250. விசிஷ்டாய நமஹ: (Visishtaaya namaha)
வனவாசம் சென்ற ராமன், சுதீட்சணர் என்ற முனிவரின் ஆசிரமத்தில் சிலகாலம் சீதையோடும் லட்சுமணனோடும் தங்கியிருந்தான்.
அப்போது ராமனைச் சந்திப்பதற்காகச் சில முனிவர்கள் அங்கே வந்தார்கள். அருகிலுள்ள தண்டகாரண்யம் என்னும்
வனப்பகுதியில் அரக்கர்களின் நடமாட்டம் அதிகரித்து வந்தது. முனிவர்களின் வேள்விகளைத் தடுப்பதும்,
முனிவர்களைக் கொன்று குவிப்பதுமே அவ்வரக்கர்களின் வழக்கமாக இருந்தது. எனவே அந்த அரக்கர் கூட்டங்களை எல்லாம்
அழித்தொழித்து முனிவர்களுக்கு அபயம் அளிக்க வேண்டும் என்று ராமனிடம் பிரார்த்தனை செய்வதற்காக
ராமனிடம் அம்முனிவர்கள் வந்தார்கள்.
அவர்களை மதிப்போடும் மரியாதையோடும் வரவேற்ற ராமனிடம், அம்முனிவர் கூட்டத்தின் தலைவர்,
“ராமா! உன் எழிலில் மயங்கிய நாங்கள், உன்னை ஆலிங்கனம் செய்து கொள்ள வேண்டுமென்று விரும்பி வந்துள்ளோம்!”
என்று கூறினார். மற்ற முனிவர்களும், “ஆம் ராமா! உன்னை ஆரத் தழுவிக் கொள்ள வேண்டும் என்று விரும்பி வந்துள்ளோம்!” என்றார்கள்.
‘ஒரு வில், ஒரு சொல், ஒரு இல்’ என்ற ரீதியில் ஏக பத்தினி விரதனான ராமன், “முனிவர்களே! சீதா தேவி ஒருத்தி தான்
என்னை ஆலிங்கனம் செய்து கொள்ள இயலும்! அவளைத் தவிர வேறு யாருக்கும் அந்த உரிமையை
இந்த அவதாரத்தில் நான் வழங்கவில்லை!” என்று கூறினான்.
அதைக் கேட்டு மிகவும் வருந்திய முனிவர்கள், “ராமா! நாங்கள் உன்னிடம் பணமோ பொருளோ அரசோ கேட்டு வரவில்லையே!
உன்மேல் உள்ள பக்தியினால் உன்னை ஆரத் தழுவுகின்ற பாக்கியத்தைத் தானே பிரார்த்தித்தோம்?
அதைக் கூட எங்களுக்கு அருள மாட்டாயோ?” என்று கேட்டார்கள்.அதற்கு ராமன், “இந்த அவதாரத்தில் தான்
வேறு யாரையும் தழுவிக் கொள்ள மாட்டேன் என்று சொன்னேன். எனது அடுத்த அவதாரமான கிருஷ்ணாவதாரத்தில்,
நீங்கள் அனைவரும் ஆயர்பாடியிலுள்ள ஆய்ச்சிகளாக வந்து பிறப்பீர்கள். அப்போது நானே உங்களைத் தேடி வந்து
உங்கள் ஒவ்வொருவரையும் நெஞ்சார அணைத்துக் கொள்வேன்!” என்றான்.
மேலும், “வேறு ஏதாவது பிரார்த்தனைகள் உள்ளதா”? என்று அந்த முனிவர்களிடம் கேட்டான் ராமன்.
“வேறு எந்தப் பிரார்த்தனையும் இல்லை! உன்னைத் தழுவிக் கொள்ளும் பேற்றை அடுத்த அவதாரத்தில் அருளியமைக்கு நன்றி!” என்று
சொல்லி விட்டு முனிவர்கள் புறப்பட்டுச் சென்றார்கள்.செல்லும் வழியில், முனிவர் கூட்டத்தின் தலைவரிடம் ஒரு முனிவர்,
“சுவாமி! அரக்கர்களை எதிர்த்துப் போரிட்டு அவர்களை வதம் செய்யுமாறு ராமனிடம் பிரார்த்திக்கச் சென்றோம்!
ஆனால் அதைப் பிரார்த்திக்காமல், ராமனை ஆலிங்கனம் செய்யும் பேற்றைப் பிரார்த்தித்துவிட்டுத் திரும்பி விட்டோமே!” என்று கேட்டார்.
அதற்கு அம்முனிவர் தலைவர், “நான் ராமனைக் காணச் செல்லும் முன், அவனது வீர தீர பராக்கிரமத்தைக் கருத்தில் கொண்டு,
அரக்கரிடம் அவனைப் போர் புரியச் சொல்லலாம் என்று கருதினேன்.
ஆனால் ராமனின் அந்த மென்மையான உடலையும், கண்கொள்ளா வடிவழகையும் கண்ட மாத்திரத்தில், அவனை அள்ளி அணைக்கத்
தான் தோன்றியதே ஒழிய, இவ்வளவு மென்மையான ராமனை அரக்கர்களை எதிர்த்துப் போர் புரியச் சொல்ல எனக்கு மனம் வரவில்லை!
அதனால் தான் ஆலிங்கனம் செய்து கொள்ளும் பாக்கியத்தை மட்டும் பிரார்த்திவிட்டுத் திரும்பிவிட்டேன்!
மற்ற முனிவர்களும் என்னைப் போலவே அவன் எழிலில் மயங்கி விட்டதால், போர் புரிவதைப் பற்றி யாருமே பேசவில்லை!” என்றார்.
“இதுவரை நீங்கள் ராமனைக் கண்டதே இல்லையா? இப்போது மட்டும் ஏன் இந்த திடீர் ஆசை?” என்று கேட்டார் மற்றொரு முனிவர்.
அதற்கு முனிவர் தலைவர், “இதுவரை நான் ராமனை நாட்டில் தரிசித்திருக்கிறேன். அப்போதெல்லாம் அவன் அணிந்திருக்கும்
ஆடை ஆபரணங்கள் அவனது உண்மையான திருமேனி அழகை மறைத்துவிடும். ஆனால் இப்போது ஆடை ஆபரணங்களைக் களைந்துவிட்டு,
வெறும் மரவுரியோடு வனவாசம் வந்தபடியால், ராமனின் முழுமையான வடிவழகை நான் காண நேர்ந்தது.
அதனால் தான் இதுவரை உண்டாகாத ஆசை இப்போது
உண்டானது!” என்று கூறினார்.
பெருமாளை ‘ஆபரணங்களுக்கு அழகு சேர்க்கும் பெருமாள்’ என்று சொல்வார்கள். நாம் அணிவிக்கும் ஆடைகளாலோ,
ஆபரணங்களாலோ, பெருமாளுக்குப் பெருமையோ, அழகோ வருவதில்லை. மாறாக, அவர் திருமேனியை அலங்கரிப்பதால்,
ஆடைகளும் ஆபரணங்களும் பெருமை பெறுகின்றன. அவை இல்லாவிடினும் அவரது திருமேனி எழிலும், பொலிவும், பெருமையும்
குன்றாமல் இருக்கும்.இவ்வாறு மிக உயர்ந்தவராகவும், தனது உயர்வுக்கு வேறு எந்தப் பொருளின் உதவியை
எதிர்பாராதவராகவும் திருமால் திகழ்வதால் ‘விசிஷ்ட:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
‘விசிஷ்ட:’ என்றால் மிக உயர்ந்தவர் என்று பொருள்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 250-வது திருநாமம்.“விசிஷ்டாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு
வாழ்வில் அனைத்து விதமான உயர்வுகளும் கிட்டும்படித் திருமால் அருள்புரிவார்.
———
251. சிஷ்டக்ருதே நமஹ: (Shishtakruthe namaha)
252. சுசயே நமஹ: (Shuchaye namaha)
(விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்துக்கு உரை எழுதிய ஸ்ரீபராசர பட்டர், 251 மற்றும் 252-வது திருநாமங்களாக வரும்
சிஷ்டக்ருத், சுசி: ஆகிய இரு திருநாமங்களையும் இணைத்துப் பொருளுரைத்துள்ளார்.
எனவே அவர் காட்டிய வழியைப் பின்பற்றி இரு திருநாமங்களுக்கும் சேர்த்து ஒரே கதையை வழங்கியுள்ளோம்.)
ஒரு முறை வேத வியாசர், தமது சீடர்களைப் பார்த்து,
“அஹல்யா த்ரௌபதீ ஸீதா தாரா மந்தோதரீ ததா
பஞ்சகன்யா ஸ்மரேத் நித்யம் மஹாபாதக நாசினீ”
என்ற சுலோகத்தைச் சொன்னார். பஞ்ச கன்னிகைகள் எனப்படும் அகல்யா, திரௌபதி, சீதை, தாரை, மண்டோதரி ஆகிய
ஐந்து பெண்களையும் தினமும் காலையில் தியானித்தால், நமது அனைத்து பாபங்களும் தொலையும் என்பது இதன் பொருளாகும்.
“சீடர்களே! அகல்யா, திரௌபதி, சீதை, தாரை, மண்டோதரி ஆகிய இந்த ஐவருமே தாயின் கருவில் வசிக்காமல் பிறந்தவர்கள்.
ஓர் அழகிய பெண்ணை உருவாக்க விழைந்த பிரம்மதேவர், தமது கற்பனையை எல்லாம் திரட்டி, அகல்யாவை உருவாக்கினார்.
அர்ஜுனனை மணப்பதற்கேற்ற பெண்ணை வேண்டித் துருபத மன்னன் வேள்வி செய்தபோது,
அந்த வேள்வித் தீயில் தோன்றினாள் திரௌபதி.
ஜனக மன்னன் தனது யாகசாலையை உழுத போது, கலப்பை நுனியில் சீதா தேவியைக் கண்டெடுத்தார்.
பாற்கடல் கடைந்த போது அதிலிருந்து தாரை தோன்றினாள். பார்வதியின் சாபத்தால் தவளையாய்ப் பிறந்த மதுரா
என்னும் அப்சரஸ் பெண்ணுக்குப் பரமசிவன் சாப விமோசனம் தந்து, அவளை மண்டோதரி என்னும்
அழகிய பெண்ணாக மாற்றினார்!” என்று கூறினார் வேத வியாசர்.
“இவர்களுக்கு வேறு ஏதாவது சிறப்புகள் உண்டா?” என்று கேட்டார்கள் சீடர்கள்.அதற்கு வேத வியாசர்,
“இந்த ஐவருமே தங்கள் வாழ்வில் பேரிழப்புகளையும் பெருந்துயரங்களையும் சந்தித்த போதும், அவற்றை மனவுறுதியோடு
தாண்டி வெற்றி கண்டவர்கள். தன் கணவர் கௌதமர் தந்த சாபத்தால் கல்லாக மாறிய போதும், பொறுமையோடும்
மனவுறுதியோடும் இருந்த அகல்யாவை, ராமன் தன் திருவடிகளால் தீண்டி மீண்டும் தூய பெண்ணாய் ஆக்கினான்.
கௌரவர்களின் சபையில் பெரும் அவமானத்தைச் சந்தித்த திரௌபதி, மனவுறுதியுடன் துன்பங்களைப் பொறுத்திருந்து,
பாரதப் போரின் மூலம் தன் சபதத்தை நிறைவேற்றினாள். பத்துமாத காலம் அசோக வனத்தில் அரக்கர்கள் புடைசூழச்
சிறையிருந்த போதும், ராமன் வருவான் என்ற நம்பிக்கையுடன் காத்திருந்து வெற்றி கண்டாள் சீதை.
வாலியின் மனைவியான தாரை, தன் கணவனை இழந்து தவித்தபோதும், தன் மகனான அங்கதனின் நன்மைக்காகத்
துயரத்தைப் பொறுத்துக் கொண்டு உயிர் தரித்திருந்தாள். ராவணனின் மனைவியான மண்டோதரி, தனது கணவன்,
மகன்கள், உறவினர்கள் அனைவரையும் போரில் இழந்த போதும் மனம் தளராதிருந்தாள்
எனவே இந்த ஐவரும் காலையில் தியானிக்கத் தக்கவர்கள்!” என்று கூறினார்.
அப்போது சீடர்கள், “சுவாமி! இந்த ஐவருள் மகாலட்சுமியின் அவதாரமான சீதைக்கு நிகராக மற்ற நால்வரையும் கூறுவது சரியா?
இந்திரனின் ஆசைக்கு இணங்கினாள் அகல்யா. ஐந்து ஆண்களை மணந்தாள் திரௌபதி. வாலியின் மரணத்துக்குப் பின்
சுக்ரீவனை மணந்தாள் தாரை. மண்டோதரி நல்லவள் தான் என்றாலும், அவள் பெரும் பாவியான ராவணனின் மனைவியாவாள்.
இந்த நால்வரும் எப்படி சீதைக்குச் சமமானவர்களாக ஆக முடியும்?” என்று வியாசரிடம் கேட்டார்கள்.
அதற்கு வியாசர், “அதற்குத் திருமாலின் திருவருளே காரணம். ராமனின் பாதுகையில் உள்ள மண் அகல்யாவின் மீது
பட்ட மாத்திரத்தில், அவளுக்கு ஏற்பட்ட அனைத்து தோஷங்களும் நீங்கப் பெற்று அவள் தூய்மையாகி விட்டாள்.
திரௌபதி எப்போதும் கண்ணனையே தியானித்துக் கொண்டிருந்த படியால், அவள் எப்போதும் தூய்மையாகவே இருந்தாள்.
ராம தரிசனத்தால் தாரையும் மண்டோதரியும் தூய்மை பெற்றார்கள். இவ்வாறு திருமாலின் அருளால் தூய்மை பெற்ற
அகல்யா, திரௌபதி, தாரை, மண்டோதரி ஆகிய நால்வரும் மகாலட்சுமியின் அவதாரமாகிய சீதைக்கு
நிகராகப் போற்றப்படுகிறார்கள்!” என்றார்.
அகல்யா, திரௌபதி, தாரை, மண்டோதரி போன்றோரைச் சீதையின் ஸ்தானத்துக்கு நிகராய் உயர்த்தியது போல்,
சாதாரண மனிதர்களைக் கூடத் தனது சம்பந்தத்தாலே உயர்ந்த மனிதர்களாகத் திருமால் ஆக்குவதால்
‘சிஷ்டக்ருத்’ (உயர்ந்தவர்களை உருவாக்குபவர்) என்று அழைக்கப்படுகிறார்.
உயர்ந்த மனிதர்களை ‘சிஷ்ட:’ என்று சொல்வார்கள். ‘க்ருத்’ என்றால் உருவாக்குபவர் என்று பொருள்.
‘சிஷ்டக்ருத்’ என்பதே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 251-வது திருநாமம்.
அகல்யா, திரௌபதி, தாரை, மண்டோதரி போன்றோருக்குத் தூய்மை அளித்ததைப் போல், தோஷமுள்ளவர்களைக் கூடத்
தனது சம்பந்தத்தாலே தூய்மையானவர்களாகத் திருமால் ஆக்குவதால், அவர் ‘சுசி:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
‘சுசி:’ என்றால் தூய்மை என்று பொருள். தானும் தூய்மையாக இருந்து, தன்னைச் சார்ந்தவர்களையும் தூய்மையாக்குவதால்,
திருமால் ‘சுசி:’ எனப்படுகிறார். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 252-வது திருநாமம்.
“சிஷ்டக்ருதே நம:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் வாழ்வில் மிக உயர்ந்த நிலையை அடையத் திருமால் அருள் புரிவார்.
“சுசயே நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களைத் திருமால் தூயவர்களாக ஆக்கி அருள்வார்.
—————
253. ஸித்தார்த்தாய நமஹ: (Siddhaarthaaya namaha)
சேதுக்கரையில் முகாமிட்டிருந்த ராமபிரானிடம் சரணாகதி செய்ய விபீஷணன் வந்த போது, சுக்ரீவனும் மற்ற வானரர்களும்
விபீஷணனை ஏற்றுக் கொள்ளக்கூடாது என்று ராமனிடம் சொன்னார்கள். “உடன்பிறந்த சகோதரனான ராவணனுக்கே
துரோகம் செய்யத் துணிந்த விபீஷணன் நாளை நமக்கும் துரோகம் இழைத்திடுவான்!” என்பது சுக்ரீவனின் வாதம்.
ஆனால் அனுமனோ, “நான் இலங்கைக்குச் சென்றபோது கவனித்தேன். இந்த விபீஷணன் தர்மாத்மா.
இவனை ஏற்றுக் கொள்ளுங்கள். என்னுயிரைக் காத்தவனே இவன் தான்!” என்று ராமனிடம் கூறினார்.
“இவன் தீயவன், ஏற்கக் கூடாது!” என்று சுக்ரீவனும், “இவன் நல்லவன், ஏற்கலாம்!” என்று அனுமனும் சொல்ல,
ராமனோ, “இவன் நல்லவனோ தீயவனோ, சரணம் என்று என்னைத் தேடி வந்து விட்டான்.
அவனை ஏற்றுக் கொண்டே தீருவேன்!” என்றான்.
“ஒருக்காலே சரணாக அடைகின்றார்க்கும்
உனக்கடிமை ஆகின்றேன் என்கின்றார்க்கும்
அருக்காதே அனைவர்க்கும் அனைவராலும்
அஞ்சேல் என்று அருள் கொடுப்பன்!”
என்று ராமன் விபீஷணனுக்கு அபயம் அளித்த விதத்தை வேதாந்த தேசிகன் தெரிவிக்கிறார்.
“விபீஷணன் மட்டுமில்லை, அவனது அண்ணன் ராவணனே வந்தாலும், அவனையும் எனது நண்பனாக ஏற்க நான் தயார்!”
என்று சொல்லியபடித் தனது கூடாரத்தில் இருந்து வெளியே வந்த ராமன், தன்னைத் தேடி வந்த விபீஷணனையும்
அவனுடன் வந்த நால்வரையும் வரவேற்று ஆரத் தழுவிக் கொண்டான். தன்னை நாடி வந்தவனுக்கு ஏற்ற வெகுமதியை
அளிக்க விரும்பிய ராமன், இலங்கையின் அரசனாக விபீஷணனுக்குக் கடற்கரையிலேயே பட்டாபிஷேகம் செய்வித்தான்.
பின்னர் சேது பாலம் அமைத்து, ராமனும் வானர வீரர்களும் ராவணனின் சேனையை எதிர்த்துப் போர் புரியத் தொடங்கினார்கள்.
யுத்தம் உச்ச கட்டத்தில் நடந்து கொண்டிருந்த வேளையில், ராம பாணங்களால் தாக்கப்பட்டுத் தனது
வில், அம்பு, கவசம், தேர் அனைத்தையும் இழந்து நிராயுதபாணியாக நின்றிருந்தான் ராவணன். அவனைப் பார்த்து ராமன்,
“ஆளையா உனக்கு அமைந்தன மாருதம் அறைந்த
பூளை ஆயின கண்டனை; இன்று போய்ப் போர்க்கு நாளை வா!”என்று சொன்னதாகக் கம்பர் பாடுகிறார்.
“இன்று போய்ப் போர்க்கு நாளை வா!” என்ற சொற்றொடரின் மூலம், “இவ்வாறு என்னிடம் வீழ்ந்ததற்கு அப்புறமும்
உனக்குப் போரில் நாட்டமிருந்தால் நாளை வா. மனம் திருந்தி சரணாகதி செய்ய நினைத்தால் அதை இப்போதே செய்து விடு!”
என்ற கருத்தை ராவணனிடம் தெரிவித்தான் ராமன்.அன்று மாலை சுக்ரீவன் ராமனிடம்,
“ராமா! ராவணன் திருந்தி சரணாகதி செய்தால் அவனை நிச்சயமாக ஏற்றுக் கொள்வாயா?” என்று கேட்டான்.
“அதில் சந்தேகமே வேண்டாம்!” என்றான் ராமன். “அப்படியானால், ஏற்கனவே கடற்கரையில் இலங்கையின்
மன்னனாக விபீஷணனுக்குப் பட்டாபிஷேகம் செய்து வைத்து விட்டாயே! இந்நிலையில் ராவணன் மனம் திருந்தி வந்தால்,
இலங்கையின் அரசை ராவணனிடமே ஒப்படைப்பாயா?” என்று கேட்டான் சுக்ரீவன்.
அதற்கு ராமன், “நான் கொடுத்த வாக்கை என்றும் மீறமாட்டேன். இலங்கைக்கு அரசனாக விபீஷணனுக்குப் பட்டாபிஷேகம்
செய்து வைத்து விட்டேன். இனி இலங்கைக்கு என்றுமே அவன் தான் மன்னன்!” என்றான்.
“அப்படியானால் ராவணனுக்கு என்ன தருவாய்?” என்று கேட்டான் சுக்ரீவன். “ராவணன் மனம் திருந்தி,
பிறன்மனை நோக்கும் பழக்கத்தை விட்டு, சீதையை ஒப்படைத்தால், அயோத்தி ராஜ்ஜியத்தை அவனுக்கு வழங்கி விட்டு,
சீதையுடன் நான் வனம் செல்வேன்!” என்றான் ராமன்.“உனக்கு ராஜ்ஜியம் வேண்டாமா?” என்று ராமனிடம் கேட்டான் சுக்ரீவன்.
அப்போது குறுக்கிட்ட லட்சுமணன், “சுக்ரீவா! அவாப்த-ஸமஸ்த-காமனாகிய என் அண்ணன்,
இயற்கையிலேயே தனது அனைத்து விருப்பங்களும் ஈடேறப் பெற்றவராகவும், எப்போதும் மனம் நிறைந்தவராகவும் திகழ்கிறார்.
அயோத்தி ராஜ்ஜியத்தாலோ, இலங்கை ராஜ்ஜியத்தாலோ புதிதாக எந்த ஒரு மகிழ்ச்சியும் அவருக்கு வரப்போவதில்லை!
அனைத்தையும் அடியார்களுக்குத் தந்து விட்டு வனம் சென்றாலும் அவரது மகிழ்ச்சியில் குறைவில்லை!” என்று கூறினான்.
‘அர்த்த:’ என்பது விருப்பங்களைக் குறிக்கும். ‘ஸித்த:’ என்றால் ஈடேறுதல் என்று பொருள்.
தனது விருப்பங்கள் அனைத்தும் ஈடேறப் பெற்ற இயல்வினராகத் திருமால் எப்போதும் திகழ்வதால்,
அவர் ‘ஸித்தார்த்த:’ (விருப்பங்கள் யாவும் ஈடேறப்பெற்றவர்) என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 253-வது திருநாமம்.
“ஸித்தார்த்தாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களின் தர்மத்துக்கு உட்பட்ட அனைத்து
விருப்பங்களும் கைகூடும்படித் திருமால் அருள்புரிவார்.
ஆதி சங்கரர் சிருங்கேரியில் முகாமிட்டிருந்த போது, கிரி என்ற இளைஞன் அவருக்குச் சீடராக வந்து இணைந்தான்.
குரு பக்தியில் தலை சிறந்தவனாகத் திகழ்ந்த கிரியின் மேல் சங்கரருக்குப் பிரீதி உண்டானது.
அவனைத் தன்னோடு காசிக்கு அழைத்துச் சென்றார் சங்கரர்.காசியில் தினமும் சங்கரர் தமது சீடர்களுக்கு
வேதாந்த பாடங்கள் நடத்தி வந்தார். அந்த வகுப்புகளில் எல்லாம் தவறாமல் பங்கு கொண்ட போதும்,
கிரிக்கு வேதாந்த ஞானம் துளி கூட வரவில்லை. இந்நிலையில் ஒருநாள் சங்கரரின் பூஜைக்காகப் பூப்பறிக்கச் சென்றிருந்தான் கிரி.
மற்ற சீடர்கள் எல்லோரும் வேதாந்த பாடத்துக்குத் தயாராக வந்து அமர்ந்து கொண்டார்கள். கிரி மட்டும் வரவில்லை.
அப்போது ஹஸ்தாமலகர் என்னும் சீடர், “சுவாமி! பாடத்தை ஆரம்பிக்கலாமா?” என்று சங்கரரிடம் பணிவோடு கேட்டார்.
ஆனால் சங்கரரோ, “கிரி இன்னும் வரவில்லை. அவன் வந்தபின் பாடத்தைத் தொடங்கலாம்!” என்று கூறினார்.
அப்போது பத்மபாதர் என்னும் சீடர், “எதிரில் உள்ள ஒரு சுவரைச் சுட்டிக் காட்டிவிட்டு, இதற்கும் கிரிக்கும் ஒன்றும்
பெரிய வித்தியாசம் இல்லை! அவன் பாடத்துக்கு வந்தாலும் ஒன்று தான், வராவிட்டாலும் ஒன்று தான்!” என்று சொல்ல,
அனைத்துச் சீடர்களும் கிரியைக் கேலி செய்து சிரித்தார்கள்.அச்சமயம் கிரியின் குரல் கேட்டது.
“விதிதாகில சாஸ்த்ர ஸுதா ஜலதே
மஹிதோபநிஷத் கதிதார்த்த நிதே
ஹ்ருதயே கலயே விமலம் சரணம்
பவ சங்கர தேசிக மே சரணம்”
(சாஸ்திரங்களாகிற சமுத்திரங்கள் அனைத்தையும் கற்றுத் தேர்ந்தவரும், உபநிஷத்துக்கள் கூறும் தத்துவங்களின்
இருப்பிடமாகத் திகழ்பவருமான ஆதி சங்கரரின் பாத கமலங்களை என் இதயத்தில் வைத்துப் போற்றுகிறேன்.
மஹா ஞானியான என் குரு சங்கரர் தான் எனக்கு அடைக்கலம் தந்தருள வேண்டும்) என்று தொடங்கி,
சங்கரரின் மேன்மைகளைக் குறித்து எட்டு ஸ்லோகங்களைப் பாடிக் கொண்டு, கைகளைத் தட்டித் தாளம் போட்டுக் கொண்டு,
துள்ளித் துள்ளி ஓடி வரும் கிரியை சீடர்கள் கண்டார்கள்.வடமொழியில் உள்ள பாவகைகளுள் தோடகம் என்னும் பா வகையில்
இந்த எட்டு ஸ்லோகங்களையும் கிரி இயற்றியிருந்தான். தோடகம் என்னும் பாவில் கவிதை எழுதுவது
பெரும் கவிஞர்களுக்கே கடினமான செயலாயிருக்க, அறிவிலியான கிரியால் எப்படி எட்டு ஸ்லோகங்கள்
எழுதிப் பாட முடிந்தது என்று சீடர்கள் அனைவரும் வியப்பில் ஆழ்ந்தார்கள்.
அப்போது அவர்களைப் பார்த்து, “சீடர்களே! கிரிக்கு ஞானம் குறைவாக இருக்கலாம். ஆனால் அளவு கடந்த குரு பக்தியை
உடையவனாக அவன் இருக்கிறான். அத்தகைய குரு பக்தி உள்ளவர்களைத் தான் இறைவனும் விரும்புவான்.
மிகச்சிறந்த குரு பக்தனான கிரியின் அறிவை நீங்கள் கேலி செய்தீர்களல்லவா? அது இறைவனுக்கே பொறுக்கவில்லை!
அதனால் ஒரே நொடியில் அவனுக்கு மிகச்சிறந்த பாண்டித்தியமும் ஞானமும் ஏற்படும்படி இறைவன் அருள்புரிந்து விட்டார்!”
என்று கூறினார் சங்கரர்.சங்கரர் குறித்து கிரி இயற்றிய அந்த எட்டு ஸ்லோகங்கள் ‘தோடகாஷ்டகம்’ என்று பெயர் பெற்றன.
இந்த தோடகாஷ்டகத்தை எழுதியபடியால், ‘தோடகாச்சாரியார்’ என்றே கிரிக்குப் பெயர் ஏற்பட்டது.
தாம் நிறுவிய மடங்களுள் ஒன்றான ஜோதிர்மட பீடத்துக்குப் பீடாதிபதியாகத் தோடகாச்சாரியாரை நியமித்தார் சங்கரர்.
கல்வி அறிவில் மந்தமாக இருந்த கிரி, தோடகாச்சாரியாராக மாறியதற்கு எது காரணம்? அவரது குருபக்தியே!
அந்த குருபக்திக்கு உகந்த இறைவன், கிரிக்கு ஞானம் உண்டாகட்டும் என்று மனதில் நினைத்தார்.
அடுத்த நொடியே கிரிக்கு ஞானம் உண்டாகி விட்டது.நமக்கும் இறைவனுக்கும் உள்ள வேறுபாடு இதுதான்.
நாம் ஒரு செயலைச் செய்ய வேண்டும் என்றால் அதை மனத்தால் நினைத்தால் மட்டும் போதாது.
அதற்கான பிரயத்தனத்தையும் மேற்கொள்ள வேண்டும். ஆனால் இறைவனுக்கோ, பிரயத்தனப்படத் தேவையில்லை.
அவர் மனத்தால் நினைத்தாலேயே அந்தச் செயல் நிறைவேறி விடும்.‘ஸங்கல்பம்’ என்பது நமது எண்ணத்தைக் குறிக்கும்.
‘ஸித்த:’ என்றால் ஈடேறுதல் என்று பொருள். திருமாலின் எண்ணங்கள் யாவும் நினைத்த மாத்திரத்தில் ஈடேறிவிடுவதால்,
அவர் ‘ஸித்தஸங்கல்ப:’ (அனைத்து எண்ணங்களும் ஈடேறப்பெற்றவர்) என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 254-வது திருநாமம்.
“எண்ணிய முடிதல் வேண்டும்! நல்லவே எண்ணல் வேண்டும்!” என்று பாரதியார் பாடியதற்கேற்ப,
“ஸித்தஸங்கல்பாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களின் நல்ல எண்ணங்கள்
விரைவில் நிறைவேறத் திருமால் அருள் புரிவார்.
—————-
254. ஸித்த ஸங்கல்பாய நமஹ: (Siddhasankalpaaya namaha)
ஆதி சங்கரர் சிருங்கேரியில் முகாமிட்டிருந்த போது, கிரி என்ற இளைஞன் அவருக்குச் சீடராக வந்து இணைந்தான்.
குரு பக்தியில் தலைசிறந்தவனாகத் திகழ்ந்த கிரியின் மேல் சங்கரருக்குப் பிரீதி உண்டானது.
அவனைத் தன்னோடு காசிக்கு அழைத்துச் சென்றார் சங்கரர்.காசியில் தினமும் சங்கரர் தமது சீடர்களுக்கு வேதாந்த பாடங்கள் நடத்தி வந்தார்.
அந்த வகுப்புகளில் எல்லாம் தவறாமல் பங்கு கொண்ட போதும், கிரிக்கு வேதாந்த ஞானம் துளி கூட வரவில்லை.
இந்நிலையில் ஒருநாள் சங்கரரின் பூஜைக்காகப் பூப்பறிக்கச் சென்றிருந்தான் கிரி. மற்ற சீடர்கள் எல்லோரும்
வேதாந்த பாடத்துக்குத் தயாராக வந்து அமர்ந்து கொண்டார்கள். கிரி மட்டும் வரவில்லை.
அப்போது ஹஸ்தாமலகர் என்னும் சீடர், “சுவாமி! பாடத்தை ஆரம்பிக்கலாமா?” என்று சங்கரரிடம் பணிவோடு கேட்டார்.
ஆனால் சங்கரரோ, “கிரி இன்னும் வரவில்லை. அவன் வந்தபின் பாடத்தைத் தொடங்கலாம்!” என்று கூறினார்.
அப்போது பத்மபாதர் என்னும் சீடர், “எதிரில் உள்ள ஒரு சுவரைச் சுட்டிக் காட்டிவிட்டு, இதற்கும் கிரிக்கும் ஒன்றும்
பெரிய வித்தியாசம் இல்லை! அவன் பாடத்துக்கு வந்தாலும் ஒன்று தான், வராவிட்டாலும் ஒன்று தான்!” என்று சொல்ல,
அனைத்துச் சீடர்களும் கிரியைக் கேலி செய்து சிரித்தார்கள்.அச்சமயம் கிரியின் குரல் கேட்டது.
“விதிதாகில சாஸ்த்ர ஸுதா ஜலதே
மஹிதோபநிஷத் கதிதார்த்த நிதே
ஹ்ருதயே கலயே விமலம் சரணம்
பவ சங்கர தேசிக மே சரணம்”
(சாஸ்திரங்களாகிற சமுத்திரங்கள் அனைத்தையும் கற்றுத் தேர்ந்தவரும், உபநிஷத்துக்கள் கூறும் தத்துவங்களின்
இருப்பிடமாகத் திகழ்பவருமான ஆதி சங்கரரின் பாத கமலங்களை என் இதயத்தில் வைத்துப் போற்றுகிறேன்.
மஹாஞானியான என் குரு சங்கரர் தான் எனக்கு அடைக்கலம் தந்தருள வேண்டும்) என்று தொடங்கி,
சங்கரரின் மேன்மைகளைக் குறித்து எட்டு ஸ்லோகங்களைப் பாடிக் கொண்டு, கைகளைத் தட்டித் தாளம் போட்டுக் கொண்டு,
துள்ளித் துள்ளி ஓடி வரும் கிரியைச் சீடர்கள் கண்டார்கள்.
வடமொழியில் உள்ள பாவகைகளுள் தோடகம் என்னும் பா வகையில் இந்த எட்டு ஸ்லோகங்களையும் கிரி இயற்றியிருந்தான்.
தோடகம் என்னும் பாவில் கவிதை எழுதுவது பெரும் கவிஞர்களுக்கே கடினமான செயலாயிருக்க,
அறிவிலியான கிரியால் எப்படி எட்டு ஸ்லோகங்கள் எழுதிப் பாட முடிந்தது என்று சீடர்கள் அனைவரும் வியப்பில் ஆழ்ந்தார்கள்.
அப்போது அவர்களைப் பார்த்து, “சீடர்களே! கிரிக்கு ஞானம் குறைவாக இருக்கலாம். ஆனால் அளவு கடந்த குரு பக்தியை
உடையவனாக அவன் இருக்கிறான். அத்தகைய குரு பக்தி உள்ளவர்களைத் தான் இறைவனும் விரும்புவான்.
மிகச்சிறந்த குரு பக்தனான கிரியின் அறிவை நீங்கள் கேலி செய்தீர்களல்லவா? அது இறைவனுக்கே பொறுக்கவில்லை!
அதனால் ஒரே நொடியில் அவனுக்கு மிகச்சிறந்த பாண்டித்தியமும் ஞானமும் ஏற்படும்படி இறைவன் அருள்புரிந்து விட்டார்!” என்று கூறினார் சங்கரர்.
சங்கரர் குறித்து கிரி இயற்றிய அந்த எட்டு ஸ்லோகங்கள் ‘தோடகாஷ்டகம்’ என்று பெயர் பெற்றன.
இந்த தோடகாஷ்டகத்தை எழுதியபடியால், ‘தோடகாச்சாரியார்’ என்றே கிரிக்குப் பெயர் ஏற்பட்டது.
தாம் நிறுவிய மடங்களுள் ஒன்றான ஜோதிர்மட பீடத்துக்குப் பீடாதிபதியாகத் தோடகாச்சாரியாரை நியமித்தார் சங்கரர்.
கல்வி அறிவில் மந்தமாக இருந்த கிரி, தோடகாச்சாரியாராக மாறியதற்கு எது காரணம்? அவரது குருபக்தியே!
அந்த குருபக்திக்கு உகந்த இறைவன், கிரிக்கு ஞானம் உண்டாகட்டும் என்று மனதில் நினைத்தார்.
அடுத்த நொடியே கிரிக்கு ஞானம் உண்டாகி விட்டது.
நமக்கும் இறைவனுக்கும் உள்ள வேறுபாடு இதுதான். நாம் ஒரு செயலைச் செய்ய வேண்டும் என்றால்
அதை மனத்தால் நினைத்தால் மட்டும் போதாது. அதற்கான பிரயத்தனத்தையும் மேற்கொள்ள வேண்டும்.
ஆனால் இறைவனுக்கோ, பிரயத்தனப்படத் தேவையில்லை.
அவர் மனத்தால் நினைத்தாலேயே அந்தச் செயல் நிறைவேறி விடும்.
‘ஸங்கல்பம்’ என்பது நமது எண்ணத்தைக் குறிக்கும். ‘ஸித்த:’ என்றால் ஈடேறுதல் என்று பொருள்.
திருமாலின் எண்ணங்கள் யாவும் நினைத்த மாத்திரத்தில் ஈடேறிவிடுவதால்,
அவர் ‘ஸித்தஸங்கல்ப:’ (அனைத்து எண்ணங்களும் ஈடேறப்பெற்றவர்) என்றழைக்கப்
படுகிறார். அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 254-வது திருநாமம்.
“எண்ணிய முடிதல் வேண்டும்! நல்லவே எண்ணல் வேண்டும்!”
என்று பாரதியார் பாடியதற்கேற்ப, “ஸித்தஸங்கல்பாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களின்
நல்ல எண்ணங்கள் விரைவில் நிறைவேறத் திருமால் அருள்புரிவார்.
———————
255. ஸித்திதாய நமஹ: (Siddhidhaaya namaha)
சீதா ராம பட்டாபிஷேகம் இனிதே நிறைவடைந்தபின், ஒருநாள் அரண்மனையிலுள்ள தனது அறைக்கு அனுமனை அழைத்த ராமன்,
“அனுமனே! நீ இலங்கைக்குச் சென்றுவந்த பின், ‘கண்டேன் சீதையை!’ என்று மட்டும் என்னிடம் சொன்ன நீ,
அங்கு நீ செய்த அற்புதச் சாகசங்களை எல்லாம் என்னிடம் சொல்லவே இல்லையே!
இலங்கையில் நீ செய்த வீர தீரச் செயல்களை இப்போதாவது எனக்குச் சொல்வாயாக!” என்று கூறினான்.
அப்போது குறுக்கிட்ட சீதை, “சுவாமி! தற்பெருமை பேசுவதை விரும்பாத அனுமன், தனது புகழையும் சாகசங்களையும்
தன் வாயாலேயே சொல்வானா? உணவுப் பதார்த்தங்களில் உள்ள உப்பு, அந்தப் பதார்த்தத்தின் சுவைக்கும் பதத்துக்கும் தானே
ஆதாரமாக இருந்தபோதும் தன்னை வெளிக்காட்டிக் கொள்ளாமல், உணவுப் பொருளினுள்ளே மறைந்திருக்கிறதல்லவா?
அதுபோலத் தான் அனுமனும் தனது பெருமைகளை எல்லாம் மறைத்துக் கொண்டு விளங்குபவன்.
பின்னாளில் உங்களது சரிதம் ராமாயணம் என்னும் மஹா காவியமாக வால்மீகி மூலம் வெளிவரப் போகிறது.
அதன் அரங்கேற்றத்தின் போது தான் இலங்கையில் அனுமன் செய்த சாகசங்களை நீங்கள் கேட்டறிய இயலும்!” என்றாள் சீதை.
“அவ்வளவு நாட்கள் என்னால் காத்திருக்க இயலாதே!” என்றான் ராமன். “சுவாமி! அனுமனின் வீர தீரச் சாகசங்களை
அசோக வனத்திலிருந்த எனது தோழிகளான சரமாவும், திரிஜடையும் கூற நான் கேட்டிருக்கிறேன்.
நானும் சிலவற்றைக் கண்ணால் பார்த்திருக்கிறேன். அவற்றை எல்லாம் ஒன்று விடாமல் பட்டியலிட்டு நானே உங்களுக்குச் சொல்கிறேன்.
ஆனால் இங்கு அயோத்தி அரண்மனையில் அவற்றைச் சொல்வது சரியாக இருக்காது. காவிரிக் கரையிலுள்ள ஏகாந்தமான
ஸ்தலமாகிய வடுவூருக்குச் சென்று விடுவோம். அங்கே நான் அனுமனின் மேன்மையைச் சொல்ல,
நீங்கள் புன்னகையோடு அவற்றைக் கேளுங்கள்!” என்றாள் சீதை.
அதனால் சீதையையும் லக்ஷ்மணனையும் அழைத்துக் கொண்டு காவிரிக் கரையில் மன்னார்குடிக்கு அருகிலுள்ள
வடுவூருக்கு எழுந்தருளினான் ராமன். அனுமனும் அங்கு வந்து ராமன் முன்னே கைகூப்பியபடி நின்று கொண்டான்.
அணிமா, மஹிமா, கரிமா, லகிமா, ப்ராப்தி, ப்ராகாம்யம், ஈசித்வம், வசித்வம் ஆகிய எட்டு மகா சித்திகளையும் பயன்படுத்தி
அரக்கர்களை அனுமன் எதிர்கொண்ட விதத்தைப் பற்றிச் சீதை கூற, அதை அனுமனும் கேட்டான்.
அப்போது லக்ஷ்மணன், “அனுமனே! தற்பெருமை பேசுவது உனக்குப் பிடிக்காது என்று எல்லோரும் சொல்கிறார்கள்.
ஆனால் இப்போது உன் பெருமைகளைக் கேட்க நீயே வந்து விட்டாயே!” என்று கேட்டான்.
“இலங்கையில் நான் எட்டு மகா சித்திகளைப் பயன்படுத்திப் பல சாகசங்களை நிகழ்த்தியதாக அன்னை சீதா தேவி சொல்கிறார்.
ஆனால் அந்த எட்டு சித்திகளையும் அடியேனுக்குத் தந்தது ராமனின் அருளும் ராம நாமமுமே ஆகும்.
எனவே, அந்த சித்திகளைப் பயன்படுத்தி நான் நிகழ்த்திய சாகசங்களில் எதுவுமே எனது பெருமையைப் பறைசாற்றாது.
அந்த சித்திகளை எனக்கு அருளிய ராமனின் பெருமையையே பறைசாற்றும்.
என் பிரபுவின் பெருமைகள் பேசப்படும் இடத்தில் நான் இல்லாமல் இருப்பேனா? அதனால் தான் இங்கே ஓடி வந்து விட்டேன்!”
என்று சொல்லின் செல்வனான அனுமன் விடையளித்தான். இன்றும் வடுவூர் கோதண்டராம சுவாமி திருக்கோவிலில்
ராமன், லக்ஷ்மணன், சீதை, அனுமன் நால்வரும் முகத்தில் முறுவலோடு தரிசனம் தந்து கொண்டிருக்கிறார்கள்.
(எட்டு விதமான அமானுஷ்ய திறமைகளை அஷ்ட மஹா ஸித்திகள் என்று சொல்வார்கள்.
அணுவினும் நுண்ணுருவு கொளல் அணிமாவாம், அவற்றின்
அதி வேகத்து இயங்கியும் தோய்வற்ற உடல் லகிமா,
திணிய பெருவரை என மெய் சிறப்புறுகை கரிமா,
சிந்தித்த பலம் எவையும் செறிந்துறுகை பிராத்தி,
பிணை விழியர் ஆயிரவரொடும் புணர்ச்சி பெறுகை
பிரகாமி, ஈசிதை மாவலியும் அடி பேணி
மணமலர் போல் எவராலும் வாஞ்சிக்கப்படுகை
வசி வசிதை வலியாரால் தடுப்பரிய வாழ்வே.
1. அணிமா – அணுவைப் போல் சிறிய தேகத்தை அடைதல்
2. மஹிமா – மலையைப் போல் பெரிதாகுதல்
3. லகிமா – காற்றைப் போல் லேசாக இருத்தல்
4. கரிமா – எடையை மலையளவு அதிகரித்தல்
5. ப்ராப்தி – எல்லாப் பொருட்களையும் தன்வயப்படுத்துதல்
6. ப்ராகாம்யம் – கூடு விட்டுக் கூடு பாய்தல்
7. ஈசித்வம் – அனைத்துலகிலும் ஆணையைச் செலுத்துதல்
8. வசித்வம் அனைத்தையும் வசப்படுத்துதல்)
அனுமன் கூறியபடி அந்த எட்டு சித்திகளையும் அடியார்களுக்கு அருள்வதால், திருமால் ‘ஸித்தித:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
‘த’ என்றால் கொடுப்பவர் என்று பொருள். ஸித்தியைக் கொடுப்பவர் ‘ஸித்தித:’.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 255-வது திருநாமம்.
“ஸித்திதாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு வாழ்வில் அனைத்து
வெற்றிகளையும் திருமால் தந்தருள்வார்.
————–
256. ஸித்தி ஸாதனாய நமஹ: (Siddhisaadhanaaya namaha)
திருவரங்கத்தில் வாழ்ந்த அழகிய மணவாள தாசர் என்னும் மகான், தமது சீடர்களை அழைத்துக் கொண்டு திருமலை யாத்திரை சென்றார்.
அடியார்கள் எல்லோரும் ஒன்று சேர்ந்து ஒரே குரலில் “கோவிந்தா! கோவிந்தா!” என்று கோஷமிட்டபடி,
ஏழு மலைகளையும் ஏறிச் சென்று மலையப்பனைத் தரிசித்து விட்டுத் திருவரங்கத்துக்குத் திரும்பினார்கள்.
அப்போது அழகிய மணவாள தாசரின் நண்பர் ஒருவர் அவரிடம், “சுவாமி! திருமலைக்குத் தாங்கள் சென்றிருந்ததாகத்
தங்கள் சீடர்கள் மூலம் கேள்விப்பட்டேன். அதிகமான கூட்டம் இருந்தபடியால், ‘ஜருகண்டி’ என்று சொல்லி உங்களை எல்லாம்
விரைவாக அனுப்பி விட்டார்களாமே! உங்களால் மலையப்ப சுவாமிக்கு முன் ஒரு நிமிடம் கூட நின்று தரிசிக்க முடியவில்லையாமே!
இவ்வளவு தூரம் நீங்கள் நடந்து சென்றது
பயனில்லாமல் போய்விட்டதே!” என்று சொன்னார்.
அழகிய மணவாள தாசரோ, “நண்பரே! மலையப்பனைத் தரிசிக்கும் நேரத்தில் உயர்ந்த ஆன்மிக ஆனந்தத்தை நாம் பெறுகிறோம்
என்பதில் ஐயமில்லை. ஆனால் அவனைத் தரிசிக்கச் செல்லும் போது, அடியார்கள் அனைவரும் ஒன்று கூடி
“கோவிந்தா! கோவிந்தா!” என்று அவனுடைய திருநாமத்தைச் சொல்லிக் கொண்டு, ஏழு மலைகளையும் நடந்தே ஏறிச் செல்கிறோமல்லவா?
அப்போது உண்டாகிற ஆனந்தத்துக்கு மலையப்பனைத் தரிசிக்கும் ஆனந்தம் கூட நிகராகாது என்றே சொல்லலாம்.
தன்னை நோக்கி வரும் அடியார்களுக்குத் துன்பம் நேரக் கூடாது என்று கருதும் இறைவன், அவர்களின் பயணத்தை
இனிமையானதாக ஆக்கி அருளிவிடுகிறார். எங்கள் இலக்கை விடவும், எங்கள் பயணமே இனிதாக இருந்தபடியால்,
எங்கள் யாத்திரையின் பயன் நிறைவேறிவிட்டது!” என்றார்.
மேலும், “ஒவ்வொரு ஜீவாத்மாவும் மோட்சம் அடைகையில், வைகுண்டத்தை நோக்கிச் செல்லும் பயணத்தில்
அவர் பெறுகின்ற ஆனந்தமானது, வைகுண்டத்தில் இறைவனை அனுபவித்துப் பெறுகின்ற ஆனந்தத்தை விடவும்
அதிகமாக இருப்பது போன்ற தோற்றம் ஏற்படும் என்று சாஸ்திரங்கள் சொல்கின்றன. அதை மணவாள மாமுனிகள் மிக அழகாக,
“போம்வழியைத் தருமென்னும் இன்பம் எல்லாம் புசித்து வழிபோய் அமுத விரசை ஆற்றில்
நாம்மூழ்கி மலம் அற்றுத் தெளிவிசும்பை நண்ணி நலந்திகழ் மேனிதன்னைப் பெற்று
தாம் அமரர் வந்து எதிர்கொண்டு அலங்கரித்து சற்கரிப்ப மாமணி மண்டபத்துச் சென்று
மாமலரோள்கோன் மடியில் வைத்து உகக்கும் வாழ்வு…”–என்கிறார்.
வைகுண்டத்துக்குச் செல்லும் பாதையிலுள்ள பதினான்கு உலகங்களில் உள்ள தேவர்கள் முக்தியெய்தும் ஜீவாத்மாவின்
மேல் பூமாரி பொழிந்து மரியாதை செலுத்த, அவற்றைக் கடந்து வைகுண்டத்தில் ஓடும் விரஜா நதியில் நீராடிய பின்,
திவ்யமான உடலைப் பெற்று, நித்தியசூரிகளால் அலங்கரிக்கப்பட்டு, வைகுண்டத்திலுள்ள திருமாமணி மண்டபத்துக்குள் நுழைந்து,
அத்திருமாமணி மண்டபத்தில் ஆதிசேஷன் மேல் வீற்றிருக்கும் திருமால் மடியில் ஜீவாத்மா அமர்கிறார்.
இந்தப் பயணத்தை நினைத்துப் பார்க்கும் போதே, முக்தியில் பெறும் ஆனந்தத்தை விட உயர்ந்த ஆனந்தத்தைப் பெற முடிகிறதல்லவா?
உலகியல் விஷயங்களில் பயணம் கடினமானதாக இருக்கும், ஆனால் இலக்கு இனிதாய் இருக்கும்.
ஆனால் ஆன்மிகத்தில் மட்டும், இலக்கைப் போலவே பயணமும் இனிதாயிருக்கும்!” என்று சொன்னார் அழகிய மணவாள தாசர்.
இறைவனை அடைவதற்காக நாம் பக்தியோகம் செய்கிறோமல்லவா? அந்த பக்தியோகத்தில் இறைவனைத் தியானிக்கும் போது
நாம் பெறக் கூடிய ஆனந்தமானது, அந்த தியானத்தின் பலனான இறையனுபவத்தைப் போலவே இனிமையானதாக இருக்கும்.
எனவே இறை தியானத்தைப் பொறுத்த வரையில், அந்த தியானமும் இனியது, அதன் பலனும் இனியது.
‘ஸித்தி:’ என்பது இறைவனை அடைதலாகிய இலக்கைக் குறிக்கும்.
‘ஸாதன:’ என்பது அதை நோக்கிய பயணமாகிய பக்தியோகத்தைக் குறிக்கும்.
தன்னை நோக்கி வரும் அடியார்களுக்குக் களைப்பு ஏற்படாமல் இருப்பதற்காக, ஸாதனமாகிய பக்தியோகமும்
ஸித்தியாகிய இறையனுபவம் போல் இனிமையாக இருக்கும்படி அருள்புரிவதால் திருமால் ‘ஸித்திஸாதன:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
‘ஸித்திஸாதன:’ என்றால் தன்னை நோக்கிய பயணத்தையும் இலக்கைப் போலவே இனிமையாய் ஆக்கி அருள்பவர் என்று பொருள்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 256-வது திருநாமம்.
“ஸித்திஸாதனாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு
அவர்கள் மேற்கொள்ளும் அனைத்துப் பயணங்களும் இனிதாக அமையும்படித் திருமால் அருள்புரிவார்.
———————-
257. வ்ருஷாஹிணே நமஹ: (Vrushaahiney namaha)
கண்ணனை அழிப்பதற்காகப் பற்பல அசுரர்களை ஆயர்பாடிக்கு ஏவிய கம்சன், இறுதியாகக் கேசி என்னும் அசுரனை
அனுப்பி வைத்தான். மாவாய் பிளந்தானை என்று ஆண்டாள் பாடியபடி, குதிரை வடிவம் கொண்ட கேசியின் வாயைப் பிளந்து
அவனை வதம் செய்தான் கேசவன்.
இச்செய்தியைக் கேள்வியுற்ற கம்சன், “இனியும் கண்ணனை நோக்கி ஆயர்பாடிக்கு அசுரர்களை அனுப்பிப் பயனில்லை.
விளக்கில் விழுந்து மாளும் விட்டில் பூச்சிகளைப் போல், நான் அனுப்பி வைத்த பூதனை, சகடாசுரன், திருணாவர்த்தாசுரன்,
அகாசுரன், பகாசுரன், பிரலம்பாசுரன், வத்சாசுரன், கபித்சாசுரன், தேனுகாசுரன், அரிஷ்டாசுரன், ரிஷபாசுரன், கேசி
ஆகிய அனைவரும் மாண்டு விட்டார்கள். இனி கண்ணனை எனது ஊரான மதுராவுக்கு வரவழைத்து அழித்து விடுவதே சரி!” என்று தீர்மானித்தான்.
தனது மந்திரியும் கண்ணனின் உறவினருமான அக்ரூரரை அழைத்த கம்சன், “நீ உடனடியாக ஆயர்பாடிக்குச் செல்!
அங்கிருக்கும் பலராமன், கண்ணன் ஆகிய இருவரையும் சந்தித்து, அவர்கள் வசுதேவர்-தேவகியின் ஏழாவது மற்றும் எட்டாவது மகன்கள்
என்ற ரகசியத்தை அவர்களிடம் சொல்! அவர்களின் தாய்மாமனான நான், மருமகன்களைப் பார்க்க விரும்புவதாகவும்,
எனது வில் விழாவுக்கு அவர்களை விருந்தினர்களாக அழைப்பதாகவும் சொல்லி, அவ்விருவரையும் மதுராவுக்கு அழைத்து வா!” என்று சொன்னான்.
அந்த ஆணையை ஏற்று, அடுத்த நாள் தேரில் ஏறி ஆயர்பாடியை நோக்கிப் புறப்பட்ட அக்ரூரர்,
“கண்ணனைத் தரிசிப்பதற்காக நான் தவம் செய்தேனோ, தானம் செய்தேனோ, புண்ணியம் செய்தேனோ,
பூஜைகள் செய்தேனோ தெரியவில்லையே! தேவர்களாலும், மகாலட்சுமியாலும் போற்றப்படும் கண்ணனின் திருவடித் தாமரைகளை
இன்று நான் காணப் போகிறேன்! பிருந்தாவனக் காடுகளில் மாடுகளின் பின்னே நடந்த அம்மலர்ப் பாதங்களை
என் கரங்களால் பிடிக்கப் போகிறேன்! நான் கம்சனின் மந்திரியான போதும், கண்ணன் என்னை விரோதி என்று
கருதாமல் வரவேற்பான். தனது கருணை நிறைந்த குளிர்ந்த கடாட்சங்களை என்மீது பொழிவான்.
என்னை ஆரத் தழுவுவான். ‘அக்ரூரரே!’ என்று ஆசையுடன் என்னை அழைப்பான்!” என்றெல்லாம் கனவு கண்டு கொண்டே பயணிக்க,
அன்று மாலை அவரது தேர் ஆயர்பாடியை அடைந்தது.அங்கே வெள்ளி மலை போல் பலராமனும், மரகத மலை போல் கண்ணனும்
தன் தேரின் எதிரே நின்று கொண்டிருப்பதைக் கண்ட அக்ரூரர், உடனடியாகத் தேரில் இருந்து இறங்கி அவர்களை வணங்கினார்.
கண்ணனும் பலராமனும் அவரை வரவேற்றுத் தம் இல்லத்துக்கு அழைத்துச் சென்றார்கள். அவர் எதிர்பார்த்ததை விடப்
பன்மடங்கு அதிகமான அன்பை அவர் மேல் கண்ணனும் பலராமனும் பொழிந்தார்கள்.
மதுராவில் கம்சன் நடத்தி வரும் கொடுங்கோல் ஆட்சியைப் பற்றியும், கண்ணனையும் பலராமனையும் அழிப்பதற்காக
அவன் தீட்டியுள்ள திட்டங்களைப் பற்றியும் கண்ணனிடம் எடுத்துக் கூறினார் அக்ரூரர்.
“திருமால் மற்றும் ஆதிசேஷனின் அவதாரங்களான உங்கள் இருவரையும் அந்தக் கம்சனால் எதுவுமே செய்ய முடியாது
என்பதை நான் நன்கு அறிவேன்!” என்றும் சொன்னார் அக்ரூரர்.
அக்ரூரர் சொன்னதை எல்லாம் பொறுமையாகக் கேட்டுக் கொண்டிருந்த கண்ணனும் பலராமனும், நந்தகோபரிடம் சென்று,
மன்னர் கம்சன் தங்கள் இருவரையும் விருந்தினர்களாக அழைத்துள்ளதாகவும், அதற்காக அக்ரூரருடன் செல்ல தங்களை
அனுமதிக்குமாறும் வேண்டி, அவரது அனுமதியைப் பெற்றார்கள். கண்ணனை விட்டுப் பிரிந்து ஒரு நொடியும்
வாழ முடியாதவர்களான கோபிகைகளிடம் பிரியா விடை பெற்றுக் கொண்டு, அக்ரூரருடன் புறப்பட்டான் கண்ணன்.
பலராமனையும் கண்ணனையும் தனது தேரில் ஏற்றிக் கொண்டு மதுராவை நோக்கிப் பயணித்த அக்ரூரர்,
“கம்சனுக்கு நன்றி! கம்சனுக்கு நன்றி!” என்று உரத்த குரலில் சொன்னார்.
“கம்சனுக்கு ஏன் இப்போது நன்றி தெரிவிக்கிறீர்கள்?” என்று கண்ணன் கேட்டான்.
அதற்கு அக்ரூரர், “கண்ணா! என்னுடைய பிறவிப் பயனை நான் இன்று தான் அடைந்தேன்.
இத்தனை நாட்களும் பாவியாகிய கம்சனின் முகத்தில் விழித்த நான், இன்று தங்களின் முகத்தில் விழித்தேனே!
நான் எப்படியெல்லாம் கற்பனை செய்து கொண்டு வந்தேனோ, அதைவிடவும் அதிக அன்பை என்மீது தாங்கள் இருவரும் பொழிந்தீர்களே!
உங்களது தரிசனம் கிடைக்கும் நாள் தானே வாழ்விலேயே மிகச்சிறந்த நாள்? அவர் நல்லெண்ணத்தில் செய்தாரோ,
தீய எண்ணத்தில் செய்தாரோ, இத்தகைய தரிசனம் கிடைப்பதற்குக் கம்சன் தானே வழிவகுத்தார்?
அதனால் தான் கம்சனுக்கு நன்றி சொன்னேன்!” என்று விடையளித்தார்.
இதிலிருந்து, இறைவனின் தரிசனம் நமது நாளை நன்னாளாக ஆக்குகிறது என்பதை அறிய முடிகிறதல்லவா?
‘அஹ:’ என்றால் நாள் என்று பொருள். ‘வ்ருஷ:’ என்ற பெயரடைக்கு நல்ல என்று பொருள்.
அடியார்களின் நாளை (அஹ:), நன்னாளாகத் (வ்ருஷ:) திருமால் ஆக்குவதால்,
அவர் ‘வ்ருஷாஹீ’ (அடியார்களின் நாளை நன்னாளாக்குபவர்) என்றழைக்கப்படுகிறார். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 257-வது திருநாமம்.
“வ்ருஷாஹிணே நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களின் வாழ்நாளில் அனைத்து நாட்களும்
பொன் நாட்களாக அமையும் படித் திருமால் அருள்புரிவார்.
——————-
258. வ்ருஷபாய நமஹ: (Vrushabhaaya namaha)
காஞ்சீபுரத்தில் எழுந்தருளியிருக்கும் வரதராஜப் பெருமாளை ‘அத்தி வரதர்’ என்று அழைப்பார்கள்.
வடமொழியில் ஹஸ்தி என்றால் யானை, கிரி என்றால் மலை. மகாசாந்தன் எனும் யானையே மலையாக மாறி
அப்பெருமாளைத் தாங்குவதால், ஹஸ்திகிரி என்று அந்த க்ஷேத்ரம் அழைக்கப்பட்டது.
ஹஸ்திகிரி என்ற வடமொழிச் சொல் தமிழில் அத்திகிரி என்று வழங்கப்படுகிறது. அத்திகிரி வரதராக
அப்பெருமாள் திகழ்வதால் ‘அத்தி வரதர்’ எனப்படுகிறார் என்றொரு விளக்கம் சொல்லப்படுகிறது.
அல்லது, அத்தி மரத்தால் ஆன விக்கிரகத்தைக் கொண்டமையால், ‘அத்தி வரதர்’ என்றும் சொல்கிறார்கள்.
கிருத யுகத்தில் பிரம்மாவாலும், திரேதா யுகத்தில் கஜேந்திரனாலும், துவாபர யுகத்தில் பிருகஸ்பதியாலும்,
கலியுகத்தில் ஆதிசேஷனாலும் பூஜிக்கப்பட்டு வந்த அத்திவரதர், ஒரு நாள் கோவில் அர்ச்சகரின் கனவில் தோன்றி,
“நான் பிரம்மாவின் வேள்வித் தீயில் தோன்றியவனல்லவா? அந்தத் தீயின் வெப்பம் இன்றளவும் என்மேல் வீசிக்கொண்டிருக்கிறது!
அதனால் இக்கோவிலில் உள்ள அனந்த சரஸ் என்னும் பொய்கைக்குள் இருக்கும் நாலுகால் மண்டபத்துக்குள்
என்னைப் பத்திரப்படுத்தி வைத்துவிடுங்கள்! யாகத்தீயால் ஏற்பட்ட சூட்டைத் தணித்துக்கொள்ள
அந்தப் பொய்கைக்குள்ளே இருந்தபடி நான் இளைப்பாறப் போகிறேன்!” என்று சொன்னார்.
“அப்படியானால், இந்தக் கோவிலில் வழிபட எங்களுக்குத் தெய்வமொன்று வேண்டாமா?” என்று அர்ச்சகர் கேட்க,
“பழைய சீவரத்தில் உள்ள தேவராஜப் பெருமாளை இத்திருக்கோவிலுக்கு எழுந்தருளச் செய்து அவரை வழிபடுங்கள்!” என்றார் அத்தி வரதர்.
அத்தி வரதருக்குக் கைங்கரியம் செய்யும் அனைத்து அர்ச்சகர்களுக்கும் இதே கனவு வந்தமையால்,
அது பெருமாளின் ஆணை என்று அவர்கள் உணர்ந்து கொண்டார்கள்.
அத்தி வரதரின் ஆணைப்படி அவரை ஒரு வெள்ளிப்பேழையில் வைத்து, அனந்த சரஸ் பொய்கையிலுள்ள
நாலுகால் மண்டபத்துக்குள்ளே எழுந்தருளப் பண்ணினார்கள். காஞ்சீபுரத்துக்கு அருகிலுள்ள பழைய சீவரம் என்னும்
ஊரிலிருந்த தேவராஜப் பெருமாள், வரதராஜப் பெருமாள் கோவில் கர்ப்பக்கிரகத்தில் எழுந்தருளப் பண்ணப்பட்டார்.
அத்தி வரதரை அனந்த சரஸ்ஸுக்குள் எழுந்தருளப் பண்ணுகையில், “இறைவா! இனி நாங்கள் உன்னைத் தரிசிக்கவே முடியாதா?
உலக வாழ்விலுள்ள வெப்பத்திலிருந்து எங்களை இனி யார் குளிர்விப்பார்கள்?” என்று ஊர்மக்கள் புலம்பினார்கள்.
அவ்வூரில் வாழ்ந்த ஒரு பண்டிதர் அத்தி வரதரைப் பார்த்து, “இறைவா! பன்னிரண்டு ஆண்டுகளுக்கு மேல் ஒருவர்
தன் சொந்த ஊரில் இல்லை என்றால், அவர் இறந்தவராகக் கருதப்படுவார் என்று ஒரு மரபுள்ளது.
(கைகேயி அதனால் தான் பதினான்கு ஆண்டுகள் ராமனை வனவாசம் செல்லச் சொன்னாள்.)
அதனால், பன்னிரண்டு ஆண்டுகளுக்கு ஒரு முறையாவது நீ வெளியே வந்து எங்களுக்குத் தரிசனம் தரவேண்டும்!” என்று வேண்டினார்.
அப்போது அசரீரியாக விடையளித்த அத்தி வரதர், “வெளியூர் சென்றவர்கள் பன்னிரண்டு ஆண்டுகளுள் வராவிடினும்,
நாற்பது ஆண்டுகளுக்குள்ளாவது திரும்ப வரவேண்டும் என்றொரு நியதி உள்ளது.
[ஒரு மனிதனின் ஒட்டுமொத்த வாழ்வில் மொத்தம் நாற்பது சம்ஸ்காரங்கள் (தூய்மைப் படுத்தும் சடங்குகள்) செய்யப்படுவதால்,
நாற்பது ஆண்டுகள் என்பது பூரண வாழ்வைக் குறிப்பதாகக் கருதப்படுகிறது.]
அந்த வகையில், நாற்பது வருடங்களுக்கு ஒருமுறை வெளியே வந்து அடியார்களுக்கு அருள்பாலிப்பேன்!
யாகத்தீயால் உண்டான வெப்பத்திலிருந்து என்னைக் குளிர்வித்துக்கொள்ளப் பொய்கைக்குள் புகும் நான்,
உலக வாழ்க்கை என்னும் வெப்பத்தால் தவிக்கும் அடியார்கள் மேல் எனது கருணை மழையைப் பொழிந்து
அவர்களைக் குளிர்விப்பேன்!” என்று வாக்களித்தார். அதன்படி இன்றளவும் நாற்பது வருடங்களுக்கு ஒருமுறை
வெளியே வரும் அத்தி வரதர், 48 நாட்களுக்கு வரதராஜப் பெருமாள் கோவில் வசந்த மண்டபத்திலே எழுந்தருளியிருந்து,
அதன் பின் மீண்டும் அனந்த சரஸ்ஸுக்குள் சென்றுவிடுவார்.
இவ்வாறு தன் கருணை மழையை அடியார்கள் மேல் பொழிந்து அவர்களை குளிர்விப்பதற்காகவே
அத்தி வரதர் நாற்பது வருடங்களுக்கு ஒரு முறை வெளியே வருகிறார். அதனால் தான் வேதாந்த தேசிகனும்,
“முத்தி மழை பொழியும் முகில் வண்ணர் வந்தார்!” என்று அத்தி வரதரின் வருகையைக் குறித்துப் பாடுகிறார்.
அத்தி வரதரைக் குளிர்விக்க அவருக்கு நித்தியமும் விசிறி வீசுதலாகிய ஆலவட்டக் கைங்கரியம் செய்த
திருக்கச்சி நம்பிகள், தம் தேவராஜ அஷ்டகத்தில்,
“த்வதீக்ஷண: ஸுதா ஸிந்து வீசி விக்ஷேப சீகரை:|
காருண்ய மாருதானீதை: சீதலை: அபிஷிஞ்ச மாம்||”என்ற சுலோகத்தில்,
“வரதா! பலவிதமான துன்பங்களால் இன்னல் படுகின்ற அடியேனை, கருணை என்னும் காற்றோடு இணைந்து வருகின்ற
உனது குளிர்ந்த கடாட்சமாகிய நதியினால் நனைத்துக் குளிர்விக்க வேண்டும்!” என்று பிரார்த்திக்கிறார்.
‘வ்ருஷப:’ என்றால் பொழிபவர் என்று பொருள்.
கருணை மழையை அடியார்கள் மேல் பொழிந்து குளிர்விப்பதால் திருமால் ‘வ்ருஷப:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே ஸஹஸ்ர நாமத்தின் 258-வது திருநாமம்.
“வ்ருஷபாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் மேல் திருமால்
தனது கருணை மழையைப் பொழிந்து அவர்களைக் குளிர்வித்தருள்வார்.
————
259. விஷ்ணவே நமஹ (Vishnave namaha)
வைணவ குருமார்களுள் ஒருவரான பிள்ளை லோகாசாரியர், தமது சீடர்களுக்கு இறைவனின் மேன்மைகளைக் கூறிக்
கொண்டிருக்கையில், “ஒரு தாய் எப்படித் தன் குழந்தை வாய் திறந்து கேட்காவிட்டாலும், அந்தக் குழந்தைக்குத்
தேவையானதைச் செய்து விடுவாளோ, அவ்வாறே இறைவனும் அவரது குழந்தைகளான நாம் கேட்காவிட்டாலும் கூட
நமக்கு அனைத்து நன்மைகளையும் செய்வதாவும்,
அதற்காகவே பாட்டு கேட்கும் இடம், கூப்பீடு கேட்கும் இடம், குதித்த இடம், வளைத்த இடம், ஊட்டும் இடம் ஆகிய
ஐந்து இடங்களில் திருமால் திகழ்வதாகவும் கூறினார்.
அப்போது அவரது சீடர்கள் அந்த ஐந்து இடங்களைச் சற்றே விரித்துரைக்குமாறு பிரார்த்திக்க,
பிள்ளை லோகாசாரியரும் விளக்கினார். “வைகுண்டத்தில் எழுந்தருளியிருக்கும் திருமால், அங்கிருக்கும்
முக்தி அடைந்த ஜீவாத்மாக்கள் பாடுகின்ற சாம வேத கானத்தையும், திருவாய்மொழிப் பாசுரங்களின்
இசையையும் கேட்டு மகிழ்ந்து கொண்டிருப்பதால்,வைகுண்டம் ‘பாட்டு கேட்கும் இடம்’எனப்படுகிறது.
தேவர்களால் வைகுண்டம் வரை சென்று இறைவனைத் தரிசிக்க இயலாது. முக்தி பெற்றவர்கள் மட்டுமே அங்கு செல்ல இயலும்.
எனவே, அசுரர்களால் தங்களுக்கு ஆபத்து நேரும் போது, தேவர்கள் வந்து சரணடைவதற்கு வசதியாகத் திருப்பாற்கடலில்
வந்து திருமால் பள்ளி கொண்டார். அங்கிருந்த படி, தேவர்களின் கூக்குரலைக் கேட்டு அவர்களுக்கு அருள் புரிவதால்,
‘கூப்பீடு கேட்கும் இடம்’ என்று பாற்கடல் அழைக்கப்படுகின்றது.
தேவர்களை மட்டும் காத்தால் போதுமா? உலகிலுள்ள அனைத்து உயிர்களையும் காக்க வேண்டுமே!
அதற்காகத் தான் அவ்வப்போது பூமியில் இறைவன் அவதரிக்கிறார். வைகுண்டத்திலிருந்து புறப்படும் இறைவன்,
ராமனாக அயோத்தியிலும், கண்ணனாக மதுரையிலும் வந்து குதிப்பதால், அவ்வாறு இறைவன்
அவதரிக்கும் திருத்தலங்கள் ‘குதித்த இடம்’என்றழைக்கப்படுகின்றன.
இறைவனின் அவதாரங்களைத் தரிசிக்கும் பாக்கியம் அனைவருக்கும் கிட்டுவதில்லை. அவர் அவதரித்த காலத்தில்
வாழ்ந்தவர்களுக்கு மட்டுமே அது கிட்டிற்று. காலத்தாலும், தேசத்தாலும், ஞானத்தாலும், பக்தியாலும் பிற்பட்டவர்களான
நமக்கும் காட்சி கொடுக்க விழைந்த இறைவன், கோயில்களிலும் நம் இல்லங்களிலும் விக்கிரக வடிவமேற்று
அர்ச்சாவதாரப் பெருமாளாகக் குடிகொள்கிறார். அனைத்து உலகங்களுக்கும் அதிபதியாகத் திகழும் இறைவன்,
தனது பக்தர்களுடன் கலந்து உறவாடுவதற்காகவும், அவர்களுக்கு அருள் புரிவதற்காகவும்,
தனது மேன்மைகளை எல்லாம் குறைத்துக் கொண்டு, அடியார்களின் விருப்பத்திற்கேற்பத் தன்னை வளைத்துக் கொண்டு
அர்ச்சாவதாரத்தில் திகழ்வதால், ‘வளைத்த இடம்’ – இறைவன் நாம் வளைத்த படி
வளைந்து கொடுத்து இருக்கும் இடம் என்று அது அழைக்கப்படுகிறது.
ஆனால் அந்த அர்ச்சாவதார இறைவனையும் வணங்காமல் பல பேர் இருக்கிறார்கள்.
அவர்களுக்கும் நன்மை செய்ய வேண்டும் என்று நினைக்கிறார் இறைவன். அதனால் தான் அந்தர்யாமியாக
அனைவருக்குள்ளும் ஒளிந்து கொண்டிருக்கிறார். அவ்வாறு ஒவ்வொரு வருக்குள்ளேயும் ஒளிந்திருக்கும் இறைவன்,
அவர்களின் நடவடிக்கைகள் அனைத்தையும் கூர்ந்து கவனித்துக் கொண்டு, அவ்வப்போது அவர்கள் மேல் கருணை
மழையைப் பொழிந்து, அவர்களுக்குத் தேவையான அனைத்து நன்மைகளையும் உள்ளிருந்தபடி ஊட்டுவதால்,
அந்தர்யாமியாக இருக்கும் நிலை ‘ஊட்டும் இடம்’ என்றழைக்கப்படுகிறது!” என்று
பாட்டு கேட்கும் இடம், கூப்பீடு கேட்கும் இடம், குதித்த இடம், வளைத்த இடம், ஊட்டும் இடம்
ஆகிய இறைவனின் ஐந்து நிலைகளையும் விளக்கினார் பிள்ளை லோகாசாரியர்.
‘விஸ்’ என்றால் உள்ளே நுழைதல் என்று பொருள். அனைவருக்குள்ளேயும் அந்தர்யாமியாக நுழைந்திருந்து,
அவர்கள் மேல் கருணை மழையைப் பொழிந்து நன்மையை ஊட்டுவதால், திருமால் ‘விஷ்ணு:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 259-வது திருநாமம்.
(ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 2-வது திருநாமமான ‘விஷ்ணு:’-க்கு எங்கும் நிறைந்தவர் என்றும்,
259-வது திருநாமமான ‘விஷ்ணு:’-க்கு எல்லோருக்கும் உள்ளே இருந்தபடி கருணை மழையைப் பொழிபவர் என்றும்
வேறுபடுத்திப் பொருளுரைத்துள்ளார் உரையாசிரியரான பராசர பட்டர்.)
“விஷ்ணவே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு அனைத்து நன்மைகளையும் திருமால் ஊட்டி அருள்வார்.
———–
260. வ்ருஷ பர்வணே நமஹ (Vrushaparvane namaha)
கும்பகோணத்தில் உள்ள பொற்றாமரைக் குளக்கரையில் தவம் புரிந்து வந்த ஹேம ரிஷிக்கு,
அப்பொற்றாமரைக் குளத்தின் நடுவே ஒரு தங்கத் தாமரையில் மகாலட்சுமி காட்சியளித்தாள்.
அவளுக்குக் ‘கோமளவல்லி’ என்று பெயரிட்ட ஹேமரிஷி, தனது மகளாகவே அவளை வளர்த்து வந்தார்.
கோமளவல்லி திருமண வயதை எய்திய போது, வைகுண்டத்திலிருந்து புறப்பட்ட திருமால்,
சார்ங்கபாணி என்னும் பெயருடன், ஒரு திவ்யமான தேரில் கும்பகோணத்தை வந்தடைந்து, அவளை மணம் புரிந்து கொண்டார்.
அப்போது கோமளவல்லியின் தந்தையான ஹேமரிஷி திருமாலிடம், “இறைவா! உனக்கு மாமனாராகும் பேற்றினை
அடியேனுக்கு அருளியதற்குத் தலையல்லால் கைம்மாறிலேன்! ஆனால் நீ மட்டும் வைகுண்டத்திலிருந்து
கீழே இறங்கி வந்தால் போதுமா? இந்தப் பூமியில் வாழும் ஜீவாத்மாக்கள் எல்லோரும் முன்னேறி,
மேலே உயர்ந்து வைகுண்டத்தை அடைவதற்கான வழியை நீ காட்ட வேண்டாமா?” என்று பிரார்த்தித்தார்.
“ஹேமரிஷியே! என் இருப்பிடமாகிய வைகுண்டத்தை அடைவதற்கு ஒன்பது படிகள் உள்ளன.
அந்த ஒன்பது படிகளை ஏறினால் என்னை வந்து அடையலாம்!” என்றார் திருமால். “அந்த ஒன்பது படிகள் யாவை?” என்று ஹேமரிஷி கேட்க,
“விவேக(1) நிர்வேத(2) விரக்தி(3) பீதய:(4)ப்ரஸாதஹேது(5) உத்க்ரமண(6) அர்ச்சிராதய:
(7) | ப்ரக்ருதி அதிக்ராந்த பத அதிரோஹணம் (8) பராப்தி:(9) இதி அத்ர து பர்வணாம் க்ரம: எனச் சொல்லப்படும்
ஒன்பது தர்மங்களாகிய படிகளை விளக்கினார் திருமால்.
1. விவேகம் – இவ்வுலகின் நிலையற்ற தன்மை, அழிவற்ற ஜீவாத்மாக்களின் தன்மை, நமக்கெல்லாம்
அதிபதியான இறைவனின் தன்மை ஆகியவற்றை உள்ளபடி அறிதல்
2. நிர்வேதம் – இதுவரை இறைவனை வணங்காமல் பொழுது வீணாகி விட்டதே என்று துக்கம் கொள்ளுதல்
3. விரக்தி – உலகியல் சுகங்களில் ஆசையை விடுதல்
4. பீதி – பிறவிச் சுழற்சியைக் கண்டு பயம் கொள்ளுதல்
5. ப்ரஸாதஹேது – இறையருளை வேண்டிச் சரணாகதி செய்தல்
6. உத்க்ரமணம் – தனக்கு விதிக்கப்பட்ட ஆயுட்காலத்தின் முடிவில், ஜீவாத்மா இவ்வுடலை நீத்தல்
7. அர்ச்சிராதி – வைகுண்டத்தை அடையும் மார்க்கமாகிய அர்ச்சிராதி மார்க்கத்தில் ஜீவாத்மா பயணித்தல்
8. ப்ரக்ருதி-அதிக்ராந்த-பத-அதிரோஹணம் :- பிரகிருதி மண்டலத்தைக் கடந்து அதற்கு அப்பாற்பட்ட வைகுண்ட லோகத்தை அடைதல்
9. பராப்தி (பர+ஆப்தி) – தெய்வீக உடலைப் பெறும் ஜீவாத்மா, இறைவனை அனுபவித்துக் கொண்டு ஆனந்தமாக இருத்தல்
“இவற்றுள் முதல் ஐந்து படிகளாக இருக்கும் விவேகம், நிர்வேதம், விரக்தி, பீதி, ப்ரஸாத ஹேது ஆகிய
தர்மங்களை ஒருவன் பின்பற்றினால், மேற்கொண்டு உள்ள நான்கு படிகளில்
நானே அவனை ஏற்றிச் சென்று என்னை அடைய வைப்பேன்!” என்றும் திருமால் கூறினார்.
ஹேமரிஷிக்குத் தான் சொன்ன இந்த விளக்கத்தை நாம் அனைவரும் அறிவதற்காக ஒன்பது படிகள் கொண்ட
கருவறையில் குடந்தையில் சார்ங்கபாணிப் பெருமாள் கோவில் கொண்டுள்ளார்.
கருவறைக்கு உத்தராயண வாசல், தக்ஷிணாயன வாசல் என இரண்டு வாசல்கள் உண்டு.
இரண்டு வாசல்களிலுமே சரியாக ஒன்பது படிகள் இருக்கும்.
அந்த ஒன்பது படிகளும் விவேகம், நிர்வேதம், விரக்தி, பீதி, ப்ரஸாத ஹேது, உத்க்ரமணம், அர்ச்சிராதி,
ப்ரக்ருதி அதிக்ராந்த பத அதிரோஹணம், பராப்தி ஆகிய ஒன்பது தர்மங்களைக் குறிக்கின்றன.
அந்த ஒன்பது படிகளைக் கடந்தால், சார்ங்கபாணியாகிய இறைவனை அடையலாம் என்பதை அவை உணர்த்துகின்றன.
‘பர்வ’ என்றால் படி என்று பொருள். தர்மத்துக்கு ‘வ்ருஷ’ என்று பெயர்.
தர்மங்களாகிய படிகளை ஏறி அடையத்தக்கவராகத் திருமால் இருப்பதால்,
அல்லது, தர்மங்களையே தன்னை அடைவிக்கும் படிகளாகத் திருமால் கொண்டிருப்பதால்,
‘வ்ருஷபர்வா’ என்று திருமால் அழைக்கப்படுகிறார். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 260-வது திருநாமம்.
“வ்ருஷபர்வணே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் வாழ்வில் முன்னேறி
உயர்ந்த நிலைகளை அடையத் திருமால் அருள் புரிவார்.
——————
261. வ்ருஷோதராய நமஹ (Vrushodharaaya namaha)
திருப்பாவை, நாச்சியார் திருமொழி ஆகிய இரு பிரபந்தங்களை ஆண்டாள் பாடியுள்ளாள்.
அந்த இரண்டு பிரபந்தங்களிலும் அளவில்லா ஈடுபாடு கொண்டிருந்தார் ராமாநுஜர்.
தினசரி பிக்ஷைக்குச் செல்லும் போதெல்லாம் திருப்பாவை ஓதிக் கொண்டே சென்றபடியால்,
‘திருப்பாவை ஜீயர்’ என்றே அனைவராலும் அழைக்கப்பட்டார் ராமாநுஜர்.
இந்நிலையில், ஒருமுறை தமது சீடர்களுக்கு ஆண்டாளின் நாச்சியார் திருமொழி பாசுரங்களை
விளக்கிக் கொண்டிருந்தார் ராமாநுஜர். அதில் ஒரு பாடல்,
“நாறு நறும்பொழில் மாலிருஞ்சோலை நம்பிக்கு நான் நூறு தடாவில் வெண்ணெய் வாய்நேர்ந்து பராவி வைத்தேன்
நூறு தடாநிறைந்த அக்கார அடிசில் சொன்னேன் ஏறு திருவுடையான் இன்று வந்து இவை கொள்ளுங்கொலோ?”
“வாசனை வீசுகின்ற சோலைகள் நிறைந்த திருமாலிருஞ்சோலை எனப்படும் அழகர்மலையில் கோவில் கொண்டிருக்கும்
கள்ளழகருக்கு, நான் நூறு அண்டா நிறைய வெண்ணெயும், நூறு அண்டா நிறைய அக்கார அடிசிலும்,
வாயாரச் சமர்ப்பிக்கிறேன். இவற்றை எல்லாம் அந்தப் பெருமாள் ஏற்றருள்வாரோ?” என்று இப்பாசுரத்தில் ஆண்டாள் தெரிவிக்கிறாள்.
இந்தப் பாசுரத்தை விளக்கிக் கொண்டிருக்கையில், திடீரென ராமாநுஜருக்கு ஒரு சிந்தனை உண்டானது.
“அடடா! கள்ளழகருக்கு நூறு அண்டா வெண்ணெயும், நூறு அண்டா அக்கார அடிசிலும் சமர்ப்பிக்க வேண்டுமென்று
கோதைப் பிராட்டி விழைந்திருக்கிறாள். ஆனால் அந்த விழைவானது, வெறும் வார்த்தையளவில் நின்று விட்டதே ஒழிய,
அவளால் நேரில் சென்று கள்ளழகருக்கு இவற்றைச் சமர்ப்பிக்க முடியவில்லையே!” என்று வருந்தினார் ராமாநுஜர்.
மேலும், ஆண்டாள் செய்ய விரும்பிய இந்தக் கைங்கரியத்தைத் தாமே செய்து நிறைவேற்றி ஆண்டாளின் உள்ளத்தை
மகிழ்விக்க வேண்டுமென்றும் முடிவு செய்தார் ராமாநுஜர். அதனால் திருமாலிருஞ்சோலைக்குச் சென்று
இந்தக் கைங்கரியத்துக்கான ஏற்பாடுகளைச் செய்தார்.
அக்கார அடிசில் தயாரிப்பது என்பது கடினமான காரியம். பாலிலேயே முதலில் சாதம் வடிக்க வேண்டும்.
அத்துடன் வெல்லக் கரைசலும் அதிக அளவில் பாலும் கலக்க வேண்டும். அதைத் தீயில் கிளறக் கிளற
மேலும் மேலும் பால் சேர்த்துக் கொண்டே இருக்க வேண்டும்.
ஒவ்வொரு பிடி அரிசிக்கும் ஒரு முந்திரி பருப்பு, ஒரு பாதாம், இரண்டு கற்கண்டு, இரண்டு பிஸ்தா, இரண்டு திராட்சை எனச் சேர்க்கலாம்.
அதில் துளி அளவு உப்பு சேர்க்க வேண்டுமென்பது சாஸ்திரம்.
குங்குமப்பூ, ஏலக்காய், பச்சைக் கற்பூரம் உள்ளிட்டவற்றை வாசனைக்குச் சேர்க்கலாம்.
“மூடநெய் பெய்து முழங்கை வழிவார” என்று ஆண்டாள் பாடிய படி அதிக அளவில் நெய் சேர்க்க வேண்டும்.
இந்தச் செய்முறையின் படி நூறு அண்டாக்களில் அக்கார அடிசிலும், நூறு அண்டாக்களில் வெண்ணெயும் தயாராயின.
இந்த ஏற்பாடுகளை எல்லாம் கண்ட ஒரு பக்தர் ராமாநுஜரிடம், “சுவாமி! தாங்கள் வேதாந்தங்களை நன்கு அறிந்தவர்.
அவாப்த ஸமஸ்த காமன் – அனைத்து ஆசைகளும் ஈடேறப்பெற்றவன் – என்றழைக்கப்படும் இறைவனுக்கு
இத்தனை உணவுப் பொருட்களைச் சமர்ப்பிக்க வேண்டுமா? அதை இறைவன் எதிர்பார்க்கிறாரா?” என்று கேட்டார்.
அதற்கு ராமாநுஜர், “இறைவன் எப்போதும் நிறைவோடும் திருப்தியோடும் இருக்கிறார் என்பதில் ஐயமில்லை.
ஆனாலும் தனது பக்தர்கள் ஆசையோடு எதைச் சமர்ப்பித்தாலும் அதை மனதார ஏற்று
வயிறார உண்டு மகிழ்கிறார். அதுவே இறைவனது கருணை!” என்றார்.
திருமாலிருஞ்சோலை அழகருக்கு நூறு அண்டாக்களில் வெண்ணெயும் அக்கார அடிசிலும் சமர்ப்பித்து விட்டு,
ஸ்ரீவில்லிபுத்தூருக்குச் சென்ற ராமாநுஜர், அங்கே கோவில் கொண்டிருக்கும் ஆண்டாளைப் பார்த்து, “திருப்தியா?” என்று கேட்டார்.
தனது தங்கைக்காக அண்ணன் சீர் செய்வது போல், ஆண்டாளுக்காக ராமாநுஜர் செய்த இத் தொண்டைக் கண்டு வியந்து,
“அண்ணா! எனக்கு முழு திருப்தி!” என்று கூறினாள் ஆண்டாள். அதனால் தான் காலத்தால் பிற்பட்டவரான போதும்,
ஆண்டாளுக்கு அண்ணனாகவே ராமாநுஜரைக் கூறும் வழக்கம் உள்ளது.
‘கோவில் அண்ணன்’ என்ற பெயரும் இதனாலேயே ராமாநுஜருக்கு ஏற்பட்டது.
ராமாநுஜர் கூறிய படி, தன் அடியார்கள் ஆசையோடு எதைச் சமர்ப்பித்தாலும் அதை வயிறார உண்டு மகிழ்ந்து
அருள் புரிபவராகத் திருமால் திகழ்வதால், அவர் ‘வ்ருஷோதர:’ (வ்ருஷ + உதர: = வ்ருஷோதர:) என்றழைக்கப்படுகிறார்.
‘வ்ருஷ’ என்பது தர்மத்துக்கு உட்பட்டு அடியார்கள் நிவேதனம் செய்யும் பொருட்களைக் குறிக்கும்.
‘உதரம்’ என்றால் வயிறு என்று பொருள்.
அடியார்கள் நிவேதனம் செய்யும் பொருட்களால் நிறைந்த வயிற்றை உடையவர் ‘வ்ருஷோதர:’.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 261-வது திருநாமம்.
“வ்ருஷோதராய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் சமர்ப்பிக்கும்
காணிக்கைகளைத் திருமால் ஆனந்தமாக ஏற்றருள்வார்.
——————
262. வர்தனாய நமஹ (Vardhanaaya namaha)
ராமாநுஜரின் சீடரான கூரத்தாழ்வான், காஞ்சீபுரத்துக்கு அருகிலுள்ள கூரம் என்னும் ஊரில்
பெரும் செல்வந்தராக வாழ்ந்து வந்தார். ஆனால் அந்தச் செல்வங்களை எல்லாம் ஏழை எளியோர்க்குத்
தானம் செய்து விட்டு, ராமாநுஜரின் திருவடித் தாமரைகளையே மிக உயர்ந்த செல்வமாகக் கருதி,
தமது மனைவியான ஆண்டாளுடன் திருவரங்கத்தை அடைந்து, அங்கே ராமாநுஜருக்குத் தொண்டு செய்தபடித்
தம் வாழ்க்கையை நடத்தி வந்தார். உலகியல் இன்பங்களில் ஆசையில்லாத அவரும் அவரது மனைவியும்,
இறைத் தொண்டிலேயே தங்களை முழுவதுமாக அர்ப்பணித்து வாழ்ந்தனர்.
திருவரங்கத்தில் வாழ்ந்த காலம் முழுவதும் உஞ்சவிருத்தி செய்து (பிக்ஷை எடுத்து) தமது ஜீவனத்தை
மேற்கொண்டார் கூரத்தாழ்வான். அவ்வாறு தமக்குக் கிடைக்கும் உணவுப் பொருட்கள் எதையும் அவர் மறு நாளைக்கென்று
மிச்சப் படுத்தி வைக்கமாட்டார். ஒருநாள் விடாப் பெருமழை பொழிந்ததால், அவரால் உஞ்சவிருத்திக்குச் செல்ல முடியவில்லை.
“இன்றைக்கு ஆழ்வார் பாசுரங்களையே எனது உணவாகக் கருதுகிறேன்!” என்று சொல்லிவிட்டு,
தமிழ்மறையாகிய நாலாயிர திவ்ய பிரபந்த பாசுரங்களை ஓதிக் கொண்டிருந்தார் கூரத்தாழ்வான்.
அன்றிரவு திருவரங்கம் கோவிலில் பெருமாளுக்கு நிவேதனம் நடப்பதற்கு அடையாளமாக மணி ஓசை கேட்டது.
அவ்வொலியைக் கேட்ட ஆண்டாள், “அரங்கா! உனது பக்தர் இங்கே பசியோடு வாடிக் கொண்டிருக்கிறார்.
ஆனால் நீயோ ஆனந்தமாகப் பிரசாதம் அமுது செய்கிறாயா?” என்று கேட்டாள்.
தன் பக்தையின் வருத்தத்தை உணர்ந்து கொண்ட அரங்கன், உடனே தமது கோவில் நிர்வாகியான
உத்தமநம்பியை அழைத்து, அப்போது நிவேதனம் செய்யப்பட்ட அக்கார அடிசிலைக் கூரத்தாழ்வான் இல்லத்துக்கு
அனுப்பி வைக்கச் சொன்னார். தம் இல்லத்துக்குப் பெருமாளின் பிரசாதம் வந்ததும், அரங்கனின் கருணையை எண்ணி
ஆனந்தக் கண்ணீர் வடித்த கூரத்தாழ்வானும் ஆண்டாளும் அந்தப் பிரசாதத்தை மகிழ்ச்சியுடன் உண்டனர்.
தசரதனின் புத்ரகாமேஷ்டி யாகத்தில் வந்த பாயசத்தை உண்ட அவனது மனைவியருக்கு
ராம, லக்ஷ்மணாதிகள் மகன்களாகப் பிறந்தது போல், அரங்கனின் பிரசாதத்தை உண்ட ஆண்டாளுக்கு,
அரங்கனின் அருளால் இரண்டு மகன்கள் பிறந்தார்கள்.
வியாசரின் தந்தையான பராசர ரிஷி மற்றும் வேத வியாச ரிஷி ஆகியோரின் நினைவாக
அவ்விரு குழந்தைகளுக்கும் பராசர பட்டர் என்றும் வேத வியாச பட்டர் என்றும் ராமாநுஜரே பெயரிட்டார்.
அவர்களுள் பராசர பட்டரைத் தன் கருவறைக்கு எதிரிலுள்ள திருமணத் தூண்களுக்கு அருகே தொட்டிலிடுமாறு
திருவரங்கநாதனே ஆணையிட்டார். திருவரங்கநாதனும் ரங்கநாயகித் தாயாரும் தங்களுடைய பிள்ளையாகவே
பராசர பட்டரைக் கருதி அவரைப் பாலூட்டிச் சீராட்டி வளர்த்தார்கள். ஒருமுறை பெருமாளுக்கு நிவேதனம் செய்வதற்காக
வைக்கப்பட்டிருந்த அக்கார அடிசிலைக் குழந்தையாயிருந்த பராசர பட்டர்,
தன் கைகளால் எடுத்து அளைந்து துழாவ,“அமிழ்தினும் ஆற்ற இனிதே தம் மக்கள் சிறுகை அளாவிய கூழ்”
என்ற குறளுக்கேற்ப, பட்டரின் கையால் அளாவப்பட்ட அந்தப் பிரசாதத்தை மேலும் மகிழ்ச்சியோடு
பெருமாள் நிவேதனம் கண்டருளியதாக வரலாறு உண்டு.
பின்நாளில் பெரும் பண்டிதராகவும் பக்தராகவும் விளங்கிய பராசர பட்டர், விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாம உரை,
கைசிக புராண உரை, ஸ்ரீ ரங்கராஜ ஸ்தவம், ஸ்ரீ குண ரத்னகோசம், ரங்கநாத ஸ்தோத்திரம், அஷ்ட ஸ்லோகீ,
திருமஞ்சனக் கட்டியம் உள்ளிட்ட எண்ணற்ற நூல்களை இயற்றினார்.
கர்நாடகத்தில் வாழ்ந்த வேதாந்தியை வாதில் வென்று தமக்குச் சீடராக்கினார்.
நம்பெருமாள் குமாரர் என்று அனைவராலும் போற்றப்பட்டார்.
ஆழ்வார் பாசுரங்களுக்கு மிகச்சிறந்த முறையில் விளக்கங்களும்எடுத்துக்காட்டுகளும் கூறினார்.
பட்டரின் இத்தகைய பெருமைகளைக் கண்டு வியந்த ஊரார் அனைவரும் கூரத்தாழ்வானிடம் வந்து,
“நம் சம்பிரதாயத்தின் வளர்ச்சிக்காக நீங்கள் மிகச்சிறந்த ஒரு பிள்ளையைப் பெற்றுத் தந்துள்ளீர்கள்!” என்று பாராட்டினார்கள்.
அப்போது கூரத்தாழ்வான், “அடியேன் எதுவுமே செய்யவில்லை. அரங்கனின் பிரசாத மகிமையால் பட்டர் பிறந்தார்.
அவருக்கு ஞானப்பால் ஊட்டி வளர்த்தவர்கள் பெரிய பெருமாளும் பெரிய பிராட்டியாரும் ஆவர்.
எனவே எல்லாப் புகழும் அரங்கனுக்கே!” என்று விடையளித்தார்.
இவ்வாறு ஒரு தாய் தன் குழந்தையைப் பாலூட்டி வளர்ப்பது போல், பராசர பட்டர் போன்ற அடியார்களுக்குத்
திருமால் ஞானப்பால் ஊட்டி, ஆளோடு அறிவும் வளரும்படி அருள்புரிந்து, அவர்களை மிகச்சிறந்த
பண்டிதர்களாக ஆக்குவதால், திருமால் ‘வர்தன:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
‘வர்தன:’ என்றால் ஊட்டி வளர்ப்பவர் என்று பொருள். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 262-வது திருநாமம்.
“வர்தனாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அடியார்கள் அனைவருக்கும் நல்ல ஞானத்தைத் திருமால் ஊட்டியருள்வார்.
————
263. வர்தமானாய நமஹ (Vardhamaanaaya namaha)
ராமனுக்குப் பட்டாபிஷேகம் செய்து வைக்க வேண்டுமென்று தசரதச் சக்கரவர்த்தி தீர்மானித்தார்.
மிகச்சிறந்த ஞானியான வசிஷ்டர் அதற்கு நாள் குறித்தார். மந்திரிகளுள் தலை சிறந்தவரான சுமந்திரன் அதற்கு நாள் குறித்தார்.
பொது மக்கள் அனைவரும் ராமனின் பட்டாபிஷேகத்துக்குத் தங்கள் முழு ஆதரவையும் தெரிவித்தார்கள்.
பட்டாபிஷேகத்துக்கு முந்தைய நாள் ராமபிரானும் சீதையும், அயோத்தியில் கோவில் கொண்டிருந்த
ஸ்ரீரங்கநாதனிடம் பட்டாபிஷேகம் தடங்கலின்றி நடைபெற வேண்டுமென்று பிரார்த்தித்துக் கொண்டார்கள்.
இப்படி எத்தனையோ சாதகமான அம்சங்கள் ராம பட்டாபிஷேகத்துக்கு அமைந்திருந்த போதும்,
கூனி என்ற ஒருத்தியின் சதியால் அது நின்று போனது. அதன்பின் வனவாசம் சென்ற ராமன்,
பதினான்கு வருடங்களுக்குப்பின் பட்டாபிஷேகம் செய்து கொண்டான் என்பது நாம் அறிந்ததே.
பட்டாபிஷேகம் நிறைவடைந்த பின், அயோத்தியில் வாழ்ந்த சில பண்டிதர்கள் வசிஷ்டரிடம் சென்று,
“பதினான்கு வருடங்களுக்கு முன் தசரதச் சக்கரவர்த்தி ஏற்பாடு செய்த பட்டாபிஷேகம் ஏன் நின்று போனது?” என்று கேட்டார்கள்.
அதற்கு வசிஷ்டர், “அப்போது ‘ராம பட்டாபிஷேகம்’ என்ற பெயரில் ஏற்பாடு செய்தார்கள். அதனால் நின்று போனது.
இப்போது ‘சீதா ராம பட்டாபிஷேகம்’ என்று பெயரிட்டு நடத்தியபடியால், வெகு சிறப்பாக நடந்தேறி விட்டது.
வெறும் பெருமாளை விடப் பிராட்டியோடு கூடிய பெருமாளுக்கே ஏற்றம் என்பதை இதன்மூலம் புரிந்து கொள்ளுங்கள்!” என்றார்.
வசிஷ்டரின் இந்த விளக்கத்தின் ஒரு பகுதியை அந்தப் பண்டிதர்கள் ஏற்றபோதும், அவர்கள் மனத்தில் மற்றோர் ஐயம் இருந்தது.
அதை வசிஷ்டரிடமே அவர்கள் கேட்டார்கள். “மாமுனியே! எங்களது ஐயம் இன்னும் தீரவில்லை.
இளவரசுப் பட்டத்துக்கு ராமனைக் காட்டிலும் தகுதிவாய்ந்த வேறொரு நபர் இருக்க வாய்ப்பே இல்லை.
தீர்மானித்த தசரதனை மிஞ்சிய சக்கரவர்த்தி எவருமில்லை. நாள்குறித்த உங்களை மிஞ்சிய ஒரு முனிவரோ ஞானியோ இல்லை.
ஏற்பாடுகளைச் செய்த சுமந்திரனைப் போன்ற கூர்மதி கொண்ட மந்திரி எவருமில்லை. பொதுமக்களின் ஆதரவுக்கும் குறையில்லை.
பட்டாபிஷேகம் நன்கு நடைபெற வேண்டி ராமனும் சீதையும் பிரார்த்தனை செய்த ரங்கநாதனை மிஞ்சிய தெய்வமில்லை.
ராமன், தசரதன், நீங்கள்(வசிஷ்டர்), சுமந்திரன், பொதுமக்கள், அரங்கன் என இத்தனை பேர் கொண்ட கூட்டணியைக்
கூனி என்ற ஒரு பெண்ணின் சூழ்ச்சியால் எப்படி முறியடித்துப் பட்டாபிஷேகத்தை நிறுத்த முடிந்தது?
அதற்கு விடை கூறுங்கள்!” என்று பிரார்த்தித்தார்கள்.
நம்மில் பலரின் மனங்களில் ஓடிக் கொண்டிருக்கும் இக்கேள்விக்கு வசிஷ்டர் அருமையான ஒரு விளக்கத்தை அளித்தார்.
“பண்டிதர்களே! பட்டாபிஷேக விஷயத்தில் பிறர் என்ன நினைக்கிறார்கள் என்பதைவிட இறைவனாகிய ராமன்
என்ன நினைக்கிறான் என்பதே முக்கியம். பட்டாபிஷேகம் நடைபெற வேண்டுமென்று
தசரதனும், நானும், சுமந்திரனும், பொதுமக்களும் நினைத்தோம். பட்டாபிஷேகம் நடைபெறக் கூடாது என்று
கூனியும் கைகேயியும் நினைத்தார்கள். ஆனால் ராமன் என்ன நினைத்தான் தெரியுமா?
பதினான்கு ஆண்டுகளுக்குப் பின் பட்டாபிஷேகம் நடைபெறட்டும் என்று நினைத்தான்!” என்றார் வசிஷ்டர்.
“அவ்வாறு நினைக்க என்ன காரணம்?” என்று பண்டிதர்கள் கேட்டனர்.
அதற்கு வசிஷ்டர், “ராமன் தான் ஒருவன் மட்டும் வளர்வதை விரும்ப மட்டான்.
தன்னைச் சார்ந்த அனைவரும் தன்னுடன் வளரவேண்டும் என்று கருதுவான்.
அதனால் முதலில் தன் நண்பர்களுக்கும், தன்னை வந்த அண்டுவோர்க்கும் பட்டம் கட்டிவிட்டு அதன்பின்
தான் பட்டாபிஷேகம் செய்து கொள்ள வேண்டும் என்று நினைத்தான் ராமன்.
அதனால் தான் தனது பட்டாபிஷேகத்தைப் பதினான்கு ஆண்டுகள் தள்ளி வைத்து விட்டு,
தனது திருவடிகளுக்குத் தொண்டு செய்துவந்த பாதுகைக்கு முதலில் பட்டாபிஷேகம் நடக்கும்படிச் செய்தான்.
அடுத்தபடியாகத் தன் நண்பனான குகனுக்கு வேடுவர் தலைவனாகப் பட்டாபிஷேகம் செய்துவைத்தான்.
அடுத்து, தனக்கு நண்பனாக வந்த சுக்ரீவனுக்குக் கிஷ்கிந்தையின் அரசனாகப் பட்டாபிஷேகம் செய்து வைத்தான்.
அதன்பின் தன்னைச் சரணடைந்த விபீஷணனைக் கடற்கரையிலேயே வைத்து இலங்கையின் மன்னன் என்று சொல்லி,
அவனுக்குப் பட்டாபிஷேகம் செய்து வைத்தான்.
இப்படித் தன்னைச் சார்ந்தவர்களான பாதுகை, குகன், சுக்ரீவன், விபீஷணன் போன்றோர்க்கெல்லாம்
முடிசூட்டி விடு, நிறைவாக ராமன் முடிசூடிக் கொண்டான்!” என்றார்.
‘வர்தமான:’ என்றால் தான் வளர்வதோடு மட்டுமின்றித் தன்னைச் சார்ந்தவர்களையும் வளர்ப்பவர் என்று பொருள்.
திருமால் தன்னைச் சார்ந்தவர்கள் அனைவரையும் தன்னோடு சேர்ந்து வளரச் செய்வதால் ‘வர்தமான:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 263-வது திருநாமம்.
“வர்தமானாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் வாழ்வில்
மேன்மேலும் வளர்ச்சிகளை அடையும்படித் திருமால் அருள் புரிவார்.
————-
264. விவிக்தாய நமஹ (Vivikthaaya namaha)
ஆயர்களுக்கெல்லாம் குலகுருவாகத் திகழ்ந்த கர்காச்சாரியார் ஒருமுறை ஆயர்பாடிக்கு எழுந்தருளிய போது,
ஆயர்பாடியைச் சேர்ந்த பாலகர்கள் எல்லோரும் அவரைச் சூழ்ந்து கொண்டு,
“நாங்கள் எங்கள் வீட்டுப் பெரியோர்களிடம் ஒரு கேள்வியைக் கேட்டோம். அவர்களுக்கு அதற்கான விடை தெரியவில்லை.
உங்களிடம் கேட்டுத் தெரிந்து கொள்ளச் சொன்னார்கள்!” என்றார்கள்.
அது என்ன கேள்வி என்று கர்கர் கேட்க, அங்கு நடந்த சம்பவங்களைச் சிறுவர்கள் விளக்கினார்கள்:
“நம் ஊரில் வருடந்தோறும் இந்திரனுக்கு விழா எடுத்துப் படையல் சமர்ப்பிக்கும் வழக்கம் உள்ளதல்லவா?
இவ்வருட இந்திர விழாவுக்கு ஏற்பாடுகளைக் கடந்த வாரம் நம் ஊர்ப் பெரியவர்கள் செய்து வந்தார்கள்.
அப்போது கண்ணன் அவர்களைத் தடுத்து, கோவர்த்தன மலையே நமக்குப் பல வகைகளிலும் உதவியாயிருப்பதால்,
அத்தனை பூஜைகளையும் அம்மலைக்கே செய்யுமாறு அறிவுறுத்தினான்.
அந்த அறிவுரையை ஏற்ற பெரியோர்களும் இந்திரனுக்குப் பதிலாகக் கோவர்த்தன மலைக்குப் பூஜையைச் செய்தார்கள்.
அன்று மாலையே இங்கு லேசாக மழை தூரத் தொடங்கிற்று. அதைக் கண்ட மக்கள் தாம் செய்த பூஜைக்குப் பலன்
கிட்டிவிட்டதாக எண்ணி மகிழ்ந்தார்கள். ஆனால் அம்மழை வலுக்க வலுக்க, கல்மழையாக மாறியது.
தனக்கு வருடா வருடம் செய்ய வேண்டிய பூஜையைச் செய்யாமல் விட்ட எங்களைத் துன்புறுத்தும் பொருட்டு
இந்திரன் பொழிந்த கல்மழை அது என்று அப்புறம் தான் புரிந்தது.
கல்மழை மேலும் தீவிரம் அடைந்தவாறே, ஒதுங்க இடமின்றித் திண்டாடிய எங்கள் பெரியோர்கள்,
குழந்தைகளான எங்களையும், பசுக்களையும் அழைத்துக் கொண்டு கண்ணனைச் சரணடைந்தார்கள்.
அப்போது கண்ணன் தனது சுண்டு விரலாலே கோவர்த்தன மலையையே தூக்கி விட்டான்.
அந்த மலையைக் குடையாகத் தாங்கிப் பிடித்து, கல்மழையில் இருந்து அவன் தான் எங்களை எல்லாம் காப்பாற்றினான்.
ஒரு வார காலம் இவ்வாறு கண்ணன் மலையைக் குடையாய் பிடித்து நின்ற நிலையில், தனது தவற்றை உணர்ந்த
இந்திரன் கண்ணனை வந்து சரணடைந்து, கண்ணனுக்குக் கோவிந்த பட்டாபிஷேகம் செய்து வைத்து விட்டுச் சென்றான்.
”இவ்வாறு நடந்தவற்றைச் சொன்ன சிறுவர்கள், “ஒருவார காலம் மலையைக் கண்ணன் தாங்கிப் பிடித்து நின்றானல்லவா?
அவனுக்குக் களைப்பு ஏற்படும் என்று நாங்கள் கருதினோம்.
சிறுவர்களான நாங்கள் தலா பத்து பேர் கொண்ட நான்கு குழுக்களாகப் பிரிந்தோம்.
மலையின் நாற்புறங்களிலும் நாங்கள் நின்று கொண்டோம். ‘கண்ணா! நீ கொஞ்ச நேரம் கைகளை
இறக்கி ஓய்வெடுத்துக் கொள்! நாங்கள் தாங்கிப் பிடித்துக் கொள்கிறோம்!’ என்று சொன்னோம்.
அவனும் அதை ஏற்றான். ஆனால் கண்ணன் தன் பிடியைத் தளர்த்திக் கொண்ட போது,
எங்கள் தலையிலே மலை விழுந்துவிடும் போல இருந்தது. நாங்கள் நாற்பது பேர் முயன்ற போதும்
மலையைத் தாங்கிப் பிடிக்க இயலவில்லை. மீண்டும் கண்ணனே மலையைத் தாங்கிப் பிடித்துக் கொண்டான்!” என்றனர்.
மேலும், “நாற்பது பேர் சேர்ந்து தூக்க முடியாத ஒரு மலையைக் கண்ணன் எப்படித் தனி ஒருவனாகத் தூக்கினான்?
இக்கேள்வியை முதலில் கண்ணனிடம் கேட்டோம்.
‘கண்ணா! நீ தேவனா? யட்சனா? கந்தர்வனா? சித்தனா? சாரணனா? உன்னைப் பார்த்தால் சாதாரண
மனிதனாகத் தெரியவில்லையே!’ என்று கேட்ட போது, ‘நான் உங்களில் ஒருவன்.
நான் உங்களைப் போன்ற சாதாரண மனிதனே!’ என்றான். அந்தப் பதிலை ஏற்க முடியாமல்,
எங்கள் வீட்டுப் பெரியோர்களிடம் இக்கேள்வியைக் கேட்டோம். அவர்கள் உங்களிடம் கேட்கச் சொன்னார்கள்!” என்றார்கள் சிறுவர்கள்.
கர்கர், “கண்ணன் சாட்சாத் திருமாலின் அவதாரம். அவரது செயல்கள் மனிதர்களின் செயல்பாடுகளைக் காட்டிலும்
வேறுபட்டதாகவும் உயர்ந்ததாகவும் இருக்கும். அவர் செய்வதை நாம் செய்துபார்க்க முயல்வதே தவறு.
இதே ஆயர்பாடியில் உருவாகிய காட்டுத் தீயைக் கண்ணன் விழுங்கியதையும்,
காளிய நாகத்தின் தலையில் கண்ணன் நாட்டியம் ஆடியதையும் நீங்கள் அறிவீர்கள் அல்லவா?
அதையெல்லாம் நம்மால் செய்ய முடியுமா? அதுபோலத் தான் அவர் தூக்கிய மலையை நீங்கள் அனைவரும்
ஒன்று சேர்ந்தாலும் கூடத் தூக்க இயலாது. எனவே திருமாலின் அவதாரமான கண்ணனின் செயல்கள் அனைத்துமே
மனிதர்களின் செயல்களைக் காட்டிலும் வேறுபட்டவை, உயர்ந்தவை, பிறரால் செய்ய முடியாதவை என உணருங்கள்!” என்றார்.
‘விவிக்த:’ என்றால் வேறுபட்ட என்று பொருள்.
மனிதர்களின் செயல்பாடுகளை விடவும் வேறுபட்டதான, ஒப்புயர்வற்றதான செயல்களை உடையவராய்த்
திகழும் திருமால் ‘விவிக்த:’ என்றழைக்கப்படுகிறார். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 264-வது திருநாமம்.
“விவிக்தாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் புரியும் செயல்கள் சிறப்பானவையாக
அமையும்படித் திருமால் அருள் புரிவார்.
—————————
265. ச்ருதி ஸாகராய நமஹ (Shrutisaagaraaya namaha)
கும்பகோணத்தில் கோயில் கொண்டிருக்கும் சார்ங்கபாணிப் பெருமாள் திருக்கோயிலில் வருடந்தோறும்
ஆடி மாதத்தில் பவித்ர உற்சவம் நடைபெறும். 1950-களில் இவ்வுற்சவம் அங்கே நடைபெற்ற போது,
குடந்தையில் அப்போது வசித்து வந்த ஆசுகவி வில்லூர் ஸ்ரீநிதி சுவாமிகள்,
அந்த உற்சவக் காலம் முழுவதும் சார்ங்கபாணி கோயிலில் வேத பாராயணம் செய்து வந்தார்.
அவர் தினமும் கோயிலுக்கு வருவதைக் கண்ட ஒரு நண்பர், அவரது தினசரி வருகைக்கான காரணத்தை வினவினார்.
அதற்கு ஸ்ரீ நிதி சுவாமிகள், “சார்ங்கபாணிப் பெருமாளுக்கு வேதம் என்றால் மிகவும் பிடிக்கும்.
அதனால் அதைப் பாராயணம் செய்து பெருமாளை மகிழ்விப்பதற்காக நான் தினந்தோறும் வந்துகொண்டிருக்கிறேன்!” என்றார்.
பெருமாளுக்கு ஏன் வேதம் மிகவும் பிடிக்கும் என்று நண்பர் கேட்க,
அதற்கு இரண்டு ஸ்லோகங்கள் மூலமாக ஸ்ரீநிதி சுவாமிகள் விடையளித்தார்:
“சேஷ: சப்த குணாநுசாஸன சண: யத் தேன தஸ்மின் பவான்
சேதே ஹ்ருஷ்டமனா மம அம்ருத விபோ வேதாப்தி மத்ய உத்த்ருத:
வேதாத்மா யத் அயம் ப்ரபு: ச வயஸாம் ஸ்கந்தே அஸ்ய யாஸ்யதி அத:
வேதே ய: விஹ்ருதிம் தத் அங்கம் அத வா தத்தே ஸ தே ப்ரீதயே
தஸ்மாத் ஏவ ஹி கும்பகோண நகரே வேதேஷு பாரங்கதை:
யுக்தே வைதிக நாமதேய மஹிதே சேதே விமானே பவான்
வேதம் வேத்மி ந வேத புஸ்தகம் அஹம் ஹஸ்தே பிபர்மி அன்வஹம்
வ்யாஜீக்ருத்ய தத் ஏவ ஹே கருணயா மாம் பச்ய த்ருஷ்ட்யா மனாக் ”
இவற்றுள் முதல் ஸ்லோகத்தினாலே,
“பாற்கடலைக் கடைந்தால் அமுதம் கிடைப்பது போல், வேதம் என்னும் கடலைக் கடைந்தால், அதிலிருந்து கிடைக்கும்
ஆராவமுதமாகத் திருமால் விளங்குகிறார். இதிலிருந்து வேதத்தையே தன் இருப்பிடமாக அவர் கொண்டுள்ளார் என்பதை உணர முடிகிறது.
பதஞ்ஜலியாக அவதரித்து, வேதத்தின் அங்கமான வியாகரணத்துக்கு உரை எழுதிய ஆதிசேஷனையே
தனது படுக்கையாகத் திருமால் கொண்டுள்ளார். வேத சுவரூபியாகத் திகழும் கருடனைத் தனது வாகனமாகத் திருமால் கொண்டிருக்கிறார்.
இவற்றில் இருந்து வேதம், வேதம் கற்றவர்கள், வேத அங்கங்களோடு தொடர்புடையவர்கள் ஆகியோர்
திருமாலுக்கு மிகவும் பிரியமானவர்கள் என்பதை நாம் அறிய முடிகிறது!” என்ற கருத்தைத் தெரிவித்தார்.
இரண்டாவது ஸ்லோகத்தின் வாயிலாக,
“திருமால் இந்த அளவுக்கு வேதத்தை விரும்புவதால் தான், வேதம் வல்லார்கள் பலர் வாழும் கும்பகோணத்தில்,
வைதீக விமானம் என்று பெயர் பெற்ற விமானத்தின் கீழே அவர் கோயில் கொண்டுள்ளார்.
நான் வேதத்தைக் கற்காவிட்டாலும், வேதப் புத்தகத்தைக் கையில் ஏந்திக் கொண்டு சார்ங்கபாணியின் திருமுன்பே
வந்து தினமும் நின்றுவிடுகிறேன். அந்த வேதப் புத்தகத்தைப் பார்த்து மகிழ்ந்தாவது
அடியேனுக்கு அவர் அருள் புரிந்திடுவாரல்லவா?” என்று தெரிவித்தார்.
(ஸ்ரீநிதி சுவாமிகள் அனைத்து வேதங்களும் கற்றுத் தேர்ந்தவரான போதும், தம்மைத் தாழ்த்திப் பேசுவது
பெரியோர்களின் வழக்கமாதலால், தாம் வேதம் கற்கவில்லை என்று கூறிக் கொண்டாராம்.)
மேலும், “திருமாலுக்கும் வேதத்துக்கும் உள்ள இந்த உறவு பரஸ்பர அன்பினால் உண்டானது.
அதாவது, திருமாலுக்கு வேதம் பிரியமானதாக இருப்பது போலவே, வேதத்துக்குப் பிரியமானவராகத் திருமால் இருக்கிறார்.
நதிகள் அனைத்தும் கடலில் சென்று சேர்வது போல், வேதங்களால் போற்றப்படுபவரும்,
வேதங்களுக்கு நெருக்கமானவருமான திருமாலிடம் சென்று அனைத்து வேதங்களும் நதி போல் சேர்கின்றன!”
என்றும் விளக்கினார் ஸ்ரீநிதி சுவாமிகள்.
ஸ்ரீநிதி சுவாமிகள் கூறியபடி,
வேதங்களாகிய நதிகள் சென்று சேரும் கடலாகத் திருமால் திகழ்வதால் ‘ச்ருதி ஸாகர:’ என்று அவர் போற்றப்படுகிறார்.
‘ச்ருதி:’ என்றால் வேதம், ‘ஸாகர:’ என்றால் கடல்.
‘ச்ருதிஸாகர:’ என்றால் வேதங்களாகிய நதிகள் சேரும் கடல் என்று பொருள்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 265-வது திருநாமம்.
“ச்ருதி ஸாகராய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு வேத ஞானம் நன்கு நிறையும்படித் திருமால் அருள் புரிவார்.
—————–
266. ஸுபுஜாய நமஹ (Subhujaaya namaha)
வனவாசம் சென்ற ராமன், சுதீட்சண முனிவரின் ஆஸ்ரமத்தில் எழுந்தருளியிருந்த போது,
தண்டகாரண்யம் என்னும் வனத்தைச் சேர்ந்த முனிவர்கள் சிலர் ராமனிடம் வந்து சரணாகதி செய்தார்கள்.
அரக்கர்களின் தொல்லையால் தங்களால் யாகங்கள் செய்ய முடிவதில்லை என்றும், ராமபிரான் தனது தோள்வலிமையால்
அந்த அரக்கர்களை அழித்து முனிவர்களான தங்களைக் காக்க வேண்டும் என்றும் பிரார்த்தனையை முன் வைத்தார்கள்.
அப்போது ராமன் அவர்களிடம், “முனிவர்களே! நானே உங்களைத் தேடி வந்து உங்களது குறைகளைக் கேட்டிருக்க வேண்டும்!
நீங்கள் என்னைத் தேடி வரும்படியாக வைத்து விட்டேனே!” என்று கூறி வருந்தினான்.
“அந்த அரக்கர்களை எல்லாம் அழித்து உங்களுக்கு அபயம் அளிக்க வேண்டியது என்னுடைய கடமை!
என் தோள்வலிமை மற்றும் என் தம்பி லக்ஷ்மணனின் ஆற்றல் – இரண்டையும் அந்த அரக்கர்கள் இனி காண்பார்கள்!”
என்றும் வாக்களித்தான். அவர்களுக்கு விடை கொடுத்து விட்டு,
சீதையையும் லக்ஷ்மணனையும் அழைத்துக் கொண்டு தண்டகாரண்ய வனத்தை நோக்கிப் புறப்பட்டான் ராமன்.
அப்போது சீதை ராமனிடம், “சுவாமி! நீங்கள் வனவாசம் வந்துள்ள இக்காலத்தில், இக்காட்டிலுள்ள ரிஷிகளைப் பணிந்து
அவர்களிடம் நல்விஷயங்களை விவாதித்துப் பொழுதை நல்வகையில் கழிக்கலாமே!
அதை விட்டு விட்டு ஏன் இந்த வில், அம்புகளோடு எப்போதும் காட்சி தருகிறீர்கள்?
உங்கள் வில்லையும் அம்புகளையும் சற்று ஓரமாக எடுத்து வைத்து விடுகிறீர்களா?” என்று சீதை கேட்டாள்.
“ஏன்? நான் வில் அம்புகளைக் கையில் வைத்துக் கொண்டே முனிவர்களிடம் செல்லக் கூடாதா?” என்று கேட்டான் ராமன்.
அதற்குச் சீதை, “ஒரு மரத்தடியில் ஒரு முனிவர் தவம் செய்து வந்தார். அவ்வழியே சென்ற மன்னன் ஒருவன்
தனது வாளை அந்த முனிவரிடம் கொடுத்து, தான் திரும்பி வரும்வரை அதைப் பத்திரமாகப் பார்த்துக் கொள்ளும்படி வேண்டிக் கொண்டான்.
முனிவரும் அதை ஏற்றார். முதலில் தனக்கு அருகில் வாளை வைத்துக் கொண்டு தவம் புரிந்த முனிவர்,
அதை யாரேனும் கொண்டு சென்றால் என்ன செய்வது என்று அஞ்சிக் கையில் வைத்துக் கொண்டு தவம் செய்யத் தொடங்கினார்.
அதன்பின் இறைவனைத் தியானிக்க வேண்டும் என்பதைக் கூட மறந்து வாளின் மேலே சிந்தையைச் செலுத்தத் தொடங்கினார்.
வாளைக் கையில் பிடித்தவர் கடைசியில் ஓர் ஆளை வெட்டி நரகத்தை அடைந்தார்.
அதுபோல் உங்கள் நிலை ஆகிவிடக் கூடாது! எனவே உங்கள் வில் அம்புகளை எடுத்து அப்பால் வையுங்கள்!” என்றாள்.
அப்போது ராமன் மிக அற்புதமாக ஒரு விடையை அளித்தான். அந்தப் பதிலை,
“அப்யஹம் ஜீவிதம் ஜஹ்யாம் த்வாம் வா ஸீதே ஸலக்ஷ்மணம்
ந து ப்ரதிஜ்ஞாம் ஸம்ச்ருத்ய ப்ராஹ்மணேப்யோ விசேஷத:”
என்று வால்மீகி பகவான் ஸ்லோக வடிவில் வடித்துத் தந்துள்ளார்.
“சீதா! நீ என் கைப்பிடித்த மனைவி. நானே உனக்கு எல்லாம் என்று நம்பி என்னை மணந்தவள் நீ.
எனவே என் உயிரையே விட்டாலும் உன்னைக் கைவிட மாட்டேன்.
ஒருவேளை, உன்னைக் கைவிடும் சூழல் ஏற்பட்டாலும் லக்ஷ்மணனைக் கைவிட மாட்டேன்.
தன் தாய் சுமித்திரை, மனைவி ஊர்மிளை இவர்கள் அனைவரையும் மறந்து விட்டு, நமக்குத் தொண்டு செய்வதற்காகவே
வனத்துக்கு வந்தவன் அவன். எனவே அவனைக் கைவிடவே மாட்டேன். ஒருவேளை, லக்ஷ்மணனையே கைவிடும் சூழல் வந்தாலும்,
அரக்கர்களிடம் இருந்து முனிவர்களைக் காப்பதாக வாக்களித்தேனே, முனிவர்களுக்கு அளித்த
அந்த வாக்கைக் கைவிடவே மாட்டேன்!” என்று விடையளித்தான் ராமன்.
அப்போது புன்னகைத்த சீதை, “சுவாமி! தீய சக்திகளான அரக்கர்களிடம் இருந்து நல்லோர்களான
முனிவர்களை நீங்கள் காக்க வேண்டும் என்று தான் நானும் விரும்புகிறேன். எனினும் அந்தக் காத்தல்
தொழிலைச் செய்வதில் தாங்கள் எவ்வளவு தூரம் உறுதியோடு இருக்கிறீர்கள் என்று பரிசோதிக்கவே
இவ்வாறு சொல்லிப் பார்த்தேன். நீங்கள் உங்களைச் சரணடைந்தவர்களைக் காப்பதில் உறுதியோடு இருப்பதை
எண்ணி இப்போது பெருமகிழ்ச்சி அடைந்தேன்!” என்று ராமனிடம் கூறினாள்.
“என்னுடைய வலிமை மிக்க தோள்கள் எப்போதும் என்னைச் சரணடைந்தவர்களைக் காப்பதற்குத் தயார் நிலையில் இருக்கும்!
இதில் எந்த சந்தேகமும் தேவையில்லை!” என்று தனது புன்னகையாலேயே சீதைக்குத் தெரிவித்தான் ராமன்.
‘புஜ:’ என்றால் தோள். ‘ஸு’ என்றால் நல்ல. சரணடைந்த அடியார்களைக் காப்பதற்கேற்ற
வலிமை மிக்க நல்ல தோள்களை உடையவராகத் திருமால் திகழ்வதால், ‘ஸுபுஜ:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 266-வது திருநாமம்.
“ஸுபுஜாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வருவோரைத் திருமாலின் திருத்தோள்கள் எப்போதும் காத்தருளும்.
———————
267. துர்தராய நமஹ (Dhurdharaaya namaha)
ராமாயணத்தின் உத்தர காண்டத்தில் ராவணனின் முன்னோர்களான மால்யவான், மாலி, சுமாலி ஆகிய மூன்று
அரக்கர்களின் சரித்திரம் இடம்பெற்றுள்ளது. அம்மூவரும் பெரும் அசுரக் கூட்டத்தைத் திரட்டிக் கொண்டு தேவர்களைத் தாக்க வந்தனர்.
அவர்களால் தாக்கப்பட்டு வலியில் துடித்த இந்திரனும் தேவர்களும், தங்களது குருவான பிருகஸ்பதியிடம் சென்றார்கள்.
இவர்களிடமிருந்து தங்களைக் காத்துக்கொள்ள வழிகூறுமாறு வேண்டினார்கள்.
அதற்கு பிருகஸ்பதி, “தேவர்களே! உங்களைத் தாக்க வந்துள்ள மால்யவான், மாலி, சுமாலி ஆகிய
மூன்று அரக்கர்களும் யார் தெரியுமா? சுகேசி என்ற அரக்கனின் மகன்கள்.
அந்த சுகேசி, தனக்குப் பற்பல அதிசய சக்திகள் மிக்க மூன்று மகன்கள் வேண்டும் என்று வேண்டி
சிவபெருமான், பிரம்மா இருவரைக் குறித்தும் தவமியற்றினான்.
அதை ஏற்று பிரம்மா, சிவன் இருவரும் தந்த வரங்களின் விளைவாகப் பிறந்தவர்கள் தான் மால்யவான், மாலி, சுமாலி ஆகிய மூவரும்.
எனவே இருபெரும் தேவர்களிடம் வரம் பெற்றவர்களான இவர்களை வீழ்த்துவது மிகவும் கடினம்!” என்றார்.
“அப்படியானால் நாங்கள் அனைவரும் இனி நிரந்தரமாக தேவலோகத்தை விட்டு வெளியேற வேண்டியது தானா?” என்று
தேவர்கள் கேட்க, “நீங்கள் திருமாலின் உதவியை நாடுங்கள். வெல்ல முடியாத எதிரிகளைக் கூட வெல்லும்
ஆற்றல் அவருக்குத் தான் உண்டு!” என்று அறிவுறுத்தினார் பிருகஸ்பதி.
தேவர்களும் திருப்பாற்கடலுக்குச் சென்று திருமாலின் திருவடிகளில் தஞ்சம் புகுந்தார்கள்.
தேவர்களைக் காப்பதாகத் திருமாலும் உறுதியளித்தார்.திருமாலிடம் தேவர்கள் தஞ்சம் புகுந்ததை அறிந்து கொண்ட
மால்யவானும் அவனது சகோதரர்களும் தங்கள் அசுரப் படையைத் தயார் நிலையில் வைத்தார்கள்.
அச்சேனையின் தளபதியாக மாலி நியமிக்கப்பட்டான். அவர்களுடன் போர் புரியத் தயாரான திருமால்,
சங்கு சக்கரங்களோடும், நந்தகம் என்னும் வாளோடும், சார்ங்கமென்னும் வில்லோடும்,
கௌமோதகி என்னும் கதையோடும் கருட வாகனத்தில் அவர்களின் இருப்பிடத்தை அடைந்தார்.
திருமாலுக்கும் அரக்கர்களுக்கும் இடையே பெரும் போர் மூண்டது. கருடன் தனது இறக்கைகளால்
அசுர சேனையைத் தாக்கித் துவம்சம் செய்தார். கருடனின் பிரபாவத்தால், மாலியின் சேனையில் இருந்த
பெரும்பாலான அசுரர்கள் மாண்டு போனார்கள்.
அதனால் கோபம் கொண்ட மால்யவான், கூரிய அம்புகளால் கருடனைத் தாக்கத் தொடங்கினான்.
தன் பக்தனாகிய கருடனை மால்யவான் தாக்குவதைக் கண்டு மேலும் கோபம் கொண்ட திருமால்,
தனது சக்கராயுதத்தினால் மால்யவானின் தலையைக் கொய்து அவனை அழித்தார்.
இறக்கும் தருவாயில் தனது சகோதரர்களான மாலி சுமாலியிடம்,
“நீங்கள் இங்கிருந்து தப்பித்து ஓடி விடுங்கள்! நீங்கள் உயிர்பிழைக்க அது தான் வழி!” என்று சொல்லிவிட்டு உயிர்விட்டான் மால்யவான்.
மாலியும் சுமாலியும், தங்கள் அண்ணனின் ஆலோசனைப்படி புறமுதுகிட்டு ஓடினார்கள்.
அப்போது திருமால் தனது சக்ராயுதத்தை அவர்கள் மீது ஏவினார். சக்கரம் தங்களை நோக்கி வருவதை உணர்ந்து கொண்ட
அவ்விருவரும், “புறமுதுகிட்டு ஓடுபவர்களைத் தாக்குவது போர் தருமமாகுமா?” என்று திருமாலிடம் கேட்டார்கள்.
“பொறுத்திருந்து பாருங்கள்!” என்றார் திருமால்.
திருமாலின் சக்ராயுதம் இருவரையும் தாண்டிக் கொண்டு முன்னே சென்றது.
அதன்பின் முன்னாலிருந்து அவர்களை நோக்கி வந்து மாலி, சுமாலி இருவரின் கழுத்தையும் கொய்தது.
“இப்போது இது போர் தருமத்துக்கு உட்பட்டது தானே?” என்று சொல்லிப் புன்னகைத்த
திருமாலின் முகத்தைப் பார்த்தபடி மாலி, சுமாலி இருவரும் மாண்டார்கள்.
(சுமாலியின் மகளான கைகேசியின் மகன் தான் ராவணன் என்பது வரலாறு.) ஆயுதங்களைக் கொண்டு போர் புரிந்த
மால்யவானைத் தன் வலிமையாலும், தந்திரம் செய்ய எண்ணிய மாலி சுமாலியைத் தன் சாதுரியத்தாலும் வென்று
காட்டிய திருமாலைத் தேவர்கள் போற்றினார்கள். இவ்வரலாற்றை,
“ஜய மாலே: ஸுமாலே: ச நக்ரஸ்ய க்ருத்தாஸ்ய கண்ட” என்று நடாதூர் அம்மாள் பாடுகிறார்.
எத்தகைய எதிரிகளாக இருந்தாலும் – அவர்கள் நேர்வழியில் போர் புரிந்தாலும் அல்லது தந்திரம் செய்பவர்களாக இருந்தாலும் –
அவர்களை வெல்லக்கூடிய வலிமையும் சாதுரியமும் கொண்டவராகத் திருமால் திகழ்வதால், ‘துர்தர:’ என்று அவர் போற்றப்படுகிறார்.
‘தர:’ என்றால் வீழ்த்துதல் என்று பொருள். ‘துர்தர:’ என்றால் யாராலும் வீழ்த்த முடியாதவர்,
அதாவது அனைவரையும் வெல்பவர்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 267-வது திருநாமம்.
“துர்தராய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு வாழ்வில் வெற்றிகள் பல கிடைக்கும்படித் திருமால் அருள் புரிவார்.
—————-
268. வாக்மினே நமஹ (Vaagminey namaha)
பல்வேறு பிரதேசங்களில் வாழ்ந்த வித்வான்களை எல்லாம் திருவரங்கத்துக்கு அழைத்து வந்த ராமாநுஜர்,
வைணவ நெறியை வளர்க்கும் பணியில் அவர்களை ஈடுபடுத்தினார்.
அந்த வகையில், கர்நாடகத்தில் வாழ்ந்து வந்த மாதவாச்சாரியார் என்ற வேதாந்தியை வைணவ நெறிக்குக் கொண்டு
வர விரும்பினார் ராமாநுஜர். ஆனால் அவரது வாழ்நாளில் அந்த விருப்பம் நிறைவேறவில்லை.
தம் இறுதி நாட்களில் கூரத்தாழ்வானின் மகனான பராசர பட்டரை அழைத்த ராமாநுஜர்,
“கர்நாடகாவில் உள்ள வேதாந்தியை வாதம் செய்து வென்று திருவரங்கத்துக்கு அழைத்துவர வேண்டும்!
ஆனால் அது எளிதான காரியமல்ல! நல்வார்த்தைகளுக்கு எல்லாம் அதிபதியாய்த் திகழும் அரங்கனின் அருள்பெற்ற
ஒருவர் தான் வேதாந்தியை வாதில் வெல்ல இயலும்.
அந்த அரங்கனின் அருள் உம்மிடம் இருப்பதால் இப்பொறுப்பை உம்மிடம் ஒப்படைக்கிறேன்!” என்று அவரிடம் கூறினார்.
ராமாநுஜரின் நியமனத்தை நிறைவேற்றும் நோக்கத்துடன், வேதாந்தியைச் சந்தித்து வாதம் செய்வதற்காகக்
கர்நாடகத்தை நோக்கிப் பல்லக்கில் புறப்பட்டார் பராசர பட்டர். வேதாந்தியின் வீட்டுக்கு நேரே சென்றால்,
அவரது சீடர்கள் உள்ளே அனுமதிக்க மாட்டார்கள் என்பதால், வேதாந்தியின் அன்னதானக் கூடத்துக்குச் சென்ற பட்டர்,
அங்கே பந்தியில் அமராமல் ஓரமாக நின்றுகொண்டிருந்தார்.
அன்னதானத்தைப் பார்வையிட வந்த வேதாந்தி, பட்டர் தனியே நிற்பதைப் பார்த்து, “என்ன வேண்டும்?” என்று கேட்க,
“பிச்சை வேண்டும்!” என்றார் பட்டர். “பந்தியில் அமருங்கள்!” என்று வேதாந்தி சொல்ல,
“உணவுப் பிச்சை இல்லை! வாதப் பிச்சை வேண்டும்!” என்றார் பட்டர்.
“ஆறு விதமான சமயங்களைக் கற்று அவற்றை ஆசனமாக்கி அமர்ந்தவனான என்னை எதிர்த்து
வாதம் செய்ய வந்துள்ளீரா? சரி, வாதிடுங்கள் பார்க்கலாம்!” என்று சொல்லி வாதத்துக்கு இசைந்தார் வேதாந்தி.
ஒன்பது நாட்கள் கம்பீரமாக இருவரும் வாதம் செய்த நிலையில், பத்தாம் நாளன்று திருமங்கை ஆழ்வார் அருளிய
பிரபந்தமான திருநெடுந்தாண்டகத்தில் உள்ள பாசுரங்களை மேற்கோள் காட்டி, பராசர பட்டர் வாதம் செய்த அளவிலே,
அவருடைய வாதத்துக்குத் தோற்றார் வேதாந்தி. பட்டரைப் பார்த்துக் கைகூப்பி,
“அரங்கன் உறங்கும் பெருமாள் என்றால் நீங்கள் உலவும் பெருமாள். உமக்கும் அவருக்கும் வேறுபாடில்லை!” என்று
சொல்லி வணங்கிய வேதாந்தி, பட்டருக்குச் சீடரானார்.
(பின்னாளில் அவர் துறவறம் மேற்கொண்டு நஞ்ஜீயர் என்று பெயர் பெற்றார்.)
மார்கழி மாதப் பகல்பத்து, இராப்பத்து உற்சவங்கள் திருவரங்கத்தில் நடைபெறும் சமயம் ஆதலால்
பராசர பட்டர் விரைந்து திருவரங்கத்துக்குத் திரும்பினார். அன்று மார்கழி மாத அமாவாசை.
அன்று மாலை அரங்கனைத் தரிசிக்கச் சென்ற பட்டரைப் பார்த்து,
“ராமாநுஜரின் கட்டளையை நிறைவேற்றி விட்டீர்களா?” என்று கேட்டார் திருவரங்கநாதன்.
“அரங்கனே! உனது திருவடிகளில் வேதாந்தியைக் கொண்டு வந்து சேர்த்து ராமாநுஜரின் கட்டளையை
நிறைவேற்றி விட்டேன்!” என்று விடையளித்தார் பட்டர்.
“உங்கள் வாதத் திறமையை எப்படிப் பாராட்டுவது என்றே தெரியவில்லை!” என்று அரங்கன் கூற,
பட்டரோ, “எம்பெருமானே! வேதங்களாகிய நல்வார்த்தைகளால் போற்றப்படுபவன் நீ!
உன்னைப் போற்றும் அவ்வேதங்களின் கருத்தையே எளிய தமிழில் திருநெடுந்தாண்டகம் என்னும்
முப்பது பாசுரங்களாகப் பாடி உன் மேன்மைகளைப் போற்றினார் திருமங்கையாழ்வார்.
அந்தத் திருநெடுந்தாண்டகப் பாசுரங்களாகிய நல்வார்த்தைகளைச் சொல்லித் தான் அடியேன் வேதாந்தியை வாதில் வென்றேன்.
நல்வார்த்தைகளை உடையவனாக நீயே இருக்கிறாய்! அவ்வார்த்தைகளை நீயே அடியேனுக்கும் அருளி அடியேனுக்கு
வாதில் வெற்றியைப் பெற்றுத் தந்துவிட்டாய்!” என்று கூறித் திருநெடுந்தாண்டகத்தை அரங்கன் முன்னே பாடினார்.
அதனால் தான் இன்றும் மார்கழி மாத அமாவாசை அன்று அரங்கன் முன்னே
திருநெடுந்தாண்டகத்தை ஓதும் நிகழ்ச்சி வருடந்தோறும் நடைபெறுகிறது.
வடமொழி மற்றும் தமிழ் வேதங்களில் உள்ள நல்வார்த்தைகளால் போற்றப்படுபவராகவும்,
நல்வார்த்தைகளைத் தன்னகத்தே உடையவராகவும், அந்நல்வார்த்தைகளை அடியார்களுக்கு அருளி
அவர்களுக்கு வெற்றியைப் பெற்றுத்தருபவராகவும் திருமால் திகழ்வதால் அவர் ‘வாக்மீ’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
‘வாக்’ என்பது நல்வார்த்தைகளைக் குறிக்கும். அதை உடையவர் ‘வாக்மீ’. அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 268-வது திருநாமம்.
“வாக்மினே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு நல்ல பேச்சாற்றலைத் திருமால் அருள்வார்.
——————
269. மஹேந்த்ராய நமஹ (Mahendhraaya namaha)
சிருங்கிபேர முனிவருக்கு இரண்டு மகன்கள். அவ்விருவரையும் கௌதம முனிவரிடம் கல்வி கற்க அனுப்பி வைத்தார் சிருங்கிபேரர்.
அக்கால குருகுல வழக்கப்படி இருவரும் கௌதமரின் சீடர்களாக இருந்து அவருக்கு அனைத்துவிதமான தொண்டுகளும்
செய்தபடி கல்வி பயின்று வந்தனர். இந்நிலையில் ஒருநாள் கௌதம முனிவரின் பூஜைக்காக இரு சீடர்களும் ஆற்றில் இருந்து
குடத்தில் தண்ணீர் எடுத்து வந்தார்கள். ஆனால் அந்தக் குடத்தை மூடாமல் திறந்தே வைத்து விட்டு
அடுத்த வேலைக்கு இருவரும் சென்று விட்டார்கள்.
கௌதமர் வந்து பார்த்த போது, அந்தத் தண்ணீரில் ஒரு பல்லி விழுந்திருப்பதைக் கண்டார்.
அதனால் கோபம் கொண்டு இரு சீடர்களையும் பார்த்து, “நீங்கள் பல்லிகளாகப் பிறக்க வேண்டும்!” என்று சபித்தார்.
அதன் விளைவாக இருவரும் காஞ்சீபுரத்திலுள்ள அத்திகிரி என்னும் மலையிலுள்ள ஒரு மரத்தில்
தங்கப் பல்லியாகவும் வெள்ளிப் பல்லியாகவும் பிறந்தார்கள்.இது ஒரு புறமிருக்க, இந்திரன் செய்த ஒரு தவறுக்காக
அவன் யானையாகப் பிறக்க வேண்டும் என்று சரஸ்வதி தேவி இந்திரனைச் சபித்தாள்.
தனக்கு சாப விமோசனம் அருள வேண்டும் என்று சரஸ்வதியிடம் பிரார்த்தித்தான் இந்திரன்.
அப்போது இந்திரனிடம் வந்த பிரம்மதேவர், “தேவேந்திரா! முன்னொரு சமயம் மகாசாந்தன் என்னும் அந்தணன்
ஒரு சாபத்தால் யானையாகப் பிறந்தான். அவன் காஞ்சீபுரத்தில் உள்ள வரதராஜப் பெருமாளை வணங்கி சாப விமோசனம் பெற்றான்.
அதுமட்டுமின்றி, அந்த மகாசாந்தனே மலையாக மாறி இன்றளவும் அங்கே வரதராஜப் பெருமாளைத் தாங்கிக் கொண்டிருக்கிறான்.
ஹஸ்தி என்றால் யானை, கிரி என்றால் மலை. யானையே மலையாக இருந்து வரதராஜப் பெருமாளைத் தாங்குவதால்,
அவரது இருப்பிடம் ஹஸ்திகிரி (அத்திகிரி) என்று அழைக்கப்படுகிறது.
அந்த அத்திகிரி அருளாளப் பெருமாளை நீ வணங்கினாயானால், அவர் இந்த சாபத்தில் இருந்து உன்னைக் காப்பார்!” என்று கூறினார்.
பிரம்மதேவரின் அறிவுரைப்படி யானை வடிவில் இருந்த இந்திரன் அத்திகிரியை அடைந்தான்.
தனது சாபத்தைப் போக்கியருளும் படி அத்தி வரதரிடம் பிரார்த்தித்தான். அப்போது மலையைப் பிளந்து கொண்டு
நரசிம்ம வடிவத்துடன் இந்திரனுக்குக் காட்சியளித்து, அவனது சாபத்தைப் போக்கினார் திருமால். யானை வடிவம் மாறி,
இந்திரன் தனது பழைய உருவத்தை அடைந்தான்.
(அத்திகிரி கருவறைக்குக் கீழே தனி சந்நதியில் எழுந்தருளியிருக்கும் அந்த நரசிம்மரை இன்றும் தரிசிக்கலாம்.)
நரசிம்மரையும் அத்தி வரதரையும் வணங்கி விட்டுத் தேவலோகம் சென்றான் இந்திரன்.
அப்போது இரு முனிகுமாரர்கள் இந்திரனை வழிமறித்தார்கள். “எங்களது சாபத்தைப் போக்கியமைக்கு நன்றி!” என்று
அவ்விருவரும் இந்திரனிடம் சொன்னார்கள்.
“நீங்கள் யார்? உங்கள் சாபத்தை நான் எப்போது போக்கினேன்?” என்று கேட்டான் இந்திரன்.
அதற்கு அவர்கள், “நாங்கள் இருவரும் சிருங்கிபேர முனிவரின் புதல்வர்கள். கௌதம முனிவரின் சாபத்தால்
இந்த அத்திகிரியில் ஒரு மரத்தில் தங்கப் பல்லியாகவும் வெள்ளிப் பல்லியாகவும் பிறந்தோம்.
நீங்கள் யானை வடிவில் மலைமீது அவசரமாக ஓடி வந்தீர்களல்லவா?
அப்போது நீங்கள் நாங்கள் இருந்த மரத்தை உலுக்கி விட்டீர்கள்! அதனால் இருவரும் கீழே விழுந்தோம்.
அடுத்த நொடியே பல்லி வடிவம் நீங்கி மனித உருவம் பெற்றோம்! உங்களால் தான் எங்கள் சாபம் நீங்கியது!” என்றார்கள்.
இந்திரனோ, “முனி குமாரர்களே! நான் உங்களுக்குச் சாப விமோசனம் தரவில்லை.
எனது சாபத்தைப் போக்கிக் கொள்ளவே அத்திகிரிக்கு வந்தேன். நான் மரத்தை உலுக்கியதால் நீங்கள்
இருவரும் இந்த மலையில் விழுந்தீர்கள் அல்லவா? இது அத்தி வரதப் பெருமாளின் மலை.
இந்த மலையின் ஸ்பரிசம் உங்கள் மேல் பட்டவுடன் அத்தி வரதரின் அருளால் உங்கள் சாபம் நீங்கியது.
உங்கள் சாபத்தையும் என் சாபத்தையும் போக்கியருளியவர் அத்தி வரதரே ஆவார்!” என்று பதிலளித்தான்.
அந்த முனிகுமாரர்கள் இருவரும் இந்திரனோடு சேர்ந்து அத்தி வரதரை வழிபட்டு விட்டு தேவலோகம் சென்றதாக வரலாறு.
இன்றும் காஞ்சீபுரம் பிராகாரத்தில் தங்கப் பல்லியும் வெள்ளிப் பல்லியும் இருப்பதைக் காணலாம்.
இவ்வாறு சாதாரண மனிதர்கள் முதல் இந்திரன் போன்ற தேவர்கள் வரை அனைவருக்கும் அருள்சுரந்து
காக்கும் தலைவராகத் திருமால் திகழ்வதால், அவர் ‘மஹேந்த்ர:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
‘இந்த்ர:’ என்றால் தலைவன். ‘மஹேந்த்ர:’ என்றால் தலைவர்களுக்கெல்லாம் தலைவர்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 269-வது திருநாமம்.
“மஹேந்த்ராய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்குத் தலைமைப் பண்புகள் வளரும்படித் திருமால் அருள் புரிவார்.
——————
270. வஸுதாய நமஹ (Vasudhaaya namaha)
சோழ மன்னனின் படைத்தளபதியாக முதலில் இருந்து, அதன்பின் தமது திறமையால் மங்கை நாட்டின்
குறுநில மன்னராக உயர்ந்து, அதனால் மங்கை மன்னர் என்றே போற்றப்பட்ட திருமங்கையாழ்வார்,
சீர்காழி அருகே உள்ள திருவெள்ளக்குளத்தில் குமுதவல்லி என்னும் பெண்ணைக் கண்டு,
அவள் அழகில் மயங்கி, அவளிடம் மனதைப் பறிகொடுத்தார்.
தன் விருப்பத்தைக் குமுதவல்லியிடம் அவர் தெரிவித்தபோது, அவள் இரண்டு நிபந்தனைகளைத்
திருமங்கை மன்னருக்கு விதித்தாள்.
ஒன்று, தோள்களில் சங்கு சக்கரப் பொறிகளை ஒற்றிக் கொண்டு வைணவராக ஆக வேண்டும்.
இரண்டு, திருமணம் ஆனபின் தினசரி ஆயிரம் திருமால் அடியார்களுக்கு அன்னதானம் செய்ய வேண்டும்.
இந்த இரண்டு நிபந்தனைகளையும் ஏற்றால் அவரை மணந்து கொள்வதாகக் கூறினாள் குமுதவல்லி.
இரண்டு நிபந்தனைகளையும் உடனே ஏற்ற திருமங்கை மன்னர், கும்பகோணம் அருகிலுள்ள நாச்சியார்கோவிலில் கோயில்
கொண்ட ஸ்ரீநிவாசப் பெருமாளிடம் சங்கு சக்கரப் பொறிகளைப் பெற்றுக் கொண்டு குமுதவல்லியை மணந்தார்.
அதன்பின் இரண்டாவது நிபந்தனையை நிறைவேற்றும் பொருட்டு, தமது அரண்மனைக் கருவூலத்தில் இருந்த
அனைத்துச் செல்வங்களையும் செலவழித்து, தினமும் ஆயிரம் திருமால் அடியார்களுக்கு
அன்னதானம் செய்யத் தொடங்கினார் திருமங்கை மன்னர்.
இந்நிலையில், தமது செல்வங்கள் அனைத்தையுமே அன்னதானத்துக்கு அவர் செலவிட்டபடியால்,
சோழ மன்னனுக்குக் கட்ட வேண்டிய கப்பத்தைத் திருமங்கை மன்னர் கட்டவில்லை.
கப்பத்தைப் பெறுவதற்காகத் திருமங்கை மன்னரிடம் சோழனின் அமைச்சர்கள் வந்த போது,
அரண்மனையில் ஆயிரக் கணக்கான திருமால் அடியார்கள் வந்து விருந்து அருந்திச் செல்வதைக் கண்டார்கள்.
“அன்னதானத்துக்கு இவ்வளவு செலவு செய்யும் நீர் மன்னருக்குச் செலுத்த வேண்டிய கப்பத்தை ஏன் இன்னும் செலுத்தவில்லை?”
என்று கேட்டார்கள். கப்பத்தை விரைவில் செலுத்துவதாகச் சொல்லி அவர்களை அனுப்பி வைத்தார் திருமங்கை மன்னர்.
ஆனாலும் திருமங்கை மன்னர் கப்பத்தைச் செலுத்தாமல் தொடர்ந்து அன்னதானக் கைங்கரியத்திலேயே
ஈடுபட்டு வந்ததைக் கண்டு வெகுண்ட சோழ மன்னன், திருமங்கை ஆழ்வாரைச் சங்கிலிகளால் கட்டி இழுத்து
வரச்சொல்லி ஆட்களை அனுப்பி வைத்தான்.
இதனால் கொதிப்படைந்த திருமங்கை மன்னர், “எத்தனையோ களம் கண்ட என்னைச் சிறைபிடிப்பதா
சோழ மன்னரைப் போர்க்களத்தில் சந்திக்கிறேன்!” என்று சொல்லுங்கள் என்று சொல்லி அந்த ஆட்களை விரட்டி அனுப்பினார்.
திருமங்கை ஆழ்வாரை எதிர்த்துச் சோழ மன்னன் போர்தொடுத்து வர, திருமங்கை ஆழ்வாரும் போர்க்கோலம் பூண்டு
தமது சேனையை அணிவகுத்தார். சோழனை எதிர்த்து நடைபெற்ற கடும் யுத்தத்தில் திருமங்கை மன்னர் வெற்றி பெற்றார்.
வீரத்தால் திருமங்கை மன்னரை வெல்ல இயலாது என்று புரிந்து கொண்ட சோழன், சூழ்ச்சி செய்யத் திட்டமிட்டான்.
திருமங்கை ஆழ்வாரைப் பாராட்டி விருந்து வைப்பதாகச் சொல்லி அவரை அழைத்து அப்படியே அரண்மனையில் சிறைபிடித்தான்.
சிறையில் வாடிய திருமங்கை மன்னர், காஞ்சீபுரம் அத்திகிரி வரதனிடம், “நான் உன் அடியார்களுக்கு உணவளிக்கத் தானே
செல்வத்தை எல்லாம் செலவழித்தேன்? அதற்காக இப்படி ஒரு தண்டனையா? நீ தான் என்னை இதிலிருந்து காத்தருள வேண்டும்!”
என்று மனமுருகி வேண்டினார். அவரது கனவில் தோன்றிய அத்தி வரதர், “காஞ்சீபுரத்தில் உமக்காகப் பொற்குவியல்
வைத்துள்ளோம். வேகவதி நதிக்கரையில் அதை நீர் பெற்றுக்கொள்ளலாம்!” என்று கூறினார்.
மறுநாள் காலை சோழனின் மந்திரியிடம் இந்த விஷயத்தைத் திருமங்கை மன்னர் தெரிவிக்கவே,
மந்திரியும் திருமங்கை மன்னரும் காஞ்சீபுரத்திலுள்ள வேகவதி நதிக்கரைக்குச் சென்றபோது, அங்கே பொற்குவியலைக் கண்டார்கள்.
சோழனுக்குச் செலுத்த வேண்டிய கப்பத்தை அதிலிருந்து செலுத்திவிட்டு, மீதமுள்ள தனத்தைத் தமது
அன்னதானத்துக்காக எடுத்து வந்தார் திருமங்கை மன்னர்.
மந்திரி சோழனிடம் செல்வத்தைக் கொடுத்து, நடந்ததையும் தெரிவித்த போது, அதிர்ந்து போனான் சோழ மன்னன்.
“அத்திகிரி அருளாளரின் கருணைக்குப் பாத்திரமான திருமங்கை மன்னரின் செல்வம் நமக்கு வேண்டாம்.
இந்தச் செல்வத்தையும் அவர் அன்னதானத்துக்கே பயன்படுத்தட்டும்!” என்று சொல்லி திருமங்கை மன்னரிடமே திரும்ப வழங்கச் செய்தான்.
‘வஸு:’ என்றால் செல்வம். ‘த:’ என்றால் கொடுப்பவர்.
திருமங்கையாழ்வார் செய்த அன்னதானக் கைங்கரியம் போன்ற நல்ல தொண்டுகளில் ஈடுபடும் அடியவர்களுக்கு
அதற்கேற்ற செல்வத்தைத் திருமால் அருளுவதால், அவர் ‘வஸுத:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 270-வது திருநாமம்.
“வஸுதாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு அனைத்துச் செல்வங்களையும் திருமால் தந்தருள்வார்.
—————
271. வஸவே நமஹ (Vasave namaha)
‘ஆளவந்தார்’ என்று அனைவராலும் போற்றப்படும் யாமுனாச்சாரியார் என்பவர் பெரிய மன்னராகத் திகழ்ந்தார்.
மணக்கால் நம்பி என்னும் வைணவ குரு, ஆளவந்தாரைத் தமக்கு அடுத்த வைணவ குருவாக நியமிக்க நினைத்தார்.
ஆளவந்தாரைச் சந்திக்க அவர் பல முயற்சிகள் எடுத்தும், மன்னரை அவரால் எளிதில் சந்திக்க முடியவில்லை.
ஆளவந்தாருக்குத் தூதுவளைக் கீரை மிகவும் பிடிக்கும் என்று அறிந்து கொண்ட மணக்கால் நம்பி, தினமும்
அவரது அரண்மனையின் சமையல் அறைக்குச் சென்று சமையல்காரரிடம் தூதுவளைக் கீரையைக் கொடுத்து வந்தார்.
இப்படி ஆறு மாத காலம் இவர் கொண்டு வந்து கொடுத்த தூதுவளைக் கீரையைத் தினமும் உண்ட ஆளவந்தார்,
அதை யார் கொண்டு வந்து கொடுத்தார் என்று சமையல் காரரிடம் விசாரிக்கவே இல்லை.
இந்நிலையில், இடையில் மூன்று நாட்கள் மணக்கால் நம்பியால் அரண்மனைக்கு வரமுடியாமல் போனது.
சமையலில் தூதுவளைக் கீரை இல்லாததைக் கண்ட ஆளவந்தார்,
“ஏன் தூதுவளைக் கீரையைச் சமையலில் சேர்க்கவில்லை?” என்று கேட்டார்.
அதற்குச் சமையல்காரர், “அரசே! தினமும் ஒரு ஏழை அந்தணர் தூதுவளைக் கீரையை கொண்டு வந்து கொடுத்துக் கொண்டிருந்தார்.
மூன்று நாட்களாக அவரைக் காணவில்லை!” என்றார்கள். “என்ன? எனக்காக ஒருவர் இத்தனை நாட்களும்
தூதுவளைக் கீரையை கொண்டு வந்தாரா? அவரை நான் காண வேண்டும்!
அடுத்த முறை அவர் வந்தால் என்னிடம் அழைத்து வாருங்கள்!” என்றார் ஆளவந்தார்.
அவ்வாறே அடுத்த முறை மணக்கால் நம்பி தூதுவளைக் கீரையுடன் வந்தபோது அவரை ஆளவந்தாரிடம்
சமையல்காரர் அழைத்துச் சென்றார். “எனக்காக இத்தனை நாட்கள் தூதுவளைக் கீரையை கொண்டு வந்த
உங்களுக்குத் தகுந்த சன்மானம் தர விழைகிறேன்!” என்று மணக்கால் நம்பியிடம் ஆளவந்தார் சொல்ல,
மணக்கால் நம்பியோ, “உங்களிடம் எதையும் பெற்றுச் செல்ல நான் வரவில்லை. கொடுத்துச் செல்லவே வந்துள்ளேன்!” என்றார்.
“மன்னனான எனக்கு நீங்கள் என்ன கொடுக்கப் போகிறீர்கள்?” என்று ஆளவந்தார் கேட்க,
“உங்கள் பாட்டனார் பெயர் நாதமுனிகள். அவர்தான் ஆழ்வார் பாசுரங்களாகிய நாலாயிர திவ்வியப் பிரபந்தத்தைத் தொகுத்தவர்.
அவர் உங்களுக்காக ஒரு பெரிய செல்வத்தைச் சேர்த்து வைத்திருக்கிறார். அதை உங்களிடம் ஒப்படைக்கவே நான் வந்துள்ளேன்!
தகுந்த காலத்தில் அதை ஒப்படைப்பேன்!” என்றார் மணக்கால் நம்பி.
மேலும், “நான் இனி உங்களை எப்போதும் வேண்டுமானாலும் வந்து சந்திக்க எனக்கு அனுமதி வேண்டும்!” என்று
ஆளவந்தாரிடம் கேட்டுக் கொண்டார் மணக்கால் நம்பி. அதற்கு ஆளவந்தாரும் சம்மதித்தார்.
அதன்பின், தினமும் ஆளவந்தாரைச் சந்தித்த மணக்கால் நம்பி, தினமும் பகவத் கீதையிலிருந்து
ஒரு அத்தியாயத்தை அவருக்கு விளக்குவார். இவ்வாறு பதினெட்டு நாட்களில் கீதையின் பதினெட்டு அத்தியாயங்களின்
பொருளையும் ஆளவந்தாருக்கு உபதேசித்தார் மணக்கால் நம்பி.
அதைக் கேட்டுப் பக்குவமடைந்த ஆளவந்தார், மணக்கால் நம்பியின் பாதங்களை வணங்கி அவருக்குச் சீடரானார்.
“உங்கள் பாட்டனார் உங்களுக்கென்று சேர்த்து வைத்திருந்த செல்வத்தை உங்களுக்குக் காட்ட வேண்டிய நேரம் வந்து விட்டது!”
என்று கூறிய மணக்கால் நம்பி, ஆளவந்தாரைத் திருவரங்கத்துக்கு அழைத்துச் சென்றார்.
அங்கே இரு காவிரிகளுக்கு மத்தியில் துயில் கொள்ளும் அரங்கனைக் காட்டி,
“இந்த ஸ்ரீரங்கநாதன் தான் உங்கள் பாட்டனார் உங்களுக்காகச் சேமித்து வைத்த செல்வம்!” என்றார்.
அரங்கனைத் தரிசித்த மாத்திரத்தில், தனது ராஜ்ஜியம், அரண்மனை, பொன், பொருள் அனைத்தையும் மறந்த ஆளவந்தார்,
“இனி எனக்கு வேறு எந்த செல்வமும் வேண்டாம்! அரங்கனின் திருவடித் தாமரைகளே எனக்குச் செல்வம்!
தனம் மதீயம் தவ பாத பங்கஜம்!” என்று சொல்லி, அரசைத் துறந்து துறவு பூண்டார்.
மணக்கால் நம்பி விரும்பியபடி வைணவ குருவாகப் பொறுப்பேற்றார் ஆளவந்தார்.
ஆளவந்தார் கூறியது போல், ராஜ்ஜியம், பொன், பொருள் உள்ளிட்ட அனைத்தைக் காட்டிலும் உயர்ந்த செல்வமாகத்
திருமாலையே அடியார்கள் கருதுவதால், திருமால் ‘வஸு:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
‘வஸு:’ என்றால் செல்வம் என்று பொருள். அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 271-வது திருநாமம்.
“வஸவே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு நீங்காத செல்வம் நிறையும்படித் திருமால் அருள் புரிவார்.
—————–
272. நைகரூபாய நமஹ (Naikaroopaaya namaha)
(‘நைகரூப:’ என்ற 272-வது திருநாமம் தொடங்கி, ‘ப்ரதாபன:’ என்ற 278-வது திருநாமம் வரையில் உள்ள 7 திருநாமங்கள்,
திருமாலுடைய விஸ்வரூபத்தின் பெருமையைச் சொல்கின்றன)சௌனக முனிவர் தலைமையில் பல முனிவர்கள்
பிரம்ம தேவரிடம் சென்று, தாங்கள் தவம் செய்ய விரும்புவதாகவும், அதற்கு ஏற்ற சரியான இடத்தைக் காட்டி
அருளுமாறும் பிரார்த்தனை செய்தார்கள். அப்போது பிரம்மா, தன் கையில் ஒரு தர்ப்பைப் புல்லை எடுத்து
அதைச் சக்கரம் போன்ற வடிவத்துக்கு மாற்றினார். அந்த தர்ப்பைச் சக்கரத்தைக் கீழே உருட்டிவிட்டார்.
“முனிவர்களே! உருண்டு ஓடும் இந்த தர்ப்பைச் சக்கரம் எங்கு போய் நிற்கிறதோ,
அந்த இடமே நீங்கள் தவம் புரிவதற்கு ஏற்ற இடமாகும்!” என்றார் பிரம்மா.
முனிவர்கள் அனைவரும் அந்தச் சக்கரத்தின் பின்னே செல்ல, அது ஒரு காட்டில் போய் நின்றது.
நேமி என்றால் சக்கரம். ஆரண்யம் என்றால் காடு. உருண்டு வந்த சக்கரம் நின்ற காடு (நேமி நின்ற ஆரண்யம்)
என்பதால் அவ்விடத்துக்கு ‘நைமிசாரண்யம்’ என்று பெயர் உண்டானது.
(இன்றைய உத்திரப் பிரதேச மாநிலத்தில் இந்த நைமிசாரண்ய க்ஷேத்திரம் உள்ளது.)
அப்போது அந்த முனிவர்கள் முன் தோன்றிய பிரம்மா, “இந்தத் திருத்தலம் மிகவும் புண்ணியம் மிக்க திருத்தலமாகும்.
முன்னொரு சமயம், கயாசுரன் என்ற அசுரன் திருமாலைக் குறித்துக் கடுந்தவம் புரிந்தான்.
அவனுக்குத் திருமால் காட்சி அளித்து, அவன் வேண்டும் வரத்தைத் தருவதாகக் கூறினார்.
ஆனால் கருவத்தின் உச்சத்தில் இருந்த கயாசுரன், திருமாலைப் பார்த்து, “நான் உன்னை விட வலிமையானவன்!
நீ எனக்கு வரம் தரப் போகிறாயா?” என்று ஏளனமாகச் சிரித்தான்.
அதனால் கோபம் கொண்ட திருமால், தனது சக்கராயுதத்தை அந்த கயாசுரன் மேல் ஏவினார்.
திருமாலின் சுதர்சனச் சக்கரம் அவனது உடலை மூன்று பகுதிகளாக வெட்டியது.
அவனது தலைப்பகுதி விழுந்த இடம் பத்ரிநாத், அவனது கால் பகுதி விழுந்த இடம் கயா,
அவனது உடல் பகுதி விழுந்த இடம் இந்த நைமிசாரண்யம் ஆகும்!
இத்தலத்தில் நற்செயல்கள் செய்ய வருவோருக்குத் தடைகள் ஏற்பட்டால், அதைத் திருமால் தீர்த்தருள்வார்!” என்று கூறினார்.
“இந்தத் தலத்துக்கு வேறு ஏதேனும் பெருமைகள் உண்டோ?” என்று முனிவர்கள் கேட்க,
“ஆம்! வில்வலன் என்ற அசுரன், இங்கு தவம் புரிந்து வந்த முனிவர்களை மிகவும் துன்புறுத்தினான்.
அப்போது கண்ணனின் அண்ணனான பலராமன் இங்கே வந்து அவ்வசுரனைக் கொன்று
முனிவர்களைக் காத்தருளினார்!” என்று விடையளித்தார் பிரம்மா.
அது மட்டுமின்றி, “இந்த நைமிசாரண்யத்தில் அமர்ந்து தான் வேத வியாசர் வேதத்தை நான்காகப் பிரித்தார்.
இங்கு தான் வியாசர் மகாபாரதத்தைத் தமது சீடர்களுக்கு உபதேசித்தார். பதினெட்டு புராணங்களும் இங்கு தான்
இயற்றப்பட்டன இத்தகைய பெருமை படைத்த நைமிசாரண்ய க்ஷேத்திரமே நீங்கள் தவம் புரிவதற்கேற்ற இடம்!” என்றார் பிரம்மா.
பிரம்மாவின் அறிவுரைப் படி சௌனகரும் மற்ற முனிவர்களும் அவ்விடத்தில் தவம் புரிய,
அவர்களின் தவத்துக்கு உகந்த திருமால், புண்டரீக வல்லித் தாயாரோடு தேவராஜப் பெருமாளாக வந்து
அவர்களுக்குக் காட்சி அளித்தார். இறைவனைத் தரிசித்து மிகவும் பரவசம் அடைந்த முனிவர்கள்,
“நீங்கள் எப்போதும் இந்தத் திருத்தலத்தில் குடி கொண்டிருக்க வேண்டும்!” என வேண்டினார்கள்.
“நான் இங்கே காட்டின் வடிவத்திலேயே இருப்பேன். முனிவர்களே! நீங்களும் மரங்களின் வடிவில்
என்னோடு இங்கே இருங்கள்!” என்று கூறினார். “காட்டின் வடிவமா?” என்று முனிவர்கள் வியக்க,
“புஷ்கரம் எனும் க்ஷேத்திரத்தில் தண்ணீரின் வடிவில் நான் இருக்கிறேன். திருவேங்கடத்தில் மலையாகவே நான் இருக்கிறேன்.
அது போல் இங்கே காட்டின் வடிவில் நான் இருப்பேன்!” என்று சொன்னார் திருமால்.
அவ்வாறே இன்றும் நூற்றெட்டு திவ்ய தேசங்களுள் ஒன்றான நைமிசாரண்யத்தில் காடு வடிவில்
திருமால் காட்சி அளித்து அருள்புரிந்து கொண்டிருக்கிறார்.
இந்த வரலாற்றிலிருந்து, தனது பக்தர்களுக்கு அருள்புரிவதற்காக, காடு, மலை, நதி எனப் பல்வேறு
வடிவங்களில் திருமால் காட்சி தருகிறார் என்பதை உணர முடிகிறதல்லவா?
காடு தன் வடிவம் என்று நைமிசாரண்யத்திலும், மலை தனது வடிவம் என்று திருவேங்கடத்திலும்,
தண்ணீர் தனது வடிவம் என்று புஷ்கரத்திலும் காட்டிய திருமால், விஸ்வரூபம் எடுத்த போது
காடு, மலை, நதி மட்டுமின்றி, உலகிலுள்ள அனைத்துமே தனது வடிவமாக இருப்பதைக் காட்டியருளினார்.
‘ஏகரூப:’ என்றால் ஒரே வடிவம் கொண்டவர் என்று பொருள்.
‘நைகரூப:’ என்றால் பலவிதமான வடிவங்களை உடையவர் என்று பொருள்.
காடு, மலை, நதி உள்ளிட்ட உலகிலுள்ள அனைத்துமே தனது வடிவங்களே என்பதை விச்வரூபத்தின்
வாயிலாகத் திருமால் நமக்கு உணர்த்தியதால், விச்வரூபம் எடுத்த திருமால் ‘நைகரூப:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 272-வது திருநாமம்.
“நைகரூபாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள், அனைத்திலும் திருமால் உறைந்திருப்பதை உணர்வார்கள்.
—————–
273. ப்ருஹத்ரூபாய நமஹ (Prbruhadroopaaya namaha)
(‘நைகரூப:’ என்ற 272-வது திருநாமம் தொடங்கி, ‘ப்ரதாபன:’ என்ற 278-வது திருநாமம் வரையில் உள்ள 7 திருநாமங்கள்,
திருமாலுடைய விஸ்வரூபத்தின் பெருமையைச் சொல்கின்றன)
திருமங்கை ஆழ்வாருக்குத் தோள்களில் சங்கு சக்கரப் பொறிகளாகிய வைணவ இலச்சினையை அளித்தவர்
நாச்சியார்கோவில் ஸ்ரீநிவாசப் பெருமாள். ஒரு ஆசாரியரின் (குருவின்) ஸ்தானத்தில் இருந்து தனக்கு
வைணவ தீட்சையை அருளிய அந்த ஸ்ரீநிவாசப் பெருமாளை “நறையூர் நின்ற நம்பி!” என்றே அழைத்தார் திருமங்கை ஆழ்வார்.
(‘நம்பி’ என்பது ஆச்சாரியனைக் [குருவைக்] குறிக்கும் சொல் ஆகும்.)
இறைவன் என்னும் பதவியை விட, ‘ஆச்சாரியன்’ என்னும் பதவியே உயர்ந்தது என்று சாஸ்திரங்கள் சொல்கின்றன.
அதனால் தான் இறைவனே ஆச்சாரிய ஸ்தானத்தில் அமர விழைகிறார்.
கிருஷ்ணாவதாரத்தில் அர்ஜுனனுக்குக் குருவாய் இருந்து கீதையை உபதேசித்து, கீதாச்சார்யன் என்று
ஆச்சாரிய ஸ்தானத்தைப் பெற்றான் கண்ணன். அதுபோலவே இப்போது திருமங்கை ஆழ்வாருக்கு
சங்கு சக்கரப் பொறிகளை வழங்கி ஆச்சாரிய ஸ்தானத்தைப் பெற்றார் ஸ்ரீநிவாசப் பெருமாள்.
சைவத்திலும் கூட, மாணிக்கவாசகருக்குத் திருப்பெருந்துறையில் சிவபெருமானே குருவாக வந்து தீட்சை வழங்கிய வரலாறு உள்ளது.
அர்ஜுனனுக்குக் குருவாய் இருந்து உபதேசம் செய்த போது, கண்ணன் அவனுக்குத் தனது
விஸ்வரூபத்தைக் காட்டியருளினான் அல்லவா? அதுபோல், தனது சீடரான திருமங்கை ஆழ்வாருக்கும்
அந்த விஸ்வரூபத்தைக் காட்டி அருளினார் ஸ்ரீநிவாசப் பெருமாள். பெருமாளின் ஆடையில் அனைத்துக் கடல்களும் தெரிந்தன.
அவரது திருவடிகளில் பூலோகம் அனைத்தும் அடங்கி இருந்தது.
அவரது திருமேனியில் காற்றுக் கூட்டங்கள் அனைத்தும் காணப்பட்டன. அவரது தோள்களில் எட்டு திசைகளும் தெரிந்தன.
அவரது கிரீடத்தில் அண்டங்கள் அனைத்தும் இருந்தன.
இத்தகைய பிரம்மாண்டமான வடிவைத் தரிசித்துப் பரவசமடைந்த திருமங்கை ஆழ்வார்,
அதை வருணித்து ஓர் அழகான பாடலைப் பாடினார்:
“பவ்வ நீருடை ஆடையாகச் சுற்றிப் பாரகலம் திருவடியா பவனம் மெய்யா
செவ்வி மாதிரம் எட்டும் தோளா அண்டம் திருமுடியா நின்றான்பால் செல்லகிற்பீர்!
கவ்வை மாகளிறு உந்தி வெண்ணி ஏற்றக் கழல்மன்னர் மணிமுடிமேல் காகம் ஏற
தெய்வ வாள் வலம்கொண்ட சோழன் சேர்ந்த திருநறையூர் மணிமாடம் சேர்மின்களே!”
இதன் பொருள்: “விஸ்வரூபத்தில் திருமாலுக்குக் கடல் நீரே இடையில் அணியும் ஆடையாக ஆகிறது.
பூமியின் நிலப்பரப்பு முழுவதும் அவரது திருப்பாதங்களாக ஆகிறது. காற்றுக் கூட்டங்கள் அனைத்தும் அவரது உடலாகின்றன.
திசைகள் எட்டும் அவரது தோள்கள் ஆகின்றன. அண்டங்கள் அனைத்தும் அவரது கிரீடமாய் ஆகின்றன.
அப்படிப்பட்ட விஸ்வரூபத்தை உடைய திருமால், திருநறையூர் எனப்படும் நாச்சியார்கோவிலில் ஸ்ரீநிவாசப் பெருமாளாகக் காட்சி தருகிறார்.
அறுபத்து மூன்று நாயன்மார்களுள் ஒருவரான கோச்செங்கட் சோழ நாயனார், இந்த ஸ்ரீநிவாசப் பெருமாளை வணங்கி,
அவரிடம் தெய்வீக வாளைப் பெற்று, அப்பெருமாளின் அருளால் கோவில்வெண்ணி என்னும் ஊரில் நடைபெற்ற போரில்
எதிர்தரப்பு வீரர்களை எல்லாம் சாய்த்து, அவர்களின் பிணங்களைக் காகங்கள் உண்ணுமாறு செய்தார்.
தனக்கு வெற்றியைத் தந்தருளிய பெருமாளுக்காக நாச்சியார்கோவிலில் அமைந்திருந்த சிறிய கோவிலைப்
பெரிய மணிமாடக் கோவிலாகக் கட்டித் தந்தார். திருமாலின் திருவடிகளை யாரெல்லாம் வணங்க விரும்புகிறீர்களோ,
அவர்கள் அனைவரும் நாச்சியார்கோவில் மணிமாடக் கோவிலுக்கு வாருங்கள்!”
கடல், நிலம், காற்று, திசைகள், அண்டங்கள் உள்ளிட்ட அனைத்தும் திருமாலின் உடல் அங்கங்களாக உள்ளன
என்று கூறும் இப்பாடலின் வாயிலாக, அனைத்திலும் திருமால் உறைகிறார் என்னும் தத்துவத்தை நம்மால் உணர முடிகிறது.
இத்தகைய தத்துவத்தை உணர்த்தும் பிரம்மாண்டமான வடிவை உடையவராகத் திருமால்
திகழ்வதால், அவர் ‘ப்ருஹத்ரூப:’என்றழைக்கப்படுகிறார்.
வடமொழியில் ‘ப்ருஹத்’ என்றால் பெரிய என்று பொருள். ‘ரூப:’ என்றால் வடிவம்.
கடல்நீரை ஆடையாகவும், நிலப்பரப்பைப் பாதங்களாகவும், காற்றுக் கூட்டங்களை உடலாகவும்,
எண் திசைகளைத் தோள்களாகவும், அண்டங்களைக் கிரீடமாகவும் கொண்டு மிகப் பெரிய வடிவத்தோடு
திகழும் திருமாலுக்கு ‘ப்ருஹத்ரூப:’ என்று பெயர். அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 273-வது திருநாமம்.
“ப்ருஹத்ரூபாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு வாழ்வில் அனைத்துப்
பெருமைகளும் கிட்டும்படித்திருமால் அருள் புரிவார்.
————-
274. சிபிவிஷ்டாய நமஹ(Sipivishtaaya namaha)
(‘நைகரூப:’ என்ற 272-வது திருநாமம் தொடங்கி, ‘ப்ரதாபன:’ என்ற 278-வது திருநாமம் வரையில்
உள்ள 7 திருநாமங்கள், திருமாலுடைய விஸ்வரூபத்தின் பெருமையைச் சொல்கின்றன)
திருமாலிருஞ்சோலை கள்ளழகரின் பெருமைகளை வர்ணித்துப் பாடிய நம்மாழ்வார், ஓர் இடத்தில்,
“பொருளென்று இவ்வுலகம் படைத்தவன் புகழ்மேல்மருளில் வண்குருகூர் வண்சடகோபன்”என்று
தம்மைப் பற்றிச் சொல்லிக் கொண்டார். “இவ்வுலகைப் படைத்த இறைவன், தன் பெருமைகளையும் புகழையும்
குறித்த ஞானத்தைத் திருக்குருகூரைச் சேர்ந்த சடகோபனான அடியேனுக்கு அருளியுள்ளான்.
அவனது அருளால் எந்தவிதமான சந்தேகமும் இல்லாத தெளிவான ஞானத்தை உடையவனாக நான் விளங்குகிறேன்!”
என்பது இத்தொடரின் கருத்தாகும்.
இவ்வாறு நம்மாழ்வார் பாடியதைக் கவனித்த அழகர்,
“பரம ஞானியான உங்கள் உள்ளத்தில் சாதாரண மனிதர்களின் உள்ளங்களில் எழுவது போன்ற சந்தேகங்கள் வராது.
எனினும், என்னுடைய அழகைக் காட்டி அதன் விளைவாக உங்களது உள்ளத்தில் சந்தேகத்தை வரவழைக்கிறேன்!” என்று
ஆழ்வாரைப் பார்த்துச் சொல்லி விட்டு, தனது வடிவழகைக் காட்டியருளினார்.
அதிலும், நம்மாழ்வாரின் பக்திக்குத் தலைவணங்கும் வகையில், அவரை நோக்கித் தலைகுனிந்த படி வந்து நின்றாராம் திருமால்.
பொதுவாக பக்தர்கள் இறைவனின் பாதங்களில் தொடங்கி மேலே ஒவ்வொரு அவயவமாக வர்ணிப்பது வழக்கம்.
ஆனால் இங்கே இறைவன் ஆழ்வார் முன் தலைகுனிந்து வந்து நின்றபடியால், நம்மாழ்வார் இறைவனின்
திருமுடியில் தொடங்கித் திருவடி வரை மேலிருந்து கீழ் நோக்கிப் பாடி,
இறைவனின் அழகினால் தம் உள்ளத்தில் உருவாகிய ஐயத்தை இப்பாடலால் தெரிவிக்கிறார்:
“முடிச்சோதியாய் உனது முகச்சோதி மலர்ந்ததுவோ?
அடிச்சோதி நீ நின்ற தாமரையாய் அலர்ந்ததுவோ?
படிச்சோதி ஆடையொடும் பல்கலனாய் நின் பைம்பொன்
கடிச்சோதி கலந்ததுவோ? திருமாலே கட்டுரையே!”
“இறைவா! நீ உன் தலைக்கு மேல் தனியாக ஒரு கிரீடம் வைத்திருக்கின்றாயோ?
அல்லது உனது முகத்தில் உள்ள ஒளியே மேலே படர்ந்து திடமாகிக் கிரீடமாக என் கண்ணுக்குத் தோன்றுகின்றதோ?
உனது திருவடிகளுக்குக் கீழே ஆசன பத்மம் எனப்படும் தாமரை ஒன்று தனியாக உள்ளதோ?
அல்லது உன் திருப்பாதங்களின் சுடரே கீழே பரவி அந்தத் தாமரை போல் தென்படுகின்றதோ?
உனது திருமேனியின் ஒளியே நீ அணிந்திருக்கும் திவ்ய ஆபரணங்களாக வடிவெடுத்து விட்டதோ?
அல்லது நீ தனியாக ஆபரணங்கள் அணிந்திருக்கின்றாயோ?
உன் இடுப்பின் ஒளியே பட்டுப் பீதாம்பரமாக உருவெடுத்து விட்டதோ?
அல்லது நீ தனியாக ஒரு பீதாம்பரம் அணிந்திருக்கின்றாயோ?” என்பன போன்ற கேள்விகளை இப்பாடலில் கேட்டுத்
தமக்கு எழுந்த ஐயங்களைத் திருமாலிடம் விண்ணப்பித்தார் ஆழ்வார்.
அதற்கு விடையளித்த திருமால்,
“நான் கிரீடம் அணிந்துள்ளேன், தாமரை மேல் என் திருவடி களைப் பதித்துள்ளேன்,
பட்டுப் பீதாம்பரமும் ஆபரணங்களும் தரித்துள்ளேன்! இவை வெறும் ஒளியினால் உண்டான தோற்றங்கள் அல்ல!” என்றார்.
நம்மாழ்வாரோ, “நீ கிரீடமும், ஆபரணங்களும், பட்டாடையும் தரித்திருப்பது உண்மை தான்.
அவை மிகவும் ஒளிபடைத்தவையாக இருப்பதும் உண்மைதான். எனினும், உன் முகத்தில் இருந்து பெருகும் ஒளி,
கிரீடத்தின் ஒளியை மங்கச் செய்கிறது. திருவடியில் இருந்து பெருகும் ஒளி, தாமரையின் ஒளியை மங்கச் செய்கிறது.
திருமேனியில் இருந்து பெருகும் ஒளி, உன் ஆடை ஆபரணங்களின் ஒளியை மங்கச் செய்கிறது.
உன் கிரீடம், ஆடை, ஆபரணங்கள் என்று மட்டும் இல்லாமல், அனைத்து உலகங்களிலுமே உன் ஒளி பரவி வியாபித்து இருக்கிறது.
அதனால் தான் அந்த ஒளியே கிரீடம், தாமரை, பட்டாடை, ஆபரணங்கள் உள்ளிட்டவையாக உருவெடுத்து விட்டதோ
என்று கவிநயத்துடன் கேட்டேன்!” என்று கூறினார்.
‘சிபி’ என்றால் ஒளிக் கிரணம் என்று பொருள்.
‘விஷ்ட’ என்றால் வியாபித்திருத்தல் அல்லது நிறைந்திருத்தல் என்று பொருள்.
திருமாலின் திருமேனி ஒளி, சூரிய ஒளிபோல் எங்கும் பரவி இருந்து, அனைத்துலகங்களுக்கும் ஒளி தருவதால்,
திருமால் ‘சிபிவிஷ்ட:’ என்றழைக்கப்படுகிறார். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 274-வது திருநாமம்.
“சிபிவிஷ்டாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு ஒளிமயமான வாழ்வு கிட்டும்படித் திருமால் அருள்புரிவார்.
————————
275. ப்ரகாசனாய நமஹ (Prakaashanaaya namaha)
(‘நைகரூப:’ என்ற 272-வது திருநாமம் தொடங்கி, ‘ப்ரதாபன:’ என்ற 278-வது திருநாமம் வரையில் உள்ள 7 திருநாமங்கள்,
திருமாலுடைய விஸ்வரூபத்தின் பெருமையைச் சொல்கின்றன)
பதினெட்டு அத்தியாயங்களைக் கொண்ட பகவத் கீதையின் முதல் ஆறு அத்தியாயங்களில்
கர்மயோகம், ஞானயோகம் ஆகியவற்றை அர்ஜுனனுக்கு விளக்கிய கண்ணன், அதன் பின்
ஏழாம் அத்தியாயம் முதல் பக்தி யோகத்தின் பெருமையைச் சொல்லத் தொடங்கினான்.
அந்த பக்தியோகத்தைச் செய்யும் முறையை ஒன்பதாம் அத்தியாயத்தில் தெரிவித்த கண்ணன்,
“அர்ஜுனா! எப்போதும் இடைவிடாமல் என்னையே தியானம் செய்தால் என்னையே வந்து அடைவாய்!” என்று கூறினான்.
ஆனால் இதைக் கேட்ட அர்ஜுனனுக்குக் கலக்கம் ஏற்பட்டது.
“கண்ணா! இடைவிடாமல் உன்னையே தியானிப்பது எப்படி சாத்தியம்? என் போன்றோரின் மனம் என்பது
எப்போதும் நாலாப் புறமும் சிதறிக் கொண்டே அல்லவா இருக்கும்?
உன்னையே தியானித்து அதில் சித்தி பெற்று உன்னை அடைவது என்பது என் போன்றோர்க்குச்
சாத்தியமில்லாத காரியம் போலும்!” என்றான் அர்ஜுனன்.
அதற்குக் கண்ணன், “அர்ஜுனா! எனது மேன்மைகளை எல்லாம் வரிசையாக நான் உனக்குச் சொல்கிறேன்!
அவற்றை நீ மனத்தில் பதித்துக் கொண்டாலே, உன் மனம் தானாக என்னைத் தியானிக்கத் தொடங்கிவிடும்!” என்று
சொல்லி அர்ஜுனனைத் தேற்றிய பின், தனது மேன்மைகளை எல்லாம் கீதையின் பத்தாம் அத்தியாயத்தில் பட்டியலிட்டான் கண்ணன்.
“அதிதியின் மகன்களுள் வாமனனாகவும், ஒளிகளுக்குள் சூரியனாகவும், வேதங்களுக்குள் சாமவேதமாகவும்,
தேவர்களுக்குள் இந்திரனாகவும், உருத்திரர்களுக்குள் சிவனாகவும், யட்சர்களுக்குள் குபேரனாகவும்,
வசுக்களுக்குள் அக்னியாகவும், மலைகளுக்குள் மேருவாகவும், புரோகிதர்களுக்குள் பிருகஸ்பதியாகவும்,
சேனாதிபதிகளுக்குள் முருகனாகவும், நீர்நிலைகளுக்குள் பெருங்கடலாகவும், முனிவர்களுக்குள் பிருகுவாகவும்,
வார்த்தைகளுள் ஓம்காரமாகவும், யாகங்களுக்குள் ஜபமாகவும், மரங்களுள் அரச மரமாகவும்,
தேவரிஷிகளுள் நாரதராகவும், சித்தர்களுள் கபிலராகவும், யானைகளுள் ஐராவதமாகவும்,
ஆயுதங்களுள் வஜ்ராயுதமாகவும், பசுக்களுள் காமதேனுவாகவும், நாகங்களுள் ஆதிசேஷனாகவும்,
அசுரர்களுள் பிரகலாதனாகவும், மிருகங்களுள் சிங்கமாகவும், பறவைகளுள் கருடனாகவும்,
ஆயுதம் ஏந்தியவர்களுள் ராமனாகவும், நதிகளுள் கங்கையாகவும், எழுத்துக்களுள் அகரமாகவும்,
பா வகைகளுக்குள் காயத்ரியாகவும், மாதங்களுக்குள் மார்கழியாகவும், காலங்களுக்குள் வசந்த காலமாகவும்,
பாண்டவர்களுள் அர்ஜுனனாகவும், முனிவர்களுள் வியாசராகவும், பண்டிதர்களுள் சுக்கிராச்சாரியாராகவும்,
ரகசியங்களுள் மவுனமாகவும் நான் இருக்கிறேன்! அதாவது உலகில் உள்ள இத்தகைய அனைத்துக் கூட்டங்களும்
அவற்றின் தலைவர்களும் எனக்கு உடலாக உள்ளார்கள், நானே அவர்களுக்கு உயிராக இருக்கிறேன்!
இப்பெருமைகளை உணர்ந்து என்னை தியானம் செய்தால், உனது மனம் சிதறாமல்
இந்த மேன்மைகளிலேயே நன்கு ஈடுபடும், உனக்கு தியானமும் கைகூடும்!” என்று அர்ஜுனனிடம் கூறினான்.
அச்சமயம் அர்ஜுனனுக்கு ஓர் ஆசை வந்தது. “அனைத்தும் உனக்கு உடல் என்றும், அனைத்துக்குள்ளும் நீ
உயிராக இருக்கிறாய் என்றும் சொன்னாயே! அதை நான் என் கண்களால் காண விழைகிறேன்! காட்டியருள முடியுமா?” என்று
கண்ணனிடம் வேண்டினான். அவன் மேல் கருணை கொண்ட கண்ணன்,
கீதையின் பதினொன்றாம் அத்தியாயத்தில் விஸ்வரூபத்தை அர்ஜுனனுக்குக் காட்டினான்.
“அர்ஜுனா! ஆதித்தியர்கள், வசுக்கள், உருத்திரர்கள், யட்சர்கள், உள்ளிட்ட தேவர் கூட்டங்கள் தொடங்கி,
முனிவர்கள், யோகிகள், ரிஷிகள், அசுரர்கள் உட்பட நீ இந்தப் பிரபஞ்சத்தில் என்னென்னவெல்லாம் காண
நினைக்கிறாயோ அத்தனையும் என்னுள்ளே பார்!” என்று சொல்லி,
அர்ஜுனனுக்குத் திவ்யமான கண்களை அருளினான் கண்ணன்.
பலமுகங்களும், பல கண்களும், பல ஆயுதங்களும் கொண்ட,
ஒளி மிக்க அந்த விஸ்வரூபத்தினுள்ளே உலகில் உள்ள அனைத்து ரூபங்களும் அடங்கி இருப்பதை
அர்ஜுனன் கண்டான். இதுவரை ஒலி வடிவில் கேட்ட கண்ணனின் பெருமைகளை ஒளி வடிவில் கண்டு மகிழ்ந்தான்.
காண வேண்டும் என்று விரும்பிய அர்ஜுனனுக்காக, ஒலி வடிவில் சொன்ன தனது பெருமைகளை
ஒளியாகப் பிரகாசப் படுத்தி, ‘ஒலியும் ஒளியுமாகக்’ காட்டியதால்,
விஸ்வரூபம் எடுத்த திருமாலுக்கு ‘ப்ரகாசன:’ என்று பெயர்.
‘ப்ரகாசன:’ என்றால் பிரகாசப் படுத்திக் காட்டுபவர் என்று பொருள்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 275-வது திருநாமம்.
“ப்ரகாசனாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்குப் பிரகாசமான ஞானம்
நிறையும்படித் திருமால் அருள் புரிவார்.
——————-
276. ஓஜஸ்-தேஜோ-த்யுதிதராய நமஹ (Ojas-thejo-dhyuthi-dharaaya namaha)
(‘நைகரூப:’ என்ற 272-வது திருநாமம் தொடங்கி, ‘ப்ரதாபன:’ என்ற 278-வது திருநாமம் வரையில் உள்ள 7 திருநாமங்கள்,
திருமாலுடைய விஸ்வரூபத்தின் பெருமையைச் சொல்கின்றன)
காஞ்சியில் வாழ்ந்த வரதகுரு என்னும் மகான், அத்தி வரதரின் மேல் அன்பு கலந்த பக்தி கொண்டிருந்தார்.
அத்தி வரதருக்கு அர்ச்சகர் சூடான பாலைச் சமர்ப்பிக்கச் சென்ற போது, அதை வாங்கி, ஆற வைத்து,
தாய் குழந்தைக்குச் சமர்ப்பிப்பது போல் ஆசையுடன் சமர்ப்பிக்க, அதைக் கண்டு உகந்த அத்தி வரதர்,
வரத குருவைப் பார்த்து “அம்மா!” என்றழைத்தபடியால்,
நடாதூர் அம்மாள் என்றே வரதகுருவை அனைவரும் அழைக்கத் தொடங்கினார்கள்.
அந்த நடாதூர் அம்மாள், உபநிஷத்துக்களை விளக்குவதில் வல்லுனராகத் திகழ்ந்தார்.
அவர் தமது சீடர்களுக்கு ஒருநாள் சாந்தோக்ய உபநிஷத்தின் பொருளை விளக்கிக் கொண்டிருந்தார்.
அதில் ஒரு வாக்கியம் – “ஐததாத்ம்யம் இதம் ஸர்வம் தத் ஸத்யம் ஸ ஆத்மா”.
இதன் பொருளைக் கூறுகையில், “உலகமெல்லாம் இறைவனுக்கு உடல்,
இறைவன் அனைத்துலகுக்கும் உயிர்!” என்று கூறினார் நடாதூர் அம்மாள்.
அவரது சீடர்களுள் ஒருவரான சுதர்சன சூரி எழுந்து,
“இறைவனுக்கு உலகெல்லாம் உடல் என்று சொன்னாலே, இறைவன் தான் அவற்றின் உயிர் என்று புரிந்து விடுமே!
அல்லது, இறைவனே அனைத்துலகுக்கும் உயிர் என்று சொன்னாலே, அனைத்துலகும் இறைவனுக்கு உடல் என்று தேறுமே!
உபநிஷத் எதற்காக இரண்டு முறை – உலகெல்லாம் இறைவனுக்கு உடல் என்று ஒருமுறையும்,
இறைவனே உலகுக்கெல்லாம் உயிர் என்று இரண்டாம் முறையும் – சொல்கிறது?” என்று கேட்டார்.
நடாதூர் அம்மாள், “ராமாயணத்தில் வால்மீகி, ‘ராமாநுஜம் லக்ஷ்மணபூர்வஜம் ச’ என்று ஓரிடத்தில்
ராம-லட்சுமணர்களைக் குறிப்பிட்டுள்ளார்.
‘ராமாநுஜ:’ என்றால் ராமனின் தம்பி,
‘லக்ஷ்மணபூர்வஜ:’ என்றால் லட்சுமணனின் அண்ணன்.
ராமன், லட்சுமணன் என்று நேரே சொல்லாமல், ராமனின் தம்பி என்று லட்சுமணனையும்,
லட்சுமணனின் அண்ணன் என்று ராமனையும் சொல்கிறார்.–என்ன காரணம் தெரியுமா?
ஒரு பக்தனைச் சொல்லும் போது இறைவனைச் சொல்லி அந்த பக்தனை அடையாளப் படுத்துவது வழக்கம்.
கிருஷ்ண பக்தையான ஆண்டாள், ராம பக்தரான குலசேகரப் பெருமாள், அரங்கனின் பக்தரான தொண்டரடிப் பொடியாழ்வார்
என்று இறைவனை இட்டு அடியவரைச் சொல்லும் வழக்கத்தைப் பின் பற்றி,
ராமனின் தம்பியான லட்சுமணன் என்று வால்மீகி சொல்கிறார்.
அது போலவே, இறைவனைச் சொல்லும் போதும் பக்தனை இட்டு இறைவனை அடையாளப் படுத்திச் சொல்ல வேண்டும்.
நம்மாழ்வார் பாடிய ஒப்பிலியப்பன், திருமங்கை ஆழ்வார் பாடிய சார்ங்கபாணிப் பெருமாள்,
மேதாவி முனிவர் வணங்கிய ஸ்ரீநிவாசன், தொண்டைமானுக்கு அருளிய திருவேங்கடமுடையான்
என்றெல்லாம் பக்தர்களை இட்டு பகவானைச் சொல்லும் வழக்கத்தைப் பின் பற்றி,
லட்சுமணனின் அண்ணனான ராமன் என்று வால்மீகி சொல்கிறார்.
அந்த வழியில் தான் உபநிஷத்தும் ‘ஐததாத்ம்யம் இதம் ஸர்வம் – இறைவனுக்கு உடலாய் இருக்கும் உலகம்’ என்று
இறைவனை இட்டு உலகையும், ‘தத் ஸத்யம் ஸ ஆத்மா – உலகுக்கெல்லாம் உயிராக இருக்கும் இறைவன்’ என்று
உலகை இட்டு இறைவனையும் இங்கே சொல்கிறது.
மேலும், ‘இறைவனுக்கு உடல்’ என்று உலகைச் சொல்லும் போது, காற்றில் மிதக்கும் ஒலிகளிலும்,
கடலில் தவழும் அலைகளிலும், உலகின் ஒவ்வொரு பொருளிலும் இறைவன் இருப்பதை நாம் அறியலாம்.
உலகையே நாம் தெய்வீகக் கண்ணோட்டத்தில் பார்க்கத் தொடங்குவோம்.
‘உலகுக்கு உயிர்’ என்று இறைவனைச் சொல்லும் போது, உலகைத் தாங்குவதற்குரிய வலிமை,
அவ்வாறு தாங்குவதால் உண்டான புகழ், அதனால் இறைவனுக்கு ஏற்படும் பொலிவு உள்ளிட்ட குணங்களையும்
நாம் எண்ணி உகக்கலாம். இவ்வாறு புரிந்து கொண்டால், நடைமுறை வாழ்க்கையும் ஆன்மிகமும்
ஒன்றோடொன்று பின்னிப் பிணைந்து சீராக இயங்குமல்லவா?” என்றார் நடாதூர் அம்மாள்.
உலகனைத்தும் இறைவனின் உடல், இறைவனே உலகுக்கெல்லாம் உயிர் என்னும் இந்த
சாந்தோக்ய உபநிஷத் கருத்தை நம் கண்முன் படம் பிடித்துக் காட்டவே விஸ்வரூப தரிசனத்தைக்
கண்ணன் அர்ஜுனனுக்கு வழங்கினான். அந்த விஸ்வரூபத்தில் உலகைத் தாங்கக் கூடிய வலிமையும்,
அனைத்துலகுக்கும் தலைவனாய் இருத்தலாகிய புகழும், அனைத்துலகையும் காக்கும் மகிழ்ச்சியால்
உண்டான பொலிவும் நிறைந்தவராகத் திருமால் திகழ்ந்தார்.
வடமொழியில் ‘ஓஜஸ்’ என்றால் வலிமை, ‘தேஜஸ்’ என்றால் புகழ்,
‘த்யுதி:’ என்றால் பொலிவு. ‘தர:’ என்றால் உடையவர்.
உலகைத் தாங்கவல்ல வலிமை, உலகின் தலைவனுக்குரிய புகழ், உலகைக் காப்பதால் உண்டான பொலிவு
ஆகிய மூன்றும் விஸ்வரூபத்தில் நன்கு வெளிப்படுவதால்,
விஸ்வரூபத்தில் திருமால் ‘ஓஜஸ்தேஜோத்யுதிதர:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 276-வது திருநாமம்.
“ஓஜஸ்தேஜோத்யுதிதராய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லும் அன்பர்கள்,
திருமால் அருளால் வலிமை, புகழ், மற்றும் பொலிவோடு திகழ்வார்கள்.
—————-
277. ப்ரகாசாத்மனே நமஹ: (Prakaashaathmaney namaha)
(‘நைகரூப’ என்ற 272-வது திருநாமம் தொடங்கி, ‘ப்ரதாபன’ என்ற 278-வது திருநாமம் வரையில்
உள்ள 7 திருநாமங்கள், திருமாலுடைய விஸ்வரூபத்தின் பெருமையை சொல்கின்றன)
பாண்டவ தூதனாக கௌரவ சபைக்கு வந்து பாண்டவர்கள் பக்கத்து நியாயத்தை எடுத்துக் கூறினான் கண்ணன்.
அன்று இரவு, கர்ணனோடும் தனது மற்ற நண்பர்களோடும் ரகசிய விவாதம் நடத்திய துரியோதனன்,
“நண்பர்களே! இன்று சபையில் பாண்டவர்களை ஆதரித்துக் கண்ணன் பேசியதை பீஷ்மர், துரோணர் உள்ளிட்ட எல்லோரும்
ஆதரித்து விட்டார்கள் பார்த்தீர்களா? நாளை சபையில் என் தாயான காந்தாரியை அழைத்து எனக்கு அறிவுரை கூறத் திட்டமிட்டுள்ளார்கள்.
இது இப்படியே தொடர்ந்தால், பீஷ்மரும் துரோணரும் கண்ணனோடு இணைந்து என்னை சிறைப்பிடிக்கவும் வாய்ப்புண்டு.
எனவே அவர்கள் என்னை சிறைப்பிடிப்பதற்கு முன் நாம் நாளை கண்ணனை சிறைப்பிடித்துவிட வேண்டும்!” என்று கூறினான்.
அடுத்த நாள் காலை சபைக்கு வந்த கண்ணன், திருதராஷ்டிரனைப் பார்த்து, “அரசே! நான் நினைத்தால் இந்த துரியோதனனை
ஒரு நொடியில் சிறைப்பிடித்துப் பாண்டவர்களிடம் ஒப்படைப்பேன். மன்னராகிய உங்களுக்கு மரியாதை கொடுத்து அதைச் செய்யாமல்
இவனை விட்டு வைத்துள்ளேன்! எனவே பாண்டவர்களுக்குச் சேர வேண்டிய ராஜ்ஜியத்தைத் தந்து விடுங்கள்!” என்றான்.
அப்போது துரியோதனன், “கண்ணா! என் இடத்துக்கு வந்து நீ என்னைச் சிறைப்பிடிக்கப் போகிறாயா?
இப்போது நான் உன்னைச் சிறைப்பிடிக்கிறேன் பார்!” என்றான். “ஓ மூடனே! என்னைத் தனி ஆள் என்று நினைத்துச்
சிறைப் பிடிக்க முற்பட்டாயோ?” என்று துரியோதனனைப் பார்த்துச் சொன்ன கண்ணன்,
அங்கேயே அப்போதே விஸ்வரூபம் எடுத்தான்.
வானில் மின்னல் தோன்றுவது போல், அந்த விஸ்வரூபத் திருமேனியில் இருந்து தேவர்கள் யாவரும் தோன்றினார்கள்.
அவனது நெற்றியில் பிரம்மா, முகத்தில் அக்னி, மார்பில் உருத்திரன், தோள்களில் லோகபாலகர்கள்,
இரு கரங்களில் பலராமனும், அர்ஜுனனும், முதுகில் மற்ற நான்கு பாண்டவர்கள் என உலகில் உள்ள அனைத்தும்
கண்ணனின் விஸ்வரூபத்துக்குள் இருந்தன. அவனது கண்கள், காதுகள் மற்றும் மூக்கு துவாரங்களில் இருந்து தீச்சுடர் வெளிவந்தது.
சூரியனைப் போல அவனது திருமேனி ஒளிவீசியது.
அவ்வொளியைப் பொறுத்துக் கொள்ள முடியாமல் கௌரவ சபையில் உள்ள அனைவரும் கண்களை மூடிக் கொண்டார்கள்.
பீஷ்மர், துரோணர், விதுரர், சஞ்ஜயன் ஆகிய நால்வருக்கு மட்டுமே அவ்வொளியைப் பொறுத்துக் கொண்டு
விஸ்வரூபத்தைக் கண்டு களிக்கும் பாக்கியம் கிட்டியது.
அப்போது குருடனான திருதராஷ்டிரனுக்குத் திவ்யமான பார்வையைக் கண்ணன் அருளவே, அவனும் ஒளிமிக்க அந்த
விஸ்வரூபத்தைத் தரிசிக்கும் பாக்கியத்தைப் பெற்றான். அந்த அரிய வடிவைக் கண்ட பரவசத்தில்,
“த்வமேவ புண்டரீகாக்ஷ ஸர்வஸ்ய ஜகத: ப்ரபு:
தஸ்மாத் தே யாதவச்ரேஷ்ட ப்ரஸாதம் கர்தும் அர்ஹஸி”
என்று கண்ணனைத் துதித்தான் திருதராஷ்டிரன். “அனைத்துலகுக்கும் இறைவனாகிய தாமரைக் கண்ணனே!
நீ தான் அடியேனிடத்தில் கருணை புரிந்தருள வேண்டும்!” என்று வேண்டினான்.
“உனக்கு என்ன வரம் வேண்டும்?” என்று திருதராஷ்டிரனிடம் கண்ணன் கேட்க, திருதராஷ்டிரனோ,
“இந்த ஒளி வடிவையே தரிசித்து விட்டேனே! இதற்கு மேல் எனக்கு வேறென்ன வரம் வேண்டும்? உன்னைக் கண்ட பின்
இனி வேறொன்றைக் காண எனக்கு விருப்பமில்லை. அதனால் நீ தந்த பார்வையை நீயே பறித்து விடு!
இவ்வுலகில் உள்ள தாழ்ந்த விஷயங்களை இனி நான் காண விரும்பவில்லை!” என்று பிரார்த்தனை செய்தான்.
கண்ணனும் அவ்வாறே தான் கொடுத்த பார்வையைத் திருதராஷ்டிரனிட மிருந்து பறித்தான்.
துரியோதனனின் தீய செயல்களுக்கெல்லாம் துணைபோன திருதராஷ்டிரன், பெரிய பக்திமான் போல் இவ்வாறு பேசுகிறானே!
அவனுக்குத் திடீரென இம்மாற்றம் எவ்வாறு உண்டானது? விஸ்வரூபம் எடுத்த கண்ணனின் திருமேனி ஒளி,
திருதராஷ்டிரன் மீது பட்ட மாத்திரத்தில் அவனது மனதில் உள்ள அழுக்குகள் யாவும் நீங்கியபடியால்,
இத்தகைய உயர்ந்த வார்த்தைகள் அவனது நாவிலிருந்து உதித்தன.
‘ப்ரகாசம்’ என்றால் ஒளி. ‘ப்ரகாசாத்மா’என்றால் ஒளிமிக்கவர் என்று பொருள்.
திருதராஷ்டிரன் போன்ற மூடர்கள் கூட ஏற்றுக் கொண்டு, மனம் திருந்தி, துதி செய்யும் படியான பிரகாசம்
கொண்டவராகத் திருமால் திகழ்வதால், அவர் ‘ப்ரகாசாத்மா’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 277-வது திருநாமம்.
“ப்ரகாசாத்மனே நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அடியார்களின் ஞானக் கண்களுக்குத் திருமால் ஒளிதருவார்.
———————
278. ப்ரதாபனாய நமஹ: (Prathaapanaaya namaha)
திருமாலின் திருக்கரத்தை அலங்கரிக்கும் சக்கரத்தாழ்வாருக்கு என்று பிரத்தியேகமாகத் திருக்கோயில் உள்ள ஒரே திருத்தலம்
கும்பகோணம் ஆகும். அங்கே விஜயவல்லி மற்றும் சுதர்சனவல்லியோடு சக்கர ராஜன் நமக்குக் காட்சி அளிக்கிறார்.
அந்தத் திருக்கோயில் தான் ‘குடந்தை சக்கரபாணி கோயில்’ என்று பிரசித்தமாக அழைக்கப்படுகிறது.
அந்த சக்கரத்தாழ்வாரைக் குறித்து ‘ஹேதி புங்கவ ஸ்தவம்’ என்னும் துதியை, நடாதூர் அம்மாள் என்னும் மகான்
குடந்தையில் வாழ்ந்த காலத்தில் இயற்றினார். வரலாற்றில் சக்கரத்தாழ்வாருக்கு என்று எழுந்த முதல் துதி அதுவே ஆகும்.
அந்த துதியின் முதல் அடியில்,
“ஜய! ஹேதீச! லக்ஷ்மீச பாஹு அலங்கார பூத!”
என்று சக்கரத்தாழ்வாரைத் துதித்தார்.இதன் பொருள் யாதெனில், “ஆயுதங்களின் தலைவரே! திருமாலின் திருக்கரத்துக்கு
ஓர் அணிகலனாக இருப்பவரே! உமக்கு வெற்றி உண்டாகட்டும்!” என்பதாகும். இவ்வாறு இவர் இயற்றிய அளவில்,
அருகில் இருந்த ஒரு நண்பர், நடாதூர் அம்மாளிடம், “சுவாமி! திருமாலின் திருக்கரத்தில் ஆயுதமாக அல்லவோ
சக்கரத்தாழ்வார் வீற்றிருக்கிறார்? அவரை ஆபரணம் என்று நீங்கள் துதிக்கிறீர்களே! இது எப்படிப் பொருந்தும்?” என்று வினவினார்.
அதற்கு மிக அழகான ஓர் உதாரணத்தைச் சொல்லி நடாதூர் அம்மாள் விளக்கம் அளித்தார்.
“அர்ஜுனனுக்குக் கண்ணன் விஸ்வரூபத்தைக் காட்டிய அளவில், அவ்வடிவத்தைத் தரிசித்த பரவசத்தில்,
மயிர்க்கால்கள் அனைத்தும் எழுந்து நின்ற நிலையில், கைகளைக் கூப்பிக் கொண்டு விஸ்வரூப பகவானை விழுந்து
நமஸ்கரித்துத் துதி செய்தான் அர்ஜுனன். அவனுக்கு வியப்பை அளிக்க வல்லதாக இருந்த அதே விஸ்வரூபம்,
கௌரவர்களை எல்லாம் சுட்டெரிக்க வல்ல சூரியனைப் போல் திகழ்ந்ததாம். அதனால் தான் வியாசரும் மகாபாரதத்தில்,
“பாஸஸ்தவோக்ரா: ப்ரதபந்தி விஷ்ணோ:”
விஸ்வரூபம் கொண்ட விஷ்ணுவினுடைய அந்த ஒளியானது அனைவரையும் சுட்டெரித்தது என்று குறிப்பிடுகிறார்.
ஒரே விஸ்வரூபம் அர்ஜுனனின் கண்களுக்கு விரும்பத் தக்கதாகவும், கௌரவர்களின் பார்வைக்கோ சுட்டெரிப்பதாகவும்
இருக்க என்ன காரணம்? அவரவரின் பார்வையும் மனோபாவமுமே காரணம். பக்தி உடைய நல்லவர்களின் கண்களுக்கு
அந்த விஸ்வரூபம் இனிதாகத் தெரியும். தீய எண்ணம் கொண்டவர்களின் பார்வைக்கு அது கொடூரமாகத்தான் தெரியும்.
எனவே இவை அனைத்துமே நமதுமனோபாவத்தைப் பொறுத்தவை.
அதுபோலத்தான் சக்கரத்தாழ்வாரும்! தீயவர்கள், அசுரர்கள் உள்ளிட்டோரின் பார்வைக்கு மட்டுமே ஆயுதம்போல் காட்சி அளிப்பார்.
பக்தர்களான நம் கண்களுக்கு அவர் என்றுமே அழகிய ஆபரணமாகவே காட்சி தருகிறார்.
அதனால்தான் இந்தத் துதியில் அவரை அணிகலன் என்று குறிப்பிட்டேன்!” என்று விளக்கம் தந்தார் நடாதூர் அம்மாள்.
திருப்பாவையில் ஆண்டாளும்,
“திங்களும் ஆதித்தியனும் எழுந்தாற்போல் அங்கண் இரண்டும் கொண்டு எங்கள் மேல் நோக்குதியேல்
எங்கள் மேல் சாபம் இழிந்தேலோர் எம்பாவாய்!” என்ற பாடலில் கண்ணனின் ஒரு கண்ணைச் சூரியனாகவும்,
மற்றொரு கண்ணைச் சந்திரனாகவும் உருவகப்படுத்திக் காட்டுகிறாள். சூரியனாக இருக்கும் கண், அசுர சக்திகளை அழிக்கும்.
சந்திரனாக இருக்கும் கண் அடியார்களுக்குக் குளிர்ந்து அருள்புரியும்.
அடியார்களைக் காத்தல், தீயோரை அழித்தல் ஆகிய இருவேறு குணங்களையும் விஸ்வரூபத்தில் ஒரே சமயத்தில்
இறைவன் காட்டியபடியால் தான் அந்த விஸ்வரூபம், துரியோதனன் போன்ற தீயவர்களின் பார்வைக்குக் கொடூரமாகவும்,
அர்ஜுனன் போன்ற பக்தர்களின் பார்வைக்கு விரும்பத் தக்கதாகவும் இருந்தது.
‘ப்ரதாபன:’ என்றால் சுட்டெரிப்பவர் என்று பொருள்.
விஸ்வரூப வடிவின் ஒளியால் தீய சக்திகளைத் திருமால் சுட்டெரிப்பதால், அவர் ‘ப்ரதாபன:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 278-வது திருநாமம்.
“ப்ரதாபனாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களின் பாபங்களைத் திருமாலின் திருமேனி ஒளி சுட்டெரிக்கும்.
——————
279. ரித்தாய நமஹ: (Riddhaaya namaha)
பொதுவாக ஒரு பெண்ணை ஒரு மாப்பிள்ளைக்கு மணம் முடித்து வைக்கையில்,
“மஹாவிஷ்ணுஸ்வரூபாய அஸ்மை வராய” – “திருமாலின் வடிவினராய் இருக்கும் இந்த மாப்பிள்ளைக்கு
என் பெண்ணை மணம் முடித்துத் தருகிறேன்!” என்று பெண்ணின் தந்தை சொல்ல வேண்டும் என்று வேதங்கள் கூறுகின்றன.
ஏனெனில், ஜீவாத்மாக்கள் எடுத்துக் கொள்ளும் உடல் ஆண் உடலாகவோ அல்லது பெண் உடலாகவோ இருந்தாலும்,
அனைத்து ஜீவாத்மாக்களுமே இயற்கையில் பெண் போன்றவர்கள் என்றும், பரமாத்மாவான இறைவனே ஆண் என்றும்,
ஆணாகிய அந்தப் பரமாத்மாவுக்கு ஜீவாத்மாக்கள் அனைவரும் மனைவிகள் என்றும் ஒரு மரபு உள்ளது.
எனவே, ஆணாகிய இறைவனின் ஸ்தானத்தில் இருப்பவராக மாப்பிள்ளையைக் கருதி அவருக்குப் பெண்ணை
மணம் முடித்துத் தருமாறு வேதங்கள் விதிக்கின்றன.
எனினும், கும்பகோணத்திலிருந்து பத்து கிலோமீட்டர் தொலைவில் உள்ள நாச்சியார்கோவில் என்னும் திருத்தலத்தில்
பல்லாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன் வாழ்ந்து வந்த மேதாவி முனிவரோ, “நாம் ஏன் யாரோ ஒரு சாதாரண மாப்பிள்ளையைத் தேடிப் பிடித்து,
அவரைத் திருமாலின் ஸ்தானத்தில் அமர்த்திப் பெண் கொடுக்க வேண்டும்? நேரடியாக அந்தத் திருமாலையே நமக்கு மருமகனாக
ஆக்கிக் கொண்டால் நன்றாக இருக்குமே!” என்று சிந்தித்து, திருமாலே தனக்கு மருமகனாக வரவேண்டும் என்று பிரார்த்தித்து தவம்புரிந்தார்.
அவரது தவத்தைக் கண்டு உகந்த மகாலட்சுமி, திருமாலிடம் சொல்லிக் கொள்ளாமல் வைகுண்டத்தில் இருந்து புறப்பட்டு
நாச்சியார்கோவிலில் ஒரு வஞ்ஜுள மரத்தின் கீழே அவதாரம் செய்தாள். அவளைக் கண்டெடுத்த மேதாவி முனிவர்,
வஞ்ஜுள மரத்தின் கீழ் தோன்றிய அவளுக்கு வஞ்ஜுளவல்லி என்று பெயரிட்டு வளர்த்து வந்தார்.
இந்நிலையில், வைகுண்டத்தில் லட்சுமியைக் காணாமல் திருமாலும், அவரின் திருத்தொண்டர்களும் தேடத் தொடங்கினார்கள்.
அதிவேகமாகப் பறக்கும் ஆற்றல் பெற்றவராகக் கருடன் விளங்குவதால், பூமிக்குச் சென்று லட்சுமி தேவியைத் தேடும்
பொறுப்பைக் கருடனிடம் ஒப்படைத்தார் திருமால். நாச்சியார்கோவிலில் வஞ்ஜுளவல்லி என்னும் பெயரில் லட்சுமி
அவதரித்திருப்பதைக் கண்டறிந்த கருடன், திருமாலிடம்
அச்செய்தியைத் தெரிவித்தார்.
திருமகளை மீண்டும் அடைய விழைந்த திருமால், வாசுதேவன், பிரத்தியும்நன், அநிருத்தன், புருஷோத்தமன், சங்கர்ஷணன்
ஆகிய ஐந்து பிரம்மச்சாரிகளாக வடிவம் கொண்டு, நாச்சியார்கோவிலில் உள்ள மேதாவி முனிவரின் ஆசிரமத்துக்குச் சென்றார்.
அந்த ஐவருக்கும் மேதாவியும் வஞ்ஜுளவல்லியும் விருந்து பரிமாறினார்கள்.
கை அலம்பும் நேரத்தில், வஞ்ஜுளவல்லியின் கரத்தைப் பற்றி இழுத்தார் வாசுதேவன்.
“அப்பா!” என்று வஞ்ஜுளவல்லி கதற, கோபம் கொண்ட மேதாவி முனிவர் வாசுதேவனுக்குச் சாபம் கொடுக்கப் பார்த்தார்.
கோபத்துடன் மேதாவி வருவதைக் கண்டு நடுங்கிய வாசுதேவன், தான் திருமால் என்பதை மேதாவிக்குக் காட்டினால் மட்டுமே
அவரது சாபத்தில் இருந்து தப்பிக்க முடியும் என்று உணர்ந்தார். எனவே திருமாலுக்குரிய அடையாளங்களாகிய
சங்கு சக்கரங்களைக் கையில் பிடித்துக் காட்டினார். அதைக் கண்டவுடன், தனது ஆசையை நிறைவேற்றத் திருமாலே
வந்துள்ளார் என்பதை உணர்ந்த மேதாவி முனிவர், வஞ்ஜுளவல்லியை வாசுதேவனுக்கு மணமுடித்துத் தந்தார்.
அப்போது லட்சுமியாக மேதாவி முனிவருக்குக் காட்சியளித்த வஞ்ஜுளவல்லி, “தந்தையே! உங்களது சாபத்துக்குப் பயந்து
சங்கு சக்கரத்தைத் தூக்கிப் பிடித்த இவர், என்றும் இந்தத் திருத்தலத்தில் சங்கு சக்கரங்களைத் தூக்கிப் பிடித்தபடி
என்னுடன் குடிகொண்டிருப்பார்!” என்று கூறினாள்.
மேதாவியோ, “சாதாரண மனிதனான அடியேனின் சாபம் இறைவனான அவரை என்ன செய்துவிட முடியும்?
அவர் எதற்காக என் சாபத்தைக் குறித்து அஞ்ச வேண்டும்?” என்று கேட்டார்.
வஞ்ஜுளவல்லி, “உண்மைதான்! யாருடைய சாபமும் அவரை எதுவும் செய்யாது. அவர் எப்போதுமே பூரணமானவர்.
எனினும், தன் பக்தர்களின் வாக்கு பொய்த்துவிடக் கூடாது என்று நினைப்பவர் அவர்.
அதனால் உங்களது வாக்கை மெய்ப்பிப்பதற்காக நீங்கள் சாபமே கொடுத்தாலும் அவர் ஏற்றுக் கொள்வார்.
அவ்வாறு பக்தர்களுக்குக் கட்டுப்பட்டவராய் அவர் இருப்பதால் தான் அவரது குணங்கள் அனைத்தும் முழுமை பெறுகின்றன!
அதற்குச் சான்றாக, பக்தரான உங்களது வாக்குக்கு முக்கியத்துவமளித்து அவர் தாங்கிப் பிடித்த சங்கு சக்கரங்களை
என்றென்றைக்கும் தாங்கிப் பிடித்த நிலையிலே இத்திருத்தலத்தில் காட்சி தருவார்!” என்று விளக்கினாள்.
அத்தகைய முழுமையான குணங்களோடு நாச்சியார்கோவிலில் திருமால் விளங்குவதால் தான் அவருக்கு ‘நறையூர் நம்பி’
என்று திருப்பெயர் ஏற்பட்டுள்ளது. நம்பி என்றால் அனைத்து குணங்களும் பரிபூரணமாக நிறைந்தவர் என்று பொருள்.
அவ்வாறு பரிபூரணமாக நிறைந்திருப்பவரை வடமொழியில் ‘ரித்த:’ என்றழைப்பார்கள்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 279-வது திருநாமம்.
“ரித்தாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு வாழ்வில் அனைத்துச் செல்வங்களும்
பரிபூரணமாக நிறையும்படித் திருமால் அருள்புரிவார்.
—————-
280. ஸ்பஷ்டாக்ஷராய நமஹ: (Spashtaaksharaaya namaha)
வியாச முனிவரின் சீடர்களுக்குள் ஒரு வேதாந்த விவாதம் நடைபெற்று வந்தது. பல்வேறு உபநிஷத்துக்களில் உள்ள
வாக்கியங்களை எல்லாம் எடுத்து அவர்கள் அலசி வந்தார்கள். சாந்தோக்ய உபநிஷத்தில் வரும்
“யஸ்து ஏதமேவம் ப்ராதேச மாத்ரம் அபிவிமானம் ஆத்மானம் வைச்வானரம் உபாஸ்தே”
(யார் ஒருவர் வைச்வானரனை வழிபடுகிறாரோ, அவர் முக்தி அடைவார்) என்ற வாக்கியத்தைப் பற்றிய விவாதம் வந்தபோது,
இவ்வாக்கியத்தில் சொல்லப்பட்டுள்ள வைச்வானரன் யார் என்று வியாசரின் சீடர்கள் விவாதிக்கத் தொடங்கினார்கள்.
சிலர், “நம் காதைப் பொத்திக் கொள்ளும் போது ‘ஹோ!’ என்ற இரைச்சல் கேட்கிறதல்லவா?
அந்த ஒலி நம் வயிற்றில் எரிந்து கொண்டிருக்கும் தீயினால் உண்டாகும் ஒலி என்று சொல்வார்கள்.
அவ்வாறு வயிற்றில் எரிகின்ற நெருப்புக்கு ‘வைச்வானரன்’ என்று பெயர். அதுதான் நாம் உண்ணும் உணவை
எல்லாம் ஜீரணம் செய்கிறது. அந்த வைச்வானரத் தீயைத் தான் வணங்கச் சொல்கிறது உபநிஷத்!” என்று கூறினார்கள்.
வேறு சில சீடர்கள், “இல்லை! இல்லை! நிலம், நீர், காற்று, நெருப்பு, வானம் ஆகிய ஐம்பூதங்களுள் ஒன்றான
நெருப்பைத்தான் இங்கே வைச்வானரன் என்று கூறியுள்ளார்கள். வேள்விகள் வாயிலாக அக்னி வழிபாடு செய்து
முக்தி அடையலாம் என்பதே இந்த உபநிஷத் வாக்கியத்தின் தாத்பரியம்!” என்று கூறினார்கள்.
மேலும் சிலர், “இரண்டுமே இல்லை. தேவர்களுள் ஒருவரான அக்னி பகவானுக்கு வைச்வானரன் என்ற பெயர் உண்டு.
ரிக் வேதமே அக்னி தேவனை வைச்வானரன் என்று குறிப்பிட்டுள்ளது. எனவே அக்னி தேவனை வழிபட்டால் முக்தி பெறலாம்
என்பது தான் இந்த உபநிஷத் வாக்கியம் கூறும் கருத்தாகும்!” என்று கூறினார்கள்.
அப்போது, வியாசரின் சீடர்களுள் முக்கியமானவரும், சாம வேதத்தை உலகில் பிரச்சாரம் செய்தவருமான ஜைமினி என்னும் முனிவர்,
“இதில் இவ்வளவு குழப்பமே வேண்டாம். வைச்வானரன் என்ற சொல் சாட்சாத் திருமாலைத் தான் குறிக்கிறது.
வைச்வானரன் என்ற சொல்லுக்கு உணவை ஜீரணிக்கும் அக்னி என்றும், வேள்வித் தீ என்றும், அக்னி தேவன் என்றும்
பொருள் இருப்பது உண்மையே. இருப்பினும் இவ்விடத்தில் வைச்வானரன் என்ற சொல், திருமாலைத் தான் சொல்கிறது.
பரமாத்மாவான திருமாலை வணங்கினால் முக்தி அடையலாம் என்பதே இந்த உபநிஷத் வாக்கியத்தின்
தாத்பரியமாகும்! (ஸாக்ஷாத் அபி அவிரோத:)” என்றார்.
“வைச்வானரன் என்ற சொல் எப்படி பரமாத்மாவைக் குறிக்கும்?” என்று மற்ற சிஷ்யர்கள் கேட்கையில்,
அதற்கு ஜைமினி முனிவர், “அக்னி என்ற சொல், வழக்கில் அக்னி தேவனையோ அல்லது தீயையோ குறிப்பதாக நாம் கொள்கிறோம்.
ஆனால் வடமொழி இலக்கண ரீதியில் அக்னி என்ற சொல்லைப் பிரித்தால், ‘அக்ரம் நயதீதி அக்னி:’ என்று வரும்.
அதாவது, இருளில் தவிப்பவர்க்கு ஒளிதந்து முன்னே அழைத்துச் செல்பவருக்கு அக்னி என்று பெயர்.
அறியாமை எனும் இருளில் தவிக்கும் அடியவர்களுக்கு ஒளிவிளக்காய் இருந்து திருமால் வழிகாட்டுவதால்,
இலக்கண ரீதியில் அக்னி என்ற சொல்திருமாலைக் குறிப்பதாகவே கொள்ளலாம்.
அதுபோலத் தான் வைச்வானரன் என்ற சொல்லை இலக்கண ரீதியில் பிரித்தால்,
‘விச்வேஷாம் நராணாம் நேதா இதி வைச்வானர:’ என்று வரும். அதாவது, உலகிலுள்ள அனைத்து உயிர்களுக்கும்
தலைவராக இருந்து அவைகளை வழிநடத்துபவர் என்று பொருள். இவ்வாறு தலைவராக இருந்து வழிநடத்தும் தன்மை
வயிற்றிலுள்ள அக்னிக்கோ, வேள்வித் தீக்கோ, அல்லது அக்னி பகவானுக்கோ இல்லை. திருமாலுக்குத் தான் உண்டு.
எனவே வைச்வானரன் என்ற சொல் இலக்கண ரீதியில் திருமாலைச் சொல்வதாகவே கொண்டு,
அந்தத் திருமாலை வழிபட்டால் முக்தியடையலாம் என்று இந்த உபநிஷத் கூறுவதாகப் பொருள்கொள்வதே சரி!” என்று விளக்கினார்.
அப்போது வியாசர், “ஜைமினி ஓர் அற்புதமான வழியை உலகுக்குக் காட்டியுள்ளார். வைச்வானரன், அக்னி உள்ளிட்ட சொற்கள் மட்டுமல்ல,
வேதங்களில் வரும் இந்திரன், வருணன், ருத்ரன் உள்ளிட்ட சொற்களையும் இப்படி இலக்கண ரீதியில் பிரித்து,
அவை நேரடியாகப் பரமாத்மாவைக் குறிப்பதாகவே கொள்ளலாம்!” என்றார்.
மேலும், ஜைமினியைப் பார்த்து, “ஸ்பஷ்டாட்சரன் அக்ஷரங்களை ஸ்பஷ்டமாக்கி விட்டானோ?” என்றாராம் வியாசர்.
‘ஸ்பஷ்டாட்சரன்’ என்று திருமாலை இங்கே வியாசர் குறிப்பிட்டுள்ளார். வேதத்திலுள்ள எழுத்துகளுக்கு ‘அட்சரம்’ என்று பெயர்.
‘ஸ்பஷ்டம்’ என்றால் தெளிவு என்று பொருள். திருமாலின் திருவருளாலேயே ஜைமினி இத்தகைய விளக்கம் தந்துள்ளார்
என்பதை உணர்ந்த வியாசர்,
“ஸ்பஷ்டாட்சரன் (திருமால்) அட்சரங்களை (வேத எழுத்துகளை) ஸ்பஷ்டமாக்கி (தெளிவாக்கி) விட்டானோ?” என்று கூறியுள்ளார்.
இவ்வாறு வேத எழுத்துகளாகிய அட்சரங்களை அடியார்களுக்கு ஸ்பஷ்டமாக – தெளிவாக விளக்கிக் காட்டுவதால்,
திருமால் ‘ஸ்பஷ்டாட்சர:’ என்றழைக்கப்படுகிறார். அதுவே ஸஹஸ்ர நாமத்தின் 280-வது திருநாமம்.
“ஸ்பஷ்டாக்ஷராய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு வேதங்களின் பொருள்
நன்கு விளங்கும்படி திருமால் அருள்புரிவார்.
——————
281. மந்த்ராய நமஹ (Manthraaya namaha)
திருவரங்கத்தில் ஸ்ரீரங்கநாதனைத் தரிசித்த பெரியாழ்வார், அந்தப் பெருமாளின் சயனம் உணர்த்தும்
தத்துவத்தைப் புரிந்து கொண்டார். தனது வலக்கையைத் தலைக்கு அணையாக வைத்தபடி,
இடக்கையைத் தன் திருவடி நோக்கி நீட்டிக் கொண்டல்லவா அரங்கன் துயில் கொள்கிறார்?
தலையை நோக்கி இருக்கும் வலக்கையினாலே, தன் தலையிலுள்ள கிரீடத்தைக் காட்டும் அரங்கன்,
“பக்தனே! நான் எவ்வளவு பெரியவன் என்பதை இந்தக் கிரீடத்தைப் பார்த்துப் புரிந்து கொள்!” என்கிறார்.
திருவடியை நோக்கி நீண்டிருக்கும் இடது திருக்கரத்தால், “பக்தனே! நான் பெரியவன் என்பதை உணர்ந்து விட்டாய் அல்லவா?
எனது திருவடிகளை வந்து பிடித்துக் கொள்! உன்னைப் பிறவிப் பெருங்கடலில் இருந்து நான் காப்பாற்றுகிறேன்!”
என்று அரங்கன் சொல்கிறார்.
விரைவில் முக்தி அடைந்து, வைகுண்டத்தில் இறைவனுக்குத் தொண்டு செய்ய வேண்டும் என்று
துடித்துக் கொண்டிருந்த பெரியாழ்வார், அரங்கனிடம் தனக்கு முக்தியாகிற வைகுண்டத்தை அருளும்படி பிரார்த்தனை செய்தார்.
“துப்புடையாரை அடைவதெல்லாம் சோர்விடத்துத் துணையாவர் என்றே
ஒப்பிலேன் ஆகிலும் நின்னடைந்தேன் ஆனைக்கு நீ அருள்செய்தமையால்
எய்ப்பு என்னை வந்து நலியும்போது அங்கேதும் நானுன்னை நினைக்க மாட்டேன்
அப்போதைக்கு இப்போதே சொல்லிவைத்தேன் அரங்கத்து அரவணைப் பள்ளியானே!”
என்ற பாடலைப் பாடி அரங்கனிடம் சரணாகதி செய்தார்.
“அரங்கனே! காப்பாற்ற வல்லவனான உன்னை நான் சரணடைவதற்கு ஒரு காரணம் உள்ளது.
எனது மரணத் தறுவாயில் எனது புலன்கள் யாவும் சோர்வடைந்து, தளர்ந்திருக்கும் நிலையில் நீ ஒருவன் தான்
எனக்குத் துணையாக இருக்கப் போகிறாய்!
ஞானம், பக்தி வைராக்கியம் உள்ளிட்டவற்றில் உயர்ந்தோரான மகான்களுக்கு அடியேன் நிகரானவன் அல்லன்.
எனினும், நீ அடியேனைக் கைவிடாமல் அருள்வாய் என நம்பி உன்னை அடைந்துள்ளேன்!” என்றார் பெரியாழ்வார்.
“பெரிய மகான்களுக்கு அருளும் நான் உங்களையும் கைவிட மாட்டேன் என்ற நம்பிக்கை உங்களுக்கு எப்படி வந்தது?”
என்று அரங்கன் கேட்க, “கைம் முதலற்றவனும் வேறு புகலற்றவனுமான கஜேந்திரன் என்னும் யானையை
நீ ஓடோடிச் சென்று காத்தாயே! அதை நினைக்கும் போதெல்லாம் என்னையும் நீ காப்பாய் என்ற நம்பிக்கை
என் நெஞ்சில் திடமாகி நிலைகொள்கிறது!” என்றார் பெரியாழ்வார்.
அதற்கு அரங்கன், “பெரியாழ்வாரே! முக்தி என்பது மரணத்துக்குப் பின் பெற வேண்டிய ஒன்றாகும்.
இப்போதே ஏன் முக்தி கேட்கிறீர்கள்? பூமியில் நூறாண்டு வாழ்ந்து நிறைய பாடல்கள் பாடி மக்களை எல்லாம்
திருத்த வேண்டிய கடமை உங்களுக்கு உள்ளது. அதனால் அக்கடமையை நிறைவேற்றி விட்டு,
உயிர் பிரியும் தருவாயில் வாருங்கள்! முக்தி அளிக்கிறேன்!
கஜேந்திரன் கூட உயிர்போகும் தறுவாயில் தானே என்னை அழைத்தான்?” என்று குறும்புத்தனமான புன்னகையோடு பதிலளித்தார்.
அதற்குப் பெரியாழ்வார், “இல்லை அரங்கா! மரணத் தறுவாயில் கபம், வாதம், பித்தம் முதலியவற்றால் நான் அல்லல்
படும் போது உன்னை நினைக்க இயலுமோ?
அதனால்தான் அப்போது (கரண களேபரங்கள் தளர்ந்திருக்கும் போது) நீ என்னைக் காக்க வேண்டும் என்பதை இப்போதே
(கரண களேபரங்கள் தெளிவோடு இருக்கிற இப்போதே) உனக்குச் சொல்லிவைத்தேன்!” என்று விடையளித்தார்.
“அவ்வாறு நான் காக்க வேண்டிய நிர்பந்தம் என்ன?” என்று அரங்கன் வினவ,
“நீ வைகுண்டத்தையும் பாற்கடலையும் விட்டுவிட்டு அரங்கத்தில் வந்து பள்ளி கொண்டிருப்பதே
எங்களை எல்லாம் காக்கத் தானே? அதனால் நீ காப்பாற்றியே தீர வேண்டும்!” என்றார் பெரியாழ்வார்.
“நிச்சயம் உம்மைக் காத்தருள்வோம்!” என்று புன்னகையுடன் விடையளித்தார் அரங்கன்.
“உடலும் மனமும் தெளிவாக இருக்கும் இளம் வயதில் என்னைத் தியானிப்பவர்கள், இறக்கும் தறுவாயில் என்னை மறந்தாலும்
நான் அவர்களை மறவாது காத்தருள்வேன்!” என்றும் உறுதியளித்தார், அரங்கன்.
இதே கருத்து வராகப் பெருமாள் பூமி தேவிக்குச் சொன்ன ஸ்லோகத்திலும் இடம் பெறுகிறது:
“ஸ்திதே மனஸி ஸுஸ்வஸ்தே சரீரே ஸதியோ நர:
தாது ஸாம்யே ஸ்திதே ஸ்மர்தா விச்வருபம் ச மாம் அஜம்
ததஸ்தம் ம்ரியமாணம் து காஷ்ட பாஷாண ஸந்நிபம்
அஹம் ஸ்மராமி மத் பக்தம் நயாமி பரமாம் கதிம்”
‘மந்தா:’ என்றால் நினைப்பவர். ‘த்ராயதே’ என்றால் காப்பது. தன்னை நினைப்பவரை
(மந்தாவை), பிறவிப் பெருங்கடலில் இருந்து காப்பதால் (த்ராயதே), திருமால் மந்த்ர:
(மந்தாரம் + த்ராயதே = மந்த்ர:) என்று அழைக்கப்படுகிறார். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 281-வது திருநாமம்.
“மந்த்ராய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களைத் திருமால் நிச்சயம் காத்தருள்வார்.
—————————————————————————-
282. சந்த்ராம்சவே நமஹ (Chandhraamshave namaha)
தமிழகத்தில் வாழ்ந்த கோபிலர், கோப் பிரளயர் என்னும் இரண்டு முனிவர்கள் கண்ணன் செய்தருளிய
லீலைகளைப் பற்றிக் கேள்விப்பட்டார்கள். குளிர்நிலவாய் அருளமுதைப் பொழிந்து, அடியார்களின் மனங்களை
ஆனந்தக் கடலில் ஆழ்த்தும் அந்தக் கண்ணபிரானை நேரில் தரிசிக்க வேண்டும் என்று ஆவல் கொண்டார்கள் அம்முனிவர்கள்.
அதனால் தமிழகத்தில் இருந்து கண்ணன் வாழ்ந்து வந்த துவாரகையை நோக்கி யாத்திரை மேற்கொண்டார்கள்.
அவர்களை வழிமறித்த நாரதர், “எங்கே செல்கிறீர்கள்?” என்று வினவினார். “மதுரையில் தோன்றிய மாயக் கண்ணன்
மாமன்னனாய் இப்போது ஆட்சி செய்து வரும் துவாரகையை நோக்கிச் செல்கிறோம்!” என்று விடையளித்தார்கள் முனிவர்கள்.
“அடடா! கண்ணன் தனது அவதாரத்தை நிறைவு செய்து விட்டு வைகுண்டம் சென்று விட்டானே! உங்களுக்கு அது தெரியாதா?”
என்று வினவினார் நாரதர். “ஐயோ! இனி நாங்கள் கண்ணனைத் தரிசிக்க இயலாதா?” என்று கதறியபடி கோபிலர்,
கோப்பிரளயர் இருவரும் மூர்ச்சை அடைந்து கீழே விழுந்தார்கள்.
அவர்களின் பக்தியைக் கண்டு நெகிழ்ந்த நாரதர், அவர்களைத் தேற்றி, “நீங்கள் இவ்விடத்துக்கு அருகிலுள்ள
மன்னார்குடி எனப்படும் செண்பகராண்ய க்ஷேத்திரத்துக்குச் சென்று திருமாலைக் குறித்துத் தவம் புரிவீர்களாக!
அங்கே உங்களைத் தேடி வந்து திருமால் காட்சியளிப்பார்!” என்று கூறினார்.
நாரதரின் அறிவுரைப்படி கோபிலர், கோப்பிரளயர் இருவரும் மன்னார்குடியில் கடுந்தவம் புரிந்தார்கள்.
அவர்களின் தவத்துக்கு உகந்த திருமால், வைகுண்டத்தில் தான் இருக்கும் தோற்றமாகிய ‘பர வாசுதேவ’ வடிவத்துடன்
அவர்களுக்குக் காட்சி தந்து, “முனிவர்களே! உங்களுக்கு என்ன வரம் வேண்டும்?” என்று கேட்டார்.
“நீ கிருஷ்ணாவதாரத்தில் என்னென்ன லீலைகள் செய்தாயோ, அவை அனைத்தையும் நாங்கள் தரிசிக்க விழைகிறோம்!!” என்று
முனிவர்கள் பிரார்த்திக்க, கண்ணன் செய்த முப்பது விதமான லீலைகளை அவர்களுக்கு மன்னார்குடியில் காட்டிய திருமால்,
நிறைவாக, ருக்மிணி சத்திய பாமாவோடு ராஜ கோபாலனாகவும் காட்சி தந்தார்.
(முதலில் அம்முனிவர்களுக்குக் காட்டிய பர வாசுதேவத் திருக்கோலம், அதன் பின் முப்பது கிருஷ்ண லீலைகள்,
நிறைவாக ராஜகோபாலத் திருக்கோலம் என மொத்தம் முப்பத்திரண்டு வடிவங்களில் மன்னார்குடியில்
திருமால் தரிசனம் தந்ததன் நினைவாக, இன்ய்ம் மன்னார்குடி ராஜகோபால சுவாமி திருக்கோயிலில்
பரவாசுதேவன் மூலவராகவும், கண்ணன் காட்டிய முப்பது லீலைகள் பிராகாரத்தில் வரைபடங்களாகவும்,
ராஜகோபாலசுவாமி உற்சவ மூர்த்தியாகவும் திகழ்வதைக் காணலாம்.)
கோபில கோப்பிரளயருக்குக் காட்சி தந்து லீலைகளையும் செய்து காட்டிய ராஜகோபாலன், அவர்களைப் பார்த்து,
“முனிவர்களே! இங்கிருந்து தென்கிழக்குத் திசை நோக்கிச் சென்றீர்களானால், கடற்கரைக்கு அருகே ராஜாமடம் என்கிற ஊர் வரும்.
அங்கே நான் உங்களுக்கு மீண்டும் ஒரு முறை காட்சி அளிப்பேன்!” என்று கூறினார்.
“இங்கேயே எங்களுக்குத் தரிசனமும் தந்து உனது லீலைகளையும் காட்டி விட்டாயே!
எங்களை நீ ராஜா மடத்துக்குச் செல்லச் சொல்வதன் நோக்கம் என்ன?” என்று முனிவர்கள் வினவ,
“நீங்கள் இங்கே எனக்காகக் கடுந்தவம் புரிந்துள்ளீர்கள் அல்லவா? அதனால் மிகவும் களைத்துப் போயிருக்கிறீர்கள்!
உங்கள் களைப்பைப் போக்க விழைகிறேன்! அதற்குத் தான் உங்களை ராஜாமடத்துக்கு வரச் சொன்னேன்!” என்றார் ராஜகோபாலன்.
இறைவனின் கட்டளைப்படி ராஜாமடத்துக்கு இரு முனிவர்களும் சென்ற நிலையில், குளிர்ந்த நிலவு போல் அங்கே
இவர்களுக்கு ராஜகோபாலன் காட்சி தந்தார். அவரைத் தரிசித்த மாத்திரத்தில் முனிவர்களின் களைப்பு தீர்ந்தது,
உள்ளத்தில் மகிழ்ச்சி பொங்கியது. “இறைவா! குளிர்மதிபோன்ற உனது முக ஒளியால் எங்கள் களைப்பை எல்லாம்
நீக்கி விட்டாயே!” என்று பரவசப்பட்ட முனிவர்கள், “நீ என்றென்றும் இங்கே கோயில் கொண்டிருந்து,
உன்னைத் தரிசிக்க வரும் அடியார்களுக்கெல்லாம் முழு மதி போன்ற இம்முகத்தைக் காட்டி,
சந்திரன் தன் கிரணங்களால் அமுதைப் பொழிவது போல், உன் பார்வையால் குளிர்ந்து கடாட்சித்து
அவர்கள் மேல் அருள் அமுதைப் பொழிய வேண்டும்!” என்று வேண்டினார்கள்.
அதை ஏற்று, இன்றும் மன்னார்குடியில் கோயில் கொண்டிருக்கும் ராஜகோபாலனைப் போலவே,
பட்டுக்கோட்டைக்கு அருகிலுள்ள ராஜாமடத்திலும் ராஜகோபாலன் முழுமதி போல் காட்சி தந்து நம்மைக் குளிர்வித்துக்
கொண்டிருக்கிறார்.
‘அம்சு:’ என்றால் கிரணம். சந்திரனின் கிரணங்களைப் போல் குளிர்ச்சியும் ஆனந்தமும் தரவல்ல
திருமேனி ஒளியோடு திருமால் திகழ்வதால், ‘சந்த்ராம்சு:’ என்று அழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 282-வது திருநாமம்.
“சந்த்ராம்சவே நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களைத் திருமால் குளிரக் கடாட்சிப்பார்.
——————————————————
283. பாஸ்கரத் யுதயே நமஹ (Bhaaskara-dhyuthaye namaha)
ஒருவன் இறைவனுக்குத் தீங்கிழைக்க நினைத்தாலோ, அல்லது இறைவனையே எதிர்த்து நின்றாலோ கூட
இறைவன் பொறுத்துக் கொள்வார். ஆனால் தனது பக்தனை யாரேனும் துன்புறுத்த நினைத்தால்,
இறைவனால் அதைப் பொறுத்துக்கொள்ள இயலாது. எத்தனையோ புராணச் சம்பவங்கள்
இறைவனின் இந்த இயல்புக்கு எடுத்துக்காட்டாகத் திகழ்கின்றன. அவற்றுள் முக்கியமான ஒன்று பிரகலாதனின் சரித்திரம்.
இரணியன், “கடவுள் இல்லை!” என்றும், “நானே கடவுள்!” என்றும் சொல்லிக் கொண்டு வந்தான்.
“நாராயண நாமத்தை யாரும் ஓதக் கூடாது, ‘ஹிரண்யாய நமஹ:’ என்று என்னையே துதிக்க வேண்டும்!” என்றான்.
கோயில்களை இடித்தான், புண்ணிய நூல்களை எரித்தான். வேதங்களை இகழ்ந்தான்.
இவற்றை எல்லாம் பொறுத்து வந்த திருமால், பக்தப் பிரகலாதனை இரணியன் துன்புறுத்திய போது,
அதைப் பொறுக்க மாட்டாமல் வெகுண்டெழுந்தார். நரசிம்மராக வடிவம் கொண்டு தூணைப் பிளந்து தோன்றி
இரணியனை வதம் செய்தார்.இரணியனை வதைத்த பின்னும் நரசிம்மரின் கோபம் தணிந்தபாடில்லை.
அவரது திருமேனியிலிருந்து கோப அக்னியின் ஜ்வாலை பொங்கி வந்தது.
அதனால் நரசிம்மருக்கு அருகில் செல்லவே தேவர்கள் எல்லோரும் பயந்தார்கள்.
லக்ஷ்மி தேவியும் கூட அவரது கோப அக்னியைக் கண்டு அஞ்சினாள்.
அப்போது நரசிம்மர் பிரகலாதனையும் மற்ற தேவர்களையும் நோக்கி, “என் பக்தனுக்குத் தீங்கிழைத்த இரணியன்
மேல் வந்த கோபம் தான் இது. அவனைத்தான் இந்தக் கோபம் சுட்டெரிக்குமே ஒழிய உங்களுக்கு எப்போதும்
நான் குளிர்நிலவாய் அருள்புரிவேன். அருகே வாருங்கள்!” என்று அழைத்தார்.
அப்போது பிரகலாதன் நரசிம்மருக்கு அருகில் சென்றான், குளிர்நிலவாய் அவனுக்கு அருள்புரிந்தார் நரசிம்மர்.
மகாலட்சுமியும் ஆசையுடன் நரசிம்மரின் மடியில் சென்று அமர்ந்து கொண்டாள்.
எனினும் தேவர்கள் நரசிம்மருக்கு அருகில் செல்ல அஞ்சினார்கள். “பிரகலாதனுக்கும் லட்சுமிக்கும் குளிர்ந்திருக்கும் இவர்
நம்மைச் சுட்டெரித்து விட்டால் என்ன செய்வது?” எனக் கலங்கினார்கள் தேவர்கள்.
அப்போது, நரசிம்மர் தனது இரு கரங்களாலும் “வாருங்கள்!” என்று தேவர்களை நோக்கிச் செய்கை காட்டினார்.
அவ்வாறு செய்கை காட்டித் தேவர்களை அழைத்துவிட்டு, “நீங்கள் வராவிட்டால் நான் உங்களை நோக்கி வருகிறேன்!” என்று
சொல்லித் தன் இடது திருவடியை முன்னே எடுத்து வைத்தார். நரசிம்மரின் கருணையை உணர்ந்து தேவர்கள்
அருகில் வந்து அவரைத் துதித்தார்கள், அவரின் கருணை மழையில் நனைந்தார்கள்.
இவ்வாறு பிரகலாதனுக்கும் தேவர்களுக்கும் அருள்புரிந்த திருக்கோலத்தோடு
செகந்திராபாத் நாளா பஜாரில் லட்சுமி நரசிம்மர் காட்சி தருகிறார்.
தேவர்களைத் தன் அருகில் அழைத்தது போலவே, இரு கைகளாலும் “வா! வா!” என்று பக்தர்களான நம்மை அழைத்துக் கொண்டும்,
“நீ வராவிட்டால் நான் உன்னிடம் வருவேன்!” என்று தெரிவிக்கும்படி இடது திருவடியை நம்மை நோக்கி முன்னே
வைத்துக் கொண்டும் திகழ்கிறார் அந்த நரசிம்மர்.
அதே நேரத்தில் அவரிடம் சுட்டெரிக்கும் சூரியனைப் போன்ற உக்கிரமான தன்மையையும் நாம் காணமுடியும்.
இப்படி ஒருபுறம் பக்தர்களுக்குக் குளிர் நிலவாய் இருந்து கொண்டு அவர்களை “வா! வா!” என்று அழைப்பதால்,
இந்தப் பெருமாளை “வா வா சிம்மா” என்று பக்தர்கள் அன்போடு அழைக்கிறார்கள்.
மறுபுறம் அதே நரசிம்மப் பெருமாள் இரணியன் போன்ற தீய சக்திகளுக்குச் சூரியனாய் இருந்து அவர்களைச் சுட்டெரிக்கிறார்.
‘பாஸ்கர:’ என்றால் சூரியன். ‘த்யுதி:’ என்றால் ஒளி.
சுட்டெரிக்கும் சூரியன் போன்ற தனது ஒளியால் தீய சக்திகளைச் சுட்டெரிப்பதால் திருமால் ‘பாஸ்கரத்யுதி:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 283-வது திருநாமம்.
(இறைவனின் திருமேனி ஒளி என்பது ஒன்று தான். ஆனால் அதுவே நல்லோர்க்கு நிலவொளியாகவும்,
தீயவர்க்குச் சூரிய ஒளியாகவும் தெரிகிறது. நல்லோர்களுக்கு அது நிலவொளியாக இருப்பதை
இதற்கு முந்தைய திருநாமமான சந்த்ராம்சு: (282) காட்டுகிறது.
தீயவர்களுக்கு அது சூரிய ஒளியாக இருப்பதை இந்தத் திருநாமம் பாஸ்கரத்யுதி: (283) காட்டுகிறது.
இவ்விரண்டு தன்மைகளையும் செகந்திராபாத் நாளா பஜார் நரசிம்மரின் தோற்றம் நமக்குக் காட்டுகிறது.)
“பாஸ்கரத்யுதயே நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லிவரும் அன்பர்களுக்குச் சூரியனைப் போன்ற பொலிவைத் திருமால் அருள்வார்.
—————————-
284. அம்ருதாம் சூத்பவாய நமஹ (Amruthaamshoodhbhavaaya namaha)
கும்பகோணத்தில் கோயில் கொண்டிருக்கும் கோமளவல்லி நாதனான ஸ்ரீசார்ங்கபாணிப் பெருமாளிடம், 20-ம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த
வடமொழிக் கவிச்சக்கரவர்த்தியான வில்லூர் ஸ்ரீநிதி சுவாமிகள் மிகுந்த ஈடுபாடு கொண்டிருந்தார்.
குடந்தை சார்ங்கபாணி கோயிலுக்குச் சென்று பெருமாளைத் தரிசிக்கையில், இறைவனைப் பார்த்து அன்போடும் உரிமையோடும்,
“வில் பிடித்த பெருமானே! வில்லூரில் இருந்து வந்திருக்கும் என்னைக் கண் திறந்து கடாட்சிப்பாயாக!” என்று கேட்பாராம்.
அந்த அளவுக்கு சார்ங்கபாணிப் பெருமாளிடம் ஈடுபாடு கொண்டிருந்த ஸ்ரீநிதி சுவாமிகள்,
சார்ங்கபாணியின் தேவியான கோமளவல்லித் தாயாருக்கு ஒரு சுப்பிரபாதமும்,
சார்ங்கபாணிப் பெருமாளைக் குறித்து அபர்யாப்தாம்ருத விம்சதி, அம்ருத சார்தூலம் என்ற இரண்டு துதிகளும் இயற்றி அருளினார்.
அவற்றுள் அம்ருத சார்தூலத்தின் எட்டாவது ஸ்லோகத்தில் ஒரு சுவையான சம்பவத்தைக் கவிநயத்துடன் படம் பிடித்துக் காட்டுகிறார்
ஸ்ரீநிதி சுவாமிகள்:
தேவர்களும் அசுரர்களும் பாற்கடலைக் கடைந்தபோது, அதிலிருந்து ஹாலஹால விஷம் உண்டானது.
அந்த நச்சுப் புகையைக் கண்டு அஞ்சிய தேவர்கள் நாலாப் புறமும் சிதறி ஓடினார்கள்.
அந்த விஷத்தின் வெப்பம் சுற்றியிருந்தோர் அனைவரையும் சுட்டெரித்தது. இதிலிருந்து தப்பிக்க வழி தெரியாமல்
தேவர்கள் தவித்த நிலையில், “மிருத்யுஞ்ஜயன் என்று போற்றப்படும் சிவபெருமானால் தான்
இந்த விஷத்திலிருந்து உங்களைக் காக்க இயலும்! அவரிடம் போய்ச் சரணடையுங்கள்!” என்று அறிவுறுத்தினார் திருமால்.
தேவர்களும் சிவபெருமானிடம் சென்று பிராத்திக்க, அந்த ஹாலஹால நஞ்சை உண்டு தேவர்களை எல்லாம் காத்தார் சிவன்.
ஆனால் சிவனின் கழுத்துக்குள் நுழைந்த அந்த நஞ்சின் வெப்பமும் வீரியமும் அவரை மிகவும் துன்புறுத்தியது.
அமுதைக் கொண்டு விஷத்தை முறிக்கலாம் என்று சிலர் சொல்ல, பாற்கடலில் இருந்து தோன்றிய
அமுதத்தைப் பருகிப் பார்த்தார் சிவன். அப்போதும் விஷத்தின் வீரியம் தணியவில்லை.
சாதாரண அமுதைப் பருகினால் இந்த விஷத்தை முறிக்க இயலாது, ஆராவமுதைப் பருகுவோம் என்று தீர்மானித்தார் சிவன்.
குடந்தையில் கோயில் கொண்டிருக்கும் சார்ங்கபாணிப் பெருமாளுக்கு ‘ஆராவமுதன்’ என்ற பெயருண்டு.
அந்தப் பெருமாளிடம் வந்த சிவன், “உன் கூற்றின்படி நான் விஷத்தை உண்டேன்!
ஆனால் அந்த விஷத்தின் வீரியத்தால் எனது தலை சுற்றுகிறது. இந்த விஷத்தை முறிக்க ஆராவமுதமான
நீயே வழிகாட்ட வேண்டும்!” என்று கேட்டுக் கொண்டார்.
திருமாலின் மனத்திலிருந்து சந்திரன் உருவானதாக சாஸ்திரங்கள் சொல்கின்றன. அந்த வகையில், தன் மனத்திலிருந்து
உருவான சந்திரனைப் பரமசிவனுக்கு அளித்த சார்ங்கபாணிப் பெருமாள், “இதை உங்கள் தலைமேல் வைத்துக் கொள்ளுங்கள்!” என்றார்.
அந்தச் சந்திரனைப் பரமசிவன் தலையில் வைத்த அடுத்த நொடியே விஷத்தின் வீரியம் அனைத்தும் தணிந்து விட்டது.
இவ்வாறு தனக்குச் சந்திரனை அளித்து விஷத்தின் வீரியத்தைத் தணித்த சார்ங்கபாணிப் பெருமாளுக்கு நன்றி தெரிவிக்கும் விதமாக,
குடந்தையில் சார்ங்கபாணி கோயிலைச் சுற்றி
கும்பேசுவரர், நாகேசுவரர், சோமேசுவரர், தேனுபுரீசுவரர், பாணபுரீசுவரர், ஐராவதேசுவரர், காசி விச்வேசுவரர் எனப்
பற்பல வடிவங்கள் தாங்கிக் கொண்டு சிவபெருமான் திகழ்கிறார்.
ஒரு கவியின் கற்பனை நயத்தோடு கூடிய இக்கதையைத் தெரிவிக்கும் வில்லூர் சுவாமிகளின் வடமொழி ஸ்லோகம்:
“ஸ்வாமின்! த்வத் வசஸா விஷம் கில மயா பீதம் சிரோ கூர்ணதே
த்வத் சித்தாத் அம்ருதாம்சும் ஏகம் உதிதம் குர்யாம் சிரஸ்யஜ்ஞஸா
இத்தம் ப்ரார்த்தித லாபத: அதிமுதித: சம்புஸ்து அனேகாக்ருதி:
நைகாகாரகத: புரே அத்ர பகவன் த்வாம் ஸர்வத: ஸேவதே ”
இப்படிக் குளிர்ந்த அமுதமயமான கிரணங்களை உடைய சந்திரனை உருவாக்கியவராகவும், அந்தச் சந்திரனைக் கொண்டு
மக்களின் மனங்களை எல்லாம் குளிர்விப் பவராகவும் திகழும் திருமால், ‘அம்ருதாம் சூத்பவ:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அம்ருத: = அமுதம்
அம்சு: = கிரணம்
அம்ருத: + அம்சு: = அம்ருதாம்சு: = அமுதமயமான கிரணங்களை உடைய சந்திரன்
உத்பவ: = உருவாக்கியவர்
அம்ருதாம்சு: + உத்பவ: = அம்ருதாம்
சூத்பவ: = அமுத மயமான கிரணங்களை உடைய சந்திரனை உருவாக்கியவர்.
அம்ருதாம் சூத்பவ: என்பதே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 284-வது திருநாமம்.
“அம்ருதாம்சூத்பவாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களைத் திருமால் குளிரக் கடாட்சிப்பார்
————-
285. பானவே நமஹ (Bhaanave namaha)
பல நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்பு, பிரம்மாவின் தலைமையில் தேவர்களும், முனிவர்களும் கும்பகோணத்தில்
தங்கியிருந்து தவம் புரிந்தார்கள். அப்போது ஜலந்தரன் என்ற அசுரனின் தலைமையில் வந்த அசுரர் கூட்டம்
தவம் புரிந்து கொண்டிருந்த தேவர்களையும் முனிவர்களையும் துன்புறுத்தியது. இந்த அசுரக் கூட்டத்தின்
இடையூறுகளிலிருந்து தம்மைக் காத்து, நிம்மதியாகத் தவம் புரிய உதவி செய்யுமாறு பிரம்மாவும், மற்ற தேவர்களும்
முனிவர்களும் திருமாலிடம் பிரார்த்தித்தார்கள். அப்போது அவர்கள் முன் தோன்றிய திருமால்,
“என் கையிலுள்ள சுதர்சன சக்கரம் எனது மறுவடிவம் ஆகும்! எனது சங்கல்ப சக்தியின் தோற்றம் தான் இந்தச் சக்கரம்!
இந்தச் சக்கர வடிவில் நான் வந்து அந்த அசுர சக்தி களிடமிருந்து உங்களைக் காப்பேன்!” என்று அவர்களுக்கு வாக்களித்தார்.
அவ்வாறே திருமாலின் சுதர்சனச் சக்கரம் புறப்பட்டு வந்து ஜலந்தரனையும் அவனைச் சேர்ந்த மற்ற அசுரர்களையும் அழித்தது.
அனைவரையும் அழித்து விட்டு, காவிரிக் கரையில் தவம் புரிந்து கொண்டிருந்த பிரம்மாவின் கையில் வந்து விழுந்தது.
எட்டுத் திருக்கரங்களில் எட்டு ஆயுதங்களுடன் காட்சி தந்த அந்த சக்கர ராஜனைக் கும்பகோணத்தில்
காவிரிக் கரையில் பிரம்மா பிரதிஷ்டை செய்தார். திருமாலின் மறுவடிவமாகத் தோன்றிய சக்கரமாக அவர் திகழ்ந்தபடியால்,
‘சக்கரபாணிப் பெருமாள்’ என்று அவருக்குப் பெயர் சூட்டினார் பிரம்மா.
சுதர்சனவல்லி, விஜயவல்லி நாச்சியார்களோடு சக்கரபாணிப் பெருமாள் குடந்தையில் கோயில் கொண்டார்.
இந்தச் சக்கரபாணிப் பெருமாளிடமிருந்து வெளிப்பட்ட ஒளியானது சூரிய ஒளியையே விஞ்சும்படி இருந்தது.
அதனால் சக்கரபாணிப் பெருமாளின் மேல் பொறாமை கொண்ட சூரியன், தனது ஒளியைக் கூட்டினார்.
அதனால் சூரியனிலிருந்து உண்டான வெப்பம் பூமியைச் சுட்டெரிக்கத் தொடங்கியது.
இந்நிலையில் சூரியனின் கர்வத்தை அடக்கவும், மக்களைச் சூரியனின் வெப்பத்திலிருந்து காக்கவும் விழைந்த
சக்கரபாணிப் பெருமாள், ஒட்டு மொத்த சூரிய ஒளியையும் தன்னுள் உள்வாங்கிக் கொண்டார்.
அதனால் தனது ஒளியை இழந்து இருண்டு போன சூரியன், பிரம்மாவின் உதவியை நாடினார்.
நீ சக்கரபாணிப் பெருமாள் மேல் பொறாமை கொண்டதன் விளைவாகத் தான் ஒளியை இழந்துவிட்டாய்.
நீ அவரைச் சென்று வணங்கினால் மீண்டும் ஒளிபெறலாம்!” என்று வழிகாட்டினார் பிரம்மா.
பிரம்மாவின் அறிவுரைப்படி சூரியனும் குடந்தைக்கு வந்து சக்கரபாணிப் பெருமாளிடம் சரணாகதி செய்து
சுதர்சனவல்லி, விஜயவல்லியோடு கூடிய சக்கரபாணிப் பெருமாளை வழிபடவே,
சூரியன் இழந்த ஒளியை மீண்டும் வழங்கினார் சக்கரபாணிப் பெருமாள்.
“நீ என்னை வழிபட்டதற்கு அடையாளமாக இந்த ஊர் இனி பாஸ்கர க்ஷேத்திரம் என உன் பெயரிலேயே அழைக்கப்படும்!”
என்று சூரியனுக்கு வரமும் தந்தார் சக்கரபாணிப் பெருமாள். இன்றும் கும்பகோணம் சக்கரபாணி கோயிலில்
பெருமாளின் கருவறைக்கு இரண்டு வாசல்கள் இருப்பதைக் காணலாம்.
அவற்றுள் வடக்குப் புறமுள்ள வாசல் உத்தராயண வாசல் என்றும்
தெற்குப்புறம் உள்ள வாசல் தக்ஷிணாயன வாசல் என்றும் அழைக்கப்படுகின்றன.
சூரியன் வடதிசை நோக்கிப் பயணிக்கும் ஆறு மாத காலமான உத்தராயணத்தில் (தை முதல் ஆனி வரை)
உத்தராயண வாசல் வழியாகவும், தென்திசை நோக்கிப் பயணிக்கும் ஆறு மாத காலமான தக்ஷிணாயணத்தில்
(ஆடி முதல் மார்கழி வரை) தக்ஷிணாயண வாசல் வழியாகவும் வந்து சக்கரபாணிப் பெருமாளை வழிபடுவதாக ஐதீகம்.
அதனால் தான் இன்றும் சக்கரபாணி கோயிலில், தை முதல் ஆனி வரை வடக்கு வாசல் மட்டுமே திறந்திருக்கும்,
தெற்கு வாசல் மூடப்பட்டிருக்கும். அவ்வாறே ஆடி முதல் மார்கழி வரை தெற்கு வாசல் மட்டுமே திறந்திருக்கும்.
இப்படித் தனக்கு ஒளியை மீட்டுத் தந்த சக்கரபாணிப் பெருமாளைச் சூரியன் இன்றளவும் வந்து வழிபட்டுக்கொண்டிருக்கிறார்.
சூரியனை விஞ்சிய ஒளிபடைத்தவராகவும், சூரியனுக்கே ஒளி தருபவராகவும் திருமால் திகழ்வதை
இந்த வரலாற்றின் மூலம் நம்மால் அறியமுடிகிறது.
‘பா’ என்றால் ஒளி. ஒளிமிக்கவராக இருந்து கொண்டு தனது ஒளியைக் கொண்டு சூரியனை
ஒளிரச் செய்வதால், திருமால் ‘பானு:’என்றழைக்கப்படுகிறார். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 285-வது திருநாமம்.
“பானவே நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு ஒளிமயமான எதிர்காலம் அமையும்படி திருமால்
அருள்புரிவார்.
—————————————-
286. சசபிந்தவே நமஹ (Shashabindhave namaha)
ராம பாணத்தால் தாக்கப்பட்டு, வெட்டுண்ட மரம் போல் கீழே விழுந்தான் வாலி. ராமன்தான் தன்னை மறைந்திருந்து
தாக்கியுள்ளான் என்பதை உணர்ந்த வாலி, ராமனைப் பலவாறு ஏசினான்.
அத்துடன் ராமனிடம் ஆறு கேள்விகளைக் கேட்டான் வாலி:
1. உனது நாட்டுக்குள் வந்து நான் என்ன தவறு செய்தேன்?
2. உனக்கும் எனக்கும் ஏதாவது முன் விரோதம் உண்டா:?
3. உனக்கும் எனக்கும் முன் அறிமுகம் உண்டா?
4. காட்டில் வாழும் மிருகத்தை நாட்டில் வாழும் மனிதன் எதற்காகத் தேடி வந்து தாக்க வேண்டும்?
5. ஒருவேளை நீ வேட்டையாட நினைத்திருந்தாலும், எதற்காக ஒரு குரங்கை வேட்டையாட வேண்டும்?
6. ஏன் மறைந்திருந்து என்னைத் தாக்க வேண்டும்?
இவற்றுள் முதல் ஐந்து கேள்விகளுக்கு ராமன் விடையளித்தான்:
1. மலை, காடு, சிறுகாடு, குறுநிலங்கள் ஆகிய அனைத்தும் அயோத்திப் பேரரசுக்கு உட்பட்டவையே.
எனவே உன்னைத் தண்டிக்க எனக்கு அதிகாரம் உண்டு.
2. நான் எப்போது சுக்ரீவனோடு அக்னி சாட்சியாக நட்பு பூண்டேனோ, அப்போதே அவனது சுக துக்கங்கள்,
சொத்துக்கள் அனைத்திலும் எனக்கும் பங்கு உண்டு.
என் நண்பனது ராஜ்ஜியத்தையும் மனைவியையும் அபகரித்த நீ எனக்கும் விரோதியே ஆவாய்.
3. சுக்ரீவனிடமிருந்து ராஜ்ஜியத்தையும் அவனது மனைவியையும் தட்டிப் பறித்துப் பெருங்குற்றம் செய்திருக்கிறாய்.
அக்குற்றத்துக்குத் தண்டனையாகவே இப்போது நான் உன்னைத் தாக்கினேன்.
தவறிழைத்தவனைத் தண்டிக்கும் போது, முன்பின் அறிமுகம் இருக்க வேண்டிய அவசியமில்லை.
4. நீ நாட்டில் இருந்தாலும் சரி, காட்டில் இருந்தாலும் சரி, நீ மனிதனாக இருந்தாலும் சரி, மிருகமாக இருந்தாலும் சரி,
அயோத்திப் பேரரசுக்கு உட்பட்ட எந்தப் பகுதியில் வாழும் யார் தவறு செய்தாலும்,
அவரைத் தேடிச் சென்று தண்டித்தல் என் கடமையாகும்.
5. குரங்கை வேட்டையாடுவதால் எனக்குப் பயனில்லை என்றாலும், மன்னர்களான நாங்கள்
பொழுது போக்குக்காக வேட்டையாடுவது உண்டு. அதற்குப் பயன் இருக்க வேண்டிய அவசியமில்லை.
இப்படி ஐந்து கேள்விகளுக்கு விடையளித்த ராமன், ஆறாவது கேள்விக்குப் பதிலளிக்கவில்லை.
ஆனால் ராமனின் மனக்கருத்தை நன்கு அறிந்த லட்சுமணன் அந்தக் கேள்விக்கு விடையளித்தான்:
முன்பு நின் தம்பி வந்து சரண் புக,
“முறையிலோயைத் தென்புலத்து உய்ப்பன்!” என்று செப்பினன் செருவில் நீயும் அன்பினை உயிருக்காகி “அடைக்கலம்
யானும்!” என்று என்பது கருதி அண்ணன் மறைந்து நின்று எய்தது என்றான்
6. “வாலி! அன்று உனது தம்பியான சுக்ரீவன் உன் கால்களில் விழுந்து சரணாகதி செய்த போது,
அவனை நீ மன்னித்தாயா? இல்லையே! கொல்லப் பார்த்தாய்! காலில் விழுந்து சரணடைந்தவனைக்
காக்கத் தெரியாத உனக்கு, தன்னிடம் சரணாகதி செய்யும் வாய்ப்பைக் கூடத் தரக்கூடாது என நினைத்தான் ராமன்.
எங்கே ராமன் உன் எதிரில் வந்து உன்னைத் தாக்க முயன்றால் நீ சரணாகதி செய்து விடுவாயோ
என்று கருதியே மறைந்திருந்து உன்னைத் தாக்கினான்!” என்றான் லட்சுமணன்.
இறைவன் தன் மீது கருணை காட்ட வேண்டும் என்று எதிர்பார்க்கும் ஒவ்வொரு மனிதனும்,
தனது சக மனிதர்களிடம் கருணை காட்ட வேண்டும். அப்படி சக மனிதன் மேல் கருணை காட்டாத ஒருவனுக்கு
இறைவனிடம் கருணையை எதிர்பார்க்க அருகதை இல்லை.
இந்த உயர்ந்த கருத்து லட்சுமணனின் பதிலில் பொதிந்திருப்பதைக் காணலாம்.
வில்லியம் ஷேக்ஸ்பியர் எழுதிய ‘மெர்சண்ட் ஆஃப் வெனிஸ்’ என்னும் நாடகத்தில்,
“We do pray for mercy,
And that same prayer doth teach us all,
To render the deeds of mercy!”
என்று போர்ஷியா சொல்லும் வசனத்திலும் இக்கருத்து இடம் பெற்றிருப்பதைக் காணலாம்.
சரணடைந்தவனைக் காக்க வேண்டும் என்ற தருமத்திலிருந்து விலகிய தனக்கு ராமன் தந்த தண்டனை சரி
என்று வாலியும் ஏற்றுக்கொண்டான்.
வாலியைப் போல் தரும நெறியிலிருந்து விலகினோரை ‘சச’ என்று குறிப்பிடுவார்கள்.
‘பிந்து’ என்றால் விரும்பாதவன் என்று பொருள்.
தரும நெறியிலிருந்து விலகியவர்களை (சச) விரும்பாதவராகத் (பிந்து) திருமால் திகழ்வதால்
‘சசபிந்து:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
‘சசபிந்து:’ என்றால் அறவழியிலிருந்து விலகியவர்களை விரும்பாதவர் என்று பொருள்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 286-வது திருநாமம்.
“சசபிந்தவே நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் தருமத்திலிருந்து விலகாதபடி திருமால் காத்தருள்வார்.
—————————————-
287. ஸுரேச்வராய நமஹ (Sureshwaraaya namaha)
ஸ்ரீநிவாச ராகவாச்சாரியார் என்பவர் காஞ்சிபுரத்துக்கு அருகிலுள்ள ஒரு சிறிய கிராமத்தில் 1801-ம் ஆண்டு
மாசி மாதம் பூச நட்சத்திரத்தில் தோன்றினார். அவர் இளம் வயதிலேயே தம் தந்தையிடம் வேதங்கள்,
நாலாயிரத் திவ்ய பிரபந்தம் உள்ளிட்டவற்றைக் கற்றுத் தேர்ந்தார்.
ஸ்ரீரங்கம் ஆண்டவன் ஆசிரமத்தை அப்போது அலங்கரித்து வந்த திருத்துறைப்பூண்டி ஆண்டவனைத் தரிசித்து,
தான் துறவறம் மேற்கொள்ள விரும்புவதாகப் பிரார்த்தித்தார். அவரும் அனுமதித்து அருள்புரியவே,
ஸ்ரீநிவாச மகாதேசிகன் என்ற திருப்பெயரோடு துறவு பூண்டு
திருத்துறைப்பூண்டி ஆண்டவனின் சீடராக ஆனார் ஸ்ரீநிவாச ராகவாச்சாரியார்.
1831-ம் ஆண்டு முதல் திருவரங்கத்தில் கொள்ளிடக் கரையில் வசித்து வந்த ஸ்ரீநிவாச மகாதேசிகன்,
மிகவும் எளிமையான வாழ்வை நடத்தி வந்தார். தினமும் பிச்சை எடுத்துப் பெறும் உணவை ஆற்றில் கழுவி,
அதிலுள்ள கொழுப்பு, எண்ணெய் அனைத்தும் நீங்கிய பின் வெறும் எட்டுப் பிடி சக்கையை மட்டும் உண்டு வந்தார்.
இவ்வாறு குறைவான அளவு சக்கையையே உண்டு மெலிந்து இருந்தபடியால்,
‘வத்தல் சுவாமிகள்’ என்று பொது மக்கள் அவரை அழைத்தார்கள்.
உடலைப் பேணாமல் உள்ளிருக்கும் உயிராகிய ஜீவாத்மாவையும், அந்த ஜீவாத்மாவுக்கும் உயிராகிய
பரமாத்மாவையும் பேண வேண்டும் என்பதை உபதேசத்தால் கூறாமல், தம் வாழ்க்கை முறையினாலேயே
வாழ்ந்து காட்டினார் ஸ்ரீநிவாச மகாதேசிகன். அவரது எளிமையையும் ஆசார அனுஷ்டானங்களையும் கண்ட
அவரது சீடர்கள், அவரைப் ‘பெரியாண்டவன்’ என்று அழைக்கத் தொடங்கினார்கள்.
திருத்துறைப்பூண்டி ஆண்டவன் திருமாலின் திருவடிகளை அடைந்தவாறே, அவருக்கு அடுத்து
ஸ்ரீரங்கம் ஆண்டவன் ஆசிரமத்தின் பீடாதிபதியாகப் பெரியாண்டவன் பொறுப்பேற்றார்.
தமது சீடர்களுக்கு உபதேசங்கள் செய்வதையும், திருத்தலங்களுக்கு யாத்திரை செல்வதையுமே
தமது பணியாகக் கொண்டு அதைச் சிரத்தையுடன் செய்து வந்தார் பெரியாண்டவன்.
அவரது வாழ்க்கையில் நடந்த ஒரு சுவையான சம்பவம்:
சாஸ்திரங்களில் சொல்லப்பட்ட விரதங்களுள் தலையாயது ஏகாதசி விரதமாகும்.
அந்த ஏகாதசி விரதத்தைச் சரியான முறையில் அனுஷ்டித்து வந்தார் பெரியாண்டவன்.
பெரியாண்டவனுக்குச் சுமார் எண்பது வயது ஆகி இருந்த நிலையில், ஓர் ஏகாதசி நாளில் ஒரு துளி தண்ணீர்
கூட அருந்தாமல் விரதம் இருந்தார் பெரியாண்டவன். அவரது சீடர்கள் அவரைச் சூழ்ந்துகொண்டு,
“சுவாமி! இந்த வயதில் ஏகாதசி விரதத்தைத் தாங்கள் தவிர்க்கலாமே! அக்னி நட்சத்திரக் காலம் இது!
மெலிந்த திருமேனியோடு இருக்கும் நீங்கள் இவ்வாறு துன்புறுவதை எங்களால் காண இயலவில்லை!”
என்று பணிவோடு பிரார்த்தித்தார்கள்.
ஆண்டவன் ஆசிரமத்தைச் சேர்ந்த பண்டிதர்கள், “வயதானவர்கள் ஏகாதசி நாளில் தண்ணீரும் திரவ உணவுகளும்
அருந்தலாம் என்று சாஸ்திரங்களே சொல்கின்றன! நீங்கள் எங்களுக்காக கொஞ்சம் மோராவது அருந்தலாமே!”
என்று வேண்டினார்கள். அக்னி நட்சத்திரக் காலத்தில் ஒரு துளி நீரும் அருந்தாமல் ஏகாதசி விரதமிருந்த
பெரியாண்டவனின் உடல் மேலும் தளர்ந்து கொண்டே போனதால், சீடர்களின் கோரிக்கையை அவரும் ஏற்கும்படி ஆயிற்று.
ஒரு பானையில் தயிரை எடுத்து வந்த சீடர்கள், அதைக் கடையத் தொடங்கினார்கள்.
தயிர் கடைவதைக் கண்ட பெரியாண்டவனுக்குத் திருமால் பாற்கடலைக் கடைந்த சம்பவம் நினைவுக்கு வந்தது.
“பாற்கடலில் இருந்து தோன்றிய லட்சுமி தானே என் தெய்வமான அரங்கனுக்குப் பாதுகையாக இருக்கிறாள்!”
என்று கூறிய பெரியாண்டவன், சடக்கென எழுந்தார். கடையப்படும் தயிர்ப்பானையில் இருந்து
பாதுகா தேவி வெளிவருவதைத் தனது மனக்கண்ணால் கண்டார் பெரியாண்டவன்.
“அரங்கனின் பாதுகையைத் தரிசித்து விட்டேன்! இப்போது புத்துணர்ச்சி பெற்று விட்டேன்!
எனக்கு மோர் வேண்டாம்! நாளை பொழுது விடியட்டும்! நீராடிப் பூஜை செய்துவிட்டு
நான் பிச்சை எடுத்து உண்டு கொள்கிறேன்!” என்று சொல்லி
விட்டுப் புதிய வலிமையுடன் நடக்கத் தொடங்கினார் பெரியாண்டவன்.
பெரியாண்டவனைப் போல் சாஸ்திர விதிகளைச் சரியாகப் பின்பற்றும் பெரியோர்களுக்கு ‘ஸுர:’ என்று பெயர்.
பெரியாண்டவனுக்குப் புத்துணர்ச்சி தந்து காத்தது போல், சாஸ்திர வழியில் நடக்கும் ஸுரர்களுக்கு நல்வழி காட்டி வழி
நடத்திச் செல்லும் தலைவராகத் திருமால் இருப்பதால், ‘ஸுரேச்வர:’ என்று அவர் அழைக்கப்படுகிறார்.
’ஸுர:’ என்றால் அறவழியில் வாழ்பவர், ‘ஈச்வர:’ என்றால் தலைவர்,
‘ஸுரேச்வர:’ என்றால் அறவழியில் வாழ்வோரைக் காக்கும் தலைவர் என்று பொருள்.
அதுவே ஸஹஸ்ர நாமத்தின் 287-வது திருநாமம்.
“ஸுரேச்வராய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் அறவழியிலிருந்து பிறழாதபடி திருமால் காத்தருள்வார்.
———————-
288. ஔஷதாய நமஹ (Aushadhaaya namaha)
பரமாச்சாரியார் என்று சீடர்களால் போற்றப்பட்ட காஞ்சி பெரியவர் ஸ்ரீசந்திரசேகரேந்திர சரஸ்வதி சுவாமிகள்,
1940-களில் சென்னை ராயப்பேட்டையில் முகாம் அமைத்துத் தங்கி இருந்தார். அப்போது மகா பிரதோஷ நாள் வந்தது.
ஒவ்வொரு பிரதோஷத்தன்றும் காஞ்சி மடத்தைச் சேர்ந்த சந்திரமௌலீஸ்வரருக்குக் காஞ்சி மடாதிபதி பூஜை செய்வது வழக்கம்.
அவ்வாறே அந்நாளிலும் மாலை வேளையில் பிரதோஷ பூஜை செய்ய வேண்டி இருந்தது.
இந்நிலையில் மதியம் இரண்டு மணியளவில், காஞ்சி பெரியவருக்குக் கடும் காய்ச்சலும் உடல் நடுக்கமும் ஏற்பட்டது.
அவரை வந்து பரிசோதித்த மருத்துவர்கள் எத்தனையோ மருந்துகள் வழங்கியும் காய்ச்சல் அவருக்குக் குறையவில்லை.
சீடர்களை அழைத்த பெரியவர், “நான் இன்று மாலை நீராடி அதன்பின் சந்திரமௌலீஸ்வரருக்குப்
பூஜை செய்ய வேண்டுமே!” என்று மிகவும் வருத்தப்பட்டுக் கூறினார்.
ஆனால் மருத்துவர்களோ, “இவ்வளவு அதிகமான காய்ச்சல் இருக்கும் போது நீங்கள் நீராடக் கூடாது!
அடுத்த பிரதோஷத்தில் வேண்டுமானால் நீராடிப் பூஜை செய்து கொள்ளலாம்!” என்று அறிவுறுத்தினார்கள்.
“அப்படியானால் இந்தப் பிரதோஷத்தில் யார் சந்திரமொலீஸ்வரருக்குப் பூஜை செய்வார்கள்?” என்று ஏங்கினார் பெரியவர்.
புதுப்பெரியவர் எனப்படும் ஜெயேந்திர சரஸ்வதி சுவாமிகளை அப்போது அவர் நியமிக்கவில்லை.
எனவே அன்று யார் பிரதோஷ பூஜை செய்வது என்று காஞ்சி மடத்தின் சீடர்கள் கவலையில் ஆழ்ந்தார்கள்.
தமது நெருங்கிய சீடர்களை அருகில் அழைத்த காஞ்சி பெரியவர், “மயிலாப்பூர், திருவல்லிக்கேணி பகுதிகளில் உள்ள
வேதம் கற்றவர்கள் அத்தனை பேரையும் உடனடியாக இங்கே வரச்சொல்லுங்கள்!” என்றார்.
இன்று சமூக ஊடகங்களில் செய்திகள் வேகமாகப் பரவுவது போல் பெரியவரின் அழைப்பு
மயிலாப்பூர், திருவல்லிக்கேணி பகுதிகளில் உள்ள வேதியர்கள் மத்தியில் பரவியது.
அத்தனை பேரும் ராயப்பேட்டை முகாமில் வந்து குவிந்தார்கள்.
அவர்களை அருகில் அழைத்த பெரியவர், “நீங்கள் விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தைப் பாராயணம் செய்யுங்கள்!
நம்பிக்கையோடு செய்யுங்கள்!” என்று சொன்னார். பாராயணம் தொடங்கியது.
“எனக்கு வியர்க்கும் வரை மீண்டும் மீண்டும் விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தைப் பாராயணம் செய்து கொண்டே இருங்கள்!
நம்பிக்கையை இழக்காதீர்கள்!” என்றார் காஞ்சி பெரியவர்.
பாராயணம் தொடர்ந்து நடைபெற்று வந்த நிலையில், மாலை 4 மணியளவில் காஞ்சி பெரியவரின் காய்ச்சல் குறைந்துவிட்டது!
வியர்த்தது! எழுந்தார், நீராடினார், பூஜைக்குச் சென்று விட்டார்! மாலை பிரதோஷ பூஜை வெகு சிறப்பாக நடைபெற்றது.
மருந்துகளால் குணமாகாத காய்ச்சல் எப்படி விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாம பாராயணத்தால் குணமானது?
இக்கேள்விக்கு ஒரே பதில், திருமாலின் திருநாமம் ஒவ்வொன்றுமே மருந்தைப் போன்றதாகும்.
நம்பிக்கை என்னும் தேனில் குழைத்து நாராயண நாமத்தை உட்கொள்வோர்க்கு எல்லா நோய்களும் குணமாகும்.
இக்கருத்தையே பேயாழ்வார்,
“மருந்தும் பொருளும் அமுதமும் தானே திருந்திய செங்கண்மால் ஆங்கே –
பொருந்திய நின்று உலகம் உண்டு உமிழ்ந்து நீர் ஏற்று மூவடியால் அன்று உலகம் தாயோன் அடி” என்று பாடினார்.
இப்பாடலில், திருமாலின் திருவடிகளே நோய் தீர்க்கும் மருந்தாகவும்,
வேண்டியதைப் பெற்றுத் தரும் செல்வமாகவும், அமுதம் போல் இனியதாகவும் இருக்கின்றன என்கிறார் ஆழ்வார்.
உடலைப் பாதிக்கும் சாதாரண நோய்கள் மட்டுமின்றி ஆத்மாவைப் பிடிக்கும் நோயாகிய பிறவிப் பிணியையே
போக்கும் மருந்தாகத் திருமால் திகழ்கிறார்.
அலோபதி, ஹோமியோபதி, நேச்சுரோபதி என எந்த மருந்தினாலும் குணப்படுத்த முடியாத
பிறவிப் பிணியை வேங்கடாசலபதி ஒருவரால் தான் குணப்படுத்த இயலும்.
அதனால் தான் திருமாலுக்கு ‘ஔஷதம்’ என்று பெயர். ஔஷதம் என்றால் மருந்து என்று பொருள்.
பிறவிப் பிணிக்கு ஒரே மருந்தாகத் திருமால் இருப்பதால், அவர் ‘ஔஷதம்’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 288-வது திருநாமம்.
“ஔஷதாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களின் அனைத்து நோய்களுக்கும்
திருமாலே மருந்தாக இருந்து அவர்கள் நலம்பெறும்படி அருள்புரிவார்.
——————-
289. ஜகதஸ்ஸேதவே நமஹ: (Jagathassethave namaha)
ராமனும், வானர சேனையும் கடலைக்கடந்து இலங்கையை அடைவதற்காக, வானர வீரர்கள் மலைகளைக் கொண்டு
வந்து கடலில் எறிந்து அணையை, பாலத்தை அமைத்தார்கள்.
இந்த வரலாற்றை,“குரங்குகள் மலையை நூக்கக் குளித்துத் தாம் புரண்டிட்டு ஓடித்தரங்கநீர் அடைக்கலுற்ற
சலமிலா அணிலும் போலேன்மரங்கள் போல் வலிய நெஞ்ச வஞ்சனேன் நெஞ்சதன்னால் அரங்கனார்க்கு
ஆட்செய்யாதே அளியத்தேன் அயர்க்கின்றேனே” என்று தொண்டரடிப் பொடியாழ்வார் பாடுகிறார்.
ஒவ்வொரு மலையையும் பல குரங்குகள் சுமந்து வந்து கடலில் வீசியதாக இப்பாடலில் ஆழ்வார் தெரிவிக்கிறார்.
என்ன காரணம்? குரங்குகளுக்குப் பலம் இல்லையா? என்றால் அது காரணமில்லை.
ஒவ்வொரு குரங்குக்கும் பல மலைகளைச் சுமக்கும் வலிமை இருந்தது. ஆனால் மலைகளின் எண்ணிக்கையை விடக்
குரங்குகளின் எண்ணிக்கை அதிகமாக இருந்ததாம்! எழுபது வெள்ளம் வானர சேனையை அழைத்துச் சென்றிருந்தான் ராமன்.
அதனால், ஒவ்வொரு குரங்கும் ஒரு மலையை எடுத்துச் சென்றால், மீதமுள்ள குரங்குகளுக்கு ராமனுக்குத் தொண்டு செய்யும்
பேறு கிட்டாமல் போய் விடுமாம். அதனால் பல குரங்குகள் சேர்ந்து ஒவ்வொரு மலையையும் தூக்கிச் சென்று,
“நாங்களும் ராமனுக்குத் தொண்டு செய்யும் பேற்றைப் பெற்றோம்!” என்று பெருமிதத்தோடு சொல்லிக் கொண்டனவாம்.
இதைக் கண்ட ஓர் அணில், “ஆஹா! இந்த வானர வீரர்கள் தமது வலிமைக்கேற்றபடி ராமனுக்குச் சிறப்பாகத்
தொண்டாற்றுகிறார்களே! நாமும் நமது சக்திக்கேற்றபடி ஏதாவது ஒரு தொண்டை ராமனுக்குச் செய்ய வேண்டும்!” என்று
தீர்மானித்தது.அதனால் அந்த அணில் கடலில் மூழ்கி, அந்த ஈர உடம்போடு கடற்கரை மணலில் புரண்டு,
அதன்பின் தன் உடலில் ஒட்டிக் கொண்டிருக்கும் மணலை வானரர்கள் எறிந்த கற்களின் மேல் உதறியதாம்.
அந்த அணிலின் தொண்டைக் கண்டு மகிழ்ந்த ராமன், அதன் முதுகில் தனது விரல்களால் வருடவே,
அணிலின் முதுகில் கோடுகள் உண்டாயின.
வானர வீரர்கள் அனைவரும் அணையைக் கட்டி முடித்தவுடன், அதைக் கடந்து இலங்கைக்குச் செல்ல அனைவரும் தயாரானார்கள்.
ஆனால் அனுமன், ராமனிடம், “இந்த அணைக்கு நீங்கள் ஒரு பெயர் சூட்ட வேண்டும்!” என்று பணிவுடன் பிரார்த்தித்தார்.
வடமொழியில் ‘சேது’ என்றால் பாலம் அல்லது அணை என்று பொருள்.
ராமன் அமைத்த சேது என்பதால், ‘ராம சேது’ என்று இதற்கு ராமன் பெயரிடப் போகிறார் என்று வானர வீரர்கள் எண்ணினார்கள்.
ஆனால் ராமனோ, “வானர வீரனான நளன் இதை முன் நின்று கட்டி முடித்தான்.
எனவே ‘நள சேது’ என்று இந்த அணை அழைக்கப்படும்! மேலும், நளன் – தமயந்தி கதையைக் கேட்பவர்கள்
கலியின் கொடுமைகளில் இருந்து விடுபடுவது போலவே, இந்த நள சேதுவைக் காண்போரும்
கலியின் கொடுமைகளில் இருந்து விடுபடுவார்கள்!” என்றார்.
அப்போது அனுமன், ராமனைப் பார்த்து, “சுவாமி! உலகிலுள்ள அனைத்துப் பொருட்களையும் தாங்கி நிற்கும் சேதுவாகத்
தாங்கள் அல்லவோ இருக்கிறீர்கள்? தங்களது கருணையினால், இந்த அணைக்கு எங்கள் கூட்டத்தில் ஒருவனான
நளனின் பெயரைச்சூட்டி எங்கள் வானர இனத்தைக் கௌரவித்துள்ளீர்கள் என்று புரிந்து கொண்டேன்!” என்றார்.
அதன்பின் இலங்கையை நோக்கி வானர சேனை புறப்பட்டது.
அனுமன் சொன்னபடி அகில உலகுக்கும் அணையாகத் திருமால் திகழ்கிறார். இதைச் சாந்தோக்ய உபநிஷத்,
“ஸ ஸேது: வித்ருதி: ஏஷாம் லோகானாம் அஸம்பேதாய” என்று கூறுகிறது.
உலகிலுள்ள பாவம் – புண்ணியம், நன்மை – தீமை, நட்பு – பகை, விடம் – அமுதம், இன்பம் – துன்பம்,
கலக்கம் – தேற்றம், குளிர் – வெப்பம் போன்ற எதிர்மறையான விஷயங்கள் அனைத்தினுள்ளும் திருமால் இருக்கிறார்.
ஆனால் அவை ஒன்றோடு ஒன்று கலக்காதபடி அணையாக இருந்து அவற்றைத் தனித்தனியே பிரித்து வைக்கிறார் திருமால்.
ஆற்றின் இரு புறங்களையும் அணை பிரித்து வைப்பது போல்,
இத்தகைய எதிர்மறையான விஷயங்களைப் பிரித்து வைக்கிறார் திருமால்.
ஆயிரம் பசுக்கள் இருந்தாலும், கன்றுக்குட்டி தாய்ப்பசுவைச் சரியாகக் கண்டறிவது போல,
பாபம் – புண்ணியம் போன்ற செயல்களின் பயன்களான துயரம் – மகிழ்ச்சி ஆகியவை, எந்தக் குழப்பமும் இன்றி
அந்தந்த செயல்களைச் செய்தவரைச் சென்று சேர்கின்றன அல்லவா? இப்படி உலகில் எந்தக் குழப்பமும் கலப்பும் ஏற்படாதபடி,
அணையாக இருந்து தாங்கி இயக்கும் திருமால் ‘ஜகதஸ்ஸேது:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
ஜகத் என்றால் உலகம். ஸேது என்றால் அணை. உலகுக்கே அணையாக இருக்கும் திருமாலுக்கு ‘ஜகதஸ்ஸேது:’ என்று பெயர்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 289-வது திருநாமம்.
“ஜகதஸ்ஸேதவே நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு அரிய பல
மைல்கல்களைக் கடக்கும் ஆற்றலைத் திருமால் அருள்வார்.
—————
290. ஸத்ய தர்ம பராக்ரமாய நமஹ:(Sathya-dharma-paraakramaaya namaha)
“ஸ்ரீரங்கம் கரிசைலம் அஞ்ஜனகிரிம் தார்க்ஷ்யாத்ரி ஸிம்ஹாசலௌ ஸ்ரீகூர்மம் புருஷோத்தமம்
ச பதரீநாராயணம் நைமிசம் ஸ்ரீமத்த்வாரவதீ ப்ரயாக மதுரா அயோத்யா கயா புஷ்கரம் சாளக்ராமகிரிம்
நிஷேவ்ய ரமதே ராமாநுஜோயம் முனி:” என்ற ஸ்லோகம் ராமானுஜர் யாத்திரை சென்ற
திருத்தலங்களைப் பட்டியல் இடுகிறது.
தமது சீடர்களுடன் மதுரா, ஆய்ப்பாடி போன்ற இடங்களுக்கு யாத்திரை சென்ற ராமானுஜர், சீடர்களைப் பார்த்து,
“இந்தப் பகுதிகளில் எத்தனை எத்தனை லீலைகளைச் செய்தான் நம் கண்ணன்?
அவனது மாயம் என்ன மாயமோ!” என்று பக்திப் பரவசத்தோடு கூறினார்.
அப்போது சில சீடர்கள், “சுவாமி! கண்ணனே கீதையில் சொன்னபடி, நல்லோரைக் காத்து, தீயோரை அழித்து,
அறத்தை நிலைநாட்ட அவன் அவதரிக்கிறான்! ஆனால் அந்தக் கண்ணன் எதற்காக சிறுபிள்ளை போல்
பற்பல லீலைகளைச் செய்ய வேண்டும்? அவற்றுக்கு ஏதாவது பயன் உண்டா?” என்று வினவினார்கள்.
அதற்கு ராமானுஜர், “கண்ணனின் லீலைகளுக்கு இரண்டு விதமான பயன்கள் உண்டு –
பாமரர்களுக்கு ஒருவிதமான பயன், பண்டிதர்களுக்கு ஒருவிதமான பயன்!” என்றார்.
“அவை என்ன?” என்று கேட்டார்கள் சீடர்கள்.“முதலில் பாமரர்க்கு என்ன பயன் என்பதைச் சொல்கிறேன்!” என்று
சொன்ன ராமானுஜர், “வேதங்களைக் கற்றோ, பெரியோர்களின் உபதேசத்தைக் கேட்டோ, தவம் புரிந்தோ
இறைவனை அறிய இயலாதவர்கள் கூட, கண்ணன் செய்யும் லீலைகளால் எளிதில் ஈர்க்கப்படுவார்கள்.
வெண்ணெயைத் திருடிக்கொண்டு, வீடு வீடாகச் சென்று விஷமம் செய்து கொண்டு, பெண்களிடம் விளையாடும்
இந்தச் சிறுவனைக் காண்கையில், பாமரர் கூட இவன் நம் வீட்டுப்பிள்ளை என்று அபிமானித்துக் கண்ணன் மேல்
அன்பு காட்டத் தொடங்குகிறார்கள். எனவே வேத ஞானமோ, பெரிய பக்தியோ இல்லாத பாமரரின் மனங்களைக்
கூடத் தன்பால் ஈர்ப்பதற்காகக் கண்ணன் இத்தனை லீலைகள் புரிந்தான்!” என்றார்.
“அப்படியானால் பண்டிதர்க்கு என்ன பயன்?” என்று கேட்டார்கள் சீடர்கள்.அதற்கு ராமானுஜர்,
“வேதாந்தங்களான உபநிஷத்துகள் சொல்லும் எத்தனையோ கடினமான அர்த்தங்களை எளிய வகையில்
லீலைகள் மூலம் கண்ணன் விளக்கியுள்ளான். சில உதாரணங்களைச் சொல்கிறேன்:
பூதனையின் இரண்டு மார்பகங்களில் உள்ள விஷப்பாலை உறிஞ்சி அவளைக் கண்ணன் வதைத்தான் அல்லவா?
பூதனைதான் நம் அறியாமை. நான் எனும் அகங்காரமும், எனது எனும் மமகாரமும் அவளது இரண்டு மார்பகங்கள்.
கண்ணனின் திருவடிகளை நாம் பற்றினால், நமது அகங்கார – மமகாரங்களை உறிஞ்சி நமது அறியாமையை
அவன் போக்கிவிடுவான் என்பதைப் பூதனா மோட்சம் மூலம் அவன் நமக்கு உணர்த்துகிறான்.
காளியன் மீது கண்ணன் நடனமாடிய வரலாற்றை நாம் அறிவோம். அந்தக் காளியன் எனும் பாம்பு தான் நமது மனம்.
பாம்பு வளைந்து வளைந்து செல்வது போல் நமது மனமும் நேராகச் செல்லாமல் பல வழிகளில் வளைந்து வளைந்து செல்கிறது.
கண்ணனின் திருவடிகளை நாம் பிடித்துக்கொண்டால், அலைபாயும் நம் மனமாகிய பாம்பை அவன் கட்டுக்குள் கொண்டு வருவான்.
இதுவே காளிய நர்த்தனம் உணர்த்தும் தத்துவம்.
கண்ணன் பானையிலிருந்து வெண்ணெயைத் திருடுவது கூட ஒரு தத்துவம்தான்.
நம் உடல்தான் பானை. ஜீவாத்மா தான் வெண்ணெய். நாம் வெண்ணெய் போலத் தூய்மையான (வெள்ளை மனத்துடன்)
இருந்தால், நம் உடலாகிய பானைக்குள் இருக்கும் அவனது சொத்தான வெண்ணெய் போன்ற ஜீவாத்மாவை
அவன் எடுத்துக்கொள்கிறான் என்பதையே இது உணர்த்துகிறது. இவ்வாறே கண்ணன் செய்த ஒவ்வொரு லீலையும்
பண்டிதர்களுக்குப் பற்பல வேதாந்தப் பொருளை விளக்குகிறது. பாமரர்களின் மனங்களை அவன் பால் ஈர்க்கிறது.
அவனது குணங்களோ செயல்களோ என்றுமே வீண் போவதில்லை!” என்றார் ராமானுஜர்.
திருமால் செய்யும் எந்த ஒரு சிறிய செயலுக்கும் கூட ஏதோ ஒரு பயன் இருக்கிறது,
அவரது எந்த குணமும் செயலும் வீண்போவதில்லை என்பதை இதிலிருந்து நாம் அறிய முடிகிறதல்லவா?
‘ஸத்ய’ என்றால் (இவ்விடத்தில்) வீண் போகாத என்று பொருள். ‘தர்ம’ என்றால் குணங்கள் என்று பொருள்.
‘பராக்ரம’ என்றால் செயல்கள் என்று பொருள்.
வீண்போகாத குணங்களையும் செயல்களையும் உடைய திருமால் ‘ஸத்யதர்மபராக்ரம:’ என்றழைக்கப் படுகிறார்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 290-வது திருநாமம்.
“ஸத்யதர்மபராக்ரமாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் மேற்கொள்ளும்
எல்லாச் செயல்களும் வீண்போகாமல் பயன்தரும்படித் திருமால் அருள் புரிவார்.
——————
291. பூத பவ்ய பவந் நாதாய நமஹ: (Bhootha-bhavya-bhavan-naathaaya namaha)
பலராமனும் கண்ணனும் உஜ்ஜைனியில் வாழ்ந்துவந்த சாந்தீபனி என்ற குருவுக்குச் சீடர்களாகி,
அறுபத்து நான்கு நாட்கள் அவரது குரு குலத்திலேயே தங்கி இருந்து, அந்த அறுபத்து நான்கு நாட்களுக்குள்
ஆய கலைகள் அறுபத்து நான்கினையும் அவரிடம் பயின்று தேர்ந்தார்கள்.
கல்வி கற்கும் நேரம் போக மீதமுள்ள நேரங்களில் குருவுக்கு அனைத்து விதமான பணிவிடைகளும் செய்து வந்தார்கள்.
அனைத்துக் கலைகளையும் கற்றுத் தேர்ந்த பின் சாந்தீபனியிடம் இருந்து விடைபெற்றுக் கொள்ளும் நேரத்தில்,
கண்ணன் அவரிடம், “குருவே! அறுபத்து நான்கே நாட்களில் எனக்கும் எனது அண்ணனுக்கும்
அறுபத்து நான்கு கலைகளைத் தாங்கள் உபதேசம் செய்திருக்கிறீர்கள்!
தங்களுக்கு என்ன குரு தட்சணை நாங்கள் தர வேண்டும்?” என்று கேட்டான்.
சாந்தீபனியோ, “உங்கள் இருவருக்கும் குருவாக இருந்தமையே எனது பெரும் பாக்கியம்!
இதற்கு மேல் எந்தக் காணிக்கையும் எனக்கு வேண்டாம்!” என்று பதிலளித்தார். ஆனால் இதைக் கவனித்துக் கொண்டிருந்த
சாந்தீபனியின் மனைவி அவரை உள்ளே அழைத்தாள். “சுவாமி! இந்த பலராமனையும் கண்ணனையும் பார்த்தால்
சாதாரண பிள்ளைகளாகத் தெரியவில்லை! இவர்கள் தெய்வீக புருஷர்கள்!
அதனால்தான் அறுபத்து நான்கே நாட்களில் அறுபத்து நான்கு கலைகளையும் இவர்களால் கற்க முடிந்திருக்கிறது!
எனவே இந்த நல் வாய்ப்பைப் பயன்படுத்திக் கொண்டு இவர்களிடம் இருந்து பெரிதாக
எதையாவது கேட்டுப் பெறுங்கள்!” என்றாள் சாந்தீபனியின் மனைவி.
சற்று யோசித்த சாந்தீபனி, கண்ணனிடம் வந்து, “கண்ணா! எனக்கு ஒரு மகன் இருந்தான்.
பல ஆண்டுகளுக்கு முன் அவன் பிரபாச க்ஷேத்திரத்தில் கடலில் மூழ்கி இறந்துவிட்டான்.
இப்போது உன்னால் அவனை மீட்டுக்கொண்டு வர முடியுமா? கடலுக்குச் செல்லும் முன் என் இளம் மகன்
என்னைப் பார்த்துச் செய்த புன்முறுவல் என் மனத்தில் இன்றும் இருக்கிறது!
அதே முகத்தை நான் பார்க்க விழைகிறேன்!” என்று கேட்டார்.
சற்றும் தயங்காமல் “சரி!” என்று சொன்ன கண்ணன், பலராமனுடன் பிரபாச க்ஷேத்திரத்தில் உள்ள கடற்கரைக்குச் சென்றான்.
கடல் அரசன் இருவரையும் மரியாதையோடு வரவேற்றார். “என் குருவின் மகனைத் திரும்பத் தாருங்கள்!” என்று
கடல் அரசனிடம் கேட்டான் கண்ணன். கடல் அரசனோ, “அந்தச் சிறுவனை நான் ஒன்றும் செய்யவில்லை.
இக்கடலில் வாழும் பஞ்சஜனன் என்ற அசுரன் தான் அவனை விழுங்கிவிட்டான்!” என்றார்.
கடலுக்குள் சென்ற கண்ணன் பஞ்சஜனனை வதைத்தான். அவனது வயிற்றில் தேடிப் பார்த்த போது,
சாந்தீபனியின் மகன் அதில் கிடைக்கவில்லை. எனவே அடுத்தபடியாக யமனின் இருப்பிடத்தை நோக்கிக்
கண்ணனும் பலராமனும் சென்றார்கள். யம பட்டணத்தில் சாந்தீபனியின் மகன் தன் முன்வினைப் பயன்களை
அனுபவித்து வருவதைக் கண்டார்கள். கண்ணன் வருவதைக் கண்ட யமன் பணிவோடு வந்து,
“தங்களுக்கு நான் என்ன செய்ய வேண்டும்?” என்று கேட்டார்.
“சாந்தீபனியின் மகனைத் திரும்பக் கொடுத்துவிடுங்கள்!” என்று கண்ணன் ஆணை யிட, யமனும் அதை ஏற்றார்.
அப்போது பலராமன் கண்ணனிடம், “நம் குரு தன் மகன் இறந்தபோது எப்படி இருந்தானோ அப்படியே வேண்டும்
என்றல்லவோ கேட்டார்? இப்போது இந்தச் சிறுவனின் தோற்றம் மாறி இருக்கிறதே!” என்று கேட்டார்.
தனது சுதர்சனச் சக்கரத்தைச் சுழற்றினான் கண்ணன். இறப்பதற்கு முன் இருந்த அதே இளமைத் தோற்றத்துக்கு
மாறினான் சாந்தீபனியின் மகன். அந்த மகனைக் குருவிடம் ஒப்படைத்துக் குரு தட்சிணையைச் செலுத்தினார்கள்
பலராமனும் கண்ணனும். இந்த அதிசயச் செயலைக் கண்ட சாந்தீபனி, தன் மனைவியிடம்,
“சாட்சாத் திருமாலே எனக்குச் சீடனாக வந்திருக்கிறார் என்பதை இப்போதுதான் உணர்கிறேன்!” என்றார்.
“எப்படிச் சொல்கிறீர்கள்?” என்று கேட்டாள் அவர் மனைவி. அதற்குச் சாந்தீபனி,
“இறந்துபோன ஒருவனை மீட்பது என்பது யாராலும் இயலாத செயலாகும்!
அப்படியே மீட்டாலும் அவன் இறக்கும் முன் எப்படி இருந்தானோ அதே தோற்றத்துக்கு அவனை மாற்றுவது
என்பது மேலும் அரிதாகும்! இச்செயலைக் கண்ணன் செய்திருக்கிறான் என்றால் என்ன பொருள்?
கடந்த காலம், நிகழ்காலம், எதிர்காலம் என முக்காலமும் அவனது கட்டுப்பாட்டில் உள்ளன என்றுதானே பொருள்?
முக்காலத்தையும் தன் கட்டுப்பாட்டில் வைத்து ஆளும் திருமால் தான் கண்ணன் வடிவில் எனக்குச் சீடனாக
வந்து அருள்புரிந்திருக்கிறார்!” என்றார். அதன்பின் சாந்தீபனியின் மகன்
நீண்ட ஆயுளோடும் ஆரோக்கியத்தோடும் வாழ்ந்தான் என்பது வரலாறு.
சாந்தீபனி சொன்னது போல், கடந்த காலம், நிகழ்காலம், எதிர்காலம் என முக்காலத்தையும்
திருமால் தன் கட்டுப்பாட்டில் வைத்திருக்கிறார்.
‘பூத’ என்றால் கடந்த காலம், ‘பவ்ய’ என்றால் நிகழ்காலம், ‘பவத்’ என்றால் எதிர்காலம்.
‘நாத:’ என்றால் தலைவர். ‘பூத – பவ்ய – பவந் – நாத:’ என்றால் கடந்த காலம், நிகழ்காலம், எதிர்காலம்
ஆகிய மூன்றுக்கும் தலைவர் என்று பொருள். முக்காலத்துக்கும் நாதனானபடியால் ‘பூத-பவ்ய-பவந்-நாத:’ என்று
திருமால் அழைக்கப்படுகிறார். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 291-வது திருநாமம்.
“பூத-பவ்ய-பவந்-நாதாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு வாழ்வில்
எக்காலத்திலும் நன்மைகள் கிட்டும்படித் திருமால் அருள்புரிவார்.
—————
292. பவநாய நமஹ (Pavanaaya namaha)
(விடுபட்ட இந்த நாமத்தை இங்கு
தருகின்றோம்)
காஞ்சிபுரத்தில் வரதராஜப் பெருமாளின் கருவறைக்குப் பின்புறம் உள்ள மண்டபத்தைக் கச்சிவாய்த்தான் மண்டபம் என்று சொல்வார்கள்.
உற்சவர் வரதராஜப் பெருமாள் அந்தக் கச்சிவாய்த்தான் மண்டபத்தில் இருந்தபடி தான் திருக்கச்சி நம்பிகளோடு பேசுவது வழக்கம்.
அது மட்டுமின்றி, காஞ்சிபுரத்தில் வாழ்ந்த நடாதூர் அம்மாள் என்ற மகான், தினந்தோறும் அந்தக் கச்சிவாய்த்தான் மண்டபத்தில்
அமர்ந்து கொண்டுதான் தமது சீடர்களுக்கு ராமாநுஜருடைய ஸ்ரீபாஷ்யத்துக்கான விளக்கவுரையை உபதேசம் செய்தார்.
ஒருநாள் நடாதூர் அம்மாள் தமது சீடர்களுக்கு ஸ்ரீபாஷ்யத்தை விளக்கிக் கொண்டிருக்கையில்,
சுவேதச்வதர உபநிஷத்தில் இருந்து ஒரு மேற்கோள் காட்டினார். அந்த உபநிஷத் இறைவனைப் பற்றிக் குறிப்பிடும் போது,
“ஜவனோ க்ருஹீதா” என்கிறது. “இத் தொடருக்கு உங்களில் யாரேனும் ஒருவர் பொருளுரைக்க முடியுமா?” என்று
தமது சீடர்களிடம் கேட்டார் நடாதூர் அம்மாள். “க்ருஹீதா என்றால் ‘சென்றடைபவர்’ என்று பொருள்.
ஜவன: என்றால் ‘வேகமாக’. ‘ஜவனோ க்ருஹீதா’ என்றால் ‘இறைவன் வேகமாகப் பயணிக்கிறார்’ என்று
பொருள் கொள்ளலாமா?” என்று பணிவுடன் ஒரு சீடர் கேட்டார்.
“உங்கள் பதிலில் தவறில்லை, ஆனால் அதைச் சற்றே ஆராய வேண்டியிருக்கிறது!” என்று சொன்ன நடாதூர் அம்மாள்,
“ஜவனோ க்ருஹீதா – இறைவன் வேகமாகப் பயணிக்கிறான் என்றால், எவ்வளவு வேகமாகப் பயணிப்பான்?” என்று
சீடர்களிடம் கேட்டார். சீடர்கள், “மிகுந்த வேகத்துடன் இறைவன் பயணிப்பான்!”
என்றார்கள். “மிகுந்த வேகம் என்றால் எவ்வளவு? அளவு சொல்லுங்கள்!” என்று கேட்டார் நடாதூர் அம்மாள்.
“இறைவனின் வேகத்துக்கு அளவு ஏது? இறைவனின் வேகம் முடிவிலி (infinity) ஆயிற்றே!” என்றார்கள் சீடர்கள்.
“மணிக்கு நாற்பது மைல் வேகத்தில் (40 miles-hr) பயணிப்பவர், நானூறு மைல்களைக் கடக்க எவ்வளவு நேரமாகும்?” என்று கேட்டார் நடாதூர் அம்மாள்.
பயணிக்கும் நேரம் = பயணிக்கும் தூரம் – பயணிக்கும் வேகம்
time = distance – speed
அதாவது, பயணிக்கும் தூரத்தைப் பயணிக்கும் வேகத்தால் வகுத்தால், பயணிக்கும் நேரத்தைக் கணக்கிடலாம் என்கிற
சூத்திரத்தை நாம் அனைவரும் அறிவோம் அல்லவா?
அந்த ரீதியில் ஒரு சீடர், “மணிக்கு நாற்பது மைல் வேகத்தில் பயணிப்பவர், நானூறு மைல்களைப் பத்து மணிநேரத்தில் கடப்பார்!” என்றார்.
“அப்படியானால் அளவற்ற வேகத்தில் (infinite speed) பயணிக்கும் இறைவன் நானூறு மைல்களைக் கடக்க எவ்வளவு காலமாகும் என்று
சிந்தித்துப் பாருங்கள். இதே சூத்திரத்தில் இறை வனின் வேகத்தைப் பொருத்திப் பார்த்தால்,
நேரம் = {தூரம் – இறைவனின் வேகம்,முடிவிலி, infinity} = 0
எந்த எண்ணை முடிவிலியால் (infinity-ஆல்) வகுத்தாலும் பூஜ்ஜியம் தான் வரும். எனவே எத்தனை தூரம் இறைவன்
பயணித்தாலும் அதற்கு அவன் எடுத்துக் கொள்ளும் காலம் என்பது பூஜ்ஜியமே,
அதாவது ஒருநொடி கூட அவன் எடுத்துக் கொள்வதில்லை!” என்றார் நடாதூர் அம்மாள்.
“மேலும், ‘அ’ என்ற புள்ளியில் இருந்து ‘ஆ’ என்ற புள்ளிக்குச் செல்ல ஒருவன் காலமே எடுத்துக் கொள்வதில்லை
என்றால் என்ன பொருள்?” என்று கேட்டார் நடாதூர் அம்மாள். “அந்த இரு இடங்களிலும் ஒரே நேரத்தில் அவர் இருக்கிறார்
என்றுதான் பொருள்!” என்றார்கள் சீடர்கள். “மிகச்சரியாகச் சொன்னீர்கள்!” என்று சொன்ன நடாதூர் அம்மாள்,
“இறைவன் ஒரே நேரத்தில் எல்லா இடங்களிலும் நிறைந்திருக்கிறார். அதனால்தான் எந்த இடத்தில் இருந்து வேறு
எந்த இடத்துக்குச் செல்வதானாலும் அதற்கு அவர் ஒரு நொடிப் பொழுது கூட கால அவகாசம் எடுத்துக்கொள்வதில்லை.
அதனால் தான் இறைவனின் வேகத்தை முடிவிலி (infinity) என்று வேதம் சொல்கிறது!” என்று விளக்கினார் நடாதூர் அம்மாள்.
எனவே ‘ஜவனோ க்ருஹீதா’ – ‘இறைவன் வேகமாகப் பயணிக்கிறான்’ என்ற வேத வாக்கியத்தை,
இறைவன் எங்கும் நிறைந்தவன் என்ற ரீதியில் புரிந்துகொள்ள வேண்டும் என்பது பெரியோர்கள் காட்டிய வழி.
எங்கும் நிறைந்திருப்பதால், நினைத்த இடத்துக்கு நினைத்த போது நினைத்த வழியில் பயணிக்க வல்லவன் இறைவன்.
‘பவி’ என்றால் பயணித்தல் என்று பொருள். நினைத்த இடங்களுக்கெல்லாம் நொடிப் பொழுது காலமும் எடுத்துக் கொள்ளாது
பயணிக்க வல்லவராகத் திருமால் திகழ்வதால் ‘பவன:’ என்று அழைக்கப்படுகிறார்.
(காற்றும் எல்லா இடத்துக்கும் பயணிக்க வல்லதாக இருப்பதால் தான், காற்றுக்கும் ‘பவன:’ என்று வடமொழியில் பெயர்.)
‘பவன:’ என்றால் எங்கும் எப்போதும் பயணிப்பவர் என்று பொருள். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 292-வது திருநாமம்.
“பவனாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வருவோர் மேற்கொள்ளும் பயணங்கள் அனைத்தும் வெற்றி காணும்படித் திருமால் அருள்புரிவார்.
—————-
293. பாவனாய நமஹ (Paavanaaya namaha)
சூரியகுலத்தைச் சேர்ந்த சகரன் என்னும் சக்கரவர்த்திக்கு இரண்டு மனைவிகள். மூத்த மனைவியான அம்பைக்கு
அசமஞ்ஜன் என்ற ஒரு மகனும், இளைய மனைவியான சுமதிக்கு 60,000 மகன்களும் பிறந்திருந்தார்கள்.
அசமஞ்ஜனின் மகன் அம்சுமான்.99 அசுவமேத வேள்விகள் செய்த சகரச் சக்கரவர்த்தி, தனது நூறாவது
அசுவமேத வேள்வியைச் செய்ய முற்பட்ட போது, அதைத் தடுக்க நினைத்த இந்திரன், வேள்வி செய்வதற்குரிய
குதிரையைக் கவர்ந்து சென்று, பாதாள லோகத்திலுள்ள கபில முனிவரின் ஆசிரமத்துக்கு எதிரே கட்டி வைத்தான்.
களவு போன குதிரையைத் தேடிச் சென்ற சகர மன்னரின் 60,000 மகன்களும், கபிலரின் ஆசிரமத்துக்கு எதிரே
குதிரை இருப்பதைக் கண்டு, கபில முனிவரைக் “கள்வா!” என்று அழைத்து ஆரவாரம் செய்தார்கள்.
தவம் கலைந்து கபிலர் கண் விழித்துப் பார்க்கவே, அவரது பார்வைத் தீயில் அறுபதாயிரம் பேரும் சாம்பலானார்கள்.
குதிரையைத் தேடிப் போன தன் சிற்றப்பன்மார்கள் மீளாததால், அம்சுமான் அவர்களைத் தேடிச் சென்றான்.
கபிலருடைய குடிலின் வாசலில் அறுபதாயிரம் சடலங்களைக் கண்டு அயர்ந்து போனான்.
இறந்து போனவர்களுக்கு அங்கேயே தர்ப்பணம் செய்ய நினைத்தான் அம்சுமான்.
அப்போது அங்கே கருடன் தோன்றினார். இறந்தவர்களின் தாயான சுமதி, கருடனுக்குத் தூரத்து உறவினள் ஆவாள்.
இறந்த உறவினர்களைக் காண வந்த கருடன், அம்சுமானிடம், “சாதாரண நீரால் நீ இவர்களுக்குத் தர்ப்பணம் செய்வது
பலன் அளிக்காது! கபிலரின் கோபத்துக்கு உள்ளாகி இவர்கள் இறந்திருக்கிறார்கள்.
எனவே திருமாலின் திருவடி தீர்த்தமாகிய கங்கை நீரைக் கொண்டு இவர்களுக்குத் தர்ப்பணம் செய்தால் தான்
இவர்களுக்கு நற்கதி கிட்டும்!” என்று அறிவுறுத்தினார்.
“கங்கை எங்கே இருக்கிறது?” என்று அம்சுமான் கேட்க, “முன்பு திருமால் உலகளந்த போது, பிரம்மதேவர் அவரது
திருவடிகளுக்குத் தன் கமண்டலத்திலுள்ள நீரால் அபிஷேகம் செய்தார். அந்த அபிஷேக நீர் தான் கங்கையாக உருவானது.
அது பிரம்ம லோகத்தில் தொடங்கி, சொர்க்க லோகம் வரை பாய்கிறது.
அந்த கங்கா நீரைப் பூமிக்குக் கொண்டு வரவேண்டும்!” என்றார் கருடன்.
கருடனின் ஆலோசனையை ஏற்ற அம்சுமான், கங்கையைப் பூமிக்குக் கொண்டு வர என்ன வழி என்று சிந்தித்து,
எந்த வழியும் புலப்படாத நிலையில், அந்தக் கவலையிலேயே மாண்டு போனான்.
அம்சுமானின் மகன் திலீபனும் அதே கவலையில் மாண்டு போனான். திலீபனின் மகனான பகீரதன்
எப்படியாவது கங்கையைப் பூமிக்குக் கொண்டு வந்தே தீரவேண்டும் எனத் தீர்மானித்தான்.
பிரம்மாவைக் குறித்துக் கடுந்தவம் புரிந்தான் பகீரதன். கங்கையைப் பூமிக்குக் கொண்டு வர வழிகாட்டும் படி,
பிரம்மாவிடம் பிரார்த்தித்தான். அவனுக்குக் காட்சி தந்த பிரம்மா, “கங்கை வெள்ளம் பூமியை அடித்துச் செல்லாமல்
இருக்க வேண்டுமென்றால், சிவபெருமான் அதை முதலில் தனது சடையில் தாங்கி,
அதன்பின் மெதுவாகப் பூமியில் செலுத்த வேண்டும்!” என்றார்.
பிரம்மாவின் அறிவுரைப்படி சிவபெருமானைக் குறித்துத் தவம் செய்த பகீரதனுக்கு சிவன் காட்சி தந்தார்.
கங்கையைத் தன் தலையில் தாங்கிட ஒப்புக்கொண்டார். ஆரம்பத்தில் பூமிக்கு வர விரும்பாத கங்கை,
கோபத்துடன் வேகமாகப் பரமசிவனின் சடையில் வந்து விழுந்தாள்.
அவளது இறுமாப்பை அடக்க எண்ணிய சிவன், அவளைத் தன் சடைக்குள் அடைத்து வைத்தார்.
கங்கை பூமிக்கு வராததால் மீண்டும் தவித்தான் பகீரதன். மீண்டும் தவம் புரிந்து பரமசிவனைப் பிரார்த்தித்தான்.
அவனது பிரார்த்தனையை ஏற்று கங்கை பூமியில் வந்து விழ ஏற்பாடு செய்தார் பரமசிவன்.
சிவனின் சடையில் இருந்து கங்கை பூமியை அடைந்த நன்னாள் தான் அக்ஷயத்ருதீயை என்னும் பொன்னாள்.
அந்த கங்கா ஜலத்தில் தனது முன்னோர்கள் அறுபதாயிரம் பேருக்கும் பகீரதன் தர்ப்பணம் செய்தான்.
இத்தனை கடும் முயற்சி மேற்கொண்டு பகீரதன் கங்கையைப் பூமிக்குக் கொண்டு வந்ததன் நினைவாக,
மனிதர்கள் யாரேனும் கடுமையாக உழைத்தால், ‘பகீரதப் பிரயத்தனம்’ என்று குறிப்பிடும் வழக்கம் ஏற்பட்டுள்ளது.
அந்த கங்கா நதி இன்றளவும் பூமியில் ஓடிக் கொண்டு, எண்ணற்ற மனிதர்களின் பாபங்களைப் போக்கி
அவர்களைப் புனிதமாக்கி வருகிறது. இவ்வாறு கங்கை உலகனைத்தையும் தூய்மைப் படுத்துவதற்கு என்ன காரணம்?
பிறரைத் தூய்மைப் படுத்தும் ஆற்றல் கங்கைக்கு எப்படி உண்டானது நமது அழுக்குகளையும் பாபங்களையும்
கங்கையில் நாம் கழித்தால், அவற்றால் கங்கை அசுத்தமாகாதா இக்கேள்விகளுக்கு எல்லாம் ஒரே பதில் –
திருமாலின் தூய திருவடிகளோடு ஏற்பட்ட தொடர்பினாலே, தூய்மைப்படுத்தும் பண்பைப் பெற்றது கங்காநதி.
திருமாலின் திருவடிகளோடு தொடர்பு பெற்றதால் அதில் எந்த தோஷமும் ஒட்டாது.
அறிவியல் ரீதியிலும் கங்கை நீரை எத்தனை நாட்கள் வீட்டில் சேமித்து வைத்தாலும்,
அதில் எந்தக் கிருமிகளும் இருப்பதில்லை என்கிறார்கள்.
‘பாவன:’ என்றால் தூய்மைப் படுத்துதல் என்று பொருள். தன்னைச் சார்ந்தோரைத் தூய்மை ஆக்குவதோடு மட்டுமின்றி,
பிறரைத் தூய்மைப் படுத்தும் ஆற்றலையும் தன்னைச் சார்ந்தவர்களுக்கு அருள்வதால்
திருமால் ‘பாவன:’ என்றழைக்கப்படுகிறார். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 293-வது திருநாமம்.
“பாவனாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்குக் கங்கையில் நீராடிய
புண்ணியம் கிட்டும் என்பதில் ஐயமில்லை.
————–
294. அனலாய நமஹ (Analaaya namaha)
திருவரங்கத்தில் வடக்கு உத்திர வீதியில் வாழ்ந்த ஒருவர், வீட்டுக்குத் தேவையான காய்கறிகளை வாங்கத்
தெற்கு உத்திர வீதிக்குச் செல்ல நேரிட்டது. ஆனால் வீதிகளைச் சுற்றித் தெற்கு உத்திர வீதிக்குச் செல்வது
சிரமமாக இருக்கும் என்பதால், திருவரங்கநாதன் கோயிலின் வடக்கு வாசல் வழியாக உள்ளே நுழைந்து
தெற்கு வாசல் வழியாக வெளியே வந்து தெற்கு உத்திர வீதியில் பொருட்களை வாங்கிக் கொள்ளலாம் எனத் தீர்மானித்தார்.
திட்டமிட்டபடி வடக்கு வாசல் வழியாகத் திருக்கோயிலுக்குள் நுழைந்தார். தெற்கு வாசல் வழியாக வெளியே வந்து
தெற்கு உத்திர வீதியை அடைந்தார். தன் வீட்டுக்குத் தேவையான காய்கறிகளை வாங்கிக் கொண்டார்.
மீண்டும் தெற்குவாசல் வழியாகக் கோயிலுக்குள்ளே நுழைந்தார்.வடக்கு வாசலை நெருங்கும் சமயம்.
இடப்புறத்தில் உள்ள ஸ்ரீரங்கநாயகித் தாயாரின் சந்நதியைக் கண்டார்.
அவர் இறைவனையோ இறைவியையோ வழிபடுவதற்காகக் கோயிலுக்கு வரவில்லை, வீதிகளைச் சுற்றிச் சென்றால்
சிரமமாக இருக்கும் என்ற ஒரே காரணத்தால் தான் கோயிலுக்குள் நுழைந்தார்.
இருந்தாலும் தாயாருக்கு மரியாதை செலுத்தும் விதமாக, தமது கைகளைக் கூப்பி ஒரே ஒரு முறை
ரங்கநாயகித் தாயாரை வணங்கினார்.
உள்ளிருக்கும் ரங்கநாயகியோ இவரது வணக்கத்தைக் கண்டு மிகவும் உளம் மகிழ்ந்தாள்.
உடனே தனது கணவனான அரங்கனிடம், “என்னை நோக்கி நம் குழந்தை கைகூப்பி விட்டானே!
இவனுக்கு என்ன கொடுக்கலாம்?” என்று கேட்டாள்.
அரங்கனோ, “ரங்கநாயகி! நீ தான் செல்வங்களுக்கு எல்லாம் தலைவி! இவனுக்கு நல்ல செல்வத்தை அருளலாமே!” என்றார்.
ரங்கநாயகித் தாயாரும் அவ்வாறே உயர்ந்த செல்வங்களை அந்த நபருக்கு வழங்கி விட்டாள்.
அதன்பின் சற்றே சிந்தித்தாள் ரங்கநாயகி. “சுவாமி! அவன் கைகூப்பி வணங்கி அஞ்ஜலி முத்திரையை
என்னை நோக்கிக் காட்டி விட்டானே! அதற்கு நான் கொடுத்த செல்வம் என்பது ஈடாகாது!
அதைவிடப் பெரிதாக ஏதாவது கொடுக்கலாம் என்று நினைக்கிறேன்!” என்று
அரங்கனைப் பார்த்துச் சொன்னாள் ரங்கநாயகித் தாயார்.
“ஆம்! ஆம்! இந்தச் செல்வம் போதாது! அழியாத செல்வமான ஆத்ம அநுபவத்தை அவனுக்குக் கொடுத்து விடு!” என்றார் அரங்கன்.
அவ்வாறே ரங்கநாயகித் தாயாரும் ஆத்மா தன்னைத்தானே அநுபவிக்கும் நிலையான கைவல்ய நிலையை
அந்த நபருக்கு அருளினாள். அதன் பின் சிந்தித்த ரங்கநாயகி, மீண்டும் அரங்கனைப் பார்த்து,
“அவன் அஞ்ஜலி முத்திரை அல்லவோ காட்டியிருக்கிறான்? நாம் தந்த செல்வமோ,
ஆத்ம அநுபவமோ அதற்கு ஈடாகாது! நீங்கள் அந்தக் குழந்தைக்கு முக்தியைத் தந்து விடுங்கள்!” என்றாள்.
ரங்கநாயகியின் கூற்றை ஏற்ற அரங்கன் அந்த நபருக்கு வைகுண்ட லோகத்தையே அளித்து விட்டான்.
அந்த நபரும் முக்தி பெற்று விட்டார். “இப்போது திருப்தியா?” என்று அரங்கன் ரங்கநாயகியிடம் கேட்டார்.
“இல்லை சுவாமி!” என்றாள் ரங்கநாயகி. “ஏன்?” என்று அரங்கன் வினவ,
“அந்தக் குழந்தை காட்டிய அஞ்ஜலி முத்திரைக்கு நாம் அவனுக்குத் தந்த செல்வம், ஆத்ம அநுபவம், முக்தி
ஆகிய எதுவுமே ஈடாகாது. ஆனால் முக்திக்கு மேல் கொடுப்பதற்கு நம்மிடம் ஒன்றுமில்லையே!
அதனால் தான் எனக்கு வெட்கமாக உள்ளது!” என்று பதிலளித்த ரங்கநாயகித் தாயார் வெட்கத்தால் தலைகுனிந்து கொண்டாளாம்.
பராசர பட்டர் ஸ்ரீகுணரத்ன கோசம் எனும் நூலில் இந்தக் கதையை அப்படியே ஒரு ஸ்லோகமாகப் பாடுகிறார்:
“ஐச்வர்யம் அக்ஷரகதிம் பரமம் பதம் வாகஸ்மைசித் அஞ்ஜலிபரம் வஹதே விதீர்ய
அஸ்மை ந கிஞ்சித் உசிதம் க்ருதம் இத்யதாம்பத்வம் லஜ்ஜஸே கதய கோயம் உதாரபாவ:”
ஏதோ போகிற போக்கில் கைகூப்பிய அந்த நபருக்கு மிக உயர்ந்த முக்தி உட்பட அனைத்தையும் தந்து விட்டு
இனி கொடுக்க ஒன்றுமில்லையே என வெட்கம் கொண்டு இன்றளவும் ரங்கநாயகித் தாயார் தலைகுனிந்து கொண்டே
கோயில் கொண்டிருப்பதாக இந்த ஸ்லோகத்திலே அநுபவிக்கிறார் பராசர பட்டர்.
இதிலிருந்து அடியார்களுக்கு எவ்வளவு பெரிய அநுக்கிரகத்தைப் பண்ணினாலும், திருமாலுக்கும் திருமகளுக்கும்
திருப்தி உண்டாவதில்லை, மேலும் மேலும் அடியார்களுக்கு அவர்கள் அள்ளிக் கொடுத்துக் கொண்டே
இருக்கிறார்கள் என்பது தெளிவாகிறதல்லவா?
‘அலம்’ என்றால் போதும் என்று பொருள். ‘அனல:’ என்றால் போதும் என்று எண்ணாதவர்.
அலம் (போதும்) என்று எண்ணாமல் அடியார்களுக்கு மீண்டும் மீண்டும் அருளை வாரி வழங்கிக் கொண்டே இருப்பதால்,
திருமால் ‘அனல:’ என்றழைக்கப்படுகிறார். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 294-வது திருநாமம்.
“அனலாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்குத் திருமால் மேன்மேலும்
அநுக்கிரகத்தைப் பொழிந்து கொண்டே இருப்பார்.
—————-
295. காமக்னே நமஹ (Kaamaghne namaha)
உத்தானபாதன் என்ற மன்னன் உலகனைத்தையும் ஆட்சி செய்து வந்தான். அவனுக்கு இரண்டு மனைவிகள்.
முதல் மனைவியான சுநீதிக்கு துருவன் என்றொரு மகனும், இரண்டாவது மனைவியான சுருசிக்கு உத்தமன்
என்றொரு மகனும் பிறந்திருந்தார்கள். இரண்டாவது மனைவியிடமும் அவளது மகனான உத்தமனிடமுமே
அதிக அன்பு காட்டி வந்த உத்தானபாதன், முதல் மனைவி சுநீதியையும் அவள் மகன் துருவனையும் வெறுத்தான்.
ஒருநாள் உத்தமனைத் தனது மடியில் வைத்துக் கொஞ்சிக் கொண்டிருந்தான் உத்தானபாதன்.
அதைக் கண்ட துருவன், ஆசையுடன் தந்தையின் மடியில் அமரப் போனான்.
ஆனால் உத்தானபாதனோ துருவனைத் தடுத்தான். மாற்றுத் தாயான சுருசி, துருவனைப் பார்த்து,
“ஏய் சிறுவா! இவர் மடியில் நீ அமர வேண்டும் என்றால் இவரது மகனாக இருந்தால் மட்டும் போதாது!
என் வயிற்றில் பிறந்திருக்க வேண்டும்! உனக்கு இவர் மடியில் உட்கார அருகதை இல்லை!” என்று சுடுசொற்களால் ஏசினாள்.
அழுது கொண்டே தன் தாய் சுநீதியிடம் சென்று நடந்தவற்றைச் சொன்ன துருவன், ஓர் இளவரசனுக்கே உள்ள ரோஷத்தோடு,
“தாயே! தந்தை தன் மடியை உத்தமனுக்கு அளித்துவிட்டார். அது அவனுக்கு நான் இட்ட பிச்சையாகவே இருக்கட்டும்!
எனக்கு அது வேண்டாம்! அந்தத் தந்தையின் மடியைவிட உயர்ந்த ஸ்தானத்தை நான் பெறப் போகிறேன்!” என்று
சொல்லி விட்டுக் காட்டை நோக்கிப் புறப்பட்டான்.
வழியில் சப்தரிஷிகள் என்று அழைக்கப்படும் ஏழு முனிவர்கள் துருவனைச் சந்தித்தார்கள்.
அந்த முனிவர்கள், “குழந்தாய்! நீ திருமாலைக் குறித்துத் தவம் செய்! அவரது அருள் இருந்தால் மிக உயர்ந்த
ஸ்தானங்களும் பதவிகளும் தானே உன்னைத் தேடி வரும்!” என அறிவுறுத்தித் திருமாலைக் குறித்துத் தவம்
இயற்றும் முறையைத் துருவனுக்கு உபதேசம் செய்தார்கள். அவர்களின் ஆசிகளைப் பெற்றுக் கொண்டு
மதுவனம் என்ற கானகத்தை அடைந்தான் துருவன்.
ஒற்றைக் காலில் நின்றபடி, இதயத்தில் திருமாலை நன்கு நிலைநிறுத்திக் கொண்டு,
கடுந்தவம் புரிந்தான் துருவன். அவன் தவத்தில் ஆழ ஆழ, அவனது உடல் எடை மிகவும் அதிகரித்தது.
அவன் எந்தத் திசைநோக்கிச் சாய்கிறானோ, அந்தத் திசை நோக்கி அகிலமெல்லாம் சாயத் தொடங்கியது.
அவனது தவ நெருப்பு தேவர்களையும் சுட்டது. இனியும் தாமதிக்கலாகாது என எண்ணிய திருமால்
துருவன் முன்னே வந்து தோன்றினார்.
திருமாலைத் தரிசித்த ஆனந்தப் பரவசத்தில் அவரைத் துதிக்க விழைந்தான் துருவன்.
ஆனால் அந்தப் பச்சிளம் பாலகனுக்குக் கவிபாடத் தெரியவில்லை. திருமால் தன் சங்கினால் துருவனின்
கன்னத்தைத் தடவவே, அதனால் ஞானம்பெற்றுத் திருமாலைத் துதிசெய்தான்.
“உனக்கு என்ன வரம்?” வேண்டும் என்று திருமால் கேட்டார். அதற்கு விடையளித்த துருவன்,
“இறைவா! என் தந்தையின் மடியாகிய பதவியில் என் தம்பி அமர்ந்து விட்டான்.
அதனால் அதைக் காட்டிலும் உயர்ந்த பதவியைப் பெற வேண்டும் என்று எண்ணித் தவம் புரிந்தேன்.
இப்போது உன்னைத் தரிசித்த பின், பதவிகளில் உள்ள ஆசைகள் எல்லாம் என் மனதில் இருந்து விலகி விட்டன.
உன்னிடம் ஆசை என்மனத்தில் பெருகி வருகிறது. என்றென்றும் உனக்கே தொண்டனாக இருந்து,
உனது குணங்களை அனுபவித்துக் கொண்டு, உனக்குக் கைங்கரியம் செய்ய விழைகிறேன்!” என்றான்.
திருமாலோ, “துருவா! எனது தரிசனம் என்றுமே வீண்போகாது! உனக்கு இரு வித வரங்களையும் தருகிறேன்.
முதலில் நீ முன்பு கேட்டபடியே மூவுலகங்களுக்கும் மேலே உள்ள துருவ ஸ்தானம் என்ற பதவியை உனக்கு அளிக்கிறேன்.
உலகமே அண்ணாந்து பார்க்கும்படி அப்பதவியை அலங்கரிப்பாயாக! இரண்டாவதாக, அந்த துருவ பதவியில்
இந்தக் கல்ப காலம் முழுவதும் இருந்தபின் என்னை வந்து அடைந்து எனக்குத் தொண்டனாவாய்!” என்று அருள்புரிந்தார்.
“திருமாலே! எனக்குப் பதவியில் இப்போது நாட்டமில்லாவிட்டாலும், உன் பிரசாதமாக எண்ணி நீ தந்த
துருவ பதவியை ஏற்கிறேன்! உனது திருவடிகளை வந்து சேரும் நாளை எதிர்நோக்கி அங்கே காத்திருப்பேன்!” என்றான்
துருவன்.பெரும் பதவியை அடைய வேண்டும் என்ற விருப்பத்துடன் தவம் புரிந்த துருவன்,
திருமாலைக் கண்டவுடன் அந்த ஆசையை மாற்றிக் கொண்டு திருமாலுக்குத் தொண்டனாக வேண்டும் என்று வரம் கேட்டானே!
அதற்கு என்ன காரணம் என்று ஆராய்ந்தால், திருமாலை நாம் ஒருமுறை தரிசித்து விட்டால்,
நம் மனதில் உள்ள பிற ஆசைகள் அனைத்தும் நீங்கி விடுகின்றன.
வண்ணத் தொலைக்காட்சிப் பெட்டியைப் பார்ப்பவர்கள் கறுப்பு வெள்ளைத் தொலைக்காட்சிப் பெட்டியை விரும்புவதில்லை,
சொகுசு காரில் பயணம் செய்பவர்கள் சாதாரண ஊர்திகளை விரும்புவதில்லை என்பதை எல்லாம் உலகியலில் நாம் காண்கிறோம்.
அவ்வாறே மிக உயர்ந்த அமுதமான இறைவனின் அழகை அநுபவித்தவர்கள், அதன்பின் உலகியல் விஷயங்களில் நாட்டம் கொள்வதில்லை.
இவ்வாறு தனது அழகையும் குணங்களையும் காட்டி, அடியார்களின் மற்ற ஆசைகளைப் போக்குவதால்,
திருமால் ‘காமஹா’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
‘காம’ என்றால் ஆசை என்று பொருள். ‘காமஹா’ என்றால் ‘தன்னைத் தவிர்ந்த பிற விஷயங்களில்
உள்ள ஆசைகளைப் போக்குபவர்’ என்று பொருள். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 295-வது திருநாமம்.
“காமக்னே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களின் மனத்தில் உள்ள உலகியல்
ஆசைகளைத் திருமால் நீக்கி அருள்வார்.
———————–
296. காமக்ருதே நமஹ (Kaamakruthe namaha)
ஒரு பங்குனி உத்திர நன்னாளிலே, திருவரங்கத்துத் திவ்ய தம்பதியான ஸ்ரீரங்கநாயகித் தாயாரும் நம்பெருமாள் ஸ்ரீரங்கநாதனும்
சேர்த்தியில் எழுந்தருளி இருந்த வேளையில், தமது சீடர்களுடன் திருக்கோயிலுக்கு வந்த ராமாநுஜர்,
திருமகள் மற்றும் திருமாலின் திருவடிகளில் சரணாகதி செய்தார். இறைவனுக்குச் சீற்றம் பிறக்கும் போதெல்லாம்
அதை ஆற்றுபவளும், இறைவனை அருள்புரிய வைப்பவளுமான இறைவியை முதலில் சரணடைந்த ராமாநுஜர்,
“அரங்கனின் குணங்களுக்கு இணையான மங்கலகுணங்களை உடைய அன்னை அரங்கநாயகியே!
கருணையில் அரங்கனையும் விஞ்சி இருப்பவளே! வேறு புகலற்றவர்களுக்கெல்லாம் புகலாக இருப்பவளே!
அடியேனுக்கு ஒரே புகலிடமாக இருக்கும் நீதான் அடியேனைக் காத்தருள வேண்டும்!” என்று பிரார்த்தித்தார்.
“என்னைச் சரணடைந்த உனக்கு நீ விரும்பிய அனைத்தும் கிடைக்கட்டும்! உயர்ந்த பக்தியும்
இறைவனுக்குத் தொண்டாற்றும் பேறும் உனக்குக் கிட்டட்டும்!” என்று அருள்புரிந்தாள் ரங்கநாயகித் தாயார்.
இவ்வாறு தாயாரின் அனுமதியைப் பெற்றுக் கொண்டபின், அவளது பரிந்துரையோடு அரங்கனை அணுகினார் ராமாநுஜர்.
“பிராட்டியோடு எப்போதும் கூடியிருப்பவனும், எல்லையில்லாத கல்யாண குணங்களுக்கு இருப்பிடமானவனுமான
ஸ்ரீரங்கநாதன் திருவடிகளில் அடியேன் அடைக்கலம் புகுகிறேன்!
அரங்கா! நீயே எனக்குத் தாயாய்த் தந்தையாய் உறவாய்க் குருவாய் அறிவாய் நெறியாய் மற்றுமாய் முற்றுமாய்த் திகழ்கிறாய்!
இதுவரை அடியேன் செய்த அனைத்து முன்வினைகளையும் நீயே போக்கி அருள வேண்டும்!
உயர்ந்த பக்தியை அடியேனுக்கு அருள வேண்டும்! என்றென்றும் உனக்குத் தொண்டனாக இருந்து
அனைத்து விதக் கைங்கரியங்களும் செய்யும் பேற்றை அடியேனுக்கு அருள வேண்டும்!” என்று
நம்பெருமாளான அரங்கனை நோக்கிப் பிரார்த்தித்தார் ராமாநுஜர்.
ராமாநுஜரின் வார்த்தைகளைக் கேட்டு உகந்த அரங்கன், தானே திருவாய் மலர்ந்து ராமாநுஜரிடம்
இவ்வார்த்தைகளைப் பேசினான்:“ராமாநுஜரே! உமக்கு உயர்ந்த ஞானத்தை அருள்கிறேன்.
உங்களது முன்வினைகள் அனைத்தும் தீயிலிட்ட பஞ்சு போல் எரிந்து விட்டன. உயர்ந்த பக்தியையும் உங்களுக்கு அருள்கிறேன்.
ஆத்மஞானத்தைப் பெற்று, நீங்கள் எனது தொண்டன் என்பதை அநுபவ பூர்வமாக உணர்ந்து,
எனக்குத் தலைசிறந்த தொண்டராக விளங்குவீராக! இந்தப் பிறவி முடிந்தவாறே நீங்கள்
என் லோகமான வைகுண்டத்தை வந்து அடைவீர்!” என்று அருள்புரிந்தான்.
ஆனால் ராமாநுஜரோ, “இறைவா! அவ்வளவு காலம் என்னால் காத்திருக்க இயலாதே இப்போதே
என் மனம் உன்னை அடையத் துடிக்கிறதே!” என்று ஏக்கத்துடன் தெரிவித்தார்.
“முக்தி அடைந்தவன் எப்படி எனக்குத் தொண்டு செய்வானோ, அதே தொண்டை இந்தப் பூமியில் இருந்தபடியே எனக்குப்
புரியும்படி உமக்கு அருள்புரிகிறேன்! ராமாநுஜரே! உலகியலுக்கு அப்பாற்பட்டதும், பூலோக வைகுண்டம் என்று
போற்றப்படுவதுமான திருவரங்கத்தில் நீங்கள் முக்தி அடையும் காலம் வரை வாழ்வீராக!
பக்தர்கள் அநுபவித்து மகிழத் தானே இந்தத் திருவரங்கம் என்கிற தலத்தையே நான் உருவாக்கியுள்ளேன்!
இங்கே பக்தியோடும் ஆனந்தத்தோடும் எனக்குத் தொண்டு செய்து வரும் உமது உடல் தளர்ந்து விழும் தருணத்தில்,
நான் உம்மை நினைவில் கொண்டு, காத்து, வைகுண்டத்துக்கு அழைத்துச் செல்வேன்!
இதில் சந்தேகம் வேண்டாம்!” என்று உறுதியளித்தான் அரங்கன்.
அவ்வாறே சரணாகதி செய்த நாள் முதல், அரங்கன் தன்னுடைய திருமேனி அழகு மற்றும் குணங்களை
ஸ்ரீரங்கத்தில் இருந்தபடி அநுபவித்து மகிழும் பேற்றை ராமாநுஜருக்கு அருளினான். உரிய காலத்தில் முக்தி அடைந்து,
ஸ்ரீவைகுண்ட லோகத்துக்குச் சென்று அங்கே எழுந்தருளியிருக்கும் திருமகளுக்கும் திருமாலுக்கும்
தொண்டாற்றி மகிழும் பேற்றையும் அருளினான்.
இந்த வரலாறு நமக்குச் சொல்லும் செய்தி என்ன?
ஒரு பக்தன் திருமாலிடம் சரணாகதி செய்து விட்டால், அவனுக்கு அப்பிறவியின் முடிவிலேயே
முக்தியைத் தரத் திருமால் தயாராகி விடுகிறார். ஆனால் சரணாகதி செய்த நாள் முதல் முக்தியடையும் நாள்வரை
உள்ள இடைப்பட்ட காலத்தில், இறையநுபவம் இன்றி அந்த பக்தனைத் தவிக்க விடக் கூடாது என்பதற்காகவே,
அர்ச்சாவதார வடிவில் பற்பல கோயில்களில் எழுந்தருளியிருந்து, அவருக்குத் தொண்டாற்றி மகிழும் பேற்றை அருள்கிறார்.
முக்தி அடைந்த பின் அதே தொண்டை வைகுண்டத்தில் செய்து மகிழும் பேற்றையும் அருளுகிறார்.
‘காம’ என்றால் அநுபவித்து மகிழத் தக்க பொருட்கள் என்று பொருள். ‘க்ருத்’ என்றால் உருவாக்கியவர்.
நாம் இவ்வுலகில் வாழும் காலத்தில் நாம் அநுபவித்து மகிழக் கூடிய திருத்தலங்களையும் திவ்ய தேசங்களையும்
உருவாக்கி, அவ்வுலகான வைகுண்டத்தை அடைந்தபின் அங்கே அநுபவித்து மகிழக்கூடிய பொருட்களையும்
உருவாக்கியிருப்பதால், திருமால் ‘காமக்ருத்’ என்று அழைக்கப்படுகிறார்.
‘காமக்ருத்’ என்றால் இவ்வுலகிலும் அவ்வுலகிலும் அநுபவித்து மகிழ்வதற்குரிய பொருள்களைப் படைத்தவர் என்று பொருள்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 296-வது திருநாமமாகும்.
“காமக்ருதே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் விரும்பும் நல்ல பொருட்கள்
அனைத்தும் அவர்களை வந்தடையும்படித் திருமால் அருள்புரிவார்.
————
297. காந்தாய நமஹ (Kaanthaaya namaha)
ஐம்பது ஆண்டுகளுக்கு முன்பு மதுரையில் நடந்த ஒரு நிகழ்ச்சி.அடியேனின் குருவான ஸ்ரீ.உ.வே. முனைவர். கருணாகராச்சாரியார்
சுவாமி மதுரை தியாகராசர் பொறியியல் கல்லூரியில் முதலாம் ஆண்டு இயந்திரவியல் பயின்று வந்த சமயம்.
அவருடன் படித்து வந்த சக மாணவர் ஒருவரோடு கருணாகராச்சாரியார் சுவாமி மதுரை கள்ளழகர் கோயிலுக்குச் சென்றார்.
அழகே வடிவான அழகரின் திருமுன்பே கருணாகராச்சாரியார் உருகி நிற்பதை அவரது நண்பர் கவனித்தார்.
சந்நதியில் இருந்து வெளியே வரும் போது, “கருணாகரா! நாங்கள் எல்லாம் கோயிலுக்குப் போனால்,
ஏதோ சுவாமியைப் பார்த்தோமா, கூட்டத்தில் சிக்காமல் திரும்பி வந்தோமா என்ற அளவில்தான் இருப்போம்.
நீ மட்டும் எப்படி இறைவனின் அழகில் இவ்வளவு தூரம் ஈடுபட்டு ரசித்து வணங்குகிறாய்?” என்று கேட்டார் நண்பர்.
அதற்குக் கருணாகராச்சாரியார், “உனக்குக் காயத்திரி மந்திரம் உபதேசம் ஆகி இருக்கிறதா?” என்று நண்பரைப் பார்த்துக் கேட்டார்.
“ஆம்!” என்று விடையளித்தார் நண்பர். “அந்த காயத்திரி மந்திரத்தின் பொருளை உணர்ந்து தினமும் மூன்று வேளை
அம்மந்திரத்தை ஜெபித்தால், இறைவன் மீது காதல் பொங்கி வரும். அதன்பின் நீயும் கோயிலுக்கு வந்தால்,
இறைவனின் அழகில் ஈடுபட்டு உருகத் தொடங்குவாய்!” என்றார் கருணாகராச்சாரியார்.
“எப்படி?” என்று கேட்டார் நண்பர்.“காயத்திரி மந்திரத்தின் பொருளை முதலில் அறிந்து கொள்!” என்று
சொன்ன கருணாகராச்சாரியார், அழகர் கோயிலில் இருந்து அவர்கள் வெளியே நடந்து வரும் வேளையில்
காயத்திரி மந்திரத்தின் பொருளை நண்பருக்குக் கீழ்க்கண்டவாறு கூறலானார்:
“தத் ஸவிதுர் வரேண்யம் பர்கோ தேவஸ்ய தீமஹி தியோ யோ ந: ப்ரசோதயாத்” என்பது தான் காயத்திரி மந்திரம்.
அதற்கு முன் ப்ரணவத்தையும் (ஓம்), பூ:, புவ:, ஸுவ: என்ற வியாஹ்ருதிகளையும் இணைத்து நாம் சொல்கிறோம்.
(மந்திரங்களை முறைப்படி உபதேசம் பெறாமல் சொல்லக் கூடாது என்ற மரபு இருப்பதால், முழு மந்திரம் இங்கே கொடுக்கப்படவில்லை).
இம்மந்திரத்தின் பொருளை அறிந்து கொள்ள வேண்டுமென்றால், மந்திரப் பகுதியிலுள்ள எழுத்துகளை அதற்குரிய
வரிசையில் மாற்றியமைக்க வேண்டும்:
“ஸவிது: தேவஸ்ய பர்க: தத் வரேண்யம் தீமஹி, ந: திய: ய: ப்ரசோதயாத்”
ஸவிது: தேவஸ்ய – சூரியனுக்குள் அந்தர்யாமியாகத் திகழும் திருமால், சூரிய நாராயணன்.
பர்க: – அந்தத் திருமாலின் திருமேனி ஒளி.
தத் – அத்திருமேனி ஒளி, நமக்கு அவன்மீது அன்பையும் பக்தியையும் கிளர்ந்து எழச் செய்ய வல்லது.
வரேண்யம் – அவனது திருமேனி ஒளி அனைவராலும் விரும்பத்தக்கதாக இருக்கிறது.
தீமஹி – அத்தகைய திருமேனி ஒளியை நெஞ்சில் வைத்துப் போற்றுவோம்.
ந: திய: ய: ப்ரசோதயாத் – அந்த ஒளி நம் புத்தியை நல்வழியில், இறைவனை நோக்கிச் செலுத்தும்.
எனவே, காயத்திரி மந்திரம் சொல்லும் கருத்து – நம் நெஞ்சில் அன்பைக் கிளர்ந்தெழச் செய்ய வல்லதும்,
அனைவராலும் விரும்பத்தக்கதுமான திருமாலின் திருமேனி ஒளியை நம் நெஞ்சில் வைத்துப் போற்றுவோம்.
அத்திருமேனி ஒளியை நாம் தியானித்தால், அவ்வொளி நம் புத்தியை நல் வழியில் இறைவனை நோக்கிச் செலுத்தும்.
“இந்தக் காயத்திரி மந்திரத்தைத் தினமும் மூன்று வேளை நீ சொல்லி, திருமாலின் அழகையும் அவரது திருமேனி
ஒளியையும் மனதாரத் தியானித்து வா! அந்த அழகும் ஒளியும் உன் உள்ளத்தில் திருமால் மீதான அன்பைக் கிளர்ந்தெழச் செய்து
உன்னை அவர்பால் ஈர்த்துவிடும்!” என்று நண்பரிடம் சொன்னார் கருணாகராச்சாரியார்.
அவ்வாறே செய்த அந்த நண்பரும் பின்னாளில் மிகச்சிறந்த திருமால் அடியாராக மாறினார்.
காயத்திரி மந்திரம் கூறுவது போல் தனது அழகு மற்றும் திருமேனி ஒளியினால், அடியார்களின் மனங்களைத் தன்பால்
ஈர்ப்பவராகத் திருமால் திகழ்வதால், அவர் ‘காந்த:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
‘காந்த:’ என்றால் அனைவரையும் ஈர்க்கவல்ல அழகை உடையவர் என்று பொருள்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 297வது திருநாமம்.
“காந்தாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் உடலாலும் உள்ளத்தாலும் பேரழகர்களாக
விளங்கும் படித் திருமால் அருள்புரிவார்.
————–
298. காமாய நமஹ (Kaamaaya namaha)
இறைவனின் அழகில் ஆழ்வார்கள் அதிகமாக ஈடுபடும்போது, அவர்களுக்கு இயல்பாகவே பெண் தன்மை வந்துவிடும்.
‘ஞானத்தில் பெண் பேச்சு, பிரேமத்தில் பெண் பேச்சு’ என்று இதைப் பெரியோர்கள் குறிப்பிடுவார்கள்.
இவ்வாறு கவிஞர் தன்னை ஒரு பெண்ணாகவும், இறைவனையே தன் நாயகனாகவும் கொண்டு
பக்தி இலக்கியம் பாடுவதை ‘நாயக-நாயகி பாவம்’ என்பார்கள்.
நம்மாழ்வார் திருக்குறுங்குடி என்னும் திவ்ய தேசத்தில் கோயில் கொண்டிருக்கும் திருக்குறுங்குடி நம்பி என்று
பெயர் பெற்ற பெருமாளைத் தரிசித்த அளவில், அப்பெருமாளின் வடிவழகு நம்மாழ்வாரை ஆட்கொண்டது.
அதனால் நம்மாழ்வாருக்குப் பெண் பாவம் வந்து விட்டது. ‘பராங்குச நாயகி’ என்னும் பெண்ணானார் நம்மாழ்வார்.
அந்தப் பராங்குச நாயகி, திருக்குறுங்குடி நம்பியிடம் மயங்கிக் கிடப்பதைக் கண்ட அவளது தாய்,
“மகளே! நீ என்ன பித்துப் பிடித்தாற்போல் ஆகிவிட்டாய்! என்ன ஆயிற்று உனக்கு?” என்று கேட்கிறாள்.
“நான் திருக்குறுங்குடி நம்பியை மணந்து கொள்ளப் போகிறேன்!” என்று பதிலளிக்கிறாள் நாயகி.
“என்ன உளறுகிறாய்?” என்று மிரட்டும் தொனியில் கோபத்துடன் கேட்கிறாள் தாய்.
அதற்குப் பராங்குச நாயகி விடையளிக்கிறாள்:
“எங்ஙனேயோ அன்னைமீர்காள் என்னை முனிவது நீர்
நங்கள் கோலத் திருக்குறுங்குடி நம்பியை நான் கண்டபின்
சங்கினோடும் நேமியோடும் தாமரைக் கண்களோடும்
செங்கனிவாய் ஒன்றினோடும் செல்கின்றது என்நெஞ்சமே”
“தாயே! நீ என்னை நோக்கிக் கோபம் கொள்வதால் எந்தப் பயனுமில்லை! நீ திருக்குறுங்குடி நம்பியின் மீதும்
அவனது அழகின் மீதும்தான் கோபம் கொள்ள வேண்டும்!” என்கிறாள் நாயகி.
“நான் ஏன் திருமால் மேல் கோபம் கொள்ள வேண்டும்?” என்று அன்னை கேட்க,
“அவன் இவ்வளவு அழகாக இருப்பதால்தானே நான் அவனிடம் மயங்கினேன்? இதில் என்மீது தவறில்லை,
அவன் அழகின் மீதுதான் தவறு! எனவே அவனிடம்தான் நீ கோபம் கொள்ள வேண்டும்!” என்கிறாள் நாயகி.
“இப்படிக் காதல் செய்வது நம் குலவழக்கத்துக்குத் தகுமோ?” என்று கேட்கிறாள் அன்னை.
“நான் யாரோ பர புருஷனையா காதலிக்கிறேன்? பரம புருஷனான திருமாலைத் தானே காதலிக்கிறேன்?
இதிலென்ன தவறு? அவனது அழகை நீங்களும் பாருங்கள்! அவனைப் பற்றி மனத்தால் நினைக்கும் போதே,
அவனது சங்கும் சக்கரமும் செந்தாமரைக் கண்களும் சிவந்த வாயும் என் மனக்கண் முன்னே உருவெளிப்பாடாக
வந்து தோன்றுகின்றன! என் மனத்தை அவை கொள்ளை கொள்கின்றன!” என்கிறாள், பராங்குச நாயகி.
“நாங்களும்தானே திருக்குறுங்குடி கோயிலுக்குச் செல்கிறோம்? நாங்களும்தானே அதே நம்பியைத் தரிசனம் செய்கிறோம்?
எங்களுக்கெல்லாம் இத்தகைய உணர்வுகள் வரவில்லை! உனக்கு மட்டும் ஏன் இப்படி எண்ணத் தோன்றுகிறது?” என்று
பரிவுடன் கேட்கிறாள் அன்னை.
அதற்குப் பராங்குச நாயகி,“என் நெஞ்சினால் நோக்கிக் காணீர் என்னை முனையாதே”என்று விடையளிக்கிறாள்.
அதாவது, “உங்கள் நெஞ்சால் பார்த்தால் என் நிலை உங்களுக்குப் புரியாது! என் நெஞ்சை இரவலாக உங்களுக்குத் தருகிறேன்!
என் நெஞ்சைக் கொண்டு நீங்கள் திருக்குறுங்குடி நம்பியைக் கண்டால்,
“மின்னு நூலும் குண்டலமும் மார்வில் திருமருவும் மன்னு பூணும் நான்கு தோளும் வந்தெங்கும் நிற்குமே”
அவனது மேகம் போன்ற மேனியில் மின்னல் போன்ற பூணூல், மகர குண்டலமும், திருமார்பிலுள்ள ஸ்ரீவத்ஸம் என்னும் மருவும்,
அவனது திவ்ய ஆபரணங்களும், நான்கு திருத்தோள்களும் நீங்கள் செல்லும் இடமெல்லாம் உங்களைப் பின்தொடர்ந்து வரும்!
அப்பேர்ப்பட்ட பேரழகன் அவன்!” என்று பதில் சொல்கிறாள் நாயகி.
இந்தப் பாடல்களின் மூலம், திருமாலின் வடிவழகும் அவருடைய கல்யாண குணங்களும் அடியார்களின் மனங்களை
எந்த அளவுக்கு மயக்கி அவன்பால் ஈர்க்கின்றன என்பதை அறிய முடிகிறதல்லவா?
இப்படித் தனது அழகால் உலகனைத்தையும் மயக்கி விடுவதால், திருமால் ‘காம:’ என்று அழைக்கப்படுகிறார்.
‘காம:’ என்றால் தன் அழகால் அனைவரையும் மயக்குபவன் என்று பொருள். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 297-வது திருநாமம்.
(குறிப்பு: திருமாலின் பேரழகில் இருந்து ஒரு துளியைப் பெற்றதால் தான் மன்மதனும் பிறரை மயக்கும் ஆற்றலைப் பெற்றான்.
மயக்கும் ஆற்றல் பெற்றதால் மன்மதனுக்கும் ‘காம:’ என்று பெயர் உண்டு. எனினும், அந்த மன்மதனுக்கும்
அத்தன்மையை அளித்தவராக, மன்மத மன்மதனாகத் திருமால் திகழ்கிறார் என்பதையே ‘காம:’ என்ற இத்திருநாமம் உணர்த்துகிறது.)
“காமாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் திருமாலின் அழகில் மயங்கி, உயர்ந்த பக்தியில் ஈடுபடும்படி திருமால் அருள்புரிவார்.
————-
299. காமப்ரதாய நமஹ (Kaamapradhaaya namaha)
ராமாயணம் என்பதே சரணாகதி சாஸ்திரம். ராமாயணத்தில் தொட்ட இடங்களில் எல்லாம் சரணாகதி இருப்பதை நாம் காணலாம்.
தேவர்கள் சரணாகதி, திரிசங்கு சரணாகதி, சனச்சேப சரணாகதி, லட்சுமண சரணாகதி, பரத சரணாகதி, முனிவர்கள் சரணாகதி,
சுக்ரீவ சரணாகதி, விபீஷண சரணாகதி எனப் பலப்பல சரணாகதி வரலாறுகளை நாம் ராமாயணத்தில் காண்கிறோம்.
இத்தகைய சரணாகதி சாஸ்திரமான ராமாயணத்தை ராமாநுஜருக்கு அவரது தாய்மாமாவான திருமலை நம்பிகள்
கீழத் திருப்பதியில் உபதேசம் செய்தார். அவ்வாறு உபதேசம் பெற்ற ராமாநுஜர், திருமலை நம்பியிடம்,
“சுவாமி! சரணாகதி சாஸ்திரமான ராமாயணத்தில் பரதனின் சரணாகதி பலித்ததா? இல்லையா?
என்பதைத் தாங்கள் தெளிவுபடுத்த வேண்டும்!” என்று பிரார்த்தித்தார்.
உடனிருந்த ராமாநுஜரின் சகோதரரான எம்பாரைப் பார்த்துத் திருமலை நம்பி, “நீ என்ன நினைக்கிறாய்?
பரதனின் சரணாகதி பலித்ததா? இல்லையா?” என்று கேட்டார்.
“ராமன் வனம் சென்றிருந்த நிலையில், முடிசூடிக் கொள்ள மறுத்த பரதன், ராமனை மீண்டும் நாட்டுக்கு அழைத்து வர விழைந்தான்.
நால்வகைச் சேனையோடு சித்திரகூடத்திலிருந்த ராமனிடம் சென்றான். ராமனின் திருவடிகளில் சரணாகதி செய்து
நாட்டுக்குத் திரும்ப வருமாறு வேண்டினான். ஆனால் அவனது கோரிக்கையை ஏற்கும் நிலையில் ராமன் இல்லை.
அதனால் தனக்குப் பதிலாகத் தனது பாதுகையைப் பரதனிடம் வழங்கிவிட்டு ராமன் வனம் சென்று விட்டான்.
ராமனது பாதுகையோடு நந்திக்கிராமத்துக்குச் சென்ற பரதன், அங்கிருந்தபடி பதினான்கு ஆண்டுகள் பாதுகையின்
பிரதிநிதியாக ஆட்சி செய்தான். இதில் பரதனின் கோரிக்கையை ராமன் ஏற்றதாகத் தெரியவில்லையே!” என்றார் எம்பார்.
அதைக் கேட்ட திருமலை நம்பி, “முதலில் ஒன்றைப் புரிந்து கொள்ள வேண்டும். பரதனின் கோரிக்கையை ஏற்க முடியாத
சூழலில் ராமன் இருந்தான். ராமாவதாரத்துக்கு முன், தேவர்கள் அனைவரும் திருமாலிடம் சென்று, பூமியில் அவதாரம் செய்து
ராவணனை வதம் செய்யுமாறு பிரார்த்தித்து சரணாகதி செய்தார்கள். பரதன் சொன்னபடி ராமன் நாட்டுக்குத் திரும்பி இருந்தால்,
ராவணன் சீதையை அபகரித்துச் சென்றிருக்க மாட்டான்.
ராவண வதம் நடந்திருக்காது. ராவணனை வதம்செய்யக் கோரி தேவர்கள் செய்த சரணாகதி பலிக்காமல் போயிருக்கும்.
எனவே, பரதனுக்கு முன்பே சரணாகதி செய்த தேவர்களின் காரியத்தை முதலில் நடத்திக் கொடுக்க விழைந்தான் ராமன்.
அதனால் தான் அவனால் பரதனின் கோரிக்கையை ஏற்க முடியவில்லை!” என்றார்.
“அப்படியானால் பரதனின் சரணாகதி பலன் அளிக்கவில்லை என்று தானே அர்த்தம்?” என்று எம்பார் கேட்க,
திருமலை நம்பி, “பரதனின் சரணாகதிக்கு அவன் கேட்டதை விட அதிகமாகவே பலன் கிட்டியது!” என்று பதிலளித்தார்.
“எப்படி?” என்று ராமாநுஜரும் எம்பாரும் வினவ, அதற்குத் திருமலை நம்பி, “பரதனின் சரணாகதியை ஏற்றதால்,
தன்னை விடவும் உயர்ந்ததான தனது பாதுகையை உடனடியாகப் பரதனுக்கு வழங்கி விட்டான் ராமன்.
உண்மையில் ராமனை விட ராமனின் பாதுகைகள் உயர்ந்தவை என்பது சம்பிரதாயம்.
எனவே முதல் பலனாய், கேட்டதை விட (ராமனைவிட) உயர்ந்த பலன் (பாதுகை) பரதனுக்குக் கிட்டிவிட்டது.
அடுத்து, பரதனின் கோரிக்கையையும் ராமன் நிராகரிக்கவில்லை. அன்றைய சூழலில் அதை ஏற்கமுடியாததால்
பதினான்கு வருடம் வனம் சென்ற ராமன், அந்த வனவாசத்தை நிறைவு செய்தவுடன்,
பரதன் விரும்பியபடி பட்டாபிஷேகம் செய்து கொண்டான். இது இரண்டாவது பலன்.
மூன்றாவதாக ஒரு பலனையும் அளித்தான் ராமன். ராமன் வந்து நாடாள வேண்டும் என்று கோரி
பரதன் சரணாகதி செய்தானல்லவா? அது அயோத்தி மக்கள் அனைவரின் சார்பிலும் பரதன் செய்த சரணாகதி.
எனவே அதை அயோத்தி மக்கள் அனைவரும் செய்த சரணாகதியாகவே கருதிய ராமன், தனது அவதாரத்தை நிறைவுசெய்து
கொண்டு வைகுண்டத்துக்குத் திரும்பும் வேளையில் அயோத்தியில் உள்ள அத்தனை ஜீவராசிகளுக்கும் முக்தியளித்தான்.
அயோத்தி மக்கள் ஒவ்வொருவரும் தனியாக சரணாகதி செய்யவில்லை.
ஆனாலும் அவர்கள் அனைவரின் சார்பிலும் பரதன் சரணாகதி செய்ததால், அந்த சரணாகதிக்கான
மூன்றாவது பலனாக அயோத்தியின் அனைத்து உயிர்களுக்கும் முக்தி அளித்தான் ராமன்!” என்று விளக்கினார்.
இங்கே பரதன் கேட்டது ராமன் நாடாள வேண்டும் என்ற ஒரே கோரிக்கைதான்.
ஆனால் அவனுக்குத் தன்னை விட உயர்ந்த தன் பாதுகை, (பதினான்கு வருடங்கள் கழித்து) அவன் விரும்பிய
ஸ்ரீராம பட்டாபிஷேகம், அயோத்தியில் உள்ள அனைத்து உயிரினங்களுக்கும் முக்தி என மும்மடங்காகப் பலனளித்தான் ராமன்.
‘காம’ என்றால் விருப்பம் என்று பொருள். ‘ப்ரத:’ என்றால் அருள்பவர்.
விருப்பங்களை அருள்வதோடு மட்டுமின்றி, அந்த விருப்பங்களை விடவும் அதிகமான நற்பலன்களையும் சேர்த்து
அருள்வதால் திருமால் ‘காமப்ரத:’ என்றழைக்கப்படுகிறார். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 299-வது திருநாமம்.
“காமப்ரதாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் விரும்பும் பலன்களை விடவும்
அதிகமாகத் திருமால் அனுக்கிரகம் புரிவார்.
—————–
300. ப்ரபவே நமஹ (Prabhave namaha)
சீதாதேவியை ராவணன் அபகரித்துச் சென்ற நிலையில், அவளைத் தேடிக் கொண்டு வந்த ராமனும் லட்சுமணனும்
ரிஷ்யமுக மலையை அடைந்தார்கள். அந்த மலையில்தான் தன் அண்ணன் வாலிக்குப் பயந்து ஒளிந்திருந்தான் சுக்ரீவன்.
அவனோடு அனுமான், ஜாம்பவான் உள்ளிட்ட நான்கு மந்திரிகள் அங்கே இருந்தார்கள்.
ராமனும் லட்சுமணனும் ரிஷ்யமுக மலையை நோக்கி வருவதைத் தூரத்தில் இருந்து கண்ட சுக்ரீவன் திகைத்துப் போனான்.
அனுமானை அழைத்து, “அதோ இரண்டு வீரர்கள் வருகிறார்கள் பார்! அவர்கள் பார்ப்பதற்குப் புஜபலப்
பராக்கிரமசாலிகளாகத் தெரிகிறார்கள். எனினும் அரச குமாரர்கள் போல் தோன்றும் இவர்கள் ராஜ அலங்காரத்தில்
இல்லாமல் மரவுரி அணிந்திருக்கிறார்கள். தபஸ்விகளைப் போல் மரவுரி அணிந்திருந்தாலும்,
கையில் கமண்டலம் வைத்திருக்கவில்லை! வில் அம்புகளை ஏந்தி இருக்கிறார்கள்!
இவர்கள் ராஜ குமாரர்களா? முனிவர்களா? போர் வீரர்களா? ஒன்றும் புரியவில்லையே!” என்று சொன்னான் சுக்ரீவன்.
அனுமான் சுக்ரீவனைப் பார்த்து, “அஞ்ச வேண்டாம்! யாராக இருந்தாலும் அவர்கள் நம்மிடம் வந்தால் நாம் பார்த்துக் கொள்ளலாமே!”
என்று சாந்தமாக விடையளித்தார். ஆனால் அவர்கள் மலையை நோக்கி வர வர, சுக்ரீவனின் அச்சம் அதிகரித்தது.
ஏற்கனவே வாலியை எண்ணி அஞ்சிக் கொண்டிருந்த சுக்ரீவன், “அனுமனே! எனக்கு ஓர் ஐயம் எழுகிறது.
என் அண்ணன் வாலி இந்த ரிஷ்யமுக மலைக்கு வரக்கூடாது என்று அவனை மதங்க முனிவர் சபித்து விட்டார்.
அதனால் வாலி நேரடியாக வராமல் இந்த முரண்பாடான தோற்றத்தோடு கூடிய இந்த இருவரையும் என்னைக் கொல்வதற்காக
அனுப்பி இருக்கிறான் போலும்!” என்று அச்சத்துடன் சொன்னான்.
அவனைத் தேற்றிய அனுமான், “நீங்கள் சற்றுப் பொறுங்கள்! அவர்கள் யார் என்பதை நான் போய் அறிந்து வருகிறேன்!”
என்று சுக்ரீவனிடம் சொல்லி விட்டு, ராம லட்சுமணர்களை நோக்கி வந்தார்.
ராமனையும் லட்சுமணனையும் வணங்கி அவர்களைப் பணிவுடன் வரவேற்ற அனுமான்,
“தாங்கள் யார்? தங்கள் வருகைக்கான காரணத்தை நான் அறியலாமா?” என்று கேட்டார்.
நவ வியாகரண பண்டிதரான அனுமனின் பேச்சினால் மிகவும் கவரப்பட்ட ராமன், ‘சொல்லின் செல்வன்’ என்று
அனுமனைப் பாராட்டினான். லட்சுமணனைப் பார்த்து, “நாம் யார் என்பதை இவரிடம் தெரிவிப்பாயாக!” என்று சொன்னான் ராமன்.
லட்சுமணன் முதலில் அனுமனுக்கு ராமனை அறிமுகம் செய்து வைத்தான்.
அதன்பின், “நீங்கள் யார்?” என்று லட்சுமணனைப் பார்த்து அனுமான் கேட்க,
“அஹம் அஸ்ய அவரோ ப்ராதா குணை: தாஸ்யம் உபாகத:”
என்று தன்னை அறிமுகப்படுத்திக் கொண்டான் லட்சுமணன்.
“லட்சுமணனாகிய நான் ராமனின் தம்பி. ராமனின் குணங்களால் கவரப்பட்டு அவருக்குத் தொண்டனாக ஆனவன்!”
என்பது இதன் பொருளாகும். லட்சுமணன் இவ்வாறு தன்னை அறிமுகப் படுத்திக் கொண்டதன் பின்னணியில் ஒரு சூட்சுமம் உள்ளது.
அது என்ன?
இங்கே லட்சுமணன் தானாக அனுமனிடம் பேசவில்லை. ராமன் தன் சார்பில் லட்சுமணனைப் பேசச் சொல்லியிருக்கிறான்
என்பதை நாம் பார்த்தோம் அல்லவா? இப்போது “நீங்கள் யார்?” என்று லட்சுமணனைப் பார்த்து அனுமான் கேட்ட போது,
லட்சுமணனுக்குத் தர்ம சங்கடமான நிலை ஏற்பட்டு விட்டதாம்!
அது யாதெனில், “நான் யார் என்று அனுமான் கேட்கிறாரே! இப்போது நான் யார் என்பது பற்றிய ராமனின்
அபிப்பிராயத்தை ராமனின் சார்பில் சொல்வதா? அல்லது நான் யார் என்பது பற்றிய எனது கருத்தைச் சொல்வதா?”
என்று சிந்திக்கத் தொடங்கினான் லட்சுமணன்.
சிறிது நேரம் சிந்தித்து விட்டு, இரண்டையுமே சொல்லி விடுவோம் என்று கருதி,
முதலில் ராமனின் பார்வையில், “அஹம் அஸ்ய அவரோ ப்ராதா”, “நான் ராமனுக்குத் தம்பி! இது ராமனின் கருத்தாகும்!” என்றும்,
அதன்பின் தனது கருத்தைத் தெரிவிக்கும் விதமாக, “குணை: தாஸ்யம் உபாகத:”, “அவர் என்னைத் தம்பியாக நினைத்தாலும்,
நான் உண்மையில் அவருக்குத் தொண்டனாகத் தான் என்னைக் கருதுகிறேன். அவரது குணங்களால் கவரப்பட்டு,
அந்த குணங்களுக்குத் தோற்று அவருக்குத் தொண்டனாக நான் இருக்கிறேன். என்றென்றும் அவருக்குத் தொண்டனாக
இருப்பதையே நான் விரும்புகிறேன்!” என்றும் லட்சுமணன் பதில் சொன்னான்.
குணை: தாஸ்யம் உபாகத: – அவர் குணங்களால் ஈர்க்கப்பட்டு அவருக்குத் தொண்டனானேன் என்று லட்சுமணன் சொன்னது போல்,
தனது குணங்களாலே நம் அனைவரின் மனங்களையும் ஈர்த்து, கவர்ந்து செல்பவராகத் திருமால் திகழ்வதால்,
அவர் ‘ப்ரபு:’ என்றழைக்கப்படுகிறார். ப்ரபு என்றால் மனங்களை ஈர்ப்பவர் என்று பொருள்.
(குறிப்பு: விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 35-வது திருநாமமும் ‘ப்ரபு:’ ஆகும்.
அங்கே உரையாசிரியரான பராசர பட்டர், ‘ப்ரபு:’ என்ற சொல்லுக்குப் பூமியில் அவதரித்தாலும்
மேன்மை குன்றாதவர் என்று பொருள் உரைத்துள்ளார். 300-வது திருநாமமான ‘ப்ரபு:’ என்பதற்கு,
நம் மனங்களை ஈர்ப்பவர் என்று பொருள் உரைத்துள்ளார். எனவே ஒரே திருப்பெயர் இரண்டு இடங்களில் வந்தாலும்,
இடத்துக்குத் தக்கபடி பொருளிலே மாற்றம் உண்டு.)
“ப்ரபவே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்குப் பிறரை ஈர்க்கவல்ல
நற்குணங்கள் உண்டாகும்படி திருமால் அருள்புரிவார்.
——————————————————
ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ திருக்குடந்தை டாக்டர்: உ.வே.வெங்கடேஷ் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பராசர பட்டர் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பீஷ்மர் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ வியாச பகவான் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்