பிரவேசம்
ஆச்சார்யனானவன்
பகவத் வாக்யங்களாலும் (சரம ஸ்லோகம் )
மந்த்ர உபதேசத்தாலும் (ரஹஸ்ய த்ரயங்கள் )
ஸ்வரூப ஞான பர்யந்தமாக ருசி உத் பாதநம் செய்து
சேதனனை உகப்பித்து
(திருவடியும் இரண்டையும் செய்தார் அன்றோ –
பெருமாள் சொன்ன அடையாளங்களைச் சொல்லியும் கணை ஆழியும் கொடுத்து )
தத் த்வாரா ஈஸ்வரனையும் உகப்பித்த பிரகாரத்தை
திருவடி வ்யாஜத்தாலே
இரண்டு தலையையும் தனித்தனியே
பஸ்ய தேவி யங்குளீ யகம் -என்றும்
த்ருஷ்டா ஸீதா –என்றும்
உகப்பித்த பிரகாரத்தை அருளிச் செய்தாராய் நின்றார் கீழில் திரு மொழியில் (3-10 )
(திருமந்த்ரார்த்தம் மனசில் பட பட
த்வரை மிக்கு த்வயார்த்தம் அறிய அபி நிவேசம் ஏற்படுமே
இது தான் -தனித் தனியாக 3-10-
இதில் சேர்ந்த -4-1
பதிகம் ஆரம்பமே பட்டாபிஷேகம் இதில் )
இதில்
அங்கன் தனித் தனியே காணாமல்
இருவரையும் சேரக் காண வேணும் என்று தாம் விரும்பின பிரகாரத்தைத்
தமக்கு ஸ்நேஹிகளாய்
பகவத் வாக்யங்களாலும்
ஆச்சார்ய முகத்தாலும்
உபாய உபேயங்கள் அவனே என்று அறுதியிட்ட சேதனர்
(நாடுதிரேல் என்பாரும் கண்டார் உளர் என்பாரும் ஸ்நேஹிகள் தானே
தேடுதலும் ஸ்ரேஷ்டம்
கண்டவர் காட்டுவதும் அதே போல் தான் ஸ்ரேஷிடம் )
பிரதம பதத்தில் அர்த்த பலத்தாலே காண்கிற அளவே யன்றி
ஏகாயந அநீச தர்சனம் போல் அன்றிக்கே
ஸாப்தமாக மிதுன விஷயத்தைக் காணலாமோ என்று அபேக்ஷிக்க
(த்வயத்தில் )உத்தர பூர்வ வாக்யங்களை தர்சிப்பிக்க
தர்சித்துத் தெளிந்து இருக்கச் செய்தேயும்
அவ்வளவிலும் பர்யவசியாமல் அபி நிவேசம் மிக்கு
(பிரணவம் சம்பந்தம் நமஸ் உபாயம் நாராயணாயா உபேயம்
பிரதமம்- ஓம் -மிதுனம் காண ஆசை இருப்பவருக்கு அர்த்த பலத்தால் தான் தெரியும்
திரு மார்பில் விட்டு பிரிந்தால் தானே அக்ஷரம் விட்டு பிரிவது
சேனாபதி மிஸ்ரர் வாக்கியம்
ரஷிக்கும் பொழுது பிராட்டி வேணும் -எனவே சேர்த்தே என்று அர்த்தம் கொண்டே தர்சிக்கலாம் –
சப்தம் இல்லையே )
(பூர்வ உத்தர என்னாமல் உத்தர பூர்வ என்றது
உபேயம் தானே பிரதானம்
கருமுகை மாலையை சும்மாடு ஆக்குவது போல் உபேயமான அவனை உபாயமாக்கி
அவனை அடசிந்து நித்தியமாக அனுபவித்து
அனுபவ ஜனித்த ப்ரீதி கார்ய பகைங்கர்யம் செய்வோமே
ஆகவே முதலும் உத்தர வாக்கியம் காட்டி அருளுகிறார் )
மணக்கால் நம்பிகளை பெரிய முதலியார் இவ் விஷயத்தை ப்ரா மாணிகருக்கும்
ஸாஷாத் கரிக்கலாமோ -என்று கேட்டால் போலே
தர்சிப்பித்த ஆச்சார்யனைக் கேட்க
அவனும்
ஒண் டொடியாள் திரு மகளும் நீயுமே நிலா நிற்பக் கண்ட சதிர் –பரத்வத்திலேயும் கண்டேன் -என்றும்
மலையால் அணை செய்து இலங்கை மலங்க ஓர் வாளி தொட்டானை நாங்கை நன்னடுவுள் செம் பொன் கோயிலினுள்ளே
அல்லி மா மலராள் தன்னொடும் அடியேன் கண்டு கொண்டு அல்லல் தீர்ந்தேனே -என்றும்
சந்தணி மென் முலை மலராள் தரணி மங்கை தாம் இருவர் அடி வருடும் தன்மையானை–
திருக்கோவலூரதனுள் கண்டேன் நானே –2-10-2- என்றும்
நீயும் திரு மகளும் நின்றாயால் (பொய்கையார் )-என்றும்
பரத்வ விபவங்களிலும் கட்கண்ணால் காண்கிற அளவு அன்றிக்கே
உட் கண் உணரும் அர்ச்சாவதாரங்களிலும்
மங்களா ஸாஸனமாக கண்டார் உளர் –
என்றதால் தாமும் அத்யந்த ப்ரீதராய் –
திருவாய்ப்பாடியிலே பெண்கள் நந்தன் மதலையைக் காகுத்தனை நவின்று உந்தி பறந்து
குண அனுபவம் பண்ணினவர்கள் (நாடுதிரேல் கோஷ்டி இவர்கள் )
மற்றும் ஜன்மாந்தர ஸம்ஸ்கார உபாசன சித்தரானவர்கள்
ஒருவருக்கு ஒருவர் அபேக்ஷை உண்டாகில் கண்டார் உளர் என்னும் அந்யாப தேசத்தாலே
மநோ ரதித்து அருளிச் செய்து இனியராகிறார் –
———–
இவருடைய மநோ ரதம் தான் இருவரையும் சேர்த்து திரு அபிஷேகம்
திவ்ய ஆயுத ஆழ்வார்களோடே கிருஷ்ண அவதாரத்தையும் காண வேணும் என்றும்
மகர ஸிம்ஹ வராஹ அவதாரங்களிலும் இப்படிக் காண வேணும் என்றும்
தாம் விரும்பின பிரகாரம் தமக்கு ஸ்நேஹிகளாய் இருப்பார் அளவிலும் சென்றது கண்டு
ப்ரீதராய்
கீழ்ச் சொன்ன அந்யாபதேசத்தாலே
அவன் திரு மார்விலும்
பார்ஸ்வத்திலும்
கண்டார்கள் ஒரு தஸா விசேஷங்களிலே (விசேஷங்களே) –
என்று அனுசந்தித்து இனியராகிறார்
இப் பாட்டால்
பெருமாள் தாமும் பிராட்டியும் சேர எழுந்து அருளித் திரு அபிஷேகம் செய்து அருளி
திரு மகளோடு இனிது அமர்ந்த செல்வுக்கு மங்களா ஸாஸனம் செய்கிறார் –
கதிர் ஆயிரம் இரவி கலந்து எறித்தால் ஒத்த நீள் முடியன்
எதிரில் பெருமை இராமனை இருக்கும் இடம் நாடுதிரேல்
அதிரும் கழல் பொரு தோள் இரணியன் ஆகம் பிளந்து அரியாய்
உதிரம் அளைந்த கையோடு இருந்தானை உள்ளவா கண்டார் உளர் – 4-1- 1-
பதவுரை
கதிர் ஆயிரம் இரவி-ஆயிரம் கதிர் -ஆயிரம் இரவி
கதிர்–(எண்ணிறந்த) கிரணங்களை யுடைய
ஆயிரம் இரவி–ஆயிரம் ஆதித்யர்கள்
எறித்தால் ஒத்த–ஜ்வலித்தாற் போல் (மிகவும் பளபளவா நின்றுள்ள)
நீள் முடியன்–நீண்ட திருவபிஷேகத்தை உடையவனுமான
இராமனை இருக்கும் இடம்-இராமன் இருக்கும் இடத்தை
இராமன்–இராமபிரான்
இருக்கும் இடம்–எழுந்தருளியிருக்குமிடத்தை
நாடுதிரேல்–தேடுகிறீர்களாகில்
(அவ் விடத்தை விட்டுச் செல்லுகிறேன்;)
அதிரும்–(கல கல் என்று) ஒலி செய்யா நின்றுள்ள
கழல்–வீரக் கழலையும்
பொரு தோள்–போர் செய்யப் பதைக்கிற தோள்களை யுமுடைய
இரணியன்–ஹிரண்யாஸுரனுடைய
ஆகம்–மார்பை
அரி ஆய்–நரஸிம்ஹ ருபியாய்க் கொண்டு
பிளந்து–கீண்டு
உதிரம் அளைந்து–(அதனாலுண்டான) ரத்தத்தை அளைந்த
கையோடு–கைகளோடு கூடி
இருந்தானை–(சீற்றந்தோற்ற) எழுந்தருளி யிருந்த நிலைமையில் (அவனை)
உள்ள ஆ உண்டார் உளர்–உள்ள அவனை ஸேவித்தவர்கள் இருக்கின்றனர்.
(உள்ள ஆ-உள்ள படி பிரகாரம் – யதார்த்த தத்வார்த்தம் –
யோ வேத்தி -தத்வ தகா கீதை -இங்கு உள்ள வா
இங்கு ராமன் நரசிம்ஹன் ஏக தர்மி அறிந்ததே உள்ள ஆ )
கதிர் ஆயிரம் இரவி கலந்து எறித்தால் ஒத்த நீள் முடியன்
ஸஹஸ்ர கிரணராய் இருக்கும் அநேகம் பால ஆதித்யர்களை உருக்கி வார்த்த ப்ரகாசமோ
என்று அனுசந்தித்து
அதுவும் போராமையாலே
நீள் முடி-என்கிறார் –
எதிரில் பெருமை இராமனை
(எதிரில்- எதிரி இல்லாத– எதிர் இல்லாத ஒப்பு இல்லாத )
சத்ருக்கள் இல்லாத அளவே அன்றிக்கே
சா தர்ம்ய த்ருஷ்டாந்தமும்
ஏக தேச த்ருஷ்டாந்தமும்
வை தர்ம்ய த்ருஷ்டாந்தமும் –இல்லாதவனாய்
(இதன் படி –இதில் ஒரு அம்ச படி –இதன் படி இல்லாதவன் மூன்றுமே சொல்ல முடியாதே )
ஸமஸ்த கல்யாண குணங்களுக்கும் ஆஸ்ரய பூதனாய் இருக்கையாலே
சத்ரு மித்ர உதாசீநாத்மகமாய்
உட் காச்சலும் -புறம் பொசிவும் -எதிரூன்றலும்
ப்ரஹ்ம லோக பர்யந்தமாகக் காணலாய் இறே இருப்பது
அப்படி இருக்கிறவர்கள் எல்லாரும் ஒருவர் இருவர் ஒழிய நெஞ்சாலும் ரமிக்கும் படியாய் இறே
இராமன் என்கிற திரு நாமம் இருப்பது
ஒருவர் இருவரைப் பொறுத்த வூரிலே இருந்த தோஷமே இறே திரு அயோத்யைக்கு உள்ளது
அது தானும் ஸ்ரீ பரதாழ்வான் வந்து போய் வரும் அளவும் இறே உள்ளது
பின்னை ராவணாதிகளும் இல்லையோ என்னில்
தனுஷ்யாதி சாஸ்த்ரவான் -கையில் பிடித்த வில்லால் ரமிப்பித்தார் –
சத்யேந லோகாந் -அயோத்யா -12-27-எல்லாரையும் ஜெயத்தோடே ரமிப்பிக்க வேணும்
எல்லாத்துக்கும் அடி ஜிதேந்த்ரியத்வமும் ஒவ் தார்யமும் இறே
தீநாந்த நேந –ஸ்வ ஆஸ்ரயமான இந்த்ரியங்களும் ஒவ்வொரு தசைகளிலே
ஒவ்தார்ய அந்வேஷிகளாய் (வள்ளன்மையை எதிர்பார்த்து )இறே இருப்பது
பெருமாள் ஸுர்யத்துக்கு ராவணன் எதிர் போரான் என்கிற குறை தீர
ஹிரண்யனை ஓர் எதிருமாக்கி
அவனை ஜெயித்ததை ஸுர்யமாக்கி
தர்மி ஐக்யத்தாலே ஓர் எதிரியையும் பெற்று ஜெயித்தத்தையும் தம் பேறாக அனுசந்திக்கிறார்
(இந்த ராமன் குறை தீர்ந்ததும் இங்கு- கண்டார் உளர் என்று இப்படி முடிச்சு போடுகிறார் )
இருக்கும் இடம் நாடுதிரேல்
ஆஸ்ரித விரோதிகள் இருக்கும் இடம் சென்று அழியச் செய்தாலும்
மறுவலிடாமல் பரிஹாரம் செய்யும் அளவும்
அதுக்குத் தகுதியாகக் கொண்ட வேஷத்தோடே அங்கே இறே இருப்பது
அவ்விடம் விரும்பித் தேடு கிறி கோளாகில்
அதிரும் கழல் பொரு தோள் இரணியன் ஆகம் பிளந்து அரியாய் உதிரம் அளைந்த கையோடு இருந்தானை
ஷீராப்தியில் பர ஸம்ருத்ய அஸஹத்வம் குறு மிழிக் கொள்ளும்படியான
ப்ரஸன்ன வேஷம் குலைந்து வெளிப்பட்டு
லோகங்கள் எல்லாம் நடுங்கும்படி
திண் கழல் கால் -என்னும்படி
வீரக் கழல் இட்ட அதிர்த்தியும்
யுத்த கண்டூதியும் சமியாத தோள்களுமாய்
ஆஸ்ரித வர்க்கங்களை
பள்ளியில் ஓதி வந்த தன் சிறுவன் அளவாகவும் நலிகையாலே இறே
அதுக்குத் தகுதியான நரஸிம்ஹமுமாய்
ஹிரண்யனுடைய வர பல புஜ பலங்களாலே ஊட்டியாக வளர்த்த சரீரத்தை
ஒரு ஸ்வர்ண கிரியை ஒரு ரஜத கிரி அநாயாசேந பிளந்தால் போலே பிளந்து
குட்லைப் பிடுங்கிக் குட்டமிட்டுக் கிளம்புகிற ருதிரத்தை அளைந்த கையோடே
மறுவலிட்டு ஆஸ்ரிதரை இன்னம் நலியுமோ என்று
ஒரு அநு கூலனை ஸ்தாபிக்கும் தனையும் இருந்தானை -என்னுதல்
சீற்றத்துக்கு எதிர் நிற்க மாட்டாமல் ப்ரஹ்ம ஈஸா நாதிகள் முதலான வானோர்
நெஞ்சு கலங்கிச் சிதறியோடி மீண்டு
நாத்தழும்ப ஏத்தும் படி அல்லி மாதர் புல்க லஷ்மீ நரஸிம்ஹம் என்னும் படி
சீற்றம் தணிந்து இருந்தவனை என்னுதல்
(நல்லை நெஞ்சே நாம் தொழுதும் நம்முடை நம் பெருமான்
அல்லிமாதர் புல்க நின்ற ஆயிரம் தோளன் இடம்
நெல்லி மல்கிக் கல்லுடைப்பப் புல்லிலை யார்த்து அதர் வாய்ச்
சில்லி சில் லென்ற சொல் அறாத சிங்க வேள் குன்றமே—1-7-9-)
சீற்றம் தணிந்தாலும் உதிரம் அளைந்த கையோடே இறே இருப்பது –
இவளும் வீர மஹிஷி யாகையாலே
பர்தாரம்ப ரிஷஸ் வஜே –ஆரண்ய-30-37 -என்றால் போலே
வெருவின பூங்கோதை யாள் விரோதி போன பின்பு
துணுக்குத் தவிர்ந்து
ரத்த வெடியோடே புல்கும் இறே
உள்ளவா கண்டார் உளர்
ராமனை உள்ளவா கண்டார் உளர்
ராஜ குலத்திலே பிறந்த வாஸனையாலே ஆஸ்ரித விரோதி நிரசன அர்த்தமாக
அடுத்த வேஷம் என்று நிரசித்தான் என்று
உள்ளவர் கண்டார் உளர்
இவளோடே கூடினால் இறே வஸ்துவை உள்ளபடி காணலாவது
இது தானே இறே தர்மி ஐக்யமும் –
————
அவனை ஈஸ்வரன் என்று அறுதி இட்டால்
ஸ்ரீ பஞ்சாயுதங்களோடே காண வேணும் என்கிறார் –
நாந்தகம் சங்கு தண்டு நாண் ஒலி சார்ங்கம் திருச் சக்கரம்
ஏந்து பெருமை இராமனை இருக்கும் இடம் நாடுதிரேல்
காந்தள் முகிழ் விரல் சீதைக்காகிக் கடும் சிலை சென்று இறுக்க
வேந்தர் தலைவன் ஜனக ராஜன் தன் வேள்வியில் கண்டார் உளர் -4- 1-2 –
பதவுரை
நாந்தகம்–நந்தகம் என்னும் வாளையும்
சங்கு–ஸ்ரீபாஞ்ச ஐன்யத்தையும்
தண்டு–கௌமோதகி என்னும் கதையையும்
நாண் ஒலி–நாண் கோஷத்தை யுடைய
சார்ங்கம்–ஸ்ரீசார்ங்க ததுஸ்னையும்
திரு சக்கரம்–திருவாழி யாழ்வானையும்
ஏந்து பெருமை இராமன்–(திருக்கைகளில்) ஏந்தும்படியான பெருமையை யுடைய இராமபிரான்
இருக்கும் இடம் நாடுதிரேல்–
காந்தன் முகிழ் விரல் சீதைக்கு ஆகி-செங்காந்தளம்பு போன்ற விரல்களையுடைய பிராட்டிக்காக
வேந்தர் தலைவன்–ராஜாதிராஜனான
சனகராசன் தன்–ஜனக சக்கரவர்த்தியினுடைய
வேள்வியில்–யஜ்ஞ வாடத்திலே
சென்று–எழுந்தருளி
கடு சிலை–வலிய வில்லை
இறுக்க கண்டார் உளர்–முறிக்கக் கண்டவர்கள் இருக்கின்றனர்.-
நாந்தகம் சங்கு தண்டு நாண் ஒலி சார்ங்கம் திருச் சக்கரம்
ஸ்ரீ பஞ்சாயுதங்களையும் சொல்லும் போது
இன்னது முதலாக எண்ண வேணும் என்கிற நிர்பந்தம் இல்லையே
எல்லாரும் ஏக மநாக்களாய் இருக்கையாலே ஒன்றைச் சொல்லும் போதே
எல்லாவற்றையும் சொல்லிற்றாம் இறே
சாரங்கம் என்னும் வில்லாண்டான் -என்கையாலும்
சார்ங்கம் வளைய –நானும் அவனும் அறிதும்
ஆழியொடும் பொன்னார் சார்ங்கம் -என்பது
சேரச் சொல்லுவது ஆகையாலே
சார்ங்க பாணி -என்ற போதே எல்லாம் சொல்லலாம் இறே –
ஏந்து பெருமை இராமனை
ஐந்தாலும் கொள்ளும் கார்யம் ஒன்றைக் கொண்டே கொள்ளுமாகையாலே
மற்றவை எல்லாம் அழகுக்கு ஏந்தினவை யாய் இறே உள்ளது
அழகு தனக்கும் இவை மிகையாய்
ஆபரணஸ் யாபரணம் -அயோத்யா -3-27
பும்ஸாம் த்ருஷ்டி ஸித்த அபஹாரிணாம் –
என்னும் படி இறே அவன் பெருமை தான் இருப்பது
இராமனை
எல்லாரையும்
எல்லா பிரகார த்தாலும் ரமிப்பிக்க வல்லவனை
இருக்கும் இடம் நாடுதிரேல்
இந்த சவுந்தர்யாதிகளும்
ஸுர்யாதிகளும்
அவன் இருக்கும் இடதடகத்திலே காண வேணும் என்று தேடுகிறி கோளாகில்
காந்தள் முகிழ் விரல் சீதைக்காகிக் கடும் சிலை சென்று இறுக்க
செங்காந்தள் முகிழ் போல் திரு விரல் -என்கையாலே
இவளுடைய திவ்ய அவயவங்களை எல்லாம் உப லக்ஷணமாய்
பருவத்தைக் காட்டுகையாலே அவனைக் அழைத்தமை காட்டுகிறது
சீதை -என்கையாலே
குடிப்பிறப்பு காட்டுகிறது
ஆகிச் சென்று கடும் சிலை இறுத்து -என்கையாலே
கொடு வந்த விருசுவாமித்ரனை வியாஜ்யம் என்னலாம் இறே
வேந்தர் தலைவன் ஜனக ராஜன் தன் வேள்வியில் கண்டார் உளர்
ராஜ தர்ம ஸ்ரேஷ்டன் ஆகையாலே
ராஜாக்களுக்கு எல்லாம் கர்த்தாவுமாய்
வம்ஸவானுமாயுமாய் இருக்கிற
ஜனக ராஜனுடைய யஜ்ஞ சமீபத்திலே சென்று இருக்கக் கண்டார் உளர் என்னுதல்
அன்றியே
இவர் ஆசைப்பட்டால் போலே
ஸூல்கமான சிலையை முறித்து
திருத் தமப்பனாரையும் திருத் தாயாரையும் அழைத்து
மற்றும் வேண்டுவாரையும் கூட்டிக் கொண்டு
அந்த ஸமீபத்திலே
இயம் ஸீதா மம ஸூதா ஸஹ தர்ம சரீதவ-என்று
வடிவு அழகு இது -குடிப்பிறப்பு இது -ஸஹ தர்ம சரியாக அங்கீ கரியும் என்று காட்டிக் கொடுத்து
சடங்குகளையும் தலைக்கட்டின பின்பு
பெருமாளையும் நாய்ச்சியாரையும் சேர வைத்து
தம்முடைய ஆசையால் ஒப்புப் பார்த்து
கண் அழகு விஞ்சல் என்று இருக்கையாலே இறே வேள்வியில் கண்டார் உளர் என்கிறது
இதில் இராமனை நாடுதிரேல் –வேள்வியில் கண்டார் உளர் என்கிறதில் வேறுபாடு தோன்றாதாப் போலே இறே
இராமனை நாடுதிரேல் –உதிரம் அளைந்த கையோடு இருந்தானைக் கண்டார் உளர் என்றதும் –
————–
கிருஷ்ண அவதாரத்தோடு ராம அவதாரத்தைச் சேர்த்து அனுபவிக்கிறார் –
கொலை யானை கொம்பு பறித்துக் கூடலர் சேனை பொருது அழியச்
சிலையால் மராமரம் எய்த தேவனைச் சிக்கென நாடுதிரேல்
தலையால் குரக்கினம் தாங்கிச் சென்று தடவரை கொண்டு அடைப்ப
அலையார் கடல் கரை வீற்று இருந்தானை அங்குத்தை கண்டார் உளர் -4- 1-3 –
பதவுரை
கொலை யானை–கொலை செய்வதையே இயல்பாக வுடைய (குவலய பீடமென்னும் யானையினுடைய
கொம்பு–தந்தங்களை
பறித்து–பறித்துக் கொண்டவனும்,
கூடலர்–(ஜகஸ்தாதத்திலுள்ள ராக்ஷஸர்களாகிய) சத்துருக்களுடைய
சேனை–சேனையானது
அழிய–அழியும்படி
பொருது–போர் செய்தவனும்,
சிலையால்–வில்லாலே
மராமரம்–ஸப்த ஸால வ்ருக்ஷங்களை
மெய்த–எய்தவனுமான
தேவனை–எம்பிரானை
சிக்கன நாடுதிரேல்–த்ருடாத்யவஸாயத்தோடு தேடுகிறீர்களாகில்,
(அவனிருக்குமிடஞ் சொல்லுகிறேன்;)
குரங்கு இனம்–வாநர ஸேனையானது
தடவரை–பெரிய மலைகளை
தலையால்–(தமது) தலைகளினால்
தாங்கிக் கொண்டு சென்று–சுமந்து கொண்டு போய்
அடைப்ப–கடலின் நடுவே அணையாக) அடைக்க
அலை ஆர் கடல் கரை–அலையெறிகிற கடற்கரையிலே
வீற்றிருந்தானை–எழுந்தருளியிருந்த இராமபிரானை
அங்குத்தை–அந்த ஸந்நிவேசத்தில் கண்டார் உளர்-
கொலை யானை கொம்பு பறித்துக்
கொலையில் கடிதான குவலயாபீடத்தின் கொம்பை அநாயாசேந பிடுங்கி
கூடலர் சேனை பொருது அழியச் சிலையால் மராமரம் எய்த
ராவண முதலான ராக்ஷஸ சேனை எல்லாம் யுத்தத்தில் முடியும்படியாக திரு உள்ளத்திலே கோலி இறே
மஹா ராஜருடைய சங்கா நிவ்ருத்தி அர்த்தமாகச் சிலையால் மராமரம் எய்தது –
தேவனைச்
இப்படிப்பட்ட த்யோதமாநாதி குண விசேஷங்களை யுடையவனை
சிக்கென நாடுதிரேல்
அது ஒரு வ்யக்தி இது ஒரு வ்யக்தி என்று பிரித்துப் பிரதிபத்தி பண்ணாதே
தர்மி ஒன்றே என்று அத்யவசித்துகே காணும் அளவும்
சாபம் ஆநய -என்னாதே
அவன் இடம் தேடு கிறி கோளாகில்
தலையால் குரக்கினம் தாங்கிச் சென்று தடவரை கொண்டு அடைப்ப
ஸ்ரீ வானர வீரர்கள் இடமுடைத்தான பர்வதங்களை பெருமாள் எழுந்து அருளும் போது
இந்த மலையின் மேலே திருவடிகள் படும்படி மேல் எழ வைத்து அடைப்பதாகத்
தம் தம்முடைய உத்தம அங்கங்களாலே தரித்துக் கொண்டு வந்து அடைப்ப
அலையார் கடல் கரை வீற்று இருந்தானை அங்குத்தை கண்டார் உளர்
இத்தை நாம் காலாலே மிதிப்போமாகில் இவை சாப உப ஹராமான கற்களாய்
ஸ்த்ரீ ரூபமாய் அடை படாதபடி எழுந்து இருக்குமாகில்
சுமந்து வந்து அடைத்தவர்களுக்கு அஸஹ்யமாம் என்று கரையிலே இருந்தான் என்னுதல்
அடைக்கிற முதலிகளுக்குப் பிரியமாக மலை பொகடக் கிளம்பின அலை நீர் தெறிக்கும் படி
ஆஸன்னமாக அரி குலம் பணி கொண்டு இருந்தான் என்னுதல்
இப்படி குரங்குகள் மலையை நூக்கா நிற்க அவற்றைப் பார்த்து
என் தான் முதலி களுக்கு இத்தனை மெத்தன
என் தான் பெருமாளுக்குப் பகல் அமுது அக்கரையிலே யாய் இருக்கும்
நீங்கள் இத்தைக் கல்லும் கறடுமாக்கி அத்யந்தம் மிருதுவான
ஸ்ரீ பாதங்கள் உறுத்தும் படி பண்ணாதே வாங்கி நில்லுங்கோள்
நாங்கள் குளித்துப் புரண்டு உடம்பில் தொங்கின நொய் மணல் கொண்டு
உங்களுக்கும் பெருமாளுக்கும் வழியாக்கி தருகிறோம் என்ற
அணில்கள் அத்யாவசாயத்தில் சலியாமையைக் கண்டு
அத்யந்தம் ப்ரீதராய் இவ்வாச்சர்யத்தைக் கண்டு வேறுபாடு தோன்ற இருந்தவனை என்னுதல்
சிலையால் மராமரம் எய்த இடத்தில் கண்டார் உளர் என்று விபக்தியை மாறாடிச் சொல்லுதல்
கூடலர் சேனை பொருதழிய சங்கா நிவ்ருத்தி பிறப்பித்து அங்குத்தை மராமரம் சிலையால் எய்த
தேவனைச் சிக்கென நாடுதிரேல் -என்றும்
அங்குத்தைக் கொலை யானை அங்குத்தைக் கூடலர் சேனை என்றுமாம் –
———-
நப்பின்னை பிராட்டி விஷயமாகச் செய்த வியாபாரங்களை அனுசந்திக்கிறார் –
தோயம் பரந்த நடுவு சூழலில் தொல்லை வடிவு கொண்ட
மாயக் குழவி யதனை நாட உறில் வம்மின் சுவடு உரைக்கேன்
ஆயர் மடமகள் பின்னைக்காகி அடல் விடை ஏழினையும்
வீயப் பொருது வியர்த்து நின்றானை மெய்மையே கண்டார் உளர் – 4-1- 4-
பதவுரை
பரந்த–எங்கும் பரவின
தோயம் நடுவு–ஜலத்தின் நடுவே
சூழலின்-உபாயத்தினால்
தொல்லை வடிவு கொண்ட–பழமையான (பெரிய) வடிவைச் சுருக்கிக் கொண்ட
மாயம் குழலி அதனை–அந்த ஆச்சர்யக் குட்டியை
நாடுதிறில்–தேட முயன்றீர்களாகில்
வம்மின்–(இங்கே) வாருங்கள்;
சுவடு உரைக்கேன்–(உங்களுக்கு) ஓரடையாளம் சொல்லுகின்றேன்;
ஆயர் மகள்–(ஸ்ரீகும்பர் என்னும்) ஆயருடைய பெண் பிள்ளையும்
மடம்–மடப்பம் என்ற குணத்தை உடையவளுமான
பின்னைக்கு ஆகி–நப்பின்னைப் பிராட்டிக்காக
அடல் விடை யேழினையும்–வலிய ரிஷபங்களேழும்
வீய–முடியும்படியாக
பொருது–(அவற்றோடு) போர் செய்து (அந்த ஆயாஸத்தாலே)
வியர்த்து நின்றானை–குறு வெயர்ப்பரும்பின வடிவுந்தானுமாய் நின்றவனை
மெய்யம்மையே–உண்மையாகவே கண்டார் உளர்-
தோயம் பரந்த நடுவு சூழலில்
பரந்த சமுத்திர மத்யே ஓர் இடத்திலே –
பரந்த தோய நடுவு சூழலில்
தொல்லை வடிவு கொண்ட
பழைய வடிவைக் கொண்ட
தொல்லை வடிவு கொண்ட மாயக் குழவி யதனை நாட உறில்
தொல்லை -பெருமை யாகவுமாம்
புதுமையை பெருமை உண்டானாலும் சிறுமையாய் இறே தோற்றுவது –
பழைமை என்ற போதே ஆத்ய நாதி என்றாமல் அநாதியைக் காட்டுகையாலே
ஆதி யம் சோதி யுருவை அங்கு வைத்து இன்குப் பிறந்த வட தள ஸாயி -என்னுதல்
கிருஷ்ணன் என்னுதல்
பரந்த தோய நடுவு சூழலாவது
நடுவு ஜம்பூத்வீபம்
சூழல் ஒன்பதாகக் கூறுதல்
இதில் வடமதுரை யாதல்
இதில் சிறைக்கூடமாதல்
இதிலே இறே கையும் திரு ஆழியும் தோன்ற அங்கு போலே ஒப்பனை குன்றாமல் வந்து அவதரித்தது
மாயம்
கிருத்ரிம ஆச்சர்யம்
அந்த மாயம் தான் சிறைக்கூடத்தின் நின்று போந்த மாயமும்
திருவாய்ப்பாடியில் பிறந்து வளர்ந்த மாயமும் எல்லாம் தோன்றுகையாலே மாயக்குழவி என்கிறது
தொல்லை -பெருமையாய்
வட தள சாயியைக் காட்டின போது சிறுமை அளவிட ஒண்ணாத பெருமையாய் மாறித் தோற்றுகிறது என்னவுமாம்
அதனை
குழவி என்கையாலே அதனை என்கிறது
நாடுதிரேல்
தேடுகையில் அத்யவசிக்கல்
வம்மின்
வாருங்கோள்
சுவடு உரைக்கேன்
அடியும் சுவடும் எளிதாகச் சொல்லுகிறேன்
திருவாய்ப்பாடியில் பெண்கள் திருக் குழலூத்தில் யமுனைக் கரையில் இவர்களை
மலக்கம் காண அவன் ஒளித்த போது ஒருவரை ஒருவர் வினவுவது
ஒருவருக்கு ஒருவர் அவன் அடியும் சுவடும் காட்டுவது
வார் மணல் குன்றிலே அவன் வரவு பார்த்து நிற்பது ஆனார்கள் இறே
ருஷிகளும் -தாஸாம் ஆவீரபூத் -என்று
பெண்களை போலே காணும் அளவும் –
கல்யாண குணங்களுக்கு ஆஸ்ரயம் ஏதோ என்று தேடுவாரும்
தாம் தாம் அறிந்த அளவுகளைச் சொல்லுவாருமாய் இறே இருப்பது –
ஆனாலும் தாம் தாம் அனுகரித்தார்கள் இல்லை இறே
ஆயர் மடமகள் பின்னைக்காகி அடல் விடை ஏழினையும்
வீயப் பொருது வியர்த்து நின்றானை
ஸ்ரீ கும்பர் திரு மகளாய்
மடப்பத்தை யுடையளான
நப்பின்னைப் பிராட்டிக்காகக் கொலை புரிந்து அஸூர மயமான ருஷபங்கள் ஏழையும் முடியும் படி
பொருத ஆயாஸத்தாலே ஸ்வேத ஜலம் தோன்ற நின்றவனை
அது இறே அவதாரத்தில் மெய்ப்பாடு
மெய்மையே கண்டார் உளர்
அவளோடே கூடின பின்பு இறே
வஸ்துவுக்கு சத்யத்வம் உள்ளது
ஸ்ரீ யபதித்தவம் நிரூபகம் ஆனால் போலே இறே இவளையும் நிரூபகமாகச் சொல்லுகிறதும்
பின்னை மணாளனை —
————–
ஸ்ரீ ருக்மிணிப் பிராட்டி விஷயீ காரத்தை அனுசந்திக்கிறார் –
நீர் ஏறு செஞ்சடை நீல கண்டனும் நான் முகனும் முறையால்
சீர் ஏறு வாசகம் செய்ய நின்ற திரு மாலை நாடுதிரேல்
வாரேறு கொங்கை உருப்பிணையை வலியப் பிடித்துக் கொண்டு
தேர் ஏற்றிச் சேனை நடுவே போர் செய்ய சிக்கனக் கண்டார் உளர் – 4-1 -5-
பதவுரை
நீர்–(எம்பெருமானது ஸ்ரீபாத) தீர்த்தமானது
ஏறு–ஏறப் பெற்ற
செம் சடை–சிவந்த ஜடையையுடைய
நீல கண்டனும்–(விஷமுடையதனால்) கறுத்த மிடற்றை யுடையவனான சிவ பெருமானும்.
நான்முகனும்–சதுர் முக ப்ரஹ்மாவும்
முறையால்–(சேஷ சேஷி பாவமாகிற) முறையின்படி
சீர் ஏறு வாசகம் செய்ய நின்ற–சிறந்த சொற்களைக் கொண்டு துதிக்கும்படி அமைந்து நின்ற
திருமாலை–ச்ரிய : பதியாகிய எம்பெருமானை
நாடுதிரேல்–தேடுகிறீர்களாகில், (இதைக் கேளுங்கள்;)
வார் ஏறு–கச்சை அணிந்த
கொங்கை–முலைகளை யுடைய
உருப்பிணியை–ருக்மிணிப் பிராட்டியை
வலிய–பலாத்காரமாக பிடித்துக்கொண்டு
தேர் ஏற்றி–(தனது) திருத் தேரின் மேல் ஏற விட்டு
(அவ்வளவிலே சிசுபாலதிகளான பல அரசர்கள் எதிர்த்துவர)
சேனை நடுவு–(அவ்வரசர்களுடைய ஸேநா மத்யத்திலே)
போர் செய்ய-(அவ்வரசர்களோடு )யுத்தம் செய்ய
சிக்கென–திண்மையான (த்ருடமாக)
கண்டார் உளர்-
நீர் ஏறு செஞ்சடை நீல கண்டனும்
கங்கா தரன் -நீல கண்டன் -என்னும் ப்ரஸித்தியை யுடையவன்
சலம் கலந்த செஞ்சடைக் கறுத்த கண்டன்– என்னக் கடவது இறே
ப்ரஹ்ம பாவனை தலை எடுத்து ப்ரஹ்மா தீர்த்தம் கொண்டு ப்ரசாதிக்கிற போது கர்ம பாவனை கழியாமையாலே
அநாதரம் தோன்றத் தலையிலே தெளிக்கையாலே
நீரேறு செஞ்சடை -என்கிறது
சென்னி மேல் ஏறக் கழுவினான் -என்னக் கடவது இறே
ஹ்ருதயத்தில் கருட தியானமும்
தலையிலே அம்ருத கலையுமாகையாலே விஷம் போக்கற்றுக் கட்டியாயிற்றே இறே
நான் முகனும் முறையால் சீர் ஏறு வாசகம் செய்ய
அயன் நான்கு நாவினாலும் தழும்பு எழ கல்யாண குணங்கள் முறைமை தோன்ற மிகும்படி ஸ்தோத்ரம் செய்ய
நின்ற திரு மாலை
முறைமை ப்ரஹ்ம பாவனையாலே தீர்த்தம் ப்ரஸாதப்படுகையாலும்
சிரஸ்ஸாலே வஹித்த தீர்த்த பலத்தாலும்
இவர்கள் நெஞ்சிலே தாஸோஹத்வமும் க்ருஹீதாம்சமான கல்யாண குணங்களும் மிக்குத் தோற்றும் இறே
நின்ற
நின்று கேட்டு அருளாய் -என்னப் போகிறார்கள் அன்றே
தம் தாம் பிரயோஜனத்துக்காக இறே ஸ்தோத்ரம் செய்வதும்
திருமாலை
பூர்வ வாக்யத்தில் பிரதம பதத்தில் நித்ய யோகத்தால் வந்த ஸ்ரீ பதித்வத்தை
ப்ரதீதி மாத்ரமாக எல்லாருக்கும் சொல்லலாம் இறே
நாடுதிரேல்
உம் தாம் பரயோஜனத்துக்காக தேடு கிறி கோளாகில்
வாரேறு கொங்கை உருப்பிணையை வலியப் பிடித்துக் கொண்டு –
காச்சுக்கு உள்ளே வளருகின்ற முலைகளை யுடையளாய் இருக்கிற ருக்ம ராஜன் மகளை
சிசுபாலனுக்கு என்று வாக் தத்த மநோ தத்தங்களாலே அறுதியிட்டு
கிரியா பர்யந்தம் ஆக்குவதற்கு முன்னே இவள் பிரார்த்தனைக்கு ஈடாக
சங்க த்வனியும் காட்டி பிராண பிரதிஷடையும் செய்து
கண்ணாலம் கோடித்து இருந்த ராஜாக்கள் நடுவே கன்னி தன்னைப் பொருந்தாமையோடே கைப்பிடிப்பான்
திண்ணார்ந்து இருந்தவன் அண்ணாந்து இருந்த இவளுடைய
மனப் பொருத்தமே பற்றாசாக வலிமையால் பிடித்துத்
தேர் ஏற்றிச் சேனை நடுவே போர் செய்ய சிக்கனக் கண்டார் உளர் –
தேரிலே ஏற்றுக் கொண்டு போய்
ஸிஸூ பால விஸிஷ்டாய -என்று
ஒரு ப்ராமாணிகராலும் சலிப்பிக்க ஒண்ணாத படி பாணி க்ரஹணம் செய்யவும் கண்டார் உளர் –
—————
இவ்வளவேயோ
இவன் ப்ரீதிக்கு விஷயமானார் அனைவரும் சூழ இருந்த பிரகாரத்தை அனுசந்திக்காரர்
பொல்லா வடிவுடைப் பேய்ச்சி துஞ்ச புணர் முலை வாய் மடுக்க
வல்லானை மா மணி வண்ணனை மருவும் இடம் நாடுதிரேல்
பல்லாயிரம் பெரும் தேவிமாரோடு பவளம் எறி துவரை
எல்லாரும் சூழ சிங்காசனத்தே இருந்தானைக் கண்டார் உளர் – -4 -1-6 –
பதவுரை
பொல்லா வடிவு உடைபேய்ச்சி–மஹா கோரமான வடிவை யுடைய பூதனை யானவள்
அஞ்ச–மாளும்படியாக
புணர்முலை–தன்னில் தான் சேர்ந்திருள்ள (அவளது) முலையிலே
வாய் மடுக்க வல்லான்–(தனது) வாயை வைத்து உண்ண வல்லவனும்
மா மணிவண்ணன்–நீலமணி போன்ற நிறத்தை யுடையவனுமான எம்பெருமான்
மருவும் இடம்–பொருந்தி எழுந்தருளி யிருக்குமிடத்தை
நாடுதிரேல்–தேடுகிறீர்களாகில்
(இதைக் கேளுங்கள்:)
பௌவம் ஏறி துவரை–கடலலைகள் வீசப் பெற்றுள்ள ஸ்ரீத்வாரகையிலே
எல்லாரும் சூழ–தேவிமார் எல்லாரும் சுற்றுஞ் சூழ்ந்து கொண்டிருக்க,
பல் ஆயிரம் பெரு தேவிமாரொடு–(அந்தப்) பதினாறாயிரம் தேவிமாரோடு கூட
சிங்காசனத்து–ஸிம்ஹாஸநத்தில்
இருந்தானை–எழுந்தருளி யிருக்கும் போது கண்டார் உளர்-
பொல்லா வடிவுடைப் பேய்ச்சி துஞ்ச புணர் முலை வாய் மடுக்க வல்லானை
பேய் என்ற போதே பொல்லா வடிவும் அறியாமையும் தோற்றும் இறே
ஆயிருக்க பொல்லா வடிவு என்றது
தஜ்ஜாதிகளில் பொல்லா வடிவை யுடைய பேய்களும் அவற்றில் அறியாதவையும் –
நியமிக்கும் -நீக்கும் -படி இறே
இவளுடைய வடிவும் அறியாமையும் இருப்பது
வரண்டு நார் நரம்பு எழக் கரிந்த வடிவும் வஞ்ச மேவிய நெஞ்சில் அறியாமையும் இறே
இவளுக்கு ஸ்வா பாவிகம்
அக்காலம் எல்லாம் ஸூகமே பிராணனோடு திரிந்தாள் இறே
நல்ல வடிவு எடுத்து பிரசன்னையாய்ப் பெற்ற தாய் போல் வந்து தன் விசாரத்தாலே
நஞ்சு ஏற்றிக் கொடுத்த முலையில் வாசி அறிந்து வாய் மடுக்க வல்லானை
புணர் -விசாரம்
பெரிய அபி நிவேசத்தோடே வாசி அறிந்து வாய் மறுக்க வல்லானை
தன் பிள்ளைத்தனத்தில் தூய்மை அறிந்து அறியாமை தோன்ற வாய் மறுக்க வல்லானை
மா மணி வண்ணனை
ப்ரசன்ன விரோதி போகப்பெற்ற வாறே
மஹார்க்கமான நீல ரத்னம் போலே திரு மேனி புகர்த்துத் தோன்றின படி
உண்ணா நஞ்சுண்டு உகந்தாயை -என்று
அந்ய சேஷத்வம் அறப் பெறில் நஞ்சாகில் என் செய்ய வேணும் என்று
பேய் முலை நஞ்சூணாக உண்டான் -என்கையாலே
உண்டார் மேனி கண்டார்க்குப் புகர்த்துத் தோன்றும் இறே
மருவும் இடம் நாடுதிரேல்
பேய்ச்சியைப் போல் அன்றிக்கே
நீங்களும் அவனும் உஜ்ஜீவித்து உகக்கும்படி கூடும் இடம் தேடுதிரேல்
பல்லாயிரம் பெரும் தேவிமாரோடு
நரகாஸூர வத வ்யாஜத்தாலே வந்த பல்லாயிரம் பெரும் தேவிமார் என்கிறது
பவளம் எறி துவரை எல்லாரும் சூழ சிங்காசனத்தே இருந்தானைக் கண்டார் உளர்
ஸ்ரம ஹரமாம் படி சமுத்ரமானது திரைக்கையாலே சேவிக்கிற ஸ்ரீ மத் த்வாரகையிலே
தேவிமார் எல்லாரும் சூழச் சிங்காசனத்தே இருந்தவனை
ஏகாசன பரிச்சேத்யனாய் இருந்து
எல்லாரையும் ஏகாசனத்தே இருந்தாரைப் போலே உகப்பித்த ஆச்சர்யத்தோடே கண்டார் உளர் –
————
பார்த்த சாரதி யான பிரகாரத்தை அனுசந்திக்கிறார்
வெள்ளை விளி சங்கு வெஞ்சுடர் திருச் சக்கரம் ஏந்தும் கையன்
உள்ளவிடம் வினவில் உமக்கு இறை வம்மின் சுவடு உரைக்கேன்
வெள்ளைப் புரவி குரக்கு வெல் கொடிதேர் மிசை முன்பு நின்று
கள்ளப் படை துணையாகி பாரதம் கை செய்யக் கண்டார் உளர் – 4-1-7- –
பதவுரை
வெள்ளை–வெண்மை நிறமுடையதும்
விளி–(அநுபவ கைங்கரியங்களில் ருசியுடையீர்! வாருங்கள் என்று, தன் த்வநியால்) அழைப்பது போன்றுள்ளதுமான
சங்கு–ஸ்ரீபாஞ்ச ஜந்யத்தையும்
வெம் சுடர்–தீக்ஷ்ணமான ஜ்யோதிஸ்ஸை யுடைய
திருச் சக்கரம்–திருவாழி யாழ்வாளையும்
ஏந்து கையன்–தரியா நின்றுள்ள திருக்கைகளையுடைய எம்பெருமான்
உள்ள இடம்–எழுத்தருளி யிருக்குமிடத்தை
வினவில்–கேட்கிறீர்களாகில்
உமக்கு–(கேட்கிற) உங்களுக்கு
இறை சுவடு உரைக்கேன்–சிறிது அடையாளம் சொல்லுகிறேன்,
வம்மின்–வாருங்கள்;
வெள்ளைப் புரவி–வெள்ளைக் குதிரகைள் பூண்டிருப்பதும்
குரங்குகொடி–குரங்காகிற வெற்றிக் கொடியை உடையதுமான
தேர்மிசை–(அர்ஜுனனுடைய) தேரின் மேலே
முன்பு நின்று (ஸாரதியாய்) முன்னே நின்று
படை–ஸைந்யத்துக்கு
கள்ளம் துணை ஆகி-க்ருத்ரிமத் துணையாயிருந்து
பாரதம்–பாரத யுத்தத்தை
கை செய்ய–அணி வகுத்து நடத்தும் போது
கண்டார் உளர்-
வெள்ளை விளி சங்கு வெஞ்சுடர் திருச் சக்கரம் ஏந்தும் கையன்
வெளுத்த நிறத்தையும் ஓசையும் யுடைத்தான ஸ்ரீ பாஞ்ச ஜன்யம் ஆஸ்ரித விரோதிகளின் மேலே நெருப்பு உமிழ்ந்து செல்லும்படியான திரு ஆழியை ஏந்துகிற திருக்கையும் யுடையவன்
உள்ளவிடம் வினவில்
பார தந்தர்யம் தோற்ற
ஸ்வ தந்த்ரனாய் நிற்கிற இடம் எங்கே கங்களாம் என்று கேட் கிறி கோளாகில்
உமக்கு இறை வம்மின் சுவடு உரைக்கேன்
வம்மின்
வாருங்கோள்
உமக்கு சுவடு இறை உரைக்கேன்
உங்களுக்கு காணலாவதொரு மாற்றம் சுருங்கச் சொல்லுகிறேன்
வெள்ளைப் புரவி குரக்கு வெல் கொடிதேர் மிசை முன்பு நின்று
ஸ்வேத அஸ்வ வாஹனனாய்
வானரத்தை வெற்றிக்கொடியாக யுடையவனுமான
விஜயன் தேரின் மேலே
அவனுக்கு சாரதியாய் முன்னே நின்று
கள்ளப் படை துணையாகி
கிருத்ரிதமான துரியோதன பரிகாரத்துக்குப் பாப கரண விமோசன ஸஹ காரியாய் நின்று
த்ருதராஷ்ட்ராதிகள் ராஜ தர்மத்தை அறிந்து இருக்கச் செய் தேயும் மமதையால் ஸோ ஹம்பாவம் நடத்துகையாலும்
ஆத்ம தர்மத்தில் அந்வயம் இல்லாமையாலும்
ஆத்மாத்மீயத்தை அபஹரிக்கையில் மேற்பட்ட களவு இல்லை இறே
இது தான் ப்ராயேண அர்ஜூனாதிகளுக்கும் உற்றுப் பார்த்தால் உண்டாயிற்றே இறே இருப்பது
அவன் ஜாநாநி தர்மம் என்றதில் காட்டில் இவனும் கீழ்ச் சொல்லிற்றுச் செய்யாது இருக்கச் செய்தே
நிஸ் சிதம் ப்ரூஹி -என்றதும் ஒரு வாசி இல்லை என்னும் இடம்
கிருஷ்ணன் தானே
அஸோச்யா நந்வ ஸோ சஸ் த்வம்
சோகத்துக்கு விஷயம் அல்லாதவை -இதைப் பற்றி சோகியா நின்றாய்
ப்ரஜ்ஞா வாதம் ஸ்சபாஷஸே –
முன்னே ராஜ தர்மத்தை அறிந்தால் போலே சில வார்த்தையும் சொல்லா நின்றாய்
கதா ஸூந கதா ஸூம்ஸ் ச
கதாஸூவான சரீரம் எல்லாரும் நோக்கிலும் நில்லாது
அகதா ஸூவான வாத்மா எல்லாரும் அழிக்க நினைத்தாலும் அழிக்க ஒண்ணாது என்று
பிரித்து அறிந்த ஞாதாக்கள் சோகியார்கள் காண் என்று அருளிச் செய்தான் இறே
பாரதம் கை செய்யக் கண்டார் உளர்
பாரத சமரத்திலே பெரிய த்வரையோடே கையும் அணியும் வகுத்து
எல்லாச் சேனையும் இரு நிலத்தில் அவியச் செய்து நின்ற நிலை கண்டார் உளர்
ஆத்ம ஆத்மீய அபஹார க்ருத்ரிமம் இரண்டு தலைக்கும் உண்டாய் இருக்கச் செய்தேயும்
தர்ம அதர்ம தாரதம் யத்தாலே இறே இங்கனம் செய்ய வேண்டிற்று
யுத்தத்துக்கு இசைந்த பின்பு இறே இரண்டு தரத்தாருக்கும் தான் துணை யாயிற்று
அவன் துணையாம் இடத்து ஸஹ காரி நிரபேஷமுமாய் இருக்கும் இறே –
———–
கீழ் கள்ளப்படை என்றத்தை வ்யக்தீ கரிக்கிறார் இப்பாட்டால் –
நாழிகை கூறிட்டு காத்து நின்ற அரசர்கள் தம் முகப்பே
நாழிகை போக படை பொருதவன் தேவகி தன் சிறுவனை நாடுதிரேல்
ஆழி கொண்டு அன்று இரவி மறைப்ப சயந்திரன் தலையை
பாழில் உருளப் படை பொருதவன் பக்கமே கண்டார் உளர் – 4-1- 8-
பதவுரை
நாழிகை (பகல் முப்பது) நாழிகைகளை
கூறி விட்டு–பங்கிட்டுக்கொண்டு
காத்து நின்ற–(ஜயத்ரதனைக்) காத்துக் கொண்டிருந்த
அரசர்கள் நம் முகப்பே–ராஜாக்கள் முன்னிலையில்
நாழிகை போக–(பகல் முப்பது) நாழிகையும் போயிற்றென்று தோற்றும்படியாக
படை–(தன்) ஆயுதமாகிய திருவாழியாழ்வானைக் கொண்டு
பொருதவன்–(ஸூர்யனை) மறைத்தவனும்
தேவதி தன் சிறுவன்–தேவகிப்பிராட்டியின் பிள்ளையுமான கண்ணபிரான்
(உள்ள இடம்)–எழுந்தருளியிருக்குமிடத்தை
வினவில்–கேட்கிறீர்களாகிய
(உரைக்கேன்) சொலலுகின்றேன்;
அன்று–(அப்படி அவ்வரசர்கள் காத்துக் கொண்டு நின்ற அன்றைக்கு)
ஆழி கொண்டு– திருவாழியினால்
இரவி–ஸூர்யனை
மறைப்ப–(தான்) மறைக்க,
(அதனால் பகல் கழிந்த்தாகத் தோற்றி வெளிப்பட)
சயத்திரதன்–ஜயத்ரனுடைய
தலை–தலையானது.
பாழில் உருள–பாழியிலே கிடந்துருளும்படி
படை பொறாதவன் பக்கமே–அம்பைச் செலுத்தின அர்ஜுநனருகில்
கண்டார் உளர்–(அவ் வெம்பெருமானைக்) கண்டாருண்டு–
நாழிகை கூறிட்டு காத்து நின்ற அரசர்கள் தம் முகப்பே
ஜயத்ரதனை ராஜாக்கள் எல்லாரும் தனித்தனியே நாழிகை கூறிட்டு காத்து நிற்க
அவர்கள் முன்னே
நாழிகை போக படை பொருதவன்
பகல் நாழிகை சென்றது -என்று தோன்றும் படியாக
தேவகி தன் சிறுவன்
தேவகீ புத்ரன்
அன்று
அவனைக் குழிக்குள்ளே நிறுத்தின அன்று
அதுக்கடி அர்ஜுனன் ப்ரதிஜ்ஜை பண்ணுகையால் இறே
ஆழி கொண்டு இரவி மறைப்ப சயந்திரன் தலையை
கருதும் இடம் அறிந்து பொரும் திருவாழி யைக் கொண்டு மறைத்த அளவிலே
அஸ்தமித்தது என்று குழியில் நின்றும் கரையிலே புருஷத்வ யாக்ருதி தோன்ற நின்ற அளவிலே
இருள் பரப்பின திருவாழியை வாங்க
அந்த ஜயத்ரதன் தலையைத் தலை படைத்த பிரயோஜனம் பெறாமல்
பாழில் உருளப் படை பொருதவன் பக்கமே கண்டார் உளர்
பாழிலே கிடந்தது உருளும்படி படை பொருதவன் -என்னும்படி
படை பொறாத அர்ஜுனன் அருகே கண்டார் உளர் –
இனி ஆதித்யாதி தேஜஸ்ஸூக்கும் அவ்வருகாண தேஜஸ்ஸை யுடைய திருவாழி ஆழ்வானாலே
ஆதித்ய தேஜஸ்ஸை மறைக்கும் படி என் என்னில்
திருவாழி ஆழ்வானுக்கு தேஜஸ்ஸாவது
அவன் திரு உள்ளத்துக்கு ஈடான வடிவு எடுக்கையும்
அந்த வடிவுக்குத் தகுதியான நிறத்தை சம்பாதிக்கையும் இறே
அவன் தனக்கும்
இருள் அன்ன மா மேனி அசாதாரணமாய் இருக்கச் செய்தேயும்
யுக வர்ண க்ரம அவதாரங்களிலே
பாலின் நீர்மை செம் பொன் நீர்மை -என்பது
முன்னை வண்ணம் பாலின் வண்ணம் -என்பது
வெறும் புறத்தில்
நிறம் வெளிது செய்து பசிது கரிது -என்பது
தமர் உகந்தது எவ்வுருவம் -என்பதான
அவனோடே நித்ய ஸாரூப்ய சித்தனான அவனுக்கு அவன் திரு உள்ளத்துக்கு
ஈடாக வேண்டின நிறம் பரப்புகை அரிதோ
பிராகிருத தேஜஸ்ஸூ அப்ராக்ருத லோகத்தில் செல்லிலும்
அப்ராக்ருத தேஜஸ்ஸூ பிராகிருத லோகத்தில் வருகை அரிது இறே
அங்குள்ளாரும் இங்கு வந்தால் இங்குள்ள நிறம் மூன்றிலே
அவன் திரு உள்ளத்துக்கு ஈடாக ஒன்றை எடுக்கும் அத்தனை இறே உள்ளது
இத்தால் ஞான சக்தியாதிகளுக்கு குறை வாராது இறே
அன்றியே
திருவாழி ஆழ்வானுடைய தேஜஸ்ஸூ மிகுதியால் இருந்து தோன்றிற்று என்பாரும் உண்டு
சந்த்ர துல்யமான ஜல ராசியும் இருந்து தோன்றா நின்றது இறே
திமிர ஹரத்வமே இறே சந்திரனுக்கு உள்ளது
தேவகி தன் சிறுவனை நாடுதிரேல்
நாழிகை கூறிட்டு காத்து நின்ற அரசர்கள் தம் முகப்பே
நாழிகை போக
ஆழி கொண்டு அன்று இரவி மறைப்ப சயந்திரன் தலையை
பாழில் உருளப் படை பொருதவன்–என்னும்படி
படை பொருதவன் பக்கமே கண்டார் உளர்
என்று அன்வயம்
———
கீழில் பாட்டிலே பாண்டவ பக்ஷ பாதியாய்
அவர்களுடைய ஆபத் விமோசகனான பிரகாரத்தை அனுசந்தித்தார்
இதில் ஜகத்துக்கு எல்லாம் வந்த ஆபத்தை
அபேஷா நிரபேஷமாக ரஷித்த படியை அனுசந்திக்கிறார் –
மண்ணும் மலையும் மறி கடல்களும் மற்றும் யாவும் எல்லாம்
திண்ணம் விழுங்கி உமிழ்ந்த தேவனை சிக்கென நாடுதிரேல்
எண்ணற்கு அரியதோர் ஏனமாகி இரு நிலம் புக்கு இடந்து
வண்ணக் கரும் குழல் மாதரோடு மணந்தானைக் கண்டார் உளர் -4 -1-9 –
பதவுரை
மண்ணும்–பூமியையும்
மலையும்–மலைகளையும்
மறி–அலை யெறியா நின்றுள்ள
கடல்களும்–கடல்களையும்
மற்றும் யாவும் எல்லாம்–மற்றுமுண்டான எல்லாப் பொருள்களையும்
திண்ணம்–நிச்சயமாக
விழுங்கி–(ப்ரளயங் கொள்ளாதபடி) திருவயிற்றிலே வைத்து நோக்கி
(பின்பு ப்ரளயங்கழிந்தவாறே)
உமிழ்ந்த–(அவற்றை வெளி…..காண) உமிழ்ந்து
தேவனை–எம்பெருமானை
சிக்கென–ஊற்றத்துடனே
நாடுதிரேல்–தேடுகிறீர்களாகில், (இதனைக் கேளுங்கள்.)
எண்ணற்கு அரியது–நினைக்க முடியாத (பெருமையையுடைய)
ஓர்–ஒப்பற்ற
ரேனமாகி அவதரித்து
புக்கு–ப்ரளய வெள்ளத்தில் புகுந்தது
இரு நிலம்–பெரிய பூமியை
இடந்து–அண்ட பித்தியில் நின்றும் ஒட்டு விடுவித்தெடுத்து (அவ்வளவிலே பூமிப்பிராட்டி தன்னை வந்து அணைக்க,)
வண்ணம்–அழகியதும்
கரு–கறுத்ததுமான
குழல்–குந்தலையுடைய
மாதரோடு (அந்த) பூமிப்பிராட்டியோடு
மணந்தானை–ஸமச்லேஷித்தருளினவனை கண்டார் உளர்–
மண்ணும் மலையும் மறி கடல்களும்
எல்லாருக்கும் ஆதாரமான பூமியையும்
அந்த பூமிக்கு ஆணி அடித்தால் போல் இருக்கிற பர்வதங்களும்
இந்த பூமிக்கு ரக்ஷகமாய் சூழ்ந்து திரை மாறியும்படியான சமுத்ரங்களும்
மற்றும் யாவும் எல்லாம்
மற்றும் அநுக்தமான யச் ஸப்த வாஸ்யங்கள் எல்லாம்
திண்ணம் விழுங்கி உமிழ்ந்த தேவனை
தன் ஸங்கல்பத்தாலே இவற்றை எல்லாம் தன்னுள்ளே ஆக்கி
திண்ணம் -சங்கல்பம்
உமிழ்ந்த தேவனை
இவை வெளிநாடு காணும்படி உமிழ்ந்து ரஷித்த ரக்ஷகனை
சிக்கென நாடுதிரேல்
மேல் எழத் தேடி கண்டிலோம்
அவனுக்கு வேண்டாவாகில் எனக்கோ வேண்டுவது என்றால் போல் அநா தரியாதே
அவனைக் காணும் அளவும் மஹா விஸ்வாஸத்தோடே தேடு கோளாகில்
எண்ணற்கு அரியதோர் ஏனமாகி
ஈத்ருக்தயா இயத்தயா அளவிட ஒண்ணாத
அத்விதீயமான மஹா வராஹமாகி
மானமிலாப் பன்றி -என்னக் கடவது இறே
இரு நிலம் புக்கு இடந்து
பாதாள கதையான மஹா பிருத்வியை உள்ளே புக்கு அண்டபித்தியில் நின்றும் ஒட்டு விடுவித்து எடுத்து
மண்ணும் தானத்தவே –என்கிறபடியே யதா ஸ்தானத்தில் வைத்து
வண்ணக் கரும் குழல் மாதரோடு மணந்தானைக் கண்டார் உளர்
இதுக்கு அபிமானியாய்
நாட்டில் கருமை வெண்மையாம் படி கரு வண்ணக் குழலை யுடைய மாதரோடு மணந்தானைக் கண்டார் உளர் –
——–
நிகமத்தில் இத் திருமொழி கற்றார்க்கு பலம் சொல்லித் தலை கட்டுகிறார் –
கரிய முகல் புரை மேனி மாயனை கண்ட சுவடு உரைத்து
புரவி முகம் செய்து செந்நெல் ஓங்கி விளை கழனி புதுவை
திருவில் பொலி மறை வாணன் பட்டர் பிரான் சொன்ன மாலை பத்தும்
பரவு மனம் உடை பத்தர் உள்ளார் பரமன் அடி சேர்வார்களே -4- 1-10 –
பதவுரை
கரியமுகிற் புரை மேனி–கரு மலர் போன்ற திருமேனியுடையனும்
மாயனை–ஆச்சரிய செய்கைகளை யுடையனுமான கண்ணபிரானை
கண்ட சுவடு–ஸேவித்த அடையாளங்களை
உரைத்த–அருளிச் செய்த;
செந்நெல்–செந்நெற் பயிர்களானவை
ஓங்கி–(ஆகாசமளவும்) உயர்ந்து
புரவி முகம் செய்து–குதிரை முகம் போலத் தலை வணங்கி
விளை–விளையா நிற்கப் பெற்ற
கழனி–வயல்களை யுடைய
புதுவை–ஸ்ரீவில்லிபுத்தார்க்குத் தலைவரும்
திருவின்–(விஷ்ணு பக்தியாகிற) செல்வத்தினால்
பொலி–விளங்கா நின்றுள்ளவரும்
மறை வாணன்–வேதத்துக்கு நிர்வாஹகருமான
பட்டர் பிரான்–பெரியாழ்வார்
சொன்ன–அருளிச்செய்த
மாலை பத்தும்–சொல் மாலையாகிற இப் பத்துப் பாட்டையும்
பரவும் மனம் உடை–அநுஸத்திக்கைக் கீடான மநஸ்ஸை யுடையவரும்
பக்தர் உள்ளார்–பக்தியை யுடையவருமாயிருப்பவர்கள்
பரமன்–பரம புருஷனுடைய
அடி–திருவடிகளை
சேர்வர்கள்–கிட்டப் பெறுவார்கள்–
கரிய முகல் புரை மேனி மாயனை
நீர் கொண்டு எழுந்த காள மேகம் போலே
ஸ்ரமஹரமான திருமேனியை யுடைய ஆச்சர்ய சக்தி யுக்தனை
கண்ட சுவடு உரைத்து
சிக்கென நாடுவார்க்குக் கண்ட அடையாளங்களை யுரைத்து
கண்டார் உளர் என்று கண்டவர்களைக் காட்டி
அவன் தன்னைக் காண்கையிலும் அவனைக் கண்டவர்களைக் காண்கை தானே உத்தேச்யம் என்று
புரவி முகம் செய்து செந்நெல் ஓங்கி விளை கழனி புதுவை
திருவில் பொலி மறை வாணன் பட்டர் பிரான்
செந்நெலானவை மிகவும் வளர்ந்து கதிர்ச் செறிவாலே குதிரை முகம் செய்து விளைகிற
வயலையுடைய திரு மாளிகைக்கு நிர்வாஹகராய்
ஸ்ரீ வைஷ்ணவ ஸ்ரீ யிலே மிகுந்த மறையே வாழ்வாக யுடையராய்
ப்ராஹ்மண உத்தமருக்கும் வேதப்பயன் கொண்டு உபகாரகரான ஆழ்வார்
சொன்ன மாலை பத்தும் பரவு மனம் உடை பத்தர் உள்ளார்
அருளிச் செய்த இம்மாலை பத்தும்
இவர் அபிமானத்திலே ஒதுங்குகை தானே புருஷார்த்தமாக ஸ்தோத்ரம் செய்யும்
நல்ல மனஸ்ஸோடு ஸ்நேஹிகளாய் உள்ளவர்கள்
பரமன் அடி சேர்வார்களே
சர்வ ஸ்மாத் பரனானவனுடைய திருவடிகளிலே சேரப்பெறுவர்
இங்கே இருந்து நாடுதிரேல் –கண்டார் உளர் -என்ன வேண்டாத தேசத்திலே போய்ச் சேரப்பெறுவர்
அன்றிக்கே
தேடின இந்த தேசம் தன்னிலே
விடாய்த்த இடத்திலே சில பரம தார்மிகராலே தண்ணீர் பெற்றால் போலே
கண்டார் காட்டக் காணப் பெறுவர் என்னவுமாம்
——————————————————————–
ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ திருவாய்மொழிப் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய வாச்சான் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரியாழ்வார் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்.