ஸ்ரீ திருப்பல்லாண்டு -ஸ்ரீ பெரியாழ்வார் திருமொழி -ஸ்ரீ திவ்யார்த்த தீபிகை —

ஸ்ரீ திருப்பல்லாண்டு

ஸ்ரீ தனியன்கள்

ஸ்ரீ நாதமுனிகள் அருளிச் செய்தது

கு3ருமுக2மநதீ4த்ய ப்ராஹ வேதா3நஶேஷா2ந்
நரபதி2பரிக்லுப்தம் ஶுல்கமாதா3துகாம:​ |
ஶ்வஷுரமமரவந்த்3யம் ரங்க3 நாத2ஸ்ய ஸாக்ஷாத்
த்3விஜகுலதிலகம் தம் விஷ்ணுசித்தம் நமாமி ||

ஸ்ரீ பாண்டிய பட்டர் அருளிச் செய்தவை

மின்னார் தடமதிள் சூழ் வில்லிபுத்தூர் என்றொருகால் *
சொன்னார் கழற் கமலம் சூடினோம் * – முன்னாள்
கிழியறுத்தான் என்றுரைத்தோம் * கீழ்மையினிற் சேரும்
வழியறுத்தோம் நெஞ்சமே! வந்து

பாண்டியன் கொண்டாடப் பட்டர் பிரான் வந்தான் என்று *
ஈண்டிய சங்கம் எடுத்தூத * – வேண்டிய
வேதங்களோதி விரைந்து கிழியறுத்தான் *
பாதங்கள் யாமுடைய பற்று

————

பாண்டியராஜனுடைய பண்டித ஸபையிலே வந்து பரதத்வ நிர்ணயம் பண்ணின பெரியாழ்வார்க்கு
அவ் வரசன் யானையின் மேலே மஹோத்ஸவம் செய்வித்த போது அந்த உத்ஸவத்தைக் கண்டு ஆநந்திப்பதற்காக
ஸ்ரீவைகுண்ட ஸபரிவாரனாய் எழுந்தருளி எதிரே ஸேவை ஸாதிக்க,
ஆழ்வார் ஸேவித்து வந்த அருமருந்தன்ன எம்பெருமானுக்கு எழும்பூண்டெல்லாம் அஸுரக்ஷ ஸமயமாயிருக்கிற
இந் நிலத்திலே யாராலே என்ன தீங்கு விளைகிறதோ என்று அதிசங்கைப்பட்டு
‘ஒரு அமங்களமும் நேரிடாதபடி மங்களமே உண்டாயிருக்கவேணும்’ என்று பல்லாண்டு பாடுகிறார்.
அதாவது – ஜய விஜயீபவ என்கிறார்–

பல்லாண்டு பல்லாண்டு பல்லாயி ரத்தாண்டு பலகோடி நூறாயிரம்
மல்லாண்ட திண்தோள் மணிவண்ணா! உன் செவ்வடி செவ்விதிருக் காப்பு

பதவுரை

மல் ஆண்ட–மல்லர்களை நிரசித்த
திண் தோள்–திண்ணிய தோள்களையுடையனாய்
மணி வண்ணா–நீலமணிபோன்ற திருநிறைத்தை யுடையனானவனே!
பல் ஆண்டு பல் ஆண்டு–பலபல வருஷங்களிலும்
பல் ஆயிரம் ஆண்டு–அநேக ப்ரஹ்ம கல்பங்களிலும்
பல கோடி நூறு ஆயிரமும்–இப்படி உண்டான காலமெல்லாம்
உன்–உன்னுடைய திருவடிகளினுடைய
சே அடி–சிவந்த
செவ்வி–அழகுக்கு
திருக்காப்பு–குறைவற்ற ரக்ஷை உண்டாயிடுக.

ஆழ்வார் இப்படி அதிசங்கையாலே மங்களாசாஸகம் பண்ணுகிறாரென்று தெரிந்து கொண்ட எம்பெருமான்
‘ஐயோ! ஏன் இவர் இப்படி பயப்படுகிறார், எப்படிப்பட்ட எதிரிகளையும் ஒரு விரல் நுனியாலே
வென்றொழிக்க வல்ல தேஹவலிவு நமக்கு உண்டென்பது இவர்க்குத் தெரியவில்லை போலும்,
அந்த வலிவைக் காட்டினோமாகில் இவருடைய அச்சம் அடங்கிவிடும்’ என்று நினைத்து,
முன்னம் க்ருஷணவதார காலத்தில் தன்னைக் கொல்லும்படி கம்ஸனால் ஏவப்பட்டு வந்த
சாணூரன் முஷ்டிகன் முதலிய மல்லர்களை நொறுக்கித் தள்ளின தன்னுடைய புஜபலத்தைக் காட்டினான்;
ஆழ்வாருடைய அச்சம் தணிவதற்காகக் காட்டின அந்த வலிவு ஆழ்வாருடைய பயம் அதிகரிப்பதற்கே காரணமாயிற்று.
புத்திரன் சூரனாயிருந்தால் அவனுடைய தாயானவுள்
‘இவன் ஒருவரையும் லக்ஷியம் பண்ணாமல் யுத்தம் செய்யப் போய்விடுவனே!
யாராலே என்ன கெடுதி நேர்ந்துவிடுமோ’ என்று பயப்படுவதுபோல் இவரும்
அந்த மல்லாண்ட திண்டோள் வலிமைக்குப் பயப்பட்டு மீண்டும் மங்களாசாஸநம் பண்ணுகிறார்.

பல்லாண்டு என்று ஒரு தடவை சொன்னால் போராதா?
‘‘பல்லாயிரத்தாண்டு’’ என்றும்
‘‘பல்கோடி நூறாயிரம் பல்லாண்டு’’ என்றும் அதிகமாகச் சொல்லுவானேன்? என்னில் ;
தாஹித்தவன் தாஹம் தீருகிறவரையில்
‘தண்ணீர், தண்ணீர்’ என்றே சொல்லிக் கொண்டிருப்பது போல் இவரும்
தம்முடைய அச்சம் அடங்குமளவும் மங்களாசாஸகம் ஓயமாட்டார்.

மல்லாண்ட என்றவிடத்தில் மல் என்ற சொல் மல்லர்களைச் சொல்லும்.
ஆயுதத் துணையின்றி தேஹ வலிவையே கொண்டு சண்டை செய்பவர் மல்லர்.

இனி, மல்லாண்ட என்பதற்கு ‘பலசாலியான’ என்றும் பொருளுண்டு.
மல் – வலிவு.

‘‘உன் சேவடி செவ்வி திருக்காப்பு’’ என்று திருவடிக்கு மாத்திரம் மங்களாசாஸநமிருந்தாலும்
இது திருமேனி முழுமைக்கும் மங்களாசஸநம் பண்ணினதாகும்.

சேஷபூதனுக்குத் திருவடியே உத்தேச்யம் என்பதைக் காட்டவே சேவடி செவ்வி திருக்காப்பு என்றார்.
செவ்வடி என்றாலும் சேவடி என்றாலும் ஒன்றே.

இந்தப் பாசுரம் பல்லவி போல ஒவ்வொரு பாசுரத்தோடும் சேர்த்துச் சொல்லத் தகுந்தது.
இதையும் மேல் பாசுரத்தையும் சேர்த்து ஒரு பாட்டாக அநுஸந்திப்பது ஸம்ப்ரதாயம்.

————

அடியோ மோடும்நின் னோடும் பிரிவின்றி ஆயிரம் பல்லாண்டு
வடிவாய் நின்வல மார்பினில் வாழ்கின்ற மங்கையும் பல்லாண்டு
வடிவார் சோதி வலத்துறை யும்சுட ராழியும் பல்லாண்டு
படைபோர் புக்கு முழங்கும்அப் பாஞ்ச சன்னியமும் பல்லாண்டே

பதவுரை
அடியோ மோடும்–தாஸபூதர்களாய் அடியேன் தொடக்கமாயுள்ள சேதநர்களோடும்
நின்னோடும்–ஸ்வாமியான தேவரோடும்
பிரிவு இன்றி–பிரிவில்லாமல்
ஆயிரம் பல்லாண்டு–(இந்த ஸமபந்தம்) நித்யமாய்ச் செல்லவேணும்
வடிவு ஆய்–உனக்கு நிரூபகபூதையாய்
நின்-உன்னுடைய
வல மார்பினில்–திருமார்பின் வலது பக்கத்தில்
வாழ்கின்ற–பொருந்தியிராநின்றுள்ள
மங்கையும்-நித்ய யௌவநசாலிநியான பெரிய பிராட்டியார் தொடக்கமான நாய்ச்சிமார்களும் பல்லாண்டு;
வடிவு ஆர்–(உன்) திருமேனியை வ்யாபித்திருக்கிற
சோதி–ஜ்யோதிஸ்ஸை யுடையனாய்
வலத்து–வலத்திருக்கையிலே
உறையும்–நித்யவாஸம் பண்ணுமவனாய்
சுடர்–பகைவரை எரிக்குமவனான
ஆழியும்–திருவாழியாழ்வானும்
பல்லாண்டு-;
படை–ஸேனைகளையுடைய
போர்–யுத்தங்களில்
புக்கு–புகுந்து
முழங்கும்–கோஷிக்கின்ற
அ–அளவற்ற பெருமையுடைய
பாஞ்ச சன்னியமும்–ஸ்ரீபாஞ்சஜந்யாழ்வானும்
பல்லாண்டு – ; (ஏ ஈற்றசை. )

சேஷபூதர்களான அடியோங்களூம் ஸர்வசேஷியான தேவரீரும் ஒருவரையொருவர் விட்டுப் பிரியாமல்
நெடுநாளளவும் மங்கலாக வாழ வேணும்;
பெரிய பிராட்டியாரும் தேவரீருமான சேர்த்தி எப்போதும் மாறாமல் நித்தியவாழ்ச்சியாகச் செல்லவேணும்;
திருவாழி யாழ்வானும் திருச்சங்காழ்வானும் குறையொன்றுமின்றி வாழவேணும் – என்று
இப்பாட்டால் உபய விபூதிகளோடுங் கூடின நிலைமைக்கு மங்களாசாஸநம் பண்ணுகிறார்.

‘‘அடியோமோடும்‘‘ என்று இந்த லீலா விபூதியிலிருக்கிற தங்களையும்,
மற்ற மூன்றாலே, பரமபதமாகிய நித்யவிபூதியிலுள்ள பெரிய பிராட்டியார் முதலானவர்களையும்
இப்பாட்டில் கூறியிருப்பதனால் உபய விபூதியுக்தனான எம்பெருமானுக்கு இப்பாசுரத்தால் பல்லாண்டு பாடினாராயிற்று.

எம்பெருமானுடைய மங்களத்தை மாத்திரமே அபேக்ஷிப்பவரான இவ்வாழ்வார்
அடியோமோடும் என்று தம்முடைய மங்களத்தையும் ஏன் விரும்புகிறாரென்னில்,
மங்களாசாஸநம் பண்ணுவதற்குத் தம்மைப் போன்ற அடியவர்கள் இல்லாவிடில் எம்பெருமானுக்கு
என்ன தீங்கு விளைந்திடுமோவென்கிற பயசங்கையினால் மங்களாசாஸநத்தில் ஊக்கமுடைய
தம்முடைய மங்களத்தையும் விரும்புகிறார்.
ஆகவே, எம்பெருமானுடைய மங்களாசாஸநத்தின் அபிவிருத்திக்காகவே தம்முடைய ஸ்தைர்யத்தை வேண்டுகின்றாரென்க.

(வடிவாய்நின் வலமார்பினில் வாழ்கின்ற மங்கை.)
பெரிய பிராட்டியாராலே எம்பெருமானுக்கு மேன்மை உண்டாகின்றதென்பது
‘வடிவாய்’ என்ற விசேஷணத்தினால் விளங்கும்.
புஷ்பத்திற்குப் பரிமளத்தினாலும்,
ரத்தினத்திற்கு ஒளியினாலும் மேன்மையுண்டாகக் காண்கிறோமிறே.
மங்கை – எப்போதும் மங்கைப் பருவமுடையவள்;
அந்தப் பருவத்துக்கு வயதின் எல்லை – பன்னிரண்டு முதல் பதின்மூன்றளவும்.

ஆழ்வார்க்குக் கண்ணெதிரிலே விளங்குகிற சங்கை ‘‘அப்பாஞ்சசன்னியமும்’’ என்று
(பரோக்ஷமான வஸ்துவைக் கூறுமாபோலே) கூறலாமோவென்னில்;
தம்முடைய கண்ணெச்சில் படாதபடி முகத்தைத் திருப்பி வைத்துக்கொண்டு சொல்லுகிறார் என்று கொள்க.
அல்லது,
அன்று பாரதப் போரிலே அப்படிப்பட்ட அரிய பெரிய காரியங்கள் செய்த பாஞ்சஜந்யம் என்றும்,
அழகிய பாஞ்சஜந்யம் என்றும் பொருள் கொள்ளலாம்.

—————-

வாழாட்பட்டு நின்றீ ருள்ளீரேல் வந்து மண்ணும் மணமும்கொண்மின்
கூழாட்பட்டு நின்றீர்களை எங்கள் குழுவினில் புகுதலொட்டோம்
ஏழாட் காலும் பழிப்பிலோம் நாங்கள் இராக்கதர் வாழ்இலங்கை
பாழாளாகப் படைபொருதானுக்குப் பல்லாண்டு கூறுதமே

பதவுரை
வாழ் ஆள் பட்டு–உஜ்ஜீவிப்பதற்கு உறுப்பான (எம்பெருமானுடைய) அடிமைத் தொழிலில் ஈடுபட்டு
நின்றீர்–நிலைத்து நின்றவர்கள்
உள்ளீர் எல்–இருப்பீர்களாகில்
வந்து–(நீங்கள் எங்களோடே) வந்து சேர்ந்து
மண்கொள்மின்–(எம்பெருமானுடைய உத்ஸவார்த்தமான (திருமுளைத் திருநாளுக்குப்) புழுதி மண் சுமவுங்கள்;
மணமும் கொள்மின்–(அந்த உத்ஸவத்துக்கு) அபிமாகிகளாகவும் இருங்கள்;
கூழ் ஆள்பட்டு நின்றீர்களை–சோற்றுக்காக (ப் பிறரிடத்தில்) அடிமைப்பட்டிருப்பவர்களை
எங்கள் குழுவினில்–எங்களுடைய கோஷ்டியிலே
புகுதலொட்டோம்–அங்கீகரிக்க மாட்டோம்; (எங்களுக்குள்ள சிறப்பு என்ன வென்கிறீர்களோ,)
நாங்கள்–நாங்களோவென்றால்
ஏழ் ஆள் காலும்–ஏழு தலைமுறையாக
பழிப்பு இலோம்–ஒருவகைக் குற்றமும் இல்லாதவர்கள்
(எங்களுடைய தொழிலோவென்னில்)
இராக்கதர் வாழ் இலங்கை–ராக்ஷஸர் வஹிக்கிற லங்கையிலிருந்த
ஆள்–ஆண் புலிகள் யாவரும்
பாழ் ஆக–வேரோடே அழிந்து போம்படி
படை–(வாநர) சேனையைக் கொண்டு
பொருதானுக்கு–போர் செய்த பெருமாளுக்கு
பல்லாண்டு கூறுதும்–பல்லாண்டு பாடுகிறவர்களாய் இருக்கின்றோம்

இவ்வாழ்வார் தனியராயிருந்து மங்களாசாஸநம் பண்ணுவதில் த்ருப்தி பெறாமலும்,
‘போக்யமான வஸ்துவைத் தனியே அநுபவிப்பது தகாது’ என்கிற நியாயத்தைக் கொண்டும்
இன்னும் பல பேர்களையும் மங்களாசாஸநத்திற்குத் துணைகூட்டிக் கொள்ளவேணுமென்று நினைத்தார்.
உலகத்தில் எத்தனை வகையான அதிகாரிகள் இருக்கிறார்களென்று ஆராய்ந்து பார்த்தார்.
செல்வத்தை விரும்புமவர்கள்,
ஆத்மாநுபவக்கிற கைவல்யத்தை விரும்புமவர்கள்,
எம்பெருமானுடைய அநுபவத்தை அபேக்ஷிப்பவர்கள் என்றிப்படிப்பட்ட அதிகாரிகள் இருப்பதைக் கண்டார்;
இம்மூவகை யதிகாரிகளில் செல்வத்தை விரும்புமவர்களும்
கைவல்யத்தை விரும்புமவர்களும்
ப்ரோஜநாந்தரபரர்களாயிருந்தாலும்,
அந்த அற்ப பலனுக்காகவாவது எம்பெருமானைப் பணிந்து பிரார்த்திக்கின்றார்கள் ஆகையால்
அவர்களையும் திருத்திப் பணிகொள்ளலாம் என்று ஆழ்வார் நிச்சயித்து
மேற்சொன்ன மூவகை அதிகாரிகளையும் மங்களாசாஸநத்துக்கு அழைக்க விரும்பி,
முதல் முதலாக, எம்பெருமானுடைய அநுபவத்தையே விரும்புமவர்களான ஜ்ஞாநிகளை அழைக்கிறார்.
‘‘அப்யர்ஹிதம் பூர்வம்’’ (எது சிறந்ததோ, அது முற்படும்) என்கிற நியாயத்தாலே
ச்ரேஷ்டர்களான ஞானிகளுக்கு முதல் தாம்பூலம் கொடுக்கிறார் போலும்.

பகவத் விஷயம் தவிர மற்ற விஷயங்களில் செய்கிற கைங்கரியம் எல்லாம் செய்வதற்குக் கஷ்டமாயும்,
கஷ்டப்பட்டுச் செய்தாலும் அந்த தேவதைக்கு த்ருப்திகரமல்லாமலும்,
ஒருவாறு த்ருப்திகரமானாலும் அற்பபலனைக் கொடுப்பனவாயும் இருப்பதால் அவை துயரத்தையே விளைக்கும்;
பகவத் விஷயத்தில் செய்யும் கைங்கரியமோ, எளிதாகச் செய்யக் கூரியதாயும்,
விரைவில் எம்பெருமானை உவப்பிக்க வல்லதாயும், சாச்வதமான பலனையளிப்பதாயும் இருப்பதால்
அப்படிப்பட்ட பகவத் கைங்கரியத்தில் ஊன்றி யிருப்பவர்களை ‘‘வாழாட்பட்டு நின்றீர்’’ என்றழைக்கிறார்.
அப்படிப்பட்ட அதிகாரிகள் மிகவும் அருமைப்படுவர்கள் என்பதைக் காட்டுகிறார் ‘‘உள்ளீரேல்’’ என்று.

(மண்ணும் மணமும் கொண்மின். )
மண் கொள்ளுகையாவது -மஹோத்ஸவத்தில் அங்குரார்ப்பணத்திற்குப் புழுதி மண் சுமப்பது.
மணங் கொள்ளுகையாவது – அந்த மஹோத்ஸவத்தினிடத்தில் அபிமாநங்கொண்டிருப்பது.

முற்காலத்தில் அடிமை யோலை யெழுதும்போது
‘‘மண்ணுக்கும் மணத்துக்கும் உரியேனாகக் கடவேன்’’ என்றெழுதுவது வழக்கமாம்.

முதலடியில் ‘‘உள்ளீரேல்’’ என்று ஆழ்வார் உரக்கக் கூவினபடியைக் கேட்ட பலபேர்கள்
அவரழைத்த வாசியறியாமல் ஓடிவந்தார்கள்.
அவர்களில் வயிற்றுப் பிழைப்புக்காக நீச ஸேவை பண்ணி ஜீவிப்பவர்களும் சேர்ந்திருந்தபடியால்
அவர்களை விலக்கித் தள்ளுகிறார் இரண்டாமடியால்.

பகவத் ஸமபந்தத்தால் தமக்கு உண்டாயிருக்கிற பெருமையும்,
தம்முடைய காலக்ஷேப க்ரமத்தையும் அருளிச் செய்கிறார் பின்னடிகளில்.

(ஏழாட்காலும்)
முன்னே மூன்று, பின்னே மூன்று, நடுவில் ஒன்று; ஆக ஏழு தலைமுறையிலும் என்றபடி அன்றி,
முன்னேழு, பின்னேழு, நடுவேழு என்று கொண்டு
(அதாவது முன்னே பத்து, பின்னே பத்து, நடுவில் தான் ஒன்று என்று கொண்டு)
இருபத்தொரு தலைமுறையைச் சொன்னதாகவுமாம்.

நாங்கள் அநாதிகாலமாக எம்பெருமானையே உபாயமாகவும் உபேயமாகவுங் கொண்டு,
அப்பெருமான் என்றைக்கோ செய்தருளின ராவண ஸம்ஹாரத்திற்கு இன்றிருந்து மங்களாசஸநம் பண்ணுகிறோம்
ஆகையாலே பரம விலக்ஷணர்களாயுள்ள எங்களுடைய கோஷ்டியில் நீங்கள்
பிரவேசிக்கலாகாதென்று வயிறு வளர்க்கும் வம்பர்களை விலக்கித் தள்ளினாராயிற்று.

———————

இப்பாட்டில், ஆத்மாநுபவத்தையே விரும்பியிருக்கும் கைவல்யார்த்திகளைக் மங்களாசாஸநத்துக்கு அழைக்கிறார்.
கீழ்ப் பாட்டில் கூழாட் பட்டவர்களை விலக்கினாப்போலே
இவர்களையும் விலக்க வேண்டியிருந்தாலும்,
இவர்கள் கைவல்யமாகிற ஸ்வ ப்ரயோஜநம் பெறுவதற்காகவாகிலும்
எம் பெருமானைச் சரணமடைந்தார்களே யென்கிற மகிழ்ச்சியினால் அவர்களையும் அழைத்து,

கிரமமாக உபதேசங்களாலே ஐச்வர்யார்த்திகளும் ப்ரயோஜநாந்தரபரர்களாயிருக்க,
அந்த ஐச்வர்யார்த்திகளை முதலில் அழைப்பதை விட்டுக் கைவல்யார்த்திகளைக் கூப்பிட்டது ஏனென்னில்;
கேண்மின்; –
ஐச்வர்யார்த்திகளை ஸாவகாசமாகவும் திருத்திக் கொள்ளலாம்;
கைவல்யார்த்திகளை அப்படி ஸாவகாசமாகத் திருத்திக் கொள்ள முடியாது.
ஏனென்றால்,
கைவல்யார்த்திகளின் உபாயாநுஷ்டாநம் முடிந்து விட்டால், ஆத்மாநுபவத்துக்காக ஏற்பட்ட
மோலோகத்தில் போய்ச்சேர்ந்து விடுவார்கள்;
மறுபடியும் அங்கிருந்து ஒருநாளும் திரும்பி வருதல் இல்லாமையாலே
இப்போதே அவர்களைத் திருத்திக்கொள்ளாமல் சிறிது விளம்பித்தாம் அந்த அதிகாரிகள் பாழாய்ப் போவர்களே!
என்கிற அநுதாபத்தினால் ஆலஸ்யம் ஸஹியாமல் ஐச்வர்யார்த்திகளுக்கு முன்னே கைவல்யார்த்திகளை யழைக்கிறார்–

ஏடுநிலத்தில் இடுவதன்முன்னம் வந்து எங்கள் குழாம்புகுந்து
கூடுமனமுடையீர்கள் வரம்பொழி வந்தொல்லைக் கூடுமினோ
நாடுநகரமும் நன்கறி யநமோ நாராய ணாயவென்று
பாடுமனமுடைப் பத்தருள் ளீர்வந்து பல்லாண்டு கூறுமினே.

பதவுரை
வந்து–(கைவல்யத்தில் ஆசையை விட்டு) வந்து
எங்கள் குழாம் புகுந்து–(அநந்யப்ரயோஜநரான) எங்களுடைய கோஷ்டியிலே அந்வயித்து
கூடும் மனம் உடையீர்கள்–ஒன்றாய்ச் சேர்ந்துவிட வேணுமென்கிற விருப்பமுடையவர்களாயிருந்தால்
ஏடு நிலத்தில் இடுவதன் முன்னம்–பொல்லாத ஸ்தானமாகிய கைவல்யத்திலே உங்களைக கொண்டு தள்ளுவதற்குமுன்னே
வரம்புஒழி வந்து–(ஆதமாநுபவம் மாத்திரம் செய்வோமென்று நீங்கள் வைத்துக் கொண்டிருக்கிற)
வரம்பை ஒழித்துக் கொண்டு (இனி பூர்ணாநுபவம் பண்ணுவோமென்று) வந்து
ஒல்லை–சீக்கிரமாக
கூடுமின்–எங்களோடு சேர்ந்து விடுங்கள்
(அப்படியே சேர்ந்தபின்பு)
நாடும் நகரமும் நன்கு அறிய–நாட்டிலுள்ளவர்களும் நகரத்திலுள்ளவர்களும் (உங்களுடைய) நன்மையை அறிந்து கொள்ளும்படி
நமோ நாராயணாய என்று–திருமந்திரத்தைச் சொல்லி
பாடும் மனம் உடைபத்தர்–பாடுகின்ற எண்ணத்தையுடைய பக்தர்களுக்குள்
உள்ளீர் வந்து–சேர்ந்தவர்களாயிருந்து
பல்லாண்டு கூறுமின்-(எம்பெருமானுக்கு) மங்களா சாஸநம் பண்ணுங்கள்

ஏடுநிலம் என்று
கைவல்ய ஸ்தாநத்தை எங்ஙனமே சொல்லுமென்னில்; பிரகாணபலத்தினால் சொல்லும்;
பொல்லாத ஸ்தானமென்று பதப்பொருள்
அன்றியே,
ஏடு – ஸூக்ஷ்ம சரீரமானது,

நிலத்தில் – தனக்குக் காரணமான மூலப்ரக்ருதியிலே,

இடுவதன்முன்னம் -லயிப்பதற்குமுன்னே, என்றும் பொருள் கொள்ளலாம்.

ஸ்தூலசரீரமென்றும் ஸூக்ஷ்மசரீரமென்றும் சரீரம் இருவகைப்படும்;
பஞ்சபூதங்களின் (ஸூக்ஷ்ம அவஸ்தைகளாகிய) தந்மாத்ரைகள் ஐந்தும்
கருமேந்திரியங்கள் ஐந்தும் ஞானேந்திரியங்கள் ஐந்தும் மநஸ்ஸு ஒன்றும் ஆகிய
பதினாறு தத்துவங்களுடன் கூடிய சரீரம் ஸூக்ஷ்ம சரீரமெனப்படும்;

தந்மாத்ரைகளின் ஸ்தூலங்களான பூதங்களூடன் சேர்ந்து அவற்றோடு பஞ்ச விஷயங்களும்,
ப்ரக்ருதி, மஹாந், அஹங்காரம் – ஆகிய இருபத்தினான்கு தத்துவங்களுடன் கூடிய சரீரம் ஸ்தூலசரீரமெனப்படும்.

ஆத்மா தனது ஸூக்ஷ்மசரீரம் விரஜாநதீ ஸ்நாநத்தால் நீங்கிய பின்பு தான் பரமபதத்தையோ கைவல்யத்தையோ அடையும்.
இவ்விரண்டில் எதையடைந்தபின்பும் திரும்பி வருவதல் இல்லை.

இவ்விருவகையான சரீரங்களுள் ஸூக்ஷ்மசரீரமானது ஸ்தூல சரீரத்திற்காட்டிலும் பிரதானமாய்
அதனுடைய ஸாரமுமாயிருப்பதால், பாலின் ஏடு போலுமென்ற காரணம் பற்றி
‘ஏடு’ என்பது ஸூக்ஷ்மசரீரத்தைக் காட்டும்.

‘‘வரம்பொழிய’’ என்பது வரம்பொழி என்று கடைக்குறையாயிருக்கிறது.
வரம்பொழியவந்து என்றபடி.
இவ்விடத்தில், வரம்பாவது – அவரவர்கள் ஏற்படுத்திக் கொண்ட ஒரு எல்லை;
‘ஆத்மாநுபவத்தோடு நாம் நின்றுவிட வேண்டியது; பகவானை யநுபவிக்கப்போகக்கூடாது’ என்று
நீங்கள் வைத்துக்கொண்ட வரம்பை ஒழித்துவிட்டு உடனே வந்து சேருங்கள் என்றழைக்கிறார்.

கைவல்ய நிஷ்டர்கள் ‘‘ஓமித்யேகாக்ஷரம் ப்ரஹ்ம வ்யாஹரந் மாமநுஸ்மரந்’’என்கிற சாஸ்திரப்படி
தங்கள் கோரிக்கை நிறைவேறுவதற்காகப் பிரணவத்தை மாத்திரம் உச்சரிப்பார்கள்;
இனி அப்படியல்லாமல் திருவஷ்டாக்ஷரத்தையும் பூர்த்தியாகக் கோஷித்துக் கொண்டு வரவேணுமென்று
பின்னடிகளால் அழைக்கிறார்.
பத்தர் – பக்தர்.

——————

அண்டக் குலத்துக் கதிபதி யாகி அசுர ரிராக்கதரை
இண்டைக் குலத்தை எடுத்துக் களைந்த இருடீகே சன்தனக்கு
தொண்டக் குலத்திலுள் ளீர்வந் தடிதொழுது ஆயிர நாமம்சொல்லி
பண்டைக் குலத்தைத் தவிர்ந்துபல் லாண்டு பல்லாயிரத் தாண்டென்மினே.

பதவுரை

அண்டம் குலத்துக்கு அதிபதி ஆகி–அண்ட ஸமூஹங்களுக்கெல்லாம் நியாமகனாய்
அசுரர் இராக்கதரை–அஸூர ராக்ஷஸர்களுடைய
இண்டை குலத்தை–நெருக்கமான கூட்டத்தை
எடுத்து களைந்த–நிர்மூலமாக்கின
இருடீகேசன் தனக்கு–ஹ்ருஷீகேசனான * பகவானுக்கு
தொண்டர் குலத்தில் உள்ளீர்–அடியவராயிருப்பவர்களுடைய கோஷ்டியில் சேர்ந்தவர்களே!
(ஐச்வர்யார்த்திகளே!) நீங்கள்
பண்டை குலத்தை தவிர்ந்து–(பிரயோஜநாந்தரத்தை விரும்பிக்கிடந்தமையாகிற) பழைய தன்மையை நீக்கிக் கொண்டு
வந்து-எங்களோடு சேர்ந்து
அடிதொழுது–பகவானுடைய திருவருடிகளை ஸேவித்து
ஆயிரம் நாமம் சொல்லி–எல்லாத் திருநாமங்களையும் அநுஸ்ந்தித்து
பல்லாண்டு பல்லாயிரத்தாண்டு என்மின்–எப்போதும் மங்களாசாஸநம் பண்ணிக் கொண்டிருங்கள்

இப்பாட்டில் ஐச்வர்யார்த்திகளை அழைக்கிறார். அவர்கள் இரு வகைப்படுவர்;
நெடுநாளாக இருந்து கைதப்பிப் போன செல்வத்தை மறுபடியும் அடைய விரும்புகிறவர்கள் ஒரு வகுப்பு;
நெடுநாள் தரித்ரராகவேயிருந்து புதிதாகச் செல்வமுடைய விரும்புகிறவர்கள் மற்றொரு வகுப்பு.
(முதல் வகுப்பினர் – ப்ரஷ்டைச்வர்யகாமர்களென்றும்
இரண்டாம் வகுப்பினர் அபூர்வை ச்வர்யகாமர்களென்றும் சொல்லப்படுவர்.)
இவ்விரு வகுப்பினரையும் இப்பாட்டில் அழைக்கிறார்.

இவ்வர்த்தம் இப்பாட்டில் எங்ஙனே தெரிகின்றது என்றால்; கேண்மின்; –
‘‘அண்டக்குலத்துக்கு அதிபதியான இருடீகேசனுக்குத் தொண்டக்குலதிலுள்ளீர்!’’ என்றும்,
‘‘அசுரரிராக்கதரை இண்டைக்குலத்தை யெடுத்துக் களைந்த இருடீகேசனுக்குத் தொண்டக்குலத்திலுள்ளீர்!’’ என்றும்
விளியை இரண்டாகப் பகுத்துக் கொள்க.

அண்டங்களுக்கு அதிபதியாயிருக்கை ஐச்வரியத்துக்கு முடிவெல்லையாய் இருப்பதால்,
புதிதான ஐச்வரியத்தைப் பெற விரும்புகின்ற அதிகாரிகள் அப்படிப்பட்ட அண்டாதிபதித்வத்தைப் பெற விரும்பி
அந்த விருப்பம் வெளிப்படும்படி
‘‘அண்டாதிபதயே நம; அண்டாதி பதயே நம:’’ என்று எப்போதும் உருப்போடுவர்கள்!
அந்த அதிகாரிகளை அழைக்கிறாரென்பது முதல்விளியால் விளங்கும்

ஏற்கனவேயிருந்த செல்வத்தை அஸுரராக்ஷஸாதிகள் போன்ற சத்துருக்கள் அபஹரித்துக் கொண்டதனால்
அச்செல்வத்தை மறுபடியும் ஸம்பாதித்துக்கொள்ள விரும்பும் அவர்கள் அந்த விருப்பம் வெளிப்படும்படி
‘‘அஸுரசத்ரவே நம:, அஸுரசத்ரவே நம: என்று உருப்போடுவார்கள்.
அந்த அதிகாரிகளை அழைக்கிறாரென்பது இரண்டாம் விளியால் விளங்கும்.

ஆகவிப்படி இருவகை அதிகாரிகளையும் அழைத்து
‘‘அந்தோ! நீங்கள் ஸ்வயம் ப்ரயோஜநமாக ஸஹஸ்ரநாமங்களையும்
(வாயாரச் சொல்லி ஆநந்திக்கலாமாயிருக்க, அதைவிட்டு, ‘அண்டாதிபதி, அஸுரசத்ரு:’என்ற
இரண்டு நாமங்களை மாத்திரம் அற்பபலனுக்கான உருப்போட்டுக்கொண்டிருக்கிறீர்களோ, இது தகாது;
இனி ஆயிரநாமங்களையும் அநந்ய்ப்ரயோஜநமாக அநுஸந்தித்து எங்களுடைய கோஷ்டியிலே சேர்ந்து
மங்களாசாஸநம்பண்ண வாருங்கள் – என்றழைத்தாராயிற்று.

அண்டமாவது – உலகவுருண்டை;
அது அளவற்றதாகையாலே அண்டக்குலமென்கிறது
அதுக்கு அதிபதியென்று எம்பெருமானைச் சொல்வது கருத்துடன் கூடியதாகும்.
உன்னைப் போலே நாங்களும் அண்டாதிபதியாக வேணுமென்று தெரிவித்துக் கொண்டபடி.

இண்டைக்குலம் – நெருக்கமான கூட்டம் என்றபடி.
‘இண்டக்குலம்’ என்று பாடமாகில், ‘‘இண்டர் – குலம்’’ என்று பிரியும்.
அஸுரராக்ஷஸர்களாகிற சண்டாளருடைய கூட்டத்தை என்றபடி.
இருடீகேசன் – ஸ்ருஷீகேசன்; இந்திரியங்களை அடக்கியாள்பவன் என்கை.
தொண்டர் + குலம் : தொண்டர்க்குலம்.

——————-

எந்தை தந்தை தந்தைதம் மூத்தப்பன் ஏழ்படி கால்தொடங்கி
வந்து வழிவழி ஆட்செய்கின் றோம்திரு வோணத் திருவிழவில்
அந்தியம் போதி லரியுரு வாகி அரியை யழித்தவனை
பந்தனை தீரப்பல் லாண்டுபல் லாயிரத் தாண்டென்று பாடுதமே.

பதவுரை

எந்தை தந்தை தந்தை தந்தை தம் மூத்தப்பன் ஏழ் படி கால் தொடங்கி-என் பிதாவும் அவருடைய பிதாவும்
அவருடைய பிதாவும் அவருடைய பிதாவும் அவருடையபாட்டனுமாகிய ஏழு தலைமுறையாக
வந்து-(உரிய காலங்களில்) வந்து
வழி வழி–முறை தப்பாமல்
ஆள் செய்கின்றோம்–கைங்கரியம் பண்ணுகிறோம்
திரு ஓணம் திருவிழவில்–ச்ரவண நக்ஷத்ரமென்கிற திருநாளிலே
அந்தி அம்போதில்–அழகிய ஸாயம் ஸந்தியாகாலத்தில்
அரி உரு ஆகி–நரஸிம்ஹ மூர்த்தியாய்த் தோன்றி
அரியை–(ஆச்ரிதனான ப்ரஹலாதனுக்குப்) பகைவனான இரணியனை
அழித்தவனை–கொன்றொழித்த பெருமானுக்கு
பந்தனை தீர–(அன்றைய) அனுக்கம் தீரும்படி
பல்லாண்டு பல்லாயிரத்தாண்டு என்று பாடுவதும்–மங்களாசாஸநம் செய்வோம்.

‘‘வாழாட்பட்டு’’ என்கிற பாசுரத்தில்
அநந்யப்ரயோஜநர்களான முமுக்ஷூக்களை யழைத்தாரென்றோ;
அழைக்கும்போது
‘‘ஏழாட்காலும் பழிப்பிலோம் நாங்கள்’’ என்று தம்முடைய பெருமையைச் சொல்லியழைத்தார்.
அப்படி அழைக்கப்பட்ட அநந்ய ப்ரயோஜகர்கள் ‘நாங்களும் உம்மைப் போலவே ஏழுதலைமுறையாக அடிமை செய்கிறவர்கள்’
என்று தங்களுடைய பெருமையையும், எம்பெருமானுக்கு மங்களாசாஸநம் பண்ணுகிறவர்களென்கிற
தங்களுடைய தினசரியையும் சொல்லிக் கொண்டு வந்து சேர்ந்ததாக இப்பாசுரம் அருளிச் செய்யப்படுகிறது.

‘என் தந்தை’ என்பது எந்தையென மருவிற்று.
ஏழ்படிகால் – ‘படி’யென்பதற்கு உடம்பு என்று பொருள்; அச்சொல் தலைமுறையைக் காட்டுகிறது.
எங்களுடைய ஸந்ததியில் ஒருவர் தப்பாமல் எல்லாரும் ஆட்செய்பவர்கள் என்பதற்காக வழிவழியென்கிறார்.

(திருவோணத் திருவிழாவில் இத்யாதி)
எம்பெருமான் எந்த நக்ஷத்திரத்தில் அவதரித்தாலும் அவையெல்லாம் வேதத்தில் சொன்னபடி
விஷ்ணு நக்ஷத்ரமாகிய திருவோண நக்ஷத்திரத்தின் அம்சமாயிருக்கத் தக்கவை யாகையாலும்,
விசேஷித்துத் திருநக்ஷத்திரம் சொல்லாத அவதாரங்களுக்கெல்லாம் இதையே நக்ஷத்திரமாகக் கொள்வது உசிதமாகையாலும்
‘‘திருவோணத் திருவிழாவில் ; அரியுருவாகி’’ என்றார்.

ச்ரோணா என்னும் வடசொல் ஓணமெனத் திரிந்தது.

அரியுரு ஹிம்ஹமென்னும் பொருளதான ஹரியென்னும் வடசொல் அரியென்று விகாரப்பட்டிருக்கின்றது.

‘‘நரஹரியாகி’’ என்னாமல் ‘அரியுருவாகி’ என்றது பிரதானமான சிரஸ்ஸு ஸிம்ஹமாயிருப்பதனாலாம்.
தூணிலே நரசிங்கமாகத் தோன்றி இரணியனைக் கொன்று ப்ரஹ்லாதனைக் காத்தருளின இதிஹாஸம் ப்ரஸித்தம்.

பந்தநா என்னும் வடசொல் பந்தனை யெனத் திரிந்தது; அனுக்கம் என்று பொருள்.

——————

‘‘ஏடுநிலத்தில்’’ என்னும் பாசுரத்தில் கைவல்யார்த்திகளை அழைத்தாரன்றோ;
அழைக்கும்போது ‘‘நாடுநகரமும் நன்கறிய’’ என்று
உங்களுடைய நன்மையை எல்லாரும் தெரிந்து கொள்ளும்படி நீங்கள் வரவேணுமென்று ஒரு வார்த்தை சொன்னார்.
அவர்களும் அப்படியே வரவேணுமென்று நிச்சயித்து
சங்கு சக்கரங்களாலே திருவிலச்சினை செய்துகொள்வது நல்ல உபாயம்’ என்று
அதைச் செய்துகொண்டு அடிமை செய்பவர்களாய் பாணஸுரயுத்தத்தில் ஸ்ரீக்ருஷ்ணனுக்கு அடிமை செய்த
திருவாழியாழ்வானுக்கும் அவனை அடிமைகொண்ட ஸ்ரீக்ருஷ்ணனுக்கும்
அக்காலத்தில் மங்களாசாஸநம் செய்யப் பெறாத குறைதீர மங்களாசாஸநம் செய்பவர்களாக ஆய்விட்டோம்
என்று தாங்கள் குடும்பமாகத் திருந்தினபடியைச் சொல்லிக்கொண்டு வந்தார்களாக அருளிச் செய்யும் பாசுரம் இது–

தீயிற் பொலிகின்ற செஞ்சுட ராழி திகழ்திருச் சக்கரத்தின்
கோயிற் பொறியாலே ஒற்றுண்டு நின்று குடிகுடி ஆட்செய்கின்றோம்
மாயப் பொருபடை வாணனை ஆயிரந் தோளும் பொழிகுருதி
பாயச் சுழற்றிய ஆழிவல் லானுக்குப் பல்லாண்டு கூறுதுமே–

பதவுரை

தீயின்–(சந்திரன்: ஸூர்யன் அக்நி முதலிய) சுடர்ப்பொருள்கள் எல்லாவற்றையும்விட
பொலிகின்ற–பிரபலமாகப் பிரகாசிப்பதும்
செம் சுடர் திகழ்–சிவந்த ஒளியோடுகூடி விளங்குவதுமான
திருசக்கரத்தின்–திருவாழியாழ்வான் எழுந்தருளியிருக்கிற
கோயில்–ஸ்தானமாகிய
ஆழி–வட்ட வடிவமான
பொறியாலே–அடையாளத்தினால்
ஒற்றுண்டு நின்று–அடையாளம் செய்யப் பட்டவர்களாயிருந்து
குடிகுடி–அநாதி ஸந்தாநமாக
ஆள் செய்கின்றோம்–(எம்பெருமானுக்குக்) கைங்கரியம் செய்து வருகின்றோம்: (அதுவும் தவிர)
மாயம் பொருபடை வாணனை–க்ருத்ரிம யுத்தம் செய்பவனும் சேனைகளை உடையவனுமான பாணாசுரனுடைய
ஆயிரம் தோளும்–ஆயிரந் தோள்களினின்றும்
பொழி–வெளிக் கிளம்புகிற
குருதி–ரக்தமானது
பாய–வெள்ளமாகப் பாய்ந்தோடும்படி
சுழற்றிய ஆழி–திருக்கையிலே சுழலச் செய்த சக்கராயுதத்தை
வல்லானுக்கு–ஆள வல்ல எம்பெருமானுக்கு
பல்லாண்டு கூறுதும்–மங்களாசாஸநம் செய்வோம்

‘‘ஸுதர்சநம் பாஸ்கரகோடிதுல்யம்’’ என்கிறபடியே
திருவாழியாழ்வான் கோடிஸுர்ய ப்ரகாசனாகையால் ‘‘தீயிற்பொலிகின்ற’’ எனப்பட்டது.
தேஜ: பதார்த்தங்கள் எல்லாவற்றையும் விட அதிகமாக ஜ்வலிக்கிற என்றபடி.

பொலிகின்ற என்பதும், திகழ் என்பதும் திருச்சக்கரத்திற்கு அடைமொழிகள்.

இனி, ‘‘தீயிற்பொலிகின்ற’’ என்பதை சக்கரத்தின் பொறிக்கு அடைமொழியாக்கி,
அக்நியால் விளங்குகிற சக்கரத்தின் பொறி என்றும் உரைக்கலாம்.

மந்த்ர பூர்வமாக ஹோமஞ்செய்த அக்நியில் காய்ச்சப்பட்ட சங்கு சக்கரங்களின் பொறிகளை (அடையாளங்களை)
புஜங்களில் அணிந்து கொள்வது ஸ்ரீவைஷ்ணவ ஸம்ப்ரதாயம்.

பாண : என்ற வட சொல் வாணனெனத் திரிந்தது.

——————

“அண்டக்குலத்துக்திபதியாகி’’ என்னும் பாசுரத்தில் ஐச்வர்யார்த்திகளை அழைத்தாரே;
அவர்கள்தாம் எம்பெருமானிடத்தில் சில ஐச்வர்யங்களைப் பெற்றுக் கொண்டு திருந்தி
மங்களாசாஸநத்துக்கு ஸித்தராக வந்தபடியைச் சொல்லிக் கொள்ளுகிறார்களாக
அருளிச் செய்வது இந்தப் பாசுரம்–

நெய்யிடை நல்லதோர் சோறும் நியதமும் அத்தாணிச் சேவகமும்
கையடைக் காயும் கழுத்துக்குப் பூணொடு காதுக்குக் குண்டலமும்
மெய்யிட நல்லதோர் சாந்தமும் தந்துஎன்னை வெள்ளுயி ராக்கவல்ல
பையுடை நாகப் பகைக்கொடி யானுக்குப் பல்லாண்டு கூறுவனே.

பதவுரை

நெய் எடை–நெய்யோடு ஸமமான நிறையை யுடையதாய்
நல்லது–போக்யமாய்-ஓர் விலக்ஷணமான
சோறும்–ப்ரஸாதத்தையும்
நியதமும் அத்தாணி சேவகமும்–எப்போதும் பிரியாமல் கூடவேயிருந்து செய்கிற ஸேவக வ்ருத்தியையும்
கை அடைக்காயும்–திருக்கையால் ப்ரஸாதிக்கும் தாம்பூலத்தையும்
கழுத்துக்கு பூணோடு–கழுத்தில் தரித்துக் கொள்ள வேண்டிய ஆபரணத்தையும்
காதுக்கு குண்டலமும்–காதில் இட்டுக் கொள்ள வேண்டிய குண்டலத்தையும்
மெய் இட–உடம்பில் பூசிக் கொள்ளும்படி
நல்லது ஓர் சாந்தமும்–சிறந்த சந்தனத்தையும்
தந்து–(ரஜஸ் தமோ குணங்களால் ஐச்வரியத்தை விரும்பின என்னுடைய விருப்பத்தின்படியே) கொடுத்து
என்னை–இப்படி ஸம்ஸாரியாயக் கிடந்த என்னை
வெள் உயிர் ஆக்கவல்ல–சுத்த ஸாத்விகனாகச் செய்தருளினவனாய்
பை உடை நாகம் பகை கொடியானுக்கு–படத்தையுடைய பாம்புக்கு விரோதியான கருடனைக் கொடியாக வுடையனான எம்பெருமானுக்கு
பல்லாண்டு கூறுவன்–மங்களாசாஸநம் பண்ணுவேன்.

கீழ்ப்பாசுரங்களிற் போல் இதில் பன்மையின்றியே ‘‘பல்லாண்டு கூறுவன்’’ என்று
ஒருமையாகப் பிரயோகமிருப்பதற்குக் காரணம் கேண்மின்; –
உலகத்தில் அநந்ய ப்ரயோஜநர்களுடைய கூட்டமும்
கைவல்யார்த்திகளுடைய கூட்டமும் மிகவும் ஸ்வல்பமா யிருக்குமாகையாலே
அந்தக் கூட்டங்களிலுள்ள நாலைந்து பேர்கள் பேசினதாகக் கொண்டு அவர்களது பாசுரங்களில்
‘‘பல்லாண்டு பாடுதுமே’’ என்றும்
‘‘பல்லாண்டு கூறுதுமே’’என்றும் பஹுவசந ப்ரயோகம் பண்ணப்பட்டது.

ஐச்வர்யார்த்திகளான இவர்களுடைய கூட்டம் அப்படி ஸவல்பமாயிராமல் அளவற்றிக்குமாகையால்,
ஒரு பெரிய கூட்டத்துக்கெல்லாம் ஒருவன் பிரதாநனாய் நின்று பேசுவது வழக்கமாகையால்
அப்படியே இருக்கும் ஒருவன் பேசுவதாக வைக்கப்பட்டது.
மேல் ‘‘அல்வழக்கொன்றுமில்லா’’ என்கிற பாட்டிலுள்ள ஏகவசநத்துக்கும் இதுவே ஸமாதாநம்.

உலகத்தார்க்கு வேண்டிய பதார்த்தங்கள் மூன்றுவிதம் –
தாரகம், போஷகம், போக்யம் என
அன்னம் தாரகம், நெய் பால் தயிர் முதலானவை போஷகம், சந்தனம் புஷ்பம் தாம்பூலம் முதலியவை போக்யம்.
ஆக இந்தப் பதார்த்தங்கள் ஒருவனுக்குப் போதுமானவை கிடைத்தால் அவ்வளவில் த்ருப்தி பெற ப்ராப்தம் –
ஊர்ப்பட்ட அண்டாதிபத்யமெல்லாம் வேணுமென்று விரும்புவது ப்ராப்தமாகும்.
ஆகையால் ஸ்வரூப ஜ்ஞாநமில்லாமல் அண்டாதிபத்யம் அளிக்க வேணுமென்று
நாங்கள் எம்பெருமானைப் பிரார்த்தித்தாலும் அவன் பரம க்ருபாளுவாய் எங்களை உஜ்ஜீவிப்பிக்கத் திருவுள்ளம் பற்றி
எங்களுக்கு உசிதமாய் வேண்டியவளவு தாரக – போஷக – போக்ய வஸ்துக்களைக் கொடுத்து
இனி மேலாவது எங்களுக்கு நல்ல புத்தி யுண்டாகும்படி குளிரக் கடாஷித்து
‘‘ஐச்வரியம் த்யாஜ்யம், பகவத்கைங்கர்யமே புருஷார்த்தம்’’ என்னும் அத்யவஸாயத்தைப் பிறப்பித்து
எங்களை சுத்த ஸ்வரூபராக ஆக்கினான்.
அப்படிப்பட்ட எம்பெருமானுக்கு மங்களாசாஸநம் பண்ணுவோம் நாங்கள் –
என்று ஐச்வர்யத்திகள் சொல்லுவதாக இந்தப் பாசுரம் உள்ளது.

‘‘நெய் எடை’’ என்றும் ‘‘நெய் இடை’’ என்றும் பாடபேதமுண்டு.
முந்தின பாடத்தில், நெய் பாதி சோறு பாதியாய் இரண்டும் அளவொத்திருக்குமென்கை.
ஒருவீசைச் சோற்றுக்கு ஒருவீசை நெய் சேர்ப்பதென்றால், இதனில் விஞ்சிய நல்ல சோறு இல்லையன்றோ.

‘‘நெய்யிடை’’ என்ற பாடத்தில், நெய்யின் நடுவே உள்ள சோறு என்று பொருளாய்,
நெய்யின் அளவு அதிகமாயும் ப்ரஸாதத்தினளவு அல்பமாயுமிருக்கு மென்கை.
நல்லது ஓர் சோறு இட்டவன் ‘நாம் இட்டோம்’ என்று அஹங்காரங் கொண்டாலும்,
உண்டவன், ‘இதற்கு நாம் என்ன கைம்மாறு செய்வோம்’ என்றிருந்தாலும் நல்ல சோறாகமாட்டாது;
பெற்ற தாய் இட, புத்திரன் உண்ணுஞ் சோறு போலே அன்புடன் இடப்பட்டு ருசியில் குறையில்லாத சோறு என்றபடி.

அத்தாணிச் சேவகமாவது – ஆஸ்தாந ஸேவகம்;
எம்பெருமானிருக்கும் இடத்தில் கூடவேயிருந்து கொண்டு பிரியாமல் நின்று செய்கிற கைங்கரியம்
ஐச்வர்யார்த்தியானவன் சொல்லுகிற இந்தப் பாசுரத்தில் ‘அத்தாணிச் சேவகமும் தந்து’’ என்று எங்ஙனே சொல்லலாம்?
அநந்ய ப்ரயோஜநனுக்கன்றோ அத்தாணிச் சேவகமுள்ளது;
சோறு அடைக்காய் பூண் குண்டலம் ஆகிய இவற்றைத் தந்து என்பது சேருமே யொழிய
அத்தாணிச் சேவகமும் தந்ததாகச் சொல்லுகிறது சேராதே யென்னில்;
ஐச்வர்யார்த்தியா யிருந்தாலும் பகவத் க்ருபையாலே திருந்தி அநந்ய ப்ரயோஜநனாய் வந்தமை
தோற்றும் படியாகச் சொல்லுகிற பாசுரமாகையாலே சேருமென்க.
நான் அபேக்ஷித்த ஜீவநத்தை மாத்திரம் கொடுத்து விடாமல் உஜ்ஜீவநத்தையுமுண்டாக்கி
என்னைப் பரிசுத்தாத்மாவாகச் செய்தானே! என்று ஸந்தோஷித்துச் சொல்லுகிற பேச்சு.

வெள்ளுயிர் – சுத்தமான ஆத்மா.
ஸத்வம் ரஜஸ் தமஸ் என்று மூன்று குணங்களுண்டு.
அவற்றுள் ஸத்வ குணத்தை வெண்ணிறம் உள்ளதாகவும் ரஜோ குணத்தைச் சிவப்பு நிறமுள்ளதாகவும்
தமோ குணத்தைக் கறுப்பு நிறமுள்ளதாகவும் கூறுவது கவிஸமயமாதலால்
இங்கே ஸாத்விகளை வெள்ளுயிரென்றார்.

பையுடை நாகப் பகைக் கொடியானுக்கு என்கிறவிடத்தில்,
‘‘பையுடை நாகத்தானுக்கு’’ என்றும் ‘‘
(நாகப்) பகைக் கொடியானுக்கு’’ என்றும் பிரித்துக் கொள்வது நன்று.

‘‘அநந்த சாயியாய் கருடத்வஜனானவனுக்கு மங்களா சாஸநம் பண்ணுகிறேனென்கை’’ என்று
வியாக்கியானமருளிச்செய்த பெரிய வாச்சான்பிள்ளையின் திருவுள்ளம் இதுவேயாம்.

நாகத்துக்கு ‘பையுடை’ என்று விசேஷணமிட்டபடியால் அது வீணாகாமைக்காக
இப்படி அர்த்தம் செய்யவேண்டிய தாயிற்றென்ப.
ஸந்தோஷத்தாலே விரிந்த படங்களையுடைய திருவனந்தாழ்வான்மேலே சயனிப்பவனாயும்,
அந்த நாகஜாதிக்கு சத்ருவான கருடனை த்வஜமாகவுடையனாயும் இருக்கிற எம்பெருமானுக்கு என்றபடி.

நித்யம், குண்டலம், நாகம் – வடசொற்கள்.

——————–

‘‘வாழாட்பட்டு’’ என்னும் பாசுரத்தில் அழைக்கப்பட்டு
‘‘எந்தை தந்தை தந்தை’’ என்னும் பாசுரத்தால் தங்கள் வ்ருத்தியைச் சொல்லிக் கொண்டு
வந்து சேர்ந்த அநந்ய ப்ரயோஜநர்கள் தாம் எம்பெருமானை நோக்கிப்
பல்லாண்டு பாடும் படியை அருளிச் செய்வது இப்பாட்டு–

உடுத்துக் களைந்த நின் பீதக வாடை யுடுத்துக் கலத்ததுண்டு
தொடுத்த துழாய்மலர் சூடிக் களைந்தன சூடும்இத் தொண்டர்களோம்
விடுத்த திசைக்கரு மம்திருத் தித்திரு வோணத் திருவிழவில்
படுத்தபைந் நாகணைப் பள்ளிகொண் டானுக்குப் பல்லாண்டு கூறுதுமே.

பதவுரை

உடுத்து-தேவரீர் அரையில் சாத்திக் கொண்டு
களைந்த–கழித்து விட்ட
நின் பீதக வாடை–தேவரீருடைய பீதாம்பரத்தை
உடுத்து–உடுத்துக் கொண்டும்
கலத்தது–தேவர் அமுது செய்த பாத்திரத்தில் மிகுந்திருப்பதை
உண்டு–புஜித்தும்
சூடி களைந்தன–தேவர் சாத்திக் கொண்டு களைந்தவைகளான
தொடுத்த–தொடுக்கப் பட்டுள்ள
துழாய் மலர்–திருத் துழாய் மலர் மாலைகளை
சூடும்–சூட்டிக் கொள்ளுகிறவர்களான
இத் தொண்டர்களோம்–இப்படிப்பட்ட தாஸர்களான நாங்கள்
விடுத்த திசை கருமம் திருத்தி–தேவரீர் ஏவி யனுப்பிய திக்கிலே ஆக வேண்டிய காரியங்களை ஒழுங்காகச் செய்து,
படுத்த–கீழே பரப்பிய
பை நாகம் அணை–படத்தை யுடைய பாம்பாகிற படுக்கையில்
பள்ளி கொண்டானுக்கு–சயனித்திருக்கிற தேவரீருக்கு
திருஓணம் திருவிழவில்–ச்ரவணத் திரு நாளிலே
பல்லாண்டு கூறுதும்–மங்களாசாஸநம் செய்வோம்

‘‘நின் பீதகவாடை’’ என்று முன்னிலையாகச் சொல்லியிருப்பதால்
இந்தப் பாசுரம் எம்பெருமானையே நோக்கி அவர்கள் சொல்லுவதாக நன்கு விளங்கும்.
கீழே ஆழ்வாரால் அழைக்கப்பட்ட மூவகை அதிகாரிகளும் வரிசையாக
‘எந்தை தந்தை’
‘தீயிற்பொலிகின்ற’
‘நெய்யெடை நல்லது’ என்னும் பாசுரங்கள் சொன்னது ஆழ்வாரை நோக்கிச் சொன்னதாம்.

இனி, ‘உடுத்துக்களைந்த’
‘எந்நாளெம்பெருமாள்’
‘ அல்வழக்கொன்று மில்லா’ என்கிற மூன்று பாசுரங்களும் –
அவர்கள் எம்பெருமானையே ஸாக்ஷாத்தாக நோக்கிச் சொல்வதாம்.

மேலிரண்டு பாசுரங்களில் எம்பெருமானுடைய விளி வ்யக்தமாகவுள்ளது;
இப்பாசுரத்தில் அப்படி வ்யக்தமாக இல்லாவிடிலும்
‘‘நின் பீதகவாடை’’ என்கிற சொல்லாற்றலால் வ்யந்தமாகிறது.

எம்பெருமானே! நாங்கள் எங்களுக்கென்று அன்னம் வஸ்திரம் புஷ்பம் முதலானவற்றை
விலைக்கு வாங்கி உபயோகிப்பதில்லை.
தேவரீர் அனுபவித்துக் கழித்தவற்றை மஹாப்ரஸாதமாகக் கொண்டு
அவற்றையே உடுப்பதும் உண்பதும் சூடுவதும், செய்வோம் நாங்கள்;

அவ்வளவோடும் நில்லாமல்,
தேவரீருக்கு எந்த திக்கிலே எந்த காரியம் ஆக வேண்டியிருந்தாலும்
அவற்றை ஒழுங்கு படச் செய்து முடிப்பதும் செய்வோம்.
அவ்வளவிலும் த்ருப்தி பெறாமல், ஒரு வெள்ளி மலையில் காளமேகம் சாய்ந்து கிடப்பது போல்
ஆதிசேஷ சயனத்திலே தேவரீர் பள்ளி கொண்டிருக்கிற கிடையழகுக்குப்
பல்லாண்டு பாடுவதும் செய்வோமென்கிறார்கள்.

பீதகவாடை –
‘பீதம்’ என்னும் வடசொல் சுப்ரத்யயம் பெற்றுப் பீதகமென்றாயிற்று.
பொன்வர்ணமான ஆடை என்கை.
எம்பெருமானுடைய திவ்ய பீதாம்பரத்தைப் பிறர் உடுத்துக் கொள்ளலாமோ?
அஃது அப்பெருமானுக்கே அஸாதாரணமன்றோ? என்னில்;
அவனுக்கு அஸாதாரணமான பீதாம்பரத்தை இங்கே விவக்ஷிக்கவில்லை.
சில ஆஸனங்களில் ஸாதாரணத் திருப் பரிவட்டங்களும் சாத்திக் கொள்வதுண்டாகையால் அவற்றைச் சொல்லுகிறது.
அவை பீதகவாடையாகுமோ வென்னில்;
எம்பெருமான் திருவரையில் சாத்திக் கொள்ளும் வஸ்த்ரங்களெல்லாம் திவ்ய பீதாம்பரத்தின் அம்சமேயாமென்பது சாஸ்த்ரம்.

பள்ளிகொண்டானுக்கு –
பள்ளி கொண்டவுனக்கு என்கை. முன்னிலையில் படர்க்கை வந்த இடவழுமைதி
‘‘ஒருமையிற் பன்மையும் பன்மையிலொருமையும், ஓரிடம் பிறரிடம் தழுவலுமுளவே’’ என்பது நன்னூல்.

———————-

எந்நாள் எம்பெரு மான்உன் தனக்கடி யோமென் றெழுத்துப்பட்ட
அந்நாளே அடியோங்கள் அடிக்குடில் வீடுபெற்று உய்ந்தது காண்
செந்நாள் தோற்றித் திருமது ரையுள் சிலை குனித்து ஐந்தலைய
பைந்நா கத்தலை பாய்ந்தவ னே உன்னைப் பல்லாண்டு கூறுதுமே

பதவுரை

எம்பெருமான்–ஸ்வாமிந்!
உன் தனக்கு–தேவரீர்க்கு
அடியோம் என்று–நாங்கள் அடிமைப் பட்டவர்கள் என்று
எழுத்து–சொல்லானது
பட்ட நாள்–எங்களுடைய வாயில் உண்டாகப் பெற்ற நாள்
எந் நாள்–எந்த தினமோ,
அந் நாளே–அந்த தினம் முதலாகவே
அடியோங்கள்–அடியோங்களுடைய
அடி குடில்–அடிமைப் பட்ட ஸந்தானமெல்லாம்
வீடு பெற்று உயந்தது காண்–நல்ல கதியை யடைந்து உஜ்ஜீவித்து விட்டது
செம் நாள் தோற்றி–நல்ல நக்ஷத்திரத்திலே திருவவதரித்து
திரு மதுரையுள்–அழகிய வட மதுரையிலே
(கம்ஸனுடைய ஆயுத சாலையில் புகுந்து)
சிலை குனித்து–வில்லை வளைத்து முறித்து
ஐந்தலைய–ஐந்து தலைகளை யுடைய
பை–படத்தோடு கூடின
நரகம்–காளிய நாகத்தினுடைய
தலை–தலை மேலே
பாய்ந்தவனே–குதித்தவனே!
உன்னை பல்லாண்டு கூறுதும்–தேவரீருக்கு மங்களாசாஸநம் செய்வோம்

‘‘ஏடு நிலத்தில்’’ என்கிற பாசுரத்தில் அழைக்கப்பட்டு
‘‘தீயிற்பொலிகின்ற’’ என்னும் பாசுரத்தால்
தாம் திருந்தினபடியைச் சொல்லிக் கொண்டு வந்து சேர்ந்த கைவல்யார்த்திகள்
எம்பெருமானை நோக்கி மங்களா சாஸநம் பண்ணுகிறபடியைச் சொல்வது இந்தப் பாசுரம்.

எம்பெருமானே நாங்கள் கைவல்ல புருஷார்த்த ப்ராப்திக்கு ஸாதகமாக
‘‘ஓம், நம:’’ முதலிய சொற்களைச் சொல்லிக் கொண்டு தேவரீரை பஜநம் பண்ணினோம்;
தேவரீர் எங்களைக் கடாக்ஷித்து நாங்கள் மீட்சியற்ற கைவல்யத்தை யடைந்து கெட்டுப் போகாதபடி
அருள் புரிந்து நல்ல புத்தியை யுண்டாக்கின படியால் அடியோங்கள் இப்போது திருந்தி
தேவரீருக்குப் பல்லாண்டு பாடுகிறவர்களாக ஆய் விட்டோ மென்கிறார்கள்.

எம்பெருமானே! தேவரீருக்கு அடியோமென்று எழுத்துப்பட்ட நாள் எந்நாளோ,
அந்நாளிலேயே அடியோங்களுடைய குடில் உஜ்ஜீவித்துப் போயிற்று என்றது –
நாங்கள் கைவல்ய ப்ராப்திக்கு ஸாதகமாக ஓம், நம: என்பதை அநுஸந்தித்து
அதனால் யாத்ருச்சிகமாக நல்ல புத்தி பிறந்து குடி குடியாக உஜ்ஜீவித்தோமென்றபடி.
குடில் – க்ருஹம்; நைச்யாநுஸந்தாநப் பேச்சு.

வில்விழவென்கிற வியாஜம் வைத்துக் கம்ஸனால் வரவழைக்கப்பட்ட கண்ணபிரான்
அவனுடைய ஆயுத சாலையிலே புகுந்து வில்லை யெடுத்து முறித்ததும்
தன்னுடைய விஷத்தாலே யமுநா நதியின் ஒரு மடுவைக் கெடுத்துக் கொண்டு
எல்லார்க்கும் பயங்கரமாயிருந்த காளிய நாகத்தைத் தண்டித்ததும் ப்ரஹித்தம்.

—————

‘‘அண்டக்குலத்துக்கு’’ என்னும் பாசுரத்தாலே அழைக்கப்பட்டு
‘‘நெய்யெடை’’ என்னும் பாசுரத்தால் தாங்கள் திருந்தின படியைச் சொல்லிக் கொண்டு வந்து
ஐச்வர்யார்த்திகள் எம்பெருமானை நோக்கி மங்களாசாஸநம் பண்ணுகிறார்கள் இதில்

ஐச்வர்யார்த்திகள் எண்ணிறந்தவர்கள் ஆகையாலே அவர்களுள் ஒருவன் சொல்லுகின்றனென்று
‘‘நெய்யெடை’’ என்கிற பாசுரத்தில்
‘‘கூறுவனே’’ என்று ஏகவசந ப்ரயோகம் பண்ணினது போலவே இதிலும் கொள்வது–

அல்வழக் கொன்றுமில் லாஅணி கோட்டியர் கோன்அபி மானதுங்கன்
செல்வனைப் போலத் திருமா லேநானும் உனக்குப் பழவடியேன்
நல்வகை யால்நமோ நாரா யணாவென்று நாமம் பலபரவி
பல்வகையாலும் பவித்திர னேஉன்னைப் பல்லாண்டு கூறுவனே.

பதவுரை

திருமாலே–ச்ரியபதியே!
அல் வழக்கு ஒன்றுமில்லா–அநீதிகள் ஒன்றுமில்லாமலிருக்கிற
அணிகோட்டியர் கோன்–அழகிய திருக்கோட்டியூரில் உள்ளவர்களுக்குத் தலைவரும்
அபிமாந துங்கன்–ஸ்ரீவைஷ்ணவாபிமாநத்தாற் சிறந்தவருமான
செல்வனைபோல–செல்வநம்பியைப் போலவே
நானும்–நானும்
உனக்கு–தேவரீருக்கு
பழ அடியேன்–பழமையான தாஸனாய்விட்டேன்
பல் வகையாலும் பவித்திரனே–எல்லா விதங்களாலும் பரிசுத்தனான பெருமானே
நல் வகையால்–அடியேனுக்கு நன்மை யுண்டாகும்படி
நமோ நாராயணா என்று–திருமந்திரத்தை அநுஸந்தித்து
பல நாமம் பரவி–(தேவரீருடைய) அனேக திருநாமங்களைச் சொல்லி யேத்தி
உன்னை பல்லாண்டு கூறுவன்–தேவரீருக்கு மங்களாசாஸநம் பண்ணுவேன்.

அல்வழக்கு ஒன்றுமில்லா-
தேஹமே ஆத்மாவென்று நினைப்பது,
பகவானுக்கு சேஷமாய்ப் பரதந்த்ரமான ஆத்மாவை ஸ்வத்ந்த்ரமென்று நினைப்பது,
தேவதாந்தரங்களைப் பரதெய்வமாக நினைப்பது,
எம்பெருமானிடத்தில் க்ஷுத்ர பலன்களை அபேக்ஷிப்பது,
மோக்ஷத்துக்காகவும் கருமம் ஞானம் முதலிய உபாயாந்தரங்களை அநுஷ்டிப்பது
இவை முதலானவை அல்வழக்குகள் – அநியாயங்கள்;

அவையில்லாதவரான செல்வநம்பி தேவரீர்க்கு எப்படி நித்ய தாஸரோ
அப்படி நாங்களும் நித்யதாஸராய்விட்டோம் என்கிறார்கள்.

‘அணிகோட்டியர் கோன்’ என்கையாலே
செல்வநம்பி திருக்கோட்டியூரில் அவதரித்தவர் என்று விளங்குகிறது.

இத்தனைநாள் வரையில் ஐச்வர்யத்தியாயிருந்து இன்று வந்து சேர்ந்தவன்,
‘செல்வநம்பியைப் போலே நானும் பழவடியேன்’ என்னாலாமோ வென்னில்,
பாபத்தாலே வந்த அஹங்காரம் கழிந்து விட்டால் எல்லா ஆத்மாக்களுக்கும் அடிமையே நிலை நிற்பதாகையால்
அப்படிசொல்லக் குறை என்?

இப்போது நல்வகையால் என்றபடியால்
இதுவரையில் இந்த ஐச்வர்யார்த்திகள் பகவந் நாமங்களைக் கெட்ட வழியில்
உபயோக்ப்படுத்தினார்களென்று ஏற்படுகின்றது.
கெட்டவழியாவது – பிரயோஜநாந்தரப்ரார்த்தகை.
இதுவரையில் தங்களுக்கிருந்த அசுத்திகளை யெல்லாம் போக்கி சுத்தப் படுத்திச் சேர்த்துக் கொண்டபடியால்
பல்வகையாலும் பவித்திரனே! என்கிறார்கள்.

அபிமானதுங்கன் – வடசொல் தொட.

—————-

பல்லாண் டென்று பவித்திர னைப்பர மேட்டியை சார்ங்கமென்னும்
வில்லாண் டான்தன்னை வில்லிபுத்தூர்விட்டு சித்தன் விரும்பியசொல்
நல்லாண் டென்று நவின்றுரைப் பார்நமோ நாராய ணாயவென்று
பல்லாண் டும்பர மாத்மனைச் சூழ்ந்திருந் தேத்துவர் பல்லாண்டே.

பதவுரை

பவித்திரனை–பரிசுத்தனும்
பர மேட்டியை–பரமபத நிலயனும்
சார்ங்கம் என்னும் வில் ஆண்டான் தன்னை–ஸ்ரீசார்ங்கமென்கிற தநுஸ்ஸை அடக்கி ஆள்பவனுமான எம்பெருமானை
வில்லிபுத்தூர் விட்டு சித்தன்–ஸ்ரீவில்லிபுத்தூரிற் பிறந்த பெரியாழ்வார்
விரும்பிய சொல்–ஆதரத்தோடு சொன்ன சொல்லாகிய இப்பிரபந்தத்தை,
நல் ஆண்டு என்று–நமக்கு நல்ல காலம் வாய்த்ததென்று (மகிழ்ந்து)
நவின்று உரைப்பார்–ஸர்வதா அநுஸந்திப்பவர்கள்
பரமாத்மனை–ஸ்ரீமந்நாராயணனை
சூழ்ந்து இருந்து–சுற்றும் சூழ்ந்து கொண்டு
(நமோ நாராயணாய என்று ) பல்லாண்டும் எப்போதும்
பல்லாண்டு ஏத்துவர்-மங்களாசாஸநம் பண்ணப்பெறுவார்கள்.

பரமபதத்தில் எழுந்தருளியிருப்பவனாய் நித்ய பரிசுத்தனாய்ப்
பஞ்சாயுதங்களைத் தரித்துக் கொண்டிருப்பவனான ஸர்வேச்வரன் விஷயத்தில்
பெரியாழ்வார் பொங்கும் பரிவாலே பாடின இத் திருப்பல்லாண்டு திவ்யப்ரபந்தத்தை,
நமக்கு நல்ல காலம் வந்துவிட்டதென்கிற கொண்டாட்டத்துடன் இவ்விபூதியில் எஞ்ஞான்றும் பாடுகிறவர்கள்
மறுமையில் மோக் ஷலோகத்தை ய்டைந்து அங்கும் எம்பெருமானுடைய முகோல்லாஸத்தையே புருஷார்த்தமாக நினைத்து
அனேக தேஹங்களை எடுத்துக் கொண்டு அப்பெருமானுடைய நான்கு பக்கங்களிலும் இருந்து கொண்டு
மங்களாசஸநம் பண்ணப்பெறுவர்களென்று இதனால் பலன் சொல்லித் தலைக் கட்டிற்றாயிற்று.

பவித்திரன் –
தான் பரிசுத்தனாயிருப்பதோடு அபரிசுத்தர்களையும் பரிசுத்தராக்க வல்லவன்
பரமேஷ்டீ என்னும் பரமேட்டியெனத் திரிந்தது. மிகச் சிறந்த ஸ்தானத்தில் வாழ்பவன் என்று பொருள்.

சார்ங்கம் என்பது (வடமொழியில்) வில்லுக்குப் பொதுப் பெயராயிருந்தாலும்,
பெருமானுடைய திருவில்லுக்குச் சிறப்புப் பெயருமாம்

‘‘வில் ஆண்டான்’’ என்ற சொல்லாற்றலால் -‘சத்ருக்களைக் காட்டு, காட்டு’ என்று
விம்மிக் கிளம்புகின்ற வில்லை அடக்கியாள்பவன் எம்பெருமான் என்பது விளங்கும்.

வில்லிகண்டார் என்பவர்களில் மூத்தவனான வில்லி என்பவனால் ஏற்படுத்தப்பட்ட
புதிய நகரமாகையால் வில்லிபுத்தூரென்று திருநாமம்;
வில்லி யென்பவன் புற்றில் நின்றும் வடபத்ரசாயிப் பெருமாளைக் கண்டெடுத்துப் பிரதிஷ்டை செய்த
திவ்யதேசமென்று இதனை வில்லி புற்றூர் என்றுங் கூறுகின்ற்னர்.
வடமொழியில் ஸ்ரீதந்விநவ்யபுரம் எனப் பெரும் பான்மையாகவும்
ஸ்ரீத்ந்லிவல்மீகபுரம் எனச் சிறுபான்மையாகவும் வழங்கப் பெறும்.

விட்டுசித்தன் –
விஷ்ணுவை சித்தத்திலே உடையவர் என்று பொருள்.
மற்ற ஆழ்வார்களுடைய சித்தத்திலும் எம்பெருமான் எழுந்தருளியிருந்தாலும்
‘‘அரவத்தமளியினோடும் அழகிய பாற்கடலோடும், அரவிந்தப்பாவையுந்தானும்
அகம்படி வந்து புகுந்து, பரவைத் திரைபலமோதப் பள்ளி கொள்கின்ற பிரானை’’ என்றும்
‘‘பனிக்கடலில் பள்ளிகோளைப் பழகவிட்டோடி வந்து, என் மனக்கடலில் வாழவல்ல மாயமணாள நம்பி’’ என்றும்
இவ்வாழ்வார் தாமே பேசிக்கொள்ளும்படியாக
எம்பெருமான் குடும்பத்தோடே வந்து நித்யவாஸம் பண்ணப்பெற்ற ஏற்றம்
இவ்வாழ்வார் திருவுள்ளத்திற்கே அஸாதாரணமென்றுணர்க.

——————–

ஸ்ரீ கோவில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ காஞ்சி ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ பெரியவாச்சான் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரியாழ்வார் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்

ஸ்ரீ திருப்பாவை–வங்கக் கடல் கடைந்த– -ஸ்ரீ திவ்யார்த்த தீபிகை -ஸ்ரீ காஞ்சி ஸ்வாமிகள் –

முதற்பாட்டில், காலத்தையும், அதிகாரிகளையும், காரியத்தைத் தலைக் கட்டுவிக்கும்
கிருஷ்ணனையுங் கொண்டாடிக்கொண்டு நோன்பில் முயன்று,
இரண்டாம் பாட்டில், நோன்புக்கு அங்கமாகச் செய்யவேண்டியவற்றையும் தவிர வேண்டியவற்றையும் விவேகித்து,
மூன்றாம் பாட்டில், நாம் நமக்கு இனிதாக நோன்பு நோற்க அனுமதி பண்ணின நாட்டார்க்கு ஆநுஷங்கிகமாக
வர்ஷரூபமான பலன் ஸித்திக்குமென்று சொல்லி,
நான்காம் பாட்டில், வர்ஷ தேவதையான பர்ஜந்யனை அழைத்து நாடெங்கும் மழை பெய்ய நியமித்து,
ஐந்தாம்பாட்டில், தாங்கள் தொடங்குகிற நோன்புக்கு பாதி பந்தகமான பாவங்கள் எம்பெருமானை
நாம் வாயினாற்பாடி மனத்தினாற் சிந்திக்கில் தன்னடையே கழியும் என்றறுதியிட்டு,
தாங்கள் உத்தேசித்த காரியத்தில் பாகவத ஸமுதாய மனைத்தையும் அந்வயிப்பிக்க விரும்பி

ஆறாவது பாட்டுத் தொடங்கிப் பதினைந்தாம் பாட்டளவுமுள்ள பத்துப் பாசுரங்களாலே
தங்களோடொத்த பருவத்தினரான பெண்களனைவரையு முணர்த்தி,

பின்பு எல்லாருமாகத் திரண்டு நந்தகோபர் திருமாளிகையேறப் புகுந்து,
பதினாறாம் பாட்டில், திருவாசல் காக்கும் முதலியை எழுப்பி,
பதினேழாம் பாட்டில், ஸ்ரீ நந்தகோபர், யசோதைப் பிராட்டி கண்ணபிரான், நம்பி மூத்தபிரான்
இவர்களைச் சொல்லும் முறைகள் வழுவாமற் சொல்லி எழுப்பி,
பதினெட்டாம் பாட்டில், நப்பின்னைப் பிராட்டியைப் பலவாறாகப் புகழ்ந்து எழுப்பி,
பத்தொன்பதாம் பாட்டிலும், இருபதாம் பாட்டிலும், கண்ணபிரானையும் நப்பின்னைப் பிராட்டியையுஞ் சேரவுணர்த்தி,

இருபத்தோராம் பாட்டிலும் இருபத்திரண்டாம் பாட்டிலும், தாங்கள் குணங்களுக்குத் தோற்று வந்தபடியையும்.
அபிமாநங் குலைந்து வந்தபடியையும் கடாக்ஷமே தாரகமாக வந்தபடியையும் கண்ணபிரான் ஸந்நிதியில் விண்ணப்பஞ்செய்து,
இருபத்து மூன்றாம் பாட்டில், எங்களுக்காகப் புறப்பட்டுச் சீரியசிங்காசனத்தில் ஆஸ்தாநங் கொண்டருள வேணுமென்று பிரார்த்தித்து,
இருபத்தினான்காம் பாட்டில், அவ்வாஸ்தாநத்திற்கு மங்களாசாஸநம் பண்ணி,
இருபத்தைந்தாம் பாட்டில், தாங்கள் அர்த்திகளாய் வந்தமையை விண்ணப்பஞ்செய்து,

இருபத்தாறாம் பாட்டில், நோன்புக்கு உரிய உபகரணங்கள் இன்னவை இன்னவை யென்று சொல்லி அபேக்ஷித்து,
இருபத்தேழாம் பாட்டில், நோன்பு நோற்றுத் தலைக்கட்டியபின் பெறவேண்டும் ஸம்மானங்களை அபேக்ஷித்து,
இருபத்தெட்டாம் பாட்டில், தங்கள் நினைவிலுள்ளவையும் பலிக்கும்படி தங்கள் சிறுமையையும்
அவன் பெருமையையும் அவனோடுள்ள உறவையுஞ் சொல்லிக்கொண்டு பிழைகளைப் பொறுத்தருளவேண்டி,
இருபத்தொன்பதாம் பாட்டில், தங்களுடைய உத்தேசயத்தை வெளிப்படையாகக் கூறி,
இக்கருத்தை நீ நிறைவேற்றாதொழிய வொண்ணாதென்று நிர்ப்பந்தித்துப் பிரார்த்திக்க,

அவனும் ‘அப்படியே செய்கிறோம்’ என்று தலைதுலுக்கப் பெற்று மநோரதம் தலைக்கட்டப் பெற்றபடியைப்
பிற்காலத்திலே அக்கருத்து நிலைமையோடே ஆண்டாள் அருளிச்செய்த இப்பிரபந்தத்தை ஓதுவார்
எம்பெருமானுடைய திருவருட்கு இலக்காகி மகிழப் பெறுவர் என்று நிகமிக்கின்றவாறாகச் செல்லும் பாசுரம், இது.

ஆறாயிரப்படி:-
“ஸமகாலத்திலே அநுஷ்டித்தாரோ பாதியும், அநந்தர காலத்தில் அநுகரித்தாளோ பாதியும்
பிற்பட்ட காலத்தில் கற்றார்க்குப் பலிக்குமென்கை.
‘கன்றிழந்த தலைநாகு, தோல்கன்றைமடுக்க அதுக்கிரங்குமாபோலே, ஸ்நேஹிகள் சொன்ன
இப்பாசுரங்கொண்டு புகவே அதில்லாத நமக்கும் பலிக்கும்’ என்று பட்டர்.”

வங்கக் கடல் கடைந்த மாதவனை கேசவனை
திங்கள் திருமுகத்து சேய்இழையார் சென்றுஇறைஞ்சி
அங்கப் பறைகொண்ட ஆற்றை அணிபுதுவைப்
பைங்கமலத் தண்தெரியல் பட்டர்பிரான்
கோதை சொன்ன சங்கத் தமிழ்மாலை முப்பதும் தப்பாமே
இங்கு இப் பரிசுரைப்பார் ஈரிரண்டு மால்வரைதோள்
செங்கண் திருமுகத்துச் செல்வத் திருமாலால்
எங்கும் திருவருள்பெற்று இன்புறுவர் எம்பாவாய்.

பதவுரை

வங்கம் கடல்–கப்பல்களை யுடைய (திருப்பாற்) கடலை
கடைந்த–(தேவர்களுக்காகக்) கடைந்த ச்ரிய:பதியான
கேசவனை–கண்ணபிரானை
திங்கள் திரு முகத்து சே இழையார்–சந்திரன் போன்ற அழகிய முகத்தையும் செவ்விய ஆபரணங்களையுமுடைய ஆய்ச்சிகள்
சென்று–அடைந்து
இறைஞ்சி–வணங்கி
அங்கு–அத் திருவாய்ப்பாடியில்
பறைகொண்ட ஆ ஆற்றை–(தங்கள்)புருஷார்த்தத்தைப் பெற்ற அந்த விருத்தாந்தத்தை.
அணி புதுவை–அழகிய ஸ்ரீவில்லிபுத்தூரில் (திருவவதரித்த)
பை கமலம் தண் தெரியல் பட்டர் பிரான்–பசுமை பொருந்திய தாமரை மலர்களினாலான
குளிர்ந்த மாலையையுடையபெரியாழ்வாருடைய (திருமகளான)
கோதை–ஆண்டாள்
சொன்ன–அருளிச் செய்த
சங்கம் தமிழ் மாலை முப்பதும்-திரள் திரளாக அநுபவிக்க வேண்டிய தமிழ்மாலையாகிய இம் முப்பது பாசுரங்களையும்
தப்பாமே–தப்பாமல்
இங்கு–இந்நிலத்தில்
இ பரிசு–இவ் வண்ணமே
உரைப்பார்–ஓதுமவர்கள்
ஈர் இரண்டு மால் வரை தோள்–பெரிய மலை போன்ற நான்கு திருத்தோள்களை யுடையவனும்,
செம்கண் திருமுகத்து-சிவந்த திருக்கண்களையுடைய திருமுகத்தையுடையவனும்
செல்வம்–ஐச்வர்யத்தை யுடையனும்
திருமாலால்–ச்ரிய:பதியுமான எம்பெருமானாலே
எங்கும்–எவ்விடத்தும்
திருஅருள் பெற்று-(அவனுடைய) க்ருபையைப் பெற்று
இன்புறுவர்-ப்ரஹ்ம ஆனந்த சாலிகளாக
ஏல் ஓர் எம் பாவாய்–.

இப்போது இவ்வாய்ச்சிகள் கடல்கடைந்த விருத்தாந்தத்தைக் கூறியதற்குக் கருத்து யாதெனில்;
தங்களுக்கு ஆச்ரயணீயன் க்ருஷ்ணனாகையாலும், அந்த ஆச்ரயணம் பலபர்யந்தமாவது பிராட்டி ஸம்பந்தத்தாலாகையாலும்,
அப்பிராட்டியைப் பெறுகைக்கு அவன் பண்ணின வ்யாபாரம் அம்ருத மதநமாகையாலும் அத்தைச் சொல்லுகிறார்கள்.
அன்றி,
ப்ரயோஜநாந்தர பரரான தேவர்கட்காகத் தன் உடம்பு நோவக் காரியஞ் செய்தவன்
அநந்யப்ரயோஜநைகளான நம்முடைய மநோரதத்தைத் தலைக்கட்டுவியா தொழியான் என்பதைப் புலப்படுத்துதற்காகவுமாம்.

ஆச்ரயித்த அதிகாரிகளின் வைலக்ஷண்யஞ் சொல்லுகிறது – இரண்டாமடியில்.
“திங்கள் திருமுகத்து” என்று அவர்களுடைய ஸகல காலபூர்த்தியும்,
“சேயிழையார்” என்று ஞான விரக்தி பூஷணமடைமையுங் கூறியவாறு.

“அப்பறைகொண்டவாற்றை” –
பறை கொண்ட அவ்வாற்றை; பறைக்கு முன்புள்ள அகரச்சுட்டு – ஆற்றை என்பதனோடு கூட்டியுரைக்கப்பட்டது.
அன்றியே,
(அப்பறை)-நாட்டார்க்காகச் சொன்ன பறையைக் கழித்து,
“எற்றைக்கும் ஏழேழ் பிறவிக்கு முன்றன்னோடுற்றோமே யாவோம்” என்று சொன்ன பறையை என்று முரைக்கலாம்.

பொன்னும் முத்தும் மாணிக்கமுமிட்டுச் செய்த ஆபரணம்போலே
நாய்ச்சியாரும் பெரியாழ்வாரும் வடபெருங் கோயிலுடையானுமான தேசமாதலால் “அணி புதுவை” எனப்பட்டது.

பைங்கமலத்தண்தெரியல் –
அந்தணர்கட்குத் தாமரை மாலை அணியுமாறு கூறப்பட்டுள்ளமை உணர்க.

பட்டர்பிரான் –
ப்ராஹ்மணர்க்கு உபகாரகர்; பெரியாழ்வார் வேதார்த்தங்களை ராஜகோஷ்டியில் உபந்யஸித்துப்
பரதத்வ நிர்ணயம் செய்தருளினராதலால், வேதத்தையே செல்வமாகவுடைய அந்தணர்கட்கு உபகாரகராயினர்
அன்றியே,
“மறை நான்கு முன்னோதிய பட்டனை” என்று திருமங்கையாழ்வார் எம்பெருமானைப்பட்டனாக அருளிச் செய்துள்ளமையாலும்,
பெரியாழ்வார் தம்முடைய பெண்ணான கோதையை எம்பெருமானுக்கு மணம் புணர்வித்து உபகரித்தமையாலும்,
இக்காரணம் பற்றிப் பட்டர்பிரானெனப்பட்டாரெனக் கொள்ளுதலும் ஏற்கும்.

கோதை –
கோதா என்னும் வடசொல்விகாரம்; ஸ்ரீ ஸூக்திகளைத் தந்தவள் என்று அதன் பொருள்.

சொன்ன – கோபிமாருடைய அவஸ்தையை அடைந்து சொன்ன என்றபடி.

(சங்கத் தமிழ்மாலை) சங்கம் – ஸங்கமென்ற வடசொற்றிரிபு; கூட்டமென்று பொருள்.
“சங்கமிருப்பார்போல் வந்து தலைப்பெய்தோம்” என்றபடி –
பஞ்சலக்ஷங்குடிற்பெண்கள் திரள் திரளாக அநுபவிக்க வேண்டும் ப்ரபந்தமென்று தாற்பரியம்.

(தப்பாமே) – முப்பது பாட்டில் ஒரு பாட்டும் நழுவாமல் என்கை.
விலையில்லா மணிகளினாற் செய்த ஏகாவளியில் ஒரு மணி நழுவினாலும் நெடும்பாழாமன்றோ?

(இப்பரிசுரைப்பார்.)
திருவாய்ப்பாடியில் பெண்களுக்குக் கிருஷ்ணஸமகால மாகையாலே க்ருஷ்ண ஸாக்ஷாத்காரங்கிடைத்தது;
அந்த ஸாக்ஷாத்காரத்தைப் பிற்காலத்தில் ஆண்டாள் அநுகரித்துப் பெற்றாள்;
அவளிலும் பிற்பட்டவர்கள் அப்பேறு பெறவேண்டில் இப்பாசுரங்களின் உக்திமாத்திரமே போருமென்க.

“விடிவோறே எழுந்திருந்து முப்பது பாட்டையும் அநுஸந்தித்தல்,
மாட்டிற்றிலனாகில் ‘சிற்றஞ்சிறுகாலை’ என்கிறபாட்டை அநுஸந்தித்தல்,
அதுவும் மாட்டிற்றிலனாகில் நாம் இருந்த விருப்பை நினைப்பது” என்று பட்டர் அருளிச்செய்வர்.
“நாம் இருந்த விருப்பை” என்றது – நாம் (பட்டர்) இப்பிரபந்தத்தை அநுஸந்தித்து ஈடுபட்டிருந்த விருப்பை என்றபடி.

ஆக, இப்பாட்டில்
இப்பிரபந்தங் கற்றார்க்குப் பலஞ்சொல்லித் தலைக்கட்டிற்றாயிற்று.
இப்பிரபந்தத்தின் பயனைச்சொன்ன இந்தப் பாசுரம் – திருநாமப்பாட்டென்றும், பலச்ருதி யென்றுஞ் சொல்லப்பெறும்.
இது ஆண்டாள் தன்னைப் பிறன் போலக் கூறியது;
இது ஒருவகைக் கவிசமயமாதலால் தற்புகழ்ச்சியாகாது; தற்சிறப்புப்பாயிர மெனப்படும்.

இத்திருப்பாவை முப்பது பாட்டும் – வெண்டளையால் வந்த எட்டடி நாற்சீரொரு விகற்பக் கொச்சகக்கலிப்பா.

———————————————————

ஸ்ரீ கோவில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ காஞ்சி ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ பெரியவாச்சான் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்

ஸ்ரீ திருப்பாவை–சிற்றம் சிறு காலே– -ஸ்ரீ திவ்யார்த்த தீபிகை -ஸ்ரீ காஞ்சி ஸ்வாமிகள் –

கீழெல்லாம் “பறை, பறை” என்று சொல்லி வந்த ஆய்ச்சிகள் அப்பறையின் பொருளை
நிஷ்கர்ஷித்து விண்ணப்பஞ்செய்யும் பாசுரம், இது.
‘நாட்டார் இசைகைக்காக ‘நோன்பு’ என்று ஒன்றை வியாஜமாகக் கொண்டு வந்து புகுந்தோமத்தனை யொழிய,
எங்களுக்கு உத்தேச்யம் உன் திருவடிகளில் நித்திய கைங்கரியம் பண்ணுகைதான்;
இனி ஒரு நொடிப்பொழுதும் உன்னைவிட்டு நாங்கள் பிரிந்தோமாக வொண்ணாது;
வேறு ஒருவகையான விருப்பமும் எமக்குப் பிறவா வண்ணம் நீயே அருள்புரியவேணும்’ என்று தலைக் கட்டுகிறார்கள்.

சிற்றம் சிறு காலே வந்து உன்னை சேவித்து உன்
பொற்றா மரைஅடியே போற்றும் பொருள்கேளாய்
பெற்றம்மேய்த்து உண்ணும் குலத்தில் பிறந்துநீ
குற்றுஏவல் எங்களைக் கொள்ளாமல் போகாது
இற்றைப் பறைகொள்வான் அன்றுகாண் கோவிந்தா
எற்றைக்கும் ஏழ்ஏழ் பிறவிக்கும் உன்தன்னோடு
உற்றோமே ஆவோம் உனக்கேநாம் ஆட்செய்வோம்
மற்றைநம் காமங்கள் மாற்றேலோர் எம்பாவாய்.

பதவுரை

கோவிந்தா–கண்ணபிரானே!
சிற்றம் சிறுகாலை–விடி காலத்திலே
வந்து–(இவ்விடத்தேற) வந்து
உன்னை சேவித்து–உன்னைத் தெண்டனிட்டு
உன் பொன் தாமரை அடி போற்றும் பொருள்–உனது அழகிய திருவடித் தாமரைகளை
மங்களாசாஸநம் பண்ணுவதற்குப் பிரயோஜனத்தை
கேளாய்–கேட்டருளவேணும்;
பெற்றம் மேய்த்து உண்ணும் குலத்தில் பிறந்த நீ–பசுக்களை மேய்த்து உண்ணும் இடைக்குலத்தில் பிறந்த நீ
எங்களை–எங்களிடத்தில்
குற்றேவல்–அந்தரங்க கைங்கரியத்தை
கொள்ளாமல் போகாது–திருவுள்ளம் பற்றாதொழிய வொண்ணாது;
இற்றை பறை கொள்வான் அன்று காண்–இன்று (கொடுக்கப்படுகிற இப் பறையைப்
பெற்றுக்கொள்வதற்காக நாங்கள் வந்தோமல்லோம்;
எற்றைக்கும்–காலமுள்ளவளவும்
ஏழ் ஏழ் பிறவிக்கும்–(உன்னுடைய) எவ் வவதாரங்களிலும்
உன் தன்னோடு–உன்னோடு
உற்றோமே ஆவோம்–உறவு உடையவர்களாகக் கடவோம்;
உனக்கே–உனக்கு மாத்திரமே
நாம்–நாங்கள்
ஆள் செய்வோம்–அடிமை செய்யக் கடவோம்;
எம்–எங்களுடைய
மற்றை காமங்கள்–இதர விஷய விருப்பங்களை
மாற்று–தவிர்க்கருளவேணும்;
ஏல் ஓர் எம் பாவாய்-.

சிற்றஞ்சிறுகாலை – அருணோதய காலத்தைக் கூறியவாறு.
‘சின்னஞ்சிறுப் பையன், செக்கச் சிவந்த தலை’ என்னும் பிரயோகங்களை யொக்கும் இப்பிரயோகம்.
“சிற்றஞ்சிறுகாலே” என்றும் ஓதுவர்’

“காலைவந்து” என்னாமல், ‘சிறுகாலைவந்து’ என்னாமல், “சிற்றஞ்சிறு காலை வந்து” என்றதற்குக் கருத்து –
எங்கள் பருவத்தை ஆராய்ந்தால் பொழுது விடிந்து பதினைந்து நாழிகையானாலும் குளிருக்கு அஞ்சிக்
குடிலைவிட்டுக் கிளம்பமாட்டாதாரென்று தோற்றுநிற்க, குளிரை ஒரு பொருளாக நினையாமல் நாங்கள்
இத்தனை சிறு காலையில் வந்தது எவ்வளவு ஆற்றாமையின் கனத்தினாலாகக் கூடுமென்பதை
ஸர்வஜ்ஞனான நீயே ஆய்ந்தறிந்துகொள் என்றவாறு.

“உன் பொற்றாமரை யடியே போற்றும் பொருள் கேளாய்” என்றது –
நாங்கள் எதை உத்தேசித்து உன்னைக் காப்பிடுகின்றோமோ அந்த உத்தேசத்தை வெளியிடுகின்றோம்,
கேட்டருள் என்றபடி. அந்த உத்தேசத்தை வெளியிடுகின்றன, மற்ற அடிகள்.

(பெற்றம் மேய்த்து இத்தியாதி.)
நித்ய ஸூரிகளின் நடுவே ஏழுலகும் தனிக்கோல் செல்ல வீற்றிருக்கு மிருப்பைத் தவிர்ந்து
இவ்விடைக்குலத்தில் நீ வந்து பிறந்ததற்கு ஒரு பயன் வேண்டாவோ?
எங்களிடத்தில் நீ கைங்கரியம் கொள்ளாதொழிவாயாகில் உன்னுடைய இப்பிறவி பயனறற்தாமான்றோ? என்கிறார்கள்.

எங்களை – உருபு மயக்கம்; ஐந்தாம் வேற்றுமைப் பொருள் கொள்க.
“குற்றேவலெங்களைக் கொள்ளாமற் போகாது” என்றவிடத்தில்,
“கொம்மை முலைகளிடர்தீரக் கோவிந்தற்கோர்குற்றேவல், இம்மைப் பிறவி செய்யாதே
இனிப் போய்ச் செய்யத் தவந்தானென்” என்ற நாச்சியார் திருமொழியை நினைப்பது.

இப்படி, ‘எங்களிடத்திற் குற்றேவல் கொள்ளவேணும்’ என்று வேண்டின ஆய்ச்சிகளை நோக்கிக் கண்ணபிரான்,
‘பெண்காள்! அது அப்படியே ஆகிறது; அந்தரங்கமாக ஏவிக்கொள்ளுகிறேன்;
நீங்கள் மார்கழி நீராட்டத்திற்கு உபகரணமாகக் கேட்டவற்றைத் தருகிறேன், கொண்டு போங்கள் என்று
ஒரு பறையை எடுத்து வரப்புக் காண்;
அது கண்ட ஆய்ச்சிகள், ‘அப்பா! கருத்தறியாமற் செய்கிறாயே;
நாங்கள் ‘பறை’ என்று சொன்னதற்குக் கருத்துரைக்கின்றோம் கேளாய்’ என்று உரைக்கத் தொடங்குகின்றனர்
“இற்றைப்பறை” இத்யாதியால்.

இன்று + பறை, இற்றைப்பறை. இப்போது நீ எடுத்துக்கொடுக்கும் பறை என்றபடி.
கொள்வானன்று – கொள்வதற்காகவன்று; ‘நாங்கள் வந்தது’ என்று சேஷ பூரணம் செய்க.

எற்றைக்கும் – என்றைக்கு மென்றபடி.
“ஏழேழ் பிறவிக்கும்” – “தேவத்வே தேவதேஹேயம் மநுஷ்யத்வே ச மாநுஷீ” என்றபடி
எம்பெருமானுடைய பிறவி தோறும் ஒக்கப் பிறக்கும் பிராட்டியைப் போலே தாங்களும் ஒக்கப்பிறந்து ஆட்செய்ய நினைக்கிறார்கள்.

(“மற்றை நங்காமங்கள் மாற்று”.)
இதற்குப் பலபடியாகப் பொருளுரைப்பர்;
கைங்கரியத்தில் ஸ்வ ப்ரயோஜநத்வ புத்தி நடமாடுகையைத் தவிர்க்க வேணுமென்ற பொருள் முக்கியம்.
“ப்ராப்ய விரோதி கழிகையாவது –
மற்றை நங்காமங்கள் மாற்றென்றிருக்கை” என்ற முழுக்ஷுப்படி அருளிச் செயல் அறியத் தக்கது.

———————————————————

ஸ்ரீ கோவில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ காஞ்சி ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ பெரியவாச்சான் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்

ஸ்ரீ திருப்பாவை–கறவைகள் பின் சென்று– -ஸ்ரீ திவ்யார்த்த தீபிகை -ஸ்ரீ காஞ்சி ஸ்வாமிகள் –

மார்கழி நீராடுவான் என்று நோன்பை ப்ரஸ்தாவித்து,
அந் நோன்புக்கு உபகரணங்களான சங்கு முதலியவற்றையும்,
நோன்பு தலைக்கட்டின பின்னர் அலங்கரித்துக் கொள்ளுதற்கு உபகரணமான ஆடை ஆபரணங்களையும்
ப்ரீதி பரீவாஹமாகக் கூடிக் குளிர்ந்து பற்சோறுண்கையையும்
கீழிரண்டு பாட்டாலும் அபேஷித்த ஆய்ச்சிகளை நோக்கிக் கண்ணபிரான்,
பெண்காள்! உங்களுடைய கருத்து இவ்வளவென்று எனக்குத் தோற்றவில்லை;
நீங்கள் இப்போது அபேஷித்தவற்றையும் இன்னுஞ்சில அபேஷித்தால் அவற்றையும் நான் தர வேண்டில்
உங்களுடைய நிலைமையை அறிந்து தரவேண்டியிரா நின்றது;
பேறு உங்களதான பின்பு நீங்களும் சிறிது முயற்சியுடையீர்களா யிருக்கவேண்டும்
அதுக்குடலாக நீங்கள் அநுஷ்டித்த உபாய மேதேனுமுண்டோ? என்று கேட்டருள
அதுகேட்ட ஆய்ச்சிகள், ‘பிரானே! எங்கள் நிலைமையை நீ தான் நேரே கண்ணால் காண்கிறிலையோ?
அறிவிலிகளான நாங்கள் எடுத்துக் கூறவேண்டும் படி நீ உணராத தொன்றுண்டோ?’
எங்கள் நிலைமையை நன்கு உணரா நின்ற நீ “நீங்களனுட்டித்த உபாய மேதேனுமுண்டோ?
என வினவியது மிக அற்புதமாயிருந்ததீ!” -என்று தங்கள் ஸ்வரூப மிருக்கும்படியை அறிவித்து,
இவ்விடைப் பெண்கள் கேவலம் தயா விஷயமென்று திருவுள்ளம் பற்றி
நீ எங்கள் காரியம் செய்தருள வேணும் என்று விண்ணப்பஞ் செய்யும் பாசுரம், இது.

கீழ், போற்றியாம் வந்தோம், செங்கண் சிறுச் சிறிதே எம்மேல் விழியாவோ?
உன்னை அருத்தித்து வந்தோம் என்றிவை முதலான பாசுரங்களினால்
ஆய்ச்சிகள் தங்களுக்குள்ள ப்ராப்ய ருசியை வெளியிட்டனர்;
அந்த ப்ராப்யத்தைப் பெறுகைக்கு உடலாகத் தங்களுடைய ஆகிஞ்சந்யத்தையும்
அவனுடைய உபாயத்வத்தையும் வெளியிடுகின்றனர், இப்பாட்டில்–

இவர்கள் – கீழ் “யாம்வந்த காரிய மாராய்ந்தருள்” என்றவாறே அவன் அதனை ஆராயாமல்
‘இவர்கள் நெஞ்சில் ஸாதநாம்சமாய்க்கிடப்பன ஏதேனுஞ்சில உண்டோ?’ என்று ஆராயத் தொடங்க.
அதை யறிந்த ஆய்ச்சிகள் ‘நாயனே! நின்னருளே புரிந்திருக்கிற எங்கள் பக்கலில் எடுத்துக் கழிக்கலாம் படியும்
சில உபாயங்களுள் வென்றிருந்தாயோ?
‘இரங்கு’ என்றும், ‘அருள்’ என்றும் நாங்கள் அபேக்ஷித்த அருளுக்கு பரதிபந்தகமாக
எங்கள் திறத்தில் ஸாதநாம்ச மொன்றுமில்லையென்று ஸர்வஜ்ஞனறிய அறிவிக்கிறார்கள்.

ஸாத்யோபாயங்களை ஒழித்து ஸித்தோபாயத்தை ஸ்வீகரிக்கு மதிகாரிகளுக்குப்
பேற்றுக்குக் கைம் முதலாயிருப்பதொரு நற்கருமமில்லை யென்கையும்,
மேலும் யோக்யதை இல்லை யென்கைக்காகத் தங்களுடைய அபகர்ஷத்தை அநுஸந்திக்கையும்,
மூலஸுக்ருதமான ஈச்வரனுடைய குணபூர்த்தியை அனுஸந்திக்கையும்,
ஸம்பந்தத்தை உணருகையும்,
பூர்வாபராதங்களுக்கு க்ஷாமணம் பண்ணுகையும்,
உபாய பூதனான ஈச்வரன் பக்கலிலே உபேயத்தை அபேக்ஷிக்கையுமாகிற இவை ஆறும்
அதிகார அங்கங்களாதலால் இப்பாட்டில் இவ்வாறும் வெளியிடப்படுகின்றன–

கறவைகள் பின் சென்று கானம்சேர்ந்து உண்போம்
அறிவுஒன்றும் இல்லாத ஆய்க்குலத்து உந்தன்னைப்
பிறவி பெறுந்தனைப் புண்ணியம் யாம்உடையோம்
குறைஒன்றும் இல்லாத கோவிந்தா உந்தன்னோடு
உறவேல் நமக்குஇங்கு ஒழிக்க ஒழியாது
அறியாத பிள்ளைகளோம் அன்பினால் உந்தன்னை
சிறுபேர் அழைத்தனமும் சீறி அருளாதே
இறைவாநீ தாராய் பறையேலோர் எம்பாவாய்.

பதவுரை

குறைவு ஒன்றும் இல்லாத கோவிந்தா!
யாம்-நாங்கள்
கறவைகள் பின் சென்று–பசுக்களின் பின்னே போய்
கானம் சேந்து–காடு சேர்ந்து
உண்போம்–சரீர போஷணமே பண்ணித் திரியு மவர்களாயும்,
அறிவு ஒன்றும் இல்லாத–சிறிதளவும் அறிவில்லாத
ஆண் குலத்து–இடைக் குலத்தில்
உன் தன்னை–உன்னை
பிறவி பெறும்தனை புண்ணியம் உடையோம்–(ஸஜாதீயனாகப்) பெறுவதற்குத் தக்க புண்ணியமுடையவர்களாயுமிரா நின்றோம்
இறைவா–ஸ்வாமியான கண்ணபிரானே
உன் தன்னோகி உறவு–உன்னோடு (எங்களுக்குண்டான) உறவானது
இங்கு தமக்கு ஒழிக்க ஒழியாது–இங்கு உன்னாலும் எம்மாலும் ஒழிக்க ஒழிய மாட்டாது
அறியாத பிள்ளைகளோம்–(லோக மரியாதை ஒன்றும்) அறியாத சிறு பெண்களான நாங்கள்
உன் தன்னை–உன்னை
அன்பினால்–ப்ரீதியினாலே
சிறு பேர் அழைத்தனவும்–சிறிய பேராலே (நாங்கள்) அழைத்ததைக் குறித்தும்
நீ-(ஆச்ரிதவத்ஸலனான) நீ
சீறி அருளாதே–கோபித்தருளாமல்
பறை தாராய்–பறை தந்தருளவேணும்;
எல் ஓர் எம் பாவாய்

முதலடியில் –
பசுக்களின் பின்னே போய்த் திரிந்து சரீரபோஷணம் பண்ணுமவர்களாயிரா நின்றோ மென்கையாலே
தங்களிடத்தில் நற்கருமமொன்று மில்லாமையும்,

இரண்டாமடியில் –
“அறிவொன்றுமில்லாத ஆய்க்குலத்து” என்கையாலே, மேலும் யோக்யதையில்லை யென்கைக்காகத்
தங்களுடைய அபகர்ஷ அநு ஸந்தானத்தாலும் ,

நான்காமடியில் –
“குறையொன்றுமில்லாத கோவிந்தா!” என்கையாலே
மூலஸுக்ருதமான ஈச்வரனுடைய குணபூர்த்தியின் அநுஸந்தாநமும்,

ஐந்தாமடியில் –
“உறவேல் நமக்கிங்கொழிக்க வொழியாது” என்கையாலே ஸம்பந்த வுணர்ச்சியும்,

ஏழாமடியில் –
“சீறியருளாதே” என்கையாலே பூர்வாபராதங்களுக்கு க்ஷாமணமும்,

எட்டாமடியில் –
“இறைவா நீ தாராய்பறை” என்கையாலே உபேயாபேக்ஷையும் விளங்காநின்றமை காண்க.

“குறை வொன்றுமில்லாத கோவிந்தா!” என்றது –
உனக்கொரு குறையுண்டாகிலன்றோ எங்களுக்கொரு குறையுண்டாவது என்ற கருத்தைக் காட்டும்.

கோவிந்தா:-
நித்யஸுரிகளுடைய ஓலக்கத்திலே அவாப்த ஸமஸ்த காமனாயிருக்கு மிருப்பைத் தவிர்ந்து
இடைச்சேரியிற் பசு மேய்க்கப் பிறந்தது குறைவாளரான எங்களை நிறைவாளராக்க வன்றோ வென்கை.

இங்குச் “சிறுபேர்” என்றது
நாராயண நாமத்தை யென்பர்; இந்திரன் வந்து கண்ணபிரானுக்குக் கோவிந்தாபிஷேகம் பண்ணின பின்பு,
அவனை நாராயணனென்கை குற்றமிறே.
ஒருவன் முடிசூடப் பெற்றபின்னர், அவனை முன்னைப் பெயரிட்டழைக்கைக்கு மேற்பட்ட குற்றமுண்டோ?

அழைத்தனம் –
‘நாராயணன்’ என்று ஒருகாற் சொல்லி நில்லாமல்,
‘நாராயணனே நமக்கே பறைகருவான்” என்றும்,
“நாற்றத்துழாய் முடி நாராயணன்” என்றும்,
“நாராயணன் மூர்த்தி” என்றும் பலகாற் சொன்னமையால், ‘அழைத்தனம்’ என்று பன்மையாகக் கூறப்பட்டது.

“உன்றன்னை- அழைத்தனவும்” என்ற உம்மைக்குக் கருத்து –
நாங்கள் எங்களுக்குள்ளே ஸ்நேஹ பாரவச்யத்தாலே
“பேய்ப்பெண்ணே!, ஊமையோ?, செவிடோ?, நாணாதாய், பண்டே யுன்வாயறிதும்” என்று
பலவாறாகச் சொல்லிக் கொண்டவைகளையும் பொறுத்தருள வேணுமென்பதாம்.

இங்ஙன் ‘பொருத்தருளவேணும்’ என்று ப்ரார்த்தித்த பெண்டிரை நோக்கிச் கண்ணபிரான்,
‘நம்மாலே பேறாம்படியான உறவு நம்மோடு உண்டாகிலும்,
குற்றத்தைப் பொறுக்கவேணு மென்றாலும்
பலனை அநுபவிக்குமவர்கள் நீங்களான பின்பு, நீங்களும் ஏதாவதொன்று செய்ததாக வேண்டாவோ?
வ்யாஜமாத்ரமாகிலும் வேணுமே; ‘இவர்கள் இன்னது செய்தார்கள், இவன் இன்னது செய்தான்’ என்று
நாட்டார்க்குச் சொல்லுகைக்கு ஒரு ஆலம்பநம் வேண்டுமே!’ என்ன;
அது கேட்ட ஆய்ச்சிகள், ‘எதிர்த்தலையில் ஒன்றையும் எதிர்பாராமல் நீ காரியஞ் செய்தால்
உன்னை விலக்குகைக்கு உரியாருண்டோ?’ என்னுங் கருத்துப்பட ‘இறைவா’ என்று விளிக்கிறார்கள்-

———————————————————

ஸ்ரீ கோவில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ காஞ்சி ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ பெரியவாச்சான் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்

ஸ்ரீ திருப்பாவை–கூடாரை வெல்லும் சீர்– -ஸ்ரீ திவ்யார்த்த தீபிகை -ஸ்ரீ காஞ்சி ஸ்வாமிகள் –

கீழ்ப்பாட்டிற் சங்குகளையும் பறைகளையும் பல்லாண்டிசைப்பாரையும் கோல விளக்கையும்
கொடியையும் விதானத்தையும் அருளவேண்டுமென்று அபேக்ஷித்த ஆயர்மாதரை நோக்கிக் கண்ணபிரான்,
“பெண்காள்! நம்மோடு ஒத்த ஈச்வரனொருவ னுண்ணடாகிலன்றோ
நம் பாஞ்சஜந்யத்தோடு ஒத்ததொரு சங்கு உண்டாவது;
அன்றியும் ‘சங்கங்கள்’ என்று பல சங்குகள் வேணுமென்னா நின்றீர்கள்;
ஒன்றரை தேடினோமாகிலும் பாஞ்ச ஜந்யத்தோடொத்த பல சங்குகள் கிடையாவே;
நம் பாஞ்சஜந்யத்தையும், *புள்ளரையன் கோயில் வெள்ளை விளிசங்கையும்,
ஆநிரையினம் மீளக்குறித்த சங்கத்தையும் தருகிறேன், கொள்ளுங்கள்;

இனி, ‘பறை’ என்றீர்களாகில்;
நாம் உலகளந்தபோது ஜாம்பவான் நம் ஜயம் சாற்றின பறையைத் தருகிறேன்;
‘பெரும்பறை’ என்றீர்களாகில்,
நாம் இலங்கை பாழாளாகப் படை பொருதபோது நம் ஜயஞ்சாற்றினதொரு பறையுண்டு; அதனைத் தருகிறேன்;
அதற்கு மேல் ‘சாலப்பெரும் பறை’ என்கிறீர்களாகில்
மிகவும் பெரிதான பறையாவது – நாம் *பாரோர்களெல்லாம்; மகிழப் பறை கறங்கக் குடமாடுகிறபோது
நம் அரையிலே கட்டியாடின தொரு பறையுண்டு; அதனைத் தருகிறேன்; கொள்ளுங்கள்;

பல்லாண்டு பாடுகைக்கு உங்களுக்குப் பெரியாழ்வாருண்டு;
அவரைப் போலெ ‘அடியோமோடும் நின்னோடும் பிரிவின்றி ஆயிரம் பல்லாண்டு’ என்று
உங்களையும் நம்மையுஞ் சேர்த்துக் காப்பிடுகை யன்றியே
“பொலிக பொலிக பொலிக!” என்று உங்களுக்கே காப்பிடும் நம்மாழ்வாரையுங் கொண்டு போங்கள்;

இனி, கோல விளக்குக்காக உபயப் பிரகாசிகையான நப்பின்னையைக் கொள்ளுங்கள்;

அதற்கு மேல் கொடிவேணுமாகில் “கருளக்கொடி யொன்றுடையீர்” என்று நீங்கள் சொல்லும்
பெரிய திருவடியைக் கொண்டு போங்கள்;

அதற்குமேல் விதானம் வேணுமாகில், நாம் மதுரையில் நின்றும் இச்சேரிக்கு வரும் போது
நம்மேல் மழைத்துளி விழாதபடி தொடுத்து மேல் விதானமாய் வந்த நம் அனந்தனைக் கொண்டு போங்கள்;
இவ்வளவேயன்றோ நான் உங்களுக்குச் செய்யவேண்டுவது” என்ன;

இதுகேட்ட பெண்கள், “பிரானே! மார்கழி நீராடப் போம் போதைக்கு வேண்டியவை இவை;
நோன்பு நோற்றுத் தலைக் கட்டின பின்பு நாங்கள் உன்னிடத்துப் பெற வேண்டிய பல பஹுமாந விசேஷங்களுள்
அவற்றையும் நாங்கள் பெற்று மகிழும்படி அருள்புரிய வேணுமென்று ப்ரார்த்திக்கும் பாசுரம், இது–

கூடாரை வெல்லும் சீர் கோவிந்தா உந்தன்னைப்
பாடிப் பறைகொண்டு யாம்பெறும் சம்மானம்
நாடு புகழும் பரிசினால் நன்றாகச் சூடகமே
தோள்வளையே தோடே செவிப்பூவே
பாடகமே என்றனைய பலகலனும் யாம்அணிவோம்
ஆடை உடுப்போம் அதன்பின்னே பாற்சோறு
மூடநெய் பெய்து முழங்கை வழிவாரக்
கூடி இருந்து குளிர்ந்தேலோர் எம்பாவாய்.

பதவுரை

கூடாரை–தன் அடி பணியாதவர்களை
வெல்லும் சீர்–வெல்லுகின்ற குணங்களையுடைய
கோவிந்தா–கண்ணபிரானே!
ஊன் தன்னை–உன்னை
படி-(வாயாரப்)பாடி
பறை கொண்டு–(உன்னிடத்து யாம் வேண்டுகின்ற) பறையைப் பெற்று
யாம் பெறு சம்மானம்–(பின்னும்) நங்கள் பெறும் படியான ஸம்மாநமாவது
நாடு புகழும் பரிசினால்–நாட்டார் புகழும்படியாக
சூடகம்–(கையிலணியும் ஆபரணமான) சூடகங்களும்
தோள் வளை–தோள் வளைகளும்
தோடு–(காதுக்கிடும் ஆபரணமான) தோடும்
செவிப் பூ–கர்ணப்பூவும்
பாடகம்–பாதகடகமும்
என்றனையப் பல் கலனும்–என்று சொல்லப்படும் இவ்வாபரணங்கள் போன்ற மற்றும் பல ஆபரணங்களும்
(உன்னாலும் நப்பின்னைப் பிராட்டியினாலும் பூட்டப்பட்டயாம் நன்றாக அணிவோம்–,
ஆடை–சேலைகளை
உடுப்போம்–(நீ உடுத்த) உடுத்துக் கொள்வோம்;
அதன் பின்னே–அதற்குப் பின்பு
பால் சோறு–பாற் சோறானது (க்ஷிராந்நம்)
மூட–மறையும்படியாக
நெய் பெய்து–நெய் பரிமாறி
முழங்கை வழி–முழங்கையால் வழியும்படியாக (உண்டு)
கூடி–(நீயும் நாங்களுமாகக்) கூடியிருந்து
குளிர்ந்து–குளிர வேணும்:
ஏல் ஓர் எம் பாவாய்–.

“கூடாரை வெல்லுஞ் சீர்க்கோவிந்தா!” என்னும் விளி –
கூடுமவர்கட்குத் தோற்று நிற்குமவனே! என்ற கருத்தை உளப்படுத்தும்.
ஆச்ரிதர் திறத்திலே எல்லாப்படிகளாலும் பரதந்த்ரனாயிருப்பவனே! என்கை,
ராமாவதாரத்திலே தன்னோடு கூடின ஸுக்ரிவ மஹாராஜர்க்குப் பரவசப்பட்டு வழியல்லா வழியில்
வாலியை வதை செய்தமையும்,
கிருஷ்ணாவதாரத்தில் பாண்டவர்க்குப் பரவசப்பட்டுப் பொய் சொல்லியும் கபடங்கள் செய்தும்
நூற்றுவரை முடித்தமையும் முதலானவை இங்கு அநுஸந்திக்கத்தகும்;
இவையெல்லாம் ஆச்ரிதர்க்கும் தோற்றுச்செய்யுஞ் செயல்களிறே.
இப்போது இவர்கள் இங்ஙனே விளித்தற்குக் காரணம் யாதெனில்;
நீ எங்களுடைய மழலைச் சொற்களுக்குத் தோற்று, நாங்கள் வேண்டியனபடியே பறை முதலியவற்றை
யெல்லாம் தந்தருளினவனல்லையோ? என்னுங்கருத்தைக் காட்டுதற்கென்க.

(உன்றன்னை இத்யாதி.)
இப்படிப்பட்ட உன்னை நாங்கள் நெடுநாள்பட்ட துயரமெல்லாந் தீரப்பாடி,
அப்பாட்டினால் தோற்ற உன்னிடத்துப் பறையைப் பெற்று,
மேலும் பெறவேண்டய பரிசுகள் பல உள் அவற்றையும் நீ குறையறப் பெறுவிக்க வேணுமென்கிறார்கள்.

நாடு புகழும் பரிசினால் –
நெடுநாளாக நாங்கள் எல்லாராலும் பட்ட அவமானம் மறக்கும்படியாக,
‘ஆ! பெண்கள் கண்ணபிரானைக் குறித்து நோன்பு நோற்றுப் பேறு பெற்றபடி என்னே!’ என்று
அனைவரும் கொண்டாடும்படி நீ எம்மை பஹுமானிக்க வேணுமென்றபடி.

பஹுமாநிக்கவேண்டியபடியைக் கூறுகின்றனர், சூடகமே என்று தொடங்கி.

பாடகம் – பாதகடகமென்னும் வடசொற்சிதைவு.
இன்னவை என்று எடுத்துக் கூறப்பட்ட இவ்வாபரணங்களையும் இவை போல்வன மற்றும் பல ஆபரணங்களையும்
நீ உன் கையால் எங்களுக்குப் பூட்ட, நாங்கள் அணிந்தோமாகவேணும்;
அங்ஙனமே ஆடைகளையும் நீ உன் கையால் எங்களுக்கு உடுத்த நாம் உடுத்தோமாக வேணாமென்கிறார்கள்.

(பாற் சோறு இத்தியாதி)
“வையத்து வாழ்வீர்காள்” என்ற பாட்டில் “நெய்யுண்ணோம் பாலுண்ணோம்” என்று பிரதிஜ்ஞை பண்ணின
இவர்கள் இன்று நோன்பு நோற்று முடிக்கையாலே உணவை வேண்டுகின்றன ரென்க.
இன்றளவும் ஆய்ச்சிகள் உணவைத் தவிர்ந்திருக்கின்றனரே; என்று கண்ணபிரான்றானும் உண்ணாதிருந்தமையால்
ஊரில் நெய்பால் அளவற்றுக் கிடக்குமாதலால் “பாற் சோறு மூட நெய் பெய்து முழங்கை வழிவார” என்கிறார்கள்.

“கூடியிருந்து குளிர்ந்து” என்கையாலே,
பசி தீருகைக்காக உண்ணவேண்டுகிற தன்று,
பிரிந்து பட்ட துயரமெல்லாம் தீருமாறு எல்லாருங் கூடிக் களித்திருக்கை உத்தேச்ய மென்பது போதரும்.

———————————————————

ஸ்ரீ கோவில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ காஞ்சி ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ பெரியவாச்சான் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்

ஸ்ரீ திருப்பாவை–மாலே மணிவண்ணா– -ஸ்ரீ திவ்யார்த்த தீபிகை -ஸ்ரீ காஞ்சி ஸ்வாமிகள் –

‘பெண்காள்! “உன்னை யருத்தித்து வந்தோம் பறை தருதியாகில்” என்கிறீர்கள்;
நம்முடைய ஸம்சலேஷ ரஸத்திலே உத்ஸாஹமுடையவர்கள் வேறொன்றை விரும்பக் கூடாமையாலே,
அதென் சொன்னீர்களென்று அதிலே ஒரு ஸம்சயம் பிறவாநின்றது;
அதாகிறது எது? அதற்கு மூலம் எது? அதற்கு வேண்டுவன எவை? அவற்றுக்கு ஸங்க்யை எத்தனை?
இவற்றை விரியச் சொல்லுங்கள்’ என்று கண்ணபிரான் நியமித்தருள,
அதுகேட்ட ஆய்ச்சிகள், ‘பிரானே! உன் முகவொளியை வெளியிலேகண்டு உன் திருநாமங்களை
வாயாரச் சொல்லுகைக்கு ஹேதுவாயிருப்பதொரு நோன்பை இடையர் ப்ரஸ்தாவிக்கையாலே
உன்னோட்டைக் கலவிக்கு அது அவிருத்தமா யிருக்கின்றமையைக் கருதி இடையர் பக்கலில் நன்றி ‘நினைவாலே’
அந்நோன்பிலே இழிந்தோம்; அதற்கு, முன்னோர்கள் செய்து போருவதொன்றுண்டு;
அதற்கு வேண்டும் உபகரணங்களான அங்கங்களும் இவை;
அவற்றையும் தந்தருள வேணுமென்று வேண்டிக்கொள்ளும் பாசுரம், இது.

மாலே மணிவண்ணா மார்கழிநீ ராடுவான்
மேலையார் செய்வனகள் வேண்டுவன கேட்டியேல்
ஞாலத்தை எல்லாம் நடுங்க முரல்வன
பால்அன்ன வண்ணத்துஉன் பாஞ்ச சன்னியமே
போல்வன சங்கங்கள் போய்ப்பா டுடையனவே
சாலப் பெரும்பறையே பல்லாண்டு இசைப்பாரே
கோல விளக்கே கொடியே விதானமே
ஆலின் இலையாய் அருளேலோர் எம்பாவாய்.

பதவுரை

மாலே–(அடியார் பக்கலில்) வியாமோஹமுடையவனே!
மணிவண்ணா–நீலமணி போன்ற வடிவை உடையவனே!
ஆலின் இலையாய்–(ப்ரளயகாலத்தில்) ஆலந்தளிரில் பள்ளிகொள்பவனே!
மார்கழி நீராடுவனான்–மார்கழி நீராட்டத்திற்காக
மேலையார்–உத்தமபுருஷர்கள்
செய்வனகள்–அநுட்டிக்கும் முறைமைகளில்
வேண்டுவன–வேண்டியவற்றை
கேட்டி ஏல்–கேட்கிறாயாகில்; (அவற்றைச் சொல்லுகிறோம்)
ஞாலத்தை எல்லாம்-பூமியடங்கலும்
நடுங்க–நடுங்கும்படி
முரல்வன–ஒலி செய்யக் கடவனவும்
பால் அன்ன வண்ணத்து உன்பாஞ்ச சன்னியமே போல்வன-பால் போன்ற நிறமுடையதான
உன்னுடைய ஸ்ரீபாஞ்சஜந்யத்தை ஒத்திருப்பனவுமான
சங்கங்கள்–சங்கங்களையும்
போய் பாடு உடையன–மிகவும் இடமுடையனவும்
சாலப் பெரு-மிகவும் பெரியனவுமான
பறை–பறைகளையும்
பல்லாண்டு இசைப்பார்–திருப்பல்லாண்டு பாடுமவர்களையும்
கோலம் விளக்கு–மங்கள தீபங்களையும்
கொடி–த்வஜங்களையும்
விதானம்–மேற்கட்டிகளையும்
அருள்–ப்ரஸாதித்தருளவேணும்;
ஏல் ஓர் எம் பாவாய்-.

இவர்கள் “மார்கழி நீராடுவான்” என்றவுடனே, கண்ணபிரான் மேன் மேலும் இவர்கள் வாயைக் கிளப்பி
வார்த்தை கேட்கவிரும்பி, ‘மார்கழியாவதென்? நீராட்டமாவதென்? இது யார்செய்யுங் காரியம்?
அப்ரஸத்தமான தொன்றைச் சொல்லா நின்றீர்களே என்ன;
அது கேட்ட இவர்கள் “தர்மஜ்ஞஸமய: ப்ரமாணம்” இத்யாதிகளை நெஞ்சிற்கொண்டு,
‘சிஷ்டாநுஷ்டாநம் ப்ரமாணமன்றோ? இந்நோன்பு சிஷ்டாநுஷ்டாந ஸித்தமன்றோ?’ என்கிறார்கள்.

இங்ஙன இவர்கள் சிஷ்டாநுஷ்டாநத்தை எடுத்துக் கூறியவாறே,
அவன் ‘பெண்காள்! லோகஸங்க்ரஹார்த்தமாக அவர்கள் அபேக்ஷிதங்களையுஞ் செய்ய நிற்பர்;
அவர்கள் செய்யுமாபோலே அவையெல்லாம் செய்யப்போகாதே’ என்ன;
“வேண்டுவன கேட்டியேல்” என்கிறார்கள்.
அவர்கள் செய்து போருமவற்றில் இப்போது அதிகரித்த காரியத்திற்கு அபேக்ஷிதமுமாய்
ஸ்வரூபத்திற்கு அவிருத்தமுமாயிருக்குமவற்றைக் கேட்கிறாயாகில் என்றபடி.

“ஞாலத்தை எல்லாம்” என்றது
“ஞாலமெல்லாம்” என்றபடி; உருபு மயக்கம் அன்றேல்,
“நடுங்க” என்னும் வினையெச்சத்திற்குப் பிறவினைப் பொருள் கொள்ளவேண்டும்.

திருப்பள்ளி யெழுச்சிக்குச் சங்குகள் வேண்டும்;
புறப்பாட்டுக்குப் பறைவேண்டும்;
பறை கொட்டிக்கொண்டு புறப்படும்போது எதிரே நின்று திருப்பல்லாண்டுபாட அரையர் வேண்டும்;
பாடுவார் எங்கள் முகத்திலே விழித்து நாங்கள் அவர்கள் முகத்திலே விழித்துக்கொண்டு போம்படி மங்களதீபம் வேண்டும்;
நெடுந்தூரத்திலேயே எங்கள் திரளைக்கண்டு சிலர் வாழும்படி முன்னே பிடித்துக்கொண்டு போவதற்குக் கொடிவேண்டும்;
புறப்பட்டுப் போம்போது பனி தலைமேல் விழாதபடி காக்க ஒரு மேற்கட்டி வேண்டும்?
ஆகிய இவ்வுபகரணங்களையெல்லாம் நீ தந்தருளவேணு மென்கிறார்கள்.

இது கேட்ட கண்ணபிரான்,
‘பெண்காள்! இவ்வளவு பொருள்களை நான் எங்ஙனே சேமித்துத் தரவல்லேன்?
இஃது எனக்கு மிகவும் அரிய காரியமாயிற்றே!’ என்ன;

உன்னுடைய சிறிய வயிற்றிலே பெரிய லோகங்களெல்லாவற்றையும் வைத்து ஒரு ஆலந்தளிரிலே கிடந்து
அகடிதங்களைச் செய்யவல்ல உனக்குங் கூட அரிய தொன்றுண்டோ? என்னுங்கருத்துப்பட
“ஆலினிலையாய்!” என விளிக்கின்றனர்.

———————————————————

ஸ்ரீ கோவில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ காஞ்சி ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ பெரியவாச்சான் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்

ஸ்ரீ திருப்பாவை–ஒருத்தி மகனாய்ப் பிறந்து– -ஸ்ரீ திவ்யார்த்த தீபிகை -ஸ்ரீ காஞ்சி ஸ்வாமிகள் –

கீழ்ப்பாட்டில் மங்களாசாஸநம் பண்ணின பெண்களை நோக்கிக் கண்ணபிரான்,
‘பெண்காள்! நம்முடைய வெற்றிக்குப் பல்லாண்டு பாடுகை உங்களுக்கு ஜந்மஸித்தம்;
இது கிடக்க, நீங்கள் இக்குளிரிலே உங்களுடலைப் பேணாமல் வருந்திவந்தீர்களே!
உங்களுடைய நெஞ்சிலோடுகிறது வெறும் பறையேயோ? மற்றேதேனுமுண்டோ?’ என வினவ;
அது கேட்ட பெண்கள், பிரானே! உன்னுடைய குணங்களை நாங்கள் பாடிக் கொண்டு வருகையாலே
ஒரு வருத்தமும் படாமல் சுகமாக வந்தோம்; பறை என்று ஒரு வ்யாஜத்தை யிட்டு நாங்கள் உன்னையே காண்!
பேறாகவே நினையா நின்றோம்’ என்று விடை கூறுவதாய்ச் செல்லும் பாசுரம், இது–

ஒருத்தி மகனாய்ப் பிறந்து ஓர் இரவில்
ஒருத்தி மகனாய் ஒளித்து வளரத்
தரிக்கிலான் ஆகித்தான் தீங்கு நினைந்த
கருத்தைப் பிழைப்பித்துக் கஞ்சன் வயிற்றில்
நெருப்பென்ன நின்ற நெடுமாலே உன்னை
அருத்தித்து வந்தோம் பறைதருதி யாகில்
திருத்தக்க செல்வமும் சேவகமும் யாம்பாடி
வருத்தமும் தீர்ந்து மகிழ்ந்தேலோர் எம்பாவாய்.

பதவுரை

ஒருத்தி–தேவகிப் பிராட்டியாகிற ஒருத்திக்கு
மகன் ஆய்–பிள்ளையாய்
பிறந்து–அவதரித்து
ஓர் இரவில்–(அவதார காலமாகிய அந்த) ஒரு ராத்திரியில் (திருவாய்ப்பாடியில் நந்தகோபர் திருமாளிகையில் வந்து சேர்ந்து),
ஒருத்தி–யசோதைப் பிராட்டியாகிற ஒருத்தி யினுடைய
மகன் ஆய்–பிள்ளையாக
ஒளித்து வளர–ஏகாந்தமாக வளருங் காலத்தில்
தான்–தான் (கம்ஸன்)
தரிக்கிலான் ஆகி–(அங்ஙனம் வளர்வதைப்) பொறாதவனாய்
தீங்கு நினைந்த–(இவனை எப்படியாகிலும் கொல்லவேணும் என்று) தீங்கை நினைத்த
கஞ்சன்–கம்ஸனுடைய
கருத்தை–எண்ணத்தை
பிழைப்பித்து–வீணாக்கி
வயிற்றில்–(அக்கஞ்சனுடைய) வயிற்றில்;
நெருப்பு என்ன நின்ற–‘நெருப்பு’ என்னும்படி நின்ற
நெடு மாலே–ஸர்வாதிகனான எம்பெருமானே!
உன்னை–உன்னிடத்தில்
அருத்தித்து வந்தோம்–(புருஷார்த்தத்தை) யாசியா நின்று கொண்டு வந்தோம்;
பறை தருதி ஆகில்–எங்களுடைய மநோரதத்தை நிறைவேற்றித் தருவாயாகில்
திரு தக்க செல்வமும்–பிராட்டி விரும்பத்தக்க ஸம்பத்தையும்
சேவகமும்–வீர்யத்தையும்
யாம் பாடி–நாங்கள் பாடி
வருத்தமும் தீர்ந்து–(உன்னைப் பிரிந்து பாடுகிற துயரம் நீங்கி
மகிழ்ந்து–மகிழ்ந்திடுவோம்;
ஏல் ஓர் எம் பாவாய்–.

அரிய தொழில்களையும் எளிதாகச் செய்து முடித்தவுனக்கு எங்கள் வேண்டுகோளைத் தலைக்கட்டித்
தருவதுமிகவுமெளியதே என்னுங் கருத்துப்படக் கண்ணபிரானை விளிக்கின்றனர், முன் ஐந்தடிகளால்.

“தேவகி மகனாய்ப் பிறந்து யசோதை மகனாய் ஒளித்துவளர” என்னாமல்,
ஒருத்தி மகனாய்ப் பிறந்து… ஒருத்தி மகனாய் ஒளித்துவளர” என்றது –
அத் தேவகி யசோதைகளின் ஒப்புயர்வற்ற வைலக்ஷண்யத்தை உளப்படுத்தியவாறு.
‘தேவகி கண்ணனைப் பெற்ற பாக்கியவதி. யசோதை கண்ணனை வளர்த்தெடுத்த பாக்கியவதி’ என்று
உலகமடங்கலும் புகழும்படியான அவர்களது வீறுபாட்டை,
‘ஒருத்தி’ என்ற சொல் நயத்தால் தோற்றுவிக்கிறபடி. ஒருத்தி – அத்விதீயை என்றபடி.

கண்ணபிரான் யசோதையினிடத்து வளர்ந்தவளவையே கொண்டு அவனை
அவளது மகனாகக் கூறுதல் பொருந்துமோ? எனின்;
அழுது முலைப்பால் குடித்த இடமே பிறந்தவிடமாதலாலும், கண்ணபிரான் அழுது முலைப்பால் குடித்ததெல்லாம்
யசோதையிடத்தே யாதலாலும், திரு ப்ரதிஷ்டை பண்ணினவர்களிற் காட்டிலும்
ஜீர்ணோத்தாரணம் பண்ணினவர்களே முக்கியராதலாலும் கண்ணபிரான் யசோதைக்கே மகனாவனென்க.

ஒளித்துவளர –
பிறந்தவிடத்தில் ப்ரகாசமாக இருக்க வொண்ணாதாப் போலவே, வந்து சேர்ந்த விடத்திலும் விஷ த்ருஷ்டிகளான
பூதநாதிகளுக்கு அஞ்சி ஒளித்து வளர்ந்தபடி.
“வானிடைத் தெய்வங்கள் காண, அந்தியம்போது அங்கு நில்லைன்” என்று
அநுகூலர் கண்ணிலும் படவொண்ணாதபடி அடக்குமவர்கள் பரதிகூலர் கண்ணில் படவொட்டுவர்களோ?
“அசுரர்கள் தலைப்பெய்யில் யவங்கொலாங்கென்றாழு மென்னுருயிர் ஆன்பின் போகேல்”
“கண்ணா நீ நாளைத்தொட்டுக் கன்றினபின் போகேல் கோலஞ்செய் திங்கேயிரு” இத்யாதி.

தரிக்கிலானாகி –
நாரதாதிகள் கம்ஸனிடத்துச் சென்று, ‘உன்னுடைய சத்துரு திருவாய்ப்பாடியிலே வளராநின்றான்’ என்ன,
அவன் அதுகேட்ட மாத்திரத்திலே, ‘நம் கண் வட்டத்திலில்லையாகில் என்செய்தாலென்?’ என்றிராமல்,
‘சதுரங்க பலத்தோடே கூடி ஐச்வர்யத்திற்கு ஒரு குறையுமின்றியே இருந்தோமாகில் வந்தவன்று பொருகிறோம்’ என்று
ஆறியிராமல் அப்பொழுதே தொடங்கித் தீங்குசெய்கைக்கு உறுப்பான பொறாமையைச் சொல்லுகிறது.

தீங்கு நினைத்த –
சகடம், கொக்கு, கன்று, கழுதை, குதிரை, விளாமரம், குருநதமரம் முதலிய பல வஸ்துக்களில்
அசுரர்களை ஆவேசிக்கச்செய்தும், பூதனையை அனுப்பியும், வில்விழவுக்கொன்று வரவழைத்துக் குவலயாபீடத்தை ஏவியும்,
இப்படியாகக் கண்ணபிரானை நலிவதற்குக் கஞ்சன் செய்த தீங்குகட்கு ஓர் வரையறை யில்லாமை யுணர்க.

கருத்தைப் பிழைப்பித்து –
எவ்வகையிலாவது கண்ணனை முடித்துவிட்டு இறுதியில் மாதுல ஸம்பந்தத்தைப் பாராட்டி
‘ஐயோ! என் மருமகன் இறந்தொழிந்தானே!’ என்று கண்ணீர்விட்டு அழுது துக்கம்பாவிக்கக் கடவோம்
என்று நினைத்திருந்த கம்ஸனுடைய நினைவை அவனோடே முடியும்படி செய்தருளினனென்க.
பிழைப்பித்தல் – பிழையை உடையதாகச் செய்தல். பாழாக்கி என்பது தேர்ந்த பொருள்.

கஞ்சன் வயிற்றில் நெருப்பென்ன நின்ற நெடுமாலே –
“போய்ப்பாடுடைய நின்தந்தையுந் தாழ்த்தான் பொருதிறற் கஞ்சன் கடியன்,
காப்பாருமில்லைக் கடல்வண்ணா! உன்னைத் தனியே போயெங்குந்திரிதி”,
“என்செய்ய வென்னை வயிறுமறுக்கினாய் ஏது மோரச்சமில்லை,
கஞ்சன் மனத்துக்கு உகப்பனவே செய்தாய் காயாம் பூவண்ணங்கொண்டாய்!”,
“வாழகில்லேன் வாசுதேவா!” என்று கண்ணபிரானுடைய சேஷ்டைகளை நினைத்து வயிறெரிந்து கூறும்
பெண்டிருடைய வயிற்றிலிருந்த நெருப்பையெல்லாம்வாரிக் கண்ணபிரன் கஞ்சன் வயிற்றில் எறிந்தனன் போலும்.
ஸ்ரீகிருஷ்ணன் தேவகியின் வயிற்றிற்குப் பிள்ளையாகவும் கஞ்சன் வயிற்றிற்கு நெருப்பாகவு மிருப்பனென்ன.
நெடுமாலே! என்ற விளியினாற்றலால் – இப்படி நாட்டிற்பிறந்து படாதனபட்டுக் கஞ்சனைக் கொன்றது
அடியாரிடத்துள்ள மிக்க வியாமோஹத்தினால் என்பது போதரும்.

இங்ஙனங் கண்ணபிரானை ஆய்ச்சிகள் ஸம்போதிக்க, அதுகேட்ட கண்ணபிரான்!,
“பெண்காள்! நீங்கள் சொல்லியபடி நான் கஞ்சன் வயிற்றில் நெருப்பென்று நின்றது உண்டு;
அதுகிடக்க, இப்போது நான் உங்களுக்குச் செய்யவேண்டுவதென்?” என்று கேட்க, மறுமொழி கூறுகின்றனர்:-
பிரானே! எங்களுக்கு நீ பிறந்துகாட்டவும் வேண்டா; வளர்ந்து காட்டவும் வேண்டா; கொன்று காட்டவும் வேண்டா,
உன்னைக் காட்டினால் போதும்’ என்ற கருத்துப்படக் கூறுமாறுகாண்க.

(உன்னை அருத்தித்து வந்தோம்,) “என்னை யாக்கிக் கொண்டெனக்கே தன்னைத் தந்த கற்பகம்” என்றபடி
அடியார்க்கு நீ வேறொன்றைக் கொடாதே உன்னையே உன்னையே கொடுக்குமவனாதலால்,
நாங்கள் உன்னையே வேண்டி வந்தோம். இவர்கள் இங்ஙனஞ் சொல்லக்கேட்ட கண்ணபிரான்,
‘பெண்காள்! “பறைகொள்வான் இன்று யாம் வந்தோம்” என்று ஒருகால் சொல்லுகிறீர்கள்; இஃது என்னே!
பரஸ்பர விருத்தமாகப் பேசுகின்றீர்களே!’ என்று கேட்க;
இவர்கள், மீண்டும் “பறைதருதியாகில்” என்கிறார்கள்;

பறை என்னும் பதத்தின் பொருளைச் “சிற்றஞ் சிறுகாலை” என்ற பாட்டிலன்றோ இவர்கள் வெளியிடுகின்றனர் –
“இற்றைப் பறைகொள்வானன்றுகாண்” இத்யாதியால்.

“தருதியாகில்” என்ற சொல்லாற்றாலால், சேதநனுடைய க்ருத்யமொன்றும் பல ஸாதநமாகமாட்டாது;
பரம சேதநனுடைய நினைவே பலஸாதநமென்னும் ஸத்ஸம் பரதாயார்த்தம் வெளிப்படையாம்.

‘பெண்காள்! உங்களுடைய கருத்தை அறிந்துகொண்டேன்; நீங்கள் வந்தபடிதான் என்?
வருகிறபோது மிகவும் வருத்தமுற்றீர்களோ?’ என்று உபசரித்துக் கேட்க;
‘பிரானே! உன்னுடைய ஐச்வரியத்தையும் ஆண் பிள்ளைத் தனத்தையும் அடியோம் வாயாரப் பாடிக் கொண்டு
வந்தோமாகையால் எமக்கு ஒரு வருத்தமுமில்லை’ என்கிறார்கள்.

———————————————————

ஸ்ரீ கோவில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ காஞ்சி ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ பெரியவாச்சான் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்

ஸ்ரீ திருப்பாவை–அன்று இவ் உலகம் அளந்தாய்– -ஸ்ரீ திவ்யார்த்த தீபிகை -ஸ்ரீ காஞ்சி ஸ்வாமிகள் –

பாரதப் போரில் அர்ஜுநன் ‘இரண்டு சேனைகளின் நடுவே தேரைக் கொண்டுபோய் நிறுத்து’ என்ன,
அங்ஙனமே செய்த கண்ணபிரான் பெண்களின் வேண்டுகோளை மறுக்க மாட்டாதானாதலால்
அவர்களின் பிரார்த்தனைக்கு இசைந்து, ‘பெண்காள்! இதோ புறப்பட்டு வருகிறேன்’ என்று சொல்லித்
திருப்பள்ளியறையில் நின்றும் திவ்ய ஸிம்ஹாஸனத்தளவும் வரத்தொடங்க,
அதனைக் கண்ட ஆய்ச்சிகள்,
பண்டு தண்டகாரணிய வாசிகளான முனிவர் ‘இராமபிரானைக் கண்டவுடனே ராஷஸரால் நமக்கு நேரும்
பரிபவங்களைச் சொல்லி முறையிட வேணும்’ என்று பாரித்திருந்தவர்,
இராமபிரானைக் கண்டவாறே ராக்ஷஸ பரிபவங்களை மறந்து மங்களா சாஸநம் பண்ணத்தொடங்கினாற்போல,
இவர்களும் தங்கள் மநோர தங்களையெல்லாம் மறந்து
‘இத்திருவடிகளைக் கொண்டோ இவனை நாம் நடக்கச் சொல்லுவது!’ என வருந்தி
அத் திருவடிகளை யெடுத்து முடிமேற் புனைந்து கண்களில் ஒற்றிக்கொண்டு,
பண்டு உலகளந்தருளினவற்றையும் சகட முதைத்தவாற்றையும் நினைந்து வயிறெரிந்து
இத் திருவடிகட்கு ஒரு தீங்கும் நேரா தொழியவேணுமென்று மங்களாசாஸஞ் செய்வதாய்ச் செல்லும் பாசுரம், இது–

அன்று இவ் உலகம் அளந்தாய் அடிபோற்றி
சென்றங்குத் தென்இலங்கை செற்றாய் திறல்போற்றி
பொன்றச் சகடம் உதைத்தாய் புகழ்போற்றி
கன்று குணில்ஆ வெறிந்தாய் கழல்போற்றி
குன்று குடையாய் எடுத்தாய் குணம்போற்றி
வென்று பகைகெடுக்கும் நின்கையில் வேல்போற்றி
என்றென்றுன் சேவகமே ஏத்திப் பறைகொள்வான்
இன்றுயாம் வந்தோம் இரங்கேலோர் எம்பாவாய்.

பதவுரை

அன்று–(இந்திரன் முதலானவர்கள் மஹாபலியால் கலிவு பட்ட)
அன்று அக்காலத்தில்
இ உலகம்–இந்த லோகங்களை
அளந்தாய்–(இரண்டடியால்) அளந்தருளினவனே!
அடி-(உன்னுடைய அத்) திருவடிகள்
போற்றி–பல்லாண்டு பல்லாண்டு வாழ்க’
அங்கு–பிராட்டியைக் களவு கண்ட இராவணனிருக்குமிடத்தில்
கன்று–கன்றாய் நின்ற ஒரு அஸுரனை (வத்ஸாஸுரனை,)
குணிலா–எறிதடியாக் (கொண்டு)
எறிந்தாய்–(கபித்தாஸுரன் மீது எறிந்தருளினவனே
கழல்–(உன்னுடைய) திருவடிகள் போற்றி!-’
குன்று–கோவர்த்தனகிரியை
குடையா–குடையாக
எடுத்தாய்–தூக்கினவனே;
குணம்–(உன்னுடைய ஸௌசீல்ய ஸௌலப்யாதி) குணங்கள்
போற்றி!-’
வென்று–(பகைவரை) ஜபித்து
பகை–த்வேஷத்தை
சென்று–எழுந்தருளி
தென் இலங்கை-(அவனுடைய பட்டணமாகிய) அழகிய லங்காபுரியை
செற்றாய்–அழித்தருளினவனே!
திறல்–(உன்னுடைய) மிடுக்கு
போற்றி-பல்லாண்டு வாழ்க’
சகடம் பொன்ற-சகடாஸுரன் முடியும்படி
உதைத்தாய்–(அச்சகடத்தை) உதைத் தருளினவனே!
புகழ்-(உன்னுடைய) கீர்த்தியானது போற்றி!-
கெடுக்கும்-அழிக்கின்ற
நின் கையில் வேல் போற்றி–உனது திருக்கையிலுள்ள வேல் வாழ்க’
என்று என்று–என்றிப்படிப் பலவாறாக மங்களாசாஸநம் பண்ணிக் கொண்டு
உன் சேவகமே–உன்னுடைய வீர்யங்களையே
ஏத்தி–புகழ்ந்து கொண்டு
யாம்’–அடியோம்
இன்று–இப்போது
பறை கொள்வான் வந்தோம்–பறை கொள்வதற்காக (உன்னிடம்) வினை கொண்டோம்
இரங்கு–கிருபை பண்ணியருள்’
ஏல் ஓர் எம் பாவாய்-.

உலகளந்தருளினபோது அமரர்கள் தங்கள் பிரயோஜநத்தைப் பெற்று அவ்வளவோடே மீண்டனரேயன்றி,
‘இம் மெல்லடிகளைக் கொண்டு காடுமோடையும் அளக்கப் பண்ணினோமே!” என்று வயிறெரிந்து
அத்திருவடிகட்குக் காப்பிட்டார் ஆருமில்லை என்கிற குறைதீர
இப்போது இவ்வாயர் மாதர் மங்களாசாஸநம் பண்ணுகின்றனரென்க.
இவ்வுலகம் என்ற சொல்லாற்றலால் மென்மை பொருந்திய திருக் கைகளை யுடைய பிராட்டிமாரும்
பிடிக்கக் கூசும்படி புஷ்பஹாஸ ஸுகுமாரமான திருவடி எங்கே!
உடையங்கடியனவூன்று வெம்பாற்களுடைக்கடிய வெங்கானிடங்கள் எங்கே! என்ற வாறு தோற்றும்.

அளந்தாய்!- ‘அளந்தான்’ என்பதன் ஈறுதிரிந்த விளி.
போற்றி, வாழி, பல்லாண்டு- இவை ஒரு பொருட்சொற்கள்.
அடி போற்றி-‘ தாளாலுலக மளந்த அசவுதீரவேணும் என்றபடி.

போன்ற-பொடி பொடியாம்படி என்றபடி.
புகழ் – பெற்ற தாயுங்கூட உதவப் பெறாத ஸமயத்தில் தன் வலியையே கொண்டு தன்னைக் காத்தமையால் வந்த கீர்த்தி.

முள்ளைக் கொண்டே முள்ளைக் களைவதுபோல் துஷ்டரைக் கொண்டே துஷ்டரைகளையும் வல்லமை
கன்று குணிலாவெறிந்த வரலாற்றினால் விளங்கும். குணில்- எறிகருவி.
கன்றைக் குணிலாகக் கொண்டெறிந்த திருக்கையாயிருக்க,
அதற்குப் போற்றி யென்னாதே, “கழல் போற்றி” என்றது சேருமாறென்? எனில்’
(ஆறாயிரப்படி.) “விளாவை இலக்காகக் குறித்துக் கன்றை எறி கருவியாகக் கொண்டு எறிவதாக நடந்த போது
குஞ்சித்த திருவடிகளில் வீரக் கழலையும் அகவாயிற் சிவப்பையுங் கண்டு காப்பிடுகிறார்கள்.”

“(அடிபோற்றி!கழல்போற்றி.)
நீட்டின திருவடிகளுக்கும் குஞ்சித்த திருவடிகளுக்கும் சூழ்ந்திருந்து பரிவாரைப் போலே பரிகிறார்கள்.”

இந்திரன் மேகங்களை ஏவி மழைபெய்வித்துத் திருவாய்ப்பாடியிலுள்ள சராசரங்களனைத்துக்கும்
பெருத்த தீங்கை உண்டுபண்ணப் புகுந்ததற்குக் ‘கண்ணபிரான் சீற்றமுற்று அவ்விந்திரன் தலையை
அறுத்தெறிய வல்லமை பெற்றிருந்தபோதிலும், அப்பிரான் அவன் திறந்து இறையுஞ் சீற்றங்கொள்ளாமல்,
‘நம்மிடத்தில் ஆநுகூல்ய முடைய இந்திரனுக்கு இக்குற்றம் ப்ராமாதிகமாக வந்ததென்றோ,
பெரும் பசியாற்பிறந்த கோபத்தினால் இப்போது தீங்கிழைக்க ஒருப்பட்டானேலும்
சிறிது போது சென்றவாறே தானே ஓய்வன்’ இவனுடைய உணவைக் கொள்ளை கொண்ட நாம்
உயிரையுங்கொள்ளை கொள்ளக் கடவோமல்லோம்’ எனப் பொருள் பாராட்டி,
அடியாரை மலையெடுத்துக் காத்த குணத்திற்குப் பல்லாண்டு பாடுகின்றனர்.

(வேல்போற்றி.)
வெறுங்கையைக் கண்டாலும் போற்றி! என்னுமவர்கள்,
வேல்பிடித்த அழகைக் கண்டால் போற்றி! என்னாதொழிவாரோ?

“அடிபோற்றி, திறல்போற்றி, புகழ்போற்றி, கழல்போற்றி, குணம்போற்றி, வேல்போற்றி!” என்று
இவர்கள் நாக்குக்கு இடும் ஷட்ரஸமிருக்கிறபடி.

“பறைகொள்வான் இன்றுயாம் வந்தோம்” என்றது-
என்றைக்கு மேழேழ் பிறவிக்கும் உன்றன்னோடு உற்றோமேயாய் உனக்கே நாமாட்செய்யவந்தோம் என்றபடி.

யாம் வந்தோம் இரங்கு என்ற சொல்லாற்றலால், பரகத ஸ்வீகாரமே ஸ்வரூபா நுரூபமென்றும்,
ஸ்வகத ஸ்வீகாரம் ஸ்வரூப விருத்தமென்றும் துணிந்திருக்கின்ற அடியோங்கள் உன் வரவை எதிர் பார்த்திருக்க
வேண்டியவர்களாயினும், ஆற்றாமையின் மிகுதியால் அங்ஙனமிருக்க வல்லமையற்று வந்துவிட்டோம்,
இக் குற்றத்தைப் பொருத்தருள வேணுமென வேண்டுகின்றமை தோற்றும்.

இன்று+யாம், இன்றியாம்’ “யவ்வரின் இய்யாம்” என்பது நன்னூல்.

———————————————————

ஸ்ரீ கோவில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ காஞ்சி ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ பெரியவாச்சான் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்

ஸ்ரீ திருப்பாவை–மாரி மலை முழைஞ்சில்– -ஸ்ரீ திவ்யார்த்த தீபிகை -ஸ்ரீ காஞ்சி ஸ்வாமிகள் –

இவ்வாய்ச்சிகள் “சங்கமிருப்பார்போல் வந்து தலைப்பெய்தோம்” என்று
வேறு புகலற்று வந்து விழுந்தோ மென்றதைக் கேட்டருளின கண்ணபிரான், கடுக உணர்ந்தருளி,
“பெண்காள்! மிகவும் வருந்தி இவ்வளவும் வந்தீர்களே!
உங்களிருப்பிடந் தேடிவந்து உங்களை நோக்குகையன்றோ எனக்குக் கடமை!
என் ஸ்வரூபத்தை நீங்கள் நன்கு உணர்வீர்களன்றோ?
யாரேனும் பகைவர் கையிலகப்பட்டு வ்யஸநப்பட்டு நம்மிடம் வந்து முறைப்பட்டால்,
நான் அவர்களின் வருத்த மிகுதியைக் கண்ணுற்று, ஆ! ஆ!! உங்களுக்கு ஒரு வருத்தம் வருதற்கு
முன்னமே வந்து உங்களை நோக்க வேண்டிய கடமையையுடைய நான் அங்ஙனம் முந்துற வரப் பெறாதொழியினும்
வருத்தம் நேர்ந்தவுடனேயாகிலும் வந்து உதவப்பெறலாமே’ அங்ஙனமும் வந்து உதவப் பெற்றிலேனே’
வருத்தமுற்ற நீங்களே உற்ற வருத்தத்தை என்னிடம் வந்து, முறையிட்டுக் கொள்ளும்படி
நான் அந்ய பரனா யிருந்தொழிந்தேனே’ என்னுடைய இக்குற்றத்தை நீங்கள் பொறுத்தருள வேணும்’ என்று
அஞ்சி நடுங்கிக் கூறும் முறையையுடைய என் ஸ்வரூப ஸ்வபாவங்கள் உங்களுக்குத் தெரிந்தவையே யன்றோ
உங்களை நான் இவ்வளவு வருத்த முறுத்தியதைப் பற்றிப் பொறை வேண்டுகின்றேன்.
இனி உங்கள் காரியத்தைக் குறையறத் தலைகட்டித் தருகின்றேன்:
உங்களுக்கு நான் செய்யவேண்டுவதென்?” என்ன’
அதனைக் கேட்ட ஆய்ச்சிகள், “பிரானே! எங்களுடைய மநோரதம் இப்படி ரஹஸ்யமாக
விண்ணப்பஞ் செய்யக் கூடியதன்று’ பெரிய கோஷ்ட்டியாக எழுந்தருளியிருந்து கேட்டருளவேணும்” என்று
ஆஸ்தானத்திற் புறப்பாடு ஆக வேண்டிய கிரமத்தை விண்ணப்பஞ்செய்யும் பாசுரம் இது–

மாரி மலை முழைஞ்சில் மன்னிக் கிடந்துஉறங்கும்
சீரிய சிங்கம் அறிவுற்றுத் தீவிழித்து வேரி
மயிர்பொங்க எப்பாடும் பேர்ந்துஉதறி
மூரி நிமிர்ந்து முழங்கிப் புறப்பட்டுப்
போருமா போலேநீ பூவைப்பூ வண்ணாஉன்
கோயில்நின்று இங்ஙனே போந்தருளிக் கோப்புடைய
சீரிய சிங்கா சனத்துஇருந்து யாம்வந்த காரியம்
ஆராய்ந்து அருளேலோர் எம்பாவாய்.

பதவுரை

மாரி–மழைகாலத்தில்
மலை முழஞ்சில்–மலையிலுள்ள குஹைகளில்
மன்னி கிடந்து–(பேடையும் தானும் ஒரு வஸ்து என்னலாம்படி) ஒட்டிக் கொண்டு கிடந்து
உறங்கும்–உறங்கா நின்ற
சீரிய சிங்கம்–(வீர்யமாகிற) சீர்மையை யுடைய சிங்கமானது
அறிவுற்று–உணர்ந்தெழுந்து
தீ விழித்து–நெருப்புப் பொறி பறக்கும்படி கண்களை விழித்து
வேரி மயிர்–(ஜாதிக்கு உரிய) பரிமள முள்ள உளைமயிர்களானவை
பொங்க–சிலும்பும்படி
எப்பாடும்–நாற் புறங்களிலும்
பேர்ந்து–புடை பெயர்ந்து (அசைந்து)
உதறி–(சரிரத்தை) உதறி
மூரி நிமிர்ந்து–சோம்பல் முறித்து
முழங்கி–கர்ஜனை பண்ணி
புறப்பட்டு போதரும் ஆ போலே–வெளிப் புறப்பட்டு வருவது போல,
பூவை பூ வண்ணா–காயம் பூப்போன்ற உறத்தை யுடைய பிரானே!
நீ–நீ
உன் கோயில் நின்று–உன்னுடைய திருக்கோயிலினின்றும்
இங்ஙனே போந்தருளி–இவ்விடத்தேற (ஆஸ்தாநத்தில்) எழுந்தருளி
உன் கோயில் நின்று
கோப்பு உடைய–அழகிய ஸந்நிவேசத்தை யுடைய
சீரிய–லோகோத்தரமான
சிங்காசனத்து-எழுந்தருளியிருந்து
யாம் வந்த காரியம்-நாங்கள் (மநோரதித்துக் கொண்டு) வந்த காரியத்தை
ஆராய்ந்து–விசாரித்து
அருள்–கிருபை செய்ய வேணும்’
ஏல் ஓர் எம் பாவாய்

வர்ஷா காலத்தில் எல்லாவிடங்களும் ஒரு நீர்க் கோப்பாகும்படி மழை பெய்து வழியெல்லாம் தூறாகி
ஸஞ்சாரத்திற்கு அயோக்யமாயிருக்குமாதலால் அம்ஸமாக அரசர்களும் தத்தம் பகைவரிடத்துள்ள பகையையும் மறந்து,
சேனைகளைத் திரட்டிக் கொண்டு போர்புரியப் புறப்படுவதைத் தவிர்ந்து நாலாறு திங்கள் வரை
அந்தபுரத்தில் மன்னிக்கிடப்பர்’
சக்ரவர்த்தித் திருமகனும் பிராட்டியைப் பிரிந்த பின்னர் விரைவில் முயன்று அவளை வருவித்துக் கொள்ள வேண்டியிருந்தும்
வர்ஷா காலத்தில் மஹாராஜர் வெளிப்புறப்பட வொண்ணாதென்று ஸுக்ரிவ மஹாராஜரைத் தாரையோடு கூடிக்
கிடந்துறங்கவிட்டுத் தானும் இளையபெருமாளுமாக மால்யவத் பர்வதத்தில்; மிக்க வருத்தத்துடனே
அக்காலத்தைக் கழித்தருளினரன்றோ?
ஆனபின்பு மாரிகளுமானது பிரிந்தார் கூடுங்காலமாயும், கூடினார் ஸுரதரஸ மநுபவிக்குங் காலமாயுமிருக்குமாதலால்
சிங்கங்களும் அக்காலத்தில் பர்வத குஹைகளிற் கிடந்துறங்கும்’
அக்குஹை வாசலில் களிறுகள் வந்தடைந்து பிளிறினாலும் அவ்வொலி செவிப்படாத வாறாகவே அவை கிடந்துறங்கும்’
மாரிகாலங் கழிந்தவாறே அவை உறக்கத்தை விட்டெழுந்து, ‘நம் எல்லைக்குள் புகுந்தாரார்? எனச்சீறி
நோக்குவதுபோற் கண்களில் நெருப்புப் பொறி பறக்கும்படி விழித்து நாற்புறமும் நோக்கி,
உளைமயிர்கள் சிலம்பு மாறு சுற்றும் அசைந்து, உறங்கும்போது அவயவங்களை முடக்கிக்கொண்டு
கிடந்தமை யாலுண்டான திமிர்ப்பு தீரும்படி அவயவங்களைத் தனித்தனியே உதறி,
உலாவுகைக்கு உடல் விதேயமாம்படி உடலை ஒன்றாக நிமிர்த்து (சோம்பல் முறித்து என்றபடி),
மற்ற துஷ்ட மிருகங்கள் கிடந்த விடத்திற் கிடந்தபடியே உயிர் மாய்ந்து முடியும்படி வீர கர்ஜனை பண்ணிப் பின்பு
தன் இருப்பிடத்தை விட்டு யதேச்சமாக ஸஞ்சரிப்பதற்காக வெளிப்புறப்படுவது இயல்பு.
அங்ஙனமே கண்ணபிரான் புறப்பட்டு சிங்காசனத்தேற எழுந்தருளுமாறு வேண்டுகின்றனர்.
சிங்கம் மலைமுழஞ்சிற் கிடந்துறங்குவது போல் இவ்வசோதை யிளஞ்சிங்கம்
“நப்பின்னை கொங்கைமேல் வைத்துக்கிடந்த மலர்மார்பா!” என்றபடி
நீளா துங்கஸ்தநகிரி தடீ ஸுப்தமாயிருக்கும்படி காண்க.

சிங்கம் பிறக்கும் போதே “மருகேந்திரன்” என்றும் “ம்ருகராஜன்” என்றும் சிறப்புப் பெயரைப்
பெறுதல் பற்றிச் சீரியசிங்க மெனப்பட்டது.
கண்ண பிரானும் நரஸிம்ஹாவதாரத்திற் போற் சிலபாகஞ் சிங்கமாயும் சிலபாகம் மானிடமாயுமிருக்கை யன்றியே
“சிற்றாயர் சிங்கம்” “எசோதை யிளஞ்சிங்கம்” என்றபடி
பூர்ண ஸிம்ஹமாயிருத்தலால், சீரிய என்னு மடைமொழி இவனுக்கு மொக்குமென்க.

அறிவுற்று – என்ற சொல்லற்றலால்,
அடியோடு அறிவில்லாததொரு வஸ்துவுக்கு அறிவு குடிபுகுந்தமை தோன்றும்’
சிங்கம் பேடையைக் கட்டிக் கொண்டு கிடந்துறங்கும்போது அறிவிழந்திருக்கும்.
கண்ணபிரானும் அடியார் காரியத்தைச் செய்ய நினைத்து உணர்வதற்கு முன்னர்
அறிவற்றதொரு பொருளாகவேயன்றோ எண்ணப் படுவன்.

தீவிழித்து-
கண்ணபிரான் ஆய்ச்சிகளின் கூக்குரலைக்கேட்டு உணர்ந்தனனாதலால்,
“இவர்கள் இங்ஙனம் கூக்குரலிடும்படி இவர்கட்கு யாரால் என்ன துன்பம் நேர்ந்ததோ!” என்று
உடனே திருக்கண்கள் சீற்றந் தோற்றச் சிவக்குமென்க. (அடியாருடைய பகைவரைப் பற்றின சீற்றம்)

வேர்மயிர் பொங்க –
சிங்கத்தின் ஸடைகளில் ஜாதிக்கு ஏற்றதொரு பரிமளமுண்டாதல் அறிக.
கிடந்துறங்கும்போது உளைமயிர்கள் நெருக்குண்டு அமுங்கிக் கிடக்குமாதலால், உணர்ந்தவுடனே
அவற்றை மலரச் செய்வது சாதியல்பு.
அங்ஙனமவற்றை மலரச்செய்வதற்காக, எப்பாடும் போந்து உதறும்.
எப்பாடும் – எல்லாப் பக்கங்களிலும் என்றபடி.
பேர்ந்து – பெயர்ந்து என்றவாறு.
பெயர்தல் – அசைதல்.
மூரி என்று – சோம்பலுக்குப் பெயர்’
“மூரி நிமிர்ந்து” என்றது – சோம்பல் தீரும்படி நிமிர்ந்து என்றபடி.

(“யாம்வந்த காரியம்”)
இப்போதே இவர்கள் வந்த காரியம் இன்னதென்று இயம்பா தொழிவானென்? எனில்’
முதலடியிலே சொல்லி விட்டால்; ஸ்வதந்திரனாகிய இவன் மறுத்தாலும் மறுக்கக் கூடுமென்றஞ்சி,
இன்னும் நாலடி கிட்டச் சென்றவாறே விண்ணப்பஞ் செய்வோ மென்றிருக்கிறார்கள்.
அதாவது –
“சிற்றஞ்சிறுகாலே” என்ற பாட்டில் விண்ணப்பஞ் செய்கிறார்கள்.
“உன்றன்னோடுற்றோமே யாவோ முனக்கே நாமாட் செய்வோம், மற்றை நங்காமங்கள் மாற்று” என்றது காண்க.

———————————————————

ஸ்ரீ கோவில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ காஞ்சி ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ பெரியவாச்சான் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்

ஸ்ரீ திருப்பாவை–அம் கண் மா ஞாலத்து– -ஸ்ரீ திவ்யார்த்த தீபிகை -ஸ்ரீ காஞ்சி ஸ்வாமிகள் –

கீழ்ப்பாட்டில், “மாற்றாருனருக்கு வலிதொலைந்து” இத்யாதியால்
தாங்கள் போக்கற்று வந்தவாறைக் கூறின விடத்தும், “இன்னமும் இவர்களுடைய அகவாயை அறியக்கடவோம்”
என்று கண்ணபிரான் பேசாதே கிடக்க’
அதுகண்ட ஆய்ச்சிகள், “பிரானே! இப்படியோ இன்னும் உன் திருவுள்ளத்தில் ஓடுவது?
எமக்கு நீ தான் புகலாகாதொழிந்தாலும் வேறொரு புகலைத் தேடி ஓடாதபடி அநந்யார்ஹைகளாய் வந்து
அடி பணியா நின்ற எங்களை நீ கடாக்ஷித்தருளவேணு” மென்று பிரார்த்திக்கும் பாசுரம், இது.

அம்கண்மா ஞாலத்து அரசர் அபிமான
பங்கமாய் வந்துநின் பள்ளிக்கட் டிற்கீழே
சங்கம் இருப்பார்போல் வந்து தலைப்பெய்தோம்
கிங்கிணி வாய்ச்செய்த தாமரைப் பூப்போலே
செங்கண் சிறுச்சிறிதே எம்மேல் விழியாவோ
திங்களும் ஆதித் தியனும் எழுந்தாற்போல்
அம்கண் இரண்டும்கொண்டு எங்கள்மேல் நோக்குதியேல்
எங்கள்மேல் சாபம் இழிந்தேலோர் எம்பாவாய்.

பதவுரை

அம் கண் மா ஞாலத்து அரசர்–அழகியதாய் விசாலமாய்ப் பெரிதாயுள்ள பூமியில் (அரசாட்சி செய்த ராஜாக்கள்)
அபிமான பங்கம் ஆய் வந்து–(தங்களுடைய) அஹங்காரமடங்கி வந்து
நின் பள்ளிக் கட்டில் கீழே–உன் சிங்காசனத்தின் கீழ்
சங்கம் இருப்பார் போல்–திரள் திரளாக இருப்பது போலே
வந்து–நாங்களும் உன் இருப்பிடத்தேற) விடை கொண்டு
தலைப் பெய்தோம்–கிட்டினோம்’
கிங்கிணி வாய்ச் செய்த–கிண்கிணியின் வாய்ப் போலிரா நின்ற (பாதிவிக ஸிதமான)
தாமரைபூ போலே–செந்தாமரைப் பூப்போன்ற
செம் கண்–சிவந்த திருக் கண்கள்
சிறுச்சிறிது–கொஞ்சங்கொஞ்சமாக
எம்மேல்–எங்கள் மேலே
விழியாவோ-விழிக்க மாட்டாவோ?
திங்களும்–சந்திரனும்
ஆதித்யனும்–ஸுர்யனும்
எழுந்தால் போல்–உதித்தாற் போல
அம் கண் இரண்டும் கொண்டு-அழகிய திருக் கண்களிரண்டினாலும்
எங்கள் மேல் நோக்குதிஏல்–எங்களைக் கடாக்ஷித்தருள் வாயாகில்
எங்கள் மேல் சாபம்–எங்கள் பக்கலிலுள்ள பாபம்
இழிந்து–கழிந்துவிடும்’
ஏல் ஓர் எம் பாவாய்

தம்மிடத்தில் ஈச்வரத்வ புத்தியையுடைய சில அஹங்காரிகளான அரசர்கள்
“இப்பூமிக்கு நாம் கடவோம்” என்று அபிமானித்திருந்த அஹங்காரத்தை அடிப்பற்றோடு அழித்துப்போகட்டு
‘ஸோஹம்’ என்றிருந்த நிலை குலைந்து ‘தாஸோஹம்’ என்று சேஷத்வத்தை முறையிட்டுக் கொண்டு
ஸர்வஸ்வாமியான உன்னுடைய பள்ளிக்கட்டிலின் கீழ் வந்து புகுந்து கூட்டங்கூட்டமாக இருப்பதுபோல,
நாங்களும் எங்களுடைய ஸ்த்ரித்வாபிமாநத்தைத் தவிர்த்துக் கொண்டு இங்ஙனே வந்து புகுந்தோம்’
இனி எம்மைக் கடாக்ஷி த்தருளதியேல், இன்றளவும் உன்னைப் பிரிந்திருந்ததற்கு அடியான
பாவங்களடங்கலும் ஒழிந்துவிடு மென்கிறார்கள்.

அபிமான பங்கமாய்-
“ஒரு நாயகமாய் ஓடவுலகுடனாண்டவர், கருநாய் கவர்ந்த காலர்சிதைகிய பானையர்,
பெருநாடுகாண இம்மையிலே பிச்சைதாங்கொள்வர்” என்று நம்மாழ்வார் அருளிச்செய்தபடி
ராஜ்யம் முதலியவற்றை இழந்து மிக்க பரிபவங்கள் பட்டு அஹங்காரமடங்கப் பெற்றனரென்க.

ஆய்ச்சிகள் “வந்துதலைப் பெய்தோம்” என்றதைக் கேட்ட கண்ணபிரான்
“பெண்காள்! எல்லாம் ஸபலமாயிற்றதன்றோ? இனி ஒரு குறையுமில்லையே?” என்ன’
“உன்னுடைய கடாக்ஷம் பெற நினைத்தன்றோ நாங்கள் வந்தது’
அது பெறவேண்டாவோ?” என்கிறார்கள்-“கிங்கிணி வாய்ச்செய்த” இத்யாதியால்.

ஏதகாலத்தில் ஞாயிறும் திங்களு முதித்தால் தாமரைமலர்பாதி முகுளிதமாயும், பாதி விகஸிதமாயுமிருக்கு மென்றுகொண்டு,
கண்ணபிரானுடைய திருக்கண்களுக்கு அந்த நிலைமையை வேண்டுகின்றனர்.
இஃது, இற்பொருளுவமை’ வடநூலார், ‘அபூதோபமை’ என்பர்.
கண்ணனுடைய திருக்கண்கள். சேதனருடைய குற்றங்குறைகளை நினைத்துப் பாதி மூடியும்,
அவர்களுடைய கூக்குரலைக் கேட்டுப் பாதிதிறந்து மிருக்கு மாதலால், அதற்கு இந்த உவமை கூறியது மிகப் பொருந்தும்.

முதலிலேயே பூர்ணகடாக்ஷஞ் செய்தருளினால் தாங்கப்போகாதென்று,
பொறுக்கப் பொறுக்கக் கடாக்ஷி க்கவேணு மென்கிறார்கள், சிறுச் சிறிதே என்பதனால்.

“கிங்கிணிவாய்ச் செய்த” என்றவிடத்து, செய்த- என்கிறவிது-உவமஉருபு’ (உபமாவாசகபதம்)
எனவே, கிண்கிணிவாய் போன்ற என்றதாயிற்று.
கிண்கிணி- அரைச்சதங்கை’
பாதிபாகம் மூடினவாறாகவும், பாதிபாகம் திறந்தவாறாகவுஞ் செய்யப்படுவதொரு ஆபரண விசேஷம்.

———————————————————

ஸ்ரீ கோவில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ காஞ்சி ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ பெரியவாச்சான் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்