வினையின் வேகத்தை முறையாகக் கையாளுதல் என்பதன் பொருள் யாது? விடை வருகிறது:
61. ஈஸ்வர: ஸர்வபூதாநாம் ஹ்ருத்தேஸேऽர்ஜுந திஷ்டதி
ப்ராமயந்ஸர்வபூதாநி யந்த்ராரூடாநி மாயயா
அர்ஜுந-அர்ஜுனா,
யந்த்ராரூடாநி ஸர்வபூதாநி-உடல் என்கிற எந்திரத்தில் ஏற்றி அனைத்து உயிர்களையும்,
ஈஸ்வர:-ஈசுவரன்,
மாயயா ப்ராமயந்-மாயையினால் சுழற்றிக் கொண்டு,
ஸர்வபூதாநாம் ஹ்ருத்தேஸே-எல்லா உயிர்களின் உள்ளத்தில்,
திஷ்டதி-நிற்கிறான்.
அர்ஜுனா, எல்லா உயிர்களுக்கும் ஈசன் உள்ளத்தில் நிற்கிறான். மாயையால் அவன் எல்லா
உயிர்களையும் சக்கரத்திலேற்றிச் சுழற்றுகிறான்.
கிருஷ்ணனும் அர்ஜுனனும் போர்க்களத்துக்கு வந்த கோலமே இக்கோட்பாட்டை விளக்குகிறது.
ரதத்தின் மீது அர்ஜுனன் ஏறியிருந்தான். அந்த ரதம் உடலுக்குச் சமானம்; அவன் ஜீவாத்மாவாகிறான். ரதமும் இயங்கியது.
பார்த்தனும் போர் புரிந்தான். இயங்கியதைப் பற்றிய உணர்ச்சி ரதத்துக்கு இல்லை.
சண்டை செய்ததைப் பற்றிய உணர்ச்சி அர்ஜுனனுக்கு இருந்தது. நிகழ்ந்தது தன் செயல் என்று எண்ணியிருந்த
அப்போர்வீரன் அது உண்மையில் ஈசன் செயல் என்று அறிந்து கொள்ளக் கடமைப்பட்டிருந்தான்.
கிருஷ்ணன் தேர் ஓட்டினான்; ஆனால் ஆயுதம் எடுத்துப் போர்புரியவில்லை.
அங்ஙனம் எல்லாருடைய ஹிருதய கமலத்திலும் அவன் சாக்ஷியாக வீற்றிருக்கிறான்.
அர்ஜுனன் என்பது வெள்ளையானவன் அல்லது தூயவன் என்று பொருள்படுகிறது.
தூய மனமுள்ளவன் உண்மையைத் தெரிந்துகொள்ள வல்லவனாகிறான். ஹிருதயத்தில் வீற்றிருக்கின்ற
சர்வேசுவரனின் சன்னிதான விசேஷத்தால் மாயை இயங்குகிறது. இயங்குகின்ற மாயை அதன்
வசப்பட்டிருக்கிறவர்களையெல்லாம் இயக்குகிறது. சக்கரங்களில் கட்டுண்ட பொம்மைகள் போன்று அவர்கள் அசைகிறார்கள்.
அசைவைத் தங்கள் சொந்தக் கர்மமென்று அவிவேகிகள் எண்ணிக் கொண்டு அதைச் செய்வேன் என்றும்,
இதைச் செய்ய மாட்டேனென்றும் இச்சா சுதந்தரம் பாராட்டுகிறார்கள். அதனால் மாயையில் அவர்கள் அதிகம் கட்டுண்கின்றனர்.
ஈசா, நீ ஆட்டுவிக்கும் விதத்தில் நான் ஆடுகிறேன் என்ற மன நிலை வேண்டும். விதவிதமான ஜீவர்களைக் கருவிகளாகக்
கொண்டு ஈசன் தன் செயலைச் செய்து கொள்கிறான் என்ற எண்ணத்துடன் கர்மம் செய்தலே அதை முறையாகக் கையாளுவதாகும்.
பாம்புக்குப் பல்லில் விஷமிருந்தபோதிலும் அவ்விஷத்தால் அது தீமையை அடைவதில்லை.
ஆனால் அது பிறரைக் கடித்தால் அவ்விஷம் கடியுண்டவனுக்கு மரணத்தைத் தரும். இதைப்போல
ஈசுவரனிடத்திலும் மாயை உள்ளது. ஆனால் அது அவரைப் பந்தப்படுத்தாது.
ஜகத் முழுதையும் அவர் தனக்கு உள்ளாக்கிக் கொண்டிருக்கிறார்.
৷৷18.61৷৷ஈஷ்வரஃ ஸர்வநியமநஷீலோ வாஸுதேவஃ ஸர்வபூதாநாஂ ஹரித்தேஷே ஸகலப்ரவரித்திநிவரித்திமூலஜ்ஞாநோதயே தேஷே திஷ்டதி. கதஂ கிஂ குர்வந் திஷ்டதியந்த்ராரூடாநி ஸர்வபூதாநி மாயயா ப்ராமயந் ஸ்வேந ஏவ நிர்மிதஂ தேஹேந்த்ரியாவஸ்தப்ரகரித்யாக்யஂ யந்த்ரம் ஆரூடாநி ஸர்வபூதாநி ஸ்வகீயயா ஸத்த்வாதிகுணமய்யா மாயயா குணாநுகுணஂ ப்ரவர்தயந் திஷ்டதி இத்யர்தஃ.பூர்வம் அபி ஏதத் உக்தம்’ஸர்வஸ்ய சாஹஂ ஹரிதி ஸந்நிவிஷ்டோ மத்தஃ ஸ்மரிதிர்ஜ்ஞாநமபோஹநஂ ச’ (கீதா 15.15) இதி’மத்தஃ ஸர்வஂ ப்ரவர்ததே’ (கீதா 10.8) இதி ச. ஷ்ருதிஷ்ச — ‘ய ஆத்மநி திஷ்டந்’ (ஷத0 ப்ரா0 1.13.1) இத்யாதிகா.ஏதந்மாயாநிவரித்திஹேதும் ஆஹ —
৷৷18.61৷৷உக்தார்தஸ்தாபநாய த்வய்யுதாஸீநே கதமஹஂ ப்ரவர்தேய ததாத்வே வா கதஂ தவ ஸர்வஹேதுத்வஂ இதி சோத்யம்’ஈஷ்வரஃ’ இதி ஷ்லோகேந பரிஹ்ரியத இத்யாஹ — ‘ஸர்வஂ ஹீதி’. உக்தஂ ஸ்வபாவபாரதந்த்ர்யமபி மத்ப்ரயுக்தம்; மம ச ஸாதாரணகாரணத்வாந்ந கஷ்சித்விரோத இதி பாவஃ. ஈஷ்வரஷப்தஸ்யாத்ரேந்த்ராதிஷப்தவத் அர்வாசீநேஷ்வரவிஷயரூடிஷங்காபரிஹாராய யௌகிகமர்தமந்வர்தஸமாக்யயா ஸ்தாபயதி’ஸர்வநியமநஷீலோ வாஸுதேவ’ இதி.’ஸாபேக்ஷநிரபேக்ஷயோர்நிரபேக்ஷஸம்ப்ரத்யயஃ’ இதி ந்யாயாதீஷ்வரத்வஸ்ய ஸர்வவிஷயத்வஂ ஸித்தம். தஸ்ய ச வ்யாப்திமூலத்வஂ வாஸுதேவஷப்தேந தர்ஷிதம். வக்தரிவிஷயத்வஜ்ஞாபநாய வாஸுதேவஷப்தஃ. ஸர்வேஷ்வரேண’மயா’ இதி ஹ்யதஸ்தாத்தர்ஷிதம். ஸர்வவ்யாப்தஸ்ய ஹரித்தேஷே விஷேஷஸ்திதிவசநஂ கிமர்தஂ இத்யத ஆஹ — ‘ஸகலப்ரவரித்திநிவரித்திமூலஜ்ஞாநோதயப்ரதேஷ’ இதி. ஏதேந ஹரிதயஸ்திதேஃ’ப்ராமயந்’ இத்யத்ரோபயோகோ தர்ஷிதஃ.,’கதமித்யுபகரணாபிப்ராயம்’;’மாயயா’ இதி ஹி ததுத்தரம்.’கிஂ குர்வந்நிதி’ — ஈஷ்வரஷப்தேந நியந்தரிதைகநிரூபணீயதயா ப்ரதிபந்நோஸௌ கீதரிஷஂ நியமநஂ குர்வந்நித்யர்தஃ.’யந்த்ர’ இத்யாதி’ப்ராமயந்’ இத்யந்தமேகஂ வாக்யஂ ப்ரஷ்நவாக்யாதாகரிஷ்டேந திஷ்டதிநாந்வேதவ்யம். ப்ராகுக்தஸர்வபராமர்ஷேந யந்த்ரமாயாதிஷப்தாநாமர்தஂ விவரிணோதி — ‘ஸ்வேநைவ நிர்மிதமித்யாதிநா’. பூதஷப்தேந? ஹரித்ப்ரதேஷநிர்தேஷேந? புருஷப்ரவரித்திவிஷேஷாநுகுண்யாத்? அர்தஸ்வபாவேந ச யந்த்ரஷப்தோத்ர தேஹேந்த்ரியஸங்காதவிஷேஷவிஷயஃ. மஹதஃ பரமவ்யக்தஷப்தேந நிர்திஷ்டம்? தத்ரைவ ச “ஷரீரஂ ரதமேவ ச” [கடோ.3.3] இதி ரதாக்யயந்த்ரத்வேந ரூபிதமிதி ஜ்ஞாபநாய — ‘தேஹேந்த்ரியாவஸ்தஂ ப்ரகரித்யாக்யமித்யுக்தம்’. ததா ச ஷ்ரூயதே — “ஸர்வாஜீவே ஸர்வஸஂஸ்தே ப்ரமந்தே (பரிஹந்தே) தஸ்மிந் ஹஂஸோ ப்ராம்யதே ப்ரஹ்மசக்ரே. பரிதகாத்மாநஂ ப்ரேரிதாரஂ ச மத்வா ஜுஷ்டஸ்ததஸ்தேநாமரிதத்வமேதி” [ஷ்வே.உ.1.6+நா.ப.9.5] இதி. ஏதேந’யந்த்ராரூடாநீவ'(ஷாஂ.)இதீவஷப்தலோபேந வ்யாகுர்வந்தோ நிரஸ்தாஃ.’ஸ்வகீயேதி’ — ஆதௌ’குணமயீ மம மாயா’ [7.14] இதி ஹ்யுக்தம். ஷ்ருதிஷ்ச “அஸ்மாந்மாயீ ஸரிஜதே விஷ்வமேதத்தஸ்மிஂஷ்சாந்யோ மாயயா ஸந்நிருத்தஃ” [ஷ்வேதா.4.9] “மாயாஂ து ப்ரகரிதிஂ வித்யாந்மாயிநஂ து மஹேஷ்வரம்” [ஷ்வேதா.4.10] இதி. ஜீவஸ்ய கர்தரித்வாதிபங்கபரிஹாராய’குணாநுகுணமித்யுக்தம்’. நஹி ஜீவமீஷ்வரோ பூதாவேஷந்யாயேந ப்ரவர்தயதி? அபிது ஸத்த்வாதிகுணமயாந் பாவாந் புரஸ்கரித்ய பூர்வஸித்தவாஸநாவிஷேஷஜநிதஸங்கத்வாரேணேதி ந விரோதஃ. ப்ராமயந்? ப்ரமயந்நித்யர்தஃ. தத்ர ப்ரவரித்திஹேதுதயா மோஹநமந்தர்நீதஂ? ந து ஷாப்தமித்யாஹ — ‘ப்ரவர்தயந்நிதி’. அத்ர ஷப்தேந பரோக்ஷவ்யபதேஷேநாபி வக்தா வாஸுதேவோ நிர்திஷ்ட இதீமமர்தஂ ப்ராகுக்தேந த்ரடயிதுமாஹ — ‘பூர்வமபீதி’. “ய ஆத்மநி திஷ்டந்” [ஷ.ப்ரா.14.5.30] இத்யாதிநிர்திஷ்டோந்தர்யாமீ ஸௌபாலிக்யாமுபநிஷதி நாராயண இதி விஷேஷிதஃ “ஸ ஏஷ ஸர்வபூதாந்தராத்மாபஹதபாப்மா திவ்யோ தேவ ஏகோ நாராயணஃ” [ஸுபாலோ.7] இதி.
——————
கடவுள் ஆட்டுவிக்கிறார் என்ற கருத்தில் வரும் பயன் இனி விளக்கப்படுகிறது :
62. தமேவ ஸரணம் கச்ச ஸர்வபாவேந பாரத
தத்ப்ரஸாதாத்பராம் ஸாந்திம் ஸ்தாநம் ப்ராப்ஸ்யஸி ஸாஸ்வதம்
பாரத-பாரதா,
ஸர்வபாவேந-எல்லா வடிவங்களிலும்,
தம் ஏவ ஸரணம் கச்ச-அவனையே சரணெய்து!
தத்ப்ரஸாதாத்-அவனருளால்,
பராம் ஸாந்திம் ஸாஸ்வதம் ஸ்தாநம்-பரம சாந்தியாகிய நித்திய ஸ்தானத்தை,
ப்ராப்ஸ்யஸி-அடைவாய்.
அர்ஜுனா, எல்லா வடிவங்களிலும் அவனையே சரணெய்து, அவனருளால் பரம சாந்தியாகிய
நித்திய ஸ்தானத்தை எய்துவாய்.
எல்லாப் பாங்கிலும் அவனையே தஞ்சமடைதல் ஜீவாத்மாவினது செயற்கரிய செயலாகும்.
உடலைத் தன்னுடையது என்று கருதுதல், தன் செயலுக்குத் தான் கர்த்தாவென்று நினைத்தல்,
உலக நடைமுறையில் தனக்குத் தனியந்தஸ்து ஒன்று உண்டு என்று எண்ணுதல் இவையாவும் ஜீவபோதத்தை வளர்க்கின்றன.
அது தஞ்சமாகாது. கடலில் அலை இருப்பதுபோன்று ஜீவாத்மாக்கள் பரமாத்மாவில் இருக்கின்றன.
அலைக்குச் சொந்தமான நீர் கிடையாது. ஜீவனுக்குச் சொந்தமான சரீரம் கிடையாது.
அலைக்கிருக்கின்ற வடிவம் வேளைக்கு ஒன்று. தேகத்துக்கு இருக்கிற வடிவமும் அத்தகையது.
அலையின் செயலோ உண்மையில் கடலின் செயல். கடலுக்கு அன்னியமாக அலை இருக்கமுடியாது.
ஜீவனுடைய செயல்களெல்லாம் உண்மையில் ஈசனுடைய செயல்கள். ஈசனுக்கு அன்னியமாக ஜீவர்கள் இல்லை.
இப்பேருணர்ச்சியில் நிலைபெற்றிருப்பது தஞ்சமாகும்.
பாண்டவர், விதுரர், திரௌபதி, குசேலர் முதலாயினோர் கிருஷ்ணனைத் தஞ்சமடைந்திருந்தனர்.
உடன் பிறந்த சகோதரர்கள் தசரத ராமனைத் தஞ்சமடைந்திருந்தனர்.
குகன், சுக்ரீவன், விபீஷணன் முதலாயினோர் அவனைத் தஞ்சமடைந்தனர்.
அங்ஙனம் அடைக்கலம் புகுந்தவர்க்கு மன அமைதி உடனே உண்டாயிற்று.
கைகேயி, வாலி, ராவணன் முதலியவர்கள் அடைக்கலம் புகவில்லை; அவர்கள் பெருந்துன்பத்துக்கு ஆளாயினர்.
ஈசனுடைய அருள் என்னும் காற்று சதா வீசிக்கொண்டிருக்கிறது. தங்களை முற்றும் ஈசனிடம் ஒப்படைத்தவர்கள்
அக்காற்றைப் பயன்படுத்தும் மாலுமிகளுக்குச் சமமானவர்கள்.
காற்றைப் பயன்படுத்திக் கப்பலைச் செலுத்தும் மாலுமிக்குக் கஷ்டமில்லை.
அருளைப் பயன்படுத்தும் அன்பனுக்கு அல்லல் இல்லை. அவன் கர்மம் செய்வதற்கிடையில் கர்ம பந்தம் கலைகிறது.
சாந்தியும் முக்தியும் அவனுக்கு வாய்க்கின்றன.
ஸ்ரீ ராதை தன் கற்பு நிலையை நிரூபிப்பதற்கு ஆயிரம் துவாரங்கள் உள்ள ஒரு பாத்திரத்தில் ஜலங்கொண்டு
வரும்படி கட்டளையிடப்பட்டாள். ஒரு துளி ஜலங்கூடக் கீழே விழாமல் அவள் கொண்டுவந்தவுடன்,
அங்கிருந்தவர்கள் எல்லாரும் இவளைப் போல் கற்புடைய ஸ்திரீ ஒருத்தி இதுவரையில் இருந்ததுமில்லை,
இனி இருக்கப்போவது மில்லை என்று வெகுவாகச் சிலாகித்தனர். அப்போது ராதை ஏன் என்னை சிலாகிக்கிறீர்கள்?
கீர்த்தியெல்லாம் கிருஷ்ணனுடையதே என்று சொல்லுங்கள். நான் கேவலம் அவனுடைய பணிப்பெண் என்றாள்.
৷৷18.62৷৷யஸ்மாத் ஏவஂ தஸ்மாத் தம் ஏவ ஸர்வஸ்ய ப்ரஷாஸிதாரம் ஆஷ்ரிதவாத்ஸல்யேந த்வத்ஸாரத்யே அவஸ்திதம்’இத்தஂ குரு’ இதி ச ப்ரஷாஸிதாரஂ மாஂ ஸர்வபாவேந ஸர்வாத்மநா ஷரணஂ கச்ச அநுவர்தஸ்வ. அந்யதா தந்மாயாப்ரேரிதேந அஜ்ஞேந த்வயா யுத்தாதிகரணம் அவர்ஜநீயம்? ததா ஸதி நஷ்டோ பவிஷ்யஸி. அதோ மதுக்தப்ரகாரேண யுத்தாதிகஂ குரு இத்யர்தஃ. ஏவஂ குர்வாணஃ தத்ப்ரஸாதாத் பராஂ ஷாந்திஂ ஸர்வகர்மபந்தோபஷமநஂ ஷாஷ்வதஂ ச ஸ்தாநஂ ப்ராப்ஸ்யஸி. யத் அபிதீயதே ஷ்ருதிஷதைஃ — ‘தத்விஷ்ணோஃ பரமஂ பதஂ ஸதா பஷ்யந்தி ஸூரயஃ.’ (ற0 ஸஂ0 1.2.6.5)’தே ஹ நாகஂ மஹிமாநஃ ஸசந்த யத்ர பூர்வே ஸாத்யாஃ ஸந்தி தேவாஃ.’ (யஜுஃ ஸஂ0 31.16)’யத்ர றஷயஃ ப்ரதமஜா யே புராணாஃ.”பரேண நாகஂ விஹிதஂ குஹாயாம்’ (மஹாநா0 8.14)’யோ அஸ்யாத்யக்ஷஃ பரமே வ்யோமந்.’ (ற0 ஸஂ0 8.7.17.7)’அத யததஃ பரோ திவோ ஜ்யோதிர்தீப்யதே’ (ச0 உ0 3.13.7)’ஸோத்வநஃ பாரமாப்நோதி தத்விஷ்ணோஃ பரமஂ பதம்’ (க0 உ0 3.9) இத்யாதிபிஃ.
৷৷18.62৷৷’ஸ்வதந்த்ரே ஸ்வமாயயா ப்ரேரயதி? பரதந்த்ரஸ்தாஂ கதஂ நிஸ்தரேத்’ இத்யத்ரோத்தரஂ’தமேவ ஷரணம்’ இதி ஷ்லோக இத்யாஹ — ‘ஏதந்மாயாநிவரித்திஹேதுமாஹேதி’.’யஸ்மாதேவம்’ — அந்யதாபி புத்த்யா நிவர்திதுமஷக்யத்வாதித்யர்தஃ? ஸர்வஸ்யேஷ்வராதீநத்வாதிதி வா.’தமேவ’ இத்யநேந மாயாஂ கோந்யோ நிவர்தயிதுஂ ஷக்நோதீதி ஸூசிதமித்யாஹ — ‘ஸர்வஸ்ய ப்ரஷாஸிதாரமிதி’. அத்யந்தஸ்வதந்த்ரஃ ஸ ஏவ ஹீதாநீஂ ரதிநஸ்தவ ஸாரதித்வேந பரதந்த்ரஃ ப்ரஷாஸ்தீத்யபிப்ராயேண’ஆஷ்ரிதவாத்ஸல்யேநேத்யாதிகமுக்தம்’. ஏவமநுவர்தநீயத்வாய பரத்வஂ ஸௌலப்யஂ ச தர்ஷிதம். பாவஷப்தோத்ர மநோவரித்திபர இத்யாஹ’ஸர்வாத்மநேதி’. ஸர்வப்ரகாரேணேதி வார்தஃ. தேந’வாஸுதேவஃ ஸர்வம்’ [7.19] இத்யுக்தப்ரக்ரியயாந்தர்யாமித்வேநோபதேஷ்டரித்வேந ப்ராப்யத்வப்ராபகத்வாதிபிஷ்சைக ஏவாவஸ்தித இத்யநுஸந்தாநஂ வா விவக்ஷிதம். அத்ர ஷரணஷப்த உபதேஷாதிமுகேந கோப்தரிவிஷயஃ; தேநைவ த்வாரேணோபாயபரோ வா. யதோபதிஷ்டகரணமேவாத்ர ஷரணாகதிரித்யபிப்ராயேணாஹ — ‘ஸர்வாத்மநாநுவர்தஸ்வேதி’.’ந ஷ்ரோஷ்யஸி”ந யோத்ஸ்யே’ இத்யுக்தநிஷேதபரத்வாதநுவர்தநமேவாத்ர ஷரணாகதிரிதி தர்ஷயிதுஂ ப்ரகரிதேந விபர்யயே ப்ரத்யவாயேந யோஜயதி — ‘அந்யதாபீதி’. ப்ரகரிதோபயோகேநாநுவரித்திஂ விஷிஂஷந் விவக்ஷிதமுபஸஂஹரதி — ‘அதஸ்ததுக்தப்ரகாரேணேதி’. ஸ்வவர்ணாஷ்ரமாநரூபததாஜ்ஞாநுவர்தநமேவ ஹி தத்ப்ரீணநமிதி பாவஃ.
உக்தாநுவரித்திஂ ப்ரஸாதஹேதுதயோத்தரார்தேந யோஜயதி — ‘ஏவஂ குர்வாணஸ்தத்ப்ரஸாதாதிதி’.’மத்ப்ரஸாதாத்’ [18.56;58] இத்யுக்த ஏவார்தஃ’தத்ப்ரஸாதாத்’ இத்யத்ர நிர்திஷ்டஃ. தத்ரோக்தஂ ஸர்வதுர்கதரணமிஹ பரா ஷாந்திஃ. ஷாந்தேஷ்சாத்ர பரத்வஂ நிவரித்தஜாதீயகாரணஸாமாநாதிகரண்யவிரஹேணாபுநரங்குரத்வமித்யபிப்ராயேணாஹ’ஸர்வகர்மேதி’. ஸர்வகர்மபந்தோபஷமபரஷாந்திஷப்தேந அநிஷ்டநிவரித்திருக்தா.’ஸ்தாநஂ ப்ராப்ஸ்யஸி’ இதி இஷ்டப்ராப்திருச்யதே. ஷாஷ்வதஷப்தேந ப்ரஹ்மாதிஸ்தாநவ்யவச்சேதஃ. மூலப்ரகரிதிஃ ஸூக்ஷ்மாவஸ்தா? முக்தப்ராப்யஸ்தாநமிதி கேசித்; ஸத்யலோகாதிஷ்வேவ வைஷ்ணவஸ்தாநமிதி சாபரே; தத்ஸ்தாநஷப்தஸ்ய முக்யார்தஸ்வீகாராய? வாதிக்ஷேபாய சாப்ராகரிதஸ்தாநஂ ஷ்ருதிபிருபபாதயதி — ‘யதபிதீயத’ இதி. அதீதவேதாநாஂ ஸம்ப்ரதிபத்த்யதிஷயார்தஂ’ஷ்ருதிஷதைரித்யுக்தம்’. ஏதேந காரணஷ்ருதீநாஂ “ஏகமேவாத்விதீயம்” [சாஂ.உ.6.2.1] இத்யாதீநாஂ ஸ்ரக்ஷ்யமாணகார்யப்ரபஞ்சமாத்ரப்ரலயபரத்வஂ பஹுஷ்ருத்யவிரோதாய தர்ஷிதம்.’தத்விஷ்ணோஃ’ இதி வாக்யஂ ப்ரத்யேகஂ ஸதாபஷ்யதநேகஸூரிவிஷிஷ்டவிதிபரஂ? கரித்ஸ்நஸ்யாப்ராப்தத்வாத்.’விஷ்ணோஃ’ இதி வையதிகரண்யாச்ச நாத்ர ஸ்வரூபபரதா யுக்தா.’யத்ர பூர்வே ஸாத்யாஃ ஸந்தி’ இத்யத்ராப்யநவச்சேதாந்நித்யஂ ஸந்தீதி ஸித்தம். அத்ர ச’ஷாஷ்வதஂ ஸ்தாநம்’ இதி நிர்திஷ்டஂ பரமாத்மந ஏவ ஸ்தாநமிதி ப்ரகரணாந்தரே வ்யக்தம்.’ரம்யாணி காமசாராணி (திவ்யாநி காமசாரீணி) விமாநாநி ஸபாஸ்ததா. ஆக்ரீடா விவிதா ராஜந்! பத்மிந்யஷ்சாமலோதகாஃ. ஏதே வை நிரயாஸ்தாத! ஸ்தாநஸ்ய பரமாத்மநஃ’ [ம.பா.12.198.4;11] இதி. ஆஹ ச பகவாந் பராஷரஃ — ‘ஏகாந்திநஃ ஸதா ப்ரஹ்மத்யாயிநோ யோகிநோ ஹி யே. தேஷாஂ தத்பரமஂ ஸ்தாநஂ யத்வை பஷ்யந்தி ஸூரயஃ’ [வி.பு.1.6.39] இதி.
—————–
63. இதி தே ஜ்ஞாநமாக்யாதம் குஹ்யாத்குஹ்யதரம் மயா
விம்ருஸ்யைததஸேஷேண யதேச்சஸி ததா குரு
இதி குஹ்யாத் குஹ்யதரம் ஜ்ஞாநம்-இங்ஙனம் ரகசியத்திலும் ரகசியமாகிய ஞானத்தை,
மயா தே ஆக்யாதம்-என்னால் உனக்கு கூறப்பட்டது,
ஏதத் அஸேஷேண விம்ருஸ்ய-இதனை முற்றிலும் ஆராய்ச்சி செய்து,
யதா இச்சஸி ததா குரு-எப்படி இஷ்டமோ அப்படிச் செய்.
இங்ஙனம் ரகசியத்திலும் ரகசியமாகிய ஞானத்தை உனக்குரைத்தேன்.
இதனை முற்றிலும் ஆராய்ச்சி செய்து எப்படி இஷ்டமோ அப்படிச் செய்.
விளங்காத ஒன்றை இரகசியம் என்றும் மறைபொருள் என்றும் பகர்கிறோம். இயற்கையின் உட்பொருள் முழுதும்
நமக்கு விளங்குகிறதில்லை. அது ரகசியமாய் மறைந்து கிடக்கிறது. இயற்கையைப்பற்றி இக்காலத்தில் நாம்
அறிந்துள்ள பல மர்மங்கள் பல்லாயிரம் ஆண்டுகளாக மறைந்திருந்தன. உதாரணம் ஒன்று எடுத்துக் கொள்வோம்.
மின் சக்தியை உண்டு பண்ணும் முறை இப்பொழுது நமக்குத் தெரிந்திருக்கிறது. இயற்கையில் இதுகாறும் மறைந்து
கிடந்த விசையானது இப்பொழுது வெளிப்படையாயிற்று. அந்த விசையின் தன்மை எத்தகையதென்றும்,
அதை எப்படி உண்டுபண்ணுவது என்றும், அதை எங்ஙனம் உபயோகப்படுத்தலாம் என்றும் புகட்டுவது சாஸ்திரம்.
விளங்காததை விளக்குவது சாஸ்திரம். இயற்கையைப் பற்றி அப்படி எண்ணிறந்த சாஸ்திரங்கள் இருக்கின்றன.
மானுட வாழ்க்கையைப் பற்றிய சாஸ்திரம் இருக்கிறது. அது பிரம்ம வித்தையென்றும்
யோக சாஸ்திரம் என்றும் பெயர் பெற்று உள்ளது. அனுஷ்டான முறையில் சாஸ்திரம் நமக்கு அளிக்கப்படும்பொழுது
அது உடன்பாட்டு முறையென்றும் எதிர்மறை முறையென்றும் இரண்டுவித வடிவெடுக்கிறது.
இன்னதைச் செய் என்று ஆக்ஞாபிக்கும்பொழுது அது உடன்பாட்டு முறை.
இன்னதைச் செய்யாதே என்று ஆக்ஞாபிக்கும் பொழுது அது எதிர்மறை முறை.
ஏன் ஒரு விதத்தில் ஒழுகவேண்டும், ஏன் மற்றொரு விதத்தில் ஒழுகலாகாது என்பதற்குத் தக்க காரணங்களையும்
அது எடுத்துப் போதிக்கிறது. யுக்தி பூர்வமாகக் புகட்டுவது சாஸ்திரம். குருட்டு நம்பிக்கையை சாஸ்திரம் ஆமோதிப்பதில்லை.
குருட்டு நம்பிக்கையை விரைவில் கலைத்துவிடலாம். ஆனால் யுக்திக்கும் அனுபவத்துக்கும்
ஒத்திருக்கும் கோட்பாட்டை யாரும் அசைக்க முடியாது.
மிக ஆழ்ந்தவைகளான வாழ்க்கைத் தத்துவங்களைக் கருணை கூர்ந்து கிருஷ்ண பகவான் அர்ஜுனனுக்கு எடுத்து வழங்கினார்.
அவர் புகட்டியவைகளை வேண்டியவாறு ஆராய்ச்சி செய்வதற்கான இச்சா சுதந்தரத்தையும் அவனுக்கு அவர் அன்புடன் அளித்தார்.
உண்மையானது எம்மனிதனால் சொல்லப்படுகிறது என்பதை அடிப்படையாகக் கொண்டதல்ல.
உண்மை தனக்குத் தானே சான்று ஆகிறது. உண்மையை நன்றாக அலசி ஆராய்ந்து நீ விரும்பியதைச் செய் என்கிறார் பகவான்.
உடல் வளர்ச்சிக்கும், அறிவு வளர்ச்சிக்கும், ஆன்ம வளர்ச்சிக்கும் சுதந்தரம் முற்றிலும் அவசியமானது.
அடிமைத் தனத்தில் அடக்கி வைக்கப்பட்ட உயிர் ஓங்கி வளராது. புகட்ட வேண்டிய யாவையும் சொல்லியான பிறகு,
அவைகளுள் விரும்பியதைச் செய் என்று கிருஷ்ணன் அனுமதி கொடுக்கிறார்.
சான்றோர் புகட்டும் செந்நெறியின் சிறப்பு இதுவேயாம்.
৷৷18.63৷৷இதி ஏவஂ தே முமுக்ஷுபிஃ அதிகந்தவ்யஂ ஜ்ஞாநஂ ஸர்வஸ்மாத் குஹ்யாத் குஹ்யதரஂ கர்மயோகவிஷயஂ ஜ்ஞாநயோகவிஷயஂ பக்தியோகவிஷயஂ ச ஸர்வம் ஆக்யாதம். ஏதத் அஷேஷேண விமரிஷ்ய ஸ்வாதிகாராநுரூபஂ யதா இச்சஸி ததா குரு? கர்மயோகஂ ஜ்ஞாநஂ பக்தியோகஂ வா யதேஷ்டம் ஆதிஷ்ட இத்யர்தஃ.
৷৷18.63৷৷ஏவமர்ஜுநஸ்ய யுத்தே ப்ரோத்ஸாஹநவ்யாஜேந ஸர்வாத்யாத்மஷாஸ்த்ரார்தஜாதமுபதிஷ்ய ஸர்வாஸு நிஷ்டாஸு நித்யகர்மணோ துஸ்த்யஜதயாந்தேபி யுத்தகர்தவ்யத்வமேவ ஸ்தாபிதம். அத’ஸ ஹி தர்மஃ ஸுபர்யாப்தோ ப்ரஹ்மணஃ பதவேதநே’ [அநுகீ.1.12] இதி ப்ரத்யபிஜ்ஞாபயிஷ்யமாணப்ரகாரேண ஷ்ரோதவ்யாந்தராபாவஜ்ஞாபநாய ப்ரக்ராந்தநிஷ்டாத்ரயஂ புஷ்கலோபதிஷ்டதயா யதாதிகாரமநுஷ்டேயத்வேந நிகம்யதே’இதி தே ஜ்ஞாநமாக்யாதம்’ இதி ஷ்லோகேந. வாச்யவசநயோஃ ஸம்யக்த்வஂ பௌஷ்கல்யஂ ச இதிகரணேந விவக்ஷிதமித்யபிப்ராயேணாஹ — ‘இத்யேவமிதி’. தே’யச்ச்ரேயஃ ஸ்யாத்’ [2.7] இத்யாதிவாதிநே ப்ரபந்நாய ஷிஷ்யாயேத்யர்தஃ. அத்ர லௌகிகப்ரமாணப்ரஸித்தவிஷயேப்ய ஆயுர்தநுர்காந்தர்வவேதார்தநீதிஷாஸ்த்ராதிஜந்யேப்யோஜ்ஞாநேப்யஃ ப்ரகரிஷ்டாதீந்த்ரியபாரலௌகிகஸ்வர்காதிபுருஷார்தததுபாயவிஷயஂ வேதாக்யஷாஸ்த்ரமூலஂ விவிதஜ்ஞாநஂ குஹ்யஷப்தேந விவக்ஷிதம். குஹ்யதரஷப்தேந து வேதாந்தநிஷ்பாத்யஂ ததுபபரிஂஹணபூதைதச்சாஸ்த்ரவிஷோதிதஂ முமுக்ஷுபிர்யதாதிகாரமநுஷ்டேயவ்யவஹிதாவ்யவஹிதஸமஸ்தமோக்ஷோபாயஜ்ஞாநஂ ப்ரதர்ஷ்யதே. தத்ர த்ரிவர்கமாத்ரஸக்தேப்யோ கோபநீயதயா குஹ்யதரத்வோக்திரித்யபிப்ராயேணாஹ — ‘முமுக்ஷுபிரதிகந்தவ்யஂ ஜ்ஞாநஂ ஸர்வஸ்மாத்குஹ்யாத்குஹ்யதரமிதி’.நந்வேதச்சாஸ்த்ரோக்தேஷ்வேவ குஹ்யகுஹ்யதரவிபாகஃ ஸ்யாத்; தத்ராப்யந்திமாத்யாயோக்தமேவ குஹ்யதரதயாத்ர நிகம்யத இதி ஷங்காமபாகரோதி’கர்மயோகவிஷயஂ ஜ்ஞாநயோகவிஷயஂ பக்தியோகவிஷயஂ சேதி’.’விமரிஷ்யைததஷேஷேண யதேச்சஸி ததா குரு’ இத்யநந்தரவாக்யபராமர்ஷஸ்வாரஸ்யாத்கீதாஷாஸ்த்ரோக்தஂ கரித்ஸ்நமிஹ குஹ்யதரஷப்தேந விவக்ஷிதமிதி கம்யதே. ததவாந்தரதாரதம்யே து ஸர்வகுஹ்யதமமித்யநந்தரஷ்லோகே வக்ஷ்யத இதி பாவஃ.’ஆக்யாதம்’ இத்யநேந வக்தவ்யாந்தராபாவோ வ்யஞ்ஜித இத்யபிப்ராயேணாஹ’ஸர்வமாக்யாதமிதி’. மயா ஸ்வதஃ ஸார்வஜ்ஞாதிகுணயோகாதாப்ததமேந ஹிதைஷிணா சேத்யர்தஃ.’அஷேஷேண விமரிஷ்ய’ இத்யநேந விவக்ஷிதமாஹ’ஸ்வாதிகாராநுரூபமிதி’. ஸஹஸைவ பூர்வபூர்வபரித்யாகோ ந யுக்த இதி பாவஃ.’யதேச்சஸி ததா குரு’ இத்யேதந்ந யுத்தகரணாகரணவிஷயம்? நிஷ்டாத்ரயேபி நித்யநைமித்திகாநாஂ வர்ணாஷ்ரமாநுபந்திகர்மணாமவஷ்யாநுஷ்டேயத்வோக்தேஃ?’யத்யஹங்காரமாஷ்ரித்ய’ [18.59] இத்யாதிஷ்லோகாப்யாமர்ஜுநேந யுத்தஸ்ய துஸ்த்யஜதாஂ வததோ பகவதஸ்தந்நிவரித்திவிவக்ஷாநுபபத்தேஷ்ச. அதோத்ர தத்தததிகாராநுரூபமுபதிஷ்டேஷு ஷாஸ்த்ரார்தபர்வஸு புத்திமத்தரஸ்த்வஂ கர்மஜ்ஞாநபக்திஷு கர்மண்யஸ்மிந்மமேதாநீமதிகார இதி பராமரிஷ்ய தஸ்மிந் பர்வணி பரிகரிஹீதஸ்வவர்ணாஷ்ரமதர்ம ஏவ வர்தஸ்வேத்யுச்யத இத்யபிப்ராயேணாஹ — ‘கர்மயோகஂ ஜ்ஞாநயோகஂ பக்தியோகஂ வா யதேஷ்டமாதிஷ்டேதி’. ஏதேந’கர்மஜ்ஞாநயோகயோரிதஂ நிகமநம்”ஸர்வகுஹ்யதமம்’ இத்யாதிநா’பக்தியோகநிகமநம்’ இதி கைஷ்சிதுக்தோ விபாகோ நிரஸ்தஃ.
————————
மனிதனுடைய முயற்சிகளெல்லாம் எதில் முற்றுப் பெறுகின்றன என்ற முடிவான உண்மையை இனி
மூன்று சுலோகங்களில் பகவான் பகர்கின்றார்.
64. ஸர்வகுஹ்யதமம் பூய: ஸ்ருணு மே பரமம் வச:
இஷ்டோऽஸி மே த்ருடமிதி ததோ வக்ஷ்யாமி தே ஹிதம்
ஸர்வகுஹ்யதமம்-எல்லாவற்றிலும் ஆழ்ந்த ரகசியமாகிய,
மே பரமம் வச:-என்னுடைய பரம வசனத்தை,
பூய: ஸ்ருணு-மீட்டுமொருமுறை கேள்,
மே த்ருடம் இஷ்ட: அஸி-நீ திடமான நண்பன்,
தத: ஹிதம் இதி தே வக்ஷ்யாமி-ஆதலால் நல்லது என்று உனக்கு சொல்லுகிறேன்.
மீட்டுமொருமுறை எல்லாவற்றிலும் ஆழ்ந்த ரகசியமாகிய எனது பரம வசனத்தைக் கேள்.
நீ திடமான நண்பன். ஆதலால் உனக்கு ஹிதத்தைச் சொல்லுகிறேன்.
நீருக்குள் மிக ஆழமான இடத்தில் எல்லாரும் மூழ்கிப் பார்க்கமுடியாது. அதில் வல்லமை பெற்றவர்க்கே அது இயலும்.
இப்பொழுது பகவான் புகட்டுகிற கோட்பாடு மிகவும் ஆழ்ந்தது. ஏனென்றால் அது ஜீவனுக்குச் சிறப்பை அளிக்கவல்லது.
சிரேயஸைப் பெறவேண்டும் என்று அர்ஜுனன் ஆரம்பத்தில் விண்ணப்பித்தான்.
அதைப் பெறுதற்கு உற்ற வழி இப்பொழுது புகட்டப்படுகிறது. அதைக் குறித்து அவர் பகரும் சொல்லானது-
பரமம் வசனம்- மேலாம் மொழியாகிறது. மகாவாக்கியம் என்று அதை இயம்பலாம்.
வேதங்களில் உள்ள மகா வாக்கியங்கள் ஞானிகளால் நவிலப்பட்டவை. இது பரமாத்மாவானவர் தாமே பகர்கின்ற சொல்லாகிறது.
ஏற்கனவே இயம்பிய கோட்பாட்டை முடிவுரையில் அவர் சித்தாந்தப்படுத்துகிறார்.
புறவுலகின் அமைப்புப் பலர்க்கு மறைபொருளாயிருப்பது போன்று மனத்தகத்து உள்ள தெய்வீக மாண்பும் மறைபொருளாயிருக்கிறது.
எல்லார் உள்ளத்திலும் உறைந்திருக்கும் நல்ல உறவு ஆகின்றான் இறைவன்.
உயிர்களை உய்விப்பதற்கென்றே அவனுடைய அருள் இயங்குகிறது. இயற்கையில் நிகழ்கின்ற நிகழ்ச்சிகள்
அனைத்தும் முடிவில் அந்த ஒரு காரியத்தை நிறைவேற்றி வைக்கின்றன. ஒன்றுக்கும் உதவாத ஜீவனைத்
தனக்கு உகந்தவனாக்கிப் பிறகு அவனைத் தெய்வம் தன்மயமாக்குகிறது. இயற்கையென்னும் பெரிய
தொழிற்சாலையில் இந்த அரும்பணியானது ஓயாது நிகழ்ந்துகொண்டிருக்கிறது.
மக்கள் காலில் மிதியுண்டு ஒன்றுக்கும் உதவாத செத்தையாகப் போகக்கூடிய நாணல் ஒன்றைக் கண்ணன்
கையில் எடுத்துப் புல்லாங்குழலாக மாற்றுகிறான். பிறகு அவன் அதில் உண்டு பண்ணும் கானமோ
மண்ணுலகத்தவரை விண்ணுலகுக்குக் கொண்டுபோக வல்லது. ஜடப்பொருளில் அவன் செய்யும் ஜாலம் அத்தகையது.
பிறகு சேதன வஸ்துவாகிய ஜீவனைத் தனக்குரியவன் என்றே அவன் ஆட்கொள்கிறான்.
இனி, இதிலும் ஆழ்ந்ததொரு கருத்து இயற்கையின்கண் உளது. அது அடுத்த சுலோகத்தில் வருகிறது.
உண்மையான பக்தன் ஒருவன் ஈசுவரனை எவ்விதம் காண்கிறான்? பிருந்தாவனத்திலுள்ள கோபஸ்திரீகள்
ஸ்ரீ கிருஷ்ண பரமாத்மாவை ஜகந்நாதனாகக் காணாமல் அவர்களுடைய பிரிய கோபிநாதனாகவே கண்டதைப்போல,
பக்தனும் ஈசுவரனைத் தனது நெருங்கிய பிரிய பந்துவாகவே காண்கிறான்.
৷৷18.64৷৷ஸர்வேஷு ஏதேஷு குஹ்யேஷு பக்தியோகஸ்ய ஷ்ரேஷ்டத்வாத் குஹ்யதமம் இதி பூர்வம் ஏவ உக்தம்’இதஂ து தே குஹ்யதமஂ ப்ரவக்ஷ்யாம்யநஸூயவே.’ (கீதா 9.1) இத்யாதௌ. பூயஃ அபி தத்விஷயஂ பரமஂ மே வசஃ ஷ்ரரிணு இஷ்டஃ அஸி மே தரிடம் இதி ததஃ தே ஹிதஂ வக்ஷ்யாமி.
৷৷18.64৷৷அவிஷேஷேண த்ரிவிதேபி ஹி நிகமிதே த்ரயாணாமப்யந்யாபேக்ஷயா குஹ்யதரத்வே சோக்தே த்ரிஷ்வேதேஷு வ்யவஹிதாவ்யவஹிதோபாயவிபாகேந குஹ்யதமாத்யவஸாயார்தஂ? புநஃ ப்ராதாந்யாத்தத்ரைவ ஷாஸ்த்ரதாத்பர்யாதிஷயத்யோதநாய’ஸர்வகுஹ்யதமம்’ இத்யாதிஷ்லோகத்வயேந பக்தியோகரூபஷாஸ்த்ரஸாரார்தஃ ப்ரதிஸந்தாப்யதே. ததபிப்ராயேண ஹி’ஷாஸ்த்ரஸாரார்த உச்யதே’ [கீ.ஸஂ.22] இதி ஸஂகரிஹீதம். விவரிதஂ சாத்யாயாதௌ. அத்ர’ஸாரார்தஷேஷதயா ஸாரதமஂ ப்ரபதநஂ சரமஷ்லோகேந ப்ரதிபாத்யதே’ இதி ஸோபி’ஷாஸ்த்ரஸாரார்தஃ’ இத்யநேநைவ க்ரோடீகரிதஃ.’ஸர்வகுஹ்யதமம்’ இத்யத்ர யோகவிபாகவதா’ஸப்தமீ ஷௌண்டைஃ’ [அஷ்டா.2.1.40] இத்யநேந ஸமாஸமபிப்ரேத்ய’ஸர்வேஷ்வேதேஷ்விதி’ ஸப்தமீநிர்தேஷஃ. குஹ்யதமஷப்தப்ரத்யபிஜ்ஞாநாத்பூயஷ்ஷப்தஸ்வாரஸ்யாத்’மந்மநா பவ’ இதி ஷ்லோகஸ்ய சால்பாந்தரஸ்ய பூர்வோக்தஸ்யைவ பாடாத்ஸ ஏவ பக்தியோக இஹ ஷாஸ்த்ராந்தே ஷாஸ்த்ரஸாரத்வஜ்ஞாபநாயோத்த்ரியதே? நத்வர்தாந்தரமித்யபிப்ராயேணாஹ’குஹ்யதமம்’ இதி’பூர்வமேவோக்தமிதி’. அத்ர வாச்யஸ்ய குஹ்யதமத்வமேவ வசஸ்யுபசரிதமித்யாஹ’பூயோபி தத்விஷயமிதி’. ஷ்ரவணமாத்ராவரித்தேஃ’ஷ்ரரிணு’ இத்யநேநைவ ஸாத்யத்வாச்சுதார்தவிஷயத்வபரோத்ர பூயஷ்ஷப்தஃ. வ்யவதாநநைரபேக்ஷ்யேண குஹ்யதமநிஷ்கர்ஷார்ததயா புநர்வசநஂ ஸார்தமிதி பாவஃ. வசஸஃ பரமத்வோக்திஃ நாதஃபரஂ வக்தவ்யமஸ்தி இதி நிகமநாபிப்ராயா. யத்வா வாச்யஸ்ய பரமத்வாத்தத்வசஸோபி ததுச்யதே;’யஸ்மாத்தர்மாத்பரோ தர்மோ வித்யதே நேஹ கஷ்சந’ இதி பகவத்யோகஷ்ச ஸர்வேப்யோ யஜ்ஞாதிப்யஃ பரமஃ? பராந்தர ரஹிதஷ்சோச்யதே; ததா’இஜ்யாசாரதமாஹிஂஸாதாநஸ்வாத்யாயகர்மணாம். அயஂ து பரமோ தர்மோ யத்யோகேநாத்மதர்ஷநம்’ [யா.ஸ்மரி.1.1.8] இதி. ஆத்மா ஹ்யத்ர ஸர்வாந்தராத்மா. உபச்சந்தநஸ்துத்யாதிஷங்காபரிஹாராய’இஷ்டோஸி’ இத்யாதிகம். இஷ்டஃ ப்ரீதிவிஷய இத்யர்தஃ;’ப்ரியோஸி’ [18.65] இத்யநந்தரவத். தரிடமிஷ்டஃ அத்யர்தஂ ப்ரியஃ.’ப்ரியோ ஹி ஜ்ஞாநிநோத்யர்தமஹஂ ஸ ச மம ப்ரியஃ’ [7.17] இத்யாதிபிஃ ப்ராகுக்தஜ்ஞாநிவததிதரிடமிஷ்டோஸி; யதா குஹ்யதமஂ ப்ரகாஷநீயஂ? ததா ப்ரீதிவிஷயோஸீத்யர்தஃ. இஷ்ட இதி யதஃ? ததஸ்தே ஹிதஂ வக்ஷ்யாமீதி வா.,
———————
பகவான் புகட்டும் நலம்தான் யாது? விடை வருகிறது :
65. மந்மநா பவ மத்பக்தோ மத்யாஜீ மாம் நமஸ்குரு
மாமேவைஷ்யஸி ஸத்யம் தே ப்ரதிஜாநே ப்ரியோऽஸி மே
மந்மநா பவ-உன் மனதை எனக்காக்குக,
மத்பக்த:-என் தொண்டனாகுக,
மத்யாஜீ-எனக்கென வேள்விசெய்க,
மாம் நமஸ்குரு-என்னையே வணங்குக,
மாமேவ ஏஷ்யஸி-என்னையெய்துவாய்,
ஸத்யம் தே ப்ரதிஜாநே-உண்மை இஃதே, உனக்கிது சபதமுரைக்கிறேன்,
மே ப்ரிய: அஸி-எனக்கு இனியவனாக இருக்கிறாய்.
உன் மனதை எனக்காக்குக. என் தொண்டனாகுக. எனக்கென வேள்விசெய்க. என்னையே வணங்குக.
என்னையெய்துவாய், உண்மை இஃதே, உனக்கிது சபதமுரைக்கிறேன், நீ எனக்கினியை.
சத்தியம் சொல்லுகிறேன் என்று சத்தியப் பொருளாகிய பகவான் பகர்கிறார்.
சூரியனிடத்திருந்து கிளம்பி வருவதெல்லாம் அக்கினி சொரூபம். வெப்பத்தைத் தவிர வேறு ஒன்றும் ஆங்கில்லை.
பரமாத்மா உடல் தாங்கி வந்து உரைப்பது சத்தியமே. அதைப் பின்பற்றுகின்ற சான்றோரது ஜீவிதம்
அதை சத்தியமென்றே நிரூபிக்கிறது. நீ எனக்குப் பிரியமானவன் என்பது மகாவாக்கியம்.
ஜீவர்கள் எல்லாம் இறைவனுக்குப் பிரியமானவர்களே. அந்த அன்பை விளக்குதற்கான பரிபாகம்
வந்தமையும்போது தனிச் சிறப்புடன் அப்பேரிணக்கம் பகரப்படுகிறது. துவைதம், விசிஷ்டாத்வைதம், அத்வைதம்
ஆகிய மூன்று நிலைகளும் பிரியத்தைப் படிப்படியாய் உறுதிப்படுத்திக்கொண்டு போகின்றன.
அன்பிற்கும் உண்டோ பிரித்துவைத்து அடைக்கும் தாழ்? நானே நீ, நீயே நான் என்பதைவிட உயர்ந்ததொரு நிலையில்லை.
இது வெறும் பேச்சில் நிரூபிக்கப்படுவதன்று ; சுவானுபவத்தில் அடையப்பெறுவதாம்.
வண்டியில் ஏறி ஓர் ஊருக்குப் போகிறோம். வண்டியில் செல்லுவது நெறி. ஊரை அடைவது குறி.
கடவுள் விஷயத்தில் நெறியும் குறியும் ஒன்றே. அவனைத் துணையாகக்கொண்டு அவனை அடைகிறோம்.
அவன் அருளால் அவன்தாள் வணங்குகிறோம். பிறகு அவன் அருளால் அவனை அடைகிறோம்.
அவன் யாண்டும் துணைபுரிந்தும், அவன் துணையை ஏற்க நம்மில் பலர் மறுக்கிறோம்.
இதற்கெல்லாம் இடையில் இடைஞ்சலாய் நிற்பது நமது பண்படாத மனது.
அந்த மனது பல ஜன்மாந்தரங்களில் வேறு பல காரியங்களுக்கு உதவிவந்தது.
விழலுக்கு நீர் இறைத்தவாறு அது அநித்தியப் பொருள்களை நாடிநின்றது.
ஆனால் அது கடவுளை அடைதற்கே கருவியாக அமைவது அவசியமாகிறது.
உள்ளம் அவனுக்கே இடமாக வைக்கப்படவேண்டும். மனிதன் செய்யவேண்டிய செயல் அதுவேயாம்.
அவன் மீது பக்தி பண்ணுமளவு மனது மிக உயர்ந்ததாகிறது. பக்தனிடத்து இறைவனே பித்துப்பிடித்தவன் ஆகிறான்.
பக்தன் செய்கிற செயலெல்லாம் இறைவனது ஆராதனையாகிறது. கடவுள் உணர்ச்சியிலேயே அவன் ஊறியிருப்பதால்
செயல்கள் அனைத்தின் வாயிலாக இறைவனுக்கு அவன் இடையறா நமஸ்காரம் செய்கிறான்.
கடலை அணுகிய நதியானது கடலுக்குள் நுழைந்தே ஆகவேண்டும். அங்ஙனம் இத்தகைய பான்மையைப்
பெற்றுள்ள பக்தன் பரம்பொருளை அடைந்தே ஆகவேண்டும். பரமாத்மாவே அதைக் குறித்து சத்தியம் செய்கிறார்.
உறுதிமொழி கூறுகிறார்.
ஒன்பதாவது அத்தியாயம் முப்பத்தொன்றாவது சுலோகத்தில் பக்தன் அழிந்துபட்டுப் போவதில்லை என்பதைப்
பிரகடனம் பண்ணும்படி அர்ஜுனனைத் தூண்டினார். இறுதியில் அப் பேருரையைப் பகர பகவான் தாமே முன் வந்துள்ளார்.
தண்ணீரில் மூழ்கிவிட்டவன் மூச்சு விடுவதற்கு மிகவும் தவிப்பதைப் போல, ஈசுவரனைக் காண்பதற்கு
முன்னால் ஒருவனுடைய மனம் அதற்காக மிகவும் ஆசைகொள்ள வேண்டும்.
৷৷18.65৷৷வேதாந்தேஷு — ‘வேதாஹமேதஂ புருஷஂ மஹாந்தமாதித்யவர்ணஂ தமஸஃ பரஸ்தாத்.’ (ஷ்வே0 உ0 3.8)’தமேவஂ வித்வாநமரித இஹ பவதி.”நாந்யஃ பந்தா வித்யதேயநாய’ (ஷ்வே0 உ0 3.8) இத்யாதிஷு விஹிதஂ வேதநத்யாநோபாஸநாதிஷப்தவாச்யஂ தர்ஷநஸமாநாகாரஂ ஸ்மரிதிஸஂஸந்தாநம் அத்யர்தப்ரியம் இஹ’மந்மநா பவ’ இதி விதீயதே.மத்பக்தஃ அத்யர்தஂ மத்ப்ரியஃ அத்யர்தமத்ப்ரியத்வேந ச நிரதிஷயப்ரியாஂ ஸ்மரிதிஸஂததிஂ குருஷ்வ இத்யர்தஃ. மத்யாஜீ தத்ராபி மத்பக்த இதி அநுஷஜ்யதே. யஜநஂ பூஜநம்? அத்யர்தப்ரியமதாராதநபரோ பவ. ஆராதநஂ ஹி பரிபூர்ணஷேஷவரித்திஃ.மாஂ நமஸ்குரு நமோ நமநஂ மயி அதிமாத்ரப்ரஹ்வீபாவம் அத்யர்தப்ரியஂ குரு இத்யர்தஃ. ஏவஂ வர்தமாநோ மாம் ஏவ ஏஷ்யஸி இதி ஏதத் ஸத்யஂ தே ப்ரதிஜாநே தவ ப்ரதிஜ்ஞாஂ கரோமி? ந உபச்சந்தமாத்ரஂ யதஃ த்வஂ ப்ரியஃ அஸி மே’ப்ரியோ ஹி ஜ்ஞாநிநோத்யர்தமஹஂ ஸ ச மம ப்ரியஃ’ (கீதா 7.17) இதி பூர்வம் ஏவ உக்தம். யஸ்ய மயி அதிமாத்ரப்ரீதிஃ வர்ததே மம அபி தஸ்மிந் அதிமாத்ரப்ரீதிஃ பவதி இதி தத்வியோகம் அஸஹமாநஃ அஹஂ தஂ மாஂ ப்ராபயாமி? அதஃ ஸத்யம் ஏவ ப்ரதிஜ்ஞாதஂ மாம் ஏவ ஏஷ்யஸி இதி.
৷৷18.65৷৷’மந்மநா பவ’ இத்யஸ்யாவ்யவஹிதபலஸாதநதயா குஹ்யதமாங்கிஸ்வரூபபரத்வஂ தர்ஷயிதுஂ தத்ஸ்வரூபஂ தாவத்ப்ரமாணதஃ ஷிக்ஷயதி’வேதாந்தேஷ்விதி’.’வேதாஹம்’ இத்யாதிபுருஷஸூக்தவாக்யோபாதாநமுபநிஷதந்தராணாஂ ததநுவர்தித்வஜ்ஞாபநார்தம்?’நாந்யஃ பந்தாஃ’ இதி ஹி தத்ஸாத்யோபாயாந்தரவ்யவதாநஷங்காநிராஸார்தம். அத்ர ச’அதோஸ்மி லோகே வேதே ச ப்ரதிதஃ புருஷோத்தமஃ’ [15.18] இதி வக்துஷ்ச வாஸுதேவஸ்ய தத்ப்ரதிபாத்யத்வாத்’மந்மநா பவ’ இதி விஹிதஸ்ய மஹாபுருஷோபாஸநத்வஜ்ஞாபநார்தஂ ச. வேதநஂ ஹ்யத்ரோக்தம்? ந து பக்திரித்யத்ராஹ — ‘த்யாநோபாஸநாதிஷப்தவாச்யமிதி’. ஆதிஷப்தேந தத்தத்ஸ்மரித்யுக்தபக்திஸேவாதிஷப்தக்ரஹணம். ஸமாநப்ரகரணஸ்தாப்யாஂ த்யாநோபாஸநஷப்தாப்யாஂ வேதநஂ ஹி விஷேஷ்யதே. அந்யதா குருலகுவிகல்பாத்யநுபபத்த்யா த்யாநாதிவிதிவையர்த்யப்ரஸங்க இதி பாவஃ. வித்யுபாஸ்யோர்வ்யதிகரேணோபக்ரமோபஸஂஹாரதர்ஷநாச்ச வேதநமுபாஸநஂ இத்யேவ வ்யக்தமுபபாதிதஂ ஷாரீரகபாஷ்யாதிஷு.
கிஞ்ச “த்ரஷ்டவ்யஃ ஷ்ரோதவ்யோ மந்தவ்யோ நிதித்யாஸிதவ்யஃ” [பரி.உ.2.4.5+4.5.6] இத்யுக்த்வா தாந்யேவ தர்ஷநாதீந்யநுவதந்தீ ஷ்ருதிஃ விஜ்ஞாநஷப்தேந நிதித்யாஸநமநுவததி — “ஆத்மநோ வா அரே தர்ஷநேந ஷ்ரவணேந மத்யா விஜ்ஞாநேந” [பரி.உ.2.4.5] இதி. ஏவஂ “தஸ்மிந் தரிஷ்டே பராவரே” [முஂ.உ.2.2.8] இதி வாக்யைர்தர்ஷநஂ ந ஸாக்ஷாத்ப்ரத்யக்ஷரூபஂ?,குருலகுவிகல்பாத்யநுபபத்தேரேவ. ந சாதிகாரிபேதேந தத்ஸம்பவஃ? வ்யவஸ்தாபகாபாவாத். ந ச த்வாரித்வாரபாவகல்பநா ஷக்யா? த்ருவாநுஸ்மரிதேர்தர்ஷநஸ்ய சாவிஷேஷேணாவ்யவஹிதஸாதநத்வஷ்ருதேஃ. அத ஐகார்த்யேத்யவஷ்யம்பாவிந்யந்யதரஸ்யௌபசரிகத்வமந்தரேண ததஸம்பவாத்? நிஷ்ப்ரயோஜநஸ்யோபசாரஸ்யாயோகாத்? ஸ்மரிதிஷப்தேந ச ப்ரத்யக்ஷஸ்யோபசாரேதிஷயாஸித்தேஃ? விபர்யயே து தர்ஷநஸமாநாகாரத்வலக்ஷணவைஷத்யவிதாநேந ஸப்ரயோஜநத்வாச்ச.
‘ஸ்வப்நதீகம்யம்’ இத்யாத்யுபபரிஂஹணாபிப்ரேதவைஷத்யவிஷிஷ்ட ஸ்மரிதிரேவ “தஸ்மிந் தரிஷ்டே” “நிசாய்ய தஂ” [கடோ.1.3.15] “த்ரஷ்டவ்யஃ” [பரி.உ.2.4.5+4.5.6] இத்யாதிபிர்விதீயதஂ இத்யபிப்ராயேணாஹ’தர்ஷநஸமாநாகாரமிதி’.’ஸ்மரிதிஸந்தாநமிதி’ — தேந ஸ்மரிதிஃ ஸந்தந்யதே யத்ரேதி வா ஸ்மரிதேஃ ஸந்தாநோ யத்ரேதி வா வ்யுத்பத்த்யா நபுஂஸகத்வமத்ர ஜ்ஞாதவ்யம். ததஷ்சித்தைகாக்ர்யஷப்தார்தஃ. தேந தந்மூலஜ்ஞாநலக்ஷணயா தைலதாராவதவிச்சிந்நத்வஂ ஸூசிதம். வேதநஂ வா ஸாமாந்யரூபமத்ராந்யபதார்தஃ. தத்ர’வேதநம்’ இதி பாடே ததேவ விஷேஷ்யம். வேதநத்யாநோபாஸநாதி இதி பாடே து ஸ்மரிதிஸந்தாநஸ்ய விஷேஷ்யத்வாத்தஸ்யைவ பக்திரூபத்வாயாஹ — ‘அத்யர்தப்ரியமிதி’. இஹ அவ்யவஹிதமோக்ஷோபாயோபதேஷதஷாயாமித்யர்தஃ. வேதாந்தவிஹிதஸ்யாபி அர்ஜுநேநாவிதிதத்வாத்தஂ ப்ரதி’மந்மநா பவ’ இதி விதிரேவேத்யாஹ — ‘விதீயத’ இதி.
மத்பக்தஷப்தார்தமாஹ — ‘அத்யர்தமத்ப்ரிய’ இதி. அத்யர்தமஹஂ ப்ரீதிவிஷயபூதோ யஸ்ய ஸோத்ராத்யர்தமத்ப்ரியஃ.’ப்ரியோ ஹி ஜ்ஞாநிநோத்யர்தமஹம்’ [7.17] இதி ஹ்யுக்தம். விதேயஸ்ய கர்தவ்யஸ்ய வைஷிஷ்ட்யாபிப்ராயேண கர்தரி விஷேஷணமித்யாஹ — ‘அத்யர்தமத்ப்ரியத்வேந நிரதிஷயப்ரியாமிதி’.’மத்யாஜீ மாஂ நமஸ்குரு’ இத்யுபாப்யாஂ அங்கிகோடிநிர்தேஷேநாந்தரங்கபரிகரயோக உபலக்ஷ்யத இதி தர்ஷயிதுமாஹ — ‘தத்ராபீதி’. யஜிநாத்ராவிவக்ஷிதஜ்யோதிஷ்டோமாதிப்ரதீதிவ்யுதாஸாய தாதுஷக்திஂ ஸ்மாரயதி — ‘யஜநஂ பூஜநமிதி’. பலிதமாஹ — ‘அத்யர்தப்ரியேதி’. பக்த்யநுப்ரவேஷேந ஸ்வரூபாநுரூபத்வத்யோதநாய? ஸாரதமத்வஸித்த்யை ஸாரார்தக்ராஹகபகவச்சாஸ்த்ராதிசோதிதாஂ ப்ரக்ரியாஂ ஸ்மாரயதி — ‘ஆராதநஂ ஹீதி’. அந்தஃகரணவரித்திவிஷேஷபர்யவஸாநாயாஹ’நமோ நமநமிதி’. ஏதேந ப்ரணிபாதமாத்ரபரத்வவ்யுதாஸஃ. த்ரிவிதா ஹி ப்ரணதிஃ ஷாஸ்த்ரேஷு ஷிஷ்யதே. மத்பக்தபதாநுஷங்கவிஷேஷிதஂ ததபிப்ரேதமாஹ — ‘மயீதி’. ஆத்மாத்மீயஂ ஸர்வஂ பகவத ஏவேத்யநுஸந்தாநாததிமாத்ரப்ரஹ்வீபாவஃ.
‘ஏவஂ வர்தமாந’ இதி — ஏதேநாத்யர்தப்ரியத்வாத்யநுவாதமாத்ரத்வஂ விவக்ஷிதஂ? ந தத்வ்யதிரேகேண ஸ்வாத்மாதாரத்வம்? அவதாரணேநாவ்யவதாநஂ விவக்ஷிதம்.’ஸத்யம்’ இதி ப்ரதிஜ்ஞாவிஷேஷணஂ? ந து ப்ரதிஜ்ஞாதஸ்யோக்திரித்யாஹ — ‘ஏததிதி’.’வாஸ்தோஷ்பதே ப்ரதிஜாநீஹ்யஸ்மாந்’ [றக்ஸஂ.5.4.21.1] இத்யாதிஷ்விவோபஸர்கஸ்ய கத்யபாவவிஷயமவிவக்ஷிதார்தத்வஂ நிராகரோதி — ‘ப்ரதிஜ்ஞாஂ கரோமீதி’.’த்யௌஃ பதேத்பரிதிவீ ஷீர்யேத்திமவாஞ்சகலீபவேத். ஷுஷ்யேத்தோயநிதிஃ கரிஷ்ணே! ந மே மோகஂ வசோ பவேத்’ இத்யாதிபகவத்வாக்யாநுஸாரேணாபிப்ரேதமாஹ’நோபச்சந்தநமாத்ரமிதி’. அத்ர ப்ரியவசநேந ப்ரரோசநரூபார்தவாதத்வஂ த்வயா ந ஷங்கநீயமித்யர்தஃ. ஏவஂ வர்தமாநஸ்ய ஸ்வப்ராப்தௌ ஸ்வப்ரீதிலக்ஷணத்வாரமுபக்ஷிப்யோபச்சந்தநஷங்காபாக்ரியதே’ப்ரியோஸி மே’ இத்யநேநேத்யாஹ — ‘யதஸ்த்வமிதி’. ஸாத்யமபி ஜ்ஞாநித்வஂ ஸித்தவத்கரித்வா’ப்ரியோஸி’ இதி தத்பலோக்திரித்யபிப்ராயேண’ப்ரியோ ஹி ஜ்ஞாநிநோத்யர்தம்’ [7.17] இதி ஸாமாந்யேந ப்ராகுக்தப்ரயோஜகக்ரஹணம். ஏதேந பூயஷ்ஷப்தஸ்யோக்தார்தபரத்வஂ தர்ஷிதம். உக்தாஸம்பவஷங்காபரிஹாராய லோகதரிஷ்டமீஷ்வராபிப்ராயஂ சாநுஸரித்யோபாத்தவசநார்தமாஹ — ‘யஸ்யேதி’. தத்பலிதமாஹ — ‘இதி தத்வியோகமிதி’. ஹேதுவாக்யார்தஂ ஸாத்யேந ஸங்கமயதி — ‘அதஃ ஸத்யமிதி’.’ப்ரதிஜ்ஞாதமிதி’ பாவே நிஷ்டா.
———————
பகவான் கூறும் அந்த உறுதிமொழிதான் யாது? விடை வருகிறது :
66. ஸர்வதர்மாந்பரித்யஜ்ய மாமேகம் ஸரணம் வ்ரஜ
அஹம் த்வாம் ஸர்வபாபேப்யோ மோக்ஷயிஷ்யாமி மா ஸுச:
ஸர்வதர்மாந் பரித்யஜ்ய-எல்லா அறங்களையும் விட்டு விட்டு,
மாம் ஏகம் ஸரணம் வ்ரஜ – என்னையே சரண் புகு,
ஸர்வபாபேப்ய:-எல்லாப் பாவங்களினின்றும்,
அஹம் த்வாம் மோக்ஷயிஷ்யாமி-நான் உன்னை விடுவிக்கிறேன்,
மா ஸுச:-துயரப்படாதே.
எல்லா அறங்களையும் விட்டு விட்டு என்னையே சரண் புகு. எல்லாப் பாவங்களினின்றும்
நான் உன்னை விடுவிக்கிறேன். துயரப்படாதே.
ஜீவன் செய்கிற செயல்களிலெல்லாம் கடைசியான செயல் ஈசனிடத்து அடைக்கலம் புகுதலாம்.
அடைக்கலம் புகுதல் என்பதன் பொருள், தன் முயற்சி போதவில்லை அல்லது பலிதமாக வில்லை;
ஆகையால் தெய்வத்தினிடம் தஞ்சமடைந்து அவர் துணையையும் கொஞ்சம் தேடிக்கொள்ளலாம் என்பதல்ல.
சிற்றோடை பெரிய நதியில் கலந்து பிறகு சமுத்திரத்தில் சங்கமமாவது போன்றது சரணாகதி.
ஜீவனுடைய இச்சா சுதந்தரமெல்லாம் ஈசுவர சங்கற்பத்தில் சேர்ந்துவிடுகிறது.
தனக்கெனத் தனிச் செயல் ஒன்றுமில்லை. ஈசன் செயல் கடலின் செயல் போன்றது. ஜீவன் செயல் அலையின் செயல் போன்றது.
அலையானது கடலுக்கு அன்னியமானதல்ல. ஜீவன் செயலெல்லாம் உண்மையில் ஈசுவரன் செயல்.
கர்மயோகம் ஜீவனை முடிந்த இந்நிலைக்குக் கொண்டுவந்து சேர்க்கிறது.
பக்தன் எப்பொழுதும் தன் தெய்வத்தைச் சார்ந்திருக்கிறான். தனக்கு வரும் நன்மை கேடுகளெல்லாம் கடவுளது ஆணை.
ஆகையால் ஒரு செயலை நன்கு என்றும் மற்றொரு செயலைக் கேடு என்றும் பக்தன் பொருள் படுத்துவதில்லை.
தர்மம் அதர்மம் ஆகிய இரண்டும் ஈசன் செயல் என்ற புனித நிலையை அடைவனவாகின்றன.
அன்றே என்தன் ஆவியும் உடலும் உடைமை எல்லாமுங்
குன்றே அனையாய் என்னை ஆட்கொண்டபோதே கொண்டிலையோ
இன்றோர் இடையூறெனக்குண்டோ எண்தோள் முக்கண் எம்மானே
நன்றே செய்வாய் பிழைசெய்வாய் நானோ இதற்கு நாயகமே!
பக்தர்கள் எல்லாரும் அடைக்கலம் என்னும் பெருநிலையை அடைந்திருக்கிறார்கள். இறைவனது பேரன்பில் அவர்கள்
தங்களை மறந்துவிட்டார்கள். ஞாபகக் குறைவில் ஒருவன் நடுவீதியில் நடப்பானாகில் அவன் ஓடும் வண்டிகளால்
ஆபத்துக்கு உள்ளாவான். பக்தனோ அன்பில் தன்னை மறந்தவன் என்றாலும் ஒரு சிறு செயலிலும் சொப்பனத்திலும்
அவன் பிழைபோவதில்லை. ஒழுங்குப்பாடே வடிவெடுத்ததாக அவனது வாழ்க்கை நடை பெறுகிறது.
தாயின் மார்பில் அணைக்கப்பெற்ற சேய்போன்று அவன் சரணாகதியில் இன்பம் துய்க்கிறான்.
இனி ஞானியின் ஞானோதயமும் சரணாகதி எனப்படுகிறது. கண்ணாடியில் நல்லது கெட்டது ஆகிய இரண்டின் பிம்பங்கள் தோன்றலாம்.
எனினும் கண்ணாடியின் சொரூபம் மாறுவதில்லை. தர்மம் அதர்மம் என்று சொல்லப்படும் கர்மங்களெல்லாம் பிரகிருதியினுடையவைகள்.
அந்தராத்மாவாயிருக்கும் சித் சொரூபம் என்னும் பரவெளியை அவைகள் பாதிக்கமாட்டா.
சுத்த சைதன்யமாகிய தன்னில் தானாயிருப்பவன் உபாதிகளையெல்லாம் தியஜித்து பரவெளியில் ஒன்றாய்விடுகிறான்.
பேரறிவு அல்லது பேருணர்வு ஒன்றே பாக்கியிருக்கிறது. உள்ளும் புறமும் என்கிற பாகுபாடுகள் அப்பரவெளிக்கில்லை.
ஞானியடையும் சரணாகதி இதுவே.
யோகி, பக்தன், ஞானி ஆகிய மூவரும் அடையும் சரணாகதி ஒன்றேயாம். அது மூன்று விதமாக விளக்கப்படுகிறது.
சத் சொரூபத்தில் யோகி லயமாகிறான்; சித் சொரூபத்தில் ஞானி லயமாகிறான்; ஆனந்த சொரூபத்தில் பக்தன் லயமாகிறான்.
சிறு குழந்தையொன்று தாயின் மடியில் உட்கார்ந்திருக்கிறது. அதனிடத்து மற்றவர்கள் காட்டும் அன்பை
அங்கீகரிக்கும் பரிசு அதற்கு வந்திருக்கிறது. ஆனால் அதனுடைய மனது இன்னும் விகாரப்படவில்லை.
எந்த நாட்டுக்கு உரிய குழந்தை எந்த மொழி பேசும் குழந்தை, எத்தகைய பழக்க வழக்கங்களையுடையது
ஆகிய பேதங்களையும் பாகுபாடுகளையும் அது இன்னும் அறியவில்லை. பூர்வ ஜன்மத்திலிருந்து அது கொண்டு
வந்திருக்கும் இயல்புகளும் இன்னும் அவ்யக்தமாக மறைந்து கிடக்கின்றன. அதாவது அதன் மனத்தகத்து இருக்கும்
மனோதர்மங்களெல்லாம் இன்னும் வடிவெடுக்கவில்லை. இந்த நிலையில் குழந்தையானது ஞானிக்கு ஒப்பானது.
அதன்பால் உள்ள அபேத நிலை உயிரனைத்தையும் தனக்குரிய தாக்குகிறது. குழந்தையின் தூய அன்புக்கு வசப்படாத உயிர் இல்லை.
தான் அடைந்துள்ள மன பரிபாகத்தால் ஞானி குழந்தை போன்று ஆகிறான். அந்தக்கரண மடங்கத் துறப்பதுவே
எந்தத் துறவினும் நன்று என்பது கோட்பாடு. ஞானியாவதற்கு முன்பு விதவிதமான இயல்புகள் மனதைப் பற்றிப் பிடித்துக் கொண்டிருக்கின்றன.
அவரவர் ஸ்வதர்மம் என்பது அதுவே. ஸ்வதர்மத்தைக் கையாளுதலே ஸ்வதர்மத்தை விட்டொழிப்பதற்கு உற்ற உபாயம்.
நோய் வந்தால் அது தன் வேலையைச் செய்ய இடங் கொடுப்பதே அதை ஒழிப்பதற்கு உபாயமாகிறது.
நோயை அடக்கினால் வேறு ஒரு நோயாக அது வடிவெடுக்கும். வந்துள்ள நோய் உடலில் வேலை செய்தால்
அந்நோய் ஓய்ந்து அறவே அகன்றுபோம். நாம் எடுத்துக்கொண்ட ஸ்வதர்மம் அத்தகையது.
ஸ்வ தர்மத்தைக் கையாண்டு அதன் வேகத்தை ஒழித்து விடுவது நம் குறிக்கோள். மழைபெய்து மேகம் ஒழிந்து போனால்
எஞ்சியிருப்பது வெட்டவெளி. பற்றற்று தர்மம் செய்து தர்மத்தை ஒழித்துவிட்டால் எஞ்சியிருப்பது சுத்த சைதன்யமாகிய ஆத்ம சொரூபம்.
தனக்கு அன்னியமானதெல்லாம் தன்னை வந்து சாரும் பொழுது அது அழுக்கு அல்லது பாபம் ஆகிறது.
ஜீவபோதம் பெற்றிருப்பது பாபம்; அது தனது நிஜ சொரூபமல்ல. கடலுக்குள் வந்த நதியின் நதித்தன்மையை
நீக்கி விட்டுக் கடலின் தன்மையைப் பெறும்படி அது செய்துவைக்கிறது. பரமாத்மாவை சரணடைந்த ஜீவனிடத்திருந்து
ஜீவ போதம் என்ற பாபத்தை அகற்றிவிட்டு பரபோதத்தை அது வழங்குகிறது. ஜீவபோதத்திலிருந்து விடுதலை யடைவதே மோக்ஷமாம்.
பரமாத்மா அமிர்த சொரூபம்; அதனுள் அழிவு என்பதில்லை. அது பரமானந்தம்.
ஆக, அதனுள் துன்பமில்லை. அது பரஞானச்சுடர் ; ஆக, அதனுள் அக்ஞான இருள் இல்லை.
சத்தியம், ஞானம், ஆனந்தம் பிரம்மம். அந்தக்கரணம் அகன்றபின் ஜீவன் பிரம்மமே.
கோழைத்தனத்தை அகற்று ; ஆண்மையுடன் எழுந்திரு; உன் கடமையைச் செய் என்ற கருத்துடன்
கீதா ஆசாரியன் கீதையைத் துவக்கினான். உன் கடமைகளை யெல்லாம் நீத்து விட்டு எனது அகண்ட
சத் சித் ஆனந்த சொரூபத்தில் திளைத்திருப்பாயாக என்று கீதாசாரியன் முடிவு கூறினான்.
இடையில் பகர்ந்துள்ள யாவும் கர்மத்தைக் கடப்பதற்கு உற்ற உபாயங்களாம். அவனைச் சரணடைந்து,
அவன் அருளை நாடி நிற்பவர்க்கு அவனருளால் அவனுடைய போதனையும் நன்கு விளங்கும்.
பிறகு ஜீவபோதத்தைக் கலைத்துவிட்டு அவனுடைய அகண்ட ஸத் சித் ஆனந்த சொரூபத்தில் இரண்டறக் கலத்தலும் எளிதாகின்றது.
பரிபூரண சரணாகதியின் தன்மை எப்படிப்பட்டது? களைப்படைந்தவன், அன்றைய வேலையை முடித்த பிறகு
தலையணையின் மீது சாய்ந்துகொண்டு, நிம்மதியாய் ஆனந்த நிலையைப் போன்றது அது. துயரமும் துன்பமும் இல்லாத நிலையாகும் அது.
৷৷18.66৷৷கர்மயோகஜ்ஞாநயோகபக்தியோகரூபாந் ஸர்வாந் தர்மாந் பரமநிஃஷ்ரேயஸஸாதநபூதாந் மதாராதநத்வேந அதிமாத்ரப்ரீத்யா யதாதிகாரஂ குர்வாண ஏவ உக்தரீத்யா பலகர்மகர்தரித்வாதிபரித்யாகேந பரித்யஜ்ய மாம் ஏகம் ஏவ கர்தாரம் ஆராத்யஂ ப்ராப்யம் உபாயஂ ச அநுஸஂதத்ஸ்வ.ஏஷ ஏவ ஸர்வதர்மாணாஂ ஷாஸ்த்ரீயபரித்யாகஃ இதி’நிஷ்சயஂ ஷ்ரரிணு மே தத்ர த்யாகே பரதஸத்தம. த்யாகோ ஹி புருஷவ்யாக்ர த்ரிவிதஃ ஸஂப்ரகீர்திதஃ৷৷’ (கீதா 18.4) இத்யாரப்ய’ஸங்கஂ த்யக்த்வா பலஂ சைவ ஸ த்யாகஃ ஸாத்த்விகோ மதஃ.’ (கீதா 18.9)’ந ஹி தேஹபரிதா ஷக்யஂ த்யக்துஂ கர்மாண்யஷேஷதஃ. யஸ்து கர்மபலத்யாகீ ஸ த்யாகீத்யபிதீயதே৷৷’ (கீதா 18.11) இதி அத்யாயாதௌ ஸுதரிடம் உபபாதிதம்.அஹஂ த்வா ஸர்வபாபேப்யோ மோக்ஷயிஷ்யாமி ஏவஂ வர்தமாநஂ த்வாஂ மத்ப்ராப்திவிரோதிப்யஃ அநாதிகாலஸஂசிதாநந்தாகரித்யகரணகரித்யாகரணரூபேப்யஃ ஸர்வேப்யஃ பாபேப்யோ மோக்ஷயிஷ்யாமி மா ஷுசஃ ஷோகஂ மா கரிதாஃ.அதவா ஸர்வபாபவிநிர்முக்தாத்யர்தபகவத்ப்ரியபுருஷநிர்வர்த்யத்வாத் பக்தியோகஸ்ய ததாரம்பவிரோதிபாபாநாம் ஆநந்த்யாத் ச தத்ப்ராயஷ்சித்தரூபைஃ தர்மைஃ அபரிமிதகாலகரிதைஃ தேஷாஂ துஸ்தரதயா ஆத்மநோ பக்தியோகாரம்பாநர்ஹதாம் ஆலோச்ய ஷோசதஃ அர்ஜுநஸ்ய ஷோகம் அபநுதந் ஷ்ரீபகவாந் உவாச — ஸர்வதர்மாந் பரித்யஜ்ய மாம் ஏகஂ ஷரணஂ வ்ரஜ இதி.பக்தியோகாரம்பவிரோத்யநாதிகாலஸஂசிதநாநாவிதாநந்தபாபாநுகுணாந் தத்ப்ராயாஷ்சித்தரூபாந் கரிச்ச்ரசாந்த்ராயணகூஷ்மாண்டவைஷ்வாநரப்ராஜாபத்யவ்ராதபதிபவித்ரேஷ்டித்ரிவரிதக்நிஷ்டோமாதிகாந் நாநாவிதாநந்தாந் த்வயா பரிமிதகாலவர்திநா துரநுஷ்டாந் ஸர்வதர்மாந் பரித்யஜ்ய பக்தியோகாரம்பஸித்தயே மாம் ஏகஂ பரமகாருணிகம் அநாலோசிதவிஷேஷஷேஷலோகஷரண்யம் ஆஷ்ரிதவாத்ஸல்யஜலதிஂ ஷரணஂ ப்ரபத்யஸ்வ. அஹஂ த்வா ஸர்வபாபேப்யோ யதோதிதஸ்வரூபபக்த்யாரம்பவிரோதிப்யஃ ஸர்வேப்யஃ பாபேப்யோ மோக்ஷயிஷ்யாமி? மா ஷுசஃ.
৷৷18.66৷৷ஏவஂ விஸ்தரேண ஸங்க்ரஹேண சோக்தாநாஂ கர்மயோகாதீநாஂ த்ரயாணாஂ ஸாதாரணஂ ஸாரதமாநுஸந்தாநவிஷேஷமுத்தரித்ய தத ஏவ’மாமேவைஷ்யஸி’ [18.65] இத்யுக்தேஷ்டப்ராப்தேஃ ப்ரதிபந்தகீபூதாநிஷ்டாநாஂ நிவரித்திருச்யதே — ‘ஸர்வதர்மாந்’ இதி ஷ்லோகேந. ததாஹ — ‘கர்மயோகேத்யாதிநா’. ஸர்வஷப்தேந ப்ரகரிதத்ரிகமவிஷேஷாத்கரிஹ்யதே. கர்மயோகாதீநாஂ தரிதிஸாதநத்வலக்ஷணதர்மஷப்தவாச்யத்வமாஹ — ‘பரமநிஷ்ஷ்ரேயஸஸாதநபூதாநிதி’. யதாயோகஂ பரம்பரயா ஸாக்ஷாச்சேதி ஷேஷஃ. தத்ஸாதகத்வப்ரயோஜகமாஹ — ‘மதாராதநத்வேநேதி’. த்ரிவர்கவைமுக்யஹேதுமாஹ — ‘அதிமாத்ரப்ரீத்யேதி’.’யதேச்சஸி ததா குரு’ [18.63] இதி பூர்வோக்தோபஜீவநேநாஹ — ‘யதாதிகாரஂ குர்வாண’ இதி. க்ரமாத்ஸர்வஂ ஹ்யஸ்யாநுஷ்டேயஂ ஸ்யாதிதி ச பாவஃ.’குர்வாண ஏவேத்யநேந’ ஸ்வரூபத்யாகாதிபக்ஷாஸ்தாமஸத்வாதிபிர்நிந்திதா இதி ஸ்மாரிதம். பரித்யாகஷப்தவிவக்ஷிதமாஹ — ‘உக்தரீத்யேதி’. அத்யாயாரம்பவிஷோதிதப்ரகாரேணேத்யர்தஃ.’பலகர்மகர்தரித்வாதிபரித்யாகேநேதி’ கர்மத்யாகஃ ஸ்வகீயதாபிமாநத்யாகஃ. பக்தியோகேபி ஐஷ்வர்யாதிபலாந்தரஂ த்யாஜ்யமேவ; மோக்ஷாக்யபலஸ்யாபி ஹி ஸர்வஷேஷிபகவச்சேஷத்வதியா ஸ்வஷேஷதாதீஃ பரிஹார்யா. ஆதிஷப்தேந கஞ்சுகபூதேந்த்ராதீநாமாராத்யத்வாபிமாநஃ ஸஂகரிஹீதஃ. கர்மணி கர்தரித்வஂ ஸ்வகீயதாபுத்திராதிஷப்தேந ஸஂகரிஹ்யதே.’பரித்யாகேந பரித்யஜ்யேதி’ விஷேஷேண ஸாமாந்யாவச்சேதஃ. அந்யத்ர ஸ்வாத்மநி கர்தரித்வஂ? ததோந்யஸ்மிந்நிந்த்ராதாவுபாஸ்யத்வஂ? ததுபயாந்யஸ்மிந் ஸ்வர்காதௌ ப்ராப்யத்வஂ? தேப்யோ வ்யதிரிக்தே கர்மணி உபாயத்வஂ சாபிமத்ய ஹ்யநதீதவேதாந்தாஃ ப்ரவர்தந்தே; ந ததா த்வயாநுஸந்தேயம்; ஏதத்ஸர்வமேகஸ்மிந்மய்யநுஸந்தத்ஸ்வேதி’மாமேகஂ ஷரணஂ வ்ரஜ’ இத்யஸ்யாபிப்ராயஃ; ததாஹ — ‘மாமேகமேவேத்யாதிநா’. அத்ர கர்தரித்வாதிஷு சதுர்ஷு ப்ரத்யேகஂ ஸமுதாயதஃ ஏகோபாதிநா ஷரணஷப்தவாச்யத்வாஸம்பவாத்கர்தரித்வாதிகஂ’மாமேகம்’ இத்யநேநாபிப்ரேதமநூதிதம்.’உபாயம்’ இதி து ஷரணஷப்தார்தோக்திஃ.’கர்தாரஂ’ கர்துஃ ப்ரயோஜகதயாந்தர்யாமித்வேந? அநுமந்தரிதயா ச அவஸ்திதமித்யர்தஃ. ததநுஸந்தாநாத்ஸ்வகர்தரித்வாபிமாநத்யாகஃ. கர்மணாஂ தேவதாந்தரஷேஷத்வஸ்வஷேஷத்வதீத்யாகார்தமாஹ — ‘ஆராத்யமிதி’.’அஹஂ ஹி ஸர்வயஜ்ஞாநாஂ போக்தா ச’ [9.24]’ஸ்வகர்மணா தமப்யர்ச்ய’ [18.46] இத்யாதிகஂ ஹ்யுக்தம்.’ப்ராப்யம்’ ஸாக்ஷாத்பரம்பரயா சேதி ஷேஷஃ. தே ஸ்வர்காதிபலத்யாகஃ. த்ரிவிதத்யாகார்தமநூதிதமாகாரத்ரயமுக்தம்; அத்ர ஷரணஷப்தேந விதித்ஸிதமாஹ — ‘உபாயமிதி’. ஸ ஹி ஸர்வேஷு ஷாஸ்த்ரேஷு ப்ரீதஃ பலஂ ததாதீதி ப்ராகேவ நிர்ணீதம். ஸ்வஸாத்யநஷ்வரயஜ்ஞோபாஸநதாத்வர்தேஷு காலாந்தரபாவிபலஸாதநத்வபுத்திஂ பரித்யஜ்ய ஸித்தே ஸ்தாயிநி ஸர்வஜ்ஞே ஸத்யஸங்கல்பத்வமஹோதாரத்வாதிகுணஷாலிநி ஸகலஷாஸ்த்ரார்தஸமாராத்யே பலப்ரதத்வமநுஸந்தத்ஸ்வேதி ஸ்வரூபத்யாகாதிபக்ஷே ப்ரகரணவைகட்யமாஹ — ‘ஏஷ ஏவேதி’.’ஸுதரிடமுபபாதிதமிதி’ — அயமபிப்ராயஃ — ஏதச்ச்லோகாபாதப்ரதீத்யா கூடயுக்திபிஷ்ச யதா வர்ணாஷ்ரமதர்மஸ்வரூபத்யாகாதிபக்ஷோ நோதேதி? ததோபபாதிதம் — இதி.
‘அஹம்’ உக்தப்ரகாரேணாராதிதஃ பலப்ரதாநௌபயிகஸார்வஜ்ஞஸர்வஷக்தித்வபரமகாருணிகத்வாதிகுணகணவிஷிஷ்ட இதி பாவஃ. அநுஷ்டிதோபாயாவஸ்தாவிஷேஷவிஷயோத்ர’த்வா’ இதி நிர்தேஷ இத்யாஹ — ‘ஏவஂ வர்தமாநமிதி’. அவ்யவஹிதோபாயஸ்யாபி ஸர்வதர்மஷப்தேநோபாதாநாத்’மாமேவைஷ்யஸி’ [18.65] இத்யநந்தரோக்தத்வாச்ச’மத்ப்ராப்திவிரோதிப்ய’ இத்யுக்தம். அத்ர ப்ரதிபந்தநிவரித்திரேவோபாயஸாத்யா? பகவத்ப்ராப்திஸ்து ஸ்வரூபாவிர்பாவலக்ஷணா ஸ்வத ஏவ ஸ்யாதித்யபிப்ராயஃ. அத்ர ஸர்வஷப்தவிவக்ஷிதமாஹ’அநாதிகாலேத்யாதிநா’. நநு த்ரிஷ்வபி யோகேஷு நிகதிதேஷு ஸர்வகுஹ்யதமே ச ஷாஸ்த்ரஸாரார்தே புநர்விவிச்ய ப்ரதர்ஷிதே ததோப்யுபரி த்ரயாணாஂ ஸாதாரணாநுஸந்தாநஸ்ய ப்ராக்ப்ரபஞ்சிதஸ்யைவாத்ர புநஃ ப்ரதிபாதநே கிஂ ப்ரயோஜநஂ நசாயமர்தாந்தரபரஃ ஷ்லோகஃ? அப்ரதீதேஃ? ஸங்க்ரஹாதிஷு ததாநுக்தேஷ்ச. ஷாஸ்த்ராதாவப்யுக்தம். பாஷ்யேபி — ‘தமுவாச’ [2.10] இதிஷ்லோகே பரமாத்மயாதாத்ம்யதத்ப்ராப்த்யுபாயபூதகர்மயோகஜ்ஞாநயோகபக்தியோககோசரஂ’நத்வேவாஹஂ ஜாது நாஸம்’ [2.12] இத்யாரப்ய’அஹஂ த்வா ஸர்வபாபேப்யோ மோக்ஷயிஷ்யாமி மா ஷுசஃ’ இத்யேததந்தஂ வச உவாசேத்யர்தஃ — இதி. அபிசாத்ர’மா ஷுசஃ’ இத்யேதந்ந ப்ரதமோத்பந்நாஸ்தாநஸ்நேஹாதிமூலஷோகப்ரதிக்ஷேபார்தஂ? தஸ்ய பூர்வமேவ நிஷ்ஷேஷக்ஷாலிதத்வாத்; அதோ யதா’மா ஷுசஃ ஸம்பதஂ தைவீமபிஜாதோஸி’ [5.16] இத்யத்ராவ்யவஹிதப்ரஸ்துதோபாதிகஷோகாபநோதநார்தத்வஂ? ததாத்ராபீதி யுக்தம். ந து ஸூக்ஷ்மதியஃ க்ஷத்ித்ரயஸ்ய தார்மிகாக்ரேஸரஸ்யார்ஜுநஸ்ய ஸர்வஜ்ஞப்ரதர்ஷிதேஷூபாயேஷ்வஜ்ஞாநாதநர்ஹத்வாத்ப்ரதாநாஂஷாநிஷ்சயாத்வா ஷோகோயம். பலஸஂஷயோபி’மாமேவைஷ்யஸி’ இத்யாதிநா நிஷ்ஷேஷநிர்மூலிதஃ.
அதஃ பரிஷேஷாத்தீர்ககாலநைரந்தர்யாதரஸேவநீயோபாயதௌஷ்கர்யாத் பலவிலம்பாத்வா ஷோகோயஂ ஸம்பவேதிதி ததாவிதஷோகப்ரஷமநபரேணாநேந ஷ்லோகேந பவிதவ்யமித்யுக்தார்தாந்தராருசேருசிதஂ ஸ்வாரஸிகத்யாகஷப்தார்தமர்தாந்தரமாஹ — ‘அதவேதி’. அத்ர’ஸர்வபாபவிநிர்முக்தேத்யுபாயவிரோதிஸர்வவிஷயம்’. பாபநிர்மோக்ஷாதத்யர்தபகவத்ப்ரியத்வம்.’நராணாஂ க்ஷீணபாபாநாஂ கரிஷ்ணே பக்திஃ ப்ரஜாயதே’ [பாஂ.கீ.40] இதி ஹ்யுச்யதே.’விக்நாயுதேந கோவிந்தே நரிணாஂ பக்திர்நிவார்யதே’ இத்யாத்யநுஸந்தாநேநாஹ — ‘ததாரம்பவிரோதிபாபாநாமாநந்த்யாதிதி’.’ஜந்மாந்தரஸஹஸ்ரேஷு’ [பாஂ.கீ.40] இத்யாத்யநுஸாரேண’பரிமிதகாலகரிதைரிதி’ பாடே விலம்பாக்ஷமத்வஂ ஸூசிதம்.’அபரிமிதகாலகரிதைரிதி’ பாடே து அபிஷப்தோத்யாஹர்தவ்யஃ. தேநோபாயஸ்ய துஸ்ஸம்பாதத்வவ்யஞ்ஜநம்.’ஷோகமபநுதந்நிதி’ ஷோகாபநோதநாயேத்யர்தஃ.’மந்மநா பவ மத்பக்தஃ’ [18.65] இதி பூர்வஷ்லோகே பக்தியோகஸ்ய ப்ரகரிதத்வாத்ததாரம்பவிரோதித்வேந ஷோகநிமித்தபாபவிஷயோத்ர ஸர்வபாபஷப்தஃ. தத்தந்நிராகரணாயோக்ததர்மவர்கவிஷயஃ ஸர்வதர்மஷப்தஃ யஸ்யைதத்ஸங்க்ரஹஷாஸநஂ “தர்மேண பாபமபநுததி” [மஹாநா.17.6] இதி. பஹுவசநேந ஸர்வஷப்தேந ச வைவித்யமாநந்த்யஂ ச பாபேஷு தர்மேஷு ச வ்யஜ்யதே.
ததிதமாஹ — ‘பக்தியோகாரம்பவிரோதீத்யாதிநா’.’கரிச்ச்ரசாந்த்ராயணேத்யாதிநா’ ஸம்ப்ரதிபந்நபாபநிர்பஹணோதாஹரணம். அக்நிஷ்டோமாதயோபி விநியோகபரிதக்த்வேந அநேகபலஸாதகா இதி ப்ராகேவோக்தம். ஆதிஷப்தேந கர்மயோகாவாந்தரபேததயா’தைவமேவாபரே யஜ்ஞம்’ [4.25] இத்யாதிபிஃ ப்ராக்ப்ரபஞ்சிதாநாமநுக்தாநாஂ ச க்ரஹணம். ஏவஂ ஜ்ஞாநயோகோப்யாதிஷப்தேந ஸங்கரிஹீதஃ? தஸ்யாபி பக்தியோகாரம்பவிரோதிபாபநிபர்ஹணத்வேந ப்ராகேவ ப்ரபஞ்சநாத்.’பரிமிதகாலவர்திநேத்யேகஷரீராபிப்ராயஃ. அதிதுஷ்கராநுஷ்டாநமூலாநேகஜந்மஸஂஸித்தி ஸாத்யத்வநிஷ்சயாதேவ ஹ்யஸ்ய ஷோகஃ.’ஸர்வதர்மாந்பரித்யஜ்ய’ இதி ஸ்வரூபத்யாக ஏவாஸ்யாஂ யோஜநாயாம். ந ச தாவதா நித்யநைமித்திகலோபபப்ரஸங்கஃ? துரநுஷ்டாநப்ராயஷ்சித்தாதிவிஷயத்வோக்தேஃ. துல்யந்யாயதயா து நித்யநைமித்திகேஷ்வபி யாநி துரநுஷ்டாநாநி? தத்ரைவஂ ஸ்யாத்? ஷக்தமதிகரித்யைவ ஷாஸ்த்ரப்ரவரித்தேஃ? அஷக்தஸ்யாகரணே தோஷாபாவாத் அநுகல்பமாத்ரஷக்தௌ ச தஸ்யைவாநுஷ்டேயத்வாத்? இஹ ச முக்யாஷக்தஸ்ய ஸர்வப்ரகாரமுக்யாநுகல்பதயா ஏகஸ்யைவ பகவத்ப்ரபதநஸ்ய விதாநாச்சக்தாஷக்தாதிகாரிபேதாச்ச முக்யாநுகல்பயோஃ ஸர்வத்ர பலாவிஷேஷோபபத்தேஃ. அத ஏவ குருலகுவிகல்பாநுபபத்திப்ரஸங்காபாவஃ; யதா’ப்ரணவஂ வா த்ரிரப்யஸேத்ஸ்மரேத்வா விஷ்ணுமவ்யயம்’ இதி. யதா ச’மாந்த்ரஂ பௌமஂ ததாக்நேயஂ வாயவ்யஂ திவ்யமேவ ச. வாருணஂ மாநஸஂ சேதி ஸ்நாநஂ ஸப்தவிதஂ ஸ்மரிதம்’ இதி விஷ்ணுசிந்தநமேவாவகாஹநாதிஷ்வஸமர்தஸ்யாபி தத்பலஸாதகதயா விதீயதே? ததேஹாபீதி ந கஷ்சித்தோஷ இதி. அத்ர துஷ்கரதயா சிரகாலஸாத்யதயா சால்பஷக்திநா பரிமிதகாலவர்திநா ச துரநுஷ்டாநாநாஂ தர்மாணாமர்தஸித்த ஏவ த்யாகோ பகவதேகோபாயதாவரணவிதேருபகாரித்வேந விதிச்சாயயாநூத்யதே; யதா நிதித்யாஸநோபகாரிதயா ராகப்ராப்தே ஷ்ரவணமநநே “ஷ்ரோதவ்யோ மந்தவ்யஃ” [பரி.உ.2.4.5+4.5.6] இதி. ததேகோபாயதாவரணவிதாநஂ ச ததந்யோபாயபரித்யாகவிஷிஷ்டவிஷயம்; தேந தத்பலஸாதநத்வேந சோதிதாநாமந்யதேவதாவிஷயாணாஂ பகவதி ச தர்மாந்தராணாஂ த்யாகஃ ஸங்கரிஹ்யதே. அர்தஸித்தே ச தேவதாந்தரதர்மநிஷேதே தத்ஸித்த்யர்தஂ நாத்ர வ்யதிகரணஸமாஸஃ ஸமாஷ்ரயணீய இத்யபிப்ராயேண’ஸர்வாந் தர்மாநிதி’ தர்ஷிதம்.
நநு ஷக்தமதிகரித்ய நிஷேதே ஷாஸ்த்ரவையர்த்யம்? அஷக்தஂ ப்ரதி து ந வித்யபேக்ஷேதி சேத்? ந; அஷக்தஂ ப்ரத்யேவ ப்ரஹ்மாஸ்த்ரபந்தாதாவிவோபாயாந்தரபரிக்ரஹஸ்ய தத்விரோதித்வஜ்ஞாபநேநாபேக்ஷிதத்வாத். யத்வா யதர்தஂ ஷரணவ்ரஜ்யாநுஷ்டிதா? ததர்தோபாயாந்தரஷக்தேஃ பஷ்சாத்குதஷ்சித்தேதுவஷாத்ஸம்பவேபி ததர்தஂ ததுபாதாநஸ்யாகர்தவ்யதாஜ்ஞாபநேந ஸார்தம். அத்ர’அஹஂ த்வா ஸர்வபாபேப்யோ மோக்ஷயிஷ்யாமி மா ஷுசஃ’ இதி பலஸ்ய பகவதேகாதீநதயா ததேகப்ரபதநமேகஂ பலதயாநுஷ்டேயஂ ஷிஷ்டஂ? ஸர்வதர்மபரித்யாகஸ்ய து வாக்யாத்தச்சேஷத்வஂ ஸித்தம்? பலவத்ஸந்நிதௌ சாபலஂ ததங்கம். தத்ர பூர்வஸித்தாகாரபராமர்ஷே அதிகாரகோடௌ நிவேஷஃ; அந்யதா து லிங்காத்ததேகஷரணவ்ரஜ்யோபயோகிரூபே விஷ்ராந்திஃ. ததேகோபாயதாத்யவஸாயோ ஹி ததந்யோபாயபரிக்ரஹேண விருத்தஃ. அதஸ்த்யாகஸ்யாவஹந்தேஃ ஷேஷ்யபேக்ஷிததண்டுலோபயோகிரூபே பர்யவஸாநவத்ததேகப்ரபதநவிரோதிதர்மத்யாகே பர்யவஸாநாததத்பலார்தா நாமவிரோதிநாஂ நித்யாதீநாஂ த்யாகோஸ்ய நாபேக்ஷித இதி வர்ணாஷ்ரமாத்யநுபந்திஸ்வதந்த்ரவிதிப்ராப்தாஸ்தத்வதேவாவதிஷ்டந்தே. ந ச தேபி ப்ரபதநஸ்யாங்காந்யங்கிநோ வா? ததா நியோகாபாவாத்? அஷக்தஂ ப்ரதி துஷ்கரகர்மாங்ககப்ரபதநவிதாநாஸம்பவாத்? அததங்கஸ்யாபி யஜ்ஞாதேரந்யார்தமாஷ்ரமாத்யர்தஂ சாநுஷ்டாநோபபத்தேஃ. ஸர்வஷப்தநிர்திஷ்டப்ரத்யநீகதயா வா’மாமேகம்’ இத்யேகஷப்தஃ. ததஷ்ச பகவத்ப்ரபதநமேகமேவ ஸர்வப்ராயஷ்சித்தஂ ஸ்யாதித்யுக்தஂ பவதி. ஷரணாகதிஸ்வபாவாத்து ததந்யோபாயபரித்யாகஃ ஸித்த்யேத். யதா லக்ஷயந்தி — ‘அநந்யஸாத்யே ஸ்வாபீஷ்டே மஹாவிஷ்வாஸபூர்வகம். ததேகோபாயதாயாச்ஞா ப்ரபத்திஃ ஷரணாகதிஃ’ இதி. ஷரணஷப்தோத்ரோபாயபர்யாயஃ. யதோக்தஂ ப்ரபத்திப்ரகரணே’உபாயே கரிஹரக்ஷித்ரோஃ ஷப்தஃ ஷரணமித்யயம். வர்ததே ஸாம்ப்ரதஂ த்வேஷ உபாயார்தைகவாசகஃ’ [அஹி.ஸஂ.36.33] இதி. படந்தி ச — ‘ஷரணஂ கரிஹரக்ஷித்ரோருபாயே ச நிகத்யதே’ இதி. உபாயத்வஂ ச காருண்யாதிகுணவிஷிஷ்டஸ்யோபாயஸ்தாநேவஸ்தாய தத்கார்யகரணாதித்யபிப்ராயேண பரமகாருணிகத்வாதிகுணோக்திஃ.’ஏகம்’ இதி நைரபேக்ஷ்யபரஂ வா. தத்ஸித்த்யர்தமபி’மாம்’ இத்யநேநாபிப்ரேததயா காருண்யாதிக்ரஹணம்.’பரமகாருணிகமிதி’ — ‘வதார்ஹமபி காகுத்ஸ்தஃ கரிபயா பர்யபாலயத்’ [ ] இத்யாதிபிஃ கரிபாயாஃ பாரம்யஂ? ததஃ ஷரண்யத்வஂ ச ஸித்தம். தஸ்யாஸங்கோசமாஹ — ‘அநாலோசிதவிஷேஷாஷேஷலோகஷரண்யமிதி’. “ஸர்வஸ்ய ப்ரபுமீஷாநஂ ஸர்வஸ்ய ஷரணஂ ஸுஹரித் (பரிஹத்)” [ஷ்வே.உ.3.17] இதி ஷ்ருதிஃ.’ஸர்வலோகஷரண்யாய’ [வா.ரா.6.17.15] இதி ராவணாவரஜவாக்யம். ஸ்வவாக்யஂ ச’விபீஷணோ வா ஸுக்ரீவ! யதி வா ராவணஃ ஸ்வயம்’ [வா.ரா.6.18.34] இதி. விஷேஷஷப்தோத்ர ஜாதிவர்ணவித்யாவரித்தகுணஸஂஸ்காரபூதபாவ்யுபகாராதிபரஃ. உக்தகுணாவிநாபூதஂ குணாந்தரமாஹ — ‘ஆஷ்ரிதவாத்ஸல்யஜலதிமிதி’.’விதிதஃ ஸ ஹி தர்ம-(ஸர்வ-)ஜ்ஞஃ ஷரணாகதவத்ஸலஃ’ [வா.ரா.5.21.19] இதி ஹ்யுக்தம்.’தோஷோ யத்யபி தஸ்ய ஸ்யாத்’ [வா.ரா.6.18.3] இத்யாதிப்ரக்ரியயா தோஷாநாதராய வாத்ஸல்யோக்திஃ. கத்யர்தாநாஂ புத்த்யர்ததயா ப்ரயோகாத்வ்ரஜதிதாதுஃ பூர்வயோஜநாயாமநுஸந்தாநமாத்ரபரதயா வ்யாக்யாதஃ. இஹ து ரக்ஷிஷ்யதீதி மஹாவிஷ்வாஸபூர்வகவிஷிஷ்டாத்யவஸாயலக்ஷணபுத்திவிஷேஷநிரூடபதேந வ்யாசஷ்டே — ‘ப்ரபத்யஸ்வேதி’.
‘அஹஂ த்வேதி’ — ஸர்வஜ்ஞஃ ஸர்வஷக்திரஹம் அல்பஜ்ஞமல்பஷக்திஂ ச த்வாமித்யர்தஃ.’மா ஷுசஃ’ — ஏகேந ஸுகரேணாவிலம்பேநாஷேஷபாபநிவரித்திஸித்தேரநந்தைர்துஷ்கரைர்விலம்ப்யகாரிபிஃ ப்ரத்யேகபாபநிபர்ஹணைரிதாநீஂ பக்தியோகாரம்பார்ஹதாஸம்பாதநஸ்யாஷக்யதாநிமித்தஷோகஂ மா கரிதா இத்யர்தஃ. ஏவஂ ஸகலாபிமதஸாதநதயா பகவச்சாஸ்த்ராதிஷு ப்ரஸித்தஂ பகவத்ப்ரபதநமிஹ ப்ரகரிதபக்தியோகாரம்பவிரோதிபாபநிபர்ஹணரூபோதாஹரணவிஷேஷே ப்ரதர்ஷிதம்.’ஸுதுஷ்கரேண ஷோசேத்யோ யேந யேநேஷ்டஹேதுநா. ஸ ஸ தஸ்யாஹமேவேதி சரமஷ்லோகஸங்க்ரஹஃ’. அதஏவாத்ரத்யபாஷ்யக்ரந்தஸ்ய கத்யஸ்துதேஷ்சாவிரோத இதி. யதிஹ’ஷங்கரேணோக்தஂ’ — “‘மந்மநா பவ’ இதி ஷ்லோகேந ஸர்வகர்மயோகநிஷ்டாயாஃ பரமஂ ரஹஸ்யமீஷ்வரஷரணதாமுபஸஂஹரித்யாதேதாநீஂ கர்மயோகநிஷ்டாபலஂ ஸம்யக்தர்ஷநஂ ஸர்வவேதாந்தஸாரஂ விஹிதஂ வக்தவ்யமித்யாஹ — ‘ஸர்வதர்மாநிதி'” இதி. அயமபி’ஸர்வார்தாந் விபரீதாஂஷ்ச’ [18.32] இத்யஸ்யோதாஹரணவிஷேஷஃ? கர்மயோகநிஷ்டாயாஃ பரிதக்த்வேந பக்தியோகநிஷ்டாயாஃ ப்ரதர்ஷிதத்வாதத்ரைவ’ஷரணஂ வ்ரஜ’ இதி கண்டோக்திதர்ஷநேந பூர்வத்ர ததுபஸஂஹாரவாசோயுக்தேரஸங்கதத்வாத்.
யச்சாத்ர’மாமேகஂ ஸர்வாத்மாநஂ ஸமஂ ஸர்வபூதஸ்தமீஷ்வரமஹமேவேத்யேவமேகஂ ஷரணஂ வ்ரஜ; ந மத்தோந்யதஸ்தீத்யவதாரய’ இத்யுக்தம்; அத்ர தாவந்ந ஷப்தஸ்யைவஂ ஷக்திஃ; ந ச ததுபரோதேந லாக்ஷணிகார்தஸ்வீகாரே ஹேதுஂ பஷ்யாமஃ? ப்ரத்யுத’அஹஂ த்வா ஸர்வாபாபேப்யோ மோக்ஷயிஷ்யாமி’ இத்யாதிஸ்வாரஸ்யாத்ராகவவிபீஷணாதிவச்சரண்யஷரணாகதயோர்கோப்தரித்வரக்ஷிதவ்யத்வலக்ஷணோ பேதஃ ப்ரதீயதே. ஷாஸ்த்ராந்தராணி சைததவிரோதேந பூர்வமேவ ஸ்தாபிதாநி. யச்சாத்ர’ஸர்வதர்மாந் பரித்யஜ்ய’ இத்யநேந ஸர்வகர்மஸ்வரூபஸந்ந்யாஸவிதிஃ’ இதி? இதமப்யத்யாயாரம்போக்ததாமஸத்யாகஸ்வீகரணம். ஏதந்நிராகரணாயைவ ஸாத்த்விகஸ்த்யாகோத்ர பாஷ்யே (ரா.) தர்ஷிதஃ. நநு கர்மாதிகரிதேஷ்வேவாயஂ ஸாத்த்விகராஜஸதாமஸரூபஸ்த்யாகவிகல்பஃ? ஸர்வகர்மஸந்ந்யாஸிநாஂ தத்த்வவிதாஂ மோஹதுஃகமூலத்யாகாஸம்பவாத்; ஸாத்த்விகத்யாகோபி கர்மநிஷ்டமதிகரித்யைவோச்யத இதி தத்ரைவாஸ்மாபிர்வாக்யாதமிதி சேத்? ததஸத்; ஸாமாந்யதஸ்த்யாகஸந்ந்யாஸரூபவிஷயத்வாத்ப்ரஷ்நஸ்யோத்தரஸ்யாபி ஸாமாந்யவிஷயத்வஂ ப்ரதீயதே? ஜ்ஞாநநிஷ்டாநாமபி நித்யநைமித்திககர்மஸ்வரூபபரித்யாகஸ்ய ப்ராகேவ தூஷிதத்வாச்ச. யச்சாநுகீதாயாமுச்யதே — ‘நைவ தர்மீ ந சாதர்மீ ந சாபி ஹி ஷுபாஷுபீ. யஃ ஸ்யாதேகாஸநே லீநஸ்தூஷ்ணீஂ கிஞ்சிதசிந்தயந்’ [4.7+ம.பா.13.ப.] இதி?’ஜ்ஞாநஂ ஸந்ந்யாஸலக்ஷணம்’ (ஸந்ந்யாஸமித்யேகே) [34.12] இத்யாதி ச.
யச்ச ஷ்ரீமதி’பாகவதே’ புராணே — ‘தஸ்மாத்த்வமுத்தவோத்ஸரிஜ்ய சோதநாஂ ப்ரதிசோதநாம். ப்ரவரித்திஂ ச நிவரித்திஂ ச ஷ்ரோதவ்யஂ ஷ்ருதமேவ ச৷৷மாமேகமேவ ஷரணமாத்மாநஂ ஸர்வதேஹிநாம். யாஹி ஸர்வாத்மபாவேந யாஸ்யஸி ஹ்யகுதோபயம்’ (மயாஸ்யா ஹ்யகுதோபயஃ) [11.12.14;15] இதி. யச்சாந்யத்ர’த்யஜ தர்மமதர்மஂ ச த்யஜ ஸத்யாநரிதே அபி. உபே ஸத்யாநரிதே த்யக்த்வா யேந த்யஜஸி தத்த்யஜ’ [ம.பா.12.329.40+ஸந்ந்யாஸோ.2.12] இதி. ஏவமீதரிஷாநி வசநாநி ஸாத்த்விகத்யாகோக்தப்ரக்ரியயைவ நேதவ்யாநி. ஸமாதிதஷாதத்பரேஷு து வசநேஷு ந கஷ்சித்விரோதஃ.’த்யஜ தர்மமஸங்கல்பாததர்மஂ சாப்யஹிஂஸயா. உபே ஸத்யாநரிதே புத்த்யா புத்திஂ பரமநிஷ்சயாத்’ [ம.பா.12.329.40] இத்யாதிஷு ச ஸாத்த்விக ஏவ தர்மத்யாகஸ்தத்தத்வசநோக்த இதி ஸுவ்யக்தம்.
‘மாமேகம்’ இத்யத்ர ச நிர்விஷேஷசிந்மாத்ரைக்யாதிவிவக்ஷாஂ ஷ்ரரிண்வந்தோ பாலா அபி பரிஹஸேயுஃ. பாஷ்யோக்தஸ்த்வேகஷப்தார்தோ வசநஸ்வாரஸ்யபூர்வாபரஷாஸ்த்ராந்தரஸங்கதஃ. ஏகஷப்தஷ்சாத்யந்தபரிதக்பூதேஷ்வபி தரிஷ்யதே.’அபேத்யாஹமிமாஂ ஹித்வா ஸஂஷ்ரயிஷ்யே நிராமயம். க்ஷமஂ மம ஸஹாநேந நைகத்வமநயா ஸஹ’ [ ] இதி. ததா’க்வ தே ராமேண ஸஂஸர்கஃ கதஂ ஜாநாஸி லக்ஷ்மணம். வாநராணாஂ நராணாஂ ச கதமாஸீத்ஸமாகமஃ’ [வா.ரா.5.35.2] இதி ப்ரஷ்நே’ராமஸுக்ரீவயோரைக்யஂ தேவ்யேவஂ ஸமஜாயத’ [வா.ரா.5.35.51] இத்யாதிஷு. யா து’ஸர்வதர்மாந்பரித்யஜ்ய’ இத்யத்ர விரோதிதர்மமாத்ரத்யாகவிஷயத்வேந யாதவப்ரகாஷாதீநாஂ யோஜநா; ந தத்ரார்தவிவாதஃ. ஸர்வதர்மாநவஷ்யகரணீயாநபி பரித்யஜ்யேதி ஸ்துதிரூபயோஜநா து,அபிஷப்தாத்யாஹாராதிபிரயுக்தா. அநியததர்மபரித்யாகோத்ர விவக்ஷித இதி’நாராயணார்யவ்யாக்யாயாமபி’ நாநுஷ்டாநவிரோதஃ.அபிசாத்ராதிதஃ ப்ரபரிதி ஸம்மரிஷாமஃ — ப்ரதமே தாவதத்யாயேர்ஜுநஸ்யாஸ்தாநஸ்நேஹகாருண்யாதிபிஃ ஷாஸ்த்ரோல்லங்கநப்ரஸங்கேப்ஸுநோபக்ஷிப்தபூர்வபக்ஷபுத்திப்ரஷமநாய த்விதீயேநாத்யாத்மஷாஸ்த்ரமவதாரிதமித்யேதாவதி ஸர்வேஷாமவிவாதஃ.
த்விதீயாத்யாயோக்தஸ்ய யோகாதேரபி பகவாநேவாராத்ய இத்யத்ராபி ந விப்ரதிபத்திஃ. வ்ரீஹ்யாதிவிஷயைஃ ப்ரோக்ஷணாவகாதாதிஷாஸ்த்ரார்தைரபி ஹி ஸ ஏவாராத்யதே. ஸ து தத்ர ந ஸாக்ஷாத்விஷய இதி ப்ரகரணாதிபலாத்? ஸாக்ஷாத்பகவத்யோகிநஷ்ச’யோகிநாமபி ஸர்வேஷாஂ மத்கதேநாந்தராத்மநா’ [6.47] இத்யாதி ப்ரஸ்துத்ய ப்ரதிபாதயிஷ்யமாணத்வாச்ச ஸமர்திதம்.
தரிதீயே யோகாக்யோபாயாஂஷபூதயோஃ க்ரியாயோகபுத்தியோகயோஃ விமர்ஷ இத்யேததபி’ஜ்ஞாநயோகேந ஸாங்க்யாநாஂ கர்மயோகேந யோகிநாம்’ [3.3] இத்யதிகாரிபேதவர்ணநேந நிரஸ்தம். ந ச’தூரேண ஹ்யவரஂ கர்ம’ [2.49] இதி ப்ரதிபாதநாத்துல்யகக்ஷ்யத்வாநுபபத்திரிதி வாச்யஂ? தஸ்ய தத்ப்ரகரணநிந்த்யகாம்யகர்மவிஷயத்வஸ்தாபநாத்.’யஸ்த்வாத்மரதிரேவ ஸ்யாத்’ [3.17] இத்யாதிஷ்லோகத்வயே தரிஷ்டாநுஷ்ரவிகவிஷயவிதரிஷ்ணஸ்ய பரமாத்மைகரதேஃ புருஷஸ்ய கரித்யாநுஷ்டாநே ப்ரயோஜநாபாவோகரித்யகரணே ப்ரத்யவாயாபாவஷ்ச ப்ரதிபாத்யத இதி யதுச்யதே? ததப்யயுக்தஂ? “நாவிரதோ துஷ்சரிதாத்” [கடோ.2.23] இத்யாதிவிரோதோபபாதநாத்? தத ஏவ’ஹத்வாபி ஸ இமா ఁல்லோகாந்’ [18.17] இத்யாதேரபி வக்ஷ்யமாணஸ்யாத்ரோதாஹரிதஸ்யாந்யவிஷயத்வஸ்தாபநாத். அத சேத்ஸமாதிதஷாயாஂ கர்தவ்யாந்தராபாவோஸ்மிந் ஷ்லோகத்வயே விவக்ஷித இத்யபிப்ராயஃ? ததா து முக்ததஷாயாமிவ விரோதாபாவாதப்யநுஜாநீமஃ. உக்தஂ ச ஸமாதிதஷாவிஷயத்வஂ ஷஷ்டே தைரேவ. ததாஹி — ‘யஂ ஸந்ந்யாஸ இதி ப்ராஹுர்யோகஂ தஂ வித்தி பாண்டவ!’ [6.2] இதி ஷ்லோகே’ஸமாதிவேலாயாமேவ கர்மஸந்ந்யாஸஃ கார்யஃ? நாந்யதேதி யாவத்’ இத்யுக்தம்.’ஆருருக்ஷோர்முநேர்யோகம்’ [6.3] இத்யத்ர சைவஂ வ்யஞ்ஜிதஂ — ‘யஸ்ய வஷிநோ யோகேந ஸகலகர்மகாலோ வ்யாப்தஃ? தஸ்ய கர்மபரித்யாகோ யுக்தஃ? நாந்யஸ்ய’ இதி. ஏததேவ தரிதீயசதுர்தபஞ்சமேஷ்வபி பகவதா ப்ரதிபாதிதமித்யநுஸந்தாதவ்யம். தரிதீயே தாவத்’யஸ்த்வாத்மரதிரேவ ஸ்யாத்’ இத்யத்ர? சதுர்தேபி’யோகஸந்ந்யஸ்தகர்மாணம்’ [4.41] இத்யத்ர? பஞ்சமே ச’ஸர்வகர்மாணி மநஸா ஸந்ந்யஸ்யாஸ்தே’ [5.13] இத்யத்ர? தேநாத்மரதீநாஂ வஷிநாஂ யோகாரூடாநாமேவ கர்மஸந்ந்யாஸோ யுக்தஃ; தேஷாமபி லோகவிக்யாதாநாஂ ஸர்வலோகாதர்ஷபூதாநாஂ விதுஷாமாத்மாநுக்ரஹாபாவேபி லோகாநுக்ரஹார்தஂ கர்மயோக ஏவ யுக்த இதி பகவதபிப்ராயோ க்ராஹ்ய இதி நிகமிதம். யத்புநர்நிஷித்தாநுஷ்டாநே ப்ரத்யவாயாபாவாத்ததகரணே ப்ரயோஜநஂ நாஸ்தீதி? ஏதத்து தஸ்யாமவஸ்தாயாம் அப்ரஸக்தோபந்யாஸஃ.
யத்து’கர்மணைவ ஹி ஸஂஸித்திமாஸ்திதா ஜநகாதயஃ’ [3.20] இத்யத்ர ராஜ்ஞாமுபந்யாஸஸ்தத்வரித்தாந்தாநாமேவ லோகே ப்ரஸித்தத்வாதிதி? அத்ராயமேவ பாவ உசிதஃ. யத்த்வநந்தரஂ பக்ஷாந்தரமுக்தம்’ஏவஂ பரம்பராப்ராப்தமிமஂ ராஜர்ஷயோ விதுஃ’ [4.2] இதி லிங்காத்ராஜ்ஞாமேவாயஂ யோகிநாஂ கர்மாபரித்யாகோபதேஷஃ? நாந்யேஷாம்’ இதி? தந்மந்தம்? அந்யேஷாமபி கர்மஸ்வரூபாபரித்யாகஸ்ய ஸர்வத்ர ஸுஸ்பஷ்டத்வாத்; அத ஏவ ஹி சதுர்தே ஸ்வயமேவோக்தம். இஹ கேசித்’ராஜர்ஷயோ விதுஃ’ இத்யபிதாநாத்பூர்வஸ்மிந்நத்யாயே நிதர்ஷநார்தஂ ஜநகோபந்யாஸாத்? நவமேத்யாயே’ராஜவித்யா ராஜகுஹ்யம்’ [9.2] இதி வக்ஷ்யமாணத்வாச்ச ராஜ்ஞாமேவாஸ்மிந் பகவதுபதிஷ்டே யோகேதிகாரஃ? நாந்யேஷாமிதி மந்யந்தே; ததயுக்தஂ? நவமேத்யாயே’ஸ்த்ரியோ வைஷ்யாஸ்ததா ஷூத்ராஸ்தேபி யாந்தி பராஂ கதிம்’ [9.32] இதி ஸர்வாதிகாரஸ்ய வக்ஷ்யமாணத்வாத். தஸ்மாத்ப்ரதர்ஷநார்தஂ ராஜ்ஞாஂ ப்ரவரித்திவிஷேஷாத்யுபந்யாஸஃ? நாந்யதேத்யப்யுபகந்தவ்யமிதி.
யத்து பஞ்சமே’ஸந்ந்யாஸஃ கர்மயோகஷ்ச நிஷ்ஷ்ரேயஸகராவுபௌ’ [5.2] இத்யுக்தஸந்ந்யாஸகர்மயோகாப்யாமநந்தரஂ’ஸாங்க்யயோகௌ பரிதக்பாலாஃ’ [5.4] இத்யாத்யுக்தஸாங்க்யயோகயோரர்தாந்தரத்வோபபாதநஂ? ததபி மந்தஂ?’ஜ்ஞாநயோகேந ஸாங்க்யாநாஂ கர்மயோகேந யோகிநாம்’ [3.3] இதி ப்ராகுக்தப்ரத்யபிஜ்ஞாநாத். ந ச ப்ரஸித்திவிரோதஃ? அஸ்மிந் ஷாஸ்த்ரே தயோரேவமேவ ப்ரஸித்தேஃ. ந ச’நிஷ்ஷ்ரேயஸகராவுபௌ’ இத்யுக்தேந புநருக்திஃ? ஸங்க்ரஹவிஸ்தரரூபத்வாதிநா தத்பரிஹாராத்? ஸர்வத்ர சைவஂ ஸர்வைரப்யுபகமாத். யதபி’பண்டிதாஃ ஸமதர்ஷிநஃ’ [5.18] இத்யத்ர ஸர்வத்ராஹிஂஸ்யதாபுத்திரநுக்ராஹ்யதாபுத்திஃ ஸர்வேஷாஂ,பூதாநாமீஷ்வராநுக்ராஹ்யதாபுத்திரீஷ்வரவிபூதித்வபுத்திஷ்ச ஸமதர்ஷநமபிப்ரேதமிதி? தாவதி ந விவாதஃ. யத்து தத்ராநந்தரமுக்தஂ’ந புநர்ஹிஂஸாநுக்ரஹேஷு பலஸாம்யபுத்திஃ ப்ராஹ்மண்யாதிவிஷேஷதிரஸ்காரோ வா. குத ஏதத் ஷாஸ்த்ராந்தராநுஸாராத்ப்ரமாணாந்தராநுஸாராச்ச’ இதி? அயமப்யாத்மவ்யதிரிக்தமித்யாத்வாதிவாதிநாஂ மதஸ்யோபாலம்பஃ? ந புநஃ ஸ்வதஃ பரஸ்பரஸமாநாநாஂ ஆத்மநாமௌபாதிகஸத்யவைஷம்யவாதிமதஸ்ய? விஷமதேஹாநாமபி ஸ்வரூபஸாம்யதர்ஷநே ஷாஸ்த்ராந்தரப்ரமாணாந்தரவிரோதாபாவாத்? ப்ரத்யுத தத்ஸஂவாதாச்சேதி.
ஷஷ்டோக்தயோகஸ்ய விஷயவிஷேஷாதிகஂ தத்ரைவ ஸுஸ்பஷ்டமுபபாதிதம். துரபஹ்நவஂ ச தைரபி யோகிநாஂ வைவித்யம். அத ஏவ ஹி’யோகிநாமபி ஸர்வேஷாம்’ [6.47] இதி ஷ்லோகே வ்யாசக்யுஃ’யோகிநஷ்சித்தாலம்பநவைசித்ர்யாத்பஹுவிதாஃ. தேஷு மய்யர்பிதசித்தோ மாமேவ ஷ்ரத்தயா பஜதே? ஸ மே யுக்ததமோ மத இதி ஹ்யாஹ’ இதி. யோஸ்மாபிரிஹ ஸங்க்ஷேபவிஸ்தராப்யாமுபந்யஸ்தோ யோகஃ? ஸ ஸர்வேப்யோ யோகேப்யஃ ஷ்ரேஷ்டதமோ மத இதி ச.’ஷப்தப்ரஹ்மாதிவர்ததே’ [6.44] இத்யேததபி த்ரிவர்காதிலங்கநவிஷயமேவாப்யுபகந்தவ்யம். அத்ர வேதத்வாரா தத்பலவிவக்ஷாயாஂ லக்ஷிதலக்ஷணாஸங்கோசாதிர்மஹாந் க்லேஷஃ. பாஷ்யோக்தப்ரக்ரியா து ஷ்ரரிங்கக்ராஹிகயா விவக்ஷிதஂ வக்தீதி விஷேஷஃ.’தபஸ்விப்யோதிகோ யோகீ’ [6.46] இதி ஷ்லோகே யதுக்தம் — ‘அத்ர தபஷ்ஷப்தேந வாநப்ரஸ்ததர்மாணாஂ பரிக்ரஹஃ; ஜ்ஞாநஷப்தேந ப்ரஹ்மசாரிதர்மாணாஂ? கர்மஷப்தேந கரிஹஸ்ததர்மாணாம்’ இதி? அயஂ விபாகோ நிர்மூலஃ; ஸர்வேஷ்வாஷ்ரமேஷு ஸ்வாஷ்ரமாவிரோதிநாஂ தபோஜ்ஞாநகர்மணாஂ ஸம்பவாத்யதாஷ்ருதவிரோதாபாவாத்வாநப்ரஸ்தாதிலக்ஷணாயாஃ ப்ரயோஜநாபாவாச்ச.
ஸப்தமோக்தசேதநாசேதநரூபப்ரகரிதித்வயஸ்யாபி ப்ரஹ்மஸ்வரூபாதத்யந்தபேதோஸ்மாபிஸ்தத்ரதத்ர ஸமர்திதஃ. அபரப்ரகரிதேரஷ்டதாவிபாகஷ்ச யதாஷ்ருத ஏவோபபந்ந இதி ஸ்தாபிதம். யச்ச’ரஸோஹமப்ஸு’ [7.8] இத்யாதிஸாமாநாதிகரண்யநிர்வாஹாயோக்தஂ’ஸமஸ்தகல்யாணகுணஸமஷ்டிவிக்ரஹோஹம்? அதோ மதஂஷாஃ ஸர்வே ஸர்வத்ர கல்யாணகுணா இத்யபிப்ராயேணாஹ’ இதி; தத்ர தாவத்ராஸிதகல்யாணகுணஸமஷ்டிர்ந பகவத்ஸ்வரூபஂ? நசாப்ராகரிதஸ்ய விக்ரஹஸ்ய ப்ராகரிதரஸாதிமயத்வம்; அதஃ பரிஷேஷாத்ரஸாதீநாமேவ விக்ரஹத்வமுக்தஂ ஸ்யாத்; தத்ர ஸமஷ்டிவ்யஷ்டிபாவேநாஂஷத்வோக்திர்நிஷ்பலா. தஸ்மாத்ததுத்பத்திதாததீந்யாதிபிரேவ ஸாமாநாதிகரண்யகமநிகா ஸமீசீநா. பேதாபேதநயேந கல்யாணகுணதாதாத்ம்யவிவக்ஷாயாமகல்யாணைரபி ஸர்வாத்மநஸ்தஸ்ய தாதாத்ம்யாத் ஸமஸ்தஹேயாஸ்பதத்வாதிதோஷப்ரஸங்கஃ. ஏவமுத்தரேஷ்வபி ஸாமாநாதிகரண்யேஷு பாவ்யம்.
அஷ்டமே ச’கிஂ தத்ப்ரஹ்ம’ [8.1] இத்யாதிப்ரஷ்நாநாமேகாதிகாரிவேத்யவிஷயத்வஂ தத்ரைவாஸ்மாபிர்நிராகரிதம். ப்ரஹ்மாயுர்திவஸகல்பநா பௌருஷாஹோராத்ரகல்பநாமூலமஹாகல்பப்ரக்ரியோபந்யாஸஷ்ச ஸ்மரித்யந்தராநுஸாரேணாஸ்மாபிரப்யப்யுபகமாத்திரண்யகர்பதிவஸாவஸாநே மஹாப்ரலயவாதிநாமயமுபாலம்பஃ.’யத்கத்வா (யஂ ப்ராப்ய) ந நிவர்தந்தே தத்தாம பரமஂ மம’ [15.6] இத்யஸ்ய பரமவ்யோமவிஷயதாயாஂ ஸித்தாந்தவிரோதாபாவேப்யத்ர பரிஷுத்தாத்மவிஷயத்வே யுக்தயஸ்தத்ரைவாவஸ்தாபிதாஃ. யத்புநஃ’அக்நிர்ஜ்யோதிஃ’ [8.24]’தூமோ ராத்ரிஃ’ [8.25] இத்யத்ராக்நிதூமஷப்தாப்யாமஹோராத்ரைகதேஷபூதஃ காலவிஷேஷோ லக்ஷ்யத இதி; ததஸத்? தத்தச்சப்தைரத்ர தேவயாநபிதரியாநாக்யகதித்வயப்ரத்யபிஜ்ஞாநாத்?’நைதே ஸரிதீ’ [8.27] இதி நிகமநாத்?’யத்ர காலே’ [8.23] இத்யுபக்ரமஸ்தகாலஷப்தஸ்ய காலாபிமாநிதேவதாதிவாஹிகபூயஸ்த்வவிவக்ஷயா ஸ்தாபிதத்வாச்ச. அதஃ’உதகயநபூர்வபக்ஷாஹஃபூர்வாஹ்ணஸந்நிபாதே ப்ரஹ்மவித்பிர்யோகிபிரபுநராவரித்தயே ப்ரயாதவ்யம்’ இதி நியமநமஷக்யம். தக்ஷிணாயநாபரபக்ஷாபராஹ்ணராத்ரிஷு ப்ரயாதாநாஂ யோகிநாஂ சாந்த்ரமஸஜ்யோதிஃ ப்ராப்ய புநராவரித்திப்ரதிபாதநமுத்தரேண ஷ்லோகேந கரிதமித்யப்யஸத்’நிஷி நேதி சேந்ந ஸம்பந்தஸ்ய யாவத்தேஹபாவித்வாத்தர்ஷயதி ச’ [ப்ர.ஸூ.4.2.19]’அதஷ்சாயநேபி தக்ஷிணே’ [ப்ர.ஸூ.4.2.20] இத்யதிகரணாப்யாஂ தக்ஷிணாயநராத்ரிமரிதஸ்யாபி யோகிநஸ்தைத்திரீயோக்தப்ரக்ரியயா சந்த்ரஸாயுஜ்யபூர்வகஂ பரப்ரஹ்மப்ராப்த்யபுநராவரித்த்யோஃ ஸமர்திதத்வேநாஸ்ய ஷ்லோகஸ்ய ஸாக்ஷாத் யோகிவ்யதிரிக்ததூமாதிமார்கோசிதாதிகாரிவிஷயத்வவ்யவஸ்தாபநாத். யச்ச கதஂ புநரக்நிஜ்யோதிர்தூமஷப்தயோர்யதோக்தகாலவிஷேஷபரத்வமவகம்யதே இதி பரிசோதநாபூர்வகமுக்தஂ? ஷ்ருதிஷு ச ஸ்மரிதிஷு ச ஸமஸ்தாஸூதகயநபூர்வபக்ஷாஹஃபூர்வாஹ்ணாநாஂ ஸாமாந்யதோ தைவகர்மாங்கத்வோபதேஷாத்ப்ரயாணகாலாநுஸ்மரணஸ்யாபி தைவத்வாவிஷேஷாத் ஷாஸ்த்ராந்தரேஷ்வநயோர்தைவகர்மத்வேந தக்ஷிணாயநாதிஷு வர்ஜநப்ரஸங்காத் இதி.
யத்புநஃ’அஸமாஹிதசித்தாநாமபி ஸுகரஂ ஸுகாவகமஂ க்ஷிப்ரஂ பலஂ ப்ரதி பகவத்ப்ரபத்திப்ரகாரஂ வக்துஂ பகவாநுவாச’ இதி நவமாரம்பே வ்யாக்யாதம்? ததபி பூர்வோக்தஜ்ஞாநிஸாத்யாநந்யபஜநஸ்யைவ ப்ரபஞ்சநபரத்வப்ரதீதேரபாகரிதம். யச்ச’ஜ்ஞாநயஜ்ஞேந சாப்யந்யே’ [9.15] இதி ஷ்லோகே ப்ரகல்பிதஂ’ஸாங்க்யயோகாப்யாஂ ஸமுச்சிதாப்யாமுபாஸநமேகத்வேந உபாஸநஂ? விகல்பிதாப்யாமுபாஸநஂ பரிதக்த்வேநோபாஸநஂ? புத்தியோகோ வாத்ர ஜ்ஞாநஷப்தேந விவக்ஷிதஃ தத்ராப்யயமர்தஃ’கேசித்கர்மயோகபுத்தியோகாப்யாஂ ஸமுச்சிதாப்யாமுபாஸதே; கேசித்கேவலேந கர்மயோகேந; அபரே கேவலேந புத்தியோகேநேத்யேவஂ பஹுதோபாஸதே’ இதி. அத்ர ஸாங்க்யயோகாதிப்ரஸஞ்ஜகஂ ந கிஞ்சித்தரிஷ்யதே.’அஹஂ க்ரதுஃ’ [9.16] இத்யாத்யநந்தரவிவரணக்ரந்தாநுஸாரேண ஏகத்வபரிதக்த்வயோருபாஸ்யவிஷயத்வஂ ஸுஸ்பஷ்டம்.’அநந்யாஷ்சிந்தயந்தோ மாம்’ [9.22] இத்யாதௌ து நசாவஷ்யம்பாவிநே யோகக்ஷேமாயாபி மத்பக்தைரேகாந்திபிர்தேவதாந்தராணி தர்மாந்தராணி வாபேக்ஷணீயாநீத்யாதிகஂ ஸர்வமங்கீகரிதமஸ்மாபிஃ.
தஷமே ச’விஸ்தரேணாத்மநோ யோகஂ விபூதிஂ ச’ [18] இத்யத்ர யோகஷப்தஸ்ய பகவத்கர்மயோகவிஷயதயா வ்யாக்யாநமயுக்தம்?’பஷ்ய மே யோகமைஷ்வரம்’ [11.8]’ஏதாஂ விபூதிஂ யோகஂ ச’ [10.7] இத்யாதிப்ரத்யபிஜ்ஞாவிரோதாத்? அநந்தரமஸ்மிந்நத்யாயே தத்விஸ்தராதர்ஷநாச்ச.
‘மத்கர்மகரித்’ [55] இத்யாத்யேகாதஷாத்யாயாந்திமஷ்லோகஸ்ததுத்தரமித்யபி தூரவ்யவதாநாத்தத்ராபி விஸ்தராதர்ஷநாச்ச நிரஸ்தம். விபூதிவிஷேஷாணாஂ கரித்ஸ்நஸ்ய ச ஜகதஃ ஸ்வரூபைகதேஷத்வேநாஂஷதயா ஸாமாநாதிகரண்யவர்ணநமபி ப்ராகுக்தஸதோஷத்வாதிப்ரஸங்கப்ரக்ரியயா பராஸ்தம். ஏவஂ ஷ்ரீவிஷ்வரூபவிக்ரஹஸ்யாவயவத்வேந விஷ்வஸ்ய வர்ணநமபி ப்ராகரிதாப்ராகரிதவிபாகாதவதூதம்.த்வாதஷோக்தஸ்யாக்ஷரோபாஸநஸ்ய பகவதுபாஸநாத்பேதஃ ஸ்வவாக்யஸ்வாரஸ்யபுருஷோத்தமத்வாதிப்ரகரணாந்தரைகரஸ்யாதிபிஃ ஸாதிதஃ. யத்புநஃ — பேதவ்யபதேஷாஸ்து கதஞ்சிதவஸ்தாபேதமாஷ்ரித்ய நேதவ்யாஃ; அவஸ்தாபேதஷ்சாத்ர நிர்விஷேஷநிகிலவஸ்துமாத்ரரூபதா? ஆவிர்பூதஸமஸ்தகல்யாணகுணஸமஷ்டிரூபதா ச விவக்ஷிதா — இதி ததேததநேகவிஷயவ்யாகாதவிஸஂஸ்தூலமாகுமாரமபஹாஸ்யம். அந்யத்ர ச தூஷணப்ரபஞ்சநாதிஹோபரம்யதே.
த்ரயோதஷே க்ஷேத்ரஜ்ஞவிஷயே வக்தவ்யஂ ஸர்வஂ பூர்வமேவோக்தம்.’யதஷ்ச தத்’ [13.4] இதி பாடோப்ரஸித்தஃ. ததாபாடேபி ஜ்ஞாநபராமர்ஷோஸ்வரஸஃ. க்ஷேத்ரஸ்ய நித்யத்வேநாஹேதுகத்வாத்தேதுர்ந நிர்திஷ்ட இத்யுக்தமிதி சேத்? ஸத்யமுக்தஂ? துருக்தஂ து தத்?’மஹாபூதாந்யஹங்காரஃ’ [13.6] இத்யாதிநா வக்ஷ்யமாணஸ்ய க்ஷேத்ரஸ்யாவ்யக்தவ்யதிரிக்தஸ்ய ஸமஸ்தஸ்யாநித்யத்வஸம்ப்ரதிபத்தேஃ?’தஸ்மாதவ்யக்தமுத்பந்நஂ த்ரிகுணஂ த்விஜஸத்தம!. அவ்யக்தஂ புருஷே ப்ரஹ்மந்நிஷ்கலே ஸம்ப்ரலீயதே’ [வி.பு.] இத்யாதிபிர்நித்யஸ்யாப்யவ்யக்தஸ்த பரப்ரஹ்மண்யேகீபாவபரிதக்பாவவசநாச்ச. யச்ச’ப்ரஹ்மஸூத்ரபதைஷ்சைவ’ [13.5] இத்யத்ரோக்தஂ — ‘க்ஷேத்ராதிதத்த்வவ்யவஸ்தாபநபராணி பஞ்சஷிகாதிப்ரணீதாநி ஸூத்ரபதாநி’ இதி? ததப்யநாதேஷிகஂ? பஞ்சஷிகாதிக்ரந்தே ப்ரஹ்மஸூத்ரப்ரஸித்த்யபாவாத். யத்து’மத்பக்த ஏதத்விஜ்ஞாய மத்பாவாயோபபத்யதே’ [13.19] இதி நிகமநாத்பகவாநேவ’ஜ்ஞேயஂ யத்தத் ப்ரவக்ஷ்யாமி’ [13.13] இத்யத்ர ஜ்ஞேயத்வேநோக்த இதி; தந்ந?’இதி க்ஷேத்ரஂ ததா ஜ்ஞாநஂ ஜ்ஞேயஂ சோக்தஂ ஸமாஸதஃ’ [13.19] இதி நிகமிதாநாஂ த்ரயாணாமேதச்சப்தேநாநுவாதாத்? தத்ர க்ஷேத்ரஜ்ஞஜ்ஞாநவத்கர்மவஷ்யக்ஷேத்ரஜ்ஞஜ்ஞாநஸ்யாபி மோக்ஷோபயோகித்வோபபத்தேஃ? க்ஷேத்ராதிஜ்ஞாநரூபஸ்யாபி ஷாஸ்த்ரார்தஸ்ய ஸர்வப்ரஷாஸிதுர்பகவதஃ ஸமாராதநரூபத்வேந’மதபக்த ஏதத்விஜ்ஞாய’ [13.19] இத்யநேந விரோதாபாவாச்ச.
யதபி சதுர்தஷே’மம யோநிர்மஹத்ப்ரஹ்ம தஸ்மிந் கர்பஂ ததாம்யஹம்’ [14.3] இத்யத்ர பராவரப்ரகரித்யோர்ஜீவாவ்யக்தஸஂஜ்ஞயோரஂஷோமிலிதோ கர்ப இத்யுக்தஂ? தத்ர ப்ரஹ்மஷப்தேநாவ்யக்தஸ்ய நிர்திஷ்டத்வாத்தத்ர ததஂஷாதாநவசநஸ்ய ப்ரயோஜநாபாவாத்?’க்ஷேத்ரக்ஷேத்ரஜ்ஞஸஂயோகாத்’ [13.27] இத்யுக்தஸ்ய சாத்ர ப்ரத்யபிஜ்ஞாநாத்? கர்பஷப்தேந சேதநவிவக்ஷைவ யுக்தா.’ஸர்வத்வாரேஷு தேஹேஸ்மிந் ப்ரகாஷ உபஜாயதே. ஜ்ஞாநஂ யதா ததா வித்யாத்விவரித்தஂ ஸத்த்வமித்யுத’ [14.11] இதி ஷ்லோகே ப்ரகாஷஜ்ஞாநஷப்தயோஃ பாஹ்யாந்தரேந்த்ரியவரித்திவிஷயதயா வ்யவஸ்தாபநமஷக்யஂ? விபரிவர்தேபி விரோதபாவாத்வக்ஷ்யமாணராஜஸதாமஸஜ்ஞாநவ்யவச்சேதார்தஂ ப்ரகாஷஷப்தப்ரயோகோபபத்தேஷ்ச. ரஜஃகார்யஷ்லோகே லோபப்ரவரித்திர்லோபோத்பவ இதி ஸமஸ்ததயா வ்யாக்யாநமயுக்தஂ? ததாநத்யயநாத்?’அப்ரகாஷோப்ரவரித்திஷ்ச’ [14.13] இதி தமஃகார்யஷ்லோகே ஸத்த்வகார்யப்ரகாஷநிஷேதவத்ரஜஃகார்யப்ரவரித்திநிஷேதஸ்யாபி பரிதகுபந்யாஸாத்தத்ப்ரதியோகிதயா ப்ரவரித்தேரிஹ பரிதங்நிர்தேஷோபபத்தேஃ?’ஆரம்பஃ கர்மணாம்’ [14.12] இத்யஸ்ய து கோபலீவர்தந்யாயேந நிர்வாஹாத்.
பஞ்சதஷேபி’ப்ரபத்யேயதஃ ப்ரவரித்திஃ’ [15.4] இதி பாடோப்ரஸித்தஃ. யதபி’மமைவாஂஷோ ப்ரவரித்திஃ’ [15.4] இதி பாடோப்ரஸித்தஃ. யதபி’மைவாஂஷோ ஜீவலோகே ஜீவபூதஃ ஸநாதநஃ’ [15.7] இத்யத்ர ஸஂஸாரிவ்யதிரிக்தஃ ஸர்வேஷ்வரஸ்யைவ கஷ்சிதஂஷோ ஜீவஷப்தார்ததயா ப்ரதமஂ வ்யாக்யாயி; தத்ர யத்யபி அர்தவிரோதோ நாஸ்தி? ததாபி விபூதிப்ரகரணமத்யபாடாதந்தர்யாமிணஸ்து’ஸர்வஸ்ய சாஹஂ ஹரிதி ஸந்நிவிஷ்டஃ’ [15.15] இத்யநந்தரமேவ வக்ஷ்யமாணத்வாத்? பரமாத்மாஂஷவிஷேஷே ச ஜீவஷப்தஸ்ய ப்ரஸித்திப்ரகர்ஷாபாவாத் மாநவாதிஷாஸ்த்ராந்தரப்ரஸித்தேரபி’ஜீவபூதாஂ மஹாபாஹோ!’ [7.5] இதி ஸ்வஷாஸ்த்ரப்ரஸித்தேர்பலவத்த்வேந ஸ்வீகர்துமுசிதத்வாத்’விஷயாநுபஸேவதே’ [15.9] இத்யத்ர ச ப்ரதிகூலோதாஸீநபோகேப்யஃ ஸங்கோசஸ்ய க்லிஷ்டத்வாதுத்க்ரமணாத்யுக்தேஃ? ஹரிதயவ்யாப்தேரந்தர்யாமிணஃ ஸ்வாரஸ்யாதிந்த்ரியாதிஷ்டாநேஷ்வரஷப்தாதேஷ்ச தத்தந்நியந்தரி ஸஂஸாரிண்யப்யுபபத்தேஃ?’ஆத்மந்யவஸ்திதம்’ [15.11] இத்யத்ர சாத்மஷப்தஸ்ய நாநார்தஸ்ய ப்ரகரணோசிதார்தபரிக்ரஹோபபத்தேஃ? பவதுக்தா த்விதீயைவ யோஜநா பாஷ்யகரிதபிமதா ஸமீசீநேதி மந்யாமஹே.’வேதைஷ்ச ஸர்வைரஹமேவ வேத்யஃ’ [15.15] இத்யாதௌ வேதவேதாந்தஷப்தயோர்வக்தவ்யஂ ப்ராகேவோக்தம்.’கூடஸ்தோக்ஷரஃ’ [15.16] இத்யஸ்ய ஜீவபூதபரப்ரகரிதிவ்யதிரிக்தே முக்தே வரித்திஷ்ச ஸாதுதரா.
யத்து ஷோடஷே ப்ரோக்தஂ — ப்ரகாராந்தரேணார்ஜுநஸ்ய ஷோகமபநேதுஂ தேவப்ரகரிதீநாஂ ரூபஂ; தேஷாஂ பரமகல்யாணப்ரத்யாஸக்தேரர்ஜுநஸ்ய தைவப்ரகரிதித்வமாஸுரப்ரகரிதீநாஂ ரூபஂ? தந்நிமித்ததா ச ஸகலஸ்யாநர்தஜாதஸ்யோக்தம் — இதி. ததயுக்தஂ? ஷாஸ்த்ராரம்பேர்ஜுநஸ்ய ஸ்வப்ரகரித்யநிர்தாரணமூலஷோகப்ரஸங்காபாவாத்? அத்ர தத்ப்ரஸங்கே ததபநோதநஸ்யாபி ப்ராஸங்கிகஸ்ய யுக்தத்வாத்; அதஃ’தஸ்மாச்சாஸ்த்ரஂ ப்ரமாணஂ தே கார்யாகார்யவ்யவஸ்திதௌ’ [16.24] இதி நிகமநாநுஸாரேண பகவத்யாமுநேயோக்தப்ரக்ரியயா ஷாஸ்த்ரவஷ்யதைவாத்யாயப்ரதாநார்தஃ.
ஸப்ததஷே ஷ்ரத்தாத்ரைவித்யஂ ஷாஸ்த்ரீயேதரவிஷயமித்யயுக்தம்; அநந்தரம்?’அஷாஸ்த்ரவிஹிதம்’ [17.5] இதி பரிதகபிதாநாத். ந ச தத்ர ஷ்ரத்தாத்ரைவித்யமபி ஸமுச்சேதுஂ ஷக்யஂ? ததநுக்தேஸ்தத்க்லரிப்த்யநுபபத்தேஷ்ச.’ தத்ஸதிதி நிர்தேஷஃ’ [17.23] இத்யத்ர முமுக்ஷூணாஂ யஜ்ஞாதிஷு கிஞ்சிதங்கஂ தேஷாஂ வீர்யாதிஷயார்தமுபதிஷ்யத இத்யயுக்தம்? அமுமுக்ஷூணாமபி ததவிரோதாத்விஷேஷகாபாவாச்ச. அதோ’லக்ஷணஂ ஷாஸ்த்ரஸித்தஸ்ய த்ரிதா’ [கீ.ஸஂ.21] இத்யயமேவார்த உசிதஃ. அஷ்டாதஷே த்யாகஸ்வரூபாதிவிவேகே நாதீவ விரோதஃ? சரமஷ்லோகே வக்தவ்யஂ து ஸர்வஂ ஸக்தமஸ்மாபிஃ. ஏவமந்யேஷ்வபி பூதேஷு பவிஷ்யத்ஸு ச ஷ்ரீமத்கீதாபாஷ்யேஷு பகவத்யாமுநாசார்யபாஷ்யகாரமதாநுஸாரேண திங்மோஹஃ ப்ரஷமயிதவ்யஃ. க்ஷுத்ரஸ்கலிதேஷ்வதூரவிப்ரகரிஷ்டயோஜநாபேதேஷு சோதாஸிதவ்யமித்யலமதிப்ரஸங்கேந.பிஷாச-ரந்திதேவ-குப்த-ஷங்கர-யாதவப்ரகாஷ-பாஸ்கர-நாராயணார்யயஜ்ஞஸ்வாமி-ப்ரபரிதிபிஃ ஸ்வஂ ஸ்வஂ மதமாஸ்திதைஃ பரஷ்ஷதைர்பாஷ்யகரித்பிஃ அஸ்மத்ஸித்தாந்ததீர்தகரைஷ்ச பகவத்யாமுநாசார்யபாஷ்யகாராதிபிரவிகீதபரிகரிஹீதோயமத்ர ஸாரார்தஃ — “பகவாநேவ பரஂ தத்த்வம்? அநந்யஷரணைர்யதாதிகாரஂ ததேகாஷ்ரயணஂ பரமதர்மஃ” இதி.
——————–
இத்துடன் கீதா உபதேசம் முற்றுப் பெறுகிறது. இந்தக் கீதா சாஸ்திரத்தைப் படித்தும் அனுஷ்டித்தும்
பயன் அடைய வல்ல அதிகாரி யார் என்னும் கேள்வி எழுகிறது. அதற்கு விடை வருகிறது :
67. இதம் தே நாதபஸ்காய நாபக்தாய கதாசந
ந சாஸுஸ்ரூஷவே வாச்யம் ந ச மாம் யோऽப்யஸூயதி
தே இதம் கதாசந-உனக்கு (சொல்லப் பட்ட) இதை எப்போதும்,
அதபஸ்காய-தவமிலாதோனுக்கும்,
அபக்தாய ச-பக்தியில்லாதோனுக்கும்,
அஸுஸ்ரூஷவே-கேட்க விரும்பாதோனுக்கும்,
ய: மாம் அப்யஸூயதி-என்பால் பொறாமையுடையோனுக்கும்,
ந வாச்யம்-சொல்லாதே.
இதை எப்போதும் தவமிலாதோனுக்கும், பக்தியில்லாதோனுக்கும், கேட்க விரும்பாதோனுக்கும் என்பால்
பொறாமையுடையோனுக்கும் சொல்லாதே.
வாழ்க்கைத் தத்துவங்கள் அனைத்தும் அடங்கப் பெற்றது பகவத்கீதை. அதை முறையாக எல்லார்க்கும் எடுத்து
வழங்க வேண்டுமென்பதே பகவானது கருத்து. இந்த அறிவு பரவுமளவு வாழ்க்கை திருந்தியமையும்.
ஆனால் இதை யாருக்குப் புகட்டலாகாது என்கிற எச்சரிக்கையை பகவான் பண்ணுகிறார்.
கண்ணில்லாதவர்க்குச் சித்திரம் பயன்படாதது போன்று தவம் அல்லது நெறியான வாழ்க்கை யில்லாதவர்களுக்குக்
கீதோபதேசம் பெரும் பயன் அளிக்காது. வெறும் தவம் மட்டும் போதாது. அது பக்தியோடு கூடியதாயிருக்க வேண்டும்.
பக்தியே தவத்தைத் தூயதாக்குகிறது. பிறகு பக்தியின் அறிகுறியாக சேவை வந்தமைகிறது.
ஈசனிடத்தும் உயிர்களிடத்தும் விருப்பமிருக்குமளவே தொண்டுபுரிய ஒருவன் துணிகிறான்.
தோன்றாத் துணையாயுள்ள ஈசுவர பக்தி பண்ணுகிறவர்களுள் தோற்றத்தில் வந்துள்ள கிருஷ்ணனைச் சாமான்ய மனிதன்
என்று இகழ்பவர் உண்டு. பலவிதச் செருக்கும் தேகாத்ம புத்தியும் உடையவர்கள் அக்காலத்தில் இருந்தது போன்று
எக்காலத்திலும் இருக்கிறார்கள். அப்படி அகங்கரிக்கிறவர்கள் கீதையின் உட்கருத்தை அறிந்து கொள்ள மாட்டார்கள்.
அத்தகையவர்களுக்கு அதைப் புகட்டுவது பயன்படாது. அசுச்ரூஷவே என்பது கேட்க விருப்பமில்லாதவனுக்கு என்றும் பொருள்படுகிறது.
தன்னைப்பற்றிய பெரிதாக நினைத்துக்கொண்டோ அல்லது வேறு எக்காரணத்தை முன்னிட்டோ இதை
ஊக்கத்தோடு கேட்க மனமில்லாதவனுக்கு இதை உபதேசிக்கலாகாது.
மழைத் தண்ணீர் மேட்டுநிலத்தில் தங்கிநிற்பதில்லை. பள்ளமான இடத்துக்கு ஓடிவந்துவிடுகிறது.
அது போல ஈசுவர கிருபையானது தற்பெருமையும், கர்வமுமுள்ளவர்களுடைய உள்ளத்தில் தங்கிநிற்பதில்லை.
பணிவுள்ளவர்களின் உள்ளத்தில்தான் அது தங்கிநிற்கும்.
৷৷18.67৷৷இதஂ தே பரமஂ குஹ்யஂ ஷாஸ்த்ரஂ மயா ஆக்யாதம் அதபஸ்காய அதப்ததபஸே த்வயா ந வாச்யஂ த்வயி வக்தரி மயி ச அபக்தாய கதாசந ந வாச்யஂ தப்ததபஸே ச அபக்தாய ந வாச்யம் இத்யர்தஃ. ந ச அஷுஷ்ரூஷவே பக்தாய அபி அஷுஷ்ரூஷவே ந வாச்யஂ ந ச மாஂ யஃ அப்யஸூயதி மத்ஸ்வரூபே மதைஷ்வர்யே மத்குணேஷு ச கதிதேஷு யோ தோஷம் ஆவிஷ்கரோதி ந தஸ்மை வாச்யம்? அஸமாநவிபக்திநிர்தேஷஃ தஸ்ய அத்யந்தபரிஹரணீயதாஜ்ஞாபநாய.
৷৷18.67৷৷ஏவஂ ஸ்வோபதேஷேந ப்ரதிஷ்டிததத்த்வஹிதஜ்ஞாநஸ்ய அர்ஜுநஸ்ய கர்தவ்யவிஷேஷோபதேஷவ்யாஜேந ஸம்ப்ரதாயவிதிஸித்த்யதமஸ்மிந் ஷாஸ்த்ரேநதிகாரிணஸ்தாவத்வ்யநக்தி — ‘இதஂ தே’ இதி ஷ்லோகேந.’இதம்’ இதி ஸாமாந்யேந நிர்திஷ்டஂ பூர்வாபரக்ரந்தஸ்தைஃ பதைர்விவரிணோதி — ‘இத தே பரமஂ குஹ்யஂ ஷாஸ்த்ரஂ மயாக்யாதமிதி’. அத்ர தேஷப்தஃ’இதி தே ஜ்ஞாநமாக்யாதம்’ [18.63] இதி ஷ்லோகாதாகரிஷ்டஃ; ஷ்லோகஸ்தஸ்ய து தேஷப்தஸ்ய’த்வயேதி’ வ்யாக்ரியா. அதபஸ்கஷப்தேந தபஃப்ராரம்பமாத்ரே கரிதேபி ஷ்ரவணாநதிகாரித்வஂ விவக்ஷிதமித்யாஹ — ‘அதப்ததபஸ’ இதி.’யஸ்ய தேவே பரா பக்திர்யதா தேவே ததா குரௌ’ [ஷ்வே.உ.6.23+ஸுபாலோ.16.2+யோ.ஷி.2.22+ஷாட்யாய.37] இதி ஷ்ருத்யநுஸாரேணாஹ — ‘த்வயி வக்தரி மயி சாபக்தாயேதி’. அபக்தத்வே விஷேஷஸங்கோசகாபாவாத்.’மத்பக்தேஷ்வபிதாஸ்யதி’ [18.68] இத்யநந்தரஂ பக்தாவாதரதர்ஷநாச்ச.
‘கதாசந’ இத்யநேந தபஸி ஸம்யகநுஷ்டிதேபீதி விவக்ஷிதமித்யாஹ — ‘தப்தபஸே சாபக்தாயேதி’. ப்ரத்யேகபரிஹரணீயத்வாய ச நஞ்ப்ரயோகாவரித்திஃ. உத்தரோத்தரதீவ்ரத்வதாத்பர்யேண க்ரமவிஷேஷ இத்யபிப்ராயேணாஹ — ‘பக்தாயாப்யஷுஷ்ரூஷவ’ இதி. அத்ராபி ஸங்கோசஹேத்வபாவாத் பூர்வவத்.’ப்ரப்ரூஹி தஂ ஷ்ரத்ததாநாய மஹ்யம்’ [கடோ.1.1.13] இதி ஷ்ருத்யா ச ஷுஷ்ரூஷாப்ராதாந்யமவகதம்? மாமப்யஸூயதி மஹ்யமப்யஸூயதீத்யர்தஃ.’க்ருததுஹேர்ஷ்யாஸூயார்தாநாஂ யஂ ப்ரதி கோபஃ’ [அஷ்டா.1.4.37] இதி கர்மத்வஸ்யாபி ஸித்தத்வாத் த்விதீயாத்ராநபோதிதா. மாஂ ப்ரத்யஸூயதீத்யுக்தஂ பவதி. விஷயதோ லக்ஷணதஷ்ச அஸூயாஂ வ்யநக்தி’மத்ஸ்வரூப’ இத்யாதிநா.’மாம்’ இதி ஸப்ரகாரபராமர்ஷ இதி பாவஃ.
ப்ரக்ரமாநுரோதேந’நசாப்யஸூயவே’ இதி வக்தவ்யே ப்ரக்ரமபங்கேந விரூபவாக்யகரணஂ கேநாபிப்ராயேணேத்யத்ராஹ — ‘அஸமாநேதி’. “அஸூயகாயாநரிஜவே” [முக்திகோ.1.51]’அஸூயகாய மாஂ மாதாஃ’ [மநுஃ2.114] இத்யாதிபிரஸூயாமாத்ரவதே ப்ரவசநஂ நிஷித்தம். பகவத்யப்யஸூயாவதே து ப்ரவசநமத்யந்தபரிஹரணீயமிதி பாவஃ.’ந ச ৷৷. வாச்யம்’ இத்யநேநாநதிகாரிஷு ப்ரவசநே ப்ரத்யவாயஃ ஸூசிதஃ. அத்ர’மேதாவிநே தபஸ்விநே வா’ இத்யநயோர்விகல்போந்யத்ர தரிஷ்டஃ? பக்தாதேஸ்து ந ததா; அதோ பக்த்யாதிரஹிதாய ந மேதாவிநே நாபி தபஸ்விநே வாச்யம். ஸர்வகுணயோகேபி பகவத்யப்யஸூயாவதே ந வாச்யமித்யுக்தஂ பவதி.
———————
ஈசுவர கைங்கரியமாக கீதா பிரசாரம் செய்பவன் அடையும் நன்மை யாது? விடை வருகிறது:
68. ய இமம் பரமம் குஹ்யம் மத்பக்தேஷ்வபிதாஸ்யதி
பக்திம் மயி பராம் க்ருத்வா மாமேவைஷ்யத்யஸம்ஸய:
ய: மயி பராம் பக்திம் க்ருத்வா-எவன் என்னிடம் உயர்ந்த பக்தி செலுத்தி,
இமம் பரமம் குஹ்யம்-இந்தப் பரம ரகசியத்தை (கீதையை),
மத்பக்தேஷு ய: அபிதாஸ்யதி-என் பக்தர்களிடையே சொல்லுவோனோ,
மாம் ஏவ ஏஷ்யதி-என்னையே எய்துவான்,
அஸம்ஸய:-ஐயமில்லை.
இந்தப் பரம ரகசியத்தை என் பக்தர்களிடையே சொல்லுவோன், என்னிடத்தே பரம பக்தி செலுத்தி
என்னையே எய்துவான். ஐயமில்லை.
மனிதன் பிறர்க்கு எதை எடுத்து மனமுவந்து வழங்குகிறானோ அது அவனுக்குச் சொந்தமாகிறது.
தனக்கென்று எதைப் பிடித்து வைக்கிறானோ அது சொந்தமாவதில்லை. உடலுக்கு இன்றியமையாத ஒன்றை
முதல் சான்றாக எடுத்துக்கொள்வோம். உணவு இல்லாது யாரும் உயிர்வாழ முடியாது.
உணவைத் தனக்கென்று தேடிவைத்துக் கொள்ளுதல் உயிர்களிடத்து அமைந்துள்ள இயல்பு.
ஒருவன் பிறர்க்கு உணவு வழங்கிப் பிறகு தான் உண்கிறான். மற்றொருவன் பிறரைப்பற்றி ஒன்றும் நினையாது
தனக்கென்றே தேடிவைத்து உண்கிறான். இவ் இருவருள் பிறரைப்பற்றி நினைப்பவன் அடைகிற உடல் நலனை மற்றவன் அடையமாட்டான்.
இதை ஒவ்வொருவனும் தன் சொந்த அனுபவத்தில் காணலாம்.
அடுத்தபடியாக அறிவுக்கு உரியது கல்வி. கற்பவர்களுள் நன்கு கற்பவன் யார் என்ற கேள்வி எழுகிறது.
தனக்கு என்று கற்பவனைவிடப் பிறர்க்குப் பயன்படுமாறு புகட்டுதற்குக் கற்பவன் நன்கு கற்கிறான்.
பிறர்க்குப் புகட்டும்பொழுதெல்லாம் தனது அறிவு தெளிவடைகிறது. பிறர்க்கு ஒரு விஷயத்தை விளங்கச் செய்யுமளவு
தனக்கே அது நன்கு விளங்குகிறது. கிணற்றில் நீர் இறைக்குமளவு நீர் ஊறுவதுபோன்று கல்வியைப் புகட்டுமளவு ஒருவனிடத்துக் கல்வி வளர்கிறது.
பகவத் விஷயங்களைப் பக்தர்களிடத்து பக்தி விசுவாசத்தோடு எடுத்தோதுவதே பகவத் சேவையாகிறது.
தன்னை ஓர் ஆசாரியன் என்று அத்தகையவன் அகங்கரிப்பதில்லை. அகங்காரம் கொள்கிறவனுக்கு பக்தி பெருகுவதில்லை.
பகவத் மகிமையானது நல்லார்க்கிடையில் பேசப்பெறுகிறது என்று இன்புறுபவனுக்கு அன்பும் அறிவும் வளர்கின்றன.
அத்தகைய பேச்சாளன் பணிவுடன் செய்யும் பகவத் கைங்கரியமாக அது கருதப்படுகிறது. கடவுளை அடைதலே அதில் விளையும் பயனாகும்.
৷৷18.68৷৷இதஂ பரமஂ குஹ்யஂ மத்பக்தேஷு யஃ அபிதாஸ்யதி? வ்யாக்யாஸ்யதி ஸஃ மயி பரமாஂ பக்திஂ கரித்வா மாம் ஏவ ஏஷ்யதி ந தத்ர ஸஂஷயஃ.
৷৷18.68৷৷அதாதிகாரிவிஷேஷேஷ்வவஷ்யவக்தவ்யத்வஂ தேஷு வசநஸ்யாபவர்காக்யபலபர்யவஸாநஂ சோச்யதே’ய இதம்’ இதி ஷ்லோகேந.’மத்பக்தேஷு’ இத்யநேநைவாதபஸ்கத்வாதிதோஷா தூரோத்ஸாரிதாஃ? ஸ்திதமநஸாஂ தேஷாஂ ததஸம்பவாத்.’ஷ்ராவயேச்சதுரோ வர்ணாந்’ [ம.பா.12.327.48] இத்யேதாவதா ஸர்வேஷு வக்தவ்யம்? தேஷ்வேவ மத்பக்தா ஏவ ஷ்ரவணாதிகாரிண இத்யுக்தஂ பவதி. அத்ர’அபிதாஸ்யதி’ இத்யர்தஷ்ராவணபர்யந்தமித்யாஹ — ‘வ்யாக்யாஸ்யதீதி’. யத்வரித்தவஷாத்’ஸஃ’ இத்யத்யாஹரிதம். யோக்யேஷு வ்யாக்யாநமபி கர்மயோகாதிகோடௌ? பக்தியோகாங்குரே வா நிவிஷ்டஂ பரபக்திஂ ஜநயதீதி’பக்திஂ மயி பராஂ கரித்வா’ இத்யுச்யதே.’மாமேவ’ இத்யவதாரணேந மத்கீதாவ்யாக்யாயிநோ ந க்ஷுத்ரபலேஷு ஸங்கஂ ஜநயாமீத்யபிப்ரேதம். பலிதமாஹ — ‘ந தத்ர ஸஂஷய’ இதி.’அஸஂஷயஃ’ இதி ஸஂஷய ஏவ வா நிஷித்யதே.
———————-
பகவான், பாகவதம் (சாஸ்திரங்கள்), பக்தர்கள் இவையாவும் ஒன்றேயாம்.
சாஸ்திரங்களின் உட்கருத்தை நல்லாரிடம் பரப்புபவனைக் கடவுள் எப்படிப் பொள்படுத்துகிறார்? விடை வருகிறது:
69. ந ச தஸ்மாந்மநுஷ்யேஷு கஸ்சிந்மே ப்ரியக்ருத்தம:
பவிதா ந ச மே தஸ்மாதந்ய: ப்ரியதரோ புவி
தஸ்மாத் மே ப்ரியக்ருத்தம-அவனைக் காட்டிலும் எனக்கினிமை செய்வோன்,
மநுஷ்யேஷு கஸ்சித் ச ந-மானிடருள்ளே வேறில்லை,
புவி தஸ்மாத் மே-உலகத்தில் அவனைக் காட்டிலும் எனக்கு,
ப்ரியதர: அந்ய:-எனக்கு உகந்தவன் வேறு எவனும்,
ந பவிதா-ஆக மாட்டான்.
மானிடருள்ளே அவனைக் காட்டிலும் எனக்கினிமை செய்வோன் வேறில்லை.
உலகத்தில் அவனைக் காட்டிலும் எனக்கு உகந்தவன் வேறெவனுமாகான்.
எல்லாச் செயல்களும் இறைவனுடைய செயல்களே. இயற்கை விளக்குவதெல்லாம் இறைவனுடைய மகிமையையேயாம்.
அவ்விளக்கங்கள் அனைத்திலும் பகவத் கீதையின் விளக்கம் தனிப்பெருமை பெற்றுள்ளது.
இயற்கையின் சிறப்பை அது விளக்குகிறது. வாழ்க்கைத் தத்துவத்தை அது விவரித்துச் சொல்லுகிறது.
அனைத்துக்கம் மூலப்பொருள் எது என்பதை அது இயம்புகிறது. பரவித்தை அபரவித்தை ஆகிய இரண்டும் கீதையில் அடங்கியிருக்கின்றன.
அதாவது கடவுளை அடைதற்கான வழியும் இவ்வுலக வாழ்க்கையை நன்கு நடாத்துதற்கான வழியும் கீதையினால் புகட்டப்படுகின்றன.
அதன் போதனையைக் கேட்டு அதன்படி நடப்பவன் விரைவில் நல்லான் ஆவது திண்ணம்.
ஆகவே தக்கார்க்கிடையிலே கீதா தத்துவத்தைப் புகட்டுதற்கொப்பான செயல் வேறு எதுவுமில்லை.
அப்படிப் புகட்டுபவனைப் போன்று கடவுளுக்குச் சொந்தமானவனும் வேறு யாருமில்லை.
கடவுளின் மகிமை அவன் மூலம் நன்கு வெளியாவதே அதற்குக் காரணமாகிறது.
வீட்டுக் கூரையின் மேலிருந்து விழும் மழை ஜலம் புலித்தலை போன்ற குழாயின் மூலமாகக் கீழே தரையில் விழும்போது,
பார்வைக்குப் புலித்தலையினின்றும் விழுவதாகத் தோன்றினாலும், வாஸ்தவத்தில் அது ஆகாயத்திலிருந்து விழுகிறது.
அதுபோல, தெய்விகம் வாய்ந்த மனிதர்கள் கூறும் உபதேச மொழிகள் பார்வைக்குக் கேவலம்
மனிதர்களிடமிருந்து வருவனவாகத் தோன்றினாலும், வாஸ்தவத்தில் ஈசுவர ஸன்னிதியினின்றே வருகின்றன.
৷৷18.69৷৷ஸர்வேஷு மநுஷ்யேஷு இதஃ பூர்வஂ தஸ்மாத் அந்யோ மநுஷ்யோ மே ந கஷ்சித் ப்ரியகரித்தமஃ அபூத்? இதஃ உத்தரஂ ச ந பவிதா? அயோக்யாநாஂ ப்ரதமம் உபாதாநஂ யோக்யாநாம் அகதநாத் அபி தத்கதநஸ்ய அநிஷ்டதமத்வாத்.
৷৷18.69৷৷ஸ்வஷாஸ்த்ரவ்யாக்யாநஸ்ய ஸ்வப்ராப்திஸாதநத்வே த்வாரமுச்யதே — ‘ந ச தஸ்மாத்’ இதி ஷ்லோகேந. ப்ரியகரித்தமத்வப்ரியதரத்வயோர்ஹேதுகார்யபாவேந’பவிதா’ இத்யுபாத்தக்ரியயைவாந்வயே ஸம்பவத்யபி காலத்ரயவர்திநிஷேதேர்தகௌரவேண தாத்பர்யஸித்த்யர்தஂ’மநுஷ்யேஷ்விதஃ பூர்வமித்யாத்யுக்தம்’. நநு ஷாஸ்த்ரஸ்யாதிகாரீ அபேக்ஷிதஃ? அதஃ ஸ தாவத்வக்தவ்யஃ; அநதிகாரீ து தத ஏவார்தாத் வ்யுதஸ்யதே; ப்ரதாநதமாததிகாரிணோநந்தரஂ வா வ்யவச்சேத்யதயாநதிகாரீ வக்தவ்யஃ; இஹ து தத்வைபரீத்யே கிஂ நிபந்தநஂ இத்யத்ராஹ — ‘அயோக்யாநாமிதி தத்கதநஸ்ய’ — அயோக்யாந்ப்ரதி கதநஸ்யேத்யர்தஃ.’அநிஷ்டதமத்வாத்’ அநிஷ்டதமத்வஜ்ஞாபநார்தமித்யர்தஃ. யோக்யாநாமகதநஸ்யாநிஷ்டத்வஂ’ப்ரோவாச தாஂ தத்த்வதோ ப்ரஹ்மவித்யாம்’ [முஂ.உ.1.2.13] இதி ப்ரஹ்மவித்யாப்ரவசநஸ்ய வைதத்வாத். ப்ரோவாச ப்ரப்ரூயாதித்யர்தஃ.’சந்தஸி லுங்லங்லிடஃ’ [அஷ்டா.3.4.6] இதி விதாநாத். அந்யதா “ஸ குருமேவாபிகச்சேத்” [முஂ.உ.1.2.12] இதி ப்ரதமேந வாக்யேநாநந்வயாத்.
——————
பிறர்க்கு எடுத்துப் புகட்ட இயலாதவர்க்கும் கீதையின்பால் ஒரு கடமையுண்டு. அது யாதெனின் விடை வருகிறது :
70. அத்யேஷ்யதே ச ய இமம் தர்ம்யம் ஸம்வாதமாவயோ:
ஜ்ஞாநயஜ்ஞேந தேநாஹமிஷ்ட: ஸ்யாமிதி மே மதி:
இமம் ஆவயோ: தர்ம்யம் ஸம்வாதம்-நம்மிருவருள் நடந்த இந்த தர்மமயமான சம்பாஷணையை,
ய: அத்யேஷ்யதே-எவன் கற்றறிகிறானோ,
தேந ச அஹம்-அவனாலும் நான்,
ஜ்ஞாநயஜ்ஞேந இஷ்ட: ஸ்யாம்-ஞான யக்ஞத்தால் திருப்தி பெற்றவனாவேன்,
இதி மே மதி:-இஃதென் கொள்கை.
நம்முடைய இந்தத் தர்மமயமான சம்பாஷணையை எவன் படிப்பானோ, அவன் செய்யும் அந்த ஞான யக்ஞத்தால்
நான் திருப்தி பெறுவேன். இஃதென் கொள்கை.
கேள்வியால் கீதையை அறிந்துகொள்வது போன்று சொந்த ஆராய்ச்சியாலும் கீதையை அறிய மனிதன் கடமைப்பட்டிருக்கிறான்.
கீதையை ஓதி அறிவது பகவத் விஷயத்தை அறிவதாகிறது. பகவத் விஷயத்தை நன்கு அறிந்தவனே பகவானை வழுத்த வல்லவனாகிறான்.
உண்மையை அறிந்து அதற்கேற்ற பிரகாரம் வாழுதல் சிறந்த பிரசாரமாகிறது.
வாழ்க்கையைப்பற்றிய மேலாம் தத்துவத்தை உபதேசிப்பவன் ஒருவன் இருக்கிறான்.
அக்கோட்பாட்டின்படி வாழ்பவன் மற்றொருவன் இருக்கிறான். இவ்விருவருள் நல்வாழ்வு வாழ்பவனே நல்ல பிரசாரம் செய்கிறான்.
நல்ல பேச்சைவிடச் சிறந்தது நல்ல பழக்கம். பேசுபவர் ஏராளமாயிருக்கின்றனர்; நல்வாழ்வு வாழ்பவர் மிகச் சிலரே.
கீதையை ஓதும் அவர்களது நல்வாழ்வு மற்றவர்களை நல்வழியில் தூண்டுகிறது.
ஆக, அது ஞான யக்ஞ ஆராதனை என்னும் பெயர் பெறுகிறது.
৷৷18.70৷৷ய இமம் ஆவயோஃ தர்ம்யஂ ஸஂவாதம் அத்யேஷ்யதே? தேந ஜ்ஞாநயஜ்ஞேந அஹம் இஷ்டஃ ஸ்யாம்; இதி மே மதிஃ. அஸ்மிந் யோ ஜ்ஞாநயஜ்ஞஃ அபிதீயதே? தேந அஹம் ஏதத் அத்யயநமாத்ரேண இஷ்டஃ ஸ்யாம் இத்யர்தஃ.
৷৷18.70৷৷ஏவமுபதேஷ்டுஃ பலமுக்தம்; அத ஷப்ததோர்ததஷ்ச குருஸகாஷாதத்யேதுஃ பலமுச்யதே — ‘அத்யேஷ்யதே’ இத்யாதிநா ஷ்லோகத்வயேந.’ஷ்ரரிணுயாத்’ இதி பரைரதீயமாநபாடஷ்ரவணமாத்ரஂ வா.’அத்யேஷ்யதே’ இதி — நஹி ஸர்வஜ்ஞஸ்ய பகவதோ பவிஷ்யத்பாரதநிபந்தாவேக்ஷணேந ஸ்வஸஂவாதாத்யயநபாவித்வோக்திஃ; அபிது பூதாவேக்ஷணேந. மஹாபாரதஂ ஹி தரிதராஷ்ட்ராத்யுத்பத்தேஃ ப்ராகேவ பகவத்ப்ரஸாதலப்ததிவ்யசக்ஷுஷா பகவதா வ்யாஸேந நிபத்தம். அநுஜ்ஞாதஂ ச ஷிஷ்யேப்யஃ; தைஷ்ச’நாரதோ ஷ்ராவயத்தேவாநஸிதோ தேவலஃ பிதரிந். கந்தர்வயக்ஷரக்ஷாஂஸி ஷ்ராவயாமாஸ வை ஷுகஃ’ [ம.பா.1.1.7;8] இதி மாநுஷவ்யதிரிக்தேஷு லோகேஷு ப்ரகாஷிதம். மாநுஷே து லோகே ஜநமேஜயபுரஸ்காரேண ப்ரகாஷிஷ்யதே. ததபேக்ஷயோக்தம் — ‘அத்யேஷ்யதே’ இதி. உபநிஷத்ஸாரத்வாதத்யயநோக்திஃ. கதிதஂ சாஷ்ரமவர்ணநே கவிபிஃ’அநவரதாதீதபகவத்கீதம்’ இதி.’ஷ்ரேயாந் த்ரவ்யமயாத்யஜ்ஞாஜ்ஜ்ஞாநயஜ்ஞஃ பரந்தப!’ [4.33] இதி யஃ ப்ரதமஷட்கே ஜ்ஞாநயஜ்ஞோபிஹிதஃ? நாஸாவத்ர விவக்ஷிதஃ; அபிது பக்தியோகப்ரகரணே’ஜ்ஞாநயஜ்ஞேந சாப்யந்யே யஜந்தோ மாமுபாஸதே’ [9.15] இதி யோ பகவதநுஸந்தாநவிஷேஷரூபோ ஜ்ஞாநயஜ்ஞ உக்தஃ? ஸ ஏவாத்ர ஷாஸ்த்ரஸாரபூதோ விவக்ஷித இத்யபிப்ராயேணாஹ — ‘அஸ்மிந் யோ ஜ்ஞாநயஜ்ஞ’ இதி. விதிஜபோபாஂஷுமாநஸாநாஂ ஜ்ஞாநயஜ்ஞோ மாநஸத்வாத்விஷிஷ்டஃ.’ஏததத்யயநமாத்ரேணேதி’ — ‘அயமபிப்ராயஃ’ — ‘யோஷ்வமேதேந யஜதே. ய உ சைநமேவஂ வேத’ [அ.மே.2]’யஂ யஂ க்ரதுமதீதே தேநதேநாஸ்யேஷ்டஂ பவதி’ [ஆர.2] இத்யாதிஷு யதா,தத்தத்க்ரத்வத்யயநஸ்ய தத்துல்யபலதா? ததாத்ராபி ஜ்ஞாநயஜ்ஞவத்பகவத்ப்ரீதிஜநகத்வஂ தத்கீதாத்யயநஸ்ய — இதி.
——————-
தனக்குத் தானே கற்றுக்கொள்ள ஒரு மனிதனுக்கு இயலவில்லை.
அப்பொழுது அவன் என் செய்வது என்ற கேள்வி எழுகிறது. அதற்கு விடை வருகிறது :
71. ஸ்ரத்தாவாநநஸூயஸ்ச ஸ்ருணுயாதபி யோ நர:
ஸோऽபி முக்த: ஸுபாம்ல்லோகாந்ப்ராப்நுயாத்புண்யகர்மணாம்
ய: நர:-எந்த மனிதன், ஸ்ரத்தாவாந்-நம்பிக்கை உடையவனாக,
அநஸூய: ச-பொறாமை போக்கியவனாக,
ஸ்ருணுயாத் அபி-கேட்பது மட்டுமே செய்வானெனினும்,
ஸ: அபி முக்த:-அவனும் பாவங்களில் இருந்து விடுபட்டு,
புண்யகர்மணாம் ஸுபாந் லோகாந்-புண்ணியம் செய்தவர்கள் அடையும் உலகங்களை,
ப்ராப்நுயாத்-எய்துவான்.
நம்புதல் கொண்டு, பொறாமை போக்கி இதனைக் கேட்பது மட்டுமே செய்வானெனினும், அவனும் விடுதலையடைவான்,
அப்பால் புண்ணியச் செயலினர் நண்ணு நல்லுலகங்களெய்துவான்.
உணவை அலட்சியப்படுத்துபவன் தனது உடல் வாழ்வை அலட்சியப்படுத்துகிறான். உணவுப் பொருளின் தத்தவத்தை
அறிந்து ஒருவன் உணவு உண்கிறான். மற்றொருவன் அதன் தத்துவம் தெரியாது விருப்புடன் அதைப் புசிக்கிறான்.
அறிந்தவன் அறியாதவன் ஆகிய இருவரும் உணவினின்று பெறும் நன்மை ஒன்றேயாம்.
அதே விதத்தில் கீதா சாஸ்திரத்தைச் சிரத்தையோடு கேட்டுத் தெரிந்துகொள்பவன் எல்லா நன்மைகளையும் அடைகிறான்.
பிறர்க்கு எடுத்துப் புகட்டுவதால் அது ஒருவன் மனிதன் நன்கு பதிகிறது.
பக்தி விசுவாசத்துடன் கேட்பதால் இன்னொருவன் மனதில் அது பதிகிறது.
இருவரும் கீதா தத்துவத்தை அறிந்துகொண்டவர் ஆகின்றனர். மனதுக்கு ஊட்டும் நல்லெண்ணங்களுக்கு சம்ஸ்காரங்கள் என்று பெயர்.
பகவத் விஷயங்களைக் கேட்பது சம்ஸ்காரங்களுள் சிறந்த சம்ஸ்காரமாகிறது.
பக்தி சிரத்தையுடன் கேட்பவன் கீழ்மையினின்று விடுதலையடைந்து முன்னேற்றமடைவது உறுதி.
৷৷18.71৷৷ஷ்ரத்தாவாந் அநஸூயஷ்ச யோ நரஃ ஷ்ரரிணுயாத் அபி தேந ஷ்ரவணமாத்ரேண ஸஃ அபி பக்திவிரோதிபாபேப்யோ முக்தஃ புண்யகர்மணாஂ மத்பக்தாநாஂ லோகாந் ஸமூஹாந் ப்ராப்நுயாத்.
৷৷18.71৷৷’ஷ்ரத்தாவாநநஸூயஷ்ச’ இதி சகாராதத்ராநுஷக்தாநாமபி ப்ராகுக்தாநாஂ ப்ரணிபாதபரிப்ரஷ்நஸேவாநாஂ க்ரஹணம்.’ஷ்ரரிணுயாத்’ இத்யநேந ஆசார்யஸகாஷாதிதி கம்யதே. ஷ்ரூயதே ஹி — “தத்விஜ்ஞாநார்தஂ ஸ குருமேவாபிகச்சேத்” [முஂ.உ.1.2.12] இதி. “ஆசார்யாத்த்யேவ வித்யா விதிதா ஸாதிஷ்டஂ ப்ராபத்” [சாஂ.உ.4.9.3] இதி. ஏதேந ஸ்வயஂ க்ரந்தநிரீக்ஷணமந்யாயேநாந்யஸ்மாத்க்ரஹணஂ ச வ்யவச்சித்யதே.’ஸோபி’ இதி விலம்பஃ ஸூச்யதே. தேந’பக்திவிரோதிப்யோ முக்த’ இத்யுக்தம். அந்யதா வித்யந்தரவையர்த்யாதிப்ரஸங்க இதி பாவஃ. அர்தஜ்ஞாநாதிமதஷ்ச கைமுத்யமபி ஷப்தேந வ்யஞ்ஜிதம். ப்ரவசநபடநயோர்மோக்ஷைகாந்தபலஸ்ய பூர்வமுக்தத்வாத் ஸஹபாவேநாக்ர்யப்ராயந்யாயாச்ச்ரவணேபி தாதரிஷபலஂ பகவதபிப்ரேதஂ ஸ்வீகர்துமுசிதம். நரககல்பஸ்வர்காதிப்ராப்தேரநபிமதத்வாந்மத்பக்தாநாஂ’லோகாந்ஸமூஹாநித்யுக்தம்’. அத்ர பாடஷ்ரவணாதிப்ரீதோ பகவாந் ஸ்வபக்தாந் ப்ராபயதி. பகவத்பக்தாநாஂ ப்ராப்திர்ஹி யோகோபதேஷாதித்வாரா மோக்ஷாய ஸ்யாத்.
—————–
மாணாக்கனுக்கு எல்லாம் பிடிபட்டு விட்டதாவென்று ஓர்வது ஆசிரியரின் இயல்பு.
அக்கோட்பாட்டுக்கு இணங்க பகவான் இப்பொழுது கேட்பதாவது:
72. கச்சிதேதச்ச்ருதம் பார்த த்வயைகாக்ரேண சேதஸா
கச்சிதஜ்ஞாநஸம்மோஹ: ப்ரநஷ்டஸ்தே தநஞ்ஜய
பார்த-பார்த்தா,
ஏதத் த்வயா ஏகாக்ரேண சேதஸா-உன்னால் ஒருமுகப் படுத்தப் பட்ட மனதோடு,
கச்சித் ஸ்ருதம்-கேட்கப் பட்டதா?
தநஞ்ஜய! தே அஜ்ஞாநஸம்மோஹ:-தனஞ்ஜயா, உன் அஞ்ஞான மயக்கம்,
கச்சித் ப்ரநஷ்ட:-அழிந்து விட்டதா?
பார்த்தா, சித்தத்தை ஏகாந்தமாக்கி இதை நீ கேட்டு வந்தனையா? தனஞ்ஜயா, உன் அஞ்ஞான மயக்கம் அழிந்ததா?
ஞானோபதேசம் புகட்டுபவர் புகட்டப் பெறுபவனிடத்து எதை எதிர்பார்க்கிறார் என்பது ஈண்டு விளங்குகிறது.
ஒருமை மனது உண்மையைத் தெரிந்துகொள்ளுதற்கு முற்றிலும் அவசியமானது. எவ்வளவு தான் புகட்டினாலும்
சிதறடைந்த மனது போதனையின் உட்பொருளைத் தெரிந்துகொள்ளாது. கொஞ்சம் எடுத்துப் புகட்டினாலும் குவிந்த
மனது புகட்டப்பெறும் கோட்பாட்டை உள்ளபடி வாங்கிக்கொள்கிறது.
புகட்டப்பெறுபவன் அத்தகைய நலன் அடையவேண்டும் என்பதே புகட்டுபவரது எண்ணம்.
குவிந்த மனது ஞானத்துக்கு உரியதாகிறது. சூரியகிரணங்கள் குவிந்து வருமளவு அவை பேரொளி பெறுகின்றன.
ஒளிப்பிழம்பு மற்றப் பொருள்களையும் விளக்க வல்லது; தன்னையும் அது சர்வகாலமும் விளக்கிக் கொண்டிருக்கிறது.
அங்ஙனம் குவிந்த மனது ÷க்ஷத்ரம் ÷க்ஷத்ரக்ஞனாகிய பொருள்களை உள்ளபடி தெரிந்துகொள்கிறது.
ஞான வெளிச்சமும் அக்ஞான இருளும் ஒன்று சேர்ந்து இருக்கமாட்டா. ஞானவெளிச்சத்தில் பொருள் உள்ளபடி தென்படுகிறது.
அக்ஞான இருளில் அதே பொருள் வெவ்வேறு வடிவெடுத்துத் தென்படுகிறது. இருளில் தென்பட்ட ஒரு வடிவத்தைத்
திருடன் போலீஸ்காரன் என்று நினைத்தான். அதே வடிவத்தைப் போலீஸ்காரன் திருடன் என்று எண்ணினான்.
அச்சம் கொண்ட ஒருவன் அவ்வடிவத்தைப் பிசாசு என்று பொருள்படுத்தினான்.
வெளிச்சத்தில் அதை ஏற்கனவே பார்த்திருந்த ஒரு விவேகி அத்தகைய மயக்கம் ஒன்றும் கொள்ளவில்லை.
அதை ஒரு மரக்கட்டை என்று உள்ளபடி ஓர்ந்தான். ஞானோதயம் பிறந்திருக்குமிடத்து அக்ஞான ஸம்மோஹம்
தானே அகன்றுபோகிறது. அத்தகைய தெளிந்த நிலை அர்ஜுனனுக்கு வந்துவிட்டதாவென்று பகவான் வினவுகிறார்.
৷৷18.72৷৷மயா கதிதம் ஏதத் பார்த த்வயா அவஹிதேந சேதஸா கச்சித் ஷ்ருதம் தவ அஜ்ஞாநஸஂமோஹஃ கச்சித் ப்ரநஷ்டஃ யேந அஜ்ஞாநேந மூடோ ந யோத்ஸ்யாமி? இதி உக்தவாந்.
৷৷18.72৷৷அதார்ஜுநஸ்ய விதிதாஷயோபி பகவாநாதரேணாவிஸ்மரணாயோபதேஷஸாபல்யஂ ஜிஜ்ஞாஸமாந இவ பரிச்சதி — ‘கச்சிதிதி’. ஏததிதி அர்தபர்யந்தத்வாச்ச்ருதமித்யர்தஃ. தீபர்யந்தஂ மத்கதிதமேதத்கிஂ நிரர்தகமித்யபிப்ராயேணைதச்சப்த இத்யாஹ — ‘மயா கதிதமேததிதி’. அஜ்ஞாநஸம்மோஹஃ கச்சித்ப்ரணஷ்ட இதி ஷ்ருதபலாநுயோகஃ. அஜ்ஞாநஹேதுகஂ ப்ராந்திஜ்ஞாநமிஹாஜ்ஞாநஸம்மோஹஃ. யேநாஜ்ஞாநேந மூட இத்யஸ்யாஜ்ஞாநஸம்மோஹ இதி ப்ரதிநிர்தேஷே தேநாஜ்ஞாநேந ஜநிதஸம்மோஹ இத்யந்வயோ பாவ்யஃ.
—————–
நல்லாசிரியரை அடையும் தலைமாணாக்கன் அடையப்பெறும் தகைமையானது அர்ஜுனனுடைய விடையிலிருந்து வெளியாகிறது :
அர்ஜுந உவாச
73. நஷ்டோ மோஹ: ஸ்ம்ருதிர்லப்தா த்வத்ப்ரஸாதாந்மயாச்யுத
ஸ்திதோऽஸ்மி கதஸந்தேஹ: கரிஷ்யே வசநம் தவ
அர்ஜுந உவாச அச்யுத!-அர்ஜுனன் சொல்லுகிறான்,
அச்சுதா, த்வத்ப்ரஸாதாத் மோஹ: நஷ்ட:-நின்னருளாலே மயக்கம் அழிந்தது,
மயா ஸ்ம்ருதி: லப்தா-நான் நினைவு அடைந்தேன்,
கதஸந்தேஹ: ஸ்தித: அஸ்மி-ஐயம் விலகி நிற்கிறேன்,
தவ வசநம் கரிஷ்யே-நீ செய்யச் சொல்வது செய்வேன்.
அர்ஜுனன் சொல்லுகிறான்: மயக்க மழிந்தது நின்னருளாலே, அச்சுதா, நான் நினைவு அடைந்தேன்;
ஐயம் விலகி நிற்கிறேன்; நீ செய்யச் சொல்வது செய்வேன்.
போர் புரியமாட்டேன் என்று சொல்லித் தேர்த் தட்டின் மீது அர்ஜுனன் சும்மா இருந்துவிட்டான்.
அப்படிச் சும்மா இருந்தவன் உபதேசம் கேட்ட பிறகு ஒரு சிறந்த செயலைச் செய்தான்.
மிச்சமின்றித் தன்னை மாதவனிடம் ஒப்படைக்கலாயினான். விறகுக்கட்டையானது பச்சையாயிருந்தாலும்
உலர்ந்திருந்தாலும் தன்னைத் தீயினிடம் ஒப்படைத்தால் அது தானே அக்கினி சொரூபத்தை யடைகிறது.
அங்ஙனம் அர்ஜுனன் கிருஷ்ணனுக்கு சிஷ்யன் ஆனான். பிரபத்தியும் பண்ணலானான்.
அதாவது மேலும் நிகழ்வது எதுவானாலும் தான் கண்ணனிடமிருந்து பின் வாங்குவதில்லை;
அதைப்பற்றி நினைப்பதும் இல்லையென்று முடிவு கட்டினான். தீயில் குதிக்கின்ற விட்டில் பூச்சி
அதன் விளைவைப்பற்றி நினைப்பதில்லை. பகவானிடம் பிரபத்தி பண்ணுபவன் மனநிலை அத்தகையது.
செயற்கரிய அச்செயலை தனஞ்ஜயன் செய்தான்.
அத்தகையவனுக்கு கீதோபதேசம் நிகழ்ந்தது. அது நல்லார் அனைவருக்கும் நலம் தரும் அருள் விருந்து.
எக்காலத்துக்கும் உதவுகிற இன்னமுது என்று அதை இயம்பவேண்டும். பெரு வாழ்வுக்கு அதுவே உற்றதுணை.
பிறவிப்பிணியைப் போக்கவல்ல அருமருந்து அது. ஆனால் உலகில் ஒருவர்க்காக ஆயத்தப்படுத்தும் அரிய பொருள்
ஒன்று வேறு யாருக்கோ உதவுவதாக முடிந்துவிடுவதுண்டு. ஓர் இடத்தில் மேகம் கூடி மற்றோர் இடத்தில் போய்
அது பொழிவது போன்று பல சம்பவங்கள் நிகழ்ந்து போவதைக் காண்கிறோம். கீதா சாஸ்திரம் அப்படிப் போய்விடவில்லை.
ஒருவன் பொருட்டு உதித்த அந்த அருள் வெள்ளம் உலகனைத்துக்கும் யாண்டும் அருட்பேறு ஆயிற்று.
யாருக்காக அந்த ஆரமுது உதயமாயிற்றோ அவன் அதை வாய்மடுத்து உண்டு பெரும் பேறு பெறலானான்.
அதன் விளைவை இங்குக் காண்கிறோம். இதுவரையில் அக்ஞானத்திலிருந்த அர்ஜுனன் பெரியதொரு வாக்குமூலம் பண்ணுகிறான்.
அவன் பெற்றபேறு எது என்பதை அந்த வாக்குமூலமே நிரூபிக்கிறது.
அவன் வாயினின்று வந்த ஒவ்வொரு சொல்லிலும் பொருள் ஏராளமாகப் புதைந்து கிடக்கிறது :
அச்யுதா என்று தன்னை ஆட்கொண்டவனை அவன் அழைக்கிறான்.
அச்யுதன் என்பது பெருநிலையினின்று பிறழாதவன் எனப் பொருள்படுகிறது.
தீயில் குதித்த வீட்டில் பூச்சி தீயின் செயலுக்கு இரையாகிறது. அச்யுதனிடம் அடைக்கலம் புகுபவன் தானும்
பிறவி என்னம் படுகுழியில் வீழாத பெருநிலையடைவனன்றோ! அர்ஜுனன் பெற்ற பேறு அதுவே.
மோஹ: நஷ்ட :- மோகம் அழிந்து ஒழிந்தது, அல்லது மயக்கம் போய்விட்டது என்பது முதல் வாக்குமூலம்.
மயக்கம் வரும்பொழுது நடுப்பகலில் விண்ணில் நக்ஷத்திரம் தென்படும். வாமனன் போன்ற சிறிய ஆள் ஈரடியாலே
மூவுலகளக்கும் பெரிய ஆள்போன்று அவனுக்குத் தென்படுவான். அத்தகைய மயக்கம் அர்ஜுனனைப் பிடித்திருந்தது.
இவ்வுலக வாழ்வு அவனுக்கு ஒரு பெரிய தலைச்சுமையாகத் தோன்றியது. அதைக் கீழே இறக்கிவைக்கவும் முடியவில்லை;
தூக்கிக்கொண்டு நடக்கவும் இயலவில்லை. இப்படித் தனக்குத்தானே அவன் கற்பித்துக்கொண்டிருந்த மயக்கம் ஒழிந்தது.
ஸ்ம்ருதி: மயா லப்தா – ஞாபகம் என்னால் அடையப் பெற்றுள்ளது என்பது இரண்டாவது வாக்குமூலம்.
மயங்கியிருப்பவனுக்கு, தான் எங்கு, எக்காரணத்தால், எந்நிலையில் இருக்கிறான் என்பது விளங்காது.
மயக்கம் தெளிந்த பிறகே உண்மையான ஞாபகம் வருகிறது. தான் ஏன் மண்ணில் கிடந்தான் என்பதைப் பிறகு சிந்திக்கிறான்;
எதைப் பிதற்றினான் என்று விசாரிக்கிறான். பின்பு அதையெல்லாம் ஒதுக்கிவிட்டுத் தன் எதார்த்த நிலையைப் பற்றி நினைவு கூர்கிறான்.
தனது பேரியல்பைப்பற்றிய ஞாபகம் இப்பொழுது அர்ஜுனனுக்கு வந்துள்ளது. ஒவ்வொரு ஜீவனும் மயக்கத்தால்
ஜனன மரணங்களுக்கு ஆளாயினான். சித்த சுத்தியடைந்த பிறகு உறுதியான ஞாபகம் வருகிறது.
அது தனக்கும் கடவுளுக்கும் இடையில் உள்ள இணக்கத்தைப்பற்றிய ஞாபகமாம்.
ஜீவன் எத்தகைய பெருநிலைக்குரியவன் என்பதை அந்த ஞாபகம் விளக்குகிறது.
த்வத் ப்ரஸாதாத் – உமது பிரசாதத்தால் அல்லது உமது அருளால் என்பது மூன்றாவது வாக்குமூலம்.
மயங்கிக் கிடந்த ஒருவனை மற்றொருவன் கிருபைகூர்ந்து, நீர் தெளித்து, விசிறி வீசிப் பிரக்ஞைக்குக் கொண்டு வருகிறான்
என்று வைத்துக் கொள்வோம். அச்செயல் சாமானியமானதன்று. அது பாராட்டுதற்குரிய பெருஞ்செயலாம்.
ஈண்டு அர்ஜுனனுக்கு மயக்கம் தெளிந்ததும், தனது மேலாம் சொரூப ஞாபகம் வந்ததும் தன் சுயப் பிரயத்தனத்தாலன்று.
அது சுயப்பிரயத்தனம் என்று எண்ணி அவன் செருக்குறலாகாது. அது கண்ணனது காருண்யத்தால் விளைந்தது.
குந்தியின் மகன் அதற்குக் கடப்பாடு உடையவன் ஆனான். முழுமனதோடு அதை எடுத்து அவன் மொழிந்துகொள்கிறான்.
ஜீவாத்மா பரபோதம் பெறும்போது அது பரம்பொருளின் பேரருள் என்று இயம்புகிறான்.
தன் முயற்சியின் சிறுமையும், அவனருளின் பெருமையும் அப்பொழுது உள்ளபடி அவனுக்கு விளங்குகிறது.
ஸ்தித: அஸ்மி- உறுதியாய் இருக்கிறேன் என்பது இதன் பொருள். இது நான்காவது வாக்குமூலம்.
புயல் காற்றும் பெருமழையும் சேர்ந்து வந்தமையுங்கால் மரம், செடி, கொடியெல்லாம் அசைகின்றன,
ஒடிகின்றன வேருடன் பெயர்த்து எடுக்கப்படுகின்றன. அந்நிலைமையில் அவைகளுள் உறுதி பெற்றிருப்பது ஒன்றுமில்லை.
பூமியில் உள்ள மண்ணும் பறித்தெடுக்கப்படுகிறது. ஆனால் மலையொன்றோ இதற்கெல்லாம் அசைவதில்லை.
அது உறுதியாக நிற்கிறது. ஞானம் அங்ஙனம் உறுதி பெற வேண்டும். அத்தகைய ஞானம் அடையப்பெற்றவன்
ஸ்திதப் பிரக்ஞன் எனப்படுகிறான். அர்ஜுனன் இப்பொழுது ஸ்திதப் பிரக்ஞன் ஆய் உள்ளான்.
தன் சொரூபத்தைப்பற்றி இப்பொழுது அவன் கொண்டுள்ள பேரறிவை யாரும் கலைத்துவிடமுடியாது.
பரஞானம் அடையப்பெற்றபின் அது மறைந்துவிட்டுப் போவதில்லை.
கத ஸந்தேஹ : – சந்தேகங்கள் போய்விட்டன. இது ஐந்தாவது வாக்குமூலம். ஆத்ம சொரூபத்தை அனுபூதி
வாயிலாக சாக்ஷõத்கரித்தவனுக்கு அதைப்பற்றி ஐயம் உண்டாவதில்லை. இன்னும் உயிரோடிருக்கும் ஒருவனுக்குத்
தன் உயிர் வாழ்க்கையைப் பற்றி எப்படிச் சந்தேகம் உண்டாவதில்லையோ அப்படி அனுபூதி
பெற்றவனுக்கு ஆத்ம சொரூபத்தைப்பற்றிச் சந்தேகம் வருவதில்லை.
தவ வசனம் கரிஷ்யே என்பது உமது சொற்படி செய்வேன் என்று பொருள்படுகிறது. இது கடைசி வாக்குமூலம்.
அவன் எதைச் செய்ய ஆரம்பத்தில் மறுத்தானோ, அதைச் செய்ய இப்பொழுது துணிந்தான்.
செய்வது இன்னதென்று இப்பொழுது விளங்கிற்று. மெய்ஞ்ஞானம் பெற்றதே அதற்குக் காரணமாயிற்று.
சாஸ்திரம் புகட்டுவதும், குரு கிருபை புரிவதும், சாதகன் அனுபவ பூர்வமாகப் பெறுவதும் முடிந்த நிலையில் ஒன்றுபட்டு நிற்கின்றன.
தவளைக்குஞ்சினுடைய வால் விழுந்ததும் அது தண்ணீரிலும் தரையிலும் வாழக்கூடும். அக்ஞானமாகிய வால் மனிதனிடமிருந்து
விழுந்துவிட்டால் அவனுக்க முக்தியுண்டாகிறது. அப்போது அவன் கடவுளிடத்தும்,
அதுபோலவே உலகத்தினிடத்தும் நன்கு வாழக்கூடியவனாகிறான்.
৷৷18.73৷৷அர்ஜுந உவாச — மோஹஃ விபரீதஜ்ஞாந த்வத்ப்ரஸாதாத் மம தத் விநஷ்டம். ஸ்மரிதிஃ யதாவஸ்திததத்த்வஜ்ஞாநஂ த்வத்ப்ரஸாதாத் ஏவ தத் ச லப்தம்.அநாத்மநி ப்ரகரிதௌ ஆத்மாபிமாநரூபோ மோஹஃ? பரமபுருஷஷரீரதயா ததாத்மகஸ்ய கரித்ஸ்நஸ்ய சிதசித்வஸ்துநஃ அததாத்மாபிமாநரூபஃ ச? நித்யநைமித்திகரூபஸ்ய கர்மணஃ பரமபுருஷாராதநதயா தத்ப்ராப்த்யுபாயபூதஸ்ய பந்தத்வபுத்திரூபஃ ச? ஸர்வோ விநஷ்டஃ. ஆத்மநஃ ப்ரகரிதிவிலக்ஷணத்வதத்ஸ்வபாவரஹிததாஜ்ஞாதரித்வைகஸ்வபாவதாபரமபுருஷஷேஷதாதந்நியாம்யத்வைகஸ்வரூபதாஜ்ஞாநம்? பகவதோ நிகிலஜகதுத்பத்திஸ்திதிப்ரலயலீலாஷேஷதோஷப்ரத்யநீககல்யாணைகஸ்வரூபஸ்வாபாவிகாநவதிகாதிஷயஜ்ஞாநபலைஷ்வர்யவீ-ர்யஷக்திதேஜஃ ப்ரபரிதிஸமஸ்தகல்யாணகுணகணமஹார்ணவபரப்ரஹ்மஷப்தாபிதேயபரமபுருஷயாதாத்ம்யவிஜ்ஞாநஂ ச? ஏவஂரூபஂ பராவரதத்த்வயாதாத்ம்யவிஜ்ஞாநததப்யாஸபூர்வகாஹரஹருபசீயமாநபரமபுருஷப்ரீத்யைகபலநித்யநைமித்திககர்மநிஷித்தபரிஹார-ஷமதமாத்யாத்மகுணநிர்வர்த்யபக்திரூபதாபந்நபரமபுருஷோபாஸநைகலப்யோ வேதாந்தவேத்யஃ பரமபுருஷோ வாஸுதேவஃ த்வம் இதி ஜ்ஞாநஂ ச லப்தம்.ததஃ ச பந்துஸ்நேஹகாருண்யப்ரவரித்தவிபரீதஜ்ஞாநமூலாத் ஸர்வஸ்மாத் அவஸாதாத் விமுக்தோ கதஸஂதேஹஃ ஸ்வஸ்தஃ ஸ்திதஃ அஸ்மி. இதாநீம் ஏவ யுத்தாதிகர்தவ்யதாவிஷயஂ தவ வசநஂ கரிஷ்யே யதோக்தஂ யுத்தாதிகஂ கரிஷ்யே இத்யர்தஃ.தரிதராஷ்ட்ராய ஸ்வஸ்ய புத்ராஃ பாண்டவாஃ ச யுத்தே கிம் அகுர்வத இதி பரிச்சதே — ஸஂஜய உவாச —
৷৷18.73৷৷அத கரிதஜ்ஞதாஂஷஂ வ்யஞ்ஜயந்நர்ஜுநஃ ஷ்ருதபலஸித்த்யா ப்ரதிவக்தி’நஷ்டோ மோஹஃ’ இதி. அர்ஜுநேநாஸ்யார்தஸ்யேதஃபூர்வமநவகமாத்வாக்யேந ப்ரதமஂ ஸ்மரிதேரநுதயாத்தந்மூலபூதஷப்தஜந்யோநுபவ இஹ ஸ்மரிதிஷப்தேந லக்ஷ்யத இத்யாஹ — ‘ஸ்மரிதிர்யதாவஸ்திததத்த்வஜ்ஞாநமிதி’.’ஸ நோ தேவஃ ஷுபயா ஸ்மரித்யா ஸஂயுநக்து’ இத்யஸ்ய மந்த்ரஸ்ய’ஸ நோ புத்த்யா ஷுபயா ஸஂயுநக்தி(க்து)’ [ஷ்வே.உ.3.4] இதி ஷாகாந்தரே பாடதர்ஷநாத்ஸ்மரிதிபுத்திஷப்தாவதூரவிப்ரகர்ஷேணேகார்தௌ யுக்தாவிதி பாவஃ. நிவர்த்யமோஹஸ்வரூபஂ சோபதேஷஸ்யாமூலசூடபராமர்ஷேந வ்யநக்தி — ‘அநாத்மநீத்யாதிநா’. ப்ரகரிதிவிலக்ஷணத்வஂ ஸ்வப்ரகாஷத்வாதிபிஃ விகாராத்யபாவாத்தத்ஸ்வபாவரஹிததா. ஸ்வஸ்தஃ ப்ரகரிதிஸ்த இத்யர்தஃ. உபதேஷவசநஸ்ய ஸ்வரூபேணாநநுஷ்டேயத்வாத்தேந தத்ப்ரதிபாத்யஂ லக்ஷ்யத இத்யாஹ — ‘யதோக்தஂ யுத்தாதிகமிதி’.
‘ஏவஂ சாபிப்ராயஃ’ — ஆதிஷப்தேந பக்தியோகபர்யந்தக்ரஹணம். அநநுஷ்டாநஂ து ஸ்மரிதிப்ரஂஷாதிதி ஹி வக்ஷ்யதி — ‘யத்து தத்பவதா (யத்தத்பகவதா) ப்ரோக்தஂ புரா கேஷவ! ஸௌஹரிதாத். தத்ஸர்வஂ புருஷவ்யாக்ர! ப்ரஷ்டஂ மே நஷ்டசேதஸஃ’ [அ.கீ.1.6] இதி. ப்ரதிவக்ஷ்யதி ச பகவாந் — ‘ஷ்ராவிதஸ்த்வஂ மயா குஹ்யஂ ஜ்ஞாபிதஷ்ச ஸநாதநம். தர்மஂ ஸ்வரூபிணஂ பார்த! ஸர்வலோகாஂஷ்ச ஷாஷ்வதாந். அபுத்த்யா மாக்ரஹீர்யத்த்வஂ தந்மே ஸுமஹதப்ரியம்’ [அ.கீ.1.9;10]’ஸ ஹி தர்மஃ ஸுபர்யாப்தோ ப்ரஹ்மணஃ பரிவேதநே’ [அ.கீ.1.12] இதி.
——————-
ஸ்ரீ கிருஷ்ணார்ஜுன ஸம்வாதம் இத்துடன் முடிவடைகிறது.
இனி, இது மற்ற சம்பவங்களுடன் தொடர்வு பெறுவது மேலும் சில சுலோகங்களில் விளக்கப்படுகிறது :
ஸஞ்ஜய உவாச
74. இத்யஹம் வாஸுதேவஸ்ய பார்தஸ்ய ச மஹாத்மந:
ஸம்வாதமிமமஸ்ரௌஷமத்புதம் ரோமஹர்ஷணம்
ஸஞ்ஜய உவாச-சஞ்சயன் சொல்லுகிறான்,
இதி அஹம்-இப்படி நான்,
வாஸுதேவஸ்ய மஹாத்மந: பார்தஸ்ய ச-வாசுதேவனுக்கும் மகாத்மாவாகிய பார்த்தனுக்கும்,
இமம் அத்புதம் ரோமஹர்ஷணம்-இந்த அற்புதமான, மயிர்கூச்செறியும்,
ஸம்வாதம் அஸ்ரௌஷம்-உரையாடலைக் கேட்டேன்.
சஞ்சயன் சொல்லுகிறான்: இப்படி நான் வாசுதேவனுக்கும் மகாத்மாவாகிய பார்த்தனுக்கும் நிகழ்ந்த
அற்புதமான – புளகந் தரக்கூடிய – அந்த சம்பாஷணையைக் கேட்டேன்.
உள்ளத்தில் பேருணர்ச்சி உண்டானால் மயிர்க்கூச்செடுக்கிறது. நல்லது கெட்டது இரண்டும் உடலில் மயிர் சிலிர்க்கச் செய்யும்.
பொதுவாக நல்ல விஷயந்தான் நல்லவர்களுக்கு இப்படிப் புளகாங்கிதம் உண்டாகும்படி செய்யும். பேசுபவனாகிய கிருஷ்ணன்,
பேசப்படுபவனாகிய அர்ஜுனன், பேசும் விஷயமாகிய கீதா தத்துவம் ஆகிய இம்மூன்றும் சேர்ந்து ஸஞ்ஜயன்பால்
புளகாங்கிதம் உண்டாக்கியதில் வியப்பொன்றுமில்லை.
திருதராஷ்டிரனுக்கு அது எவ்வளவு தூரம் பயன்பட்டது என்பதற்குச் சரித்திரமே சான்றாயிருக்கிறது.
அர்ஜுனனை மகாத்மாவென்று மொழிவதன் மூலம் அவன் பக்கத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் நேர்மையாக
நடந்து கொள்ளுபவர்கள் என்பது குறிப்பிடப்படுகிறது.
৷৷18.74৷৷ஸஂஜய உவாச — இதி ஏவஂ வாஸுதேவஸ்ய வஸுதேவஸூநோஃ பார்தஸ்ய ச தத்பிதரிஷ்வஸுஃ புத்ரஸ்ய ச மஹாத்மநோ மஹாபுத்தேஃ தத்பதத்வந்த்வம் ஆஷ்ரிதஸ்ய இமஂ ரோமஹர்ஷணம் அத்புதஂ ஸஂவாதம் அஹஂ யதோக்தம் அஷ்ரௌஷஂ ஷ்ருதவாந் அஹம்.
৷৷18.74৷৷’மாமகாஃ பாண்டவாஷ்சைவ கிமகுர்வத ஸஞ்ஜய!’ [1.1] இதி ப்ரஷ்நே கரித்ஸ்நஂ ஸங்கமயதீத்யாஹ — ‘தரிதராஷ்ட்ராயேதி’.’மஹாத்மநஃ’ இத்யுக்தஂ வ்யநக்தி — ‘தத்பதத்வந்த்வமாஷ்ரிதஸ்யேதி’.’கரிஷ்ணாஷ்ரயாஃ கரிஷ்ணபலாஃ கரிஷ்ணநாதாஷ்ச பாண்டவாஃ’ இதி ஹ்யந்யத்ரோக்தம். அத்ரச’ஷிஷ்யஸ்தேஹஂ ஷாதி மாஂ த்வாஂ ப்ரபந்நம்’ [2.7] இதி. அத்புதத்வாதிஷயாத்ரோமஹர்ஷணத்வம்.’யதோக்தமஷ்ரௌஷமிதி’ — யதா தாப்யாமுக்தஂ? தத்ர மமாஷ்ருதாஂஷோ நாஸ்தீத்யர்தஃ. ஏதேந யதார்ததர்ஷித்வஂ வ்யஞ்ஜிதம். யத்வா யதா தவ மயோக்தம்? ஏவமேவ ஷ்ருதவாநஸ்மி? ததஷ்ச யதாதரிஷ்டார்தவாதித்வஂ வ்யஞ்ஜிதஂ பவதி.
———————-
தொலைவில் போர்க்களத்தில் நிகழ்ந்த இந்தச் சம்பாஷணையைக் கேட்க
ஸஞ்ஜயனுக்கு எப்படி முடிந்தது என்ற கேள்வி பிறக்கிறது. அதற்கு விடை வருகிறது :
75. வ்யாஸப்ரஸாதாச்ச்ருதவாநேதத்குஹ்யமஹம் பரம்
யோகம் யோகேஸ்வராத்க்ருஷ்ணாத்ஸாஷாத்கதயத: ஸ்வயம்
யோகேஸ்வராத் க்ருஷ்ணாத்-யோகக் கடவுளாகிய கண்ணனிடமிருந்து,
பரம் குஹ்யம்-பரம ரகசியமான,
ஏதத் யோகம் ஸ்வயம்-இந்த யோகத்தை தான்,
ஸாஷாத் கதயத:-நேராகவே சொல்லும்போது,
அஹம் வ்யாஸப்ரஸாதாத்-நான் வியாசனருளால்,
ஸ்ருதவாந்-கேட்டேன்.
யோகக் கடவுளாகிய கண்ணன் இந்தப் பரம ரகசியமான யோகத்தைத் தான் நேராகவே சொல்லும்போது
நான் அதை வியாசனருளால் கேட்டேன்.
ஸஞ்ஜயனுக்கு ஞானக் கண்ணை வழங்கியவர் வியாசர். ஆகையால் கிருஷ்ணனுடைய திவ்விய தர்சனத்தைப் பெறவும்
விச்வரூப தர்சனத்தைப் பெறவும் அவர் பகர்ந்ததை யெல்லாம் அப்படியே கேட்கவும் அவனுக்கு இயன்றது.
நெல்லுக்கு இறைத்த நீர் புல்லுக்கும் பயன் படுவதுபோன்று தான் பெற்ற பேறு யாது,
அது யாருடைய அனுக்கிரகத்தால் ஆயிற்று என்பதை சஞ்ஜயன் தெரிவிக்கிறான்.
৷৷18.75৷৷வ்யாஸப்ரஸாதாத் வ்யாஸாநுக்ரஹேண திவ்யசக்ஷுஃஷ்ரோத்ரலாபாத் ஏதத் பரஂ யோகாக்யஂ குஹ்யஂ யோகேஷ்வராத் ஜ்ஞாநபலைஷ்வர்யவீர்யஷக்திதேஜஸாஂ நிதேஃ பகவதஃ கரிஷ்ணாத் ஸ்வயம் ஏவ கதயதஃ ஸாக்ஷாத் ஷ்ருதவாந் அஹம்.
৷৷18.75৷৷மந்தஸ்ய மோஹநகாலுஷ்யநிவரித்திலக்ஷணப்ரஸாதஸ்யாத்ராபாவாத்’வ்யாஸாநுக்ரஹேணேத்யுக்தம்’. தேவைரப்யதரிஷ்யஸ்ய ஷ்ரீவிஷ்வரூபஸ்ய தர்ஷநார்தஂ தூரஸ்தவாக்யஷ்ரவணார்தஂ ச அநுக்ரஹாவாந்தரவ்யாபாரமாஹ — ‘திவ்யசக்ஷுஷ்ஷ்ரோத்ரலாபாதிதி’. அதீந்த்ரியாதிக்ரஹணஸாமர்த்யாதிமாத்ரேணாத்ர திவ்யத்வம். ஏததிதி நபுஂஸகநிஷ்பத்தயே யோகஷப்தஂ விஷேஷணீகரோதி — ‘யோகாக்யமிதி’.’பரஂ ப்ரஹ்ம’ இத்யகர்மணி யோக்யதாபிப்ராயம். ததாபூதமபி ஹி மயா ஷ்ருதமிதி வ்யாஸமாஹாத்ம்யவ்யஞ்ஜநம்.’யோகேஷ்வராத்’ இத்யத்ர யோகஷப்தஃ கல்யாணகுணயோகபரஃ’ஏதாஂ விபூதிஂ யோகஂ ச’ [10.7] இதி ப்ராகுக்தவதித்யாஹ — ‘ஜ்ஞாநேதி’. ஸ்வயமேவ கதயதஃ? ந து பரைர்வாசயத இத்யர்தஃ. தேந வக்தரிவைலக்ஷண்யோக்திஃ. யதா’பஞ்சராத்ரஸ்ய கரித்ஸ்நஸ்ய வக்தா நாராயணஃ ஸ்வயம்’ [ம.பா.12.348.68] இதி.’ஸாக்ஷாச்ச்ருதவாநஹமிதி’ — ந து விவஸ்வதர்ஜுநாதிதச்சிஷ்யத்வாரேத்யர்தஃ. யத்வா தூரஸ்தோபி ப்ரத்யக்ஷஂ ஷ்ருதவாநிதி.
——————-
அது பெரும்பேறு என்பதற்கு அத்தாட்சி மேலும் வருகிறது :
76. ராஜந்ஸம்ஸ்ம்ருத்ய ஸம்ஸ்ம்ருத்ய ஸம்வாதமிமமத்புதம்
கேஸவார்ஜுநயோ: புண்யம் ஹ்ருஷ்யாமி ச முஹுர்முஹு:
ராஜந்-அரசனே,
கேஸவார்ஜுநயோ:-கேசவ அர்ஜுனரின்,
அத்புதம் புண்யம் ச இமம் ஸம்வாதம்-வியப்புக்குரிய இந்த புண்ய சம்பாஷணையை,
ஸம்ஸ்ம்ருத்ய ஸம்ஸ்ம்ருத்ய-நினைத்து நினைத்து,
முஹுர்முஹு:-மீண்டும் மீண்டும்,
ஹ்ருஷ்யாமி-மகிழ்கிறேன்.
அரசனே, கேசவார்ஜுனரின் வியப்புக்குரிய இந்த புண்ய சம்பாஷணையை நினைத்து நினைத்து நான்,
மீட்டு மீட்டும் களிப்பெய்துகிறேன்.
ஸஞ்ஜயன் அடைந்த மகிழ்வு சாஸ்திரத்தின் மகிமையைக் குறிக்கிறது. நலத்தை அடையப்பெற்ற நல்லார்
அந்த நலத்தினின்று உலப்பிலா ஆனந்தத்தை அடைவது இயல்பு.
৷৷18.76৷৷கேஷவார்ஜுநயோஃ இமஂ புண்யம் அத்புதஂ ஸஂவாதஂ ஸாக்ஷாச்ச்ருதஂ ஸ்மரித்வா முஹுஃ முஹுஃ ஹரிஷ்யாமி.
৷৷18.76৷৷அத்புததரத்வமாஹ — ‘ராஜந்’ இத்யாதிநா ஷ்லோகத்வயேந. புண்யஂ ஷ்ரவணமாத்ரேணாபி ஜ்ஞாநயஜ்ஞாதிவத்பாவநம். அத்புதஂ ஷப்ததோர்ததஷ்ச ஆஷ்சார்யாவஹம்.
—————
77. தச்ச ஸம்ஸ்ம்ருத்ய ஸம்ஸ்ம்ருத்ய ரூபமத்யத்புதம் ஹரே:
விஸ்மயோ மே மஹாந் ராஜந்ஹ்ருஷ்யாமி ச புந: புந:
ராஜந்-அரசனே!
ஹரே: அதி அத்புதம்-ஹரியின் மிகவும் அற்புதமான,
தத் ரூபம் ச-அந்த ரூபத்தை,
ஸம்ஸ்ம்ருத்ய ஸம்ஸ்ம்ருத்ய-நினைத்து நினைத்து,
மே மஹாந் விஸ்மய:-எனக்குப் பெரிய ஆச்சரியமுண்டாகிறது,
ச புந: புந: ஹ்ருஷ்யாமி-மீட்டு மீட்டும் களிப்படைகிறேன்.
அரசனே, ஹரியின் மிகவும் அற்புதமான அந்த ரூபத்தை நினைத்து நினைத்து
எனக்குப் பெரிய ஆச்சரியமுண்டாகிறது; மீட்டு மீட்டும் களிப்படைகிறேன்.
பல யோகிகளுக்கும் பக்தர்களுக்கும் காண்பதற்கரிய விசுவரூப தரிசனத்தைத் தற்செயலாய் ஸஞ்ஜயன் கண்டான்.
சூழ்நிலையால் சிலருக்குக் கிடைக்கும் வாய்ப்புகளில் இது மிகப்பெரியது. விசுவரூப தரிசனத்தின் ஒரு சிறு
பகுதியைக் காணாத ஜீவன் ஜகத்தில் இல்லை. வியப்புக்குரியதும் மனதை மேல் நிலைக்குக் கொண்டு
போகக் கூடியதும் எதுவானாலும் அது இறைவனுடைய மகிமையேயாம். ஒவ்வொரு மனிதனுக்கும்
அத்தகைய காட்சிகள் கிடைக்கின்றன. பெரும்பாலார்க்கு அவைகளைப் பயன்படுத்தும் வழி தெரிகிறதில்லை.
திரும்பத் திரும்ப அக்காட்சிகளைப் பற்றி நினைப்பது ஒருவித தியானமாகும். மனது அதனால் நன்கு பண்படுகிறது.
தனது மனதை உயிர்நிலைக்குக் கொண்டுபோன காட்சி எதுவென்று சாதகன் ஒருவன் நினைத்துப் பார்க்க வேண்டும்.
பிறகு அதை பக்தியுடன் ஞாபகத்துக்குக் கொண்டு வரவேண்டும்.
৷৷18.77৷৷தத் ச அர்ஜுநாய ப்ரகாஷிதம் ஐஷ்வரஂ ஹரேஃ அத்யத்புதஂ ரூபஂ மயா ஸாக்ஷாத்கரிதஂ ஸஂஸ்மரித்ய ஸஂஸ்மரித்ய ஹரிஷ்யதோ மே மஹாந் விஸ்மயோ ஜாயதே புநஃ புநஃ ச ஹரிஷ்யாமி.கிம் அத்ர பஹுநா உக்தேந
৷৷18.77৷৷தச்ச ரூபமித்யேதத்ஸர்வஜநப்ரத்யக்ஷவஸுதேவதநயரூபாத்வ்யவச்சேதார்தமித்யாஹ — ‘அர்ஜுநாய ப்ரகாஷிதமைஷ்வரஂ ரூபமிதி’.’ஸஂஸ்மரித்ய’ இத்யஸ்ய ஸமாநகர்தரிகத்வாய ஹரிஷ்யாமீதி ஸமபிவ்யாஹாராநுஸாரேண — ‘ஹரிஷ்யத’ இத்யுபாத்தம். தரிஷ்டஂ ச பலஂ மஹத்தரமித்யஸ்ய ஷ்லோகஸ்ய பாவஃ.
——————
78. யத்ர யோகேஸ்வர: க்ருஷ்ணோ யத்ர பார்தோ தநுர்தர:
தத்ர ஸ்ரீர்விஜயோ பூதிர்த்ருவா நீதிர்மதிர்மம
யத்ர யோகேஸ்வர: க்ருஷ்ண:-எங்கு யோகக் கடவுள் கண்ணனும்,
யத்ர தநுர்தர: பார்த:-எங்கு வில்லினை யேந்திய விஜயன் தன்னோடும் இருக்கிறார்களோ,
தத்ர ஸ்ரீ: விஜய: பூதி:-அங்கு திருவும் ஆக்கமும் வெற்றியும் ஐஸ்வர்யமும்,
த்ருவா நீதி-நிலை தவறாத நீதியும் (இருக்கும்),
மம மதி:-என் உறுதியான கருத்து (இது).
கண்ணன் யோகக் கடவுள், எங்குளன், வில்லினை யேந்திய விஜயன் தன்னோடும்?
அங்கு திருவும் ஆக்கமும் வெற்றியும் நிலை தவறாத நீதியும் நிற்கும்; இஃதென் மதம்.
இது ஸஞ்ஜயனுடைய சொந்த அபிப்பிராயம் என்றாலும் சிறந்த கீதை தத்துவங்களில் இதுவும் ஒன்றாகும்.
கண்ணன் யோகேசுவரனாதலால் புருஷார்த்தங்களெல்லாம் அவன் மூலம் நிறைவேறுகின்றன.
தர்மம், அதர்மம், காமம், மோக்ஷம் ஆகிய நான்கில் ஜீவாத்மாவுக்கு எது வாய்க்கப்பெற்றாலும் அது யோகமாகிறது.
அவைகளுள் சிறப்பாயுள்ள மோக்ஷத்தைக் கிருபைகூர்ந்து வழங்க வல்லவன் கிருஷ்ணன்.
முதல் அத்தியாயத்தில் தனுசைத் தூர எறிந்து விட்டவனாக அர்ஜுனன் காட்சி கொடுத்தான்.
முயற்சியற்ற அல்லது முயற்சி குன்றிய வாழ்க்கையை அது எடுத்துக் காட்டுவதாகும்.
இப்பொழுது காண்டீவம் என்னும் வில்லை ஏந்திய அர்ஜுனன் காட்சி கொடுக்கிறான்.
கிருஷ்ணனுடைய யோக வல்லமையும் பார்த்தனுடைய பராக்கிரமமும் சேர்ந்து ஆகாத காரியத்தை ஆக்குவிக்கும்.
இதைக் கேட்ட பிறகாவது திருதராஷ்டிரனுக்கு மனது மாறியிருக்கவேண்டும் ! அதாவது தன் பிள்ளைகளுக்கு வெற்றியுண்டாகாது;
உயிர் நஷ்டமும், பொருள் நஷ்டமும் ஏற்படுவது உறுதி. அதைத் தடுக்க ஒருவிதத்தில் சமாதானம் செய்துகொள்ளலாம்
என்ற எண்ணம் வந்திருக்கவேண்டும். ஆனால் அவிவேகமே வடிவெடுத்திருப்பவனுக்கு அது ஒன்றும் விளங்காது.
கடவுளே அருகிலிருந்து கொண்டு செய்கிற செயலும் அவனுக்குப் புலப்படாது.
தெய்வத்தின் சகாயமும் மனிதனுடைய நேர்மையான முயற்சியும் ஒன்று சேர்ந்திருக்க வேண்டும்.
மனிதனுக்கு ஆகவேண்டியதை யெல்லாம் தெய்வம் செய்துவைக்கும் என்று நினைத்துக் கொண்டு
தன் முயற்சியை நிறுத்திவிடலாகாது. பிறகு துர்யோதனன் கூட்டம் செய்தது போன்று
ஈசுவரனது திட்டத்தைப் புறக்கணித்துவிட்டுத் தனது சொந்த முயற்சியால் எல்லாம் ஆய்விடும் என்று கருதி வினையாற்றலாகாது.
யாண்டும் கடவுளைச் சார்ந்திருந்து தன் கடமையைக் கடவுள் பொருட்டு முழுமனதுடன் செய்யவேண்டும்.
கார் இருளில் கண் தெரியாது. பேர் ஒளியிலும் கண் தெரியாது. கண்தெரியாமையை முன்னிட்டுக்
கார் இருளையும் பேர் ஒளியையும் ஒன்றாகக் கருதலாகாது. தமோ குணத்தில் புதைந்து கிடப்பவன் வினையாற்ற மாட்டான்.
சத்வகுணத்தில் நிலைத்திருப்பவன் வினையாற்றுவதில்லை. அதை முன்னிட்டு அவர்கள் இருவரும் ஒப்பாகமாட்டார்கள்.
தேகம் எடுத்திருப்பவன் தேகம் இருக்கும் வரையில் நல்வினையாற்றிக்கொண்டே இருக்க வேண்டும்.
அவ்வினையை ஈசுவர ஆராதனையாகச் செய்ய வேண்டும். அதனால் ஞான முதிர்ச்சி தானே வந்தமைகிறது.
இகம் பரம் ஆகிய இரண்டிலும் வாழ்க்கையின் குறிக்கோள் இனிது நிறைவேறுகிறது.
பாரமார்த்திக வாழ்வின் பெயரால் சோம்பித் திரிபவனும், சமுதாயத்துக்கு வெறும் சுமையாக வாழ்ந்திருப்பவனும்
கீதா தத்துவத்தை அறிந்தவர்கள் ஆகார். தூக்கி வினையாற்றுபவனே வேதாந்தம் அறிந்தவனாகிறான்.
ஸ்ரீ என்பது இங்கு ராஜ்யலக்ஷ்மி. எடுத்துக்கொண்ட காரியங்களெல்லாம் ஈசுவர சங்கற்பத்துக்கு உட்பட்டவைகளாக இருக்கவேண்டும்.
அப்பொழுது விஜயம் அல்லது வெற்றி நிச்சயமாக வந்தமையும். அதற்குமேல் நல்ல முயற்சியுடையவனுக்குச் செல்வமும் சீரும் சிறப்பும் வளரும்.
வெற்றியையும் ஆக்கத்தையும் முன்னிட்டுக் கடவுளை நம்பியிருப்பவன் முறைதவறி நடந்து கொள்ளமாட்டான்.
நேர்மையையும், நிலைத்த நீதியையும், தெளிந்த ராஜ தர்மத்தையும் அவனிடத்துக் காணலாம்.
ஈசுவர கிருபையும் ஜீவப்பிரயத்தனமும் ஒன்று சேருமானால் இகபரமிரண்டுக்கும் அவை நல்ல சாதனமாகின்றன.
அவைகளின் சேர்க்கையே சிறந்த யோகமாகிறது. மற்ற யோகங்களெல்லாம் அதினின்று உருவெடுக்கின்றன.
ஈசுவர கிருபை சந்ததமும் நம் பொருட்டுக் காத்துக்கொண்டிருக்கிறது.
அதைப் பயன்படுத்தி நாம் நேர்மையாக முயற்சி செய்வது ஒன்றே பாக்கி. இப்பொழுதே முயலுவது முறை.
சூரிய வெளிச்சம் எங்கும் சமமாய் வீழ்கிறது; ஆனால் ஜலம், கண்ணாடி, மெருகிட்ட உலோகம் இவைபோன்ற
வஸ்துக்களில் அவ்வெளிச்சம் நன்றாகப் பிரதிபலிக்கின்றது. அதுபோலத்தான் தெய்விக ஒளியும்.
அது எல்லாரிடத்தும் சமமாயும் பாரபக்ஷமின்றியும் வருகின்றது. என்றாலும் ந்லலாருடைய தூய மனமும்,
ஸாதுக்களுடைய இருதயமுமே அவ்வொளியை நன்றாய்ப் பிரதிபலிக்கச் செய்கின்றன.
பகவத் பக்திகொண்ட பரிசுத்த பக்தர்களுக்காகவே பகவான் உலகத்தில் அவதாரம் செய்கின்றார்.
அவதார புருஷரோடு வருபவர்கள் நித்திய முக்தர்களாவார்கள்; அல்லது கடைசி ஜன்மம் எடுத்தவர்களாவார்கள்.
৷৷18.78৷৷யத்ர யோகேஷ்வரஃ கரித்ஸ்நஸ்ய உச்சாவசரூபேண அவஸ்திதஸ்ய சேதநஸ்ய அசேதநஸ்ய ச வஸ்துநோ யே யே ஸ்வபாவயோகாஃ தேஷாஂ ஸர்வேஷாஂ யோகாநாம் ஈஷ்வரஃ ஸ்வஸஂகல்பாயத்தஸ்வேதரஸமஸ்தவஸ்துஸ்வரூபஸ்திதிப்ரவரித்திபேதஃ கரிஷ்ணோ வஸுதேவஸூநுஃ யத்ர ச பார்தோ தநுர்தரஃ தத்பிதரிஷ்வஸுஃ புத்ரஃ தத்பதத்வந்த்வைகாஷ்ரயஃ தத்ர ஷ்ரீஃ விஜயோ பூதிஃ நீதிஃ ச த்ருவா நிஷ்சலா இதி மதிஃ மம இதி. ,
৷৷18.78৷৷ஸுயோதநவிஜயபுபுத்ஸயா கரிதஸ்ய ப்ரஷ்நஸ்ய ஸஹஸா ஸாக்ஷாதுத்தரஂ வக்துமஷக்நுவந்’அர்தோக்தாஃ குருபாஞ்சாலாஃ’ இதி மத்வா கூடாபிஸந்திஃ ஸஂவாதாத்புதத்வாதிகமுக்தவாந்; தாவதாப்யஜாநதஃ ஸர்வாத்மநாந்தஸ்ய ஸாக்ஷாதுத்தரமாஹேத்யாஹ — ‘கிமத்ர பஹுநேதி’. அநபிப்ராயஜ்ஞஸ்ய தே பகவதார்ஜுநாயாத்யாத்மோபதேஷவைஷ்வரூப்யப்ரகாஷநாதிபிஃ பாண்டவவிஜயஸூசகைரலம்; ஸூசிதமேவ ஸ்பஷ்டஂ வதாமீத்யுச்யத இதி பாவஃ. யத்ர யஸ்மிந் பக்ஷ இத்யர்தஃ. யோகேஷ்வரஷப்தஸ்ய’கதயதஃ ஸ்வயம்’ இத்யத்ராப்ததமத்வாய ப்ராகுக்தாதர்தாதர்தாந்தரகதநம்? அநேகார்தஸம்பவாத் ப்ரகரணாநுகுண்யேந தத்தத்விஷேஷபரிக்ரஹோபபத்தேஷ்ச. ஈஷ்வரஷப்தஸ்ய நியந்தவ்யஸாகாங்க்ஷதயா யோகஷப்தேந நியந்தவ்யவிஷேஷஸமர்பணஂ ச யுக்ததமம்; அதோ விவக்ஷிதவிஜயாத்யநுகுணமர்தமாஹ — ‘கரித்ஸ்நஸ்யேத்யாதிநா’. தத்ர பலிதமாஹ — ‘ஸ்வஸங்கல்பேதி’. அவஸ்தாந்தரேபி ஷ்யாமபூதஃ; அதஃ கரிஷ்ணஷப்தோத்ராவதாரதஷாயாமபி யோகேஷ்வரத்வேநாஜஹத்ஸ்வஸ்வபாவத்வஸூசநார்த இத்யபிப்ராயேணாஹ — ‘வஸுதேவஸூநுரிதி’. பார்தஸம்பந்தவிஷேஷோப்யநேந ஸூசிதஃ. அத ஏவ ஹி பார்தஷப்த ஏவஂ வ்யாக்யாயதே — ‘தத்பிதரிஷ்வஸுஃ புத்ர’ இதி.’விஸரிஜ்ய ஸஷரஂ சாபம்’ [1.47] இதி ப்ராகுக்தாவஸ்தாவ்யதிரேகபரோத்ர தநுர்தரஷப்தஃ பகவதநுஷிஷ்டயதோக்தகரணார்ததயா காண்டீவாக்யதநுர்க்ரஹணத்யோதநார்தஃ. தத்ர விஷிஷ்டோபகரணவிஷேஷவீர்யாதிவிஷேஷோப்யந்தர்நீதஃ.’பார்தஸ்ய ச மஹாத்மநஃ’ [18.74] இதி ப்ராகுக்தமஹாமதித்வஂ பார்தஷப்தேந ஸூசிதமித்யாஹ — ‘தத்பதத்வந்த்வைகாஷ்ரய’ இதி. நஹ்யஸௌ த்வத்புத்ரவத்கரிஷ்ணமப்யர்த்ய நிஸ்ஸாராந்பரிகரத்வேந பரிஜக்ராஹேதி பாவஃ.’தத்ர’ இதி ஸாமாந்யநிர்தேஷஃ ப்ரத்யக்ஷபாருஷ்யபரிஹாரார்தஃ. ஷ்ரீஃ ராஜ்யாதிபோக்யஸமரித்திரூபா. விஜயஃ ஷத்ருநிராஸஃ.’தத்ர த்ருவஃ’ இதி விபரிணாமஃ. பூதிஃ ஐஷ்வர்யம்?’விபூதிர்பூதிரைஷ்வர்யம்’ [அமரஃ1.1.38] இதி பர்யாயபாடாத். தேநாஸ்ய புருஷஸ்ய ப்ரபுத்வாதிஷக்தியோகோ விவக்ஷிதஃ. உத்பந்நாயாஃ ஸமரித்தேருத்தரோத்தராபிவரித்திரூபமவநஂ பூதிஃ? நீதிஃ அர்தஷாஸ்த்ரஜந்யகர்தவ்யநிஷ்சயஃ? தச்சோதிதா தர்மாவிருத்தா வா வரித்திஃ; படுப்ரஜ்ஞைரவஹிதைரபி யுஷ்மாபிஷ்சதுர்பிரப்யுபாயைரகம்பநீயோ நயோ த்ருவஷப்தாபிப்ரேத இத்யாஹ — ‘நிஷ்சலேதி’.’மதிர்மம’ இத்யஸ்யாந்வயார்தமிதிஷப்தோத்யாஹரிதஃ. மமைவ மதிஃ’வித்யா (ஷ்ரரிணு) ராஜந்ந தே வித்யா மம வித்யா ந ஹீயதே. வித்யாஹீநஸ்தமோத்வஸ்தோ நாபிஜாநாஸி கேஷவம்’. [ம.பா.5.69.2]’மாயாஂ ந ஸேவே ப்ரதஂ தே ந வரிதா தர்மமாசரே. ஷுத்தபாவஂ கதோ பக்த்யா ஷாஸ்த்ராத்வேத்மி ஜநார்தநம்’ [ம.பா.5.69.5] இதி. அதஸ்தே த்ருவா நைவஂ மதிஃ? மம த்வேவஂ ஸமீசீநா மதிஃ ஸஞ்ஜாதேதி பாவஃ.கரிஷ்ணஸ்தத்த்வஂ பரஂ தத்பரமபி ச ஹிதஂ தத்பதைகாஷ்ரயத்வஂ ஷாஸ்த்ரார்தோயஂ ச ஷட்கைஸ்த்ரிபிரிஹஂ கதிதஸ்தத்ர பூர்வத்ர ஷட்கே.பக்த்யர்தஸ்வாத்மதரிஷ்டேஃ கரயுகலதஷா மத்யமே பக்த்யுபாயஃ ஸ்வோக்தாநுஷ்டாநவரித்திஂ த்ரடயிதுமகிலஂ ப்ரோக்தமந்தேப்யஷோதி৷৷1৷৷அத்யாயைஃ ஷிஷ்யமோஹஸ்ததுபஷமவிதிஃ கர்மயோகோஸ்ய பேதாஸ்தத்ஸௌகர்யாதியோகஸ்ததுசிதமஹிமா பூதிகாமாதிபேதஃ.பக்திஸ்தந்மூலபூமா பஜநஸுலபதா பக்திஷைக்ர்யாதி ஜீவத்ரைகுண்யஂ ஷாஸிதாஜ்ஞா தததிகமபரஃ ஸாரவர்கஷ்ச கீதாஃ৷৷2৷৷৷৷. ৷৷. ৷৷. ৷৷. இத்யாதிஃ ஸர்வயோகோ பகவதி பரமைகாந்த்யஸம்ப்ரீதியுக்தம்.யேஷாமந்யோந்யயோகோ பவதி ச கலயா நித்யநைமித்திகாநாஂ த்ரிஷ்வப்யேதேஷு யோகஂ பரமமிதபலஂ வக்துமந்யத்ப்ரஸக்தம்৷৷3৷৷ஷுத்தாதேஷவஷஂவதீகரிதயதிக்ஷோணீஷவாணீஷதா ப்ரஜ்ஞாதல்பபரிஷ்கரிதஷ்ருதிஷிரஃப்ராஸாதமாஸேதுஷீ.நித்யாநந்தவிபூதிஸந்நிதிஸதாஸாமோததாமோதரத்வித்ராலிங்கநதௌர்லலித்யலலிதோந்மேஷா மநீஷாஸ்து மே৷৷4৷৷தத்த்வஂ யத்ப்ரணவே தநஞ்ஜயரதேப்யக்ரே தரீதரிஷ்யதே தச்சித்தோ புவி வேங்கடேஷ்வரகவிர்பக்தோநுகம்ப்யஃ ஸதாம்.தத்தாதரிக்குருதரிஷ்டிபாதமஹிமக்ரஸ்தேந யச்சேதஸா கீதாவிஷ்ணுபதீ யதீஷ்வரவசஸ்தீர்தைரவாகாஹ்யத৷৷5৷৷
இதி ஷ்ரீகவிதார்கிகஸிஂஹஸ்ய ஸர்வதந்த்ரஸ்வதந்த்ரஸ்ய ஷ்ரீமத்வேங்கடநாதஸ்ய வேதாந்தாசார்யஸ்ய கரிதிஷு ஷ்ரீபகவத்ராமாநுஜவிரசிதஷ்ரீமத்கீதாபாஷ்யடீகாயாஂ தாத்பர்யசந்த்ரிகாயாஂ அஷ்டாதஷோத்யாயஃ৷৷18৷৷ ,
ஸ்ரீ வியாசர் இயற்றிய ஒரு லக்ஷம் சுலோகங்களையுடைய ஸ்ரீ மஹாபாரதத்தில், பீஷ்மபருவத்தில், ஸ்ரீ பிரம்ம வித்தையைப் புகட்டுவதும்,
யோக சாஸ்திரமானதும், ஸ்ரீ கிருஷ்ணார்ஜுன சம்வாதமாக வந்துள்ளதுமாகிய ஸ்ரீ பகவத்கீதை என்னும்
உபநிஷதத்தின்கண் மோக்ஷ ஸந்யாஸ யோகம் என்ற பதினெட்டாம் அத்தியாயம்.
——————————————————-
ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ வேதாந்த தேசிகர் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்-