ஸ்ரீ அனந்தனுக்கு ஆயிரம் திரு நாமங்கள்–ஸ்ரீ திருக்குடந்தை டாக்டர்: உ.வே.வெங்கடேஷ்– 200-230 /-திரு நாமங்கள்–

200. அம்ருத்யவே நமஹ (Amruthyave namaha)

“பள்ளியில் ஓதிவந்த தன்சிறுவன் வாயில் ஓராயிர நாமம்
ஒள்ளியவாகிப் போத ஆங்கதனுக்கு ஒன்றுமோர் பொறுப்பிலன் ஆகிப்
பிள்ளையைச் சீறி வெகுண்டு தூண் புடைப்பப் பிறை யெயிற்று அனல் விழிப் பேழ்வாய்
தெள்ளிய சிங்கம் ஆகிய தேவைத் திருவல்லிக்கேணிக் கண்டேனே”-என்பது திருமங்கையாழ்வாரின் பாசுரம்.

அசுர குருமார்களான சண்டன், மர்க்கனிடம் பாடம் பயின்று வந்த பிரகலாதன், துளியும் அசுர சுவபாவம் இன்றி,
திருமாலின் திருநாமங்களைப் பாடுவதைக் கண்டு திகைத்துப் போனான் இரணியன். ஆணவமும் இரக்கமின்மையுமே வடிவெடுத்தவனாக
இருந்த இரணியனால், தனது மகன் பிரகலாதன் பக்தியும் ஞானமுமே வடிவெடுத்தவனாக இருப்பதைச் சகித்துக் கொள்ள முடியவில்லை.
“நாராயணனை வணங்காதே! நான் தான் கடவுள்! என்னை வணங்கு! நாராயணாய நமஹ என்று சொல்லாதே!
ஹிரண்யாய நமஹ என்று சொல்!” என்றெல்லாம் இரணியன் பலமுறை அறிவுறுத்தியும்,
தொடர்ந்து பிரகலாதன் “நாராயணா! நாராயணா!” என்று சொல்லிக் கொண்டு திருமாலையே தியானித்து வந்தான்.
அதனால் மிகவும் ஆத்திரமடைந்த இரணியன், தன் மகனைத் துன்புறுத்தத் தொடங்கினான்.

ஆயுதங்கள் ஏந்திய நூற்றுக்கணக்கான அசுரர்களைக் கொண்டு வந்து நிறுத்திப் பிரகலாதனைப் பயமுறுத்தினான்.
“அம்ருத்யவே நமஹ” என்று மனதுக்குள் ஜபம் செய்து வந்த பிரகலாதன் அவர்களைக் கண்டு அஞ்சவில்லை.
விப்ரசித்தி என்ற மாயாவியை அழைத்து, திகில் காட்சிகளையும் அச்சுறுத்தவல்ல மனத்தோற்றங்களையும் காட்டிப் பிரகலாதனைப் பயமுறுத்தச் சொன்னான்.
ஆனால் “அம்ருத்யவே நமஹ” என்று ஜபித்து வந்த பிரகலாதன் அதற்கும் அஞ்சவில்லை. இதனால் மேலும் கோபம் கொண்ட இரணியன்,
தன் அசுரப் படை வீரர்களை அழைத்து ஆயுதங்களால் தாக்கிப் பிரகலாதனைக் கொல்லச் சொன்னான்.
அவர்கள் ஆயுதங்களால் தாக்கிய போதும், “அம்ருத்யவே நமஹ” என்று ஜபம் செய்து வந்த பிரகலாதன் மேல் ஒரு சிறு காயம் கூட ஏற்படவில்லை.
எட்டு யானைகளை விட்டுப் பிரகலாதனை மிதிக்கச் சொன்னான் இரணியன். ஆனால் திருமாலின் திருநாமம் யானையை விட வலிமையானதாயிற்றே!

அதனால் “அம்ருத்யவே நமஹ” என்று ஜபித்த பிரகலாதனின் நெஞ்சில் யானைகள் கால் வைத்தவாறே, யானைகளின் கால் எலும்புகள் முறிந்துவிட்டன.
பிரகலாதனை நெருப்பில் தூக்கி எறியச் சொன்னான் இரணியன். “அம்ருத்யவே நமஹ” என்று மீண்டும் ஜபம் செய்தான் பிரகலாதன்.
நெருப்பு அவனுக்குக் குளிர் சாதனம் போல் இருந்தது. “உலகமே என்னைக் கண்டு அஞ்சுகிறது.
ஆனால் எனது மகன் என்னைக் கண்டு அஞ்சவில்லையே!” என்று புலம்பினான் இரணியன்.
அப்போது அவனது மந்திரி ஒருவன், “மன்னா! தாங்கள் இவ்வளவு சிரமப்பட வேண்டாம். உங்கள் மகன் உட்கொள்ளும் உணவோடு
விஷத்தைக் கலந்து கொடுத்து விட்டால் எளிதில் அவன் இறந்து விடுவானே!” என்று ஆலோசனை வழங்கினான்.
அவ்வாறே இரணியனும் பிரகலாதனின் உணவில் விஷம் கலந்தான். “அம்ருத்யவே நமஹ” என்று ஜபம் செய்தபடி
அவ்வுணவை உட்கொண்டான் பிரகலாதன். அந்த விஷம் அவனை ஒன்றும் செய்யவில்லை.

‘ம்ருத்யு:’ என்றால் மரணம் என்று பொருள். ‘அம்ருத்யு:’ என்றால் மரணம் ஏற்படாமல் காப்பவர் என்று பொருள்.
பிரகலாதனுக்கு இரணியன் ஆபத்து ஏற்படுத்திய போதெல்லாம் மரணத்திலிருந்து அவனைக் காப்பாற்றியதால்
நரசிம்மர் ‘அம்ருத்யு:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 200-வது திருநாமம்.
நரசிம்மருடைய மந்திரங்களிலும் “ம்ருத்யோர்ம்ருத்யு: – மரணத்துக்கே மரணத்தை ஏற்படுத்துபவர்” என்று அவர் போற்றப்படுகிறார்.
நாமும் தினமும் “அம்ருத்யவே நமஹ” என்று ஜபம் செய்து நரசிம்மரை வழிபட்டு வந்தால், நோய்களற்ற நிம்மதியான
நீண்ட ஆயுளைப் பெறலாம்.
(200-வது திருநாமமான ‘அம்ருத்யு:’ முதல், 210-வது திருநாமமான ‘ஸுராரிஹா’ வரையுள்ள 11 திருநாமங்கள்
நரசிம்ம அவதாரத்தை விளக்கவந்தவை. மேற்கொண்டு நரசிம்மரின் பெருமைகளை அனுபவிப்போம்.)

——————–

201. ஸர்வத்ருசே நமஹ (Sarvadhrushe namaha)

இரணியன் தன் மகன் பிரகலாதனைக் கொல்ல எவ்வளவோ முயற்சிகள் செய்தான்.
எனினும் அசுரர்களின் ஆயுதங்களோ, பாம்புகளின் நஞ்சோ, ஆழ்கடலோ, நெருப்போ எதுவும் பிரகலாதனுக்கு எந்த ஆபத்தையும்
உண்டாக்காதபடி திருமால் அவனைக் காத்து வந்தார் என்பதை ‘அம்ருத்யு:’ என்ற திருநாம விளக்கத்தில் கண்டோம்.
இவ்வாறிருக்க, பிரகலாதன், தான் நாராயண நாம சங்கீர்த்தனம் செய்வதோடு நில்லாமல், தன்னோடு குருகுலத்தில் பயிலும்
மற்ற அசுரச் சிறுவர்களையும் நாம சங்கீர்த்தனம் செய்ய வைத்தான்.

ஏற்கெனவே பிரகலாதனைக் கொல்ல முடியாமல் விரக்தியிலிருந்த இரணியன், இச்செய்தியைக் கேள்வியுற்றதால் மேலும் சீற்றம் கொண்டான்.
பிரகலாதனை அழைத்து, “ஏ முட்டாளே! நான் தான் அனைத்து உலகங்களுக்கும் இறைவன். என்னை விட்டுவிட்டுத் திருமாலை வழிபடுகிறாயே!
அந்தத் திருமால் எவ்வளவு பெரிய கோழை தெரியுமா?” என்று கேட்ட இரணியன், தனது முந்தைய வரலாற்றைச் சொன்னான்.
“முன்பு என் தம்பி இரண்யாட்சனைத் திருமால் பன்றி வடிவில் வந்து கொன்றுவிட்டான்.
அந்தத் திருமாலைப் பழி வாங்கியே தீருவேன் என்று நான் சபதம் செய்தேன். அவனைக் கொல்வதற்காக
அவன் பள்ளி கொள்ளும் இடமாகிய பாற்கடலுக்குச் சென்றேன். அங்கே மகாலட்சுமி, கருடன், விஷ்வக்சேனர் உள்ளிட்ட அனைவரும் இருந்தார்கள்.

ஆதிசேஷப் படுக்கையும் இருந்தது. ஆனால் அதில் திருமாலைக் காணவில்லை. திருமால் எங்கே என்று நான் கேட்டேன்.
என்னைக் கண்டு அஞ்சி திருமால் எங்கோ சென்று ஒளிந்து கொண்டதாக அங்கிருந்தோர் கூறினார்கள்.
அனைத்து உலகங்களிலும் அவனை நான் தேடிவிட்டேன். ஆனால் அவனைக் காண முடியவில்லை.
இப்படி என்னைக் கண்டு அஞ்சி ஓடி ஒளிந்து கொண்ட அந்தக் கோழையைத் தெய்வம் என்று என் முன்னால் சொல்லாதே!
நான் தான் கடவுள்!” என்றான் இரணியன்.
சிரித்தான் பிரகலாதன். “தந்தையே! திருமால் கோழையுமில்லை. உங்களுக்கு அஞ்சி அவர் எங்கும் ஒளிந்து கொள்ளவுமில்லை.
உங்கள் இதயத்தில் தான் அவர் அமர்ந்து கொண்டிருந்தார். ஆனால் உலகம் முழுக்கத் தேடிய நீங்கள்
உங்கள் இதயத்தில் மட்டும் தேடவே இல்லை!” என்றான்.

“அறிவிலியே! உளறாதே! என் இதயத்துக்குள் எப்படி அந்தத் திருமாலால் நுழைய முடியும்?” என்று கேட்டான் இரணியன்.
“தந்தையே! உங்கள் இதயம் மட்டுமல்ல! அனைவருக்குள்ளும் அனைத்துப் பொருட்களுக்குள்ளும் திருமால் உறைகிறார்.
நம் அனைவருக்குள்ளும் உறையும் திருமால் நாம் செய்யும் அனைத்துப் பாப புண்ணியங்களையும் கண்காணித்து,
அவற்றுக்கு ஏற்றபடி நமக்குப் பலன்களையும் அளிக்கிறார்! அதர்மம் தலைதூக்கும் போது தாமே அவதரித்து
அதை அழித்து, தர்மத்தை நிலைநாட்டுவார்!” என்றான் பிரகலாதன்.
“மூடனே! அனைத்துப் பொருட்களுக்குள்ளும் திருமால் இருக்கிறான் என்றால், இதோ இந்தத் தூணில் இருக்கிறானா?” என்று
ஒரு தூணைக் காட்டிக் கேட்டான் இரணியன்.

“சாணிலும் உளன் ஓர் தன்மை அணுவினைச் சத கூறு இட்ட
கோணினும் உளன் மா மேருக் குன்றினும் உளன் இந் நின்ற
தூணினும் உளன் நீ சொன்ன சொல்லினும் உளன் இத்தன்மை
காணுதி விரைவின்…”

“தூணிலும் உள்ளார், துரும்பிலும் உள்ளார், “கடவுள் இல்லை!” என்று சொன்னீர்களே,
அந்தச் சொல்லிலும் கடவுள் உள்ளார்!” என்று விடைளித்தான் பிரகலாதன்.
தன் கதையால் இரணியன் அந்தத் தூணைத் தட்ட அதைப் பிளந்து கொண்டு நரசிம்மர் தோன்றி இரணியனை
வதம் செய்தார் என்பது வாசகர்கள் அறிந்ததே. பிரகலாதன் சொன்னபடி அனைவருக்குள்ளும் உறைந்து,
நம் அனைத்துச் செயல்களையும் கண்காணித்து, அதற்கேற்றபடி பலனளிப்பவராகத்
திருமால் திகழ்வதால், ‘ஸர்வத்ருக்’ என்று அழைக்கப்படுகிறார். ‘த்ருக்’ என்றால் காண்பவன்.
‘ஸர்வத்ருக்’ என்றால் அனைத்தையும் காண்பவர் என்று பொருள்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 201-வது திருநாமம்.
“ஸர்வத்ருசே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்குத் தீர்க்கமான கண் பார்வையை நரசிம்மர் அருள்வார்.

——————

202.ஸிம்ஹாயநமஹ: (Simhaaya namaha)

பராசர பட்டர் என்னும் வைணவ ஆச்சாரியர் திருக்கோட்டியூரில் சிலகாலம் தங்கியிருந்தார்.
அவ்வூரில் தெற்காழ்வான், கோளரியாழ்வான் என்ற இரண்டு அடியார்கள் வாழ்ந்து வந்தார்கள்.
அவர்களுள் கோளரியாழ்வான் என்பவர் வேதங்களைக் கற்று அதன்வழி நடப்பவர்.
ஆசார அனுஷ்டானங்களை எல்லாம் குறைவின்றிக் கடைபிடிப்பவர். ஆனால் தெற்காழ்வானோ, ஆசார அனுஷ்டானங்கள்
எதையுமே பின்பற்றாதவராக வாழ்ந்து வந்தார். இவர்கள் இருவரின் நடவடிக்கைகளையும் பராசர பட்டர் கவனித்து வந்தார்.
கிரகண காலம் வந்தபோது, கோளரியாழ்வான் ஒரு குளத்தில் புனித நீராடுவதற்காகச் சென்றார்.

அப்போது தெற்காழ்வானையும் அவர் நீராட அழைத்தார். “என்னை எதற்காக அழைக்கிறீர்கள்?” என்று கேட்டார் தெற்காழ்வான்.
“கிரகண காலத்தில் புனித நீராடினால் நமது பாபங்கள் நீங்கும் என்று சாஸ்திரங்கள் சொல்கின்றன.
அதனால் தான் உங்களையும் நீராட அழைத்தேன்!” என்றார் கோளரியாழ்வான்.
தெற்காழ்வான், “நான் செய்த பாபங்கள் இவ்வாறு தண்ணீரில் போடும் ஒரு முழுக்காலோ, இரண்டு முழுக்காலோ தீராது!
திருக்கோட்டியூர் கோவிலில் எழுந்தருளியிருக்கும் நரசிம்மர் அவரது நகங்களால் கிழித்தால் மட்டுமே எனது பாபங்கள் தீரும்!” என்றார் தெற்காழ்வான்.

இந்த உரையாடலைக் கேட்ட பராசர பட்டர் ஓடி வந்து தெற்காழ்வானை அணைத்துக் கொண்டார்.
“என்னை மன்னித்து விடுங்கள்!” என்றார் பட்டர். “சுவாமி! உங்களை நான் மன்னிப்பதா” என்று கேட்டார் தெற்காழ்வான்.
“ஆம்! நீங்கள் ஆசார அனுஷ்டானங்களைப் பின்பற்றாதவர், சாஸ்திரங்களில் நம்பிக்கை இல்லாதவர் என இத்தனை நாளாக நினைத்திருந்தேன்.
ஆனால் நரசிம்மர் மேல் தங்களுக்குள்ள பக்தியை இன்று தான் புரிந்து கொண்டேன்!”என்று சொன்ன பட்டர்,
ஒரு வரலாற்றை நினைவு கூர்ந்தார்:

முன்னொரு சமயம் வியாசரும் மற்ற முனிவர்களும் நைமிசாரண்யத்தில் அமர்ந்து விவாதம் செய்து கொண்டிருந்தார்கள்.
அப்போது சில முனிவர்கள், “நரசிம்மர் தனது கூரிய நகங்களால் இரணியன் போன்ற அசுரர்களின் உடல்களைக் கிழித்து
அவர்களை இம்சிப்பதால், ‘ஹிம்ஸன்’(இம்சை செய்பவர்) என்று அவரை அழைக்க வேண்டும்!” என்று கூறினார்கள்.
அதற்கு வியாசர், “முனிவர்களே!நம் பார்வைக்கு நரசிம்மர் தன் நகத்தால் அசுரர் உடலைக் கிழிப்பது இம்சை போலத் தோன்றும்.
ஆனால் அது இம்சை அல்ல. ஏனெனில், அந்த அசுரர்கள் பற்பல பாபங்களைச் செய்தவர்கள்.
அதற்கான தண்டனையை அனுபவிக்க வேண்டுமென்றால், அவர்கள் பல ஊழிக் காலங்கள் நரகத்தில் வாட வேண்டியிருக்கும்.
அவ்வளவு நீண்ட காலம் நரகத்தில் அவர்கள் துன்பப்படுவதற்குப்பதிலாக, நரசிம்மர் தனது கூரிய நகங்களால் அவர்கள் உடலைக் கிழிக்கிறார்.
அந்த ஒரு நொடியில் அசுரர்கள் அனுபவிக்கும் ஆழ்ந்த துயரம், அவர்களது அனைத்துப் பாபங்களையும் போக்கி அவர்களைத் தூய்மைப் படுத்துகிறது.
இப்படித் தீயவர்களான அசுரர்கள் மீதும் கூட கருணை கொண்டு, அவர்களைத் தூய்மைப் படுத்தும் நோக்கில் தான் நரசிம்மர் அவர்களை இம்சிக்கிறார்.
மேலோட்டமாகப் பார்த்தால் அவரது செயல் ஹிம்ஸை போலத் தெரியலாம்.
ஆனால் உண்மையில் ஹிம்ஸைக்கு நேர்மாறான அனுக்கிரகத்தைத் தான் அவர் செய்கிறார்.
எனவே ஹிம்ஸன் என்று நீங்கள் சொன்ன பெயரை நேர்மாறாக மாற்றிவிடுங்கள்!” என்றார் வியாசர்.

இவ்வரலாற்றைச் சொன்ன பட்டர், “ஹிம்ஸன் என்ற சொல்லை நேர்மாறாக மாற்றி எழுதுகையில் ‘ஸிம்ஹன்’ என்று வருமல்லவா?
எனவே அன்று முதல் நரசிம்மர் ‘ஸிம்ஹன்’ என்றழைக்கப்பட்டார்.
அந்த ஸிம்ஹனைப் போன்ற முகத்தோடு இருப்பதால் தான் சிங்கமும் ‘ஸிம்ஹம்’ என்றழைக்கப்படுகிறது.
அத்தகைய ஸிம்ஹனான நரசிம்மரின் நகங்கள் நம் பாபங்களைப் போக்கி நம்மைத் தூய்மைப் படுத்தும் என்ற நுட்பத்தை அறிந்த
உங்களை எப்படிப் பாராட்டுவதென்றே தெரியவில்லை!” என்று சொல்லித் தெற்காழ்வானைத் தழுவிக் கொண்டார்.

ஹிம்ஸை போல் தோன்றும் செயல்களைச் செய்தாலும், அதிலும் ஹிம்ஸைக்கு நேர் மாறான அனுக்கிரகத்தையே செய்பவரான நரசிம்மர்
‘ஸிம்ஹ:’ ஹிம்ஸைக்கு நேர்மாறானவர் என்றழைக்கப்படுகிறார்.
(ஆங்கிலத்தில் கூட HIMSA என்ற சொல்லில் உள்ள எழுத்துக்களை மாற்றி அமைத்தால் SIMHA என்று வரும்).
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 202-வது திருநாமம்.
“ஸிம்ஹாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் நரசிம்மரின் அருளால் எப்போதும் தூயவர்களாக விளங்குவார்கள்.

——————————-

203. ஸந்தாத்ரே நமஹ: (Sandhaathre namaha)

நாலாயிர திவ்வியப் பிரபந்தத்தின் பாசுரங்களுக்குப் பொருள் கூறுகையில், சிறு சிறு கதைகளைச் சொல்லிப் பெரிய தத்துவங்களை
விளக்குவதில் வல்லவர் பராசர பட்டர். பன்னிரண்டாம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த அந்த மகான்,
நரசிம்மாவதாரத்தைப் பற்றி விளக்குகையில் இக்கதையைச் சொல்வார்:
ஒரு தந்தை தன் மகனுக்குச் சர்க்கரை போடாத வெறும் பாலை மட்டும் கொடுத்தார். “இதன் சுவை எப்படி இருக்கிறது?” என்று கேட்டார்.
“இனிப்பு குறைவாக உள்ளது!” என்றான் மகன்.
அடுத்தபடியாக, சர்க்கரையை மட்டும் தன் மகனுக்குக் கொடுத்து, “இது எப்படி இருக்கிறது?” என்று கேட்டார்.
“இது பாலை விட இனிப்பாக உள்ளது!” என்றான் மகன்.
அடுத்து, பாலில் சர்க்கரையைக் கலந்து கொடுத்து, “இது எப்படி இருக்கிறது!” என்று கேட்டார் தந்தை.
“தந்தையே! வெறும் பாலை விடவும், வெறும் சர்க்கரையை விடவும், சர்க்கரை கலந்த பால் தான் இனிப்பாக உள்ளது.
இனி எனக்கு வெறும் பாலும் வேண்டாம், வெறும் சர்க்கரையும் வேண்டாம். சர்க்கரை கலந்த பாலை மட்டும் தாருங்கள்!” என்றான் மகன்.
இக்கதையைச் சொன்ன பராசர பட்டர், “திருமால் மிருக வடிவத்துடன் எடுத்த மத்ஸ்யம், கூர்மம் போன்ற அவதாரங்கள் வெறும் பால் போன்றவை.

மனித வடிவத்துடன் எடுத்த ராமன், கண்ணன் போன்ற அவதாரங்கள் வெறும் சர்க்கரை போன்றவை.
ஆனால், மனிதன்-மிருகம் இரண்டும் கலந்த கலவையாக எடுத்த நரசிம்ம அவதாரம் சர்க்கரை கலந்த பால் போன்றதாகும்.
எப்படிச் சர்க்கரை கலந்த பாலைக் குடித்த சிறுவன், வெறும் பாலையும் வெறும் சர்க்கரையையும் விரும்புவதில்லையோ,
அவ்வாறே நரசிம்ம அவதாரத்தில் ஈடுபட்ட ஒரு பக்தனின் மனது, திருமாலின் மற்ற அவதாரங்களில் ஈடுபடுவதில்லை!” என்று
கதைக்குப் பின் உள்ள தத்துவதை விளக்கினார்.

மேலும், “நரசிம்மர் சேராதவற்றை எல்லாம் சேர்ப்பவர். மனிதனையும் மிருகத்தையும் இணைக்க முடியுமா?
பகலையும் இரவையும் இணைக்க முடியுமா? பூமியையும் வானத்தையும் இணைக்க முடியுமா?
வீட்டின் உள்புறத்தையும் வெளிப்புறத்தையும் இணைக்க முடியுமா? உயிருள்ள பொருளையும் உயிரற்ற பொருளையும் இணைக்க முடியுமா?
கருணையையும் கோபத்தையும் இணைக்க முடியுமா?
இவை அனைத்தையும் இணைத்தவர் நரசிம்மர். சிங்கம், மனிதன் இரண்டும் கலந்த நரசிம்ம வடிவில் தோன்றி மனிதனையும் மிருகத்தையும் சேர்த்தார்.

பகலும் இரவும் இணையும் பொழுதான சந்தியாகாலத்தில் தோன்றிப் பகலையும் இரவையும் சேர்த்தார்.
தனது மடியில் வைத்து இரணியனை வதம் செய்த நரசிம்மர், தன் மடியில் பூமியையும் வானையும் ஒன்றாகச் சேர்த்தார்.
வீட்டின் உள்புறம், வெளிப்புறம் இரண்டையும் இணைக்கும் நிலைப்படியில் வைத்து இரணியனை வதைத்ததால்,
வீட்டின் உள்புறம், வெளிப்புறம் இரண்டையும் நிலைப்படியில் சேர்த்தார்.
நகத்தை வெட்டினால் வளர்வதால் அதற்கு உயிர் இருப்பதாகவும் கொள்ளலாம்,
அதை வெட்டினாலும் வலிக்காததால் உயிர் இல்லாததாகவும் கொள்ளலாம்.
தன் நகங்களால் கீறி இரணியனைக் கொன்று, உயிருள்ள பொருள், உயிரற்ற பொருள் இரண்டையும் சேர்த்தார் நரசிம்மர்.
சிங்கம் எப்படி யானையோடு போர் புரிந்துகொண்டே, தன் சிங்கக்குட்டிக்குப் பாலும் ஊட்டுமோ, அதுபோல் நரசிம்மர்
இரணியனைக் கோபத்துடன் வதம் செய்து கொண்டே, தன் குழந்தையான பிரகலாதனிடம் கருணையையும் காட்டி அருள்புரிந்தார்.
இப்படிக்கருணை, கோபம் என்ற இரண்டு குணங்களையும் ஒரே நேரத்தில் சேர்த்துக் காட்டினார் நரசிம்மர்!” என்று விளக்கினார் பட்டர்.

‘தாதா’ (Dhaathaa) என்றால் சேர்ப்பவர் என்று பொருள்.
சேராத பொருள்களை எல்லாம் சேர்ப்பவராக நரசிம்மர் விளங்குவதால், ‘ஸந்தாதா’ என்று அழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 203-வது திருநாமம்.
“ஸந்தாத்ரே நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு வாழ்வில் பிரிந்து போன சொந்தங்களும்,
செல்வங்களும் மீண்டும் வந்து சேரும் படியும், இணைந்த உறவுகள் பிரியாதிருக்கும் படியும் நரசிம்மர் அருள்புரிவார்.

——————

204. ஸந்திமதே நமஹ (Sandhimathe namaha)

நாதமுனிகள் எப்போதும் ஒரு வாசகத்தைச் சொல்லிக் கொண்டிருப்பார்.
“குளப்படியில் மழை பெய்தால் குருவி குடித்துப்போம். வீராணத்தில் மழை பெய்தால் நாடெல்லாம் விளையும்” என்பதே அந்த வாசகம்.
இவ்வாசகத்தின் பொருள் என்ன? ராமாநுஜரை வீராணம் ஏரியோடும், மற்ற குருமார்களைக் குளத்தோடும் ஒப்பிட்டு
இவ்வாசகத்தைக் கூறியுள்ளார் நாதமுனிகள்.
ராமாநுஜருக்கு முன் இருந்த குருமார்கள், சீடர்களுக்கு உபதேசம் செய்யும் முன் பலவகைகளில் சீடர்களைச் சோதித்துப் பார்த்து,
அதன்பின் தான் உபதேசம் செய்வார்கள்.

குளத்தில் பெய்யும் மழை எப்படி சில பேருக்குத் தான் பயன்படுமோ, அதுபோல் அத்தகைய குருமார்களிடம் உள்ள கருத்துக்களும்
ஒரு சில சீடர்களையே சென்றடையும்.
ஆனால் ராமாநுஜரோ, எந்த ஏற்றத்தாழ்வும் பாராமல் ஆசையுள்ள அனைத்து சீடர்களுக்கும் உபதேசம் செய்யும்
காரேய் கருணை நிறைந்தவர். வீராணத்தில் பெய்யும் மழைநீர் எப்படி பல்லாயிரக்கணாக்கான மக்களுக்குப் பயன்படுமோ,
அதுபோல் ராமாநுஜரிடம் உள்ள கருத்துக்கள் அனைத்துப் பாமர மக்களையும் சென்றடையும்.
நாதமுனிகள் யோக சக்தி நிறைந்தவராகையால், ராமாநுஜரின் அவதாரத்துக்கு முன்பே ராமாநுஜரின் பெருமையை அறிந்து
இவ்வாசகத்தைக் கூறியுள்ளார்.

இவ்வாசகத்தைத் தமது சீடரான உய்யக்கொண்டாருக்கும் உபதேசித்தார் நாதமுனிகள்.
“இதன் பொருள் என்ன?” என்று கேட்டார் உய்யக்கொண்டார்.
“நீ உன் சீடர்களுக்கு இதை உபதேசம் செய். புரிய வேண்டிய நேரத்தில், புரிய வேண்டிய நபருக்கு இதன் பொருள் புரியும்!” என்று சொன்னார் நாதமுனிகள். உய்யக்கொண்டார் இதைத் தமது சீடரான மணக்கால் நம்பிக்கு உபதேசித்தார். “இதன் பொருள் என்ன?” என்று மணக்கால் நம்பி கேட்டபோது,
“எனக்குப் பொருள் தெரியாது. எனது குரு சொன்னதை அப்படியே உனக்குச் சொல்லி விட்டேன்.
நீயும் உன் சீடர்களுக்கு இவ்வாசகத்தைச் சொல்!” என்று கூறினார் உய்யக்கொண்டார்.

மணக்கால் நம்பி தமது சீடரான ஆளவந்தாருக்கும், ஆளவந்தார் தமது சீடரான பெரிய நம்பிக்கும் இதை உபதேசித்தார்கள்.
ஆனால் இவ்வாசகத்தின் பொருளைப் பற்றி அவர்கள் ஆராயவில்லை.
பெரிய நம்பி, தமது சீடரான ராமாநுஜருக்கு, “குளப்படியில் மழை பெய்தால் குருவி குடித்துப் போம்.
வீராணத்தில் மழை பெய்தால் நாடெல்லாம் விளையும்!” என்ற இவ்வாசகத்தை உபதேசித்தார்.
“ராமாநுஜா! இதன் பொருள் என்னவென்று எனக்குத் தெரியாது. எனது குருமார்கள் சொன்னதை உனக்கும் சொன்னேன்!” என்றார் பெரிய நம்பி.
ராமாநுஜரோ, “குருவே அடியேனுக்கு இதன் பொருள் புரிந்து விட்டது!” என்றார்.

“என்ன பொருள்?” என்று கேட்டார் பெரியநம்பி. இவ்வாசகம் தனது பெருமையைச் சொல்வதாக அமைந்துள்ளபடியால்,
அதன் விளக்கத்தைத் தன் வாயால் சொல்ல விரும்பாத ராமாநுஜர்,
“இதைப் பற்றி விளக்கம் தருவதில் நேரம் செலவிடுவதை விட, இந்த வாசகம் கூறும் கட்டளையை உடனடியாக
நிறைவேற்றப் புறப்படுகிறேன்!” என்று சொல்லிவிட்டு, காட்டுமன்னார் கோயிலில் உள்ள வீராணம் ஏரியை நோக்கிப் புறப்பட்டார்.
வீராணம் ஏரியில் எழுபத்து நான்கு மதகுகள் வழியாகத் தண்ணீர் பிரிந்து சென்று நீர்ப்பாசனத்துக்குப் பயன்படுவதைக் கண்டார் ராமாநுஜர்.

அவ்வாறே தன்னிடம் உள்ள கருத்துக்களும் எழுபத்து நான்கு சீடர்கள் வழியாகச் சென்று பாமர மக்களை அடையவேண்டும்
என்பது நாதமுனிகளின் கருத்து என்று புரிந்து கொண்டார்.
தனது எழுபத்து நான்கு சீடர்களை சிம்மாசனாதிபதிகளாக நியமித்தார்.
அவர்கள் மூலம் வைணவ சம்பிரதாயம் பரவும்படி வழிவகை செய்தார் ராமாநுஜர்.
அந்த எழுபத்து நால்வருக்கும் நரசிம்ம விக்கிரகங்களை வழங்கிய ராமாநுஜர், நரசிம்ம மந்திரத்தையும் அவர்களுக்கு உபதேசித்தார்.
“நரசிம்மர் எப்போதும் அடியார்களோடு துணையாக நிற்பவர். அந்த நரசிம்மர் உங்கள் எழுபத்து நால்வரோடும் துணைநின்று
இந்தச் சம்பிரதாயத்தை வளர்த்துக் கொடுப்பார்.

உங்களிடம் ஆசையுடன் வரும் அனைத்துச் சீடர்களுக்கும் எந்த ஏற்றத்தாழ்வும் பாராது நீங்கள் நற்கருத்துக்களை உபதேசிக்க வேண்டும்!” என்று
சிம்மாசனாதிபதிகளிடம் கூறினார். இன்றும் ராமாநுஜரால் நியமிக்கப்பட்ட எழுபத்து நான்கு சிம்மாசனாதிபதிகளும்
நரசிம்மரின் அருளால் இந்த வைணவ நெறியை வளர்த்து வருகிறார்கள்.
இவ்வாறு எப்போதும் தன் பக்தர்களோடு கூடவே இருந்து அவர்களுக்கு அருள்புரிவதால், நரசிம்மர் ‘ஸந்திமான்’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 204-வது திருநாமம்.

நரசிம்மர் எப்போதும் பக்தர்களோடு இருப்பது போலவே, பக்தர்களும் எப்போதும் அவரோடு இருக்கிறார்கள்.
அதனால் தான், நரசிம்மர் கோயில்களில் எப்போதும் பக்தர்களின் கூட்டம் அலைமோதுவதைக் காணலாம்.
காடு, மலைகளைக் கடந்து அஹோபிலத்திலுள்ள ஒன்பது நரசிம்மர்களைக் காணக் கூட்டம் கூட்டமாக மக்கள் செல்வதைக் காணலாம்.
அவ்வாறே சோளிங்கரில் 1300 படிகள் ஏறிப் பெருந்திரளான மக்கள் நரசிம்மரைத் தரிசிக்கச் செல்கிறார்கள்.
“ஸந்திமதே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு எப்போதும் நரசிம்மர் துணையாக நிற்பார்.

——————-

205. ஸ்திராய நமஹ (Sthiraaya namaha)

இரணியனை வதம் செய்த நரசிம்மர், அடுத்தபடியாக பக்தப் பிரகலாதனுக்குப் பட்டாபிஷேகம் செய்ய நினைத்தார்.
எனினும் இரணியன் அமர்ந்த ஆசனத்தில் பிரகலாதன் அமர்ந்தால், இரணியனின் எதிர்மறையான அதிர்வலைகள்
பிரகலாதனைப் பாதிக்கும் என்பதால், நரசிம்மர் முதலில் அந்த ஆசனத்தில் அமர்ந்து விட்டு,
அதன்பின் தான் அமர்ந்த ஆசனத்தில் பிரகலாதனை அமர்த்தினார். நரசிம்மர் அமர்ந்தபடியால் தான், அரசர்கள் அமரும் ஆசனம்
சிம்மாசனம் என்று பெயர் பெற்றது. அன்று முதல் மூவுலகங்களையும் சிறப்பாக ஆட்சி செய்து வந்தான் பிரகலாதன்.
ஒருநாள் பிரகலாதன் தற்செயலாக ஒரு முனிவரை அவமானப் படுத்தினான்.

அதனால் கோபம் கொண்ட முனிவர், “உனது நற்பண்புகள் தான் உன்னை ஆட்சி அதிகாரத்தில் அமர்த்தியுள்ளன.
ஆனால் இப்போது என்னை அவமானப் படுத்தியதால், நீ உனது நற்பண்புகளை எல்லாம் இழப்பாய்!” என்று அவனைச் சபித்தார்.
அன்று இரவு பிரகலாதன் சயனித்திருந்த போது, அவன் உடலில் இருந்து ஓர் உருவம் புறப்பட்டுச் செல்வதைக் கண்டான் பிரகலாதன்.
“நான்தான் தருமம். நீ நற்பண்புகளை இழந்துவிட்டதால், நான் உன்னை விட்டுச் செல்கிறேன்!” என்று சொன்னது அவ்வுருவம்.
அடுத்து மற்றொரு உருவம் அவன் உடலில் இருந்து வெளியேறியது.
“நான் தான் வாய்மை. தருமம் உன்னை விட்டுச் சென்றதால் நானும் செல்கிறேன்!” என்று அது சொன்னது.
அதைத் தொடர்ந்து இன்னொரு உருவம் வெளியேறியது. “நான் தான் நன்னடத்தை. வாய்மை இல்லாத இடத்தில் நான் இருக்க மாட்டேன்!” என்றது
அது. கடைசியாக ஓர் உருவம் வெளியேறியது. “நான் தான் ‘ஸ்ரீ’! (செல்வம்) நன்னடத்தை இல்லாத இடத்தில் நான் இருக்க மாட்டேன்!” என்று
கூறிவிட்டுச் சென்றது.
இப்படி, நற்பண்புகளை இழந்ததன் விளைவாக, தருமம், வாய்மை, நன்னடத்தை, செல்வம் அனைத்தையும் இழந்தான் பிரகலாதன்.

இத்தகைய நற்பண்புகளை இழந்ததால், திருமாலிடம் அவன் கொண்டிருந்த பக்தியும் குறையத் தொடங்கியது.
இந்நிலையில், தனது அசுர சேனையைத் திரட்டிக் கொண்டு தேவலோகத்தின் மீது படையெடுத்தான் பிரகலாதன்.
பிரகலாதனின் சேனை இந்திரனையும் மற்ற தேவர்களையும் தாக்கியது. திருமாலின் உதவியை நாடினான் இந்திரன்.
“எங்களைத் துன்புறுத்திய இரணியனை நீ வதம் செய்து விட்டாய். இப்போது நாங்கள் நல்லவன் என்று கருதிய இரணியனின் மகனான
பிரகலாதன் எங்களைத் தாக்க வருகிறானே! நீ தான் இவனிடமிருந்து எம்மைக் காத்தருள வேண்டும்!” என்று திருமாலிடம் பிரார்த்தித்தான் இந்திரன்.

அப்போது போர்க்களத்துக்கு வந்தார் திருமால். பிரகலாதனைத் திருமால் தாக்குவார் என்று ஆவலுடன் காத்திருந்தான் இந்திரன்.
ஆனால் திருமால் பிரகலாதனைத் தாக்கவில்லை. ஓடிச் சென்று தனது பக்தனை ஆரத் தழுவிக் கொண்டார்.
திருமகள் கேள்வனான திருமாலின் ஸ்பரிசம் பிரகலாதன் மேல் பட்டவுடன், பிரகலாதனிடம் ‘ஸ்ரீ’ திரும்ப வந்து விட்டது.
‘ஸ்ரீ’ வந்தவாறே, நன்னடத்தை வந்தது. நன்னடத்தையைத் தொடர்ந்து வாய்மையும், வாய்மையைத் தொடர்ந்து
தருமமும் பிரகலாதனிடம் வந்தன. முன்போல் நற்பண்புகள் வாய்ந்தவனாக மிளிரத் தொடங்கினான் பிரகலாதன்.

அடுத்த நொடியே தனது தவறை உணர்ந்து திருமாலிடம் மன்னிப்பு கோரினான்.
“முனிவரின் சாபத்தால் எனது நற்குணங்களையும் பக்தியையும் இழந்தேன். இறுதியில் தேவர்களையும் தேவாதி தேவனான
உன்னையும் எதிர்த்துப் போரிடவும் துணிந்து விட்டேனே! என்னை மன்னித்தருள வேண்டும்!” என்று வேண்டினான்.
அதற்குத் திருமால், “பிரகலாதா! நான் உன் மீது கோபமே கொள்ளவில்லையே. கோபம் கொண்டால் தானே மன்னிப்பதைப் பற்றிப் பேச வேண்டும்.
என் பக்தர்களிடம் எனக்கு என்றுமே கோபம் வராது!” என்று சொன்ன திருமால், பிரகலாதனுக்கு அனுக்கிரகம் செய்து அவனை அனுப்பி வைத்தார்.

பிரகலாதன் தொடர்ந்து நல்ல முறையில் மூவுலகுகளையும் ஆண்டு வந்தான். இவ்வாறு தனது பக்தர்கள் பிழைகள் செய்தாலும்,
அப்பிழைகளைப் பொறுத்துக் கொண்டு, அந்த பக்தர்களைக் காக்க வேண்டும் என்ற நிலைப்பாட்டில் உறுதியோடு இருப்பதால்,
நரசிம்மர் ‘ஸ்திர:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
‘ஸ்திர:’ என்றால் உறுதியோடு இருப்பவர் என்று பொருள். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 205-வது திருநாமம்.

“தன்னடியார் திறத்தகத்து தாமரையாள் ஆகிலும் சிதகுரைக்குமேல் என்னடியார் அதுசெய்யார் செய்தாரேல்
நன்கு செய்தார் என்பர் போலும்” என்ற பாசுரத்தில்,
மகாலட்சுமியே ஒரு பக்தனைப் பற்றித் திருமாலிடம் குறை சொன்னாலும், திருமால் அதை ஏற்காமல்,
என் பக்தன் செய்தது எப்போதுமே சரிதான் என்று வாதிடுவதாகப் பெரியாழ்வார் பாடுகிறார்.
“ஸ்திராய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களை எந்நிலையிலும் கைவிடாமல் நரசிம்மர் காத்தருள்வார்.

———–

206. அஜாய நமஹ (Ajaaya namaha)

(200-வது திருநாமமான ‘அம்ருத்யு:’ முதல், 210-வது திருநாமமான ‘ஸுராரிஹா’ வரையுள்ள 11 திருநாமங்கள்
ஸ்ரீ நரசிம்ம அவதாரத்தின் பெருமைகளை விளக்கவந்தவை.)
இரணியன் பிரம்மாவைக் குறித்துக் கடுந்தவம் புரிந்தான். அவனுக்குக் காட்சியளித்த பிரம்மா,
“உனக்கு என்ன வரம் வேண்டும்?” என்று அவனிடம் கேட்டார். “எனக்கு மரணமே ஏற்படக்கூடாது!” என்று வரம் கேட்டான் இரணியன்.
“சாகா வரம் என்ற வரமே கிடையாதப்பா! பிறந்தவர்கள் அனைவருக்கும் மரணம் என்பது நிச்சயமாக உண்டு.

மேலும், பிறவா வரம் அளிக்க எனக்குச் சக்தியும் கிடையாது!” என்றார் பிரம்மா.
“அப்படியானால் உங்களைக் குறித்து இத்தனைக் காலம் நான் செய்த தவம் அனைத்தும் வீணா?” என்று கேட்டான் இரணியன்.
“நீ வேறு ஏதாவது வரம் கேள். நான் தருகிறேன்!” என்றார் பிரம்மா.“உங்களால் படைக்கப்பட்ட எந்தப் பொருளாலும்
எனக்கு மரணம் வரக்கூடாது. மனிதர்களாலோ, மிருகங்களாலோ எனக்கு மரணம் உண்டாகக் கூடாது.
காலையிலோ, மாலையிலோ மரணம் ஏற்படக்கூடாது. வீட்டுக்கு உள்ளேயும் மரணம் ஏற்படக்கூடாது,
வீட்டுக்கு வெளியேயும் மரணம் ஏற்படக்கூடாது. பூமியிலோ வானத்திலோ எனக்கு மரணம் உண்டாகக் கூடாது.
உயிருள்ள பொருளாலும் சரி, உயிரற்ற பொருளாலும் சரி, எனக்கு மரணம் வரக்கூடாது!” என்று இரணியன் வரம் கேட்க,
அவ் வரங்கள் அனைத்தையும் அளித்தார் பிரம்மா.

இத்தனை வரங்களையும் மீறித் தன்னை யாராலும் கொல்ல முடியாது என்று கருதிய இரணியன்,
“நானே கடவுள்!” என்று அறிவித்தான். “இனி வேறு தெய்வங்களை யாரும் வணங்கக் கூடாது.
“ஹிரண்யாய நமஹ” என்று எனது பெயரையே ஓதவேண்டும்!” என்று கட்டளையிட்டான்.
ஆனால் இறைவனை யாராலும் ஏமாற்ற முடியாது என்பதை இரணியன் அறியவில்லை.
பிரம்மாவால் படைக்கப்பட்டவர்களால் தானே இரணியனுக்கு மரணம் ஏற்படாது? பிரம்மாவையே படைத்தவரான திருமால் வந்து
அவனை வதம் செய்தார். மனிதனோ மிருகமோ கொல்ல முடியாது என்று தானே வரம் பெற்றான்?
மனிதனும் மிருகமும் இணைந்த வடிவமான நரசிங்க வடிவத்தில் வந்தார்.

காலை, மாலை இரண்டுக்கும் இடைப்பட்ட பொழுதான சந்தியா கால வேளையில் தோன்றி, வீட்டின் உள் புறத்துக்கும் வெளிப் புறத்துக்கும்
இடைப்பட்ட இடமான நிலைப்படியில், பூமிக்கும் வானுக்கும் இடைப்பட்டதான தனது மடியில் அவனை வைத்து,
உயிருள்ள பொருள், உயிரற்ற பொருள் இரண்டிலும் சேராத நகத்தைக் கொண்டு அவனுடலைக் கிழித்து இரணியனை வதைத்தார் திருமால்.

அப்போது பிரகலாதன் நரசிம்மரைத் துதி செய்தான். “எம்பெருமானே! நாங்கள் எல்லோரும் பூமியில் முன் வினைகளாகிய
கர்மாவின் காரணமாகப் பிறக்கிறோம். எனவே எந்த நேரத்தில், எத்தகைய பெற்றோருக்கு, எந்த ஊரில், எப்படிப் பிறக்க வேண்டும்
என்பதை எங்களால் தேர்ந்தெடுக்க முடியாது. ஆனால் நீயோ உனது கருணையால் பூமியில் அவதாரங்கள் செய்கிறாய்.
எனவே நீ நினைத்த நேரத்தில், நீ விரும்பும் பெற்றோருக்குப் பிள்ளையாக, நீ விரும்பும் ஊரில், நீ நினைத்த வடிவத்துடன் தோன்றுகிறாய்.
இப்போது அத்தகைய ஒரு மாயம் செய்து இந்தத் தூணிலிருந்து தோன்றி இந்தத் தூணைப் பிரம்மாவுக்குப் பாட்டியாக ஆக்கி விட்டாய்.
உனது பிறப்பும் செயல்களும் தெய்வீகமானவை!” என்று போற்றினான்.
“தூணிலிருந்து நரசிம்மர் தோன்றியபடியால், அந்தத் தூண் திருமாலுக்குத் தாயாகவும்,
திருமாலின் மகனான பிரம்மாவுக்குப் பாட்டியாகவும் ஆனது” என்று வேதாந்த தேசிகனும் ஒரு ஸ்லோகம் இயற்றியுள்ளார்:

“ப்ரத்யாதிஷ்ட புராதன ப்ரஹரண க்ராம: க்ஷணம் பாணிஜை:
அவ்யாத் த்ரீணி ஜகந்த்யகுண்ட மஹிமா வைகுண்ட கண்டீரவ:
யத் ப்ராது: பவநாத வந்த்ய ஜடரா யாத்ருச்சிகாத் வேதஸாம்
யா காசித் ஸஹஸா மஹாஸுர க்ருஹ ஸ்தூணா பிதாமஹீ அபூத் ”

‘ஜ’ என்றால் பிறப்பு என்று பொருள். மற்றவர்களைப் போல் தாயின் கருவிலிருந்து பிறக்காமல்,
தன் விருப்பத்தின் படி தூணில் இருந்து தோன்றியமையால், நரசிம்மர் ‘அஜ:’ என்று அழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 206-வது திருநாமம். பொதுவாக, ‘அஜ:’ என்றால் பிறப்பற்றவர் என்று பொருள்.
ஆனால் இவ்விடத்தில், சாதாரண பிறவிகள் போல் அல்லாமல் தெய்வீகமான பிறவியை உடையவர் என்று
பொருள் கொள்ள வேண்டும் என்பது ஆச்சாரியர்களின் கருத்து.
“அஜாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களின் இல்லத்தில் பிரகலாதனைப் போன்ற பிள்ளைகள்
பிறக்கும்படி நரசிம்மர் அருள்புரிவார்.

————-

207. துர்மர்ஷணாய நமஹ (Durmarshanaaya namaha)

இரணியனை வதம் செய்த நரசிம்மர் உள்ளத்தில் கோபத்தீ கொழுந்து விட்டு எரிந்து கொண்டிருந்தது.
அவர் மிகவும் உக்கிரமாக இருந்தபடியால், அவர் அருகில் செல்லவே தேவர்கள் அஞ்சினார்கள்.
அச்சத்தையும் மீறி அருகில் சென்ற சில தேவர்களை நரசிம்மரிடம் இருந்து பெருகி வந்த ஜ்வாலை சுட்டது.
நரசிம்மரின் கோபத் தீயை அணைக்க என்ன வழி என ஆலோசித்த தேவர்கள்,
பாதி பறவை – பாதி மிருகம் என்று உருவம் கொண்ட சரபம் என்னும் பறவையை உருவாக்கினார்கள்.
அந்தச் சரபம் சீறிக் கொண்டு வந்து நரசிம்மரைத் தாக்கியது.சரபர் வந்து தாக்கியதால் வெகுண்ட நரசிம்மர்,
கண்ட பேரண்ட பறவையின் வடிவெடுத்துச் சரபரைத் தாக்கினார்.
கண்ட பேரண்டம் என்பது இரண்டு தலைகள், இறக்கைகள், எட்டு நீண்ட கால்கள் கொண்ட பறவையாகும்.
அந்த கண்ட பேரண்டர் சரபரைப் போரில் வீழ்த்தினார்.
“கேழ்கிளரும் அங்கவேள் குன்ற அழல் சரபத்தைப் பிளந்த சிங்கவேள் குன்றத்தினார்” என்று அழகிய மணவாள தாசரும்,

“ஹை! மர்த்யஸிம்ஹ! வபுஷஸ்தவ தேஜஸோம்சே
சம்புர்பவன் ஹி சரப: சலபோ பபூவ”
என்று கூரத்தாழ்வானும் இவ்வரலாற்றைப் பாடியுள்ளார்கள்.

(குறிப்பு: சைவ இலக்கியங்களில் இவ்வரலாறு வேறு விதமாக வர்ணிக்கப்படுகிறது. எனினும் அந்த வேறுபாடுகளை மறந்து,
திருமாலின் இந்தத் திருப் பெயரை விளக்கும் நோக்கில் மட்டும் இவ்வரலாற்றைக் காண்போம்.)
ஆனால், நரசிம்ம வடிவில் திருமாலைத் தரிசித்த பிரகலாதனுக்கு கண்ட பேரண்ட வடிவத்தைத் தரிசிக்கும் பேறு கிட்டவில்லை.
அவ் வடிவத்தைத் தனக்குக் காட்டியருளுமாறு திருமாலிடம் பிரார்த்தித்தான் பிரகலாதன்.அவனிடம் திருமால்,
“நீ சோழ நாட்டிலுள்ள தேரழுந்தூர் என்னும் திருத்தலத்துக்குச் சென்று தவம் புரிந்தால்,
அங்கே கண்டபேரண்ட வடிவில் நான் உனக்குக் காட்சி தருவேன்!” என்றார்.

பிரகலாதனும் தேரழுந்தூரை அடைந்து அங்கே தவத்தில் ஈடுபட்டான். அவனுக்குக் கண்ட பேரண்ட வடிவில் திருமால் காட்சியளித்தார்.
கண்ட பேரண்டரைத் தரிசித்து மகிழ்ந்த பிரகலாதன், “திருமாலே! நான் காண விரும்பிய வடிவில் காட்சியளித்து
என் வருத்தங்களை எல்லாம் போக்கியமைக்கு நன்றி!” என்று சொன்னான்.
“பிரகலாதா! உன் வருத்தங்கள் மட்டுமல்ல, என் அடியார்களுக்கு ஏற்படும் அனைத்து விதமான துன்பங்களையும்,
தீமைகளையும் இதுபோன்ற வடிவங்களை ஏற்று வந்து போக்குவேன்!” என்று கூறினார் கண்ட பேரண்டர்.
இன்றும் தேரழுந்தூர் ஆ மருவியப்பன் கோயிலில், மூலவரான தேவாதி ராஜப் பெருமாள் கண்ட பேரண்ட பட்சியின் வடிவம்
பொறித்த பதக்கத்தை அணிந்திருப்பதையும், மூலவருக்கு அருகில் கூப்பிய கைகளுடன் பிரகலாதன் எழுந்தருளியிருப்பதையும் காணலாம்.

தேரழுந்தூரில் தோன்றிய கம்பருக்கு, தேவாதி ராஜனின் திருமார்பிலுள்ள பதக்கத்தில் வீற்றிருக்கும்
கண்ட பேரண்டர் அருள் புரிந்து ராமாயணம் பாடவைத்தார்.
திருவரங்கத்தில் ராமாயண அரங்கேற்றம் தடையின்றி நடைபெறத் திருவரங்கத்தில் எழுந்தருளியிருக்கும் நரசிம்மர் அருள்புரிந்தார்.
நரசிம்மர் தனக்கு அருள்புரிந்ததை நினைவில் கொண்டு, தனது ராமாயணத்தில் ‘இரணிய வதைப் படலம்’ என்ற படலம் அமைத்து நரசிம்மரைத்
துதித்தார் கம்பர்.ஹைதராபாதிலிருந்து 62 கி.மீ. தூரத்தில் உள்ள யாதகிரிகுட்டா என்ற மலையில்
ஜ்வாலா நரசிம்மர், யோகானந்த நரசிம்மர், கண்ட பேரண்ட நரசிம்மர் ஆகிய மூன்று வடிவங்களில் நரசிம்மரைத் தரிசிக்கலாம்.
நரசிம்மர், கண்ட பேரண்டர் போன்ற வடிவங்களில் தோன்றித் தன் அடியார்களின் விரோதிகளை வீழ்த்துபவராகத் திருமால் திகழ்வதால்,
‘துர்மர்ஷண:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
‘துர்மர்ஷண:’ என்றால் யாராலும் வீழ்த்தமுடியாதவர், அனைவரையும் வெல்பவர் என்று பொருள்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 207-வது திருநாமம்.“துர்மர்ஷணாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு
வரும் அனைத்து ஆபத்துகளையும் திருமால் போக்கியருள்வார்.

——————

208. சாஸ்த்ரே நமஹ (Shaasthre namaha)

திருவாரூர் மாவட்டத்திலுள்ள ஆலங்குடி என்னும் ஊரில் நாராயணன் என்ற வேதியர் வாழ்ந்து வந்தார்.
அவரும் அவரது மனைவியும் மிகச்சிறந்த கிருஷ்ண பக்தர்கள்.
தம் இல்லத்திலுள்ள கோபால கிருஷ்ண மூர்த்திக்குத் தினமும் பக்தியோடு பூஜை செய்து வந்தார் நாராயணன்.
கிருஷ்ணனின் அருளால் அவர்களுக்கு ஓர் ஆண் குழந்தை பிறந்தது. அக் குழந்தைக்கு ராம கிருஷ்ணன் என்று பெயரிட்ட
நாராயணனும் அவரது மனைவியும், அக் குழந்தையைக் கிருஷ்ணன் தங்களுக்கு அளித்த வரப்பிரசாதமாகக் கருதி வளர்த்து வந்தார்கள்.
ஐந்து வயதிலேயே ராம கிருஷ்ணனை அவனது பெற்றோர்கள் குருகுலத்தில் சேர்த்தார்கள்.
வெகு விரைவில் அனைத்து வேதங்களையும் கற்றுத் தேர்ந்து பெரும் வித்வானாக வீடு திரும்பினார் ராமகிருஷ்ணன்.
தங்கள் மகனுக்குத் திருமணம் செய்து வைக்க எண்ணிய நாராயணனும் அவரது மனைவியும்,
ராம கிருஷ்ணனுக்கு ஏற்ற பெண்ணைத் தேடத் தொடங்கினார்கள்.
ஆனால் ராம கிருஷ்ணனுக்கோ இல்லற வாழ்க்கையில் நாட்டமில்லை. இறைவனைத் தியானிப்பதிலேயே நாட்டம் கொண்ட அவர்,
சம்சார பந்தத்திலிருந்து விடுபடும் வழிகாட்ட ஒரு ஆன்மிக குரு கிடைக்கமாட்டாரா என ஏங்கிக் கொண்டிருந்தார்.

ஒருநாள் ராம கிருஷ்ணனின் கனவில் பால கிருஷ்ணானந்தர் என்னும் துறவி தோன்றி, அவருக்கு நரசிம்ம மந்திரத்தையும்,
பாகவத புராணத்தையும் உபதேசம் செய்தார். கனவில் பெற்ற உபதேசம் அவரது நினைவில் நன்கு பதிந்து விட்டமையால்,
அடுத்த நாள் காலை முதல் அன்றாடம் நரசிம்ம மந்திர ஜபமும், பாகவத புராண பாராயணமும் செய்யத் தொடங்கினார் ராம கிருஷ்ணன்.
தன்னைச் சம்சாரச் சுழலில் இருந்து காத்தருளும்படி நரசிம்மரிடம் மனமுருகிப் பிரார்த்தனை செய்தார்.
இந்நிலையில், ராம கிருஷ்ணனுக்கு மீண்டும் ஒரு கனவு வந்தது. காட்டில் நடந்து சென்று கொண்டிருந்த ராம கிருஷ்ணனைச்
சில கொள்ளையர்கள் பிடித்து ஒரு மரத்தில் கட்டப் பார்த்தார்கள். அப்போது நரசிம்மர் அங்கே வந்து சிங்கம் போல் கர்ஜனை செய்ய,
அந்த ஒலியைக் கேட்டு அந்தக் கொள்ளையர்கள் அனைவரும் பயந்தோடி விட்டார்கள்.
இக் காட்சியைக் கனவில் கண்ட ராம கிருஷ்ணனுக்கு, நரசிம்மரின் அந்தக் கம்பீரமான கர்ஜனை தன்னை
எப்போதும் காக்கும் என்ற நம்பிக்கை உண்டானது.

வீட்டையும் உறவுகளையும் செல்வத்தையும் விடுத்துத் துறவறம் பூண்டார் ராம கிருஷ்ணன்.
ஸ்வயம் பிரகாசானந்த சரஸ்வதி ஸ்வாமிகள் என்று பெயர் பெற்றார்.
பற்பல ஊர்களுக்கு நடைபயணமாகச் சென்று பாகவத புராணத்தைப் பிரச்சாரம் செய்தார்.
மக்கள் அவரை ‘ஆலங்குடி பெரியவர்’ என்று அன்போடு அழைத்தார்கள்.ஒருமுறை காவிரி நதியில் ஆலங்குடி பெரியவர்
நீராடச் சென்ற போது, ஆற்றிலிருந்த முதலை அவரது காலைக் கவ்வியது.
அப்போது “ஹரி!” “ஹரி!” என்று தனது இஷ்ட தெய்வமான நரசிம்மரை அழைத்தார். வானில் சிங்கத்தின் கர்ஜனை ஒன்று கேட்டது.
அதைக் கேட்டு அஞ்சிய முதலை அவரது காலை விட்டு அகன்று சென்றது. முதலை கவ்வியதால் அவரது காலில் பெரும் காயம் ஏற்பட்டிருந்தது.
ஆனால் அந்தக் காயமும் நரசிம்மரின் அருளால் விரைவில் குணமானது.
ஒருமுறை ஒரு கிராமத்தில் பாகவத புராணச் சொற்பொழிவு நிகழ்த்திக் கொண்டிருந்தார் ஆலங்குடி பெரியவர்.
அப்போது அவ்விடத்திற்கு ஒரு பாம்பு வந்தது. அதைக் கண்டு அங்கிருந்த பக்தர்கள் அஞ்சினார்கள்.
ஆனால் ஆலங்குடி பெரியவரோ, “நம் அனைவருக்குள்ளும் உள்ள நரசிம்மன் தான் அந்தப் பாம்புக்குள்ளும் இருக்கிறான்.
யாரும் அஞ்ச வேண்டாம்!” என்று சொல்லி நரசிம்ம மந்திரத்தை ஜபம் செய்தார்.
அந்தப் பாம்பு யாரையும் தீண்டாமல் வந்த வழியே திரும்பிச் சென்றது.

ஒரு நரசிம்ம ஜயந்தி நன்னாளில், திருவாரூர் மாவட்டம் முடி கொண்டான் கிராமத்தில் பிரகலாத சரித்திரம் பற்றிச்
சொற்பொழிவு ஆற்றி முடித்தார் ஆலங்குடி பெரியவர். அந்தச் சொற்பொழிவு முடிந்தவுடன் தனது பூதவுடலை நீத்தார்.
ஆலங்குடி பெரியவர் வரலாற்றில் நாம் கண்டது போல், அடியவர்களுக்கு வரும் துன்பங்களை எல்லாம் நரசிம்மர்
தனது கர்ஜனையால் சிதைத்து விடுவதால், நரசிம்மப் பெருமாள் ‘சாஸ்தா’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
‘சாஸ்தா’ என்றால் தீமைகளைச் சிதைப்பவர் என்று பொருள்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 208-வது திருநாமம். “சாஸ்த்ரே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு
வாழ்வில் எந்தத் தீங்கும் வராமல் நரசிம்மர் காத்தருள்வார்.

——————–

209. விச்ருதாத்மனே நமஹ (Vishruthaathmane namaha)

ஆந்திர மாநிலம் விசாகப்பட்டினத்திற்கு அருகே உள்ள சிம்மாசலம் என்ற திருத்தலத்தில் திருமால் வராக-நரசிம்மராக –
பன்றி முகத்தோடும், மனித உடலோடும், சிங்கத்தின் வாலோடும் – காட்சி யளிக்கிறார்.
வருடம் முழுவதும் சந்தனக் காப்பால் மூடப்பட்டிருக்கும் பெருமாளின் திருமேனியை, அட்சய திருதியை நாளில்
மட்டும் சந்தனக் காப்பு இல்லாமல் தரிசிக்கலாம். ஏன் வராகநரசிம்மனாக அப்பெருமாள் வடிவெடுத்தார்?
சனகர், சனந்தனர், சனத்குமாரர், சனத்சுஜாதர் ஆகிய நான்கு முனிவர்களும் திருமாலைத் தரிசிப்பதற்காக வைகுந்தத்துக்குச் சென்றார்கள்.
ஆனால் அங்கிருந்த காவலாளிகளான ஜயனும் விஜயனும் அவர்களை உள்ளே அனுமதிக்கவில்லை.
“பக்தர்கள் பகவானைத் தரிசிக்கச் செல்லும் போது, அவர்களைத் தடுக்கும் உரிமை யாருக்குமில்லை.
எங்களைத் தடுத்த நீங்கள் வைகுந்தத்தில் இருக்கத் தகுதியற்றவர்கள்.
நீங்கள் இருவரும் பூமியில் அசுரர்களாகப் பிறப்பீர்களாக!” என்று சாபம் அளித்தார்கள் முனிவர்கள்.

அந்தச் சாபத்தின் விளைவாக, ஜயவிஜயர்களே இரணியகசிபு-இரணியாட்சனாகவும், ராவணன்-கும்பகர்ணனாகவும்,
சிசுபாலன்-தந்தவக்த்ரனாகவும் மூன்று முறை பூமியில் பிறந்தார்கள் என்பது வரலாறு.
ஜயவிஜயர்கள் பூமியில் இரணியகசிபு-இரணியாட்சனாகப் பிறந்த போது, திருமால் மேல் அளவு கடந்த அன்பும் பக்தியும் கொண்ட
சுமுகன் என்பவனை வைகுந்தத்தின் வாயில் காப்பாளனாக நியமித்தார் திருமால்.
இரணியாட்சன் பூமி தேவியைப் பிரளயக் கடலில் மறைத்து வைத்தான்.
அவனிடமிருந்து பூமியைக் காப்பாற்ற வேண்டும் என்று திருமாலிடம் பிரார்த்திப்பதற்காகத் தேவர்கள் வைகுந்தம் சென்றார்கள்.
அசுரர்களுடன் போர் புரியச் சொல்லித் தேவர்கள் திருமாலைத் தொந்தரவு செய்வதைப் பக்தனாகிய சுமுகன் விரும்பவில்லை.
அதனால் தேவர்களை வைகுந்தத்துக்குள் அனுமதிக்க மறுத்தான்.
இச்செயலால் வெகுண்ட பிரம்மா, “ஜயவிஜயர்கள் பூமியில் பிறந்தது போல், நீயும் பூமியில் பிறக்க வேண்டும்!” என்று சபித்துவிட்டு,
அவனது தடையை மீறி உள்ளே சென்றார்.
உள்ளே எழுந்தருளியிருந்த திருமால் பிரம்மாவிடம், “பிரம்மதேவரே! ஜயவிஜயர்களைப் போல் ஆணவத்தால்
சுமுகன் உங்களைத் தடுக்கவில்லை. என் மீது உள்ள பக்தியால்தான் தடுத்தான். நீங்கள் என்னை அடிக்கடி தொந்தரவு செய்வதை
விரும்பாமல் தான் அவ்வாறு செய்தானே ஒழிய தவறான நோக்கம் ஏதும் அவனுக்கில்லை!” என்று விளக்கினார்.

“அடடா! இதை அறியாமல் அவசரப்பட்டு சுமுகனைச் சபித்து விட்டேனே!” என்றார் பிரம்மா.
“பரவாயில்லை! ஜயன் இப்போது பூமியில் இரணியகசிபுவாகப் பிறந்துள்ளான்.
அவனது மகனாகவே இந்த சுமுகன் பூமியில் பிறக்கட்டும். தந்தைக்கு நேர்மாறான தனயனாக,
உலகமே கொண்டாடும் மகா பக்தனாக அவன் விளங்குவான்.
எனது பக்தனின் புகழ் உலகில் என்றும் நிலைத்திருக்க இது ஒரு வாய்ப்பாக அமையும்!” என்று கூறினார் திருமால்.
மேலும் தேவர்கள் பிரார்த்தனைக்கிணங்கி, வராக அவதாரம் செய்து இரணியாட்சனை வதைத்து பூமியை மீட்டார் திருமால்.
சுமுகன் என்ற அந்த வாயில் காப்பாளனே பூமியில், இரணியகசிபுவின் மகனான பிரகலாதனாகத் தோன்றினான்.
திருமால் கூறிய படியே, இன்றும் பக்தப் பிரகலாதன் என்று உலகமே புகழும்படியான நீடித்த புகழுடன் திகழ்கிறான்.
அவன் திருமால் பக்தனாக இருப்பதை விரும்பாத இரணியன், திருமாலை வணங்கக்கூடாது என்று பலவாறு சொல்லிப் பார்த்தான்.
எவ்வளவு சொல்லியும் பிரகலாதன் கேட்காததால், அவனை அழிக்க நினைத்தான்.
ஆனால் இரணியன் உண்டாக்கிய அனைத்து இன்னல்களிலிருந்தும் பிரகலாதனைக் காத்து,
இறுதியில் தூணைப் பிளந்து நரசிம்மராகத் தோன்றி இரணியனை வதைத்தார் திருமால்.

நரசிம்ம மூர்த்தியிடம் பிரகலாதன், “சுவாமி! இப்போது சிங்க வடிவில் உங்களைத் தரிசித்தேன்.
முன்பு வராக அவதாரத்தில் பன்றி வடிவில் நீங்கள் தோன்றினீர்களே!
அந்த வராகத் திருக்கோலத்தைத் தரிசிக்கும் பாக்கியம் அடியேனுக்குக் கிட்டுமா?” என்று பிரார்த்தித்தான்.
அவனுக்கு அருள் புரிவதற்காக, ஆந்திர மாநிலம் சிம்மாசலத்தில், பன்றி, மனிதன், சிங்கம் மூன்றும் கலந்த வடிவத்தோடு
வராக-நரசிம்மராகத் திருமால் காட்சியளித்தார். அவரைத் தான் நாமும் வராக நரசிம்மராக அங்கே தரிசிக்கிறோம்.
திருமாலின் இந்த விசேஷத் தோற்றத்தைக் கண்ட பிரம்மா, “திருமாலே! வைகுந்தத்திலிருந்த உனது பக்தன் சுமுகனின்
புகழ் உலகெல்லாம் பரவ அவனைப் பிரகலாதனாக அவதரிக்கச் செய்தீர்கள்.
ஆனால் அந்தப் பிரகலாதனோ, எப்போதும் உங்கள் புகழைப் பாடி உமது புகழ் உலகெங்கும் ஒலிக்கும்படிச் செய்துவிட்டானே!
தாய் எட்டு அடி பாய்ந்தால், குட்டி எண்பது அடி பாய்கிறதே!” என்று கூறி வியந்தார்.

ஆம் வாசகர்களே! அன்று பிரகலாதனுக்கு அருள் புரிந்த படியால் தானே நரசிம்மரின் புகழ் இன்றும் எங்கெங்கும் ஒலித்துக் கொண்டிருக்கிறது?
பக்தனால் அன்றோ பகவானுக்குப் பெருமை? அதனால் தான் நரசிம்மர் ‘விச்ருதாத்மா’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
‘விச்ருதாத்மா’ என்றால் எங்கும் புகழ் ஒலிக்கும்படி விளங்குபவர் என்று பொருள்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 209-வது திருநாமம். “விச்ருதாத்மனே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள்,
நரசிம்மர் அருளால், உலகமே போற்றிப் புகழும் படிச் சீரோடும் சிறப்போடும் வாழ்வாங்கு வாழ்வார்கள்.

———–

210. ஸுராரிக்னே நம:ஹ (Suraarighne namaha)

இரணியனை வதம் செய்தபின், பிரகலாதனுக்குப் பட்டாபிஷேகம் செய்து வைத்தார் நரசிம்மர்.
பாதாள லோகங்களுக்கு அரசனாக இருந்து சீரிய முறையில் ஆட்சிபுரிந்து வந்தான் பிரகலாதன்.ஒருநாள் சியவன முனிவர்
பிரகலாதனின் அரண்மனைக்கு வந்தார். சியவனரை வணங்கிய பிரகலாதன், அவருக்குரிய மரியாதைகளைச் செலுத்தினான்.
“முனிவரே! நான் ஒரு தீர்த்த யாத்திரை செல்லத் திட்டமிட்டுக் கொண்டிருக்கும் வேளையில் நீங்கள் வந்தது பெரும் பாக்கியம்.
நான் எந்தெந்த க்ஷேத்ரங்களுக்கு யாத்திரை செல்லலாம் என்று தாங்கள் ஆலோசனை கூற இயலுமா?” என்று சியவனரிடம் வேண்டினான்
சியவனர், “பிரகலாதா! திருமால் பல இடங்களில் பல தோற்றங்களில் எழுந்தருளியுள்ளார்.
திருவேங்கடத்தில் மலையே திருமாலின் அம்சம். புஷ்கரத்தில் பொய்கையின் வடிவில் திருமால் திகழ்கிறார்.

அதுபோல் நைமிசாரண்யம் என்ற க்ஷேத்ரத்தில் காட்டின் வடிவில் திருமால் விளங்குகிறார்.
நைமிசாரண்யத்தில் தான் பதினெட்டுப் புராணங்களும் தோன்றின. சூத பௌராணிகர் அங்கு தான் சௌனகர் உள்ளிட்ட முனிவர்களுக்கு
பகவத் கதைகளை உபதேசிப்பார். அந்த நைமிசாரண்ய க்ஷேத்ரத்துக்கு நீ செல்வாயாக!” என்று அறிவுறுத்தினார்.
தனது பரிவாரங்களை எல்லாம் திரட்டிக் கொண்டு நைமிசாரண்யத்தை நோக்கிப் புறப்பட்டான் பிரகலாதன்.
வழியில் பதரீகாச்ரம க்ஷேத்ரம் எனப்படும் பத்ரிநாத்தைப் பிரகலாதன் அடைந்த போது, அங்கே ஜடாமுடி தரித்த இரண்டு முனிவர்கள்
கைகளில் வில் அம்புடன் அமர்ந்து தவம் புரிவதைக் கண்டான் பிரகலாதன்.

அந்த முனிவர்களைப் பார்த்து, “ஏ முனிவர்களே! கையில் வில் அம்பைப் பிடித்துக் கொண்டு எவ்வாறு உங்களால் தவம் செய்ய முடியும்?
அந்த வில்லையும் அம்பையும் கீழே போட்டு விட்டுத் தவம் செய்யுங்கள்!” என்று அறிவுறுத்தினான் பிரகலாதன்.
அந்த முனிவர்களோ, “நீ உன் வேலையைப் பார்! எப்படித் தவம் புரிய வேண்டும் என்று நீ எங்களுக்குச் சொல்லித் தரத் தேவையில்லை!” என்று
சொன்னார்கள். ஆனால் மீண்டும் முனிவர்களின் செயல் தவறு என்று சுட்டிக் காட்டிய பிரகலாதன் அவர்களை ஏளனம் செய்தான்.
கோபம் கொண்ட முனிவர்கள் உரத்த குரலில் பிரகலாதனிடம் அவ்விடத்தை விட்டுச் செல்லுமாறு கூறினார்கள்.
மாறி மாறி இருதரப்பும் பேச, முனிவர்களுக்கும் பிரகலாதனுக்கும் இடையே போர் மூண்டது.

பிரகலாதன் முனிவர்கள் மீதும், முனிவர்கள் பிரகலாதன் மீதும் பாணங்களை வீச, அந்தப் பாணங்கள் அனைத்துலகங்களையும் நடுங்கச் செய்தன.
எவ்வளவு முயன்றும் பிரகலாதனால் அந்த இரண்டு முனிவர்களையும் வீழ்த்த முடியவில்லை. இறுதியில், அந்த இரண்டு ரிஷிகளில்
ஒருவர் நரசிம்மராகப் பிரகலாதனுக்குக் காட்சியளித்தார். “எம்பெருமானே! நீயா? உன்னை எதிர்த்தா போரிட்டேன்?” என்று கதறிய
பிரகலாதன் ஓடி வந்து அம்முனிவரின் திருவடிகளில் விழுந்தான்.
இரு முனிவர்களும் திருமாலின் அவதாரங்களாகிய நரனும் நாராயணனும் என்று உணர்ந்தான் பிரகலாதன்.

நாராயண ரிஷியிடம், “சுவாமி! உங்களது பக்தனாக நான் இருந்தபோதும், உங்களையே எதிர்த்துப் போர் புரிந்து விட்டேனே!
இது பெரும் தவறல்லவா?” என்று கேட்டான்.அதற்கு நாராயண ரிஷி, “குழந்தாய்! என் பக்தர்களுள் நீ தலைசிறந்தவன் என்பதில் ஐயமில்லை.
ஆனால் ராஜ்ஜியத்தை ஆளும் அரசப் பதவி கிட்டியபடியால், லேசான அசுர குணம் உனக்குள்ளும் தலைதூக்கி விட்டது.
மாபெரும் பக்தனான உன்னிடத்தில் இருக்கும் அந்த லவலேசமான அசுரத் தன்மையையும் போக்க வேண்டும் என்பதற்காகவே
இந்த லீலையைச் செய்தேன். என் பாணங்கள் எப்போதும் உன் மேல் பட்டதோ, அப்போதே நீ பரிசுத்தமானவனாக ஆகிவிட்டாய்!
மேலும் நீ என் மீது போட்ட பாணங்களை நீ எனக்குச் செய்த அர்ச்சனையாகவே கருதுகிறேன்!” என்று சொல்லிப் பிரகலாதனைத் தேற்றி,
நைமிசாரண்யத்துக்கு அவனை அனுப்பி வைத்தார். இவ்வரலாற்றை வாமன புராணத்தில் காணலாம்.

‘ஸுர:’ என்றால் தெய்வீகத்தன்மை என்று பொருள். ‘ஸுராரி’ என்றால் தெய்வீகத் தன்மைக்கு நேர்மாறான அசுரத் தன்மை.
‘ஸுராரிஹா’ என்றால் அசுரத் தன்மையை அழித்து தெய்வீகத் தன்மையை வளர்ப்பவர் என்று பொருள்.
தனது பக்தர்களிடத்தில் தெரிந்தோ தெரியாமலோ உண்டாகும் அசுரத் தன்மைகளைப் போக்கி,
அவர்களைத் தெய்வீகத் தன்மை உள்ளவர்களாய் ஆக்கி அருள்வதால், நரசிம்மர் ‘ஸுராரிஹா’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 210-வது திருநாமம்.
“ஸுராரிக்னே நம:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களிடத்தில் தெய்வீகத் தன்மை உண்டாகும்படி நரசிம்மர் அருள்புரிவார்.

——————

211. குருதமோ குரவே நமஹ: (Guruthamo Gurave namaha)

(211-வது திருநாமமான ‘குருதமோ குரு:’ முதல், 225-வது திருநாமமான ‘ஸமீரண:’ வரையுள்ள 15 திருநாமங்கள்
மத்ஸ்ய அவதாரத்தின் பெருமைகளை விளக்க வந்தவை)12ம் நூற்றாண்டில் காஞ்சிபுரத்தில் வாழ்ந்த தேவராஜன் என்பவருக்கு
வரதன் என்றொரு மகன் இருந்தார். தேவராஜன், தமது மகனான வரதனுக்கு ராமாநுஜர் இயற்றிய
ஸ்ரீபாஷ்யம் என்னும் நூலை உபதேசித்து வந்தார். வரதன் அவ்வப்போது கேட்கும் கேள்விகளுக்குத் தந்தையால்
சரிவர பதிலளிக்க இயலவில்லை. அதனால் தன் மகனிடம், “நீ மிகவும் கெட்டிக்காரனாக இருக்கிறாய்.

உனக்கு ஏற்றபடி ஸ்ரீபாஷ்யத்தை உபதேசிக்க வேண்டும் என்றால், திருவெள்ளறையில் வாழும் எங்களாழ்வான் என்னும் குருவால் தான் முடியும்.
நீ அவரிடம் செல்!” என்று சொல்லி வரதனைத் திருவெள்ளறைக்கு அனுப்பி வைத்தார் தேவராஜன்.
திருவெள்ளறையில் உள்ள எங்களாழ்வானின் இல்லத்தை அடைந்த வரதன், வீட்டின் கதவைத் தட்டினார்.
“யார் அங்கே?” என்று எங்களாழ்வான் கேட்டார். “நான் வரதன் வந்திருக்கிறேன்!” என்று சொன்னார் வரதன்.
“நான் செத்த பின் வாரும்!” என்று உள்ளே இருந்தபடி பதிலளித்தார் எங்களாழ்வான். ஒன்றும் புரியாமல்,
காஞ்சியிலுள்ள தனது தந்தையிடமே திரும்ப வந்தார் வரதன்.

“தந்தையே! நீங்கள் காட்டிய குருவிடம் சென்றால், நான் செத்தபின் வாரும் என்கிறார். அவர் செத்தபின் யாரிடம் நான் செல்வது?” என்று
கேட்டார் வரதன். தேவராஜன், “வரதா! நான் என்று அவர் தன்னைச் சொல்லிக் கொள்ளவில்லை. நீ கதவைத் தட்டியவுடன்,
நான் வரதன் வந்திருக்கிறேன் என்று சொன்னாய் அல்லவா? நான் என்ற அந்த அகங்காரம் செத்த பின் வரும்படி அவர்
உனக்கு அறிவுரை கூறியுள்ளார். அடுத்தமுறை செல்லும் போது, அடியேன் வரதன் வந்திருக்கிறேன் என்று சொல்!” என்று கூறினார் தேவராஜன்.

அவ்வாறே அடுத்தமுறை எங்களாழ்வானின் வீட்டுக் கதவைத் தட்டிய வரதன், “அடியேன் வரதன் வந்திருக்கிறேன்!” என்று கூற,
“உள்ளே வாரும்!” என்று அழைத்தார் எங்களாழ்வான். “ராமாநுஜரின் ஸ்ரீபாஷ்யத்தை அடியேனுக்கு உபதேசித்தருள வேண்டும்!” என்று
வரதன் பிரார்த்தித்தார். “இவ்வூரில் எனக்கு உறவினர்கள் அதிகம். ஆகையால் அவ்வப்போது ஜனன-மரணத் தீட்டுச் செய்திகள்
வந்து கொண்டே இருக்கும். நமது பாடங்களும் தடைபடும். அதனால் ஸ்ரீவில்லிபுத்தூருக்குச் செல்வோம்.
அங்கே உமக்கு ஸ்ரீபாஷ்யம் முழுவதையும் உபதேசிக்கிறேன்!” என்று சொன்னார் எங்களாழ்வான்.

இருவரும் திருவெள்ளறையிலிருந்து ஸ்ரீவில்லிபுத்தூரை நோக்கிப் புறப்பட்டார்கள். வழியில் மதுரையில் உள்ள கள்ளழகரைத் தரிசனம் செய்தார்கள்.
அப்போது எங்களாழ்வான் வரதனிடம், “வரதா! இந்தக் கள்ளழகர் தான் முன்னொரு சமயம் இப்பாண்டிய நாட்டில் மீன் வடிவில் மத்ஸ்யாவதாரம் செய்தார்.
வைகை நதியில் மீனாகத் தோன்றி, மதுரையை ஆண்ட சத்தியவிரதன் என்ற மன்னருக்கு நிறைய வேதாந்த விஷயங்களை உபதேசித்தார்.
மத்ஸ்ய மூர்த்தி செய்த உபதேசங்களின் தொகுப்பு தான் மத்ஸ்யபுராணம் ஆகும். அப்பெருமாளின் நினைவாகத் தான் பாண்டிய மன்னர்கள்
தங்கள் கொடியில் மீன் சின்னத்தை வைத்தார்கள். சத்தியவிரதனுக்குக் கருணையோடு பல உபதேசங்கள் செய்த அந்த மத்ஸ்ய மூர்த்தியே
குருமார்களுக்கெல்லாம் குருவாக விளங்குபவர். அதனால் இவருடைய அருள் இருந்தால்,
நீ விரைவில் ஸ்ரீபாஷ்யத்தைக் கற்றுத் தேர்ந்திடுவாய்!” என்று கூறினார்.

வரதனும் கள்ளழகரை வணங்கி விட்டு ஸ்ரீவில்லிபுத்தூருக்கு அருகிலுள்ள கொல்லங்கொண்டான் என்னும் இடத்தில்
எங்களாழ்வானோடு தங்கி ஸ்ரீபாஷ்யம் கற்றார். அதன்பின் காஞ்சிபுரத்துக்கு வந்து தான் கற்ற பாஷ்யத்தைத் தமது
சீடர்களுக்கெல்லாம் உபதேசம் செய்தார். ஸ்ரீபாஷ்யத்துக்கு விளக்கவுரையான சுருதப் பிரகாசிகை என்னும் நூலையும் உருவாக்கினார்.
அந்த வரதன் தான் பின்னாளில் ‘நடாதூர் அம்மாள்’ என்று போற்றப்படும் மிகப்பெரிய வைணவ குரு ஆனார்.
தாம் இத்தகைய குருவாய் உருவெடுத்தமைக்குப் பாண்டிய நாட்டில் மீனாய் அவதரித்த மத்ஸ்ய மூர்த்தியின் அருளே காரணம் என்பதை
உணர்த்தும் விதமாக, நடாதூர் அம்மாள், தாம் இயற்றிய பிரபன்ன பாரிஜாதம் என்ற நூலில்,

“லக்ஷ்மீ சக்ஷு: அநுத்யானாத் தத் ஸாரூப்யம் உபேயுஷே|நமோஸ்து மீன வபுஷே வேதவேதி விபன்முஷே||”
என்று சுலோகம் அமைத்து மத்ஸ்ய மூர்த்தியைத் துதிசெய்துள்ளார்.

‘குருதமோ குரு:’ என்றால் குருவுக்கெல்லாம் குருவாக விளங்குபவர் என்று பொருள். அவ்வாறு குருவுக்கெல்லாம் குருவாக விளங்கி
நடாதூர் அம்மாள் போன்ற குருமார்களை எல்லாம் உருவாக்கியபடியால், மத்ஸ்யாவதாரப் பெருமாள் ‘குருதமோ குரு:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 211-வது திருநாமம்.

“குருதமோ குரவே நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு வாழ்வில் நல்வழிகாட்டும் சிறந்த
குருநாதர் அமையத் திருமால் அருள் புரிவார்.

——————-

212. தாம்னே நமஹ: (Dhaamne namaha)

ராமாநுஜரின் தாயான காந்திமதியின் இளைய சகோதரி பெரிய பிராட்டி. அந்தப் பெரிய பிராட்டிக்கும், கமலநயன பட்டருக்கும்
மகனாக 1026-ம் வருடத்தில் ஸ்ரீபெரும்புதூரை அடுத்துள்ள மதுரமங்கலத்தில் கோவிந்த பட்டர் பிறந்தார்.
அவர் சாட்சாத் கருடாழ்வாரின் அம்சமாகக் கொண்டாடப்படுகிறார். ராமாநுஜர் துறவறம் பூண்டபின், கோவிந்த பட்டரும்
இல்லறத்தில் நாட்டமின்றித் துறவு மேற்கொண்டு ராமாநுஜரின் சீடரானார். துறவறம் மேற்கொண்ட கோவிந்த பட்டருக்கு,
ராமாநுஜர் தமக்குரிய பல பட்டங்களுள் ஒன்றான ‘எம்பெருமானார்’ என்னும் பட்டத்தையே பெயராக வழங்க விரும்பினார்.
ராமாநுஜர் ஒருவருக்கே சொந்தமான ‘எம்பெருமானார்’ என்னும் பட்டத்தை ஏற்றுக்கொள்ள கோவிந்த பட்டரின் மனம் இடம் கொடுக்கவில்லை.

அதே சமயம் ராமாநுஜர் ஆசையோடு வழங்கிய பெயரை வேண்டாமெனக் கூறி மறுக்கவும் அவருக்கு மனமில்லை.
எனவே ராமாநுஜர் சூட்டிய எம்பெருமானார் என்ற அப்பெயரைச் சுருக்கி ‘எம்பார்’ என்று வைத்துக் கொண்டார்.
வைணவ குருபரம்பரையில் ராமாநுஜருக்கு அடுத்து ஆசார்ய பீடத்தை ஏற்ற எம்பார், தமது சீடரான பராசர பட்டருக்கு
வேத வேதாந்தங்களையும், ஆழ்வார் பாசுரங்களையும், ரகசிய மந்திரங்களின் கருத்துகளையும் உபதேசித்தார்.
ஒப்பற்ற பண்டிதராக, குருவை மிஞ்சிய சீடர் என்று அனைவரும் போற்றும்படியாகப் பராசர பட்டர் திகழ்ந்தார்.

ஒருநாள் பராசர பட்டர், தமது குருநாதரான எம்பாரிடம், “சுவாமி! ராமாநுஜர் தங்களுக்கு அளித்த எம்பெருமானார் என்று
திருநாமத்தை விட, எம்பார் என்ற திருநாமம் தங்களுக்கு மிகவும் பொருத்தமாகவும் பொருள் பொதிந்ததாகவும் உள்ளதே!” என்று பணிவுடன் கூறினார்.
“என்ன சொல்கிறாய்? எம்பெருமானார் என்பதைச் சுருக்கி எம்பார் என்று நான் வைத்துக் கொண்டேன்! அதில் என்ன பொருள் கண்டாய்?” என்று கேட்டார் எம்பார்.
அதற்கு பட்டர், “இறைவனும் குருவும் தமது பக்தர்களுக்கு இளைப்பாறும் இடம்போல் இருக்க வேண்டும் என்று சாஸ்திரங்கள் கூறுகின்றன.

அடியார்கள் பலவிதமான துன்பங்களைக் கண்டு வாடி நிற்கும் நிலையில், குருவும் இறைவனும் தான் அவர்கள் ஒதுங்கி இளைப்பாறுவதற்கேற்ற
புகலிடமாக இருப்பார்கள்.முன்பு ஊழிக் காலத்தில் அனைத்துலகங்களும் கடலால் சூழப்பட்டிருந்த நிலையில்,
திருமால் மீன் வடிவம் ஏற்று மத்ஸ்ய மூர்த்தியாக வந்தார். அப்போது பாண்டிய தேசத்தை ஆண்ட சத்தியவிரத மன்னனுக்கும்,
ஸப்த ரிஷிகளுக்கும், விதைகளுக்கும், மூலிகைகளுக்கும், வேதங்களுக்கும் புகலிடமாக இருந்து அடைக்கலம் கொடுத்தார் மத்ஸ்ய மூர்த்தி.

ஊழிக்காலத்தில் அனைவரும் இளைப்பாறுவதற்கேற்ற புகலிடமாக மத்ஸ்யமூர்த்தி இருந்தாற்போல், எங்கள் குருவான நீங்களும்
சீடர்களான நாங்கள் அனைவரும் இளைப்பாறுவதற்குரிய புகலிடமாக உள்ளீர்கள்.
தமிழ்மொழியில் ‘பார்’ என்றால் இடம் அல்லவா? எமக்கெல்லாம் பாராக நீங்கள் இருப்பதால்,
எம்-பார் என்று உங்களது திருப்பெயர் அமைந்துள்ளது மிகவும் பொருத்தமாக உள்ளதல்லவா?” என்று சொன்னார் பராசர பட்டர்.
“எம் குருவான எம்பாரே எம் பார்” என்னும் இக்கருத்தைச் ஸ்லோக வடிவிலும் பராசர பட்டர் எழுதினார்:

ராமாநுஜ பதச்சாயா கோவிந்தாஹ்வா அநபாயினீ|
ததாயத்த ஸ்வரூபா ஸா ஜீயாத் மத் விச்ரமஸ்தலீ||
இதில் ‘விச்ரமஸ்தலீ’ என்றால் இளைப்பாறுமிடம் என்று பொருள்.

ராமாநுஜரின் திருவடி நிழல் போல் திகழும் எம்பார், நாமெல்லோரும் இளைப்பாறும் நிழலாகவும் திகழ்கிறார் என்பது இந்த ஸ்லோகத்தின் கருத்து.
(இத்தகைய பெருமை பெற்ற எம்பாரின் குலத்தில் தோன்றியவர் தான் சமீபத்தில் வாழ்ந்த பிரபல ஹரிகதை வித்வானான
ஸ்ரீ.எம்பார் விஜயராகவாச்சாரியார் சுவாமி.)
ஊழிக் காலத்தில், பாருக்கெல்லாம் (அனைத்துலகுக்கும்) பாராக (இருப்பிடமாக) இருந்த படியால், மத்ஸ்ய மூர்த்தி ‘தாம’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
‘தாம’ என்றால் அனைவருக்கும் இருப்பிடமாக இருப்பவர் என்று பொருள்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 212-வது திருநாமம்.
“தாம்னே நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்குத் திருமால் எப்போதும் புகலிடமாக இருந்து அவர்களைக் காத்தருள்வார்.

———————————–

213. ஸத்யாய நமஹ: (Sathyaayanamaha)

மனிதர்கள் தேவர்களுக்குச் சமர்ப்பிக்கும் பொருட்களையெல்லாம் தேவலோகத்தில் கொண்டு சேர்க்கும் தூதுவராக
அக்னி பகவானைத் தேவர்கள் நியமித்தார்கள்.
ஆனால் தூதுவர் பணியை விரும்பாத அக்னி, தேவலோகத்திலிருந்து வெளியேறிக் கடலுக்குள் ஒளிந்து கொண்டார்.
அக்னியை அனைத்துலகங்களிலும் தேடினார்கள் தேவர்கள். ஆனால் அவர்களால் கண்டுபிடிக்க இயலவில்லை.
நெருப்புக்கு நேர்மாறாக இருக்கும் தண்ணீரினுள் அக்னி ஒளிந்து கொள்வார் என்று தேவர்கள் சற்றும் எதிர்பார்க்கவில்லை.
ஆனால் கடலில் வாழ்ந்த சில மீன்கள், நீர்மட்டத்துக்கு மேலே துள்ளி வந்து அக்னி உள்ளே ஒளிந்திருப்பதைக்
கண்ஜாடை மூலம் தேவர்களுக்குத் தெரியப்படுத்தின.

அதனால் கடலினுள் ஒளிந்திருந்த அக்னியைக் கண்டுபிடித்துத் தூதுவர் பதவியில் அமர்த்தினார்கள் தேவர்கள்.
மீன்களின் இச்செயலால் கோபம் கொண்ட அக்னி, “மீன்களே! தேவர்கள் என்னைப் பிடிப்பதற்கு நீங்கள் காரணமாகி விட்டீர்கள்.
இதற்குத் தண்டனையாக இனி கோள்சொல்லிகளான உங்கள் இனத்தை மனிதர்கள் வலைவீசிப் பிடித்துக் கொல்லுவார்கள்!” என்று சாபமிட்டார்.
அதிலிருந்து மனிதர்கள் வலைவீசி மீன்களைப் பிடிக்கத் தொடங்கியதாகக் கிருஷ்ண யஜுர் வேதத்தில் கூறப்பட்டுள்ளது.

அக்னியின் சாபத்தைப் பெற்ற மீன்கள், அந்தச் சாபத்திலிருந்து தங்களைக் காக்க வேண்டுமென்று மகாலட்சுமியிடமும் திருமாலிடமும் வேண்டின.
“நாங்கள் உண்மையைத் தானே சொன்னோம்? பொய் சொல்லவில்லையே! அவ்வாறிருக்க எங்களுக்கு ஏன் இந்தத் தண்டனை?” என்று கேட்டன மீன்கள்.
அதற்குத் திருமால், “நடந்ததை அப்படியே கூறுவது வாய்மையல்ல. அனைத்துயிர்களுக்கும் எது நன்மை பயக்குமோ அத்தகைய
விஷயத்தைச் சொல்வதற்குத் தான் வாய்மை என்று பெயர்.
(“வாய்மை எனப்படுவது யாதெனின் யாதொன்றும் தீமை இலாத சொலல்” என்பதன்றோ வள்ளுவரின் வாக்கு!)
எனவே நீங்கள் உண்மையைப் பேசியிருந்தாலும், அக்னியைக் காட்டிக் கொடுக்கக் கோள்சொன்னது தவறான செயலாகும்!” என்றார் திருமால்.

அப்போது மகாலட்சுமி, “சுவாமி! இந்த மீன்கள் நீங்களே கதி என்று உங்களிடம் வந்துள்ளன.
அதனால் மீன்கள் செய்த பிழையைச் சுட்டிக் காட்டுவதை விட்டுவிட்டு, மீன் இனத்துக்குப் பெருமை உண்டாகும் படி
நீங்கள் அருள்புரிய வேண்டும்!” என்று திருமாலிடம் கூறினாள்.
“நான் என்ன செய்யவேண்டும்?” என்று கேட்டார் திருமால். “நீங்கள் ஒரு பெரிய மீனாக அவதாரம் செய்தால்,
பெருமாளின் அவதாரம் என்று கருதி மக்கள் மீன்களை மதிக்கத் தொடங்குவார்கள்!” என்று கூறினாள் மகாலட்சுமி.

மகாலட்சுமியின் ஆலோசனைப்படி திருமாலும் மீன் வடிவில் மத்ஸ்யாவதாரம் செய்தார். முன்பு மீன்கள் செய்தது போல்
நடந்த உண்மையை மட்டும் பேசாமல், அனைத்துயிர்களுக்கும் நன்மை பயக்கும் உண்மைகளாகிய வேதாந்த ரகசியங்களைச்
சத்தியவிரத மன்னனுக்கு உபதேசம் செய்தார். இவ்வாறு வெறும் உண்மையைப் பேசாது, மிகச்சிறந்த நன்மை பயக்கும் உண்மையை
மத்ஸ்ய மூர்த்தி பேசியதால், மக்கள் மீன்களை மதிக்கத் தொடங்கினார்கள்.
பாண்டிய மன்னர்களும் தங்கள் கொடியில் மீன் சின்னத்தை வைத்தார்கள்.அதே பாண்டிய நாட்டில் நம்மாழ்வாரை அவதரிக்கச் செய்தார் திருமால்.

“மறைப்பாற்கடலைத் திருநாவின் மந்தரத்தால் கடைந்து
துறைப்பால் படுத்தித் தமிழ் ஆயிரத்தின் சுவையமுதம்”

என்ற பாடலுக்கேற்பத் தமது நாவையே மத்தாகக் கொண்டு, கடினமான வடமொழி வேதமெனும் கடலைக் கடைந்து,
திருவாய்மொழி என்னும் எளிய, இனிய தமிழ் அமுதை அடியார்களுக்கு நம்மாழ்வார் வழங்கினார்.
இவ்வாறு உயர்ந்த உண்மைகளையும் ரகசியங்களையும் அடியார்களுக்கு மத்ஸ்யபுராணம் மூலமாகவும்,
நம்மாழ்வாரின் திருவாய்மொழி மூலமாகவும் வெளியிட்ட மத்ஸ்ய மூர்த்தி, ‘ஸத்ய:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
‘ஸத்ய:’ என்றால் அடியார்களிடத்தில் உண்மையாக இருப்பவர் – அதாவது, வெறும் உண்மையைச் சொல்லாமல்,
மிகச்சிறந்த நன்மை பயக்கும் உண்மையை வெளியிடுபவர் என்று பொருள்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 213-வது திருநாமம்.
“ஸத்யாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் வாழ்வில் எந்நாளும் வாய்மையிலிருந்து வழுவாதபடி திருமால் அருள்புரிவார்.

———————-

214. ஸத்யபராக்ரமாய நமஹ: (Sathyaparaakramaaya namaha)

பிரளயக் காலம் என்று சொல்லப்படும் ஊழிக் காலம் வந்தது. அனைத்துலகங்களும் பிரளயக் கடலால் சூழப்பட்டன.
ஊழிக்காலம் பிரம்மதேவருக்கு இரவுப் பொழுதானபடியால், பிரம்மதேவர் உறங்கச்சென்றார்.
எப்போதும் பிரம்மாவின் வாயில் வேதம் ஒலித்துக் கொண்டே இருக்கும். அவ்வாறிருக்க, பிரம்மா உறங்கத் தொடங்கியதும்,
அவரது மூச்சுக் காற்றின் வழியாக வேத ஒலிகள் எல்லாம் வெளியே வரத் தொடங்கின.
அசுரர்களுள் குதிரை போன்ற முகம் கொண்டவனாக ஹயக்ரீவன் என்ற அசுரன் இருந்தான்.
(குதிரை முகம் கொண்ட ஹயக்ரீவப் பெருமாள் வேறு, இந்த ஹயக்ரீவ அசுரன் வேறு.)

அவனுக்கு வேத மந்திரங்களைக் கற்று, அம்மந்திரங்களைக் கொண்டு தனது விருப்பங்களை எல்லாம் நிறைவேற்றிக் கொள்ள ஆசை.
ஆனால் அவனைப் போன்ற தவறான நபர்களிடம் வேத மந்திரங்கள் கிடைக்காதபடி பிரம்மாவும், தேவர்களும் பாதுகாத்து வந்தார்கள்.
எனினும் வேத மந்திரங்களைப் பெறுவதற்கு ஏதேனும் வழி கிடைக்கும் என்ற நம்பிக்கையுடன் ஹயக்ரீவ அசுரன் காத்திருந்தான்.
இப்போது உறங்கிக் கொண்டிருந்த பிரம்மாவின் மூச்சுக் காற்றின் வழியே வேத ஒலிகள் அனைத்தும் வெளிவந்த படியால்,
அந்த வேத ஒலிகளைத் திருடிச் சென்றான் ஹயக்ரீவன். வேதங்களை இழந்த பிரம்மா, உறக்கத்திலிருந்து விழித்துக் கொண்டார்.
ஹயக்ரீவ அசுரன் செய்த சூழ்ச்சியை உணர்ந்தார். தேவர்களை எல்லாம் அழைத்துக் கொண்டு திருப்பாற்கடலை அடைந்து,
ஹயக்ரீவ அசுரனிடம் இருந்து வேதங்களை மீட்டுத் தருமாறு திருமாலிடம் பிரார்த்தனை செய்தார் பிரம்மா.

திருமாலும் வேதங்களை மீட்டுத் தருவதாக பிரம்மாவுக்கு வாக்களித்தார். அனைத்துலகும் அப்போது கடலால் சூழப்பட்டிருந்தபடியால்,
கடலில் சஞ்சரிக்கவல்ல உயிரினமாகிய மீன் போன்ற வடிவை எடுத்துக் கொண்டார் திருமால்.
மீனின் வடிவில் திருமால் செய்த அந்த அவதாரத்தையே ‘மத்ஸ்யாவதாரம்’ என்று சொல்கிறோம்.திருமால் வேதங்களை மீட்பதற்காக
மீனாய் அவதரித்தமையை அறிந்த ஹயக்ரீவ அசுரன், கடலுக்குள்ளே சென்று ஒளிந்து கொண்டான். மத்ஸ்ய மூர்த்தி கடலுக்குள் மூழ்கி,
அந்த அசுரன் ஒளிந்து கொண்டிருக்கும் இடத்தைக் கண்டறிந்து, அவனோடு போர் புரிந்து, போரில் அவனை வதம் செய்து,
அவன் கவர்ந்து சென்ற வேதங்களை மீட்டு, அவற்றைப் பிரம்மாவிடம் ஒப்படைத்தார்.

“நான் உறங்கிக் கொண்டிருந்த வேளையில் பரிபோன வேதங்களை நீ சிரமப்பட்டு மீனாய் அவதரித்து மீட்டுத் தந்தாய்!
உனக்கு எப்படி நன்றி சொல்வதென்றே தெரியவில்லை!” என்று பரவசப்பட்டுப் பேசினார் பிரம்மா.
அதற்குத் திருமால், “பிரம்மதேவரே! உங்களைப் போன்ற மெய்யடியார்களுக்கு எனது வீர தீர பராக்கிரமங்களை அவ்வப்போது
காட்டுவதற்காக இத்தகைய அவதாரங்களை நான் எடுத்துக் கொண்டே இருப்பேன்! இதில் எனக்கு எந்தச் சிரமமுமில்லை.
வேதங்களை மீட்கும் சாக்கில் உங்களுக்கு எனது மத்ஸ்யாவதாரத்தைக் காட்டியது எனக்கு மகிழ்ச்சியே!
மீனாக இப்போது உங்களுக்குக் காட்சி அளித்தது போலவே, சுவாயம்புவ மனுவின் காலம் முடிந்து,
சாட்சுச மனுவின் ஆட்சிக் காலம் வரும் போது, பாண்டிய நாட்டை ஆட்சி செய்யும் சத்தியவிரதன் என்ற மன்னனுக்கு மீனாகக் காட்சியளித்து
எனது வீர தீர பராக்கிரமங்களைக் காட்டப்போகிறேன்!” என்று விடையளித்தார்.
தான் சொன்னபடியே, பாண்டிய நாட்டில் வைகை நதியில் மீனாய்த் தோன்றி, சத்தியவிரத மன்னனுக்கு அருள்புரிந்தார்.

“மெய்யர்க்கே மெய்யனாகும் விதியிலா என்னைப் போலப்
பொய்யர்க்கே பொய்யனாகும் புட்கொடி உடைய கோமான்”

என்ற தொண்டரடிப் பொடியாழ்வாரின் பாசுரத்துக்கேற்ப, மெய்யடியார்களுக்குத் தனது வீர தீர பராக்கிரமங்களை நன்கு காட்டி அருளுவதால்,
மத்ஸ்யமூர்த்தி ‘ஸத்யபராக்ரம:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
‘ஸத்ய:’ என்பது மெய்யடியார்களைக் குறிக்கிறது. அவர்களிடத்தில் தனது பராக்கிரமங்களை வெளிப்படுத்திக் காட்டும் திருமால்
‘ஸத்யபராக்ரம:’ என்றழைக்கப்படுகிறார். அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 214-வது திருநாமம்.
“ஸத்யபராக்ரமாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்குத் திருமால் தனது மேன்மைகளை நன்கு காட்டியருள்வார்.

——————

215. நிமிஷாய நமஹ (Nimishaaya namaha)

ராமாநுஜர் ஆரம்பக் காலத்தில், காஞ்சியில் வாழ்ந்த யாதவப் பிரகாசர் என்ற குருவிடம் பாடம் பயின்றார் என்பது
வாசகர்கள் அறிந்த செய்தி. ஒருநாள் சாந்தோக்கிய உபநிஷத்தைப் பற்றிச் சீடர்களுக்குப் பாடம் எடுத்த யாதவப்பிரகாசர்,
“தஸ்ய யதா கப்யாஸம் புண்டரீகம் ஏவம் அக்ஷிணீ” என்ற உபநிஷத் வாக்கியத்துக்கு விளக்கம் கூறுகையில்,
“இறைவனின் கண்கள் குரங்கின் ஆசனத்தைப் போலே சிவந்திருக்கும்!” என்று பொருள் கூறினார்.

அதைக் கேட்டவாறே, ராமாநுஜரின் கண்களிலிருந்து தாரை தாரையாகக் கண்ணீர் பெருக்கெடுத்து வந்தது.
“ராமாநுஜா! ஏன் அழுகிறாய்?” என்று கேட்டார் யாதவப்பிரகாசர். “சுவாமி! இறைவனின் கண்களுக்கு இவ்வாறு
அருவருக்கத்தக்க உவமையைச் சொல்லலாமா? அப்புறம் இறைவனைத் தியானிக்கும் போதெல்லாம்
குரங்கின் ஆசனமல்லவோ நம் நினைவுக்கு வரும்? தாங்கள் சொன்ன இந்த உவமையைக் கேட்டு என் கண்கள் கலங்கின!”
என்று விடையளித்தார் ராமாநுஜர்.

“நான் வாக்கியத்துக்குரிய சரியான பொருளைத் தானே சொன்னேன்? ‘கபி’ என்றால் குரங்கு என்று பொருள்.
‘ஆஸம்’ என்றால் ஆசனம். ‘கப்யாஸம்’ என்றால் குரங்கின் ஆசனம் என்று தானே பொருள்?
இது தவறென்றால் இவ்வாக்கியத்துக்கு வேறு எப்படித்தான் பொருள் உரைப்பது?” என்று கேட்டார் யாதவப்பிரகாசர்.

அதற்கு ராமாநுஜர், “ ‘கம்’ என்றால் தண்ணீர் என்று பொருள். அந்தத் தண்ணீரை உறிஞ்சும் சூரியனுக்குக் ‘கபி’ என்று பெயர்.
‘ஆஸம்’ என்றால் மலர்த்துதல் என்று பொருள். கபி+ஆஸம்=கப்யாஸம். ‘புண்டரீகம்’ என்றால் தாமரை மலர்.
‘கப்யாஸம் புண்டரீகம்’ என்றால், சூரியனால் மலர்த்தப்படும் தாமரை என்று பொருள்.
இறைவன் கண்களை மூடித் திறப்பது தாமரை மொட்டு மலராக மலர்வதை ஒத்திருக்கும் என்று இவ்வாக்கியத்துக்குப் பொருள் கூறலாமே!” என்றார்.
அந்தப் பதிலைக் கேட்டு மற்ற மாணவர்கள் அனைவரும் வியந்தார்கள்.
குரு கூறிய விளக்கத்தை விடச் சக மாணாக்கரான ராமாநுஜர் கூறிய விளக்கம் சிறப்பாக இருப்பதாக அவர்கள் உணர்ந்தார்கள்.

மிகவும் அனுபவம் வாய்ந்த குருவான யாதவப்பிரகாசரால் விளக்க முடியாத இந்த உபநிஷத் வாக்கியத்தை
இளமைப் பருவத்திலிருந்த ராமாநுஜரால் எப்படிச் சரியான முறையில் விளக்க முடிந்தது?

இக்கேள்விக்குப் பெரியோர்கள் கூறும் பதில் யாதெனில், “தஸ்ய யதா கப்யாஸம்…” என்ற இந்த உபநிஷத் வாக்கியம்
இறைவனின் கண்ணழகை வருணிக்கும் வாக்கியம். இறைவனின் அருள்பெற்றவர்களால் மட்டுமே அவனது கண்ணழகைப்
பற்றிப் பேச முடியுமே ஒழிய, அவனருள் இல்லாமல் அவன் கண்ணழகை மட்டும் பேசவே முடியாது.

இளமைக் காலத்திலேயே அனைத்து நற்பண்புகளும் வாய்ந்தவராக, இறையருளைப் பரிபூரணமாகப் பெற்றவராக
ராமாநுஜர் விளங்கியதால், அவர் இறைவனின் கண்ணழகைக் கூறும் இவ்வாக்கியத்துக்குச் சரியாகப் பொருளுரைத்து விட்டார்.
ஆனால், செருக்கும் பொறாமையும் நிறைந்தவரான யாதவப்பிரகாசருக்கு இறைவனின் அருள் கிட்டவில்லை,
அதனால் அவரால் இவ்வாக்கியத்தின் பொருளையும்சரியாக உரைக்க முடியவில்லை.

நற்பண்புகளும் பக்தியும் மிக்கவர்களாக, அறவழியில் வாழும் மகான்களுக்கே இறைவன் அருள்புரிந்து
தனது அழகையும் மேன்மைகளையும் காட்டியருளுகிறான்,
அறவழிக்குப் புறம்பாகச் செல்பவர்களை இறைவன் கணிசிப்பதில்லை என்பதை இதிலிருந்து நாம் உணரலாம்.

அவ்வாறே மத்ஸ்யாவதாரத்திலும், பிரம்மதேவர், சத்தியவிரதப் பாண்டிய மன்னன், சப்தரிஷிகள் உள்ளிட்ட
தர்மாத்மாக்களைத் தன் கண்களால் கடாட்சித்து அருள்புரிந்தார் மத்ஸ்யமூர்த்தி.
அதே சமயம், இத்தகைய அடியார்களுக்குத் தீங்கு செய்ய நினைத்த அசுர சக்திகளைக் கண் கொண்டு பார்க்கவுமில்லை,
அவர்களுக்கு அருள்புரியவுமில்லை.

வடமொழியில் ‘நிமிஷ:’ என்றால் கண்களை மூடிக் கொள்ளுதல் என்று பொருள்.
அறவழியில் வாழும் அடியார்களுக்கு மட்டும் கண் திறந்து அருள்புரிந்து விட்டு,
அறவழிக்குப் புறம்பாக வாழ்வோரைக் கண்ணால் பாராமல் கண்களை மூடிக் கொண்டதால்,
மத்ஸ்ய மூர்த்திக்கு ‘நிமிஷ:’ என்ற திருநாமம் ஏற்பட்டது. அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 215-வது திருநாமம்.

“நிமிஷாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள், அறநெறியிலிருந்து வழுவாத படித் திருமால் காத்தருள்வார்.

—————–

216. அநிமிஷாய நமஹ(Animishaaya namaha)

(211-வது திருநாமமான ‘குருதமோ குரு:’ முதல், 225-வது திருநாமமான ‘ஸமீரண:’ வரையுள்ள 15 திருநாமங்கள்
மத்ஸ்ய அவதாரத்தின் பெருமைகளை விளக்கவந்தவை.)

திருமாலின் திருமேனி அவயவங்களுக்குள் ஒருமுறை போட்டி வந்துவிட்டதாம்.
ஆம்! “நான் தான் பெரியவன்!” என்றது திருமாலின் திருவடி. “இல்லை! இல்லை! நான் தான் பெரியவன்!” என்றது திருக்கரம்.
“இல்லவே இல்லை! உங்கள் இருவரை விடவும் நானே பெரியவன்!” என்றது திருமாலின் திருக்கண்கள்.

மூவருக்கும் இடையே நடைபெற்ற வாக்கு வாதம் முற்றிக்கொண்டே சென்ற நிலையில்,
திருமாலிடமே யார் பெரியவர் என்று கேட்கலாம் என்று அம்மூவரும் முடிவெடுத்தார்கள்.

முதலில் திருவடி திருமாலிடம், “நான் தானே பெரியவன்? உன் திருமேனியையே நான் தானே தாங்கிக் கொண்டிருக்கிறேன்?
பக்தர்கள் சரணாகதி செய்ய வரும் போது, என்னைத் தானே பிடித்துக் கொள்கிறார்கள்?
கரங்களையோ கண்களையோ யாரேனும் வந்து பிடித்துக்கொள்வதுண்டா?
இதிலிருந்தே நான் பெரியவன் என்று புரிகிறதல்லவா?” என்று சொன்னது.

“நியாயமாகத் தான் தோன்றுகிறது!” என்று சொன்னார் திருமால்.

“இல்லை!” என்று மறுத்த திருக்கரம், “அந்தத் திருவடியில் போய் சரணாகதி செய்யுங்கள் என்று அந்தத் திருவடியைக்
காட்டிக் கொடுப்பவனே நான் தானே? நான் இல்லாவிட்டால் எப்படி அடியார்கள் திருவடியில் சரணாகதி செய்வார்கள்?” என்று கேட்டது.

(இன்றும் திருமலையப்பன் தனது வலது திருக்கரத்தால் தனது திருவடிகளைக் காட்டிக் கொண்டு,
தன்னிடம் சரணாகதி செய்ய வருமாறு அடியார்களை அழைக்கும் வண்ணம் அல்லவா எழுந்தருளியுள்ளார்?)

“உன்னுடைய தரப்பிலும் நியாயம் இருக்கவே செய்கிறது!” என்று திருக்கரத்தைப் பார்த்துச் சொன்னார் திருமால்.

திருக்கண்களோ, “திருமாலே! நல்லது, தீயது, நியாயம், அநியாயம் அனைத்தையும் தாங்கள் நன்கு அறிவீர்கள்.
நீங்களே பார்த்து நியாயமான தீர்ப்பைத் தாருங்கள்!” என்றது.

“திருவடியே! உன்னிடம் அடியார்கள் சரணாகதி செய்கிறார்கள் என்பது சரி தான்.
திருக்கரமே! நீதான் திருவடியைக் காட்டிக் கொடுக்கிறாய் என்பதும் சரிதான்.
ஆனால், எனது திருக்கண்களின் கடாட்சம் ஒருவன் மேல் பட்டால் தானே அவன் திருக்கரத்தையும் பார்ப்பான், திருவடியையும் பிடிப்பான்?
இந்தக் கண்களின் கடாட்சத்தைப் பெறாதவன், திருக்கரத்தையும் கவனிக்க மாட்டான், திருவடியையும் பிடிக்க மாட்டான்!
எனவே திருக்கண்களே திருவடி, திருக்கரம் இரண்டை விடவும் உயர்ந்தது!” என்று திருமால் தீர்ப்பளித்தார்.

இத்தகைய சிறப்பு வாய்ந்த அந்த திருக்கண்களால் அனைத்து உயிர்களையும் கடாட்சிக்க வேண்டும்,
அவ்வாறு கடாட்சித்து அவர்கள் உய்வடையும்படிச் செய்யவேண்டும் என்று கருதினார் திருமால். அதற்கு என்ன வழி என்று சிந்தித்தார்.

பறவைகள், பாம்பு, பல்லி போன்ற உயிரினங்கள், ஸ்பரிசத்தால் தாங்கள் இட்ட முட்டைகளைப் பொரிக்க வல்லவை. கடல் ஆமைகள்,
கடற்கரையில் முட்டைகளை இட்டுவிட்டுக் கடலுக்குள் சென்றுவிடும்.
பின் கரைக்கு வராமல், கடலில் இருந்துகொண்டே தமது சிந்தனையாலேயே முட்டைகளைப் பொரித்து விடும்.
ஆனால் மீன்களோ, தங்கள் கண்களில் உள்ள கருணைப் பார்வையால் – தாய் மீனுக்கு மீன் குஞ்சின் மேல் உள்ள
அருட்பார்வையாலேயே முட்டையைப் பொரிக்க வல்லவை. பார்வையாலேயே முட்டையைப் பொரிக்கவேண்டுமானால்
அந்த மீன்களின் கண்களில் எவ்வளவு கருணை இருக்க வேண்டும்?

“அடியார்களின் மேல் கண்களின் கடாட்சத்தை நன்கு பொழிவதற்கு நாமே மீனாகப் பிறப்பது தான் சிறந்த வழி!” என்று கருதிய திருமால்,
மத்ஸ்யாவதாரம் செய்து, பிரம்மா, மனு, சப்தரிஷிகள், சத்தியவிரத மன்னன் உள்ளிட்ட மெய்யடியார்களின் மீது
தனது அருட்பார்வையை நன்கு பொழிந்தார். ஒருநொடி கூட கண்களை இமைக்காமல் தொடர்ந்து அவர்களைக் கடாட்சித்தார்.

‘நிமிஷ:’ என்றால் கண்களை மூடுதல், அல்லது இமைத்தல்.
கண்களை இமைக்காது தொடர்ந்து அடியார்களைக் கடாட்சித்தபடியால், மத்ஸ்யமூர்த்தி ‘அநிமிஷ:’ கண்களை இமைக்காதவர்
என்றழைக்கப்படுகிறார். அதுவே ஸஹஸ்ர
நாமத்தின் 216-வது திருநாமம்.

“அநிமிஷாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்குத் திருமாலின் அருட்பார்வை பரிபூரணமாகக் கிட்டும்.

——————–

217. ஸ்ரக்விணே நமஹ(Sragviney namaha)

பாண்டிய நாட்டைச் சேர்ந்த சத்தியவிரத ராஜரிஷி, ஒருநாள் சந்தியா வந்தனம் செய்வதற்காக வைகைக் கரைக்குச் சென்றார்.
சந்தியா வந்தனத்தின் ஒரு பகுதியாக, கையில் நீரை எடுத்து, காயத்ரி மந்திரத்தை ஜபித்துக் கீழே விடவேண்டும்.
அதற்காக வைகை நதி நீரைக் கையில் அவர் எடுக்கையில், சிறிய மீன் ஒன்று அவரது கையில் சிக்கிக் கொண்டது.
அந்த மீன் கழுத்தில் ஒரு வன மாலையை அணிந்திருந்தது. சத்திய விரதர் அம்மீனை மீண்டும் தண்ணீரில் விடப் போனார்.
ஆனால் அந்த மீன், “சுவாமி! என்னைத் தண்ணீரில் விட்டு விடாதீர்கள். அங்குள்ள பெரிய மீன்கள் என்னை உண்டுவிடும்.
என்னைப் பாதுகாப்பான ஒரு இடத்தில் சேர்த்து விடுங்கள்! எனக்கு உயிர் பிச்சை தாருங்கள்!” என்று சத்தியவிரதரிடம் மன்றாடியது.

சத்திய விரதர் அந்த மீனைத் தனது கமண்டலத்திலுள்ள தண்ணீரிலே விட்டார். அங்கே பாதுகாப்பாக அந்த மீன் வாழ்ந்தது.
மறுநாள் காலை அந்தக் கமண்டலத்தை விடப் பெரியதாக மீன் வளர்ந்திருப்பதைக் கண்டு அதிர்ச்சி அடைந்தார் சத்தியவிரதர்.
அதனால் ஒரு குடத்தினுள்ளே அந்த மீனை இட்டார். மறுநாள் அந்தக் குடத்தை விடவும் பெரியதாக அம்மீன் வளர்ந்து விட்டது.
அதனால் தனது ஊரிலுள்ள குளம் ஒன்றில் மீனைக் கொண்டு சேர்த்தார் சத்தியவிரதர்.
என்ன விந்தை! மறுநாள் அக்குளத்தை விடவும் பெரியதாக மீன் வளர்ந்திருந்தது. அதன்பின் வைகை நதியில் மீனைச் சேர்த்தார்.
நதியை விடவும் பெரிதாகி விட்டது அந்த மீன்.

“மீனே! நீ யார்? என்னிடம் நீ உயிர்பிச்சை கேட்டாய்! ஆனால் உன் வளர்ச்சியைக் காணும் போது நீ என்னைக் காட்டிலும்
பன்மடங்கு வலிமை வாய்ந்தவன் என்று உணர முடிகிறது. நீ யாரென்று சொல்!” என்று மீனைப் பார்த்துக் கேட்டார் சத்தியவிரதர்.

“என் கட்டளையை முதலில் நிறைவேற்று! அதன்பின் நான் யார் என்று சொல்கிறேன்!” என்றது அம்மீன்.
“என்ன கட்டளை?” என்று கேட்டார் சத்தியவிரதர். “ஒரு வாரத்தில் ஊழிக் காலம் வந்து, அனைத்துலகங்களும் பிரளயக் கடலால் சூழப்படும்.
அச்சமயம் ஒரு படகு உன்னைத் தேடி வரும்! நீ சப்த ரிஷிகளையும், வேதங்களையும், விதைகளையும் காப்பாற்றி அப்படகில் ஏற்றிக் கொள்!
அந்தப் படகு வெள்ளத்தில் தத்தளிக்கும் போது, நான் உன் முன்னே தோன்றுவேன். எனது கொம்புடன் சேர்த்துப் படகைக் கட்டி விடு!
படகில் உள்ள உங்கள் அனைவரையும் நான் காப்பாற்றுவேன்! இக்கட்டளையை நீ நிறைவேற்றிய பின்,
நான் யார் என்பதை உனக்கு நானே உபதேசிக்கிறேன்!” என்று சொன்னது அந்த மீன்.

அவ்வாறே பிரளய காலம் வந்து உலகெல்லாம் கடலால் சூழப்பட்ட போது, சத்தியவிரத ராஜரிஷியைத் தேடி ஒரு படகு வந்தது.
வேதங்களையும், விதைகளையும், சப்த ரிஷிகளையும் காத்து அப்படகில் ஏற்றிக்கொண்டார் சத்தியவிரதர்.
படகு தண்ணீரில் தத்தளித்த போது, சொன்னபடி அந்தப் பெரிய மீன் அவர் முன் தோன்றியது.
அந்த மீனின் கொம்போடு இணைத்துப் படகைக் கட்டினார் சத்தியவிரதர்.

“நான் யார் என்று இப்போது புரிந்து கொண்டாயா?” என்று கேட்டது அந்த மீன்.
சத்தியவிரதர் மீனைப் பார்த்து, “திருமாலே! முன்பு ஹயக்ரீவாசுரன் பிரம்மதேவரிடம் இருந்து வேதங்களைக் கவர்ந்து சென்ற போது,
நீங்கள் மீனாக வந்து அந்த வேதங்களை மீட்டுக் கொடுத்தீர்கள். இப்போது பிரளயக் கடலிலிருந்து வேதங்களையும்,
வேதம் வல்லார்களையும் காக்க மீண்டும் மீனாக வந்துள்ளீர்கள்! நீங்களே திருமாலின் மத்ஸ்யாவதாரம் என உணர்ந்து கொண்டேன்!” என்றார்.

“எவ்வாறு என்னை அறிந்து கொண்டாய்?” என்று கேட்டார் மத்ஸ்ய மூர்த்தி.
“உங்கள் கழுத்தில் அணிந்திருக்கும் வைஜயந்தி வனமாலையை வைத்து நீங்களே திருமால் என அறிந்து கொண்டேன்!
வைஜயந்தி வன மாலை, திருமார்பில் மகாலட்சுமி, தாமரைக் கண்கள் போன்றவை எல்லாம் திருமாலான உங்கள் ஒருவருக்கே
உரித்தான பிரத்தியேக அடையாளங்கள் அன்றோ?” என்று விடையளித்தார் சத்தியவிரதர்.
மேற் கொண்டு ஜீவாத்ம-பரமாத்ம தத்துவங்களை எல்லாம் சத்தியவிரதருக்கு மத்ஸ்யமூர்த்தி உபதேசம் செய்தார்.
அந்த உபதேசங்களின் தொகுப்பே மத்ஸ்ய புராணமாக உருவானது.

மத்ஸ்ய மூர்த்தியைத் திருமாலின் அவதாரம் என்று சத்தியவிரதர் அடையாளம் கண்டுகொள்ள ஏதுவாகக் கழுத்தில்
வைஜயந்தி வனமாலையுடன் தோன்றியதால், மத்ஸ்யமூர்த்தி ‘ஸ்ரக்வீ’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
வடமொழியில் ‘ஸ்ரக்’ என்றால் மாலை, ‘ஸ்ரக்வீ’ என்றால் மாலையை அணிந்தவர். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 217-வது திருநாமம்.

வைகுண்ட லோகத்தில் திகழும் திருமாலின் மேன்மைக்கு அடையாளமாக இருப்பது வைஜயந்திமாலை.
அவதார தசையிலும் தனது மேன்மைகள் குன்றாதபடி வைகுண்டநாதனுக்குரிய அனைத்துப் பெருமைகளோடும்
அவர் அவதரிக்கிறார் என்பதை உணர்த்தவே, மேன்மைக்கு அடையாளமான அம்மாலையுடன் தோன்றினார்.

“ஸ்ரக்விணே நமஹ” என்ற திருநாமத்தைத் தினமும் சொல்லி, திருவரங்கத்தில் தசாவதார சந்நதியில் உள்ள
மத்ஸ்ய மூர்த்தியைத் தியானித்து வரும் அன்பர்களின் இல்லங்களில்,
விரைவில் மாலை மாற்றும் வைபவம் நடக்கும்படித் திருமால் அருள்புரிவார்.

—————-

218. வாசஸ்பதயே நமஹ (Vaachaspathaye namaha)

கேரளாவிலுள்ள மேல் புத்தூர் என்னும் ஊரில் வாழ்ந்த நாராயண பட்டத்ரி என்ற நம்பூதிரிக்கு வாத நோய் ஏற்பட்டது.
எத்தனையோ மருத்துவர்களிடம் அலைந்தும் அந்நோய் குணமாகவில்லை. விரக்தியடைந்த பட்டத்ரி,
தமது வேலைக் காரனான கோபாலனைப் புகழ்பெற்ற ஜோதிடர் ஒருவரிடம் அனுப்பி, ஏதேனும் பிராயச்சித்தம் செய்தாலாவது
இந்த நோய் தீருமா என விசாரிக்கச் சொன்னார்.

பட்டத்ரியின் ஜாதகத்தோடு ஜோதிடரிடம் சென்ற கோபாலன், சிறிது நேரத்திலேயே அலறி அடித்துக் கொண்டு வீட்டுக்கு ஓடி வந்தான்.
“ஐயா! குருவாயூரப்பன் கோயிலில் நீங்கள் மீனை நாவில் தொட்டுக் கொண்டு பாடினால் உங்களது வாத நோய் தீரும் என்கிறார்
அந்த ஜோதிடர்! புனிதமான க்ஷேத்ரமாகிய குருவாயூரில் இத்தகைய அசுத்தமான காரியத்தைச் செய்யலாமா?
இப்படிப்பட்ட பரிகாரத்தை அவர் சொல்வார் என்று தெரிந்திருந்தால், அவரிடம் நான் சென்றிருக்கவே மாட்டேன்!” என்று சொன்னான் கோபாலன்.

“கோபாலா! ஜோதிடர் சொன்னதன் பொருளை நீ சரியாகப் புரிந்து கொள்ளவில்லை.
‘மீனைத் தொட்டுப் பாடு’ என்றால், நாவில் மீனை மென்று கொண்டே பாடவேண்டும் என்று பொருளல்ல!
திருமாலின் பத்து அவதாரங்களுள் முதல் அவதாரமான மீனில் தொடங்கி, பத்து அவதாரங்களையும் பாடச் சொல்லியிருக்கிறார் ஜோதிடர்.
வா! நாம் குருவாயூரப்பன் முன்னே பத்து அவதாரங்களையும் பாடினால், ஸ்துதிப் பிரியனான அவன்
இந்த வாதநோயைக் குணப்படுத்தி அருள்வான்!” என்று சொன்னார் பட்டத்ரி.

வாத நோயால் நடக்க முடியாமல் முடங்கிக் கிடந்த பட்டத்ரியைப் பத்துப் பதினைந்து பேர் பல்லக்கில் தூக்கி வைத்துக் கொண்டு
குருவாயூருக்கு அழைத்துச் சென்றார்கள். அடுத்தநாள் விடியற்காலை அவர்கள் குருவாயூரை அடைந்தனர்.
அங்குள்ள பொய்கையில் பட்டத்ரியை நீராட்டி, புதிய ஆடை அணிவித்து,
குருவாயூரப்பன் முன்னே வலப்புறமாக இருக்கும் திண்ணையில் அவரை அமர்த்தினார்கள்.

திண்ணையில் அமர்ந்த பட்டத்ரியால், முகத்தைத் திருப்பி குருவாயூரப்பனைத் தரிசிக்க முடியவில்லை.
வாதநோய் அவரது அனைத்து விதமான அசைவுகளையும் பாதித்திருந்தது.
அப்போது, “பட்டத்ரி! நீங்கள் ஏன் கழுத்தைத் திருப்ப முயன்று சிரமப்படுகிறீர்?
என் கழுத்தின் இருபுறமும் நன்றாகத் தானே உள்ளது!” என்று சொன்ன குருவாயூரப்பன்,
தானே தன் தலையைச் சாய்த்து பட்டத்ரியை நன்குகடாட்சித்தான்.
“மீனைத் தொட்டுப் பாட ஆரம்பிக்கலாம்!” என்று குருவாயூரப்பன் உத்தரவு வழங்க,
மத்ஸ்யாவதாரம் தொடங்கி, திருமாலின் அவதாரங்களை எல்லாம் தொகுத்து ‘நாராயணீயம்’ என்ற நூலாகப் பாடினார் நாராயண பட்டத்ரி.

மொத்தம் ஆயிரம் ஸ்லோகங்கள் கொண்ட நாராயணீயத்தை நூறு தசகங்களாகப் பிரித்துப் பாடினார்.
ஒவ்வொரு தசகத்தையும் பட்டத்ரி நிறைவு செய்யும் போதும், குருவாயூரப்பன் தன் தலையை அசைத்து
அவர் பாடிய ஸ்லோகங்களை அங்கீகரித்தான்.
நாராயணீயம் நூலை அவர் நிறைவு செய்த வேளையில், குருவாயூரப்பன் அருளால் அவரது வாத நோயும் பூரணமாகக் குணமானது.

நோய் குணமானபின், தனக்கு இந்த நல்ல உபாயத்தைக் காட்டிய ஜோதிடரிடம் சென்று நன்றி தெரிவித்தார் நாராயண பட்டத்ரி.
“ஜோதிடரே! குருவாயூரப்பனாக இங்கே கோயில் கொண்டிருப்பவன் கிருஷ்ணன் அல்லவா?
அவ்வாறிருக்க, கிருஷ்ணாவதாரத்தை மட்டும் பாடு என்று சொல்லாமல், மத்ஸ்யாவதாரம் தொட்டு அனைத்து
அவதாரங்களையும் தாங்கள் பாடச் சொன்னதற்கான காரணம் என்ன?” என்றும் வினவினார்.

அதற்கு ஜோதிடர், “மீனாய் அவதரித்த திருமால், யாராலும் உபதேசிக்க இயலாத வேத ரகசியங்களை எல்லாம் உள்ளடக்கிய
மத்ஸ்ய புராணத்தைச் சத்தியவிரதருக்கும், பிரம்மதேவருக்கும், சப்தரிஷிகளுக்கும் உபதேசம் செய்தார்.
இத்தகைய வாக்கு வன்மை மிக்கவராக மத்ஸ்யமூர்த்தி திகழ்வதால், அவர் ‘வாசஸ்பதி:’ (வாக்குக்கு அதிபதி) என்றழைக்கப்படுகிறார்.
ஆயிரம் ஸ்லோகங்களை நீங்கள் இயற்ற வேண்டுமென்றால், அது வாசஸ்பதியான மத்ஸ்யமூர்த்தியின் அருள் இருந்தால் மட்டுமே முடியும்.
அதனால் தான் மீனை நாவில் தொட்டுக் கொண்டு பாடும்படி உங்களுக்கு அறிவுறுத்தினேன்!” என்றார் ஜோதிடர்.

‘வாக்’ என்றால் பேச்சு. ‘வாசஸ்பதி:’ என்றால் பேச்சுக்கு அதிபதி என்று பொருள்.
கூறுவதற்கரிதான பற்பல வேத ரகசியங்களை எல்லாம் மத்ஸ்யபுராணத்தில் விளக்கி அருளியதால்
மத்ஸ்யமூர்த்தி ‘வாசஸ்பதி:’ என்றழைக்கப்படுகிறார். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 218-வது திருநாமம்.

“வாசஸ்பதயே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு நல்ல பேச்சாற்றலைத் திருமால் அருள்வார்.

——————

219. உதாரதியே நமஹ (Udhaaradhiye namaha)

திருமால் மத்ஸ்யாவதாரம் எடுத்ததன் பின்னணியை, வேதாந்த தேசிகன் என்னும் வைணவக் குரவர் புதிய கோணத்தில் விளக்கியுள்ளார்:
ஒருமுறை வேதாந்த தேசிகன், திருவஹீந்திரபுரத்தில் தமது சீடர்களுக்குத் திருமாலின் தசாவதாரங்களைப் பற்றி விளக்கிக் கொண்டிருந்தபோது,
ஒரு சீடர் எழுந்து, “சுவாமி! ஓர் ஐயம்! தசாவதாரங்களில் முதல் அவதாரமாக மத்ஸ்யாவதாரத்தைக் கொண்டாடுகிறோம்.
அந்த முதல் அவதாரத்தில் திருமால் ஏன் மனித வடிவில் தோன்றாது, மீன் வடிவத்தோடு அவதரித்தார்?” என்று கேட்டார்.

“நம் சீடர்களில் யாரேனும் இதற்கு விடையளிக்க இயலுமா?” என்று கேட்டார் வேதாந்த தேசிகன்.
கோஷ்டியிலிருந்து ஒரு சீடர் எழுந்திருந்து, “அது வேறொன்றுமில்லை! பிரளயக் கடலில் நீந்திச் சென்று வேதத்தைத் தேடுவதற்கு
வசதியாய் இருப்பதற்காக மீன் வடிவத்தில் திருமால் அவதரித்தார்!” என்று கூறினார்.
ஆனால் கேள்வி எழுப்பிய சீடரோ, “சர்வ சக்தி வாய்ந்தவரான திருமாலால் மனித வடிவுடனேயே பிரளயக் கடலில் நீந்தி
வேதங்களைக் காக்க இயலுமே! அவ்வாறிருக்க எதற்காக அவர் மீன் வடிவம் ஏற்க வேண்டும்?” என்று கேட்டார்.
அதற்கு வேதாந்த தேசிகன், கதையும் கவிதையும் இணைந்த அற்புதமான ஒரு பதிலை அளித்தார்:

“அவதரண விசேஷை: ஆத்ம லீலாபதேசை:
அவமதிம் அநுகம்பே! மந்த சித்தேஷு விந்தன் |
வ்ருஷப சிகரி நாத: த்வத் நிதேசேன நூனம்
பஜதி சரணபாஜாம் பாவினோ ஜன்ம பேதான் ||”

ஒரு மனிதன் வாழ்வு முழுவதும் உண்மையே பேசாமல், பொய் சொல்லிக் கொண்டே வாழ்ந்து வந்தான்.
ஒருநிலையில் அவன் மனம் திருந்தி, தனது தவறை உணர்ந்து, இனி பொய் கூற மாட்டேன் என்று சபதம் செய்துவிட்டு,
திருமகளின் திருவடிகளிலும் திருமாலின் திருவடிகளிலும் தஞ்சமடைந்தான்.
இதுவரை செய்த தவறுகளில் இருந்து தன்னைக் காத்து, தனக்கு முக்தியளிக்குமாறு திருமாலிடம் வேண்டினான்.

அப்போது திருமால், “நீ நிறைய பொய் பேசி இருக்கிறாய். அதனால் அதற்குத் தண்டனையாக ஏழு பிறவிகள் மீனாகப் பிறக்க வேண்டும்.
அதன்பின் உனக்கு முக்தி அளிக்கிறேன்!” என்றார்.
ஆனால் மகாலட்சுமியோ, “சுவாமி! இவன் இதுவரை தவறு செய்திருந்தாலும், இப்போது திருந்தி நீங்களே கதி என்று வந்துவிட்டான்.
இனி இவனைத் தண்டிப்பது முறையல்ல! உடனடியாக இவனுக்கு முக்தியளித்து விடுங்கள்!” என்று கருணையோடு கூறினாள்.
“இப்போதே இவனுக்கு முக்தி யளித்தால், இவன் செய்த தவறுக்கென்று சாஸ்திரம் விதித்துள்ள தண்டனையை
யார் அனுபவிப்பது?” என்று கேட்டார் திருமால். அதற்கு மகாலட்சுமி,
“இவன் ஏழு பிறவிகள் மீனாய்ப் பிறப்பதற்குப் பதிலாக நீங்களே ஒரு பெரிய மீனாக ஒரு அவதாரம் எடுத்து விட்டால்,
இவனது பாபத்துக்கான தண்டனை நிறைவேறி விடும். எனவே தாமதிக்காமல்
இப்போதே இவனுக்கு முக்தி யளியுங்கள்!” என்று தாய்ப் பாசத்தோடு கூறினாள்.

அதனால் திருமால் மத்ஸ்யாவதாரம் எடுத்து அந்த பக்தனின் பாபங்களைத் தீர்த்தார். அந்த பக்தனும் விரைவில் முக்தியடைந்தான்.
இவ்வாறு பக்தர்களின் பாபங்களைக் கழுவுவதற்காகத் திருமாலையே மிருக வடிவங்களில் அவதரிக்க வைக்கிறாள் மகாலட்சுமி
என்று புதிய கோணத்தில் விளக்கம் அளித்தார் வேதாந்த தேசிகன்.
பக்தர்களின் பாபங்களைத் தீர்ப்பதற்காகவும், பக்தர்கள் இனி பிறவாமல் காப்பதற்காகவும், திருமால் கருணையோடு பூமிக்கு இறங்கி
வந்து மீன் போன்ற வடிவங்களில் அவதாரங்கள் எடுக்கிறார்.
இத்தகைய அவதாரங்கள் செய்ய வேண்டுமென்றால், அந்த இறைவனுக்கு எவ்வளவு பரந்து விரிந்த கருணை இருக்க வேண்டும்?
அதனால் தான் மத்ஸ்யமூர்த்தி ‘உதாரதீ:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.

பரந்த மனப்பான்மையை வடமொழி யில் ‘உதாரம்’ என்று சொல்வார்கள்.
‘உதாரதீ:’ என்றால் விசாலமான கருணை உள்ளத்தை உடையவர் என்று பொருள்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 219-வது திருநாமம்.“உதாரதியே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும்
அன்பர்களின் மீது திருமால் தனது விசாலமான கருணையைப் பொழிவார்.

——————–

220. அக்ரண்யே நமஹ (Agranye namaha)

ஒரு மன்னர் தனது மந்திரியோடும் இளவரசனோடும் ஒரு படகில் பயணித்துக் கொண்டிருந்தார்.
மன்னரின் பரிவாரங்கள் எல்லோரும் இரண்டு படகுகளில் மன்னரைப் பின்தொடர்ந்து சென்று கொண்டிருந்தார்கள்.
அப்போது மன்னர் மந்திரியிடம், “அமைச்சரே! இறைவன் ஏன் பூமியில் வந்து அவதாரங்கள் செய்கிறார்?” என்று கேட்டார்.
அதற்கு மந்திரி, “பரித்ராணாய ஸாதூனாம் விநாசாய ச துஷ்க்ருதாம் |தர்ம ஸம்ஸ்தாபனார்த்தாய ஸம்பவாமி யுகே யுகே || என்று
இறைவனே கீதையில் கூறியுள்ளாரே! நல்லோர்களைக் காப்பதற்காகவும், அசுர சக்திகளை அழிப்பதற்காகவும்,
தர்மத்தை நிலைநாட்டுவதற்காகவும் இறைவன் யுகந்தோறும் அவதரிக்கிறார்!” என்று விடையளித்தார்.

ஆனால் மன்னரோ, “இல்லை அமைச்சரே! இறைவன் நினைத்தால், வைகுண்டத்தில் இருந்த படியே தனது சக்கராயுதத்தை அனுப்பி,
ராவணன், கம்சன், இரணியன் உள்ளிட்ட அசுர சக்திகளின் தலைகளைக் கொய்து விடலாமே!
அல்லது அனைத்துலகுக்கும் சக்கரவர்த்தியான அவர், கருடன், ஆதிசேஷன் போன்ற தனது பணியாட்களுள்
ஒருவரைப் பூமிக்கு அனுப்பி, அவர்களின் மூலம் இந்த அசுர சக்திகளை அழிக்கலாமே!
இறைவனே ஏன் பூமிக்கு இறங்கி வர வேண்டும்?” என்று கேட்டார்.
இவ்வாறு மன்னர் பேசிக் கொண்டிருந்தபோதே திடீரென்று படகு ஆட்டம் கண்டது.
படகின் விளிம்பில் அமர்ந்திருந்த இளவரசன் ஆற்றில் தவறி விழுந்துவிட்டான். “ஐயோ! என் மகனே!” என்று துடித்தார் மன்னர்.
பின்னால் வந்த படகிலிருந்த மன்னரின் காவலாளிகள் எல்லோரும் இளவரசனை மீட்கத் தண்ணீரில் குதித்தார்கள்.
ஆனால் அவர்களுக்கு முன், மன்னர் தானே ஆற்றில் குதித்துத் தன் மகனை மீட்டுக் கொண்டு வந்து படகில் சேர்த்தார்.
இதை எல்லாம் அமைதியாக வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருந்த மந்திரி, “மன்னரே! தங்களது கேள்விக்கான பதில்
கிடைத்துவிட்டது போலிருக்கிறதே!” என்று கேட்டார். “என்ன சொல்கிறீர் அமைச்சரே?” என்று கேட்டார் மன்னர்.
“ஆம் மன்னா! உங்களது மகன் ஆற்றில் விழுந்தபோது, நீங்கள் ஏன் உங்களது காவலாளிகளை ஏவி உங்கள் மகனை மீட்காமல்,
நீங்களே ஆற்றில் குதித்தீர்கள்?” என்று கேட்டார் மந்திரி.

அதற்கு மன்னர், “என் காவலாளிகள் மூலம் என் மகனைக் காத்திருந்தால், இந்நாட்டுக்கு நல்ல சக்கரவர்த்தி என்று
நான் பெயர் எடுக்கலாமே ஒழிய, என் மகனுக்கு நல்ல தந்தையாக ஆக மாட்டேன்.
நானே ஆற்றில் குதித்து என் மகனை மீட்டால் தானே தந்தை என்ற ஸ்தானத்துக்கே மரியாதை!
இது உங்களுக்குப் புரியவில்லையா?” என்று கேட்டார்.
அதற்கு மந்திரி, “அதுபோலத் தான் இறைவனும்!! பூமியில் அடியார்கள் துன்பப்படும் போது,
இறைவன் மேலே வைகுண்டத்தில் இருந்து கொண்டு, தனது ஏவலாட்களை அனுப்பி அந்த அடியார்களைக் காத்தால்,
அது பெரிய சக்கரவர்த்திக்குரிய லட்சணமாக இருக்குமே ஒழிய, கருணையே வடிவெடுத்த இறைவனுக்குரிய லட்சணமாக இருக்காது.
இளவரசருக்கு ஆபத்து என்றவுடன், நீங்கள் ஒரு சக்கரவர்த்தி என்பதையும் மறந்து எப்படி ஆற்றில் குதித்து
இளவரசனை மேலே கொண்டுவந்தீர்களோ, அதுபோல் இறைவனும் பிறவிப் பெருங்கடலில் அழுந்தித் துயரப்படும் மக்களை,
அதிலிருந்து மேலே கொண்டுவரும் நோக்கில் தானே கீழே இறங்கி வருகிறார்!” என்று விடை யளித்தார்.

இக் கருத்தையே மணவாள மாமுனிகள், ஆர்த்திப் பிரபந்தம் என்னும் நூலில்,
“கூபத்தில் வீழும் குழவியுடன் குதித்து அவ் ஆபத்தை நீக்கும் அந்த அன்னை போல்” என்று பாடியுள்ளார்.
இவ்வாறு நம் ஒவ்வொருவரையும் மேலே உயர்த்துவதற்காக இறைவன் செய்த அவதாரங்களுள் முதன்மையானது மத்ஸ்யாவதாரம்.
பிரளயக் கடலில் காணாமல் போன வேதங்களை மீட்டதோடு மட்டுமின்றி, பிறவிக் கடலில் சிக்கித் தவிக்கும் நம்மையும் மீட்டு
மேலே உயர்த்திட எண்ணி, வேத ரகசியங்களை விளக்கும் மத்ஸ்யபுராணத்தை உபதேசித்தார் மத்ஸ்யமூர்த்தி.
‘அக்ரம்’ என்ற சொல் முதன்மையான ஸ்தானமாகிய வைகுண்டத்தைக் குறிக்கும்.
‘அக்ரணீ:’ என்றால் அந்த வைகுண்டத்தை நோக்கி நம்மை முன்னேற்றி அழைத்துச் செல்பவர் என்று பொருள்.
அனைத்துயிர்களும் முன்னேறி மேலே வர வேண்டும் என்ற நோக்கில் கீழே இறங்கி வந்தபடியால்,
மத்ஸ்யமூர்த்தி ‘அக்ரணீ:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 220-வது திருநாமம்.“அக்ரண்யே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள்
வாழ்வில் மேன்மேலும் முன்னேற்றம் அடையத் திருமால் அருள்புரிவார்.

——————-

221. க்ராமண்யே நமஹ
(Graamanye namaha)

(211-வது திருநாமமான ‘குருதமோ குரு:’ முதல், 225-வது திருநாமமான ‘ஸமீரண:’ வரையுள்ள 15 திருநாமங்கள்
மத்ஸ்ய அவதாரத்தின் பெருமைகளை விளக்கவந்தவை.)
சைவ சமயக் குரவர்களுள் ஒருவரான திருஞானசம்பந்தர், முருகப் பெருமானின் அம்சமாகச் சீர்காழியில் தோன்றினார்.
இளம் வயதிலேயே பார்வதி தேவியால் ஞானப் பால் ஊட்டப்பெற்று, மிகச்சிறந்த பண்டிதராகவும், கவிஞராகவும் விளங்கினார்.
மதுரையை ஆண்ட மங்கையர்க்கரசியின் அழைப்பை ஏற்றுப் பாண்டிய நாட்டுக்குச் சம்பந்தர் புறப்பட்ட போது,
“கிரக நிலைகள் சரியாக இல்லாமையால் இப்போது செல்ல வேண்டாம்!” என்று தடுத்தார் திருநாவுக்கரசர் சுவாமிகள்.
ஆனால் சம்பந்தரோ, “பார்வதியின் கேள்வனும், ஆலகால நஞ்சை உண்டு தேவர்களைக் காத்தவனும், சடையில் சந்திரனையும்
கங்கையையும் ஏந்தியவனுமான சிவபெருமான் என் உள்ளத்தில் இருக்கும் போது, நான் அஞ்சத் தேவையில்லை!” என்று கூறினார்.

மேலும் ஞாயிறு, திங்கள், செவ்வாய், புதன், வியாழன், வெள்ளி, சனி, இரு பாம்புகள் (ராகு, கேது) என்று
கோள்களை வரிசைப்படுத்தி விட்டு, அந்த ஒன்பது கோள்களும் சிவனடியார்களுக்குத் துணைநிற்கும் என்று பொருள் படும்படி,
“வேயுறு தோளி பங்கன் விடமுண்ட கண்டன் மிகநல்ல வீணை தடவி மாசறு திங்கள் கங்கை முடிமேல் அணிந்து
என் உளமே புகுந்ததனால் ஞாயிறு திங்கள் செவ்வாய் புதன் வியாழன் வெள்ளி சனி பாம்பு இரண்டும் உடனே
ஆசறு நல்ல நல்ல அவை நல்ல நல்ல அடியார் அவர்க்கு மிகவே” என்ற பாடலில் தொடங்கி,
கோளறு பதிகம் என்றழைக்கப்படும் பத்துப் பாடல்களைப் பாடிவிட்டுத், தங்குதடையின்றி மதுரையை நோக்கிப் பயணம் மேற்கொண்டார் சம்பந்தர்.

சம்பந்தர் தோன்றிய சீர்காழிக்கு அருகிலுள்ள திருவாலி திருநகரியில், திருமாலின் சார்ங்க வில்லின் அம்சமாகத் தோன்றிய
திருமங்கையாழ்வாரின் வாழ்விலும் இதேபோன்ற ஒரு சம்பவம் நிகழ்ந்தது பாண்டிய நாட்டிலுள்ள திருக்கோயில்களை
மங்களாசாசனம் செய்வதற்காகத் திருமங்கையாழ்வார் புறப்பட்ட போது, சில சீடர்கள்,
“நாளும் கோளும் சரியாக இல்லாததால் இப்போது செல்ல வேண்டாம்!” என்று கூறினார்கள்.
அப்போது திருமங்கையாழ்வார், “ஊழிக் காலத்தின் போது, அனைத்துலகுகளும் பிரளய வெள்ளத்தால் சூழப்பட்டிருந்த நிலையில்,
ஒதுங்குவதற்கு இடமின்றி தேவர்களும் மாந்தரும் தவித்த போது, அந்த வெள்ளத்தின் நடுவே மீன் வடிவில் தோன்றிய
அனைத்துலகையும் காத்த மத்ஸ்ய மூர்த்தியை நாம் எப்போதும் தியானிப்பதால், நாளும் கோளும் குறித்து
நாம் அஞ்சத் தேவையில்லை!” என்று பொருள்படும் படி,
“நிலையிடம் ஒன்றுமின்றி நெடுவெள்ளம் உம்பர் வளநாடு மூட இமையோர் தலையிட மற்றெமக்கோர் சரணில்லை என்ன
அரணாவான் என்னும் அருளால் அலைகடல் நீர்குழம்ப அகடாட ஓடி அகல்வான் உரிஞ்ச முதுகில் மலைகளை மீதுகொண்டு
வருமீனை மாலை மறவாது இறைஞ்சென் மனனே” என்ற பாடலைப் பாடினார்.
(சம்பந்தர் இயற்றிய வேயுறு தோளி பங்கன் எனும் பாடலும், திருமங்கையாழ்வார் இயற்றிய இப்பாடலும் இரண்டுமே
‘வியந்தைக் காந்தாரம்’ என்னும் ஒரே பண் வகையைச் சார்ந்தவை.)
மத்ஸ்யாவதாரத்தைத் தொடர்ந்து, கூர்மாவதாரம், வராஹவதாரம் எனத் திருமாலின் பத்து அவதாரங்களையும் வரிசைப் படுத்தி,
“திருமாலின் பத்து அவதாரங்களும் நமக்குத் துணையிருக்கின்றன. தேவலோகத்திலுள்ள தேவர்களின் கூட்டத்துக்கும்,
வைகுண்டத்திலுள்ள நித்தியசூரிகளின் கூட்டத்துக்கும் தலைவராகத் திகழ்ந்து அவர்களையே நியமிப்பவர் திருமால்.
அந்தத் திருமாலே நமக்குத் துணை நிற்கையில், கிரக நிலைகளைக் குறித்து நாம் கவலைகொள்ளத் தேவையில்லை!” என்றும் கூறிய
திருமங்கையாழ்வார், வெற்றிகரமாகப் பாண்டிநாட்டை நோக்கிப் பயணித்தார்.

‘க்ராம’ என்ற சொல் கூட்டத்தைக் குறிக்கும். ‘க்ராமணீ:’ என்றால் கூட்டங்களை இயக்குபவர் என்று பொருள்.
மனித சக்திக்கு மேம்பட்டவர்களான நவகிரகங்களின் கூட்டங்கள், தேவர்களின் கூட்டங்கள், வைகுண்டத்தில் வசிப்பவர்களான
நித்திய சூரிகளின் கூட்டங்கள் என அனைவரையும் இயக்கி வழிநடத்துவதால், திருமால் ‘க்ராமணீ:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 221-வது திருநாமம். “க்ராமண்யே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களின் பாதையில்
வரும் தடைகளைத் திருமால் தகர்த்தெறிவார்.

—————–

222. ஸ்ரீ மதே நமஹ (Sreemathey namaha)

நன்னிலத்துக்கு அருகிலுள்ள திருக்கண்ணபுரம் என்னும் திருத்தலம், 108 வைணவ திவ்ய தேசங்களுள் ஒன்றாகும்.
அங்கே கோயில் கொண்டிருக்கும் செளரிராஜப் பெருமாளைத் தரிசிக்க அவ்வூருக்கு வந்தார் திருமங்கை ஆழ்வார்.
சௌரிராஜனைத் தரிசித்தார். “திருமங்கை மன்னரே! திருவாலி திருநகரியில் நீங்கள் வழிப்பறி செய்ய வந்தபோது
உங்களை வழிமறித்த நான், அப்போதே உங்களுக்கு எட்டெழுத்து மந்திரத்தை உபதேசம் செய்து விட்டேன்.
இப்போது அந்த மந்திரத்துக்கான பொருளை விளக்குகிறேன்!” என்று சொன்ன சௌரிராஜப் பெருமாள்,
பிரணவத்தோடு சேர்த்து நமோ நாராயணாய என்று அமைந்திருக்கும் அந்த எட்டெழுத்து மந்திரத்தின் பொருளைத்
திருமங்கையாழ்வாருக்கு விளக்கினார். பாடம் நடத்திய ஆசிரியர், மாணவனைப் பார்த்துப் புரிந்துவிட்டதா என்று கேட்பது போல,
சௌரிராஜப் பெருமாளும் மந்திரத்தை விளக்கிவிட்டு, “திருமங்கை மன்னரே! இந்த மந்திரத்தின் சாரம் உங்களுக்குப் புரிந்ததா?” என்று கேட்டார்.

அதற்குத் திருமங்கையாழ்வார்,
“…உற்றதும் உன் அடியார்க்கு அடிமை மற்றெலாம் பேசிலும் நின் திரு எட்டு எழுத்தும்
கற்று நான் கண்ணபுரத்துறை அம்மானே!”–என்ற பாடலின் மூலமாக,
“உனக்கு மட்டும் நான் அடிமை அல்ல! உனது அடியார்களுக்கும் நான் அடிமை என்பதை உணர்ந்து கொண்டேன்.
இதுவே எட்டெழுத்து மந்திரத்தின் சாரமென அறிந்துகொண்டேன்!” என்று விடையளித்தார்.
அடியார்க்கு அடியாராக இருப்பவரை இறைவன் மிகவும் விரும்புவார். அவ்வாறு அடியார்க்கு அடியாராக இருப்பதன் ஏற்றத்தைத்
திருமங்கையாழ்வார் புரிந்துகொண்டிருப்பதை அறிந்த சௌரிராஜப் பெருமாள்,
“ஆஹா! மந்திரத்தின் தாத்பரியத்தை நீங்கள் சரியாகப் புரிந்துகொண்டு விட்டீர்கள்!” என்று சொன்னார்.
மேலும், ஆழ்வாருக்கு விசேஷ கடாட்சம் செய்ய விழைந்த பெருமாள், அவருக்குத் தனது தசாவதாரத்தையும் காட்டியருளினார்.
முதலில் மீன் வடிவில் மத்ஸ்யாவதாரத்தை சௌரிராஜப் பெருமாள் காட்ட, அதைக் கண்ட திருமங்கையாழ்வார்,
“எம்பெருமானே! நீ மீனாக வந்தாலும், உனது திருக்கண்கள் மீனின் கண்களைப் போல் இல்லாமல்
உனக்கே பிரத்தியேகமாய் உரித்தான தாமரைக் கண்களாகவே உள்ளனவே!” என வியந்து ஒரு பாடலைப் பாடினார்:

“வானோர் அளவும் முதுமுந்நீர் வளர்ந்த காலம் வலியுருவின்
மீனாய் வந்து வியந்துய்யக் கொண்ட தண்தாமரைக் கண்ணன்
ஆனாவுருவில் ஆனாயன் அவனை அம்மாவிளை வயலுள்
கானார் புறவில் கண்ணபுரத்து அடியேன் கண்டுகொண்டேனே!”
இவ்வாறு மத்ஸ்யாவதாரம் தொடங்கி கல்கி அவதாரம் வரை இறைவன் காட்ட அதையெல்லாம் அநுபவித்த திருமங்கையாழ்வார்,
“மீனோடு ஆமை கேழல் அரி குறளாய் முன்னும் இராமனாய்த்
தானாய்ப் பின்னும் இராமனாய்த் தாமோதரனாய்க் கல்கியும்
ஆனான் தன்னைக் கண்ணபுரத்து அடியன் கலியன் ஒலிசெய்த
தேனார் இன்சொல் தமிழ்மாலை செப்பப் பாவம் நில்லாவே!” என்று துதி செய்தார்.

மத்ஸ்யாவதாரத்தை அநுபவிக்கையில், “தண்தாமரைக் கண்ணன்” என்று திருமங்கையாழ்வார் குறிப்பிட்டது நோக்கத்தக்கது.
இறைவன் எந்த ரூபத்தில் அவதாரம் செய்தாலும், அவனுக்கே உரிய பிரத்தியேகமான லட்சணமாகிய தாமரைக் கண்கள் மாறுவதே இல்லை.
இதிலிருந்து நாம் உணர வேண்டியது யாதெனில், வைகுண்டத்திலுள்ள இறைவனுக்கு என்னென்ன பெருமைகளும் சக்திகளும் உள்ளனவோ,
அதே பெருமைகளோடும் சக்திகளோடும் அவதாரங்களிலும் அவர் விளங்குகிறார் என்பதே. மீனாய் அவதரித்தபோதும்,
தனது பெருமைகள் குன்றாதபடி திகழ்ந்தமையால், மத்ஸ்யமூர்த்தி ஸ்ரீமான்’ என அழைக்கப்படுகிறார்.
இங்கே ‘ஸ்ரீ என்பது மேன்மையைக் குறிக்கும். மீனாய்ப் பிறந்தாலும் மேன்மை குன்றாதவர் ஸ்ரீ மான்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 222-வது திருநாமம். “ஸ்ரீ மதே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு வாழ்வில்
எப்போதும் குன்றாத மேன்மைகள் நிறையும்படித் திருமால் அருள்புரிவார்.

——————-

223. ந்யாயாய நமஹ: (Nyaayaaya namaha)

கிருஷ்ண யஜுர் வேதத்தில் ஒரு கதை. ஒருமுறை தேவ லோகத்தில் ஒரு கூட்டம் நடைபெற்றது.
அதில் ஒன்று கூடிய தேவர்கள், மனிதர்கள் யாகங்கள் மூலமாகத் தமக்குச் சமர்ப்பிக்கும் பொருட்களை எவ்வாறு
தாங்கள் பெற்றுக் கொள்வது என்பது குறித்து விவாதித்தார்கள். “மனிதர்கள் நமக்காக அர்ப்பணிக்கும் பொருட்களை நம்மிடம் கொண்டு
வந்து சேர்க்க ஒரு தூதுவரை நியமித்து விடலாம்!” என்று முடிவெடுத்தார்கள்.
தேவர்களுள் ஒருவரான அக்னியை (அக்னி I) அத்தூதுவர் பதவியில் அமர்த்தினார்கள்.

நியமித்த சில மணித்துளிகளிலேயே அக்னி (I) உயிரிழந்தார். அதனால், அக்னியின் சகோதரனை (அக்னி II) அப்பதவியில் அமர்த்தினார்கள்.
அவரும் அடுத்த சில மணித்துளிகளில் உயிரிழந்தார். அவரது சகோதரரான அக்னியை (III) அப்பதவியில் அமர்த்த, அவரும் உயிரிழந்துவிட்டார்.
இதைக் கண்ட கடைக்குட்டி அக்னி (IV), “இந்தத் தூதுவர் பதவி ராசியில்லாத பதவி போலும்! அதனால் தான் நம் அண்ணன்மார்கள்
பதவியேற்றவுடனேயே உயிரிழந்துவிடுகிறார்கள்! அடுத்து நம்மை இந்த ஆபத்தான பதவியில் அவர்கள் அமர்த்துவதற்கு முன்
நாம் தப்பித்து ஓடிவிட வேண்டும்!” என்று கருதிய அக்னி (IV), தண்ணீருக்குள் ஒளிந்து கொண்டு தலைமறைவானார்.

அவரைப் பதவியில் அமர்த்தும் பொருட்டுத் தேடிய தேவர்களால் அவரைக் கண்டுபிடிக்க இயலவில்லை.
அப்போது தண்ணீருக்குள் இருந்து வெளியே புறப்பட்டு வந்த ஒரு மீன், தேவர்களிடம் அக்னி உள்ளே ஒளிந்து கொண்டிருப்பதைச் செய்கை மூலம் காட்டியது.
அந்தச் செய்கையைப் புரிந்து கொண்ட தேவர்கள், தண்ணீருக்குள் ஒளிந்து கொண்டிருந்த அக்னியைப் பிடித்து வந்து தூதுவர் பதவியில் அமர்த்தினார்கள்.
இதனால் கோபம் கொண்ட அக்னி, “ஏ மீனே! ஒளிந்து கொண்டிருந்த என்னைத் தேவர்கள் பிடிப்பதற்கு நீ காரணமாகி விட்டாய்!
இனி உனது இனமே தாழ்ந்த இனமாகக் கருதப் படட்டும்! என்னைத் தேவர்கள் வலை வீசிப் பிடித்தது போல,
மனிதர்கள் உன் இனத்தை வலை வீசிப் பிடிக்கட்டும்!” என்று சாபம் கொடுத்து விட்டுச் சென்றார்.

தூதுவர் பதவியேற்ற பின், அக்னிக்கு எந்த ஆபத்தும் நேரவில்லை. தொடர்ந்து அந்த தூதுவர் பணியைச் செவ்வனே செய்து வந்தார்.
ஆனால் அவரது சாபத்தால், மனிதர்கள் மீன்களைத் தாழ்ந்த உயிரினங்களாகப் பார்க்கத் தொடங்கினார்கள்.
வலைவீசி மீன்களைப் பிடிக்கத் தொடங்கினார்கள். “சத்தியத்தைத் தானே நாங்கள் பேசினோம்! எங்கள் இனத்துக்கு ஏன் இந்த இழிநிலை?
எங்களை நீயே காக்க வேண்டும்!” என்று மீன்கள் திருமாலிடம் சென்று முறையிட்டன.
அப்போது திருமால், “பிற உயிர்களுக்குத் தீங்கிழைக்காத உண்மையைத் தான் நாம் பேச வேண்டும்.
உண்மை என்ற ஒரே காரணத்துக்காகப் பிறர் மனம் புண்படும்படியோ, பிறரைப் பாதிக்கும்படியோ பேசக் கூடாது.
(வாய்மை எனப்படுவது யாதெனின் யாதொன்றும் தீமை இலாத சொலல்.) நீங்கள் கூறிய உண்மையால், அக்னியின் மனம் புண்பட்டது.
அதனால் தான் அவர் சாபம் தந்து விட்டார். எனினும், நீங்கள் அஞ்சாதீர்கள் உங்கள் குலத்தில், உங்களில் ஒருவனாக நான் அவதாரம் செய்து,
மீன் இனத்தின் பெருமையை உலகுக்குக் காட்டுகிறேன்!” என்று மீன்களிடம் உறுதியளித்தார் திருமால்.
பாண்டிய நாட்டில் வைகை நதியில் மீன் வடிவில் மத்ஸ்யாவதாரம் செய்த திருமால், அனைத்து உலகுக்கும் நன்மை செய்யக் கூடிய
சத்தியமான வார்த்தைகளை உடைய மத்ஸ்ய புராணத்தை உலகுக்கு உபதேசம் செய்தார்.

அந்தப் பெருமாளின் நினைவாகப் பாண்டிய மன்னர்கள் தங்கள் கொடியில் மீன் சின்னத்தை வைத்தார்கள்.
இழிபிறவிகளாகக் கருதப்பட்ட மீன்களுக்குப் பாண்டிய தேசியக் கொடியிலேயே இடம் கிடைக்கும்படி மத்ஸ்யாவதாரப் பெருமாள் அருள்புரிந்து விட்டார்.
ஆகவே, மத்ஸ்யாவதாரத்தில், உண்மையைப் பேசிய மீன்களுக்கு, வெறும் உண்மையைப் பேசாமல், அனைவருக்கும்
நன்மையைத் தரவல்ல உண்மையைப் பேசும்படி அறிவுரை கூறியதோடு, அக்னியின் சாபத்தால் இழிந்த பிறவிகளாய்க் கருதப்பட்ட
அம்மீன்களுக்கு உயர்ந்த ஸ்தானத்தையும் தந்து, சத்தியவிரத ராஜரிஷி போன்ற அடியார்க்குச் சத்தியத்தை உபதேசமும் செய்து,
அனைவருக்கும் நியாயமாகச் செய்ய வேண்டிய நன்மைகளை எல்லாம் செய்து முடித்தார் திருமால்.

இவ்வாறு தன் அடியார்கள் அனைவருக்கும் ஏற்றதான, நியாயமான நற்செயல்களைச் செய்தபடியால்,
மத்ஸ்யமூர்த்தி ‘ந்யாய:’ என்றழைக்கப்படுகிறார். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 223-வது திருநாமம்.
நாமும் “ந்யாயாய நமஹ” என்ற திருநாமத்தைத் தினமும் சொல்லி வந்தால், நமக்கு நியாயமாகக் கிட்டவேண்டிய
அனைத்து நன்மைகளும் நமக்குத் தவறாது கிட்டும்படி மத்ஸ்யமூர்த்தி அருள்புரிவார்.

—————–

224. நேத்ரே நமஹ (Nethre namaha)

அருணி என்ற முனிவருக்கும் அவரது மனைவியான சுபர்ணைக்கும் மகனாகப் பிறந்தவர் ஆருணேயர் என்ற முனிவர்.
அந்த ஆருணேயர், ஒரு முறை தன் தந்தையான அருணியிடம், “உலகில் மிகவும் உயர்ந்த விஷயம் எது?” என்று கேட்டார்.
“வாய்மையே உயர்ந்தது!” என்றார் தந்தை. “வாய்மையைக் கடைபிடிப்பது சிரமமாயிற்றே!
அதைவிட உயர்ந்த விஷயம் இருந்தால் சொல்லுங்கள்!” என்று கேட்டார் ஆருணேயர்.
“தவம் உயர்ந்தது!” என்றார் தந்தை. “தவம் புரிவதும் கடினம் தான். வேறு உயர்ந்த விஷயத்தைச் சொல்லுங்களேன்!” என்றார் ஆருணேயர்.
“புலன்களை அடக்குவது உயர்ந்தது!” என்றார் தந்தை. “அதுவும் கடினம்!” என்றார் மகன்.
“அப்படியானால் மனதை அடக்கு! அது புலனடக்கத்தை விடவும் உயர்ந்தது!” என்றார் தந்தை.
“மனவடக்கம் புலனடக்கத்தை விடவும் கடினம்!” என்றார் மகன்.
“அவ்வாறாயின், தானம் செய்! தானம், இவை அனைத்திலும் உயர்வானது!” என்றார் தந்தை.
“அதைவிட உயர்ந்தது இருந்தால் கூறுங்கள்!” என்றார் மகன்.
“வேதங்களில் சொல்லப்பட்ட விதிகளைச் சரியாகப் பின்பற்றி வாழ்தல் உயர்ந்தது!” என்றார் தந்தை.
“இல்லை தந்தையே! அதுவும் கடினம்! வேறு ஏதாவது உயர்வானதாகச் சொல்லுங்கள்!” என்று கேட்டார் மகன்.

“அக்னிஹோத்ரம் செய்து முத்தீ ஓம்புதல் உயர்வானது!” என்றார் தந்தை.
“அதுவும் நம்மால் இயலாதே!” என்றார் மகன்.
“அப்படியானால், தினமும் இறைவனுக்குப் பூஜை செய்! அது மிகவும் உயர்ந்த செயல்!” என்றார் தந்தை.
“தந்தையே நாம் பூஜை செய்கிறோம்! ஆனால், சாஸ்திரப்படி செய்யாமல், சௌகரியப்படி அதைச் செய்து கொண்டிருக்கிறோம்.
அதனால் வேறு ஏதாவது உயர்ந்த விஷயமாக, இதுவரை சொன்ன அனைத்தையும் விட மேம்பட்டதாக ஒன்றைச் சொல்லுங்கள்!” என்று கேட்டார் மகன்.
“சரணாகதியே இவை அனைத்தை விடவும் உயர்ந்தது.

இதுவரை சொன்ன எதையும் நம்மால் செய்ய இயலாது என உணர்ந்து, எல்லாம் வல்ல இறைவனே கதி என்று புரிந்து கொண்டு,
அவனது திருவடிகளைத் தஞ்சமாகப் பற்றுவது தான் மிகச்சிறந்த செயலாகும்!
இறைவனே கதி என்று அவனைச் சரணடைந்தால், நாம் செய்யவேண்டியதை எல்லாம் இறைவனே செய்து
நமக்குப் பெரும் பேற்றை அருளிவிடுவான்!” என்று தந்தை கூறினார். இந்த சரணாகதி தத்துவத்தை மேலும் விளக்கிய அருணி,
“பிறவிப் பெருங்கடலை நம் முயற்சியால் நீந்திக் கடப்பது என்பது இயலாத காரியம் என்று புரிந்து கொண்டு,
இறைவன் என்னும் தோணியைப் பற்றிக் கொள்ள வேண்டும்.

அவ்வாறு பற்றினால், இறைவன் நம்மைப் பிறவிப் பெருங்கடலில் இருந்து காத்து, நம்மை அக்கரையில் சேர்த்துவிடுவார்.
பிறவிப் பெருங்கடலைக் கடக்க உதவும் தோணியாகத் தான் இருப்பதை இறைவன் நமக்குக் காட்டிய அவதாரம்
மத்ஸ்யாவதாரம் ஆகும்!” என்றார். மத்ஸ்யாவதாரத்தில், ஊழிக் கடலில் சிக்கித் தவித்த சப்தரிஷிகளையும், பாண்டிய மன்னனையும்,
வேதங்களையும் மீனாய் வந்து காப்பாற்றி, ஊழிக்கடலைக் கடக்க உதவினார் அல்லவா?
அவ்வாறே, பிறவிப் பெரும் கடலில் சிக்கத் தவிக்கும் ஜீவாத்மாக்களாகிய நம்மையும், தோணிபோல் வந்து காத்து,
இக்கடலைக் கடக்க இறைவன் உதவுவார் என்ற உயர்ந்த தத்துவத்தை மத்ஸ்யாவதாரம் காட்டுகிறது.

இவ்வாறு முக்தியடைவதற்கான முயற்சிகளைச் செய்ய இயலாத அடியார்கள் விஷயத்தில், அவர்களுக்குத் தலைவன் என்ற முறையில்
அவர்களைக் காக்கும் பொறுப்பைத் தானே ஏற்றுக் கொண்டு, தோணி போல் இருந்து அவர்களைக் காத்தருள்வதால்,
திருமால் ‘நேதா’ என அழைக்கப்படுகிறார். ‘நேதா’ என்றால் நிர்வாகியாய் இருந்து நம்மைக் காப்பவர் என்று பொருள்.
(நிர்வாகிகளையும் தலைவர்களையும் நேதாஜி என்று அழைக்கும் வழக்கம் இன்றும் உள்ளது.)
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 224-வது திருநாமம்.
“நேத்ரே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களின் நல்வாழ்வுக்கான நிர்வாகத்தைத் திருமால் ஏற்று, அவர்களுக்கு நல்லருள் புரிவார்.

—————–

225. ஸமீரணாய நமஹ (Sameeranaaya namaha)

ஆந்திர மாநிலம் சித்தூருக்கு அருகில் உள்ள ஒரு கிராமத்தில் கோவிந்தன் என்ற பக்தர் வாழ்ந்து வந்தார்.
தினமும் அவரது கனவில் ஒரு மீன் தோன்றி, “நான் நாகளாபுரம் அருவிக்கு அருகே உறைந்து போய் உள்ளேன்!
என்னை நீங்கள் தான் மீட்க வேண்டும்!” என்று சொல்லி வந்தது. அது ஏதோ பிரமை என்று அலட்சியமாக எண்ணினார் கோவிந்தன்.
ஒருநாள் அவரது கனவில் மத்ஸ்யமூர்த்தியாகத் திருமால் காட்சி தந்தார்.
“சோமகாசுரன் என்ற அசுரன் பிரம்மாவிடமிருந்து வேதங்களை அபகரித்துச் சென்று கடலுக்குள் ஒளிந்து கொண்டான்.
அவனிடமிருந்து வேதங்களை மீட்பதற்காக, நான் மீன் வடிவம் ஏற்று, அவனை வென்று வேதங்களை மீட்டேன்.
நீண்ட காலம் பிரளயக் கடலுக்கு அடியில் இருந்தபடியால் உறைந்து போய்விட்டேன்.
நாகளாபுரம் அருவிக்கு அருகிலிருக்கும் என்னை வந்து மீட்டெடுப்பாயாக!” என்று மத்ஸ்யமூர்த்தி அவரிடம் சொன்னார்.
இதைக் கேட்டு விழித்துக் கொண்ட கோவிந்தன், மன்னர் கிருஷ்ணதேவ ராயரைச் சந்தித்து இச்செய்தியைச் சொன்னார்.
கிருஷ்ணதேவ ராயரும், அவரது குருவான தாத்தாச்சாரியாரும், மற்ற மந்திரிகளும் நாகளாபுரம் அருவிக்கு அருகே
கோவிந்தன் சொன்ன இடத்தைத் தோண்டிப் பார்த்தார்கள்.

அவர்களுக்கு அழகான திருமால் விக்கிரகம் கிடைத்தது.
இடுப்புக்குக் கீழே மீன் வடிவிலும், இடுப்புக்கு மேலே மனித வடிவிலும் திருமால் காட்சியளித்தார்.
அருகில் ஸ்ரீதேவி, பூதேவிகளும் இருந்தார்கள்.
கையில் பிரயோகச் சக்கர வடிவில் சுதர்சனச் சக்கரத்தையும், பாஞ்சஜன்ய சங்கையும் மத்ஸ்யமூர்த்தி ஏந்தியிருந்தார்.
கோவிந்தன், “மன்னா! இதே வடிவைத் தான் நான் கனவில் கண்டேன். கடலுக்குள் இருந்தபடியால் தான் உறைந்து போய்விட்டதாகத்
திருமால் கூறினார்!” என்றார். அப்போது குறுக்கிட்ட ராஜகுருவான தாத்தாச்சாரியார், “பெருமாள் உறைந்து போகவில்லை.
‘மாசூணாச் சுடருடம்பாய் மலராது குவியாது’ என்று ஆழ்வார் பாடியுள்ளார். திருமாலின் திருமேனி குளிராலோ வெப்பத்தாலோ
எந்த பாதிப்புக்கும் உள்ளாகாது. ஒரு லீலை செய்து, வித்தியாசமான இந்தத் திருக்கோலத்தை அனைத்துலகுக்கும் காட்ட வேண்டும்
என்று திட்டமிட்ட திருமால், உறைந்து போனவர் போல் நடித்து, நம்மைக் கருவியாகப் பயன்படுத்திக் கொண்டு இன்று வெளியே வந்துவிட்டார்!
தான் செய்யும் அனைத்து லீலைகளையும் உலகுக்கு நன்மை பயக்க வேண்டும் என்ற நோக்கத்தில் தான் அவர் செய்வார்!” என்று கூறினார்.

அதன்பின் கிருஷ்ணதேவராயர் அங்கேயே மத்ஸ்யமூர்த்திக்குப் பெரிய கோயில் கட்டினார்.
நாகம்மாள் என்று பெயர் பெற்ற தன் அன்னையின் நினைவாக அவ்வூருக்கு நாகலாபுரம் என்று பெயரிட்டார் மன்னர்.
வேதங்களை மீட்பதற்காக மீனாய் அவதரித்தபடியால், ‘வேதநாராயணன்’ என்றே பெயர் அப்பெருமாளுக்குப் பெயரிட்டார்கள்.
ஆந்திர மாநிலம் சித்தூர் மாவட்டம் நாகலாபுரத்தில் உள்ள இக்கோயிலில்,
மேல் பாதியில் மனித வடிவிலும், கீழ்ப்பாதியில் மீன் வடிவிலும் காட்சிதரும் வேதநாராயணப் பெருமாளை இன்றும் காணலாம்.

பாதி மீன், பாதி மனிதன் என வித்தியாசமான திருக்கோலத்தில் காட்சி தந்து அடியார்களின் மனங்களை ஈர்ப்பதற்காக,
கிருஷ்ணதேவராயரையும், தாத்தாச்சாரியாரையும், கோவிந்தன் என்ற பக்தரையும் திருமால் பயன்படுத்திக் கொண்டுள்ளார் என்பதை
இதன் மூலம் உணர முடிகிறதல்லவா? ஒவ்வொரு வருடமும் பங்குனி மாதம் 12, 13, 14 ஆகிய நாட்களில் சூரியனின் கதிர்கள்
வேதநாராயணப் பெருமாள் கோயிலின் வாசல் வழியாக வந்து பெருமாள் மேல் படர்வதைக் காணலாம்.
பங்குனி 12-ம் தேதி பெருமாளின் திருவடியிலும், 13-ம் தேதி திருமார்பிலும், 14-ம் தேதி நெற்றியிலும் சூரிய ஒளி வீசுவதைக் காணலாம்.
சூரிய பூஜை என்றழைக்கப்படும் இந்த அதிசயத்தை வேறெங்கும் காண இயலாது.

‘ஸமீரண:’ என்றால் அனைவராலும் விரும்பத்தக்கது என்று பொருள்.
நாகலாபுரம் வேதநாராயணப் பெருமாளின் தல வரலாற்றில் நாம் கண்டது போல், அனைவராலும் விரும்பத்தக்கதான,
அடியார்க்கு நன்மைபயக்க வல்லதான தோற்றத்தையும் செயல்களையும் உடையவராய் விளங்குவதால்,
திருமால் ‘ஸமீரண:’ என்றழைக்கப்படுகிறார். அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 225-வது திருநாமமாகும்.
“ஸமீரணாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அடியார்கள் செய்யும் செயல்களும் உலகுக்கு நல்ல பயன்களைப் பயக்கும்
செயல்களாக அமையும்படித் திருமால் அருள்புரிவார்.

(‘ஸஹஸ்ரமூர்த்தா’ என்ற 226-வது திருநாமம் தொடங்கி, அடுத்து வரும் சில திருநாமங்களால்,
வேதத்தின் ஒரு பகுதியான புருஷ ஸீக்தம் காட்டும் திருமாலின் குணங்களை வேத வியாசர் பட்டியலிடவுள்ளார்.
மத்ஸ்யாவதாரத்தைச் சொன்னவுடன், அதன் தொடர்ச்சியாக, அந்த மத்ஸ்யமூர்த்தி மீட்டெடுத்துத் தந்த
வேதங்கள் கூறும் பகவத் குணங்களை விளக்குவது பொருத்தமாக இருக்குமல்லவா?)

——————-

226. ஸஹஸ்ரமூர்த்நே நமஹ (Sahasramoordhne namaha)

(“ஸஹஸ்ரசீர்ஷா புருஷ: ஸஹஸ்ராக்ஷ: ஸஹஸ்ரபாத்” என்கிறது வேதத்தின் புருஷ ஸுக்தம்.
இறைவன் ஆயிரம் தலைகளோடும், ஆயிரம் கண்களோடும், ஆயிரம் திருவடிகளோடும் திகழ்கிறான் என்பது இதன் பொருள்.
இந்த வாக்கியத்தை விளக்கும் வகையில், விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தில், ஸஸ்ரமூர்த்தா (226-வது திருநாமம்),
ஸஹஸ்ராக்ஷ: (228-வது திருநாமம்), ஸஹஸ்ரபாத் (229-வது திருநாமம்) ஆகிய திருநாமங்கள் இடம்பெற்றுள்ளன.)
இலங்கை அசோக வனத்தில், ராவணனால் சிறைவைக்கப்பட்டிருந்த சீதையைக் கண்டு, அவளிடம் தான் ராமதூதன் என நிரூபித்து,
ராமனின் முத்திரை மோதிரத்தையும் வழங்கிய அனுமனின் வீர தீர பராக்கிரமங்களை எண்ணி வியந்தாள் சீதை.
அனுமனைப் பாராட்டி அவள் ஒரு ஸ்லோகம் சொன்னாள்.

“விக்ராந்தஸ்த்வம் ஸமர்த்தஸ்த்வம் ப்ராக்ஞஸ்த்வம் வாநரோத்தம! |
யேநேதம் ராக்ஷஸபதம் த்வயைகேந ப்ரதர்சிதம் ||”-(வால்மீகி ராமாயணம், சுந்தர காண்டம்)

இந்த ஸ்லோகத்தில் சீதை அனுமனின் ஐந்து முக்கிய குணங்களை எடுத்துக் காட்டுகிறாள்.

1. விக்ராந்த: – திறமைசாலி
அனுமனே! தேவர்களின் கோட்டையான தேவ லோகத்துக்குள் சென்று, அங்கிருந்து அமுதத்தைக் கொண்டு வந்த கருடனைப் போல,
ராவணனின் கோட்டையான இலங்கைக்குள் நுழைந்து என்னை கண்டுபிடித்தமையால், திறமையில் நீ கருடனைப் போன்றவனாகத் திகழ்கிறாய்.
2. சமர்த்த: – சாமர்த்தியசாலி
இரணியன் பிரம்மாவிடமிருந்து பற்பல வரங்களை வாங்கியிருந்தாலும், அந்த வரங்களை எல்லாம் மீறி, சாமர்த்தியத்தோடு வந்து
அவனை நரசிம்மர் வதம் செய்தாற்போல், நீ இலங்கைக்கு வரும் வழியில் உள்ள தடைகளை எல்லாம் சாமர்த்தியத்துடன் மீறி
உள்ளே நுழைந்தபடியால், சாமர்த்தியத்தில் நரசிம்மரைப் போன்றவனாகத் திகழ்கிறாய்.
3. ப்ராஜ்ஞ: – அறிவாளி
புத்திகூர்மையில் நீ கல்விக் கடவுளான ஹயக்ரீவரைப் போல் விளங்குகிறாய்.
4. யேநேதம் ராக்ஷஸபதம் த்வயைகேந ப்ரதர்சிதம் – பலசாலி
பிரளயக் கடலில் மூழ்கி இருந்த பூமி தேவியை, வராகப் பெருமாள் தனி ஒருவராக வந்து மீட்டுக் காத்தது போல்,
அரக்கர்கள் குழுமியிருக்கும் இந்த இலங்கையை வெல்வதற்கு நீ ஒருவனே போதுமானவன்.
வலிமையில் வராகப் பெருமாளை ஒத்திருக்கிறாய்.
5. வானரோத்தம
வானரர்களுள் தலைசிறந்தவனாக நீ விளங்குகிறாய்.

இந்த ஐந்து திறமைகளே அனுமனின் ஐந்து முகங்களாயின.
கருட முகம், நரசிம்ம முகம், ஹயக்ரீவ (குதிரை) முகம், வராக (பன்றி) முகம், வானர முகம் என ஐந்து முகங்களோடு
பஞ்சமுக ஆஞ்ஞநேயராகப் பல இடங்களில் அனுமன் காட்சி தருகிறார்.
ஆனால் பஞ்சமுக ஆஞ்ஞநேயர் என்றால் ஐந்து முகங்கள் உடையவர் என்று மட்டும் பொருளில்லை.
திறமையில் கருடனைப் போலவும், சாமர்த்தியத்தில் நரசிம்மரைப் போலவும், ஞானத்தில் ஹயக்ரீவரைப் போலவும்,
வலிமையில் வராகரைப் போலவும், வானரர்களுள் தலைவராகவும் அனுமன் விளங்குவதையே இந்த வடிவம் குறிப்பால் நமக்கு உணர்த்துகிறது.

அதுபோல, வேதப்பகுதியான புருஷ சூக்தம்
“ஸஹஸ்ரசீர்ஷா புருஷ:” (இறைவன் ஆயிரம் தலைகளுடன் கூடியவன்) என்று சொல்லும் போதும்,
அதற்கு நேரடியாகப் பொருள்கொள்ள வேண்டியதில்லை. ஆயிரக்கணக்கான மனிதர்கள், தங்களின் தலைகளில் உள்ள
மூளைகளைக் கொண்டு எவ்வளவு சிந்திப்பார்களோ, அதைக் காட்டிலும் அதிகமான சிந்திக்கும் ஆற்றலும் ஞானமும் கொண்டவன்
இறைவன் என்பதையே இறைவன் ஆயிரம் தலைகள் கொண்டவன் என்ற இந்தப் புருஷஸுக்த வாக்கியம் உணர்த்துகிறது.
ராவணனுக்குப் பத்துத் தலைகள் என்று சொல்லும் போதும், பத்துப் பேரின் சிந்திக்கும் திறனைப் பெற்றவன் என்று
பொருள் கொள்ள வேண்டும் எனப் பெரியோர் கூறுவர்.

‘ஸஹஸ்ரம்’ என்றால் ஆயிரம். ‘மூர்த்தா’ என்றால் தலை. இறைவன் தனது ஞானத்திலும் சிந்திக்கும் ஆற்றலிலும்,
ஆயிரக்கணக்கான மனிதர்களின் தலைகளில் உள்ள மூளைகளின் திறனைவிட உயர்ந்து விளங்குவதால்,
‘ஸஹஸ்ரமூர்த்தா’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 226-வது திருநாமம்.
“ஸஹஸ்ரமூர்த்நே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு நல்ல ஞானத்தைத் திருமால் அருள்வார்.

—————–

227. விச்வாத்மநே நமஹ (Vishwaathmane namaha)

அசுர அரசனாகிய இரணியன், தனது குருவான சுக்கிராச்சாரியாரின் மகன்களான சண்டன், அமர்க்கன் ஆகிய இருவரும் நடத்தும்
குருகுலத்துக்குத் தன் மகன் பிரகலாதனை அனுப்பி வைத்தான். தனது மகனுக்கு அசுரர்களின் ராஜ நீதியைப் பயிற்றுவிக்கும் படி
அந்தக் குருமார்களுக்குக் கட்டளை இட்டான் இரணியன்.அவர்களும் பிரகலாதனுக்கு அசுரர்களின் ராஜநீதியைப் பயிற்றுவித்தார்கள்.
ஆனால் அந்தப் பாடத்தில் பிரகலாதன் ஆர்வம் காட்டவில்லை. நாராயண நாமத்தையே எப்போதும் ஜபித்து வந்தான்.
“ஹிரண்யாய நமஹ ” என்று சொல்லி இரணியனை வணங்குமாறு குருமார்கள் வற்புறுத்திய போதும்,
“நாராயணாய நமஹ” என்று இறைவனின் திருப்பெயரையே சொல்லி வந்தான்.
இறைவனின் நாமத்தைத் தான் ஓதுவதோடு மட்டுமின்றி, தனது சக மாணாக்கர்களுக்கும் இறைவனின் மேன்மையை எடுத்துச் சொல்லி
அவர்களையும் நாம சங்கீர்த்தனம் செய்ய வைத்தான் பிரகலாதன்.இந்நிலையில், தன் மகன் எவ்வளவு தூரம் ராஜ நீதிகளைக் கற்றுத்
தேர்ந்திருக்கிறான் என அறிய விரும்பினான் இரணியன். தனது மகனை அழைத்து வருமாறு சண்டன், அமர்க்கனுக்குக் கட்டளையிட்டான்.
பிரகலாதனும் அழைத்து வரப்பட்டான்.

தனது மகனை ஆசையோடு மடியில் அமர்த்திய இரணியன், “மகனே! குருகுலத்தில் உனக்கு ராஜநீதிகளைப் பற்றி
நிறைய கூறி இருப்பார்கள் என நம்புகிறேன். இப்போது அதிலிருந்து ஒரு கேள்வி கேட்கிறேன்.
நம் நண்பர்களிடம் எப்படி நடந்து கொள்ள வேண்டும்? நமது எதிரிகளிடம் எப்படி நடந்து கொள்ள வேண்டும்?” என்று கேட்டான்.
“தந்தையே! உங்கள் கேள்வியே தவறு. நண்பர்கள், எதிரிகள் என்று பேதம் பார்ப்பதே தவறு.
நமக்குள் இருக்கும் திருமால் தானே எல்லோருக்குள்ளும் இருக்கிறார்? எனவே எல்லோரும் நமக்கு நண்பர்களே!
எல்லோரிடமும் அன்புடன் தான் நடந்துகொள்ள வேண்டும்!” என்று விடையளித்தான் பிரகலாதன்.
தன் மகன் கூறிய பதிலைக் கேட்டு வெகுண்டெழுந்தான் இரணியன்.
“ஏ சண்டாமர்க்கர்களே! இதைத் தான் நீங்கள் இவனுக்குச் சொல்லித் தந்தீர்களா?” என்று குருமார்களைப் பார்த்துக் கேட்டான்.
“அரசே! நாங்கள் இதைச் சொல்லித் தரவில்லை! இளவரசர் வேறு எங்கோ கற்று இவ்வாறு பேசுகிறார் போலும்!” என்றார்கள் குருமார்கள்.
“சரி, போகட்டும்! பிரகலாதா! நீ இதுவரை கற்ற விஷயங்களுள் மிகச்சிறந்த விஷயம் யாது?” என்று கேட்டான் இரணியன்.

“ச்ரவணம் கீர்த்தனம் விஷ்ணோஸ்ஸ்மரணம் பாதஸேவநம் |
அர்ச்சநம் வந்தநம் தாஸ்யம் ஸக்க்யம் ஆத்மநிவேதநம் ||

1.இறைவனின் மேன்மைகளைக் கேட்டல்,
2.இறைவனின் நாமங்களைப் பாடுதல்,
3.இறைவனின் திருவுருவத்தைத்தியானித்தல்,
4.அவன் அடியார்களுக்குத் தொண்டு செய்தல்,
5.இறைவனுக்கு அர்ச்சனை செய்தல்,
6.இறைவனுக்கு நமஸ்காரம் செய்தல்,
7.இறைத்தொண்டு செய்தல்,
8.இறைவனுடன் நட்போடு பழகுதல்,
9.இறைவனின் திருவடிகளில் சரணாகதி செய்தல் ஆகிய ஒன்பது விதமான பக்திகளே
நான் படித்ததில் பிடித்த விஷயம்!” என்றான் பிரகலாதன்.

“ஏ மூடனே! உனக்குள் ஏதோ ஒரு பூதம் இருந்து கொண்டு உன்னை இப்படி எல்லாம் உளற வைக்கிறது என்று நினைக்கிறேன்.
யார் அந்த பூதம்?” என்று கேட்டான் இரணியன். “ஆம் தந்தையே! எல்லோருக்குள்ளும், எல்லாப் பொருட்களுக்குள்ளும்
எந்தத் திருமால் உறைகின்றாரோ, அதே திருமால் தான் என் இதயத்தினுள்ளும் புகுந்திருக்கிறார்.
உள்ளிருந்து அவர் தருகின்ற ஞானத்தைக் கொண்டு தான் நான் இத்தனையும் பேசுகிறேன்!” என்று விடையளித்தான் பிரகலாதன்.
தனது பரம எதிரியான திருமாலைப் போற்றித் துதிக்கும் பிரகலாதனைக் கொல்ல எண்ணிய இரணியன்,
அவனைப் பலவிதமான இன்னல்களுக்கு ஆட்படுத்தினான்.
ஆனால் அனைத்து இன்னல்களிலிருந்தும் பிரகலாதனைத் திருமால் காத்தார்.

முடிவில், தன் அரண்மனையிலிருந்த ஒரு தூணைப் பிரகலாதனிடம் சுட்டிக் காட்டிய இரணியன்,
“எல்லாவற்றுக்குள்ளும் திருமால் இருப்பதாக நீ சொல்கிறாயே! இதோ இந்தத் தூணில் அவர் உள்ளாரா?” எனக் கேட்டான்.
“நம் ஒவ்வொருவருக்குள்ளும், அதுபோலவே உலகில் உள்ள ஒவ்வொரு பொருளுக்குள்ளும் திருமால் உறைந்திருக்கிறார்!
அவர் தூணிலும் உள்ளார், துரும்பிலும் உள்ளார்!” என்று சொன்னான் பிரகலாதன்.
அவனது வார்த்தையை மெய்ப்பிக்கும் வகையில், தூணைப் பிளந்து கொண்டு நரசிம்மராகத் தோன்றி, இரணியனை வதைத்தார் திருமால்.
இவ்வாறு உலகிலுள்ள அனைத்துப் பொருள்களுக்குள்ளும் தனது ஞானத்தாலும் சக்தியாலும் வியாபித்திருப்பதால் திருமால்
‘விச்வாத்மா’ என்றழைக்கப்படுகிறார். ‘விச்வம்’ என்றால் உலகம்.
உலகிலுள்ள பொருட்கள் அனைத்திலும் வியாபித்தவர் (நிறைந்திருப்பவர்) ‘விச்வாத்மா’.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 227-வது திருநாமம்.
“விச்வாத்மனே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அடியார்களுக்கு ஞானமும் சக்தியும்
மேன்மேலும் பெருகும்படித்திருமால் அருள்புரிவார்.

—————–

228. ஸஹஸ்ராக்ஷாய நமஹ (Sahasraakshaaya namaha)

கண்ணனின் நண்பரான உத்தவர், ஒருமுறை கண்ணனிடம், “கண்ணா! உண்மையான நண்பன் யார்?” என்று கேட்டார்.
“ஆபத்தில் உதவி செய்பவனே உண்மையான நண்பன்!” என்றான் கண்ணன்.
“அவ்வாறாயின், துரியோதனனின் சபையில் சூதாடிப் பாண்டவர்கள் தோற்றார்களே!
அப்போது நீ ஏன் வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருந்தாய்?
தர்மபுத்திரர் சூதாடச் செல்வதற்கு முன்னமேயே நீ அவரைத் தடுத்திருக்கலாம்!
அல்லது, நாட்டை இழந்தபோதாவது தடுத்திருக்கலாம்! அவர் ராஜ்ஜியத்தையும் செல்வங்களையும் சூதாட்டத்தில்
இழந்ததோடு மட்டுமின்றி, தன் தம்பிகளையும் இழந்து, தன்னையும் இழந்து, திரௌபதியையும் இழக்கும் வரை
நீ ஏன் அவர்களைக் காக்கவில்லை? ஆபத்து வரும் நேரத்தில் நீ அவர்களுக்கு அருகில் இல்லாமல் போய்விட்டாயே!
நீ ஓர் உண்மையான நண்பனா?” என்று கேட்டார் உத்தவர்.
“திரௌபதி என்னை அழைத்தவுடன் நான் புடவை கொடுத்து அவளைக் காத்தேனே!” என்றான் கண்ணன்.

“இல்லை கண்ணா! நீ நினைத்திருந்தால் இந்தச் சூழ்நிலையே வராதபடி காப்பாற்றியிருக்க முடியும்.
திரௌபதியைப் பணயமாக வைத்துச் சூதாடும்படி தர்மபுத்திரரிடம் துரியோதனன் சொன்னபோதே நீ தடுத்திருக்க வேண்டும்.
திரௌபதி தன் மானத்தையே இழக்கும் நிலை நேரிட்ட போது தானே நீ உதவினாய்?
எனவே நீ செய்த உதவி தாமதமான உதவியே ஆகும்! மேலும், அவர்களுக்குத் துன்பம் நேரிட்ட போது,
நீ அருகில் இருந்திருக்க வேண்டும்!” என்றார் உத்தவர்.
(உத்தவர் மட்டுமல்ல, மகாபாரதம் படிக்கும் ஒவ்வொருவர் மனத்திலும் இந்தக் கேள்விகள் எழும்.)புன்னகைத்தபடியே கண்ணன்,
“உத்தவா! துரியோதனனுக்குச் சூதாடத் தெரியாது. எனவே தான் சூதாடாமல், தன் சார்பில் மாமன் சகுனியைச் சூதாடச் சென்னான் அவன்.
அந்த விவேகம் தர்மபுத்திரனிடம் இல்லை.

தர்மபுத்திரன் தன் சார்பில் சூதாட என்னை அழைத்திருக்கலாமே! நானும் சகுனியும் சூதாடி இருந்தால்,
நான் எளிதில் அவனை வென்றிருப்பேனே! தர்மபுத்திரன் அதைச் செய்யவில்லை.
பக்தன் ஆபத்தில் பிரார்த்தனை செய்தால் தானே நான் போய் உதவ முடியும்?” என்று விடையளித்தான்.
“தர்மபுத்திரர் உன்னை அழைக்காவிட்டாலும், நீ அருகில் இருந்திருக்கலாமே கண்ணா!” என்றார் உத்தவர்.
கண்ணன் சிரித்துக் கொண்டே,“உத்தவா! தான் சூதாடுவது எனக்குத் தெரியக்கூடாது என்பதற்காக,
துரியோதனின் அரண்மனைப் பக்கம் நான் வரவே கூடாது என்று எனக்கு அன்புக் கட்டளை
இட்டு விட்டுச் சென்றார் தர்மபுத்திரன்!” என்றான்.மேலும், “அரண்மனைக்குள் நான் வரக் கூடாது என்று
தர்மபுத்திரன் சொன்னபடியால், நான் உள்ளே வராமல் வெளியே காத்திருந்தேன்.
உள்ளே நடப்பவற்றை என் ஞானக் கண்ணால் கவனித்துக் கொண்டிருந்தேன்.
திரௌபதியை துச்சாசனன் துகிலுரிய முற்பட்டபோது, அவள் வாய் திறந்து,

“சங்க சக்ர கதா பாணே த்வாரகா நிலயாச்யுத |
கோவிந்த புண்டரீகாக்ஷ ரக்ஷ மாம் சரணாகதாம் ||”

என்று அழைத்தாள். அவள் அழைத்தவுடன் நான் புடவையைச் சுரந்து அவளைக் காப்பாற்றினேன்.
மற்ற பாண்டவர்கள் துரியோதனனுக்கு அடிமையான போது கூட, துரியோதனன் மீது அவர்கள் கோபம் கொண்டார்களே ஒழிய,
என்னை அழைக்கவேண்டும் என்று அவர்களுக்குத் தோன்றவில்லை. திரௌபதி தான் சரியான நேரத்தில் என்னை அழைத்தாள்.
நானும் உதவினேன்! இதில் என் தவறு என்னஉள்ளது?” என்று கேட்டான் கண்ணன்.
கண்ணனின் பதிலைக் கேட்டுப் பரவசமடைந்த உத்தவர், “கண்ணா! நீ எப்போதும் உன் அடியோர்கள் கூடவே இருந்து,
அனைத்து நிகழ்வுகளையும் கவனித்து வருகிறாய். ஆபத்து ஏற்படும் போது அவர்கள் உன்னை அழைத்தால்,
நீ வந்து காப்பதற்கும் தயாராகத் தான் உள்ளாய். யாரேனும் துன்பப்படுகிறார்கள் என்றால்,
அவர்கள் உன் உதவியை நாடவில்லை என்று தான் பொருள்!” என்று கூறினார்.

எப்போதும் நம்முடன் இருந்துகொண்டு, அனைத்து நிகழ்வுகளையும் கவனித்துக் கொண்டிருக்கும் திருமால்,
நாம் அழைத்தவுடன் நம்மைக் காக்க வருவதற்குத் தயார் நிலையில் உள்ளார் என்பதை இதன்மூலம் அறிய முடிகிறதல்லவா?
அனைத்து நிகழ்வுகளையும் திருமால் கவனித்து வருகிறார் என்பதையே அடையாளப் பூர்வமாக (figurative-ஆக)
ஆயிரக்கணக்கான கண்களோடு கூடியவர் – ‘ஸஹஸ்ராக்ஷ:’ என்று ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 228-வது திருநாமம் குறிப்பிடுகிறது.
‘ஸஹஸ்ரம்’ என்றால் ஆயிரக்கணக்கான என்று பொருள். ‘அக்ஷி:’ என்றால் கண் என்று பொருள்.
நம் கண்களால் காண இயலாத அனைத்தையும் கண்காணிக்க வல்லவர் என்ற அளவில்
இதன் பொருளைப் புரிந்துகொள்ள வேண்டும்.
“ஸஹஸ்ராக்ஷாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் திருமாலின் திருக்கண் நோக்குக்கு இலக்காவார்கள்.

—————————-

229. ஸஹஸ்ரபதே நமஹ (Sahasrapadhe namaha)

திருமலையில் ஸ்ரீநிவாசனாக அவதாரம் செய்த திருமால், அருகிலுள்ள நாராயண புரத்தை ஆண்டு வந்த
ஆகாசராஜனின் மகனான பத்மாவதி மீது காதல் கொண்டார். அவளை விரைவில் மணந்து கொள்ளத் துடித்தார்.
அந்நிலையில் ஸ்ரீநிவாசனுக்கு உதவியாளராக இருந்த வகுளமாலிகை என்னும் பெண், ஸ்ரீநிவாசனின் மனக் கருத்தை அறிந்து கொண்டாள்.
“ஸ்ரீநிவாசா! நீ வருந்த வேண்டாம். உனக்காக நான் ஆகாசராஜனின் அரண்மனைக்குச் சென்று,
பத்மாவதியின் பெற்றோர்களைச் சந்தித்துப் பேசி நல்ல செய்தியோடு வருகிறேன்!” என்று சொல்லி விட்டு
நாராயணபுரத்தை நோக்கிச் சென்றாள்.இந்நிலையில், பத்மாவதியும் ஸ்ரீநிவாசன் மேல் காதல் கொண்டிருந்தாள்.
காதல் நோய்க்குரிய அறிகுறிகள் அவளிடம் தென்படத் தொடங்கின. தன் மகளுக்கு ஏதோ புதுவிதமான நோய்
ஏற்பட்டதாகக் கருதிய அவளது தாய் தரணிதேவி, அரண்மனைப் பணிப்பெண்களைத் திருமலை
அடிவாரத்தில் உள்ள கபிலேஸ்வரர் கோயிலுக்கு அனுப்பிப் பத்மாவதிக்காக அர்ச்சனை செய்து வரும்படி கூறினாள்.

கபிலேஸ்வரர் கோயிலில் அர்ச்சனை செய்து விட்டு வெளியே வந்த அப்பெண்களை, அரண்மனையை நோக்கிச் சென்று
கொண்டிருந்த வகுளமாலிகை தற்செயலாகச் சந்தித்தாள். தான் அரசியைச் சந்திக்க விழைவதாக அப்பெண்களிடம் கூறினாள்.
அவர்களும் வகுளமாலிகையைத் தரணிதேவியிடம் அழைத்துச் சென்றார்கள்.
“உங்கள் மகள் பத்மாவதியைத் திருமலையில் வசிக்கும் ஸ்ரீநிவாசனுக்குப் பெண் கேட்பதற்காக வந்துள்ளேன்!” என்று
தரணி தேவியிடம் சொன்னாள் வகுளமாலிகை. “அதற்காகத் தான் காத்திருக்கிறேன்!” என்று சொன்ன தரணிதேவி,
“திருமணத்துக்கான ஏற்பாடுகளை விரைந்து செய்திடுவோம்!” என்றும் கூறினாள். வகுளமாலிகைக்கோ இன்ப அதிர்ச்சி!
திருமலையில் வெறும் 100 சதுர அடி நிலத்தில் வாடகைக்குக் குடி இருக்கும் ஸ்ரீநிவாசனுக்குப் பெண் தர,
அரசி சற்றும் தயக்கம் காட்டாமல் சம்மதித்து விட்டாளே என்று மிகவும் மகிழ்ந்தவளாய்,
ஸ்ரீநிவாசனிடம் திரும்பி வந்தாள் வகுளமாலிகை. நற்செய்தியையும் தெரிவித்தாள்.

இந்நிலையில், திருமலைக்கு வந்த நாரதர், ஸ்ரீநிவாசனிடம்,
“ஊர் பெயர் தெரியாத பெண்ணான வகுளமாலிகை வந்து பெண் கேட்டவுடன், அரசியான தரணி தேவிஎப்படித் தயக்கமில்லாமல்
திருமணத்துக்குச் சம்மதித்தாள்? ஒன்றுமே புரியவில்லையே!” என்று கேட்டார்.
அதற்கு ஸ்ரீநிவாசன், “வகுளமாலிகை அரண்மனையை நோக்கி இங்கிருந்து புறப்பட்டாள் அல்லவா?
அவள் அரண்மனையைச் சென்றடைவதற்கு முன்னதாக, நான் ஒரு குறத்தி வேடமிட்டுக் கொண்டு அரண்மனைக்குச் சென்றேன்.
அங்கே தரணிதேவி என்னை அழைத்துக் குறி சொல்லச் சொன்னாள்.
அவளிடம், “உங்கள் மகள் பத்மாவதி காதல் நோயால் பாதிக்கப்பட்டிருக்கிறாள்.
திருமலையில் வாழும் ஸ்ரீநிவாசனுக்கு இவளை மணம் முடித்து வைப்பதே இதற்கு மருந்தாகும்.
ஸ்ரீநிவாசனின் சார்பில் வகுளமாலிகை என்னும் பெண் உங்களைத் தேடி வந்துகொண்டிருக்கிறாள்.
அவளிடம் உங்கள் பரிபூரணமான சம்மதத்தைத் தெரிவித்து விடுங்கள்! தாமதப்படுத்தினால் உங்கள் மகளின் உயிருக்கே ஆபத்து!” என்று
குறி சொல்லிவிட்டு வந்தேன். அதனால் தான் வகுளமாலிகை அங்கே சென்றவுடனேயே, தரணிதேவி சம்மதம் தெரிவித்தாள்!” என்றார்.

“ஆனாலும், வகுளமாலிகை அரண்மனையை நோக்கிப் புறப்பட்ட பின்னர் தானே நீ புறப்பட்டாய்?
அப்படியிருக்க, அவளுக்கு முன் நீ எப்படி குறத்தி வேடமிட்டு அரண்மனைக்குச் சென்றாய்?” என்று ஸ்ரீநிவாசனிடம் கேட்டார் நாரதர்.
அப்போது குறுக்கிட்ட வியாசர், “நாரதா! ஸ்ரீநிவாசன் திருமலையில் மட்டும் தானா இருக்கிறான்?
அவன் எங்கும் நிறைந்திருப்பவன் ஆயிற்றே! நினைத்த நேரத்தில் நினைத்த இடத்துக்குச் செல்வான்,
நினைத்த இடத்தில் தோன்றுவான். அத்தகைய சக்தி படைத்தவனாகத் திகழ்வதால் தான் வகுளமாலிகைக்குப் பின்னால்
ஸ்ரீநிவாசன் புறப்பட்டாலும், அவள் அரண்மனையை அடைவதற்கு முன்பே ஸ்ரீநிவாசனால் அரண்மனையை அடைய முடிந்தது!
வகுளமாலிகை இத் திருமணத்தைத் தானே பேசி ஏற்பாடு செய்ததாக எண்ணியிருந்தாலும்,
உண்மையில் அனைத்தையும் நடத்தியவன் ஸ்ரீநிவாசனே!” என்றார்.

அனைத்து இடங்களிலும் பரவி இருக்கும் திருமால், நினைத்த நேரத்தில் நினைத்த இடத்தை அடைந்து விடுகிறார் என்பதையும்,
ஒரு மனிதன் ஓர் இலக்கை அடைய எடுத்துக் கொள்ளும் நேரத்தைக் காட்டிலும் ஆயிரம் மடங்கு விரைவாக
அந்த இலக்கை அடைய வல்லவர் என்பதையும் இந்த சம்பவத்திலிருந்து அறிய முடிகிறது.
திருமாலிடம் இருக்கும் இத்தகைய பயணிக்கும் ஆற்றலையே அடையாளப்பூர்வமாக (illustrative-ஆக) ஆயிரம் பாதங்களைக் கொண்டவர் –
‘ஸஹஸ்ரபாத்’ என்று சொல்கிறார்கள். ‘ஸஹஸ்ரம்’ என்றால் ஆயிரம். ‘ஸஹஸ்ரபாத்’ என்றால் ஆயிரக்கணக்கான பாதங்களை உடையவர்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 229-வது திருநாமம்.
“ஸஹஸ்ரபதே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு ஓட்டப்பந்தயம் போன்ற போட்டிகளில் வெற்றி ஏற்படவும்,
கால் சம்பந்தப்பட்ட நோய்கள் விரைவில் குணமடையவும் திருமால் அருள்புரிவார்.

குறிப்பு: ஸஹஸ்ரமூர்த்தா (226), ஸஹஸ்ராக்ஷ: (228), ஸஹஸ்ரபாத் (229) ஆகிய திருநாமங்களுக்கு முறையே
ஆயிரம் தலைகளைக் கொண்டவர், ஆயிரம் கண்களைக் கொண்டவர், ஆயிரம் பாதங்களைக் கொண்டவர் என்று
பெரியோர்கள் பொருள் உரைக்கவில்லை.
‘ஸஹஸ்ரமூர்த்தா’ என்றால் எல்லையில்லாத ஞானத்தைக் கொண்டவர்,
‘ஸஹஸ்ராக்ஷ:’ என்றால் அனைத்தையும் கவனிப்பவர்,
‘ஸஹஸ்ரபாத்’ என்றால் நினைத்த இடத்துக்கு விரைவாகப் பயணிக்க வல்லவர் என்றே பொருள் உரைத்திருக்கிறார்கள்.

—————

230. ஆவர்த்தனாய நமஹ (Aavarthanaaya namaha)

திருநெல்வேலி மாவட்டம் ஆழ்வார் திருநகரியில், ஆதிநாதப் பெருமாள் சந்நதிக்கு அருகிலுள்ள புளியமரப் பொந்தில்,
யோகத்தில் அமர்ந்திருந்த நம்மாழ்வாருக்குத் திருமால் உயர்ந்த ஞானத்தையும் பக்தியையும் அருளி,
தன் வடிவழகையும், குணங்களையும், மேன்மையையும் காட்டினார். அவற்றை எல்லாம் அநுபவித்து மகிழ்ந்த நம்மாழ்வார்,
தமது அநுபவங்களை எல்லாம் திருவாய்மொழி என்னும் பிரபந்தமாகப் பாடினார்.
திருமாலின் திருமேனி அழகில் மிகவும் ஈடுபட்ட நம்மாழ்வார், தன்நிலை மறந்து பெண் நிலைக்கு மாறினார்.
அவ்வாறு பெண் பாவம் ஏறிட்டுக் கொண்ட நம்மாழ்வாரைப் ‘பராங்குச நாயகி’ என்று சொல்வார்கள்.
அந்தப் பராங்குச நாயகி நிலையில் நம்மாழ்வார் பாடிய பாலனாய் எனத் தொடங்கும் பதிகத்தை,
பராசர பட்டர் என்னும் ஆச்சாரியர், தமது சீடரான நஞ்ஜீயருக்கு நாடக வடிவில் விளக்கி வந்தார்:

தலைவனான திருமாலைப் பிரிந்து பிரிவாற்றாமையால் தவித்து வருகிறாள் பராங்குச நாயகி.
அப்போது அவளுடைய தாய், தனது மகள் வாடி இருப்பதைக் கண்டு மகளிடம் வருகிறாள்.
தாய்: பெண்ணே நீ ஏன் வாடி இருகிறாய் பராங்குச நாயகி: ஒன்றுமில்லைதாய்: பொய் சொல்லாதே!
நீ எதையோ நினைத்து ஏங்குகிறாய்! அது என்ன?
பராங்குச நாயகி: உன்னிடம் சொன்னால் மட்டும் என் வருத்தம் தீர்ந்துவிடுமா?
தாய்: உன் வருத்தத்தைத் தீர்ப்பதற்கு என்னால் இயன்றதைச் செய்கிறேன்! சொல்!
பராங்குச நாயகி: எனக்குத் துளசி வேண்டும்!தாய்:
இவ்வளவு தானே! நம் இல்லத்துக்கு அருகில் பெரிய துளசி வனமே இருக்கிறதே!
உனக்குத் துளசி கிடைக்க நான் ஏற்பாடு செய்கிறேன்!
பராங்குச நாயகி: எனக்கு இந்த துளசி வேண்டாம்! அன்று ஊழிக் காலத்தில், ஆலிலைக் கண்ணனாகத் திருமால் தோன்றி,
ஏழு கடல்களையும், ஏழு மலைகளையும், ஏழு தீவுகளையும், அனைத்து உயிர்களையும் உண்டு
தன் வயிற்றுக்குள் வைத்துக் காத்தாரல்லவா? அப்போது அந்த ஆலிலைக் கண்ணன் தனது திருவடிகளிலே
துளசி மாலை ஒன்றை அணிந்திருந்தார். அந்த துளசி மாலை தான் எனக்கு வேண்டும்!
தாய் (திகைப்புடன்): ஊழிக் காலம் முடிந்து பற்பல யுகங்கள் ஆகிவிட்டனவே!
அந்நாளில் திருமால் அணிந்த துளசியை எங்கு போய் தேடுவேன்? அது இந்நேரம் வாடியும் போயிருக்குமே!
பராங்குச நாயகி: திருமாலைப் பிரிந்து தவிக்கும் எனது வாட்டத்தைப் போக்கவேண்டும் என்றால்,
ஊழிக் காலத்தில் அவன் அணிந்த துளசி மாலையைத் தவிர வேறு மருந்தில்லை!

இந்தக் காட்சியை விளக்கும் நம்மாழ்வாரின் பாசுரம்

“பாலனாய் ஏழுலகுண்டு பரிவின்றி
ஆலிலை அன்ன வசம் செய்யும் அண்ணலார்
தாளிணை மேலணி தண்ணந் துழாய் என்றே
மாலுமால் வல்வினையேன் மடவல்லியே”

இதன் பொருளைப் பராசர பட்டர் வருணிக்கையில், குறுக்கிட்ட நஞ்ஜீயர், “சுவாமி! பராங்குச நாயகிக்கு அவள் சொல்லும்
மருந்து கிடைக்க வாய்ப்பிருப்பதாகத் தெரியவில்லையே! அவளது நோய் எப்படித்தான் தீரும்?” என்று கேட்டார்.
பராசர பட்டர் சிரித்தபடி, “திருமால் தனது கையில் சுதர்சனச் சக்கரத்தை ஏந்தியிருக்கிறார் அல்லவா?
அது தான் காலச் சக்கரம். முன்பு ஊழிக் காலத்தில் தான் அணிந்த துளசி மாலையைப் பராங்குச நாயகி பெற விரும்புவதை அறிந்த திருமால்,
தன் கையிலுள்ள காலச் சக்கரத்தை மாற்றுத் திசையில் சுற்றினார். சக்கரம் நேராகச் சுற்றினால், காலமும் முன்நோக்கிச் செல்லும்.
சக்கரத்தை மாற்றுத் திசையில் திருமால் சுற்றியதால், காலம் பின்நோக்கிச் செல்லத் தொடங்கியது.
ஊழிக் காலத்தை அடைந்தாள் பராங்குச நாயகி. ஆலிலைக் கண்ணனைத் தரிசித்தாள்.
அவன் பாதங்களில் இருந்த துளசி மாலையைப் பெற்று வாட்டம் தீர்ந்தாள்!” என்று விளக்கம் அளித்தார்.

‘ஆவர்த்தன:’ என்றால் சுழற்றுபவர் என்று பொருள். இடைவிடாது சுழலும் காலச் சக்கரத்தைத் தன் கட்டுப்பாட்டில் வைத்துச்
சுழற்றி வருவதால் திருமால் ‘ஆவர்த்தன:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 230-வது திருநாமம்.
“ஆவர்த்தனாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வருபவர்களின் வாழ்வில் நல்ல திருப்பங்கள் ஏற்படும்படித் திருமால் அருள் புரிவார்.

————————

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ திருக்குடந்தை டாக்டர்: உ.வே.வெங்கடேஷ் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பராசர பட்டர் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பீஷ்மர் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ வியாச பகவான் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்

ஸ்ரீ அனந்தனுக்கு ஆயிரம் திரு நாமங்கள்–ஸ்ரீ திருக்குடந்தை டாக்டர்: உ.வே.வெங்கடேஷ்– 102-199–திரு நாமங்கள்–

102. வ்ருஷாகபயே நமஹ (Vrushaakapaye namaha)

மகாபாரதத்தில் பதினேழாம் நாள் யுத்தம். அர்ஜுனனுக்கும் கர்ணனுக்கும் கடும் போர் நிலவிக் கொண்டிருந்த வேளையில்
கர்ணனின் தேர்ச் சக்கரம் சேற்றில் சிக்கிக் கொண்டது.
“நான் தேர்ச் சக்கரத்தை விடுவிக்கிறேன். அதன் பின் போரைத் தொடருவோம். அதுவரை என்னைத் தாக்காதே அர்ஜுனா!” என்றான் கர்ணன்.

ஆனால் கண்ணபிரான், “அர்ஜுனா! இது தான் சரியான சந்தர்ப்பம். நீ உன் கணைகளைத் தொடுத்து அவனைக் கொல்!” என்றார்.
பாணத்தைப் பிரயோகிக்கத் தயாரானான் அர்ஜுனன்.
அப்போது கர்ணன், “அர்ஜுனா! நில்! இது தர்மமாகுமா? கொஞ்சம் பொறு!” என்றான்.
கண்ணன் கர்ணனைப் பார்த்து, “கர்ணா! உனக்குக் கூட தர்மம் என்ற சொல் இருப்பது தெரியுமா?
தர்மத்தைப் பற்றி நீ இப்போது பேசுகிறாயே! சிறுவயதில் நீங்கள் எல்லோரும் சேர்ந்து பீமனுக்கு விஷம் வைத்த போது
நீ கூறும் தர்மம் எங்கே போனது? அரக்கு மாளிகையில் பாண்டவர்களை எரிக்கத் திட்டமிட்ட போது நீ கூறும் தர்மம் எங்கே போனது?
பொய்ச்சூதில் பாண்டவர்களை வீழ்த்தியபோது உன் தர்மம் எங்கே போனது?
அபலைப் பெண்ணான திரௌபதியைச் சபை நடுவே அவமானப்படுத்திய போது இந்தத் தர்மத்தைப் பற்றி நீ பேசினாயா?
இதிலெல்லாம் உனக்குச் சம்பந்தம் இல்லை என்று கூறித் தப்பிக்கப் பார்க்காதே!
துரியோதனன் செய்த ஒவ்வொரு தவறின் போதும் நீயும் உடனிருந்தாய்! பதின்மூன்று வருடங்கள் தண்டனை முடிந்த பிறகும்
பாண்டவர்களுக்கு ராஜ்ஜியத்தைத் தர மறுத்தீர்களே! அப்போது தர்மம் எங்கே போனது?
சிறுவனான அபிமன்யுவைச் சக்கர வியூகத்துக்குள் வைத்துப் பலர் தாக்கிக் கொன்றீர்களே! அப்போதெல்லாம்
தர்மம் என்ற ஒன்று இருப்பது உனக்குத் தெரியவில்லையா?
உனக்குத் தேவையான சூழ்நிலைகளில் மட்டும் தர்மத்தைப் பற்றிப் பேசுவாய், தேவையில்லாத சூழ்நிலைகளில்
தர்மத்துக்கு விரோதமாகச் செயல்படுவாய்! இதுதானே உன் கொள்கை?” என்றான்.

மேலும், “அர்ஜுனா! திரௌபதி என்னும் அபலைப் பெண் அன்று அவமானப்பட்ட போது அவளுக்கு உண்டான வலியையும்,
அபிமன்யு என்ற சிறுவன் அநியாயமாகக் கொல்லப்பட்ட போது அவனுக்கு உண்டான வலியையும் இவன் உணர வேண்டுமென்றால்
இப்போது நிராயுதபாணியாக நிற்கும் போது இவனைத் தாக்க வேண்டும். அதுவே இவனுக்குச் சரியான தண்டனை!” என்றான் கண்ணன்.
அர்ஜுனன் எய்திய பாணம் கர்ணனின் கவசத்தைத் துளைத்துக் கொண்டு அவன் மார்பில் பாய்ந்தது. கர்ணன் மாண்டு போனான்.
(கர்ணனின் உயிர் பிரியாமல் அவனது புண்ணியங்கள் காத்ததாகவும், அந்தணர் வடிவில் கண்ணன் வந்து
அந்தப் புண்ணியங்களைத் தானம் வாங்கியதாகவும் பிரசித்தியாகச் சொல்லப்படும் கதை வியாச பாரதத்தில் இல்லை.)

மரணத்துக்குப் பின் தன் தந்தையான சூரியனின் இருப்பிடத்தை அடைந்த கர்ணன் சூரியனிடம்,
“தந்தையே! நான் என் நண்பன் துரியோதனனுக்குச் செஞ்சோற்றுக் கடன் தீர்க்க வேண்டுமென்ற நல்லெண்ணத்தில் போர் புரிந்தேன்.
ஆனால் வஞ்சகன் கண்ணன் என்னை வஞ்சித்து வீழ்த்தி விட்டானே!” என்று புலம்பினான்.
அப்போது சூரிய பகவான், “இல்லை கர்ணா! கண்ணனை வஞ்சகன் என்று சொல்லாதே. நீ ஒரு தவறு செய்து விட்டாய்.
செஞ்சோற்றுக் கடன் தீர்ப்பது சிறந்த தர்மம் என்பதில் சந்தேகமே இல்லை.
ஆனால் கண்ணனோ சாமானிய தர்மங்களை விட உயர்ந்த விசேஷ தர்மமாக விளங்குபவன்.
“க்ருஷ்ணம் தர்மம் ஸனாதனம்” என்று அதனால் தான் சொல்கிறோம்.

அந்தக் கண்ணன் என்ற விசேஷ தர்மத்துக்கும், செஞ்சோற்றுக் கடன் தீர்த்தல் என்ற சாமானிய தர்மத்துக்கும்
முரண்பாடு வருகையில் விசேஷ தர்மத்தைக் கைக்கொள்ள வேண்டும்.
நீ அதை விட்டுவிட்டுச் சாமானிய தர்மத்தைக் கைக்கொண்டு விசேஷ தர்மத்தைக் கைவிட்டாய். அதனால் தான் அழிந்தாய்.
தந்தைசொல் மிக்க மந்திரம் இல்லை என்பது உயர்ந்த தர்மம் தான்.
அதற்காக இரணியனின் பேச்சைக் கேட்டுப் பிரகலாதன் நடந்தானா? நரசிம்மர் என்ற விசேஷ தர்மத்தை அல்லவோ கைக்கொண்டான்!

விபீஷணனும் தன் அண்ணன் ராவணனுக்கு நன்றி பாராட்டுதலாகிய சாமானிய தர்மத்தை விட்டு,
விசேஷ தர்மமான ராமனை வந்து பற்றவில்லையா? தாயிற் சிறந்த கோவிலுமில்லை என்பதற்காகக் கைகேயியின்
ஆசைக்குப் பரதன் உடன்பட்டானா? மகனே! சாமானிய தர்மங்களை நிச்சயம் பின்பற்ற வேண்டும் என்பதில் ஐயமில்லை.
ஆனால் விசேஷ தர்மத்தோடு அதற்கு முரண்பாடு ஏற்படும் சூழ்நிலையில் விசேஷ தர்மத்தையே முக்கியமாகக் கைக்கொள்ள வேண்டும்.
அவ்வகையில் கண்ணனே அனைத்து தர்மங்களுக்கு சாரமான விசேஷ தர்மம் என உணர்வாயாக!” என்றார்.

வடமொழியில் ‘வ்ருஷம்’ என்றால் தர்மம் என்று பொருள். ‘வ்ருஷாகபி:’ என்றால் தர்மமே வடிவானவர் என்று பொருள்.
கர்ணனுக்கு சூரியன் உபதேசித்தபடி தர்மமே வடிவானவராகத் திருமால் விளங்குவதால் ‘வ்ருஷாகபி:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 102-வது திருநாமம்.
“வ்ருஷாகபயே நமஹ” என்ற திருநாமத்தைத் தினமும் சொல்லி வந்தால், முரண்பாடான சூழ்நிலைகளில் நாம்
சிக்கிக் கொள்ளும் போது சரியான முடிவெடுக்கும் ஆற்றலைத் திருமால் நமக்குத் தந்தருள்வார்.

————-

103. அமேயாத்மநே நமஹ (Ameyaathmane namaha)

பிரகலாதனின் சரித்திரம் வாசகர்கள் அனைவரும் அறிந்த ஒன்றே!
“நானே கடவுள்” என்று கூறிக் கொண்டிருந்தான் இரணியன் என்னும் அசுரன்.
அவனது மகனான பிரகலாதன், சிறந்த விஷ்ணு பக்தனாக விளங்கினான்.
எப்போதும் நாராயண நாமத்தையே உச்சரித்துக் கொண்டிருந்தான்.
“நீ நாராயணனை வணங்காதே, என்னைத் தான் வணங்க வேண்டும்! ‘இரண்யாய நமஹ’ என்று சொல்!” என்று
எச்சரித்தான் இரணியன். அதை மறுத்த பிரகலாதனைப் பலமுறை கொல்ல முயன்றான் இரணியன்.

ஆனால், ஒவ்வொரு முறையும் திருமால் பிரகலாதனைக் காத்தார்.
இறுதியாக “உன் நாராயணன் எங்கே இருக்கிறான்?” என இரணியன் கேட்க, “தூணிலும் உளன், துரும்பிலும் உளன்!” எனப்
பிரகலாதன் சொல்ல, இரணியனும் தன் அரண்மனையில் ஒரு தூணை இரணியன் கதையால் தட்டிய போது,
அதைப் பிளந்து கொண்டு நரசிம்மர் தோன்றி இரணியனை வதைத்தார் என்பது பல புராணங்களில் நாம் காணும் பிரகலாத சரித்திரம்.

ஆனால், விஷ்ணு புராணத்தில் மட்டும் பராசர மகரிஷி இந்தச் சரித்திரத்தைச் சற்று வித்தியாசமாக வர்ணித்துள்ளார்:
பிரகலாதனைக் கொல்ல எத்தனையோ முயற்சிகள் மேற்கொண்டும் தோல்வியடைந்த இரணியன்,
முடிவாக அவனை ஒரு பாறையோடு சேர்த்துக் கட்டிக் கடலில் வீசத் திட்டமிட்டான்.
திட்டமிட்டபடி மலைக்குன்றின் மேல் பிரகலாதனை நிறுத்திப் பெரிய பாறையுடன் அவனைக் கட்டிவிட்டு,
“அடேய்! முடிவாகக் கேட்கிறேன். ‘இரண்யாய நமஹ’ என்று சொல்வாயா? மாட்டாயா?” என்றான்.
பிரகலாதனோ எப்போதும் போல “நாராயணாய நமஹ” என்றான்.
பாறையோடு சேர்த்து அந்தக் குன்றிலிருந்து கடலை நோக்கி அவனைத் தள்ளினான்.

ஆனால் நரசிம்மர் தனது இரு கரங்களாலும் பிரகலாதனைத் தாங்கிப் பிடித்தார். அவனது கட்டுக்களை எல்லாம் அவிழ்த்தார்.
“குழந்தாய்! உனக்கு என்ன வரம் வேண்டும்?” என்று கேட்டார்.
“என் தந்தை திருந்தி நல்லவராக மாற வேண்டும்! தினமும் என்னுடன் இணைந்து அவரும் உனக்குப் பூஜை செய்ய வேண்டும்.
அவரும் நாம சங்கீர்த்தனம் செய்ய வேண்டும்!” என்றான் பிரகலாதன்.

இந்நிலையில் தந்தையின் பாசம் பிரகலாதனுக்கு முக்கியம் எனக் கருதினார் நரசிம்மர்.
ஆனால் இரணியனைத் திருத்தி அவனை ஒரு பக்தனாக உருவாக்குவது என்பது நடக்காத காரியம்.
அதே சமயம் பிரகலாதன் கேட்ட வரத்தையும் மறுக்க நரசிம்மருக்கு மனம் வரவில்லை. அதனால் நரசிம்மர் ஒரு லீலை செய்தார்.
தானே இரணியனைப் போல வடிவம் எடுத்துக் கொண்டு பிரகலாதனிடம் வந்தார்.
தன்னை இறைவன் என்று காட்டிக் கொள்ளாமல், மனம் மாறிய இரணியனாகவே அவனிடம் காட்டிக் கொண்டார்.
தந்தையின் அன்பை முழுவதுமாக அவன் மேல் பொழிந்தார். தினமும் அவனுடன் இணைந்து திருமாலுக்குப் பூஜை,
நாம சங்கீர்த்தனம் அனைத்தும் செய்து, அவனைப் போலவே பக்தனாக வாழ்ந்து அவனை மகிழ்வித்து வந்தார்.

மற்றொரு புறம், நிஜ இரணியனின் அட்டூழியங்கள் நாளுக்கு நாள் அதிகரிக்கவே, தூணைப் பிளந்து கொண்டு
நரசிம்மராகத் தோன்றி அந்த இரணியனை வதம் செய்தார்.இவ்வாறு திருமாலே பிரகலாதனை மகிழ்விக்க இரணியனாகவும்,
இரணியனை வதைக்க நரசிம்மராகவும் இரு அவதாரங்கள் எடுத்தார் என்று விஷ்ணு புராணத்தில்
பராசர மகரிஷி மறைமுகமாக வர்ணித்துள்ளார் என அடியேனுடைய குருவான
ஸ்ரீமதுபயவே. Dr. கருணாகரார்ய மஹாதேசிகன் விஷ்ணு புராண காலக்ஷேபத்தில் விளக்கியுள்ளார்.

பிரகலாதனை மகிழ்விக்கும் பொருட்டு நரசிம்மராக மட்டுமல்ல, இரணியனாகக் கூட திருமால் அவதாரம் செய்தார் என்பதை
நோக்குகையில் தன் அடியவர்கள் மேல் அவர் எவ்வளவு அன்பு கொண்டிருக்கிறார் என்பதை உணர முடிகிறது.
இவ்வாறு எல்லையில்லாத கருணையைத் தன் அடியார்கள் மேல் காட்டுவதால் திருமால் ‘அமேயாத்மா’ என்று போற்றப் படுகிறார்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 103-வது திருநாமம்.
“அமேயாத்மநே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் பக்தர்கள் திருமாலின் அளவற்ற கருணைக்குப் பாத்திரமாவார்கள்.

——————

104. ஸர்வ யோக விநிஸ்ருதாய நமஹ (Sarvayogavinisruthaaya namaha)

சைதன்ய மகாபிரபு தன்னுடைய சேது யாத்திரைக்குச் செல்லும்போது வழியில் திருவரங்கத்துக்கு வந்தார்.
வண்டினம் ரீங்கரிக்கும் சோலை, மயிலினம் ஆடும் சோலை, கொண்டல் மீதணவும் சோலை, குயிலினம் கூவும் சோலையான
அரங்கத்தில் பள்ளிகொண்ட அண்டர் கோனான அணி அரங்கனைத் தரிசித்தார்.
அங்கே பராசர பட்டரின் வம்சத்தில் தோன்றிய ஒருவர், விஷ்ணு ஸஹஸ்ர நாமத்துக்கு பகவத் குண தர்ப்பணம் என்ற பெயரில்
பராசர பட்டர் அருளிய விளக்கவுரையை மகாபிரபுவுக்கு வழங்கினார்.
அடியேன் இந்தத் தொடர் முழுவதையும் அந்த விளக்கவுரையின் துணைகொண்டு தான் எழுதுகிறேன் என்பது
இவ்விடத்தில் நன்றியுடன் நினைவுகூறத்தக்கது. அந்த விளக்கங்களைப் படித்து வியந்து போனார் மகாபிரபு.
அந்தப் புத்தகத்தை அரங்கன் தனக்குத் தந்த பரிசாகவே கருதினார்.

பூரி ஜகந்நாதரைப் போலவே திருவரங்கத்திலும் ஒரு ஜகந்நாதர் கோவில் இருப்பதை அறிந்த மகாபிரபு,
ஜகந்நாதரை வழிபட அந்தக் கோயிலுக்குச் சென்றார். அங்கே ஹிமாம்சு என்பவர் ஜகந்நாதப் பெருமாளுக்கு நித்திய பூஜைகளைச் செய்து வந்தார்.
அவருக்கு வடமொழியோ, ஆகமங்களோ எதுவுமே தெரியாது. அவரது தந்தை நிசாகர் தாஸ் என்பவர் வேத சாஸ்திரங்களை நன்கு கற்றவர்.
ஜயதேவரின் அஷ்டபதி பாடுவதில் வல்லவர்.

பல வருடங்கள் அதே கோயிலில் ஜகந்நாதப் பெருமாளுக்குப் பூஜை செய்து வந்தார்.
அதனால் நிசாகர் தாஸுக்குப் பின் அவரது மகனான ஹிமாம்சுவையே அர்ச்சகராக நியமித்து விட்டார்கள்.
சீடர்கள் புடைசூழ சைதன்ய மகாபிரபு கோயிலுக்கு வந்தபோது, ஹிமாம்சு பக்தியுடன் அவரை வரவேற்றார்.
மகாபிரபுவின் சீடர்கள் ஹிமாம்சுவிடம் பெருமாளுக்கு விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாம அர்ச்சனை செய்யும்படி கூறினார்கள்.
அர்ச்சனையைத் தொடங்கிய ஹிமாம்சு “விச்வாய நமஹ”, “விஷ்ணாய நமஹ” என்றார்.
“நிறுத்துங்கள்!” என்றொரு ஒலி. திடுக்கிட்டுத் திரும்பிப் பார்த்தார் ஹிமாம்சு.

மகாபிரபுவின் சீடர்களுள் ஒருவரான ஸ்ரீரங்கதாஸ் எழுப்பிய ஒலி என உணர்ந்தார் ஹிமாம்சு.
ஸ்ரீரங்கதாஸ் வடமொழி இலக்கண இலக்கியங்களில் பெரிய மேதை.
“ஹிமாம்சு! ‘விஷ்ணவே நமஹ’ என்று சொல்வது தான் இலக்கணப் படிச் சரி! ‘விஷ்ணாய நமஹ’ என்பது தவறு.
விபக்தியைச் சரியாகப் பயன்படுத்து!” என்றார். (வடமொழியில் வேற்றுமை உருபுக்கு விபக்தி என்று பெயர்.)

ஹிமாம்சு, “உங்கள் அளவுக்கு நான் இலக்கணம் கற்கவில்லை. என் தந்தை எனக்கு இப்படித்தான் சொல்லிக் கொடுத்திருக்கிறார்.
அதைத் தினமும் சொல்லி வருகிறேன். ஜகந்நாதனும் இதை ஏற்று எனக்கு அருள்புரிந்து கொண்டு தான் இருக்கிறார்!” என்று பணிவுடன் கூறினார்.
ஆனாலும் அங்கிருந்த பல பண்டிதர்கள் இவ்விளக்கத்தை ஏற்கவில்லை. “விபக்தியில் தவறு செய்து விட்டாய்!” என ஹிமாம்சுவை இகழ்ந்தார்கள்.

அப்போது குறுக்கிட்ட மகாபிரபு, “மேதைகள் சரியான விபக்தியுடன் அர்ச்சனை செய்வார்கள். பேதைகள் தவறான விபக்தியுடன்
அர்ச்சனை செய்வார்கள். ஆனால், இறைவனோ அந்த விபக்தியைப் பார்ப்பதில்லை, பக்தியைத் தான் பார்க்கிறான்.
உண்மையான பக்தியோடு செய்யும் அர்ச்சனையில் எத்தனை குற்றங்கள் இருந்தாலும் அதை இறைவன் ஏற்றுக் கொள்வான்!” என்றார்.
இதை ஒரு ஸ்லோகமாகவே இயற்றி விட்டார் மகாபிரபு…
“மூர்க்கோ வததி விஷ்ணாய புதோ வததி விஷ்ணவே | உபயோஸ்து பலம் துல்யம் பாவக்ராஹீ ஜநார்தந: ||”

மேலும், “இதை நானாகச் சொல்லவில்லை. திருவரங்கநாதனின் கோயிலில் விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாம விளக்கப் புத்தகம்
எனக்குக் கிடைத்தது. அதில் 104வது திருநாமமான ‘ஸர்வயோக விநிஸ்ருதஹ’ என்ற திருநாமத்தை விளக்குகையில்
பராசர பட்டரே இக்கருத்தைக் கூறியுள்ளார். அதாவது, சாஸ்திரத்தில் விதிக்கப்பட்ட நெறிகளைப் பின்பற்றுபவர்கள்
இறைவனின் அருளைப் பெறுகிறார்கள். ஆனால், அந்த விதிகளை அறியாதவர்கள், உண்மையான பக்தியுடன் தங்களால்
இயன்ற முறையில் இறைவனை வழிபட்டாலும் அவர்களுக்கும் இறைவனின் அருள் நிச்சயம் கிட்டும் என்று பட்டர் விளக்கியுள்ளார்!” என்றார் மகாபிரபு.

‘யோகம்’ என்றால் மார்க்கம் என்று பொருள். ‘ஸர்வ யோகம்’ என்றால் சாஸ்திரத்தில் விதிக்கப்பட்ட, விதிக்கப்படாத
அனைத்து மார்க்கங்களையும் குறிக்கும்.
அந்த அனைத்து மார்க்கங்களாலும் அடையப் படுவதால் திருமால் ‘ஸர்வயோக விநிஸ்ருதஹ’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.

“ஸர்வயோக விநிஸ்ருதாய நமஹ’’ என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் செய்யும் பூஜைகள்
அனைத்தையும் திருமால் உகந்து ஏற்றுக் கொள்வார்.

———-

105. வஸவே நமஹ (Vasave namaha)

திருவரங்கத்தில் நம்பெருமாள் அரையர் என்ற அரையர் வாழ்ந்து வந்தார்.
அவர் ஆழ்வார்களின் பாசுரங்களை அபிநயம் பிடித்து இசையுடன் பாட வல்லவர்.
அவருக்கு வெற்றிலைப் பாக்கு உபயோகிக்கும் பழக்கம் உண்டு. வெற்றிலைப் பாக்குப் பெட்டிக்குள்ளேயே தான் தினசரி
பூஜை செய்யும் சாளக்கிரமாப் பெருமாளையும் வைத்திருந்தார்.அவருக்கு வயதாக வயதாகப் பார்வை மங்கிக் கொண்டே போனது.
அதனால் கொட்டைப் பாக்குக்கும் சாளக்கிராமத்துக்கும் வித்தியாசம் தெரியாமல் போயிற்று.
தினமும் கொட்டைப் பாக்கு என்று நினைத்துக் கொண்டு சாளக்கிராமத்தை எடுத்து வாயில் போட்டுக் கொண்டு விடுவார்.

அப்புறம் அதைக் கடிக்க முடியாமல் வெளியே துப்பியபின், அது சாளக்கிராமம் என உணர்ந்து அதன் பின்
கொட்டைப் பாக்கை எடுத்து வாயில் போட்டுக் கொள்வார்.
திருவரங்கத்திலே வாழ்ந்த ஆராவமுதாழ்வான் என்ற பக்தர் ஒருநாள் அரையர் இவ்வாறு செய்வதைக் கண்டு திடுக்கிட்டுப் போனார்.
அரையரிடம் சென்று, “தாங்கள் இவ்வாறு செய்யலாமா? இது தகுமா? சாளக்கிராமத்தை வெற்றிலைப் பாக்குப் பெட்டியில்
வைக்காமல் வீட்டுப் பூஜை அறையிலாவது வைத்துக் கொள்ளுங்களேன்!” என்றார். அரையரோ,
“நான் எங்கு சென்றாலும் இந்தப் பெட்டியுடன் தான் செல்வேன்.
அதனால் இந்தப் பெட்டிக்குள்ளேயே நான் பூஜை செய்யும் சாளக்கிராமத்தை வைத்துக் கொள்வது தான் எனக்கு வசதியாக உள்ளது!” என்றார்.
“சுவாமி! இது பெரும் பாவம். இறைவனின் மேல் நம் எச்சில் படலாமா? அந்த சாளக்கிராமத்தைத் தயவுசெய்து என்னிடம் தந்து விடுங்கள்.
நான் என் வீட்டில் வைத்துப் பூஜை செய்கிறேன்!” என்றார் ஆராவமுதாழ்வான். அரையரும் அவரிடமே வழங்கிவிட்டார்.

பெருமாளை அரையரிடமிருந்து காப்பாற்றி விட்டோம் என்ற திருப்தியுடன் அந்தச் சாளக்கிராமத்தை வீட்டுப் பூஜை அறையில் வைத்துச்
சிறப்பான முறையில் பூஜை செய்து, நிறைய பிரசாதங்களும் நிவேதனம் செய்தார் ஆராவமுதாழ்வான்.
திருப்தியுடன் அன்றிரவு உறங்கச் சென்றார். அவரது கனவில் தோன்றிய பெருமாள், “என்னை ஏன் இப்படிச் சிறைபிடித்தாய்?” என்று
அவரைப் பார்த்துக் கேட்டார். “என்ன சொல்கிறாய்?” என்று கேட்டார் ஆராவமுதாழ்வான்.
“ஆம்! அந்த அரையரின் வாய் எப்போதும் திருவாய்மொழி பாசுரங்களைப் பாடிக் கொண்டிருக்கிறது.

அத்தகைய வாயின் எச்சிலில் நனைய வேண்டுமென ஆசைப்பட்டு அவரது வெற்றிலைப் பாக்குப் பெட்டிக்குள்
கொட்டைப் பாக்கு போன்ற வடிவத்துடன் சாளக்கிராமமாக நானே போய் அமர்ந்து கொண்டேன்.
தினமும் திருவாய்மொழி ஓதும் அதராம்ருதத்தில் தினமும் திருமஞ்சனம் கண்டருளினேன்.
அதைத் தடுத்து இப்படி உன் வீட்டில் என்னைச் சிறைவைத்து விட்டாயே!” என்றார் பெருமாள்.

திகைத்துப் போன அந்த பக்தர், அடுத்த நாள் காலை சாளக்கிராமத்தை எடுத்துக் கொண்டு அரையரிடம் சென்றார்.
“என்னை மன்னித்து விடுங்கள் சுவாமி உங்களிடம் இருந்து பெருமாளைக் காப்பாற்றுவதாக எண்ணி நான் கொண்டு சென்றேன்.
ஆனால், பெருமாள் உங்களிடம் இருக்கவே விரும்புகிறார்!” என்று சொல்லி அவரிடமே சாளக்கிராமத்தை ஒப்படைத்தார்.
இவ்வாறு, தன் அடியார்களிடம் எவ்வளவு குறைகள் இருந்தாலும், தோஷங்கள் இருந்தாலும் அதையெல்லாம் பொருட்படுத்தாமல்
அவர்களுடனேயே வசிக்க விரும்புகிறார் திருமால்.
‘வஸு:’ என்றால் வசிப்பவன் என்று பொருள்.
தன் அடியார்களுடன் மிகுந்த ஆசையுடன் வசிப்பதால் திருமால் ‘வஸு:’ என்று அழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 105-வது திருநாமம்.“வஸவே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும்
அடியார்களுடன் எப்போதும் திருமால் எழுந்தருளியிருப்பார்.

—————-

106. வஸுமநஸே நமஹ (Vasumanase namaha)

பதினாறாயிரத்து எட்டுப் பெண்களை மணம் புரிந்த கண்ணன் துவாரகையில் அரசாட்சி புரிந்து வந்தான்.
“ஒரு மன்னனுக்குத் தன் ராஜ்ஜியத்தின் நிர்வாக ரீதியிலான அலுவல்களைப் பார்க்கவே நேரம் இருக்காதே.
இதில் கண்ணன் எப்படி ராஜ்ஜியத்தையும் கவனித்துக் கொண்டு, பதினாறாயிரத்து எட்டு மனைவிகளையும்
திருப்திப் படுத்த முடியும்?” என்ற ஐயம் நாரதருக்கு எழுந்தது. அதனால் கண்ணனின் தினசரி நடவடிக்கைகள் என்ன
என அறியும் ஆவலுடன் துவாரகையை அடைந்தார் நாரதர்.

விடியற்காலையில் துவாரகையை நாரதர் அடைய, எதிர்பாராத விதமாகக் கண்ணனும் எதிரே வந்தான்.
“என்ன நாரதா! விடியற்காலையிலேயே இந்தப் பக்கம்?” என்று கேட்டான்.
“உன்னுடைய அன்றாட நடவடிக்கைகளைக் கண்காணிக்க வந்தேன்!” என்றார் நாரதர்.
“இதென்ன புதுக்கதை! என்னை நீ கண்காணிக்கப் போகிறாயா?” என்று கேட்டான் கண்ணன்.
“ஆம்! நீ எப்படி இத்தனை மனைவிகளைச் சமாளிக்கிறாய் என அறிந்து கொள்ள விரும்பி வந்தேன்!” என்றார் நாரதர்.

“அவ்வளவுதானே!” என்று சொன்ன கண்ணன், தன் அரண்மனை இருக்கும் இடத்துக்கு அவரை அழைத்துச் சென்றான்.
அங்கே வரிசையாக ஒரே மாதிரி அமைப்பு கொண்ட பதினாறாயிரத்து எட்டு மாளிகைகள் இருந்தன.
“நாரதா! நீ இந்த மாளிகை களுக்குள்ளே சென்று பார்த்தால் நான் எப்படி அனைத்தையும் நிர்வகிக்கிறேன் என்று புரியும்!” என்றான் கண்ணன்.

“ஒரு மாளிகையில் ஒரு நிமிடம் செலவிட்டால் கூட, ஒரு நாளில் 1440 மாளிகைகளுக்குத் தான் செல்ல முடியும்.
அதனால் சௌபரி ரிஷியைச் சந்தித்து ஒரே நேரத்தில் ஐம்பது உருவங்கள் எடுத்துக் கொள்ளும் சக்தியை
அவரிடமிருந்து வரமாகப் பெற்று வந்துள்ளேன்!” என்றார் நாரதர்.
“மிக்க மகிழ்ச்சி! உள்ளே சென்று பார்!” என்றான் கண்ணன். ஐம்பது வடிவங்களுடன் ஐம்பது மாளிகைகளுக்குள்ளே நுழைந்தார் நாரதர்.

ஐம்பது மாளிகைகளுள் ஒவ்வொரு மாளிகையிலும் ஒரு கண்ணன் இருப்பதைக் கண்டார்.
ஐம்பது மட்டுமல்ல, பதினாறாயிரத்து எட்டு வடிவம் எடுத்துக்கொண்டு பதினாறாயிரத்து எட்டு மாளிகைகளிலும்
கண்ணன் இருந்து கொண்டு, அத்தனை மனைவிகளையும் திருப்திப் படுத்துகிறான் என்பதை உடனேயே புரிந்து கொண்டார்.
தனது ஐயத்துக்கு விடை கிடைத்த போதும், கண்ணன் அங்கே அன்றாடம் என்ன செய்கிறான் என அறியும் ஆவல் நாரதருக்கு ஏற்பட்டது.

ஒவ்வொரு மாளிகையில் உள்ள கண்ணனின் அன்றாட நடவடிக்கைகளைக் கவனிக்கத் தொடங்கினார் நாரதர்.
கண்ணன் காலை நீராடியபின் ஒரு அர்ச்சகரைக் கொண்டு தனது சாளக்கிராமப் பெருமாளுக்குப் பூஜை செய்யச் சொல்வதைக் கண்டார் நாரதர்.
அந்தப் பூஜை முடிந்தபின் கண்ணன் தனியாகச் சென்று ஒரு தங்கப் பேழையை எடுத்து
அதற்குள் உள்ள ஏதோ விக்கிரகத்துக்கு ரகசியமாகப் பூஜை செய்வதைக் கண்டார்.

“கண்ணா! அதென்ன தங்கப் பேழைக்குள் ரகசியமான தெய்வம்? அந்தத் தெய்வத்தை நான் காணலாமா?” என்று கேட்டார் நாரதர்.
“நான் இந்தத் தெய்வத்தை யாரிடமும் காட்டுவதில்லை.
அதனால் தான் இன்னொரு அர்ச்சகரை நியமிக்காமல் நானே பூஜிக்கிறேன்!” என்றான் கண்ணன்.
ஆனாலும், அதைப் பார்த்தே தீர வேண்டுமென நாரதர் சொன்னதால், தங்கப் பேழையைத் திறந்து காட்டினான் கண்ணன்.
அதற்குள் நாரதரின் படமும் கொஞ்சம் மணலும் இருந்தது. “என்ன இது?” என்று கேட்டார் நாரதர்.
“என் பக்தர்கள் தான் எனது செல்வம், என் பக்தர்களைத் தங்கத்தை விட மதிப்பு வாய்ந்தவர்களாக நான் கருதுகிறேன்.

அதனால் தான் பக்தர்களுள் முதன்மையானவனான உனது படத்தையும் உன் காலடி மண்ணையும்
இந்தத் தங்கப் பேழைக்குள் வைத்துப் பராமரிக்கிறேன்!” என்றான் கண்ணன்.
கண்ணன் அடியார்கள் மேல் வைத்திருக்கும் அன்பை எண்ணி நாரதர் உருகினார்.
வடமொழியில் வஸு என்றால் செல்வம் என்று பொருள். தன் பக்தர்களைத் தங்கத்தை விட உயர்ந்த செல்வமாக
மதிப்பதால் திருமால் ‘வஸுமனா:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 106-வது திருநாமம்.
“வஸுமனஸே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அடியார்களைப் பொன்போலக் கருதி எம்பெருமான் காத்தருள்வான்.

—————-

107. ஸத்யாய நமஹ (Sathyaaya namaha)

நாராயண ரிஷி திருமாலை நேரில் காணவேண்டும் என்ற ஆசையுடன் திருமலையில் தவம் புரிந்தார்.
அவரது தவத்துக்குத் திருவுள்ளம் உகந்த திருமால் அவருக்குக் காட்சி தந்ததோடு மட்டுமின்றி,
திருமலையிலுள்ள ஏழு மலைகளுள் ஒரு மலைக்கு அந்த ரிஷியின் பெயரைச் சூட்டினார்.
அதனால் தான் ஏழு மலைகளுள் ஒரு மலை ‘நாராயணாத்ரி’ என்று அழைக்கப்படுகிறது.
தொண்டைமான் என்ற மன்னன் நாட்டு நன்மைக்காக ஒரு யாகம் செய்ய ஆசைப்பட்டான்.
தனது விருப்பத்தைத் தன் புரோகிதரான ஜடாதாரியிடம் சொன்னான். அவரும் சம்மதித்தார்.
ஜடாதாரியோ தீய எண்ணத்துடன் ஒரு துர்தேவதையைக் குறித்து யாகம் செய்து நாட்டுக்குத் தீங்கு விளைவிக்கத் திட்டமிட்டார்.

அந்த யாகத்துக்கு அனைத்து ரிஷிகளையும் வரவேற்கும்படி ஜடாதாரியிடம் மன்னன் கூறினான்.
அவரும் நாராயண ரிஷி உட்பட அனைத்து ரிஷிகளையும் நேரில் சென்று வரவேற்றார்.
ஆனால் நாராயண ரிஷி மட்டும் திருமலையப்பன் அருளால் இவர் ஏதோ தீய எண்ணத்தில் யாகம் செய்கிறார் என உணர்ந்து கொண்டார்.
அதனால் யாகத்துக்கு வர மறுத்துவிட்டார். மேலும், இந்த யாகத்தால் நாட்டுக்குத் தீங்கு ஏற்படாமல் காக்குமாறு மலையப்பனை வேண்டினார்.
நாராயண ரிஷியால் தனது திட்டத்துக்கு ஆபத்து ஏற்படலாம் என உணர்ந்த ஜடாதாரி அவரைப் பற்றி அவதூறாக மன்னனிடம் பலவாறு கூறினார்.

“தொண்டைமான் பெரிய மன்னனா? அவன் செய்யும் யாகத்துக்கு நான் வர வேண்டுமா? மன்னன் என் காலில் வந்து விழுந்து
வரவேற்றால் தான் வருவேன்!” என்றெல்லாம் கர்வத்துடன் நாராயண ரிஷி பேசுவதாகக் கூறிய ஜடாதாரி,
“மன்னா! அவருக்கு நீங்கள் தான் சரியான தண்டனை அளித்துத் தாங்கள் யாரென்று காட்டவேண்டும்!” என்றார்.
கோபம் கொண்ட மன்னன், தனது வீரர்களை அனுப்பி நாராயண ரிஷியை இழுத்து வரச் சொன்னான்.
அவர்களும் ரிஷியை மன்னன் முன் கொண்டு வந்து நிறுத்தினார்கள். “இந்த நாட்டை ஆளும் மன்னன் நான்!

எனக்கு எப்படி மரியாதை தர வேண்டும் என்பது உங்களுக்குத் தெரியாதா?
மரியாதையாக இந்த யாகத்தில் நீங்களும் பங்கு கொள்ளுங்கள்!” என்றான் மன்னன்.
“இந்த யாகம் செய்வது நாட்டுக்கு நல்லதல்ல. ஏதோ துர்தேவதையைக் குறித்து ஜடாதாரி யாகம் செய்கிறார்.
நான் இதில் பங்கேற்க மாட்டேன்!” என்றார் ரிஷி. அவரது விளக்கத்தை ஏற்காத தொண்டைமான்,
“இறுதியாகச் சொல்கிறேன். மன்னனின் ஆணைக்கு அடிபணிவீரா? மாட்டீரா?” என்றான்.
“நீ இந்த ஒரு தேசத்துக்குத் தான் மன்னன். என் ஏழுமலையானோ அகிலாண்டங்கோடி பிரம்மாண்ட நாயகன்.
அந்த மன்னாதி மன்னனைத் தவிர வேறு எந்த மன்னனையும் நான் கணிசிக்க மாட்டேன்!” என்றார் ரிஷி.

அவரைச் சிறையிலடைத்தான் தொண்டைமான்.சிரித்துக் கொண்டே, “திருவேங்கடமுடையானின் அடியார்களுக்குச் சிறைச்சாலை
கூட தங்க மாளிகை போல மின்னும். மூங்கில் கழிகள் கூட அவர்களுக்குக் கரும்பு போல் இனிக்கும்!” என்றார் நாராயண ரிஷி.
“அப்படியா? அப்படியானால் உங்கள் அகிலாண்டங்கோடி பிரம்மாண்ட நாயகனிடம் சொல்லி இந்தச் சிறையைத் தங்கமாக மாற்றச் சொல்லுங்கள்.
மூங்கில் கழிகளைத் தருகிறேன், நீங்கள் அதைக் கரும்பாய்க் கருதிச் சாப்பிடுங்கள்.
இவை இரண்டும் நாளை காலைக்குள் நடக்காவிட்டால், உங்கள் தெய்வத்தை இனி
அகிலாண்டங்கோடி பிரம்மாண்ட நாயகன் என்று அழைக்கக் கூடாது!” என்றான்.

மூங்கில் கழிகளை அவரது சிறைக்குள் கொண்டு வந்து போடச் சொல்லி உத்தரவிட்டு விட்டுத் தன் அந்தப்புரத்துக்குச் சென்றான்
அன்றிரவு திருமலையப்பன் தனது பக்தனான கஜேந்திரனைச் சிறைச்சாலைக்கு அனுப்பினார்.
கஜேந்திரன் வந்து அனைத்து மூங்கில்களையும் எளிதில் தின்று தீர்த்தார். தன் திருமார்பில் உள்ள மகாலட்சுமியிடம்
அந்தச் சிறைச்சாலையைக் கடாட்சிக்கும்படி கூறினார் மலையப்பன். மகாலட்சுமியின் பார்வை பட்டதும் சிறைச்சாலை பொன்மயமானது.
அடுத்தநாள் காலை வந்து பார்த்த மன்னன், மூங்கில் கழிகள் அனைத்தும் காணாமல் போனதையும்,
சிறைச்சாலை முழுவதும் தங்கமயமாக இருப்பதையும் கண்டு வியந்து திருமலையப்பனின் மேன்மையையும்,
நாராயண ரிஷியின் பக்தியின் பெருமையையும் உணர்ந்தான்.

ஜடாதாரி செய்ய நினைத்த யாகத்தை நிறுத்தினான். அன்று முதல் தொண்டைமான் திருமலையப்பனின் பக்தனாக மாறினான்.
நாராயண ரிஷி போன்ற உண்மையான பக்தர்களுக்கு ‘ஸத்’ என்று பெயர்.
ஸத் ஆன பக்தர்களுக்கு எப்போதும் உதவுபவனாகத் திகழ்வதால் திருமால் ‘ஸத்ய:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 107-வது திருநாமம்.
“ஸத்யாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அடியார்களை அனைத்து ஆபத்துகளிலிருந்தும் திருமால் காத்தருள்வார்.

—————-

108. ஸமாத்மநே நமஹ (Samaathmane namaha)

ஏகாதசி விரதம் அநுஷ்டிப்பதன் பலன்களைப் பற்றி வியாசர் விளக்க அதைப் பாண்டவர்களும் குந்தியும் கேட்டார்கள்.
எப்போதும் உணவருந்திக் கொண்டே இருப்பவனான பீமனுக்கு விரதம் இருப்பது என்பது கற்பனையிலும் முடியாத காரியம்.
அவனை ஏகாதசி விரதம் அநுஷ்டிக்க வைப்பது எப்படி என்று வியாசரிடம் குந்தி வினவ,
வியாசர், “ஏகாதசியன்று தண்ணீர் கூட குடிக்காமல் நோன்பிருப்பது மிகவும் உயர்ந்தது.
அது முடியாதவர்கள் தண்ணீர், பால், மோர் முதலிய நீர் ஆகாரங்களை உட்கொள்ளலாம்.
அதுவும் முடியாதவர்கள், பழங்களை உட்கொள்ளலாம்.
அதுவும் முடியாதவர்கள், அரிசியால் ஆன பொருட்களை முழுவதுமாக ஒதுக்கி விட்டு மற்ற பொருள்களை உப்பில்லாமல் சாப்பிடலாம்.
அதுவும் முடியாதவர்கள், அரிசியை உடைத்துச் செய்யும் கேசரி உள்ளிட்ட உணவுகளை உட்கொள்ளலாம்.
ஆனால் முழு அரிசியைச் சேர்த்துக் கொள்ளவே கூடாது. நீங்கள் பீமனை இந்த ரீதியில் படிப்படியாக விரதம் இருக்கச் சொல்லுங்கள்.
நாளடைவில் தண்ணீர் கூட அருந்தாமல் நோன்பிருக்கப் பழகிக் கொள்வான்!” என்றார்.

அவ்வாறே படிப்படியாக பீமனுக்கு, உடைத்த அரிசியில் தயாரித்த உணவு, பின் அரிசியல்லாத உணவுகள், பின் பழங்கள்,
பின் திரவங்கள் என ஏகாதசி தினங்களில் கொடுத்துப் பழக்கிய குந்தி, இறுதியாகத் தண்ணீர் கூட அருந்தாமல்
நோன்பிருக்கும்படி அவனைப் பழக்கினாள். அவ்வாறு ஒருநாள் ஏகாதசி நோன்பு நோற்ற பீமன்,
அடுத்த நாள் காலை 7 மணிக்குள் துவாதசி திதி முடிவதால், அதற்குள் பாரணை செய்து விரதத்தை நிறைவு செய்ய
வேண்டுமென எண்ணி, விடியற்காலையிலேயே எழுந்து நீராடத் தயாரானான். அப்போது அங்கே வந்த கண்ணன்,
“பீமா! நானும் பாரணை செய்து விரதத்தைப் பூர்த்தி செய்யப் போகிறேன். எனக்குக் கொஞ்சம் வெந்நீர் போட்டுக் கொடு.
நீராடிவிட்டு எனது அநுஷ்டானங்களை முடித்து விட்டுப் பாரணைக்குத் தயாராகிறேன்!” என்றான்.

பீமனும் அடுப்பை மூட்டி வெந்நீர் போடத் தொடங்கினான். அரைமணி நேரம் ஆனது. தண்ணீரைத் தொட்டுப் பார்த்தான் பீமன்.
பனிக்கட்டி போல சில் என்றிருந்தது. “என்ன இது! அரை மணி நேரம் அடுப்பில் வைத்தும் வெந்நீர் சுடவில்லையே!” என்று யோசித்தான் பீமன்.
“என்ன பீமா? வெந்நீர் தயாரா?” என்று கேட்டான் கண்ணன். “கொஞ்சம் பொறு கண்ணா!” என்றான் பீமன்.
மேலும் அரைமணி நேரம் கழித்து, “வெந்நீர் தயாரா?” என்று கேட்டான் கண்ணன்.
பீமன் தொட்டுப் பார்த்தால் அப்போதும் தண்ணீர் சுடவில்லை. மேலும் அரைமணி நேரம் கழித்துப் பார்த்தான். சுடவில்லை.

முந்தையநாள் முழுவதும் ஊன்வாட உயிர்வாட நோன்பிருந்த பீமனுக்கோ பசி வயிற்றைக் கிள்ளுகிறது.
கண்ணனோ “வெந்நீர் தயாரா?” என மீண்டும் மீண்டும் கேட்டுக் கொண்டே இருக்கிறான்.
“தண்ணீர் சுடாமலேயே இருக்கிறதென்றால், ஒருவேளை வெந்நீர்ப் பானைக்குள் பிரகலாதன் ஒளிந்திருக்கிறானோ?” என ஐயம் கொண்டான் பீமன்.
ஏனெனில் பிரகலாதனைத் தீயிலிட்ட போதும் அந்தத் தீ அவனுக்குக் குளிர்ச்சாதனம் போல இருந்ததல்லவா?

பிரகலாதன் உள்ளே அமர்ந்து கொண்டு தண்ணீர் சுடாமல் தடுக்கிறானோ எனச் சந்தேகப்பட்ட பீமன், உள்ளே எட்டிப் பார்க்க,
பானைக்குள் ஒரு தவளை இருப்பதைக் கண்டான். “கண்ணா! உள்ளே ஒரு தவளை இருக்கிறது.
இவ்வளவு நேரம் நான் அதைக் கவனிக்கவே இல்லை!” என்றான் பீமன்.
கண்ணன், “எனக்கு முன்னமே தெரியும். நீ அடுப்பு மூட்டியவுடனேயே அந்தத் தவளை வெப்பம் தாங்க முடியாமல்
“கண்ணா! காப்பாற்று!” என்று என்னை அழைத்து விட்டது. அதனால் நான் வெந்நீர் சுடாத படி அந்தத் தவளையைக் காப்பாற்றினேன்.
பீமா! நீயும் என் பக்தன். தவளையும் என் பக்தன். இருவருக்கும் அருள் புரிய வேண்டியது என் கடமையல்லவா?” என்று சொல்லிக் கொண்டே
பானைக்குள் கையை விட்டு அந்தத் தவளையைத் தீண்டினான்.
அடுத்த நொடி அந்தத் தவளை பானையை விட்டு வெளியே குதித்துக் காட்டுக்குள் சென்றுவிட்டது.
அடுத்த நொடியே வெந்நீர் கொதித்து விட்டது. கண்ணன் நீராடினான். பீமன் தன் அநுஷ்டானங்களை விரைந்து முடித்து விரதத்தைப் பூர்த்தி செய்தான்.
தன் அத்தைமகன் பீமனாக இருந்தாலும் சரி, ஒரு சாதாரண தவளையாக இருந்தாலும் சரி, தன் பக்தர்கள் அனைவரையும்
திருமால் சமமாகவே கருதுகிறார் என்பதை உலகுக்கு உணர்த்துவதற்காகவே கண்ணன் இந்த லீலையைப் புரிந்தான்.
இவ்வாறு பக்தர்களுள் வேறுபாடு பாராமல் அவர்களைச் சமமாகக் கருதுவதால் ‘ஸமாத்மா’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 108-வது திருநாமம்.
“ஸமாத்மநே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு அனைவரையும் சமமாகப் பார்க்கும் தன்மையைத் திருமால் அருள்வார்.

——————-

109. ஸம்மிதாய நமஹ (Sammithaaya namaha)

ஆதி சங்கர பகவத் பாதருக்குப் பத்மபாதர் என்றொரு சீடர் இருந்தார். அவர் சிறந்த நரசிம்ம பக்தர்.
நரசிம்மப் பெருமாளை நேரில் காணும் ஆவலுடன் தவம் புரிவதற்காக ஓர் அடர்ந்த காட்டை அடைந்தார்.
எதிரே வந்த ஒரு வேடன் பத்மபாதரைப் பார்த்து, “ஐயா! உங்களைப் பார்த்தால் பெரிய யோகியைப் போலத் தெரிகிறதே!
இந்த ஆபத்தான காட்டில் உங்களுக்கு என்ன வேலை? இங்கே கொடிய மிருகங்கள் பல உள்ளன.
அவற்றால் உங்களது உயிருக்கு ஆபத்து ஏற்படலாம். தயவுசெய்து இந்தக் காட்டுக்குள் செல்லாதீர்கள்!” என்றான்.

நரசிம்மரை நேரில் காணத் தவம் செய்யப் போவதாகச் சொன்னால் அந்த வேடனால் அதைப் புரிந்து கொள்ள முடியாது
என்று கருதிய பத்மபாதர், “அப்பா! நானும் ஒரு மிருகத்தைத் தேடித் தான் இக்காட்டுக்கு வந்துள்ளேன்!” என்று
அவனது மொழியிலேயே மறுமொழி கூறினார். ஆனால் வேடன் விடவில்லை. “என்ன மிருகம் அது?” என்று கேட்டான்.
“அது உனக்குத் தெரியாதப்பா! கழுத்துக்கு மேல் சிங்கம் போலவும், கழுத்துக்குக் கீழே மனிதன் போலவும்
அந்த மிருகம் இருக்கும்!” என்றார் பத்மபாதர்.

“ஐயா! நான் சிறுவயது முதல் இக்காட்டில் தான் இருக்கிறேன். இதன் மூலை முடுக்குகள் அனைத்தும் எனக்குத் தெரியும்.
இக்காட்டில் அப்படி ஒரு மிருகம் இல்லவே இல்லை. நீங்கள் தயவு செய்து திரும்பிச் செல்லுங்கள்!” என்றான் வேடன்.
“இல்லை அப்பா! உனக்குத் தெரியாது. ஆனால் அப்படி ஒரு மிருகம் உள்ளது என்று எனக்கு நன்றாகத் தெரியும்.
நீ உன் வேலையைப் பார்!” என்றார் பத்மபாதர்.

“இல்லை! இல்லை! உங்களைப் போன்ற யோகி இந்தக் காட்டுக்குள் நுழைந்து மிருகங்களுக்கு இரையாவதை
நான் அனுமதிக்கவே மாட்டேன். அத்தகைய மிருகம் இருப்பது உண்மையானால், உங்களுக்காக நான்
அந்த மிருகத்தைத் தேடிப் பிடித்துக் கொண்டு வருகிறேன்!” என்றான் வேடன்.
“இன்று சூரியன் அஸ்தமிப்பதற்குள் அந்த மிருகத்தோடு உங்கள் முன் வந்து நிற்காவிட்டால், என் உயிரை மாய்த்துக் கொள்வேன்.

நீங்கள் காட்டுக்கு வெளியே காத்திருங்கள்!” என்று சொல்லிவிட்டுக் காட்டுக்குள் சென்றான்.
காடு முழுவதும் தேடியும் அம்மிருகத்தைக் கண்டுபிடிக்கமுடியவில்லை. சூரியன் அஸ்தமிக்கும் நேரம் வந்தது.
சொன்னபடி உயிரை மாய்த்துக் கொள்ள எண்ணி, ஒரு பாறையின் உச்சிக்குச் சென்றான் வேடன்.
“நில்!” என்றொரு ஒலி. திரும்பிப் பார்த்தான். அவன் தேடிய மிருகம் அவன் எதிரே நின்று கொண்டிருந்தது.

உடனே அதைக் கயிற்றால் கட்டினான். பத்மபாதரின் இருப்பிடத்துக்கு அழைத்து வந்தான்.
“ஐயா! சொன்னபடி மிருகத்துடன் வந்து விட்டேன் பாருங்கள். கழுத்துக்கு மேல் சிங்கம், கழுத்துக்குக் கீழே மனிதன்!” என்றான் வேடன்.
பத்மபாதரின் கண்களுக்கு எதுவுமே தெரியவில்லை. “எங்கே அப்பா மிருகம்?” என்று கேட்டார்.
“இதோ என் கண்களுக்குத் தெரிகிறதே! உங்கள் கண்களுக்குத் தெரியவில்லையா?” என்றான் வேடன்.

அப்போது நரசிம்மர் அசரீரியாகப் பத்மபாதரிடம், “பத்மபாதா! நீ வேத சாஸ்திரங்கள் அனைத்தும் கற்றவன்.
ஆனால் என் மீது முழுமையான நம்பிக்கை உனக்கு இல்லை. இந்த வேடன் எந்த வேதமும் பயிலாதவனாயினும் என் மீது
அசைக்க முடியாத நம்பிக்கை வைத்து என்னைத் தேடினான். அத்தகைய நம்பிக்கை உள்ளவர்களுக்கே நான் காட்சி தருவேன்!” என்று கூறினார்.

ஒரு வேடனுக்கு இருக்கும் நம்பிக்கை வேதம் கற்ற தனக்கு இல்லையே என எண்ணி வருந்தினார் பத்மபாதர்.
இந்தச் சரித்திரத்தின் மூலமாகத், திருமால், தன் மேல் திடமான நம்பிக்கை கொண்ட பக்தர்கள்,
மேதா விலாசமில்லாத பாமரர்களாக இருந்தாலும் கூட, அவர்களுக்கும் தன்னை முழுமையாக வெளிப்படுத்திக் காட்டுகிறார்,
அவர்களின் பக்திக்குக் கட்டுப்படுகிறார் என்பது புரிகிறது.
அதனால் அவர் ‘ஸம்மித:’என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 109-வது திருநாமம்.
“ஸம்மிதாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களின் பக்திக்குக் கட்டுப்பட்டு எம்பெருமான் தன்னை முழுமையாகக் காட்டியருளுவான்.

——————–

110. ஸமாய நமஹ (Samaaya namaha)

பராசர பட்டர் என்னும் ஆச்சாரியர், மார்கழி மாதம் திருவரங்கத்தில் திருப்பாவையைப் பற்றித் தொடர்ச்சொற்பொழிவு ஆற்றி வந்தார்.
தொடர்ச்சொற்பொழிவின் நிறைவு நாளில் திருப்பாவையின் முப்பது பாசுரங்களைக் கேட்பவர்கள் பெறும் பலன் என்ன
என்பதை விவரிக்கையில், “அன்று ஆண்டாளுக்குத் திருமால் எவ்வாறு அருள்புரிந்தாரோ,
அதைப் போலவே ஆண்டாள் அருளிய இந்த முப்பது பாசுரங்களையும்
தினமும் சொல்லும் அனைத்து பக்தர்களுக்கும் அருள்புரிவார்!” என்று கூறினார்.

அந்தக் கூட்டத்திலிருந்து ஒருவர் எழுந்து, “சுவாமி! மன்னிக்க வேண்டும். தாங்கள் சொல்வதை அடியேனால் ஏற்கமுடியவில்லை.
ஆண்டாள் நாச்சியார் சாட்சாத் பூமாதேவியின் அவதாரம். அவளுடைய பக்தி என்பது பெரிய சிகரம் போல.
எங்களுடைய பக்தியெல்லாம் வெறும் கூழாங்கல் போலத்தான். அவ்வாறிருக்க, மிகவுயர்ந்தவளான
ஆண்டாளுக்கு அருள்புரிந்ததைப் போலவே, மிகத்தாழ்ந்தவர்களான எங்களுக்கும் திருமால் அருள் புரிவார்
என்பதை எப்படிப் புரிந்து கொள்வது?” என்று கேட்டார்.

அதற்கு விடையளித்த பராசர பட்டர், “கிராமங்களில் பசுக்கன்றுகளை விலைக்கு விற்றுவிட்டு,
கன்றின் தோலுக்குள் வைக்கோலை வைத்து அடைத்து, தோல்போர்த்திய பொம்மைக் கன்றைப் பசுவின் முன்னே நிறுத்துவார்கள்.
அதைத் தன்னுடைய கன்று என நினைத்துப் பசுவும் பால் சுரக்குமல்லவா? அதுபோலத் தான் நாமும் திருப்பாவை என்னும்
தோலைப் போர்த்திக் கொண்டு கன்றுகளாகத் திருமால் முன்னே சென்று நின்றோமானால், திருப்பாவை எனும் தோலைப்
பார்த்தவுடன் திருமாலுக்கு ஆண்டாளின் ஞாபகம் வந்துவிடும்.
அதனால் அவளுக்கு எவ்வாறு அருள்புரிந்தாரோ அதே அருளை நம்மீதும் பொழிவார்! உண்மையான கன்றாயினும்,
தோல்போர்த்திய கன்றாயினும், ஒரே அளவில் தானே பசு பால் சுரக்கிறது? அதுபோலத் தான் இதுவும்!” என்றார்.

மற்றொருவர் கூட்டத்திலிருந்து எழுந்து, “அடியேனுடைய பல்வேறு அலுவல்களுக்கு மத்தியில்
முப்பது பாசுரங்களையும் தினமும் சொல்வது மிகவும் கடினமாயிற்றே! அதற்கு ஏதாவது மாற்று ஏற்பாடு உண்டா?” என்று கேட்டார்.
“அப்படியானால், ‘மார்கழித்திங்கள்’, ‘வையத்து வாழ்வீர்காள்’, ‘ஓங்கி உலகளந்த’ ஆகிய முதல் மூன்று பாசுரங்களையும்,
‘கூடாரை வெல்லும்’, ‘கறவைகள் பின்சென்று’, ‘சிற்றஞ் சிறுகாலே’, ‘வங்கக் கடல்கடைந்த’ ஆகிய இறுதி நான்கு பாசுரங்களையும்
ஆக மொத்தம் ஏழு பாசுரங்களைச் சொன்னால் கூட முழுமையா கத் திருமாலின் அருள்கிட்டும்!” என்றார்.

“அதுவும் முடியாவிட்டால் என்ன செய்வது?” என்று ஒருவர் கேட்டார்.
“சாற்றுமறைப் பாசுரங்கள் எனப்படும் ‘சிற்றஞ் சிறுகாலே’, ‘வங்கக் கடல்கடைந்த’ இந்த இரண்டு நிறைவுப் பாசுரங்களையாவது சொல்லுங்கள்.
பெருமாளின் அருள் பூரணமாகக் கிட்டும்!” என்றார்.
“அதுவும் முடியாவிட்டால்?” என்று கேட்டார் மற்றொருவர். “சிற்றஞ் சிறுகாலே’ பாசுரத்தை
மட்டுமாவது சொல்லுங்கள். எம்பெருமான் உங்களைக் கடாட்சிப்பான்!” என்றார்.

“அதுவும் முடியாவிட்டால்?” என்று தயக்கத்துடன் மற்றொருவர் கேட்க,
“பராசர பட்டர் தினமும் திருப்பாவை சொல்வார் என்று என்னை நினைத்துக் கொள்ளுங்கள்! திருமால் அருள்புரிவார்!” என்றார்.
“அதெப்படி ஒரு பாசுரம் சொல்பவர்க்கும் முப்பது பாசுரம் சொல்பவர்க்கும் ஒரே மாதிரியான அருள் கிட்டும்
நீங்கள் சந்தேகப்பட வாய்ப்புண்டு!” என்ற பராசர பட்டர் மேலும் கூறினார்,
“இரண்டு விஷயங்கள் சொல்கிறேன், கவனமாகக் கேளுங்கள்: தன்னுடைய பக்தர்கள் தன்னிடம் காட்டும் அன்பும் பக்தியும்
சிறிதாகவோ பெரிதாகவோ எப்படி இருந்தாலும், அதைக் கணிசியாமல், பக்தர்கள் அனைவரையுமே திருமால் சமமாகத் தான் கருதுகிறார்.
“ஸமோஹம் ஸர்வபூதேஷு” என்று கீதையில் கண்ணனே தெரிவித்துள்ளான்.
எனவே ஒரு பாசுரம் சொன்னவர்கள், முப்பதும் சொன்னவர்கள் என்று எண்ணிக்கையால் திருமால் அவர்களைப் பிரித்துப் பார்ப்பதில்லை.
அத்தகைய தாராள குணம் திருமாலுக்கு இருக்கிறது என்பதற்காக, அதை அவனுடைய பலவீனமாக நினைத்து,
முப்பது பாசுரம் சொல்ல முடிந்தவர்களும், சோம்பேறித்தனத்தால் ஒரு பாசுரம் மட்டும் சொல்கிறேன் என்று கூறுவது மிகத்தவறு.
ஒரு பாசுரமும் சொல்லாதவர்களுக்குக் கூட அருள்புரியும் அளவுக்கு அவனிடம் கருணை இருப்பது உண்மைதான்.

அதற்காக இறைவனின் கருணையை நாம் திருடலாமா? நம்மால் இயன்ற அளவு அவனக்குத் தொண்டு செய்யவேண்டுமல்லவா?
எனவே ஒரு பாசுரம் சொன்னாலும் முழுமையாக அருள்புரியும் அளவுக்குக் கருணைக் கடலாக அவன் இருக்கிறான் என்று
அவனது கருணையை நினைத்துக் கொண்டே முப்பது பாசுரங்களும் தினமும் சொல்ல முயலுங்கள்!”
இவ்வாறு பக்தர்கள் தன்னிடம் செலுத்தும் அன்பு, ஆர்வம், ஈடுபாடு இவற்றைக் கொண்டு அவர்களுக்குள் வேறுபாடு பாராமல்
அனைத்து பக்தர்களிடமும் சமமாக அன்பு காட்டுவதால் திருமால் ‘ஸம:’ என்றழைக்கப்படுகிறார் என்று விளக்கினார்.

“ஸமாய நம:” என்று விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 110-வது திருநாமத்தைத் தினமும் சொல்லி வரும்
அன்பர்கள் என்றும் திருமாலின் மனத்துக்கு இனியவர்களாக இருக்கும் பாக்கியத்தைப் பெறுவார்கள்.
குறிப்பு: 108-வது திருநாமமான ‘ஸமாத்மா’, திருமால் தன் அடியார்களுக்குள் குலம், கல்வி, ஞானம், செல்வம், செல்வாக்கு
போன்றவற்றைக் கொண்டு வேறுபாடு பார்ப்பதில்லை என்பதைக் காட்டுகிறது.
110-வது திருநாமமான ‘ஸம:’, பக்தியின் அளவு அதிகமாகவோ குறைவாகவோ இருப்பதைக் கொண்டு
கூடத் திருமால் பக்தர்களை வேறுபடுத்திப் பார்ப்பதில்லை என்பதைக் காட்டுகிறது.

—————-

111. அமோகாய நமஹ (Amoghaaya namaha)

விச்வரதன் என்ற மன்னரின் மகன் க்ஷத்திரபந்து. அவன் சிறு வயது முதலே தீய சகவாசத்தால் எந்த நற்குணமும் இல்லாதவனாகவும்,
பிறரைத் துன்புறுத்துவதையே தொழிலாகக் கொண்டவனாகவும் வாழ்ந்து வந்தான்.
அவனது இம்சைகளால் வேதனைப்பட்ட நாட்டு மக்கள் அனைவரும் ஒன்றிணைந்து அரண்மனைக்குச் சென்று,
அந்த இம்சை இளவரசனான க்ஷத்திரபந்துவை நாட்டை விட்டு வெளியேற்றும்படி மன்னரிடம் வேண்டினார்கள்.

தன் மகனைத் திருத்த மன்னரும் எவ்வளவோ முயற்சிகள் எடுத்தும் அவன் திருந்தாததால்,
க்ஷத்திரபந்துவைக் காட்டுக்கு அனுப்புவது எனத் தீர்மானித்தார். அனுப்பியும் வைத்தார். நாடு நிம்மதியானது. ஆனால்,
காட்டுக்குச் சென்ற பின்னும் க்ஷத்திரபந்து திருந்துவதாகத் தெரியவில்லை.
காட்டில் வாழும் மிருகங்களுக்கும், தவம் புரியக் காட்டில் வசிக்கும் துறவிகளுக்கும் தொல்லை கொடுத்து வந்தான்.
அந்தக் காட்டில் வாழ்ந்த முனிவர் ஒருவர் அங்கிருந்த ஒரு குளத்தில் நீராடச் சென்றார்.
அப்போது ஈரமாக இருந்த படிகள் வழுக்கிவிடவே, தவறிப் போய்த் தண்ணீரில் விழுந்தார் முனிவர்.

காப்பாற்றுங்கள் காப்பாற்றுங்கள் என இரு கைகளையும் உயர்த்தி உதவிக்காக வேண்டினார்.
அச்சமயம் அந்த வழியாகச் சென்ற க்ஷத்திரபந்துவுக்கு இந்த முனிவரைக் காக்க வேண்டும் என்று மனதில் தோன்றியது.
அதுவரை எந்த நற்செயலும் செய்திராத அந்த இம்சை இளவரசன், அன்று குளத்தில் குதித்தான். முனிவரைக் காப்பாற்றிக் கரை சேர்த்தான்.
மிகவும் களைப்பாக இருப்பதாக முனிவர் சொல்ல, அவர் உண்பதற்குப் பழங்களைப் பறித்து வந்து கொடுத்தான் க்ஷத்திரபந்து.
அவரது கால்களைப் பிடித்து விட்டான். அவனது பணிவிடைகளைக் கண்டு மிகவும் மனம் மகிழ்ந்த
முனிவர், “யார் நீ?” என்று அவனைப் பார்த்துக் கேட்டார்.

எதையும் மறைக்காமல் உள்ளது உள்ளபடி தன் முழு வரலாற்றையும் கூறினான்.
“க்ஷத்திரபந்து! கவலைப் படாதே! நான் உனக்கு ஒரு மந்திரத்தை உபதேசிக்கிறேன்.
அது உன் பாபங்கள் அனைத்தையும் போக்கி உன்னைத் தூய்மைப் படுத்தும்!” என்று சொன்ன முனிவர்,
‘கோவிந்தா’ என்ற திருமாலின் திருநாமத்தை அவனுக்கு உபதேசித்தார்.
“நீ எப்போதும் கோவிந்தா… கோவிந்தா… என்று சொல்லிக் கொண்டிரு! உனக்கு நல்லது நடக்கும்!” என்று சொன்னார்.
க்ஷத்திரபந்துவால் நம்ப முடியவில்லை.
“இவ்வளவு பாவங்கள் செய்த எனக்கு வெறும் கோவிந்தா என்று சொல்வதால் எப்படி நன்மை உண்டாகும்?” என்று கேட்டான்.

அப்போது முனிவர், “திருமாலைக் குறித்துச் செய்யப்படும் எந்த ஒரு வழிபாடும் என்றும் வீண் போவதில்லை.
நாம் சிறிதளவு முயற்சியை அவனை நோக்கி முன்னெடுத்தாலே போதும். மிச்சத்தை அவன் பார்த்துக் கொள்வான்!
நீ கோவிந்த நாமத்தைச் சொல்!” என்றார்.
க்ஷத்திரபந்துவும் மனம் திருந்தியவனாக எப்போதும் கோவிந்த நாமத்தை ஜபம் செய்யத் தொடங்கினான்.
அதன் பயனாக அவனது பாபங்கள் யாவும் மெல்ல மெல்ல தீயினில் தூசாயின.
அடுத்த பிறவியில் பக்தர்கள் நிறைந்த ஒரு நல்ல குடும்பத்தில் பிறந்து வேத சாஸ்திரங்கள் அனைத்தும் கற்றான்.

இறைவனின் திருவடிகளில் சரணாகதி செய்து அவனை அடைந்து அவனுக்குத் தொண்டு செய்வதே அனைத்து
வேதங்களின் சாரம் என்பதை அறிந்து கொண்டான்.
சரணாகதி செய்தான். அந்தப் பிறவியின் முடிவிலேயே முக்தியும் அடைந்தான்.
க்ஷத்திரபந்து வைகுந்தத்தை அடைந்த போது, அவனுக்கு முற்பிறவியில் உபதேசம் செய்த அந்த முனிவர் அவனை வரவேற்றார்.
“நான் சொன்னது நினைவிருக்கிறதா?” என்று கேட்டார்.
“ஆம்! திருமாலைக் குறித்துச் செய்யப்படும் எந்த ஒரு வழிபாடும் வீண் போகாது என்று தாங்கள் கூறினீர்கள்.
அதை அனுபவத்தில் உணர்ந்து விட்டேன். கோவிந்தா கோவிந்தா என்று அவன் திருநாமங்களை உச்சரித்தேன்.

அது வீண் போகவில்லை. அந்த நாம உச்சாரணம் அடியேனை சரணாகதியில் கொண்டு சேர்த்து விட்டது.
அந்தச் சரணாகதியின் பயனாக எம்பெருமான் அடியேனுக்கு முக்தியும் அளித்து விட்டான்!” என்றான், க்ஷத்திரபந்து.
‘அமோக:’ என்றால் வீண்போகாதது என்று பொருள். திருமாலைக் குறித்துச் செய்யப்படும் எந்தவொரு வழிபாடும் வீண்போகாமல்
பலன் தருவதால், திருமால் ‘அமோக:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 111வது திருநாமம். “அமோகாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் எடுக்கும்
அனைத்து முயற்சிகளும் வீண்போகாமல் பலனளிக்கும்படி திருமால் திருவருள் புரிவார்.

—————-

112. புண்டரீகாக்ஷாய நமஹ (Pundareekaakshaaya namaha)

திருவரங்கம் அரங்கநாதர் திருக்கோவில், காஞ்சீபுரம் வரதராஜப் பெருமாள் திருக்கோவில், கும்பகோணம் ஸ்ரீசார்ங்கபாணி திருக்கோவில்,
திருவெள்ளரை ஸ்ரீபுண்டரீகாக்ஷப் பெருமாள் திருக்கோவில் உள்ளிட்ட முக்கியமான பெருமாள் கோவில்களில்
பாஞ்சராத்ர ஆகமம் எனப்படும் பூஜை முறை பின்பற்றப்படுகிறது.
பாஞ்சராத்ர ஆகமத்தை ஐந்து பிரிவுகளாக ஐவருக்குத் திருமால் உபதேசித்தார்.

முதல் பகுதியை ஆதிசேஷனுக்கும், இரண்டாம் பகுதியைக் கருடாழ்வாருக்கும்,
மூன்றாம் பகுதியைத் திருமாலின் படைத்தளபதியான விஷ்வக்சேனருக்கும், நான்காம் பகுதியை பிரம்ம தேவருக்கும்,
ஐந்தாம் பகுதியைப் பரமசிவனுக்கும் உபதேசித்தார் என்ற வரலாறு அந்த ஆகமத்திலேயே குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது.
பரமசிவனுக்குத் திருமால் உபதேசிக்கையில், “நான் காவிரிக் கரையில் அரங்கனாகத் திருவரங்கத்தில் துயில் கொண்டிருக்கிறேன்.
அந்த அரங்கனின் திருமேனி அங்கங்களாகவே மற்ற க்ஷேத்திரப் பெருமாள்கள் உள்ளார்கள்.

பத்ரிநாத்தில் உள்ள பத்ரி நாராயணன் அரங்கனின் தலை, புஷ்கரத்தில் ஏரி வடிவில் உள்ள பெருமாள் அரங்கனின் நாக்கு,
குருக்ஷேத்திரத்தில் உள்ள பெருமாள் அவரது வாய், அயோத்தியில் உள்ள ராமர் அவரது கழுத்து, திருமலையப்பன் அவரது மார்பு,
பூரி ஜகந்நாதர் அவரது வயிறு, ஆந்திர மாநிலம் ஸ்ரீகூர்மத்திலுள்ள கூர்ம மூர்த்தி அவரது முதுகு, ஸ்ரீமுஷ்ணம் வராகர் அவரது குரல்,
கும்பகோணம் சார்ங்கபாணி பெருமாள் அவரது அழகு, மதுரை கள்ளழகர் அவரது கைகள், திருக்கண்ணபுரம் சௌரிராஜப் பெருமாள் அவரது நடை,
மன்னார்குடி ராஜகோபால சுவாமி அவரது திருக்கண்கள்!” என்று விளக்கினார்.

அந்த விளக்கங்களைக் கேட்ட பரமசிவன், தான் ஒரு சிறப்பான ஆயுதத்தைப் பெற விரும்புவதாகவும்,
அதற்குத் தான் எத்தகைய வழிபாடு செய்ய வேண்டும் என்றும் திருமாலிடம் வினவினார்.
அதற்குத் திருமால், “விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தில் உள்ள ஆயிரம் திருநாமங்களையும் சொல்லி, ஆயிரம் செண்பகப் பூக்களால்
மன்னார்குடியில் ராஜகோபாலனாக விளங்கும் எனக்கு அர்ச்சனை செய்.
நான் உனக்குச் சிறப்பான ஓர் ஆயுதத்தைத் தருகிறேன்!” என்று கூறினார்.

செண்பக மலர்கள் நிறைந்த செண்பகாரண்ய க்ஷேத்திரமான மன்னார்குடியை அடைந்த பரமசிவன்
“விச்வாய நமஹ, விஷ்ணவே நமஹ…” என்று ஆயிரம் திருநாமங்களைச் சொல்லிச் செண்பகப் பூக்களால்
ராஜகோபாலனுக்கு அர்ச்சனை செய்தார். 999 திருநாமமான “அக்ஷோப்யாய நமஹ” என்று சொல்லி
செண்பக மலரை ராஜகோபாலனின் திருவடியில் சேர்த்தார். அத்துடன் செண்பக மலர்கள் தீர்ந்து விட்டன.
“ஸர்வப்ரஹரணாயுதாய நம:” என்ற 1000-வது திருநாமத்தைச் சொல்லி அர்ச்சிக்க மலர் இல்லை.

என்ன செய்வது என யோசித்த சிவபெருமான், செண்பக மலர் போல இருக்கும் தன் மூக்கையே கிள்ளித்
திருமாலின் திருவடிகளில் சமர்ப்பிக்கப் போனார். ஆனால், ராஜகோபாலன் அவரைத் தடுத்தான்.
“உன் பக்திக்குப் பரிசாக இந்தச் சூலத்தைத் தருகிறேன்!” என்று சூலாயுதத்தைச் சிவனுக்கு அளித்தான்.
அப்போது சிவபெருமான், “ராஜகோபாலா! எனக்கு ஒரு ஐயம்! பூமியில் உனக்கு அர்ச்சனை செய்ய முயன்றால் பல இடையூறுகள் வருகின்றன.
உன் கோயிலுக்கு வர எண்ணினால் அதற்குக் கூட பல தடைகள் ஏற்படுகின்றன.

உன் புகழைப் பாட வேண்டுமென நினைத்தால், தொண்டை கட்டிக் கொள்கிறது.
வைகுந்தத்திலுள்ள ஜீவர்கள் மட்டும் இப்படிப்பட்ட இடையூறுகள் இன்றி, தடைகளின்றி உன்னை அனுபவிக்கிறார்களே! அது எப்படி?” என்று கேட்டார்.
அதற்கு ராஜகோபாலன், “ஒரு அறையில் எத்தனை அழகான பொருட்கள் இருந்தாலும், பார்ப்பவனுக்குக் கண்கள் இருந்தால் தானே
அவற்றைக் காண முடியும்? ஒரு குருடனால் எதையும் பார்க்க முடியாதல்லவா?
அதுபோல வைகுந்தத்தில் எனது திருமேனியையும் குணங்களையும் காணவேண்டுமென்றால், அதற்குத் தெய்வீகமான கண்கள் வேண்டும்.

வைகுந்தத்தில் உள்ளவர்களுக்கு நானே அத்தகைய தெய்வீகப் பார்வையாக இருந்து,
அவர்கள் இடையறாது என் அழகையும் குணங்களையும் அனுபவிக்கும்படி அருளுகிறேன்.
இவ்வுலகில் ஏற்படுவது போன்ற தடைகள் அவர்களுக்கு ஏற்படுவதில்லை!” என்றார்.
வைகுந்த லோகத்துக்குப் ‘புண்டரீகம்’ என்று பெயர். ‘அக்ஷி’ என்றால் கண் என்று பொருள்.
வைகுந்த (புண்டரீக) லோகத்தில் உள்ளவர்களுக்கெல்லாம் கண்ணாகத் (அக்ஷியாகத்) திருமால் திகழ்ந்து,
அங்குள்ள போக்கியங்களைக் கண்டு அனுபவிக்கச் செய்வதால், ‘புண்டரீகாக்ஷ:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.

அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 112-வது திருநாமம். சாந்தோக்ய உபநிஷத்,
“ஸ வா ஏதேன திவ்யேன சக்ஷுஷா மனஸா ஏதான் காமான் பச்யன் ரமதே” என்று இக்கருத்தைத் தெரிவிக்கிறது.
வேதம் தமிழ் செய்த நம்மாழ்வார் “கண்ணாவான் என்றும் மண்ணோர் விண்ணோர்க்கும்” என்று பாடியுள்ளார்.
கண் சம்பந்தப்பட்ட நோய்களால் பாதிக்கப்பட்டவர்கள் “புண்டரீகாக்ஷாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வந்தால்,
திருமால் அவர்களது கண்கள் விரைவில் குணமடையும்படி அருள்புரிவார்.

——————–

113. வ்ருஷகர்மணே நமஹ (Vrushakarmane namaha)

திருவரங்கத்தில் ராமாநுஜர் கீதையின் பொருளைத் தம் சீடர்களுக்கு விளக்கிக் கொண்டிருந்தார்.
அப்போது நாமெல்லாம் நன்கு அறிந்த கீதை ஸ்லோகமான “பரித்ராணாய ஸாதூநாம் விநாசாய ச துஷ்க்ருதாம்,
தர்ம ஸம்ஸ்தாபநார்த்தாய ஸம்பவாமி யுகே யுகே” என்ற ஸ்்லோகம் வந்தது.
அதன் பொருளை விளக்குகையில், “அடியார்களைக் காக்கவேண்டும் என்ற ஒரே நோக்கத்துக்காக
எம்பெருமான் அவதரிக்கிறான்!” என்று பொருள் கூறினார்.

ஒரு சீடர் பணிவுடன் எழுந்து, “சுவாமி! நல்லவர்களைக் காத்து, தீயவர்களை அழித்து, தர்மத்தை நிலைநாட்ட
இறைவன் அவதரிக்கிறான் என்று தானே இதற்கு எல்லாரும் பொருள் கூறுவார்கள்!” என்று கேட்டார்.
அதற்கு ராமாநுஜர், “அசுரர்களை அழிக்க வேண்டும் என்றால் அதற்கு எம்பெருமான் வைகுந்தத்திலிருந்து
கீழே இறங்கி வர வேண்டும் என்ற அவசியமே இல்லை. அங்கிருந்தபடியே சக்ராயுதத்தை ஏவினால்,
அதுவே ராவணன், கும்பகர்ணன், கம்சன், சிசுபாலன், இரணியன் என அனைவரின் தலைகளையும் கொய்து விட்டு வந்து விடுமே!

அடியார்களோடு கலந்து பழகுவதற்காகத் தான் இறைவன் அவதரிக்கிறார்.
ஏனெனில், பிரகலாதனோடும், குகனோடும், சபரியோடும், அனுமனோடும், கோபிகைகளோடும் கலந்து பழக வேண்டும் எனில்,
அதை வைகுந்தத்திலிருந்தபடியே செய்ய இயலாதல்லவா? அதனால் தான் பூமிக்கு இறங்கி வருகிறார்.
வரும்போது குறுக்கே வரும் அசுர சக்திகளையும் அப்படியே அழிக்கிறாரே ஒழிய, அது அவரது அவதார நோக்கமல்ல.
அடியார்களைக் காப்பதும் அவர்களுடன் கலந்து பழகுவதுமே அவதாரம் செய்வதற்கான நோக்கம்!” என்றார்.
இதை விளக்க ஒரு உதாரணத்தையும் கூறினார் ராமாநுஜர்.

“ஒரு ஊரில் ஒரு பெரியவர், மக்கள் தண்ணீர் குடிப்பதற்காகவும், தாகமாக உள்ள பசுக்கள் இளைப்பாறுவதற்காகவும்
ஒரு குளம் வெட்டுகிறார் என வைத்துக் கொள்ளுங்கள்.
அதே ஊரை ஒருவன் அந்தக் குளத்தில் விழுந்து தற்கொலை செய்து கொண்டால் அதற்குக் குளம் வெட்டியவர் பொறுப்பாக முடியுமா?
அதுபோலத் தன் அடியார்களுக்கு அருள்புரிய வேண்டும் என்ற ஒரே காரணத்துக்காகவே இறைவன் அவதரிக்கிறான்.
கொழுப்பெடுத்தவர் சிலர் தாமாகப்போய் குளத்தில் விழுவதைப்போல, அடியார்களுக்கு அருள்புரிய பூமிக்கு வந்த இறைவனை
அசுரர்கள் எதிர்த்து எதிரம்பு கோர்த்துத் தாமாகவே விழுந்து மாள்கிறார்கள்.

ஒருவன் தற்கொலை செய்து கொண்டதற்கு எப்படிக் குளம் வெட்டியவர் பொறுப்பாக மாட்டாரோ,
அவ்வாறே அசுரர்கள் மாள்வதற்கும் இறைவன் பொறுப்பல்ல!” என்றார்.
“அப்படியானால் இந்த கீதை ஸ்லேகத்துக்கு எப்படிப் பொருள் கொள்ள வேண்டும்?” என்று மற்றொரு சீடர் கேட்டார்.
அதற்கு ராமாநுஜர், “இறைவனிடத்தில் ஆழ்ந்த அன்பு கொண்டவர்கள், அவன் சாஸ்திரங்களில் இட்ட கட்டளைகளை
அப்படியே பின்பற்றுபவர்கள், அவனைத் தவிர இன்னொன்றை நினைக்காதவர்கள், அவனது லீலைகளையே எப்போதும் சிந்தித்திருப்பவர்கள்,
அவனை விட்டுப் பிரிந்தால் தரிக்க முடியாதிருப்பவர்கள் இத்தகைய மெய்யடியார்களே சாதுக்கள்.

‘பரித்ராணாய ஸாதூநாம்’ என்றால் அத்தகைய அடியார்களைக் காப்பதே அவதாரத்துக்கு முக்கிய நோக்கம் என்று பொருள்.
‘விநாசாய ச துஷ்க்ருதாம்’ என்றால், அவ்வாறு அடியார்களைக் காக்க வருகையில் குறுக்கே வரும்
தீய நடத்தை கொண்டவர்களை அழித்தல் என்று பொருள்.
‘தர்ம ஸம்ஸ்தாபநார்த்தாய’ என்றால், இறைவனுக்கு நாம் செய்யும் பூஜையாகிய மிகச் சிறந்த தர்மம் சரிவர நடவாது போனால்,
அதைக் காத்துத் தந்து மீண்டும் நடக்கும்படிச் செய்தல் என்று பொருள்.
‘ஸம்பவாமி யுகே யுகே’ – இக்காரணத்துக்காக யுகங்கள் தோறும் தான் அவதரிப்பதாகக் கண்ணன் அருளிச் செய்கிறான்!” என விளக்கினார்.

அப்போது ராமாநுஜரின் மருமகனான நடாதூர் ஆழ்வான், “சுவாமி! இப்போது ஒரு விஷயம் நன்கு புரிகிறது.
அவதாரங்கள் அனைத்தும் அடியார்களான நமக்காகத்தான்.
நரசிம்மாவதாரம் இரணியனை அழிப்பதற்காக அல்ல, பிரகலாதனைக் காப்பதற்காக.
ராமாவதாரம் ராவணனை அழிப்பதற்காக அல்ல, அனுமனை அணைப்பதற்காக.
கிருஷ்ணாவதாரம் கம்சனைக் கொல்வதற்காக அல்ல, கோபிகைகளைக் கொஞ்சுவதற்காக!” என்றார்.
மேலும், “அவதாரங்கள் மட்டுமல்ல, இறைவன் செய்யக் கூடிய ஒவ்வொரு செயலுமே நம்மை உயர்த்த வேண்டும்,
நம்மை நல்வழிப்படுத்த வேண்டும் என்ற ஒரே நோக்கத்தில் செய்யப்படுபவையே.

எம்பெருமான் மிக உயர்ந்தவனாக இருந்தாலும், நம்மையும் உயர்த்த வேண்டும் என்ற நோக்கில்
இத்தகைய பல செயல்களைப் புரிகிறான்!” என்றார் ராமாநுஜர்.
‘வ்ருஷ’ என்றால் நல்வழி அல்லது அறவழி என்று பொருள்.
அடியார்களை நல்வழிப் படுத்தக் கூடிய செயல்களைச் செய்வதால் திருமால் ‘வ்ருஷகர்மா’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 113-வது திருநாமம். “வ்ருஷகர்மணே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள்
எப்போதும் அறவழியில் நடக்கும்படி திருமால் அருள்புரிவார்.

114. வ்ருஷாக்ருதயே நமஹ (Vrushaakruthaye namaha)

மதுரைக்கு அருகே இருக்கும் திருமோகூர் என்னும் திவ்யதேசத்தில் காளமேகப் பெருமாள் எழுந்தருளியுள்ளார்.
அந்தப் பெருமாள் முன் அகஸ்திய மகரிஷி நடனமாடுவது வழக்கம்.
ஒரு முறை அந்தப் பெருமாளைத் தரிசிப்பதற்காக தேவ லோகத்திலிருந்து தேவேந்திரன் பூமிக்கு வந்தான்.
பெருமாள் முன்னே நடனமாடும் அகஸ்தியரின் முதுகு தான் அவனுக்குத் தெரிந்தது.
ஆனாலும் அவரது குள்ளமான தோற்றத்தைக் கண்டு அகஸ்திய ரிஷி என்று அறிந்தான் இந்திரன்.
அவரது உயரத்தை எண்ணிக் கிண்டல் செய்து சிரித்து விட்டான். சடக்கெனத் திரும்பிப் பார்த்தார் அகஸ்தியர்.

கோபத்துடன், “இந்திரா! என்னால் திரும்பிப் பார்க்க முடியாது என்று நினைத்துத் தானே பின்னால் இருந்தபடி என்னை ஏளனம் செய்தாய்?
இந்தத் தவறுக்குத் தண்டனையாக நீ மயிலாகப் பிறக்க வேண்டும்!” என்றார்.
(பறவைகளுள் மயிலால் முகத்தைத் திருப்பிப் பின்னால் பார்க்க இயலாது என்பதால் அவ்வாறு சபித்தார்.)
தன்னை மன்னித்து விடும் படி இந்திரன் அகஸ்தியரிடம் மன்றாடினான். மனம் இரங்கிய அகஸ்தியர்,
“இந்திரா! கொடுத்த சாபத்தைத் திரும்பப் பெற இயலாது. எனினும் நீ இவ்வளவு தூரம் மன்றாடுவதால் சாபத்தைக் கொஞ்சம் மாற்றுகிறேன்.

நீ உடனே மயிலாகப் பிறக்க வேண்டாம். பகைவர்களால் உனக்கு ஆபத்து ஏற்படும் காலத்தில் நீ மயிலாக உருமாறி
உன் உயிரைக் காப்பாற்றிக் கொள்வாய்!” என்று கூறினார். இந்திரன் தேவலோகத்துக்குத் திரும்பிச் சென்றான்.
சில காலம் கழித்து ராவணனும் அவனது மகனான மேகநாதனும் தேவலோகத்தை நோக்கிப் படையெடுத்து வந்தார்கள்.
இந்திரன் தலைமையில் அனைத்துத் தேவர்களும் அவர்களை எதிர்த்துப் போர் புரிந்தும் வெல்ல முடியவில்லை.
அந்தப் போரில் இந்திரனை ஜெயித்ததால் மேகநாதன் ‘இந்திரஜித்’ என்ற பெயரைப் பெற்றான்.

அச்சமயம் அகஸ்தியரின் வாக்கு இந்திரனின் நினைவுக்கு வந்தது. தன் உயிரை ராவணனிடமிருந்தும் இந்திரஜித்திடமிருந்தும்
காப்பாற்றிக் கொள்வதற்காக மயிலாக உருவெடுத்துக் கொண்டு அங்கிருந்து தப்பிச் சென்றான் இந்திரன்.
ஆனாலும், அவர்கள் விடாமல் அவனைத் துரத்தி வந்தார்கள். திருமோகூரில் மயில்கள் கூட்டமாக நின்று கொண்டிருந்தன.
மயில் வடிவில் உள்ள இந்திரன் அந்தக் கூட்டத்துடன் சென்று சேர்ந்து கொண்டான்.
ராவணனும் இந்திரஜித்தும் அவனை அடையாளம் காண முடியாமல் திரும்பச் சென்று விட்டார்கள்.

அப்போது மயில் வடிவில் இருந்த இந்திரன் காளமேகப் பெருமாள் முன்னே நடனமாடினான்.
அதைக் கண்ட மற்ற மயில்களும் பெருமாள் முன்னே தோகையை விரித்து நடனமாடத் தொடங்கின.
அந்த நடனத்தைக் கண்டு மனம் குளிர்ந்த திருமால், இந்திரனுக்குக் காட்சியளித்தார்.
அவனது பழைய வடிவத்தைப் பெறும்படி அருள்புரிந்ததோடு மட்டுமின்றி, தானே பூமியில் ராமனாக அவதரித்து
ராவணனையும் இந்திரஜித்தையும் வதம் செய்வதாக உறுதியளித்தார்.

இந்திரனோடு நடனமாடிய மயில்கள் அனைத்தும் நடராஜரான சிவபெருமானைப் போலச் சிறப்பாக நடனமாடியதால்
இனி அனைத்து மயில்களும் அவரைப் போலவே நீலநிறக் கழுத்தோடு விளங்கட்டும் என்று திருமால் அருள்புரிந்தார்.
காளமேகம் என்றால் கரிய நிறமுள்ள மேகம் என்று பொருள். காளமேகப் பெருமாள் முன்னே அன்று அனைத்து மயில்களும்
இந்திரனோடு சேர்ந்து நடனமாடியதன் தொடர்ச்சியாகத் தான் இன்றும் வானில் கார் மேகங்கள் தோன்றினால்,
ஆனந்தமாக மயில்கள் தோகையை விரித்து ஆடுகின்றன.

கார்மேக வண்ணத்தில் இருக்கும் பெருமாளைத் தரிசிக்கும் போதெல்லாம் அடியார்களான நாமும் அவ்வாறே ஆடிப் பாடி
அவனை வழிபட வேண்டுமென நமக்கு உணர்த்துகின்றன.
வடமொழியில் ‘வ்ருஷ’ என்றால் வர்ஷித்தல், அதாவது பொழிதல் என்று பொருள்.
கருணை மழையைப் பொழியும் கார்மேகம் போன்ற வடிவுடன் திருமால் திகழ்வதால் ‘வ்ருஷாக்ருதி:’ என அழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 114-வது திருநாமம்.
“வ்ருஷாக்ருதயே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களின் மேல் காளமேகப் பெருமாள் கருணை மழையை வர்ஷிப்பார்.

—————–

115. ருத்ராய நமஹ (Rudraaya namaha)

சென்னைக்கு அருகே உள்ள பூவிருந்தவல்லியில் அவதரித்த மகான் திருக்கச்சி நம்பிகள்.
அவர் காஞ்சி வரதராஜப் பெருமாளுடன் நேரே பேசும் பாக்கியம் பெற்றிருந்தார்.
ஒருமுறை அவர் வரதராஜப் பெருமாளுக்குச் சாமரம் வீசிக் கொண்டிருந்தார். அப்போது தலைமேல் ஒரு பாத்திரத்தோடு
அங்கே வந்த அர்ச்சகர் திருக்கச்சி நம்பிகளிடம், “பெருமாளுக்கு நிவேதனம் செய்வதற்காகச் சர்க்கரைப் பொங்கல் கொண்டு வந்திருக்கிறேன்.
இதைப் பார்த்துக் கொள்ளுங்கள். மடப்பள்ளிக்குச் சென்று புளியோதரையையும் எடுத்து வந்து விடுகிறேன்!” என்று
சொல்லி விட்டு மடப்பள்ளியை நோக்கிச் சென்றார்.

அப்போது பெருமாள் திருக்கச்சி நம்பிகளிடம், “நம்பி! கொஞ்சம் சர்க்கரைப் பொங்கலை எடுத்து எனக்கு ஊட்டி விடுங்கள்!” என்றார்.
பெருமாளின் கட்டளையைச் சிரமேற்கொண்ட நம்பி, பாத்திரத்திலிருந்து சர்க்கரைப் பொங்கலை எடுத்துப் பெருமாளுக்கு ஊட்டினார்.
பெருமாளும் அமுது செய்தார். “ஆஹா! நன்றாக இருக்கிறதே! இன்னும் கொஞ்சம் தாருங்கள்!” என்று கேட்டார் பெருமாள்.
நம்பியும் எடுத்து ஊட்டினார்.

அதற்குள் புளியோதரையுடன் அங்கே வந்த அர்ச்சகர், பாத்திரத்தில் பாதி சர்க்கரைப் பொங்கல் காலியாகி இருப்பதையும்,
திருக்கச்சி நம்பியின் கையில் சர்க்கரைப் பொங்கல் ஒட்டிக் கொண்டிருப்பதையும் கண்டார்.
“என்ன காரியம் ஐயா செய்தீர்? பெருமாள் உண்ட மிச்சத்தைச் சாப்பிட வேண்டிய நாம் அவருக்கென்று
வைத்த பிரசாதத்தைச் சாப்பிடுவது நியாயமா?” என்று கேட்டார் அர்ச்சகர்.
“சுவாமி! அடியேன் எதையும் சாப்பிடவில்லை. பெருமாள் தான் கேட்டார்! அவருக்கு ஊட்டி விட்டேன்!” என்றார் நம்பி.
“இதென்ன புதுக்கதை! பெருமாள் என்றைக்கு ஐயா சாப்பிட்டிருக்கிறார்? நீர் தின்றுவிட்டு அவர் மேல் பழிபோடாதீர்!” என்றார் அர்ச்சகர்.

செய்தியைக் கேள்வியுற்ற கோயில் அதிகாரிகள் அங்கே விரைந்து வந்தனர். பெருமாளுக்கென்று வைத்திருந்த பிரசாதத்தை
நிவேதனத்துக்கு முன் எடுத்து உண்ட திருக்கச்சி நம்பிகள் இனிமேல் கோயிலுக்குள்ளேயே வரக்கூடாது என்று
தீர்மானம் நிறைவேற்றி அவரை வெளியே அனுப்பினார்கள். வருத்தத்துடன் வீடு திரும்பினார் திருக்கச்சி நம்பிகள்.
இச்செய்தி ஊர் முழுவதும் பரவியதால், மக்கள் அனைவரும் திருக்கச்சி நம்பிகளைப் பலவாறு ஏசத் தொடங்கினார்கள்.
“வரதா! மக்கள் என்னைத் தூற்றுவதைப் பற்றிக் கூட எனக்குக் கவலையில்லை! ஆனால் இப்படி ஒரு லீலை செய்து
நான் உனக்குச் செய்துவரும் தொண்டை நடக்க விடாமல் செய்துவிட்டாயே!” என்று பெருமாளிடம் மனமுருகி வேண்டினார்.

சில நாட்கள் கடந்தன. திருமலையிலிருந்து சில பக்தர்கள் வரதராஜப் பெருமாளுக்கு 100 கங்காளம் பொங்கலும் 100 கங்காளம்
புளியோதரையும் சமர்ப்பிப்பதாக வேண்டிக் கொண்டிருந்தார்கள். அந்தப் பிரார்த்தனையை நிறைவேற்றும் பொருட்டு
கோவிலுக்கு வந்து பிரசாதத்தை வரதராஜனுக்குச் சமர்ப்பிக்கையில் பெருமாள் அர்ச்சகரிடம்,
“திருக்கச்சி நம்பிகளை வரச்சொல்லுங்கள்! அவர் வந்தால் தான் நான் நிவேதனம் கண்டருள்வேன்!” என்றார்.
வேறு வழியில்லாமல் பூவிருந்தவல்லியிலிருந்து திருக்கச்சி நம்பிகளைக் காஞ்சிக்கு அழைத்து வந்தார்கள்.

நூறு கங்காளம் பொங்கலும், நூறு கங்காளம் புளியோதரையும் பெருமாளின் முன்னே இருந்தன.
திருக்கச்சி நம்பிகளைக் கண்டதும் வரதராஜப் பெருமாள்,
“இவர் மட்டும் என்னுடன் இங்கே இருப்பார். மற்ற அனைவரும் இங்கிருந்து செல்லுங்கள்! நாங்கள் ரகசியமாகப் பேசிக்கொள்ளப் போகிறோம்!” என்றார்.
அனைவரும் விலகிச் சென்றார்கள். கதவு தாளிட்டுக்கொண்டது.

சிறிது நேரம் கழித்து, “இப்போது உள்ளே வாருங்கள்!” என்ற குரல் வானிலிருந்து ஒலித்தது. கதவைத் திறந்துகொண்டு
பக்தர்கள் அனைவரும் உள்ளே சென்றார்கள். பார்த்தால் இருநூறு கங்காளங்களிலிருந்த பிரசாதமும் காணாமல் போயிருந்தது.
அனைத்தையும் உண்ட களைப்பில் வியர்த்துப் போயிருந்த வரதனுக்குத் திருக்கச்சி நம்பிகள் சாமரம் வீசிக்கொண்டிருந்தார்.
“இருநூறு கங்காளங்களில் உள்ள உணவை ஒரு மனிதனால் இவ்வளவு சீக்கிரமாகச் சாப்பிட முடியுமா? உண்டவன் நான் தான்!” என்றார் வரதராஜன்.

திருக்கச்சி நம்பிகள் குற்றமற்றவர் என்பதைக் கோயில் அதிகாரிகளும் பொதுமக்களும் உணர்ந்தார்கள்.
“திருக்கச்சி நம்பிகள் எப்போதும் போல் எனக்குச் சாமரம் வீசும் கைங்கரியத்தைத் தொடர்ந்து செய்வார்!” என்று
பெருமாள் திருவாய் மலர்ந்தருளினார்.

தன்மீது ஒருமடங்கு அன்புகாட்டும் அடியவர்களின் மேல் பல்லாயிரம் மடங்கு அன்புகாட்டும் எம்பெருமானின் கருணையை எண்ணி
மனமுருகி ஆனந்தக் கண்ணீர் வடித்தார் திருக்கச்சி நம்பிகள்.
வடமொழியில் “ரோதயதீதி ருத்ர:” அழ வைப்பவனை ருத்ரன் என்று கூறுவார்கள்.
தன் கருணையால் தன் அடியார்களுக்கு ஆனந்தக் கண்ணீரை வரவழைத்து அவர்களை அழ வைப்பதால்
திருமால் ‘ருத்ரஹ’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 115-வது திருநாமம்.

“ருத்ராய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்குத் தன் அன்பையும் கருணையையும் திருமால்
முழுமையாகக் காட்டி அவர்களுக்கு ஆனந்தக் கண்ணீர் பெருகும்படி அருளுவார்.

————–

116. பஹுசிரஸே நமஹ.(Bahushirasey namaha)

கர்நாடகத்துக்கு ராமாநுஜர் எழுந்தருளிய காலத்தில் அங்கே வாழ்ந்த அருகதராஜன் என்ற வித்வான்
ராமாநுஜரின் பெருமைகளைப் பற்றிக் கேள்விப் பட்டார். எளிய மக்களுக்கும் வேதத்தின் கருத்துக்களைச் சரியான
முறையில் கொண்டு சேர்த்து அனைவரின் ஆதரவும் பெற்று ராமாநுஜர் விளங்குவதைக் கண்டு அருகதராஜன் பொறாமை கொண்டார்.

ராமாநுஜரை வாதத்துக்கு அழைத்து அவரை வெல்ல வேண்டும் எனத் திட்டமிட்டார்.அருகதராஜனின் சீடன் ஒருவன்,
“குருவே! இந்த ராமாநுஜர் வெறும் சமூக சேவகர் தான். அவருக்கு வடமொழி இலக்கணமோ, நியாய சாஸ்திரமோ,
தர்க்கமோ தெரியாது. அவருடன் முதலியாண்டான், நடாதூர் ஆழ்வான் போன்ற சீடர்கள் இருக்கிறார்களே!
அவர்கள் தான் இந்த சாஸ்திரங்களை எல்லாம் கற்றவர்கள்.
எனவே அந்தச் சீடர்களை ராமாநுஜரிடமிருந்து அப்புறப் படுத்திவிட்டால் நாம் அவரை எளிதாக வாதம் செய்து வென்றுவிடலாம்!” என்றான்.
அதனால் மேலும் உற்சாகம் அடைந்த அருகதராஜன் ராமாநுஜரை வாதப் போருக்கு அழைக்குமாறு தன் சீடர்களை அனுப்பி வைத்தார்.

தொண்டனூர் ஏரிக்கரையில் எழுந்தருளியிருந்த ராமாநுஜரிடம் வந்த அருகதராஜனின் சீடர்கள் வாதப் போருக்கு அழைப்பு விடுத்தபோது,
“நான் ஒரு துறவி. வேதநெறிக்கு எதிரானவர்களான அருகதராஜன் போன்றவர்களை நான் கண்ணால் கூட பார்க்கலாகாது.
எனவே என் சீடரான நடாதூர் ஆழ்வானை அனுப்பி வைக்கிறேன். அவரோடு வாதம் செய்யட்டும்.
நடாதூர் ஆழ்வான் தோற்றால் நான் தோற்றதாகவே ஒப்புக் கொள்கிறேன்!” என்றார் ராமாநுஜர்.

அவர்கள் நடாதூர் ஆழ்வானை அழைத்துக் கொண்டு அருகதராஜனிடம் வந்தார்கள். அருகதராஜன்,
“ராமாநுஜருக்கு வாதம் செய்யத் தெரியாது என என் சீடன் சொன்னது சரிதான் போலும்.
அதனால் தான் தான் நேராக வாதம் செய்ய வராமல் சீடரை அனுப்புகிறார்!” என்றார்.

அதைக் கேட்டு வெகுண்ட நடாதூர் ஆழ்வான், “எங்கள் குருவான ராமாநுஜரே உங்களுடன் நேரில் வாதம் செய்வதற்கு
நான் ஏற்பாடு செய்கிறேன்!” என்று சொல்லிவிட்டுத் தொண்டனூருக்கு வந்தார். நடந்தவற்றை ராமாநுஜரிடம் தெரிவித்தார்.
ராமாநுஜர், “அப்படியானால் ஒரு திரையைக் கட்டிவிடுங்கள். அதன் ஒருபுறத்தில் நானும் மறுபுறத்தில்
அருகதராஜனும் அமர்ந்து முகம்பார்த்துக் கொள்ளாமல் வாதம் செய்கிறோம்!” என்று கூறினார்.

தனது ஆயிரம் சீடர்களுடன் தொண்டனூருக்கு வந்தார் அருகதராஜன். ராமாநுஜர் தன் சீடர்கள் அனைவரையும் அவ்விடத்திலிருந்து
நகர்ந்து செல்லச் சொன்னார். தாம் மட்டும் திரையின் ஒருபுறம் அமர்ந்தார்.
மற்றொரு புறத்தில் ஆயிரம் சீடர்களோடு அருகதராஜன் அமர்ந்தார்.
“நீங்கள் ஆயிரம் பேரும் என்னுடன் வாதம் செய்யலாம்! நான் தயார்!” என்றார் ராமாநுஜர்.

அருகதராஜனும் அவரது ஆயிரம் சீடர்களும் கணைகளைப் போலத் தொடுத்த கேள்விகளுக்கெல்லாம் சரியாகப் பதிலளித்தார் ராமாநுஜர்.
அதே நேரம், ராமாநுஜர் முன்வைத்த எந்த வாதத்துக்கும் அருகதராஜனாலோ, அவரது ஆயிரம் சீடர்களாலோ சரியான பதிலை அளிக்க முடியவில்லை.
ஒரே நேரத்தில் எப்படி இத்தனை பேருடன் இவர் வாதம் செய்கிறார் என அறிய விரும்பிய அருகதராஜனின் சீடன் ஒருவன்,
திரைக்கு அந்தப்புறம் எட்டிப் பார்த்தான். பார்த்தால், அங்கே ராமாநுஜர் இல்லை.
ஆயிரம் தலைகளுடன் ஆதிசேஷன் அமர்ந்து வாதம் செய்துகொண்டிருந்தார். திடுக்கிட்டுப் போய் மயங்கி விழுந்தான்.

ராமாநுஜர் முன்வைத்த வாதங்களைக் கேட்ட அருகதராஜன், அவரது பாண்டித்தியத்தை உணர்ந்து கொண்டார்.
“சுவாமி! நீங்கள் முன்வைத்த வாதங்கள் அனைத்தும் சரியானவையே. நீங்கள் சாதாரண மக்களிடம் பேராதரவு பெற்றிருந்ததால்
உங்களுக்குத் தர்க்க, நியாய சாஸ்திரங்கள் தெரியாது எனக் கருதினேன். ஆனால் உங்களைப் போன்ற வேதாந்தி எவருமில்லை
என இப்போது உணர்ந்தேன். என்னை மன்னித்து உங்கள் சீடனாக ஏற்றுக் கொள்ளுங்கள்!” என்று பிரார்த்தித்தார்.

மயக்கம் தெளிந்த அருகதராஜனின் சீடன் ராமாநுஜரிடம்,
“சுவாமி! நீங்கள் ஆயிரம் தலைகளோடு ஆதிசேஷனாக அல்லவா அமர்ந்திருந்தீர்கள்?” என்று கேட்டான்.
“அப்படியா? உன் கண்களுக்கு வேண்டுமானால் ஆயிரம் தலைகள் தெரிந்திருக்கலாம்!” என வினயத்துடன் சொன்ன ராமாநுஜர்,
“அப்படித் தெரிந்திருந்தால் அது எண்ணிறந்த தலைகளை உடையவனான எம்பெருமானின் அருள்!” என்றார்.
“என்ன சொல்கிறீர்கள்?” என்று கேட்டார் அருகதராஜன்.

“எம்பெருமானை அளவிலடங்காத தலைகளை உடையவன் ‘பஹுசிரா’ என்று போற்றுகிறார்கள்.
இங்கு தலை என்பது சிந்திக்கும் ஆற்றலைக் குறிக்கிறது. அதாவது, எண்ணிறந்த மனிதர்களால் எவ்வளவு சிந்திக்க முடியுமோ
அவை அனைத்தையும் விட அதிகமாகச் சிந்திக்கவல்ல ஆற்றலை உடையவன் எம்பெருமான் என்பதைத் தான்
எண்ணிறந்த தலைகளை உடையவன் என்று உருவகப்படுத்திக் கூறுகிறார்கள்.

அப்பேர்ப்பட்ட எம்பெருமான் ஆயிரம் பேருடன் வாதம் செய்யக்கூடிய சிந்தனையையும் ஆற்றலையும் அடியேனுக்கு வழங்கியதால்,
ஆயிரம் தலைகள் கொண்ட ஆதிசேஷன் போல நான் தெரிந்திருக்கிறேன் போலும்!” என்றார்.
ராமாநுஜர் ஆதிசேஷனின் அவதாரம் என்பது நாம் அனைவரும் அறிந்த ஒன்றே என்றாலும், அவர் பணிவுடன் இவ்வாறு விடையளித்தார்.

ராமாநுஜர் சொன்னது போல எண்ணிறந்த மனிதர்களின் சிந்திக்கும் திறனைக் காட்டிலும்
அதிகத் திறனைக் கொண்டவராக விளங்கும் திருமால், ‘பஹுசிரா’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
பஹுசிரா என்றால் பல தலைகளை உடையவன் என்று பொருள்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 116-வது திருநாமம்.
“பஹுசிரஸே நமஹ” என தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு நன்றாகச் சிந்திக்கும் ஆற்றலைத் திருமால் அருள்வார்.

—————-

117. பப்ரவே நமஹ (Babhravey namaha)
ராமாநுஜரின் மறு அவதாரமாகக் கொண்டாடப்படும் மணவாள மாமுனிகள் ஆண்டாள் ரங்கமன்னாரை மங்களாசாஸனம் செய்வதற்காக
ஸ்ரீவில்லிபுத்தூருக்குத் தம் சீடர்களுடன் எழுந்தருளினார். அப்போது அங்கே பிரம்மோற்சவம் நடைபெற்றுக் கொண்டிருந்தது.
பிரம்மோற்சவத்தின் நான்காம் திருநாளன்று ஆண்டாள் சேஷவாகனத்திலும், ரங்கமன்னார் கோவர்த்தன கிரிதாரியாகவும்
காட்சி தருவது வழக்கம். அந்தக் காட்சியை மாமுனிகளும் அவரது சீடர்களும் கண்குளிரச் சேவித்தார்கள்.

அப்போது அவரது சீடர்களுள் ஒருவரான எறும்பியப்பா, “சுவாமி! பெருமாள் தானே எப்போதும் சேஷ வாகனத்தில் வருவார்.
இங்கு மட்டும் நாச்சியார் சேஷ வாகனத்தில் வருகிறாரே! என்ன காரணம்?” என்று கேட்டார்.
அதற்கு விடையளித்த மணவாள மாமுனிகள், “இந்தப் பூமியை அஷ்ட திக்கஜங்கள் எனப்படும் எட்டு யானைகள்
ஐராவதன், புண்டரீகன், வாமனன், குமுதன், அஞ்ஜனன், புஷ்பதந்தன், சார்வபௌமன், சுப்ரதீகன் தாங்கிக் கொண்டிருக்கின்றன.

பாதாளத்தில் ஆதிசேஷன் வடிவில் விளங்கும் திருமால், அந்த எட்டு யானைகளோடு சேர்த்து பூமியையும் தாங்கி நிலைநிறுத்துகிறார்.
அவ்வாறு ஆதிசேஷன் வடிவில் இருந்துகொண்டு பூமியைத் தான் எப்போதும் தாங்குவதை நமக்கு உணர்த்தவே,
இங்கே பெருமாளே சேஷவாகனமாக வடிவம் எடுத்துக் கொண்டு,
பூமியின் அவதாரமான ஆண்டாளைத் தன்மேல் சுமந்து கொண்டு வருகிறார்!” என்று விடையளித்தார்.

மற்றொரு சீடரான பிரதிவாதி பயங்கரம் அண்ணா,
“சுவாமி! ரங்கமன்னார் ஏன் கையில் கோவர்த்தன மலையுடன் காட்சி தருகிறார்?” என்று கேட்டார்.
“இதே தத்துவத்தை விளக்குவதற்காகத் தான்!” என்றார் மாமுனிகள். “அதாவது, கோவர்த்தன மலை என்பது பூமிக்குப் பிரதிநிதி.
பூமிதேவியை எப்போதும் தான் சுமந்து கொண்டே இருப்பதை நமக்கு உணர்த்தவே பூமியின் ஒரு பகுதியான
கோவர்த்தன மலையைச் சுமந்து கொண்டு ரங்கமன்னார் காட்சியளிக்கிறார்!” என்று விளக்கினார்.
திருமழிசைப்பிரானின் ஒரு பாசுரத்தையும் நினைவு கூர்ந்தார் மாமுனிகள்.

“நாகம் ஏந்தும் மேரு வெற்பை நாகம் ஏந்தும் மண்ணினை
நாகம் ஏந்தும் ஆக மாகம் மாகம் ஏந்து வார்புனல்
மாகம் ஏந்து மங்குல் தீ ஓர் வாயு ஐந்து அமைந்து காத்து
ஏகம் ஏந்தி நின்ற நீர்மை நின்கணே இயன்றதே”

நாகமேந்து மேரு வெற்பு நாகம் எனப்படும் சொர்க்க லோகத்தைத் தாங்கும் மேரு மலை.
நாகம் ஏந்தும் மண் நாகம் எனப்படும் எட்டு யானைகளால் (அஷ்ட திக்கஜங்களால்) தாங்கப்படும் பூலோகம்.
நாகம் ஏந்தும் ஆக ஆதிசேஷன் என்னும் நாகத்தால் ஏந்தப்படும் திருமேனியை உடைய திருமால்.
(நாகம் ஏந்தும்) மாகம் நாகம் எனப்படும் சுத்தமான ஆனந்தம் நிறைந்த வைகுந்த லோகம்.
மாகம் ஏந்து வார்புனல் மாகம் எனப்படும் வானத்தால் தாங்கப்படும் ஆகாய கங்கை.
மாகம் ஏந்து மங்குல் வானத்தால் தாங்கப்படும் மேகம்.
ஓர் தீ நம் வயிற்றில் இருந்து நாம் உண்ணும் உணவை ஜீரணிக்கச் செய்யும் தீயான வைச்ராவன அக்னி.
வாயு ஐந்து நம் உடலில் சஞ்சரிக்கும் பிராணன், அபானன், வியானன், உதானன், சமானன் ஆகிய ஐந்து வாயுக்கள்.
ஏகம் ஏந்தி நின்ற நீர்மை இவை அனைத்தையும் உண்டாக்கி,
ஆதிசேஷன் வடிவில் இருந்து கொண்டு பாதாளத்திலிருந்தபடி திருமால் தாங்கி வருகிறார் என்றார்.

மேலும், தன்னுடைய முக்கியமான எட்டு சீடர்களை அழைத்து,
“அஷ்ட திக்கஜங்களாகிய எட்டு யானைகள் பூமியைத் தாங்குவது போல,
நீங்கள் எட்டு பேரும் இந்த வைணவ நெறியைத் தாங்கி வளர்க்க வேண்டும்!” என்று கூறி அவர்களை அஷ்டதிக் கஜங்களாக நியமித்தார்.
வானமாமலை ஜீயர், பரவஸ்து பட்டர்பிரான் ஜீயர், திருவேங்கட ஜீயர், கோவில் கந்தாடை அண்ணன், பிரதிவாதி பயங்கரம் அண்ணன்,
எறும்பியப்பா, அப்பிள்ளை மற்றும் அப்பிள்ளான் ஆகியோர் தான் அந்த அஷ்டதிக் கஜங்கள்.
இன்றும் அந்த எண்மரின் வழியில் வந்த குருமார்கள் வைணவ நெறியை வளர்த்து வருகிறார்கள்.

தம் சீடர்களுக்கு மாமுனிகள் விளக்கியது போல, பூலோகம், சொர்க்க லோகம், ஆகாயம், வைகுந்தம் என
அனைத்துலகங்களையும் பாதாள லோகத்தில் ஆதிசேஷன் வடிவில் இருந்து கொண்டு திருமால் தாங்குவதால்
‘பப்ருஹு’ (Babhruhu) என்றழைக்கப்படுகிறார்.
‘ப்ரு’ என்றால் தாங்குதல் என்று பொருள். அனைத்துலகங்களையும் தாங்குபவன் ‘பப்ருஹு’ என்றழைக்கப்படுகிறான்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 117-வது திருநாமம்.

சேஷ வாகனத்தில் திகழும் ஆண்டாளையும், கோவர்த்தன மலையைத் தாங்கும் ரங்கமன்னாரையும் தியானித்துக் கொண்டு,
“பப்ரவே நமஹ” (Babhravey namaha) என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் மனங்களில்
எந்தப் பாரமும் இல்லாமல் நிம்மதியாக வாழ்வதற்குத் திருமால் அருள்புரிவார்.

—————–

118. விச்வயோநயே நமஹ(Vishwayonaye namaha)

ராவண வதம் முடிந்து புஷ்பக விமானத்தில் சீதையோடும், லக்ஷ்மணனோடும், வானரர்களோடும், விபீஷணனோடும் ஆரோகணித்த
ராமன் அயோத்திக்குச் செல்லும் வழியில் பிரயாகையில் இன்றைய அலகாபாத் உள்ள பரத்வாஜ ஆசிரமத்தில்
விமானத்தை நிறுத்தச் சொன்னான். “நான் வனவாச காலத்தில் பரத்வாஜரின் ஆசிரமத்துக்குச் சென்றபோது
அவர் எனக்கு விருந்தளிக்க விழைந்தார். ஆனால் அப்போது வனவாசம் பூண்டிருந்தபடியால்,
வனவாச காலம் முடிந்தபின் வந்து விருந்து உண்பதாக அவருக்கு வாக்களித்திருந்தேன். அதனால் அனைவரும் வாருங்கள்.
அவரது ஆசிரமத்தில் விருந்து உண்டு அவரை மகிழ்வித்துவிட்டு அயோத்திக்குச் செல்லலாம்!” என்றான் ராமன்.

அவ்வாறே பிரயாகையில் விமானம் நிறுத்தப்பட்டது. வானரர்கள் புடைசூழ சீதாராமர்கள் பரத்வாஜரின் ஆசிரமத்தினுள் நுழைந்தார்கள்.
பரத்வாஜர் மகிழ்ச்சியுடன் அவர்களை வரவேற்றார். தன் தவ வலிமையால் தேவதைகளை வரவழைத்து விருந்துக்கான
ஏற்பாடுகளை விரைந்து செய்வித்தார். அப்போது அனுமனை அழைத்த ராமன்,
“அங்கே அயோத்தியில் பரதன் நமது வருகைக்காகக் காத்திருப்பான். நான் வந்து கொண்டே இருக்கிறேன் என்ற செய்தியை
நீ பரதனிடம் போய்ச் சொல்லிவிடு. இங்கே விருந்தை முடித்துக் கொண்டு நான் விரைவில் வருகிறேன்!” என்றான்.

அனுமனும் வானில் பறந்து அயோத்தியை அடைந்து பரதனிடம் ராமனின் வருகையைப் பற்றிய செய்தியைச் சொன்னார்.
சொல்லிவிட்டு மீண்டும் பிரயாகைக்குத் திரும்பினார் அனுமன். அனுமன் அப்படியே அயோத்தியில் தங்கிவிடுவார் எனக் கருதியிருந்த
ராமன் மற்ற வானரர்களோடு விருந்துண்ணப் பந்தியில் அமர்ந்து விட்டான். பாதி பந்தி ஆகிக்கொண்டிருந்த நிலையில்
அனுமன் ஆசிரமத்தினுள்ளே நுழைந்தபடியால், அவர் அமர்வதற்கு இடமில்லை.
“அனுமனே! நீங்கள் அடுத்த பந்தியில் சாப்பிடலாம்!” என்றார் பரத்வாஜர்.

அதற்குள் அனுமனை “இங்கே வா!” என அழைத்த ராமன், தன் எதிரில் அமரச் சொன்னான்.
தான் உண்டு கொண்டிருந்த வாழை இலையின் நடுப்பகுதியைத் தன் கையால் வருடினான். அதில் இடைநரம்பு உண்டானது.
(அதுவரை வாழை இலையின் நடுவில் நரம்பு கிடையாது.) இவ்வாறு வாழை இலையை இரண்டு பகுதிகளாகப் பிரித்த ராமன்,
தான் உண்டுகொண்டிருந்த உணவின் ஒரு பகுதியை எடுத்து இலையின் மற்றொரு பகுதியில் வைத்து அனுமனை உண்ணச் சொன்னான்.

இச்சம்பவம் வால்மீகி ராமாயணத்தில் இல்லாவிட்டாலும், இதைத் திருமங்கை ஆழ்வார் பெரிய திருமொழியில்,
“வாதமாமகன் மர்க்கடம் விலங்கு மற்றோர் சாதி என்று ஒழிந்திலை உகந்துகாதல் ஆதரம் கடலினும் பெருகச்செய்
தகவினுக்கில்லை கைம்மாறென்றுகோதில் வாய்மையினோடும் உடனே உண்பன் நானென்ற ஒண்பொருளெனக்கும்
ஆதல் வேண்டுமென்று அடியிணை அடைந்தேன் அணிபொழில் திருவரங்கத்தம்மானே!”
என்று பாடியுள்ளார். இப்பாசுரத்தில், “திருவரங்கநாதனே! நீ ராமாவதாரத்தில் அனுமனை வேறு சாதி என்றோ, விலங்கு என்றோ,
குரங்கு என்றோ கூறி நிராகரிக்காமல், அவனிடம் மிகச்சிறந்த அன்பு வைத்து, அவனை அணைத்துக் கொண்டு,
அவன் செய்த உதவிகளுக்குக் கைம்மாறில்லை எனக் கூறி, அவனோடு ஒரே இலையில் விருந்து உண்டாயே!
அவ்வாறே மிகத் தாழ்ந்தவனான அடியேனையும் நீ அணைத்து ஏற்றருள வேண்டும் என வேண்டி
உன் திருவடிகளை வந்தடைந்தேன்!” என்று பிரார்த்திக்கிறார். அவ்வாறே அரங்கனும் ஆழ்வாரை அணைத்து உகந்தான்.

இதிலிருந்து தன்னுடைய அடியார்கள் எக்குலத்தவர்களாக இருந்தாலும், சமுதாயத்தில் எந்த நிலையிலுள்ளவர்களாக இருந்தாலும்,
எத்தகைய இயல்புடையவர்களாக இருந்தாலும் அவர்களிடம் எந்த ஏற்றத்தாழ்வும் பாராமல் தன்னோடு அணைத்துக் கொண்டு
அருள்பவராகத் திருமால் திகழ்கிறார் என்பதை அறிய முடிகிறதல்லவா?

‘விச்வம்’ என்றால் அனைவரையும் என்று பொருள். ‘யோநிஹி’ என்றால் அணைத்துக் கொள்பவன்.
அடியார்கள் அனைவரையும் தன்னுடன் அணைத்துக் கொள்வதால் திருமால் ‘விச்வயோநிஹி’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 118-வது திருநாமம்.
“விச்வயோநயே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லிவரும் அன்பர்களுக்கு எப்போதும் துணையாகத் திருமால்
இருந்து அவர்களைக் காத்தருள்வார்.

—————–

119. சுசிச்ரவஸே நமஹ (Suchishravase namaha)

சுமாலி என்ற வேடுவரின் மகன் ரத்னாகரன். அவன் அம்பெய்யும் கலையில் தலைசிறந்த வீரனாகத் திகழ்ந்தான்.
அவனுக்குத் திருமணமாகி மனைவி மக்கள் எனப் பெரிய குடும்பம் உருவானபின், குடும்பம் நடத்துவதற்குப் போதுமான அளவு
வருமானம் வேடுவத் தொழிலில் கிடைக்காதபடியால், வழிப்பறி கொள்ளைக்காரனாக மாறினான்.
சில சமயங்களில் அவன் வழிப்பறி செய்யும் போது, தங்கள் உடைமைகளை வழங்க மறுக்கும் மக்களைக் கொல்லவும் துணிந்து விட்டான்.

ஒருநாள் ரத்னாகரன் ஒரு மரத்தடியில் இளைப்பாறிக் கொண்டிருக்கையில் ஒரு துறவி அந்த வழியாக வருவதைக் கண்டான்.
அவர் கையில் வீணை இருப்பதையும் கண்டான். வீணைக்குள் பொற்காசுகளை அந்தத் துறவி ஒளித்து வைத்திருப்பதாகக் கருதிய ரத்னாகரன்,
கத்தியைக் காட்டி அவரை வழிமறித்து அவரது உடைமைகள் அனைத்தையும் தன்னிடம் தந்து விட்டுச் செல்லுமாறு கூறினான்.
ஆனால் அவனையோ அவனது கத்தியையோ பார்த்து அந்தத் துறவி அஞ்சவில்லை.
“இந்த வீணை மட்டும் தான் என்னுடைய உடைமை. வேண்டுமானால் இதை எடுத்துக் கொள்ளப்பா!” என்று கூறினார்.

தனது கத்திக்கு அஞ்சாமல் நின்றபடியால், இவர் சாதாரண துறவியாக இருக்க வாய்ப்பில்லை,
தன்னை கைது செய்வதற்காக மன்னன் அனுப்பிய காவலாளியாக இருக்கக் கூடும் என்று கருதிய ரத்னாகரன்,
அவரைக் கத்தியால் குத்திக் கொல்லப் போனான். அப்போது அவனைத் தடுத்த துறவி, “நீ என்னைக் கொல்! நான் தடுக்கவில்லை.
ஆனால் அதற்குமுன் ஒரு கேள்வி. உன் குடும்பத்தை வாழ்விக்கத் தானே நீ கொள்ளை அடிக்கிறாய்?
நீ கொள்ளை அடித்துக் கொண்டு போய்க் கொடுக்கும் செல்வத்தில் பங்கு கொள்ளும் உனது குடும்பத்தார்,
இதனால் ஏற்படும் பாபத்தில் பங்கு கொள்வார்களா? இதற்கு விடையளித்து விட்டு என்னைக் கொல்!” என்றார்.

“நீ இங்கேயே இரு! நான் வீட்டுக்குப் போய் என் குடும்பத்தாரிடமே இக்கேள்வியைக் கேட்டு அதற்கான விடையோடு வருகிறேன்!” என்று
சொல்லி அவரை அங்கிருந்த மரத்துடன் கட்டிப்போட்டுவிட்டுச் சென்றான் ரத்னாகரன்.
முதலில் தன் பெற்றோரிடம், “நான் இத்தனை நாள் வழிப்பறி செய்து தான் செல்வம் கொண்டு வந்தேன்.
அதில் பங்கு கொண்ட நீங்கள் அதனால் உண்டாகும் பாபத்தில் பங்கு கொள்வீர்களா?” என்று கேட்டான்.
“அதெப்படி? பெற்றோரைக் காப்பாற்ற வேண்டியது உன் கடமை! நீ அதைச் செய்தாய்.
அதனால் பாபங்களில் எங்களுக்குப் பங்கு கிடையாது. முழுவதும் உன்னையே சேரும்!” என்றார்கள்.

தன் மனைவியிடம் கேட்டபோது, “சாஸ்திரங்கள் கூறுவது என்னவென்றால், கணவன் செய்யும் அனைத்துப் புண்ணியங்களிலும்
மனைவிக்குப் பாதி பங்குண்டு. ஆனால் கணவன் செய்யும் பாபங்களில் மனைவிக்குப் பங்கில்லை.
மனைவி செய்யும் புண்ணியங்களில் கணவனுக்குப் பங்கில்லை. ஆனால் அவள் செய்யும் பாபங்களில் பாதி பங்கு கணவனுக்கு உண்டு!” என்றாள்.
“என் குழந்தைகளாவது என் பாபங்களில் பங்கு கொள்வார்களா?” என ரத்னாகரன் புலம்பிய போது,
அவன் மனைவி, “இல்லை! பன்னிரண்டு வயது வரை குழந்தைகள் செய்யும் பாபங்களும் உங்களையே சேருமே ஒழிய,
உங்கள் பாபங்கள் அவர்களை இப்போது பாதிக்காது!” என்றாள்.

வெறுத்துப் போய் துறவியிடம் வந்தான் ரத்னாகரன். அவரது கால்களில் விழுந்து நடந்தவற்றைக் கூறி அழுதான்.
“தாங்கள் யார்?” என்று கேட்டான். “நான் தான் நாரதன்!” என்றார் அந்தத் துறவி. “நான் இத்தனை நாள் பாபங்களே செய்து
பாபியாக வாழ்ந்து விட்டேன். இதிலிருந்து மீள வழி கூறுங்கள்!” என்று வேண்டினான்.
அப்போது அவர், “ராம நாமத்தை நீ ஜபம் செய்! அது உனது அனைத்துப் பாபங்களையும் போக்கும்!” என்றார்.
ஆனால் அவனது வாயில் ராம நாமம் வரவில்லை.

அருகில் இருந்த மரத்தைக் காட்டிய நாரதர், “இதன் பெயர் என்ன?” என்று கேட்டார். “மரா” என்றான்.
“இதை ஜபம் செய்!” என்று சொல்லி விட்டு நாரதர் புறப்பட்டார்.
‘மரா’ ‘மரா’ ‘மரா’ என்று மரத்தை நினைத்தபடி ரத்னாகரன் ஜபம் செய்தான். அவனைச் சுற்றி ஒரு புற்றே உண்டாகிவிட்டது.
அதைக் கவனியாமல் ஜபம் செய்த அவனுக்கு அந்த மரத்தில் ராமன் காட்சியளித்தான்.
பின்னாளில் அவர் வால்மீகி என்ற பெரிய ரிஷியாக உருவாகி நமக்கு ராமாயணத்தை அளித்தார்.

இதைக் கைலாயத்திலிருந்து பார்த்துக் கொண்டிருந்த பார்வதி, சிவபெருமானிடம், “அவர் ‘மரா’ ‘மரா’ என்று தானே ஜபித்தார்.
எப்படி ராமனுடைய தரிசனம் அவர்க்குக் கிட்டியது?” என்று கேட்டாள்.
அதற்குப் பரமசிவன், “தன்னுடைய அடியார்கள் எத்தகைய வார்த்தைகளைச் சொன்னாலும் அதில் உள்ள மங்களமான
விஷயங்களை மட்டும் கேட்பவராகத் திகழ்கிறார் திருமால்.
இவன் ‘மரா’ ‘மரா’ என்றாலும், அதை ‘ராம’ ‘ராம’ எனச் சொல்வதாக ஏற்று ராமபிரான் அவனுக்குக் காட்சியளித்தார்.
‘சுசி’ என்றால் மங்களகரமான என்று பொருள்.
‘ச்ரவா:’ என்றால் கேட்பவன். அடியார்கள் பேசும் வார்த்தைகளில் உள்ள அமங்களமான அம்சங்களை விலக்கி
மங்களமானவற்றை மட்டும் கேட்டு அவர்களுக்கு அருள்புரிவதால் திருமால் ‘சுசிச்ரவா:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 119-வது திருநாமம்!” என்றார்.

“சுசிச்ரவஸே நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு, அன்னப்பறவையைப் போல்
சாரமான விஷயங்களை மட்டும் எடுத்துக் கொள்ளும் உயரிய பண்பைத் திருமால் அருள்வார்.

——————————-

120. அம்ருதாய நமஹ (Amrutaaya namaha)

திருவரங்கத்தில் நம்பிள்ளை என்னும் ஆச்சாரியர், நம்மாழ்வார் அருளிய திருவாய்மொழிப் பாசுரங்களின் பொருளை
விளக்கிக் கொண்டிருந்தார். அதில் ஐந்தாம் பத்தின் எட்டாம் திருவாய்மொழியின் முதல் பாசுரம்,

“ஆராவமுதே! அடியேன் உடலம் நின்பால் அன்பாயே
நீராய் அலைந்து கரைய உருக்குகின்ற நெடுமாலே!
சீரார் செந்நெல் கவரி வீசும் செழுநீர்த் திருக்குடந்தை
ஏரார் கோலம் திகழக் கிடந்தாய் கண்டேன் எம்மானே!”

என்பது. இப்பாசுரத்தின் பொருளை விளக்குகையில், நம்பிள்ளை அங்கு கூடியிருந்தோரைப் பார்த்து,
“இப்பாசுரத்தில் ஆழ்வார் திருக்குடந்தையில் எழுந்தருளியிருக்கும் எம்பெருமானை ஆராவமுதே! – திகட்டாத அமுதமே! என்று அழைக்கிறார்.
ஆனால் யாருக்கு ஆராவமுது என்பதைக் குறிப்பிடவே இல்லையே.
‘தேவர்களுக்கு ஆராவமுதே!’ என்றோ,
‘அடியவர்களுக்கு ஆராவமுதே!’ என்றோ,
‘அமரர்களுக்கு ஆராவமுதே!’ என்றோ சொல்லி இருந்தால் நன்றாக இருக்கும்.
‘ஆராவமுதே!’ என்று மட்டும் அழைத்தால் யாருக்கு ஆராவமுது?” என்று கேட்டார்.

அமர்ந்திருந்த அடியவர்கள் அனைவரும் ஆழ்ந்து சிந்தித்தனர். சிறிது நேரம் பொறுத்த நம்பிள்ளை,
“வேறு ஒன்றுமில்லை, பிறர்க்கு ஆராவமுதாக இருப்பதோடு மட்டுமில்லாமல், பெருமாள் தனக்கும் ஆராவமுதமாகத் திகழ்வதால்
தான் இன்னார்க்கு ஆராவமுது எனக் குறிப்பிடாமல், வெறுமனே ‘ஆராவமுதே!’ என ஆழ்வார் அழைக்கிறார்!” என்றார்.

இதை மேலும் விளக்கும் விதமாக நம்பிள்ளை அழகான எடுத்துக்காட்டும் கூறினார்.
“கும்பகோணம் சார்ங்கபாணி கோயிலில் உற்சவ மூர்த்தியான சார்ங்கபாணிப் பெருமாள், ஆராவமுதாக இருக்கும்
தனது திருமேனி வடிவழகைத் தானே பல கோணங்களிலிருந்து அனுபவிக்க விழைந்தார்.
தன் முன்னழகை அனுபவிப்பதற்காகச் சந்நதிக்கு முன்னே கருடனாக வடிவெடுத்து அவரே அமர்ந்து கொண்டார்.
தனது பக்கவாட்டின் அழகை ரசிப்பதற்காக ஸ்ரீதேவி, பூதேவியாக வடிவெடுத்து இருபுறங்களிலும் அமர்ந்து கொண்டார்.
தனது பின்னழகை அனுபவிக்க அவரே மூலவராக ஆதிசேஷனில் பள்ளி கொண்டார்.
இப்படி அனைத்துத் திசைகளிலிருந்தும் தன்னுடைய அழகைச் சார்ங்கபாணிப் பெருமாள் அனுபவிக்கிறார்.
அவராலும் அனுபவித்து முடிக்க முடியாதபடி ஆராத அமுதாக அவரது அழகு விளங்குகிறது!” என்றார்.

அப்போது ஒரு பக்தர் எழுந்திருந்து, “சார்ங்கபாணி கோயிலில் மூலவர் திருமழிசைப் பிரானுக்காக ஆதிசேஷனில் இருந்து
சற்றே எழுந்தபடி காட்சி தருகிறார் அல்லவா?” என்று கேட்டார்.
அதற்கு விடையளித்த நம்பிள்ளை, “ஆம். அதிலும் ஒரு சுவாரஸ்யம் உள்ளது! உற்சவ மூர்த்தியின் பின்னழகாகிய அமுதைப்
பருகிக் கொண்டிருந்த மூலவருக்கு உற்சவரின் முன்னழகைக் கண்டு களிக்க வேண்டும் என்ற ஆவல் ஏற்பட்டது.
அதற்கு என்ன வழி என யோசித்துக் கொண்டிருந்தார். திருமழிசைப் பிரான் குடந்தைக்கு வந்து பெருமாளைப் பார்த்து,
கிடந்தவாறு எழுந்திருந்து பேசு என அழைக்கவே, அவருக்காக எழுந்தது போல எழுந்த மூலவர்,
உற்சவரின் முன்னழகை ரசிக்கும் நோக்குடன் எட்டிப் பார்த்தபடி உத்தான சயனத்தில் எழுந்தருளியுள்ளார்!
தனது அழகாகிய ஆராவமுதத்தில் ஆழ்ந்தபடியால் இன்றும் ஆராவமுதாழ்வான் என்றே அவர் அழைக்கப்படுகிறார்!” என்று கூறினார்.

இக்கருத்தை வில்லூர் ஸ்ரீநிதி சுவாமி, ஆராவமுதப் பெருமாள் குறித்து எழுதிய ஒரு ஸ்லோகத்தில் கூறியுள்ளார்.
“சேஷே சயாநஸ்தவ ப்ருஷ்டபாகே
த்வமேவ பூயஸ்தநு ரம்யபாவம் |
ஆலோகிதும் ஸாதரம் ஈஷதேவம்
உத்தாநபாவம் தநுஷே முகேந ||”
என்று. இவ்வாறு எம்பெருமானுடைய அழகு பிறரை மட்டுமல்ல, எம்பெருமானையே மயக்கும்படியான ஆராவமுதமாக விளங்குகிறது.
அத்தகைய திகட்டாத அமுதம் போன்ற அழகுடன் விளங்குவதால், திருமால் ‘அம்ருதஹ’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 120-வது திருநாமம்.
“அம்ருதாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு வாழ்வில் ஒவ்வொரு நாளும்
அமுதம் போலத் தித்திக்கும்படி எம்பெருமான் அருள்புரிவான்.

———————–

121. சாச்வதஸ்ஸ்தாணவே நமஹ (Shaashvathassthaanavey namaha)

கச்யபப் பிரஜாபதிக்கு வினதை, கத்ரு என இரண்டு மனைவிகள். ஒரு பந்தயத்தில் கத்ருவிடம் தோற்ற வினதை,
அதனால் அவளுக்கு அடிமையானாள். அந்த வினதையின் மகனான கருடன், தன்னுடைய தாயை மீட்க
என்ன வழி எனக் கத்ருவிடமும் அவளது பிள்ளைகளான நாகப் பாம்புகளிடமும் கேட்டார்.
“நீ பெரிய பலசாலியாக இருக்கிறாயே! நீ தேவலோகத்தில் இருந்து அமுதத்தைக் கொண்டு வந்து எங்களுக்குக் கொடு!
அவ்வாறு நீ தந்தால் உன் தாயை அடிமைத் தளையில் இருந்து விடுவிக்கிறோம்!” என்று அவர்கள் கூறினார்கள்.

உடனே தேவலோகத்தை நோக்கிப் புறப்பட்டார் கருடன். அமுதத்தை எடுக்கச் சென்ற கருடனை எதிர்த்துத் தேவர்கள்
அனைவரும் போரிட்டார்கள். அவர்கள் அனைவரையும் தனி ஒருவனாக எதிர்கொண்ட கருடன் அந்தக் கடும்போரில் வெற்றி பெற்றார்.
இறுதியாக இந்திரன் கருடனைத் தாக்க வந்தான். அவனையும் வீழ்த்திவிட்டு அமுதத்தை எடுத்துக் கொண்டு திரும்ப வந்தார் கருடன்.

வரும் வழியில் கருடனுக்கு ஒரு சிந்தனை. “அமுதம் அமுதம் என எல்லோரும் கொண்டாடுகிறார்களே!
அதைப் பெறுவதற்கு நாமும் இவ்வளவு முயற்சிகள் மேற்கொண்டு யுத்தம் எல்லாம் செய்திருக்கிறோமே!
அதனால் கத்ருவிடம் கொடுப்பதற்கு முன் அந்த அமுதம் எப்படி இருக்கும் என நாம் சுவைத்துப் பார்த்துவிட வேண்டும்!”
என ஆவல் கொண்டார் கருடன்.

அப்போது ஆயர்பாடியை அடைந்தார் கருடன். அங்கே யமுனைக் கரையில் உள்ள கடம்ப மரம் ஒன்றில் அமர்ந்து
அமுதின் சிறு பகுதியை எடுத்துச் சுவைத்தார்.
(அமுதத்தை வியாதி உள்ளவர்கள் உண்டால் இனிக்குமாம். நல்ல ஆரோக்கியமாக உள்ளவர்கள் உண்டால் கசக்குமாம்.)
கருடனுக்கு அமுதம் பாகற்காயை விடக் கசப்பாக இருந்தது.
அப்படியே உமிழ்ந்துவிட்டு நேராக அதைக் கத்ருவிடமும் பாம்புகளிடமும் கொடுத்து விட்டுத் தன் தாயை மீட்டார்.

அதன்பின் தன் தாயிடம், “தாயே! உங்களை மீட்பதற்காக அமுதத்தைக் கொண்டு வந்தேன் அல்லவா?
வரும் வழியில் ஒரு மரத்தில் அமர்ந்து அந்த அமுதைச் சுவைத்துப் பார்த்தேன். அது வெறும் கசப்புச்சாறு தான்.
அதில் எந்தச் சுவையும் இல்லை. இந்த கசப்புச்சாற்றுக்காகவா இவ்வளவு சிரமப்பட்டு, தேவர்களுடன் போரிட்டு,
இத்தனை முயற்சிகள் எடுக்க வேண்டும்? நான் மேற்கொண்ட முயற்சிகளோடு ஒப்பிடும் போது இந்த அமுதின் சுவை ஒன்றுமே இல்லை!”
என்று மனம் நொந்து கூறினார் கருடன்.

அப்போது “வைனதேயா!” என்றொரு குரல். திரும்பிப் பார்த்தார் கருடன்.
கருடனின் தந்தையான கச்யபப் பிரஜாபதி அங்கே நின்று கொண்டிருந்தார். “மகனே! போரிட்டு, முயற்சி செய்து பெற்ற அமுதம்
இனிமையாக இல்லை என்று வருந்துகிறாயா? நான் ஓர் அமுதத்தைக் காட்டுகிறேன். அதைப் பெற நீ போரிடவும் வேண்டாம்,
முயற்சி செய்யவும் வேண்டாம். அதை நாவால் சுவைக்க வேண்டுமென்ற அவசியமில்லை. கண்களால் பருகினாலே போதும்.
திகட்டாத, ஆராத, அள்ள அள்ளக் குறையாத அமுதமாக இருக்கும்!’ என்றார்.

“அதென்ன அமுதம்?” என்று கேட்டார் கருடன். கச்யபர் கருடனைக் கும்பகோணம் ஸ்ரீசார்ங்கபாணிப் பெருமாள்
திருக்கோயிலுக்கு அழைத்து வந்தார். ஆராவமுதனாக விளங்கும் பெருமாளைக் காட்டி,
இவர் தான் நான் சொன்ன அமுதம் என்றார் கச்யபர். ஆராவமுதனின் எழிலால் ஈர்க்கப்பட்ட கருடன்,
கைகூப்பியபடி கர்ப்பக் கிரகத்தின் எதிரில் அமர்ந்து கொண்டு அந்தப் பெருமாளின் அழகாகிய அமுதைப் பருகத் தொடங்கினார்.
சார்ங்கபாணிப் பெருமாளின் கர்பக் கிரகத்தின் முன்னே ஆராவமுதைப் பருகியபடி ‘ஆதர்ச கருடன்’ என்ற திருநாமத்துடன்
கருடன் எழுந்தருளியுள்ளதை இன்றும் நாம் தரிசிக்கலாம்.
இந்தச் சரித்திரத்தை வில்லூர் ஸ்ரீநிதி சுவாமி, சார்ங்கபாணிப் பெருமாள் குறித்து இயற்றிய ஒரு ஸ்லோகத்தில் தெரிவிக்கிறார்.

“ஸ்வர்கே பாதி அம்ருதம் யதர்த்தம் அபவம் யோத்தும் ச யத்னான்வித:
திங் மாம் யத் ரஸனாகதம் விதனுதே கிஞ்சித் ருசிம் சாருஜ: |
நிர்யுத்தம் ச நியத்னம் அத்ர நகரே பீதம் மயா ஸர்வதம்
தத் பாதீதி க்ருதாஞ்ஜலி: யதம்ருதம் பக்ஷீச்வர ஸேவதே ||”

தேவ லோகத்து அமுதத்தைப் பெறக் கடும் முயற்சிகள் தேவை. அவ்வாறு முயன்று அதைப் பெற்றுச் சுவைத்தாலும்
அவ்வளவு இனிதாக இருப்பதில்லை. ஆனால் திருமாலாகிய ஆராவமுதமோ பெறுவதற்கும் எளியவர்.
எவ்வளவு அனுபவித்தாலும் திகட்டாத இனிமையுடனும் விளங்குகிறார்.
‘சாச்வதஹ’ என்றால் எப்போதும் என்று பொருள்.
‘ஸ்தாணுஹு’ என்றால் இனிப்பவர் என்று பொருள்.
எப்போதும் அடியவர்களுக்கு அமுதமாக இனிப்பதால் திருமால் ‘சாச்வதஸ்ஸ்தாணுஹு’ என அழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 121-வது திருநாமம்.

“சாச்வதஸ்ஸ்தாணவே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லிவரும் அன்பர்களின் வாழ்க்கை எப்போதும் இனிக்கும்படித்
திருமால் அருள்புரிவார்.

——————–

122. வராரோஹாய நமஹ (Varaarohaaya namaha)

திருவரங்கத்தில் நம்பிள்ளையின் திருவாய்மொழி காலட்சேபம் மிகவும் பிரசித்தியானது.
தமிழகத்தின் பல்வேறு ஊர்களிலிருந்தும் நம்பிள்ளையின் விளக்கங்களைக் கேட்பதற்காகத் திருவரங்கத்துக்கு
அடியார்கள் வருவது வழக்கம். ஒருசமயம் முதல் பத்து இரண்டாம் திருவாய்மொழியின் பொருளை
நம்பிள்ளை விளக்கிக் கொண்டிருந்தார். அதில் ஐந்தாவது பாசுரம்,

“அற்றது பற்றெனில் உற்றது வீடு உயிர்
செற்றது மன்னுறில் அற்றிறை பற்றே”

என்பது. இதற்கான விளக்கத்தை வெகு சிறப்பாக நம்பிள்ளை அளித்தார்.
“அற்றது பற்றெனில் – உலகியல் விஷயங்களில் உள்ள பற்றுகள் விலகினால்,
உற்றது வீடுயிர் – ஜீவாத்மாவின் உண்மையான சொரூபம் நன்கு பிரகாசிக்கும்.
அனைத்துப் பந்தங்களிலிருந்தும் விடுபட்டு, ஜீவாத்மா தன்னைத் தானே அனுபவித்துக் கொள்ளும்.
செற்று அது – ஆனால் ஆத்மாநுபவத்தில் உள்ள விருப்பத்தை விடுத்து,
மன்னுறில் – மிக உயர்ந்த லட்சியமான இறைவனின் திருவடிகளை அடைந்து தொண்டு செய்ய நினைத்தால்,
அற்று இறை பற்றே – இதர விஷயங்களில் பற்றற்றவனாக இறைவனைப் பற்றிக் கொள்.

ஜீவாத்மா இறைவனுக்கு சரீரம், இறைவன் ஜீவாத்மாவுக்குள்ளும் ஆத்மாவாக உள்ளான் என உணர்ந்து
அவனைத் தஞ்சமாகப் பற்று.” இவ்வாறு நம்பிள்ளை கூறியவாறே, கூட்டத்திலிருந்து ஒரு பண்டிதர் எழுந்தார்.
“எந்தப் பற்றும் இல்லாத நிலைதானே முக்தி? அப்புறம் ஏன் இறைவன் மேல் பற்றுக் கொண்டு அவனைத் தொழ வேண்டும்?
நாம் இந்த உடல் இல்லை, ஆத்மா என உணர்ந்து கொண்டபின்,
நாம் ஏன் இறைவன் என்ற யாரோ ஒருவனுக்கு உடலாக இருக்க வேண்டும்?
ஜீவாத்மா தன்னைத்தானே அனுபவித்துக் கொண்டால் போதாதா?” என்று கேட்டார்.

அவரைப் பார்த்துச் சிரித்தபடி, “சுவாமி! உங்கள் கூற்று நன்றாகத்தான் இருக்கிறது.
ஆசைகளை விடுத்தவாறே ஆத்மா முக்தியடையும். அதில் சந்தேகமில்லை. அதற்குக் ‘கைவல்யம்’ என்று பெயர்.
தனிமையில் ஆத்மா தன்னைத்தானே அனுபவித்துக் கொள்ளும் நிலை அது. ஆனால் அது உயர்ந்த லட்சியமில்லை.
ஏனெனில் அனைத்து ஜீவாத்மாக்களும் இறைவனின் சொத்து. அவனுக்குத் தொண்டு செய்வதற்காகவே ஏற்பட்டவை.
அவ்வாறிருக்க ஒருவன் இறைவனுக்குத் தொண்டு செய்யாமல் தன்னைத் தானே அனுபவித்துக் கொள்வது சரியாகுமா?
ஊதியம் கொடுக்கும் முதலாளிக்காக உழைக்காமல், அவரது அலுவலகத்திலே அமர்ந்து கொண்டு
நமது சொந்த வேலையைச் செய்துகொள்வது போன்ற செயல் அது.

அறிவற்ற பொருட்கள் தொடங்கி அறிவுள்ள ஜீவாத்மாக்கள் வரை அனைத்தும் இறைவனுக்கு சரீரம் என்று வேதம் கூறுகிறது.
எனவே இந்த உடல் எப்படி ஜீவாத்மாவின் நியமனத்துக்கேற்ப நடக்கிறதோ,
அவ்வாறே ஜீவாத்மா தனக்கு உயிராக இருக்கும் பரமாத்மாவின் நியமனப்படி அவனுடைய ஆனந்தத்துக்காகச் செயல்பட வேண்டும்.
அப்படிப் பார்க்கும்போது, ஆத்மா தன்னைத்தானே அனுபவித்துக் கொள்வதை விட இறைவனை அடைந்து தொண்டு செய்வதே
அதன் சொரூபத்துக்கு ஏற்ற செயல்!” என்று கூறினார்.
மேலும், “இந்திர பதவியை விரும்புபவன் இவ்வுலக ராஜ்ஜியத்தில் கண்வைக்க மாட்டான்.
பிரம்மாவின் பதவியைப் பெற விரும்புபவன் இந்திர பதவியைக்கூட விரும்ப மாட்டான்.
ஆத்மானுபவத்தை விரும்புபவன் பிரம்மாவின் பதவியைக் கூட விரும்பமாட்டான்.
அதுபோல அனைத்து கல்யாண குணங்களும் நிரம்பிய இறைவனை அடைய நினைப்பவன் ஆத்மானுபவத்தையும் நாடாமல்
இறைவனின் திருவடிகளிலேயே நோக்குடையவனாக இருக்க வேண்டும் என்பதே
இப்பாசுரம் வலியுறுத்தும் கருத்து!” என விளக்கினார் நம்பிள்ளை.

இவ்வாறு இந்திர பதவி, பிரம்மாவின் பதவி, ஆத்மானுபவம், இவை அனைத்தையும் விட உயர்ந்த லட்சியமாகத்
புருஷார்த்தமாகத் திருமால் திகழ்வதால் ‘வராரோஹ:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
‘வர’ என்றால் உயர்ந்த என்று பொருள். ‘ஆரோஹ’ என்றால் புருஷார்த்தம்.
‘வராரோஹ:’ என்பது ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 122-வது திருநாமம்.
“வராரோஹாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு மிகச் சிறந்த பதவி உயர்வுகள்
விரைவில் கிட்டும்படித் திருமால் அருள்புரிவார்.

——————

123. மஹாதபஸே நமஹ (Mahaatapasey namaha)

கைலாயத்திலிருந்த மால்யவான், புஷ்பதந்தன் என்ற இரண்டு சிவ கணங்கள், சிவன் தந்த சாபத்தால்
திருவானைக்காவில் சிலந்தியாகவும் யானையாகவும் பிறந்தார்கள் என்றும், சிலந்தியாகப் பிறந்த மால்யவான்
தனது மறுபிறவியில் கோச்செங்கட் சோழ நாயன்மாராகப் பிறந்தான் என்றும்,
கோச்செங்கட் சோழன் எழுபது சிவன் கோயில்கள் கட்டியபின் எழுபத்தொன்றாவதாக நாச்சியார்கோயிலில்
ஸ்ரீநிவாசப் பெருமாளுக்கு மணிமாடக் கோணில் கட்டி அவரைத் தொழுது அவரது அருளால் முக்தியடைந்தான் என்றும்
ஐம்பத்தொன்பதாவது திருநாமமான “லோஹிதாக்ஷாய நமஹ” என்பதன் விளக்கத்தில் கூறியுள்ளோம்.

யானையாகப் பிறந்தானே புஷ்பதந்தன், அவன் கதி என்னவாயிற்று?
யானை வடிவத்தோடே புஷ்பதந்தன் கைலாயத்தை அடைந்தான்.
மால்யவான் ஸ்ரீநிவாசப் பெருமாளைத் தொழுது முக்தியடைந்ததைப் போலத் தானும் முக்தியடைய விரும்புவதாக
அவன் பார்வதி தேவியிடம் கூறினான்.

“அப்படியா? மிக்க மகிழ்ச்சி! நீயும் நாச்சியார்கோவில் ஸ்ரீநிவாசனை வழிபட்டு முக்தியடைவாயாக!” என ஆசீர்வதித்தாள் பார்வதி.
“அங்கே தான் ஒரு சிறிய பிரச்னை!” என்றான் புஷ்பதந்தன். “என்ன?” என்று கேட்டாள் பார்வதி.
“திருவானைக்காவில் சிலந்தியாய் இருந்த மால்யவான் பின்னிய வலைகளை யானையாக இருந்த நான் கலைத்துவிட்டேன் அல்லவா?
அதனால் இப்போது கோச்செங்கட் சோழனாகப் பிறந்த அவன், யானையின் மேலுள்ள அந்தக் கோபத்தின் எதிரொலியாகத்
தான் கட்டிய அனைத்துக் கோயில்களையும் யானை உள்ளே நுழைய முடியாதபடி மணி மாடக் கோவில்களாகக் கட்டிவிட்டான்.
(முதலில் சமதரையாகவும், அதைத் தொடர்ந்து படிக்கட்டுகளும், மீண்டும் சமதரையாகவும்,
பின் படிக்கட்டுகளுமெனக் கட்டப்படும் கட்டிட அமைப்புக்கு மணிமாடம் என்று பெயர்.
அத்தகைய அமைப்பை உடைய கட்டிடங்களுக்குள் செல்ல யானைகள் அஞ்சும் என்பார்கள்.)
அவன் கட்டிய ஸ்ரீநிவாசனின் திருக்கோவிலுக்குள் யானை வடிவில் இருக்கும் நான் எவ்வாறு சென்று
பெருமாளை வழிபடுவேன்?” என்று கேட்டான்.
பரமசிவனிடம் இவ்விஷயத்தைப் பார்வதி கூறினாள். “இதற்கான வழியை நாம் ஸ்ரீநிவாசனிடமே கேட்போம்!” என்றார் பரமசிவன்.
நாச்சியார்கோவில் ஸ்ரீநிவாசப் பெருமாளுக்கும் வஞ்ஜுளவல்லித் தாயாருக்கும் வைகுண்ட ஏகாதசிக்கு மறுநாள்
தெப்ப உற்சவம் நடைபெறுகையில், அருகிலுள்ள சிவன்கோயிலில் இருந்து சித்தநாதேஸ்வரரும்,
சௌந்தர்ய நாயகி அம்மனும் ரிஷப வாகனத்தில் அங்கே வந்து புஷ்பதந்தனுக்கு அருள்புரியுமாறு பெருமாளிடம் கோரினார்கள்.
(இன்றும் நாச்சியார் கோவில் பெருமாள் கோயிலில் வருடா வருடம் நடைபெறும் தெப்போற்சவத்தின் போது,
சித்தநாதேஸ்வரரும் சௌந்தர்யநாயகியும் ரிஷப வாகனத்தில் குளக்கரைக்கு வருவது வழக்கம்.)

அவர்களிடம் வஞ்ஜுளவல்லித் தாயார், “புஷ்பதந்தனுக்கு என் கணவர் அருள்புரிவதற்கு நான் வேறு வழி வைத்திருக்கிறேன்.
வரும் பங்குனி மாதம் பிரம்மோற்சவத்தின் ஆறாம் திருநாள் அன்று வந்து பாருங்கள்! உங்களுக்கே புரியும்!” என்றாள்.
மகிழ்ச்சியுடன் சௌந்தர்ய நாயகியும் சித்தநாதேஸ்வரரும் தங்கள் கோயிலுக்குத் திரும்பினார்கள்.
பங்குனி மாத பிரம்மோற்சவம் வந்தது. புஷ்பதந்தனுக்கு ஸ்ரீநிவாசனும் வஞ்ஜுளவல்லியும் எவ்வாறு அருள்புரியப் போகிறார்கள்
என்பதைக் காணும் ஆவலுடன் பார்வதியும் பரமசிவனும் நாச்சியார் கோவில் ஸ்ரீநிவாசப் பெருமாள் கோயிலுக்கு
அந்த உற்சவத்தின் ஆறாம் திருநாள் அன்று வந்தார்கள். வஞ்ஜுளவல்லித் தாயாரும் ஸ்ரீநிவாசப் பெருமாளும் அன்று
யானை வாகனத்தில் காட்சியளித்தார்கள்.

அதில் வியப்பு என்னவென்றால், யானையை ஓட்டும் அங்குசத்தைத் தாயார் தன் கையில் ஏந்தி ஓட்டுநராக அமர்ந்திருக்கப்
பெருமாள் தாயாருக்குப் பின்னால் பின்னிருக்கைப் பயணியாக அமர்ந்திருந்தார்.
(இதை நாச்சியார்கோவில் பங்குனி பிரம்மோற்சவத்தில் இன்றும் தரிசிக்கலாம்.)
வஞ்ஜுளவல்லி பார்வதியைப் பார்த்து, “புஷ்பதந்தனுக்கு அருள்புரிந்து விட்டேன் பார்த்தாயா?” என்று கேட்டாள்.
“புரியவில்லையே! எங்கே புஷ்பதந்தன்?” என்று கேட்டாள் பார்வதி. “கீழே வாகனத்தைப் பார்!” என்றாள் வஞ்ஜுளவல்லி.
புஷ்பதந்தனே யானை வாகனமாக இருந்து, பெருமாள்-தாயாரைத் தாங்கிக் கொண்டிருப்பதை உணர்ந்தாள் பார்வதி.
“இக்கோயிலுக்குள் யானை நுழையத் தயங்குவதால், புஷ்பதந்தனைக் கோயிலின் வெளிப்புறத்திலேயே வாகனமாக அமர்த்தி,
பெருமாளும் தாயாரும் அவனைத்தேடி வந்து அவன் மீது அமர்ந்து அவனுக்கு அருள்புரிந்து விட்டார்கள் பார்த்தாயா?” என்றார் பரமசிவன்.

‘தப:’ என்றால் சிந்தனை என்று பொருள்.
அடியார்களுக்கு எவ்வாறு அருள்புரியலாம் என்பதையே எப்போதும் சிந்தித்து, ஒவ்வொரு அடியவருக்கும்
அருள் புரிவதற்கு ஏற்ற வழியைச் சரியாகத் தேர்ந்தெடுத்து, அவ்வழியில் அவர்களுக்கு அருள்புரிந்து,
அவர்களது பிறவிப் பிணியைப் போக்குவதால் ‘மஹாதபஹ’ என்று
விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 123-வது திருநாமத்தால் திருமால் போற்றப்படுகிறார்.
“மஹாதபாய நமஹ” என்று சொல்லித் திருமாலைத் தினமும் போற்றும் அன்பர்களுக்கு நன்கு சிந்திக்கும்
ஆற்றலைத் திருமால் அருளுவார்.

——————

124. ஸர்வகாய நமஹ (Sarvagaaya namaha)

அழ்வார்களுள் தலைவராகக் கொண்டாடப் படுபவர் நம்மாழ்வார். நம்மாழ்வாரை உயிராகவும், மற்ற ஆழ்வார்களை
அவரது உடல் உறுப்புகளாகவும் சொல்வது வழக்கம். அதைக் கீழ்க்கண்ட அட்டவணையில் காண்போம்.

நம்மாழ்வாரின் உறுப்பு ஆழ்வார்
தலை பூதத்தாழ்வார்
இரு கண்கள் பொய்கையாழ்வார், பேயாழ்வார்
முகம் பெரியாழ்வார்
கழுத்து திருமழிசையாழ்வார்
இரு கைகள் குலசேகராழ்வார்,
திருப்பாணாழ்வார்
மார்பு தொண்டரடிப்பொடியாழ்வார்
வயிறு திருமங்கையாழ்வார்
திருவடிகள் மதுரகவியாழ்வார்

இத்தகைய பெருமை பெற்ற நம்மாழ்வார் நான்கு நூல்கள் தமிழில் இயற்றினார்.
அவை திருவிருத்தம், திருவாசிரியம், பெரிய திருவந்தாதி, திருவாய்மொழி. இவை ரிக், யஜுர், ஸாமம், அதர்வணம் ஆகிய
நான்கு வேதங்களுக்குச் சமமானவையாகப் போற்றப்படுகின்றன.
அவற்றுள் பெரிய திருவந்தாதியில் நம்மாழ்வாருக்கும் திருமாலுக்கும் அற்புதமான விவாதம் ஒன்று நடந்தது.

ஆழ்வார் : எம்பெருமானே!
நீ பெரியவனா? அடியேன் பெரியவனா?
திருமால் : இதென்ன கேள்வி? நான்தான் பெரியவன் என்று உமக்குத் தெரியாதா?
ஆழ்வார் : இல்லை! நீ பதில் சொல்! நம்மில் யார் பெரியவர்?
திருமால் : அதான் சொன்னேனே! நான் தான் பெரியவன்!
ஆழ்வார் : எதை வைத்து அவ்வாறு கூறுகிறாய்?
திருமால் : இவ்வுலகம் அனைத்தையும் நான் தானே ஆதாரமாக உள்ளே அமர்ந்துகொண்டு தாங்குகிறேன்! நான் தான் பெரியவன்!
ஆழ்வார் : அனைத்தையும் நீதான் தாங்குகிறாய் என்பதற்கு என்ன ஆதாரம்?
திருமால் : சாந்தோக்ய உபநிஷத் “ஸ ஸேது: வித்ருதி: ஏஷாம் லோகானாம் அஸம்பேதாய” என்று சொல்கிறதே.
பிருகதாரண்யக உபநிஷத் “ஏதஸ்ய வா அக்ஷரஸ்ய ப்ரசாஸனே கார்கீ ஸூர்யாசந்த்ரமஸௌ வித்ருதௌ திஷ்டத:” என்கிறதே.
இந்த வேத வாக்கியங்கள் பூமி, வானம், சூரியன், சந்திரன், நட்சத்திரங்கள், தேவலோகம் என அனைத்தையும்
அதிலுள்ள உயிர்களையும் நானே தாங்குகிறேன் எனத் தெளிவாகக் காட்டுகின்றனவே! அதனால் தான் சொல்கிறேன் நான் தான் பெரியவன்!
ஆழ்வார் : இப்போது நான் சொல்வதைக் கவனமாகக் கேள். அனைத்துலகையும் உள்ளிருந்து தாங்குவதால் நீ பெரியவன் என்கிறாய்.
ஆனால் உன்னையே என் உள்ளத்தில் நான் தாங்கிக் கொண்டிருக்கிறேனே! இப்போது சொல் நீ பெரியவனா? அடியேன் பெரியவனா?
திருமால் : ஆழ்வீர்! நீர் தான் பெரியவர்!
ஆழ்வார் : இல்லை! அடியேன் உன்னை இதயத்தில் தாங்கிக் கொண்டிருக்கிறேன் என்றால் அதுவும் உன்னுடைய அருளால் தானே?
உன்னைத் தாங்கக் கூடிய சக்தியையும் நீ தானே அடியேனுக்கு அருளி யிருக்கிறாய்?
உன்னைத் தாங்குவதாகச் சொல்லிக் கொண்டிருக்கும் அடியேனையும் நீ தானே தாங்கிக் கொண்டிருக்கிறாய்.
அதனால் நீ தான் பெரியவன்.
இவ்வுரையாடலை வெண்பா வடிவில் ஆழ்வார் பெரிய திருவந்தாதியில் பாடுகிறார்:

“புவியும் இருவிசும்பும் நின்னகத்த நீ என்
செவிவழி உள்புகுந்து என்னுள்ளாய் அவிவின்றி
யான் பெரியன் நீ பெரியை என்பதனை ஆர் அறிவார்
ஊன்பருகு நேமியாய் உள்ளு.”

இவ்வாறு நிலம், நீர், காற்று, நெருப்பு, வானம், உயிர்கள் என அனைத்தினுள்ளும் நுழைந்து அவற்றுக்கு ஆதாரமாக இருந்து
அனைத்தையும் தாங்கி வரும் திருமால் ‘ஸர்வக:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
‘ஸர்வக:’ என்றால் அனைத்துக்கும் ஆதாரமாக இருப்பவர் என்று பொருள்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 124-வது திருநாமம்.
“ஸர்வகாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு வாழ்வில் எந்தச் சுமையும் ஏற்படாதபடித் திருமால் காத்தருள்வார்.

———————

125.ஸர்வவிதே நமஹ(sarvavidhe namaha)

குருக்ஷேத்ரப் போர் நிறைவடைந்தபின்னர், போரில் வீர மரணம் அடைந்தவர்களுக்கான ஈமச் சடங்குகளைத் தரும புத்திரரைக்
கொண்டு செய்வித்து, அதன் பின் தருமபுத்திரருக்குப் பட்டாபிஷேகமும் செய்வித்துவிட்டுத், தன் தலைநகரான துவாரகையை
நோக்கிக் கண்ணன் தன் தேரில் பயணித்துக் கொண்டிருந்தார். வழியில் உதங்கர் என்ற முனிவர் கண்ணனைச் சந்தித்தார்.
“கண்ணா! நலமாக இருக்கிறாயா? உன் பங்காளிகளான பாண்டவர்களும் கௌரவர்களும் நலமா?” என்று கேட்டார்.
“உங்களுக்கு விஷயமே தெரியாதா?” என்று சிரித்த கண்ணன், “குருக்ஷேத்ரத்தில் பெரும் போர் நடந்தது.

அந்தப் போரில் பாண்டவர் கௌரவர் இருவர் அணிகளிலும் பெருத்த சேதம் ஏற்பட்டுவிட்டது.
இப்போது பாண்டவர்களின் அணியில், பஞ்ச பாண்டவர்களும், அர்ஜுனனின் மருமகளான உத்தரையின் கருவில் வளரும்
குழந்தையும் மட்டுமே மிஞ்சியுள்ளார்கள். கௌரவர்களின் அணியில் கிருபாசாரியாரும் அச்வத்தாமாவுமே மிஞ்சியுள்ளார்கள்!” என்றான்.
“கிருஷ்ணா! நீ தவறு செய்து விட்டாய்! நீ இந்த யுத்தத்தைத் தடுத்திருக்க வேண்டும். பாண்டவர்கள் உனக்கு அத்தை மகன்கள்.
துரியோதனனோ உனக்குச் சம்பந்தி. உனது உறவினர்கள் போரிட்டுக் கொள்வதை நீ வேடிக்கைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தது மாபெரும் தவறு.

உனக்கு என்ன சாபம் கொடுத்தாலும் தகும்!” என்றார் உதங்கர்.
“எனக்குச் சாபம் கொடுத்து உங்கள் தவ வலிமையை நீங்களே குறைத்துக் கொள்ளாதீர்கள்.
நான் வேண்டுமானால் உங்களுக்கு வரம் தருகிறேன்!” என்று கூறிய கண்ணன் தனது விஸ்வரூபத்தை அவருக்குக் காட்டினான்.
விஸ்வரூபத்தைத் தரிசித்துப் பரவசம் அடைந்த உதங்கர், “கண்ணா! எனக்குத் தாகம் ஏற்படும் போதெல்லாம் உடனே
தண்ணீர் கிடைக்கும் என வரம் கொடு!” என்று பிரார்த்தித்தார்.
“அப்படியே ஆகட்டும்!” என்று சொல்லிவிட்டுக் கண்ணன் புறப்பட்டான்.
“மகாபாரதப் போரை நீ ஏன் தடுக்கவில்லை? அதற்குப் பதில் கூறு!” என்று கேட்டார் உதங்கர்.
“அது போகப் போக உங்களுக்கே புரியும்!” என்று சொல்லி விட்டுக் கண்ணன் துவாரகைக்குச் சென்றான்.

அங்கிருந்து புறப்பட்ட உதங்கர், பாலைவன மார்க்கமாகப் பயணித்தார். தாகம் ஏற்பட்டது.
“கிருஷ்ணா! தாகமாக இருக்கிறது! தண்ணீர் கொடு!” என உரக்கப் பிரார்த்தித்தார்.
அப்போது ஐந்து நாய்களுடன் அங்கே வந்த ஒரு வேடன் ஒரு பாத்திரத்தில் தண்ணீர் கொண்டு வந்து அவருக்கு அளித்தான்.
“என்னருகே வராதே! நகர்ந்து செல்!” என்றார் உதங்கர். “நீங்கள் தானே தண்ணீர் வேண்டுமென்று கேட்டீர்கள்.
அதனால் தான் கொண்டு வந்தேன்!” என்றான் வேடன்.
“நான் உன்னிடம் கேட்கவில்லை. கண்ணனிடம் தான் கேட்டேன்!” என்றார் உதங்கர்.
அந்த வேடன் எவ்வளவோ மன்றாடியும், அவன் தந்த தண்ணீரை வாங்க மறுத்துவிட்டார் உதங்கர்.

அவனும் திரும்பிச் சென்றான். “ஏ கிருஷ்ணா! நீ ஒரு பொய்யன் என்பதை நிரூபித்துவிட்டாய்!
எனக்கு நீ அளித்த வரம் என்னவாயிற்று?” என அலறினார் உதங்கர். அப்போது அவர்முன் கண்ணன் தோன்றினான்.
“இந்திரன் அமுதத்தை எடுத்துக் கொண்டு உங்களிடம் வந்தானே. நீங்கள் தானே வேண்டாம் என்று அவனை விரட்டினீர்கள்?” என்று
கேட்டான் கண்ணன். வேடன் வடிவில் வந்தவன் இந்திரன் என அப்போது உணர்ந்தார் உதங்கர்.

“கிருஷ்ணா! இந்திரனே அமுதத்தோடு என்னிடம் வந்தாலும், உன் அருள் இல்லாவிட்டால் எனக்கு அது கிட்டாது எனப் புரிந்து கொண்டேன்.
ஏனெனில் உன் சித்தப்படி தானே அனைத்தும் நடக்கும். கிருஷ்ணா! மகாபாரதப் போரை நீ ஏன் நிறுத்தவில்லை என்பதும்
இப்போது எனக்குப் புரிந்து விட்டது. பூமி பாரத்தைப் போக்க வேண்டுமென முடிவெடுத்து நீ அவதாரம் செய்தாய்.
அந்தப் பணிக்குப் பாண்டவர்களை உனது கருவியாக நீ பயன்படுத்திக் கொண்டாய்.
மகாபாரதப் போரை முன்னின்று நடத்திப் பூமியின் பாரத்தைக் குறைத்து விட்டாய்.
உனது செயலைத் தவறு என்று கூறிய எனக்குச் சரியான பாடமும் புகட்டி விட்டாய்!
நீ நினைத்ததை முடிப்பவன் என இப்போது புரிந்து கொண்டேன்,” என்று கூறினார் உதங்கர்.

உதங்கர் கூறியவாறு தான் நினைத்ததை நினைத்தபடி முடிப்பவராகத் திருமால் திகழ்வதால் ‘ஸர்வவித்’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
‘வித்’ என்றால் சாதிப்பவர் என்று பொருள்.
‘ஸர்வவித்’ என்றால் அனைத்தையும் சாதிப்பவர் என்று பொருள்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 125-வது திருநாமம்.
“ஸர்வவிதே நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் நினைக்கும் நல்ல காரியங்கள் அனைத்தும்
இனிதே நிறைவடையும்படித் திருமால் அருள்புரிவார்.

126. பானவே நமஹ (Bhaanavey namaha)

திருவல்லிக்கேணி பார்த்தசாரதிப் பெருமாள் ஏன் வெள்ளை மீசையோடு காட்சி தருகிறார்?
சோணிதபுரத்தை ஆண்ட பாணாசுரனின் மகள் உஷா. பாணாசுரனின் அரண்மனைக்கு விருந்தாளிகளாகப்
பரமசிவனும் பார்வதியும் வந்தார்கள். அப்போது பார்வதி உஷாவிடம், “நாளை விடியற்காலை உன் கனவில் ஓர்
ஆணழகன் தோன்றுவான். நீ அவனையே மணம்புரிந்து கொண்டால் உன் வாழ்க்கை நன்றாக அமையும்!” என ஆசீர்வதித்தாள்.

அவ்வாறே உஷாவின் கனவில் ஆணழகன் ஒருவன் தோன்றினான். காலை எழுந்தவுடன் தன் தோழி சித்ரலேகாவிடம்
நடந்தவற்றைக் கூறிய உஷா, “கனவில் வந்த ஆணழகனை எவ்வாறு கண்டுபிடித்து மணம்புரிவது?” என்று கேட்டாள்.
சித்ரலேகா ஓவியக் கலையில் வல்லவள். “உலக மகா அழகர்களின் படங்களை நான் வரிசையாக வரைகிறேன்.
அவர்களுள் உன் கனவில் வந்தவன் யார் என நீ சொல்!” என்று கூறிய சித்ரலேகா, ஒவ்வொரு அழகனாக வரையத் தொடங்கினாள்.

முதலில் மன்மத மன்மதனான கண்ணனின் உருவத்தை வரைந்தாள். “இவர் என் கனவில் வந்தவரை விட மிக மிக அழகாக இருக்கிறார்.
பேசாமல் இவரையே மணந்து கொள்வேன். ஆனால் கனவில் வந்தவரைத் தான் மணக்க வேண்டுமெனப் பார்வதி சொல்லி இருக்கிறாளே.
எனவே அடுத்த அழகனின் உருவத்தை வரை! பார்க்கலாம்!” என்றாள்.
அடுத்தபடியாக, கண்ணனின் மகன் பிரத்யும்னனின் உருவத்தை வரைந்தாள்.
“என் கனவில் வந்தவர் இவரை விடக் கொஞ்சம் அழகு குறைவு!” என்றாள் உஷா.
பிரத்யும்னனின் மகன் அனிருத்தனின் உருவத்தை வரைந்தாள். “இவரே தான் என் கனவில் வந்தவர்!” என்றாள் உஷா.

துவாரகையில் துயின்றுகொண்டிருந்த அனிருத்தனைக் கட்டிலோடு சோணிதபுரத்துக்குக் கொண்டு வந்தாள் சித்ரலேகா.
உஷாவின் அந்தப்புரத்தில் அனிருத்தன், பாணாசுரனுக்குத் தெரியாமலேயே வசித்து வந்தான்.
ஒருநாள் அனிருத்தனை உஷாவின் அந்தப்புரத்தில் பார்த்த பாணாசுரன் அவனைச் சிறைப்பிடித்தான்.
இச்செய்தியைக் கேள்வியுற்ற கண்ணன், பெரிய யாதவ சேனையைத் திரட்டி வந்து பாணாசுரனைப் போரில் வீழ்த்தி,
உஷாவையும் அனிருத்தனையும் துவாரகைக்கு அழைத்து
வந்து அவர்களுக்குத் திருமணத்தை நடத்தி வைத்தான்.

அந்தத் திருமணத்துக்கு வந்திருந்த சித்ரலேகா, ருக்மிணியைப் பார்த்து, “பார்வதியால் நீங்கள் பிழைத்தீர்கள்!” என்றாள்.
“என்ன சொல்கிறாய்?” என்று கேட்டாள் ருக்மிணி. “உஷாவுக்கு ஆணழகர்களின் படங்களை எல்லாம் வரைந்து காட்டினேன்.
அப்போது முதலில் உங்கள் கணவரான கண்ணனின் படத்தை வரைந்த போது, அவர் மிகவும் அழகாகவும் இளமையாகவும் இருப்பதாகவும்,
அவரையே தான் மணக்க விரும்புவதாகவும் உஷா கூறினாள். ஏற்கெனவே உங்கள் கணவருக்குப் பதினாறாயிரத்து எட்டு மனைவிகள்.
பதினாறாயிரத்து ஒன்பதாவது மனைவியாக இவள் வந்திருப்பாள். ஆனால் கனவில் வந்தவரையே மணக்க வேண்டுமெனப்
பார்வதி சொன்னதால் தாத்தாவான கண்ணனை விட்டுப் பேரனான அனிருத்தனை மணக்க உஷா முடிவெடுத்தாள்!” என்றாள் சித்ரலேகா.

“இதென்ன? நம் கணவர் பேரன் பேத்திகளை எல்லாம் பெற்ற பின்பும் இன்னும் மாறாத அழகோடும் இளமையோடும் இருக்கிறாரே!
இவரது பேரனை மணக்க வேண்டிய பெண்கள் கூட இவரது அழகில் மயங்குகிறார்களே!” எனச் சிந்தித்த ருக்மிணி,
கண்ணனுக்கு வயதாகி விட்டது என்பதை உலகுக்குக் காட்டவேண்டுமெனத் திட்டமிட்டாள்.
அதனால் கண்ணனின் திருமுகத்தில் வெண்ணெயால் மீசையை வரைந்து விட்டாள்.

அதுதான் திருவல்லிக்கேணி பார்த்தசாரதிப் பெருமாள் முகத்தில் இருக்கும் வெள்ளை மீசை.
திருவல்லிக்கேணியில், பார்த்தசாரதிக்கு அருகே அவரது மகன் பிரத்யும்னன், பேரன் அனிருத்தன் ஆகியோர் இருந்தாலும்,
பார்த்தசாரதிதான் அவர்களை விட இளமையாகத் தெரிகிறார்.
இவர் மற்றவர்களை விட மூத்தவர் என்பதைக் காட்டவே அந்த வெள்ளை மீசை ஏற்பட்டது.

இவ்வாறு எப்போதும் மாறாத அழகோடும் பொலிவோடும் இளமையோடும் இருக்கும் திருமால் ‘பானு:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 126-வது திருநாமம்.
“பானவே நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களின் உடலும் மனமும் எப்போதும்
இளமையாக இருக்கும்படித் திருமால் அருள்புரிவார்.

——————

127. விஷ்வக்ஸேநாய நமஹ (Vishwaksenaaya namaha)

புண்ட்ரம் என்ற தேசத்தைப் பௌண்ட்ரகன் என்ற மன்னன் ஆண்டு வந்தான். அவன் முகஸ்துதியை விரும்புபவன்.
அதை அறிந்த அவனது மந்திரிகள் தினமும் அவனைக் குறித்து முகஸ்துதி பாடுவார்கள்.
“நீ தான் கடவுள், நீ தான் திருமால், நீ தான் வாசுதேவன்!” என்றெல்லாம் அவர்கள் முகஸ்துதி பாட,
அதை உண்மையென நம்பிய பௌண்ட்ரகன், ‘பௌண்ட்ரக வாசுதேவன்’ எனத் தன் பெயரை மாற்றிக் கொண்டான்.
“நான் தான் கடவுள், நானே உண்மையான கிருஷ்ணன்!” என அறிவித்துக் கொண்ட அவன்,
துவாரகையை ஆட்சி செய்து வந்த உண்மையான கண்ணனுக்குச் சவால் விட்டு ஓலையும் அனுப்பினான்.
அவனை எதிர்த்துப் போர்புரிய வந்தான் கண்ணன். அப்போது காசிராஜனும் பௌண்ட்ரக வாசுதேவனுக்குத் துணையாகப் போர் புரிய வந்தான்.

இருவரையும் போரில் வதம் செய்தான் கண்ணன். தனது தந்தை கண்ணனால் கொல்லப்பட்ட செய்தியைக் கேள்வியுற்ற
காசிராஜனின் மகனான சுதக்ஷிணன், கண்ணனைப் பழி வாங்கத் திட்டமிட்டான். தாந்திரிக முறையில் பெரும் வேள்வி செய்தான்.
அந்த வேள்வித் தீயில் இருந்து ஒரு பெரிய பிசாசை உண்டாக்கி, துவாரகை நகரத்தையே எரித்துச் சாம்பலாக்கும்படி அதற்குக் கட்டளையிட்டான்.

தீயை உமிழ்ந்தபடி துவாரகையை நோக்கி அந்தப் பிசாசு புறப்பட்டுச் சென்றது. திடீரென வெப்பம் அதிகரிப்பதைப் போல
உணர்ந்த துவாரகை மக்கள் அஞ்சினார்கள். பெரும் தீப்பிழம்பு நகரத்தை நோக்கி வெகு தூரத்திலிருந்து வருவதைக் கண்டு திடுக்கிட்டார்கள்.
கண்ணனிடம் இச்செய்தியைத் தெரிவிப்பதற்காக அவனது அரண் மனையை நோக்கி எல்லோரும் ஓடினார்கள்.

அப்போது கண்ணன் ருக்மிணியோடு சதுரங்கம் விளையாடிக் கொண்டிருந்தான். குடிமக்கள் அனைவரும் கண்ணனிடம் ஓடி வந்து,
“பெரும் தீப்பிழம்பு ஒன்று நெருப்பைக் கக்கிக் கொண்டு நம் நகரை நோக்கி ஓடி வருகிறது.
தாங்கள் தான் காத்தருள வேண்டும்!” எனப் பிரார்த்தித்தார்கள்.
கண்ணன் ஒரு மெல்லிய புன்னகையோடு தனது வலக் கரத்திலுள்ள சக்கராயுதத்தைப் பார்த்தான்.
கண்ணனது கட்டளையைப் புரிந்து கொண்டு, அவனது கையிலிருந்து உடனே சக்கரத்தாழ்வார் புறப்பட்டார்.
சுதக்ஷிணன் அனுப்பிய பிசாசைச் சென்று தாக்கினார்.
(பிசாசுகளின் இயல்பு யாதெனில், அவைகளை விட பலம் குறைந்த எதிரிகளின் மேல் அவற்றை ஏவினால் அவ்வெதிரிகளை அழித்துவிடும்.

ஆனால் அவைகளை விட வலிமையான எதிரியின் மேல் ஏவினால், எதிரியை அழிக்காமல் ஏவியவரையே வந்து தாக்கிவிடும்.)
சக்கரத்தாழ்வாரின் பொலிவையும் ஒளியையும் கண்டு அஞ்சிய அந்தப் பிசாசு, காசிக்குத் திரும்பி வந்து தன்னை ஏவிய
சுதக்ஷிணனையே தாக்கி அழித்து விட்டது. ஆனாலும் சக்கரத்தாழ்வார் அத்தோடு விடவில்லை.
தானும் அந்தப் பிசாசைப் பின்தொடர்ந்து சென்று காசி நகரத்தையே ஒட்டுமொத்தமாக எரித்தார்.
அவ்வாறு சக்கரத்தாழ்வார் காசி நகரை எரித்தமைக்கு வேதாந்த தேசிகன் யாதவாப்யுதயத்தில் அழகான ஒரு காரணம் கூறுகிறார்.
அது யாதெனில், காசி சிவபெருமானின் க்ஷேத்திரமல்லவா? சிவபெருமான் சாம்பலைத் தானே விரும்பித்
தன் உடலில் திருநீறாகப் பூசிக் கொள்கிறார்?
“மந்திரமாவது நீறு” என நோய்தீர்க்கும் மருந்தாகவும் அந்தப் புனிதத் திருநீறு போற்றப்படுகிறதே!
காசியில் வசிக்கும் சிவனும் அவரது பக்தர்களும் திருநீறு பூசிக்கொள்ள வசதியாக இருக்கட்டுமே என்று
அவ்வூரையே சாம்பலாக்கி அவர்களுக்குச் சக்கரத்தாழ்வார் பரிசளித்து விட்டாராம்!

இந்தச் சரித்திரத்தில், சக்கரத்தாழ்வார் தாமே ஒரு சேனையைப் போலச் செயல்பட்டு, துவாரகைக்கு வந்த ஆபத்திலிருந்து
ஊரையும் மக்களையும் காத்தார். இவ்வாறு தன் அடியவர்களை அனைத்துத் திசைகளிலிருந்தும் ஏற்படும்
ஆபத்துகளிலிருந்தெல்லாம் காக்கும் விதமாகத் தன் கையில் ஆயுதப்படையோடு விளங்குவதால்
திருமால் ‘விஷ்வக்ஸேந:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
‘விஷ்வக்’ என்றால் அனைத்துத் திசைகள் என்று பொருள்.
‘ஸேந:’ என்றால் சேனையை உடையவன் என்று பொருள்.
அனைத்துத் திசைகளிலும் சேனையை உடையவராகத் திருமாலை ‘விஷ்வக்ஸேந:’ என்ற 127-வது திருநாமம் நமக்குக் காட்டுகிறது.
“விஷ்வக்ஸேநாய நம:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் மேற்கொள்ளும் அனைத்துப் பயணங்களிலும்
திருமால் வழித்துணையாக வந்து எப்போதும் காத்தருள்வார்.

———————–

128. ஜனார்தநாய நமஹ (Janaardhanaaya namaha)

விக்கிரமப் பாண்டியன் மதுரையை ஆட்சி செய்து வந்த காலம். விக்கிரமப் பாண்டியன் வேதநெறியில் மாறாப் பற்றுக்
கொண்டவனாக விளங்கியதால், பாண்டிய நாட்டில் வேதம் செழிக்கப் பல நடவடிக்கைகள் எடுத்தான்.
மதுரை மீனாட்சி சுந்தரேஸ்வரர் கோயிலிலும், கள்ளழகர் கோயிலிலும், கூடலழகர் கோயிலிலும்
வழிபாடுகள் சரியான முறையில் நடப்பதற்கான ஏற்பாடுகளைச் செய்தான்.

அமுதைப் பொழியும் நிலவைப் பார்த்து மக்கள் ஆனந்தப்படுவது போல, விக்கிரமப் பாண்டியனின் தேஜஸ்ஸைப் பார்த்துக்
குடிமக்கள் மகிழ்ந்தார்கள். ஆனால் திருடர்களுக்கு நிலவைக் கண்டால் பிடிக்காது; அதற்கு நிலவும் பொறுப்பல்ல.
அவ்வாறே பாண்டி நாட்டில் வாழ்ந்த சில போலித் துறவிகளுக்கு விக்கிரமப் பாண்டியனைப் பிடிக்கவில்லை.
அவர்கள் விக்கிரமப் பாண்டியனைப் பழிவாங்க என்ன வழி எனச் சிந்தித்தார்கள்.

காஞ்சியை ஆண்டு வந்த பல்லவ மன்னனுக்கும் விக்கிரமப் பாண்டியனுக்கும் தீராத பகையுண்டு.
போரில் பாண்டியனை வெல்ல முடியாத பல்லவன், தந்திரம் செய்து அவனை வெல்ல நினைத்தான்.
அதனால் விக்கிரமன் மேல் அதிருப்தியில் இருக்கும் அந்தப் போலித் துறவிகளைக் காஞ்சிக்கு வரவழைத்தான்.
பாண்டியனோடு சேர்த்துப் பாண்டிய நாட்டையே அழிக்கும் விதமாக ஒரு யாகம் செய்யச்சொன்னான். அவர்களும் அதற்குச் சம்மதித்தார்கள்.

வேப்பெண்ணெயைத் தீயில் ஊற்றி, எட்டிக் குச்சிகளைப் போட்டுக் குரூரமான ஒரு வேள்வியை அந்தத் துறவிகள் காஞ்சியில் செய்தார்கள்.
இரும்பு உலக்கையைத் துதிக்கையில் ஏந்திக் கொண்டு ஒரு பெரிய யானை வேள்வித் தீயிலிருந்து வந்தது.
“போ! பாண்டிய நாட்டை அழித்து விட்டு வா!” என்றார்கள் அந்தத் துறவிகள். அதுவும் காஞ்சியிலிருந்து மதுரையை நோக்கி விரைந்தோடியது.
யானை வருவதைக் கண்டு அஞ்சிய மக்கள் விக்கிரமப் பாண்டியனிடம் வந்து முறையிட்டார்கள்.
யானை, குதிரை, தேர், காலாட் படைகளைத் தயார் நிலையில் வைத்துவிட்டு மீனாட்சி சுந்தரேஸ்வரர் கோயிலுக்கு
விரைந்த விக்கிரமன், “சிவபெருமானே! நீங்கள் தான் இந்நாட்டைக் காக்க வேண்டும்!” எனப் பிரார்த்தித்தான்.

கருவறையிலிருந்து புறப்பட்டார் சுந்தரேஸ்வரர். மேரு மலையையே வில்லாகப் பிடித்தார். வாசுகி எனும் பாம்பையே அதில் நாணாகக் கட்டினார்.
அந்த யானையை அழிப்பதற்கேற்ற அம்புக்கு எங்கே போவது என யோசித்த சிவபெருமான், கூடலழகர் கோயிலில் உள்ள
திருமாலிடம் வந்து தனக்கு நல்ல அம்பைத் தந்தருளுமாறு கோரினார்.
“நரசிம்ம வடிவில் நானே வந்து உன் வில்லில் கணையாக அமருகிறேன்!” என்றார் திருமால்.

மதுரையின் வட எல்லைக்குச் சென்ற சிவன், தனது வில்லில் நரசிம்மப் பெருமாளையே அம்பாக்கி,
நகரை நெருங்கிக் கொண்டிருந்த யானையின் மேல் எய்தார். அடுத்த நொடியே அந்த யானை அப்படியே உறைந்து
மலையாக உருவெடுத்து விட்டது. அம்பாகப் புறப்பட்டுச் சென்ற நரசிம்மர் அந்த யானைமலைக்குள்ளே சென்று அமர்ந்து கொண்டார்.
இன்றும் மதுரையிலுள்ள ஆனைமலையில் நரசிங்கம் என்ற நரசிம்மர் கோயிலில் சிவனுடைய வில்லிலிருந்து அம்பாக வந்து
யானையை அழித்துவிட்டு மலைக்குகையில் அமர்ந்
திருக்கும் நரசிம்மரைத் தரிசிக்கலாம்.

இவ்வரலாற்றைத் திருவிளையாடல் புராணத்தின் “யானை எய்த படலத்தில்” பரஞ்சோதி முனிவர் பாடியுள்ளார்.
பாண்டி நாட்டுக்குப் பேராபத்து நேர்ந்த போது, அம்பாக வந்து யானையை அழித்து நாட்டைக் காத்தது போல,
அடியவர்களுக்கு எப்போது ஆபத்து நேர்ந்தாலும் உடனே ஓடி வந்து காக்கும் இயல்வோடு
திருமால் விளங்குவதால் ‘ஜனார்தன:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
‘ஜனார்தன:’ என்றால் அடியவர்களின் எதிரிகளை அழிப்பவன் என்று பொருள்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 128-வது திருநாமம்.
“ஜனார்தனாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களின் வெளி எதிரிகள் மட்டுமின்றி,
உள் எதிரிகளான காமம், கோபம், மோகம், அகங்காரம், மமகாரம், பேராசை உள்ளிட்டவற்றையும் திருமால் அழிப்பார்.

————————————-

129. வேதாய நமஹ (Vedhaaya namaha)

திருமங்கையாழ்வார் வடக்கே பத்ரிநாத் முதல் பல திவ்யதேசத்துப் பெருமாள்களைப் பாடிய படிச் சீர்காழியை வந்தடைந்தார்.
அவரை அவரது சீடர்கள் பல்லக்கில் சுமந்துகொண்டு,
“ஆலிநாடர் வந்தார்! அருள்மாரி வந்தார்! அரட்டமுக்கி வந்தார்! அடையார் சீயம் வந்தார்! கொங்குமலர்க் குழலியர் வேள் வந்தார்!
பரகாலன் வந்தார்! கலியன் வந்தார்! மங்கை மன்னர் வந்தார்! நாலுகவிப் பெருமாள் வந்தார்!” என்றெல்லாம் முழக்கமிட்டார்கள்.

அப்போது சீர்காழியில் உள்ள ஞானசம்பந்தரின் சீடர்கள், “நிறுத்துங்கள்! எங்கள் சம்பந்தர் பெருமான் வாழும் இவ்வூரில்
வேறு ஒருவரை நாலுகவிப் பெருமாள் என அழைப்பதை நாங்கள் ஏற்க மாட்டோம்!” என்றார்கள்.
“எங்கள் ஆழ்வார் ஆசுகவி, மதுரகவி, விஸ்தாரகவி, சித்ரகவி என நாலுவிதக் கவிகள் பாடவல்லவராதலால்
நாலு கவிப் பெருமாள் என்கிறோம்! அதில் என்ன தவறு?” என்று கேட்டார்கள் ஆழ்வாரின் சீடர்கள்.
“அப்படியானால் எங்கள் தலைவருக்கும் உங்கள் தலைவருக்கும் போட்டி வைத்துப் பார்ப்போம்.
அதில் யார் வெல்கிறார்களோ அவரே நாலுகவிப்பெருமாள்!” என்றார்கள் சம்பந்தரின் சீடர்கள்.
ஆழ்வாரின் சீடர்களும் அதை ஏற்றார்கள்.

எப்போதுமே தலைவர்களுக்குள் சண்டையோ பொறாமையோ இருப்பதில்லை. சீடர்கள் போட்டியை விரும்பியதால் ஆழ்வாரும் சம்பந்தரும்
அதற்கு இசையும்படி ஆயிற்று. ஆனால் மனதளவில் அவர்கள் இருவருமே ஒருவர் மீது ஒருவர் மிகுந்த மரியாதை வைத்திருந்தார்கள்.
குறித்த நாளில் போட்டிக்காகக் குறித்த இடத்துக்குத் திருமங்கை ஆழ்வாரும் சம்பந்தரும் வந்தார்கள்.
அப்போது சம்பந்தர் திருமங்கை ஆழ்வாரைப் பார்த்து, “சீர்காழியின் சிறப்பைச் சித்தரித்து ஒரு செய்யுள் பாடும்!” என்றார்.
திருமங்கை ஆழ்வாரோ, சீர்காழியில் கோவில் கொண்டிருக்கும் உளகளந்த பெருமாளைக் குறித்து ஆசிரிய விருத்தத்தில்,

“ஒருகுறளாய் இருநிலம் மூவடிமண் வேண்டி
உலகனைத்தும் ஈரடியால் ஒடுக்கி ஒன்றும்
தருகவெனா மாவலியைச் சிறையில் வைத்த
தாடாளன் தாளணைவீர் தக்க கீர்த்தி
அருமறையின் திரள்நான்கும் வேள்வி ஐந்தும்
அங்கங்கள் அவை ஆறும் இசைகள் ஏழும்
தெருவில்மலி விழா வளமும் சிறக்கும் காழிச்
சீராம விண்ணகரே சேர்மின் நீரே”
எனத் தொடங்கி ஒன்பது பெரிய பாடல்கள் பாடினார்.

“ஒன்றே முக்கால் அடியில் குறள் பாடச் சொன்னால் எண்சீர்க் கழிநெடிலடி ஆசிரிய விருத்தம் பாடுகிறாரே!” எனச் சிரித்தார்கள்
சம்பந்தரின் சீடர்கள். “இல்லை! அவர் பாடியது சரி!” என்றார் சம்பந்தர்.
“ஒன்றே முக்கால் அடி உயரம் கொண்ட வாமன மூர்த்திக்குக் ‘குறள்’ என்று பெயர்.
‘ஒருகுறள் பாடும் ஒருகுறள்’ என்றால் ‘ஒரு குறளால் பாடப்பட்ட ஒரு குறள்’ என்று பொருள்.
திருக்குறளின் 610-வது குறள் –
“மடியிலா மன்னவன் எய்தும் அடியளந்தான் தாஅய தெல்லாம் ஒருங்கு”.
(உலகளந்த பெருமாள் எப்படி மண்ணுலகம் விண்ணுலகம் அனைத்தையும் அளந்தாரோ அதுபோலச்
சோம்பலில்லாத மன்னவனின் ராஜ்ஜியம் விரிந்து பரந்திருக்கும் என்பது இக்குறளின் பொருள்.)

எனவே வாமன மூர்த்தி இந்த ‘ஒரு குறளால்’ பாடப்பட்ட ‘ஒரு குறள்’ ஆவார்.
சீர்காழியில் எழுந்தருளியிருக்கும் உலகளந்தபெருமாளைப் பாடச் சொல்லும் நோக்கில் தான்
“சீர்காழியின் சிறப்பைச் சித்தரித்து ஒரு குறள் பாடும் ஒரு குறள் பாடும்!” என்று நான் கூறினேன்.
அவரும் சரியாகப் பாடிவிட்டார்!” என்றார் சம்பந்தர்.

மேலும், “ஆழ்வீர்! நாலுகவிப் பெருமாள் என்ற பட்டமும் உங்களுக்குப் பொருந்தும்!” என்று சொன்ன சம்பந்தர்
தன்னுடைய வேலைத் திருமங்கை ஆழ்வாருக்குப் பரிசாக அளித்தார்.
இன்றும் திருவாலி திருநகரியில் சம்பந்தர் பரிசளித்த வேலைக் கையில் அணைத்தபடி
திருமங்கை ஆழ்வார் எழுந்தருளியிருப்பதைக் காணலாம்.

திருமங்கையாழ்வாரைப் பாராட்டும் வகையில்,
“கடியுண்ட நெடுவாளை கறாவில் தப்பக்
கயத்துக்குள் அடங்காமல் விசும்பில் பாய
அடியுண்ட தெங்கின் பழத்தால் காயம்
அலையுண்டு குலைசிதறும் ஆலிநாடா
படியுண்ட பெருமானைப் பறித்துப்பாடிப்
பதம்பெற்ற பெருமாளே கவியேன் பெற்ற
கொடியொன்று நின்பவனிக்கெதிரே சென்று
விட்டாள் உயிரொன்று கொண்டு வந்தாளே”
என்ற பாடலைச் சம்பந்தர் பாடினார். சம்பந்தரைப் பாராட்டும் வகையில்,

“வறுக்கை நுறுங்கண்ணி சிதறிச் செந்தேன் பொங்கி
மறுக்கரையின் குளக்கரையில் மதகிலோடப்
பெருக்கெடுத்து வண்டோலம் செய்யும் காழிப்
பிள்ளையார் சம்பந்தப் பெருமாள் கேளீர்
அருட்குலாவு மயிலைதனில் அனலால் வெந்த
அங்கத்தைப் பூம்பாவை ஆக்கினோம் என்று
இருக்குமது தகவன்று நிலவால் வெந்த
இவளையும் ஓர் பெண்ணாக்கல் இயல்வு தானே”
என்ற பாடலைத் திருமங்கையாழ்வார் பாடினார். “நான் வேதம் படித்த அந்தணர்கள் குலத்தில் பிறந்தவன்.
ஆனால் நீங்களோ வேளாளர் குலத்தில் பிறந்திருந்தாலும் எப்படி வேதத்தின் சாரத்தை
இவ்வளவு நன்றாக அறிந்திருக்கிறீர்கள்?” என்று கேட்டார் சம்பந்தர்.
அதற்குத் திருமங்கையாழ்வார், “அடியேன் முறைப்படி வேதம் கற்காவிட்டாலும், திருமாலே குருவாக வந்து
வேதத்தின் சாரமான எட்டெழுத்து மந்திரத்தை அடியேனுக்கு உபதேசம் செய்துவிட்டார்!” என விடையளித்தார்.

இவ்வாறு வேதத்தின் ஆழ்பொருளைத் தானே குருவாக வந்து தன் அடியவர்களுக்கு வழங்குவதால்,
திருமால் ‘வேத’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
‘வேத:’ என்றால் வேதப்பொருளை வழங்குபவர் என்று பொருள்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 129-வது திருநாமம்.
“வேதாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் மாணவர்கள் தேர்வுகளில் நல்ல மதிப்பெண்கள் பெறும்படித் திருமால் அருள் புரிவார்.

———————–

130. வேதவிதே நமஹ (Vedhavidhe namaha)

ஆயர்பாடியில் கண்ணன் ஒரு வீட்டில் வெண்ணெய் திருடச் சென்றான். அங்கிருந்த வெண்ணெய்ப் பானைக்கு அருகே
ஒரு மணி இருந்தது. அந்த மணியைப் பார்த்து, “மணியே! நீ இப்போது மணியடித்து ஓசை எழுப்பினால் நான் மாட்டிக்கொள்வேன்.
அதனால் அமைதியாக இருக்க வேண்டும்! சரியா?” என்றான் கண்ணன். “அடியேன்!” என்றது அந்த மணி.
கண்ணன் வெண்ணெயை எடுத்து வாயில் போட்டுக் கொண்டான். உடனே மணி அடித்து விட்டது.
“ஏன் ஒலி எழுப்புகிறாய்?” என மணியிடம் கேட்டான் கண்ணன்.
“நீ பிரசாதம் உண்ணும் போது ஒலி எழுப்ப வேண்டியது என் கடமை அல்லவா?” என்றது மணி.

“முதலில் ‘அடியேன்’, அதாவது ‘அடிக்க மாட்டேன்’ என்று எனக்கு வாக்களித்தாயே!” என்று கேட்டான் கண்ணன்.
“கண்ணா! அடிக்க மாட்டேன் என்ற பொருளில் அடியேன் என்று சொல்லவில்லை.
‘உனது அடியவன் நான்’ என்று குறிப்பதற்காக அடியேன் என்று சொன்னேன்!” என்றது அந்த மணி.
“மணியே! பேச்சாற்றலில் உன்னை அடித்துக்கொள்ள யாருமில்லை. நீ கலியுகத்தில் ஒரு ஆசார்யனாக அவதாரம் செய்து
வேதத்துக்குத் தவறான பொருள் கூறுபவர்களை உன் பேச்சாற்றலைக் கொண்டு வாதம் செய்து வெல்ல வேண்டும்!” என்றான் கண்ணன்.

பின்னாளில் ஆயர்பாடியில் இருந்து திருமலையை அடைந்த அந்த மணி, அங்கே திருவேங்கடமுடையானின்
பூஜைக்காகப் பயன்படுத்தப்பட்டு வந்தது. காஞ்சிபுரத்தில் இருந்து அனந்தசூரி, தோத்தாரம்பா தம்பதிகள்
குழந்தை வரம் வேண்டித் திருமலைக்கு வந்தார்கள். அன்றிரவு தோத்தாரம்பா, தான் திருமலையப்பனின் மணியை
விழுங்குவதாகக் கனவு கண்டாள். அடுத்த நாள் காலை திருமலையப்பனின் கருவறையை அர்ச்சகர் திறந்தபோது,
அங்கு மலையப்பனின் மணியைக் காணவில்லை. இது பெரும் சர்ச்சையாகிச் செய்தி ஊரெங்கும் பரவியது.
அப்போது அங்கு வந்த ஜீயர் ஸ்வாமி, “பெருமாளே ஒரு பக்தைக்குத் தன் மணியைப் பரிசளிப்பதாக நான் கனவு கண்டேன்!” என்று கூறினார்.

அடுத்த சில நாட்களில் தோத்தாரம்பா கருவுற்றாள். புரட்டாசி மாதம் திருவோண நட்சத்திரத்தில் திருமலையப்பனின் மணியின்
அம்சமாக ஒரு ஆண் குழந்தையை ஈன்றாள். ‘வேங்கடநாதன்’ என அக்குழந்தைக்குப் பெயர் சூட்டினார்கள்.
இவ்வாறு ஆயர்பாடியில் இருந்த மணி, திருமலையை அடைந்து, பின் காஞ்சியில் வேங்கடநாதனாக அவதரித்தது.
வேங்கடநாதன், தன்னுடைய இருபதாவது வயதுக்குள் அனைத்து வேத சாஸ்திரங்களையும் தன்னுடைய தாய்மாமாவான
அப்புள்ளாரிடம் கற்றுத் தேர்ந்தார். வேதாந்த ஞானத்தில் ஒப்புயர்வற்றவராக அவர் விளங்கியபடியால்,
திருவரங்கநாதனே அவருக்கு ‘வேதாந்தாச்சாரியார்’ என்ற பட்டத்தை வழங்கினார்.

அந்த வேதாந்தாச்சாரியார் தான் ‘வேதாந்த தேசிகன்’ என்று நாம் பிரசித்தியாக அழைக்கும் வைணவ மத குரு ஆவார்.
ஆயர்பாடியில் கண்ணன் வழங்கிய உத்தரவின் படி, வேதாந்த தேசிகன் வேத நெறியை நாடெங்கும் பரவச் செய்வதற்கும்,
பாமரர்களும் வேதப் பொருளை அறிவதற்கும் பல முயற்சிகள் மேற்கொண்டார்.
வேதத்துக்குத் தவறான பொருள் கூறுவோரை வாதம் செய்து வென்றார். அந்த வகையில் கிருஷ்ண மிச்ரர் என்றொரு
பண்டிதர் தேசிகனை எதிர்த்து வாதம் செய்ய வந்தார். அவர் தேசிகனிடம், “சுவாமி! நீங்கள் மட்டும் என்னை வாதில்
வென்று விட்டால் நான் என்னுடைய சித்தாந்தத்தையே விட்டுவிட்டு உங்களது சித்தாந்தத்துக்கு வந்து விடுகிறேன்!” என்றார்.

“சரி! வாதத்தைத் தொடங்குவோமா?” என்று கேட்டார், தேசிகன். “சற்றுப் பொறுங்கள் சுவாமி! நான் தோற்றால் உங்கள்
சித்தாந்தத்துக்கு வருவதாகப் பந்தயம் கட்டினேன். நீங்கள் தோற்றால் என்ன செய்வீர்கள் என்று பந்தயம் கட்டவே இல்லையே!” என்று
கேட்டார் கிருஷ்ண மிச்ரர். “நான் தோற்கமாட்டேன்! அதனால் பந்தயம் கட்டவேண்டிய அவசியமில்லை!” என்றார்,
தேசிகன். “அதெப்படி வாதம் தொடங்குமுன்பே தோற்கமாட்டேன் என அவ்வளவு உறுதியாகச் சொல்கிறீர்கள்?” என்று கேட்டார் கிருஷ்ணமிச்ரர்.

“நான் எனது சொந்தக் கருத்தைச் சொல்லி வாதம் செய்தால் தானே வெல்வேனா தோற்பேனா என்ற விசாரம் ஏற்படும்?
கீதையில் கண்ணன் ‘வேதவிதேவ சாஹம்’ என்கிறான். அனைத்து வேதங்களையும் ஐயமில்லாமல் அறிந்தவன் தான் ஒருவனே
என்று கூறியிருக்கிறான் கண்ணபிரான். அந்தக் கண்ணனின் திருவுள்ளத்திலுள்ள கருத்துக்களையும்,
அவற்றைப் பிரதிபலிப்பவரான ராமானுஜரின் திருவுள்ளத்திலுள்ள கருத்துக்களையும் கொண்டு இப்போது அடியேன்
வாதம் செய்யப் போகிறேனே ஒழிய எதுவுமே என் சொந்தக் கருத்தில்லை. எனவே தோல்வி என்ற பேச்சுக்கே இடமில்லை!” என்றார்.
வியந்து போனார் கிருஷ்ண மிச்ரர். அவ்வாறே வாதத்தில் கிருஷ்ண மிச்ரரை வென்று தமது சீடராக்கினார் தேசிகன்.

அனைத்து வேதங்களின் கருத்துக்களையும் ஐயமின்றி அறிந்தவர் திருமால் ஒருவரே.
மனித புத்தியால் வேதக் கருத்துக்களை முழுமையாக அறிய முடியாது.
வேதவேத்யரான திருமாலே, நம்மாழ்வார், ராமானுஜர், வேதாந்த தேசிகன், மணவாள மாமுனிகள் போன்ற மகான்களுக்கு
அந்த வேதங்களின் பொருளை ஐயம் திரிபறத் தானே உணர்த்தி அவர்களைப் பேச வைக்கிறார்.
இவ்வாறு சந்தேகத்திற்கு இடமில்லாமல் வேதங்களின் பொருளை அடியார்களுக்கு உணர்த்துவதால்
திருமால் ‘வேதவித்’ என்றழைக்கப்படுகிறார். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 130-வது திருநாமம்.

“வேதவிதே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் வாசகர்களுக்கு வாழ்வில் எந்த விஷயத்திலும்
சந்தேகமில்லாமல் தெளிவான ஞானம் பிறக்கும்படித் திருமால் அருள்வார்.

———————

131. அவ்யங்காய நமஹ (Avyangaaya namaha)

சாந்தோக்ய உபநிஷத்தில் ‘வைச்வானர வித்யை’ என்ற பகுதியில் இடம்பெற்றுள்ள சரித்திரம் இது.
பிராசீனசாலர், சத்தியயஜ்ஞர், இந்திரத்யும்னர், ஜனர், புடிலர் ஆகிய ஐந்து முனிவர்கள் ஒன்று கூடி,
“நம்முடைய ஆத்மா என்பது என்ன? இறைவன் யார்?” என்று விவாதம் நடத்தினார்கள்.
எவ்வளவு பேசியும் இவ்விஷயத்தில் தெளிவு ஏற்படாமையால், அருண முனிவரின் புதல்வரான உத்தாலகரை அணுகினார்கள்.
உத்தாலகர், “இவ்விஷயம் அடியேனுக்கு முழுமையாகத் தெரியாது. கேகய தேசத்து அரசரான அச்வபதிதான் ஆத்மா,
இறைவன் இவற்றையெல்லாம் பற்றி நன்கறிந்தவர். வாருங்கள் நாம் அவரை அணுகுவோம்!” என்று சொல்ல,
ஆறு முனிவர்களும் அச்வபதியிடம் சென்றார்கள்.

அப்போது அச்வபதி ஒரு வேள்வி செய்து கொண்டிருந்தார். இந்த ஆறு முனிவர்களையும் வரவேற்ற அச்வபதி,
“இந்த யாகம் செய்விக்கும் அந்தணர்கள் ஒவ்வொருவருக்கும் கொடுக்கும் தட்சிணையை உங்களுக்கும் தருகிறேன்.
நீங்கள் அறுவரும் இருந்து யாகத்தை நடத்தித் தர வேண்டும்!” என வேண்டினார்.
ஆனால், அவர்களோ “எங்களுக்குப் பொன்னோ பொருளோ வேண்டாம். எங்களுக்கு நீங்கள் ஆத்மாவைப் பற்றியும்
இறைவனைப் பற்றியும் உபதேசம் செய்யுங்கள். அதுதான் நாங்கள் விரும்பும் தட்சிணை!” என்றார்கள்.

ஆன்மிகத்தில் அவர்களுக்குள்ள நாட்டத்தைக் கண்டு மகிழ்ந்த அச்வபதி, முதலில் பிராசீனசாலரிடம்,
“நீங்கள் எதைத் தெய்வமாக வணங்குகிறீர்கள்?” என்று கேட்டார். “நான் சொர்க்க லோகத்தை வணங்குகிறேன்” என்றார்.
அவ்வாறே ஒவ்வொருவரிடமும் அச்வபதி கேட்க, சத்தியயஜ்ஞர் சூரியனையும், இந்திரத்யும்னர் காற்றையும்,
ஜனர் ஆகாயத்தையும், புடிலர் தண்ணீரையும், உத்தாலகர் பூமியையும் தெய்வமாகக் கருதி வணங்குவதாகக் கூறினர்.

அதைக் கேட்ட அச்வபதி, “நீங்கள் யாருமே இறைவனை முழுமையாக வணங்கவில்லை.
வெறும் சொர்க்க லோகத்தையோ, வெறும் சூரியனையோ, வெறும் ஆகாயத்தையோ இறைவனாக எண்ணி வழிபட்டால்
இம்மைப் பயன்கள் மட்டுமே கிடைக்கும். சொர்க்கலோகத்தைத் தலையாகவும், சூரியனைக் கண்ணாகவும், காற்றை மூச்சாகவும்,
ஆகாயத்தை இடுப்பாகவும், தண்ணீரை வயிறாகவும், பூமியைப் பாதங்களாகவும் கொண்ட முழு வடிவமாக இறைவனை
வணங்கினால் தான் முக்தியடைய முடியும்.

இவ்வாறு ஜீவாத்மாக்களுக்குள்ளும் ஆத்மாவாக இருக்கும் இறைவனைத் தியானித்து,
ஜீவாத்மாக்கள் ஒவ்வொருவரும் அவனுக்கு மேன்மை சேர்ப்பதற்காக ஏற்பட்டவர்கள் என்ற ஞானத்தோடு உபாசனை செய்தால்,
தீயிலிட்ட பஞ்சுபோல் நம் பாபங்கள் எரிந்து போகும்!” என்றார். மேலும், பூர்ணமாக இருக்கும் இறைவனைப் பகுதிகளாகப் பிரித்து
உபாசித்தால் பலனும் குறைவாகவே கிட்டும் எனவும், குறையொன்றுமில்லாத இறைவனைப் பகுதிகளுக்கப்பாற்பட்ட
முழுமையானவனாக உபாசித்தால் மட்டுமே முழுமையான பலன் கிட்டும் என்றும் விளக்கினார்.

(உபநிஷத் இவ்வாறு கூறியிருப்பதால்தான், கோயில்களில் இறைவனின் விக்கிரகத்தை வணங்கும்போது,
இது வரையறைக்குட்பட்ட வெறும் விக்கிரகம் என எண்ணி வணங்காமல், வரையறைக்கப்பாற்பட்ட இறைவன்
இந்த வடிவில் வந்து நமக்குக் காட்சியளிக்கிறான் என உணர்ந்து வணங்க வேண்டும் என்று பெரியோர்கள் வலியுறுத்துகிறார்கள்.
விக்கிரகத்தை முழுமையான இறைவன் என உணர்ந்து வழிபட்டால் தான் முழுமையான பலன் கிட்டும்.)

வேதத்துக்கு ஆறு அங்கங்கள் உள்ளன. அவை சிக்ஷை (உச்சரிப்பு விதிகள்), வியாகரணம் (இலக்கண விதிகள்),
நிருக்தம் (அகரமுதலி), சந்தஸ் (பா வகைகள்), ஜோதிடம், கல்பம் (செய்முறைகள்).
இந்த ஆறு அங்கங்களையும் சரீரமாக உடையவனாகவும் இறைவனைத் தியானிக்கும் முறை உள்ளது.
சந்தஸ்ஸைத் திருவடிகளாகவும், நிருக்தியைக் காதுகளாகவும், சிக்ஷையை மூக்காகவும், ஜோதிடத்தைக் கண்களாகவும்,
வியாகரணத்தை வாயாகவும், கல்பத்தைக் கரங்களாகவும் கொண்டவனாகவும் இறைவனைத் தியானிக்கலாம் என்று கூறினார் அச்வபதி.

அனைத்துலகங்களையும், அவ்வாறே வேதத்தின் அனைத்து அங்கங்களையும் தனது அவயவங்களாகக் கொண்டு
குறையில்லாத முழுமையானவராகத் திருமால் விளங்குவதால், ‘அவ்யங்க:’ என்றழைக்கப் படுகிறார்.
வடமொழியில் ‘வ்யங்க:’ என்றால் ஊனம் அல்லது குறைபாடு என்று பொருள்.
‘அவ்யங்க:’ என்றால் குறையில்லாத முழுமையான வடிவைக் கொண்டவர் என்று பொருள்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ர நாமத்தின் 131-வது திருநாமம்.
“அவ்யங்காய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அடியவர்களுக்கு வாழ்க்கையில் முழுமையான நன்மைகள்
ஏற்படும் படித் திருமால் அருள்புரிவார்.

————————

132. வேதாங்காய நமஹ (Vedhaangaaya namaha)

ஆயிரம் வருடப் போராட்டத்துக்குப் பின் தன் முயற்சியால் தன்னை விடுவித்துக்கொள்ள முடியாது என உணர்ந்தது அந்த யானை.
“ஆதிமூலமே! வேதம் போற்றும் முதல்வனே! நீ தான் வந்து இந்த முதலையின் பிடியிலிருந்து அடியேனை விடுவிக்க வேண்டும்!”
என உரக்க அழைத்தது. கஜேந்திரனின் கூக்குரலைக் கேட்ட மாத்திரத்தில் வைகுண்டத்திலிருந்து திருமால் அதிவேகமாகப் புறப்பட்டார்.
கருடன் மேல் ஆரோகணித்தார். சக்கரம், அம்பு, கத்தி, தாமரை, சங்கு, வில், கேடயம், கதை என எட்டு கரங்களில்
எட்டு ஆயுதங்கள் ஏந்தியபடி குளக்கரையை நோக்கி விரைந்தார்.

“கருடா! வேகமாகச் செல்! என் பக்தன் அங்கே தவித்துக் கொண்டிருக்கிறான். விரைவில் அவனைக் காக்க வேண்டும்!” என்றார்.
கருடனும் முழு வேகத்தில் சென்றார். ஆனாலும் திருமாலுக்குத் திருப்தி இல்லை.
ஒரு நிலையில், கருடனின் தோள்களில் இருந்து இறங்கிய திருமால், கருடனைத் தன் தோளில் வைத்துக் கொண்டு
குளக்கரையை நோக்கிப் பறக்கத் தொடங்கினார்.

கருடனைத் தோளில் ஏந்தியபடி குளக்கரையை அடைந்த திருமால், சக்கரத்தால் முதலையைக் கொன்றார், யானையை மீட்டார்.
தான் பறித்த தாமரையைத் திருமாலின் திருவடித் தாமரைகளில் கஜேந்திரன் சமர்ப்பித்தான்.
கஜேந்திரனுக்கு முக்தியளித்து அவனை வைகுண்டத்துக்கு அழைத்துச் சென்றார் திருமால். வைகுண்டம் சென்ற கஜேந்திரன் திருமாலிடம்,
“எம்பெருமானே! எனக்கொரு சந்தேகம். என்னைக் காக்க வருகையில் நீங்கள் ஏன் கருடனை உங்கள் தோளில் சுமந்து வந்தீர்?
கருடன் உம்மைச் சுமந்து வருவது தானே வழக்கம்?” என்று கேட்டான்.
“அவன் பயணித்த வேகம் எனக்குத் திருப்தி அளிக்கவில்லை. அதனால் தான் அவனைத் தோளில் சுமந்து கொண்டு
நான் வேகமாகப் பறந்து வந்துவிட்டேன்!” என்றார் திருமால்.

“என்னைக் காக்க வேண்டியது நீங்கள் தானே? கருடன் இல்லையே! அப்புறம் ஏன் அவரைச் சுமந்து கொண்டு பறந்து வர வேண்டும்?
அவரை விட்டுவிட்டு நீங்கள் மட்டும் வந்தால் போதாதா?” என்று கேட்டான் கஜேந்திரன்.
அதற்குத் திருமால், “நீ என்னை அழைக்கும் போது ‘ஆதிமூலமே! வேதம் போற்றும் முதல்வனே!’ என்று அழைத்தாய் அல்லவா?
எனவே நானே வேதம் போற்றும் முதல்வன் என்பதை உனக்கு நிரூபிப்பதற்காக வேதமே வடிவெடுத்தவரான கருடனைச் சாட்சியாக
உடன் அழைத்து வந்தேன்!” என்றார் திருமால்.
வேதத்தின் பகுதிகளே கருடனின் திருமேனியில் அங்கங்களாக இருக்கும் விதத்தையும் திருமால் விளக்கினார்.

வேதப்பகுதி – கருடனின் அங்கம்
காயத்ரி மந்திரம் – கண்கள்
த்ரிவ்ருத் – தலை
வாமதேவ்யம் – உடல்
ஸ்தோமம் – ஆத்மா
சந்தஸ் – கால்கள்
தீஷ்ண்யம் – நகங்கள்
யஜ்ஞாயஜ்ஞம் – வால்
ப்ருஹத், ரதாந்தரம் – இறக்கைகள்

அப்போது குறுக்கிட்ட கருடன், “கஜேந்திரா! எம்பெருமானின் திருமேனியிலேயே அனைத்து வேத மந்திரங்களும் எப்போதும் உள்ளன.
வேத மந்திரங்களையே அங்கங்களாக உடையவராய் விளங்குவதால் தான் அவர் ‘வேதாங்க:’ எனப் போற்றப்படுகிறார்!” என்றார்.
“ஆனால் உங்களது உடல் உறுப்புகளாக வேத மந்திரங்கள் இருப்பதாகத் திருமால் கூறுகிறாரே!” என்று கேட்டான் கஜேந்திரன்.
அதற்குக் கருடன், “தன்னுடைய பக்தர்களையும் தன்னைப் போலவே ஆக்கி அழகு பார்ப்பவர் நம் பெருமாள்.
அதனால் அவரது தொண்டனான அடியேனுக்கும் வேத மந்திரங்களை உடல் அங்கங்களாகத் தந்து விட்டார்.
அவர் இயற்கையாகவே வேத அங்கங்களைத் தனது அங்கங்களாகக் கொண்டவர்.
அடியேன் அவரது அருளால் அவற்றை அங்கங்களாகப் பெற்றவன்!” என்றார்.

“இப்போது மற்றொரு சந்தேகம் எழுந்து விட்டது!” என்ற கஜேந்திரன், “திருமாலின் திருமேனியிலேயே வேதங்கள் அனைத்தும்
இருக்கின்றன என்றால், அவர் உங்களை ஏன் வேத சொரூபி எனக் கூறிச் சாட்சிக்கு அழைத்து வந்தார்?” என்று கருடனிடம் கேட்டான்.
அதற்குக் கருடன், “கருணைக் கடலான திருமால், கஜேந்திர மோட்சக் காட்சியை அடியேனும் கண்டு அனுபவிக்க வேண்டும்
என எண்ணியுள்ளார். அதனால், தாமே என்னைக் குளக்கரைக்குச் சுமந்து கொண்டு வந்து
என் கண் முன்னால் அந்த அற்புதத்தை நிகழ்த்திக் காட்டியுள்ளார்!” என்று கூறிப் பரவசப்பட்டார்.

கருடன் சொன்னபடி, வேத மந்திரங்களையே தனது அங்கங்களாகக் கொண்டு விளங்குவதால்,
திருமால் ‘வேதாங்கஹ’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 132-வது திருநாமம்.
உலகியல் வாழ்க்கையாகிய குளத்தில், நாம் செய்த முன்வினைகளாகிய முதலைகள் நம்மைப் பிடித்துக் கொண்டு வாட்டுகையில்,
“வேதாங்காய நமஹ” என்ற இத்திருநாமத்தைச் சொன்னால், அந்த முதலைகளிடமிருந்து திருமால் நம்மை விடுவித்தருள்வார்.

—————–

133. வேதவிதே நமஹ (Vedavidhe namaha)

வடுவூரில் சீதை, லட்சுமணன், அனுமனோடு கோதண்டராமர் புன்னகை தவழும் முகத்துடன் எழுந்தருளியுள்ளார்.
அவ்வூரில் வாழ்ந்த ஸ்ரீநிதி சுவாமிகள், தினமும் ராமனின் புன்னகையைக் குறித்து ஒரு ஸ்லோகம் எழுதுவதை
வழக்கமாகக் கொண்டிருந்தார். அந்த ஸ்லோகங்கள் எல்லாம் தொகுக்கப்பட்டுப் ‘புன்னகை ராமாயணம்’ என்ற ராமாயணமே உருவாகிவிட்டது.
ஒருநாள் ராமனை அவர் தரிசிக்கையில் ஸ்ரீநிதி சுவாமிகளின் உள்ளத்தில் ராமாயணத்திலிருந்து ஒரு காட்சி தோன்றியது.

வனவாச காலத்தில் அத்ரி, சரபங்கர், அகஸ்தியர் உள்ளிட்ட பல முனிவர்களின் ஆசிரமங்களுக்குச் சென்று
அவர்களை வணங்கினான் ராமபிரான். அந்த வகையில் சுதீட்சணர் என்ற ரிஷியின் ஆசிரமத்தை ஒருநாள் மாலை அடைந்தான் ராமன்.
உடன் லட்சுமணனும் சீதையும் சென்றிருந்தார்கள். அவர்களுக்காக விருந்து ஏற்பாடு செய்திருந்தார் சுதீட்சணர்.
ராமன் அவரிடம், “மகரிஷியே! நீண்ட தூரம் நடந்து வந்த நாங்கள் மிகவும் களைப்படைந்து விட்டோம்.
அதனால் சீக்கிரமாக உணவைப் பரிமாறுங்கள்!” என்றான்.

“இப்போது இயலாது ராமா! சற்றுப் பொறுத்திரு!” என்றார் சுதீட்சணர்.ஆதிசேஷனின் அம்சமான லட்சுமணன் வெகுண்டெழுந்தான்.
“சுதீட்சணரே! என் அண்ணனையும் அண்ணியையும் விருந்துக்கு அழைத்து விட்டு, அவர்கள் பசி என்று சொல்லும் போது,
தாமதமாகும் என்கிறீர்களே! உங்கள் விருந்தோம்பலின் லட்சணம் இது தானா?” எனப் பலவாறு பேசினான் லட்சுமணன்.
அவனைச் சமாதானப் படுத்திய ராமன், “மகரிஷியே! ஏன் விருந்து இன்னும் தயாராகவில்லையா?” என்று பணிவுடன் கேட்டான்.

அதற்கு சுதீட்சணர், “ராமா! விருந்தெல்லாம் தயார் நிலையில் தான் உள்ளது. ஆனால் இப்போது சூரியன் அஸ்தமிக்கும் நேரம்.
காயத்திரி மந்திரத்தை ஜபிக்க வேண்டிய காலம். இந்த சந்தியா காலத்தில் உணவு உட்கொள்ளக் கூடாது என்று
சாஸ்திரத்தில் நீ தானே விதித்துள்ளாய். எனவே சந்தியா காலம் போய், இரவுப் பொழுது வந்தபின் விருந்தளிக்கிறேன்!” என்றார்.

“லட்சுமணா! நான் சாஸ்திரத்தில் விதித்த தர்மங்களைத் துளிகூடப் பிறழாமல் இந்த ரிஷி பின்பற்றுகிறாரே!
அந்த விதியை விதித்தவனான நானும் அதைப் பின்பற்ற வேண்டாமா? எனவே பொறுத்திருப்பாம்.
சந்தியாகாலம் போனபின் நாம் உணவருந்தலாம்!” என்று கூறிய ராமன் சுதீட்சணரின் சிரத்தையை எண்ணி
அவரைப் பார்த்துப் புன்னகைத்தான்.
இக்காட்சியை மனத்திரையில் கண்ட ஸ்ரீநிதி சுவாமி,
“வடுவூரில் உறையும் சக்கரவர்த்தித் திருமகனே! அன்று தர்மங்களைச் சரியாகப் பின்பற்றிய சுதீட்சணரைப் பார்த்து
நீ சிந்திய அதே புன்னகையோடு இன்று வடுவூரில் எழுந்தருளியிருக்கிறாயே!
உன்னுடைய இந்தப் புன்னகை எம் போன்றவர்களை தர்மத்தின் பாதையில் வழிநடத்தட்டும்!” என்றொரு ஸ்லோகத்தை இயற்றினார்.

அந்த ஸ்லோகம்:
“ஸ்ரீமன்! ராம! தவாகமேன முதிதே தஸ்மின் ஸுதீக்ஷ்ணே முனௌ
தத்தத் ஸம்ப்ரமதோ விதாய ரஜனீகாமாத் விலம்பான்விதே |
புக்திம் தாதுமயே ததா ரகுபதே! தர்மாத்மனஸ்தே முகே
யன் மந்தஹாஸம் உத்திதம் தத் அவது ஸ்வாமின் அதர்மாத் இமம் ||”

ராமாவதாரம் போன்ற அவதாரங்களின் வாயிலாக, வேதம் விதிக்கும் தர்மத்தின் நெறியில் தானும் வாழ்ந்து காட்டி,
மக்களையும் அந்நெறியில் வழிநடத்துகிறார் திருமால்.
அதனால் ‘வேதவித்’ – தர்மங்களை வளர்ப்பவர் என்று போற்றப்படுகிறார்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 133-வது திருநாமம்.
“வேதவிதே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் தர்மத்தின் பாதையிலிருந்து
தடம் மாறாதபடி திருமால் காத்தருள்வார். (தொடர்ந்து நாமம் சொல்வோம்)

————————

134. கவயே நமஹ (Kavaye namaha)

விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்துக்கு ‘பகவத்குண தர்ப்பணம்’ என்ற அற்புதமான உரையை வழங்கியவர் பராசர பட்டர்.
அவரைப் பெரிய ஞானி என்றும் ரிஷிகளுக்குச் சமமானவர் என்றும் திருவரங்கத்தில் அடியார்கள் கொண்டாடினார்கள்.
ஆனால், திருவரங்கத்தில் வாழ்ந்த ஆலவாயன் என்பவன் பராசர பட்டரின் மேல் பொறாமை கொண்டான்.
“பராசரர் என்பது வியாசரின் தந்தைபெயர். அந்த மகரிஷியின் பெயரைச் சுமக்கும் தகுதியே இல்லாதவர் இவர்
என்பதை நிரூபித்துக் காட்டுகிறேன்!” என்று சவால் விட்டான்.
ஒருநாள் ஆலவயானின் வீட்டுக்குள் நுழைந்த ஒரு பாம்பு, ஒரு பானைக்குள் சென்று உடலைச் சுருட்டிக் கொண்டு விட்டது.
அந்தப் பானையின் வாயை ஒரு துணியால் மூடிய ஆலவாயன் அந்தப் பானையைப் பராசர பட்டரின் வீட்டுக்கு எடுத்து வந்தான்.
பட்டரின் முன் பானை வைத்து விட்டு, “நம் கண்களுக்கு அப்பாற்பட்ட விஷயங்களைக் காணவல்லவர்கள் தான் ரிஷிகள்.
பராசர ரிஷியின் பெயரைச் சுமக்கும் உங்களால் இந்தப் பானைக்குள் என்ன இருக்கிறது என்று சொல்ல முடியுமா?” என்று கேட்டான் ஆலவாயன்.

பட்டர் சிரித்தபடி, “இதற்குள் குடை இருக்கிறது!” என்றார்.
“என்ன? குடையா? இந்தப் பானைக்குள் குடை இருக்கிறது என்று ஒரு பைத்தியக்காரன் கூடச் சொல்லமாட்டான்.
பராசர ரிஷியின் பெயரைச் சுமப்பதற்கான எந்தத் தகுதியும் உமக்கில்லை!” என்று சொன்ன ஆலவாயன்,
பானையின் வாயைத் திறந்து பாம்பை வெளியே விட்டான். அடைபட்டிருந்த பாம்பு விறுவிறுவென வீட்டுக்கு வெளியே ஓடிவிட்டது.
“இது என்ன குடையா?” என்று கேட்டான்.
புன்னகைத்த பராசர பட்டர், “பொய்கையாழ்வாரின் பாடல் உனக்குத் தெரியுமா?
சென்றால் குடையாம் இருந்தால் சிங்காசனமாம்
நின்றால் மரவடியாம் நீள்கடலுள் என்றும்
புணையாம் அணிவிளக்காம் பூம்பட்டாம் புல்கும்
அணையாம் திருமாற்கு அரவு.
திருமால் எங்கே சென்றாலும் ஆதிசேஷன் அவருக்குக் குடையாக இருக்கிறார். அவர் அமர்ந்தால் ஆசனமாகிறார்.
அவர் நின்றால் பாதுகையாகிறார். சயனித்தால் படுக்கையாகிறார்.

(நாம் டேபிள்மேட்டைப் பலவிதமான முறைகளில் பயன்படுத்துவது போல, ஆதிசேஷனும் பலவிதமான வடிவங்களில்
திருமாலுக்குத் தொண்டு செய்கிறார்) அந்த வகையில் பெருமாளின் குடையாக ஆதிசேஷன் என்னும் பாம்பு இருப்பதால்,
உன் பானைக்குள் குடை இருக்கிறது என்று மறைமுகமாகப் பாம்பைக் குறிப்பிட்டுச் சொன்னேன்!” என்றார் பராசர பட்டர்.
திகைத்துப் போன ஆலவாயன், பட்டருக்குச் சாஷ்டாங்கமாக நமஸ்காரம் செய்துவிட்டு அங்கிருந்து சென்றான்.
அப்போது பட்டரின் சீடரான நஞ்ஜீயரிடம் மற்ற சீடர்கள், “நம் குரு எப்படி பானைக்குள் பாம்பு உள்ளதைச் சரியாகச் சொன்னார்?” என்று
கேட்டார்கள். அதற்கு நஞ்ஜீயர், “நம் குருவான பராசர பட்டர் சாட்சாத் திருவரங்கநாதனின் அவதாரம் ஆவார்.

அவர் எழுதிய விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாம விளக்கவுரையில் இதை அவரே சூசகமாகக் கூறியுள்ளார்
“பூயோ பட்ட பராசர இதி பணிதோ ஸ்ரீரங்கபர்த்து: ஸ்வயம்” என்று.
பரம்பொருளான திருமால் நம் கண்களுக்கு அப்பாற்பட்டவற்றையும் காணவல்லவர் ஆதலால் ‘கவி:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
உபநிஷத் திருமாலை “அத்ருஷ்டோ த்ரஷ்டா அவனை யாராலும் காண முடியாது, ஆனால் அனைவரையும் அவன் காண்கிறான்” என்கிறது.
அந்தத் திருமாலின் அவதாரமானபடியால், நம் குருநாதரும் பிறரால் காணமுடியாதவற்றைக் காணவல்லவராகத் திகழ்கிறார்!” என்று கூறினார்.
இவ்வாறு நம் பார்வைக்கு அப்பாற்பட்ட விஷயத்தைக் காணவல்ல பரம்பொருளான திருமால், ‘கவி:’ எனப்படுகிறார்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 134வது திருநாமம்.
“கவயே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு திவ்வியமான கண் பார்வையைத் திருமால் அருளுவார்.

——————

135. லோகாத்யக்ஷாய நமஹ (Lokaadhyakshaaya namaha)

பூமியைக் கடலுக்குள் ஒளித்து வைத்த ஹிரண்யாட்சனை வதம் செய்து, வராகப் பெருமாள் பூமியை மீட்டார்.
அப்போது பூமிதேவி, “சுவாமி! இந்தக் கடலில் இருந்து என்னைக் காத்தது ஒருபுறம் இருக்கட்டும்.
பிறவிப் பெருங்கடலில் தத்தளிக்கும் நம் குழந்தைகளைக் காக்க வழி சொல்லுங்கள்!” என்று கேட்டாள்.
அதற்கு வராகர், “என் பக்தர்கள் இளமைக் காலத்தில் நல்ல மலர்களைப் பூமாலையாகவும்,
எனது நாமங்களைப் பாமாலையாகவும் தொடுத்து எனக்குச் சமர்ப்பித்தால், முதுமைக் காலத்தில்
அவர்கள் என்னை மறந்தாலும், நான் அவர்களை மறவாமல் காத்துப் பிறவிப் பெருங்கடலிலிருந்து மீட்பேன்!” என்றார்.
“நீங்கள் சொன்ன இந்த ரகசியத்தை மக்களுக்குத் தெரிவிப்பதற்காகப் பூமியில் நான் அவதரிக்க விரும்புகிறேன்! அனுமதி தாருங்கள்!” என்று
திருமாலிடம் கோரினாள், பூமிதேவி.
அதற்குத் திருமால், “பூமா! சற்றுப் பொறுத்திரு! உனக்கான சரியான தந்தையைத் தேர்ந்தெடுக்கிறேன்.
அதன்பின் அந்த நபருக்கு மகளாக நீ போய்ப் பிறக்கலாம்!” என்றார்.

சில யுகங்கள் கடந்தன. மதுரையை ஆண்ட வல்லபதேவன் எனும் பாண்டியனின் உள்ளத்தில் எழுந்த ஐயத்தைப் பெரியாழ்வார்
அவனது அரசவைக்கு வந்து தீர்த்தார். பெரியாழ்வாரைக் கொண்டாடும் விதமாக மன்னன் ஓர் ஊர்வலத்துக்கு ஏற்பாடு செய்தான்.
யானையின் மேல் அவரை அமர வைத்து நான்கு வீதிகளிலும் ஊர்வலமாக அழைத்து வந்தான்.
அச்சமயம் பெரியாழ்வாருக்குக் காட்சியளிப்பதற்காக ஸ்ரீதேவி பூதேவியுடன் கருட வாகனத்தில் அங்கே எழுந்தருளினார் திருமால்.
திருமாலைத் தரிசித்த பெரியாழ்வார், அவரிடம் தனக்கென ஒரு பிரார்த்தனையை முன்வைக்காமல்,
“எம்பெருமானே! உனது திருமேனி அழகெல்லாம் வெளிப்படும்படி நீ இப்படி வெளியே வந்து விட்டாயே!
பொல்லாத இந்த ஊரிலுள்ள யாருடைய கண் எச்சிலாவது உன்மீது பட்டால் நான் என்ன செய்வேன்?
நீயும், உன் வடிவழகும், ஸ்ரீதேவி பூதேவியும், உன் கரங்களிலுள்ள சக்கரமும் பல்லாண்டு பல்லாண்டு நன்றாக இருக்க வேண்டும்!”
எனத் திருமாலை வாழ்த்திப் பாசுரங்களைப் பாடினார்.

“பல்லாண்டு பல்லாண்டு பல்லாயிரத்தாண்டு பலகோடி நூறாயிரம்
மல்லாண்ட திண்தோள் மணிவண்ணா உன் சேவடி செவ்வி திருக்காப்பு.
அடியோமோடும் நின்னோடும் பிரிவின்றி ஆயிரம் பல்லாண்டு
வடிவாய் நின் வலமார்பினில் வாழ்கின்ற மங்கையும் பல்லாண்டு
வடிவார் சோதி வலத்துறையும் சுடராழியும் பல்லாண்டு
படைப்போர்ப் புக்கு முழங்கும் அப்பாஞ்சசன்னியமும் பல்லாண்டே”

அப்போது பூமிதேவியிடம் திருமால், “நம்மீது இவருக்குள்ள பொங்கும் பரிவைப் பார்த்தாயா?
இப்படிப்பட்டவருக்குத் தான் நீ மகளாகச் சென்று பிறந்து, நான் உன்னிடம் சொன்ன ரகசியத்தை மக்களுக்கு வெளியிட வேண்டும்!” என்று கூறினார்.
பூமிதேவியும் ஆடி மாதம் பூர நட்சத்திரத்தில் பெரியாழ்வாருடைய நந்தவனத்தில் ஒரு துளசிச் செடியின் அடியில் அவதரித்தாள்.
அவளைக் கண்டெடுத்த பெரியாழ்வார் ‘கோதை’ எனப் பெயர்சூட்டி அவளை வளர்த்து வந்தார்.
அந்தக் கோதை வராகர் தனக்குச் சொன்ன ரகசியத்தைப் பிறருக்கு உபதேசித்ததோடு மட்டும் நிற்கவில்லை.
நமக்கு ஒரு முன்மாதிரியாக இருந்து, தானும் இறைவனுக்குப் பூமாலை சூடிக் கொடுத்துப் பாமாலைப் பாடிக் கொடுத்து,
அவனுக்குத் தொண்டு செய்யும் முறையைக் காட்டினாள். அரங்கனே அவளை ‘ஆண்டாள்’ என்று அழைத்தான்.
அவளைக் கடிமணம் புரிந்தான் என்பது நாம் அறிந்த வரலாறு.

பூமிதேவிக்குத் தந்தையாவதற்குச் சரியானவர் பெரியாழ்வார் என்று தேர்ந்தெடுத்து அவருக்கு மகளாகப் பிறக்கும் படி
பூமிதேவியிடம் சொன்னது போல, ஒவ்வொரு செயலையும் செய்வதற்கு ஏற்ற நபரைத் தேர்ந்தெடுத்து அவர் மூலம்
அச்செயலை நிறைவேற்றுவதால் திருமால் ‘லோகாத்யக்ஷ:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
‘லோக:’ என்றால் செயலைச் செய்வதற்கான அதிகாரி என்று பொருள்.
தகுதியான அதிகாரியைத் தேர்ந்தெடுக்கும் திருமால் ‘லோகாத்யக்ஷ:’ எனப்படுகிறார்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 135வது திருநாமம்.
“இதனை இதனால் இவன் முடிக்கும் என்றாய்ந்து அதனை அவன் கண் விடல்.” என்ற குறளும் இங்கே நோக்கத்தக்கது.
“லோகாத்யக்ஷாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு அனைத்து விஷயங்களையும்
சரியாகத் தேர்வு செய்யும் திறனைத் திருமால் அருளுவார்.

———————-

136. ஸுராத்யக்ஷாய நமஹ (Suraadhyakshaaya namaha)

கேனோபநிஷத்தில் இடம்பெற்றுள்ள சரித்திரம் இது. தேவர்களுக்கும் அசுரர்களுக்கும் இடையே கடும் போர் மூண்டது.
அந்த யுத்தத்தின் முடிவில் தேவர்கள் வெற்றி பெற்றனர். ஒரு யாகம் செய்து தங்கள் வெற்றியைக் கொண்டாட வேண்டுமென்று
தேவர்கள் முடிவெடுத்தார்கள். அதற்கான ஏற்பாடுகளைச் செய்தனர். யாகம் நிறைவடைந்த பின், வெற்றி விழா ஒன்றையும் நடத்தினார்கள்.
அந்த விழாவின்போது, போரில் பெற்ற வெற்றிக்கு “நானே காரணம்!” “நானே காரணம்!” என
அக்னி, வாயு, வருணன் போன்ற ஒவ்வொரு தேவரும் பேசினார்கள்.
அப்போது அங்கே ஒரு யட்சன் வந்து தேவர்களைப் பார்த்துச் சிரித்தான். “யார் நீ?” என்று கேட்டான் தேவேந்திரன்.
“அருகில் வா, சொல்கிறேன்!” என்றான் அந்த யட்சன். தான் போகாமல், தனக்குப் பதிலாக அக்னி தேவனை
யட்சனிடம் அனுப்பினான் இந்திரன். “யார் நீ?” என அக்னியைப் பார்த்துக் கேட்டான் யட்சன். “நான் நெருப்புக்கு அதிபதி.

எதை வேண்டுமானாலும் எரிப்பேன்” என்றார் அக்னி தேவன். ஒரு புல்லை அக்னியின் முன் போட்ட யட்சன்,
“இதை உன்னால் எரிக்க முடியுமா?” என்று கேட்டான். “இதோ எரிக்கிறேன்!” என்று சொன்ன அக்னி எவ்வளவோ முயன்றும்,
அவரால் அந்தப் புல்லை எரிக்க முடியவில்லை. அவமானத்துடன் திரும்பினார்.
அடுத்தபடியாக வாயு தேவன் யட்சனிடம் சென்றார். “நீ யார்?” என்று கேட்டான் யட்சன்.
“நான் காற்றுக்கு அதிபதி. எதை வேண்டுமானாலும் ஊதித் தள்ளுவேன்!” என்றார் வாயு.
“இந்தப் புல்லைப் பறக்கச் செய்!” என்றான் யட்சன். வாயு முழுவேகத்தில் வந்த அதன் மேல் மோதிய போதும் புல் அசையவே இல்லை.
அவரும் அவமானத்துடன் திரும்பினார்.
இறுதியாக இந்திரன், “நானே இந்த யட்சனை நேரடியாகச் சந்திக்கிறேன்!” என்று சொல்லி யட்சனை நோக்கிச் சென்றான்.
உடனே யட்சன் மறைந்துவிட்டான். “பார்த்தீர்களா? என்னைக் கண்டு அஞ்சி அந்த யட்சன் ஓடி ஒளிந்து கொண்டான்!” என்று
ஆணவத்துடன் சொன்னான் இந்திரன்.

அப்போது வானில் சிம்ம வாகனத்தில் உமாதேவி தோன்றினாள். “மூடனே!” என்று இந்திரனை அழைத்த அவள்,
“பரம்பொருளான திருமால் தான் யட்சன் வடிவில் வந்தார். உங்கள் ஒவ்வொருவருக்குள்ளும் அவர் அந்தர்யாமியாக இருந்து
போர் புரிவதற்கான சக்தியை அளித்தார். உள்ளிருந்து அவர் தந்த சக்தியால் போரில் வென்ற நீங்கள்,
அவரை மறந்து விட்டு, நீங்கள் ஒவ்வொருவருமே வெற்றிக்குக் காரணம் எனக் கருதித் தற்பெருமை பேசிக் கொண்டிருந்தீர்கள்.
உங்களது கர்வத்தை அடக்குவதற்காகவே திருமால் யட்சன் வடிவில் வந்தார்.
அவரது அருள் இல்லாவிட்டால், அக்னியால் ஒரு புல்லைக் கூட எரிக்க முடியாது.
வாயுவால் ஒரு புல்லைக் கூட அசைக்க முடியாது என்பதை உணருங்கள்!” என்று கூறினாள்.
“என்னைக் கண்டதும் ஏன் அவர் அஞ்சி ஓடினார்?” என்று கேட்டான் இந்திரன். “அவர் அஞ்சி ஓடவில்லை.

தேவர்களுக்கெல்லாம் நீ தலைவன். உனது தொண்டர்களான மற்ற தேவர்களுக்கு முன் உன்னை அவமானப் படுத்தி விட்டால்
நாளை அவர்கள் உன்னைத் தலைவனாக மதிக்க மாட்டார்கள் அல்லவா?
அந்த நிலை உனக்கு ஏற்படாமல் இருப்பதற்காகத் தான் அவர் உன்னை அவமானப் படுத்தாமல் விட்டுவிட்டார்!” என்று கூறினாள் உமா.
மேலும், “தேவர்களான உங்களுக்கு சுரர்கள் என்று பெயர். சுரர்களாகிய உங்கள் அனைவருக்கும் தலைவராகத்
திருமால் திகழ்வதால் ‘ஸுராத்யக்ஷ:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்!” என்று கூறிவிட்டுச் சென்றாள்.
தேவர்களுக்கெல்லாம் தலைவனாகத் திருமாலைக் காட்டும் ‘ஸுராத்யக்ஷ:’ என்பது ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 136வது திருநாமம்.
“ஸுராத்யக்ஷாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு அலுவலகங்களில்
பதவி உயர்வு, பணி நிரந்தரம் உள்ளிட்டவை தாமதமின்றிக் கிடைக்கும்படித் திருமால் அருள்புரிவார்.

———————–

137. தர்மாத்யக்ஷாய நமஹ (Dharmaadhyakshaaya namaha)

மறைந்திருந்து ராமன் எய்த பாணம் வாலியைத் தாக்கியது. சொல்லொக்கும் சுடுசரத்தின் தாக்கத்தால் சுருண்டு விழுந்தான் வாலி.
அதில் ‘ராம’ என்ற நாமத்தைக் கண்டான். ராமனும் மெல்ல வந்து தன் எதிரே நிற்பதைக் கண்டான் வாலி.
ராமனைப் பார்த்து, “நீ இப்படி ஒரு செயலைச் செய்யலாமா? ரகு குலத்துக்கு ஏற்ற செயலா இது?
மறைந்திருந்து என்னைத் தாக்கி விட்டாயே! எவனோ ஒருவன் உன் மனைவியை அபகரித்ததற்கு என்னை ஏன் பலியாக்கினாய்?
உன் மனைவியை மீட்க வேண்டுமென்றால் அதற்கு ஏன் சுக்ரீவனிடம் சென்றாய்?
என்னிடம் வந்திருந்தால் நானே ராவணனை மாய்த்து உன் மனைவியை மீட்டுத் தந்திருப்பேனே!
மனைவியைப் பறிகொடுத்ததால் புத்தி பேதலித்துப் போய் செய்வதறியாது எதையோ செய்து விட்டாய்!” என்றெல்லாம்
பலவாறு பேசினான் வாலி. அப்போது லட்சுமணன் குறுக்கிட்டு வாலிக்குப் பதில் சொன்னான்.
அதைக் கம்பனின் வரிகளைக் கொண்டு அனுபவிப்போம்.

முன்புநின் தம்பி வந்து சரண்புக ‘’முறையிலோயைத் தென்புலத்து உய்ப்பென்’’ என்று
செப்பினன் செருவில் நீயும் அன்பினை உயிருக் காகி ‘’அடைக்கலம் யானும்’’ என்றி
என்பது கருதி அண்ணல்,
மறைந்து நின்றெய்தது என்றான். “வாலி! என் அண்ணன் ஏன் உன்னை மறைந்திருந்து தாக்கினார் தெரியுமா?
முன்பு மாயாவி என்ற அரக்கனோடு நீ போர் புரிகையில் இருவரும் ஒரு குகைக்குள் சென்று விட்டீர்கள்.
நீண்ட நேரம் ஆகியும் இருவரும் வெளிவரவில்லை. பல நாட்கள் கழித்து மாயாவியின் ரத்தம் மட்டும் குகையின் வாயில் வழியே ஓடி வந்தது.
அது உன்னுடைய ரத்தம் என அஞ்சிய சுக்ரீவன், மாயாவி உன்னைக் கொன்று விட்டதாகத் தவறாகப் புரிந்து கொண்டான்.
மாயாவியால் மற்ற வானரர்களுக்கும் ஆபத்து வந்துவிடப் போகிறதே என்றெண்ணி, குகையின் வாயிலை
ஒரு பாறையால் மூடிவிட்டு நாட்டுக்கு வந்தான். உன் மரணத்தை எண்ணி மிகவும் கலங்கினான்.
ஆனால் மற்ற வானரர்கள் அவனுக்குப் பட்டாபிஷேகம் செய்யத் திட்டமிட்டார்கள். அச்சமயம் குகையிலிருந்து வெளிவந்த நீ,
சுக்ரீவன் உன் பதவியை அபகரிக்க எண்ணுவதாகக் கருதி அவனைக் கொல்லப் போனாய்.
சுக்ரீவன் உன் கால்களில் விழுந்து சரணாகதி செய்தான். அப்போது அவன் செய்த சரணாகதியை நீ ஏற்றாயா?
இல்லை! சரணடைந்த சுக்ரீவனைக் கொல்லப் பார்த்தாய்!

சரணம் என்று சொன்னவனை ஏற்காதவனான உனக்கு என்றுமே அபயம் அளிக்கக்கூடாது என ராமன் முடிவெடுத்தான்.
ஒருவேளை ராமன் உன் முன்னே வந்து நின்றிருந்தால், நீ ராமனிடம் சரணாகதி செய்து பிழைத்துக் கொள்ளப் பார்ப்பாய்.
நீயோ உன்னிடம் சரணாகதி செய்தவனை ஏற்றுக்கொள்ளாதவன். அப்படிப்பட்ட நீ செய்யும் சரணாகதியை,
ராமன் எந்நாளும் ஏற்கமாட்டான்! இறைவன் தன் மீது கருணை காட்ட வேண்டும் என எதிர்பார்க்கும் ஒவ்வொரு மனிதனும்,
சக மனிதர்களிடம் தான் கருணையோடு நடந்து கொள்ள வேண்டாமா? சகமனிதனிடம் கருணை காட்டாத ஒருவன்,
இறைவன் தன்மீது கருணை காட்ட வேண்டும் என்று எப்படி எதிர்பார்க்க முடியும்?
அதனால் தான் சரணாகதி செய்யும் வாய்ப்பைக் கூட உனக்கு அளிக்காமல் மறைந்திருந்து உன் மேல் பாணத்தை எய்தான்!” என்றான் லட்சுமணன்.

இவ்வாறு மனிதர்கள் செய்யக்கூடிய ஒவ்வொரு செயலையும், அந்தச் செயலிலுள்ள தர்மம் அதர்மம் அனைத்தையும் திருமால் நன்கு கவனித்து வருகிறார்.
அந்தந்தச் செயல்களுக்கேற்ற படி அவர்களுக்குப் பலனையும் தருகிறார்.
‘தர்ம:’ என்பது நாம் செய்யக் கூடிய செயல்களைக் குறிக்கிறது.
நமது அனைத்துச் செயல்களையும் கவனித்து வந்து அவற்றுக்கேற்றபடி பலனளிக்கும் திருமால் ‘தர்மாத்யக்ஷ:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 137வது திருநாமம்.
“தர்மாத்யக்ஷாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் பக்தர்கள், என்றும் தர்மத்தின் பாதையிலிருந்து
விலகாமல் இருக்கும்படித் திருமால் அருள்புரிவார்.

——————

138. க்ருதாக்ருதயே நமஹ (Kruthaakruthaye namaha)

கோவிந்தசாமி என்பவர் திருப்பதியில் வாழ்ந்து வந்தார். அவருக்குப் பெரிய மன்னராகி ராஜ போகங்களை அனுபவிக்க
வேண்டுமென்ற ஆசை இருந்தது. ஒருமுறை கிருஷ்ண லீலை சொற்பொழிவு ஒன்றுக்கு அவர் சென்றிருந்தார்.
அங்கே சொற்பொழிவாளர் ஐந்து லட்சம் கோபிகைகளோடு கண்ணன் நடனமாடிய ராச லீலையைப் பற்றி விவரித்தார்.
அதை மேலோட்டமாகக் கேட்ட கோவிந்தசாமி, அது ஏதோ காமக் கேளிக்கை எனக் கருதினார்.
இயல்பாகவே உலகியல் இன்பங்களை நோக்கிச் செல்லக் கூடியதான அவரது மனம், அந்த ராச லீலையென்னும்
கேளிக்கையைக் காண வேண்டுமென ஏங்கியது. அந்த ஏக்கம் தவிப்பாக மாறியது.
அவ்வூரில் இருந்த ஒரு ஞானியைச் சந்தித்துத் தனது ஏக்கத்தைப் பற்றித் தெரிவித்தார் கோவிந்தசாமி.
அதற்கு அந்த ஞானி, “ராச லீலை என்பது நீ நினைப்பது போல உடல் ரீதியிலான காமம் அல்ல.
வைகுண்டத்தை அடைந்த ஜீவாத்மாக்கள், அங்கே பரமாத்மாவோடு உறவாடுவதைத் தான் இந்த
ராச லீலை மூலமாகக் கண்ணபிரான் உருவகப் படுத்தி நமக்குக் காட்டியுள்ளான்.

அது ஜீவாத்மா பரமாத்மாவுக்கு இடையே உள்ள பரிமாற்றம். எனவே அதைக் காமக் கேளிக்கையாக எண்ணுவதை விட்டு,
நீ பரமாத்மாவை அடையும் நோக்கில் அவரது திருவடிகளில் சரணாகதி செய்!” என்று உபதேசித்தார்.
ஆனாலும் கோவிந்தசாமி மனம் தளரவில்லை. அது காமக் கேளிக்கையாக இருந்தாலும் சரி, அல்லது
அந்த ஞானி சொல்வது போல் ஜீவாத்மாபரமாத்மா இடையிலான பரிமாற்றமாக இருந்தாலும் சரி,
அந்த ராச லீலையைக் கண்டே தீர வேண்டுமென்ற நோக்கில் கடும் தவம் புரிந்தார்.
அவர் முன் தோன்றிய கண்ணன், “குழந்தாய்! கோவிந்தசாமி! உனக்கு என்ன வரம் வேண்டும்?” என்று கேட்டார்.
இறைவன் நம்முன் தோன்றினால், அவரிடம் முக்தியைத் தவிர வேறெதையும் வேண்டல் ஆகாது என்று பெரியோர்கள்
கூறக் கேட்டிருந்தார் கோவிந்தசாமி. சடக்கென்று, “எனக்கு மோட்சம் வேண்டும்!” என்று கேட்டார்.
“அப்படியானால் ராச லீலையைக் காண்பதில் உனக்கு விருப்பமில்லையா?” என்று கேட்டான் கண்ணன்.

“அதிலும் ஆசை தான். ஆனால் முக்தியடைய வேண்டுமென்ற ஆசையும் உன்னைத் தரிசித்தவுடன் வந்து விட்டது!” என்றார் கோவிந்தசாமி.
புன்னகைத்தபடியே, “முதலில் ராச லீலையை முழுவதுமாக உனக்குக் காட்டுகிறேன். அதை நீ கண்டு களித்தபின்
உனக்கு முக்தியும் அளிக்கிறேன்!” என்று சொன்ன கண்ணன்,
பிருந்தாவனத்தில் நடந்த ராசக் கிரீடையை அப்படியே மீண்டும் ஒருமுறை கோவிந்தசாமிக்காக நடத்திக் காட்டினான்.
“இப்போது நான் முக்தி பெறலாமா?” என்று கேட்டார் கோவிந்தசாமி.
அதற்குக் கண்ணன், “உன் மனதில் இன்னும் உலகியல் ஆசைகள் பல உள்ளன. அதனால் நீ அடுத்த பிறவியில்
மன்னர் குலத்தில் பிறந்து சுகபோகங்களை எல்லாம் அனுபவித்து விட்டு என் திருவடிகளை வந்தடைவாய்!” என்று
கூறி விட்டு மறைந்தான். இச்சரித்திரத்தைத் திருமங்கையாழ்வார் பெரிய திருமொழியில்,

“மாக மாநிலம் முழுவதும் வந்து இறைஞ்சும் மலரடி கண்ட மாமறையாளன் தோகை மாமயில் அன்னவர் இன்பம்
துற்றிலாமையிலத்த இங்கு ஒழித்து போகம் நீ எய்திப் பின்னும் நம்மிடைக்கே போதுவாய் என்ற பொன்னருள் எனக்கும்
ஆக வேண்டும் என்று அடியிணை அடைந்தேன் அணிபொழில் திருவரங்கத்து அம்மானே!” என்று பாடியுள்ளார்.
கோவிந்தசாமியும் மன்னனாய் வாழ்ந்து உலகியல் ஆசைகளை நிறைவேற்றிக் கொண்டு
அதன்பின் முக்தியும் அடைந்தார் என்பது வரலாறு.
இவ்வாறு தன் அடியார்களுக்கு இகபர சுகங்கள் இரண்டையும் வழங்குபவர் திருமால்.
‘க்ருத:’ என்பது இம்மைக்கான பலன்களைக் குறிக்கும்.
‘அக்ருத:’ என்பது மறுமைக்கான பலன்களைக் குறிக்கும்.
இம்மை மறுமை (க்ருத+அக்ருத=க்ருதாக்ருத:) இரண்டு பலன்களையும் வழங்குவதால் ‘க்ருதாக்ருத:’ என்று திருமால் அழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 138வது திருநாமம்.
“க்ருதாக்ருதயே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு இம்மை, மறுமை இரண்டுக்குமான
பலன்களையும் குறைவின்றித் திருமால் அருளுவார்.

———-

139. சதுராத்மனே நமஹ (Chathuraathmane namaha)

திருமலை யப்பனைப் பார்த்துக் கருடன், “எம்பெருமானே! இங்கே ஏழு மலைகளுள் ஆதிசேஷன் பெயரில் சேஷாத்ரி என்றொரு மலையும்,
எனது பெயரில் கருடாத்ரி என்றொரு மலையும் உள்ளன. ஆனால் ‘கருடாத்ரிநாதன்’ என்று உன்னை யாரும் அழைப்பதில்லை.
‘சேஷாத்ரிநாதன்’ என்றுதான் எல்லோரும் உன்னை அழைக்கிறார்கள்.
உனது பிரம்மோற்சவத்தில் கூட ஒருமுறை தான் கருட வாகனத்தில் நீ எழுந்தருளுகிறாய்.
சேஷ வாகனத்தில் மட்டும் இரண்டு முறை நீ எழுந்தருளுகிறாய்.
ஆதிசேஷனுக்கு நிகரான ஸ்தானத்தை எனக்கும் நீ வழங்க வேண்டும்!” என்று வேண்டினார்.

“உன் கோரிக்கை நிச்சயம் பரிசீலிக்கப்படும்!” என்றார் மலையப்பன். “இன்னொரு கோரிக்கையும் உள்ளது!” என்றார் கருடன்.
“அதென்ன?” என்று கேட்டார் மலையப்பன். “ஆதிசேஷனாவது பரவாயில்லை!
ஆதி காலத்திலிருந்து உனக்கு சேஷனாக (தொண்டனாக) இருந்து பணிவிடை செய்கிறார்.
சிறிய திருவடியான அனுமான் ராமாயணத்தில் தானே உன்னோடு வந்து சேர்ந்து கொண்டார்.
அவருக்கென்று எத்தனை தனி சந்நதிகள், அர்ச்சனைகள், மாலைகள், பூஜைகள்?
ஆனால் பெரிய திருவடியான எனக்கெனத் தனியாக ஒரு சந்நதி கூட இல்லையே!” என்றார்.

“இதையும் பரிசீலிக்கிறேன்!” என்றார் திருமால். சிலகாலம் கழிந்தது. வைகுண்டத்தில் திடீரென மகாலட்சுமியைக் காணவில்லை.
கருடனை அழைத்த திருமால், மகாலட்சுமி எங்கு சென்றிருக்கிறாள் என்று தேடச் சென்னார்.
பல இடங்களில் தேடிய கருடன், திருநறையூர் எனப்படும் நாச்சியார்கோயிலில் மேதாவி என்னும் முனிவரின் மகளாக
வஞ்ஜுளவல்லி என்ற பெயருடன் மகாலட்சுமி அவதரித்திருப்பதைக் கண்டறிந்து திருமாலிடம் தெரிவித்தார்.

அவளை மணந்து கொள்ள விரும்பிய திருமால், வாசுதேவன், பிரத்யும்னன், அனிருத்தன், சங்கர்ஷணன், புருஷோத்தமன் என
ஐந்து வடிவங்களை எடுத்துக் கொண்டு நாச்சியார் கோயிலில் உள்ள மேதாவி முனிவரின் ஆசிரமத்துக்கு வந்தார்.
மேதாவியிடம், “நாங்கள் ஐவரும் வேதம் கற்கும் பிரம்மச்சாரிகள். எங்களுக்கு இங்கே உணவு கிடைக்குமா?” என்று கேட்டார்.
மேதாவியும் தன் மகள் வஞ்ஜுளவல்லியிடம் வந்தவர்களுக்கு உணவு பரிமாறச் சொன்னார்.
ஐவரும் உண்டபின் கை கழுவுவதற்காக வஞ்ஜுளவல்லி ஒரு குவளையில் தண்ணீர் கொண்டு வந்தாள்.

முதலில் வந்த வாசுதேவன், கையை அலம்பியவுடன், வஞ்ஜுளவல்லியின் கையைப் பிடித்து இழுத்தார்.
“அப்பா!” என்று அலறினாள் வஞ்ஜுளவல்லி. மேதாவி ரிஷி கோபத்துடன் ஓடிவந்தார்.
அப்போது வாசுதேவன் தனக்கே உரிய அடையாளங்களாக இருக்கும் சுதர்சனச் சக்கரத்தையும், பாஞ்சஜன்யச் சங்கையும் எடுத்து
மேதாவியிடம் காட்டவே, வந்திருப்பவர் திருமால் என உணர்ந்து அவருக்குத் தன் மகளை மணமுடித்து வைத்தார்.

இன்றும் நாச்சியார்கோவிலில் சங்கு சக்கரங்களை எடுத்து அடையாளமாகக் காட்டியபடி பெருமாள் எழுந்தருளியுள்ளார்.
அதன்பின் கருடனை அழைத்த திருமால், “திருமலையில் நீ என்னென்ன கோரிக்கைகள் வைத்தாயோ அவை அனைத்தையும்
இங்கே நிறைவேற்றி வைக்கிறேன். அனுமனுக்குத் தனியாகச் சந்நதி இருப்பது போல், இவ்வூரில் உனக்கெனத் தனிச் சந்நதி தருகிறேன்.

திருமலையில் கருடாத்ரி என்ற மலை இருந்தும், யாரும் என்னைக் கருடாத்ரிநாதன் என்றழைப்பதில்லை என்று வருந்தினாய் அல்லவா?
அந்தக் குறை தீர, இவ்வூரில் நீ மலை போன்ற கல்கருடனாகக் கல்லால் ஆன திருமேனியுடன் விளங்குவாய்
என்னை விடப் புகழ் பெற்றவனாக இவ்வூரில் நீ விளங்குவாய்!
திருமலையில் இரண்டு முறை சேஷவாகனம் இருப்பது போல, இவ்வூரில் மார்கழியில் ஒருமுறை, பங்குனியில் ஒருமுறை என
வருடத்தில் இரண்டு முறை கருட வாகனத்தில் நான் காட்சி தருவேன்!”என்று கூறினார்.

இன்றும் நாச்சியார்கோயிலில் தனிச்சந்நதியோடு கற்ற கருடன், கற்கின்ற கருடன், கற்க போகின்ற கருடன் என
முக்காலத்திலும் கல்வி பயின்று கல்விவரம் தரும் ‘கல்-கருடனாகக்’ கருடன் காட்சி தருகிறார்.
அவருக்கு அருள்புரியவந்த திருமால் வாசுதேவன், பிரத்யும்னன், அநிருத்தன், புருஷோத்தமன், சங்கர்ஷணன் என
ஐந்து வடிவங்களுடன் காட்சி தருகிறார்.

இது போல் தன் அடியார்களுக்கு அருள்புரிவதற்காகப் பற்பல வடிவங்கள் எடுக்கிறார் திருமால்.
அந்த வகையில் வைகுண்டத்துக்கு வந்து திருமாலைத் தரிசிக்க முடியாத தேவர்களுக்குக் காட்சியளித்து அருள்புரிவதற்காகத்
திருப்பாற்கடலில் வாசுதேவன், பிரத்யும்னன், அநிருத்தன், சங்கர்ஷணன் என நான்கு வடிவங்களோடு எழுந்தருளியுள்ளார்.
பாற்கடலில் இத்தகைய நான்கு வடிவங்கள் கொண்டு காட்சி தருவதால் ‘சதுராத்மா’ என்று திருமால் அழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 139-வது திருநாமம்.
“சதுராத்மனே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு அவர்களின் மனோபாவத்துக்கு ஏற்றபடி திருமால் அருள் புரிவார்.

—————-

140. சதுர்வ்யூஹாய நமஹ (Chathurvyoohaaya namaha)

நாச்சியார்கோயிலில் வாசுதேவன், பிரத்யும்னன், அனிருத்தன், ஸங்கர்ஷணன், புருஷோத்தமன் என ஐந்து வடிவங்களுடன்
திருமால் விளங்குவதைப் பற்றி “சதுராத்மனே நமஹ” என்ற திருநாம விளக்கத்தில் அனுபவித்தோம்.
நாச்சியார்கோயில் ஸ்ரீநிவாசப் பெருமாளுக்குத் தினமும் ஆராதனை செய்யும் வைகானச ஆகம விசாரதர்
ஸ்ரீ.உ.வே. கண்ணன் பட்டாச்சார்யார் சுவாமி, அந்த ஐந்து வடிவங்களைப் பற்றி ஆகம சாஸ்திரங்களில் சொல்லப்பட்ட
ஒரு அழகான விளக்கத்தைக் கூறினார். அதை வாசகர்களுடன் பகிர்கிறேன்.
ஜீவாத்மாக்கள் அனைவரும் இறைவனுக்குத் தொண்டு செய்வதற்காகவே ஏற்பட்டவர்கள்.

ஆனால் ஐம்புலன்களாகிய ஐந்து திருடர்கள், அந்த ஜீவாத்மாவின் சிந்தனையை இறைவன்பால் செல்ல விடாமல் தடுக்கின்றன.
கண்டு, கேட்டு, உற்று, முகர்ந்து, உண்டு உழலும் சிற்றின்பங்களை அனுபவிக்க வைக்கின்றன.
அதனால், இறைவனைக் காண வேண்டிய கண், உலகிலுள்ள மற்ற பொருட்களைப் பார்க்கின்றது.
அவன் புகழைக் கேட்க வேண்டிய காது, இதர பேச்சுக்களைக் கேட்கின்றது.
அவன் நாமங்களைப் பாட வேண்டிய நா, தேவையற்ற பேச்சுக்களைப் பேசுகிறது.
அவனது துளசி வாசனையை நுகர வேண்டிய மூக்கு, வேறு வாசனைகளை நாடுகிறது.
அவனை அணைக்க வேண்டிய உடல், சாதாரண மாமிச உடலை விரும்புகிறது.

ஆனால் இத்தகைய உலகியல் சுகங்களில் உழலும் ஒருவன், இறைவனிடம் பக்தி செலுத்த வேண்டுமென எண்ணினானாகில்,
அவன் மேல் இறைவன் கருணை கொள்கிறார். நம் இதயமாகிய நிலத்தில் பக்தி என்னும் செடியை முளைக்கச் செய்கிறார்.
அந்தச் செடியின் நான்கு இலைகள் போல், பிரத்யும்னன், அனிருத்தன், சங்கர்ஷணன், புருஷோத்தமன் என நான்கு வடிவங்கள்
எடுத்து நம் இதயத்தில் வீற்றிருக்கிறார். அந்தச் செடியின் தண்டாக வாசுதேவனாகிய மூல மூர்த்தி எழுந்தருளுகிறார்.

பக்தியின் முதல் நிலையில், உலகியல் செயல்களிலும் ஈடுபட்டுக் கொண்டே பக்தன் நான்கு இலைகளைப் போல
அவன் இதயத்தில் நான்கு வடிவங்களுடன் உறையும் இறைவனைத் தியானிக்கிறான்.
இரண்டாம் நிலையில், இறைவனின் அருளால் பக்தி முற்றவே, தன் புலன்களை மற்ற விஷயங்களில் செல்லாமல்
கட்டுப்படுத்தி பக்தியில் ஈடுபடுகிறான்.
அவன் புலன்கள் மற்ற விஷயங்களில் ஈடுபடாவிட்டாலும், மனம் முழுமையான கட்டுப்பாட்டுக்குள் வருவதில்லை.

மூன்றாம் நிலையில் மனமும் கட்டுப்பாட்டுக்குள் வந்து சலனமற்ற நிலையை அடைகிறது.
மேலும் அன்போடு இறைவனின் நால்வகை வடிவங்களை அந்த பக்தன் தியானிக்கிறான்.
நான்காம் நிலையில், அதுவரை செடியாக இருந்த பக்தி, மரமாக வளர்ந்து முழுமை அடைகிறது.
அவனது இதயம் முழுவதும் இறைவன் ஆக்கிரமித்துக் கொள்கிறான்.
அதன்பின் அவனது புலன்களோ மனமோ மற்ற விஷயங்களின் பால் செல்லாமல், இறைவனிடமே முழுமையாக ஈடுபடுகின்றன.

இவ்வாறு வாசுதேவனாகிய திருமால், பிரத்யும்னன், அநிருத்தன், ஸங்கர்ஷணன், புருஷோத்தமன் என
நான்கு வடிவங்கள் எடுத்துக் கொண்டு பக்தனின் இதயத்தில் குடிகொண்டு, அவனுடைய புலன்களை மற்ற விஷயங்களில் செல்லாமல்
இழுத்துத் தன்பால் ஈடுபடச் செய்கிறார். அதை விளக்கவே நாச்சியார்கோவிலில் ஐந்து வடிவங்களோடு பெருமாள் காட்சி தருகிறார்.

இவ்வாறு பெருமாளின் ஐந்து வடிவங்களுக்குப் பின்னால் உள்ள தத்துவத்தை அவர் விளக்கினார்.
யுத்தத்தில் சேனைகளை அமைக்கும் விதத்தை வியூகம் என்று சொல்வார்கள். அதுபோல், நம் புலன்களிலிருந்து
நம்மைக் காப்பதற்காக நான்கு வடிவங்களோடு வியூகம் அமைத்து, நம் புலன்களை வென்று,
நம்மை பக்தியில் முன்னேறச் செய்வதால் ‘சதுர்வ்யூஹ:’ என்று திருமால் அழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 140-வது திருநாமம்.

“சதுர்வ்யூஹாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களை நாற்புறங்களிலிலிருந்தும்
எந்த ஆபத்தும் அண்டாதபடி வியூகம் அமைத்துத் திருமால் காத்தருள்வார்.

——————-

141. சதுர்தம்ஷ்ட்ராய நமஹ (Chathurdhamshtraaya namaha)

முந்தைய யுகத்தில், பாண்டிய நாட்டில் ‘விஷ்ணுபுரம்’ என்ற ஊரில் ‘மல்லிகைப் பல்லழகர்’ என்ற பெயருடன்
திருமால் கோயில் கொண்டிருந்தாராம். அவரது பற்கள் மல்லிகைப்பூ போல் அழகாகவும் மென்மையாகவும் இருந்தமையால் இப்பெயர் உண்டானது.
விஷ்ணுசித்த பட்டர் என்னும் அர்ச்சகர் அந்தப் பெருமாளுக்குப் பேரன்போடு தினசரி பூஜைகளைச் செய்து வந்தார்.
ஊரார் பெருமாளுக்குப் பழங்கள் சமர்ப்பித்தால், அவற்றின் தோலை எல்லாம் நன்றாக உறித்துவிட்டு
உள்ளிருக்கும் பழத்தை மட்டும் நிவேதனம் செய்வார் அந்த அர்ச்சகர்.
“பெருமாள் மல்லிகைப் பூ போல் மென்மையான பற்களை உடையவராக இருப்பதால், கடுமையான பொருட்களை
அவரால் கடிக்க முடியாது!” என்று பக்தியுடன் கூறுவார் அந்த அர்ச்சகர்.
கொட்டைப் பாக்கும் வெற்றிலையும் சமர்ப்பித்தால் கூட, அவற்றை அரைத்துப் பொடியாக்கித் தான் பெருமாளுக்குச் சமர்ப்பிப்பார்.

அவ்வூரிலுள்ள விவசாயிகள், தை மாதம் அறுவடை ஆனவுடன், கரும்புக் கழிகளைப் பெருமாளுக்குச் சமர்ப்பிப்பதற்காக எடுத்து வந்தார்கள்.
அப்போது ஊரார் சிலர் அவர்களிடம், “நம் ஊர் அர்ச்சகர் கனிகளையே தோலை உறித்தபின் தான் பெருமாளுக்கு நிவேதனம் செய்வார்.
கரும்புகளை நிவேதனம் செய்யவே மாட்டார். இத்தனைக் கரும்புகளை உண்டால் பெருமாளுக்குப் பல் வலிக்கும் என்று கூறுவார்.
உங்களைக் கோயிலுக்குள்ளேயே அனுமதிக்க மாட்டார்!” என்றார்கள்.

ஆனாலும் பெருமாள் மேல் அசைக்க முடியாத பக்தி கொண்ட விவசாயிகள், “நாங்கள் கொடுப்பதைப் பெருமாள் நிச்சயமாக ஏற்பார்!” என்று
சொல்லி விட்டுக் கரும்புகளுடன் கோயிலை நோக்கிச் சென்றார்கள். அப்போது விஷ்ணுசித்த பட்டர் கோயிலில் இல்லை.
திருப்பல் பட்டர் என்ற வேறொரு அர்ச்சகர் இருந்தார். கரும்புக் கழிகளுடன் வந்த விவசாயிகள்,
“சுவாமி! தாங்கள் புதிய அர்ச்சகரா? எப்போதும் இங்கே பூஜை செய்யும் அர்ச்சகர் இன்று வரவில்லையா?” என்று கேட்டார்கள்.
அதற்குத் திருப்பல் பட்டர், “அவர் இன்று சங்கராந்தி தர்ப்பணம் செய்வதற்காகச் சென்றுள்ளார்.
அவருக்குப் பதிலாக நான் இன்று பூஜை செய்கிறேன்!” என்றார்.

விவசாயிகள் கொண்டு வந்த அனைத்துக் கரும்புகளையும் வாங்கிப் பெருமாளுக்கு நிவேதனம் செய்தார் திருப்பல் பட்டர்.
விவசாயிகள் மகிழ்ச்சியுடன் கோயிலை விட்டு வெளியே வரும் வேளையில் விஷ்ணுசித்த பட்டர் கோயிலுக்குள் நுழைந்தார்.
விவசாயிகள் கைகளில் கரும்புக் கழிகளைப் பார்த்து விட்டு, “இவற்றை ஏன் கோயிலுக்குக் கொண்டு வந்தீர்கள்?” என்று கேட்டார்.
“இந்த வருடம் நாங்கள் அறுவடை செய்த கரும்புகளைப் பெருமாளுக்குச் சமர்ப்பிக்க வந்தோம்.
புதிய அர்ச்சகர் இவற்றைப் பெருமாளுக்கு நிவேதனம் செய்தார். மிக்க மகிழ்ச்சி!” என்றார்கள் விவசாயிகள்.
வியந்து போன விஷ்ணுசித்த பட்டர், “யாரந்தப் புதிய அர்ச்சகர்? நான் கோயிலைப் பூட்டி விட்டுத் தானே தர்ப்பணம் செய்யப் போனேன்?
எனக்குத் தெரியாமல் கோயிலுக்குள் நுழைந்த புதிய அர்ச்சகர் யார்?” என்று கேட்டுக் கொண்டே கோயிலுக்குள் நுழைந்தார்.

திருப்பல் பட்டரைப் பார்த்து, “யாரப்பா நீ? கோயிலுக்குள் எப்படி நுழைந்தாய்?” என்று கேட்டார் விஷ்ணுசித்த பட்டர்.
திருப்பல் பட்டரிடமிருந்து எந்தப் பதிலுமில்லை. ஒரு விவசாயி கையிலிருந்த கரும்பைப் பிடுங்கி,
“இந்தக் கரும்பைக் கடித்தால் பெருமாளுக்கு வலிக்காதா?” என்று கேட்டார் விஷ்ணுசித்த பட்டர்.
அப்போது அந்தக் கரும்பில் நான்கு பற்கள் பதிந்திருப்பதை அவர் கண்டார். “சுவாமி! இத்தகைய பக்தர்கள் சமர்ப்பிக்கும்
கரும்பை உண்பதற்காகவே தனது மேல் பல் வரிசையில் நான்கு வலிமையான பற்களைக் கொண்டிருக்கிறாரே பெருமாள்!
அது உங்களுக்குத் தெரியாதா? ராமாயணத்தில் கூட “சதுர்தச ஸம த்வந்த்வ: சதுர்தம்ஷ்ட்ர: சதுர்கதி:” என்று
இப்பற்களைப் பற்றி வால்மீகி கூறியுள்ளாரே!” என்று சொன்ன திருப்பல் பட்டர், கருவறைக்குள் சென்று மறைந்து விட்டார்.

விவசாயிகள் பெருமாள் மேல் கொண்ட பக்தியைத் தனக்கு உணர்த்துவதற்காகப் பெருமாளே திருப்பல் பட்டராக வந்ததையும்,
தான் உண்டதற்கு அடையாளமாகத் தனது நான்கு பற்களையும் ஒவ்வொரு கரும்பிலும் பெருமாள் பதித்திருப்பதையும் உணர்ந்தார் விஷ்ணுசித்த பட்டர்.
இவ்வாறு மெய்யடியார்கள் பக்தியோடு சமர்ப்பிக்கும் கடினமான பொருட்களையும் உண்டு அவர்களை மகிழ்விப்பதற்காகவே
நான்கு சிறப்புப் பற்களோடு விளங்கும் திருமால் ‘சதுர்தம்ஷ்ட்ர:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
‘சது:’ என்றால் நான்கு, ‘தம்ஷ்ட்ரம்’ என்றால் பல். ‘சதுர்தம்ஷ்ட்ர:’ என்பதே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 141-வது திருநாமம்.
“சதுர்தம்ஷ்ட்ராய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்குப் பல் சம்பந்தப்பட்ட நோய்கள் அனைத்தும் நீங்கி
ஆரோக்கியமான, அழகான பற்களோடு விளங்கத் திருமால் அருள்புரிவார்.

——————–

142. சதுர்புஜாய நமஹ (Chathurbhujaaya namaha)

ரிஷ்யமூக மலையிலுள்ள சுக்ரீவனின் உதவியை நாடி, ராமனும் லட்சுமணனும் அம்மலை அடிவாரத்தை அடைந்தார்கள்.
அப்போது மலை உச்சியில் இருந்து அவர்களைக் கண்ட சுக்ரீவன், ஜாம்பவானை அழைத்து,
“அதோ இருவர் வருகிறார்கள் பாருங்களேன்! மரவுரி தரித்திருக்கிறார்கள். ஆனால் துறவிகள் போலத் தெரியவில்லை.
கைகளில் வில்லும் அம்பும் ஏந்தியிருக்கிறார்கள். ஆனால் அரசர்களுக்குரிய அணிகலன்களை அணிந்திருக்கவில்லை.
வித்தியாசமான தோற்றத்தில் இருக்கும் இவர்கள் யாராக இருக்கக்கூடும்?” என்று கேட்டான்.
“நம் மந்திரியான அனுமான் தான் பேச்சில் கெட்டிக்காரன்.
அவனை அனுப்பி இவர்கள் யாரென்று அறிந்து வரச் சொல்வோம்!” என்றார் ஜாம்பவான்.
அவ்வாறே சுக்ரீவனும் அனுமானை அனுப்ப, ஒரு துறவி வேடத்தில் ராம லட்சுமணர்கள் முன் சென்றார் அனுமான்.
ராமபிரானைப் பார்த்து ஒரு ஸ்லோகத்தைச் சொன்னார்-

‘ஆயதாச்ச ஸுவ்ரதாச்ச பாஹவ பரிகோபமா:
ஸர்வாபரணபூஷார்ஹா கிமர்த்தம் ந விபூஷிதா:’

இதன் பொருள்- ‘‘இரும்புக் கம்பிகள் போல் வலிமையாக இருக்கும் உங்களது தோள்களில் ஆபரணங்கள் அணிந்தால்
மிகவும் அழகாக இருக்குமே! ஆயினும் ஏன், நீங்கள் ஆபரணங்கள் அணியாமல் வந்திருக்கிறீர்கள்?” என்று ராமனிடம் அனுமன் கேட்கிறார்.
ஆனால் இவ்விடத்தில் வடமொழி இலக்கணப் பிழை ஒன்று உள்ளது! நவ வியாகரண பண்டிதரே வியாகரணப் பிழை செய்வாரா?
வடமொழியில் ஒருமை, இருமை, பன்மை மூன்றும் உண்டு. ஆங்கிலத்திலும் தமிழிலும் ஒருமை, பன்மை மட்டுமே.
இப்போது ராமனின் தோள்களைப் பற்றி வடமொழியில் கூறும் அனுமான் இருமையில் தானே சொல்ல வேண்டும்
அப்படியாயின் இந்த ஸ்லோகம்,

‘ஆயதாச்ச ஸுவ்ரதாச்ச பாஹூ தே பரிகோபமௌ
ஸர்வாபரணபூஷார்ஹௌ கிமர்த்தம் ந விபூஷிதௌ’
என்று இருமையில் இருக்க வேண்டும். ஆனால் ஸ்லோகத்தை,
‘ஆயதாச்ச ஸுவ்ரதாச்ச பாஹவ பரிகோபமா:
ஸர்வாபரணபூஷார்ஹா கிமர்த்தம் ந விபூஷிதா:’–என்று பன்மையில் அமைத்து விட்டார் அனுமான்.

ஏன் இப்படிப்பட்ட ஒரு இலக்கணப் பிழையைச் செய்தார்? அவர் பிழை செய்யவில்லை.
அவர் சொன்னது முழுக்க முழுக்கச் சரியே! சாதாரண மனிதர்களுக்கு இரண்டு கைகளையுடைய சாதாரண மனிதனாகக் காட்சி தரும் ராமன்,
உண்மையான பக்தர்களுக்கு மட்டும் நான்கு திருத்தோள்களோடும் சங்கு சக்கரங்களோடும் காட்சியளிப்பான் என வால்மீகி கூறியுள்ளார்.
ராவண வதம் ஆனபின் மண்டோதரி, ராமனைத் துதிக்கையில்,

‘தமஸ: பரமோ தாதா சங்கசக்ரகதாதர:’

என நான்கு திருத்தோள்களோடும் சங்கு, சக்கரங்களோடும் கூடியவனாக ராமனைக் குறிப்பிடுகிறாள்.
அந்த வகையில் அனுமானுக்கும், ராமபிரான் நான்கு திருத்தோள்களோடு காட்சியளித்துள்ளார்.
அதனால் தான் இருமையில் அவரது தோள்களைக் குறிப்பிடாமல் பன்மையில் குறிப்பிட்டு இந்த ஸ்லோகத்தை அமைத்துள்ளார் அனுமான்.
எனவே அனுமானின் ஸ்லோகம் மிகச்சரி.

நான்கு தோள்களோடு கூடியிருப்பதை மஹாபுருஷ லக்ஷணம் என்று சொல்வார்கள்.
தான் ‘மஹாபுருஷன்’ என்பதற்கு அடையாளமாகத் திருமால் நான்கு திருத்தோள்களுடன் விளங்குகிறார்.
மஹாபுருஷன் என்பதன் தமிழாக்கமே பெருமாள் என்பது. மஹா என்றால் பெரிய என்றும் புருஷன் என்றால் ஆள்.
மஹாபுருஷன் (பெரிய ஆள்) என்பதையே பெருமாள் என்கிறோம்.

அறம், பொருள், இன்பம், வீடு என்னும் நான்கு வகைப் புருஷார்த்தங்களையும் அருளவல்லவர் திருமால் என்பதையும்
அவரது நான்கு திருத்தோள்கள் காட்டுகின்றன. இத்தகைய நான்கு தோள்களுடன் கூடியவராகையால், ‘சதுர்புஜ’ எனப்படுகிறார்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ர நாமத்தின் 142-வது திருநாமம்.
“சதுர்புஜாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு அறம், பொருள், இன்பம், வீடு என அனைத்தும்
குறைவின்றிக் கிடைக்கும் படித் திருமால் அருள்புரிவார்.

———————

143. ப்ராஜிஷ்ணவே நமஹ (Bhraajishnave namaha)

1939-ம் ஆண்டு முதல் 1945-ம் ஆண்டு வரை இரண்டாம் உலகப் போர் நடைபெற்றது.
ஒருபுறம் அமெரிக்கா, இங்கிலாந்து, பிரான்ஸ் போன்ற நாடுகளும், அவற்றுக்கு எதிராக ஜெர்மனி, இத்தாலி, ஜப்பான்
போன்ற நாடுகளும் அணிவகுத்திருந்தன. ஹிட்லர் தலைமையிலான ஜெர்மானியப் படைகளும், ஜப்பானியப் படைகளும்
அமெரிக்காவுக்கும் இங்கிலாந்துக்கும் கடும் நெருக்கடி தந்து கொண்டிருந்தன.
போரில் வெல்வதற்கு அணு ஆயுதத்தைப் பிரயோகிப்பதைத் தவிர வேறு வழியில்லை என்ற நிலைக்குத் தள்ளப்பட்டது அமெரிக்கா.

1941-ம் ஆண்டு, ஓப்பன்ஹைமர் என்ற புகழ்பெற்ற இயற்பியல் விஞ்ஞானியை அழைத்து,
அணுகுண்டு ஆராய்ச்சி நடத்தச் சொன்னது அமெரிக்க அரசாங்கம். அவரும் தம்முடைய சகாக்களுடன் இணைந்து
நான்கு ஆண்டுகளுக்கும் மேல் அணு ஆயுதச் சோதனைகளை நடத்தி, 1945-ம் ஆண்டு அணுகுண்டு தயாரிப்பதற்கான வரைவை உருவாக்கினார்.
அந்த வரைவின் அடிப்படையில் ‘லிட்டில் பாய்’, ‘ஃபேட் மேன்’ என்ற இரண்டு அணுகுண்டுகளைக் கொண்டு,
ஜப்பானில் உள்ள ஹிரோஷிமா, நாகசாகி ஆகிய இடங்களைத் தாக்க அமெரிக்காவும் அதன் சக நாடுகளும் திட்டமிட்டன.

அணு குண்டைப் பிரயோகிப்பதற்கு முன்னதாகச் சோதனை செய்து பார்க்க எண்ணியது அமெரிக்க அரசு.
அலமொகோர்டோ என்னும் பாலைவனப் பகுதி அணுகுண்டு சோதனை செய்வதற்காகத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டது.
1945-ம் ஆண்டு ஜூலை 16-ம் தேதி அந்தச் சோதனை நிகழ்த்தப்பட்டது. பெருத்த ஒலியோடு அணுகுண்டு வெடித்தவாறே,
ஒளிப்பிழம்பு ஒன்று வானில் கிளம்பியது. அதைக் கண்ட ஓப்பன்ஹைமர் கீதையின் ஒரு ஸ்லோகத்தை
மனதில் கொண்டு கீழ்க்கண்ட வார்த்தைகளைச் சொன்னார்.
“If the radiance of a thousand suns were to burst at once into the sky, that would be like the splendor of the mighty one.”
ஒரே நேரத்தில் ஆயிரம் சூரியன்கள் வானில் வெடித்தால் எத்தகைய ஒளி உண்டாகுமோ, அதை விடப் பிரகாசமாக இருந்தது
கீதையில் கண்ணன் எடுத்த விஸ்வரூபம். இந்த அணுகுண்டு உண்டாக்கிய ஒளிப்பிழம்பு அந்தக் கண்ணனின் விச்வரூபத்தை எனக்கு நினைவூட்டுகிறது.
அவர் குறிப்பிட்ட கீதை ஸ்லோகம் – 11-12 –
“திவி ஸூர்ய ஸஹஸ்ரஸ்ய பவேத் யுகபதுத்திதா
யதி பா ஸத்ருசீ ஸா ஸ்யாத் பாஸஸ்தஸ்ய மஹாத்மன:”
இத்தகைய ஒளிப்பிழம்பு போன்ற வடிவுடன் திருமால் விளங்குவதைத் தமிழில் நம்மாழ்வார்,

“முடிச்சோதியாய் உனது முகச்சோதி மலர்ந்ததுவோ
அடிச்சோதி நீ நின்ற தாமரையாய் அலர்ந்த்துவோ
படிச்சோதி ஆடையொடும் பல்கலனாய் நின் பைம்பொன்
கடிச்சோதி கலந்ததுவோ திருமாலே கட்டுரையே!”–என்று பாடியுள்ளார்.

அணுசக்தி எப்படி ஆக்கம், அழிவு இரண்டுக்கும் பயன்படுகிறதோ அவ்வாறே திருமாலின் திருமேனி ஒளியும் ஒருபுறம்
பக்தர்களுக்கு வழிகாட்டி அருள்புரிகிறது. மற்றொரு புறம் தீயவர்களைச் சுட்டெரிக்கிறது.
தன் திருமேனி ஒளியைக் கொண்டு தன் பக்தர்களுக்கு ஒளிகாட்டி வழிகாட்டுவதால் திருமால் ‘ப்ராஜிஷ்ணு:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
“திருமாலின் திருமேனி ஒளியைத் தியானிப்போம். அது நம் சிந்தையை நல் வழியில் செலுத்தட்டும்” என்பது தான்
காயத்திரி மந்திரத்தின் பொருளாகும். ‘ப்ராஜிஷ்ணு:’ என்பதே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 143-வது திருநாமம்.
“ப்ராஜிஷ்ணவே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் இளைஞர்களுக்கு ஒளிமயமான எதிர்காலம் அமையும்.

————–

144. போஜனாய நமஹ (Bhojanaaya namaha)

“முருகா! முருகா!” என்று வேகமாக அழைத்தபடி கைலாயத்துக்குள் நுழைந்தார் விஸ்வாமித்ரர்.
“வாருங்கள் மாமுனியே!” என வரவேற்றார் முருகன். “எனக்கொரு சந்தேகம். அதை முதலில் நீ தீர்த்து வை!” என்றார் விஸ்வாமித்ரர்.
“என்ன சந்தேகம்?” என்று கேட்டார் முருகன். “என் கதையை முதலில் உனக்கு நினைவூட்டுகிறேன்!
அதன்பின் சந்தேகத்துக்கு வருகிறேன்!” என்று சொன்ன விஸ்வாமித்ரர், தனது பழைய வரலாற்றை நினைவு கூர்ந்தார்.

முன்னொரு சமயம், ஏதோ சில காரணங்களால் மழை பொழியவில்லை. அதனால் பூமியில் பெரும் வறட்சி ஏற்பட்டு,
ஒரு சொட்டுத் தண்ணீர் கூட இல்லாத நிலை உண்டானது. அவ்வறட்சிக் காலத்தில் பன்னிரண்டு ஆண்டுகளாக
உண்ண உணவின்றிக், குடிக்கத் தண்ணீரின்றி நான் தவித்தேன். என்னால் பசியையும் தாகத்தையும் அடக்க முடியவில்லை.
உண்பதற்கு ஏதாவது உணவு கிடைக்காதா என ஏங்கத் தொடங்கினேன்.

அப்போது ஒரு மாமிசக் கடையைக் கண்ட நான், அந்தக் கடைக்காரனிடம் மாமிசத்தை வாங்கிச் சாப்பிட்டாவது
பசியைப் போக்கிக் கொள்ளத் தீர்மானித்தேன். ஆனால் பகல் பொழுதில் ஊரார் பார்க்கும் வேளையில் மாமிசக் கடையில் போய் நிற்க
எனது மனம் இடம் கொடுக்கவில்லை. அதனால் அன்று மாலை போர்வையைப் போர்த்திக் கொண்டு அந்தக் கடைக்குச் சென்று
நாய் மாமிசம் கொஞ்சம் தருமாறு கேட்டேன். ஆனால் கடைக்காரன் என்னை அடையாளம் கண்டுகொண்டான்.
“ஐயோ! முனிவரே! உங்களுக்கு மாமிசத்தைக் கொடுத்தால், எனக்குப் பாபம் ஏற்படும். நான் நரகத்துக்குச் செல்ல நேரிடும்!
நான் தர மாட்டேன்! என்னை மன்னித்து விடுங்கள்!” என்று கதறினான்.

அன்று இரவு அவன் கடையை மூடிவிட்டு உள்ளேயே படுத்து உறங்கிக் கொண்டிருந்தான்.
மீண்டும் கடைக்குள் நுழைந்து மாமிசத்தை எடுத்து உண்ணப் பார்த்தேன். ஆனால் கடைக்காரன் விழித்துக் கொண்டான்.
என்னைக் கண்டவுடன், “ஏ இந்திரனே! உனக்குக் கருணையே இல்லையா? நீ மழை பொழியாததால் பூமியில் விளைச்சல் இல்லை.
மக்கள் பசி பட்டினியால் வாடுகிறார்கள். மகா முனிவரான விஸ்வாமித்ரர் நாய் மாமிசத்தை உண்ணும் நிலைக்கு வந்துவிட்டார்!
உடனடியாக மழையைக் கொடு!” என்று இந்திரனை நோக்கி உரக்கச் சொன்னார்.

அடுத்த நொடியே மழை பொழியத் தொடங்கி விட்டது. ஊரிலுள்ள ஆறுகள் குளங்கள் குட்டைகள் ஏரிகள் அனைத்தும் நிரம்பி வழிந்தன.
அருகிலிருந்த நதிக்குச் சென்று நீரைப் பருகி என் தாகத்தைத் தீர்த்துக் கொண்டேன்.
இவ்வரலாற்றை முருகனிடம் சொன்ன விஸ்வாமித்ரர், “முருகா! நான் தமிழகத்துக்குச் சென்றிருந்தேன்.
திருநெல்வேலிக்கு அருகே உள்ள ஆழ்வார் திருநகரியில் நம்மாழ்வார் என்றொரு யோகி வாழ்ந்ததாகவும்,
அவர் ஒரு சொட்டு தண்ணீர் அருந்தாமல், ஒரு வாய் உணவு உண்ணாமல் முப்பத்திரண்டு ஆண்டுகள்
புளியமரப் பொந்தில் யோகத்தில் அமர்ந்திருந்ததாகவும் மக்கள் கூறினார்கள்.
என்னால் உணவின்றிப் பன்னிரண்டு வருடங்களைக் கழிக்க முடியவில்லை.
ஆனால் முருகா உனக்கு மிகவும் விருப்பமான பூமியாகிய தமிழகத்தில் நம்மாழ்வார்
என்பவர் முப்பத்திரண்டு ஆண்டுகள் உணவு, தண்ணீர் இன்றி வாழ்ந்தாரே! அது எப்படி?” என்று கேட்டார்.

“உண்ணும் சோறு பருகுநீர் தின்னும் வெற்றிலையும்
எல்லாம் கண்ணன் எம்பெருமான்”

என்று நம்மாழ்வாரே பாடிய படி, கண்ண பிரானையே தனக்கு உண்ணும் உணவாகவும், தாகம் தீர்க்கும் தண்ணீராகவும்,
மெல்லும் வெற்றிலையாகவும் கொண்டிருந்தபடியால், அவருக்கு வேறு உணவோ, தண்ணீரோ, வெற்றிலையோ தேவைப்படவில்லை!
திருமால் தனது பக்தர்களுக்குத் தானே தாரக, போஷக, போக்யங்களாக இருப்பதால்
அந்த பக்தர்களுக்குத் தனியாக சோறு, தண்ணீர், வெற்றிலை என எதுவும் தேவைப்படுவதில்லை!” என்று விடையளித்தார் முருகன்.

இவ்வாறு தன் மெய்யடியார்களுக்குத் திருமாலே உணவாக இருப்பதால், ‘போஜனம்’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 144-வது திருநாமம்.
“போஜனாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்குத் திருமால்
தனது அழகையும் குணங்களையும் உணவாகத் தந்து அவர்களை மகிழ்விப்பார்.

—————

145. போக்த்ரே நமஹ (Bhokthre namaha)

திருமலைக்கு ஸ்ரீநிவாசப் பெருமாள் வருவதற்கு முன், அம்மலையில் ஒரு வேப்ப மரத்தின் வடிவில் பெருமாள் எழுந்தருளியிருந்தார்.
மரத்தின் வடிவிலுள்ள பெருமாளுக்கு அங்கு வாழ்ந்த வேடன் ஒருவன் தினமும் தேனும் தினைமாவும் சமர்ப்பிப்பதை
வழக்கமாகக் கொண்டிருந்தான். பெருமாளுக்குச் சமர்ப்பித்த பின், அவர் அமுது செய்த பிரசாதமாகக் கருதி,
அந்தத் தேனையும் தினைமாவையும் அவன் உட்கொள்வான்.

அவனுக்கு ஒரு மகன் இருந்தான். தன்னைப் போலவே தன் மகனையும் பக்தி உள்ளவனாக வளர்த்தான் அந்த வேடன்.
“நீ பெருமாளுக்கு நிவேதனம் செய்யாமல் ஒரு சொட்டுத் தண்ணீர் கூட அருந்தக் கூடாது!” என்று சொல்லியே
தன் மகனை வளர்த்தான். ஒருநாள் வேடனும் அவன் மகனும் பெருமாளுக்கு நிவேதனம் செய்வதற்காகத் திருமலைக்குச் சென்றார்கள்.
வேடன் தனது பையைப் பிரித்துப் பார்த்தபோது, அதில் தினைமாவு மட்டுமே இருந்தது. தேனைக் கொண்டு வர மறந்துவிட்டான்.
“மகனே! இங்கேயே இரு இம்மலையிலுள்ள தேன் கூடுகளுள் ஒன்றில் இருந்து தேன் கொண்டு வருகிறேன்!” என்று சொல்லிவிட்டு
வேடன் சென்றான். வெகுதூரம் சென்றும் அவனுக்குத் தேன் கிடைக்கவில்லை.

தினைமாவோடு மரத்தடியில் காத்திருந்த சிறுவனுக்கோ பசி தாங்கவில்லை.
“ஏழுமலையானே! இன்று தேன் கிடைக்காததால் தினைமாவை மட்டும் உனக்குச் சமர்ப்பிக்கிறேன்!” என்று பெருமாளுக்கு
வெறும் மாவை நிவேதனம் செய்துவிட்டு அந்தச் சிறுவன் அதை உண்ணத் தொடங்கினான்.
ஒரு பிடி மாவை அவன் வாயில் போட்டுக் கொண்டபோது, அங்கே தேனுடன் வேடன் வந்துவிட்டான்.
பெருமாளுக்குச் சமர்ப்பிக்காமலேயே தினைமாவைத் தன்மகன் உட்கொள்வதாக எண்ணிய வேடன்,
சிறுவனின் தலையை வெட்டுவதற்காகத் தன் வாளை உருவினான்.

அப்போது மரத்தைப் பிளந்து கொண்டு அங்கே ஸ்ரீநிவாசப் பெருமாள் தோன்றினார்.
நீலமேகம் போன்ற நிறத்துடனும், கௌஸ்துபம், வைஜயந்தி வனமாலை உள்ளிட்ட அணிகலன்களோடும்,
சங்கு சக்கரங்களைக் கையில் ஏந்தியபடியும் வேடன்முன் நின்ற ஸ்ரீநிவாசன்,
“அந்தச் சிறுவன் பக்தி என்னும் தேன் கலந்த தினைமாவை எனக்குச் சமர்ப்பித்துள்ளான்.
அதை நான் மனமுவந்து ஏற்றுக்கொண்டேன்!” என்று கூறினார்.
மேலும், “பக்தியோடு இலையோ, பழமோ, புஷ்பமோ, தண்ணீரோ எதைச் சமர்ப்பித்தாலும் நான் அதை ஏற்பேன்.
இவை எதையும் சமர்ப்பிக்க முடியாவிட்டால், என் பக்தன் கண்ணீரை மட்டும் சமர்ப்பித்தாலும் கூட போதும்!
நான் அதை ஏற்று அருள்புரிவேன்!” என்றார்.

இவ்வாறு வேடனுக்கும் அவன் மகனுக்கும் பெருமாள் திருமலையில் அருள்புரிந்த நாள் ஒரு புரட்டாசி மாத சனிக்கிழமை ஆகும்.
இச்சம்பவத்தின் நினைவாகத் தான் புரட்டாசி சனிக்கிழமைகளில் நம் வீடுகளில் மாவிளக்கு ஏற்றுகிறார்கள்.
அந்த வேடன் சமர்ப்பித்த தினைமாவுக்குப் பதிலாக அரிசிமாவும், தேனுக்குப் பதிலாக வெல்லமும் கலந்து
அதன்மேல் திரியிட்டு விளக்கேற்றுகிறோம்.
“ச்ருதி சிரஸி விதீப்தே ப்ரஹ்மணி ஸ்ரீநிவாஸே” என்று ராமாநுஜர் கூறியபடி, திருமலை என்னும் மலைக்கு மேல்
தீபம் போல் திருமால் விளங்குவதைக் குறிக்கும் விதமாக,
மலைபோல் அரிசி மாவையும் வெல்லத்தையும் வைத்து, அதன்மேல் மாவிளக்கு ஏற்றுகிறோம்.

இவ்வாறு பக்தியுடன் தனது அடியார்கள் சமர்ப்பிக்கும் பண்டங்களை அமுது செய்து அவர்களுக்கு அருள்புரிவதால்,
திருமால் ‘போக்தா’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
‘போக்தா’ என்றால் உண்பவர் என்று பொருள்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 145-வது திருநாமம்.
“போக்த்ரே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அடியவர்கள் சமர்ப்பிக்கும் அனைத்துப் பொருட்களையும்
திருமால் மனமுவந்து ஏற்றுக் கொண்டு அருள்புரிவார்.

———————

146. ஸஹிஷ்ணவே நமஹ (Sahishnave namaha)

ராமாநுஜருக்கு முதலியாண்டான், நடாதூர் ஆழ்வான் என இரண்டு மருமகன்கள் இருந்தார்கள்.
அவர்களுள் நடாதூர் ஆழ்வான் என்பவருடைய பேரன் வரதகுரு.
வரதகுரு காஞ்சிபுரம் வரதராஜப் பெருமாள் சந்நதியில் தினமும் வேத பாராயணம் செய்து வந்தார்.
ஒருநாள் அவர் வேத பாராயணம் செய்து கொண்டிருக்கையில், அர்ச்சகர் பெருமாளுக்கு நிவேதனம் செய்வதற்காகப் பால் எடுத்து வந்தார்.
அடுப்பில் இருந்து சுடச்சுடக் கொண்டு வந்ததால், பாலில் இருந்து ஆவி பொங்கி வந்து கொண்டிருந்தது.

அதைக் கண்ட வரதகுரு, “சுவாமி!” என்று அர்ச்சகரை அழைத்து, “அந்தப் பாலை இங்கே தாருங்கள்!” என்றார்.
“இது பெருமாளுக்குச் சமர்ப்பிக்க வேண்டிய பால்!” என்றார் அர்ச்சகர்.
“அது தெரியும்! இங்கே தாருங்கள்!” எனக் கேட்டு வாங்கினார் வரதகுரு. ஒரு தாய் எப்படிக் குழந்தைக்குப் பாலை
ஆற வைத்துக் கொடுப்பாளோ, அது போல் பாலை ஆற்றி, பொறுக்கக் கூடிய சூட்டுக்கு வந்தபின் அர்ச்சகரிடம் கொடுத்து,
“இப்போது பெருமாளுக்கு இதைச் சமர்ப்பிக்கலாம்!” என்றார்.

“ஏன் பாலை ஆற வைத்தீர்கள்?” என்று கேட்டார் அர்ச்சகர். அதற்கு வரதகுரு, “பெருமாள் எவ்வளவு மென்மையான,
அழகான திருமேனியை உடையவர்? இவ்வளவு சூடான பாலைக் கொடுத்தால் அவரது நாவைச் சுட்டு விடாதா?” என்று கேட்டார்.
“நீங்கள் வேதங்களை நன்கு கற்றவர். எம்பெருமானின் நாவில் இருந்து தான் நெருப்பு தோன்றியது என்கிறது வேதம்.
அவ்வாறிருக்க அவரது நாவை இந்தப் பால் எப்படிச் சுடும்? அவர் பரம்பொருள் அல்லவா?” என்று கேட்டார் அர்ச்சகர்.

“அவனது பெருமைகளை நோக்குகையில், அவனது நாவை இந்தப் பால் சுடாது என உணர முடிகிறது.
எனினும் அவனது வடிவழகையும் மென்மையையும் நோக்குகையில், ஒரு தாய் தன் குழந்தையிடம் காட்டுவது போன்ற
பாசத்தைத் தான் காட்ட முடிகிறதே ஒழிய, அவனது பெருமைகளும் வலிமையும் நம் நெஞ்சில் நிற்பதில்லை!” என்று சொன்னார் வரதகுரு.
வரதகுரு ஆற்றிக் கொடுத்த பாலைப் பெருமாளிடம் கொண்டு சென்றார் அர்ச்சகர்.
அப்போது “அம்மா!” என்றொரு குரல்! எங்கிருந்து அக்குரல் வந்ததென்று ஆவலுடன் எல்லோரும் பார்த்தார்கள்.
என்ன விந்தை? வரதராஜப் பெருமாளே, வரதகுருவை உரத்த குரலில் “அம்மா!” என்று அழைத்திருக்கிறார்.

வியந்து போன அர்ச்சகர், “இந்த வரதகுருவை நீ ‘அம்மா’ என்று அழைத்தாயா?” எனப் பெருமாளிடம் கேட்டார்.
“அனைத்துலகங்களுக்கும் தாயாகவும் தந்தையாகவும் நான் இருக்கிறேன். அனைத்துயிர்களிடமும் நான் அன்பு காட்டிய போதும்,
என்மீது யாரும் இத்தகைய தாய்ப்பாசத்தைக் காட்டியதில்லை. ஆனால் அத்தகைய பாசத்தை இந்த வரதகுரு
என்மீது இப்போது காட்டியபடியால், அவரை நான் அம்மா என்றழைத்தேன்!” என்றார் வரதராஜப் பெருமாள்.

அன்று முதல், வரதகுரு என்ற பெயர் மறைந்து ‘நடாதூர் அம்மாள்’ என்றே அனைவரும் அவரை அழைக்கத் தொடங்கினார்கள்.
(அவர் அவதரித்த ஊர் நடாதூர் என்பதால் பெருமாள் தந்த ‘அம்மா’ என்ற பெயரோடு அவர் ஊரை இணைத்து
நடாதூர் அம்மாள் என்று வழங்கப்பட்டார்.)
மறுநாள் அந்த அர்ச்சகர் நடாதூர் அம்மாளிடம், “சுவாமி! எனக்கொரு சந்தேகம். பெருமாள் மேல் அன்பு கொண்டு
நீங்கள் பாலை ஆற வைத்து அவருக்குச் சமர்ப்பித்தீர்கள். ஆனால் இத்தனை நாட்களாக நாங்கள் சூடான பாலைத்தான்
பெருமாளுக்குச் சமர்ப்பித்து வந்தோம். அதனால் பெருமாள் கோபம் கொண்டு எங்களுக்கு ஏதாவது தண்டனை தருவாரா?” என்று கேட்டார்.

அதற்கு நடாதூர் அம்மாள், “நிச்சயம் தண்டிக்க மாட்டார். நாம் தினமும் பூஜையைத் தொடங்குகையில் பதினாறு விதமான
உபசாரங்கள் செய்யப் போவதாகச் சொல்லிவிட்டு, முடிவில் முப்பத்திரண்டு விதமான அபசாரங்களைத் தான் செய்கிறோம்.
ஆனால் அதையும் பெருமாள் பொறுத்தருள்கிறார். அவ்வாறே சூடான பாலை நீங்கள் சமர்ப்பித்தாலும் அதற்காகப்
பெருமாள் கோபம் கொள்ள மாட்டார். பயப்படாதீர்கள்! தண்ணீருக்கும் சந்திரனுக்கும் எப்படிக் குளிர்ச்சி என்பது இயற்கையாகவே உள்ளதோ,
அது போல பெருமாளுக்கும் பொறுமை எனும் குணம் இயற்கையாகவே உள்ளது!” என்று கூறினார்.

‘ஸஹிஷ்ணு:’ என்றால் பொறுத்துக் கொள்பவர் என்று பொருள்.
தனது பக்தர்கள் அறிந்தோ அறியாமலோ, முன்னும் பின்னுமாகச் செய்யும் பூஜைகளையும், அவற்றிலுள்ள பிழைகளையும்
பொறுத்துக் கொள்வதால் ‘ஸஹிஷ்ணு:’ என்று திருமால் அழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே என்பது விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 146-வது திருநாமம்.
“ஸஹிஷ்ணவே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் தெரிந்தோ தெரியாமலோ செய்த அனைத்துப்
பிழைகளையும் திருமால் மன்னித்து, அவர்களை நல்வழிப் படுத்துவார்.

———————————

147. ஜகதாதிஜாய நமஹ (Jagadhaadhijaaya namaha)

கண்ணனின் 16,008 மனைவிகளுள் ஜாம்பவதி என்றொருத்தி இருந்தாள். கண்ணனை மணம்புரிந்து நெடுநாட்கள் ஆகியும்
அவளுக்குக் குழந்தை பிறக்கவில்லை. தன் கவலையைக் கண்ணனிடம் அவள் தெரிவித்தாள்.
“நீ கவலைப் படாதே! நான் கைலாயத்துக்குச் சென்று, பரமசிவனைக் குறித்துத் தவம் புரிந்து குழந்தை வரம் பெற்று வருகிறேன்!” என்று
சொன்னான் கண்ணன். கைலாயத்தை அடைந்த கண்ணன் சிவபெருமானைக் குறித்துப் பிள்ளை வரம் வேண்டித் தவம் புரிந்தான்.
கண்ணன் தவம் செய்வதைக் கண்டு அதிர்ச்சி அடைந்த சிவன் கண்ணன்முன் தோன்றினார்.

“என்னைக் குறித்து நீ ஏன் தவம் செய்கிறாய்?” என்று கேட்டார். அதற்குக் கண்ணன், “பிள்ளை வரம் வேண்டித் தவம் புரிகிறேன்.
எனக்கும் ஜாம்பவதிக்கும் குழந்தை பிறந்தால் அதற்கு உன் பெயரையே சூட்டுகிறேன்!” என்றான்.
“இது என்ன லீலை? புருஷோத்தமனான உனக்கு நான் குழந்தை வரம் அருள வேண்டுமா?” என்று கேட்டார் சிவபெருமான்.
கண்ணன் அப்போது பழைய வரலாறு ஒன்றை நினைவுகூர்ந்து, இவ்வாறு சொன்னான்:
பரமசிவனே! முன்பு உலகை நான் படைத்த போது பிரம்மாவைப் படைப்புக் கடவுளாகவும், உன்னை அழிக்கும் கடவுளாகவும் நியமித்தேன்.
பக்தர்கள் கேட்டவுடன் நீ வரம் தருவதால் ‘ஆசுதோஷி’ என்ற பட்டமும் உனக்களித்தேன்.
அப்போது நீ என்னிடம் ஒரு வரம் கேட்டாயே நினைவிருக்கிறதா?

“நாராயணா! எனக்கு ‘ஆசுதோஷி – கேட்டதும் வரம் தருபவன்’ என்று பட்டமளித்தால் மட்டும் போதாது.
நான் வரம் தருபவன் என்பதை உலகத்தார் அறியும் வண்ணம் நீ ஒருமுறை என்னிடம் வந்து வரம் கேட்க வேண்டும்!
நீ கேட்கும் வரத்தை நானும் அளிக்க வேண்டும்! அப்போது தான் நான் வரம் தர வல்லவன் என மக்கள் உணர்வார்கள்!” என்று
என்னிடம் நீ வரம் கேட்டாய். “தகுந்த நேரத்தில் உன்னிடம் வந்து வரம் வேண்டுகிறேன்!” என நானும் உறுதியளித்தேன்.

இவ்வரலாற்றைச் சொன்ன கண்ணன், “இப்போது நான் உனக்களித்த வாக்குறுதியை நிறைவேற்றும் விதமாகத்தான் இங்கே
தேவர்கள் மற்றும் முனிவர்கள் முன்னிலையில் உன்னிடம் வரம் கேட்டு நிற்கிறேன்!” என்றான்.
வியந்து போனார் பரமசிவன். “என்ன ஒரு எளிமை! எனக்கு அளித்த வாக்கைக் காப்பதற்காகவும், நான் வரம் தருபவன் என்பதை
உலகுக்கு உணர்த்துவதற்காகவும், உன்னைக் குறைத்துக் கொண்டு என் முன்னே வந்து நிற்கிறாயே என்ற
பரமசிவன், கீழ்க்கண்ட ஸ்லோகத்தைச் சொன்னார்:

“க இதி ப்ரஹ்மணோ நாம ஈசோஹம் ஸர்வதேஹனாம் | ஆவாம் தவாங்கஸத்பூமௌ தஸ்மாத் கேசவநாமவான் ||”

‘க’ என்பது பிரம்மாவைக் குறிக்கும். ‘ஈச’ என்பது சிவனாகிய என்னைக் குறிக்கும்.
‘க’, ‘ஈச’ இருவரையும் படைத்தவனான நீ (க + ஈச + வ) ‘கேசவன்’ எனப்படுகிறாய்.
எங்களைப் படைத்ததோடு மட்டுமின்றி, மும்மூர்த்திகளுள் ஆக்கும் பதவியையும், அழிக்கும் பதவியையும் முறையே
பிரம்மாவுக்கும் எனக்கும் அளித்தாய். அதுமட்டுமின்றி, எங்களுக்கு இடையே விஷ்ணு என்னும் காக்கும் தெய்வமாகவும் நீயே அவதரித்தாய்.
இத்தனைப் பெருமைகளை உடையவனான நீ உன் எளிமையை எங்களுக்கு உணர்த்துவதற்காக என் முன் வரம் வேண்டி நிற்கிறாய்!”
என்றெல்லாம் சொல்லிப் பலவாறு கண்ணனைத் துதித்தார் பரமசிவன்.

அதன்பின் கண்ணன் துவாரகைக்குத் திரும்பியவாறே, ஜாம்பவதிக்கு ஆண் குழந்தை பிறந்தது.
அதற்குப் பரமசிவனின் பெயர்களுள் ஒன்றான ‘சாம்பன்’ என்னும் பெயரைச் சூட்டினான் கண்ணன். இவ்வரலாற்றில் பரமசிவன் குறிப்பிட்டபடி,
உலகைத் தோற்றி, அதற்குப் படைப்புக் கடவுளாகப் பிரம்மாவையும், அழிக்கும் கடவுளாகச் சிவனையும் திருமால் நியமித்தார்.
‘ஜகத்’ என்றால் உலகம். ‘ஆதி’ என்றால் ஆதிகாலம். ‘ஜ’ என்றால் தோன்றியவர்.
‘ஜகத் + ஆதி + ஜ = ஜகதாதிஜ:’ என்றால், உலகின் ஆதிக் காலத்தில், பிரம்மா, சிவன் இருவரையும் படைத்துவிட்டு,
அவர்களுக்கு நடுவே விஷ்ணு என்னும் வடிவத்தில் தோன்றியவர் என்று பொருள்.
‘ஜகதாதிஜ:’ என்பது ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 147-வது திருநாமம்.
“ஜகதாதிஜாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு நல்ல குழந்தைகள் பிறக்கும் படித் திருமால் அருள்புரிவார்.

—————–

148. அநகாய நமஹ (Anaghaaya namaha)

முண்டகோபநிஷத்தில் ஜீவாத்மா – பரமாத்மா பற்றி அழகான உருவகம் ஒன்று வருகிறது:

“த்வா ஸுபர்ணா ஸயுஜா ஸகாயா ஸமானம் வ்ருக்ஷம் பரிஷஸ்வ ஜாதே |
தயோ அன்ய: பிப்பலம் ஸ்வாது அத்தி அனச்னன் அன்ய: அபிசாகசீதி ||”

இந்த மந்திரத்தின் பொருள் – ஒரு பிப்பல மரம். அந்த மரத்தின் கிளையில் அழகான சிறகுகளை உடைய இரண்டு பறவைகள் அமர்ந்திருக்கின்றன.
இரு பறவைகளும் நல்ல நண்பர்கள். அவற்றுள் ஒரு பறவையானது, அந்த மரத்திலுள்ள பழங்களை எல்லாம் ஆசையோடு உண்கிறது.
அவ்வாறு உண்பதால் அப்பறவை இளைத்துக் கொண்டே போகிறது. மற்றொரு பறவையோ அம்மரத்திலுள்ள பழங்களைச் சாப்பிடவில்லை.
அது நன்கு புஷ்டியாகவும் ஆனந்தமாகவும் இருக்கிறது.

எப்போதும் பிரம்மம், முக்தி, ஆன்மா என்றே பேசும் உபநிஷத் திடீரென்று மரம் என்றும் பறவை என்றும்
குழந்தைகளுக்குக் கதை சொல்வது போல் சொல்கிறதே! என்ன காரணம்? இந்தக் கதை ஓர் உருவகம்.
இதற்குள் பெரிய தத்துவம் இருக்கிறது. உருவகம் குறிப்பிடும் பொருள் பிப்பல மரம் உடல் மரத்திலுள்ள பழங்கள்,
நம் கர்ம வினைகளின் பலன்கள் பழத்தை உண்ணும் பறவை ஜீவாத்மா பழத்தை உண்ணாத பறவை பரமாத்மா
நம் உடலாகிய பிப்பல மரத்தில் ஜீவாத்மா, பரமாத்மா என்னும் இரு பறவைகள் வசிக்கின்றன.
இந்த உடலானது, நமது பாப புண்ணியங்களாகிய முன்வினைகளின் படியாக ஏற்பட்டது.

அதனால் அந்தப் பாப புண்ணியங்களின் பலன்களே இவ்வுடலாகிய மரத்தில் பழுத்த பழங்கள்.
பரமாத்மா இவ்வுடலுக்குள் இருந்தாலும், இந்த சரீரத்தோடு தொடர்புடைய பாப புண்ணியங்களால் தீண்டப்படாமல்
எப்போதும் பரிசுத்தமாகவே உள்ளார். ஆனால் ஜீவாத்மாவோ முன்வினைப் பயன்களாகிய பழங்களை உண்டு கொண்டே இருக்கிறார்.
அதனால் இளைத்து விடுகிறார். இவற்றை உண்ணாத பரமாத்மா எப்போதும் தூய்மையாகவும், புஷ்டியாகவும் இருக்கிறார்.
இதுவே முண்டகோபநிஷத் கூறும் தத்துவம்.
முண்டகோபநிஷத் விளக்கியது போல், வினைப்பயன்கள் உள்ளிட்ட எந்த தோஷங்களாலும் தீண்டப்படாத பரமாத்மாவாகத்
திருமால் திகழ்வதால் ‘அனக:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
‘அக:’ என்றால் தோஷம் என்று பொருள். ‘அனக:’ என்றால் தோஷங்களற்றவர் என்று பொருள்.

அகோபில நரசிம்மரைப் பாடுகையில், திருமங்கையாழ்வார்,
“அங்கண் ஞாலம் அஞ்ச அங்கோர் ஆளரியாய் அவுணன் பொங்க ஆகம் வள்ளுகிரால் போழ்ந்த புனிதன் இடம்” என்று பாடினார்.
அதாவது, “இரணியனின் மார்பைத் தன் நகங்களால் கிழித்து, அந்த ரத்தக் கறையோடு திகழும் புனிதன்” என்று நரசிம்மரைப் போற்றுகிறார்.
பொதுவாக ரத்தக்கறை படிந்தவர்களை அசுத்தமானவர்கள் என்றுதான் சொல்வோம்.
ஆனால் இறைவனோ ரத்தக்கறை படிந்தாலும் புனிதனாகவே விளங்குகிறார். ஏனெனில் ரத்தக் கறையிலுள்ள தோஷங்கள் அவரைப் பாதிப்பதில்லை.
இவ்வாறு தோஷங்களற்றவராகத் திருமாலைக் காட்டும்
‘அனக:’ என்னும் திருநாமம் விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 148-வது திருநாமமாக விளங்குகின்றது.
“அனகாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அடியார்களின் மனங்கள் எப்போதும் தூய்மையாக இருக்கும்படித் திருமால் அருள்புரிவார்.

—————-

149. விஜயாய நமஹ (Vijayaaya namaha)

மகாபாரதப் போர் நடந்து கொண்டிருக்கிறது. “பத்தாம் நாள் போரின் முடிவில், பீஷ்மர் அம்புப் படுக்கையில் சாய்ந்தார்!” என்னும்
அதிர்ச்சிச் செய்தியைத் திருதராஷ்டிரனிடம் வந்து சொன்னான் சஞ்சயன்.
திடுக்கிட்டுப் போன திருதராஷ்டிரன், “குருக்ஷேத்ரப் போர்க்களத்தில் என்ன ஆயிற்று? விவரமாகக் கூறு! என்று கேட்க,
அதுவரை நடந்த சம்பவங்களை எல்லாம் விவரிக்கத் தொடங்கினான் சஞ்சயன்.
மனக்கலக்கத்தை அடைந்த திருதராஷ்டிரன், “போரில் யார் வெல்வார்கள் என்று நீ நினைக்கிறாய்?” என்று சஞ்சயனிடம் கேட்டான்.

பாண்டவர்கள் தான் வெல்லப் போகிறார்கள் என்பது சஞ்சயனுக்குத் தெள்ளத் தெளிவாகத் தெரியும்.
ஆனால் கௌரவர்கள் தோற்பார்கள் என்றோ, பாண்டவர்களே வெல்வார்கள் என்றோ திருதராஷ்டிரனிடம் நேரடியாகச் சொல்லச்
சஞ்சயனுக்கு மனம் வரவில்லை. எனவே குறிப்பால் அதை உணர்த்தும் விதமாக ஒரு ஸ்லோகத்தைச் சொன்னான்:

“யத்ர யோகேச்வர: க்ருஷ்ணோ யத்ர பார்த்தோ தநுர்தர: |
தத்ர அ: விஜயோ பூதி: த்ருவாநீதி: மதி: மம ||”
(இதுவே கீதையின் நிறைவு ஸ்லோகமாகும்.)

அதாவது, “அறிவுள்ள, அறிவற்ற பொருள்களையும், அவற்றின் இருப்பையும், அனைத்துவிதச் செயல்பாடுகளையும் அடக்கி ஆளும்
யோகேஸ்வரனான கண்ணபிரானும், கையில் வில்லையும் மனத்தில் கண்ணனின் திருவடிகளையும் பிடித்திருக்கும் அர்ஜுனனும்
எங்கே இருக்கிறார்களோ, அங்கே தான் அதிர்ஷ்டம், வெற்றி, செல்வம், நீதி என அனைத்தும் இருக்கும் என்பது எனது தாழ்மையான கருத்து!”
என்று திருதராஷ்டிரனிடம் கூறினான் சஞ்சயன்.

தனது மகன்களான கௌரவர்கள் அழியப் போகிறார்கள் என்றும்,
கண்ணனின் ஆதரவு இருப்பதால் பாண்டவர்களே வெல்லப் போகிறார்கள் என்றும் சஞ்சயனின் கூற்றைக் கொண்டு
உணர்ந்து கொண்டான் திருதராஷ்டிரன். இதிலிருந்து கண்ணன் எந்தப் பக்கம் இருக்கிறானோ,
அங்கே வெற்றி நிச்சயம் என்பது தெரிகிறதல்லவா? இவ்வாறு தன்னைச் சார்ந்த தன் அடியார்களுக்கு
விஜயமாகிய வெற்றியைத் தருவதால், திருமால் ‘விஜய:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.

அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 149-வது திருநாமமாகும்.
பாண்டவர்கள் சிறுவர்களாக இருந்த காலத்தில், குந்தி தேவி, தனது பிள்ளைகளோடு ப்ருகு முனிவரின் ஆசிரமத்துக்குச் சென்றிருந்தாள்.
பாண்டவர்கள் ஒவ்வொருவராக ப்ருகு முனிவரை விழுந்து நமஸ்கரித்தார்கள்.
அர்ஜுனன் நமஸ்கரித்த போது, “நீ அறுபதில் நட்சத்திரமாக விளங்குவாய்!” என ஆசீர்வாதம் செய்தார்.

ப்ருகுவின் கூற்று குந்திக்கு அப்போது புரியவில்லை. வியாசரிடம் வந்து இச்செய்தியைச் சொல்லி,
“ப்ருகு சொன்னதற்கு என்ன பொருள்?” என்று வினவினாள்.
அதற்கு வியாசர், “அறுபது என்பது பிரபவ, விபவ… எனத் தொடங்கி வரும் அறுபது வருடங்களைக் குறிக்கும்.
நட்சத்திரங்கள் மொத்தம் இருபத்தேழு. எனவே ‘அறுபதில் நட்சத்திரம்’ என்றால் அந்த அறுபது வருடங்களுள்
இருபத்தேழாவது வருடமான ‘விஜய’ என்னும் வருடம் என்று பொருள்.
அறுபதுள் நட்சத்திரமாக விளங்குவாய் என்றால் விஜயனாக விளங்குவாய் என்று பொருள்!” என்று விளக்கினார்.

பிருகு முனிவர் ஆசீர்வாதம் செய்ததற்கேற்ப அர்ஜுனனும் விஜயனாக விளங்கினான்.
ஆனால் அவன் ‘விஜயனாக’ இருந்தமைக்குக் காரணம் யாதெனில், ‘விஜயனான’ கண்ணன் எப்போதும் அவனோடு இருந்து
அவன் ‘விஜயம்’ பெறும்படி அனுக்கிரகம் செய்ததே ஆகும்.
நாமும் “விஜயாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வந்தால், திருமால் நமக்கு வாழ்வில் அனைத்து விதமான வெற்றிகளையும் அருளுவார்.

————

150. ஜேத்ரே நமஹ (Jethrey namaha)

இந்திரனின் சபைக்கு நாரதர் சென்ற போது, நாரதரைச் சீண்டிப் பார்க்கும் நோக்கில்,
“முக்கண்ணனான ருத்திரனுக்கு நிகரான தெய்வமில்லை!” என்றான் இந்திரன்.
அதைக் கேட்ட நாரதர், “திருமாலுக்கு மூன்றாவது கண் இல்லாவிட்டாலும் அவர் அனைத்தையும் அறிந்தவர்!
அவருக்கு யாரும் நிகரில்லை!” என்றார்.
“ருத்திரனே வலிமையானவர்!” என்றான் இந்திரன். “திருமாலே அனைத்திலும் வல்லவர்!” என்றார் நாரதர்.
இப்படியே வாக்குவாதம் முற்றிப்போக, “இந்திரா! நீ ருத்திரனிடம் சென்று திருமாலோடு போர் புரிய அவர் தயாரா என்று கேள்!” என்று கூறினார்.
“ஆஹா! இது நல்ல வாய்ப்பு!” என்று சொன்ன இந்திரன், சடக்கெனத் தேவலோகத்திலிருந்து புறப்பட்டுக் கைலாயத்துக்குச் சென்றான்.

இந்திரனை வரவேற்ற ருத்திரன், “என்ன விஷயமாக வந்திருக்கிறாய்?” என்று கேட்டார். நடந்தவற்றைச் சொன்ன இந்திரன்,
“நீங்கள் திருமாலோடு போர் புரியத் தயாரா?” என்று கேட்டான்.
“நான் எப்போதும் ராம நாமத்தை ஜபம் செய்து கொண்டிருக்கிறேன். நான் எப்படித் திருமாலை எதிர்த்துப் போர் புரிய முடியும்?
அது முறையல்ல!” என்றார் ருத்திரன். ஆனாலும் இந்திரன் விடவில்லை.
“உங்களை நம்பி நான் நாரதரிடம் வாக்களித்து விட்டேன். தயவு செய்து எனக்காக நீங்கள் போர் புரிய வாருங்கள்!” என மன்றாடினான்.

திருமாலுடன் போர் புரியும் எண்ணம் இல்லாவிட்டாலும், இந்திரனின் வற்புறுத்தலால், “விஸ்வகர்மாவிடம் சொல்லி எனக்காக
ஒரு புதிய வில்லைத் தயாரிக்கச் சொல். அந்த வில்லைக் கொண்டு நான் போர் புரிகிறேன்!” என்றார் ருத்திரன்.
விஸ்வகர்மாவும் தனது மந்திர பலத்தால் பெரும் வில் ஒன்றைத் தயாரித்தார்.
அதை ஒரு வண்டியில் வைத்து முன்னூறு பேர் தள்ளிக்கொண்டு வந்தார்கள்.
அந்தப் பெரிய வில்லை அனாயாசமாக எடுத்து நாண் ஏற்றினார் ருத்திரன்.
“இந்த வில் மிகச்சிறப்பாக உள்ளதே!” என விஸ்வகர்மாவைப் பாராட்டினார்.

“எங்கள் ருத்திரன் போருக்குத் தயாராகிவிட்டார். உங்கள் திருமால் தயாரா?” என்று நாரதரிடம் கேட்டான் இந்திரன்.
நாரதர் திருமாலைத் தேவலோகத்துக்கு அழைத்து வந்தார். அவரிடம், “உங்களுக்கும் ருத்திரனுக்கும் வில் யுத்தம் வைத்துப் பார்த்து,
உங்களில் யார் பெரியவர் என்று அறிய விரும்புகிறேன்!” என்றான் இந்திரன்.
அனாவசியமான இந்தப் போரைத் தவிர்க்க எண்ணிய திருமால், “ருத்திரன் இப்போருக்குச் சம்மதம் தெரிவித்தாரா?” என்று கேட்டார்.
“அவர் வில்லுடன் தயாராக இருக்கிறார்!” என இந்திரன் சொல்லவே வேறு வழியின்றித் திருமாலும் சம்மதித்தார்.

“திருமாலே! நீங்கள் உங்களது வில்லான சார்ங்கத்தை இப்போரில் பயன்படுத்தக் கூடாது.
அதற்குப் பதில் விஸ்வகர்மா ஒரு வில்லைத் தயாரித்துத் தருவார்.
அதையே நீங்கள் பயன்படுத்த வேண்டும்!” என்றான் இந்திரன். அதற்கும் சம்மதித்தார் திருமால்.
திருமாலை எதிர்த்துப் போர்புரியும் மனமில்லாமல் ருத்திரனும், ருத்திரனை எதிர்த்துப் போர்புரியும் மனமில்லாமல்
திருமாலும் போர்க்களத்துக்கு வந்தார்கள்.
ருத்திரன் தனது வில்லைத் தூக்கிப் பிடித்து அதில் அம்பைப் பூட்டினார்.
இந்த யுத்தம் எப்படியாவது நடைபெறாமல் நின்றுபோக வேண்டுமென மனதாற எண்ணினார் ருத்திரன்.

விஸ்வகர்மா தந்த வில்லைத் தன் கையில் எடுத்த திருமால், நாணேற்றி, அந்த நாணை இழுத்தார்.
அந்த நாணிலிருந்து எழும்பிய ‘டங்கார’ ஒலியால் ருத்திரன் கையில் இருந்த வில் முறிந்து விட்டது.
“திருமால் வெற்றி பெற்றார்!” எனத் தேவர்கள் தீர்ப்பளித்தார்கள். “நல்ல வேளை! போர் நடைபெறாமல் நின்று போனது!” என
ருத்திரனும் மனம் மகிழ்ந்தார். அந்தப் போரில் ருத்திரன் கையிலிருந்த வில் தான் பின்னாளில் ஜனகனிடம் வந்து சேர்ந்தது.

அந்த வில்லை முறித்து ராமன் சீதையை மணம் புரிந்தான் என்பது வரலாறு.
இவ்வாறு ருத்திரன், பிரம்மா, இந்திரன் போன்ற அனைத்துத் தேவர்களையும் வீழ்த்தக்கூடிய வல்லமை படைத்தவராகத்
திருமால் விளங்குவதால், அவர் ‘ஜேதா’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 150-வது திருநாமம்.
‘ஜேதா’ என்றால் அனைவரையும் வெல்பவன் என்று பொருள்.
“ஜேத்ரே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் பக்தர்கள், தங்கள் வாழ்வில் மேற்கொள்ளும் எல்லாச் செயல்களிலும்
வெற்றி பெறும்படித் திருமால் அருள்புரிவார்.

—————

151. விச்வயோனயே நமஹ (Vishwayonayey namaha)

பதின்மூன்றாம் நூற்றாண்டு. கடலூரை அடுத்து உள்ள திருவஹீந்திரபுரத்தில் வேதாந்த தேசிகன் வாழ்ந்த காலம்.
அவ்வூரில் உள்ள ஒரு வேத பாடசாலையில் தேவநாதன் என்ற சிறுவன் வேதம் கற்று வந்தான்.
அவனது ஆசிரியர்கள் எவ்வளவோ பயிற்சிகள் அளித்தும், தேவநாதனால் சரிவர வேதத்தை உச்சரிக்க முடியவில்லை.
ஒரு நிலையில், “தேவநாதா! பிரம்மா உன்னைப் படைக்கும் போது, உன் தலையெழுத்தைச் சரியாக எழுதவில்லை!
உனக்குக் கல்வி அறிவே உண்டாகாது என்றும் உன் வாயில் வேதமே வராது என்றும் அவர் உன் தலையில் எழுதிவிட்டார் போலும்!
அந்தத் தலையெழுத்தை மாற்றுவது என்பது யாராலும் இயலாத காரியம்.
எனவே இனிமேல் நாங்கள் எவ்வளவு பயிற்சிகள் அளித்தாலும் பயனில்லை!” என்று கூறி அவனைப் பாடசாலையிலிருந்து வெளியேற்றி விட்டார்கள்.

அவன் அழுது கொண்டே திருவஹீந்திரபுரத்திலுள்ள ஔஷதகிரி என்னும் மலைக்குச் சென்றான்.
அந்த மலைக்குமேல் திருமால், குதிரை முகத்துடன் லட்சுமி, ஹயக்ரீவராகக் கோயில் கொண்டுள்ளார்.
அந்த லட்சுமி, ஹயக்ரீவர் சந்நதியின் பிராகாரத்தில் அமர்ந்து கொண்டு தேவநாதன் அழுது கொண்டிருந்தான்.
“என் தலையெழுத்தை மாற்ற வழியே இல்லையா?” எனப் புலம்பினான்.

அப்போது அங்கு வந்த வேதாந்த தேசிகன், “குழந்தாய்! ஏன் அழுகிறாய்?” என்று அவனிடம் கேட்டார்.
நடந்தவற்றையெல்லாம் சொன்னான் தேவநாதன். “இவ்வளவு தானே? பிரம்மா எழுதிய தலையெழுத்தை மாற்ற வழியுள்ளது.
உன்னைப் படைக்கும் போது பிரம்மா தலையெழுத்தைச் சரியாக எழுதவில்லை என்று நீ சொன்னாய் அல்லவா?
பிரம்மாவையே படைத்தவர் ஒருவர் இருக்கிறார். அவர்தான் திருமால். அவருடைய அருள் இருந்தால்,
பிரம்மா எழுதிய தலையெழுத்தையே மாற்றிவிடலாம்!” என்று அவனிடம் சொன்னார் தேசிகன்.
சிறுவன் முகத்தில் புன்னகை தவழத் தொடங்கியது. லட்சுமி ஹயக்ரீவர் சந்நதிக்கு தேவநாதனை அழைத்துச் சென்றார் தேசிகன்.
“உனக்குக் கல்வி அறிவு உண்டாகவேண்டுமென ஹயக்ரீவரிடம் மனதாறப் பிரார்த்தனை செய்துகொள்!” என்று அவனிடம் கூறினார்.
அவனும் இறைவனிடம் மனமுருகி வேண்டினான்.

ஹயக்ரீவரைப் பார்த்து தேசிகன் ஒரு ஸ்லோகத்தைச் சொன்னார்:

விலுப்த மூர்தன்ய லிபி க்ரமாணாம்
ஸுரேந்த்ர சூடாபத லாலிதானாம் |
த்வதங்க்ரி ராஜீவ ரஜ: கணானாம்
பூயான் ப்ரஸாதோ மயி நாத பூயாத் ||

இதன் பொருள்- யாருடைய பாத தூளியைத் தேவர்களும் தங்கள் தலையில் தாங்க நினைக்கிறார்களோ,
யாருடைய பாத தூளி பிரம்மா எழுதிய தலையெழுத்தையே மாற்ற வல்லதாக இருக்கிறதோ,
அத்தகைய ஹயக்ரீவப் பெருமாளின் பாத தூளி எப்போதும் என் தலையில் இருந்து, பிரம்மா எழுதிய தலையெழுத்தை மாற்றி அருளட்டும்.
அப்போது அர்ச்சகர் சிறுவனின் தலையில் ஹயக்ரீவரின் பாதுகையான சடாரியை வைத்தார்.
“இப்போது நீ பாடசாலைக்குச் செல்!” என்று சொன்னார் தேசிகன். மலையிலிருந்து இறங்கிப் பாடசாலைக்கு அவன் சென்றவாறே,
அவனது குருமார்கள் அவனது முகத்தில் புதுப்பொலிவு தென்படுவதைக் கண்டார்கள்.
அவனைப் பாடசாலையிலிருந்து விரட்டிய அவர்களே மீண்டும் சேர்த்துக் கொண்டார்கள்.
மறுநாள் முதல் மிகச் சரியான ஸ்வரத்தோடும் உச்சரிப்போடும் வேதம் சொல்லத் தொடங்கினான் தேவநாதன்.
அவனது ஆற்றலைக் கண்டு அனைவரும் வியந்தார்கள்.

“தலையெழுத்து சரியில்லை”, “தலையெழுத்து சரியில்லை” என எல்லாரும் அச்சிறுவனைப் பற்றிச் சொன்னார்களே!
அந்தத் தலையெழுத்து எப்படி மாறியது? ராமனின் பாதுகையிலுள்ள தூளி பட்டவுடன் எப்படி அகலிகையின் தலையெழுத்து மாறியதோ,
அதுபோல் ஹயக்ரீவரின் பாதுகை எப்போது சிறுவனது தலையில் பட்டதோ, அப்போதே அவனது தலையெழுத்தும் மாறிவிட்டது!

இவ்வாறு படைப்புக் கடவுளான பிரம்மாவையே படைத்தவராகவும், பிரம்மா எழுதிய தலையெழுத்தையே மாற்றவல்லவராகவும்
திருமால் திகழ்வதால் அவர் ‘விஸ்வயோனி:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
விஸ்வம் என்பது உலகைப் படைத்த பிரம்மாவைக் குறிக்கிறது.
அந்த பிரம்மாவுக்கும் யோனியாகத் (காரணமாக) திருமால் விளங்குவதால்
‘விஸ்வயோனி:’ என்று ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 151-வது திருநாமம் அவரைத் துதிக்கிறது.
“விச்வயோனயே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களின் தலையெழுத்தை நல்ல விதத்தில் திருமால் மாற்றியருளுவார்.

——————

152. புநர்வஸவே நமஹ (Punarvasavey namaha)

தாரகன் என்ற அசுரனுக்குத் தாரகாட்சன், கமலாட்சன், வித்யுன்மாலி என மூன்று மகன்கள் இருந்தார்கள்.
அவர்கள் பிரம்மாவைக் குறித்துக் கடுந்தவம் புரிந்து, வானில் பறக்கும் மூன்று மாநகரங்களைப் பெற்றார்கள்.
மேலும், தங்கள் மூவருக்கும் சாகா வரம் வேண்டுமென்றும் பிரம்மாவிடம் வேண்டினார்கள்.
ஆனால் சாகா வரம் என்று ஒரு வரமே இல்லையெனக் கூறி பிரம்மா மறுக்கவே, வானில் பறந்து கொண்டிருக்கும் மூன்று நகரங்களும்
ஒரே நேர்க்கோட்டில் வரும் போது, ஒரே அம்பினால் மூவரையும் தாக்கினால் மட்டுமே தங்களுக்கு மரணம் ஏற்பட வேண்டுமென வரம் பெற்றார்கள்.

அந்த மூன்று அசுரர்களும் தேவர்களையும் முனிவர்களையும் சொல்ல வொண்ணாத துயருக்கு உள்ளாக்கினார்கள்.
அதனால் தேவர்களும் முனிவர்களும் சிவபெருமானின் உதவியை நாடினார்கள்.
“சரியான தருணம் வரும்போது அந்த மூன்று அசுரர்களையும் நான் அழிப்பேன்!” என்று சிவபெருமான் அவர்களுக்கு உறுதியளித்தார்.
அந்த மூன்று நகரங்களும் ஒரே நேர்க்கோட்டில் வரும் சமயம் நெருங்கியது. அப்போது சிவபெருமான் பூமியைத் தனது தேராக்கினார்.
பிரம்மாவைத் தேரோட்டியாக அமர்த்தினார். சூரியனையும் சந்திரனையும் தேர்ச்சக்கரங்களாக ஆக்கினார்.
மேரு மலையை வில்லாக்கினார். வாசுகியெனும் பாம்பை அதில் நாணாகக் கட்டினார்.

அந்த வில்லில் பூட்டுவதற்குரிய சரியான அம்பு அவருக்குத் தேவைப்பட்டது. அந்த அம்பு எப்படி இருக்கவேண்டும் என்றால்,
சேராத பொருள்களையும் சேர்க்க வல்லதாக இருக்க வேண்டும். அப்போது தான் தனித்தனியே பறந்து செல்லும்
இந்த நகரங்களை ஒன்றாகச் சேர்த்து அந்த அம்பால் வீழ்த்த முடியும். அவ்வாறு சேராததைச் சேர்க்கும் அம்புக்கு
எங்கே செல்வது என யோசித்தார் சிவபெருமான். திருமாலுக்குத் தான் சேராதவற்றைச் சேர்க்கும் ஆற்றல் உண்டு.

“நல்குரவும் செல்வும் நரகும் சுவர்க்கமுமாய்
வெல்பகையும் நட்பும் விடமும் அமுதமுமாய்ப்
பல்வகையும் பரந்த பெருமான் என்னை ஆள்வானைச்
செல்வம் மல்குகுடி திருவிண்ணகர்க் கண்டேனே”

என்று எதிர்மறையான பொருள்களையும் திருமால் இணைப்பதாக நம்மாழ்வார் பாடியுள்ளார்.
எனவே திருமாலையே தனது வில்லில் அம்பாக இருக்கும்படிப் பரமசிவன் வேண்டத் திருமாலும் சம்மதித்தார்.
மூன்று நகரங்களும் ஒரே நேர்க்கோட்டில் வந்தன. அப்போது மேருவெனும் வில்லில் வாசுகியெனும் நாணோடு இணைத்துத்
திருமாலை அம்பாகப் பூட்டினார் சிவபெருமான். அப்போது சிவபெருமானுக்குள் திருமால் நுழைந்தார்.
அனைத்துலகங்களையும் உயிர்களையும் படைத்த போது, அவற்றின் ஆதாரமாக இருந்து அவற்றைத் தாங்குவதற்காகத்
திருமால் அவற்றுக்குள் நுழைந்தார். அவ்வாறு நுழைந்த திருமால் பிரம்மா, சிவன், இந்திரன் தொடங்கி
அனைத்து உயிர்களுக்குள்ளும் திருமால் உறைகிறார். இது அவரது முதல் நுழைவாகும்.

இப்போது முப்புரங்களை எரித்தலாகிய குறிப்பிட்ட இந்தச் செயலுக்காக இரண்டாவது முறையாக
சிவபெருமானுக்குள் நுழைந்தார் திருமால். அவ்வாறு உள்ளே நுழைந்த திருமால் தந்த வல்லமையால்,
திருமாலையே அம்பாகப் பரமசிவன் எய்திட, அந்த அம்பு முப்புரங்களாகிய அம்மூன்று நகரங்களையும் அழித்தது.
திரிபுர சம்ஹாரம் எனப்படும் இச்சரித்திரத்தைத் திருமங்கையாழ்வார்,

“குழல்நிற வண்ண நின் கூறு கொண்ட
தழல்நிற வண்ணன் நண்ணார் நகரம்
விழ நனி மலை சிலை வளைவு செய்து அங்கு
அழல் நிற அம்பு அது ஆனவனே”

என்று பாடியுள்ளார். ‘வஸு:’ என்றால் உள்ளே நுழைந்து வாசம் செய்பவன் என்று பொருள்.
எல்லா உயிர்களுக்குள்ளும் திருமால் வசிக்கிறார் என்பதை இது குறிக்கிறது.
ஏற்கெனவே அனைத்துயிர்களுக்குள்ளும் தான் இருந்தாலும், திரிபுர சம்ஹாரம் போன்ற குறிப்பிட்ட செயல்களை நிறைவேற்றுவதற்காகப்
பரமசிவன் போன்ற தேவர்களுக்குள் இரண்டாவது முறையாகத் திருமால் நுழைகிறார்.
‘புன:’ என்றால் மீண்டும் என்று பொருள்.
அப்படி மீண்டும் தேவர்களுக்குள் நுழைந்து தான் விரும்பிய செயலைச் சாதிப்பதால் ‘புனர்வஸு:’ என்று திருமால் அழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 152-வது திருநாமமாகும்.
“புனர்வஸவே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு எதையும் தாங்கும்
உடல்வலிமையையும் மனவலிமையையும் திருமால் தந்தருள்வார்.

—————-

153. உபேந்த்ராய நமஹ (Upendraaya namaha)

(‘உபேந்த்ர:’ என்ற 153-வது திருநாமம் தொடங்கி, ‘நியம:’ என்ற 163-வது திருநாமம் வரையிலுள்ள 11 திருநாமங்கள்
திருமாலின் வாமன அவதாரத்தின் பெருமையை விளக்க வந்தவை)
ஆயர்கள் இந்திரனுக்கு விழா எடுப்பதற்கான ஏற்பாடுகளைச் செய்து கொண்டிருந்தார்கள். அப்போது குறுக்கிட்ட கண்ணன்,
“எதற்காக இந்த விழா எடுக்கிறீர்கள்?” என்று கேட்டான். “இந்திரன் தான் நமக்கு மழை தருகிறான்.
அதற்கு நன்றி தெரிவிக்கும் விதமாக இவ்விழா அனுசரிக்கப்படுகிறது!” என்றார் நந்தகோபர்.

அதற்குக் கண்ணன், “மழை பொழிய வேண்டியது இந்திரனின் கடமையாயிற்றே! அதற்காக நீங்கள் ஏன் விழா என்ற பெயரில்
கையூட்டு வழங்குகிறீர்கள்?” என்று கேட்டான். ஆயர்கள் பதில் உரைக்க முடியாமல் திகைத்தனர்.
“இவ்வாறு இந்திரனுக்கு விழா எடுப்பதற்குப் பதிலாக கோவர்த்தன மலைக்கு விழா எடுங்கள். அந்த மலை இருப்பதால் தான்
மேகங்கள் இங்கு வந்து மழை பொழிகின்றன. நம் ஆடு, மாடுகள் அந்த மலைக்குத் தான் மேய்ச்சலுக்குச் செல்கின்றன.
சிறுவர்களான நாங்களும் அங்கு சென்று தான் விளையாடுகிறோம். இப்படிப் பலவிதமான நன்மைகள் செய்யும்
அந்த கோவர்த்தன மலைக்குப் படையல் இடுவதே சிறந்ததாகும்!” என்று சொன்னான் கண்ணன்.

கண்ணனின் பேச்சை அப்படியே பின்பற்றி, ஆயர்கள் கோவர்த்தன மலைக்குப் பூஜை செய்தார்கள்.
கண்ணனே ஒரு பேருருவம் எடுத்துக் கொண்டு, “நான் தான் கோவர்த்தன மலைக்கு அதிபதியான தேவதை!” என்று சொல்லி,
அவர்கள் படையலிட்ட அனைத்துப் பண்டங்களையும் உண்டான். ஆயர்களும் மகிழ்ச்சியாக வீடு திரும்பினார்கள்.
சிறிது நேரத்தில் மழைத் தூறல் போடவே ஆயர்கள் மட்டற்ற மகிழ்ச்சி அடைந்தார்கள்.

“கோவர்த்தன மலைக்குப் பூஜை செய்த சிறிது நேரத்திலேயே மழை வருகிறதே!” என மனம் மகிழ்ந்தார்கள்.
ஆனால் போகப் போக அந்தத் தூறல் கல் மழையாக மாறத் தொடங்கியது. தனக்குச் செய்ய வேண்டிய பூஜையைச் செய்யாததால்,
ஆயர்கள் மேல் கோபம் கொண்டு இந்திரன் பொழிந்த கல் மழை அது என அவர்கள் உணரத் தொடங்கினார்கள்.
கண்ணனின் திருவடிகளைச் சரண் புகுந்தார்கள்.

ஆயர்களையும் ஆநிரைகளையும் காக்கும் பொருட்டுக் கண்ணன் கோவர்த்தன மலையைக் குடையாகத் தூக்கிப் பிடித்தான்.
இந்திரன் ஒரு வாரம் கடும் மழையைப் பொழிவித்தான். ஒரு வார காலமும் கண்ணனும் கோவர்த்தனக்கிரியைத் தாங்கிக் கொண்டு
ஆய்ப்பாடியைக் காத்தான். அதற்குமேல் மழை பொழிவிக்க இந்திரனிடம் தண்ணீர் இல்லை. அந்நிலையில் தனது தவறை உணர்ந்தான் இந்திரன்.
“திருமாலின் அவதாரமாகிய கண்ணனிடத்தில் பிழை இழைத்து விட்டோமே!” என்ற அச்சத்தில் காமதேனுவுக்குப் பின்னால் ஒளிந்து கொண்டு
ஆய்ப்பாடிக்கு வந்தான் இந்திரன்.

காமதேனுவைப் பார்த்துக் கண்ணன் முகம் மலர்ந்த அளவில், இந்திரனும் கண்ணனின் கால்களைப் பிடித்துக் கொண்டு
தன்னை மன்னிக்கும்படி வேண்டினான். கண்ணனும் இந்திரனை மன்னித்தான். கோவர்த்தன மலையைக் கீழே வைத்தான்.
அப்போது இந்திரன், ஆயர்களையும் ஆநிரைகளையும் காத்துத் தந்த கண்ணபிரானைக் கௌரவிக்கும் விதமாகக்
கண்ணனுக்குக் கோவிந்த பட்டாபிஷேகம் செய்து வைத்தான்.
அத்தோடு மட்டுமின்றி, ‘உபேந்திரன்’ என்ற பட்டத்தையும் கண்ணனுக்கு அளித்தான் இந்திரன்.
“ஆஹா! அருமையான பட்டம்!” என்று சொல்லிக் கண்ணனும் ஏற்றான்.

ஆனால் சற்று சிந்தித்த இந்திரன், “கண்ணா! மீண்டும் ஒரு பிழை செய்து விட்டேன்!
‘உபரீந்திரன்’ (உபரி+இந்திரன்) – அதாவது ‘இந்திரர்களுக்கெல்லாம் இந்திரன்’ என்று பட்டமளிக்க நினைத்தேன்.
ஆனால் பதற்றத்தில், ‘உபேந்திரன்’ (உப+இந்திரன்) – ‘இந்திரனின் உதவியாளன்’ என்று உளறி விட்டேனே! என்னை மீண்டும் மன்னித்து விடு!” என்றான்.
அதற்குக் கண்ணன், “தவறில்லை இந்திரா! நான் வாமனனாக உன் தாய் அதிதியின் வயிற்றில் பிறந்தேன் அல்லவா?
அந்த அவதாரத்தில் நீ எனக்கு அண்ணன்.நான் உனக்குத் தம்பி. ‘உப’ என்ற சொல்லுக்குத் தம்பி என்ற பொருளும் உண்டு.
உபேந்திரன் என்றால் இந்திரனின் தம்பியான வாமன மூர்த்தியைக் குறிக்கும்.
நீ அளித்த பட்டம் எனது முன் அவதாரத்தைக் குறிப்பிடுவதாக நான் எடுத்துக் கொள்கிறேன்! நீ வருந்தாதே!” என்றான்.
கண்ணன் கூறியது போல், இந்திரனின் தம்பியான வாமன மூர்த்தியாக அவதரித்தமையால் ‘உபேந்த்ர:’ என்று திருமால் அழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 153-வது திருநாமம்.
“உபேந்த்ராய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு எப்போதும் திருமால் பக்கபலமாக இருந்து அருள்புரிவார்.

——————

154. வாமனாய நமஹ (Vaamanaaya namaha)

இந்திரனின் தலைமையில் தேவர்களும், மகாபலி தலைமையில் அசுரர்களும் ஒருவரை ஒருவர் எதிர்த்துப் போர் புரிந்தார்கள்.
அந்தப் போரில் இந்திரனின் வஜ்ராயுதத்தால் தாக்கப்பட்டு மகாபலி இறந்தான். இறந்து போன மகாபலியின் சடலத்தை அசுரர்கள்
தங்கள் குருவான சுக்கிராச்சாரியாரிடம் கொண்டு சென்றார்கள். சுக்கிராச்சாரியார் தமது மந்திர பலத்தால்
இறந்து போன மகாபலியை மீண்டும் உயிர்த்தெழச் செய்தார். மகாபலிக்காகப் பெரும் வேள்வி செய்தார்
சுக்கிராச்சாரியார். அந்த வேள்வித் தீயில் இருந்து ஆயுதங்களும், தேர்களும், படைகளும் உருவெடுத்து வந்தன.
புதிய உத்வேகத்துடன் ஃபீனிக்ஸ் பறவையைப் போலப் புறப்பட்டு இந்திரனைத் தாக்க வந்தான் மகாபலி.

அவன் வரும் வேகத்தைக் கண்டு அஞ்சிய தேவர்கள், தேவலோகத்தை விட்டு ஓடினார்கள்.
“இனி நானே அனைத்துலகுக்கும் அரசன்!” என்று சொன்ன மகாபலி, இந்திரனின் ஆசனத்தில் அமர்ந்து கொண்டான்.
தேவர்களின் தாயான அதிதி தேவி, தன் கணவரான கச்யப முனிவரிடம், “நம் மகன்களான தேவர்கள் எங்கு சென்றார்கள்
என்றே தெரியவில்லையே! அவர்களின் இருப்பிடத்தை எவ்வாறு கண்டறிவது? மேலும், மகாபலியை வீழ்த்தி
தேவலோகத்தைத் தேவர்கள் கைப்பற்றி, இழந்த செல்வத்தை மீண்டும் பெற என்ன வழி?” என்று கேட்டாள்.

“நீ பன்னிரண்டு நாட்களுக்குப் பால் மட்டும் அருந்தி பயோ விரதம் என்ற விரதத்தை அனுஷ்டித்தால்,
அதனால் திருமால் மனமுகந்து உனக்கு அருள்புரிவார்!” என்றார் கச்யபர்.
அதிதி தேவியும் அவ்வாறே பயோ விரதத்தைப் பன்னிரண்டு நாட்கள் அனுஷ்டித்தாள்.
விரதம் பூர்த்தியானதும் திருமால் அவளுக்குக் காட்சியளித்து, “நான் உனக்கு மகனாக அவதரிப்பேன்!” என்று வாக்களித்தார்.

புரட்டாசி மாதம் திருவோண நட்சத்திரத்தில் அதிதியின் மகனாகக் குள்ளமான உருவத்துடன் திருமால் அவதாரம் செய்தார்.
குள்ளமான தோற்றம் கொண்டிருந்தமையால் ‘வாமனர்’ என்று அவர் அழைக்கப்பட்டார்.
கையில் கமண்டலமும் மார்பில் மாந்தோலும் ஏந்தியபடி மகாபலியின் யாக சாலைக்குச் சென்றார் வாமனர்.
நர்மதா நதிக்கரையில் மகாபலிச் சக்கரவர்த்தி யாகம் செய்து கொண்டிருந்தான். யாசகம் கேட்டு வந்த பிரம்மச்சாரியாக உள்ளே நுழைந்த
வாமனரின் திருமேனி ஒளியைக் கண்டு, அங்கிருந்த அனைவரும் பிரமித்துப் போனார்கள்.
“வாருங்கள்! வாருங்கள்! நீங்கள் வந்தமையால் என் யாகம் வெற்றி அடைந்தது!” எனச் சொல்லி அவரை வரவேற்று
அவருக்கு ஆசனம் அளித்த மகாபலி, அவரது கால்களைக் கழுவிவிட்டான். அவர் கால் கழுவிய தீர்த்தத்தைத் தன் தலைமேல் தெளித்துக் கொண்டான்.

“உங்களுக்கு என்ன வேண்டுமென்று கேளுங்கள்! நான் தருகிறேன். என்னிடம் தானம் பெற்ற பின் நீங்கள் வேறு யாரிடமும்
தானம் கேட்க வேண்டிய அவசியமே ஏற்படக் கூடாது! கேளுங்கள்!” என்றான் மகாபலி.
“எனக்கு என் காலால் மூன்றடி நிலம் மட்டும் போதும்!” என்றார் வாமனர். சிரித்தான் மகாபலி. மார்பைத் தட்டிக் கொண்டு,
“அனைத்துலகங்களுக்கும் சக்கரவர்த்தியான இந்த மகாபலியிடம் வந்து கேவலம் மூன்றடி நிலம் கேட்கிறீர்களே!” என்று ஆணவத்துடன் சொன்னான்.
“முதலில் மூன்றடி நிலம் தாருங்கள்! அப்புறம் பார்க்கலாம்!” என்றார் வாமனர்.

தன் மனைவி விந்தியாவளியை அழைத்தான் மகாபலி. தங்கக் கமண்டலத்தில் அவள் தண்ணீர் எடுத்து வந்தாள்.
தாரை வார்த்துக் கொடுக்கப் போனான் மகாபலி. அப்போது “நில்!” என்று தடுத்தார் அவனது குருவான சுக்கிராச்சாரியார்.
“வந்திருப்பவன் நாராயணன். அதை அறியாமல் நீ அவனுக்குத் தானம் செய்யப் பார்க்கிறாய்.
நீ அனைத்துச் செல்வங்களையும் இழந்து விடுவாய்!” என எச்சரித்தார்.

ஆனால் மகாபலியோ, “பரவாயில்லை! நான் சொன்ன வாக்கை மீற மாட்டேன். இவருக்கு நான் தானம் செய்தால்,
திருமாலுக்கே தானம் செய்தவன் என்ற பெருமை எனக்கு ஏற்படுமல்லவா? அதனால் தானம் கொடுத்தே தீருவேன்!” என்று திட்டவட்டமாகத் தெரிவித்தான்.
“நீ எல்லாச் செல்வங்களையும் இழப்பாய்!” என்று சுக்கிராச்சாரியார் சபித்தார்.மகாபலி வாமன மூர்த்திக்குத் தாரை வார்த்துக் கொடுத்தான்.
அவன் தாரை வார்த்துத் தந்த தீர்த்தம் வாமன மூர்த்தியின் கையில் பட்டவாறே, கிடுகிடுவென வளரத் தொடங்கினார் வாமனர்.

குள்ள வாமனராக வந்து, பின் திரிவிக்கிரமனாகப் பேருருவம் கொண்டு உலகை அளந்த விதத்தைப்
பிள்ளைப் பெருமாள் ஐயங்கார் என்னும் திவ்வியக்கவி மிக அழகாக வர்ணிக்கிறார்:

“முன்னம் குடைபோல் முடிநாயக மணிபோல்
மன்னும் திலகம்போல் வாள் இரவி – பொன்னகலம்
தங்கு கௌத்துவம் போலும் உந்தித் தடமலர் போல்
அங்கண் உலகளந்தாற்கு ஆம்.”

முதலில் வாமன மூர்த்தியின் தலைக்கு மேல் குடைபோல் தெரிந்ததாம் சூரியன்.
வாமனர் வளர வளர, அவரது கிரீடத்தில் பதித்த மணிபோல் சூரியன் தெரியத் தொடங்கியது.
மேலும் அவர் வளரவே, அவர் நெற்றியிலுள்ள திலகம் போல் இருந்தது சூரியன்.
இன்னும் வளர்ந்திட, அவரது நெஞ்சில் அணிந்திருக்கும் கௌஸ்துப மணிபோல் தெரிந்தது சூரியன்.
இன்னமும் வளர, அவரது நாபிக் கமலம் போல் தெரியத் தொடங்கியது சூரியன்.
இவ்வாறு உலகளந்த பெருமாள் மெல்ல மெல்ல சூரியனைத் தாண்டி வளர்ந்து கொண்டே போனார் என்பதைக் கவி நயத்துடன் தெரிவிக்கிறார்.

ஓரடியால் மண்ணுலகையும், மற்றோர் அடியால் விண்ணுலகையும் அளந்து விட்டு, மூன்றாவது அடியை எங்கே வைப்பதென
மகாபலியிடம் கேட்டார் திருமால். அப்போது மகாபலி, தான் அகங்காரத்தை விட்டதற்கு அடையாளமாகத் தன் தலையிலிருந்து கிரீடத்தை அகற்றி,
“என் தலைமேல் வைத்திடுங்கள்!” என்று உலகளந்த பெருமாள் முன் தலைகுனிந்து நின்றான்.
தன் திருவடியை அவன் தலைமேல் பதித்து அவனைப் பூமிக்குக் கீழே உள்ள சுதல லோகத்துக்கு அனுப்பினார் திருமால்.

திருமால் வாமனாவதாரம் எடுக்கும் முன், கச்யபர் தேவர்களிடம், “வாமன மூர்த்தி இந்திரனின் யாகசாலைக்குச் செல்லும் போது
அங்கே நீங்கள் புல், செடி, கொடி, மரம், விலங்கு, பறவை என ஏதோ ஒரு வடிவில் இருங்கள்!” என அறிவுறுத்தியிருந்தார்.
அவ்வாறே தேவர்களும் பலவிதமான வடிவங்களில் மகாபலியின் யாகசாலையில் ஒளிந்திருந்தார்கள்.
வாமன மூர்த்தியின் திருமேனி ஒளி செடி கொடி வடிவில் இருந்த தேவர்களின் மேல் பட்டவுடனேயே,
அவர்கள் இழந்த செல்வத்தையும், தேவலோக ராஜ்ஜியத்தையும் பெற்றுவிட்டார்கள்.

மகாபலி திருமாலால் தண்டிக்கப்பட்டதாக நாம் நினைக்கிறோம். அதுவும் தவறு. வாமனரின் திருமேனி ஒளி மகாபலி மேல் பட்டதன் விளைவாக,
பூமிக்குக் கீழே உள்ள சுதலம் எனும் லோகத்தில் சிறந்த பதவியைப் பெற்றான் மகாபலி. அவன் ஏழு சிரஞ்ஜீவிகளுள் ஒருவனுமானான்.
அடுத்த கல்பத்தில் இந்திரப் பதவியும் அவனுக்குக் கிட்டும் என்று திருமால் உறுதி அளித்தார்.

‘வாமன:’ என்றால் ‘தன் திருமேனி ஒளியால் அனைவருக்கும் நன்மையை உண்டாக்குபவர்’ என்றும் பொருள்.
“த்ருஷ்ட்யா ஸ்வகாந்த்யா: வாமானி ஸுகானி நயதீதி ய: ஸ வாமன:” என்கிறது வடமொழி நிகண்டு.
(எனினும், ‘வாமன:’ என்ற சொல் உலக வழக்கில் ‘குள்ளமானவர்’ என்ற பொருளிலும் வழங்கப்படுகிறது).
தேவர்கள், அசுரர்கள் என்ற பாகுபாடு இன்றி அனைவருக்கும் நன்மையையே செய்தது வாமன மூர்த்தியின் திருமேனி ஒளி.

தேவர்களும் இழந்த செல்வத்தைப் பெற்றார்கள், மகாபலியும் சுதல லோகத்தில் நற்பதவியையும், சிரஞ்ஜீவியாக வாழும் பேற்றையும் பெற்றான்.
இவ்வாறு அனைவருக்கும் நன்மை செய்யும் திருமேனி ஒளியை உடையவராக விளங்குவதால், திருமால் ‘வாமன:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 154-வது திருநாமம்.
“வாமனாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் தாங்கள் இழந்த செல்வங்கள் அனைத்தையும்
மீண்டும் பெறும்படித் திருமால் அருள்புரிவார்.

———

155. ப்ராம்சவே நமஹ (Praamshave namaha)

‘ப்ராம்சு:’ என்றால் பேருருவம் தரித்து அனைத்து இடங்களிலும் வியாபித்து இருப்பவர் என்று பொருள்.
த்ரிவிக்ரமனாக ஓங்கி உலகளந்து பேருருவம் தாங்கி இருப்பதால், திருமால் ‘ப்ராம்சு:’ எனப்படுகிறார்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 155-வது திருநாமம்.
“ப்ராம்சவே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் வாழ்க்கையில் ஓங்கி உயரும் படித்திருமால் அருள்புரிவார்.

குறிப்பு: வாமனாவதாரம் பற்றி மேலும் பல குறிப்புகளை அடுத்தடுத்த திருநாமங்களின் விளக்கங்களில் காணலாம்.

————–

156. அமோகாய நமஹ (Amoghaaya namaha)

(‘உபேந்த்ர:’ என்ற 153-வது திருநாமம் தொடங்கி, ‘நியம:’ என்ற 163-வது திருநாமம் வரையிலுள்ள 11 திருநாமங்கள்
திருமாலின் வாமன அவதாரத்தின் பெருமையை விளக்க வந்தவை)
தொண்டரடிப் பொடியாழ்வார் திருவரங்கநாதனின் மேன்மைகளையும், அவனது திருநாம சங்கீர்த்தனத்தின் வைபவத்தையும்
விளக்கும் விதமாகத் ‘திருமாலை’ என்னும் பிரபந்தத்தை அருளிச்செய்தார்.
“திருமாலையை அறியாதார் திருமாலையே அறியாதார்” என்னும் தொடர் அந்நூலின் பெருமைக்குச் சான்றாகும்.

அந்தத் திருமாலையில் அரங்கனை ஆனந்தமாகப் பாடிக்கொண்டு வந்த தொண்டரடிப் பொடியாழ்வார்,
திடீரெனத் தனது குற்றங்களை எல்லாம் எண்ணிப் பார்த்தார். அரங்கனின் பெருமைகளையும் எண்ணிப் பார்த்தார்.

“உள்ளத்தே உறையும் மாலை உள்ளுவான் உணர்வொன்று இல்லா
கள்ளத்தே நானும் தொண்டாய்த் தொண்டுக்கே கோலம் பூண்டு
உள்ளுவார் உள்ளிற்று எல்லாம் உடனிருந்து அறிதி என்று
வெள்கிப் போய் என்னுள்ளே நான் விலவறச் சிரித்திட்டேனே”

என்ற பாடலின் வாயிலாக, “அவ்வளவு உயர்ந்தவனான அரங்கனின் அருகே நிற்பதற்குக் கூட நீசனான அடியேனுக்குத் தகுதியில்லை!” என்று கூறி
அரங்கனின் கோயிலை விட்டு விலகிச் செல்ல முயன்றார். அவரைத் தடுத்தான் அரங்கன்.
“ஆழ்வீர்! எங்கே செல்கிறீர்?” என்று கேட்டான். “இல்லை! இல்லை! நீ மிகவும் உயர்ந்தவன். அடியேனோ மிக மிகத் தாழ்ந்தவன்.

உன் தொண்டன் என்று வேடமிட்டுக் கொண்டு கள்ளத்தனத்துடன் உன்முன்னே வந்து நின்று உன்னையே ஏமாற்றப் பார்த்து விட்டேன்.
என் குற்றங்களை எல்லாம் எண்ணிப் பார்க்கையில், உனக்கு எதிரே நிற்கும் தகுதி கூட அடியேனுக்கு இல்லை.
நான் செல்கிறேன்!” என்றார் தொண்டரடிப் பொடியாழ்வார்.
அரங்கன், “ஆழ்வீர்! நான் த்ரிவிக்கிரமனாக ஓங்கி உலகை அளந்தேனே! எதற்காக தெரியுமா?” என்று கேட்டான்.
“தேவர்கள் இழந்த ராஜ்ஜியத்தை மகாபலியிடம் இருந்து யாசகமாகப் பெற்று மீண்டும் அவர்களிடம் ஒப்படைக்க நீ உலகளந்தாய்!” என்றார் ஆழ்வார்.

“மகாபலியுடன் போர் புரிந்து அவனை நான் எளிதாக வென்றிருப்பேனே! அல்லது எனது சக்கராயுதத்தைக் கொண்டு
மகாபலியை வதைத்து இந்திரனை அவன் பதவியில் அமர்த்தியிருப்பேனே!
இதற்காக நான் ஏன் உலகத்தை எல்லாம் தாவி அளக்க வேண்டும்?” என்று கேட்டான் அரங்கன்.
“மாயனான உனது மாயங்களை நீயே விளக்கியருள வேண்டும்!” என்று வேண்டினார் ஆழ்வார்.

அதற்கு அரங்கன், “எனது திருவடி ஸ்பரிசத்தால் அனைத்து உயிர்களுக்கும் பக்தி, ஞானம், வைராக்கியம் அனைத்தும் வளரட்டும்
என்ற நோக்கில் உலகில் உள்ள ஜீவராசிகள் அனைவரின் தலைகளிலும் எனது திருவடிகளைப் பதிக்க நினைத்தேன்.
அவ்வாறு அனைவர் தலைகளிலும் திருவடி பதிப்பதற்கு மகாபலியையும் தேவர்களையும் வியாஜமாகப் பயன்படுத்திக் கொண்டேன்.

அப்போது, நல்லவர்-கெட்டவர், மனிதன்-மிருகம், நாத்திகர்-ஆத்திகர், கற்றவர்-கல்லாதவர், ஏழை-பணக்காரர் என எந்த ஏற்றத் தாழ்வும்
பாராது அனைவரையும் என் திருவடிகளால் தீண்டினேன் அல்லவா? இதிலிருந்தே நான் யாரையும் குற்றம் கூறி விலக்குபவன் அல்ல
என்று புரிந்து கொள்ளுங்கள். உங்களையும் விலக்க மாட்டேன். என்னை விட்டுச் செல்லாதீர்கள்!” என்றான்.
அரங்கனின் திருவுள்ளத்தை உணர்ந்த ஆழ்வார், மீண்டும் கோயிலுக்குள் வந்து அவனை வணங்கி,

“தாவியன்று உலகம் எல்லாம் தலைவிளாக் கொண்ட எந்தாய்
சேவியேன் உன்னை அல்லால் சிக்கெனச் செங்கண் மாலே
ஆவியே அமுதே எந்தன் ஆருயிர் அனைய எந்தாய்
பாவியேன் உன்னை அல்லால் பாவியேன் பாவியேனே.”

என்ற பாசுரத்தைப் பாடினார்.
‘மோக:’ என்றால் வீண்போவது என்று பொருள்.
‘அமோக:’ என்றால் வீண்போகாதது என்று பொருள். திருமால் செய்யக்கூடிய எந்தச் செயலும் வீண்போவதில்லை.
அவர் மகாபலியிடமிருந்து யாசகம் பெறுவதற்காகவும், தேவர்களுக்கு ராஜ்ஜியத்தைத் தருவதற்காகவும் உலகை அளந்ததாகப்
பொதுவாக எல்லாரும் கருதுவார்கள். ஆனால் அதனுள் அனைத்து ஜீவராசிகளின் தலைகளிலும் கால்பதிக்க வேண்டும் என்ற
ஒரு முக்கியமான நோக்கத்தை வைத்து, அதை நிறைவேற்றிக் கொண்டார்.

இதுபோல், தான் செய்யும் ஒவ்வொரு செயலுக்குள்ளும் ஒரு உயர்ந்த நோக்கத்தை வைத்து,
அந்நோக்கத்தைச் சரியாக நிறைவேற்றிக் கொள்வதால், திருமால் செய்யும் எந்தச் செயலும் வீண்போவதில்லை.
அதனால் ‘அமோக:’ என்று அவர் அழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 156-வது திருநாமம்.
“அமோகாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் புரியும் எந்தச் செயலும் வீண்போகாதபடித் திருமால் அருள்புரிவார்.

———————

157. சுசயே நமஹ (Chuchaye namaha)

வேதம் அனைத்துக்கும் வித்தாக விளங்குவது ஆண்டாள் அருளிச் செய்த திருப்பாவை.
முப்பதே பாசுரங்களில் அனைத்து மறைகளின் சாரத்தையும் எளிய இனிய தமிழில் ஆண்டாள் வழங்கினாள். அதனால் தான்,

“பாதகங்கள் தீர்க்கும் பரமன் அடி காட்டும்
வேதம் அனைத்துக்கும் வித்தாகும் – கோதை தமிழ்
ஐயைந்தும் ஐந்தும் அறியாத மானிடரை
வையம் சுமப்பதும் வம்பு.”

என்று சொல்கிறோம். திருமாலின் த்ரிவிக்கிரம அவதாரத்தைத் திருப்பாவையில் மூன்று இடங்களில் பாடியுள்ளாள் ஆண்டாள்.
மூன்றாம் பாசுரத்தில் “ஓங்கி உலகளந்த உத்தமன்” என்றும்,
பதினேழாம் பாசுரத்தில் “அம்பரம் ஊடறுத்து ஓங்கி உலகளந்த உம்பர் கோமானே” என்றும்,
இருபத்து நான்காம் பாசுரத்தில் “அன்று இவ்வுலகம் அளந்தாய் அடிபோற்றி” என்றும் பாடியுள்ளாள்.

இவற்றுள் “ஓங்கி உலகளந்த…” பாசுரத்தின் பொருளைத் திருப்பாவை ஜீயரான ராமானுஜர், தம் சீடர்களுக்கு விளக்கிக் கொண்டிருந்தார்.
அப்போது ஒரு சீடர் எழுந்து, “சுவாமி! ஒரு ஐயம்! ஓங்கி உலகளந்த ‘உத்தமன்’ என்று த்ரிவிக்கிரமப் பெருமாளை ஆண்டாள் பாடுகிறாளே!
உண்மையிலேயே அவர் உத்தமரா?” என்று கேட்டார்.
“புருஷோத்தமரான பெருமாளை ‘உத்தமன்’ என்று சொல்வதில் என்ன தவறு?” என்று கேட்டார் ராமானுஜர்.

அந்தச் சீடரோ, “இல்லை சுவாமி! த்ரிவிக்கிரமப் பெருமாள் உண்மையில் ஏமாற்று வேலை தானே செய்தார்.
சிறிய கால்களை மகாபலியிடம் காட்டி மூவடி நிலம் வேண்டுமென யாசித்து விட்டுப் பெரிய கால்களால் மூவுலகங்களையும் அளந்தாரே!
இப்படிப்பட்ட ஏமாற்றுவித்தைக்காரரைப் போய் ‘உத்தமன்’ என்று ஆண்டாள் பாடுகிறாளே! இதை எப்படி ஏற்க முடியும்?” என்றார்.

அதற்கு மிக அழகாக விடையளித்தார் ராமானுஜர்: “மனிதர்களில் நான்கு வகைகள் உண்டு-
அதமாதமன், அதமன், மத்யமன், உத்தமன்.
பிறரை வஞ்சித்து, பிறரைக் கெடுத்து, அதைக் கண்டு மகிழ்ந்து வாழ்பவனுக்கு அதமாதமன் (sadist) என்று பெயர்.
பிறரைப் பற்றிக் கவலைப் படாமல் தான் வாழ்ந்தால் போதும் என்று சுயநலத்துடன் வாழ்பவனுக்கு அதமன் (selfish) என்று பெயர்.
தானும் வாழ வேண்டும், பிறரும் வாழ வேண்டும் என்ற பொதுநல நோக்குடன் வாழ்பவனுக்கு மத்யமன் (ordinary soul) என்று பெயர்.
தான் கெட்டாலும் பரவாயில்லை, பிறர் நன்றாக இருக்க வேண்டும் என்று கருதித் தியாகம் செய்பவனுக்கே உத்தமன் (noble soul) என்று பெயர்.

இவ்வாறிருக்க, மகாபலியைத் த்ரிவிக்கிரமன் ஏமாற்றினார் என்று நீ சொல்கிறாயே!
மகாபலியை ஏமாற்றி அவனது சொத்தைத் த்ரிவிக்கிரமன் எடுத்துக் கொண்டாரா? இல்லையே!
அந்தச் சொத்துக்கு உண்மையான சொந்தக்காரனான இந்திரனிடம் தானே அதை மீட்டுக் கொடுத்தார்.
இந்திரன் இழந்த சொத்தைப் பெறவேண்டும் என்பதற்காக ‘வஞ்சகன்’ என்ற பெயரைத் த்ரிவிக்கிரமப் பெருமாள் ஏற்றுக் கொண்டாரே ஒழிய
இதில் பெருமாளுக்குச் சுயலாபம் எதுவுமில்லை. தனக்கு அவப்பெயர் உண்டானாலும் பரவாயில்லை,
தேவர்கள் நன்றாக இருக்கட்டும் என்று கருதியதால் தான்
த்ரிவிக்கிரமனை ஓங்கி உலகளந்த ‘உத்தமன்’ என்று ஆண்டாள் பாடுகிறாள்!” என ராமானுஜர் விளக்கினார்.

வஞ்சகன் போல் மகாபலியிடம் வந்து, அவனை வஞ்சித்து அவனது சொத்தை அபகரித்தாலும்,
அதைத் திருமால் தனது சுயலாபத்துக்காகச் செய்யாமல், அசுரனிடமிருந்து ராஜ்ஜியத்தை மீட்டு, அதற்குரியவர்களான தேவர்களிடம்
கொடுக்க வேண்டும் என்ற பொது நல நோக்கிலேயே செய்தார்.
எனவே அச்செயலோடு தொடர்புடைய தோஷங்களாலோ, பாபங்களாலோ தீண்டப்படாமல் உத்தமராகவே – தூயவராகவே விளங்குகிறார்.
‘சுசி:’ என்றால் தூயவர் என்று பொருள்.

எப்போதும் தூயவராக விளங்குவதால் திருமால் ‘சுசி:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 157-வது திருநாமம்.
“சுசயே நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களின் மனம், மொழி, மெய் அனைத்தும் தூய்மையாக
இருக்கும்படித் திருமால் அருள்புரிவார்.

————————-

158. ஊர்ஜிதாய நமஹ (Oorjithaaya namaha)

மகாபலி மூவடி நிலம் தருவதாக வாமன மூர்த்திக்கு வாக்களித்தான். தான் கொடுத்த வாக்கை நிறைவேற்றியே தீர வேண்டும்
என்ற உறுதியுடன் தன் கமண்டலத்தில் உள்ள நீரைக் கொண்டு தாரை வார்த்துக் கொடுத்தான்.
அவன் தாரை வார்த்த நீர் வாமனரின் கையில் பட்டது தான் தாமதம். கிடுகிடுவென அவர் வளரத் தொடங்கினார்.

“ஒண்மிதியில் புனலுருவி ஒருகால் நிற்ப
ஒருகாலும் காமரு சீர் அவுணன் உள்ளத்து
எண்மதியும் கடந்து அண்டம்மீது போகி
இருவிசும்பினூடு போய் எழுந்து மேலைத்
தண்மதியும் கதிரவனும் தவிர ஓடி
தாரகையின் புறந்தடவி அப்பால் மிக்கு
மண்முழுதும் அகப்படுத்து நின்ற எந்தை
மலர்புரையும் திருவடியே வணங்கினேனே!”

என்று வாமனர் த்ரிவிக்கிரமனாக வளர்ந்தமையைத் திருமங்கையாழ்வார் பாடுகிறார்.
அவ்வாறு நெடிய தோற்றம் கொண்டவராகத் த்ரிவிக்கிரமன் வளர்ந்தவாறே, “என்ன மாயம் இது?” என்றொரு குரல் ஒலித்தது.
அது மகாபலியின் மகனான நமுசியின் குரல். த்ரிவிக்கிரமனைப் பார்த்து, “ ‘மாயன்’, ‘மாயன்’ என்று உன்னை
எல்லோரும் அழைப்பது சரியாகத் தான் இருக்கிறது. மாயம் செய்து எங்களை ஏமாற்றப் பார்க்கிறாயா?” என்று கோபத்துடன் கேட்டான் நமுசி.

“நான் யாரையும் ஏமாற்றவில்லையே!” என்றார் த்ரிவிக்கிரமன்.
“இல்லை! என் தந்தையிடம் சிறிய கால்களைக் காட்டி மூவடி நிலம் வேண்டும் என்று நீ யாசித்தாய்.
அந்தச் சிறிய கால்களைக் கருத்தில் கொண்டுதான் என் தந்தையும் மூவடி நிலம் தருவதாக வாக்களித்தார்.
ஆனால் நீயோ திடீரென விஸ்வரூபம் எடுத்துப் பெரிய கால்களைக் கொண்டு அனைத்து உலகங்களையும் அளந்து எங்களை
வஞ்சிக்கப் பார்க்கிறாய். என் தந்தையின் அப்பாவித் தனத்தைப் பயன்படுத்திக் கொண்டு மாயம் செய்யப் பார்க்கிறாய்!”
என்று குற்றம் சாட்டினான் நமுசி.

“நமுசி! நான் எப்போதுமே எங்கும் பரந்து இருப்பவன். உன் தந்தைக்குக் காட்சியளிப்பதற்காக என்னைக் குறுக்கிக் கொண்டு
குள்ள வாமனனாக வந்தேன். இப்போது எனது இயல்பான பேருருவத்துக்கு மாறிவிட்டேன்! அவ்வளவு தான்.
நான் உன் தந்தையை வஞ்சிக்கவில்லை!” என்றார் திரிவிக்கிரமன்.
ஆனால் அதை ஏற்காத நமுசி, “நீ யாசிக்கும் போது எடுத்துக் கொண்ட வாமன வடிவத்துடனேயே மூவடி அளந்து கொள்.
இந்தப் பேருருவத்தோடு அளப்பதை ஏற்க மாட்டேன்!” என்றான்.

அவன் கூற்றை மீறி, உலகைப் பேருருவத்துடன் அளக்கப் போனார் திரிவிக்கிரமன். அவரது திருவடிகளைப் பிடித்து,
“உன்னை அளக்க விட மாட்டேன்!” என்று தடுத்தான் நமுசி. அப்போது திரிவிக்கிரமன் தனது திருவடிகளால் நமுசியை உதைத்து
அவன் ஆகாயத்தில் சுழலும்படிச் செய்துவிட்டார். இச்சம்பவத்தைப் பெரியாழ்வார் பாடியுள்ளார்:

“என்னிது மாயம் என் அப்பன் அறிந்திலன்
முன்னைய வண்ணமே கொண்டு அளவாயென்ன
மன்னு நமுசியை வானில் சுழற்றிய
மின்னு முடியனே அச்சோ! அச்சோ!
வேங்கட வாணனே அச்சோ! அச்சோ!”

இவ்வாறு நமுசி போன்ற அசுர சக்திகளை அனாயாசமாக வீழ்த்தக் கூடிய பலம் பொருந்தியவராகத் திருமால் விளங்குவதால்
‘ஊர்ஜித:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 158-வது திருநாமம்.
“ஊர்ஜிதாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு உயர்ந்த உடல் வலிமையையும் மனவலிமையையும் திருமால் தந்தருள்வார்.

————-

159. அதீந்த்ராய நமஹ: (Atheendhraaya namaha)

இந்திரனின் வெண்கொற்றக் குடையையும், இந்திரனின் தாயான அதிதி தேவியின் வைரத் தோடுகளையும் நரகாசுரன்
அபகரித்துச் சென்றான். அவனை வதம் செய்து தன் உடைமைகளை மீட்டுத் தருமாறு கண்ணனிடம் பிரார்த்தித்தான் இந்திரன்.

சத்யபாமாவை அழைத்துக் கொண்டு கருட வாகனத்தில் நரகாசுரனின் இருப்பிடத்துக்குச் சென்ற கண்ணன்,
நரகாசுரனுடன் போர் புரிந்து அவனை வீழ்த்தினான். நரகாசுரன் சிறை வைத்திருந்த பதினாறாயிரம் அரசிளங்குமரிகளையும்,
அவன் அபகரித்து வைத்திருந்த இந்திரனின் குடையையும், அதிதியின் தோடுகளையும் மீட்டான் கண்ணன்.
(நரகாசுரவதம் பற்றியும், அந்த வதத்துக்கும் தீபாவளிப் பண்டிகைக்கும் உள்ள தொடர்பைப் பற்றியும்
வேறொரு திருநாமத்தின் விளக்கத்தில் விரிவாகக் காண உள்ளோம்.)
மீண்டும் சத்யபாமாவோடு கருட வாகனத்தில் ஏறிய கண்ணன், தேவலோகம் சென்று இந்திரனிடம் அவனது குடையையும்
அவனது தாயின் தோடுகளையும் ஒப்படைத்தான். இந்திரன் மனம் மகிழ்ந்து கண்ணனுக்குத் தன் நன்றிகளைத் தெரிவித்துக் கொண்டான்.

அப்போது, தேவலோகத்திலுள்ள பாரிஜாத மலரைக் கண்ட சத்யபாமா, அதைத்தன் கூந்தலில் சூடிக் கொள்ள எண்ணி,
அம்மலரைப் பறிக்கப் போனாள். ஆனால் இந்திராணி, “சாதாரண மனிதப் பெண்ணுக்குப் பாரிஜாத மலர் கேட்கிறதா?” என்று
கோபத்துடன் சொல்லவே, மனம் நொந்து போனாள். எதுவும் பேசாமல் கண்ணனுடன் துவாரகைக்குத் திரும்பிவிட்டாள் சத்யபாமா.

ஆனால் அவளது மனக்கலகத்தை அறிந்து கொண்ட கண்ணன், கருடனைத் தேவலோகத்துக்கு அனுப்பினான்.
பாரிஜாத மரத்தையே பெயர்த்து எடுத்து வந்து சத்யபாமாவின் அந்தப்புரத்தின் வாசலில் நட்டார் கருடன்.
“ஒரு மலருக்கு ஆசைப்பட்ட எனக்கு மரத்தையே என் கணவர் தந்து விட்டாரே!” என மனம் மகிழ்ந்தாள் சத்யபாமா.

எனினும், பாரிஜாத மரத்தைக் கண்ணன் கொண்டு சென்றதால் கோபம் கொண்டான் இந்திரன். தனக்காக நரகாசுரனை வதைத்து,
அவன் கவர்ந்து சென்ற குடையையும் தோடுகளையும் கண்ணன் மீட்டான் என்ற நன்றி விசுவாசம் இல்லாமல்
கண்ணனையே எதிர்த்துப் போர் புரிய வந்தான்.
கண்ணனும் யாதவ சேனையைத் திரட்டிக் கொண்டு இந்திரனின் சேனையை எதிர்த்துப் போரிட்டான்.
அச்சமயம் தனது வஜ்ராயுதத்தால் கண்ணனைத் தாக்க முற்பட்டான் இந்திரன்.
ஆனால் கண்ணனைத் தாக்க வேண்டும் என்ற எண்ணம் அவன் மனதில் உண்டான அடுத்த நொடியே அவனது வலக்கை அசைவற்றுப் போனது.

அதிர்ந்து போன இந்திரன், தன் தவறை உணர்ந்தான். தன் சேனையை மீண்டும் அழைத்துக் கொண்டு தேவலோகம் சேர்ந்தான்.
ஆனாலும் அவனது வலக்கையை அசைக்க இயலவில்லை.
செயலிழந்த தன் கரம் மீண்டும் செயல்வடிவம் பெற என்ன வழி என்று பரமசிவனிடம் கேட்டான் இந்திரன்.
“திருநாங்கூரில் பதினொரு திருத்தலங்களில் திருமால் கோயில் கொண்டுள்ளார்.
அவற்றுள் ‘திருக்காவளம்பாடி’ என்னும் திருத்தலத்துக்குச் சென்று, அங்கே ‘கோபாலகிருஷ்ணன்’ என்ற திருநாமத்துடன் விளங்கும்
திருமாலை வழிபட்டால், உன் செயலிழந்த கை குணமாகும்!” என்றார் பரமசிவன்.

இந்திரனும் திருக்காவளம்பாடிக்கு வந்து திருமாலை வழிபட்டான்.
“நீ எனது தம்பியாக- உபேந்திரனாகப் பிறந்தவன் தானே எனக் கருதி உன்னையே தாக்க முற்பட்டேன்.
அதற்கான சரியான தண்டனையைப் பெற்றுவிட்டேன். நீ இந்திரர்களுக்கெல்லாம் இந்திரன்.
இந்திரர்களைக் காட்டிலும் மேம்பட்ட ‘அதீந்திரன்’ என்று இப்போது உணர்ந்தேன். என்னை மன்னித்தருள வேண்டும்!” என்று பிரார்த்தித்தான்.

அவனது பிரார்த்தனையை ஏற்ற கோபால கிருஷ்ணப் பெருமாள், அவனது வலக்கரம் மீண்டும் செயல்படும்படி அருள்புரிந்தார்.
இந்தச் சரித்திரத்தைத் திருமங்கையாழ்வார்,

“ஏவிளங் கன்னிக்காகி இமையவர் கோனைச் செற்று
காவளம் கடிது இறுத்துக் கற்பகம் கொண்டு போந்தாய்
பூவளம் பொழில்கள் சூழ்ந்த புரந்தரன் செய்த நாங்கைக்
காவளம்பாடி மேய கண்ணனே! களைகண் நீயே!”

என்று பாடியுள்ளார்.
இவ்வாறு, தேவேந்திரனின் தம்பியாக- உபேந்திரனாக அவதரித்தாலும், உண்மையில் தேவேந்திரனுக்கும் மேம்பட்டவராகத்
திருமால் விளங்குவதால் ‘அதீந்த்ர:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
‘அதி’ என்றால் மேம்பட்ட என்று பொருள்.
‘அதீந்த்ர:’ என்றால் இந்திரனைக் காட்டிலும் மேம்பட்டவர்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 159-வது திருநாமம்.
குறிப்பு: கீழே உபேந்த்ர என்ற 153-வது திருநாமம் இந்திரனுக்குத் தம்பியாக அவதரித்த திருமாலின் எளிமையைக் காட்டுகிறது.
அதீந்த்ர என்ற 159-வது திருநாமம் அவ்வாறு உபேந்திரனாக அவதரித்த போதும் அவர் மேன்மை குன்றாமல் இருக்கிறார்
என்று அவரது பெருமையைக் காட்டுகிறது.

“அதீந்த்ராய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள் வாழ்வில் உயர்ந்த பதவிகளையும்
பல பெருமைகளையும் அடையும்படித் திருமால் அருள்புரிவார்.

———————

160. ஸங்க்ரஹாய நமஹ: (Sangrahaaya namaha)

காஞ்சிபுரத்திலுள்ள திருவெஃகா என்னும் திருத்தலத்தில் உள்ள சொன்னவண்ணம் செய்த பெருமாள் கோயிலின் திருக்குளத்தில்
ஐப்பசி மாதம் திருவோண நட்சத்திரத்தில் ஒரு மகான் தோன்றினார்.
பொய்கையில் பிறந்தமையால் ‘பொய்கையாழ்வார்’ என்று பெயர் பெற்றார்.
மகாபலிபுரத்திலுள்ள ஸ்தலசயனப் பெருமாள் கோயிலுக்கு அருகிலுள்ள குளத்தில் ஐப்பசி மாதம் அவிட்ட நட்சத்திரத்தன்று ஒரு மகான் தோன்றினார்.
அவர் பிறக்கும் போதே மகா பக்தராகவும், மகா ஞானியாகவும் விளங்கினார்.
இத்தகைய பெரும் வாழ்வு பெற்றவராக விளங்கியமையால் ‘பூதத்தாழ்வார்’ என்று அழைக்கப்பட்டார்.
இங்கே பூதம் என்றால் சிறப்பாக வாழ்பவர் என்று பொருள்.
சென்னை மயிலாப்பூரில் உள்ள ஒரு பொய்கையில் ஐப்பசி மாதம் சதய நட்சத்திரத்தில் ஒரு மகான் தோன்றினார்.
அவர் திருமாலைத் தரிசிக்க வேண்டும் என்ற பேரவாவுடன் பேய் போலச் சுற்றித் திரிந்தமையால் ‘பேயாழ்வார்’ என்று அழைக்கப்பட்டார்.

“ஐப்பசியில் ஓணம் அவிட்டம் சதயம் இவை
ஒப்பிலவா நாள்கள் உலகத்தீர் – எத்திசையும்
பேசுபுகழ்ப் பொய்கையார் பூதத்தார் பேயாழ்வார்
தேசுடனே தோன்று சிறப்பால்.”

என்று பாடினார் மணவாள மாமுனிகள்.
வெவ்வேறு திசைகளில் சென்று கொண்டிருந்த இம்மூன்று ஆழ்வார்களும் தற்செயலாகத் திருக்கோவலூருக்கு ஒரே நேரத்தில் வந்தார்கள்.
அப்போது நள்ளிரவு. மழை பொழிந்து கொண்டிருந்தது. ஒதுங்க இடம் தேடிய பொய்கையாழ்வார்,
மிருகண்டு முனிவரின் ஆசிரமத்தின் ரேழியில் சென்று சயனித்துக் கொண்டார்.
சற்று நேரத்தில் பூதத்தாழ்வார் வந்து ரேழியின் கதவைத் தட்டினார். கதவைத் திறந்த பொய்கையாழ்வார்,
அறிமுகம் இல்லாதவராயினும் திருமால் அடியார் என்கிறபடியால் பூதத்தாழ்வாருக்கு ஒதுங்க இடம் கொடுத்தார்.
இருவர் சயனிக்க இடமில்லாமையால், இருவரும் அமர்ந்து கொண்டனர்.
சற்று நேரத்தில் பேயாழ்வாரும் வந்து கதவைத் தட்ட, அவருக்கும் இவர்கள் இடம் கொடுத்தார்கள்.
மூவர் அமர இடமில்லாமையால், மூவரும் நின்றுகொண்டார்கள்.

அப்போது மூவருக்கும் இடையே நான்காவதாக ஒருவர் புகுந்து அவர்களை நெருக்குவது போல் உணர்ந்தார்கள்.
வந்த நான்காம் நபர் யாரென்று பார்க்கும் ஆர்வத்தில்,

“வையம் தகளியா வார்கடலே நெய்யாக
வெய்ய கதிரோன் விளக்காகச் – செய்ய
சுடராழியான் அடிக்கே சூட்டினேன் சொல்மாலை
இடராழி நீங்குகவே என்று.”

என்று பூமியையே அகலாக்கிக், கடல்நீரை நெய்யாக்கிச், சூரியனை ஒளியாக்கி ஒரு விளக்கேற்றினார் பொய்கையாழ்வார்.

“அன்பே தகளியா ஆர்வமே நெய்யாக
இன்புருகு சிந்தை இடுதிரியா – நன்புருகி
ஞானச் சுடர்விளக்கேற்றினேன் நாரணற்கு
ஞானத்தமிழ் புரிந்த நான்.”

என்று அன்பையே அகலாக்கி, ஆர்வத்தையே நெய்யாக்கி, சிந்தையையே திரியாக்கி, ஞானத்தை ஒளியாக்கி ஒரு விளக்கேற்றினார் பூதத்தாழ்வார்.
இருவரும் ஏற்றிய தீபங்களின் ஒளியால் வந்திருப்பவர் திருக்கோவலூரில் கோயில் கொண்டிருக்கும் உலகளந்த பெருமாள் என உணர்ந்த பேயாழ்வார்,

“திருக்கண்டேன் பொன்மேனி கண்டேன் திகழும்
அருக்கண் அணிநிறமும் கண்டேன் – செருக்கிளரும்
பொன்னாழி கண்டேன் புரிசங்கம் கைக்கண்டேன்
என்னாழி வண்ணன் பால் இன்று.”

என்று திருமாலைத் துதித்தார்.
தன் பக்தர்களான இவ்வாழ்வார்கள், பல்வேறு ஊர்களில் இருந்து தன்னைத் தேடி வந்தபடியால், அவர்களை
எதிர்கொண்டு அழைக்கும் விதமாகத் திருமால் அவர்களைத் தேடி வந்து, அவர்கள் இருந்த அந்தச் சிறு அறைக்குள்
அவர்களை அணைத்து உறவாட வந்தார்.அனைத்துலகங்களையும் அளந்தவரான போதும், இன்னும் பற்பல மேன்மைகள் இருப்பினும்,
தன் பக்தர்களுக்காகத் தன்னைக் குறைத்துக் கொண்டு அவர்களைத் தேடி வந்து அவர்களோடு கலக்கும்
இயல்பைக் கொண்டதால், ‘ஸங்க்ரஹ:’ என்று திருமால் அழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 160-வது திருநாமம்.

“ஸங்க்ரஹாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களைத் தேடி வந்து அவர்களுக்குத் திருமால் அருள்புரிவார்.
அடுத்து வர இருக்கும் மூன்று திருநாமங்களும் கூடத் திரிவிக்கிரமனின் திருக்குணங்களையே சொல்லப் போகின்றன.

——————–

161. ஸர்காய நமஹ: (Sargaaya namaha)

(‘உபேந்த்ர:’ என்ற 153-வது திருநாமம் தொடங்கி, ‘நியம:’ என்ற 163-வது திருநாமம் வரையிலுள்ள 11 திருநாமங்கள் திருமாலின்
வாமன அவதாரத்தின் பெருமையை விளக்க வந்தவை)
சுதபர் என்ற முனிவரும், அவரது மனைவி பிருச்னியும் திருமாலைக் குறித்துத் தவம் புரிந்தார்கள்.
திருமால் அவர்களுக்குக் காட்சியளித்து, “உங்களுக்கு என்ன வரம் வேண்டும்?” என்று கேட்டார்.
“உன்னைப் போலவே ஒரு பிள்ளை வேண்டும்! உன்னைப் போலவே ஒரு பிள்ளை வேண்டும்! உன்னைப் போலவே ஒரு பிள்ளை வேண்டும்!”
என்று மூன்று முறை அவர்கள் கேட்டார்கள்.

திருமால் சிந்தித்தார். “ஒத்தார் மிக்கார் இல்லாதவனான என்னைப் போல் பிள்ளை வேண்டும் என்று கேட்கிறீர்களே!
எனக்கு நிகரானவர் யாருமே இல்லையே! அதனால் என்னைப் போல் பிள்ளை வேண்டுமென்றால், அதற்கு ஒரே வழி
நானே வந்து உங்களுக்கு மகனாகப் பிறப்பது தான். மேலும், நீங்கள் மூன்று முறை இக்கேள்வியைக் கேட்டபடியால்,
நான் மூன்று முறை உங்களுக்கு மகனாகப் பிறப்பேன்!” என்று வரம் அளித்தார்.

சிறிது நாட்களில் பிருச்னி கருவுற்றாள். பத்து மாதங்கள் ஆன அளவில், திருமாலின் அம்சமான ஆண் குழந்தை ஒன்று அவளுக்குப் பிறந்தது.
அக்குழந்தைக்கு நான்கு திருத்தோள்கள் இருந்தன. திருமார்பில் மகாலட்சுமி அமர்ந்திருந்தாள்.
அக்குழந்தைக்குப் ‘பிருச்னிகர்பன்’ என்று அவர்கள் பெயரிட்டார்கள்.
சுதபரும் பிருச்னியும் தங்கள் அடுத்த பிறவியில் கச்யபராகவும் அதிதி தேவியாகவும் பிறந்தார்கள்.
அவர்களுக்கு மகனாக- வாமன மூர்த்தியாகத் திருமால் அதிதியின் கருவில் இருந்து தோன்றினார்.

வாமன மூர்த்தியாக அவதரிக்கும்முன், திருமால் மகாலட்சுமியிடம், “நீ என் மார்பை விட்டுக் கொஞ்சம் விலகி இருக்க வேண்டும்!” என்றார்.
“ஏன்?” என்று கேட்டாள் மகாலட்சுமி. “நான் பிரம்மச்சாரியாக மகாபலியின் யாகசாலைக்குச் சென்று யாசகம் கேட்கவுள்ளேன்.
அதனால் என் மனைவியான நீ மார்பில் அமர்ந்திருந்தால் நான் பிரம்மச்சாரி அல்ல, கிருஹஸ்தன் என்று மகாபலி அறிந்துகொள்வான்!” என்றார்.
“அது உங்கள் கவலை! ஆனால் இந்தத் திருமார்பை விட்டு ஒரு நொடி கூட அகல மாட்டேன்!
மேலும் நீங்கள் அடியார்களுக்கு அருள்புரிவதற்காகப் பிறக்கும் போது, நானும் உங்களோடு பிறப்பேன்!” என்றாள் மகாலட்சுமி.

அதனால், வாமன மூர்த்தி அவதரிக்கும் போது திருமார்பில் மகாலட்சுமியோடு தோன்றினாலும், அவளை மறைக்கும் விதமாக
மான் தோலை மார்பில் அணிந்து கொண்டு மகாபலியிடம் சென்றார்.
கச்யபரும் அதிதியும் தங்கள் அடுத்த பிறவியில் வசுதேவராகவும் தேவகியாகவும் பிறந்தார்கள்.
அவர்களுக்கு மகனாகக் கண்ணன் அவதரித்தான். கண்ணன் பிறக்கும் போதே சங்கு சக்கரம் உள்ளிட்ட ஆயுதங்களோடும்,
நான்கு திருத்தோள்களோடும், திருமார்பில் மகாலட்சுமியோடும், உந்தித் தாமரையோடும் தோன்றினான்.

இவ்வாறு, மூன்று முறை உங்களுக்கு மகனாகப் பிறப்பேன் என்று தான் சொன்ன வாக்கை நிறைவேற்றும் விதமாக,
பிருச்னி-சுதபருக்குப் பிருச்னி கர்ப்பனாகவும்,
அதிதி-கச்யபருக்கு வாமனனாகவும்,
தேவகி-வசுதேவருக்குக் கண்ணனாகவும் மூன்று முறை திருமால் அவதரித்தார்.
அந்த மூன்று அவதாரங்களிலும் மார்பில் மகாலட்சுமியோடு வந்து தோன்றினார்.

“தன்னாலே தன் உருவம் பயந்து தானாய்
தயங்கொலி சேர் மூவுலகும் தானாய் வானாய்
தன்னாலே தன் உருவில் மூர்த்தி மூன்றாய்த்
தான் ஆயன் ஆயினான் சரண் என்று உய்வீர்”

என்று திருமங்கையாழ்வார் பாடியதற்கேற்ப, அடியார்களுக்கு அருள்புரிவதற்காகத், தன்னையே பலவித வடிவங்களில்
படைத்துக் கொண்டு தோன்றி அவர்களுக்குக் காட்சியளிப்பதால் திருமால் ‘ஸர்க:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
‘ஸர்க:’ என்றால் படைத்தல் என்று பொருள்.
திருமால் தன்னைத் தானே பலவிதமாகப் படைத்துக் கொண்டு அடியார்களுக்கு அருள்புரிவதால் இத்திருநாமம் அவருக்கு ஏற்பட்டுள்ளது.
‘ஸர்க:’ என்பது ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 161-வது திருநாமம்.

“ஸர்காய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்குப் புதிது புதிதான சிந்தனைகளும் அந்தச் சிந்தனைகளைச்
செவ்வனே செயல்படுத்தும் ஆற்றலையும் திருமால் அருள்வார்.

——————-

162. த்ருதாத்மனே நமஹ: (Dhruthaathmane namaha)

ராமாநுஜர் தமது ஆரம்பக் காலத்தில் காஞ்சிபுரத்துக்கு அருகே உள்ள திருப்புட்குழியில் யாதவப்பிரகாசர் என்னும் குருவிடம் பாடம் பயின்று வந்தார்.
யாதவப்பிரகாசர் வேதத்துக்குச் சொன்ன தவறான விளக்கங்களை ராமாநுஜரால் ஏற்க முடியவில்லை.
அதனால் சில சமயங்களில் யாதவப்பிரகாசர் கூறும் விளக்கங்களிலுள்ள குற்றங்களை ராமாநுஜர் சுட்டிக்காட்டியதுண்டு.
தனது சீடன் தன்னை விஞ்சிய அறிவாளியாக இருப்பதைப் பொறுத்துக் கொள்ள முடியாத யாதவப்பிரகாசர்,
“நீ இனி என்னிடம் பாடம் கற்க வராதே! உன் மனதுக்கு ஏற்றபடி யார் வேதத்தை விளக்குகிறார்களோ அவர்களிடமே செல்!” என்று கூறி
ராமாநுஜரைத் தம் குருகுலத்தில் இருந்து வெளியேற்றினார்.

கனத்த மனத்துடன் இருந்த ராமாநுஜர் ஸ்ரீபெரும்பூதூரில் உள்ள தம் இல்லத்துக்குச் செல்லாமல் காஞ்சிபுரம் சென்றார்.
அங்கே ஒரு வீட்டுத் திண்ணையில் அழுதபடி சயனித்துக் கொண்டிருந்தார்.
“முழுமையான அறிவு பெற்றவரோ இல்லையோ, குரு என்ற பெயரில் யாதவப்பிரகாசர் என்றொருவர் எனக்குக் கிடைத்தார்.
ஆனால் அவர் கூறிய தவறான அர்த்தங்களை நான் திருத்தியதால், நான் குருவை அவமதிப்பதாகக் கருதி, அவரும் என்னை வெளியேற்றி விட்டாரே!
குருவருள் இல்லாமல் பிறவிப் பெருங்கடலைக் கடக்க இயலாதே! இனி நான் குருவைத் தேடி எங்கே செல்வேன்?” என்று புலம்பிக் கொண்டிருந்தார் ராமாநுஜர்.
அச்சமயம் அவ்வழியே சென்ற வழிப்போக்கர் ஒரு ஸ்லோகத்தைப் பாடிக் கொண்டே சென்றார்.
அந்த ஸ்லோகத்தைக் கேட்ட அடுத்த நொடியே ராமாநுஜரின் மனக்கலக்கம் தீர்ந்து விட்டது. அந்த சுலோகம் யாதெனில்,

கதா புன: சங்க-ரதாங்க-கல்பக-த்வஜ-அரவிந்த-அங்குச-வஜ்ர-லாஞ்சனம் |
த்ரிவிக்ரம! த்வத் சரண-அரவிந்த-யுகளம் மதீய-மூர்த்தானம் அலங்கரிஷ்யதி?

“உலகளந்த பெருமாளே! இவ்வுலகை அளந்த உன் திருவடிகள் காண்பவர் கண்களை ஈர்க்க வல்லவை, குளிர்ச்சி நிறைந்தவை,
மனத்துக்கு ஆறுதல் தருபவை, தாமரை மலர்போல் மணம் வீசுபவை.
அத்திருவடிகளில் சங்கு, சக்கரம், கற்பகமரம், கொடி, தாமரை, அங்குசம், வஜ்ராயுதம் உள்ளிட்ட முத்திரைகள் பொறிக்கப்பட்டிருக்கின்றன.
நீ உலகங்களை அளந்த போது அந்தத் திருவடிகளை அனைத்து உயிர்களின் தலைகளிலும் பதித்தாயே!
அதுபோலவே மீண்டும் உன் திருவடிகளால் என் தலையை நீ எப்போது அலங்கரிக்கப் போகிறாய்?” என்று
திரிவிக்கிரமப் பெருமாளைப் பார்த்துக் கேட்கும் விதமாக இந்த ஸ்லோகம் அமைந்துள்ளது.

இந்த சுலோகம் ராமாநுஜருக்குப் புத்துணர்வைத் தந்தது.
“அன்று கிருத யுகத்தில் உலகளந்த போது, திரிவிக்கிரமப் பெருமாள் அனைத்து ஜீவாத்மாக்களையும் பிறவிப் பெருங்கடலில் இருந்து
மீட்பதற்காகவும், அனைவரையும் உய்வடையச் செய்வதற்காகவும் நம் அனைவர் தலைகளிலும் திருவடிகளைப் பதித்தார்.
அப்போது நானும் புல் பூண்டாகவோ, ஈ எறும்பாகவோ இப்பூமியில் இருந்திருப்பேன்.
என் தலையிலும் திரிவிக்கிரமன் நிச்சயமாகத் தன் திருவடிகளை அப்போது பதித்திருப்பார்.
எனவே அந்தத் திருவடி ஸ்பரிசம் என்றுமே வீண்போகாது. அந்தப் பெருமாளின் அருளால் எனக்கு
நல்ல குரு விரைவில் கிடைத்து விடுவார்!” என்று நம்பிக்கை கொண்டார் ராமாநுஜர்.

அந்த ஸ்லோகத்தைப் பாடிய வழிப்போக்கரிடம் ஓடிச் சென்ற ராமாநுஜர், “இந்த ஸ்லோகத்தை இயற்றியவர் யார்?” என்று கேட்டார்.
“திருவரங்கத்தில் ‘ஆளவந்தார்’ என்று போற்றப்படும் யாமுனாச்சாரியார் எழுந்தருளியுள்ளார்.
அவர் இயற்றிய ‘ஸ்தோத்திர ரத்தினம்’ என்னும் நூலில் இடம்பெற்றுள்ள ஸ்லோகம் இது!” என்றார் வழிப்போக்கர்.
“அந்த ஆளவந்தாரை அடியேன் காண வேண்டும்!” என்று தம் விருப்பத்தை வெளிப்படுத்தினார் ராமாநுஜர்.
வழிப்போக்கரோ, “ஆளவந்தார் உங்களைக் காண விரும்புகிறார். உங்களை அழைத்து வருவதற்காகத் தான் என்னை
இங்கே காஞ்சிபுரத்துக்கு அனுப்பி வைத்தார்!” என்று கூறினார்.

மிகச்சிறந்த மகானான ஆளவந்தாரே தனக்குக் குருவாகக் கிடைத்து விட்டார் எனப் பேருவகை அடைந்த ராமாநுஜர்,
திரிவிக்கிரமப் பெருமாளுக்கு நன்றி கூறி விட்டு அந்த வழிப்போக்கருடன் திருவரங்கத்தை நோக்கிப் புறப்பட்டார்.
(மேற்கொண்டு திருவரங்கத்தில் நடந்த சம்பவங்களை வேறொரு திருநாம விளக்கத்தில் காண்போம்.)
உலகிலுள்ள அனைத்து ஜீவராசிகளும் உய்வடைய வேண்டும் என்பதற்காக, உலகை அளக்கும் போது,
அனைவரின் தலையிலும் திருமால் தன் திருவடிகளைப் பதித்தார்.
இத்தகைய செயல்களால், நாம் பிறவிப் பெருங்கடலுள் அழுந்தாமல் நம்மை மீட்டெடுப்பதால், திருமால் ‘த்ருதாத்மா’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
‘த்ருதாத்மா’ என்றால் பிறவிச் சுழலில் நாம் வீழாதபடி நம்மை மீட்பவர் (savior) என்று பொருள்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 162-வது திருநாமம்.

“த்ருதாத்மனே நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் பக்தர்களை அனைத்து விதமான துயரங்களில் இருந்தும்
திருமால் மீட்டருள்வார்.

————————–

163. நியமாய நமஹ: (Niyamaaya namaha)

“யாராலும் என்னை வெல்ல முடியாது!” என்று தனது அரசவையில் ஆணவம் தோற்றச் சொன்னான் மகாபலி.
“எப்படி இவ்வளவு உறுதியோடு சொல்கிறாய்?” என்று கேட்டார், அவனது குருவான சுக்கிராச்சாரியார்.
அதற்கு மகாபலி, “ஆம் குருவே! இவ்வுலகை ஆளும் திருமாலால் கூட என்னை வெல்ல முடியாது!” என்றான்.
“அனைத்தையும் படைத்து, அனைவரையும் இயக்குபவர் திருமால். அவரால் உன்னை வெல்ல முடியாது என்கிறாயே!
இது எப்படிச் சாத்தியம்?” என்று கேட்டார் சுக்கிராச்சாரியார்.

“குருவே! எனக்கு உங்களின் அருளும் ஆதரவும் எப்போதும் இருக்கிறது. குருவின் அருள் யாருக்கு இருக்கிறதோ,
அவர்களுக்குத் திருமால் தீங்கு செய்ய மாட்டார். மேலும், எனது தாத்தாவான பிரகலாதன் திருமாலுக்கு மிகவும் நெருக்கமானவர்.
எனக்கு ஒரு சிறு தீங்கிழைத்தாலும், பிரகலாதனின் மனம் நோகும் என்பதால் திருமால் எனக்கு எந்தத் தீங்கும் செய்யமாட்டார்.
அதனால் தான் திருமாலாலும் கூட என்னை வெல்ல முடியாதென்று சொல்கிறேன்!” என்று கர்வத்துடன் சொன்னான் மகாபலி.

“பார்க்கலாம்!” என்றார் சுக்கிராச்சாரியார். சில நாட்கள் கடந்தன. நர்மதா நதிக்கரையில் மகாபலி யாகம் செய்த போது,
அந்த யாகசாலைக்கு வாமன மூர்த்தியாகக் குள்ளமான தோற்றத்துடன் திருமால் வந்தார். மகாபலியிடம் மூவடி மண் யாசகமாகக் கேட்டார்.
“வெறும் மூன்றடி மண்ணை வைத்துக் கொண்டு என்ன செய்வீர்கள்? வீடு கட்ட முடியுமா? விவசாயம் செய்ய முடியுமா?” என்று
ஏளனமாகக் கேட்டான் மகாபலி. வாமனரோ, “முதலில் நான் எனது கால்களால் மூவடி மண்ணை அளக்கிறேன்.
மீதமுள்ள விஷயங்களை அதற்குப் பின் பேசிக்கொள்ளலாம்!” என்றார்.

அதை ஏற்றுக்கொண்டு, மகாபலி தாரை வார்த்துக் கொடுக்க முற்பட்ட போது, சுக்கிராச்சாரியார் அவனைத் தடுத்தார்.
“வந்திருப்பது திருமால். மூவடி மண் என்ற பெயரில் மூவுலகத்தையுமே உன்னிடம் இருந்து தட்டிப் பறிக்கப் பார்க்கிறார் அவர்.
ஏமாந்து விடாதே!” என்று அறிவுறுத்தினார். ஆனால் அதற்கு மகாபலி செவி மடுக்கவில்லை. “தானம் கொடுத்தே தீருவேன்!” என்றான்.
கோபம் கொண்ட சுக்கிராச்சாரியார், “நீ உன் அனைத்துச் செல்வங்களையும் இழக்கக் கடவது!” என்று சாபம் தந்தார்.

மகாபலி தன் விருப்பப்படி வாமனருக்கு மூவடி மண்ணைத் தாரை வார்த்துத் தந்த அளவிலே, அவர் பேருருவம் தாங்கி ஓரடியால்
மண்ணுலகையும் மற்றோர் அடியால் விண்ணுலகையும் அளந்தார். மூன்றாம் அடியை மகாபலியின் தலையில் வைத்துப் பூமிக்குக் கீழே
உள்ள சுதல லோகத்தில் அவனைச் சிறை வைத்தார். தேவர்கள் இழந்த ராஜ்ஜியத்தை அவர்களுக்கு மீட்டுத் தந்தார்.

சுதல லோகத்தில் மகாபலிக்குக் காவலாளியாக வாமன மூர்த்தி இருந்து அவனைப் பாதுகாத்து வந்தார்.
அப்போது மகாபலி வாமனரிடம், “சுவாமி! எனக்கொரு ஐயம்! யாராலும் என்னை வீழ்த்த முடியாது என்ற கர்வத்தோடு இருந்தேன்.
உங்களாலும் என்னை வீழ்த்த முடியாது என்று எண்ணினேன். என்னை எப்படி வென்றீர்கள்?” என்று கேட்டான்.

“உன் குருவின் அருள் இருப்பதால் நான் உன்னை ஒன்றும் செய்யமாட்டேன் என நீ எண்ணினாய்.
ஆனால் நானோ, சுக்கிராச்சாரியாரின் மனதுக்குள் புகுந்து, நீ தானம் செய்யும் போது அவர் தடுக்கும்படிச் செய்தேன்.
அவரது கூற்றை மீறி நீ தானம் செய்ததைக் கண்டு வெகுண்டு அவர் உன்னைச் சபித்து விட்டார் அல்லவா?
அப்போதே நீ குருவருளை இழந்து விட்டாய்!” என்றார் வாமனர்.

“மேலும், நான் உன்னை வீழ்த்தினால் உன் தாத்தாவான பிரகலாதனின் மனம் நோகும் என்பதால் நான் உன்னை வீழ்த்த மாட்டேன்
என எண்ணினாய். பிரகலாதனின் மனம் நோகாதிருக்க வேண்டும் என்பதற்காக அவனுக்குக் கூட கிடைக்காத ஒரு பாக்கியம்
உனக்குக் கிடைக்கும்படிச் செய்தேன்!” என்றார். “அது என்ன?” என்று கேட்டான் மகாபலி.
“நரசிம்மாவதாரத்தில் என் கரத்தைத் தான் பிரகலாதனின் தலையில் வைத்தேன்.
திரிவிக்கிரம அவதாரத்தில் என் திருவடிகளையே உன் தலையில் வைத்தேன்.
என் கரங்களை விட என் திருவடிகள் பெருமை பெற்றவை அல்லவா?
தனக்குக் கிட்டாத பெரும் பேறு தன் பேரனுக்குக் கிட்டியதை நினைத்துப் பிரகலாதனும் மனம் மகிழ்ந்தான்.
எனவே அவனையும் திருப்திப்படுத்தி விட்டேன். உன்னையும் வீழ்த்தி விட்டேன். இருந்தாலும் வருந்தாதே!
இந்த சுதல லோகத்தில் நான் எப்போதும் உன்னோடு உனக்குக் காவலாளியாக இருப்பேன்!” என்றார் வாமனர்.

இவ்வாறு அனைவரையும் நியமித்து இயக்கும் சக்தியால், யாராலும் வெல்ல முடியாதவர்களாகக் கருதப்படும் மகாபலி
போன்றோர்களையும் திருமால் எளிதில் வெல்வதால், அவர் ‘நியம:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
‘நியம:’ என்றால் அனைவரையும் கட்டுப்படுத்த வல்லவர் என்று பொருள்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 163-வது திருநாமம்.
“நியமாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்குத் தங்கள் வீடுகளையும் அலுவலகங்களையும்
நல்ல முறையில் கட்டுப்படுத்தி வழிநடத்தும் திறனைத் திருமால் அருள்வார்.

————————

164. யமாய நமஹ: (Yamaaya namaha)

கும்பகோணத்தில் பதினெட்டாம் நூற்றாண்டில் திருக்குடந்தை தேசிகன் என்னும் மகான் வாழ்ந்து வந்தார்.
அவர் ஒப்பிலியப்பன் கோயிலில் எழுந்தருளியிருக்கும் ஸ்ரீநிவாசப் பெருமாளின் அம்சமாகக் கருதப்பட்டார்.
வடநாட்டு யாத்திரை செல்ல விரும்பிய திருக்குடந்தை தேசிகன், தனது மூன்று சீடர்களை அழைத்துக் கொண்டு வடதிசை நோக்கிப் புறப்பட்டார்.

முதலில் திருமலையை அடைந்த திருக்குடந்தை தேசிகன், அங்கே திருவேங்கடமுடையானைத் தரிசித்து விட்டு
ஆழ்வார் தீர்த்தம் என்று அழைக்கப்படும் அருவிக்கு அருகே தம் சீடர்களுடன் அமர்ந்து இளைப்பாறிக் கொண்டிருந்தார்.
“வயது முதிர்வால் எனது உடல் தளர்ந்து விட்டது. இந்நிலையில் நான் எப்படி மேற்கொண்டு
அயோத்தியா, மதுரா, பிருந்தாவனம், பத்ரிநாத் உள்ளிட்ட தலங்களுக்கெல்லாம் செல்வேன்?” என்று
வருத்தத்துடன் தம் சீடர்களிடம் சொன்னார் திருக்குடந்தை தேசிகன்.

அப்போது அங்கே வந்த யாத்திரிகர் ஒருவர், திருக்குடந்தை தேசிகனை வணங்கினார்.
“சுவாமி! அடியேன் நம்மாழ்வாருடைய அவதார ஸ்தலமான ஆழ்வார் திருநகரியில் இருந்து வருகிறேன்.
இங்கே நம்மாழ்வார் பெயரில் ஒரு அருவி இருப்பதாகக் கேள்விப்பட்டேன். அது எங்கே இருக்கிறது?” என்று கேட்டார்.
அருகிலிருந்த ஆழ்வார் தீர்த்தத்தைக் காட்டிய திருக்குடந்தை தேசிகன், “இது தான் நம்மாழ்வாரின் திருநாமத்தால்
வழங்கப்படும் ஆழ்வார் தீர்த்தம்!” என்று கூறினார்.

மேலும், “நம்மாழ்வார் திருமலையைப் பற்றித் தம் திருவாய்மொழியில் பாடுகையில்,
“ஒழிவில் காலம் எல்லாம் உடனாய் மன்னி
வழுவிலா அடிமை செய்ய வேண்டும் நாம்
தெழிகுரல் அருவி திருவேங்கடத்து
எழில்கொள் சோதி எந்தை தந்தை தந்தைக்கே”–என்று பாடினார்.
திருமலையிலுள்ள அருவிகளில் நீர் பாயும் போது எழும்புகின்ற ஒலியானது, திருமலையப்பனுக்குத் தொண்டு செய்ய
வாருங்கள்! வாருங்கள்! என்று அடியார்களை அழைப்பது போல உள்ளது. அத்தகைய திருத்தலமாகிய திருவேங்கடத்தில்
எழுந்தருளியிருக்கும் திருமலையப்பனுக்கு நாம் எல்லா நேரங்களிலும் அனைத்து விதமான கைங்கரியங்களும்
செய்ய வேண்டும் என்பது இப்பாசுரத்தின் கருத்து.

இப்பாசுரத்தில் திருமலையிலுள்ள அருவியின் ஒலி, மலையப்பனுக்குத் தொண்டு செய்ய வருமாறு தம்மை அழைப்பது போல்
ஆழ்வார் உணர்ந்தமையால், அந்த அருவியில் அவருக்குள்ள ஈடுபாட்டைக் கருத்தில் கொண்டு,
ஆழ்வார் தீர்த்தம் என்று அவரது திருநாமத்தை இந்த அருவிக்குப் பெரியோர்கள் சூட்டினார்கள்!” என்றார் திருக்குடந்தை தேசிகன்.
“நம்மாழ்வார் திருமலைக்கு வந்த போது இவ்விடத்தில் தங்கியிருந்தார் என்றும்
அதனால் தான் ஆழ்வார் தீர்த்தம் என்று இது அழைக்கப் படுகிறது என்றும் சிலர் சொல்கிறார்களே!” என்று கேட்டார் யாத்திரிகர்.

திருக்குடந்தை தேசிகன், “அனைவரின் இதயங்களிலும் இறைவன் எழுந்தருளியுள்ளான்.
அவ்வாறு இதயத்தில் உறையும் இறைவனை எப்போதும் அனுபவிக்கும் ஒருவன், மேற்கொண்டு இறைவனைத் தேடிக்
கங்கைக்கோ குருக்ஷேத்ரத்துக்கோ செல்ல வேண்டிய அவசியமில்லை.
இதை விளக்கும் வகையில் ராமாநுஜ நூற்றந்தாதியில் ஒரு பாடல் உள்ளது:

“இருப்பிடம் வைகுந்தம் வேங்கடம் மாலிருஞ்சோலை என்னும்
பொருப்பிடம் மாயனுக்கு என்பர் நல்லோர் அவை தம்மோடும் வந்து
இருப்பிடம் மாயன் இராமாநுசன் மனத்து இன்று அவன் வந்து
இருப்பிடம் எந்தன் இதயத்துள்ளே தனக்கு இன்புறவே”

அந்த வகையில், நம்மாழ்வார் உள்ளத்தில் திருமால் குடிகொண்டு இருந்தமையால், அவர் எந்தத் திருத்தலத்துக்கும் செல்லவில்லை.
முப்பத்தேழு திருத்தலங்களைச் சேர்ந்த பெருமாள்கள் புளியமரத்தடியில் அமர்ந்திருந்த நம்மாழ்வாரைத் தேடி வந்து
அவரிடமிருந்து பாசுரம் பெற்றுச் சென்றார்கள். திருமலையப்பனும் ஆழ்வாரைத் தேடி வந்து பாசுரம் வாங்கிக் கொண்டாரே ஒழிய
ஆழ்வார் திருமலைக்கு வரவில்லை!” என்று விடையளித்தார்.

“உங்கள் கேள்விக்கான பதிலை நீங்களே சொல்லிவிட்டீர்களே!” என்று சொல்லிச் சிரித்த யாத்திரிகர், திடீரென மறைந்து விட்டார்.
யாத்திரிகர் வடிவில் வந்தவன் மலையப்பன்!
ஆம்! “உடல் தளர்ந்த நிலையில் எப்படி வடநாட்டுக்கு யாத்திரை செல்வது?” என்று திருக்குடந்தை தேசிகன்
கேள்வி கேட்டு வருந்தினாரல்லவா? அவர் வாயாலேயே அதற்கான விடை வந்துவிட்டது.
“இதயத்திலிருக்கும் இறைவனை அனுபவிப்பவர்கள் தனியாக இறைவனைத் தேடி யாத்திரை செல்ல வேண்டியதில்லை!” என்று
திருக்குடந்தை தேசிகன் தம் வாயாலேயே கூறிவிட்டார்.

எனவே வருத்தம் நீங்கிக் கும்பகோணத்துக்குத் திரும்பிய அவர், அங்கே எழுந்தருளியிருக்கும் ஆராவமுதப் பெருமாளுக்குத்
தொண்டு செய்தபடித் தம் வாழ்நாளைக் கழித்தார்.
இவ்வாறு அனைவரின் இதயத்தினுள்ளும் வீற்றிருந்து அனைவரின் மீதும் ஆளுமை செலுத்துவதால்,
திருமால் ‘யம:’ என்றழைக்கப்படுகிறார். ‘யம:’ என்றால் உள்ளிருந்து இயக்குபவர் என்று பொருள்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 164-வது திருநாமம்.
“யமாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களின் இதயத்தில் எப்போதும் திருமால் குடி கொண்டிருப்பார்.

——————–

165. வேத்யாய நமஹ: (Vedhyaaya namaha)

அசுர அரசனான நிகும்பனின் மனைவி மகிஷ்மதி. அவள் பிரம்மாவைக் குறித்துக் கடுந்தவம் புரிந்தாள்.
அவளுக்குப் பிரம்மா காட்சியளித்த போது, “எனக்கு இரண்டு மகன்கள் பிறக்க வேண்டும்.
அவர்கள் மிகவும் வலிமை வாய்ந்தவர்களாக இருக்க வேண்டும். அவர்களுக்குள் போரிட்டுக் கொண்டு மடிந்தால் தான்
அவர்களுக்கு மரணம் ஏற்பட வேண்டுமே ஒழிய வேறு யாராலும் அவர்களுக்கு மரணம் ஏற்படக் கூடாது!” என்று வரம் கேட்டாள்.
பிரம்மாவும் அவ்வரத்தை அளித்தார்.

சிலநாட்களில் அவளுக்கு இரண்டு மகன்கள் பிறந்தார்கள். இருவரும் தேவ லோகத்துக்குச் சென்று தேவர்களை எதிர்த்துப்
போரிட்டு வீழ்த்தினார்கள். பிரம்மா தந்த வரத்துக்கேற்ப தேவர்கள் யாராலும் அவர்களைக் கொல்ல முடியவில்லை.
அவர்களைக் கொல்ல என்ன வழி எனச் சிந்தித்த பிரம்மா, விஸ்வகர்மாவை அழைத்து ஒரு அழகான தேவமாதைச்
சிற்பமாக வடிக்கச் சொன்னார். அந்தச் சிலைக்கு உயிர் கொடுத்த பிரம்மா, அவளுக்குத் ‘திலோத்தமை’ என்று பெயரிட்டார்.

மகிஷ்மதியின் இரு அசுர மகன்களின் இருப்பிடத்துக்குச் சென்றாள் திலோத்தமை. இருவரும் அவளது அழகில் மயங்கி
அவளை மணம்புரிய விரும்பினார்கள். விளைவு? போட்டி போராட்டமாக மாறியது! சகோதரர்கள் இருவரும் ஒருவரை ஒருவர்
தாக்கிக் கொண்டு மாண்டு போனார்கள்.
திலோத்தமைக்கு நன்றி கூறிய பிரம்மா, “நீ இனி தேவலோகத்தில் நடனமாடும் தேவமாதாக இருப்பாய்!” என்று சொல்லி அனுப்பினார்.
ஆனால் அவளோ, “எனக்கு அதிலெல்லாம் ஆசையில்லை. திருமாலின் தரிசனம் எனக்குக் கிட்டவேண்டும்!
அதற்கு வழிகாட்டுங்கள்!” என்று கூறினாள்.

“பூமியில் ஸ்ரீ வரமங்கை என்னும் திருத்தலத்தில் நாரதர் தவம் புரிந்து வருகிறார். அவரைச் சந்தித்தால், திருமாலின் தரிசனத்தைப்
பெற அவர் வழிகாட்டுவார்!” என்றார் பிரம்மா. ஸ்ரீ வரமங்கைக்கு வந்து நாரதரைச் சந்தித்து, தன் விருப்பத்தைத் தெரிவித்த
திலோத்தமை அவரோடு இணைந்து தானும் திருமாலைக் குறித்துத் தவம் புரிந்தாள்.
இவ்வாறு திலோத்தமை தவம் புரிவதைக் கேள்வியுற்ற தேவமாதான ஊர்வசி, தானும் வரமங்கைக்கு வந்து தவம் புரிந்தாள்.

அவர்களுக்குத் திருமால், ஆதிசேஷன் மேல் ஸ்ரீ தேவி, பூதேவி, நீளாதேவியோடு வைகுண்டத்தில் அமர்ந்திருப்பது போன்ற
அதே திருக்கோலத்தில் காட்சியளித்தார். வானமாகிய வைகுண்டத்தில் உள்ள மலைபோன்ற தோற்றத்துடன் வந்தமையால்
ஸ்ரீ வானமாமலை என்று அப்பெருமாளுக்குத் திருநாமம் ஏற்பட்டது.
அதை ஒட்டி அவ்வூரும் ‘ஸ்ரீ வானமாமலை’ என்று அழைக்கப் படுகிறது.
நான்கு ஏரிகளால் சூழப்பட்டுள்ளதால் ‘நாங்குநேரி’ என்றும் வழங்கப்படுகிறது.

திலோத்தமை மற்றும் ஊர்வசியைப் பார்த்து, “சூரியனும் சந்திரனும் உள்ள வரை, நான் இவ்விடத்தில் இருந்து
உங்களுக்குக் காட்சியளிப்பேன்!” என்றார் திருமால். அதற்குச் சாட்சியாக சூரியன், சந்திரன் இருவரையும்
தன் கருவறையில் தனது இருபுறங்களிலும் குடிகொள்ளச் சொன்னார். இன்றும் நாம் வானமாமலைக்குச் சென்று
திருமாலைத் தரிசித்தோமானால், பெருமாளின் இருபுறங்களிலும் திலோத்தமையும் ஊர்வசியும் இருந்துகொண்டு
பெருமாளுக்குச் சாமரம் வீசுவதைக் காணலாம். அவ்வாறே சூரியனும் சந்திரனும் பெருமாளின் இருபுறங்களிலும் இருப்பார்கள்.
ஆனால், நம் கண்களால் அவர்களைக் காண்பது மிகவும் கடினம்.

அடியேனுக்கு மிக நெருங்கிய நண்பரான ஸ்ரீ மதுபயவே. வானமாமலை கிருஷ்ணன் ஸ்வாமியிடம்,
“உங்கள் திவ்ய தேசத்தில் பெருமாள், ஸ்ரீதேவி, பூதேவி, ஆதிசேஷன், திலோத்தமை, ஊர்வசி அனைவரையும் நன்கு காண முடிகிறது.
ஆனால் அர்ச்சகர் தீபாராதனை காட்டும் போது கூட சூரிய-சந்திரர்கள் கண்ணுக்குத் தெரிவதில்லையே!” என்று கேட்டேன்.
அதற்கு அவர், “அடியார்களுக்குத் தன் வடிவழகைக் காட்ட வேண்டும் என்ற பேரானந்தத்தில் மிகுந்த ஒளி பொருந்திய திருமேனியுடன்
இவ்வூருக்குப் பெருமாள் வந்தார். அவருடைய ஒளியில் சூரிய சந்திரர்கள் ஒளிமங்கிப் போய்விட்டார்கள்.

சூரிய ஒளிக்கு முன் சாதாரண விளக்குகளின் ஒளிகள் கண்ணுக்குத் தெரிவதில்லை அல்லவா?
அதுபோல் தான் இங்கே பெருமாள் முன் சூரிய சந்திரர்கள் கண்களுக்குத் தென்படுவதில்லை!” என்றார்.
இவ்வாறு மிகவும் ஒளி பொருந்திய திருமேனியோடு வந்து தன் மேன்மைகளையும் அழகையும் தன் அடியார்களுக்கு
வெளிப்படுத்துவதால், திருமால் ‘வேத்ய:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
‘வேத்ய:’ என்றால் வெளிப்படுத்துபவர் என்று பொருள்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 165-வது திருநாமம்.
“வேத்யாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்குத் திருமால் தனது பெருமைகளை நன்கு உணர்த்துவார்.

——————–

166. வைத்யாய நமஹ: (Vaidhyaaya namaha)

தட்சனின் யாகத்துக்கு அழையா விருந்தாளியாகச் சென்ற சதிதேவி, அங்கே பலவிதமான அவமரியாதைகளை எதிர்கொண்டாள்.
குறிப்பாகத் தன் கணவரான பரமசிவனைத் தன் தந்தை தட்சன் அவமானப் படுத்தியதை அவளால் பொறுத்துக் கொள்ள முடியவில்லை.
அதனால் அங்கேயே அக்னிப் பிரவேசம் செய்தாள். இச்செய்தியைக் கேள்வியுற்ற பரமசிவன், கடும் கோபம் கொண்டார்.
வீர பத்திரன் என்ற தளபதியின் தலைமையில் பெரும் சேனை ஒன்றை அனுப்பினார். அந்தச் சேனை தட்சனின் யாகசாலையையே
அழித்துத் தரைமட்டமாக்கியது. தட்சன் மற்றும் அவனைச் சார்ந்தோர் பலரின் தலைகளை வீரபத்திரன் கொய்தான்.
அங்கிருந்த தேவர்களையும் துன்புறுத்தினான் வீரபத்திரன்.

தேவர்களையும் ரிஷிகளையும் துன்புறுத்தியது பெரும் பாபச்செயல் அல்லவா? அந்தப் பாபத்தின் பயனாக, வீரபத்திரன்
மனநோய்க்கு ஆளாகித் தன் மன நிம்மதியை முழுவதுமாக இழந்து தவித்தான்.
தன் மனநோய் தீர என்ன வழி என்று பரமசிவனிடம் சென்று கேட்டான்.
பரமசிவன், “நான் பிரம்மாவின் ஐந்தாவது தலையைக் கொய்த போது, எனக்கும் இது போன்ற மனநிலை ஏற்பட்டது.
அப்போது சென்னைக்கு அருகே உள்ள திருவள்ளூரில் உள்ள ‘ஹ்ருத்தாபநாசினீ’ (மன நோய்களைப் போக்கும் பொய்கை) என்னும்
புனித நீரில் நீராடி, அந்தப் பொய்கைக் கரையில் எழுந்தருளியிருக்கும் ‘வைத்திய வீர ராகவப் பெருமாளைத்’ தரிசித்தேன்.
அந்தப் பெருமாள் அருளால் மீண்டும் மன நிம்மதி பெற்றேன். நீயும் அவ்வாறே செய்தால் உனது மன நோயும் நீங்கும்!” என்றார்.

(இன்றும் திருவள்ளூரில் ஹ்ருத்தாபநாசினீ தீர்த்தக்கரையில் தீர்த்தேஸ்வரர் என்ற பெயருடன் சிவபெருமான் குடிகொண்டிருக்கிறார்.)
சிவனது அறிவுரைப்படித் திருவள்ளூருக்கு வந்த வீரபத்திரன், தீர்த்தேஸ்வரரை வணங்கி, ஹ்ருத்தாபநாசினீ தீர்த்தத்தில் நீராடி,
அதன்பின் வைத்திய வீர ராகவப் பெருமாளை வணங்கினான். வைத்திய வீர ராகவனின் அருளால் அவனது மனநோய் நீங்கியது.

பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த ‘வடலூர் வள்ளலார்’ எனப்படும் ராமலிங்க அடிகளாருக்கு ஒருமுறை கடும் வயிற்று வலி ஏற்பட்டதாம்.
அவரும் திருவள்ளூருக்கு வந்து, ஹ்ருத்தாபநாசினீ பொய்கையில் நீராடி, தீர்த்தேஸ்வரரை வணங்கினார்.
அதன்பின் கனகவல்லித் தாயாரையும், ஆதிசேஷனில் பள்ளிகொண்டிருக்கும் வைத்திய வீர ராகவப் பெருமாளையும் வணங்கினார்.

தனது வயிற்றுவலியைப் போக்கி அருளும்படி வைத்திய வீர ராகவனிடம் பிரார்த்தித்து ஐந்து பாடல்கள் இயற்றினார் வள்ளலார்.
அந்த ஐந்து பாடல்களும் ‘வீர ராகவப் போற்றிப் பஞ்சகம்’ என்ற பெயரில் திருவருட்பாவில் இடம்பெற்றுள்ளன. அதன் ஐந்தாம் பாடலில்,

“அற்புதத் திருவை மார்பில் அணைத்த பேரழகா! போற்றி!
பொற்புறு திகிரி சங்கு பொருந்து கைப் புனிதா! போற்றி!
வற்புறு பிணிதீர்த்து என்னை மகிழ்வித்த வரதா! போற்றி!
வெற்புயர் எவ்வுளூர் வாழ் வீர ராகவனே! போற்றி!”

என்று தமது பிணியைப் போக்கியருளிய வைத்திய வீர ராகவனுக்கு நன்றி தெரிவிக்கிறார்.
வீர ராகவப் பெருமாள் அருளால் வயிற்று வலி நீங்கப் பெற்ற வள்ளலார், உலகிலுள்ள அனைத்து மக்களுக்கும் ஏற்படும்
வயிற்றுப் பிணியாகிய பசிப்பிணியைப் போக்க எண்ணினார். வாடிய பயிர்களை மட்டுமின்றி,
வாடிய வயிறுகளைக் கண்ட போதும் அவர் வாடினார். அதனால் வடலூரில் பசியால் வாடும் ஏழைகளுக்கு
உணவு கிடைப்பதற்கு வழிவகை செய்தார். அவர் ஏற்றிய அருட்பெருஞ்சோதி நூற்றைம்பது ஆண்டுகளுக்கும்
மேலாக இன்றும் சுடர்விட்டுக் கொண்டிருக்கிறது.

இவ்வாறு அடியார்களின் உடல்நோய், மனநோய் அனைத்தையும் திருமால் போக்குகிறார்.
அது மட்டுமின்றி, பிறவிப்பிணியைப் போக்கும் மருத்துவராகவும் திருமால் திகழ்கிறார்.
“எருத்துக்கொடி உடையானும் பிரமனும் இந்திரனும் மற்றும் ஒருத்தரும் இப்பிறவி என்னும் நோய்க்கு மருந்து
அறிவாரும் இல்லை மருத்துவனாய் நின்ற மாமணிவண்ணா மறுபிறவி தவிரத் திருத்தி
உன் கோவில் கடைபுகப் பெய் திருமாலிருஞ்சோலை எந்தாய்!” என்று பெரியாழ்வார் பாடுகிறார்.

அலோபதி, நாச்சுரோபதி, ஹோமியோபதி இவை எதனாலும் குணப்படுத்த முடியாத பிறவிப்பிணியை
வேங்கடாசலபதியால் மட்டுமே குணப்படுத்த முடியும்.
அதனால் அவர் ‘வைத்ய:’ (வைத்தியர்=மருத்துவர்) என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 166-வது திருநாமம்.
“வைத்யாய நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அடியார்களின் அனைத்து நோய்களையும் திருமால் போக்கி அருள்வார்.

————————-

167. ஸதாயோகினே நமஹ: (Sadhaayogine namaha)

“மானிடவர்க்கென்று பேச்சுப்படில் வாழகில்லேன் கண்டாய்!” என்றாள் ஆண்டாள்.
பரம புருஷனாகிய கண்ணனை மணந்து கொள்வதே தனது லட்சியம் எனக்கருதி அவள் வாழ்ந்தாள்.
கண்ணனைத் தன்னிடம் வரவழைப்பதற்காகப் பல முயற்சிகளையும் மேற்கொண்டாள்.
கோபிகைகள் ஆயர்பாடியில் அனுஷ்டித்த காத்யாயினி விரதத்தைத் தானும் அனுஷ்டிக்க விரும்பினாள்.
ஸ்ரீவில்லிபுத்தூரையே ஆய்ப்பாடியாகப் பாவித்து, தன்னையே ஒரு கோபிகையாகப் பாவித்து, தனது தோழிகளை எல்லாம்
ஆய்ச்சிகளாகப் பாவித்து, வடபத்ரசாயியின் கோயிலையே நந்தகோபன் திருமாளிகையாகப் பாவித்து,
வடபத்ரசாயியைக் கண்ணனாகப் பாவித்து மார்கழி நோன்பு நோற்றாள். ஆனால் நோன்பு நோற்று முடித்தபின்னும் கண்ணன் வரவில்லை.

அடுத்தபடியாக, தைமாதம் ‘விஷ்ணு காமதேவ விரதம்’ எனப்படும் வழிபாட்டைச் செய்தாள்.
கண்ணனையே மன்மதனாகப் பாவித்து அவனைக் குறித்து நோன்பு இருந்தாள். அதற்கும் கண்ணன் மனமிரங்கவில்லை.
அடுத்து, கூடல் இழைத்தாள் ஆண்டாள். ஒரு பெரிய வட்டத்தை வரைந்துவிட்டு, கண்ணை மூடியபடி அதற்குள் சிறிய வட்டங்களைப்
போட்டுக்கொண்டே வர வேண்டும். சிறிய வட்டங்களின் எண்ணிக்கை இரட்டைப் படையில் இருந்தால் நினைத்த காரியம் நடக்கும்.
ஒற்றைப் படையில் வந்தால் நினைத்த காரியம் நடக்காது என்பார்கள்.
கூடல் இழைத்த போது அவளுக்கு இரட்டைப் படை எண் கிடைத்தது. ஆனாலும் கண்ணன் வரவில்லை.

அடுத்து, மேகங்களைக் கண்ணனிடம் தூது அனுப்பினாள். தனது நிலையை அவனிடம் எடுத்துச் சொல்லும்படி அவைகளிடம் சொன்னாள்.
மேகங்கள் தூது மொழிந்தும் கண்ணன் வரவில்லை. குயில் கூவினால் மனத்துக்குப் பிடித்தவர் வீட்டுக்கு வருவார் என்றோர்
ஐதீகம் இருப்பதாக அவளது தோழிகள் கூறினார்கள்.
அதனால் “உலகளந்தான் வரக் கூவாய்!” என்று குயிலைக் கூவச் சொன்னாள். அப்போதும் கண்ணன் வரவில்லை.

இனி என்ன செய்வது என்று தெரியாமல், விரக வேதனையில் துடித்தாள் ஆண்டாள்.
அதைக் கண்ட அவளது தந்தை பெரியாழ்வார் ஸ்ரீ வில்லிபுத்தூரில் சயனித்திருக்கும் ‘ஸ்ரீ வடபத்ரசாயீ’ எனப்படும்
ஸ்ரீ வடபெருங்கோவிலுடையானிடம் சென்று, “எம்பெருமானே! என் மகளை இப்படித் தவிக்க விட்டுவிட்டு
நீ உறங்கிக் கொண்டிருக்கிறாயே! இது நியாயமா? நீ இன்னும் உறங்கலாமா? எழுந்து வந்து அவளை மணக்க வேண்டாமா?” என்று
அழுது புலம்பிவிட்டு வீடு திரும்பினார்.

அன்று பெரியாழ்வாரின் கனவில் தோன்றிய வடபெருங்கோவிலுடையான், “நான் உறங்குகிறேன் என்று சொல்லி விட்டீர்களே!
நீங்கள் வேதங்களை நன்கு கற்றவர். கடோபநிஷத் என்ன சொல்கிறது என்பது உங்களுக்குத் தெரியாதா?” என்று கேட்டார்.
அடுத்த நாள் காலை பெரியாழ்வார் துயிலெழுந்த போது, கனவில் பெருமாள் சொன்ன வார்த்தைகள் அவர் மனதில் நன்கு பதிந்திருந்தன.

“ய ஏஷ ஸுப்தேஷு ஜாகர்தி காமம் காமம் புருஷோ நிர்மிமாண:|”

என்ற கடோபநிஷத் வாக்கியம் அவரது நினைவுக்கு வந்தது. “இறைவன் எப்போதும் விழித்துக் கொண்டிருக்கிறான்.
தூங்கிக் கொண்டிருக்கும் மனிதனுக்குக் கனவு உள்ளிட்ட அனுபவங்களை எப்போதும் விழித்திருக்கும்
அந்த இறைவன் தருகிறான்!” என்பது இதன் பொருள்.
ஸ்ரீ பெரியாழ்வாரிடம் ஓடி வந்த ஸ்ரீ ஆண்டாள், “நேற்று இரவு நான் கனவு கண்டேன்.
அதில் ஸ்ரீ கண்ணன் வந்து என்னை மணந்து கொண்டான்!” என்று மகிழ்ச்சியுடன் கூறினாள்.

“வாரணம் ஆயிரம் சூழ வலம் செய்து
நாரணன் நம்பி நடக்கின்றான் என்றெதிர்ப்
பூரணப் பொற்குடம் வைத்துப் புறம் எங்கும்
தோரணம் நாட்டக் கனாக்கண்டேன் தோழீ நான்”-என்று தொடங்கிப் பத்துப் பாடல்களால் அக்கனவை ஸ்ரீ ஆண்டாள் வர்ணித்துள்ளாள்.

ஸ்ரீ வடபெருங்கோவிலுடையானிடம் ஓடிச் சென்ற ஸ்ரீ பெரியாழ்வார், “நீ ஏன் இன்னும் உறங்குகிறாய் என்று கேட்டேன்.
ஆனால் நீ எப்போதும் விழித்துக் கொண்டிருந்து தூங்கிக் கொண்டிருக்கும் எங்களை எல்லாம் காக்கிறாய் என இப்போது உணர்ந்தேன்!” என்றார்.
பின்னர் ஸ்ரீ ஆண்டாளை ஸ்ரீ ரங்கமன்னார் மணந்த வரலாறு வாசகர்கள் அறிந்த ஒன்றே.இவ்வாறு எப்போதும் விழித்திருந்து,
உலக வாழ்வாகிய இருளில் உறங்கும் நமக்கு வைத்தியம் செய்வதால் ஸ்ரீ திருமால் ‘ஸதா யோகீ’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 167-வது திருநாமம்.
“ஸதாயோகினே நமஹ” என்று தினமும் சொல்லி வருவோரை அறியாமை என்னும் தூக்கத்திலிருந்து எழுப்பி,
நல்லறிவைத் திருமால் அருளுவார்.

——————-

168. வீரக்னே நமஹ: (Veeraghne namaha)

காஞ்சிபுரத்துக்கு அருகிலுள்ள முக்கூர் என்னும் ஊரில் ராஜகோபாலாச்சாரியார் என்னும் மகான் வாழ்ந்து வந்தார்.
அவர் ஒருமுறை காஞ்சிபுரத்தில் பேருந்து நிறுத்தத்தில் தம் நண்பரோடு பேருந்துக்காகக் காத்திருந்தார்.
அப்போது அவ்வழியே வந்த வழிப்போக்கர், முக்கூர் ராஜகோபாலாச்சாரியாரை வித்தியாசமாகப் பார்த்தார்.
“ஏன் அப்படிப் பார்க்கிறாய்?” என்று ராஜகோபாலாச்சாரியார் கேட்டார்.
“இல்லை! உங்களது குடுமி, நெற்றியிலுள்ள நாமம், உங்கள் பூணூல், பஞ்சகச்சம் இவற்றை எல்லாம் பார்த்தால்
எனக்குச் சிரிப்பாக வருகிறது!” என்றார் வழிப்போக்கர்.

“இதில் சிரிப்பதற்கு என்ன உள்ளது?” என்று கேட்டார் ராஜகோபாலாச்சாரியார்.
அதற்குள் அவரது நண்பர், “சுவாமி! இவன் பெரிய நாத்திகன். நம் போன்றவர்களிடம் வம்பு செய்வது தான் இவன் வேலை!
இவனிடம் பேச்சு கொடுக்காதீர்கள்!” என்று கூறினார்.
ஆனால் ராஜகோபாலாச்சாரியார் அதற்கெல்லாம் அஞ்சவில்லை. “சொல்லப்பா! சிரிப்பதற்கு என்ன உள்ளது?” என்று கேட்டார்.

வழிப்போக்கர், “நீங்கள் வேதத்தை நம்புகிறீர்களா?” என்று கேட்டார். “நிச்சயமாக நம்புகிறேன்!” என்றார் ராஜகோபாலாச்சாரியார்.
“ஒவ்வொரு அந்தணரின் வலக்கையிலும் நெருப்பு இருப்பதாக வேதம் சொல்லியிருக்கிறது என்று நான் கேள்விப்பட்டிருக்கிறேன்.
உங்கள் வலக்கையைக் காட்டுங்கள். அதிலுள்ள நெருப்பைக் கொண்டு என் பீடியை நான் பற்ற வைத்துக் கொள்கிறேன்!
அவ்வாறு நெருப்பு வராவிட்டால் நீங்கள் அந்தணரே இல்லை.
உங்கள் குடுமியையும் பூணூலையும் வெட்டி எறிய வேண்டும்!” என்றார் வழிப்போக்கர்.
“பார்த்தீர்களா! இவனிடம் பேச்சு கொடுத்தால் இப்படித்தான் சிக்கலில் மாட்டிக் கொள்வீர்கள்!” என்றார் ராஜகோபாலாச்சாரியாரின் நண்பர்.
ஆனால் இதற்கெல்லாம் ராஜகோபாலாச்சாரியார் அசரவில்லை.
“தீயவர்களுக்கு நெருப்பாகவும், அடியவர்களுக்கு அமுதமாகவும் இருக்கும் அழகிய சிங்கரான நரசிம்மனை மனதில் கொண்ட நான்
யாருக்கும் அஞ்ச மாட்டேன்! நெருப்பு தானே வேண்டும்? நிச்சயமாகத் தருகிறேன். ஆனால் அதில் ஒரு சிக்கல் உள்ளது!” என்றார்.

“என்ன சிக்கல்?” என்று கேட்டார் வழிப்போக்கர்.
“இப்போது சூரியன் அஸ்தமிக்கப் போகிறது. நெருப்பை வரவழைக்கும் மந்திரத்தை நான் சொல்லி முடிப்பதற்குள்
சூரியன் அஸ்தமித்து விட்டால் அப்புறம் நெருப்பு வராது.
அதனால் உன் தாயை அழைத்துச் சூரிய அஸ்தமனத்தைக் கொஞ்சம் தாமதப் படுத்தச் சொல்!” என்றார் ராஜகோபாலாச்சாரியார்.
“என் தாயால் எப்படிச் சூரிய அஸ்தமனத்தைத் தாமதப்படுத்த முடியும்?” என்று கேட்டார் வழிப்போக்கர்.

“கற்புடைய பெண் தன் கற்பின் மேல் சபதம் செய்தால் சூரிய அஸ்தமனத்தையே மாற்றலாம் என்று மகாபாரதம் சொல்கிறதே.
உன் தாயைக் கூப்பிடு!” என்றார் ராஜகோபாலாச்சாரியார்.
“என் தாயின் கற்பைப் பழிக்கிறாயா?” என்று கோபத்துடன் ராஜகோபாலாச்சாரியாரைத் தாக்க வந்தார் வழிப்போக்கர்.
“அக்காலத்தில் வாழ்ந்த பெரும் கற்புக்கரசிகளுடன் உன் தாயை ஒப்பிட்டு, அவளது கற்பைப்பற்றிப் பேசுவது தவறு என்று உனக்குப் புரிகிறதல்லவா?
அதுபோலத் தான் அக்காலத்தில் வாழ்ந்த சான்றோர்களின் தவ வலிமையோடு எங்கள் தவ வலிமையை ஒப்பிட்டு
எங்கள் பூணூலை அறுப்பேன் என்று சொல்வதும் மிகத்தவறு. அந்நாளில் வாழ்ந்த அந்தணர்கள் மிகுந்த தவ வலிமையுடன் இருந்தார்கள்.

அதனால் அவர்களால் தங்கள் கரத்தில் நெருப்பைக் கொண்டு வர முடிந்தது. இன்று வாழும் நாங்களெல்லாம் அவர்களின் நிழலாகத்தான் உள்ளோம்.
இதை உனக்குப் புரிய வைக்கத்தான் நான் இவ்வாறு பேசினேனே ஒழிய உன் தாயை அவமதிக்கும் எண்ணத்தில் நான் சொல்லவில்லை!”
என்று அமைதியாகச் சொன்னார் ராஜகோபாலாச்சாரியார்.
மேலும், “இறைவன் முன் அனைவரும் சமம். ‘அந்தணர் அந்தியர் எல்லையில் நின்ற அனைத்துலகும் நொந்தவரே முதலாக’ என
அனைவருக்கும் அருள்புரிய இறைவன் காத்திருக்கிறான். அவன் ஏற்றத்தாழ்வு பார்ப்பதில்லை.
அந்த எம்பெருமானின் திருவடிகளை வணங்கு!” என்று அறிவுறுத்தினார். வழிப்போக்கர் அங்கேயே அவரை விழுந்து நமஸ்கரித்து விட்டுச் சென்றார்.

அங்கிருந்த மக்கள் எல்லோரும், “உங்களால் இந்த ஆசாமியிடம் இருந்து எங்களுக்கு விடுதலை கிடைத்து விட்டது!” என்று
ராஜகோபாலாச்சாரியாருக்கு நன்றி சொன்னார்கள்.
“மிகுந்த வலிமையானவர்களையும் வீழ்த்துபவனான நரசிம்மன் தந்த வலிமையால் அவனை நான் வென்றேன்!” என்று
பணிவுடன் கூறினார் ராஜகோபாலாச்சாரியார்.
பின்னாளில் அவர் தான் அஹோபில மடத்தின் 44-வது பீடாதிபதியான முக்கூர் அழகிய சிங்கராக வந்து
திருவரங்க நாதனுக்கு ராஜகோபுரம் கட்டித்தந்தார்.

முக்கூர் அழகிய சிங்கர் கூறியதுபோல், வலிமையானவர்களையும் பெருவீரர்களையும் வீழ்த்துபவராகத்
திருமால் விளங்குவதால் ‘வீரஹா’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 168-வது திருநாமம்.
“வீரக்னே நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்கள், அனைத்து விதமான
தடைகளையும் எதிர்ப்புகளையும் மீறி வெற்றி காண்பார்கள்.

——————-

169. மாதவாய நமஹ: (Maadhavaaya namaha)

அக்கினிமுகர் என்ற முனிவருக்குக் கோபிலர், கோப்ரளயர் என்று இரண்டு மகன்கள் இருந்தார்கள்.
கண்ணனின் லீலைகளைப் பற்றிக் கேள்விப்பட்ட அவர்களுக்குக் கண்ணனை நேரில் தரிசிக்க வேண்டுமென்ற ஆவல் ஏற்பட்டது.
அதனால், தென் தமிழகத்தில் வாழ்ந்த அவர்கள் இருவரும், கண்ணன் ஆட்சி புரிந்து வந்த துவாரகையை நோக்கி யாத்திரை மேற்கொண்டார்கள்.

துவாரகைக்குச் செல்லும் வழியில் காவிரியின் கிளை ஆறான பாமணியின் கரையிலுள்ள செண்பகாரண்ய க்ஷேத்ரத்தில்
நாரதரை அவர்கள் சந்தித்தார்கள். “வாருங்கள் முனிவர்களே! நீங்கள் எப்படி இங்கே வந்தீர்கள்?” என்று
கோபில – கோப்ரளயர்களைப் பார்த்துக் கேட்டார் நாரதர்.
“நாங்கள் கண்ணனுடைய சேஷ்டிதங்களைப் பற்றிக் கேள்விப்பட்டோம். அவனை நேரில் காணவேண்டும் என்ற ஆவல் ஏற்பட்டது.
அதனால் கண்ணனைத் தரிசிக்கத் துவாரகையை நோக்கி யாத்திரை சென்று கொண்டிருக்கிறோம்!” என்றார்கள்.

“என்ன? கண்ணனைத் தரிசிக்கப் போகிறீர்களா? அவன் தனது அவதாரத்தையே நிறைவு செய்து கொண்டு வைகுண்டம் சென்று விட்டான்.
துவாரகை நகரமே இப்போது கடலில் மூழ்கி விட்டது!” என்றார் நாரதர்.
இத்துயரச் செய்தியைக் கோபில-கோப்ரளயர்களால் தாங்கிக் கொள்ள முடியவில்லை.
“துர்பாக்கியசாலிகளான எங்களுக்குக் கிருஷ்ண லீலைகளைத் தரிசிக்கும் பாக்கியம் இனி கிடைக்கவே கிடைக்காதா?” என்று அழுது புலம்பினார்கள்.

“வருந்தாதீர்கள்!” என்று சொல்லி அவர்களைத் தேற்றிய நாரதர், அவர்களுக்குப் பன்னிரெண்டு எழுத்துக்களை உடைய
வாசுதேவ மந்திரத்தை உபதேசம் செய்தார்.
“இந்த மந்திரத்தைச் சொல்லி இந்தச் செண்பகாரண்ய க்ஷேத்ரத்தில் நீங்கள் தவம் புரிந்தால் கண்ணன் உங்களைத் தேடி வந்து
உங்களுக்குக் காட்சியளிப்பான்!” என்று கூறினார் நாரதர்.
நாரதர் சொன்னபடி செண்பகாரண்ய க்ஷேத்ரத்தில் இரு முனிவர்களும் பன்னிரெண்டு எழுத்து மந்திரத்தைச் சொல்லிக் கொண்டு
கடுந்தவம் புரிய, அவர்களின் தவத்துக்குத் திருவுள்ளம் உகந்த திருமால்,
கிருஷ்ணாவதாரத்தில் தான் செய்த முப்பத்தொன்று லீலைகளை அவர்களுக்கு அங்கே காட்டியருளினார்.
முப்பத்திரண்டாவது லீலையாக, ஸ்ரீவித்யா ராஜகோபாலனாக, ருக்மிணி சத்யபாமாவோடும், பசுங்கன்றுகளோடும் அவர்களுக்குக் காட்சியளித்தான்.

அந்தச் செண்பகாரண்ய க்ஷேத்ரம் தான் இன்று மன்னார்குடி என்று அழைக்கப்படும் திருத்தலமாகும்.
அங்குள்ள ஸ்ரீவித்யா ராஜகோபாலஸ்வாமி சந்நதியின் பிராகாரத்தில் கண்ணன் கோபில-கோப்ரளயர்களுக்குக் காட்டிய
முப்பத்திரண்டு லீலைகளையும் சித்திரங்களாக வடித்திருப்பார்கள்.
முனிவர்களைப் பார்த்து, “முனிவர்களே நான் உங்களுக்கு இங்கே காட்டியது வெறும் லீலைகள் அல்ல.
இவை முப்பத்திரண்டும் உபநிஷத்துக்களில் சொல்லப்பட்ட முப்பத்திரண்டு பிரம்ம வித்யைகள் ஆகும்.
இவைகளுள் ஒன்றைப் பின்பற்றி என்னைத் தியானிப்பவன் முக்தி அடைவான்!” என்று கூறினார்.
இவ்வாறு முப்பத்திரண்டு பிரம்ம வித்யைகளை விளக்கியபடியால், ‘ஸ்ரீ வித்யா ராஜகோபாலன்’ என்று அப்பெருமாள் அழைக்கப்படுகிறார்.

மன்னார்குடியில் கோயில் கொண்ட அதே ராஜகோபாலன், கும்பகோணம் கடைவீதியிலும்
ஸ்ரீவித்யா ராஜகோபாலனாக எழுந்தருளியிருந்து அருட்பாலிக்கிறார்.
பன்னிரெண்டாம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த நடாதூர் அம்மாள் என்னும் மகான், கும்பகோணம் ராஜகோபால ஸ்வாமியை வணங்கி,
அப்பெருமாளின் அருளால் முப்பத்திரண்டு பிரம்ம வித்யைகளிலும் சிறந்த பாண்டித்யம் பெற்றார்.
பிரம்ம சூத்திரங்களில் உள்ள பிரம்ம வித்யைகளுக்கு நடாதூர் அம்மாள் அருளிய விளக்கங்களை ‘ச்ருதப்ரகாசிகை’ என்னும் நூலில் காணலாம்.
இன்றும் குடந்தை ராஜகோபால ஸ்வாமி கோயிலில், பெருமாளுக்கு அருகே
பிரம்ம வித்யைகளை விளக்கியவரான நடாதூர் அம்மாளும் விக்கிரக வடிவில் எழுந்தருளியுள்ளார் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

‘மா’ என்றால் இறைவனை அடையும் வழியாக இருக்கும் பிரம்ம வித்யை என்று பொருள்.
‘தவ:’ என்றால் தலைவன் என்று பொருள்.
கோபிலர், கோப்ரளயர், நடாதூர் அம்மாள் போன்றோருக்குப் பிரம்ம வித்யைகளை உபதேசித்தவராகவும்,
அனைத்து பிரம்ம வித்யைகளுக்கும் தலைவராகவும் திருமால் விளங்குவதால், ‘மாதவ:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 169-வது திருநாமம்.
(73-வது திருநாமமான ‘மாதவ:’ என்பதற்கு மகாலட்சுமியின் கேள்வன் என்று பொருள்.
இங்கே ‘மாதவ:’ என்பதற்குப் பிரம்ம வித்யைகளின் தலைவன் என்று பொருள்.)

“மாதவாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் மாணவர்கள் கல்வியிலும், இணைப் பாடங்களிலும்,
கூடுதல் பாடங்களிலும் (co-curricular activities & extra-curricular activities) சிறந்து விளங்குவார்கள்.

—————-

170. மதவே நமஹ: (Madhave namaha)

பாற்கடலிலிருந்து வெளிவந்த மகாலட்சுமி, அங்கு நின்றுகொண்டிருந்த திருமாலைக் கண்டாள்;
தேன் போலத் தித்திக்கும் அவரது வடிவழகில் மயங்கினாள். எனினும், அவள் உள்ளத்திலுள்ள அன்பை அவளது நாணம்
மறைத்துவிட்டபடியால், தன் அன்பைத் திருமாலிடம் நேரில் அவளால் வெளிப்படுத்த இயலவில்லை.
நாணம் தலைதூக்கிய நிலையில் பாற்கடலில் இருந்து விரைந்தோடினாள்.

திருவாரூரை அடுத்துள்ள திருக்கண்ணமங்கை என்னும் திருத்தலத்தை அடைந்தாள். அக்காலத்தில் அவ்விடம் ‘லட்சுமிவனம்’ என்றழைக்கப்பட்டது.
நாணத்தால் திருமாலை விட்டு அவள் விலகி ஓடி வந்தாலும், அவளது மனக்கண்களில் திருமாலின் தோற்றம் நன்கு பதிந்திருந்தது.
அங்கேயே தியானத்தில் அமர்ந்துகொண்டு தேனெனத் தித்திக்கும் திருமாலின் அழகைத் தன் மனக்கண்களால் பருகிக் கொண்டிருந்தாள்.

அதைக் கண்ட முனிவர்கள் சிலர், பிருகு முனிவரிடம்,
“மகாலட்சுமியால் இதே போல் எத்தனை நாட்கள் திருமாலைத் தியானிக்க முடியும்?” என்று கேட்டார்கள்.
அதற்குப் பிருகு, “சாந்தோக்ய உபநிஷத்தில் மது வித்யை என்றொரு பகுதி உள்ளது.
அதில், ஒளிமிக்கதான வைகுண்ட லோகம் சூரியனாக உருவகப் படுத்தப்படுகிறது.
சாதாரண சூரியனுக்கு உதயம், அஸ்தமனம் இரண்டும் உண்டு.
ஆனால் வைகுண்டத்திலோ எப்போதும் பகல் தானே ஒழிய உதயம், அஸ்தமனம் இரண்டுமே இல்லை.
அந்த வைகுண்டமாகிய சூரியனுக்குள்ளே திருமால் தேனாகத் திகழ்கிறார்.
தேனாகத் தித்திக்கும் திருமாலின் அழகை அங்குள்ள நித்யசூரிகளும் முக்தாத்மாக்களும் இடைவிடாது பருகிக் கொண்டே இருக்கிறார்கள்.
எவ்வளவு பருகினாலும், போதும் என்ற திருப்தி ஏற்படாத படி திகட்டாத அமுதமாக அவரது அழகு விளங்குகின்றது என்று உபநிஷத் விளக்குகிறது.
திருமாலைக் குறித்துச் செய்யும் தியானம் தேன் போல இனிப்பதால், இந்த வித்யைக்கு ‘மது வித்யை’ என்று பெயர்.
(மது என்றால் வடமொழியில் தேன் என்று பொருள்.)
எனவே திகட்டாத அமுதாகிய திருமாலின் அழகில் ஈடுபட்டிருக்கும் மகாலட்சுமிக்கு இந்த தியானத்தில் அலுப்பே ஏற்படாது.
அதனால் எவ்வளவு காலம் வேண்டுமானாலும் தியானிப்பாள்!” என்றார்.

மற்ற முனிவர்கள், “தியானிப்பது இருக்கட்டும். இவள் தான் வெட்கத்தால் விலகிச் செல்கிறாள் என்றால்,
திருமாலாவது இவளைத் தேடி வந்து மணந்து கொள்ளக் கூடாதா?” என்று கேட்டார்கள்.
“இவளது தியானம் முதிர்ச்சி அடையும் நிலையில் திருமாலே இவளைத் தேடி வருவார்!” என்றார் பிருகு.
சில காலம் கடந்தது. திருமாலின் தளபதியான விஷ்வக்சேனர் மகாலட்சுமியிடம் ஒரு ஓலையைக் கொண்டு வந்து தந்தார்.
அதில், “நான் உனக்காக இங்குள்ள தர்ச புஷ்கரிணியின் மேற்குக் கரையில் காத்திருக்கிறேன்!” என்று திருமால் எழுதியிருந்தார்.

அந்த வார்த்தைகளைப் படித்த அளவில், அவளது காதல் நாணத்தை வென்று விட்டது.
தன் மனம் கவர்ந்த நாயகனைக் காணும் ஆர்வத்துடன் குளத்தின் மேற்குக் கரையை அடைந்தாள் மகாலட்சுமி.
அங்கே தேவர்களும் முனிவர்களும் புடைசூழத் திருமால் நின்று கொண்டிருந்தார். முனிவர்கள் நான்கு வேதங்களை நான்கு தூண்களாக்கி
ஒரு மண்டபத்தை அங்கே அமைத்தார்கள். அம்மண்டபத்தில் திருமால் மகாலட்சுமிக்கு அபிஷேகம் செய்தார்.
அதனால் ‘அபிஷேகவல்லி’ என்று மகாலட்சுமி பெயர் பெற்றாள். திருமாலை அங்கேயே திருக்கல்யாணம் செய்து கொண்டாள்.
கடல் போன்ற அன்போடு மகாலட்சுமியைத் தேடி வந்தமையால், அவ்வூரில் திருமாலுக்குப் ‘பெரும்புறக்கடல்’ என்ற பெயர் ஏற்பட்டது.

பெரும்புறக்கடலாகிய திருமாலுடன், அபிஷேகவல்லியாகிய திருமகள் இணைந்திருக்கும் காட்சியைக் கண்ட
தேவர்களும் முனிவர்களும் தேனாக இனிக்கும் இந்தச் சேர்த்தி அழகை எப்போதும் பருக வேண்டுமென விரும்பினார்கள்.
அதனால் தாங்களே தேனைப் பருகும் தேனீக்களாக வடிவெடுத்து, திருக்கண்ணமங்கையில் அபிஷேகவல்லித் தாயார் சந்நதியின் எதிரே
குடிகொண்டு, திருமாலுடன் திருமகள் இணைந்திருக்கும் அழகாகிய தேனைத் தினமும் பருகுகிறார்கள்.
(திருக்கண்ணமங்கை தாயார் சந்நதியில் இன்றும் அந்தத் தேன் கூட்டை நாம் காணலாம்.)

இவ்வாறு தன் அடியார்களுக்குத் தேனாகத் தித்திப்பதால், திருமால் ‘மது:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 170-வது திருநாமம்.
“மதவே நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு வாழ்வில் எல்லா நாட்களும் தேனெனத் தித்திக்கும்படித் திருமால் அருள்புரிவார்.

———————

171. அதீந்த்ரியாய நமஹ: (Atheendhriyaaya namaha)

ஒருவனுக்கு மிகவும் தாகமாக இருந்ததாம். அதனால் தனது நண்பனிடம் சென்று, “தாகத்துக்கு உடனடியாகத் தண்ணீர் வேண்டும்!” என்றான்.
அதற்கு அவன் நண்பன், “தண்ணீர் தானே! அதற்கென்ன பஞ்சம்? நேராக ஆகாய கங்கைக்குச் சென்று,
வேண்டும் அளவு தண்ணீரைப் பருகிக் கொள்!” என்றான்.
“அவசரத்துக்குத் தண்ணீர் கேட்டால் ஆகாய கங்கைக்கு வழிகாட்டுகிறாயா?” என்று சொல்லி விட்டு, இரண்டாவது நண்பனிடம் சென்றான்.

இரண்டாவது நண்பன், “நீ பாற்கடலுக்குச் சென்றால் பாலையே அள்ளிப் பருகலாம்!” என்றான்.
“பசிஃபிக் பெருங்கடல், அட்லாண்டிக் பெருங்கடல் உள்ளிட்டவற்றை வரைபடைத்தைக் கொண்டாவது தேடலாம்.
பாற்கடலை எங்கு போய் தேடுவேன்?” என்று சொல்லி விட்டு, மூன்றாவது நண்பனிடம் சென்றான்.

மூன்றாவது நண்பன், “அருகிலுள்ள காட்டாற்றுக்குச் சென்றால் தண்ணீர் கிடைக்கும்!” என்றான்.
இவனோ, “எனக்குத் தாகம் இருக்கையில், காட்டாற்றில் தண்ணீர் இருக்குமா என்று சொல்ல முடியாது.
அதில் தண்ணீர் வரும் போது எனக்குத் தாகம் ஏற்படுமா என்றும் சொல்ல முடியாது!” என்று சொல்லி விட்டு நான்காவது நண்பனிடம் சென்றான்.

நான்காவது நண்பன், “புதிதாக ஒரு ஆழ்குழாய் போட்டு நிலத்தடி நீரை எடுத்து அருந்திக்கொள்!” என்றான்.
“இது அவசரத்துக்கு ஆகும் காரியமா? எத்தனை அடி தோண்டினாலும் தான் இந்நாட்களில் தண்ணீர் வருவதில்லையே!” என்று
புலம்பி விட்டு ஐந்தாம் நண்பனிடம் சென்றான்.

ஐந்தாவது நண்பன், “குடம் குடமாகத் தண்ணீர் பிடித்து வைத்துள்ளேன். வேண்டும் அளவு எடுத்து பருகிக்கொள்!” என்றான்.
மகிழ்ச்சியுடன் இவனும் பருகினான். தாகம் தீர்ந்தது.

மாபெரும் வைணவ குருவான பிள்ளை லோகாசாரியார் இக்கதையைத் தனது சீடர்களுக்குச் சொன்னார்.
“இதற்குள் ஒரு ஆழ்ந்த கருத்து இருக்கிறது!” என்றார். “என்ன கருத்து?” என ஆவலுடன் சீடர்கள் கேட்டார்கள்.
பிள்ளை லோகாசாரியார் கீழ்க்கண்டவாறு விளக்கம் அளித்தார்:

இறைவனைக் காண விரும்பும் பக்தன் தான் இக்கதையில் வரும் தாகம் கொண்ட மனிதன்.
இறைவனைக் காண வேண்டுமென்று தாகத்துடன் இருக்கும் அவனிடம்,
“வைகுண்டத்தில் போய் பெருமாளைத் தரிசனம் செய்துகொள்!” என்று சொல்வது “ஆகாயகங்கைக்குப் போய்த் தண்ணீர் பருகு!” என்று
சொல்வதற்குச் சமம். ஏனெனில், ஆகாயகங்கை எப்படி நம் புலன்களுக்கு அப்பாற்பட்டதோ,
அதுபோலத் தான் வைகுண்டமும் அங்குள்ள பெருமாளும் நம் புலன்களுக்கு அப்பாற்பட்டவர்கள்.

“பாற்கடலுக்குப் போய் பெருமாளைத் தரிசனம் செய்துகொள்!” என்று சொல்வது “பாற்கடலுக்குச் சென்று பாலை அருந்து!” என்று
சொல்வது போன்றதாகும். தேவர்களால் தான் பாற்கடலுக்குச் செல்ல இயலும்.
“வராகன், ராமன், கண்ணன் போன்ற அவதாரங்கள் எடுக்கும் போது பெருமாளைத் தரிசித்துக் கொள்!” என்று சொல்வது
“காட்டாற்றிலுள்ள நீரை நாடிச் செல்!” என்பது போல. ஏனெனில் நாம் விரும்பும் போது அவர் அவதரிக்க மாட்டார்.
அவர் அவதரிக்கும் காலத்தில் நாம் அவரைக் காண விரும்புவோமா என்ற உத்திரவாதமும் இல்லை.

“உனக்குள்ளேயே அந்தர்யாமியாகப் பெருமாள் இருக்கிறார். அவரைத் தரிசனம் செய்து கொள்!” என்று சொல்வது,
ஆழ்குழாய் மூலம் நீர் எடுக்கச் சொல்வது போல மிகவும் சிரமமான காரியம்.
கோயில்களிலும் வீடுகளிலும் விக்கிரக வடிவில் அர்ச்சாவதாரமாக எழுந்தருளியிருக்கும் பெருமாளைத் தரிசித்துக் கொள் என்று சொன்னால்,
அது குடங்களில் பிடித்து வைத்திருக்கும் நீரைப் பருகச் சொல்வது போல் மிக எளிதான காரியம்.

இவ்வாறு கதைக்குள் உள்ள தத்துவத்தை விளக்கிய பிள்ளை லோகாசாரியார்,
“வைகுண்டத்தில் நம் புலன்களுக்கு அப்பாற்பட்டவராகத் திருமால் எழுந்தருளியிருந்தாலும், நம் மேல் கருணை கொண்டு
விக்கிரக வடிவில் நம் புலன்களால் அனுபவிக்கும்படி நம்முன் தோன்றுகிறார்.
அந்த அர்ச்சாவதார நிலையிலுள்ள இறைவனை வணங்கினால் உய்வடையலாம்!” என்று கூறினார்.

அர்ச்சாவதாரத்தில் நம் புலன்களால் அனுபவிக்கும்படி நம்முன் தோன்றும் திருமால், வைகுண்டத்தில் நம் புலன்களுக்கெல்லாம்
அப்பாற்பட்டவராக விளங்குகிறார். வேதங்களைக் கொண்டு மட்டுமே அவரை அறிய முடியுமே ஒழிய,
மெய், வாய், கண், மூக்கு, செவி ஆகிய எந்தப் புலன்களாலும் வைகுண்டநாதனை அறிய இயலாது.
எனவே வைகுண்டத்திலுள்ள திருமால் ‘அதீந்த்ரிய:’ என்றழைக்கப்படுகிறார்.
‘இந்த்ரிய:’ என்றால் புலன்கள். ‘அதீந்த்ரிய:’ என்றால் அவற்றுக்கு அப்பாற்பட்டவர்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 171-வது திருநாமம்.

“அதீந்த்ரியாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களின் புலன்கள், சரியான கட்டுப்பாட்டுடன் இயங்கும்படித் திருமால் அருள்புரிவார்.
(‘அதீந்த்ரிய:’ என்ற 171-வது திருநாமம் தொடங்கி, ‘அமேயாத்மா’ என்ற 181-வது திருநாமம் வரையிலான 11 திருநாமங்கள்
வைகுண்டநாதனின் திருக்கல்யாண குணங்களை விளக்கவந்தவை.)

——————

172. மஹாமாயாய நமஹ: (Mahaamaayaaya namaha)

இரண்யாட்சன் என்ற அசுரன் பூமியைப் பாய்சுருட்டுவது போல் சுருட்டிக் கடலுக்கு அடியில் ஒளித்து வைத்தான்.
திருமால் பன்றி முகத்தோடு வராகராக அவதாரம் செய்து இரண்யாட்சனை வதம் செய்து பூமியை மீட்டார்.
இரண்யாட்சனை இழந்த அவனது மனைவிகளும் மக்களும் அழுது புலம்பிக் கொண்டிருக்க, அங்கே இரண்யாட்சனின் அண்ணனான
இரணியன் வந்தான். “வருந்தாதீர்கள்! உடல் என்பது அழியக் கூடியது. ஆத்மா தான் எப்போதும் அழியாமல் இருக்கக்கூடியது.
பிறப்பு என்பது இருந்தால், இறப்பு என்பதும் இருக்கத்தானே செய்யும்?
பிறந்தவர் அனைவரும் ஒரு நாள் இறந்தே ஆக வேண்டும் என்பது உலக நியதி! அந்த வகையில் என் தம்பிக்கும் மரணம் ஏற்பட்டுள்ளது.
இதற்காக வருந்தாதீர்கள்! அழாதீர்கள்!” என்றெல்லாம் ஆறுதல் மொழிகள் சொன்னான்.

இதைக் கேட்ட இரண்யாட்சனின் குடும்பத்தினர், “ஏய் இரணியா! உன் அண்ணன் இறந்ததில் உனக்கு வருத்தமே இல்லையா?
நீ அழாமல் இருப்பதோடு மட்டுமல்லாமல் துக்கத்திலிருக்கும் எங்களிடம் வந்து சம்பந்தமில்லாத வார்த்தைகளைப் பேசிக் கொண்டிருக்கிறாயே!
இது நியாயமா?” என்று கேட்டார்கள். “எனக்கு வருத்தமில்லை என்று யார் சொன்னது?
எனது துக்கத்தை எல்லாம் மனத்துக்குள் தேக்கி வைத்துக் கொண்டிருக்கிறேன்! ஆனால் அழுது என்ன பயன்?
இரண்யாட்சனைக் கொன்ற திருமாலைப் பழிவாங்க வேண்டாமா?” என்று கேட்டான் இரணியன்.

“அதற்கு என்ன செய்யப்போகிறாய்?” என்று மற்றவர்கள் கேட்க, “என் தம்பியைக் கொன்ற அந்தத் திருமாலை
எனது வாளால் குத்திக் கொன்று அந்தத் திருமாலின் ரத்தத்தால் என் தம்பிக்குத் தர்ப்பணம் செய்வேன்!” என்று சபதம் செய்தான் இரணியன்.
திருமாலைத் தேடிக் காரிய வைகுண்டத்துக்குச் சென்றான். அங்கே சென்று பார்த்தால், ஸ்ரீதேவி, பூதேவி, நீளாதேவி உள்ளிட்ட நாச்சிமார்கள் இருந்தார்கள்.
கருடன், விஷ்வக்சேனர் போன்ற நித்யசூரிகள் இருந்தார்கள். ஆதிசேஷன் படுக்கையும் இருந்தது.
ஆனால் அந்த ஆதிசேஷன் மேல் திருமாலைக் காணவில்லை.

“எங்கே போனான் அந்த நாராயணன்? அவன் எங்கு சென்றாலும் நான் அவனை விட மாட்டேன். எனது வாளுக்கு அவனை இரையாக்குவேன்!
அவன் ரத்தத்தால் என் தம்பிக்குத் தர்ப்பணம் செய்வேன்!” என்றெல்லாம் கூச்சலிட்டான்.
வைகுண்டத்திலிருந்தோர், “இரணியா! நீ வருவதைக் கேள்வியுற்ற திருமால், உன்னைக் கண்டு அஞ்சி எங்கேயோ ஓடிப் போய் ஒளிந்து கொண்டார்.
அவர் எங்கே ஒளிந்து கொண்டார் என்று எங்களுக்குத் தெரியாது!” என்று கூறினார்கள்.

“பதினான்கு உலகங்களுள் அவன் எங்கு இருந்தாலும் நான் கண்டறிவேன்!” என்று சொல்லிவிட்டு அனைத்துலகங்களிலும் தேடினான் இரணியன்.
ஆனால் திருமாலைக் கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை. ஏமாற்றத்துடன் திரும்பினான் இரணியன்.
(அதன்பின் இரணியனுக்குப் பிரகலாதன் மகனாகப் பிறந்ததும், திருமால் நரசிம்மராக வந்து இரணியனை வதைத்ததும் வாசகர்கள் அறிந்த செய்தியே.)

இரணியவதம் ஆனபின், பிரகலாதன் திருமாலிடம், “என் தந்தை உன்னை அனைத்து உலகங்களிலும் தேடியதாகவும்,
எங்கு தேடியும் உன்னைக் காணமுடியவில்லை என்றும் சொன்னார். நீ எங்கே ஒளிந்து கொண்டாய்?” என்று கேட்டான்.
“உன் தந்தையின் இதயத்துக்குள் ஒளிந்து கொண்டேன். அங்கே அவன் தேட மாட்டான் என்று எனக்கு நன்றாகத் தெரியும்!” என்றார் திருமால்.

“என் தந்தையைக் கண்டு அஞ்சி ஒளிந்து கொண்டாயா?” என்று கேட்டான் பிரகலாதன்.
“இல்லை! அப்போதே அவன் முன் தோன்றி அவனைக் கொன்றிருந்தால், பக்தப் பிரகலாதனான உனது பெருமை
உலகுக்குத் தெரியாமலே போயிருக்கும். அதனால் தான் நீ தூணிலும் உளன், துரும்பிலும் உளன் என்று சொல்லும் வரை காத்திருந்து,
அதன்பின் தூணைப் பிளந்து வெளி வந்து இரணியனைக் கொன்றேன்!” என்றார்.

இவ்வாறு, அடியார்களுக்குத் தன் வடிவத்தை நன்கு காட்டினாலும், அசுரர்களுக்குத் தன்னைக் காட்டாமல் மாயங்கள் செய்து
தன்னை மறைத்துக் கொள்வதால் ‘மஹாமாய:’ என்று திருமால் அழைக்கப்படுகிறார்.
“மெய்யர்க்கே மெய்யனாகும் விதியிலா என்னைப் போலப் பொய்யர்க்கே பொய்யனாகும் புட்கொடி உடைய கோமான்” என்று ஆழ்வார் பாடுகிறார்.
‘மஹாமாய:’ என்பது ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 172-வது திருநாமம்.
இதில் ‘மாய:’ என்பது திருமாலின் சக்தியைக் குறிக்கிறது.
இந்த ‘மாய:’ என்ற சொல்லுக்குப் பொய் என்றோ மாயை என்றோ அர்த்தமில்லை.
“மஹாமாயாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லிவரும் பக்தர்கள், அனைத்து விதமான மயக்கங்களிலிருந்தும் வெளிவரும்படித் திருமால் அருள்புரிவார்.

————–

173. மஹோத்ஸாஹாய நமஹ: (Mahothsaahaaya namaha)

வேதாந்த தேசிகனிடம் ஒரு பண்டிதர், “இறைவனுக்கு உருவம் உண்டா? இல்லையா?” என்று கேட்டார்.
“இறைவனுக்கு எப்போதுமே அழகான உருவம் உண்டு. உலகம் படைக்கப்படுவதற்கு முன்பும் சரி, பின்பும் சரி,
இறைவன் அழகான திருமேனியோடு விளங்குகிறார்!” என்றார் தேசிகன்.
“எதை வைத்துச் சொல்கிறீர்கள்?” என்று கேட்டார் பண்டிதர்.
“முந்நீர் ஞாலம் படைத்த எம் முகில் வண்ணனே என்று நம்மாழ்வார் பாடியுள்ளார்.
உலகைப் படைக்கும் போது கார் மேகம் போன்ற வண்ணத்துடன் இறைவன் இருந்தான் என்பது இப்பாடலின் பொருள்.
உருவம் இருந்தால் தானே வண்ணம் இருக்க முடியும்? உருவமே இல்லாத ஒருவனுக்கு வண்ணம் எப்படி இருக்கும்?
எனவே உலகின் படைப்புக்கு முன்பிருந்தே, அநாதி காலமாக, கார்முகில் போன்ற நிறம் கொண்ட அழகிய உருவத்தோடு
தான் இறைவன் விளங்குகிறார்!” என்றார் தேசிகன்.

“இறைவனுடைய கார்முகில் வண்ணத்தின் பின்னணி என்ன?” என்று கேட்டார் பண்டிதர்.
அதற்கு தேசிகன், “மையார் கருங்கண்ணியான மகாலட்சுமியின் திருக்கண்களின் பார்வை எப்போதும் திருமாலின் திருமேனியில்
பட்டபடியால், அக்கண்களின் கறுப்பு நிறம் அவரது திருமேனியில் படிந்து விட்டது.
அதுமட்டுமின்றி, அவரது நாபியிலுள்ள தாமரை மலரை மொய்க்கும் வண்டுகளின் கருமை நிறம் திருமால் திருமேனியில் பட்டு,
அது மேலும் கருமையானது. அது மட்டுமா? தோளிணை மேலும், நன் மார்பின் மேலும், சுடர்முடி மேலும், தாளிணை மேலும்
திருமால் அணிந்திருக்கும் துளசி மாலையின் பசுமை திருமாலின் கறுப்பு நிறத்தை மேலும் வளர்த்து விட்டது.
கறுப்பு நிறம் கொண்ட யமுனை நதியின் கரையில் கிருஷ்ணாவதாரத்தில் எப்போதும் விளையாடிக் கொண்டிருந்தபடியால்,
யமுனையின் கருமை திருமால் திருமேனியில் படிந்து, அது மேலும் கறுப்பாகி விட்டது.

இவைகள் ஒருபுறமிருக்க, உலகைப் படைக்க முற்பட்ட போது, திருமால் ஆனந்தத்தால் கருமை நிறத்தை அடைந்தார்!” என்றார் தேசிகன்.
“அது என்ன? ஆனந்தத்தால் கருமை நிறம் பெற்றாரா?” என்று கேட்டார் பண்டிதர்.
“ஆம் உலகம் படைக்கப்படுவதற்கு முன், உயிர்களாகிய நாம் அனைவரும் அறிவற்றவர்களாக, ஜடப் பொருட்களுக்குச் சமமானவர்களாகச்
சிந்தையும் கரணங்களும் சிதைந்து கிடந்தோம். நாம் அந்நிலையிலேயே இருந்திருந்தால், இறைவனை அடைவதற்காகக்
கர்ம யோகமோ, ஞான யோகமோ, பக்தி யோகமோ, சரணாகதியோ எதையுமே நம்மால் செய்ய இயலாதல்லவா?
அதனால், நம்மேல் கருணை கொண்ட இறைவன், உலகைப் படைத்து நமக்கு உடலையும், அறிவையும், சாஸ்திரங்களையும்,
ஆசார்யர்களையும் வழங்கினார். அனைத்தையும் நமக்குத் தந்து விட்டு, இனி இந்த ஜீவாத்மாக்கள் இந்த உடல், அறிவு
உள்ளிட்டவற்றை நல்ல வழியில் பயன்படுத்தி, கர்ம, ஞான, பக்தி யோகங்களையோ அல்லது சரணாகதியையோ செய்து
நம்மை வந்து அடையப் போகிறார்கள் என்று எண்ணி மகிழ்ந்தார் இறைவன்.

மிகவும் மகிழ்ச்சி அடைந்தால் உடல் கறுத்துப் போய்விடும் என்று சொல்வார்கள்.
ஏற்கெனவே கருங்கண்ணியான லட்சுமியின் பார்வையாலும், உந்தித் தாமரையை மொய்க்கும் வண்டுகளாலும்,
துளசி மாலையின் பசுமையாலும், யமுனையின் பிரதிபலிப்பாலும் கருமையாக இருந்த திருமாலின் திருமேனி உலகைப் படைத்த
உற்சாகத்தாலும் மகிழ்ச்சியாலும் மேலும் கருமையானது. இவற்றைக் கருத்தில் கொண்டு தான் ஆழ்வார்,
‘முந்நீர் ஞாலம் படைத்த எம் முகில் வண்ணனே!’ என்று பாடினார்.
ஆண்டாளும், ‘ஊழி முதல்வன் உருவம் போல் மெய்க்கறுத்து’ என்று பாடினாள்.
இவ்வாறு நாம் நற்கதி அடையவேண்டும் என்ற உற்சாகத்துடன் உலகைப் படைத்து, அந்த உற்சாகத்தால் மேலும்
கருமையடைந்த திருமாலின் கறுப்புநிறம் நம்மைக் காக்கட்டும்!” என்று கூறினார் தேசிகன்.

இக்கருத்தை ஒரு ஸ்லோக வடிவில், தேசிகன் “தத்வ முக்தா கலாபம்” என்னும் நூலில் கூறுகிறார்:

“லக்ஷ்மீ நேத்ரோத்பல ஸ்ரீஸதத பரிசயாத் ஏஷ ஸம்வர்தமான:
நாபீ நாலீக ரிங்கன் மதுகர படலீ தத்த ஹஸ்தாவலம்ப: |
அஸ்மாகம் ஸம்பதோகாத் அவிரல துளஸீ தாம ஸஞ்ஜாத பூமா
காளிந்தீ காந்தி ஹாரீ கலயது வபுஷ: காலி மா கைடபாரே: ||”

இவ்வாறு நாம் அனைவரும் நற்கதி அடையவேண்டும் என்ற எண்ணத்தில் பெரும் உற்சாகத்தோடு உலகைப் படைத்தபடியால்,
திருமால் ‘மஹோத்ஸாஹ:’ (மஹா + உத்ஸாஹ: = மஹோத்ஸாஹ:) என்றழைக்கப்படுகிறார்.
அதுவே விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 173-வது திருநாமம்.
‘உத்ஸாஹ:’ என்னும் வடமொழிச் சொல்லின் தமிழாக்கமே ‘உற்சாகம்’.
“மஹோத்ஸாஹாய நமஹ:” என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களுக்கு அவர்கள் கடமைகளைச் சிறப்பாகச்
செய்வதற்குரிய உற்சாகத்தைத் திருமால் அருள்வார்.

———————

174. மஹாபலாய நமஹ: (Mahaabalaaya namaha)

சூதாட்டத்தில் தோற்ற பாண்டவர்கள், தங்கள் அனைத்துச் செல்வங்களையும் துரியோதனனிடம் பறிகொடுத்தார்கள்.
அப்போது கர்ணனை அழைத்த துரியோதனன், “கர்ணா! இனி இவர்களின் அனைத்துச் சொத்துக்களும் நமக்கே சொந்தம்.
அக்னி பகவானின் பரிசாக அர்ஜுனன் பெற்ற காண்டீவ வில்லை இனி நீ எடுத்துக் கொள்!” என்றான்.
ஆனால் கர்ணனோ காண்டீவத்தை வாங்க மறுத்துவிட்டான். “நான் எனது வலிமையிலும் திறமையிலும் நம்பிக்கை வைத்திருக்கிறேன்.
அவற்றைக் கொண்டு அர்ஜுனனை வெல்வேன். தேவர்களின் அருளால் கிட்டிய இந்த வில் எனக்குத் தேவையில்லை!” என்று சொன்னான் கர்ணன்.
“ஆஹா! நீ அல்லவோ சுத்த வீரன்! அர்ஜுனன் காண்டீவத்தை நம்புகிறான். நீ உன் திறமையை நம்புகிறாய்!” என்று
கர்ணனைத் துரியோதனன் பாராட்டினான்.

அர்ஜுனன் வனவாச காலத்தில் இந்தச் சம்பவத்தை வியாசரிடம் சொல்லி மிகவும் வருந்தினான்.
இதைக் கேட்டுச் சிரித்த வியாசர், “கர்ணன் காண்டீவத்தை வாங்க மறுத்ததற்கு வேறு காரணம் உள்ளது!
அதை அவன் வெளிக்காட்டிக் கொள்ளவில்லை!” என்றார். “அது என்ன?” என்று கேட்டான் அர்ஜுனன்.
“நேரம் வரும் போது சொல்கிறேன்!” என்றார் வியாசர். பல ஆண்டுகள் கழிந்தன.
மகாபாரத யுத்தம் முடிந்து, தர்மபுத்திரர் முடிசூடிய பின், கண்ணனைச் சந்திக்க அர்ஜுனன் துவாரகைக்குச் சென்றான்.
“அர்ஜுனா! நான் எனது அவதாரத்தை முடித்துக்கொண்டு வைகுண்டம் செல்லவுள்ளேன்.
அதனால் எனது அரண்மனையிலுள்ள பெண்களை எல்லாம் நீ பாதுகாப்பாக அழைத்துக் கொண்டு
இந்திர ப்ரஸ்தத்துக்குச் சென்றுவிடு!” என்று கூறினான் கண்ணன்.

கனத்த மனத்துடன் கண்ணனிடமிருந்து விடைபெற்ற அர்ஜுனன், தனது தேரில் பெண்களை அழைத்துக் கொண்டு சென்றான்.
வழியில் சில கொள்ளையர்கள் தேரை நிறுத்தி அர்ஜுனனைத் தாக்கினார்கள்.
அவர்களைப் பதிலுக்குத் தாக்குவதற்காகக் காண்டீவத்தை எடுக்க முற்பட்டான் அர்ஜுனன். ஆனால் அவனால் காண்டீவத்தைத் தூக்க முடியவில்லை.
பற்பல பேரரசர்களை வீழ்த்தியவனும், யாராலும் வீழ்த்தமுடியாதவன் என்று போற்றப்படுபவனும், வில் விஜயன் எனப் பெயர் பெற்றவனுமாகிய
அர்ஜுனனை அந்தச் சாதாரணத் திருடர்கள் வீழ்த்திவிட்டார்கள். தன் வாழ்வில் முதன்முறையாகத் தோல்வியைச் சந்தித்தான் அர்ஜுனன்.
அதுவும் சாதாரணத் திருடர்களிடம்!

வெட்கத்தால் தலைகுனிந்த நிலையில், இந்திரப்ரஸ்தத்துக்கு நடந்தான் அர்ஜுனன்.
அப்போது அவன் எதிரில் வந்தார் வேத வியாசர். “அர்ஜுனா! நீயும் உன் சகோதரர்களும் பூமியில் இருந்து புறப்படுவதற்கான
காலம் வந்து விட்டது. இப்போது நடந்த சம்பவம் அதை நினைவூட்டவே ஏற்பட்டது!” என்று கூறினார் வியாசர்.
“கண்ணனே புறப்பட்ட பின், நாங்கள் பூமியில் இருந்து என்ன செய்யப் போகிறோம். நாங்களும் புறப்படத் தாயார்.
ஆனால், என் மனதில் பெரும் ஐயம் எழுந்துள்ளது! இதுவரை நான் காண்டீவத்தைப் பொம்மை போலக் கருதி
அனாயாசமாகக் கையில் ஏந்தினேன். ஆனால் இப்போது அது மலை போல் கனமாக உள்ளது.
என்னால் அதைத் தூக்க முடியவில்லையே! என்ன காரணம்?” என்று கேட்டான் அர்ஜுனன்.

அதற்கு வியாசர், “உன்னால் இந்தக் காண்டீவத்தை நிச்சயமாகத் தூக்க முடியாது. கண்ணன் உன்னுடன் இருந்தவரை
இந்தக் காண்டீவத்தை ஏந்துவதற்கான பலத்தை அவன் உனக்கு அளித்தான்.
அவனது அருளால் தான் நீ காண்டீவத்தைப் பொம்மை போலத் தாங்கினாய். இப்போது அவன் பூமியை விட்டுச் சென்று �