ஸ்ரீ திருச் சங்கு ஸ்ரீ திருச் சக்கரம் -ஸ்ரீ திருத் தடம் கண் அழகு சேர்த்தி அனுபவம்–

செங்கற் பொடிகூறை வெண் பல் தவத்தவர் தங்கள் திரு கோயில் சங்கிடுவான் போதந்தார்
சங்கோடு சக்கரம் ஏந்தும் தடக் கையன் பங்கய கண்ணனை பாடேலோர் எம்பாவாய்–ஸ்ரீ திருப்பாவை -14-

திரு ஆழியையும் ஸ்ரீ பாஞ்ச ஜன்யத்தையும் ஏந்தி அந்த ஸ்பர்ச்யத்தாலே வளர்ந்த திருக் கைகளை உடையவனாய்
ஆழ்வார்களிலே வந்து அலை எறிகிற கண்களை உடையவனை-
திவ்ய ஆயுதங்களை கண்ணபிரான் மறைத்தது உகவாதர்களுக்கே–
நெய்த்தலை சங்கும் நேமியும் நிலாவிய கைத் தலங்கள் வந்து காணீரே-
பெருமாள் சங்கு சக்கரம் காட்டி அருளினை இடங்கள் நிறைய இல்லை –
கண்ணனோ பிறக்கும் பொழுதே தாய் தந்தைக்கு காட்டி அருளினான் –
சங்கு சக்கரம் -சூர்ய சந்திரன் -நாபி கமலம் அலரும் குவியும் –
சந்த்ர மண்டலம் போல் -சங்கரய்யா -விருப்புற்று கேட்க்கின்றேன் சொல்லாழி வெண் சங்கே –

இளவாய்ச்சியர் கண்ணினுள் விடவே செய்து விழிக்கும் பிரான் -என்று
இவர்களைத் தோற்பித்துக் கொள்ளும் கண் இறே
ஆழியோடும் பொன்னார் சார்ங்கம் உடைய அடிகளை இன்னார் என்று அறியேன் -என்று
அனுபவிப்பாரை பிச்சேற்ற வல்லக் கடவ திரு ஆழியையும்
திருமேனிக்கு பரபாகமான திரு பாஞ்ச ஜன்யத்தையும் முற்பட தன்னை எழுதிக் கொடுத்து பின்னை
எழுதிக் கொள்கிற திருக் கண்களையும் உடையவனை பாட-

கிருஷ்ணன் கையில் இப்பொழுது ஆழ்வார்கள் உண்டோ -என்னில்
எப்போதும் உண்டு அது பெண்களுக்கு தோற்றும்–
அல்லாதார்க்கு தோற்றாது –இவர்களுக்கு தோற்றத் தட்டில்லை இறே
மயக்க வைக்கும் அழகு கூரார் ஆழி வெண் சங்கு ஏந்தி வாராய்
பங்கயக் கண்ணன் தன்னை எழுதி கொடுத்து வாங்கப்படும் தூது செய் கண்கள் கொண்டு ஓன்று பேசி மயக்கி
விடலை தனம் விடவே செய்து குறும்பு காண பார்த்து
ஜிதந்தே
தாமரைக் கண்ணனை விண்ணோர் தோற்று பரவும் தோற்க வைத்து –
உபய விபூதியையும் தோற்பிக்கும் திருக் கண்கள்
சந்திர ஆதித்யன் -திங்களும் ஆதித்யன் போலே அலருவதும் மொட்டிப்பதுவும்
உந்தி தாமாரை -சங்கு சந்திர மண்டலம் போல் தாமோதரன் கையில் ஆங்கு மலரும் குவியும்
மால் உந்தி வாய் கமலத்தின் பூ — பேய் ஆழ்வார்
திருக் கண்களும் அலருவதும் மொட்டுவதும் – நெய்த்தலை நேமியும் கை தலம் வந்து காணீரே
மெச்சூடு சங்கம் இடத்தாம் அப்பூச்சி காட்டி –
பரத்வ சின்னம் காட்டாமல் பெருமாள் போலே இல்லையே கண்ணன்

சங்கொடு சக்கர பங்கயக் கண்ணன் –
வெள்ளச் சுரி -தாமரைக் கண்ணன் -திருவாய்மொழி -7-3-1-
ஆழ்வார்களிலே வந்து அலை எறிகிற கண்கள்
திருமேனிக்கு திவ்ய ஆயுதங்கள் பிரகாசகமாக இருப்பது போலே
திருக் கண் நோக்கு ஆத்ம குணங்களுக்கு பிரகாசகமாய் -அகவாயில் தண் அளிவு கண் வழியே
தோற்றுமே -பிரதி கூலருக்கு திவ்ய ஆயுதங்களும் திருக் கண்களும் விரோதியாய் தோற்றும்
அநு கூலருக்கு அழகுக்கு உடலாய் தோன்றும் -தோற்பித்த படிக்கு இரண்டுமே சேருமே –
செய்ய கண்ணா உருவச் செஞ்சுடர் ஆழி வலலானே -கலியன் -7-7-1-என்னக் கடவது இறே-

———-

இலை துணை மற்று என் நெஞ்சே ! ஈசனை வென்ற சிலை கொண்ட
செங்கண் மால் -நான்முகன் திரு வந்தாதி-8-

பண்டு ருத்ரனைத் தான் வென்ற வில்லை ஸ்ரீ பரஸூராமாழ்வான் கையில் நின்றும் வாங்கின சர்வேஸ்வரன் –
தேவர்களுக்கு வந்த விரோதிகள் பக்கல் சீற்றத்தாலே சிவந்த திருக கண்களை யுடையனாகை-

———

மேவி எப்பாலும் விண்ணோர் வணங்க வேதம் உரைப்பர் முந்நீர் மடந்தை
தேவி அப்பால் அதிர் சங்கம் இப்பால் சக்கரம் மற்று இவர் வண்ணம் எண்ணில்
காவி யொப்பார் கடலேயும் ஒப்பார் கண்ணும் வடிவும் நெடியராய் என்
ஆவி யொப்பார் இவரார் கொல் என்ன அட்டபுயகரத்தேன் என்றாரே–2-8-8-

அப்பால் அதிர் சங்கம்-
ஸ்ரீ பூமி பிராட்டியார் ஆன போது அவ்விடத்தில்
அதிருகிற சங்கம் என்றது ஆகிறது –
பெரிய பிராட்டியார் ஆனபோது அவர் இருக்கிற
விடத்துக்கு மற்றை இடத்திலே அதிருகிற சங்கம்-

இப்பால் சக்கரம் –
ஓர் இடத்தில் நின்றால்
மற்றை இடத்தை இப்பால் என்னக் கடவது இறே –

கண்ணும் வடிவும் நெடியராய்
கண்ணுக்கும் வடிவுக்கும் உபமானம் இல்லை –
கண்ணுக்கு எல்லை உண்டாகில் ஆயிற்று
வடிவுக்கு எல்லை உள்ளது –

————

கார் மன்னு நீள் விசும்பும் கடலும் சுடரும் நிலனும் மலையும் தன் உந்தித்
தார் மன்னு தாமரைக் கண்ணனிடம் தட மா மதிள் சூழ்ந்து அழகாய கச்சி
தேர் மன்னு தென்னவனை முனையில் செருவில் திரள் வாட்டிய திண் சிலையோன்
பார் மன்னு பல்லவர் கோன் பணிந்த பரமேச்சுர விண்ணகரம் அதுவே–2-9-2-

தன் உந்தித் தார் மன்னு தாமரைக் கண்ணனிடம்-
இவை அடைய திரு நாபீ கமலத்திலே
உண்டாம்படி இருக்கிற புண்டரீகாஷனுக்கு வாச்ஸ்தானம் –

முனையில் திரள் வாட்டிய திண் சிலையோன்
தூசித் தலையிலே மிடுக்கை அழித்த
திண்ணிய வில்லை உடையவன்

————-

தூவடிவின் பார்மகள் பூ மங்கையோடு சுடராழி சங்கு இருபால் பொலிந்து தோன்ற
காவடிவின் கற்பகமே போலே நின்று கலந்தவர்கட்கு அருள் புரியும் கருத்தினானை
சேவடி கை திருவாய் கண் சிவந்த ஆடை செம்பொன் செய் திரு வுருவமானான் தன்னை
தீவடிவின் சிவன் அயனே போல்வார் மன்னு திருக் கோவலூர் அதனுள் கண்டேன் நானே–2-10-9-

இச் சேர்த்திக்கு ரஷகமாய் போரும்படியான
திவ்ய ஆயுதங்கள் சந்திர ஆதித்யர்கள் சேர உதித்தால் போலே விளங்கித் தோற்ற-
அருள் பண்ணா விட்டால் தான் விடலாமோ –இவன் வடிவைக் கண்டால் –

—————

சங்கு மலி தண்டு முதல் சக்கரம் முன் ஏந்தும்
தாமரைக் கண் நெடிய பிரான் தான் அமரும் கோயில்
வங்கமலி கடலுலகில் மலி வெய்து நாங்கூர் வைகுந்த விண்ணகர் -3-9-10-

ஆஸ்ரித அர்த்தமாக ஸ்ரீ பஞ்ச ஆயுதங்களையும் தரித்துக் கொண்டு இருக்கிற
புண்டரீ காஷனான சர்வேஸ்வரன் நித்ய வாஸம் பண்ணுகிற தேசம்

——–

வாள் நெடுங்கண் மலர்க் கூந்தல் மைதிலிக்கா இலங்கை
மன்னன் முடி யொருபதும் தோள் இருப்பதும் போய் உதிர
தாள் நெடும் திண் சிலை வளைத்த தயரதன் சேய்–3-10-6-

ஒளியைச் சொல்லுதல்-வாள் போலே இருக்கிற நெடிய கண்களையும் மலரை உடைத்தாய மலர் முடியையும்
உடைய ஸ்ரீ ஜனக ராஜன் திருமகளுக்காக இலங்கைக்கு நிர்வாஹனாய் இருக்கிறவனுடைய
பத்துத் தலையும் இருபது தோளும் உதிரும்படியாக – தாளை உடைத்தாய் -நெடிதாய் -திண்ணியதாய்
இருக்கிற வில்லை வளைத்த தசரதாத் மகன்

————

பைங்கண் ஆள் அரி உருவாய் வெருவ நோக்கிப் பரு வரத் தோள் இரணியனைப் பற்றி வாங்கி
அங்கை வாள் உகிர் நுதியால் அவனதாகம் அங்குருதி பொங்குவித்தான் அடிக் கீழ் நிற்பீர்–6-6-4-

ஜாதி உசிதமான கண்ணில் பசுமையை உடைத்தாய் இருக்கிற நரசிம்ஹமாய் –
பார்த்த பார்வையாலே அஞ்சும் படியாக நோக்கி –
வர பலத்தாலே திண்ணியதான தோள் உடைய ஹிரண்யன் பக்கலில்
பிற்காலியாதே சென்று கிட்டி மடியைப் பிடித்து இழுத்து –

அங்கை வாள் உகிர் நுதியால் அவனதாகம் அங்குருதி பொங்குவித்தான் அடிக் கீழ் நிற்பீர் –
வெறும் புறத்திலே அழகியதாய் –
ஒளியை உடைத்தாய் இருக்கிற திரு உகிரில் ஏக தேசத்தாலே
ஹிரணியன் சரீரமானது ருதிர வெள்ளம் கொழிக்கும் படியாக
பண்ணினவன் திருவடிகளைப் பெற வேண்டி இருப்பீர் –

———

உரங்களால் இயன்ற மன்னர் மாளப் பாரதத்து ஒரு தேரை ஐவர்க்காய்ச் சென்று
இரங்கி யூர்ந்தவர்க்கு இன்னருள் செய்யும் எம்பிரானை வம்பார் புனல் காவிரி
அரங்கமாளி என்னாளி விண்ணாளி ஆழி சூழ் இலங்கை மலங்கச் சென்று
சரங்கள் ஆண்ட தண் தாமரைக் கண்ணனுக்கு அன்றி என் மனம் தாழ்ந்து நில்லாதே –7-3-4-

கடல் சூழ்ந்த அரணை உடைத்தாய் இருக்கிற இலங்கை ஒருவர் கூறை எழுவர் உடுக்கும்படியாக
எடுத்து விட்டு அம்புகளை நடத்தின புண்டரீ காஷனான சர்வேஸ்வரனுக்கு அல்லது –
வேறு சிலர் விஷயமாக என்னுடைய ஹிருதயத்தில் தாழ்ச்சி பிறவாது –

———-

திருவுக்கும் திருவாகிய செல்வா தெய்வத்துக்கு அரசே செய்ய கண்ணா
உருவச் செஞ்சுடராழி வல்லானே உலகுண்ட ஒருவா திரு மார்பா
ஒருவருக்கு ஆற்றி உய்யும் வகை அன்றால் உடன் நின்று ஐவர் என்னுள் புகுந்து ஒழியாது
அருவித் தின்றிட அஞ்சி நின்னடைந்தேன் அழுந்தூர் மேல் திசை நின்ற அம்மானே —7-7-1-

புண்டரீகாஷனான சர்வேஸ்வரனே–விரோதி நிரசனத்துக்கு பரிகரமாய்-அழகிய வடிவை யுடைத்தாய் –
நிரதிக தேஜோ ரூபமான திரு வாழியைக் கையிலே யுடைய சர்வேஸ்வரனே –

———-

சிலை இலங்கு பொன் ஆழி திண் படை தண்டு  ஒண் சங்கம்  என்கின்றாளால்
மலை இலங்கு தோள் நான்கே மற்று அவனுக்கு எற்றே காண் என்கின்றாளால்
முலை இலங்கு பூம் பயலை முன்போட அன்போடு இருக்கின்றாளால்
கலை இலங்கு மொழியாளர் கண்ண புரத்தம்மானைக் கண்டாள் கொலோ 8-1-1-

சிலை –
சக்ர சாப நிபே சாபே க்ருஹீத்வா சத்ரு நாசநே -என்று
(சக்ர இந்திரன் வர்ஜம் பிடித்து தானே இருப்பானே ஆகவே இந்திர தனுஸ் )
எங்களைத் தோற்பிக்கும் பரிகரமாய் இருந்தது –
இந்திர தனுஸ் போலே எங்களுக்கு தர்ச நீயமுமாய் –
எங்களுக்கு சத்ருவான வாலியை நிரசிக்கைக்கு பரிகரமுமாய் -இருந்தது
அனுகூலருக்கு வைத்த கண் வாங்காதே கண்டு கொண்டே இருக்கும் படியையும்
பிரதி கூலர் பிடித்த பிடியிலே மண் உண்ணும் படியுமாயும் இருக்கும் –

அதன்றிக்கே
சாபே –
வில் வலிக்கும் படியை நினைத்தால்
ஸ்மரன் ராகவ பாணா நாம் விவ்யதே-என்னும்படியாய் இருக்கும்
அழகுக்கு உறுப்பாய் இருக்கும் அனுகூலர்க்கு –
ஸ்மரன் ராகவ பாணா நாம் –
பெருமாள் திரு நாமத்தால் எழுத்து வெட்டின அஷரங்களையும்
திருச் சரங்களின் உடைய சந்நிவேசத்தையும் ஸ்ம்ரியா  நின்று கொண்டு –

விவ்யதே –
அவர் ஒரு கால் முன்னே நின்று போகச் செய்தேயும்
எப்போதும் ஒக்க முன்னே நிற்கக் கண்டாப் போலே வ்யதித்தான் —

ராஷேச்வர விவ்யதே –
இவர் ஆண்ட பரிகரம் அடங்கலும் வினைக்கு உடலாய் ஆயிற்று இல்லை –
எடுத்து எடுத்து குலைக்கிற போது சுளைப்பிடாம் -கம்பளி -இட்டு
அமுக்குகைக்கு உடலாம் இத்தனை –

சிலை –
ஒன்றை இட்டு விசேஷிக்க வேண்டாதே
தன்னையே சொல்ல  அமைந்து இருக்கிற ஸ்ரீ சார்ங்கம் –

இலங்கு பொன் ஆழி-
மேகத்திலே மின்னினாப்  போலே
ஸ்யாமளமான-திரு மேனிக்குப் பரபாகமாய்க் கொண்டு
எல்லா ஆயுதங்களுக்கும் தலையாய்  இருக்கிற புகர் தோற்றும்படியாய்
ஸ்ப்ருஹணீயமாய் இருக்கிற திரு வாழி –

திண் படை-
எதிரிகள் மேலிட்டாலும் பிற்காலிக்க வேண்டாத படி
திண்மையை உடைத்தான திரு வாள்

அன்றிக்கே
எதிரிகள் மேலே அழுந்தப் படச் செய்தேயும்
தனக்கு ஒரு விகாரம் இன்றிக்கே இருக்கிற  வாள்

படை -என்று
ஆயுத சாமான்யத்தைச் சொல்லக் கடவது –
வாளையும் சொல்லக் கடவது –
(குணவான் -சொல்லி குண சீலம் -குணனம் பெருக்கி பெருக்கி அனுபவிக்கும்
இப்படி பொதுவாகவும் ஒரே குணத்தையும் சொல்வது போல் இங்கும் )

தண்டு  –
அத்தோடு ஒரு கோவையான கதை –
இப்படி ஒரு விசேஷணம்  இட்டுச் சொல்ல வேண்டாத கதை -என்னுதல் –
இதுக்கு சொன்ன விசேஷணம் தன்னையே சொல்லிற்றாம்படி இருக்கிற தண்டு -என்னுதல் –
(கதை கௌமோதகீ -இதுக்கும் திண் அடைமொழி )

(ஒண் சங்கம்  –
திருச் சங்குக்கு ஒண்மை -பகவத் அருகாமை -ப்ரத்யாசத்தி
நான்கு வகையாக அருளிச் செய்கிறார் இத்தையே
1-ரசஞ்ஞதை -வாய் அமுதம்
2-ஸூக ஜீவனம்
3-ஐஸ்வர்ய செருக்கு
4-அந்தரங்கதை

ஒண் சங்கம்  –
1-ரசஞ்ஞதை -வாய் அமுதம்-
கருப்பூரம்  நாறுமோ கமலப்பூ நாறுமோ -என்று தேசிகராய் இருந்து வைத்து
ரச விசேஷங்கள் இவர்களுக்கும் (ஆண்டாளுக்கும் ஆழ்வார்களும் ) தன்னைக் கேட்டறிய
வேண்டும்படியாய் இருக்கிற ஸ்ரீ பாஞ்ச ஜன்யம் –
பிரணயிநிகள் இறே வாக் அம்ருதத்துக்கு தேசிகராய் இருப்பார்
அவர்களும் தன்னைக் கேட்டு அறிய வேண்டும்படி இறே –

2-ஸூக ஜீவனம்
உண்பது சொல்லில் உலகளந்தான் வாய் அமுதம்
கண் படை கொள்ளில் கடல் வண்ணன் கைத் தலத்தே –
(தூங்கு வதற்கு ஏற்ப கடல் வண்ணன் )
ஸ்திரீ ஜாதியாக ஸ்பர்த்தை பண்ணும் படியாக
பகவத் அனுபவத்திலே வாசனை பண்ணிப் போரும் ஸ்ரீ பாஞ்ச ஜன்யம் –

3-ஐஸ்வர்ய செருக்கு
மாதவன் தன் வாய் அமுதம் பொதுவாக உண்பதனைப் புக்கு
நீ உண்டக்கால் சிதையாரோ வுன்னோடு-
பகவத் பிரத்யாசன்னையான அவள் அங்கீகாரம் கொண்டு ஜீவிக்க இருக்கிற
சர்வ சாதாரணமான ஜீவனத்தை
நீ ஒருவனுமே ஜீவித்தால் அவர்கள் உன்னோடு சீறு பாறு என்னாரோ –
செல்வப் பெரும் சங்கே –
உன்னுடைய ஐஸ்வர்யச்  செருக்கு இறே -இங்கன்
முன்னடி தோற்ற வேண்டாது ஒழிகிறது-

4-அந்தரங்கதை-
அல்லாத ஆயுதத்துக்கு விரோதிகள் இருந்த இடத்தே சென்று நிரசிக்க வேணும்
இவனுக்கு உள்ளே அணுக நிற்க வமையும் இறே
(பாஞ்ச ஜன்யம் ச கோஷோ -உளுத்துப் போக வைத்ததே -வெண்மை சாத்வீகம் -சப்தம் கேட்டதுமே நிரஸிக்க வல்லமை
உள்ளே அணுக நிற்க அமையும் -கையில் இருந்து வாயுக்கு போக வேண்டுமே -)
பூக் கொள்  திரு முகத்து   மடுத்தூதிய சங்கு ஒலியும்-என்று
உகப்பாரும் இச் சேர்த்தியைக் காண வேணும்  என்று இறே ஆசைப் படுவது –
(ஸ்ரீ ருக்மிணி ஸந்தேஸம் -வந்ததுக்கு அடையாளம் இதுவே )

(ரசஞ்ஞதை -ஸூக ஜீவனம் -ஐஸ்வர்ய செருக்கும் -அந்தரங்கதையும் -சொல்லிற்று ஆயத்து -)

———————

தொண்டீர் உய்யும் வகை கண்டேன் துளங்கா வரக்கர் துளங்கா முன்
திண் தோள் நிமிரச் சிலை வளையச் சிறிதே முனிந்த திரு மார்பன்
வண்டார் கூந்தல் மலர் மங்கை வடிக்கண் மடந்தை மா நோக்கும்
கண்டான் கண்டுகொண்டுகந்த கண்ண புரம் நாம் தொழுதுமே –8-6-1-

பிரதி பஷம் என்றால் சலியான தோளானது நிமிரும்படியாகவும் வில்லானது வளையும்படியாகவும் –
சிறிதே முனிந்த –
ஜகத் உபசம்ஹாரத்தோடே தலைக் கட்டும் அளவன்றிக்கே ராஷச ஜாதி அளவிலே முனிந்தான் ஆயிற்று –
சங்கல்ப்பத்தால் இவை எல்லாம் உண்டாக்குமவன் சீறினால் பின்னை எல்லாமாக ஒன்றாக அழியும் இத்தனை –
திரு மார்பன் –
வீர ஸ்ரீக்கு குடி இருப்பான மார்வை படைத்தவன் –
வண்டார் கூந்தல் மலர் மங்கை வடிக்கண் மடந்தை மா நோக்கும்
அச் சேர்த்தியிலே அடிமை செய்ய வேண்டும் என்னும் அதுவும் உண்டாகப் பெற்றதாயிற்று –
வண்டார் கூந்தல் மலர் மங்கை-
தொழுவார் குற்றம் காண்கைக்கு அவசரம் இல்லாத படி மயிர் முடியாலே அவனை துவக்கும் பெரிய பிராட்டியார் –
வடிக்கண் மடந்தை –
ஒரு மயிர் முடி வேண்டாதே தன் நோக்காலே அவனை ஓடி எறிந்திட்டு வைக்கும் கண்ணை உடைய ஸ்ரீ பூமிப் பிராட்டி –
மா நோக்கும் கண்டான் –
ஒண் டொடியாள் திரு மகளும் நீயுமே நிலா நிற்ப கண்ட சதிர் -என்னுமா போலே
பிரஜைகளின் உடைய ரஷணத்துக்கு இவர்களும் தாமுமான சேர்த்தி உண்டாக வேணும் என்று பார்த்து வைத்தான் ஆயிற்று –

———–

ஆழி யம் திண் தேர் அரசர் வந்து இறைஞ்ச அலை கடலுலக முன்னாண்ட
பாழி யம் தோள் ஆயிரம் வீழப் படை மழுப் பற்றிய வலியோ
மாழை மென்னோக்கி மணி நிறம் கொண்டு வந்து முன்னே நின்று போகாய்
கோழி வெண் முட்டைக்கு என் செய்வது எந்தாய் குறுந்தடி நெடுங்கடல் வண்ணா–10-9-7-

கடல் சூழ்ந்த பூமிப் பரப்பு எல்லாம் தானே கடவனாம் படி தோள் வலியை உடைய
ராஜாவினுடைய தோள்கள் துணியும்படி
மிடுக்கு உடைத்தான மழுவை கையிலே உடையராய் இருக்கிறத்தால் உள்ள வலியோ –
மாழை மென்னோக்கி மணி நிறம் கொண்டு வந்து –
முக்த்தமான மானின் உடைய நோக்கோடு யுடையளாய் விலஷணமான நிறத்தை யுடையளாய் இருக்கிற
இவளுடைய –
முன்னே நின்று போகாய் –
முன்னே உன்னுடைய வடிவை ஒரு கால் காட்டி போகிறிலை

—————

மை வண்ண நறும் குஞ்சி குழல் பின் தாழ மகரம் சேர் குழை இருபாடு இலங்கி யாட
எய்வண்ண வெஞ்சிலையே துணையா இங்கே இருவராய் வந்தார் என் முன்னே நின்றார்
கை வண்ணம் தாமரை வாய் கமலம் போலும் கண் இணையும் அரவிந்தம் அடியும்  அஃதே
அவ் வண்ணத்தவர் நிலைமை கண்டும் தோழி !அவரை நாம் தேவர் என்று அஞ்சினோமே -21-

ஒரு கையில் சங்கு ஒரு கை மற்று ஆழி ஏந்தி இங்கே வந்து -என்றும்
கையும் சங்குமாய் கொண்டு சந்நிஹிதம் ஆகையாலே
மாம் ஏகம் பதார்த்தம் சொல்லுகையாலும்
எய்கையே ஸ்வபாவமான வெஞ்சிலை –
எய்கை வம்ச தர்மமே இருக்கிறபடி –
முன் நம்மை சேர விட்டது வில்லே இறே என்று வில்லைத் துணையாக கொண்டு வந்தார் –
வில் இறுத்து மெல்லியள் தோள் தோய்ந்தவர் இறே –
ஒரு கா புருஷன் எடுக்கிலும் அவனை புருஷோத்தமன் ஆக்கவற்றாயும்
புருஷோத்தமனுக்கு அல்லது எடுக்க ஒண்ணாது இருக்கையும் –
ஜமதக்னிக்கு பிறந்த பரசுராம ஆழ்வானுக்கும் புருஷோத்தமனாய் எடுக்க வேண்டிற்று இறே –
எடுத்து எய்யுமவனுடைய மனஸ் சஹகாரமும் வேண்டாத வில்லு –

வெஞ்சிலை –
கையில் வில்லைக் கண்டவாறே எதிரிகள் குடல் குழம்பும்படி இருக்கை-
கையும் வில்லுமாய் இருக்கும் இருப்பைக் கண்டால் அனுகூலர் வாழும்படியாய் –
பிரதிகூலர் மண் உண்ணும்படியாய் இறே இருப்பது –
‘கையில் வில்லும் தாமுமாய் வந்த ஆண் பிள்ளைத் தனம் நீ காணப் பெற்றிலை காண் –
வீர பத்னி அகப்படுவள் வீரத்திலே இறே –
தம் த்ரஷ்டா சத்ரு ஹந்தாரம் பரிஷச்வஜே -என்னக் கடவது இறே –

சிலையே துணையா –
1-சம்ச்லேஷிக்கைக்கு ஏகாந்தமாம்படி வந்தார் –
கண்டார்க்கு இங்கே வந்தது என் என்றால் -வேட்டையாட வந்தோம் என்றால் உத்தரம் இல்லாதபடி
தத் அனுகூலமான வில்லோடு இறே வந்தது
அவளும் புஷ்பாபசயத்தை வ்யாஜீ கரித்து இறே வந்தது-

சிலையே துணையா –
2-இவ்விடத்திலே பிரி நிலையாலே
கொங்கு உண்ட வண்டே கரியாக வந்தான் -என்னுமா போலே போகத்துக்கு வருகிறவர்
ஊரைத் திரட்டி கொண்டு வாராதே வில்லே துணையாக குறி வுடைமையோடே வந்தார் காண்-
சிலையே துணையா
3-ஆயுத சாலை போலே சொட்டை சரிகை தொடக்கமான கருவிகள் எல்லாம் கட்டிச் சுமவாதே
வில் ஒன்றையே கொண்டு வந்தார் காண் –
4-போகத்துக்கு வருகிறவர் ஸ்ரக் சந்தன தாம்பூலாதிகள் போன்ற போக உபகரணங்கள் உடன் வரும்
இத்தனை போக்கி வில்லும் தான் என் என்னில் –
பூர்வ சம்ச்லேஷத்துக்கு தாய்மார் ஆகிற விடறு கட்டைகளாலே சில விரோதம் பிறந்து இன்னம் அடி தொடங்கி
ஹ்ருதய பரீஷை பண்ண வேண்டுகையாலே
அதுவும் ஸ்வயம் தௌத்யத்தில் இழிந்து அதுக்கு அவகாசம் பாஹ்ய உத்யோனத்தில்
நானும் தோழி மாறும் பூ கொய்கிற இடத்தில் தாமும் வேட்டைக்கு என்று ஏகாந்தமாக வர வேண்டி அதுக்கு
வில் அபேஷிதமாகையாலே கொடு வந்தார் காண் —
5-அன்றியே திவ்ய ஆயுதங்களுக்கு ஆயுத கோடியிலும் ஆபரண கோடியிலும் இருபடை மெய்யக் காட்டாமையாலே
திருமகரக் குழையோபாதி திரு வில்லும் ஆபரணமாகத் தரித்து வந்தார் என்னவுமாம் –
சிலை இலங்கு பொன்னாழி திண் படை தண் ஒண் சங்கம் -என்றும்-
ஆழியோடும் பொன்னர் சாரங்கம் உடைய அடிகளை இன்னார் என்றறியேன் -என்றும்
சேர்த்தி அழகிலே ஆழம் கால் பட்டு அறிவு கலங்கி ஈடுபட்டார்கள் இறே –
ததச்சர்ய வதனம் சாப மாதாயாத்மா விபூஷணம் -என்னக் கடவது இறே
எய்வண்ண வெஞ்சிலை
6-எய்யக் கடவதாய்-ததஸ்துதம் சமயதி சித்ர கார்முகம் – என்றும்
எவ்வரி வெஞ்சிலை -என்றும் சொல்லுகிறபடியே
நாநாவித வர்ணங்களாலே வரி வரியாக சித்ரிதமாய் தர்சநீயமாய் இருக்கை –

கண் இணையும் அரவிந்தம்-
இன் சொல்லுச் சொல்லத் தொடங்கி அனுகூல தர்சனத்தாலே விக்கினால் குறையும் தலைக் கட்டும் கண் –
இன் சொல்லுச் சொல்லத் தொடங்கி குறையும் தலைக் கட்ட மாட்டாதே இடையிலே விக்கி
குறையும் கண்ணாலே தலைக் கட்டின படி
ஆதர ஸூசகம் இறே இன் சொல்லு –
அவ்வாதரம் இத்தனையும் கண்ணிலே பிரகாசிக்கும்படி நின்றார் -என்கை
கை வண்ணம் என்று ஒரு கையைச் சொன்னார்
வாய் கமலம் என்று ஒரு வாயைச் சொன்னார்
கண் இணை -என்று இரண்டு கண்களையும் சொல்லுவான் என் என்னில்
கைகள் தனித் தனியே ஸ்வ தந்திர கரணம் –
கண் இரண்டும் கூட ஏக சாமக்ரியாய் யாய்த்து இருப்பது -ஆகையாலே சொல்லுகிறது –

—————

ஒரு கையில் சங்கு ஒரு கை மற்று ஆழி ஏந்தி
உலகுண்ட பெருவாயர் இங்கே வந்து என்
பொரு கயல் கண்ணீர் அரும்பப் புலவி தந்து
புனலரங்க மூரென்று போயினாரே –24–

ஒரு கையில் சங்கு ஒரு கை மற்று ஆழி ஏந்தி
பரிகரத்தை ஒருபடி நீந்திச் சென்றோமே யாகிலும் கிட்ட ஒண்ணாதபடி காண் –
சோதி வெள்ளத்தின் உள்ளே எழுவதோர் உரு -என்கிறபடியே
அவர் தாம் அநபிபவ நீயராய் இருக்கிறபடி –
ஒரு கையில் சங்கு ஒரு கை மற்று ஆழி ஏந்தி -என்று இறே மேன்மைக்கு எல்லை –
வடிவார் சோதி வலத்து உறையும் சுடர் ஆழியும் பல்லாண்டு -என்ற
பெரியாழ்வாரைப் போலே காணும் இவர்களும் மங்களா சாசனம் ண்ணு கிறபடி –

ஒருகையில் சங்கு -இத்யாதி
என் கையைப் பிடித்த கையும்
என் காலைப் பிடித்த கையும் காண்
அவர்களுக்கு பிராப்யம் ஆயத்து -என்கிறாள் –
அக்கைக்கு என் அவயவங்கள் பிராப்யம் ஆனால் போலே காண் -அவர்களுக்கு அக்கை பிராப்யமாய் இருந்தபடி –

கலந்த போதை நீர்மை போலே காண்
பிரிந்த போதை மேன்மை இருந்தபடி –
அப்போதை நீர்மைக்கு எல்லை இல்லாதாப் போலே காண்
போகிற போதை மேன்மைக்கு எல்லை யற்று இருந்தபடி –

ஒன்றுக்கு ஓன்று உபமானம் ஆவது ஒழிய
வேறு உபமான ரஹீதமான கண்கள் –

கயல் கண் -என்று
சம்ஸ்லேஷ தசையில் ஹர்ஷத்தால் வந்த அலமாப்பைச் சொல்லுகிறது –

நீர் அரும்ப
சோக ஸ்ருவுக்கு இலக்காய்த்து -என்கிறாள்

அரும்ப
விரஹ அக்னியால் உள் உலர்ந்து கிடக்கிறபடி –

புலவி தந்து
தன்னை கிட்டினாரை-வீவில் இன்பம் மிக எல்லை நிகழ்ந்தனம் -என்கிறபடியே
ஆனந்திப்பிக்க கடவ
அவன் காண் எனக்கு துக்கத்தை விளைத்தான் –

———-

நாவினுள் நின்று மலரும் ஞானக் கலைகளுக்கு எல்லாம்
ஆவியும் ஆக்கையும் தானே அழிப்போடு அளிப்பவன் தானே
பூவியில் நால் தடம் தோளன் பொரு படை யாழி சங்கேந்தும்
காவி நன் மேனிக் கமலக் கண்ணன் என் கண்ணினுள் உளானே –1-9-8-

பொரு படை
பணைத்து பூத்த கல்பக தரு போலே யாயிற்று -யுத்தத்துக்கு பரிகரமான திவ்ய ஆயுதங்களைத் தரித்தால் இருக்கும் படி
பொரு படை –யுத்த சாதனங்கள் ஆனவை -கற்பக -கிளைகள் தோள்கள் -போலே திவ்யாயுதங்கள்
யாழி சங்கேந்தும்-காவி நன் மேனி- அவ்வாயுதங்களாலே விரோதியைப் போக்கி அனுபவிக்கும் வடிவு அழகு
நன் மேனி – காவி வடிவு அழகுக்கு உபமானமாக நேர் நில்லாமையாலே –நன் மேனி -என்கிறார் –
சந்திர காந்தானாம் –அதீவ ப்ரீதி தர்சனம்- ராமம் போலே காவி நல் மேனி –
கமலக் கண்ணன் என் கண்ணினுள் உளானே — இவர் கண் வட்டம் ஒழிய புறம்பே போனால் கண் வட்டக் கள்ளனாமே-
பட்டம் -கண் வட்டக் கள்வன் -கண்ணில் உளானே -அவதாரணம் -அந்யாத்ர ந கச்சதி –கண் வட்டம் -சஷூர் விஷய தேசம் –
பெரு வெள்ளத்தில் ஒரு சுழி போலே திருக் கண்கள் -காவி நல் மேனி -வெள்ளம் -கமல கண் -சுழி-
என் கண்ணினுள் உளானே ––
பிராக்ருத விஷயங்களை அனுபவித்துப் போந்த என் கண்ணுக்கு தன்னை விஷயம் ஆக்கினான் –

—————–

அந்தாமத்தன்பு செய்து என்னாவி சேர் அம்மானுக்கு
அந்தாம வாழ் முடி சங்கு ஆழி நூல் ஆரமுள
செந்தாமரைத் தடங்கண் செங்கனிவாய் செங்கமலம்
செந்தாமரை யடிக்கள் செம்பொன் திருவுடம்பே –2-5-1-

அந்தாம வாழ் முடி சங்கு ஆழி நூல் ஆரமுள
அடியார்கள் குழாங்களை உடன் கூடுவது என்று கொலோ -என்று இவர் ஆசைப் பட்ட படியே நித்ய ஸூரிகளோடு வந்து கலந்தான் –
என்று ஆளவந்தார் அருளிச் செய்தாராக திருமாலை ஆண்டான் பணிக்கும் படி
ஆனால் அவர்களை ஆழி நூல் ஆரம் -என்றோ சொல்லுவது என்னில் சின்மயராய் இருக்கச் செய்தே பாரதந்த்ர்யம் சித்திக்காக
தங்களை அமைத்து வைத்து இருக்கும் அத்தனை இறே –உள -அக்றிணை பிரயோகம்-
ஸ்வாதந்திர புத்தி இல்லாமல் நூல் ஆரம் போலே இருக்கவே இவர்களுக்கும் விருப்பம் –அசித் தத் பாரதந்த்ர்யம் –
ஸ்ரக் வஸ்த்ர ஆபரணாதி அந்யோந்ய -ஸு அநுரூப -தங்களுக்கு பொருத்தம் இல்லாமல் ஸூ பிரகாசம் –
அங்கன் இன்றிக்கே எம்பெருமானார் அருளிச் செய்யும் படி -இவரோடு சம்ஸ்லேஷிப்பதற்கு முன்பு அவனோடு ஒக்க இவையும்
அனுஜ்ஜ்வலமாய் அசத் சமமாய் –இவரோடு கலந்த பின்பு உஜ்ஜ்வலமாய் சத்தை பெற்ற படி சொல்லுகிறது -என்று
கல்ப தரு வாடினால் அதில் பூவும் தளிரும் வாடும் இறே -சுணக்கம் -அவனுக்கும் அவர்களுக்கும் –
அவன் வ்ருஷம்– கிளைகள் -தோள்கள் -புஷ்பங்கள் திவ்ய ஆயுதங்கள்
இதற்காகவும் மேலும் அழுவார் -தாங்கள் சத்தை நம்முடன் சேர்ந்து பெறுவதே -என்று –

அந்தாம வாழ் முடி சங்கு ஆழி நூல் ஆரமுள
அழகிய மாலையானது முடி சூடி வாழத் தொடங்கிற்று -பகவான் முடியில் சூழப் பெற்று வாழத் தொடங்கிற்று
அன்றியே வாண் முடி என்றாய் –வாள் -என்று ஒளியாய் -நிரவதிக தேஜோ ரூபமான முடி என்றுமாம்
தாமம் -என்று தேஜஸ் ஆகவுமாம்
தேஜோ ரூபமான ஸ்ரீ பாஞ்சசன்யம் -தேஜோ ரூபமான திருவாழி-நூல் -திரு யஜ்ஞ்ஞோபவிதம் -ஆரம் -திருவாரம் –
இவை நித்ய ஸூரிகளுக்கு உபலஷணம்
உள –
நித்யரான இவர்கள் உளராகை யாவது என் –ச ஏகாகீ ந ரமேத–மஹா உபநிஷத் -என்கிறபடியே இவரோடு கலப்பதற்கு முன்பே
அந்த விபூதியும் இல்லையே தோற்றுகையாலே –
குகன் உடன் சேர்ந்தே சேர்த்தி இன்பம் /பரதன் சத்ருக்னன் இல்லாமல் இளைய பெருமாள் உடன் சேர்த்தி கூட இல்லையே

செந்தாமரைத் தடங்கண் –
ஆர்த்தி எல்லாம் தீர இவரைப் பார்த்துக் கொண்டு நிற்கிற நிலை -அநந்த கோடி ஜென்மமாக அவனுக்கு இவரை அடைய ஆர்த்தி என்றவாறு –
இவரோடு கலந்த பின்பாயிற்று திருக் கண்கள் செவ்வி பெற்றதும் விகசிதம் ஆயிற்றதும் -எம்பெருமானார் நிர்வாகம்-
ஏக ரூபம் ஆனவற்றுக்கு எல்லாம் இதொரு விகாரம் பிறக்கிறது இறே
சதைக ரூப ரூபாயா -என்கிற இடத்தில் கர்மம் அடியாக வரும் விகாரம் இல்லை என்கிறதாயிற்று அத்தனை இறே –அன்பின் அடியாக உண்டே

————-

பங்கயக் கண்ணன் என்கோ!
பவளச் செவ் வாயன் என்கோ!
அங் கதிர் அடியன் என்கோ!
அஞ்சன வண்ணன் என்கோ!
செங் கதிர் முடியன் என்கோ!
திரு மறு மார்பன் என்கோ!
சங்கு சக்கரத்தின் என்கோ
சாதி மாணிக்கத்தையே!–3-4-3-

உலகமே உருவாய் நின்றதனோடு அசாதாரண விக்கிரகத்தையுடையவனாய் நின்றதனோடு வாசியற்று இருக்கையாலே,
உலகமே உருவமாய் நின்ற நிலையோடு அசாதாரண விக்கிரகத்தையும் சேர்த்து அனுபவிக்கிறார்.

பங்கயக் கண்ணன் என்கோ –
சேதநரோடு கலப்பது கண்வழியேயன்றோ? தம்மோடு முதல் உறவு பண்ணின கண்ணழகைச் சொல்லுகிறார்.
ஜிதந்தே புண்டரீகாஷன் -தூது செய் கண்கள் -சைதன்யம் இருந்தால் கண் அழகில் மயங்க வேண்டும் –
மயங்கா விடில் கல் போல அசேதனம் தானே –

சங்கு சக்கரத்தன் என்கோ –
‘இச் சேர்த்திக்கு என் வருகிறதோ!’ என்று இடமல்லாத இடத்திலும் அச்சத்தாலே ஐயங்கொள்ளுகிற பிரேமத்தின்
முடிவெல்லையிலே நிற்கின்றவர்களுடைய வயிற்றெரிச்சலைத் தவிர்ப்பன திவ்விய ஆயுதங்கள் அல்லவோ?
‘வயிற்றெரிச்சலைத் தவிர்ப்பதற்குத் திவ்விய ஆயுதங்கள் காரணம் ஆமோ?’ எனின்,
‘வடிவாய் நின் வல மார்பினில் வாழ்கின்ற மங்கையும் பல்லாண்டு’ என்னா,
‘சுடராழியும் பல்லாண்டு’ என்னா நின்றார்களன்றோ?

——————–

புறமறக் கட்டிக் கொண்டு இருவல் வினையார் குமைக்கும்
முறை முறை யாக்கை புகல் ஒழியக் கண்டு கொண் டொழிந்தேன்
நிறமுடை நால் தடந்தோள் செய்ய வாய் செய்ய தாமரைக் கண்
அறமுயல் ஆழி அங்கைக் கருமேனி அம்மான் தன்னையே–5-1-6-

செய்ய வாய் செய்ய தாமரைக் கண் –
“விலாசத்தோடு கூடிய திரு முறுவலுக்கு ஆதாரமான திருமுக மண்டலத்தை யுடையவர்” என்கிறபடியே,
“முறுவல் எடுத்த கலம்” என்னும்படி திரு முகத்தைச் செவ்வி பெறுத்தா நின்றுள்ள புன்சிரிப்பையும்,
இழவு மறக்கும்படி குளிரக் கடாக்ஷிக்கிற திருக் கண்களையுமுடையனாய்.

அறம் முயல் ஆழி அம் கை-
அடியார்களைக் காப்பாற்றுதலாகிற பரம தர்மத்திலே தன்னிலும் முயலா நின்றுள்ள
திருவாழியை யுடைய அழகிய திருக்கையையும்,

———-

எங்ஙனேயோ அன்னை மீர்காள்! என்னை முனிவது நீர்!
நங்கள் கோலத் திருக்குறுங்குடி நம்பியை நான் கண்ட பின்
சங்கி னோடும் நேமி யோடும் தாமரைக் கண்களோடும்
செங்கனி வாய் ஒன்றினோடும் செல்கின்றது என் நெஞ்சமே.–5-5-1-

சங்கினோடும் –
செங்கமல நாண் மலர் மேல் தேன் நுகரும் அன்னம் போல்” என்கிறபடியே, கரு நிறமான திரு மேனிக்குப் பரபாகமான
வெளுத்த நிறத்தையுடைத்தான ஸ்ரீ பாஞ்ச சன்யத்தோடும்,
நேமி யோடும் –
இந்தக் கைக்கு இது ஆபரணமானால், வேறு ஒன்று வேண்டாதே தானே ஆபரணமாகப் போரும்படி
இருக்கிற திருச் சக்கரத்தோடும்,
தாமரைக் கண்களோடும் –
மலர்ச்சி முதலியவைகளால் தாமரை போன்று இருக்கிற திருக் கண்களோடும்,–
இதனால், கண் காணக் கை விட்டுப் போயிற்றுக் காணும்.
உம்மைத் தொகை-ஒவ் ஒன்றுக்கும் – செல்கின்றது-
இன்னமும் தறை கண்டது இல்லை. நாங்களும் எல்லாம் நம்பியுடைய அழகினை அநுபவித்திருக்கிறோம் அன்றோ,
எங்கள் சொற்களை மறுக்கலாகாது காண்; என்ன,
உங்கள் சொற்களை மறுத்தேனே யாகிலும் நம்பியுடைய திரு முகம் மறுக்க ஒண்ணாது என்கிறாள்.
சங்கினோடும்-
ஸ்ரீ பாஞ்ச சன்யத்தோடே விசேஷித்து ஒரு சம்பந்தம் உண்டு காணும் இவளுக்கு;
திரு வாயின் அமிர்த இனிமையை அறிந்திருக்கையாலே; ஒரு கலத்திலே ஜீவிப்பாரைப் போலே.

—————

ஒரு வண்ணம் சென்று புக்கு எனக்கொன்றுரை; ஒண் கிளியே!
செரு ஒண் பூம் பொழில் சூழ் செக்கர் வேலைத் திருவண் வண்டூர்
கரு வண்ணம் செய்ய வாய் செய்ய கண் செய்ய கை செய்ய கால்
செரு ஒண் சக்கரம் சங்கு அடையாளம் திருந்தக் கண்டே.–6-1-7-

இத் தலையைத் தனக்கே உரியதாக எழுதிக் கொண்ட வடிவு இருக்கிறபடி.
செய்ய வாய்-
அது தான் மிகையாம்படி ‘நான் உனக்கு’ என்றாற் போலே சொல்லப் புக்கு விக்கின திருப் பவளம்.
செய்ய கண் –
அது சொல்லளவே அன்று, அக வாயிலும் உண்டு’ என்று தோற்றுகிற திருக் கண்கள்.
அக வாயில் உள்ளன வற்றிற்கெல்லாம் ஆனைத் தாள் அன்றோ திருக் கண்கள்.
செய்ய கை –
அக வாயில் உண்டான சிநேகத்தினைச் செயல் அளவாகச் செய்து காட்டுகின்ற திருக் கைகள்.
செய்ய கால் –
அவை யனைத்திற்கும் தோற்று விழும் துறை- திருவடிகள்.

செரு ஒண் சக்கரம் சங்கு –
இவ் வடிவழகை யெல்லாம் காத்து ஊட்டவற்றனவுமாய், அஸ்தாநே பய சங்கை பண்ணி யுத்தோந்முகமாய்,
கை கழியப் போய் நின்று ரக்ஷிப்பதும், கை விடாதே வாய்க் கரையிலே நின்று ரக்ஷிப்பதுமான திவ்விய ஆயுதங்கள்.
கிட்டினாரை ‘இன்னார் என்று அறியேன்’ என்று மதி மயங்கப் பண்ணுவிக்கும் திவ்விய ஆயுதங்கள் ஆதலின் ‘ஒண்’ என்கிறாள்.

இன்னார் என்றறியேன் அன்னே! ஆழியொடும்
பொன்னார் சார்ங்கமுடைய அடிகளை இன்னார் என்றறியேன்.-என்பது, பெரிய திருமொழி, 10. 10 : 9.

அடையாளம்-
திவ்விய அவயவங்களைப் போன்று திவ்விய ஆயுதங்களும் அவனுக்கே யுரிய அடையாளமாயிருக்கை.
“பெருமாளுடையவும் இளைய பெருமாளுடையவுமான அடையாளங்கள் எவையோ அவை என்னால் நன்றாகப் பார்க்கப்பட்டன;
அவற்றைக் கேட்பாயாக” என்றான் திருவடி.
“யாநி ராமஸ்ய சிஹ்நாநி லக்ஷ்மணஸ்ய ச வாநர’-என்பது, ஸ்ரீராமா. சுந். 34 : 3.

————–

துவளில் மா மணி மாடமோங்கு தொலை வில்லி மங்கலம் தொழும்
இவளை நீர் இனி அன்னைமீர்! உமக்காசை இல்லை விடுமினோ;
தவள ஒண் சங்கு சக்கரமென்றும் தாமரைத் தடங்கண் என்றும்
குவளை ஒண் மலர்க் கண்கள் நீர் மல்க நின்று நின்று குமுறுமே.–6-5-1-

தவளம் ஒண் சங்கு –
கரிய நிறமுடைய திருமேனிக்குப் பரபாகமான வெண்மையை யுடைத்தாய்,
“உண்பது சொல்லில் உலகளந்தான் வாயமுதம்” என்கிற அழகை யுடைத்தான சங்கு.

சக்கரம் –
அங்ஙனம் ஒரு விசேடணம் இட்டுச் சொல்ல வேண்டாத அழகை யுடைய சக்கரம்.

என்றும் –
‘இவற்றைக் காண வேணும்’ என்னுதல்;
‘இவற்றோடே வர வேணும்’ என்னுதல் சொல்ல மாட்டுகின்றிலள் பலக் குறைவாலே.

தாமரைத் தடம் கண் என்றும் –
அந்த ஆழ்வார்கள் அளவும் வந்து அலை எறிகிற திருக் கண்கள்.
சங்கோடு சக்கரம் ஏந்தும் தடக்கையன் சொன்னதும்
பங்கயக் கண்ணன் -ஆங்கு அலரும் குவியும் -ஸூர்ய சந்த்ரர்கள் அன்றோ இவர்கள் –
தாமரையை ஒரு வகைக்கு ஒப்பாகச் சொல்லலாய், அநுபவிக்கின்றவர்கள் அளவன்றிக்கே இருக்கின்ற
திருக் கண்கள் ஆதலின் ‘தடம் கண்’ என்கிறாள்.
ஒரு மலை எடுத்தாற் போலே சொல்லுக்குச் சொல்லு தளர்ந்து நடு நடுவே விட்டு விட்டுச் சொல்லுகிறாள்
என்பாள் ‘என்றும் என்றும்’ என்கிறாள்.
திவ்வியாயுதங்களையும் கண்ணழகையும் காட்டியாயிற்று இவளைத் தோற்பித்தது.

குவளை ஒண் மலர் கண்கள் நீர் மல்க –
இந்தக் கண்களைக் கண்டால் தாமரைத் தடங்கண்கள் அன்றோ நீர் மல்க அடுப்பது?
கண்ணும் கண்ணீருமாய் இவள் இருக்கிற இருப்பைக் கண்டு கொண்டு இருக்க அன்றோ உங்களுக்கு அடுப்பது?
“பகவத் அநுபவத்தால் உண்டான சந்தோஷத்தாலே குளிர்ந்த கண்ணீரை யுடையவனாய்,
மயிர் கூச்சு எறிகின்ற சரீரத்தை யுடையவனாய், பரமாத்மாவின் குணங்களால் எப்போதும் ஆவேசமடைந்தவனாய்,
மக்களால் பார்க்கத் தகுந்தவனாய் இருப்பான் ஞானி” என்பது விஷ்ணுதத்வம்.
“ஆஹ்லாத சீத நேத்ராம்பு: புளகீக்ருத காத்ரவான் ஸதா பர குணாவிஷ்டோ
த்ரஷ்டவ்ய: ஸர்வதேஹிபி:”-என்பது, ஸ்ரீ விஷ்ணு தத்வம்

குவளை ஒண் கண்ணி இவளை -பரகால நாயகிக்கும் அங்கே –2-7- திருவிடவெந்தை பதிகத்தில்

————————

சங்கு வில் வாள் தண்டு சக்கரக் கையற்கு
செங்கனி வாய்ச் செய்ய தாமரைக் கண்ணற்கு
கொங்கலர் தண்ணந் துழாய் முடி யானுக்கு என்
மங்கை இழந்தது மாமை நிறமே.–6-6-2-

சங்கு வில் வாள் தண்டு சக்கரம் கையற்கு –
ஸ்ரீபஞ்சாயுதங்களின் சேர்த்தி அழகிலே ஆயிற்று இவள் ஈடுபட்டது.
பரம ஸ்வாமி திருமால் இரும் சோலை மூலவர் பஞ்சாயுதம் உடன் சேவை உண்டே –
இவளுடைய ஓர் ஆபரணம் வாங்குகைக்கு எத்தனை ஆபரணம் பூண்டு காட்டினான்?
கைக்கு மேல் ஐந்துங் காட்டிக் காணும் இவளுடைய ஆபரணம் வாங்கிற்று.
புரடு கீறி ஆடுகிற அளவிலே -தாயக் கட்டம் -அஞ்சுக்கு இலக்காக –
ஒரு காய் இருக்க -கை மேல் அஞ்சு போட்டு வெட்டுகிறேன் போலே –
ஆபரண கோடியிலும் ஆயுத கோடியிலும் இரு புடை மெய்க் காட்டின அன்றோ
இவைதாம்.–உபய கோஷ்டி –

செம் கனி வாய்ச் செய்ய தாமரைக் கண்ணற்கு-
கையிலே ஒன்றனைத் தரித்துக் காட்டிக் கவர்ச்சி செய்ய வேண்டி இருந்ததோ?
ஸ்மிதம் -புன் சிரிப்பும் நோக்கும் அமையாதோ நலிகைக்கு?

கொங்கு அலர் தண் அம் துழாய் முடியானுக்கு –
தேன் பெருக்கு எடுக்கின்ற திருத்துழாய் மாலையை, ஆதி ராஜ்ய சூசகமான
திரு முடியிலே யுடையவனுக்கு.
வைத்த வளையத்தைக் காட்டிக் காணும் இவள் நிறத்தை அபகரித்தது.

ஆக, ஆபரண சோபை, அவயவ சோபை, ஒப்பனை அழகு என எத்தனை செய்ய வேணும்
இவள் நிறத்தினைக் கொள்ளுகைக்கு என்றபடி.

—————

மையமர் வாள் நெடுங்கண் மங்கைமார் முன்பு என் கை இருந்து
நெய்யமர் இன்னடிசில் நிச்சல் பாலொடு மேவீரோ?
கையமர் சக்கரத்து என் கனி வாய்ப் பெருமானைக் கண்டு
மெய்யமர் காதல் சொல்லிக் கிளிகாள்! விரைந்தோடி வந்தே.–6-8-2-

அவன் பாடு தரம் பெற்றாரைக் கொண்டாடுவாரைப் போலேயோ, என் பாடு தரம் பெற்றாரைக் கொண்டாடுவார் இருப்பது!
அந்தப்புரத்தில் வசிப்பவர் எல்லாரும் ஒருபடிப் பட்டிருக்கிறபடி; ஒரு கண் பார்வையாய் இருக்கிறபடி.

வானரர்கள் -கண் அழகு இருக்காதே -அவர்கள் திருவடியைக் கொண்டாட –
இவள் தோழிகள் அஸி தேஷினை -கண் பார்வை இருக்கும் படி –
“தம்மையே நாளும் வணங்கித் தொழுவார்க்குத் தம்மையே ஒக்க அருள் செய்வர்” –பெரிய திருமொழி, 11. 3 : 5.-என்கிறபடியே,
இவளும் தன்னோடு எல்லா வகையாலும் ஒப்புமை கொடுத்து வைத்தபடி.

மை அமர் –
“கறுத்த கண்களை யுடையவள்”-“அஸி தேக்ஷணா” என்பது, ஸ்ரீராமா. சுந். 6. 5 : 4.-,
“கருந்தடங்கண்ணி”-திருவாய். 6. 5 : 8.– என்று சொல்லுகிற ஏற்றமெல்லாம் இவளுக்கும் உண்டே அன்றோ.
தன்னைப் போலே கண்ணில் இயல்பாகவே அமைந்த கறுப்பைச் சொல்லிற்றாதல்;
அன்றிக்கே,
மங்களத்தின் பொருட்டு இடும் மையைச் சொல்லிற்றாதல்.
இவள், கணவனைப் பிரிந்திருக்கிற காலத்தில் இவர்கள் மை எழுதி இருக்கக் கூடாதே அன்றோ;
நீங்கள் வந்தால் இவர்கள் கண்களில் இருக்கும்படி பாரீர்கோள்!
வாள் – ஒளி. அதுவும் அழிந்தன்றோ கிடக்கிறது.
இவள் வடிவு புகர் அழிந்து கிடக்க, இவர்கள் கண்களில் ஒளி உண்டாகக் கூடாதே.

நெடும் கண் –
கண்ணில் பரப்பு அடங்கலும் பிரயோஜனத்தோடு கூடி இருப்பது அப்போதே அன்றோ.
இல்லையாகில், தலைச் சுமையைப் போன்றதே யாம் அன்றோ.
“காணாதார் கண் என்றும் கண்ணல்ல” – பெரிய திரு. 11. 7 : 1.-என்கிறபடியே.

மை அமர் வாள் நெடும் கண் –
உங்கள் வரவால் வந்த பிரீதியாலே ‘அவன் வரவு தப்பாது’ என்று நான் அலங்கரிக்க,
அத்தாலே அலங்கரித்து ஒளியை யுடைத்தாய்ப் பெருத்திருந்துள்ள கண்களை யுடையவர்கள் என்னுதல்.

உண்டாரை உண்ணுவிக்கத் தேடுகிறாள் அன்றோ. இதனால் என் சொல்லியவாறோ? எனின்,
இவர்க்கு முன்னே இவர் விரும்பிய பொருள், இவரைப் பற்றினார்க்கு முற்பட்டிருக்கிறபடியைத் தெரிவித்தபடி.
“வேறாக ஏத்தி இருப்பாரை வெல்லுமே மற்றவரைச் சார்த்தி இருப்பார் தவம்.- நான்முகன் திருவந். 18.-”
எப்போதும் கை கழலா நேமியானாய் இருத்தலின் ‘கையமர் சக்கரம்’ என்கிறது.

என் சக்கரத்து கனி வாய்-
கையும் திருவாழியுமான அழகினைக் காட்டுவது முறுவலைக் காட்டுவதாய்
என்னைத் தனக்கே உரிமை ஆக்கினவன்.

————

பூவைகள் போல் நிறத்தன் புண்டரீகங்கள் போலும் கண்ணன்
யாவையும் யாவருமாய் நின்ற மாயன் என்னாழிப் பிரான்
மாவை வல்வாய பிளந்த மதுசூதற்கு என் மாற்றம் சொல்லிப்
பாவைகள்! தீர்க்கிற்றிரே வினையாட்டியேன் பாசறவே.–6-8-7-

புண்டரீகங்கள் போலும் கண்ணன் –
ஒரு பூ ஒரு பூவினைப் பூத்தாற் போலே காணும் வடிவும் கண்ணும் இருக்கும்படி;
காயாம் பூ தாமரை பூத்தாற் போலே இரா நின்றது.
அறிவுடைப் பொருள் அறிவில்லாப் பொருள் என்ற வேறுபாடு அறக் காற் கீழே
விழும்படியான திருக்கண் படைத்தவன்.

என் ஆழிப் பிரான் –
தன்னுடைய அசாதாரணமான விக்கிரஹத்தை எனக்கு ஆக்கினவன்.
‘யாவையும் யாவருமாய் நின்ற மாயன்’ என்று உலகமே உருவமாய்க் கொண்டு நின்ற நிலையைச் சொல்லி வைத்து,
‘என் ஆழிப் பிரான்’ என்கிறார் அன்றோ, அசாதாரணமான வடிவுக்குத் தாம் ஈடுபட்டபடி.
“நிராய் நிலனாய்” என்று வைத்து, “கூராராழி வெண் சங்கேந்திக் கொடியேன் பால் வாராய்” என்றாரே அன்றோ.
அவனுக்குப் புறம்பாய் இருப்பது ஒன்று இல்லை என்று சொல்லுவதற்காக,
ஜகச் சரீரன் என்ற அளவிலே அதனைப் போன்று இது உத்தேசியமாமோ?
“பரஞ்சுடர் உடம்பாய்” திருவாய். 6. 3 : 7.-என்றும்,
“அழுக்குப் பதித்த உடம்பாய்” என்றும் ஒன்றைக் குற்றங்கட்கெல்லாம் எதிர்த் தட்டானதாகவும்,
ஒன்றைக் குற்றம் கலந்ததாகவும் சொல்லிற்று அன்றோ.

—————-

கங்குலும் பகலும் கண்துயில் அறியாள்
கண்ண நீர் கைகளால் இறைக்கும்;
‘சங்கு சக்கரங்கள்’ என்று கை கூப்பும்;
‘தாமரைக் கண்’ என்றே தளரும்;
‘எங்ஙனே தரிக்கேன் உன்னை விட்டு!’ என்னும்;
இரு நிலம் கைதுழா இருக்கும்;
செங்கயல்பாய் நீர்த் திருவரங்கத்தாய்!
இவள் திறந்து என் செய்கின்றாயே?–7-2-1-

சங்கு சக்கரங்கள் என்று கை கூப்பும்-
கண்ண நீரை மாற்றினால் கண்களாலே காண வந்து தோற்றும் படியை நினையா நின்றாள்.
சொல்லா நின்றாள் என்ன வில்லை –விலக்கின பின்பு சேவை சாதிப்பானே -அத்வேஷம் மாத்திரம் போதுமே –
‘தவள ஒண் சங்கு சக்கரம்’ திருவாய்மொழி, 6. 5:1.-என்று திவ்விய ஆயுதங்களோடு காண அன்றோ
இவள் தான் ஆசைப்பட்டிருப்பது!
‘தேநைவ ரூபேண சதுர்ப் புஜேந’ என்பது, ஸ்ரீகீதை, 11.46.

‘கையினார்சுரி சங்கு அனல் ஆழியர் நீள்வரைபோல்
மெய்யனார் துளப விரையார் கமழ்நீள் முடி எம்
ஐயனார் அணியரங்கனார் அரவின் அணைமிசை மேய மாயனார்
செய்யவாய் ஐயோ! என்னைச் சிந்தை கவர்ந்ததுவே.’–என்பது, அநுசந்தேயம். ( அமலனாதிபிரான்.7.)

உகவாத கம்ஸன் முதலாயினோர்களுக்கு அன்றோ இரு தோளனாக வேண்டுவது’
‘நான்கு தோள்களையுடைய அந்த உருவமாகவே ஆகக் கடவீர்’ என்றான் அன்றோ காண ஆசைப்பட்ட அருச்சுனன்?
‘கூரார் ஆழி வெண்சங்கு ஏந்தி வாராய். என்னக் கணிசித்து,திருவாய். 6. 9:1. கணிசித்து-விரும்பி.-
வலி இல்லாமையாலே தலைக்கட்ட மாட்டாதே, விடாயன் கையை மடுத்துத் தண்ணீரை வேண்டுமாறு போலே,
குறையும் அஞ்சலியாலே தலைக்கட்டா நின்றாள்.
சங்கு சக்கரங்கள் ஏந்தி வாராய் முடிக்க முடியாமல் –
சங்கு சக்கரம் சொல்லி தாமரைக்கு கண் -திரு மேனி முழுவதும் திருக் கண்கள் அகப்படுத்த -அர்ச்சை அன்றோ —

தாமரைக் கண் என்றே தளரும் –
அவ்வாழ்வார்கள் அளவு வந்து அலை எறிகிற கண்களின் அழகினைச் சொல்லப் புக்கு, நடுவே தளரா நின்றாள். என்றது,
‘உன் தாமரைக் கண்களால் நோக்காய்’திருவாய். 9.2.1. என்று சொல்லப் புக்கு, நடுவே தளரா நின்றாள் என்றபடி.
‘கடையில் செந்நிறம் பொருந்திய கண்களையுடைய ஸ்ரீராமபிரானைப் பாராதவளான காரணத்தால்
மிக்க துக்கமுடையவளானேன்’ என்னுமாறு போலே.
‘ராமம் ரக்தாந்த நயநம் அபஸ்யந்தீ ஸூதுக்கிதா’-என்பது, ஸ்ரீராமா. சுந். 26:37.

———–

வெள்ளைச் சுரிசங்கொடு ஆழி ஏந்தித்
தாமரைக் கண்ணன் என் நெஞ்சினூடே
புள்ளைக் கடாகின்ற ஆற்றைக் காணீர்!
என் சொல்லிச் சொல்லுகேன் அன்னைமீர்காள்!
வெள்ளச் சுகமவன் வீற்றிருந்த
வேத ஒலியும் விழாவொலியும்
பிள்ளைக் குழா விளையாட்டொலியும்
அறாத்’திருப் பேரெயிற் சேர்வன் நானே- .–7-3-1-

வெள்ளைச் சுரிசங்கொடு ஆழி ஏந்தி –
‘தவள ஒண் சங்கு சக்கரம்’ -திருவாய். 6. 5:1.-என்றும்,
‘கூரார் ஆழி வெண் சங்கு’ திருவாய். 6. 9:1.-என்றும்,
‘சங்கு சக்கரங்கள் என்று கை கூப்பும்’ -7. 2:1.-என்றும் கையும் திருவாழியுமான அழகு கைவிடாதே இவரைத் தொடருகிறபடி.
முகில் வண்ணன் அன்றோ? அந்த நிறத்துக்குப் பரபாகமான வெளுப்பையும் சுரியையுமுடைத்தான ஸ்ரீபாஞ்சஜன்யத்தையும்,
அங்ஙனம் ஒரு விசேடணம் இட்டுச் சொல்ல வேண்டாதபடியான அழகை யுடைத்தான திருவாழியையும் ஏந்தி,
தாமரைக் கண்ணன்-
‘தாமரைக் கண் என்றே தளரும்’ என்றது. பின் நாட்டுகிறபடி.
திருமேனிக்குத் திவ்விய ஆயுதங்கள் பிரகாசகமாய் இருக்குமாறு போலே,
ஆத்தும குணங்களுக்குத் திருக்கண்கள் பிரகாசகமாய் இருக்கிறபடி. என்றது,
‘அகவாயில் தண்ணளி எல்லாம் கண்வழியே அன்றோ தோற்றுவது?’ என்றபடி.
பகைவார்களுக்குத் திவ்விய ஆயுதங்களோடு ஒக்கத் திருக்கண்களும் விரோதியாய்த் தோற்றுமாறு போலே அன்றோ,-
அழல விழித்தான் அச்சோ அச்சோ
அனுகூலர்க்குத் திருக்கண்களைப் போன்று திவ்விய ஆயுதங்களும் அழகுக்கு உடலாகத் தோற்றுகிறபடி?
திருக்கண்களோடே திவ்விய ஆயுதங்களையும் திவ்விய ஆயுதங்களோடே திருக்கண்களையும் சேர்த்து அனுபவிப்பர்கள்.
தாமரை சூரிய சந்திரன் பார்த்து -சேர்ந்தே அருளிச் செய்வார் –
நாடு பிடிக்க பார்க்க ஆழ்வார்கள் தடை -என்றுமாம் –
ஆயுதங்களோடே திருக்கண்களைக் கூட்டுகிறது, தோற்பித்தபடிக்கு;
‘உனக்குத் தோற்றோம்’ என்னப் பண்ணுமன்றோ? கண்களோடு திவ்விய ஆயுதங்களைக் கூட்டுகிறது அழகுக்கு.
ஜிதந்தே புண்டரீகாஷா -செய்ய கண்ணா செஞ்சுடர் ஆழி-திருக்கண்களை சொல்லியும் ஆழ்வார்களை சொல்லுவதும் உண்டே
இவ்விடத்தே நிலாத்துக் குறிப்பகவர் வார்த்தையை அருளிச் செய்வர் சீயர். –
ஸ்ரீ வைகுண்ட நாதனுக்கு இரண்டு தோள்களா நான்கு தோள்களா —
கைக்கு ஆழ்வார்கள் ஆபரணமாய் இருக்குமாறு போலே ஆயிற்று, முகத்துக்கு திருக்கண்கள் ஆபரணமாய் இருக்கும்படியும்.

‘திருக்கண்டேன் பொன்மேனி கண்டேன் திகழும்
அருக்கன் அணிநிறமும் கண்டேன்-செருக்கிளரும்
பொன்ஆழி கண்டேன் புரிசங்கம் கைக்கண்டேன்,
என்ஆழி வண்ணன்பால் இன்று’-என்று வடிவழகைப் போன்று திவ்விய ஆயுதங்களும் ஆபரணமாய்
அழகியனவாயன்றோ இருப்பன?
ஆழ்வார்கள் தாம் அவனைக் கை செய்திருக்கையாலே ஆபரண கோடியிலே இருப்பார்கள்.
கை செய்தல் –- அலங்கரித்தல்.-சகாயம் செய்தல் -யுத்தம் செய்தல்

———

செங்கனி வாயின் திறத்ததாயும்
செஞ்சுடர் நீள் முடி தாழ்ந்ததாயும்
சங்கொடு சக்கரம் கண்டு உகந்தும்
தாமரைக் கண்களுக்கு அற்றுத் தீர்ந்தும்
திங்களும் நாளும் விழா வறாத
தென் திருப் பேரெயில் வீற்றிருந்த
நங்கள் பிரானுக்கு என் நெஞ்சம் தோழீ!
நாணும் நிறையும் இழந்ததுவே.–7-3-3-

சங்கொடு சக்கரம் கண்டு உகந்தும் –
பிரிந்தால் விரோதியைப் போக்குகைக்குக் கருவியாய், வைத்த கண் மாற ஒண்ணாத அழகையுடைய
ஆழ்வார்களைக் கண்டு உகந்தது.
தாமரைக் கண்களுக்கு அற்றுத் தீர்ந்தும் –
‘உனக்கு ஆகிறேன்’ என்று சொல்லப்புக்கு மாட்டாது ஒழிந்தால், குறையும் தலைக்கட்டின திருக்கண்களுக்கு ஆயிற்று
அநந்யார்ஹமாக எழுதிக்கொடுத்தது. என்றது, ‘பிரிகிற போது நோக்கின நோக்கிலே பிறர்க்கு ஆகாதபடி
உஜ்ஜீவிக்கச் செய்தான்’ என்றபடி.

—————

திருச் செங்குன்றூரில் திருச் சிற்றாறு அதனுள் கண்ட
அத்திருவடி என்றும்
திருச் செய்ய கமலக் கண்ணும் செவ்வாயும்
செவ்வடியும் செய்ய கையும்
திருச் செய்ய கமல வுந்தியும் செய்ய கமலை மார்பும்
செய்ய வுடையும்
திருச் செய்ய முடியும் ஆரமும் படையும்
திகழ வென்ன சிந்தை யுளானே–8-4-7-

திருச் செய்ய கமலக் கண்ணும் –
அழகியதாய் சிவந்து இருப்பதாய் மலர்த்தி செவ்வி முதலானவற்றாலே தாமரை போலே இருக்கிற திருக் கண்களும் –
தூது செய் கண்கள் பிரதம கடாக்ஷம் முதல் உறவு பண்ணி அருளும் –

படையும் –
வினைத் தலையில் ஆயுதமாய்–
போக நிலையில் ஆபரணமாய்–
இருந்துள்ள திவ்ய ஆயுதங்களும் –ஜாதி ஏக வசனம் –

———–

கண்கள் சிவந்து பெரியவாய்
வாயும் சிவந்து கனிந்து -உள்ளே
வெண் பலிலகு சுடரிலகு
விலகு மகர குண்டலத்தன்
கொண்டல் வண்ணன் சுடர் முடியன்
நான்கு தோளன் குனி சாரங்கன்
ஒண் சங்கதை வாள் ஆழியான் ஒருவன்
அடியேன் உள்ளானே–8-8-1-

கண்கள் சிவந்து
தஸ்ய யதா கப்யாசம் புண்டரீகம் ஏவம் அஷிணீ-சாந்தோக்யம் -1-6-
சூர்யனை கண்டு மலர்கின்ற தாமரை எவ்வண்ணன் இருக்குமோ அவ்வண்ணமே-அந்த பரம் பொருளின்
உடைய திருக் கண்கள் -என்கிறபடியே-இறைவனுடைய கண்கள் சிவந்து இருக்குமே அன்றோ –
இப்படி இருக்கச் செய்தே
மாயக் கூத்தா -என்ற திருவாய் மொழியிலே பிரிவினால் வெண்ணிறத்தை அடைந்தது –
ஆசார்ய ஹிருதயம் -சூர்ணிகை -58
மூவாறு மாசம் மோஹித்து – என்ற இடத்து
மாயக் கூத்தனில் தாம் கண்ணும் வாயும் துவர்ந்தால் போலே
தம்மைப் பிரிகையாலே அவன் கண்ணும் வாயும் துவர்ந்து-தம்மோடு கலந்த பின்பு அவை தன் நிறம் பெற்றதை அனுசந்தித்து
ஈதென்ன பிரகாரம் -என்று ஆறு மாசம் மோகித்து -மணவாள மா முனிகள் வியாக்யானம் –
இருத்தும் வியந்து -என்ற திருவாய்மொழியிலே கலவியாலே தன்னிறம் பெற்றபடி –
கண்ணிலே துவக்குண்டு கால் வாங்க மாட்டாதே இருக்கிற இருப்பு -இசையிலே காணும் இத்தனை –

பெரிய ஆய்-
பெருத்தல் குறைதல் முதலாவைகளுண்டாயினவாயிற்று-சதைகரூபரூபாயா -ஸ்ரீ விஷ்ணு புராணம் -1-2-1-
எப்போதும் ஒருபடிப் பட்ட உருவம் உடையவன் பொருட்டு -என்கிறது
கர்மம் காரணமாக உண்டாகிற விகாரகங்கள் இல்லை என்ற இத்தனை ஒழிய-
அடியார்களோடு கலக்கின்ற கலவியாலே பிறக்கும் விகாரத்தை இல்லை என்கிறது அன்று –
அப்படியேயான வன்று பற்றத்தக்கவன் அல்லனாய் ஒழியுமே-
அவனும் தன் அளவில் வேறுபாடு அடையத் தக்கவன் ஆவான் அன்றோ –

ஒண் சங்கு
உண்பது சொல்லி –உன் செல்வம் சால அழகியது -நாச்சியார் திருமொழி –என்னும்படியான ஒண் சங்கு-

கதை வாள் ஆழியான் –
இவற்றை உடையவன் –

ஒருவன் –
தாமரைக் கண்ணனாய்-மழை முகில் போன்ற நிறத்தை உடையவனாய்
நான்கு தோளனாய்-சங்கு சக்கரம் முதலான திவ்ய ஆயுதங்களை தரித்தவன்-ஆகையாலே-ஒப்பற்றவன் –

———

மையார் கருங்கண்ணி கமல மலர்மேல்
செய்யாள் திரு மார்வினில் சேர் திருமாலே
வெய்யார் சுடர் ஆழி சுரி சங்கம் ஏந்தும்
கையா உனைக் காணக் கருதும் என் கண்ணே–9-4-1-

மையார் கருங்கண்ணி –
அவனைப் பெற வேண்டும் என்று இருப்பார் ஆசைப் படுவதும் அவள் முன்னாகவாய் பெற்றால்-
உபாயமாக பிரார்த்தித்து -பூர்வ கண்டம் -புருஷகாரமாக இவளைப் பற்றி –
பின்னை கைங்கர்யம் செய்வதும் இருவருமான சேர்த்தியிலேயாய் இருக்கும் அன்றோ –
மையார் கருங்கண்ணி –
வேறு ஒரு பொருளைக் கொண்டு அழகு செய்ய வேண்டாதபடி-இயல்பான அழகினை உடையதாய்-
ஆயிற்றுத் திருக் கண்கள் இருப்பன –
இனி மங்களத்தின் பொருட்டு தரிக்கும் இத்தனையேயாம் அஞ்சனம்-
கருங்கண்ணி -என்னா நிற்கச் செய்தே -மையார் -என்னும் போது-மங்களத்தின் பொருட்டு
தரிக்கப் படுத்தல் எனபது தானே போதரும் அன்றோ –

வெய்யார் சுடர் ஆழி சுரி சங்கம் –
இவள் கையில் உள்ள விளையாட்டுத் தாமரைப் பூ அவனுக்கு-இனிதாக இருக்குமா போலே ஆயிற்று
அவன் கையில் திவ்ய ஆயுதங்கள் இவளுக்கு இனியவை இருக்கிறபடி-
பிராட்டியை கூறி திவ்ய ஆயுதங்களை அருளுவதால் –
ஸ்ரீ குணரத்ன கோசம் -47 ஸ்லோகம் -இது போலே
இவள் உகப்புக்காக அடியார்கள் உடைய பகைவர்களை அழியச் செய்கைக்கு காரணமாய்
காட்சிக்கு இனியதாய் இருக்கும் ஆயிற்று –
பகைவர்கள் மேல் மிக வெம்மையை உடைத்தாய்-புகரோடு கூடி இருக்கிற திரு ஆழி –
இருக்கும் தோற்றப் பொலிவே அமைந்து -வேறு ஒரு கார்யம் கொள்ள வேண்டாதே-
வைத்த கண் வாங்காதே கண்டு கொண்டு இருக்கும் படியான-ஸ்ரீ பாஞ்ச ஜன்யம் –

ஏந்தும் கையா –வெற்று ஆயுதங்களையே அன்று – வெறும் திருக் கரங்களையே அன்று –
இரண்டின் உடைய சேர்த்தியை யாயிற்று இவர் ஆசைப் படுகிறது-
கூர் ஆழி வெண் சங்கு ஏந்தி வாராய் -6-9-1- என்னுமவர் அன்றோ

உனை- பிராட்டி சம்பந்தத்தோடும் திவ்ய ஆயுதங்களோடும்-திவ்ய விக்ரகத்தோடும்
கூடி இருக்கிற உன்னை –இவருடைய உத்தேச்ய வஸ்து இருக்கிற படி இது காணும் –

காணக் கருதும் –
தமஸ பரமோ தாதா சங்க சகர கதா தர-ஸ்ரீ வத்ஸ வஷ நித்ய ஸ்ரீ அஜய சாஸ்வத த்ருவ-யூத -115-15-மண்டோதரி -வார்த்தை
சங்கையும் சக்ரத்தையும் கதையும் தரித்து இருப்பவனே-
பெரிய பிராட்டியாரையும் ஸ்ரீ வத்சத்தையும் மார்பில் உடையவனே-
என்கிற உன் வடிவைக் காண ஆசைப் படா நின்றது –
அவனை ஆசைப் படுவார் ஆசைப் படுவது ஒரு கார்யம் கொள்ள அன்று-காண ஆயிற்று
திரு வேங்கடத்தானைக் காண அன்றோ காரார் திரு மேனி காணும் அளவும் அன்றோ -சிறிய திரு மடல் -69-
சதா பஸ்யந்தி சூரைய-நித்ய சூரிகளும் இத்தனை -அன்றோ
அணி அரங்கன் என் அமுதினைக் கண்ட கண்கள்-மற்று ஒன்றினைக் காணாவே -என்று
இவ்வளவிலே தேக்கிட்டு விடுவர் இங்கு உள்ளார்
நவை தேவோ அச்நந்தி நபிபந்தி-ஏத தேவாம்ருதம் த்ருஷ்ட்வா த்ருப்யந்தி -சாந்தோக்யம் –3-10-
தேவர்கள் உண்பது இல்லை
இந்த அமிர்தத்தை பார்த்தே திருப்தி அடைகிறார்கள் -என்று-இவ்வளவிலே தேக்கிட்டு விடுவர் அங்கு உள்ளார்

என் கண்ணே –
சம்சாரிகளில் தமக்கு உண்டான ஆசையோ பாதியும் பேருமாயிற்று
இவரைக் காட்டிலும் இவர் திருக் கண்களுக்கு-
முக்கியமானவர்களாய் இருக்கும் ஏற்றம் உண்டே அன்றோ அவற்றுக்கு-

———

தாள தாமரைத் தட மணி வயல் திரு மோகூர்
நாளும் மேவி நன்கமர்ந்து நின்று அசுரரைத் தகர்க்கும்
தோளும் நான்குடைச் சுரி குழல் கமலக் கண் கனி வாய்
காளமேகத்தை யன்றி மற்று ஓன்று இலம் கதியே-10-1-1-

————

கொண்டது உலகம் குறள் உருவாய் கோளரியாய்
ஒண் திறலோன் மார்வத்து உகிர் வைத்தது -உண்டதுவும்
தான் கடந்த ஏழ் உலகே தாமரைக் கண் மால் ஒரு நாள்
வான் கடந்தான் செய்த வழக்கு––ஸ்ரீ இரண்டாம் திருவந்தாதி–18-

கை தொட்டு ஆஸ்ரித விரோதிகளை போக்கும்படி –புண்டரீகாஷனான ஈஸ்வரன்-
திரு ஆழியை இட்டுக் கீண்டால் ஆகாதோ –
இத்தனை விவேகம் உண்டாகில் சங்கல்பமே யமையாதோ –
புண்டரீ காஷனான சர்வேஸ்வரன் -அனைத்துலகும் உடைய அரவிந்த லோசனனை -திருவாய் -6-5-10-
பிறருக்கு ஒரு கார்யம் செய்தானாய் இருக்கை அன்றிக்கே தனக்கு அடைத்த கார்யம் செய்தானாய் இருக்கை –
உடையவன் உடமையை ரஷிக்கை பிராப்தம் இறே –

—————————————————-

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ அழகிய மணவாளப் பெருமாள் நாயனார் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ பெரிய வாச்சான் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ நம் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்-

மாற்பால் மனம் சுழிப்ப மங்கையர் தோள் கை விட்டு—போன்ற ஸ்ரீ அருளிச் செயல்கள் —

ஏழை பேதையர் பாலகன் வந்து என் பெண் மகளை எள்கித்
தோழிமார் பலர் கொண்டு போய்ச் செய்த சூழ்ச்சியை யார்க்கு உரைக்கேன்
ஆழியான் என்னும் ஆழம் மோழையில் பாய்ச்சி அகப்படுத்தி
மூழை உப்பு அறியாதது என்னும் மூதுரையும் இலளே –ஸ்ரீ பெரியாழ்வார் திருமொழி- 3-7 4-

மோழை-கீழாறு
மூழை -அகப்பை
உப்பு -தான் முகக்கிற பதார்த்தத்தின் ரசத்தை

ஏழை –
நல்லது கண்டால் விட மாட்டாத சபலை
பேதை –
மேல் விளைவது நிரூபிக்க தக்க அறிவு இல்லாதவள்
ஓர் பாலகன் –
இரண்டுக்குமடியான பருவத்தின் இளைமையை உடையவள் –
என் பெண் மகளை
இப்படி இருக்கிற என் பெண் பிள்ளையை

தோழிமார் பலர் வந்து எள்கித் கொண்டு போய் –
தோழிமார் அநேகராக வந்து -விளையாட போரு -என்று ஏத்தி -கூடக் கொண்டு போய்
ஆழியான் என்னும் ஆழம் மோழையில் பாய்ச்சி அகப்படுத்தி –

செய்த சூழ்ச்சியை யார்க்கு உரைக்கேன் –
அணியார் ஆழி -என்கிற படியே சர்வ ஆபரணங்களும் தானேயாக போரும்படியான –
திரு ஆழியை உடையவன் என்று -பிரசித்தமாய் – ஒருவரால் நிலை கொள்ள ஒண்ணாதபடியாய் இருப்பதாய் –
அகப்பட்டாரை உள் வாங்கிக் கொள்ளும் கீழாறு போலே இருக்கிற விஷயத்திலே -உள்ளூற தள்ளி அகப்படும்படி
பண்ணி செய்த கர்த்ரிம வியாபாரத்தை யார்க்கு சொல்வேன்

மூழை இத்யாதி –
இவள் படி பார்த்தால் –
முகந்து பரிமாறுகிற மூழை யானது தான் முகக்கிற பதார்த்தத்தின் ரசம் அறியாது
என்னும் அந்த மூதுரையும் தன் பக்கல் இல்லாதவள் -கிடீர்
அதாவது –
தாங்கள் கலந்து பரிமாறுகிற விஷயத்தின் ரசம் அறியாதாரை -உப்பறியா மூழையாய் –
என்று லோகம் சொல்லும் பழ மொழிக்கும் யோக்யதை இல்லாதவள் காணும் இவள்-
இப்படி இருக்கிற இவளை இவர்கள் –
இவ் விஷயத்தில் கொண்டு போய் -அகப்படுத்தி
மற்று ஓன்று அறியாதபடி ஆக்குவதே -என்று தன்னிலே நொந்து சொல்லுகிறாள்

————————————————–

நெய்க் குடத்தை பற்றி ஏறும் எறும்புகள் போல் நிரந்து எங்கும்
கைக் கொண்டு நிற்கின்ற நோய்காள் காலம் பெற உய்யப் போமின்
மெய்க் கொண்டு வந்து புகுந்து வேதப் பிரானார் கிடந்தார்
பைக் கொண்ட பாம்பணையோடும் பண்டு அன்று பட்டினம் காப்பே – 5-2-1-

கைக் கொண்ட பின்பு அவித்யையும் கர்மத்தையும் வியாதிகளையும் இந்திரியங்களையும்
யம படரையும் -பார்த்து -பண்டை தேஹமும் ஆத்மாவும் -என்று இருக்க வேண்டா –
அவன் உகந்து அருளின நிலங்களில் பண்ணும் விருப்பத்தை எல்லாம்
என் தேகத்திலும் ஆத்மாவிலும் பண்ணிக் கொடு வந்து புகுந்தான் –
நீங்கள் உஜ்ஜீவிக்க வேண்டி இருந்தீர்கள் ஆகில் போகப் பாருங்கோள் -என்கிறார் –
வந்தாய்
அதுக்கு மேலே நின்றாய்
அதுக்கு மேலே மன்னி நின்றாய்
அதுக்கு மேலே என் மனம்புகுந்தாய்
அதுக்கு மேலே போய் அறியாய் -என்று இறே இவர்கள் பாடுவது –
ஆளிட்டுக் காவாதே தானே காத்துக் கொண்டு கிடைக்கையாலே பண்டன்று
அவன் இவரைக் காத்துக் கொண்டு கிடைக்கையாலே பண்டன்று
அவன் இவரை காத்துக் கொண்டு கிடக்குமா போலே -இவரும் -வைத்த மா நிதியை இறே காப்பது –
ஆத்மாவுக்கும் தேகத்துக்கும் ரஷை உண்டாய்த்து -இனி நீங்கள் போகப் பாரும் கொள் -என்கிறார்-

பணி செய்யக் கொண்டான் –
ஓதுவித்த பிரயோஜனம் பெற்ற படி –
நித்ய கைங்கர்யம் கொள்ளக் கடவோம் -என்று திரு உள்ளத்தாலே அறுதி இட்டு -கொண்டபடி –

எளிதன்று-உங்களுக்கு பண்டு போலே எளிதன்று ஆவது என் -என்ன-கண்டீர்
ஹிரண்யன் பட்டபடி கண்டு கோளே-புகேல்மின் நில்லுங்கோள் புகுராமை என் என்ன
சிங்கப் பிரான் அவன் எம்மான் சேரும் திருக் கோயில் கண்டீர் –
சிம்ஹம் கிடக்க முழஞ்சிலே புகுவார் உண்டோ
பிரகலாதன் விரோதியைப் போக்கினதும் தமக்கு -என்று இருக்கிறார்
ஹிரண்யன் பட்டது படாதே போகப் பாருங்கோள்

மாணிக் குறள் உருவாய் -தேவ கார்யம் செய்ய வந்தால் போல் என் கார்யம் செய்ய வந்தான் –
நமுசி சுக்ராதிகள் பட்டது படாதே போங்கோள் என்று இந்திரியங்களுக்குச் சொல்கிறார் –

கொங்கை சிறுவரை என்றும் பொதும்பினில் வீழ்ந்து வழுக்கி
அங்கோர் முழையினில் புக்கிட்டு அழுந்தி கிடந்து உழல்வேனை
வங்கக் கடல் வண்ணன் அம்மான் வல்வினை யாயின மாற்றி
பங்கப் படா வண்ணம் செய்தான் பண்டன்று பட்டினம் காப்பே -5 2-7-

தெரிவை மாருருவமே மருவி –
அவரவர் பணை முலையை துணை என்று இருந்த இவரை எடுத்தது வடிவு அழகாலே இறே –
அம்மான்
அதுக்கு அடி உடையவனாகை இறே

கீழில் பாட்டிலே -மாதரார் கயல் கண் என்னும் வலையுள் பட்ட இவரை மீட்டது
வடிவு அழகு என்றார் -இப்பாட்டில் ஐயப்பாடு அறுத்ததும் அழகு என்கிறார் –

ஏதங்கள் ஆயின எல்லாம் இறங்க விடுவித்து என்னுள்ளே
பீதக வாடைப் பிரானார் பிரம குருவாகி வந்து
போதில் கமல வல் நெஞ்சம் புகுந்தும் என் சென்னித் திடரில்
பாத இலச்சினை வைத்தார் பண்டு அன்று பட்டினம் காப்பே -5 2-8 –

இராப்பகல் ஓதுவித்து -என்றது சாஸ்திர முகத்தாலேயோ – ஈஸ்வர முகத்தாலேயோ –
ஆச்சார்ய முகத்தாலேயோ -என்னில்-ஆச்சார்ய முகத்தாலே என்கிறது இப்பாட்டில் –

——–

மாயனை -மன்னு வட மதுரை மைந்தனை-
தூய பெருநீர் யமுனைத் துறைவனை –
ஆயர் குலத்தினில் தோன்றும் அணி விளக்கை
தாயைக் குடல் விளக்கம் செய்த தாமோதரனை –
தூயோமாய் வந்து நாம் தூ மலர் தூவித் தொழுது
வாயினால் பாடி மனத்தினால் சிந்திக்கப்
போய பிழையும் புகுதருவான் நின்றனவும்
தீயினில் தூசாகும் செப்பேலோர் எம்பாவாய்–5-

நமக்கு அடைத்த பகவத் அனுபவத்தைப் பண்ணா நின்றால்–
சேர்பால் போக ரூபமாக பருகுமவனுக்கு தன்னடையே பித்தம் போமா போலே
இவை தன்னடையே விட்டு ஓடிப் போம்–
ஆன பின்பு இனி அயோக்யதையைப் பார்த்து அகல வேண்டா -என்கிறாள்-

———

அத்தனாகி அன்னையாகி யாளும் எம்பிரானுமாய்
ஒத்து ஒவ்வாத பல் பிறப்பு ஒழித்து நம்மை ஆட்கொள்வான்
முத்தனார் முகுந்தனார் புகுந்து நம்முள் மேவினார்
எத்தினால் இடர் கடல் கிடத்தி ஏழை நெஞ்சமே -115-

சர்வவித பந்துவுமாய் -சகல விரோதிகளையும் போக்கி -தன்னைத் தருவானாக
ஏறிட்டுக் கொண்டான் -நீ இனி சோகிக்க வேண்டாம் என்று –
திரு உள்ளத்தைக் குறித்து -மாசுச -என்கிறார் –
முத்தனார் முகுந்தனார்-இரண்டாலும் -விரோதி நிவ்ர்த்தி ஹேதுவான -ஜ்ஞான சக்தியாதி பூர்த்தியையும்
மோஷ ப்ரதத்துவதுக்கு அடியான ஔதார்யத்தையும் -சொல்லிற்று ஆய்த்து-

ஹேய பிரத்யநீகர் ஆனவர் நம்முடைய தண்மை பாராதே –- தம்முடைய பெருமை பாராதே –
சர்வ பரத்தையும் தாமே ஏறிட்டுக் கொண்டு செய்வாராக புகுந்து ஒரு நீராக பொருந்தினார் –

————–

இயக்கறாத பல் பிறப்பில் என்னை மாற்றி இன்று வந்து
துயக் கொண் மேக வண்ணன் நண்ணி என்னிலாய தன்னுளே
மயக்கினான் தன் மன்னு சோதி யாதலால் என்னாவி தான்
இயக்கொலா மறுத்தறாத வின்ப வீடு பெற்றதே -120-

கிடந்தானை கண்டேறுமா போலே தாமே அவ் விக்ரஹத்தை பற்றுகை அன்றிக்கே
நிர்ஹேதுகமாக பெரிய பெருமாள் தம்முடைய விக்ரஹத்தை என்னுள்ளே பிரியாதபடி வைக்கையாலே
விரோதி வர்க்கத்தை அடையப் போக்கி – அபுநா வ்ர்த்தி லஷணமாய் நிரதிசய ஆநந்த ரூபமான
கைங்கர்யத்தைப் பெற்றேன் என்று – என் அவா அறச் சூழ்ந்தாயே -என்று உபகார ஸ்ம்ர்தியோடே தலைக் கட்டுகிறார் –

————-

நமனும் முற்கலனும் பேச நரகில் நின்றார்கள் கேட்க
நரகமே சுவர்க்கமாகும் நாமங்கள் உடைய நம்பி
அவனதுஊர் அரங்கம் என்னா அயர்த்து வீழ்ந்து அளிய மாந்தர்
கவலையுள் படுகின்றார் என்று அதனுக்கே கவர்கின்றேனே–திரு மாலை-12-

நரக அனுபவம் பண்ணுகிறவர்கள் கேட்ட அனந்தரம் அவ்விடம் தானே பிராப்ய பூமியாய்த்து
பாபம் பண்ணுகிற வேளையில் பிராசங்கிகமாகவும் ஒருவர் திரு நாமம் சொல்லுவார் இல்லையோ
அப்போது கேளாது ஒழிவான் என் என்னில்
அப்போது விஷய பிராவண்யத்தால் வந்த செருக்காலே செவிப் படாது
இப்போது துக்க அனுபவம் பண்ணுகிற அளவாய்
ஆரோ நல்வார்த்தை சொல்லுவார் என்னும் நசையாகையாலே செவிப்படுமே-

———-

எறியு நீர் வெறி கொள் வேலை மா நிலத்து உயிர்கள் எல்லாம்
வெறி கொள் பூம் துளவ மாலை விண்ணவர் கோனை ஏத்த
அறிவிலா மனிசர் எல்லாம் அரங்கம் என்று அழைப்பர் ஆகில்
பொறியில் வாழும் நரகம் எல்லாம் புல் எழுந்து ஒழியும் அன்றே –13-

ஓர் உபாதியால் அன்றியே வாயால் திருவரங்கம் -என்பார்கள் ஆகில்
சம்சாரம் கரம்பெழுந்து போம் ஆகாதே -என்கிறார் –
மனுஷ்ய ஜன்மத்திலே பிறந்து வைத்து அறிவின்றிக்கே இருந்தார்களே யாகிலும்
திருவரங்க பிராவண்யம் வேண்டாஉக்தி மாத்ரமே அமையும் –

————-

சூதனாய்க் கள்வனாகித் தூர்தரோடு இசைந்த காலம்
மாதரார் கயல் கண் என்னும் வலையுள் பட்டு அழுந்துவேனை
போதரே என்று சொல்லிப் புந்தியுள் புகுந்து தன பால்
ஆதரம் பெருக வைத்தான் அழகனூர் அரங்கம் அன்றே–16-

களவாகிறது -ஈஸ்வர சேஷமான ஆத்ம வஸ்துவை என்னது என்று இருக்கை –
சூ தாவது பச்யஹோரத்வம் – அதாவது சத்வர்த்தனாய் இருப்பன் ஒருவன் பர சேஷமாய்க் கொண்டு
ஆத்மஸ்வரூபம் உண்டு -சேஷியான ஈஸ்வரனும் உண்டு –தர்ம அதர்மங்கள் உண்டு என்று அறிதல் –
இவை எல்லாம் பொய் காண் என்று அவனை விப்ரலம்பித்து தன படி யாக்கிக் கொள்ளுகை –
கயல் போலே முக்தமாய் இருந்துள்ள கண்ணாகிற வலையிலே அகப்பட்டு
கால் வாங்க மாட்டாத என்னை –

கண் என்று பேரால் -வலையின் கார்யமே யாய்த்து பலிப்பது – இது தானும் மணி வலை இறே
கண்ணுக்குளே மணியும் உண்டு இறே-அத்தைப் பற்றி வலை என்கிறது –
இவ் விஷயங்களில் அகப்பட்டு கால் வாங்க மாட்டாதே-நோவு படுகிற படியைக் கண்டு
பெரிய பெருமாள் உயிர்க்கு எல்லாம் தாயாய் அளிக்கின்ற த்ண் தாமரைக் கண்களைக் காட்டி அருளி
ஆழ்வீர் நீர் ஆசைப்பட்ட கண் உடையார் இங்கே காணும் இங்கே போரீர் என்ன
இவை சில கண்கள் இருந்த படி என் -என்று தாம் முன்பு அனுபவித்த கண்களைக் காட்டில்
விலஷணமுமாய் பிராப்தமுமாய் – இருக்கையாலே இவர் உடைய நெஞ்சு விஷயாந்தரங்களில் நின்றும் மீண்டது –

அப்ராப்த விஷயத்திலே பண்ணிப் போந்த ஆதரம் தன் பக்கலிலே யாம்படியாய்ப் பண்ணினான் –
பாழிலே பாய்கிற நீரை பயிரிலே வெட்டி விட்டாப் போலே ஆதாரத்தை ஸ பிரயோஜனம் ஆக்கினான் –
பெருக –அதனில் பெரிய -என்னுமா போலே-அனுபாவ்யனான தன அளவு அன்றிக்கே பெருகும்படியாக வைத்த
இதுக்கடியாக தன் தலையில் ஒன்றும் காணாமையாலே ஈதொரு தண்ணீர் பந்தல் வைத்தனை கிடீர் -என்கிறார் –

பேரமர் காதல் கடல் புரைய விளைவித்த காரமர் மேனி –என்னக் கடவது இறே
பக்தி வர்த்தகமான கர்ம ஞானத்திலே நிற்கிறது ஆய்த்து இவர்க்கு வடிவு அழகு
இவருக்கு சம்சயத்தை அறுக்கையும் ஆதரத்தை பெருக்குகைக்கும் சாமக்ரி ஒன்றே என்றது ஆய்த்து –
அழகன்-அழகையே நிரூபகமாக உடையவன் –

——–

ஆவியே அமுதே என நினைந்து உருகி யவரவர் பணை முலை துணையாப்
பாவியேன் உணராது எத்தனை பகலும் பழுதே போய் ஒழிந்தன நாள்கள்
தூவிசேர் அன்னம் துணையொடும் புணரும் சூழ் புனல் குடந்தையே தொழுது என்
நாவினால் உய்ய நான் கண்டு கொண்டேன் நாராயணா என்னும் நாமம்—-1-1-2..

அநாதி காலம் பகவத் தத்வம் என்று ஓன்று உண்டு -என்றும் அறியாதே விஷய ப்ரவணராய் போருகையாலே –
வாடினேன் -என்றும் – இளையவர் கல்வியே கருதி ஓடினேன் -என்றும் இறே கீழ் சொல்லி நின்றது –
அதில் அனுபவித்த கொங்கைகளையும் காலம் அடங்க வ்யர்தமே போயிற்று என்றும் சொல்லி –
இப்படி போன காலமும் வ்யர்த்தம் ஆகாதபடியான திரு நாமத்தைக் காணப் பெற்றேன் என்கிறார் –

சென்ற நாள் செல்லாத செங்கண் மால் எங்கள் மால் என்ற நாள் எந்நாளும் நாளாகும்
செங்கண் மால் எங்கள் மால் என்பது ஒரு நாள் உண்டாகில் -சென்ற நாள் செல்லாத எந்நாளும் நாளாகும் –

ஸ்ரீ திருமந்த்ரத்தை சொல்லுகைக்கு உறுப்பாகையாலே போன காலமும் நல்ல காலமாய்
செல்லுகிற காலமும் தானே நல்ல காலம்
ஸ்ரீ திருமந்தரம் சொன்னால் மேல் தானே ஓர் அநர்த்தம் விளையாது இறே..

————-

வண்டுண் மலர் இண்டை கொண்டு பண்டை நம் வினை கெட வென்று அடியேன்
தொண்டரும் அமரரும் பணிய நின்று அங்கு அண்டமொடு அகலிடம் அளந்தவனே
ஆண்டாய் யுன்னைக் காண்பதோர் அருள் எனக்கு அருளுதியேல்
வேண்டேன் மனை வாழ்க்கையை விண்ணகர் மேயவனே –6-1-1-

வேண்டேன் மனை வாழ்க்கையை -ஒரு கால் சொன்னால் போலே ஒன்பதின் கால் சொல்லிக் கூப்பிடுகிறார் –
ஆண்டாய் யுன்னைக் காண்பதோர் அருள்-அவன் பக்கல் ருசியையும் –மால் பால் மனம் சுளிப்ப -பரமாத்ம ரக்தம்
வேண்டேன் மனை வாழ்க்கையை-சம்சார அருசியையும் சொல்லிக் கொண்டு
மங்கையர் தோள் கை விட்டு -அபர வற்றில் விரக்தியும்
கீழ் நந்தி புர நண்ணு மனமே-என்றவர் இங்கு பூ லோக -மனை வாழ்க்கை வேண்டாம் –

நான் இதர விஷயங்களில் பிரவணனாய் உன் பக்கலிலே வைமுக்ய்யம் பண்ணிப் போரா நிற்கச் செய்தேயும்
இவ்வளவும் வர-என் சத்தை அழியாமல் நோக்கிக் கொண்டு போந்தவனே –
ஸ்வரூப விரோதியைக் கழித்து ஸ்வரூப அனுரூபமான பேற்றை பண்ணித் தர வேணும் –
உன்னை ஒழிந்த விஷயங்களில் ருசியை போக்கின நீயே நான் கண்ணாலே காணலாம் படி
என் பக்கலிலே கிருபையை பண்ணித் தர வேணும் –

———

துறப்பேன் அல்லேன் இன்பம் துறவாது நின்னுருவம்
மறப்பேன் அல்லேன் என்றும் மறவாது யானுலகில்
பிறப்பேனாக எண்ணேன் பிறவாமை பெற்றது நின்
திறத்தேன் ஆ தன்மையால் திரு விண்ணகரானே–6-3-1-

அந்த பிறவாமையை நான் லபித்தது உன் அபிமானத்துக்கு உள்ளே அடங்கி நீயே நிர்வாஹகன்
என்று இருக்கையாலே-இத்தனை அல்லது நான் அனுஷ்டித்தது ஒன்றால் அல்ல-
உன் அபிமானத்தில் ஒதுங்கி-பால் குடிக்க நோய் போகுமா போல் இத்தைப் பெற்றேன்
பால் உபாயமா – நான் பால் குடித்ததா உபாயம் -இது விஷயத்தின் ஸ்வ பாவம்-
அதிகாரி ஸ்வரூபம் வேறே உபாயம் வேறே-நோய் உள்ள நான் உபாயம் இல்லையே-மறவாமை உபாயம் இல்லை
நின் திறத்தேன் -என்றதும் உம்மால் தானே-திரு விண்ணகர் வந்து என்னைப் பிடித்து ஆள் கொள்ளவே
மறவாமை -அதிகாரி ஸ்வரூபம் –

சர்வாதிகனான உன்னைக் கிட்டி என்னுடைய பிராப்தி பிரதிபந்தகமான பாபங்களை அடியைப் போக்கினேன் –

————–

சூழ்ச்சி ஞானச் சுடர் ஒளியாகி என்றும்
ஏழ்ச்சிக் கேடு இன்றி எங்கணும் நிறைந்த வெந்தாய்
தாழ்ச்சி மற்று எங்கும் தவிர்ந்து நின் தாளிணைக் கீழ்
வாழ்ச்சி யான் சேரும் வகையருளாய் வந்தே –3-2-4-

ஒருவனைப் பிடிக்க நினைத்து ஊரை வளைப்பாரை போலே-வியாப்தியும் தமக்காக என்று இருக்கிறார் –
உன் பக்கலிலே அகப்படுத்திக் கொள்ள விரகு தேடி- உணர்ந்து – என்னை வியாபித்துக் கொண்டு நிற்கச் செய்தேயும்
விஷய பிரவணனாய் தப்பினேன் என்கை-

தாழ்ச்சி மற்று எங்கும் தவிர்ந்து
உன்னை ஒழிந்த மற்றுள்ள இடத்திலும் வரக்கடவதான தாழ்ச்சியையும் தவிர்ந்து
யாதானும் பற்றி -திருவிருத்தம் -95–என்கிறபடியே நீ யன்றிக்கே ஒழிய அமையுமே நான் மேல் விழுகைக்கு-

நின் தாளிணைக் கீழ் வாழ்ச்சி –
வகுத்ததாய்-நிரதிசய போக்யமாய் இருக்கிற உன் திருவடிகளில் உண்டான கைங்கர்யத்தை –
வாழ்ச்சி என்றாலே கைங்கர்யம் தானே –
இதுக்கு முன் புதியது உண்டு அறியாத கிட்டுவது ஒரு பிரகாரம் அருளிச் செய்ய வேண்டும்

—————–

மேவி நைந்து நைந்து விளையாடலுறாள் என் சிறுத்
தேவி போய் இனித் தன் திருமால் திருக் கோளூரில்
பூவியல் பொழிலும் தடமும் அவன்கோயிலும் கண்டு
ஆவி உள் குளிர எங்ஙனே உகக்குங்கொல் இன்றே?–6-7-5-

மேவி-
பகவானுடைய குணங்களிலே நெஞ்சினை வைத்து.

நைந்துநைந்து –
தான் பற்றி யிருக்கும் பொருள்களை அழிக்கும் நெருப்புப் போலே குணங்கள் தாம் அழிக்குமே:
“நினைதொறும் சொல்லும்தோறும் நெஞ்சு இடிந்துகும்”- திருவாய். 9. 6 : 2.– என்பதே யன்றோ மறைமொழி.
இவள் மேவியது நிர்க் குணமாய் இருப்பது ஒரு விஷயத்தோடு அன்றே; உயர்வற உயர்நலமுடையவனோடே அன்றோ.

மேவி –
இங்கு இருந்த நாளும் எங்களோடே பொருத்தம் இல்லை கண்டீர்.

நைந்து நைந்து –
நைந்து மீள மாட்டாள்; தரித்திருக்க மாட்டாள்.

விளையாடல் உறாள் –
பருவத்துக்குத் தக்கதான விளையாடலை விட்டாள்.
விளையாடுகையைத் தவிர்ந்து மேவி நைந்தாள் அன்று கண்டீர்,
இந்த விஷயத்திலே மூழ்கி, புறம்புள்ளவற்றை விட்டாளத்தனை.

“மாற்பால் மனம் சுழிப்ப மங்கையர் தோள் கை விட்டு” – பகவானுடைய குணங்கள் கொண்டு மூழுக,
புறம்புள்ளது கைவிட்டாள்.
நல்லதும் தீயதுமானால், தீயது போல் அன்றே நல்லது பண்ணிக் கொள்ளும்படி.
“எவன் ஒருவன் பரம்பொருளிடத்தில் மிகுந்த பக்தியுடையவனாய், பரம்பொருளுக்கு வேறான விஷயங்களில்
அன்பில்லாதவனா யிருக்கிறானோ அவன் எல்லா ஆசைகளிலிருந்து விடுபட்டவனாய்ப் பிச்சை எடுத்து
உண்பதற்குத் தகுந்தவனாகிறான்”,
“மனைப்பால், பிறந்தார் பிறந்தெய்தும் பேரின்பம் எல்லாம், துறந்தார் தொழுதார் அத்தோள்” என்னுமாறு போலே.

பரமாத்மநி யோரக்த: விரக்த: அபரமாத்மநி
ஸர்வேஷணா விநிர்முக்த: ஸ: பைக்ஷம் போக்தும் அர்ஹதி”-என்பது, பார்ஹஸ்பத்ய ஸ்மிருதி.
“மனைப்பால்” என்பது, இரண்டாந்திரு. 42.

மேவி நைந்து நைந்து விளையாடல் உறாள் –
இளமை மாறி முதியோளானாள் அல்லள்.
‘ஜம்புல இன்பங்கள் தாழ்ந்தவை’ என்று சாஸ்திரத்தாலே அறிந்து அவற்றை விட்டு,
‘பகவத் விஷயம் நன்று’ என்று கை வைத்தாள் அல்லள்.
இதர முமுஷுக்களில் வியாவ்ருத்தி -ஞானத்தால் பேச வில்லையே -பிரேமத்தால் பேசுகிறாள் இப்பொழுது –

———–

உண்ணி லாவிய ஐவராற் குமை தீற்றி என்னை உன் பாத பங்கயம்
நண்ணிலா வகையே நலிவான் இன்னம் எண்ணுகின்றாய்
எண்ணிலாப் பெரு மாயனே!இமையோர்கள் ஏத்தும் உலக மூன்றுடை
அண்ணலே! அமுதே! அப்பனே!என்னை ஆள்வானே!–7-1-1-

என்னை –
‘பல நீ காட்டிப் படுப்பாயோ?’. ‘இன்னங் கொடுப்பாயோ?’திருவாய்மொழி. 6. 9 : 9. என்று
அவற்றின் காட்சியாலே முடியும்படியான என்னை.
உன் பாதம் பங்கயம் –
‘தாவி வையங்கொண்ட தடந்தாமரைகள்’ திருவாம்மொழி, 6. 9 : 9.என்றும்,
‘பூவார் கழல்கள்’ திருவாய்மொழி. 6. 10 : 4. என்றும் சொல்லுகிற திருவடிகளை.
‘என் ஆற்றாமை அன்றோ உனக்குச் சொல்ல வேண்டுவது?
சுக அனுபவத்திற்கு உரியனவான திருவடிகளையுடைய உன்னை நீ அறிதி அன்றோ?’ என்பார், ‘உன் பாத பங்கயம்’ என்கிறார்.
என்றது, ‘அடி அறியாமல்தான் அகற்றுகிறாய் அன்றே?
பேதைக் குழவி பிடித்துச் சுவைத்து உண்ணும் பாதக் கமலம் அன்றோ?’ பெரியாழ்வார் திருமொழி, 1. 2 : 1.என்பதனைத் தெரிவித்தபடி.
சம்சாரத்தில் அருசி பிறவாதார்க்கும் விட ஒண்ணாதபடி போக்கியமான திருவடிகளை.
தேனே மலரும் திருப்பாதம் அன்றோ?திருவாய்மொழி, 1. 5 : 5.

அருளார் திருச்சக்கரத்தால் அகல் விசும்பும் நிலனும் இருளார் வினை கெடச்
செங்கோல் நடாவுதிர்,’ திருவிருத்தம், 33.– என்னக்கடவதன்றோ?
உருவின வாள் உறையில் இடாதே அன்றோ நோக்குவது?
விளங்காநின்றுள்ள திருவாழி. -கிருபையால் மிக்கு இருக்கும் திரு ஆழி

———-

இன்னமு தெனத் தோன்றி ஓர் ஐவர் யாவரையும் மயக்க நீ வைத்த
முன்னம் மாயமெல்லாம் முழு வேர் அரிந்து என்னை யுன்
சின்னமும் திரு மூர்த்தியும் சிந்தித்தேத்திக் கை தொழவே அருள் எனக்கு
என்னம்மா! என்கண்ணா!இமையோர்தம் குலமுதலே!–7-1-8-

என் அம்மா! என் கண்ணா! நித்தியசூரிகள் கூட்டத்துக்கு முதல்வா!
ஒப்பற்ற ஐவராலே இனிய அமுதத்தைப் போன்று தோன்ற, அதனாலே
யாவரையும் மயக்க நீ வைத்த அநாதியான எல்லா மாயத்தையும் அடியோடு வேரை அரிந்து,
நான் உன்னடைய சின்னங்களையும் அழகிய
மூர்த்தியையும் சிந்தித்து ஏத்திக் கையால் தொழும்படியாகவே எனக்குத் திருவருள் செய்ய வேண்டும்.

———-

என் பரஞ்சுடரே! என்று உன்னை அலற்றி உன் இணைத் தாமரைகட்கு
அன்புருகி நிற்குமது நிற்கச் சுமடு தந்தாய்
வன் பரங்கள் எடுத்து ஐவர் திசை வலித்து எற்று கின்றனர்
முன் பரவை கடைந்த அமுதம் கொண்ட மூர்த்தியோ–7-1-10-!–

சுமடு தந்தாய் –
உன் பக்கலினின்றும் அகற்றி விஷயங்களிலே கொடுபோய் மூட்டக் கூடியதான சரீரத்தைத் தந்தாய்;
என்னை அனுபவிக்கைக்கு உறுப்பாகச் சரீரத்தைத் தந்தாயானாய் நீ;
அதுதானே எனக்கு இழவுக்கு உடலாயிற்று.
இராஜபுத்திரன் தலையில் முடியை வாங்கிச் சும்மாட்டைக்கொண்டு வழியிலே நின்றால்,
அடி அறியாதார் சுமை எடுத்துக்கொண்டுபோமாறுபோலேயாயிற்று,
பகவானுடைய அனுபவத்துக்கு ஈடாகக் கொடுத்த சரீரம் இந்திரியங்களுக்குப் பணி செய்யும்படியாய்விட்டது.
சுமடு – சும்மாடு. சரீரமாகிற சும்மாட்டைத் தந்தாய்.

வன் பரங்கள் எடுத்து –
‘தகுதி இல்லாத விஷயத்திலே போனேன்’ என்றோ நான் இப்போது அஞ்சுகிறது?
பொறுக்கலாமளவு சுமை எடுத்ததாகில் நான் சுமவேனோ?
வலிய பாரத்தைச் சுமத்தி-கனத்த சுமையைச் சுமத்தி.
ஐவர்-
அவர்கள்தாம் ஒருவர் இருவராகில் நான் ஆற்றேனோ?
திசை திசை வலித்து-
இவர்கள் அனைவரும் ஒரு திக்கிலே போக இழுத்தார்களாகில்தான் மெள்ளப் போகேனோ?
எற்றுகின்றனர்-
உடையவனாகிலன்றோ போக்குவிட்டு நலிவது?
வலியில்லாதான் ஒருவன் தலையிலே மிக்க பாரத்தைச் சுமத்திச் சுற்றும் நின்று தந்தாம் வழியே
இழுத்துக்கொண்டுபோகத் தேடுமாறு போலேகாணும் இவையும்.
முன் பரவை கடைந்து அமுதம் கொண்ட மூர்த்தி-
கடலை நெருக்கி அதில் அமுதத்தை வாங்கி, வேறு பிரயோஜனங்களை விரும்புகிறவர்களுக்குங்கூடக் கொடுக்கக்கூடிய
பெரிய தோள்களையுடையவனே!
என்னுடைய இந்திரியங்களைப் பாற அடித்துப் பொகட்டு, கடல் கடைந்த போதை
ஒப்பனையோடே கூடின வடிவினைக் காட்ட வல்லையே!

——–

மாய்ந்து அறும் வினைகள் தாமே மாவதா வென்ன நாளும்
ஏய்ந்த பொன் மதிள் அனந்த புர நகர் எந்தைக்கு என்று
சாந்தொடு விளக்கம் தூபம் தாமரை மலர்கள் நல்ல
ஆய்ந்து கொண்டு ஏத்த வல்லார் அந்தமில் புகழினாரே–10-2-10-

மாய்ந்து அறும் வினைகள் தாமே மாவதா வென்ன-
தாய் தந்தையர்கள் பெயரைச் சொல்ல-பலகாலமாக ஈட்டிய-பாவங்கள் தாமே போகும்-
அப்பா -என்ன உச்சி குளிரும் காணும் –மகனுக்கு இல்லை -அப்பாவுக்கு –
அநாதி காலம் இந்த குரல் கேட்க கிருஷி பண்ணினவன் அன்றோ –
கேசவ தொடங்கி மாதவ -இங்கு -வங்கக் கடல் கடைந்த மாதவனை கேசவனை –

———-

தலை மேல் புனைந்தேன் சரணங்கள் ஆலின்
இலைமேல் துயின்றான் இமையோர் வணங்க
மலைமேல் தான் நின்று என் மனத்துள் இருந்தானை
நிலை பேர்க்கல் ஆகாமை நிச்சித்து இருந்தேனே–10-4-4-

இவர் இப் பேறு பெருகைக்கு அவன் முயற்சி பண்ணின படி சொல்கிறது மேல்-
அவன் வண் தடத்தின் உள் கிடந்து-பெரிய திருமடல் -14-தவம் பண்ணிற்று-வண் தடம் -ஏகார்ணவம்-
கடலில் கிடந்து -கல் மேல் நின்று -உள்ளில் நின்று கோர மா தவம் செய்தனன் கொல்- –
ஆலின் இலைமேல் துயின்றான் –
தன்னைக் கொண்டு கார்யம் உடையார் சிலரைக் கண்டிலன் –
எல்லார்க்கும் ஆராய்ச்சி படும் படியான செயலைச் செய்வோம் -என்று பார்த்தான் –
வேண்டா என்பாரைக் கண்டது இல்லை –

இமையோர் வணங்க மலைமேல் தான் நின்று –
அது பொறுத்தவாறே நித்ய சூரிகளும் தானுமாக வந்து திருமலையிலே நின்றான் –

என் மனத்துள் இருந்தானை –
அதுவும் பொறுத்தவாறே -இவர் உடைய மனத்திலே வந்து புகுந்தான் –இங்கு விலக்குவார் இல்லாமையாலே-
நிலை இயல் பொருள் போன்று இருந்தான் –
பொருப்பிடையே நின்றும் புனல் குளித்தும்-மூன்றாம் திருவந்தாதி -76-காணும்
இவர் நெஞ்சிலே புகுந்து இருந்தது
பனிக் கடலில் பள்ளி கோளை பழக விட்டு ஓடி வந்து-இவருடைய மனக் கடலில்
வாழப் புக்கான் -பெரியாழ்வார் திருமொழி -5-4-9-

இப்படி இருந்தவனை –
நிலை பேர்க்கல் ஆகாமை –
இவன் போகைக்கு உறுப்பாக என்னால் ஆவன எல்லாம் செய்தேன்-அதற்கும் கேட்ப்பானாய் இருந்திலன் –

நிச்சித்து இருந்தேனே –
அச்சம் அடைகிறான் இல்லை -என்கிறபடியே இருந்தேன் –அவன் படியை நினைந்தால்
இவன் அச்சம் அற்றவனாய் இருக்கத் தட்டில்லை அன்றோ-
ஆநந்தம் ப்ரஹ்மணோ வித்வான் நபிபேதி குதஸ்சன இதி -தைத்ரியம் -9-1-
தன் சோகம் மறு நனையும்படியான ஆனந்தம் இவன் பக்கலில் உண்டு என்று அறிந்தால்-
பின்னை இவன் சோகம் போகைக்கு குறை இல்லை அன்றோ –
குதஸ்சன –
பின்னர் புத்தி பூர்வகமாக பண்ணின பாபத்துக்கும் அஞ்ச வேண்டா-
ஸஹிஷ்ணு -தேஷாம் ஆபி முக்யாத்-பராக் உத்தர சஞ்சித சகல கரணை ஸர்வதா -விதி நிஷேத -சாசன அதி லங்கன
சித்தி ஸூ அவஜஞ்ஞா நிந்தா தீநாம் சர்வ சகேன விஷயாவகாஞ்ச அபராத்தானாம் ஸஹிஷ்ணு பொறுத்து விடுகிறான் –

———–

தெளிதாக உள்ளத்தைச் செந்நிறீஇ ஞானத்
தெளிதாக நன்குணர்வார் சிந்தை எளிதாகத்
தாய் நாடு கன்றே போல் தண் துழாயான் அடிக்கே
போய் நாடிக் கொள்ளும் புரிந்து–ஸ்ரீ முதல் திருவந்தாதி–30-

சம்பந்த ஜ்ஞானம் உண்டாக நெஞ்சு தானே அவனை யாராய்ந்து பற்றும்
கண் அழிவற்ற பக்தியை யுடையாருக்கு அவன் தானே வந்து கிட்டும் அளவும்
க்ரம ப்ராப்தி பார்த்து இருக்க ஒண்ணாது கிடீர் என்கிறார் –
ஒரு திரள் பசு நின்றால் அதிலே ஒரு கன்றை விட்டால் கன்றானது திரளில் மற்றைப் பசுக்களைப் பாராதே
தன் தாய் முலையைச் சென்று பற்றுமா போலே ஆபாச ஆஸ்ரயணீயரை விட்டு அவனையே பற்றும்-
செந்நிறீஇ-இந்திரியங்களை தாம் வெல்லப் பாராதே எம்பெருமான் பக்கலிலே மூட்டி விஷயங்களை ஜெயிக்கப் பார்க்கை-

————-

மனமாசு தீரும் அருவினையும் சாரா
தனமாய தானே கை கூடும் புனமேய
பூந்துழாயான் அடிக்கே போதொடு நீரேந்தி
தாம் தொழா நிற்பார் தமர் ——-43–

இவன் தனக்கு வகுத்த இது செய்யா நின்றால்-அவன் தனக்கு வகுத்தது செய்யானோ
இவனுக்கு அடிமை செய்கை ஸ்வரூபம் ஆனாப் போலே அவனுக்கு அடிமை கொள்ளுகை ஸ்வரூபமாய் இருக்கும் –
குடிக்கிற வேப்பங்குடி நீர் இருக்கிற படி-அந்தரிஷகத ஸ்ரீ மான் -என்னுமா போலே
பக்திக்கு உறுப்பான சம தமாதிகளும் உண்டாம் –

————

வாரி சுருக்கி மதக் களிறு ஐந்தினையும்
சேரி திரியாமல் செந்நிறீஇ கூரிய
மெய்ஞ்ஞானத்தால் உணர்வார் காண்பரே மேலொரு நாள்
கைந்நாகம் காத்தான் கழல் —–47–

கூரிய மெய்ஞ்ஞானம் -ஸூ பாஸ்ரயமாயும் உபாய உபேயமாயும் அனுசந்திக்கை -இத்தால் –
விரோதியான முதலையைப் போக்கி தன்னைக் காட்டிக் கொடுத்தால் போலே
இவர்கள் உடைய பிரதிபந்தகங்களைப் போக்கித் தன்னைக் காட்டிக் கொடுக்கும் -என்கிறது –

———–

அரிய புலன் ஐந்தடக்கி ஆய்மலர் கொண்டு ஆர்வம்
புரிய பரிசினால் புல்கில் பெரியனாய்
மாற்றாது வீற்றிருந்த மாவலி பால் வண் கை நீர்
ஏற்றானைக் காண்பது எளிது ——50-

ஒரு செய்யில் பாயும் நீர் இரண்டு செய்யில் பாய்ந்தால் இரண்டுக்கும் போராது ஒழியும் இத்தனை இறே-
ஏதேனுமாக ஒன்றைக் கொடுக்கக் கடவோம் என்று இருக்குமவன்
பக்கலிலே தான் அர்த்தியாய்க் கொண்டு சென்று நிற்குமவன் ஆய்த்து –
ஆகையாலே அவனை ஆஸ்ரயிக்கும் இடத்திலே ஒரு அருமை தட்டாது என்கிறார் –
ஸ்நேஹ உத்தரமான பிரகாரத்தாலே -அபிமத விஷயத்தை அணைக்குமா போலே போக ரூபமாக ஆஸ்ரயிக்கில்-
அப்ரதி ஷேதம் யுடையார்க்கு அர்த்தியாய் வரும் என்றவாறு

———

ஓரடியும் சாடுதைத்த வொண் மலர்ச் சேவடியும்
ஈரடியும் காணலாம் என்நெஞ்சே ஓரடியில்
தாயவனைக் கேசவனைத் தண் துழாய் மாலை சேர்
மாயவனையே மனத்து வை -100-

இப்படிப் பட்டவனைப் பெறுகைக்கு நமக்குச் செய்ய வேண்டுவது -என் என்னில்
பெறுவதும் அவனையே-பெறுகைக்கு சாதனமும்-அவனே என்று -அத்யவசித்துப் போவாய் -என்கிறார் –
எல்லாரையும் ஈடுபடுத்தி அளந்த கொண்ட ஒரு திருவடிகளும் –
சகடாசூர நிரசனம் பண்ணின போக்யமான திருவடியும் ஒரு செவ்விப் பூவைக் கொண்டோ தான் அத்தை நிரசித்தது –
அவ்விரண்டு திருவடிகளும் பிராப்யம் -திருவடிகளைத் தருவானும் விரோதியைப் போக்குவானும் அவனே –
இப்படி அத்யவசிக்க-அனந்தரம் பிராப்யமாகச் சொல்லுகிற ஈர் அடிகளையும் காணலாம்
அவற்றை சாஷாத் கரிக்கைக்கு ஒரு தட்டு இல்லை –

————

பதி யமைந்து நாடிப் பருத்து எழுந்த சிந்தை
மதி உரிஞ்சி வான் முகடு நோக்கி -கதி மிகுத்தங்கு
கோல் தேடி யோடும் கொழுந்ததே போன்றதே
மால் தேடி ஓடும் மனம்—ஸ்ரீ இரண்டாம் திருவந்தாதி–27-

அவன் இருந்த எல்லை அளவும் வந்தவாறே இவர் திரு உள்ளம் அவன் இருந்த அளவும்
செல்லக் கொழுந்து ஓடின படி சொல்லுகிறது –
கரை கட்டா காவேரி போலே சர்வாதிகான-சர்வேஸ்வரனை
சதா சாகமாகப் பணைத்துக் கிளம்பின மநோ ரதத்தை யுடைத்தாய் தேடி ஓடா நின்ற நெஞ்சு-

———-

மனத்துள்ளான் வேங்கடத்தான் மா கடலான் மற்றும்
நினைப்பரிய நீள் அரங்கதுள்ளான்-எனைப்பலரும்
தேவாதி தேவன் எனப்படுவான் முன்னொரு நாள்
மாவாய் பிளந்த மகன் ————-28-

திருப் பாற் கடலிலே கண் வளர்ந்து -கிருஷ்ணனாய் வந்து அவதரித்து
விரோதி நிரசனம் பண்ணி -தேவாதி தேவன் என்று பரிச்சேதிக்கப் போகாதபடி பரப்புடைய கோயிலிலே கண் வளர்ந்து அருளிப்
போவது வருவதாக ஒண்ணாது என்று திரு மலையிலே நின்று அருளினவன் என் நெஞ்சு விரும்பிப் போகிறிலன் –
என்னைப் பெறுகைக்காக முன்பு விரும்பின அவ்வவ ஸ்தலங்களை உபேக்ஷித்து -இப்போது
அத்யபி நிவிஷ்டனாய்க் கொண்டு என் மனசிலே நித்ய வாசம் பண்ணா நின்றான் –

———–

கண்டேன் திருமேனி யான் கனவில் ஆங்கு அவன் கைக்
கண்டேன் கனலும் சுடர் ஆழி -கண்டேன்
உறு நோய் வினை இரண்டும் ஓட்டுவித்துப பின்னும்
மறு நோய் செறுவான் வலி-67-

நித்தியமான ஆத்ம வஸ்துவைத் தொற்றிக் கிடக்கிற புண்ய பாப ரூப கர்மங்களைப் போக்குவித்துப்
பின்னையும் மறுவலிட்டு வாராதபடிக்கு ஈடாகப் போக்கும் மிடுக்கை யுடையவனைக் கண்டு கொண்டேன் –
சேதனன் ஆகையாலே இரண்டு இடத்திலும் இவனுக்கு ஸ்வபாவ ஜ்ஞானமே வேண்டுவது –
அஞ்சுகைக்கும் அச்சம் கெடுகைக்கும்-
துறக்க ஒண்ணாத படி ஆத்மாவோடு கூடி துக்க அவஹமான புண்ய பாப ரூப கர்மங்கள் இரண்டையும் துரத்தி விட்டுப்
பின்னையும் மறு கிளை கிளர்ந்து வரக் கடவதாய் -துக்க ஹேதுவான வாஸனா ருசிகளையும்
செறுத்து முடிக்குமவன் மிடுக்கையும் காணப் பெற்றேன் –

————-

இன்றே கழல் கண்டேன் ஏழ் பிறப்பும் யான் அறுத்தேன்
பொன் தோய் வரை மார்பில் பூந்துழாய் -அன்று
திருக் கண்டு கொண்ட திருமாலே உன்னை
மருக்கண்டு கொண்டேன் மனம் —ஸ்ரீ மூன்றாம் திருவந்தாதி-–2-

அவனைக் கண்ட போதே விரோதி வர்க்கம் அடையப் போய்த்து என்கிறார் –
கைங்கர்யமே யாத்ரையாம் படி யானேன் –
திருவடிகளைக் காண்கைக்கும் ஜன்மத்துக்கும் சஹாவஸ்தானம் இல்லாமை –
அவள் விரும்புகிற விஷயம் என்றும் ஸ்ரீ யபதித்தவத்தால் வந்த பெருமையை நினைத்தும்
பிற்காலியாதே மருவிக் கண்டு கொண்டது என்னுடைய மனஸ்ஸூ –அந்தப்புர பரிகரமான நான்
இன்று உன் திருவடிகளைக் கண்டு அனுபவிக்கப் பெற்றேன் –
பிராட்டியோபாதி பரிவு உண்டாய்க் கண்டேனோ – விலக்காமையே உள்ளது –
ஒரு பிரயோஜனத்தை கொண்டு போகை அன்றிக்கே உன் பக்கலிலே மருவிற்று
பிராட்டியோட்டை சம்பந்தம் உறவு அறியாதார்க்கு வெருவுகைக்கு உடலாம்
உறவு அறிந்தார்க்கு அயோக்யன் என்று அகலாமைக்கு உடலாம் –

————

மாற்பால் மனம் கழிப்ப மங்கையர் தோள் கை விட்டு
நூற்பால் மனம் வைக்க நொய்விதாம் -நாற்பால
வேதத்தான் வேங்கடத்தான் விண்ணோர் முடி தோயும்
பாதத்தான் பாதம் பணிந்து ——-14-

எம்பெருமானை அகற்றுகைக்கு விஷயங்கள் உண்டாய்த்து
விஷயங்களை அகற்றுகைக்கு உகந்து அருளின நிலங்கள் உண்டாய்த்து –
வ்யாமுதனாய் இருக்கிறவன் பக்கலிலே நெஞ்சு மண்டும்படி பண்ணி–அவன் பிச்சுக் கண்டு பிச்சேறி –
அல்ப மாதரம் அவன் பக்கலிலே நெஞ்சை வைக்க அந்த ஆஸ்ரயம் தான் எளிதாம்-
சகல வேதத்துக்கும் சார பூதமான திரு மந்த்ரத்தை அனுசந்திக்கவே சால எளிதாம் –
கண்ணாலே கண்டு அனுபவிக்கலாம் படி திருமலையிலே வந்து நிற்கிறவன் –
நித்ய ஸூரிகளுக்கு ஸ்ப்ருஹநீயன் ஆனவன்
நித்ய ஸூரிகள் வந்து ஆஸ்ரயிக்கும் படிக்கு ஈடான திருவடிகளை யுடையவன் தாழ நின்ற இடத்திலும்
மேன்மை குறைவற்று இருக்கிறபடி
அஜிதேந்த்ரியர் ஆனார்க்கும் கண்ணாலே கண்டு ஆஸ்ரயிக்கலாம் படி திருமலையிலே வந்து ஸூலபன் ஆனான் –
ஆன பின்பு அவனை எளிதாக ஆஸ்ரயிக்கலாம்

———–

பொருப்பிடையே நின்றும் புனல் குளித்தும்
ஐந்து நெருப்பிடையே நிற்கவும் நீர் வேண்டா -விருப்புடைய
வெக்காவே சேர்ந்தானை மெய்ம்மலர் தூயக் கை தொழுதால்
அக்காவே தீ வினைகள் ஆய்ந்து ——-76-

உகந்து அருளின நிலங்களில் இங்கே சந்நிஹிதன் ஆனபின்பு இனி -அவ்வோ விடங்களில் முகம் காட்டிப்
பிழைத்துப் போம் இத்தனை -போக்கி தம் தம் உடம்புகளை நோவ வருத்தி துக்கப் பட வேண்டா கிடீர் –
புருஷார்த்த லாபம் வேண்டி இருப்பார்க்கு என்கிறார் –
சர்வேஸ்வரன் சம்சாரத்தில் புகுந்து தன்னுடம்பைப் பேணாதே நம் கார்யம் செய்யா நிற்க
நீங்கள் உடம்பை ஒறுக்க வேண்டா என்கிறார் –வெக்காவே சேர்ந்தானை –இருவர் சாதன அனுஷ்டானம் பண்ண வேணுமோ –
பாபங்கள் ஆனவை நமக்கு இவ்விடம் ஆஸ்ரயம் அன்று என்று அறிந்து தப்பாவே பின்பு அவை நிற்கை
என்று ஓன்று உண்டோ –தானே ஆராய்ந்து நமக்கு இவ்விடம் அன்று என்று ஓடிப் போம் –

—————

அது நன்று இது தீது என்று ஐயப்படாதே
மது நின்ற தண் துழாய் மார்வன் -பொது நின்ற
பொன்னங்கழலே தொழுமின் முழுவினைகள்
முன்னம் கழலும் முடிந்து ——–88-

இப்படி இருக்கிற சர்வேஸ்வரனை விட்டு இதர விஷயங்களில் உண்டான உள்மானம் புறமானத்தை ஆராய்ந்து
சம்சயியாதே சர்வ சமாஸ்ரயநீயனான சர்வேஸ்வரன் திருவடிகளை ஆஸ்ரயிங்கோள் –
உங்களுடைய சமஸ்த துக்கங்களும் போம் என்கிறார் –
சம்சயம் இல்லாத விஷயம்-மது மாறாதே இருப்பதுமாய் ஆதி ராஜ்ய ஸூ சகமான திருத் துழாய் மாலையை
யுடைத்தான மார்வை யுடையவன் –சர்வாத்மாக்களுக்கும் சம்பந்தம் ஒத்து இருப்பதாய் ஸ்ப்ருஹநீயமாய்
அழகிதான திருவடிகளை தொழப் பாருங்கோள் –தொழுகைக்கு விரோதியான அநாதி கால சஞ்சிதமான பாபங்கள்
நீங்கள் தொழுவதாக் ஸ்மரிப்பதற்கு முன்பே நசிந்து ஓடிப் போம் –

———–

இருக்கார் மொழியால் நெறி இழுக்காமை உலகளந்த
திருத் தாளிணை நிலத் தேவர் வணங்குவர் யாமுமவா
ஒருக்கா வினையொடும் எம்மோடும் நொந்து கனியின்மையின்
கருக்காய் கடிப்பவர் போல் திருநாமம் சொல் கற்றனமே – ஸ்ரீ திரு விருத்தம் -64 –

என் உடம்பை நான் விடேன் -என்று ஸ்வீ கரிக்கும் ஸ்வா பாவனாய் உள்ளவனை -இவை அறியாது இருக்கச் செய்தே –
தானே எல்லை நடந்து-மீட்டுக் கொண்டான் இறே –பழம் இல்லாமையாலே பசும் காயைக் கடிப்பாரைப் போலே –
திரு நாமம் சொல் -இதில் அர்த்த அனுசந்தானம் எனக்கு இல்லை –அவனைக் கண்ணாலே கண்டு கையாலே அணைக்க
ஆசைப்பட்டாருக்கு அவன் பேரைக் கொண்டு என் செய்வார்-திரு நாமம் மாத்ரம் சொன்னேன் -இத்தை வ்யாஜ்யமாக்கி
நிர்ஹேதுகமாக கடாஷித்தான் -நித்ய ஸூ ரிகள் அனுபவிக்கும் விஷயத்தை கிட்டி அவத்யத்தை விளைத்தேன்
என்றும் விஷாதத்திலே தாத்பர்யம் –

———-

யாதானும் ஓர் ஆக்கையில் புக்கு அங்கு ஆப்புண்டும் ஆப்பு அவிழ்ந்தும்
மூதாவியில் தடுமாறும் உயிர் முன்னமே -அதனால்
யாதானும் பற்றி நீங்கும் விரதத்தை நல் வீடு செய்யும்
மாதாவினைப் பிதுவை திரு மாலை வணங்குவனே – -95 –

யாதானும் பற்றி -பகவத் வ்யதிரிக்த விஷயம் ஆகையே வேண்டுவது -பற்றுவது ஏதேனும் ஒன்றாக-அமையும் –
அவற்றில் குண தோஷங்கள் நிரூபிக்க வேண்டா –நீங்கும் -பகவத் விஷயம் இத்தனையே வேண்டுவது விடுக்கைக்கு-
சர்வேஸ்வரன்-ஏதத் வ்ரதம் மம -என்று ரஷிக்கைக்கு வ்ரதம் கொண்டு இருக்குமா போலே யாயிற்று-இவன் அவனை
விடுகைக்கு வ்ரதம் கொண்டு இருக்கும் படி –
த்விதா பஜ்யேய மப்யேவம் ந ந மேயம் -என்கிறபடியே இரண்டாக பிளக்கிலும் தலை சாயேன்-என்று ஆயிற்று இருப்பது –
மாதாவினைப் பிதுவை -சரீரத்துக்கு பாதகராய் -சம்சார வர்த்தகராய் இறே யல்லாத மாதா பிதாக்கள் இருப்பது –
இவன் அதில் நின்றும் விடுவித்து ரஷிக்குமவன் ஆயிற்று -இங்கன் இரண்டு ஆகாரமாய் சொல்ல வேண்டுவான்
என் என்னில் –திருமாலை -ஸ்ரீ ய பதி யாகையாலே -பிதாமாதா சமாதவ -என்னுமா போலே –
வணங்குவனே -இதர விஷயங்களில் அருசியைப் பிறப்பித்து -தன் பக்கலில் பிராவண்யத்தைப் பிறப்பித்த -இவ் உபகாரத்துக்கு
சத்ருசமாய் இருப்பதொரு பிரத்யு உபகாரம் நம்மால் பண்ண ஒண்ணாது இறே –
அவனதான வஸ்துவை அவன் பக்கலில் சமர்ப்பிக்கும் அத்தனை இறே –

———

வழித்தங்கு வல்வினையை மாற்றானோ நெஞ்சே
தழீ இ க்கொண்டு பேராவுணன் தன்னை சுழித்து எங்கும்
தாழ்விடங்கள் பற்றி புலால் வெள்ளம் தானுகள
வாழ்வடங்க மார்விடந்த மால் –57-

பிரதி பந்தகங்கள் நிறைந்த இடமே என்று நெஞ்சு தளும்ப சமாதானம் படுத்துகிறார் இதில்-
வழித்தங்கு வல்வினையை
இடை வழியிலே நம்மைத் தங்கப் பண்ணுகிற-பிரதிபந்தகமான வலிய பாபங்களை
மாற்றானோ-போக்கி அருள மாட்டானோ -போக்கியே விடுவன்
நெஞ்சே-நெஞ்சமே
தழீ இ க்கொண்டு-அழுந்தக் கட்டிக் கொண்டு
பேராவுணன் தன்னை-யுத்த பூமியிலே-ஹிரண்யாசுரனை
சுழித்து எங்கும் உகள-கண்டவிடம் எங்கும் சுழுத்திக் கொண்டு-அலை எறிந்து கிளம்பும்படியாக
தாழ்விடங்கள் பற்றி –-பள்ள நிலங்கள் பக்கமாக
புலால் வெள்ளம்-ரத்த பிரவாஹமானது
வாழ்வடங்க-அந்த இரணியன் உடைய வாழ்ச்சி முடியும்படி
மார்விடந்த மால்-அவனது மார்பை பிளந்த பெருமாள் –

———

மாடே வரப் பெறுவாராம் என்றே வல்வினையார்
காடானும் ஆதானும் கைக் கொள்ளார் -ஊடே போய்
பேரோதம் சிந்து திரைக் கண் வளரும் பேராளன்
பேரோதச் சிந்திக்கப் பேர்ந்து –59-

இனி நம்மிடம் வல்வினைகள் தங்க இடம் இல்லை என்றபடி –
கொடிய பாவங்கள்-காடுகளிலோ மற்று ஏதேனும் ஓர் இடத்திலோ-போய்ச் சேராமல் இருக்கின்றனவோ
கீழே வானோ மறி கடலோ –என்று அருளிச் செய்த ஆழ்வார்-இப்பொழுதும் மீண்டும்
இப்படி அருளிச் செய்யும்படி-இருள் தரும் மா ஞாலத்தின் கொடுமை –
விசாலமான கடலிலே–சிதறி விழுகின்ற-அலைகளின் உள்ளே சென்று-திருக் கண் வளர்ந்து அருளா நின்றுள்ள –
எம்பெருமானுடைய-திரு நாமங்களை சிந்திக்க வேணும்-என்று நினைத்த மாத்ரத்திலே நம்மை விட்டு கிளம்பி பேர்ந்து போகும்

———-

பார்த்தான் அறு சமயங்கள் பதைப்ப இப்பார் முழுதும்
போர்த்தான் புகழ் கொண்டு புன்மையினேன் இடைத்தான் புகுந்து
தீர்த்தான் இருவினை தீர்த்து அரங்கன் செய்ய தாள் இணையோடு
ஆர்த்தான் இவை எம் மிராமானுசன் செய்யும் அற்புதமே -ஸ்ரீ ராமானுஜ நூற்றந்தாதி–52-

என்னை ஆள வந்து இப்படியில் பிறந்தது -என்று ஒருவராலும் ஆள அரிய என்னை-ஆள வந்து அவதரித்தார் என்று
அவரைக் கொண்டாடா நின்றீர் -இந்த அவதாரத்திலே உம்மை ஒருவரையே-ஆளா நின்றாரோ என்ன –
முதல் முன்னம் உத்தேசித்து அவதரித்தது என்னை ஆளுக்கைக்காகவே -ஆகிலும்
இவர் அவதரித்து அருளி -அவைதிக சமயங்களாலே நசித்துப் போன லோகங்களை எல்லாம் சகிக்க மாட்டாதே –
அந்த அவைதிக மதங்களை நசிப்பித்து -தம்முடைய கீர்த்தியாலே லோகங்கள் எல்லாவற்றிலும் வியாபித்து –
க்ரூர பாவியான என் பக்கலிலே பிரவேசித்து -என்னுடைய பாபங்கள் எல்லாம் நசித்துப் போகும்படி பண்ணி –
பின்பு பெரிய பெருமாள் உடைய அழகிய திருவடிகளோடு சம்பந்திப்பித்தார் –
இப்படி ஒரு கார்யத்தை உத்தேசித்து-அநேக கார்யங்களை செய்தார் –
இப்படி இந்த எம்பெருமானார் செய்து அருளும் ஆச்சர்யங்களைக் கண்டீரே-என்று வித்தார் ஆகிறார்-

———

தெரிவுற்ற ஞானம் செறியப் பெறாது வெந்தீ வினையால்
உருவற்ற ஞானத் துழல்கின்ற வென்னை ஒரு பொழுதில்
பொருவற்ற கேள்வியனாக்கி நின்றான் என்ன புண்ணியனோ !
தெரிவுற்ற கீர்த்தி இராமானுசன் என்னும் சீர் முகிலே – – 82-

சத் அசத் விவேகத்தில் ஊற்றத்தை உடைத்தாய் இருக்கும் ஜ்ஞானத்தை சேரப் பெறாதே –
அதிக்ரூரமான கர்மத்தாலே ஒரு வஸ்து பூதமாய் கொண்டு -வடிவு பட்டு இராத ஜ்ஞானத்தைப் பற்றி –
ஒன்றிலும் ஒரு நிலை யற்றுத் தட்டித் திரிகிற என்னை –
சத் அசத் விவேகத்தில் ஊற்றம் உடைய ஞானத்தை ப்ராபிக்கப் பெறாதே -பிரபல கர்மத்தாலே –
ஒரு நன்மை இன்றிக்கே -ஹேயமாய் இருந்துள்ள ஜகத்திலே –
ஈண்டு பல் யோனிகள் தோர் உழல்வோம் -31 -என்கிற படியே –
நானாவித யோநிகளில் ஜநிப்பது-மரிப்பதாய் -தட்டித் திரிகிற -என்னை
சிரகாலம் கூடி யன்றிக்கே –
ஒரு ஷண காலத்திலே-உபமான ரஹீதமான -ச்ருதத்தை உடை யேனாம் படிபண்ணி –
ஒரு படி திருவடிகள் பூமியிலே நற்றரித்து தரித்து நின்றார் .
திக்குற்ற கீர்த்தி – -26 -என்கிறபடியே .
விசேஷஜ்ஞ்ஞர் அவிசேஷஜ்ஞ்ஞர் என்னும் விபாகம் அற எல்லார்க்கும் பிரகாசித்து
இருந்துள்ள குணவத்தா பிரதையை வுடையராய்-
குணம் திகழ் கொண்டல் – 60- என்னும்படியே
பரம உதாரரான எம்பெருமானார் என்ன தார்மிகரோ !-

———-

வளர்ந்த வெங்கோப மடங்க லொன்றாய் அன்று வாளவுணன்
கிளர்ந்த பொன்னாகம் கிழித்தவன் கீர்த்திப் பயி ரெழுந்து
விளைந்திடும் சிந்தை யிராமானுசன் என்தன் மெய் வினை நோய்
களைந்து நன்ஞானம் அளித்தனன் கையில் கனி என்னவே – – 103-

இப்படி சர்வ கரணங்களும் தம் பக்கலிலே ப்ரவண மாகைக்கு உறுப்பாக ஸ்ரீ எம்பெருமானார் தம்முடைய ஔ தார்யத்தாலே
உமக்கு உபகரித்த அம்சத்தை சொல்லீர் -என்ன-
என்னுடைய கர்மத்தை கழித்து – அழகிய ஜ்ஞானத்தை விசதமாகத் தந்து அருளினார் -என்கிறார் .

முனைத்த சீற்றம் விண் சுடப்போய்-ஸ்ரீ பெரிய திரு மொழி – 1-7 7- – என்கிற படியே அநு கூலரான
தேவர்களும் உட்பட வெருவி நின்று பரிதபிக்கும்படி -அத்யந்த அபிவிருத்தமாய் அதி க்ரூரமான-ஸ்ரீ நரசிம்ஹமாய் –
சிறுக்கன் மேலே அவன் முழுகின வன்று –
வயிறழல வாளுருவி வந்தான் -என்கிறபடியே சாயுதனாய்க் கொண்டு எதிர்ந்த ஹிரன்யாசுரனுடைய மிடியற வளர்ந்த
ஸ்வர்ண வர்ணமான சரீரத்தை
அஞ்ச வெயிறி லகவாய் மடித்ததென்-ஸ்ரீ முதல் திருவந்தாதி – 93- என்கிறபடியே
மொறாந்த முகத்தையும் நா மடிக் கொண்ட உதட்டையும் -குத்த முறுக்கின கையையும் கண்டு –
விளைந்த பய அக்நியாலே பரிதப்தமாய் பதம் செய்தவாறே –
வாடின கோரையை கிழித்தால் போலே அநாயாசேன கிழித்து பொகட்டவனுடைய திவ்ய கீர்த்தி யாகிய பயிர்
உயர் நிலத்தில் -உள் நிலத்தில் – பயிர் ஓங்கி வளருமா போலே யெழுந்து சபலமாம் படியான
திரு உள்ளத்தை உடையராய் இருக்கிற ஸ்ரீ எம்பெருமானார் –
என்னுடைய சரீர அனுபந்தி கர்ம பலமான துக்கங்களைப் போக்கிக் கரதலாமலகம் போலே சுலபமாய் -ஸூவ்யக்தமுமாய் -இருக்கும்படி
விலஷணமான ஜ்ஞானத்தை தந்து அருளினார் –
இது இறே கீழ்ச் சொன்ன ப்ராவண்யத்துக்கு அடியாக ஸ்ரீ எம்பெருமானார் எனக்கு பண்ணின உபகாரம் என்று கருத்து –

—————————

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய வாச்சான் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ நம் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்-

ஸ்ரீ பரகால ஸ்ரீ பராங்குச நாயகிகளின் வைராக்ய -நுண் இடை –அனுபவம்–

ஓதிலும் உன் பேர் அன்று மற்று ஓதாள் உருகும் நின் திரு வுரு நினைந்து
காதன்மை பெரிது கையற வுடையள் கயல் நெடுங்கண் துயில் மறந்தாள்
பேதையன் பேதை பிள்ளைமை பெரிது தெள்ளியள் வள்ளி நுண் மருங்குல்
ஏதலர் முன்னா வென் நினைந்து இருந்தாய் இடவெந்தை யெந்தை பிரானே-2-7-5-

பேதையன் பேதை –
அறிவு கேடியான என் பெண் பிள்ளை –
விளைவு அறியாதே
இவளைப் பெற நோன்பு நோற்கும்படியான அறிவு கேட்டை உடைய –
நெடும் காலமும் கண்ணன் நீண் மலர்ப் பாதம் -திரு விருத்தம் -என்கிறபடியே –

பிள்ளைமை பெரிது –
பருவத்தில் அளவு அல்ல வாயிற்று மௌக்யத்தின் பெருமை –
லோக யாத்ரையில் வந்தால் தன் பருவத்தில் உள்ளார்க்கு உள்ள அறிவு போராது-

தெள்ளியள்-
உம் அளவில் வந்தால்
சுருதி உபநிஷத்கள் அளவிலும் அல்லள்-

வள்ளி நுண் மருங்குல் –
இவள் ஸ்வபாவத்தை அனுசந்தித்து
கை விட ஒண்ணாத படி யாயிற்று வடிவில் பசை –

பிள்ளைத் தனமும்-தெள்ளியமும்–அப்ரயோஜகம் –
வடிவு போருமாயிற்று -கை விட ஒண்ணாமைக்கு-

—————-

அலங்கெழு தடக்கை யாயன் வாயாம்பற்கு அழியுமால் என்னுள்ளம் யென்னும்
புலங்கெழு பொரு நீர்ப் புட்குழி பாடும் போதுமோ நீர் மலைக்கு யென்னும்
குலங்கெழு கொல்லி கோமள வல்லி கொடி இடை நெடு மழைக் கண்ணி
இலங்கெழில் தோளிக்கு என் நினைந்து இருந்தாய் இடவெந்தை யெந்தை பிரானே–2-7-8-

குலங்கெழு கொல்லி கோமள வல்லி
கொல்லி மலையிலே ஒரு பாவை உண்டு -வகுப்பு அழகியதாய் இருப்பது
அது போலே யாயிற்று இவளுக்கு உண்டான
ஏற்றமும் பிறப்பும் -அனுகூலரும் அடுத்துப் பார்க்க ஒண்ணாத சௌகுமார்யமும்-
என்னுடைக் கோமளக் கொழுந்து -நம்மாழ்வார் -என்னக் கடவது இறே –

கொடி இடை நெடு மழைக் கண்ணி–
கொடி போலே இருந்துள்ள இடையை உடையளாய்
ஒரு கால் கண்ணாலே நோக்கில் ஒரு பாட்டம்
மழை விழுந்தால் போலே இலக்கானார்
திமிர்க்கும் படியான நோக்கை உடையளாய்
உஜ்ஜ்வலமாக நிற்பதாய் –

இலங்கெழில் தோளிக்கு-
கீழ் சொன்னதுக்கு எல்லாம் மேலே அழகிதான தோள்களை உடையளான இவளுக்கு –

————

பொன் குலாம் பயலை பூத்தன மென் தோள் பொரு கயல் கண் துயில் மறந்தாள்
அன்பினால் உன் மேல் ஆதரம் பெரிது இவ் வணங்கினுக்குற்ற நோய் அறியேன்
மின் குலா மருங்குல் சுருங்க மேல் நெருங்கி வீங்கிய வன முலையாளுக்கு
என் கொலாம் குறிப்பில் என் நினைந்து இருந்தாய் இடவெந்தை யெந்தை பிரானே–2-7-9-

மின் குலா மருங்குல் சுருங்க மேல் நெருங்கி வீங்கிய வன முலையாளுக்கு-
மின் போலே வளையா நின்றுள்ள இடையானது
சுருங்கும்படியாக மேலே நெருங்கி வளரா நின்றுள்ள –
முன்பே இற்றது முறிந்தது -என்னும்படி யாயிற்று
இடை இருப்பது –
அதுக்கு மேலே ஆஸ்ரயத்தைப் பாராதே
நெருங்கி வளரா நின்றுள்ள அழகிய முலையை உடைய இவளுக்கு –

—————-

தஞ்சம் இவர்க்கு என் வளையும் நில்லா நெஞ்சமும் தம்மதே சிந்தித்தேற்கு
வஞ்சி மருங்குல் நெருங்க நோக்கி வாய் திறந்து ஓன்று பணித்தது உண்டு
நஞ்சமுடைத்திவர் நோக்கும் நோக்கம் நான் இவர் தம்மை அறிய மாட்டேன்
அஞ்சுவன் மற்று இவரார் கொல் என்ன அட்டபுயகரத்தேன் என்றாரே–2-8-9-

வஞ்சி மருங்குல் நெருங்க நோக்கி-
பண்டே தொட்டார் மேல் தோஷமாய்
இற்றது முறிந்தது என்னும்படி யாயிற்று இடை தான் இருப்பது
இதிலே தயை பண்ணாதே
இது துவளும்படி நோக்கினான் ஆயிற்று –

வாய் திறந்து ஓன்று பணித்தது உண்டு –
உருவ வெளிப்பாட்டில் சொன்ன வார்த்தை
இப்போது என்னால் உங்களுக்கு சொல்லப் போகாது –
அப்போது சொன்ன பாசுரம் கிடக்கச் செய்தேயும்
அதர ஸ்புரணத்திலே துவக்கு உண்டமை தோற்ற
வாய் திறந்து -என்கிறாள் –

ஓன்று
இன்னமும் அவன் சொல்லில் சொல்லும் இத்தனை
என்னால் அது அநு பாஷிக்கப் போகாது –
அதுக்கு கருத்து
இடை ஒடிவது போலே இரா நின்றது
ஓடியாதபடி என் தோளால் அணைப்பேனோ
என்று போலே-
(இடை மத்யம பதமான நமஸ் ஆசை சுருங்கி வைக்ராக்யம் –
நான் என்னை ரஷிக்க மாட்டேன் அறிந்தவள் )

————–

அன்னையும் அத்தனும் என்று அடியோமுக்கு இரங்கிற்றிலள்
பின்னை தன் காதலன் தன் பெரும் தோள் நலம் பேணினளால்
மின்னியும் வஞ்சியையும் வென்றிலங்கும் இடையாள் நடந்து
புன்னையும் அன்னமும் சூழ் புனலாலி புகுவர் கொலோ ?–3-7-7-

மின்னையும்
வஞ்சிக் கொம்பையும்
தோற்பிக்கும் இடையை உடையவள் நடந்து

———–

ஒசிந்த நுண்ணிடை மேல் கையை வைத்து நொந்து நொந்து
கசிந்த நெஞ்சினளாய்க் கண்ண நீர் துளும்பச் செல்லுங்கொல்?
ஒசிந்த ஒண் மலராள் கொழுநன் திருக்கோளூர்க்கே
கசிந்த நெஞ்சினளாய் எம்மை நீத்த எம் காரிகையே.–6-7-8-

ஒசிந்த நுண் இடை –
இவள் நடவாதே இருந்தாலும், நினைத்தால் வயிறு எரிய வேண்டும்படி காண் இடை இருப்பது!

நுண்ணிடை மேல் கையை வைத்து –
நடு ஒன்று இல்லை என்று அறிகின்றிலள். தன் கையை வைக்கவும் பொறாதே அன்றோ தன் இடை தான்;
“மின்னையும் வஞ்சியையும் வென்று இலங்கும் இடையாள்” – பெரிய திருமொழி, 3. 7 : 7.-என்று,
அவன் கூடப் போகச் செய்தேயும் அஞ்ச வேண்டும் படியான இடை அன்றோ.
ஒசிதல் – துவளுதல். நுண்ணியதாய் தேரிதான இடை.
பல சொல்லி என்? இடை ஒன்று இல்லை என்கை. அதாவது,
இற்றது முறிந்தது இப்போது, பின்னை’ என்று பயப்படவேண்டும்படியாய் இருக்கை.

ஒசிந்த நுண் இடை மேல் கையை வைத்து –
இப்படி விழுக்காடு அறியாதார் உளரோ!
நாயகன் கை வைக்கப் பொறுக்குமத்தனை போக்கித் தன் கை வைக்கப் பொறுக்குமோ?
தொடுங்கால் ஒசியும் இடை அன்றோ –இது,திருவிருத்தம். பா. 37.– 2
அடியே பிடித்துக் கரோபத்ரவம் கனத்தே அன்றோ இருப்பது.–கர உபத்ரவம் -அடியே -பொய் நின்ற ஞானம் தொடங்கி-
அஷ்ட புஜ பெருமாள் ஓன்று பணித்தது உண்டு -நமஸ் சப்தம் ஆழ்ந்து அனுபவிக்க அவன் மேல் விழுந்து ரஷிப்பான்
கையுள் தன் முகம் வைக்கும் நையும் —
பர பிரயத்தனமும் கூடாது ஸுவ பிரயத்தனமும் கூடாது
‘கையை வைத்து’ என்கிறாள், மலையை வைத்து என்னுமாறு போலே.

நொந்து நொந்து –
கை வாங்க மாட்டாள்; நோவாதிருக்க மாட்டாள்;
சஹஜமான பகைவர்களோடே கூடி ஜீவித்துக் கிடக்கலாம்;
வந்தேறிகள் கீழே பிழைக்க ஒண்ணாதே அன்றோ.
கை வியாபாரம் ஸூவ ப்ரயத்னம் –

நொந்து நொந்து –
மிகவும் நொந்து.
முதலிலே இல்லாமையிலே நிலையான இடையிலே தன பாரம் கொண்டு ஆற்ற ஒண்ணாதிருக்க,
வந்தேறியான கை கொண்டு பொறுக்க ஒண்ணுமோ?
பக்தி இயற்க்கை -சஹஜ சத்ரு -மார்பகம் -பக்தி தாங்க வேண்டும் -வைராக்கியம் இடை தாங்கித் தான் ஆக வேண்டும்
கைகள் வியாபாரம் தன் முயற்சி தாங்க வேண்டாமே

————-

பொன்னிவர் மேனி மரகதத்தின் பொங்கிளம் சோதி யகலத்தாரம்
மின்னிவர் வாயில் நல் வேதம் ஓதும் வேதியர் வானவராவர் தோழீ
என்னையும் நோக்கி என் அல்குலும் நோக்கி ஏந்திளம் கொங்கையும் நோக்குகின்றார்
அன்னை என் நோக்கும் என்று அஞ்சுகின்றேன் அச்சோ ஒருவர் அழகிய வா —9-2-1-

மர்மங்களிலே கடாஷியா நின்றார்
பார்த்த பார்வை ஒரு கால் மாற வைக்கிறிலர் –

————–

மூவரில் முன் முதல்வன் முழங்கார் கடலுள் கிடந்து
பூ வளருந்தி தன்னுள் புவனம் படைத்து உண்டு உமிழ்ந்த
தேவர்கள் நாயகனைத் திரு மால் இருஞ்சோலை நின்ற
கோவலர் கோவிந்தனைக் கொடியேரிடை கூடுங்கொலோ–9-9-1-

இப்படி உபய விபூதி உக்தனாய் இருந்து வைத்து – கிருஷ்ணனாய் வந்து அவதரித்து –
பசுக்களுக்கும் இடையருக்கும் வந்த கிலேசத்தைப் பரிஹரித்து – கோவிந்தாபிஷேகம் பண்ணினவன் –
பிற்பாடராய்- இடக்கை வலக்கையும் அறியாத சம்சாரிகளுக்கும் முகம் கொடுக்கைக்காக
திருமலையிலே வந்து சந்நிஹிதன் ஆனான் –
அவனோடு அணைக்கைக்கு ஈடான அழகை உடையவள்-அணைந்தே விட வல்லளோ –

————-

மின்னிடை மடவார்கள் நின்னருள் சூடுவார் முன்பு நான தஞ்சுவன்
மன்னுடை இலங்கை அரண்காய்ந்த மாயவனே!
உன்னுடைய சுண்டாயம் நானறிவன் இனியது கொண்டு செய்வதென்?
என்னுடைய பந்தும் கழலும் தந்து போகு நம்பீ!–6-2-1-

உன்னுடைய அருளைப் பெறுதற்குரியவர்களான மின்னல் போன்ற இடையையுடைய பெண்களுக்கு
முன்னே நீ படுகின்ற துன்பத்திற்கு நான் அஞ்சுவேன்;

அவர்கள் பாடு ஏறப் போகிறவன்
இடையிலே–நடுவிலே -இடை பற்றி வார்த்தை –
இது ஒன்றைச் சொன்னான், அது தான் நிலை நில்லாது’ என்று
பார்த்து‘வாராய்! நீ உபேக்ஷித்தவர்களிடத்திலே இத் துணை கால் தாழ்ந்தால்,
உன்னை விரும்பியிருப்பார் பலராகையாலே போர நெருக்குண்புதி கண்டாய்.
அவர்கள் தம்படி இருந்தபடி என்தான்? இது ஒரு தேக குணமும் ஆத்ம குணமும் இருக்கும்படியே!
‘மின்னிடை’ என்றது, மற்றைய தேக குணங்கட்கும் உபலக்ஷணம்.
மடம் – என்றது, நாணம் மடம் அச்சம் பயிர்ப்பு முதலான ஆத்தும குணங்களுக்கும் உபலக்ஷணம்.
‘மடவார்’ என்ற பன்மையாலே, ஒருவர்க்கும் உற்றானாயிராமை சொல்லுகிறது.

நீ ஒன்றை ஒன்றாக நினைக்கும்படி பண்ணுவிப்பதே அவர்கள் சிலர்.
இவனுடைய அலமாப்பைக் கொண்டே அவர்களுடைய வைலக்ஷண்யத்தை அநுமிக்கிறார்கள் அன்றோ.
அதஸ்மின் தத் புத்தி -ரஜஸ் பார்த்து சர்ப்பம் -சர்வஜ்ஞ்னையும் பிரமிக்கும் படியான இடை அழகு –
பாவியேன், உன்னை இங்ஙனே இடையிலே பிச்சு ஏறித் துடிக்கப் பண்ணினார் யாரோ?

“மின்னிடை மடவார்கள்” என்று
இவனோடு சம்பந்தமுடையாருடைய தேக குணங்களையும் ஆத்ம குணங்களையும்
சுபாஸ்ரயமாக -சிறந்த பற்றுக் கோடாக நினைத்திருந்தபடி தோற்ற வார்த்தை சொன்னபடி என் தான்!
பிரணய ரோஷம் புற வாயிலே செல்லா நிற்கச் செய்தேயும், அக வாயில் நினைவு இது வன்றோ.
அக வாயிலும் துவேஷமே யானாலும் வஸ்து இருந்தபடி சொல்ல வேணுமே.
துவேஷத்தாலே சொல்லுமன்றும் -கிமர்த்தம் புண்டரீகாஷம் -விதுரன் க்ருஹத்தில் அன்னம் –

“யௌவனப் பருவமுள்ளவர்கள், மிக்க வனப்புள்ளவர்கள், மிருதுத் தன்மை வாய்ந்தவர்கள்,
நல்ல பலமுள்ளவர்கள், தாமரை போன்ற அகன்ற திருக் கண்களை யுடையவர்கள்” என்று
“தருணௌ ரூப ஸம்பந்நௌ ஸு குமாரௌ மஹ பலௌ
புண்டரீக விஸாலாகௌ சீர க்ருஷ்ணாஜ நாம்பரௌ”-என்பது, ஸ்ரீராமா. ஆரண். 19 : 14.
இது, கரனைப் பார்த்துச் சூர்ப்பணகை கூறியது.
இருவர் மானுடர் தாபதர் ஏந்திய வரிவில் வாட்கையர் மன்மதன் மேனியர் தரும நீரர் தயரதன் காதலர்
செருவின் நேரு நிருதரைத் தேடுவார்.-என்பது, கம்ப ராமாயணம் கரன் வதைப்படலம், செய். 4.
அல்லது சொல்ல ஒண்ணாதே.

மின்னிடை மடவார்கள்-
தங்கள் பாடு கிட்டினால், ‘இது ஓர் இடையே! இது ஒரு குணமே!’ என்று அவன்
ஆழங்கால் படும் துறை அறிவார்களே யன்றோ;
‘அப்படியே யன்றோ இவன் போன இடத்திலும்’ என்று இருக்கிறார்கள்.
இங்ஙன் அன்றாகில், எதிர்த் தலையைக் கண்டு சொல்லுகிறார்கள் அன்றே.
இப்படி இருப்பாரும் உண்டோ புறம்பே! என்ன,

———–

பீடுடை நான்முகனைப் படைத் தானுக்கு
மாடுடை வையம் அளந்த மணாளற்கு
நாடுடை மன்னர்க்குத் தூது செல் நம்பிக்கு என்
பாடுடை அல்குல் இழந்தது பண்பே.–6-6-4-

இடமுடைத்தான நிதம்பப் பிரதேசத்தை யுடையவள். பாடு – இடம்.
“திரௌபதியினுடைய நிதம்பப் பிரதேசத்தைக் கண்ட பெண்கள் மனத்தினாலே ஆண் தன்மையை அடைந்தார்கள்”
பாஞ்சால்யா: பத்மபத்ராக்ஷ்யா: ஸ்நாயந்த்யா: ஜகநம் கநம்
யா: ஸ்திரியோ த்ருஷ்டவத்ய: தா: பும்பாவாம் மநஸா யயு:”-என்பது, பாரதம். என்பது போன்று,
ஸஜாதீயரை அழிக்கும் வடிவழகைக் குறித்தபடி.
அவன், ஆடவர்களுடைய கண்களையும் மனத்தையும் அபஹரிக்கின்றவன் ஆனாற்போலே.
பண்பு-நீர்மை.

————

கொல்லை என்பர் கொலோ? குணம் மிக்கனள் என்பர் கொலோ?
சில்லை வாய்ப் பெண்கள் அயற்சேரி உள்ளாரும் எல்லே!
செல்வம் மல்கி அவன் கிடந்த திருக்கோளூர்க்கே
மெல்லிடை நுடங்க இள மான் செல்ல மேவினளே.–6-7-4-

அவன் ஸ்வரூப ஞானம் இல்லாவிட்டால், தன்னுடைய ஸ்வரூப ஞானமோ தான் இவளுக்கு உண்டாயிருக்கிறது.
இவளுக்கு விழுக்காடு அறியாமை எங்கும் ஒத்தது கண்டீர்! தன் இடையை அறிந்தாளாகில் தான் புறப்பட்டுப் போமோ?
நடுவே அறியாமல் புகுந்த பிழை அன்றோ. மிருதுவான இடையானது துவுளம் படியாக.
இந்த இடையைக் கொண்டு இவள் நடக்கப் புக்கால் எதிரே புறப்பட்டு வர வேண்டாவோ? -நமஸ் சப்தார்த்தம் அறியாமல் –
எதிரே புறப்பட்டு வராமல் செல்வக் கிடப்பாலே கிடந்தான் -குற்றம்
ரஷணம் முற்பாடனாய் இருக்க -நகராமல் கிடந்தது இருக்க வேண்டுமே -அவன் வரவு அசத்சமம் ஆக்கி -வந்தாளே-என்றுமாம்

————

மல்கு நீர்க் கண்ணொடு மையலுற்ற மனத்தினளாய்
அல்லும் நன் பகலும் நெடுமால் என்றழைத் தினிப் போய்ச்
செல்வம் மல்கி அவன் கிடந்த திருக்கோளூர்க்கே
ஒல்கி ஒல்கி நடந்து எங்ஙனே புகுங்கொல் ஒசிந்தே?–6-7-7-

ஓர் அடியிலே பத்து அடி இட வேண்டும் படியாயிருக்கை.
ஒசிந்து – துவண்டு.

ஒல்கி ஒல்கி நடந்து ஒசிந்து எங்ஙனே புகுங்கொல் –
ஒடுங்கி ஒடுங்கி நடந்து, அது பொறாமல் துவண்டு, எங்ஙனே புகக் கடவளோ?

நடந்து எங்ஙனே புகுங்கொல் –
நடந்திலளாகில் போய்ப் புகலாம் என்றிருக்கிறாள் காணும்.
அன்ன மென்னடைப் பூங்குழலி யாகையாலே–பெரிய திருமொழி -11-2-5-
இவ் வன்ன நடை கொண்டு புக மாட்டாள் என்றிருக்கிறாள்.

———-

ஒசிந்த நுண்ணிடை மேல் கையை வைத்து நொந்து நொந்து
கசிந்த நெஞ்சினளாய்க் கண்ண நீர் துளும்பச் செல்லுங்கொல்?
ஒசிந்த ஒண் மலராள் கொழுநன் திருக்கோளூர்க்கே
கசிந்த நெஞ்சினளாய் எம்மை நீத்த எம் காரிகையே.–6-7-8-

ஒசிந்த நுண் இடை –
இவள் நடவாதே இருந்தாலும், நினைத்தால் வயிறு எரிய வேண்டும்படி காண் இடை இருப்பது!

நுண்ணிடை மேல் கையை வைத்து –
நடு ஒன்று இல்லை என்று அறிகின்றிலள். தன் கையை வைக்கவும் பொறாதே அன்றோ தன் இடை தான்;
“மின்னையும் வஞ்சியையும் வென்று இலங்கும் இடையாள்” – பெரிய திருமொழி, 3. 7 : 7.-என்று,
அவன் கூடப் போகச் செய்தேயும் அஞ்ச வேண்டும் படியான இடை அன்றோ.
ஒசிதல் – துவளுதல். நுண்ணியதாய் தேரிதான இடை.
பல சொல்லி என்? இடை ஒன்று இல்லை என்கை. அதாவது,
இற்றது முறிந்தது இப்போது, பின்னை’ என்று பயப்பட வேண்டும்படியாய் இருக்கை.

ஒசிந்த நுண் இடை மேல் கையை வைத்து –
இப்படி விழுக்காடு அறியாதார் உளரோ!
நாயகன் கை வைக்கப் பொறுக்குமத்தனை போக்கித் தன் கை வைக்கப் பொறுக்குமோ?
தொடுங்கால் ஒசியும் இடை அன்றோ –இது,திருவிருத்தம். பா. 37.– 2
அடியே பிடித்துக் கரோபத்ரவம் கனத்தே அன்றோ இருப்பது.–கர உபத்ரவம் -அடியே -பொய் நின்ற ஞானம் தொடங்கி-
அஷ்ட புஜ பெருமாள் ஓன்று பணித்தது உண்டு -நமஸ் சப்தம் ஆழ்ந்து அனுபவிக்க அவன் மேல் விழுந்து ரஷிப்பான்
கையுள் தன் முகம் வைக்கும் நையும் —
பர பிரயத்தனமும் கூடாது ஸுவ பிரயத்தனமும் கூடாது
‘கையை வைத்து’ என்கிறாள், மலையை வைத்து என்னுமாறு போலே.

—————————–

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய வாச்சான் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ நம் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்-

ஸ்ரீ திருவேங்கடமும் ஸ்ரீ திருமாலிருஞ்சோலையும் மங்களா சாசனம் ஒரே பாசுரத்தில் –

கிளர் ஒளி–பிரவேசம்

கீழ் எம்மா வீட்டில் நிஷ்கர்ஷித்த ப்ராப்யம் –தனக்கே யாக எனைக் கொள்ளுமீதே -2-9-4-பெறுகைக்கு
ஸ்ரீ திருமலையை –
ஸ்ரீ திருமால் இரும் சோலையை -ஆஸ்ரயிக்கிறார்—
சமன் கொள் வீடு தரும் தடம் குன்றம் –2-10-5-என்று ஸ்ரீ ஆளவந்தார் என்று
அருளிச் செய்தாராக ஸ்ரீ திருமாலை யாண்டான் பணிக்கும் படி –

ஸ்ரீ எம்பெருமானார் -அங்கன் அல்ல -இவர் பாட்டுத் தோறும் –
ஒல்லை 2-9-1–ஒல்லை -2-9-10-என்றும் 2-9-2–காலக் கழிவு செய்யேல் -என்றும் த்வரிக்கப் புக்கவாறே –
நமக்கும் அறிவித்து நாமும் இவர் கார்யம் செய்வதாக அறுதி இட்டால் -சரீர சம நந்தரம் பேறு தப்பாது –
என்று அறுதி இட்டு இருக்கலாய் இருக்க இவர் இப்படி த்வரிக்கிறது –
இச் சரீரத்தோடு நாம் அடிமை கொள்ள வேணும் -என்று போலே இருந்தது -இனி இவருக்கு நாம் நினைத்தபடி
பரிமாறுகைக்கு ஏகாந்தமான தேசம் ஏதோ என்று
ஞாலத்தூடே நடந்து உழக்கி பார்த்து -10-7-4-வரச் செய்தே -இவ்விடம் சால ஏகாந்த ஸ்தலமாய் இருந்தது என்று –
ஸ்ரீ திருமலையிலே சந்நிதி பண்ணி யருளி -நாம் உமக்கு முகம் தருகைக்காக வந்து நிற்கிறோம் –
நீர் இங்கே வந்து நினைத்த வகைகளில் எல்லாம் பரிமாறி அனுபவியும் என்று
ஸ்ரீ தெற்குத் திருமலையில் நிற்கும் நிலையை காட்டிக் கொடுக்க இவரும்
அத்தை அனுசந்தித்து பகவான் பிராப்யனானால் அவன் வர்த்திக்கும் தேசமும் பிராப்யமாகக் கடவது இறே

அத்தாலே திருமலையோடு-
அத்தோடு சேர்ந்த அயன் மலையோடு
புற மலையோடு
திருப்பதியோடு
போம் வழியோடு
போகக் கடவோம் என்று துணியும் துணிவோடு வாசியற பிராப்ய அந்தர்கதமாய் அனுபவித்து இனியராகிறார் –
என்று -(அதனாலே பர உபதேசத்தில் இழிகிறார் )

தெற்குத் திரு மலை -சுந்தர தோளுடையான்-முதல் திவ்ய தேசம் இதில் மங்களா சாசனம் –
மேலே வடக்குத் திருமலை மங்களா சாசனம்-
(மூன்றாம் பத்தில் -தாம் அவதரித்த திருக் குருகூர் அடுத்த பத்தில் -இப்படி ஒவ் ஒன்றையே அனுபவம் )
பிராபகமாக பற்றுகிறார் -திருமாலை ஆண்டான் நிர்வாகம் –கிறி-பதத்தில் நோக்கு
பிராப்யமாக பற்றுகிறார் -எம்பெருமானார் நிர்வாகம் –பயன் -பதத்தில் நோக்கு
ஸுவ அனுபவம் –ஐந்தும் பரோபதேசம் ஐந்துமாக அருளிச் செய்கிறார் –

முதல் இரண்டு பத்துக்கள் –பர ஸ்வரூபம் -என்றார் வாதி கேசரி அழகிய மணவாள ஜீயர்-
அர்த்த பஞ்சகம் பரமாகவே பத்து பத்தும் –
அதில் 1-1-பர ரூபம் –வ்யூஹ –அஞ்சிறைய தூது -1-10- பெரு நிலம் கடந்த நல்லடிப்போது –-
ஜகதாதிஜா -விஷ்ணு –திண்ணன் வீடு -விபவம்
நெஞ்சின் உள்ளே புகுந்து –என்னுள் மன்னி -தீ மனம் கெடுத்தாய் -அந்தர்யாமித்வம் –
இதில் அர்ச்சை -2-10-சொல்லி பர ஸ்வரூபம் நிகமிக்கிறார் –(ஆக பஞ்ச பிரகாரங்களும் அருளிச் செய்கிறார் )

ஆறு ஆழ்வார்கள் -மங்களா சாசனம் -128 பாசுரங்கள் -மலையத்வஜன்-இந்த்ரத்வஜன் திருக் குமாரர் இவர் -பாண்டிய மன்னன் –
சுதபா ரிஷி- மண்டூக மகரிஷி யாக- துர்வாசர் சாபம் -தர்மாத்ரி மலை – ரிஷபாத்ரி மலை -யம தர்ம ராஜன் ரிஷப ரூபம் தபம் இருந்த திருமலை –
18 படி கருப்பன் -18 மாந்த்ரிகர்கள் -இடம் மாற்ற வர -அழகைக் காட்டி கள்ளத் தனத்தால் உள்ளம் திருந்தி -கருப்பன் ஸ்வாமி ஆனாராம் –
ஸ்ரீ பெரியாழ்வார் திருவரசு -இங்கே -தீ பிடித்து -சமீபத்தில் ஆனதே-
ஸ்ரீ பிள்ளை லோகச்சார்யர் திருவரசு -பாறை விழுந்து -சமீபத்தில் ஆனதே –
ஸ்ரீ நூபுர கங்கை தீர்த்தம் கொண்டு தான் திரு மஞ்சனம் –தொட்டித் திரு மஞ்சன சேவை த்வாதசி அன்று –
தலை வாரி விட்டு சீயக்காய் சாத்தி சேவை –
இரும் -இருமை பெருமை என்றுமாம் -நெருக்கமான -சோலை -ஸ்ரீ திரு மால் இரும் சோலை –

————–

முடிச் சோதி -பிரவேசம் –

பொருள் என்று இவ்வுலகம் படைத்தவன் புகழ் மேல் மருளில் வண் குருகூர் வண் சடகோபன் –2-10-1-என்று
அவன் கல்யாண குண விஷயமாக அஜ்ஞ்ஞானம் இல்லை என்றார் கீழில் திருவாய்மொழியில் –
அந்த குணாதிக விஷயம் தன்னில் ஒரு அஜ்ஞ்ஞானம் அனுவர்த்திக்கிற படி சொல்லுகிறார் இதில் –
கீழ்ச் சொன்ன அஜ்ஞானத்துக்கு அடி கர்மமாய் இருக்கும்-
இங்குத்தை அஜ்ஞானத்துக்கு அடி விஷய வைலஷண்யமாய் இருக்கும் –
நித்ய ஸூரிகளுக்கும் உள்ளதொரு சம்சயம் ஆயிற்று இது –
ஸ்வரூப அனுபந்தியாய் இருப்பதொரு சம்சயம் ஆகையாலே ஸ்வரூபம் உள்ளதனையும் நிற்பது ஓன்று இறே இது

திருமலையை அனுபவித்துக் கொண்டு வாரா நிற்கச் செய்தே -வட மா மாலை உச்சியை -என்னுமா போலே
திருமலையில் ஏக தேசம் என்னலாம் படியாய் கல்பக தரு பஹூ சாகமாய்ப் பணைத்துப் பூத்தால் போலே நிற்கிற
அழகருடைய சௌந்தர்யத்தை அனுபவித்தார் –
வேதங்களோடு வைதிக புருஷர்களோடு ப்ரஹ்ம ருத்ராதிகளோடு வாசியற ஸ்வ யத்னத்தால் காணும் அன்று
காண ஒண்ணாதபடி இருக்கிற இருப்பரையும் தானே கொடு வந்து காட்டும் அன்று
ஜன்ம வ்ருத்தாதிகளால் குறைய நின்றார்க்கும் காணலாய் இருக்கிற இருப்பையும்
அனுசந்தித்து விஸ்மிதர் ஆகிறார் –

———

முந்நீர் ஞாலம் பிரவேசம் –

ஸ்ரீ பராசர பட்டர் திருக் கோஷ்டியூரிலே எழுந்து அருளி இருக்கச் செய்தே ஸ்ரீ இராமப் பிள்ளை
இவர் பரத்வ அனுபவத்தை ஆசைப்பட்டு ஒரு தேச விசேஷத்தில் போனால் அனுபவிக்குமதாய் நோவு படுகிறார் அல்லர் –
அவதாரங்களில் அனுபவிக்க ஆசைப்பட்டு பிற்பாடார் ஆனோம் என்று நோவு படுகிறார் அல்லர் –
உகந்து அருளின நிலங்களிலேயாய் -அது தன்னிலும் திருமலையில் யாகில் அனுபவிக்க இழிந்தது –
பின்னை மேன் மேல் என அனுபவிக்குமது ஒழிய இவர் இழந்து நோவு படுக்கைக்கு காரணம் என் என்று கேட்க –

பர வியூஹ விபவங்களோடு அர்ச்சாவதாரத்தோடு வாசியற தர்மைக்யத்தாலே விஷயம் எங்கும் ஒக்க பூரணமாய் இருக்கும்
குறைந்து தோற்றுகிற இடம் பிரதிபத்தாக்கள் உடைய பிரதிபத்தி தோஷத்தாலே –
கடல் அருகே போகா நின்றால் தன் கண்ணாலே முகக்கலாம் அளவிறே காண்பது –
அப்படியே அழகருடைய சௌந்தர்யாதிகளை அனுபவிக்க புக்க இடத்தில் விளாக்குலை கொண்டு அனுபவிக்கலாய் இருந்தது இல்லை
பெரு விடாய் பட்டவன் சேர்ந்து குளிர்ந்த தண்ணீர் சந்நிஹிதமாய் இருக்க ஆஸ்யம் பிஹிதமானால் துடிக்குமா போலே
விஷயமும் சந்நிஹிதமாய் விடாயும் மிக்கு இருக்கச் செய்தே அபரிச்சின்ன விஷயம் ஆகையாலே
பரிச்சேதித்து அனுபவிக்க ஒண்ணாது ஒழிய
இது விஷய தௌர்ஜன்யத்தாலே வந்தது என்று அறிய மாட்டாதே
தம்முடைய கரண சங்கோச நிபந்தனமாக வந்தது என்று அனுசந்தித்து –

அவன் தானே முதலில் இத்தைக் கழித்து தன்னை அனுபவிக்கைக்கு உறுப்பாக –
1-ஜகத் சிருஷ்டியைப் பண்ணினான்
2-ஸ்ருஷ்டமான ஜகத்திலே தானே வந்து திருவவதரித்தான்
3-அதற்கு மேலே அந்தர்யாமி ரூபேண நின்று சத்தாதிகளை நிர்வஹித்தான்
அவன் இப்படி உபகார பரம்பரைகளைப் பண்ண நான் அவற்றை எல்லாம் அசத் சமம் ஆக்கிக் கொண்டேன்
இனி நான் அவனை கிட்டுகை என்று ஓன்று உண்டோ -என்று நிர்மர்யாத வ்யசன சாகராந்தர் நிமக்னராய்
முடிந்தேனே யன்றோ யன்று இவர் சோகிக்க-
ஞாலம் படைத்த –எம் வாமனா -எங்கும் நிறைந்த எந்தாய் -ஆக்கையின் வழி உழல்வேன் -என்று எய்தி தலைப் பெய்வன் –

நீர் கரண சங்கோசத்தாலே வந்தது என்று சோகிக்க வேண்டா
கரண சங்கோசம் இல்லாதவரும் நம்மை அனுபவிக்கும் இடத்தில் இப்படியே காணும் படுவது
என்று இவர் இழவைப் பரிஹரிக்க கோலி-நீர் நினைத்த வகைகள் எல்லாம் பரிமாறுகைக்கு ஈடாக
வடக்கில் திருமலையில் நின்றோம்
அங்கே கிட்டு அனுபவியும் என்று தான் அங்கே நிற்கிற நிலையைக் காட்டி சமாதானம் பண்ண-
நிலை பெற்று என்நெஞ்சம் -3-2-10- என்று சமாஹிதராய் தலைக் கட்டுகிறார் –

தெற்குத் திருமலையில் நிற்கிற நிலையை அனுபவிக்க கோலி பெறாதே நோவே பட்ட இவரை
வடக்குத் திருமலையில் நிற்கிற நிலையைக் காட்டி
சமாதானம் பண்ணின படி என் என்னில் –
முலை வேண்டி அழுத பிரஜைக்கு முலையைக் கொடுத்து பரிஹரிக்கும் அத்தனை -இறே
இன்ன முலையைத் தர வேணும் என்று அழுதால் அம்முலையையே கொடுத்து ஆற்ற வேண்டாவோ -என்னில் -வேண்டா –
தென்னன் உயர் பொருப்பும் வடக்குத் திருமலையும் இரண்டு முலைகள் –
இவர் தாம் வழி திகைத்து அலமருகையாலே -வழி திகைத்து அலமருகின்றேன் -3-2-9-என்கிறாரே –
1-அதுவே வேணும் -அதுவன்று இது என்கிற தெளிவில்லை யாயிற்று
2-இன்னமும் தான் ஒரு வஸ்து தானே ஒரு போது தாரகமாய் மற்றைப் போது அது தானே பாதகமாய் காணா நின்றோம் இறே
அஜீர்ண வியாதி இருந்தால்-ஆமத்தில் பாதகமான சோறு தானே அது கழிந்தவாறே தாரகம் ஆகா நின்றது இறே
இவருக்கு- இன்னது இன்ன போது தாரகமாம் -இன்னது இன்ன போது பாதகமாம் -என்று தெரியாது
குண ஆவிஷ்காரத்தாலே தரிப்பித்துக் கொண்டு போருகிற ஈஸ்வரனுக்கும் – தரித்த இவர்க்கும் – தெரியும் அத்தனை இது தான்
3-ஆரியர்கள் இகழ்ந்த ம்லேச்ச பூமியில் உள்ளோருக்கும் முகம் கொடுத்துக் கொண்டு இருக்கிற நீர்மை இறே -அங்கு
கானகமும் வானரமும் வேடும் ஆனவற்றுக்கு முகம் கொடுத்த நீர்மை உண்டு இறே – இங்கு –

முந்திய திருவாய் மொழி-வாசா மகோசரத்வம்- குணம் காட்டி அருளி – –
இதில் -கரண அபரிச்சேத்ய குண புஷ்கல்யம் –

———-

ஒழிவு இல் காலம் எல்லாம்–பிரவேசம் –

நிலைப்பெற்று என்னெஞ்சம் பெற்றது நீடு உயிர்’-3-2-10- என்று அவனைக் கிட்டித் தம்முடைய
சேஷத்வ விசிஷ்ட ஸ்வரூபம் பெற்றவாறே,
ஸ்வரூபத்திற்குத் அனுரூபமான தகுதியான அடிமை பெற வேணும் என்று பாரிக்கிறார் இத் திருவாய்மொழியில்.

பிரகிருதி சம்பந்தத்தால் வந்த கரணங்களின் குறைவை அநுசந்தித்து –
அழகர் உடைய சௌந்தர்யாதிகளை -நினைத்த வகைகளெல்லாம் பரிமாறப் பெறாமையாலே நொந்து
இறைவன் முதலிலே இதனைத் தவிர்த்துத் தன்னை யனுபவித்தற்கு உறுப்பாகப் பல உபாயங்களைப் பாரித்து வைத்தான்;
அவற்றிற்குத் தப்பினேன்; அவதாரங்களுக்குத் தப்பினேன்;
உயிருக்குள் உயிராயிருக்கும் தன்மைக்குத் -அந்தராத்மாத்வதையும் -தப்பினேன்;
இப்படி அவன் பாரித்து வைத்த வழிகள் முழுதிற்கும் தப்பின யான்,
இனிக் கிட்டி அனுபவித்தல் என்று ஒரு பொருள் உண்டோ? இழந்தேனேயன்றோ!’ என்று நைராச்யத்துடன்
ஆசையற்றவராய் முடியப் புக,

‘வாரீர் ஆழ்வீர்! நாம் உமக்காக அன்றோ திருமலையில் வந்து நிற்கிறது?
உம்மை இவ்வுடம்போடே அனுபவிக்கைக்காக இங்கே வந்து நின்றோமே!
நீர் அங்குச் சென்று காணக் கூடிய காட்சியை நாம் இங்கே வந்து காட்டினோமே!
இனி, உம்முடைய இவ் வுடம்பு நம்முடைய அனுபவத்துக்கு விரோதியுமன்று காணும்;
நீர் தாம் கரணங்களின் குறைவினை நினைத்தலாலே நோவு படுகிறீராகில், முதலிலே இது இல்லாதாரும்
நம்மை யனுபவிக்கும் போது படும் பாடு இது காணும்; அவர்களும் வந்து அனுபவிக்கிற இடங் காணும் இத்திருமலை;
ஆன பின்னர், நீரும் இவ்வுடம்போடே நினைத்த அடிமைகளெல்லாம் செய்யும்,’ என்று தான் திருமலையிலே வந்து நிற்கிற
நிலையைக்காட்டிச் சமாதானம் பண்ண சமாதானத்தை யடைந்தவராய், அடிமை செய்யப் பாரிக்கிறார்.-

ந வேதாந்தாது சாஸ்திரம் -ந மது மதனது -தத்வம் -ந சத்வாது ஆரோக்கியம் ந த்வம மந்த்ரம் ஷேம கரம் –
மந்திர ரத்னம் -ஆச்சார்ய ருசி பரிக்ருஹீதம் -த்வயம் -உத்தர வாக்யம் -பிராப்ய நிஷ்கர்ஷம் செய்த அநந்தரம்
வாசிகமாய் அங்கு அடிமை செய்தான் வாய்ந்து –
பூர்வ வாக்யம் -சரணா கதி அனுஷ்டானமும் திருமலையிலே –
ஒழிவில் காலம் எல்லாம் /அகலகில்லேன் இறையும் -இரண்டு பாசுரங்களும் சார தமம் –
பொல்லா ஆக்கையின் புணர்வினை அறுக்கல் அறா-பொல்லா ஆக்கை இல்லை -அறுக்கவும் வேண்டாமே -ஈஸ்வராயா நிவேதிதும்
உடம்புடன் தானே கைங்கர்யம் செய்ய வேண்டும் -10 புராணம் -ருக் வேதம் சொல்லும் திருவேங்கடம் -கலௌ வேங்கடேசன் –
இதம் பூர்ணம் –சர்வம் பூர்ணம் -குணங்களாலே பூர்ணம் -எழில் கொள் சோதி இங்கே பரஞ்சோதி அங்கே-

திருமந்திரம் -ப்ராப்ய பரம் / த்வயம் உபய பரம் / சரம ஸ்லோகம் ப்ராபக பரம் /
த்வய உத்தர வாக்யார்த்தம் திருமந்த்ரார்த்தம் இப்பதிகம் –

‘யாங்ஙனம்?’ எனில்,
1-தர்மி ஒன்றே ஆகையாலே, விஷயம் எங்கும் ஒக்கப் பூர்ணமான பின்பு, ஒரு தேச விசேடத்திலே சென்றால்
செய்யக்கூடிய அடிமைகளெல்லாம் இந்நிலத்திலே செய்யலாம்படிக்குத் தகுதியாகக் குறையற்றிருந்ததாகில்,
2-நமக்கும் இவ்வுடம்பு விரோதியாதலின்றி அடிமை செய்கைக்குப் பாங்காயிருந்ததேயாகில்,
3-இனித்தான் அங்குப் போனாலும் -சோஸ்நுதே -சர்வான் காமான் -‘அவன் கல்யாண குணங்களனைத்தையும்
முற்றறிவினனான இறைவனோடு அனுபவிக்கிறான்,’ என்கிறபடியே, குண அனுபவமன்றோ பண்ணுகிறது?
4-அந்தச் சௌலப்யம் முதலிய நற் குணங்கள் தாம் விளங்கிக் காணப்படுவதும் இங்கேயாகில், –
அங்குள்ளார் சாம்யாபத்தி அடைந்தவர்கள் -இங்கு தானே ஸ்பஷ்டமாக இருக்கும்
5-இனி அங்குள்ளாரும் வந்து அடிமை செய்வதும் இங்கேயாகில், நாமும் அங்கே சென்று புக்கு அடிமை செய்வோம்,’ என்று கொண்டு,
பசியுமிருந்து கையிலே சோறும் உண்டாயிருக்குமவன், நீரும் நிழலும் கண்டால் உண்ணப் பாரிக்குமாறு போன்று,
இவரும் அடிமை செய்யப் பாரிக்கிறார்.

‘பாரிக்கிறது என்? அடிமை செய்யவொண்ணாதோ?’ எனின், இவ்விஷயத்தில் அடிமை செய்ய
ஒருப்படுவார்க்கெல்லாம் உள்ளது ஒன்றாயிற்று-முன்பே பாரித்துக் கொண்டு இழியுமது; –
அஹம் சர்வம் கரிஷ்யாமி -‘நான் எல்லாக்காலத்திலும் எல்லா அடிமைகளும் செய்வேன்,’ என்பதன்றோ இளைய பெருமாள் படி? –
அஹம் -நாம் இவர் /கேசவன் தமருக்கு-2-7- பின் கூடக் கூட்டியே செல்வர் –
-ஒழிவில் – வழு விலா-அடிமை -இவர் -சர்வம் விட ஏற்றம் வ்யதிரேக முகத்தில் அர்த்தம் புஷ்டி
-கிரி சானுஷுசி ரம்யதே-இவரும் திருமலை தாழ் வரைகளில் கைங்கர்யம்-
உணவையே முக்கியமாகக் கொண்ட ஒருவன், ஊண் அத்தியாயம் படிக்குமாறு போன்று இருப்பது ஒன்றாயிற்று

————

வண் கையான வுணர்க்கு நாயகன் வேள்வியில் சென்று மாணியாய்
மண் கையால் இரந்தான் மராமரம் ஏழும் எய்த வலத்தினான்
எண் கையான் இமயத்துள்ளான் இருஞ்சோலை மேவிய வெம்பிரான்
திண் கைம்மா துயர் தீர்த்தவன் திருவேம்கடம் அடை நெஞ்சே –-பெரிய திருமொழி –1-8-5-

இருஞ்சோலை மேவிய வெம்பிரான் –
மிலேச்ச பூமியான
தெற்கிலே
திருமலையிலே வந்து
சந்நி ஹிதன் ஆனவன் –

திருவேம்கடம்
ஸ்ரீ கஜேந்திர ஆழ்வான் வ்யாபாரம் ஓவும் தனையும்
பார்த்து இருந்து பிற்பாடனான குறை தீர
ஆஸ்ரிதருக்கு முற்பாடனாக உதவுகைக்காக
வந்து இருக்கும் தேசம் ஆயிற்று –
அந்த திவ்ய தேசம்
அடை நெஞ்சே –

————–

வலம்புரி யாழியானை வரையார் திரடோளன் தன்னைப்
புலம் புரி நூலவனைப் பொழில் வேங்கட வேதியனைச்
சிலம்பிய லாறுடைய திரு மாலிருஞ்சோலை நின்ற
நலந்திகழ் நாரணனை நணுகும் கொல் என் நன்னுதலே -பெரிய திருமொழி -–9-9-9-

புலம் புரி நூலவனைப் பொழில் வேங்கட வேதியனைச் –
ரஷித்து இலனேயாகிலும் விட ஒண்ணாத படி
கண்டார் இந்த்ரியங்கள் தன் பக்கலில் துவைக்கு ஈடான
திரு யஞ்ஞோபவீதத்தை உடையவனை –
ரஷிக்கைக்கு பாங்காக ரஷ்ய வர்க்கம் உள்ள இடம் தேடி
வேதைக சமதிகம்யனாய் வைத்து
கண்ணுக்கு இலக்காகும் படி திரு மலையிலே நின்றவனை –

சிலம்பிய லாறுடைய திரு மாலிருஞ்சோலை நின்ற –
அது தன்னை பரதத்வோடு ஒக்கச் சொல்லலாம் படி
எத்தனையேனும் சாலத் தண்ணியர்க்கும்
முகம் கொடுத்துக் கொடு நிற்கிற இடம் இறே இவ்விடம் –
ஸ்வர்க்கத்தில் அப்சரஸ்கள் வந்து ஆஸ்ரயிக்க
அவர்கள் உடைய சிலம்பின் உடைய ஸ்வபாவத்தை உடைத்தான ஆற்றை உடைய
திருமலையிலே வந்து நிற்கிற-

நலந்திகழ் நாரணனை நணுகும் கொல் என் நன்னுதலே –
கல்யாண குணங்களாலும் உஜ்ஜ்வலிதனாகா நின்றுள்ள
சர்வாதிகனான சர்வேஸ்வரனை கிட்டுக்கைக்கு யோக்யமான
அழகை உடைய இவள் அவனைக் கிட்டி விட வல்லளேயோ –

—————

பொன்னானாய் பொழில் ஏழும் காவல் பூண்ட
புகழானாய் இகழ்வாய தொண்டனேன் நான்
என்னானாய் என்னானாய் என்னால் அல்லால்
என்னறிவேன் ஏழையேன் உலகமேத்தும்
தென்னானாய் வடவானாய் குடபாலனாய்
குணபால மதயானாய் இமையோர்க்கு என்றும்
முன்னானாய் பின்னானார் வணங்கும் சோதி
திரு மூழிக் களத்தனாய் முதலானாயே–திரு நெடும் தாண்டகம்–10–

உலகமேத்தும் -இத்யாதி –
திருமங்கை மன்னன் கட்டின திக் விஜயங்கள் இருக்கிறபடி –

உலகமேத்தும் தென்னானாய் –
உபய விபூதியும் வந்து ஆஸ்ரயிக்கும் படி தெற்குத் திருமலையிலே நின்று அருளினவனே –
இருந்ததே குடியாக தெற்கு திக்கில் உள்ளார் வாழ்க்கை அன்றிக்கே –
வலம் செய்யும் வானோர் மாலிரும் சோலை -என்கிறபடியே –
நித்ய ஸூரிகளும் ஏற்று அங்கு அக்கம் உண்ண வரும் படி இறே திரு மலையிலே நின்று அருளிற்று
தெற்கு திக்கில் ஆனாய்

வடவானாய் –
அப்படியே இறே வடக்குத் திக்கிலும் நின்று அருளிற்று –
வானவர் வானவர் கோனுடன் சிந்து பூ மகிழும் திருவேங்கடம் –என்றும்
எல்லா உலகும் தொழும் ஆதி மூர்த்தி -என்றும் -சொல்லுகிறபடியே
நித்ய ஸூரிகளோடு -ப்ரஹ்மாதிகளோடு -மனுஷ்யர்களோடு வாசி அற வாழும் படி
இறே திருவேங்கடமுடையான் நின்று அருளிற்று –

———–

திருமால் இரும் சோலை மலையே திருப் பாற் கடலே என் தலையே
திருமால் வைகுந்தமே தண் திரு வேங்கடமே எனது உடலே
அருமா மாயத்து எனது உயிரே மனமே வாக்கே கருமமே
ஒருமா நொடியும் பிரியான் என் ஊழி முதல்வன் ஒருவனே–10-7-8-

திருமால் இரும் சோலை மலையே திருப் பாற் கடலே என் தலையே –
தெற்கில் திருமலையையும்-திருப் பாற் கடலையும்-இவருடைய தலையையும் ஒக்க விரும்பினான் –

திருமால் வைகுந்தமே தண் திரு வேங்கடமே எனது உடலே –
ஸ்ரீ வைகுண்டத்தையும்-வடக்கில் திருமலையையும்-இவர் திரு மேனியையும் ஒக்க விரும்பா நின்றான் –
ஸ்ரீயா ஸார்த்தம் ஜகத்பதி -பிராட்டியோடு கூட உலகங்கட்கு எல்லாம் தலைவன் எழுந்தருளி இருக்கிறான்-
என்கிறபடியே இருப்பது ஒன்றாதலின் -திருமால் வைகுந்தம் -என்கிறார் –
ஆக
இரண்டு திருமலைகளிலும்-பரத்வத்திலும்-வியூகத்திலும்-பண்ணும் விருப்பம் முழுவதினையும்-
இவர் திருமேனி ஒன்றிலும் பண்ணா நின்றான் -என்றபடி –

—————–

பயின்றது அரங்கம் திருக்கோட்டி பன்னாள்
பயின்றதுவும் வேங்கடமே பன்னாள் -பயின்ற
தணி திகழும் சோலை யணி நீர் மலையே
மணி திகழும் வண் தடக்கை மால் -ஸ்ரீ பூதத்தாழ்வார்—46-

சௌபரி பல வடிவு கொண்டு நின்று புஜித்தாப் போலே யாய்த்து இவனும் பல திரு மேனியைக் கொண்டு புஜிக்கிற படி –
அவன் பிரசாதம் அடியாக இவன் இத்தன வடிவு கொள்ள வல்லனானால் –
இச்சாதீனமாகப் பல வடிவு கொள்ள அவனுக்குச் சொல்ல வேண்டாக் இறே –
இவர்களை அப்படி பயிலப் பண்ணுகைக்கு இவர்கள் பட்டதன்று -அவன் பட்டது என்கிறது
ஆஸ்ரிதர்க்காக உகந்து அருளின திருப்பதிக்கு எல்லை இல்லை -என்கிறார் –

அவதாரங்கள் போலே தீர்த்தம் பிரசாதியாதே -என்றும் ஒக்க உகந்து நித்ய வாசம் பண்ணுகிற இடம் கோயில்
திருக்கோட்டி –
அங்கும் அப்படியே -இங்கு பயிலும் போது புறம்பு விட வேண்டாவே –
பன்னாள் பயின்றதுவும் வேங்கடமே-
சிரகாலம் வர்த்திக்கிறதும் திருமலையிலே -முந்துற பொற்கால் பொலிய விட்ட தேசம் –
பன்னாள் -பயின்றதணி திகழும் சோலை யணி நீர் மலையே-
இப்படி நின்று அருளுகிறவன் தான் ஆர் என்னில்
மணி திகழும் வண் தடக்கை மால் —
நீல மேனி போலே ஸ்ரமஹரமான வடிவையும்
உதாரமாகச் சுற்றுடைத்தான திருக் கைகளையும் -யுடையனான சர்வேஸ்வரன் –
தன்னை சம்சாரிகளுக்குக் கொடுக்கையால் வந்த ஔதார்யமும் சௌலப்யமும்-
எனக்கு தன்னைத் தந்த கற்பகம் -திருவாய் -2-7-1-
விட்டிலங்கு செஞ்சோதி-திருவாய் -2-7-5-
மால்
சர்வாதிகன் -பிச்சன் என்றுமாம்-

———–

வெற்பு என்று இரும் சோலை வேங்கடம் என்று இவ்விரண்டும்
நிற்பென்று நீ மதிக்கும் நீர்மை போல் -நிற்பென்று
உளம் கோயில் உள்ளம் வைத்து உள்ளினேன் வெள்ளத்து
இளம் கோயில் கை விடேல் என்று -ஸ்ரீ பூதத்தாழ்வார்–54-

இவனுக்கு எல்லை நிலமான திருமலை அளவும் அவர் விரும்பின வாறே அவனும் தனக்கு
வாஸ ஸ்தானமாக நினைத்து இருக்கும் திருமலைகள் இரண்டிலும் பண்ணக் கடவ ஆதாரத்தை
இவர் திரு உள்ளம் ஒன்றிலுமே பண்ணினானாய் இருக்கிறது –

இரும் சோலை வெற்பு என்று -அதாகிறது -தெற்கில் திருமலை -திருமால் இரும் சோலை மலை என்றும்
வேங்கடம் என்று இவ்விரண்டும்-
வேங்கட வெற்பு -திருவேங்கடம் -என்று சொல்லுகிற இவ்விரண்டு ஸ்தானமும் –
நிற்பென்று –
நமக்கு வாஸ ஸ்தானம் என்று –
நீ மதிக்கும் நீர்மை போல் –
நீ புத்தி பண்ணும் ஸ்வ பாவம் போல்
நிற்பென்று உளம் கோயில் உள்ளம் வைத்து உள்ளினேன் –
என்னுடைய ஹ்ருதயம் ஆகிற கோயிலும் தேவர்க்கு வாஸ ஸ்தானம் என்று புத்தி பண்ணி –
வெள்ளத்து இளம் கோயில் கை விடேல் என்று உள்ளினேன் –
திருமலையைக் காட்டில் என் ஹ்ருதயத்தில் பண்ணின அபி நிவேசம் கண்டு எனக்காக
அவ்வோ திருமலைகளிலும் வந்து நிற்கைக்கும் அடியான திருப் பாற் கடலிலே சாய்ந்து அருளின படி
புல் எழுந்து போய்த்ததோ என்று இரா நின்றேன் –
ஆன பின்பு என் பாடு வருகைக்கு பாலாலயமான திருப் பாற் கடல் உண்டு –
அவ்விடத்தை விட்டதாகாது ஒழிய வேணும் என்று பிரார்த்திக்கிறேன் -வேண்டிக் கொண்டேன் -என்கிறார்
கல்லும் கனைகடலும் வைகுண்ட வானாடும் புல்லென்று ஒழிந்தன கொல்-பெரிய திரு -68–என்னக் கடவது இறே-
இளம் கோயில் கை விடேல் –
க்ருதஜ்ஞனாக வேணும் காண்-உபகரித்த இடத்தை மறக்கலாமோ –
சௌ பரிக்கு ஐம்பது ஸ்திரீகளை மாந்தாதா கொடுத்து ஒரு நாள் வந்து -பெண்காள் உங்களுக்கு ஒரு குறை இல்லையே -என்ன
ஒரு குறை யுண்டு -என்னை அல்லது புறம்பு அறி கிறிலேன்-என்றாப் போலே இவரும் புறம்பு இல்லை -என்று அஞ்சுகிறார் –

————-

பண்டெல்லாம் வேங்கடம் பாற்கடல் வைகுந்தம்
கொண்டு அங்கு உறைவாற்குக் கோயில் போல் -வண்டு
வளம் கிளரும் நீள் சோலை வண் பூங்கடிகை
இளங்குமரன் தன் விண்ணகர் —-ஸ்ரீ பேயாழ்வார்-–61-

பிரதி பந்தகங்கள் போக்கும் அளவேயோ –
பரம பதத்தை கலவிருக்கையாக உடையவன்
சம்சாரத்திலே
உகந்து அருளின திருப்பதிகளைத் தனக்கு இருப்பிடமாக கொள்ளுகிறது –
இப்படிப் பட்ட சர்வேஸ்வரன் உகந்து அருளின நிலங்களிலும் காட்டில்
தம்முடைய திரு உள்ளத்தை மிகவும் ஆதரியா நின்றான்
என்னும் தாத்பர்யம் தோற்ற
அருளிச் செய்கிறார் –

வைகுந்தம் கொண்டு அங்கு உறைவாற்குக் –
ஸ்ரீ வைகுண்டத்தை தனக்கு வாசஸ் ஸ்தானமாக
மிகவும் ஆதரித்துக் கொண்டு
அங்கே
நித்ய வாசம் பண்ணுகிறவற்கு –

பாற்கடல் வேங்கடம் –
திருப்பாற்கடல் திருமலை –

வண்டு வளம் கிளரும் நீள் சோலை வண் பூங்கடிகை –
வண்டுகளின் உடைய திரள் மிக்கு வாரா நின்றுள்ள
பரப்பை உடைத்தான சோலையை உடைய
அழகியதாய்
போகி பூதமான
திருக் கடிகை –

இளங்குமரன் தன் விண்ணகர் –
பாற்கடல் வேங்கடம்–
நித்ய யுவாவானவன் வர்த்தியா நின்றுள்ள
திரு விண்ணகர் –

இவை இவனுக்கு –
பண்டெல்லாம்-கோயில் போல் –
என்னை விஷயீ கரிப்பதற்கு முன்பு கோயில் போலே
இத்தால்
இப்போது வாசஸ் ஸ்தானம்
தம்முடைய ஹிருதயம் -என்று கருத்து –

பண்டெல்லாம்-கோயில் போல் –
இன்று என் துரிதத்தைப் போக்கி
என்னை அல்லது அறிகிறிலன்
என்றபடி –
இத்தால்
ஸ்ரீ வைகுண்டத்தை விட்டு
திருப்பாற்கடலையும் விட்டு
திருப்பதிகளைப் பற்றி
இவை இத்தனையோடும்
தம்முடைய திரு உளத்திலே வந்து புகுந்தான் –
என்றபடி –

அங்கன் அன்றிக்கே
வேங்கடம்
பாற்கடல்
வைகுந்தம் பண்டெல்லாம் கொண்டு அங்கு உறைவாற்கு
என்றாக்கி
இவற்றை பண்டு எல்லாம் வாசஸ் ஸ்தானமாக உடையவன் –

இத்தால் –
திருமால் வைகுந்தமே தண் திரு வேங்கடமே -திருவாய் மொழி -5-7-8–என்று
பரமபதத்தோபாதி
திருப்பாற்கடலோ பாதி யாக
திருமலையைச் சொல்லுகிறது –

வண் பூங்கடிகை விண்ணகர் கொண்டு அங்கு உறைவாற்கு
வேங்கடம் பாற்கடல் வைகுந்தம்
பண்டெல்லாம்
கோயில் போலே
என்றுமாம் –

————

தென்னன் உயர் பொருப்பும் தெய்வ வடமலையும்——
என்னும் இவையே முலையா வடிவமைந்த
அன்ன நடைய வணங்கேய் அடி இணையைத்——பெரிய திருமடல்

ஆர்யர்கள் இகழ்ந்த ம்லேச்ச பூமியில் உள்ளார்க்கு நிர்வாஹகரான ஷத்ரியர்கள்
என்னது என்னது -என்று அபிமா நிக்கும் படி இருக்கிற
தெற்குத் திருமலையும்
சம்சாரிகளும் வந்து ஆஸ்ரயிக்கலாம் படி இருக்கிற மேன்மையிலே ஏற்றத்தை உடைய வடக்குத் திரு மலையும்
இப்படிச் சொல்லப் படுகிற இவை இரண்டும் முலையாக-
பெரியன சில மலைகளைச் சொல்ல வமையும் ஆகில் மேரு ப்ரப்ருதிகளைச் சொல்லாது ஒழி வான் ஏன் என்னில்
காந்தன் விரும்பி விடாதே கிடககுமாவை இறே முலை யாவன –
அப்படியே சர்வேஸ்வரன் விரும்பி விடாதே கிடக்கிற தேசம் இறே
நங்கள் குன்றம் கை விடான் -திருவாய் மொழி -10-7-4–இறே –
ஆகையால் இ றே அவற்றை முலையாகச் சொல்லுகிறது –

ஸூ பக்ஸ் சித்ரா கூடோ அசௌ கிரி ராஜோபமோ கிரி -அயோத்யா -98-12-
இந்த சித்ர கூடத் தினத்தனை வீறுடையார் இல்லை –
கண்ணுக்கு அழகியதாய் இருக்கச் செய்தே விருப்பம் இல்லாதன சில உண்டு இறே
அங்கன் அல்ல இறே இதின் படி
திரு முலைகளோடு ஒக்கச் சேர்க்கலாம்
காகுத்ச்த யஸ்மின் வசதி –
நல்லது கண்டால் விட மாட்டாது விருப்பத்தைப் பண்ணி இருக்கிறார்
யதத் யாஸ்தே மஹா தேஜா –குபேர இவ நந்த நே –
துஷ்ட சத்வ பிரசுரமான இந்த பிரதேசத்திலே குபேரனானவன் தன் பூந்தோட்டத்தை விடாதே
வர்த்திக்குமா போலே வர்த்திக்கிறார்
அப்படிப் பட்ட சித்ர கூடத்தோபாதி வீறுடையார் இல்லை –

வடிவமைந்த –
அம முலைகளுக்குத் தக்கபடி அவ்வடிவு தானும் பொருந்தி இருக்கை –

————

இருப்பிடம் வைகுந்தம் வேங்கடம் மாலிரும் சோலை யென்னும்
பொருப்பிடம் மாயனுக்கென்பர் நல்லோர் -அவை தன்னொடும் வந்
திருப்பிடம் மாய னிராமானுசன் மனத்தின்றவன் வந்
திருப்பிடம் என் தனி தயத்துள்ளே தனக்கின்புறவே – ஸ்ரீ ராமானுஜ நூற்றந்தாதி-– 106- –

இப்படி இவர் தமக்கு -தம் பக்கல் உண்டான அதி மாத்திர ப்ராவண்யத்தை கண்டு –
ஸ்ரீ எம்பெருமானார் -இவர் திரு உள்ளத்தை மிகவும் விரும்பி யருள –
அத்தைக் கண்டு உகந்து அருளிச் செய்கிறார் .
இப்போது -அந்த ஸ்ரீ திவ்ய தேசங்களோடும் –
அந்த ஸ்ரீ திவ்ய தேசங்களுக்கு நிர்வாஹனான ஸ்ரீ சர்வேச்வரனுடனும் கூட வந்து
ஸ்ரீ எம்பெருமானார் தாமும் நிரதிசய சுகமாக எழுது அருளி இருக்கிற ஸ்தலம்
தம்முடைய திரு உள்ளம் என்று அனுசந்தித்து பிரீதர் ஆகிறார்

ஸ்வரூப ரூப குண விபூதிகளால் – ஆச்சர்ய பூதனான ஸ்ரீ சர்வேச்வரனுக்கு வச்தவ்ய தேசம்
ஸ்ரீ வைகுண்டமும் -ஸ்ரீ வடக்குத் திரு மலையும் -ஸ்ரீ திரு மால் இரும் சோலை என்று பிரசித்தமான -ஸ்ரீ திருமலை யாகிற –
(என்னும் -திருநாமத்துக்கே -திரு மால் இரும் சோலை மலை என்னே என்னே என் மனம் புகுந்தான் –
அதனால் தான் இதற்கு மட்டும் என்னும் -ஸ்ரீ வைகுண்டம் ஸ்ரீ வேங்கடம் -இரண்டுக்கும் சொல்லாமல் -) ஸ்த்தலமுமாக-
வைகுந்தம் கோயில் கொண்ட -திருவாய் மொழி – 8-6 5-
வேங்கடம் கோயில் கொண்டு -திருவாய் மொழி – 2-1 7-
அழகர் தம் கோயில் -திருவாய்மொழி – -2 9-3 – என்று சொல்லா நிற்பவர்கள்-
(நித்யர் / மண்ணோர் திர்யக் -அவனுக்கு என்று இருப்பவர்களுக்கு /
விமுகனுக்கும்-மலையத்வஜனை சேர்த்துக் கொண்டாயே -இப்படி மூன்றும் )
பகவத் தத்வத்தை சாஷாத்கரித்து இருக்கிற விலஷணரானவர்கள் —
அப்படிபட்டு இருந்துள்ள ஸ்ரீ சர்வேஸ்வரன் –
அழகிய பாற்கடலோடும் -ஸ்ரீ பெரிய திருமொழி 5-2 10– என்கிறபடியே
அந்த ஸ்த்தலங்கள் தன்னோடே கூட வந்து எழுந்து அருளி இருக்கிற ஸ்த்தலம் என்னுடைய ஹ்ருதயத்துக்குள்ளே –

வேங்கடம்
நித்ய சூரிகளிடையே விளங்கா நிற்கும் மாயன் -சம்சாரிகளையும் விடமாட்டாத வாத்சல்யத்தாலே –
அங்கு நின்று வந்து இறங்கிய இடம் வேங்கடம் .
விண்ணவர் கோன் விரையார் பொழில் வேங்கடவன் -என்றார் பாண் பெருமாள் .
நித்ய சூரிகளுக்கும் சம்சாரிகளுக்கும் ஒக்க அருள் புரியும் நோக்கத்துடன் இரண்டு குழந்தைகளுக்கு இடையே கிடந்தது
பாலூட்டும் தாய் போலே – தரையிலும் இறங்காமல் -விண்ணகத்திலும் தங்காமல் -இடையே வேங்கடம் எனப்படும்
வடமா மலையின் உச்சியாய் விளங்குகிறான் அம்மாயன் –
வானோர்க்கும் மண்ணோர்க்கும் வைப்பு -என்றும்
கண்ணாவான் என்றும் மண்ணோர் விண்ணோர்க்குத் தண்ணார் வேங்கட விண்ணோர் வெற்பனே -திருவாய் மொழி -1 8- 3- என்றும்
இருவருக்கும் பொதுவாக கூறப்பட்டமை நோக்குக –
வைகுந்தத்தின் நின்றும் திரு வேங்கடத்துக்கு வந்து தன்னை அடைந்தார் திறத்து தன் வாத்சல்யத்தை காட்டி -கொண்டு இருக்கும்

திரு மால் இரும் சோலையில் கோயில் கொண்டான் –
மலயத்வஜ பாண்டியன் கங்கை நீராடப் போகும் போது – தானே அவனை வலுவில் இழுத்து -நூபுர கங்கையிலே நீராட செய்து –
தன்பால் ஈடுபடும்படி செய்ததாக சொல்லப் படுவதில் இருந்து இவ் உண்மையை உணரலாம் ..
தென்னன் திரு மால் இரும் சோலை -திருவாய் மொழி – 10-7 3- -என்று நம் ஆழ்வாரும்
தென்னன் கொண்டாடும் தென் திரு மால் இரும் சோலையே -பெரியாழ்வார் திருமொழி – 4-2 7- என்று
பெரியாழ்வாரும் இந்த பாண்டியனைப் பற்றி குறிப்பிட்டு உள்ளார்கள் –

கூரத் ஆழ்வான் – இந்த பாண்டியன் விருத்தாந்தத்தை சிறிது விளக்கமாக அருளிச் செய்கிறார்
இதமிமே ஸ்ருணுமோ மலயத்த்வஜம் ந்ருபமிஹா ச்வயமேவஹி சுந்தர சரண சாத்க்ருதவாநிதி
தத்வயம் வனகிரீச்வர ஜாதமநோரதா -சுந்தர பாஹூஸ்தவம் -125 -எனபது அவர் திரு வாக்கு
திரு மால் இரும்சோலைக்கு ஈஸ்வரனாகிய அழகரே – மலயத்த்வஜா பாண்டியனை தானாகவே இங்கே
திருவடிக்கு ஆளாக்கி கொண்ட விருத்தாந்தத்தை நாங்களும் கேள்விப் படுகிறோம் -ஆகையினால் எங்கள்
விருப்பம் அந்த முறையில் நிறை வேறப் பெற்றவர்களாக ஆகி விட்டோம் –
இந்த பாண்டியன் வரலாற்றினாலே உயிர் இனங்களை உறு துயரினின்றும் தானாகவே காப்பதற்கு
என்றே எம்பெருமான் மிக்க அன்புடன் இங்கே எழுந்து அருளி இருக்கிறான் என்பது புலனாகும் .

இங்கு –
மன்பதை மறுக்கத் துன்பம் களைவோன் அன்புதுமேயே யிரும் குன்றத்து இருந்தான் -பரிபாடல் -15 51- 52- –என்னும் பரிபாடலும் –
மால் இரும் சோலை தன்னைக் கருதி உறைகின்ற கார்க்கடல் வண்ணன் அம்மான் தன்னை -என்னும்
பெரியாழ்வார் திருமொழி யும் -4 2-11 –காணத் தக்கன –
திரு மால் இரும் சோலை யென்னும் பெயர் அழகார்ந்ததும் -சோலைகள் நிறைந்துதுமான
மாலின் -அடியாரிடம் வ்யாமோஹம் கொண்டவனின் -பெருமை வாய்ந்த மலை யென்னும் பொருள் கொண்டது .
திரு மால் இரும் சோலை மலை யென்னும் இப் பெயரே தனி இனிமை வாய்ந்தது –
அதன் மகிமை நாடு எங்கும் பரவியது -விரும்பும் பயனைத் தர வல்லது –
இதனைச் சொல்வது விரும்பிய பயனுக்கு விதைப்பதாகும் -விளைவை -பயனை -உடனே எதிர்பார்க்கலாம் என்கிறது பரி பாடல் –

சிலம்பாறு அணிந்த சீர் கெழு திருவில்
சோலை யொடு தொடர் மொழி மாலிரும் குன்றம்
தாம் வீழ் காமம் வித்தி விளைக்கும்
நாமத் தன்மை நன் கனம்படி எழ
யாமத் தன்மையில் வையிரும் குன்றத்து – 15- 22-26 –
அழகு பொருந்திய திரு யென்னும் சொல்லோடும் சோலை யென்னும் சொல்லோடும்
மால் இரும் குன்றம் யென்னும் சொல் தொடர்ந்த மொழி யாகிய திரு மால் இரும் சோலை மலை யென்னும்
நாமத்தினது பெரும் தன்மை நன்றாக பூமியின் கண் பரக்க –
மகளிரும் மைந்தரும் தாம் வீழ் காமத்தை வித்தி விளைக்கும் யாமத்தியல்பை உடைய இவ்வையிரும் குன்றத்து எனக் கூட்டுக –
எனபது பரிமேல் அழகர் உரையாகும் .

பயன் கருதாது இப்பெயரை நம் ஆழ்வார் கூறினமையில் வீடு பேறு பெற்றனர் -என்பர் .’
பெயருக்கு உள்ள இத்தகைய பிரசித்தி தோற்ற –மால் இரும் சோலை -யென்னும் பொருப்பு என்று அருளிச் செய்தார் –

பொருப்பிடம் –
பொருப்பாகிற இடம்- இரு பெயரொட்டுப் பண்புத் தொகை –
வைகுந்தம் வேங்கடம் பொருப்பிடம் யென்னும் இவற்றில் உம்மைகள் தொக்கன –
மாயனுக்கு -ஸ்வரூபம் ரூபம் குணம் விபூதி -அனைத்திலும் வியக்கத்தக்கவனான சர்வேஸ்வரனுக்கு
மாயனுக்கு வைகுந்தமும் -வேங்கடமும்-பொருப்பிடமும் இருப்பிடம் -என இயைக்க –

——————————————————————————

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய வாச்சான் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ நம் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்-

ஸ்ரீ அருளிச் செயல்களில் –முதல் -பத பிரயோகங்கள் —

பின்னை மணாளனை பேரில் கிடந்தானை
முன்னை அமரர் முதல் தனி வித்தினை–2-5-1-

மேன்மையை சொல்லுகிறது –
யத்ர பூர்வே சாத்யாஸ் ஸந்தி தேவா -என்கிறபடியே பகவத் அனுபவத்துக்கு முற்பாடரான நித்ய சூரிகளுக்கு
சேஷத்வேன பிரதானனாய் அவர்களுடைய சத்தாதிகளுக்கும் தாரகாதிகளுக்கும் தானே ஹேதுவானவனை-

——–

ஒற்றை விடையனும் நான் முகனும் உன்னை அறியா பெருமையோனே
முற்ற உலகு எல்லாம் நீயேயாகி மூன்று எழுத்தாய முதல்வனேயோ–4-10-4-

அஷய த்ரயாத்மகமான -பிரணவத்துக்கு வாச்யனாய் கொண்டு -சர்வ காரண பூதனாய் இருக்கிறவனே
மூன்று எழுத்தாய -என்கிற -சாமாநாதி கரண்யம் -வாச்ய வாசக பாவ சம்பந்த நிபந்தனம் –
பிரணவம் தான் -சப்த பிரதான்யத்தாலே -ஜீவ பரமாய் – அர்த்த ப்ராதான்யத்தாலே பகவத்பரமாய் இறே இருப்பது –
ஓங்காரோ பகவான் விஷ்ணு -என்றும் –
ஓம் இத் ஏக அஷரம் பிரம வ்யாஹரந்மா மநுச்மான்-என்றும் சொல்லக் கடவது இறே –
அதில் பிரதம அஷரத்தில் பிரக்ர்த்யம் இறே சர்வ காரணத்வம் –

————–

ஊழி முதல்வன் உருவம் போல் மெய் கறுத்து-திருப்பாவை–4-

திருமேனி போலே–சிருஷ்டி காலத்தில் கறுப்பு மிக்கு இருப்பானாம்–கிருபையால் சிருஷ்டி–
உபகரணங்கள் கொடுத்து-தனது பேறாக ஸ்ருஷ்டிப்பதால் திரு மேனி மிக்கு கருத்து–
முந்நீர் ஞாலம் படைத்த என் முகில் வண்ணன்
காலோபலஷித சகல பதார்த்தங்களையும் உண்டாக்கின வனுடைய வடிவு உங்களுக்கு உண்டாக வேணும்-
கர்மானுகுணமாக சிருஷ்டிக்கும் பொழுது இப்படி இல்லை–
உருவம் போல் மெய் கறுத்து–அவன் அகவாயில் தண்ணளி இவனுக்கு தேட ஒண்ணாதே
ஊழி முதல்வன் –போலே -பெருமாள் போலே கர்மம் அடி இல்லை–
பிராட்டி போல்-கருணையே உருவாக உள்ளவன் போலே-
தானது தந்திலன்-காரேய் கருணை ராமானுசர் போலே ஔதார்யம் வேண்டும்–ஓன்று நீ கை கரவேல் என்கிறாள்
நாச்சியார் விழி விழிக்க ஒண்ணாது -என்றால் போலே–பார தந்த்ர்யமே -அவளுக்கு–ஸ்வா தந்த்ர்யம் கலசாத-
நப்பாசையால் போலி கண்டு தரிக்க பார்க்கிறார்கள்–
அம்மான் உருவம்–அன்னலும் துன்னலும் நீரும் நெருப்பும்-நான்கு பூதங்களும் மேகத்தில் உண்டே

———

நாட்டைப் படை என்று அயன் முதலா தந்த நளிர் மா மலருந்தி–நாச்சியார் திரு மொழி –-14-9-

சிறிதிடம் தானே கை தொட்டு சிருஷ்டித்து
இவ்வருக்கு உண்டானவற்றை சிருஷ்டி என்று சதுர்முகன் தொடக்கமான பிரஜாபதிகளை உண்டாக்கின –
ஸ்ரமஹரமாய் இவ்வருகு கார்ய வர்க்கத்து எல்லாம் காரணமாக போகும் பரப்பை யுடைத்தாய்
செவ்விப் பூவை உடைத்தான திரு வுந்தியிலே ப்ரஹ்மாவுக்கு இருப்பிடத்தை பண்ணிக் கொடுத்து
இது தானே தனக்கு பிரயோஜனமாகக் கொண்டு லீலா ரசம் அனுபவிக்கிற –

———

ஆதியான வானவர்க்கும் அண்டமாய வப்புறத்து
ஆதியான வானவர்க்கும் ஆதியான வாதி நீ
ஆதியான வான வாணர் அந்த கால நீ யுரைத்தி
ஆதியான கால நின்னை யாவர் காண வல்லரே–திருச்சந்த விருத்தம்- –8-

இப்படி உபய விபூதியிலும் ப்ரதானரான இவர்கள் உடைய சத்தாதிகளுக்கு ஹேதுவான ப்ரதானன் நீ –
ஜகத் ஸ்ர்ஷ்டியாதி கர்த்தாக்களாய் ஊர்த்தவ லோகங்களுக்கு அத்யஷராய் வர்த்திக்கிற
ப்ரஹ்மாதிகள் உடைய பதங்களுடைய அவ்வவ காலத்துக்கு நியாமகனாய்
ஆதி காலத்துக்கு நிர்வாஹகனான உன்னை
யாவர் காண வல்லரே -என்கிறார்
தாம்தாம் சத்தாதிகள் தேவரீர் இட்ட வழக்காய் இருந்த பின்பு தேவரீரை
பரிச்சேதிக்க வல்லார் உண்டோ – -என்கிறார்

—————-

ஆதி யாதி யாதி நீ ஓர் அண்டம் ஆதி ஆதலால்
சோதியாத சோதி நீ யது உண்மையில் விளங்கினாய்
வேதமாகி வேள்வியாகி விண்ணினோடு மண்ணுமாய்
ஆதியாகி ஆயனாய மாயம் என்ன மாயமே –34-

சதேவ சோம்யே தமக்ர ஆஸீத் -ஏகமேவ அத்வதீயம் -என்கிறபடி யே த்ரிவித காரணமும்நீயே
எதுக்கு காரணம் ஆகிறது என் என்னில் -மஹதாதி விசேஷாந்தமான ப்ரகர்தி சிருஷ்டிக்கு –
பஹூஸ்யாம் -என்கிற சங்கல்ப்பத்தாலே காரண பூதன் –
ஓர் அண்டமாதி – மஹதாத்யவஸ்தனான நீயே ஏக ரூபமான அண்ட ஜாதியுமாவுதி –
ஈத்ர்சாநாம் ததா -என்கிறபடியே அண்டங்கள் ஏக ரூபமாய் இ றே இருப்பது
ஏக வசனம் ஜாத் யபிப்ராயத்தாலே
அதாகிறது -அண்டத்தில் உத்பன்னமான ப்ரஹ்மாதி பீபீலிகாந்தமான சகல
பதார்த்தங்களையும் ஸ்ர்ஷ்டித்து -தத் அனுப்ரேவேசத்தாலே சகல
அந்தர்யாமியாய் நிற்கை–ஆதலால் சோதியாத சோதி நீ –
இப்படி சகல ஜகத் காரண பூதனாகையாலே பரீஷிக்க வேண்டாத உபாஸ்ய தேஜஸ்
தத்வம் -நீ –உபாஸ்யமான தேஜஸ் தத்வம் –
த்ரிவித மஹா பூதமோ -தேவதையோ -ஆதித்யனோ -வைச்வானர அக்நியோ
என்று சங்கித்து -சர்வ நிர்வாஹகமான தேஜஸ் தத்வமே உபாஸ்யம் என்று
நிர்ணயிக்க வேண்டாது இருக்கை
அதயதத பரோதி வோஜ்யோதி -என்றும் -ததேவ ஜ்யோதி சாஜ்யோதி -என்றும் –
நாராயண பரோஜ்யோதி -என்கிற தத்வம் அல்லையோ நீ –
அது உண்மையில் விளங்கினாய் –
அந்த தேஜஸ் தத்வம் நித்ய நிர்தோஷ ப்ரமாண சித்தம் ஆகையாலே –
இதர விஸ ஜாதீயனாய்க் கொண்டு விளங்கினவனே
ஆதியாகி –இது எல்லாம் ருசி உடையவனுக்கு அங்கம் இறே -அந்த ருசி ஜநகனாய்க் கொண்டு
ஆயனாய மாயம் என்ன மாயமே – அதீந்த்ரியிமான இவ் விக்ரஹத்தை கோபால சஜாதீயமாக்கிக் கொண்டு
ருசி இல்லாருக்கு ருசி ஜனகனாயக் கொண்டு வந்து அவதரித்த இது என்ன ஆச்சர்யம் –

———-

சந்தமாய்ச் சமயமாகிச் சமய வைம்பூதமாகி
அந்தமா யாதியாகி யரு மறை யவையும் ஆனாய்–4-6-9-

இவற்றை அடைய விபக்தமாக்கி கார்யம் கொள்ள நினைத்த அன்றைக்கு
அப்படி கார்யம் கொள்ளலாம்படி
இவற்றுக்கு அடங்கலும் காரண பூதனுமாய்-ஆதி யந்தங்களுக்கு நியாமகனாய் -என்றபடி –

———–

மன்னு மதுரை வசு தேவர் வாழ் முதலை
நன்னறையூர் நின்ற நம்பியை வம்பவிழ் தார்க்
கன்னவிலும் தோளான் கலியன் ஒலி வல்லார்
பொன்னுலகில் வானவர்க்குப் புத்தேளி ராகுவரே–6-8-10-

வசு தேவர் வாழ் முதலை –
ஸ்ரீ வசுதேவர் உடைய சத்தைக்கு நிமித்த பூதனாய் உள்ளவனை –
இவனைக் கண்டு அத்தாலே உளராய்த்துத் திரிவது –

தாரகம் போஷகம் போக்யம் -வாழ் முதல் வளர் முதல் மகிழ் முதல்

——————

புணரேய் நின்ற மரமிரண்டின் நடுவே போன முதல்வாவோ!–6-10-5-

முதல்வாவோ –
உலகத்தை உண்டாக்கினவனே! உலகத்திற்கு வேர்ப்பற்றான தன்னை யன்றோ நோக்கித் தந்தது;
“படைப்புக்கு முன் சத் என்று சொல்லக்கூடிய இதுவே இருந்தது; வேறு பொருள் ஒன்றும் இல்லை” என்கிறபடியே.
“ஸதேவ ஸோம்ய இதமக்ர ஆஸீத் ஏகமேவாத்விதீயம்”-என்பது, சாந்தோக்யம். 6. 2 : 1.
தான் உளனாகவே உண்டாகுமது அன்றோ உலகம்.

——————–

முத்தே மணி மாணிக்கமே முளைக்கின்ற
வித்தே உன்னை எங்கனம் நான் விடுகேனோ –7-1-8-

பலத்தோடு வ்யபசரியாதவனே –
முளையாத வித்து – நிஷ்பலம் என்பதால் –
முளைக்கின்ற வித்தே -என்கிறார்

————

நந்தன் மதலை நிலமங்கை நற்துணைவன்
அந்த முதல்வன் அமரர்கள் தம் பெருமான்
கந்தங்கமழ் காயா வண்ணன் கதிர் முடி மேல்
கொந்து நறுந்துழாய் கொண்டூதாய் கோற்றும்பீ —8-4-9-

சர்வ சம்ஹர்த்தா வுமாய்
சர்வ ஸ்ரஷ்டாவுமானவன் –

———-

அந்தமாய் யாதியாய் ஆதிக்கும் ஆதியாய் ஆயனாய
மைந்தனார் வல்ல வாழ் சொல்லுமா வல்லையாய் மருவு நெஞ்சே —9-7-1-

சர்வமும் உப சம்ஹ்ருதம் ஆனவன்று இவற்றுக்கு லய ஸ்தானமாய்-
சிருஷ்டி காலம் வந்தவாறே உத்பத்தி ஸ்தானமாய்
காரணாவஸ்திதமான சித் அசித்துக்களுக்கும் நிர்வாஹகனாய்
கார்ய மத்யே கிருஷ்ணனாய் வந்து அவதரித்தவன் –

————

மூவரில் முன் முதல்வன் முழங்கார் கடலுள் கிடந்து
பூ வளருந்தி தன்னுள் புவனம் படைத்து உண்டு உமிழ்ந்த
தேவர்கள் நாயகனைத் திரு மால் இருஞ்சோலை நின்ற
கோவலர் கோவிந்தனைக் கொடியேரிடை கூடுங்கொலோ–9-9-1-

இந்த்ரனையும் கூட்டி மூவர்க்கு பிரதானன் -என்னுதல்-
அன்றிக்கே
மூவரில் வைத்துக் கொண்டு தான் பிரதானன் -என்னுதல் –

விலஷணமான திரு நாபி கமலத்திலே
ஜகத்தை சிருஷ்டித்து
பின்னைப் பிரளயம் வந்தவாறே -வயிற்றிலே எடுத்து வைத்து –
உள்ளே கிடந்து நெருக்குப் பட ஒண்ணாது என்று வெளிநாடு காண உமிழ்ந்து
இப்படி நோக்குகிற -அயர்வறும் அமரர்கள் அதிபதியை –

————-

முனைவனை மூவுலகும் படைத்த முதல் மூர்த்தி தன்னை–9-9-2-

மூ வுலகும் படைத்த பிரதான மூர்த்தி தன்னை –

————–

இந்த்ரற்கும் பிரமனுக்கும் முதல்வன் தன்னை—திரு நெடும் தாண்டகம்-4-

தனக்கு உத்பாதகன் இன்றியே இருக்கிறவன் –
இந்த்ரனுக்கும் பிரமனுக்கும் என்னாதே ரேபாந்தமாகச் சொல்லிற்று
பூஜ்யதா புத்தியால் அன்று -ஷேபிக்கிறார் –
ஈச்வரனே ஸ்ர்ஜயனாய் இருக்கச் செய்தே கிடீர்
த்ரிலோக்யாத்யஷன் -நான் -என்று இருக்கிறதும்
சதுர்தச புவனமும் என்னாலே ஸ்ர்ஜ்யம் -இத்தனைக்கும் நிர்வாஹகன் நான் என்று இருக்கையும்
கும்பிட்டுக் கொள்ளுகிறதும் –

————-

முளைக் கதிரைக் குறும் குடியுள் முகிலை
மூவா மூ வுலகும் கடந்து அப்பால் முதலாய் நின்ற
அளப்பரிய ஆராமுதை யரங்கமேய யந்தணனை—திரு நெடும் தாண்டகம்-14-

உபய விபூதிக்கும் சத்தா ஹேதுவாய் நின்ற –
நித்ய சூரிகளுக்கு போக்யதையால் சத்தா ஹேதுவாய்
சம்சாரிகளுக்கு கரண களேபர பிரதானத்தாலே சத்தா ஹேதுவாய் இருக்கும் என்கை –

—————

சுரர் அறி வரு நிலை விண் முதல் முழுவதும்
வரன் முதலாயவை முழுதுண்ட பரபரன்–1-1-8-

ப்ரஹ்மாதிகளால் அறிய வரிய ஸ்வ பாவத்தை உடைத்தாய் இருக்கிற விண் உண்டு -மூல பிரகிருதி
அது தொடக்கமான உண்டான எல்லாவற்றுக்கும் வரிஷ்டமான காரணமாய்

————-

வள வேழுலகின் முதலாய வானோர் இறையை அரு வினையேன்–1-5-1-

வளிவிதான ஏழ் உலகு -என்று லீலா விபூதியாய்-ததீயத்வ ஆகாரத்தால் வளப்பம் –
வானோர் இறை -என்கையாலே நித்ய விபூதியைச் சொல்லிற்றாய்
இப்படி உபய விபூதி நாதனைக் கிடீர் நான் அழிக்கப் பார்க்கிறது -என்கிறார் – கள்வா என்பான் –
வளவியனாய் ஏழ் உலகுக்கும் முதலாய் -வானோர் இறையாய் இருக்குமவனை -என்று அவன் தனக்கே விசேஷணம் ஆகவுமாம்
வளவியராய் ஏழ் உலகுக்கும் முதலாய் இருக்கும் வானோர் -என்று நித்ய ஸூரிகளுக்கு விசேஷணம் ஆக்கவுமாம்
இவர்கள் வளவியராகை யாவது -பகவத் அனுபவத்தில் குசலராகை

————

மனை சேர் ஆயர் குல முதலே மா மாயனே மாதவா–1-5-6-

குடிசில் கூடக் கொண்டு திரிவதாலே -மனையோடு சேர்ந்த ஆயர் குலத்துக்கு மூலமானவனே
ஏஷ நாராயண ஸ்ரீ மான் விண்ணோர் தலைவா /ஷீரார்ணவ -கேசவ -ஆகாதோ மதுராம் புரம் –
மனை சேர் ஆயர் குல முதலே-நாராயணன் -பாற்கடலில் பையத் துயின்ற -மா மாயன் வைகுந்தன்–
அங்கும் இங்கும் மூவர் அனுபவம் மூன்று இடங்களிலும்

———–

அமரர் முழு முதல் ஆகிய வாதியை -அமரர்க்கு அமுதீந்த ஆயர் கொழுந்தை-1-7-9-

நித்ய ஸூ ரிகளுடைய ஸ்வரூப ஸ்தித்யாதிகள் தன் அதீநமாம் படி இருக்கிறவனை
இது தொடங்கி லீலா விபூதி விஷயமாய் இருக்கிறது
தன் பக்கல் பாவ பந்தம் சத்தா பிரயுக்தம் இன்றிக்கே இருக்கிறவர்களுக்கும் தன்னை வழி படுக்கைக்கு
உறுப்பாக கரண களேபரங்களைக் கொடுக்குமவனை

————–

எவையும் எவரும் தன்னுள்ளே ஆகியும் ஆக்கியும் காக்கும்
அவையுள் தனி முதல் எம்மான் கண்ணபிரான் என்னமுதம்–1-9-1-

சர்வ அந்தராத்மாவாக -சஹாயாந்தர நிரபேஷமாய்-காரணமாய்-
ஸ்ருஷ்டமான பதார்த்தங்களில் -இவை பிரவ்ருத்தி நிவ்ருத்யாதிகளுக்கு யோக்யமாம் படி
அந்தராத்மாவாய் நிற்கும் நிலையைச் சொல்லுகிறது
இது பின்னை ஆக்கியும் என்று சிருஷ்டியைச் சொன்ன போதே சொல்லிற்று ஆகாதோ -என்னில்
தத் அநு பிரவச்ய -என்று இவற்றினுடைய வஸ்துத்வ நாம பாக்த்வங்களுக்காக பண்ணும் அநு பிரவேசத்தைச் சொல்லுகிறது அங்கு
இங்கு இவற்றுக்குச் சொல்லும் வாசக சப்தம் தன்னளவிலே பர்யவசிக்கும் படியாக நிற்கும் நிலையைச் சொல்லுகிறது –

————

அருகலிலாய பெரும் சீர் அமரர்கள் ஆதி முதல்வன்–1-9-3-

நித்ய ஸூரி நிர்வாகத்வம் -சத்தா ஹேது -தராகாதிகள் இவனே-
அருகல்–குறைகை-கேடு –இல்- இல்லாமை -குறைவின்றிக்கே –ஆய -ஆன-நன்றான
ஹேய ப்ரத்ய நீக முமாய் கல்யாணை கதா நமுமான -நிரவதிக குணங்களை யுடையனுமாய் -இவற்றை அனுபவிக்க ஒரு நாடாக –
அவர்கள் சத்தாதிகள்–சத்தை – -தாரகம் -போஷகம் -போக்யம் – தன் அதீநமாம் படி இருக்கிறவன்

————-

திண்ணன் வீடு முதல் முழுதுமாய்
எண்ணின் மீதியன் எம்பெருமான்–2-2-1-

அனைத்தும் -அல்பமாக -நிர்வகிப்பவன்
1-திண்ணன் வீடு -நித்ய விபூதி –முழுதும் -லீலா விபூதி —ஆய்-நிர்வாஹகன் -நிர்வாஹ்ய சம்பந்தம் –
திண்ணிதான நித்ய விபூதி தொடக்கமான எல்லா விபூதியையும் உடையனாய்
அன்றியே
2-திண்ணம் என்கிற இத்தை விட்டு வைத்து –வீடு முதல் முழுதுமாய் –
மோஷ ப்ரப்ருத் யசேஷ புருஷார்த்த ப்ரதனாய் -என்னவுமாம் –
ஐஸ்வர்ய கைவல்யம் –சகல பல பிரதன் -ஆய் -உபகார -கொடுப்பவர் அவரே என்பதால் அனைத்தும் அவரே –

———-

தகும் சீர்த் தனி முதலினுள்ளே–2-2-5-

ஜகத்துக்கு மூலம் தன் சங்கல்பம் /-மூல பிரகிருதி -என்றுமாம் -பிரகிருதி மாறுவதும் இவன் சங்கல்பம் தானே/
தனி முதல்-ஏக காரணம் என்று பரமாணு காரண வாதிகள் வ்யாவர்த்திக்கிறது –

———-

அணைவது அரவணை மேல் பூம்பாவை யாகம்
புணர்வது இருவரவர் முதலும் தானே
இணைவனாம் எப்பொருட்கும் வீடு முதலாம்
புணைவன் பிறவிக்கடல் நீந்துவார்க்கே –2-8-1-

இந்த இருவர் -உத்பத்தி ஸ்தித்யாதிகளுக்கும் தானே ஹேதுவாக இருக்கும் –
கேசவ -நியாமகன் மட்டும் இலை –முதல் -காரணத்வம்
மோஷ பிரதன்-ரஷணத்துக்கு மேல் எல்லையான மோஷத்துக்கு ஹேதுவாக இருக்கும் –
நாம் அடையும் உபாயமாக இருக்கும் -என்றவாறு
மோஷ பிரதனாகைக்காக
அவதரித்த இடங்களிலே பஷிக்கு மோஷத்தைக் கொடுப்பது பிசாசுக்கு மோஷத்தைக் கொடுப்பதாகா நிற்கும் –
ப்ரஹ்ம ருத்ரர்களுக்கு காரண பூதனாய் இருக்கும்
ஸ ப்ரஹ்ம ஸ சிவா -என்கிற பிரசித்தியாலே –இருவரவர் -என்கிறார்
அவ்விபூதியைச் சொல்லுகிற இடத்தில் அணைவது புணைவது -என்கையாலே
அது போக பூமியுமாய் -நித்யமுமாய் -இருக்கும் என்னும் இடமும்
இங்கு முதல் -என்கையாலே இவ்விபூதியில் கார்ய காரண பாவத்தால் வந்த சம்பந்தமும் –
இது தான் ஆவதும் அழிவதாம் என்னும் இடமும் சொல்லுகிறது
முதல் -உத்பத்தி -முதல் இருந்தாலே முடிவும் உண்டே -சம்ஹாரம் -இரண்டும் உண்டே –
இத்தால் ப்ரஹ்ம ருத்ரர்கள் சம்சார பக்தர்கள் என்னும் இடமும்
ஈஸ்வரனே மோஷ ப்ரதனாக வல்லான் என்னும் இடமும் சொல்லுகிறார்
ஆக -ஆஸ்ரயணீயன் அவனே -ப்ரஹ்ம ருத்ராதிகள் ஆஸ்ரயணீயர் அல்லர் -என்கை
ஆ ப்ரஹ்ம ஸ்தம்ப பர்யந்தா ஜகத்தந்தர் வ்யவஸ்திதா பிராணின கர்மஜனித
சம்சார வச வர்த்தின -ஸ்ரீ விஷ்ணு தர்மம் -என்னா நின்றது இறே
ஸ்ரீ சௌனக பகவான் வார்த்தை -அர்ச்சா மூர்த்திகள் பற்றி பல சொல்லி இருக்கிறார்
இப்படி ப்ரஹ்ம ருத்ரர்களுக்கும் காரண பூதன் ஆகையாலே வந்த மேன்மையை உடையவன் –

————–

எப்பொருட்கும் வேர் முதலாய் வித்தாய் பரந்து தனி நின்ற
கார் முகில் போல் வண்ணன் என் கண்ணனை நான் கண்டேனே –2-8-10-

சக காரி -நிமித்த -உபாதான-த்ரிவித காரணமும் தானேயாய்
தத் ஸ்ருஷ்ட்வா -ததேவ அநு ப்ராவிசத் தத் அநு பிரவிச்ய சச்ச த்யச்சா பவேத் –என்கிறபடியே — தஜ்ஜ தல்ல தன்ன தஜலன –
முந்துற இவற்றை யடைய உண்டாக்கி
பின்னை இவற்றினுடைய வஸ்துத்வ நாம பாக்த்வங்களுக்காக அநு பிரவேசித்து -இப்படி ஜகதாகாரனாய் நின்று –

வித்து –மாறி மரம் ஆகும் -உபாதானம் -சேதன அசேதன விசிஷ்ட ப்ரஹ்மம் உபாதான காரணம்
முதல் -சங்கல்பம் -நிமித்த -சங்கல்ப விசிஷ்ட ப்ரஹ்மம்-நிமித்த காரணம்
வேர் -கெட்டியாக இருந்து நிற்கும் சஹ காரி காரணம் -ஞான சக்த்யாதி குண விசிஷ்ட ப்ரஹ்மம்
பரமபததுக்கு காரணத்வம் உண்டோ -நித்யம் அன்றோ
பரம பதம் – நித்யா இச்சா வேஷத்தால் நிமித்த காரணம் -கைங்கர்யம் கொண்டு கொண்டே இருப்பேன்-
வேற மாதிரி சங்கல்பம் அங்கே –நித்யா இச்சா விசிஷ்ட ப்ரஹ்மம்-அப்ராக்ருத அசித் சித் ஜீவ விசிஷ்ட ப்ரஹ்மம் –
மண்டப கோபுராதிகள் அங்கே-நித்யர்-

————–

சோதி ஆகி,எல்லா உலகும் தொழும்
ஆதி மூர்த்தி என்றால் அளவு ஆகுமோ,-3-3-5-

தம்மை ‘நீசனேன் நிறைவொன்றுமிலேன் ‘என்றாரே யன்றோ? இதனால் தம்மைத் தாழ்வுக்கு இவ்வருகாகச் சொன்னாராவர்;
மிகத் தாழ்ந்தவரான தாம் தொழுத போதே எல்லா உலகங்களும் தொழுதமை விழுக்காட்டாலே பெறுதும்;

-அக்ர பூஜை -கொடுக்கக் கூடாது –
ஸ்திதம் புஷ்ப ரதம் -த்ருஷ்ட்வா -கேசவே வ்ருத்திம் அவஸா -தங்கள் வசம் இல்லாமல் –
‘கிருஷ்ணனிடத்தில் பரவசப் பட்டவர்களாய்த் தகுந்தவாறு செயலை அடைந்தனர்’ என்கிறபடியே,
தொழக் கடவோமல்லோம் என்ற நினைவினைச்
செய்துகொண்டிருந்தவர்களுங்கூடக் கண்டவாறே தொழுதார்களாதலின், ‘எல்லா உலகும் தொழும்’ என்கிறார்.

————-

ஆதி அம் சோதி உருவை அங்கு வைத்து இங்குப் பிறந்த வேத முதல்வனை–3-5-5-

வேதங்களால் அறியப்படுகின்றவனைப் பாடி; அன்றி, ‘வேதங்களாலே முதல்வனாகச் சொல்லப்படுகின்றவனைப் பாடி’ என்னுதல்.
‘பிறந்த முதல்வனைப் பாடுகிறது என்? வளர்ந்த விதங்களையும் பாடலாகாதோ?’ எனின்,
‘பிறந்தவாறு எத்திறம்?’ என்னா, வளர்ந்தவாற்றில் போகமாட்டாதே அன்றோ இருப்பது?
‘எத்திறம்!’ என்றால், பின்னையும் ‘எத்திறம்!’ என்னுமித்தனை. ‘உபாசகர்கள் சர்வேசுவரனுடைய அவதாரத்தைச்
சுற்றும் சுற்றும் வாரா நிற்பர்கள்,’ என்கிறபடியே, அதனைச் சுற்றும் சுற்றும் வாராநிற்குமத்தனை.

————

மூவர் ஆகிய மூர்த்தியை முதல் மூவர்க்கும் முதல்வன் தன்னை–3-6-2-

உலகத்திற்குக் காரணனாய் இருந்துள்ள தன்னோடு கூடின மூவர்க்கும் காரணனாய் உள்ளவனை.
‘பிரமனுக்கும் சிவனுக்கும் காரணன் ஆகிறான், தனக்குக் காரணன் ஆகையாவது என்?’ என்னில்,
தான் இவர்களுக்குக் காரணனாய் இருப்பது போன்று தனக்கு அவ்வருகு வேறொரு காரணம் இன்றியே
இருத்தலைத் தெரிவித்தபடி. -அகில காரணாய அத்புத காரணாய நிஷ்காரணமாய் –
‘பதிம் விச்வச்ய ஆத்மேஸ்வரம் – தனக்குத் தானே தலைவன்’ என்பது உபநிடத வாக்கியம்.
இதனால், ‘மேற்கூறிய சாமாநாதிகரண்யம் சொரூபத்தால் அன்று;
காரிய காரணம் பற்றி வந்தது,’ என்பதனைத் தெரிவித்தபடி. அன்றியே, இந்திரனையும் கூட்டி,
‘உலகிற்கு முதல்வராய் இருக்கிற பிரமன் ருத்ரன் இந்திரன் இவர்களுக்கும் காரணனா யுள்ளவனை’ என்னுதல்.

———–

எஞ்சல் இல் அமரர் குல முதல் மூவர் தம்முளும் ஆதியை–3-6-9-

பகவானுடைய அனுபவத்தில் குறைவில்லாத நித்தியசூரிகள் கூட்டத்துக்கு நிர்வாஹகனை.
இதனால், நித்தியசூரிகள் ஜீவனத்திற்குக் காரணமாயுள்ளவன் என்பதனைக் குறிப்பித்தபடி.

மூவர் தம்முள்ளும் ஆதியை –
மூவர் தாம் தியானிக்கின்ற காரணப் பொருளை; ‘காரணமாயுள்ளவன் தியானிக்கத்தக்கவன்’ என்பது மறைமொழி.
இனி, ‘பிரஹ்மன், உருத்திரன், இந்திரன் இவர்கட்கும் உள்ளுயிராய் நிர்வாஹகனுமானவனை’ என்னுதல்.
இனி, ‘மூவரிலும் வைத்துக்கொண்டு முதன்மையனானவனை’ என்னுதல்.
இனி, ‘மூவரிலும் வைத்துக்கொண்டு முதன்மையனானவனை’ என்னுதல்; அப்போது இந்திரன் ஒழியக் கொள்க.
மூவர் என்கிற இது, எண்ணப்படுபெயராய் மூவரிலும் வைத்துக் கொண்டு காரணபூதன்’ என்றபடி.

————-

உலகுக்கோர்முந்தைத் தாய் தந்தையே! முழு ஏழுலகும் உண்டாய்!–5-7-7-

உலகத்துக்கு அத்விதீயனாய்ப் பழையனான தாயும் தமப்பனுமானவன்.
அங்கு இரண்டு தலையும் கூடி வருமே அன்றோ, இங்கு வெறும் ஒரு தலையேயாயிருக்கிறபடியைத் தெரிவித்தவாறு.
சேஷ சேஷி சம்பந்த ஞானம் இருவருக்கும் உண்டே -வானவர்களுக்கு –அவன் அறிந்த சம்பந்தமே
ஹேதுவாக அன்றோ வந்து அருளுகிறான்
“உயிர்களுக்கு எவன் அழியாத தந்தையோ” என்கிறபடியே, நாலு நாட்கள் மணற் கொட்டகம் இட்டு விளையாடுமாறு போலே
அழியும் தாயும் தமப்பனும் அன்றோ அவர்கள், ஒருநாளும் அழியாத மாதா பிதாக்கள் அன்றோ இவர்கள்.
“சர்வேஷாம் ஏவ லோகாநாம் பிதா மாதா ச மாதவ: கச்சத்வமேநம் ஸரணம் ஸரண்யம் புருஷர்ஷபா:”
“மனிதர்களில் சிறந்தவர்களே! உலகங்களில் இருக்கிற எல்லாப் பிராணிகளுக்கும் திருமாலானாவர்
தாயும் தந்தையுமாக இருக்கிறார்; காப்பாற்றுகின்றவரான இவரை உபாயமாக அடைமின்” என்றார்
மார்க்கண்டேயரும் பாண்டவர்களைப் பார்த்து
“கச்சத்வம் – ஒருதலையாகாமே நீங்களும் அவனைப் பற்றப் பாருங்கோள்.”-நமஸ் கரித்தார்கள் ஜனார்த்தனம் –
இத்தால் சரணாகதி நமஸ்காரம் என்றதாயிற்று என்பர் -ஆபி முக்கியம் பண்ணி போகச் சொன்னான் –
இங்கே அவனாக வந்து அருளினான் –

முழு ஏழு உலகம் உண்டாய் –
மாதாவானவள் பத்து மாதங்கள் வயிற்றிலே வைத்துத் தரிப்பது,
‘பிறந்து வளர்ந்தால் பின்னை நம்மைப் பாதுகாப்பவனாவான்’ என்னும் பிரயோஜனத்தைப் பற்றவே அன்றோ;
இவன் அங்ஙன் அன்றிக்கே, ‘இவைதாம் நோவு படாதொழியப் பெற்றோமே’ என்று
இதனைத் தன் பேறாக நினைத்திருப்பான்.

———-

புணரேய் நின்ற மரமிரண்டின் நடுவே போன முதல்வாவோ!-6-10-5-

உலகத்திற்கு வேர்ப்பற்றான உன்னைத்தந்தவனே!
பிரளயகாலத்தில் அன்று உலகத்தை உண்டாக்கியது இன்றாயிற்று.
அற்றைக்கு இவன்தான் உளனாகையாலே உண்டாக்கலாம்;
இங்கு நிரந்வயவிநாசம் அன்றோ பிறக்கப் புக்கது.
முதல்வாவோ –
உலகத்தை உண்டாக்கினவனே! உலகத்திற்கு வேர்ப்பற்றான தன்னை யன்றோ நோக்கித் தந்தது;
“படைப்புக்கு முன் சத் என்று சொல்லக்கூடிய இதுவே இருந்தது; வேறு பொருள் ஒன்றும் இல்லை” என்கிறபடியே.
“ஸதேவ ஸோம்ய இதமக்ரஆஸீத் ஏகமேவாத்விதீயம்”-என்பது, சாந்தோக்யம். 6. 2 : 1.
தான் உளனாகவே உண்டாகுமது அன்றோ உலகம். இப்படி இருக்கிற தன்னளவிலே வந்த ஆபத்தையோ நீக்கலாவது.

———–

என்று கொல் சேர்வது அந்தோ!அரன் நான்முகன் ஏத்தும் செய்ய
நின் திருப் பாதத்தை யான்? நிலம் நீர்எரி கால் விண்ணுயிர்
என்ற இவை தாம் முதலா முற்றுமாய் நின்ற எந்தாயோ!
குன்று எடுத்து ஆநிரை மேய்த்து அவை காத்த எம் கூத்தாவோ!–7-6-2-

பெற்ற பின்பு நோக்குகை அன்றிக்கே, ‘குழந்தையைப் பெற வேணும்’ என்று ஏற்கவே வருந்தும் தாயைப் போலே,
படைப்பதற்கு முன்பே இவற்றை உண்டாக்குகைக்காகத் திருவ்ருத்கரணத்தை-தேஜஸ் அப்பு பிருத்வி மூன்றும் —
நினைத்துப் பஞ்சீகரணத்தைச் செய்து,-ரக்ஷணத்தில் உள்ள பாரிப்பால் –
இவற்றை அடையப் படைத்து,படைக்கப்பட்ட பொருள்கள் பொருளாந்தன்மையைப் பெறுதல், பெயரை அடைதல்
முதலியவைகளுக்காக உயிர் வழியாக அநுப்பிரவேசித்து, பின்னர், இவற்றைச் சொல்லுகிற சொற்கள்,
அசித்தும் அசித்தை விரும்பி நிற்கிற உயிரும் உயிருக்குள் உயிராய் இருக்கிற பரமாத்துமாவுமான
இக் கூட்டத்தைச் சொல்லுகின்றனவாய்க் கொண்டு, தன்னளவிலே வரும்படி நிற்கிற நிலையைச் சொல்லுகிறது,

————

என் சொல்லி நிற்பன்?என் இன்னுயிர் இன்று ஒன்றாய்
என் சொல்லால் யான் சொன்ன இன்கவி என்பித்துத்
தன் சொல்லால் தான் தன்னைக் கீர்த்தித்த மாயன் என்
முன் சொல்லும் மூவுருவாம் முதல்வனே.–7-9-2-

‘மூவுருவாம் முதல்வனே-பிரமனைப் படைத்து அவனை அத்தியயனம்
செய்வித்தித் தேவர்களுக்கு வெளிச்சிறப்பைச் செய்வித்து அது தன்னைப் ‘பிரமன் செய்தான்,’ என்று
அவன் தலையில் ஏறிட்டும், சிவனுக்கு அந்தராத்துமாவாய்ப் புக்கு நின்று முப்புரங்களை எரிவித்துச்
‘சிவன் செய்தான்’ என்று அவன் தலையிலே ஏறிட்டும் விருது பிடிக்கப் பண்ணினாற்போலே,
தானே பிரபந்தத்தைச் செய்து, நான் செய்தேன் என்று என் தலையிலே ஏறிட்டு எனக்கு ஒரு பிரசித்தியைத் தந்தான்.
தானே காரியம் செய்து பிறர் தலையிலே ஏறிடுதல் அவனுக்குப் பண்டே சுபாவங் கண்டீர்!
‘இப்போது தானே நடத்திக்கொண்டது என்?’ என்றால், தன் உருவமாக இருந்து காரியம் செய்யுமாறு போலே,
பிரமன் சிவன் முதலானோர்களைத் தனக்குச் சரீரமாகக் கொண்டு நின்று படைத்தல் அழித்தல்களைச் செய்து
அவர்கள்மேல் ஏறிட்டாப் போலே கண்டீர், என்மேலே ஏறிட்டுக் கவிபாடினேன்
நானாகச் சொல்லித் தலைக் கட்டினபடியும்,’ என்கைக்காகச் சொல்லிற்று.

————-

ஆ முதல்வன் இவன் என்று தன் தேற்றி என்
நா முதல் வத்து புகுந்து நல் இன்கவி
தூமுதல் பத்தர்க்குத் தான் தன்னைச் சொன்ன என்
வாய் முதல் அப்பனை என்று மறப்பனோ!–7-9-3-

முதல்வன் ஆம் இவன்,’ என்று தன் பக்கலிலே எனக்குத் தெளிவு உண்டாம் படியாகச் செய்து: என்றது,
‘காரண வாக்கியங்களில் உபாசிக்கத் தக்கவனாகச் சொல்லப்படுகிறான் தானே என்று தன் பக்கலிலே நான் தெளியச்செய்து,’ என்றபடி.
அன்றிக்கே, ‘பரமபதத்தைப் போன்று, சம்சாரத்தையும் திருத்த நினைத்தோம்.
அதற்கு அடி ஆம் இவன், என்று என்பக்கலிலே தன் சொரூபம் முதலானவைகளைத் தெளியச் செய்து என்னுதல்.

இங்கே அருளிச்செய்யும் வார்த்தை: ‘திருப்புற்றுக்குக் கிழக்கே கரியமாணிக்காழ்வார் திருமுன்பின் படிக் கட்டிலிலே
ஆளவந்தார் எழுந்தருளியிருக்க, உடையவர்திருப்புற்றுக்குக் கிழக்காக எழுந்தருளி நிற்கிறவரைக் கண்டு,
‘ஆம் முதல்வன் இவன்’ என்று அருளிச்செய்தாராம்’ என்பது.
என்னுடைய நாக்கிலே முற்பாடனாய் வந்து புகுந்து.
அன்றிக்கே, ‘என் நாவுக்கு அடியாய் வந்து புகுந்து’ என்னுதல்.

என் வாய் முதல் அப்பனை –
எனக்கு வாய்த்த காரணனான மஹோபகாரகளை.
அன்றிக்கே, ‘என் நா முதல்’ என்றது தன்னையே பின் மொழிந்து,
‘என் வாக்குக்கு முதலான அப்பனை’ என்கிறார்.என்னுதல்.

————–

உலகளந்த மூர்த்தி யுருவே முதல் –ஸ்ரீ முதல் திருவந்தாதி- –14-

ஜகத்தை அடையத் தன் திருவடிகளின் கீழே இட்டுக் கொண்ட சர்வேஸ்வரன் உடைய திரு மேனியே பிரதானம் –
சமஸ்ரயிப்பார் தலையிலும்-சமாஸ்ரயணீயர் தலையிலும் ஒக்கத் துகைத்தவன் –

———–

முதலாவார் மூவரே அம்மூவருள்ளும்
முதலாவான் மூரி நீர் வண்ணன் -முதலாய
நல்லான் அருள் அல்லால் நாம நீர் வையகத்துப்
பல்லார் அருளும் பழுது —-15-

பெற்ற தாய் ஆகையால் பரிவன்-தர்மஞ்ஞஸ் சரணாகத வத்ஸல-முலைப் பால் இருக்க விஷ பானம் பண்ணுவாரோ
தேவ தாந்தரங்களுக்கும்-உபாயாந்தரங்களுக்கும் தானே உள்ளீடாய் நிற்கையால் தான் காண வேண்டாதவரை
அவற்றிலே ருசியை வர்த்திப்பித்துத் தன்னை யகற்றும்
தான் உகந்தாரை அவற்றில் ருசிகளை விட்டுத் தன்னை உகக்கும் படி பண்ணும்-

———-

விண் முதல் நாயகன் நீண் முடி வெண் முத்த வாசிகைத்தாய்
மண் முதல் சேர்வுற்று அருவி செய்யா நிற்கும் மா மலைக்கே –ஸ்ரீ திரு விருத்தம்- 50-

விண்ணுலகத்துக்கு முதன்மையான நாயகன் -விண் முதலிய உலகண்டகு எல்லாம் நாயகன்
திருமுடி முதல் திருவடி வரை தொங்கும் முத்து மாலை வெள்ளருவிக்கு வாய்த்த உவமை

————-

ஊழி தோற் ஊழி ஓவாது வாழிய
வென்று யாம் தொழ இசையும் கொல்?
யாவகை உலகமும் யாவரும் இல்லா
மேல் வரும் பெரும் பாழ் காலத்து இரும் பொருள்க்கு
எல்லாம் அரும் பெறல் தனி வித்து ஒரு தான்
ஆகி தெய்வ நான் முக கொழு முளை
ஈன்று முக் கண் ஈசனோடு தேவு பல நுதலி
மூ உலகம் விளைத்த உந்தி
மாய கடவுள் மா முதல் அடியே –ஸ்ரீ திருவாசிரியம்–4-

தனி வித்து ஒரு தான் ஆகி
நிமித்த உபாதான சஹகாரி காரணத்ரயமும் தானே யாய்
வித்து -என்கையாலே –
காரண வஸ்து என்கை –
தனி -என்கையாலே
ஏஹோ ஹை வை நாராயண ஆஸீத் ந ப்ரஹ்மா நே சாந –மஹா உபநிஷத் -என்றபடி அத்விதீயன் -என்கை
ஒரு -என்கையாலே
இதுக்கு ஸஹ காரிகள் ஒருவரும் இல்லை என்கை –
தான் ஆகி –
கார்ய ரூபமான பிரபஞ்சத்துக்கு எல்லாம் வேண்டும் காரண கணம் எல்லாம் தானேயாய்
இப்படி அண்ட ஸ்ருஷ்ட்டி அளவும் தானே உண்டாக்கி -இவ்வருகு உள்ளவற்றை உண்டாக்குகைக்காக
ஸ்ரீ கோயிலுக்கு ஸ்ரீ மதுர கவி தாசரை நிர்வாஹகராக விட்டால் போலே
ப்ரஹ்மாவை இப்பால் உள்ள ஸ்ருஷ்டிக்காக உண்டாக்கினான்
ஸ்ரீ ராமானுஜர் திவ்ய ஆஜ்ஜை அன்றோ அனைத்து ஸ்ரீ கோயில் நிர்வாகங்களும் -இது அதுக்கு த்ருஷ்டாந்தம்

மா முதல் அடியே
மா முதல் மாயக்கடவுள் என்று கூட்டி -பரம காரணமான மாயக்கடவுள் என்னுதல் –
மாயக்கடவுள் ஆனவனுடைய மா முதல் அடி என்னுதல்
ஆச்சர்ய சக்தி யுக்தனான பர தேவதையான பரம காரண பூதனானவனுடைய திருவடி என்னுதல் –
மாயக்கடவுள் என்று அவனுடைய பரம ப்ராப்யமான திருவடிகள் என்னுதல் –
திருவடி -திரு மேனிக்கும் உப லக்ஷணம் என்னுதல்

—————

மா முதல் அடி போது ஓன்று கவிழ்த்து அலர்த்தி
மண் முழுதும் அகப்படுத்து ஒண் சுடர் அடி போது–6-

மா முதல் அடி போது ஓன்று கவிழ்த்து அலர்த்தி-
நின்றதோர் பாதம் நிலம் புதைப்ப நீண்ட தோள் சென்று அளந்தது என்பர் திசை எல்லாம்
அன்று கரு மானியாய் இரந்த கள்வனே உன்னைப் பிரமாணித்தார் பெற்ற பேறு–இரண்டாம் திருவந்தாதி -61-என்கிறபடியே
திரு உலகு அளந்து அருளுவதாக நின்ற போது நின்ற திருவடி அந் நிலையில்
ஒண் மிதியில் புனலுருவி ஒரு கால் நிற்ப–திரு நெடும் தாண்டகம் -5- என்கிறபடியே
ஆவரண ஜலத்துக்கு உட்பட்டத்தை அடைய தன் கீழே இட்டுக் கொண்டது –
வளர்ந்த திருத் தோள்கள் வியாபித்து திக்குகளை அளந்து கொண்டன

மா முதல் அடி போது ஓன்று கவிழ்த்து அலர்த்தி-
நின்றதோர் பாதம் நிலம் புதைப்ப நீண்ட தோள் சென்று அளந்தது என்பர் திசை எல்லாம்
அன்று கரு மானியாய் இரந்த கள்வனே உன்னைப் பிரமாணித்தார் பெற்ற பேறு–இரண்டாம் திருவந்தாதி -61-என்கிறபடியே
திரு உலகு அளந்து அருளுவதாக நின்ற போது நின்ற திருவடி அந் நிலையில்
ஒண் மிதியில் புனலுருவி ஒரு கால் நிற்ப–திரு நெடும் தாண்டகம் -5- என்கிறபடியே
ஆவரண ஜலத்துக்கு உட்பட்டத்தை அடைய தன் கீழே இட்டுக் கொண்டது –
வளர்ந்த திருத் தோள்கள் வியாபித்து திக்குகளை அளந்து கொண்டன

————-

நளிர் மதி சடையனும் நான் முக கடவுளும்
தளிர் ஒளி இமையவர் தலைவனும் முதலா
யாவகை வுலகமும் யாவரும் அகப்பட–7-

தளிர் போன்ற அழகிய தேஜஸ்ஸை யுடைய தேவர்கள் அதிபதி இந்திரன் இவர்கள் முதலான
போக ப்ரவணன் ஆகையால் அப்சரஸ்ஸுக்களை மெய்க்காட்டிக் கொண்டு வடிவைப் பேணி
தேவர்களுக்கு நிர்வாஹகனாய் இருக்கிற இந்திரன் தொடக்கமாக-

——————————————————————-

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய வாச்சான் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ நம் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்-

ஸ்ரீ அருளிச் செயல்களில்- மாயன் -சப்த பிரயோகம்–

வாயுள் வையகம் கண்ட மட நல்லார்
ஆயர் புத்திரன் அல்லன் அரும்தெய்வம்
பாய சீருடைப் பண்புடைப் பாலகன்
மாயன் என்று மகிழ்ந்தனர் மாதரே -ஸ்ரீ பெரியாழ்வார் திரு மொழி-1-1-7-

ஸ்ரீ நந்தகோபன் மகன் அல்லன் -பெறுதற்கு அரிய சர்வேஸ்வரன் –
பாய சீருடை பண்புடைப் பாலகன் –
பரம்பின கல்யாண குணங்களை -உடையனாய் -நீர்மை உடையனான -சிறு பிள்ளை –
மாயன் -ஆச்சர்ய சக்தன்

என்னிது மாயம் என்னப்பன் அறிந்திலன்
முன்னைய வண்ணமே கொண்டு அளவாய் என்ன
மன்னு நமுசியை வானில் சுழற்றிய
மின்னு முடியானே அச்சோ அச்சோ வேம்கட வாணனே அச்சோ அச்சோ -1-8-8-

என் இத்யாதி -திருக் கையில் உதகம் விழுந்த அநந்தரம்-திருவடிகளை வளர்த்து அளக்கப் புக்கவாறே –
இத்தைக் கண்ட மகாபலி புத்ரனான -நமுசி ஓடி வந்து –
இது என் -என்று வளருகிற திருவடிகளை தகைய –
நீ தகைகிறது என் -நான் உதகம் ஏற்றது அளந்து கொள்ள வேண்டாவோ -என்ன –
நீ க்ரித்ரிமம் என்பான் என் -என்னுடைய பிரமச்சரிய வேஷத்தையும் -அர்த்திவத்தையும் -கண்டு உன்னுடைய பிதா –
உதக தானம் பண்ணிப் போந்தது பொய்யோ -என்ன –

தீய புந்திக் கஞ்சன் உன் மேல் சினம் உடையன் சோர்வு பார்த்து
மாயம் தன்னால் வலைப் படுக்கில் வாழ கில்லேன் வாசு தேவா
தாயர் வாய் சொல் கருமம் கண்டாய் சாற்றிச் சொன்னேன் போக வேண்டா
ஆயர் பாடிக்கு அணி விளக்கே அமர்ந்து வந்து என் முலை உணாயே -2 -2-5 – –

மாயம் தன்னால் வலைப் படுக்கில் -உன்னை நலிகைக்காக மாயா ரூபிகளான ஆசூர பிரகிருதிகளை
திர்யக்காகவும் ஸ்தாவரமாகவும் உள்ள வடிவுகளை கொண்டு நீ வியாபாரிக்கும்
ஸ்தலங்களில் நிற்கும் படி பண்ணியும் -நீ அறியாமல் வஞ்சனத்தால் நழுவாதபடி பிடித்து கொள்ளில் –

கும்மாயத்தொடு வெண்ணெய் விழுங்கி குடத் தயிர் சாய்த்துப் பருகி
பொய் மாய மருதான அசுரரை பொன்று வித்து இன்று நீ வந்தாய்
இம் மாயம் வல்ல பிள்ளை நம்பீ உன்னை என் மகனே என்பர் நின்றார்
அம்மா உன்னை அறிந்து கொண்டேன் உனக்கு அஞ்சுவன் அம்மம் தரவே 3-1-3- –

இம்மாயம் வல்ல பிள்ளை நம்பீ –
இந்த ஆச்சர்யங்களை செய்ய வல்லவனாய்-பிள்ளைத் தனத்தால் பூர்ணம் ஆனவனே

வாயில் பல்லும் எழுந்தில மயிரும் முடி கூடிற்றில
சாய்விலாத குறுந்தலை சில பிள்ளைகளோடு இணங்கித்
தீ இணக்கு இணங்கு ஆடி வந்து இவள் தன் அன்ன செம்மை சொல்லி
மாயன் மா மணி வண்ணன் மேல் இவள் மால் உருகின்றாளே – 3-7 2- –

மாயன் மா மணி வண்ணன் மேல்-
ஆச்சர்யமான குண சேஷ்டிதங்களையும் நீல ரத்னம் போன்ற வடிவையும் உடையவன் விஷயத்திலே
இவள் மால் உருகின்றாளே-
இப்படி செம்மை சொன்ன இவள் -அதுக்கு சேராதபடி -அவன் குண சேஷ்டிதங்களைச் சொல்லுவது
வடிவு அழகைச் சொல்லுவதாய் கொண்டு பிச்சேறா நின்றாள்

தோயம் பரந்த நடுவு சூழலில் தொல்லை வடிவு கொண்ட
மாயக் குழவி யதனை நாட உறில் வம்மின் சுவடு உரைக்கேன்
ஆயர் மடமகள் பின்னைக்காகி அடல் விடை ஏழினையும்
வீயப் பொருது வியர்த்து நின்றானை மெய்மையே கண்டார் உளர் – 4-1 4-

மாயம் -இத்யாதி –
சிறிய வடிவை கொண்டு பெரிய லோகங்களை வயற்றிலே வைத்து ஒரு பவனான
ஆலம் தளிரிலே கண் வளர்ந்து அருளின -அகடிதகட நா சாமர்த்தியத்தால் வந்த
ஆச்சர்யத்தை உடைய அந்த குழவியை –
முக்தசசிசுர் வடதளே சயிதோ சிதன்வா தந்வா ஜகந்தி பிப்ருஷேச விகாசமேவ ஐசீமான்தவ
துசக்தி மத்ர்கிதவ்யாம் அவ்யாஜ த பிரதய சேகிமி ஹாவதீர்ணா -என்றார் இறே ஆழ்வான்
குழவி என்பதற்கு ஈடாக -அதனை-என்கிறது -அவனை-என்றபடி

கரிய முகல் புரை மேனி மாயனை கண்ட சுவடு உரைத்து
புரவி முகம் செய்து செந்நெல் ஓங்கி விளை கழனி புதுவை
திருவில் பொலி மறை வாணன் பட்டர் பிரான் சொன்ன மாலை பத்தும்
பரவு மனம் உடை பத்தர் உள்ளார் பரமன் அடி சேர்வார்களே -4 1-10 –

கரிய முகல் புரை மேனி மாயனை-
காள மேகம் போன்ற வடிவை உடையவனாய் -ஆச்சர்யமான குண சேஷ்டிதங்களை உடைய அவனை –

————

வானேய் வானவர் தங்கள் ஈசா மதுரைப் பிறந்த மா மாயனே என்
ஆனாய் நீ என்னைக் காக்க வேண்டும் அரங்கத்து அரவணைப் பள்ளியானே – 4-10 8-

ஸ்ரீ பரம பதத்தில் பொருந்தி வர்த்திக்கிற நித்ய முக்தருக்கு -ஸ்வரூப அனுரூபமான அடிமை கொள்ளும்
நியந்தாவானவனே -ஏய்கை -பொருந்துகை
அப்படி சர்வ ஸ்மாத் பரனாய் இருந்த வைத்து -இங்கு உள்ளாரை ஆள் கொள்ளுகைக்காக
ஸ்ரீ மதுரையில் -இதர சஜாதீயனாய் -வந்து அவதரித்த ஆச்சர்ய பூதனே –
அங்கு நியந்தாவாய் நின்று ஆள் கொள்ளும் -இங்கு நியாம்யனாய் வந்து ஆள் கொள்ளும் –
ஆள் கொள்ளத் தோன்றிய ஆயர் தம் கோ -என்றார் இறே –

———

மாயவனை மதுசூதனனை மாதவனை மறையோர்கள் ஏத்தும்
ஆயர்கள் ஏற்றினை அச்சுதனை அரங்கத்து அரவணைப் பள்ளியானே–4-10-10-

ஆச்சர்ய ரூப குண சேஷ்டிதங்களை உடையவன் -இத்தால்
விக்ரக குணமான சௌந்தர்ய சௌகுமார்யங்களாலும்
ஆத்ம குணமான -வாத்சல்ய சௌசீல்ய ஸௌலப்யாதிகளாலும்
ஆஸ்ரித ரஷண அர்த்தமான மநோஹாரி சேஷ்டிதங்களாலும்
அனுபவித்தகளான பிரேம யுக்தர்க்கு அநவரதம் மங்களா சாசனம் பண்ணும் வேண்டும் படியான
வை லஷண்யத்தை உடையவன் -என்கை-

————-

மாணிக் குறள் உருவாய மாயனை என் மனத்துள்ளே
பேணிக் கொணர்ந்து புகுத வைத்துக் கொண்டேன் -5-2-5-

இரப்பிலே தகண் ஏறி –நிரதிசய போக்யனுமாய் -தன்னுடைய தேக குணங்களாலும்
ஆத்ம குணங்களாலும் அவனை வசீகரித்த படி –
உருவாய மாயனை–மாயம் தான் ஒரு வடிவு கொண்டால் போல் இருக்கை
அழகு தான் ஒரு வடிவு கொண்டு உலாவுமாப் போலே இருக்கை
உரு -வடிவு

——————-

பனிக்கடலில் பள்ளி கோளைப் பழக விட்டு ஓடி வந்து என்
மனக்கடலில் வாழ வல்ல மாய மணாளா நம்பீ–5-4-9-

மாய மணாளா நம்பீ –
இவர் திரு உள்ளத்திலே புகுந்த பின்பு இறே -குணங்களும் -திரு மேனியில் செவ்வியும் பூர்த்தி பெற்றது

————–

மாயனை -மன்னு வட மதுரை மைந்தனை-
தூய பெருநீர் யமுனைத் துறைவனை –5-

பரம பதத்திலே -அயர்வறும் அமரரர்கள் அதிபதியாய்க் கொண்டு– தன் ஐஸ்வர்ய வ்யாவ்ருத்தி தோற்ற இருக்கும்
இருப்பை நினைத்து அது தான் வாசாம் அகோசரம் ஆகையாலே –மாயன் -என்கிறது –
கிருஷ்ண அவதாரத்தில் நீர்மை தங்களுக்கு நிலம் இல்லாமையாலே– பரமபதத்திலே அனுபவிக்கக் கோலி
அது தானும் நிலம் அல்லாமையாலே எத்திறம் -என்கிறார்கள் –
ஒரூருக்கு தன்னைக் கொடுத்த நீர்மை இறே இது–-ஒரு நாட்டுக்காக தன்னைக் கொடுத்துக் கொண்டு
இருக்கிற நீர்மை யாகையாலே ஏற்றம் உண்டே அங்குத்தைக்கு-
அன்றிக்கே
நித்ய ஸூரிகளும் நேர் நின்று பார்க்க ஒண்ணாத நிரங்குச ஐஸ்வர்யத்தை உடையவன் கிடீர்–
அவதரித்தான் என்று–அவதார சௌலப்யத்தை அனுசந்தித்து அந்த ஆச்சர்யத்தை சொல்லுவதற்கு முன்பே-
ஆழம் கால் பட்டு -எத்திறம் -என்கிறார்கள் -ஆகவுமாம் –
ஒரே சப்தத்தால் பேசலாம் படி கை வந்தபடி
தாம்பாலே பந்தித்த ஊர்–சதா பச்யந்தி- கடைக் கண் என்னும் நெடும் கயிறு கொண்டு கட்ட-

———–

மாமாயன் மாதவன் வைகுந்தன் என்றென்று
நாமம் பலவும் நவின்றேலோ ரெம்பாவாய்-9-

மா மாயன் ––
ஆச்சர்ய குண சேஷ்டிதங்களாலே–அபலைகளான பெண்களை எழுதிக் கொண்டவன் –
அத்யந்த சுலபன்-பெரிய இடையன் -ஆயன் அல்ல பெரும் தெய்வம் .-

———-

வல்லானை கொன்றானை மாற்றாரை மாற்றழிக்க
வல்லானை மாயனைப் பாடேலோ ரெம்பாவாய்-14-

மாயனைப் –
தன் கையில் அவர்கள் படுமத்தனை பெண்கள் கையில் படுமவனை
மாயனை –
எல்லையில் ஞானத்தன் ஞானம் அக்தே கொண்டு எல்லா கருமங்களையும் செய் எல்லையிலா மாயன் கண்ணன்
கண்ணன் முடித்தது ஒரு யானை ஆச்சார்யர்கள் முடித்ததோ பல யானைகள்
வாரி சுருக்கி மதக் களிற்று ஐந்தினையும் சேரி திரியாமல் –பொய்கையார் -47-ஜிதேந்த்ரியர்கள்-கலியும் கெடும்

—————

பெய்யு மா முகில் போல் வண்ணா உன்தன் பேச்சும் செய்கையும் எங்களை
மையல் ஏற்றி மயக்க உன்முகம் மாய மந்திரம் தான் கொலோ–நாச்சியார் திரு மொழி–2-4-

உன் தாழ்ந்த பேச்சுக்களும் வியாபாரங்களும் எங்களைப் பிச்சேற்றி அறிவு கெடுக்க
உன் முகம் அம்மான் பொடியோ -என்கிறார்கள்

————-

மாணியுருவாய் யுலகளந்த மாயனைக் காணில் தலை மறியும்
ஆணையால் நீர் என்னைக் காக்க வேண்டில் ஆய்ப்பாடிக்கே என்னை யுய்த்திடுமின்–12-2-

தன்னுடைமையை பெறுகைக்காக தன்னை இரப்பாளான் ஆக்கிக் கொண்டவனை

—————

மாயவன் வந்து உருக்காட்டுகின்றான்
கொந்தளமாக்கிப் பரக்கழித்துக் குறும்பு செய்வானோர் மகனைப் பெற்ற
நந்த கோபாலன் கடைத் தலைக்கே நள்ளிருட்கண் என்னை யுய்த்திடுமின்–12-3-

மச்சொடு மாளிகை ஏறி மாதர்கள் தம்மிடம் புக்கு கச்சோடு பட்டைக் கிழித்து காம்புதுகிலவை கீறி
நிச்சலும் தீமைகள் செய்பவனாய்- ஆற்றிலிருந்து விளையோடுவோர்களை சேற்றால் எறிந்து
வளை துகில் கைக் கொண்டு காற்றில் கடியனாய் ஓடி அகம் புகுவானாய்
இப்படி தீமைகள் செய்து திரிபவனாய் உள்ள மகனை

————–

ஓன்று இரண்டு தீயுமாகி ஆயனாய மாயனே
ஓன்று இரண்டு கண்ணினானும் உன்னை ஏத்த வல்லனே –-திருச்சந்த விருத்தம்-7-

தேவரீர் இதர சஜாதீயராய் அவதரித்து ரஷிக்கிற படியை ஜ்ஞானத்தாலும் சக்தியாலும்
அதிகனான ருத்ரனும் அறிய மாட்டான் -என்கிறார்

————–

சிங்கமாய தேவ தேவ தேனுலாவு மென் மலர்
மங்கை மன்னு வாழு மார்ப வாழி மேனி மாயனே –24-

கடல் போலே ஸ்ரமஹரமான திருமேனியை உடைய ஆச்சர்ய பூதனே
ஹிரண்யனுக்கு அநபிபவநீயமான அவ்வடிவு தான் ஆஸ்ரிதருக்கு ஸ்ரமஹரமான படியைச் சொல்லுகிறது –
பரம பாவநனுமாய் -நிரதிசய போக்யனுமாய் -போக்தாக்களை காத்தூட்ட வல்ல
பரிகரத்தையும் உடைய தேவரீர் -ஆஸ்ரித ரஷணத்துக்கு அநுரூபமாக திவ்ய விக்ரஹத்தை அழிய மாறி வந்து
தோற்றின இவ் வேற்றத்தை நித்ய ஸூரிகள் அறிதல் – பிராட்டி அறிதல் -ஒழிய
வேறு யார் அறிய வல்லார் என்று பின்னையும் அந்த நரசிம்ஹ வ்ருத்தாந்தத்தில் ஈடுபடுகிறார்

————–

மிடைத்த மாலி மாலிமான் விலங்கு காலனூர் புகப்
படைக்கலம் விடுத்த பல் படைத் தடக்கை மாயனே –28-

சங்கல்ப லேசத்தாலே அண்ட காரணமான ஜல சிருஷ்டி முதலான சகல ஸ்ர்ஷ்டியும் பண்ணக் கடவ நீ –
ஸ்ரஷ்டமான ஜகத்திலே ஆஸ்ரித ரஷ்ண அர்த்தமாக உன்னை அழிய மாறி அநேக
அவதாரங்களைப் பண்ணியும் -ஆஸ்ரித விரோதிகளான துர் வர்க்கத்தை திவ்ய
ஆயுதங்களாலே கை தொட்டு அழிக்கையும் – விரோதி நிரசநத்து ஈடான அநேக ஆயுதங்களை உடைத்தாய்
அவ்வாயுதங்களுக்கு ஸத்ர்சமான சுற்றுடைதான திருக்கையை உடைய ஆச்சர்ய பூதனே
ஆகிற இவ் வாச்சர்யங்களை ஒருவரும் அறிய வல்லார் இல்லை என்கிறார்-

———-

வேதமாகி வேள்வியாகி விண்ணினோடு மண்ணுமாய்
ஆதியாகி ஆயனாய மாயம் என்ன மாயமே –34-

கார்ய காரணங்கள் என்ன –-பிரமாண ப்ரமேயங்கள் என்ன – சகலமும் ஸுவாதீனமாம்படி இருக்கிற நீ –
புருஷார்த்த ருசி இல்லாதாருக்கு ருசி ஜனகனாய்க் கொண்டு – –
அதீந்த்ரியிமான இவ் விக்ரஹத்தை கோபால சஜாதீயமாக்கிக் கொண்டு ருசி இல்லாருக்கு
ருசி ஜனகனாயக் கொண்டு வந்து அவதரித்த இது என்ன ஆச்சர்யம் –-என்கிறார்

———

ஆனை காத்து மை யரிக்கண் மாதரார் திறத்து முன்
ஆனை யன்று சென்று அடர்த்த மாயம் என்ன மாயமே –40-

அநந்ய பிரயோஜனரை ரஷிக்கும் இடத்தில் நித்ய ஸூரிகளுக்கு மேல் எல்லையான பிராட்டிமாரோடே –
சம்சாரிகளுக்கு கீழான திர்யக்குகள் உடன் வாசியற -தன்னை ஒழியச் செல்லாமை ஒன்றுமே ஹேதுவாக
விரோதி நிரசன பூர்வகமாக ரஷிக்கும் ஆச்சர்யங்களை யநுபவிக்கிறார் –
சம்ஸ்லேஷ அர்த்தமாக ஒப்பித்து நிற்கிற தசையிலே அவள் சந்நிதியிலே சென்று
ரிஷபங்கள் ஏழையும் அடர்த்த ஆச்சர்யம் முன்பு செய்த செயல்களுக்கும் அவ்வருகாய் ஒன்றாய் இருந்ததீ –

———–

நச்சராவணைக் கிடந்த நாத பாத போதினில்
வைத்த சிந்தை வாங்குவித்து நீங்குவிக்க நீயினம்
மெய்த்தன் வல்லை யாதலால் அறிந்தனன் நின் மாயமே
உய்த்து நின் மயக்கினில் மயக்கல் என்னை மாயனே –85-

என்னை இப் பிரக்ர்தியோடே வைத்த போதே தேவரீர் நினைவு இன்னது என்று அறிகிலேன் –
முந்துற முன்னம் உன் ப்ரசாதத்தாலே திருவடிகளில் பிறந்த ருசியை மாற்றி –
இதர விஷய பரவணன் ஆக்காது ஒழிய வேணும் என்று பிரார்த்திக்கிறார் –
மமமாயா -என்கிறபடியே தேவரீர் இட்ட வழக்கான பிரக்ர்தியோடே நித்ய சம்ஸ்ரஷ்டனாம்படி பண்ணி –
உனக்கு பரிகரமான சப்தாதி விஷயங்களில் மூட்டி – என்னை அறிவு கெடுக்க பாராது ஒழிய வேணும் –
உபமாநம சேஷாணாம் ஸாதூநாம் -என்கிறபடியே ப்ரஹ்லாதனை எதிர் அம்பு கோக்க
பண்ண வல்லை -பிராதிகூல்யத்தில் வ்யவஸ்திதனான சிசுபாலனுக்கு சாயுஜ்ய ப்ரதனாகவும் வல்லை –
இதுவன்றோ தேவரீர் உடைய ஸ்வாதந்த்ர்யம் -என்கிறார் –

—————

பெறற்கு அரிய நின்ன பாத பத்தியான பாசனம்
பெறற்கு அரிய மாயனே யெனக்கு நல்க வேண்டுமே -100-

உன் கேவல க்ருபை ஒழிய வேறு ஒரு வழியாலே உன்னைப் பெற இருப்பார்க்கு இருப்பார்க்கு-
சித்தியாத ஆச்சர்ய பூதனே –
லோகத்திலே சாத்யங்களுக்கு எல்லாம் சாதனம் உண்டாய் இருக்க அநந்ய சாத்யனான-ஆச்சர்ய பூதனே

————-

தூயனாயும் அன்றியும் சுரும்பு உலாவு தண் துழாய் மாய –110-

வண்டுகள் அபிநிவேசிக்கும் திருத் துழாயாலே அலங்க்ர்தமாய் ஆச்சர்யமான
குண சேஷ்டிதங்களை வுடையவனே –
திர்யக்குகளுக்கும் ஸ்பர்ஹை பண்ண வேண்டும்படி இ றே போக்யதை இருப்பது –
ஒப்பனை அழகும் குண சேஷ்டிதங்களும் ஆய்த்து இவரை மேல் விழப் பண்ணிற்று

————

கட்டுண்ணப் பண்ணிய பெருமாயன்-கண்ணி–1-

நிரதிசய ஆச்சர்ய யுக்தன்இத்தால் அவாப்த சமஸ்த காமனுக்கு ஒரு குறை உண்டாய் அது தன்னை ஷூத்ரரைப் போலே
களவாகிற வழி எல்லா வழியே இழிந்து சர்வ சக்தியான தான் அது தன்னைத் தலைக் கட்ட மாட்டாதே வாயது கையதாக
அகப்பட்டுக் கட்டுண்டு – பையவே நிலையும் -என்று உடம்பு வெளுத்து நின்ற நிலை அளவும் செல்ல நினைக்கிறார்
உரலினோடு இணைந்து இருந்து ஏங்கிய எளிவு –எத்திறம் -என்றும்
பிறந்தவாறும் என்றும் -பையவே நிலையும் வந்து -என்றும்
ஆழ்வார் ஆழம் கால் பட்ட விஷயம் ஆகையால் அத்தைப் பேசுகிறார்

—————————

அலம் புரி தடக்கை யாயனே மாயா வானவர்க்கு அரசனே வானோர்
நலம் புரிந்து இறைஞ்சுன் திருவடி யடைந்தேன் நைமி சாரணி யத்துள் எந்தாய் -ஸ்ரீ பெரிய திருமொழி-1-6-2-

மாயா–இவன் ஒரு நாள் திருவடிகளில் விழுந்தால் பின்னை இவனுடைய நெடு நாள் இழவு மறக்கும்படி
முகம் கொடுக்கும் படிக்கு அடியான ஆச்சர்ய குண சேஷ்டிதங்களை உடையவனே –

———–

பற்றேல் ஒன்றுமிலேன் பாவமே செய்து பாவியானேன்
மற்றேல் ஓன்று அறியேன் மாயனே எங்கள் மாதவனே-1-9-9-

பகவத் சம்பந்தத்தை அறுத்துக் கொண்டு கை கழியப் போன வஸ்துவுக்கு பகவத் ப்ராப்திக்கு ஈடாக
சொல்லலாவதொரு ஸூஹ்ருதம் இல்லை –அது இல்லாமையாலே பாபங்களையே பண்ணி
பின்னை நிரூபிக்கும் இடத்தில் ஞான ஆனந்தாதிகளை ஒழிய பாபங்களை இட்டு நிரூபிக்கும் படி யானேன் –
ப்ராப்திக்கு ஈடான உபாய விஷய ஞானம் இல்லை –அஹமஸ்ம் யபராதாநாம் ஆலய -அகிஞ்சனன் அகதி –ப்ரார்தனா மதி சரணாகதி
இங்கனே இருந்துள்ளவர்களையும் ரஷிக்கைக்கு ஈடான ஆச்சர்ய சக்தி உக்தனே –

———-

சேயன் அணியன் என சிந்தையுள் நின்ற மாயன் -1-10-8-

நான் அபேஷியாது இருக்க என்னுடைய ஹ்ருதயத்தில் வந்து புகுந்து நித்ய வாசம் பண்ணுகிற ஆச்சர்ய பூதன் –
அடியேனை ஆட் கொண்டு அருள -இடர் நீக்கி அருள பிரார்த்தித்தார் அன்றோ என்னில்
கைங்கர்ய பிரதிபந்தகங்களைப் போக்க பிரார்த்தித்து-
அவனுக்கு இவர் நெஞ்சில் வருகை உத்தேச்யமாய் மஹிஷீ உடன் புகுந்தானே-

———–

உளம் கனிந்து இருக்கும் உன்னையே பிதற்றும் உனக்கன்றி எனக்கன்பு ஒன்றிலளால்
வளங்கனி பொழில் சூழ் மாலிருஞ்சோலை மாயனே யென்று வாய் வெருவும்-2-7-7-

இவ்வளவான பிரேமத்துக்கு அவன் கிருஷி பண்ணின படியைச் சொல்லி வாய் வெருவும் –
சம்ருத்தமான பழங்களை உடைத்தாய் பொழிலாலே சூழப்பட்ட திருமலையிலே ஆர்யர்கள் இழந்த மிலேச்ச பூமியில் உள்ளாருக்கு
முகம் கொடுத்து நிற்கிற ஆச்சர்ய குண சேஷ்டிதங்களை அனுசந்தித்து பின்னை வாசனையே உபாத்யாயராக சொல்லுமது ஒழிய
உணர்த்தியுடன் சொல்லுவது ஒரு வார்த்தையும் இல்லை –

———–

அன்னமும் மீனும் ஆமையும் அரியுமாய எம் மாயனே அருளாய்-2-7-10-

அறிவு குடி போய் நோவு பட தமக்கு அறிவு கொடுத்த அவதாரங்களை நினைக்கிறார் –
இன் தொண்டர்க்கு இன் அருள் புரிந்த உபகாரம் தாஸோஹம் என்று அறிய வைத்த அருள்

—————-

வையம் ஏழும் உண்டு ஆலிலை வைகிய மாயவன் அடியவர்க்கு
மெய்யனாகிய தெய்வ நாயகனிடம்-3-1-3-

பூமிப் பரப்பு அடங்கலும் வயிற்றிலே எடுத்து வைத்து ஒரு பவனான ஆலம் தளிரிலே
கண் வளர்ந்து அருளின ஆச்சர்ய சக்தி உக்தன் –
அகடிதகடங்களைச் செய்தும் ஆஸ்ரித ரஷணம் பண்ணுமவன்-

————-

மா வாயின் அங்கம் மதியாது கீறி மழை மா முதுகுன்று எடுத்து ஆயர் தங்கள்
கோவாய் நிரை மேய்த்து உலகுண்ட மாயன்–3-2-8-

கேசி உடைய வாயோடு கூட உடம்பை அநாயாசேன இரண்டாகக் கிழித்து இந்த்ரனால் வந்த மழையிலே
பெருத்துப் பழையதான கோவர்த்தனத்தை எடுத்து ஆயர் தலைவனாய் பசு மேய்த்து
லோகத்தை திரு வயிற்றில் வைத்த ஆச்சர்ய பூதன்-

—————

வண்டு உலவு பொழில் கொள் நாங்கை மன்னு மாயன் என்று என்று ஓதி
பண்டு போல் அன்று என் மடந்தை பார்த்தன் பள்ளி பாடுவாளே –4-8-3-

வண்டுகள் சஞ்சரிக்கும்
அவதாரங்கள் போல் தீர்த்தம் பிரசாதியாதே நித்ய ஸந்நிஹிதனாய் அருளுபவன் அன்றோ-

———

அரியாய் மடியிடை வைத்து மார்வை முன் கீண்ட மாயனார் மன்னிய கோயில்-4-10-8-

பிராட்டி போல்வாரை ஏறிட்டுக் கொள்ளக் கடவ மடியிலே துஷ் ப்ரக்ருதியான ஹிரண்யனை ஏறிட்டு
ஆஸ்ரித வ்யாமோஹத்துக்கு அவதி இல்லாதவர் நித்ய வாஸம் பண்ணுகிற தேசம் –

————

மறவாதே எப்பொழுதும் மாயவனே மாதவனே என்கின்றாளால்–5-5-8-

மாயவனே-ஆசர்ய குண சேஷ்டிதங்களை உடையவனே

————–

வக்கரன் வாய் முன் கீண்ட மாயனே என்று வானோர்
புக்கு அரண் தந்து அருளாய் என்ன–5-9-5-

தண்டவக்கரன்-வாயை முன் காலத்தில் கிழித்துப் புகட்ட ஆச்சர்ய பூதனே என்று
வானோர்-புக்கு அரண் தந்து அருளாய் என்ன–தேவதைகள் திரண்டு வந்து -ரக்ஷிக்க பிரார்த்திக்க –

————-

தாமத் துளப நீண் முடி மாயன் தான் நின்ற
நாமத் திரள் மா மாளிகை சூழ்ந்த நறையூர் -6-5-10-

திருத் துழாய் மாலையாலே அலங்க்ருதமாய் ஆதி ராஜ்ய ஸூசகமான திரு அபிஷேகத்தை உடையனாய்
ஆச்சர்யமான குண சேஷ்டிதங்களை உடையவனானவன் வந்து வர்த்திக்கிற தேசம் –

—————-

மை விரியும் மணி வரை போல் மாயவனே என்று என்றும் வண்டார் நீலம்
செய் விரியும் தண் சேறை எம்பெருமான் திருவடி-7-4-7-

அஞ்சன கிரி போலே இருக்கிற வடிவை உடைய ஆச்சர்ய பூதனே -என்றும் –

——————-

சேயோங்கு தண் திருமாலிரும் சோலை யுறையும்
மாயா வெனக்கு உரையாய் இது மறை நான்கினுளாயோ-7-9-7-

தூரத்துக்கு வாசகமாய் இருக்கையாலே
மிகவும் ஓங்கின திருமலையிலே நிற்கிற ஆச்சர்ய பூதனை –

————-

மைந் நிறக் கடலை கடல் வண்ணனை மாலை ஆலிலைப் பள்ளி கொள் மாயனை-7-10-2-

அகடிதகடநா சாமர்த்தியத்தை உடையவனை –ஒரு சிறு வடிவாலே சகல லோகங்களையும் அடக்கி
ஒரு பவனான ஆலந்தளிரிலே கண் வளர்ந்து அருளின ஆச்சர்ய பூதனை –

—————-

தெள்ளியார் வணங்கப் படும் தேவனை மாயனை மதிள் கோவலிடைக் கழி மைந்தனை-7-10-4-

ஆச்சர்ய பூதனை –

————–

ஆலிலைப் பள்ளி கொள்ளும் ஆயர் கொல் மாயம் அறிய மாட்டேன்-9-2-9-

மௌக்த்யத்தாலே ஒருவராலும் எழுப்ப ஒண்ணாத படி ஒரு பவனான ஆலந்தளிரிலே பள்ளி கொள்கிற
ஆச்சர்ய பூதன் என்று தோற்றும்படி இரா நின்றார் –
கண்டவாறே இவருடைய அகடிதகட நா சாமர்த்தியம் எனக்குத் தோற்றா நின்றது –

————–

வள்ளல் மாயன் மணி வண்ணன் எம்மான் மருவும் இடம்—-புல்லாணியே–9-3-6-

மாயன் –
இப்போது முறை கெட்டுத் தான் இருந்த இடத்தே செல்ல வேண்டும்படி
அப்போது அப்படி பரிமாறினவன்-

————-

எங்கானும் ஈது ஒப்பதோர் மாயமுண்டே நர நாரணனாய் யுலகத் தற நூல்
சிங்காமை விரித்தவன் எம்பெருமான்–10-6-1-

எங்கேனும் ஓர் இடத்திலே தான் இத்தோடு ஒத்து இருப்பதோர் ஆச்சர்யம் உண்டோ –
இப்படி பட்ட ஆச்சர்யம் தான் என் என்னில் –
நர நாரணனாய் யுலகத் தற நூல் சிங்காமை விரித்தவன் –
நர நாராயண ரூபியாய்க் கொண்டு லோகத்திலே அற நூல் உண்டு –
ஹிதானுசாசனம் பண்ணப் போந்த வேதம் –அது சிங்காதபடியாக-அது சங்குசிதம் ஆகாமே
உபதேசத்தாலும் அனுஷ்டானத்தாலுமாக விஸ்த்ருதமாம் படி பண்ணினான் –

——————

ஒரு பூத வடிவு கொண்டு உன் மகன் இன்று நங்காய்
மாயனதனை எல்லாம் முற்ற வாரி வளைத்துண்டு இருந்தான் போலும் –10-7-7-

அத்தை அடங்கலும் கோவர்த்தநோச்மி-என்று தான் அமுது செய்த ஆச்சர்ய பூதன் –
அத்தை அடங்கலும் அமுது செய்தானாய் அல்லாதாரைப் போலே இருந்தான் ஆயிற்று –

————

அன்று பாரதத்து ஐவர் தூதனாய்ச் சென்ற மாயனைச் செங்கண் மாலினை–11-1-10-

புண்டரீ காஷனான சர்வேஸ்வரனாய்-தன்னை ஒழிந்ததுக்கு அடங்கலும் தான் நியாமகனாய் இருந்து
வைத்துப் பாண்டவர்கள் நோவு படுகிற அன்று பாரத சமரத்திலே -இன்னார் தூதன் -என்னும்படி
தன்னைத் தாழ விட்டு தூதனாய் நின்ற ஆச்சர்யத்தை யாயிற்று கவி பாடிற்று –

——————-

துயக்கறு மதியில் நல் ஞானத்துள் அமரரைத் துயக்கும்
மயக்குடை மாயைகள் வானிலும் பெரியன வல்லன்–1-3-10-

மனம் திரிவு -அறிவு கெடும்படி தெரியாமையைப் பண்ணக் கடவதான குண சேஷ்டிதங்களை
கூடின அவதாரங்கள் -மாயைகள் – ஆகாசத்தைப் பரிச்சேதிக்கிலும் பரிச்சேதிக்கப் போகாது
விண்ணுளார் பெருமான் அடிமை செய்வாரையும் -அறும்-அவனுடைய ஆச்சர்யங்கள் நம்மால்
பரிச்சேதிக்கப் போமோ -அது கிடக்கிடீர் –
அவன் அனுக்ரஹத்தாலே காட்டின வடிவழகை அனுபவிப்போம் நாம் என்கிறார்
நன்கு அனுபவித்து உள்ளம் கலங்கி போகும் ஆனந்த மயக்கம் இது

————–

நினைந்த வெல்லாப் பொருள்கட்கும் வித்தாய் முதலில் சிதையாமே
மனம் செய் ஞானத்து உன் பெருமை மாசூணாதோ மாயோனே –1-5-2-

மாயோனே –– ப்ரஹ்மாதிகளையும் ஷூத்ர மனுஷ்ய ஸ்தானத்தில் ஆக்க வல்ல உன்னுடைய ஆச்சர்யமான
வைலஷண்யம் இருந்த படி என் – பிறர் உடைய அநதிகாரம் சொல்வதில் நோக்கு இல்லை –
ஸுவ அநவதிகாரம் சொல்வதிலே நோக்கு –

————-

மண் தான் சோர்ந்தது உண்டேலும் மனிசர்க்காகும் பீர் சிறிதும்
அண்டா வண்ணம் மண் கரைய நெய்யூண் மருந்தோ மாயோனே –1-5-8-

மாயா -இச்சா ரூபா ஞானம் என்றபடி –
மாயா வயுனம் ஜ்ஞானம் -என்கிறபடியே இச்சா பர்யாயமாய் இருக்கிற ஜ்ஞானத்தாலே புக்கு
உண்டாய் வெண்ணெய் –அது செய்யும் இடத்தில் சக்கரவர்த்தி திரு மகனாய்ப் புக்கு –
வெண்ணெய் அமுது செய்ய -என்றால் கொடார்கள் இறே
மாயோனே0ஆஸ்ரித ஸ்பர்சம் உள்ள த்ரவ்யத்தால் அல்லது தாரணம் இல்லாத படியான
ஆஸ்ரித வ்யாமோஹத்தாலே செய்தாய் அத்தனை அன்றோ –

——————

தூய குழவியாய் விடப்பால் வமுதா வமுது செய்திட்ட
மாயன் வானோர் தனித்தலைவன் மலராள் மைந்தன்-1-5-9-

விஷம் அமிர்தமாம் படி அமுது செய்து-தன்னை காப்பாற்றி – தன்னைத் தந்து நம்மை உண்டாக்கின ஆச்சர்ய பூதன் –
புனல் தரு புணர்ச்சி பூ தரு புணர்ச்சி களிறு தரு புணர்ச்சி –தன்னைக் காத்து –
அதனால் தங்களை சமர்ப்பிப்பார்களே ஆழ்வார்கள்-சத்தையை உண்டாக்கிய ஆச்சர்ய பூதன்
எனக்கும் அல்ல -பிறர்க்கும் அல்ல –அவனுக்கே -என்று அவள் அனந்யார்ஹம் ஆக்குகையாலே அமிர்தம் ஆயிற்று –
இதனாலே ஆத்மாவின் வினைகளும் கழியுமே-பூதனையுடைய விஷம் அமிர்தமாம் படி அமுது செய்தவன்

—————

ஆயர் கொழுந்தாய் அவரால் படை யுண்ணும் மாயப்பிரானை என் மாணிக்கச் சோதியை
தூய வமுதைப் பருகிப் பருகி என் மாயப் பிறவி மயர்வு அறுத்தேனே–1-7-3-

மாயப்பிரானை
அவாப்த சமஸ்த காமனான சர்வேஸ்வரன்
தனக்கு ஒரு குறை உண்டாய் வந்து திருவவதரித்து
ஆஸ்ரித ஸ்பர்சம் உள்ள த்ரவ்யத்தால் அல்லது தரியாதானாய் -அசந்நேவ-ஆவேனே என்று பரம சத்வம் எண்ணுவதே –
அது தான் நேர் கொடு நேர் கிடையாமையாலே களவு காணப் புக்கு தலைக் கட்ட மாட்டாதே வாயது கையதாக
அகப்பட்டுக் கட்டுண்டு அடியுண்டு நிற்கும் நிலையை அனுசந்தித்து –
ஈட்டிய வெண்ணெய் தொடு உண்ணப் போந்து –மாயப் பிரானை –என்கிறார் –

—————

மராமரம் எய்த மாயவன் என்னுள் இரான் எனில் பின்னை யான் ஒட்டுவேனோ –1-7-6-

———-

யாலிலைச் சேர்ந்தவன் எம்மான்
கடல் மலி மாயப் பெருமான் கண்ணன் என் ஒக்கலையானே –1-9-4-

கடல் மலி மாயப் பெருமான்
திருப் பாற் கடலிலே குறைவற வந்து வர்த்திப்பானாய் -ஆச்சர்யமான சேஷ்டிதங்களை உடைய சர்வேஸ்வரன்
அன்றிக்கே
கடலில் காட்டில் மிக்க ஆச்சர்யத்தை யுடைய சர்வேஸ்வரன் -என்றுமாம்

———–

நக்க பிரானோடு அயனும் இந்திரனும் முதலாக
ஓக்கவும் தோற்றிய வீசன் மாயன் என் நெஞ்சின் உளானே –1-9-5-

ஸ்ருஷ்டமான ஜகத்திலே அனுபிரவேசம் முதலான ஆச்சர்யத்தை உடையவன் –
சர்வ சரீரியாய் இருக்கிற சர்வேஸ்வரன்

——————

மாயன் என் நெஞ்சினுள்ளான் மற்றும் யவர்க்குமதுவே-1-9-6-

மாயன் என் நெஞ்சினுள்ளான் –
இது என்ன பெறாப் பேறு-ஆச்சர்யமான குண சேஷ்டிதங்களை உடையவன் –
(பூர்வ உத்தர ஆதி -அனுவாத -தர்சநாத் -மாயனில் முடித்து இதிலும் தொடங்கி –
நெஞ்சில் உள்ளது பெறாப் பேறு என்றபடி )-என்னுடைய ஹ்ருதயஸ்தனானான்
இது என்ன சேராச் சேர்த்தி-மற்றும் ஆரேனும் நான் பெற்ற பேறு பெற்றார் உண்டோ

———–

ஒத்தார் மிக்கார் இலையாய மா மாயா–2-3-2-

என்னை இப்படி விஷயீ கரித்த நீ தான் ஒரு குறைவாளனாய்ச் செய்தாயோ
ஸ்ரீ யபதிக்கும் தன்னால் கழிக்க ஒண்ணாத படி இருப்பதொரு தாரித்ர்யம் உண்டு
(கீழே ஏக ரசமாய் கலந்தவனை நெஞ்சிலே நினைத்து -அவன் எவ்விடத்தான் நாம் யார்
என்று நினைத்து அருளிச் செய்கிறார் )
ந தத் சமச்சாப்யாதி கச்ச த்ருச்யதே –என்கிறபடியே சமாதிக தரித்ரனாய் இருக்கும்
இது என்ன ஆச்சர்யம் தான் –

————

துளிக்கின்ற வான்நிலம் சுடர் ஆழி சங்கேந்தி
அளிக்கின்ற மாயப்பிரான் அடியார்கள் குழாங்களையே -2-3-10-

பரம பதத்தில் ஆபரணமாகக் காட்சி தரும்-இங்கு ஆயுதமாய் இறே இருப்பது
இப்படி ரஷிக்கிறவனுடைய அந்த ரஷணத்தில் தோற்று இருப்பாராய்–அவன் தன்னோடு ஒக்க ப்ராப்யருமாய்
பகவத் குணங்களுக்கு தேசிகராய் இருப்பாருமாய் -போதயந்த பரஸ்பரத்துக்கு துணையாய் இருக்கிறவர்களுடைய குழாங்கள்
கலியர் -கலவரிசிச் சோறு உண்ண-என்னுமா போலே -அத்திரள்களிலே போய்ப் புகப் பெறுவது எப்போதோ -என்கிறார் –
அடியார்கள் குழாங்களையே-இரண்டிலும் பன்மை -அத்திரள்களிலே

————

வலம் செய்து வைகல் வலம் கழியாதே
வலம் செய்யும் ஆய மாயவன் கோயில்–2-10-8-

தன்னையும் கொடுத்து தன்னை தன்னை அனுபவிக்கைக்கு ஈடான சக்தியையும் கொடுக்கும்
ஆச்சர்ய பூதனான கிருஷ்ணன் வர்த்திக்கிற தேசம்

—————

அண்ணல் மாயன் அணி கொள் செந் தாமரைக்
கண்ணன் செங்கனி வாய்க்கரு மாணிக்கம்-3-3-3-

அழகு சீலம் முதலியவைகளால் ஆச்சரியங்களையுடையவன்.
‘அவற்றில் ஓர் அம்மான் பொடி-அம்மான்’ -அப்படியே, ஆச்சரியமாக
அணிகொள் செந்தாமரைக் கண்ணன்-முதலுறவு செய்யுங் கண்களைச் சொல்லுகிறது.-தூது செய் கண்கள் –
வேறே ஆபரணம் வேண்டாத படி தாமரையை வென்ற திருக் கண்கள்

———–

கண்ணனை மாயன் றன்னைக் கடல் கடைந்து அமுதம் கொண்ட
அண்ணலை அச்சு தன்னை அனந்தனை–3-4-9-

கண்ணனை மாயன் தன்னை –
‘எத்திறம்!’ என்ன வேண்டும்படியான குணங்களையும் செயல்களையுமுடையவனை.

——-

வைம்மின் நும் மனத்து என்று யான் உரைக்கின்ற மாயவன் சீர்மையை
எம்மனோர்கள் உரைப்பது என்?-3-6-4-

உம்முடைய மனத்திலே வையுங்கோள் என்று நான் சொல்லுகின்ற ஆச்சரியமான அழகு குணம் செயல்களை
யுடையனானவனுடைய சீலத்தன்மையை.
அன்றியே,
‘மாயவன் சீர்மை’ என்றதனால், ‘அதிகாரி புருஷர்களான பிரமன் சிவன் முதலாயினார்கள் எல்லாம் வந்து பற்றும்படியாக
அன்றோ அவனுடைய பெருமை’ என்று, பற்றுவதற்கு உறுப்பாக அவனுடைய பரத்துவத்தைச் சொல்லிற்றாகவுமாம்.

—————–

பொரு சிறைப் புள்ளைக் கடாவிய மாயனை ஆயனைப் பொன் சக்கரத்து
அரியினை அச்சுதனைப் பற்றி யான் இறையேனும் இடர் இலனே.–3-10-4-

பகைவர்கள் மேலே பொருகிற சிறகுகளையுடைய பெரிய திருவடியைக் கருத்து அறிந்து
நடத்த வல்ல ஆச்சரியத்தையுடையவனை.
இங்கு ஆச்சரியமாவது, வாணனுடைய கரத்தைக் கழித்து, அவனை இறையிலி செய்து,
நாட்டுக்குத் தானே நின்று இறையான ஆச்சரியம். ‘வாணன் ஆயிரம் கரம் கழித்த ஆதி மால்’ அன்றோ?

——————

துயரம் இல் சீர்க் கண்ணன் மாயன் புகழ் துற்ற யான் ஓர் துன்பம் இலனே.–3-10-6-

மாயன்– ஆச்சரியமான குணங்களையும் செயல்களையும் உடையவன்.

————-

மன்பல் உயிர்களும் ஆகிப் பலபல மாய மயக்குகளால்
இன்புறும் இவ் விளையாட்டுடையானைப் பெற்று ஏதும் அல்லல் இலனே.–3-10-7-

கணக்கு இல்லாததான பிரகிருதியின் விகாரமுகத்தால் உண்டான மக்களுடைய மதிமயக்கங்களாலே
பிரீதிக்கு இடமான விளையாட்டுகளை உடையவனைப் பெற்று.
‘நாம் ஒன்றை நினைத்துச் செய்ய, இவை ஒன்றைச் சூழ்த்துக்கொண்ட படி கண்டாயே!’ என்று பிராட்டி
முகத்தைப் பார்த்துப் புன்முறுவல் செய்ய, ‘அது கோல் விழுக்காட்டாலே லீலா ரசமாக முடியும்’ என்றபடி.

——–

எல்லை இல் மாயனைக் கண்ணனைத் தாள் பற்றி யான் ஓர் துக்கம் இலனே.–3-10-8-

நினைவின் உருவமான ஞானத்தாலே படைத்தல் முதலிய காரியங்களைச் செய்ய வல்ல
ஆச்சரியமான சத்திகளோடு கூடியவனை.

————-

மாய்த்தல் எண்ணி ‘வாய்முலை தந்த மாயப் பேய் உயிர்
மாய்த்த ஆய மாயனே! வாமனனே! மாதவா!-4-3-4-

ஆய மாயனே’ என்பதனை ‘மாய ஆயனே’ எனப் பிரித்துக் கூட்டுக. ஆயன் – கிருஷ்ணன்
ஆச்சரியமான ஆற்றலையுடைய ஆயனே!
இவனும் பிள்ளையாயே முலையுண்டான்; அவளும் தாயாய் முலை கொடுத்தாள்;
பொருளின் தன்மையாலே முடிந்தாள் இத்தனை.

————

குரை கழல் கை கூப்புவார்கள் கூட நின்ற மாயனே!–4-3-7-

‘உன் திருவடிகளிலே கைகூப்பி வணங்கினவர்கள் உன்னைக் கூட நின்ற மாயனே’ என்னுதல்.
அன்றிக்கே, ‘கைகூப்புவார்கள் குரை கழல்கள் கூட நின்ற மாயனே’ என்று கொண்டு கூட்டி,
‘உன்னைக் கைகூப்புவார்கள் குரைகழல்கள் கூட நின்ற மாயனே’ என்னுதல்.
திருவடிதான் அஞ்சலிக்கு விஷயமுமாய் அஞ்சலியினாலே சாதிக்கப்படுகின்ற பொருளுமாய் அன்றோ இருப்பது?
மாயனே –
‘ஓர் அஞ்சலி மாத்திரத்தாலே உன்னை அடையலாம்படி இருப்பதே! இது என்ன ஆச்சரியந்தான்!’ என்கிறார்.

———–

வாய்த்த குழல் ஓசை கேட்கில், ‘மாயவன்’ என்றுமை யாக்கும்;–4-4-6-

பொருளின் தன்மை அறிந்தவர்கள், பொருளின் தன்மை அறியாதவர்கள்’ என்று வாசி இன்றிக்கே எல்லாரையும் ஒக்க
ஈடுபடுத்தும் குழலின் நல்லிசை வந்து செவிப்படில் கிருஷ்ணன் என்று மோஹிப்பாள்;
‘நுடங்கு கேள்வி இசை’ என்னப்படுகின்றவன் அன்றோ அவன்?
அன்றிக்கே, ‘பகல் எல்லாம் பசுக்களின் பின்னே போனேன்; மாதா பிதாக்களுக்குப் பரதந்திரன் ஆனேன்; பிரிந்தேன் ஆற்றேன்,
‘ஒரு பகல் ஆயிரம் ஊழி’ என்பன போலே சொல்லிச் சமாதானம் பண்ணிக்கொண்டு வந்து தோற்றுமவன் என்று,
அவன் குழலிலே வைத்துச் சொல்லும் தாழ்ந்த சொற்களை நினைத்து மோஹிக்கும் என்னுதல்.

————

போர்ப்பாகு தான் செய்து அன்று ஐவரை வெல்வித்த மாயப்போர்த்
தேர்ப் பாகனார்க்கு இவள் சிந்தை துழாஅய்த் திசைக்கின்றதே.–4-6-1-

மாயம் போர் –
ஆச்சரியமான போர்;
அன்றிக்கே, ‘
வஞ்சனையுடைய போர்’ என்னுதல். பகலை இரவாக்குவது, ‘ஆயுதம் எடேன்’ என்று ஆயுதம் எடுப்பது ஆனவை
இத்தலையிலும் உண்டு; மஹாரதர் பலர் கூடி ஒருவனான அபிமன்யுவைக் கொன்றது
தொடக்கமானது அத்தலையிலும் உண்டு; இவற்றைச் சொன்னபடி.

———

மதுவார் துழாய் முடி மாயப்பிரான் கழல் வாழ்த்தினால்
அதுவே இவள் உற்ற நோய்க்கும் அரு மருந்தாகுமே.–4-6-3-

அழகு சீலம் முதலியவைகளால் ஆச்சரியத்தை யுடையனாய், அந்த அழகு முதலானவற்றை
அடியார்களுக்காக ஆக்கி வைக்கும் உபகாரகன்

————–

உணங்கல் கெடக் கழுதை உதடு ஆட்டம் கண்டு என் பயன்?
வணங்கீர்கள் மாயப் பிரான் தமர் வேதம் வல்லாரையே.–4-6-7-

ஆச்சரியமான குணங்களையும் செயல்களையுமுடையவனுடைய குணங்களிலே
ஈடுபட்டிருக்கும் ஸ்ரீ வைஷ்ணவர்களை.

————–

பரம் புருடன் நெடு மாயன் கவராத நிறையினால் குறை யிலமே.–4-8-3-

என் மடியில் சுவடு அறிந்த பின்பு படுக்கையில் பொருந்தி அறியாதவன்.
மிக்க வியாமோகத்தையுடையவன்-மடி – வயிறு. சுவடு – இனிமை. –
கண்ணன் என் ஒக்கலையானே’ –திருவாய். 1. 9 : 4

——-

உள்ளன மற்று உளவா புறமே சில மாயம் சொல்லி
வள்ளல் மணி வண்ணனே என்று என்றே –5-1-3-

புறமே சில மாயம் சொல்லி
புறப் பூச்சாக சில பொய்களைச் சொல்லி
இத்தாலே கூத்துக்களைச் சொல்ல -என்ற இடத்தைச் சொல்லிற்று

————

வைகுந்தன் பூதங்களேயாய் மாயத்தினால் எங்கும் மன்னி–5-2-5-

மாயத்தினால் எங்கும் மன்னி-
“மாயா வயுநம் ஞானம்” என்கிறபடியே, இச்சை என்ற பொருளைக் குறிக்கிற ஞானத்தாலே.
இச்சையாலே எங்கும் புகுந்திருந்து.

———-

கலியுகம் ஒன்றும் இன்றிக்கே தன்னடியார்க்கு அருள் செய்யும்
மலியும் சுடரொளி மூர்த்தி மாயப் பிரான் கண்ணன் -5-2-11-

ஆச்சரியமான குணங்களையும் செயல்களையுமுடைய கண்ணனை ஆயிற்றுக் கவி பாடிற்று.

————-

உற்றாரிலி மாயன் வந்து ஏறக் கொலோ?-5-6-7-

இற்றைக்கு முன்பு தம் முயற்சியால் கிட்டினவர்கள் ஒருவரும் இல்லாதபடி இருக்கிற
ஆச்சரியத்தையுடைய ஸ்ரீ சர்வேச்வரன் வந்து ஆவேசித்தானோ?
(அடையக் கொலோ இல்லையே -அவன் அனுக்ரஹம் பேற்றுக்கு உபாயம் என்றதாயிற்று )

————

மாறு சேர் படை நூற்றுவர் மங்க ஓர் ஐவர்க்காயன்று மாயப் போர் பண்ணி–5-7-4-

ஆச்சரியமான போரைச் செய்து.
அன்றிக்கே,
வஞ்சகமான போரைச் செய்து என்னுதல். என்றது,
பகலை இரவாக்கியும்,-ஆயுதம் எடேன்’ என்று ஆயுதம் எடுத்தும்,
பகைவர்களுடைய உயிர்நிலையைக் காட்டிக் கொடுத்தும் செய்தமையைத் தெரிவித்தபடி.-
மாயப் போர் தேர்ப் பாகு-

————–

என் கள்ள மாயவனே! கருமாணிக்கச் சுடரே!–5-7-9-

ஒருவர்க்கும் தெரியாத ஆச்சரியமான செயல்களையுடையையாய், அவை எல்லாம்
எனக்குத் தெரியும்படி செய்து,என்னை அகப்படுத்திக் கொண்டவனே! –
மற்றவர்க்கு கள்ளன் –மாயவன் -எனக்கு கள்ள மாயவன்

————

பிறந்த வாறும் வளர்ந்த வாறும் பெரிய பாரதம் கை செய்து ஐவர்க்குத்
திறங்கள் காட்டி யிட்டுச் செய்து போன மாயங்களும்–5-10-1-

அடியார்களைக் காப்பாற்றுவதற்காக வந்து பிறந்து அவர்களுடைய
ஆபத்துக்களைப் போக்கி உபகரித்தால், ‘இது நமக்காகச் செய்தானன்றோ’ என்று இருக்கை யன்றிக்கே,
“க்ருத்வா பாராவதரணம் ப்ருதிவ்யா: ப்ருது லோசந: மோஹியித்வா ஜகத் ஸர்வம் கத:ஸ்வம் ஸ்தாநமுத்தமம்”-என்பது, பாரதம்.
இவன் தன்னோடே எதிரிடும் படியான சம்சாரத்திலே இராமல், ஓரவசரத்திலே இங்கு நின்றும்
போன ஆச்சரியமான செயல்களும். என்றது,
“நீண்ட கண்களையுடைய ஸ்ரீ கிருஷ்ணன், பூமியின் பாரத்தை நீக்கி உலகத்தை யெல்லாம் மோஹிக்கச் செய்து
மேலான இடமான தன் பரமபதத்தை அடைந்தார்” என்று, வந்து திருவவதாரம் செய்து,
அநுகூலர் காரியங்கள் அடையத் தலைக்கட்டி, பிரதிகூலரை யடைய முட்கோலுக்கு இரையாக்கி,
அனுகூலரை யடையக் கண்களாலே விழவிட்டு, இரு திறத்தாரையும் நோவு படுத்தி,
இங்கு நின்றும் போய்த் தப்பப் பெறுவதே! என்கிறது.
“ஸ்வம் ஸ்தாநம் உத்தமம் – தன்னுடைய உத்தமமான ஸ்தானத்தை” என்கிறபடியே,
இங்குள்ளாரடங்கலும் எதிரம்பு கோக்குமாறு போலே யன்றோ அங்குள்ளாரடங்கலும் எதிர் ஏற்கப் போனபடி.

————-

ஒன்றலா உருவாய் அருவாய நின் மாயங்கள்
நின்று நின்று நினைகின்றேன் உனை எங்ஙனம் நினைகிற்பன்?–5-10-6-

கண்களால் பார்க்க முடியாமலிருக்கிற உன்னுடைய ஆச்சரியமான செயல்களை.

———-

கடிய மாயன் தனைக் கண்ணனை நெடுமாலைக் கண்டு
கொடிய வல்வினையேன் திறம் கூறுமின்; வேறு கொண்டே.–6-1-9-

அடியார்கட்கு விரோதிகளை அழியச் செய்யுமிடத்தில் கண் பாராத ஆச்சரியத்தை யுடையவனை.
அடியார்கட்குத் தான் கையாளாக நின்று தன்னைக் கொடுக்குமவனை.
இத்தனையும் செய்தாலும் ‘ஒன்றும் செய்யப் பெற்றிலோம்’ என்னும் வியாமோகத்தை யுடையவனை.
தன்னைப் பிரிந்தார் படும் நோவறியாத கொடுமையை யுடையவனை.
எளிமை-காதா சித்தம்- ஒரு கால விசேஷத்தில் உள்ளது, முதன்மையே கண்டீர் பெருத்திருப்பது
இனி, எளியனானதுவும் வேண்டிச் செய்தான் அல்லன், இத்தலையை நலிகைக்காகச் செய்த
செயல் கண்டீர் என்று அருளிச் செய்வர் பட்டர்.

—————-

ஆலி னீளிலை ஏழுலகு முண்டு அன்று நீ கிடந்தாய்; உன் மாயங்கள்
மேலை வானவரும் அறியார்; இனி எம் பரமே?–6-2-4-

உன்னுடைய வஞ்சனை பொருந்திய காரியங்களை, உண்டாக்கப்பட்ட இந்திரன் முதலானோர்
அன்றிக்கே நித்திய ஸூரிகளும் அறியார்கள்.
அறியாமைக்கு அவர்களும் ஒத்திருக்கச் செய்தே, உகந்தாரைக் காற்கடைக் கொள்ளுதலைச் சொல்லும்
இடமாகையாலே நித்திய ஸூரிகளை எடுத்துக் காட்டாகச் சொல்லுகிறார்கள்
“சூட்டு நன் மாலைகள் தூயன ஏந்தி”-திருவிருத்.செய். 21.-என்று கொண்டு அவர்கள் சமாராதனத்துக்கு
வேண்டுவன கொண்டு நிற்க ஈட்டிய வெண்ணெய் தொடு உண்ணப் போந்தான் அன்றோ.
அது தன்னையும் விட்டு அன்றோ அடல் ஆயர் தம் கொம்பினுக்குக் கோட்டிடை ஆடினான்.
பழையாரை எல்லாம் காற்கடைக் கொள்ளுகிற இடமாய் இருக்கிறதன்றோ.
நவப் பிரியைகளை விரும்புவாரைப் போலே காணும்.

————–

வாசப் பூங்குழல் பின்னை தோள்கள் மணந்ததும் மற்றும் பல
மாயக் கோலப் பிரான் தன் செய்கை நினைந்து மனம் குழைந்து-6-4-2-

நப்பின்னைப் பிராட்டியோடே கலந்த ஒற்று மஞ்சளும் தானுமான மிக்க
ஆச்சரியமான ஒப்பனை யுடைய உபகாரகன்.
அன்றிக்கே,
நப்பின்னைப் பிராட்டியோடு கலந்தாற் போலே,
அல்லாத பிராட்டிமார் “கொங்கை மேல் குங்குமத்தின் குழம்பு அழியப் புகுந்து ஒரு நாள்,
தங்கு மேல் என் ஆவி தங்கும்” –நாய்ச்சியார் திருமொழி, 8 : 7.என்று இருக்குமவர்களுடைய
திரு முலைத் தடத்தில் குங்குமக் குழம்பும் கோயிற் சாந்துமாய் நின்ற அழகினைச் சொல்லவுமாம்.
தன் செய்கை நினைந்து மனம் குழைந்து நேயத்தோடு கழிந்த போது –
அவன் செயல்களை நினைத்தவாறே நெஞ்சு தன் வசம் இன்றி அழியும்படி.
“நினை தொறும், நெஞ்சு இடிந்துகும்” –. 9. 6 : 2.என்றே அன்றோ இருப்பது.

———–

அகல் கொள் வைய மளந்த மாயன் என்னப்பன் தன் மாயங்களே
பகலிராப் பரவப் பெற்றேன் எனக்கென்ன மனப் பரிப்பே.–6-4-6-

பரப்பை யுடைத்தான பூமியடங்கலும் வருத்தம் இன்றி வளர்ந்து அளந்த ஆச்சரியத்தை யுடையனான
உபகாரகனுடைய ஆச்சரியமான செயல்களையே.

—————-

புனத் துழாய் முடி மாலை மார்பன் என்னப்பன் தன் மாயங்களே
நினைக்கும் நெஞ்சுடையேன் எனக்கினியார் நிகர் நீணிலத்தே.–6-4-7-

அவனுடைய ஆச்சரியமான செயல்களையே அநுசந்திக்கும் நெஞ்சை யுடையேன்.

——————

மாணியாய் நிலம் கொண்ட மாயன் என்னப்பன் தன் மாயங்களே
காணும் நெஞ்சுடையேன் எனக்கினி என்ன கலக்க முண்டே?–6-4-8-

‘திரு உலகு அளக்க’ என்று ஒரு வியாஜத்தை இட்டு அளந்து கொண்டது தம்மை என்று இருக்கிறார்.
மநோ வாக் காயங்கள் -சிந்தை சொல் செயல் மூன்றையும் கொண்டானே –

—————

மண் மிசைப் பெரும்பாரம் நீங்க ஓர் பாரத மா பெரும் போர்
பண்ணி மாயங்கள் செய்து சேனையைப் பாழ்பட நூற் றிட்டுப் போய்–6-4-10-

பகலை இரவாக்குவது, ‘ஆயுதம் எடேன்’ என்று ஆயுதம் எடுப்பது,
எதிரிகளுடைய மாமத்தைக் காட்டிக் கொடுப்பது ஆனவை தொடக்கமானவற்றைச் செய்து.

————

சாயக் குருந்தம் ஒசித்த தமியற்கு மாயச் சகடம் உதைத்த மணாளற்கு–6-6-8-

வஞ்சனை பொருந்திய சகடம் என்னுதல்;
“தளர்ந்தும் முறிந்தும் சகட அசுரர் உடல் வேறாய் பிளந்து வீய” என்கிறபடியே,
சகடம் உருமாயும்படி என்னுதல்.

——

மாண்பமை கோலத்து எம் மாயக் குறளற்கு
சேண்சுடர்க் குன்றன்ன செஞ்சுடர் மூர்த்திக்கு–6-6-9-

————-

பொற்பமை நீண்முடிப் பூந்தண் துழாயற்கு
மற்பொரு தோளுடை மாயப் பிரானுக்கு
நிற்பன பல்லுருவாய் நிற்கு மாயற்கு என்
கற்புடை யாட்டி இழந்தது கட்டே.–6-6-10-

வந்து அவதரித்து மற்பொரு தோளையுடையனாயிருக்கை.
சாத்தின சாந்து அழியாதபடி மல் பொருத ஆச்சரியத்தையுடையவனாதலின் ‘மாயப் பிரான்’ என்கிறாள்.
சாவத் தகர்த்த சாந்து அணி தோளன் – பெரியாழ்வார் திருமொழி, 4. 2 : 6.-அன்றோ.
ஸ்ரீ மதுரையிற் பெண்களுக்கு அழகினை உபகரித்தவனாதலின் ‘பிரான்’ என்கிறாள்.
அன்றிக்கே,
மற்றும் ஆச்சரியமான உபகாரங்களைச் செய்தவனுக்கு என்றுமாம்.

நிற்பன பல் உருவாய் நிற்கும் மாயற்கு –
ஸ்தாவர ஐங்கமங்களான எல்லாப் பொருள்களுக்கும் அந்தர்யாமியாய் நிற்கச் செய்தே,
அவற்றின் தோஷங்கள் தன்பக்கல் தட்டாதபடி நிற்கிற ஆச்சரியத்தை யுடையவனுக்கு.

————

பூவைகள் போல் நிறத்தன் புண்டரீகங்கள் போலும் கண்ணன்
யாவையும் யாவருமாய் நின்ற மாயன் என்னாழிப் பிரான்–திருவாய்மொழி–6-8-7-

யாவையும் யாவருமாய் நின்ற மாயன் –
சிலரோடு கலக்கும் போது அவர்கள் தாங்களாய்க் கலக்குமவன்.
சேதன அசேதனங்களுக்கு ஆத்மாவாய் நின்றவன்.
“அவற்றை அநுப் பிரவேசித்துச் சேதனமாயும் அசேதனமாயும் ஆனார்”
–“தத் அநுப்ரவிஸ்ய ஸச்ச த்யச்ச அபவத்” என்பது, தைத்திரீய ஆனந். .-என்கிறபடியே.
புணர்ச்சிக் காலத்தில் ஒரே பொருள் என்னலாம்படி கலக்க வல்லவன்.
மாயன் –
அவர்களாய்க் கலவா நிற்கச் செய்தே, தனக்கு அங்கு ஒரு தொற்று அற்றுப் போருமவன்.
சர்வாந்தர்யாமியாய் இருக்கச் செய்தே, “கர்ம பலத்தை அநுபவிக்காமல் வேறுபட்டு நிற்கிற
ஈஸ்வரன் விளங்கிக் கொண்டிருக்கிறான்” என்கிறபடியே,
இவற்றின் குற்றங்கள் தன் பக்கல் தட்டாதபடி இருக்கை.
உலகமே உருவமாய்க் கொண்டு இவர்களோடு பிரித்து எண்ண ஒண்ணாதபடி நிற்கச்செய்தே,
அசித்தினுடைய பரிணாமமாதல், சித்தினுடைய இன்ப துன்பங்களாதல் தட்டாதபடி நிற்கை.
என்னோடே பரிமாறு போலே கண்டீர் எல்லாரோடும் கலந்து நின்றே ஒட்டு அற்று இருக்கும்படி
என்கைக்காக ‘யாவையும் யாவருமாய் நின்ற மாயன்’ என்கிறாள்;
இல்லையாகில், இப்போது இவ்விடத்திற்கு இது தேட்டம் அன்றே.
அழுக்குப் பதித்த உடம்பைக் காட்டில் பரஞ்சுடர் உடம்புக்கு உண்டான வாசி சொல்லுகிறது மேல் :
கலந்தும் கழன்றும் இருக்கும் சாமர்த்தியம் -ஆழ்வார் இடமும் காட்டி அருளு கிறானே

————-

மண்ணும் விண்ணும் மகிழக் குறளாய் வலங்காட்டி
மண்ணும் விண்ணும் கொண்ட மாய அம்மானே–6-9-2-

திருமகள் கேள்வனானவன் இரப்பவனானபடியும், வடிவழகைக் காட்டி வாய்மாளப் பண்ணினபடியும்,
“கொள்வன் நான் மாவலி” என்றாற் போலே சில மழலைச் சொற்களைப் பேசினபடியும்,
சிறுகாலைக் காட்டிப் பெரிய காலாலே அளந்த படியும் தொடக்கமான ஆச்சரியங்களைச் சொல்லுகிறது.

—————

தாயோர் அடியால் எல்லா உலகும் தடவந்த
மாயோன்! உன்னைக் காண்பான் வருந்தி எனைநாளும்
தீயோடு உடன்சேர் மெழுகாய் உலகில் திரிவேனோ?–6-9-6-

தன்னுடைமையைத் தீண்டுதற்குத் தான் வியாமோகம் செய்யுமவன்.
என்னளவில் வந்தவாறே என்னை இரப்பாளன் ஆக்குகிறாயோ? அத்தலை இத்தலை ஆயிற்றோ?

————–

மறுகால் இன்றி மாயோன்! உனக்கே ஆளாகும்
சிறு காலத்தை உறுமோ அந்தோ! தெரியிலே.–6-9-10-

மீண்டு இன்றிக்கே ஒழிந்தாலும் விடொண்ணாத கல்யாண குணயோகம் சொல்லுகிது.

————-

வண்ண மருள் கொள் அணி மேக வண்ணா! மாய அம்மானே!-6-10-3-

மாய அம்மானே –
வெறும் வடிவழகே அன்றிக்கே, ஆச்சரியமான குணங்களாலும் செயல்களாலும் பெரியன் ஆனவனே!

———–

இன்னமு தெனத் தோன்றி ஓர் ஐவர் யாவரையும் மயக்க நீ வைத்த
முன்னம் மாயமெல்லாம் முழு வேர் அரிந்து-7-1-8-

முன்னம் மாயம் எல்லாம்-
அநாதியான சம்சாரத்தை எல்லாம்.

———-

‘மையல் செய்து என்னை மனங் கவர்ந்தானே ! என்னம்’மா மாயனே!’ என்னும்;செய்ய வாய்—7-2-6-

மா மாயனே என்னும்-
மையல் செய்த பிரகாரங்கள், என்றது,‘கலக்கிற சமயத்தில் தாழ நின்று கையைக் காலைப் பிடித்த
பரிமாற்றங்காணும் இவள் மனத்தில் பட்டுக் கிடக்கிறது’ என்றபடி.
‘இயல்பாயுள்ள மேன்மை போன்றதன்றே, காதலால் தாழ நின்ற நிலை’ கலவிக் காலத்தில்
ஆச்சரியமான செயல்களையுடையவனே!’ என்னும்.

செய்ய வாய்-
இதுவும் அந்த மாயங்களிலே ஒன்று.

————–

மகர நெடுங்குழைக் காதன் மாயன்
நூற்று வரை யன்று மங்க நூற்ற
நிகரில் முகில் வண்ணன் நேமியான் என்
நெஞ்சங் கவர்ந்து எனை ஊழியானே–7-3-10-

மாயன் –
சொல்லிச் சொல்லாத தேக காந்தியையும் ஆத்தும குணங்ளையும் நினைக்கிறது.
அன்றிக்கே, மாயன் – ‘அடியார்களிடத்தில் பக்ஷபாதத்தையுடையவன்’ என்னுதல்.

————

அல்லல் அமரரைச் செய்யும் அரணியன் ஆகத்தை
மல்லல் அரியுரு வாய்ச் செய்த மாயம் அறிந்துமே.-7-5-8-

சிறுக்கனுடைய சூளுறுவு செய்த அக்காலத்திலே தோற்றி, இரணியனுடைய உடலை
இரு பிளவு ஆக்கின இவ்வாச்சரியமான செயலை அறிந்தும்.

———

மாயம் அறிபவர் மாயவற்கு ஆளன்றி ஆவரோ?–7-5-9-

அவனுடைய செயல்கள் முழுதும் தன்னை அடைந்தவர்களின் பொருட்டாய் ஆச்சரியமாய் இருக்கும்
என்று அறியுமவர்கள்–அடியவர்கட்குப் பரதந்திரப்பட்டவனுக்கு அன்றி ஆள் ஆவரோ?

———–

வார்த்தை அறிபவர் மாயவற்கு ஆளன்றி ஆவரோ?–7-5-10-

அவன் ‘என்னையேபற்று’ என்று சொல்லாநின்றார், இவர்கள் அவனை ஒழியவும் பற்றுவார்களோ?
இரஹஸ்யங்கள் எல்லாவற்றையும் வெளியிட்டான் அன்றோ அவள் சூழல் முடிக்கைக்காக?

———–

ஏற்றரு வைகுந்தத்தை அருளும் நமக்கு ஆயர்குலத்து
ஈற்றிளம் பிள்ளை ஒன்றாய்ப் புக்கு மாயங்களே இயற்றி–7-6-10-

மாயங்களே இயற்றி –
ஆயுதச் சாலையிலே புக்கு ஆயுதங்களை முரிப்பது, ஈரங்கொல்லியைக் கொன்று பரிவட்டம் சாத்துவது,
குவலயா பீடத்தின் கொம்பை முரிப்பது, மல்லரைக் கொல்லுவது ஆன ஆச்சரிய காரியங்களையே செய்து.
இயற்றுதல் – செய்யத்தொடங்குதல்

————-

கொள்கின்ற கோள் இருளைச் சுகிர்ந்திட்ட கொழுஞ் சுருளின்
உள் கொண்ட நீல நன்னூல் தழைகொல்?அன்று மாயன் குழல்–7-7-9-

இவள் நெஞ்சிலே அழகிதாக மயிர்பட்டது காணும்.
இத்தனை அடைமொழி கொடுத்துக் கூறினால் ஆயிற்று உபமானமாகப் போராது என்னலாவது.
பராசர பட்டர் ஆயிரம் நாக்கு வாங்கி அரங்கன் வைபவம் சொல்ல முடியாது என்றால் போலே –
பின்னையும், ஆச்சரியத்தை யுடையனான அவனுடைய திருக்குழல் என்னுமித்தனை. -மாயன் குழல் என்று சொல்லுவதே –
இத்தனை இடு சிவப்பானது அவனுடைய இயல்பிலே அமைந்ததான திருக்குழலுக்கு ஒப்பாகுமோ?

————-

மாயா! வாமனனே!மது சூதா! நீ அருளாய்–7-8-1-

மாயா –
‘மாயா!’ என்கிற இது, இத்திருவாய்மொழிக்காகச் சுருக்கமாய் இருக்கிறது.
மாயனை மன்னு-அங்கும் 30 பாட்டிலும் மாயன் அர்த்தம் கோத்து அர்த்தங்கள் உண்டே –

————-

பாசங்கள் நீக்கி என்னை உனக்கே அறக் கொண்டிட்டு நீ
வாச மலர்த் தண் துழாய் முடி மாயவனே!அருளாய்
காயமும் சீவனுமாய்க் கழிவாய்ப் பிறப்பாய் பின்னும் நீ
மாயங்கள் செய்து வைத்தி;இவை என்ன மயக்குகளே.–7-8-5-

வைத்த வளையத்தில் அழகைக் காட்டியாயிற்று,புறம்பு உண்டான பற்று அறுத்ததும்,
தனக்கேயாம்படியாகச் செய்ததும்.
உன் பக்கலிலே அறிவைப் பிறப்பித்து, பின்னையும் இதிலே பொருந்தாதபடியான என்னைச் சம்சாரத்திலே
வையா நின்றாய் – இவை என்ன தெரியாத செயல்கள்தாம்!
புறம்பு உண்டான பற்றை அறுத்து உன் பக்கலிலே அன்பைப் பிறப்பிக்கையாலே நீ அங்கீகரித்தாயோ என்று இரா நின்றேன்;
பின்னையும் இச்சம்சாரத்திலே வைக்கையாலே கைவிட நினைத்தாயோ என்று இரா நின்றேன்; இது என்ன மயக்கம்!

———–

சிந்தை மற்று ஒன்றின் திறத்தது அல்லாத்தன்மை தேவபிரான் அறியும்
சிந்தையினால் செய்வதா னறியாதன மாயங்கள் ஒன்றும் இல்லை–7-10-10-

செய்யப்பட்ட மாயங்கள் அவனுக்கு தெரியாதது ஒன்றும் இல்லையே –
சர்வஞ்ஞன் அன்றோ -எண்ணம் -மாயங்கள் -அவன் அறியான் என்று நாம் நினைப்பதால் –
பூதேவர்களான பாகவதர்களாலே சிந்தையாலும் சொல்லாலும் செயலாலும் வணங்கப்படுகின்ற,
சிந்தையை மகிழச் செய்கின்ற திருவாறன்விளை என்னும் திவ்விய தேசத்திலே எழுந்தருளியிருக்கின்ற
பரிசுத்தனான சர்வேஸ்வரனுக்கே அடிமை என்று அறுதியிட்ட பின்பு,
என் மனமானது வேறு ஒன்றினை உத்தேசியமாக நினைத்திராத தன்மையைச் சர்வேஸ்வரன் அறிவான்;
சிந்தையினால் நினைக்கப்படுவனவான வஞ்சனைகள் அவன் அறியாதன ஒன்றும் இல்லை ஆதலால்,’ என்றவாறு.

——–

உமர் உகந்த உகந்த வுருவம் நின்னுருவமாகி உன் தனக்கு அன்பரான
இவர் உகந்து அமர்ந்த செய்கை யுன் மாயை அறிவொன்றும் சங்கிப்பன் வினையேன்–8-1-4-

ஒருவகையான பிரயோஜனத்தையும் விரும்பாமலே கிட்ட வேண்டும் செயல்கள்-
உன்னுடைய ஆச்சர்யமான செயல்கள்-
அநந்ய பிரயோஜனராக தூண்டும் அவன் சேஷ்டிதங்கள் எல்லாம் –

————

மாடக் கொடி மதிள் தென் குளந்தை
வண் குடபால் நின்ற மாயக் கூத்தன்
ஆடற் பறவை யுயர்த்த வெல் போர்
ஆழி வலவனை யாதரித்தே–8-2-4-

மாயம் கூத்தன் –
ஆச்சர்யமான செயல்களை உடையவன்–

————

காண்கொடுப்பான் அல்லனார்க்கும் தன்னைக் கை செயப் பாலதோர் மாயம் தன்னால்
மாண் குறள் கோல வடிவு காட்டி–8-2-9-

மாயத்தால் -கை செய்கைக்கு அப்பாலதான வடிவழகை உடைய வாமன வடிவைக் காட்டி
மாயமாவது -உபய விபூதிகளையும் உடையனான தான் ஒன்றும் இல்லாதவனாய் வருகையும்-
திருமகள் கேள்வனான தன்னை இரப்பாளானாக ஆக்கியும்–சிறுகாலைக் காட்டி
பெரும் காலால் அளந்து கொள்ளுகையுமாம்
மாயம் -வஞ்சனை
கை செய்கை -எனபது கை செய் -என்று கடை குறைந்து நிற்கிறது
அளவிடற்கு அரிய பெருமை உடைய தான் இரப்பிலே–தகண் ஏறின வாமன வேடத்தைக் கொண்டான்

————

அமர்ந்த மாயோனை முக்கண் அம்மானை நான்முகனை யமர்ந்தேனே–8-4-10-

அத்தேசத்தில் நித்யவாசம் செய்கிற ஆச்சர்யத்தை உடையனான சர்வேஸ்வரனை –
பிரமன் சிவன் -இவர்களை பலகால் சொல்லுகிறது–
இவனுடைய நிர்வாஹக தன்மை தோற்றுகைக்காகவும்
நிர்வஹிக்கப்படும் பொருள்களில் ஒன்றால் நலிவு உண்டாகை கூடாது என்கைக்கும்
அமர்ந்த மாயோன் -என்று வைத்து இவர்களைச் சொல்லித் தலைக் கட்டுகையாலே
சாமாநாதி கரணத்தைக் காட்டுகிற சொற்கள் விசேடியத்தில் சென்று சேரக் கடவை ஆகையாலே
சரீரியாய் இருக்கிறவனை என்றுமாம் –

———–

தண் கொப்பூழ் மலர்மிசைப் படைத்த மாயோனை கோனை வண் குருகூர் சடகோபன்
சொன்ன வாயிரத்துள் இப்பத்தும் வானின் மீதேற்றி யருள் செய்து முடிக்கும்
பிறவி மா மாயக் கூத்தினையே-8-4-11-

வானிலே இருக்கிற பிரமனை படைப்பிற்கு தகுதியாக செவ்வியை உடைத்தாய் திரு நாபி கமலத்தில்
படைத்த ஆச்சர்யத்தை உடையவனை
மலர்மிசை படைத்த மாயோனாய் – சம்பந்தத்தை உடையவனாய் -கோனை –என்கை
பிறவி மா மாயக் கூத்தினையே -முடிக்கும் –
அராஜகம் ஆனால் அரச புத்திரன் தலையிலே முடியை வைத்து விலங்கு வெட்டி விடுமாறு போலே-
இப் பத்து தானே முந்துற பரம பதத்தைக் கொடுத்து பின்பு சம்சாரம் ஆகிற மகா நாடகத்தை அறுக்கும் –

————

மாயக் கூத்தா வாமனா–8-5-1-

ஆச்சயர்யங்களையும்-
மனத்தினைக் கொள்ளை கொள்ளுகிற செயல்களையும்-உடையவனே
இந்த்ரனுடைய இரப்பைத் தலைக் கட்டுக்கைக்காக
அன்றே பிறந்து – அன்றே வளர்ந்த – அன்றே இரப்பிலே அதிகரிக்கையும் –
மகாபலியினுடைய வேள்விச் சாலை அளவும் காட்சிக்கு இனியதாம்படி நடந்து சென்று –
மாவலி -என்றாப் போலே சில மழலைச் சொற்களை சொல்லுதல்-முக்த ஜல்பிதம் –
முதலான முதலான மனத்தினைக் கொள்ளை கொள்கின்ற செயல்களையும் உடையவனே –
நடந்து சென்ற நடை வல்லார் ஆடினாப் போலே இருக்கிறதாயிற்று இவர்க்கு–அதனால் கூத்தா -என்கிறார் –

————–

இம்மா ஞாலம் பொறை தீர்ப்பான் மதுவார் சோலை
உத்தர மதுரைப் பிறந்த மாயனே-8-5-9-

பகைவர்களான கஞ்சன் முதலியோர் நடுவே பிறந்த மாயோனே –
தோன்றுதல் அன்றிக்கே –அதன்பின் பன்னிரண்டாம் மாதத்தில் -என்கிறபடியே-
ததஸ்த த்வாதஸ மாஸே சைத்ரே நவாமிகே திதௌ-பால -18-10-கர்ப்ப வாசம் செய்து
பிறந்த ஆச்சர்யத்தை உடையவன் ஆதலின் -பிறந்த மாயனே -என்கிறார் –
பூமியின் பாரத்தை போக்குதல் என்னும் வ்யாஜ்யத்தாலே-தனக்கு வேறுபட்ட சாதியினை உடையவனாய்
வந்து அவதரித்து அடியார்கள் உடைய விரோதிகளைப்-போக்கும் தன்மையானவன்

————-

பிறந்த மாயா பாரதம் பொருத மாயா
நீ யின்னே
சிறந்த கால் தீ நீர் வான்
மண் பிறவுமாய பெருமானே
கறந்த பாலுள் நெய்யே போல்
இவற்றுள் எங்கும் கண்டு கொள்
இறந்து நின்ற பெருமாயா
உன்னை எங்கே காண்கேனே-8-5-10-

பிறந்த மாயா –
கர்மங்கட்கு கட்டுப் படாதவனாய் வைத்து –
பிரகிருதி சம்பந்தம் இல்லாத திவ்ய திருமேனியை தனக்கு-வேறுபட்ட சாதியை உடையதாக்கி அவதரித்த
ஆச்சர்யத்தை யுடையவனே –
பாரதம் பொருத மாயா –
பிறந்தால் போலே இருப்பது ஒன்றாய் ஆயிற்று இவ் ஆச்சரியமும் -என்றது-
சத்தியத்தை மேற் கொண்ட இறைவன் அசத்தியத்தை மேற்கொண்டவனான -ஆச்சர்யம் -என்றபடி –
அதாவது
ஆயுதம் எடேன் -என்று ஆயுதம் எடுக்கையும் –பகலை இரவு ஆக்குதலும் – முதலாயின –
கடைந்த பால் இல்லை -கறந்த பால் என்கிறார் –
எல்லா பொருள்களிலும் நின்று வைத்து காண ஒண்ணாதபடி-நிற்கிற மிக்க ஆச்சர்யத்தை உடையவனே-

————

திருவமர் மார்பன் திருக் கடித் தானத்தை
மறவி யுறைகின்ற மாயப்பிரானே–8-6-3-

பெரிய பிராட்டியார் நித்ய வாசம் செய்கிற திருமார்வினை
உடையனாய்
திருக் கடித்தானத்தை மருவி உறையா நின்று கொண்டு
என் பக்கலிலே ஆச்சர்யமாம்படி
ஈடுபட்டு இருக்குமவனாவன் நினைக்கும் தோறும் புதியனாய்–இனியன் ஆகா நின்றான்-
வீர ஸ்ரீ ஸ்ரீ சீதா பிராட்டி இருவர் உடன் வந்து என் விரோதிகளை போக்கி
கைங்கர்யம் கொள்ளும் மிதுனம் என்கிறார் –

————-

மாயப்பிரான் என் வல்வினை மாய்ந்தற
நேசத்தினால் நெஞ்ச நாடு குடி கொண்டான்–8-6-4-

ஆச்சர்யமான குணங்களையும் செயல்களையும் உடைய உபகாரகன் –
தன்னைப் பிரிந்து நான் பட்ட கிலேசம் எல்லாம் நசித்துப் போம் படி -என்றது
மாயக் கூத்தா -என்ற திருவாய் மொழியில்
காண வாராய் என்று என்று கண்ணும் வாயும் துவர்ந்து-பட்ட விடாய் எல்லாம் வாசனையோடே போம்படி -என்றபடி
மாய -மட்டும் இல்லை மாய்ந்து அற –மறுகல் இடாதபடிக்கு

——————-

தான நகர்கள் தலைச் சிறந்து எங்கும்
வானிந்நிலம் கடல் முற்றும் எம் மாயற்கே-8-6-8-

சிலாக்கியமான இருப்பிடமான-நகரங்கள் முற்றும்
என் பக்கலிலே காதலை உடையனான ஆச்சர்யத்தை உடையவனுக்கு-ஆக இருக்கச் செய்தேயும் –

————–

தாயப்பதிகள் தலைச் சிறந்து எங்கும் எங்கும்
மாயத்தினால் மன்னி வீற்று இருந்தான்-8-6-9-

மாயத்தினால் –
காதலாலே -என்னுதல்–அபி நிவேசம் /மோகம் வ்யாமோஹம் /பரிவு -பொங்கும் பரிவு /மால் நெடுமால்
இச்சையாலே -என்னுதல்
மாயா வயுனம் ஞானம் -நிகண்டு

———-

பொருள் தான் எனில் மூ வுலகும் பொருள் அல்ல
மருள் தானீதோ மாய மயக்கு மயக்கே–8-7-3–

ஒரு சம்சாரி சேதனனை பெற்று சர்வேஸ்வரன் இப்படி இருந்தான் என்னுமது கூடுவது ஓன்று அன்று
இது என் அறிவு கேட்டால் சொல்லுகிறேனோ –
அவன் தன்னுடைய ஆச்சர்யமான மயக்கத்துக்கு சாதனங்களாய் இருப்பவற்றைக் கொண்டு மயங்கச் செய்தானோ-
நெடுநாள் இந்த சரீரத்தைக் கொடுத்து அறிவு கொடுத்தான் –பிராமாயன் சர்வ பூதாநி யந்த்ரா ரூபாயா மாயையா —
இப்போது தன்னுடைய காதலாலே என்னை மயங்கச் செய்தான் –

———

மாய மயக்கு மயக்கான்என்னை வஞ்சித்து
ஆயன் அமரரர்க்கு அரி ஏறு -8-7-4-

என்னை வஞ்சித்து-மாய மயக்கு மயக்கான்-
அடியார் அல்லாதாரான துரியோதனாதியர்களைக் குறித்து-
ஆயுதம் எடேன் -என்று ஆயுதம் எடுத்தும் –பகலை இரவாக்கியும்
வஞ்சித்தான் இத்தனை அல்லது-பாண்டவர்கள் விஷயத்தில் அதனைச் செய்தானோ
ஆகையாலே தனக்கே பரமான என்னை வஞ்சித்து-ஆச்சர்யமான மயக்கத்துக்கு உரிய
சாதனங்களாலே-மயங்கச் செய்யான் –
காரணம் -என் -என்ன –
ஆயன் அமரரர்க்கு அரி ஏறு எனதம்மான் –
நித்ய சூரிகளுக்கு அவ்வருகான ஏற்றத்தை உடையனாய் வைத்து
கிருஷ்ணனாய் வந்து அவதரித்து
என்னுடைய அடிமையை நிர்வகித்த-பரம ஆப்தன் -என்னை வஞ்சித்து மாய மயக்கு மயக்கான் –
திரு மோகூர் ஆப்தன் -வழித்துணை பெருமாள் –

———————————

ஆடல் பறவை யுயர் கொடி
எம்மாயனாவாத துவதுவே–8-8-9-

சர்வேஸ்வரன் உடைய வாகனம் என்னும் உவகையின் மிகுதியாலே-
ஆடா நின்றுள்ள பெரிய திருவடியை கொடியாக உடையவனாய் –
ஆச்சர்யமான குணங்களையும் செயல்களையும் உடையவனாய்
பெரிய திருவடி திருத் தோளிலே பின்பும்-பிறகு வாளியுமாய் -பின்புறம் சாத்துகின்ற ஆபரண விசேடம் –
சம்சாரியாக இவ்வாத்மா இருப்பது –அவயவம் போலே –
ஈ ஆடுவதோ கருடற்கு எதிரே -சொல்ல ஆடல் பறவை –

——–

வழி பட்டு ஓட அருள் பெற்று
மாயன் கோல மலர் அடிக்கீழ்
சுழி பட்டு ஓடும் சுடர்ச் சோதி
வெள்ளத்து -8-10-5-

பகவத் பிரசாதத்தால் பெற்று
அழகாலும் ஸூ சீலத்தவ குணத்தாலும் -மாயனான கோல மலர் அடிக்கீழ்

————

இன்பம் தலைப் பெய்து எங்கும் தழைத்த பல் ஊழிக்குத்
தன் புகழ் ஏத்தத் தனக்கு அருள் செய்த மாயனை–9-5-11-

இவ் உலக மக்கள் நடுவே என்னை ஒருவனையும்-விசேட கடாஷம் செய்த-ஆச்சர்யத்தை உடையவனை –
அங்கன் அன்றிக்கே –-
இன்பம் தலைப் பெய்து எங்கும் தழைத்த
தன் புகழ் ஏத்த பல ஊழிக்கு தன்னை அருள் செய்த மாறனை-என்று கொண்டு கூட்டி
அனுபவிப்பார்க்கு எல்லை இல்லாத ஆனந்தத்தை விளைப்பதாய்-எங்கும் ஒக்க பரம்பின தன் கல்யாண குணங்களை
காலம் என்னும் ஒரு பொருள் உள்ள வரையிலும்-நான் அனுபவிக்கும்படி செய்த மாயன் –
என்று பொருள் கூறலுமாம் –

————-

செஞ்சொற் கவிகாள் உயிர் காத்து ஆட்செய்மின் திருமால் இரும் சோலை
வஞ்சக் கள்வன் மா மாயன் மாயக் கவியாய் வந்து–10-7-1-

அப்படி அறியச் செய்தேயும் தப்ப ஒண்ணாத படியான-ஆச்சர்யமான செயல்களையும் குணங்களையும் உடையவன் –
மையல் ஏற்றி மயக்க உன் முகம் தான் மாய மந்த்ரம் தாம் கொலோ -நாச்சியார் திரு மொழி -2-4-என்கிறபடியே-

நன்று -குணங்களாலும் செயல்களாலும் உம்மை அவன் அகப்படுத்தின வழி தான் யாது -என்ன –

மாயக் கவியாய் –
ஆழ்வீர் உம்மைக் கொண்டு உலகத்தில் நடையாடாத-சில கவிகளைப் பாடுவித்துக் கொள்ளப் பாரா நின்றோம்-
அப்படிச் செய்வோம் -என்று ஆயிற்றுப் புகுந்தது
கவி என்று ஒரு காரணத்தை இட்டுக் கொண்டு வந்தான்-காதலி இருக்கும் இடத்தில் -தண்ணீர் -என்று புகுமாறே போலே –

—————-

என்னை முற்றும் உயிர் உண்டு என் மாய ஆக்கை இதனுள் புக்கு
என்னை முற்றும் தானேயாய் நின்ற மாய அம்மான்–10-7-3-

என் மாய ஆக்கை –
என்னுடைய உயிரை அனுபவித்து அவ்வளவிலே தான் தவிருவானாய் இருந்தானோ-
அழுக்கு உடம்பு -திரு விருத்தம் -என்றும்-பொல்லா ஆக்கை 3-2-8- என்றும்-
புண்ணை மறைய வரிந்து -5-1-5-என்றும் சொல்லுகிறபடியே இவர் தண்ணிது என்று
தாம் அருவருத்து புறப்பட்டு நில்லா நின்றார் –
இவர் இகழா நிற்கச் செய்தே அவன் இது உத்தேச்யம் என்று மேல் விழா நின்றான்
மாய அம்மான் சேர் –
ஆச்சர்யமான குணங்களையும் செயல்களையும் உடைய சர்வேஸ்வரனும் கூட-தண்ணீர் தண்ணீர் -என்று
கிட்டும்படியான தேசம் ஆயிற்று –தென்னன் திருமால் இரும் சோலை –

———–

அருமா மாயத்து எனது உயிரே மனமே வாக்கே கருமமே–10-7-8-

ஆத்மா என்று ஒரு பெயரே மாத்ரமாய்-அநாதி காலம் மூலப் பிரக்ருதியிலே கலந்து-
அதனாலே அசித்தினைப் போன்று இருப்பது ஓன்று ஆகையாலே அதனை-அரு மா மாயத்து எனது உயிர் -என்கிறார் –
தைவீ ஹி ஏஷா குணமயீ மம மாயா துரத்யயா -ஸ்ரீ கீதை -7-14-என்கிறபடியே
ஒருவராலும் கடக்க அரியதாய் இருந்துள்ளே-அசித்தோடே கலசிக்கிடக்கிற ஆத்மாவிலும் -என்றபடி-

———–

பிடித்தேன் பிறவி கெடுத்தேன் பிணி சாரேன்
மடித்தேன் மனை வாழ்க்கையுள் நிற்பதோர் மாயையை-10-8-3-

மனை வாழ்க்கையுள் நிற்பதோர் மாயையை மடித்தேன் –சூஷ்ம சரீர விமோசனம் –
இவ் உலக வாழ்கையில் நிற்கைக்கு அடியான மாயை உண்டு -மூல பிரகிருதி-அதனைத் திரிய விடுவித்தேன்-நிவர்த்தம் ஆக்கினேன் –
சூஷ்ம சரீரத்தின் நாசம் சொன்னபடி –தொடருகிற பாம்பினைத் திரிய விடுவிப்பாரைப் போலே-
எம்பெருமானார் -உலாவி அருளுகிறவர் முடியப் போகாதே-நடுவே மீண்டு அருள-
எம்பார் கதவினை ஒருச்சரித்து-திருமால் இரும் சோலை ஆகாதே திரு உள்ளத்தில் ஓடுகிறது-என்ன-
ஆம் அப்படியே -என்று அருளிச் செய்தார் –

———-

தனியேன் ஆர் உயிரே என் தலை மிசையாய் வந்திட்டு
இனி நான் போகல் ஒட்டேன் ஒன்றும் மாயம் செய்யேல் என்னையே–10-10-1-

ஒன்றும் மாயம் செய்யேல் –
உன்னை அறிவதற்கு முன்பு-விடத்தக்க விஷயங்களைக் காட்டி அதுவே அமையும் என்னச் செய்தாய்-
உன்னை அறிந்த பின்பு குணங்களை அனுபவிப்பித்து-
உம்பர் என் குறை -10-8-7-என்னவும்
ஈதே இன்னம் வேண்டுவது எந்தாய் -10-8-10-என்னவும் செய்தாய்
அப்படியே இனி ஒரு குணத்தை அனுபவிக்கச் செய்து-நான் பெற்றேனாக செய்து என்னை வஞ்சியாதே கொள் –

————-

மாயம் செய்யேல் என்னை உன் திரு மார்வத்து மாலை நங்கை
வாசம் செய் பூங்குழலாள் திரு ஆணை நின் ஆணை கண்டாய்–10-10-2-

மேல் மாயம் செய்யேல் -என்னச் செய்தே-மீண்டும் சொல்லுகிறது என்ன ஆற்றாமை தான் –
இப்படி இவர் நிர்பந்தித்த இடத்திலும் -உம்மை மாயம் செய்யோம் -துக்கப் பட வேண்டா -என்னாமையாலே-
மாயம் செய்யேல் -என்று மீண்டும் கூறுகிறார் –மா ஸூ ச சொல்ல வேண்டாமோ –

———-

ஆயவனே யாதவனே என்றவனை யார் முகப்பும்
மாயவனே என்று மதித்து –ஸ்ரீ இரண்டாம் திருவந்தாதி-—50-

ஆயவனே யாதவனே என்று அவனை –
கிருஷ்ணனே ஸ்ரீ வஸூ தேவர் திரு மகனே என்று இரண்டும் சொல்லிக் கூப்பிடுவார்கள் போலே காணும் அவர்கள் —
இடைத்தனத்தோபாதி ஸ்ரீவஸூ தேவர் மகனானதுவும் ஆகர்ஷகமான படி –
இரண்டு அவதாரத்துக்கும் பிரயோஜனம் ருக்மிணீ நீளைகளை ப்ராபிக்கை –
இரண்டு மூன்று அக்ஷரமாய் இருக்கச் செய்தே-தளர்த்தியின் கனத்தாலே சொல்லி முடிக்க ஒண்ணாத
பெருமையை யுடைத்தான -திரு நாமங்களைச் சொல்லிக் கூப்பிடுவார்கள்-

———-

மாயவனை மாலவனை மாதவனை ஏத்தாதார்
ஈனவரே யாதலால் இன்று -நான்முகன் திருவந்தாதி -–6-

சர்வ கந்த -என்னும்படி நிரதிசய போக்யனாய்-குண சேஷ்டிதங்களால் ஆச்சர்ய பூதனாய் –
அதுக்கு அளவன்றிக்கே -ஆஸ்ரிதர் பக்கல் வ்யாமுக்தனாய்
அதுக்கடியாக ஸ்ரீ ய பதியானவனை –ஏத்தாதார் ஹேயரே

———————

மாயோன் வட திருவேங்கட நாட வல்லிக் கொடிகாள்
நோயோ யுரைக்கிலும் கேட்கின்றிலீர் உரையீர்–ஸ்ரீ திரு விருத்தம் -10-

நோய் கொள்வேனும் நானேயாய்-வருவானும் நானேயாய்-சொல்லுவேனும் நானேயாய் யானாலும்
கேட்கை அரிதாக வேணுமோ –அனுஷ்டானம் வேண்டா -கேட்கவே அமையும்
இத்தால் –
ஆழ்வார் உடைய ஆத்மா குணங்களோடு தேக குணங்களோடு அவற்றில் ஏக தேசத்தோடு வாசி அற
ஸ்ரீ வைஷ்ணவர்களுக்கு உத்தேச்யமாய் இருக்கிறபடி –

————

சூட்டு நன் மாலைகள் தூயன ஏந்தி வானோர்கள் நன்னீர்
ஆட்டி அம் தூபம் தரா நிற்கவே அங்கு ஓர் மாயையினால்
ஈட்டிய வெண்ணெய் தொடு உண்ண போந்தி மிலேற்றுவன் கூன்
கூட்டிடை ஆடின கூத்து அடல் ஆயர் தம் கொம்பினுக்கே –21-

இவர் தாம் அங்கும் கூட நின்று இங்கும் கூட போந்தார் போல் காணும்
ஆழ்வாருக்கு பரத்வத் தோடு-அவதாரத்தோடு வாசி அற நிலமாய் இருந்த படி-
பஞ்ச வடிக்கு போகும் வழியில் ஜடாயுவை கண்டால் போல் -வெண்ணெய்க்கு போந்த இடத்தே ஸ்திரீ ரத்னத்தை லபித்த படி –
விறகுக்கு போந்த இடத்தே விற்பிடி மாணிக்கம் பெற்ற படி-உத்தேசம் ஆகையாலே கூத்து -என்கிறார்–-
அம் கொம்போடே பொரலாம் ஆகில் , இக் கொம்புகளோடே பொருதல் என்றே வேணும் என்று பொருதான்-
அக் குலத்தை எல்லாம் உண்டாக்க பிறந்த படி-

—————-

நிலைப்பெய்த வாக்கைக்கு நோற்ற விம்மாயமும் மாயம் செவ்வே
நிலைப் பெய்திலாத நிலைமையும் காண் –90-

பூர்வ ஜென்ம தவ பலனாகவே நாயகனைப் பெற இயலும் -உன் திருவடிகளில் அடிமையால் அல்லது
செல்லாத படியான சரீரத்தைப் பெற்ற படியையும்-அப்படி இருக்கச் செய்தே-அவ்வடிமையை இழந்து இருக்கிற இருப்பையும்
அனுசந்திக்கக் காலம் போருகிறது இல்லை -என்கிறார் -அப்பிள்ளை ஸ்ரீ ஸூ க்திகள்
ஆயிரம் ஜென்மங்கள் செய்த நோன்பின் பயனாகவே ஸ்ரீ வைஷ்ணவ ஜென்மம் கிட்டும்
மாயம் செவ்வே-நிலைப் பெய்திலாத நிலைமையும்-இந்த ஆச்சர்யம் ஒரு படியாக நிலை நின்று முடிவு பெற மாட்டாத நிலைமையையும் -அன்றிக்கே
இவ்வுடம்பு நிலை இல்லாது இருக்கும் தன்மை -என்றும் பிரகிருதி சம்பந்தத்தால் இருப்பதால் உண்டான
சேஷத்வம் நிலை பெறாமல் சளிக்கக் கூடிய தன்மையையும் என்றுமாம் –

————

மூ உலகம் விளைத்த உந்தி
மாய கடவுள் மா முதல் அடியே –ஸ்ரீ திருவாசிரியம்–4-

மாய கடவுள்
ஆச்சர்ய சக்தி யுக்தனான பர தேவதை
மா முதல் மாயக்கடவுள் என்று கூட்டி -பரம காரணமான மாயக்கடவுள் என்னுதல் –
மாயக்கடவுள் ஆனவனுடைய மா முதல் அடி என்னுதல்
ஆச்சர்ய சக்தி யுக்தனான பர தேவதையான பரம காரண பூதனானவனுடைய திருவடி என்னுதல் –
மாயக்கடவுள் என்று அவனுடைய பரம ப்ராப்யமான திருவடிகள் என்னுதல் –
திருவடி -திரு மேனிக்கும் உப லக்ஷணம் என்னுதல்

——–

ஒரு பொருள் புறப் பாடின்றி முழுவதும்
அகப் படக் கரந்து ஓர் ஆல் இலை சேர்ந்த எம்
பெரு மா மாயனை அல்லது
ஒரு மா தெய்வம் மற்று உடையமோ யாமே ?–7-

எம் பெரு -என்னுடைய ஸ்வாமியாய் -பெரியவனாய் –
மா மாயனை அல்லது-அளவிட்டு அறிய முடியாதவனாய் ஆச்சர்ய சக்தி யுடைய ஸ்ரீ மந் நாராயணனை ஒழிய
ஒரு மா தெய்வம் மற்று உடையமோ யாமே ?– வேறான பெரிய தேவதையை நாம் ஆஸ்ரயணீயராக உடையோமோ

இப்படி இவற்றை திரு வயிற்றிலே வைத்து தான் முகிழ் விரியாதே பவனாய் இருபத்தொரு ஆலந்தளிரிலே
கண் வளர்ந்த நம்முடைய ஆச்சர்ய சக்தி யுக்தனை ஒழிய
அன்று அவன் சர்வ ஆதார பூதனாய் இருக்கிறபடியைக் கண்டு இது ஓர் ஆச்சர்யமே என்று விஸ்மிதர் ஆகிறார்
இப்படிப்பட்ட ஆச்சர்ய யோகத்தைச் சொல்லுகிறது -பெரு மா மாயன் -என்று
அவனை ஒழியப் புறம்பே கால் காணித் தெய்வம் உடையோமோ நாம்

—————————————————————————–

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய வாச்சான் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ நம் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்-

ஸ்ரீ அருளிச் செயல்களில் அவனை மறக்க முடியாமைக்கு பாசுரங்கள் —

குன்று எடுத்து ஆநிரை காத்த ஆயா கோநிரை மேய்த்தவனே எம்மானே
அன்று முதல் இன்று அறுதியா ஆதியம் சோதி மறந்து அறியேன்–ஸ்ரீ பெரியாழ்வார் திருமொழி—4-10-9-

குண சேஷ்டிதங்களாலே என்னை எழுதிக் கொண்டவனே
அம்மானே -என்ற பாடம் ஆகில் -சர்வ ஸ்வாமி யானவனே -என்று பொருளாகக் கடவது
அப்போது கீழ் சொன்ன ரஷணத்துக்கு அடியான ப்ராப்தியை சொல்லுகிறது
அன்று முதல்-
கருவரங்கத்துள் கிடந்த அன்று முதல் -என்னுதல்
திருப்பல்லாண்டு பாட நீ விஷயீகரித்த அன்று முதல் -என்னுதல்
இன்று அறுதியா –
இன்று அளவாக
ஆதியம் சோதி மறந்து அறியேன் –
சர்வ காரணமாய் -விலஷண தேஜோ ரூபமான உன்னுடைய விக்ரகத்தை மறந்து அறியேன் –

—————-

துக்கச் சுழலையை சூழ்ந்து கிடந்த வலையை அறப் பறித்து
புக்கினில் புக்கு உன்னை கண்டு கொண்டேன் இனிப் போக விடுவது உண்டே–5-3-1-

புக்கினில் புக்கு உன்னை கண்டு கொண்டேன்-
புக்க இடம் எல்லாம் புக்கு உன்னைக் கண்டு கொண்டேன் –
அந்தர்யாமித்வம் -பரத்வம் -வியூகம் -விபவம் -அர்ச்சாவதாரம் -அளவாக
அறப் பறித்து -என்று அநிஷ்ட நிவ்ருத்தியும்
கண்டு கொண்டேன் -என்று இஷ்ட பிராப்தியும்

பண்ணித் தந்தோம் ஆகில் -இனி போய் வர அமையாதோ -என்ன –
இனிப் போக விடுவது உண்டோ –
அறப் பறித்து -என்றும் -கண்டு கொண்டேன் -என்றும் தாம் செய்தாராய் அருளிச் செய்கைக்கு அடி –
பிதா தேடின அர்த்தத்தை -தன்னது -என்னும் புத்திரனைப் போலே –
இனிப் போய் வர அமையாதோ என்ன -இனி போக விடுவது உண்டே –
விரோதியில் சிறிது கிடத்தல் –
காட்சியிலே சிறிது கிடத்தல் –
இவை இரண்டுக்கும் மூலமான ஸூஹ்ருதம் என் கையில் கிடத்தல் –
செய்யில் அன்றோ நான் போக விடுவது –
உன்னாலே பெற்ற நான் -என்னாலே இழப்பேனோ –
பேறு அவனாலே இழவு இவனாலே –
அவன் பெறுகைக்கு கிருஷி பண்ணும்
இவனுடைய அனுமதி பேற்றுக்கு ஹேது அல்லாதால் போலே
அவனுடைய அனுமதியும் இழவுக்கு ஹேது அன்று –

போக விடுவது உண்டே –
இனி நான் போகல் ஒட்டேன் -என்று போக்கும் உண்டாய் –
ஒட்டேன் -என்கை அன்றிக்கே -போக என்று ஒரு பொருள் உண்டோ என்கிறார் –

உண்டே –
உனக்கு தெரியாதோ போகைக்கு ஹேது உண்டாகில் என்று அவனை கேட்கிறார் ஆகவுமாம்-

போகாத படி பெற்று -தம் இழவு தீர்ந்தமையை அருளிச் செய்கிறார் மேல்

————–

அன்று வயிற்றில் கிடந்தது இருந்தே அடிமை செய்யல் உற்று இருப்பன்
இன்று வந்து இங்கு உன்னைக் கண்டு கொண்டேன் இனிப் போக விடுவது உண்டே–5-3-9-

கர்ப்பத்தில் கிடக்கிற காலத்திலே-அடிமை செய்கையே புருஷார்த்தம் -என்று துணிந்து இருப்பன் –
இன்று வந்து இங்கு உன்னைக் கண்டு கொண்டேன்-
அன்று நான் பிரார்த்தித்த படியே திரு மலையிலே வந்து
என் விரோதியைப் போக்கி -ஞானத்தைப் பிறப்பித்த உன்னை வந்து கண்டு கொண்டேன் –
புக்கினில் புக்கு-இனிப் போக விடுவது உண்டே –
கர்ப்பத்திலே கிலேசப்படுகிற வன்று -அடிமையிலே உற்று இருந்த நான்
அடிமை கொள்ளுகைக்கு சுலபன் ஆன இன்று போக விடுவேனோ
ஸ்வ ஸ்வா தந்த்ர்யத்தையும் -அந்ய சேஷத்வத்தையும் கழித்து கொண்ட படியை மூதலிக்கிறார்-

————–

சேயன் அணியன் என சிந்தையுள் நின்ற
மாயன் மணி வாள் ஒளி வெண்டரளங்கள்
வேய் விண்டுதிர் வேங்கட மா மலை மேய
ஆயன் அடி அல்லது மற்று அறியேனே—-ஸ்ரீ பெரிய திருமொழி–1-10-8-

இதர நிர பேஷனான அவன் அநந்ய கதியாய் கொண்டு என் பக்கலில் வந்து புகுர
ஸா பேஷனான நான் அவனை விட்டுப் போவேனோ –

—-

வந்தாய் என் மனம் புகுந்தாய் மன்னி நின்றாய்
நந்தாத கொழும் சுடரே எங்கள் நம்பீ
சிந்தா மணியே திருவேங்கடம் மேய
எந்தாய் இனி யான் உன்னை என்றும் விடேனே—1-10-9-

நாம் இங்கே வந்து சிறைப் பட்டோம் என்னும் இன்னாப்போடு அன்றிக்கே
இவர் பக்கலிலே புகுந்து இருக்கப் பெற்ற இது பெறாத பேறாய்
தனக்கு பண்டு இல்லாத ஐஸ்வர்யம் பெற்றானாய் உத்சலனாக நின்றான் ஆயிற்று –
திருமலையிலே வந்து புகுந்து-உன்னுடைய ஸ்வாமித்வத்தைக் காட்டி
என்னை அனந்யார்ஹன் ஆக்கினவனே –
எனக்காக வந்து நிற்கிற நிலையை விடாய் –
ஆன பின்பு நான் உனக்காம் படி பற்றின பற்று விடுவேனோ-
இத்தால் -பரபக்தி பர்யந்தமாக பிறந்தது -என்றபடி
அரை ஷணம் அவனை ஒழியச் செல்லாமை உண்டாகை இறே
பரபக்தி -யாவது வ்யதிரேகத்தில் ஜீவியாத படி -ஆனார்

————–

மின்னின் மன்னு நுடங்கிடை மடவார் தம் சிந்தை மறந்து வந்து நின்
மன்னு சேவடிக்கே மறவாமை வைத்தாயால்–3-5-4-

இவன் எப்போதும் ஒக்க அவர்களை போக்யைகளாக அனுசந்திக்கும் இத்தனை போக்கி –
அவை தன்னை இவன் தான் லபித்தானாகை- பெரும் பணி இறே –
அப்ராப்த விஷயங்களில் உண்டான வாஞ்சையை தவிர்த்து
பிராப்த விஷயத்தை ஆசைப்படப் பண்ணின இது தான் போரும் இறே உபகாரம்
அவற்றை நானே கை விட்டு உன் பக்கலிலே வந்து சதைகரூபமான உன் திருவடிகளிலே
எனக்கு மறவாமை யாகிற பேறு உண்டாம்படியாக –
நான் அபேஷிக்க அன்றிக்கே
தண்ணீர் பந்தல் வைப்பாரோபாதி நிர்ஹேதுகமாக செய்து அருளினாய் –

————–

கந்த மா மலர் எட்டும் இட்டு நின் காமர் சேவடி கை தொழுது எழும்
புந்தியேன் மனத்தே புகுந்தாயைப் போகல் ஒட்டேன்
சந்தி வேள்வி சடங்கு நான்மறை ஓதி ஓதுவித்து ஆதியாய் வரும்
அந்தணாளரறா அணியாலியம்மானே –3-5-6-

நான் உன்னை அபேஷியாதே இருக்க நீயே வந்து புகுந்த பின்பு இனிப் போகல் ஒட்டேன் –
நினைவு இன்றிக்கே இருக்க வந்த சம்பத்தை தள்ளுவார் உண்டோ

————–

மறவாதே எப்பொழுதும் மாயவனே மாதவனே என்கின்றாளால்–5-5-8-

மறவாதே எப்பொழுதும் – ஸ்மாரகர் உண்டாக மறுப்பு வாராதே இறே
இவளையும் அவனையும் சொல்லி அடுத்து இறே பழி சொல்லுவது –
(நினைவு படுத்துகிறார்கள் அன்றோ இவர்கள் )
இப்படி பழி சொல்லுகிற போது அவள் செய்கிறது என் எண்ணில் –
மாயவனே-ஆசர்ய குண சேஷ்டிதங்களை உடையவனே
மாதவனே –பிரணய தாரையிலே அவளுக்கு ஆனைக்கு குதிரை வைக்கையாலே பரம ரசிகன் ஆனவனே
என்கின்றாளால் –என்னா நிற்கும்
அதாவது
கலக்கிற இடத்தில் தாழ நின்று பரிமாறின படியையும்-அதுக்கடியான சீலத்தையும்
கலந்த போதை பரிமாற்றத்தின் வகைகளையும் –
இதில் ஸ்ரோத்ரியன் ஆகைக்கு வ்யுத்புத்தி பண்ணின இடத்தையும் சொல்லா நிற்கும் –

—————

துறப்பேன் அல்லேன் இன்பம் துறவாது நின்னுருவம்
மறப்பேன் அல்லேன் என்றும் மறவாது யானுலகில்
பிறப்பேனாக எண்ணேன் பிறவாமை பெற்றது நின்
திறத்தேன் ஆ தன்மையால் திரு விண்ணகரானே–6-3-1-

மறவாது யானுலகில் பிறப்பேனாக எண்ணேன்-மறவாமையாலே பிறக்க எண்ண மாட்டேன் –
திரு விண்ணகரானே-நேராக விளித்து அருளிச் செய்கிறார் –
பிறவாமை அன்றோ இதுக்குப் பலம்-என்றும் மறவாது யானுலகில் பிறப்பேனாக எண்ணேன்-
அம் மறவாமையால் பெற்றது சம்சாரத்தில் பிறப்பேன் என்னும் மநோ ரதமும் தவிர்ந்தேன் –
மறவாமை உபாயம் இல்லை-நின் திறத்தேன் -என்றதும் உம்மால் தானே
திரு விண்ணகர் வந்து என்னைப் பிடித்து ஆள் கொள்ளவே-மறவாமை -அதிகாரி ஸ்வரூபம் –

—————-

துறந்தேன் ஆர்வச் செற்ற சுற்றம் துறந்தமையால்
சிறந்தேன் நின்னடிக்கே யடிமை திருமாலே
அறந்தானாய்த் திரிவாய் யுன்னை என் மனத்தகத்தே
திறம்பாமல் கொண்டேன் திருவிண்ணகரானே -6-3-2-

யுன்னை என் மனத் தகத்தே திறம்பாமல் கொண்டேன் – உன்னுடைய தடுமாற்றத்தைத் தவிர்த்தேன் –
ஸ்ரீ லஷ்மீ பதியாய் இருந்த உன்னை –-பிராட்டி புருஷகாரமாகவும்-என்னுடைய அநந்ய கதித்வத்தையும் முன்னிட்டு
என்னுடைய ஹிருதயத்திலே இனி நீ கால் வாங்கில் காதகரோ பாதி யாம்படியாக வைத்துக் கொண்டேன் –
நீயே வந்து புகுகிற இடத்தில்-நான் விலக்கிற்றிலேன்-என்ற படி

—————-

கறவா மட நாகு தன் கன்றுள்ளினால் போல்
மறவாது அடியேன் உன்னையே அழைக்கின்றேன்
நறவார் பொழில் சூழ் நறையூர் நின்ற நம்பி
பிறவாமை என்னைப் பணி எந்தை பிரானே –7-1-1-

மறைக்கைக்கு சம்பாவனை உள்ள சம்சாரத்தே இருந்து
அனந்யார்ஹனான நான் ஸ்வாமியான உன்னையே சொல்லிக் கூப்பிடா நின்றேன் –

———

புள் வாய் பிளந்த புனிதா என்று அழைக்க
உள்ளே நின்று என்னுள்ளம் குளிரும் ஒருவா
கள்வா கடல் மல்லைக் கிடந்த கரும்பே
வள்ளால் உன்னை எங்கனம் நான் மறக்கேனே –7-1-4-

மகா உபகாரகனாய் இருக்கிற உன்னை உன்னாலே உபகாரம் கொண்டு இருக்கிற நான்
எத்தைச் சொல்லி மறப்பது –
புனிதன் இல்லை என்று மறக்கவோ
உள்ளத்தில் இல்லை என்று மறக்கவோ
குளிரப் பண்ண வில்லை என்று மறக்கவோ
ஆஸ்ரித பவ்யன் இல்லை என்று மறக்கவோ
பக்கத்தில் இல்லை என்று மறக்கவோ
ரசம் இல்லை என்று மறக்கவோ
உதாரம் இல்லை என்று மறக்கவோ

———–

அத்தா அரியே என்று உன்னை அழைக்கப்
பித்தா என்று பேசுகின்றார் பிறர் என்னை
முத்தே மணி மாணிக்கமே முளைக்கின்ற
வித்தே உன்னை எங்கனம் நான் விடுகேனோ –7-1-8-

முத்துப் போலே ஸ்ரமத்தைப் போக்குமவனே –
பெரு விலையனான மாணிக்கம் போலே இருக்கிறவனே
பலத்தோடு வ்யபசரியாதவனே –முளையாத வித்து – நிஷ்பலம் என்பதால் –
முளைக்கின்ற வித்தே -என்கிறார்–உன்னை எத்தைச் சொல்லி நான் விடுவது –

————–

தூயாய் சுடர் மா மதி போல் உயிர்க்கு எல்லாம்
தாயாய் அளிக்கின்ற தண் தாமரைக் கண்ணா
ஆயா அலை நீர் உலகு ஏழும் முன்னுண்ட
வாயா உன்னை எங்கனம் நான் மறக்கேனோ –7-1-9-

ஆபத்து கரை புரண்டால் வரையாதே எல்லாரையும் ஒக்க ரஷிக்கும் ஸ்வபாவன் ஆனவனே –
திரைக் கிளர்த்தி உடைய கடல் சூழ்ந்த பூமியை அமுது செய்த
திருப் பவளத்தை உடையவனே –இப்படி ஆபத் சகனான உன்னை எங்கனே மறக்கும் படி –

————–

நீண்டாயை வானவர்கள் நினைந்து ஏத்திக் காண்பது அரிதால்
ஆண்டாய் என்று ஆதரிக்கப் படுவாய்க்கு நான் அடிமை
பூண்டேன் என் நெஞ்சின் உள்ளே புகுந்தாயை போகல் ஒட்டேன்
நாண் தான் உனக்கு ஒழிந்தேன் நறையூர் நின்ற நம்பீயோ -7-2-5-

இப்படி இருக்கிற உனக்கு
அஹம் சர்வம் கரிஷ்யாமி -என்று உன் திருவடிகளிலே சகல சேஷ வ்ருத்திகளிலும் அதிகரித்தேன்
என்னையும் அடிமையில் மூட்டுகைகாக என்னுடைய ஹிருதயத்திலே புகுந்த
உன்னைப் போக ஒட்டுவேனோ
வந்த கார்யம் தலைக் கட்டினோம் ஆகில் இனி வேறே ஒரு இருப்பிடம்
தேடித் போக அமையாதோ -என்று போக நினைத்தான்-நான் போக ஒட்டுவேனோ –
நீயோ சால நாண் உடையையாய் இருக்கிறாய் –
நீ முந்துற மடல் எடுத்து-பின்னை அன்றோ மடல் எடுப்பித்தது –
அவன் மடல் எடுக்கை யாகிறது -முற்பாடனாய் வர நிற்கை இறே-

————–

எந்தாதை தாதை அப்பால் எழுவார் பழ வடிமை
வந்தார் என் நெஞ்சினுள்ளே வந்தாயைப் போகல் ஒட்டேன்
அந்தோ என் ஆர் உயிரே அரசே அருள் எனக்கு
நந்தாமைத் தந்த வெந்தாய் நறையூர் நின்ற நம்பீயோ–7-2-6-

நான்-என்னுடைய தமப்பன்-அவனுடைய ஜநகன்-இவர்களோடு கூட அவ்வருகே எழுவர்
(மேல் பத்து கீழ் பத்து -21-என் தாதை -அர்த்த சித்தம்-தச பூர்வம் -உத்தரம்
கன்யாதான பல தயா -21 தலைமுறை பலம் கேசவன் தமர் படி சம்பந்திகள் பலித்தமை -இங்கும்)
சப்த சப்தஸ சப்தஸ –என்னக் கடவது இறே
ஒருவருக்கு உண்டான நன்மை அசல் காக்கும் இடத்தில் ஏழ் படி கால் சொல்லும் இறே –
இத்தால் குலமாக அனந்யார்கள் என்றபடி –
நான் அபேஷியாது இருக்க நீயே என்னுடைய ஹிருதயத்தில் வந்து புகுந்த உன்னை
போக ஒட்டுவேனோ –கைப் பட்ட நிதியை உதறுவார் உண்டோ –

—————

எப்போதும் பொன் மலர் இட்டு இமையோர் தொழுது தங்கள்
கைப் போது கொண்டு இறைஞ்சிக் கழல் மேல் வணங்க நின்றாய்
இப்போது என் நெஞ்சின் உள்ளே புகுந்தாயைப் போகல் ஒட்டேன்
நற் போது வண்டு கிண்டும் நறையூர் நின்ற நம்பீயோ–7-2-8-

என் பக்கலில் ஒரு அபேஷம் மாதரமும் கூட இன்றிக்கே இருக்க நீயே வந்து புகுந்து
உன்னுடைய போக்யதையை அறிவித்த பின்பு இனி உன்னை போக ஒட்டுவேனோ –
போக்யமான தேசத்தை வாசஸ் ஸ்தானமாக உடையவனே-அவ் ஊரில் அவஹாகித்தாருக்கு
வேறேயும் ஓர் இடம் தேடித் போகலாம் படியோ அவ் ஊரில் போக்யதை இருப்பது –

————-

வந்தாய் என் மனத்தே வந்து நீ புகுந்த பின்னை
எந்தாய் போய் அறியாய் யிதுவே யமையாதோ
கொந்தார் பைம் பொழில் சூழ் குடந்தைக் கிடந்துகந்த
மைந்தா வுன்னை என்றும் மறவாமை பெற்றேனே —8-9-5-

நாம் என்ன உபகாரம் பண்ணினோமாகதான் இப்படி கிடந்து படுகிறது -என்ன –
வந்தாய் என் மனத்தே வந்து நீ புகுந்த பின்னை-இதுக்கு மேற்பட நீ பண்ணக் கடவதொரு உபகாரம் உண்டோ –
வந்தாய் – நான் இருந்த இடம் தேடி நீயே வந்தாய் –
இவன் வந்திடுவான் எனக்கு என்றும் இராத என் ஹிருதயத்திலே நீயே வந்து புகுந்த பின்பு –
என் ஸ்வாமி யானவனே –போய் அறியாய் யிதுவே யமையாதோ-
நித்ய ஸூரிகள் பக்கலில் போவதாகவும் நினைக்கிறது இல்லை –இதுவே அமையாதோ –
இனி இதுக்கு மேற்பட ஒருவனுக்கு பேறு ஆகையாவது என் –
கொத்துக்கள் மிக்கு அழகியதாய் இருந்துள்ள பொழிலாலே சூழப்பட்ட திருக் குடந்தையிலே கண் வளர்ந்து
நாம் ஆஸ்ரிதர்க்கு உறுப்பாகப் பெற்றோமே இறே-என்று அத்தாலே உகந்து –
இவர்களுக்கு விட ஒண்ணாத படி-நவீக்ருதமான யௌவனத்தை உடையனவாய் இருந்தவனே –
இப்படி உபகாரகனான உன்னை மறவாது ஒழியப் பெற்றேன் –
நீயோ தீரக் கழிய உபகரித்து நின்றாய் –நான் அந்த உபகாரகத்தை மறவாது ஒழியப் பெற்றேன் –
இனி இதுக்கு மேற்பட பேறு உண்டோ –

————–

பெற்றார் பெற்று ஒழிந்தார் பின்னும் நின்று அடியேனுக்கு
உற்றானாய் வளர்த்து என் உயிராகி நின்றானை
முற்றா மா மதி கோள் விடுத்தானை யெம்மானை
எத்தால் யான் மறக்கேன் இனி இது சொல் என் ஏழை நெஞ்சே—8-9-7-

தன் கை பார்த்து இருக்க வேண்டும் படியான பருவத்தை உடைய எனக்கு
எல்லா உறவு முறையும் தானேயாய் நின்று நோக்கி –
சந்த்ரனுக்கு வந்த ஷயத்தைப் போக்கி தன்னுடைய ரஷகத்வத்தைக் காட்டி
என்னை எழுதிக் கொண்டவன்
பண்ணின உபகாரம் அளவுபட்டு மறக்கவோ –
புறம்பேயும் ஒரு புகல் உண்டாய் மறக்கவோ –
சம்சாரத்தே சில விடவுமாய் பற்றவுமாய் இருக்கிற இருப்பைக் கொண்டு
பகவத் விஷயத்தை மறக்கலாம் என்று இருக்கிற ஏழை நெஞ்சே நீ சொல்லு –

—————

தம்மையே நாளும் வணங்கித் தொழுவார்க்குத்
தம்மையே ஒக்க அருள் செய்வராதலால்
தம்மையே நாளும் வணங்கித் தொழுது இறைஞ்சி
தம்மையே பற்றா மனத்து என்றும் வைத்தோமே -11-3-5-

உபாசன வேளையிலே இப்படி புத்தி பண்ணி
பின்பு வேறு ஒரு படியாகை அன்றிக்கே
உபாசநாநுகுணம் பலம் ஆகையாலே அவ்வளவும் போனால்
பெரும் பரம பிரயோஜனமாய்க் கொண்டு
பற்றப்படுவதும் தாமேயாக மனசிலே வைத்தோம் –

—————–

இந்த்ரற்கும் பிரமனுக்கும் முதல்வன் தன்னை
யிரு நிலம் தீ நீர் விண் பூதம் ஐந்தாய்ச்
செந்திறத்த தமிழோசை வடசொல்லாகித்
திசை நான்குமாய் திங்கள் நாயிறாகி
அந்தரத்தில் தேவர்க்கும் அறியலாகா
வந்தணனை வந்தி மாட்டு அந்தி வைத்த
மந்திரத்தை மந்திரத்தால் மறவாது என்றும்
வாழ்தியேல் வாழலாம் மட நெஞ்சமே–திரு நெடும் தாண்டகம்–4- –

விஸ்மரியாதே அனுபவிப்புதியேல்
பகவத் அனுபவத்துக்கு விஸ்ம்ர்தி ஹேது விஷயாந்தர ஸ்பர்சம் ஆகையாலே
விஷயாந்தரம் கலசாதபடி அனுபவி -என்கிறாரோ -என்னில் –
அது இவர்க்குச் சேராது –
சரம தசையில் சாஷாத் கரித்து அனுபவிக்கிறவர் ஆகையாலே
இனி இவர்க்கு விஸ்ம்ர்தி ஹேது என் என்னில் –
தாபத் த்ரய ஆஸ்ரயமான தேக சம்பந்ததோடே இருக்கையாலே தேகத்தைப் பாரார் –
பூர்வ வ்ருத்தத்தைப் பாரார் –
விஷய வைலஷண்யத்தைப் பாரார் –
தந் நிவ்ருத்திக்கும் அபிமத சித்திக்கும் உறுப்பாக ஈஸ்வரனை உபாயமாக
அனுசந்திப்பதொரு அனுசந்தானம் உண்டு –
அது பகவத் அனுபவத்துக்கு விஸ்ம்ர்தி ஹேதுவாகக் கடவது –
ஆகையாலே பூர்வார்தத்தில் இழியாதே அனுபவிக்கப் பார்
இவர் தாம் த்வய நிஷ்டர் அன்றோ
இங்கனே சொல்லுவான் என் என்னில்
அடியிலே ஒருக்கால் ஈஸ்வரன் கையில் நம் கார்யத்தை சமர்ப்பித்து விட்டோம் ஆகில்
இனி ஸ்வ உஜ்ஜீவனதுக்கு சிந்திக்கை யாவது பிறர் கார்யத்தில் இழிகை இ றே –

பிறர் கார்யம் -ஈஸ்வரன் கார்யம்
ஸ்வ ரஷணத்தோடு ஜகத் வியாபாரத்தோடு வாசி இல்லை இ றே பிராப்தி இல்லாமைக்கு-

வாழ்தியேல் –
அவனுடைய பரத்வத்திலும் சாதனத்திலும் இழியாதே –
போக்யதையில் இழிந்து அனுபவிப்புதி யாகில் –

வாழ்தியேல் –
வாழ்ச்சி உன்னதே இறே
நானும் உனக்கு சஹகாரியாம் இத்தனை இ றே –

வாழ்தியேல் -என்று
தமக்கு கரணமான மனசை சேதன சமாதியாலே
கர்த்தாவாகப் பேசுகிறார் இறே –
மன பிரதானம் தோற்ற –
யாவதாயுஷம் பகவத் அனுபவத்துக்கு பரிகாரம் இதுவாகையாலே –
தத் சாபேஷனாய் இறே முமுஷூ இருப்பது –

என்றும் வாழலாம் –
நித்ய சூரிகள் நடுவே இருந்து -யாவதாத்மபாவி வாழலாம் –
எங்கும் ஒக்க அனுபவம் இறே இவனுக்கு உள்ளது
வைஷ்ணவன் ஆகிறான் ராஜ குமாரன் இறே –

——————

அறவனை ஆழிப் படை அந்தணனை மறவியை இன்றி மனத்து வைப்பாரே –1-7-1-

மறவியை இன்றி மனத்து வைப்பாரே -இப்படியும் இருப்பார்களோ -ஆத்மா பிராப்தியை கேவல அனுபவம்
மறக்காமல் பகவானை சாதனமாக வைப்பார்களோ –உபாசகனனுக்கு -சாதகமாக பற்றும் நிலை என்னே உங்கள் நிலை
சாதனத்வேனே மனத்தில் வைப்பார் -ஷேபிப்பார்
ஆழிப்படை அந்தணனை கண்டும் அனுபவியாமல் -சாதனம் என்பதை மறந்து விடாமல் -வியந்து நிந்திக்கிறார் –

———-

மைந்தனை மலராள் மணவாளனைத்
துஞ்சும் போதும் விடாது தொடர் கண்டாய் –1-10-4-

இவ்விஷயத்தை -கெடுவாய் -சிலராலே விடப் போமோ –
மைந்து -இனிமை -அழகு -மிடுக்கு -பிடிக்கையில் இருக்கும் மிடுக்கு –
மூன்று காரணங்களாலும் விடப் போகாதே -நினைவே நீ தானே -ஆத்மா மனசின் மூலம் தானே
இவற்றை அனுபவிக்க வேண்டும் (-ஆகவே இந்த பொறுப்பு உன்னிடம் கொடுக்கிறேன் )

மலராள் மணவாளனைத்
பெரிய பிராட்டியார் அகலகில்லேன் இறையும் -என்னும் விஷயத்தை யன்றோ நான் உன்னை விடாதே கிடாய் என்கிறது
துஞ்சும் போதும்
அயோக்யன் -என்று அகலும் போதும் -விச்லேஷம் விநாச பர்யாயம் -என்கை
முஹூர்த்தம் அபி ஜீவாவ -என்னும் அது இறே-இவர்க்கு துஞ்சுகை யாகிறது
பிரியில் இலேனுக்கு இளங்கோவும் அக்குளத்தில் மீன் இ றே-ஆச்சார்யஹிருதயம் -சூர்ணிகை -126
நான் அவனை அகன்று முடியும் அன்றும் -நீ அவனை விடாதே தொடரப் பார் கிடாய்
இவ்வேப்பங்குடி நீரை யன்றோ நான் உன்னைக் குடிக்கச் சொல்கிறது –அக்காரவடிசிலை அன்றோ சொல்கிறேன்-
பிராட்டி -அகலகில்லேன் இறையும் -என்கிற விஷயத்தை அன்றோ நான் உன்னை அனுபவிக்கச் சொல்கிறது –

——————-

நம்பியைத் தென் குறுங்குடி நின்ற அச்
செம்பொனே திகழும் திரு மூர்த்தியை
உம்பர் வானவர் ஆதி யஞ்சோதியை
எம்பிரானை என் சொல்லி மறப்பேனோ –1-10-9–

1-அபூர்ணன் என்று மறக்கவோ
2-அசந்நிஹிதன் என்று மறக்கவோ
3-வடிவு அழகு இல்லை என்று மறக்கவோ
4-மேன்மை இல்லை என்று மறக்கவோ
5-எனக்கு உபகாரகன் அன்று என்று மறக்கவோ
எத்தைச் சொல்லி மறப்பன் -என்கிறார் –

குணத்திலே குறை உண்டாதல் -தூரஸ்தன் என்னுதல் -செய்து நான் மறக்க வேணுமே
வடிவு அழகிலே குறை உண்டாய்த்தான் மறக்கவோ

—————

செய்குந்தா வரும் தீமை உன் அடியார்க்குத் தீர்த்து அசுரர்க்குத் தீமைகள்
செய்குந்தா உன்னை நான் பிடித்தேன் கொள் சிக்கனவே –2-6-1-

என்னைப் பெறுகைக்கு பூர்வஜனான-எதிர் சூழல் புக்கு திரிந்த- நீ விடிலும்
விடாத படி நான் பிடித்தேனாகவே திரு உள்ளம் பற்ற வேணும்
அவனை மாஸூச -என்கிறார் –

—————–

உய்ந்து போந்து என் உலப்பிலாத வெந்தீ வினைகளை நாசம் செய்து உனது
அந்தமில் அடிமை அடைந்தேன் விடுவேனோ-2-6-5-

நான் உளேனாய் -சம்சாரிகளில் வ்யாவ்ருத்தனாய்ப் போந்து -சத்தை அடைந்து -ஸ்வரூபம் பெற்று –
என் உலப்பிலாத வெந்தீ வினைகளை நாசம் செய்து உனது அந்தமில் அடிமை அடைந்தேன்
என்னுடைய முடிவு இன்றிக்கே இருந்துள்ள கொடிய பாவங்களை வாசனையோடு போக்கி
உன் திருவடிகளில் ஆத்மாந்த தாச்யத்திலே அதிகரித்த நான் இனி விட பிரசங்கம் உண்டோ
விடுவேனோ-உனது அந்தமில் அடிமை அடைந்தேன் விடுவேனோ
விஷயாந்தரங்களை விரும்பினேனோ விடுகைக்கு –உனது ஸ்வரூப சித்தி இன்றிக்கே ஒழிந்து விடுகிறேனோ –
உய்ந்து -ஆத்மா தாஸ்யம் -நீ ஸ்வாமி தாஸ்ய அறிமலத்தில் சுவடி அறியாமல் விடுகிறேனோ —
அடிமை- எனக்குத் தேகுட்டி விடுகிறேனோ -அந்தமில் அடிமை
ஐந்து பைந்தலை யாடரவணை மேவிப் பாற் கடல் யோக நித்திரை -சிந்தை செய்த வெந்தாய் –
அடிமையில் சுவடு அறிந்த திருவனந்த ஆழ்வான் உன்னை விடில் அன்றோ நான் உன்னை விடுவது

———-

போகின்ற காலங்கள் போய காலங்கள் போக் காலங்கள் தாய் தந்தை உயிரா
கின்றாய் உன்னை நான் அடைந்தேன் விடுவேனோ-2-6-10-

உபகாரங்களைக் கண்ட நான் உன்னை பெற்று வைத்தும் விடுவேனோ-
தான் தனக்கு பார்க்கும் ஹிதமும் –
கால த்ரயத்தாலும் பரிவுடைய தாய் செய்வதும் செய்து -ஹித காமனான தமப்பன் செய்வதும் செய்து-
ச பித்ரா ச பரித்யக்த -என்று-அவர்கள் விடும் அளவிலும் தான் தனக்கு பார்க்கும் ஹிதமும் பார்க்கும்படி
சர்வ பிரகாரத்தாலும் ப்ராப்தனுமாய் உபகாரகனுமான உன்னை உபகார ஸ்ம்ருதியை உடைய நான்
கிட்டப் பெற்று வைத்து விட சம்பாவனை உண்டோ

————-

பிறப்பில் பல் பிறவிப் பெருமானை
மறப்பு ஓன்று இன்றி என்றும் மகிழ்வேனே –2-9-5-

பிறக்கைக்கு ஹேதுவான கர்மம் இன்றிக்கே இருக்கச் செய்தே கர்ம வச்யரும் பிறவாத ஜன்மங்களிலே
பிறக்க வல்ல சர்வாதிகனை-அஜாய மாநோ பஹூதா விஜாயதே -அவதாரேண சௌலப்யம் —
மறப்பு ஓன்று இன்றி –
அவதாரங்களிலும் சேஷ்டிதங்களிலும் ஒரு மறப்பு இன்றிக்கே –
மறப்பு ஓன்று இன்றி –
இத்தலையில் உள்ளது எல்லாம் மறக்கலாம் -மறக்க வேண்டும் –
அத்தலையில் உள்ளது ஒன்றும் நழுவ ஒண்ணாது –
என்றும் மகிழ்வேனே –
மகிழ்ச்சி என்றும் அனுபவம் என்றும் பர்யாயம்-அனுபவிப்பேன் என்கிறார் –தொழுது எழு -பர்யாய சொற்கள் –
ஆக -இத்தாலே –ஜீவாத்மா -ஸ்வரூபமும் வெளியிடுகிறார் -(மகாரார்த்தம் )
பெருமான் -என்கையாலே தம்முடைய-1- சேஷத்வமும்
மறப்பு ஓன்று இன்றி -என்கையாலே -2–ஜ்ஞாத்ருத்வமும்
என்றும் -என்கையாலே-3- நித்யத்வமும்
மகிழ்வு -என்கையாலே-4- போக்த்ருத்வமும் -போக்யமாக முதலில் இருந்து அவன் போக்கியம் கண்டு நாம் போகிக்க –
ஆக -இத்தாலே –ஜீவாத்மா -ஸ்வரூபமும் வெளியிடுகிறார் –அருளிச் செய்கிறார் யாயிற்று –

———

அரவம் ஏறி அலைகடல் அமருந் துயில் கொண்ட அண்ணலை
இரவும் நன் பகலும் விடாது என்றும் ஏத்துதல் மனம் வைம்மினோ.–3-6-3-

காலம் நடையாடாத தேசத்தில் அனுபவத்தை அன்றோ காலம் நடையாடும் தேசத்திலே நான்
உங்களை அனுபவிக்கச் சொல்லுகிறது?’ என்கிறார்.
ஏத்துகைக்கு ஈடான காலம் ஆகையாலே ‘நல் இரவும் நன்பகலும்’ என்கிறார்.
‘துதி செய்து கொண்டே யிருக்கின்றார்கள்’ என்கிறபடியே ஆதல் வேண்டும் என்பார், ‘என்றும் ஏத்துதல்’ என்கிறார்.

———-

கைகளால் ஆரத் தொழுது தொழுது உன்னை வைகலும் மாத்திரைப் போதும் ஓர் வீடு இன்றிப்
பைகொள் பாம்பு ஏறி உறை பரனே! உன்னை மெய்கொளக் காண விரும்பும் என் கண்களே.–3-8-4-

வாய்க்கு ஏத்துதல் போன்று கைக்குத் தொழுகையும் ஆதலின், வாய் வந்தபடி சொல்லவும் கை வந்தபடி செய்யவுமே
அன்றோ இவர் ஆசைப்படுகிறார்?’ என்றபடி. வேறு ஒரு பிரயோஜனத்துக்காகத் தொழுதால் பிரயோஜனத்தளவிலே மீளும்;
சாதனம் என்ற எண்ணத்தோடு தொழில் பெற வேண்டிய பயன் கிடைத்த அளவிலே மீளும்;
அங்ஙன் அன்றிக்கே, இதுவே செயலாய் இருத்தல் என்பார், ‘தொழுது தொழுது’ என்கிறார்.
நாள்தோறும் அதுதன்னிலும் ஒரு கணமும் இடைவிடாதே.‘ஒரு நாளைக்கு ஒருகால் தொழுது
தேவை அற்று இராதே இடை விடாதே-
விரும்பும் –ஆசைப்படாநின்றது. ‘கிடைப்பது, கிடையாது ஒழிவது, ஆசைப்படுகின்றது’ என்றபடி.

—————–

நின்று நின்று நினைகின்றேன் உனை எங்ஙனம் நினைகிற்பன்? பாவியேற்கு
ஒன்று நன்குரையாய் உலகமுண்ட ஒண் சுடரே!–5-10-6-

நினைத்துத் தலைக் கட்ட மாட்டார், நினையாதிருக்க மாட்டார்.
வருந்தி உன்னை நினைக்கப் புகுவன், நினைக்க மாட்டுகின்றிலேன்.
அன்றிக்கே,நினைக்கை தான் தேட்டமாய் நினைக்கலாவதொரு வழி ஏதோ என்று ஆராயா நின்றேன்.
ஒரு பிரயோஜனத்துக்காகப் போவார்க்கன்றோ அது கொண்டு மீளலாவது,
தன்னையே பிரயோஜனமாகப் பற்றிப் போவார்க்கு மீள விரகு உண்டோ.
இப்படியே அன்றோ பகவத் பிராவண்யமுடையார்படி.

————-

வைகல் நாடொறும் வாய்க் கொள் வாசகமும் மணி வண்ணன் நாமமே இவள் அன்னைமீர்!–6-5-6-

கழிகிற நாள்தோறும்–வாயாலே சொல்லுகிற சொலவும்–மணி வண்ணன் நாமமே –
வடிவழகுக்கு வாசகமான வற்றையே சொல்லா நின்றாள்.
குண விஷயமாதல் விபூதிவிஷயமாதல் அன்றிக்கே, வடிவழகிற்குத் தோற்றமை தோற்றச் சொல்லா நின்றாள்.

———–

கருந்தடங் கண்ணி கை தொழுத அந்நாள் தொடங்கி இந்நாள் தொறும்
இருந்திருந்து அரவிந்தலோசந! என்றென்றே நைந்திரங்குமே.–6-5-8-

திருவடி தொழுத அன்று தொடங்கி இன்றளவும் வர என்னுதல்;
தன் சத்தை உண்டான அன்று தொடங்கி இன்று அளவும் வர என்னுதல்.
“அஸந்நேவ – அசத்தைப்போல”, “அன்று நான் பிறந்திலேன்” – திருச்சந்த விருத்தம். 64.-இதுவன்றோ முன்புற்றை நிலை.
அவன் கையிலும் அன்றிக்கே, பிறர் கையிலும் அன்றிக்கே, தன் கையதாயிருந்தபடி என் தான் தன் சத்தை!
சொல் கற்கை -தொழுகை என்று இரண்டு இல்லையே –
பால்யமே தொடங்கி பிராவண்யம் சத்தா பிரயுக்தம் —இவள் தானே தொழுகிறாள் –
நா கிஞ்சித் குர்வதஸ் ஸேஷத்வம் – கைங்கரியம் செய்யாதவனுக்குச் சேஷத்வம் இல்லை” என்கிறபடியே
“தொழுது எழு” அன்றோ.
இருந்து இருந்து அரவிந்த லோசந! என்று என்றே –
ஒருகால் அரவிந்தலோசந! என்னும் போது, நடுவே பதின்கால் பட்டைப் பொதி சோறு அவிழ்க்க வேணும்.
வலி இன்மையாலே சொல்லமாட்டாளோ? என்று இருக்கச் செய்தே, சொல்லித் தலைக்கட்டா நின்றாள்.

————–

ஆ முதல்வன் இவன் என்று தன் தேற்றி என்
நா முதல் வத்து புகுந்து நல் இன்கவி
தூமுதல் பத்தர்க்குத் தான் தன்னைச் சொன்ன என்
வாய் முதல் அப்பனை என்று மறப்பனோ!–7-9-3-

தொண்டர்க்கு அமுது உண்ண -பக்தாம்ருதம் -உபகாரகனை மறக்க விரகு உண்டோ-
‘கைம்மாறு செய்யாதொழியவுமாம் கண்டீர், நான் மறந்து பிழைக்கப் பெற்றானாகில்!’ என்கிறார்.
என்று மறப்பேனோ –
‘முன்பு அநாதி காலம் மறந்து போந்ததாகில் இனிமேல் நினைக்கைக்குக் காரணமான காலத்தை எல்லாம்
மறக்கைக்கு உடலாக்கினால்தான் மறப்பனோ?’ என்றது,
‘முன்பு நினைக்கையில் உள்ள அருமையோபாதியும் போரும் இனி மறக்கையில் உள்ள அருகையும்:
இனி ஏதேனும் ஒரு நாள் தான் என்னாலே மறக்கப்போமோ?’ என்றபடி.

—————-

அப்பனை என்று மறப்பன் என் ஆகியே
தப்புதல் இன்றித் தனைக் கவி தான் சொல்லி
ஒப்பிலாத் தீ வினையேனை உயக்கொண்டு
செப்பமே செய்து திரிகின்ற சீர்கண்டே.–7-9-4-

தானே தன்னைக் கவிபாடிக் கொண்டனாகில், ஓர் ஆச்சரியம் இல்லை; அதற்குத் தகுதி இன்றிக்கே இருக்கிற
என்னைக்கொண்டு தப்பாமே கவிபாடின இந்த உபகாரத்தை இனி மறக்க உபாயம் இல்லை,’ என்கிறார்.
அப்பனை என்று மறப்பன் -உபகாரன் ஆனவனை நான் என்று மறப்பன்?
இனி, அவன் அபகாரம் செய்தால் தான் மறக்கப்போமோ?

————–

திறத்துக்கே துப்பரவாம் திரு மாலின் சீர்
இறப்பெதிர் காலம் பருகிலும் ஆர்வனோ?
மறப்பிலா என்னைத் தன் ஆக்கி என்னால் தன்னை
உறப்பல இன்கவி சொன்ன உதவிக்கே?–7-9-9-

மறப்பு இல்லையான என்னை.
மறப்புக்கு முன் கணத்தில் நிகழக்கூடியதான நினைவும் எனக்கு இல்லை என்கைக்காக,
‘மறப்பிலா’ என்ற சொல்லாலே அருளிச்செய்கிறார்
‘’மறப்பு இலா’ என்ன வேண்டுவான் என்?’ என்னில், நினைவு உள்ள இடத்திலே அன்றோ மறப்பு உள்ளது?
ஆக, ஏதேனும் ஒரு காலத்தில் உண்டாகிற நினைவுங்கூடத் தமக்கு இல்லை என்கிறார் என்றபடி.
மறப்பு இலா என்னைத் தன்னாக்கி –
ஏதேனும் ஒரு காலத்தில் நினைத்துப் பின்னை ஒருகால் மறப்பு உண்டாய்,
அதனை காணாக் கண்ணிட்டுதான் இப்படி அங்கீகரித்தானோ?
முதலிலே தன் பக்கலிலே நினைவு இன்றிக்கே இருக்கிற என்னைத் தன்னாக்கி.
என்னால் –
‘மறந்தேன் உன்னை முன்னம்’ பெரிய திருமொழி, 6. 2 : 2.-என்கிற அநுதாபமுங்கூட இன்றிக்கே
இருக்கிற என்னைக் கொண்டு.

————-

வைத்தேன் மதியால் எனது உள்ளத்தக்கத்தே
எய்த்தே ஒழிவேன் அல்லேன் என்றும் எப்போதும்
மெய்த்தேய் திரை மோது தண் பாற் கடலுளால்
பைத்ததேய் சுடர்ப் பாம்பணை நம் பரனையே –8-7-10-

என்றும் எப்போதும்-இனி கிலேசப் பட மாட்டேன்-இவ்வார்த்தை எத்தனை குளிக்கு நிற்கும்
என்றும் -எல்லா திவசத்திலும் எல்லா அவஸ்தைகளிலும்

———

மலைமேல் தான் நின்று என் மனத்துள் இருந்தானை
நிலை பேர்க்கல் ஆகாமை நிச்சித்து இருந்தேனே–10-4-4-

இவன் போகைக்கு உறுப்பாக என்னால் ஆவன எல்லாம் செய்தேன்-அதற்கும் கேட்ப்பானாய் இருந்திலன் –
நிச்சித்து இருந்தேனே –அச்சம் அடைகிறான் இல்லை -என்கிறபடியே இருந்தேன் –அவன் படியை நினைந்தால்
இவன் அச்சம் அற்றவனாய் இருக்கத் தட்டில்லை அன்றோ-

——————

ஆழியான் ஆழி யமரர்க்கும் அப்பாலான்
ஊழியான் ஊழி படைத்தான் நிரை மேய்த்தான்
பாழி யம் தோளால் வரை எடுத்தான் பாதங்கள்
வாழி என் நெஞ்சே மறவாது வாழ் கண்டாய்–10-4-8-

மறவாது –
கை புகுந்தது என்னா-மற்றை விஷயங்களிலே செய்வுற்றைச் செய்யாதே காண்-

வாழ் கண்டாய் –
உன்னுடைய வாழ்ச்சிக்கு நான் கால் பிடிக்க வேண்டுகிறது என் –
பால் குடிக்க கால் பிடிக்கிறேனோ அன்றோ –

மறவாது வாழ் கண்டாய் என்கை யன்றோ உள்ளது –
மேலே கூறிய விசேஷணங்களுக்கு பயன் என் -என்னில்-
புறம்பு போய் மணலை முக்க ஒண்ணாதே-பாது காக்க வல்லானைப் பற்ற வேண்டுமே-
பாது காப்பதற்கு வேண்டிய சாதனங்களை உடையவன் பாது காப்பவனாக வேண்டுமே-
அநந்ய பிரயோஜனர்கள் ஸ்வரூபம் ஸ்திதி அனைத்தைக்கும் நிர்வாஹகன் ஆனவன்-பாது காக்குமவனாக வேண்டும் –
ஒருக்கால் உளனாவது இலனாவது ஆகா நிற்கிறவனுக்கு-என்றும் உளனானவன் பாதுகாக்க வேண்டுமே-
இவை இல்லாத அன்று உண்டாக்கினவன் பாதுகாக்குமவனாக வேண்டும்-
உண்டான அன்று பாது காப்பவன் ஆகைக்கு-தம்மை பாது காப்பதில் குறைய நின்றனவற்றையும்
நோக்குமவன்-பாது காப்பவனாக வேண்டும்-
இருந்தபடியாமாகில் மறந்து காண் -உன்னாலே மறக்கப் போகாதே –

—————

என்றும் மறந்து அறியேன் ஏழ் பிறப்பும் எப்பொழுதும்
நின்று நினைப்பு ஒழியா நீர்மையால் -வென்றி
அடல் ஆழி கொண்ட வறிவனே இன்பக்
கடலாழி நீ யருளிக் காண்–-ஸ்ரீ இரண்டாம் திருவந்தாதி–55-

இப்படி தேவர் என் பக்கலில் விருப்பத்தைப் பண்ணுகையாலே ஞான லாபத்தால் குறை யற்றேன் –
அதனுடைய பலமான ப்ராப்தியால் வரும் அனுபவத்தையும் தேவரே பண்ணித் தந்து அருள வேணும் -என்கிறார்
உன்னை நினைக்காக அரிதான சம்சாரத்திலே உன்னை நினைக்கும் படி பண்ணினாய் –
இனி ப்ராப்தி யளவும் பண்ணாய் -என்கிறார்-
பேற்றுக்கு உறுப்பான ஞானத்தில் கண் அழிவு அறுத்துத் தந்த நீயே
பெற்றால் அனுபவிக்கக் கடவதான நிரதிசய ஆனந்தத்தையும் பண்ணித் தந்தருள வேணும்
ஞான சங்கோசம் அறுத்தாப் போலே -யேஷஹ்யேவா நந்தயாதி -தைத் ஆன -7-உன்னுடைய ஆனந்த சமுத்ரத்தையும்
நீ எனக்கு அருளவும் வேணும் –-கண்டால் பிறக்கும் ஸூகத்தையும் பண்ணித் தந்து அருள வேணும்
அரியது செய்தால் எளியது செய்ய ஒண்ணாதோ

—————

சென்ற நாள் செல்லாத நாள் செங்கண் மால் எங்கள் மால்
என்ற நாள் எந்நாளும் நாளாகும் -என்றும்
இறவாத எந்தை இணையடிக்கே ஆளாய்
மறவாது வாழ்த்துக என் வாய் —ஸ்ரீ மூன்றாம் திருவந்தாதி–17-

இப்படிப் பட்ட சர்வேஸ்வரன் நம் பக்கல் வ்யாமுக்தன் என்று அறிவதொரு நாள் உண்டானால்
அதுக்கு முன்பு உள்ள காலத்தோடு மேல் வரக் கடவ காலத்தோடு வாசி அற எல்லாம்
ஸ பிரயோஜனமாய்த் தலைக் கட்டும் கிடீர் என்கிறார் –
இந்நாள் மருவுகைக்கு யுடலாய்க் கொண்டு
கழிந்த நாள்களும் இப்பேற்றை அனுபவித்து இருக்கைக்கு உறுப்பாய்க் கொண்டு
மேல் வரக் கடவ எல்லா நாள்களும் அடிக் கழஞ்சு பெற்றுச் செல்லுகிற நல்ல நாளாகத் தலைக் கட்டும் –
இத்தை அசையிடும் நாள் இறே –

———-

என்றும் மறந்தறியேன் என்நெஞ்சத்தே வைத்து
நின்றும் இருந்தும் நெடுமாலை -என்றும்
திரு இருந்த மார்பன் சிரீதரனுக்கு ஆளாய்
கருவிருந்த நாள் முதலாக் காப்பு–நான்முகன் திருவந்தாதி -92-

நான் கர்ப்ப வாசம் பண்ணும் போதே தொடங்கி எம்பெருமான் என்னை ரஷித்திக் கொண்டு
வருகையால் ஒரு காலும் அவனை மறந்து அறியேன் என்கிறார் –
அபிமான துங்கன் செல்வனைப் போலே நானும் உனக்கு பழ வடியேன் –
மாணிக்கத்தின் ஒளி அழுக்கினால் மழுங்கி இருந்து ஒரு நாள் அளவில் அழுக்கு நீங்கி விளங்கினாலும்
அவ்வொளி இயற்க்கை என்னத் தட்டில்லை —
இடையில் அடிமையை இழந்தால் -வயிறு எரிந்து -பொழுதே பல காலும் போயின என்று அஞ்சி அழுதேன் -என்றும்
பாவியேன் உணராது எத்தனை பகலும் பழுது போய் ஒழிந்தன நாள்கள் –என்றும் அன்று நான் பிறந்திலேன் -என்பர்
நிற்கும் இருந்தும் –எல்லா நிலைகளிலும் என்றபடி —நிற்கும் போதும் இருக்கும் போதும் நடக்கும் போதும் படுக்கும் போதும்
நாராயணா என்றால் உங்கள் தலையில் இடி விழுமோ -என்றானே ஸ்ரீ ப்ரஹ்லாத ஆழ்வான் –

———

காப்பு மறந்தறியேன் கண்ணனே என்று இருப்பன்–93-

எம்பெருமான் ரக்ஷித்து அருளியதை மறந்தறியேன் என்றும் நான் எம்பெருமானுக்கு
மங்களா சாசனம் பண்ணுவதை மறந்தறியேன் -என்றுமாம் –

————

வைப்பாய வான் பொருள் என்று நல்லன்பர் மனத்தகத்தே
எப்போதும் வைக்கும் இராமானுசனை–ஸ்ரீ ராமானுஜ நூற்றந்தாதி–23–

ஆபத் ரஷகமாக வைக்கப்பட்ட அஷயமான தனம் என்று –
நிர்தோஷராய் பிரேம யுக்தராய் இருக்கும் அவர்கள் -சீரிய நிதிகளை செப்புக்குள்ளே வைப்பாரைப் போலே –
மனச்சுக்குள்ளே -திவாராத்ரா விபாகம் அற சர்வ காலத்திலும் -வைக்கும் விஷயமான ஸ்ரீ எம்பெருமானாரை –
பூத பவிஷ்யத் வர்த்தமான காலத்திலும் வைக்கும் —
பூத காலத்தில் -ஸ்ரீ நம் ஆழ்வார்
கலியும் கெடும் கண்டு கொண்மின் -பொலிக பொலிக பொலிக -என்று இவரை மங்களா சாசனம் பண்ணி நிற்கையாலும் –
ஸ்ரீ ஆள வந்தார் இவருடைய பிரபாவத்தை கேட்டருளி ஸ்ரீ பெருமாள் கோயிலுக்கு எழுந்தருளி –
ஸ்ரீ கரிய மணிக்கப் பெருமாள் சன்னதியில் இருந்து இவரை மங்களா சாசனம் பண்ணினார் ஆகையாலும் –
ஸ்ரீ மன் நாதமுனிகள் ஸ்ரீ ஆழ்வார் சம்ப்ராயத்தாலே இவருடைய விக்ரகத்தைப் பெற்று -சர்வ காலமும் ஆராதித்துப் போந்தார் ஆகையாலும்
நல்லன்பர் மனத்தகத்தே எப்போதும் வைக்கும் -என்னத் தட்டில்லை இறே-

—————–

இன்புற்ற சீலத்து இராமானுச என்றும் எவ்விடத்தும்
என்புற்ற நோய் உடல் தோறும் பிறந்திறந்து எண்ணரிய
துன்புற்றுவீயினும் சொல்லுவது ஓன்று உண்டு உன் தொண்டர்கட்கே
அன்புற்று இருக்கும்படி என்னை யாக்கி யங்கு யாட்படுத்தே – – – 107- –

சர்வ காலத்திலும் -சர்வ தேசத்திலும் -தேவரீருக்கு அனந்யார்ஹ்ராய் இருக்கும் அவர்களுக்கே மாறுபாடுருவின
ஸ்நேஹத்தை உடையேனாய் இருக்கும்படியாக செய்து என்னை அவர்கள் திருவடிகளிலே அடிமையாம்படி பண்ணி யருள வேணும் .
இதுவே அடியேனுக்கு புருஷார்த்தம் –
நான் பிறப்பு இறப்பு வேண்டாம் துன்புற்று வீதல் ஆகாது என்று தேவரீர் இடம் விண்ணப்பிக்கிறேன் அல்லேன் –
எத்தகைய நிலை ஏற்படினும் தேவரீர் தொண்டர்கட்கே அடிமை செய்யும் படி அருள் புரிய வேணும் -என்று
விண்ணப்பிக்கிறேன் என்றார் ஆயிற்று –
தனக்கே யாக எனைக் கொள்ளும் ஈதே —
ஆறேனக்கு நின் பாதமே சரணாக தந்து ஒழிந்தாய் – என்றும்
தமேவ சாத்யம் புருஷம் பிரபத்யே -என்றும் பிரதம பர்வத்தில் சொல்லுகிறபடியே –

குருரேவ பரம் பிரம்ம -என்றும் –
உபாய உபேயே பாவேன தமேவ சரணம் வ்ரஜேத் -என்றும்
தேவு மற்று அறியேன் -என்றும்
தீதில் சரணா கதி தந்த தன் இறைவன் தாளே அரணாக மன்னுமது – என்றும்
சரம பர்வத்தில் சொல்லுகிறபடியே சொல்லுவித்தார்-
ஸ்ரீ அமுதனாரோ -பிரதம பர்வத்தில் ஸ்ரீ ஆண்டாள் நிஷ்கர்ஷித்தது போல சரம பர்வத்தில் எம்பெருமானார்-திரு முகத்தை நோக்கி –
உன் தொண்டர்கட்கே ஆட்படுத்து -என்று நிஷ்கர்ஷிக்கிறார் .

—————

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய வாச்சான் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ நம் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ நஞ்சீயர் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ திருக் குருகைப் பிரான் பிள்ளான் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்-

ஸ்ரீ பரகால ஸ்ரீ பராங்குச நாயகிகளின் திருக்கண் அழகு –

திவளும் வெண் மதி போல் திரு முகத் தரிவை செழும் கடல் அமுதினில் பிறந்த
வவளும் நின்னாகத்திருப்பது மறிந்தும் ஆகிலும் ஆசை விடாளால்
குவளை யங்கண்ணி கொல்லி யம் பாவை சொல்லு நின் தாள் நயந்திருந்த
விவளை உன் மனத்தால் என் நினைந்து இருந்தாய் இட வெந்தை யெந்தை பிரானே–2-7-1-

குவளை யங்கண்ணி –
அவளில் இவளுக்கு உண்டான ஏற்றம் சொல்லுகிறது –
திருமுகம் என்று சமுதாய சோபை இறே அவளுக்கு சொல்லுகிறது –
குவளை யங்கண்ணி –என்று
அவயவ சோபையால் உண்டான ஏற்றம் சொல்லுகிறது இவளுக்கு –
அவன் தன்னில் காட்டில் –
அஸி தேஷணை-என்று அவள் கண்ணுக்கு உண்டான ஏற்றதோ பாதியும் போருமாயிற்று
அவளில் காட்டில் இவள் கண்ணுக்கு உண்டான ஏற்றம் –
(துஷ்கரம் ராமோ பிரபு -துல்ய- சீலம் வயோ வ்ருத்தம் -ராகவோ அர்ஹதி வைதேகி –
அஸி தேஷணை–அந்தக்கண் அழகிக்கு -திருவடி )

நின் தாள் நயந்து இருந்த –
இதுவும் அவளில் காட்டில் இவளுக்கு உண்டான ஏற்றம்
அவள் மார்வை ஆசைப்பட்டாள்
இவள் திருவடிகளை ஆசைப்பட்டாள்
அவன் வாசி அறிந்தார் அவன் மார்வை ஆசைப் படுவார்கள் –
அவளோடு கூடினவன் வாசி அறிந்தார் அவன் திருவடிகளை பற்றும் இத்தனை இறே –
(அத் திரு அவனைப் பற்றும் இத் திரு இருவரையும் பற்றும்-அப்ரமேயம் தத் தேஜஸ் ஜனகாத்மஜா-
மிதுனமே உத்தேச்யம் )

——————–

குலங்கெழு கொல்லி கோமள வல்லி கொடி இடை நெடு மழைக் கண்ணி
இலங்கெழில் தோளிக்கு என் நினைந்து இருந்தாய் இடவெந்தை யெந்தை பிரானே–2-7-8-

கொடி போலே இருந்துள்ள இடையை உடையளாய் ஒரு கால் கண்ணாலே நோக்கில் ஒரு பாட்டம்
மழை விழுந்தால் போலே இலக்கானார் திமிர்க்கும் படியான நோக்கை உடையளாய்
உஜ்ஜ்வலமாக நிற்பதாய் –

—————–

குயிலாலும் வளர் பொழில் சூழ் தண் குடந்தைக் குடமாடீ !
துயிலாத கண் இணையேன் நின் நினைந்து துயர்வேனோ !-3-6-8-

உறங்காமைக்கு இரண்டு லஷ்மணர்களைப் போலே யாயிற்று கண்கள் இரண்டும் –
(உறங்கா வில்லி என்னலாம் )
இளைய பெருமாள் பிறந்த முகூர்த்ததில் ஆயிற்று இவள் கண்களும் பிறந்தது –
ஐ ஹௌ-என்று ஒரு நாளாகா விட வேண்டாவாயிற்று
(நித்ராஞ்ச –தூக்கம் சோம்பல் களைப்பு -அனைத்தையும் ஒரு நாளாகா விட்டார் )
ஆந்த்ர திருஷ்டியும் உறங்காதபடி பண்ண வேணுமோ
இக் கண்ணுக்கு இலக்காகா விட்டால் உட் கண்ணுக்கு இலக்காக வேணுமோ –
நெஞ்சம் என்னும் உட் கண் -பெரிய திரு அந்தாதி -என்னக் கடவது இறே
அணைக்க ஒட்டா விட்டால் அகவாய் பெரிய திரு நாளாய் செல்ல வேணுமோ –

————

கெண்டை யொண் கண் மிளிரக் கிளி போல் மிழற்றி நடந்து
வண்டமர் கானல் மல்கும் வயலாலி புகுவர் கொலோ ?–3-7-2-

கெண்டை யொண் கண் மிளிரக் –
அபூர்வ தர்சனங்களாலே கண்ட பதார்த்தங்களை இவை என்ன என்ன –
வினவு கண்ணாலே கேட்கை –

கிளி போல் மிழற்றி –
கண்ணால் கேட்டு கேளாதவற்றை வாயாலே கேட்டு
(கண்ணிலே நவரசமும் காட்டலாமே இங்கு வாயாலே சிலவும் கண்ணாலே பலவும் கிடக்கிறாள் )

நடந்து –
அவனுக்கு முன்னோக்கிப் போக ஒண்ணாதபடி அவன் பின்னே நடந்து
(இவள் அழகு மயக்க பின்னேயே பார்க்கும்படி

வில்லேர் நுதல் வேல் நெடுங்கண்ணியும் நீயும்
கல்லார் கடுங்கானம் திரிந்த களிறே )

—————

அம்பன்ன கண்ணாள் அசோதை தன் சிங்கத்தை
நம்பனை நாடி நறையூரில் கண்டேனே –6-8-6-

அம்பன்ன கண்ணாள் அசோதை தன் சிங்கத்தை
பிள்ளை உறங்கா வல்லி தாசர்
பிள்ளைக்கு தாய் வழி ஆகாதே கண் -என்று அருளிச் செய்வர் –
(தன்யன் -பெருமை உடையன் ஆவான் தாய் போல் பிள்ளை இருந்தால் வசனமும் உண்டே )

—————-

வில்லேர் நுதல் வேல் நெடுங்கண்ணியும் நீயும்
கல்லார் கடுங்கானம் திரிந்த களிறே–7-1-5-

வில்லோடு ஒத்த நுதலையும்-வேலோடு ஒத்த கண்களையும் உடையளுமாய்
உனக்கும் கூட ஆகர்ஷகமான சௌகுமார்யத்தை உடைய பெரிய பிராட்டியாரும்-

—————

வடித் தடங் கண் மலரவளோ வரையாகத் துள்ளிருப்பாள் என்கின்றாளால்
கடிக் கமலம் கள்ளுகுக்கும் கண்ண புரத் தம்மானைக் கண்டாள் கொலோ —8-1-5-

மார்புக்கு ஆபரணம் பிராட்டி போலே காணும் –
சேர்ப்பாரும் அருகே இருக்க -நான் எத்தைச் சொல்லி அகலுவது -என்னா நின்றாள் –
எனக்கு பற்றாசானார் இருக்க நான் என்ன கண் அழிவு சொல்லிக் கடக்க போவது

ஓர் ஆளும் ஒரு நோக்கும் நேராய்
போக்தாக்கள் அளவன்றிக்கே இருக்கிற
கண்ணை உடைய என் ஸ்வாமிநி யன்றோ திரு மார்பிலே இருக்கிறாள் –

——————

மண்ணாளா வாள் நெடும் கண்ணி மது மலராள்
கண்ணாளா கண்ண புரத் துறை யம்மானே —8-10-4-

மண்ணாளா வாள் நெடும் கண்ணி மது மலராள்-கண்ணாளா-
விஷம் தாரகமான உனக்கு ஆகாதார் இல்லை –
நீ கை விடப் பார்க்கும் அன்றும் விட ஒண்ணாத புருஷகாரம் உண்டு –
மண்ணாளா – பொறை தானாய் இருக்காய்- தான் பொறை யாளாய் இருக்கும் அளவன்றிக்கே
செய்த குற்றங்களை அவன் திரு உள்ளத்திலே படாத படி
ந கச்சின் ந அபராத்யதி – என்று அவனையும் பொறுப்பிக்கும் அவள் ஆயிற்று –
நோக்காலும் போக்யதையாலும் அவன் தன் வழியே போம்படி நியமிக்கும் அவள் ஆயிற்று –

—————-

தேசமெல்லாம் வணங்கும் திரு மாலிருஞ்சோலை நின்ற
கேசவ நம்பி தன்னைக் கெண்டை யொண் கண்ணி காணும் கொலோ —9-9-6-

பிரசஸ்த கேசனாய் இருக்கிறவனை –கெண்டை யொண் கண்ணி காணும் கொலோ –
அக் குழலுக்கு தகுதியான அவயவ சோபையை உடையவள் கிட்ட வல்லளேயோ –

—————–

மைந்நம்பு வேற் கண் நல்லாள் முன்னம் பெற்றவளை–10-7-4-

அஞ்சனம் பற்றின வேல் போலே யாயிற்று
கண்ணில் கருமையும் புகரும் இருக்கிறபடி –
அவ்வளவு அல்லாத ஆத்ம குணத்தை உடையவள் பெற்ற –

———-

பெரும் தடங்கண்ணி சுரும்புறு கோதை பெருமையை நினைந்திலை பேசில்
கருங்கடல் வண்ணா கவுள் கொண்ட நீராம் இவள் எனக் கருதுகின்றாயே –10-9-8-

போக்த்தாக்கள் அளவு அல்லாத படி மிக்க பரப்பை உடைத்தான கண் –
சுரும்புறு கோதை-வண்டுகள் மாறாத மாலையோடு கூடினமயிர் முடியை உடையவள் –
பெருமையை நினைந்திலை பேசில் –இவள் உடைய வைலஷண்யம் ஒன்றையும் புத்தி பண்ணிற்று இல்லை –

————–

ஏழை பேதை இராப்பகல் தன்
கேழில் ஒண் கண் கண்ண நீர் கொண்டாள் கிளர்
வாழ்வை வேவ இலங்கை செற்றீர் இவள்
மாழை நோக்கு ஒன்றும் வாட்டேன்மினே –-2-4-10-

தனது -ஒப்பற்ற -உயர்ந்த -அழகிய -திருக் கண்களில் -அருவி போல நீரைக் கொண்டாள்
மருண்ட பார்வை ஒன்றே பாக்கி -அனைத்தும் இழந்தாள்
முக்தமான மானின் நோக்கு போலே -போதரிக் கண்ணினாய் -சஞ்சரிக்கும் மானின் விளி -புஷ்பம் அபகரிக்கும் அழகு –
ஒன்றையாகிலும் ஷயிப்பியாது ஒழிய வேண்டும் -வாட்டம்
இவள் நோக்கு கிடீர் அனைவருக்கும் உஜ்ஜீவன ஹேது –
ஆழ்வாரை படைத்த பலன் கிட்ட வேண்டுமே -உனக்கே ஆபத்து கிடீர் -எல்லாருக்கும் -உனக்கும் உஜ்ஜீவன ஹேது என்றவாறு –
ஆஹ்லாத சீத நேத்ராம்பு –த்ரஷ்டவ்ய சர்வ தேஹபி -அனுபவித்து கண்ண நீர் -சர்வ சப்தத்தில் அவனையும் சேர்த்தே வியாக்யானம்

கண்ண நீர் இல்லாவிடிலும் கண்டார்க்கு ஆலத்தி வழிக்க வேண்டும் படியான கண் -சர்வ காலமும் அஸ்ரு பூர்ணம் ஆயிற்று
தாமரையில் முத்துப் பட்டால் போலே இக் கண்ணும் கண்ண நீருமாய் இருக்கும் இருப்பை காட்டில் எறிந்த நிலா வாக்குவதே
இவ்விருப்புக்கு கிருஷி பண்ணி பல வேளையில் இழப்பதே
பொன்னும் முத்தும் விளையும் படி இறே கிருஷி பண்ணிற்று
இப்போது இவள் இழவுக்கு அன்றியே அவன் இழவுக்கு யாயிற்று இவள் கரைகிறது –

வைவர்ண்யம்-ஆழ்வார் திரு மேனி -பசலை நோய் -வெளிறின நிறம் -பொன் விளைந்ததே
முத்து -கண்ண நீர் -அது விளைந்தது -தாமரைக் கண்ணில்
சம்ச்லேஷம் உன்மத்ம்ய-ரசமானால் –சாத்மிக்கவும் ஆர்த்தி வளர்க்கவும் -சற்றே பிரியே -கிருஷி பலித்தது
-கண்ண நீரை மாற்றி கலக்கப் பெறாமல் -ஆரண்ய சந்த்ரிகை -காட்டில் நிலவு –
கண்ண நீர் விடாத ஞான தசை -பிரேம தசை இந்த திருவாய்மொழி போல்வன -கொதிக்கும் சோறு -சமையும் பொழுது இழக்கவோ
ஸ்ரீ வைஷ்ணவர்கள் விண்ணப்பம் செய்ய -பெரும் பாழில் -ஷேம கிருஷி பலன் –பக்தி உழவன்

இவளுடைய முக்தமான நோக்கு ஒன்றும் கிடக்கும் படி கார்யம் பார்க்க வேணும்
மாழை -என்று இளமை
நோக்கு ஒன்றும் வாட்டேன்மினே — இவள் தானே முடிந்து போகிறாள் -நாங்கள் தானே இழக்கிறோம்
ஜீவிக்க இருக்கிற நீர் வேணுமாகில்-உம்முடைய ஜீவனத்தை நோக்கிக் கொள்ளப் பாரும்

—————-

இவளைப் பெறும் பரிசு இவ்வணங்கு ஆடுதல் அன்று;அந்தோ!
குவளைத் தடங்கண்ணும் கோவைச் செவ்வாயும் பயந்தனள்;-4-6-5-

குவளைத் தடம் கண்ணும் கோவைச் செவ்வாயும் பயந்தனள் –‘குவளை அம் கண்ணி’ என்கிறபடியே,
குவளைப் பூப்போலேயாய் அனுபவிக்கின்றவர்கள் அளவு அல்லாத பரப்பையுடைத்தான கண்ணும்,
‘கோவை வாயாள்’ என்கிறபடியே, கோவைப்பழம் போன்ற சிவந்த உதடும் பசலை நிறத்தையடைந்தாள்.
‘தொண்டை அம் செங்கனி வாய் நுகர்ந்தானை’-பெரிய திருமொழி-3-7-2- என்றும்,
‘மணநோக்கம் உண்டான்’-பெரிய திருமொழி -8-10-1- என்றும் சொல்லுகிறவாறே ‘இவை அல்லவோ அவனுக்கு ஊண்?
ஆதலால், அவனுடைய வாய்புகுசோறு அன்றோ பறி உண்டாகிறது?’ என்கிறாள்.(ஞானியை விக்ரகத்தோடே ஆராதிக்குமே )
பகவானைப் பிரிந்ததனால் உண்டான விரஹத்துக்கும் அகஞ்சுரிப்படாதவள்,
வேறு தெய்வங்களின் சம்பந்தத்தாலும் அத்தெய்வங்களின் அடியார்களுடைய சம்பந்தத்தாலுமாகப் பசலை நிறத்தை அடைந்தாள்.

————

மிக்க ஞான மூர்த்தியாய வேத விளக்கினை என்
தக்க ஞானக் கண்களாலே கண்டு தழுவுவனே.–4-7-10-

எனக்குத் தக்காற்போலே ஒரு ஞானக்கண் உண்டாய், அதனாலே கண்டு அனுபவிப்பன்.
காணப் பெறாமையாலே அன்பு துக்கத்திற்குக் காரணம் ஆகிறாப்போலே, நெஞ்சில் பிரகாசிப்பதுவும் துக்கத்திற்குக் காரணம்
ஆகிறாப்போலே, நெஞ்சில் பிரகாசிப்பதுவும் துக்கத்திற்குக் காரணம் ஆகாநின்றது. என்றது,
‘மயர்வு அற மதிநலம் அருளினன்’ என்கிற ஞான பத்திகள் இரண்டும் கழுத்துக் கட்டியாய்விட்டன,’ என்றபடி.
‘மறந்து பிழைக்க ஒண்ணாதபடி எனக்குத் தக்காற்போலே ஒரு ஞானமும் வேண்டுமோ?’ என்கிறார்.
கழுத்துக் கட்டி – கழுத்தைக் கட்டுவது; ‘பாதகம்’ என்றபடி. அதாவது, ‘கண்டு அனுபவிக்கவும் ஒட்டாது,
மறந்து பிழைக்கவும் ஒட்டாது,’ என்றபடி. என்பது.

—————-

என் செய்யும் ஊரவர் கவ்வை? தோழீ! இனி நம்மை
என் செய்யத் தாமரைக் கண்ணன் என்னை நிறை கொண்டான்
முன் செய்ய மாமை இழந்து மேனி மெலி வெய்தி
என் செய்ய வாயும் கருங்கண்ணும் பயப் பூர்ந்தவே.–5-3-2-

என் செய்யத் தாமரைக் கண்ணன் என்னை நிறை கொண்டான் –
‘என்னுடைய ஆத்மாவும் ஆத்மாவோடு சம்பந்தப்பட்ட பொருள்களும் நீ இட்ட வழக்கு அன்றோ’ என்கிற
அக வாயில் தண்ணளி தோற்றும்படி வாத்சல்யத்தாலே குதறிச் சிவந்த தாமரையைப் போன்ற திருக் கண்களாலே குளிர நோக்கி
‘நானும் என்னுடைமையும் உன்னது’ என்று சொல்லுவாரைப் போலே வந்து
இத் தலையிலுள்ள எல்லாச் செல்வத்தையும் கொள்ளை கொண்டு போனான். என்றது,
எனக்குக் கொடுப்பவனைப் போலே இருக்க நோக்கி, என்னை உரி கூறை கொண்டு போனான் என்றபடி.
சொல் ஒன்றும் செயல் ஒன்றுமாய் இருந்தன; “தூது செய் கண்கள் கொண்டு ஒன்று பேசி” என்னக் கடவதன்றோ.
சத்யம் வத சர -உண்பது தர்மம் வத சொல்லி விட்டு செய்யாமல் -போலே-

பிரிவோடே இருந்து மடல் ஊர்ந்து பழி விளையா நிற்கச் செய்தேயும்
என்னுடையவன்’ என்னலாம்படி காணும் அவன் கிட்டினால் இருக்கும்படி;
ஆதலின், ‘என் தாமரைக் கண்ணன்’ என்கிறாள்.

என் செய்ய வாயும் கருங்கண்ணும் பயப்பு ஊர்ந்த –
அவயவியாகத் தேடுகிறேனோ, அவயவங்கள் தோறும் வற்றி வருகிறபடி பாராயோ? என்கிறாள்.
இப்போது“செய்ய வாயும் கருங்கண்ணும்’ என்று தன்னுடைய அவயவங்களைத் தானே புனைந்துரைக்கிறாள் அல்லள்;
அவன் வந்து கிட்டின போது அவனுடைய ஸ்ரீ சகஸ்ர நாமங்களுக்கு -ஸ்தோத்ரம் -விஷயம் இவையே அன்றோ,
அதனைச் செவியாலே கேட்டிருக்குமே, அதனாலே சொல்லுகிறாள். என்றது,

தான் இழந்த முறை சொல்லா நிற்கச் செய்தே,
அவன் உகந்த முறை தோன்றா நின்றது காணும் இவளுக்கு என்றபடி.

அவன் வாய் புகு சோறு பறி யுண்ணா நின்றது என்பாள் “செய்ய வாயும் கருங்கண்ணும் பயப்பு ஊர்ந்த” என்கிறாள்.
“செங்கனி வாய் நுகர்ந்தான்”, “மண நோக்கம் உண்டான்”-பெரிய திரு மொழி-8-10-1- என்னக் கடவதன்றோ. –
இவள் வாயும் கண்ணும் அவனுக்கு ஆகாரம் அன்றோ –
செய்ய வாயும் கருங்கண்ணும் பயப்பு ஊர்ந்த-கடலும் மலையும் குடியிருப்புமான இடங்கள் எல்லாம் பிரளய காலத்தில் ஒரே வெள்ளமாய்
இருக்குமாறு போலே எங்கும் ஒக்க வைவர்ண்யமே யாயிற்று.-ஒரே வெளுப்பு ஆயிற்று.
விஷம் பரந்தாற் போலே காணக் காண வண்டல் இட்டு வை வர்ண்யமானது பரப்பு மாறிற்று.

——————-

வேலினேர் தடங்கண்ணினார் விளையாடு சூழலைச் சூழவே நின்று
காலி மேய்க்க வல்லாய்! எம்மை நீ கழறேலே.–6-2-4-

அநுபவிக்கின்றவர்களுடைய அளவு அல்லாதபடி பரப்பை யுடைத்தாய்,
ஓர் ஆளும் ஒரு நோக்கும் நேரான கண்களை யுடையராயிருக்கிற பெண்களினுடைய கண்களிலே துவக்குப்பட்டு
அவ்வருகு போக மாட்டாதே நின்று போலே காணும் பசுக்களை மேய்ப்பது! என்றது,
“கார்த் தண் கமலக் கண் என்னும் நெடுங்கயிறு படுத்தி என்னை, ஈர்த்துக் கொண்டு
விளையாடும் ஈசன் தன்னைக் கண்டீரே”-நாய்ச்சியார் திரு. 14 : 4.- என்று,
தன் கண்ணழகைக் கண்ட பெண்கள் படும்பாடு எல்லாம் இவனை அவர்கள் படுத்த வல்லவர்கள் என்பதனைத் தெரிவித்தபடி.

—————-

தவள ஒண் சங்கு சக்கரமென்றும் தாமரைத் தடங்கண் என்றும்
குவளை ஒண் மலர்க் கண்கள் நீர் மல்க நின்று நின்று குமுறுமே.–6-5-1-

தாமரைத் தடம் கண் என்றும் –
அந்த ஆழ்வார்கள் அளவும் வந்து அலை எறிகிற திருக் கண்கள்.
சங்கோடு சக்கரம் ஏந்தும் தடக்கையன் சொன்னதும்
பங்கயக் கண்ணன் -ஆங்கு அலரும் குவியும் -ஸூர்ய சந்த்ரர்கள் அன்றோ இவர்கள் –
தாமரையை ஒரு வகைக்கு ஒப்பாகச் சொல்லலாய், அநுபவிக்கின்றவர்கள் அளவன்றிக்கே இருக்கின்ற
திருக் கண்கள் ஆதலின் ‘தடம் கண்’ என்கிறாள்.
ஒரு மலை எடுத்தாற் போலே சொல்லுக்குச் சொல்லு தளர்ந்து நடு நடுவே விட்டு விட்டுச் சொல்லுகிறாள்
என்பாள் ‘என்றும் என்றும்’ என்கிறாள்.
திவ்வியாயுதங்களையும் கண்ணழகையும் காட்டியாயிற்று இவளைத் தோற்பித்தது.

குவளை ஒண் மலர் கண்கள் நீர் மல்க –
இந்தக் கண்களைக் கண்டால் தாமரைத் தடங்கண்கள் அன்றோ நீர் மல்க அடுப்பது?
கண்ணும் கண்ணீருமாய் இவள் இருக்கிற இருப்பைக் கண்டு கொண்டு இருக்க அன்றோ உங்களுக்கு அடுப்பது?
“பகவத் அநுபவத்தால் உண்டான சந்தோஷத்தாலே குளிர்ந்த கண்ணீரை யுடையவனாய்,
மயிர் கூச்சு எறிகின்ற சரீரத்தை யுடையவனாய், பரமாத்மாவின் குணங்களால் எப்போதும் ஆவேசமடைந்தவனாய்,
மக்களால் பார்க்கத் தகுந்தவனாய் இருப்பான் ஞானி” என்பது விஷ்ணுதத்வம்.
“ஆஹ்லாத சீத நேத்ராம்பு: புளகீக்ருத காத்ரவான் ஸதா பர குணாவிஷ்டோ
த்ரஷ்டவ்ய: ஸர்வதேஹிபி:”-என்பது, ஸ்ரீ விஷ்ணு தத்வம்

இதனால், எப்பொழுதும் தரிசனம் செய்துகொண்டு இருப்பதற்கு ஒரு தேசம் தேடிப்
போக வேண்டா காணும் என்பதனைத் தெரிவித்தபடி.

குவளைப் பூப் போலே அழகிய கண்கள் நீர் மல்க.
அவள் தன்னுடைய பெண் தன்மையைக் காற் கடைக் கொள்ள, நீங்கள் எங்ஙனே மீட்கப் பார்க்கும்படி?
கண்ண நீர் பாய்கையாவது, பெண் தன்மை அழிதலே அன்றோ.

நின்று நின்று குமுறும் –
பேச்சுப் போய்க் கண்ண நீராய்,
கண்ண நீர் போய்த் தடுமாறுகிற நிலையிலே மீட்கப் போமோ?

——————-

திருந்து வேதமும் வேள்வியும் திரு மா மகளிரும் தாம் மலிந்து
இருந்து வாழ் பொருநல் வடகரை வண் தொலை வில்லி மங்கலம்
கருந்தடங் கண்ணி கை தொழுத அந்நாள் தொடங்கி இந்நாள் தொறும்
இருந்திருந்து அரவிந்தலோசந! என்றென்றே நைந்திரங்குமே.–6-5-8-

கரும் தடம் கண்ணி-
கண்ணழகில், -அஸி தேஷிணை-கறுத்த கண்களையுடைய பிராட்டியோடு ஒக்கும்.

தடம் கண்ணி –
அவளைக் காட்டிலும் வேறுபாடு. அவனை அநுபவிக்கையால் வந்ததன்றோ அவளுக்கு;
அவள் கண்களைக் காட்டிலும் ஏற்றம் உண்டன்றோ, அவர்கள் இருவரையும் அநுபவிக்கையாலே இவள் கண்களுக்கு;
தொழும் போதும் வடிவு அழகியராயிருப்பார் தொழ வேணுமாகாதே.

அவன் அரவிந்தலோசனன், இவள் கருந்தடங்கண்ணி.
இருவரும் ஒருமுகத்திலே காணும் அகப்பட்டது.–பரஸ்பரம் கண்களில் அன்றோ அகப்பட்டார்கள் –

————-

நினைக்கிலேன் தெய்வங்காள்! நெடுங் கண் இள மான் இனிப் போய்
அனைத்துலகு முடைய அரவிந்த லோசனனை
தினைத் தனையும் விடாள் அவன் சேர் திருக் கோளூர்க்கே
மனைக்கு வான் பழியும் நினையாள் செல்ல வைத்தனளே.-6-7-10-

நெடும் கண் இள மான் இனிப் போய் –
விழுக்காடு அறியாமையாலே புறப்பட்டுப் போனாளத்தனை கண்டீர்!
இந்தக் கண்ணுக்கு இலக்கானவர்கள் சர்ப்ப யாகத்தில் சர்ப்பங்கள் சுருண்டு வந்து விழுமாறு போலே,
தந்தாம் முதன்மையோடே வந்து விழவேணும் கண்டீர்!

இனிப் போய் –
யார் செய்யக் கூடியதை யார் தான் செய்கிறார்?
கண் படைப்பாளும் தானாய்ப் புறப்பட்டுப் போவாளும் தானாவதே!
இத்தலை செல்லாதிருத்தற்குச் ஸ்வரூப ஞானமே அமையுமே யன்றோ.-ததேக உபாயத்வம் –
பாரதந்த்ர்ய ஞானம் கண் உடையவள்-போகலாமோ -தாய் –
நெடும் கண் -ஸ்வ யதன நிவர்த்தகம் அத்யந்த பாரதந்த்ர்ய ஞானம் -இவள் கண் அழகில் அன்றோ அவன் ஈடுபடுவது

அனைத்து உலகுமுடைய அரவிந்த லோசனனை –
இவ்வளவே காண் அவன் கண்ணுக்குத் தோற்றிருப்பது.
ஓர் உபய விபூதி மாத்திரம் கண்டீர் அவன் கண்ணுக்கு ஈடுபட்டிருப்பது ;
அவன் தன்னையும் தோற்பிக்கும் கண் அன்றோ இவளது. -அனைத்து லோகம் தானே -ஒரு உபய விபூதி தானே
அவனையும் சேர்த்து அன்றோ இவளது –அவன் அனைத்து உலகுமுடைய அரவிந்த லோசனன்;

இவள் நெடுங்கண் இளமான்.
அவன், தானும் தன் விபூதியும் இவள் கண்ணிலே ஒரு மூலையிலே அடங்கும்படி யாயிருக்கை.
கண்ணில் அல்லாத பரப்பும் இவள் பருவமும் குமர்கிடந்து போமத்தனை.-
காலியாக உள்ள கண் இடம் அனுபவிக்க ஆள் இல்லை -நெடும் கண் –

——————-

‘சேல்கொள் தண் புனல்சூழ் திருவரங்கத்தாய்!’
என்னும்’என் தீர்த்தனே!’ என்னும்;
கோல மா மழைக்கண் பனி மல்க இருக்கும்
என்னுடையக் கோமளக் கொழுந்தே.–7-2-7-

காட்சிக்கு இனியானவாய்ப் பரந்து. சிரமஹரமான கண்கள் நீர் மல்க இராநின்றாள்.
கண்ணும் கண்ணநீருமான அழகு, காட்டில் எறித்த நிலா ஆவதே!
இக்கண்ண நீருக்குச் சாதனத்தைச் செய்து பல வேளையிலே இழப்பதே!

—————

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய வாச்சான் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ நம் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ நஞ்சீயர் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ திருக் குருகைப் பிரான் பிள்ளான் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ மதுரகவி ஆழ்வார் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்-

ஸ்ரீ -கலியன் ஒலி – சப்தம் இல்லாத சாற்றுப் பாசுரங்கள் –

கலி கன்றி செஞ்சொலால் எடுத்த தெய்வ நன் மாலை -1-1-10-

திருவேம்கடத்துறை செல்வனை மங்கையர் தலைவன் கலிகன்றி வண்டமிழ்ச் செஞ்சொல் மாலைகள்-1-8-10-

வேங்கட வேதியனை திண்ணார் மாடங்கள் சூழ் திரு மங்கையர் கோன் கலியன் பண்ணார் பாடல் பத்து-1-9-10-

வேங்கட மா மலை மேய மல்லார் திரடோள் மணி வண்ணன் அம்மானை
கல்லார் திரடோள் கலியன் சொன்ன மாலை -1-10-10-

கலி கன்றி இன் தமிழால் உரைத்த இம் மன்னு பாடல்-2-1-10-

எவ்வுள் கிடந்தானை வண்டு பாடும் பைம் புறவில் மங்கையர் கோன் கலியன்
கொண்ட சீரால் தண் தமிழ் செய் மாலை ஈரைந்தும்-2-2-10-

திருவல்லிக்கேணி நின்றானை கன்னி நன் மாட மங்கையர் தலைவன் காமரு சீர்க் கலிகன்றி
சொன்ன சொல் மாலை பத்து-2-3-10-

கடல் மல்லை தல சயனத்துத் தாமரைக் கண் துயில் அமர்ந்த தலைவர் தம்மை
திடமாக விவை யைந்தும் ஐந்தும்-2-5-10-

அட்டபுயகரத்து ஆதி தன்னை கன்னி நன் மா மதிள் மங்கை வேந்தன் காமரு சீர்க் கலிகன்றி குன்றா
இன்னிசையால் சொன்ன செஞ்சொல்மாலை-2-8-10-

பரமேச்வர விண்ணகர் மேல் கார் மன்னு நீள் வயல் மங்கையர் தம் தலைவன்
கலி கன்றி குன்றாதுரைத்த சீர் மன்னு செந்தமிழ் மாலை -2-9-10-

தண் திருவயிந்திரபுரத்து மேவு சோதியை வேல் வலவன் கலி கன்றி
விரித்து உரைத்த பாவு தண் தமிழ் பத்திவை-3-1-10-

சித்திர கூடம் அமர்ந்த– ஒண் தமிழ் ஒன்பதோடு ஒன்றும் தானிவை –3-3-10-

காழிச் சீராம விண்ணகர் என் செங்கண் மாலை சங்க முத்தமிழ் மாலை பத்து–3-4-10-

வயலாலி கலியன் கண்டுரைத்த தமிழ் மாலை ஐயிரண்டும் இவை –3-6-10-

வைகுந்த விண்ணகர் மேல் வண்டு அறையும் பொழில் சூழ் மங்கையர் தம் தலைவன் மருவலர் தம் உடல்
துணிய வாள் வீசும் பரகாலன் கலி கன்றி சொன்ன சங்கமலி தமிழ் மாலை பத்து இவை — –3-9-10-

திருத் தேவனார் தொகை மேல் கூரார்ந்த வேல் கலியன் கூறு தமிழ் பத்தும்-4-1-10-

வண் புருடோத்தமத்துள் ஆலி மன் அருள் மாரி பண்ணுளார் தரப்பாடிய பாடல் இப்பத்து -4-2-10-

செம் பொன் செய் கோயிலினுள்ளே வானவர் கோனைக் கண்டமை சொல்லும் மங்கையர்
வாள் கலி கன்றி ஊனமில் பாடல் ஒன்பதோடு ஒன்றும் –4-3-10-

திரு நாங்கூர்த் திருத் தெற்றி அம்பலத்து எண் செங்கண் மாலைக்
கூரணிந்த வேல் வலவன் ஆலி நாடன் கொடி மாட மங்கையர் கோன் குறையல் ஆளி
பாரணிந்த தொல் புகழான் கலியன் சொன்ன பாமாலை இவை ஐந்தும் ஐந்தும் -4-4-10-

நாங்கைக் காவளம் பாடி மேய கண்ணனை கலியன் சொன்ன பாவளம் பத்து-4-6-10-

திரு வெள்ளக் குளத்து உறைவானைக் கல்லின் மலி தோள் கலியன் சொன்ன மாலை-4-7-10-

நாங்கைப் பார்த்தன் பள்ளி செங்கண் மாலை வார்கொள் நல்ல முலை மடவாள் பாடலைத் தாய் மொழிந்த மாற்றம்
கூர் கொள் நல்ல வேல் கலியன் கூறு தமிழ் பத்து-4-8-10-

புள்ளம் பூதங்குடி தன் மேல் கற்றார் பரவும் மங்கையர் கோன் காரார் புயல் கைக் கலிகன்றி
சொல் தான் ஈரைந்து இவை -5-1-10-

கூடலூர் மேல் கோவைத் தமிழால் கலியன் சொன்ன பா–5-2-10-

திரு வெள்ளறை அதன் மேய அஞ்சனம் புரையும் திரு வுருவனை யாதியை யமுதத்தை
நஞ்சுலாவிய வேல் வலவன் கலி கன்றி சொல் ஐ இரண்டும்–5-3-10-

அரங்கத்தைக் கல்லின் மன்னு மதிள் மங்கையர் கோன் கலி கன்றி சொல்
நல்லிசை மாலைகள் நாலிரண்டும் இரண்டும்-5-4-10-

மாட மாளிகை சூழ் திரு மங்கை மன்னன் ஒன்னலர் தங்களை வெல்லும்
ஆடல் மா வலவன் கலிகன்றி அணி பொழில் சூழ் திரு வரங்கத் தம்மானை
நீடு தொல் புகழ் ஆழி வல்லானை எந்தையை நெடுமாலை நினைந்த பாடல் பத்திவை-5-8-10-

திருப்பேர் வரிவரவு அணையில் பள்ளி கொண்டு உறைகின்ற மாலைக் கொடி மதிள் மாட மங்கை
திண் திறல் தோள் கலியன் செஞ்சொலால் மொழிந்த மாலை-5-9-10-

விண்ணகர் மேல் காமரு சீர்க் கலிகன்றி சொன்ன பாமரு தமிழ் இவை -6-1-10-

நறையூர் தொழு நெஞ்சமே என்ற கறையார் நெடுவேல் மங்கையர் கோன் கலிகன்றி சொல்-6-4-10-

திரு நறையூர் மணி மாடச் செங்கண் மாலைப் பொய்ம்மொழி யொன்றில்லாத மெய்ம்மையாளன்
புலங்கைக் குல வேந்தன் புலமை யார்ந்த அம்மொழி வாய்க் கலிகன்றி யின்பப் பாடல் -6-6-10-

திருநறையூர் நின்றானை வண் களக நில வெறிக்கும் வயல் மங்கை நகராளன்
பண் களகம் பயின்ற சீர் பாடல் இவை பத்து-6-9-10-

நறையூர் நின்ற நம்பியைக் கன்னீர் மால் வரைத் தோள் கலிகன்றி மங்கையர் கோன்
சொன்னீர் சொல் மாலை-7-2-10-

மங்கையர் தோன்றல் வாள் கலியன் திருவாலி நாடன் நன்னறையூர் நின்ற நம்பி தன் நல்ல மா மலர்ச் சேவடி சென்னிச்
சூடியும் தொழுதும் எழுந்து ஆடியும் தொண்டர்க்கு அவன் சொன்ன சொல் மாலை பாடல் பத்திவை-7-3-10-

அழுந்தூர் நின்றானை வல்லிப் பொதும்பில் குயில் கூவும் மங்கை வேந்தன் பரகாலன்
சொல்லில் பொதிந்த தமிழ் மாலை -7-5-10-

தென் அழுந்தையில் மன்னி நின்ற அறமுதல் ஆனவனை யணி யாலியர் கோன் மருவார்
கறை நெடுவேல் வலவன் கலிகன்றி சொல் ஐ இரண்டும்-7-6-10-

அழுந்தூர் மேல் திசை நின்ற வம்மானைக் கன்னி மன்னு திண் தோள் கலிகன்றி ஆலி நாடன்
மங்கைக் குல வேந்தன் சொன்ன இந் தமிழ் நன் மணிக் கோவை தூய மாலை இவை-7-7-10-

கண்ண மங்கையுள் கண்டு கொண்டேன் என்று காதலால் கலிகன்றி யுரை செய்த
வண்ண ஒண் தமிழ் ஒன்பதோடு ஓன்று இவை-7-10-10-

கண்ண புரத் தம்மானைக் கலியன் சொன்ன
பாவளரும் தமிழ் மாலை பன்னிய நூல் இவை ஐந்தும் ஐந்தும்-8-1-10-

கார்மலி கண்ண புரத்து எம் அடிகளை பார்மலி மங்கையர் கோன் பரகாலன் சொல்
சீர்மலி பாடல் இவை-8-2-10-

திருக் கண்ண புரத் துறையும் வாமனனை மறி கடல் சூழ் வயலாலி வள நாடன்
காமரு சீர்க் கலிகன்றி கண்டுரைத்த தமிழ் மாலை நா மருவி யிவை -8-3-10–

செரு நீர் வேல் வலவன் கலிகன்றி மங்கையர் கோன் கரு நீர் முகல் வண்ணன் கண்ண புரத்தானை
இரு நீரின் தமிழின் இன்னிசை மாலைகள் -8-9-10-

நாகை யழகியாரை கன்னி நன் மா மதிள் மங்கை வேந்தன் காமரு சீர்க் கலிகன்றி குன்றா
வின்னிசையால் சொன்ன செஞ்சொல் மாலை ஏழும் இரண்டும் ஓர் ஒன்றும் -9-2-10-

செற்றவன் தென்னிலங்கை மலங்கத் தேவபிரான் திரு மா மகளைப்
பெற்றும் என்னெஞ்சகம் கோயில் கொண்ட பேரருளாளன் பெருமை பேசக்
கற்றவன் காமரு சீர்க் கலியன் கண்ணகத்தும் மனத்தும் அகலாக்
கொற்றவன் முற்றுலக ஆளி நின்ற குறுங்குடிக்கே என்னை யுய்த்திடுமின் -9-5-10-

திருக் குறுங்குடி சேருவதே பயன்
இலங்கை பாழாளாகப் படை பொருதவன் -பெரிய பிராட்டியாரை இடைவிடாமல் அனுபவிக்கச் செய்தேயும்
என் பக்கல் விருப்பம் செய்து என்னுடன் சேர்ந்து கண்ணுக்கும் நெஞ்சுக்கும் இலக்காக்கி அருளி
ஒரு நொடிப் பொழுதும் பிரியாமல் இங்கே நித்ய வாசம் செய்து அருளும் திருக் குறுங்குடிக்கே என்னை உய்த்திடுமின்
காமரு சீர் கலியன் -என்னை -என்று சொல்வதால் -பரகால நாயகி – வேறே வ்யக்தி போலே-

திரு மாலிருஞ்சோலை நின்ற ஆடற்பரவையனை அணியா யிழை காணும் என்று
மாடக் கொடி மதிள் சூழ் மங்கையார் கலிகன்றி சொன்ன பாடல் பனுவல் பத்து–9-9-10-

ஆலுமா வலவன் கலிகன்றி மங்கையர் தலைவன் அணி பொழில் சேல்கள் பாய் கழனித் திருக் கோட்டியூரானை
நீல மா முகில் வண்ணனை நெடுமாலை யின் தமிழால் நினைந்த விந் நாலும் ஆறும்–9-10-10-

பெற்றம் ஆளியைப் பேரில் மணாளனைக் கற்ற நூல் கலிகன்றி யுரை செய்த சொல்-10-1-10-

இலங்கை யழித்தவன் தன்னைப் பொங்கு மா வலவன் கலிகன்றி புகன்ற பொங்கத்தம்-10-2-10-

எழில் தோள் கலிகன்றி செம்மைப் பனுவல் நூல் கொண்டு செங்கண் நெடியவன் தன்னை
அம்மம் உண் என்று உரைக்கின்ற பாடல் இவை-10-4-10-

காரார் புயல் கைக்கலி கன்றி மங்கையர் கோன்
பேராளன் நெஞ்சில் பிரியாது இடம் கொண்ட
சீராளா செந்தாமரைக் கண்ணா தண் துழாய்த்
தாராளா கொட்டாய் சப்பாணி தட மார்வா கொட்டாய் சப்பாணி –10-5-10-

நிகமன பாசுரத்திலும் வழக்கத்துக்கு மாறாக யசோதை பாவனை தொடருகிறது
என் நெஞ்சிலே போலேவே திரு மங்கை ஆழ்வார் திரு உள்ளத்திலும் குடி கொண்டு இருக்கும் திருமாலே
சப்பாணி கொட்ட வேணும் -என்று யசோதை பிராட்டி சொல்வதாகவே அமைந்துள்ளது
இப்படிப் பட்ட பிரார்த்தனையே பயன் என்று ஸூசிப்பித்து வேறு பயன் சொல்லாமல் தலைக் கட்டி அருளுகிறார்-

அன்ன நடை மட வாய்ச்சி வயிறு அடித்து அஞ்ச அருவரை போல்
மன்னு கருங்களிற்று ஆர் உயிர் வவ்விய மைந்தனை மா கடல் சூழ்
கன்னி நன் மா மதிள் மங்கையர் காவலன் காமரு சீர்க் கலிகன்றி
இன்னிசை மாலைகள் ஈரேழும் வல்லவர்க்கு ஏதும் இடர் இல்லையே -10-7-14-

அல்லிக் கமலக் கண்ணனை யங்கோர் ஆய்ச்சி எல்லிப் பொழுதூடிய ஊடல் திறத்தைக்
கல்லின் மலி தோள் கலியன் சொன்ன மாலை-10-8-10-

அன்று பாரதத்து ஐவர் தூதனாய்ச் சென்ற மாயனைச் செங்கண் மாலினை
மன்றிலார் புகழ் மங்கை வாள் கலி கன்றி சொல் வல்லார்க்கு அல்லல் இல்லையே -11-1-10-

வென்று விடை யுடன் ஏழு அடர்த்த வடிகளை
மன்றின் மலி புகழ் மங்கை மன் கலி கன்றி சொல் ஓன்று நின்ற ஒன்பதும்–11-2-10-

கள்ளத்தால் மாவலியை மூவடி மண் கொண்டு அளந்தான்
வெள்ளத்தான் வேங்கடத்தான் என்பரால் காணேடீ
வெள்ளத்தான் வேங்கடத்தான் ஏலும் கலி கன்றி
உள்ளத்தின் உள்ளே யுளன் கண்டாய் சாழலே –11-5-10-

ஷீராப்தி நாதனே
திரு வேங்கடத்தானே
ஆழ்வார் திரு உள்ளத்தில் நித்ய வாசம் செய்து அருளி பரத்வ சௌலப்ய திருக் கல்யாண குணங்களைக் காட்டி அருளினவன்
இவரைப் பெறவே அங்கு எல்லாம் இருந்து வந்தவன் -பரம உத்தேச்யம்
இது சித்தித்து விட்டால் அங்கு ஆதாரம் மட்டமாய் விடுமே
கல்லும் கனை கடலும் வைகுண்ட வானாடும் புல்லென்று ஒழிந்தன கொல் ஏ பாவமே
வெல்ல நெடியான் நிறம் கரியான் உள் புகுந்து நீங்கான் அடியேன் உள்ளத்தகம் -பெரிய திருவந்தாதி
குணாநுபவம் செய்வதே பரம போக்கியம் என்பதால் பல சுருதி தனியாக அருளிச் செய்ய வில்லை-

குன்றம் எடுத்து ஆநிரை காத்தவன் தன்னை
மன்றில் புகழ் மங்கை மன் கலி கன்றி சொல்
ஓன்று நின்ற ஒன்பதும் வல்லவர் தம் மேல்
ஒன்றும் வினையாயின சார கில்லவே-11-8-10-

விளக்கின் முன் இருள் போலே
காட்டுத் தீயின் முன் பஞ்சுத்துப் போலேயும்
இத் திருமொழி ஒதுகையாகிய ஞானத்துக்கு முன் வினைகள் இருந்த இடம் தெரியாமல் அழிந்துவிடும் —

குன்றம் எடுத்து ஆநிரை காத்தவன் தன்னை –
ரஷ்ய வர்க்கம் ஏதேனும் ஒரு படி நின்றாலும் ரஷணம் தான் மிறுக்கு உடைத்தான் ஆகையாலும்
ஒரு குறைகள் வாராது காணும் -என்று
அதுக்கு உடலாகத் தான் கோவர்த்தன உத்தாரணம் பண்ணின படியைக் காட்டி அருளினான்

ஒன்பது பாட்டிலும் இவருக்கு ஓடின வ்யசனமும் வாசனையோடு கழியும் படி
அஹம் -என்று ரஷகனான தன்னைக் காட்டி அருளினான் –

——————–

ஸ்ரீ கோவில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ பெரியவாச்சான் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ திருமங்கை ஆழ்வார் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்-

ஸ்ரீ அரங்கநாத ஸ்வாமி தேவஸ்தானத்திற்காகத் தொகுத்தவர்:-ஸ்ரீவைஷ்ணவஸ்ரீ,–ஸ்ரீ அ.கிருஷ்ணாமாசார்யர் ஸ்வாமிகள்–

ஸ்ரீ பெரியவாச்சான் பிள்ளை வைபவம்”

1. ஸ்ரீ பெரியவாச்சான்பிள்ளை திருநக்ஷத்ரோத்ஸவம் ஆவணி ரோஹிணி
2. ஸ்ரீரங்கநாச்சியார் ஸந்நிதிக்கு எதிர்ப்புறம் அமைந்துள்ள கருத்துரை மண்டபத்தின் தென்பகுதியில் அமைந்துள்ளது
ஸ்ரீ பெரியவாச்சான்பிள்ளை ஸந்நிதி.
3. உரைவேந்தர்-வியாக்யானச் சக்ரவர்த்தி என்று வைணவ உலகங்கெங்கும் கொண்டாடும் சிறப்பினைப் பெற்ற வரும்,
நாலாயிரத்திற்கும் உரை கண்ட பேரறிஞருமாவார் ஸ்ரீ பெரியவாச்சான் பிள்ளை.
4. சோழநாட்டிலுள்ள ஸ்ரீ திருவெள்ளியங்குடிக்கு அணித்தான சங்கநல்லூரில்
ஸ்ரீ யாமுன தேசிகருக்கும் ஸ்ரீ நாச்சியாருக்கும் திருமகனாய்த் தோன்றினார்.
5. ஸ்ரீ கிருஷ்ணர் என்பது இவரது இயற்பெயர். ஸ்ரீ அபய ப்ரதராஜர் என்னும் பெயரும் இவருக்கு வழங்கியது.
6. வைணவ உலகம் ஒருமிடறாக இவருக்குச் சூட்டிய பெயர்கள் பரம காருணிகர், அபார கருணாம்ருத ஸாகரர் என்பன.
7. ஸ்ரீ நம்பிள்ளையின் நெஞ்சுகந்த இவர் சமய மறைகள் (ரகசியங்கள்), திவ்யப்பிரபந்தங்கள், இராமாயணம், ஸ்தோத்ரங்கள்
ஆகியவற்றில் விளங்கும் ஸ்ரீ வைணவக் கொள்கை விளக்கத்திற்கு இன்றியமையாதனவாய் இலங்கும்
நுண் பொருள்களை பலர்க்கும் விளக்கிக் கூறியவர்.
8. அவற்றிற்கு உரை வகுத்துச் சென்ற பெருமைக்கும் உரியவர்.
9. பெரியபெருமாள், பெரியாழ்வார், பெரியவாச்சான்பிள்ளை, பெரியஜீயர் என்று சொல்லப்பட்ட நால்வரும்
அவரவர் பெருமையால் பெரிய என்னும் பட்டம் அடைந்தனர்.
10. இவர் தம் மாணாக்கர்களுள் குறிப்பிடத்தக்கவர் ஸ்ரீ திருவாய் மொழிக்கு ஸ்ரீ பன்னீராயிரப்படி உரை எழுதிய ஸ்ரீ வாதிகேஸரி சீயராவர்.
11. ஸ்ரீ நம்பிள்ளை, ஸ்ரீ கூரத்தாழ்வானுடைய திருப்பேரரான ஸ்ரீ நடுவில் திருவீதிப் பிள்ளை பட்டருக்கு
ஸ்ரீ திருவாய்மொழி உரையினை ஒருமுறை அருளிச் செய்தார்.
12. அவர் ஒவ்வொரு நாளும் தாம் கேட்ட வற்றை இரவில் எழுதி வந்தார்.
13. ஸ்ரீ நம்பிள்ளையின் விளக்கவுரை முடிந்தபின் தாம் எழுதி வந்த உரையினை எடுத்துச் சென்று அவரிடம் காட்டினார்.
14. அவர் அது மகாபாரதத்தின் அளவில் பெரியதாக இருத்தலைக் கண்டார்.
15. ஸ்ரீ நடுவில் திருவீதிப்பிள்ளை பட்டரை நோக்கி, ஸ்ரீ உடையவர் காலத்தில் ஸ்ரீ பிள்ளான் ஸ்ரீ திருவாய்மொழிக்கு
ஸ்ரீ விஷ்ணுபுராணத்தின் தொகையளவில் ஓர் உரை செய்ய அவர் இசைவினைப் பெறுவதற்குச் செய்த முயற்சிக்கு அளவில்லை.
16. அவ்வாறிருக்க நம்முடைய காலத்தில், “நம்மையுங் கேளாமல் ஸ்ரீ நடுவில் திருவீதிப்பிள்ளை பட்டரே, நீர் இவ்வாறு
இலட்சத்து இருபத்தையாயிரம் கிரந்தத்தில் (இதையே படியென்றும் அழைப்பர்.
படியென்பது மெய்யெழுத்து நீங்கலாக 32 எழுத்துக்கள் கொண்ட தொகுதியாகும். தற்போது நாம் பக்கம் என்ற அளவைக் குறிப்பதுபோல
அந்தக் காலத்தில் இந்த நூல் இவ்வளவு படி கொண்டது என்று குறிப்பிடுவர்.
அதனால் தான் ஸ்ரீ திருவாய்மொழிக்கான உரைகள் ஆறாயிரப்படி, ஒன்பதினாயிரப்படி, பன்னீராயிரப்படி
இருபத்து நாலாயிரப்படி, முப்பத்தாறாயிரப்படி என்று குறிப்பிடப்படுகின்றன.)
பரக்க உரை எழுதினால் அஃது ஆசிரிய மாணாக்க முறைமையினைக் கெடுத்து விடும்” என்று கூறி
அதன்மேல் நீரைத் தெளித்துக் கரையானுக்குக் கொடுத்தார்.
17. பின்னர் தம் விருப்பத்திற்குகந்த மாணாக்கராய்த் தம்மிடம் அனைத்து நூல்களையும் அலகு அலகாகக் கற்ற
ஸ்ரீ பெரிய வாச்சான்பிள்ளையைப் பார்த்து, நீர் ஸ்ரீ திருவாய்மொழிக்கு ஓர் உரை எழுதும் என்று சொல்ல,
ஸ்ரீ பெரியவாச்சான்பிள்ளை தமது ஸ்ரீ இருபத்து நாலாயிரப்படி உரையினை எழுதினார்.
18. பின்னர் மற்ற திவ்யப்பிரபந்தங்களுக்கும் காலப் போக்கில் உரை எழுதினார்.
இவரது தொண்டினை, “ஸ்ரீ பெரியவாச்சான் பிள்ளை பின்புள்ள வைக்கும் தெரிய வியாக்கியைகள் செய்வால்-
அரிய அருளிச் செயற்பொருளை ஆரியர்கட் கிப்போது அருளிச் செயலாய்த் தறிந்து” (ஸ்ரீ உபதேசரத்தினமாலை-46) என்று
நன்றியோடு போற்றிக் கூறுகிறார் ஸ்ரீமணவாள மாமுனிகள்.
19.ஸ்ரீ பெரியதிருமொழி 7-10 பதிகம் திருக்கண்ணமங்கை திவ்யதேசத்திற்கு உரியதாகும்.
அந்தப் பதிகத்தில் ஈற்றுப் பாசுரத்தில் (9-10-10) திருமங்கையாழ்வார் “மெய்ம்மை சொல்லின் வெண்சங்கம் ஒன்று ஏந்திய கண்ண,
நிந்தனக்கும் குறிப்பாகில் கற்கலாம் கவியின் பொருள்தானே ” என்று அருளிச் செய்துள்ளார்.
ஆவணி ரோஹிணியில் அவதரித்தவர் ஸ்ரீ பெரியவாச்சான்பிள்ளை அதுவே கண்ணனின் திருநக்ஷத்ரமுமாகும்.
ஸ்ரீ நம்பிள்ளை அவதரித்தது கார்த்திகை மாதம் கார்த்திகை நக்ஷத்ரத்தில். ஸ்ரீ திருமங்கையாழ்வார் திருநக்ஷத்ரமும் அதுவேயாகும்.
‘வெண்சங்கம் ஒன்று ஏந்திய கண்ண’ என்ற விளியினால் ஸ்ரீ திருமங்கையாழ்வார் பக்தவத்ஸலப் பெருமாளை நோக்கி
‘ஸ்ரீ திருமங்கை யாழ்வாராகிய அடியேனுடைய கவிதைகளின் பொருளை நீ அறிந்து கொள்ள வேணுமானால்
நீ எனக்கு சிஷ்யனாக வேணும்’ என்று கூறியதால் ஸ்ரீ கண்ணனே ஸ்ரீ பெரியவாச்சான்பிள்ளையாக அவதரித்தார் என்றும்,
ஸ்ரீ திருமங்கையாழ்வாரே திருக்கலிகன்றி தாஸரான ஸ்ரீ நம்பிள்ளையாக அவதரித்தார் என்றும்
அந்த ஸ்ரீ நம்பிள்ளையிடம் ஸ்ரீ பெரியவாச்சான்பிள்ளை மாணாக்காராக இருந்து அர்த்த விசேஷங்களைக் கேட்டறிந்தார் என்றும்
ஸ்ரீ பெரியவாச்சான் பிள்ளையின் அவதார ரஹஸ்யம் பேசப்படுகிறது.

—————– ——————-

ஸ்ரீ கோவில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ வைஷ்ணவஸ்ரீ,–ஸ்ரீ அ.கிருஷ்ணாமாசார்யர் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரியவாச்சான் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்-