனும் உலகில் மீதம் இருந்தால், இந்தக் குதிரையைக் கைப்பற்றி
என்னுடன் போர் புரிய வாருங்கள்! அல்லது, நீங்கள் இங்கு வந்து என்னிடம் சரண் அடைந்து,
உங்களது அரசை என்னிடம் ஒப்படைத்துவிடுங்கள்!” என்று
எச்சரிக்கை விடுத்தார் பரசுராமர்.

எந்த அரசரும் பரசுராமரை எதிர்க்கத் துணியாத நிலையில், உலகம் அனைத்தும் பரசுராமரின்
கட்டுப்பாட்டுக்குள்ளே வந்து விட்டது. காசியபர் தலைமையில் முனிவர்கள் அனைவரும் நல்ல முறையில்
பரசுராமரின் அசுவமேத வேள்வியை நிறைவு செய்து கொடுத்தார்கள்.வேள்வி நிறைவடைந்தவாறே,
காசியபர், பரசுராமரைப் பார்த்து, “பரசுராமரே! இனியாவது உங்களது கோபம் தணிய வேண்டும்!
உலகுக்கு நன்மைகள் நடக்க நீங்கள் அருள வேண்டும்!” என்று பிரார்த்தித்தார்.

பரசுராமர், “காசியபரே! அரசகுலத்தை அழிக்க வேண்டும் என்பது எனது நோக்கமல்ல.
ஆனால் வேதம் வல்ல முனிவரான என் தந்தையைக் கார்த்தவீரியார்ஜுன மன்னனின் மகன்கள் கொன்றார்கள்.
அவர்கள் மட்டுமின்றி, பூமியை ஆண்டு வந்த மேலும் பல மன்னர்களும் முனிவர்களை அவமதித்தார்கள்.
அறநெறியை மறந்தார்கள். கொடுங்கோலாட்சி புரிந்தார்கள். அவர்களை எல்லாம் தண்டிக்க வேண்டும்
என்பதற்காகவே இத்தனை காலம் கையில் மழு ஏந்தி அந்த மன்னர்களுக்கு மரண தண்டனை கொடுத்தேன்.
இனி உலகில் அமைதி நிலவட்டும்!” என்று சொன்னார்.

அதன்பின், அசுவமேத வேள்வியை நடத்தித் தந்த காசியப முனிவரிடம் அனைத்து உலகின்
ராஜ்ஜியத்தைக் காணிக்கையாகச் சமர்ப்பித்தார் பரசுராமர்.
“நீங்களும் மற்ற முனிவர்களும் சேர்ந்து பூமியில் சுபிட்சம் நிலவச் செய்யுங்கள்!” என்றார் பரசுராமர்.

“தங்கள் விருப்பப்படியே ஆகட்டும். தாங்களும் கோபம் தணிந்தவராய், சாந்தம் அடைய வேண்டும்!” என்று
காசியபர் பிரார்த்திக்கவே, தனது கோபத்தைத் தணித்துக்கொண்டார் பரசுராமர்.
‘க்ரோத:’ என்றால் கோபம் என்று பொருள். ‘க்ரோதஹா’ என்றால் கோபம் தணியப்பெற்றவர் என்று பொருள்.

காசியப முனிவரின் வேண்டுகோளை ஏற்றுக் கோபம் தணியப் பெற்றவராகப் பரசுராமர் திகழ்ந்தபடியால்,
‘க்ரோதஹா’ என்று அவர் அழைக்கப்படுகிறார். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 315-வது திருநாமம்.

“க்ரோதக்னே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களின் கோபம் அனைத்தும் விரைவில் தணிந்து,
மனதில் சாந்தி நிலவும்படி திருமால் அருள்புரிவார்.

————-

316. க்ரோத க்ருதே நமஹ (Krodhakruthe namaha)

அரங்கத்தை அடைந்து அரங்கனைப் பணிந்தார் வேதாந்த தேசிகன் என்ற மகான்.
அப்போது தேசிகனின் மனத்திலே ஒரு காட்சியைக் காட்டினான் திருவரங்கன்.
திருவரங்கம் என்ற திருத்தலமே ஒரு நாடக அரங்கம். அந்த அரங்கத்தில் நடிக்கும் கதாநாயகன் அரங்கநாதப் பெருமாள்.
கதாநாயகி ஸ்ரீரங்கநாயகித் தாயார். அரங்கனும் ரங்கநாயகித் தாயாரும் பத்து விதமான கதாப்பாத்திரங்களை ஏற்று
அந்த அரங்கத்திலே நடித்துக் காட்டுகிறார்கள்.
அரங்கன் ஏற்று நடித்த அந்தப் பத்து கதாப்பாத்திரங்களே நாம் பிரசித்தமாகப் போற்றும் தசாவதாரங்கள் ஆகும்.

இக்காட்சியை மனக்கண்ணால் கண்ட தேசிகனுக்கு, அந்த அவதாரங்களை எல்லாம் துதிக்க வேண்டும் என்ற ஆவல் உண்டானது.
அதனால் ஒவ்வொரு அவதாரத்துக்கும் ஒரு ஸ்லோகம் வீதம் பத்து ஸ்லோகங்கள் பாடி தசாவதாரத்தையும் துதித்தார் தேசிகன்.
தசாவதார ஸ்தோத்ரம் என்று அத்துதி அழைக்கப்படுகிறது. அதைக் கேட்டு மகிழ்ந்த அரங்கன்,
“வேதாந்த தேசிகரே! பத்துப் பாடல்களால் என் பத்து அவதாரங்களைத் துதித்தீர்கள்!
இப்போது அவற்றைத் தொகுத்து ஒரே பாடலில் என் பத்து அவதாரங்களையும் பாடுவீராக!” என்றான்.
அரங்கனின் ஆணையை ஏற்று அவனருளால் ஒரு ஸ்லோகத்தை இயற்றினார் வேதாந்த தேசிகன்:

“இச்சாமீன! விஹாரகச்சப! மஹா போத்ரின்! யத்ருச்சாஹரே!
ரக்ஷாவாமன! ரோஷராம! கருணாகாகுத்ஸ்த! ஹோலாஹலின்!
க்ரீடாவல்லவ! கல்கவாஹனதசாகல்கின்! இதி ப்ரத்யஹம்
ஜல்பந்த: புருஷா: புனந்தி புவனம் புண்யௌக பண்யாபணா:”
பத்து அவதாரங்களிலும் இறைவனிடம் எந்தெந்த குணங்கள் பிரதானமாக வெளிப்படுத்தப்பட்டனவோ,
அந்த குணங்களையே அந்தந்த அவதாரங்களுக்கு அடைமொழிகள் ஆக்கி இதில் தேசிகன் குறிப்பிட்டுள்ளார்.

இச்சா மீன – உன் விருப்பத்தால் மீனாய் அவதரித்த பிரானே!
விஹார தச்சப – விளையாடல் புரிவதற்காக ஆமை ஆனவனே!
மஹா போத்ரின் – மாபெரும் வடிவம் கொண்ட பன்றியாய்த் தோன்றியவனே!
யத்ருச்சா ஹரே – எதிர்பாராத நேரத்தில் சடக்கெனத் தோன்றிய நரசிம்மனே!
ரக்ஷா வாமன – உலகை எல்லாம் காப்பதற்காக வாமனமூர்த்தி ஆனவனே!
ரோஷ ராம – ரோஷம் எனப்படும் கோபம் கொப்பளிக்க, பரசுராமனாகக் கையில் மழுவுடன் தோன்றியவனே!
கருணா காகுத்ஸ்த – கருணையே வடிவெடுத்த ஸ்ரீராமனே!
ஹேலா ஹலின் – கலப்பையை வைத்து விளையாடிய பலராமனே!
க்ரீடா வல்லவ – லீலைகள் செய்வதற்
காகவே அவதரித்த கண்ணனே!
கல்கவாஹன தசா கல்கின் – வெண்குதிரை யில் ஏறி பவனி வரப்போகிற கல்கியே!

“இப்படிப் பத்து அவதாரங்களின் பெயர்களையும் தினந்தோறும் வாயாரச் சொல்லி, புண்ணியத்தைச்
சம்பாதித்துக் கொண்ட மனிதர்களாலே இந்த உலகம் தூய்மை அடைகிறது!” என்று ஸ்லோகத்தை முடித்தார் தேசிகன்.

அரங்கனும் மனம் மகிழ்ந்து தன் திருவருளைப் பொழிந்தான்.இத்துதியில் ஒவ்வொரு அவதாரத்திலும்
இறைவன் காட்டிய பிரதானமான குணங்களைப் பட்டியலிடும் தேசிகன்,
பரசுராம அவதாரத்தில் ரோஷம் எனும் கோபமே பிரதானமான குணமாக இருந்ததாகக் காட்டியுள்ளார்.

கோபம் என்பது தீய குணம் அல்லவா? அதைப் போய் முக்கியக் குணமாகக் கொண்டாடலாமா? என்ற கேள்வி எழலாம்.
அதற்கு விடை யாதெனில், தீய சக்திகள் மீது இறைவனுக்கு வரும் கோபம் தீய குணம் அல்ல.
அறநெறி தவறி, தீய வழியில் ஆட்சிபுரிந்த அரசர்களை அழித்துப் பூமியில் நன்னெறியை நிலைநாட்டும் பொருட்டுப்
பரசுராமர் கோபம்கொண்டதால், அக்கோபமும் கூடப் பூமிக்கு நன்மையையே செய்தது.‘க்ரோத’: என்றால் கோபம்.

‘க்ருத்’ என்றால் செயல் செய்பவர். நன்னெறி தவறிய மன்னர்கள் மீது கோபம் (க்ரோத) கொண்டு,
அவர்களை அழிப்பதாகிய செயலைப் புரிந்த (க்ருத்) பரசுராமர் ‘க்ரோதக்ருத்’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
‘க்ரோதக்ருத்’ என்றால் கோபத்தைக் காட்டியவர் அல்லது கோபத்துடன் செயல்புரிந்தவர் என்று பொருள்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 316-வது திருநாமம்.
“க்ரோதக்ருதே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வருபவர்களின் வாழ்வில் வரும் துயரங்கள் மீது
திருமால் கோபம் கொண்டு, அவற்றைப் போக்கி அருள்வார்.

—————

317. கர்த்ரே நமஹ (Karthre namaha)
(திருநாமங்கள் 317 முதல் 322 வரை – பரசுராமரின் பெருமைகள்)

நர்மதா நதிக்கரையில் உள்ள மாகிஷ்மதி என்ற ஊரில் கூடாரம் அமைத்துச் சில நாட்கள் தங்கியிருந்தான் ராவணன்.
அப்போது திடீரென்று நர்மதை ஆற்றில் பெருவெள்ளம் பெருக்கெடுத்து வந்தது.
அது ராவணனின் கூடாரத்தையே மூழ்கடித்துவிட்டது. இவ்வளவு பெரிய வெள்ளம் எப்படி வந்தது என்று
திகைத்தபடி ராவணன் வெளியே வந்து பார்த்தான்.
அங்கே ஆயிரம் தோள் படைத்த ஒருவனும் சில பெண்களும் ராவணனைப் பார்த்துச் சிரித்துக்கொண்டு நின்றிருந்தார்கள்.

ஆயிரம் தோள் படைத்த அந்த மனிதன்தான் கார்த்த வீரியார்ஜுனன்.
நர்மதையில் வெள்ளம் வரக் காரணமானவனும் அவனே. தனது மனைவிகளோடு நர்மதையில் நீராட வந்த அவன்,
தனது ஆயிரம் கைகளையும் நதியின் குறுக்கே விரித்தான். அதனால் நதியின் நீரோட்டம் தடைப்பட்டு விட்டது.
தன் மனைவிகளோடு ஆனந்தமாக நீராடி முடித்தபின், நீரோட்டத்தை அடைத்து வைத்திருந்த ஆயிரம் கைகளையும் அங்கிருந்து எடுத்தான்.
அடுத்த நொடியே மடைதிறந்த வெள்ளமாக ஆற்றுநீர் பெருகி வந்து கரையில் இருந்த ராவணனின் கூடாரத்தை அழித்துவிட்டது.

இதை உணர்ந்துகொண்ட ராவணன், மிகுந்த கோபத்துடன் கார்த்தவீரியார்ஜுனன் மீது பாய்ந்தான்.
இருவருக்கும் பெரும் சண்டை மூண்டது. சண்டையிலே ராவணனை எளிதில் வீழ்த்திய கார்த்த வீரியார்ஜுனன்,
அவனை ஒரு கயிற்றால் கட்டித் தன் நகருக்குள் அழைத்து வந்து, “மக்களே! இந்தப் பத்துத்தலைப் பூச்சியைப் பாருங்கள்!”
என்று ராவணனை ஏளனம் செய்தான். இதிலிருந்து கார்த்த வீரியார்ஜுனன் எவ்வளவு வலிமை மிக்கவன் என்பதை நாம் அறியலாம்.

ராவணனையே எளிதில் வெல்லக் கூடிய இத்தகைய பலம் பொருந்திய கார்த்த வீரியார்ஜுனன்,
ஒருமுறை காட்டில் வேட்டையாடிவிட்டு, பரசுராமரின் தந்தையான ஜமதக்னியின் ஆசிரமத்துக்கு வந்தான்.
அவனுக்கும் அவனது படை வீரர்களுக்கும் காமதேனு எனும் பசுவின் துணையோடு விருந்தளித்தார் ஜமதக்னி முனிவர்.
இதைக் கண்ட கார்த்த வீரியார்ஜுனனுக்கு அந்தக் காமதேனுவின் மீது ஆசை வந்து விட்டது.
அதை அபகரிக்கப் பார்த்தான். காமதேனுவின் திருமேனியில் இருந்து ஆயிரக்கணக்கான வீரர்கள்
தோன்றிக் கார்த்தவீரியார்ஜுனனின் சேனையைத் துவம்சம் செய்தார்கள்.

ஆனால் கார்த்தவீரியார்ஜுனன், தன் வலிமையைப் பயன்படுத்திப் பலவந்தமாகக் காமதேனுவை அபகரித்துச் சென்றான்.
வனம் சென்றிருந்த பரசுராமர், ஆசிரமத்துக்குத் திரும்பி வந்து பார்த்தபோது, காமதேனுவைக் காணவில்லை.
நடந்தவற்றைத் தன் தந்தையிடம் கேட்டறிந்த பரசுராமர், கையில் மழு எனப்படும் கோடாரியை ஏந்திக்கொண்டு
ஆயிரம் தோள்படைத்த கார்த்த வீரியார்ஜுனனை எதிர்த்துப் போரிடச் சென்றார்.

பரசுராமர் தன்னைத் தாக்க வருவதை அறிந்துகொண்டான் கார்த்த வீரியார்ஜுனன்.
முனிவரை எதிர்த்துப் போரிடு வது மன்னனான தனக்கு இழுக்கு என்று கருதிய அவன்,
தனக்குக் கீழ் உள்ள சிற்றரசர்களைப் பரசுராமரை எதிர்த்துப் போர் புரியச் சொல்லி அனுப்பி வைத்தான்.
ஆனால் அவர்கள் அத்தனை பேரையும் துவம்சம் செய்தார் பரசுராமர்.தன்கீழ் உள்ள சிற்றரசர்களை எல்லாம் இழந்த
கார்த்தவீரியார்ஜுனன், கர்வத்தால் மார்தட்டிக்கொண்டு, பெருத்த ஆரவாரத்துடன், தானே நேரடியாகப் போர்க்களத்திற்கு
வந்து பரசுராமரைத் தாக்க முயன்றான். ஆனால் அவன் செலுத்திய பாணங்கள் பரசுராமரை ஒன்றும் செய்யவில்லை.

ஆனால் பரசுராமரோ, அவனது மலைபோன்ற ஆயிரம் கரங்களையும் பூவைக் கொய்வது போல வெட்டி வீழ்த்தி,
அவனை வதம் செய்தார். இதைத் திருமங்கை ஆழ்வார்,
“தெழித்திட்டு எழுந்தே எதிர்நின்ற மன்னன்
சினத்தோள் அவை ஆயிரமும் மழுவால் அழித்திட்டவன் காண்மின்!”என்று பாடுகிறார்.
அதன்பின் தனது காமதேனுவை மீண்டும் ஆசிரமத்துக்கு மீட்டு வந்தார்.
‘கர்த்தா’ என்றால் (இவ்விடத்தில்) வெட்டிச் சாய்ப்பவர் என்று பொருள்.
யாராலும் வெல்ல முடியாதவன் என்றுபுகழப்பட்டவனும், ஆயிரம் தோள்கள் கொண்டவனுமான
கார்த்த வீரியார்ஜுனனையே அனாயாசமாக வெட்டிச் சாய்த்தபடியால், பரசுராமர் ‘கர்த்தா’ என்று அழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 317-வது திருநாமம்.
“கர்த்ரே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள்
வாழ்வில் ஏற்படும் தடங்கல்களை எல்லாம் திருமால் வெட்டிச் சாய்ப்பார்.

———————

318. விச்வபாஹவே நமஹ (Vishwabaahave namaha)

சீர்காழிக்கு அருகில் உள்ள மங்கை நாடு எனப்படும் குறுநிலத்துக்கு மன்னரான மங்கை மன்னர்,
திருவெள்ளக்குளம் என்ற ஊரில் குமுதவல்லி என்ற தேவலோகப் பெண்ணைக் கண்டார்.
அவள் அழகிலே மையல்கொண்டு, தன் விருப்பத்தை அவளிடம் தெரிவித்தார்.
குமுதவல்லியோ, “தோள்களில் சங்கு சக்கர முத்திரைகளைப் பொறித்திருக்கும் திருமால் அடியவரையே
நான் மணந்துகொள்வேன்! என்னை மணந்துகொள்ள விரும்பினால் நீங்களும்
அத்தகைய வைணவ அடையாளத்தோடு வாருங்கள்!” என்றாள்.

தோள்களில் சங்கு சக்கரப்பொறியை முறைப்படி குரு மூலமாகப் பெறவேண்டும்.
ஆனால் அப்போது இருந்த குருமார்கள் யாரும் மங்கை மன்னருக்கு இச்சடங்கைச் செய்ய முன்வரவில்லை.
வேறு புகலற்றவர்களுக்கு இறைவன்தானே புகலிடம்? அதனால், கும்பகோணத்துக்கு அருகிலுள்ள
நாச்சியார்கோவிலில் கோவில் கொண்டிருக்கும் நிவாசப் பெருமாளிடம் வந்தார் மங்கை மன்னர்.
“என் தோள்களில் சங்கு சக்கரப்பொறிகளை ஒத்தி அருள வேண்டும்!” என்று பிரார்த்தித்தார்.

அவரது பிரார்த்தனைக்கு மனம் இரங்கிய நிவாசன், தன் கரங்களில் பிடித்திருக்கும் சங்கு சக்கரங்களை
அப்படியே மங்கை மன்னரின் தோள்களில் ஒத்தி, அவருக்குத் திருமால் அடியார் என்ற அங்கீகாரத்தைத் தந்தார்.
குமுதவல்லியின் நிபந்தனையை நிறைவேற்றியதால், அவளை வெற்றிகரமாக மணந்துகொண்டார் மங்கை மன்னர்.

அதன்பின், குமுதவல்லி இட்ட கட்டளைப்படி தினசரி ஆயிரம் திருமால் அடியார்களுக்கு அன்னதானம்
செய்து வந்த மங்கை மன்னர், திருமாலிடமே நேரடியாக எட்டெழுத்து மந்திர உபதேசம் பெற்று,
பன்னிரு ஆழ்வார்களுள் ஒருவரான ‘திருமங்கை ஆழ்வா’ராக விளங்கினார் என்பது நாம் அறிந்த வரலாறாகும்.
திருமாலிடம் மந்திர உபதேசம் பெற்று ஆழ்வாராக ஆனபின், ஆடல்மா எனும் குதிரையில் குமுதவல்லியோடு
நாச்சியார்கோவில் திருத்தலத்துக்கு வந்தார் திருமங்கை ஆழ்வார்.
தனக்கு முதன்முதலில் வைணவ முத்திரைகளைத் தோளில் தந்த அந்தப் பெருமாளைப் பார்த்து,
அப்பெருமானின் பரசுராம அவதாரத்தை நினைவு கூர்ந்து,

“முனியாய் வந்து மூவெழுகால் முடிசேர் மன்னர் உடல்துணிய
தனிவாய் மழுவின் படை ஆண்ட தாரார் தோளான் வார்புறவில்
பனிசேர் முல்லை பல்லரும்பப் பானல் ஒருபால் கண்காட்ட
நனிசேர் கமலம் முகங்காட்டும் நறையூர் நின்ற நம்பியே!”என்ற பாடலைப் பாடினார்.
“பரசுராம முனிவராக அவதாரம் செய்து, கையில் மழு ஏந்தி, இருபத்தொரு தலைமுறை மன்னர்
களைத் தொலைத்தவன் நீயே!” என்று நாச்சியார்கோவில் நிவாசப்பெருமாளைப் பார்த்துச் சொன்னார் திருமங்கை ஆழ்வார்.
“திடீரெனப் பரசுராம அவதாரத்தைக் குறிப்பிடக் காரணம் யாதோ?” என வினவினார் ஸ்ரீநிவாசன்.

திருமங்கை ஆழ்வார், “பரசுராம அவதாரத்தில் நீ உன் கைகளால் எத்தனையோ மன்னர்களை அழித்தாய்.
ஆனால் உன் சுயநலத்துக்காக அதை நீ செய்யவில்லை. அறநெறி தவறி நடந்த அந்த மன்னர்களை அழித்து
உலகுக்கு நன்மையை உண்டாக்க வேண்டும் என்பதற்காக நீ அவர்களை அழித்தாய்.
எனவே அந்த அவதாரத்தில் உனது வலிமையான கைகளை நீ உனக்கென்று பயன்படுத்திக்கொள்ளவில்லை.

உலக நன்மைக்காகப் பயன்படுத்தினாய்.அதுபோலத் தான் இங்கே ஸ்ரீநிவாசனாகக் கோவில்கொண்ட நிலையிலும்,
உன் கரங்களில் உள்ள சங்கு சக்கரங்களாகிய ஆயுதங்களை எனது நன்மைக்காகப் பயன்படுத்தி,
என் தோள்களிலே சங்கு சக்கர முத்திரைகளைப் பொறித்து, என்னை ஒரு பக்தனாக ஆக்கிவிட்டாய்!இறைவா!
பரசுராம அவதாரத்தில் உன் கரங்களை உலகின் நன்மைக்குப் பயன்படுத்தியது போல்,
இங்கே உன் ஆயுதங்களை எனது நன்மைக்காகப் பயன்படுத்தினாய் அல்லவா?
அதனால்தான் பரசுராமனாகவே உன்னை அநுபவித்துப் பாடினேன்!” என்றார்.
புன்னகை பூத்து அதை ஆமோதித்தார் ஸ்ரீ நிவாசப் பெருமாள்.

‘விச்வம்’ என்றால் உலகம். ‘விச்வஸ்மை’ என்றால் உலகுக்காக. ‘பாஹு:’ என்றால் கரம்.
‘விச்வஸ்மை + பாஹு: = விச்வபாஹு:’. உலகின் நன்மைக்காகவே கரத்தை உடையவனுக்கு ‘விச்வபாஹு:’ என்று பெயர்.
பரசுராமர், தனது திருக்கரங்களை உலகின் நன்மைக்கென்றே அர்ப்பணித்துப் பயன்படுத்திய படியால், ‘விச்வபாஹு:’ –
‘உலகுக்காகவே கரங்களை வைத்திருப்பவர்’ என்று அழைக்கப்படுகிறார்.
‘விச்வபாஹு:’ என்பது ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 318-வது திருநாமம்.
“விச்வபாஹவே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் அனைவரையும் திருமால் கைகொடுத்துக் காப்பாற்றுவார்.

——————

319. மஹீதராய நமஹ (Maheedharaaya namaha)

அடியேன் எம்.பி.பி.எஸ். மூன்றாம் ஆண்டு படித்து வந்த போது, எங்களின் கண்மருத்துவப் பேராசிரியர்
ஒருமுறை அடியேனிடம் ஒரு கேள்வி கேட்டார். “சுவிட்சர்லாண்டில் மத்திய ஐரோப்பிய அணு ஆராய்ச்சியின்
தலைமையகம் உள்ளது. அங்கே அணுத்துகள்களை ஒன்றோடு ஒன்று மோதச் செய்து, அவை
உருவாவதையும் அழிவதையும் பற்றி ஆராய்ச்சி செய்கிறார்கள். அணுத்துகள்கள் பற்றிய இந்த ஆராய்ச்சியின் மூலமாக
இந்தப் பிரபஞ்சம் எப்படி உருவானது என்பதை அறிய முயல்கிறார்கள்.
இத்தகைய அணுத்துகள் ஆராய்ச்சியகத்தின் வாசலில் யாருடைய சிலை வைக்கப்பட்டுள்ளது தெரியுமா?” என்று அடியேனிடம் கேட்டார்.

“ஆல்பர்ட் ஐன்ஸ்டீன், ஓப்பன்ஹைமர், நியூட்டன் போன்ற விஞ்ஞானிகளில் யாராவது ஒருவரின் சிலை வைக்கப்பட்டிருக்கலாம்!”
என்று அடியேன் சொன்னேன். ஆனால் பேராசிரியர், “இல்லை! இல்லை! அங்கே சிதம்பரம் நடராஜப் பெருமானின் சிலை
ஆறு அடி உயரத்துக்கு வைக்கப்பட்டுள்ளது!” என்றார். ஒரு நிமிடம் அசந்து போனேன்.
“நடராஜர் சிலைக்கும் அணுத்துகள் ஆராய்ச்சிக்கும் என்ன தொடர்பு?” என்று அடியேன் கேட்டேன்.

பேராசிரியர், “அமெரிக்காவைச் சேர்ந்த ஃப்ரிட்ஜாஃப் கேப்ரா (Fritjof Capra) என்ற விஞ்ஞானி,
‘த டாவோ ஆஃப் ஃபிஸிக்ஸ்’ (The Tao of Physics) என்ற புத்தகத்தை எழுதியுள்ளார்.
அதன் பதினொன்றாம் பக்கத்தில் சிதம்பரம் நடராஜருக்கும் அணுத்துகள் விஞ்ஞானத்துக்கும் உள்ள தொடர்பை விளக்கியுள்ளார்:

நடராஜரின் வலக்கையில் உடுக்கை இருப்பதைக் காணலாம். அந்த உடுக்கையில் இருந்து எழும் ஒலி
அணுத்துகள்களின் படைப்பைக் குறிக்கிறது. அவரது இடக்கையில் நெருப்பு இருப்பதைக் காணலாம்.
அது அணுத்துகள்களின் அழிவைக் குறிக்கிறது. சுவிட்சர்லாண்டு ஆராய்ச்சியின்படி, எவ்வளவு அணுத்துகள்கள் உருவாகின்றனவோ,
அதே சம அளவில்தான் அணுத்துகள்கள் அழிகின்றன என்று கண்டார்கள். அதை உணர்த்தும் விதமாகவே,
நடராஜரின் வலக்கையில் உள்ள உடுக்கையும், இடக்கையில் உள்ள நெருப்பும் சம அளவில் இருப்பதைக் காணலாம்.

இந்த அணுத்துகள்களின் ஆக்கத்துக்கும் அழிவுக்கும் நடுவே நடைபெறும் இந்தப் பிரபஞ்சத்தின் இயக்கமானது,
சீராக நடைபெறுகிறது அல்லவா? சீராக நடைபெறும் பிரபஞ்ச இயக்கத்தையே நடராஜரின் சீரான நடனமாக
வெளிப்படுத்திக் காட்டியுள்ளார்கள்.அணுத்துகள் விஞ்ஞானத்தைப் பாமரனும் புரிந்துகொள்வதற்கு
நமது முன்னோர்கள் தந்த வடிவமே நடராஜரின் உருவமாகும்!
சிதம்பரத்தில் நடராஜருக்கு எதிரே கோவிந்தராஜப் பெருமாள் சயனித்திருக்கிறார் அல்லவா?
அந்தத் திருமால் இந்த உலகைப் படைத்து, அதைச் சீராக நடத்திச் செல்லும் பாங்கை
அவருக்கு எதிரே நடனமாக ஆடிக் காட்டுகிறார் சிவபெருமான்!” என்று விளக்கினார்.

“ஆம்! நடனம் எப்படிச் சீராக இருக்குமோ, அவ்வாறே இந்த உலகின் இயக்கமும் சீராகவே உள்ளது.
ஒரு நாள் என்றால் இருபத்து நான்கு மணிநேரம், ஒரு வருடம் என்றால் முந்நூற்று அறுபத்து ஐந்தேகால் நாட்கள்
என அனைத்தும் ஒரு ‘ரிதமோடு’ (rhythm) இயங்குகிறது.
திருமால் இந்த உலகை ‘ரிதமோடு’ இயக்குவதைத்தான் ‘ரிதம்’ கொண்ட நடனமாக நடராஜர் ஆடுகிறாரோ?” என்று அடியேன் கூறினேன்.

இப்படி இந்த உலகத்தைச் சீராக நடத்திச் செல்லும் திருமால், உலகில் தருமத்துக்கு எப்போது ஆபத்து நேர்ந்தாலும்,
அப்போதெல்லாம் தானே வந்து பூமியிலே அவதரித்துத் தீயசக்திகளை அழித்து, தருமத்தை நிலைநாட்டி,
இவ்வுலகம் தொடர்ந்து அறவழியில் நிலைநிற்கும்படிச் செய்கிறார்.

அந்த வகையில், ஒரு குறிப்பிட்ட காலத்தில், கார்த்த வீரியார்ஜுனன் உள்ளிட்ட பற்பல மன்னர்கள்
அறநெறி தவறி உலகுக்குக் கேடு விளைவித்துக்கொண்டிருந்தார்கள்.
அதனால் பூமிதேவி அவர்களின் பாரம் தாங்க முடியாமல் திண்டாடினாள்.
அந்நிலையில், பரசுராமராக அவதரித்த திருமால், கையில் மழு ஏந்தி, அந்தத் தீய மன்னர்களை அழித்து,
பூமி தேவியின் பாரத்தைப் போக்கி, உலகை நன்னெறியில் நிலைநிறுத்தினார்.

‘மஹீ’ என்றால் பூமி. ‘தர:’ என்றால் நிலைநிறுத்துபவர் அல்லது தாங்குபவர்.
பூமிக்குப் பாரமாக இருக்கும் தீயவர்களைப் போக்கி, பூமியை நன்னெறியில் நிலைநிறுத்தித் தாங்கியபடியால்,
பரசுராமருக்கு ‘மஹீதர:’ என்று திருப்பெயர். அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 319-வது திருநாமம்.
“மஹீதராய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் வாழ்வில்
நல்ல நிலைக்கு உயர்ந்து நிலைநிற்கத் திருமால் துணைபுரிவார்.

————-

320. அச்யுதாய நமஹ (Achyuthaaya namaha)

சீர்காழிக்கு அருகில் உள்ள திருநாங்கூர் என்னும் புண்ணியபூமியைப் பராந்தகன் என்ற குறுநில மன்னர் ஆண்டுவந்தார்.
அவரை வீழ்த்தித் திருநாங்கூர்ப் பகுதியைக் கைப்பற்ற வேண்டும் என்று எண்ணி,
சோழனும் பாண்டியனும் இணைந்து படையெடுத்து வந்தார்கள்.
இருபெரும் மன்னர்களை எதிர்த்துப் போர் புரியும் அளவுக்குப் பராந்தகனிடம் படைபலம் இல்லை.
என்ன செய்வதென்று மன்னர் சிந்தித்திருக்க, அவரது கனவில் திருநாங்கூரில் கோவில் கொண்டிருக்கும்
திருமணிக் கூடம் வரதராஜப் பெருமாள் தோன்றினார்.

“பராந்தகா! தில்லை மூவாயிரம் என்று சிதம்பரம் வாழ் அந்தணர்களைக் கொண்டாடுவது போல்,
நாங்கூர் நாலாயிரம் என்று நாங்கூர் வேதியர்களைக் கொண்டாடுவதுண்டு.
அந்த நாலாயிரம் வேதியர்கள் ஆயுதம் ஏந்திப் போராடி உனக்கு வெற்றியை ஈட்டித் தருவார்கள்!” என்றார்.
“வேதம் ஓதுவதாகிய தம் தொழிலை மறந்து அந்தணர்கள் போர்புரிவது பாபம் இல்லையா?” என்று
திருமாலிடம் கேட்டார் பராந்தக மன்னர். அதற்குத் திருமால், “ஆபத்துக் காலத்தில் பாபமில்லை.
முன்னொரு சமயம் உலகெங்கும் ஆட்சி செய்த மன்னர்கள் அறநெறியை மறந்து தீய ஒழுக்கத்துடன் வாழ்ந்து,
நல்லோர்களைத் துன்புறுத்தினார்கள்.
மக்கள் நலத்தைப் பேண வேண்டும் என்பதை மறந்து கொடுங்கோல் ஆட்சிபுரிந்தார்கள்.
அப்போது ஜமதக்னி முனிவரின் மகனான பரசுராமர், கையில் கோடாரி ஏந்தி இருபத்தொரு தலைமுறை
மன்னர்களை அழித்த வரலாற்றை நீ அறிவாய் அல்லவா? முனிவரின் மகனாக, அந்தணராக இருந்தபோதும்,
கையில் ஆயுதம் ஏந்திப் போர்புரிந்த பரசுராமருக்கு ஏன் எந்தவிதப் பாபமும் ஏற்படவில்லை?” என்று கேட்டார்.

அதற்கு மன்னர், “இறைவா! நீயே பரசுராமராக அவதாரம் செய்தாய். நீ பாப புண்ணியங்களுக்கு அப்பாற்பட்டவன்!
நீ தேவனாகவோ, மனிதனாகவோ எந்த அவதாரம் எடுத்தாலும், உன் மேன்மை குன்றாமல் திகழ்பவன் நீ!
எனவே உனது அவதாரமான பரசுராமருக்கு எந்தப் பாபமும் நேரவில்லை!” என்று விடையளித்தார்.
அப்போது திருமால், “பராந்தகா! பாப-புண்ணியங்கள் என்னைப் பாதிக்காது என்பது உண்மையே.
ஆனால் ராமனாகவோ, கண்ணனாகவோ நானே நேரடியாகப் பூமியில் வந்து அவதாரம் செய்தது போல் பரசுராம அவதாரம் செய்யவில்லை.

ஜமதக்னி முனிவரின் மகனான பரசுராமர் மேல் எனது சக்தியைச் செலுத்தி, குறிப்பிட்ட செயலைச் செய்யும்படி அவரை நான்
ஏவினேன். எனவே பரசுராம அவதாரம் முழு அவதாரம் இல்லை, ஆவேச அவதாரம் ஆகும். எனினும் எனது சக்தியின்
ஆவேசம் அவரிடம் இருந்ததால், இருபத்தொரு தலைமுறை மன்னர்களை அழித்தபோதும், பரசுராமருக்கு எந்தப் பாபமும் நேரவில்லை.

தன் நிலையிலிருந்து நழுவாமல், வீழாமல் அவர் திகழ்ந்தார். அதுபோல் இந்த நாங்கூரில் வாழும் வேதியர்களுக்குள்
என் சக்தியை நான் செலுத்துகிறேன். ஆபத்துக் காலத்தில் போர்புரிவதால் அவர்களுக்குப் பாபமும் நேராது!
அதே நேரத்தில் என் அருளால் அவர்கள் உனக்கு வெற்றியை ஈட்டித் தருவார்கள்!” என்று சொல்லி விட்டு மறைந்தார்.

திருமாலின் ஆணைப்படி நாலாயிரம் வேதியர்கள் திருநாங்கூர் மன்னருக்காகப் போரிட்டு, சோழ-பாண்டியர்களை
வீழ்த்திய வரலாற்றைத் திருமங்கை ஆழ்வார்,“ஒண்திறல் தென்னன் ஓட வட அரசு ஓட்டம் கண்ட
திண்திறலாளர் நாங்கூர்த் திருமணிக்கூடத் தானே”என்று பாடியுள்ளார்.

இதிலிருந்து நாம் அறிய வேண்டிய செய்தி என்ன என்றால், திருமால் கர்ம வினைகளுக்கு அப்பாற்பட்டவராக இருப்பதால்,
தன் நிலையில் இருந்து என்றும் வீழ்வதில்லை. இந்திரன் போன்ற தேவர்கள் கர்மவினைகளுக்கு வசப்பட்டவர்கள்.
எனவே அவர்கள் தங்கள் பதவிகளில் இருந்து வீழ்வதற்கு வாய்ப்புண்டு.
ஆனால் திருமால் பூமியில் வந்து அவதாரம் செய்தாலும் கூட,
மேன்மை குன்றாமல், தன்நிலையில் இருந்து நழுவி விழாதவராகவே திகழ்கிறார்.

அவர் நேரடியாகப் பரசுராமராக அவதாரம் செய்யாவிடிலும், ஜமதக்னி முனிவரின் மகன்மேல்
தனது சக்தியைச் செலுத்தியபடியால், அந்தப் பரசுராமரும் என்றுமே தன் நிலையிலிருந்து வீழாதவராகத் திகழ்ந்தார்.
‘ச்யவன’ என்றால் நழுவி விழுதல் என்று பொருள். ‘ச்யுத:’ என்றால் நழுவி விழுபவர் என்று பொருள்.
‘அச்யுத:’ என்றால் நழுவி விழாதவர் என்று பொருள். பரசுராமர் இருபத்தொரு தலைமுறை மன்னர்களை அழித்தார்.

ஆனாலும் அவருக்குள் திருமாலின் ஆவேசம் இருந்ததாலும், உலகின் நன்மையைக் கருதியே
அவர் இச்செயலைச் செய்ததாலும், இத்தனை உயிர்களை அழித்த பாபம் அவருக்கு வரவில்லை.
அவர் தன்நிலையிலிருந்து நழுவி விழாமல் திகழ்ந்தார்.
எனவே அவர் ‘அச்யுத:’ – ‘என்றும் நழுவி விழாதவர்’ என்று அழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 320-வது திருநாமம்.
“அச்யுதாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் தங்கள் உயர்நிலையில் இருந்து
என்றுமே நழுவி விழாமல் இருக்கத் திருமால் அருள்புரிவார்.

—————-

321. ப்ரதிதாய நமஹ (Prathithaaya namaha)

அறவழி தவறிய மன்னர்கள் அதிக அளவில் பூமியை ஆண்டு வந்த நிலையில், அவர்களை அழித்து
நல்லறம் செழிக்கும்படிச் செய்ய வேண்டும் என்று விரும்பினார் திருமால்.
அதனால், ஜமதக்னியின் மகனான பரசுராமருக்குள் தனது சக்தியைச் செலுத்தினார்.
பரசுராமர் மூலமாகப் பல தீய மன்னர்களை அழித்தார்.

எனவே தான் பரசுராம அவதாரத்தை ஆவேச அவதாரம் என்று சொல்வார்கள். அதாவது,
ராமன், கண்ணன் போன்ற அவதாரங்களில் வைகுண்டத்திலிருந்து நேரே இறைவன் பூமிக்கு இறங்கி வருவது போன்றதல்ல பரசுராம அவதாரம்.
திருமால் ஒரு ஜீவாத்மாவைத் தேர்ந்தெடுத்து அவர்மீது தனது சக்தியைச் செலுத்தியதே பரசுராம அவதாரம் ஆகும்.

அந்தப் பரசுராமர், தீய சக்திகளை அழிப்பதற்காகத் தனக்கு ஒரு சிறப்பான ஆயுதம் வேண்டும் என்று கருதினார்.
சிவபெருமானிடம் இருந்தே ஒரு நல்ல ஆயுதத்தை நாம் பெற்றுக் கொள்வோம் என்று எண்ணிய பரசுராமர்,
சிவனைக் குறித்துக் கடுந்தவம் புரிந்தார்.
மழை, வெயில், பனி, காற்று என எதையுமே பொருட்படுத்தாமல், பல ஆண்டுகள் உணவு, உறக்கம் இன்றித் தவம் புரிந்த
பரசுராமரின் உறுதியைக் கண்டு வியந்தார் சிவபெருமான்.
அப்போது பார்வதி தேவி சிவனிடம், “மிகச் சிறந்த ஆயுதத்தை வேண்டியே பரசுராமன் தவம் புரிந்து வருகிறான்.
நாம் இருவரும் மழு கோடாரி எனும் ஆயுதம் ஏந்தி இருக்கிறோமே! அதைப் போலவே ஒரு மழுவை இவனுக்கும் தந்து விடலாமே!” என்றாள்.
அதை ஏற்ற சிவபெருமான், பரசுராமருக்குக் காட்சி தந்து, மழு எனும் ஆயுதத்தை அவரது தவத்துக்குப் பரிசாக அளித்தார்.

வடமொழியில் மழுவுக்குப் பரசு என்று பெயர். பரசுவைக் கையில் ஏந்தியிருப்பதால், அவர் பரசுராமர் என்ற பெயரைப் பெற்றார்.
சிவபெருமானே பரசுராமருக்குக் குருவாக இருந்து அந்த மழுவைப் பயன்படுத்துவது எப்படி என்பதை உபதேசித்தார்.
அதன்பின், பரசுராமர் சிவபெருமானைப் பார்த்து, “குருவே! தாங்களே கருணை கூர்ந்து எனக்கு இந்த ஆயுதப் பயிற்சி
வழங்கியமைக்குத் தலையல்லால் கைம்மாறிலேன். தாங்கள் எனக்கு மற்றொரு அருளும் புரிய வேண்டும்!” என்றார்.
என்னவென்று சிவன் கேட்க, “என் வலிமையையும் திறமையையும் சோதித்துப் பார்க்கும் விதமாகத்
தாங்களே என்னுடன் போரிட வேண்டும்!” என்று கோரினார் பரசுராமர். சிவனும் அதை ஏற்றார்.

அதைத் தொடர்ந்து பரசுராமருக்கும் சிவனுக்கும் நடந்த போரிலே, பரசுராமர் சிறப்பாகப் போர் புரிந்தார்.
தனது மழுவால் சிவனின் நெற்றியிலே தாக்கி விட்டார்.
ஆனால் அதற்காகக் கோபம் கொள்ளாமல், தனது சீடன் சிறப்பாகப் போர் புரிந்ததை எண்ணிப் பூரித்தார் சிவன்.
அப்போது வானில் தோன்றிய திருமால், “பரசுராமா! உன்னை யாராலும் வெல்ல முடியாது!
சிவபெருமானே உனக்குப் பயிற்சி அளித்திருப்பதால் உன்னை வெல்ல யாருமில்லை!” என்று பரசுராமரை வாழ்த்தினார்.
பரசுராமரும் கையில் மழுவேந்தித் தீய சக்திகளான மன்னர்களை அழித்தார்.

பல நூறாண்டுகள் கழித்து, ராமனாக அவதரித்த திருமால், சீதையை மணம் புரிந்து கொண்டு
மிதிலையில் இருந்து அயோத்தி நோக்கித் திரும்புகையில், அவரை வழிமறித்த பரசுராமர், தனது வில்லைக் காட்டி,
அதில் ராமனால் நாண் ஏற்ற முடியுமா என்று சவால் விட்டார். ஆனால் அனாயாசமாக அந்த வில்லை வாங்கிய ராமன்,
அதில் நாண் ஏற்றிக் காட்டிப் பரசுராமரை வீழ்த்தி விட்டான்.

ராமன் திருமாலின் அவதாரமே என அப்போது உணர்ந்துகொண்ட பரசுராமர், “திருமாலே! முன்பு சிவனை நான் போரில்
வென்ற போது என்னை யாராலும் வெல்ல முடியாது என்றீர்கள்!
இப்போது நீங்கள் என்னை வென்றுவிட்டீர்களே!” என்று கேட்டார். அப்போது அருகிலிருந்த வசிஷ்டர்,
“பரசுராமரே! நீங்கள் திருமாலின் ஆவேச அவதாரம். ராமபிரான் திருமாலின் முழு அவதாரம்.
முழு அவதாரத்தின் எதிரே ஆவேச அவதாரம் எடுபடாது.
உங்களை உள்ளிருந்து இயக்குபவனையே நீங்கள் வெல்ல வேண்டும் என்றால், அது சாத்தியமில்லை.
அது உங்களை நீங்களே வீழ்த்திக் கொள்வதற்குச் சமம்.
மற்றபடி உலகில் உள்ள யாராலும் உங்களை வெல்லவே முடியாது என்பது உண்மையே.

திருமால் ஏற்கனவே சொன்னபடி, வெல்ல முடியாதவர் என்ற புகழோடு தான் நீங்கள் திகழ்வீர்கள்!” என்றார்.
‘ப்ரதித:’ என்றால் புகழ்பெற்றவர் என்று பொருள்.
இதற்கு முந்தைய திருநாமமான அச்யுத: (320) என்பதற்குத் தன்நிலையில் இருந்து வீழாதவர் என்று பொருள்.
அச்யுதன் (வீழாதவர்) என்று உலகெங்கிலும் புகழ்பெற்றவராகப் பரசுராமர் திகழ்வதால்
(இன்றளவும் பரசுராமர் சிரஞ்சீவியாக இருந்து வருகிறார்)
அவர் ‘ப்ரதித:’ என்றழைக்கப்படுகிறார். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 321-வது திருநாமம்.
‘அச்யுத:’ (320-வீழாதவர்) ப்ரதித: (321-புகழ்பெற்றவர்) என அடுத்தடுத்துத் திருநாமங்கள் வருவதாலே,
அவற்றை இணைத்து வீழாதவர் எனப் புகழ்பெற்றவர் என்று உரையாசிரியர்கள் விளக்கியுள்ளார்கள்.

“ப்ரதிதாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் திக்கு நிறை
புகழாளர்களாகத் திகழும்படித் திருமால் அருள் புரிவார்.

——————-

322. ப்ராணாய நமஹ: (Praanaaya namaha)
(திருநாமங்கள் 315 முதல் 322 வரை – பரசுராமரின் பெருமைகள்)
நாம் கடந்த சில திருநாமங்களின் விளக்கத்தில் பார்த்து வந்தது போல், அறநெறி தவறி ஆட்சிபுரிந்து வந்த மன்னர்களை
அழிப்பதற்காகத் தோன்றிய பரசுராமர், இருபத்தொரு தலைமுறை மன்னர்களை அழித்தார்.
அதன்பின், கச்யபர் உள்ளிட்ட முனிவர்களை வரவழைத்துப் பெரும் வேள்வியைச் செய்த பரசுராமர்,
மன்னர்களை வீழ்த்தித் தான் பெற்ற அனைத்து நிலங்களையும் அந்த முனிவர்களுக்குத் தானமாகக் கொடுத்து விட்டார்.

“இனி நீங்கள் எங்கே செல்வீர்கள்?” என்று முனிவர்கள் கேட்க,
“நான் எனக்கென்று புதிய நிலத்தை உருவாக்கப் போகிறேன்!” என்று சொன்னார் பரசுராமர்.
பாரத தேசத்தின் மேற்குக் கடற்கரைப் பகுதிக்குச் சென்ற பரசுராமர், தன் கையில் ஏந்திய மழு எனும் ஆயுதத்தைக் கடலின் மீது வீசினார்.
உடனே, கடல் பல மைல் தூரம் பின் வாங்கிக் கொண்டு பெரும் நிலத்தைப் பரசுராமருக்கு வழங்கியது.

கடல் பின்வாங்கித் தனக்குச் சமர்ப்பித்த அப்பகுதியைப் பரசுராம க்ஷேத்திரம் என்று நிர்மாணித்தார் பரசுராமர்.
இன்றைய பாரத தேசத்தின் மேற்குக் கடற்கரை ஓரத்தில் உள்ள கோவா மாநிலத்திலிருந்து
கேரள மாநிலம் வரை பரசுராமரின் க்ஷேத்திரம் என்று சொல்லப்படுகிறது.
“கலியுகத்தின் முடிவில் திருமால் கல்கியாக அவதாரம் எடுத்து வந்து தீய சக்திகளை அழிப்பார்!
அவர் அவதரித்து வரும் வரை நான் காத்திருந்து, அவரது செயல்பாடுகளில் அவருக்கு உறுதுணையாக இருப்பேன்!” என்று
முனிவர்களிடம் சொல்லி விட்டு அந்தப் பரசுராம க்ஷேத்திரத்தில் தங்கினார் பரசுராமர்.

தினமும் பொழுது விடியும் போது அங்கிருந்து புறப்பட்டு இமய மலைக்குச் செல்வார் பரசுராமர்.
பகல் முழுதும் இமய மலையில் தவம் புரிந்து விட்டு, சூரியன் அஸ்தமிக்கும் முன் மீண்டும் பரசுராம க்ஷேத்திரத்தை வந்து அடைவார்.
இவ்வாறு பரசுராமர் அங்கே எழுந்தருளியிருந்த நிலையில், ஒரு சமயம் மேற்குக் கடலில் ஆழிப் பேரலையும் புயலும் உண்டானது.
பரசுராம க்ஷேத்திரத்தில் வாழும் மக்கள் எல்லோரும் கடல் சீற்றத்தால் அழிந்துபோகும் அபாயம் ஏற்பட்டது.

இந்நிலையில் மக்கள் அனைவரும் பரசுராமரை அடி பணிந்து, கடல் சீற்றத்திலிருந்து தங்களைக் காத்தருளுமாறு பிரார்த்தித்தார்கள்.
“என்னையே நம்பி என் பகுதியில் வாழும் உங்களை வாழ வைக்க வேண்டியது என் கடமை!
நீங்கள் அஞ்சாமல் சென்று வாருங்கள்!” என்று சொல்லி அவர்களை அனுப்பிவைத்தார் பரசுராமர்.
கடல் அலைகள் பொங்கி நிலத்தை ஆக்கிரமித்த நிலையில், தனது மழுவைக் கடல்மீது ஏவினார் பரசுராமர்.
அந்த மழுவுக்குக் கட்டுப்பட்டுக் கடல் மீண்டும் தனது பழைய எல்லைக்குள் சென்று அடங்கியது.
ஆனால் உப்பு கலந்த கடல்நீர் ஊருக்குள் வந்தபடியால், அந்த நிலத்தில் பயிர்கள் ஏதும் விளையவில்லை.

மீண்டும் பரசுராமரின் உதவியை மக்கள் நாடினார்கள். நிலத்தில் உள்ள உப்பை நீக்கி விட்டால், விளைச்சல் நன்றாக ஏற்படும்
என்று கூறிய பரசுராமர், நாக லோகத்தில் வாழும் பாம்புகளை அழைத்தார்.
பரசுராம க்ஷேத்திரம் முழுவதும் உள்ள உப்பினை நீக்குமாறு அப்பாம்புகளை ஏவினார்.
பாம்புகள் தங்கள் விஷத்தினாலே நிலத்திலுள்ள உப்பைச் சராசரி அளவுக்குச் சமன் செய்தன.
அதன்பின் அந்த மண்ணில் நல்ல விளைச்சலும் உண்டானது.

பரசுராம க்ஷேத்திரத்தின் மக்கள் பரசுராமருக்குத் தங்கள் நன்றியைத் தெரிவித்தார்கள்.
“கடல் சீற்றத்திலிருந்தும் எங்களைக் காத்து, இங்கே பயிர்விளைச்சல் ஏற்படுவதற்கும் உதவிய உங்களுக்கு
எப்படி நன்றி சொல்வது என்றே தெரியவில்லை. எங்களுக்கு வாழ்வு அளித்தவரே நீங்கள்தான்!” என்று பரசுராமரைத் துதித்தார்கள்.

அப்போது பரசுராமர், “எனது பகுதியில் என்னை நம்பி வாழும் ஒவ்வொருவரையும் காக்க வேண்டியது என் கடமை!
நீங்கள் என்றுமே அஞ்ச வேண்டாம்!” என்று அவர்களுக்கு அபயம் தந்து அனுப்பி வைத்தார்.
‘ப்ராணன்’ என்று உயிர்வாயுவுக்குப் (oxygen) பெயர்.
உயிர்வாயு எப்படி நம் சுவாசத்துக்குப் பயன்பட்டு நம்மை வாழ வைக்கிறதோ, அதுபோல் தன்னை அண்டி வரும் மக்கள்
அனைவரையும் வாழ்விப்பவராகப் பரசுராமர் திகழ்வதால், அவர் ‘ப்ராண:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
‘ப்ராண:’ என்றால் மூச்சுக்காற்று போல் இருந்து வாழ்விப்பவர் என்று பொருள்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 322-வது திருநாமம்.

சுவாசம், மூச்சுக்குழாய் தொடர்பான உபாதைகளால் பாதிக்கப்பட்டவர்கள், தினமும் மருந்து உட்கொள்ளும் வேளையில்
“ப்ராணாய நமஹ:” என்று இத்திருநாமத்தைச் சொல்லி வந்தால், மருந்து விரைவில் வேலை செய்து,
நோய் குணமடைவதற்குத் திருமால் அருள்புரிவார்.

—————–

323. ப்ராணதாய நமஹ: (Praanaadhaaya namaha)

(திருநாமங்கள் 323 முதல் 333 வரை – ஆமை வடிவத்துடன் திருமால் எடுத்த கூர்ம அவதாரத்தின் பெருமைகள்)

சாந்தோக்கிய உபநிடதத்தின் முதல் அத்தியாயத்தில் ஒரு கதை வருகிறது.
தேவர்களுக்கும் அசுரர்களுக்கும் இடையே பெரும் போர் நடந்தபோது, அசுரர்களின் கை ஓங்கத் தொடங்கியது.
தாங்கள் வெற்றிபெற நல்வழி காட்டுமாறு தேவர்கள் தங்கள் குருவான பிருகஸ்பதியிடம் வேண்டினார்கள்.
“ஓம்காரம் தான் நீங்கள் வெற்றி பெறுவதற்கான ஆயுதம். ஓம்காரமாகிய பிரணவத்தை உங்கள் உடலில் உள்ள
ஒவ்வொரு அங்கமாக எண்ணித் தியானம் செய்யுங்கள்!” என்று கூறினார் பிருகஸ்பதி.

முதலில் தேவர்கள் தங்கள் மூக்கையே ஓம்காரமாக எண்ணித் தியானித்தார்கள். அசுரர்கள் பாபத்தையே ஆயுதமாகப்
பயன்படுத்தி மூக்கைத் தாக்கி விட்டார்கள்.
அதன் விளைவாகவே இன்றளவும் நமது மூக்கு நல்ல வாசனை, துர்நாற்றம் ஆகிய இரண்டையுமே நுகர்ந்து வருகிறது.
அதன்பின் தங்கள் நாவை ஓம்காரமாக எண்ணித் தியானித்தார்கள் தேவர்கள்.
அதையும் பாபத்தால் அசுரர்கள் தாக்கவே, நம் நாவானது இன்றளவும் உண்மை, பொய் இரண்டையும் பேசிவருகிறது.

அதைத் தொடர்ந்து தங்கள் காதை ஓம்காரமாக எண்ணித் தேவர்கள் தியானித்தார்கள்.
அதையும் பாபத்தால் அசுரர்கள் தாக்கவே, அதன் விளைவாக நம் காது இன்றளவும் நல்ல செய்தி, தீயசெய்தி
இரண்டையுமே கேட்டுவருகிறது.அதன்பின் கண்ணை ஓம்காரமாக எண்ணித் தேவர்கள் தியானித்தார்கள்.
அதையும் அசுரர்கள் பாபத்தைக் கொண்டு தாக்கினார்கள்.
எனவே நமது கண்கள் இன்றளவும் காணத் தக்கவை, காணத் தகாதவை ஆகிய இரண்டையும் கண்டுவருகின்றன.

தங்கள் மனத்தையே ஓம்காரமாக எண்ணி தேவர்கள் தியானம் செய்தார்கள்.
அந்த மனத்தையும் அசுரர்கள் பாபத்தால் தாக்கி விட்டார்கள்.
அதனால் தான் நல்ல எண்ணம், தீய எண்ணம் இரண்டுமே மனத்தில் உருவாகின்றன.
இறுதியாகத் தங்கள் மூச்சுக் காற்றாகிய பிராணனையே பிரணவமாக எண்ணித் தேவர்கள் தியானித்தார்கள்.
அந்த மூச்சுக் காற்றை அசுரர்கள் தாக்க முற்பட்ட போது, அத்தனை அசுரர்களும் பாறைமேல் எறியப்பட்ட களிமண் போல்
தூள் தூளாகி அழிந்து போனார்கள்.

வெற்றி பெற்ற தேவர்கள் தங்கள் குருவான பிருகஸ்பதிக்கு நன்றி தெரிவித்து விட்டு,
“குருவே! மூக்கு, நாக்கு, காது, கண், மனம் போன்ற அங்கங்களாக ஓம்காரத்தைத் தியானித்த போது,
அசுரர்கள் எங்களைத் தாக்கி விட்டார்கள். ஆனால் மூச்சுக் காற்றை ஓம்காரமாக எண்ணித் தியானித்த போது
அவர்கள் அழிந்து போனார்களே! என்ன காரணம்?” என்று வினவினார்கள்.

அப்போது பிருகஸ்பதி, “தேவர்களே! மூச்சுக் காற்று என்பது வெறும் பிராண வாயு மட்டுமல்ல.
உயிர் அளிக்கும் இறைவனான திருமால் மூச்சுக் காற்றைத் தனக்கு உடலாகக் கொண்டு
அதை உள்ளிருந்து இயக்கி நம்மைச் சுவாசிக்க வைக்கிறார்.
திருமால்தான் அந்த உயிர்மூச்சின் வாயிலாக ஒவ்வொருவருக்கும் சுவாசத்தையும், உடல் வலிமையையும், சக்தியையும் கொடுத்து வருகிறார்.
இறைவன் தந்ததும், இறைவனுக்கு உடலாக இருப்பதுமான அந்த மூச்சுக் காற்றைத் தாக்கியவர்கள்
அழிவைச் சந்திப்பதில் வியப்பில்லையே!” என்று பதில் அளித்தார்.

மேலும், “தேவர்களே! முன்பு நீங்கள் பாற்கடலைக் கடைந்தீர்களே! அதற்கான சக்தி உங்களுக்கு எங்கிருந்து கிடைத்தது?
துர்வாசரின் சாபத்தால் சக்தி இழந்து நின்ற உங்களுக்குச் சக்தி கொடுத்தவர் திருமால்.
பாற்கடல் கடைகையில் மந்தர மலையைத் தன் முதுகில் சுமந்த படி கூர்ம மூர்த்தியாக (ஆமை வடிவில்) தோன்றிய திருமால்,
உங்களுக்கு நல்ல மூச்சுக் காற்றையும், உடல் வலிமையையும் சக்தியையும் தந்து நீங்கள் பாற்கடல் கடைவதற்கு அருள்புரிந்தார்.
அதனால் தான் அந்தக் கூர்ம மூர்த்தியைக் குறித்த மந்திரத்தில் ‘அனந்த பல சக்தயே’
(எல்லை இல்லாத வலிமையும் சக்தியும் கொண்டவர்) என்று சொல்லி அப்பெருமானை வணங்குகிறார்கள்!” என்று விளக்கினார் பிருகஸ்பதி.

இவ்வாறு கூர்மாவதாரத்தில், தேவர்களுக்கு மூச்சுக்காற்றும், வலிமையும், சக்தியும் தந்து அருள்புரிந்தபடியால்,
கூர்ம மூர்த்திக்கு ‘ப்ராணத:’என்று திருநாமம். ‘ப்ராண:’ என்றால் மூச்சுக் காற்று. ‘த’என்றால் கொடுப்பவர்.
‘ப்ராணத:’என்றால் மூச்சுக்காற்றைக் கொடுப்பவர் என்று பொருள். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 323-வது திருநாமம்.

காற்று மாசுபட்டு அசுத்தமாகி வரும் இச்சூழலில், சுவாசம் தொடர்பான நோய்களும் அதிகரித்து வரும் நிலையில்,
நாம் அனைவரும் இணைந்து “ப்ராணதாய நமஹ:” என்று சொல்லிக் கூர்ம மூர்த்தியை வழிபட்டால்,
நம் சுவாசத்துக்கு ஏற்ற நல்ல மூச்சுக் காற்றும், அதனடியாக நல்ல ஆரோக்கியமும் சக்தியும் நமக்குக் கிட்டும்படி அப்பெருமான் அருள்புரிவார்.

—————-

324. வாஸவாநுஜாய நமஹ: (Vaasavaanujaaya namaha)

(திருநாமங்கள் 323 முதல் 333 வரை – ஆமை வடிவத்துடன் திருமால் எடுத்த கூர்ம அவதாரத்தின் பெருமைகள்)
ஒருமுறை துர்வாச முனிவர் மகாலட்சுமியின் பிரசாதமான ஒரு மாலையை இந்திரனுக்குப் பரிசாக வழங்கினார்.
ஆனால் அந்த மாலையின் பெருமையை அறியாத இந்திரன், அதைத் தனது யானையான ஐராவதத்தின் தலையில் வைத்தான்.
அந்த யானை செய்வதறியாது, அம்மாலையைத் துதிக்கையால் எடுத்துக் காலடியில் போட்டு மிதித்து விட்டது.
இதனால் கோபம் அடைந்து துர்வாசர், “தேவேந்திரா! நீ உனது அனைத்துச் செல்வங்களையும் இழப்பாய்!” என்று சாபம் கொடுத்துவிட்டார்.

இந்தச் சாபத்தின் விளைவாக, அடுத்து நடந்த தேவ-அசுரப் போரில் தேவர்கள் அசுரர்களிடம் தோல்வி அடைந்தார்கள்.
மீண்டும் அசுரர்களை வீழ்த்தி, இழந்த தேவலோக சாம்ராஜ்ஜியத்தைப் பெற என்ன வழி என்று அறியாமல் தவித்த தேவர்கள்,
பாற்கடலில் பள்ளி கொண்டிருக்கும் திருமாலைச் சரண் அடைந்து அவரது உதவியை நாடினார்கள்.

திருமால் தேவர்களைப் பார்த்து, “நீங்கள் அசுரர்களை வெல்ல வேண்டும் என்றால் உங்களுக்கு முதலில் நல்ல வலிமை வேண்டும்.
எனவே பாற்கடலைக் கடைந்து அதிலிருந்து அமுதத்தை எடுத்து நீங்கள் பருகினால், நல்ல உடல் வலிமையும் நீண்ட ஆயுளும் பெறலாம்.
அதன்பின் நீங்கள் அசுரர்களை எதிர்த்துப் போர்புரிந்தால் வெற்றி உங்களுக்கே!” என்று கூறினார்.
“வலிமை இழந்து நிற்கும் எங்களால் எப்படிப் பாற்கடலைக் கடையமுடியும்?” என்று தேவர்கள் வினவியபோது,
“நீங்கள் அசுரர்களுக்கும் அமுதத்தில் பங்கு தருவ தாகச் சொல்லி அவர்களையும் கூட்டுச் சேர்த்துக்கொள்ளுங்கள்.

முடிவில் அமுதம் அவர்களுக்குக் கிடைக்காதபடி நான் பார்த்துக் கொள்கிறேன்!” என்று ராஜ தந்திர ரீதியில் ஆலோசனை வழங்கினார் திருமால்.
அதன்படி தேவர்களும் அசுரர்களும் இணைந்து பாற்கடலைக் கடையத் தயாரானார்கள்.
அவ்வளவு பெரிய கடலைக் கடைவதற்குப் பெரிய மத்து வேண்டுமே என்று அனைவரும் சிந்தித்த நேரத்தில்,
கருட வாகனத்தில் மந்தரமலை எனும் மலையையே மத்தாகக் கொண்டு வந்து தந்தார் திருமால்.
அதில் கயிறாகச் சுற்ற வாசுகி என்னும் பாம்பைப் பயன்படுத்துமாறு திருமால் ஆலோசனை வழங்கினார்.

மந்திரத்தை மத்தாக்கி, வாசுகியை நாணாக்கி தேவர்களும் அசுரர்களும் பாற்கடலைக் கடையத் தொடங்கினார்கள்.
ஆனால் மந்தரமலை பாற்கடலுக்குள் அழுந்தத் தொடங்கியது. அதை யாராவது நிலைநிறுத்தினால் தான் மேற்கொண்டு கடைய இயலும்.
என்ன செய்வதென்று தெரியாமல், இந்திரன் தேவகுருவான பிருகஸ்பதியின் உதவியை நாடினான்.

“இந்த மலையைத் தூக்கி நிறுத்த வேண்டும் என்றால், பாற்கடலுக்கு அடியில் யாரேனும் ஒருவர் சென்று இந்த மலையைத் தாங்க வேண்டும்.
அது நம் போன்றவர்களுக்கு இயலாத காரியம். திருமால் ஒருவரால்தான் அதைச் செய்ய முடியும்!” என்றார் பிருகஸ்பதி.
“ஏற்கனவே பற்பல உதவிகளை அவர் செய்துவரும் நிலையில், மலையைத் தாங்க வேண்டும் என்றும்
அவரிடமே போய்க் கேட்பது முறையா?” என்று இந்திரன் கேட்டான்.

அதற்குப் பிருகஸ்பதி, “திருமாலிடம் ஒரு பண்பு உண்டு. நீயே கதி என்று அவரது திருவடிகளை ஒருவன் பிடித்துக் கொண்டு விட்டால்,
அந்த பக்தனுக்காக எதையும் செய்வார் திருமால். அவரைச் சரண் அடை! அவர் காப்பார்!” என்றார் பிருகஸ்பதி.
இந்திரனும் திருமாலைச் சரண் அடையவே, ஆமை வடிவில் கூர்மாவதாரம் செய்தார் திருமால்.

ஆமை வடிவில் வந்த திருமால் இந்திரனைப் பார்த்து, “இந்திரா! நீ மேலே இருந்து பாற்கடலைக் கடைவாயாக!
நான் உனது தம்பியின் ஸ்தானத்தில், பாற்கடலின் அடிக்குச் சென்று என் ஓட்டில் மலையைத் தாங்கிக் கொள்கிறேன்!”
என்று சொல்லி விட்டுப் பாற்கடலின் அடியாழத்துக்குச் சென்று, தன் முதுகில் மந்தரமலையைத் தாங்கிப் பிடித்தார்.
பாற்கடல் கடைந்து முடிக்கும் வரையில் மலையைத் தாங்கிக் கொண்டே இருந்தார்.
பின் அமுதைப் பெற்று தேவர்களும் அசுரர்களை வீழ்த்தினார்கள் என்பது வரலாறு.

இந்த வரலாற்றை உற்று நோக்குகையில், இந்திரன் தன்னிடம் அடைக்கலம் புகுந்தான் என்ற ஒரே காரணத்துக்காக,
அவனைத் தனக்கு அண்ணனாக ஆக்கி, தான் அவனுக்குப் பின் பிறந்த தம்பி என்று தன்னைச் சொல்லிக் கொண்டு,
ஆமை வடிவுடன் பாற்கடலின் அடிக்கே சென்று, கடைந்து முடிக்கும் வரை மலையைத் தாங்கி
இவ்வளவு உதவிகளைத் திருமால் செய்திருக்கிறார் என்பதை உணரமுடிகிறதல்லவா?

இந்த குணத்தை விளக்குவது தான் ‘வாஸவாநுஜ:’ என்ற ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 324-வது திருநாமம்.
‘வாஸவ:’ என்று இந்திரனுக்குப் பெயர்.
‘அநுஜ:’ என்றால் தம்பி. தன்னைச் சரணடைந்த இந்திரனைக் காப்பதற்காக அவனுக்குத் தம்பியாக,
கூர்ம மூர்த்தியாகத் திருமால் அவதரித்த படியால், அவர் ‘வாஸவாநுஜ:’ (வாஸவ: + அநுஜ:) என்றழைக்கப்படுகிறார்.
‘வாஸவாநுஜ:’ என்றால் இந்திரனின் தம்பி என்று பொருள்.

“வாஸவாநுஜாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் வாழ்வில் நேரும் அனைத்துத்
தடங்கல்களையும் திருமால் போக்கி, அவர்களுக்கு வேண்டியதை அருளிக் காப்பார்.

———-

325. அபாம் நிதயே நமஹ (Apaam Nidhaye namaha)

(திருநாமங்கள் 323 முதல் 333 வரை – ஆமை வடிவத்துடன் திருமால் எடுத்த கூர்ம அவதாரத்தின் பெருமைகள்)
அறிவதற்கு அரிதான வேதாந்தக் கருத்துகளைப் பாமரனும் புரிந்து கொள்ளும் படி எளிய உலகியல் உதாரணங்கள் மூலம்
விளக்க வல்லவர் வில்லூர் நடாதூர் ஸ்ரீபாஷ்ய சிம்மாசனம் டாக்டர் ஸ்ரீ உ வே கருணாகராச்சாரியார் சுவாமிகள்.
ஒருமுறை கருணாகராச்சாரியார் சுவாமிகளிடம் ஒரு சீடர், “சுவாமி! நமக்குள் இறைவன் இருக்கிறான் என்று நீங்கள் சொல்கிறீர்கள்.
நம்மை இறைவன் தாங்குகிறான் என்றும் சொல்கிறீர்கள். இதை எப்படிப் புரிந்துகொள்வது?” என்று கேட்டார்.

கருணாகராச்சாரியார் சுவாமிகள், “இதைப் புரிந்துகொள்வதில் உனக்கென்ன கஷ்டம்?” என்று கேட்டார்.
அதற்கு அந்தச் சீடர், “இல்லை சுவாமி! வெளியே இருக்கும் பொருள் தானே உள்ளே இருக்கும் பொருளைத் தாங்க முடியும்?
ஒரு பெட்டிக்குள் நகையை வைத்தால், பெட்டி தானே நகையைத் தாங்குகிறது?
ஒரு பைக்குள்ளே புத்தகத்தை வைத்தால், பைதானே புத்தகத்தைத் தாங்குகிறது?
நமக்குள் இறைவன் இருக்கிறான் என்றால், நாம் இறைவனைத் தாங்குகிறோம் என்றுதானே அர்த்தம்?
இறைவன் நம்மைத் தாங்குவதாக எப்படிக் கொள்ள முடியும்? அல்லது, இறைவன் தான் நம்மைத் தாங்குகிறான் என்றால்,
நமக்குள் இறைவன் இருக்கிறான் என்பது பொருந்தாதே!” என்று கேட்டார்.

தமக்கே உரிய புன்னகையோடு அதற்கு விடை அளிக்கத் தொடங்கினார் கருணாகராச்சாரியார் சுவாமிகள். சீடரைப் பார்த்து,
“உனக்கு மிதிவண்டி ஓட்டத் தெரியுமா?” என்று கேட்டார். “ஓட்டுவேனே!” என்றார் சீடர்.
“மிதிவண்டி ஓட்டும் போது, ஓட்டுநர் மிதிவண்டியைத் தாங்குகிறாரா
அல்லது மிதிவண்டி ஓட்டுநரைத் தாங்குகிறதா?” என்று கேட்டார் கருணாகராச்சாரியார் சுவாமிகள்.
“மிதிவண்டிதான் ஓட்டுநரைத் தாங்குகிறது!” என்று சொல்லப் போன சீடர் சற்றே யோசித்தார்.
“ஓட்டுநர் சமநிலையில் இல்லாவிட்டால் மிதிவண்டி விழுந்து விடுவதைப் பார்க்கிறோம்.
மிதிவண்டி எந்த நிலையில் இருந்தாலும், ஓட்டுநர் நினைத்தால் கால் ஊன்றி மிதிவண்டியைத் தாங்கிப் பிடித்து விடலாம்!” என
இவற்றை எல்லாம் சிந்தித்த சீடர், “ஓட்டுநர்தான் மிதிவண்டியைத் தாங்குகிறார்!” என்றார்.

அப்போது கருணாகராச்சாரியார் சுவாமிகள், “மேலோட்டமாகப் பார்க்கும் போது, ஓட்டுநர் மேலே இருப்பதாகவும்,
அவரைத் தாங்கும் ஆதாரமாக மிதிவண்டி கீழே இருப்பதாகவும் நமக்குத் தோன்றினாலும்,
உண்மையில் மேலே இருக்கும் ஓட்டுநர் தானே கீழே உள்ள மிதிவண்டியையும் சேர்த்துத் தாங்குகிறார்?
அது போலத் தான் நமக்குள்ளே இருக்கும் இறைவன் ஓட்டுநரைப் போல. நாம் மிதிவண்டியைப் போல.
மேலோட்டமாகப் பார்த்தால், மிதிவண்டியான நாம் ஓட்டுநரான இறைவனைத் தாங்குவது போலத் தோன்றும்.
உண்மையில், ஓட்டுநரான இறைவன்தான் மிதிவண்டியான நம்மைச் சமநிலையில் வைத்து அழைத்துச் செல்கிறான்.

இதற்குச் சிறந்த உதாரணம்தான் திருமால் எடுத்த கூர்மாவதாரம்.
ஆமை வடிவில் பாற்கடலின் உள்ளே இருந்துகொண்டு மந்தர மலையைத் திருமால் முதுகில் தாங்கினார் அல்லவா?
ஆமையான பெருமாளைக் கடல் தாங்கியதா? அல்லது அந்தப் பெருமாள் கடலைத் தாங்கினாரா?
பொதுவாக, கடலில் உள்ள ஆமைகளைக் கடல்தான் தாங்கி இருக்கும்.
ஆனால், இங்கோ அந்தக் கடலையே ஆமை வடிவில் உள்ள கூர்ம மூர்த்தி தான் தாங்கி நிலைநிறுத்தி வைத்திருந்தார்!” என்று விளக்கினார்.

தண்ணீருக்கு வடமொழியில் ‘அப்’ என்று பெயர்.
‘நிதி:’ என்றால் ஆதாரமாக இருந்து தாங்குபவர் என்று பொருள்.
தண்ணீர் நிறைந்த கடலை (திருப்பாற்கடலை) ஆமை வடிவில் உள்ளிருந்து தாங்கியபடியால், கூர்ம மூர்த்திக்கு ‘அபாம் நிதி:’ என்று பெயர்.
‘அபாம் நிதி:’ என்றால் கடலுக்கு ஆதாரமாக இருந்து தாங்கியவர் என்று பொருள்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 325-வது திருநாமம்.
“அபாம் நிதயே நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களை என்றும்
திருமால் தாங்கிப்பிடித்துக் காப்பாற்றுவார் என்பதில் ஐயமில்லை.

————

326. அதிஷ்டானாய நமஹ (Adhishtaanaaya namaha)

இருபதாம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த இணையற்ற வடமொழிக் கவிச்சக்கரவர்த்தி வில்லூர் ஸ்ரீநிதி சுவாமிகள்,
தன் தந்தை வாங்கியிருந்த கடன்களை எல்லாம் அவரது ஒரே மகன் என்ற முறையில் தானே அடைத்துவிட்டார்.
அதன் விளைவாக, வீடு, நிலங்கள், சொத்து அனைத்தையும் விற்றுவிட்ட படியால், மிகுந்த வறுமையில் அவர் குடும்பம் வாடிவந்தது.
வேத பாடசாலையில் காவிய பாடம் போதிப்பது, சில சொற்பொழிவுகள் ஆற்றுவது என
இப்படி வரக்கூடிய சொற்ப வருமானத்தைக் கொண்டு பெரிய குடும்பத்தைப் பார்த்து வந்தார் அவர்.

இந்நிலையில் ஒருநாள் ஸ்ரீநிதி சுவாமிகள் தனது வேட்டியைத் துவைத்துக் கொண்டிருந்தார்.
அப்போது வேட்டி கிழிந்த நிலையில் இருப்பதைக் கண்டார். “புதிய வேட்டி வாங்குவதற்குப் பொருள் வேண்டுமே!
உண்ண உணவு, உடுக்க உடை, இருக்க இடம் போன்ற அடிப்படைத் தேவைகளாவது நமக்குக் கிடைக்கும்படி
இறைவன் அருள்புரிய மாட்டானோ?” என்ற ஏக்கத்துடன் அப்படியே அமர்ந்தார் ஸ்ரீநிதி சுவாமிகள்.

அப்போது பக்கத்து வீட்டு வானொலியில் ஒரு செய்தி கேட்டது.
“இந்த ஆண்டு திருப்பதி உண்டியலில் அளவு கடந்த காணிக்கை குவிந்துள்ளது!” என்பதே அந்தச் செய்தி.
அதைக் கேட்ட ஸ்ரீநிதி சுவாமிகள், ஒருநொடி மனதால் திருமலையப்பனை நினைத்து,
“மலையப்பா! உன் உண்டியலில் செல்வம் நிறைந்து வழிகிறது. உன் பக்தன் நான் வேட்டிகூட கிடைக்காமல் வாடுகிறேனே!” என்று சொன்னார்.

அப்படி அவர் சொன்னதுதான் தாமதம், திருமலை திருப்பதி தேவஸ்தானத்தில் இருந்து ஸ்ரீநிதி சுவாமிகளுக்கு ஒரு கடிதம் வந்தது.
“பத்து நாட்கள் திருமலையில் வந்து நீங்கள் சொற்பொழிவு ஆற்ற வேண்டும்.
அதற்குச் சம்மானமாக நாங்கள் ரூ.600 உங்களுக்கு வழங்க உள்ளோம்!” என்று அந்தக் கடிதத்தில் எழுதி இருந்தது.
அதைப் படித்தவுடன் ஸ்ரீநிதி சுவாமிகள் திருமலையப்பனின் கருணையை எண்ணிக் கண்ணீர் வடிக்கத் தொடங்கினார்.
“இறைவா! உன் உண்டியலில் பணம் வழிகிறது, உன் பக்தன் துன்பப்படுகிறேன் என்று அவசரப்பட்டுச் சொல்லி விட்டேன்.

ஆனால் நீயோ எனக்கு எப்பேர்ப்பட்ட உதவியைச் செய்திருக்கிறாய்?” என்று பரவசத்துடன் கூறிய அவர்,
பத்து நாட்கள் திருப்பதிக்குச் சென்று சொற்பொழிவு ஆற்றினார். திருமலையில் பெருமாளைத் தரிசிக்கச் செல்லும் போது,
பொன்னால் ஆன ஆனந்த நிலைய விமானத்தில் திகழும் வேங்கடேசனைப் பார்த்தார்.
(இந்தப் பொன்மயமான விமான வேங்கடேசப் பெருமாளை நாமும் திருமலை பிரதக்ஷிணம் வரும்போது தரிசிக்கலாம்.)
அந்தப் பெருமாளைக் குறித்து ஒரு ஸ்லோகம் இயற்றினார்.

“கார்த்தஸ்வராஸ்தி ஜனதேதி தயாரஸார்த்ர:
த்ரஷ்டும் ததச்ச பரிரக்ஷிதும் ஏஷ நாத:
கார்த்தஸ்வராக்ருதி: உபேத்ய விமான பூமிம்
ஸ்ரீஸ்வாமி தீர்த்த திசி தத்த முகோ விபாதி”

“அன்று ஒரு குளக்கரையில், கஜேந்திரன் என்ற யானை ஆபத்து என்று உன்னை அழைத்தது.
அதன் அழுகுரலைக் கேட்டு உடனே ஓடிப் போய் நீ அதைக் காப்பாற்றினாய்.
அது போல் இங்குள்ள சுவாமி புஷ்கரிணி குளக்கரையில் யாரேனும் ஆபத்து என்று அழுகுரல் கொடுத்தால்,
உடனே ஓடிப்போய் அவர்களையும் காப்பாற்றத் தயாராகப் பொன்மயமான வடிவுடன் விமான வேங்கடேசனாகக் காட்சி தருகிறாய் போலும்!

எனது அழுகுரலையும் அதனால்தான் உடனே கேட்டு எனக்கு இத்தகைய அருளைப் புரிந்திருக்கிறாய்!”
பத்து நாள் சொற்பொழிவு முடிந்தவாறே, திருப்பதி தேவஸ்தான�