ஸ்ரீ நியாஸ சதகம் -ஸ்ரீ வேதாந்த தேசிகன் ஸ்வாமிகள் –

ஸ்ரீமாந் வேங்கடநாதார்ய: கவிதார்க்கிக கேஸரீ,
வேதாந்தாசார்ய வர்யோ மே ஸந்நிதத்தாம் ஸதா ஹ்ருதி.

{உத்தம ஞான ஸம்பத்தையுடையவரும், வேதாந்தங்களுக்கு சாஸ்த்ரோக்தமான பொருள் உரைப்பதில் பிரஸித்தி பெற்றவரும்,
திருவேங்கடநாதன் என்னும் திருநாமத்தை வஹிப்பவரும், கவனம் பண்ணுபவர், ஹேதுவாதம் செய்பவர் இவர்கள்
எத்திறமையோராயினும் அவர்களுக்கெல்லாம் சிங்கம் போன்றவருமான
நம் தூப்புல் வேதாந்த தேசிகன் அடியேன் மனத்திலே எப்போதும் வீற்றிருக்கக் கடவர்.}

———–

ந்யாஸ வித்யையாவது —
ஆநுகூல்ய ஸங்கல்பம், ப்ராதிகூல்ய வர்ஜநம், கார்ப்பண்யம், மஹாவிச்வாசம், கோப்ருத்வ்வரணம்
என்னும் இவ்வைந்து அங்கங்களோடே கூடினதாய்,
சரணாகதி என்றும், நிக்ஷேபம் என்றும், த்யாகம் என்றும், ப்ரபத்தி என்றும் சொல்லப் பெறுகிற ஓர் வித்யையாம்.

இது ஸர்வாதிகாரம். வர்ணாச்ரம தர்மம் இதற்கு அங்கமன்று. ஸக்ருத்கர்த்தவ்யம். அந்திம ஸ்மிருதி அபேக்ஷிதமன்று.
இந்த ஸரீரம் விட்டபோதே பலம் ஸித்தம்
1-உபாஸநத்தில் சக்தி யில்லாமையும்,
2-அதற்கேற்ற ஜ்ஞானமில்லாமையும்,
3-சாஸ்த்ராநுமதமான ஜாதி குணாதிகளில்லாமையும்,
4-பலத்தைப் பெறக் கால விளம்பம் பொறாமையும் என்னும் இந்நான்கும்
தனித்தும் ஒன்றிரண்டு மூன்றுகளுடன் சேர்ந்தும் ப்ரபத்திக்கு அதிகாரம் ஆகும்.

அந்த அதிகாரமாவது 15 பிரிவாகிறது. அசக்தி மாத்திரம் 1. அஜ்ஞாந மாத்திரம் 2. சாஸ்த்ரா நநுமதி மாத்திரம்.
3. விளம்பம் பொறாமை மாத்திரம் 4. அசக்தியும் அஜ்ஞாநமும் சேர்ந்து 5. அசக்தியும் சாஸ்த்ரா நநுமதியும் சேர்ந்து
6. அசக்தியும் விளம்பம் பொறாமையும் சேர்ந்து 7. அஜ்ஞாநமும் சாஸ்த்ரா நநுமதியும் சேர்ந்து
8. அஜ்ஞாநமும் விளம்பம் பொறாமையும் சேர்ந்து 9. சாஸ்த்ரா நநுமதியும் விளம்பம் பொறாமையும் சேர்ந்து
10. அசக்தியும், அஜ்ஞாநமும், சாஸ்த்ரா நநுமதியும் சேர்ந்து 11. அசக்தியும், அஜ்ஞாநமும் விளம்பம் பொறாமையும் சேர்ந்து
12. அசக்தியும், சாஸ்த்ராநநு மதியும் விளம்பம் பொறாமையும் சேர்ந்து
13. அஜ்ஞாநமும், சாஸ்த்ராநநு மதியும் விளம்பம் பொறாமையும் சேர்ந்து
14. அஜ்ஞாநமும் அசக்தியும் சாஸ்த்ராநநு மதியும் விளம்பம் பொறாமையும் இந்நான்கும் சேர்ந்து 15.

இப்படி இந்நான்கும் சேர்ந்தால் ஒன்று; தனித்தனி நான்கு; இரண்டிரண்டு சேர்ந்தால் ஆறு ;
மும்மூன்று சேர்ந்தால் நான்கு ; ஆகப் பதினைந்து ஆகிறது.
இவைகளில் எந்த விதமான அதிகாரம் உடையவனானாலும் ந்யாஸவித்யையில் அதிகாரிதான்.

——–

அஹம் மத் ரக்ஷண பரோ மத் ரக்ஷண பலம் ததா
ந மம ஸ்ரீபதேரேவேத் யாத்மாநம் நிக்ஷிபேத் புத: (1)

அஹம் — அடியேனும், ஆத்மஸ்வரூபம்;
மத் ரக்ஷண பர: அடியேனை ரக்ஷிக்கும் பொறுப்பும், எனது ரக்ஷணத்தின் சுமையும் ;
ததா — அவ்வாறே, அப்படியே :
மத் ரக்ஷண பலம் — அடியேனை ரக்ஷிப்பதால் உண்டாகும் பயனும், எனது ரக்ஷணத்தால் உண்டாகும் பலமும் :
ந மம — அடியேனுடையவை அன்று ; நான் எனக்கு உரியேன் அல்லேன் ;
ஸ்ரீபதே: ஏவ — ஸ்ரீய:பதியான நாராயணன் உடையவையே, ஸர்வசேஷியான ஸ்ரீமந்நாராயணனுக்கே சேஷம்,
அவனே இவைகட்கெல்லாம் கடவன்;
இதி — என்று, இவ்வாறு ;
புத: பண்டிதன் ;
ஆத்மாநம் — தன்னை ;
நிக்ஷிபேத் — ஸமர்ப்பிக்கக் கடவன்]

அஹம் — அடியேனும் அடியேனைச் சேர்ந்தவைகளும், நான், ஆத்மஸ்வரூபம்.
“அடியேனும், அடியேனைச் சேர்ந்தவைகளும் எனக்குச் சேஷம் அல்ல. நான் எனக்கு உரியேன் அல்லேன்.
ஸர்வசேஷியான ஸ்ரீமந்நாராயணனுக்கே எல்லாம் சேஷம்” என்று அநுசந்திக்கை
“ஸ்வரூபஸமர்ப்பணம்” இது இம்மை யிலும் மறுமையிலும் உளதாம்.

“அடியேனையும் அடியேனுடையனவாகப் பேர்பெற்றவற்றையும் அடியேன் ஸ்வதந்த்ரனாய் ரக்ஷித்துக் கொள்ளச் சக்தி யற்றவன்.
தகுதியில்லாதவன். இவற்றினுடைய ரக்ஷணபரமும் அந்த ஸ்ரீய:பதி யுனுடையதே” என்று அநுஸந்தித்தல் “பரஸமர்ப்பணம்”.
இந்தச் சரீர முடிவில் மற்றொரு திவ்ய சரீரத்தை அடைந்து அர்ச்சிராதி மார்க்கத்தினால் பரமபதத்தைச் சேர்ந்து
அங்கு ஸ்ரீவைகுண்டநாதனை அநுபவித்து அதன் போக்கு வீடாகக் கைங்கர்யம் அடைதல் பலம்.
இதுவும் ப்ரதான பலியான ஸ்ரீமந்நாராயணன் உடையதே” என்று அநுஸந்தித்தல் “பலஸமர்ப்பணம்” .

ஸ்ரீபதேரேவ — என்றதால் இந்த ஸமர்ப்பணத்தில் திருமகளாரோடு கூடிய நாராயணனே
உத்தேச்யன் என்று சொல்லப் பெற்றதாயிற்று.

“இனி, ‘மலர்மகள் விரும்பும் நமரும் பெறலடிகள்’ (1-3-1) என்று தொடங்கி
‘திருவுடையடிகள்’ (1-3-8) என்றும் ,
‘மையகண்ணாள் மலர் மேலுறை வாளுறை மார்பினன்’ (4-5-2) என்றும்,
‘நமக்கும் பூவின்மிசை நங்கைக்கு மின்பன்'(4-5-8) என்றும்,
‘கோலத் திரு மா மகளோடுன்னைக் கூடாதே'(6-9-3) என்றும் சொல்லிக் கொண்டு போந்து,
‘திருவாணை’ (10-10-2) என்றும்,
‘கோலமலர்ப் பாவைக்கன் பாகிய வென்னன்பே'(10-10-7) என்றும் தலைக்கட்டுகையாலே,
ஸ்ரீமானான நாராயணனே பரதத்துவம் என்றும் சொல்லிற்று.

இத்தால், நம் ஆசார்யர்கள் ரஹஸ்யத்திற் பத த்வயத்தாலும் அருளிச் செய்துகொண்டு போகும் அர்த்தத்திற்கு அடி
இவ்வாழ்வாராயிருக்குமென்றதாயிற்று.
ஆச்ரயணவேளையிலே ‘மலர்மகள் விரும்பும் நமரும் பெறலடிகள்'(1-3-1) தொடங்கி
போகவேளையிலே ‘கோல மலர்ப் பாவைக் கன்பாகிய வென்னன்பே’ என்று சொல்லுகையாலே,
ஆச்ரயண வேளையோடு போகவேளையோடு வாசியற
ஒருமிதுநமே உத்தேச்யமென்னுமிடம் சொல்லிற்றாயிற்று ; [ஈடு. முதல் ஸ்ரீய:பதி.]

புத: — அநேக காலம் குருகுல வாஸம் பண்ணி மந்திர மந்திரார்த்தங்களை ஆசார்யன் மூலமாக நன்கு உணர்ந்து ,
தத்வ, உபாய புருஷார்த்தங்களைப் பற்றிய விவேகம் பெற்றவன்.
“முமுக்ஷுவான அதிகாரிக்கு இவ்வுபாயத்தில் அங்கி ஸ்வரூபமாவது —
ஆபரணத்தை உடையவனுக்கு அவன்தானே ரக்ஷித்துக் கொண்டு பூணக் கொடுக்குமா போலே யதாவஸ்திதமான ஆத்மநிக்ஷேபம்.
அதாவது —
ப்ரணவத்தில் ப்ரதமாக்ஷரத்தில் ப்ரக்ருதி ப்ரத்யயங்களாலே ஸர்வ ரக்ஷகனாய், ஸர்வ சேஷியாய்த் தோற்றின
ஸர்வேச்வரனைப் பற்ற ஆத்மாத்மீய ரக்ஷண வ்யாபாரத்திலும், ஸ்வாதீநமாகவும் ஸ்வார்த்தமாகவும் தனக்கு
அந்வயம் இல்லாதபடி பரந்யாஸ ப்ரதாநமான அத்யந்த பாரதந்த்ரிய விசிஷ்டசேஷத்வ அநுஸந்தாநவிசேஷம்.

‘ஸ்வாத்மாநம் மயி நிக்ஷிபேத்’ என்று சோசிதமான இவ்வநுஸந்தாந விசேஷத்தை அநுஷ்டிக்கும்படி :–
சேஷியாய், ஸ்வதந்த்ரனான ஈச்வரன் தன் ப்ரயோஜனமாகவே தானே ரக்ஷிக்கும் பணிக்கு ஈடாக
அநந்யார்ஹ , அநந்யாதீத சேஷ பூதனாய் அத்யந்த பரதந்த்ரனான தான் ‘ஆத்மாபி சாயம் நமம’ என்கிறபடியே
எனக்குரியேனல் லேன், ஒன்றை நிருபாதிகமாக என்னது என்னவும் உரியேன் அல்லேன்,
‘ஸ்வயம் ம்ருத்பிண்ட பூதஸ்ய பரதந்த்ரஸ்ய தேஹிந: ஸ்வரக்ஷணேப்ய சக்தஸ்ய கோஹேது: பாரக்ஷணே’ என்கிறபடியே
என்னையும் என்னது என்று பேர் பெற்றவற்றையும் நானே ஸ்வதந்த்ரனாயும், ப்ரதாநபலியாயும்
ரக்ஷித்துக் கொள்ள யோக்யனுமல்லேன்,

‘ஆத்மா ராஜ்யம் தநஞ்சைவ களத்ரம் வாஹா நாநிச, ஏதத் பகவதே ஸர்வ மிதி தத்ப்ரே க்ஷிதம் ஸதா’ என்று
விவேகிகள் அநுஸந்தித்த க்ரமத்திலே என்னுடைய ஸ்வாத்மாத்மீயங்களும் அவனதே,
‘ஆத்மாத்மீய பரந்யாஸோ ஹ்யாத்ம நிக்ஷேப உச்யதே’ என்கையால்
இவற்றினுடைய ரக்ஷண பரமும்’நஹி பாலந ஸாமர்த்ய ம்ருதே ஸர்வேச்வரம் ஹரிம்’ என்கிறபடியே
ஸர்வரக்ஷகனான அவனதே.
‘தேந ஸம்ரக்ஷ்ய மாணஸ்ய பலே ஸ்வாம்ய வியுக்ததா, கேசவார்ப்பண பர்யந்தாஹ்யாத்ம நிக்ஷேப உச்யதே’ என்கிறபடியே
ரக்ஷண பலமும் ப்ரதாநபலியான அவனதே என்று பாவிக்கை.
முமுக்ஷு மாத்ர ஸாமாந்யம் ஸ்வரூபாதி ஸமர்ப்பணம்,
அகிஞ்சநே பர ந்யாஸ ஸ்த்வதிகோங்கிதயா ஸ்தித: அத்ர ரக்ஷா பர ந்யாஸஸ் ஸமஸ்ஸர்வபலார்த்திநாம்,
ஸ்வரூப பல நிக்ஷேப ஸ்த்வதிகோ மோக்ஷ காம்க்ஷிணாம்.

பலார்த்தியாய் உபாயாநுஷ்டாநம் பண்ணுகிற ஜீவன் பலியாயிருக்க ஈச்வரன் இங்கு ப்ரதாநபலியானபடி எங்ஙனே என்னில் :-
அசித்தின் பரிமாணங்கள் போல சித்துக்குத் தான் கொடுத்த புருஷார்த்தங்களும்
ஸர்வ சேஷியான தனக்கு உகப்பாய் இருக்கையாலே ஈச்வரன் ப்ரதாந பலி ஆகிறான்.
அசேதநமான குழமணனை அழித்துப் பண்ணியும், ஆபரணம் பூட்டியும் அழகு கண்டு உகக்கிறதோடு
சேதநமான கிளியைப் பஞ்சரத்தில் வைத்துப் பால் கொடுத்தும்,
வேண்டினபடி பறக்கவிட்டும் அதில் உகப்பு கண்டு உகக்கிறதோடு வாசியில்லையிறே நிரபேக்ஷரான ரஸிகர்க்கு.

ஆன பின்பு இங்கு ஸ்வ நிர்ப்பரத்வ பர்யந்த ரக்ஷகை கார்த்ய பாவநம்,
த்யக்த ரக்ஷாபல ஸ்வாம்யம் ரக்ஷ்யஸ்யாத்ம ஸமர்ப்பணம்.
ஸ்தோத்ரத்தில்
‘வபுராதிஷு யோபி கோபிவா குணதோ ஸா நி யதா ததா வித:
ததயந்தவ பாதபத்மயோரஹ மத்யைவ மயா ஸமர்ப்பித:’ என்கிறதுக்குத் தாத்பர்யம் என் என்னில் :–
முத்ரையிட்டு இருக்கிற ராஜாவின் கிழிச்சீரை ஒரு ஹேதுவாலே தன் கையிலே இருந்தால்
ராஜாகைக் கொள்ளும் என்று உள்ளிருக்கிற மாணிக்கத்தின் ஸ்வரூப ஸ்வபாவங்களை விசதமாக அறியாதே
கிழிச்சீரையோடே மீளக் கொடுக்குமா போலே தேஹாத்யதிரிக்தாத்மாவின் ஸ்வரூப ஸ்வபாவ ஸ்திதிகளை
விசதமாக விவேகிக்க அறியாதாரும் உள்ள அறிவைக் கொண்டு ஆத்ம ஸமர்ப்பணம் பண்ணினால்
அவ்வளவாலும் அநாதிகாலம் பண்ணின ஆத்மாபஹார சௌர்யத்தால் உண்டான பகவந் நிக்ரஹம் சமிக்கும்
என்கிற சாஸ்த்ரார்த்தத்திலே திருவுள்ளம்.

இதுக்குமேல் ‘மம நாத யதஸ்தி’ என்கிற ச்லோகத்தில்
இஸ்ஸமர்ப்பணத்தைப் பற்ற அநுஸந்தேயம் பண்ணிற்றும்
ஸ்வரூபாதிவிவேகம் அன்றிக்கே ஸமர்ப்பிக்கப் புக்காலும் தன்னுடைய த்ரவ்யத்தை ராஜாவுக்கு
உபஹாரமாகக் கொடுப்பாரைப் போலே, என்னது என்கிற அபிமாநத்தோடே ஸமர்ப்பிக்கில்
ஆத்மாபஹார சௌர்யம் அடியற்றதாகாது என்கைக்காக அத்தனை அல்லது சாஸ்த்ர சோசிதமாய்த் தாம்
அநுஷ்டித்த ஸமர்ப்பணத்தை அஜ்ஞக்ருத்யம் ஆக்கினபடி அன்று.

ஆக இரண்டு ச்லோகத்தாலும் யதாவஸ்தித ஸ்வரூபாதி விவேகம் இல்லையே ஆகிலும்
‘ந மம’ என்று ஸ்வஸம்பந்தம் அறுக்கையே ‘அஹமபி தவைவாஸ்மி ஹி பர:’ என்னும்படி
பர ஸமர்ப்பண ப்ரதாநமான சாஸ்த்ரார்த்தத்தில் ஸாரம் என்றது ஆயிற்று.
இப்படி சேஷத்வ அநுஸந்தாந விசிஷ்டமான ஸ்வ ரஷ பர ஸமர்ப்பணம்
த்வயத்தில் உபாய பரமான பூர்வகண்டத்தில் மஹா விச்வாஸ பூர்வக கோப்ருத்வ வரண கர்பமான
சரண சப்த உபலிஷ்ட க்ரியாபதத்திலே சேர்த்து அநிஸந்திக்க ப்ராப்தம்.

இப்படி இவை ஆறும் இம் மத்த்ரத்திலே விமர்ச தசையில் தனித்தனியே அநுஸந்தித்தாலும்,
வாக்யார்த்த ப்ரதிபத்தி தசையில் அல்லாத வாக்யார்த்தங்கள் போலே ஸாங்கமான ப்ரதாநம் ஏகபுத்யாரூடமாம்.
ஆகையால் யதாசாஸ்த்ரம் ஸாங்கப்ரதாந அநுஷ்டாநம் ஸக்ருத்கர்த்தவ்யம் ஆயிற்று.
அநேக வ்யாபார ஸாத்யமான தாநுஷ்கனுடைய லக்ஷ்ய வேதார்த்தமான பாணமோக்ஷம் க்ஷண க்ருதயம் ஆகிறாப்போலே
இவ் ஆத்ம ரக்ஷாபர ஸமர்ப்பணம் இருக்கும்படி என்று ச்ருதி ஸித்தம்.
இப் பரஸமர்ப்பணமே ப்ரபத்தி மந்த்ரங்களில் ப்ரதாநமாக அநுஸந்தேயம் என்னும் இடத்தை
‘அநநைவ து மந்த்ரேண ஸ்வாத்மாநம் மயி நிக்ஷிபேத், மயி நிக்ஷிப்த கர்த்தவ்ய:
க்ருத க்ருத்யோ பவிஷ்யதி’ என்று ஸாத்யகி தந்த்ரத்திலே பரஸ்வீகாரம் பண்ணுகிற சரண்யன் தானே தெளிய அருளிச் செய்தான்.

இதில் ஸாங்காநுஷ்டாநமாய் அற்றது –
கர்த்ருத்வ த்யாக, மமதா தியாக, பலத்யாக, பலோபயத்வத்யாக பூர்வகமான
ஆநுகூல்ய ஸங்கல்பாத்ய அர்த்தாநு ஸந்தாநத்தோடே குருபரம்பரா உபஸத்தி பூர்வக த்வய வசந முகத்தாலே
ஸ்வரூப பலந்யாஸ கர்பமான ஆத்ம ரக்ஷாபர ஸமர்ப்பணம் பண்ணுகை.
இக் கர்த்ருத்வ த்யாகத்துக்கு நிபந்தநம் தன் கர்த்ருத்வமும் அவன் அடியாக வந்தது என்று தனக்கு
யாவதாத் மானபாவியான பகவதேவ பாரதந்த்ரத்தை அறிகை.

மமதா த்யாகத்துக்கும் பலத்யாகத்துக்கும் நிபந்தநம் ஆத்மாத்மீயங்களுடைய ஸ்வரூபாநுபந்தி
பவதேக சேஷத்வ ஜ்ஞாநம்.
பலோபாயத்வ த்யாகத்துக்கு நிபந்தநம் சரண்ய ப்ரஸாதமான இவனுடைய அநுஷ்டாநம்
ப்ரதாந பலத்துக்கு வ்யவ ஹிதகாரணம் ஆகையும்,
அசேதநமாகையாலே பல ப்ரதாந ஸங்கல்ப ஆச்ரயம் அல்லாமையும்,
ஈச்வரன் பலோபாயம் ஆகிறது ஸஹஜ ஸௌ ஹார்த்தத்தாலே கரணகளேபர ப்ரதாநந் தொடங்கி
த்வயோச்சாரண பர்யந்தமாக ஸர்வத்துக்கும் ஆதி காரணம் ஆன தானே
ப்ரஸாத பூர்வக ஸங்கல்ப விசேஷ விசிஷ்டனாய்க் கொண்ட வ்யவஹித காரணம் ஆகையாலும்,
உபயாந்த சூந்யனுக்கு அவ்வோ உபாயஸ்தாநத்திலே நிவேசிக்கையாலும்.
இங்ஙன் இருக்கைக்கு அடி தர்மிக்ராஹகம் ஆன சாஸ்த்ரத்தாலே அவகதமான வஸ்து ஸ்வபாவம் ஆகையால்
இவ்வர்த்தம் யுக்திகளால் சலிப்பிக்க ஒண்ணாது.

இஸ்ஸாங்காநுஷ்டாநத்துக்கு நடாதூர் அம்மாள் அருளிச் செய்யுஞ் சுருக்கு: —
அநாதிகாலம் தேவரீருக்கு அநுஷ்டாசரணம் பண்ணுகையாலே ஸம்ஸரித்துப் போந்தேன்,
இன்று முதல் அநுகூலனாய் வர்த்திக்கக் கடவேன், ப்ரதிகூலாசரணம் பண்ணக் கடவேனல்லேன்,
தேவரீரைப் பெறுகைக்கு என் கையில் ஒரு கைம்முதல் இல்லை, தேவரீரையே உபாயமாக அறுதியிட்டேன்,
தேவரீரே உபாயமாகவேணும், அநிஷ்டநிவ்ருத்தியிலாதல் இஷ்டப்ராப்தி யிலாதல் எனக்கு இனி பரம் உண்டோ? — என்று.
இவ்விடத்தில் ஆநுகூல்ய ஸங்கல்பாதிகள் உபாய பரிகரமாய் ஸக்ருத்தாய் இருக்கும்.

மேல் இவன் கோலின அநுகூல வ்ருத்யாதிகளோடு போருகிற இடமும் உபாய பலமாய் யாவதாத்ம பாவியாய் இருக்கும்..
இவற்றில் பிராதிகூல்யவர்ஜநமும் அம்மாள் அருளிச் செய்தபடியே ஆநுகூல்ய ஸங்கல்பம் போலே
ஸங்கல்ப ரூபம் ஆனாலும் ஸக்ருத் கர்த்தவ்யம் என்னும் இடம் ‘அபாயேப்யோ நிவ்ருத்தோஸ்மி’ என்கிறபடியே
அபிஸந்தி விராமம் ஆதல் ப்ராதிகூல்ய ஸ்வரூப நிவ்ருத்தியாதல் ஆனாலும்
அதில் ப்ரதமக்ஷணம் அங்கமாய் மேலுள்ளது பலமாகக் கடவது. இப்படி விச்வாஸத்திலும் பார்ப்பது.

ப்ரவ்ருத்தி ரநுகூலேஷு நிவ்ருத்திச்சாந்யத: பலம்
ப்ராப்த ஸுக்ருதாச் சஸ்யாத் ஸங்கல்பேச ப்ரபத்தித:
ஆகையால் இருந்த நாளில் நிரபராத கைங்கர்யத்தையும், ப்ராரப்த சரீராநந்தரம் மோக்ஷத்தையுஞ் சேர
பலமாகக் கோலி ப்ரபத்தி பண்ணுவார்கள் நிபுணர்.

அறவே பரமென் றடைக்கலம் வைத்தன ரன்றுநம்மைப்
பெறவே கருதிப் பெருந்தக உற்ற பிரானடிக்கீ
ழுறவே யிவனுயிர் காக்கின்ற வோருயி ருண்மையைநீ
மறவே லெனநம் மறைமுடி சூடிய மன்னவரே.

[வேதாந்தமாகிய ஸாம்ராஜ்யத்தில் முடிசூடி நிற்கின்ற அரசர்களாகிய நம் ஆசார்யர்கள் தன் ஸம்பந்தம் பொருந்திய
சேதநனுடைய ஸ்வரூபத்தைக் காப்பவனும், உலகுக் கெல்லாம் ஒரே அந்தர்யாமியாய் இருப்பவனுமான
எம்பெருமானுடைய ஸ்வபாவத்தை நீ மறவாதே என்று சிக்ஷித்து, அநாதியாக நம்மை அடைவதற்கே
ஊற்றம் உடையவனாய் இருந்து , அளவற்ற கிருபையை வைத்தவனாகிய எம்பெருமானுடைய திருவடியின் கீழ்
சேதநனுடைய பொறுப்பு அற்றுப்போக வேண்டும் என்று நினைத்து ரக்ஷிக்கப்பட வேண்டிய வஸ்துவாக ஸமர்ப்பித்தனர்]
{ஸ்ரீமத்ரஹஸ்யத்ரய ஸாரம், ஸாங்க ப்ரபதநாதிகாரம்.} என்றதன் சுருக்கமே இம் முதல் சுலோகம்.

மேலும் இந்தச் சுலோகத்தின் பொருளை
“எனக்குரிய னெனதுபர மென்பே றென்னா திவையனைத்து மிறையில்லா விறைக்க டைத்தோம்”
—-(தேசிகமாலை, அமிருதரஞ்சனி 8)

{நானே எனக்கு ஸ்வாமி. என்னை ரக்ஷிக்குங் கடமையும் என்னுடையதே. அதன் பலனும் என்னுடையதே.” என்று
நினையாமல் ஸ்வரூபம் பரம் பலன் எல்லாவற்றையும் தனக்கு ஒரு நாயகன் இல்லாத பகவானிடம்
ஸமர்ப்பித்தோம் என்று இவர்தாமே அருளிச் செய்துள்ளதும் காண்க}

————

ந்யஸயாம்ய கிஞ்சந: ஸ்ரீமந் அநுகூலோந்யவர்ஜித:
விச்வாஸ ப்ரார்த்தநா பூர்வம் ஆத்ம ரக்ஷா பரம் த்வயி. (2)

[ஸ்ரீமந்: ஸ்ரீமந் நாராயணனே! திருமகளோடு வருந்திருமாலே!
அகிஞ்சந: தேவரீரைப் பெறுவதற்கு வேறு உபாயங்களை அறிவதற்கும் அநுஷ்டிப்ப தற்கும் சக்தியற்றவனான அடியேன் ;
அநுகூல: அநுகூலனாக ஆகக் கடவேன் என்கிற ஸங்கல்பம் உடையவ னாகவும்;
அந்யவர்ஜித: அநுகூலனாயிருப்பதற்கு வேறான ப்ராதிகூல்யத்தை விட்ட வனாகவும் இருந்து;
விச்வாஸ ப்ரார்த்தநாபூர்வம்: நீ என்னை ரக்ஷிப்பாய் என்கிற துணிவும், நீ என்னை ரக்ஷிக்கவேண்டும்
என்கிற ப்ரார்த்தனையையும் முன்னிட்டு;
ஆத்ம ரக்ஷாபரம்”: அடியேனைக் காக்கும் பொறுப்பை
த்வயி : தேவரீரிடத்தில் ந்யஸ்யாமி – ஸமர்ப்பிக்கின்றேன்]

முதல் சுலோகத்தில் கூறப் பெற்ற ரக்ஷாபர ஸமர்ப்பண ரூபமான அங்கியை
ஆநுகூல்ய ஸங்கல்பம் முதலான ஐந்து அங்கங்களுடன் அநுஷ்டிக்க வேண்டும் என்று காட்டா நின்று கொண்டு
ஸ்ரீய:பதியான பகவானை விளித்து தாம் அநுஷ்டித்த முறையிலே அருளிச் செய்கிறார் இதில்.

திருகமள் கேள்வனே! தேவரீரை அடைவதற்கு உபாயங்களாகிய கர்மஞான பக்திகள் போன்ற
எத்தகைய முதலும் இல்லாதவனும், தேவரீருக்கு என்றுமே அநுகூலனும், பிராதி கூல்யத்தை அடியோடு
விட்டவனுமாகியஅடியேன் நன்னம்பிக்கையுடனும்,அடியேனைக் காப்பாற்ற வேண்டும் என்று வேண்டிக் கொண்டும்,
அடியேனை ரக்ஷிக்கும் பரத்தைத் தேவரீரிடத்தில் வைத்து விடுகின்றேன்.

ப்ரபத்திக்கு ஐந்து அங்கங்கள் உண்டு. அவையாவன:—
(1) ஆநுகூல்ய ஸங்கல்பம் (2) ப்ராதிகூல்ய வர்ஜநம்
(3) மஹாவிச்வாஸம் (4)கோப்த்ருத்வ வரணம் (5) கார்ப்பண்யம் என்பன.

(1) ஆநுகூல்ய ஸங்கல்பம் – எம்பெருமான் திருவுள்ளத்திற்கு உகந்தவற்றையே செய் வதாய் உறுதி கொள்ளல்
(2) ப்ராதிகூல்ய வர்ஜநம் – எம்பெருமான் திருவுள்ளத்திற்கு விபரீதமானவற்றைச் செய்யாதிருக்க உறுதி கொள்ளல்;
அல்லது அவற்றைப் புரிய எண்ணங் கொள்ளாமை; அல்லது அவற்றைச் செய்யாது விடுதல்.
(3) மஹாவிச்வாஸம் – எம்பெருமான் நம்மைக் காக்க வல்லவன் என்று தேறித் தவறாது நம்மை ரக்ஷிப்பான் என்று திடமாக நம்புதல்.
(4)கோப்த்ருத்வ வரணம் – பக்தியோகம் முதலிய உபாயங்களைஅநுஷ்டிக்கச்சக்தியற்ற தம் விஷயத்தில்
அருள் புரிந்து அவ்வுபாயங்களின் ஸ்தாநத்தில் நின்று பலன் கொடுக்கு மாறு அவனை வேண்டுகை.
(5)கார்ப்பண்யம் – பக்தியோகம் முதலிய உபாயங்களில் தமக்கு அதிகாரமின்மையும், எம்பெருமானைத் தவிர
வேறு தெய்வத்திடமோ, மோக்ஷத்தைத் தவிர வேறு பலனிலோ பற்றில்லாமையும் அநுஸந்தித்தல்;
அல்லது இவ்வநுஸந்தாநத்தால் தமக்கிருந்த கர்வம் ஒழியப் பெறுதல்;
அல்லது எம்பெருமானது கருணை தம்மீது வளர்ந்து ஓங்கும்படி தாழ்ந்து நின்று அஞ்ஜலி நமஸ்காரம் முதலியவற்றைச் செய்தல்

இந்தச் சுலோகத்தில் ‘அநுகூல:’ என்றதால் ஆநுகூல்ய ஸங்கல்பமும்,
‘அந்யவர்ஜித:’ என்றதால் ப்ராதிகூல்ய வர்ஜநமும்,
விச்வாஸ ப்ரார்த்தநாரூபம்’ என்றதால் மஹா விச் வாஸம், கோப்த்ருத்வ வரணம் என்பனவும்,
‘அகிஞ்சந:’ என்றதால் கார்ப்பண்யமும்,
‘ஆத்ம ரக்ஷாபரம் ந்யஸ்யாமி’ என்றதால் ஸாங்க பர ஸமர்ப்பணமும் கூறப்பெற்றன.

“அநாதிகாலம் தேவரீருக்கு அநிஷ்டாசரணம் பண்ணுகையாலே ஸம்ஸரித்துப் போந்தேன்.
இன்று முதல் அநுகூலனாய் வர்த்திக்கக் கடவேன்; ப்ரதிகூலாசரணம் பண்ணக் கடவேனல்லேன்;
தேவரீரைப் பெறுகைக்கு என் கையில் ஒரு கைம்முதல் இல்லை; தேவரீரையே உபாயமாக அறுதியிட்டேன்;
தேவரீரே உபாயமாக வேண்டும்; அஷ்ட நிவ்ருத்தியிலாதல், இஷ்ட ப்ராப்தியிலாதல் இனிபரம் உண்டோ’” என்பது
இஸ் ஸாங்கா நுஷ்டாநத்துக்கு நடாதூர் அம்மாள் அருளிச் செய்யும் சுருக்கு.

நின்னருளாங் கதியன்றி மற்றொன் றில்லே
னெடுங்காலம் பிழைசெய்த நிலைக ழிந்தே
னுன்னருளுக் கினிதான நிலையு கந்தே
னுன்சரணே சரணென்னுந் துணிவு பூண்டேன்
மன்னிருளாய் நின்றநிலை யெனக்குத் தீர்த்து
வானவர்தம் வாழ்ச்சிதர வரித்தே னுன்னை
யின்னருளா லினியெனக்கோர் பரமேற் றாம
லென்றிருமா லடைக்கலங்கொ ளென்னை நீயே–(தேசிகமாலை, அமிருதசுவாதினி—31)
என்ற இவர் பாசுரம் இப்பொருளையே விளக்குதல் காண்க.

[எனக்குத் தலைவனான எம்பெருமானே! தேவரீருடைய கிருபையாகிய கதியைத் தவிர அடியேனுக்கு வேறு கதியில்லை;
அநாதிகாலமாக தேவரீர் திருவடிகளில் அபராதம் செய்து வந்த நிலை இப்போது நீங்கிவிட்டது.
தேவரீர் கிருபையைப் பெறுவதற்கு ஸாதநமாக தேவரீர் திருவடிகளில் ப்ரபத்தியை அநுஷ்டித்தேன்
என் அக்ஞாநத்தை ஒழித்து நித்யஸுரி களின் வாழ்வை அடியேனுக்குத் தருமாறு தேவரீரை வேண்டிக் கொண்டேன்.
இனிமேல் அடியேனுக்கு ஒரு பொறுப்பும் வைக்காமல் அடியேனைக் காக்கவேண்டிய வஸ்துவாக ஏற்றுக் கொள்வாயாக.
இதில் ‘நின்னருளாங் ……….இல்லேன்’ என்றதால் கார்ப்பண்யமும்,
‘நெடுங்காலம் … கழிந்தேன்’ என்றதால் ப்ராதிகூல்ய வர்ஜநமும்,
‘உன்னருளுக்கு … உகந்தேன்’ என்றதால் ஆநுகூல்ய ஸங்கல்பமும்,
’ உன்சரணே … பூண்டேன்’ என்ற தால் ‘மஹாவிச்வாஸமும்’,
‘மன்னிருளாய் … வரித்தேனுன்னை’ என்றதால் ‘கோப்த்ருத்வ வரணமும்’
‘இன்னருளால் … என்னைநீயே’ என்றதால் ஆத்ம ஸமர்ப்பணமும் கூறப் பெற்றுள்ளன.
எனவே, ஐந்து அங்கங்களுடன் கூடிய ப்ரபத்தியை இப்பாசுரம் விளக்குதல் தேற்றம்]

உகக்குமவை யுகந்துகவா வனைத்துமொழிந் துறவுகுண
மிகத்துணிவு பெறவுணர்ந்து வியன்காவ லெனவரித்துச்
சகத்திலொரு புகலில்லாத் தவமறியேன் மதிட்கச்சி
நகர்க்கருணை நாதனைநல் லடைக்கலமா யடைந்தேனே.{தேசிகமாலை, அடைக்கலப்பத்து-5}
என்ற பாசுரமும் இவண் அநுஸந்தேயம்.

[உலகில் வேறோர் உபாயத்தையும் செய்யமுடியாதவனும், மற்றவுபாயத்தைப் பற்றிய அறிவற்றவனுமான அடியேன்,
பேரருளாளன் உகந்தவற்றைச் செய்வதையே விரும்பி, அவன் உகவாத அனைத்தையும் செய்யாது நீங்கி,
பலன் தருவதில் மிக்க உறுதியாகிய மஹாவிச்வாஸத்தை அடைவதற்கு ஸாதகமாக
பேரருளாளனுக்கும், ஜீவாத்மாவுக்கும் உள்ள சம்பந்தத்தையும், அவனுடைய குணங்களையும் அநுஸந்தித்து,
அவனையே அதிசயிக்கத் தக்க ரக்ஷகனாகவேண்டும் என்று பிரார்த்தித்து, அழகிய மதிள்கள் சூழ்ந்த காஞ்சியின்
கருணையே வடிவாகக் கொண்ட ஸ்வாமியான பேரருளாளனை சிறந்த கதியாகப் பற்றினேன்.
இதில் ‘உகக்குமவையுகந்து’ என்றதால் ஆநுகூல்ய ஸங்கல்பமும்,
‘உகவாவனைத்துமொழித்து’என்றதால் ப்ராதிகூல்ய வர்ஜநமும்,
‘மிகத் துணிவு பெறவுணர்ந்து’ என்றதனால் மஹாவிச்வாஸமும்
‘காவலென வரித்து’ என்றதனால் கோப்த்ருத்வ வரணமும்
‘புகலில்லாத் தவமறியேன்’ என்றதால் கார்ப்பண்யமும்
‘அடைக்கலமாயடைந்தேன்’ என்றதால் அங்கியாகிய ஆத்ம ஸமர்ப்பணமும் கூறப் பெற்றுள்ளன.
எனவே பேரருளாளன் திருவடிகளில் ஐந்து அங்கங்களுடன் கூடிய ப்ரபத்தியை அநுஷ்டித்தேன் – என்றபடி]

இவ்வித்யைக்கு பரிகரமாவது
“ஆநுகூல்ய ஸங்கல்பமும், ப்ராதிகூல்ய வர்ஜனமும், கார்ப்பண்யமும், மஹாவிச்வாஸமும், கோப்த்ருத்வ வரணமும்.
இவ்விடத்தில் ‘ஆநுகூல்ய ஸங்கல்ப: ப்ராதிகூல்ய வர்ஜநம், ரக்ஷிஷ்யதீதி மஹாவிச்வாஸோ
கோப்த்ருத்வ வரணம் ததா. ஆத்மநிக்ஷேப கார்ப்பண்யே ஷட்விதா சரணாகதி’ இத்யாதிகளிற் சொல்லுகிற
ஷாட்வத்யமும் அஷ்டாங்க யோகம் என்னுமாப்போலே அங்காங்கி ஸமுச்சயத்தாலே ஆகக் கடவது என்னும் இடமும்,
இவற்றில் இன்னதொன்றுமே அங்கி, இதரங்கள் அங்கங்கள் என்னும் இடமும்
‘நிக்ஷே பாபர பர்யாயோ ந்யாஸ: பஞ்சாங்கஸம்யுத:, ஸந்யாஸஸ்த்யாக இத்யுக்தச் சரணாகதிரித்யபி’ என்கிற ச்லோகத்தாலே
ந்யாய நிரபேக்ஷமாக ஸித்தம்.

இவ்விடத்தில் ‘சாச்வதீ மம ஸம்ஸித்திரியம் ப்ரஹ்வீ பவாமி யத், புருஷம் பரமுத்திச்ய நமே ஸித்திரிதோந்யதா,
இத்யங்கமுதிதம் ச்ரேஷ்டம் பலேப்ஸா தத்விரோதிநீ’ என்று அஹிரிபுத்ந்யோக்தமான பலத்யாக ரூபாங்காந்தரம்
மோக்ஷார்த்தமான ஆத்ம நிக்ஷேபத்திலே நியதம்.
பலஸங்க கர்த்ருத்வாதி த்யாகம் கர்மயோகம் முதலாக நிவ்ருத்தி தர்மங்கள் எல்லாத்திலும் வருகையாலே
இவ்வநுஸந்தாநம் முமுக்ஷுவுக்கு ஸாங்க ஸமர்ப்பண தசையிலே கர்த்தவ்யம்.
இங்கு பரிகரங்களானவற்றில் ஆநுகூல்ய ஸங்கல்பத்துக்கும் ப்ராதிகூல்ய வர்ஜநத்துக்கும் நிபந்தநம்
ஸர்வசேஷியான ஸ்ரீய:பதியைப்பற்ற ப்ரவருத்தி நிவ்ருத்திகளாலே அபிமதாநு வர்த்தநம்
பண்ண வேண்டும்படி இவனுக்குண்டான பாரார்த்யஜ்ஞாநம்.
இத்தாலே, ‘ஆநுகூல்யேதராப்யாம்து விநிவ்ருத்திரபாயத:’ என்கிறபடியாலே அபாய பரிஹாரம் ஸித்தம்.

கார்ப்பண்யமாவது முன்பு சொன்ன ஆகிஞ்சந்யாதிகளுடைய அநுஸந்தாநமாதல், அதடியாக வந்த கர்வஹாநியாதல்,
க்ருபாஜநக க்ருபணவ்ருத்தியாதலாய் நின்று சரண்யனுடைய காருண்யோத்தம்பநார்த்தமுமாய் ,
‘கர்ப்பண்யேநாப்யுபாயாநாம் விநிவ்ருத்தி ரிஹேரிதா’ என்கிறபடியே பின்பு மநந்யோபாயதைக்கும் உபயுக்தமாய் இருக்கும்.

மஹாவிச்வாஸம் ‘ரக்ஷிஷ்யதீதி விஷ்வாஸா தபீஷ்டோபாய கல்பநம்’ என்கிறபடி
அணியிடாத அநுஷ்டாநஸித்யர்த்தமுமாய் பின்பு நிர்பரதைக்கும் உறுப்பாய் இருக்கும்.
ஸ்வரூபாநுசித புருஷார்த்தங்கள் போலே ஸ்வரூப ப்ராப்தமான அபவர்கமும் புருஷார்த்தமாம்போது
அர்த்திக்கக்கொடுக்க வேண்டுகையாலே இங்கு கோப்த்ருத்வ வரணமும் அபேக்ஷிதம்.
நன்றாயிருப்பதொன்றையும் புருஷன் அர்த்திக்கக் கொடாதபோது புருஷார்த்தங் கொடுத்தான் ஆகானிறே.
ஆகையாலேயிறே ‘அப்ரார்த்திதோ நகோபாயேத்’ என்றும்,
‘கோப்த்ருத்வ வரணம் நாம ஸ்வாபிப்ராய நிவேதநம்’ என்றுஞ் சோல்லுகிறது.

இப்படி இவ்வைந்தும் இவ்வித்யாநுஷ்டாந காலத்தில் உபயுக்தங்கள் ஆகையால்
இவை இவ்வாத்ம நிக்ஷேபத்துக்கு அவிநாபூத ஸ்வபாவங்கள்.
இவ்வர்த்தம் பிராட்டியை சரணமாகப் பற்ற வாருங்கோள் என்று ஸாத்விக ப்ரக்ருதியான
த்ரிஜடை ராக்ஷஸிகளுக்குச் சொல்லுகிற வாக்கியத்திலும் காணலாம்.
‘ததலம் க்ரூர வாக்யைர்வ:’ என்று ப்ராதிகூல்யவர்ஜநம் சொல்லப்பட்டது.
‘ஸாந்த்வமே வாபிதீயதாம்’ என்கையாலே மந:பூர்வமாக அல்லது வாக்ப்ரவ்ருத்து யில்லாமையாலே
ஆநுகூல்ய சங்கல்பம் ஆக்ருஷ்டம் ஆயிற்று.
‘ராவாத்திபயம் கோரம் ராக்ஷஸாநா முபஸ்திதம்’ என்று போக்கற்று நிற்கிற நிலையைச் சொல்லுகையாலே
அதிகாரமான ஆகிஞ்சந்யமும் அதினுடைய அநுஸந்தாநமுகத்தாலே வந்த கர்வஹாந்யாதி ரூபமாய்
அங்கமான கார்ப்பண்யமுஞ் சொல்லிற்றாயிற்று.

‘அலமேஷா பரித்ராதும் ராக்ஷஸ்யோமஹதோபயாத்’ என்கையாலும்
இத்தை விவரித்துக் கொண்டு ‘அலமேஷா பரித்ராதும் ராகவாத்ராக்ஷஸீகணம்’ என்று திருவடி அநுவதிக்கையாலும்
பெருமாள் ஒருத்தனை நிக்ரஹிக்கப் பார்க்கிலும்அவர் சீற்றத்தை ஆற்றி இவள் ரக்ஷிக்கவல்லள் ஆகையாலே
ரக்ஷிஸ்யதீதி விச்வாஸம் சொல்லப் பட்டது.
‘அபியாசாம வைதேஹீ மேதத்தி மம ரோசதே’, பர்த்ஸிதாமபி யாசத்வம் ராக்ஷஸ்ய:கிம்விவக்ஷயா’ என்கையாலே
கோப்த்ருத்வ வரணம் சொல்லிற்றாயிற்று. இவ்வைந்துக்கும் அங்கியான ஆத்மநிக்ஷேபம்
‘ப்ரணிபாத ப்ரஸந்நாஹி மைதிலீ ஜககாத்மஜா’ என்று ப்ரஸாதகரண விசேஷத்தைச் சொல்லுகிற
ப்ரணிபாத சப்தத்தாலே விவக்ஷிதம் ஆயிற்று.
ஆகையால் ‘ந்யாஸ:பஞ்சாங்க ஸம்யுத:’ என்கிற சாஸ்த்ரம் இங்கே பூர்ணம்.
இப்படி உபதேசிக்க ராக்ஷஸிகள் விலக்காதமட்டே பற்றாகப் பிராட்டி தன் வாத்ஸல்யாதிசயத்தாலே
‘பவேயம் சரணம் ஹிவ:’ என்று அருளிச் செய்தாள்.

இப்பாசுரம் ஸஹ்ருதயமாய் பலபர்யந்தமானபடியை
‘மாதர் மைதிலி ராக்ஷஸீஸ்த்வயிததை வார்த்ராபராதாஸ்த்வயா ரக்ஷந்த்யாபவநாத்ம ஜால்லகுதரா
ராமஸ்ய கோஷ்டீ க்ருதா’ என்று அபியுக்தர் வெளியிட்டார்கள்.
இவ்விடத்தில் த்ரிஜடையுடைய ஆத்மாத்மீய பர ஸமர்ப்பணத்திலே அவளுக்குப் பிறவித் துவக்காலே
நம்மவர்கள் என்று கண்ணோட்டம் பிறக்கும் ராக்ஷஸிகளும் அந்தர்பூதைகள்.
அப்படியே ஸ்ரீவிபீஷணாழ்வானோடு கூடவந்த நாலு ராக்ஷஸர்களும் அவருடைய உபாயத்திலே அந்தர்பூதர்கள்.
அங்குற்ற அபயப்ரதாந ப்ரகரணத்திலும் இவ்வங்காங்கி வர்க்கம் அடைக்கலம். எங்ஙனை என்னில் :–

ப்ராதிகூல்யத்திலே வ்யவஸ்திதனான ராவணனுக்குங்கூட ‘ப்ரதீயதாம் தாசரதாய மைதிலீ’
‘ஸீதாஞ்ச ராமாய நிவேத்ய தேவீம்வஸேம ராஜந்நிஹ வீதசோகா:’ என்று ஹிதஞ்சொல்லுகையாலே
ஆநுகூல்ய ஸங்கல்பந் தோற்றிற்று.

இந்த ஹிதவசநம் பித்தோபஹதனுக்குப் பால்கைக்குமாப்போலே அவனுக்கு உத்வேக ஹேதுவாயிற்று.
‘தீவாந்து திக்குல பாம்ஸநம்’ என்று திக்காரம் பண்ணினபின்பு இனி இவனுக்கு உபதேசிக்கவும் ஆகாது,
இவனோடு அநுபந்தித்த விபூதிகளும் ஆகாது, இவன் இருந்த இடத்தில் இருக்கவும் ஆகாது என்று அறுதியிட்டு
‘த்யக்த்வா புத்ராம்ச்ச தாராம்ச்ச’ பரித்யக்தா மயா லங்கா மித்ராணிச தநாநிச’ என்கிற ஸ்வவாக்கியத்தின்படியே
அங்கு துவக்கற்றுப் போருகையாலே ப்ராதிகூல்ய வர்ஜநாபிஸந்தி தோற்றிற்று.

‘ராவணோ நாம துர்வ்ருத்த:’ என்று தொடங்கி ஸர்வஜித்தான ராவணனோட்டை விரோதத்தாலே
தாம் போக்கற்று நிற்கிற நிலையைச் சொல்லுகையாலும்,
பின்பும் ‘அநுஜே ராவணஸ்யாஹம் தேந சாஸ்ம்யவமா நித: பவந்தம் ஸர்வபூதாநாம் சரணம் சரணங்கத:’
என்கையாலும் கார்ப்பண்யம் சொல்லப் பட்டது.

அஞ்சாதே வந்து கிட்டி ‘ஸர்வலோக சரண்யாய ராகவாய மஹாத்மநே’ என்று சொல்லும்படி
பண்ணின மஹாவிச்வாஸம் ‘விபூஷணோ மஹாப்ராஜ்ஞ:’ என்று காரண முகத்தாலே சொல்லப்பட்டது.
ப்ராஜ்ஞதையை விசேஷிக்கிற மஹச்சப்தத்தாலே விச்வாஸாதிசந்தானே விவக்ஷிதமாகவுமாம்.

‘ராகவம் சரணம் கத:’ என்கையாலே உபாய வரணாந்தர் நீதமான கோப்த்ருத்வ வரணம் சொல்லிற்றாயிற்று.

உபாயவரண சப்தத்தாலே வ்யஞ்சிதமாகிற அளவு அன்றிக்கே ‘நிவேதயமாம் க்ஷிப்ரம் விபீஷண முபஸ்திதம்’
என்கையாலே கடகபுரஸ்ஸரமான ஆத்மநிக்ஷேபம் சொல்லிற்று.

இப்ரகரணத்திலே நிவேதந சப்தம் விஜ்ஞாபநமாத்ரபரமானால் நிஷ்ப்ரயோஜநம்.
இப்படி மற்றும் உள்ள ப்ரபத்தி ப்ரகரணங்களிலும் லௌகீகத்ரவ்ய நிக்ஷேபங்களிலும்
ஸங்க்ஷேப விஸ்தர ப்ரக்ரியையாலே இவ்வர்த்தங்கள் காணலாம்.
தான் ரக்ஷிக்க மாட்டாததொரு வஸ்துவை ரக்ஷிக்கவல்லன் ஒருவன் பக்கலிலே ஸமர்ப்பிக்கும் போது தான்
அவன் திறத்தில் அநுகூலாபிஸந்தியைத் தவிர்ந்து, இவன் ரக்ஷிக்க வல்லன்,
அபேக்ஷித்தால் ரக்ஷிப்பதுஞ் செய்யும் என்று தேறி , தான் ரக்ஷித்துக் கொள்ளமாட்டாமையை அறிவித்து,
நீ ரக்ஷிக்க வேணும் என்று, ரக்ஷ்ய வஸ்துவை அவன் பக்கலிலே ஸமர்ப்பித்து, தான் நிர்பரனாய் பயங்கெட்டு
மாரிலே கைவைத்துக் கொண்டு உறங்கக்காணா நின்றோமிறே.’ [ஸ்ரீமத்ரஹஸ்யத்ரயஸாரம், பரிகரவிபாகாதிகாரம்]

ஸ்ரீமந் — ஸ்ரீ மஹாலக்ஷ்மியோடு கூடிய நாராயணனே!
லக்ஷ்மியோடு கூடின எம்பெருமானே ப்ரபத்திக்கு உத்தேச்யன் என்பது இதனால் அறிவிக்கப் பெற்றது.
முதலில் புருஷகார ப்ரபத்தி பண்ணி, அம்முகத்தாலே வசீக்ருதனான எம்பெருமானிடத்தில்
ப்ரபத்தி செய்யவேண்டும் என்பதும் ஸூசிக்கப் பெறுகின்றது.

இவ்வாசார்ய சிரேஷ்டர் தெய்வநாயகனைச் சரணம் அடையத் திருவுள்ளங்கொண்டு முதலில்
செங்கமலவல்லித் தாயாரிடம் செய்யும் புருஷகார ப்ரபத்தியை முதற் பாசுரத்தால் வெளியிடுகிறார் “மும்மணிக்கோவை”யில்.

அருடரு மடியவர்பான் மெய்யை வைத்துத்
தெருடர நின்ற தெய்வ நாயகநின்
னருளெனுஞ் சீரோ ரரிவை யானதென
விருள்செக வெமக்கோ ரின்னொளி விளக்காய்
மணிவரை யன்ன நின்றிரு வுருவி
லணியம ராகத் தலங்கலா யிலங்கி
நின்படிக் கெல்லாந் தன்படி யேற்க
வன்புட னின்னோ டவதரித் தருளி
வேண்டுரை கேட்டு மீண்டவை கேட்பித்
தீண்டிய வினைகண் மாண்டிட முயன்று
தன்னடி சேர்ந்த தமருனை யணுக
நின்னுடன் சேர்ந்து நிற்குநின் றிருவே.

[தேவரீரால் அருள்புரியப்பெற்ற அடியவர்கள் மீது மெய்யாக ஒழுகுந் தன்மையை இட்டு ‘அடியவர்க்கு மெய்யன்’ எனப்
பெயர் பெற்று அடியோங்களுக்கு ஜ்ஞாநக்கண்ணை அருள்கின்ற தெய்வநாயகனே!
எமக்கு அஜ்ஞாநமாகிய இருள் ஒழியும்படி ஒப்பற்ற இனிய பிரகாசத்தையுடைய தீபம் போன்றவளாய்,
இந்த்ரநீல பர்வதம் போன்ற தேவரீர் அழகிய திருமேனியில் திருவாபரணங்கள் அமர்ந்து நிற்கின்ற திருமார்பில்
மாலையாகப் பிரகாசித்துக்கொண்டு, தேவரீர் ப்ரகாரங்களுக்கு எல்லாம் தன் பிரகாரங்கள் ஒத்திருக்குமாறு
தேவரீரைப் பிரியமாட்டாத அன்புடன், தேவரீரோடு தானும் அவதரித்தருளி,
ஆச்ரிதர்கள் பிரார்த்திக்கும் உரைகளைத்தான் முந்துறக் கேட்டு, மறுபடியும் அவ்வுரைகளைத் தேவரீர் கேட்குமாறு செய்து,
திரண்ட கர்மங்கள் ஒழிந்து போகச் செய்ய முயன்று, தன் திருவடிகளை அடைந்த பாகவதர்கள் தேவரீரை அடையும்படி
தேவரீர் கருணையெனும் குணமே ஒப்பற்ற பெண்வடிவு கொண்டது என்னலாம்படி தேவரீருக்கும்
பெருமையைத் தருகின்ற பெரிய பிராட்டி தேவரீரோடு க்ஷணமும் பிரியாது சேர்ந்து நிற்கின்றாள்] என்ற தேசிகமாலைப் பாசுரமே அது.

எம்பெருமானுடைய குணங்களுக்கு அளவே இல்லை. ஒரு பொருளுக்கு உளதாகக் கூறும் குணமானது
தன்னைப் பெற்றிருக்கும் மற்றொரு பொருளைக் காட்டிலும் ஒரு பேதத்தைக் காட்டுவதால் அக்குணம் விசேஷணம் என்னப் பெறும்.
இத்தகைய விசேஷணம் “ஸ்வரூபநிரூபக விசேஷணம்” என்றும், “நிரூபித ஸ்வரூப விசேஷணம்” என்றும் இருவகைப்படும்.
ஒரு வஸ்துவின் ஸ்வரூபத்தை எந்தக் குணத்தை உடையதாகக் கூறியே விளக்கினால் அன்றி
அவ்வஸ்துவின் ஸ்வரூபத்தை அறியமுடியாதோ, அந்தக் குணம் ஸ்வரூபநிரூபக விசேஷணம் எனப்படும்.
ஒரு வஸ்துவின் ஸ்வரூபத்தை விளக்கியபின் அதன் பெருமை புலப்படுவதற்கு எந்தக் குணங்கள்
வெளியிடப் பெறுகின்றனவோ, அவை நிரூபித ஸ்வரூப விசேஷணம் எனப்படும்.
எம்பெருமானுடைய ஸ்வரூபத்தை ஸத்யத்வம், ஜ்ஞாநத்வம், அநந்தத்வம், ஆநந்தத்வம், அமலத்வம் என்னும்
ஐந்து குணங்களை யிட்டே விளக்க வேண்டும். ஆதலின் இவ்வைந்தும் ஸ்வரூப நிரூபகம் ஆகும்.
இந்தக்குணங்கள் “அமலனவியாத சுடரளவில்லா வாரமுதம்” (தேசிகமாலை அருத்த பஞ்சகம் 1) என்ற வடியிற் கூறப்பெற்றுள்ளன.

(1) ஸத்யத்வம் — எஞ்ஞான்றும் மாறுபடாத தன்மை. இது ‘அவியாத’ எனும் சொல்லாற் கூறப்பெற்றது.

(2) ஜ்ஞாநத்வம் — எப்பொழுதும் குறைவுபடாத ஜ்ஞாந ஸ்வரூபனாந் தன்மை.
இது ‘சுடர்’ என்ற சொல்லால் உணர்த்தப் பெற்றது.

(3) அநந்தத்வம் — ‘இங்குத்தான் இருக்கின்றான்’ என்று தேசத்தாலும்,
‘இப்பொழுதுதான் இருக்கின்றான்’ என்று காலத்தாலும்,
‘இந்த வஸ்துவின் ஸ்வரூபமாக இருக்கின்றான்’ என்று வஸ்துவினாலும் அளவிடமுடியாதபடி
எவ்விடத்திலும், எக்காலத்திலும், எந்த வஸ்து ஸ்வரூபனாகவும் நிற்கும் தன்மை.
இது ‘அளவில்லா’ என்றதால் கூறப்பெற்றது.

(4) ஆநந்தத்வம் – தோஷங்கள் இல்லாத தன்மை. இது ‘அமலன்’ என்றதால் குறிக்கப்பெற்றது.

இவ்வைந்து குணங்களால் எம்பெருமானது ஸ்வரூபத்தை ஒருவாறு அறிந்தபின்
ஸௌசீல்யம், காருண்யம், வாத்ஸல்யம் முதலிய அளவற்ற திருக்கல்யாண குணங்கள்
அவன் பெருமையைக் காட்டுகின்றன. இவை நிரூபித ஸ்வரூப விசேஷணமாகும்.

“இப்படி ஸபத் நீகனாய்க்கொண்டு ஸர்வ ரக்ஷண தீக்ஷிதனாய் ‘சாந்தானந்த’ (சதுச்லோகீ 4)
‘ஸ்வ வைச்வ ரூப்யேண’ (ஸ்தோத்ர ரத்நம் 38) இத்யாதிகளிற்படியே
ஸ்வரூபத்தாலும், குணத்தாலும், ப்ரணயத்தாலும் ஸுச்லிஷ்டனான சரண்யனுக்கு
‘தன்னடியார் திறத்தகத்து’ (பெரியாழ்வார் திருமொழி 4-9-2) இத்யாதிகளில் அபிப்ரேதங்களாய்
புருஷகாரமும் தன்னேற்ற மென்னலாம் படியான சரண்யத்வ உபயுக்தங்களான ஆகாராந்தரங்களைச்
சொல்லுகிறது இங்குற்ற நாராயண சப்தம்.

அவையாவன :– சரீராத்மபாவநியாமகங்களான சேஷசேஷித்வாதி ஸம்பந்தங்களும்,
ஆச்ரயணீயதைக்கும் பலப்ரதானத்துக்கும் உபயுக்தமான குணவர்க்கமும், ஸககாரி நிரபேக்ஷமாக
ஸர்வத்தையும் நினைத்தபோதே தலைக்கட்டவல்ல ஸங்கல்பரூப வ்யாபாரமும்,
‘ஸ்வமுத்திச்ய ஸ்ரீமாந்’ (ஸ்ரீரங்கராஜஸ்தவம் 2-87) என்கிறபடியே ஆச்ரித ஸம்ரக்ஷணம் தானும்
தன்பேறாக ரக்ஷிக்கிற ப்ரயோஜந விசேஷமும்.

இங்கு குணவர்க்கம் என்கிறது ;–
காருண்ய ஸௌலப்ய ஸௌசீல்ய வாத்ஸல்ய க்ருதஜ்ஞாதிகளும், ஸர்வஜ்ஞத்வஸர்வ சக்தித்வ
ஸத்ய ஸங்கல்பத்வ பரிபூர்ணத்வ பரமோதாரத்வாதிகளும் ;

காருண்யம் — ஒரு வ்யாஜத்தை முன்னிட்டு நம்முடைய துக்கங்களைக் கழிக்கைக்கு தானே
நினைத்திருக்கையாலே ‘எம்மாபாவியர்க்கும் விதிவாய்க்கின்று வாய்க்கும்’ (திருவாய்மொழி 5-1-7) என்று நம்புகைக்கு உறுப்பாம் ;

ஸௌலப்யம் –‘சேணுயர்வானத்திருக்கும் தேவபிரான்’ (திருவாய்மொழி 5-3-9) என்று அகலாதபடி
‘ஏரார்ந்த கண்ணி யசோதை இளஞ்சிங்கம் நாராயணனே நமக்கே பறை தருவான்’ (திருப்பாவை 1) என்று
ஆபால கோபாலம் அணியனாய் அபேக்ஷிதம் தந்தருளும் என்கைக்கு உறுப்பாம்;

ஸௌசீல்யம் –‘அம்மானாழிப் பிரானவனெவ்விடத்தான்யானார்’ (திருவாய்மொழி 5-1-7) என்று
அகலாமைக்கு உறுப்பாம்;

வாத்ஸல்யம் — ‘நீசனேன் நிறைவொன்றுமிலேன்'(திருவாய்மொழி 3-3-4) என்று ஸ்வ தோஷத்தைக் கண்டு
அவன் அநாதரிக்கிறான் என்று வெருவாமைக்கு உறுப்பாம்;

க்ருதஜ்ஞத்வம் — ‘மாதவனென்றதே கொண்டு’ (திருவாய்மொழி 2-7-4)
‘திருமாலிருஞ்சோலைமலை யென்றேன்’ (திருவாய்மொழி 10-8-1) என்கிறபடியே
தன் பக்கலிலே அதிலகுவாயிருப்பதொரு வ்யாஜத்தைக் கண்டாலும் இனி நம்மைக் கைவிடான் என்கிற தேற்றத்திற்கு உறுப்பாம்;

மார்தவார்ஜித வாதிகளுக்கும் இப்படியே உபயோகம் கண்டுகொள்வது.

ஸர்வஜ்ஞத்வம் —‘எல்லாமறிவீர்’ (திருவாய்மொழி 4-9-6) என்கிறபடியே ஆச்ரிதருடைய
இஷ்ட ப்ராப்தி அநிஷ்ட நிவ்ருத்தி உபாயங்களையும் விரோதிகளையும் அறிகைக்கு உறுப்பாம்;

ஸர்வசக்தித்வம் — ‘கூட்டரிய திருவடிகட்கூட்டினை'(திருவாய்மொழி 4-9-9) என்கிறபடியே
ஆச்ரிதர் மநோ ரதங்களைக் கடிப்பிக்கைக்கு உறுப்பாம்;

ஸத்ய ஸங்கல்பத்வம் — ‘சன்மசன்மாந்திரங்காத்து’ (திருவாய்மொழி 3-7-7) இத்யாதிகளிற்படியே
‘மோக்ஷயிஷ்யாமி'(ஸ்ரீபகவத்கீதை 18-66) என்றது முடிவு செய்கைக்கு உறுப்பாம்;

பரிபூர்ணத்வம் — ‘செல்வநாரணனென்று’ (திருவாய்மொழி 1-10-8) இத்யாதிகளிற்படியே
பாவ தாரதம்யம் பார்க்கும் அளவே ஆனாலும் நாம் செய்யும் கிஞ்சித்காரத்தில் கௌரவலாவகங்களைப் பாராமைக்கு உறுப்பாம்;

பரமோதாரத்வம்–அல்பமான ஆத்மாத்மீயங்களை சோராநீத நூபுர ந்யாயத்தாலே ஸமர்ப்பித்தவர்களுக்குத் தான்
‘எனக்கே தன்னைத் தந்த கற்பகம்’ (திருவாய்மொழி 2-7-11) என்கிறபடியே,
அநந்தமான ஆத்மாத்மீயங்களை வழங்குகைக்கு உறுப்பாம்;

ஸ்தைர்ய தைர்யாதிகளுக்கும் இப்படி உபயோகம் கண்டுகொள்வது. ” [ஸாரஸாரம் த்வயாதிகாரம்]

இப்பிரபத்தி வித்யைக்கு உபயுக்தங்களாய் அநுஸந்தேயங்களான —
ஸர்வஜ்ஞத்வம், ஸர்வசக்திதத்வம், ஸர்வஸ்வாமித்வம் முதலான குணங்கள் எல்லாம் ”
த்வயி” என்கிற பதத்தில் அநுஸந்தேயம். இவை முன்னர் விளக்கப் பெற்றிருத்தல் காண்க.

பகவானுடைய குணங்கள் எல்லாம் பரோபகாரார்த்தமாகவே (பிறருக்கு உதவுவதற்காகவே) யிருக்கிறபடியால்
அவனைக் கல்யாண குணவான் என்று சாஸ்த்ரங்கள் முறையிடுகின்றன.
ஸர்வஜ்ஞத்வம் முதலான குணங்களை இவ்வளவு என்று எண்ண முடியாது.
ஸர்வஜ்ஞத்மாவது:– எப்பொழுதும் எல்லா வஸ்துக்களையும் உள்ளது உள்ளபடியே பார்ப்பது.
ஸர்வசக்தித்வமாவது :– நினைத்ததை நினைத்தபடியே முடிக்க சக்தி யுண்டாயிருக்கை; இந்த சக்தி பலவிதம்.
ஸத்யகாமத்மாவது:– போக்யமான வஸ்துக்கள் நினைத்தபோது ஸித்தமாயிருக்கை;
ஸத்ய ஸங்கல்பத்வமாவது –தான் ஸங்கல்பித்ததற்கு (நினைத்ததற்கு) ஒருவராலும் தடையில்லாமல்
ஸங்கல்பித்தபடியே நிறைவேற்றுகை.

ஸர்வேச்வரன் விபீஷணாழ்வானை ரக்ஷிக்க ஸங்கல்பித்தபோது ஸுக்கிரீவன் அங்கதன் முதலான தம்முடைய
அந்தரங்கமான மந்திரிகள் தடுத்தபோதிலும் அந்த ரக்ஷண ஸங்கல்பம் தடையில்லாமல் நிறைவேறிற்று.
பாணாஸுரனை சிக்ஷிக்க (தண்டிக்க) ஸங்கல்பித்தபோது, சிவன், ஸுப்ரஹ்மண்யன் முதலானவர்கள்
குறுக்கே விழுந்தபோதிலும் அவனைத் தண்டித்தே விட்டான்.
பரமோதாரத்வமாவது;– ஆச்ரிதர்களுக்கு அவர்கள் அபேக்ஷித்ததற்கு அதிகமாகவே கொடுத்தும்
‘நாமென்ன கொடுத்தோம்’ என்றிருக்கை.
க்ருதஜ்ஞதையாவது — தன் விஷயத்தில் அல்பம் செய்தாலும் அதை எப்போதும் அதிகம் நினைத்திருக்கை.
ஆச்ரித வத்ஸலத்வமாவது — ஆச்ரிதர்களிடத்தில் எவ்வளவு குற்றம் இருந்தாலும் அதைப் பாராததுபோல் இருக்கை.
ஸௌசீல்யமாவது ;– தான் எல்லாரையும்விட ஸர்வப்ரகாரத்தாலும் உத்தமனாயிருந்தும் ,
ஜாதி, குணம், நடத்தை இவை எல்லாவற்றிலும் மிகவும் தாழ்ந்தவர்களுடன், ஸஹோதரர்களோடு
போல் பிரியமாகப் பழகுந்தன்மை.
ஸௌலப்யமாவது:– ஆச்ரிதர்கள் நினைத்தமாத்திரத்தில் அவர்கள் இருக்கும் இடத்திற்குத் தானே வந்து கிட்டுகை.
ஆச்ரிதபாரதந்த்ர்யமாவது :– தான் ஸர்வேச்வரனாயிருந்தும் ஆச்ரிதர் இட்ட வழக்காக அவர்கள் இடும்
ஏவல் தொழில்களைத் தன் மேன்மைக்குத் தகாததாயிருந்தும் மிக அன்புடன் இவ்வளவு கிடைத்ததே என்று செய்வது.

இவை முதலான எண்ணிறந்த மஹா குணங்கள் ஸர்வேச்வரனுக்கு ஸ்வபாவ ஸித்தங்கள் என்று
ச்வேதாச்வதரோபநிஷத்தில் சொல்லப் பெற்றிருக்கிறது. இவனுக்கு அஜ்ஞானம் ஒருகாலும் கிடையாது.

[ இப்பிரபத்தி வித்யைக்கு உபயுக்தங்களாய் அநுஸந்தேயங்களான, இங்கு விளக்கப் பெற்றுள்ள
ஸர்வஜ்ஞத்வம் முதலான அகில குணங்களும் “த்வயி” என்ற பதத்தில் அநுஸந்தேயம்.]

———-

ஸ்வாமிந் ஸ்வ சேஷம் ஸ்வ வசம் ஸ்வ பரத்வேந நிர்ப் பரம்
ஸ்வ தத்த ஸ்வ தியா ஸ்வார்த்தம் ஸ்வஸ்திந் நிஸ்யஸிமாம் ஸ்வயம். (3)

[ ஸ்வாமிந் — ஸ்வத்வத்தை உடையவரே! ஸர்வசேஷியான ஸ்ரீமந்நாராயணனே !
ஸ்வ சேஷம் — தேவரீருடைய ஸொத்தாகவும் தேவரீருக்குச் சேஷ பூதனாயும்;
ஸ்வ வசம் — தேவரீருக்கு அதீநனாயும் இருக்கிற, தேவரீருக்கு உட்பட்டவனும் ஆன; மாம் -அடியேனை;
ஸ்வதத்த ஸ்வதியா — தேவரீரால் கொடுக்கப் பெற்றதான தேவரீரைக் குறித்ததான புத்தியினால்,
தேவரீரால் அளிக்கப் பெற்ற தேவரீருடைய புத்தியால், இச்சரீர ப்ரதாநம் முதல் ஸதாசார்ய ஸம்ச்ரயணம் பண்ணி வைத்து
த்வயோச்சாரணம் வரையில் உள்ள ஜ்ஞாநத்தினால்;
ஸ்வார்த்தம் — தேவரீருக்காகவே, தேவரீருடைய லாபத்துக்காகவே;
நிர்ப்பரம் — அடியேனுக்குச் சுமையில்லாதபடி, அடியேனுக்கு ஒரு பொறுப்பும் இல்லாதபடி;
ஸ்வபரத்வேந — செய்யவேண்டிய கார்யங்கள் தேவரீருடைய பரமாக, தேவரீருடைய பொறுப்பாகவே;
ஸ்வஸ்மிந் — தேவரீரிடத்தில்; ஸ்வயம் — தேவரீரே; ந்யஸ்யஸி — வைத்துக் கொள்ளுகின்றீர்.]

அடியேனை ஸொத்தாகவுடைய பெருமாள், தனக்கு அடிமையானவனும், தன்வசமாயிருப்பவனும்,
தன்னிடம் பரத்தை வைத்துவிட்டபடி யாலே எல்லாவித பரமும் நீங்கினவனுமான அடியேனுக்குத் தன்னைப் பற்றிய
ஞானத்தைத் தானே கொடுத்து, தான் அளித்த தன்னறிவாலே தனக்காகவே தன்னிடத்தில்
தானே அடியேனை வைத்துக் கொள்ளுகிறார்.

முன் சுலோகத்திற் சொன்ன ஸாங்கமான பரஸமர்ப்பணமும் நிவ்ருத்தி தர்மத்திற்கு உரியதான ஸாத்விக த்யாகம்
என்கிற அங்கத்துடன் அநுஷ்டிப்பது என்று அருளிச் செய்கிறார் இதில்.

ஸர்வ நியந்தாவாயாகிய திருநாராயணனே ! தேவரீருக்கு ஒரு மேன்மையைத் தருவதற்காகவே ஏற்பட்டவனாயும்,
தேவரீர் இட்ட வழக்காய் இருந்து அதீநனாயும் அடியேன் இருக்கின்றேன்.
இவ்வாறுள்ள அடியேனை தேவரீர் கொடுத்த தேவரீருக்குச் சேஷமான புத்தியாலே
வேறொருவரின் பிரார்த்தனையின்றி தேவரீர் பிரயோஜநத்துக்காகவே அடியேனுக்கு
ஒரு பரம் இல்லாமல் இருக்கும்படி தேவரீர் திருவடிகளில் வைத்துக் கொள்ளுகிறீர்.

தன்னதிகாராநுரூபமாக தவிர வேண்டுமவை தவிர்த்து, செய்யவேண்டுமவை செய்யுமிடத்தில்
அடியேன் ஸ்வதந்த்ரனாய்ச் செய்கிறேன் அல்லேன். அடியேனுக்கு இக்கர்மம் சேஷபூதம் என்றும்,
அடியேனுக்கு இன்னபலத்துக்கு இதுவே ஸாதனம் என்றும் பிறக்கும் நினைவை மாற்றி
ஸர்வேச்வரன் செய்விக்க அவனுக்குச் சேஷமான கைங்கரியத்தை அவன் உகப்பே பிரயோஜநமாக
அநுஸந்தித்து அநுஷ்டிக்கை ஸாத்விகத்யாகம். இவ்வாறு அநுஷ்டிப்பது.

நிவ்ருத்தி தர்மங்களை அநுஷ்டிக்கும் ஜீவன் கர்த்ருத்வத்தையும், மமதையையும், பயனில் ஸம்பந்தத்தையும்
விட்டுவிடவேண்டும். இதுவே ஸாத்விகத்யாகம்.
கர்த்ருத்வத்தை விடுகையாவது :– இந்தக் காரியத்தை யான் செய்யவில்லை,
எம்பெருமான் தான் என்னைக்கொண்டு செய்கிறான் என்று எண்ணுவது.
மமதையை விடுகையாவது:– எனக்குப் பிரயோஜநத்தைக் கொடுப்பதால் இந்தக் கர்மம் என்னுடையது
என்கிற நினைவை விடுவது.
பயனில் ஸம்பந்தத்தை விடுகையாவது:- இந்தக் கர்மத்தினால் வரும் பயனை வேண்டாமல் தன் ஸம்பந்தத்தை ஒழித்தல்.

ஸ்வவசம் — என்பதால் தனக்கு ஸ்வதந்த்ரத் தன்மையின்மை சொல்லிற்று.

நிர்ப்பரம் — என்பதால் ரக்ஷணப் பொறுப்பில் தனக்குச் சம்பந்தம் இல்லாமை அறிவிக்கப் பெற்றது.

ஸ்வதத்த — என்கையால் அளிக்கப்பெற்ற புத்தி நான் ஸம்பாதித்தது அன்று;
அவன் தந்து அருளியதே என்று அஹங்கார நிவ்ருத்தி கூறப் பெற்றது.

ஸ்வதியா — என்பதால் எம்பெருமான் அநுக்ரஹித்த ஜ்ஞாநம் என்னுடையதன்று,
அவனுடையதே என்று மமதா த்யாகம் பேசப் பெற்றது.

ஸ்வார்த்தம் –என்பதால் பல த்யாகம் உரைக்கப் பெற்றது.

ஸ்வயம் ஸ்வஸ்மின் ந்யஸ்யஸி — என்பதால் கர்த்ருத்வ த்யாகம் கூறியபடி.

கீழில் திருவாய்மொழியிலே ” நலமந்தமில்லதோர் நாடு புகுவீர்” என்று இவர் தாமும் அருளிச்செய்து,
ஸர்வேச்வரனும் இவர்க்கும் இவர் பரிகரத்துக்கும் மோக்ஷங் கொடுப்பானாகப் பாரிக்க, அத்தைக்கண்டு;
தேவரீர் எனக்கு மோக்ஷம் தந்தருளப் பார்த்ததாகில் இங்ஙனே தரப் பார்ப்பது; அதாகிறது “உனக்கு மோக்ஷங்கொள்” என்று
எனக்காகத் தருகை யன்றிக்கே, ‘நமக்காகக்கொள்’ என்று தேவர்க்கே யாம் படியாகத் தரவேணுமென்று தாம்
நினைத்திருந்த படியை அவன் திரு முன்னே பிரார்த்திக்கிறார்.
எம்பார் இத்திருவாய்மொழி யருளிச் செய்யப்புக்கால், இருந்தவர்களை “யார்” என்று கேட்டுக் கதவுகளையும் அடைப்பித்து,
குஹ்யமாகவாம் அருளிச் செய்வது.’ [ஈடு. ஒன்பதாந் திருவாய்மொழி — எம்மாவீடு — ப்ரவேசம்]

எனக்கே யாட்செய் எக்காலத்துமென்று என்
மனக்கே வந்து இடைவீடின்றி மன்னித்
தனக்கே யாக எனைக்கொள்ளு மீதே
எனக்கே கண்ணனை யான் கொள்சிறப்பே.(திருவாய்மொழி 2-9-4)

(ஈடு. நாலாம் பாட்டு. இத்திருவாய் மொழியிலே இவர் நிஷ்கர்ஷித்த ப்ராப்யமாவது :–
ஸ்ரக் சந்தனாதிகளோபாதி தனக்கே எனைக்கொள்ளு மீதே என்றிறே; இவ்விடத்திலே எம்பார் அருளிச் செய்யும்படி :–
“ஸர்வேச்வரன் திரிவித சேதநரையும் ஸ்வரூபாநு ரூபமாக அடிமை கொள்ளா நின்றான்;
நாமும் இப்படிப் பெறுவோமேயென்று.” முக்தரும், நித்யரும், தாங்களும் ஆநந்தித்து அவனையும் ஆநந்திப்பிப்ப வர்கள்;
பத்தர் தாங்கள் ஆநந்தியாதே அவனை ஆநந்திப்பிப்பர்கள்; இன்புறும் இவ் விளையாட்டுடையானிறே;”
மயர்வற மதிநலமருளப் பெற்றவர், ‘தனக்கேயாக எனைக் கொள்ளுமீதே’ என்று ப்ரார்த்திப்பானேன்?
‘திருவுள்ளமானபடி செய்கிறான் என்றிராதே’ என்று பிள்ளை திருநறையூரரையர் எம்பாரைக் கேட்க
“அது கேளீர் ! முன்பு பிரிந்தன்று, பின்பு பிரிவுக்கு ப்ரஸங்கமுண்டாயன்று, இரண்டுமின்றியிருக்கச் செய்தே,
‘அகலகில்லேன் அகலகில்லேன்’ என்னப் பண்ணுகிறது விஷயஸ்வ பாவமிறே;
அப்படியே ப்ராப்யருசி ப்ரார்த்திக்கப் பண்ணுகிறது” என்று அருளிச் செய்தார்.
எம்மாவீட்டிலெம்மாவீடாய், வைஷ்ணவஸர்வஸ்வமுமாய், உபநிஷத்குஹ்யமுமாய், ஸர்வேச்வரன் பக்கலிலே
அபேக்ஷித்துப் பெறுமதாய், இவ்வாத்மாவுக்கு வகுத்ததுமான பாரதந்த்ர்யத்தை அவன் பக்கலிலே அபேக்ஷிக்கிறார்.
முதலிலேயே “ஆட்செய்” என்னவேணும்; ஆட்செய்யென்று — ஸ்வாதந்த்ர்யத்தே வ்யாவர்த்திக்கிறது.
அதில் “எனக்காட்செய்” என்னவேணும்; எனக்காட்செய் என்று — அப்ராப்ம விஷயங்களை வ்யாவர்த்திக்கிறது.
எனக்கேயாட்செய் என்று — தனக்குமெனக்கும் பொதுவான நிலையைத் தவிர்த்து, “எனக்கேயாட்செய்” என்னவேணும்.
இதுதான் “ஒழிவில் காலமெல்லா முடனாய் மன்னி” நிற்கவேணும்;
“க்ரியதாமிதி மாம்வத” என்கிறபடியே, “இன்னத்தைச் செய்” என்று ஏவிக்கொள்ள வேணும்;
இப்படி ஒரு வார்த்தை அருளிச் செய்து நெடுங்கை நீட்டாக இருக்கவொண்ணாது,
என்னுடைய ஹ்ருதயத்திலே வந்து புகுரவேணும்; புகுந்தாலும் போக்குவரத்துண்டாக வொண்ணாது,
ஸ்த்தாவர ப்ரதிஷ்டையாக எழுந்தருளியிருக்கவேணும். இருந்து கொள்ளும் கார்யமென்? என்றால்,

[தனக்கேயாக வெனைக் கொள்ளுமீதே] — ஸ்ரக்சந்தநாதிகளோபாதியாகக் கொள்ள வேணும்.
அது சூடுமவனுக்கும் பூசுமவனுக்கு முறுப்பாய் மிகுதி கழித்துப்போகடு மித்தனை யிறே.
ஒரு மிதுநமாய்ப் பரிமாறா நின்றால் பிறக்கும் இனிமையும் இரண்டு தலைக்கும் ஒத்திருக்குமிறே,
அங்ஙன் என்னுடைய ப்ரீதிக்கு நான் அந்வயித்தவனாக வொண்ணாது, “நின்” என்றும், “அம்மா” என்றும் —
முன்னிலையாக ஸம்போதித்துக் கொண்டு போரா நிற்கச் செய்தே, இங்குப் படர்க்கையாகச் சொல்லுவானேன்? என்னில்;
“ப்ராப்ய நிஷ்கர்ஷம் பண்ணுகிற ஸமயத்திலே, திருமுகத்தைப் பார்க்கில் வ்யவஸாயங்குலையும்” என்று ,
கவிழ்ந்திருந்து கையோலை செய்து கொடுக்கிறார்.

[எனக்கே கண்ணனை] — “தனக்கேயாக” என்ற பின்புத்தை, எனக்கேயிறே. புருஷார்த்தமாகைக்காகச் சொல்லுகிறார்.
ஒரு சேதநனிறே அபேக்ஷிப்பான். நீர் அபேக்ஷிக்கிற இது செய்வோமாகப் பார்த்தால் எல்லார்க்கும் செய்யவேணுங்காணுமென்ன,
[யான்கொள்] –ஸ்வரூப ஜ்ஞாநத்தை நீ பிறப்பிக்க, அத்தாலே ஸ்வரூபஜ்ஞாநமுடைய நான் ஒருவனும்
பெறும்படி பண்ணவேணும். உமக்கும் எப்போதும் நம்மாற் செய்யப்போகாதென்ன,
[சிறப்பே]– பலகால் வேண்டா, ஒருகால் அமையும்; அதுதன்னிலும், திருவாசலைத் திருக்காப்புக் கொண்டு
ஒருவர் அறியாதபடி சிறப்பாகச் செய்யவும் அமையும். சிறப்பாகிறது — ஏற்றம். அதாவது
புருஷார்த்தம். ஸ்வரூபாநுரூபமான புருஷார்த்தத்தைக் கொண்டருளவேணுமென்ற படி.
சிறப்பாவது — முக்தியும் ஸம்பத்தும், நன்றியும். இவற்றில், நான் உன்பக்கல் கொள்ளும் மோக்ஷம்
உனக்கேயாக எனைக் கொள்ளுமதுவே. உன்பக்கல் நான் கொள்ளும் ஸம்பத்தென்னவுமாம்.
நன்றியென்னவுமாம். என்பன இவண் அநுஸந்தேயம்.

[“தமக்கேயா யெமைக் கொள்வார் வந்தார்தாமே” என்பது இம் மஹாதேசிகன் அருளிச் செய்த
திருச்சின்னமாலை (4)ப்பாசுர ஈற்றடி]

————

ஸ்ரீமந் அபீஷ்ட வரத த்வாம் அஸ்மி சரணம் கத:
ஏதத் தேஹாவஸாநே மாம் த்வத் பாதம் ப்ராப்ய ஸ்வயம். (4)

[ஸ்ரீமந் — திரு மா மகளுடன் கூடிய ஸ்ரீமந் நாராயணனே ! இறையும் அகலகில்லாத பெரிய பிராட்டியார் உறை மார்ப !
அபீஷ்டவரத ! — ஆச்ரிதர்களுக்கு இஷ்டமான பலன்களை அளித்துக் காக்கின்றதனால் வரதன் என்று
அஸாதாரமான திருநாமத்தையுடைய பேரருளாளரே ! த்வம் — தேவரீரை சரணம் — உபாயமாக கத;
அஸ்மி — (அடியேன்) அடைந்தவனாக இருக்கின்றேன், ஆகின்றேன் ;
ஏதத் தேஹா வஸாநே — சரீரத்தின் இறுதிக் காலத்திலே;
த்வத் பாதம் — தேவரீருடைய திருவடிகளை, வைகுந்தநாதனான தேவரீர் திருவடிகளை ;
ஸ்வயம் — தேவரீரே; ப்ராப்ய — (வேறோர் உதவியின்றி) அடைவிக்க வேண்டும் ]

பெருந்தேவிநாதனே ! கருத வரந்தருந் தெய்வப் பெருமாளே ! தேவரீரை அடைக்கலமாக அடைந்திருக்கிறேன்.
இச் சரீரம் விழும் பொழுது அடியேனுக்குத் தேவரீர் திருவடிகளைத் தேவரீரே சேர்ப்பிக்க வேண்டும்.

வேண்டுவார் வேண்டுவன நல்கி அளிக்கும் திருநாரணனே ! அடியேன் தேவரீரையே சரணமாகப் பற்றினேன்.
தேவரீர் வேறொரு உதவியை எதிர்பாராமல் இந்தச் சரீரத்தின் முடிவிலே தேவரீர் திருவடிகளை அடைவிக்க வேண்டும்.

ஸ்ரீய: பதியான நாராயணனே உபாயமாகவும் உபேயமாகவும் இருக்கின்றான் என்பது இதனால் அறிவிக்கப் பெற்றதாயிற்று.

ஏதத் தேஹா வஸாநே — என்பதனால் ஆர்த்தனாய் இப்பொழுதே மோக்ஷம் தந்து அருள வேண்டும் என்று
கோரிப் பிரபத்தி பண்ணினாலும் உடனே சரீரத்தின் முடிவைச் செய்து மோக்ஷத்தைக் கொடுப்பன் என்று ஏற்படும்.
பிரபத்தி இருவகைப் படும். அவையாவன :– (1)த்ருப்த ப்ரபத்தி (2) ஆர்த்தப் ப்ரபத்தி.
இச்சரீரம் உள்ள வரையில் கர்ம பலன்களை அனுபவித்து, இறுதியில் மோக்ஷத்தைப் பெற விரும்பிச் செய்யும்
சரணாகதி த்ருப்த ப்ரபத்தி.
இச்சரீரம் உள்ளவரையிலும் கூடப் பொறுக்காது இந்த க்ஷணமே மோக்ஷம் பெறவேண்டும் என்று
விரும்பிச் செய்யும் சரணாகதி ஆர்த்தப்ரபத்தி.

புகலுலகி லில்லாது பொன்னருள்கண் டுற்றவர்க்கு
மகலகிலா வன்பர்க்கு மன்றேதன் னருள்கொடுத்துப்
பகலதனாற் பழங்கங்குல் விடிவிக்கும் பங்கயத்தா
னகலகிலே னென்றுறையு மத்திகிரி யருண்முகிலே.(தேசிகமாலை, அருத்தபஞ்சகம் 8.)

[திருமகள் க்ஷணகாலமும் பிரியமாட்டேன் என்று நித்யவாஸம் செய்யப் பெற்றவனும், திருவத்தி மாமலையில் நின்று
கருணையாகிய நீரைப் பொழியும் மேகம் போன்றவனுமான பேரருளாளன், உலகத்தில் வேறு உபாயம் அநுட்டிக்க முடியாமல்,
பெரிய பிராட்டியின் திருவருளைப் புருஷகாரப் பிரபத்தியாகப் பெற்று, தன்னைச் சரணம் அடைந்தவருக்கும்,
தனது அநுபவத்தை விட்டு ஒரு கணப்பொழுதும் பிரிந்து இருக்கமுடியாத காதல் உள்ள பாகவதர்கட்கும்
அவர்கள் பிரார்த்தித்த காலத்திலே தன் பரமகிருபையை வைத்து மோக்ஷாநுபவம் ஆகிய பகலால் அநாதியான
ஸம்ஸாரம் ஆகிய காளராத்திரியை நீக்கி பொழுது விடியச் செய்வான்] என்று இவ் வேதாந்த வாரியனே விளம்புதல் காண்க.

சரணமாகும் தனதாளடைந்தார்க்கெல்லாம் மரணமானால் வைகுந்தம் கொடுக்கும் பிரான்.-(திருவாய்மொழி 9-10-5)

[ஈடு – அஞ்சாம் பாட்டு . இப்படி பக்தி யோகத்தால் ஆச்ரயிக்க க்ஷமரமன்றிக்கே தன் திருவடிகளையே
உபாயமாகப் பற்றினார் திறத்து அவன் செய்தருளும்படியை அருளிச் செய்கிறார்.]

(சரணமாகும் தனதாளடைந்தார்க்கெல்லாம்) ஜந்ம்வ்ருத்தஜ்ஞாநங்களால் குறைய நின்றேராயாகிலும்,
தன் திருவடிகளையே உஉபாயமாகப் பற்றினார்க்கெல்லாம் ரக்ஷகனாம்.
கீழ் மூன்று பாட்டாலும் சொன்ன பக்தி யோகம் அதிக்ருதாதிகாரம், இதில் சொல்லுகிற ப்ரபத்தி ஸர்வாதிகாரம் என்கிறது;
“ஸமோஹம் ஸர்வபூதேஷு” என்னக்கடவதிறே. பகவத் விஷயந்தான் ஸ்பர்ச வேதியாயிருக்குமிறே;
கைசிகத்தில் பகவத் ஸம்பந்தம் உடையான் ஒரு சண்டாளனோட்டை ஸம்பாஷணம் ப்ராஹ்மணனுடைய
ஆசார வைகல்யத்துக்குப் பரிஹாரமாய்த்து; அவ்விடத்திலெல்லாம் சொல்லுகிற அர்த்தம் இதுவே யாய்த்து.

(மரணமானால் வைகுந்தம் கொடுக்கும் பிரான்) — இவன் தன் பக்கலிலே பரந்யாஸம் பண்ணின அன்று தொடங்கி
இவனையொழியத் தனக்குச் செல்லாமை யுண்டாயிருக்கச் செய்தேயும் , இவனுடைய ருசியை அநுவர்த்தித்து,
சரீர விச்லேஷத்தளவும் அவசரப் ரதீக்ஷனாய் நின்று, பிள்ளையதுண்டானால் பரமபதத்தைக் கொடுக்கும் உபகாரகன்.
தன் திருவடிகளைப் பற்றினவன்றே தானிருக்கிற விடத்திலே இவனைக் கொடு போய்ச் சேரவைத்துக் கொள்ள வேண்டியிருக்கச் செய்தேயும்,
நடுவு இவனிருக்கும் நாலு நாளும் அவனுக்கு ஒரு பகல் ஆயிரம் ஊழியாயிருக்கையாலே, “மரணமானால்” என்கிறது.
“மரணமானால்” என்கிறது — தனக்கு அசக்தியில்லை, இவனுக்குக் கர்த்தவ்யமில்லை,
இவன் ருசியைக் கடாக்ஷித்து நிற்கிற வித்தனை. இப்பாட்டில் “மரணமானால்” என்றத்தைக் கொண்டிறே
கீழ்ச்சொன்ன நிரூபரணமெல்லாம் என்றிறே அருளிச் செய்தார்.

தன்னினைவில் விலக்கின்றித் தன்னை நண்ணார்
நினைவனைத்துத் தான்விளைத்தும் விலக்குநாத
னெந்நினைவை யிப்பவத்தி லின்று மாற்றி
யிணையடிக்கீ ழடைக்கலமென் றெம்மை வைத்து
முன்னினைவால் யாமுயன்ற வினையால் வந்த
முனிவயர்ந்து முத்திதர முன்னே தோன்றி
நன்னினைவா னாமிசையுங்க கால மின்றோ
நாளையோஓ வென்றுநகை செய்கின் றானே.—- (தேசிகமாலை, அதிகாரச்சுருக்கு 49)

[ஸர்வேச்வரன் ஸங்கல்பித்த விஷயத்தை எவரும் தடை செய்ய இயலாது. அவன், தன்னை அடையாத
நாஸ்திகர்களுக்குச் சகலவித ஆசைகளையும் உண்டாக்கி அவர்கள் அந்தப் போகங்களை அடைய முடியாது
தானே தடை செய்கின்றான். இத்தகைய எம்பெருமான் நம்மீது அருள் புரிந்து நமக்கு ஸம்ஸாரத்தில் உள்ள நசையைத் தீர்த்தான் ;
தன் திருவடிகளின் கீழே நம்மைக் காக்க வேண்டிய வஸ்துவாகக் கொண்டான்.
முன்பு அகங்கார மமகாரங்களால் நமக்கு ஏற்பட்ட கர்மங்களால் தனக்கு உண்டான கோபம் தீர்ந்தான் ;
நமக்கு மோக்ஷத்தை அளிக்க முற்பட்டுப் பல அவதாரங்களையும் செய்து நம்மோடு கலந்து பரிமாறினான்.
இப்படி யிருந்தும் இந்த அருமையை அறியாத நாம் ஸம்ஸாரத்தை விட மனங்கொள்ளாது ‘இன்றைக்கு நாளைக்கு’
என்று காலம் தாழ்த்துவதைக் கண்டு அவன் பரிஹஸிக்கின்றான்.
என்னே நம் அறியாமை ! ‘நான் மோக்ஷம் கொடுப்பதற்கு விரைந்தாலும் சேதநன் ஸம்ஸாரத்தை விட மனங்கொள்ளாது
‘இன்று ஆகட்டும், நாளை ஆகட்டும்’ என்று காலம் தாழ்க்கின்றான். என்னே இவன் அறியாமை !’ என்று
பகவான் பரிஹஸிக்கின்றான் என்க] என்றும் ;

ஒன்றே புகலென் றுணர்ந்தவர் காட்டத் திருவருளா
லன்றே யடைக்கலங் கொண்டநம் மத்தி கிரித்திருமா
லின்றே யிசையி னிணையடி சேர்ப்ப ரினிப்பிறவோம்
நன்றே வருவதெல் லாநமக் குப்பர மொன்றிலதே. (தேசிகமாலை அமிருத ரஞ்சனி 18)

[ ஐம்பொருளையும் சரீராத்மபாவம் முதலிய ஸம்பந்தத்தையும் அறிந்த ஆசார்யர்கள்
‘ஸ்ரீமந்நாராயணன் ஒருவனே உபாயம்’ என்று உபதேசிக்க, அல்லது, எம்பெருமானே உபாயம் என்று அறிந்த
ஆசார்யர்கள் அவன் திருவடிகளில் நம்மை ஸமர்ப்பிக்க, பிரதி உபகாரத்தை எதிர்பாராத, சிறந்த அவனுடைய கிருபையினால்,
அப்பொழுதே ரக்ஷிக்கப்பட வேண்டிய வஸ்துவாக ஏற்றுக் கொண்ட நம்முடைய அத்திகிரி நாதனான பேரருளாளர்,
இப்பொழுதே முத்தியைப் பெற நாம் ஸம்மதித்தால் தம்முடைய இரண்டு திருவடிகளில் சேர்த்துக் கொள்வார்.
இனி மறுபடியும் இக்கர்ம பூமியில் பிறக்க மாட்டோம். இனி இச்சரீரம் அழியும் அளவும் வரும் இன்பங்களும் துன்பங்களும்
ஆகிய எல்லாம் நமக்கு அநுகூலங்களே. இனி நாம் உஜ்ஜீவிப்பதற்காகச் செய்ய வேண்டிய பொறுப்பு ஒன்றும் இல்லை.]
என்றும் இந் ந்யாஸ தசக வாசிரியர் தாமே கூறி யருளியுள்ளார்.

இப் பாசுரத்துக்கு நம் ஸ்வாமியே வியாக்கியானம் இட்டுள்ளார். அதிற் சில பங்க்திகள் தருவாம் இங்கு.

‘நம்மத்திகிரித் திருமால்’ என்றது —
‘வேகவத் யுத்தரே தீரே புண்ய கோட்யாம் ஹரிஸ் ஸ்வயம், வரதஸ் ஸர்வ பூதாநாமத்யாபி பரித்ருச்யதே’,
‘நிகரில் புகழாயுலகு மூன்றுடையாயென்னை யாள்வானே’ இத்யாதிகளிற்படியே
ஆச்ரித ஸம்ரக்ஷணோப யுக்த ஸௌசீல்யஸ் ஸ்வாமித்வ விசிஷ்டனாய், நண்ணினவர்களுக்கு விண்ணுலகந்தர
விரைந்து ரக்ஷாபேக்ஷாப்ரதீக்ஷனாய் மண்ணுலகில் வந்து பலப்ரதா நோந்முகனாய் நிற்கிற பெருமாள் என்றபடி.

‘இன்றே யிசையிலிணையடி சேர்ப்பர்’ என்றது —
‘க்வாஹ மத்யந்துர்புத்தி:க்வ சாத்ம ஹிதவீக்ஷணம், யத்தி தம் மம தேவேச ததாஜ்ஞாபய மாதவ,
த்வாம் ப்ரபந்நோஸ்மி தாஸஸ்நே நாந்யா க்வாபி கதிர் மம, அத்யைவ கிங்கரீ க்ருத்ய நிதேஹி த்வத்பதாம் புஜே.’
இத்யாதிகள்படியே பரமபுருஷார்த்தைக நமஸ்காரமளவில் அப்போதே கொடுவுலகு காட்டாதே
கொழுஞ்சோதி யுயரத்துக் கூட்டரிய திருவடி கூட்டி அருள்வர் என்றபடி. (ஸ்ரீமத்ரஹஸ்யரத்நாவளீ ஹ்ருதயம்)

இச்சுலோகத்தில் த்வய மந்திரத்தின் கிரமத்தை அநுஸரித்துச் சரணாகதி செய்ததின் பின் பலனைப் பிரார்த்திக்கிறார்.

—————-

த்வச் சேஷத்வே ஸ்த்திரதியம் த்வத் ப்ராப்த்யேக ப்ரயோஜநம்
நிஷித்த காம்ய ரஹிதம் குரு மாம் நித்ய கிங்கரம். (5)

[(பகவானே !) மாம் — அடைக்கலமான அடியேனை; த்வத் சேஷத்வே — தேவரீருக்குச் சேஷ பூதமாயிருப்பதிலே ;
ஸ்த்திரதியம் — உறுதியான புத்தியை உடையவனாக ; குரு – செய்தருள வேண்டும்;
த்வத் ப்ராப்தி ஏக ப்ரயோஜநம் — தேவரீரை அடைதலே முக்கிய பலம் என்ற எண்ணம் உடையவனாகவும்
குரு — செய்தருளவேண்டும் ;
நிஷித்த காம்ய ரஹிதம் — சாஸ்த்ரங்களில் விலக்கப் பட்டவைகளான காம்ய கர்மங்களில் ஸம்பந்தம் அற்றவனாகவும்,
சாஸ்திரங்களில் நிஷித்தங்களான அற்ப பலத் தாசையினாலே சூந்யனாகவும் ;
குரு — செய்தருளுக; நித்ய கிங்கரம் — எப்போதும் தாஸ வ்ருத்தி செய்பவனாகவும் ,
இவ்வாறு நிலை நின்ற அடிமைக்காரனாகவும் ; குரு — செய்தருள வேண்டும்.]

மேல் ஐந்து சுலோகங்களாலே உத்தர க்ருத்யத்தை பிரார்த்திக்கிறார்.
அவற்றில் முதல் மூன்று சுலோகங்களால் இங்கு இருக்கும் நாட்களில் ஒரு குற்றமும் இன்றிப் பண்ணும்
உத்தர க்ருத்யம் பிரார்த்திக்கப் பெறுகிறது.
இவ்வைந்தாவது சுலோகத்தில் சேஷத்வாநுஸந்தாந பூர்வமாக நித்ய கிங்கரத் தன்மையைப் பிரார்த்திக்கிறார்.

தேவரீருக்கே அடியேன் என்பதிலே திடமான ஞானத்தை உடையவனும்,
தேவரீரை அடைவது ஒன்றே பயனாகக் கொண்டவனும், விலக்கப் பட்ட கர்மங்களையும், காமிய கர்மங்களையும்
விட்டவனும் ஆன அடியேனை நித்ய கிங்கரனாகச் செய்து கொள்ள வேண்டும்.

தேவரீரிடத்தில் சரணாகதி பண்ணி பரம் அற்றிருக்கிற அடியேனுக்குச் சேஷித்வம் ஒருக்காலும் தோற்றாமல்
தேவரீருக்கே சேஷம் என்ற நல்ல புத்தியை நிலையாய் இருக்கும்படி செய்தருள வேண்டும்.
தேவரீரை அடைவதைத் தவிர இதர பயனில் ஆசையற்றவனாகவும் பண்ண வேண்டும்.
சாஸ்திரங்களில் தள்ளுண்ட கர்மங்களையும், பசுபுத்திராதி அற்ப பலன்களையும் விடும்படிக்கான புத்தியையும்
தந்தருள வேண்டும். இப்படி எப்போதும் தேவரீரது கைங்கரியத்தில் ஈடுபட்டவனாகவும் பண்ணி யருள வேண்டும்.

த்வயத்தில் உத்தரகண்டத்தில் நான்காம் வேற்றுமையில் இஷ்டத்தையும்,
நமஸ்ஸில் அநிஷ்ட நிவ்ருத்தியையும் பிரார்த்திக்கிற முறையில் இங்கும் முதலில் இஷ்டப் பிரார்த்தனையையும்,
பிறகு அநிஷ்ட நிவ்ருத்தி பிரார்த்தனையையும் செய்து மேல் உத்தராவதி, மேல் எல்லை, இல்லாத
நித்திய கைங்கர்ய ரூபமான பல பிரார்த்தனையையும் செய்ததாயிற்று.

நிஷித்த காம்யரஹிதம் — பகவத் பக்தி, ஜ்ஞானம் இவற்றின் வளர்ச்சி, கைங்கர்யத்துக்கு உபயோகமானவை,
ஸ்ரீவைஷ்ணவர்களின் ஸம்ருத்தி — இவற்றைப் பகவானிடத்தில் பரமை காந்தியாகிய ப்ரபந்நன் யாசிக்கலாம் என்று
பிரமாணம் இருப்பதால் இவை அநிஷித்த காம்யங் களாகும்.
இவைகட்குப் புறம்பான பசுபுத்திராதிகளை வேண்டுதல் நிஷித்தமாம்.
இது அடியேனுக்கு இல்லாமல் இருக்கும்படி கிருபை பண்ணவேண்டும்.
அன்றிக்கே நிஷித்தங்களும், காம்யங்களும் இல்லாதபடி செய்தருள வேண்டும்.
அதாவது — சாஸ்திரங்களில் செய்யக் கூடா தன என்று விலக்கப் பெற்ற கார்யங்களைச் செய்வது முதலிய
அபராதங்களைச் செய்யாதிருக் கும்படி கிருபை பண்ண வேண்டும். செய்யாவிட்டால் தோஷத்தைக் கொடுக்காதனவும்,
ஐஹிகம், ஆமுஷ்மிகம் என்று இருவகையான பயனை யளிப்பனவுமான காம்ய கர்மங்களைச் செய்யாதவனாகவும் செய்தருள வேண்டும்.

——-

தேவி பூஷண ஹேத்யதி ஜுஷ்டஸ்ய பகவம் ஸ்தவ:
நித்யம் நிரபராதேஷு கைங்கர்யேஷு நியுங்க்ஷ்வ மாம். (6)

( பகவந்: — ஞானம், சக்தி, பலம், ஐச்வர்யம், வீர்யம், தேஜஸ்ஸு என்கிற ஆறு குணங்கள் நிறைந்த எம்பெருமானே!
தேவி: –ஸ்ரீபூமி நீளைகள், பிராட்டிமார்கள்: பூஷண — திருவணிகலன்கள்: திருவாபரணங்கள்:
ஹேதி — திவ்யாயுதங்கள்: ஆதி – திருவணுக்கள் முதலானவைகளால்: ஜுஷ்டஸ்ய — அடையப் பெற்ற:
தவ — தேவரீருடைய: நிரபராதேஷு — குற்றமற்ற : கைங்கர்யேஷு –குற்றேவல்களில்: அடிமைகளில்:
மாம் — அடியேனை: நித்யம் — ஒழிவில் காலம் எல்லாம், எல்லாக் காலத்திலும்,
நியுங்க்ஷ்வ — நியமித்தருள வேண்டும், விநியோகித்துக் கொள்ளுக.

அகில விபூதிகளுடன் கூடிய தேவரீர் விஷயத்தில் அபராதம் இல்லாத கைங்கர்யத்தை அடியேன்
செய்யும்படி நியமித்தருள வேண்டும் என்று பிரார்த்திக்கிறார் இதில்.

ஸ்ரீபூமி நீளைகளாகிற பிராட்டிமார்களாலும், திவ்யாபரணங்களாலும், திவ்யாயுதங்களாலும் அடையப் பெற்று
அதனால் ஆநந்தம் அடையும் தேவரீரது, அபராத லேசமும் புகவொட்டாத கைங்கர்யங்களில்
நித்யமாக அடியேனை இறுத்திக் கொள்ள வேணும்.

ஷாட்குண்யபரிபூரணனே! அகில ஜகத்தையும் ஆபரணமாகவும், ஆயுதமாகவும் கொண்டு ஸர்வ ஜகத் சரீரகனாய்
தேவிமார்களுடனும் ஸகல கல்யாண குணங்களுடனும் கூடிய தேவரீர் விஷயத்தில் இங்குச் சரீரம் உள்ளதனையும்,
பின்னர் யாவதாத்மபாவியாகவும் எவ்விதக் குற்றமும் இல்லாத கைங்கர்யங்களைச் செய்யும்படி அடியேனை நியமித்தருள வேண்டும்.

பகவந் –
“மைத்ரேய! பகவச் சப்தஸ் ஸர்வகாரண காரணே! ஸம்பார்த்தேதி ததா பர்த்தா பகாரோர்த்த்வயாந்வித:
நேதாகமயிதா ஸ்ரஷ்டா ககாரார்த்தஸ் ததாமுநே. ஐச்வர்யஸ்ய ஸமக்ரஸ்ய வீர்யஸ்ய யசஸச்ஸ்ரீய:
ஜ்ஞாநவைராக்ய யோச்சைவ, ஷண்ணாம் பக இதீரணா. வஸந்தி தத்ர பூதாநி பூதாத்மந்யகிலாத்மநி,
ஸச பூதேஷ்வசேஷேஷு வகாரார்த்தஸ் ததோவ்யய:ஜ்ஞாந சக்தி பலைச்வர்ய வீர்ய தேஜாம்ஸ்ய சேஷத:
பகவத்சப்தவாச்யாநி விநா ஹேயைர் குணாதிபி: ஏவமேஷ மஹாசப்தோ மைத்ரேய! பகவாநிதி,
பரப்ரஹ்ம பூதஸ்ய வாஸுதேவஸ்ய நாந்யக: தத்ர பூஜ்ய பதார்த்தோக்தி பரிபாஷா ஸமந்வித:
சப்தோயம் நோபசாரேண த்வந்யத்ர ஹ்யுபசாரத:” (விஷ்ணுபுராணம் 6-5-72)

[ மைத்ரேயரே! ‘பகவான்’ என்னும் சப்தம் ஸர்வ காரணங்களுக்கும் காரண பூதனான ஸர்வேச்வரன்
விஷயத்தில் சொல்லப் பெறுகிறது. ‘(ப்ரக்ருதியை) கார்யதசை அடையச்செய்பவன்,
‘ஸ்வாமி’ என்னும் இரண்டு அர்த்தங்களுடன் கூடியது பகாரம்; முனிவரே!
அவ்வாறே ‘ரக்ஷிப்பவன், ஸம்ஹரிப்பவன், ஸ்ருஷ்டிப்பவன்’ என்பது ககாரத்தின் அர்த்தம்.
ஸம்பூர்ணமான ஐச்வர்யம், வீர்யம், யசஸ், ஜ்ஞாநம், வைராக்யம் என்னும் இந்த ஆறு குணங்களுக்கும்
‘பக’ என்னும் பதம் வாசகமாயிருக்கிறது.
பூதங்களை சரீரமாகக்கொண்டவனும், எல்லாவற்றுக்கும் ஆத்மாவாயிருப்பவனுமான அவனிடத்தில் பூதங்கள் வஸிக்கின்றன.
அவனும் அகில பூதங்களிலும் வஸிக்கின்றான். ஆகையால் அழிவற்றவனான பகவான் வகராத்துக்கு அர்த்தமாகிறான்.
கீழானவையான முக்குணங்கள் முதலியவற்றுடன் சேராத
‘ஜ்ஞாநம், சக்தி, பலம், ஐச்வர்யம், வீர்யம், தேஜஸ் என்னும் எல்லா குணங்களும்
‘பகவாந்’ என்னும் சப்தத்தினால் சொல்லப்படுகின்றன. மைத்ரேயரே! இம்மாதிரியாக பகவான் என்னும்
இந்த மஹாசப்தம் பரப்ரஹ்மமான வாஸுதேவனுக்கே உரித்தானது. வேறொருவரையும் குறிக்காது.
‘பூஜிக்கத்தக்க பொருளைக் குறிப்பது’ என்னும் பரிபாஷையுடன் கூடிய இந்த சப்தம் அவன் விஷயத்தில்
ஔபசாரிகமாகச் சொல்லப் பெறுவதில்லை. மற்ற விஷயங்களில் ஔபசாரிகமாக அமுக்யமாகச் சொல்லப் பெறுகிறது.]

“பிணக்கற அறுவகைச் சமயமும் நெறியுள்ளியுரைத்த, கணக்கறு நலத்தனன்
அந்தமிலாதி யம்பகவன்” (திருவாய்மொழி 1-3-5)
{(அந்தமிலாதி) ஆப்ததமன். எல்லார்க்கும் உத்பத்தி விநாசங்களாலே யிறே ஜ்ஞாந ஸங்கோசம் பிறப்பது;
இவனுக்கு அவையில்லாமையாலே அகர்மவச்யன் என்கிறது.
(அம்பகவன்) — ஜ்ஞாநாதிகளால் அல்பம் உத்கர்ஷம் உடையவன் பக்கலிலே பகவச்சப்தம் வர்த்தியாநின்றதிறே ;
“அந்யத்ரஹ்யுபசாரத:” பகவச்சப்தம் முக்யமாக வசிப்பது இவன் பக்கலிலே, அல்லாதார் பக்கல் ஔபசாரிகம்.
(அம்பகவன் வணக்குடைத்தவ நெறிவழி நின்று) — “நமஸ்யந்தச்சமாம் பக்த்யா” என்று பக்தி சரீரத்திலே நின்று
அருளிச் செய்தானிறே. அங்கநா பரிஷ்வங்கம் போலே போகரூப மாயிறே இதுதான் இருப்பது— ஈடு”}

“இப்படி ஸ்வாதீந ஸர்வ ஸத்தாதிகளை உடையவனாய் இருக்கிற ஈச்வரனுடைய ஸ்வரூபம்
ஸத்யத்வாதிகளாகிற ஸ்வரூப நிரூபக தர்மங்களாலே ஸத்யமாய் ஜ்ஞாநமாய் அநந்தமாய் ஆநந்தமாய் அமலமாய் இருக்கும்.
இவ்வர்த்தத்தை ‘நந்தாவிளக்கே யளத்தற்கரியாய்'(பெரிய திருமொழி 3-8-1) என்றும்
‘உணர் முழு நலம்'(திருவாய்மொழி 1-1-2) என்றும்,
‘சூழ்ந்ததனிற் பெரிய சுடர் ஞானவின்பம்’ (திருவாய்மொழி 10-10-10) என்றும்,
‘அமலன்’ ( அமலனாதிப் பிரான். 1) என்றும்இத்யாதிகளாலே ஆழ்வார்கள் அநுஸந்தித்தார்கள்.
மற்றுள்ள குணங்களும் திவ்ய மங்கள விக்ரஹாதிகளும் எல்லாம் ஈச்வரனுக்கு நிரூபித ஸ்வரூப விசேஷணங்களாயிருக்கும்.
இக்குணங்களில் ஜ்ஞாநபல ஐச்வர்ய வீர்யசக்தி தேஜஸ்ஸுக்கள் என்று ஆறு குணங்கள் பரத்வோபயுக்தங்களாயிருக்கும்.
ஸௌசீல்ய வாத்ஸல்யாதிகள் ஸௌலப்யோப யுக்தங்களா யிருக்கும்.
இக்குணங்கள் எல்லாம் ஸர்வ காலத்திலும் ஸ்வரூபாச்ரிதங்களாயிருக்கும்.
பரவ்யூஹாதி விபாகங்களில் குணநியமம் சொல்லுகிறதெல்லாம் அவ்வோரூபங்களை அநுஸந் திப்பார்க்கு
ஸர்வேச்வரன் ஆவிஷ்கரிக்கும் குணவிசேஷங்கள் சொல்லுகைக்காக அத்தனை, ஔபநிஷத வித்யா விசேஷங்கள் தோறும்
அநுஸந்தேய குணவிசேஷங்கள் நியதமானாற்போல பகவச் சாஸ்த்ரோக்தமான ரூப விசேஷாநு ஸந்தாநத்துக்கும்
குண விசேஷங்கள் நியதங்கள்.
அவ்விடத்தில் பரரூபத்தில் ஜ்ஞாநாதிகுணங்கள் ஆறும் வேத்யங்கள்” [ஸ்ரீமத் ரஹஸ்யத்ரய ஸாரம். தத்வத்ரயசிந்த நாதிகாரம்]

“வ்யூஹங்கள் நாலென்றும் மூன்றென்றும் சாஸ்த்ரங்கள் சொல்லும். நாலு வ்யூஹம் உண்டாயிருக்க
வ்யூஹ வாஸுதேவ ரூபத்திற்கு பர ரூபத்திற்காட்டில் அநுஸந்தாய குணபேதம் இல்லாமையாலே த்ரிவ்யூஹம் என்கிறது.
இப்பக்ஷத்தை ‘குணைஷ்ஷட்பிஸ்த்வேதை: ப்ரதம தரமூர்த்தி ஸ்தவ பபௌ,
ததஸ் திஸ்ரஸ்தேஷாம் த்ரியுக யுகளைர்ஹி த்ரிப்ரபு:’ (வரதராஜஸ்தவம் -16) என்கிற ச்லோகத்திலே ஸங்க்ரஹித்தார்கள்.
இப்பரவ்யூஹங்களில் குணக்ரியாவிபாகங்கள்
‘ஷாட்குண்யாத் வாஸுதேவ; பர இதி ஸபவாந் முக்தபோக்யோ பலாட்யாத் போதாத் ஸங்கர் ஷணஸ்த்வம் ஹரஸி
விதநுஷே சாஸ்த்ர மைச்வர்யவீர்யாத் ப்ரத்யும்நஸ் ஸர்க்கதர்மௌ நயஸிச பகவந்! சக்தி தேஜோ நிருத்த:
பிப்ராண: பாஸி தத்வம் கமயஸி ச ததா வ்யூஹ்ய ரங்காதிராஜ.’ (ஸ்ரீரங்கராஜஸ்தவம். உத்தரசதகம்.39)
என்கிற ச்லோகத்திலே ஸங்க்ரஹிக்கப் பட்டன. ஜாக்ரதாதிபத பேதங்களில் உள்ள விசேஷங்கள் எல்லாம்
‘ஜாக்ரத் ஸ்வப்நாத் யல ஸதூரிய ப்ராயத் யாத்ரு க்ரமவதுபாஸ்ய: ஸ்வாமிந்! தத்தத் ஸஹ பரிபர்ஹ;
சாதுர் வ்யூஹம் வஹஸி சதுர்த்தா’ (ஸ்ரீரங்கராஜஸ்தவம் 2-40) என்று ஸங்க்ரு ஹீதங்களாயிற்று.
[ஸ்ரீமத்ரஹஸ்யத்ரய ஸாரம், தத்வத்ரய சிந்த நாதிகாரம்.]

ஈண்டு ஆளப்பெற்ற மேற்கோள்களின் பொருள் வருமாறு:–
மூவிரண்டு குணங்களை உடைய வரதராஜனே! தேவரீருடைய அகில மூர்த்திகட்கும் முதன்மையான
பர வாஸு தேவமூர்த்தி கீழ்ச்சொன்ன இந்த ஆறு குணங்களால் விளங்கிற்று. அதற்கு மேல் மும்மூர்த்திகள்
அந்த குணங்களுடைய மூவிரண்டுகளாலே பிரகாசித்தன. இப்படிப்பட்ட வ்யவஸ்தை யாதொன்று உண்டு
அந்த வ்யவஸ்தை குணங்களை வெளியிடுதல் பற்றியாம். தேவரீரோவெனில் அகில மூர்த்திகளிலுமே
எண்ணிறந்த சிறந்த கல்யாண குணங்களையுடையீரா யிராநின்றீர். (வரதராஜஸ்தவம் 16)

பகவானாகிய திருவரங்க நகராதிபனே! பூஜ்யரான தேவரீர் வாஸுதேவாதி வ்யூஹரூபேண அவதரித்து
ஞானம் முதலிய ஆறு குணங்களோடுகூடி பரவாஸுதேவர் என வழங்கப்பெற்றவராகி முக்தர்கட்கு அநுபாவ்யராக ஆகின்றீர் ;
பலத்தோடு கூடின ஞானத்தோடு கூடி ஞானமும் பலமுமாகிற இரண்டு குணங்களை உடையவராய்க் கொண்டு
ஸங்கர்ஷண மூர்த்தியாகி ஸம்ஹாரத் தொழிலை நடத்துகின்றீர் சாஸ்த்ரத்தை அளிக்கின்றீர்;
ஐச்வர்ய வீர்யங்களோடு கூடி ப்ரத்யும்ந மூர்த்தியாகி ஸ்ருஷ்டியையும் பண்ணி தர்மத்தையும் ப்ரவர்த்திப்பிக்கிறீர்
சக்தி தேஜஸ்ஸுக்களாகிற இரண்டு குணங்களை உடையவராகி அநிருத்த மூர்த்தியாய் ரக்ஷணத் தொழிலை நடத்துகின்றீர்;
தத்வஜ்ஞாந ப்ரதாநமும் பண்ணுகின்றீர் (ஸ்ரீரங்கராஜஸ்தவம், 2-39.)

திருவரங்கநாதரே! விழித்துக் கொண்டிருப்பாரும், உறங்கிக் கொண்டிருப்பாரும், ஸுஷுப்தியில் இருப்பாரும்,
மூர்ச்சா தசையில் இருப்பாருமான த்யாநம் செய்பவர்களின் ரீதிகளையுடைய அதிகாரிகளாலே
உபாஸிக்கத் தகுந்தவராய் தகுதியான பரிச்சதங்களை உடையவராய் நான்கு வகையாக
வ்யூஹ சதுஷ்டயத்தை வஹிக்கின்றீர் (ஸ்ரீரங்கராஜஸ்தவம், 2-40)

ஜ்ஞாநசக்தி பலைச்வர்ய வீர்ய தேஜஸ்ஸுக்கள் என்கிற சிறந்த ஆறு குணங்களும்
பரவாஸு தேவமூர்த்தியிலே புஷ்கலங்கள் என்றும், எம்பெருமானுக்கு மற்றும் உள்ள அநந்த கல்யாண குணங்களுள்
இந்த ஆறு குணங்களே சிறந்தவை என்றும், இக்குணங்கள் அடியாகத்தான் இவற்றின் சாகோபசாகைகளாக
இதர குணங்கள் பெருகுகின்றன வென்றும்,
“ப்ரக்ருஷ்டம் விஜ்ஞாநம் பலமதுல மைச்வர்ய மகிலம் விமர்யாதம் வீர்யம் வரத பரமா சக்திரபிச,
பரம் தேஜச்சேதி ப்ரவரகுண ஷட்கம் ப்ரதமஜம் குணாநாம் நிஸ்ஸீம்நாம் கணநவிகுணாநாம் ப்ரஸவபூ;” என்ற
சுலோகத்தில் (வரதராஜஸ்தவம், 15) கூரத்தாழ்வான் பணித்துள்ளான்.

(i) ஜ்ஞாநமாவது — எப்போதும் ஸ்வத: ஏக காலத்தில் பஞ்சேந்த்ரியங்களினாலும் அறியக் கூடியவற்றை யெல்லாம் ஸாக்ஷாத்கரிக்கை.
(ii) சக்தியாவது — ஸ்வ ஸங்கல்ப மாத்திரத்தால் அஸங்க்யேயமான புவநங்கட்கும் உபாதாந காரணமாகை.
(iii) பலமாவது– ஸமஸ்தசித் அசித் ஸமூகங்களையும் சிறிதும் இளைப்பின்றித் தாங்கும் வல்லமை
(iv) ஐச்வர்யமாவது — ஸ்வாதந்தர்யத்தோடு எங்குந் தடையின்றிச் செல்லும் ஸங்கல்பத்தையுடைமை.
(v) வீர்யமாவது — தான் உபாதாந காரணமாகிச் சேதநா சேதநங்களை உண்டாக்கியும் தனக்கு ஒரு விகாரமின்றிக்கேயிருக்கை.
(vi) தேஜஸ்ஸாவது — வேறொருதவியின்றி அடைந்தாரது தாபங்களைப் போக்கியும் எதிரிகட்குத் தாபத்தைத் தந்தும் போருந்தன்மை.

(1) அஜடம் ஸ்வாத்ம ஸம்போதி நித்யம் ஸர்வாவகாஹநம்,
ஜ்ஞாநம் நாமகுணம் ப்ராஹு: ப்ரதமம் குணசிந்தகா:
[குணத்தைச் சிந்திக்குமவர்கள் முதலில் ஜ்ஞாநம் என்று பிரஸித்தமான குணம் அஜடமாயும்,
தன்னைத்தானே அறிகிறதாயும், நித்யமாயும், எல்லா விஷயங்களையும் பிரகாசிப்பதாயும் இருக்கும் என்று சொல்லுகிறார்கள்.
ஜ்ஞாநமாவது — எப்பொழுதும் எல்லாவற்றையும் தெளிவாக விளக்கக்கூடியதாயும், தனக்குத்தானே பிரகாசமாயும் உள்ள குண விசேஷம்.]

(2) ஜகத் ப்ரக்ருதிபாவோ யஸ்ஸக்தி ப்ரகீர்த்தித:
[ஜகத்திற்குக் காரணமா யிருப்பது யாதொன்று உண்டோ அது சக்தி என்ற சொல்லப் படும்.
சக்தியாவது — ஜகத்காரணமா யிருக்கின்ற குண விசேஷமாதல், அகடித கடனா ஸாமர்த்யமாதல் — சேராதவற்றைச் சேர்ப்பது]

(3) பலம் தாரண ஸாமர்த்யம்
[பலமாவது — எல்லா வஸ்துக்களையும் தாங்கும் ஸாமர்த்யம்]

(4) கர்த்ருத்வம் நாமயித்தஸ்ய ஸ்வாதந்தர்ய பரிப்ரும்ஹிதம்
ஐச்வர்யம் நாமதத்ப்ரோக்தம் குணதத்வார்த்த சிந்தகை:

[அந்த பரமாத்மாவுக்கு ஸ்வாதந்தர்யத்தோடு கூடின யாதொரு கர்த்தாவா யிருக்குந் தன்மை பிரஸித்தமா யிருக்கிறதோ அது,
குணங்களின் உண்மை யறிந்தவர்களாலே ஐசுவர்யம் என்ற பிரஸித்தமான குணமாகச் சொல்லப் பெற்றது.
ஐச்வர்யமாவது — எல்லாவற்றிற்கும் கர்த்தாவா யிருத்தலின் லக்ஷணமான ஸ்வாதந்தர்யம் அல்லது
எல்லா வஸ்துக்களையும் நியமிக்கும் ஸாமர்த்யம்.]

(5) தஸ்யோபாதாந பாவேபி விகாரவிரஹோஹிய:
வீர்யம் நாமகுணஸ்ஸோயம் அச்யுதத்வாபராஹ்வய
[ஸர்வேசுவரனுக்கு ஜகத்துக்கு பாதான காரணமாயிருக்கும் நிலைமையிலேயும் விகாரமின்மை யிருக்கின்றது.
இங்ஙனம் இருக்கின்ற அந்த அவிகாரத்வமானது வீர்யம் என்ற பிரஸித்தமான குணம் என்று சொல்லப்படும்.
அதுவே அச்யுதம் என்ற வேறு பெயராலும் அழைக்கப் பெறும்.
வீர்யமாவது — ஜகத்திற்கு பாதான காரணமாயிருந்தும் ஸ்வரூப விகாரமில்லா திருக்கும் அவிகாரதை — விகாரமில்லாதிருத்தல்.]

(6) தேஜஸ்ஸாவது — ஸஹாயத்தை யபேக்ஷியாதிருத்தல்

“செழுங்குணங்க ளிருமூன்று முடையார்” என்பது இவ்வாசிரியர் அருளிச் செய்த திருச்சின்னமாலை (5)ப்பாசுரவடி.
பகவச்சப்தத்தின் உண்மைப்பொருள் உணர்ந்த தென்சொற்கடந்து வட சொற்கலைக்கெல்லை தேர்ந்த
ஸ்ரீவல்லபர் (தெய்வப்புலமைத் திருவள்ளுவ நாயனார்) தாம் இயற்றிய தமிழ் வேதமாகிய
திருக்குறள் பாயிரம். முதல் அதிகாரம். கடவுள் வாழ்த்து முதற்குறளை.
அகர முதல வெழுத்தெல்லா மாதி
பகவன் முதற்றே யுலகு.
என அமைத்துப் பாடியுள்ளார். பரிமேலழகரும் “இப்பாட்டான் முதற் கடவுளதுண்மை கூறப்பட்டது” என்று
நுண்ணிய உரை வகுத்துள்ளதும் நன்கு நோக்கற்பாலது.
யாழ்ப்பாணத்து நல்லூர் ஆறுமுக நாவலரவர்கள் பதிப்பில் இக்குறளின் கீழ்
ஐசுவரியம், வீர்யம், புகழ், திரு, ஞானம், வைராக்கியம் என்னுமாறுக்கும்
பகமென்னும் பெயருண்மையால் பகவனென்பதற்கு இவ்வாறு குணங்களையுமுடையோனென்பது பொருள்
எனக் குறிப்பு எழுதியுள்ளார்கள்.

ஆதிபகவன் என்னு மிருபெயரொட்டுப் பண்புத்தொகை வடநூன் முடிபு என உரையிட்டனர் பரிமேலழகியார்.
“அமலனாதிபிரான்” (திருப்பாணாழ்வார் அருளிச்செய்த பத்துப்பாட்டு) வியாக்கியானமான
“முநிவாஹந போகம்” ஸ்ரீநிகமாந்த மஹாதேசிகன் அருளிச் செய்த இருபத்தெட்டாவது ரஹஸ்யம்.
இதில் “(ஆதி) ‘ஏஷ கர்த்தாந க்ரியதே’ இத்யாதிகளிற்படியே ஸர்வஜகதேக காரணபூதன்
இத்தால் காரணமே சரண்யம் என்கிறபடியே முமுஷுவுக்கு சரணமாகப் பற்றப்படுபவன் என்று பலிதம்:
இக்காரணத்வமும் மோஷப்ரதத்வமும் சத்ரசாமரங்கள் போலே ஸர்வலோக சரண்யனுக்கு விசேஷசிஹ்நங்கள்” என்றுள்ளன காண்க.
முழுதுணர் நீர்மையினோராகிய ஸ்ரீவல்லபர் பகவச் சப்தத்தால் பெறக் கூடிய நாராயணன் எனுந் திருநாமத்தை
“வாலறிவன்” (2.ஸர்வஜ்ஞன்) “பொறிவாயில் ஐந்தவித்தான்”. (6.ஹ்ருஷீகேசன்) “தனக்குவமையில்லாதான்”
(7.அதுல:) “எண்குணத்தான்” (9) என்ற அகாரவாச்யனின் பெயர்களை எடுத்தோதி
“அடியளந்தான்” (பொருட்பால் 610) என்று உலகளந்த திரிவிக்ரமன் பெயரைக்காட்டி இறுதிப் பாலில்
“தாமரைக்கண்ணான்” (புணர்ச்சி மகிழதல் 1103) என்று செங்கண்மாலை ஸ்பஷ்டமாகப் பேசித்
தலைக் கட்டியுள்ளது நன்கு நோக்கி இன்புறற்குரியது.

“முதற்கடவுள்” யார் என்பது ஆழ்வார்களுள் ஆதியாகிய பொய்கையார்
“உலகளந்த மூர்த்தி யுருவே முதல்” (முதல் திருவந்தாதி. 14) என்றும்
“முதலாவார் மூவரே அம்மூவருள்ளும் முதலாவான் மூரிநீர்வண்ணன் – முதலாய நல்லான்” (முதல் திருவந்தாதி.15)
என்றும் கண்டோக்தமாகக் காட்டியிருப்பதால் தெற்றென அறியலாம்.
திருவள்ளுவருக்கு வழிபடு கடவுளும் குறளுக்கு ஏற்புடைக்கடவுளும் திருமால் என்பது பேரறிஞர் கண்ட பேருண்மை.
தேவீ — பிராட்டிமார்கள்.
இப்படி அதி மநோஹரமான அநந்த போக பர்யங்கத்திலே ரஜதகிரியின் மேலே மரதககிரி இருந்தாற்போலே
‘ஏழுலகும் தனிக்கோல் செல்ல’ வீற்றிருந்து ‘விண்ணோர்தலைவ’னாய் குமாரயுவாவாய்
‘சோதி வெள்ளத்தினுள்ளே எழுவதோருரு’ என்னும் படி ஆதித்ய சதஸஹஸ்ர ஸமுதாயம் போலே
அநவதிக தேஜஸ்ஸை யுடையனாய் ‘விச்வமாப்யாயந் காந்த்யா பூர்ணேந்து யுத துல்யயா’ என்னும் படி
அநவதிக லாவண்யத்தையுடையனாய் ஸர்வசேஷியான தன்னுடைய க்ருபையும் க்ஷமையும் வண்மையும்
வடிவு கொண்டாற்போலே இருக்கிற நாச்சிமார்களில் ஸ்வாபிமத, நித்ய, நிரவத்ய, அநுரூப ஸ்வரூபாதிகளை
உடையனாய் ஸ்வவைச்வரூப்யத்தாலே ஸதாநுபவம் பண்ணாநின்றாலும் இன்று அநுபவிக்கத் தொடங்கினாற்போலே
ஆச்சர்யரஸாவஹையாய், ‘சாந்தாநந்த’ இத்யாதிகளின்படியே ஸர்வப்ரகாரஸம்ச் லேஷத்தை உடையனாய்
‘திருமார்வத்து மாலை நங்கை’யாய் அமுதில் வரும் பெண்ணமு’தாய்
‘வேரிமாறாத பூமேலிருந்து வினைதீர்க்கு’ மவளாய் தன் கடாக்ஷலேசத்தாலே கமலாஸநாதி வைபவத்தையும் கொடுக்குமவளாய்
‘தேவதேவ திவ்யமஹிஷீ’ என்னும் படியான மேன்மையும்
‘கருணாஸ்ராநதமுகீ’ என்னும் படியான நீர்மையும் உடையளான பெரிய பிராட்டியார்
‘தாக்ஷிண்யஸீமா’ என்று தோற்றும்படி தக்ஷிணபார்ச்வத்திலே நீலமேகத்தை அணைந்த நிலை மின்போலே
ஸேவித்திருந்து தன்னுடைய சேஷித்வ போக்யத்வ கைங்கர்யப்ரதி ஸம்பந்தித்வங்களைப் பூரித்துக் கொண்டு
அகில பரிஜநங்களை அவஸரோசிதா சேஷவ்ருத்திகளிலும் ஆஜ்ஞாபிக்க ‘ஏவம் பூதபூமி நீளாநாயக’ என்கிறபடியே
பெரிய பிராட்டியாருடைய ரூபாந்தரம் என்னலாம் படி அநவரத பஹுமாந விஷயையாய்
‘பச்சைமாமலை போல் மேனி’க்கும் படிமாவான நிறத்தை உடையளான ‘பார் என்னும் மடந்தை’யும்
‘அல்லி மலர்மகள் போகமயக்குகள் அத்யல்பம் என்னும்படி நித்யப்ரபோதம் நின்றவிடம் தெரியாதே
நீளாதுங்க ஸ்தநகிரிதடீஸுப்தம் என்னப் பண்ணுமவளாய் நீலோத்பவச்யாமளையான ஸ்ரீநீளைப் பிராட்டியும்;
அடியார் இடத்திலே ஸேவித்திருக்கும்படி தாங்களும் இடத்திலே ஸேவித்திருக்க;
‘ஸேவ்ய: ஸ்ரீபூமி நீளாபி:’ உடனமர் காதல்மகளிர் திருமகள் மண்மகள் ஆயர்மடமகள் என்றிவர் மூவர்’ இத்யாதிகளில்
சொன்ன சேர்த்தியிலே அடிமை செய்யுமவர்களுக்கு ‘ரஸம்’ என்றும் ‘ஆநந்தம்’ என்றும் சொல்லும்படியான
நிரதிசய யோக்யதையுடையனான நிருபாதிகசேஷியை நிருபாதிகஜ்ஞாத விகாஸத்தாலே
‘அவாவறச் சூழ்ந்தாய்’ என்னும்படி அனுபவித்து (ஸ்ரீபரமபத ஸோபாநம். பராப்திபர்வம்)

தேமா மலர்க்கயஞ்சூழ் கோயின் மேவுந் திருவரங்கர்
தாமாத ரித்ததிருத் தேவிமாரிற் றரங்கவுடைப்
பூமாது நாளும் புரத்தே சுமந்து புரக்குமலர்
மாமாது செல்வங் கொடுத்தே யுயிர்களை வாழ்விக்குமே. (திருவரங்கத்துமாலை.80)

(தேனையுடைய பெரிய பூக்கள் நிறைந்த தடாகங்கள் சூழ்ந்த திருவரங்கம் பெரிய கோயிலில் எழுந்தருளியிருக்கின்ற
திருஅரங்கர் தாம் அன்புவைத்த திருமகள் நிலமகள் என்னும் உபயதேவியர்களுள் கடலை உடுக்கும் ஆடையாக
உடைய நிலமகள் எந்நாளும் உயிர்களைத் தனது உடம்பின் மேலே தாங்கிக் காப்பாற்றுவாள்.
தாமரையில் தோன்றிய திருமகள் அவ்வுயிர்ட்கட்குச் செல்வத்தைக் கொடுத்துக் காப்பாற்றுவாள்.
எம்பெருமானது வலப்பக்கத்திலே ஸ்ரீதேவியும் இடப்பக்கத்தில் பூதேவியும் எப்பொழுதும் விட்டுப் பிரியாமல் உடன் உறைவர்.)

பூஷணஹேத்யாதி –
ஸ்ரீவத்ஸ கௌஸ்துப கிரீட வநமால நூபுரஹாராதிகள், ஸ்ரீ சங்கு சக்ராதிகள்,
அநந்தகருட விஷ்வக்ஸாநாதிகள் திருவணுக்கன் முதலானவைகள்.
“அங்கே குமுதாதிகளான திவ்ய பார்ஷதேச்வரர்களும், சண்டாதிகளான திவ்ய த்வாரபாலர்களும்
ஸஸ்நேக பஹுமாந அவ லோக நம்பண்ண அநீகேச்வர நியுக்தரான ஆஸ்தான நிர்வாஹகர் அருளப்பாடிட
அடிக்கடியும் தொழுவ தெழுவதாய்க்கொண்டு திருமாமணிமண்டபத்தின் முகப்பிலே சென்றேறி அங்கே
சிறகுடைய மஹா மேருவைப் போலே சிறந்த திருமேனியுடையனாய் த்ரயீமயனாய்

‘திருமகள்சேர்மார்ப’னுக்குத் திருக்கண்ணாடி போலே அபிமுகனாய் நிற்கிற
‘காலார்ந்தகதிக்கருட’னைக்கண்டு கழல்பணிந்து ‘பிணங்கி அமரர் பிதற்றும் குணம்’ என்கிற படியே
ஓரொரு ஸ்வாமி குணத்தைப்பற்றி வாதி ப்ரதிவாதிகளைப் போலே வாசி வகுப்பதும்
அதி ஸ்நேஹத்தாலே அஸ்தானே பய சங்கை யுடையாரைப்போலே ஸம்ப்ரமம் பண்ணுவதுமாய்க் கொண்டு
ரஸிக்கிற நித்ய ஸுரிகள் நிரையாக இருக்கின்ற அழகோலக்கத்தின் நடுவே சென்று:
அடியார்கள் குழாங்களை உடன் கூடுவது என்று கொலோ’ என்கிற ஆசை நிறைந்து
திவ்யபரிஜந பரிச்சத ஆயுத ஆபரணாழ்வார்கள் ஸ்வாஸாதாரண லக்ஷண விசிஷ்ட விக்ரஹங்களோடே
யதாஸ்தாநம் ஸேவித்து நிற்கிற நிலைகளைக்கண்டு ஸர்வவிதகைங்கர்ய மநோரதாதி ரூடனாய்க்கொண்டு கிட்டச்சென்று;

பர்யங்க பரிஸரத்திலே முன்பு தங்களைக்கொண்டு எம்பெருமான் நடத்தின க்ருஷிபலித்தது என்று
பூர்ண மநோரதரான பூர்வாசார்யர்களைக் கண்டு;
‘அறியாதன அறிவித்து’
‘என்னைத்தீமனம் கெடுத்து’
‘நும் கால்கள் என் தலைமேல் கெழுமீர்’ என்று க்ருதஜ்ஞதை தோற்றப்பணிந்து
உபயவிபூதியும் தனிக்கோல் செல்ல வானிளவரசு மன்னிவீற்றிருக்கிற
அமிதெளஜஸ் ஸான திவ்ய ஸிஹ்மாஸந ரூபதிவ்ய பர்யங்கத்தை அணுகி :
விபூதித்வயாநுபந்திகளான ஆதாரதத்வங்களும் பர்யங்க வித்தையில் ‘பூதபவிஷ்யத்தத்வங்கள்’ என்றாற்போலவும்
பகவச்சாஸ்திரங்களில் ‘தர்மா தர்மாதிகள்’ என்றாற்போலவும் பரக்கவும் சுருங்கவும் பலவகையாகச் சொல்லுகிற
பாதம் முதலான அவயவங்களுமெல்லாம் அவ்வவ்வபிமாநிதேவதா விசேஷங்களாய் இருக்கும்படியைத் தெளியக்காணும்.

‘சென்றால் குடையாம் இருந்தால் சிங்காசனமாம்’ ‘நிவாஸஸய்யாஸந’ என்கிறபடியே
அவஸரோசித ரூபங்களைக் கொண்டு அசேஷ சேஷ வ்ருத்திகளைப் பண்ணுகையாலே சேஷன் என்றும்,
த்ரிவித பரிச்சேத ரஹிதனையும் தன் மடியில் ஏகதேசத்தில் வைக்கும்படியான வைபவத்தையுடையானாகையாலே
‘அநந்தன்’ என்றும் திரு நாமத்தையுடையவனாய், ஸர்வகந்த வஸ்துவுக்கும் வாஸனையுண்டாம்படியான
திவ்ய பரிமளத்தையுடையவனாய், ‘வேரிமாறாத பூமேலிருப்பாளு’டனே புஷ்பஹாஸ ஸுகுமாரனானவன்
மூவுலகும் தொழ வீற்றிருக்கும்படி ஸுகுமாரதமனாய், அம்ருத ப்ரவாஹம் சுழியாறு பட்டாற்போலே அவதாதசீதலமான
போக வேஷ்ட நத்தையுடையனாய் சேதசத்ர பரம்பரை போலவும் பூர்ணேந்து மண்டல ஸஹஸ்ரங்களை நிரைத்தாற் போலவும்
பரந்து உயர்ந்த பணாஸஹஸ்ரத்தின் மணிகிரண மண்டல பாலாதபத்தாலே ‘புண்டரீகம்’ என்னும் பேரையுடைத்தான
பரமபதமெல்லாம் உல்லஸிதமாம்பாடி பண்ணக்கடவனான திருவநந்தாழ்வானைக் கண்டு;
அவனோடொக்க ஒருமிடறாய் அநேக முகமாக போக ஸாம்யத்தை ஆசைப்பட்டு,
அவனுடைய அம்ருத வர்ஷிகளான இரண்டாயிரம் திருக்கண்களுக்கும் தான் ஏகலக்ஷ்யமாய்
அவன் மேலே அமர்ந்திருக்கிற ‘மேலாத்தேவர்கள் மேவித்தொழும் மாலாரை’க் கண்டு,
தானும் அநந்த த்ருஷ்டியாய் அத்யந்த ஸாமீப்யம் பெறும் (ஸ்ரீபரமபத ஸோபாநம். திவ்யதேசப்ராப்திபர்வம்.)

ஸ்ரீய: பதியான ஸர்வேச்வரனுக்கு ஸ்ரீகௌஸ்துப ஸ்தாநீயனாய்க் கொண்டு ஹ்ருதயங்கமனாய்,
குமாரன் என்றும், புத்ரன் என்றும், சிஷ்யன் என்றும், ப்ரேஷ்யன் என்றும், சேஷபூதன் என்றும்,
தாசபூதன் என்றும், அவ்வோசாஸ்த்ரங்களிலே ப்ரதி பந்நனா யிருக்கும் ஜீவாத்மா,
இவன் தனக்கு வகுத்த சேஷியாய், அயர்வறுமமரர்களதி பதியாய் உயர்வற வுயர்நலமுடையனாய்,
நமக்கும் பூவின்மிசை நங்கைக்கு மின்பினாய், ஞாலத்தார் தமக்கும் வானத்தவர்க்கும் பெருமானான ஸர்வேச்வரன்
‘வைகுண்டேது பரேலோகேச்ரியா ஸார்த்தம் ஜகத்பதி: ஆஸ்த்தே’ என்றும்
‘ஒண்டொடியாள் திருமகளும் நீயுமே நிலா நிற்ப’ என்றும் சொல்லுகிறபடியே
பெரிய பிராட்டியாரோடே கூடத்தெளிவிசும்பிலே
‘யாயோத்யேத்ய பராஜிதேதி விதிதா நாகம்பரேண ஸ்திதா’ என்கிறபடியே
அயோத்யாதி சப்தவாச்யமான கலங்காப் பெருநகரிலே ஸஹஸ்ரஸ் தூணாதி வாக்யங்களாலே யோதப்படுகிற
திருமாமணி மண்டபத்திலே கௌஷீதகீப்ராஹ்ம ணாதிகளிலே யோதப்படுகிற பரியங்க விசேஷத்திலே
‘சென்றாற் குடையா மிருந்தாற் சிங்காதனமாம்’ என்றும்
‘நிவாஸசய்யாஸந’ என்றும் சொல்லுகிறபடியே
ஸர்வதேச ஸர்வகால ஸர்வாவஸ்தோசித ஸர்வவித கைங்கர்யங்களையும், ஸர்வவித சரீரங்களாலே அநுபவித்து,
சேஷத்வமே தனக்கு நிரூபகமாகையாலே சேஷன் என்றே திருநாமமாம்படியான திருவனந்தாழ்வானாகிற
திருப்பள்ளி மெத்தையிலே வானிளவர சாய்க்கொண்டுதான் வாழ்கிற வாழ்வை. (ஸ்ரீமத்ரஹஸ்யத்ரயஸாரம். உபோத்காதாதிகாரம்)

இவற்றில் த்ரிகுணத்ரவ்யத்துக்கு ஸ்வரூபபேதம் குணத்யாச்ரயத்வம் ஸததபரிணாமசீலமான இத் திரவ்யத்துக்கு
ஸத்வ ரஜஸ் தமஸ்ஸுக்கள் அந்யோந்யம் ஸமமானபோது மஹாப்ரளயம். விஷமமானபோது ஷ்ருஷ்டி ஸ்திதிகள்
குண வைஷம்யம் உள்ள ப்ரதேசத்திலே மஹதாதி விகாரங்கள்.
இதில் விக்ருத மல்லாத ப்ரதேசத்தையும் விக்ருதமான ப்ரதேசத்தையுங்கூட ப்ரக்ருதி மஹதஹங்கார தந்மாத்ர பூதேந்த்ரியங்கள்
என்று இருபத்தினாலு தத்துவங்களாக சாஸ்த்ரங்கள் வகுத்துச் சொல்லும்.
சில விவக்ஷா விசேஷங்களாலே யோரொருவிடங்களிலே தத்வங்களை யேறவுஞ்சுருங்கவுஞ் சொல்லா நிற்கும்.
இத்தத்வங்களிலவாந்தர வகுப்புக்களுமவற்றி லபிமாநி தேவதைகளுமவ்வோ வுபாஸநாதிகாரிகளுக்கு அறிய வேணும்.
ஆத்மாவுக்கு அவற்றிற் காட்டில் வ்யாவ் ருத்தியறிகை இங்கு நமக்கு ப்ரதாநம்.

இவையெல்லாம் ஸர்வேச்வரனுக்கு அஸ்த்ரபூஷணாதி ரூபங்களாய் நிற்கும் நிலையை
புருடன்மணி வரமாகப் பொன்றா மூலப்
பிரகிருதி மறுவாக மான்றண்டாகத்
தெருள்மருள்வா ளுறையாக வாங்கா ரங்கள்
சார்ங்கஞ்சங் காகமனந் திகிரி யாக
விருடிகங்க ளீரைந்துஞ் சரங்க ளாக
விருபூத மாலைவன மாலை யாகக்
கருடனுரு வாமறையின் பொருளாங் கண்ணன்
கரிகரிமே னின்றனைத்துங் காக்கின் றானே.
என்கிற கட்டளையிலே யறிகை உசிதம் (ஸ்ரீ மத்ரஹஸ்யத்ரய ஸாரம் தத்வத்ரயசிந்தநாதிகாரம்)

நாராயண னென்றது நாரங்களுக்கு அயநம் என்றபடி.
(95) நாரங்களாவன நித்ய வஸ்துக்களினுடைய திரள்
(96) அவையாவன:- ஜ்ஞாநா நந்தாமலத்வாதிகளும் ஜ்ஞாநசக்த் யாதிகளும் வாத்ஸல்ய ஸௌசீல்யாதிகளும்
திருமேனியும் காந்தி ஸௌகுமார்யாதிகளும் திவ்யபூஷணங்களும் திவ்யாயுதங்களும் பெரியபிராட்டியார் தொடக்கமான
நாச்சிமார்களும் நித்யஸுரிகளும் சத்ரசாமராதிகளும் திருவாசல் காக்கும் முதலிகளும் கணாதிபரும்
முக்தரும் பரமாகாசமும் ப்ரக்ருதியும் பத்தாத்மாக்களும் காலமும் மஹதாதி விகாரங்களும் அண்டங்களும்
அண்டத்துக்கு உட்பட்ட தேவாதிபதார்த்தங்களும்
(97) அயநம் என்றது – இவற்றுக்கு ஆச்ரயம் என்றபடி.
(98) அங்ஙனன்றிக்கே இவை தன்னை ஆச்ரயமாகவுடையவன் என்னவுமாம். (99) (பிள்ளை லோகாசார்யர் அருளிச் செய்த முமுஷப்படி)

நித்யம் நிரபராதேஷு கைங்கர்யேஷு எக்காலத்தும் எவ்விதக்குற்றமும் இல்லாத கைங்கர்யங்களை
ஒழிவில் காலமெல்லாம் உடனாய்மன்னி வழுவிலாவடிமை செய்ய வேண்டும் நாம் (திருவாய்மொழி 3-3-1)
(ஈடு முதற்பாட்டில் திருவேங்கடமுடையான் திருவடிகளிலே ஸர்வதேச ஸர்வகால ஸர்வாவஸ்தைகளிலும்
எல்லாவடிமைகளும் செய்ய வேணும்) என்கிறார்.
(ஒழிவில் காலமெல்லாம்) முடிவில்லாத காலமெல்லாம் அநந்தமான காலமெல்லாம் என்றபடி
‘ஒழிவில் காலமெல்லா’மென்று கீழே கழிந்த காலத்தையுங் கூட்டி அடிமை செய்யப்பாரிக்கிறார் என்று
இங்ஙனே அதிப்ரஸங்கம் சொல்லுவாருமுண்டு. அதாகிறது கீழ்கழிந்த காலத்தை மீட்கை என்று ஒரு பொருளில்லையிறே.
‘நோபஜநம் ஸ்மரந்’ என்கிறபடியே கீழ்கழிந்த காலத்தில் இழவு நெஞ்சிற் படாதபடி மறப்பிக்கையேயிறே உள்ளது
‘நமேது: கம்’ இத்யாதி ஆகையாலே இனிமேலுள்ள காலமெல்லாம் என்றபடி
(உடனாய்) காலமெல்லாம் வேண்டினவோபாதி தேசாநு பந்தமும் அபேக்ஷிதமாயிருக்கிறது காணும் இவர்க்கு.
இளைய பெருமாள் படை வீட்டிலும் அடிமை செய்து வநவாஸத்திலும் அடிமை செய்தாற்போலே
(மன்னி) ஸர்வேச்வரனும் பிராட்டியுமாய்த் திரையை வளைத்துக் கொண்டிருந்தாலும், படிக்கம் குத்துவிளக்குப்போலே
அவ்வளவிலும் நின்று அந்தரங்கமான வ்ருத்திகளைப் பண்ண வேணும். இத்தால், ஸர்வாவஸ்த்தைகளையும் நினைக்கிறது.
‘ரமமாணாவநேத்ரய’ என்னக் கடவதிறே. இருவருக்கு உண்டான அநுபவத்திலே மூவரைச் சொல்லுகிறதிறே,
அவ்விருவருக்கும் பரஸ்பர ஸம்ச்லேஷத்தால் பிறக்கும் ரஸம் அச்சேர்த்தியைக் கண்டவனுக்கும் பிறக்கையாலே.
(ஒழிவில் காலம் இத்யாதி) ஸர்வ காலத்தையும் ஸர்வ தேசத்தையும் ஸர்வாவஸ்த்தையையும் நினைக்கிறது.
ஆழ்வார் திருவரங்கப் பெருமாளரையர் இத்திருவாய் மொழிபாடப் புக்கால்
‘ஒழிவில்காலமெல்லாம் காலமெல்லாம் காலமெல்லாம்’ என்று இங்ஙனே நெடும்போதெல்லாம் பாடி,
மேல் போகமாட்டாதே அவ்வளவிலே தலைக்கட்டிப் போவராம்.
(வழுவிலா அடிமை செய்ய வேண்டும்)
அடிமையிலொன்றும் ஒருவர்க்கும் கூறு கொடுக்க வொண்ணாதாயிற்று. எல்லா வடிமையும் நான் செய்ய வேணும்:
இளைய பெருமாள் பிரியாதே காட்டிலேயுங்கூடப் போந்து செய்த அடிமைகளும் செய்ய வேணும் :
ஸ்ரீ பரதாழ்வான் படைவீட்டிலே பிரிந்திருந்து செய்த அடிமைகளும் செய்ய வேணும்.
ஸ்ரீ பரதாழ்வானைக் கைகேயி ‘ராஜந்’ என்ன அப்போது அந்த ஸ்வாதந்தர்யம் பொறுக்கமாட்டாமே
படுகுலைப் பட்டாற்போலே ‘விலலாப’ என்று கூப்பிட்டானிறே;
பாரதந்த்ர்யரஸம் அறிவார்க்கு ஸ்வாதந்த்ர்யம் ‘அநர்த்தம்’ என்று தோற்றுமிறே.
‘ஏபிச்சஸசி வைஸ்ஸார்த்தம்’ தன்னிற்காட்டிலும் கண்குழிவுடையார் இத்தனை பேருண்டாயிற்று.
தன்னோடொத்த ஆற்றாமையுடையார் அநேகரைக் கூட்டிக்கொண்டு போந்தான்.
எனக்கன்றோ, இவன் தம்பி என்று ஸ்வாதந்த்ர்யம் பண்ணி அவர்க்குக் கண்ணழிக்கலாவது:
இவர்களுக்குச் சொல்லிற்றுச் செய்ய வேணுமே: இவர்கள் தாங்களே கார்யத்தை விசாரித்து அறுதியிட்டு
நீர் இப்படி செய்யும் என்று அவர்கள் ஏவினால் அப்படி செய்ய வேண்டிவருமிறே அவர்க்கு.
அவருடைய வ்யதிரேகத்தில் தனக்கு உண்டான ஆற்றாமையை அறிவிக்கப் போகிறானாகில் தனியே போய் அறிவிக்கவுமாமிறே;
இவர்களையெல்லாம் திரட்டிக்கொண்டு போனதுக்குக் கருத்தென்? என்னில் நம் ஒருவர் முகத்துக்கண்ணீர் கண்டால்
பொறுக்கமாட்டாதவர் தம்மைப்பிரிந்த பிரிவு பொறுக்கமாட்டாதே கண்ணும் கண்ணீருமாயிருப்பார் இத்தனை பேரைக்கண்டால் மீளாரோ?
என்னுங்கருத்தாலே பூசலுக்குப் போவாரைப்போலே யானை குதிரை யகப்படக்கொண்டு போகிறானிறே:
அவற்றுக்கும் அவ்வாற்றாமை யுண்டாகையாலே ‘சிரஸாயாசித:’ என்பேற்றுக்குத் தாம் அபேக்ஷித்துத்தருமவர்
நான் என் தலையாலே யிரந்தால் மறுப்பரோ? ‘மயா’ – அத்தலை யித்தலையானால் செய்யா தொழிவரோ?
‘ப்ராது:’ ‘பஸ்மஸாத் குருதாம்சிகீ’ என்னும் படி தம் பின் பிறந்தவனல்லனோ நான்?
என் தம்பிமார்க்கு உதவாத என்னுடைமையை அக்நிக்கு விருந்திட்டேனென்றாரிறே.
‘யத்விநா’ இத்யாதி ‘சிஷ்யஸ்ய’ ப்ராதாவாகக் கூறு கொண்டு முடி சூடியிருக்குமவனோ நான்?
அசேஷ ரஹஸ்யமும் நம்மோடேயன்றோ அதிகரித்தது. ‘தாஸஸ்ய’ சிஷ்யனாய்க்ரய விக்ரயார்ஹனன்றிக்கே யிருந்தேனோ?
ஆன பின்பு நான் அபேக்ஷித்தகாரியத்தை மறுப்பரோ? இதிறேகைங்கர்யத்தில் சாபல முடையார் இருக்கும்படி.
(வழுவிலா அடிமை) ஓரடிமை குறையிலும் உண்டது உருக்காட்டாதாயிற்று இவர்க்கு.
(செய்ய) முன்பும் உண்டிறே இக்கைங்கர்யமநோரதம் : இப்போது இவ்வளவால் போராது, அநுஷ்டாந பர்யந்தமாக வேணும்.
(அடிமை செய்ய வேண்டும்) கைங்கர்ய மநோரதமே பிடித்து உத்தேச்யமாயிருக்கிறதாயிற்று இவர்க்கு
‘க்ஷூத்ர விஷயாநுபவம் பண்ண வேணும்’ என்று புக்கால் இரண்டு தலைக்கு மொக்கரஸமான போகத்துக்கு
ஒரு தலையிலே த்ரவ்யத்தை நியமித்து, போககாலம் வருமளவும் லீலையாலே போது போக்கி,
போக காலம் வந்தவாறே புறப்படத் தள்ளி விடுவார்கள்.
இனி ‘ஸ்வர்க்காநுபவம் பண்ண வேணும்’ என்று புக்கால் ‘ஸ்வர்க்கே பிபாத பீதஸ்ய க்ஷயிஸ்ணோர் நாஸ்தி நிர்வ்ருதி’ என்கிறபடியே
அருகே சிலர் நரகாநுபவம் பண்ணக்காண்கையாலே இருந்து அனுபவிக்கிற இதுதானும்
உண்டது. உருக்காட்டாதபடியாயிருக்கும்: இனித்தான் அவ்விருப்புக்கு அடியான புண்யமானது
சாலிலெடுத்த நீர்போலே க்ஷயித்தவாறே ‘த்வம்ஸ’ என்று முகம் கீழ்ப்படத் தள்ளுவார்கள்.
இப்படி ஸ்வரூபத்துக்கு அநநுரூபமாய் அஹங்காரமமகாரங்களடியாக வரும் இவ்வநுபவங்கள் போலன்றிக்கே
ஸ்வரூபத்தோடே சேர்ந்ததுமாய், அடிமை கொள்ளுகிறவனும், நித்யனாய், அடிமை செய்கிறவனும், நித்யனாய்,
காலமும் நித்யமாய், தேசமும் நித்யமாய், ஒரு காலமும் மீள வேண்டாதபடி அபுநராவ்ருத்திலக்ஷண மோக்ஷமாய்
க்ஷூத்ரவிஷயாநுபவம் போலேது : கமிச்ரமாயிருக்கையன்றிக்கே நிரதிசய ஸுகமாயிருப்பதொன்றிறே இது
(நாம்) தம் திருவுள்ளத்தையுங் கூட்டி நாம் என்கிறாராதல் : அன்றிக்கே, கேசவன் தமர்க்குப் பின்பு இவர்
தாம் தனியரல்லாமையாலே, திருவுள்ளம் போலே யிருக்கும் ஸ்ரீ வைஷ்ணவர்களையும் கூட்டிக்கொண்டு நாம் என்கிறராதல்

(இப்பாட்டால் – ப்ராய்யப்ரதாநமான திருமந்த்ரத்திலர்த்தத்தை அருளிச் செய்கிறார்.
ஒழிவில் காலமெல்லா முடனாய் மன்னி வழுவிலாவடிமை செய்ய வேண்டுமென்கிற இத்தால் –
சதுர்த்தியில் ப்ரார்த்தநையைச் சொல்லுகிறது; நாம் என்கிற இடம்– ப்ரணவ ப்ரதிபாத்யனான இவனுடைய
ஸ்வரூபத்தைச் சொல்லுகிறது சப்த ஸ்வபாவத்தைக் கொண்டு சொன்னோம்’ என்று அருளிச் செய்தருளின வார்த்தை;
‘தெழிகுரல்’ இத்யாதியால் – நாராயண சப்தார்த்தத்தை அருளிச் செய்கிறார்.
ப்ராப்த விஷயத்தில் பண்ணும் கைங்கர்யமிறே ப்ராப்யமாவது;
இனி ஸௌலப்யமும் வடிவழகும் ஸ்வாமித்வமும் எல்லாம் நாராயண சப்தத்துக்கு அர்த்தமிறே.
(“இவனுக்கு பகவான் போக்யமாகலாம். மற்றுமுள்ளவர்களுடைய கைங்கர்யம் போக்கியமாமோவென்ன
கர்மபலமன்றிக்கே வருகையால் எல்லாம் போக்கியமாகக் குறையில்லை. பூஷணாதிகள் அசேதனங்களாகிலும்
அதின் அதிஷ்டாந தேவதைகளைச் சொல்லும் நிரபராத என்றதால் அபராதங்கலசில் ரஸ்யமாகா தென்கை.
நித்யம் என்றத்தால் ஒழிவில் காலத்திற்படியே ப்ரார்த்திக்கப்படுகிறது.)

————

மாம் மதீயம் ச நிகிலம் சேதநா சேதநாத்மகம்,
ஸ்வ கைங்கர்யோ பகரணம் வரத ஸ்வீகுரு ஸ்வயம்–7-

(வரத- வேண்டுவதெல்லாம் தருபவனே! வேண்டுவார்களுக்கு வேண்டும் வரங்களை அளிப்பதால்
வரதன் என்னும் திருநாமம் உடைய ஸ்வாமியே!
மாம் – அடியேனையும் மதீயம் – என்னுடையது என்று பேர்பெற்ற,
என்னுடையவை யென்னும் படியான தேசந ஆசெதந ஆத்மிகம் – உயிருள்ளதும் உயிரில்லாதனவுமான,
அறிவுள்ளதும் அறிவில்லாததுமான நிகிலம்ச எல்லாவற்றையும்
ஸ்வ கைங்கர்ய உபகரணம் – தன்னுடைய கைங்கரியத்துக்கு உரிய ஸாமக்ரியாக, தேவரீருடைய பணிவிடை
தொண்டு ஊழியங்களுக்குக் கருவியாக
ஸ்வயம்-தானாகவே
ஸ்வீகுரு-அங்கீகரித்தருளுக, ஸ்வீகரித்தருள வேண்டும்.

அடியேனையும் அடியேனைச் சேர்ந்த ஸகல வஸ்துக்களையும் தேவரீரடைய கைங்கர்யத்துக்கு
உபயோகமாகும்படி செய்தருள வேண்டும் என்று பிரார்த்திக்கிறார் இதில்
ஹே! வரத! என்னையும் என்னைச் சேர்ந்த சேதநாசேதனங்களாகிய அனைத்தையும் தனது
கைங்கர்யத்துக்கு உபகரணமாகத் தானே எடுத்துக்கொள்ளும்.
இச்சுலோகத்தில் இவர் பிரார்த்தித்தபடியே பகவான் இவரை அடிமை கொள்ளுகிறோம் என்ன
அதற்கு அமையாது ததிபாண்டாதிகளுக்குப் போல அநுபந்திகளையும் அடிமை கொள்ள வேண்டும் என்கிறார்.
அடியேனையும் அடியேனுடைய பசுபுத்திராதிகளையும் தேவரீருடைய ஊழியத்துக்குத் தக்கபடி உபயோகித்துக் கொள்க.

ஏ வரதனே! தேவரீரிடத்தில் சரணாகதி பண்ணின அடியேனையும் அடியேனுக்குச் சேஷம்
என்னும்படி யிருந்துள்ள சேதநர்களையும் அசேதநங்களையும் தேவரீருடைய
கைங்கரியத்துக்கு உபயோகமாகும்படி செய்தருள வேண்டும்.
சேதந அசேதந ஆத்மகம் – தத்துவங்கள் மூன்று. அவையாவன: சேதநம், அசேதநம், ஈசுவரன் என்பவை.
அறிவுள்ள ஜீவாத்மா சேதநன் எனப்படுவான். இவனுக்கு ஜ்ஞாநம் ஒரு குணமாய் நிற்கும்.
இந்த ஜ்ஞாநம் தர்ம பூத ஜ்ஞாநம் எனப்பெறும். ஜீவனுடைய ஸ்வரூபமும் ஜ்ஞாந மயமாகவே நிற்கும்.
ஆதலின் ஜீவன் தர்மபூதஜ் ஞாநம் என்னப் பெறுவான். இந்த ஜீவாத்மா தனக்கு எப்பொழுதும்
தோன்றிக் கொண்டேயிருப்பான். தன்னை நான் என்று அறியும் போது தர்ம பூதஜ் ஞாநம் உதவ வேண்டும் என்பதில்லை.
ஆனால் ஜீவன் தன்னைத் தவிர வேறு எந்தப் பொருளையும் தன் தர்மபூதஜ் ஞாநத்தால் மட்டுமே அறிய முடியும்.
தன் ஸ்வரூபத்தைத் தர்ம பூத ஜ்ஞாநத்தைக் கொண்டும் அறியலாம். ஜீவன் அணுவாகவும் ஆநந்த ஸ்வரூபமாகவும் நிற்பவன்;
சரீரத்திற் காட்டிலும் வேறுபட்டவன். அழிவற்றவன்; எம்பெருமானுக்கு அடியனாகவே நிற்பவன்;
இத்தகைய ஜீவாத்மாக்கள் எண்ணற்றவர்; அவர்கள் பத்தர், முக்தர், நித்யர் என மூவகைப்படும்.
அறிவில்லாத வஸ்து அசேதநம் என்னப்படும். அசேதநத்தால் கிடைக்கக்கூடிய பலனை அநுபவிப்பவன் சேதநனே.
இந்த அசேதநம் த்ரிகுணம், காலம், சுத்த ஸத்துவம் என மூன்று வகைப்படும். த்ரிகுணம் என்பதுவே மூல ப்ரக்ருதி.
இது சத்துவம் ரஜஸ் தமஸ் என்னும் மூன்று குணங்களை உடையதாதலின் த்ரிகுணம் எனப்பெறும்.
காலம் என்பது எங்கும் பரந்து நிற்கும் ஒரே த்ரவ்யம்.
இதில் ஸத்துவம் முதலிய குணங்களில் சுத்த ஸத்துவம் என்பது ரஜோ குணம் தமோகுணம் ஆகிய இரண்டும்
இன்றி ஸத்துவ குணத்திற்கு மாத்திரம் ஆதாரமான ஒரு த்ரவ்யம்.

முத்திக் கருள்சூட மூன்றைத் தெளிமுன்ன மித்திக்கா லேற்கு மிதம் (தேசிகமாலை அமிருத ரஞ்சனி 3)
(மோக்ஷத்திற்குக் காரணமான பகவானுடைய க்ருபையைப் பெறுவதற்கு சேதநம் அசேதநம் ஈசுவரன் என்னும்
மூன்று தத்துவங்களை முதலில் தெரிந்து கொள். இந்த வழியால் உபாயம் பொருந்தும்)

ஸ்வ கைங்கர்ய – இங்குள்ள ஸ்வ என்ற பதம் தன்னையும், தன்னைச் சேர்ந்தவர்களையும் சொல்லும்.
அடியேனையும், அடியேனைச் சேர்ந்தவர்களையும் உனக்கும், உன்னடியார்களுக்கும்
கைங்கர்யத்துக்கு உரிய ஸாமக்ரிகளாக அங்கீகரித்தருள வேண்டும்.
இப்படி அருளிச் செய்தவாறே முன்பு “கூழாள் பட்டு நின்றீர்களை எங்கள் குழுவினில் புகுதலொட்டோம்” என்று
நின்ற மஹாராஜர் தெளிந்து, தாம் பண்ணின அபராதத்திற்கு பெருமாளை க்ஷமை கொண்டு,
தாமே புருஷகாரமாய் ‘வந்து மண்ணும் மணமும் கொண்மின்’, ‘எமதிடம் புகுதுக’ இத்யாதிகளில் ப்ரக்ரியையாலே
‘நாங்களும் ஸ்ரீ விபீஷணாழ்வானும் ஒரு வாசியற அடிமை செய்யப்பெற வேண்டும்;.
நாங்களும் இவனுக்கு ‘ஸகா தாஸோஸ்மி’ என்னும்படி அடியோமாக வேண்டும்’ என்று விண்ணப்பம் செய்ய
இப்படி ப்ரதி பந்தகம் கழிந்து அநந்தரம் பெருமாளுக்கு சரணாகத லாபமாகிற புருஷார்த்தம் பிறந்த படியையும்
‘தத்தமஸ்யா பயம் மயா’ என்கையாலே அபயம் பெற்ற சரணாகதனுக்கும்,
இப்படி விசேஷித்துப்பெருமாள் பாசுரமின்றிக்கே தங்களுக்கு வேறொரு உபாயமின்றிக்கே
சரணாகதனுடைய அபிமாநத்திலே அடங்கிக்கூட வந்த ராக்ஷஸர்களுக்கும்
பெருமாள் திருவடிகளைப் பெறுமையாகிற பரம புருஷார்த்தம் பிறந்தபடியையும் பர்யங்க வித்யாதிகளில் படியே
பரஸ்பர ஸம்ச்லேஷத்தாலே பிறந்த ப்ரீதிபரீவாஹமான ஸம்வாத விசேஷங்களையும் எல்லாம்
இந்த ஸர்க்கத்தின் சேஷத்தாலும் மேலில் ஸர்க்கத்தின் முகப்பாலுமாகச் சொல்லி
சரணாகதி வேதமான ப்ரபந்தத்திலே உபநிஷத் பாகமான அபய ப்ரதாந ப்ரகரணத்தைத் தலைக்கட்டுகிறான்
ஸ்ரீ வால்மீகி பகவான்’ (அபய ப்ரதாந ஸாரம். 9. சரண்ய சரணாகத சங்கலாப:)

‘தனக்கு சேஷபூதருமாய் பரதந்த்ரருமாய் இருக்கையாலே தன் கைகளும் கால்களும் போலே
தன்னிலே சொருகி தனித்து ஓர் உபாய பலங்கள் இல்லாதநாலு ராக்ஷஸரோடே கூட உத்தேச்யமான
திருவடிகளைளவும் செல்லவொண்ணாதபடி ஹர்ஸ பாரவச்யம்தள்ள,
திருவடிகளோடே பிற வித்துவக் குடைத்தான பூமியிலே விழுந்தான்
இப்படி ஒருவன் சரணாகதனாய் திருவடிகளைப் பெறும் போது, அவனைப் பற்றினார்க்கும்
அவனுடைய ஆத்மாத்மீய பரஸமர்ப்பணத்திலே துவக்குண்டானபடியாலே, தனித்து பரீக்ஷிப்பாருமின்றிக்கே,
ராஜ ஸேவகருடைய ஸ்தநந்தயருக்குப் போலே புருஷார்த்தலாபம் துல்யமாம் என்று
‘பசுர்மநுஷ்ய: பக்ஷீ வா யே ச வைஷ்ணவ ஸம்ஸ்ரீயா: தேநைவ தே ப்ரயாஸ்யந்தி தத்விஷ்ணோ: பரமம் பதம்
இத்யாதிகளில் சொல்லுகிற சாஸ்த்ரார்த்தத்தை வெளியிடுகிறான்
(சதுர்பி : ஸஹராக்ஷஸை:”) (அபய ப்ரதாந ஸாரம். 10.ப்ராப்திப் ரகார:) ப்ரபஞ்சது என்பன இவண் அநுஸந்தேயங்கள்.)

————

த்வதேக ரக்ஷ்யஸ்ய மம த்வமேவ கருணாகர,
ந ப்ரவர்த்தய பாபாநி ப்ரவ்ருத்தாநி நிவ்ருத்தய: (8)

(ஹே கருணாகர!
அருள்மாகடலே! கருணைக்கடலே! த்வத் ஏக ரக்ஷ்யஸ்ய தேவரீர் ஒருவராலேயே காக்கப்பட வேண்டிய :
மம அடியேனுக்கு: த்வம் ஏவ தேவரீரே: பாபாநி பாபங்களை :
ந ப்ரவர்த்தய நேராமலிருக்கும்படி செய்தருள வேண்டும்:
ப்ரவ்ருத்தாநி நேர்ந்தவைகளை : நிவர்த்தய நீக்கி விட வேண்டும்.
பேரருளாளனே! தேவரீராலேயே ரக்ஷிக்கப்பட வேண்டிய அடியேனுக்கு தேவரீரே பாபங்களைச் சேரவிடக்கூடாது:
முன்பே சேர்ந்திருப்பவைகளை விலக்கி விட வேண்டும்.
கருணை வள்ளலாகிய வரதனே! தேவரீரை அன்றி வேறு ரக்ஷகன் இல்லாத அடியேனுக்குச் சரணாகதி
செய்வதற்கு முன்பு செய்த பாபங்களை ஒழித்து விடும்படியும் சரணாகதிக்குப் பிறகு
பாபங்களைச் செய்யாமலிருக்கும்படிக்கும் செய்தருள வேண்டும்.
த்வம் ஏவ
தேவரீரே அடியேன் தலையில் வேறொரு சுமையைச் சுமத்தாமலும் தேவரீருக்கு அதீநமல்லாத வேறொரு
ஸஹகாரியைத் தேடாமலும் செய்தருள வேண்டும்.
“இப்படி ஸபரிகரமான பக்தி யோகத்தில் அதிகரிக்கைக் கீடான விளம்பக்ஷமத்வ ஜ்ஞாந சக்த்யாதிகளின்றிக்கே
‘நின்னருளே புரிந்திருந்தேன்’,.
‘துணியேன் இனி நின்னருளல்லது எனக்கு’,
‘உன் திருவருளன்றிக் காப்பரிதால்’ என்றிருக்கும் அதிகாரிக்கு அநுஷ்டேயமான
சரண வரணம் ஆநுகூல்ய ஸங்கல் பாதிபரிகரயுக்தமாய் ‘அநந்ய ஸாத்யே ஸ்வாபீஷ்டே’ இத்யாதிகள் படியே
ப்ரார்த்த நாந்வித ஸக்ருத் பரந்யாஸ ரூபமாய் இருக்கும்.

அத்யந்தாகிஞ்சநனுடைய பரந்யாஸத்திற்கு அவ்விஷயத்தில் கர்த்தவ்ய சேஷம் இல்லை.
ஸர்வ சக்தியினுடைய ஸங்கல்பத்திற்கு அவாந்தர வ்யாபரராபேக்ஷா நியமம் இல்லை:
இரண்டும் இப்படி ஸக்ருத்தாயிருக்கும்.
ஆசார்யனாலே தன்னை ந்யஸ்த பரனாக அறிந்த சிஷ்யன் தான் பரந்யாஸம் பண்ணான்.
இவனுக்குப் பலத்தில் சங்காதிகள் வந்தாலும் ஆசார்யனுடைய பரந்யாஸம் பலாவிநா பூதம்.
அவன் தனக்காகப் பண்ணின பரந்யாஸம் தனக்குப் ப்ரமிதம் அல்லாத போது பரந்யாஸம் பண்ணினால்
பூர்வ பரந்யாஸம் பலித்தே விடும். பின்பிலது மிகுதியான ஸுக்ருதத்தின்படியாம்.

உயர்ந்த திடர்க்கு அடைத்து ஏற்றலாம்படி,தாழ்ச்சியுடைய விஷயத்தில்தானே ப்ரவஹிக்கும்படியான
க்ருபா குணத்தாலே ஸ்வதந்த்ர சேஷிதன் கூறாகவும் பேறாகவும் மேலுள்ள நன்மைகளை எல்லாம் விளைக்கும்.
இந்த ப்ரபத்தி ‘தாவதார்த்தி’ இத்யாதிகள் படியே அங்கமாயும் ஸ்வதந்த்ரமாயும் நின்று
ஸகல பல ஸாதந மாகையாலும், அபேக்ஷித ஸித்திக்குக் கைமுதல் அற்று
சரண்ய ஸ்வபாவாதி பரிஜ்ஞாநம் உடையார் எல்லார்க்கும் அதிகரிக்கலாம்.
ஆகையாலும், தன்பலம் போலே தேசகாலாதி நியமமில்லாமையாலும், ஸபரிகரமாக ஸக்ருத் கர்த்தவ்யம் ஆகையாலும்,
ஸுகரமாகையாலும், ‘உபாயஸ்ஸுக்ரச்சாயம் துஷ்கரச்ச மதோ மம’ என்னும்படியான வ்யவஸாய கௌரவத்தை உடைத்தாகையாலும்,
ப்ரஹ்மாஸ்த்ர துல்யை யாகையாலும், யஜ்ஞாதி ஸுக்ருதங்களைப் போலே நச ப்ரதிபந்தார் ஹ மல்லாமையாலும்,
சரண்யோபநிஷத்துக்களுக்கெல்லாம் சிரோ பூஷணம் என்னும்படி மேலாய் நிற்கையாலும்,
இதன் ப்ரபாவம் ‘ஸத்கர்மநிரதா’ இத்யாதிகளாலே பரக்கப் பேசப்பட்டது.

மற்றுள்ள சாஸ்தரார்த்தங்கள் போலே அதிகாரிக்ருத்யமான ப்ரபதநத்தில் சிலருடைய அதிகாரி விசேஷணத்வாதி
வ்யபிதேசம் ஸித்தோபாய ப்ராதாந்ய பரம். ஸுதியில் ந்யாஸ ப்ரஹ்ம சப்த ஸாமாநா தி கரண்யம் அந்யபரம்.
‘பகவதந் யார்ஹ சேஷ பூதனுக்கு பகவதபி மதமில்லாத விஷயத்தில் பக்தியும் ப்ரபத்தியும்
கைங்கர்யமும் ஸ்வரூப விருத்தம்’ என்னலாயிருக்க பத்தி யோகத்தை விசேஷித்து
ஸ்வரூப விருத்தம் என்றவர்களுக்கு அதிகாரி விசேஷ ஸ்வரூப விரோதத்திலே தாத்பர்யம்.
தேசகால, அதிகார்யாதி பேதத்தாலே குருலகுவிகல்பம் ப்ராயச்சித்தாதிகள் எல்லாவற்றிலும் ப்ரஸித்தம்.

இப்படி யதாதிகாரம் ஸர்வ கர்ம ப்ராயச்சித்தமாக விதித்த பக்தி ப்ரபத்திகளில் ஒரு வழியிலே இழிந்தவனுக்கு
அப்போதே உத்தர பூர்வா காச்லேஷம் ப்ராமாதிக விஷயம்.
விவேகாதி பூர்த்தியுடையாருக்கு புத்தி பூர்வோத்தராகம் அநாபத்தில் புகாது.
மந்த விவேகருக்கு மின்னொளி போலே தோற்றிப் ப்ராயச்சித்தாந்தமாய் மறையும்.
ராகாதி காடிந்யம் உடையாருக்கு சிக்ஷா விசேஷங்களாலே பிரிதலுண்டாம்.
பூர்வாக விநாசம் ப்ராரப்த வ்யதிரிக்த விஷயம். ஸ்வதந்த்ர ப்ரபத்தி நிஷ்டனான செய்த வேள்வியனுக்குப்
ப்ராரப்த கார்யமான கர்ம வர்க்கத்தியிலும் ஆர்த்தியின் அளவுக்கீடாக தேஹாந்தராதி ஹேதுவான அம்சம் கழியும்.
‘யஸ்ய ப்ரஸாதே ஸகலா:’ ‘ப்ரஸந்நமபவத் தஸ்மை’ இத்யாதிகளின் படியே
இவனளவில் ஸத்வஸ்த்தரானவர்கள் எல்லாரும் ஸுப்ரஸந்நராவார்கள்.

‘பகவத் பரிக்ரு ஹீதனுக்கு யமவச்யத்வாதிகள் இல்லை’ என்னுமிடம்,
‘பரிஹர மதுஸுதந ப்ரபந்நாந்’,
‘தேவம் சார்ங்கதரம் விஷ்ணும்’,
‘நலியும் நரகமும் நைந்த நமனுக்கிங்கு யாதொன்றுமில்லை’.
‘நமன் கூறு செய்து கொண்டிறந்த குற்றமெண்ணவல்லனே’,
‘நாவலிட்டுழி தருகின்றோம் நமன் தமர் தலைகள் மீதே’,
‘நரகமே சுவர்க்கமாகும் நாமங்களுடைய நம்பி’ இத்யாதிகளாலே அறியலாம்.

ஆகையால் இப்படி நிஸ்ஸம்சயனான இவன்
‘ஆள்கின்றான். ஆழியான் ஆரால் குறைவுடையம்’,
‘எத்தினால் இடர்க்கடல் கிடத்தி ஏழை நெஞ்சமே’,
‘திருமால் தலைக்கொண்ட நங்கட் கெங்கே வரும் தீவினையே’ இத்யாதிகளின் படியே
நிரபேக்ஷனாய், நிர்பரனாய், நிர்பயனாம். மங்கும் அவஸ்தையில்லாத போது
மடலூரும் அவஸ்தையாய் மாக வைகுந்தம் காண்பதற்கு மனம் ஏகம் எண்ணியிருக்கும்.

முன்செய்த வினைத்திரளின் முளைத்த தன்றி
முற்றுள்ள முதலரிந்து முளைத்த கூற்றிற்
றன்செய்ய திருவருளா லிசைவு பார்த்துத்
தழல் சேர்ந்த துலமெனத் தானே தீர்த்துப்
பின் செய்த வினையினினை வொன்றா தொன்றும்
பிழை பொறுத்து வேறுளது விரகான் மாற்று
மென்செய்ய தாமரைகட் பெருமா னெண்ண
மெண்ணாதா ரெட்டிரண்டு மெண்ணா தாரே- (ஸ்ரீபரம பதஸோபாநம். 5. ப்ரஸாதநபர்வம்)

(முன்பு செய்த பாபக்கூட்டத்தில் பலன் கொடுக்கத் தொடங்கிய பாபம் தவிர கைம்முதலாக உள்ள பாபங்களை
முழுதும் போக்கி, பயன்கொடுக்கத் தொடங்கிய பாகத்தில் ப்ரபந்தனுடைய அங்கீகாரத்தை எதிர்பார்த்து
அவன் விரும்பிய காலத்தில் தன்னுடைய ருஜுவான கிருபையால் அக்நியில் சேர்ந்த பஞ்சு என்னும்படி
தானே போக்கி ப்ரபத்திக்குப் பிறகு செய்யும் பாபங்களில் அறிவு இல்லாமல்,
தெரியாமல் நேர்கின்ற பாபங்களைப் பொறுத்து, தெரிந்து செய்ய வேண்டியதாய்த் தீர்ந்த குற்றத்தை
பிராயச்சித்தம் முதலியவற்றில் மூட்டிப் போக்குபவனான சிவந்த தாமரை போன்ற கண்களையுடைய எனக்கு
நாதனான ஸர்வேசுவரனுடைய திருவுள்ளத்தின் போக்கை அறியாத மானிடர்
திருமந்திரம், துவயம், சரமசுலோகம் என்னும் இரகஸியத்திரயத்தை அறியாதவர்களே) என்பன இங்கு அநுஸந்திக்கத்தக்கன.

ப்ராரப்தேதர பூர்வபாபமகிலம்
ப்ராமாதிகம் சோத்தரம்
ந்யாஸேந க்ஷபயந்நநப்யுபகந
ப்ராரப்த கண்டஞ்சந:
தீபூர்வோத்தர பாப்மநா மஜநநா
ஜ்ஞாதேபிதந்நிஷ்க்ருதே:
கௌடில்யேஸதி சிக்ஷயாப்நகயத்
க்ரோடீகரோதி ப்ரபு : (ஸ்ரீமத் ரஹஸ்யத்ரயஸாரம். அபராத பரிஹாராதிகாரம்)

(சேதநனுடைய கர்மங்கள் ப்ராரப்தம், ஸஞ்சிதம் என இரு வகைப்படும்.
பலன் கொடுக்கத் தொடங்கிய கர்மம் ப்ராரப்தம் எனப்பெறும். பின் ஒரு காலத்தில் பலன் அளிப்பதற்காகத்
தனியாய்க் குவிந்து மூட்டையாய் இருப்பது ஸஞ்சிதம் எனப்படும்.
பக்தியோகம் ஸஞ்சித கர்மங்களை மாத்திரம் போக்கும். ப்ரபத்தி ஸஞ்சித கர்மங்களைப் போக்கி
ப்ராரப்தத்தில் நாம் இந்தச்சரீரம் உள்ளவரை பலனை அனுபவிக்க வேண்டிய கர்மங்களைத் தவிர
மீதியுள்ளவற்றையும் போக்கி விடுகின்றது.
ப்ரபத்திக்குப் பிறகு அறியாமல் செய்யும் பாபங்களை இவனிடம் சேராதபடி நீக்கி விடுகின்றது.
கால தேசங்களைக் கொண்டு மனப்பூர்வமாகச் செய்யும்படி நேர்ந்த பாபங்களையும்
ப்ராயச் சித்தாந்திகளைக் கொண்டு ஒழித்து விடுகின்றது. மனப்பூர்வமாய்ச் செய்யும் பாபங்கள் நீங்கும் வகை பின்வருமாறு:-.
பாபம் செய்ய நேரிட்டதற்கு வருந்திப் பச்சாத்தாபம் அடைவதால் கால்பங்கும்,
பிறகு பாபம் செய்யாது நிறுத்தி விடுவதால் கால்பங்கும்,
ப்ராயச்சித்தம் செய்ய முயல்வதால் கால்பங்கும், ப்ராயச்சித்தம் செய்து முடிப்பதால் கால்பங்கும்
ஆக, பாபம் முழுவதும் தீர்கிறது. ப்ராயச்சித்தங்களில் சிறந்தது மறுபடியும் ப்ரபத்தி செய்வதே.
இதுவே ப்ராயச்சித்த ப்ரபத்தி யெனப்படும். ப்ராயச்சித்தம் செய்யாத புருடர் இவ்வுலகிலேயே சில தண்டனையைப் பெறுவர்.
ஆக எவ்வகையிலும் ப்ரபந்நனுக்கு நரகமோ மறுபிறவியோ கிடையாது. இச்சரீரம் உள்ள வரையிலும் உள்ள
விளம்பத்தைக் கூடப் பொறுக்காது உடனே முக்தி வேண்டும் என்பவனுக்கு உடனேயே ஸகல கர்மங்களையும்
போக்கிப் பலனை நல்குகின்றது. இத்தகைய பெருமை பக்தி யோகத்திற்கு இல்லை என்பதுங் காண்க)

—————–

அக்ருத்யாநாஞ்ச கரணம் க்ருத்யாநாம் வர்ஜநம் ச மே,
க்ஷமஸ்வ நிகிலம் தேவ ப்ரணதார்த்தி ஹர ப்ரபோ (9)

(ப்ரணத ஆர்த்தி ஹர! சரணாகதர்களுடைய ஆர்த்தியைப் போக்குபவனே!
ஆச்ரிதர்களுடைய அகில துக்கங்களையும் அறவே போக்குபவனே!
ப்ரபோ! – ஸர்வஸ்வாமியே! ஸமர்த்தனாய் ஸ்வாமியானவனே! தேவ தேவனே! லீலாரஸப் ரவ்ருத்தனே!
ஜகத் ஸ்ருஷ்டி முதலிய வியாபாரங்களை லீலையாகவுடையவனே!
மே அடியேனுடைய :
அக்ருத்யாநாம் – செய்யத்தகாதவைகளுடைய :
கரணம் ச செய்தலையும் க்ருத் யாநாம் – செய்யத்தக்கவைகளின் செய்ய வேண்டுமவற்றினுடைய :
வர்ஜநம் ச விடுதலையும்:
நிகிலம் – இந்த அனைத்தையும் எல்லாவற்றையும்: க்ஷமஸ்வ பொறுத்தருள வேண்டும்.

அடைந்தவர்களுடைய வருத்தங்கள் அகற்றுபவனே! ஸர்வ விதமான சக்தி உடையவனே! தேவப்பெருமாளே!
அடியேனது செய்யாதன செய்கை செய்ய வேண்டியதை விடுகையாகிய அனைத்தையும் பொறுத்து அருள வேண்டும்.
சரணாகதர்களுடைய துன்பம் அனைத்தையும் தொலைக்கும் ஸர்வ ஸ்வாமியான தேவாதி தேவனே!
அடியேனுடைய அக்ருத்யம் செய்தலையும் செய்யத்தக்க க்ருத்யங்களைச் செய்யாது விடுதலையும் க்ஷமித்தருள வேண்டும்.

பாபங்கள் இரண்டு வகைப்படும். அவையாவன: அக்ருத்ய கரணம், க்ருத்யாகரணம் என்பன.
சாஸ்த்ரங்களில் செய்யக்கூடாதன என்று விலக்கப்பட்டவைகளைச் செய்வது அக்ருத்ய கரணம்.
சாஸ்த்ரங்களில் அவசியம் செய்ய வேண்டியன என்று விதிக்கப் பெற்ற காரியங்களைச் செய்யாமல் இருப்பது க்ருத்யாகரணம்.
இவை யனைத்தையும் ஸர்வ ஸ்வாமியாய் ப்ரணதார்த்தி ஹரனான தேவரீர் க்ஷமித்தருள வேண்டும் என்று பிரார்த்தித்தபடி.
தேவ! “பொன்னகில் சேர்ந்தலைக் கும்புனல் வேகை வட கரையிற் றென்ன னுகந்து
தொழுந்தேன வேதியர் தெய்வ மொன்றே (தேசிகமாலை பன்னிருநாமம். 10)

ஜகத்ஸ்ருஷ்டி முதலிய வியாபாரங்களை லீலையாகவுடையவன்.
“லோகவத்துலீலா கைவல்யம்” என்பது ப்ரஹ்மஸுத்ரம்.
மன்னர்கள் பந்தாடுவதை விளையாட்டாகக் கொண்டிருப்பது போல் பரமாத்மாவும் ஜகத் ஸ்ருஷ்டி முதலியவற்றை
விளையாட்டாகக் கொண்டிருக்கிறார். அதனாலேயே இந்த உலகத்திற்கு லீலாவிபூதி என்று பெயர்.
ஸ்ரீ பாஷ்யகாரரும் “அகில புவந ஜந்ம ஸ்தேம பங்காதி லீலே” என்று அகில உலகங்களையும்
உண்டாக்கி அளித்து, அழிப்பதையே லீலையாக உடையவன் பகவான் என்று அருளிச் செய்திருக்கிறார்.
பிள்ளை லோகாசாரியரும் “இதற்கு ப்ரயோஜநம் கேவலலீலை” என்றார். லீலை என்றால் விளையாட்டு.
அஃதாவது அப்பொழுது உண்டாகிற ஆனந்தத்தையொழியப்
பின்வரும் பலனை எதிர்பாராமல் செய்யப்படும் செய்கையே விளையாட்டு.

துன்பமும் இன்பமு மாகிய செய்வினை யாய்உல கங்களுமாய்
மன்பல் லுயிர்களு மாகிப் பலபல மாய மயக்குக்களால்
இன்புறு மிவ்விளை யாட்டுடை யானைப்பெற் றேதுமல் லலிலனே. (திருவாய்மொழி 3-10-7) என்பர் நம்மாழ்வார்.

உலகம் யாவையும் தாமுள வாக்கலும்
நிலைபெ றுத்தலும் நீக்கலும் நீங்கலா
அலகிலா விளையாட் டுடையாரவர்
தலைவர் அன்னவர்க் கேசரண் நாங்களே. (இராமாவதாரம் பாலகாண்டம் கடவுள் வாழ்த்து.1) என்பர் கம்பநாட்டாழ்வான்.

“மநோ வாக்காயை ரநாதிகால ப்ரவ்ருத்த அநந்த அக்ருத்ய கரண க்ருத்யாகரண
பகவதபசார பாகவத அபசார அஸஹ்யாப சாரரூப நாநாவிதா நந்தாபசாராந்
ஆரப்தகார்யாந் அநாரப்த கார்யாந் க்ருதாந் கரிஷ்யமாணாஞ்ச ஸர்வாநசேஷத: க்ஷமஸ்வ.” (சரணாகதிகத்யம்)

(மனம் வாக்கு சரீரம் என்கிற மூன்று உறுப்புகளினாலும், அடி தெரியாத நெடுநாளாக விளைந்த
அளவில்லாத செய்யத் தகாத காரியங்களைச் செய்தலும், செய்ய வேண்டியதைச் செய்யாதொழிவதும்,
எம்பெருமான் திறத்தில் அபசாரப்படுவதும், அவன் அடியார் திறத்தில் அபசாரப் படுகையும்,
பொறுக்க வொண்ணாதபடி அபசாரப்படுகையும் ஆக இவ்வாறுள்ள பலவகைப்பட்ட கணக்கற்ற குற்றங்களை
பலன் கொடுக்க ஆரம்பித்தவைகளையும், பலன் அளிக்க ஆரம்பியாமல் இருப்பவைகளையும்,
முன்பு செய்யப்பட்டவைகளையும், செய்யப்படுகிறவைகளையும், செய்யப்போகிறவைகளையும்
இந்த அனைத்தையும் அணுவளவும் மிஞ்சாதபடி பொறுத்தருள வேண்டும் என்று அருளிச் செய்திருப்பது இவண் அநுஸந்தேயம்)

————————-

ஸ்ரீமந் நியத பஞ்சாங்கம் மத்ரக்ஷண பரார்ப்பணம்
அசீகர : ஸ்வயம் ஸ்வஸ்மிந் அதோஹ மிஹ நிர்ப்பர: (10)

(ஸ்ரீமந் : திருமாமகள்கேள்வனான நாராயணனே!
நியத பஞ்ச அங்கம் – நீங்காத ஐந்து அங்கங்களை உடையதான:
மத் ரக்ஷண பர அர்ப்பணம் – அடியேனுடைய ரக்ஷாபர ஸமர்ப்பணத்தை :
ஸ்வம் – தானாகவே ஸ்வஸ்மிந் – தன்னிடத்தில் அசீகர : செய்தீர் :
அத ஆகையால் அஹம் – அடியேன். இஹ- அடியேனுடைய ரக்ஷணவிஷயத்தில் :
நிர்ப்பர : – பொறுப்பில்லாதவனானேன்.
‘ஸ்ரீமாந்’ ‘அசீகரத்’ என்பன பாட பேதங்கள். அப்பொழுது ஸ்ரீவிசிஷ்டனான நாராயணன் செய்து கொண்டான் என்பது பொருள்.

ஐந்து அங்கங்களோடு கூடின அடியேன் ரக்ஷிப்பதாகிற பரஸமர்ப்பணத்தைத் தானே தன்னிடத்திலேயே
பெருந்தேவீ நாயிகாஸமேத தேவராஜன் செய்து கொண்டான்.
ஆகையினால் அடியேன் இங்கு எத்தகைய பாரமும் இல்லாதவனாக ஆகி விட்டேன். அடியேன் நிர்ப்பரன்.

ஸம்ஸார தொல்லைகளைப் போக்கும் பெருமை வாய்ந்த தேசிகர் கடாக்ஷத்தினால் வேறு வழியைப்
பின்பற்றாமலும் செய்யாதன செய்வதில் துவக்கு அற்றவனாயும், உண்மை அறிந்து சங்கைகள் நீங்கி
பேரருளாளரான தேவரீரைப் புகலாய்க் கொண்டு அடியேன் பாரத்தை வைத்து நிர்பரனாகவும், நிர்பயனாகவும் இருக்கிறேன்.

ஸ்ரீமந்நாராயணனே! அடியேனுடைய ரக்ஷாபர ஸமர்ப்பணத்தை தேவரீரை அடியேனைக் கொண்டு பண்ணி வைத்தீர்.
இனிமேல் இவ்விஷயத்தில் அடியேனுக்கு ஒரு பொறுப்பு இல்லை.

நியத பஞ்சாங்கம் – பிரபத்திக்கு ஆநுகூல்யஸங்கல்பம் முதலான ஐந்து அங்கங்களும் இன்றியமையாதன.
இவ்வங்கங்கள் இல்லாவிடில் பிரபத்தி பலியாது என்றதாயிற்று.

‘நிக்ஷேபாபரபர்யாயோ ந்யாஸ: பஞ்சாங்க ஸம்யுத:
ஸந்யாஸஸ்த்யாக இத்யுக்தச் சரணாக திரித்யபி.’ (லக்ஷ்மீதந்த்ரம் 17-74)

(நிக்ஷேபம் என்கிற மறு பெயரையுடையதும் ஐந்து அங்கங்களோடு கூடியதுமான பரந்யாஸம் ஸந்யாசம் என்றும்
த்யாகம் என்றும் சரணாகதி என்றும் சொல்லப்பெற்றது)

தொடக்கத்தில் அஹம் மத் ரக்ஷணபரம் (1) என்றும் இறுதியில்
ஸ்ரீமாந் (10) என்றும் அருளிச் செய்தபடியால் ஆத்யந்தங்களில் ஸாத்விகத்யாகம் செய்ய வேண்டும் என்பதாயிற்று.

நிர்ப்பர – இதனால் ரக்ஷ்ய வஸ்துவை அவன் பக்கலிலே ஸமர்ப்பித்துத் தான் நிர்ப்பரனாய்
பயங்கெட்டு மார்பிலே கை வைத்துக்கொண்டு கிடந்து உறங்குகிறேன் என்றபடி.

(ஸாங்கமான பரஸமர்ப்பணத்தைத் தேவரீரே செய்து வைத்தருளினீர்.
ஆதலால் அடியேன் நிர்ப்பரனாய் இருக்கிறேன் என்று விண்ணம் செய்து தசகத்தைப் பூர்த்தி செய்கிறார் இதில்.)

———————————————-

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் திருவடிகளே சரணம்-
ஸ்ரீ வேதாந்த தேசிகன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் ஸ்ரீ எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்.

ஸ்ரீ விளாஞ்சோலைப் பிள்ளை வைபவம் -/ ஸ்ரீ ஸப்த காதை —

ஸ்ரீ விளாஞ்சோலைப் பிள்ளை வைபவம் –

திருநக்ஷத்ரம் – ஐப்பசி உத்திரட்டாதி
திருவனந்தபுரத்துக்கு அருகில் உள்ள ஆறநூர் என்னும் கிராமத்தில் அவதரித்தவர்.
ஆசார்யன் – ஸ்ரீ பிள்ளைலோகாசார்யார்
வேறு திருநாமம் – நலந்திகழ் நாராயண தாஸர்

தனியன்
துலாஹிர்புத்ந்ய ஸம்பூதம் ஸ்ரீ லோகார்ய பதாஸ்ரிதம்
ஸப்தகாதா ப்ரவக்தாரம் நாராயணமஹம் பஜே

ஐப்பசி உத்திரட்டாதியில் அவதரித்தவரும் பிள்ளை லோகாசார்யரின் திருவடிகளைப் பற்றியவரும்
ஸப்தகாதை அருளிச் செய்தவரும் “நலந்திகழ் நாராயண தாஸர் என்ற விளாஞ்சோலைப் பிள்ளையை வழிபடுகிறேன்.

மற்றொரு தனியன்
ஸ்ரீ லோகார்ய பதாரவிந்த மகிலம் ஸ்ருத்யர்த்த கோசாம் ஸ்ததா
கோஷ்டீஞ்சாபி ததேக லீநமநஸா ஸஞ்சிந்தயந்தம் முதா
ஸ்ரீ நாராயண தாஸமார்யமமலம் சேவே ஸதாம் ஸேவிதம்
ஸ்ரீ வாக்பூஷண கடபாவ விவ்ருதிம் யஸ்ஸப்த காதாம் வ்யதாத்

ஸ்ரீ பிள்ளை லோகாசார்யருடைய பாதாரவிந்தங்களில் மறைப்பொருள் அனைத்தையும் பெற்றவரும்
அவருடைய கோஷ்டியை எப்போதும் நினைத்துக்கொண்டு இருப்பவரும்,
ஸ்ரீ வசனபூஷணத்தின் உட்பொருள்களை ஸப்தகாதை என்ற நூலால் வெளியிட்டவரும்
ஸ்ரீ நாராயண தாஸர் என்ற திருநாமமுடையவரான உயர்ந்தவரை எப்போதும் சேவிக்கிறேன்.

ஸ்ரீ பிள்ளை உறங்காவில்லிதாஸர் ஸ்வாமி எம்பெருமானாருக்கு அந்தரங்கராய் இருந்தது போல்,
ஸ்ரீ பிள்ளை லோகாசார்யார் ஸ்வாமியினிடத்திலே, அந்தரங்க சிஷ்யராய் இருந்து
ஸகல சாஸ்திர அர்த்தங்களையும் கேட்டவர் ஸ்ரீ விளாஞ்சோலைப்பிள்ளை.

இவர் ஸ்ரீ பிள்ளை லோகாசார்யார் திருவாய்மலர்ந்தருளிய ஸ்ரீ வசனபூஷண திவ்ய சாஸ்த்ரத்தில் ஊன்றினவராயும்
அதிலுள்ள அர்த்த விசேஷங்களை அனுபவிப்பதைத் தவிர வேறொன்று அறியாதவராயும் வாழ்ந்து வந்தவர்.

ஸ்ரீமத் பகவத் கீதையில் அமைந்துள்ள ஸ்லோகங்களுள் சரம ஸ்லோகம் சிறப்பெய்தினது போல,
ஸ்ரீ வசனபூஷணத்தில் அமைந்துள்ள ப்ரகரணங்களுள் சரம பர்வ நிஷ்டா ப்ரகரணம் சிறப்புற்றது.
ஆகையால் இந்த ப்ரகரணத்தில் அருளிச்செய்யப்பட்ட அர்த்த விசேஷங்களை எல்லாம் திரட்டி
ஒரு பிரபந்தம் அருளிச்செய்ய திருவுள்ளம் கொண்டு திருவாசிரியம் போலே
ஏழு பாசுரம் கொண்ட ஸப்தகாதை என்னும் நூலை அருளிச்செய்தார் ஸ்ரீ விளாஞ்சோலைப்பிள்ளை என்று பெரியோர் பணிப்பர்.

ஸ்ரீ வசனபூஷண ரஹஸ்ய அர்த்தத்தை ஸ்வாமி திருவாய்மொழிப் பிள்ளைக்கு உபதேசித்தார்.
இவருடைய திருவரசு திருவனந்தபுரம் எம்பெருமானின் கர்பக்ரஹம் (அநந்த பத்மநாப பெருமாள் திருவடி).

——————-

மாதங்களிலே முதல் மாதம் எது என்று யாரையேனும் கேட்டால் – சித்திரை மாதம் என்று கூறுவார்கள்.
அதே போன்று நமது பரம வைதிக மதமான ஸ்ரீவைஷ்ணவ சம்ப்ரதாயத்திலே முதலாவது மாதமாக
பூருவர்களால் கொண்டாடப்பட்டது ஐப்பசி மாதமாகும்.

ஸ்ரீவைஷ்ணவ மதத்திற்கு புத்துயிர் ஊட்டிய முதல் ஆழ்வார்களில் முதல் ஆழ்வாரான
ஸ்ரீ பொய்கை ஆழ்வார் அவதரித்த தினம் ஐப்பசித் திருவோணம்.
அதே போன்று சத்சம்ப்ரதாய இரகசிய அர்த்தங்களை சம்சாரி சேதனர்களுக்கு அனுக்ருஹிக்க
திருவவதாரம் பண்ணின சுவாமி பிள்ளை உலகாரியனின் திருநக்ஷத்திரமும் ஐப்பசித் திருவோணம் ஆகும்.

ஸ்ரீ வசனபூஷன அர்த்தத்தை எளிமையாக பிரசாதித்த ஸ்ரீ விளாஞ்சோலைப்பிள்ளையின் திருவவதாரம் நிகழ்ந்ததும்
ஐப்பசித் திங்களிலே ஆகும்(ஐப்பசி உத்திரட்டாதி).
மேலும் பெரிய ஜீயர் சுவாமி உட்பட பல ஸ்ரீவைஷ்ணவ வித்வான்கள் இந்தத் திங்களிலே அவதரித்திருக்கிறார்கள்.

பெரிய ஜீயர் அருளிச் செய்த உபதேசரத்தினமாலை என்னும் ஆசார்ய ரத்ன ஹார பிரபந்தத்திலே
ஸ்ரீ பிள்ளை உலகாரியன் அருளிச் செய்த ஸ்ரீ வசனபூஷனம் என்னும் சம்பிரதாய இரகசிய பிரபந்தத்தின்
பெருமையை எடுத்துக் காட்டியபோது, அதிலே சுவாமி சாதித்த விஷயங்களை ஒருவர் அனுஷ்டித்தாலும்
ஜகத்தே வாழ்ந்து போகும் என்ற மேன்மையையும் தெளிவாக அனுக்ருஹிக்கிறார்.

சுவாமி விளாஞ்சோலைப்பிள்ளையும் ஆசார்யன் இட்ட வழக்காக வாழ்ந்து,
ஆசார்யன் சுவாமி உலகாரியன் அருளிச் செய்த ரத்தினம் போன்ற ஸ்ரீ வசன பூஷணம் என்னும் ரகச்யத்திலே ஊன்றினவராயும்,
அதில் உள்ள அர்த்த விஷேங்களை அனுபவிப்பதைத் தவிர வேறு ஒன்று அறியாதவராகவும் வாழ்ந்து வந்தார் என்பதும் பிரசித்தம் ஆகும்.

ஸ்ரீ மதுரகவிகளும், சுவாமி வடுகநம்பியும் தங்கள் சரம பர்வ நிஷ்டையை அனுஷ்டானத்தாலே காட்டியது போல
இந்த சுவாமியும் காட்டினர் என்பதும் ஸ்ரீவைஷ்ணவ பெரியோர்கள் அறிந்ததே.

————-

அம் பொன் அரங்கர்க்கும் ஆவிக்கும் அந்தரங்க
சம்பந்தங் காட்டித் தடை காட்டி – உம்பர்
திவமென்னும் வாழ்வுக்குச் சேர்ந்த நெறி காட்டும்
அவனன்றோ ஆசாரியன்–1-

இந்த பாசுரத்தால் ஆசாரியன் படியைப் பேசுகிறார். ஜீவாத்மாவுக்கு பரமாத்மாவோடே நவவித சம்பந்தம் உள்ளன.
பிதா புத்திர பாவம், ரக்ஷ்ய ரக்ஷக பாவம், சேஷ சேஷி பாவம், பர்த்ரு பார்யா பாவம், ஜ்ஞாத்ரு ஜஞேய பாவம்,
ஸ்வத் ஸ்வாமி பாவம், ஆதார ஆதேய பாவம், சரீர ஆத்ம பாவம், போக்த்ரு போக்ய பாவம் என்கிற
ஒன்பது விதமான சம்பந்தங்கள் திருமந்திரமானது காட்டும்.
அது மட்டும் இல்லாமல் நம: என்கிற பதத்தாலே
மூன்று விரோதிகளான ஸ்வரூப விரோதி, உபாய விரோதி மற்றும் ப்ராப்யவிரோதி ஆகியவற்றையும்,
ப்ராப்யமான புருஷார்தத்தையும், ப்ராபகமான உபாயத்தையும் காட்டும்.
இதை நமக்குக் காட்டி உணர்த்துபவனே ஆசார்யன் என்று அருளிச்செய்கிறார்.

—————

அஞ்சு பொருளும் அளித்தவன் பால் அன்பிலார்
நஞ்சில் மிகக் கொடியர் நாம் சொன்னோம் – நஞ்சு தான்
ஊனை முடிக்கும் துயிர் முடிக்கும் என்று
ஈனமிலார் சொன்னார் இவை–2-

அஞ்சு பொருள் என்ற சொல் அர்த்த பஞ்சகத்தைக் குறிக்கும்–அர்த்த பஞ்சகமானது
ஸ்வ ஸ்வரூபம், பர ஸ்வரூபம், உபாய ஸ்வரூபம், விரோதி ஸ்வரூபம் மற்றும் உபேய ஸ்வரூபம் ஆகியவை ஆகும்.
“மிக்க இறை நிலையும் மொய்யாம் உயிர்நிலையும் தக்கநெறியும் தடையாகித் தொக்கியலும்
ஊழ்வினையும் வாழ்வினையும் ஓதும்” என்னும் திருவாய்மொழித் தனியனில் அர்த்த பஞ்சகம் இன்னவை என்று
நிரூபிக்கப்பட்டிருகின்றமையை உணர வேணும் இங்கே.
இப்படிப் பட்ட அஞ்சு பொருள்களை அளித்தவனான ஆசார்யன் பக்கலிலே அன்பு இல்லாதவர்கள் நஞ்சை விட மிக கொடியவர்கள் என்கிறார்.
நஞ்சானது வெறும் தேக நாசத்தையே விளைவிக்கும், ஆனால் ஆசார்யன் பக்கல் அன்பில்லாமை ஆனது
ஆத்மனாசத்தையே விளைவிக்கும் என்றது ஸ்ரீ வசன பூஷணம். இதனையே இந்த பாசுரத்தால் உறுதி படுத்துகிறார்.

ஸ்ரீ வசன பூஷண சூத்ரம்: ” இவனுக்கு சரீராவசானத் தளவும் ஆச்சார்ய விஷயத்தில்,
” என்னைத் தீ மனம் கெடுத்தாய்”, “மருவித் தொழும் மனமே தந்தாய்” என்று உபகார ஸ்ம்ருதி நடக்க வேணும்.

—————————

பார்த்த குருவின் அளவில் பரிவின்றிச்
சீர்த்த மிகு ஞானம் எல்லாம் சேர்ந்தாலும் – கார்த்த கடல்
மண்ணின் மேல் துன்புற்றும் அங்குமே தேங்காமல்
நண்ணுமே கீழா நரகு.

எத்தனை ஞான விகாசம் உடையவனாய் இருந்தாலும், விசேஷ கடாக்ஷம் செய்து அருளினவனான ஆசார்யன் இடத்தில்
பரிவு இல்லையாகில் அதோகதியே என்று ஸ்திரமாகச் சொல்கிறார் இப்பாசுரத்தில்.
அதாவது சம்ஸ்க்ருத வேதாந்த ஞானம், திராவிட வேதாந்த ஞானம் மற்றும் ரஹஸ்யார்த்த ஞானம் இவற்றை அறிந்தவனாயினும்,
பார்த்த குருவின் அளவில் பரிவில்லையாகில் இந்த கடல் சூழ்ந்த மண்ணுலகில் அனுபவிக்கக்கூடிய க்லேசங்களை எல்லாம்
அனுபவித்துக் கொண்டு நித்ய சம்சாரியாய்க் கிடந்து உழல நேரிடும் என்பதை
” தேங்காமல் நண்ணுமே கீழா நரகு” என்பதனால் தெளிவு படுத்துகிறார் ஸ்வாமி.

————————-

தன்னை இறையைத் தடையைச் சர நெறியை
மன்னு பெரு வாழ்வை ஒரு மந்திரத்தின் – இன்னருளால்
அஞ்சிலுங் கேடோட வளித்தவன் பாலன்பிலார்
நஞ்சிலும் கேடு என்றிருப்பன் நான்*–4-

பிராப்யஸ்ய பிரம்மனோ ரூபம், ப்ராப்துச்ச்ச ப்ரத்யகாத்மந:, ப்ராப்த்யுபாயம் பலம் ப்ராப்தேஸ் ததா,
ப்ராப்தி விரோதிச என்கிற ஸ்லோகத்தில் சொல்லப்பட்ட அர்த்த பஞ்சகக் கிராமமே இங்கு விரிவாகக் கூறுகிறார்.
இந்த அர்த்தபஞ்சகமும் திரு அஷ்டாக்ஷர மகாமந்திரத்திலிருந்து ஆசார்யானாலே உபதேசிக்கப்படும்.
அதாவது பிரணவத்தில் மகாரத்தாலும், லுப்த சதுர்த்தியாலும், உகாரத்தாலும் ஸ்வ ஸ்வரூபம்,
அகாரத்தாலே பர ஸ்வரூபம், நமஸ்சில் ம: என்பதாலே விரோதி ஸ்வரூபமும், நம: என்பதால் உபாய ஸ்வரூபமும்,
நாராயணாய என்பதனாலே உபேய ஸ்வரூபமும் ஆகும்.
ஆக அச்சர்யன் பக்கலிலே அன்பிலாதார் நஞ்சிலும் கேடு என்கிறார் இந்த பாசுரத்தில்.

————————–

என் பக்கல் ஓதினார் இன்னார் எனும் இயல்வும்
என் பக்கல் நன்மை எனும் இயல்வும் – மன் பக்கல்
சேவிப்பார்க் கன்புடையோர் சன்ம நிருபனமும்
ஆவிக்கு நேரே அழுக்கு.–5-

கீழ் பாசுரத்தால் சிஷ்யனுக்குண்டான குறைகளைப் பேசினார். இந்த பாசுரத்தில் ஆசாரியனுக்கு நேரக் கூடிய அவத்யத்தைப் பேசுகிறார்.
உபதேசிக்கும் ஆசார்யன் ஆனவன் உபதேச சமயத்திலே தன்னுடைய ஆசார்யனே இவனுக்கும் உபதே சகர்த்தா என்றும்,
தான் அவ்வாசார்யனுக்கு கரண பூதனாகவும் பிரதிபத்திப் பண்ணிக் கொண்டும் உபதேசிக்க வேண்டுமாம்,
அப்படிச் செய்யாது தன்னை இவனுக்கு ஆசார்யன் என்று நினைப்பது தவறு என்று முதல் அடியில் தெரிவிக்கிறார்.
மேலும் உபதேச பாத்ர பூதனானவனையும் தன்னைப் போல தன்னுடைய ஆசாரியனுக்கு சிஷ்யனாக
பிரதிபத்திப் பண்ணிக் கொண்டு உபதேசிக்க வேண்டுமாம்.
அதைச் செய்யாமல் இவன் தனக்கு சிஷ்யன் என்று நினைப்பதும் தன்னிடத்தில் ஆசார்யத்வம் உள்ளது என்று
நினைப்பதும் தவறு என்கிறார் அடுத்த அடியாலே.
மகா பாகவதர்களிடத்தில் பகவத் சம்பந்த பிரயுக்தமான சிறப்பைப் பாராதே அவரவர்களுடைய ஜன்மங்களை நிரூபிக்கையாவது
மகா அபசாரம் என்பதை அடுத்த அடியில் தெரிவிக்கிறார்.
இவை எல்லாம் ஆவிக்கு நேரே அழுக்கு என்றும் உறுதிபடுத்துகிறார் அடுத்த அடியில்.

————————

அழுக்கென்று இவை அறிந்தேன் எம் பொன் அரங்கா
ஒழித்தருளாய் உள்ளில் வினையைப் – பழிப்பிலா
என்னாரியர்காக எம்பெருமானார்க்காக
உன்னா ரருட்க்காக உற்று.–6-

ஆவிக்கு அழுக்காகத் தெரிவிக்கப்பட்ட விஷயங்களைப் பலர் அழுக்கென்று அறிந்திருந்தும்,
பிரகிருதி வாசனையாலே இவ்வழுக்குகளில் சிக்கி நசிக்கிரார்களே என்று நினைத்து,
அது தமக்கு நேராது இருக்க வேணும் என்று எம்பெருமான் திருவடிகளில் பிரார்த்தனை செய்கிறார் இப்பாட்டில்.
மேலும் அஸ்மதாசார்யரான பிள்ளை உலகாரியனுக்காகவும், உலகுக்கு ஓர் உயிரான ஸ்வாமி எம்பெருமானாருக்காகவும்
இத் திருவருளை அடியேனுக்கு அளிக்க வேணும் என்றும் பிரார்த்திக்கிறார்.

————————-

தீங்கேது மில்லாத தேசிகன் தன் சிந்தைக்குப்
பாங்காக நேரே பரிவுடையோர் – ஓங்காரத்
தேரின் மேல் ஏறிச் செழுங்கதிரின் ஊடு போய்
சாருவரே அந்தாமந் தான்.-7-

தீங்கு ஏதும் இல்லாதவனும், மகா உபகாரகனுமான ஆசார்யனுடைய திருவுள்ளத்திற்கு அனுகூலமாகவும்,
அவருடைய திருமேனியைப் பேணிக்கொண்டு உண்மையான அன்புடையவர்களாகவும் இருப்பவர்களான
சத் சிஷ்யர்கள் பெரும் பேற்றை இந்த பாசுரத்தால் விவரிக்கிறார்.

வையம் மன்னி வீற்றிருந்து என்று சொல்லும் படி, இருக்கும் நாட்களிலே உபயவேதாந்த கால க்ஷேப கோஷ்டியோடும்,
ததியாராதன ஸ்ரீயோடும், உகந்தருளின நிலங்களில் மங்களாசாசன ஸ்ரீயோடும், தத் கைங்கர்ய ஸ்ரீயோடும்
ஸ்வாமி எம்பெருமானாரைப் போல நெடும் காலம் வாழ்ந்திருந்து சரீராவசானத்தில் பரமபக்தி தலையெடுத்து,
பிரணவமாகிற தேரின் மேல் ஏறி சாச்வதச்தானமாகிய திருநாடே கிடைக்கப் பெறுவார்களாம்.

—————-

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ ஸ்ரீ விளாஞ்சோலைப் பிள்ளை ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பிள்ளை லோகாசார்யார் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ அழகிய மணவாளப் பெருமாள் நாயனார் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம் –

ஸ்ரீ ராமானுஜ விஜயதே -ஸ்ரீ ராமானுஜ ரகஸ்ய த்ரயம் –சரம பர்வ முமுஷுப்படி – /திரு நாரணன் தாள்/ஸ்ரீ பெரியாழ்வாரின் ஸ்ரீ கிருஷ்ண -ஸ்ரீ பலராமாநுஜ அனுபவம்–ஸ்ரீ எம்பெருமானார் -ஸ்ரீ ஆழ்வார் -ஸ்ரீ பெரிய ஜீயர் அனுபவம் ==

ஸ்ரீ ராமானுஜ ரகஸ்ய த்ரயம் –சரம பர்வ முமுஷுப்படி –

ஓம் நமோ ராமாநுஜாய

ஸ்ரீ மத் ராமானுஜ சரணவ் சரணம் பிரபத்யே ஸ்ரீ மதே ராமாநுஜாய நம

சர்வ கர்மாணி ஸந்த்யஜ்ய ராமானுஜ இதி ஸ்மர -விபூதிம் சர்வ பூதேப்யோ ததாமி ஏதத் விரதம் மம –

———

ஸ்ரீ திருமந்திர பிரகரணம்

ஓம் நமோ ராமாநுஜாய
இந்த மந்த்ரம் தியாக மண்டபமான பெருமாள் கோயில் –திரு அநந்த சரஸின் கரையிலே அநாதிகாரிகளுக்கு
சொல்ல வேண்டாம் என்று ஆணை இட்டு-எம்பெருமானார் ஆழ்வானுக்கு பிரசாதிக்க-
அது தன்னையே தாரகமாக விஸ்வசித்து-தம்மை விஸ்வசித்து இருப்பார்களுக்கு
இந்த மந்த்ரம் தன்னையே பிரசாதித்து அருளினார்-

திரு மந்த்ரமும் இந்த ராமானுஜ மந்த்ரத்தை கர்ப்பத்துக்குள்-வைத்துக் கொண்டு இருக்குமே
பந்த மோஷங்கள் இரண்டுக்கும் பொது அது-எம்பெருமானாருக்கு உண்டான பூர்த்தி ஈஸ்வரனுக்கு இல்லை
ஈஸ்வரன் பூர்த்தியும்-பிராட்டிமார் பூர்த்தியும்-நித்ய சூரிகள் ஆழ்வார் பூர்த்தியும்-ஆச்சார்யர்கள் உடைய
சகல பூர்திகளும் எம்பெருமானார்க்கே உண்டு –

———

ஸ்ரீ த்வய பிரகரணம்

ஸ்ரீ மத் ராமானுஜ சரணவ் சரணம் பிரபத்யே ஸ்ரீ மதே ராமாநுஜாய நம –

இந்த த்வய மந்த்ரம்-–மிதிலா சாலக்ராமத்தில் -எம்பெருமானார் வடுக நம்பிக்கு பிரசாதித்து–
ஸ்ரீ பாத தீர்த்தமும் திருவடிகளையும்-பிரசாதித்து அருளினார்

———

ஸ்ரீ சரம ஸ்லோக பிரகரணம்

சர்வ கர்மாணி ஸந்த்யஜ்ய ராமானுஜ இதி ஸ்மர -விபூதிம் சர்வ பூதேப்யோ ததாம் ஏதத் விரதம் மம –

இவ்வர்த்தம் ஞான மண்டபத்தில் -திரு நாராயண புரத்தில்-இரவு காலத்தில்
முதலியாண்டான்-எம்பார்-திரு நாராயண புரத்து அரையர்-மாருதி யாண்டான்-உக்கலம்மாள்
இவர்கள் ஐவருக்கும் அருள-மகா மதிகள் இவர்கள் விஸ்வசித்து-மகா ரகசியம் என்று அருளிச் செய்து போந்தனர் –

————–

திரு நாரணன் தாள்

தக்ஷிண பதரி
திரு நாராயணன் -ஸநத்குமாரனால் பிரதிஷ்டை முதலில்
ஹ்ருத உத்பவன் -ராமபிரியனாகி -செல்வப்பிள்ளை
ராமானுஜரால் வணங்கப்பட்டவன் -ராமன் சகோதரர்கள் பலராமானுஜராலும் நம் ஸ்வாமியாலும்
ராமன் பேத்திக்கு -கனக மாலினி -யது சேகரன் உடன் கல்யாணம் -சீதனம்
ராமர் கிருஷ்ணர் இருவராலும் ஆராதனம் கொண்ட பெருமாள் –
ஆனந்தமய விமானம்
வேதாத்ரி நாராயணாத்ரி -யாதவாத்ரி யதி சைலம்
ஆகமம் படியே தாயார் திருவடியில்
ஸ்ரீ தேவி பூ தேவி வலது திருக்கையில் பத்மம்
திரு நாரணன் தாள் -வளர்த்த இதத்தாய்
சேர்த்தி உத்சவம் -மூலவரும் உத்சவம் ஒரு நாள்
தை புனர்வசு உத்சவம்
தை புனர்வசு சாயங்காலம் திருமஞ்சனம் -முக்காடு பூட்டு கல்யாணி புஷ்காரணிக்கு விரைந்து புறப்பாடு
அங்கு சாத்தி ஸ்தோத்ர ரத்னம் சாதித்து கோஷ்ட்டி மெதுவாக -இரவு வரை மங்களா சாசனம் 10 மணிக்கு கத்ய த்ரய கோஷ்ட்டி
வைரமுடி உத்சவம்
ஸ்வாமி திரு நக்ஷத்ரம் உத்சவம் விசேஷம்

தாயாரும் அங்கே கிடைக்க -அவரையும் பிரதிஷ்டை –
யதுகிரி தாயார் -திருவாடிப்பூரம் -இயற்பா கோஷ்ட்டி –
ஆண்டாள் சந்நிதி திருக்கச்சி நம்பிக்கு சமர்ப்பித்து
தானே ஸ்வாமிக்கு காட்டிக் கொடுத்து அருளி
மூலவரும் உத்சவம் தாம் இருந்த இடத்தை தாமே காட்டிக் கொடுத்து அருளினான்
84 திரு நக்ஷத்ரம் ஸ்வாமி டில்லி பாதுஷா இடம் சென்று
வாராய் செல்வப்பிள்ளை -இதுவே வேத வாக்கியம் அவனைப்பெற -உடனே பலம் கையிலே
ஸமஸ்த பய வாரணம் -செல்வப்பிள்ளை தேசிகன் சங்கல்ப சூரியோதயம்
அத்யந்த பக்தி உத்சத்ய-பிள்ளை ஊட்ட உண்ட ஸுலப்யம்
சபரி பெருமாள் -விதுரன் கண்ணன் போல் செல்லப்பிள்ளை
ஸமாஸ்ரயணம் இதுக்கு இட்டுப் பிறவாத சர்வேஸ்வரனும் ஆசைப்படும் படி போக ரூபம் –
தாயார் திருவடியை ஆஸ்ரயிக்கக் கேட்க வேண்டுமோ
மூன்று விளக்கு அடி ஜோதி கடி ஜோதி முடி ஜோதி சேவிக்க கர்ப்ப க்ரஹம் இன்றும் சேவை
திண் கழல் –
கார்த்திகை தசமி பரிக்ரமம் சூசந்த்ரனுக்கு மோக்ஷம் அஷ்ட தீர்த்தமும் ஏறி அருளி
12 வருஷம் தொண்டனூர்
12 வருஷம் திருநாராயணபுரம்
த்வயம் தாயார்
அபய ஹஸ்தம்
ரஹஸ்ய த்ரயமும் சேவை
சர்வ ஸ்வயம் இங்கு

———-

ஸ்ரீ பெரியாழ்வாரின் ஸ்ரீ கிருஷ்ண -ஸ்ரீ பலராமாநுஜ அனுபவம்

உரலிடை ஆப்புண்டான் ஏச்சுக் கொலோ -ஒரே பாசுரம் ஆண்டாள் -யவ்வனப் பருவத்தில் ஊன்றி இருந்தாள்
நம்மாழ்வார் நின்று அனுபவிக்க சக்தி இல்லாமல் மோஹிப்பார்
போகத்தில் வழுவாத புதுவையர் கோன் -நின்று பரிபூர்ணமாக அனுபவிக்க
கண்ணன் பிறந்த இனி இல் -வண்ண மாடங்கள் -மல்லாண்ட திண் தோள் -அனுபவத்தில் தொடங்கி
கருடாரூடனாக சேவை சாதிக்க கிருஷ்ணனாகவே அனுபவம்
ஏவிற்றுச் செய்வான் என்று எதிர்த்து வந்த மல்லரை சாவத் தகர்த்தான் சாந்தணி தோள் சதுரன் -பின்பு அருளிச் செய்து
மல்லரை சாவத் தகர்த்த பின்பும் சாந்தணி கலையாமல் இருக்கும் சாதுர்யம்
அத்தைக் காட்டி சமாதானம் பண்ணப் பார்க்க அதுக்கும் அதிசங்கை பண்ணி பல்லாண்டு
சூரனான புத்திரனுக்கு காற்று அசைந்தாலும் என்ன வருமோ என்று இருக்கும் தாயார் பாவம் –

திருப் பல்லாண்டும் தாயார் யசோதை பாவம் உள்ளீடாக இருக்குமே
வண்ண மாடங்கள் –முதல் எட்டு பாசுரங்கள் தானான பாசுரமாய் இருந்தாலும் –
கையும் காலும் நிமிர்த்து -கடார நீர் -குளியல் அறை கடாரம் இன்றும் திருநாராயண புரத்தில் பிரசித்தம் –
பைய -வாட்டி –பசும் சிறு மஞ்சளால் –
ஒன்பதாவது பாசுரம் -கிடங்கில் தொட்டில் –மிடுக்கு இலாமையால் நான் மெலிந்தேன் நங்காய் –
யசோதை உரைத்த -சொல்லாமல் விஷ்ணு சித்தன் விரித்த -நிகமன பாசுரத்தில் சொன்னாலும் நான் வார்த்தை வெளிப்படுத்தினார்
காப்பாறும் இல்லை கடல் வண்ணா -சர்வ ரக்ஷகன் காக்கும் இயல்பினனைப் பார்த்து சொல்லும் தாய்
புழுதி காணப் பெரிதும் உகப்பன் -ஆகிலும் கண்டார் பழிப்பர் -நாண் இத்தனையும் இலாதாய் –
நப்பின்னை காணில் சிரிக்கும் -ப்ரஹ்மாஸ்திரம்

உன்னுடைய விக்ரமம் ஓன்று ஒழியாமல் எல்லாம் -என்னுடைய நெஞ்சகம் பால் -ஓன்று தப்பாமல் -எல்லாவற்றையும் சொல்லி
எல்லாம் புராணங்களில் சொன்னதையும் -அதில் இல்லாததையும்
சீமாலி -சரித்திரம் -போல்வனவும் -நப்பின்னை பிராட்டி உடன் பிறந்தவன் என்பர் இவனை சி மாலிகன் –
பற்று மஞ்சள் பூசி –கன்றுகள் மறித்து நீரூட் டி –மிடறு மெழு மெழுத்து ஓடி பாடி எங்கும் திரியாமே –
கப்பாக –காம்பாகக் கொடுத்து –கவிழ்த்த மலை -அருவிகள் முத்து மாலை போல் –
குப்பாயம் -என நின்று காட்சி தரும் முத்துசாட்டை அணிந்தால் போல் -கபாய் -இதுவே மருவி இன்றும் –
அனிமிஷரைப் பார்த்து உறகல் –
26 பதிகங்கள் முழுவதும் ஸ்ரீ கிருஷ்ண அனுபவம் –
விஷ்ணு சித்தர் மனத்தே கோயிலாகக் கொண்டு –ஸூ ரக்ஷணமாக -திவ்ய தேசங்களையும் விட்டு
ஸ்ரீ கிருஷ்ணர் கோயில் என்றாலே விஷ்ணு சித்தர் மனமே

———————

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகள் சரணம் –
ஸ்ரீ முதலியாண்டான் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ வடுக நம்பி திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ கூரத் தாழ்வான் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம் .

ஸ்ரீ மத் ரஹஸ்ய த்ரய சாரம்–ஸ்ரீ வேதாந்த தேசிகன் ஸ்வாமி—

ஸ்ரீ மான் வேங்கட நாதார்ய கவிதார்க்கிக கேசரீ
வேதாந்தாசார்ய வர்யோமே சந்நிதத்தாம் சதா ஹ்ருதி —

சீரொன்று தூப்புல் திருவேங்கடமுடையான்
பாரொன்றச் சொன்ன பழ மொழியில் ஓரொன்று
தானே அமையாதோ தாரணியில் வாழ்வார்க்கு
வானேறப் போமளவும் வாழ்வு –

————————————————————————–

ஸ்ரீ மத் ரஹஸ்ய த்ரய சாரம் — –

ரகஸ்ய த்ரய சாரம் -32-அத்தியாயங்கள்
குரு பரம்பரா சாரம்
முதல் பாகம்-அர்த்த அனுசார பாதம் -22-அத்தியாயங்கள் –
உபோத்காதம் -தொடங்கி-அதிகாரம் – பரி பூர்ண ப்ரஹ்ம அனுபவ அதிகாரம் வரை –

இரண்டாம் பாகம்-ஸ்த்ரீகரண பாதம் –நான்கு அத்தியாயங்கள் –23/24/25/26 -அத்தியாயங்கள்

பத வாக்ய யோஜனா பாதம் -திருமந்திரம் த்வயம் சரம ஸ்லோகம் அடுத்த மூன்றும் –
அதிகாரம் -27-மூல மந்த்ராதிகாரம் –
அதிகாரம் -28–ஸ்ரீ த்வயதிகாரம் –
அதிகாரம் -29–ஸ்ரீ சரம ஸ்லோக அதிகாரம் –

நான்காவது பாதம் – சாம்ப்ரதாய அர்த்தங்கள் –
அடுத்த மூன்றும் -ஆச்சார்ய -சிஷ்ய -சரம அத்யாயம் தொகுத்து அருளுகிறார் –
சம்பிரதாய ப்ரக்ரியா பாகம் -ஆச்சார்ய க்ருத்ய அதிகாரம் -அதிகாரம் -30 –
சம்பிரதாய ப்ரக்ரியா பாகம் –அதிகாரம் -31-
அதிகாரம்- 32–நிகமன அதிகாரம்-

—————

அதிகாரம் – 1–உபோத்காத அதிகாரம் —
அதிகாரம் – 2-சார நிஷ்கர்ஷ அதிகாரம் –
அதிகாரம் – 3-பிரதான ப்ரதி தந்திர அதிகாரம் –
அதிகாரம் – 4-அர்த்த பஞ்சக அதிகாரம் –
அதிகாரம் – 5-தத்வ த்ரய சிந்தன அதிகாரம் —

அதிகாரம் – 6-பரதேவதா பாரமார்த்த்ய அதிகாரம் –
அதிகாரம் – 7-முமுஷூத்வ அதிகாரம் –
அதிகாரம் – 8-அதிகாரி விபாக அதிகாரம் –
அதிகாரம் – 9-உபாய விபாக அதிகாரம்-
அதிகாரம் – 10-பிரபத்தி யோக்ய அதிகாரம்-

அதிகாரம் – 11-பரிகர விபாக அதிகாரம்-
அதிகாரம் – 12-சாங்க ப்ரபதன அதிகாரம்-
அதிகாரம் – 13-க்ருதக்ருத்ய அதிகாரம்-
அதிகாரம் – 14-ஸ்வ நிஷ்ட்டாபிஜ்ஞஅதிகாரம்
அதிகாரம் – 15-உத்தர க்ருத்ய அதிகாரம்-

அதிகாரம் – 16-புருஷார்த்த காஷ்ட்ட அதிகாரம் –
அதிகாரம் – 17-சாஸ்த்ரீய நியமன அதிகாரம் –
அதிகாரம் – 18-அபராத பரிஹார அதிகாரம் –
அதிகாரம் – 19–ஸ்தான விசேஷ அதிகாரம் –
அதிகாரம் – 20-நிர்ணய அதிகாரம்-

அதிகாரம் – 21-கதி விசேஷ அதிகாரம் –
அதிகாரம் – 22-பரி பூர்ண ப்ரஹ்ம அனுபவ அதிகாரம் –
அதிகாரம் – 23-சித்த உபாய சோதன அதிகாரம் –
அதிகாரம் – 24-சாத்ய உபாய சோதன அதிகாரம்-
அதிகாரம் – 25-பிரபாவ வ்யவஸ்த அதிகாரம் –

அதிகாரம் – 26-பிரபாவ ரஷ அதிகாரம் –
அதிகாரம் -27-மூல மந்த்ராதிகாரம் –
அதிகாரம் -28–ஸ்ரீ த்வயதிகாரம் –
அதிகாரம் -29–ஸ்ரீ சரம ஸ்லோக அதிகாரம் –
சம்பிரதாய ப்ரக்ரியா பாகம் -ஆச்சார்ய க்ருத்ய அதிகாரம் -அதிகாரம் -30 –

சம்பிரதாய ப்ரக்ரியா பாகம் –அதிகாரம் -31-
அதிகாரம்- 32–நிகமன அதிகாரம்-

—————

சந்த்ருஷ்ட சாரவாக்வித் ஸ்வ பர நிசித நீ சங்கஜித் நைக சமஸ்த
ஸ்பஷ்ட உபாய அதிகிந்ன சபரிகர பரந்யாச நிஷ்பன்ன க்ருத்ய
ஸ்வ அவஸ்தா அர்ஹம் சபர்யாவிதம் இஹ நியதம் வ்யாகசம் க்வாபி பிப்ரத்
நிர்முக்த ஸ்தூல ஸூ ஷ்ம பிரகிருதி அநுபவதி அச்யுதம் நித்யம் ஏக —

சந்த்ருஷ்ட -முதல் அதிகாரம் -ஒரு அதிகாரியானவன் எம்பெருமானால் கடாஷிக்கப்பட்டு
சாரவாக்வித்-இரண்டாம் அதிகாரம் -சாரமான ரகஸ்ய த்ரயத்தார்த்தத்தை அறிந்தவனாக
ஸ்வ பர நிசித நீ சங்கஜித் நைக சமஸ்த -3/4/5/6 /7அதிகாரங்கள் -தத்வத்ரய ஞானம் தெளிந்து
உலகியல் இன்ப பற்றுதல்களை வென்றவனாக
ஸ்பஷ்ட உபாய அதிகிந்ன சபரிகர பரந்யாச நிஷ்பன்ன க்ருத்ய-9/10/11/12/13 -அத்யாயங்கள் —
பக்தி பிரபத்தி இவற்றைக் கைக் கொண்டு -உபாயங்கள் பற்றிய தெளிந்த ஞானம் கொண்டு –
மற்ற உபாயங்களைக் கைக் கொள்ள வலிமை அற்று வருந்தி அங்கங்களுடன் கூடிய பரந்யாசத்தால்
தன கார்யம் நிறைவேற்றப் பட்டவனாக
ஸ்வ அவஸ்தா அர்ஹம் -14-அத்யாயம் -தன நிஷ்டைக்கு ஏற்றதான கைங்கர்ய விதி முறைகளை –
சபர்யாவிதம் இஹ நியதம் வ்யாகசம் க்வாபி பிப்ரத் -15/16/17/18–இந்த சம்சார நிலையில் உள்ள போது
சாஸ்த்ரங்களில் விதிக்கப் பட்ட படியும் -அபராதம் ஏதும் இல்லாமலும் -ஒரு திவ்ய தேசத்தில் இயற்றுபவனாக
நிர்முக்த ஸ்தூல ஸூஷ்ம பிரகிருதி அநுபவதி அச்யுதம் நித்யம் ஏக –19/20/21/22–ஸ்தூலம் மற்றும் ஸூ ஷ்ம சரீரம் விட்டவனாக
எம்பெருமானை எப்போதுமே அனுபவித்த படி உள்ளான் -என்றதாயிற்று –

———————-

குரு பரம்பரா சார விஸ்தாரம்

குருப்யஸ் தத் குருப்யச்ச நமோவாக மதீமகே
வ்ருணீமகே ச தத்ரா ஆத்யௌ தம்பதீ ஜகதாம் பதீ-

பொய்கை முனி பூதத்தார் பேயாழ்வார்
தண் பொருநல் வரும் குருகேசன் விட்டு சித்தன்
துய்ய குலசேகரன் நம் பாண நாதன்
தொண்டர் அடிப்பொடி மழிசை வந்த சோதி
வையம் எல்லாம் மறை விளங்க வாள் வேல் ஏந்தும்
மங்கையர் கோன் என்று இவர்கள் மகிழ்ந்து பாடும்
செய்ய தமிழ் மாலைகள் நாம் தெளிய ஓதித்
தெளியாத மறை நிலங்கள் தெளிகின்றோமே –1-

இன்பத்தில் இறைஞ்சுதல் இல் இசையும் பேற்றில்
இகழாத பல் உறவு இல் இராகம் மாற்றில்
தன் பற்றில் வினை விலக்கில் தகவோக்கத்தில்
தத்துவத்தில் உணர்த்துதலில் தன்மை யாக்கில்
அன்பர்க்கே அவதரிக்கும் மாயன் நிற்க
அருமறைகள் தமிழ் செய்தான் தாளே கொண்டு
துன்பற்ற மதுர கவி தோன்றக் காட்டும்
தொல் வழியே நல் வழிகள் துணிவார்கட்கே—2-

1–இன்பத்தில் -அண்ணிக்கும் அமுதூறும் என்னாவுக்கே -செல்வ நாரணன் என்ற சொல் கேட்டு -ஆழ்வார் பெற்ற இன்பம் இவருக்கு நம்பி என்றக்கால்
2–இறைஞ்சுதல்- இல் -அவரையே இறைஞ்சி -ரக்ஷகன் உபாய உபேயம் தேவி மற்று அறியேன் -மேவினேன் அவர் பொன்னடி மெய்மையே
மால் தனில் வேறு தெய்வம் உளதோ என்றார் அவர்
3–இசையும் பேற்றில் –விரும்பி அடையும் புருஷார்த்தம் -தேவ பிரானுடை கரிய கோல திரு உருக் காண்பன் நான் -அவர் காண வாராய் என்று கதற
-பெரிய வண் குருகூர் நம்பிக்கு ஆள் உரியவனாய் -அடியேன் பெற்ற நன்மையே இது –
4–இகழாத பல் உறவு இல் பழித்தல் -நன்மையால் மிக்க நான்மறையாளர்கள் -புன்மையாக் கருதுவர் ஆதலால் —
இகழ்வதே பற்றாசாக -பல் உருவு -அன்னையாய் அத்தனையாய் –என்னை ஆளுடைய நம்பி
5—இராகம் மாற்றில் –பற்று -தன் பக்கம் திருப்பி -மற்றை நம் காமங்கள் மாற்று –
நம்பினேன் பிறர் நன் பொருள் தன்னையும் நம்பினேன் மடவாரையும் முன்னர்
-மாதரார் வலையில் பட்டு அழுந்துவேனை –தன் பால் ஆதாரம் பெறுக வைத்த அழகன் அவன் –
6–தன் பற்றில் –ப்ரீதி கார்ய கைங்கர்யம் -கைவல்யம் குழியில் பற்று அற்று விழக் கூடாதே –
இறை பற்றி அற்றதில் பற்று அறுத்து – இன்று தொட்டு எழுமையும் தன் புகழ் பாட அருளி –
7–வினை விலக்கில்-காரி மாறப் பிரான் –கண்டு கொண்டு–
கண்டார் பின்பு கொண்டார் -கொண்ட வாறே -பண்டை வல்வினை -பாற்றி அருளினான் –
8–தகவோக்கத்தில் -ஓங்குதல் ஒக்கம்- வீங்குதல் வீக்கம் போலே- தகவினால் –
அரு மறை பொருளை அருளினான் -அருள் கொண்டு ஆயிரம் இன் தமிழ் பாடினான் –
9–தத்துவத்தில் உணர்த்துதலில் –மிக்க வேதத்தின் உட் பொருள் நிற்கப் பாடினான் -நெஞ்சினுள் நிறுத்தினான் –
10–தன்மை யாக்கில் –மரங்களும் இரங்கும் வகை -ஊரும் நாடும் பேரும் பாடும் படி -ஆக்கி அருளினான் –
ஆக பத்து உபகாரங்கள் –

அன்பர்க்கே அவதரிக்கும் மாயன் நிற்க -அருமறைகள் தமிழ் செய்தான் தாளே கொண்டு –
துன்பற்ற மதுர கவி தோன்றக் காட்டும் -துன்பு அற்ற -சம்சய விபர்யயம் இல்லாமல் –
நீக்கமில் அடியார் -அக்குளத்தில் மீன் -அடிமை தலை நின்ற –
கோதில் அடியார் -அநல சத்ருக்நன் -தொல் வழியே நல் வழிகள் துணிவார்கட்கே–

என்னுயிர் தந்து அளித்தவரை சரணம் புக்கி யான் அடைவே அவர் குருக்கள் நிரை வணங்கிப்
பின் அருளால் பெரும் பூதூர் வந்த வள்ளல் பெரிய நம்பி ஆளவந்தார் மணக்கால் நம்பி
நன்னெறியை அவர்க்கு உரைத்த உய்யக் கொண்டார் நாதமுனி சடகோபன் சேனை நாதன்
இன்னமுததத் திரு மகள் என்று இவரை முன்னிட்டு எம்பெருமான் திருவடிகள் அடைகின்றேனே —

ஏதே மக்யம் அபோட மன்மத சார உன்மாதாய நாதா தய
த்ரயந்த ப்ரதி நந்த நீய விவித உதந்தா கதந்த்ரம் இக
ஸ்ரத்தா தவ்ய சரண்ய தம்பதி தயா திவ்யாபகா வ்யாபகா
ஸ்பர்த்தா விப்லவ விப்ரலம்ப பதவே வைதேசிகா தேசிகா —

நீள வந்து இன்று விதி வகையால் நினைவொன்றிய நாம்
மீள வந்தின்னம் வினைவுடம்பொன்றி விழுந்து உழலாது
ஆளவந்தார் என என்று அருள் தந்து விளங்கிய சீர்
ஆளவந்தார் அடியோம் படியோம் இனியல் வழக்கே

காளம் வலம்புரி யன்ன நற் காதல் அடியவர்க்குத்
தாளம் வழங்கித் தமிழ் மறை இன்னிசை தந்த வள்ளல்
மூளும் தவ நெறி மூட்டிய நாதமுனி கழலே
நாளும் தொழுது எழுவோம் நமக்கார் நிகர் நானிலத்தே —

——————-

அதிகாரம் 1–உபோத்காத அதிகாரம்

திருவுடன் வந்த செழு மணி போல் திருமால் இதயம்
மருவு இடம் என்ன மலரடி சூடும் வகை பெறும் நாம்
கருவுடன் வந்த கடுவினை யாற்றில் விழுந்து ஒழுகாது
அருவுடன் ஐந்து அறிவார் அருள் செய்ய அமைந்தனரே –

கர்ம அவித்யாதி சக்ரே பிரதிபுருஷ மிஹா நாதி சித்ர ப்ரவாஹ
தத் தத் காலே விபக்திர் பவதி ஹி விவிதா சர்வ சித்தாந்த சித்தா
தல்லப்த ஸ்வாவாகாச ப்ரதபகுரு க்ருபா ம்ருஹ்ய மாண கதாசித்
முக்தைச்வர்ய அந்த சம்பத் நிதிரபி பவிதா கச்சிதித்தம் விபச்சித் –

அதிகாரம் 2-சார நிஷ்கர்ஷ அதிகாரம்

அமையா இவை என்னும் ஆசையினால் அறு மூன்று உலகில்
சுமையான கலவிகள் சூழ வந்தாலும் தொகை இவை என்று
இமையா இமையவர் ஏந்திய எட்டு இரண்டு எண்ணிய நம்
சமயாசிரியர் சதிர்க்கும் தனி நிலை தந்தனரே —

அறு மூன்று -18- வேதங்கள் -சிஷை வியாகரணம் சந்தஸ் நிறுத்தம் ஜ்யோதிடம் கல்பம் –
மீமாம்சை நியாயம் புராணம் தர்மம் ஆயுர் வேதம் தனுர் வேதம் காந்தர்வம் அர்த்த சாஸ்திரம் —
எட்டு இரண்டு -அஷ்டாஷரத்தையும் மற்ற இரண்டையும் -த்வயம் சரம ஸ்லோகம்

சாகா நாம் உபரி ஸ்திதேந மநுநா மூலேந லப்த ஆத்மாக
சத்தா ஹேது சக்ருத் ஜபேந சகலம் காலம் த்வயேன ஷிபன்
வேத உத்தாம்ச விஹார சாரதி தயா கும்பேந விஸ்ரம்பித
சாரஞோ யதி கச்சித் அஸ்தி புவனே நாத சயூ தஸ்ய ந லோகம்-

———–

அதிகாரம் -3-பிரதான ப்ரதி தந்திர அதிகாரம் –

நிலை தந்த தாரகனாய் நியமிக்கும் இறைவனுமாய்
இலது ஓன்று எனா வகை எல்லாம் தனது எனும் எந்தையுமாய்
துலை ஓன்று இல்லை என நின்ற துழாய் முடியன் உடம்பாய்
விலை இன்றி நாம் அடியோம் என்று வேதியர் மெய்ப் பொருளே

யதி ஏதம் யதி சார்வ பௌம கதிதம் வித்யாத் அவித்யாதம
பிரத்யூஷம் பிரதிதந்த்ரம் அந்திமயுகே கச்சித் விபச்சித்தம
தத்ர ஏகத்ர ஞாடிதி உபைதம் விலயம் தத்தன்மத ஸ்தாபனா
ஹேவாக பிரதமான ஹைதுககதா கல்லோல கோலாஹல-

————–

அதிகாரம் 4- அர்த்த பஞ்சக அதிகாரம் —

பொருள் ஓன்று என நின்ற பூ மகள் நாதன் அவனடி சேர்ந்து
அருள் ஒன்றும் அன்பன் அவன் கொள் உபாயம் அமைந்த பயன்
மருள் ஒன்றிய வினை வல் விலங்கு என்று இவை ஐந்து அறிவார்
இருள் ஓன்று இலா வகை என் மனம் தேற இயம்பினரே —

ப்ராப்யம் ப்ரஹ்ம சமஸ்த சேஷி பரமம் ப்ராப்தா அஹம் அஸ்ய உசித
ப்ராப்தி தாய தன க்ரமாத் இஹ மம ப்ராப்தா ச்வத ஸூ ரிவத்
ஹந்த ஏநாம் அதிவ்ருத்தவான் அஹம் அஹமத்யா விபத்யாஸ்ரய
சேது சம்ப்ரதி சேஷி தம்பதி பரந்யாசஸ்து மே சிஷ்யதே —

—————-

அதிகாரம் -5 -தத்வ த்ரய சிந்தன அதிகாரம்

தேற இயம்பினர் சித்தும் அசித்தும் இறையும் என
வேறுபடும் வியன் தத்துவம் மூன்றும் வினை உடம்பில்
கூறுபடும் கொடு மோகமும் தான் இறையாம் குறிப்பும்
மாற நினைந்து அருளால் மறை நூல் தந்த வாதியரே–

ஆவாப உத்வா பதஸ்ஸ் யு கதி கவிதீ சித்ரவத்தத் ததர்தேஷூ
ஆனந்த்யா தஸ்தி நாஸ்த்யோர நவதி குஹ நா யுக்தி காந்தா க்ருதாந்தா
தத்த்வா லோ கஸ்து லோப்தும் பிரபவதி சஹஸா நிஸ் சமஸ்தான் சமஸ்தான்
பும்ஸ்த்வே தத்வேந த்ருஷ்டே புனரபி ந கலு பிராணிதா ஸ்தாணு தாதி —

————–

அதிகாரம் -6-பரதேவதா பாரமார்த்த்ய அதிகாரம்

வாதியர் மன்னும் தருக்கச் செருக்கின் மறை குலையச்
சாது சனங்கள் அடங்க நடுங்கத் தனித் தனியே
ஆதி எனா வகை ஆரண தேசிகர் சாற்றினார் -நம்
போதமரும் திரு மாதுடன் நின்ற புராணனையே-

ஜனபத புவ நானி ஸ்தான் ஜைத்ராச நஸ்தேஷு
அநு கத நிஜவார்த்தம் நச்சரேஷூ ஈச்வரேஷூ
பரிசித் நிகமாந்த பஸ்யதி ஸ்ரீ சஹாயம்
ஜகதி கதிம் அவித்யா தந்துரே ஜந்து ரேக-

————

அதிகாரம் -7- முமுஷூத்வ அதிகாரம்

நின்ற புராணன் அடி இணை ஏந்தும் நெடும் பயனும்
பொன்றுதலே நிலை என்றிடப் பொங்கும் பவக் கடலும்
நன்று இது தீயது இது என்று நவீன்ற்றவர் நல்லருளால்
வென்று புலன்களை வீடினை வேண்டும் பெரும் பயனே –

விஷமது பஹிஷ் குர்வன் தீரோ பஹிர் விஷயாத்மகம்
பரிமிதரச ஸ்வாத்ம ப்ராப்தி ப்ரயாச பராங்முக
நிரவதி மஹா நந்த ப்ரஹ்மாநுபூதி குதூஹலீ
ஜகதி பவிதா தைவாத் கச்சித் ஜிஹாசித சம்ஸ்ருதி —

———

அதிகாரம் -8- அதிகாரி விபாக அதிகாரம் –

வேண்டும் பெரும் பயன் வீடு என்று அறிந்து விதி வகையால்
நீண்டும் குறுகியும் நிற்கும் நிலைகளுக்கு ஏற்கும் என்பர்
மூண்டு ஒன்றில் மூல வினை மாற்றுதலில் முகுந்தன் அடி
பூண்டு அன்றி மற்றோர் புகல் ஓன்று இலை என நின்றனரே –

பிரபன்னாத் அன்யேஷாம் ந திசதி முகுந்தோ நிஜ பதம்
பிரபன்னாச்ச த்வேதா ஸூ சரித பரீபாக பிதாய விளம்பே ந
ப்ராப்திர் பஜ ந ஸூ கமே கஸ்ய விபுலம்
ப்ரச்யாஸூ ப்ராப்தி பரிமித ரஸா ஜீவிததசா —

————–

அதிகாரம் -9-உபாய விபாக அதிகாரம்

நின்ற நிலைக்கு உற நிற்கும் கருமமும் நேர் மதியால்
நன்று என நாடிய ஞானமும் நல்கும் உள் கண் உடையார்
ஒன்றிய பத்தியும் ஒன்றும் இலா விரைவார்க்கு அருளால்
அன்று பயன் தரும் ஆறும் அறிந்தனர் அந்தணரே —

கர்ம ஞானம் உபாசனம் சரண வ்ரஜ்யா இதி ஸ அவஸ்தி தான்
சன்மார்க்கான் அபவர்க்க சாதன வித்யௌ சத்வாரக அத்வாரகான்
ஏகத்வி ஆக்ருதி யோக சம்ப்ருத ப்ருதக்பாவ அநு பாவான் இமான்
சமயக் ப்ரேஷ்ய சரண்ய சரதி கிராமந்தி ரமந்தி புதா —

————

அதிகாரம் -10- பிரபத்தி யோக்ய அதிகாரம்

அந்தணர் அந்தியர் எல்லையில் நின்ற அனைத்து உலகும்
நொந்தவரே முதலாக நுடங்கி அனன்னியராய்
வந்து அடையும் வகை வன் தகவு ஏந்தி வருந்திய நம்
அந்தமில் ஆதியை அன்பர் அறிந்து அறிவித்தனரே –

பக்த்யாதௌ சக்தி அபாவ பிரமிதி ரஹிததா சாஸ்த்ரத பர்யுதாச
காலஷேப அஷபத்வம் த்விதி நியதிவசாத் ஆபதப்தி சதுர்பி
ஏக த்வி த்ரி ஆதியோக வ்யதிபிதுர நிஜ அதிக்ரியா சம்ஸ்ரயந்தே
சந்த ஸ்ரீ சம் ஸ்வதந்திர பிரபதன விதி நா முக்த்யே நிர்விசங்கா–

—————

அதிகாரம் -11-பரிகர விபாக அதிகாரம் —

அறிவித்தனர் அன்பர் ஐயம் பறையும் உபாயம் இல்லாத்
துறவித் துனியில் துணையாம் பரனை வரிக்கும் வகை
உறவு இத்தனை இன்றி ஒத்தார் என நின்ற உம்பரை நாம்
பிறவித் துயர் செகுப்பீர் என்று இரக்கும் பிழை அறவே —

பிரக்யாத பஞ்சஷ அங்க சக்ருத் இதி பகவச் சாசநை ஏஷ யோக
தத்ர த்வாப்யாம் அபாயாத் விரதி அநிதர உபாயதா ஏகேந போத்யா
ஏகேந ஸ்வாந்ததார்ட்யம் நிஜ பர விஷயே அன்யேன தத் சாத்யதா இச்சா
தத்வஜ்ஞான பிரயுக்தா து இஹ ச பரிகரே தாததீன்ய ஆதி புத்தி —

————

அதிகாரம் -12- சாங்க ப்ரபதன அதிகாரம்

அறவே பரம் என்று அடைக்கலம் வைத்தனர் அன்று நம்மைப்
பெறவே கருதிப் பெரும் தகவுற்ற பிரான் அடிக் கீழ்
உறவே இவனுயிர் காக்கின்ற ஓர் உயிர் உண்மையை நீ
மறவேல் என நம் மறை முடி சூடிய மன்னரே —

யுக்ய ஸ்யந்தன சாரதி க்ரமவதி த்ரயந்த சந்தர்சிதே
தத்த்வா நாம் த்ரிதயே யதார்ஹ விவித வியாபார சந்தா நிதி
ஹேதுத்வம் த்ரிஷூ கர்த்து பாவ உபயோ ஸ்வாதீ நதை கத்ர தத்
ஸ்வாமி ச்வீக்ருத யத் பர அயம் அலச தத்ர ஸ்வயம் நிர்பர–

————

அதிகாரம் -13-க்ருதக்ருத்ய அதிகாரம்

மன்னவர் விண்ணவர் வானோர் இறை ஒன்றும் வான் கருத்தோர்
அன்னவர் வேள்வி அனைத்தும் முடித்தனர் அன்புடையார்க்கு
என்ன வரம் தர என்ற நம் அத்திகிரி திருமால்
முன்னம் வருந்தி அடைக்கலம் கொண்ட நம் முக்கியரே —

பகவதி ஹரௌ பாரம் கந்தும் பரந்யசநம் க்ருதம்
பரிமித ஸூ க ப்ராப்த்யை க்ருத்யம் ப்ரஹீணம் அக்ருத்யவத்
பவதி ச வபுவ்ருத்தி பூர்வம் க்ருதை நியதக்ரமா
பரம் இஹ விபோ ஆஜ்ஞா சேது புதை அனுபால்யதே —

—————

அதிகாரம் -14 ஸ்வ நிஷ்ட்டாபிஜ்ஞஅதிகாரம்

விண்ணவர் வேண்டி விலக்கின்றி மேவும் அடிமை எல்லாம்
மண்ணுலகத்தில் மகிழ்ந்து அடைகின்றனர் வண் துவரைக்
கண்ணன் அடைக்கலம் கொள்ளக் கடன்கள் கழற்றிய நம்
பண்ணமரும் தமிழ் வேதம் அறிந்த பகவர்களே–

பிரணயி நமிவ ப்ராப்தம் பச்சாத் ப்ரியா ஸ்வ சமந்திதம்
மஹதி முஹூராம் ருஷ்டே த்ருஷ்ட்வா மனௌ மணி தர்ப்பணே
ப்ரபத நத நா சந்த சுத்தை ப்ரபும் பரி புஞ்ஜதே
பரஸ் ருமர மஹா மோத ஸ்மேர பிர ஸூ நசமை க்ரமை –

——————

அதிகாரம் -15 உத்தர க்ருத்ய அதிகாரம்

முக்கிய மந்திரம் காட்டிய மூன்றின் நிலையுடையார்
தக்கவை யன்றித் தகாதவை ஒன்றும் தமக்கு இசையார்
இக் கருமங்கள் எமக்கு உள வென்னும் இலக்கணத்தால்
மிக்க உணர்த்தியர் மேதினி மேவிய விண்ணவரே –

ஸ்வாப உத்வோத வ்யதிகர போக மோஷாந்தராலே
காலம் கஞ்சித் ஜகாதி விதிநா கேநசித் ஸ்தாப்யமானா
தத்வ உபாய ப்ரப்ருதி ஸ்வாமி ததாம் ஸ்வ நிஷ்டாம்
சேஷாம் க்ருத்வா சிரஸி க்ருதிந சேஷமாயுர் நயந்தி

—————

அதிகாரம் -16-புருஷார்த்த காஷ்ட்ட அதிகாரம்

வேதம் அறிந்த பகவர் வியக்க விளங்கிய சீர்
நாதன் வகுத்த வகை பெறு நாம் அவன் நல்லடியார்க்கு
ஆதரமிக்க அடிமை இசைந்து அழியா மறை நூல்
நீதி நிறுத்த நிலை குலையா வகை நின்றனமே –

நாதே ந த்ருணம் அந்யத் அந்யத் அபி வா தந்நாபி நாலீகி நீ
நாலீக ஸ்ப்ருஹணீய சௌரபமுசா வாசா ந யாசா மஹே
சுத்தா நாம் து லபே மஹி ஸ்திரதியாம் சுத்தாந்த சித்தாந்தி நாம்
முக்தைச்வர்ய திந ப்ரபாத சமயாசித்தம் ப்ரசத்திம் முஹூ —

————-

அதிகாரம் -17 -சாஸ்த்ரீய நியமன அதிகாரம்

நின்ற நம் அன்புடை வானோர் நிலையில் நிலமளந்தான்
நன்றிது தீயது இது என்று நடத்திய நான் மறையால்
இன்று நமக்கு இரவாதலில் இம் மதியின் நிலவே
அன்றி அடிக்கடி ஆரிருள் தீர்க்க அடி யுளதே –

சுருதி ஸ்ம்ருதி ஆஸாரை ஸ்வ மதி பதிபி சுத்த மனசாம்
ஸூ சங்கல்பை தர்ம்யை குல சரண தேசாதி சமயை
நியோகை யோக்யாநாம் நியமயிது ஆதே அபிமதம்
நிமித்த ச்வப்னாத்யை நிபுணம் அந்திச்சதி புத —

——–

அதிகாரம் -15 உத்தர க்ருத்ய அதிகாரம்

விண்ணவர் வேண்டி விலக்கின்றி மேவும் அடிமை எல்லாம்
மண்ணுலகத்தில் மகிழ்ந்து அடைகின்றனர் வண் துவரைக்
கண்ணன் அடைக்கலம் கொள்ளக் கடன்கள் கழற்றிய நம்
பண்ணமரும் தமிழ் வேதம் அறிந்த பகவர்களே–

பிரணயி நமிவ ப்ராப்தம் பச்சாத் ப்ரியா ஸ்வ சமந்திதம்
மஹதி முஹூராம் ருஷ்டே த்ருஷ்ட்வா மனௌ மணி தர்ப்பணே
ப்ரபத நத நா சந்த சுத்தை ப்ரபும் பரி புஞ்ஜதே
பரஸ் ருமர மஹா மோத ஸ்மேர பிர ஸூ நசமை க்ரமை –

—————————

அதிகாரம் -16-புருஷார்த்த காஷ்ட்ட அதிகாரம்

வேதம் அறிந்த பகவர் வியக்க விளங்கிய சீர்
நாதன் வகுத்த வகை பெறு நாம் அவன் நல்லடியார்க்கு
ஆதரமிக்க அடிமை இசைந்து அழியா மறை நூல்
நீதி நிறுத்த நிலை குலையா வகை நின்றனமே –

நாதே ந த்ருணம் அந்யத் அந்யத் அபி வா தந்நாபி நாலீகி நீ
நாலீக ஸ்ப்ருஹணீய சௌரபமுசா வாசா ந யாசா மஹே
சுத்தா நாம் து லபே மஹி ஸ்திரதியாம் சுத்தாந்த சித்தாந்தி நாம்
முக்தைச்வர்ய திந ப்ரபாத சமயாசித்தம் ப்ரசத்திம் முஹூ —

—————

அதிகாரம் -18-அபராத பரிஹார அதிகாரம்

அனுதா பாதுபரமாத் பிராயச்சித்த உன்முகத்வத
தத் பூரணாசாபராதா சர்வம் நச்யந்தி பாரச-

பூர்வஸ்மின் வா பரஸ்மின் வா கல்பே நிர்விண்ண சேதஸாம்
நிவர்த்ய தாரதம்யே அபி ப்ரபத்திர்ந விசிஷ்யதே

ஏவமேவ லகூநாம் வா குருணாமபி வா ஆகசாம்
சக்ருத் பிரபத்திரே கைவ சத்ய பரசம காரணம்

உளதான வல்வினைக்கு உள்ளம் வெருவி உலகளந்த
வளர் தாமரையிணை வன்சரணாக வரித்தவர் தம்
களைதான் என எழும் கன்மம் துறப்பர் துறந்திடிலும்
இளைதா நிலை செக எங்கள் பிரான் அருள் தேன் எழுமே –

ப்ராரப்தே தர பூர்வ பாபமகிலம் ப்ராமதிகம் சோத்தரம்
ந்யாசேன ஷபயன் நநப்யுபகத பிராரப்த கண்டம் ச ந
தீ பூர்வோத்தர பாப்மா நாமஜந நாஜ் ஜாதே அபி தன்நிஷ்க்ருதே
கௌடில்யே சந்திம் சிஷயா அப்ய நதயநம் க்ரோடீகரோதிம் ப்ரபு –

————–

அதிகாரம் -19 – ஸ்தான விசேஷ அதிகாரம்

ஆராத அருளமுதம் பொதிந்த கோயில்
அம்புயத்தோன் அயோத்தி மன்னருக்கு அளித்த கோயில்
தோலாத தனி வீரன் தொழுத கோயில்
துணையான விபீடணற்கு துணையாம் கோயில்
சேராத பயன் எல்லாம் சேர்க்கும் கோயில்
செழு மறையின் முதல் எழுத்து சேர்ந்த கோயில்
தீராத வினையனைத்தும் தீர்க்கும் கோயில்
திருவரங்கம் எனத் திகழும் கோயில் தானே —

கண்ணன் அடியிணை எமக்குக் காட்டும் வெற்புக்
கடு வினையர் இரு வினையும் கடியும் வெற்புத்
திண்ணம் இது வீடு எனத் திகழும் வெற்புத்
தெளிந்த பெரும் தீர்த்தங்கள் செறித்த வெற்புப்
புண்ணியத்தின் புகல் இது எனப் புகழும் வெற்புப்
பொன்னுலகில் போகம் எல்லாம் புணர்க்கும் வெற்பு
விண்ணவரும் மண்ணவரும் விரும்பும் வெற்பு
வேங்கட வெற்பு என விளங்கும் வேத வெற்பே –

உத்தம வமர்த் தலமமைத்ததோர் எழில் தனுவின் உய்த்த கணையால்
அத்தி வரக்கன் முடி பத்தும் ஒரு கோத்தென உதிர்த்த திறலோன்
மத்தறு மிகுத்த தயிர் மொய்த்த வெணெய் வைத்ததுணும் அத்தனிடமாம்
அத்திகிரி பத்தர் வினை தொத்தற வறுக்கும் அணி யத்திகிரியே —

தேனார் கமலத் திருமகள் நாதன் திகழ்ந்து உறையும்
வானாடுகந்தவர் வையத்திருப்பிடம் வன்தருமக்
கானாரிமயமும் கங்கையும் காவிரியும் கடலும்
நானா நகரமும் நாகமும் கூடிய நன்னிலமே –

சா காசீதி ந சாகசீதி புவி ச அயோத்யேதி
ச அவந்தீதி ந கல்மஷாதவதி ச காஞ்சீதீ நோதஞ்சதி
தத்தே சா மதுரேதி நோத்தமதுரம் நான்யாபி மான்யா பூரி
யா வைகுண்ட கதா ஸூ தா ரச புஜாம் ரேசேத நி சேதசே —

—————

அதிகாரம் -20 நிர்ணய அதிகாரம்

நன்னிலமாமது நற்பகலாமது நன்னிமித்தம்
என்னலாமாமது யாதானுமாம் ஆங்கு அடியவர்க்கு
மின்னிலை மேனி விடும் பயணத்து விலக்கிலதோர்
நன்னிலையா நடுநாடி வழிக்கு நடை பெறவே –

தஹர குஹரே தேவஸ் திஷ்டன் நிஷ்த்வர தீர்க்கிகா
நிபதித நிஜாபத்யாதித் சாவதீர்ண பித்ருக்ரமாத்
தம நிமஹ நச்தஸ்மின் காலே ச ஏவ சதாதிகாம்
அக்ருதக புர ப்ரஸ்தா நாரத்தம் பிரவேசயிதி ப்ரபு

————

அதிகாரம் -21 – கதி விசேஷ அதிகாரம்

நடைபெற வங்கிப் பகல் ஒளி நாள் உத்தராயணம் ஆண்டு
இடைவரு காற்று இரவி இரவின் பதி மின் வருணன்
குடையுடை வானவர் கோன் பிரசாபதி என்று இவரால்
இடையிடை போகங்கள் எய்தி எழில் பதம் ஏறுவரே–

பித்ருபத கடீ யந்த்ர ஆரோஹ அவரோஹ பரின்பமை
நிரயபதவீ யாதாயாத க்ரமைச்ச நிரந்தரை
அதிகத பரிச்ராந்தீன் ஆஜ்ஞா தரை அதிவாஹ்ய ந
ஸூ கயதி நிஜச் சாயா தாயீ ஸ்வயம் ஹரி சந்தன —

——–

அதிகாரம் -22–பரி பூர்ண ப்ரஹ்ம அனுபவ அதிகாரம்

ஏறி எழில் பதம் எல்லா உயிர்க்கும் இதமுகக்கும்
நாறு துழாய் முடி நாதனை நண்ணி அடிமையில் நம்
கூறு கவர்ந்த குருக்கள் குழாங்கள் குரை கழல் கீழ்
மாறுதலின்றி மகிழ்ந்து எழும் போகத்து மன்னுவமே —

அவிஸ்ராந்த ஸ்ரத்தசத கலஹ கல்லோல கலுஷா
மம ஆவிர்பூயா ஸூ மனஸி முனி சித்தாத்தி ஸூ லபா
மது ஷீர நியாய ஸ்வ குண விபவ ஆசஜ்ஜன கநத்
மஹாநந்த ப்ரஹ்ம அனுபவ பரிவாஹா பஹூ விதா —

———

அதிகாரம் -23 -சித்த உபாய சோதன அதிகாரம்

சமஸ்த புருஷார்த்தா நாம் சாத கஸ்ய தயா நிதே
ஸ்ரீ மத பூர்வ சித்தத்வாத் சித்தோபாயம் இமாம் விது-

பக்தி பிரபத்தி ப்ரமுகம் தத் வசீகார காரணம்
தத் தத் பலார்த்தி சாத்யத்வாத் சாத்ய உபாயம் விதுர் புதா

சாத்ய உபாய உத்தரங்கேண சித்த உபாயஸ்ய சேஷிண
லீலா ப்ரவாஹ காருண்ய ப்ரவாஹேன நிருத்யதே

தேநைவ சர்வே லீயந்தே சிக்தா சேது பந்தவத்
ஸ்வ தந்த்ரஸ் யாபி சங்கல்பா ஸ்வ கைங்கர்ய நிரோதகா

பிரசாத நச்யோபாயத்வே சாஸ்த்ரீ யேபி பலம் ப்ரதி
கர்த்துத் வாவ்யவதா நாத்யை சித்தோபாய ப்ரதா நதா

ஸ்வ தந்த்ரன்யாச நிஷ்டானாம் சித்தோபாய விபௌ ஸ்திதி
ஷணாத் ஸ்வ யத்ன விரதி வ்யக்த்யை ப்ரோக்த விசேஷத

அதோ யதர்த்தம் ஸ்வ பர சித்தோபாய நிவேசிதே
ததர்தம் சாந்த யத்ன அசௌ சித்தோபாயம் ப்ரதீஷதே

பிரபத்தேர் லஷணே மந்த்ரே விதௌ வாக்யாந்த ரேஷூச
பாஷ்யா தௌ சம்ப்ரதாயே சோபாயத்வம் ப்ரஹ்மணி ஸ்திதம்

பூர்வ சித்தச்ய தேசாதே தர்மத்வம் யத்விஷ்யதே
ஏவம் தத்வவித ப்ராஹூ க்ருஷ்ணம் தர்மம் ச நாதனம் —

மன்னு மனைத்துறைவாய் மருண் மாற்றருள் ஆழியுமாய்
தன்னினைவால் அனைத்தும் தரித்து ஓங்கும் தனியிறையாய்
இன்னமுதத்த முதலாலிரங்கும் திரு நாரணனே
மன்னிய வன் சரண் மற்றோர் பற்றின்றி வரிப்பவர்க்கே –

விஸ்ராம்யத்பி உபரி உபரி அபி திவா நக்தம் வஹிர் தர்ச நௌ
அஸ்மத் தேசிக சம்ரதாய ரஹிதை ரத்யாபி நாலஷித
ஸ்வ ப்ராப்தே ஸ்வயமேவ சாதநதயா ஜோ குஷ்யமாண ச்ருதௌ
சத்த்வத் தேஷு பஜேத சந்நிதி மசௌ சாந்தாவதி சேவதி

————

அதிகாரம் -24 -சாத்ய உபாய சோதன அதிகாரம்

வரிக்கின்றனன் பரன் யாவரை என்று மறையதனில்
விரிக்கின்றதும் குறி ஒன்றால் வினையரை யாதலினாம்
உரைக்கின்ற நன்னெறி யோறும் படிகளிலே ஓர்ந்து உலகம்
தரிக்கின்ற தாரகனார் தகவால் தரிக்கின்றனமே –

தத் தத் ஹைதுக ஹேதுகே க்ருததீய தர்க்க இந்த்ரஜால க்ரமே
விப்ராணா கதக பிரதான கணேந நிஷ்டாம் க நிஷ்டாஸ்ரயாம்
அத்யாத்ம சுருதி சம்பிரதாய கதைகரத்தா விசுத்தாசய
சித்தோபாய வசீக்ரியாமிதி ஹி ந சாத்யாம் சமத்யா பயன் –

————–

அதிகாரம் -25 -பிரபாவ வ்யவஸ்த அதிகாரம்

ஆஹார க்ரஹ மந்த்ரார்த்த ஜாத்யாதி நியமைர்யுத
குர்யால் லஷ்மீச கைங்கர்யம் சக்தி அநந்ய பிரயோஜன —

ஆசாராத்ம குண உபாய புருஷார்த்த விசேஷத
அதிகாரிணி வைசிஷ்ட்யம் பிரக்ருஷ்யே தோத்த ரோத்தரம்-

இப்பிரபாவ நியமம் ரகஸ்ய த்ரயத்தில் ஈஸ்வரனுடைய பிரசாசித்ருத்வாதி குண அநு பந்தமாக அநு சந்தேயம் —

தகவால் தரிக்கின்ற தன்னடியார்களைத் தன் திறத்தில்
மிகவாதாம் செய்யும் மெய்யருள் வித்தகன் மெய்யுரையின்
அகவாய் அறிந்தவர் ஆரண நீதி நெறி குலைதல்
அகவார் என் எங்கள் தேசிகர் உண்மை உரைத்தனரே —

சாதுர் வர்ண்ய சதுர் விதாச்ரம முகே பேதே யதாவஸ்திதே
வ்ருத்தம் தந் நியதம் குணா குணயா வ்ருத்தயா விசிஷ்டம் ச்ரிதா
த்யாகோ பப்லவா நித்ய தூர சரண வ்ரஜ்யா விதௌ கோவிதா
சிந்தாம் அப்யகுணந்தும் அந்திம யுகே அபி ஏகாந்திந சந்தி ந —

——–

அதிகாரம் -26 -பிரபாவ ரஷ அதிகாரம்

உண்மை உரைக்கும் மறைகளில் ஓங்கிய உத்தமனார்
வண்மை அளப்பரிது ஆதலின் வந்து கழல் பணிவார்
தண்மை கிடக்க தரம் அளவென்ற வியப்பிலதாம்
உண்மை உரைத்தனர் ஓரம் தவிர உயர்ந்தனரே —

ராக த்வேஷ மதாதிகை ரிஹ மஹாரஷோபி ரஷோபித
நிதயே ரஷிதரி ஸ்திதே நிஜ பர நயாசாபிதா நம் தப
யத் கஷீக்ருத மத்யசேத விவிதான் தர்மாநதர் மத்ருஹ
தத் பூ மார்ணவ லேச வர்ண நமபி ப்ராசாம் ந வாசாம் பதம் —

———

அதிகாரம் -27-மூல மந்த்ராதிகாரம் –

எட்டு மா மூர்த்தி என் கண்ணன் எண்டிக்கு எட்டிறை எண் பிரகிருதி
எட்டு மாவரைகள் ஈன்ற எண் குணத்தோன் எட்டுஎனும் எண் குண மதியோர்க்கு
எட்டு மா மலர் எண் சித்தி எண் பத்தி எட்டு யோகாங்கம் எண் செல்வம்
எட்டு மா குணம் எட்டு எட்டு எணும் கலை எட்டிரத மேலனவும் எட்டினவே –

சர்வ காரண பூதனுமாய் அகில ஹேய ப்ரத்ய நீக கல்யாணை கதானுமான சர்வேஸ்வரனுக்கு பிரதிபாதகமான திரு அஷ்டாஷரத்தை
அனுசந்திக்கும் மகா மதிகளுக்கு ஆத்மா குணாதிகளிலும் அஷ்ட ஐஸ்வர் யாதிகளிலும்
யதா மநோரதம் துர்லபமாய் இருப்பது ஒன்றும் இல்லை என்கிறது
எட்டு மா மூர்த்தி-
ஆகாசாதி பூதங்கள் ஐந்தும் -சந்திர ஆதித்யர்களும் -யஜமானனும் தனக்கு மூர்த்திகளாக
வரம் பெற்று அஷ்ட மூர்த்தி என்று பேர் பெற்ற ருத்ரன் –
என் கண்ணன் –
சதுர்முகன் ஆகையாலே எட்டுக் கண்கள் உடைய ப்ரஹ்மா
எண்டிக்கு எட்டிறை எண் பிரகிருதி
எட்டு திக்குகள் -இந்த்ராதிகளான எட்டு திக் பாலகர்கள் -அவ்யக்த மஹத் அஹங்கா ராதிகளான-எட்டுத் தத்வங்கள்
எட்டு மாவரைகள் ஈன்ற எண் குணத்தோன்
எட்டு குல பர்வதங்கள் -இவை எல்லாவற்றையும் சிருஷ்டித்த குண அஷ்டக விசிஷ்டனான பரமாத்மா
இவனுக்கு எட்டு குணங்கள் என்கிறது –
கர்மவஸ்யத்வ ஜரா மரண சோக ஷூத் பிபாசைகள் அன்றிக்கே ஒழிகையும்-
நித்யங்களான போக்யங்கள் உடையனாகையும் -நினைத்தது முடிக்க வல்லனாகையும் –
எட்டு எனும் எண் குண மதியோர்க்கு
இப்படிப்பட்ட சர்வேஸ்வரனுக்கு பிரதான மந்த்ரமான திரு அஷ்டாஷரத்தை சாரார்தமாக கேட்டு அனுசந்திக்கும்
அஷ்டாங்க புத்தி உடைய அனந்யரான பிரதிபுத்தர்க்கு
புத்திக்கு எட்டு அங்கங்கள் ஆவன –
க்ரஹணம் தாரணம் சைவ ஸ்மரணம் பிரதிபாதனம் ஊஹ அபோஹ அர்த்த விஜ்ஞ்ஞானம்
தத்த்வஜ்ஞானோ ச தீ குணா -என்கிறவை –
எட்டு மா மலர்
அஹிம்சா ப்ரதமம் புஷ்பம் புஷ்பம் இந்த்ரிய நிக்ரஹ சர்வ பூத தயா புஷ்பம் ஷமா புஷ்பம் வேசிஷத
ஜ்ஞானம் புஷ்பம் தப புஷ்பம் த்யானம் புஷ்பம் ததைவ ச சத்யம் அஷ்டவிதம் புஷ்பம்
விஷ்ணோ ப்ரதீதிகரம் பவேத் என்கிற புஷ்பங்கள் –
எண் சித்தி
ஊஹஸ் தர்கோ அத்யயனம் துக்க விதாதாஸ் த்ரய ஸூஹ்ருத் ப்ராப்தி -தானம் ச சித்தயோ அஷ்டௌ-என்கிற எட்டு சித்திகள்
எண் பத்தி
மத் பக்த ஜன வாத்சல்யம் பூஜாயாம் சாநு மோதனம்-மத்கதா ஸ்ரவணே பக்தி ஸ்வர நேத்ராங்க விக்ரியா
ஸ்வயம் ஆராதனே யத்னோ மமார்த்தே டம்ப வர்ஜனம் மமா நுஸ்மரணம் நித்யம் யச்சமாம் நோப ஜீவதி –
பக்திர் அஷ்டவிதா ஹி ஏஷா -என்கிற எட்டு விதங்களான பக்திகள் –
எட்டு யோகாங்கம் எண் செல்வம்
யோகாங்கமாகச் சொல்லப்பட்ட யம நியமாதிகள் –
அணிமா மஹிமா ச ததா லதிமா கரிமா வசித்வம் ஐஸ்வர்யம் ப்ராப்தி ப்ராகம்யம் சேத்ய அஷ்ட ஐஸ்வர் யாணி யோக
யுக்தஸ்ய -என்கிற எட்டு விபூதிகள் –
எட்டு மா குணம்
முக்தி தசையில் ஆவிர்பவிக்கும் குண அஷ்டகம் -அஷ்டௌ குணா புருஷம் தீபயந்தி –இத்யாதிகளில் சொன்னவை யாகும் –
எட்டு எட்டு எணும் கலை
சதுஷ்ஷடி கலைகள்
எட்டிரத மேலனவும்
ஸ்ருங்கார வீர கருணா அத்புத ஹாஸ்ய பயானக பீபதச ரௌத்ரௌ ச ராசா என்கிற ரசங்கள் எட்டுக்கும் மேலான சாந்தி ரசம் –
எட்டினவே
இவற்றில் இவனுக்கு இச்சை உள்ள போது எட்டாதவை ஒன்றும் இல்லை –

ஆத்மா குணாதிகள் நிரம்பாது ஒழிகிறது அனுசந்தானத்திலே ஊற்றம் போதாமையாலே –
அஷ்ட ஐஸ்வர் யாதிகள் வாராது ஒழிகிறது உபேஷையாலே
கடுக சம்சாரம் நிவர்த்தியாது ஒழிகிறது இசைவில் குறைவாலே
ஆகையால் இறே நமோ நாராயணா யேதி மந்திர சர்வார்த்த சாதக -என்கிறது –

அவித்யா பூத நோன்முக்தை அனவஜ்ஞாத சத்பதை அசதாச்வாத சவ்ரீடை ஆதிஷ்டமிதி தர்சிதம் –

உயர்ந்தனன் காவலன் அல்லார்க்கு உரிமை துறந்துயிராய்
மயர்ந்தமை தீர்ந்து மற்றோர் வழியின்றி அடைக்கலமாய்
பயந்தவன் நாரணன் பாதங்கள் சேர்ந்து பழவடியார்
நயந்த குற்றேவல் எல்லாம் நாடு நன் மனு வோதினமே –

இத்தம் சங்கடித பதை த்ரிபிரசாவேக தவி பஞ்சாஷரை அர்த்தைஸ்
தத்தவ ஹித பிரயோஜனமயை அத்யாத்ம சாரைஸ் த்ரிபி
ஆத்யஸ் த்ரயஷர வேத ஸூ தி ரஜஹத் ஸ்தூலாதி வ்ருத்தி த்ரய
த்ரை குண்ய பிரசமம் ப்ரயச்சதி சதாம் த்ரயயந்த சாரோ மநு –

—————

அதிகாரம் -28–ஸ்ரீ த்வயதிகாரம் –

இப்படி த்வயத்தில் பதங்களில் அடைவே சப்த அர்த்த ஸ்வ பாவங்களால் –
புருஷகார யோகமும்
அதின் நித்யத்வமும்
உபாய வைசிஷ்ட்யமும்
சரண்ய குண பூர்ணத்வமும்
சம்பந்த விசேஷமும்
திவ்ய மங்கள விக்ரஹ யோகமும்
அதில் சேஷ பூதன் இழியும் துறை யும்
அதின் உபாயத்வ பிரகாரமும்
வசீகரண விசேஷமும்
தத் பரிகரங்களும்
அதிகாரி விசேஷமும்
ப்ராப்ய வைசிஷ்ட்யமும்
குண விபூதி விசிஷ்ட ப்ராப்யத்வமும்
கைங்கர்ய பிரதிசம்பதித்வமும்
கைங்கர்ய பிரார்த்தனையும்
சர்வ விதி கைங்கர்ய லாபமும்
சர்வ அநிஷ்ட நிவ்ருத்தியும்
அதனுடைய ஆத்யந்த்திக்கத்வமும்
பராதீன பரார்த்த கர்த்ருத்வமும்
தாதாவித போக்த்ருத்வமும் —
என்று இவை பிரதானமாய் இவற்றுக்கு அபேக்ஷிதங்களும் எல்லாம்
சித்த சாத்திய விபாகவத்தான உபாயம் என்றும் உபேயம் என்றும்
இரண்டு பிரதான ப்ரதிபாத்யங்களோடே துவக்குண்டு ப்ரகாசித்தங்கள் ஆயிற்று –

இப்படி சாரீரிக சாஸ்திரத்தில் போலவே
தத்வ விசேஷமும்
உபாய விசேஷமும்
பல விசேஷமும்
இம் மந்த்ரத்திலே ப்ரதிபாதிதம் ஆனாலும் -இது ஸ்வேதாஸ்வர மந்த்ரம் போலே
பல அபேக்ஷ பூர்வகமான உபாய அனுஷ்டான பிரதானம் ஆகையால்
உபாய பலங்களுடைய உத்பத்தி க்ரமத்தோடே சேர்ந்த பாட க்ரமத்தாலே பல ப்ரதிபாதக வாக்கியம் பிற்பட்டாலும்
அர்த்த க்ரமத்தாலே இது முற்பட அனுசந்தேயம் என்று பூர்வர்கள் அருளிச் செய்வார்கள்
புருஷன் புருஷார்த்தத்தை விமர்சித்துக் கொண்டு அன்றி உபாய விமர்சமும் உபாய அனுஷ்டானமும் பண்ணான் இறே
இப்படி திரு மந்த்ரத்திலும் உபாய பல ப்ரதிபாதக அம்சங்களில் க்ரம பிரகாரங்களைக் கண்டு கொள்வது
பலார்த்தியாய் அதிகாரி யானால் இறே இவனுக்கு இவ் உபாய அனுஷ்டானம் வருவது –
த்வயேன சரணம் வ்ரஜேத்–த்வயார்த்த சரணாகதி –என்கிற அபியுக்தர் பாசுரங்களாலும்
த்வயம் உபாய அனுஷ்டானத்தை பிரதானமாக பிரகாசிக்கிறது –

இங்கு பூர்வ கண்டமும் -சதுர்த்யந்த பதங்களும்-நமஸ் ஸூ மாக -மூன்று அவாந்தர வாக்கியங்கள் ஆனாலும்
திரள உபாய பிரதானமான ஒரே வாக்யமாகத் தலைக் கட்டக் கடவது -எங்கனே என்னில் –
சர்வ ஸ்வாமியாய் –
சர்வ பிரகார -நிரதிசய போக்யனாய்
பெரிய பிராட்டியாரோடு பிரிவில்லாத நாராயணன் திருவடிகளில்
ஸ்வரூப பிராப்தமான -சர்வ தேச சர்வ கால சர்வ அவஸ்தோசித சர்வ வித கைங்கர்யத்துக்கும்
விரோதியான சர்வமும் கழிந்து பரிபூர்ண கைங்கர்யம் பெறுகைக்கு
அகிஞ்சனான அடியேன்
ஸ்வ ரக்ஷண பராதிகளில் எனக்கு அந்வயம் யறும் படி
ஸ்ரீ மானான நாராயணன் திருவடிகளிலே
அங்க பஞ்சக சம்பந்தமான ஆத்ம ராஷா பர சமர்ப்பணம் பண்ணுகிறேன் என்று த்வயத்தின் திரண்ட பொருள் –

வைராக்ய விஜித ஸ்வாந்தை ப்ரபத்தி விஜி தேச்வரை
அநுக் ரோசைக விஜிதை இத்யுபாதேசி தேசிகை

இதமஷ்ட பதம் வ்யாஸே சமாஸே ஷட்பதம் விது
வாக்யம் பஞ்ச பதைர் யுக்தம் இத்யாக்யாத பிரதாநகம்

ஏகம் த்வயம் த்ரய வயம் ஸூ க லப்ய துர்யம்
வ்யக்த அர்த்த பஞ்சகம் உபாத்த ஷடங்க யோகம்
சப்தார்ண வீ மஹிமவத் விவ்ருத அஷ்ட வர்ண
ரங்கே சதாமிஹ ரசம் நவமம் ப்ரஸூத –

ஓதும் இரண்டை இசைத்து அருளால் உதவும் திருமால்
பாதம் இரண்டும் சரண் எனப் பற்றி நம் பங்கயத்தாள்
நாதனை நண்ணி நலம் திகழ் நாட்டில் அடிமை எல்லாம்
கோதில் உணர்த்தி யுடன் கொள்ளுமாறு குறித்தனமே –

————

அதிகாரம் -29–ஸ்ரீ சரம ஸ்லோக அதிகாரம் –

ய உபநிஷதாம் அந்தே யஸ்மாத் அநந்த தயாம்புதே
த்ருடித ஜநதா சோக ஸ்லோக ஸமஜாயதே
தமிஹ விதிநா கிருஷ்ணம் தர்மம் பிரபத்ய சநாதாநம்
சமித துரித சங்கா தங்க த்யஜ ஸூக மாஸ்மகே

துர் விஞ்ஞாநைர் நியமகஹநை தூர விஸ்ராந்தி தேசை
பால அநர்ஹை பஹூபி அயநை சோசதாம் ந ஸூ பந்தா
நிஷ் ப்ரத்யூகம் நிஜ பதமசவ் நேது காம ஸ்வபூம்நா
சத் பாதேயம் கமபி விததே சாரதி சர்வ நேதா

ஒண் டொடியாள் திருமகளும் தானுமாகி
ஒரு நினைவால் ஈன்ற உயிர் எல்லாம் உய்ய
வண் துவரை நகர் வாழ வசு தேவற்காய்
மன்னவர்க்குத் தேர் பாகனாகி நின்ற
தண் துளவ மலர் மார்பன் தானே சொன்ன
தனித் தருமம் தானே எமக்காய்த் தன்னை என்றும்
கண்டு களித்து அடி சூட விலக்காய் நின்ற
கண் புதையல் விளையாட்டைக் கழிக்கின்றானே

சர்வ தர்மான் பரித்யஜ்ய -ஆறு பொருள்களின் சுருக்கம் –
அதோ அசக்த அதிகாரத்வம் ஆகிஞ்சன்ய ப்ரஸ் க்ரியா –அநங்க பாவோ தர்மாணாம் அசக்ய ஆரம்ப வாரணம் –
தத் ப்ரத்யாசா பிரசமனம் ப்ரஹ்மாஸ்த்ர நியாய ஸூசநம் -சர்வ தர்ம பரித்யாக சப்தார்த்தா –சாது சம்மதா-
தேவதாந்த்ர தர்மாதி தியாக யுக்தி -அவிரோதி நீ -உபாசகே அபி துல்யவாத் இஹ சா ந விசேஷிகா -உபாய உபாய ஸந்த்யாகீ-
இத்யாதிகளில் சொன்ன உபாய தியாகமும் இப்பிரகாரங்களிலே நிர்வாஹ்யம்

மூண்டாலும் அரியதனில் முயல வேண்டா
முன்னமதில் ஆசை தன்னை விடுகை திண்மை
வேண்டாது சரண நெறி வேறோர் கூட்டு
வேண்டில் அயனத்திரம் போல் வெள்கி நிற்கும்

நீண்டாகு நிறை மதியோர் நெறியில் கூடா
நின் தனிமை துணையாக என்தன் பாதம்
பூண்டால் உன் பிழைகள் எல்லாம் பொறுப்பன் என்ற
புண்ணியனார் புகழ் அனைத்தும் புகழ்வோமே

ஸ்ரீ சரம ஸ்லோகத்தின் ஆழ்பொருள்களின் சுருக்கம்

இஸ் ஸ்லோகத்தில் பதங்களில் அடைவே
1-சர்வ தர்மான் பரித்யஜ்ய
அதிகாரி விசேஷம் -ஆகிஞ்சன்ய புரஸ்காரம் -துஷ்கர பரிகராந்தர நைரபேஷ்யம்-அஸக்ய ப்ரவ்ருத்தி அநைசித்யம் –
துஷ்கர அபிநிவேச வையர்த்யம் -உபாய விசேஷத்தின் கணையுடைமை –
2–மாம்
முமுஷுவுக்கு சரண்ய விசேஷம் -சரண்யனுடைய ஸூலபத்வ ஸூசீலத்வாதி குண பூர்ணத்வம் -ஹித தம உபதேசித்வம்
3–ஏகம்-
ப்ராப்யனே ப்ராபகனானமை -நிரபேஷ சர்வ விஷய நிஷ்ப்ரத்யூக கர்த்ருத்வம் -வ்யாஜ மாத்ர ப்ரதீஷத்வம் –
உபாயாந்தர வ்யவதான நிரபேஷத்வம்-பரிகராந்தர நிரபேஷ ப்ரஸாத்யத்வம் -சர்வ பாலார்தி சரண்யத்வம் –
சரண்யாந்த்ர பரிக்ரஹ அஸஹத்வம் -சரண்ய வைசிஷ்டயம்
4–சரணம் –
உபாயாந்தர ஸ்தாந நிவேஸ்யத்வம் –பர ஸ்வீ கர்த்ருத்வம் –
5–வ்ரஜ -என்பதன் தாதுப்பகுதி
பரந்யாச ரூப சாத்ய உபாய விசேஷம் -அதின் பரிகரங்கள் -சர்வாதிகாரத்வம் -ஸக்ருத் கர்தவ்யத்வம் –
ஸூகரத்வம் -அவிளம்பித பல பிரதத்வம் -பிராரப்த நிவர்த்தன ஷமத்வம்
6–வ்ரஜ என்பதன் விகுதி
அதிகாரியினுடைய பராதீன கர்த்ருத்வம்-சாஸ்த்ர வஸ்யத்வம்
7–அஹம்
ரக்ஷகனுடைய பரம காருணிகத்தவம் -பரிக்ருஹீத உபாய தத் பலங்களை பற்ற கர்த்தவ்யாந்தரத்தில் ப்ராப்தியில்லாமை –
பகவதத்யர்த்த ப்ரியத்வம்
8–த்வா
சரண்யகதனுடைய க்ருதக்ருத்யத்வம் -பரிக்ருஹீத உபாய தத் பலங்களை பற்றக்
கர்த்தவ்யாந்தரத்தில் பிராப்தி இல்லாமை -பகவதத்யர்த்த ப்ரியத்வம்
9—சர்வ பாபேப்யோ
த்ரைகாலிக விரோதி பூயஸ்த்வம் -விரோதி வர்க்க வைச்சித்ரயம்
10–மோக்ஷயிஷ்யாமி
அவற்றினுடைய ஈஸ்வர சங்கல்ப மாத்ர நிவர்த்யத்வம் -ப்ரபந்ந இச்சா நியதமான
விரோதி நிவ்ருத்தி காலம் -விரோதி நிவ்ருத்தி ஸ்வரூபம் -ஆத்ம கைவல்ய வ்யாவ்ருத்த யதாவஸ்தித ஸ்வரூப ஆவிர்பாவம் –
பரிபூர்ண பகவத் அனுபவம் -சர்வவித கைங்கர்யம் -அபுநராவ்ருத்தி
11–மா ஸூச
முன்பு சோக ஹேது ப்ராசுர்யம்-பின்பு சோகிக்க பிராப்தி இல்லாமை -விமர்ச காலம் எல்லாம் நிஸ் சம்யத்வம்-சோக நிவ்ருத்தி
நிர்பயத்வம் -ஹர்ஷ விசேஷம் -சரீரபாத கால ப்ரதீஷத்வம்-நிர்பராத கைங்கர்ய ரசிகத்வம்-என்று இவை பிரதானமாய்
மற்றும் இவற்றுக்கு அபேக்ஷிதங்கள் எல்லாம் சப்த சக்தியாலும் அர்த்த ஸ்வ பாவத்தாலும் அனுசிஷ்டங்கள்

ஸ்ரீ சரம ஸ்லோகத்தின் ஆழ்ந்த திரண்ட பொருள்
1–சர்வ தர்மான் பரித்யஜ்ய
அல்பஞ்ஞனாய்-அல்பசக்தியாய் -பரிமித கால வர்த்தியாய்-விளம்ப ஷமனும் இன்றிக்கே உன்னாலே
அறியவும் அனுஷ்ட்டிக்கவும் அரிதாய் பல விளம்பமும் உண்டாய் இருக்கிற உபாயாந்தரங்களிலே அலையாதே
2–மாம் ஏகம்
சர்வ ஸூலபனாய் -சர்வலோக சரண்யனாய் -சரண்யத்வ உபயுக்த்வ சார்வாகார விசிஷ்டனான என்னை ஒருவனையுமே
3–சரணம் வ்ரஜ
அத்யவசித்திக் கொண்டு அங்க பஞ்சக சம்பன்னமான ஆத்ம ரஷா பர சமர்ப்பணத்தைப் பண்ணு
4– த்வா
இப்படி அனுஷ்டித்த உபாயனாய் -க்ருதக்ருத்யனாய் -எனக்கு அடைக்கலமாய் அத்யந்த பிரியனான உன்னை
5– அஹம்
பரம காருணிகனாய்-ஸூ ப்ரசன்னனாய் -நிராங்குச ஸ்வா தந்திரனாய் -ஸ்வார்த்த ப்ரவ்ருத்தனான நானே
என் சங்கல்ப மாத்திரமே துணையாகக் கொண்டு
6–சர்வ பாபேப்யோ மோக்ஷயிஷ்யாமி
பஹு பிரகாரமாய் -அநந்தமாய் -துரத்யயமான சர்வ விரோதி வர்க்கத்தோடும் பின் தொடர்ச்சி இல்லாதபடி துவக்கு அறுத்து –
என்னோடு ஓக்க என்னுடைய ஆத்மாத்மீயங்களை எல்லாம் அனுபவிக்கையாலே துல்ய போகனாக்கிப் பரிபூர்ண
அனுபவ பரிவாஹ ரூபமான சர்வ தேச சர்வ கால சர்வ அவஸ்தோதித சர்வ வித கைங்கர்யத்தையும் தந்து உகப்பன்
7–மாஸூச
நீ ஒன்றுக்கும் சோகிக்க வேண்டா
என்று ஸ்ரீ சரம ஸ்லோகத்தின் திரண்ட பொருள்கள்

ஏகம் சர்வ ப்ரதம் தர்மம் ஸ்ரீயா ஜூஷ்டம் ஸமாஸ்ரிதை
அபேத சோகை ராசார்யை அயம் பந்தா ப்ரதர்ஸித

குறிப்புடன் மேவும் தர்மங்கள் இன்றி அங்கோவலனார்
வெறித் துளவக் கழல் மெய் அரண் என்று விரைந்து அடைந்து
பிரித்த வினைத்திரள் பின் தொடரா வகை அப்பெரியோர்
மறிப்புடை மன்னருள் வாசகத்தால் மருள் அற்றனமே –

வ்யாஸ ஆம்நாய பயோதி கௌஸ்துப நிபம் ஹ்ருத்யம் ஹரே உத்தமம்
ஸ்லோகம் கேசந லோக வேத பதவீ விஸ்வாசித அர்த்தம் விது
யேஷாம் யுக்திஷூ முக்தி ஸுவ்த விசிகா சோபாந பங்க்திஷூ அமீ
வைசம்பாயன ஸுநக ப்ரப்ருதய ஷ்ரேஷ்டா சிர கம்பிந

—————

அதிகாரம் -30-சம்பிரதாய ப்ரக்ரியா பாகம் -ஆச்சார்ய க்ருத்ய அதிகாரம் –

பாட்டுக்கு உரிய பழையவர் மூவரைப் பண்டு ஒரு கால்
மாட்டுக்கு அருள் தரு மாயன் மலிந்து வருத்துதலால்
நாட்டுக்கு இருள் செக நான்மறை யந்தாதி நடை விளங்க
வீட்டுக்கு இடை கழிக்கே வெளி காட்டும் அம்மெய் விளக்கே

மருளற்ற தேசிகர் வான் உகப்பால் இந்த வையம் எல்லாம்
இருள் அற்று இறைவன் இணை யடிப் பூண்டு உய எண்ணுதலால்
தெருள் உற்ற செந்தொழில் செல்வம் பெருகிச் சிறந்தவர் பால்
அருள் அற்ற சிந்தையினால் அழியா விளக்கினரே

நிரவதி தயா திவ்ய உதத்வத் தரங்க நிரங்குசை
நியமயதி ய சிஷ்யான் சிஷா க்ரமை குண ஸங்க்ரமை
அசரம் குரோ ராஜ்ஞா பராம் பரீ பரவாநசவ்
ந பரமிஹ தாந் தல்ல ஷேண ஸ்வயம் அபி ரஷதி

—————

சம்பிரதாய ப்ரக்ரியா பாகம் –அதிகாரம் -31

ஆசார்ய வத்தயா மோக்ஷம் ஆமநந்தி ஸ்மரந்தி ச
இஹா முத்ர ச தத் பாதவ் சரணம் தேசிகா விது

ஆச்சார்யரை அடைவதன் மூலம் மோக்ஷம் கிட்டுவதாக உணபிஷத்துக்கள் கூறுகின்றன
இந்த உலகிலும் மோக்ஷம் பெற்ற பின்னரும் ஆச்சார்யருடைய திருவடிகளே தஞ்சம் என்று ஆச்சார்யர்கள் அறிந்தார்கள்

ஏற்றி மனத்து எழில் ஞான விளக்கை இருள் அனைத்தும்
மாற்றினவருக்கு ஒரு கைம்மாறு மாயனும் காண கில்லான்
போற்றி உகப்பதும் புந்தியில் கொள்வதும் பொங்கு புகழ்
சாற்றி வளர்ப்பதும் கற்றல்லவோ முன்னம் பெற்றதற்கே

நாம் செய்யும் அனைத்தும் அவர் உபகாரத்தைக் காணும் போது அற்பமே

அத்யா சீன துரங்க வக்த்ர விலஸத் ஜிஹ்வா அக்ர ஸிம்ஹாஸனாத்
ஆசார்யாத் இஹ தேவதாம் சமாதிகாம் அந்யாம் ந மந்யாமஹே
யஸ்ய அசவ் பஜேத கதாசித் அஜஹத் பூமா ஸ்வயம் பூமிகாம்
மக்நாநாம் பவிநாம் பவார்ணவ சமுத்தாராய நாராயண

சம்சார கரையைத் தாண்டுவிக்கவே பகவான் தனது மேன்மையைக் கைவிடாமல் ஆச்சார்ய பதம் வகிக்கிறான்
ஆச்சார்யர் நாக்கு நுனி ஸ்ரீ ஹயக்ரீவ பகவானது ஸிம்ஹாஸனமாகும்
அவரைக் காட்டிலும் எந்த தேவதையையும் நாம் உயர்ந்ததாக எண்ண வில்லை –

———-

அதிகாரம்- 32–நிகமன அதிகாரம்-

கீழ் அதிகாரங்களில் உள்ள திரண்ட பொருள்கள்
1–இப்படி இஜ் ஜீவாத்மா நித்ய ஸூரி களோடு ஓக்க ஸ்ரீ பகவத் அனுபவ ரசத்துக்கு ஸ்வரூப யோக்யனாய் இருந்து வைத்து –
அநாதி காலம் இழந்து -ஓர் அளவிலே புரிந்து -சதாச்சார்ய சம்பந்தம் உண்டாய்த் தத்வ ஹிதங்களை அறியத் தொடங்கின படியும்
2–இவற்றை அறிவிக்கும் பிரமாணங்களில் ரஹஸ்ய த்ரயம் சார தமமான படியும்
3–இவற்றைக் கொண்டு அறியும் அர்த்தங்களில் ஈஸ ஈஸித்வயங்களினுடைய சரீர ஆத்ம பாவ சம்பந்தாதிகள்
பிரதான பிரதிதந்தரமாய் ஞாதவ்யங்களான படியும்
4–இஸ் சம்பந்தத்தோடே கூட ஞாதவ்யமாக பூர்வாச்சார்ய சங்க்ருஹீதமான அர்த்த பஞ்சகம் ரஹஸ்ய த்ரயத்தில் கிடக்கிறபடியும்
5– இவ் வர்த்த பஞ்சகத்துக்கு உள்ளே தத்வ த்ரயாதி விபாக சிந்தை பண்ணுவார்க்குத் தாத்பர்யமும்
6–இவ் வர்த்தக பஞ்சகத்தில் ஈஸ்வரனாக சாத்விக சாஸ்திரங்களில் சொல்லப்பட்டவன் ஸ்ரீ யபதி என்னும் இடமும்
7–இத் தத்வ த்ரயங்கள் எல்லாம் தெளிந்தவன் முமுஷுவாய் மோக்ஷ உபாய உந் முகனாம் படியும்
8–அதிகாரி விபாகமும்
9–இவ் வாதிகாரிகளுக்கு அநு ரூபமான உபாய விபாகமும்
10–இவ் உபாயங்களிலே ஸ்வ தந்த்ர பிரபத்தி நிஷ்டனுக்கு அதிகார விசேஷம் இருக்கும் கட்டளையும்
11–ஸக்ருத் கர்தவ்யமான இவ் உபாயத்துக்கு அநு ரூபமாக விஹிதமான பரிகர விபாகமும்
12–முமுஷுக்கு பரிகரமான பர ந்யாஸ ரூப பிரதான கர்த்தவ்யத்தினுடைய சந்நிவேசம் இருக்கும் படியும்
13– ஐப்பசி ச அங்க பிரபதன அனுஷ்டானம் பண்ணினவன் சர்வ ரக்ஷண அதி க்ருதன் பக்கலிலே
ந்யஸ்த பரனாகையாலே க்ருதக்ருத்யனாம் படியும்
14–இந் நிஷ்டை தனக்குப் பிறந்தமை கண்டு தான் தேறி இருக்கைக்கு அடையாளங்களும்
15–இவனுக்கு ஆர்த்தியில் மாந்த்யத்தாலே சரீரம் அநு வர்த்ததாகில் இங்கு இருந்த காலத்துக்கு ஸ்வயம் ப்ரயோஜனமாய்
ஸ்வரூப ப்ராப்த சேஷ வ்ருத்தி ரூபமான கைங்கர்யம் இருக்கும் படியும்
16-பகவத் கைங்கர்யத்துக்கு எல்லை நிலம் பாகவத கைங்கர்யமான படியும்
17-சாஸிதமான ஸ்வாமிக்கு அபிமதம் அல்லாதது கைங்கர்யம் அல்லாமையாலே யதா சாஸ்திரம் கைங்கர்யம் அனுஷ்ட்டிக்க வேண்டினபடியும்
18-இஸ் சாஸ்திரீய கைங்கர்ய ப்ரவ்ருத்தனுக்கு அபராதங்கள் புகாமைக்கும் -புகுந்தவை கழிகைக்கும் விரகுகளும்
19-இந் நிரபராத கைங்கர்யத்துக்கு ஸ்தாநமாக அநாபத்தில் உசிதமாவது பாகவத ஆஸ்ரிதமான பகவத் க்ஷேத்ரம் என்னும் இடமும்
20-இப்படி இருந்த இவ்வதிகாரிக்கு சரண்யா சங்கல்ப விசேஷத்தாலே ப்ரசஸ்த தேச காலாதி நிரபேஷமாக
ஸ்தூல சரீரத்தின் நின்றும் நிர்யாணம் இருக்கும் படியும்

21-இப்படிப் புறப்பட்டால்-பிதா யவ்வ்ய ராஜ்யத்துக்கு முடி சூட்ட அழைத்து வரவிட்ட ராஜ குமாரன் போமாப் போலே
பெரிய மேன்மையோடே பரமபத பர்யந்தமாக அர்ச்சிராதி மார்க்கத்தாலே போம் படியும்
22-இப்படிப் போனால் அங்கு பிறக்கும் ஸ்வச் சந்த கைங்கர்ய பர்யந்தமாக பரிபூர்ண அனுபவ ரூபமான முக்த ஐஸ்வர்யம் இருக்கும் படியும் –
23-இப்படி யுக்தமான ஞாதவ்யங்களில் பிரதானமான சித்த உபாயத்தையும்
24-கர்தவ்யங்களில் பிரதானமான ஸாத்ய உபாயத்தையும்
25-26-இவ் வுபாய நிஷ்டனுடைய ப்ரபாவத்தில் சாஸ்திரங்கள் இசையாத ஏற்றச் சுருக்கங்களையும் பற்றி
ஆஹார தோஷ ஹேதுக சம்சர்க்க யுக ஸ்வ பாதிகளாலே வரும் கலக்கங்களுக்குப் பண்ணும் பரிகார பிரகாரங்களும்
27-28-29-இவை எல்லாம் அனுசந்திக்கைக்கு முகமான ரஹஸ்ய த்ரயத்தில் பாத வாக்ய யோஜனைகளும்
30-இவ்வர்த்தங்களுக்கு எல்லாம் யதா சாஸ்திரம் சம்பிரதாய ப்ரவர்த்தனம் பண்ணும் ஆச்சார்யனுக்கு
உபதேசாதி பிரவ்ருத்தி நிவ்ருத்தி விஷயங்கள் இருக்கும் படியும்
31-இப்படி பரம உபகாரகனான ஆச்சார்யன் திறத்தில் தகுதியான பிரதியுபகாரம் இல்லாமையால்
நித்ய ருணியான சிஷ்யனுக்குச் செய்ய அடுக்குமவை எல்லாம்
32-ஸ்ருதி ஸ்ம்ருதி ஸூத்ர ஸம்ப்ரதாயங்களாலும் -இவற்றுக்கு அநு கூலங்களான சமீஸீந நியாயங்களாலும் –
அஞ்ஞான சம்சய விபர்யங்கள் ஆகிற யதா ஸ்ருதம் யதா ஹ்ருதயம் உபபாதித்தோம் –

ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் திருவடிகள் ஸ்தோத்ரம்-

உறு சகடம் உடைய ஒரு காலுற்று உணர்ந்தன
உடன் மருதம் ஓடிய ஒரு போதில் தவழ்ந்தன
உறி தடவும் அளவில் உரலோடு உற்று நின்றன
உறு நெறி ஓர் தருமன் விடு தூதுக்கு உகந்தன
மற நெறியர் முறிய பிருதானத்து வந்தன
மலர்மகள் கை வருட மலர் போதில் சிவந்தன
மறு பிறவி அறு முனிவர் மாலுக்கு இசைந்தன
மனு முறையில் வருவது ஓர் விமானத்து உறைந்தன
அறமுடைய விசயன் அமர் தேரில் நிகழ்ந்தன
அடல் உரக படம் மடிய ஆடிக் கடிந்தன
அறு சமயம் அறிவு அரிய தானத்து அமர்ந்தன
அணி குருகை நகர் முனிவர் நாவுக்கு அமைந்தன
வெறியுடைய துவள மலர் வீறுக்கு அணிந்தன
விழு கரி ஓர் குமரன் என மேவிச் சிறந்தன
விறல் அசுரர் படை அடைய வீயத் துரந்தன
விடல் அரிய பெரிய பெருமாள் மென் பதங்களே –

இதி யதிராஜ மஹாநஸ பரிமள பரிவாஹ வாஸிதாம் பிபத
விபுத பரிஷத் நிஷேவ்யாம் வேதாந்த உதயந சம்பிரதாய ஸூதாம்

திரு மடைப்பள்ளி ஆச்சானுடைய சம்ப்ரதாயம் கொண்ட அமிர்தத்தை பருகுவீர்

கல கண்ட குண ஆஸ்வாத்ய காமஸ்ய அஸ்த்ரே நிஜாங்குரே
நிம்ப விருத்திபிஸ் உத்கீர்ணே ந ஸூத பரிதப்யதே

மா மரம் ஓன்று குயில்களால் நன்றாக சுவைத்து உண்ணப்படுவதும் -மன்மதனுடைய செயல்களுக்கு ஏற்றதாக உள்ளதும்
ஆகிய தனது தளிர் இலைகளைக் கொண்டு வாழ்கின்ற விலங்குகளால் அந்தத் தளிர்கள் உமிழப் பட்டாலும்
வருத்தம் அடைவது இல்லை –
அதே போன்று இந்த நூலை அஸூயை அடியாகத் தள்ளினாலும் எந்தக் குறையும் இல்லையே –

முன்பெற்ற ஞானமும் மோகம் துறக்கலும் மூன்று உரையில்
தன்பற்ற தன்மையும் தாழ்ந்தவர்க்கு ஈயும் தனித் தகவும்
மன்பற்றி நின்ற வகை உரைக்கின்ற மறையவர் பால்
சின்பற்றி என் பயன் சீர் அறிவோர்க்கு இவை செப்பினமே –

நிர்விஷ்டம் யதி ஸார்வ பவ்ம வசஸாம் ஆவிருத்திபிர் யவ்வனம்
நிர்தூத இதர பாரதந்தர்ய நிரயா நிதா ஸூகம் வாசரா
அ ங்கீ க்ருத்ய சதாம் ப்ரசத்திம சதாம் கர்வ அபி நிர்வாபித
சேஷ ஆயுஷி அபி சேஷி தம்பதி தயா தீஷாம் உதீஷா மஹே

யதிராஜர் ஸ்ரீ ஸூக்திகளைக் கற்று இளமைக்காலம் நன்றாக இனமாகவே கழிந்தது
சான்றோர்கள் அனுக்ரஹத்தால் மற்ற மதங்களுடைய செருக்கும் ஓடுக்கப்பட்டன-
இனி திவ்ய தம்பதிகளுடைய கருணையால் உண்டாகும் சங்கல்பத்தையே எதிர்நோக்கி நிற்கிறோம் –

செப்பச் செவிக்கு அமுது என்னத் திகழும் செழும் குணத்துத்
தப்பு அற்றவருக்குத் தாமே உகந்து தரும் தகவால்
ஒப்பற்ற நான்மறை உள்ளக் கருத்தில் உறைத்து உரைத்து
முப்பத்து இரண்டு இவை முத்தமிழ் சேர்ந்த மொழித் திருவே —

வேதாந்த தாத்பர்யம் -அமிர்தம் போன்ற இவை -முப்பத்து இரண்டு -பாசுரங்களும்
முத்தமிழுக்கும் அலங்காரமாக ஆகும்-

ஆஸ்திக்யவாந் நிசித புத்திர் அநப்ய ஸூயுர்
சத் ஸம்ப்ரதாய பரிசுத்த மநா சத் அர்த்தா
சங்கேத பீதி ரஹித ஸத்ருணேஷு அசக்த
சத் வர்த்தநீம் அநு விதாஸ்யதி ஸாஸ்வதீம் ந —

மறை உரைக்கும் பொருள் எல்லாம் மெய் என்று ஓர்வார்
மன்னிய கூர் மதி உடையார் வண் குணத்தில்
குறை உரைக்க நினைவில்லார் குருக்கள் தம் பால்
கோதற்ற மனம் பெற்றார் கொள்வார் நன்மை
சிறை வளர்க்கும் சில மாந்தர் சங்கேதத்தால்
சிதையாத திண் மதியோர் தெரிந்தது ஓரார்
பொறை நிலத்தின் மிகும் புனிதர் காட்டும் எங்கள்
பொன்றாத நன்னெறியில் புகுத்துவாரே —

இது வழி இன்னமுது என்றவர் இன்புலன் வேறு இடுவார்
இது வழியாம் அலவென்று அறிவார் எங்கள் தேசிகரே
இது வழி எய்துக என்று உகப்பால் எம் பிழை பொறுப்பார்
இது வழியா மறையோர் அருளால் யாம் இசைந்தனமே —

எட்டும் இரண்டும் அறியாத எம்மை இவை அறிவித்து
எட்ட ஒண்ணாத இடம் தரும் எங்கள் அம் மாதவனார்
முட்ட வினைத்திரள் மாள முயன்றிடும் அஞ்சல் என்றார்
கட்டெழில் வாசகத்தால் கலங்கா நிலை பெற்றனமே —

வானுள் அமர்ந்தவருக்கும் வைகுந்த வரும் நிலைகள்
தான் உளனாய் உகக்கும் தரம் இங்கு நமக்கு உளதே
கூன் உள நெஞ்சுகளால் குற்றம் எண்ணி இகழ்ந்திடினும்
தேனுள பாத மலர்த் திரு மாலுக்குத் தித்திக்குமே —

வெள்ளைப் பரிமுகர் தேசிகராய் விரகால் அடியோம்
உள்ளத்து எழுதியது ஓலையில் இட்டனம் யாம் இதற்கென்
கொள்ளத் துணியினும் கோது என்று இகழினும் கூர் மதியீர்
எள்ளத்தனை உகவாது இகழாது எம் எழில் மதியே —

ரஹஸ்ய த்ரய சாரம் அயம் வேங்கடேச விபச்சிதா
சரண்ய தம்பித விதாம் சம்மத சமக்ருஹ்யத-

நிகமந அதிகாரம் சம்பூர்ணம்

ஸம்ப்ரதாய ப்ரக்ரியா பாகம் சம்பூர்ணம்

ஸ்ரீ ரஹஸ்ய த்ரய சாரம் சம்பூர்ணம்-

———————————————————————————-

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ தேசிகன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பிள்ளை லோகாச்சார்யர் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம் –

ஸ்ரீ மத் ரஹஸ்ய த்ரய சாரம் — 32–நிகமன அதிகாரம் – —ஸ்ரீ வேதாந்த தேசிகன் ஸ்வாமி–

ஸ்ரீ மான் வேங்கட நாதார்ய கவிதார்க்கிக கேசரீ
வேதாந்தாசார்ய வர்யோமே சந்நிதத்தாம் சதா ஹ்ருதி —

சீரொன்று தூப்புல் திருவேங்கடமுடையான்
பாரொன்றச் சொன்ன பழ மொழியில் ஓரொன்று
தானே அமையாதோ தாரணியில் வாழ்வார்க்கு
வானேறப் போமளவும் வாழ்வு –

—————————————————————————

கர பதரிவ விஸ்வஸ் கச்சித் ஆச்சார்ய த்ருஷ்டயா
முஷித நிகில மோஹா மூல மந்த்ராதி போகஸ்
ஸ குண விஷய சித்தவ் சம்ப்ரதாயம் ப்ரயச்சந்
ஸூ சரித ஸிலஹாரீ ஸூரி ப்ருந்த அபிநந்த்ய –

ஒரு அதிகாரி தனது ஆச்சார்யனுடைய கடாக்ஷம் காரணமாக அனைத்து விஷயங்களையும் உள்ளங்கை
இலந்தப் பழம் போலே நன்றாக அறிகிறான்
இதனால் அனைத்து விதமான அஞ்ஞானங்களும் நீங்கப் பெறுகிறான் -மூல மந்த்ரம் முதலானவற்றுடைய
ஆழ்ந்த பொருளை எப்பொழுதும் எண்ணியபடியே இருத்தல் என்னும் அனுபவத்தை அடைகிறான் –
சிறந்த குணங்களைக் கொண்ட வேறு ஒருவனைச் சந்தித்தால் தன்னுடைய ஸம்ப்ரதாயத்தைக் குறித்து உபதேசிக்கிறான்-
சான்றோர்களுடைய பழக்கங்கள் என்பதான தானியங்களைப் பொறுக்கி எடுக்கிறான் –
இதனால் நித்ய ஸூரிகளின் கூட்டத்தால் கொண்டாடப்படுகிறான் –

கீழ் அதிகாரங்களில் உள்ள திரண்ட பொருள்கள்
1–இப்படி இஜ் ஜீவாத்மா நித்ய ஸூரி களோடு ஓக்க ஸ்ரீ பகவத் அனுபவ ரசத்துக்கு ஸ்வரூப யோக்யனாய் இருந்து வைத்து –
அநாதி காலம் இழந்து -ஓர் அளவிலே புரிந்து -சதாச்சார்ய சம்பந்தம் உண்டாய்த் தத்வ ஹிதங்களை அறியத் தொடங்கின படியும்
2–இவற்றை அறிவிக்கும் பிரமாணங்களில் ரஹஸ்ய த்ரயம் சார தமமான படியும்
3–இவற்றைக் கொண்டு அறியும் அர்த்தங்களில் ஈஸ ஈஸித்வயங்களினுடைய சரீர ஆத்ம பாவ சம்பந்தாதிகள்
பிரதான பிரதிதந்தரமாய் ஞாதவ்யங்களான படியும்
4–இஸ் சம்பந்தத்தோடே கூட ஞாதவ்யமாக பூர்வாச்சார்ய சங்க்ருஹீதமான அர்த்த பஞ்சகம் ரஹஸ்ய த்ரயத்தில் கிடக்கிறபடியும்
5–இவ் வர்த்த பஞ்சகத்துக்கு உள்ளே தத்வ த்ரயாதி விபாக சிந்தை பண்ணுவார்க்குத் தாத்பர்யமும்

6–இவ் வர்த்தக பஞ்சகத்தில் ஈஸ்வரனாக சாத்விக சாஸ்திரங்களில் சொல்லப்பட்டவன் ஸ்ரீ யபதி என்னும் இடமும்
7–இத் தத்வ த்ரயங்கள் எல்லாம் தெளிந்தவன் முமுஷுவாய் மோக்ஷ உபாய உந் முகனாம் படியும்
8–அதிகாரி விபாகமும்
9–இவ் வாதிகாரிகளுக்கு அநு ரூபமான உபாய விபாகமும்
10–இவ் உபாயங்களிலே ஸ்வ தந்த்ர பிரபத்தி நிஷ்டனுக்கு அதிகார விசேஷம் இருக்கும் கட்டளையும்

11–ஸக்ருத் கர்தவ்யமான இவ் உபாயத்துக்கு அநு ரூபமாக விஹிதமான பரிகர விபாகமும்
12–முமுஷுக்கு பரிகரமான பர ந்யாஸ ரூப பிரதான கர்த்தவ்யத்தினுடைய சந்நிவேசம் இருக்கும் படியும்
13–இப்படி ச அங்க பிரபதன அனுஷ்டானம் பண்ணினவன் சர்வ ரக்ஷண அதி க்ருதன் பக்கலிலே
ந்யஸ்த பரனாகையாலே க்ருதக்ருத்யனாம் படியும்
14–இந் நிஷ்டை தனக்குப் பிறந்தமை கண்டு தான் தேறி இருக்கைக்கு அடையாளங்களும்
15–இவனுக்கு ஆர்த்தியில் மாந்த்யத்தாலே சரீரம் அநு வர்த்ததாகில் இங்கு இருந்த காலத்துக்கு ஸ்வயம் ப்ரயோஜனமாய்
ஸ்வரூப ப்ராப்த சேஷ வ்ருத்தி ரூபமான கைங்கர்யம் இருக்கும் படியும்

16-பகவத் கைங்கர்யத்துக்கு எல்லை நிலம் பாகவத கைங்கர்யமான படியும்
17-சாஸிதமான ஸ்வாமிக்கு அபிமதம் அல்லாதது கைங்கர்யம் அல்லாமையாலே யதா சாஸ்திரம் கைங்கர்யம் அனுஷ்ட்டிக்க வேண்டினபடியும்
18-இஸ் சாஸ்திரீய கைங்கர்ய ப்ரவ்ருத்தனுக்கு அபராதங்கள் புகாமைக்கும் -புகுந்தவை கழிகைக்கும் விரகுகளும்
19-இந் நிரபராத கைங்கர்யத்துக்கு ஸ்தாநமாக அநாபத்தில் உசிதமாவது பாகவத ஆஸ்ரிதமான பகவத் க்ஷேத்ரம் என்னும் இடமும்
20-இப்படி இருந்த இவ்வதிகாரிக்கு சரண்ய சங்கல்ப விசேஷத்தாலே ப்ரசஸ்த தேச காலாதி நிரபேஷமாக
ஸ்தூல சரீரத்தின் நின்றும் நிர்யாணம் இருக்கும் படியும்

21-இப்படிப் புறப்பட்டால்-பிதா யவ்வ்ய ராஜ்யத்துக்கு முடி சூட்ட அழைத்து வரவிட்ட ராஜ குமாரன் போமாப் போலே
பெரிய மேன்மையோடே பரமபத பர்யந்தமாக அர்ச்சிராதி மார்க்கத்தாலே போம் படியும்
22-இப்படிப் போனால் அங்கு பிறக்கும் ஸ்வச் சந்த கைங்கர்ய பர்யந்தமாக பரிபூர்ண அனுபவ ரூபமான முக்த ஐஸ்வர்யம் இருக்கும் படியும் –
23-இப்படி யுக்தமான ஞாதவ்யங்களில் பிரதானமான சித்த உபாயத்தையும்
24-கர்தவ்யங்களில் பிரதானமான ஸாத்ய உபாயத்தையும்
25-26-இவ் வுபாய நிஷ்டனுடைய ப்ரபாவத்தில் சாஸ்திரங்கள் இசையாத ஏற்றச் சுருக்கங்களையும் பற்றி
ஆஹார தோஷ ஹேதுக சம்சர்க்க யுக ஸ்வ பாதிகளாலே வரும் கலக்கங்களுக்குப் பண்ணும் பரிகார பிரகாரங்களும்
27-28-29-இவை எல்லாம் அனுசந்திக்கைக்கு முகமான ரஹஸ்ய த்ரயத்தில் பாத வாக்ய யோஜனைகளும்
30-இவ்வர்த்தங்களுக்கு எல்லாம் யதா சாஸ்திரம் சம்பிரதாய ப்ரவர்த்தனம் பண்ணும் ஆச்சார்யனுக்கு
உபதேசாதி பிரவ்ருத்தி நிவ்ருத்தி விஷயங்கள் இருக்கும் படியும்
31-இப்படி பரம உபகாரகனான ஆச்சார்யன் திறத்தில் தகுதியான பிரதியுபகாரம் இல்லாமையால்
நித்ய ருணியான சிஷ்யனுக்குச் செய்ய அடுக்குமவை எல்லாம்
32-ஸ்ருதி ஸ்ம்ருதி ஸூத்ர ஸம்ப்ரதாயங்களாலும் -இவற்றுக்கு அநு கூலங்களான சமீஸீந நியாயங்களாலும் –
அஞ்ஞான சம்சய விபர்யங்கள் ஆகிற யதா ஸ்ருதம் யதா ஹ்ருதயம் உபபாதித்தோம்

இவ் வர்த்தங்களை எல்லாம் முற்பட சத் ஸம்ப்ரதாயமுடைய சதாச்சார்யன் பக்கலிலே சம்யக் உப சன்னனாய்
சிஷ்யஸ்தே அஹம் சாதி மாம் த்வாம் ப்ரபந்நம்—ஸ்ரீ கீதை 2-7-என்று விண்ணப்பம் செய்து-
சாதரனாய் விசதமாக ஸ்ரவணம் பண்ணி இவற்றுக்கு உப யுக்தங்களான நல் வார்த்தைகளையும்
ஸூவ்யா ஹ்ருதாநி மஹதாம் ஸூஹ்ருதாநி ததஸ்ததா-ஸஞ்சின்வன் தீர ஆஸீத சிலஹாரீ சிலம் யதா—உத்யோக பர்வம் 34-34–என்கிறபடி
கீழே சிதறிய தானியங்களைக் கொண்டு உயிர் வாழ்பவன் அவற்றைப் பொருக்கி எடுத்து சேமிப்பது போன்று –
சிறந்த சொற்கள் மற்றும் ஒழுக்கம் ஆகியவற்றைத் திரட்டி எடுத்து கவலை இல்லாமல் வாழ வேண்டும் என்பது போன்று –
ஆய்ந்து எடுத்து அப்யாச பூயஸ்தையாலே தெளிந்து கொள்வது –

ஸூஷ்ம பரம துர்ஜ்ஜேய சதாம் தர்ம ப்லவங்கம –கிஷ்கிந்தா -18-15–என்று உயர்ந்தவர்கள் தங்களை அடியவர்களைக் காக்கும்
தர்மம் மிகவும் ஸூஷ்மமானது -என்றும்
தர்மஸ்ய தத்வம் நிஹிதம் குஹாயம் -வனபர்வம் -268-121–தர்மத்தின் தத்வம் மிகவும் ரஹஸ்யமானது -என்றும்
அணீயான் ஷூரதாராய கோ தர்மம் வக்தும் அர்ஹதி–உத்யோக பர்வம் -35–29-கத்தி நுனியைக் காட்டிலும் ஸூஷ்மாமா தர்மத்தை
யாரால் விளக்கும் தகுதி யாருக்கு உள்ளது என்றும்
ரிஷிகளுக்கும் கூட வருந்தி பத வின்யாசம் பண்ண வேண்டி இருக்கிற நிலங்களில்
மஹா ஜநோ யேந கத ச பந்தா -வனபர்வம் -268-121–சான்றோர்கள் எந்த வழியில் நடக்கிறார்களோ அதுவே
நமக்கும் சிறந்த வழியாகும் என்றும்
தர்ம ஸாஸ்த்ர ரதா ரூடா வேத கட்க தரா த்விஜா -க்ரீடார்த்தமபி யத் வ்ரூயு ச தர்ம பரமோ மத -என்று
தர்ம சாஸ்திரம் என்னும் தேரில் அமர்ந்து வேதங்கள் என்னும் வாளைக் கையில் பிடித்து நிற்கும் அந்தணர்கள்
விளையாட்டாகவே உரைப்பதும் கூட தர்மமே என்றும் சொல்லுகிறபடி
சுருதி ஸ்ம்ருதி சரணரான பூர்வாச்சார்யர்கள் கண்டக சோதனம் பண்ணி நடந்த வழியில் நடக்கையாலே நமக்கு வருவதொரு தப்பில்லை

இவ்வழி நடந்தவர்களுக்கு
அ விஸ்ராத்தம் அநாலம்பம் அபாதேயம் அதேசிகம் -தம காந்தாரம் அத்வானம் கதமேகா கமிஷ்யசி–சாந்தி பர்வம் -337-34-
இளைப்பாற ஏற்ற இடம் இல்லாமல் -பற்றிக் கொள்ள கைப்பிடி இல்லாமல் -பசியைத் தீர்க்க உணவும் இல்லாமல் –
வழி காட்டுபவர்களும் இல்லாமல் -இருளில் செல்ல வேண்டியதாக உள்ள நரக மார்க்கம் என்பதில்
நீ எவ்வாறு தனித்து செல்வாய் – என்றும்
நிஷ்பா நீயே நிராலம்பே நிச்சாயே நிரபாஸ்ரயே -த்ராகீ யஸ்ய சுபே மார்க்கே யமஸ்ய சதனம் ப்ரதி-ஸ்ரீ வங்கி புரத்து நம்பி காரிகை –
பருக நீரும் தாங்க கைப்பிடியும் ஒதுங்க நிழலும் தங்க இடமும் இல்லாமல் மிகவும் நீண்ட துக்கம் மட்டுமே அளிக்கும் உள்ள
யமன் இடத்து செல்லும் பாதையே எனக்கு அச்சத்தை உண்டாக்கும் பிறவிகளுடைய வரிசையாக உள்ளன -என்றும்
மஹரிஷிகள் நெஞ்சாறல் படும் வழிகள் காண வேண்டா
பஞ்சாக்னி வித்யையில் சொன்னபடியே -பருத்தி பட்ட பன்னிரண்டும் பட்டுப் பூட்டைக் குண்டிகை போலே-
ஏறுவது இழிவதாக தூமாதி மார்க்கத்தில் பரிப்ரமிக்கவும் வேண்டா

த்வம் நியஞ்சித் பிரு தஞ்சித் பிஸ் கர்ம ஸூத்ரோப பதிதை-ஹரே விஹரசி கிரீடா கந்துகைரிவ ஐந்துபி -ஸ்ரீ விஷ்ணு தர்மம் –
ஸர்வேச்வரனே கர்மங்கள் என்னும் கயிற்றால் கட்டப்பட்ட பந்துகள் போன்று கீழும் மேலும் எழும்படி உள்ள
ஜந்துக்களைக் கொண்டு நீ விளையாடுகிறாய் -என்கிற
பகவத் லீலா உபகரணமான தசை கழிந்து மற்றும் உள்ள அதிசய பலன்கள் பெறப் போகும் அதிகாரிகளுடைய வழிகளில் காட்டில்
புருஷார்த்த பூயஸ்தையாலும் புநர் ஆவ்ருத்தி இல்லாமையாலும்
தேப்யோ விசிஷ்டாம் ஜாநாமி கதிம் ஏகாந்திநாம் ந்ருணாம் –சாந்தி பர்வம் –358-6-அவனைச் சரணம்
புகுந்தவர்கள் வழி மேலானது என்றும்
உத்க்ரமாதி ச மார்கஸ்ய சீதி பூதோ நிராமய –சாந்தி பர்வம் -194-27-மேலே எழும் ஜீவாத்மா அந்த மார்க்கத்தில் சென்று
சம்சார துன்பம் நீங்கப் பெற்று என்றும்
தேவ யாந பர பாந்தா யோகி நாம் கிலேச சம்ஷயே -யோகிகளுக்கு கர்மங்கள் நீங்கிய பின்னர் தேவயானம் என்னும்
உயர்ந்த மார்க்கம் கிட்டுகிறது -இத்யாதிகளில் படியே அத்யந்த விசிஷ்டமாய் மிகவும் உயர்ந்ததாக உள்ளது -என்றபடி

ஆத்மா கேவலதாம் ப்ராப்தோ யத்ர கத்வா ந சோசதி–சாந்தி பர்வம் -196-11- ஜீவாத்மா துன்பம் நீங்கப்பெறும் இடம் இதுவே என்றும்
அத்யர்காநல தீப்தம் தத் ஸ்தானம் விஷ்ணோர் மஹாத்மந -ஸ்வயைவ ப்ரபயா ராஜந் துஷ்ப்ரேஷம் தேவதாநவை -வன பர்வம் -136-18-
தேஜோமயமான அந்த திவ்விய ஸ்தானத்தை தேவர்கள் அசுரர்கள் காண இயலாது என்றும்
தத்ர கத்வா புநர் நேமம் லோகமா யந்தி பாரத -வனபர்வம் -136-23-எங்கு சென்றவர்கள் மீண்டும் திரும்புவது இல்லையோ என்றும்
ஏதே வை நிரயா ஸ்தாந ஸ்தாநஸ்ய பரமாத்மந -சாந்தி பர்வம் -196-6-இதுவே பரம ஸ்தானம் என்றும்
இத்யாதிகளிலும் சம்சார அத்வாவுக்குப் பாரம் -அக்கரை -என்றும் ஸ்ருதிகளில் ஓதப்படுகிற பரமபதத்தைப் பர்யந்தமாக யுடைத்தாய் –
பகவத் பிரசாத அவலம்பநமாய் பரிபூரணமான பரம புருஷார்த்தத்தைப் பெறப் புகுகிறோம் என்கிற சந்தோஷத்தை பாதேயமாக யுடைத்தாய் –

ததோகஸ் அக்ர ஜ்வலநம் தத் ப்ரகாசி தத்வாரோ வித்யா சாமர்த்யாத் தச்சேஷ கத்யநுஸ்ம்ருதி யோகாச்ச ஹார்த்த
அநு க்ருஹீத சதாதிகயா –ஸ்ரீ ப்ரஹ்ம ஸூத்ரம்-4-2-16-
ப்ரஹ்ம வித்யையின் திறனாலும் அந்த வித்யைக்கு அங்கமாக உள்ள அர்ச்சிராதி மார்க்க சிந்தனா ரூபமான யோகத்தால்
ஹ்ருதய தாமரையில் உள்ள பரமாத்மாவால் அருளப்படுகிறான் -அவன் தேஜஸ் மூலம் காண்பித்துக் கொடுக்கப்பட்ட
ஸூஷூம்நா நாடி மூலம் கிளம்புகிறான் என்கிறபடியே
ஈசுவரனுடைய ஸுஹார்த்தத்தாலே காட்டப்படும் அர்ச்சிராதி மார்க்கத்தாலே
அவ்வோ தேவதைகள் தத்தம் எல்லைகள் தோறும் மங்கள ப்ரதீப பூர்ண கும்பாதிகளை முன்னிட்டு ச பரிகரமாய் எதிர் கொண்டு
ஸார்வ பவ்ம உபசாரங்களைப் பண்ணி வழி நடத்த -கர்மலோகத்தில் இருந்த நாள் இறை கொண்ட தேவதைகள் எல்லாம்
காணிக்கை இட்டுக் கொண்டு அநு வர்த்திக்க -அவர்களுக்கும் எட்ட ஒண்ணாத எல்லைகள் எல்லாம் கடந்து
நித்ய ஸூரிகள் திரளில் புக்கால் வாசி தெரியாதபடியான நிரதிசய பூர்த்தியைப் பெற்று

ததோ மஹதி பர்யங்கே மணி காஞ்சன சித்ரிதே–ததர்சி க்ருஷ்ணமாஸீநம் நீலம் மேராவிவாம்புதம்–
ஜாஜ்வல்யமாநம் வபுஷா திவ்ய ஆபரண பூஷிதம் –ப்ரீதி கௌசேய சம்விதம் ஹேம் நீவோபசிதம் மணிம்
கௌஸ்துபேந ஹ்யுரஸ் ஸ்தேந மணிநா அபி விராஜிதம் -உத்ய தேவோதயம் சைலம் ஸூர்யேநாப்தம் க்ரீடிநம்
நவ்பவ்ம்யம் வித்யதே தஸ்ய த்ரீஷூ லோகேஷூ கிஞ்சன –சாந்தி பர்வம் –

மாணிக்கம் பொன்னால் அலங்கரிக்கப் பெற்ற பெரிய கட்டிலிலே மேரு மலையில் மழை மேகம் பொருந்தியது போன்ற
ஸ்ரீ கிருஷ்ணனைக் கண்டார்கள்
அவனது திருமேனி திருப் பீதாம்பரத்துடன் கூடியதாயும் -நேர்த்தியான திவ்ய பூஷணங்கள் பூண்டதாயும்
ஸ்வர்ணத்தில் பதிக்கப்பட்ட நீல ரத்னம் போலே உள்ளது –
திருமார்பில் ஸ்ரீ கௌஸ்துபம் பிரகாசிக்க திருமுடியில் திரு அபிஷேகத்தில் பிரகாசிக்க
மலையில் உதிக்கும் ஸூர்யன் போன்று உள்ளது –
இவ்வித திவ்ய அழகுக்கு ஈடாக மூன்று லோகங்களிலும் யாருமே இல்லையே

தம் வைஸ்ரவண ஸங்காஸம் உபவிஷ்டம் ஸ்வலங்க்ருதம் ததர்ச ஸூத பர்யங்கே ஸுவ்வர்ணே சோத்தரச்சதே-
வராஹ ருதிராபேண சுசிநா ச ஸூகந்திநா -அநு லிப்தம் பரார்த்யேந சந்தநேந பரந்தபம்-
ஸ்திதயா பார்ச்வதச்சாபி வால வ்யஜன ஹஸ்தயா உபேதம் ஸீதயா பூயஸ் சித்ராய சசிநம் யதா –
தம் தபந்தமி வாதித்யம் உப பன்னம் ஸ்வ தேஜஸா –
வவந்தே வரதம் வந்தீ விந யஜ்ஜோ விநீதவத் –அயோத்யா -16-8-/11-

நேர்த்தியான விரிப்புடன் கூடிய ஸ்வர்ண கட்டிலில் அனைத்து திவ்ய ஆபரணங்களுடன் கூடியவனாக –
பன்றியின் குருதி போன்ற சிவந்த நறுமணம் கொண்ட சந்தனம் பூசியவனாக -அருகில் உள்ள
ஸ்ரீ சீதாபிராட்டி சந்திரனுடன் இணைந்த சித்திரை நக்ஷத்ரம் போன்று சாமரத்துடன் நிற்க –
குபேரன் போன்று அமர்ந்து இருந்த ஸ்ரீ ராமபிரானை ஸூமந்த்ரன் கண்டான்
ஸூர்யன் போன்ற தேஜஸ் கொண்டவனாயும் கேட்க்கும் வரங்கள் அளிப்பவனாயும் உள்ள
ஸ்ரீ ராமபிரானை ஸூமந்த்ரன் பணிந்தான்

என்று ஸ்ரீ மஹாபாராத ஸ்ரீ ராமாயணங்களில் சொல்லப்பட்ட அவதார ஆஸீகையாலே வ்யஞ்சிதமான
பரமபத பர்யங்கத்திலே எழுந்து அருளி இருக்கிற ச பத்நீகனான சர்வேஸ்வரன் தாளிணைக் கீழ்
ஒழிவில் காலம் எல்லாம் உடனாய் மன்னி வழுவிலா அடிமை செய்ய வேண்டும் நாம் -என்கிற மநோரதத்தின் படியே
சர்வ தேச சர்வ கால சர்வ அவஸ்த்தை உசித சர்வ வித கைங்கர்யங்களையும் பெற்று வாழ்வார்கள்

இப்படி ஸ்ரீ யபதியான நாராயணன் திருவடிகளே உபாய தசையிலும் பல தசையிலும் உப ஜீவ்யங்கள்

ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் திருவடிகள் ஸ்தோத்ரம் –

உறு சகடம் உடைய ஒரு காலுற்று உணர்ந்தன
உடன் மருதம் ஓடிய ஒரு போதில் தவழ்ந்தன
உறி தடவும் அளவில் உரலோடு உற்று நின்றன
உறு நெறி ஓர் தருமன் விடு தூதுக்கு உகந்தன
மற நெறியர் முறிய பிருதானத்து வந்தன
மலர்மகள் கை வருட மலர் போதில் சிவந்தன
மறு பிறவி அறு முனிவர் மாலுக்கு இசைந்தன
மனு முறையில் வருவது ஓர் விமானத்து உறைந்தன
அறமுடைய விசயன் அமர் தேரில் நிகழ்ந்தன
அடல் உரக படம் மடிய ஆடிக் கடிந்தன
அறு சமயம் அறிவு அரிய தானத்து அமர்ந்தன
அணி குருகை நகர் முனிவர் நாவுக்கு அமைந்தன
வெறியுடைய துவள மலர் வீறுக்கு அணிந்தன
விழு கரி ஓர் குமரன் என மேவிச் சிறந்தன
விறல் அசுரர் படை அடைய வீயத் துரந்தன
விடல் அரிய பெரிய பெருமாள் மென் பதங்களே –

இதி யதிராஜ மஹாநஸ பரிமள பரிவாஹ வாஸிதாம் பிபத
விபுத பரிஷத் நிஷேவ்யாம் வேதாந்த உதயந சம்பிரதாய ஸூதாம்

திரு மடைப்பள்ளி ஆச்சானுடைய சம்ப்ரதாயம் கொண்ட அமிர்தத்தை பருகுவீர்

கல கண்ட குண ஆஸ்வாத்ய காமஸ்ய அஸ்த்ரே நிஜாங்குரே
நிம்ப விருத்திபிஸ் உத்கீர்ணே ந ஸூத பரிதப்யதே

மா மரம் ஓன்று குயில்களால் நன்றாக சுவைத்து உண்ணப்படுவதும் -மன்மதனுடைய செயல்களுக்கு ஏற்றதாக உள்ளதும்
ஆகிய தனது தளிர் இலைகளைக் கொண்டு வாழ்கின்ற விலங்குகளால் அந்தத் தளிர்கள் உமிழப் பட்டாலும்
வருத்தம் அடைவது இல்லை –
அதே போன்று இந்த நூலை அஸூயை அடியாகத் தள்ளினாலும் எந்தக் குறையும் இல்லையே –

முன்பெற்ற ஞானமும் மோகம் துறக்கலும் மூன்று உரையில்
தன்பற்ற தன்மையும் தாழ்ந்தவர்க்கு ஈயும் தனித் தகவும்
மன்பற்றி நின்ற வகை உரைக்கின்ற மறையவர் பால்
சின்பற்றி என் பயன் சீர் அறிவோர்க்கு இவை செப்பினமே –

நிர்விஷ்டம் யதி ஸார்வ பவ்ம வசஸாம் ஆவிருத்திபிர் யவ்வனம்
நிர்தூத இதர பாரதந்தர்ய நிரயா நிதா ஸூகம் வாசரா
அ ங்கீ க்ருத்ய சதாம் ப்ரசத்திம சதாம் கர்வ அபி நிர்வாபித
சேஷ ஆயுஷி அபி சேஷி தம்பதி தயா தீஷாம் உதீஷா மஹே

யதிராஜர் ஸ்ரீ ஸூக்திகளைக் கற்று இளமைக்காலம் நன்றாக இனமாகவே கழிந்தது
சான்றோர்கள் அனுக்ரஹத்தால் மற்ற மதங்களுடைய செருக்கும் ஓடுக்கப்பட்டன-
இனி திவ்ய தம்பதிகளுடைய கருணையால் உண்டாகும் சங்கல்பத்தையே எதிர்நோக்கி நிற்கிறோம் –

செப்பச் செவிக்கு அமுது என்னத் திகழும் செழும் குணத்துத்
தப்பு அற்றவருக்குத் தாமே உகந்து தரும் தகவால்
ஒப்பற்ற நான்மறை உள்ளக் கருத்தில் உறைத்து உரைத்து
முப்பத்து இரண்டு இவை முத்தமிழ் சேர்ந்த மொழித் திருவே —

வேதாந்த தாத்பர்யம் -அமிர்தம் போன்ற இவை -முப்பத்து இரண்டு -பாசுரங்களும்
முத்தமிழுக்கும் அலங்காரமாக ஆகும்-

ஆஸ்திக்யவாந் நிசித புத்திர் அநப்ய ஸூயுர்
சத் ஸம்ப்ரதாய பரிசுத்த மநா சத் அர்த்தா
சங்கேத பீதி ரஹித ஸத்ருணேஷு அசக்த
சத் வர்த்தநீம் அநு விதாஸ்யதி ஸாஸ்வதீம் ந —

மறை உரைக்கும் பொருள் எல்லாம் மெய் என்று ஓர்வார்
மன்னிய கூர் மதி உடையார் வண் குணத்தில்
குறை உரைக்க நினைவில்லார் குருக்கள் தம் பால்
கோதற்ற மனம் பெற்றார் கொள்வார் நன்மை
சிறை வளர்க்கும் சில மாந்தர் சங்கேதத்தால்
சிதையாத திண் மதியோர் தெரிந்தது ஓரார்
பொறை நிலத்தின் மிகும் புனிதர் காட்டும் எங்கள்
பொன்றாத நன்னெறியில் புகுத்துவாரே —

இது வழி இன்னமுது என்றவர் இன்புலன் வேறு இடுவார்
இது வழியாம் அலவென்று அறிவார் எங்கள் தேசிகரே
இது வழி எய்துக என்று உகப்பால் எம் பிழை பொறுப்பார்
இது வழியா மறையோர் அருளால் யாம் இசைந்தனமே —

எட்டும் இரண்டும் அறியாத எம்மை இவை அறிவித்து
எட்ட ஒண்ணாத இடம் தரும் எங்கள் அம் மாதவனார்
முட்ட வினைத்திரள் மாள முயன்றிடும் அஞ்சல் என்றார்
கட்டெழில் வாசகத்தால் கலங்கா நிலை பெற்றனமே —

வானுள் அமர்ந்தவருக்கும் வைகுந்த வரும் நிலைகள்
தான் உளனாய் உகக்கும் தரம் இங்கு நமக்கு உளதே
கூன் உள நெஞ்சுகளால் குற்றம் எண்ணி இகழ்ந்திடினும்
தேனுள பாத மலர்த் திரு மாலுக்குத் தித்திக்குமே —

வெள்ளைப் பரிமுகர் தேசிகராய் விரகால் அடியோம்
உள்ளத்து எழுதியது ஓலையில் இட்டனம் யாம் இதற்கென்
கொள்ளத் துணியினும் கோது என்று இகழினும் கூர் மதியீர்
எள்ளத்தனை உகவாது இகழாது எம் எழில் மதியே —

ரஹஸ்ய த்ரய சாரம் அயம் வேங்கடேச விபச்சிதா
சரண்ய தம்பத விதாம் சம்மத சமக்ருஹ்யத-

நிகமந அதிகாரம் சம்பூர்ணம்

ஸம்ப்ரதாய ப்ரக்ரியா பாகம் சம்பூர்ணம்

ஸ்ரீ ரஹஸ்ய த்ரய சாரம் சம்பூர்ணம்

———————————-

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ தேசிகன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பிள்ளை லோகாச்சார்யர் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம் –

ஸ்ரீ அருளிச் செயல்களில் நாராயண சப்த பிரயோகம்- திரு மந்த்ரமும் திரு மந்த்ரார்த்தமும்–

வண் புகழ் நாரணன் -1-2-10
செல்வ நாரணன் -1-10-8
என்று தொடங்கி
வாழ் புகழ் நாரணன் –10-9-1-
என்று முடிவாக ஆதி மத்திய அவசானமாக ஸ்ரீ நம் ஆழ்வார் அருளிச் செய்கையாலும் –

நாடு நகரமும் நன்கு அறிய நமோ நாராயணா -திரு பல்லாண்டு -4-என்று தொடங்கி
ஓவாதே நமோ நாரணா என்பன்–பெரிய ஆழ்வார் திரு மொழி -5-1-3-என்று ஸ்ரீ பெரிய ஆழ்வாரும் –

நாத் தழும்பு எழ நாரணா-பெருமாள் திரு மொழி-2-4-
நலம் திகழ் நாரணன் –பெருமாள் திரு மொழி–10-1-என்று பெருமாளும் –

நான்முகனை நாராயணன் படைத்தான் -என்று தொடங்கி
எட்டு எழுத்தும் ஓதுவார்கள் வல்லர் வானம் ஆளவே -திரு சந்த விருத்தம் -77-என்று ஸ்ரீ திரு மழிசைப் பிரானும்

நான் கண்டு கொண்டேன நாராயணா என்று ஒரு கால் போலே ஒன்பதின் கால் சொல்லி நாரயாணாவோ
மணி வண்ணா நாகணையாய் வாராய் -என்று ஸ்ரீ திரு மங்கை ஆழ்வாரும்
உபக்ரமத்தொடு உபசம்காரத்தொடு வாசி அற அருளிச் செய்கையாலும் –

நன்மாலை கொண்டு நமோ நாரணா என்னும் சொல் மாலை கற்றேன் –57-என்றும்
நாரணா என்று ஓவாது உரைக்கும் உரை உண்டே -95-என்றும் –
ஞான  சுடர் விளக்கு ஏற்றினேன் நாரணற்கு-1-
நாரணன் தன நாமங்கள் 2-2-
பகல் கண்டேன் நாரணனை கண்டேன் -2-81-என்றும்
நாமம் பல சொல்லி நாராயணா -என்று-3-8- ஸ்ரீ முதல் ஆழ்வார்களும் அருளிச் செய்கையாலும்

மயர்வற மதி நலம் அருளினன் என்கிறபடியே நிர்ஹேதுக பகவத் கடாஷத்தாலே
சமதிகத சமஸ்த வஸ்து வாஸ்தவரான ஆழ்வார்கள் எல்லாரும் விரும்பினார்கள் –
இதர மந்த்ரங்களை அநாதாரித்து இத்தையே தம் தாமுக்கு தஞ்சமாக அனுசந்தித்து –
உபதேச வேளையிலும் தம் தாமைப் பற்றினவர்களுக்கும் இத்தையே உஜ்ஜீவன ஹேதுவாக
உபதேசித்து போருகையாலே அவ் வாழ்வார்களைப் பின் சென்ற ஆச்சார்யர்கள் எல்லாரும் விரும்பினார்கள் -என்கை-
இத்தால் மந்த்ராந்த்ரங்களில் காட்டில் இம் மந்த்ரத்துக்கு உண்டான வைபவம் சொல்லிற்று ஆய்த்து-

எனக்கு என்றும் தேனும் பாலும் அமுதுமாய திரு மால் திரு நாமம் -பெரிய திரு மொழி -6-10-6-
என்கிறபடியே பிரதிபாத்ய வஸ்துவைப்   போலே -ஸ்வயம் போக்யமாய் இருக்கையாலே –
போகத்துக்கும் ஹேதுவாய் இருக்கும் என்கை

நின் திரு எட்டு எழுத்தும் கற்று மற்று எல்லாம் பேசிலும் -பெரிய திரு மொழி -8-10-3-
என்கிறபடியே ஆத்மா உஜ்ஜீவனத்துக்கு உடலாக அறிய வேண்டும் அர்த்த விசேஷங்கள் எல்லாம்
இம் மந்த்ரத்துக்குள்ளே உண்டு என்கை –

ஸ்ரீ நாராயண சப்தார்த்தை அனுசந்திக்கிற ஸ்ரீ திருமங்கை ஆழ்வார் –
எம்பிரான் எந்தை என்னுடை சுற்றம் எனக்கு அரசு என்னுடை வாணாள் -பெரிய திருமொழி -1-1-6–என்கையாலே
ஸ்ரீ ஈஸ்வரனே இவ் ஆத்மாக்களுக்கு சர்வ வித பந்துவும் என்று இப் பதத்திலே சொல்லும் என்கை –

———————–

ஸ்ரீ நாராயணன் -என்னும் திருப் பெயரின் உடைய அர்த்தத்தை -பொருளை அருளிச் செய்கிறார் –
ஏதேனுமாக திரு மந்த்ரத்தை சொல்ல நேர் பட்டவாறே-ப்ரஸ்துதமானவாறே-
முன்னே அர்த்தத்தைச் சொல்லி பின்பு வாசக சப்தத்தை -பெயரினைச் சொல்லுதல் –
முன்பே திருப் பெயரைச் சொல்லி பின்பு அர்த்தத்தை சொல்லுதல்
செய்யக் கடவதாய் இருப்பது ஒரு நிர்பந்தம் உண்டு இவர்க்கு-

எண் பெருக்கு அந் நலத்து ஒண் பொருள் ஈறில வண் புகழ் நாரணன் – என்னுதல்
யாவையும் எவரும் தானாம் அமைவுடை நாரணன் -என்னுதல் –
நாரணன் முழு ஏழு உலகுக்கும் நாதன் -என்னுதல் –
நாராயணன் நங்கள் பிரான் அவனே -என்னா -அவனே அகல் ஞாலம் படைத்து இடந்தான் -என்னுதல் செய்வர்
கண்ணன் கழலிணை நண்ணும் மனம் உடையீர் எண்ணும் திருநாமம் திண்ணம் நாரணமே-10-5-1-
நாரணன் எம்மான் பாரணங்கு ஆளன் வாரணம் தொலைத்த காரணன் தானே–10-5-2-
தானே உலகு எல்லாம் தானே படைத்து இடந்து தானே உண்டு உமிழ்ந்து தானே ஆள்வானே-10-5-3-

—————–

தேனார் சோலைகள் சூழ் திரு வல்லவாழ் உறையும்
கோனாரை அடியேன் அடி கூடுவது என்று கொலோ?–5-9-1-

‘தேனார் சோலைகள் சூழ் திருவல்லவாழ் உறையும் கோனாரை’ -என்கிறாள்.
அவதாரங்கள் போல் தீர்த்தம் பிரசாதித்தொழியாது தங்கியிருத்தலின் ‘உறையும் கோனாரை’ என்கிறாள்.
ஸ்ரீ நாராயண சப்தத்திலும் பிரணவத்திலும் போலே, ‘கோனாரை அடியேன்’ என்கிறாள்.
அவனைச் சொல்லும் போது தம்மை யிட்டல்லது சொல்லப் போகாது;
தம்மைச் சொல்லும் போதும் அவனை யிட்டல்லது சொல்லப் போகாது.
‘கோனாரை’ என்ற இடம், நாராயண சப்தார்த்தம்;
‘அடியேன்’ என்ற இடம், பிரணவார்த்தம்.
பிரணவம், ஜீவப் பிரதானம்; நாராயண பதம், ஈச்வரப் பிரதானம்.

‘நாராயண சப்தத்திலும் பிரணவத்திலும்’ என்று மேலே கூறியதனை விவரிக்கிறார் ‘கோனாரை’ என்று தொடங்கி.
‘நான்காம் வேற்றுமை’என்றது, ‘நாராயணாய’ என்ற பதத்திலேயுள்ள ‘ஆய’ என்னும் உருபினை.

‘அடி கூடுவது என்று கொலோ’ என்ற இடம்,
நான்காம் வேற்றுமையின் பொருள்; ‘என்று கொலோ’ என்று பிரார்த்தனையோடு தலைக் கட்டுகிற தன்றோ.
கோனாரை அடியேன் – நாயகன் தைரியத்தையுடைய நாயகன்–இவள் தைரியம் இல்லாதவள்.
அடியேன் அடிகூடுவது என்று கொலோ – ஸ்வரூபத்துக்குத் தகுதியாக வேற்றுமையின் பொருளோடே-விபக்தி உடன் – தலைக்கட்டுகிறபடி.
எல்லா அளவிலும் ஸ்வரூபம் அழியாதன்றோ. தாமாகவுமாம், பிராட்டிமார் தசையை அடைந்தவராகவுமாம்,
அதற்கும் அவ்வருகே சில அவஸ்தைகளை யுடையராகவுமாம், எல்லாக் காலத்திலும் ஸ்வரூபம் மாறாது;
பிண்டத்வ கடத்வ கபாலத்வ சூர்ணத்வங்களாகிற நிலை வேறுபாடுகளை அடைந்தாலும் மண்ணான வடிவுக்கு அழிவில்லை யன்றோ.
தாமான தன்மையில் “அடி தொழுது எழு”-திருவாய். 1. 1 : 1.-என்பர்;
பரோப தேசத்தில் “திண் கழல் சேர்” – திருவாய். 1. 2 : 10.-என்பர்;
தூது விடப் புக்கால் “திருவடிக் கீழ்க் குற்றேவல்”- திருவாய். 1. 4 : 2.– என்பர்;
பிறரைச் சொல்லப் புக்கால் “தாட் பட்ட தண் துழாய்த் தாமம் காமிற்றாயே” திருவாய். 2. 1 : 2.-என்பர்;
கலங்கி மடல் எடுக்குமளவானாலும் “தலையில் வணங்கவுமாங்கொலோ” –திருவாய். 5. 3 : 7.-என்பர்;
பித்தேறிச் சொல்லும் போதும் “கண்ணன் கழல்கள் விரும்புமே” – திருவாய். 4. 4 : 8.-என்னுதல்,
“ஏறிய பித்தினொடு எல்லா உலகும் கண்ணன் படைப்பு” -திருவாய். 4. 4 : 7.-என்னுதல் சொல்வார் இத்தனை.

—————-

நாடு நரகமும் நன்கு அறிய நமோ நாராயணா என்று
பாடு மனமுடைப் பத்தர் உள்ளீர் வந்து பல்லாண்டு கூறுமினே -ஸ்ரீ திருப்பல்லாண்டு -4-

நல் வகையால் நமோ நாராயணா என்று நாமம் பல பரவிப்
பல் வகையாலும் பவித்ரனே உனக்குப் பல்லாண்டு கூறுவனே –11-

நல்லாண்டு என்று நவின்று உரைப்பார் நமோ நாராயணா என்று
பல்லாண்டும் பரமாத்மனைச் சூழ்ந்து இருந்து ஏத்துவர் பல்லாண்டே –12-

நச்சுவார் முன்னிற்கும் நாராயணன் தன்னை அச்சோ வருக என்று ஆய்ச்சி உரைத்தன
மச்சணி மாட புதுவை கோன் பட்டன் சொல் நிச்சலும் பாடுவார் நீள் விசும்பு ஆள்வாரே -ஸ்ரீ பெரியாழ்வார்-1-8-11 – –

நண்ணித் தொழுமவர் சிந்தை பிரியாத நாராயணா இங்கே வாராய் எண்ணற்கு அரிய பிரானே – -2 3-2 – –

நண்ணல் அரிய பிரானே நாரணா நீராட வாராய் -2 4-1 – –

நம்பி நீ பிறந்த நல் நாள் நன்று நீ நீராட வேண்டும் நாரணா நீராட வாராய் -2 4-8 – –

நல்ல துழாய் அலங்கல் சூடி நாரணன் போம் இடம் எல்லாம் சோதித்து உழி தருகின்றாள் -3-7-5 –

ஞாலம் முற்று உண்டு ஆல் இலை துயில் நாராயணனுக்கு இவள் மாலதாகி மகிழ்ந்தனள் என்று தாயுரை செய்ததனைக்
கோலமார் பொழில் சூழ் புதுவையர் கோன் விட்டு சித்தன் சொன்ன மாலை பத்தும் வல்லார்க்கு இல்லை வரு துயரே -3 7-11 –

நாராயணன் செய்த தீமை என்றும் எமரர்கள் குடிக்கு ஓர் ஏச்சு கொலோ ஆயிடும் கொலோ – 3-8 2- –

கேசவன் பேரிட்டு நீங்கள் தேனித்து இருமின் நாயகன் நாரணன் தம் மன்னை நரகம் புகாள் – 4-6 1-

கண்ணுக்கு இனிய கரு முகில் வண்ணன் நாமமே நண்ணுமின் நாரணன் தம் அன்னை நரகம் புகாள் – 4-6 7-

நலம் திகழ் சடையான் முடிக் கொன்றை மலரும் நாரணன் பாதத் துழாயும்
கலந்து இழி புனலால் புகர்படு கங்கை கண்டம் என்னும் கடி நகரே -4 7-2 –

ஒற்றை விடையனும் நான் முகனும் உன்னை அறியா பெருமையோனே
முற்ற உலகு எல்லாம் நீயேயாகி மூன்று எழுத்தாய முதல்வனேயோ
அற்றது வாழ் நாள் இவருக்கு என்று எண்ணி யஞ்ச நமன் தமர் பற்றலுற்ற
வற்றைக்கு நீ என்னை காக்க வேண்டும் அரங்கத்து அரவணை பள்ளியானே -4 10-4 –

முற்ற உலகு எல்லாம் நீயேயாகி –
ஸ்வ வ்யதிரிக்த சமஸ்த வஸ்துக்களும் பிரகாரமாக -தான் பிரகாரியாக இருக்கையாலே –
ஓன்று ஒழியாதபடி சகல லோகங்களும் நீயேயாய் – சர்வம் கல்விதம் பிரம -என்றும் –
புருஷ ஏவேதம் ஸ்ர்வம்-என்னக் கடவது இறே –
மூன்று எழுத்தாய முதல்வனேயோ-
அஷய த்ரயாத்மகமான -பிரணவத்துக்கு வாச்யனாய் கொண்டு -சர்வ காரண பூதனாய் இருக்கிறவனே
மூன்று எழுத்தாய -என்கிற -சாமாநாதி கரண்யம் -வாச்ய வாசக பாவ சம்பந்த நிபந்தனம் –
பிரணவம் தான் -சப்த பிரதான்யத்தாலே -ஜீவ பரமாய் – அர்த்த ப்ராதான்யத்தாலே பகவத்பரமாய் இறே இருப்பது –
ஓங்காரோ பகவான் விஷ்ணு -என்றும் –
ஓம் இத் ஏக அஷரம் பிரம வ்யாஹரந்மா மநுச்மான்-என்றும் சொல்லக் கடவது இறே –
அதில் பிரதம அஷரத்தில் பிரக்ர்த்யம் இறே சர்வ காரணத்வம் –

நன்மை தீமைகள் ஒன்றும் அறியேன் நாரணா என்னும் இத்தனை அல்லால்
புன்மையால் உன்னை புள்ளுவம் பேசி புகழ்வான் அன்று கண்டாய் திருமாலே
உன்னும் ஆறு உன்னை ஒன்றும் அறியேன் ஓவாதே நமோ நாரணா என்பன்
வன்மை யாவது உன் கோயிலில் வாழும் வைட்டணவன் என்னும் வன்மை கண்டாய் -5 1-3 –

ஓவாதே நமோ நாரணா என்பன் –
பிரயோஜனம் பெற்றவாறே குலையும் ஐஸ்வர்ய காமற்கு
அங்கி கைப் பட்டவாறே குலையும் உபாசகர்க்கு
இது தானே பிரயோஜனம் ஆகையாலே -பிரபன்னர்க்கு குலையாது
ஓவாதே –இது மாறினால் எனக்கு சத்தை குலையும் –

கண்ணா நான்முகனைப் படைத்தானே காரணா கரியாய் அடியேன் நான்
உண்ணா நாள் பசியாவது ஓன்று இல்லை ஓவாதே நமோ நாராயணா என்று
எண்ணா நாளும் இருக்கு யசுர் சாமவதம் நாள் மலர் கொண்டு உனபாதம்
நண்ணா நாள் அவை தத்துறுமாகில் அன்று எனக்கு அவை பட்டினி நாளே – 5-1 6-

கண்ணா –
ஸ்ரீ கிருஷ்ணனாய் வந்து அவதரித்து தண்ணியரோடு நின்றான் -என்னும்படி சுலபன் ஆனவனே
நான்முகனைப் படைத்தானே –
இப்படி சுலபனானவன் தான் யார் என்னில் -பிரம்மாவை திரு உந்தியில் ஸ்ருஷ்ட்டித்தவன்
காரணா –
பிரம்மாவுக்கும் முன்புண்டான ப்ராக்ருத ஸ்ருஷ்ட்டியைப் பண்ணிணவனே
கரியாய் –
காரணத்வமும் -சௌலப்யமும் அன்றிக்கே -துர்லபனானாலும் விட ஒண்ணாத வடிவு அழகு –
காரணா -நான் முகனைப் படைத்தானே -கண்ணா -கரியாய் -என்று அந்வயம்
இது என் ஸ்வரூபம் –உம்முடைய ஸ்வரூபம் இருந்தபடி என் -என்ன –
அடியேன் நான் –
உனக்கு அனந்யார்க்க சேஷ பூதனான நான் –
ஆனாலும்-தேகம் கிடைக்கையினாலே இதுக்கு தாரகம் என் என்னில் –
உண்ணா நாள் பசியாவது ஓன்று இல்லை-
பசிப்பது எப்போதோ என்னில் –
ஓவாதே –
மறவாதே
நமோ நாராயணா என்று எண்ணா நாளும்-
நமோ நாராயணா -என்கையாலே –
தேக ஆத்மா அபிமானத்தையும் குலைத்து கொண்டு -திரு நாமத்தை அனுசந்திக்கிறார் –
இருக்கு யசுர் சாமவதம் நாள் மலர் கொண்டு –
நமோ நாராயணா -என்றது போராமே -பெரும் திருப் பாவாடையிலே மண்டுகிறார் –
திருமந்தரம் -ஸங்க்ரஹமும் -வேதம் விவரணுமாயும் இறே இருப்பது –
மாதவன் பேர் சொல்லுவதே ஒத்தின் சுருக்கு-
அவை தத்துறுமாகில் -என்கையாலே -அவை கூடாது
உண்ணா நாள் பசியாவது ஓன்று இல்லை-என்கையாலும் –
ஓவாதே நமோ நாராயணா -என்கையாலும் -கூடாது –
கூடில் -நாளும் அது -பட்டினியும் அது –
நாள் மலர் கொண்டு நண்ணுகைக்கு பிரமாணம் -வேதம்
நாடாத மலர் நாடி –
த்ருஷ்டாதிர்ஷ்டம் இரண்டும் புறம்பே சம்சாரிகளுக்கு
உபாயம் உபேயம் இரண்டும் புறம்பே சம்சாரிகளுக்கு
உபாசகருக்கு உபாயம் -தங்கள் கையிலே -உபேயம்-ஈஸ்வரன்
உண்ணா நாள் -உன பாதம் நண்ணா நாள் — உண்ணும் நாள் உன பாதம் நண்ணும் நாள் –
பசி ஆவது -பசிப்பது என்ற படி
ஓவாதே நண்ணும் நாள் பசி கெடுவது —
ஓவாதே எண்ணா நாள் -இருக்கு யசுர் சாமவதம் நாள் மலர் கொள்ளா நாள் -அவன் கொள்ளா நாள் –
அவை தத்துறுமாகில் அன்று எனக்கு அவை பட்டினி நாளே-
தத்துறுகை-தட்டுப் படுகை
இத்தால் மாறுமாகில் என்றபடி
தத்துறுமாகில் – மாறாட்டு படுமாகில் என்னவுமாம் –
மாறாட்டு படுகையாவது -அநந்ய பிரயோஜனமாகம் அன்றிக்கே –
பிரயோஜனாந்தரங்களை கணிசிக்கை –

————-

நாராயணனே நமக்கே பறை தருவான் பாரோர் புகழப் படிந்தேலோர எம்பாவாய்––ஸ்ரீ திருப்பாவை 1-

நாயகப் பெண் பிள்ளாய் நாராயணன் மூர்த்தி கேசவனைப் பாடவும் கேட்டே கிடத்தியோ
தேசமுடையாய் திறவேலோ ரெம்பாவாய்-7-

நாற்றத் துழாய் முடி நாராயணன் நம்மால் போற்றப் பறை தரும் புண்ணியனால்–10-

நாமம் ஆயிரம் ஏத்த நின்ற நாராயணா நரனே–ஸ்ரீ நாச்சியார் திரு மொழி-2-1-

இன்று நாராயணனை வரக் கூவாயேல் இங்குத்தை நின்றும் துரப்பன்–—-5-10-

நான் மறையோர் புதுவை மன்னன் பட்டர் பிரான் கோதை சொன்ன
நண்ணுற வாசக மாலை வல்லார் நமோ நாராயணாய என்பாரே–——————5-11-

வாரண மாயிரம் சூழ வலம் செய்து நாரண நம்பி நடக்கின்றான் என்று எதிர்
பூரண பொற்குடம் வைத்துப் புரம் எங்கும் தோரணம் நாட்டக் கனாக் கண்டேன் தோழீ நான்–6-1-

இம்மைக்கும் ஏழ் ஏழ் பிறவிக்கும் பற்றாவான் நம்மை யுடையவன் நாராயணன் நம்பி
செம்மை யுடைய திருக்கையால் தாள் பற்றி அம்மி மிதிக்கக் கனாக் கண்டேன் தோழீ நான் —6-8-

———–

தோய்த்த தண் தயிர் வெண்ணெய் பால் உடன் உண்டலும் உடன்று ஆய்ச்சி கண்டு
ஆர்த்த தோள் உடை எம்பிரான் என் அரங்கனுக்கு அடியார்களாய்
நா தழும்பு எழ நாரணா என்று அழைத்து மெய் தழும்ப தொழுது
ஏத்தி இன்புறும் தொண்டர் சேவடி ஏத்தி வாழ்த்தும் என் நெஞ்சமே––ஸ்ரீ பெருமாள் திருமொழி -2-4-

————–

நாடினேன் நாடி நான் கண்டு கொண்டேன் நாராயணா வென்னும் நாமம் –-ஸ்ரீ பெரிய திருமொழி -1-1-1-

நாவினால் உய்ய நான் கண்டு கொண்டேன் நாராயணா என்னும் நாமம் –1-1-2-

நாமம் நானுய்ய நான் கண்டு கொண்டேன் நாராயணா வென்னும் நாமம் –1-1-3-

நன்று நான் உய்ய நான் கண்டு கொண்டேன் நாராயணா வென்னும் நாமம் –1-1-4-

நள்ளிருளளவும் பகலும் நான் அழைப்பன் நாராயணா வென்னும் நாமம் —1-1-5-

நம்பிகாள் உய்ய நான் கண்டு கொண்டேன் நாராயணா வென்னும் நாமம் –1-1-6-

நற்பொருள் காண்மின் பாடி நீர் உய்ய்மின் நாராயணா வென்னும் நாமம் –1-1-7-

நல் துணையாகப் பற்றினேன் அடியேன் நாராயணா வென்னும் நாமம் –1-1-8-

நலம் தரும் சொல்லை நான் கண்டு கொண்டேன் நாராயணா வென்னும் நாமம் –1-1-9-

நஞ்சு தான் கண்டீர் நம்முடை வினைக்கு நாராயணா வென்னும் நாமம் –1-1-10-

சொல்லுவன் சொற்பொருள் தானவையாய்ச் சுவை ஊறு ஒலி நாற்றம் தோற்றமுமாய்
நல்லரன் நான்முகன் நாரணனுக்கு இடந்தான் தடம் சூழ்ந்து அழகாய கச்சி–2-9-1-

நந்தா விளக்கே ! அளத்தற்கு அரியாய் ! நர நாரணனே ! கருமா முகில் போல்
எந்தாய் ! எமக்கே அருளாய் என நின்று இமையோர் பரவும் இடம் –!–3-8-1-

வராகமதாகி யிம்மண்ணை யிடந்தாய் நாராயணனே நல்ல வேதியர் நாங்கூர்ச்
சீரார் பொழில் சூழ் திரு வெள்ளக் குளத்துள் ஆராவமுதே யடியேற்கு அருளாயே –4-7-8-

கிடந்த நம்பி குடந்தை மேவிக் கேழலாய் யுலகை இடந்த நம்பி எங்கள் நம்பி எறிஞர் அரண் அழியக்
கடந்த நம்பி கடியார் இலங்கை யுலகை ஈரடியால் நடந்த நம்பி நாமம் சொல்லில் நமோ நாராயணமே—6-10-1-
இடந்தான் வையம் கேழல் ஆகி யுலகை ஈரடியால் நடந்தான் உடைய நாமம் சொல்லில் நமோ நாராயணமே –6-10-2-
பாணா வண்டு முரலும் கூந்தல் ஆய்ச்சி தயிர் வெண்ணெய் நாணாது உண்டான் நாமம் சொல்லில் நமோ நாராயணமே–6-10-3-
வல்லாளாகம் வில்லால் முனிந்த வெந்தை விபீடணற்கு நல்லான் உடைய நாமம் சொல்லில் நமோ நாராயணமே -6-10-4-
அடையா வரக்கர் வீயப் பொருது மேவி வெங்கூற்றம் நடையா யுண்ணக் கண்டான் நாமம் நமோ நாராயணமே –6-10-5-
தேனும் பாலும் அமுதுமாய திருமால் திரு நாமம் நானும் சொன்னேன் நமரும் உரைமின் நமோ நாராயணமே –6-10-6-
குன்று குடையா எடுத்த வடிகள் உடைய திரு நாமம் நன்று காண்மின் தொண்டீர் சொன்மின் நமோ நாராயணமே –6-10-7-
நெடுங்கால் குன்றம் குடை ஓன்று ஏந்தி நிரையைச் சிரமத்தால் நடுங்கா வண்ணம் காத்தான் நாமம் நமோ நாராயணமே –6-10-8-
எங்கள் அடிகள் இமையோர் தலைவர் உடைய திரு நாமம் நங்கள் வினைகள் தவிர வுரைமின் நமோ நாராயணமே -6-10-9-

வில்லேர் நுதல் வேல் நெடுங்கண்ணியும் நீயும் கல்லார் கடுங்கானம் திரிந்த களிறே
நல்லாய் நர நாரணனே எங்கள் நம்பி சொல்லாய் யுன்னை யான் வணங்கித் தொழுமாறே –7-1-5-

விடை ஏழு அன்று அடர்த்து வெகுண்டு விலங்கலுறப் படையாலாழி தட்ட பரமன் பரஞ்சோதி
மடையார் நீலம் மல்கும் வயல் சூழ் கண்ண புரம் ஓன்று உடையானுக்கு அடியேன் ஒருவர்க்கு உரியேனோ –8-9-3-

மற்றுமோர் தெய்வம் உளதென்று இருப்பாரோடு உற்றிலேன் உற்றதும் உன் அடியார்க்கு அடிமை
மற்றெல்லாம் பேசிலும் நின் திரு வெட்டெழுத்தும் கற்று நான் கண்ண புரத் துறை யம்மானே -8-10-3-

——————–

அரன் நாரணன் நாமம் ஆன் விடை புள்ளூர்தி
உரை நூல் மறையுறையும் கோயில் வரை நீர்
கருமம் அழிப்பு அளிப்புக் கையது வேல் நேமி
உருவம் எரி கார் மேனி யொன்று —ஸ்ரீ முதல் திருவந்தாதி-—–5-

நா வாயில் உண்டே நமோ நாரணா வென்று
ஓவாது உரைக்கும் உரை உண்டே மூவாத
மாக்கதிக் கண் செல்லும் வகை யுண்டே என்னொருவர்
தீக்கண் செல்லும் திறம் ——95-

அன்பே தகளியா ஆர்வமே நெய்யாக
இன்புருகு சிந்தை இடு திரியா -நன்புருகி
ஞானச் சுடர் விளக்கு ஏற்றினேன் நாரணற்கு
ஞானத் தமிழ் புரிந்தேன் நான்–ஸ்ரீ இரண்டாம் திருவந்தாதி 1-

ஞானத்தால் நன்கு உணர்ந்து நாரணன் தன் நாமங்கள்
தானத்தால் மற்றவன் பேர் சாற்றினால் வானத்
தணியமரர் ஆக்குவிக்கும் அஃது அன்றே நங்கள்
பணியமரர் கோமான் பரிசு-2-

இது கண்டாய் நல் நெஞ்சே இப்பிறவி யாவது
இது கண்டாய் எல்லாம் நாம் உற்றது -இது கண்டாய்
நாரணன் பேரோதி நரகத்தருகு அணையாக்
காரணமும் வல்லையேல் காண்–66-

பகல் கண்டேன் நாரணனைக் கண்டேன் கனவில்
மிகக் கண்டேன் மீண்டவனை மெய்யே -மிகக் கண்டேன்
ஊன் திகழும் நேமி யொளி திகழும் சேவடியான்
வான் திகழும் சோதி வடிவு -81-

நாமம் பல சொல்லி நாராயணா வென்று
நாம் அங்கையால் தொழுது நன்னெஞ்சே வா மருவி
மண்ணுலகம் உண்டு உமிழ்ந்த வண்டறையும் தண்டுழாய்க்
கண்ணனையே காண்க நங்கண் —ஸ்ரீ மூன்றாம் திருவந்தாதி——8–

——————-

நான்முகனை நாராயணன் படைத்தான் நான்முகனும்
தான்முகமாய் சங்கரனைத தான் படைத்தான்– யான்முகமாய்
அந்தாதி மேலிட்டு அறிவித்தேன் ஆழ் பொருளைச்
சிந்தாமல் கொண்மினீர் தேர்ந்து–-ஸ்ரீ நான்முகன் திருவந்தாதி -1-

நாராயணன் என்னை யாளி நரகத்துச்
சேராமல் காக்கும் திருமால் -தன் பேரான
பேசப் பெறாத பிணச் சமையர் பேசக் கேட்டு
ஆசைப்பட்டு ஆழ்வார் பலர்-14–

மேல் நான்முகன் அரனை இட்ட விடு சாபம்
தான் நாரணன் ஒழித்தான் தாரகையுள் -வானோர்
பெருமானை ஏத்தாத பேய்காள் பிறக்கும்
கரு மாயம் பேசில் கதை –31-

போதான விட்டு இறைஞ்சி ஏத்துமினோ பொன் மகரக்
காதானை ஆதிப் பெருமானை –நாதானை
நல்லானை நாரணனை நம் ஏழ் பிறப்பு அறுக்கும்
சொல்லானை சொல்லுவதே சூது –64-

வலமாக மாட்டாமை தானாக வைகல்
குலமாக குற்றம் தானாக -நலமாக
நாரணனை நா பதியை ஞானப் பெருமானைச
சீரணனை ஏத்தும் திறம்-67–

இல்லறம் இல்லேல் துறவறம் இல் என்னும்
சொல்லறம் அல்லனவும் சொல்லல்ல -நல்லறம்
ஆவனவும் நால் வேத மாத்தவமும் நாரணனே
ஆவது ஈதன்று என்பார் ஆர்-72-

இனி அறிந்தேன் ஈசற்க்கும் நான்முகற்கும் தெய்வம்
இனி அறிந்தேன் எம்பெருமான் உன்னை -இனி அறிந்தேன்
காரணன் நீ கற்றவை நீ கற்பவை நீ நற்கிரிசை
நாரணன் நீ நன்கு அறிந்தேன் நான் –96-

———

பொய்கை வாய் கோட்பாட்டு நின்று
நீரார் மலர்க் கமலம் கொண்டு ஓர் நெடும் கையால்
நாராயணா ஒ மணி வண்ணா நாகணையாய்
வாராய் என் ஆர் இடரை நீக்காய் என–ஸ்ரீ சிறிய திருமடல்

—————

எண் பெருக்கு அந் நலத்து, ஒண் பொருள் ஈறு இல
வண் புகழ் நாரணன், திண் கழல் சேரே–ஸ்ரீ திருவாய் மொழி -1-2-10-

ஒன்று எனப் பல என அறி வரு வடிவினுள் நின்ற
நன்று எழில் நாரணன் நான்முகன் அரன் என்னும் இவரை
ஒன்ற நும் மனத்து வைத்து உள்ளி நும் இரு பசை அறுத்து
நன்று என நலஞ் செய்வது அவனிடை நம்முடை நாளே–1-3-7-

நல்கித்தான் காத்தளிக்கும் பொழில் ஏழும் வினையேற்கே
நல்கத்தான் ஆகாதோ நாரணனைக் கண்டக்கால்
மல்கு நீர்ப் புனல் படப்பை இரை தேர் வண் சிறு குருகே!
மல்கு நீர்க் கண்ணேற்கு ஓர் வாசகங் கொண்டருளாயே–1-4-5-

நாடாத மலர் நாடி நாடோறும் நாரணன்றன்
வாடாத மலரடிக் கீழ் வைக்கவே வகுக்கின்று
வீடாடி வீற்றிருத்தல் வினை யற்றது என் செய்வதோ
ஊடாடு பனி வாடாய்! உரைத்து ஈராய் எனது உடலே–1-4-9-

செல்வ நாரணன் என்ற சொல் கேட்டலும்
மல்கும் கண் பனி நாடுவன் மாயமே
அல்லும் நன் பகலும் இடைவீடு இன்றி
நல்கி என்னை விடான் நம்பி நம்பியே–1-10-8-

தோற்றோம் மட நெஞ்சம் எம்பெருமான் நாரணற்குஎம்
ஆற்றாமை சொல்லி அழுவோமை நீ நடுவே
வேற்றோர் வகையிற் கொடிதாய் எனை ஊழி
மாற்றாண்மை நிற்றியோ? வாழி! கனை இருளே!–2-1-7-

கேசவன் தமர் கீழ் மேல் எமர் ஏழ் எழு பிறப்பும்
மா சதிர் இது பெற்று நம்முடை வாழ்வு வாய்க்கின்றவா!
ஈசன் என் கரு மாணிக்கம் என் செங்கோலக் கண்ணன் விண்ணோர்
நாயகன் எம்பிரான் எம்மான் நாரயணனாலே–2-7-1-

நாரணன், முழு ஏழ் உலகுக்கும் நாதன், வேத மயன்,
காரணம் கிரிசை கருமம் இவை முதல்வன், எந்தை
சீரணங்கு அமரர் பிறர் பலரும் தொழுது ஏத்த நின்று
வாரணத்தை மருப்பு ஒசித்த பிரான் என் மாதவனே–2-7-2-

ஒரு நாயகமாய் ஓட உலகு உடன் ஆண்டவர்
கரு நாய் கவர்ந்த காலர் சிதைகிய பானையர்
பெரு நாடு காண இம்மையிலே பிச்சை தாம் கொள்வர்
திரு நாரணன் தாள் காலம் பெறச் சிந்தித்துய்ம்மினோ.–4-1-1-

ஏக மூர்த்தி இரு மூர்த்தி மூன்று மூர்த்தி பல மூர்த்தி
ஆகி ஐந்து பூதமாய் இரண்டு சுடராய் அருவாகி
நாகம் ஏறி நடுக் கடலுள் துயின்ற நாராயணனே!உன்
ஆக முற்றும் அகத்து அடக்கி ஆவி அல்லல் மாய்த்ததே–4-3-3-

ஏறிய பித்தினோடு ‘எல்லா உலகும் கண்ணன் படைப்பு’ என்னும்’
நீறு செவ்வே இடக் காணில்,நெடுமால் அடியார்’ என்று ஓடும்;
நாறு துழாய் மலர் காணில்,‘நாரணன் கண்ணி ஈது’ என்னும்;
தேறியும் தேறாதும் மாயோன் திறத்தனளே இத் திருவே–4-4-7-

சீலம் இல்லாச் சிறியே னேலும், செய் வினையோ பெரிதால்;
ஞாலம் உண்டாய்! ஞான மூர்த்தி! நாராயணா! என்று என்று
காலந் தோறும் யான் இருந்து, கை தலை பூசலிட்டால்,
கோல மேனி காண வாராய்; கூவியும் கொள்ளாயே–4-7-1-

திருவடியை நாரணனைக் கேசவனைப் பரஞ்சுடரைத்
திருவடி சேர்வது கருதிச் செழுங்குருகூர்ச் சடகோபன்
திருவடி மேல் உரைத்த தமிழ் ஆயிரத்துள் இப்பத்தும்
திருவடியே அடைவிக்கும் திருவடி சேர்ந்து ஒன்றுமினே–4-9-11-

புக்கு அடிமையினால் தன்னைக் கண்ட மார்க்கண்டேயன் அவனை
நக்க பிரானும் அன்று உய்யக் கொண்டது நாராயணன் அருளே;
கொக்கு அலர் தடம் தாழை வேலித் திருக்குருகூர் அதனுள்
மிக்க ஆதிப் பிரான் நிற்க, மற்றைத் தெய்வம் விளம்புதிரே!–4-10-8-

தெய்வ நாயகன் நாரணன் திரிவிக்கிரமன் அடியிணை மிசைக்
கொய் கொள் பூம் பொழில் சூழ் குருகூர்ச் சடகோபன்
செய்க ஆயிரத் துள்ளிவை தண் சிரீ வர மங்கை மேய பத்துடன்
வைகல் பாட வல்லார் வானோர்க்கு ஆராவமுதே–5-7-11-

நல்லருள் நம் பெருமான் நாராயணன் நாமங்களே.–5-9-10-
நல் அருள் நம்பெருமான் –
நல்ல அருளையுடையவனாய் நமக்கு ஸ்வாமியாயிருக்குமவன்.
நல்லருளாவது, வாத்சல்யம். வாத்சல்ய ஸ்வாமித்வங்கள், -நல்லருள்-வாத்சல்யம் – நம் பெருமான் -ஸ்வாமித்வம்
நாராயண சப்தார்த்தமாகும்.
அர்த்தத்தை அருளிச் செய்து பின்பு சப்தத்தை அருளிச் செய்கிறார்:
நாராயணன் நாமங்களே –
நாராயண சப்தம், தர்மி நிர்த்தேசம்.ஸ்வரூப நிரூபகமாய்-
நாரங்களுக்கு அயனம் -நாரங்கள் எல்லாம் யாருக்கு அயனமோ – உள்ளும் புறமும் -நியமனம் வியாபகம்

நாட்டில் பிறந்தவர் நாரணற்கு ஆளன்றி யாவரோ
நாட்டில் பிறந்து படாதன பட்டு மனிசர்க்கா
நாட்டை நலியும் அரக்கரை நாடித் தடிந்திட்டு
நாட்டை அழித்து உய்யச் செய்து நடந்தமை கேட்டுமே –7-5-3-

மாலரி கேசவன் நாரணன் சீ மாதவன் கோவிந்தன் வைகுந்தன் என்று என்று
ஓலமிட வென்னைப் பண்ணி விட்டிட்டு ஒன்று முருவுஞ் சுவடுங் காட்டான்
ஏல மலர்க் குழல் அன்னைமீர்காள் ! என்னுடையத் தோழியர்காள் ! என் செய்கேன் ?
காலம் பல சென்றும் காண்ப தாணை உங்களோடும் எங்களிடை இல்லையே–8-2-7-

அற்புதன் நாராயணன் அரி வாமனன்
நிற்பது மேவி இருப்பது என்னெஞ்சகம்
நற்புகழ் வேதியர் நான்மறை நின்றதோர்
கற்பகச் சோலைத் திருக்கடித்தானமே -8-6-10–

ஓர் ஆயிரமாய் உலகு ஏழ் அளிக்கும்
பேர் ஆயிரம் கொண்டது ஓர் பீடு உடையன்
கார் ஆயின காள நல் மேனியினன்
நாராயணன் நங்கள் பிரான் அவனே-9-3-1-

கோவாகிய மாவலியை நிலம் கொண்டாய்
தேவா சுரம் செற்றவனே திருமாலே
நாவாய் உறைகின்ற என் நாரண நம்பீ
ஆவா அடியான் இவன் என்று அருளாயே–9-8-7-

கண்ணன் கழலிணை நண்ணும் மனம் உடையீர்
எண்ணும் திருநாமம் திண்ணம் நாரணமே-10-5-1-

நாரணன் எம்மான் பாரணங்கு ஆளன்
வாரணம் தொலைத்த காரணன் தானே–10-5-2-

தானே உலகு எல்லாம் தானே படைத்து இடந்து
தானே உண்டு உமிழ்ந்து தானே ஆள்வானே–10-5-3-

இரண்டாம் பாட்டிலும் மூன்றாம் பாட்டிலும்
ஸ்ரீ நாராயணன் -என்னும் திருப் பெயரின் உடைய அர்த்தத்தை -பொருளை அருளிச் செய்கிறார் –
ஏதேனுமாக ஸ்ரீ திரு மந்த்ரத்தை சொல்ல நேர் பட்டவாறே-ப்ரஸ்துதமானவாறே-
முன்னே அர்த்தத்தைச் சொல்லி பின்பு வாசக சப்தத்தை -பெயரினைச் சொல்லுதல் –
முன்பே திருப் பெயரைச் சொல்லி பின்பு அர்த்தத்தை சொல்லுதல்
செய்யக் கடவதாய் இருப்பது ஒரு நிர்பந்தம் உண்டு இவர்க்கு-

எண் பெருக்கு அந் நலத்து ஒண் பொருள் ஈறில வண் புகழ் நாரணன் – என்னுதல்
யாவையும் எவரும் தானாம் அமைவுடை நாரணன் -என்னுதல் –
நாரணன் முழு ஏழு உலகுக்கும் நாதன் -என்னுதல் –
நாராயணன் நங்கள் பிரான் அவனே -என்னா -அவனே அகல் ஞாலம் படைத்து இடந்தான் -என்னுதல் செய்வர்

நண்ணினம் நாராயணனை நாமங்கள் பல சொல்லி
மண்ணுலகில் வளம் மிக்க வாட்டாற்றான் வந்து இன்று
விண்ணுலகம் தருவானாய் விரைகின்றான் விதி வகையே
எண்ணினவாறு ஆகா இக் கருமங்கள் என் நெஞ்சே –10-6-3-

சூழ் விசும்பு அணி முகில் தூரியம் முழக்கின
ஆழ்கடல் அலைதிரைக் கை எடுத்து ஆடின
ஏழ் பொழிலும் வளம் ஏந்திய என் அப்பன்
வாழ் புகழ் நாரணன் தாமரைக் கண்டு உகந்தே ––10-9-1-

———

வீடு செய்து மற்றெவையும் மிக்க புகழ் நாரணன் தாள்
நாடு நலத்தால் அடைய நன்குரைக்கும் -நீடு புகழ்
வண் குருகூர் மாறன் இந்த மா நிலத்தோர் தாம் வாழப்
பண்புடனே பாடி யருள் பத்து——ஸ்ரீ திருவாய் மொழி நூற்று அந்தாதி -2-

———————–

ஸ்ரீ கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ ஆழ்வார்கள் திருவடிகளே சரணம் –
பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம் –

ஸ்ரீ பராசர பட்டர் அருளிச் செய்த அஷ்ட ஶ்லோகீ –ஶ்ரீகாஞ்சீ ஸ்வாமி இயற்றிய ஸாரார்த்த தீபிகையில் பதவுரையுடன்–

ஸ்ரீ பராசார பட்டார்யா ஸ்ரீ ரெங்கேச புரோகித
ஸ்ரீ வத்சாங்க சுத ஸ்ரீ மான் ஸ்ரேயசே மேஸ்து பூயசே

ஸ்ரீ யபதி ஸ்வரூபம் முதலான அர்த்த பஞ்சக ஞானம் -விவரணமே -ரகஸ்ய த்ரய ஞானம் –
அதன் முதல் விவரணம் ஸ்ரீ பராசர பட்டர் அருளிச் செய்த ஸ்ரீ அஷ்ட ஸ்லோகி
முதல் நான்கும் ஸ்ரீ திருமந்தரம் விவரணம்
மேல் இரண்டு ஸ்லோகங்கள் ஸ்ரீ த்வயம் விவரணம்
அடுத்த இரண்டும் ஸ்ரீ சரம ஸ்லோக விவரணம் –

பெரிய கனக வரையை சிறிய கடுகினில் அடைத்து வைப்பன் -ஸ்ரீ திருவரங்கக் கலம்பகம் –
ஸூர்ய உதயம் –ஸூர்யோதயம் -போலே ஓங்காரம் -அகாரம் உகாரம் மகாரம் -என்று பிரியும் –
தேகம் ஸ்வரூபம் — ஞானம் ஸ்வரூபம் – சேஷத்வம் ஸ்வரூபம் மூன்று வகை –
அடிமையான ஆத்மா ஞானவானாகவும் உள்ளான் -அடியேன் உள்ளான் –
ஐஸ்வர்யம் -கைவல்யம் -தாண்டி ப்ரீதி காரித பகவத் பாகவத ஆச்சார்ய கைங்கர்யமே பரம புருஷார்த்தம்-
சகல சேதன உஜ்ஜீவானார்த்தம் -பரம காருணிகரான ஸ்ரீ பராசர பட்டர் -அபீஷ்ட உபாயம் அறிந்து பிரவர்த்தி செய்ய –
ஸ்வரூப ஞானம் பூர்வகத்வாத் –
சகல சாஸ்த்ர ருசி பரிக்ரீஹீதம் -திருமந்திரம் –
ஆச்சார்யர் ருசி பரிக்ரீஹீதம் த்வயம் -விளக்கம் –
அவன் ருசி பரிக்ரீஹீதம் சரம ஸ்லோகம் -இதன் விளக்கம் -தானே –
ஸ்வரூப அனுரூப -உபாய புருஷார்த்த பரம் மந்த்ர ரத்னம் –
பிரகர்ஷனே -நன்கு பகவான் ஸ்தூலதே அநேக -அநேகம் ஸ்துதிக்கப்படுகிறான் -பிரணவம் –
ஓங்காரா பிரபவா வேதா -சுரம் சர்வம் -ஜகத் ஸ்தாவர ஜங்கமம்
த்ரை அக்ஷரா –அனைத்தும் இங்கேயே லீலயை -பிரகிருதி -ஓங்காரம் -அதுக்கு அகாரம் –

———————————————————————————————–

ஸ்லோகம் -1-
அகாரத்தோ விஷ்ணுர் ஜகத் உதய ரக்ஷா பிரளய க்ருத்
மகார்த்தோ ஜீவஸ் ததுபகரணம் வைஷ்ணவமிதம்
உகாரோ நந்யார்ஹம் நியமயதி சம்பந்த மநயோ
த்ரயீ சாரஸ் த்ரயாத்மா பிரணவ இமமர்த்தம் சமதிசத்-

ஜகத் உதய ரக்ஷா ப்ரளய க்ருத் – ஸகல லோகங்களுக்கும் ஸ்ருஷ்டி ஸ்திதி ஸம்ஹாரங்களைச் செய்தருள்பவனான,
விஷ்ணு: – ஸர்வவ்யாபக ஸர்வேஶ்வரன்,
அகாரார்த்த: – (ப்ரணவத்திலுள்ள) அகாரத்தின் பொருள்;
ஜீவ: – (ஞானத்தை வடிவாகவுடைய) ஜீவாத்மா,
மகாரார்த்த: – மகாரத்தின் பொருள்;
தத் இதம் – மேற்சொன்ன இந்த ஜீவாத்ம வஸ்துவானது,
வைஷ்ணவம் உபகரணம் – எம்பெருமானுக்கே உரித்தான ஶேஷவஸ்து (என்பது லுப்த சதுர்த்தியின் பொருள்),
உகார: – (ப்ரணவத்தின் இடையிலுள்ள) உகாரமானது,
அநயோ: – இந்த ஜீவாத்ம பரமாத்மாக்களுக்குண்டான,
ஸம்பந்தம் – ஸம்பந்தத்தை,
அநந்யார்ஹம் நியமயதி – பதீபத்நீபாவமாகிற ஸம்பந்தம் போல் ஐகாந்திகமாகக் கட்டுப் படுத்துகின்றது,
இமம் அர்த்தம் – ஆக இங்ஙனே விவரிக்கப்பட்ட பொருளை,
த்ரயீஸார: – மூன்று வேதங்களினுடையவும் ஸாரபூதமாயும்,
த்ரி ஆத்மா – மூன்று அக்ஷரமாயும் முன்று பதமாயு மிரா நின்ற,
ப்ரணவ: – ஓங்காரமானது,
ஸமதிசத் – தெரிவித்தது.

அகாரத்தோ விஷ்ணுர் ஜகத் உதய ரக்ஷா பிரளய க்ருத்-பிரணவத்தில் உள்ள அகாரத்தின் பொருள்
சர்வ வ்யாபக சர்வேஸ்வரன்-சகல லோகங்களுக்கும் சிருஷ்டி ஸ்திதி சம்ஹாரங்களை செய்து அருளுபவன் –

மகார்த்தோ ஜீவஸ் ததுபகரணம் வைஷ்ணவமிதம்–மகார்த்தோ தத் இதம் -மகாரத்தின் பொருள்
மேற்சொன்ன இந்த ஜீவாத்மா வஸ்துவானது
தத் இதம் -ந பும்சக லிங்கம் -அசேதன நிர்விசேஷமாக இருந்து சேஷப் படக் கடவது என்று காட்ட –
வைஷ்ணவம் உபகரணம் -எம்பெருமானுக்கே உரித்தான சேஷ வஸ்து -என்பதே லுப்த சதுர்த்தியின் பொருள் –

உகாரோ நந்யார்ஹம் நியமயதி சம்பந்த மநயோ-உகார -பிரணவத்தில் இடையில் உள்ள யுகாரமானது
பிரணவத்தில் இடையில் யுள்ள உகாரமானது சம்பந்த மநயோ-இந்த ஜீவாத்மா பரமாத்மாக்களுக்கும் யுண்டான சம்பந்தத்தை
அநந்யார்ஹம் நியமயதி–பதி பத்நீ பாவம் ஆகிற சம்பந்தம் போல் ஐகாந்திகமாக கட்டுப்படுத்து கின்றது-

த்ரயீ சாரஸ் த்ரயாத்மா பிரணவ இமமர்த்தம் சமாதிசத்- இமமர்த்தம் -ஆக இங்கனே விவரிக்கப் பட்ட பொருளை
த்ரயீ சாரஸ்-மூன்று வேதங்களின் யுடைய சாரபூதமாயும் – த்ரயாத்மா-மூன்று அஷரமும் மூன்று பதமுமாய் இரா நின்ற
ஓங்காரம் சமதிசத்–தெரிவித்தது –

—————-

ஸ்லோகம் -2-
மந்திர ப்ரஹ்மணி மத்யமேன நமஸா பும்ஸ ஸ்வரூபம் கதிர்
கம்யம் சிக்ஷிதமீ க்ஷிதேன புரத பச்சாதபி ஸ்தானத
ஸ்வா தந்த்ர்யம் நிஜ ரக்ஷணம் சமுசித வ்ர்த்திச்ச நாநியோசித
தச்யைவேதி ஹரேர் விவிச்ய கதிதம் ச்வாச்யபி நார்ஹம் தத-2-

மந்த்ர ப்ரஹ்மணி – மிகச் சிறந்த மந்த்ரமாகிய திருவஷ்டாக்ஷரத்தில்,
மத்யமேந – இடையிலுள்ளதாய்,
புரதஸ் ஈக்ஷிதேந நமஸா – முன்னேயுள்ள ப்ரணவத்தை நோக்கி அத்தோடு சேர்ந்ததான நமஸ்ஸினால்,
பும்ஸஸ் – ஜீவாத்மாவினுடைய,
ஸ்வரூபம் – ஸ்வரூபமானது,
சிக்ஷிதம் – சிக்ஷிக்கப்பட்டது;
ஸ்தாநதஸ் ஈக்ஷிதேந நமஸா – ஸ்வ ஸ்தானத்திலேயே ஆவ்ருத்தி பெற்ற நமஸ்ஸினால்,
கதிஸ் சிக்ஷிதா – உபாயம் சிக்ஷிக்கப்பட்டது;
பஶ்சாத் அபி ஈக்ஷிதேந நமஸா – பின்னேயுள்ள நாராயணாய பதத்தோடு சேர்ந்த நமஸ்ஸினால்,
கம்யம் சிக்ஷிதம் – உபேயம் (பலன்) சிக்ஷிக்கப்பட்டது.
இப்படி சிக்ஷிக்கப் பட்டதனால் தேறின பொருள்கள் எவை யென்னில்,
ஸ்வாதந்த்ர்யம் – ஸ்வதந்த்ரமாயிருக்குந் தன்மை யென்ன,
நிஜ ரக்ஷணம் – ஸ்வ ரக்ஷணமென்ன,
ஸமுசிதா வ்ருத்திஸ் ச – சேஷத்வத்துக்கு இணங்கின கைங்கர்ய வ்ருத்தி யென்ன ஆகிய இவை,
தஸ்ய ஹரேஸ் ஏவ – அந்த எம்பெருமானுக்கே உரியவை;
அந்யோசிதா ந- ­— மற்றையோர்க்கு உரியவை யல்ல;
இதி – என்று இவ் வண்ணமாக,
விவிச்ய கதிதம் – வகுத்துக் கூறப்பட்டதாயிற்று;
ததஸ் – ஆதலால்,
ஸ்வஸ்ய அபி அர்ஹம் ந – கீழ்ச்சொன்ன மூன்றும் அந்யருள் அந்ய தமனான தனக்கும் சேர்ந்தவையல்ல (என்பது தேறிற்று.)

மற்றை நம் காமங்கள் மாற்று –
படியாய் கிடந்தது தானே பவள வாய் காண வேண்டும்
அஹம் அன்னம் -அஹம் அந்நாத–உண்டிட்டாய் இனி உண்டு ஒழியாய் –வாரிக் கொண்டு என்னை விழுங்குவான்
அவன் ஆனந்தத்தை அன்னமாக கொண்டு ஆனந்தப்படும் சேஷ பூதன்-பிரதான ஆனந்தம் அவனுக்கே
கொண்டு கூட்டு பொருள் சித்திக்கும்
ஸூ பிரவிருத்தி நிவ்ருத்தி பாரதந்தர்ய பலம் -நம ஸ்வ ரக்ஷண ஸ்வ அந்வபயம் இல்லாமை
ஈஸ்வர ப்ரவ்ருத்தி -ஸூ ப்ரவ்ருத்தி நிவ்ருத்தி -பிரபத்தி இதுவே -தத் ஏக உபாயத்வம் -பாகவத சேஷத்வம் -ததீய சேஷத்வம்
லுப்த சதுர்த்தி தாதார்த்தாயாம் சதுர்த்தி -அவனையே பிரயோஜனமாக கொண்ட -ஆய -பிரார்த்தனாயாம் சதுர்த்தி

———————

ஸ்லோகம் -3
அகாரத்தாயைவ ஸ்வ மஹ மத மஹ்யம் ந நிவஹா
நராணாம் நித்யா நாமய நமிதி நாராயண பதம்
யமா ஹாஸ்மை காலம் சகலமபி சர்வத்ர சகலாஸூ
அவஸ்தா ஸ்வாவிஸ் ஸ்யுர் மம சஹஜ கைங்கர்ய விதய

அஹம் அகாரார்த்தாய ஏவ ஸ்வம் – மகார வாச்யனான நான் அகார வாச்யனான நாராயணனுக்கே
ஶேஷ பூதன் (என்று ப்ரணவார்த்தத்தை அனுவதித்தபடி),
அத – அதற்கு மேல்,
அஹம் மஹ்யம் ந – நான் எனக்கு உரியேனல்லேன் (என்று நமஸ் பதார்த்தத்தை அநுவதித்தபடி),
நாராயண பதம் – நாராயண பதமானது,
நராணாம் – நித்யாநாம் நிவஹாஸ் (தேஷாம்) அய நம் இதி – நித்ய வஸ்துக்களினுடைய திரள்களுக்கு ஆதார பூதன்
நாராயணன் (என்று தத் புருஷ ஸமாஸத்தாலும்),
நராணாம் நித்யாநாம் நிவஹாঃ (யஸ்ய) அயநம் – நித்ய வஸ்துக்களினுடைய திரள்களை ஆதாரமாக வுடையவன்
நாராயணன் (என்று பஹுவ்ரீஹி ஸமாஸத்தாலும்),
யம் ஆஹ – யாவனொரு எம்பெருமானைச் சொல்லுகிறதோ,
அஸ்மை – அந்த எம்பெருமானுக்கு,
காலம் ஸகலம் அபி – எல்லாக் காலங்களிலும்,
ஸர்வத்ர – எல்லா விடங்களிலும்,
ஸகலாஸு அவஸ்தாஸு – எல்லா அவஸ்தைகளிலும்,
மம – என்னுடைய,
ஸஹஜ கைங்கர்ய விதயঃ – இயற்கையான அடிமைத் தொழில்கள்,
ஆவிஸ்ஸ்யுঃ – விளையக் கடவன; (என்று சரம பதத்தின் அர்த்தத்தை அநுவதித்தபடி).

———————–

ஸ்லோகம் -4
தேக ஆசக்த ஆத்மபுத்திர் யதி பவதி பதம் சாது வித்யாத் த்ருதீயம்
ஸ்வாதந்த்ர்ய அந்தோ யதி ஸ்யாத் ப்ரதம மிதர சேஷத்வதீச் சேத த்வதீயம்
ஆத்மத்ராண உந்முகச் சேத நம இதி ச பதம் பாந்தவா பாசலோலா
சப்தம் நாரயணாக்க்யம் விஷய சபலதீச் சேத சதுர்தீம் ப்ரபன்ன-4-

தேஹ ஆஸக்த ஆத்ம புத்திஸ் பவதி யதி – தேஹத்திலே யூன்றின ஆத்ம புத்தியை யுடையவனாகில் [தேஹாத்ம ப்ரமமுடையவனாகில்],
த்ருதீயம் பதம் ஸாது வித்யாத் – ப்ரணவத்தில் மூன்றாவது பதமான மகாரத்தை நன்கு நோக்கக் கடவன்;
ஸ்வாதந்த்ர்ய அந்தஸ் ஸ்யாத் யதி – ஸ்வத்ந்த்ராத்ம ப்ரமமுடையவனாகில்,
ப்ரதமம் பதம் வித்யாத் – முதல் பதமான (லுப்த சதுர்த்தியோடு கூடின) அகாரத்தை நோக்கக் கடவன்;
இதர ஶேஷத்வதீஸ் சேத் – அந்ய சேஷத்வ ஜ்ஞானமுடையவனாகில்,
த்விதீயம் பதம் வித்யாத் – இரண்டவது பதமான உகாரத்தை நோக்கக் கடவன்;
ஆத்ம த்ராண உந்முகஸ் சேத் – ஸ்வ ரக்ஷணத்தில் ஊக்கமுடையவனாகில்,
நமஸ் இதி பதம் வித்யாத் – நமஸ் என்கிற நடுப் பதத்தை நோக்கக் கடவன்;
பாந்தவாபாஸ லோலஸ் – ஆபாஸ பந்துக்களிடத்தில் ஆஸக்தி யுடையவன்,
நாராயணாக்க்யம் சப்தம் வித்யாத் – நாராயண பதத்தை நோக்கக் கடவன்;
விஷய சபலதீஸ் சேத் – சப்தாதி விஷயங்களில் ஊன்றின புத்தியை யுடையவனாகில்,
சதுர்த்தீம் வித்யாத் – நாராயண பதத்தின் மேலுள்ள வ்யக்த சதுர்த்தியை நோக்கக் கடவன்.
(இப்படி யெல்லாம் நோக்க வேண்டிய அதிகாரி யாவனென்னில்)
ப்ரபந்நঃ – ப்ரபந்நாதிகாரி.

முமுஷூப்படி – –எம்பிரான் எந்தை என்னுடைச் சுற்றம் –என்னுடை வாணாள் -திருமங்கை ஆழ்வார் –
என்கையாலே நான் பிறர்க்கான அன்றும் அவன் நமக்காக இருக்கும் –
இரா மடமூட்டுவாரைப் போலே உள்ளே பதி கிடந்தது சத்தையே பிடித்து நோக்கிக் கொண்டு போரும் –

அர்த்த பஞ்சக அர்த்தமும் திரு மந்திரத்தில் உண்டு –
பிரணவத்தால் ஜீவ ஸ்வரூபம்
நாராயண -பர ஸ்வரூபம்
அகண்ட நமஸ் சப்தம் உபாய ஸ்வரூபம் –
சகண்ட நமஸ் -பிரிந்த நமஸ் -ம ந -ம விரோதி ஸ்வரூபம்
ஆய -பிரார்த்தனாயாம் சதுர்த்தி பிராப்ய ஸ்வரூபம்

நவ வித சம்பந்த அர்த்தமும் இதில் உண்டு
ரமா பதி-பர்த்தா பிதா இத்யாதி -தத்வ த்ரயம் -மூன்றும் ஐந்தும் ஒன்பதும் எட்டு எழுத்திலே உண்டே
காரணத்வ வாசி அகாரம் பிதா -பித்ரு
ரக்ஷகத்வம் வாசி அகாரம் -ரக்ஷகம் ரஷ்ய –
லுப்த சதுர்த்தி சேஷ சேஷி
உகாரம் பர்த்தா பார்யா
மகாரம் ஜேயம் ஞாதா
நாராயணா -மூன்று தொடர்பு -வேற்றுமை தொகை அன்மொழி தொகை -இரண்டு சமாசங்கள்
ஸ்வாமி சொத்து -ஆதார ஆதேய
நாரங்களை இருப்பிடமாக கொண்டவன் அந்தராத்மா சரீர ஆத்மா
ஆய -போக்த்ரு போக்ய சம்பந்தம் -அவன் உகப்பே பிரயோஜனம்

—————————

ஸ்லோகம் -5

நேத்ருத்வம் நித்யயோகம் சமுசித குணஜாதம் தநுக்யாப நம் ச
உபாயம் கர்த்தவ்யபாகம் த்வத மிதுநபரம் ப்ராப்யமேவம் ப்ரசித்தம்
ஸ்வாமித்வம் ப்ரார்த்த நாஞ்ச பிரபலதர விரோதி ப்ரஹாணம் தசைதான்
மந்தாரம் த்ராயதே சேத்ய திகைத நிகமஷ் ஷட்பதோயம் த்விகண்ட-5-

நேத்ருத்வம் – புருஷகாரத்வத்தையும்,
நித்ய யோகம் – ஒரு நொடிப் பொழுதும் விட்டுப் பிரியாத நித்ய ஸம்ஶ்லேஷத்தையும்,
ஸமுசித குண ஜாதம் – இன்றியமையாத திருக் குணங்களின் திரளையும்,
தநுக் க்யாபநம் ச – திருமேனியைக் காட்டுதலையும்,
உபாயம் – உபாயத்தையும்,
கர்த்தவ்ய பாகம் – சேதநன் செய்ய வேண்டியதான அத்யவ ஸாயத்தையும்,
மிதுந பரம் ப்ராப்யம் – இருவருமான சேர்த்தியை விஷயீகரித்ததான கைங்கர்யத்தையும்,
ஸ்வாமித்வம் – ஸர்வ ஶேஷித்வத்தையும்,
ப்ரார்த்தநாம் ச – கைங்கர்ய ப்ரார்த்தநையையும்,
ப்ரபல தர விரோதி ப்ரஹாணம் – மிகவும் பிரபலமான உபேய விரோதியைக் கழிப்பதையும்,
அதிகத நிகமஸ் – வேத ப்ரதீதமாயும்,
த்வி கண்டஸ் – இரண்டு கண்டங்களை யுடையதாயும்,
ஷட்பதஸ் – ஆறு பதங்களை யுடையதாயு மிருக்கிற,
அயம் – இந்த த்வய மந்த்ரமானது,
ஏதாந்தச – ஆகிய இந்த பத்து அர்த்தங்களையும்,
மந்தாரம் – மனனஞ் செய்கிற உத்தமாதிகாரியை,
த்ராயதே இதி – காப்பாற்றுகின்ற தென்று,
ஏவம் ப்ரஸித்தம் – இங்ஙனே ப்ரஸித்தமாயிரா நின்றது.

1-ஸ்ரீ –நேத்ருத்வம் -ஸ்ரீயதே -ஸ்ரேயதே -ச்ருணோதி -ச்ராவயதி -ஸ்ருணாதி -ச்ரீணாதி
2-மத்-நித்ய யோகத்வம்
3-நாராயண -வாத்சல்யம் ஸ்வாமித்வம் சௌசீல்யம் சௌசீல்யம் ஜ்ஞானம் சக்தி-சமுசித குண ஜாதம்
4-சரனௌ-திவ்ய மங்கள விக்ரஹம் -த நுக்யாபனம் –
5-சரணம் -உபாயம் இஷ்ட பிராப்திக்கும் அநிஷ்ட நிவ்ருத்திக்கும்
6-பிரபத்யே -கர்த்தவ்யபாகம் -வாசிக காயிக மானசீகங்கள் -கர்த்தவ்யம் புத்யர்த்தம்
7-ஸ்ரீ மதே-மிதுன பரம் பிராப்யம் -கைங்கர்ய பிரதி சம்பந்த தத்வேன அன்வயம்
8-நாராயண -ஸ்வாமித்வம்
9-ஆய -ப்ரார்த்த நாஞ்ச -கைங்கர்ய பிரார்த்தனையையும் –
10-நம-பிரபலதர விரோதி ப்ரஹாணம் -மிகவும் பிரபலமான உபேய விரோதியை கழிக்கைக்கும்-

கடகவல்லி நிகமத்தில் வேதபாகத்தில் உள்ளதே -அதிகத நிகம-
மந்த்ர ரகஸ்யம் திரு மந்த்ரம் -விதி ரகஸ்யம் சரம ஸ்லோகம் -அனுஷ்டான ரகஸ்யம் த்வயம் –
அனுசந்தான ரஹஸ்யம் இனிமையாலே எப்போதும் -இங்கும் அங்கும்
மந்த்ர ராஜா -திருமந்திரம் -மந்த்ர ரத்னம் -ராஜா தானே ரத்னம் தேடி வர வேண்டும் –

ஆச்சார்யர் பிரமாதா -பிரமேயம் அர்ச்சை–பிரமாணம் த்வயம் -ஸ்ரீ உய்யக்கொண்டார் -ஸ்ரீ ஸூக்தி
சம்சார பாம்புக்கு சிறந்த ஒளஷதம்–ஸ்ரீ வாது-த்வயம் -ஸ்ரீ மணக்கால் நம்பி
அதனனுக்கு பெரிய நிதி -பெரிய முதலியார்
பசி தாகத்துக்கு அம்ருத பானம் -திருமாலை ஆண்டான்
ஸ்தன்யம் போலே திருக் கோஷ்ட்டியூர்
ராஜ குமாரனுக்கு முடியும் மாலையும் போலே -பாஷ்யகாரர் -உரிமைக்கும் அனுபவத்துக்கும் –
சம்சார இரு விலங்கு -பெருமை -பாப புண்யம் -அறுத்து தலையிலே முடி -எம்பார்
பெறு மிடுக்கனுக்கு சிந்தாமணி போலே- பிள்ளை உறங்கா வல்லி தாசர்
எலுமிச்சம் பழம் கொண்டு ராஜ்ஜியம் பிள்ளான்
வாஸ்யம் -எம்பெருமான் வாசகம் த்வயம் அவ்வருகு இல்லை நஞ்சீயர் –
மாதவன் என்று சொல்ல வல்லீரேல் ஒத்தின் சுருக்கு இதுவே
கற்பூர நிகரம் போலே -நம்பிள்ளை

———————-

ஸ்லோகம் –6

ஈசாநாம் ஜகதாம் அதீச தயிதாம் நித்ய அநபாயாம் ச்ரியம்
சம்ச்ரித்ய ஆஸ்ரயணோசித அகில குணச்ய அங்க்ரீ ஹரே ஆஸ்ரயே
இஷ்ட உபாயதயா ச்ரியா ச சஹிதாய ஆத்மேச்வராய அர்த்தயே
கர்த்தும் தாஸ்யம் அசேஷம் அப்ரதிஹதம் நித்யம் த்வஹம் நிர்மம-6-

ஜகதாம் ஈஶாநாம் – உலகங்களுக்குத் தலைவியாய்,
அதீச தயிநாம் – ஸர்வேஶ்வர னுக்கு ப்ராண வல்லபையாய்,
நித்யாநபாயாம் – ஒருபோதும் விட்டுப் பிரியாதவளயிருக்கின்ற,
ஶ்ரியம் – பெரிய பிராட்டியாரை,
ஸம்ஶ்ரித்ய – புருஷகாரமாகப் பற்றி,
ஆஶ்ரயணோசித அகில குணஸ்ய – சரண வரணத்திற்குப் பாங்கான ஸகல குணங்களையு முடைய,
ஹரேஶ் – எம்பெருமானுடைய,
அங்க்ரீ – திருவடிகளை,
இஷ்ட உபாய தயா ஆஶ்ரயே – இஷ்ட ஸாதநமாகப் பற்றுகிறேன்.
(ஆக பூர்வ கண்டார்த்தத்தை அநுஸந்தித்தபடி.)

ஶ்ரியா சஸ ஹிதாய ஆத்மேஶ்வராய – பெரிய பிராட்டியாரோடு கூடி யிருந்துள்ள ஸர்வ ஶேஷியான நாராயணனுக்கு,
நிர்மமஶ் அஹம் – கைங்கர்யத்தில் களையான மமகாரம் சிறிதுமில்லாத அடியேன்,
அஶேஷம் தாஸ்யம் – ஸகல வித கைங்கரியத்தையும்,
அப்ரதிஹதம் – இடையூறின்றி,
நித்யம் – இடைவீடின்றி,
கர்த்தும் – செய்யும் பொருட்டு,
அர்த்தயே – ப்ரார்த்திக்கிறேன்.
(இது உத்தர கண்டார்த்தத்தை அநுஸந்தித்தபடி.)

கீழ் பதார்த்த விவரண ஸ்லோஹம்
இது வாக்யார்த்த பிரதிபாதாக ஸ்லோஹம்
சர்வலோக ஈஸ்வரி -பித்தர் பனிமலர் பாவைக்கு -கால நியமம் வேண்டாம் ருசி ஒன்றே வேண்டுவது -மூன்று விசேஷணங்கள்
அபராத பயத்தாலே பிராட்டியை முன்னிட்டே பற்ற வேண்டுமே
ஆஸ்ரயண சௌகர்ய ஆபாதக குணங்கள்
ஆஸ்ரய கார்ய ஆபாத குணங்கள்
சத் சம்ப்ரதாய சாராம்சம் –

————————-

ஸ்லோகம் –7

மத் ப்ராப்தி அர்த்த தயா மயா உக்தம் அகிலம் சம்த்யஜ்ய தர்மம் புந
மாம் ஏகம் மநவாப்தயே சரணம் இத்யார்த்தோ வஸாயம் குரு
த்வாம் ஏவம் வ்யவசாய யுக்தம் அகில ஞானாதி பூர்ணோ ஹ்யஹம்
மத் ப்ராப்தி ப்ரதிபந்த கைர் விரஹிதம் குர்யாம் சுசம் மா க்ருதா-

மத் ப்ராப்தி அர்த்ததயா – என்னைப் பெறுகைக்கு உபாயமாக,
மயா உக்தம் – (உனது மனத்தை சோதிப்பதற்காக) என்னாலே சொல்லப்பட்ட,
அகிலம் தர்மம் ஸம்த்யஜ்ய – ஸகல தர்மங்களையும் விட்டு,
மாம் ஏகம் புநஸ் ஆர்த்த – என்னொருவனையே குறித்து ஆர்த்தி மிகுந்தவனாய்,
மதவாப்தயே சரணம் இதி அவஸாயம் – என்னைப் பெறுகைக்கு நானே உபாயமென்கிற அத்யவஸாயத்தை,
குரு – செய்வாயாக;
ஏவம் வ்யவஸாய யுக்தம் த்வாம் – இத்தகைய அத்யவஸாயத்தோடு கூடிய உன்னை,
ஜ்ஞானாநி பூர்ண: அஹம் – ஞானம் முதலிய குணங்கள் நிறைந்த நான்,
மத் ப்ராப்தி ப்ரதிபந்தகை: விரஹிதம் குர்யாம் – என்னைப் பெறுகைக்கு இடையூறாயுள்ள பாபங்கள் அற்றவனாகச் செய்யக் கடவேன்;
சுசம் மா க்ருதா: – துக்கங் கொள்ளாதே.

சரண்யன் ருசி பரிக்ருஹீதம் சரம ஸ்லோகம்
அசக்தியால் விடக் கூடாது- பிராப்தி இல்லை என்றே விட வேண்டும் -ராக பிராப்தத்துக்கு விதி வாக்கியமும் கிட்டியதே
தர்ம சம் ஸ்தபனரார்த்தமாக திரு அவதாரம் -சாஷாத் தர்மம் அன்றோ அவன்
அதிகாரி கிருத்யம் முன் வாக்கியம் சொல்லும்
சரணாகதன் கிருத்யம் பின் வாக்கியம் சொல்லும்
முன் வாக்கியம் ஆறு சப்தங்கள் -பின் வாக்கியம் ஐந்து சப்தங்கள் –
உக்ரம் வீரம் -ஸ்ரீ நரஸிம்ஹ–ஐந்தும் ஆறும் முன் பின் வாக்கியங்கள்

——————-

ஸ்லோகம் –8

நிச்சித்ய த்வத் அதீந தாம் மயி சதா கர்மாதி உபாயான் ஹரே
கர்த்தும் த்யக்தும் அபி பிரபத்தும் அநலம் ஸீதாமி துக்காகுல
ஏதத் ஞானம் உபேயுஷே மம புநஸ் சர்வ அபராத ஷயம்
கர்த்தா ஸீதி த்ருடோச்மி தே து சரமம் வாக்யம் ஸ்மரன் சாரதே-8-

ஹே ஹரே! – எம்பெருமானே!,
மயி ஸதா த்வத் அதீந்த்ரம் நிஶ்சித்ய – அடியேன் எப்போதும் தேவரீருக்கே அதீனமான
ஸ்வரூப ஸ்திதி ப்ரவ்ருத்திகளை யுடையவ னென்பதை நிஶ்சயித்து,
கர்மாதி உபாயாந் – கரும யோகம் முதலிய உபாயங்களை,
கர்த்தும் – செய்வதற்கும்,
த்யக்தும் அபி – விடுவதற்கும்,
ப்ரபத்தும் – ப்ரபத்தி பண்ணுவதற்கும்,
அநலம் – அஸமர்த்தனாய்,
து:க்காகுல: ஸீதாமி – மிகவும் துக்கப்படா நின்றேன்;
ஸாரதே: தே – பார்த்தஸாரதியாய் நின்ற தேவரீருடைய,
சரமம் வாக்யம் – கடைசியான வாக்யத்தை,
ஸ்மரந் – ஸ்மரித்தவனாய்க் கொண்டு,
ஏதத் ஜ்ஞாநம் உபேயுஷ: மம – பகவானே உபாயமென்று துணிந்திருக்கையாகிற இந்த அத்யவஸாயத்தைப் பெற்றிருக்கு மடியேனுக்கு,
ஸர்வ அபராத க்ஷயம் கர்த்தாஸி இதி – ஸகல பாப நிவ்ருத்தியையும் தேவரீரே பண்ணித்தர வல்லீரென்று கொண்டு,
த்ருடஸ் அஸ்மி – துக்கமற்று நிர்ப்பரனாயிருக்கின்றேன்.

நெறி காட்டி நீக்குதியோ நின்பால்
மார்விலே கை வைத்து உறங்க பிராப்தம்
பிரபத்தும் அபி அநலம்-
ஸ்வரூப அனுரூபத்வம்
சுக ரூபத்வம்
நிரபாயத்வம்
சித்தத்வம்
ச்வத பல சாதனத்வம்
நிரபேஷத்வம்
அவிளம்பித பலபிரதத்வம்
ஏகத்வம்
முதலானவற்றாலே ஸூகரமாய் இரா நின்ற உபாயமானது
சோக நிவ்ருத்திக்கு சொல்லப் பட்டு இருந்தாலும்
அதற்கு அங்கமாக விதிக்கப்பட்ட சர்வ தர்ம த்யாகம் பண்ணப் போகாமையாலும்
ஆர்த்தி இல்லாமையாலும்
ஆகிஞ்சன்யம் இல்லாமையாலும்
மகா விசுவாசம் இல்லாமையாலும்
சர்வதர்ம த்யாகத்தை அங்கமாக யுடைய பிரபத்தியையும் செய்ய அசக்தனாய்-அசமர்த்தனாய் -இருக்கிற நான் –
துக்காகுல சீதாமி –
சோக விசிஷ்டனாய் தளரா நின்றேன்-

ஒன்பது ஹேதுக்கள்– ஸ்வரூப விருத்தம் –துஷ்க்கரத்வாத்-துக்க பஹுலத்வாத்–சாபாயத்வாத் -அபாயம் நிறைந்த
பல அஸாதநத்வாத் -அசேதனம் ஈஸ்வரத்துவாராவாகவே பலம்-
சா பேஷத்வாத் -மோக்ஷ பூமி பிரதன்-திருக்கண்ண பிரான் -உத்பலம் மாம்ச ஆசை அறுத்து -பக்தி உபாயம் பலத்துக்கு சமீபம் கொண்டு விடும்
விளம்பிய பல ப்ரதத்வாத் -பிராரப்த கர்மம் தொலைய வேண்டுமே – சிரகால சாத்யத்வாத் –
அநேகத்வாத் அஷ்ட விதம் நவ விதம் -சிரவணம் கீர்த்தனம் இத்யாதி நவ லக்ஷணம்
அதே ஒன்பது காரணங்கள் விட ஒண்ணாமைக்கு -ஸ்வரூப அனுரூபம் -ஸூ கரத்வாத்-இத்யாதி-

நஞ்சீயர் அந்திம காலத்துக்கு தஞ்சமான -பற்றினத்தாலும் விட்டதாலும் இல்லை விடுவித்து பற்றுவித்த அவனே உபாயம்
திரு மந்திரத்தால் ஞானம் பெற்று த்வயத்தாலே கால ஷேபம்-கைங்கர்யம் சித்திக்க -சரணாகதி அனுஷ்டானம் – –
வேத ஸீரோ பூஷணம் சாரதியால் தொடுக்கப்பட்ட ஸ்ரீ கீதாசாரமான சரம ஸ்லோகத்தில் விசுவாசம் கொண்டு வாழ வேண்டும் –
திருட அத்யாவசியம் அருளிச் செய்து நிகமிக்கிறார் –

கர்மம் கைங்கர்யத்தில் புகும்–
ஞானம் ஸ்வரூப பிரகாசத்தித்தில் புகும் –
பக்தி பிராப்ய ருசியில் புகும் –
பிரபத்தி பிராப்ய யாதாம்யத்தில் புகும்

——————-

ஶாகா நாமுபரி ஸ்திஸ்தேந மநுநா மூலேந லப்தாத்மக:
ஸத்தா ஹேது ஸக்ருஸ் ஜ்ஜபேந ஸகலம் காலம் த்வயேந க்ஷிபந் ।
வேதோஸ்த் தம்ஸ விஹார ஸாரதி தஸ்யாகும்பேந விஸ்த்ரம்பித:
ஸாரஜ்ஞோ யதிஸ் கஶ்சிதஸ்தி புவநே நாதஸ் ஸ யூதஸ்ய ந: ॥ 9॥

———————————————————————————–

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஶ்ரீகாஞ்சீ ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பராசர பட்டர் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ பிள்ளை லோகாச்சார்யர் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம் –

ஸ்ரீ மத் ரஹஸ்ய த்ரய சாரம் –சம்பிரதாய ப்ரக்ரியா பாகம் –அதிகாரம் -31–ஸ்ரீ வேதாந்த தேசிகன் ஸ்வாமி–

ஸ்ரீ மான் வேங்கட நாதார்ய கவிதார்க்கிக கேசரீ
வேதாந்தாசார்ய வர்யோமே சந்நிதத்தாம் சதா ஹ்ருதி —

சீரொன்று தூப்புல் திருவேங்கடமுடையான்
பாரொன்றச் சொன்ன பழ மொழியில் ஓரொன்று
தானே அமையாதோ தாரணியில் வாழ்வார்க்கு
வானேறப் போமளவும் வாழ்வு –

—————————————————————————

அஸிதில குரு பக்தி தத் ப்ரஸம்சாதி சீல
பிரசுர பஹு மதி தத் வஸ்து வாஸ்து ஆதிகே அபி
குணவதி விநி யோக்தும் கோபயந் சம்ப்ரதாயம்
க்ருதவித் அநக வ்ருத்தி கிம் ச விந்தேத் நிதாநம்

இவ்வர்த்தங்களை எல்லாம் மிடியனுக்கு அகத்துக்குள்ளே மஹா நிதியைக் காட்டிக் கொடுக்குமா போலே
வெளியிடுகையாலே மஹா உபகாரகனான ஆச்சார்யன் திறத்தில் சிஷ்யன்

க்ருதஞ்ஞனாய் இருக்க வேண்டும் என்றும் -த்ரோஹம் பண்ணாது ஒழிய வேண்டும் என்றும் –
சாஸ்திரங்கள் சொன்ன இடம் -இரண்டு விபூதியும் விபூதி மானும் இவனைச் சீச் சீ என்னும் படியுமாய் –
ஹிதம் சொன்ன ப்ரஹ்லாத விபீஷணாதிகளுக்குப் பிரதிகூலரான ஹிரண்ய ராவணாதிகளோடே துல்யனுமாய்
வித்யா சோரோ குருத்ரோஹீ வேதேஸ்வர விதூஷக –த ஏதே பஹு பாப்மாந -சத்யோ தண்டயோ இதி சுருதி –என்கிறபடியே
தண்டியனும் ஆகாமைக்காக அத்தனை –பிரதியுபகாரம் சொன்னபடி அன்று

சரீரம் அர்த்தம் பிராணம் ச ஸத் குருப்யோ நிவேதயத் –விஹஹேச்வர சம்ஹிதை –என்றும்
சர்வஸ்வம் வா ததர்த்தம் வா ததர்த் தார்த்தார்த்தம் ஏவ வா டு குரவே தக்ஷிணாம் தத்யாத் யதா சக்த்யபி வா புந –என்றும்
இப்புடைகளில் சொல்லுகிறவையும்
பிரணிபாத அபிவாத நாதிகளைப் போலே இவனுக்கு சில கர்த்தவ்யங்களைச் சொல்லிற்று அத்தனை போக்கி
க்ருபயா நிஸ்ப்ருஹோ வதேத்—சாண்டில்ய ஸ்ம்ருதி -1-115-என்னும்படி இருக்கிற
அநந்ய ப்ரயோஜனனான ஆச்சார்யனுக்குப் பிரதியுபகாரம் சொன்னபடி அன்று

பகவான் பக்கல் போலே ஆச்சார்யன் பக்கலிலே வர்த்திப்பான் என்றும் அவனுக்கு நல்லன் ஆனால் போலே
ஆச்சார்யனுக்கும் நல்லனாய் இருப்பான் என்றும் வேதாந்தங்களில் சொன்னதும்
ந பிரமாத்யேத் குரவ் சிஷ்யோ வாங் மன காயா கர்மபி டு அபி பஜ்யாத்மநா ஆச்சார்யம் வர்த்ததே அஸ்மின் யதா அச்யுதே
தேவ மிவாசார்யம் உபாஸீத -என்று சாண்டில்ய ஆபஸ்தம்பாதிகள் சொன்னதாவும் ஆச்சார்யனுக்கு பிரதியுபகாரம் சொன்னபடி அன்று
ஸாஸ்த்ர சஷுஸ் ஸான இவன் விழி கண் குருடன் ஆகாமைக்கும் பகவத் அனுபவம் போலே
விலக்ஷணமான இவ்வனுபவத்தை ஜென்ம பிஷுவான இவன் இழவாமைக்கும் சொல்லிற்று அத்தனை

இப்படி இவ்விஷயத்தில் பிரதியுபகாரம் இல்லை என்னும் இடத்தை
ப்ரஹ்ம வித்யா பிரதாநஸ்ய தேவைரபி ந சக்யதே -பிரதி பிரதானம் அபி வா தத்யாத் சக்தித ஆதாராத் -1-117–என்று
சாண்டில்ய பகவான் அருளிச் செய்தான் –
இதில் யதா சக்தி தாநம்–சொன்னதுவும் தன் ஆதாரத்துக்குப் போக்கு வீடாகச் சொன்னது அத்தனை
இவ்வளவைக் கொண்டு பிரதியுபகாரம் பண்ணினானாகத் தன்னை நினைத்து இருக்கப் பெறான்

இவன் உபதேசித்த அர்த்தங்களை
கபாலஸ்தம் யதா தோயம் ஸ்வ த்ருதவ் ச யதா பயஸ் த்ருஷ்டம் ஸ்யாத் ஸ்தாந தோஷேண
வ்ருத்தி ஹீநே ததா ஸ்ருதம் –சாந்தி பர்வம் -35-42-மண்டை ஓட்டில் தண்ணீரும் நாய் தோலால் செய்யப்பட பையில்
உள்ள பாலும் உள்ள இடங்கள் காரணமாக தோஷம் ஆவது போலே ஒழுக்கம் இல்லாவனுக்கு உபதேசமும் -என்கிறபடியே
தன் விபரீத அனுஷ்டானங்களாலே கபாலஸ்த தோயாதிகளைப் போலே அனுப ஜீவ்யம் ஆக்காது ஒழியவும்

யச்ச் ருதம் ந விராகாய ந தர்மாய ந சாந்தயே -ஸூ பத்தமபி சப்தேந காகவசிதமேவ தத் –எந்த கல்வியானது
வைராக்யம் தர்மம் அடக்கம் ஆகியவற்றை அளிக்க வில்லையோ அது காக்கையின் ஒலி போலே பயன் அற்றதே ஆகும் –
என்கிறபடியே கற்றதே பிரயோஜனம் ஆகாது ஒழியவும்
இவற்றைக் கொண்டு–கக்கியதை உண்பவது போலே – வாந்தாசியாகாது ஒழியவும்-வியாபாரம் ஆக்குதல் கூடாது
இவற்றை எல்லாம்
பண்டிதை ரர்த்த கார்பண்யாத் பண்ய ஸ்த்ரீபிரிவ ஸ்வயம் -ஆத்மா சம்ஸ்க்ருத்ய சம்ஸ்க்ருத்ய பரோபகரணீ க்ருத —
விலைமாதர்கள் உடம்பைக் கொடுத்து பணம் பெறுவது போலே -கல்வியை பொருளாசைக்கு பயன் படுத்துவது போலே —
இத்யாதிகளில் பரிகசிக்கும் படி
கணிக அலங்காரம் ஆக்குதல் -விலைச் சாந்தம் ஆக்குதல் -அம்பலத்தில் அவல் பொறி ஆக்குதல் –
குரங்கின் கையில் பூ மாலை ஆக்குதல் செய்யாது ஒழியவும்

அடியிலே வித்யை தான் சேவதிஷ்டே அஸ்மி ரக்ஷ மாம் –மனு ஸ்ம்ருதி -2-114-நான் உனக்கு சேம நிதியாகவே
எப்போதும் இருப்பேன் -என்னை நீ காப்பாயாக – என்று ப்ராஹ்மணனை அபேக்ஷித்த படியே முன்பே
அஸூயாதிகளைக் கைப்பிடித்து வைப்பார் கையில் காட்டிக் கொடுக்காதே ரக்ஷித்துக் கொள்ளவும்

பிறவிக் குருடனான தன்னை அயர்வறும் அமரர்கள் பரிஷத்துக்கு அர்ஹனமாம் படி திருத்தின மஹா உபாகாரகனுக்குச்
செய்யலாம் பிரதியுபகாரம் இல்லை என்னும் இடத்தை தெளிந்து
ஏகாந்தீ வ்யபதேஷ்டவ்யோ நைவ க்ராம குலாதிபி -விஷ்ணு நா வ்யபதேஷ்டவ்ய தஸ்ய சர்வம் ச ஏவ ஹி —
ஸ்ரீ விஷ்வக் சேந சம்ஹிதை —என்கிற நிலையிலும் காட்டில்
வசிஷ்ட வ்யபதேசிந –பால காண்டம் -19-2-வசிஷ்டரைக் கொண்டு உன்னை கூறிக் கொள்கின்ற – என்கிறபடியே
சரண்யனான பெருமாள் வம்ச க்ரமா கதமாகப் பிறந்து படைத்துக் கைக்கொண்ட நிலை இந் நிலை–
ஆச்சார்யரைக் கொண்டே அடையாளப்படுத்தி கொள்வது என்று பரிக்ரஹித்து
என்னைத் தீ மனம் கெடுத்தாய் உனக்கு என் செய்கேன் –திருவாய் -6-7-8-என்று இருக்கவும் பிராப்தம்

தான் இப்படிப் பெற்ற ரஹஸ்யத்ரய சாரார்த்தமான மஹா தனத்தை முன்னில் அதிகாரத்தில் சொன்னபடியே
உசித ஸ்தானம் அறிந்து சமர்ப்பிக்கும் போது
கதயாமி யதா பூர்வ தஷாத்யைர் முனி சத்தமை–ப்ருஷ்ட ப்ரவோச பகவான் அப்ஜயோநி விதாமஹ சைத்தோக்தம்
புருகுத்ஸாய பூபுஷே நர்மதாதடே -ஸாரஸ்வதாய தே நாபி மம சாரஸ்வ தேந ச -ஸ்ரீ விஷ்ணு புராணம் 1-2-8-/-9—
முன்பு தாமரையில் உதித்த நான்முகன் தக்ஷர் போன்ற முனிவர்களால் கேட்கப்பட்டு அவர்களுக்கு உரைக்க –
அவர்களால் நர்மதையின் கரையில் புருகுத்சன் என்ற அரசனுக்கு உபதேசிக்க -அந்த அரசன் ஸாரஸ்வதனுக்கு உபதேசிக்க –
அதனை நான் உனக்குக் கூறுகிறேன் – என்று ஸ்ரீ பராசர ப்ரஹ்மரிஷி மைத்ரேய பகவானுக்கு அருளிச் செய்தது போலே
குரு பரம்பரையைப் பிரகாசிப்பித்துக் கொண்டு தன் க்ருதஜ்ஞதையும் அர்த்தத்தை சீர்மையும் தோற்ற உபதேசிக்க வேண்டும் –

அத்யாத்ம ரஹஸ்யங்களைச் சொல்லுமவன் சம்ப்ரதாயம் இன்றிக்கே இருக்க -ஏடு பார்த்தாதல் -சுவர் ஏறிக் கேட்டதாதல் –
சொல்லுமாகில் -களவு கொண்டு ஆபரணம் பூண்டால் போலே கண்டார்க்கு எல்லாம் தான் அஞ்ச வேண்டும்படியாம்
யத்ருச்சயா ஸ்ருதோ மந்த்ரஸ் சந்நே நாதச் சலேந வா பத்ரேஷிதோ வா வ்யர்த்த –
ஸ்யாத் ப்ரத்யுதா நார்த்ததோ பவேத் —பாத்ம சம்ஹிதை –இத்யாதிகளில் படியே ப்ரத்யவாய பர்யந்தமுமாம்
கேட்டுச் சொல்லச் செய்தே –தத் வித்தி ப்ரணி பாதேந பரிப்ரச்நேந சேவயா–ஸ்ரீ கீதை -4-34-
ப்ரணிபத்யாபி வாத்ய ச –ஸ்ரீ விஷ்ணு புராணம் -1-1-1-இத்யாதிகளில் சொல்லுகிற முறை ஒழியக் கேட்டுச் சொல்லுமாகில்
காலன் கொண்டு ஆபரணம் பூண்டால் போலே
கண்டார் எல்லாரும் தன்னை அருவருக்கும் படியும்
யச் சா தர்மேண விப்ரூதே யச்சாதர்மேண ப்ருச்சதி தயோர் அந்யதரஸ் ப்ரைதி வித்வேஷம் வா
அதி கச்சதி -சாந்தி பர்வம் -335-51–என்கிறபடியே அநர்த்தவஹமுமாம் –

யதா நியாயம் கேட்டுச் சொல்லச் செய்தே சொல்லும் போது குருவைப் பிரகாசிப்பியாது ஒழியுமாகில்
இவன் சொல்லுகிற அர்த்தங்கள் வேர் இல்லாக் கொற்றான் போலே அடி அற்றவையோ என்று
சிஷ்யனுக்கு அதி சங்கை பிறக்கும்படியாய் அநாதர விஷயமுமாம்
ஸ்வ குரூணாம் ஸ்வ சிஷ்யேப்யஸ் க்யாபநம் சாக்ருதம் ததா-என்று த்வாத்ரிம்சத் அபசார வர்க்கத்தில்
குருவைப் பிரகாசிப்பியாது ஒழிகையும் படிக்கப்பட்டது
அப்போதும் குரும் பிரகாச யேத்தீமாந் மந்த்ரம் யத்நேந கோபயேத் -அப்ரகாச ப்ரகாசாப்யாம் ஷீயேதே சம்பதாயுஷீ —
குருவை வெளிப்படுத்த வேண்டும் -மந்த்ரத்தை மறைக்க வேண்டும் -குருவை வெளிப்படுத்தாமல் மந்த்ரத்தை
மறைக்காமல் இருந்தால் ஞானமும் நிஷ்டையும் தேயும் -என்கிறபடியே
ஞான வைஸத்ய பூர்வகமான பகவத் அனுபவ சம்பத்தும் ஆத்மாவுக்கு சத்தா அனுவ்ருத்தி ஹேதுவான
சேஷத்வ அனுசந்தான பூர்வக ஸ்வ நிஷ்டையும் குலையும்படியாம்
குருவைப் பிரகாசிப்பியா நிற்கச் செய்தே அவன் பண்ணின சாஸ்த்ரீய உபதேசத்துக்கு விருத்தம் சொல்லுமாகில்
விப்ரலம்பகன் என்று பேருமாய்
ஜ்யோதிஷாம் வ்யவஹாரம் ச பிராயச்சித்தம் சிகித்சனம் –விநா ஸாஸ்த்ரேண யோ ப்ரூயாத் தமாஹுர் ப்ரஹ்ம காதகம் —
ஜ்யோதிடம் நீதி பிராயச்சித்தம் வைத்தியம் ஆகியவற்றுக்கு ஸாஸ்த்ர முரணாக பொருள் உறைபவன்
ப்ரஹ்மஹத்தி செய்தவனே –என்கிறபடியே பாபிஷ்டனுமாம்

ஸச் சிஷ்யனுக்கு ப்ராப்த தசையில் உபதேசத்தைத் தவிருமாகில் லுப்தன் என்று பேருமாய்
பாத்ரஸ்தம் ஆத்ம ஞானம் ச க்ருத்வா பிண்டம் சமுத் ஸ்ருஜேத் –நாந்தர் தாயநம் ஸ்வயம் யதா யாதி
ஜகத் பீஜம் அபீ ஜக்ருத் –தான் அறிந்த ஆத்ம ஞானத்தைத் தகுந்த சிஷ்யனுக்கு உபதேசித்த பின்னர் இறக்க வேண்டும் –
இந்த உலகின் விதை போன்ற ஆத்ம ஞானத்தை தகுந்த இடத்தில் விதைத்த பின்பே இறக்க வேண்டும் –
அவ்விதம் செய்யாமல் செல்லக் கூடாது என்கிற பகவத் ஆஜ்ஜையும் — பகவத் நியோகத்தையும் கடந்தானாம்

ஆகையால் விளக்கு பிடிக்குமவன் -தன்னை ராஜா ஒரு காரியத்துக்குப் போகச் சொன்னால் தன் கையில்
விளக்கு அதுக்கு பிராப்தரானவர் கையிலே கொடுத்துப் போமா போலே
சத் பாத்ரமானவர்க்கு தான் சொல்லும் போது தமக்கு உபதேசித்த ஆச்சார்யனை முற்பட வெளியிட்டு பின்பு
தனக்கு உபதிஷ்டமான அர்த்தங்களையே சொல்லவும் –
சில காரணங்களாலே திவ்ய சஷுஸ் ஸ்ரோத்ரங்கள் பெற்றுத் தான் இவற்றால் அறிந்து சொல்லுமவற்றையும்
வ்யாஸ பிரஸாதாத் ஸ்ருதவாந் ஏதத் குஹ்யமஹம் பரம் -யோகம் யோகேஸ்வராத் கிருஷ்ணாத் சாஷாத்
கதயதஸ் ஸ்வயம் –ஸ்ரீ கீதை -18-75-சஞ்சயன் கூற்று -ஸ்ரீ வ்யாஸ பகவான் அருளால் தெய்விகமான பார்வை பெற்ற
நான் நேராக இந்த ரஹஸ்யத்தை ஸ்ரீ கிருஷ்ண பகவான் இடம் கேட்டேன் –என்கிறபடியே
சதாசார்யர் பிரசாதம் அடியாக இவ்வர்த்தம் அறிந்தேன் என் கை மிடுக்காலே அறிந்து சொல்லுகிறேன் அல்லேன் என்ற
இவ் உண்மையை வெளியிட்டுக் கொண்டு சொல்லவும் பெறில்
இவன் சொல்லும் அர்த்தங்கள் எல்லாம் சர்வர்க்கும் ஆதரயணீயங்களுமாய்
இவன் க்ருதஞ்ஞனாய் இருந்தான் என்று சாத்விகரும் ப்ரஸம்ஸித்துப் பிரசாதிக்கும் படியாய் சத்யவாதியாய் இருந்தான்
என்று உபநிஷத்துக்களும் உபநிஷத் ப்ரதிபாத்யனான பரம புருஷனும் தங்களோடு ஓக்க
இவனைப் பிராமண பூதன் என்று ஆதரிக்கும் படியுமாம் –
இப்படி க்ருதஞ்ஞனாய் அவஹிதனான சிஷ்யனைப் பற்ற நாம் செய்த கிருஷி பலித்தது என்று
ஆச்சார்யனும் க்ருதார்த்தனாய் இருக்கும்

சாஷாந் முக்தே ரூபாயாந் யோ வித்யா பேதாநுபாதிசத்
கத்யதே மோக்ஷ சாஸ்த்ரேஷு ச து ஸ்ரேஷ்ட தமோ குரு

மோக்ஷத்துக்கு நேரடியான உபாயங்களாக வித்யைகளை உபதேசிக்கும் ஆச்சார்யனே மோக்ஷம் குறித்த
சாஸ்த்ரங்களால் மிகச் சிறந்த ஆச்சார்யன் -என்று கொண்டாடப்படுகிறார்

ஆசார்ய வத்தயா மோக்ஷம் ஆமநந்தி ஸ்மரந்தி ச
இஹா முத்ர ச தத் பாதவ் சரணம் தேசிகா விது

ஆச்சார்யரை அடைவதன் மூலம் மோக்ஷம் கிட்டுவதாக உபநிஷத்துக்கள் கூறுகின்றன
இந்த உலகிலும் மோக்ஷம் பெற்ற பின்னரும் ஆச்சார்யருடைய திருவடிகளே தஞ்சம் என்று ஆச்சார்யர்கள் அறிந்தார்கள்

ஏற்றி மனத்து எழில் ஞான விளக்கை இருள் அனைத்தும்
மாற்றினவருக்கு ஒரு கைம்மாறு மாயனும் காண கில்லான்
போற்றி உகப்பதும் புந்தியில் கொள்வதும் பொங்கு புகழ்
சாற்றி வளர்ப்பதும் கற்றல்லவோ முன்னம் பெற்றதற்கே

நாம் செய்யும் அனைத்தும் அவர் உபகாரத்தைக் காணும் போது அற்பமே

அத்யா சீன துரங்க வக்த்ர விலஸத் ஜிஹ்வா அக்ர ஸிம்ஹாஸனாத்
ஆசார்யாத் இஹ தேவதாம் சமாதிகாம் அந்யாம் ந மந்யாமஹே
யஸ்ய அசவ் பஜேத கதாசித் அஜஹத் பூமா ஸ்வயம் பூமிகாம்
மக்நாநாம் பவிநாம் பவார்ணவ சமுத்தாராய நாராயண

சம்சார கரையைத் தாண்டுவிக்கவே பகவான் தனது மேன்மையைக் கைவிடாமல் ஆச்சார்ய பதம் வகிக்கிறான்
ஆச்சார்யர் நாக்கு நுனி ஸ்ரீ ஹயக்ரீவ பகவானது ஸிம்ஹாஸனமாகும்
அவரைக் காட்டிலும் எந்த தேவதையையும் நாம் உயர்ந்ததாக எண்ண வில்லை –

——————————–

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ தேசிகன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பிள்ளை லோகாச்சார்யர் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம் –

ஸ்ரீ த்வய விவரணம்–ஸ்ரீ திருவாய்மொழி-

ஸ்ரீ திருவாய் மொழி -ஈடு மகா பிரவேசம் –இரண்டாவது –ஸ்ரீ யபதி

ஸ்ரீ யபதியாய் -அவாப்த சமஸ்த காமனாய் -சமஸ்த கல்யாண குணாத் மகனான சர்வேஸ்வரன்
மாறி மாறி பல பிறப்பும் பிறந்து -என்கிறபடியே -2-6-8–ஜன்ம பரம்பரைகளிலே தோள் மாறித் திரிகிற இவரை
இவ்வர்த்த பஞ்சகத்தையும் விசத தமமாக அறிய வல்லராம் படி
முதல் அடியிலே நிர்ஹேதுகமாக விசேஷ கடாஷம் பண்ணி அருளினான் –

ஸ்ரீ நம்மாழ்வார் ஸ்ரீ திருவாய் மொழி பிரபந்தத்தாலே ஸ்ரீ த்வய விவரணம் பண்ணுகிறார் –
இதில் முதலிட்டு மூன்று பத்தாலே-உத்தரார்த்தத்தை விவரிக்கிறார்
மேலிட்டு மூன்று பத்தாலே பூர்வார்த்தத்தை விவரிக்கிறார் –
மேலிட்டு மூன்று பத்தாலே உபாய உபேய யோகியான குணங்களையும்
ஆத்மாத்மீயங்களில் தமக்கு நசை அற்ற படியையும்
அவனோடு தமக்கு உண்டான நிருபாதிக சம்பந்தத்தையும் அருளிச் செய்தார்
மேலில் பத்தாலே தாம் பிரார்த்தித்த படியே பெற்ற படியைச் சொல்லி தலைக் கட்டுகிறார் –

இதில் முதல் பத்தாலே –
உயர்வற உயர்நலம் உடையவன் எவன் அவன் –அயர்வறும் அமரர்கள் அதிபதி எவன் அவன்
துயர் அறு சுடரடி தொழுது எழு என் மனனே -1-1-1- என்று
சமஸ்த கல்யாண குணாத்மகனாய்-ஸூரி போக்யனானவன் திருவடிகளிலே கைங்கர்யமே புருஷார்த்தம் என்று நிர்ணயித்து
உக்தமான அர்த்தத்துக்கும் -வஹ்யமாணமான அர்த்தத்துக்கு பிரமாணம் -உளன் சுடர் மிகு ஸ்ருதியுள் -1-1-7-என்று
நிர்தோஷமான ஸ்ருதியே பிரமாணம் என்றும்
ஏவம் விதனானவன் யார் என்ன —வண் புகழ் நாரணன் –1-2-10-என்றும் -திருவுடையடிகள் -1-3-8-என்றும் –
செல்வ நாரணன் -1-10-8-என்றும் -விசேஷித்து –
தொழுது எழு என் மனனே -1-1-1–என்று உபக்ரமித்து –
அயர்ப்பிலன் அலற்றுவன் தழுவுவன் வணங்குவன் அமர்ந்தே -1-3-10-என்று த்ரிவித கரணங்களாலும் அடிமை செய்து
தலைக் கட்டுகையாலே பகவத் கைங்கர்யமே புருஷார்த்தம் என்று அறுதியிட்டார் –

இரண்டாம் பத்தால் –
இந்த கைங்கர்யத்துக்கு விரோதியான பிரகிருதி சம்பந்தத்தையும் கழித்து –
ஒளிக் கொண்ட சோதி மயமாய் -2-3-10- இக் கைங்கர்யத்துக்கு தேசிகரான அடியார்கள் குழாங்களை
உடன் கூடுவது என்று கொலோ -என்று தாமும் பிரார்த்தித்து
நலமந்தம் இல்லாதோர் நாடு புகுவீர் -2-8-4- என்று பிறருக்கும் உபதேசிக்கையாலே
இவருக்கு பரமபதத்திலே நோக்காய் இருந்தது என்று ஈஸ்வரன் பரமபதத்தைக் கொடுக்கப் புக –
எம்மா வீட்டுத் திறமும் செப்பம் –2-9-1-என்று எனக்கு அதில் ஒரு நிர்பந்தம் இல்லை –
தனக்கேயாக எனைக் கொள்ளுமீதே -2-9-4-என்று உனக்கேயாய் இருக்கும் இருப்பே
எனக்கு வேண்டுவது என்று இப் புருஷார்த்தத்தை ஓட வைத்தார் –

மூன்றாம் பத்தால் –
இவருக்கு கைங்கர்யத்தில் உண்டான ருசியையும் த்வரையும் கண்ட ஈஸ்வரன்
கைங்கர்யத்துக்கு ஏகாந்தமான திருமலையிலே நிலையைக் காட்டிக் கொடுக்கக் கண்டு
வழு விலா அடிமை செய்ய வேண்டும் -3-3-1- என்று பாரித்து
பாரித்த படியே பாகவத சேஷத்வ பர்யந்தமாக வாசிக அடிமை செய்து தலைக் கட்டுகிறார்

நான்காம் பத்தால் –
இப் புருஷார்த்தத்துக்கு உபாயம் -திரு நாரணன் தாள் -4-1-1- என்றும் –
குடி மன்னு மின் ஸ்வர்க்கம் -4-1-10-என்றும்
எல்லாம் விட்ட இறுகல் இறப்பு -4-1-10-என்றும்
ஐம்கருவி கண்ட வின்பம் தெரிய அளவில்லா சிற்றின்பம் -4-9-10- என்று தாமும் அனுசந்தித்தார்

ஐஞ்சாம் பத்தால்
இந்த இஷ்ட பிராப்திக்கும் அநிஷ்ட நிவ்ருத்திக்கும் –
ஆறு எனக்கு நின் பாதமே சரணாகத் தந்து ஒழிந்தாய் -5-7-10-என்று
தன் திருவடிகளையே உபாயமாகத் தந்தான் என்றார் –

அவன் தந்த உபாயத்தை கடகரை முன்னிட்டு பெரிய பிராட்டியார் புருஷகாரமாக –
அலர்மேல் மங்கை உறை மார்பா –உன் அடிக்கீழ் அமர்ந்து புகுந்தேனே -என்று ச்வீகரித்தார் -ஆறாம் பத்தால் –

ஏழாம் பத்தால் -இப்படி சித்த உபாய ச்வீகாரம் பண்ணியிருக்கச் செய்தேயும் சடக்கென பலியாமையாலே
விஷண்ணராய்-கடல் ஞாலம் காக்கின்ற மின்னு நேமியினாய் –7-1-2-என்று தொடங்கி-உபாய உபேய யோகியான
குணங்களைச் சொல்லிக் கூப்பிட -கூராழி –வெண் சங்கு ஏந்தி —வாராய் -6-9-1-என்று இவர் ஆசைப் பட்ட படியே
வெள்ளைச் சுரி சங்கொடு ஆழி ஏந்தி வந்து -7-3-1–இது மானஸ அனுபவ மாத்ரமாய் -சம்ச்லேஷம் கிடையாமையாலே
விச்லேஷித்த படியை -பாமரு -7-6—ஏழை -7-7–திருவாய்மொழிகளில் -அருளிச் செய்தார்

எட்டாம் பத்தால் -கீழ்ப் பிறந்த சம்ச்லேஷம் பாஹ்ய சம்ச்லேஷ யோக்யம் அல்லாமையாலே –
உமருகந்துகந்த உருவம் நின்றுருவமாகி உந்தனக்கு அன்பரானார் அவருந்தமர்ந்த செய்கை உன் மாயை -8-1-4- என்று
இப்படி ஆஸ்ரித அதீன ஸ்வரூப ஸ்தித்யாதிகளை உடையவன் நமக்கு தன்னைக் காட்டி மறைக்கைக்கு அடி
ஆத்மாத்மீயங்களில் ஏதேனும் நசை யுண்டாக வேணும் -என்று அதிசங்கை பண்ணி
அவற்றில் நசை அற்ற படியை -8-2–அருளிச் செய்தார்

ஒன்பதாம் பத்தில் -நீர் என்றிய அதிசங்கை பண்ணிப் படுகிறீர் -ஓர் ஆயிரமாய் -பாசுரம் -இப்படி -என்று
தன்னுடைய நிருபாதிக பந்தத்தையும் காட்டி –
நான் நாராயணன் -சர்வ சக்தி யுக்தன் -உம்முடைய சர்வ அபேஷிதங்களையும் செய்து தலைக் கட்டுகிறோம் -என்று
அருளிச் செய்ய –சீலம் எல்லையிலான் -9-3-11-என்று அவருடைய சீல குணங்களிலே ஆழம் கால் பட்டார் –

பத்தாம் பத்தில் ஆழ்வாருடைய ஆற்றாமையைக் கண்டு திரு மோகூரிலே தங்கு வேட்டையாக வந்து தங்கி
இவருக்கு அர்ச்சிராதி கதியையும் காட்டிக் கொடுத்து -10-9-
இவர் பிரார்த்தித்த படியே என் அவா அறச் சூழ்ந்தாய் -10-10-10–என்று
இவர் திருவாயாலே அருளிச் செய்யும்படி பேற்றைப் பண்ணிக் கொடுத்த படியை அருளிச் செய்கிறார்

ஸ்ரீ மன்
ஸ்ரீ யபதித்தவம்
மலர்மகள் விரும்பும் நம் அரும் பெறல் அடிகள்–1-3-1-
மாயன் வானோர் தனித் தலைவன் மலராள் மைந்தன் –1-5-9-
திரு மகளார் தனிக் கேள்வன் பெருமை யுடைய பிரானார் இருமை வினை கடிவாரே–1-6-9-
கண்ணபிரான் என் அமுதம் சுவையன் திருவின் மணாளன் என்னுடைச் சூழலுளானே–1-9-1-
பொரு சிறைப் புள்ளு வந்து ஏறும் பூ மகளார் தனிக் கேள்வன்
ஒரு கதியின் சுவை தந்திட்டு ஒழிவிலன் என்னோடு உடனே –1-9-3-
மைந்தனை மலராள் மணவாளனைத்துஞ்சும் போதும் விடாது தொடர் கண்டாய்–1-10-4-

பத்துடை அடியவர்க்கு எளியவன் பிறர்களுக்கு அரிய
வித்தகன் மலர்மகள் விரும்பும் நம் அரும் பெறல் அடிகள்
மத்துறு கடை வெண்ணெய் களவினில் உரவிடை யாப்புண்டு
எத்திறம் உரலினொடு இணைந்திருந்து ஏங்கிய எளிவே! —1-3-1-

மாயோம் தீய அல வலைப் பெருமா வஞ்சப் பேய் வீயத்
தூய குழவியாய் விடப்பால் அமுதா அமுது செய்திட்ட
மாயன் வானோர் தனித் தலைவன் மலராள் மைந்தன் எவ்வுயிர்க்கும்
தாயோன் தம்மான் என் அம்மான் அம்மா மூர்த்தியைச் சார்ந்தே–1-5-9-

தரும அரும் பயனாய திரு மகளார் தனிக் கேள்வன்
பெருமை யுடைய பிரானார் இருமை வினை கடிவாரே–1-6-9-

இவையும் அவையும் உவையும் இவரும் அவரும் உவரும்
யவையும் யவரும் தன்னுள்ளே ஆகியும் ஆக்கியும் காக்கும்
அவையுள் தனி முதல் எம்மான் கண்ணபிரான் என் அமுதம்
சுவையன் திருவின் மணாளன் என்னுடைச் சூழலுளானே–1-9-1-

அருகிலாய பெரும் சீர் அமரர்கள் ஆதி முதல்வன்
கருகிய நீல நல் மேனி வண்ணன் செந்தாமரைக் கண்ணன்
பொரு சிறைப் புள்ளு வந்து ஏறும் பூ மகளார் தனிக் கேள்வன்
ஒரு கதியின் சுவை தந்திட்டு ஒழிவிலன் என்னோடு உடனே –1-9-3-

நெஞ்சமே! நல்லை நல்லை உன்னைப் பெற்றால்
என் செய்யோம் இனி என்ன குறைவினம்
மைந்தனை மலராள் மணவாளனைத்
துஞ்சும் போதும் விடாது தொடர் கண்டாய்–1-10-4-

———

நாராயண
தோற்றோம் மட நெஞ்சம் எம்பெருமான் நாரணற்கு எம்
ஆற்றாமை சொல்லி அழுவோமை நீ நடுவே
வேற்றோர் வகையிற் கொடிதாய் எனை ஊழி
மாற்றாண்மை நிற்றியோ? வாழி! கனை இருளே!–2-1-7—

கேசவன் தமர் கீழ் மேல் எமர் ஏழ் எழு பிறப்பும்
மா சதிர் இது பெற்று நம்முடை வாழ்வு வாய்க்கின்றவா!
ஈசன் என் கரு மாணிக்கம் என் செங்கோலக் கண்ணன் விண்ணோர்
நாயகன் எம்பிரான் எம்மான் நாரயணனாலே–2-7-1-

நாரணன், முழு ஏழ் உலகுக்கும் நாதன், வேத மயன்,
காரணம் கிரிசை கருமம் இவை முதல்வன், எந்தை
சீரணங்கு அமரர் பிறர் பலரும் தொழுது ஏத்த நின்று
வாரணத்தை மருப்பு ஒசித்த பிரான் என் மாதவனே–2-7-2-

சரணவ்
திருவடி –
ஓயும் மூப்புப் பிறப்பு இறப்புப் பிணி
வீயுமாறு செய்வான் திரு வேங்கடத்து
ஆயன் நாள் மலராம் அடித் தாமரை
வாயுள்ளும் மமனத்துள்ளும் வைப்பார்கட்கே–3-3-9-

பங்கயக் கண்ணன் என்கோ! பவளச் செவ்வாயன் என்கோ!
அங்கதிர் அடியன் என்கோ! அஞ்சன வண்ணன் என்கோ!
செங்கதிர் முடியன் என்கோ! திரு மறு மார்பன் என்கோ!
சங்கு சக்கரத்தன் என்கோ சாதி மாணிக்கத்தையே!–3-4-3-

கடல் வண்ணன் கண்ணன் விண்ணவர்கரு மாணிக்கம் எனது ஆர் உயிர்
பட அரவின் அணைக் கிடந்த பரஞ்சுடர் பண்டு நூற்றுவர்
அட வரும் படை மங்க ஐவர்கட்கு ஆகி வெஞ்சமத்து அன்று தேர்
கடவிய பெருமான் கனை கழல் காண்பது என்று கொல் கண்களே?–3-6-10-

முடியானேஎ! மூவுலகும் தொழுது ஏத்தும் சீர்
அடியானேஎ! ஆழ் கடலைக் கடைந்தாய்! புள்ளூர்
கொடியானேஎ! கொண்டல் வண்ணா! அண்டத்து உம்பரில்
நெடியானேஎ! என்று கிடக்கும் என் நெஞ்சமே–3-8-1-

சரணம்
பற்றுவது -உபாயம் —

அஃதே உய்யப் புகும் ஆறு என்று கண்ணன் கழல்கள் மேல்
கொய் பூம் பொழில் சூழ் குருகூர்ச் சடகோபன் குற்றேவல்
செய் கோலத்து ஆயிரம் சீர்த் தொடைப் பாடல் இவை பத்தும்
அஃகாமல் கற்பவர் ஆழ் துயர் போய் உய்யற் பாலரே–4-1-11-

கொம்பு போல் சீதை பொருட்டு, இலங்கை நகர்
அம்பு எரி உய்த்தவர் தாள் இணை மேல் அணி
வம்பு அவிழ் தண் அம் துழாய் மலர்க்கே இவள்
நம்புமால் நான் இதற்கு என் செய்கேன் நங்கைமீர்?–4-2-8-

உய்வு உபாயம் மற்று இன்மை தேறி, கண்ணன் ஒண் கழல் மேல்
செய்ய தாமரைப் பழனம் தென்னன் குருகூர்ச் சடகோபன்
பொய்யில் பாடல் ஆயிரத்துள் இவையும் பத்தும் வல்லார்கள்
வையம் மன்னி வீற்றிருந்து விண்ணும் ஆள்வர் மண்ணூடே–4-3-11-

வல் வினை தீர்க்கும் கண்ணனை வண் குருகூர்ச் சட கோபன்
சொல் வினையால் சொன்ன பாடல் ஆயிரத்துள் இவை பத்தும்
நல் வினை என்று கற்பார்கள் நலனிடை வைகுந்தம் நண்ணித்
தொல் வினை தீர எல்லாரும் தொழுது எழ வீற்றிருப்பாரே–4-4-11-

மைய கண்ணாள் மலர் மேல் உறை வாள்உறை மார்பினன்
செய்ய கோலத் தடங் கண்ணன் விண்ணோர் பெருமான் தனை
மொய்ய சொல்லால் இசை மாலைகள் ஏத்தி உள்ளப் பெற்றேன்
வெய்ய நோய்கள் முழுதும் வியன் ஞாலத்து வீயவே–4-5-2-

மேவி நின்று தொழுவார் வினை போக மேவும் பிரான்
தூவி அம் புள்ளுடையான் அடல் ஆழி அம்மான் றனை
நா வியலால் இசை மாலைகள் ஏத்தி நண்ணப் பெற்றேன்;
ஆவி என் ஆவியை யான் அறியேன் செய்த ஆற்றையே–4-5-4-

அறிந்து அறிந்து, தேறித் தேறி, யான் எனது ஆவியுள்ளே
நிறைந்த ஞான மூர்த்தி யாயை நின்மலமாக வைத்து,
பிறந்தும் செத்தும் நின்று இடறும் பேதைமை தீர்ந்தொழிந்தேன் ;
நறுந் துழாயின் கண்ணி அம்மா! நான் உனைக் கண்டு கொண்டே–4-7-7-

ஆயே இவ் உலகத்து நிற்பனவும் திரிவனவும்
நீயே மற்று ஒரு பொருளும் இன்றி நீ நின்றமையால்
நோயே மூப்பு இறப்பிறப்புப் பிணியே என்றிவை ஒழியக்
கூயே கொள் அடியேனைக் கொடு உலகம் காட்டேலே–4-9-7–

கூட்டுதி நின் குரை கழல்கள்; இமையோரும் தொழா வகை செய்து,
ஆட்டுதிநீ; அரவணையாய்! அடியேனும் அஃது அறிவன்;
வேட்கை எலாம் விடுத்து எனை உன் திருவடியே சுமந்து உழலக்
கூட்டரிய திருவடிக்கள் கூட்டினை நான் கண்டேனே–4-9-9-

ப்ரபத்யே —
அங்குற்றேனலேன் இங்குற்றேனலேன் உன்னைக் காணும் அவாவில் வீழ்ந்து நான்
எங்குற்றேனுமலேன் இலங்கை செற்ற அம்மானே!
திங்கள் சேர் மணி மாட நீடு சிரீவர மங்கல நகருறை
சங்கு சக்கரத்தாய்! தமியேனுக்கு அருளாயே–5-7-2-

ஆறெனக்கு நின் பாதமே சரணாகத் தந்தொழிந்தாய் உனக்கோர் கைம்
மாறு நான் ஒன்றிலேன் என தாவியும் உனதே
சேறு கொள் கரும்பும் பெருஞ்செந்நெலும் மலி தண் சிரீவர மங்கை
நாறு பூந் தண் துழாய் முடியாய்! தெய்வ நாயகனே!–5-7-10-

எம்மானே! என் வெள்ளை மூர்த்தி! என்னை ஆள்வானே
எம்மா உருவும் வேண்டு மாற்றால் ஆவாய்! எழிலேறே!
செம்மா கமலம் செழுநீர் மிசைக் கண் மலரும் திருக் குடந்தை
அம்மா மலர்க் கண் வளர்கின்றானே! என் நான் செய்கேனே?–5-8-2-

உழலை என்பில் பேய்ச்சி முலையூடு அவளை உயிர் உண்டான்
கழல்கள் அவையே சரணாகக் கொண்ட குருகூர்ச் சடகோபன்
குழலின் மலியச் சொன்ன ஓர் ஆயிரத்துள் இப்பத்தும்
மழலை தீர வல்லார் காமர் மானேய் நோக்கியர்க்கே–5-8-11-

நாமங்க ளாயிரமுடைய நம் பெருமானடி மேல்
சேமங்கொள் தென் குருகூர்ச் சடகோபன் தெரிந்துரைத்த
நாமங்க ளாயிரத்துள் இவை பத்தும் திருவல்ல வாழ்
சேமங்கொள் தென்னகர் மேல் செப்புவார் சிறந்தார் பிறந்தே–5-9-11–

நாகணை மிசை நம்பிரான் சரணே சரண் நமக்கு என்று நாடொறும்
ஏக சிந்தையனாய்க் குருகூர்ச் சடகோபன் மாறன்
ஆக நூற்ற அந்தாதி ஆயிரத்துள் இவையுமொர் பத்தும் வல்லார்
மாக வைகுந்தத்து மகிழ்வெய்துவர் வைகலுமே–5-10-11-

ஸ்ரீ மதே –
திருந்து வேதமும் வேள்வியும் திரு மா மகளிரும் தாம் மலிந்து
இருந்து வாழ் பொருநல் வட கரை வண் தொலை வில்லி மங்கலம்
கருந்தடங் கண்ணி கை தொழுத அந் நாள் தொடங்கி இந் நாள் தொறும்
இருந் திருந்து அரவிந்த லோசந! என் றென்றே நைந் திரங்குமே–6-5-8-

சிந்தையாலும் சொல்லாலும் செய்கையினாலும் தேவ பிரானையே
தந்தை தாய் என்றடைந்த வண் குருகூரவர் சடகோபன்
முந்தை ஆயிரத்துள் இவை தொலை வில்லி மங்கலத்தைச் சொன்ன
செந்தமிழ் பத்தும் வல்லார் அடிமை செய்வார் திருமாலுக்கே–6-5-11-

ஒசிந்த நுண்ணிடை மேல் கையை வைத்து நொந்து நொந்து
கசிந்த நெஞ்சினளாய்க் கண்ண நீர் துளும்பச் செல்லுங்கொல்?
ஒசிந்த ஒண் மலராள் கொழுநன் திருக் கோளூர்க்கே
கசிந்த நெஞ்சினளாய் எம்மை நீத்த எம் காரிகையே–6-7-8-

வந்திருந்து உம்முடைய மணிச் சேவலும் நீருமெல்லாம்
அந்தரம் ஒன்றுமின்றி அலர் மேல் அசையும் அன்னங்காள்!
என் திரு மார்வற்கு என்னை இன்னவா றிவள் காண்மின் என்று
மந்திரத் தொன் றுணர்த்தி உரையீர் மறு மாற்றங்களே–6-8-10-

ஞாலத் தூடே நடந்தும் நின்றும் கிடந்திருந்தும்
சாலப் பல நாள் உகந்தோறு உயிர்கள் காப்பானே!
கோலத் திரு மா மகளோடு உன்னைக் கூடாதே
சாலப் பல நாள் அடியேன் இன்னும் தளர்வேனோ?–6-9-3-

நாராயண —
என்னை ஆளும் வன்கோ ஓரைந்திவை பெய்து இராப் பகல் மோது வித்திட்
டுன்னை நான் அணுகா வகை செய்து போதி கண்டாய்
கன்னலே! அமுதே! கார் முகில் வண்ணனே! கடல் ஞாலம் காக்கின்ற
மின்னு நேமியினாய்! வினையேனுடை வேதியனே!–7-1-2-

ஒன்று சொல்லி ஒருத்தினில் நிற்கிலாத ஓர் ஐவர் வன் கயவரை
என்று யான் வெல்கிற்பன் உன் திருவருள் இல்லையேல்?
அன்று தேவர் அசுரர் வாங்க அலை கடல் அரவம் அளாவி ஓர்
குன்றம் வைத்த எந்தாய்! கொடியேன் பருகு இன் னமுதோ!–7-1-7-

சிந்திக்கும் திசைக்கும் தேறும் கை கூப்பும்‘திரு வரங் கத்துள்ளாய்!’ என்னும்;
வந்திக்கும் ஆங்கே மழைக் கணீர் மல்க‘வந்திடாய்’ என்றென்றே மயங்கும்;
‘அந்திப் போதவுணன் உடலிடந்தானே!அலை கடல் கடைந்த ஆர் அமுதே!
சந்தித்துன் சரணம் சார்வதே வலித்த தையலை மையல் செய்தானே!–7-2-5-

திறத்துக்கே துப்பரவாம் திரு மாலின் சீர்
இறப்பெதிர் காலம் பருகிலும் ஆர்வனோ?
மறப்பிலா என்னைத் தன் ஆக்கி என்னால் தன்னை
உறப் பல இன் கவி சொன்ன உதவிக்கே?–7-9-9-

இன்பம் பயக்க எழில் மலர் மாதருந் தானும் இவ் வேழுலகை
இன்பம் பயக்க இனிதுடன் வீற்றிருந்து ஆள்கின்ற எங்கள் பிரான்
அன்புற் றமர்ந்துறை கின்ற அணி பொழில் சூழ் திரு வாறன்விளை
அன்புற் றமர்ந்து வலஞ்செய்து கை தொழும் நாள்களு மாகுங் கொலோ?–7-10-1-

எடுத்த பேராளன் நந்தகோபன் தன் இன்னுயிர்ச் சிறுவனே ! அசோதைக்கு
அடுத்த பேரின்பக் குல விளங்களிறே ! அடியனேன் பெரிய வம்மானே !
கடுத்த போர் அவுணன் உடல் இரு பிளவாக் கை யுகிராண்ட எம் கடலே !
அடுத்த தோர் உருவாய் இன்று நீ வாராய் எங்கனம் தேறுவரும் உமரே ?–8-1-3-

வேண்டிச் சென்று ஓன்று பெறு கிற்பாரில் என்னுடைத் தோழியர் நுங்கட்கேலும்
ஈண்டு இது உரைக்கும் படியை அந்தோ காண்கின்றிலேன் இடராட்டியேன் நான்
காண் தகு தாமரைக் கண்ணன் கள்வன் விண்ணவர் கோன் நங்கள் கோனைக் கண்டால்
ஈண்டிய சங்கும் நிறைவும் கொள்வான் எத்தனை காலம் இளைக்கின்றேனே ?–8-2-2-

அமர்ந்த நாதனை யவர வராகி அவ ரவர் கருளும் அம்மானை
அமர்ந்த தண் பழனத் திருச் செங்குன்றூரில் திருச் சிற்றறாங்கரை யானை
அமர்ந்த சீர் மூவாயிரவர் வேதியர்கள் தம்பதி அவனி தேவர் வாழ்வு
அமர்ந்த மாயோனை முக்கண் அம்மானை நான்முகனை யமர்ந்தேனே–8-4-10-

புனை யிழைகள் அணிவும் ஆடை யுடையும் புது கணிப்பும்
நினையும் நீர்மை யதன்று இவட் கிது நின்று நினைக்கப் புக்கால்
சுனையினுள் தடந்தாமரை மலரும் தண் திருப் புலியூர்
முனைவன் மூவுல காளி அப்பன் திருவருள் மூழ்கினளே–8-9-5-

அவனை விட்டு அகன்று உயிர் ஆற்ற கில்லா
அணி யிழையாய்ச்சியர் மாலைப் பூசல்
அவனை விட்டகல்வதற்கே யிரங்கி
அணி குருகூர்ச் சடகோபன் மாறன்
அவனியுண்டு உமிழ்ந்தவன் மேல் உரைத்த
ஆயிரத்துள் இவை பத்தும் கொண்டு
அவனியுள் அலற்றி நின்று உய்ம்மின் தொண்டீர்
அச் சொன்ன மாலை நண்ணித் தொழுதே–9-9-11–

ஆய —
எடுத்த பேராளன் நந்தகோபன் தன் இன்னுயிர்ச் சிறுவனே ! அசோதைக்கு
அடுத்த பேரின்பக் குல விளங்களிறே ! அடியனேன் பெரிய வம்மானே !
கடுத்த போர் அவுணன் உடல் இரு பிளவாக் கை யுகிராண்ட எம் கடலே !
அடுத்த தோர் உருவாய் இன்று நீ வாராய் எங்கனம் தேறுவரும் உமரே ?–8-1-3-

வேண்டிச் சென்று ஓன்று பெறு கிற்பாரில் என்னுடைத் தோழியர் நுங்கட்கேலும்
ஈண்டு இது உரைக்கும் படியை அந்தோ காண்கின்றிலேன் இடராட்டியேன் நான்
காண் தகு தாமரைக் கண்ணன் கள்வன் விண்ணவர் கோன் நங்கள் கோனைக் கண்டால்
ஈண்டிய சங்கும் நிறைவும் கொள்வான் எத்தனை காலம் இளைக்கின்றேனே ?–8-2-2-

அமர்ந்த நாதனை யவர வராகி அவ ரவர் கருளும் அம்மானை
அமர்ந்த தண் பழனத் திருச் செங்குன்றூரில் திருச் சிற்றறாங்கரை யானை
அமர்ந்த சீர் மூவாயிரவர் வேதியர்கள் தம்பதி அவனி தேவர் வாழ்வு
அமர்ந்த மாயோனை முக்கண் அம்மானை நான்முகனை யமர்ந்தேனே–8-4-10-

நேர் பட்ட நிறை மூ வுலகுக்கும் நாயகன் தன்னடிமை
நேர் பட்ட தொண்டர் தொண்டர் தொண்டர் தொண்டன் சடகோபன் சொல்
நேர் பட்ட தமிழ் மாலை ஆயிரத்துள் இவை பத்தும்
நேர் பட்டார் அவர் நேர் பட்டார் நெடுமாற்கு அடிமை செய்யவே–8-9-11-

பண்டை நாளாலே நின் திரு வருளும் பங்கயத்தாள் திருவருளும்
கொண்டு நின் கோயில் சீய்த்துப் பல் படி கால் குடி குடி வழி வந்து ஆள் செய்யும்
தொண்டரோர்க்கு அருளிச் சோதி வாய் திறந்து உன் தாமரைக் கண்களால் நோக்காய்
தெண் திரைப் பொருநல் தண் பணை சூழ்ந்த திருப் புளிங்குடிக் கிடந்தானே–9-2-1-

குடிக் கிடந்து ஆக்கம் செய்து நின் தீர்த்த வடிமைக்குக் குற்றேவல் செய்து உன் பொன்
அடிக் கடவாதே வழி வருகின்ற அடியரோர்க்கு அருளி நீ யொரு நாள்
படிக் களவாக நிமிர்த்த நின் பாத பங்கயமே தலைக் கணியாய்
கொடிக் கொள் பொன் மதில் சூழ் குளிர் வயல் சோலைத் திருப் புளிங்குடிக் கிடந்தானே–9-2-2-

கிடந்த நாள் கிடந்தாய் எத்தனை காலம் கிடத்தி உன் திரு வுடம்பு அசைய
தொடர்ந்து குற்றேவல் செய்து தொல் லடிமை வழி வரும் தொண்டரோர்க்கு அருளி
தடம் கொள் தாமரைக் கண் விழித்து நீ எழுந்து உன் தாமரை மங்கையும் நீயும்
இடம் கொள் மூ வுலகும் தொழ விருந்து அருளாய் திருப் புளிங்குடிக் கிடந்தானே–9-2-3-

கொடு வினைப் படைகள் வல்லையாய் அமரர்க் கிடர் கெட வசுரர்கட் கிடர் செய்
கடு வினை நஞ்சே என்னுடை யமுதே கலி வயல் திருப் புளிங்குடியாய்
வடி விணை யில்லா மலர்மகள் மற்றை நிலமகள் பிடிக்கும் மெல்லடியை
கொடு வினையேனும் பிடிக்க நீ யொருநாள் கூவுதல் வருதல் செய்யாயே–9-2-10-

உறுவது இது என்று உனக்கு ஆட்பட்டு நின் கண்
பெறுவது எது கொல் என்று பேதையேன் நெஞ்சம்
மறுகல் செய்யும் வானவர் தானவர்க்கு என்றும்
அறிவது அரிய அரியாய அம்மானே–9-4-4-

காட்கரை ஏத்தும் அதனுள் கண்ணா என்னும்
வேட்கை நோய் கூர நினைந்து கரைந்து உகும்
ஆட் கொள்வான் ஒத்து என் உயிர் உண்ட மாயனால்
கோட் குறை பட்டது என் ஆர் உயிர் கோள் உண்டே–9-6-7-

நாளேல் அறியேன் எனக்கு உள்ளன நானும்
மீளா அடிமைப் பணி செய்யப் புகுந்தேன்
நீளார் மலர்ச் சோலைகள் சூழ் திரு நாவாய்
வாளேய் தடம் கண் மடப்பின்னை மணாளா –9-8-4-

நம–
கைங்கர்யத்தில் களை அறுக்கிறது-
மற்று இலம் அரண் வான் பெரும் பாழ் தனி முதலா
சுற்றும் நீர் படைத்து அதன் வழித் தொல் முனி முதலா
முற்றும் தேவரோடு உலகு செய்வான் திரு மோகூர்
சுற்றி நாம் வலம் செய்ய நம் துயர் கெடும் கடிதே–10-1-7-

கெடும் இடராய வெல்லாம் கேசவா வென்ன நாளும்
கொடு வினை செய்யும் கூற்றின் தமர்களும் குறுக கில்லார்
விடமுடை யரவில் பள்ளி விரும்பினான் சுரும்பலற்றும்
தடமுடை வயல் அனந்த புரநகர் புகுதும் இன்றே–10-2-1-

இன்று போய்ப் புகுதிராகில் எழுமையும் ஏதம் சாரா
குன்று நேர் மாட மாடே குருந்து சேர் செருந்தி புன்னை
மன்றலர் பொழில் அனந்த புர நகர் மாயன் நாமம்
ஒன்றும் ஓர் ஆயிரமாம் உள்ளுவார்க்கும் உம்பரூரே–10-2-2-

ஊரும் புள் கொடியும் அக்தே உலகுஎல்லாம் உண்டு உமிழ்ந்தான்
சேரும் தண்ணனந்தபுரம் சிக்கெனப் புகுதிராகில்
தீரும் நோய் வினைகள் எல்லாம் திண்ணம் நாம் அறியச் சொன்னோம்
பேரும் ஓர் ஆயிரத்துள் ஓன்று நீர் பேசுமினே–10-2-3-

புண்ணியம் செய்து நல்ல புனலொடு மலர்கள் தூவி
எண்ணுமின் எந்தை நாமம் இப்பிறப்பு அறுக்கும் அப்பால்
திண்ணம் நாம் அறியச் சொன்னோம் செறி பொழில் அனந்த புரத்து
அண்ணலார் கமலபாதம் அணுகுவார் அமரர் ஆவார்–10-2-5-

உகக்கும் நல்லவரோடும் உழி தந்து உன் தன்
திரு உள்ளம் இடர் கெடும் தோறும் நாங்கள்
வியக்க இன்புறுதும் எம் பெண்மை ஆற்றோம்
எம்பெருமான் பசு மேய்க்கப் போகல்
மிகப் பல அசுரர்கள் வேண்டு உருவம் கொண்டு
நின்று உழி தருவர் கஞ்சன் ஏவ
அகப்படில் அவரோடும் நின்னொடு ஆங்கே
அவத்தங்கள் விளையும் என் சொல் கொள் அந்தோ–10-3-9-

ஆள்கின்றான் ஆழியான் ஆரால் குறை உடையம்
மீள்கின்றதில்லை பிறவித் துயர் கடிந்தோம்
வாள் கெண்டை ஒண் கண் மடப்பின்னை தன் கேள்வன்
தாள் கண்டு கொண்டு என் தலை மேல் புனைந்தேனே–10-4-3-

பணி நெஞ்சே நாளும் பரம பரம்பரனை
பிணி ஒன்றும் சாரா பிறவி கெடுத்து ஆளும
மணி நின்ற சோதி மது சூதன் என் அம்மான்
அணி நின்ற செம்பொன் அடல் ஆழியானே–10-4-7-

கண்டேன் கமல மலர்ப்பாதம் காண்டலுமே
விண்டே ஒழிந்த வினை யாயின வெல்லாம்
தொண்டே செய்து என்றும் தொழுது வழி ஒழுக
பண்டே பரமன் பணித்த பணி வகையே–10-4-9-

அமரர்க்கு அரியானை தமர்கட்கு எளியானை
அமரத் தொழுவார்கட்கு அமரா வினைகளே–10-5-9-

காட்டித் தன் கனை கழல்கள் கடு நரகம் புகல் ஒழித்த
வாட்டாற்று எம் பெருமானை வளம் குருகூர்ச் சடகோபன்
பாட்டாய தமிழ் மாலை ஆயிரத்துள் இப்பத்தும்
கேட்டு ஆரார் வானவர்கள் செவிக்கு இனிய செஞ்சொல்லே–10-6-11-

பிடித்தேன் பிறவி கெடுத்தேன் பிணி சாரேன்
மடித்தேன் மனை வாழ்க்கையுள் நிற்பதோர் மாயையை
கொடிக் கோபுர மாடங்கள் சூழ் திருப் பேரான்
அடிச் சேர்வது எனக்கு எளிது ஆயினவாறே–10-8-3-

வானே தருவான் எனக்காய் என்னோடே ஒட்டி
ஊனேய் குரம்பை இதனுள் புகுந்து இன்று
தானே தடுமாற்ற வினைகள் தவிர்த்தான்
தேனே ஏய் பொழில் தென் திருப் பேர் நகரானே–10-8-5-

உண்டு களித்தேற்கு உம்பர் என் குறை மேலைத்
தொண்டு உகளித்து அந்தி தொழும் சொல்லுப் பெற்றேன்
வண்டு களிக்கும் பொழில் சூழ் திருப் பேரான்
கண்டு களிப்ப கண்ணுள் நின்று அகலானே–10-8-7-

அவா அறச் சூழ் அரியை அயனை அரனை அலற்றி
அவா அற்று வீடு பெற்ற குருகூர்ச் சடகோபன் சொல்
அவா இல் அந்தாதிகளால் இவை ஆயிரமும் முடிந்த
அவா இல் அந்தாதி இப்பத்து அறிந்தார் பிறந்தார் உயர்ந்தே–10-10-11–

——————–

பூ மன்னு மாது பொருந்திய மார்பன் புகழ் மலிந்த
பா மன்னு மாறனடி பணிந்து உய்ந்தவன் பல்கலையோர்
தாம் மன்ன வந்த விராமானுசன் சரணார விந்தம்
நாம் மன்னி வாழ நெஞ்சே சொல்லுவோம் அவன் நாமங்களே -1 –

இந்த பாசுரத்தில் -பூமன்னு மாது பொருந்திய மார்பன் -என்பதனால்–அலர்மேல் மங்கை உறை மார்பா -என்பதும் –
புகழ்-என்பதனால்-நிகரில் புகழாய் -என்று தொடக்கி கூறப்படும் குணங்களும் தோற்றுகையாலே –
திருவாய் மொழி திருவேம்கடம் உடையானை பற்றியது என்பது அமுதனார் திரு உள்ளம் என்று தோற்றுகிறது –
த்வய விவரணம் திருவாய் மொழி என்று கூறும் ஆசார்யர்களுக்கும் இதுவே திரு உள்ளமாய் இருக்கலாம்-

முதல் மூன்று பத்துக்கள் த்வய மந்த்ரத்தின் பிற் பகுதியை விவரிகின்றன -என்றும்
அடுத்த மூன்று பத்துக்கள் அம்மந்த்ரத்தின் முற் பகுதியை விவரிக்கின்றன என்றும்
மேல் உள்ள மூன்று பத்துக்கள் முறையே-உபாயத்துக்கு உறுப்பான குணத்தையும் –நசை அற்றமையையும்
எம்பெருமானோடு நமக்கு இயல்பாக உண்டான தொடர்பையும் -சொல்லுகின்றன என்றும்
இறுதிப் பத்து வீடு பெற்றமையைக் கூறுகிறது என்றும் விளக்குகின்றனர் ஆசார்யர்கள் –

மந்த்ரத்தில் பிற் பகுதியில் ஸ்ரீ மானான நாராயணனுக்கு எல்லா அடிமையும் செய்ய வேணும் என்கிறது –
அதனையே திரு வேம்கடத்தில் திரு வேம்கடம் உடையானுக்கு -வழு இலா அடிமை செய்ய வேண்டும் நாம் –என்கிறார் நம் ஆழ்வார்
மந்த்ரத்தின் முற் பகுதி ஸ்ரீ மானான நாராயண னுடைய திருவடிகளை தஞ்சமாக பற்றுகிறேன் -என்கிறது –
அதனையே -அலர்மேல் மங்கை உறை மார்பா உன் அடிக் கீழ் அமர்ந்து புகுந்தேனே -என்கிறார் நம் ஆழ்வார் –
இதனால் மந்த்ரத்தில் ஸ்ரீ மன் நாராயணன் என்பது அர்ச்சாவதார எம்பெருனாகிய திரு வேம்கடம் உடையானையே-என்பது
நம் ஆழ்வார் திரு உள்ளம் என்பது தெளிவு –

பூ மன்னு மாது–என்பதால் ஸ்ரீ சப்தமும்
பொருந்திய -என்பதால் நித்ய யோகத்தையும் -காட்டும் -மதுப் ப்ரத்யயமும்-
புகழ் மலிந்த என்பதால் குணம் உடைமை கூறும் நாராயண சப்தமும் –
மார்பன் -என்பதால் திரு மேனிக்கு உப லஷணமான சரண சப்தமும் –
பணிந்து -என்பதால்-சரணம் பிரபத்யே -என்னும் சப்தங்களும் –
உய்ந்தவன் -என்பதால் பிற் பகுதியில் கூறும் பயனும் தோன்ற அமுதனார் சொற்களை-அமைத்து உள்ளமை காண்க –

சரம பர்வ ப்ரபந்தம் என்பது தோன்ற எம்பெருமானை அடி பணிவதாக கூறாது-
எம்பெருமான் பாவில் மன்னும் மாறன் அடி பணிந்ததாக அமுதனார் அருளிய-நயம் வியந்து இன்புறத் தக்கது
மந்த்ரத்தின் தாத்பர்யம் தோன்ற-மாறன் அடி பணிந்து –என்றார் அமுதனார் -என்க –

இனி திருவாய் மொழியை –
அரங்கர் வண் புகழ் மேல் ஆன்ற தமிழ் மறைகள் ஆயிரமும் -என்ற பட்டர் நிர்வாகத்தின் படி –
அமுதனாரும் கருதுவதாக கொள்ளலுமாம் –
தொடக்கத்தில் பூ மன்னு மாது பொருந்திய மார்பன் -என்று பொதுப்பட அருளி செய்ததற்கு ஏற்ப
முடிவில்-தென் அரங்கன் அணியாக மன்னும் பங்கய மா மலர்ப்பாவை -என்று சிறப்பித்து காட்டுதல் காண்க –
என் திருமகள் சேர் மார்பனே என்னும் என்னுடை யாவியே -என்று நம் ஆழ்வாரும்
தென் திருவரங்கம் கோயில் கொண்டானை திருவாய் மலர்ந்து இருப்பது ஈண்டு அறிய தக்கது –
முகில் வண்ணன் அடி மேல் சொன்ன சொல் மாலை யாயிரத்து இப்பத்தும் வல்லார் -என்னும் இடத்து –
பெரிய பெருமாள் திருவடிகளிலே திருவாய் மொழி ஆயிரமும் சொல்லிற்று -திரு மோகூர்க்கு ஈத்த பத்து –
திரு வேம்கடதுக்கு இவை பத்து -என்று பிரித்துக் கொடுத்த இத்தனை —
பெருமாள் திருப் பலகையில்-அமுது படியில் மற்றைத் திருப்பதிகள் நாயன்மார்க்கும் அளந்து கொடுக்குமா போலே
என்று -பிள்ளை-அருளி செய்வர் -என்று ரச கனமாக அமைந்த ஈடு வியாக்கியானம் இங்கு அனுசந்தித்து இன்புறத் தக்கது –

——————-

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ திருமலை நல்லான் சக்கரவர்த்தி ஸ்ரீ ராம கிருஷ்ண ஐயங்கார் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பிள்ளை லோகம் ஜீயர் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ திருவரங்கத்து அமுதனார் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ ஆழ்வார்கள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம் .

ஸ்ரீ மத் ரஹஸ்ய த்ரய சாரம் –சம்பிரதாய ப்ரக்ரியா பாகம் -ஆச்சார்ய க்ருத்ய அதிகாரம் -அதிகாரம் -30–ஸ்ரீ வேதாந்த தேசிகன் ஸ்வாமி–

ஸ்ரீ மான் வேங்கட நாதார்ய கவிதார்க்கிக கேசரீ
வேதாந்தாசார்ய வர்யோமே சந்நிதத்தாம் சதா ஹ்ருதி —

சீரொன்று தூப்புல் திருவேங்கடமுடையான்
பாரொன்றச் சொன்ன பழ மொழியில் ஓரொன்று
தானே அமையாதோ தாரணியில் வாழ்வார்க்கு
வானேறப் போமளவும் வாழ்வு –

——————————————————————————

அதிஜிகமிஷு ஆத்யம் தாம திவ்யம் த்ரிதாம் ந
ஸ்ருத விவித பரீஷா சோதிதே க்வ அபி பாத்ரே
அநக குண தசாயாம் ஆஹித ஸ்நேஹம் ஆர்ய
ப்ரதிஸதி நிரபாயம் சம்பிரதாய ப்ரதீபம் –

இப்படி குருர் கரீயான்–ஸ்ரீ கீதை -11-43-என்றும்
தமிமம் சர்வ சம்பன்னம் ஆசார்யம் பிதரம் குரும்–சபா பர்வம் -41-21–ஸ்ரீ சகாதேவன் வாக்கியம் –
ஸ்ரீ கிருஷ்ணனை ஆச்சார்யர் தந்தை குருவாக கொண்டாடத்தக்கவன் -என்றும் சொல்லுகிறபடியே
பரமாச்சார்யரான ஸ்ரீ சர்வேஸ்வரன் முதலாக சதாசார்ய சம்பிரதாய சமாகதங்களாய்
சம்ஹீ ஸ்தந்யம் போலே விஜாதீயர்க்கு ரசம் தெரியாத ரஹஸ்ய த்ரயார்த்தங்களை
ஸங்க்ரஹேண சேர்த்துத் தாங்களும் அனுசந்தித்து

யோ கோபாயதி அயோக்யாநாம் யோக்யாநாம் சம்பிரயச்சதி-இமம் அர்த்தம் சா மாந்யோ மே ஸ்வஸ்தி
வ அஸ்து வ்ரஜாமி அஹம் -ஸாத்வத சம்ஹிதை -24-375-
இதம் தே நாதபுஸ்காய நா பக்தாய கதாசந நா சுஸ்ருஷவே வாஸ்யம் ந ச மாம் ய அப்ய ஸூயதி–ஸ்ரீ கீதை -18-67-
ய இமம் பரமம் குஹ்யம் மத் பக்தேஷு அபி தாஸ்யதி -பக்திம் மயி பராம் க்ருத்வா மாமே வைஷத்யத்வ சம்சய –ஸ்ரீ கீதை -18-68-

ந வேத நிஷ்டா ஜனஸ்ய ராஜன் பிரதேயம் ஏதத் பரமம் த்வயா பவேத் –
விவித் சமா நஸ்ய விபோத காரகம் ப்ரபோத ஹேதோ ப்ரணதஸ்ய ஸாஸனம்
ந தேயம் ஏதச்ச ததா அநு தாத்மநே சடாய க்லீபாய ந ஜிஹ்ய புத்தயே
ந பண்டித ஜ்ஞாய பரோபதாபிந தேயம் த்வயேதம் விநி போத யாத்ருசே
ஸ்ரத்தாந் விதாயத குணாந் விதாய பராபவாதாத் விரதாய நித்யம் –
விசுத்த யோகாயா புதாய சைவ க்ரியா வதே அத க்ஷமினே ஹிதாய
விவிக்த ஸீலாய விதி ப்ரியாய விவாத பீதாய பஹு ஸ்ருதாய –
விஜாநதே சைவ ததா ஹித ஷமாதமாய நித்யாத்ம சமய தேஹினாம்
ஏதைர் குணைர் ஹீந தமே ந தேயம் ஏதத் பரம் ப்ரஹ்ம விசுத்த மாஹு-ந ஸ்ரேயஸா
யோஷ்யதி தாத்ருசே க்ருதம் தர்ம ப்ரவக்தாரம பாத்ரதாநாத்
ப்ருத்வீ மாம் யத்யபி ரத்ன பூர்ணாம் தத்யாந்த தேயம் த்விதம வ்ரதாய –
ஜிதேந்த்ரியாயைதத சம்சயம் தே பவேத் பிரதேயம் பரமம் நரேந்திர
கரால மா தே பயமஸ்து கிஞ்சித் ஏதத் பரம் ப்ரஹ்ம ஸ்ருதம் த்வயா அத்ய –
யாதவத் யுக்தம் பரமம் பவித்ரம் விஸோகம் அத்யந்தம் அநாதி மத்யம் –சாந்தி பர்வம் –313-33-/34-/-35-36-/37-38-ஸ்ரீ வசிஷ்டர் வார்த்தை

வேதங்களில் இழியாதவனுக்கும் -பொய் சொல்பவருக்கும் வஞ்சகருக்கும் தாழ்ந்த புத்தி கொண்டவர் –
மமதை கொண்டவர் ஹிம்சை பண்ணுபவருக்கும் –
ரத்நாதிகளை தக்ஷிணையாகக் கொடுத்தாலும் உபதேசிக்கக் கூடாது என்றும்
புலன்களை வசப்படுத்தி ஸாஸ்த்ர விஸ்வாசம் உள்ளவர்களுக்கே பர ப்ரஹ்ம ஞானம் உபதேசிக்கலாம் என்றவாறு

வித்யயைவ சமம் காமம் மர்தவ்யம் ப்ரஹ்ம வாதிநா -ஆபத்யபி ச கோராயாம் நத்வேநாமிரேண வபேத் –மனு ஸ்ம்ருதி –2-113-

ஏகதஸ்த்வ பவர் கார்த்த்வம் அனுஷ்டா நாதி கௌசலம்–லோகாந் அநு சாரஸ்த் வே கத்ர குரு பச்சாத் உதீரித –
பவந்தி பஹவோ மூர்கா க்வசித் ஏகோ விசுத்ததீ –த்ராசித அபி சதா மூர்கை அசலோ ய ச புத்திமாந் –
ந விஸ்வாச க்வசித் கார்யோ விசேஷாத்து கலவ் யுகே -பாபிஷ்டா வாத வர்ஷேணே மோஹ யந்த்ய விசசக்ஷணாந்
கோபயந் நாசரேத் தர்மம் நாப்ருஷ்ட கிஞ்சித் உச்சரேத்–ப்ருஷ்ட அபி ந வதேத் அர்தம் குஹ்யம் சித்தாந்தம் ஏவ ச
ஆஸ்ரிதாயாதி பக்தாய ஸாஸ்த்ர ஸ்ரத்தா பராய ச – ந்யாயேந ப்ருச்சதே சர்வம் வக்தவ்யம் ஸுஸயோகிநே
ஆத்ம பூஜார்த்தம் அர்த்தார்தம் டம்பார்த்தம் அபி கிந்நதீ
அயோக்யேஷூ வதன் சாஸ்திரம் சந்மார்காத் பிரஸ்யுதோ பவேத் –
ஊஷரே நிவபேத் விஜம் ஷண்டே கந்யாம் ப்ரயோஜயேத் –
ஸ்ருஜேத்வா வாநரே மாலாம் நாபத்ரே சாஸ்திரம் உத்ஸ்ருஜேத் -என்றும்
ந நாஸ்தி காயாந் ருஜவே நா பக்தாய கதாசந -நைவ ஹிம்ஸாபிருசயே ந லுப்தாய விசேஷதே –
தா தவ்யோ மந்த்ர ராஜ அயம் மந்த்ர அயம் ந ஹி தாத்ருஸ ருஜவே குரு பக்தாய வைஷ்ணவாய விசேஷத-
சர்வ ப்ராணயநுகூலாய தா தவ்யோ தேசிகேந து –சாண்டில்ய ஸ்ம்ருதி-4-251–259-என்றும்

தகாத நிலத்தில் ப்ரஹ்ம வித்யையை விதைக்கக் கூடாது என்றும்
மூடர்கள் தர்மவான்கள் போலே வேஷம் கொண்டு துன்புறுத்துகிறார்கள் என்றும்
கலங்காத தூய அறிவு கொண்டவர்கள் ஒரு சிலரே என்றும்
ரஹஸ்யங்களையும் சித்தாந்தங்களையும் வெளியீடக் கூடாது என்றும்
ஆச்சார்ய பக்தி கொண்டவன் -அனைத்து உயிர்களுக்கும் நன்மையை செய்பவன் –
விஷ்ணுவை ஆராதிப்பவன் இவர்களுக்கே உபதேசிக்கலாம் –

தொண்டர்க்கு அமுது உண்ணச் சொல் மாலைகள் சொன்னேன் —
அந்தாதி மேல் இட்டு அறிவித்தேன் ஆழ் பொருளைச் சிந்தாமல் கொண்மின் நீர் தீர்ந்து -என்று
ஸ்ரீ ஸாத்வத பகவத் கீதா வசிஷ்ட கரால சம்வாத சாண்டில்ய ஸ்ம்ருதி -இத்யாதிகளில் சொல்லுகிறபடியே
சரண்யன் அனுமதி பண்ணும்படிக்கு ஈடான சாஸ்விகதா ஆஸ்திக்யாதி குணங்களை யுடையராய்
என்கிறபடியே சர்வேஸ்வரன் ஏற்பதற்கு ஈடான உள்ள ஆஸ்திக்யம் முதலான சிறந்த குணங்களைக் கொண்டவர்களாக
உள்ளவர்களுக்கே சொல்லக் கடவன் –

ஸ்ரீ கீதை -16-1-அபயம் சத்துவ சம்சுத்தி -ஞான யோக வ்யவஸ்திதி- தானம் தமச்ச யஜ்ஞச்ச ஸ்வாத்யாயஸ் தப ஆர்ஜவம் -என்றும்
ஸ்ரீ கீதை-16-2-அஹிம்சா சத்யம் அக்ரோத தியாக சாந்தி ரபை சுநம் -தயா பூதேஷ்வலோ லுப்த்வம் மார்தவம் ஹரீர சாபலம்-என்றும்
ஸ்ரீ கீதை-16-3– தேஜா ஷமா த்ருதி ஸுவ்சம் அத்ரோஹோ நாதிமாநிதா -பவந்தி சம்பதம் தைவீம் அபிஜாதஸ்ய பாரத -என்றும்
ஸ்ரீ விஷ்ணு தர்மம் -109 -74–
த்வி விதோ பூத சர்கபி அயம் தைவ ஆஸூர ஏவ ச விஷ்ணு பக்தி பரோ தைவ
-என்றும் பல வாக்கியங்கள் மூலமாக தைவப் பிரக்ருதிகளுக்கு

சாண்டில்ய ஸ்ம்ருதி –1-115-
சம்வத்சரம் ததர்த்தம் வா மாச த்ரய மதாபி வா -பரீஷ்ய விவிதோபாயை க்ருபயா நிஸ் ப்ருஹோ வதேத் -என்றும்
சாத்விக சம்ஹிதை -21-45-
யத்ருச்ச யோப சந்நாநாம் தேசாந்தர நிவாஸி நாம் டு இஷ்டோபதேச கர்த்தவ்யோ நாராயண ரதாத்ம நாம் –இத்யாதிகளில்
சொன்ன பரீஷாதி மூல குண நிச்சய பூர்வகமாக
ஸ்ருதா தந் யத்ர சந்துஷ்ட தத்ரைவ ச குதூ ஹலீ-என்னலாம் அவஸ்தையில் அஷட் கரணமாக வெளியிட்டு

ஸ்ரீ கீதை -16-4-டம்போ தர்ப அதிமா நச்ச க்ரோத பாருஷ்ய மேவ ச -அஞ்ஞானம் ச அபிஜாதஸ்ய பார்த சம்பத்தை மாஸூரீம்-என்றும்
விபரீத ததா அஸூர-என்றும் சொல்லப்பட்ட ஆஸூர ப்ரக்ருதிகளுக்கு மறைத்து சீரிய தனம் உடையார் சேமித்து வாழுமா போலே
சரிதார்த்தராய் வர்த்திப்பார்கள் பூர்வாச்சார்யர்கள்

இவர்கள் -தேஹ இந்திரியாதி வ்யதிரிக்தனாய் -நித்யனாய் இருப்பான் ஓர் ஆத்மா உண்டு –
இச் சேதன அசேதனங்கள் இரண்டும் ஒழிய இவற்றுக்கு அந்தர்யாமியாய் -சேஷியாய் இருப்பான் ஒரு பரமாத்மா உண்டு
இப் பரமாத்மாவை ஒழிய இவ் வாத்மாவுக்கு தானும் பிறரும் ரக்ஷகராக மாட்டார் -என்று தத்துவத்தையும்

அநாதி காலம் அந்தாதியாக சம்சாரித்துப் போந்த அடியேனுக்கு இனி ஒரு கர்ப்ப வாசாதி கிலேசம் வாராத படி
திருவடிகளைத் தந்து ரஷித்து அருள வேண்டும் என்று ஆச்சார்யர் பிரசாதித்த குரு பரம்பரா பூர்வக த்வயத்தாலே
ஸ்ரீ மானான நாராயணன் திருவடிகளை சரணமாகப் பற்றி
ஆத்மாத்மீயங்களையும் அவற்றைப் பற்ற வரும் சுமைகளையும் அங்கே சமர்ப்பிப்பது என்று ஹிதத்தையும்

சதாச்சார்யன் காட்டிக் கொடுக்கக் கைக்கொண்ட எம்பெருமான் இனி நம்மை ஒரு படிக்கும் கை விடான் என்கிற
தேற்றத்தோடே இங்கு இருந்த காலம் அபவர்க பூர்வ ரசங்கமான நிரபராத அநு கூல விருத்தியோடே நடப்பது என்று
உத்தர க்ருத்யத்தையும் ஸங்க்ரஹ ருசிகளுக்குச் சுருங்க அருளிச் செய்வார்கள் –

ப்ரத்யேயஸ்து விலக்ஷஸ் ப்ரக்ருதி தஸ்த்ராத பதிஸ் தத் பர
தஸ்மிந் நாத்ம பரார்ப்பணம் ஹித தமம் தத் சேஷ வ்ருத்தி பலம்
இத்தம் தத்வ ஹிதே புமர்த்தம் இதி நஸ்த்ரேதா விபக்தம் தநம்
தாயத்வேந தயாதநா ஸ்வயம் அது ததாத்மநாம் தேசிகா

இப்படி ரஹஸ்ய த்ரயத்தைப் பற்றின கீழும் மேலும் உள்ள பாசுரங்களை எல்லாம்
வேதாந்த உதயந சம்பிரதாயமான மடைப்பள்ளி வார்த்தையை ஆச்சார்யன் பக்கலிலே தான் கேட்டு அருளின படியே
ஸ்ரீ கிடாம்பி அப்புள்ளார் அடியேனைக் கிளியைப் பழக்குமா போலே பழக்கி வைக்க –
அவர் திரு உள்ளத்தில் இரக்கம் அடியாக ஸ்ரீ பெருமாள் தெளியப் பிரகாசிப்பித்து
மறவாமல் காத்துப் பிழையறப் பேசுவித்த பாசுரங்கள் –

பாட்டுக்கு உரிய பழையவர் மூவரைப் பண்டு ஒரு கால்
மாட்டுக்கு அருள் தரு மாயன் மலிந்து வருத்துதலால்
நாட்டுக்கு இருள் செக நான்மறை யந்தாதி நடை விளங்க
வீட்டுக்கு இடை கழிக்கே வெளி காட்டும் அம்மெய் விளக்கே

மருளற்ற தேசிகர் வான் உகப்பால் இந்த வையம் எல்லாம்
இருள் அற்று இறைவன் இணை யடிப் பூண்டு உய எண்ணுதலால்
தெருள் உற்ற செந்தொழில் செல்வம் பெருகிச் சிறந்தவர் பால்
அருள் அற்ற சிந்தையினால் அழியா விளக்கினரே

நிரவதி தயா திவ்ய உதத்வத் தரங்க நிரங்குசை
நியமயதி ய சிஷ்யான் சிஷா க்ரமை குண ஸங்க்ரமை
அசரம் குரோ ராஜ்ஞா பராம் பரீ பரவாநசவ்
ந பரமிஹ தாந் தல்ல ஷேண ஸ்வயம் அபி ரஷதி

ஆச்சார்ய க்ருத்ய அதிகாரம் சம்பூர்ணம்

——————————–

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ தேசிகன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பிள்ளை லோகாச்சார்யர் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம் –