ஸ்ரீ பெரியாழ்வார் திருமொழி -ஸ்ரீ திருவாய் மொழிப்பிள்ளை அருளிச் செய்த ஸ்வாபதேச வியாக்யானம் —2-10–ஆற்றிலிருந்து விளையாடுவோங்களை–

பிரவேசம்
கீழே பாகவத சேஷத்வத்தை அருளிச் செய்து நின்ற இவரைத் தன்னுடைய வ்யாபாரங்களைக் காட்டித் தன் பக்கலிலே ஆக்க
இவரும்
அவனுடைய லீலா ரசங்களிலே ஒருப்பட்டு அனுசந்திக்கிறார்
எம்மை ஆளும் பரமரே -என்று வைத்து
ஆளும் பரமனை -என்றால் போலே
கீழ் அவனுடைய நவநீத ஸுர்யாதிகளை அனுசந்தித்தார்
இதில்
நவ யவ்வனை களோடே அவனுக்கு உண்டான லீலா ரஸத்தை அனுசந்தித்து இனியராகிறார் –

—————————

ஆற்றிலிருந்து விளையாடுவோங்களை
சேற்றால் எறிந்து வளை துகில்  கைக் கொண்டு
காற்றில் கடியனாய் ஓடி அகம் புக்கு
மாற்றமும் தாரானால் இன்று முற்றும்
வளைத் திறம் பேசானால் இன்று முற்றும்   -2 10-1 – –

பதவுரை

ஆற்றில் இருந்து–யமுனை ஆற்றங்கரை மணலிலிருந்து கொண்டு
விளையாடுவோங்களை–விளையாட நின்ற எங்கள் மேல்
சேற்றால் எறிந்து–சேற்றை விட்டெறிந்து
வளை–எங்களுடைய கை வளைகளையும்
துகில்–புடவைகளையும்
கைக் கொண்டு–(தன்) கையால் வாரி யெடுத்துக் கொண்டு
காற்றில்–காற்றிலுங் காட்டில்
கடியன் ஆய்–மிக்க வேகமுடையவனாய்
ஓடி–(அங்கு நின்றும்) ஓடி வந்து
அகம் புக்கு–(தன்)வீட்டினுள்ளே புகுந்து கொண்டு
(வாசலில் நின்று அவன் பேரைச் சொல்லிக் கூப்பிட்டுக் கொண்டு கதறுகின்ற எங்களைக் குறித்து)
மாற்றமும்–ஒரு வாய்ச் சொல்லும்
தாரானாய்–அருளாமல் உபேக்ஷியா நின்ற பெருமானால்
இன்று முற்றும்–இப்போது முடியா நின்றோம்;
வளைத் திறம்–(தான் முன்பு வாரிக் கொண்டு போன) வளையின் விஷயமாக
பேசானால்–(தருகிறேன், தருகிறிலேன் என்பவற்றில் ஒன்றையும்) வாய் விட்டுச் சொல்லாத அப் பெருமானால்
இன்று முற்றும்.

ஆற்றிலிருந்து –
பலரும் போவார் வருவாராய்
உனக்கு வர ஒண்ணாத ஸாதாரண ஸ்தலத்தில் அன்றோ நாங்கள் இருக்கிறது
நாங்கள் இருக்கிற இருப்புக்கும் உன் வாரத்துக்கும் என்ன சேர்த்தி உண்டு –

விளையாடுவோங்களை
ஒருவருக்கு ஒருவர் இட்டீடு கொண்டு விளையாடும் எங்களை
நாங்கள் ஏதேனும் பிரயோஜனத்தைக் கருதியோ ஆற்றில் இருந்தது
விளையாட அன்றோ
விளையாட்டுக்கும் ஒரு பிரயோஜனம் உண்டோ –
அது தானே அன்றோ பிரயோஜனம் –
சிற்றில் -சிறு சோறு -கொட்டகம் -குழமணன் -என்று நாங்கள் விரும்பி விளையாடுகிறதைக் கண்டு நின்று
அவற்றோபாதி நானும் உங்களுடைய லீலா உபகரணம் அன்றோ –
என்னையும் கூட்டிக் கொள்ளு கோள் -என்று அவன் புகுர–புகுந்தவாறே

சேற்றால் எறிந்து வளை துகில்  கைக் கொண்டு
நாங்கள் எங்களுடைய லீலா உபகரணங்களையும் எடுத்துக் கொண்டு –
விமுகைகள் ஆன அளவிலே
எங்களைச் சேற்றில் இருந்து எங்கள் வளைகளையும் துகில்களையும் கைக் கொண்டு

காற்றில் கடியனாய் ஓடி
ஓடுகிற காற்றைப் பிடிக்கிலும் அகம் புக்கு
இவனைப் பிடிக்க ஒண்ணாதபடி தன்னகத்திலே சென்று புக்கு

மாற்றமும் தாரானால் இன்று முற்றும்
நாங்கள் கிருஷ்ணா கிருஷ்ணா என்று அழைத்தாலும் ஏன் என்கிறான் இல்லை –
ஏன் என்றாகில் இன்று முடியார்கள் இறே
ஏன்-என்னும் போது
அவன் குரலிலே தெளிவும் கலக்கமும் கண்டு தரிப்பர்கள் இறே –

வளைத் திறம் பேசானால் இன்று முற்றும்
ஏன் என்கை அரிதாய் உறவு அற்றாலும்
எங்கள் கையில் வளை -கலை -முதலாகத் தர வேணும் – என்று நாங்கள் பல காலும் சொன்னால்
அதுக்கு ஒரு உத்தரம் சொல்ல வேண்டாவோ தான் –

வளைத் திறம் பேசானால்-என்கையாலே
வளை பெறுவதிலும் பேச்சுப் பெறுவதில் காணும் இவர்களுக்கு அபேக்ஷிதம்
பிரணயினிகள் -வளை -கலைகள் -என்றால் போலே காணும் தம் தாம் அபிமதங்களைச் சொல்வது –

இன்று முழுக்க நின்று கூப்பிட்டாலும் ஒரு வார்த்தை அரிதாவதே
நான் உங்களுக்கு வளை தாரேன் -என்று சொல்லுகிறதே போதும்
தருவேன் என்று சொல்லவுமாம் –
நாங்கள் எங்கள் க்ருஹங்களிலே போம் படி நெடுக விசாரித்துத் தந்து விடவுவாம் –
இவற்றிலே ஓன்று செய்யானாகில் நாங்கள் முடிவுதோம் -என்கிறார்கள் –

இன்று முற்றும்-
பிழைத்தோம் என்றாதல்
முடிந்தோம் என்றாதல்
இரண்டத்து ஓன்று இன்று தலைக் கட்டும்

அவனோ உங்களுக்குத் தாரான்
நீங்கள் நின்று துவளாதே நான் வாங்கித் தருகிறேன் -என்று தாய்மார் வாங்கிக் கொடுத்து
நீங்கள் போங்கோள் என்றாலும் போகார் போலே காணும் இவர்கள் –
இவன் தன் பக்கலிலே சென்று –நீ அவற்றைக் கொடு -என்று சென்றாலும்
நான் கொடுக்கைக்கோ பஹு ப்ரயாசப்பட்டுக் கொண்டு வந்தது -என்று கணக்குச் சொல்லுமே அவன் –
அது தன்னைக் கேட்டவாறே -இவன் நியாயம் அறிந்தபடி பாரீர் என்று கொண்டாடும் அத்தனை இறே –
அவளும் ஸ்ரீ நந்தகோபரும் இவன் சொன்ன நியாயம் இறே பரமார்த்தம் என்பது –

இத்தால்
அநந்ய ப்ரயோஜனராய் -அநந்ய ஸாதந பரராய் – இருப்பாரையும் விஷயீ கரிக்கும் என்னும் அர்த்தம் தோற்றுகிறது

ஸாதனம் ஆகையாவது -அவனுடைய வ்யாமோஹ ஹேது -என்று இறே அறிவுடையார் நினைத்து இருப்பது –

சேற்றால் எறிந்து -என்கையாலே அவன் நீர்மையாலே தாங்கள் ஈடுபட்டார்கள் என்னும் இடம் தோற்றுகிறது –

எறிந்து -என்கையாலே அவன் ஈடுபாட்டிலன் என்னும் இடம் தோற்றுகிறது –
அடையாளம் குறித்துப் போனானாய் இறே அவன் இருப்பது –

வளை -துகிலைக் கொண்டு -என்கையாலே
சேஷத்வத்தையும் பாரதந்தர்யத்தையும் பறித்துக் கொண்டான் என்கிறது

சேஷத்வத்தை பறிக்கை ஆவது -தன வயிறு நிறைத்துப் போகை இறெ
பாரதந்தர்யத்தைப் பறிக்கை யாவது -இவர்களை அலைவலை -ஆக்குகை இறே

காற்றில் கடியனாய் ஓடி என்கையாலே
ஸ்பர்ச இந்திரிய க்ராஹ்ய துர்லபன் -என்கிறது

அகம் புக்கு என்கையாலே
ஸ்வ போக்த்ருத்வ நிபந்தமான ஸ்வ தந்தர்ய ஸ்தானத்திலே புக்கான் என்னும் இடம் தோற்றுகிறது

மாற்றமும் தாரானால் என்கையாலே
அவாக்ய அநாதர அம்ருத போகி -என்னும் இடம் தோற்றுகிறது

வளைத்திறம் பேசானால் -என்கையால்
விஷய அநுரூப ப்ராப்ய ப்ரகாசன் என்னும் இடம் தோற்றுகிறது

இன்று முற்றம் -என்ற இத்தால்
சரம அதிகாரம் நாசத்தை நிரூபித்தால் -உஜ்ஜீவனத்தில் நிரூபித்தால் ஒழிய நடுவு நிலை இல்லை என்று
நம்பி அருளிச் செய்த வார்த்தையும் தோற்றுகிறது –
அதாவது பர்வ க்ரமமாக நசிக்கிறான் என்னுதல் உஜ்ஜீவிக்கிறான் என்னுதல் செய்யாது என்றபடி –
தன்னுள் கலவாத எப்பொருளும் தான் இல்லையே –

——

கீழ் நின்ற நிலையிலே நின்று இரண்டத்து ஓன்று முடிவு கண்டால் ஒழிய பேர நில்லார்கள் இறே இவர்களும்
இவர்கள் நின்று தான் செய்வது என் என்னில்
இவனுடைய அவதாரங்களிலும் அபதானங்களிலும் முற்றீம்பால் உண்டான குண விசேஷங்களை அனுசந்தித்து
முறைப்பட்டுச் சொல்லலாம் இரே மேல் எல்லாம் –

குண்டலம் தாழ குழல் தாழ நாண் தாழ
எண் திசையோரும் இறைஞ்சித் தொழுது ஏத்த
வண்டமர் பூம் குழலார் துகில் கைக் கொண்டு
விண் தாய் மரத்தானால் இன்று முற்றும்
வேண்டவும் தாரானால் இன்று முற்றும் – 2-10 2-

பதவுரை

குண்டலம்–கர்ண பூஷணங்களானவை
தாழ–(தோள் (அளவும்) தாழ்ந்து தொங்கவும்
குழல்–திருக் குழல்களானவை
தாழ–(அத்தோடொக்கத்) தாழ்ந்தசையவும்
நாண்–திருக்கழுத்திற் சாத்தின விடு நாணானது
தாழ–(திருவுந்தி யளவும்) தாழந்தசையவும்
எண் திசையோரும்–எட்டு திக்கிலுமுள்ள (தேவர் முனிவர் முதலியோர்) எல்லாரும்
இறைஞ்சி தொழுது–நன்றகா [ஸாஷ்டாங்கமாக] வணங்கி
ஏத்த–ஸ்தோத்ரம் பண்ணவும்
(இப்படிப்பட்ட நிலைமையை யுடையனாய்)
வண்டு அமர் பூ குழலார்–வண்டுகள் படிந்துகிடக்கப் பெற்ற பூக்களை அணிந்த கூந்தலையுடைய இடைச்சிக(ளான எங்க)ளுடைய
(ஆற்றங்கரையில் களைந்து வைக்கப் பட்டிருந்த)
துகில்–புடவைகளை
கைக் கொண்டு–(தனது)கைகளால் வாரிக் கொண்டு
விண் தோய் மரத்தானால்–ஆகாசத்தை அளாவிய (குருந்த) மரத்தின் மேல் ஏறியிரா நின்றுள்ள கண்ணபிரானால்
இன்று முற்றும்;
வேண்டவும்–(எங்கள் துகிலை தந்தருள் என்று நாங்கள்) வேண்டிக் கொண்ட போதிலும்
தாரானால்–(அவற்றைக்) தந்தருளாத கண்ணபிரானால்
இன்று முற்றும்;

குண்டலம் தாழ குழல் தாழ நாண் தாழ
குண்டலம் -காதுப்பணி
அது திருக்குழல் கீழ் தாழ்ந்து அசைய
திருக்குழல் தான் அசைய
திருக்கழுத்தில் சாத்தின விடு நாண் அசைய –

எண் திசையோரும் இறைஞ்சித் தொழுது ஏத்த
எட்டுத் திக்கிலும் உண்டான தேவ மனுஷ்யாதிகள் எல்லாம்
பும்ஸாம் -என்கிறபடியே தொழுது இறைஞ்சி ஏத்த
அஞ்சலி ஹஸ்தராய் ப்ரஹ்வீ பவித்து மங்களா ஸாஸனம் செய்ய –

வண்டமர் பூம் குழலார் துகில் கைக் கொண்டு
வண்டு மாறாத பூக்களால் அலங்க்ருதமான குழல்களை உடையவர்களுடைய
கரையிலே இட்டு வைத்த பரி யட்டங்களைக் கைக் கொண்டு-
அவனைக் கைக்கொண்டான் என்றார்கள் இத்தனை ஒழிய இவர்களுக்கும் அபிப்ராயம் அது தானே இறே
இவர்களுக்கும் அது கைக்கொண்டால் போலே தங்களையும் கைக்கொள்ளுகை இறே அபிப்ராயம் –

விண் தாய் மரத்தானால் இன்று முற்றும்
விண்ணிலே தோயும்படியான குருந்த மரத்திலே இருந்தானாகில் அவர்கள் பக்கல் வ்யாமோஹத்தாலே
இட்டீடு கொண்டு இருந்தான் என்னுமது – இன்றும் எங்கள் கார்யம் தலைக்கட்டும் -என்று போகிறார்கள் இல்லை –

வேண்டவும் தாரானால் இன்று முற்றும்
வேண்டவும் கொடானால்-என்னாதே -தாரானால்-என்கையாலே
தம்மையும் அவர்களோடே கூட்டி அனுசந்திக்கிறார் –
அவனுக்கும் அவர்களுக்கும் உண்டான பாவ பந்தம் எல்லாம் தம்முடைய பேறாகவே நினைக்கிறார் –
இந்த வ்யாமோஹம் தான் அவனுக்கு ஓர் இடத்திலே தான் உண்டாகப் பெற்றோம் -என்று இறே
இவர்கள் தான் இவ் வளைப்பு நிற்கிறது –

————-

தாங்கள் பெறுவார் இழப்பார் செய்கை அன்றிக்கே
காளியன் மேலே குதித்தான் -என்னாகப் போகிறதோ -என்று
அவனுக்குப் பரிகிறார்களாய் இருக்கிறது
அவன் தான் உண்டானால் இறே நாம் உண்டாவது என்று இறே இவர்கள் தான் இருப்பது

தடம்படு தாமரைப் பொய்கை கலக்கி
விடம்படு நாகத்தை வால்பற்றி ஈர்த்து
படம்படு பைம்தலை மேல் எழப் பாய்ந்திட்ட
உடம்பை அசைத்தானால் இன்று முற்றும்
உச்சியில் நின்றானால் இன்று முற்றும் -2-10 3-

பதவுரை

தடம் படு–இடமுடைத்தான [விசாலமான]
தாமரைப் பொய்கை–தாமரைப் பொய்கையை
கலக்கி–உள்ளே குதித்து கலங்கச் செய்வது (அக் கலக்கத்தினால் சீற்றமுற்று)
விடம் படு–விஷத்தை உமிழ்ந்து கொண்டு (பொய்கையில்) மேற்கிளம்பின
நாகத்தை–காளிய ஸர்ப்பத்தை
வால் பற்றி ஈர்த்து–வாலைப் பிடித்திழுத்து, (அதனால் பின்பு)
படம்படு–படமெடுக்கப்பெற்று
பை–மெத்தென்றிருந்த
தலை மேல்–(அந் நாகத்தின்) தலை மேல்
எழப் பாய்ந்திட்டு–கிளாக்குதித்து (அத் தலையின் மீது நின்று)
உடம்பை–(தன்) திரு மேனியை
அசைத்ததனால்–அசைத்து கூத்தாடின கண்ணபிரானால்
இன்று முற்றும்;
(அந்த காளியன் இளைத்து விழுந்து தன்னை சரணம் புகுமளவும்)
உச்சியில்–(அவனுடைய) படத்தின் மீது
நின்றானாள்–நின்றருளின கண்ணபிரானால்
இன்று முற்றும்

தடம்படு தாமரைப் பொய்கை கலக்கி
இடமுடைத்தான தாமரைப் பொய்கை–என்று இறே ப்ரஸித்தம் –
காளியன் புகுவதற்கு முன்பு தாமரை படும் தடம் பொய்கை கலக்கி-
படுகை -உண்டாகை
இப்படிப்பட்ட பொய்கையை கலக்கி

விடம்படு நாகத்தை வால்பற்றி ஈர்த்து
காளியன் சீறும் படி தான் வளையத்திலே வாலைப் பற்றி இழுத்து –
சலம் கலந்த பொய்கை என்னும்படி விடம் படு நாகம் இறே –
அதனுடைய தலையில் நன்றான படத்தின் மேலே விஷம் காக்கும் படி அதிரக் குதித்து
குதித்த இடத்திலும் சரியாமல் அது நின்றாட
அதுக்கு இளையாமல் நம்முடைய பாக்யத்தாலே அதன் மேலே நின்று ஆடினானாகில் -என்னுதல்
ஆடினான் -என்னுதல்

படம்படு பைம்தலை மேல் எழப் பாய்ந்திட்டு –பொய்கை கலக்கி–விடம்படு நாகத்தை வால்பற்றி ஈர்த்து-
உடம்பை அசைத்தானால் இன்று முற்றும்-உச்சியில் நின்றானால் இன்று முற்றும்
அது சலித்து மடிய
அதின் தலையிலே நின்று
தனக்கு ஸ்நேஹிகள் ஆனவர்கள் அஞ்சாதபடி அபய பிரதானம் செய்தானாகில்

இன்று முற்றும்
இன்று நம் கார்யம் தலைக்கட்டும் –

————

மலை எடுத்துக் கொண்டு நின்ற திருக் கைகளுக்கு பரிகிறார்கள்

தேனுகனாவி செகுத்துப் பனம் கனி
தான் எறிந்திட்ட தடம் பெரும் தோளினால்
வானவர் கோன் விட வந்த மழை தடுத்து
ஆநிரை காத்தானால் இன்று முற்றும்
அவை உய்யக் கொண்டானால் இன்று முற்றும் -2 10-4 – –

பதவுரை

தேனுகன்–தேநுகாஸுரனுடைய
ஆவி–உயிரை
செகுத்து–முடிக்க நினைத்த அத் தேனுகனை
பனங்கனி–(ஆஸிராலிஷ்டமான) பனை மரத்தின் பழங்கள் (உதிரும்படியாக)
எறிந்திட்ட–(அந்த மரத்தின் மேல்) வீசி யெறிந்த
தடம் பெருந் தோளினால்–மிகவும் பெரிய தோளாலே, (கோவர்த்தன பர்வதத்தை எடுத்து)
வானவர் கோன் விட வந்த மழை தடுத்து–தேவேந்திரனது ஏவுதலாலே வந்த வர்ஷத்தைத் தவிர்த்து
ஆன் நிரை–பசுக்களின் திரளை
காத்தானால்–ரக்ஷித்தருளின கண்ணபிரானால்
இன்று முற்றும்
அவை–அப் பசுக் கூட்டத்தை
இன்று முற்றும்

தேனுகனாவி செகுத்துப் பனம் கனி
தான் எறிந்திட்ட தடம் பெரும் தோளினால்
கம்ஸனுக்குப் பர தந்தரனாய் இங்குத்தைக்கு விரோதத்தை விளைப்பானாய் -வந்த தேனுகனை நிரஸித்து
பனையாய் நின்று பழுத்து இருந்த அசூரனையும் அந்தப் பழம் தன்னாலே நிரஸிக்க வற்றாய்
இறுகிப் பெரிதான தோளாலே

வானவர் கோன் விட வந்த மழை தடுத்து
ஆநிரை காத்தானால் இன்று முற்றும்
இந்திரனுக்கு இடுகிற சோற்றை
நாம் பிறந்து வளருகிற ஊரில் உள்ளாருக்கு அந்நிய சேஷத்வம் உண்டாக ஒண்ணாது என்று தகைந்து
இந்தச் சோற்றை இந்த அசேதனமான மலைக்கு இடுங்கோள்
புல்லும் தண்ணீரும் நம் பசுக்களுக்கு இந்த மலையிலே அன்றோ -என்ன
கோப ஜனங்கள் எல்லாம் பிரியப்பட்டு
ஸ்ரீ நந்தகோபரும் இந்த வார்த்தையைக் கேட்டு
இவன் சிறு பிள்ளையாய் இருக்கச் செய்தே இவனுக்கு உள்ள அறிவைப் பாரீர் -என்று கொண்டாடி –
இவன் சொன்ன மலைக்கு இட
அத்தைக் கேட்ட இந்திரனும் அத்யந்தம் குபிதனாய்க் கொண்டு -புஷ்கலா வர்த்தகம் முதலான மேகங்களை ஏவி –
இடையரூர் சமுத்திரத்திலே காணும் படி வர்ஷியுங்கோள் -என்று ஏவி விட
அந்த மலை தன்னையே எடுத்து அந்த மழையைக் காத்து –

ஆநிரை காத்தானால்
இடையரும் இடைச்சிகளையும் ரஷித்தான் என்னாதே -பசுக்களை ரக்ஷித்தான் -என்கையாலே
அவ்வூரில் அறிவுடையாரை ரக்ஷிக்க வேணும் போலே காணும்

இன்று முற்றும்
இன்று நம் கார்யம் தலைக்கட்டும்

அவை உய்யக் கொண்டானால் இன்று முற்றும்
ஆநிரை காத்த அளவிலும் அவனுக்கு க்ருபா பாத்ரமாவரைக் காணாமையாலே
மீண்டும் அவை தன்னையே இறே உஜ்ஜீவிப்பித்ததும் –
ஆகையால் இன்று முற்றும் –

———-

ஆய்ச்சியர் சேரி அளை தயிர் பாலுண்டு
பேர்த்தவர் கண்டு பிடிக்க பிடி உண்டு
வேய்த் தடம் தோளினார் வெண்ணெய் கொள் மாட்டாது அங்கு
ஆப்புண்டு இருந்தானால் இன்று முற்றும்
அடி உண்டு அழுதானால் இன்று முற்றும் – 2-10 -5-

பதவுரை

ஆய்ச்சியர் சேரி–இடைச் சேரியிலே
(இடைச்சிகள் கடைவதாக)
அளை–(மத்தை நாட்டி) உடைத்த
தயிர்–தயிரையும்
பால்–(காய்ச்சுவதற்காக வைத்த) பாலையும்
உண்டு–அமுது செய்து
(அவ் வளவோடு திருப்தி யடையாமல்)
பேர்ந்து–பின்னையும் (ஒரு கால் வெண்ணை திருடப் புகுந்த வளவிலே)
அவர்–அவ் லிடைச்சிகள்
(ஒளிந்திருந்து)
கண்டு–(இவன் திருடுகின்ற போதில்) கண்டு
பிடிக்க–(இவனைத் தங்கள் கையில்)அகப் படுத்திக் கொள்ள
பிடி யுண்ட–(அவர்கள் கையில்) பிடிபட்டு
(அதற்கு தப்ப மாட்டாமல்)
வெண்ணை–வெண்ணெயை
கொள்ள மாட்டாது–(தான் நினைத்தபடி) கைக் கொள்ள மாட்டாமல்
அங்கு–அவர்கள் வீட்டில்
ஆப்புண்டு இருந்தானால்–கட்டுண்டிருந்த கண்ணபிரானால்
இன்று முற்றும்
அடியுண்ட அமுதினால்–(அவர்கள் கையால்) அடிபட்டு அழுத கண்ணபிரானால்
இன்று முற்றும்

ஆய்ச்சியர் சேரி அளை தயிர் பாலுண்டு
பேர்த்தவர் கண்டு
வெண்ணெய் படுவதற்கு முன்னே மத்தாலே தயிர் உடைத்த அளவிலே என்னுதல்
வடித்த-(பாத்ர கதமான ) தயிர் என்னுதல்
அன்றியிலே
அவன் தான் உள்ளளவும் காய் நீட்டி வெண்ணெய் போலே அளைந்த தயிர் என்னுதல்
இதுக்கு ஹேதுவான பால்
இவை எல்லாவற்றையும் ஆய்ச்சிகள் உடைய தெருக்கள் தோறும் –
திறந்த வாசல் படல் அடைத்த வாசல்கள் தோறும் –
புகுந்து அமுது செய்து –
கண்டு பிடிக்கப் போகிறார்களோ என்று மீண்டும் மீண்டும் போவது வருவதாய்
அவர்கள் இருக்கிறார்களோ -உணர்கிறார்களோ – என்று பார்க்கும் அது ஒழிய
வயிற்று நிறைவு பார்ப்பது இல்லை இறே

பிடிக்க பிடி உண்டு
பலகாலும் போக்கு வரத்துச் செய்கிற அடி ஓசையாலும்
உடை மணியில் உள்ளடை விழுந்து சப்திக்கை யாலும்
அவர்கள் கண்டு பிடித்த அளவிலே
நாம் ஓடினாலும் மணி ஓசையிலே ஓடிப் பிடிக்கத் தவிரார்கள் -என்றால் போலே நினைத்து
மணி நாக்கைப் பிடிக்கப் போகாது
அவர்கள் செவியை இவனால் புதைக்கப் போகாது
தன் செவியைப் புதைத்துக் கொண்டு நிற்கும் அத்தனை இறே
அவ்வளவில் அவர்கள் பிடித்தால் பிடி உண்ணும் அத்தனை இறே

வேய்த் தடம் தோளினார் வெண்ணெய் கொள் மாட்டாது
தங்கள் தோள் உள்ள உயர்த்தி அளவும் உயர வைத்த வெண்ணெயை எட்டிக் கொள்ள மாட்டாமல்
அளை தயிர் பாலால் பர்யாப்தி பிறவாமல் -வெண்ணெய் கொள்ளும் விரகு தேடி –
தான் பிடிக்க விரகு தேடும் வேய்ந்தடம் தோளினார் தன்னைப் பிடித்து இருக்கச் செய்தேயும்
வெண்ணெயை உண்டான நசையாலும்
அனுக்ரஹிக்கும் விரகுகள் விசாரிக்கையாலும்
இவன் நிஷ் க்ரியனாய் இருக்குமே
நின்ற போதே அவர்களுக்கு அது தானே இடமாக உலூகலத்தோடே பந்திக்கலாமே –

அங்கு ஆப்புண்டு இருந்தானால்
இவன் தானும் நானும் ஓர் இடத்திலே இருந்து வெண்ணெய் கொள்ளுகைக்கு
உபாய சிந்தனை பண்ணலாமே என்று அவ்விடம் தன்னிலே நிற்குமே –

இன்று முற்றும் அடி உண்டு அழுதானால் இன்று முற்றும்
என் கையில் கோலால் நொந்திட மோதவும் கில்லேன் -என்ற போதே அழத் தொடங்கினான் –
ஸ்வ க்ருஹத்திலே போலே இறே புறம்பும் இவன் செய்வது —

———–

பூதனையை நிரஸித்த பிரகாரத்தை அனுசந்திக்கிறார் –

தள்ளித் தடர் நடை இட்டு இளம் பிள்ளையாய்
உள்ளத்தின் உள்ளே அவளை உற நோக்கி
கள்ளத்தினால் வந்த பேய்ச்சி முலை உயிர்
துள்ளச் சுவைத்தானால்  இன்று முற்றும்
துவக்கற உண்டானால் இன்று முற்றும் -2 10-6- –

பதவுரை
(காலூன்றி நடக்கத் தரிப்பில்லாமையாலே)
தள்ளி தளர்நடை இட்டு–தட்டித் தடுமாறி தளர்நடை யிட்டு
(நடக்க வேண்டும்படியான)
இளம் பிள்ளையாய்–இளங்குழந்தையாய்
(இருக்கச் செய்தே)
கள்ளத்தினால்–(தன் வடிவை மறைத்து தாய் வடிவைக் கொண்டு) கிருத்திரிமத்தாலே
வந்த–(தன்னைக் கொல்ல)வந்த
பேய்ச்சி அவளை–பேய்ச்சியாகிய அந்தப் பூதனையை
உள்ளத்தின் உள்ளே உற நோக்கி–(’நம்மை நலிய வருகிறவள் இவள்’ என்று) தன் மநஸ்ஸினுள்ளே (எண்ணி) உறைக்கப் பார்த்து
(பிறகு அவள் தனக்கு முலை உண்ணக் கொடுத்தவாறே)
முலை–அம் முலையை
உயிர் துள்ள சுவைத்ததனால்–(அவளுடைய) உயிர் துடிக்கும்படி உறிஞ்சி உண்ட கண்ண பிரானால்
இன்று முற்றும்
துவக்கு அற–(அம் முலையில் தடவிக் கிடந்த விஷத்தில் தனக்கு) ஸ்பர்சமில்லாதபடி
உண்டானால்–(அம் முலையிற் பாலை) உண்ட கண்ண பிரானால்
இன்று முற்றும்

தள்ளித் தடர் நடை இட்டு இளம் பிள்ளையாய்
பருவத்தால் இளையனாய் தளர் நடை இடுகிற காலத்தில் –

உள்ளத்தின் உள்ளே அவளை உற நோக்கி கள்ளத்தினால் வந்த பேய்ச்சி முலை உயிர்
துள்ளச் சுவைத்தானால்  இன்று முற்றும்–
க்ருத்ரிம ரூபையாய் வந்த பூதனையினுடைய முலையையும் அவள் பிராணனையும்
அவள் நடுங்கிக் கூடாம் படி சுவைத்து நிரசிக்கக் கடவோம் –
என்று மிகவும் திரு உள்ளத்துக்கு உள்ளே ஒருவரும் அறியாமல் குறித்துக் கொண்டு
கண் வளர்ந்த அளவிலே அவள் வந்து எடுத்துத் திருப்பவலத்திலே முலையை வைத்த அளவிலே –
குறித்தால் போல் செய்து முடித்தான் இறே –

துவக்கற உண்டானால் இன்று முற்றும்
பேய்ச்சியுமாய் பிரசன்னையுமாய் நஞ்சு ஏறின முலையில் பாலுமானால் தத் கத தோஷம் தட்டாது இராது இறே –
ஆயிருக்க இவனுக்கு ஓர் அல்பமும் ஸ்பர்சித்தது இல்லை இறே –
தூய குழவியாய் பிள்ளைத் தனத்தில் புறை இல்லை என்னவுமாம் –
உள்ளத்தின் உள்ளே அவளை உற நோக்கிச் செய்தான் -என்னவுமாய் இருந்தது இறே –

———–

விரோதி நிரசனத்து அளவேயோ
ஆஸ்ரித ரக்ஷணம் பண்ணின பிரகாரம் -என்கிறார் –

மாவலி வேள்வியின் மாண் உருவாய் சென்று
மூவடி தா என்று இரந்த இம்மண்ணினை
ஓரடி இட்டு இரண்டாம் அடி தன்னிலே
தாவடி இட்டானால் இன்று முற்றும்
தரணி அளந்தானால் இன்று முற்றும் 2-10-7 – –

பதவுரை

மா வலி–மஹாபலியினுடைய
வேள்வியில்–யாக பூமியிலே
மாண் உரு ஆய் சென்று–பிரமசாரி ரூபியாய் எழுந்தருளி
மூ அடி தா என்று–(என் அடியாலே) மூன்றடி (நிலம்) கொடு என்று
இரந்து–யாசித்துப் பெற்ற
இம் மண்ணினை–இந்தப்பூமியை
(அளந்து தன் வசப்படுத்தத் தொடங்கின வளவிலே)
ஓர் அடி இட்டு–(பூமிப் பரப்படங்கலும் தனக்குள்ளே யாம்படி) ஓரடியைப் பரப்ப வைத்து (அளந்து)
இரண்டாம் அடி தன்னிலே–இரண்டாவது அடியைக் கொண்டு அளக்கத் தொடங்கின வளவிலே
தாலி அடி இட்டானால்–மேலுலகங்களடங்கலும் தனக்குள்ளே யாம்படி) தாவி அடி யிட்ட கண்ண பிரானால்
இன்று முற்றும்
(தேவேந்திரனாகிய ஒரு ஆச்ரிதனுக்காக இப்படி)
தரணி அளந்தானால்–லோகத்தை அளந்தவனாலே
இன்று முற்றும்.

மாவலி வேள்வியின் மாண் உருவாய் சென்று மூவடி தா என்று இரந்த இம்மண்ணினை
மஹா பலியினுடைய யஜ்ஜ வாடத்திலே வாமன வேஷத்தைப்ப் பரிஹரித்துச் சென்று –
ஓரடி தாழ்வு கிடப்பதாகத் திரு உள்ளத்தில் கோலி
மூவடி தா என்று இரந்து பெற்ற இம் மண்ணை

இம்மண்
என்றது பதினாலு லோகத்தையும் இறே –

ஓர் அடி இட்டு –
அந்நிய சேஷத்வத்தை அறுத்து

இரண்டாம் அடி தன்னிலே
உபரிதந லோகத்தில் உல்லார்க்கு ஸ்வா தந்தர்யத்தால் வந்த செருக்கை
ஒழிக்கக் கடவோம் -என்று திரு உள்ளம் பற்றி –

தாவடி இட்டானால் இன்று முற்றும்
தாவுவதாகத் துடங்கினான் ஆனால்

தரணி அளந்தானால் இன்று முற்றும்
இப்படி இறே அளந்த படி

தரணி -எல்லா லோகத்துக்கு உப லக்ஷணம்
தாவடி
இவன் நினைவிலே சென்ற அடி என்னுதல்
நினைவு பின் செல்லச் சென்ற அடி என்னுதல்

————

ஸ்ரீ கஜேந்த்ரனுக்கும் மழுங்காத ஞானமான ஸங்கல்பம் உண்டாய் இருக்கச் செய்தேயும்
பர துக்க அஸஹிஷ்ணுவாய்
ரக்ஷித்தான் என்கை மிகையாய் இருக்கவும்
கார்யப்பட்டாலேயும் மிக்க கிருபையாலும் -ரக்ஷித்தான் -என்று கொண்டாடுகிறார் –

தாழை தண் ஆம்பல் தடம் பெரும் பொய்கை வாய்
வாழு முதலை வலைப்பட்டு வாதிப்புண்
வேழம் துயர் கெட விண்ணோர் பெருமானாய்
ஆழி கொண்டானால் இன்று முற்றும்
அதற்கு அருள் செய்தானால் இன்று முற்றும் -2 10-8 –

பதவுரை

தாழை–(கரையிலே) தாழைகளையும்
தண் ஆம்பல்–(உள்ளே) குளிர்ந்த ஆம்பல் மலர்களை யுமுடைய
தடம் பெரும்–மிகவும் பெரிய
பொய்கை வாய்–தடாகத்தினுள்ளே
வாழும்–வாழ்ந்து கொண்டிருந்த
முதலை–முதலையின் வாயாகிய
வலைப்பட்டு–வலையிலே அகப்பட்டுக் கொண்டு
வாதிப்பு உண்–துன்பமடைந்த
வேழம்–ஸ்ரீகஜேந்திராழ்வானுடைய
துயர்–வருத்தம்
கெட–தீரும்படியாக
விண்ணோர் பெருமான் ஆய்–நித்ய ஸூரிகளுக்குத் தலைவன் என்பதைத் தோற்றுவிக்கப் பெரிய திருவடியை வாகனமாக உடையவனாய்
(அப்பொய்கைக் கரையிலே சென்று)
ஆழி–சக்ராயுதத்தாலே
(முதலையைத் துணிந்து)
பணி கொண்டானால்–(கஜேந்திராழ்வரனுடைய) கைங்கர்யத்தை ஸ்வீக்ரித்தருளின கண்ண பிரானால்
இன்று முற்றும்;
அதற்கு–அந்த யானையின் திறத்தில்
அருள் செய்தானால்–(இப்படிப்பட்ட) கிருபையைச் செய்தருளின கண்ண பிரானால்
இன்று முற்றும்;

தாழை தண் ஆம்பல் வாய்
மொய்ம்மாம் பூம் பொழில் -என்னுமா போலே
தாழையும் கரை சூழ்ந்து கிடைக்கும் போலே காணும்

ஆம்பல் –
பூக்களுக்கும் உப லக்ஷணம்

தடம் பெரும் பொய்கை வாய் வாழு முதலை வலைப்பட்டு
ஆழத்தாலும் குளிர்த்தியாலும்
தடம் -அகலத்தால் வந்த இடமுடைமை
பெரும் பொய்கை–
நீளத்தால் வந்த பெருமையும் யுடைத்தான பொய்கைக்குள்ளே சஞ்சரித்து வாழுகிற
முதலையாகிற வலையில் அகப்பட்டு –

வாதிப்புண் வேழம் துயர் கெட
கஜ ஆகர்ஷதே தீரே க்ராஹ ஆகர்ஷதே ஜலே -என்னும்படி
அநேக காலம் கிலேசித்த ஸ்ரீ கஜேந்திரன் கிலேசம் கெடும் படி

விண்ணோர் பெருமானாய் ஆழி கொண்டானால் இன்று முற்றும்
விண்ணோர் பெருமான் ஆகைக்காக காரணத்வ நிபந்தமான திரு நாமத்தையும் –
நாராயணா ஓ மணி வண்ணா நாகணையாய் -என்று திரு நாமங்களை சொல்லி அழைத்த படியாலும்
ஆனையின் துயரம் தீரப் புள்ளூர்ந்து சென்று நின்று இறே
ஆழி தொட்டு கிலேசத்தைப் போக்கிற்றும் –

விண்ணோர் பெருமானாய் ஆழி கொண்டான் -என்ற போதே
ஸூரி போக்யத்வமும்
விஸ்வ பதார்த்த சத்தையும் அவனாலே இறே
இச்சாத ஏவ
அத்தாலே இறே இவன் முதலை வலையில் நெடும் காலம் கிடந்தது இருக்கச் செய்தேயும் சத்தை கிடந்தது –
திக் பலம் ஷத்ரிய பலம் -என்று பக்தி மார்க்கத்தை விட்டு
பிரபத்தி மார்க்கத்தில் -போந்து வாராய் -என்று அழைக்க வல்லவன் ஆயிற்றதும்

திரௌபதி சரணாகதையாய் இருக்கச் செய்தேயும்
வாராய் என் ஆர் இடரை நீக்காய் -என்று அழைத்து இலளே
மறையும் மறையும் -என்றார் இறே சிற்றாள் கொண்டார்

ஆழி பணி கொண்டான் என்கையாலே நித்யம் பூ
விட்டுப் போந்தவனைக் கொண்டிலன் தோற்றுகிறது

அதற்கு அருள் செய்தானால்
ஸ்வகத ஸ்வீகார ப்ரபத்தியில் துதிக்கை முழுத்த இதற்கு கிருபை செய்தானால் –

———–

ஸ்ரீ வராஹத்தினுடைய அதி மானுஷத்வத்தை அனுசந்திக்கிறார்

வானத்து எழுந்த மழை முகில் போல் எங்கும்
கானத்து மேய்ந்து களித்து விளையாடி
ஏனத் துருவாய்  இடந்த இம்மண்ணை
தானத்தே வைத்தானால் இன்று முற்றும்
தரணி இடந்தானால் இன்று முற்றும் -2 10-9 –

பதவுரை

(கடலில் நீரை முகந்து கொண்டு)
வானத்து–ஆகாசத்திலே
எழுந்து–கிளம்பின
மழை முகில் போல்–வர்ஷிக்கப் புக்க மேகம் போல
(கறுத்த நிறத்தை யுடைய)
ஏனத்து உரு ஆய்–ஒரு வராஹத்தின் ரூபமாய் (அவதரித்து)
கானத்து–காடு நிலங்களில்
எங்கும்–எல்லாவிடத்திலும் (திரிந்து)
மேய்ந்து–(கோரைக் கிழங்கு முதலியவற்றை) அமுது செய்து
களித்து–செருக்கடைந்து
விளையாடி–விளையாடி,
(பூமியைப் பாயாகச் சுருட்டிக் கொண்டு போன ஹிரண்யாக்ஷனைக் கொன்று)
இடந்த–(அண்ட பித்தியில் நின்றும்) ஒட்டு விடுவித் தெடுத்த
இம் மண்ணினை–இந்தப் பூமியை
தானத்தே–யதாஸ்தாநத்தில்
வைத்தானால்–(கொணர்ந்து) வைத்து நிலை நிறுத்தின கண்ண பிரானால்
இன்று முற்றும்;
தரணி–(இப்படி கடலில் மூழ்கிப் போன) பூமியை
இடந்தானால்–கோட்டாற் குத்தி எடுத்துக் கொணர்ந்த கண்ண பிரானால்
இன்று முற்றும்;

வானத்து எழுந்த மழை முகில் போல்
ஆகாசத்தில் நீர் கொண்டு எழுந்த மேகம் போலே என்னும்படியான நிறத்தைச் சொல்லுதல் –
மேக்கத்தோடே ஒத்த உயர்த்தியைச் சொல்லுதல்
வானத்து மழை போல் உயர்ந்த
போல் என்கையாலே ஒப்பும்
எழுந்த -என்கையாலே மேகத்துக்கும் அவ்வருகான மஹா வராஹத்தினுடைய உயர்த்தியைக் காட்டுகிறது –

எங்கும் கானத்து மேய்ந்து களித்து விளையாடி
கானத்து எங்கும் மேய்ந்து
எங்கும் என்றது ஸிம்ஹ வ்யாக்ரங்களால் உண்டான தடை அற்ற அளவன்றிக்கே
மேய்ந்து செருக்குத் தோன்ற கர்வித்து விளையாடித் திரிகையாலே

ஏனத் துருவாய்  இடந்த இம்மண்ணை தானத்தே வைத்தானால் இன்று முற்றும்
நான்றில ஏழ் மண்ணும் தானத்தவே -என்னுமா போலே முன்பு நின்ற ஸ்தானத்தில் வைத்தானாக

வானத்து எழுந்த மழை முகில் போல் எங்கும்
ஏனத் துருவாய்
தான்
இடந்தானால் இன்று முற்றும்
இடந்த இம்மண்ணை
தானத்தே வைத்து
கானத்து மேய்ந்து களித்து விளையாடினானால்
இன்று முற்றும்
என்று அந்வயம்

அன்றிக்கே
வானத்து எழுந்த மழை முகில் போல்
ஆகாசத்தில் கிளம்பின மழை முகில் போல்
நீர் கொண்டு எழுந்த காள மேகம் போலே

எங்கும்
எல்லா இடத்தும்

கானத்து மேய்ந்து
சோலைகளில் மேய்ந்து

களித்து விளையாடி
பிரளய ஆர்ணவத்திலே முழுகிப் பெரிய கர்வத்தோடே விளையாடி

ஏனத் துருவாய்  இடந்த இம்மண்ணை
உபரிதந லோகங்களில் அடங்காத
மஹா வராஹ ரூபியாய்
அண்டபித்தியில் நின்றும் ஓட்டு விடுவித்து இடந்த எடுத்த இம் மண்ணை

தானத்தே வைத்தானால் இன்று முற்றும்
ஏழ் மண்ணும் –நான்றில தானத்தவே -என்னும்படி
தானத்தே வைத்தானால்

தரணி இடந்தானால் இன்று முற்றும்
இடந்த இம்மண் என்னும்படி
தரணி இடந்தானால் இன்று முற்றும்

மழை முகில் போல்
ஏனத் துருவாய்
வானத்து எழுந்த
கானத்து
எங்கும்
மேய்ந்து களித்து விளையாடி
தரணி இடந்தானால் இன்று முற்றும்
இடந்த இம்மண்ணை
தானத்தே வைத்தானால் இன்று முற்றும்
என்று அந்வயம்

———-

நிகமத்தில் இத்திருமொழி கற்றார்க்கு பலம் சொல்லி தலை கட்டுகிறார்-

அங்கமலக் கண்ணன் தன்னை யசோதைக்கு
மங்கை நல்லார்கள் தாம்  வந்து முறைப்பட்ட
அங்கு அவர் சொல்லை புதுவைக் கோன் பட்டன் சொல்
இங்கு இவை வல்லார்க்கு  ஏதம் ஓன்று இல்லையே -2 10- 10- –

பதவுரை

நல் மங்கைமார்கள் தாம்–(பகவத் ப்ரேமமாகிற) நன்மை பொருந்திய (இடைப்) பெண்கள்
அம் கமலம்–அழகிய செந்தாமரைப் பூப்போன்ற
கண்ணன் தன்னை–கண்களை யுடைய கண்ணபிரான் (செய்த தீம்பு) விஷயமாக
அங்கு வந்து–அந்தக் கண்ண பிரானுடைய வீட்டுக்கு வந்து
அசோதைக்கு–(அவன் தாயான) யசோதைப் பிராட்டி யிடத்திலே
முற்பட்ட–(தங்கள் ஆர்த்திதோற்றக்) கதறிச் சொன்ன
அவர் சொல்லை–அவ் விடைச்சிகளின் சொல்லை,
புதுவை–ஸ்ரீவில்லிபுத்தூருக்கு
கோன்–நிர்வாஹகரான
பட்டன்–பெரியாழ்வார்
சொல்–அருளிச் செய்த
இவை–இப் பாசுரங்களை
இங்கு–இந்த ஸம்ஸாரத்தில் (இருந்து கொண்டே)
வல்லவர்க்கு–ஓத வல்லவர்களுக்கு
ஒன்று ஏதம்–ஒரு வகைக் குற்றமும்
இல்லை–இல்லையாம்.

அங்கமலக் கண்ணன் தன்னை
அப்போது அலர்ந்த செவ்வித் தாமரை போலேயாய்
பரத்வ ஸூசகமான திருக்கண்களை உடையவனை

யசோதைக்கு மங்கை நல்லார்கள் தாம்  வந்து முறைப்பட்ட அங்கு அவர் சொல்லை
யசோதைக்குப் பருவத்தால் இளையராய்
கிருஷ்ணன் அளவிலே ஸ்நேஹிகளுமாய் இருக்கிறவர்கள்
அவளுடைய க்ருஹத்திலே வந்து முறைப் பட்ட சொல்லை –

புதுவைக் கோன் பட்டன் சொல் இங்கு இவை வல்லார்க்கு  ஏதம் ஓன்று இல்லையே
திரு மாளிகைக்கு நிர்வாஹகரான ஆழ்வார்
அருளிச் செய்த சொல்லான இவற்றை
ஸாபிப்ராயமாக
இங்கேயே இருக்கச் செய்தேயும் இவற்றை அனுசந்திக்க நல்லவர்களுக்கு
பொல்லாங்கு என்னப் பட்டவை எல்லாம்
நிரன்வய விநாசமாகப் போகும் –

மங்கை நல்லார்கள்
அவர்
தாம்
அங்கமலக் கண்ணன் தன்னை யசோதைக்கு
அங்கு
வந்து முறைப்பட்ட
சொல்லை
புதுவைக் கோன் பட்டன் சொல்
இவை
இங்கும்
வல்லார்க்கு  ஏதம் ஓன்று இல்லையே
என்று அந்வயம்

——————————————————————–

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ திருவாய்மொழிப் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய வாச்சான் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரியாழ்வார் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்.

ஸ்ரீ பெரியாழ்வார் திருமொழி -ஸ்ரீ திருவாய் மொழிப்பிள்ளை அருளிச் செய்த ஸ்வாபதேச வியாக்யானம் —2-9–வெண்ணெய் விழுங்கி வெரும்கலத்தை–

பிரவேசம்
கீழ் பூ சூட்டி -காப்பிட்டு -தனக்கு வசவர்த்தியாக்கி -தன் அருகே இவனை உறக்கி -நிர்ப்பரையாய் –
தன்னுடைய கரஹகார்யாத்திலேயும் ஒருப்பட்டவளாய் நிற்க
போது விடுகிற அளவிலே
இவன் இராச் செய்த தீம்புகளைச் சொல்லி ஊரில் உண்டான பக்வைகளான ஸ்த்ரீகளும் வந்து முறைப்படா நிற்கச் செய்தேயும்
பகல் போது தானும் லீலா ரஸ பரவசனாய்த் தீம்புகள் செய்யா நின்றான் -என்று பலரும் வந்து வந்து முறைப்பட
இவளும் வேண்டா வேண்டா என்று அழைக்க அழைக்க
தீம்பு மாறாமல் நடந்த பிரகாரத்தை அனுசந்தித்துக் கொண்டு சென்று
பாகவத சேஷத்வத் தோடே தலைக்கட்டுகிறார் —

—–

ராத்திரி இவன் உறங்குகிறான் -என்று இருந்தாள் இவள் –
அவன் போய் இராவெல்லாம் ஊரை மூலையடி நடத்திச் சிலுகு விளைத்த பிரகாரத்தைச்
சிலர் சிறுகாலே வந்து பலவாக முறைப் பட்டுச் சொல்லுகிற பிரகாரத்தை அனுசந்திக்கிறார் –

வெண்ணெய் விழுங்கி வெரும்கலத்தை வெற்ப்பிடை இட்டதன் ஓசை கேட்கும்
கண்ண பிரான் கற்ற கல்வி தன்னை காக்கிலோம் உன் மகனைக் காவாய்
புண்ணில் புளி பெய்தால் ஒக்கும் தீமை புரை புரையா இவை செய்ய வல்ல
அண்ணற்கு அண்ணான்  மகனைப் பெற்ற வசோதை நங்காய் உன் மகனைக் கூவாய் -2 9-1 – –

பதவுரை

வெண்ணெய்–வெண்ணெயை
விழுங்கி–(நிச் சேஷமாக) விழுங்கி விட்டு
வெறுங் கலத்தை–(பின்பு) ஒன்றுமில்லாத பாத்ரத்தை
வெற்பிடை இட்டு–கல்லிலே பொகட்டு
அதன் ஓசை–அப்படி எறிந்ததனாலுண்டான ஓசையை
கேட்கும்–கேட்டுக் களிக்கின்ற
கண்ண பிரான்–ஸ்ரீக்ருஷ்ண பிரபு
கற்ற–படித்துள்ள
கல்வி தன்னை–(தஸ்கர) வித்தையைக்
காக்க கில்லோம்–(எங்களால்) காக்க முடியாது;
(ஆகையால்)
உன் மகனை–உன் பிள்ளையை
காவாய்–(தீம்பு செய்யாமல்) தடுப்பாயாக;
புண்ணில்–புண்ணின் மேலே
புளி பெய்தால் ஒக்கும்–புளியைச் சொரிந்ததைப் போன்ற (தீவிரமான)
தீமை இவை–இப்படிப்பட்ட தீம்புகளை
புரை புரை–வீடு தோறும்
செய்ய வல்ல–செய்வதில் ஸமர்த்தனாகி
அண்ணல் கண்ணான்–ஸ்வாமித்வ ஸூசகமான கண்களை யுடையனான
ஓர் மகனை–ஒரு புத்திரனை
பெற்ற–பெற்ற
அசோதை நங்காய்–யசோதைப் பிராட்டி;
உன் மகனை–உன் பிள்ளையை
கூவாய்–அழைத்துக் கொள்வாயாக.

வெண்ணெய் விழுங்கி
செவ்வி குன்றாமல் கடைந்து பாத்ர கதமாக்கிச் சேமித்து வைத்த வெண்ணெய்களை விழுங்கினான்
என்னும் இடம் வாயது கையதுவாக காணலாம் என்னும் இடமும் கொடு வந்து காட்டி
விழுங்கின அளவேயோ –

வெரும்கலத்தை வெற்ப்பிடை இட்டதன் ஓசை கேட்கும்
வெறும் கலன்களை கல்லிலே இட்டு உடைத்தான் காண் -என்ன
வெண்னையயைத் தானே விழுங்கினான் ஆகிறான் –
வெரும்கலத்தை வெற்ப்பிடை இட்டு உடைத்தான் -என்கிற
நிஷ் ப்ரயோஜனமான வியாபாரம் சேர்ந்து இருக்கிறது இல்லையீ என்ன
பிரயோஜனம் அதன் ஓசை கேட்க்கை அன்றோ அவனுக்கு வேண்டுவது
பிரயோஜனம் -தன் மேல் துடராமைக்கு அந்நிய பரதை பண்ணுவிக்க -என்னுதல்

ஆனால் உங்களை அடைத்து நோக்கிக் கொள்ளுங்கோள் -என்ன
கண்ண பிரான் கற்ற கல்வி தன்னை காக்கிலோம்
என்னை இவர்கள் பொய்யே சொல்கிறார்கள் –என்று கண்ணைப் பிசைந்து அழவும் கூடும் இறே –
ஊரிலே வெண்ணெய் களவு போயிற்று என்ன
என்னை அன்றோ சொல்லிற்று -என்று சீற்றத்தோடே அடிப்புடைக் கொட்டி அழுதவன் இறே

உந்தம் க்ருஹங்கள் –நீங்கள் காக்க மாட்டீ கோளாகில் ஆர் காப்பார் என்ன
உன் மகனைக் காவாய்–
உன்னை ஒழியக் காப்பார் யார்
இவன் கற்ற க்ருத்ரிமம் எங்களால் காக்கப் போகாது காண் -என்ன
புண்ணில் புளி பெய்தால் ஒக்கும் தீமை
இவன் செய்கிற தீம்புகள் உளறல் புண்ணிலே ஷாரம் வைத்தால் போலே காண் இருப்பது –

புரை புரையா இவை செய்ய வல்ல
நீங்கள் ஒருத்தரும் அன்றோ சொல்லுகிறி கோள் -என்ன
புரை இடம் தோறும் புரை இடம் தோறும் இந்த க்ருத்ரிமம் செய்ய வல்லவன் இறே
புண் புரை என்னவுமாம் –

அண்ணற்கு அண்ணான்  
அண்ணல் -ஸ்வாமி வாசகம் –
க்ருத்ரிமத்துக்கு எல்லாம் அக்ர கண்யன் என்னும் இடம் கண்ணிலே தோன்றும் இறே –

அண்ணற்கு அண்ணான்  
நம்பி மூத்த பிரானுக்கும் நியாம்யன் ஆகாதவன் என்னவுமாம் –

ஓர் மகனைப் பெற்ற வசோதை நங்காய்
இப்படி அத்விதீயமான பிள்ளை பெற்ற பூர்த்தியை யுடையவளே

உன் மகனைக் கூவாய்
இது இங்கனே நடவா நிற்க வேறே சிலர் –
எங்கள் அகங்களிலே இப்போது செய்கிற தீம்புகளைப் பாராய் என்று முறைப் பட்டு
உன் மகனை அழையாய் -என்கிறார்கள் –

இத்தால்
முமுஷுக்களை அங்கீ கரித்து
மோக்ஷ ருசி இல்லாதாரை சங்கல்ப வ்யவசாய ஸஹஸ்ர ஏக தேசத்திலே தள்ளி அழிக்கையே
பிரயோஜனமான பிரகாரத்தை யுடையவன் என்று தோற்றுகிறது –

——–

இவன் செய்த தீம்புகளைச் சொல்லி வேறே சிலர் வந்து முறைப்பட
அது பொறுக்க மாட்டாமல் இவனை அழைக்கிறாள் –

வருக வருக வருக இங்கே வாமன நம்பீ வருக இங்கே
கரிய குழல் செய்ய வாய் முகத்து காகுத்த நம்பீ வருக இங்கே
அரியன் இவன் எனக்கு இன்று நங்காய்  அஞ்சன வண்ணா அசலகத்தார்
பரிபவம் பேச தரிக்க கில்லேன் பாவியேன் உனக்கு இங்கே போதராயே -2 9-2 –

பதவுரை

இங்கே–இவ்விடத்திலே
வருக வருக வருக–சடக்கென வருவாயாக;
வாமன நம்பீ! இங்கே வருக-;
கரிய குழல்–கரு நிறமான கூந்தலையும்
செய்ய வாய்–செந் நிறமான வாயையும்
முகத்து–(ஒப்பற்ற) முகத்தையு முடைய
காகுத்த நம்பீ–இராம மூர்த்தி!
இங்கே வருக-;
(என்று கண்ணனையழைத்து, தன் பிள்ளைமேல் குற்றம்சொன்னவளை நோக்கி யசோதை)
நங்காய்–குண பூர்ணை யானவளே!
இவன்–இந்தப் பிள்ளை
எனக்கு–எனக்கு
இன்று–இப்போது
அரியன்–அருமையானவனாயிற்றே;
(என்று சொல்லி மீண்டும் கண்ணனை நோக்கி)
அஞ்சனம்–மை போன்ற
வண்ணா–வடிவு படைத்தவனே!
அசல் அகத்தார்–அசல் வீட்டுக்காரர்கள்
பரிபவம் பேச–(உன்மேல்) அவமாந கரமான சொற்களைச் சொன்னால்
தரிக்க கில்லேன்–பொறுக்க வல்லேனல்லேன்;
பாவியேனுக்கு–(இப்படி பரிபவங்களைக் கேட்கும்படியான) பாவத்தைப் பண்ணின எனக்கு
(இவ் வருத்தந் தீர)
இங்கே போதராய்–இங்கே வாராய்
(என்று யசோதை கண்ணனையழைக்கிறாள்.)

வருக வருக வருக இங்கே வாமன நம்பீ வருக இங்கே
ஒரு கால் அழைத்தால் வாராமையால் பல காலும் அழைக்கிறாள் –
உனக்கும் அவத்யம் -எனக்கும் அவத்யம் –
உங்கள் தமப்பனாருக்கும் அவத்யம் -நீ பிறந்த ஊருக்கும் அவத்யம் –
உன் அளவில் வெறுத்து இருக்கும் கம்ஸ சிசுபாலாதிகளுக்கு பிரியம்
ஆகையால் இவன் வரும் அளவும் வருக வருக வருக என்னும் அத்தனையே இறே இவளுக்கு

இப்படி அழைத்த வாராமையாலே
நீ வாமன நம்பி அன்றோ -குண பூர்த்தியை யுடையவன் அன்றோ வாராய் -என்று குணம் கொள்கிறாள் –
தாய் சொல்லு கேட்க வேணும் காண் -தாய்க்கு இல்லாதான் ஊருக்கு உண்டோ -வாராய் -என்கிறாள்
பலகாலும் அழைக்க நியாம்யனாய் வாராமையாலே குணம் கொண்டு அழைக்கிறாள்

கரிய குழல் செய்ய வாய் முகத்து காகுத்த நம்பீ வருக இங்கே
வாமன நம்பி வருக என்றவாறே அணுக வந்தான்
வந்தவாறே இவனை ஏறப் பார்த்தாள்
பார்த்த அளவிலே கரிய குழலையும் செய்ய வாய் முகத்தையும் காணா –
தன் நியந்த்ருத்வத்தையும் மறந்து இவனை அணைத்து
மாத்ரு வசன பரிபாலனம் செய்தவன் அன்றோ என்று மிகவும் உகந்து எடுத்துக் கொண்டு
இவனையோ நீங்கள் க்ருத்ரிமன் என்கிறது -என்று அவர்களை வெறுத்து வார்த்தை சொல்கிறாள்

அரியன் இவன் எனக்கு நங்காய்  
இவன் எனக்கு அரியன்

அசலகத்தார்–இன்று-பரிபவம் பேச தரிக்க கில்லேன்
உங்கள் பிள்ளைகள் உங்களுக்கு அரும் பேறாய் இருக்கிறாவோ பாதி -இவனும் எனக்கு அரியன் காணுங்கோள் –
இதன் முன்பு எல்லாம் பிள்ளையை எடுத்துக் கொண்டாடிப் போந்த அசலகத்தார் இன்று பரிபவம் சொல்லப் புக்கவாறே –

பாவியேன் உனக்கு இங்கே போதராயே
மிகவும் வெறுப்பாய்
பொறுக்க மாட்டு கிறிலேன் என்று அதில் குண பூர்த்தியை உடையாளாய் ஒருத்தியைக் குறித்து தன் வெறுப்பைச் சொல்லி
தன் பிள்ளையைப் பிடித்து இங்கே போராய் -என்று உள்ளே போகிறாளாய் இருக்கிறது –

அஞ்சன வண்ணா
என்று சமுதாய சோபையைக் கண்ட போதே ப்ரேமாந்தை யாம் இறே
வண்ணம் மருள் கொள்ளப் பண்ணும் இறே –

இத்தால்
வருக வருக என்று பலகாலும் அழைக்கையாலே ஆஸ்ரித பாரதந்தர்யம் தோன்றுகிறது
ஆஸ்ரித பாரதந்தர்யம் தோற்றிற்றுத் தான் எங்கனே -என்ன
நீ வாமன நம்பி அன்றோ -என்கிறார் –
ஆஸ்ரிதனான இந்திரனுக்காக வாமன வேஷத்தைப் பரிக்ரஹித்து –
அநாஸ்ரிதனான மஹா பலி பக்கலிலே சென்றில்லையோ -என்கிறார்

காகுத்த நம்பி -என்கையாலே
மாத்ரு வசன வ்யாஜத்தாலும் ஆஸ்ரிதரான தேவர்களுக்காகவும் ருஷிகளுக்காகவும்
பிரதிகூலனான ராவணனுடைய சமீபமான வென்றிச் செருக்களத்திலே சென்றவன் அல்லையோ
சென்றதும் சிலையும் கணையுமே துணையாக இறே

அசலகம் என்றது
பிரபத்தி உபாய பரரை
பிரபத்தி உபாய பரர் பேசுமவை -மங்களா ஸாஸன பரரான இவருக்கு பிரதிகூலமாய் இறே தோற்றுவது

பிள்ளை உறங்கா வல்லி தாசர் -இந்தப் பரிபவம் பொறுக்க மாட்டாமல் —
எந்தக் கருந்தாளூதினான் -எந்த மாணிக்கக் குழாய் எடுத்தான் -இவனையே இது எல்லாம் சொல்லிற்று –
கறப்பன கடைவன எல்லாம் ஸ்வ க்ருஹத்தில் உண்டாய் இருக்க
விளைவது அறியாமல் -ஸ்வ க்ருஹத்துக்கும் பர க்ருஹத்துக்கும் வாசி அறியாமல் புகுந்தான் –
வெண்ணெயைத் தொட்டான் பாலைத் தொட்டான் என்றால் போலே கதறுகிறது எல்லாம் என் தான்
என்று பிள்ளைப் பிணக்கு பிணங்குவாராம் –

———–

பாவியேனுக்கு இங்கே போதராயே -என்று கொண்டு போய் உள்ளே விட்டாளாய் நினைத்து இருந்தாள்
அவன் ஊரில் போய்ச் செய்கிற விஷமங்களை அறியாளே இவள் –
வேறே சிலர் வந்து முறைப்படத் தொடங்கினார்கள் –

திரு உடைப் பிள்ளை தான் தீயவாறு தேக்கம் ஒன்றும் இலன் தேசுடையன்
உருக வைத்த குடத்தோடு வெண்ணெய் உறிச்சி உடைத்திட்டு போந்து நின்றான்
அருகு இருந்தார் தம்மை அநியாயம் செய்வது தான் வழக்கோ யசோதாய்
வருக என்று  உன் மகன் தன்னை கூவாய் வாழ ஒட்டான் மது சூதனனே -2 9-3 – –

பதவுரை

திரு உடை பிள்ளை தான்–உன் செல்லப் பிள்ளையாகிய கண்ணன்
தீய ஆறு–தீம்பு செய்யும் வழியில்
ஒன்றும் தேக்கம் இவன்–சிறிதும் தாமஸிப்பதில்லை.
தேசு உடையன்–அதைத் தனக்குப்) புகழாகக் கொண்டிரா நின்றான்;
(இவன் செய்ததென்ன வென்றால் ;
உருக வைத்து–உருகுவதற்காக (அடுப்பில் நான் வைத்திருந்த
வெண்ணெய்–வெண்ணெயை
குடத்தொடு–தாழியோடே (நிச்சேஷமாக)
உறிஞ்சி–உறிஞ்சி விட்டு
உடைத்திட்டு–தாழியை யுமுடைத்துப் பொகட்டு
(பிறகு தான் உடையாதவன் போல்)
போந்து நின்றான்–அவ்வருகே வந்து நில்லா நின்றான்;
அசோதாய்–யசோதையே!
அருகு இருந்தார் தம்மை–உன் வீட்டருகே இருந்தவர்களை
அநியாயம் செய்வது–இஷ்டப்படி அக்ரமஞ் செய்வது
வழக்கோ தான்–ந்யாயமாகுமோ?
(நீ)
உன் மகன் தன்னை–உன் பிள்ளையை
வருக என்று–‘வா’என்று சொல்லி
கூவாய்–அழைக்க வேணும்;
(நீ அழைத்துக் கொள்ளா விட்டாலோ)
மது சூதனன்–இக் கண்ண பிரான்
வாழ ஒட்டான்–(எங்களைக்) குடி வாழ்ந்திருக்க வொட்டான்.

திரு உடைப் பிள்ளை தான்
ஐஸ்வர்யத்தால் ஸ்ரீ மத் புத்ரனாய் இருக்கிறவன் என்னுதல்
ஸ்ரீ மான் ஆனவன் என்னுதல்

தீயவாறு தேக்கம் ஒன்றும் இலன் தேசுடையன்
இவன் தீமை செய்கிற பிரகாரங்களை பார்த்தால் -ச அவதியாய் இருக்கிறது இல்லை –
இவனைப் போலே தீம்பராய் இருப்பார் சிலரைக் காண்கில் இறே ஓர் உபமானம் இட்டுச் சொல்லலாவது
தேக்கம் -தடை
தேசுடையன்
செய்ததுக்கு நியமித்தால் பயப்படுகை அன்றிக்கே -செய்யுமவற்றை நினைக்கையாலே
க்ருத்ரிம பிரகாசத்தைத் தனக்கு தேஜஸ்ஸாகவும் -அது தானே உடைமையாகவும் நினைத்து தீமைகள் செய்யா நின்றான் –

உருக வைத்த குடத்தோடு வெண்ணெய் உறிச்சி உடைத்திட்டு போந்து நின்றான்
அருகு இருந்தார் தம்மை அநியாயம் செய்வது தான் வழக்கோ யசோதாய்
வருக என்று  உன் மகன் தன்னை கூவாய் வாழ ஒட்டான்
இத்யாதிகளைச் சொல்லிக் கொண்டு
கை நெரித்து ஒடத் தொடங்கினார்கள் –

வாழ ஒட்டான் -என்றது
குடிமை செய்து குடி வாழ்ந்து ஓர் இடத்திலே கிடைக்க ஒட்டான் என்றபடி –

மது சூதனனே
முன்பு எல்லாம் விரோதி நிரசனம் செய்து போந்தவன் தானே இப்போது விரோதம் செய்யா நின்றான் –

இத்தால்
களவு தேஜஸ் ஆயிற்று
கள்ளரை கள்ளர் என்னப் பொறாத லோகத்திலே தான் களவிலே ஒருப்பட்டு —
கள்ளன் -என்னும் பேரைப் பூணுகையாலே களவு தான் ந்யாயமுமாய் -அவனுக்கு தேஜஸ்ஸூமாகக் கடவது –
வெண்ணெயை அங்கீ கரித்து
வெண்ணெய் இருந்த பாத்ரத்தையும் உடைத்தான் என்கையாலே
ஆத்யந்திக ஸம்ஹாரமான மோக்ஷ பிரதன் இவன் என்று தோற்றுகிறது –
தேக்கம் ஒன்றும் இலன் -என்கையாலே ஒருவருக்கும் நியாம்யன் அன்று என்கிறது –

————–

வருக என்று உன் மகன் தன்னைக் கூவாய் -என்கையாலே
இங்கே போதராய் என்கிறாள் –

கொண்டல் வண்ணா இங்கே போதராயே கோவில் பிள்ளாய் இங்கே போதராயே
தெண்  திரை சூழ் திருப் பேர் கிடந்த திரு நாரணா இங்கே போதராயே
உண்டு வந்தேன் அம்ம என்று சொல்லி ஓடி அகம்புக வாய்ச்சி தானும்
கண்டு எதிரே சென்று எடுத்து கொள்ளக் கண்ண பிரான் கற்ற கல்வி தானே -2 9-4 – –

பதவுரை

கொண்டல்–காளமேகம் போன்ற
வண்ணா–வடிவை யுடையவனே!
இங்கே போதராய்–இங்கே வாராய்;
கோயில்–திரு வரங்கத்தில் வஸிக்குமவனான
பிள்ளாய்–பிள்ளையே!
இங்கே போதராய் ;
தென் திரை சூழ்–தெளிவான அலையை யுடைய ஜலத்தால் சூழப்பட்ட
திருப்பேர்–திருப்பேர் நகரிலே
கிடந்த–பள்ளி கொண்டிரா நின்ற
திரு நாரணா–ஸ்ரீமந் நாராயணனே!
இங்கே போதராய்–இங்கே வாராய்;
(இப்படி அம்ம முண்கைக்காகப் புகழ்ந்தழைத்த யசோதையினருகிற் கண்ண பிரான் வந்து)
அம்மம்–‘உணவை
உண்டு வந்தேன்–(நான்) உண்டு வந்தேன்’
என்று சொல்லி–என்று சொல்லி
ஓடி–ஓடி வந்து
அகம் புக–அகத்தினுள்ளே புகும்
ஆய்ச்சி தானும்–தாயான யசோதையும்
கண்டு–(கண்ணன் வந்த வரவையும் இவன் முக மலர்ச்சியையும்) கண்டு (மகிழ்ந்து)
எதிரே சென்று–எதிர் கொண்டு போய்
எடுத்துக் கொள்ள–(அவனைத் தன் இடுப்பில்) எடுத்துக் கொள்ளும்படி
கண்ண பிரான்–(அந்த) ஸ்ரீகிருஷ்ணன்
கற்ற–(தானாகவே) கற்றுக் கொண்ட
கல்வி தானே–கல்வியின் பெருமையிருந்தவாறு என்னே!
(என்று ஆழ்வார் இனியராகிறார்)

கொண்டல் வண்ணா இங்கே போதராயே
நீர் கொண்டு எழுந்த காள மேகம் போலே இருக்கிற திரு மேனியை யுடையவன் –
இங்கே அம்மம் உண்ண போதராயே –

கோவில் பிள்ளாய் இங்கே போதராயே-
நியந்த்ருத்வ அபாவ பர்யந்தமான ஸர்வ நியந்தா வானவனே -இங்கே போதராயே –
கோயில் பிள்ளாய் என்பதிலும்
ஸாஷாத் கோயில் பிள்ளாய் என்கை இறே உசிதம்
கொண்டல் வண்ணன் -வெண்ணெய் உண்ட வாயன் –
கோயில் பிள்ளை என்ற போதே அது தானும் இதிலே உண்டு இறே –
அரவணையீர் –செங்கோல் நாடாவுதீர் —
செங்கோல் உடையவன் என்ற போதே சர்வாதிகத்வம் விஸதீ கரிக்கலாவது கோயிலிலே இறே

தெண்  திரை சூழ் திருப் பேர் கிடந்த திரு நாரணா இங்கே போதராயே
தெள்ளிதான திரையை யுடைத்தானா காவேரியாலே சூழப்பட்ட திருப்பேரிலே கண் வளர்ந்து அருளுகிற
ஸ்ரீ மன் நாராயணன் என்னும் பிரதம பத வாஸ்யன் ஆனவனே –

உண்டு வந்தேன் அம்ம என்று சொல்லி ஓடி அகம்புக வாய்ச்சி தானும்
உண்ண வாராய் -என்று அழைத்து வர
இவன் இவள் அகத்தை நோக்கி உண்ணாது இருக்கச் செய் தேயும் உண்டு வந்தேன் என்று வர
ஆய்ச்சி தானும்

கண்டு எதிரே சென்று எடுத்து கொள்ளக் கண்ண பிரான் கற்ற கல்வி தானே
இவன் உண்டு வந்தேன் என்று வருகிற போதே உண்ண அழைத்துச் சொல்லுகிற இவள்
இவன் முகத்தில் ப்ரஸன்னதையைக் கண்டவாறே
இவன் உண்ணுமையை மறந்து தானும் பிரசன்னையாய் எடுத்துக் கொள்ளும் படி இறே
இவன் தான் கற்ற கல்வி -என்று ப்ரசன்னராய்க் கொண்டாடுகிறார் –

—————-

பாலைக் கறந்து அடுப்பேற வைத்து பல் வளை யாள் என் மகள் இருப்ப
மேலை அகத்தே நெருப்பு வேண்டிச் சென்று இறைப் பொழுது அங்கே பேசி நின்றேன்
சாளக்ராமம் உடைய நம்பி சாய்த்து பருகிட்டு போந்து நின்றான்
ஆலைக் கரும்பின் மொழி அனைய அசோதை நங்காய் உன் மகனைக் கூவாய் -2 9- 5-

பதவுரை

ஆலை கரும்பு அனைய–ஆலையிலிட்டு ஆடும்படி முதிர்ந்த கரும்பைப் போன்று
இன் மொழி–மதுரமான மொழியை யுடைய
அசேதை நல்லாய்–யசோதைப் பிராட்டி!
பல் வளையாள்–பல வகை வளைகளை அணிந்துள்ள
என் மகன்–என் மகனானவன்
பாலை கறந்து–பாலை (ப்பாத்திரங்களில்) கறந்தெடுத்து
(அப் பாத்திரங்களை)
அடுப்பு ஏற வைத்து–அடுப்பின் மேலேற்றி வைத்து
இருப்ப–(அவற்றுக்குக் காவலாக) இருக்க (நான்)
நெருப்பு வேண்டி–(அவற்றைக் காய்ச்சுவதற்காக) நெருப் பெடுத்து வர விரும்பி
மேலை அகத்தே சென்று–மேலண்டை வீட்டிற்குப் போய்
அங்கே–அவ் விடத்தில்
இறைப் பொழுது–க்ஷண காலம்
பேசி நின்றேன்–(அவர்களோடு) பேசிக் கொண்டிருந்து விட்டேன்; (அவ் வளவிலே)
சாளக்கிராமம் உடைய–ஸ்ரீஸாளக்ராமத்தை (இருப்பிடமாக) உடையனாய்
நம்பி–ஒன்றாலுங் குறைவற்றவனான (உன் மகன்)
(என் மகளிருந்த விடத்திற் சென்று)
சாய்த்து–(அந்த க்ஷீர பாத்திரத்தைச்) சாய்த்து
பருகிட்டு–(அதிலிருந்த பாலை முழுதும்) குடித்து விட்டு
போந்து–(இப் புறத்தே) வந்து
நின்றான்–(ஒன்றுமறியாதவன் போல) நில்லா நின்றான்;
(இனி இவன் எங்களகங்களில் இவ் வாறான தீமைகளைச் செய்யத் துணியாதபடி நீ சிக்ஷிப்பதற்காக)
உன் மகனை–உன் பிள்ளையான இவனை
கடவாய்–அழைத்துக் கொள்ள வேணும்.

பாலைக் கறந்து
நம் சத்ருஞ்ஞயனைப் போலே வச வர்த்தியாய்
வாங்கக் குடம் நிறைக்கும் வள்ளல் பெரும் பசுக்களினால் உண்டான பாலைக் கறந்து
கறந்து -என்கிற அருமை
சமுத்ரத்தைத் துலைய இறைத்து -என்பாரைப் போலே

அடுப்பேற வைத்து
அடுப்பில் உயர்த்தியாலும்
பாலும் கனத்தாலும்
ஏற வைத்து -என்கிறது –

பல் வளை யாள் என் மகள் இருப்ப
வளையும் பாலும் கண்டு காணும் இவன் புகுந்தான்

மேலை அகத்தே நெருப்பு வேண்டிச் சென்று இறைப் பொழுது அங்கே பேசி நின்றேன்
இவன் புகுந்தது அறியாதே மேலை அகத்தே இப்பால் காய்ச்சுவதாக நெருப்பு வேண்டிச் சென்று
க்ஷண காலம் இவன் தீம்புகளைச் சொல்லித் தாழ்க்க நின்றேன் –

சாளக்ராமம் உடைய நம்பி சாய்த்து பருகிட்டு போந்து நின்றான்
இதுவே ஆலம்பனமாக
ஸ்ரீ ஸாளக்ராமத்திலே நித்ய வாஸம் செய்கிற பூர்ணன்
அபூர்ணரைப் போலே அத்தனையும் சாய்த்து அமுது செய்து
தான் அல்லாதாரைப் போலே விடப் போந்து நில்லா நின்றான் –

ஆலைக் கரும்பின் மொழி அனைய அசோதை நங்காய் உன் மகனைக் கூவாய்
ஆலைக் கரும்பு போலே இனிதாய் இருக்கிற மொழியையும் பூர்த்தியையும் யுடையவளே –
உன் மகனை விரைந்து அழையாய்
இவன் பிள்ளையைப் பொடிந்து அழைக்கும் போதும்
இவள் மொழி -தோஷம் சொல்லி முறைப்பட வந்தவர்களையும்
துவக்க வற்றாய் இனிதாய் இருக்கும் போலே காணும் –

இத்தால்
ஞான பிரகாச க்ருஹத்திலே வைராக்ய சா பேஷையாய் சென்றேன் என்கிறது –

———–

கீழே -உன் மகனைக் கூவாய் -என்றபடியாலே அழைக்கிறாள் –

போதர் கண்டாய் இங்கே  போதர் கண்டாய் போதரேன் என்னாதே போதர் கண்டாய்
ஏதேனும் சொல்லி அசல் அகத்தார் ஏதேனும் பேச நான் கேட்க மாட்டேன்
கோதுகுலமுடை குட்டனேயோ குன்று எடுத்தாய் குடமாடு கூத்தா
வேதப் பொருளே என் வேம்கடவா வித்தகனே இங்கே போதராயே – 2-9 -6- –

பதவுரை

கோதுகலம் உடை–(எல்லாருடைய) கொண்டாட்டத்தையும் (தன் மேல்) உடைய
ஓ குட்டனே–வாராய் பிள்ளாய்!
குன்று–(கோவர்த்தனம் என்னும்) மலையை
எடுத்தாய்–(குடையாக) எடுத்தவனே!
குடம் ஆடு கூத்தா–குடக் கூத்தாடினவனே!
வேதம்–வேதங்களுக்கு
பொருளே–பொருளாயிருப்பவனே!
என் வேங்கடவா–‘என்னுடையவன்’ என்று அபிமாநிக்கும்படி திருமலையில் நிற்பவனே!
வித்தகனே–வியக்கத் தக்கவனே! (நீ)
இங்கே–என்னருகில்
போதர் கண்டாய் போதர் கண்டாய்–விரைந்து ஓடிவா;
(என்று யசோதை அழைக்க, அவன் ‘வரமாட்டேன்’ என்ன;
போதரேன் என்னாதே–‘வர மாட்டேன்’ என்று சொல்லாமல்
போதர் கண்டாய்–(இசைந்து) வருவாயாக;
(என்று யசோதை வேண்டி யழைக்க, கண்ணன் ‘நீ இங்ஙனே வருந்தி யழைப்பது ஏதுக்காக?’ என்ன 😉
அசல் அகத்தார்–அசல் வீட்டுக் காரர்கள்
ஏதேனும்–இன்னது என்று எடுத்துக் கூற ஒண்ணா படியுள்ள சில கடுஞ்சொற்களை
சொல்லி–(உன்னை நோக்கித் தம்மிலே தாம்) சொல்லிக் கொண்டு
(அவ்வளவோடும் நில்லாமல்)
ஏதேனும்–(என் காதால் கேட்கவும் வாயாற்சொல்லவு மொண்ணாத) சில பழிப்புகளை
பேச–(என் பக்கலிலே வந்து) சொல்ல
(அவற்றை)
நான்–(உன் மீது பரிவுள்ள) நான்
கேட்க மாட்டேன்–கேட்டுப் பொறுக்க மாட்டேன்
(ஆதலால்,)
இங்கே போதராய்–(அவர்களின் வாய்க்கு இரையாகாமல்) இங்கே வருவாயாக, (என்றழைக்கிறாள்.)

போதர் கண்டாய் இங்கே  போதர் கண்டாய் போதரேன் என்னாதே போதர் கண்டாய்
அங்கு நின்றும் இங்கே போதல் காண் கர்தவ்யம்
போராய் -போராய் -என்ன
மாட்டேன் மாட்டேன் -என்னாதே -போதல் கண்டாய்
லகரம் ரகரமாகிறது
கண்டாய் என்கிறது -சொல் நிரப்பம் ஆதல்
அவர்கள் பரிபவம் கண்டாய் -என்று பொருள் பெற்று முடிதலாம் –

ஏதேனும் சொல்லி அசல் அகத்தார் ஏதேனும் பேச நான் கேட்க மாட்டேன்
அந்யோன்யம் தங்களிலே சொன்ன அளவு அன்றிக்கே என் பக்கலிலேயும் வந்து –
கள்ளன் கள்ளன் என்று இக் குடிக்கு அடாதவை எல்லாம் சொல்லக் கேட்க மாட்டு கிறிலேன்

கோதுகுலமுடை குட்டனேயோ
பழுது அற்ற குலத்துக்குப் பிள்ளை யானவனே
ஓ -என்கிறாள்
விஷாத அதிசயத்தாலே

குன்று எடுத்தாய்
கோக்களையும் இக் கோப குலத்தையும் கோவர்த்த கிரியை எடுத்து ரஷித்தவனே

குடமாடு கூத்தா
இ டையவர் ஐஸ்வர்யம் மிக்கால் தலைச்சாவி வெட்டிக் குடக்கூத்து ஆடுவார்கள் இறே
ப்ராஹ்மணர்க்கு ஐஸ்வர்யம் மிக்கால் யஜ்ஜாதிகள் செய்யுமா போலே

வேதப் பொருளே
வேத வேத்யனே
வேதைஸ் ஸர்வேர் அஹம் ஏவ வேத்ய -என்றான் இறே

என் வேம்கடவா வித்தகனே இங்கே போதராயே
வானோர்க்கும் மண்ணோர்க்கும் வைப்பான் திருமலையில் நித்ய வாஸம் பண்ணி
என்னுடையவன் என்னும்படி நிற்கிறவனே –
அந்நிலை தன்னிலே ஜகத் காரண பூதன் -என்னுதல்
ஜகத் நிர்வாஹ சாமர்த்தியத்தை உடையவன் என்னுதல்

————-

திருவாய்ப்பாடியில் உள்ள எல்லாரும் ஸ்ரவண வ்ரதம் அனுஷ்ட்டித்துப் போருகை ஜாதி உசிதமாய் இருக்கையாலே
அந்த விரதத்துக்கு வேண்டிய உபகரணங்களை இவன் முன்பே செய்த பிரகாரத்தையும் சொல்லி
இப்போது செய்கிற தீம்புகளையும் சொல்லி உன் பிள்ளையை நியமியாய் -என்கிறாள் –

செந்நெல் அரிசி சிறு பருப்புச் செய்த அக்கார நறு நெய் பாலால்
பன்னிரண்டு திருவோணம் அட்டேன் பண்டும் இப்பிள்ளை பரிசு அறிவன்
இன்னம் உகப்பன் நான் என்று சொல்லி எல்லாம் விழுங்கிட்டு போந்து நின்றான்
உன் மகன் தன்னை யசோதை நங்காய் கூவிக் கொள்ளாய் இவையும் சிலவே – 2-9 7-

பதவுரை

அசோதை நங்காய்!

செந்நெல் அரிசி–செந்நெல் லரிசியும்
சிறு பருப்பு–சிறு பயற்றம் பருப்பும்
செய்த–(சமையற் குற்றமொன்றும் நெராதபடி காய்ச்சித் திரட்டி நன்றாகச்) செய்த
அக்காரம்–கருப்புக் கட்டியும்
நறு நெய்–மணம் மிக்க நெய்யும்
பாலால்–பாலும் ஆகிற இவற்றாலே
பன்னிரண்டு திரு ஓணம்–பன்னிரண்டு திருவோணத் திரு நாளளவும்
(நோன்புக்கு உறுப்பாகப் பாயஸ பக்ஷணாதிகளை)
அட்டேன்–சமைத்தேன்;
பண்டும்–முன்பும்
இப் பிள்ளை–இப் பிள்ளையினுடைய
பரிசு–ஸ்வபாவத்தை
அறிவன்–(நான்) அறிவேன்;
(இப்போதும் அப்படியே)
எல்லாம்–(திருவோண விரதத்திற்காகச் சமைத்த வற்றை) யெல்லாம்
விழுங்கிட்டு–(ஒன்றும் மிகாதபடி) விழுங்கிவிட்டு
(அவ்வளவிலும் திருப்தி பெறாமல்)
நான் இன்னம் உகப்பன் என்று சொல்லி–‘நான் இன்னமும் உண்ண வேண்டியிரா நின்றேன்’ என்று சொல்லிக் கொண்டு
போந்த–(அவ் விடத்தை விட்டு) கடக்க வந்து
நின்றான்–(அந்ய பரரைப் போல) நில்லாநின்றான்;
(இனி இவ்வாறு தீமை செய்யாதபடி)
உன் மகன் தன்னை–உன் பிள்ளையான இக் கண்ணனை
கூவிக் கொள்ளாய்–(உன் னருகில்) அழைத்துக் கொள்வாயாக;
(பிள்ளைகளைத் தீம்பு செய்ய வொட்டாதபடி பேணி வளர்க்க வேண்டி யிருக்க, அப்படி வளர்க்காமல்)
இவையும்–இப்படி வளர்ப்பதும்
சிலவே–சில பிள்ளை வளர்க்கையோ?

செந்நெல் அரிசி சிறு பருப்புச் செய்த அக்கார நறு நெய் பாலால்
அந் நோன்புக்கு
உர நிலத்திலே பழுது அற விளைந்து சிவந்து சுத்தமான நெல்லில் அரிசியும்
அப்படிக்கொத்த நிலத்திலே விளைந்த சிறு பயிறு நெரித்து உண்டாக்கின பருப்பும்
நல்ல கரும்பு நெருக்கிச் சாறு திரட்டி வட்டாகச் செய்த அக்காரமும்
அல்ப பஹு ஷீரம் அன்றிக்கே நல்ல பசுவின் பாலாய் நால் ஒன்றாம் படி செவ்வி குன்றாமல் கடைந்து உருக்கின நெய்யும்

பன்னிரண்டு திருவோணம் அட்டேன்
பன்னிரண்டு திருவோணம் பழுதறச் சமைத்தேன்

பண்டும் இப்பிள்ளை பரிசு அறிவன்
நான் -இவை திருவோண விரதத்துக்கு -என்று ஆரம்பித்து சமைத்த போதே
இவன் தீம்பிலே ஆரம்பித்து தேவ அர்ச்சனம் செய்ய ஓட்டான்
நோன்பு சமைந்து கொடுக்கக் கொள்ளான்
பரிசாவது
அனுரூப அபிமதங்களைக் கொடுக்கை
இவன் செய்யும் பிரகாரம் பண்டே அறிவேன்

இன்னம் உகப்பன் நான் என்று சொல்லி
இத்திரு வோணத்தில் இப்போது பாரித்தவை எல்லாம் விழுங்கி அந்நிய பரரைப் போலே
அங்கு நின்றும் விடப் போந்து நில்லா நின்றான் –

எல்லாம் விழுங்கிட்டு போந்து நின்றான்

உன் மகன் தன்னை யசோதை நங்காய் கூவிக் கொள்ளாய்
பிள்ளை பெற்றாருக்குப் பிள்ளைகளைத் தீம்பு செய்யாமல் பேணி வளர்க்க வேண்டாவோ
உன் மகன் அன்றோ
கூவி அழைத்துக் கொள்ளாய்

இவையும் சிலவே
இவன் தீம்புகளைச் சொல்லி
கூவி அழைத்துக் கொள்ளாய் என்றவாறே
இவன் சீறி -இவர்கள் பொய்யே சொல்லுகிறார்கள் -என்னுமே
அத்தை அஸத்யமாகப் பிரதிபத்தி பண்ணி -உங்கள் வார்த்தையை விஸ்வசிக்கவோ –
இவன் வார்த்தையை விஸ்வசிக்கவோ என்னுமே -இவள்

இவையும் சிலவே
அவன் தீம்பு செய்தவையும் அன்றி
முறைப்பட வந்த எங்களுக்கு நீ சொன்ன இவையும் சிலவே -என்கிறாள் –

————–

கூவிக் கொள்ளாய் என்கையாலே மீண்டும் அழைக்கிறாள்

கேசவனே இங்கே போதராயே கில்லேன் என்னாது இங்கே போதராயே
நேசம் இல்லாதார் அகத்து இருந்து நீ விளையாடாதே போதராயே
தூசனம் சொல்லும் தொழுத்தை மாரும் தொண்டரும் நின்ற இடத்தில் நின்றும்
தாய் சொல்லுக்  கொள்வது தன்மம் கண்டாய் தாமோதரா இங்கே போதராயே 2-9 8- – –

பதவுரை

கேசவனே–அழகிய குழலை யுடையவனே!
இங்கே போதராய்–இங்கே வருவாயாக;
கில்லேன் என்னாது–‘மாட்டேன்’ என்று மறுத்துச் சொல்லாமல்
இங்கே போதராய்;–(என்று யசோதை யழைக்க, இங்கே சிறிது விளையாடி வருகிறேன் என்று கண்ணன் சொல்ல,)
நீ–நீ
நேசம் இலாதார்–(உன்மீது) அன்பில்லாதவர்களுடைய
அகத்து இருந்து–அகங்களிலே யிருந்து
விளையாடாதே–விளையாட்டொழிவது மன்றி,
தூசனம் சொல்லும்–(உன் மேல்) பழிப்புகளைச் சொல்லுகிற
தொழுத்தைமாரும்–(இடைச்சிகளுக்கு) அடிச்சிகளானவர்களும்
தொண்டரும்–(இடையர்க்கு) அடியரானவர்களும்
நின்ற–நிற்கின்ற
இடத்தில் நின்று–இடங்களையு மொழித்து விட்டு
போதராய்–(இங்கே) வாராய்;
(என்று யசோதை சொல்லியும் அவன் வரக் காணாமையாலே,)
தாய் சொல்லு–தாய் வாய்ச் சொல்லை
கொள்வது–மேற் கொண்டு நடப்பது
தன்மம் கண்டாய்–(பிள்ளைகளுக்கு) தர்மங்காண்;
(ஆதலால்)
தாமோதரா! இங்கே போதராய். (என்றழைக்கின்றாள்.)

கேசவனே இங்கே போதராயே
ப்ரசஸ்த கேஸன் ஆகையால் போரும் போதைக்கு குழல் அழகு காண்கைக்காக வாதல்
ப்ரஸித்த நாமம் ஆதல்
சொல்லுவார் சொல்லும் வார்த்தைகளைக் கேட்டு நீ பல காலும் அழைத்தால்
நான் விளையாடல் விட்டு வருவேனா -என்ன

கில்லேன் என்னாது இங்கே போதராயே
மாட்டேன் என்னாதே இங்கே போதராயே
நான் இங்கே இருந்து விளையாடி வருகிறேன் என்ன

நேசம் இல்லாதார் அகத்து இருந்து நீ விளையாடாதே போதராயே
உன் பக்கலிலே பக்தி ஆதல்
தங்கள் உஜ் ஜீவனத்தில் ஸ்நேஹம் ஆதல்
அல்லாதார் இடத்தில் நீ அந்தர்யாமியாய் இருந்து லீலா ரஸம் கொண்டாடாதே போதர் கண்டாய்
உன்னுடைய சங்கல்ப ஸஹஸ்ர ஏக தேசத்தாலே லீலா ரஸம் கொண்டாடலாய் இருக்க
நீ அவர்களுக்கு உள்ளே இருந்து விளையாடுகிறது என் -என்னும் பொருளைக் காட்டுகிறது –
இவ்வளவேயோ –

தூசனம் சொல்லும் தொழுத்தை மாரும் தொண்டரும் நின்ற இடத்தில் நின்றும்
இடைச்சிகளுக்குத் தொழுத்தை களாய்ப் போரு கிறவர்களும்
இடையர்க்கு அடியராய்த் தொண்டு பட்டவர்களும் சொல்லுகிற தூஷணங்களுக்கு ஓர் அளவில்லை காண்
இவர்கள் நின்ற இடத்திலே நில்லாதே போராய் –

தாய் சொல்லுக்  கொள்வது தன்மம் கண்டாய்
பிறந்த போதே தாய் சொல்லுக் கொண்டவன் அல்லையோ
அந்தத் தாயைப் போலே விபரீதரும் துஷ்ட மிருகங்களும் வர்த்திக்கிற
காடு ஏறப் போகையையோ தர்மம் என்கிறேனோ –
ஆர்க்கும் மாத்ரு வசன பரிபாலனமே தான் தர்மம் –

தாமோதரா இங்கே போதராயே
இவள் தன்னாலே கட்டப் பட்டவன் என்னுதல் –
பரமபத மத்தயே இருக்கிறவன் என்னுதல்
இவள் தான் இப்போது தாமோதரா என்கிறது -இவனை என்றிய விட்டோம் -என்றால் போலே நினைக்கிறாள் என்னுதல்
அன்றிக்கே
பழைய யுரலும் கயிறும் கிடந்ததாகில் இனி இவனை விடக் கடவோம் அல்லோம் -என்று நினைக்கிறாள் ஆதல்
பழைய தழும்பின் மேலே இவனைப் பந்திக்கு படி என் என்று வ்யாகுலப் படுகிறாள் ஆதல் –

————

கன்னல் இலட்டுகத்தோடு சீடை கார் எள்ளில் உண்டை கலத்திலிட்டு
என்னகம் என்று நான் வைத்து போந்தேன் இவன்  புக்கு அவற்றைப் பெறுத்தி போந்தான்
பின்னும் அகம் புக்கு உறியை நோக்கி பிறங்கு ஒளி வெண்ணெயும் சோதிக்கின்றான்
உன் மகன் தன்னை யசோதை நங்காய் கூவிக் கொள்ளாய் இவையும் சிலவே -2 9-9 – –

பதவுரை

அசோதை நங்காய்
கன்னல்-கருப்புக் கட்டிப்பாகுடன் சேர்ந்த
இலட்டுவத்தோடு–லட்டு என்னும் பக்ஷ்யத்தோடு
சீடை–சீடையும்
கார் எள்ளின் உண்டை– எள்ளுண்டையையும்
கலத்தில்–அவ் வவற்றுக்கு உரிய பாத்திரங்களிலே
இட்டு–நிரைத்து
என் அகம் என்று–என் அகம் (ஆகையால் இங்குப் புகுவாரில்லை) என்று நினைத்து விசேஷமாக காவலிடாமல்
வைத்து-உறிகளிலே வைத்து விட்டு
நான் போந்தேன்–நான் வெளியே வந்தேன்
(அவ்வளவில்)
இவன்-இப் பிள்ளையானவன்
புக்கு-அவ் விடத்திலே வந்து புகுந்து
அவற்றை-அப் பணியாரங்களை
பெறுத்தி–நான் பெறும்படி பண்ணி
போந்தான்–ஒன்றுமறியாதவன் போல் இவ்வருகே வந்து விட்டான்
(அவ்வளவிலும் பர்யாப்தி பிறவாமையால் )
பின்னும்–மறுபடியும்
அகம் புக்கு–என் வீட்டினுள் புகுந்து
உறியை நோக்கி–உறியைப் பார்த்து
அதில்
பிறங்கு ஒளி வெண்ணையும் சோதிக்கின்றான்–மிகவும் செவ்வியை உடைத்தான வெண்ணை உண்டோ என்று ஆராயா நின்றான்
இச்சேஷ்டைகள் எனக்குப் பொறுக்கப் போகாமையால்
உன் மகன் தன்னை–உன் பிள்ளையாகிய கண்ணனை
கூவிக் கொள்ளாய்–உன்னருகில் வரும்படி அழைத்துக் கொள்
இவையும்–இப்படி இவனைத் தீம்பிலே கைவளா விட்டிருக்கிற இவையும்
சிலவே–ஒரு பிள்ளை வளர்க்கையோ

கன்னல் இலட்டுகத்தோடு சீடை கார் எள்ளில் உண்டை
கருப்பு வட்டு -கருப்பு வட்டோடே சமைத்தவை காட்டிலும் ரசிக்கும் இறே
இலட்டுவம் -அப்பம் -சீடை -கார் எள்ளில் உண்டை -இவை எல்லாம் அபூப வகை

கலத்திலிட்டு
அவற்றுக்குத் தகுதியான சுத்த பாத்திரங்களில் இட்டு

என்னகம் என்று நான் வைத்து போந்தேன்
இவ்வகத்தில் ஒருவரும் வருவார் இல்லை -என்று சேமித்து வைத்துப் போந்தேன் –

இவன்  புக்கு அவற்றைப் பெறுத்தி போந்தான்
நான் போந்ததே பற்றாசாக இவன் புக்கு அவற்றை எல்லாம் எடுத்துக் கொண்டு போந்தான் என்னுதல்
பெறுத்தி -என்றதாகில்
அவற்றை எல்லாம் தான் அமுது செய்து -அதுவே எனக்குப் பேறாம் படிப் பண்ணிப் போந்தான் என்னுதல் –
அன்றிக்கே
அவற்றை எல்லாம் வாழ்வித்துப் போந்தான் என்று ஷேபம் ஆதல் –
அவற்றை அழகியதாக என்னை உஜ்ஜீவிப்பித்து போந்தான் என்னுதல் –

பின்னும் அகம் புக்கு உறியை நோக்கி பிறங்கு ஒளி வெண்ணெயும் சோதிக்கின்றான்
அவ்வகம் தன்னில் உள்ளுக்குள்ளே புக்குப் பின்னையும்
மிக்க செவ்வியை யுடைத்தான வெண்ணெயையும் உண்டானோ என்று உறிகளைப் பார்த்து ஆராயா நின்றாள்

உன் மகன் தன்னை யசோதை நங்காய் கூவிக் கொள்ளாய்
குண பூர்த்தியை யுடைய யசோதாய்
அவனுக்கும் உன்னைப் போலவே குண பூர்த்தி யுண்டாம்படி உன்னருகே அழைத்துக் கொள்ளாய்

இவையும் சிலவே
என்னுடைய குண பூர்த்தியும்
அவனுடைய குண தோஷங்களையும் சொல்லிக் கதறுகையே உங்களுக்கு உள்ளது –
சிறப் பிள்ளைகள் பாடல் திறந்த குரம்பைகளிலே புக்கு கண்டவற்றைப் பொருக்கி வாயில் இடக் கடவது அன்றோ –
உங்கள் பிள்ளைகள் தானோ உங்களுக்கு வச வர்த்திகளாய்த் திரிகிறன-என்று இவள் இவர்களை வெறுத்து விமுகையாய்
அவன் செய்த அவற்றுக்கும் மேலே
இவையும் சிலவே -என்று
அவர்களும் இன்னாப்போடே போகிறார்கள் என்று தோற்றுகிறது –

——-

இவையும் சிலவே என்று கீழே அரிசம் தோன்றுகையாலே
சொல்ல மாட்டோம் என்று சிலர் சொல்லுகிறார்கள் –

சொல்லிலரசிப் படுதி நங்காய் சூழல் உடையன் உன் பிள்ளை தானே
இல்லம் புகுந்து என் மகளைக் கூவி கையில் வளையை கழற்றிக் கொண்டு
கொல்லையினின்றும் கொணர்ந்து விற்ற அங்கு ஒருத்திக்கு அவ்வளை கொடுத்து
நல்லன நாவற் பழங்கள் கொண்டு நான் அல்லேன் என்று சிரிக்கின்றானே -2 9-10 – –

பதவுரை

நங்காய்–யசோதைப் பிராட்டி
சொல்லில்–உன் மகன் செய்த தீமைகளை நாங்கள் சொன்னால்
அரசிப்படுதி–அதற்காக நீ சீற்றம் கொள்ளா நின்றாய்
உன் பிள்ளை தான்–உன் பிள்ளையோ என்றால்
சூழல் உடையனே–(பற்பல) வஞ்சனச் செய்கைகளை உடையனா இருக்கின்றானே
(என்று ஒரு இடைச்சி சொல்ல அவன் என்ன தீமை செய்தான் என்று யசோதை கேட்க)
இல்லம் புகுந்து–என் வீட்டினுள் புகுந்து
என் மகளை–என் பெண்ணை
கூவி–பேர் சொல்லி அழைத்து
கையில் வளையை–அவளுடைய கையிலிருந்த வளையை
கழற்றிக் கொண்டு–பலாத்காரமாக நீக்கிக் கொண்டுபோய்
கொல்லையில் நின்றும்–காடுகளில் நின்றும்
நாவற்பழங்கள்–நாவற்பழங்களை
கொணர்ந்து–இடைச்சேரி தெருக்களில் கொண்டு வந்து
அங்கு–அவ் விடத்தில்
விற்ற–அவற்றை விற்பனை செய்யலுற்ற
ஒருத்திக்கு–ஒரு பெண் பிள்ளைக்கு
அவ்வளை–அந்த என் மகளுடைய கை வளையை
கொடுத்து–கொடுத்து
(அதற்குப் பதிலாக)
நல்லன–(தனக்கு) நல்லவையாகத் தோற்றின
நாவல் பழங்கள்–நாவற் பழங்களை
கொண்டு–அவளிடத்தில் வாங்கிக் கொண்டு
(போரும் போராதென்று விவாதப் படுகிற வளவிலே , என்னைத் தன் அருகில் வரக் கண்டு,
நான் ஒன்றுங் கேளாதிருக்கச் செய்தேயே)
நான் அல்லேன் என்று–(உன் மகளினது கை வளையை களவு கண்டவன்) நான் அல்லேன் என்று தானாகவேச் சொல்லி
(அவ்வளவில் தன் திருட்டுத்தனம் வெளியானதை தானே அறிந்து கொண்டு)
சிரிக்கின்றான்–ஓ! மோசம் போனோமே என்று) சிரியா நின்றான்
(இதிலும் மிக்கத் தீமையுண்டோ என்கிறாள்)

சொல்லிலரசிப் படுதி நங்காய்
உன் பிள்ளையுடைய சூழலைச் சொல்லுவோம் ஆகில்
உனக்கு கோபம் தோற்றி விமுகை ஆவுதீ
சொல்லாது இருப்போம் ஆகில் உன் நிறைவுக்குக் கொற்றையாம்

சூழல் உடையன் உன் பிள்ளை தானே
சூழல்
நாநாவான க்ருத்ரிம வகைகள்
அவற்றில் இவனுக்கு இல்லாதது இல்லை –

அவனுக்கும் உண்டோ சூழல் –
அவன் பக்கல் நீங்கள் கண்டது என் -என்ன
இல்லம் புகுந்து என் மகளைக் கூவி
என் அகத்திலே புகுந்து
என் மகள் பேரைச் சொல்லி அழைத்து

கையில் வளையை கழற்றிக் கொண்டு
அவள் கையில் அடையாள வளையலைக் கழற்றிக் கொண்டு போய்

கொல்லையினின்றும் கொணர்ந்து விற்ற அங்கு ஒருத்திக்கு அவ்வளை கொடுத்து
கொல்லையில் நின்றும் கொண்டு வந்து
அங்கே நாவல் பழம் விற்றுத் திரிவாள் ஒருத்திக்கு அவ்வளை கொடுத்து –

நல்லன நாவற் பழங்கள் கொண்டு
செவ்வி குன்றாத பழங்களைத் தெரிந்து கொண்டு -போரும் போராது -என்று சொல்லுகிற அளவிலே
நான் கண்டு -இவ்வளை உனக்கு வந்தபடி என் -என்று அவளைக் கேட்க
அவள் -இவன் தந்தான் -என்ன
நீயோ இவளுக்கு வளை கழற்றிக் கொடு வந்து கொடுத்தாய்-என்ன –

நான் அல்லேன் என்று சிரிக்கின்றானே –
நான் அல்லேன்
என் கையில் வளை கண்டாயோ
நான் உன் இல்லம் புகுகிறது கண்டாயோ
உன் பெண்ணைப் பேர் சொல்லி அழைக்கிறது கேட்டாயோ
கையில் வளை கழற்றுவது கண்டாயாகில் உன் வளையை அங்கேயே பறித்துக் கொள்ளாமல் விட்டது என் –
என்றால் போலே சில மித்யைகளைச் சொல்லி
மந்த ஸ்மிதம் செய்கிறதைக் கண்டு
இவனைப் பிடித்தவள் வளையை மறந்து இவனை விட்டு
உன்னைத் தீம்பு அற நியமிக்கும் படி அவளைச் சொல்லுகிறேன் -என்று போந்து
அவனுடைய சூழல்களை இவளுக்குச் சொல்லி முறைப்படுகிறார்கள் –

பிள்ளை எங்கள் ஆழ்வார் கண் வளருவதற்கு முன்னே ஜாக்ரத் ஸ்வப்னத்திலே சென்று
எனக்கு நாவல் பழம் கொண்டிட வேணும் -என்று ஒரு சிறு பிள்ளையாய்ச் சென்று உணர்த்த
அவர்கள் கண் வளரப் புகுந்தவாறே பலகாலும் உணர்த்திக் கண் வளர ஒட்டாமையாலே
ஒரு காலாக -பிள்ளாய் நீ யார்- என்ன
நான் ஜீயர் மகன் ஆயர் கோ -என்ன
அவரும் அவ்வளவிலே உணர்ந்து ஜீயர் ஸ்ரீ பாதத்திலே சென்று
ஜீயர் உம்முடைய மகன் என்னைக் குடி இருக்கவும் உறங்கவும் ஓட்டுகிறான் இல்லை -என்ற செய்திகளை அவரும் கேட்டு அருளி
திருப்பள்ளி அறையிலே சென்று
நாயந்தே இப்படி செய்கை கர்த்தவ்யம் அன்று -போர நியமித்தார் என்று பிரசித்தம் இறே –

——–

நிகமத்தில் இத்திரு மொழி கற்றார் நமக்கு ப்ராப்யர் ஆவார் என்கிறார் –

வண்டு களித்து இரைக்கும் பொழில் சூழ் வரு புனல் காவிரித் தென் அரங்கன்
பண்டு அவன் செய்த கிரீடை எல்லாம் பட்டர்பிரான் விட்டு சித்தன் பாடல்
கொண்டு இவை பாடிக் குனிக்க வல்லார் கோவிந்தன் தன் அடியார்களாகி
எண் திசைக்கும் விளக்காகி நிற்பார் இணை அடி என் தலை மேலனவே 2-9 11- –

பதவுரை

வண்டு–வண்டுகளானவை
களித்து–(தேனைப் பருகிக்) களித்து
இரைக்கும்–ஆரவாரங்கள் செய்யப் பெற்ற
பொழில்–சோலைகளாலும்
வரு–(அச் சோலைகளுக்காகப் பெருகி) வாரா நின்றுள்ள
புனல்–நீரை யுடைத்தான
காவிரி–காவேரீ நதியான
சூழ்–சூழப் பெற்று
தென்–அழகிய
அரங்கன் அவன்–திருவரங்கத்தில் நித்யவாஸம் பண்ணுகிற வைபவத்தை யுடையவனான அப் பெருமான்
பண்டு–(விபவமாகிய) முற் காலத்தில்
செய்த–செய்த
கிரீடை எல்லாம்–லீலா சேஷ்டிதங்களெல்லாவற்றையும் (விசேஷமாகக் கொண்டு)
விட்டு சித்தன் பட்டர்பிரான் பாடல்–விஷ்ணுவை நெஞ்சிற் கொண்டவராய் பிராஹ்மணோத்தமரான பெரியாழ்வார் (பாடின) பாடலாகிய
இவை கொண்டு–இப் பாட்டுக்களை (அநு சந்தேயமாகக் ) கொண்டு
பாடி–(இப் பாசுரங்களை)பாடி
(அதனால் பக்தி மீதூர்ந்து உடம்பு இவ் விடத்தில் இராமல் விகாரமடைந்து)
குனிக்க வல்லார்–கூத்தாட வல்லவர்களாய்
கோவிந்தன் தன் அடியார்கள் ஆகி–கண்ண பிரானுக்கு அடியவர்களாய்
என் திசைக்கும்–எட்டு திக்குகளிலும் (உள்ள இருள் நீங்கும்படி)
விளக்கு ஆகி நிற்பார்–(அத் திக்குகளுக்கு) விளக்காக நிற்கும் அவர்களுடைய
இணை யடி–திருவடிவிணை களானவை
என் தலை மேலான–என்னுடைய முடியின் மேல் வீற்றிருக்கத் தக்கவை-

வண்டு களித்து இரைக்கும் பொழில் சூழ் வரு புனல் காவிரித் தென் அரங்கன்
வண்டுகளானவை களித்து இரைக்கும் படியான பொழில் என்னுதல் –
உகளித்து இரைக்கும் பொழில் என்னுதல்
இப்படிப்பட்ட பொழில்களாலும்
பொழில்களுக்குத் தாரகாதிகளாக -வரு புனல் காவேரியாலும் சூழப்பட்ட திருவரங்கப் பெரு நகரிலே
கண் வளர்ந்து அருளுகிற பெரிய பெருமாள்
தென் -என்று திக்காதல்
அழகாதல்

பண்டு அவன் செய்த கிரீடை எல்லாம்
தென் அரங்கனானவன் பண்டு செய்த லீலா சேஷ்டிதங்கள் எல்லாம்
அந்த லீலை தான் வ்யாஜமாய் -லோகத்துக்குப் பீதி மூலமாகவும் -பக்தி மூலமாகவும் -பிராப்தி மூலமாகவும் –
பிராப்தி அனுஷ்டானங்களோடே சேர்க்கலாய் இறே இருப்பது –

பட்டர்பிரான் விட்டு சித்தன் பாடல்
லீலா சேஷ்டிதங்கள் எல்லாம் பிராப்தி பர்யந்தமான மங்களா ஸாசனத்தோடே சேர்த்து
இசை தவறாமல் பாட வல்லார் இவர் தாமே இறே
தத்வ ஞான சா பேஷரான ப்ராஹ்மண உத்தமருக்கு உபகாரராய் விஷ்ணு ஸப்த வாஸ்யரான
பெரிய பெருமாளைத் தம்முடைய திரு உள்ளத்திலே வைத்து மங்களா ஸாஸனம் செய்ய வல்லவர் –

கொண்டு இவை பாடிக் குனிக்க வல்லார்
இவர் பாடலான இவற்றைக் கொண்டு பாடி
அவிக்ருதராய் இராதே ப்ரஹ்வீ பாவம் தோன்றப் பாடி ஆட வல்லார்

கோவிந்தன் தன் அடியார்களாகி
மூன்று எழுத்துடைய கோவிந்தன் தன் அடியார்களாகி

எண் திசைக்கும் விளக்காகி நிற்பார்
எட்டுத் திக்கு என்னுதல்
எண்ணப் பட்ட தசா விசேஷங்கள் என்னுதல்
எட்டு அர்த்தத்தை பிரகாசிப்பதான வியாபக மந்த்ர விசேஷ பிரதானம் என்னுதல்

விளக்காகி நிற்பார்
எத்தசைகளுக்கும் ப்ரகாசகராய் இருப்பார்

இணை அடி என் தலை மேலனவே
ஒன்றுக்கு ஓன்று ஒப்பான திருவடிகள்
என் தலை மேலாரே -என்னுமா போலே அனுசந்திக்கிறார்

இவருடைய பயிலும் சுடர் ஒளி
நெடுமாற்க்கு அடிமையும்
இது தான் இறே
அந்தத் திருவடிகளுக்கு வஸ்தவ்ய பூமி தம் திரு முடி -என்கிறார் –

————————————————————————————

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ திருவாய்மொழிப் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய வாச்சான் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரியாழ்வார் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்.

ஸ்ரீ பெரியாழ்வார் திருமொழி -ஸ்ரீ திருவாய் மொழிப்பிள்ளை அருளிச் செய்த ஸ்வாபதேச வியாக்யானம் —2-8–இந்திரனோடு பிரமன் ஈசன்–

பிரவேசம்
பூசும் சாந்தின் படியே புஷ்பாதி உபகரணங்களைக் கொண்டு அலங்கரித்து
த்ருஷ்டி தோஷ பரிஹார்த்தமாகக் காப்பிடத் தொடங்கினார் –

——-

ஸந்த்யா கால ஸேவார்த்தமாக இந்திராதி தேவர்கள் எல்லாரும் வந்தார்கள்
காப்பிட வாராய் -என்கிறார் –

இந்திரனோடு பிரமன் ஈசன் இமையவர் எல்லாம்
மந்திர மா மலர் கொண்டு மறைந்துவராய் வந்து நின்றார்
சந்திரன் மாளிகை சேரும் சதுரர்கள் வெள்ளறை நின்றாய்
அந்தியம்போது இதுவாகும் அழகனே காப்பிட வாராய் – 2-8 1- –

பதவுரை

சந்திரன்–சந்த்ரனானவன்
மாளிகை சேரும்–வீடுகளின் மேல் நிலையிலே சேரப் பெற்ற
சதுரர்கள் வெள்ளறை–ஸமர்த்தர்கள் வஸிக்கின்ற திரு வெள்ளறையிலே
நின்றாய்–நின்றவனே!
அழகனே–அழகு உடையவனே!
இந்திரனோடு–இந்திரனும்
பிரமன்–ப்ரஹ்மாவும்
ஈசன்–ருத்ரனும்
இமையவர்–மற்றுமுள்ள தேவர்களும்
எல்லாம்–(ஆகிய) யாவரும்
மா மந்திரம் மலர் கொண்டு–சிறந்த மந்த்ர புஷ்பங்களைக் கொண்டு
உவர் ஆய் வந்து–(மிக்க ஸமீபமாவும் மிக்க தூரமாகவு மல்லாமல்) நடுவிடத்தி லிருப்பவராக வந்து
மறைந்து நின்றார்–மறைந்து நின்றார்கள்,
இது–இக் காலம்
அம்–அழகிய
அந்தி போது ஆகும்–ஸாயம் ஸந்த்யா காலமாகும்,
(ஆகையால்)
காப்பு இட–(நான் உனக்கு ரக்ஷையாக) திருவந்திக் காப்பிடும்படி
வாராய்–வருவாயாக.

இந்திரனோடு பிரமன் ஈசன் இமையவர் எல்லாம்
மந்திர மா மலர் கொண்டு மறைந்துவராய் வந்து நின்றார்
தந்துவனாய் வந்து நின்ற இந்திரனும்
இந்திரனோடுதொட்டில் வரவிட்ட ப்ரஹ்மாவும்
அந்த ப்ரஹ்மாவோடே திருவரைக்குச் சாத்த தகுதியானவற்றை எல்லாம் வரவிட்ட ருஷப வாஹனனும் –
அந்த ருஷப வாஹநனோடே அனுக்தரான தேவர்கள் எல்லாரும்
வந்து -அத்ருஸ்யராய் -அதூர விப்ர க்ருஷ்டராய் -மந்த்ர மா மலர் கொண்டு நின்றார்கள்
ப்ரஹ்மாவோடே ஈசன் இந்திரன் என்னாதே
இந்திரனை கௌரவித்தது ஓவ்பாதிக கர்ம தார தமயத்தால் வந்த
ஐஸ்வர்ய செருக்கு முற்பட சா வதியாகையாலே என்று தோற்றும் இறே
மறைந்துவரா வந்து நின்றார் என்னவுமாம் –

மந்திரம்
மறை கொண்ட மந்த்ரம் –
தம் தாம் நினைவுகளால் மறைந்தார்களாக இருக்கும் அத்தனை ஒழிய –
இவருக்கும் மறைய ஒண்ணாதே

மா மலர்
கல்பகம் முதலான புஷ்பாதி உபகரணங்களைக் கொண்டு
தம் தாம் குறைவுகளையும் கொண்டு
அருளப்பாடு இடும் தனையும் பார்த்து நின்றார்கள் –
ஜப ஹோம தான தர்ப்பணங்களிலே விநியுக்தமான மங்களா ஸாஸனம் நின்றார்கள் –
சில கண்ணைச் செம் பளித்துத் தம்தாமை மறைத்தனவாக நினைப்பது உண்டு இறே –

குண த்ரய வஸ்யர் அல்லாதார் மேலே -உவர் -என்ற அநாதார யுக்தி செல்லாதே

சந்திரன் மாளிகை சேரும் சதுரர்கள் வெள்ளறை நின்றாய்
திரு வெள்ளறையில் வர்த்திக்கிற ஸ்ரீ திரு வைஷ்ணவர்
திரு மாளிகைகளிலும் கோயிலிலும் உண்டான உயர்த்தியாலே சந்திரன் வந்து சேரும் என்கிறார் –

இத்தால்
ஆந்த ராளிகரான ஞாதாக்கள் சேரும் இடம் என்கிறது
ஸாஸ்த்ர ஜன்ய ஞானம் தீப ப்ரகாஸம் போலே –
ஸாஸ்த்ர ஜன்யரில் ஞான வைராக்ய நிஷ்டர் -ஆதித்ய ப்ரகாஸம் போலே —
உபதேஸ ஞானம் போலே இறே பூர்ண சந்த்ரனைச் சொல்லுவது –
இந்த உபதேஸ கம்ய ஞானத்தில் அநந்யார்ஹத்வம்
த்ருதிய விபூதியிலும் த்ரிபாத் விபூதியிலும் துல்ய விகல்பமாக இருந்ததே யாகிலும்
அங்குள்ளார்க்கும் கௌரவ ப்ராப்யம் இறே

சதுரர்கள் வெள்ளறை நின்றாய்
அவன் தனக்கும் ப்ராப்யம் இங்கே இறே நிலை நின்றது –
ஆகை இறே -நிலையார நின்றான் -என்னுமா போலே நின்றான் என்கிறது

சதிராவது
பூவாமல் காய்க்கும் மரங்கள் போலே
க்ரியா கேவலம் உத்தரம் -என்கை இறே
அதாவது
சலிப்பின்றி ஆண்டு -என்கிறபடி
தங்கள் ஆசாரத்தாலேயும் ஸம்ஸார சம்பந்த நிகள நிவ்ருத்தி பண்ண வல்லராய் இருக்கை –

அந்தியம்போது இதுவாகும்
விளையாட்டுப் பராக்கிலே அஸ்தமித்ததும் அறிகிறாய் இல்லையீ

அழகனே காப்பிட வாராய்
அஸ்தமித்தது அறியாதாப் போலே உன் ஸுந்தர்ய மார்த்வ வாசியும் அறிகிறாய் இல்லை
உன்னுடைய ஸமுதாய சோபைக்கும் ஒப்பனை அழகுக்கும் மங்களா ஸாஸனம் பண்ணித்
திருவந்திக்காப்பு இட வேணும் காண் வாராய் என்கிறார் –

அந்தியம் போதால்
ராஜஸ குண ப்ராதான்யத்தால் அஹங்கார க்ரஸ்தருமாய் -பர ஸம்ருத்ய அசஹ பரருமாய் இருப்பார்
நடையாடும் காலம் என்று பீதராய் வாராய் என்கிறார் –

——–

கன்றுகள் இல்லம் புகுந்து கதறுகின்ற பசு எல்லாம்
நின்று ஒழிந்தேன் உன்னைக் கூவி நேசமேல் ஒன்றும் இலாதாய்
மன்றில் நில்லேல் அந்திப்போது மதிள் திருவெள்ளறை நின்றாய்
நன்று கண்டாய் என் தன் சொல்லு நான் உன்னைக் காப்பிட வாராய் -2 8-2 –

பதவுரை

மதிள்–மதிளரணை யுடைய
திரு வெள்ளறை–திரு வெள்ளறையிலே
நின்றாய்–நின்றருளினவனே!
மேல்–(என்) மேல்
ஒன்றும்–துன்பமும்
நேசம் இலாதாய்–அன்பில்லாதவனே!
உன்னை கூவி–உன்னைக் கூவிக் கொண்டு
நின்றொழிந்தேன்–நின்று விட்டேன்;
(அதனால்)
பசு எல்லாம்–பசுக்களெல்லாம்
கன்றுகள் இல்லம் புகுந்து–கன்றுகளிருக்குமிடத்திலே சேர்ந்து
கதறுகின்ற–கத்துகின்றன;
(நீ)
அந்தி போது–அந்தி வேளையில்
மன்றில்–நாற் சந்தியில்
நில்வேல்–நில்லாதே;
என் தன் சொல்லு–என்னுடைய வார்த்தை
நன்று கண்டாய்–(உனக்கு) நல்லதாகுங்கிடாய்:
நான் உன்னை காப்பு இட வாராய்.

கன்றுகள் இல்லம் புகுந்து கதறுகின்ற பசு எல்லாம்
கன்றுகள் எல்லாம் தொழுவத்தில் தம் தாம் நிலைகளில் புகுந்து நின்று -கதறா நின்றன
பசுக்கள் எல்லாம் முலைக்கடுப்பாலே புறம்பே நின்று கதறா நின்றன
சுரப்பு மாறில் நீ உண்ணும் படி என்

நின்று ஒழிந்தேன் உன்னைக் கூவி –
உன்னை அழைத்த இடத்தில் நீ வந்திலையே
நான் நின்றே விடும் அத்தனையோ –

நேசமேல் ஒன்றும் இலாதாய்
இவள் அழைத்த இடத்தில் செல்லக் கடவோம் அல்லோம் -என்று
என் அளவில் உனக்கு ஸ்நேஹ லேசமும் கூட இல்லாதாப் போலே காணும் –
நான் உன்னை நியமித்து வச வர்த்தியாக்க வேணும் என்னும் ஸ்நேஹம் ஒன்றுமே ஒழிய
மற்று ஒன்றும் இன்றிக்கே இருக்கிற படி –
மேல் ஒன்றாலும் என் மேல் ஒரு ஸ்நேஹம் இல்லாத என்றபடி

மன்றில் நில்லேல் அந்திப்போது மதிள் திருவெள்ளறை நின்றாய்
நால் சந்திகளிலே தனியே நில்லாதே கொள்ளாய்
உன்னோடே விளையாடுகிற பிள்ளைகள் எல்லாரும் அகம் புகுந்தார்கள் காண்
உன்னை அறியா விட்டால் என்னையும் அறியாமல் நிர்ப்பரனாய் இருக்க வேணுமோ

மதிள் திருவெள்ளறை நின்றாய்
இவனை மதிளுக்குள்ளே யாக்கி நிர் பரையாய் -கன்றுகள் விடவும் -கறப்பாரை நியமிக்கவும் –
தன்னுடைய க்ருஹ காரியத்தில் ஒருப்படவும் போலே காணும் இவள் தானும் நினைக்கிறதும் –
திரு வெள்ளறையில் திரு மதிள் தான் மங்களா ஸாஸன பரர்க்கு எல்லாம்
நெஞ்சிலே கை வைத்து உறங்கலாம் படி காணும் இருப்பது –

நன்று கண்டாய் என் தன் சொல்லு நான் உன்னைக் காப்பிட வாராய்
உனக்கும்
எனக்கும்
நீ உகந்த கன்றுகளுக்கும்
சுரப்பார்க்கும்
நன்றாய் காண் என் சொல் இருப்பது –

இவருடைய நான் -தான் இருப்பது –
சரம சதுர்தியிலே மூட்டி மீண்டு த்ருதீய அக்ஷரத்திலே வந்தானாய் இறே இருப்பது –

உன்னை
பிரதம அக்ஷரத்திலே நின்று பர்வ க்ரமமாகச் சென்று -அஹம் -என்று மூட்டி -மீண்டு
பிரதம அக்ஷரத்திலே நிற்கையாலே –
நின்றாய் -நின்ற உன்னைக் காப்பிட வாராய் –

உன்னை -என்றது உனக்கு -என்றபடி
கண்ண புரம் ஓன்று உடையானுக்கு என்றால் போலே —

மன்று –
நாற்சந்தி ஆதல்
பலரும் கூடிப் பிரியும் இடம் ஆதல்

நாற்சந்தி என்றது வேத வாத ரதரான சாந்தஸ்தர் வர்த்திக்கும் இடத்தைக் காட்டுகிறது
ரஜோ குண உத்ரிக்த்தர் வர்த்திக்கிற சந்த்யா காலத்தைச் சொல்லுகையாலே
பலரும் கூடிப் பிரியும் என்றத்தாலே இவருக்கும் இறை அறியாதாரைக் காட்டுகிறது –

கன்று என்று
விஹித பரராய் -ஸ்வ ரக்ஷணத்தில் அசக்தராய் இருப்பாரைக் காட்டுகிறது –
பசுக்கள் -என்று அசக்தரை அழைத்து ரக்ஷித்தால் அல்லது துக்க நிவ்ருத்தி பிறவாதாரை –

———

நீ என்னை அழைக்கிறது
ஒப்பித்து ஒரு காப்பிட்டு விளையாடப் புறப்படாமல் மதிளுக்குள்ளே இட்டுப் பிடித்துக் கொள்ள அன்றோ -என்ன
நான் ஒன்றும் செய்யேன் இப்போது என்கிறாள் –

செப்போது மென் முலையார்கள் சிறு சோறும்  இல்லும் சிதைத்திட்டு
அப்போது நான் உரப்பப் போய் அடிசிலும் உண்டிலை ஆள்வாய்
முப்போதும் வானவர் ஏத்தும் முனிவர்கள் வெள்ளறை நின்றாய்
இப்போது நான் ஒன்றும் செய்யேன் எம்பிரான் காப்பிட வாராய் 2-8 3-

பதவுரை

ஆள்வாய்–என்னை ஆளப் பிறந்தவனே!
முப்போதும்–­மூன்று காலத்திலும்
வானவர்–தேவர்கள்
ஏத்தும்–ஸ்தோத்திரஞ்செய்கின்ற
முனிவர்கள் வெள்ளறை–(உன் மங்களத்தையே) எண்ணுகிறவர்களுடைய திரு வெள்ளறையிலே
நின்றாய்–நிற்பவனே! (நீ)
செப்பு ஒது–பொற் கலசங்களை (உவமையாகச்) சொல்லத் தகுந்த
மெல் முலையார்கள்–மெல்லிய முலையை யுடைய ஸ்திகள்
(விளையாட்டாகச் செய்த)
சிறு சோறும்–மணற் சோற்றையும்
(சிறு)இல்லும்–மணல் வீட்டையும்
சிதைத்திட்டு–அழித்து விட்டு (நிற்க)
அப்போது–அக் காலத்தில்
நான்–நான்
உரப்ப–கோபித்துச் சொல்ல
(பிடித்தடிப்பேனோ? என்றஞ்சி என் முன் நில்லாமல்)
போய்–அப்பாற்போய்
அடிசிலும்–சோற்றையும்
உண்டிலை–உண்ணாமலிருந்திட்டாய்;
இப்போது–இந்த மையத்திலே
நான் ஒன்றும் செய்யேன்–நான் உன்னை (மருட்டுதல் முதலியன) ஒன்றும் செய்ய மாட்டேன்;
எம்பிரான் சாப்பிட வாராய்.

செப்போது மென் முலையார்கள் சிறு சோறும்  இல்லும் சிதைத்திட்டு அப்போது நான் உரப்பப் போய்
செப்போடே உபமானம் சொல்லும்படியான ஸ்தந பரிணாமங்களை யுடையராய்
அத்யந்தம் ம்ருது ஸ்வ பாவைகளாய் இருக்கிறவர்களுடைய
விளையாடு சிறு சோறுகளையும்
சிற்றிலான கொட்டங்களையும்
சிதைத்து -அவர்களோடே கைப்பிணைக்கு இட்டு விளையாடித் திரிய வேண்டாம் காண்
என்று நான் கோபித்து அழைக்க அழைக்க -போய் இப்போது அளவாக
அடிசிலும் உண்டிலையே

ஆள்வாய்
இப்படியோ என்னை ஆள இருக்கிற படி
ஆட் கொள்ளத் தோன்றிய ஆயர் தம் கோவினை -என்னக் கடவது இறே

முப்போதும் வானவர் ஏத்தும் முனிவர்கள் வெள்ளறை நின்றாய்
உரனால் ஒரு மூன்று போதும் -என்கிற படியே த்ரி சந்தியும் ப்ரஹ்ம பாவனை தலையெடுத்த போது எல்லாம்
வந்து ஸ்தோத்ரம் செய்யக் கேட்டருளி
மனன சீலரான தேசிகர் அபிமானித்த திரு வெள்ளறையில் நித்ய வாஸம் செய்து நிற்கிறவனே

இப்போது நான் ஒன்றும் செய்யேன் எம்பிரான் காப்பிட வாராய்
உன்னை அடிசிலூட்டு விடுமது ஒழிய நியமியேன் என்றவாறே
உன் வார்த்தை யன்றோ -என்று
பிடி கொடாமல் ஓடப் புகுந்தான்
ஓடின அளவிலும் இவர் விடாமல் செல்லுகிறார் இறே
இது என்ன தஸா விசேஷம் தான் –

எம்பிரான்
என்னை ஆள்வாய்
செப்போது மென் முலையார்கள் சிறு சோறும்  இல்லும் சிதைத்திட்டு
நான் உரப்பப் போய்
முப்போதும் வானவர் ஏத்தும் முனிவர்கள் வெள்ளறை நின்றாய்
இப்போது அடிசிலும் உண்டிலை
இப்போது நான் ஒன்றும் செய்யேன்
காப்பிட வாராய்-
என்று அந்வயம்

————-

கீழே ஓடாதே வாராய் என்ன
ஓடிப்போய் அவர்கள் கண்ணிலே மணலைத் தூவினான் என்று முறைப்பட
பொறாமை தோன்ற வார்த்தை சொல்லுகிறாள் –

கண்ணில் மணல் கொடு தூவி காலினால் பாய்ந்தனை என்று என்று
எண்ணரும் பிள்ளைகள் வந்திட்டு இவரால் முறைப்படுகின்றார்
கண்ணனே வெள்ளறை நின்றாய் கண்டாரோடே தீமை செய்வாய்
வண்ணமே வேலையது ஒப்பாய் வள்ளலே காப்பிட வாராய் 2-8 4- – –

பதவுரை

கண்ணனே–ஸ்ரீக்ருஷ்ணனே!
வெள்ளறை நின்றாய்!;
கண்டாரோடே–கண்டவரோடெல்லாம்
தீமை செய்வாய்–தீம்பு செய்பவனே!
வண்ணம்–திருமேனி நிறம்
வேலை அது–கடலின் நிறத்தை
ஒப்பாய்–ஒத்திருக்கப் பெற்றவனே!
வள்ளலே–உதாரனே!
எண் அரு–எண்ணுவதற்கு அருமையான (மிகப் பல)
பிள்ளைகள் இவர்–இப் பிள்ளைகள்
வந்திட்டு–வந்திருந்து
மணல் கொடு–மணலைக் கொண்டு வந்து
கண்ணில் தூவி–கண்ணில் தூவி விட்டு
(அதனோடு நில்லாமல்)
காலினால் பாய்ந்தனை–காலினாலும் உதைத்தாய்;
என்று என்று–என்று பலதரஞ்சொல்லி
(நீ செய்யுந்தீம்பைக் குறித்து)
முறைப்படுகின்றார்–முறையிடா நின்றார்கள்;
(ஆதலால் அங்கே போவதை விட்டு)
காப்பு இட வாராய்.

கண்ணில் மணல் கொடு தூவி காலினால் பாய்ந்தனை என்று என்று எண்ணரும் பிள்ளைகள் வந்திட்டு
விளையாடுகிற பிள்ளைகள் -எங்கள் கண்ணிலே மணலைத் தூவினால் என்றும் –
எங்களை காலாலே பாய்ந்தான் -என்றும்
பரிகணிக்க ஒண்ணாத பிள்ளைகள் எல்லாரும் வந்து முறைப்படா நின்றார்கள் என்று –
இவனைப் பிடித்து இறுக்கி அவர்களை பார்த்து இன்னாதாகிறாள் –
இவரால் முறைப்படுகின்றார்-
அதாவது
நீங்கள் பலர் -இவன் ஒருத்தன்
நீங்களோ இன்னம் முறைப்படு கிறி கோள் -என்னும் படியாக
என் கண்ணிலே மணலைத் தூவி -காலாலே பாய்ந்தார்கள் -என்று அழுமே இவன்
அது இறே அவள் மெய்யாகக் கொள்ளுகிறது —

கண்ணனே
அவர்கள் கண்ணிலே நில்லாதே இங்கே வாராய்
அன்றியிலே
எல்லாருக்கும் உன்னைத் தீம்பு ஏறும்படி எளியனாய் நில்லா நின்றாய் -என்னவுமாம் –

வெள்ளறை நின்றாய்
அது தன்னிலும் காட்டில் ஒரு ஸுலப்யமே இது –

கண்டாரோடே தீமை செய்வாய்
பொருந்தாரோடே தீமைகள் செய்யா நின்றாய் –

வண்ணமே வேலையது ஒப்பாய்
வேலை போன்ற நிறத்தை உடையவனே
தீம்புகள் செய்தாலும் விட ஒண்ணாத வடிவு அழகை உடையவனே

வள்ளலே காப்பிட வாராய்
இவ் வடிவு அழகை எனக்கு உபகரித்தவனே –

இத்தால்
வைதமான ஞானத்தை இந்திரிய பாரவஸ்யத்தாலே மறைத்தும்
அஸூத்த லீலா ரஸ ஸ்ரத்தையாலே சிலரை அநிஷ்ட நிவ்ருத்திக்கும் இஷ்ட ப்ராப்திக்கும் ஹேதுவான
சாதனத்தாலே சிலரை நிஷேதித்தும் செய்தான் என்று அவன் மேலே பலராக தோஷத்தை வைப்பார்கள் இறே
சம்சாரிகள் தங்கள் தோஷம் அறியாமையால்
சாதன சாத்யங்களில் பொருந்தாதாரைக் கண்டு இருக்கச் செய்தேயும்
அவர்களுக்கு சன்னிஹிதனாகை இறே தீம்பு ஆவது –

—————

இப்பாட்டாலும் அது தன்னையே விஸ்தரிக்கிறது –

பல்லாயிரவர் இவ்வூரில் பிள்ளைகள் தீமைகள் செய்வார்
எல்லாம் உன் மேல் அன்றிப் போகாது எம்பிரான் இங்கே வாராய்
நல்லார்கள் வெள்ளறை நின்றாய் ஞானச் சுடரே உன் மேனி
சொல்லார வாழ்த்தி நின்று ஏத்தி சொப்படக் காப்பிட வாராய் -2 8-5 – –

பதவுரை

இ ஊரில்–(பஞ்சலக்ஷம் குடியுள்ள) இவ்வூரிலே
தீமைகள் செய்வார்–தீம்புகளைச் செய்பவர்களாகிய
பிள்ளைகள்–சிறுவர்கள்
பல் ஆயிரவர்–அனேக ஆயிரக் கணக்கானவர்கள்;
எல்லாம்–அவர்கள் செய்யும் தீம்புகளெல்லாம்
உன் மேல் அன்றி–உன் மேலல்லாமல்
(வேறொருவர் மேலும்)
போகாது–ஏறாது;
(இப்படியிருப்பதால் அங்கே போகாமல்)
எம்பிரான்! நீ இங்கே வாராய்;
நல்லார்கள்–நல்லவர்கள் வாழ்கிற
வெள்ளறை(யில்) நின்றாய்! ;
ஞானம் சுடரே–ஞான வொளியை யுடையவனே!
உன் மேனி–உன் திருமேனியை
சொல் ஆர் நின்று ஏத்தி–சொல் நிறையும்படி நின்று ஸ்தோத்ரஞ்செய்து
வாழ்த்தி–மங்களாசாஸநஞ்செய்து
சொப்பட–நன்றாக
காப்பு இட வாராய்.

பல்லாயிரவர் இவ்வூரில் பிள்ளைகள் தீமைகள் செய்வார் எல்லாம் உன் மேல் அன்றிப் போகாது
இவ்வூரில் பஞ்ச லக்ஷம் குடியில் பிள்ளைகள் எல்லாரும் தம் தாம் செய்த தீமைகளை உன் மேலே வையா நின்றார்கள் –
அவர்கள் அபிப்ராயத்தாலும்
உன் வியாபாரங்களாலும்
சத்யம் போலே கருத்து அறியாதாருக்கு உன் மேலே தோன்றும் இறே

எம்பிரான் இங்கே வாராய்
இப்படிச் சொல்லுவார் இடங்களிலே நில்லாதே
அவர்கள் சொலவும் நினைவும் பொறாதார் இடத்தே நீ வாராய்

உதங்க மகரிஷி -இவ்வர்த்தத்தை ப்ரஸ்துதமாக்க -மகரிஷி போந்த கார்யம் என் போகலாகாதோ -என்றான் இறே

த்ருதராஷ்ட்ராதிகளும் –
ஜானாமி தர்மம் ந ச மே ப்ரவ்ருத்திர் ஜாநாம் அதர்மம் ந ச மே நிவ்ருத்திர்
கே நாபி தேவேந ஹ்ருதி ஸ்த்தி தேந யதா நியுக்தோஸ்மி ததா கரோமி -என்று
அறிவுக்குத் தானாகவும் -ப்ரவ்ருத்தி நிவ்ருத்திகளுக்கு அவனாகவும் -விபரீத பிரதிபத்தி
பண்ணிச் சொன்னார்கள் இறே சஞ்சயனைப் பார்த்து
சஞ்சயனும் -மாயாம் சேவே பத்ரம் தே -என்றான் இறே

ஆழ்வார்களும் ஓரோ தசா விசேஷங்களில் வந்த ஆற்றாமையால்
இன்னும் நலிவான் எண்ணுகின்றாய்
ஆற்றங்கரை வாழ் மரம் போல் அஞ்சுகிறேன்
சீற்றம் உள ஆகிலும் சொல்லுவன்
தரு துயரம் தடாயேல்
இவை என்று இவை அறிவனேலும் –என்னால் அடைப்பு நீக்கல் ஒண்ணாது –
என்று இவை முதலாக அருளிச் செய்த பாசுரங்களைத் தம் தாமுக்குத் தோன்றின நினைவுகளால் சொல்லாமல்
ஒரு நிபுணாச்சார்யன் ஸ்ரீ பாதத்தில் ஆஸ்ரயித்து பூர்வாச்சார்யர்களுடைய அனுஷ்டான வசனங்களையும்
பிரார்த்தனா பூர்வகமாகக் கேட்டு விளங்க வேண்டி இறே இருப்பது –
ஞான அநுஷ்டானங்கள் கை வந்ததாம் போதைக்கு அனுஷ்டானம் உண்டானபடி வந்ததே இல்லை யாகிலும்
அதுக்கு அநு தபித்து ஞானத்தில் பழுதற நிற்கப் பெறிலும் நன்று இறே வர்த்தமானர்க்கு –

நல்லார்கள் வெள்ளறை நின்றாய் ஞானச் சுடரே
கண்ணன் விண்ணூரான அவ்வூரிலே பிள்ளைகள் தீமைகள் செய்யாதாப் போலே இறே
திரு வெள்ளறையிலே தேசிகரும் நல்லவர்களாய் -தாங்களும் பொல்லாங்கு செய்யாமல் –
பிராமாதிகமாக புகுந்தது உண்டாகிலும் அவன் மேல் வையாமல்
அவன் அவதாராதிகளிலே செய்த வியாபாரங்களில் ந்யூநாதிரேகங்கள் உண்டாய்த் தோற்றிற்றே யாகிலும்
அவற்றையும் செப்பம் செய்து – லோக உபகாரம் ஆக்க வல்ல ஸ்ரீ வைஷ்ணவ ஸ்ரீ யை உடையவர்களைக் குறித்து இறே –
நல்லார்கள் வெள்ளறை நின்றாய்-என்றது –

செந்தாமரை கண்ணற்க்கும்
நித்ய விபூதியில் உள்ளாருக்கும்
தங்களுக்கும்
இந்த விபூதியில் உள்ளாருக்கும்
அதிகார அனுகுணமாக நல்லவர்கள் –

ஞானச் சுடரே உன் மேனி
ஞானமும் -ஞான ஆஸ்ரயமான ஸ்வரூபமும் -பிரகாசிக்கும் படியான விக்ரஹத்தை உடையவனே –
ஞானச்சுடர் ஏய்ந்து இருக்கிற உன்னுடைய திருமேனியை ஞான ஆஸ்ரயமோ என்று
விகல்பிக்கலாம் படி இறே திரு மேனி தான் இருப்பது

சொல்லார வாழ்த்தி நின்று ஏத்தி
சொல் நிறையும்படி நின்று ஏத்தி
ஸர்வ ஸப்த வாஸ்யன் என்று ஏத்தி
கவிக்கு நிறை பொருளாய் நின்றானை என்கிறபடி சொல்லாருவது பொருள் நிறைந்த இடத்தே இறே
அது கூடுவது -வியாபக த்வய வ்யாவ்ருத்தமான ஸமாஸ த்வயத்திலும் -வாக்ய த்வயத்திலும் இறே
அது தான் நிறைவசத்தும் -கீழ்ச் சொன்ன
குறை ஒன்றும் இல்லாத கோவிந்தனான கண்ணன் நின்ற திரு வெள்ளறையிலே இறே
ஆகை இறே
நல்லார்கள் வெள்ளறை -என்றதும்
இத்தனை வேணுமோ தான் காப்பிடும் போதைக்கு
ஏத்தி வாழ்த்தும் என் நெஞ்சமே -என்கிறபடி -பல்லாண்டு பல்லாண்டு என்று ஏத்தி வாழ்த்தி –

சொப்படக் காப்பிட வாராய்
சொப்பட -என்றது நன்றாக -என்றபடி –
காப்பு என்றது சேவடி செவ்வி திருக்காப்பு -என்றபடி –

———-

ஸ்வ தோஷத்தைப் பர தோஷம் ஆக்குவார் இடத்திலே நில்லாதே இங்கே வா என்றார் கீழே
அவன் வாராமையாலே த்வரிப்பித்து அழைக்கிறார் இதில் –

கஞ்சன் கறுக்கொண்டு நின் மேல் கரு நிற செம்மயிர் பேயை
வஞ்சிப்பதற்கு விடுத்தான் என்பதோர் வார்த்தையும் உண்டு
மஞ்சு தவழ மணி மாட மதிள் திரு வெள்ளறையில் நின்றாய்
அஞ்சுவன் நீ அங்கு நிற்க அழகனே காப்பிட வாராய் -2 8-6 – –

பதவுரை

மஞ்ச தவழ்–மேகங்கள் ஊர்ந்து செல்கின்ற
மணி மாடம்–ரத்ந மயமான வீடுகளையும்
மதிள்–மதிளையுமுடைய
திருவெள்ளறை(யில்) நின்றாய்! ;
கஞ்சன்–‘கம்ஸனானவன்
நின் மேல்–உன் மேலே,
கறுக்கொண்டு–கோபங்கொண்டு
கரு நிறம்–கரு நிறத்தையும்
செம் மயிர்–செம் பட்ட மயிரையுமுடைய
பேயை–பூதனையை
வஞ்சிப்பதற்கு–(உன்னை) வஞ்சனையாகக் கொல்வதற்கு
விடுத்தான்–அனுப்பினான்,
என்பது–என்பதான
ஓர் வார்த்தையும்–ஒரு சொல்லும்
உண்டு–கேட்டிருப்பதுண்டு,
(ஆதலால்)
நீ அங்கு நிற்க–நீ அவ்விடத்திலே நிற்பதற்கு
அஞ்சுவன்–நான் அஞ்சா நின்றேன்;
அழகனே! காப்பு இட வாராய்-

கஞ்சன் கறுக் கொண்டு நின் மேல்
அசரீரி வாக்கியம் முதலானவற்றைக் கேட்ட மாத்திரத்திலே சீறின அளவே அன்றிக்கே அத்யந்தம் வைர ஹ்ருதயனாய்
மக்கள் அறுவர் அளவிலும் -மறம் மாறாமல் -சாவாமல் இழிந்த வழி கண்டும் -சாவாமல் சிக்கென பிறந்து –
காவலோடும் ஸ்வ சாமர்த்யத்தோடும் திருவாய்ப்பாடியிலே புக்கு வளர்க்கிறான் -என்று கேட்டு இருக்கச் செய்தேயும்
பூதனையாலே சாதிப்பானாக இறே கம்சன் நினைத்து விட்டது –
ஆகையால் -நின் மேல் கறுக் கொண்டு -என்ன வேண்டிற்று –

ஆகை இறே
கரு நிற செம்மயிர் பேயை-வஞ்சிப்பதற்கு விடுத்தான் என்பதோர் வார்த்தையும் உண்டு-
இருள் திரண்டு ஒரு வடிவு ஆனால் போலே -கருகிய நிறத்தை உடையவளாய் –
அக்னி ஜ்வாலை மிகவும் கொழுந்து விடக் கிளம்பினால் போலே இருப்பதான மயிரையும் உடையளாக இருக்கிற பேய்ச்சியை
நீ நேர் கொடு வஞ்சிப்பதற்கு விடுத்தான் என்பதோர் வார்த்தையும் உண்டுநேரே சென்றால் அவனை உன்னால் சாதிக்கப் போகாது –
நீ க்ருத்ரிம ரூபத்தால் சென்று சாதிக்க வேணும் காண் -என்று சொன்னான் என்கிற வார்த்தையும் உண்டு காண் பிறக்கிறது –

இவ் வார்த்தை தான்
ஸ்ரீ நந்தகோபர் ஸ்ரீ வஸூ தேவர் பக்கலிலே சென்று கேட்டு வந்து சொன்னார் ஆதல்
மதுரையில் பரவை வழக்கம் இங்கே பிறந்தது ஆதல்
சாஷாத்காரம் ஆதல் –

மஞ்சு தவழ மணி மாட மதிள் திரு வெள்ளறையில் நின்றாய்
மேகங்கள் ஆனவை -நாம் திருமலையில் -பெரிய இளைப்புடன் பெரிய ஏற்றம் ஏறுமா போலே –
தவழ்ந்து ஏறும்படியான உயர்த்தியை உடைத்தாய் –
படியிடை மாடத் தடியிடைத் தூணில் பதித்த பன் மணிகளின் ஒளியால் -என்கிறபடியே
உள் எல்லாம் ரத்நாதிகளாலே அலங்க்ருதமாய் இருக்கிற மாடங்களையும் உடையதாய் –
அதுக்குத் தகுதியான திரு மதிள்களாலே சூழப்பட்டு இருக்கிற திரு வெள்ளறையிலே -நிலையார நின்றவனே –

அஞ்சுவன் நீ அங்கு நிற்க
குணத்திலே தோஷ தர்சனம் பண்ணுவார் இடத்திலே நிற்கிறதுக்கும்
பூதனைக்கு அஞ்சுமா போலே காணும் இவர் அஞ்சுகிற படி –

அழகனே காப்பிட வாராய்
பும்ஸாம் த்ருஷ்டி சித்த அபஹாரிணாம்
சாஷான் மன்மத மன்மத -என்று சொல்லுகிற
உன்னுடைய சவுந்தர்யத்தைக் கண்டு இருக்கச் செய்தேயும் த்வேஷம் பண்ணுவார் உண்டு போலே காணும் என்னுதல் –
த்ருஷ்டி தோஷ பரிகார அர்த்தமாகக் காப்பிட வாராய் என்கிறார் ஆதல்

மஞ்சு என்கிற இத்தால்
ஆந்தராளிகர் ஆனவர்கள் வந்து சேரும்படியான வ்யவசாய ப்ரஸித்தியையும் –

மணி -என்கையாலே
அகவாயிலே ஸ்வரூப ரூப குண விபூதிகளிலே பிரகாசிக்கிற ஞான விசேஷங்களையும்
அவற்றை நோக்குகின்ற விவசாயத்தையும் காட்டுகிறது –

————

பிறந்த வார்த்தை மெய்யாகவும் பெற்றது என்கிறார் –

கள்ளச் சகடும் மருதும் கலக்கழிய உதை செய்த
பிள்ளை அரசே நீ பேயை பிடித்து முலை உண்ட பின்னை
உள்ளவாறு ஒன்றும் அறியேன் ஒளி உடை வெள்ளறை நின்றாய்
பள்ளிகொள் போது இதுவாகும் பரமனே காப்பிட வாராய் -2 8-7 – –

பதவுரை

கள்ளம்–வஞ்சனை யுடைய
சகடும்–சகடாஸுரனையும்
மருதும்–யமளார்ஜுநங்களையும்
கலக்கு அழிய–(வடிவம்) கட்டுக் குலைந்தழியும்படி
உதை செய்த–(திருவடிகளால்) உதைத்துத் தள்ளிய
பிள்ளை அரசே–பிள்ளைத் தன்மையைக் கொண்ட பெருமையனே!
நீ-நீ
பேயை–பூதனையினுடைய
முலை பிடித்து உண்ட பின்னை–முலையைப் பிடித்து (வாய் வைத்து) உண்ட பின்பு
உள்ள ஆறு–உள்ள படி
ஒன்றும் அறியேன்–ஒன்றுமறிகிறேனில்லை;
ஒளி உடை வெள்ளறை நின்றாய்! ;
இது–இப்போது
பள்ளி கொள் போது ஆகும்–படுத்து உறங்குகிற வேளையாகும்;
பரமனே! காப்பு இட வாராய்.

கள்ளச் சகடும் மருதும் கலக்கழிய உதை செய்த பிள்ளை அரசே நீ பேயை பிடித்து முலை உண்ட பின்னை
பூதனை யுடைய முலையைப் பிடித்து உண்ட பிள்ளை அரசே
பிள்ளைத் தனம் குன்றாமையாலே பிள்ளை அரசே என்கிறார் –
க்ருத்ரிமான சகடாசூரன் முதலான பிரதிகூலரைக் கலங்கி அழியும் படி நிரசித்த பின்னை –

உன்னை உள்ளபடியே அறிகிறேன் இல்லை
அதாவது -பருவத்துக்குத் தகாதவை செய்தபடியால் -மேலும் ஏது விளையும் என்று அறிகிறேன் இல்லை –
வடதள ஸாயி யுடைய அகடிதம் தன்னை அறிந்தாலும் உன்னை உள்ளவாறு அறிகிறிலேன் –
அதாவது -எல்லா அவஸ்தையிலும் -ஆஸ்ரித ரக்ஷணம் தப்பாமை பாரீர் –

இத்தால் ஆஸ்ரித விரோதி நிரசனமோ
அவர்களுடைய அபீஷ்ட பல பிரதானமோ
உன்னுடைய ஸத் பாவ ஹேது -என்று அறிகிறிலேன் –

ஒளி உடை வெள்ளறை நின்றாய்-பரமனே
அது உள்ளபடியே பிரகாசிக்கும்படியாக இறே
அதி பிரகாசமான திரு வெள்ளறையிலே நின்று அருளிற்றும் –
இப்படி நின்று அருளின ஸர்வ ஸ்மாத் பரமனே

பள்ளி கொள் போது இதுவாகும்
நான் அழைக்கிற இந்தக் காலம் கண் வளரப் ப்ராப்தமான காலம் காண்

காப்பிட வாராய்
பள்ளி கொள்ளுகையாவது
லீலா ரசத்தில் நிர்ப்பரனாகை இறே

பேயை பிடித்து முலை உண்ட பிள்ளை அரசே
ஒளி உடை வெள்ளறை நின்றாய்
கள்ளச் சகடும் மருதும் கலக்கழிய உதை செய்த பின்னை
உன்னை உள்ளவாறு ஒன்றும் அறியேன்
பள்ளிகொள் போது இதுவாகும் பரமனே காப்பிட வாராய்
என்று அந்வயம் –

————

பூத நாதிகளை நிரசித்த அளவேயோ
குவாலாயா பீடத்தையும் அநாயாசேன நிரசித்தவன் அன்றோ -நீ என்கிறார் –

இன்பம் அதனை உயர்த்தாய் இமையவர்க்கு என்றும் அரியாய்
கும்பக் களிறு அட்ட கோவே கொடும் கஞ்சன் நெஞ்சினில் கூற்றே
செம் பொன் மதிள் வெள்ளறையாய் செல்வத்தினால் வளர் பிள்ளாய்
கம்பக் கபாலி காண் அங்கு கடிதோடிக் காப்பிட வாராய் – 2-8 8-

பதவுரை

(உன் குண சேஷ்டிதங்களால்)
இன்பம் அதனை–பரமாநந்தத்தை
உயர்த்தாய்–(எனக்கு) மேன் மேலுண்டாக்கினவனே!
இமையவர்க்கு-தேவர்க்கு
என்றும்–எந்நாளும்
அரியாய்–அருமையானவனே!
கும்பம்–மஸ்தகத்தையுடைய
களிறு–குவலயாபீடத்தை
அட்ட–கொன்ற
கோவே–ஸ்வாமியே!
கொடு–கொடுமை தங்கிய
கஞ்சன்–கம்ஸனுடைய
நெஞ்சினில்–மநஸ்ஸிலே
கூற்றே–யமன் போல் பயங்கரனாய்த் தோன்றுமவனே!
செம் பொன் மதிள் வெள்ளறையாய்! ;
செல்லத்தினால் வளர்–செல்வச் செருக்கோடு வளர்கின்ற
பிள்ளாய்–குழந்தாய்!
அங்கு–நீ இருக்கிறவிடத்தில்
கம்பம்–(கண்டார்க்கு) நடுக்கத்தை விளைக்கவல்ல
கபாலி காண்–துர்க்கையாகும்;
(ஆகையால் அங்கு நில்லாமல்)
கடிது ஓடி–மிகவும் விரைந்தோடி
காப்பு இட வாராய்.

இன்பம் அதனை உயர்த்தாய்
புருஷார்த்தமாக நிலை நின்ற இன்பத்துக்கு மேலே உன்னுடைய அவதார வியாபாரங்களில் உண்டான
சீலாதி குணங்களை எனக்குப் பிரகாசிப்பித்து
என்னைக் கொண்டு மங்களா ஸாஸனம் பண்ணுவித்துக் கொள்ளுகிறவனே

இமையவர்க்கு என்றும் அரியாய்
இவ் வெளிமை இந்நிலத்தில் வந்தால் நித்ய ஸூரிகளுக்கும் அரிதானவனே என்னுதல் –
அன்றிக்கே
இவ் வெளிமை இந்நிலத்தில் தேவர்களுக்கு பிரகாசிப்பியாதவனே என்னுதல்

கும்பக் களிறு அட்ட கோவே
கும்ப மிகு மத யானைப் பாகனோடும் குலைந்து விழ நிரசித்த ஸுர்யத்தை உடையவனே
கும்பம் -மஸ்தகம் –

கொடும் கஞ்சன் நெஞ்சினில் கூற்றே
கஞ்சன் தன்னுடைய நெஞ்சில் காட்டில் தனக்குக் கொடியதான கூற்று இல்லை இறே
ஆயிருக்க அவனுக்கு அவன் நெஞ்சிலும் காட்டில் கொடியதான கூற்றாய் அந்நினைவை நிரசித்தவனே –

செம் பொன் மதிள் வெள்ளறையாய்
மங்களா ஸாஸன பரர்க்கு ஸ்ப்ருஹாவஹமான மதிளாலே சூழப்பட்ட
திரு வெள்ளறையை நிரூபகமாக யுடையவனே

செல்வத்தினால் வளர் பிள்ளாய்
சக்ரவர்த்தி திரு மகனைப் போலே பலருக்கும் நியாம்யனாய் வளருகை அன்றிக்கே
தந்தக் களிறு போலே தானே விளையாடும்படி நந்தன் மகனான செலவை யுடையவன் –

கம்பக் கபாலி காண்
கண்ட போதே அனுகூலருக்கும் நடுக்கத்தை விளைப்பிக்க வல்ல க்ரூர விஷத்தையும் –
கபாலத்தையும் யுடையவன் சஞ்சரிக்கிற காலம் காண் –

அங்கு கடிதோடிக் காப்பிட வாராய்
அவ்விடத்திலே நில்லாதே கடுக நடை இட்டு
நான் காப்பிடும்படி வாராய் –

———–

கீழே கம்பக் கபாலி காண் -என்ற வாராமையாலே -அதிலும் கொடிது காண் நாற் சந்தி -வாராய் என்கிறார்
சக்ரவர்த்தி திருமகன் பக்வானான பின்பு இறே மாத்ரு வசன பரிபாலனம் செய்தது
நீ பிறந்த அன்றே மாத்ரு வசன பரிபாலனம் செய்தவன் அல்லையோ என்கிறார் –

இருக்கொடு நீர் சங்கில் கொண்டிட்டு எழில் மறையோர் வந்து நின்றார்
தருக்கேல் நம்பி சந்தி நின்று தாய் சொல்லு கொள்ளாய் சில நாள்
திருக் காப்பு நான் உன்னைச் சாத்தத் தேசுடை வெள்ளறை நின்றாய்
உருக்காட்டும் அந்தி விளக்கு இன்று ஒளி கொள்ள ஏற்றுகிறேன் வாராய் – 2-8 9-

பதவுரை

இருக்கொடு–(புருஷ ஸூக்தம் முதலிய) ருக்குக்களைச் சொல்லிக் கொண்டு
நீர்–தீர்த்தத்தை
சங்கில்–சங்கத்திலே
கொண்டிட்டு–கொணர்ந்து
எழில்–விலக்ஷணரான
மறையோர்–ப்ராஹ்மணர்
(உனக்கு ரக்ஷையிடுவதற்கு)
வந்து நின்றார்–வந்து நிற்கிறார்கள்;
நம்பி–தீம்பு நிறைந்தவனே!
சந்தி நின்று–நாற்சந்தியிலே நின்று
தருக்கேல்–செருக்கித் திரியாதே;
சில நாள்–சில காலம்
தாய் சொல்லு–தாய் வார்த்தையை
கொள்ளாய்–கேட்பாயாக;
தேசு உடை–தேஜஸ்ஸை உடைய வெள்ளறை நின்றாய்! ;
இன்று–இப்போது
நான்–நான்
திரு காப்பு–அழகிய ரக்ஷையை
உன்னை சாத்த–உனக்கு இடுதற்காக
உருகாட்டும் அந்திவிளக்கு–உன் திருமேனி வடிவத்தைக் காட்டுகின்ற அந்தி விளக்கை
ஏற்றுகேன்–ஏற்றுவேன்;
(இதைக்காண)
வாராய்–கடுக வருவாயாக.

இருக்கொடு நீர் சங்கில் கொண்டிட்டு எழில் மறையோர் வந்து நின்றார்
ருக்கு முதலான வேதங்களோடே வேதாந்திகளான ப்ராஹ்மண உத்தமர் உன்னை ரக்ஷை விடுவதாக –
சங்கிலே ஸுத்த ஜலத்தையும் கொண்டு வந்து நில்லா நின்றார்கள் –
உங்கள் தமப்பனார் வந்தால் ஆசார உபசாரம் செய்து -கோ தானம் முதலியவைகளையும் செய்து –
அவர்களைக் கொண்டு ரக்ஷை இடுவித்துக் காண் போருவார் –
நீயும்ம் அவர்கள் ரக்ஷை இடும்படி வாராய் என்ன

தருக்கேல் நம்பி –
அதுவும் கேளாமல் கர்வித்து ஓடப்புகுந்தான் என்னுதல்
உத்தர ப்ரத் யுத்தம் சொல்லி ஓடப் புகுந்தான் -என்னுதல் –
அவன் சொன்ன உத்தரம் தான் என் என்னில் –
அவர்கள் தங்கள் காரியத்துக்கு அன்றோ வந்தார்கள் -என் கார்யத்துக்கோ வந்தார்கள் என்றால் போலே
சில உத்தரம் சொல்லவும் கூடும் இறே
ஐயரை ரக்ஷை இட்டு கோ தானம் கொண்டு போகிடாய் -அவர்கள் ஸ்வ ரக்ஷண சா பேஷராய் யன்றோ வந்தார்கள்
என்றால் போலே சில உத்தரம் சொல்லவும் கூடும் இறே
சக்கரவர்த்தி திருமகனைப் போலே குணவானாய் –அவர்களைச் சென்று நமஸ்கரித்து –
அவர்கள் ரக்ஷை இட -அந்த ரக்ஷை தனக்கு ரக்ஷணம் என்று நினைத்து இருக்கிறான் அன்றே –

நம்பி
கார்வோத்தரன் ஆனவன் என்னுதல்
அந்த ரக்ஷையாலே நிரபேஷன் ஆனவன் என்னுதல்

சந்தி நின்று தாய் சொல்லு கொள்ளாய் சில நாள்
இன்னமும் சில நாள் மாத்ரு வசன பரிபாலநம் செய்ய வேணும் காண்
என்னை இப்படி நிர்பந்தித்து நியமிக்கிறது முன்பு அழைத்தால் போலேயோ என்ன

திருக் காப்பு நான் உன்னைச் சாத்தத் தேசுடை வெள்ளறை நின்றாய்
உனக்கு தேஜஸ்ஸூ மிகவும் உண்டாகும்படி நான் உன்னைத் திருக்காப்புச் சாத்த
அழகியதாக ரக்ஷை இட திரு வெள்ளறையிலே நித்ய வாஸம் செய்கிறவனே –

உருக்காட்டும் அந்தி விளக்கு இன்று ஒளி கொள்ள ஏற்றுகிறேன் வாராய் –
திருவந்திக்காப்பு ஏற்றுவார் ஏற்றி எடுப்பது
நிரதிசய போக்யமான திருமேனி காண்கை புருஷார்த்தமாக இறே
அது இறே அவனுக்கு ரக்ஷை ஆவது

ஒளி கொள்ளும் அந்தி விளக்கு இன்று ஏற்றுகிறேன் வாராய் –
ரத்நாதிகளுடைய தேஜஸ்ஸை ஆக்ரமித்து இ றே இவன் -(தீப -)தேஜஸ்ஸூ இருப்பது
இன்று -என்றது
இப்போது என்றபடி –

————–

நிகமத்தில் இத்திருமொழி கற்றார்க்கு பலம் சொல்லி தலை கட்டுகிறார் –

போதமர் செல்வக் கொழுந்து புணர் திரு வெள்ளறையானை
மாதர்க்கு உயர்ந்த யசோதை மகன் தன்னைக் காப்பிட்ட மாற்றம்
வேதப்பயன் கொள்ள வல்ல விட்டுசித்தன் சொன்ன மாலை
பாதப்பயன் கொள்ள வல்ல பத்தர் உள்ளார் வினை போமே -2 8-10 –

பதவுரை

மாதர்க்கு உயர்ந்த–ஸ்திரீகளுள் சிறந்த
அசோதை–யசோதைப் பிராட்டி
மகன் தன்னை–தன் புத்ரனான கண்ணனை
காப்பு இட்ட–ரக்ஷை யிட அழைத்த
மாற்றம்–வார்த்தையை
போது அமர்–தாமரைப் பூவைப் (பிறப்பிடமாகப்) பொருந்திய
செல்வம் கொழுந்து–செல்வத்திற்கு உரியவனாய் மற்றைத் தேவியரிற் சிறந்தவளான பிராட்டி
புணர்–ஸம்ச்லேஷிக்கப் பெற்ற
திரு வெள்ளறையானை–திரு வெள்ளறையில் நின்றருளியவனைப் பற்றி-,
(எம்பெருமானுக்கு மங்களாசாஸநம் செய்கையையே)
வேதம் பயன்–வேத தாத்பர்யமாக
கொள்ள வல்ல–அறிய வல்ல
விட்டு சித்தன்–பெரியாழ்வார்
சொன்ன–அருளிச் செய்த
மாலை–பாமாலையினுடைய
பாதம் பயன்–ஓரடி கற்றதனாலாகிய பயனை
கொள்ள வல்ல–அடைய வல்ல
பக்தர் உள்ளார்–பக்தராக உள்ளவரது
வினை–வினைகளெல்லாம்
போம்–கழிந்து விடும்.

போதமர் செல்வக் கொழுந்து புணர் திரு வெள்ளறையானை
தனக்குப் பிறந்தகமான தாமரைப் பூவிலே அமரும்படியான செல்வத்தை உடையவள்
பூவில் பரிமளமே வடிவு கொண்டு எழுந்தால் போலே இறே இவளுடைய மார்த்வ ரூபம் தான் இருப்பது –
அதாவது
அவன் இவளுக்கு ஸர்வ கந்த -ஸர்வ ரஸ -மும் ஆனால் போலே -இவளும் அவனுக்கு அப்படியேயாய் இருக்கை –

இவளுடைய செலவு இறே அவனுக்கு சர்வாதிகத்வத்தாலும் உண்டான செல்வாயிற்றும்
இச்செல்வம் கொழுந்து விடுவதும் திருமார்பில் சுவட்டிலே இறே
அந்த சுவடு அறிந்த பின்பு இறே பிறந்த அகத்தை மறந்தது –
இனி இவளும் நினைப்பது பிராட்டி ஸ்ரீ மிதிலையை நினைக்கும் அன்று இறே

இக்கொழுந்துக்கு உபக்நம் ஆவான் அவன் இறே
ஆகை இறே –கொழுந்து புணர் திரு வெள்ளறையானை-என்றது
கொழுந்து -தலைவி
இவளுடைய ப்ராதான்யம் தோன்றும் இறே -திரு வெள்ளறையான் -என்ற போதே –

மாதர்க்கு உயர்ந்த யசோதை மகன் தன்னைக் காப்பிட்ட மாற்றம்
மாது –
பருவத்தால் வந்த இளமையில் பிரதான்யம் –
மாந்தர்க்கு உயருகை யாவது –
தம் தம்முடைய பார்த்தாக்களுக்கு அபிமதைகளாய் வச வர்த்திகளாய் இருக்கை இறே
இவளுக்கு உயர்த்தியாவது –
பர்த்ரு ஸ்நேஹத்தில் காட்டிலும் புத்ர ஸ்நேஹம் மிக்கு இருக்கை
ஆனால் இறே பார்த்தாவுக்கு வச வர்த்தி யாவது –
யதா யதா ஹி கௌசல்யா -இத்யாதி வத்

அசோதை மகன் -என்கையாலே
ஸ்ரீ நந்தகோபரும் ஸ்ரீ வஸூ தேவரைப் போலேயோ தான்
இவள் தான் -தன் மகன் -என்று அபிமானித்தால் இறே
அவன் தான் நந்த மகன் ஆவதுவும் நம்பி ஆவதுவும் –

மகன் தன்னைக் காப்பிட்ட மாற்றத்தை
பலகாலும் அழைத்துக் காப்பிட்டு
தன்னுடைய ஸ்நேஹம் எல்லாம் தோன்றும்படி வாழ்த்தின பிரகாரத்தை –

மாற்றம் -சொல்லு
வேதப்பயன் கொள்ள வல்ல விட்டுசித்தன் சொன்ன மாலை
வேதப்பயன் கொள்ள வல்லார் இவர் போலே காணும் –
பயனாவது -மங்களா சாசனம் செய்கை இறே
சாந்தி ஸ்வஸ்திகள் வேத ப்ரயோஜனமாய் இருக்கச் செய்தேயும் –
சாதாரண அசாதாரண விபாக நிரபேஷமாகவும் வரும் இறே
விஷ்ணு சித்தரான இவள் கொள்ளும் பிரயோஜனம் வ்யாவ்ருத்தமாய் இறே இருப்பது –

இந்த விஷ்ணு ஸப்தம்
வ்யாபகமான பிரதம ரஹஸ்யத்திலே ப்ரணவ நமஸ்ஸூக்களோடே கூடி இருக்கும் இறே
ஆகையால் இறே
விஷ்ணு சித்தன் மனத்தே கோயில் கொண்ட கோவலன் -என்றது –

சொன்ன மாலை பாதப்பயன் கொள்ள வல்ல
அருளிச் செய்த மாலையாவது -சென்னி ஓங்கு அளவாக
இதில் பாதப்பயன் ஆவது -திருப்பல்லாண்டில் முதல் பாட்டில் முதல் அடியில் பிரயோஜனம்
நிக்காம பிரயோஜனமும் இது தான் இறே

பத்தர் உள்ளார் வினை போமே
இப்பிரயோஜனத்தை இவர் அபிமான அந்தர் கதமான பக்தியோடு கொள்ள வல்லார் உண்டாகில்
இவரைப் போல் திருப்பல்லாண்டு பாடி அடிமை செய்யப் பெற்றிலோம் -என்ற வினைகள் எல்லாம்
வாசனையோடு போம் என்று அருளிச் செய்கிறார் –

————————————————————————————

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ திருவாய்மொழிப் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய வாச்சான் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரியாழ்வார் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்.

ஸ்ரீ பெரியாழ்வார் திருமொழி -ஸ்ரீ திருவாய் மொழிப்பிள்ளை அருளிச் செய்த ஸ்வாபதேச வியாக்யானம் —2-7—ஆநிரை மேய்க்க நீ போதி–

பிரவேசம்
பகவச் சரணார்த்திகளையும் -கேவலர்களையும் -ஐஸ்வர்யார்த்தி களையும் அழைத்து –
அவர்கள் இசைந்து வர –
தம்மோடே ஸூ மனாக்களை சிரஸா வஹீக்கை இறே
அவ்வர்த்தத்தை -யசோதா பிராட்டி பூ சூட்ட வாராய் -என்று அழைத்த பாசுரத்தை
வியாஜ்யமாக்கி அருளிச் செய்கிறார் –

————–

ஆநிரை மேய்க்க நீ போதி அரு மருந்து ஆவது அறியாய்
கானகம் எல்லாம் திரிந்து உன் கரிய திருமேனி வாட
பானையில் பாலைப் பருகி பற்றாதார் எல்லாம் சிரிப்பத்
தேனில் இனிய பிரானே செண்பகப் பூ சூட்ட வாராய் -2 7-1 – –

பதவுரை

தேனில்–தேனைக் காட்டிலும்
இனிய–போக்யனாயிருக்கிற
பிரானே–ப்ரபுவே!
பற்றாதார் எல்லாம்–பகைவரெல்லாரும்
சிரிப்ப–பரிஹஸிக்கும்படி
பானையில் பாலை பருகி–(கறந்த) பானையிலே யுள்ள பச்சைப் பாலைக் குடித்து
(பின்பு)
உன்–உன்னுடைய
கரிய–ச்யாமமான
திருமேனி–அழகிய திருமேனி
வாட–வாடும்படி
கானகம் எல்லாம் திரிந்து–காட்டிடம் முழுதும் திரிந்து கொண்டு
ஆநிரை–பசுக்களின் திரளை
மேய்க்க–மேய்ப்பதற்கு
நீ போதி–நீ போகிறாய்;
அரு மருந்து ஆவது–(நீ உன்னை) பெறுதற்கரிய தேவாம்ருதம் போன்றவனாதலை
அறியாய்–அறிகிறாயில்லை;
(இனி நீ கன்று மேய்ப்பதை விட்டிட்டு)
செண்பகம் பூ–செண்பகப் பூவை
சூட்ட–(நான்) சூட்டும்படி
வாராய்–வருவாயாக

ஆநிரை மேய்க்க நீ போதி
உன்னையும் பாராதே
என்னையும் பாராதே –
கையிலே காக்கை தந்த கோலைக் கொண்டு பசு மேய்க்கப் போகா நின்றாய் –

அரு மருந்து ஆவது அறியாய்
பெறுவதற்கு அரிய மருந்து ஆவது அறிகிறாய் இல்லை –
இவன் ஆரா வமுது இறே
இது கடல் படா அமுது இறே
ஆகை இறே அரு மருந்து ஆயிற்று –

மருந்து -அம்ருதம்
இம்மருந்து தான் சந்நிதி பண்ணின போது போக்யமுமாய்
நீங்கின போது சத்தா நாஸ பரிஹாரமுமாய் இறே இருப்பது –

கானகம் எல்லாம் திரிந்து
பசுக்கள் பச்சை கண்ட இடம் எங்கும் திரிந்து மேய்க்கையாலே இவனுக்கும் வழியே போய் வழியே வருவதாய் இராதே

உன் கரிய திருமேனி வாட
காட்டில் உண்டான இடம் எங்கும் திரிகையாலே பசுக்களுக்கும் சிரமஹரமான திருமேனி வாடும் காண்

பானையில் பாலைப் பருகி -பற்றாதார் எல்லாம் சிரிப்பத்-
காயாய் பாலைப் பருகுகையாலே இவளுக்கு வயிறு பிடியாய்
பானையோடே பருகுகையாலே உன்னை யுகவாதார்-உன் பக்கல் நெஞ்சு பற்றாதார்
உன் பாக்கள் சிறிது உண்டான குணங்களும் ஹாஸ ஹேதுவாய் விடும் இறே அவர்களுக்கு –

தேனில் இனிய பிரானே
தேன் பாலைப் பருகிற்றோ
தேனிலும் இனிதாய் இருக்கிற அம்ருதம் பாலைப் பருகிற்றோ
இவை இரண்டும் தன்னைத் தானே உபகரிக்க மாட்டாதே –
தன்னைத் தானே உபகரிக்கும் தேனும் அம்ருதமும் போலே இறே இவன் தன்னைத் தானே உபகரிக்கும் படி –

செண்பகப் பூ சூட்ட வாராய்
கால புஷ்பம் செவ்வி குன்றாமல் சாத்த வாராய்
இது தான் சிரஸா வஹியாத போது ஸுமநஸ்யம் வாடும் காண் –

தேனில் இனிய பிரானே -பற்றாதார் எல்லாம் சிரிப்ப -பானையில் பாலைப் பருகி
உன் கரிய திருமேனி வாட -கானகம் எல்லாம் திரிந்து -ஆநிரை மேய்க்க நீ போதி
அரு மருந்து ஆவது அறியாய் -செண்பக பூ சூட்ட வாராய் –
என்று அந்வயம்–

———-

கரு உடை மேகங்கள் கண்டால் உன்னைக் கண்டால் ஒக்கும் கண்கள்
உரு உடையாய் உலகு எழும் உண்டாக வந்து பிறந்தாய்
திரு உடையாள் மணவாளா திருவரங்கத்தே கிடந்தாய்
மருவி மணம் கமழ்கின்ற மல்லிகைப் பூ சூட்ட வாராய் -2 7-2 –

பதவுரை

கண்கள்–கண்களானவை
உன்னை கண்டால்–உன்னைப் பார்த்தால்
கரு உடை மேகங்கள்–கர்ப்பத்தை யுடைய (நீர் கொண்ட) மேகங்களை
கண்டால்–பார்த்தால் (அதை)
ஒக்கும்–ஒத்துக் குளிர்கின்ற
உரு உடையாய்–வடிவை யுடையவனே!
உலகு ஏழும்–ஏழுலகங்களும்
உண்டாக–ஸத்தை பெறும்படி
வந்து பிறந்தாய்–திருவவதரித்தவனே!
திரு உடையாள்–(உன்னை) ஸம்பத்தாக வுடைய பிராட்டிக்கு
மணவாளா–நாயகனே!
திரு அரங்கத்தே–கோயிலிலே
கிடந்தாய்–பள்ளி கொண்டிருப்பவனே!
மணம்–வாஸனை
மருவி கமழ்கின்ற–நீங்காமலிருந்து பரிமளிக்கிற
மல்லிகைப் பூ–மல்லிகைப் பூவை
சூட்ட வாராய்-.

கரு உடை மேகங்கள் கண்டால் உன்னைக் கண்டால் ஒக்கும் கண்கள்
நீர் கொண்டு எழுந்து கருகின மேகங்களைக் கண்டால் உன்னைக் கண்டால் ஒக்கும்
உன்னைக் கண்டால் நீர் கொண்டு எழுந்த மேகங்கள் ஒக்கும்

கண்கள் உரு உடையாய்
கண்கள் உடையாய்
உரு உடையாய்
உபமான ரஹிதமான திருக்கண்களையும்
அப்படிப்பட்ட சவுந்தர்யத்தையும் உடையவனே –

உலகு எழும் உண்டாக வந்து பிறந்தாய்
உன்னாலே ஸ்ருஜ்யமான லோகங்கள் சங்கல்பத்திலே கிடந்தும் நசியாமல்
கந்த அநு வர்த்திகளாய் உஜ்ஜீவிக்கும் படியாக இறே வந்து திரு அவதரித்தது –

தர்ம ஸம்ஸ்தாபன அர்த்தாயா —
தர்ம ஸம்ஸ்தாபனம் செய்து சத்தியை நோக்குமவனும் –
தர்ம ஸப்த வாஸ்யனாய் திரு அவதரித்து சத்தா வர்த்தகனாய்
மங்களா ஸாஸன பர்யந்தமாக ஆச்சார்ய முகத்தால் யுண்டாக்குமவனும்
தானே யாகையாலே -பிறந்தாய் -என்கிறார் –
இது தன்னை சிசுபாலாதிகள் குறையாகவும் சொல்லுவர்கள் இறே
அவ்வளவேயோ -பவுண்டரக வாஸூ தேவனைப் போலே தம் தம்முடைய ஜென்மங்களையும் –
ஐஸ்வர்யாதிகளையும் – தேவதாந்த்ரங்களையும் -சர்வாதிகமாக நினைத்து இருப்பாரையும் –
பொறுக்கும் இறே இந்த பூமி –

திரு உடையாள் மணவாளா
பிறந்தாய் என்கிறதுக்கு ஹேது சொல்கிறது –
கஸ் ஸ்ரீஸ் ஸ்ரீய –
ஸ்ரீய ஸ்ரீ –
திருவுக்கும் திருவாகிய
சிந்தை தன்னுள் நீங்காது இருந்த திருவே
என்கிற திருவை உடையவள் என்ற போதே-ஸாஷால் லஷ்மீ – என்று தோன்றும் இறே
அவன் இவள் உடைமையானால் -போக உபகரண -லீலா உபகரணம் போலே –
அவளுக்கு இஷ்ட விநியோக அர்ஹமாக வேணும் இறே –
கேவல க்ருபா நிர்வாஹ்ய வர்கே வயம் சேஷித்வே பரம புமான் -என்கிறபடியே –
திருவுடையாள் மணவாளன் ஆனால் அவள் நியமித்த இடத்தில் -கண் வளருகை இறே உள்ளது –

திருவரங்கத்தே கிடந்தாய்–மருவி மணம் கமழ்கின்ற மல்லிகைப் பூ சூட்ட வாராய்-
இம்மருவி மணம் கமழ்கின்ற மல்லிகை என்னுதல்
அன்றிக்கே
என் மடியிலே மருவி இருந்து பூச்சூட வேணும் காண்
பூச்சூட வாராய் என்னவுமாம் –

———–

மச்சொடு மாளிகை ஏறி மாதர்கள் தம் இடம் புக்கு
கச்சோடு பட்டைக் கிழித்து காம்பு துகில் அவை கீறி
நிச்சலும் தீமைகள் செய்வாய் நீள் திருவேம்கடத்து எந்தாய்
பச்சை தமநகத்தோடு பாதிரிப் பூ சூட்ட வாராய் 2-7 3- –

பதவுரை

மச்சொடு மாளிகை ஏறி–நடு நலையிலும் மேல் நிலையிலும் ஏறிப் போய்
மாதர்கள் தம் இடம் புக்கு–பெண்களிருக்கிற இடத்திலே புகுந்து
கச்சொடு–(அவர்களுடைய முலைகளின் மேலிருந்த) கச்சுக்களையும்
பட்டை–பட்டாடைகளையும்
கிழித்து–கிழித்து விட்டு
காம்பு துகில் அவை–(மற்றும் அப் பெண்கள் உடுத்துள்ள) கரை கட்டின சேலையையும்
கீறி–கிழித்துப் போட்டு
(இப்படியே)
நிச்சலும்–ப்ரதி நித்யம்
தீமைகள்–துஷ்ட சேஷ்டைகளை
செய்வாய்–செய்பவனே!
நீள் திருவேங்கடத்து–உயர்ந்த திருமலையில் எழுந்தருளியிருக்கிற
எந்தாய்–ஸ்வாமியே!
பச்சை–பசு நிறமுள்ள
தமனகத்தோடு–மருக்கொழுந்தையும்
பாதிரிப்பூ–பாதிரிப்பூவையும்
சூட்டவாராய்-.

மச்சொடு மாளிகை ஏறி மாதர்கள் தம் இடம் புக்கு
உலகு ஏழும் உண்டாக வந்து பிறந்தாயான நீ -மச்சொடு மாளிகை ஏறித் தீம்பு செய்யக் கடவையோ –
மச்சு என்று -நடுவில் நிலம் –
மாளிகை -என்றது -மேல் நிலம் –
மூன்றாம் நிலத்தில் மாதர்கள் இருக்கிற இடங்களிலே சென்று –

கச்சோடு பட்டைக் கிழித்து
முலைக் கச்சுகளுக்கு மேலச் செய்த பட்டுக்களையும் கச்சோடு கிழித்து –

காம்பு துகில் அவை கீறி
துகில் காம்புகளைக் கிழித்து –
பணிப் புடைவைகளில் விளிம்புகளைக் கழித்து –

நிச்சலும் தீமைகள் செய்வாய்
வளர வளரத் தீம்பு கை ஏறிச் செல்லா நின்றது இறே –
இதுவே நிரூபகம் ஆனவனே –

நீள் திருவேம்கடத்து எந்தாய்
பெரிய திருமலையில் நித்ய வாஸம் செய்து கானமும் வானரமும் திரு வேடுவரும்
ரக்ஷைப் படும்படி ஸந்நிஹிதனாய்ப் போரு கிறவனே –
அன்றிக்கே
இந்த விபூதியில் உள்ளார் பெரிய ஏற்றம் சொல்லுமா போலே த்ரிபாத் விபூதியில் உள்ளாரும்-
சர்வ ஸ்மாத் பரனானவன் தானும் சென்று சேரும்படியான திரு வேங்கட மா மலை என்னுதல் –

பச்சை தமநகத்தோடு பாதிரிப் பூ சூட்ட வாராய்
பசுமை குன்றாத தமனமகத்தோடே செவ்வி குன்றாத பாதிரிப் பூ சூட்ட வாராய்-
பச்சை என்று அத்யந்த பரிமளிதமான இலை என்னவுமாம் –

இத்தால்
மச்சொடு மாளிகையால் -த்ருதீயா விபூதியில் உள்ள விசேஷஞ்ஞரைக் காட்டுகிறது –
கச்சொடு பட்டால் -பக்தியை அமைக்கிற ஸ்வரூப ஞானத்தில் அநாதரத்தைக் காட்டுகிறது –
நிச்சலும் தீமைகள் செய்கிற இத்தால் -த்ருதீய விபூதியில் இருப் பாருடன் லீலா ரஸம் உண்டோ
காம்பு துகிலால் -ப்ரக்ருதி ஆத்ம விவேகம் பிறந்தார் அளவிலும் -அநாதரமும் –
பக்ஷ பாத அங்கீ காரமும் ப்ராப்தமோ -என்கிறார் –

————–

தெருவின் கண் நின்று இள ஆய்ச்சிமார்களை தீமை செய்யாதே
மருவும் தமநகமும் சீர் மாலை மணம் கமழ்கின்ற
புருவம் கரும் குழல் நெற்றி பொலிந்த முகில் கன்று போலே
உருவம் அழகிய நம்பி உகந்து இவை சூட்ட நீ வாராய் -2 7-4 –

பதவுரை

புருவம்–புருவங்களையும்
கரு குழல்–கரு நிறமான கூந்தலையும்
பெற்றி–(இவ் விரண்டிற்கும் இடையிலுள்ள) நெற்றியையும் கொண்டு
பொலிந்த–விளங்குகின்ற
முகில் கன்று போலே–மேகக் கன்று போலே
உருவம் அழகிய–வடிவமழகிய
நம்பி–சிறந்தோனே! (நீ)
தெருவின் கண் நின்று–தெருவிலே நின்று கொண்டு
இள ஆய்ச்சி மார்களை–இடைச் சிறுமிகளை
தீமை செய்யாதே–தீம்பு செய்யாமலிரு;
மருவும்–மருவையும்
தமனகமும்–தமநிகத்தையும் (சேர்த்துக் கட்டின)
சீர் மாலை–அழகிய மாலைகள்
மணம் கமழ்கின்ற–வாஸனை வீசுகின்றன;
இவை–இவற்றை
உகந்து–மகிழ்ச்சி கொண்டு
சூட்ட நீ வாராய்-.

தெருவின் கண் நின்று இள ஆய்ச்சிமார்களை தீமை செய்யாதே
நான் மச்சிலும் மாளிகையிலும் ஏறினேனோ
தெருவிலே யல்லோ நின்றேன் –
என்னைத் தீம்பன் என்ன நான் ஏது செய்தேன் -என்ன
முன்பு செய்தாய் ஆகிறாய்
இனித்தான் ஆகிலும் தெருக்களில் நின்று விளையாடுகிற பருவத்தால் இளைய -இடைப் பெண்களைத் தீமை செய்யாதே
இவன் செய்த வியாபாரங்களைத் தனித்தனியே சொல்லிப் பரி கணிக்கப் போகாமையாலே -தீமை -என்ற ஒரு சொல்லால் தர்சிப்பிக்கிறாள் –

மருவும் தமநகமும் சீர் மாலை மணம் கமழ்கின்ற
மருவும் தமநகமும்-சேர்த்து நன்றாகக் கட்டி மணம் கமழா நின்ற வகை மாலை

புருவம் கரும் குழல் நெற்றி
உபமான ரஹிதமான திருப்புருவம்
கரியதான நிறத்தை யுடைய திருக் குழல் திருந்த நெற்றி –

பொலிந்த முகில் கன்று போலே
இவை எல்லாத்தாலும் பொலிந்த தொரு முகில் ஈன்ற கன்று போலே

உருவம் அழகிய நம்பி
ஒப்பனையாலும் அவயவ சோபையாலும் தீம்பு செய்த குணங்களாலும் -பூர்ணன் ஆனவனே –

உகந்து இவை சூட்ட நீ வாராய்-
உகந்து என்று நீ உகக்கும் அவையாய்
உனக்கு வேணும் என்று நான் உகந்த இவை சூட்ட வாராய்
இவை என்று கீழ்ச சொன்ன செண்பகம் முதலான உக்த சமுச்சயம்

உருவம் அழகிய நம்பி-தீமை செய்யாதே இவை -உகந்து இவை சூட்ட நீ வாராய்-

இத்தால்
சங்கல்ப பரதந்த்ரராய்
அந்நிய சாதன பரராய்
அந்நிய ப்ரயோஜன பரராய்
அந்யோன்யம் லீலா ரஸ போக்தாக் களாய்
சர்வரும் சஞ்சரிக்கிற மார்க்கங்களிலே உனக்குப் பணி என் –
உன்னை நோக்கி விளையாடுவார் உடனே அன்றோ நீ விளையாடுவது –

————–

இரண்டாவது அவதாரத்துக்கும் விரோதி நிரசனமே பிரயோஜனம் -என்கிறார் –

புள்ளின் வாய் பிளந்திட்டாய் பொரு கரியின் கொம்பு ஒசித்தாய்
கள்ள அரக்கியை மூக்கொடு காவலனைத் தலை கொண்டாய்
அள்ளி நீ வெண்ணெய் விழுங்க அஞ்சாது அடியேன் அடித்தேன்
தெள்ளிய நீரில் எழுந்த செங்கழுநீர் சூட்ட வாராய் 2-7 5- – –

பதவுரை

புள்ளினை–பகாஸுரனை
வாய் பிளந்திட்டாய்–வாய் கிழித்துப் பொகட்டவனே!
பொரு–யுத்தோந்முகமான
கரியின்–குவலயாபீடத்தின்
கொம்பு–கொம்பை
ஒசித்தாய்–பறித்தவனே!
கள்ளம் அரக்கியை மூக்கொடு–வஞ்சனை யுடைய ராக்ஷஸியாகிய சூர்ப்பணகையின் மூக்கையும்
காவலனை–(அவளுக்குப்) பாதுகாவலாயிருந்த ராவணனுடைய
தலை–தலையையும்
கொண்டாய்–அறுத்தவனே!
நீ–(இப்படிப்பட்ட) நீ
வெண்ணெய்–வெண்ணெயை
அள்ளி விழுங்க–வாரி விழுங்க
அஞ்சாது–சிறிதும் பயப்படாமல்
அடியேன்–(‘எப்போது குழந்தை பிறந்து வெண்ணெய் விழுங்கப் போகிறது?’ என்றிருந்த) நான்
அடித்தேன்–அடித்தேன்;
(அப்பிழையைப் பொறுத்து)
தெள்ளிய–தெளிவான
நீரில்–நீரிலே
எழுந்த–உண்டான
செங்கழுநீர்–செங்கழுநீரை
சூட்டவாராய்-.

புள்ளின் வாய் பிளந்திட்டாய்
பகாசூரனை அநாயாசேன வாயைப் பிளந்து நிரசித்தாய் –

பொரு கரியின் கொம்பு ஒசித்தாய்
க்ருத்ரிமத்தாலே எதிர் பொருத குவலயா பீடத்தின் கொம்பை அநாயாசேன பிடுங்கி நிரசித்தாய் –

கள்ள அரக்கியை மூக்கொடு காவலனைத் தலை கொண்டாய்
பூதனா சகடாதிகளைப் போலே உருமாறி வந்த ராக்ஷஸி மூக்கோடு –
இவளுக்கு ரக்ஷகன் ஆனவன் தலையையும் அறுத்து நிரசித்தாய் –

அவன் இவளுக்கு காவலன் ஆகையாவது –
இவளை ஸ்வரை ஸஞ்சாரம் பண்ணித் திரி -என்று விடுகை இறே
இவள் அவன் அவ்வளவு சொல்லப் பெற்றால் அவனை ரக்ஷகன் என்னாது ஒழியுமோ

அள்ளி நீ வெண்ணெய் விழுங்க
இவன் வெண்ணெய் தானே அள்ளி விழுங்க வல்லவனாவது எப்போது கூடுமோ என்று பார்த்து இருந்த நான் –
நீ அள்ளி விழுங்கவும் பெற்று வைத்து

அஞ்சாது அடியேன் அடித்தேன்
அடியேன் அஞ்சாதபடி அடித்தேன் –
யாவர் சிலரும் அனுதாபம் தலை எடுத்தால் -அடியேன் -என்று இறே சொல்லுவது –
இவள் தான் அது தன்னை முன்னே நினையாதே அடிக்க வேண்டிற்றும் –
இவன் மற்றும் ஓர் இடங்களில் இதும் செய்யும் ஆகில் வரும் பழிச் சொல்லுக்கு அஞ்சி இறே
இவன் மார்த்த்வம் பார்த்து அஞ்சாதே அடிக்க வேண்டிற்றும் –

தெள்ளிய நீரில் எழுந்த செங்கழுநீர் சூட்ட வாராய்
சேற்று வாய்ப்பாலும் -தெளிந்த நீராலும் செவ்வி பெற்ற செங்கழுநீர் சூட்ட வாராய்

——–

எருதுகளோடு பொருதி ஏதும் உலோபாய் காண் நம்பீ
கருதிய தீமைகள் செய்து கஞ்சனை கால் கொடு பாய்ந்தாய்
தெருவின் கண் தீமைகள் செய்து சிக்கென மல்லர்களோடு
பொருது வருகின்ற பொன்னே புன்னைப் பூ சூட்ட வாராய் -2 7-6 –

பதவுரை

நம்பி–சிறந்தோனே!
(நப்பின்னையை மணம் புணர்வதற்காக)
எருதுகளோடு–ஏழு ரிஷபங்களுடன்
பொருதி–போர் செய்யா நின்றாய்;
ஏதும்–எதிலும் (ஒன்றிலும்)
உலோபாய் காண்–விருப்பமில்லாதவனாயிரா நின்றாய்;
கருதிய–(கம்ஸன் உன் மேல் செய்ய) நினைத்த
தீமைகள்–தீம்புகளை
செய்த–(நீ அவன் மேற்) செய்து
கம்ஸனை–அந்தக் கம்ஸனை
கால் கொடு–காலினால் (காலைக் கொண்டு)
பாய்ந்தாய்–பாய்ந்தவனே!
(அக்ரூரர் மூலமா யழைக்கப் பட்டுக் கம்ஸனரண்மனைக்குப் போம் போது)
தெருவின் கண்–தெருவிலே
தீமைகள் செய்து–தீமைகளைச் செய்து கொண்டு போய்
சிக்கென–வலிமையாக
மல்லர்களோடு–(சாணூர முஷ்டிகரென்னும்) மல்லர்களுடனே
பொருது வருகின்ற–போர் செய்து வந்த
பொன்னே–பொன் போலருமையானவனே!
புன்னைப் பூ சூட்ட வாராய்-.

எருதுகளோடு பொருதி–
திரு ஆய்ப்பாடியில் உள்ளாருடைய பழிச் சொலவு பொறாமையால் அடித்தேன் -என்று ஈடுபடுகிறவள்
எருதுகளோடே பொரக் கண்டால் பொறுக்குமோ –
கூடக் கண்டு நின்றாள் போல் காலாந்தரமும் தோற்றும் இறே
எருதுகளோடே பொரா நின்றாய்

ஏதும் உலோபாய் காண் நம்பீ-
எல்லாம் சொல்லி நீ மீட்டாலும் மீளாய் காண்
லோபாமை யாவது
தேஹத்தைப் பேணுதல்
ப்ராணனைப் பேணுதல் –செய்யாது இருக்கை
இவை எருதுகள் அல்ல -கம்சன் வர விட்ட அசுரர்கள் என்று

த்ரிகாலஞ்ஞர் சொன்னாலும் -அது தான் இறே நான் உகப்பது என்று
சொல்லும்படியான துணிவை யுடையை காண்

நம்பீ
நப்பின்னை அளவில் வ்யாமோஹத்தால் பூர்ணன் ஆனவனே –
கருதிய தீமைகள் செய்து
கம்சன் தீமைகள் எல்லாத்தையும் அவன் தன்னோடே போம்படி செய்து –

கஞ்சனை கால் கொடு பாய்ந்தாய்-
அவனையும் அவன் இருந்த மஞ்சஸ்தலத்திலே சென்று திருவடிகளாலே பாய்ந்தாய் என்னுதல்

அன்றிக்கே
கருதிய தீமைகள் செய்து கஞ்சனை கால் கொடு பாய்ந்தாய்
இவன் இது செய்யக்கூடும் என்று நாம்பி கருதினால் போல் செய்து முடித்தாய்
இன்னும் இப்படிப்பட்ட சத்ருக்கள் மேல் விழக் கூடும் என்று பயப்படுகிறார் ஆதல்-

தெருவின் கண் தீமைகள் செய்து
தெருவிலே விளையாடப் போகிறேன் என்று போய் விளையாடுவாரோடே சொல்லுவதற்கு அரிதான தீமைகளைச் செய்து -என்னுதல் –
ஸ்ரீமதுரையில் தெருவிடத்தில் குப்ஜியோடும் -நகர ஸ்திரீகளோடும் முக விகாரங்களாலே செய்த தவ்த்ர்யம்-என்னுதல்

சிக்கென மல்லர்களோடு பொருது வருகின்ற பொன்னே
மள்ளர்களைக் கொன்ற பின்னே இறே கம்சன் பட்டது
ஆயிருக்க
மல்லர்களோடு -சிக்கென–பொருது-என்னும் போது மெல்ல யுத்தம் பின்னாற்றிற்றாக வேணும் இறே

சிக்கென-ப்ரதிஞ்ஞா பூர்வகமாக

பொன்னே -என்றது
விரோதி போனபின்பு திருமேனியில் பிறந்த புகரைச் சொல்லுதல் –
ஸ்புருஹதையைச் சொல்லுதல் –

புன்னைப் பூ சூட்ட வாராய்
புன்னை பொன்னேய் தாது உதிர்க்கும் -என்கிறபடியே பொன்னுக்குப் பொன்னைச் சூட்டப் பார்க்கிறார் –
பொன்னோடே இறே பொன் சேர்வது –

————

கீழ் கம்சாதிகளால் வந்த விரோதி -சாது ஜனங்களுக்குப் போக்கினை பிரகாரத்தை அனுசந்தித்தார்
இதில் ஹிரண்யாதிகளால் வந்த விரோதி போக்கினை பிரகாரத்தை அனுசந்திக்கிறார் –

குடங்கள் எடுத்து ஏற விட்டு கூத்தாட வல்ல எம் கோவே
மடம் கொள் மதி முகத்தாரை மால் செய்ய வல்ல என் மைந்தா
இடந்திட்டு இரணியன் நெஞ்சை இரு பிளவாக முன் கீண்டாய்
குடந்தை கிடந்த எம் கோவே குருக்கத்தி பூ சூட்ட வா -2 7-7-

பதவுரை

குடங்கள்–பல குடங்களை
எடுத்து–தூக்கி
ஏற விட்டு–உயர்வெறிந்து
(இப்படி)
கூத்து ஆட–குடக் கூத்தை யாடுவதற்கு
வல்ல–ஸாமர்த்தியமுடைய
எம் கோவே–எம்முடைய தலைவனே
மடம் கொள்–மடப்பமென்ற குணத்தை யுடைய
மதி முகத்தாரை–சந்த்ரன் போன்ற முகத்தை யுடைய பெண்களை
மால் செய்ய வல்ல–மயக்க வல்ல
என் மைந்தா–எனது புத்திரனே!
முன்–நரஸிம்ஹாவதாரத்திலே
இரணியன் நெஞ்சை–ஹிரண்யாஸுரனுடைய மார்பை
இடந்திட்டு–(திரு வுகிரால் ) ஊன்ற வைத்து
இரு பிளவு ஆக-இரண்டு பிளவாகப் போம்படி
தீண்டாய்–பிளந்தவனே!
குடந்தை–திருக் குடந்தையில்
கிடந்த–பள்ளி கொள்ளுகிற
எம் கோவே–எமது தலைவனே!
குருக்கத்திப் பூ சூட்டவாராய்.

குடங்கள் எடுத்து ஏற விட்டு கூத்தாட வல்ல எம் கோவே
இடையர் ஐஸ்வர்யம் மிக்கார் தலைச்சாவி வெட்டியாடும் கூத்து இறே குடக்கூத்து ஆவது –
அது இவனுக்கு ஜாதி உசிதமான தர்மம் ஆகையால் அனுஷ்ட்டிக்க வேண்டி வரும் இறே
ப்ராஹ்மணர்க்கு சந்த்யா வந்த நாதிகள் நியதமானால் போலே இறே இவனுக்கும்
குடம் என்னாதே
குடங்கள் -என்கையாலே
பல குடங்களும் கீழே பாரித்து இருக்கும் போலே காணும்
எடுக்கும் போது குடங்கள் காணுமது ஒழியப் பின்னை ஆகாசத்தில் ஏற விட்டால்
சஷூர் இந்திரியம் தூர க்ராஹி யானாலும் குடங்கள் ஆகாசத்தில் ஏறுகிற தூரம் க்ரஹிக்கப் போகாது இறே

குடங்கள் எடுத்து -என்றும்
ஏற விட்டும் -என்றும்
கண்டது அத்தனை போக்கி
மீண்டும் ஏற விட்ட குடங்கள் திருக்கையிலும் வந்தன -என்கைக்கு
ஒரு பாசுரம் பெற்றிலோம் இறே

திரு முடியிலும் அடுக்குக் குடங்கள் இரா நிற்கச் செய்தேயும்
ஏறிட்ட குடங்களுடைய போக்குவரத்து உண்டாய் இருக்கச் செய்தேயும் –
ஆகாசத்தில் நிறைத்து வைத்தால் போலே இருக்கையாலே போக்கு வரத்து உண்டு என்னும் இடம்
அனுமான சித்தமாம் அத்தனை இறே
ஸ்வர்க்காதிகளில் ஏறினவர்களுக்கு ஓர் அவதியும்
ஷீணே புண்யே மர்த்த்ய லோகம் விஸந்தி -என்று ஒரு மீட்சி கண்டாலும் இப்பிரத்யட்ஷம் அநுமிக்கலாம் அத்தனை –

கூத்தாட வல்ல எம் கோவே
ஏறிட்ட குடம் கண்டாலும் கூத்தின் வகைகளோ தான் காணலாய் இருக்கிறது –
பரதத்து அளவும் இறே ந்ருத்த விசேஷம் -காணலாவது
இவனுடைய வல்லபம் தெரியாது
ந்ருத்தத்துக்கு ஒரு ராஜா என்னும் அத்தனை இறே -அதாவது
அக்ர கண்யன் என்றபடி –

மடம் கொள் மதி முகத்தாரை மால் செய்ய வல்ல என் மைந்தா
அவ்வூரில் -ஆண்களையும் -வ்ருத்தைகளையும் -சிஸூ க்களையும் ஒழிய -நவ யவ்வனைகளாய் –
அவனாலே புண் பட்டு பவ்யைகளாய் –
அவன் பொகட்டுவித்த இடத்தே கிடக்கச் செய்தேயும்
ஸூப தர்ஸியான இவன் வந்தால் முகத்தில் வாட்ட்டம் தோற்றாமல் ப்ரசன்னைகளாய் இருக்கையாலே –
மதி முகம் – என்கிறது
இப்படி மால் செய்ய வல்ல எம் மைந்தா
மைந்து -மிடுக்கும் பருவமும் சைஸவமும்

இடந்திட்டு இரணியன் நெஞ்சை இரு பிளவாக முன் கீண்டாய்
இரணியன் நெஞ்சைக் கொண்டு இரு பிளவாக பிளந்திட்டாய்

முன்
கால பரம் ஆதல்
ப்ரஹ்லாதன் முன்னே என்னுதல்
நெஞ்சு -என்று மார்பு ஆகவுமாம்
மார்பு பிளைக்கை எளிது இறே
அமூர்த்தமான நெஞ்சைப் பிளந்தான் என்றார் இறே

உளம் தொட்டு -என்ற இடம்
இப்போது ஆகிலும் -அனுகூலிக்குமோ என்று -நிர்வஹிப்பாரும் உண்டு –
அப்போது பூர்வ சங்கல்ப விருத்தமாய் இருக்கும் –
ஆனால் உளம் தொட்டு -என்றதனக்கு பொருள் தான் என் என்னில்
ஸர்வஞ்ஞனாய் -ஸத்ய ஸங்கல்பனாய் இருக்கிற சர்வ சக்தன் இப்பொழுது இவன் ஹ்ருதய பரீஷை பண்ணுகைக்கு அடி –
அடியில் பண்ணின ப்ரதிஜ்ஜை குலைந்து பிறகு காட்டியோடே அவன் போன இடம் எல்லாம்
லோக த்ரயே ஸபதி மானுஷ ஸிம்ஹ கர்ப்பே -என்று லோக த்ரயத்திலும் கர்ப்பித்த ஸிம்ஹமாய்க் கிடக்கையாலே –
அடியில் ப்ரதிஜ்ஜை குலைகையாலே -இனியாகிலும் ஸாத்ரவம் நிலை நிற்குமோ -என்று -அதாவது –

பெகணியாமல் பல் கவ்விச் சாயை இறே
அன்புடையவன் அன்றே அவன் -என்கையாலே உளம் தொடவும் கூடும் இறே
அவன் தான் தொட்டது எப்போதை நெஞ்சை என்னில்
ஷீராப்தியில் சன்னா பாவத்தில் நெஞ்சு இறே இங்கே பிளந்தது –
இல்லையாகில் பிறகிட்டுப் பிடிபட்டவனை பிளந்தால் சவ்ர்ய பங்கம் வரும் இறே

அதுக்காகவும்
தேவர்களுக்கு ஓன்று தருகிறோம் என்று ப்ரதிஜ்ஜை பண்ணுகையாலும்
இவனை விடில் ஷீராப்தி வாசிகளை நலிந்தால் போலே தேவர்களையும் நலியும் என்று இறே
ஆமாறு அறியும் பிரான் இவனை நிரசித்தது –
சம்சாரத்தில் சங்கல்ப பாரதந்தர்ய ப்ரவ்ருத்தி நிவ்ருத்தி அசக்தரையும் -ஸர்வ தர்மான் பரித்யஜ்ய மாம் ஏகம் சரணம் வ்ரஜ -என்றான் இறே
இத்தனை யோக்யதை தான் உண்டோ என்று உளம் தொட்டு இடந்திடுவது ஒழிய -அவனைக் கொள்ளலாம் கார்யம் இல்லை இறே –

குடந்தை கிடந்த எம் கோவே
தமக்குப் ப்ராப்யன் ஆவான் –குடந்தைக் கிடந்தவன் ஆகையாலே –எம் கோ -என்கிறார் –
கூத்தாட்டும்
மால் செய்கையும்
நெஞ்சு இடக்கையும்
முதலான வியாபாரங்களில் காட்டில் –
எம் கோ -என்கையாலே
நிர் வியாபாரனாய்க் கிடந்தவனுக்கு இறே மிகவும் பரிய வேண்டுவது –

குருக்கத்தி பூ சூட்ட வா

————-

கீழே ஹிரண்யனை நிரசித்தமையை அனுசந்தித்தார்
இங்கே மாலிகனை நிரசித்த பிரகாரத்தை அனுசந்திக்கிறார் –

சீமாலி கனவனோடு தோழமை கொள்ளவும்  வல்லாய்
சாமாறு அவனை நீ எண்ணி சக்கரத்தால் தலை கொண்டாய்
ஆமாறு அறியும் பிரானே அணி அரங்கத்தே கிடந்தாய்
ஏமாற்றம் என்னைத் தவிர்த்தாய் இருவாட்சி பூ சூட்ட வாராய் 2-7 8-

பதவுரை

சீ மாலிகன் அவனோடு–மாலிகன் என்ற பெயரை யுடையவனோடு
தோழமை கொள்ளவும்–ஸ்நேஹம் செய்து கொள்ளுதற்கும்
வல்லாய்–வல்லவனாய்
அவனை–அந்த மாலிகனை
நீ-நீ
சாம் ஆறு எண்ணி–செத்து போம் வழியையும் ஆலோசித்து
சக்கரத்தால்–சக்ராயுதத்தினால்
தலை கொண்டாய்–தலையையுமறுத்தாய்;
ஆம் ஆறு–நடத்த வேண்டியவைகளை
அறியும்–அறிய வல்ல
பிரானே–ப்ரபுவே!
அணி–அழகிய
அரங்கத்தே–கோயிலிலே
கிடந்தாய்–பள்ளி கொண்டிருப்பவனே!
என்னை-எனக்கு

சீமாலி கனவனோடு தோழமை கொள்ளவும்  வல்லாய்-சாமாறு அவனை நீ எண்ணி சக்கரத்தால் தலை கொண்டாய்
மாலிகன் -என்பான் ஒருவன் கிருஷ்ணன் பக்கலிலே ஆயுத சிஷா ஸஹாவாய் -பல ஆயுதங்களும் பயிற்றுவிக்க
கிருஷ்ணன் பக்கலிலே கற்று -இந்த ஆஸக்தியால் மூர்க்கனாய் –
லோகத்தில் உள்ள சாதுக்களை வேண்டா வேண்டா என்று நலிந்து திரியப் புக்கவாறே

ஆயுத சகாவாய் போந்த இவனை நிரசிக்க ஒண்ணாது -என்றும்
இவனை வசமாக்க ஒண்ணாது -என்றும்
திரு உள்ளத்தில் அத்யந்த வ்யாகுலம்நடந்து போகிற காலத்திலே-அவனை ஒரு போது  கருக நியமித்தவாறே –
இவன் தான் நறுகு முறுகு என்றால் போலே சில பிதற்றி -எல்லா ஆயுதங்களையும் பயிற்று வித்தீர்
ஆகிலும் என்னை ஆழி பயிற்று வித்தீர் இலீரே என்ன
இது நமக்கு அசாதாரணம் -உனக்கு கர்த்தவ்யம் அன்று காண் -என்ன –

எனக்கு கர்த்தவ்யம் அன்றிலே இருப்பது ஒரு ஆயுதம் உண்டோ -என்று அவன் அதி நிர்பந்தங்களை பண்ணினவாறே –
இவனை என் செய்வோம் -என்று ஒரு வழியாலும் இசைவிக்க ஒண்ணாமையாலும்
நம்முடைய ஆஸக்தியாலே நாட்டாரை அழிக்கை யாலும்
அதுக்கும் மேலே அசாதாரண பரிகரம் தனக்கு வச வர்த்தி யாகாது என்னும் இடம் அறியாமையாலே இறே நிர்பந்திக்கிறான் என்று
எண்ணம் புகுந்து தித்திக்கும் அமுதானவன் -இவனை நிராசைக்கும் பிரகாரங்களாலே ஒரு தோஷமும் வாராமல் –
தோழமை கொள்ளவும்  வல்லாய்-சீர் சக்கரத்தால் தலை கொள்ளவும் வல்லாய் -என்று
இவர் கொண்டாடும் படி இறே நிரசித்தது –

அது தான் ஏது என்னில்
தன்னுடைய சீர்மை குன்றாதபடி ஆயுதம் பயிற்றுவிக்கிறானாக திரு ஆழியை ஒரு விரலாலே சுழற்றி ஆகாசத்தில் எழ வீச-
சுழன்று வருகிற திரு ஆழி மீண்டும் திருக்கையில் வந்து இருந்த ஆச்சர்யத்தைக் கண்ட வாறே
-எனக்கு இது அரிதோ -என்று கை நீட்டின வாறே
உனக்கு இது அரிது காண் -என்னச் செய்தேயும் -அவன் வாங்கிச் சுழற்றி மேலே விட்டு
மீண்டு சுழன்று வருகிற போது பிடிப்பானாக நினைத்து -தன் கழுத்தை அடுக்கத் தன் விரலை வைக்கையாலே
அது -வட்ட வாய் நுதி நேமி ஆகையாலே -சுழல வர இடம் போராமையாலே
அதன் வீச்சு இவன் கையில் பிடிபடாமல் இவன் தலையை அரிந்து கொண்டு போகையாலே
ஆமாறு அறியும் பிரானே -என்கிறார் –

மேல் விளைவது அறிந்து தோழமை கொள்கையாலும்
சாமாறு எண்ணித் தலை கொள்கையாலும்
பொய்யர்க்கே பொய்யனாயும்
கொடும் கோளால் நிலம் கொண்டும்
ஆமாறு அறியும் பிரான் -என்பதிலும்
அணி அரங்கத்தே கிடந்தாய்-ஆமாறு அறியும் பிரான்-என்கை இறே இவருக்குத் திரு உள்ளம் –

ஏமாற்றம் என்னைத் தவிர்த்தாய் –
இது தன்னாலே இறே இவர் ஏமாற்றத்தைப் பெரிய பெருமாள் தவிர்த்து அருளிற்றும் –
ஏமாற்றம்
இவ்வஸ்துவுக்கு என் வருகிறதோ என்று நினைக்கிற கிலேசம் –
அது பின்னைத் தவிருமோ என்னில்
உரையா எந்நோய் தவிர -என்கிற இடத்தில் -கண்டோம் இறே –
அதுக்கடி கால தர்சனம் பண்ணுவிக்கை இறே –
இருவாட்சி பூ சூட்ட வாராய்

——–

ஜகத்தில் உண்டான விரோதிகள் எல்லாவற்றையும் உபசம்ஹரித்த பிரகாரத்தை அனுசந்திக்கிறார் –

அண்டத்து அமரர்கள் சூழ அத்தாணி உள் அங்கு இருந்தாய்
தொண்டர்கள் நெஞ்சில் உறைவாய் தூ மலராள் மணவாளா
உண்டிட்டு உலகினை ஏழும் ஓர் ஆல் இலையில் துயில் கொண்டாய்
கண்டு நான் உன்னை உகக்க கரு முகைப் பூ சூட்ட வாராய் -2 7-9 – –

பதவுரை

அத்தாணியுள்–அருகான இடத்திலே (ஸேவிக்கும்படி)
அமர்ர்கள்–தேவர்கள்
சூழ–சூழ்ந்திருக்க
அங்கு–அவர்கள் நடுவில்
அண்டத்து–பரம பதத்தில்
இருத்தாய்–வீற்றிருப்பவனே!
தொண்டர்கள்–அடியார்களுடைய
நெஞ்சில்–ஹ்ருதயத்தில்
உறைவாய்–வஸிப்பவனே!
தூ மலரான்–பரிசுத்தமான தாமரை மலரைப் பிறப்பிடமாக வுடைய பிராட்டிக்கு
மணவாளா–கொழுநனே!
(பிரளய காலத்தில்)
உலகினை ஏழும்–ஏழு உலகங்களையும்
உண்டிட்டு–உண்டு விட்டு
ஓர் ஆல் இலையில்–ஒராவிலையில்
துயில் கொண்டாய்–யோக நித்திரையைக் கொண்டவனே!
நான்–நான்
உன்னை கண்டு–(நீ பூச் குடியதைப்) பார்த்து
உகக்க–மகிழும்படி
கருமுகைப் பூ–இருவாட்சிப் பூவை சூட்டவாராய்

அண்டத்து அமரர்கள் சூழ அத்தாணி உள் அங்கு இருந்தாய்
பரமாத்மனைச் சூழ்ந்து இருந்து ஏத்துவார் பல்லாண்டே –என்கிறபடியே
அண்டத்து
அத்தாணி உள்ளே
அமரர்கள் சூழ இருந்தாய் –

தொண்டர்கள் நெஞ்சில் உறைவாய்
இங்கு த்ரீதியா விபூதியில் உள்ள தொண்டர்கள் சூழ்ந்து மங்களா சாசனம் பண்ண
அவர்கள் நினைவிலே சன்னிஹிதனாய்ப் போரு கிறவனே

தூ மலராள் மணவாளா
அதுக்கு அடியாக பெரிய பிராட்டியாருக்கு அத்விதீய நாயகன் ஆனவனே –
தூயதான தாமரைப்பூவைப் பிறந்தகமாக உடைய பெரிய பிராட்டியாருக்கு நாயகன் ஆனவனே –

உண்டிட்டு உலகினை ஏழும் ஓர் ஆல் இலையில் துயில் கொண்டாய்
இவள் புருஷகாரத்தில் அகப்படாதாரை
பிரளய காலத்திலேயே திரு வயிற்றிலே வைத்து
முகிழ் விரியாமல் அத்விதீயமான வடபத்ரத்திலே கண் வளர்ந்து அருளினவனே

கண்டு நான் உன்னை உகக்க கரு முகைப் பூ சூட்ட வாராய்
நான் உன்னைக் கண்டு
மங்களா ஸாஸனம் பண்ணி
மிகவும் ப்ரீதானாம் படி
கரு முகைப் பூ சூட்ட வாராய் –

———

செண்பக மல்லிகையோடு செங்கழுநீர் இருவாட்சி
எண்பகர் பூவும் கொணர்ந்தேன் இன்று இவை சூட்ட வா என்று
மண்பகர் கொண்டானை ஆய்ச்சி மகிழ்ந்து உரை செய்த இம்மாலை
பண்பகர் வில்லிபுத்தூர் கோன் பட்டார் பிரான் சொன்ன பத்தே – 2-7 10-

பதவுரை

செண்பகம்–செண்பகப் பூவும்
மல்லிகையோடு–மல்லிகைப் பூவும்
செங்கழுநீர்–செங்கழுநீர்ப் பூவும்
இருவாட்சி–இருவாட்சிப் பூவும்
(ஆகிய)
எண் பகர்–(இன்ன தின்னதென்று) எண்ணிச் சொல்லப் படுகிற
பூவும்–மலர்களை யெல்லாம்
கொணர்ந்தேன்–கொண்டு வந்தேன்;
இன்று–இப்போது
இவை சூட்ட–இப் பூக்களைச் சூட்டும்படி
வா–வருவாயாக,
என்று–என்று
பகர் மண் கொண்டானை–பகர்ந்த மண்ணைக் கொண்டவனை
ஆய்ச்சி–யசோதை
மகிழ்ந்து–மகிழ்ச்சி கொண்டு
உரை செய்த–சொல்லியவற்றை
எண் பகர் வில்லிபுத்தூர்–ராகமாகவே சொல்லுகின்ற ஸ்ரீவில்லிபுத்தூருக்கு
கோன்–நிர்வாஹகரான
பட்டர் பிரான்–பெரியாழ்வார்
சொன்ன-அருளிச் செய்த
இம்மாலை–இந்தச் சொல்மாலையும்
பத்தே–ஒருபத்தே!

செண்பக மல்லிகையோடு செங்கழுநீர் இருவாட்சி
அவனுக்கே என்று இவன் கோலும் காலத்துக்கு கால நியதி இல்லை –
ஸ்ரீ கஜேந்திரன் கையில் பூவும் கூட வாடாமல்
மனமும் குலையாமல்
நெடும் காலம் இருந்தது இறே

அன்றிக்கே
பனி அலர் ஆகவுமாம்
பத்ரம் புஷ்ப்பம்
புரிவதும் புகை பூவே
கள்ளார் துழாயும்
அநந்யார்ஹமான திருத்துழாயோடே கூட நிர் கந்தமான புஷ்ப்பங்களையும் எடுத்தது இறே
அவனுக்கும் இவனுக்கும் சூட்டுகைக்கும் இடுகைக்கும் கர்த்தவ்யமாக
ந கண்ட காரிகா புஷ்ப்பம் -என்றதும் பறிக்கிறவன் கையிலே முள் படாமைக்கு என்றே என்று
ஜீயருக்கு அருளிச் செய்கையாலே அவனுக்கு ஆகாதவை இல்லை –

சிறு காலை
அந்தியம் போது –என்கிற கால நியதியும் இல்லை

ஸர்வ கந்த -என்கிற வஸ்துவின் பக்கலிலே சேர்ந்தால் இறே
புஷ்பங்களுக்கு ஸ்வரூப சித்தி உள்ளதும்

தோளிணை மேலும்
தழைக்கும் துழாய் மார்பன்
அஹிம்ஸா பிரதமம் புஷ்ப்பம் –இத்யாதி –
நாடாத மலர் —
இவை முதலாக பல இடங்களிலும் அதிகாரி நியதி ஒழிய த்ரவ்ய நியதி இல்லை என்றது இறே –
பூசும் சாந்து –புனையும் கண்ணி –வாசகம் செய் மாலை –
கலியன் ஒலி செய்த தமிழ் மாலை -என்று பல இடங்களிலும் பலரும் அருளிச் செய்தார்கள் இறே –

எண்பகர் பூவும் கொணர்ந்தேன்
ஸாஸ்த்ர சித்தங்களுமாய் -பரி கணிக்கப் பட்ட பூக்கள் எல்லாம் கொணர்ந்தேன் என்கையாலே
எல்லாப் பூக்களுக்கும் உப லக்ஷணம் இறே
ஆகை இறே கீழே ஒன்பது பூவைச் சொல்லி –
நாலு பூவிலே நிகமித்தது –
அகால பலிநோ வ்ருஷா
புஷ்பித காநந
மலர்கள் வீழும்
கொணர்ந்தேன் -என்றது
கொண்டு வந்தேன் என்ற படி –

இன்று இவை சூட்ட வா என்று-
இன்று என்று இவர் தாமே அருளிச் செய்கையாலே
ப்ராத
மத்யான்ஹம்
சாயந்தனம் –என்கிற கால நியதி இல்லை –
ஆதி நடு வந்தி வாய் வாய்ந்த மலர் தூவி -என்னக் கடவது இறே
இவை -என்கிற
பஹு வசனம் உண்டாகையாலே உப லக்ஷணம் வேணும் என்கிற நிர்பந்தம் இல்லை –

மண்பகர் கொண்டானை
பகர் -மண் -கொண்டானை
மஹா பலி -தந்தேன் என்று உதகம் செய்த பூமி கொண்டான் -என்னுதல்
இவன் தான் அவனை அபேக்ஷித்துப் பெற்ற மண் கொண்டானை -என்னுதல்
ஸாஸ்த்ர ஸித்தமான லோகங்களை எல்லாம் கொண்டான் -என்னுதல்

வேயகம் ஆயினும் -நியாய நிஷ்ட்டூ ரத்தாலும் கொள்ளல் ஆவது –
மஹா பலிக்கு நடக்கிற பூமி அளவும் அன்றோ என்னில்
பதினாலு லோகங்களும் அண்ட பித்தியும் மஹாபலியது என்று இவர் இருக்கிறார் –
அந்நிய சேஷத்வ
ஸ்வ ஸ்வா தந்தர்யங்களால்
மஹாபலியில் குறைந்து இருப்பார்கள் இல்லை என்று –

ஆய்ச்சி மகிழ்ந்து உரை செய்த இம்மாலை
யசோதா பிராட்டி பிரியப்பட்டு பூச்சூட அழைத்த பிரகாரத்தை –

பண்பகர் வில்லிபுத்தூர் கோன் பட்டார் பிரான் சொன்ன பத்தே
ஸ்ரீ வில்லிபுத்தூரில் உள்ளாருடைய உக்தி ப்ரத்யுக்திகளும் -ஆதார அநாதார உக்திகளும்
எல்லாம் பண்ணிலே சேர்ந்தது போலே காணும் இருப்பது –
இப்படிப்பட்ட ஊருக்கு நிர்வாஹகரான ஆழ்வார் அருளிச் செய்த

இம்மாலை பத்தே
ஓர்த்த இப்பத்தே -என்கிறாப் போலே ஸ்லாகிக்கிறார்
இது இறே
ஆப்த வாக்கியமும்
அந்த வஸ்துவுக்கு வேண்டுவதும்
இவனால் செய்யலாவதும்
பூ மாலையும்
சொல் மாலையும் -இறே

————————————————————————————

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ திருவாய்மொழிப் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய வாச்சான் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரியாழ்வார் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்.

ஸ்ரீ பெரியாழ்வார் திருமொழி -ஸ்ரீ திருவாய் மொழிப்பிள்ளை அருளிச் செய்த ஸ்வாபதேச வியாக்யானம் —2-6–வேலிக் கோல் வெட்டி—

பிரவேசம்
கீழே பொன்னின் முடியினைப் பூவணை மேல் வைத்து – என்று காக சமராய் இருப்பார்க்கும் –
பகவத் சம்பந்த நிபந்தமான கர்ம கால ஸாஸ்த்ரங்கள் மர்கட பலாச ந்யாயத்தாலும் -சைதன்ய தார தம்யத்தாலும்
அவனுடைய அவராதிகளாலேயும் நித்ய பிரயோஜனம் உண்டாய் இருக்கையாலே அவர்களையும் திருத்த நினைத்து –
அவனுடைய ப்ரபத்தியை பூர்வமே தர்சிப்பித்து இவர்களை ப்ரபன்னராக்கி
அவன் ப்ரபத்தின் பண்ண வேண்டும்படி நாம் நின்றோம் ஆகாதே என்றும் இவர்கள் அனுதபிக்கும் படி பண்ணி
இவர்கள் தங்களை அவன் பிரபத்தி பண்ணினாக அனுதபித்தவாறே
கெடுவீகாள் -உங்கள் பிரபத்தி உங்கள் ஸ்வரூபத்திலே சேர்ந்தவோ பாதி
அவன் உங்களை நோக்கி யன்று காணுங்கோள் பிரபத்தி பண்ணிற்று –

அவன் ஸ்வரூபம் இருக்கும் படி தான் இது காணுங்கோள் -என்று அவன் ப்ரபத்தியாலே இவர்கள் அனுதபிக்க-
அவனுடைய ப்ரபத்தியில் தோஷத்தை -குழல் வாராய் -என்கிற வியாஜத்தாலே கழித்து
அவனுக்கும் இவர்களுக்கும் ரஷ்ய ரக்ஷக பாவம் ஸ்வரூபம் என்னுமத்தை உணர்த்தி –
இவர்கள் அனுதாபத்தை நீக்கி -அவனையும் திருப்தி பிறப்பித்து –
வ்யாமோஹத்தையும் பக்தி ரூபா பன்ன ஞானத்தையும் இருவருக்கும் விசத தமமாகப் பிரகாசிப்பித்து
ரத்ன தன தான்யாதிகள் மிகவும் ஒருவனுக்குக் கைப்பட்டால் அவை ஸூ ரஷித்தமாய் இருந்தனவே யாகிலும் –
தான் ரஷிக்கவும் ரக்ஷிக்க வல்லாரைக் கூட்டியும் -ரக்ஷிக்கிறாப் போலே யாகிலும் வேண்டி வருகையாலே
அவன் ரக்ஷகனாய்ப் போரா நிற்கச் செய்தேயும்

அவனுக்கு ரஷ்யம் ஸித்தியாமையாலே -அவனுக்கு சித்தித்த ரஷ்ய ரக்ஷக பாவ ஸம்பந்தத்தாலும் தமக்கு சந்தோஷம் பிறவாமையாலே
அந்த ரஷ்ய ரஷாக பாவ சம்பந்தத்தை மாறாடி ரஷ்ய ரஷக பாவ சம்பந்தம் ஆக்கித் தாம் ரக்ஷகர் ஆனாராய்
பொன்னின் முடியினைப் பூவணை மேல் வைத்து -என்று ஸூ மனஸ்ஸாக்களோடே சேர்த்து
ப்ரபன்னர் அவன் ப்ரபத்தியைக் கண்டு அஞ்சி சோகித்த அனுதாபங்களையும் அவர்களைக் கொண்டே –
ஸர்வ பாபேப்யோ – என்னுமா போலே காக சமரைத் திருத்தி அவர்களைக் கொண்டே வாரிக் கழித்தாராய் நின்றார் கீழ் –

இனி மேல் திருமஞ்சனம் செய்வித்துத் திருக்குழல் வாரிச் சூட்டுவதாக தொடுக்கிற அளவிலே
பூவுக்கு இறாய்த்துப் பசு மேய்க்கப் போவதாகக் கோலி
பசு மறித்து மேய்க்கிற கோலைத் தா என்ன –
இவள் இசைந்து கோல் கொடாமல் -இவனை ஒப்பித்துக் காண வேணும் என்னும் கருத்தாலே –
கோல் வாங்கித் தருவிக்கிறேன் என்று இவனை அழுகை மருட்டி -அக்காக்காய் கோல் கொண்டு வா என்று –
அவள் சொன்ன நிர் அர்த்தக சப்தத்தை வ்யாஜமாக்கி

அவளுடைய பக்தி லேசத்தையும் புத்ரத்வ அபிமானத்தையும் அர்த்தவத் தாக்குவதாகக் கோலி
இவளோ மாத்ரமும் -( இவர்கள் ஒரு மாத்ரமும் ) அளவில்லாதவர்களுமாய் –
புஷ்பிதமான வேத வாதரதருமாய்ப் போருகிற அளவு அன்றிக்கே
நான்யதஸ்தீதி வாதிந-என்று துணிந்து இருப்பாரையும் -குறித்து
கர்ம காலாதிகளாலே திருத்துகைக்கும் திருந்துகைக்கும் யோக்யதை உண்டு என்று திரு உள்ளம் பற்றி அருளி

ராஜஸ தாமஸரையும் -ராஜஸ ராஜஸரையும் குறித்து
இவர்களுடைய ஞான அனுஷ்டானங்களை -வைதம் ஆகையாலே அகரணே ப்ரத்யவாய பரிஹாரத்தமோ –
ஆசா ஜனகமான ப்ரேரோசக வசனங்களாலே வந்த ப்ரயோஜனங்களைக் குறித்தோ
அநுஞ்ஞா ரூபமாய் வைதமான பகவத் ஸமாராதனம் என்றோ
காம்ய தர்மங்களுக்கும் கார்ய சோஷண பர்யந்தமான மேல் வருகிற ஜீவாத்ம யோகத்துக்கும்
தத் துல்ய விசேஷண பரமாத்ம யோகமான உபாயாந்தரங்களுக்கும் யோக்யதா பாதங்களை உண்டாக்குகைக்கோ –
கேவல வைதமே யன்றோ -என்று ஏவமாதிகளாலே விகல்பித்துக் காட்டினால்

எங்களுக்கு இவ் விகல்பங்கள் ஒன்றும் தெரியாது -தேவரீர் அருளிச் செய்தபடி செய்கிறோம் -என்றார் உண்டானால்
திருப்பல்லாண்டில் கூடியவர்களை போலே இவர்களையும் கூட்டிக் கொள்ளலாம் இறே –
கூடாதார் உண்டாகில்
வைதமானதுக்கும் ப்ரரோசகத்துக்கும் வாசி அறிந்து -இவ்விதிக்கு ஆஜ்ஜா அதி லங்கன பரிஹாரம் என்று தெளிந்து –
மேல் போக ஒட்டாமல் விஹித ருசிக்காகச் சொன்ன ஆபாஸ வசனங்களை விஸ்வஸித்து
அவனுடைய சங்கல்ப நிபந்தனமாக வைதத்தைக் காம்யம் ஆக்குபவர்களைக் குறித்து –
பகவத் ஆஜ்ஜையை அழிக்க நினைத்துத் தட்டுப் படாதே அவன் செங்கோலை நடத்தி அவனை உபசரியுங்கோள்
என்கிற அர்த்த விசேஷத்தை
காக சமராய் இருக்கிறவர்களை அழைத்து -கோல் கொண்டு வா -என்கிற நியாயத்தாலே நியமிக்கிறார் –

————

வேலிக் கோல் வெட்டி விளையாடு வில் ஏற்றி
தாலிக் கொழுந்தை தடம் கழுத்தில் பூண்டு
பீலித் தழையை பிணைத்து பிறகிட்டு
காலிப் பின் போவாற் கோர் கோல் கொண்டு வா
கடல் நிற வண்ணற் கோர் கோல் கொண்டு வா– 2-6-1-

பதவுரை

(அக்காக்காய்)–காக்கையே!
வேலிகோல்–வேலிக் கால்களிலுள்ள கோலை
வெட்டி–(வாளால்) வெட்டி (அதை)
விளையாடு வில்–லீலோபகரணமான வில்லாகச் செய்து
ஏற்றி–(அதிலே) நாணேற்றியும்,
கொழுந்து தாலியை–சிறந்த ஆமைத் தாலியை
தடங்கழுத்தில்–(தனது) பெரிய கழுத்திலே
பூண்டு–அணிந்து கொண்டும்
பீலித் தழையை–மயில் தோகைகளை
பிணைத்து–ஒன்று சேர்த்து
பிறகு இட்டு–பின் புறத்திலே கட்டிக் கொண்டும்
காலி பின்–பசுக் கூட்டங்களின் பின்னே
போவாற்கு–போகி்ன்ற இவனுக்கு
ஓர் கோல்–ஒரு கோலை கொண்டு வா –
கடல் நிறம் வண்ணற்கு ஓர் கோல் கொண்டு வா –

வேலிக் கோல் வெட்டி விளையாடு வில் ஏற்றி
வளையும்படியான கோல்களை வெட்டி -என்னுதல்
பர வேரல் -வேர் -என்று மூங்கிலுக்குப் பேராய் -ரவ்வுக்கு லவ்வாய் -இகரம் ஏறி மூங்கில் போல் வெட்டி என்னுமாம்
லீலா உபகாரணமான வில்லாக வளைத்து -அதிலே நாணை ஏற்றி

தாலிக் கொழுந்தை தடம் கழுத்தில் பூண்டு
ஆமைத்தாலி -என்னுதல்
தாலி என்று தால வ்ருஷ ஸம்பந்தத்தைக் காட்டுகையாலும்
கொழுந்து என்று அதில் வெண் குருத்தாய் -வெள்ளி போலே இருக்கையாலே –
அத்தை ஆபரணமாகத் தெற்றி பூணுவர் இறே இடையர் –
அன்றிக்கே
தாளி என்று பனைக்கு ஜாதிப்பேர் ஆகையால் தாளியை தாலி என்று சொல்லிற்று ஆகவுமாம்
தடவிதான கழுத்திலே பூண்டு –

பீலித் தழையை பிணைத்து பிறகிட்டு
பீலிகளைப் பிணைத்துத் திரு முதுகிலே நாற்றி

காலிப் பின் போவாற் கோர் கோல் கொண்டு வா -கடல் நிற வண்ணற் கோர் கோல் கொண்டு வா
மறித்து மேய்க்குமவனுக்கு கோல் வேணும் காண்
அவன் கோலை நீ மறையாதே கொண்டு வா அக்காக்காய் -என்கிறாள் –

இத்தால்
அவனுடைய ஆஜ்ஜையை நோக்குவதான சுத்த சம்சார விதியைக் காம்யம் ஆக்காதே வைதம் என்று
பசு ப்ராயரை ரக்ஷிக்குமவனுடைய ஆஜ்ஜையை நோக்குகிற சங்கல்ப ஸ்வா தந்தர்யத்தைக் கொண்டு வா -என்கிறார் –

———-

கொங்கும் குடந்தையும் கோட்டியூரும் பேரும்
எங்கும் திரிந்து விளையாடும் என் மகன்
சங்கம் பிடிக்கும் தடக் கைக்கு தக்க நல்
அங்கம் உடையதோர் கோல் கொண்டு வா
அரக்கு வழித்ததோர் கோல் கொண்டு வா -2 6-2 –

பதவுரை

கொங்கு–வாஸனை பொருந்திய
குடந்தையும்–திருக் குடந்தையிலும்
கோட்டி ஊரும்–திருக் கோட்டியூரிலும்
பேரும்–திருப்பேர் நகரிலும்
எங்கும்–மற்றுமுள்ள திருப்பதிகளிலுமெல்லாம்
திரிந்து–ஸஞ்சரித்து
விளையாடும்–விளையாடுகின்ற
என் மகன்–என் பிள்ளையினுடைய
சங்கம் பிடிக்கும் தடக்கைக்கு–பாஞ்ச ஜந்யம் தரிக்கிற பெரிய திருக்கைக்கு
தக்க–தகுந்ததான
நல் அங்கம் உடையது–நல்ல வடிவை யுடையதாகிய
ஓர் கோல் கொண்டு வா –
அரக்கு வழித்தது–(நல்ல நிறமுண்டாம்படி) அரக்குப் பூசியதாகிய
ஓர் கோல் கொண்டுவா –

கொங்கும் குடந்தையும்
கொங்கு மாறாத சோலைக் குடந்தையும் –
பூவும் பரிமளமும் ஒரு காலும் மாறாத சோலைக் குடந்தையும் –
கொங்கார் சோலைக் குடந்தை-என்னுமா போலே
கொங்கும் -என்கிற
அபி -ஏவ காரமாய் கொங்கு பொருந்தின சோலைக் குடந்தை -என்னவுமாம் –
அன்றியிலே
கொங்கு -என்று மேலைத் திக்காய் -அது ஸ்வாமி ஸ்தானமாய் —
அத்தால் வந்த பரத்வத்தையும் திருக் குடந்தையிலே சேர்க்கிறார் ஆகவுமாம் –
அழுந்தூர் மேல் திசை என்னக் கடவது இறே–

கோட்டியூரும்
திருக்கோட்டி யூரிலும்

பேரும்
திருப்பேரிலும்

எங்கும்
சொல்லிச் சொல்லா திருப்பதிகள் எல்லாம்

திரிந்து விளையாடும்
வ்யாமோஹத்தாலே எங்கும் செல்வது –
வ்யாமோஹ கார்யம் பலியா விட்டால் லீலா ரஸம் இறே சித்திப்பது

என்மகன்
ரஷ்ய ரஷாக பாவம் மாறாடினால் போலே
கார்ய காரண பாவத்தையும் மாறாடி என் மகன் -என்கிறார் –

சங்கம் பிடிக்கும் தடக்கைக்கு தக்க
ஈஸ்வரனுடைய நித்ய அபிமான நித்ய அபிமதனுக்கும் விஷயமாய் –
மங்களா சாஸான பரனான அவனும் கூட தன்னுடைய ஆஜ்ஜையை
அகல் விசும்பும் நிலனும் –செங்கோல் நாடாவுதீர் -என்று
திரு வாழி ஆழ்வானையும் ஸ்ரீ பாஞ்ச ஜன்ய ஆழ்வானையும் கொண்டு இறே அவன் ஆஜ்ஜா பரிபாலனம் செய்வது –

அவன் ஆஜ்ஜைக்கு அடங்காதார் மேலே -இடம் கை வலம் புரி நின்று ஆர்ப்ப – என்று
அவன் தன் கையிலும் அடங்காதே நின்று இறே கத கத என்று நின்று ஆர்ப்பது –
அப்படிப்பட்டவனை இரே அவன் திருக்கையிலே அடங்கப் பிடிக்கிறது –
செங்கோல் உடையவன் அவன் காண்
உன்னதோ

நல் அங்கம் உடையதோர் கோல் கொண்டு வா
அவன் கையில் கொண்டால் தான் இது நன்றுமாய் அசாதாரணமுமாய் ஆவது –
உன் கையில் இந்தக் கோல் கிடந்தால் சாதாரண மாத்ரமும் இன்றிக்கே அங்க ஹீனமும் காண்
பசுப்பிராயரான நீங்களும் ரக்ஷைப் பட வேண்டி இருந்தீர்கள் ஆகில்
அவன் கையில் அந்தக் கோலைக் கொடுத்து
அந்தக் கோலின் கீழே வச வர்த்திகளாய் வர்த்தியுங்கோள் என்கிறார்

அரக்கு வழித்ததோர் கோல் கொண்டு வா
அரக்கு இலச்சினை செய்த கோல் காண்

எல்லாரையும் நியமிக்கிற கோல் காண்
அது தான் தர்சனீயமாய் காண் இருப்பது
அந்த இலச்சினை அழியுமாகில் விவர்ணமாகும் காண்
ஆஸ்ரயம் மாத்திரமேயோ -வர்ணம் தானும் போகாமல் பேணப் போகாது காண்

———–

கறுத்து எதிரிட்டு நின்ற கஞ்சனை கொன்றான்
பொறுத்திட்டு எதிர் வந்த புள்ளின் வாய் கீண்டான்
நெறித்த குழல்களை நீங்க முன்னோடி
சிறுக்கன்று மேய்ப்பாற்க்கு ஓர் கோல் கொண்டு வா
தேவ பிரானுக்கு ஓர் கோல் கொண்டு வா – 2-6-3-

பதவுரை

கறுத்திட்டு–கோபித்து
எதிர் நின்ற–தன்னை எதிரிட்டு நின்ற
கஞ்சனை–கம்ஸனை
கொன்றான்–கொன்றவனும்
எதிர் வந்த–(தன்னைக் கொல்வதாக) எதிர்த்து வந்த
புள்ளின்–பகாஸுரனுடைய
வாய்–வாயை
பொறுத்திட்டு–(முதலிற்) பொறுத்துக் கொண்டிருந்து
கீண்டான்–(பின்பு) கிழித்தவனும்
நெறித்த–நெறித்திரா நின்றுள்ள
குழல்கள்–கூந்தல்கள்
நீங்க–ஓடுகிற வேகத்தாலே இரண்டு பக்கமும் அலையும் படியாக
முன் ஓடி–கன்றுகளுக்கு முன்னே போய்
சிறு கன்று–இளங்கன்றுகளை
மேய்ப்பாற்கு–மேய்ப்பவனுமாகிய இவனுக்கு
ஓர் கோல் கொண்டு வா –
தேவபிரானுக்கு ஓர் கோல் கொண்டு வா –

கறுத்து எதிரிட்டு நின்ற கஞ்சனை கொன்றான்
கறுத்துக் கஞ்சனை அஞ்ச முனிந்தாய் -என்கிறபடியே
இவன் திரு அவதரிக்கப் புகுகிறான் என்று உருவின வாளோடே ஹிம்சிப்பானாக எதிர்த்து நின்ற கஞ்சனை என்னுதல் –
ஜன்மாந்தரத்தில் கால நேமியான வாஸனையாலே வந்த நெஞ்சில் கறுப்போடு இறே எதிர் நின்றது
அந்த பிராதி கூல்யத்தையும் பிழைத்துப் போனவனை அனுகூல தர்சனம் செய்வித்து அழைத்தது இறே –
நேர் கொடு நேர் எதிர்ந்தது ஆவது –

பொறுத்திட்டு எதிர் வந்த புள்ளின் வாய் கீண்டான்
எதிரே வாயை அங்காந்து கொண்டு கதறி வந்த அதிர்ச்சியைப் பொறுத்து
அந்தப் புள்ளின் வாயை அநாயாசேன கீண்டு தன்னை நோக்கித் தந்தவன் –

நெறித்த குழல்களை நீங்க முன்னோடி
நீண்டு கவிந்து சுருண்ட குழல்களை நீங்க முன்னோடி
கன்றுகளுக்கு முன்னோடி என்னுதல்
குழல் கவியாமல் பின்னே நீங்க என்னுதல்
இப்படி அதிர ஓடி

சிறுக்கன்று மேய்ப்பாற்க்கு ஓர் கோல் கொண்டு வா
ஸ்வ ரக்ஷணத்தில் அன்வயம் இல்லாத அளவன்றிக்கே -புல்லைக் கசக்கிக் கொடுத்து
மிடற்றுக்கு உள்ளே இழியும் படி பண்ணி இறங்கின வாறே மிகவும் உகந்து இறே சிறுக் கன்றுகள் தான் மேய்ப்பது –

தேவ பிரானுக்கு ஓர் கோல் கொண்டு வா
இங்குள்ள தேவர்கள் ஆதல்
அங்குள்ள தேவர்கள் ஆதல்
இரண்டு விபூதிக்கும் உபகாரகன் இறே –

—————-

ஒன்றே உரைப்பான் ஒரு சொல்லே சொல்லுவான்
துன்று முடியான் துரியோதனன் பக்கல்
சென்று அங்குப் பாரதம் கை எறிந்தானுக்கு
கன்றுகள் மேய்ப்பதோர் கோல் கொண்டு வா
கடல் நிற வண்ணற்கோர் கோல் கொண்டு வா -2 6-4 –

பதவுரை

ஒன்றே–(‘பாண்டவர்களுடன் சேர்ந்து வாழோம் என்ற) ஒரே விஷயத்தை
உரைப்பான்–சொல்லுபவனும்
(மத்யஸ்தர் எவ்வளவு சொன்னாலும் ஊசி குத்து நிலமும் பாண்டவர்களுக்குக் கொடேன்’ என்ற)
ஒரு சொல்லே–ஒரு சொல்லையே
சொல்லுவான்–சொல்லுபவனும்
துன்று முடியான்–(நவரத்னங்களும்) நெருங்கப் பதித்த கிரீடத்தை அணிந்தவனுமான
துரியோதநன் பக்கல்–துரியோதநனிடத்தில்
சென்று–தூது போய்
அங்கு–அவ்விடத்தில்
பாரதம்–பாரத யுத்தத்தை
கையெறிந்தானுக்கு–உறுதிப் படுத்திக் கொண்டு வந்த இவனுக்கு
கன்றுகள் மேய்ப்பது ஓர் கோல் கொண்டு வா –
கடல் நிற வண்ணற்கு ஓர் கோல் கொண்டு வா –

ஒன்றே உரைப்பான் ஒரு சொல்லே சொல்லுவான்
குண த்வயங்கள் தலை எடுத்த காலத்தும்
ஸத்யம் தலை எடுத்த தேச காலத்திலும்
ஒன்றே உரைப்பான் ஒரு சொல்லே சொல்லுவான்
குண த்வயம் தலை எடுத்த காலத்தில் சொன்ன ஸாத்ரவமே இறே ஸத்வம் தலை எடுத்த காலத்திலும் -சொல்லுவது
அன்றிக்கே
ஸாமத்தாலும் -தானத்தாலும் -பேதத்தாலும் -தண்டத்தாலும் பேதித்தாலும்
ரஹஸ்ய பரம ரஹஸ்யங்களிலும் பொருந்தாமையே அவன் நெஞ்சில் கிடப்பது –

ஸத்யவாதிகள் குண த்ரயங்கள் பேதித்தாலும் ஒரு படிப்பட்டே இருந்தார்களே யாகிலும்
முக்கிய தர்ம பிரதானர்கள் ஆகையால் அவஸ்தா அனுகுணமான வா பக்ஷ நியாயத்தாலே பேதிக்கவும் கூடும் இறே –
ஓவ்பாதிக வசன சித்தர் ஆகையால் –
ஓவ்பாதிக தர்ம பரி பாலகரே யானாலும் முக்கிய தர்ம பிரதான ஆகையாலே –
அவஸ்தா அனுகுணமான வார்த்தைகள் அருளிச் செய்யார் இறே பெருமாள் –
அது போலே இறே இவனும் பத்தூர் ஓரூர் என்றாலும் பர்யாய சப்தம் ஒழியச் சொல்லுவது இல்லை –

துன்று முடியான் துரியோதனன் பக்கல்
ஒன்றே உரைப்பான் ஒரு சொல்லே சொல்லுவானாய்
துன்று முடியானாய் இருக்கும் துரியோதனன் பக்கல்
ரத்நாதிகளால் நெருங்கி அலங்க்ருதமான அபிஷேகத்தை உடையவன் என்னுதல் –
அபி ஷிக்த ஷத்ரியராலே ஒருவருக்கு ஒருவர் நெருங்கி சேவிக்க இருக்கிறவன் -என்னுதல்

சென்று அங்குப் பாரதம் கை எறிந்தானுக்கு
அங்கே சமாதானம் செய்யலாமோ என்று பலகாலும் சென்று இசைத்துப் பார்த்த அளவிலே பொருந்தாமையாலும்
யுத்தத்திலே பொருந்துகையாலும்
யுத்தம் தானும் தர்மம் ஆகையாலே இது தன்னிலே நிலை நின்றமை தோற்ற கை தட்டு என்ன
அந்நிய பதார்த்தங்களைக் கொண்டு கார்யப்பாடு அறிந்தால் போலே இருக்கிறது காணும்
வெற்றி கூறிக் கை தட்டின படி என்னுதல்
அங்கே சென்று இசைந்து போந்து இங்கே கையும் அணியும் வகுத்து எறிந்தவன் -என்னுதல்
எறிதல்-வீசுதல்

கன்றுகள் மேய்ப்பதோர் கோல் கொண்டு வா
புல் கவ்வி மேய மாட்டாதவையாய் -பறித்துக் கசக்கிக் கொடுத்தாலும் இறங்கும் தனையும் பார்த்து இருக்க வேண்டுகையாலும்
ஸ்வ ரக்ஷணத்தில் அசக்தராய் இருப்பார் அளவில் திரு உள்ளம் ஊன்றி இருக்கும் போலே காணும் –
அவனுக்கு நிறக்கேடு வாராமைக்காக கோல் கொண்டு வா

கடல் நிற வண்ணற்கோர் கோல் கொண்டு வா
கடல் நிறம் போலே இருக்கிற திரு மேனியை உடையவனுக்கு அத்விதீயமான கோல் கொண்டு வா –

—————

சீர் ஓன்று தூதாய் துரியோதனன் பக்கல்
ஊர் ஓன்று வேண்டிப் பெறாத வுரோடத்தால்
பார் ஒன்றிப் பாரதம் கை செய்து பாரதற்க்கு
தேர் ஒன்றை ஊர்ந்தார்க்கு ஓர்    கோல் கொண்டு வா
தேவப் பிரானுக்கு ஓர் கோல் கொண்டு வா -2 6-5 –

பதவுரை

துரியோதநன் பக்கல்–துரியோதநனிடத்தில் பாண்டவர்களுக்காக
சீர் ஒன்று தூது ஆய்–சிறப்பு பொருந்திய தூதனாகப் போய்
ஊர் ஒன்று வேண்டி–(பாண்டவர்களுக்கு) ஒரு ஊராவது கொடு என்று யாசித்துக் கேட்டும்
பெறாத–அந்த ஒரு ஊரையும் பெறாமையினாலுண்டான
உரோடத்தால்–சீற்றத்தாலே
பார் ஒன்றி–பூமியில் பொருந்தி யிருந்து
பாரதம் கை செய்து–பாரத யுத்தத்தில் அணி வகுத்து
பார்த்தற்கு–அர்ஜுநனுக்கு
தேர் ஒன்றை ஊர்ந்தார்க்கு–ஒப்பற்ற தேரை (ப்பாகனயிருந்து) நடத்தினவனுக்கு
ஓர் கோல் கொண்டுவா—;
தேவ பிரானுக்கு ஓர் கோல் கொண்டு வா—;

சீர் ஓன்று தூதாய் –
அவதாரத்தில் மெய்ப்பாடு தோன்றில் இறே சீரோடு தான் ஒன்றினான் ஆவது –
தான் குணத்திலே ஒன்றினால் இறே எல்லார் பக்கலிலும் சீர் தான் ஒன்றிற்று ஆவது –
பாண்டவாதிகள் பக்கல் கண்ட குணங்களை துரியோத நாதிகளுக்கும் உண்டாக்க வேணும் என்று இறே
ஸ்ரீ தூது எழுந்து அருளிற்று என்னுதல்
இவர்கள் தங்கள் பக்கல் கண்ட குண லேசங்கள் நிலை நின்றது ஆவதும் இவன் தூது போக இசைந்தால் இறே
இசைந்திலேன் ஆகில் சோறு சுட்ட போதூதினால் -இவன் ஜாதி ஷத்ரியனோ -என்றால் போலே
தங்களுக்குத் தோற்றிற்று சொல்வார்கள் இறே இவர்களும் –

அன்றிக்கே
துவாரகா நிலயா அச்யுத -என்று இறே அவள் தான் சரணம் புக்கது –
அந்தத் திருநாம பிரபாவம் நிலை நிற்கும் போதும் தூதுக்கு இசைய வேணும் இறே

அன்றிக்கே
இன்னார் தூதன் என நின்றான் -என்கிறபடியே அவன் தன் படியாலும் -தூதுக்கும் இசைய வேணும் இறே
தன் படி யாவது -நிரங்குச ஸ்வா தந்தர்ய நிபந்தமான ஆஸ்ரித பாரதந்தர்யம் இறே
அது இறே இதில் கொள்ளலாவது
அவன் ஒரு காரியத்தில் உபக்ரமித்தால் நிவாரகர் இல்லை இறே
அது தான் இறே ஆஸ்ரித பாரதந்தர்யம் ஆவதும் –
இவனும் சாபராத ஸ்வ தந்திரனாய் இருக்கச் செய்தே இறே ஆஸ்ரயித்து தன்னை குணவானாக நினைத்து இருப்பது –

அவனும் அப்படியே இறே
அஹம் ஸப்த வாஸ்யன் இறே மாம் என்று தோற்றினான் –
த்வத் ஆஸ்ரிதாநாம்
பாண்டவ தூதன்
என்ற போது ஆய்த்து -அவன் பிறந்து கால் பாவி நிலத்திலே நின்றது –
ப்ரஹ்மண அநு ஜ்ஞா பூர்வகமாகவும் -உதக பூர்வகமாகவும் -நாம் யஜ்ஜம் தலைக் கட்டினால்
த்ரவ்யத்தால் வந்த லுப்ததை பாராதே நாம் லாபத்தாலே ஸந்துஷ்டாராய் இருக்குமா போலே இறே
இவனும் ஸந்தோஷித்து நின்ற நிலை –

துரியோதனன் பக்கல் ஊர் ஓன்று வேண்டிப்
அவன் சேவகம் எல்லாம் கண்டோம் இறே
பொய் ஆஸனம் இட்டு -சில ப்ரதிஞ்ஜைகளையும் செய்து – நிஷ் பிராணனாய் இருந்த போதே
அம்சித்துக் கொடாயாகில் பத்தூரைக் கொடு -அதுவும் செய்யாயாகில் ஒரூரைக் கொடு என்ற அளவில் –
அவன் இசையாமல் -அவர்களுக்கு தர்மம் உண்டு -தர்மத்தாலே ஸ்வர்க்காதி லோகங்கள் உண்டு –
எங்களுக்கு இத்தனை அன்றோ -உள்ளது என்று அவன் மறுத்த அளவில் –
தான் வந்த கார்யம் பலியாமையாலே திரு உள்ளத்தில் சீற்றம் கிளம்பின படியால் –
வீர போஃயை அன்றோ வஸூந்தரை -பத்தூர் ஓரூர் என்று சொல்லுகிறது என் என்று துரியோதனன் சொல்ல
இவரும் வீர போஃயை அன்றோ வஸூந்தரை-இவன் இது தன்னிலே இசையப் பெற்றோமே -நாம் வந்த கார்யம் பலித்ததே -என்று
இன்னார் தூதன் என நின்ற போதிலும் காட்டில் திரு உள்ளத்தில் சந்தோஜம் பிறந்து
நிலத்திலே திருவடிகள் பதித்துக் கொண்டு பொருந்தினது -இப்போது இறே –

பாரதம் கை செய்து
யுத்தத்தில் கையும் அணியும் வகுத்து –

பாரதற்க்கு
விஸ்ருஜ்ய ச சரஞ் சாபம் -என்ற அந்த சமர்த்தர்க்கு

தேர் ஒன்றை ஊர்ந்தார்க்கு ஓர்    கோல் கொண்டு வா
அத்விதீயமான தேர் என்னுதல்
சத்ரு ஐயத்துக்கு ஆயுதம் எடுக்க ஒண்ணாமையாலே -ஆயுதம் ஆயிற்று -என்னலாம் படி
நாலு சாரி விட்டுத் தேர்க் காலிலே மடியும்படி துகைத்துப் பொகட்ட தேர் என்னுதல்

தேவப் பிரானுக்கு ஓர் கோல் கொண்டு வா
ஸூரி நிர்வாஹகர்க்கு –

———-

ஆலத்து இலையான் அரவின் அணை மேலான்
நீலக் கடலுள் நெடும் காலம் கண் வளர்ந்தான் –
பாலப் ப்ராயத்தே பார்த்தற்கு அருள் செய்த
கோலப் பிரானுக்கு ஓர் கோல் கொண்டு வா
குடந்தை கிடந்தாற்க்கு ஓர் கோல் கொண்டு வா 2-6- 6-

பதவுரை

(ப்ரளய காலத்தில் உலகமெல்லா முண்டு)
ஆலத்து இலையான்–ஆலிலையில் பள்ளி கொண்டிருப்பவனும்
அரவின் அணை மேலான்–(எப்போதும்) திருவனந்தாழ்வான் மீது பள்ளி கொள்பவனும்
நிலம் கடலுள்–கரு நிறமான சமுத்திரத்தில்
நெடுங்காலம்–வெகு காலமாக
கண் வளர்ந்தான்–யோக நித்ரை செய்பவனும்
பாலம் பிராயத்தே–குழந்தைப் பருவமே தொடங்கி
பார்த்தற்கு–அர்ஜுநனுக்கு
அருள் செய்த–க்ருபை செய்த
கோலம்–அழகிய வடிவத்தை யுடைய
பிரானுக்கு–தலைவனுமான இவனுக்கு
ஓர் கோல் கொண்டு வா;
குடந்தை கிடந்தாற்கு ஓர் கோல் கொண்டு வா.

ஆலத்து இலையான் அரவின் அணை மேலான்–
ஸ்ரீ கிருஷ்ண அவதாரம் போலே திரு அநந்த ஆழ்வானும் –சென்றால் குடையாம் -என்கிறபடியே
அவன் வடதள ஸாயி -என்னும்படி திரு அவதரித்த ரஹஸ்யம் இப்பாட்டுக்குத் தாத்பர்யம் –
ஆல் அன்று வேலை நீர் உள்ளதோ -விண்ணதோ -மண்ணதோ -சோலை சூழ் குன்று எடுத்தாய் சொல்லு —
என்று பிரார்த்தித்துக் கேட்டார் -என்று ஆச்சான் பிள்ளை அருளிச் செய்து அருளினார் –

ஆலத்து இலையான் அரவின் அணை மேலான்
அத்து -சாரியை ஆதல் –
ஆலான அத்தினுடைய என்று விபக்தியான போது -தான்றிச் சுட்டாய் –
அதுக்கு ஹேதுவான ஒன்றைக் காட்டும் இறே
அந்த ஹேது தான் இருக்கிற படி –

நீலக் கடலுள் நெடும் காலம் கண் வளர்ந்தான் –
நீலக் கடல் என்று இது தான் ஆதல் –
திருமேனியில் ப்ரபையாலே –முகில் வண்ண வானம் -என்கிறபடி ஷீராப்தி தான் ஆதல்
கடைகிற கால முறையிட்ட ஓவ்ஷதங்களால் வந்த வைவர்ணயம் மாறாமையாலே நீலக் கடல் என்றாதல் –
அந்த விவர்ணத்துக்கு காலாந்தர ஸ்திதி இல்லை என்று தோன்றினாலும்
தத் கால விசேஷண ப்ரஸித்தி நிரூபனம் ஆகையாலே நீலக்கடல் என்னவுமாம் –

குண தோஷங்கள் ஆகந்துக நிரூபனம் ஆனாலும் –
அந்த ஜாதி வியக்தி உள்ளதனையும் -சொல்லாய் இருக்கும் இறே –

இக் கடலான போது
கரும் தண் மா கடல் கண் துயின்றவன் இடம் என்றும்
உவர்க்கும் கரும் கடல் நீருள்ளான் -என்றும் சொல்லுகிறபடியே
கடல்கள் தோறும் -திருப்பள்ளி அறை உண்டு என்னவுமாம் –
இப்படியான கடலுள் அரவின் அணை மேலான் -என்னும்படி –
யோக நித்திரை சிந்தை செய்து அநேக காலம் கண் வளர்ந்தான் –

பாலப் ப்ராயத்தே பார்த்தற்கு அருள் செய்த
இவனுடைய பிதாவான இந்திரன் -என் புத்திரனான அர்ஜுனனை ரக்ஷிக்க வேணும் -என்று வேண்டிக் கொண்ட படியாலும் –
தான் இவன் இடத்தே பக்ஷ பதித்து இருக்கையாலும்
இவன் தானும் அவன் வார்த்தை கேட்டுப் போருகையாலும்
கண் மாளர் பணிக் கொட்டிலிலே கண் வளருகிற காலம் தொடங்கி
அஞ்ஞாத ஞாபநம் செய்து போந்து இவன் பக்வானான பின்பு திரௌபதி ப்ரதிஜ்ஜை யாலும்
மிக்க கிருபையாலும் இறே ஸ்ரீ கீதை முதலாக அருளிச் செய்ததும் –

கோலப் பிரானுக்கு ஓர் கோல் கொண்டு வா
இவ்வளவே அன்றிக்கே தன்னுடைய ஸூரி போக்யமான விக்ரஹத்தை இவனுக்கு வச வர்த்தி யாக்கி –
முன்னே நின்று -காட்டிக் கொடுத்துக் கொண்டு ரஷித்த மஹா உபகாரம்

குடந்தை கிடந்தாற்க்கு ஓர் கோல் கொண்டு வா
மோக்ஷயிஷ்யாமி -என்ற அளவன்றிக்கே
கும்ப கோணே விநஸ்யதி -என்னும்படியான அளவு அன்றிக்கே
ஆவி அகமே தித்திப்பான இறே

நீலக் கடலுள்
அரவின் அணை மேலான்
நெடும் காலம் கண் வளர்ந்தான் –
ஆலத்து இலையான் (யானாய் )
பாலப் ப்ராயத்தே பார்த்தற்கு அருள் செய்த
கோலப் பிரானுக்கு ஓர் கோல் கொண்டு வா
குடந்தை கிடந்தாற்க்கு ஓர் கோல் கொண்டு வா–என்று அந்வயம் –

—————

பொன் திகள் சித்திர கூடப் பொருப்பினில்
உற்ற வடிவில் ஒரு கண்ணும் கொண்ட அக்
கற்றைக் குழலன் கடியன் விரைந்து உன்னை
மற்றைக் கண் கொள்ளாமே கோல் கொண்டு வா
மணி வண்ணன் நம்பிக்கு ஓர் கோல் கொண்டு வா -2- 6-7 –

பதவுரை

(அக்காக்காய்!)
பொன்–அழகியதாய்
திகழ்–விளங்குகின்ற
சித்திர கூடம் பொருப்பினில்–சித்ர கூட மலைச் சாரலில்
(பிராட்டி மடியிலே தலை வைத்துக் கொண்டு ஸ்ரீராமனாகிய தான் கண் வளர்ந்தருளும் போது)
வடிவில்–(பிராட்டியின்) திரு மேனியில்
உற்ற–பதிந்த
(உனது இரண்டு கண்களில்)
ஒரு கண்ணும்–ஒரு கண்ணை மாத்திரம்
கொண்ட–பறித்துக் கொண்ட
அ கற்றை குழவன்–அந்தத் தொகுதியான கூந்தலை யுடையவன்
கடியன்–க்ரூரன்;
(ஆதலால், அவன் தனக்கு இஷ்டமானதை உடனே செய்யாமலிருத்தற்காக)
உன்னை–உன்னை (ச்சீறி)
மற்றை கண்–(உனது) மற்றொரு கண்ணையும்
கொள்ளாமே–பறித்துக் கொள்ளாதபடி
விரைந்து–ஓடிப் போய்
ஓர் கோல் கொண்டு வா;
மணிவண்ணன் நம்பிக்கு ஓர் கோல் கொண்டு வா.

பொன் திகள் சித்திர கூடப் பொருப்பினில்-உற்ற வடிவில் ஒரு கண்ணும் கொண்ட அக்-கற்றைக் குழலன்
சித்ர கூடம் கதே ராமே -என்கிறபடியே பொலிவை உடைத்தாய் -விளங்கா நின்றுள்ள -சித்ர கூட பர்வத பார்ஸ்வத்திலே
நாய்ச்சியாரும் தாமும் எழுந்து அருளி இருக்கச் செய்தே
ரஜோ குண பிரசுரனான ஜெயந்தன் விஹிதமான கர்ம பல அஹங்காரத்து அளவில் நில்லாமல்
தாமஸ ராஜஸம் தலை எடுத்து -அத்தாலே விஷய ப்ராவண்யம் தலை எடுத்து –

ஜன்ய ஜனக விபாகம் பாராமல் –
தேவ சரீரத்திலும் காக சரீரத்தை உத்தேச்யமாக நினைத்து எடுத்து சில துஸ் சேஷ்டிதங்களைப் பண்ணுகையாலே
அத்தைக் கண்டா பெருமாள் இவனை நோக்கி மந்த கதியாக ஓர் அஸ்திரத்தை விட
அது இவனுக்கு முன்னோட்டுக் கொடுத்துப் பின்னே செல்ல

த்ரீன் லோகான் ஸம்ரிக்ரம்ய-என்கிறபடி –
அனைத்தும் உலகும் திரிந்து ஓடி ஒதுங்க நிழல் அற்று -பிராண சா பேஷனாய்
தமேவ சரணம் கத -என்று கண்டக பிரபத்தி செய்து இருக்கச் செய்தே யும்
இவனுக்கு அபேஷா மாத்ர ப்ரதானமே அன்றோ வேண்டுவது -என்று திரு உள்ளம் பற்றி
வடிவு அழகில் உற்ற இரண்டு கண்ணில் ஒரு கண்ணும் கொண்ட அக்கற்றைக் குழலன் கடியன் –

அந்த அஸ்திரம் தான் யதேஷ்ட அமோக சர்வ அஸ்திரம் இறே
தேவேந்திர தனயா ஷிஹா -என்று இறே திரு நாமம்
பொய்யர்க்கே பொய்யனாகும்
கொடும் கோளால் நிலம் கொண்ட
இரண்டு கண்ணும் விஷய தர்சனம் செய்தால் இரண்டையும் அழிக்க ப்ராப்தமாய் இருக்க -ஒன்றை அழியாதே இருந்தது –
குழல்கள் இருந்த வா காணீரே -என்கிற கற்றைக் குழலனைக் காண்கைக்காகவே இறே
லகுர் தண்ட ப்ரபந்நஸ்ய -என்கிறபடி -பிரபன்னனுக்கு லகு தண்டமே உள்ளது இறே
கற்றை -செறிவு
அவன் கையில் ராவணாதிகள் பட்டது அறிவுதியே –

விரைந்து உன்னை -மற்றைக் கண் கொள்ளாமே கோல் கொண்டு வா
உன்னை மற்றைக் கண் கொள்ளாமே விரைந்து கோல் கொண்டு வா –
கற்றைக் குழல் காணும் போது ஒரு கண் கொண்டு காண்கை போராது என்று இறே ஒன்றையும் இரண்டு ஆக்கிற்று –
ஓன்று இரண்டாக கண்ணும் போகாமல் இனியாகிலும் ராஜ்ஜாதி லங்கனம் செய்யாதே
அவனுடைய ஆஜ்ஜையை அவன் கையிலே கொடுக்கப் பாராய் –
அவன் பிரபத்தி கண்டகமாய் இராது என்று காண் உன்னைக் குழல் வார அழைத்ததும் –
அந்தக் குழல் வாரிய காக்கைக்கும் இந்தக் காக்கைக்கும் வாசி
கள்ளர் பள்ளிகள் என்னுமா போலே

மணி வண்ணன் நம்பிக்கு ஓர் கோல் கொண்டு வா
நீல ரத்னம் போன்ற அழகையும்
ஸ்வா தந்தர்ய பூர்த்தியையும் உடையவன் காண்

———–

மின்னிடை சீதை பொருட்டா இலங்கையர்
மன்னன் மணி முடி பத்தும் உடன் வீழத்
தன்னிகர் ஒன்றில்லாச் சிலை கால் வளைத்திட்ட
மின்னு முடியற்க்கு ஓர் கோல் கொண்டு வா
வேலை அடைதாற்க்கு  ஓர் கோல் கொண்டு வா -2- 6-8 –

பதவுரை

மின்–மின்னல் போன்ற (ஸூக்ஷ்மமான)
இடை–இடையை யுடைய
சீதை பொருட்டா–ஸீதையை மீட்டுக் கொணர்வதற்காக
இலங்கையர் மன்னன்–லங்கையிலுள்ளார்க்குத் தலைவனான ராவணனுடைய
மணி முடி பத்தும்–ரத்ந கிரீடமணிந்த தலைகள் பத்தும்
உடன் வீழ–ஒரு சேர அற்று விழும்படி
தன்னிகர் ஒன்று இல்லா–தனக்கு ‘உபமாநமானதொன்று மில்லாத (உயர்ந்த)
சிலை–வில்லை
கால் வளைத்து இட்ட–கால் வளையும் படி பண்ணி ப்ரயோகித்த
மின்னும் முடியற்கு–விளங்கா நின்ற கிரீடத்தை அணிந்தவனுக்கு
வேலை அடைத்தாற்கு–ஸமுத்ரத்தில் ஸேது கட்டினவனுக்கு
ஓர் கோல் கொண்டுவா-.

மின்னிடை சீதை பொருட்டா இலங்கையர்–மன்னன் மணி முடி பத்தும் உடன் வீழத்
தன்னுடைய வர பல புஜ பலங்களையும் -மதிளையும்-அகழியையும் கண்ட கர்வத்தாலே
செய்வது ஒன்றும் அறியாமலேயே
மின் போலே இடையை யுடையளாய் -கர்ப்ப கிலேச ரஹிதையாய் இருக்கிறவளைப் பிரிகையாலே
அதுவே ஹேதுவாக இலங்கையில் உள்ள ராக்ஷசர்க்கு எல்லாம் நிர்வாஹகனாய் இருக்கிற ராவணனுடைய
ரத்நாதிகளாலே அலங்க்ருதமாய் இருக்கிற முடிகளைத் தாய் தலையற்று வீழத் தொடுத்த அளவிலும்
முடிவு காணாமையாலே பத்தும் சேர ஓர் அம்பாலே விழும்படி –

தன்னிகர் ஒன்றில்லாச் சிலை கால் வளைத்திட்ட-மின்னு முடியற்க்கு ஓர் கோல் கொண்டு வா-
உபமான ரஹிதமான வில்லை வளைத்து
விஜய அபிஷேகம் செய்தவன் காண்

வேலை அடைதாற்க்கு  ஓர் கோல் கொண்டு வா
வேலை அடித்ததும் சாபமா நய -என்று இறே –

———–

தென் இலங்கை மன்னன் சிரம் தோள் துணி செய்து
மின் இலங்கு பூண் விபீடணன் நம்பிக்கு
என் இலங்கு   நாமத்து அளவும் அரசு என்ற
மின் இலங்கு ஆரற்க்கு  ஓர் கோல் கொண்டு வா
வேம்கட வாணற்க்கு   ஓர் கோல் கொண்டு வா -2 6-9 –

பதவுரை

தென் இலங்கை–அழகிய லங்கைக்கு
மன்னன்–அரசனாகிய ராவணனுடைய
சிரம்–தலைகளையும்
தோள்–தோள்களையும்
துணி செய்து–(அம்பினால்) துணித்துப் போகட்டு
மின் இலங்கு–ஒளி வீசுகின்ற
பூண்–ஆபரணங்களை அணிந்த
விபீடணன் நம்பிக்கு–விபீஷணாழ்வானுக்கு
என் இலங்கு நாமத்து அளவும்–என் பெயர் ப்ரகாசிக்குமளவும்
அரசு–ராஜ்யம் (நடக்கக் கடவது)
என்ற–என்று அருள் செய்து
மின் இலங்கு ஆரற்கு–மின்னல்போல் விளங்குகின்ற ஹாரத்தை யுடையவனுக்கு
ஓர் கோல் கொண்டு வா-;
வேங்கடம்–திருமலையில்
வாணற்கு–வாழ்ந்தருளுமவனுக்கு
ஓர் கோல் கொண்டுவா-.

தென் இலங்கை மன்னன் சிரம் தோள் துணி செய்து
மின் இலங்கு பூண் விபீடணன் நம்பிக்கு
மித்ர பாவம் -என்ற மாத்திரத்தாலே
ராவண அநுஜன் என்று பாராமல்
நத்யஜேயம் -என்று ரஷித்தவனுக்கு
கீழ் பிராட்டி பொருட்டாக செய்தது எல்லாம் ஒன்றாய் இருந்ததோ -என்கிறார் –

தென் இலங்கை மன்னன் சிரம் தோள் துணி செய்து விடுவதற்கு முன்பே இறே –
மின் இலங்கு பூண் விபீடணன் நம்பிக்கு
மிக்க தேஜஸ்ஸை யுடைத்தான ஆபரணங்களை உடையவனாக ராவண அனுஜனாய்
வாழ்ந்தது எல்லாம் அநர்த்தம் என்று இறே
அவனை துர்வ்ருத்தன் என்று போந்த பின் அந்தரிக்ஷ கதனாய் நிற்கச் செய்தே
ஸ்ரீ மான் என்னும்படியான பூர்ணன் ஆனுவனுக்கு
என் இலங்கு   நாமத்து அளவும் அரசு என்று -அபிஷேகம் செய்த பின்பு இறே சிரந்தோள் துணி செய்தது

மின் இலங்கு ஆரற்க்கு  ஓர் கோல் கொண்டு வா
மின் போலே அதி பிரகாசத்தை உடைத்தான் திரு அபிஷேகத்தை உடையவனும் –
ஆரம் –முத்தா முக்தா -ஹாரம்
அன்றிக்கே
ராம குண ஆபரணம் அவருக்கு
விபீஷண குண ஆபரணம் இவருக்கு -என்னவுமாம் –

பவான் நாராயணோ தேவ -என்றத்தை என் நாமம் -என்னப் பெற்றேன் என்று –
ஆத்மாநம் மானுஷம் மன்யே ராமம் தசாரதாத் மஜம் -என்று
என் பேர் ராமன்
எங்கள் தமப்பனார் பேர் தசரதன்
எனக்கு நிரூபக நாமம் தாசாரதி -என்றது இறே இலங்கு நாமம் –
நந்தன் மைந்தனாக வாகும் நம்பி -என்னுமா போலே
விபீடணற்கு நல்லான் என்றது தாசாரதி என்றபடி இறே –
நாராயணம் -என்ற இது சிறுப்பேர் போலே காணும்
அதுக்குப் பரிகாரமாக நம -என்று ப்ரஹ்வீ பவித்தார் இறே

வேம்கட வாணற்க்கு   ஓர் கோல் கொண்டு வா
இராமனாய் மிடைந்த ஏழு மரங்களும் அடங்க எய்து வேங்கடம் அடைந்த மால் -என்கையாலே
கானமும் வானரமும் வேடுமுடை வேங்கட வாணன் காண்-
நிராங்குச ஸ்வா தந்தர்யம் நேராக ஜீவிப்பது இங்கே காண்
இவன் ஆஜ்ஜையைக் கொண்டு வா –

———

திருக் குழல் பேணின காக்கைக்கும் இதுக்கும் வாசி என் என்னில்
நீர்மையால் வந்த ப்ரபத்தியும்
மேன்மையால் வந்த நிராங்குச ஸ்வா தந்தர்யமும்
ஒன்றாகத் தான் காக்காய் என்னாதே
அக்காக்காய் என்றது அகார ஸப்த வாஸ்யனுடைய ரக்ஷை -என்றபடி –
அ-என்கிற இது பிரதம அபி தானம் இறே

ரக்ஷைக்கு விஷயமானது ரஷ்யம் ஆகையாலே -அக்காக்காய் -என்று சம்போதிக்கிறார் –
விஞ்ஞானம் யஜ்ஜம் தனுதே -என்று விஞ்ஞான ஸப்தம் ஞாதாவையும் ஆஸ்ரயத்தாலே காட்டி –
அந்த ஞாதாவினுடைய ஞானம் ஜேய சாபேஷமாய் இருக்கையாலே யஜ்ஜத்தையும் காட்டினால் போலே
ரக்ஷண வாசியான ஸப்தம் ஆஸ்ரய த்வாரா ரக்ஷகனான அகார ஸப்த வாஸ்யனையும் காட்டி –
ரக்ஷகனுடைய ரக்ஷை சேதன சா பேஷமாய் ரஷ்யத்தைக் காட்டுகையாலே அத்தை காக்கை -என்று சம்போதிக்கிறார் –

மற்றும் பூவை -கிளி குயில் மயில் -அன்னம் பல்லி காக்கை -என்றால் போலே இவற்றைப் பார்த்து
சில கார்யங்களைக் குறித்து பல இடங்களிலும் -அன்யாபதேசமும் ஸ்வாபதேசமும் கொண்டார்கள் இறே
நம்பிக்குக் கோல் கொண்டு வா என்ற மர்மம் -இந்தக் காக சமராய் இருப்பார் –
அவனுடைய ஆஜ்ஜை நோக்காத போது அவனுடைய சங்கல்ப நிபந்தநமான ஸ்வா தந்தர்யம் வரை இடும் என்று அன்று –
அவனுடைய ஸ்வா தந்தர்யத்தை நோக்கி அல்லது உங்களுக்கு எல்லாம் பிழைக்கலாம் விரகுகள் இல்லை –
அவன் ஸ்வா தந்தர்யத்தில் ஊன்றின ஸங்கல்பத்தில் கொடுமையை நினைத்துத் தட்டுப் படாதே கொள்ளுங்கோள் –
அது மழுங்காத சங்கல்பம் என்று அறிந்து -நீங்கள் அவன் ப்ரபத்தியை உணர்ந்து -அவன் திருவடிகளில் விழுந்து –
கரிஷ்யே வசனம் தவ -என்று அவன் ஸ்வா தந்தர்யத்தை நோக்கினால்
இவர்களால் நாம் ஸ்வ தந்த்ரன் ஆனோம் என்று அவன் உகக்கக் கூடும் –
அத்தைக் கண்டு இறுமாவாதே மேலே மேலே போந்து மங்களா ஸாஸனத்திலே வாருங்கோள் –
என்னோடே கூடுங்கோள் -என்கிறார் –

நிகமத்தில் இத் திருமொழி கற்றார்க்கு பலம் சொல்லித் தலை கட்டுகிறார் –

அக்காக்காய் நம்பிக்கு கோல் கொண்டு வா என்று
மிக்காள் உரைத்த சொல் வில்லிபுத்தூர் பட்டன்
ஒக்க உரைத்த தமிழ் பத்தும் வல்லவர்
மக்களை பெற்று மகிழ்வர் இவ்வையத்தே -2 6-10 –

பதவுரை

அக்காக்காய்–காக்கையே!
நம்பிக்கு கோல் கொண்டுவா என்று–உத்தமனான இவனுக்கு கோலைக் கொண்டு வந்து தா என்று
மிக்கான் உரைத்த சொல்–சிறந்தவளான யசோதை சொன்ன சொற்களை
வில்லி புத்தூர் பட்டன்–ஸ்ரீவில்லிபுத்தூரில வதரித்த பெரியாழ்வார்
ஒக்க உரைத்த தமிழ் பத்தும் வல்லவர்–அவ் யசோதையைர் போலவே சொன்ன தமிழினாலாகிய இப்பத்துப் பாசுரங்களையும் ஓதவல்லவர்கள்
மக்களை பெற்று இ வையத்தே மகிழ்வர்–ஜ்ஞாந்புத்ரர்களை (சிஷ்யர்களை) அடைந்து இப்பூமியிலே மகிழ்ந்திருக்கப் பெறுவர்

அக் காக்காய் நம்பிக்கு கோல் கொண்டு வா என்று மிக்காள் உரைத்த சொல்
அவள் அழுகை மருட்டிச் சொன்ன பிரகாரத்தை புத்ரத்வ நிபந்தநமான அபிமான ஸ்நேஹம் ஆக்கி
ஸ்வரூப அனுரூபமான மங்களா ஸாசனத்தோடே சேரும் படி

வில்லிபுத்தூர் பட்டன் ஒக்க உரைத்த தமிழ் பத்தும் வல்லவர்
ஓக்க அருளிச் செய்த இந்த தமிழ் பத்தும் சா பிப்ராயமாக வல்லவர்கள்

மக்களை பெற்று மகிழ்வர் இவ்வையத்தே
மக்கள் -என்பது மனுஷ்யரை
அதாவது
சிஷ்ய
புத்திரர்களை
மங்களா ஸாஸன பர்யந்தமான பிரபத்தி குலையாதவர்களைப் பெற்று மகிழ்வார்கள்
மகிழ்ச்சிக்கு விஷயம் இவர்கள் இறே

————————————————————————————

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ திருவாய்மொழிப் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய வாச்சான் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரியாழ்வார் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்.

ஸ்ரீ பெரியாழ்வார் திருமொழி -ஸ்ரீ திருவாய் மொழிப்பிள்ளை அருளிச் செய்த ஸ்வாபதேச வியாக்யானம் —2-5–பின்னை மணாளனை—

பிரவேசம் –
கீழே -மஞ்சன மாட்டியவற்றை -என்று திரு மஞ்சனம் செய்தாராய் நின்றார் –
கலையும் கரியும் பரிமாவும் திரியும் கானம் கடந்து போய் -என்கையாலே
அயோத்தியாம் அடவீம் வித்தி -என்கிற அர்த்தம் தோன்றில் –
த்யாஜ்யதயா ஞாதவ்யம் ஆவது -கலையும் கரியும் பரிமாவும் திரியும் கானம் இறே

இத்தை நினைத்து இறே
மித்ர பாவேந -என்றும்
நத்யஜேயம் -என்றும்
ஸதாம் -என்றும் –அருளிச் செய்தது –
ஆகையால் அங்கு மித்ர பாவம் கண்டு கால் தாழ்கிறார் அன்று –
சிலர் இவ்வூரை த்யஜிக்க வேணும் என்ன -எங்கனே விடுவது என்று தளும்புகிறார் அன்று –

அவர்களை விட வேணும் என்று நிர்ணயிக்க
விடில் சத்துக்கள் கர்ஹிப்பர்
அவர்கள் கர்ஹியாமல் என்னை விடுவது அன்றோ உள்ளது என்றால் இந்த வார்த்தையில் கருத்து அறிந்து
இசைகைக்கு ஒரு திருவடி மஹா ராஜர் முதலானோரும் இங்கே இல்லை –
ஆகையால் காடு த்யாஜ்யமும் கடற்கரையும் கான வெண் குரங்கு முதலானோரும் உபாதேயமாகத்
திரு உள்ளம் பற்றி இறே –ஸக்ருத் ஏவ –ஏதத் வ்ரதம் மம -என்று வெளியிட்டதும் –

இவ்வளவேயோ
பக்ஷி ஜாதங்களைப் பல இடங்களிலும் ஆழ்வார்கள் ஆச்சார்ய துல்யராக்கி நபும்சகமும் தோன்ற
தூது விடவும் கண்டோம் இறே
திருத்தாய் -கரையாய் -சொல்லாய் -என்று த்ரிகாலஞ்ஞர் பலரும் உளவாய் இருக்க
ஹித வசன சா பேஷாராய்க் கேட்டதும் இவற்றை இறே
இவற்றை வைத்துக் கொண்டு பிள்ளாய் -என்றது இத்தை இறே –
ஸ்வதஸ் ஸர்வஞ்ஞனான ஈஸ்வரனும் மயர்வற மதி நலம் அருளப் பெற்ற ஆழ்வார்களும்
அறிவார்களையும் அறிந்தார்களையும் அறியார்களாக நினைத்து அறிவிக்கைக்காக இறே
இவற்றினுடைய ஸ்திதி கமன சயனாதிகளை அபேக்ஷிக்கிறதும் –
இவ்வளவும் யோக்யம் இல்லாத கூடலை அவன் திரு உள்ளத்தில் கருத்து அறிய முன்னிலை யாக்கி அபேக்ஷித்ததும் –
கூடல் கூடாமையாலே கர்ஹித்ததும் –
அந்த ஸ்வதஸ் ஸர்வஞ்ஞனானவன் தான் திரியும் கானம் கடந்து -தன் திரு உள்ளக கருத்தை அறிவித்தால்
பொறுப்பார்க்கு அருளிச் செய்தது அறியாமையால் அன்றே –

காக்கையால் சொல்லுகிறது
முக்குணத்து இரண்டு அகற்றாத அளவன்றிக்கே இரண்டிலே நெஞ்சு பொருந்தும்படி நின்ற நீசரானவர்களைக் குறித்து
எத்திறத்தும் உய்வதோர் உபாயம் இல்லை -மாலை வாழ்த்தி வாழ்மினோ -என்று
மங்களா சாசனத்துக்கு ஆளாக உபதேசத்தால் போலே
இவரும் தமோ குண பிரசுரராயும் ரஜோ குண பிரசுரராயும் இருக்கிறவர்களை -காக்கை என்கிற வியாஜத்தாலே –
ப்ரபத்தியில் கிரியா பதத்துக்கு முற்பாடன் அவனான பிரகாரத்தை உணர்த்தி
மங்களா சாசனத்தில் சேர்ப்பதாக வந்து குழல் வாராய் என்கிறார் –

இந்த குண த்வயம் இதில் பக்கல் கண்டபடி என் என்னில்
அபஷய பக்ஷணங்கள் நிஷித்தங்கள் அத்யந்த நிஷித்தங்கள் பஷிக்கையாலும்
பிண்டத்திரளையும் பேய்க்கு இட்ட நீர்ச்சோறும் ஸ்நானம் செய்து ஜீவிக்கையாலும்
பிதர்யமான கர்மங்களிலே சில பிண்ட விசேஷங்களையும் பிசாசா ஆராதனை முதலான பிண்டங்கள் தண்ணீர்
முதலானவற்றை பூத யஜ்ஜ மாத்ரமே அன்றிக்கே வரித்து இதுக்கே இட வேணும் என்ற நிர்பந்தம் உண்டாகையாலும் –
இனம் சேர்ந்து ஜீவிக்கும் அபிமான விசேஷங்களாலும் ஸ்வ புத்ரர்களோடு பர புத்ரர்களையும் ஸ்வீ கரித்து
வளர்த்துப் பரிணமித்த வாறே துல்ய விகல்ப விசேஷ ரூப சித்தியும் பாராமல் வ்யவஸ்திதமான
வாக் வ்யவஹார மாதுர்ய சித்தி கண்டு அங்கீ கரியாத அளவே அன்றிக்கே
கர்ப்ப தோஷ நிரூபணம் செய்து நீக்குகிற அஸஹமா நத்வத்தாலும் தன் இனம் ஒழிய மற்றோர் இனம் கூடி ஜீவியாமையாலும் –
கண்டக ப்ரபத்தியாலே பிராணன் பெற்றோம் என்று கர்வித்து அஸ்திரமே ஒரு கண் அழிவு செய்தது அறியாமையாலும்
மித்ர மவ்பயிகம் கர்த்தும் -என்றும்
பாபா நாம் வா ஸூபா நாம் வா -என்றும்
பிரதி கூலனையும் -அனுகூல அக்ரேசனையும் வாசி அறத் திருத்தப் பார்த்துத் திருத்துமவள் உண்டாய் இருக்க
இவள் நிறத்திலும் தப்பின பிழை உணராமல் ஜ்யேஷ்டா தேவிக்குக் கொடியாக பிராணனை நோக்கித் திரிகையாலும்
இவற்றால் மடியகத்துச் செல்வம் பார்த்து இருக்கும் குண த்வய நிஷ்டர் படி சொல்லலாம் இறே –

இனி லோகத்தில் பிள்ளைகள் அழுகை மருட்டுகைக்காக -அக்காக்காய் -சுக்குருவி -சந்திரா வா -என்றால் போல்
சொல்லுகிற லோக யுக்தி வ்யாஜத்தாலே சொல்லுகிற யசோதா பிராட்டி பாசுரத்தை உட் கொண்டு
குண த்வய பிரசுரர் முதலாக எல்லாரையும் -அவன் முற்பட்டு உங்களை செய்த ப்ரபத்தியால் வந்த தோஷத்தை
உணர்ந்து நீக்குங்கோள் என்று குழலை வியாஜ்யமாக்கி மங்களா சாஸனத்திலே மூட்டுகிறார் –

இப்படிப்பட்ட அஞ்ஞரை முதலாக விஷயீ கரிப்பான் என் என்னில் –
அஞ்ஞனான விஷய ப்ரவணனைத் திருத்தி மேல் கொண்டு போகலாம் –
ஞான லவ துர் விதக்தனான அஹங்கார க்ரஸ்தனைப் போலே ஞானா வானான விஷய ப்ரவணனைத் திருத்த ஒண்ணாது —
என்று பிள்ளை லோகாச்சார்யார் அருளிச் செய்கையாலும்
இவர்களை முற்பட விஷயீ கரித்தார் என்ன வேணும் –

இனி அஞ்ஞான பூர்த்தி உள்ளது தமோ குண ப்ரசுரராயும் ரஜோ குண பிரசுரராயுமாய் இருக்கிறவர்களுக்கு இறே –
இவர் கூழாள் -என்கிறது ஆரை என்னில் -அந்நிய சேஷ பூதரை —
அந்நியரான சேஷிகள் இல்லாமையாலும் -அந்நிய சேஷத்வ விதி இல்லாமையாலும் –
இவர் எங்கள் குழுவனில் புகுதல் ஒட்டோம் -என்று ஓர் இடத்திலும் -கூட்டாமையாலும்
ராஜ தார ப்ராவண்ய நிஷேதம் போலே இது கூட்டிக் கழிக்கவும் பற்றாது –

வாழாள் -என்றது –
வாழாள் -என்றும்
ஆள் -என்றும்
நின்றீர்-என்றும் –மூன்று படியாய் இருக்கும் –

ஆள் -என்றது ஐஸ்வர்யத்தை அவன் பக்கலிலே பெற வேணும் என்று அபேக்ஷிக்குமவர்களை –
வாழாள் -என்றது -ஆத்ம அனுபவ சா பேஷரை –
நின்றீர்-என்றது -பக்தி ப்ரபத்திகளை உபாயம் ஆக்காமல் அவன் தன்னையே உபாயமாக்கி நிலை நின்றவர்களை –
இவை மூன்றும் த்வயத்தில் பூர்வ வாக்கியத்தில் காணலாம் –
ஒன்றே நிலை நிற்பது

வந்து கொண்மின் -என்றது எத்தை குறித்து என்னில் –
உத்தர வாக்கியத்தில் -ஆய -பதத்தில் -வெளிற்றை நமஸ்ஸிலே கழித்து –
கழியாத ஹித ரூப மங்களா ஸாஸன கைங்கர்யத்தைக் குறித்து –
இவ்வாட்படும் பிரகாரங்கள் காணலாவது -வ்யுத்பத்தி பிரதானமான பிரதம ரஹஸ்யத்திலே இறே —

இவை எல்லாம் ஏற்கவே உண்டாக்கு வதாக இறே
எதிர் சூழல் –
தனியேன் வாழ் முதல் –
அந்நாள் நீ தந்த -என்றவை
முதலான சில ஸூஹ்ருத விசேஷங்களைக் கற்பித்து

அத்வேஷ ஆபி முக்யங்களை உண்டாக்கி
வருண ஸூக்ரீவாதிகளைச் சரணம் புக்கும் –
அசாதாரண அக்ரேஸரை முன்னிட்டு உறவு கொண்டும் –
அவன் பண்ணின பிரபத்தி விசேஷங்களைக் கைம்முதல் ஆக்கி –
அந்த ப்ரபன்னனைத் தான் தாழ்ந்தாருக்கும் தாழ்ந்தவனாக்கி –
காகா நிலய நியாயத்தாலே -அக்காக்கை -என்று கீழ்ச் சொன்ன காகங்களை நிஷேதித்து

அன்னத்தின் பக்கலில் ஸாரஞ்ஞதையும்
கிளியின் பக்கலிலே பூர்வாச்சார்ய வசனமும்
நாயின் பக்கலிலே க்ருதஞ்ஞதையும்
இவை முதலான ஆத்ம குணங்கள் கொண்டால் போலே
காகத்தின் பக்கலிலேயும் சில குண விசேஷங்களைக் கற்பித்து

யசோதை தாழ இழிந்து -அவனை குழல் வாராய் -என்கிற வியாஜ்யத்தாலே –
தேவ தத்த கல்பனைப் போலே ஒன்றைக் கல்பித்து ஸர்வஞ்ஞராக்கி
அத்யந்தம் தமோ குண ப்ரசுரரையும் ப்ரபன்னராக்கி -மங்களா ஸாஸனத்தில் சேர்ப்பதாக அவன் பண்ணின ப்ரபத்தியில்
விஷய தோஷங்களைக் கழித்து அவன் திரு உள்ளத்திலே சேர்க்கையே பிரயோஜனமாக குழல் வாராய் -என்கிறார் –

கீழே
திருமஞ்சன வியாஜ்யத்தாலே -மோக்ஷ உபாயம் அவனாக வரித்து இருக்கிற பிரபத்தி நிஷ்டராலும்
அந்நிய சாதன பரராய் -அநந்ய ப்ரயோஜன பரராய் -அவனை மோக்ஷ பிரதனனாக நினைத்து இருக்கும் அவர்களாலும் –
வந்த அழுக்குப் போக விவேக ஜலத்தாலே திரு மஞ்சனம் செய்தாராய் நின்றார் கீழ்

இனி இதில்
பிராமயன் -என்றும்
யதாநியுக்தோஸ்மி ததா கரோமி -என்றும்
தேந விநாத் ருணா க்ரமபி ந சலதி –என்றும்
கரவம் அகரவம் -என்றும்
சொல்லுகிற ப்ரமாணங்களின் கருத்து அறியாத அளவு அன்றிக்கே –
நலிவான் இன்னும் எண்ணுகின்றாய் -என்றும்
ஆற்றங்கரை வாழ் மரம் போல் அஞ்சுகிறேன் -என்றும்
ஆறு சமயம் புகைத்தான் -என்றும் –
மாட்டாத பல சமய மதி கெடுத்தாய் -என்றும் –
ஆழ்வார்கள் அருளிச் செய்த பாசுரங்களில் ஸம்ப்ரதாயம் இல்லாதாருக்கும்
ஸகல ப்ரவ்ருத்திகளையும் ஸதா காலமும் அவனே ப்ரேராதிகளாலே செய்விக்கிறான் -என்று தோஷத்தை
அவன் தலையிலே ஏறிட்டு வ்யவஹரித்துக் போருகிற குண த்வய அதீனரை எல்லாம் காக ஸமராக்கி ஸம்போதித்து அழைத்து
அவனுடைய ஸ்திதி கமன சயனாதிகளிலே தோஷம் இல்லை -நீங்கள் அவன் தலை மேல் ஏறிட்ட தோஷங்களை
நிபுணாசார்ய சேவையாலே எல்லாம் உன் மேல் அன்றிப் போகாது என்று –
நீங்கள் ஏறிட்ட பொல்லாங்குகளை நீக்கப் பாருங்கோள் -என்று
யசோதை அழுகை மருட்டுகைக்கு காக்கையை அழைத்து குழல் வாராய் -என்கிற பாசுரத்தாலே அருளிச் செய்கிறார் –

——-

பின்னை மணாளனை பேரில் கிடந்தானை
முன்னை அமரர் முதல் தனி வித்தினை
என்னையும் எங்கள் குடி முழுது ஆள் கொண்ட
மன்னனை வந்து குழல் வாராய் அக்காக்காய்
மாதவன் தன் குழல் வாராய் அக்காக்காய் -2 5-1 – –

பதவுரை

அக்காக்காய்–காக்கையே!
பின்னை–நப்பின்னைப் பிராட்டிக்கு
மணாளனை–நாயகனும்
பேரில்–திருப் பேர்களிலே
கிடந்தானை–பள்ளி கொண்டிருப்பவனும்
முன்னை–(பகவதநுபவத்தில்) முதல்வரான
அமரர்–நித்ய ஸுரிகளுக்கு
முதல்–தலைவனும்
(அந்த நித்ய ஸுரிகளின் ஸத்தைக்கும் தாரகாதிகளுக்கும்)
தனி வித்தினை–ஒப்பற்ற காரணமாயிருப்பவனும்
என்னையும்–என்னையும்
எங்கள் குடி முழுது–எங்களுடைய குடியிலுள்ளாரெல்லாரையும்
ஆட் கொண்ட–அடிமை கொண்ட
மன்னனை–தலைவனுமாகிய கண்ணனுக்கு
வந்து–(நீ) வந்து
குழல் வாராய்–கூந்தல் வாருவாயாக
அக்காக்காய்–காக்கையே!
மாதவன் தன்-ஸ்ரீயபதியான இவனுக்கு
குழல் வாராய்-

பின்னை மணாளனை –
ப்ரபத்திக்கு -புருஷகாரம் முன்னாக வேணும் இறே
பின்னை நெடும் பணைத் தோள் மகிழ் பீடுடை -என்னக் கடவது இறே
ஸ்ரீ யபதி -என்னுமா போலே

பேரில் கிடந்தானை-
அவள் கற்பனை இரே திருப் பேரில் கண் வளர்ந்து அருளுவது –

முன்னை அமரர் முதல் தனி வித்தினை-
அமரர்க்கு முன்னை -நித்ய ஸூரிகளுக்கு முன்னோடிக் கார்யம் பார்க்குமவனை –
பின்னை மணாளன் என்றால் முன்னை அமரர் வரக் கடவது –
இது தான் இறே இவருக்குத் தோள் வலியும் ஆள் வலியும் –

முதல் தனி வித்தினை-
இந்த விபூதிக்கு த்ரிவித காரண பூதமானவனே

என்னையும் எங்கள் குடி முழுது  ஆள் கொண்ட

ஏழாட் காலும் பழிப்பற்ற எங்கள் குடி முழுவதும் –
குடிக்குப் பழிப்பு யாவது –
பிரதம அக்ஷரத்திலே த்ரிவித சம்பந்தத்தையும் மாறாடி -ஸகல ஸாஸ்த்ரங்களையும் சேர்த்து –
ஹித ரூப கைங்கர்யமான -மங்களா ஸாஸனம் செய்ய மாட்டாது இருக்கை
இப்படிப் பழிப்பு அற்று இருக்கிற எங்கள் குடி முழுவதும் -அக்குடியிலே பிறந்து இருக்கிற என்னையும் அடிமை கொண்ட –

மன்னனை
நிலையை உடையவனை
ஆளுமாளார்-என்கிற எங்கள் குடி முழுதும் என்னையும் ஆண்டு கொண்டு
போர வல்லவன்-என்று மன்னன் -என்கிறார் –

வந்து குழல் வாராய்
நீராட்டி விட்டால் குழல் வரவும் பிராப்தம் இறே
அவன் நப்பின்னைப் பிராட்டியையும் முன்னைய அமரரையும் முன்னிட்டு பிரபத்தி பண்ணிற்று –
இவனுக்கு மங்களா சாசன ருசியை விளைக்கைக்காகவே இறே என்று அறிந்து
தத் தத் அபிமத ஸ்தானங்களில் கூட்டின பிரபத்தி செடியை நீக்கி குழல் வாராய் –

அக்காக்காய்
காக்காய் -வியாஜ்யம்
தாது அர்த்தத்தால் வந்த ரக்ஷண தர்மத்தை காக்காய் என்று சேதன சமாதியால் சம்போதிக்கிறார் -என்னுதல்
காரணத்வம் சேஷித்வ நிபந்தமே யாகிலும் ரக்ஷணத்திலே இறே ஊற்றம் —
ஆகையால் அகார ஸப்த வாஸ்யத்தை கௌரவ வஸ்து நிர்தேசத்திலே யாக்கி –அக்காக்காய் -என்கிறார் ஆகவுமாம்-
அவன் தலையில் சிடுக்கு போனால் யாயிற்று உங்கள் தலையில் அழுக்கு போவது –
என்று காக சமரர் அனைவரையும் அழைத்து அவன் குழலில் சிடுக்கை அறுத்து
சித் அசித் ஈஸ்வர தத் ஸ்வ பாவங்களைப் பிரித்து -நெடுகப் பார்த்து அறிந்து –
அவன் தலையில் தோஷத்தை ஒழித்து உங்கள் தலையிலே வைத்துக் கொள்ளுங்கோள் –
வந்து குழல் வாருங்கோள் -என்கிறார் –

மாதவன் தன் குழல் வாராய்
பின்னை மணாளன் ஆகைக்கு ஹேது மாதவன் ஆகை இறே –
ஆகையால் நிர் துஷ்டன் என்கிறார் –
அவன் நிர் தோஷனான அளவே அன்று காண் -ஸமஸ்த கல்யாண குணாத்மகன் -காண்
குணத்திலே தோஷ தர்சனம் பண்ணாதே கொள் -என்கிறார் –
ஸூ க்ரீவம் நாதம் இச்சதி -என்கிற ப்ரபத்தியால் வந்த குறை தீர்வதும் –
உன் தோழி உம்பி எம்பி -என்று அவன் பிரபத்தி பண்ண -நீங்கள் குறைவாளராய் நின்ற குறை தீருவதும்
பின்னை மணாளன் -என்று பிரபத்தி பண்ணினால் என்னும் கருத்தாலே வந்து குழல் வாராய் -என்கிறார் –

———

பேயின் முலை உண்ட பிள்ளை இவன் முன்னம்
மாயச் சகடும் மருதும் இறுத்தவன்
காயா மலர் வண்ணன் கண்ணன் கரும் குழல்
தூயதாக வந்து குழல் வாராய் அக்காக்காய்
தூ மணி வண்ணன் குழல் வாராய் அக்காக்காய் -2 5-2 – –

பதவுரை

அக்காக்காய்!-
இவன்–இப் பிள்ளை
முன்னம்–முன்பு
பேயின் முலை–பூதனையின் முலையை
உண்ட–(அவளுயிரோடுங்) குடித்த
பிள்ளை–பிள்ளை காண்
(அன்றியும்)
மாயம்–வஞ்சனை யுள்ள
சகடும்-சகடத்தையும்
மருதும்–யமளார்ஜுகங்களையும்
இறுத்தவன்–முறித்தவன்
காயா மலர் வண்ணன்–காயாம் பூப் போன்ற திரு நிறத்தை உடையவன்
கண்ணன்–‘க்ருஷ்ணன்’ என்னும் பேரை யுடையவன்
கரு குழல்–கரு நிறமான கூந்தலை
வந்து–(நீ) வந்து
தூய்து ஆக குழல் வாராய்–நின்றாக வாருவாயாக.
தூ மணி–பழிப்பற்ற நீல மணி போன்ற
வண்ணன்–நிறத்தை யுடைய இவனுக்கு குழல் வாராய் –

பேயின் முலை உண்ட —
குப்பத்தில் தோஷ தர்சனம் பண்ணி வந்த பேய்ச்சி பட்டது படாதே கொள்ளுங்கோள் -என்கிறார் –

பிள்ளை இவன்
பிள்ளைத் தானத்தில் புரை இல்லாதவன் –

முன்னம் மாயச் சகடும் மருதும் இறுத்தவன்
அப்படிப்பட்ட க்ருத்ரிமத்தை யுடைய சகடாசூரனையும் யாமளார்ஜுனங்களையும் நிரசித்தவன் –

காயா மலர் வண்ணன்
ஆத்ம குணங்கள் மிகையாம்படி அப்போது அலர்ந்த செவ்விக் காயா மலர் போலேயாய்
அனுகூலரை எழுத்து இடுவித்துக் கொள்ளும் வடிவு அழகை உடையவன் –

கண்ணன் –
விரூபன் ஆனாலும் விட ஒண்ணாத சௌலப்யத்தை உடையவன் –

கரும் குழல்
குழலுக்கு ஒரு போலி காணாமையாலே வெறும் புறத்திலே கரும் குழல் -என்கிறார் –

தூயதாக வந்து குழல் வாராய் அக்காக்காய்
அவன் குழலில் ஒரு அழுக்கு இல்லை –
நீங்கள் அறியாமையாலே உண்டாக நினைத்ததுவாகவே உள்ளது –

தூ மணி வண்ணன்
காயம் பூவுக்கு விவரணம் உண்டானாலும் –ஒரு படிப்பட்ட நீல ரத்னம் போலே
வடிவு அழகு படைத்தவன் –என்கிறார் –

———

திண்ணக் கலத்து திரை உறி மேல் வைத்த
வெண்ணெய் விழுங்கி விரைய உறங்கிடும்
அண்ணல் அமரர் பெருமானை ஆயர் தம்
கண்ணனை வந்து குழல் வாராய் அக்காக்காய்
கார் முகில் வண்ணன் குழல் வாராய் அக்காக்காய் – 2-5 3-((விரையன் உறங்கிடும்-பாட பேதம்)

பதவுரை

அக்காக்காய்!-
திரை–பின்னுதலை யுடைய
உறி மேல் வைத்த–(பெரிய) உறி மேல் வைத்த
திண்ணம் கலத்து–த்ருடமான பாத்ரத்திலுள்ள
வெண்ணெய்–வெண்ணெயை
விழுங்கி–உட் கொண்டு
விரைய–விரைவாக (ஓடி வந்து)
உறங்கிடும்–பொய் யுறக்க முறங்குகின்ற
அண்ணல்–ஸ்வாமியும்
அமரர்–நி்த்ய ஸுரிகளுக்கு
பெருமானை–நிர்வாஹகனும்
ஆயர் தம் கண்ணனை–இடையர்களுக்குக் கண் போன்றவனுமான இவனை
வந்து குழல் வாராய் –
அக்காக்காய்!-
கார் முகில்–காள மேகம் போன்ற
வண்ணன்–நிறத்தை யுடையனான இவனுடைய
குழல் வாராய் –

திண்ணக் கலத்து திரை உறி மேல் வைத்த-
ஒருவரால் சலிப்பிக்க ஒண்ணாத படி மேல் மரத்திலே சொருகிக் கட்டி கள்ளக் கயிறு உருவி வைத்த –
வைக்கும் அது ஒழிய வைத்தவர்களாலும் வாங்க ஒண்ணாத படியாக இறே வைத்தது –
அன்றிக்கே
திரைக் கயிறுகள் சூழ நாற்றிக் கண்ணித் தெறித்த உறி -என்னவுமாம் –

வெண்ணெய் விழுங்கி –
வெண்ணெய் யானத்தைப் பாத்திரத்தை நீக்கி விழுங்கினான் -என்னாமையாலே –
வைத்த குறி அழியாது இருக்கச் செய்தே பதறி விழுங்குகையாலே
வழிந்து சிதறிக் கிடக்கக் கண்டது அத்தனை என்று தோற்றுகிறது –

விரையன் உறங்கிடும்-
வெண்ணெய் விழுங்குகிற போதில் பதற்றத்திலும் காட்டில் -பதறி உறங்கப் புக்கால் அக் கண் உறங்குமோ
இவன் பதற்றத்துக்குக் கண் உறங்குமோ –
குறு விழிக் கொண்டு வந்தார் போனார் நிழலாட்டம் கண்டோம் என்று பார்த்து இறே உறங்குவது –
இது என்ன போய் உறக்கம் தான் என்று கண்டு கொள்வார்கள் இறே –

அண்ணல்
திரு ஆய்க்குலத்துக்கு ஸ்வாமி யானவன் –

அமரர் பெருமானை
பரமபதத்தில் ஸூரிகளுக்கும் அவ்வருகாய் — பெரியனாய் -அவர்களை நிர்வஹிக்குமவன் –
நிர்வஹிப்பது தான் அவர்களோடே கலந்து பரிமாறி இறே –

ஆயர் தம் கண்ணனை
திரு ஆய்ப்பாடிக்கு ரக்ஷகன் -ஸூலபன் –
அவர்கள் கண்ணுக்கு விஷயம் ஆனவன் –

கார் முகில் வண்ணன் குழல் வாராய் அக்காக்காய்
நீர் கொண்டு எழுந்த காள மேகம் போலே அவர்களுக்கு ஸகல தாப ஹரனுமாய் இருக்குமவன் –

திரை யுறி -பெரிய யுறி –

———–

பள்ளத்தில் மேயும் பறவை உருக் கொண்டு
கள்ள வசுரன் வருவானை தான் கண்டு
புள் இது என்று பொதுக்கோ வாய் கீண்டிட்ட
பிள்ளையை வந்து குழல் வாராய் அக்காக்காய்
பேய் முலை உண்டான் குழல் வாராய் அக்காக்காய் – 2-5 4- –

பதவுரை

அக் காக்காய்!-
பள்ளத்தில்–நீர்த் தாழ்வுகளிலே
மேயும்–இரை யெடுத்துத் திரிகின்ற
பறவை–(கொக்கு என்னும்) பஷியின்
உரு–ரூபத்தை
கொண்டு–ஏறிட்டு்க்கொண்டு
வருவான்–வருபவனாகிய
கள்ளம் அசுரனை–வஞ்சனை பொருந்திய அசுரனை (பகாஸுரனை)
தான் கண்டு–தான் பார்த்து (அவனை)
இது புள் என்று–இது பஷியே யென்று (ஸாமாந்யமாக நினைத்து)
பொதுக்கோ–விரைவாக
வாய்–(அவ் வஸுரனது) வாயை
தீ்ண்டிட்ட–கிழித்துப் போட்ட
பிள்ளையை வந்து குழல் வாராய் -அக்காக்காய்! பேய் முலை உண்டான் குழல் வாராய் –

பள்ளத்தில் மேயும் பறவை உருக் கொண்டு கள்ள வசுரன்
குணத்திலே தோஷ தர்சனம் செய்து
ப்ரஸன்ன ரூபியுமாய் இறே பகாசூரன் தான் வந்தது –
நீர்த் தாழ்விலே ஆமிஷ க்ராஹியாய் மேய்ந்து திரிகிற பெரிய கொக்குகளோடே தானும் அவற்றில் ஒன்றாய்
ஆமிஷ க்ராஹியாய்த் திரிந்தாலும் வேறுபாடு தோன்றும் இறே –
தோன்றி இறே -கள்ள வசுரன் -என்றது –

வருவானை
தன் மேல் வருகிறவனை

தான் கண்டு
அந்நிய பரனாய் இவன் கொலைவு பாடு அறியாதே விளையாடுகிற தான் கண்டு –

புள் இது என்று பொதுக்கோ வாய் கீண்டிட்ட
என் பாக்யத்தாலே இது -பொதுப் புள் என்று –
தின்ன விரும்பாக் கன்று போலே உபய ஆகாரமான வேஷமாகக் கண்டு
பொது -என்றாலும் வேறுபாடு -தோன்றும் –
இப்படிப் பொதுவாய் வந்த -அசுர ராஜன் வாயைக் கீண்டிட்ட –

பொதுக்கோ
என்று ஒரு சொல்லாய் –
பொதுக்கென -சடக்கென என்னவுமாம்

பிள்ளையை வந்து குழல் வாராய் அக்காக்காய்
பிள்ளைத் தனத்தில் புரை இல்லாதவனை -அதாவது
சிறுப் பிள்ளைகள் ஏதேனும் ஒரு விவரம் கண்டால் விளைவது அறியாமல் -அதுக்கு உள்ளே கை நீட்டுமா போலே –
பகாசூரன் சத்துக்கள் நடுங்கும்படி வாயை அங்காந்து கொண்டு வந்தவாறே கையை நீட்டினான் –
அபூர்வ தர்சனத்தாலே கை பூரித்து அத்தாலே பிளந்து விழக் கண்டது அத்தனை –

ப்ரதி கூலித்துக் கிட்டினார் முடிந்து போம்படியான முஹூர்த்த விசேஷத்திலே இறே பிள்ளை பிறந்தது –
இல்லையாகில் -பிள்ளையைக் கொக்கு விழுங்கிற்று -என்னும் இத்தனை – இறே
அங்கன் ஆகாமல் தன்னை நோக்கித் தந்த உபகாரத்தாலே -குழல் வாராய் -என்கிறார் –

பேய் முலை உண்டான் குழல் வாராய் அக்காக்காய்
புள்ளீட்டுக்கும் பேயீட்டுக்கும் பிழைக்கப் பெற்றது -என்கிறார் –
பிள்ளைகளுக்கு இரண்டும் வருவதாகச் சொல்லிப் போருவது ஓன்று உண்டு இறே –

————–

கற்றினம் மேய்த்துக் கனிக்கு ஒரு கன்றினைப்
பற்றி எறிந்த பரமன் திருமுடி
உற்றன பேசி நீ ஓடித் திரியாதே
அற்றைக்கும் வந்து குழல் வாராய் அக்காக்காய்
ஆழியான் தன் குழல் வாராய் அக்காக்காய் – 2-5 5- –

பதவுரை

அக்காக்காய்!-
நீ–நீ
உற்றன–(உன் ஜாதிக்குத்) தகுந்த வற்றை
பேசி–சொல்லிக் கொண்டு
ஓடி–அங்குமிங்கும் பறந்து
திரியாதே–திரியாமல்,-
கன்று இனம் மேய்த்து–கன்றுகளின் கூட்டத்தை மேய்த்து வந்து
ஒரு கன்றினை–(அஸுரா விஷ்டமான) கன்றொன்றை
பற்றி–பிடித்து
கனிக்கு–(அஸுரா விஷ்டமான) விளாம் பழத்தை உதிர்த்ததற்காக
எறிந்த–(குணிலாக) வீசின
பரமன்–பரம புருஷனுடைய
திருமுடி–அழகிய தலை முடியை
அற்றைக்கும் வந்து–அவ்வக்காலும் வந்து
குழல் வாராய்–வாருவாயாக
ஆழியான் தன்–சக்ராயுதபாணியான இவனுடைய
குழல் வாராய் –

கற்றினம் மேய்த்துக் கனிக்கு ஒரு கன்றினைப்
பற்றி எறிந்த பரமன் திருமுடி
வறட்டு ஆக்களின் பின் போக வேண்டி இரான் போலே காணும் –
கற்று ஆக்களை மேய்த்து அவற்றின் வயிறு தடவிப் பார்த்தால் அவற்றின் வயிறு நிறைந்தால் இறே
தன் வயிறு நிறைந்தது ஆவதும் –
இப்படி பூர்த்தி பிறந்த அளவிலே மேய்கிற இளம் கன்றுகளைக் கண்டவாறே இவற்றை விடா
அவற்றோடே விளையாடுவதாகச் சென்றவாறே -எப்போதோ வருவது -என்று -அதுக்கு உள்ளே
கன்றாக நின்ற அசூரர்களையும் பார்த்து வேறுபாடு தோன்றுகையாலே
முள்ளாலே முள்ளைக் களைவாரைப் போலே -அஸூர மயமான கன்றுகளை எடுத்து விளாவான அஸூரர்கள்
மேலே எறிந்து நிரசித்து ஜகத்துக்கு ஒரு பர தேவதையை உண்டாக்கித் தந்த உபகாரகனுடைய
ஆதி ராஜ்ய ஸூசகமான திரு முடி காண் –

நீ -உற்றன பேசி – ஓடித் திரியாதே
ஒரு நிபுணாசார்ய சேவை செய்யாமல் -ப்ரதீதி மாத்திரத்திலே ஓன்று போலத் தோன்றக் கடவதுமாய்
விவஷா வசமுமான சப்தார்த்தங்களை விஸ்வஸித்து
ப்ரதிஜ்ஜை உப பாதன நிகமனங்கள் சேரும் பிரகாரங்கள் பாராதே நெஞ்சில் தோன்றின அர்த்தங்களை விஸ்வஸித்து-
இதுவே வேதார்த்தம் என்று சொல்லி ஜகத்தை மோஹிப்பித்து சத்துக்களைக் கண்டால்
முகம் மாறிப் போவது வருவதாய்த் திரியாதே –

அற்றைக்கும் வந்து குழல் வாராய் அக்காக்காய்
எற்றைக்கும் வந்திலை யாகிலும் -உபாயாந்தர நிஷ்டரால் – வந்த தோஷம் போம்படி
திரு மஞ்சனம் செய்து நிற்கிற வற்றைக்காகிலும் வர வேணும் காண் –
அறைக்கு வந்தால் -அது தான் எற்றைக்கும் வந்து குழல் வாரிற்றாய் இறே இருப்பது –

ஆழியான் தன் குழல் வாராய் அக்காக்காய்-
சீரா வெரியும் திரு நேமி –
கருதும் இடம் பொருது கை நின்ற சக்கரத்தான் காண் அவன் –

————

கிழக்கில் குடி மன்னர் கேடு இலாதாரை
அழிப்பான் நினைந்திட்ட ஆழி அதனால்
விழிக்கும் அளவிலே வேர் அறுத்தானை
குழற்கு அணியாக குழல் வாராய் அக்காக்காய்
கோவிந்தன் தண் குழல் வாராய் அக்காக்காய் -2 5-6 –

பதவுரை

அக்காக்காய்!-
கேடு இலாதார்–(வர பலமும் புஜ பலமுமிருப்பதால் நமக்கு) அழிவில்லை யென்றுநி னைத்திருந்தவரான
கிழக்கில் குடி மன்னரை–கிழக்குத் திக்கிலுள்ள பட்டணத்திற் குடியிருந்த ராஜாக்களை
அழிப்பான்–அழிக்கும் படி
நினைந்திட்டு–எண்ணி
அவ் வாழி அதனால்–அந்தச் சக்ராயுதத்தால்
விழிக்கும் அளவிலே–கண் மூடித் திறக்கின்ற காலத்திற்குள்
வேர் அறுத்தானை–ஸ மூலமாக அழித்தவனுடைய
குழற்கு–கூந்தலுக்கு
அணி ஆக–அழகு உண்டாம்படி குழல் வாராய்
கோவிந்தன்–(இந்த) கோவிந்தனுடைய
தண் குழல்–குளிர்ந்த (சிறந்த) குழலை
வாராய்–வாருவாயாக.

கிழக்கில் குடி மன்னர் கேடு இலாதாரை அழிப்பான் நினைந்திட்ட –
ப்ராக் ஜ்யோதிஷ வாஸிகளான நரகாசூரன் தொடக்க மானவர்கள்
கேடு இலாதாரை அழிப்பான் நினைந்திட்ட–கிழக்கில் குடி மன்னர்–

விழிக்கும் அளவிலே
அழிப்பதாக அறுதியிட்டு -அழிக்கைக்கு காலம் இது -என்று நினைக்கிற அளவிலே –

கேடு இலாமை யாவது –
ப்ரஹ்ம பாவனையில் ஊற்றமாய்
கர்ம பாவனையில் அநாதாரம் பிறக்கை –
இப்படி கேடு இல்லாத இந்த்ராதிகளையும் ராஜ கன்யைகளையும் அழிப்பதாகக் கோலினவர்களை –

ஆழி அதனால்-
கருதும் இடம் பொருது வரும் திருவாழியாலே

அதனால் –
என்றது -அழைத்தாலும் மீளாது காரியப்பாட்டிலே ஒருப்பட்டுத் தலைக்கட்டினால் அன்றி
மீளாத ஆழி யதனால் -என்றபடி –

வேர் அறுத்தானை-
வேர்ப் பற்றோடே அவர்களை அறுத்தவனை –

குழற்கு அணியாக குழல் வாராய் அக்காக்காய்
குழலானது அழகு விளங்கும்படியாக

கோவிந்தன்
பர ரக்ஷணத்தில் தீர்ந்த வியாபாரங்களை உடையவன் –

தண் குழல் வாராய் அக்காக்காய்
அழகுக்கு ஏறப் பெறாத குழல்

————-

பிண்டத் திரளையும் பேய்க்கிட்ட நீர் சோறும்
உண்டற்கு வேண்டி நீ ஓடித் திரியாதே
அண்டத்தஅமரர் பெருமான் அழகமர்
வண்டு ஒத்து இருண்ட குழல் வாராய் அக்காக்காய்
மாயவன்தன் குழல் வாராய் அக்காக்காய் -2 5-7 – –

பதவுரை

அக்காக்காய்!-
பிண்டம் திரளையும்–(பித்ருக்களை உத்தேசித்து இடும்) பிண்டத்தின் உருண்டையையும்
பேய்க்கு இட்ட-பிசாசங்களுக்குப் போகட்ட
நீர் சோறும்–நீரையுடைய சோற்றையும்
உண்டற்கு–உண்ணுதற்கு
வேண்டி–விரும்பி
நீ ஓடி திரியாதே–நீ பறந்தோடித் திரியவே வேண்டா
அண்டத்து–மேலுலகத்திலுள்ள
அமரர்–தேவர்களுக்கு
பெருமான்–தலைவனாகிய இக் கண்ண பிரானுடைய
அழகு அமர்–அழகு பொருந்திய
வண்டு ஒத்து இருண்ட–வண்டைப் போல் கருநிறமான
குழல் வாராய் –
மாயவன் தன்–ஆச்சர்யச் செயல்களை யுடைய இவனுடைய
குழல் வாராய் –

பிண்டத் திரளையும் பேய்க்கிட்ட நீர் சோறும் உண்டற்கு வேண்டி நீ ஓடித் திரியாதே-
சோறும் -என்கிற அபி விவாஷ வஸம் இறே
தம் தாமுக்கு இட்டவற்றை ஜீவிக்கை அன்றிக்கே யாரேனும் ஆரேனைக் குறித்து இட்ட
அன்னாதிகளைப் புஜிக்க வேணும் என்னும் விருப்பத்தோடே ஓடித் திரிகிற அளவு அன்றிக்கே
ஆஹார நீஹாரங்களிலே கழித்தார் கழித்தது தின்று திரிவது
நாய் போல் இட்டவன் அளவிலே க்ருதஞ்ஞதையும் அற்று
பலி -புக் -என்ற பேருக்கும் லஜ்ஜியாதே

பறக்கும் காக்கை இருக்கும் கொம்பு அறியாது -என்னும்படி வஸ்தவ்ய ஸ்தலம் -இன்ன கொம்பு என்ற நியதியும் இன்றிக்கே
ஸ்நாத்வா புஞ்ஜீத -என்கிற விதியாலும் இன்றிக்கே
அசுத்த ஜீவனத்துக்கு தேஹ சுத்தி செய்து -ஜீவித்த தோஷத்துக்கு ஸ்நானம் செய்வது
பர ஹிம்சை பண்ணுவது
பர ஹிம்சை பண்ணுவார் இடங்களில் உதிரி பெறுக்கி ஜீவிப்பது –
தேஹ தாரண ஹேதுவாக சோஷிப்பிக்கிற வ்ரீஹ்யாதிகளை அவர்கள் காவலிட்டு நிஷேதிக்கச் செய்தேயும் சென்றிடம் பார்த்து ஜீவிப்பது –
மது பாஷிகளாய் இருப்பாரை வளர்த்து இருக்கச் செய்தேயும் நிஷேதிப்பது
இவை முதலான துரா சாரங்களைச் செய்யாதே –

அண்டத்தஅமரர் பெருமான் அழகமர் வண்டு ஒத்து இருண்ட குழல்-
நித்ய விபூதியில் நித்ய ஸூரிகளுக்கு தாரகாதிகள் எல்லாமுமாய் நிர்வகிக்கிற
பெரியவனுடைய அழகு நிலை பெற்ற குழல் காண் –

வண்டு ஒத்து இருண்ட குழல் வாராய் அக்காக்காய்
வண்டு -என்கிறது -அவனை ஆஸ்ரயித்த ப்ரபன்னரை –
ஒத்து -என்கையாலே அவன் தான் இவர்களை ஆஸ்ரயிப்பிக்கும் என்னும் அர்த்தமும் தோற்றுகிறது
தெய்வ வண்டு -என்னக் கடவது இறே
ஸூக்ரீவம் சரணம் கத -என்றும்
ஸூ க்ரீவம் நாதம் இச்சதி -என்றும்
சரணம் புக்காரைச் சரணம் புகுவதும் –
சரணம் புகுவிக்கைக்காக வருணாதிகளைச் சரணம் புகுவது –

இவன் முன்னிட்டும் அவர்களைத் தான் முன்னிடுவது -இருவரும் முன்னிட்டும் படி தான் எங்கனே என்னில்
அலர் மேல் மங்கை உறை மார்பா –நிகரில் அமரர் –
பின்னை நெடும் பணைத் தோள் மகிழ் பீடுடை முன்னை அமரர் –
அவன் தானும்
உன் தோழீ –உம்பி நீ உகந்த தோழர் -என்று இறே முன்னிட்டது

இருண்ட குழல்
வண்டு போலே கருகின நிறத்தை யுடைய குழல்
அவன் குழல் ப்ரபத்தியான போது இருட்சி அகவாயில் அர்த்தம் துரவகஹாமாய் தெரியாது இருக்கை –

மாயவன்தன் குழல் வாராய் அக்காக்காய்
ஆச்சர்ய சக்தி யுக்தன் –

————-

உந்தி எழுந்த வுருவமலர் தன்னில்
சந்தச் சதுமுகன் தன்னைப் படைத்தவன்
கொந்தக் குழலை குறந்து புளி யட்டித்
தந்தத்தின் சீப்பால் குழல்வாராய் அக்காக்காய்
தாமோதரன் தன் குழல்வாராய் அக்காக்காய் -2 5-8 – –

பதவுரை

அக்காக்காய்!-
உந்தி–(தனது) திருநாபியிலே
எழுந்த–உண்டான
உருவம்–ஸுருபத்தையுடைய
மலர் தன்னில்–தாமரைப் பூவிலே
சந்தம்–சந்தஸ்ஸை நிரூபகமாக வுடைய
சதுமுகன் தன்னை–நான்முகனை
படைத்தவன்–ஸ்ருஷ்டித்த இவனுடைய
புளி அட்டி கொந்தம் குழலை–புளிப் பழத்தை யிட்டுத் தேய்த்ததனால் நெறிப்பை யுடைய கூந்தலை
தந்தத்தின் சீப்பால்–தந்தத்தினாற் செய்த சீப்பாலே
குறந்து–சிக்கு விடுத்து
குழல் வாராய்–வாருவாயாக
அக்காக்காய்! தாமோதரன் தன் குழல் வாராய்!-

உந்தி எழுந்த வுருவமலர் தன்னில் –
ஸகல ஜகத் காரணமான திரு நாபியிலே கிளம்பின அழகிய தாமரை மலர் தன்னிலே

சந்தச் சதுமுகன் தன்னைப் படைத்தவன்-
ஆத்மாவை புத்ர நாமாஸி -என்கிறபடியே
ஜகத் ஸ்ருஷ்டியில் வந்தால் ப்ரதீதியில் துல்ய விகல்பம் தோன்றுகையாலே –
சந்தச் சதுமுகன்-என்கிறது –
நாவியுள் நற்கமலம் நான்முகனுக்கு -என்கிறது பின்னாட்டின படி –

கொந்தக் குழலை குறந்து புளி யட்டித்-என்றது
கீழ் திருமஞ்சன உபகரணமாகச் சொன்ன -எண்ணெய் புளிப்பழம் -பின்னாட்டின படி
குறந்து புளி யட்டி–கொந்தக் குழல் -என்ற போதே முன்பு சொன்னது என்று தோற்றும் இறே
புளி குறந்து-முன்பே யட்டின குழல் -என்றபடி –
அட்டித் திரு மஞ்சனம் செய்த குழல் என்றபடி –
புளி யட்டிக் குழல் -என்னும் நிரூபிக்கலாம் இறே

அன்றாகில் திரு மஞ்சனம் செய்து மயிர் வகிருகிற போதாகப் புளியைக் குறந்து மயிரிலே தப்ப ஒண்ணாதே

அன்றிக்கே
அகங்களிலே வளர்த்த நாவி -குழல் மேல் ஒற்றினதை –குறந்து-என்றும்
அந்தப்பசும் புழுகை -புளி -என்னவுமாம் –
நீராட்டின பின்பு ஜாதி உசிதமாக இது சேரும் இறே –
குறந்து -புளி என்று -ஒண் சங்கதை வாள் போலே பதமாம்

புழுகட்டி -என்று
பாடம் ஆயிற்று ஆகில் -யுகே யுகே என்கிற நியாயத்தாலே பாட பேதமும் பிறக்கக் கூடும் இறே

தந்தத்தின் சீப்பால் குழல்வாராய் அக்காக்காய்-
தந்தத்தின் சீப்பு -விவேக ஞான அத்யாவசாயம்
ஆச்சார்ய சேவையாலே விவேக ஞான அத்யாவசாய ப்ரபத்தியாலே –
இவனுடைய ப்ரபத்தியாலே இறே அவனுடைய பிரபத்தி நிர்தோஷம் ஆவது –
குழல் என்று ப்ரஹ்வீ பாவம் ஆகையாலே கழுத்து மேல் ப்ரபத்தியாகக் கடவது –

தாமோதரன் தன் குழல்வாராய் அக்காக்காய்
பரமபத நிலையன் காண் -ஓர் அபலை கையாலே கட்டுண்டு
அவிழ்த்து விட்டாலும் அத்தழும்பு என்று தோன்றும்படி ஆசாரித்துக் காட்டுகையாலே
ஸம்ஸார பாசம் அடியான யம பாசம் நீங்கும் போதும்
கடையற பாசங்கள் விட வேணும் -என்று தோற்றும் இறே -அதாவது

சம்பிரதாய ஸாஸ்த்ர அனுகுணமாக நம் பூர்வாச்சார்யர்கள் அருளிச் செய்த நேர் ஒழிய நடக்கும் பாசங்கள் –
தம் தாம் நினைவுகள் இல்லை என்று தோற்றிற்றே யாகிலும் அவர்கள் -அவன் -நினைவாலே
சிறு துண்டாக வேணும் என்று நினைத்தால் இறே கடை யறப் பாசங்கள் விட்டதாவது –
ஆத்மீயங்கள் என்றது இவருக்கு கிளி முதலானவை -அது இறே நமக்கும் –

——–

மன்னன் தன் தேவிமார் கண்டு மகிழ்வெய்த
முன் இவ்வுலகினை முற்றும் அளந்தவன்
பொன்னின் முடியினைப் பூ வணை மேல் வைத்துப்
பின்னே இருந்து குழல் வாராய் அக்காக்காய்
பேர் ஆயிரத்தான் குழல் வாராய் அக்காக்காய் 2-5 9- – –

பதவுரை

அக்காக்காய்!-
முன்–வாமநாவதார காலத்தில்
மன்னன் தன்–அஸுரராஜனான மஹாபலியினுடைய
தேவிமார்–மனைவியர்கள்
கண்டு–(தன்னுடைய) வடிவைக் கண்டு
மகிழ்வு எய்த–மகிழ்ச்சி யடையும்படி
(மஹாபலியினிடத்திற்போய் ‘கொள்வன் நான் மாவலி)’ என்று மூவடி மண் இரந்து பெற்றுப் பின்பு த்ரிவிக்ரமனாய்)
இ உலகினை முற்றும்–இந்த வுலகங்கள் முழுவதையும்
அளந்தவன்–அளந்து கொண்ட இவனுடைய
பொன் முடியினை–அழகிய தலையை
பூஅணை மேல் வைத்து–புஷ்பத்தினாலாகிய படுக்கையில் வைத்து
பின்னே இருந்து–(இவனது) பின்புறத்திலே இருந்து கொண்டு
குழல் வாராய்!- அக்காக்காய்!-
பேர் ஆயிரத்தான்–ஸஹஸ்ர நாமங்களை யுடைய இவனுக்கு
குழல் வாராய் –

மன்னன் தன் தேவிமார் கண்டு மகிழ்வெய்த
புலன் கொள் மாணாய் -என்கிறபடியே
சர்வ இந்திரிய அபஹார க்ஷமமான வியாபாரங்களை -மஹா பலியினுடைய ஸ்த்ரீகள் கண்டு என்னுதல்
மஹா பலியும் அவன் ஸ்த்ரீகளும் கண்டு என்னுதல்

முன் கண்டு
முற்பட வரக்கண்ட வாமன வேஷம் இறே இவர்களுடைய அத்யந்த ப்ரீதிக்கு ஹேதுவாவது
பின் கண்ட த்ரிவிக்ரம அபதானம் திருவடிகள் விரியப் புகுந்த போதே தொடங்கி முற்றும் அளப்பதாக
அநாதாரமும் பயமுமாய் இறே செல்லுகிறது –

இவ்வுலகினை
இவ்வுலகு என்றது –
மஹா பாலி தன்னதாக நினைத்த அவ்வுலகை -தானம் பெற்ற போதே -அவன் அளப்பதற்கு முன்னே –
பதறி -இவர் தம்மதாக -இவ்வுலகு என்கிறார்
முன் ஓடித் தட்டிச் சாற்றின ஜாம்பவான் மஹா ராஜரைக் காட்டிலும் -பதறிக் காணும் இவர் இவ்வுலகு என்கிறது –

முற்றும் அளந்தவன்
வேயகமாயினும் –திரு விருத்தம்

பொன்னின் முடியினைப்
ஷோடஸ வர்ணியான பொன்னின் மேல் உண்டான விருப்பம் தோன்றுகையாலே இன் பொன் முடி –என்னுதல்
முற்றும் அளந்தவன் பொன் முடியன் -என்கையாலே ஆதி ராஜ்ய ஸூ சகமான -திரு அபிஷேகம் –
அந்நிய சேஷத்வ -ஸ்வ ஸ்வா தந்தர்ய நிவ்ருத்தி –நீராக அண்டம் போய் நீண்ட பொன்னின் முடி என்னுதல் –

பூ வணை மேல் வைத்துப்
இப்படிப்பட்ட விருப்பத்தை யுடைய முடியை அதி மார்த்வமான அணை மேலே வைத்து –

பின்னே இருந்து குழல் வாராய் அக்காக்காய்
சத்யம் தபோ தமஸ் சமோ தானம் தர்ம ப்ரஜ ஜன அக்னி ஹோத்ரம் யஜ்ஜோ மானஸம் ந்யாஸ -என்றும்
தஸ்மான் ந்யாஸம் ஏஷாம் தபஸாம் அதி ரிக்தம் ஆஹு -என்றும்
ப்ரபத்தியை ந்யாஸ ஸப்த வாஸ்யமாகப் பின்னே சொல்லுகையாலும் –
எல்லா தபஸ்ஸூக்களின் மேலாய் -இவற்றை நீக்கித் தனித்து தலையாய நிற்கையாலும்
அவன் குழலுக்கும் இது தானே பேராகிறது
கர்ம ஞான பக்தி பிரபக்தி -என்று இறே உபாயாந்தரங்கள் இருப்பது –

பின்னானார் வணங்கும் சோதி
பின்னான உன்னை உனக்கு ஆளானார் வணங்கிப் பெறும் தேஜஸ்ஸை நீ முதலே உடையாய் ஆனாய் -என்று
இருவருக்கும் பிரபத்தி -தலையாய இறே இருப்பது –

பின்னே -என்றது
காக்கையை முன்னே அழைத்துக் குழலைத் தொடச் சொல்லில் பிள்ளை பயப்படும் -என்று
இவள் தானும் பின்னே என்கிறாள் –
இவர் தாமும் காக சமர் திருந்தி வந்தாலும் -விஸ்வசியாமல் -பின்னே என்பர் –
இவன் தானும் சத்யாதிகளுக்கு முன்னே பிரபத்தி பண்ணுமாகில் பின்னே சத்யாதிகள் கிடைக்கையாலே –
நாம் என் செய்தொம் ஆனோம் -நமக்கு இவ்வளவு போருமோ -என்று அனாதரமும் பீதியும் தோன்றும் –
உபதேசித்தவனுடைய அணிமானத்திலே ஒதுங்க இறாய்க்கும் –
ஆகையால் இறே எல்லா உபாயங்களிலும் நாச பரிஹாரார்த்தமாக இத்தை விதியிலும்
யதி விதியிலும் கலந்து விதிக்க வேண்டிற்றும் –

பேர் ஆயிரத்தான் குழல் வாராய் அக்காக்காய்
அவன் நீர்மையைச் சொன்னாலும் வஸ்து நிர்த்தேசம் வேணுமே –
கீழே நாராயணா அழேல் -என்றது பின்னாட்டின படி –

நாராயணா என்று வஸ்து நிர்த்தேசத்தைச் சொல்லா நிற்கச் செய்தேயும் அழுதது
இவள் நம்மை புத்ரத்வ அபிமானம் பண்ணி முலை தந்து -அழேல் அழேல் -என்னா நின்றாள்
இது அவளும் சத்ருவத்வ அபிமானம் பண்ணி நச்சு முலை கொடுக்க ஊணாக உண்டான் இறே

இவர் நாராயணா என்றால் இறே வஸ்து நிர்தேசம் ஆவதும் –
வாயிலே ஓர் ஆயிர நாமம் ஒள்ளிய வாகிப் போத -என்றது இம்மந்திரத்தை இறே
இதில் ஒள்ளிய -என்றது -அநிஷ்ட நிவ்ருத்திக்கும் இஷ்ட ப்ராப்திக்கும் வஸ்து நிர்தேசம்
செய்யா நிற்கச் செய்தேயும் இதுவே ஸாதனம் என்று இறே
இவன் வாயில் ஆயிர நாமம்-என்றத்தை இறே இவள் -பேர் ஆயிரத்தான் -என்றதும்
இப்பேர் ஆயிரம் -என்றது -வந்து அடி தொழுது ஆயிர நாமம் என்றத்தை இறே –

————-

நிகமத்தில் -இத் திருமொழி கற்றார்க்கு பலம் சொல்லித் தலை கட்டுகிறார் –

கண்டார் பழியாமே யக்காக்காய் கார் வண்ணன்
வண்டார் குழல் வார வாராய் என்ற ஆய்ச்சி சொல்
விண் தோய் மதிள் வில்லி புத்தூர் கோன் பட்டன் சொல்
கொண்டாடிப் பாட குறுகா வினை தானே -2 5-10 – –

பதவுரை

அக் காக்காய்–‘காக்கையே!
கண்டார்–பார்த்தவர்கள்
பழியாமே–பழியாதபடி
கார் வண்ணன்–காள மேகம் போன்ற நிறமுடைய கண்ணனுடைய
வண்டு ஆர் குழல்–வண்டை ஒத்த கரிய கூந்தலை
வார–வாரும்படி
வா–வருவாயாக’
என்ற–என்று சொன்ன
ஆய்ச்சி–யசோதைப் பிராட்டியின்
சொல்–சொல்லை (க்குறித்த) –
விண் தோய்–ஆகாசத்தை அளாவுகின்ற
மதிள்–மதிளை யுடைய
வில்லிபுத்தூர்–ஸ்ரீவில்லிபுத்தூர்க்கு
கோன்–நிர்வாஹகரான
பட்டன்–பெரியாழ்வாருடைய
சொல்–அருளிச் செயல்களை
கொண்டாடி–சிலாகித்து
பாட–பாடப் பெற்றால்
வினை தாம்–ஸுக்ருத துஷ்க்ருதங்களிரண்டும்
குறுகா–சேராவாம்.

கண்டார் பழியாமே
திரு மஞ்சனம் செய்து குழல் வாராது இருந்தால் கண்டவர்கள் பழிக்கக் கூடும் –
அவர்கள் பழியாமே-

கார் வண்ணன்
கார் போலே திரு நிறத்தை உடையவன் –

வண்டார் குழல் வார
அவன் நிறம் கார் வண்ணம் என்று முன்னே சொல்லி
வண்டார் குழல்-என்னும் போது
எப்போதும் பூ மாறாத குழல் ஆகையால் வண்டுகள் மொய்த்துக் கிடக்கும் இறே

யக்காக்காய் -வாராய் என்ற ஆய்ச்சி சொல்
பிள்ளையை அழுகையை மருட்டி அக்காக்கையை குழல் வார யசோதை அழைத்த பிரகாரத்தை

விண் தோய் மதிள் வில்லி புத்தூர் கோன் பட்டன் சொல்
ஆகாசத்தில் மிகவும் உயர்ந்த மதிலாள் சூழப்பட்ட திரு மாளிகைக்கு நிர்வாஹகரான
ஆழ்வார் அருளிச் செய்த
இந்த ஸ்வாபதேச மங்களா சாசனத்தை –

கொண்டாடிப் பாட
ஒரு சப்தம் இருந்தபடி என்
ஓர் அர்த்தம் இருந்தபடி என்
ஒரு ஸ்வாபதேசம் இருந்தபடி என் -என்றால் போலே கொண்டாடி –
செருக்குக்கு போக்குவிட்டு பாட்டிலும் இவருடைய மங்களா ஸாஸனம் ஆகையால்

குறுகா வினை தானே
தாமஸமும் தாமஸ ராஜஸமுமான குண த்வய நிபந்தத்தாலே காக சமராய் இருப்பவர்களையும் –
அஞ்ஞாத ஞாபனம் செய்து -திருத்தி -பக்தி பிரபத்தி -ஸ்வீ காரத்தில் உபாய பாவத்தில் –
தெரியாத விகல்பங்களைக் கழித்து -அதிகாரிகள் ஆக்கி
இந்தப் பிரபத்திக்கு ஹேதுவான அவனுடைய ப்ரபத்தியில் ஸ்வீ கார நிபந்தமான தோஷத்தை –
குழல் வாராய் -என்கிற வ்யாஜத்தாலே
பிரதம ஸூஹ்ருதம்
தனியேன் வாழ் முதல்
என்று அவனாக உணர்த்தி
மங்களா ஸாஸன பரவசராம் படி தம்முடைய அபிமானத்தையும் பிரகாசிப்பிக்கையாலே –
இந்தப் பிரகாரங்களைக் கொண்டாடிப் பாட
மங்களா ஸாஸன விரோதி பாபங்கள் எல்லாம் பாடினவர்களுடைய பரிசரத்திலே
அருகு அணையவும் பெறாது என்கிறார் –

வண்டுகள் -என்று ப்ரபன்னரையும்
வண்டார் குழல் -என்று அவனுடைய ப்ரஹ்வீ பாவ ப்ரபத்தியையும் காட்டுகிறது –

————————————————————————————

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ திருவாய்மொழிப் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய வாச்சான் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரியாழ்வார் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்.

ஸ்ரீ பெரியாழ்வார் திருமொழி -ஸ்ரீ திருவாய் மொழிப்பிள்ளை அருளிச் செய்த ஸ்வாபதேச வியாக்யானம் —2-4–வெண்ணெய் அளைந்த–

வெண்ணெய் அளைந்த -பிரவேசம்
கீழே வைத்த நெய்யும் காய்ந்த பாலும் வடி தயிரும் நறு வெண்ணெயும் உண்கையாலும்
அங்கம் எல்லாம் புழுதியாக அளைகையாலும்
ஒரு முலையை வாய் மடுத்து ஒரு முலையை நெருடிக் கொண்டு மார்வு தேர்க்க என்கையாலும்
பால் என்ற மாத்திரத்தாலே வாசி அறியாமல் -பேய் முலைப்பால் உண்கையாலும் –
காதுகள் வீங்கி எரியத் த்ரி இட்ட செடியாலும்
மலை எடுப்பது சாடு உதைப்பது முதலான வாயாஸங்களாலும்
கீழே வண்ணம் எழில் கொள் மகரக் குழை இட்டுக் கண்டவள் அது போராது என்று
வார் காது தாழப் பெருக்கி மகரக் குழை இட வேண்டும் -என்கையாலே
இவளுக்கு எப்போதும் காத்து பெருக்குகை தானே யாத்ரை –
ஆனாலும் செடி மாறாது இறே
(அந்தச் செடி என்றது -காதுப்புண் சவறு பாய்ந்து -ஆத்தாள் வந்த அழுக்கு -என்றபடி -)
இரணியன் ஒண் மார்வகலம் பிளந்திட்ட கைகளாலும் அவனைப் பொறுப்பித்துத் திரு மஞ்சனம் செய்வதில் உபக்ரமிக்கிறார் –

————

வெண்ணெய் இத்யாதி
வெண்ணெயாலும் புழுதியாலும் சொல்லுகிறது
முமுஷுக்களையும் நித்ய ஸம்ஸாரிகளையும்
ஆகில் இவர்களை நீக்கலாமோ என்னில்

முமுஷுக்கள் ஆகிறார் -ஸம்ஸாரத்தில் அஹங்கார மமகாரங்களால் வருகிற எப்பேர் பட்ட ருசிகளும் அற்று –
கைவல்ய போகத்தையும் திஸ்கரித்து –
ஆஸன்னமான அர்ச்சாவதாராதிகளும் இங்கேயே இருக்கச் செய்தேயும்
மமகார ப்ரதாநராய் மோக்ஷ ருசியில் நிற்கிற ப்ரபத்தி நிஷ்டரும் பக்தி நிஷ்டரும் –

ஸம்ஸாரிகள் ஆகிறார் -ஸங்கல்ப ஸஹஸ்ர ஏக தேச தத் பரருமாய்
அந்த ஸங்கல்ப பாரதந்தர்யத்தோடு இந்திரிய பரவசருமாய்
இதம் மம அஹம் மம என்று இருக்குமவர்கள்

பொழில் ஏழும் தான் நல்கிக் காத்து அளிக்கும் நாரணன் -என்று
வெண்ணெயில் காட்டிலும் புழுதியை அவன் விரும்புகையாலே –
திரு மஞ்சன வியாஜத்தாலே இவர்களை நீக்கலாமோ என்னில்
இவருடைய மங்களா ஸாஸனத்தில் கூடாதாரை நீக்கவாயும் இறே இவர் திரு உள்ளம் தான் இருப்பது –

வெண்ணெய் அளைந்த குணுங்கும் விளையாடு புழுதியும் கொண்டு
திண்ணென இவ்விரா உன்னைத் தேய்த்துக் கிடக்க நான் ஒட்டேன்
எண்ணெய்ப் புளி பழம் கொண்டு இங்கு எத்தனை போதும் இருந்தேன்
நண்ணல் அரிய பிரானே நாரணா நீராட வாராய் -2 4-1 – –

பதவுரை

வெண்ணெய் அளைந்த–வெண்ணெ யளைந்ததனாலான
குணுங்கும்–மொச்சை நாற்றத்தையும்
விளையாடு புழுதியும்–விளையாடுவதினாற் படிந்த புழுதியையும்
கொண்டு–(உடம்பிற்) கொண்டிருந்து, (அதனால்)
இவ் விரா–இன்றை இரவில்
தேய்த்து கிடக்க–(உடம்பைப் படுக்கையிலே) தேய்த்துக் கொண்டு படுத்திருக்கும்படி (விட)
உன்னை–உன்னை
திண்ணென–நிச்சயமாக
நான் ஒட்டேன்–நான் ஸம்மதிக்க மாட்டேன்,
எண்ணெய்–(தேய்த்துக் கொள்வதற்கு வேண்டிய) எண்ணெயையும
புளி பழம்–புளிப் பழத்தையும்
கொண்டு–ஸித்தமாக வைத்துக் கொண்டு
இங்கு–இங்கே
எத்தனை போதும்–எவ்வளவு காலமாக (வெகு காலமாக)
இருந்தேன்–(உன் வரவை எதிர்பார்த்து) இரா நின்றேன்,
நண்ணல் அரிய பிரானே–(ஒருவராலும ஸ்வ யத்நத்தால்) கிட்டக் கூடாத ஸ்வாமியே’
நாரணா–நாராயணனே’
நீராட–நீராடுவதற்கு
வாராய்–வர வேணும்.

வெண்ணெய் அளைந்த குணுங்கும் விளையாடு புழுதியும் கொண்டு
முழுதும் வெண்ணெயை அளைந்து கொண்டு உண்கையாலும்
விளையாடு புழுதி அத்தோடு சேருகையாலும்
அவை போம்படி திரு மஞ்சனம் செய்ய வேண்டும் – என்று இவர் பிடிக்கச் செல்ல –
அவன் இறாய்க்கையாலே

திண்ணென இவ்விரா உன்னைத் தேய்த்துக் கிடக்க நான் ஒட்டேன்
குளியாத போது கண்டூதி சமியாது காண் என்றதும் அவன் கேளாமையாலே –
இவ்விரா உன்னை ஏதேனும் ஒரு பிரகாரத்தாலே பிடித்து குளிப்பிற்று அல்லது விடேன் -என்று
ப்ரதிஜ்ஜை பண்ணுகை இறே திண்ணம் ஆவது –
உனக்குத் தான் இத் திண்மை எல்லாம் தான் என்
நான் அறுதி இட்டதே செய்ய வேணும் காண் -சீக்கிரமாகச் செய்விக்கிறேன் -என்னவுமாம் –
தேய்த்தால் அல்லது கண்டூதி சமியாது
சமித்தால் அல்லது நித்திரை வாராது
ஆகையால் -தேய்த்துக் கிடக்க நான் ஒட்டேன்-என்கிறார் –

இவ்விரா
ஸம்ஸாரம்
இதில் ருசி அற்றாருக்கும் ருசி அறாதாருக்கும் அறிவு கேட்டை விளைப்பது ஓன்று இறே இது தான்
ஆகையால் சாதாரண பிரதானம் இறே
இப்படியே இவருக்கு அவனோடே விபலித்து அடிமை செய்யலாமோ என்னில்
ஹித ரூபமாகையாலும்
காரியப்பாடு ஆகையால் கூடும் இறே

எண்ணெய்ப் புளி பழம் கொண்டு இங்கு எத்தனை போதும் இருந்தேன்
திரு மஞ்சனத்துக்கு வேண்டும் எண்ணெய் புளி முதலான உபகரணங்களும் கொண்டு
உன் வரவு பார்த்து -இத்தனை போதும் இருந்தேன் –

நண்ணல் அரிய பிரானே
நான் பலகாலும் அழைக்க அழைக்க
வாராது இருக்கிற மஹா உபகாரகன் அன்றோ நீ –
இந்த ஸ்வா தந்தர்யம் எல்லாம் வேண்டாம் காண்

நாரணா
சாதாரண யோகம் அன்றோ -ஸ்வா தந்தர்ய ஸ்தானம் –

நீராட வாராய்-
நான் அழைத்தால் வாராமல் இருக்கைக்கு ஹேது என்
திரு மஞ்சனம் செய்ய வேணும் காண்

எண்ணெய் -ப்ரக்ருதி தர்சனம்
புளி -தேஹ தர்சனம்
இவை தரிசித்தால் இறே அழுக்கு அறுவது –

——–

நான் அழைத்தால் வாராத போதும்
நீ பிறந்த நாளைக்கு நீராட வர வேணும் காண் என்கிறார்

கன்றுகளோடச் செவியில் கட்டெறும்பு பிடித்திட்டால்
தென்றிக் கெடுமாகில் வெண்ணெய் திரட்டி விழுங்குமா காண்பன்
நின்ற மராமரம் சாய்த்தாய் நீ பிறந்த திருவோணம்
இன்று நீ நீராட வேண்டும் எம்பிரானே ஓடாதே வாராய் -2 4-2 – –

பதவுரை

நின்ற–நிலையாய் நின்ற
மராமரம்–(ஊடுருவ அம்பெய்து) சாய்த்தவனே’
கன்றுகள்–பசுவின் கன்றுகள்
ஓட–வெருண்டோடும்படி
செவியில்–(அக் கன்றுகளின்) காதில்
கட்டெறும்பு பிடித்து இட்டால்–கட்டெறும்பைப் பிடித்துப் போட்டால்
(அதனால் அக் கன்றுகள் வெருண்டு)
தென்றி–சிதறிப் போய்
கெடும் ஆகில்–(கண்டு பிடிக்க முடியாதபடி) ஓடிப் போய் விட்டால்,
(பின்பு நீ,)
வெண்ணெய்–வெண்ணையை
திரட்டி–திரட்டி
விழுங்குமா– விழுங்கும்படியை
காண்பேன்–பார்ப்பேன்,
(வெண்ணெயே உனக்கு உண்ணக் கிடைக்கா தென்றபடி)
இன்று–இந்த நாள்
நீ பிறந்த–நீ அவதரித்த
திரு ஓணம்–ச்ரவண நஷத்ரமாகும் – (ஆகையால்)
நீ–நீ
நீர் ஆடவேண்டும் –எம்பிரான்’ ஓடாதே வாராய் –

கன்று இத்யாதி –
தன்னேராயிரம் பிள்ளைகளான உன் தரத்தார் உண்டாய் இருக்க கன்றுகளோடே விளையாட வேணுமோ –
இப்படி விளையாடிக் கன்றுகள் செவியில் கட்டெறும்பைப் பிடித்திட்டால் அவை

தென்றிக் கெடுமாகில்
சிதறி இனம் பிரிந்து போமாகில்

வெண்ணெய் திரட்டி விழுங்குமா காண்பன் –
வெண்ணெய் ஒழிய க்ஷண காலமும் செல்லாமல்
வெண்ணெய் அளைந்த குணுங்கு நாற்றமே சத்தா ஹேதுவாக
நீராடவும் இறாய்க்கிற நீ எங்கனே தான் அது ஜீவிக்க இருக்கிறாய்
இனி நீ ஜீவிக்குமது காண வன்றோ இருக்கிறோம் –

நின்ற மராமரம் சாய்த்தாய்
இனம் செறிந்து வ்ருத்தாகாரமாய் நின்ற மராமரங்களை ஒரு ஆஸ்ரிதனுக்கு சங்கை வாராமைக்காக
துளை படச் சிலை வளைத்துச் சாய்த்தவன் அன்றோ –
அது கிடக்கிடு
நீ பிறந்த திருவோணம் கான் இன்று என்று சொல்ல
ஒடுகையால்
என்னுடைய நாயன் அன்றோ ஓடாதே வாரீர் என்கிறார்
இது அத்தத்தின் பாத்தா நாள் போல் துல்ய விகல்பமும் அன்று இறே -அசாதாரணமும் அன்று –
சில அவதாரங்களில் இந்த நக்ஷத்ரம் கூடிற்றே யாகிலும் இவர் வெளியிடுக இல்லை இறே –

இத்தால்
கன்றுகளால் –
ஸ்வ ரக்ஷணத்தில் அந்வயம் இல்லாதாரைக் காட்டுகிறது –

கட்டெறும்பால்-
தாமஸ ப்ரசுரமாய் -ஸ்ரவண கடுகமாயும் இருக்கும் உபதேச விசேஷங்களைக் காட்டுகிறது

தென்றிக் கெடுகை யாவது –
பூர்வ அவஸ்தை குலைந்து ப்ராயேண ஸ்வ ரக்ஷணத்தில் அந்வயிக்கை –

———

பேய்ச்சி முலை உண்ணக் கண்டு பின்னையும் நில்லாது என் நெஞ்சம்
ஆய்ச்சியர் எல்லாரும் கூடி அழைக்கவும் நான் முலை தந்தேன்
காய்ச்சின நீரோடு நெல்லிக் கடாரத்தில் பூரித்து வைத்தேன்
வாய்த்த புகழ் மணி வண்ணா மஞ்சனமாட நீ வாராய் -2 4-3 – –

பதவுரை

பேய்ச்சி–பூதனையினுடைய
முலை–முலையை
(அவளுடைய உயிரோடும்)
உண்ண–(நீ) உண்டு விட
கண்டு–(அதைப்) பார்த்தும்
(நான் அஞ்சி ஓட வேண்டி யிருக்க, அங்ஙனம் செய்யாமல்)
பின்னையும் என் நெஞ்சம் நில்லாது–பின்பும் என் மனங்கேளாமல்
ஆய்ச்சியர் எல்லாரும்–இடைச்சிகள் எல்லாரும்
கூடி–ஒன்று கூடி
அழைக்கவும்–கூப்பாடு போட்டுக் கதறவும்
நான்–(உன் மேல் அன்பு கொண்ட) நான்
முலை தந்தேன்–முலை (உண்ணக்) கொடுத்தேன்
நெல்லியொடு–நெல்லியை யிட்டு
காய்ச்சின–காய்ச்சின
நீர்–வெந்நீரை
கடாரத்தில்–சருவத்தில்
பூரித்து வைத்தேன்–நிறைத்து வைத்திருக்கிறேன்
வாய்த்த–பொருந்திய
புகழ்–யசஸ்ஸையும்
மணி–நீல மணி போன்ற
வண்ணா–நிறத்தையுமுடைய கண்ணனே!
மஞ்சனம் ஆட–நீராட
நீ வாராய் –

பேய்ச்சி முலை உண்ணக் கண்டு பின்னையும் நில்லாது என் நெஞ்சம் ஆய்ச்சியர் எல்லாரும் கூடி அழைக்கவும்
திரு ஆய்ப்பாடியில் உள்ள இடையரும் இடைச்சிகளும் பேச்சியின் அறிவு அழிந்த குரலைக் கேட்டும் –
அவள் தான் கிடக்கிற கிடையைக் கண்டும்
பீதராய் எல்லாரும் கூடக் கூப்பிடுகிறது கண்டு இருக்கச் செய்தேயும்
இப் பிள்ளை பேய்ப் பிணம் ஏறி முலை யுண்கிறது கண்டும் –
என் நெஞ்சம் பின்னையும் நில்லாமல் சென்று பேய் முலையில் நின்றும் பிள்ளையைப் பிரித்து எடுத்துக் கொண்டு
இப்பேய் பிணம் எழுந்து இருந்து இன்னமும் பிள்ளையைத் தொடர்ந்து வரவும் கூடும் என்கிற பயத்தாலே
மற்ற ஒரு பிரதேசத்தில் போந்து தன் முலையைத் தானே பரிக்ஷித்துக் கொடுக்கையாலே

நான் முலை தந்தேன்-என்கிறாள் –
இப்படி அன்றோ நான் உன்னை வளர்த்தது -என்கிறாள் –
ஆகையால் நான் சொல்லிற்று செய்ய வேண்டும் என்று கருத்து –

ஆதாய கிருஷ்ணம் ஸந்த்ரஸ்தா யசோதாபித் விஜோத்தமா
கோ புச்ச பிராமணே நாத பால தோஷம பாகரோத் -ஸ்ரீ விஷ்ணு புராணம் –

காய்ச்சின நீரோடு நெல்லிக் கடாரத்தில் பூரித்து வைத்தேன்
நெல்லியோடே காய்ச்சின நீர் கடாரத்திலே பூரித்து வைத்தேன்
உனக்கு சீத உஷ்ணங்கள் சமமாகப் பூரித்து வைத்தேன் –

வாய்த்த புகழ் மணி வண்ணா மஞ்சனமாட நீ வாராய்
பேய்ச்சியுடைய வஞ்சனையிலே அகப்படாதே அவளை நிரஸித்து உன்னை நோக்கித் தந்த அந்த நல்ல புகழையும்
நீல ரத்னம் போன்ற வடிவு அழகையும் உடையவனே வாராய் -என்றவாறே

நீ பூரித்த வற்றை நான் இருக்கும் இடத்தே கொண்டு வா என்ன
அவை பூரிக்கலாம் அத்தனை ஒழிய என்னாலே எடுக்கப் போமோ –
நீ வாராய் -என்று பிரார்த்திக்கிறாள் –

————

கஞ்சன் புணர்ப்பினில் வந்த கடிய சகடம் உதைத்து
வஞ்சகப் பேய் மகள் துஞ்ச வாய் முலை வைத்த பிரானே
மஞ்சளும் செங்கழு நீரின் வாசிகையும் நாறு சாந்தும்
அஞ்சனமும் கொண்டு வைத்தேன் அழகனே நீராட வாராய் -2 4-4 – –

பதவுரை

கஞ்சன்–கம்ஸனுடைய
புணர்ப்பினில்–கபடமான ஆலோசனையினாலே
வந்த–(நலிவதாக) வந்த
கடிய–(அஸுரா வேசத்தாலே) க்ரூரமான
சகடம்–சகடத்தை
உதைத்து–(திருவடிகளால்) உதைத்து முறித்து விட்டு,
வஞ்சகம்–வஞ்சனை யுள்ள
பேய் மகள்–பூதனை யானவள்
துஞ்ச–முடியும்படி
முலை–(அவளுடைய) முலையிலே
வாய் வைத்த–வாயை வைத்த
பிரானே–உபகாரகனே!
(உன் மேனி நிறம் பெறும்படி சாத்துவதற்கு உரிய)
மஞ்சளும்–மஞ்சளையும்
செங்கழுநீரின் வாசிகையும்–(நீராடிய பிறகு சாத்திக் கொள்ள வேண்டிய) செங்கழுநீர் மாலையையும்
நாறு சாந்தும்–பரிமளிதமான சந்தநத்தையும்
அஞ்சனமும்–(கண்களிலிடும்) மையையும்
கொண்டு வைத்தேன் —
அழகனே! நீராட வாராய் –

கஞ்சன் புணர்ப்பினில் வந்த கடிய சகடம் உதைத்து
பூதனா சகடாதிகள் -என்னாதே -ஸகடாசூர நிரசனத்தை முற்பட அருளிச் செய்கையாலே
வேஷாந்தர பரிக்ரகத்திலும் ஆவேசம் கொடியது ஆகையால் என்னுதல்
யுகே யுகே -என்னுதல்
கஞ்சன் வகுத்துக் கற்பித்து வரவிட்டதுக்கு வருகை அன்றிக்கே
அவன் தன்னிலும் காட்டில் – கடியனாய் இறே ஸகடாசூரன் தான் இருப்பது –
இவனைக் கலக்கழியும் படியாக உதைத்து

வஞ்சகப் பேய் மகள் துஞ்ச வாய் முலை வைத்த பிரானே
அவள் கோலி வந்த மரணம் அவள் தன்னோடே போம்படி முலை வாய் வைத்த பிரானே –

மஞ்சளும் செங்கழு நீரின் வாசிகையும் நாறு சாந்தும் அஞ்சனமும் கொண்டு வைத்தேன்
பற்று மஞ்சள் வாசி அறிந்து பூசுகிற உனக்குத் தகுதியான மஞ்சளும்
உன் நிறத்தில் ப்ரதிபிம்பிக்கும் படி நிறமுடைத்தானா செங்கழு நீரின் வாசிகையும்
ஆறிக் குளிர்ந்து பரிமளிதமான சாந்தும்
உன் நிறம் போலே இருக்கிற அஞ்சனமும்
மற்றும் வேண்டும் உபகரணங்களும் கொண்டு வந்து வைத்தேன் –

அழகனே நீராட வாராய்
இவை எல்லாம் மிகையாம் படியான வடிவு அழகை யுடையவன்

நீராட வாராய் –

————–

அப்பம் கலந்த சிற்றுண்டி யக்காரம் பாலில் கலந்து
சொப்பட நான் சுட்டு வைத்தேன் தின்னல் உருதியேல் நம்பீ
செப்பிள மென் முலையாளர்கள் சிறுபுறம் பேசிச் சிரிப்பர்
சொப்பட நீராட வேண்டும் சோத்தம்பிரான் நீ இங்கே வாராய் -2 4-5 – –

பதவுரை

நம்பி–(பால சாபலத்தால்) பூர்ணனே!
செப்பு–பொற் கலசம் போன்ற
இள மெல் முலையார்கள்–இளமையான மெல்லிய முலையையுடைய மாதர்கள்
சிறுபுறம் பேசி–(உன் மேலே) அற்பமான குற்றங்களை மறைவிற் சொல்லி
சிரிப்பர்–பரிஹஸிப்பார்கள். (அன்றியும்),
பாலில்–பாலிலே
அக்காரம்–வெல்லக் கட்டியை
கலந்து–சேர்த்துப் (பிசைந்து)
அப்பம்–அப்பத்தையும்
கலந்த–(அப்படியே) சேர்ந்த
சிற்றுண்டி–சிற்றுண்டியையும்
சொப்பட–நன்றாக
நான் சுட்டு வைத்தேன்
(நீ அவற்றை)
தின்னல் உறுதி ஏல்–தின்ன விரும்பினாயாகில்
சொப்பட–நன்றாக
நீர் ஆட வேண்டும்
பிரான்–ஸ்வாமியே!
சோத்தம்–உனக்கு ஓரஞ்சலி
இங்கே வாராய் –

அப்பம் கலந்த சிற்றுண்டி யக்காரம் பாலில் கலந்து
சொப்பட நான் சுட்டு வைத்தேன்
நான் சிற்று உண்டியோடே செப்புடை யப்பம் சுட்டுப் பாலில் அக்காரம் மாவில் வைத்தேன் –
சொப்பட -நன்றாக

தின்னல் உருதியேல்
அமுது செய்ய வேணும் என்று -அதிலே உற்று இருந்தாயாகில் –
உறுதல் -விரும்புதல்

நம்பீ
பூர்ணனே

செப்பிள மென் முலையாளர்கள் சிறுபுறம் பேசிச் சிரிப்பர்
செப்பிள மென் முலையாளர்கள் சிறு புறம் பேசிச் சிரிக்கையாலே வந்த பூர்த்தியை யுடையவன் –

சிறு புறம்
ஸ்நேஹ அதிசயத்தாலே தோற்றின புன்மைகளைச் சொல்லுகை –

சொப்பட நீராட வேண்டும்
எல்லாத்தாலும் நன்றாக நீராட வேணும் –

சோத்தம்பிரான் நீ இங்கே வாராய்
பிரானே உன்னை ஸ்தோத்ரம் செய்கிறேன் –

—————

எண்ணைய்க் குடத்தை  உருட்டி இளம்பிள்ளை கிள்ளி எழுப்பிக்
கண்ணைப் புரட்டி விழித்துக் கழகண்டு செய்யும் பிரானே
உண்ணக் கனிகள் தருவன் ஒலி கடல் ஓத நீர் போலே
வண்ணம் அழகியபிரானே மஞ்சனமாட நீ வாராய் – 2-4 6- –

பதவுரை

எண்ணெய் குடத்தை–எண்ணெய் நிறைந்த குடத்தை
உருட்டி–உருட்டிவிட்டு
இள பிள்ளை–(உறங்குகிற) சிறு குழந்தைகளை
கிள்ளி–கையால் வெடுககெனக் கிள்ளி
எழுப்பி–(தூக்கம் வி்ட்டு) எழுந்திருக்கச் செய்து
கண்ணை–கண் இமையை
புரட்டி விழித்து–தலை கீழாக மாற்றி (அப் பூச்சி காட்டி) விழித்து
கழை கண்டு–பொறுக்க முடியாத தீம்புகளை
செய்யும்–செய்து வருகிற
பிரானே–ஸ்வதந்த்ரனே!
கனிகள்–(நில்ல) பழங்களை
உண்ண–(நீ) உண்ணும்படி
தருவன்–(உனக்குக்) கொடுப்பேன்
ஒலி–கோஷியா நின்ற
கடல்–கடலினுடைய
ஓதம்–அலைகளை யுடைய
நீர் போலே–ஜலம் போலே
வண்ணம் அழகிய–திருமேனியின் நிறம் அழகாயிருக்கப் பெற்ற
நம்பீ–உத்தம புருஷனே!
மஞ்சனம் ஆட நீ வாராய் –

எண்ணைய்க் குடத்தை  உருட்டி இளம்பிள்ளை கிள்ளி எழுப்பிக்
க்ருஹத்தில் உள்ளார் எல்லாரும் அந்நிய பரராம் படியாக எண்ணைய்க் குடத்தை  உருட்டி
உறங்குகிற சிறுப்பிள்ளையைக் கிள்ளி எழுப்பி

கண்ணைப் புரட்டி விழித்துக் கழகண்டு செய்யும் பிரானே
சிறு பிள்ளைகள் பூச்சி என்று பயப்படும்படியாகக் கண்ணை மாற விழித்து
இந்த ஆரவாரத்திலே தனக்கு வேண்டிற்று செய்யலாம் இறே
இதுவே யாத்திரையாக நடத்த வல்ல சாமர்த்தியத்தை யுடைய தீம்பனே

உண்ணக் கனிகள் தருவன்
நீ விரும்பி அமுது செய்யும் படி நாவல் பழம் முதலான பழங்கள் தருவன்

ஒலி கடல் ஓத நீர் போலே
வண்ணம் அழகியபிரானே மஞ்சனமாட நீ வாராய்-
உன் திருமேனி தோன்றுவது நீராடினால் காண் –

—————

கறந்த நல் பாலும் தயிரும் கடைந்து உறி மேல் வைத்த வெண்ணெய்
பிறந்ததுவே முதலாக பெற்று அறியேன் எம்பிரானே
சிறந்த நல் தாய் அலர் தூற்றும் என்பதனால் பிறர் முன்னே
மறந்தும் உரையாட மாட்டேன் மஞ்சனம் ஆட நீ வாராய் – 2-4 7- –

பதவுரை

எம்பிரானே-!

கறந்த–(அந்தந்த காலங்களில்) கறந்த
நல் பாலும்–நல்ல பாலையும்
தயிரும்–தயிரையும்
கடைந்து உறி மேல் வைத்த வெண்ணெய்–(தயிரைக்) கடைந்து உறியில் வைத்திருக்கிற வெண்ணெயையும்,
பிறந்ததுவே முதல் ஆக–(நீ) பிறந்தவன்று தொடங்கி
பெற்று அறியேன்-கண்டறியேன்
சிறந்த நல் தாய்–‘(எல்லாரினுங் குழந்தைக்குச்) சிறக்கின்ற பெற்ற தாயும்
அலர் தூற்றும்–பழி சொல்லுகின்றாளே
என்பதனால்–என்று சொல்லுவார்களே என்ற அச்சத்தினால்
பிறர் முன்னே–அயலா ரெதிரில்
மறந்தும்–ப்ராமாதிகமாகவும்
உரை ஆட மாட்டேன்–(உனக்குக் குறைவைத் தருஞ்) சொல்லைச் சொல்ல மாட்டேன்
மஞ்சனம் ஆட நீ வாராய்-

கறந்த நல் பாலும்
கறவாத பால் இல்லை இறே
கறந்த பால் என்கையாலே -நானே ஆயாஸித்து கறந்த நன்றான பாலும் –
நன்மையாவது
நாழியும் உழக்கு நெய் போருகை

தயிரும்
அந்தப் பாலிலே உறைத்த தயிரும்

கடைந்து உறி மேல் வைத்த வெண்ணெய்
அது கடைந்து உறியிலே வைத்த வெண்ணெயையும்

பிறந்ததுவே முதலாக பெற்று அறியேன்
பெறுகை யாவது -நான் தர நீ அமுது செய்து ப்ரஸன்னன் ஆனால் இறே நான் பெற்றது யாவது

எம்பிரானே
நீ கழ கண்டாலே ஜீவிக்கும் போது அது இருவருக்கும் பேறு அன்றே –

சிறந்த நல் தாய் அலர் தூற்றும் என்பதனால் பிறர் முன்னே
மறந்தும் உரையாட மாட்டேன்
சிறந்த தாய் என்றும்
நல் தாய் என்றும்
இரண்டு இறே ராஜ புத்ரர்களுக்கு
நல் தாய் -பெற்றவள்
சிறந்த தாய் -வளர்த்தவள்
இரண்டும் தானே இறே
இவள் பிள்ளையை -ஒளி மழுங்கும் -என்று பயப்பட்டு
வளர்ப்பார் கையிலும் காட்டிக் கொடாள் இறே ஸ்நேஹ அதிசயத்தாலே –
இரண்டாகில் இறே ஒருவருக்கு ஒருவர் பிள்ளை குண ஹானிகள் சொல்லி அலர் தூற்றுவது
இரண்டும் தானே யாகையாலே -மாட்டேன் என்கிறாள் –

பிறர் முன்னே மறந்தும் உரையாட மாட்டேன்
பிறர் ஆகிறார்
உன்னுடைய தோஷ குண ஹானிகளாலே கால ஷேபம் பண்ணுகிற மாத்ரம் அன்றிக்கே
குணத்திலேயும் தோஷ கிரஹணம் செய்ய வல்ல சிசுபாலாதிகளும் உண்டு இறே லோகத்திலே
இவை மறந்தும் உரையாட மாட்டேன்
அபுத்தி பூர்வகமாகவும் வாய் விட மாட்டேன் –

—————-

கன்றினை வாலோலை கட்டி கனிகள் உதிர எறிந்து
பின் தொடர்ந்தோடி ஓர் பாம்பை பிடித்துக் கொண்டாடினாய் போலும்
நின் திறத்தேன் அல்லேன் நம்பி நீ பிறந்த நல் திரு நாள்
நன்று நீ நீராட வேண்டும் நாரணா நீராட வாராய் -2 4-8 – –

பதவுரை

கன்றினை–கன்றினுடைய
வால்–வாலிலே
ஓலை கட்டி–ஓலையைக் கட்டி
(கன்றை)–(அஸுரத் தன்மையினால் உன்னைக் கொல்ல வந்த ஒரு) கன்றை
(எறி குணிலாகக் கொண்டு, அஸுராவேசமுள்ள விளா மரத்தின்)
கனிகள்–பழங்கள்
உதிர–(கீழே) உதிர்ந்து விழும்படி
எறிந்து–வீசி
பின்–பின்பு
ஓடி தொடர்ந்து–ஓடிப் போய்
ஓர் பாம்பை–(காளியனென்ற) ஒரு ஸர்ப்பத்தை
பிடித்துக் கொண்டு–பிடித்துக் கொண்டு
ஆட்டினாய் போலும்–ஆட்டினவனோ தான் (நீ);
நம்பி–ஒன்றிலும் குறைவில்லாதவனே!
(நான்)
நின் திறத்தேன் அல்லேன் –உன் விஷய மொன்றையு மறியாத வளாயிரா நின்றேன்
(அது கிடக்கட்டும்;)
நீ பிறந்த–நீ அவதரித்த
நல் திரு நாள்–திரு நிஷத்திரமாகும் (இந் நாள்);
(ஆகையால்)
நீ நின்று நீர் ஆட வேண்டும்
நாரணா ஓடாதே வாராய்-

கன்றினை வாலோலை கட்டி கனிகள் உதிர எறிந்து-பின் தொடர்ந்தோடி ஓர் பாம்பை பிடித்துக் கொண்டாடினாய் போலும்-
சில கன்றுகளின் வாலிலே ஒலையைக் கட்டி வெருட்டித் துள்ளுதல் பார்த்து
சில கன்றுகளை எடுத்து விளாங்கனி யுதிர எறிந்து –
அதன் பின்னே அத்விதீயமான காளியன் படத்திலே ஓடிச் சென்று குதித்துப் பிடித்துக் கொண்டாட்டினாயோ தான்
அனு கூலரை வெருட்டியும் -பிரதிகூலரை நிரசித்தும் –
பிரதிகூல பயத்தாலே ஒதுங்கினாரைத் துறத்தி ஒட்டி விட்டும் செய்தாயோ தான் –
நீ இப்போது செய்கிற தீம்பால் அவையும் செய்ததாக நான் கேட்டவையும் கூடும் இறே –

நின் திறத்தேன் அல்லேன் நம்பி
உன் படிகள் எனக்குத் தெரிந்து இருக்கிறது இல்லை –
அது கிடக்கிடு

நீ பிறந்த நல் திரு நாள்
திரு -ஓவ்பசாரிகம் –
அன்றிக்கே -திரு நக்ஷத்ரம் என்னவுமாம் –
நீ பிறவாத நாள் இறே பொல்லாத நாள்

நன்னாள்
மாதா பிதாக்களுக்கும் -பந்துக்களுக்கும் -லோகத்துக்கும் -பொருந்தின நாள் ஆகையாலே நன்னாள் என்கிறது –
பொருந்தாத நாளிலே பிறந்தாரும் உண்டு இறே
உனக்குத் தானும் நன்றான நாள் இறே

நன்று நீ நீராட வேண்டும் நாரணா நீராட வாராய்
ஒரு நாளும் நீராடாதாரும் தம் தாம் பிறந்த நாளிலே நீராடாதார் இல்லை இறே

நாரணா
சாதாரண பரி பாலனமும் வேணும் காண் –

———-

பூணித் தொழுவினில் புக்கு புழுதி அளைந்த பொன் மேனி
காணப் பெரிதும் உகப்பன் ஆகிலும் கண்டார் பழிப்பர்
நாண் எத்தனையும் இலாதாய் நற்பின்னை காணில் சிரிக்கும்
மாணிக்கமே என் மணியே மஞ்சனம் ஆட நீ வாராய் -2 4-9 – –

பதவுரை

பூணி–பசுக்கள் கட்டிய
தொழுவினில்–கொட்டகையிலே
புக்கு–நுழைந்து
புழுதி அளைந்த–புழுதி மண்ணிலளைந்து அதனால் மாசு படிந்த
பொன் மேனி–(உனது) அழகிய உடம்பை
காண–பார்ப்பதற்கு
பெரிதும்–மிகவும்
உகப்பன்–(நான்) விரும்புவேன்
ஆகிலும்–ஆனாலும்
கண்டார்–(உன்னைப்) பார்ப்பவர்கள்
பழிப்பர்–‘(இவள் பிள்ளை வளர்ப்பது அழகாயிருக்கி்ன்றது’ என்று என்னை) ஏசுவார்கள்
(அன்றியும்)
எத்தனையும் நாண் இலாதாய்–சிறிதும் லஜ்ஜை யென்பதில்லாதவனே!
நப்பின்னை–நப்பின்னையானவள்
காணில்–நீ இப்படியிருப்பதைக் கண்டால்
சிரிக்கும்–சிரிப்பாள்
என் மாணிக்கமே! (என்) மணியே!
மஞ்சனம் ஆட நீ வாராய் –

பூணித் தொழுவினில் புக்கு
நல்ல பசுக்கள் அடைத்துப் பூட்டித் திறந்து விடும் தொழுவத்திலே புக்கு –

புழுதி அளைந்த பொன் மேனி காணப் பெரிதும் உகப்பன்
அதாவது
நீராடிக் காண்பதிலும் முக்த பாவம் தோன்றுகையாலே பிரியப்படுவன் –

ஆகிலும் கண்டார் பழிப்பர்
உன்னைக் கண்டார் -ஒருத்தி பிள்ளை வளர்த்த படி என் என்று ஏசுவார்கள் –

நாண் எத்தனையும் இலாதாய் நற்பின்னை காணில் சிரிக்கும்
மைத்துனமையாலே உன்னைக் காணில் நப்பின்னை சிரிக்கும் –
காணில் -என்றது
அவள் காண்பதற்கு முன்னே வந்து கொள்ளாய் -வந்து கொள்ளாய் -என்ன

வராதே
எனக்கு அது தானே அல்லவோ வேண்டுவது -என்ன

நாண் எத்தனையும் இலாதாய்
என்ன நிர் லஜ்ஜனோ நீ

இத்தனை
அல்பம் என்றபடி

மாணிக்கமே
மாணிக்கம் போல் விரும்பப்பட்டவனே -என்னா
அது போராமையால்
என் மணியே-என்கிறாள் ஆதல்
அன்றிக்கே
மாணிக்கத்திலும் முத்திலும் ஏறின அழுக்கு ஒழிந்த பிரகாஸம் போலே
நீராட்டித் திருமேனி காண வேணும் காண் -என்னுதல்

மாணிக்கம் -கரு மாணிக்கம்

அன்றிக்கே
மாணிக்கம் ஏய்ந்த மரகத மணி போலே இருக்கிறவன் -என்றுமாம் –
ஏய்தல் -ப்ரதி பிம்பம்

———–

அவதாரிகை –
நிகமத்தில் இத்திருமொழி கற்றார்க்கு பலம் சொல்லி தலை கட்டுகிறார் –

கார்மலி மேனி நிறத்து கண்ண பிரானை உகந்து
வார்மலி கொங்கை யசோதை மஞ்சனம் ஆட்டியவாற்றை
பார்மலி தொல் புதுவைக் கோன் பட்டர்பிரான் சொன்ன பாடல்
சீர்மலி செம்தமிழ் வல்லார் தீவினை யாதும் இலரே -2-4 10- –

பதவுரை

கார்–காளமேகத்திற் காட்டிலும்
மலி–சிறந்த
மேனி நிறத்து–திரு மேனி நிறத்தை யுடைய
கண்ண பிரானை–கண்ண பிரானை
உகந்து–விரும்பி
வார்மலி–கச்சுக்கு அடங்காமல் விம்முகின்ற
கொங்கை–ஸ்தனங்களையுடைய
அசோதை–யசோதைப் பிராட்டி
மஞ்சனம் ஆட்டிய–நீராட்டின
ஆற்றை–ப்ரகாரத்தை,-
பார்–பூமியிலே
மலி–சிறந்த
தொல்–பழமையான
புதுவை–ஸ்ரீவில்லிபுத்தூர்க்கு
கோன்–நிர்வாஹகரான
பட்டர் பிரான்–பெரியாழ்வார்
சொன்ன–அருளிச் செய்த
சீர்மலி–அழகு நறைந்த
செந்தமிழ்–செந்தமிழாலாகிய
பாடல்–(இப்) பாசுரங்களை
வல்லார்–ஓத வல்லவர்கள்
யாதும்–சிறிதும்
தீவினை இலர்–பாவமில்லாதவராவர்.

கார்மலி மேனி நிறத்து கண்ண பிரானை உகந்து
நீர் கொண்டு எழுந்த காள மேகத்தின் பிரகாசத்தை யுடைய திருமேணியை யுடையனுமாய்
ஸூ லபனுமுமாய்
உபகாரகனுமாய்
இருப்பவனை மிகவும் உகந்து –

வார்மலி கொங்கை யசோதை
கச்சு விரியும்படி விம்முகிற முலையை யுடைய யசோதை

மஞ்சனம் ஆட்டியவாற்றை
கடார நீராட்டின பிரகாரத்தை –
ந வாரிணாத் யதிசயித யந்தராத்மா –என்கிற நியாயத்தில் இறே திருமஞ்சனம் ஆட்டுவது –
ஞான நீர் கொண்டு இறே இவர் நீராட்டுவது –
அந்த ஞானம் ஆவது -மங்களா ஸாஸனமான பர்யந்தமான பக்தி ரூபா பன்ன ஞானம் இறே –

பார்மலி தொல் புதுவைக் கோன் பட்டர்பிரான் சொன்ன
பாடல்
ப்ரஹ்ம லோகத்து அளவன்றிக்கே
த்ரிபாத் விபூதியிலும் அடங்காத -அதுக்கும் அவ்வருகான திரு மாளிகையிலே இறே இவர் புகழ் நிலை பெறுவது
தொன்மை யாவது -இப் புகழ் அநாதி ஸித்தம் -என்கை
புதுவை -என்றது -ஸ்ரீ வில்லிபுத்தூரை இறே
புத்தூர் புதுவையாம் இறே
இப்படிப்பட்ட திருப் புதுவைக்கு நிர்வாஹகரான ஆழ்வார் அருளிச் செய்த –

சீர்மலி செம்தமிழ் வல்லார் தீவினை யாதும் இலரே –
எழுத்து -சொல் -பொருள் -யாப்பு -அலங்காரம் -சீர் -தளை -என்றால் போலே
சொல்லுகிற லக்ஷணங்களுக்கு லஷ்யமாதல் -என்னுதல்
அவனுடைய குண விசேஷங்களுக்கு மங்களா ஸாஸனம் பண்ணின செந்தமிழ் என்னுதல்-

செந்தமிழ் –
ஆர்ஜவமான தமிழ் -அதாவது நடை விளங்குகை
அதுதான் ஆவது
அகாத ஜல அந்தர்கதமான ரத்னம் அத்யா சன்னமாம் படி தோன்றுமா போலே இறே
ஸம்ஸார சாகர மத்யே தேவகீ புத்ர ரத்னம் தோன்றும் படி

வல்லார்
சா பிப்ராயமாக வல்லார் என்றபடி –

தீ வினை யாதும் இலரே
த்ரிவித ப்ரவ்ருத்தியாலும் தீதான வினைகள் ஒன்றும் இல்லை –
அதாவது
ஐஸ்வர்ய -கைவல்யாதிகள்
தத் தத் சாதனங்கள்
ஸ்வரூப அனுரூபமான கைங்கர்யங்கள்
விஷய அனுரூபமான கைங்கர்யங்கள்
இவை எல்லாம் தீ வினையாக இறே
தேய்த்துக் கிடக்க நான் ஓட்டேன் -என்கிற இவர் நினைத்து இருப்பது –

—————————————————————————————–

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ திருவாய்மொழிப் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய வாச்சான் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரியாழ்வார் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்.

ஸ்ரீ அருளிச் செயல்களில் -கண்ண நீர் பாய்ச்ச வேண்டாத தாய் தந்தை —

ஸ்ரீ வராஹ ஜெயந்தி-சித்திரை உத்திரட்டாதி – -சிலர் ரேவதி என்பார்
அனைத்து ஆழ்வார்களும் ஈடுபட்ட திரு அவதாரம் –

————-

எந்தை தந்தை தந்தை தந்தை தம் மூத்தப்பன் ஏழ் படி கால் தொடங்கி
வந்து வழி வழி யாட் செய்கின்றோம் திருவோணத் திருவிழவில்
யந்தியம்போதில் யரி வுருவாகி யரியை யழித்தவனைப்
பந்தனை தீரப் பல்லாண்டு பல்லாயிரத்தாண்டு என்று பாடுதுமே –திருப்பல்லாண்டு-6-

எந்தை -நானும் என் அப்பனும்
தந்தை -அவனுக்கு அப்பனும்
தந்தை -அவனுக்கு அப்பனும்
தந்தை -அவனுக்கு அப்பனும்
தம் மூத்தப்பன் -அவனுக்கு அப்பனும் பாட்டனுமாகிய
ஏழ் படி கால் தொடங்கி -ஏழு தலைமுறை முதல் கொண்டு
வந்து -மங்களா சாசனம் பண்ணுகைக்கு யோக்யமான சமயங்களிலே வந்து
வழி வழி -முறை முறையாக
யாட் செய்கின்றோம் -தப்பாமே அடிமை செய்கின்றோம்

——-

தாரித்து நூற்றுவர் தந்தை சொல் கொள்ளாது
போருத்து வந்து புகுந்தவர் மண்ணாள
பாரித்த மன்னர் படப் பஞ்சவர்க்கு அன்று
தேருய்த்த கைகளால் சப்பாணி தேவகி சிங்கமே சப்பாணி–1-6-6-தந்தை–(எல்லார்க்கும்) பிதாவாகிய உனது சொல்

—————-

செஞ்சொல் மறைப் பொருளாகி நின்ற தேவர்கள் நாயகனே எம்மானே
எஞ்சல் இல் என்னுடை இன்னமுதே ஏழ் உலகும் உடையாய் என்னப்பா
வஞ்ச வுருவில் நமன் தமர்கள் வலிந்து நலிந்து என்னைப் பற்றும் போது
அஞ்சலம் என்று என்னைக் காக்க வேண்டும் அரங்கத்து அரவணை பள்ளியானே -ஸ்ரீ பெரியாழ்வார் திருமொழி– 4-10- 7-

என்னப்பா –
பொருள் அல்லாத என்னைப் பொருள் ஆக்குகையாலே-எனக்கு சத்தாகாரணம் ஆனவனே

——–

துக்கச் சுழலையை சூழ்ந்து கிடந்த வலையை அறப் பறித்து
புக்கினில் புக்கு உன்னை கண்டு கொண்டேன் இனிப் போக விடுவது உண்டே
மக்கள் அறுவரைக் கல்லிடை மோத விழுந்தவடன் வயிற்றில்
சிக்கனே வந்து பிறந்து நின்றாய் திரு மால் இரும் சோலை எந்தாய் – 5-3- 1-

திரு மால் இரும் சோலை எந்தாய் –
ரஷகாந்தரமும்
உபாயாந்தரமும்
என் நெஞ்சை விட்டு
இம்மூன்றும் நீயே என்னும் தெளிவைப் பிறப்பித்தது இந்நிலை அன்றோ -என்கிறார்

எந்தாய் –
விரோதியில் அருசியும் –
உபாயமும் –
ஞானமும்
ப்ராப்தியில் ஆர்த்தியும்
ப்ராப்யத்தில் போக்யதையும்
த்வரையும்
விளைப்பித்தவனே

எந்தாய் –
இவற்றுக்கு அடியான பந்தம் இருக்கிறபடி

——–

பொன்னைக் கொண்டு உரைகல் மீதே நிறம் எழ உரைத்தால் போலே
உன்னைக் கொண்டு என் நாவகம் பால் மாற்றின்றி உரைத்துக் கொண்டேன்
உன்னைக் கொண்டு என்னுள் வைத்தேன் என்னையும் உன்னில் இட்டேன்
என்னப்பா என் இருடீகேசா என் உயிர் காவலனே – 5-4 -5-

என்னப்பா –
எனக்கு ஜனகன் ஆனவனே

—-

நின்றது எந்தை ஊரகத்து இருந்தது எந்தை பாடகத்து
அன்று வெக்கணைக் கிடந்தது என்னிலாத முன்னெலாம்
அன்று நான் பிறந்திலேன் பிறந்த பின்பு மறந்திலேன்
நின்றதும் இருந்ததும் கிடந்ததும் என் நெஞ்சுளே -திருச்சந்த விருத்தம்–64-

எனக்கு ருசி ஜனகன் ஆகைக்காக
திரு ஊரகம் தொடக்கமான திருப்பதிகளில் வர்த்தித்து –
ருசி பிறந்த பின்பு என் பக்கல் அதி வ்யாமோஹத்தைப் பண்ணி அருளி –
உபய விபூதி நாதனான தான் -சம்சாரியான எனக்கு ருசி பிறவாத காலம் எல்லாம்
ருசி பிறக்கைக்காக -நிற்பது இருப்பது கிடப்பது ஆவதே –
என்னுடைய சத்தை தன்னுடைய கடாஷம் அதீனமாய் இருக்க -இத்தலையில்
கடாஷம் தனக்கு தேட்டமாவதே –
எனக்கு மறக்க ஒண்ணாதபடி ருசி பிறந்த பின்பு -அவன் திருப்பதிகளில் பண்ணின
செயல்கள் எல்லாவற்றையும் -திருப்பதிகளை காற்கடைக் கொண்டு என்னுடைய
ஹ்ர்தயத்தில் பண்ணி அருளா நின்றான்-
முதலிலே தான் என் பக்கலிலே அபிநிவிஷ்டனாய் –அசத் சமனாய் இருந்துள்ள
என்னையும் உளனாம்படி பண்ணி -தன்னை மறக்க ஒண்ணாத பிரேமத்தை விளைத்து –
அதுக்கு விஷய பூதனாய் -தன்னுடைய விடாயும் தீர்ந்தான் என்றது ஆய்த்து –

———–

ஈனமாய எட்டும் நீக்கி ஏதமின்றி மீது போய்
வானமாள வல்லையேல் வணங்கி வாழ்த்து என்னெஞ்சமே
ஞானமாகி நாயிறாகி ஞாலம் முற்றும் ஓர் எயிற்றில்
ஏனமாய் இடந்த மூர்த்தி யெந்தை பாதம் எண்ணியே -114-

ஜ்ஞான ப்ரதானமே தொடங்கி
பரமபத ப்ராப்தி பர்யந்தமாக
நம் பேற்றுக்கு உபாயம்
நஷ்டோத்தரணம் பண்ணின ஸ்ரீவராஹ நாயனார் திருவடிகளே என்று நினைத்து
சரீர அவசாநத்து அளவும்
காலஷேப அர்த்தமாக
அவனை வாழ்த்தப் பார் –
என்கிறார் –

——–

அத்தனாகி அன்னையாகி யாளும் எம்பிரானுமாய்
ஒத்து ஒவ்வாத பல் பிறப்பு ஒழித்து நம்மை ஆட்கொள்வான்
முத்தனார் முகுந்தனார் புகுந்து நம்முள் மேவினார்
எத்தினால் இடர் கடல் கிடத்தி ஏழை நெஞ்சமே -115-

சர்வவித பந்துவுமாய் -சகல விரோதிகளையும் போக்கி -தன்னைத் தருவானாக
ஏறிட்டுக் கொண்டான் -நீ இனி சோகிக்க வேண்டாம் என்று –
திரு உள்ளத்தைக் குறித்து -மாசுச -என்கிறார் –
அத்தனாகி –
ஹிதமே ப்ரவர்த்திப்பிக்கும் பிதாவுமாய் –
அன்னையாகி-
பிரியமே ப்ரவர்த்திப்பிக்கும் மாதாவுமாய் –
ஓருபிதா செய்யும் உபகாரத்தை மாதா செய்ய மாட்டாள் –
மாதா செய்யும் உபகாரத்தை பிதா செய்ய மாட்டான் –
இரண்டு வகைப் பட்ட உபகாரத்தையும் தானே செய்ய வல்லவனாய் இருக்கை –
சர்வேஷமேவா லோகாநாம் பிதர மாதர ச மாதவ -என்றும் –
உலக்குக்கோர் முத்தைத் தாய் தந்தை -என்றும் சொல்லக் கடவது இ றே
அதவா –
அத்தனாகி அன்னையாகி –
ஜ்ஞானத்து உத்பாதகனுமாய் –
உத்பன்ன ஜ்ஞானத்துக்கு வர்த்தகனுமாய் –
இருக்குமவன் -என்னவுமாம் –
க்ரியான் ப்ரஹ்ம மத பிதா -என்று ஜ்ஞான உத்பாதகனை பிதா வென்று சொல்லக் கடவது இறே

———-

மற்றுமோர் தெய்வம் உண்டே மதியிலா மானிடங்காள்
உற்ற போது அன்றி நீங்கள் ஒருவன் என்று உணர மாட்டீர்
அற்றமேல் ஓன்று அறியீர் அவனை அல்லால் தெய்வம் இல்லை
கற்றினம் மேய்த்த எந்தை கழலிணை பணிமின் நீரே-திரு மாலை–9-

கிருஷ்ணன் -என்னாதே -கற்றினம் மேய்த்த -என்றது
தேவதாந்தரங்களை போலே துராரதன் அன்றிக்கே
சர்வ சுலபன் என்கைக்காக
பசு மேய்க்கை -அயர்வறும் அமரர்கள் அதி பதியாய் இருப்பதோடு ஒக்கும் –
கன்று மேய்க்கையிலே யாய்த்து திரு உள்ளம் உகந்து இருப்பது –
ஸ்வ ரஷணத்தில் குறைய நின்றார் பக்கலிலே இ றே திரு உள்ளம் மண்டி இருப்பது –
திவத்திலும் பசு நிரை மேய்ப்பு உவத்தி -என்கிறபடியே பசு மேய்க்கையிலே உகப்பு
கன்றுகளை மேய்க்கும் இடத்தில் இனிது உகந்து இருக்கும்
கற்று -கன்று
எந்தை –
நான் அகப்பட்ட துறையிலே நீங்களும் அகப்பட பாரும் கோள்-

———

தெளிவிலாக் கலங்கல் நீர் சூழ் திரு வரங்கத்துள் ஓங்கும்
ஒளி யுளார் தாமே அன்றே தந்தையும் தாயும் ஆவார்
எளியதோர் அருளும் அன்றே என் திறத்து எம்பிரானார்
அளிய நம் பையல் என்னார் அம்மாவோ கொடியவாறே –37-

ஒளி உளார் தாமே யன்றே தந்தையும் தாயும் ஆவார் –
அவதாரண்த்தாலே –
மாதா -பிதா என்று தொடங்கி –நாராயணா –என்கிற பொதுவில் அன்று
வ்யூஹ அவஸ்தையிலும் அன்று
விபவ அவஸ்தையிலும் அன்று
இனி எனக்கு தந்தையும் தாயும் ஆவார் பெரிய பெருமாளே -என்கிறார்
தம்மை ஒழிய வ்யக்த்யந்தரத்திலேயும் ஒருவர் உண்டு என்று ஆறி இருக்கிறீரோ-

சர்வேஷா மேவ லோகாநாம்-இத்யாதி
இஸ் ஸ்லோகம் தான்
தர்மபுத்ரர்கள் வனவாசம் பண்ணுகிற ஆபத் தசையிலே
கிருஷ்ணனும் சாத்யபாமை பிராட்டியும் எழுந்து அருள
அத்தைக் கேட்ட பராசராதி மக ரிஷிகள் வந்து மார்கண்டேய பகவானைக் கண்டு
பேர் ஒலக்கமாக இருக்க -தர்ம புத்திரன் இவ்வாபத்துக்கு ஆயாச ஹேதுவாக எனக்கு ஒரு நல்ல வார்த்தை
அருளிச் செய்ய வேணும் -என்று ரிஷிகளைக் கேட்க
அவர்கள் சொன்னவை அடங்க பூர்வ பஷித்து –
ஸ்ரீ மார்கண்டேய பகவான் எழுந்து அருளி இருந்து சொன்னதாய் இருக்கும் இஸ் ஸ்லோகம் –
பின்பு சீராம பிள்ளை உடைய ஆபத் தசையிலே பட்டர் அருளிச் செய்ததாய் இரூக்கும் –

தந்தையும் தாயும் ஆவார்
பிரியத்துக்கும் கடவார்
ஹிதத்துக்கும் கடவார்-

அளியல் நம் பையல் என்னார்
அளி -என்று தண்ணளி –
இவன் நமக்கு நல்லன்
நம்முடைய பையன்
என்று ஒரு வார்த்தை அருளிச் செய்ய கேட்க வாய்த்து இவர் ஆசைப் படுகிறது
ஆழ்வீர் -எனுமது இவர்க்கு அசஹ்யம் ஆய்த்து –

———

வள வெழும் தவள மாட மதுரை மா நகரம் தன்னுள்
கவளமால் யானை கொன்ற கண்ணனை யரங்கமாலைத்
துளவத் தொண்டைய தொல் சீர்த் தொண்டர் அடிப் பொடி சொல்
இளைய புன் கவிதை ஏலும் எம்பிராற்கு இனியவாறே–45-

எம்பிராற்கு இனியவாறே –
எம்பிரானுக்கு இனிதாய் இருக்கும் இறே –
கிம்ம்ர்ஷ்டம் ஸூ தவசனம் -என்கிறபடியே
பெரிய பெருமாள் இத்தை உகந்த படி என் என்கிறார் –
பிரஜை மழலைச் சொல்லு தமப்பனார்க்கு இனிதாய் இருக்கும் இறே –
ப்ரஹர்ஷ யிஷ்யாமி சநாத ஜீவித – என்கிறபடியே
இவ் உகப்பு தானே புருஷார்த்தம் –
இவன் சத்தை யாவது
அவன் ப்ரீதிக்கு கை தொடுமானமாகை-

———–

அரங்கத்தம்மா! பள்ளி எழுந்து அருளாயே—திருப்பள்ளி எழுச்சி-

சம்போதனம் — –பள்ளி எழுந்து அருளாயே-பாசுரம் தோறும் வருமே –
அடியேனை-தாஸ்ய ரசம் கொண்டவன்-அளியல்- நம் பையல்-
அனைவரும் படு காடு கிடக்கிறார்கள் என்று சொல்லி-நிகமனத்தில் தனக்கு வேண்டியதை கேட்டார்
கீழே -மக்களுக்கு பரத்வம் காட்டி அருள தேவதைகள் கூட்டம் சொல்லி –
நிகமனத்தில் தனக்கு வேண்டிய புருஷார்த்தம் நிஷ்கர்ஷித்து அருளுகிறார்-
முக மலர்ச்சியே பிரயோஜனம்-ஈஸ்வர முகோலாசம்- ப்ரீதி அர்த்தம்-ஒன்றே குறிக்கோள்–
அடியேனுக்கு பள்ளி எழுந்து அருளாய் என்கிறார் -பிரார்த்தித்து நிகமிக்கிறார் –
ஸ்நிக்தன் என்று கிருபை பண்ணி அருளி சேஷத்வ எல்லையில் நிறுத்தின தேவரீர் திருப்பள்ளி உணர்ந்து அருள வேண்டும்-
திருப்பள்ளி உணர்த்தி கைங்கர்யம் செய்து சேஷத்வ சித்தி நாம் பெற்று உஜ்ஜீவிக்க அருளிச் செய்தார் ஆயிற்று –

———–

எம்பிரான் எந்தை என்னுடைச் சுற்றம் எனக்கு அரசு என்னுடை வாழ் நாள்
அம்பினால் அரக்கர் வெருக்கொள நெருக்கி யவர் உயிர் செகுத்த எம் அண்ணல்
வம்புலாஞ் சோலை மா மதிள் தஞ்சை மா மணிக் கோயிலே வணங்கி
நம்பிகாள் உய்ய நான் கண்டு கொண்டேன் நாராயணா என்னும் நாமம் —ஸ்ரீ பெரிய திருமொழி-1-1-6-–

எந்தை
எனக்கு ஜனகன்
மாதா பிதா ப்ராதா நிவாஸஸ் சரணம் ஸூஹ்ருத் கதிர் நாராயணா-ஸூ பால உபநிஷத் -என்கிறபடியே –

————–

எய்த்த சொல்லோடு ஈளை ஏங்கி இருமி இளைத்து உடலம்
பித்தர் போலே சித்தம் வேறாய் பேசி அயரா முன்
அத்தன் எந்தை யாதி மூர்த்தி ஆழ் கடலைக் கடைந்த
மைத்த சோதி எம்பெருமான் வதரி வணங்குதுமே–1-3-6-

அத்தன் எந்தை யாதி மூர்த்தி
அங்குத்தை ஸ்வாமி யானவன் எனக்கு ஹித காமன் ஆனவன்
ஜகத் காரண பூதனான சர்வேஸ்வரன் –

———–

வெந்திறல் களிறும் வேலை வாய் அமுதும் விண்ணோடு விண்ணவர்க்கு அரசும்
இந்திரர்க்கு அருளி எமக்கும் ஈந்து அருளும் எந்தை எம்மடிகள் எம்பெருமான்
அந்தரத்து அமரர் அடி இணை வணங்க ஆயிர முகத்தினால் அருளி
மந்தரத்து இழிந்த கங்கையின் கரை மேல் வதரி யாச்சிராமத்துள்ளானே–1-4-7-

எனக்கு தந்தை
காரண பூதன்
எனக்கு ஸ்வாமி
இவற்றாலே என்னை அனன்யார்ஹன் ஆக்கினான்

————-

நாணினேன் வந்து உன் திருவடி யடைந்தேன் நைமிசாரணியத்துள் எந்தாய் –1-6-1-

நைமி சாரணி யத்துள் எந்தாய் –
அவன் பக்கல் பிரயோஜனம் உள்ளன வாங்கி கை விடுமாகில்
இவனுக்கு அல்லாதாரில் வாசி இல்லை இறே –
அங்கன் இன்றிக்கே
நிருபாதிக பந்துவாய் –
சமஸ்த கல்யாண குணாத் மகனாய் –
வகுத்த ஸ்வாமியாய் –
இவன் தான் நெடு நாள் இழவை யநுசந்தித்து வெறுத்தால்
பிழை புகுந்தது ஆகில் அதுக்குப் பரிஹரிக்கைக்கு நான் இருந்தேன்
செய்யலாவது உண்டோ என்று எடுத்து
முகத்தை துடைத்து
குளிர முகம் தருமவனாய் இருந்தான் –

அலம் புரி தடக்கை யாயனே மாயா வானவர்க்கு அரசனே வானோர்
நலம் புரிந்து இறைஞ்சுன் திருவடி யடைந்தேன் நைமி சாரணி யத்துள் எந்தாய் -1-6-2-

நைமி சாரணி யத்துள் எந்தாய் –
பரம பதத்தில் நித்ய சூரிகளுக்கு அனுபாவ்யனாய் கொண்டு
அவர்களுக்கு ஓலக்கம் கொடுத்துக் கொண்டு இருக்கக் கடவ
நீ எனக்கு உன் திருவடிகளிலே வந்து சரணம் புகலாம் படி
சந்நிஹிதன் ஆகையாலே சரணம் புகுந்தேன் –

நாதனே வந்துன் திருவடி யடைந்தேன் நைமி சாரணி யத்துள் எந்தாய் –1-6-3-

ப்ரஹ்மாதிகளுக்கு ஆஸ்ரயணீ யனாய்க் கொண்டு
அவர்கள் உடைய கூக்குரல் கேட்க்கைகாக அங்கே
திருப்பாற் கடலிலே சாய்ந்தாற் போலே
எனக்கு வந்து சரணம் புகலாம் படி
இங்கே வந்து சந்நிதி பண்ணி அருளிற்று –
(நிருபாதிக ஒழிக்க ஒழியாத சம்பந்தம் -நாதன் )

நம்பனே வந்துன் திருவடி யடைந்தேன் நைமி சாரணி யத்துள் எந்தாய் –1-6-4-

நம்பனே -திரு நாமம் சாதிக்கிறார்
நம்பனே வந்துன் திருவடி யடைந்தேன் –
ஏதேனும் தோற்றிற்று செய்து திரிந்தார்க்கும் வந்து பற்றலாம்படி
சரண்யனான நீ வந்து
சந்நிஹிதன் ஆகையாலே
திருவடிகளிலே சரணம் புகுந்தேன் –

ஏதம் வந்து அணுகா வண்ண நாம் எண்ணி எழுமினோ தொழுதும் என்று இமையோர்
நாதன் வந்து இறைஞ்சும் நைமி சாரணி யத்து எந்தையைச் சிந்தையுள் வைத்து
காதலே மிகுத்த கலியன் வாய் ஒலி செய் மாலை தான் கற்று வல்லார்கள்
ஓத நீர் வையகம் ஆண்டு வெண் குடைக் கீழ் உம்பரும் ஆகுவர் தாமே–1-6-10-

நைமிசாரண்ய எந்தை -ஒதுங்க இடம் -வெப்பம் தவிர்த்து காதலே நிழல் அவனுக்கு
வா ஸூ தேவாய தருச் சாயா
கோவர்த்தனம் எடுத்து நிழல் கொடுத்தவன்
நம்மிடம் நிழல் தேட கொடுக்க வேண்டாமோ

———

எப்பாவம் பலவும் இவையே செய்து இளைத்து ஒழிந்தேன்
துப்பா நின்னடியே தொடர்ந்து ஏத்தவும் கிற்கின்றிலேன்
செப்பார் திண் வரை சூழ் திருவேங்கட மா மலை என்
அப்பா வந்தடைந்தேன் அடியேனை யாட் கொண்டருளே-1-9-5-

என்னுடைய பாப அநு கூலமாக வன்றிக்கே
உன்னோடு உண்டான நிருபாதிக பாந்தவ
அநு ரூபமான கைங்கர்யத்தில் என்னை மூட்ட வேணும் –

———–

தையலாள் மேல் காதல் செய்த தானவன் வாளரக்கன்
பொய்யிலாத பொன் முடிகள் ஒன்பதோடு ஒன்றும் அன்று
செய்த வெம்போர் தன்னில் அங்கோர் செஞ்சரத்தால் உருள
எய்த வெந்தை யெம்பெருமான் எவ்வுள் கிடந்தானே–2-2-2-

வெந்தை-
எனக்கு ஜநகன் ஆனவன் –
யெம்பெருமான்-
எனக்கு ஸ்வாமி ஆனவன் –
எவ்வுள் கிடந்தானே –
எழுப்பிக் கார்யம் கொள்வார் தாழ்வே உள்ளது –
அவன் வந்து சாய்ந்தான்-

எந்தை தந்தை தம் பெருமான் எவ்வுள் கிடந்தானே–2-2-4-

எந்தை தந்தை தம் பெருமான்
நமக்கு நாதன்
நம் குல நாதன் ஆனவன் –
எவ்வுள் கிடந்தானே –
சர்வ வித பந்துவானவனை காணலாவது பரம பதத்திலே என்று
அவ்விடத்துக்கு போக பொதி சோறு கட்ட
வேண்டாதே பந்து க்ருத்யம் பண்ணலாம் படி
திரு வெவ் வுள்ளிலே வந்து சாய்ந்தான் ஆயிற்று –

எங்களப்பன் எம்பெருமான் எவ்வுள் கிடந்தானே–2-2-7-

எங்களப்பன் எம்பெருமான் எவ்வுள் கிடந்தானே
எங்களுக்கு ஜநகனுமாய்-ஸ்வாமி யுமானவன்-

தன்னடியார்க்கு இனியன் எந்தை யெம்பெருமான் எவ்வுள் கிடந்தானே—–2-2-8-

தன்னை ஆஸ்ரயித்தவர்களுக்கு இனியவன் –எனக்கு ஜநகனுமாய்–ஸ்வாமியுமானவன் –

———-

இன் துணைப் பதுமத் தலர்மகள் தனக்குமின்பன் நற் புவி தனக்கிறைவன்
தன் துணை யாயர் பாவை நப்பின்னை தனக்கிறை மற்றை யோர்க்கெல்லாம்
வன் துணை பஞ்ச பாண்டவர்க்காகி வாயுரை தூது சென்றியங்கும்
என் துணை எந்தை தந்தை தம்மானைத் திருவல்லிக்கேணிக் கண்டேனே–2-3-5-

எந்தை –
எனக்கு ஸ்வாமியாய் –
தந்தை தம்மானைத் திருவல்லிக்கேணிக் கண்டேனே –
என் குலத்துக்கு நாதன் ஆனவன் -.

————-

எந்தை என் வணங்கப் படுவானை கணங்கள் ஏத்தும்–கண்டது நான் கடல் மல்லைத் தல சயனத்தே —2-5-2-

எந்தை என் வணங்கப் படுவானை –
எனக்கு ஜனகனாய்–எனக்கு சென்று ஆஸ்ரயிக்கலாம் படி–சீலவானாய் உள்ளவனை –

—–

அன்னமும் மீனும் ஆமையும் அரியுமாய எம் மாயனே அருளாய்
என்னும் இன் தொண்டர்க்கு இன்னருள் புரியும் இடவெந்தை யெந்தை பிரானை–2-7-10-

அவதாரங்களுக்கு பிற்பட்டவர்கள் உடைய இழவு தீர்க்கைக்காக திருவிடவெந்தையில்
வந்து நிற்கிற உபகாரகனை யாயிற்று கவி பாடிற்று –

——–

நந்தா விளக்கே ! அளத்தற்கு அரியாய் ! நர நாரணனே ! கரு மா முகில் போல்
எந்தாய் ! எமக்கே அருளாய் என நின்று இமையோர் பரவும் இடம்–3-8-1-

எந்தாய் ! எமக்கே அருளாய் என நின்று இமையோர் பரவும் இடம்
தேவானாம் தானவானாம் ச சாமான்ய மதிதை வதம் -என்கிற சம்பந்த சாமான்யத்தைப் பார்த்து
அசுரர்களுக்கு அருள் செய்கை தவிர்ந்து
அனுகூலராய் அநந்ய சரணரான எங்களுக்கே பிரசாதத்தைப் பண்ணி அருள வேணும் என்று
தேவர்கள் வந்து ஸ்தோத்ராதிகளைப் பண்ணி ஆஸ்ரயிக்கிற ஸ்தானம்–

——–

எந்தை எமக்கு அருள் என்ன நின்று அருளும் இடம் எழில் நாங்கை
சுந்தர நற் பொழில் புடை சூழ் திருத் தேவனார் தொகையே–4-1-4-

எங்களுக்கு ஸ்வாமியான நீ
எங்கள் பக்கலிலே பிரசாதத்தை பண்ணி அருள வேணும் -என்ன

———-

உளைய ஒண் திறல் பொன் பெயரோன் தனது உரம் பிளந்து உதிரத்தை
யளையும் வெஞ்சினத் தரி பரி கீறிய அப்பன் வந்து உறை கோயில்–4-2-7-

சிறுக்கன் பக்கல் உண்டான வாத்சல்யத்தாலே சீற்றம் மாறாதே
ருதிர வெள்ளத்தை வெண்ணெய் போலே அளந்த நர சிம்ஹம்
எல்லாரும் ஒக்க அஞ்சும் படி வந்து தோற்றின கேசி வாயை கிழித்து தன்னைத் தந்த
மகா உபகாரகன் வந்து வர்த்திக்கிற தேசம்

——-

குன்றம் ஏந்திக் கடு மழை காத்த எந்தை–4-5-1-
இலங்கை மன்னிய விடும்பை தீரக் கடுங்கணை துரந்த வெந்தை-4-5-2-
சேத் தொழில் சிதைத்துப் பின்னை செவ்வித் தோள் புணர்ந்த வெந்தை-4-5-3-
புள் வாய் பிளந்து எருது அடர்த்த எந்தை-4-5-4-
செவியும் மூக்கும் வாளினால் தடித்த வெந்தை-4-5-5-
கெண்டையும் குறளும் புள்ளும் கேழலும் அரியும் மாவும்
அண்டமும் சுடரும் அல்லா ஆற்றலும் ஆய வெந்தை-4-5-6-
குன்றமும் வானும் மண்ணும் குளிர் புனல் திங்களோடு
நின்ற வெஞ்சுடரும் அல்லா நிலைகளுமாய வெந்தை-4-5-7-
சங்கையும் துணிவும் பொய்யும் மெய்யும் இத்தரணி ஓம்பும்
பொங்கிய முகிலும் அல்லாப் பொருள்களுமாய வெந்தை-4-5-8-
பாவமும் அறமும் வீடும் இன்பமும் துன்பமும் தானும்
கோவமும் அருளும் அல்லாக் குணங்களும் ஆய வெந்தை-4-5-9-

——

செந்தாமரை நீர்த் திரு வெள்ளக் குளத்துள்
எந்தாய் அடியேன் இடரைக் களையாயே —4-7-2-

——–

நும்மைத் தொழுதோம் நுந்தம் பணி செய்து இருக்கும் நும் அடியோம்
இம்மைக்கு இன்பம் பெற்றோம் எந்தாய் இந்தளூரீரே–4-9-1-

எந்தாய் இந்தளூரீரே
அதுக்கடியாக ஸ்ரீ வைகுண்டத்தை விட்டு
திரு இந்தளூரிலே வந்து சந்நிதி பண்ணின ஸ்வாமி-
எந்தாய்-
இவ் வஸ்து உனக்கு சேஷம் -என்னும் இம் முறையை அறிவித்தவனே
இன்று இப்படி ஆறி இருக்கிற நீ
முன் தீம்பு செய்து
சம்பந்த ஞானத்தை எனக்கு பிறப்பிப்பான் என்-

தீ எம்பெருமான் நீர் எம்பெருமான் திசையும் இரு நிலனுமாய்
எம்பெருமானாகி நின்றால் அடியோம் காணோமால்
தாய் எம்பெருமான் தந்தை தந்தையாவீர் அடியோமுக்கே
எம்பெருமான் அல்லீரோ நீர் இந்தளூரீரே —4-9-5-

தாய் எம்பெருமான் –
தேவர் நெகிழ இருந்தால்
புறம்பு போகைக்கு ஓரிடம் உண்டோ –
(தரு துயரம் –அவள் நினைந்தே அழும் குளவி )

தந்தை தந்தையாவீர் –
இது தான் என் அளவிலேயுமாய் இருந்ததோ –
(எந்தை தந்தை தந்தைக்கும் முந்தை அன்றோ )

எந்தை தந்தை தம்மான் என்று எமர் ஏழு அளவும்
வந்து நின்ற தொண்டரோர்க்கே வாசி வல்லீரால்
சிந்தை தன்னுள் முந்தி நிற்றீர் சிறிதும் திருமேனி
இந்த வண்ணம் என்று காட்டீர் இந்தளூரீரே —4-9-9-

எந்தை தந்தை தம்மான் என்று எமர் ஏழு அளவும் வந்து நின்ற தொண்டரோர்க்கே வாசி வல்லீரால்
என்னுடைய் குலகுரு என்று ஏழு படி கால் தேவரீர் திருவடிகளில்
கைங்கர்யத்தை பேதித்துச் செல்லாதே வந்து நிற்கிற எங்களுக்கே
நேராக கணக்கிட வல்லீராகா நின்றீர்

——–

அனுபவ விரோதியான சம்சார சம்பந்தத்தை
கழித்து அருள வேணும் -என்கிறார் –

கறவா மட நாகு தன் கன்றுள்ளினால் போல்
மறவாது அடியேன் உன்னையே அழைக்கின்றேன்
நறவார் பொழில் சூழ் நறையூர் நின்ற நம்பி
பிறவாமை என்னைப் பணி எந்தை பிரானே –7-1-1-

நம்பி-கல்யாண குண பூர்ணனே சம்வாதம் இதில்-

கறவா மட நாகு தன் கன்றுள்ளினால் போல் –
கறக்கப் பெறாத நாகினுடைய கன்று தன் தாயை நினைக்கும போலே –
கறவா மட நாகானது-தன் கன்றை உள்ளினால் போலே
என்று சொல்ல நினைத்து
அர்த்தத்துச் சேராமையாலே
மிடி பட்டார் பிள்ளை அமுதனார் –
அது தான் அபஷ தர்மமாம் இறே –
ஆகையால் பட்டர் அருளிச் செய்யும் படி -கறவா மட நாகை (தாய் பசுவை ) தன் கன்று உள்ளினால் போலே என்று –
கறக்கப் பெறாமையாலே முலைக் கடுப்பாலே வந்த நோவு உண்டு இறே அதுக்கு –
அத்தாலே அவன் உடைய ஆற்றாமை எல்லாம் தோற்றும் இறே –
(இரண்டு இடத்திலும் ஆற்றுமை உண்டே -பெருமாளுக்கும் ஆழ்வாருக்கும் -நாகுக்கும் கன்றுக்கும் )

(வேத சதுஷ்ட்ய அங்க உப அங்கங்கள் 14 போல் -18 என்று இல்லாமல் –
மா முனிகள் -வேத சதுஷ்ட்யத்துக்கு – உருபு சேர்த்தது போல்
இங்கு நாகு -நாகை -உருபு சேர்த்து பட்டர் அருளிச் செய்யும் படி)

தன் கன்றுள்ளினால் போல் –என்கையாலே
முலை உண்ணப் பெறாமையாலே வந்த நாக்கு ஓட்டுதல் தோற்றும் இறே –
அத்தாலே இத்தலை ஆற்றாமை எல்லாம் தோற்றும் இறே
கறக்கப் பெறாத நாகின் உடைய கன்று தன் தாயை நினைக்குமா போலே –
எந்தை பிரானே –
கடவ நீயே என்னுடைய விரோதியைப் போக்கா விட்டால்
வேறு சிலர் கடவார் உண்டோ –
நீயே நினைத்து கார்யம் செய்யில் உளேனாய்
இல்லையாகில் இல்லை யாம் படி
அநந்ய கதியாய் இருக்கிற நான்
ஸ்வாமியான உன்னையே
நினைத்துக் கூப்பிடா நின்றேன் –
என்னுடைய விரோதியை நீயே போக்கா விடில் வேறு சிலர் போக்குவார் உண்டோ –

ப்ரத்யக்ஷமாய் இருக்கும் மாதா பிதாக்கள் அன்றோ என்று பிறர் ஏசத் தொடங்க
சாஸ்திரத்தில் சொல்லிய என்னை விட வேண்டி வரும்
ஹர்ஷம் பிரயோஜனம் ஆகாதே என்ன
நீ சர்வ பிரகாரத்தாலும் சர்வ வித பந்துவாக இருந்தாலும்
நீ மாத்ராதிகளைக் காட்டிலும் அணித்தாக இருந்தாலும்
பாஹ்ய ஹீனர்கள் அறியாதபடி அன்றோ உள்ளார்கள் –

தூயாய் சுடர் மா மதி போல் உயிர்க்கு எல்லாம்
தாயாய் அளிக்கின்ற தண் தாமரைக் கண்ணா
ஆயா அலை நீர் உலகு ஏழும் முன்னுண்ட
வாயா உன்னை எங்கனம் நான் மறக்கேனோ –7-1-9-

சுடர் மா மதி போல் உயிர்க்கு எல்லாம் தாயாய் அளிக்கின்ற தண் தாமரைக் கண்ணா-
சகல தாபங்களும் ஆறும்படி ஸீதமான கிரணங்களை உடைய
பூர்ண சந்தரனைப் போலே -சர்வ பிராணிகளையும்
தாயாய் கொண்டு அளிக்கின்ற குளிர்ந்த
திருக் கண்களை உடையவனே -என்று
திருக் கண்களுக்கு விசேஷணம் ஆதல் –
அன்றிக்கே
சுடர் மா மதி போல் உயிர்க்கு எல்லாம் தாயாய் அளிப்பவனுமாய் –
அவ் வாத்சல்யம் எல்லாம் தோற்றும்படியாக இருக்கும்
திருக் கண்களை உடையவனே -என்னுதல் –

————–

எம்மானும் எம் அம்மனையும் என்னைப் பெற்று ஒழிந்ததன் பின்
அம்மானும் அம்மனையும் அடியேனுக்காகி நின்ற
நல் மான ஒண் சுடரே நறையூர் நின்ற நம்பீ உன்
மைம்மான வண்ணம் அல்லால் மகிழ்ந்து ஏத்த மாட்டேனே–7-2-3-

எம்மானும் எம் அம்மனையும் என்னைப் பெற்று ஒழிந்ததன் பின் அம்மானும் அம்மனையும்
நாட்டார் உபகரிக்கும் அளவிலே உபகரித்தாயாகில் அன்றோ உன்னை மறக்கல் ஆவது –
தாய் அளவிலே உபகரித்தான் –
தமப்பன் அளவில் உபகரித்தான் -என்ன ஒண்ணாதே –
அவர்கள் கை விட்ட அளவிலே முகம் காட்டின உன்னை –

எந்தாதை தாதை அப்பால் எழுவார் பழ வடிமை
வந்தார் என் நெஞ்சினுள்ளே வந்தாயைப் போகல் ஒட்டேன்
அந்தோ என் ஆர் உயிரே அரசே அருள் எனக்கு
நந்தாமைத் தந்த வெந்தாய் நறையூர் நின்ற நம்பீயோ–7-2-6-

எந்தாதை தாதை அப்பால் எழுவார் பழ வடிமை வந்தார் என் நெஞ்சினுள்ளே வந்தாயைப் போகல் ஒட்டேன் –
நான்
என்னுடைய தமப்பன்
அவனுடைய ஜநகன்
இவர்களோடு கூட அவ்வருகே எழுவர்
(மேல் பத்து கீழ் பத்து -21
என் தாதை -அர்த்த சித்தம்
தச பூர்வம் -உத்தரம்
கன்யாதான பல தயா -21 தலைமுறை பலம்
கேசவன் தமர் படி சம்பந்திகள் பலித்தமை -இங்கும்)
சப்த சப்தஸ சப்தஸ –என்னக் கடவது இறே
ஒருவருக்கு உண்டான நன்மை அசல் காக்கும் இடத்தில்
ஏழ் படி கால் சொல்லும் இறே –
இத்தால் குலமாக அனந்யார்கள் என்றபடி –

——

ஒரு நல் சுற்றம் எனக்கு உயிர் ஒண் பொருள்
வரு நல் தொல் கதியாகிய மைந்தனை
நெருநல் கண்டது நீர் மலை இன்று போய்
கரு நெல் சூழ் கண்ண மங்கையுள் காண்டுமே –10-1-1-

ஒரு நல் சுற்றம் –
தானே ஆபத்துக்கு வந்து உதவும்
சர்வவித பந்துவான ஸ்வ பாவனுமாய் –

சுற்றம்
நல் சுற்றம்
ஒரு நல் சுற்றம்
குடல் துவக்கு –
தன்னை அழிய மாறியும் ரஷிக்கும் சுற்றம்
சுற்றம் என்றால் வேறு ஒரு இடத்தில் போகாச் சுற்றம் – சுற்றம் -சுற்றம் அல்லாதாரை வ்யாவர்த்திக்கிறது
நல் சுற்றம் -ஸ்வ பிரயோஜனரை வ்யாவர்த்திக்கிறது
ஒரு நல் சுற்றம் -ஒரோ பிராப்தி அன்றிக்கே எல்லா பிராப்தியும் ஏக ஆஸ்ரயத்திலேயாய் இருக்கிறபடி
மாத்ருத்வம் பிதாவுக்கு இல்லை
பித்ருத்வம் மாதாவுக்கு இல்லை –

———

தந்தை தளை கழலத் தோன்றிப் போய் ஆய்ப்பாடி
நந்தன் குல மதலையாய் வளர்ந்தான் காணேடீ
நந்தன் குல மதலையாய் வளர்ந்தான் நான் முகற்கு
தந்தை காண் எந்தை பெருமான் காண் சாழலே —11-5-2-

நந்தன் குல மதலையாய் வளர்ந்தான் நான் முகற்கு
இப்படி ஓர் இடத்திலே பிறந்து
ஓர் இடத்திலே வளருகிறவன்
பிறப்பும் ஓர் இடத்திலே வ்யவஸ்திதமாய்
நாட்டார் -அஜன் -என்று சொல்லும்படியாய் இருக்கிற ப்ரஹ்மாவுக்கும்-

தந்தை காண் எந்தை பெருமான் காண் சாழலே
ஜனகன் காண்
இஸ் ஸ்வ பாவத்தை அனுசந்தியா என் குல நாதன் -என்கிறாள் –

1-அவன் அகர்ம வச்யனாய் இருந்து வைத்து
2-கர்ம வஸ்யர் உடைய ரஷணத்துக்கு வந்து பிறக்குமவன் ஆகையாலும்
3-அவன் தான் சர்வ காரண பூதன் ஆகையாலும்
நமக்கு ஓர் குறை உண்டோ -என்கிறது –

————–

பேயிருக்கு நெடு வெள்ளம் பெரு விசும்பின் மீதோடிப் பெருகு காலம்
தாயிருக்கும் வண்ணமே யும்மைத் தன் வயிற்றிருத்தி உய்யக் கொண்டான்
போயிருக்க மற்று இங்கோர் புதுத் தெய்வம் கொண்டாடும் தொண்டீர் பெற்ற
தாயிருக்க மணை வெந்நீர் ஆட்டுதிரோ மாட்டாத தகவற்றீரே —11-6-6-

தாயிருக்கும் வண்ணமே யும்மைத் தன் வயிற்றிருத்தி உய்யக் கொண்டான் –
பிரஜையைப் பெறுகைக்கு
நோன்பு நோற்று
அப் பிரஜையை வயிற்றிலே வைத்து கொடு இருக்கும் தாயைப் போலே
உம்மை வயிற்றிலே வைத்து உய்யக் கொண்டவன் –

—————-

மின்னுருவாய் முன்னுருவில் வேதம் நான்காய் விளக்கொளியாய் முளைத்தெழுந்த திங்கள் தானாய்,
பின்னுருவாய் முன்னுருவில் பிணி மூப் பில்லாப் பிறப்பிலியாய் இறப்பதற்கே எண்ணாது, எண்ணும்
பொன்னுருவாய் மணியுருவில் பூதம் ஐந்தாய்ப் புனலுருவாய் அனலுருவில் திகழுஞ் சோதி,
தன்னுருவாய் என்னுருவில் நின்ற எந்தை தளிர் புரையும் திருவடி யென்தலை மேலவே.–திரு நெடும் தாண்டகம்–1-

மண் முழுதும் அகப்படுத்து நின்ற எந்தை மலர் புரையும் திருவடியே வணங்கி னேனே.5-

———–

மா யோனிகளாய் நடை கற்ற வானோர் பலரும் முனிவரும்
நீ யோனிகளைப் படை என்று நிறை நான்முகனைப் படைத்தவன்
சேயோன் எல்லா அறிவுக்கும் திசைகள் எல்லாம் திருவடியால்
தாயோன் எல்லா எவ்வுயிர்க்கும் தாயோன் தானோர் உருவனே–1-5-3-

———

நீயும் நானும் இந் நேர் நிற்கில் மேல் மற்றோர்
நோயும் சார் கொடான் நெஞ்சமே! சொன்னேன்
தாயுந் தந்தையுமாய் இவ் வுலகினில்
வாயும் ஈசன் மணி வண்ணன் எந்தையே–1-10-6-

எந்தையே என்றும் எம் பெருமான் என்றும்
சிந்தையுள் வைப்பன் சொல்லுவன் பாவியேன்
எந்தை எம்பெருமான் என்று வானவர்
சிந்தையுள் வைத்துச் சொல்லும் செல்வனையே–1-10-7-

————

ஒத்தார் மிக்காரை இலையாய மாமாயா!
ஒத்தாய் எம்பொருட்கும், உயிராய், என்னைப் பெற்ற
அத்தாயாய்த் தந்தையாய் அறியாதன அறிவித்து,
அத்தா! நீ செய்தன அடியேன் அறியேனே–2-3-2-

————

போகின்ற காலங்கள் போய காலங்கள் போகு காலங்கள் தாய் தந்தை உயிர்
ஆகின்றாய்! உன்னை நான் அடைந்தேன் விடுவேனோ?
பாகின்ற தொல் புகழ் மூவுலகுக்கும் நாதனே! பரமா! தண் வேங்கடம்
மேகின்றாய்! தண் துழாய் விரை நாறு கண்ணியனே!–2-6-10-

————-

ஒழிவு இல் காலம் எல்லாம் உடனாய் மன்னி
வழு இலா அடிமை செய்ய வேண்டும் நாம்
தெழி குரல் அருவித் திருவேங் கடத்து
எழில் கொள் சோதி எந்தை தந்தை தந்தைக்கே–3-3-1-

எந்தை தந்தை தந்தை தந்தை தந்தைக்கும்
முந்தை வானவர் வானவர் கோனொடும்
சிந்து பூ மகிழும் திரு வேங்கடத்து
அந்தம் இல் புகழ்க் கார் எழில் அண்ணலே–3-3-2-

———

சாதி மாணிக்கம் என்கோ! சவி கொள் பொன் முத்தம் என்கோ!
சாதி நல் வயிரம் என்கோ! தவிவு இல் சீர் விளக்கம் என்கோ!
ஆதி அம் சோதி என்கோ! ஆதி அம் புருடன் என்கோ!
ஆதும் இல் காலத்து எந்தை அச்சுதன் அமலனையே–3-4-4-

———

நாதனை ஞாலமும் வானமும் ஏத்தும் நறுந்துழாய்ப்
போதனைப் பொன்னெடுஞ் சக்கரத்து எந்தை பிரான் தன்னைப்
பாதம் பணிய வல்லாரைப் பணியுமவர் கண்டீர்
ஓதும் பிறப்பிடை தோறு எம்மை ஆளுடையார்களே–3-7-3-

————

சொன்னால் விரோதம் இது, ஆகிலும் சொல்லுவன் கேண்மினோ!
என் நாவில் இன் கவி யான் ஒருவர்க்கும் கொடுக்கிலேன்
தென்னா தெனா என்று வண்டு முரல் திரு வேங்கடத்து
என் ஆனை என் அப்பன், எம் பெருமான் உளனாகவே–3-9-1-

உளனாகவே எண்ணித் தன்னை ஒன்றாகத் தன் செல்வத்தை
வளனா மதிக்கும் இம் மானிடத்தைக் கவி பாடிஎன்
குளன் ஆர் கழனி சூழ் கண்ணன் குறுங்குடி மெய்ம்மையே
உளன் ஆய எந்தையை எந்தை பெம்மானை ஒழியவே?–3-9-2-

———-

பூசும் சாந்து என் நெஞ்சமே; புனையும் கண்ணி எனதுடைய
வாசககம் செய் மாலையே; வான் பட்டாடையும் அஃதே;
தேச மான அணி கலனும் என் கை கூப்புச் செய்கையே;
ஈசன், ஞாலம் உண்டு உமிழ்ந்த எந்தை ஏக மூர்த்திக்கே–4-3-2-

——

காண வந்து,என் கண் முகப்பே தாமரைக் கண் பிறழ,
ஆணிச் செம்பொன் மேனி எந்தாய்! நின்று அருளாய் என்று என்று,
நாணம் இல்லாச் சிறு தகையேன் நான் இங்கு அலற்றுவது என்
பேணி வானோர் காண மாட்டாப் பீடுடை அப்பனையே?–4-7-4-

அப்பனே!அடல் ஆழி யானே! ஆழ் கடலைக் கடைந்த
துப்பனே!‘உன் தோள்கள் நான்கும் கண்டிடக் கூடுங்கொல்?’என்று
எப்பொழுதும் கண்ண நீர் கொண்டு, ஆவி துவர்ந்து துவர்ந்து,
இப்பொழுதே வந்திடாய் என்று ஏழையேன் நோக்குவனே–4-7-5-

———

மேலாத் தேவர்களும் நிலத் தேவரும் மேவித் தொழும்
மாலார் வந்து இன நாள் அடியேன் மனத்தே மன்னினார்
சேலேய் கண்ணியரும் பெருஞ் செல்வமும் நன் மக்களும்
மேலாத் தாய் தந்தையும் அவரே இனி ஆவாரே–5-1-8-

———-

உற்றார்கள் எனக்கு இல்லை யாரும் என்னும்
உற்றார்கள் எனக்கு இங்கு எல்லாரும் என்னும்
உற்றார்களைச் செய்வேனும் யானே என்னும்
உற்றார்களை அழிப்பேனும் யானே என்னும்
உற்றார்களுக்கு உற்றேனும் யானே என்னும்
உற்றா ரிலி மாயன் வந்து ஏறக் கொலோ?
உற்றீர்கட்கு என் சொல்லிச் சொல்லுகேன் யான்?
உற்று என்னுடைப் பேதை உரைக்கின்றவே–5-6-7-

—————

வன் சரண் சுரர்க்காய் அசுரர்க்கு வெங் கூற்றமுமாய்த்
தன் சரண் நிழற் கீழ் உலகம் வைத்தும் வையாதும்
தென் சரண் திசைக்குத் திரு விண்ணகர்ச் சேர்ந்த பிரான்
என் சரண் என் கண்ணன் என்னை ஆளுடை என்னப்பனே–6-3-8-

என்னப்பன் எனக்காய் இகுளாய் என்னைப் பெற்றவளாய்ப்
பொன்னப்பன் மணியப்பன் முத்தப்பன் என்னப்பனுமாய்
மின்னப் பொன் மதிள் சூழ் திரு விண்ணகர்ச் சேர்ந்த அப்பன்
தன்னொப்பார் இல்லப்பன் தந்தனன் தன தாள் நிழலே–6-3-9-

———–

அகல் கொள் வைய மளந்த மாயன் என்னப்பன் தன் மாயங்களே
பகலிராப் பரவப் பெற்றேன் எனக் கென்ன மனப் பரிப்பே–6-4-6-

புனத் துழாய் முடி மாலை மார்பன் என்னப்பன் தன் மாயங்களே
நினைக்கும் நெஞ்சுடையேன் எனக்கினியார் நிகர் நீணிலத்தே–6-4-7-

மாணியாய் நிலம் கொண்ட மாயன் என்னப்பன் தன் மாயங்களே
காணும் நெஞ்சுடையேன் எனக்கினி என்ன கலக்க முண்டே?–6-4-8-

——–

சிந்தை யாலும் சொல் லாலும் செய்கை யினாலும் தேவ பிரானையே
தந்தை தாய் என்றடைந்த வண் குருகூ ரவர் சட கோபன்
முந்தை ஆயிரத் துள் இவை தொலை வில்லி மங்கலத்தைச் சொன்ன
செந்தமிழ் பத்தும் வல்லார் அடிமை செய்வார் திருமாலுக்கே–6-5-11-

————-

இன்னமு தெனத் தோன்றி ஓர் ஐவர் யாவரையும் மயக்க நீ வைத்த
முன்னம் மாயமெல்லாம் முழு வேர் அரிந்து என்னை யுன்
சின்னமும் திரு மூர்த்தியும் சிந்தித் தேத்திக் கை தொழவே அருள் எனக்கு
என்னம்மா! என் கண்ணா!இமையோர் தம் குலமுதலே!–7-1-8-

கொண்ட மூர்த்தி ஓர் மூவ ராய்க் குணங்கள் படைத் தளித்துக் கெடுக்கு மப்
புண்டரிகக் கொப் பூழ்ப் புனற் பள்ளி அப்பனுக்கே
தொண்டர் தொண்டர் தொண்டர் தொண்டன் சடகோபன் சொல்லா யிரத்துள் இப்பத்தும்
கண்டு பாட வல்லார் வினை போம் கங்குலும் பகலே–7-1-11-

————-

ஆழி எழச் சங்கும் வில்லும் எழத் திசை
வாழி எழத் தண்டும் வாளும் எழ அண்டம்
மோழை எழ முடி பாதம் எழ அப்பன்
ஊழி எழ உலகங் கொண்டவாறே–7-4-1-

அப்பன் சாறு பட அமுதம் கொண்ட நான்றே–7-4-2-
அப்பன் ஊன்றி இடந்து எயிற்றில் கொண்ட நாளே–7-4-3-
அப்பன் ஊளி எழ உலகம் உண்ட ஊணே–7-4-4-
அப்பன் காணுடைப் பாரதம் கை யறை போழ்தே–7-4-5-
அப்பன் ஆழ் துயர் செய்து அசுரரைக் கொல்லுமாறே–7-4-6-
அப்பன் நீறு பட இலங்கை செற்ற நேரே–7-4-7–
அப்பன் நேர் சரி வாணன் திண் தோள் கொண்ட அன்றே–7-4-8-
அப்பன் அன்று முதல் உலகம் செய்ததுமே–7-4-9-
அப்பன் தீ் மழை காத்துக் குன்றம் எடுத்தானே–7-4-10-

——–

என்று கொல் சேர்வது அந்தோ!அரன் நான்முகன் ஏத்தும் செய்ய
நின் திருப் பாதத்தை யான்? நிலம் நீர் எரி கால் விண்ணுயிர்
என்ற இவை தாம் முதலா முற்றுமாய் நின்ற எந்தாயோ!
குன்று எடுத்து ஆநிரை மேய்த்து அவை காத்த எம் கூத்தாவோ!–7-6-2-

———

மாயா! வாமனனே!மது சூதா! நீ அருளாய்
தீயாய் நீராய் நிலனாய் விசும்பாய்க் காலாய்த்
தாயாய்த் தந்தையாய் மக்களாய் மற்றுமாய் முற்றுமாய்
நீயாய் நீ நின்றவாறு இவை என்ன நியாயங்களே!–7-8-1-

———-

ஆ முதல்வன் இவன் என்று தன் தேற்றி என்
நா முதல் வத்து புகுந்து நல் இன் கவி
தூ முதல் பத்தர்க்குத் தான் தன்னைச் சொன்ன என்
வாய் முதல் அப்பனை என்று மறப்பனோ!–7-9-3-

அப்பனை என்று மறப்பன் என் ஆகியே
தப்புதல் இன்றித் தனைக் கவி தான் சொல்லி
ஒப்பிலாத் தீ வினை யேனை உயக் கொண்டு
செப்பமே செய்து திரிகின்ற சீர் கண்டே–7-9-4-

உதவிக் கைம்மாறு என் உயிர் என்ன உற்று எண்ணில்
அதுவும் மற்று ஆங்கவன் தன்னது என்னால் தன்னைப்
பதவிய இன் கவி பாடிய அப்பனுக்கு
எதுவும் ஒன்றும் இல்லை செய்வது இங்கும் அங்கே–7-9-10-

————-

ஆகுங்கொல் ஐயம் ஒன்று இன்றி அகலிடம் முற்றவும் ஈரடியே
ஆகும் பரிசு நிமிர்ந்த திருக் குறளப்பன் அமர்ந்து உறையும்
மாகந் திகழ் கொடி மாடங்கள் நீடு மதிள் திரு வாறன் விளை
மா கந்த நீர் கொண்டு தூவி வலஞ்செய்து கை தொழக் கூடுங்கொலோ?–7-10-2-

மலரடிப் போதுகள் என் நெஞ்சத்து எப்பொழுதும் இருத்தி வணங்கப்
பல ரடியார் முன்பு அருளிய பாம்பணை யப்பன் அமர்ந் துறையும்
மலரின் மணி நெடு மாடங்கள் நீடு மதிள் திரு வாறன் விளை
உலக மலி புகழ் பாட நம் மேல் வினை ஒன்றும் நில்லா கெடுமே–7-10-5-

———

தாள்களை எனக்கே தலைத் தலைச் சிறப்பத் தந்த பேருதவிக் கைம்மாறா
தோள்களை யாரைத் தழுவி என்னுயிரை அறவிலை செய்தனன் சோதீ
தோள்கள் ஆயிரத்தாய் !முடிகள் ஆயிரத்தாய் ! துணை மலர்க் கண்கள் ஆயிரத்தாய் !
தாள்கள் ஆயிரத்தாய் !பேர்கள் ஆயிரத்தாய் ! தமியனேன் பெரிய வப்பனே !–8-1-10-

பெரிய வப்பனைப் பிரமனப்பனை உருதிரனப்பனை முனிவர்க்
குரியவப்பனை யமரரப்பனை உலகுக்குகோர் தனியப்பனை தன்னை
பெரிய வண் குருகூர்ச் சடகோபன் பேணின ஆயிரத்துள்ளும்
உரிய சொல் மாலை இவையும் பத்து இவற்றால் உய்யலாம் தொண்டீர் ! நம் கட்கே–8-1-11-

———-

தூ நீர் முகில் போல் தோன்றும் நின் சுடர் கொள் வடிவும் கனி வாயும்
தே நீர்க் கமலக் கண்களும் வந்தென் சிந்தை நிறைந்த வா
மாநீர் வெள்ளி மலை தன் மேல் வண் கார் நீல முகில் போலே
தூ நீர்க் கடலுள் துயில்வானே எந்தாய் சொல்ல மாட்டேனே—8-5-4-

———-

எல்லியும் காலையும் தன்னை நினைத்து எழ
நல்ல வருள்கள் நமக்கே தந்தருள் செய்வான்
அல்லி யந் தண்ணந் துழாய் முடி அப்பனூர்
செல்வர்கள் வாழும் திருக்கடித் தானமே–8-6-1-

————

எய்த்தார் எய்த்தார் எய்த்தார் என்று இல்லத்தாரும் புறத்தாரும்
மொய்த்து ஆங்கு அலறி முயங்கத் தாம் போகும் போது உன்
மத்தர் போல் பித்தே ஏறி அனுராகம் பொழியும் போது எம் பெம்மானோ
டொத்தே சென்று அங்கு உள்ளம் கூடக் கூடிற்றாகில் நல்லுறைப்பே–8-8-8-

————–

புனை யிழைகள் அணிவும் ஆடை யுடையும் புது கணிப்பும்
நினையும் நீர்மை யதன்று இவட் கிது நின்று நினைக்கப் புக்கால்
சுனையினுள் தடந்தாமரை மலரும் தண் திருப் புலியூர்
முனைவன் மூவுல காளி அப்பன் திருவருள் மூழ்கினளே–8-9-5-

————–

நினைதொறும் சொல்லும் தொறும் நெஞ்சு இடிந்து உகும்
வினை கொள் சீர் பாடிலும் வேம் எனது ஆர் உயிர்
சுனை கொள் பூஞ்சோலைத் தென் காட்கரை என் அப்பா
நினைகிலேன் நான் உனக்கு ஆள் செய்யும் நீர்மையே –9-6-2-

சீர் மல்கு சோலைத் தென் காட் கரை என் அப்பன் கார் முகில் வண்ணன் தன் கள்வம் அறிகிலன்–9-6-3-
வெறி கமழ் சோலைத் தென் காட்கரை என் அப்பன் சிறிய என் ஆர் உயிர் உண்ட திரு வருளே–9-6-4-
தென் காட்கரை என் அப்பன் கருவளர் மேனி நம் கண்ணன் கள்வங்களே–9-6-5-
தென் காட் கரை என் அப்பற்கு ஆள் அன்றே பட்டது என் ஆர் உயிர் பட்டதே–9-6-8-
வாரிக் கொண்டு உன்னை விழுங்குவன் காணில் என்று
ஆர்வுற்ற என்னை ஒழிய என்னில் முன்னம்
பாரித்துத் தான் என்னை முற்றப் பருகினான்
கார் ஒக்கும் காட் கரை அப்பன் கடியனே–9-6-10-

———;

மெய்யனாகும் விரும்பித் தொழுவார்க்கு எல்லாம்
பொய்யானாகும் புறம்பே தொழுவார்க்கு எல்லாம்
செய்யல் வாளை உகளும் திருக் கண்ணபுரத்து
ஐயன் ஆகத்து அணைப்பார்கட்கு அணியனே–9-10-7-

பாதம் நாளும் பணியத் தணியும் பிணி
ஏதம் சாரா எனக்கேல் இனி என் குறை
வேத நாவர் விரும்பும் திருக் கண்ணபுரத்து
ஆதியானை அடைந்தார்க்கு அல்லல் இல்லையே–9-10-9-

————-

மாய்ந்து அறும் வினைகள் தாமே மாவதா வென்ன நாளும்
ஏய்ந்த பொன் மதிள் அனந்த புர நகர் எந்தைக்கு என்று
சாந்தொடு விளக்கம் தூபம் தாமரை மலர்கள் நல்ல
ஆய்ந்து கொண்டு ஏத்த வல்லார் அந்தமில் புகழினாரே–10-2-10-

———

தெளிதாக வுள்ளத்தைச் செந்றீஇ, ஞாலத்து
எளிதாக நன்குணர்வார் சிந்தை, எளிதாகத்
தாய் நாடு கன்றே போல் தண்டுழா யான் அடிக்கே,
போய் நாடிக் கொள்ளும் புரிந்து-முதல் திருவந்தாதி–30-

தாய் நாடு கன்றே போல் –
ஒரு திரள் பசு நின்றால்–அதிலே ஒரு கன்றை விட்டால் -கன்றானது திரளில் மற்றைப் பசுக்களைப் பாராதே
தன் தாய் முலையைச் சென்று பற்றுமா போலே
ஆபாச ஆஸ்ரயணீயரை விட்டு அவனையே பற்றும்
தண் துழாயான்—தாயாய் இருக்கிறபடி
அடிக்கே- அல்லாத ஸ்தலங்களைக் கடந்து
தண் துழாயான் அடிக்கே எளிதாகப் போய் நாடிக் கொள்ளும்
பரம ப்ராப்யனான சர்வேஸ்வரன் உடைய திருவடிகளைச் சென்று கிட்டும்
போய் நாடிக் கொள்ளும் புரிந்து- புரிந்து -விரும்பி என்னுதல்
நடுவில் மிறுக்குகளைப் பாராதே -என்னுதல்
தாய் நாடு கன்றே போலே -என்கிறது திருஷ்டாந்தம் –

—————-

தமருள்ளும் தஞ்சை தலை யரங்கம் தண் கால்
தமருள்ளும் தண் பொருப்பு வேலை -தமருள்ளும்
மா மல்லை கோவல் மதிள் குடந்தை என்பரே
ஏவல்ல வெந்தைக்கு இடம் –இரண்டாம் திருவந்தாதி-70-

இவற்றை எல்லாம் பிரதிபஷத்தைப் பக்க வேரோடு வாங்கிப் பொகட வல்ல என் ஸ்வாமியான தசரதாத் மஜனுக்கு
வாஸ ஸ்தானம் என்னா நின்றார்கள் –
மிடுக்காலே பிரதிகூலரை அழியச் செய்தவன் -அனுகூலரை எழுதிக் கொண்ட இடங்கள் –
இப்படி சக்திமானாய் இருக்கிறவன் இவர்களை அனுகூலித்து மீட்கைக்காக வந்து இருக்கிற தேசங்கள் இவை –

இன்றா அறிகின்றேன் அல்லேன் இரு நிலத்தைச்
சென்று ஆங்கு அளந்த திருவடியை -அன்று
கருக் கோட்டியுள் கிடந்தது கை தொழுதேன் கண்டேன்
திருக் கோட்டி எந்தை திறம் -87-

திருக் கோட்டியூரிலே நின்று என்னுடைய கர்ப்ப ஸ்தானத்தில் தய நீயதை கண்டு விஷயீ கரித்தது -என்கை-
ஸ்ரீ வைகுண்டத்தில் மேன்மை மாத்திரம் கண்டேனோ -முதல் காட்ஷியிலே பூரணமாகக் கண்டேன் –
எந்தை திறம் –என் ஸ்வாமி இடையாட்டம் –

—————-

இன்றா அறிகின்றேன் அல்லேன் இரு நிலத்தைச்
சென்று ஆங்கு அளந்த திருவடியை -அன்று
கருக் கோட்டியுள் கிடந்தது கை தொழுதேன் கண்டேன்
திருக் கோட்டி எந்தை திறம் -87-

இம் மஹா ப்ருதிவியை ஒருவர் இரக்க அன்றியே தானே சென்று அளந்த திருவடியை –
அவன் அளக்கிற இடத்திலே பூமி சென்றதோ -பூமி கிடந்த இடம் எல்லாம் தான் சென்று அளந்தான் அத்தனை அன்றோ –
நீர்மைக்கு எல்லை நிலமான திருக் கோட்டியூரிலே நின்று என்னுடைய கர்ப்ப ஸ்தானத்தில் தய நீயதை கண்டு விஷயீ கரித்தது

—————–

வந்துதித்த வெண் திரைகள் செம்பவள வெண் முத்தம்
அந்தி விளக்காம் மணி விளக்காம் -எந்தை
ஒரு வல்லித் தாமரையாள் ஒன்றிய சீர் மார்வன்
திருவல்லிக் கேணியான் சென்று -மூன்றாம் திருவந்தாதி —-16–

திரு வல்லிக் கேணியிலே எழுந்து அருளி இருந்து எனக்கு நாதனானவன் –
எந்தை–பெறாப் பேறு பெற்றாப் போலே

———-

தாழ் சடையும் நீண் முடியும் ஒண் மழுவும் சக்கரமும்
சூழரவும் பொன்னாணும் தோன்றுமால் சூழும்
திரண்டருவி பாயும் திருமலை மேல் எந்தைக்கு
இரண்டுருவும் ஒன்றாய் இசைந்து —-63-

எங்கும் ஒக்க சூழ்ந்த அருவிகள் திரண்டு பாயா நின்றுள்ள திருமலையிலே நின்றுள்ள
என் நாயனானவனுக்கு -என் அப்பனுக்கு –
அவ்விரண்டு உருவும் இசைந்து ஒன்றாய் இருந்ததீ-
விசஜாதீயமான வடிவுகளாய் இருக்கச் செய்தேயும் அசாதாராண விக்ரஹம் போலே இரா நின்றதீ –
ஓன்று சாதக வேஷமாய்–ஓன்று ஒப்பனைக்குக் கண்ட வடிவாய் இருக்கை அன்றிக்கே
இரண்டும் ஓன்று என்று சொல்லலாம் படி தகுதியாய் இருந்ததீ –
இது ஒரு சௌசீல்யம் இருந்தபடியே -என்கிறார் –
கண்ணுதல் கூடிய அருத்தனை –பெரிய திருமொழி -7-10-7- என்னக் கடவது இறே –

————-

வேந்தராய் விண்ணவராய் விண்ணாகித் த்ண்ணளியாய்
மாந்தராய் மாதாய் மற்று எல்லாமாய் -சார்ந்தவர்க்குத்
தன்னாற்றான் நேமியான் மால் வண்ணன் தான் கொடுக்கும்
பின்னால் தான் செய்யும் பிதிர்–83-

ராஜாக்களாய்-தேவர்களாய் -ஸ்வர்க்காதிகளாய்-அனுக்ரஹமாய்-தண்ணளியாய் –அங்குள்ள ஸூகமுமாய் -என்றுமாம்
பந்துவான மனுஷ்யராய் மாதாவாய் ஸ்த்ரியாதி களான மற்றும் எல்லாமாய்
பிரபன்னராய்க் கொண்டு தன்னை ஆஸ்ரயித்தவர்களுக்கு-ருணம் ப்ரவ்ருத்தம் இவமே -பார உத்தியோக -58-21-என்னும்படி
எல்லாமானாலும் பின்னையும் ஒன்றும் செய்யப் பெறாதானாய் தரிக்க பெறாதவன்-

————-

சின் மொழி நோயோ கழி பெரும் தெய்வம் ,இந நோய் இனது என்று
இன் மொழி கேட்க்கும் இளம் தெய்வம் அன்று இது வேலன் நில் நீ
என் மொழி கேண்மின் என் அம்மானை ஈர் உலகு ஏழும் உண்டான்
சொன் மொழி மாலை அம் தன் துழாய் கொண்டு சூடுமினே –ஸ்ரீ திரு விருத்தம்–20–வெறி விலக்கு துறை –தீர்ப்பாரை யாமினி -4-6-

மேஹ சந்தர்சனத்திலே தோழியும் தானும் மோஹித்துக் கிடக்க-இத்தசையைக் கண்டு சோகித்து இருக்கிற
திருத் தாயார் முன்னே தேவதாந்த்ர ஸ்பர்ச முடையார் புகுந்து பரிஹாரத்திலே பிரவ்ருத்தராக-அபிஜாதையுமாய்
இவள் பிரபாவத்தையும் அறிந்து இருப்பாள் ஒரு தோழி கருமுக மாலையை -நீர் கொடுக்க -என்று நெருப்பிலே இடுவாரைப் போலே –
இவளுக்கு பரிஹாரம் என்று தொடங்கி விநாசத்தையே உத்பத்தியா நின்றி கோள்-என்று அத்தை நிஷேதித்திக் கொண்டு –
இவளுடைய நோயையும் இந்நோய்க்கு நிதானத்தையும் இதுக்கு பரிகாரத்தையும் சொல்லுகிறாள் –

சத்தா மாத்திரம் என்னும் படியான இவளை உண்டாக்கும் போது ஒரு சர்வ சக்தி வேண்டாவோ
இந்நோய் கைக்கூலி கொடுத்துக் கொள்ள வேண்டும் நோய் –பகவத் விஸ்லேஷத்திலே தரியாமை ஸ்வரூபமாய் இருந்த படி –
சொல் மொழி என்று உப ஜீவிக்கும் மருந்தும் -தண் யம் துழாய் கொண்டு சூட்டுமினே -என்று மேல் பூசும் மருந்தும் –
தேவதாந்த்ர ஸ்பர்சமும் தத் சம்பந்தி ஸ்பர்சமும் இவருக்கு சத்தயா பாதகமாய் இருந்த படியும்–
பகவத் ஸ்பர்சமும் பாகவத ஸ்பர்சமும் சத்தயா தாரகமாய் இருந்த படியும் சொல்லுகிறது

———

யாதானும் ஓர் ஆக்கையில் புக்கு அங்கு ஆப்புண்டும் ஆப்பு அவிழ்ந்தும்
மூதாவியில் தடுமாறும் உயிர் முன்னமே  -அதனால்
யாதானும் பற்றி நீங்கும் விரதத்தை நல் வீடு செய்யும்
மாதாவினைப் பிதுவை திரு மாலை வணங்குவனே – -95 – –
பாசுரம் –95-யாதானும் ஒரு ஆக்கையில் புக்கு –துறையடைவு–தலைவி அறத்தோடு நிற்கத் துணிதல் -திருமாலிருஞ்சோலை   -10-8-

நீ பிணைத்த பிணையை நீயே அவிழ்க்க வேணும் என்று அபேஷிக்க பண்ணின -தன் பக்கல் ருசி-முன்னாக
இத்தை விடுவிக்க வேணும் என்னப் பண்ணின  மாதாவினைப்  பிதுவை -சரீரத்துக்கு பாதகராய் -சம்சார வர்த்தகராய் இறே
யல்லாத மாதா பிதாக்கள் இருப்பது
இவன் அதில் நின்றும் விடுவித்து ரஷிக்குமவன் ஆயிற்று -இங்கன் இரண்டு ஆகாரமாய் சொல்ல வேண்டுவான் என் என்னில்
திருமாலை -ஸ்ரீ ய பதி யாகையாலே -பிதாமாதா சமாதவ -என்னுமா போலே

வணங்குவனே இதர விஷயங்களில் அருசியைப் பிறப்பித்து -தன் பக்கலில் பிராவண்யத்தைப் பிறப்பித்த –
இவ் உபகாரத்துக்கு  சத்ருசமாய் இருப்பதொரு பிரத்யு  உபகாரம் நம்மால் பண்ண ஒண்ணாது இறே – 
அவனதான வஸ்துவை அவன் பக்கலில் சமர்ப்பிக்கும் அத்தனை இறே

——–

ஓஓ. உலகின தியல்வே ஈன்றோ ளிருக்க மணைநீ ராட்டி,படைத்திடந் துண்டுமிழ்ந்
தளந்து,தேர்ந்துல களிக்கும் முதற்பெருங் கடவுள் நிற்ப புடைப்பல தானறி
தெய்வம் பேணுதல், தனாது புல்லறி வாண்மை பொருந்தக் காட்டி,
கொல்வன முதலா அல்லன முயலும், இனைய செய்கை யின்பு துன்பளி
தொன்மா மாயப் பிறவியுள் நீங்கா பன்மா மாயத் தழுந்துமா நளிர்ந்தே–ஸ்ரீ திருவாசிரியம்–6-

பிள்ளையைப் பெறுவதற்கு முன்பு பலவகைக் கஷ்டங்கள் பட்டும் பெற்ற பின்பும்
குறையற ஸம் ரக்ஷிப்பதற்காக எத்தனையோ வருத்தங்கள் கஷ்டங்கள் பட்டும் நன்மையே செய்து போருகிற
மாதாவுக்குப் பலவகை உபசாரங்கள் செய்ய வேண்டியது ப்ராப்தமாயிருக்க, அவளைத் திரஸ்கரித்து விட்டு
உபயோகமற்றவொரு மணைக்கட்டையை ஆதரித்து அதற்குக் கொண்டாட்டங்கள் செய்வரைப் போலே
இவ் வுலகத்தவர்கள், பலவகை உபகாரங்களும் செய்து போருகிற எம்பெருமானை அநாதரித்து விட்டு
ஒரு நன்றியும் செய்ய மாட்டாத அசேதந ப்ராயங்களான புதுத் தெய்வங்களைக் கொண்டாடுகின்றார்களே!

—————

பெற்றதாய் நீயே பிறப்பித்த தந்தைநீ
மற்றையார் ஆவாரும் நீபேசில், எற்றேயோ
மாய! மாயவளை மாயமுலை வாய்வைத்த
நீயம்மா! காட்டும் நெறி?–ஸ்ரீ பெரிய திருவந்தாதி –5-

பெற்ற தாய் நீயே –
பெற்ற தாய் போலே-பிரியமானதையே செய்பவனும் நீயே –
நைச்ய பாவம் மாற்றி பிரவர்த்திப்பிக்கும் படி செய்து அருளிற்றே-

பிறப்பித்த தந்தை நீ –
மாதா பாஸ்த்ரா பிது புத்ரா -மாதா பாத்திரம் போலே புத்ரன் பிதுவுக்கே-
உண்டாக்கின பிதாவை போலே-ஹிதமானதையே செய்பவனும் நீயே –

————-

இளைப்பா யிளையாப்பாய் நெஞ்சமே! சொன்னேன்,
இளைக்க நமன்தமர்கள் பற்றி – இளைப்பெய்த,
நாய்தந்து மோதாமல் நல்குவான் நல்காப்பான்,
தாய்தந்தை எவ்வுயிர்க்கும் தான்–23-

சேலேய் கண்ணியரும் பெருஞ் செல்வமும் நன்மக்களம் மேலாத் தாய் தந்தையும் அவரேயினி யாவாரே” (திருவாய்மொழி 5-1-8) என்றபடி
அவனையே நாம் ஸகலவித பந்துவுமாக விச்வஹித்திருக்கக் கடமைப்பட்டிருக்கிறோம்.
அவன் நம்மை ரக்ஷிக்கும்போதுதான் அவனிடத்தில் நாம் ப்ரதிபத்தி வைக்க வேண்டியது, உபேக்ஷித்த காலத்தில் நாமும் அவனை
உபேக்ஷித்து விட வேண்டியது என்று ஒருகாலும் கருதவொண்ணாது.
எக்காலத்திலும் அவனே எவ்வுயிர்க்கும் தாய் தந்தை’ என்கிற அத்யவஸாயம் குலையாதிருந்தால்
நீ தளர்வடையாமலிருக்கலாம்; அந்த அந்யவஸாயம் குலைந்தால் தளர்வடையாய்;

————

செய்யும் பசும் துளவத் தொழில் மாலையும் செம் தமிழில்
பெய்யும் மறைத் தமிழ் மாலையும் பேராத சீரரங்கத்
தய்யன் கழற்கு அணியும் பரன் தாள் அன்றி ஆதரியா
மெய்யன் இராமானுசன் சரணே கதி வேறு எனக்கே –ஸ்ரீ ராமானுஜ நூற்றந்தாதி – 13-

உறு பெரும் செல்வமும் தந்தையும் தாயும் உயர் குருவும்
வெறி தரு பூ மகள் நாதனும் மாறன் விளங்கிய சீர்
நெறி தரும் செம் தமிழ் ஆரணமே என்று இந் நீள் நிலத்தோர்
அறிதர நின்ற இராமானுசன் எனக்கு ஆரமுதே – – 19-

சிந்தையினோடு கரணங்கள் யாவும் சிதைந்து முன்னாள்
அந்தமுற்றாழ்ந்தது கண்டு அவையென் தனக்கு அன்றருளால்
தந்த வரங்கனும் தன் சரண் தந்திலன் தானது தந்து
எந்தை இராமானுசன் வந்து எடுத்தனன் இன்று என்னையே – 69- –

மருள் சுரந்தாகம வாதியர் கூறும் அவப் பொருளாம்
இருள் சுரந் தெய்தவுலகிருள் நீங்கத் தான் ஈண்டிய சீர்
அருள் சுரந் தெல்லாவுயிர் கட்கும் நாதன் அரங்கன் என்னும்
பொருள் சுரந்தான் எம்மிராமானுசன் மிக்க புண்ணியனே – – -91 –

நையும் மனமுன் குணங்களை வுன்னி என் நா விருந்தெம்
ஐயன் இராமானுசன் என்று அழைக்கும் அருவினையேன்
கையும் தொழும் கண் கருதிடும் காணக் கடல் புடை சூழ்
வையமிதனில் உன் வண்மை என்பால் என் வளர்ந்ததுவே – – 102- –

——————-

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ பெரியவாச்சான் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம் –

ஸ்ரீ வில்லி புத்தூர் ஸ்ரீ மார்கழி நீராட்ட உத்ஸவம்–

ஆண்டாள் திருப்பாவை முதல் பாசுரத்திலேயே ‘நாராயணனே நமக்கே பறை தருவான்’ என்று ரகசியத்தை அடியவர்களுக்கு உபதேசித்து விடுகிறாள்.
நான்கு செயல்களை மனிதன் தினமும் தவறாமல் செய்ய வேண்டும் என்கிறது சாஸ்திரம்.

• 1. துயிலெழும் போது ஹரி ஹரி என்று எழுந்திருக்கவேண்டும். (‘உத்திஷ்ட சிந்தய ஹரிம்’)
• 2. குளிக்கும் போது கேசவனின் நாமம் சொல்லி குளிக்க வேண்டும். (‘வ்ரஜன் சிந்தய கேசவம்’)
• 3. உண்ணும் போது கோவிந்தனை மனதில் நினைத்து உண்ணவேண்டும். (‘புஞ்சன் சிந்தய கோவிந்தம்’)
• 4. தூங்க போகும் முன் மாதவனை நினைக்க வேண்டும். (‘ஸ்வபன் சிந்தய மாதவம்’) .

இந்த நான்கு செயல்களையும் செய்வதால் எவருக்கும் எந்தவிதமான கஷ்டமோ நஷ்டமோ கிடையாது.
மாறாக அமைதியான வாழ்க்கை நிச்சயமாக கிட்டும். இந்த நான்கு செயல்களையும் மக்கள் முந்தய காலத்தில் தவறாமல்
செய்துவந்தனர் என்பதை விளக்குமாப் போல ஆண்டாள் நாச்சியார் கோதையின் கீதை (திருப்பாவை பாசுரங்கள்) திகழ்கிறது.
1. துயில் எழும்போது ஹரி ஹரி என்பது புள்ளும் சிலம்பின காண் என்கிற பாசுரத்தில் உள்ளத்துக் கொண்டு
”முனிவர்களும் யோகிகளும் மெள்ள எழுந்து ஹரி என்ற பேரரவம் உள்ளம் புகுந்து குளிர்ந்தேலோ” (பாசுரம் – 6) என்கிறார்.
2. பெண்கள் எல்லாம் வந்து நாட்காலோ நீராடி வந்து விட்டார்கள். தற்சமயம் தயிர் கடைந்து கொண்டு இருக்கிறார்கள்.
அவர்கள் கேசவனைப் பாடுதல் உன் காதில் விழவில்லையா?”கேசவனைப் பாடவும் நீ கேட்டே கிடத்தியோ?” (பாசுரம் – 7)
3. பாற்சோறு மூட நெய் பெய்து முழங்கை வழிவார கூடியிருந்து உண்பவர்கள் கூடாரை வெல்பவராகிய கோவிந்தனைப் பாடுகிறார்கள். (பாசுரம் – 27)
4. நன்கு தூங்க வேண்டுமானால் மாதவன் பெயரைச் சொல்லி இருப்பாள் போல் இருக்கிறது இந்தப் பெண்.
ஏமப் பெரும் துயில் மந்திரப் பட்டாளோ, மா மாயன் மாதவன் வைகுந்தன் என்றென்று நாமம் பலவும் நவின்றேலோ.(பாசுரம் – 9)

———-

சூரியமான முறையில் கணிக்கப்படும் தமிழ் காலக் கணிப்பு முறைப்படி ஆண்டின் ஒன்பதாவது மாதம் மார்கழி ஆகும்.
சூரியன் தனுர் இராசியுட் புகுந்து அதைவிட்டு வெளியேறும் வரையிலான 29 நாள், 20 நாடி, 53 விநாடி கொண்ட கால அளவே இம் மாதமாகும்.
வசதிக்காக இந்த மாதம் 29 நாட்களை உடையதாகக் கொள்ளப்படும்.
குளிர் காலத்தின் துவக்கமாக மார்கழி மாதம் கருதப்படுகிறது. இந்த மார்கழி மாதத்தை “பீடுடை மாதம்” என்று அழைப்பார்கள்.
இந்த சொல் நாளடைவில் திரிந்து ‘பீடை மாதம்’ என்று வழக்கில் வந்துவிட்டது.
பீடுடை மாதம் எனில் சிறந்த, பெருமை வாய்ந்த, மதிப்புள்ள மாதம் என்று பொருள்.

ப்³ருஹத்ஸாம ததா² ஸாம்நாம் கா³யத்ரீ ச²ந்த³ஸாமஹம் |
மாஸாநாம் மார்க³ஸீ²ர்ஷோऽஹம்ருதூநாம் குஸுமாகர: || 10- 35||

மாஸாநாம் மார்க³ஸீ²ர்ஷ: அஹம் = மாதங்களில் நான் மார்கழி [ஸ்ரீமத் பகவத் கீதை அத்தியாயம் – 10; ஸ்லோகம் – 35]
“மாதங்களில் நான் மார்கழியாக இருக்கிறேன்” என்று பகவான் ஸ்ரீகிருஷ்ணர் தனது கீதையில் இம்மாதத்தை சிறப்பித்துக் கூறியிருக்கிறார்.

ஓசோன் படலமானது பூமிக்கு மிகஅருகில் இம்மாதத்தில் தான் காணப்படுகிறது. எனவே சுத்தமான காற்றை சுவாசித்து
உடல்நலனைப் பேணும் பொருட்டு அதிகாலை வழிபாடு இம்மாதத்தில் மேற்கொள்ளப்படுகிறது என்றும் கூறுவர்.

————

கிழக்கு நோக்கியுள்ள ஶ்ரீஆண்டாள் கோயிலின் முதல் மண்டபமாகிய கொட்டகை போல கல்லாலே கட்டப்பட்ட பந்தல்
அமைப்புடைய பந்தல் மண்டபம், மற்றும் திருமலை நாயக்கரின் அத்தையும்,
இரகுவீரமுத்து விஜயரங்க சொக்கப்ப நாயக்கரின் மகளுமான சிங்கம்மாள் கட்டிய குறடு உள்ளது.
இவர் பெயரால் சிங்கம்மாள் புரம் தெரு (சிங்க மாடத் தெரு) என்னும் அக்கிரகாரமும் இவ்வூரில் உள்ளது.
“சிங்கம்மாள் குறடு” என்னும் மண்டபம் தாண்டி, பங்குனி உத்திர திருக் கல்யாண மண்டபம் உள்ளது.
இம் மண்டபத்தின் உட்புற உச்சியில் இராமாயணக் கதை முழுவதும் வண்ண ஓவியங்களாக தீட்டப்பட்டுள்ளது.
இம் மண்டபத்தில் ஆண்டு தோறும் பங்குனி மாதம், ஶ்ரீஆண்டாள் திருக் கல்யாண மகோத்ஸவம் நடைபெறுகிறது.

—————–

ஸ்ரீ வில்லி புத்தூர் ஸ்ரீ மார்கழி நீராட்ட உற்ஸவம்–

இவ்வுற்சவம் தொடங்குவதற்கு முந்தைய நாள் இரவு ஶ்ரீஆண்டாள் சர்வாலங்கார பூஷிதையாக வடபெருங்கோயிலுக்கு எழுந்தருளி
வடபத்ரசாயியிடம் மார்கழி நோன்பு நோற்க, அனுமதிகேட்கும் “பிரியாவிடை” நடைபெறுகிறது.
ஶ்ரீஆண்டாள், வடபத்ரசயனர் பெரியபெருமாள் சந்நிதியின் மஹாமண்டபத்திற்கு எழுந்தருளி, ஏகாந்த திருமஞ்சனம் கண்டருள்வார்.
பின்னர் குடை,சாமரங்களுடன், புஷ்பமாரி பொழிய ஸ்வஸ்திவாசனம் கோஷிக்க கைத்தல சேவையாக மூலஸ்தானம் எழுந்தருளுகிறாள். ஆண்டாளுக்கும்,வடபெருங்கோயிலுடையானுக்கும் திருவாராதனம், வேதவிண்ணப்பம் நடைபெறும்.
பின்னர் திருக்கதவம் தாளிடப்படும். அப்போது ஶ்ரீஆண்டாள் மார்கழி நீராட்டத்திற்கு எம்பெருமானிடம் அனுமதி கேட்பதாக ஐதீகம்.
பின்னர் திருக்கதவம் நீக்க, அரையருக்கு அருளப்பாடு சாதிக்க, அவரும் திருப்பாவை முப்பது பாசுரங்களையும்
அமுததொழுக, தாளத்தோடு சேவித்து, முதல்பாட்டுக்கு வியாக்யானம் செய்வார்.
பின்னர் ஸ்தலத்தார் உற்சவ வைபவம் மற்றும் பஞ்சாங்கம் வாசிப்பர்.
ஆண்டாள் அங்கிருந்து புறப்பட்டு, பெரியாழ்வார் மங்களாசாசனம் முடிந்து நாச்சியார் திருமாளிகையை அடைவார்.

நீராடல் உத்ஸவத்தின் ஒவ்வொரு நாளும் தங்கப் பல்லக்கில் வட பெருங்கோவிலின் ராஜகோபுர வாசலில்
ஸ்ரீ ஆண்டாள் எழுந்தருள, நாள்பாட்டு’ வைபவம் நடைபெறும். அதாவது,
ஒவ்வொரு நாளும் அந்த நாளுக்கான திருப்பாவைப் பாடல் பாடப்படுவதே இந்த நிகழ்ச்சி.

மறுநாள் காலையில், ஶ்ரீஆண்டாள் தங்கப் பல்லக்கிலே எழுந்தருளி பெரிய கோபுர வாசலை அடைகிறாள். அன்று
நாட்பாட்டு ‘மாலே மணிவண்ணா’ பாசுரத்தை ஸ்ரீ ஆண்டாளே சொல்வதாக ஐதீகம்.
இந்தப் பாடல், “ஆலின் இலை யாய் அருளேலோ எம்பாவாய்” என்று முடிவுறும்.
சமஸ்கிருதத்தில் ‘வட விருட்சம்’ என்றால் ஆலமரம் என்றும், ‘பத்ரம்’ என்றால் இலை என்றும் பொருள் ஆகும்.
‘வடபத்ரசாயி’ என்பதையே, ‘ஆலின் இலையாய்’ என்று அழகுத் தமிழில் ஆண்டாள் கூறுகிறாள்.
அரையர் நாள் பாசுரம் சேவித்த பிறகு, அங்கிருந்து புறப்பட்டு பல விடையாத்து மண்டபங்களை முடித்துக்கொண்டு
திருமுக்குளக்கரையில் உள்ள எண்ணெய் காப்பு மண்டபம் எழுந்தருளுகிறாள்.
இவ்வாறு பல்லக்கிலே எழுந்தருளும் போது ஶ்ரீஆண்டாள் தினமும் ஒரு திருக் கோலத்துடன் விளங்குவார்.

ஸ்ரீ ஆண்டாள் நீராடல் உற்சவத்தின்
2ஆம் நாள் கள்ளழகர் திருக்கோலம்.
3ஆம் நாள் கண்ணன் கோலம்,
4ஆம் நாள் முத்தங்கி சேவை,
5ஆம் நாள் பெரிய பெருமாள் கோலம்,
6ஆம் நாள் மஹாராணியாக அமர்ந்த கோலம்,
7ஆம் நாள் தங்க கவச சேவை
என தரிசனம் தருவது சிறப்பு.

திருமுக்குளம் கரையில் உள்ள நீராட்ட மண்டபத் தில், மாலை 3 மணிக்கு ஆண்டாளுக்கு ‘எண்ணெய் காப்பு’ வைபவம் நடை பெறும்.
அழகான தோற்றத்துடன் சௌரிக் கொண்டையுடனும், சர்வ ஆபரணங்களுடனும், ஶ்ரீஆண்டாள் அமர்ந்தபடி இருக்க
அர்ச்சகர்களும், பரிசாரகர்களும் இணைந்து அனைத்து உபசாரங்களுடன் எண்ணெய் காப்பு சாற்றுதல் என்னும் வைபவத்தை தொடங்குகிறார்கள்.
முதலில் ஶ்ரீஆண்டாளின் திருவடிகளை விளக்கி, கைகளை விளக்கி அர்க்யம், பாத்யம் முதலியவைகளை சமர்ப்பிக்கிறார்கள்.
பின்பு ஶ்ரீஆண்டாளின் தலை யலங்காரமாக உள்ள சூரிய-சந்திரன், நெற்றிச்சரம், துராய் இழுப்புச் சங்கிலி,
தங்க மல்லிகை மொட்டு, தங்க கமலம், ரத்ன ராக்கொடி, ரத்னஜடை, முதலான தலையணிகளையும்,
காசு மாலை, பவளமாலை, வைரப்பதக்க மாலை முதலிய ஆபரணங்களையும் படி களைந்து,
பின் ஶ்ரீகோதையின் சௌரிக் கொண்டையை அவிழ்த்துக் கோதி விட்டு சிடுக்கு நீக்கி, சீப்பினால் தலை வாரி,
மூலிகைகளால் காய்ச்சப்பட்ட தைலத்தை சாற்றுகிறார்கள். இவ்வாறு மூன்று முறை செய்யப்படுகிறது.
ஒரு மஹாராணிக்கு செய்யும் சகல உபசாரங்களும் நம் அன்னை ஶ்ரீகோதை ஆண்டாளுக்கு செய்கிறார்கள்.
(பக்தர்களுக்கு தைலம் ப்ரசாதமாக வழங்கப்படுகிறது.)

பின்னர் பத்தி உலாத்தல் முடிந்து திருமஞ்சன குறட்டிற்கு எழுந்தருளுகிறாள்.
அங்கு நவகலசத்தினால், வேதகோஷங்கள், முழங்க, வாத்ய கோஷங்களுடன் ஶ்ரீஆண்டாளுக்கு திருமஞ்சனம் செய்யப்படுகிறது.
பிரபல நாடகக் கலைஞரான கன்னையா நாயுடு அவர்களால் சமர்பிக்கப்பட்ட தங்கக் குடம் இதில் பிரதான கலசமாகும்.
பின்னர் தினம் ஒரு வாகனத்தில் சௌரிக் கொண்டையுடன் திருவீதி வலம் வந்து வடபெருங்கோயிலை அடைகிறாள்.
அங்கு நாள் பாட்டு நடைபெறும்.

அந்த உற்சவத்தின் ஆறு மற்றும் எட்டாம் நாட்களில் நடக்கும் சவுரித் திருமஞ்சனம் விசேஷமானது.
அப்போது ஒரு நாள், மூக்குத்தி சேவை நடைபெறும். ஸ்ரீ ஆண்டாளின் மூக்கருகே, தங்க மூக்குத்தியைக் கொண்டு சென்றதும்,
அது தானாகவே ஆண்டாளின் மூக்குடன் ஒட்டிக் கொள்கிறது.

கவிச்சக்ரவர்த்தி கம்பர் ஒரு முறை ‘மார்கழி நீராடல்’ உற்சவத்தைக் காண ஸ்ரீவில்லிப்புத்தூருக்கு வந்துள்ளார் என்பதையும்,
நீராடல் வைபவத்தைக் கம்பர் காண வேண்டும் என்பதற்காக, இந்த வைரமூக்குத்தியை வைத்து ஸ்ரீஆண்டாள் நடத்திய திருவிளையாடல்
தை மாதப்பிறப்பன்று, ஸ்வாமி மணவாளமாமுனிகளுக்காக எண்ணெய் காப்பு உற்சவத்தின் நிறைவுத்திருநாள் கொண்டாடப்படுகிறது.
எண்ணெய்க் காப்பு, நீராட்டம் முடிந்து பல்லக்கிலே வடபெருங் கோயிலுக்கு ஶ்ரீஆண்டாள் எழுந்தருளி நாள்பாட்டு முடிந்தவுடன்
கவிச் சக்ரவர்த்தி கம்பர் சார்பாக “கம்பன் கொச்சு” என்னும் கம்பன் குஞ்சலம் சாற்றப்படுகிறது.
பின்பு மணவாள மா முனிகள் சந்நிதியை அடைகிறாள். மா முனிகள் எழுந்தருளி வந்து ஶ்ரீஆண்டாளுக்கு மங்களாசாசனம் செய்கிறார்.

———–

“வங்கக்கடல் கடைந்த மாதவனை, கேசவனை…” திருப்பாவையின் முப்பதாவது பாசுரம்.
திருப்பாவை சொல்லும் அடியார்கள் ஶ்ரீகண்ணபிரானின் ப்ரேமைக்கும், க்ருபைக்கும் பாத்திரமாகி,
பரமாத்ம ஆனந்தம் அடைவர் என்ற ‘பலஸ்ருதி ‘ பாசுரம் இது வாகும்.
இப்பாடலில் தான் தன்னை யாரென்று “பட்டர்பிரான் கோதை” ஆண்டாள் அறிவிக்கிறாள்.
முதல் பாசுரத்திலும் “நாராயணனே நமக்கே பறை தருவான்” என்று நூற்பயனைச் சொல்லுகிறாள்.
அதற்கு இறைவனாம் கண்ணனின் கார்மேனி, கதிர்மதிய முகத்தை தியானிக்கச் சொல்லுகிறாள்.
இந்தக் கடைசி பாசுரத்திலும் ” செங்கண் திருமுகத்துச் செல்வத் திருமாலை” எண்ணி தியானித்து வணங்கி
சரணம் செய்பவர்கள், “எங்கும் திருவருள் பெற்று இன்புறுவர்” என்று நூற்பயன் சொல்லி முடிக்கிறாள்.

தேவர்களும் அசுரர்களும் அமரத்துவம் தருகின்ற அமுதத்தை வேண்டிப் பாற்கடலைக் கடைவதான செயலுக்குக்
கண்ணனிடம் (திருமால்) உதவி வேண்ட, அதைக் காரணமாக வைத்து, அந்த நாராயணன் தன்னுடைய மனதிற்கு
உகந்தவளாகிய பிராட்டியெனும் பெண்ணமுதைப் பெற்றான். அதைக் குறிக்கும்படி ‘மாதவன்’ என்ற பெயரைச் சொல்கிறாள் ஆண்டாள்.

முக்கண்ணன்,சிவனோ நஞ்சுண்ண, விண்ணவர் அமுதுண்ண, கண்ணன் பெண்ணமுது கொண்டான் என்பதாக
‘ஶ்ரீபராசர பட்டர்’ விளக்கம் தருகிறார்.
உண்மையிலேயே அமுதத்தை அடைந்தவன் திருமால் மட்டுமே.
(கேசவனை)சுருள் முடி கொண்டவனை.
கேசவன் மற்றும் மார்கழி மாதத்தின் தொடர்பு பற்றி அறிமுகப் பகுதியிலேயே அறிந்தோமல்லவா?
அடியவருக்குத் துன்பமுண்டாக்கும் கேஸி (குதிரை வடிவம்) முதலான பல அசுரர்களை அழித்தவனை.

(திங்கள் திருமுகத்து சேய்இழையார்) பால்நிலா முகமும், நகைகளும் அணிந்த ஆயர்பாடிப் பெண்டிர்.
ஶ்ரீகண்ணனைக் கண்டதாலே குளிர்ச்சியும், மலர்ச்சியும், மகிழ்ச்சியுமான பற்பல செல்வநலங்களை அடைந்த
அழகிய திங்கள் முகம் அந்த ஆயர் குலப் பெண்களுக்கு !
27 ஆம் பாசுரத்திலே மார்கழி நோன்பிருந்து பெற்ற சூடகம், பாடகம் முதலான பற்பல அணிகலன்களை அணிந்த பெண்கள் அல்லவா?
ஆகவே “சேயிழையார்” என்கிறாள் ஶ்ரீஆண்டாள்.

(சென்று இறைஞ்சி) 29 பாசுரங்களில் சொன்னதெல்லாம் செய்து, வணங்கி
அங்கு (அப் பறை கொண்ட ஆற்றை) கண்ணனளித்த பறையினைப் பெற்ற வழிமுறைகளை. அங்கு
(அப்பறை ) ஆயர்பாடியில், ஆயர்குலப் பெண்டிர், நந்தகோபனது மாளிகையில் இருந்த ஶ்ரீகண்ணனைக் கண்டு,
அவன் மனைவியாகிய ஶ்ரீநப்பின்னை தேவியை முன்னிட்டுப் பெற்றப் பறை, அந்தப் பறை,
அதுபோல வேறொன்று இல்லாத சிறப்பான பறை. அப்பேர்பட்ட பறை.

(அணிபுதுவைப் பட்டர்பிரான் கோதை) இந்த பூவுலகிற்கே அணியான புதுவை என்கிற ஶ்ரீவில்லிபுத்தூரில் வாழ்ந்த
விஷ்ணுசித்தர் பெரியாழ்வாரின் திருமகள் கோதை பிற்காலத்தில் பக்தியால் உணர்ந்து பாடினாள்.
ஊரும் பேரும் சொல்லிப் பெருமை செய்கிறாள் ஶ்ரீஆண்டாள்.

(பைங்கமலத் தண்தெரியல்) குளிர்ச்சி பொருந்திய தாமரை மாலை அணிந்தவள்.
அலங்கல், ஆரம், இண்டை, கண்ணி, கோதை, தாமம், தார்,தொங்கல், தொடையல், பிணையல், வடம், தெரியல்
இவை பலவகை மாலைகள். அதில் தெரியல் என்பது தொங்குமாலை.
இப்போது அது “ஆண்டாள் மாலை”யென்றே வெகுஜனங்களால் குறிக்கப்படுகின்றது.

(சங்கத் தமிழ்மாலை) வடமொழி கோலோச்சிய காலத்தில் வாழ்ந்தாலும், வடமொழி நன்கு தெரிந்தவளாயிருந்தாலும்,
அதிலே யாப்பிசைத்தால் பெருமையுண்டு என்று தெரிந்திருந்தாலும், எல்லோருக்கும் புரியும் வகையிலே,
தெய்வத் திருமொழியாம், இனிமைத் தமிழிலே ‘ஶ்ரீஆண்டாள்’ தனது மேலான திருப்பாவையைப் பாடினாள்.
சங்கம் என்றால் கூட்டம் என்று பொருள். தமிழ்ப் புலவர்கள், அறிஞர்கள் பலர் கூடியிருந்த அவைக்கு சங்கம் என்று பெயர்.
தமிழகத்தின் சங்க காலத்தில், புலவர்கள் இயற்றிய இலக்கியங்களைத் தரம் ஆராய்ந்து, இயற்றியவரைக் கேள்விகள் கேட்டு
விளக்கம் பெற்று, ஏற்றுக் கொள்வதா, புறந்தள்ளுவதா என்று சங்கப் புலவர்கள் கூடி முடிவு செய்வார்கள்.
வேறொரு விதத்தில் கூட்டமாய்க் கூடி அடியவர்களெல்லாம் ஒன்றாக பாராயணம் செய்யப்பட்ட
“திருப்பாவை என்னும் தோத்திர மாலை” என்று கொள்ளலாம் என்பர்

(முப்பதும் தப்பாமே) ஒரு இரத்தினமாலையில், ஒரு மணி குறைந்தாலும் அதன் அழகுக்குக் குறைவு ஏற்படுமல்லவா?
ஆகவே உயர்ந்த பாமாலையான இந்த 30 பாசுரங்களில் ஒன்றும் குறையாமல், அத்தனையும் பாட வேண்டும்.
முப்பதையும் இல்லாவிட்டாலும் 29 ஆவது பாசுரம் சிற்றஞ் சிறுகாலையை யாவது சொல்ல வேண்டுமென்பது பெரியோர் கூற்று.

(இங்குஇப் பரிசுரைப்பார்) – இம்மண்ணுலகிலேயே ஓதிவர, இறைவன் எங்கே எங்கே என்று அலைய வேண்டிய அவசியமில்லை.
அவனுடைய அருளைப் பெறுவதற்கு, இம்மண்ணுலகிலேயே கோதை யளித்தத் திருப்பாவையினை ஓதினால் போதுமே!
நாம் ஆயர்பாடியிலிருந்த இடைச்சிகளாகவோ, பரந்தாமனைப் பாடிய ஆழ்வார்களாகவோ,
அவன் பணியிலே இருக்கும் ஆச்சார்யர்களாகவோ , ஆண்டாளைப் போல அவனையே மணாளனாக வரிக்கின்றவர்களாகவோ
இல்லாமல் போனாலும், இந்த திருப்பாவை முப்பதும் தப்பாமல் சொன்னோமானால், இறையருள் பெறலாம்.

(ஈரிரண்டு மால்வரைதோள்) வரை = மலை போன்ற பெரிதான நான்கு தோளுடைய. செங்கண் திருமுகத்துச்
(செல்வத் திருமாலால்)- செவ்வரியோடிய விழிகளும், அழகுமுகமும் கொண்ட, திருமகள் நாயகன் பரமன் அருளால்
(எங்கும் திருவருள்பெற்று இன்புறுவர்) எல்லா உலகிலும் இன்பமுற்று வாழ்வர்.
செங்கண், அங்கண், என்றெல்லாம் சொல்லுவது இறைவனது அருட்பார்வை மீதில் அடியவருக்கு இருக்கும் ஆசையினால் !
இறைவனது கண்களைத் தாமரைக்கு ஒப்பாகவே பலரும் பாடியிருக்கிறவாறு ஆண்டாளும் பாடியுள்ளாள்.

(சேயிழையார்) ஆச்சார்யர் உபதேசம் பெற்று, அடியவர் குழுவோடு கூடி சரணாகதி செய்து, இறைத் தொண்டு
செய்கின்றவர்களே சேயிழையார், நேரிழையீர் !

கோவிந்த நாமத்தைப் போலவே கோதா நாமத்திற்கு பொருளுண்டு.
கோ என்றால் நல்ல உயர்ந்த கருத்துகள் என்று பொருள் கொண்டால், ததாயதே – தா- என்றால் தருவது என்று கொண்டால்,
கோதா – அத்தகைய “உயர்ந்த கருத்துக்களைத் தந்தவள்” என்று பொருள்.
திருப்பாவை முழுதுமே மிகவுயர்ந்த வேத ஸாரத்தை உள்ளடக்கியது தான்.

(பைங்கமலத் தண் தெரியல் பட்டர் பிரான் கோதை சொன்ன) பசுமை பொருந்திய திருத்துழாய் மாலையும்,
செந்தாமரை மாலையும் அணிந்து, ஒரு வைணவன் பரமனையும், தாயாரையும் சேர்த்தே வணங்க வேண்டும் என்ற
உண்மையினை ஒரு குருவாய் , தந்தையாய் கோதைக்கு உபதேசம் செய்தவர் ஶ்ரீபெரியாழ்வார்.

ஶ்ரீவில்லிப்புத்தூர் பட்டர் பிரானாகிய பெரியாழ்வார் ஆண்டாளின் தந்தை மட்டுமல்ல, ஆச்சார்யரும் அவரே !
இங்கே தன்னை ஆண்டாள் குருவின் சிஷ்யையாகத் தான் அடையாளங் கூறிக்கொள்கிறாள்.
ஶ்ரீமதுரகவியாழ்வார் தன்னுடைய ஆசிரியரான ஶ்ரீநம்மாழ்வாரை முன்னிட்டே பாசுரங்கள் இயற்றியதைப் போலவே,
ஶ்ரீஆண்டாளும் தன்னுடைய ஆசிரியரை முன்னிட்டே, சரணாகத சாரமாக விளங்கும் இந்தத் திருப்பாவையைப் பாடியிருக்கிறாள்.
இதுவே திவ்வியபிரபந்தங்களுள், திருப்பாவைக்கு இருக்கும் தனிச்சிறப்பு என்று ஶ்ரீவைஷ்ணவ குருபரம்பரையினர் கருத்து.

(ஈரிரண்டு மால்வரைதோள்) சங்கும் சக்கரமும் தாங்கும் இருகரங்கள், அபயமும் வரமும் அருளும் இருகரங்கள்
என்று நான்கு கரங்களைத் தாங்கும் அகண்ட பெருந்தோள்கள்.

(செல்வத் திருமாலால்) இப்பாசுரம் தொடங்கும் போதும் திருமகள் தொடர்பு,
முடியும் போதும் திருமகளுடன் கூடிய திருமால் என்று உறுதியிடப் படுகிறது.

திருப்பாவை முப்பதுக்கும் வங்கக்கடல் கடைந்த மாதவன் தான் லக்ஷ்ய பூதன். கண்ண பிரானை லக்ஷ்ய பூதனாகக் கொள்ளுமவர்கள்
தேவர்களின் பிரார்த்தனையினால் கடலைக் கடைந்து அமுதம் கொடுத்து,
“பலேக்ரஹிர் ஹி கமலாலாபேந ஸர்வச் ச்ரம:” என்று பட்டரருளிச்செய்த படியே பிராட்டியையும் பெற்று மகிழ்ந்த
எம்பெருமானைப் பொருளாகக் கொள்க.
திருப்பாவை ஜீயரென்ற திருநாமத்திற்கேற்ப எம்பெருமானாரையே திருப்பாவைக்கு லக்ஷ்ய பூதராகக் கொள்ளுமவர்கள்
இங்ஙனே பொருள் காண்க:− “நிர்மத்த்ய ஸ்ருதி ஸாகராத்” என்றும்
“நாமாம்யஹம் த்ராவிட வேத ஸாகரம்” என்றும் கடலாகச் சொல்லப்பட்ட ஸம்ஸ்க்ருத த்ராவிட உபய வேதங்களையும்
திருநாவின் மந்த்ரத்தால் கடைந்து “வஸஸ்ஸுதாம் வஸுமநஸோ பௌம: பிபந்த்வந்வஹம்” என்று ஸ்வாமி
தாமே அருளிச்செய்தபடி நிலத்தேவர்கள் நித்யாநுபவம் பண்ண அமுதமளித்தவர் ஸ்வாமி.

(மாதவனை) மா- மஹத்தான; தவனை- தவத்தையுடையவரை; மஹாதவத்தையுடைய எம்பெருமானாரை என கொள்க.

(இங்கு இப்பரிசுரைப்பார்) இங்ஙனே முப்பது பாசுரங்களுக்கும் நாம் காட்டின நிர்வாஹமும்
அணி புதுவை பைங்கமலத் தண்டெரியல் பட்டர்பிரான் கோதை திருவுள்ளமுகந்ததேயென்று,
கொண்டு உபந்யாஸ கோஷ்டிகளிலெடுத் துரைக்குமவர்கள்.

(செங்கண் திருமுகத்துச் செல்வத் திருமாலால் எங்கும் திருவருள் பெற்று இன்புறுவர்)
“பீதகவாடைப்பிரானார் பிரமகுருவாகி வந்து” [பெரியாழ். திரு.5-2-8] என்ற பெரியாழ்வாரின் அருளிச் செயலின்படியும்,
“ஸா மூர்த்திர் முரமர்த நஸ்ய ஜயதி” என்ற யதிராச ஸப்ததி [ஸ்லோ:63] யின்படியும்,
ஸாக்ஷாத் ஶ்ரீமந்நாராயண அவதாரமான ஸ்வாமி எம்பெருமானாருடைய திருவருளை எங்கும் பெற்று
“அம்ருதஸாகராந்தர் நிமக்ந ஸர்வாவயவாஸ் ஸுகமாஸீரந்” என்று தலைக் கட்டி யாயிற்று.

‘பகவதா ஆத்மீயம் ஸ்ரீமத் பாதாரவிந்த யுகளம் ஸிரஸி க்ருதம் த்யாத்வா அம்ருத ஸாகராந்தர்
நிமக்ந ஸர்வாவயவஸ் ஸூகமாஸீத‘ (எம்பெருமானால் தன்னுடைய பரம போக்யமான திருவடித் தாமரைகளை தன் தலையில்
வைக்கப்பட்டதாக த்யாநம் பண்ணி ஆனந்தமாகிற அமுதக் கடலுக்குள்ளே மூழ்கிய எல்லா அவயங்களையும்
உடையவனாய்க் கொண்டு ஸுகமாக இருக்கக் கடவன்) என்று
ஸ்ரீ வைகுண்ட கத்யத்தில் எம்பெருமானார் ஸ்வாமி ஶ்ரீராமாநுஜர், ஶ்ரீமந்நாராயணன் விஷயத்தில் அருளிச்செய்தார்.

————–

ஶ்ரீவில்லிபுத்தூர் மங்களாசாசன பாசுரங்கள் —

மின்னனைய நுண்ணிடையார் விரிகுழல் மேல் நுழைந்த வண்டு
இன்னிசைக்கும் வில்லிபுத்தூர் இனிதமர்ந்தாய் உன்னைக் கண்டார்
என்ன நோன்பு நோற்றாள் கொலோ இவளைப் பெற்ற வயிறுடையாள்
என்னும் வார்த்தை எய்து வித்த இருடீ கேசா முலையுணாயே–[பெரியாழ்வார் திருமொழி: 2-2-6]

மென்னடை யன்னம் பரந்து விளையாடும் வில்லிப் புத்தூருறை வான்றன்
பொன்னடி காண்பதோ ராசையினாலென் பொருகயற் கண்ணினை துஞ்சா
இன்னடி சிலோடி பாலமு தூட்டி எடுத்தவென் கோலக் கிளியை
உன்னோடு தோழமை கொள்வன் குயிலே உலகளந் தான்வரக் கூவாய்!–[நாச்சியார் திருமொழி:5-5]

ஶ்ரீதேசிகன் பிரபந்தம் – ஸ்வாமி ஸ்ரீ வேதாந்த தேசிகன் அருளியவை

வேயர்புகழ் வில்லிபுத்தூர் ராடிப்பூரம்
மேன்மேலும் மிகவிளங்க விட்டுசித்தன்
தூயதிரு மகளாய் வந்த ரங்கனார்க்குத்
தூழாய்மாலை முடிசூடித் கொடுத்த மாதே!
நேயமுடன் திருப்பாவை பாட்டாறந்தும்
நீயுரைத்த தையொரு திங்கட்பாமாலை
ஆயபுகழ் நூற்றுநாற்பத்து மூன்றும்
அன்புடனே யடியேனுக்குகருள் செய்நீயே

ஸ்வாமி ஸ்ரீமணவாளமாமுனிகள் தன்னுடைய உபதேச ரத்தினமாலையில் ( 22,23,24 ) ஆண்டாளை இவ்வாறு புகழ்கிறார்

இன்றோ திருவாடிப்பூர மெமக்காக
அன்றோவிங் காண்டா ளவதரித்தாள் – குன்றாத
வாழ்வாக வைகுந்த வான்போகந் தன்னையிகழ்ந்து
ஆழ்வார் திருமகளாராய். (22)

பெரியாழ்வார் பெண்பிள்ளையாய் ஆண்டாள் பிறந்த
திருவாடிப் பூரத்தின் சீர்மை – ஒருநாளைக்
குண்டோமனமே யுணர்ந்துபார் ஆண்டாளுக்
குண்டாகி லொப்பிதற்கு முண்டு (23)

அஞ்சு குடிக்கொரு சந்ததியாய் ஆழ்வார்கள்
தஞ்செயலை விஞ்சிநிற்கும் தன்மையளாய் – பிஞ்சாய்ப்
பழுத்தாளை ஆண்டாளைப் பக்தியுடன் நாளும்
வழுத்தாய் மனமே மகிழ்ந்து (24)

[ஶ்ரீஆண்டாள் மங்கள ஸ்லோகங்கள்]

ச்வோச்சிஷ்ட மாலிகா பந்த கந்த பந்துர ஜிஷ்ணவே|
விஷ்ணு சித்த தனுஜாயை கோதாயை நித்ய மங்களம்||

மாத்ருசா (அ)கிஞ்சன த்ராண பத்த கங்கண பாணயே|
விஷ்ணு சித்த தனுஜாயை கோதாயை நித்ய மங்களம்||

ஸ்ரீ மத்யை விஷ்ணு சித்தார்ய மநோ நந்தன ஹேதவே|
நந்த நந்தன ஸூ ந்த்ர்யை கோதாயை நித்ய மங்களம்||

நல்ல திருமல்லி நாடியார்க்கு மங்களம்!
நால் திசையும் போற்றும் எங்கள் நாச்சியார்க்கு மங்களம்!
மல்லிகை தோள் மன்னனாரை மணம் புரிந்தார்க்கு மங்களம்!
மாலை சூடிக் கொடுத்தாள் மலர் தாள்களுக்கு மங்களமே!!

[ பெரியாழ்வார் வாழித்திருநாமம் ]

நல்ல திருப்பல்லாண்டு நான்மூன்றோன் வாழியே !
நானூற்று அறுபத்தொன்றும் நமக்குரைத்தான் வாழியே !
சொல்லரிய லானிதனிற் சோதிவந்தான் வாழியே !
தொடை சூடிக்கொடுத்தாளைத் தொழுமப்பன் வாழியே !
செல்வநம்பி தனைப்போலச் சிறப்புற்றான் வாழியே !
சென்று கிழியறுத்து மால் தெய்வமென்றான் வாழியே !
வில்லிபுத்தூர் நகரத்தை விளங்கவைத்தான் வாழியே !
வேதியர்கோன் பட்டர்பிரான் மேதினியில் வாழியே!.

[ ஆண்டாள் வாழித்திருநாமம் ]

திருவாடிப் பூரத்துச் செகத்துதித்தாள் வாழியே!
திருப்பாவை முப்பதூஉம் செப்பினாள் வாழியே!
பெரியாழ்வார் பெற்றெடுத்த பெண்பிள்ளை வாழியே!
பெரும்பூதூர் மாமுனிக்குப் பின்னானாள் வாழியே!
ஒருநூற்று நாற்பத்து மூன்றுரைத்தாள் வாழியே!
உயரரங்கர்க் கேகண்ணி யுகந்தளித்தாள் வாழியே!
மருவாரும் திருமல்லி வளநாடு வாழியே!
வண்புதுவை நகர்க்கோதை மலர்ப்பதங்கள் வாழியே!

[ வாழி வாழி மதிள ரங்கேசனார்
வாழி வாழி மலை அலங்காரனார்
வாழி வாழி வட வேங்கடவனார்
வாழி வாழி வடபெருங் கோயிலான்
வாழி வாழி மருவாரும் மன்னனார்
வாழி வாழி வளர்கோதை வாண்முகம்
வாழி வாழி மருங்காரும் கொய்சகம்
வாழி வாழி வளர் குங்குமக் கொங்கை
வாழி வாழி மலர் தாள்கள் இரண்டுமே.]

[ஶ்ரீ உடையவர் வாழித் திருநாமம் ]

சீராரும் எதிராசர் திருவடிகள் வாழி!
திருவரையில் சாத்திய செந்துவராடை வாழி!
ஏராரும் செய்ய வடிவு எப்பொழுதும் வாழி!
இலங்கிய முந்நூல் வாழி! இணைத் தோள்கள் வாழி!
சோராத துய்ய செய்ய முகச் சோதி வாழி!
தூ முறுவல் வாழி! துணை மலர்க் கண்கள் வாழி!
ஈராறு திரு நாமம் அணிந்த எழில் வாழி!
இனி திருப் போடு எழில் ஞான முத்தரை வாழியே!

அறு சமயச் செடி யதனை யடி யறுத்தான் வாழியே!
அடர்ந்து வரும் குதிட்டிகளை யறத் துரந்தான் வாழியே!
செறு கலியை சிறிதும் அறத் தீர்த்து விட்டான் வாழியே!
தென்னரங்கர் செல்வம் முற்றும் திருத்தி வைத்தான் வாழியே!
மறையதனில் பொருள் அனைத்தும் வாய் மொழிந்தான் வாழியே!
மாறனுரை செய்த தமிழ் மறை வளர்ந்தான் வாழியே!
அறம் மிகு நற் பெறும் பூதூர் அவதரித்தான் வாழியே!
அழகாரும் எதிராசர் அடி இணைகள் வாழியே!

ஶ்ரீமதே ரம்யஜாமாத்ரு முனீந்த்ராய மஹாத்மநே|
ஶ்ரீரங்க வாஸிநே பூயாத் நித்யஶ்ரீ நித்ய மங்களம்||

————–

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ பெரியவாச்சான் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ பெரியாழ்வார் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம் –

ஸ்ரீ பெரியாழ்வார் திரு மொழி -5–4—ஸ்ரீ காஞ்சி பிரதிவாதி பயங்கரம் அண்ணங்கராசாரியார் எழுதிய விளக்க உரை–

சென்னியோங்கு தண் திருவேங்கடமுடையாய் உலகு
தன்னை வாழ நின்ற நம்பீ தாமோதரா சதிரா என்னையும்
என்னுடைமையையும் உன் சக்கரப் பொறி யொற்றிக் கொண்டு
நின்னருளே புரிந்திருந்தேன் இனி என் திருக் குறிப்பே–5-4-1-

பதவுரை

சென்னி ஓங்கு–கொடு முடியானது (ஆகாசத்தளவும்) உயர்ந்திருக்கப் பெற்ற
தண்–குளிர்ந்த
திருவேங்கடம்–திருவேங்கட மலையை
உடையாய்–(இருப்பிடமாக) உடையவனே!
உலகு தன்னை–உலகத்தவர்களை
வாழ–வாழ்விப்பதற்காக
நின்ற–எழுந்தருளி யிராநின்ற
நம்பீ–(கல்யாண குணங்களால்) நிறைந்தவனே!
தாமோதரா–தாமோதரனே!
சதிரா–(அடியாருடைய குற்றத்தைக் கண்ணெடுத்துப் பாராத) சதிரை யுடையவனே!
என்னையும்–எனது ஆத்துமாவுக்கும்
என் உடைமையையும்–என் உடைமையான சரீரத்திற்கும்
உன்–உன்னுடைய
சக்கரப் பொறி ஒற்றிக் கொண்டு–ஸுதர்சனாழ்வானுடைய திரு விலச்சினையை இடுவித்து
நின்–உன்னுடைய
அருளே–கருணையே
புரிந்திருந்தேன்–(ஸ்வயம் பிரயோஜநமாக) விரும்பி யிரா நின்றேன்;
இனி–இப்படியான பின்பு
திருக் குறிப்பு–திரு வுள்ளக் கருத்து
என்–எதுவாயிருக்கின்றது?

விளக்க உரை

எம்பெருமானே! நெடுநாளாய் உன் திறத்தில் விமுகனாய் விஷயாந் தரங்களை நச்சி அங்குமிங்கும் அலைந்து திரிந்த அடியேனை,
உனது திவ்ய கல்யாண குணகணங்களைக்காட்டி வசப்படுத்திக்கொண்டு, ஆத்மாத்மீயங்களை யெல்லாம் உனக்கே
சேஷப்படுத்திவிட்டு உன் அருளையே புருஷார்த்தமாகப் பிரதிபத்தி பண்ணிக் கொண்டிருக்கும் படியான நிலைமையயும்
அடியேனுக்கு அமைத்தருலினாய், இதனால் உன் அபேக்ஷிதமும், தலைக்கட்டிற்று என் அபேக்ஷிதமும் தலைக்கட்டிற்று;
இனிச் செய்ய வேண்டுவதொன்றில்லை; இன்னும் என் செய்ய வேணுமென்ற உன் திருவுள்ளத்தில் ஓடுகிறது என்று கேட்கிறபடி.

திருவேங்கடத்துக்குத் தண்மை – ஸம்ஸார தாபங்களை ஆற்றவற்றாயிருக்கை.
உடையாய்- உடையான் என்பதன் ஈறு திரிந்த விளி. வாழ – பிறவினையில் வந்த தன்வினை;
‘உலகு தன்னை’ என்பதை உருபு மயக்கமாகக் கொண்டால், உலகத்தவர்கள் வாழும்படி நின்ற நம்பீ; என்று உரைக்கலாம்.
தாமோதரன் -கண்ணி நுண் சிறுந்தாம்பினாற் கட்டுண்ணப் பண்ணிய பெரு மாயனாதலால், அத்தாம்பின் தழும்பு
திரு வயிற்றில் தோன்றப் பெறவனென்றபடி. சதிர் – ருஜுவாயிருக்குந் தன்மை.
கீழ் திருப்பல்லாண்டில், “தீயிற்பொலிகின்ற செஞ்சுடராழி திகழ்திருச்சக்கரத்தின், கோயிற் பொறியாலே யொற்றுண்டு நின்று” என்றதை-,
இப் பாட்டில் மூன்றாமடியால் விவரிக்கிறார். ஆத்துமாவுக்குச் சக்கரப்பொறி யொற்றுகையாவது – அநந்யார்ஹ சேஷத்வ ஜ்ஞாநத்தைப் பிறப்பிக்கை.
அது பிறந்தமை தோற்றவிறே தோளுக்குத் திருவிலச்சினை யிடுவது.
‘நின்னருளே புரிந்திருந்தேன்’ என்றது – உபாயாந்தரத்திலும் ருசி குலையப் பெற்றேன் என்றபடி. …

————-

பறவை யேறு பரம் புருடா நீ என்னைக் கைக் கொண்ட பின்
பிறவி யென்னும் கடலும் வற்றிப் பெரும் பதமாகின்றதால்
இறவு செய்யும் பாவக்காடு தீக்கொளீஇ வேகின்றதால்
அறிவை யென்னும் அமுதவாறு தலைப் பற்றி வாய்க் கொண்டதே–5-4-2-

பதவுரை

பறவை ஏறு–பெரிய திருவடி மேல் ஏ றுமவனான
பரம் புருடா–புருஷோத்தமனே!
நீ–(ஸர்வ ரக்ஷகனான) நீ
என்னை–(வேறு கதி யற்ற) என்னை
கைக் கொண்ட பின்–ஆட் படுத்திக் கொண்ட பிறகு
பிறவி என்னும் கடலும்–ஸம்ஸாரமாகிற ஸமுத்ரமும்
வற்றி–வறண்டு போய் (அதனால்)
பெரும் பதம் ஆகின்றது–பெரிய தரம் பெற்றதாகிறது;
இறவு செய்யும்–(இவ் வாத்துமாவை) முடிக்கிற
பாவக்காடு–பாப ஸமூஹமானது
தீக் கொளீஇ–நெருப்புப் பட்டு
வேகின்றது–வெந்திட்டது;
அறிவை என்னும்–ஞானமாகிற
அமுதம் ஆறு–அம்ருத நதியானது
தலைப் பற்றி வாய்க் கொண்டது–மேன் மேலும் பெருகிச் செல்லா நின்றது.

விளக்க உரை

கீழ்பாட்டில், “இனியென் திருக்குறிப்பே” என்று எனக்குச் செய்ய வேண்டுவதெல்லாம் செய்து தலைக் கட்டின
பின்பு இனிப்பதறுவானென்? என்று கேட்ட ஆழ்வாரை நோக்கி எம்பெருமான்,
“ஆழ்வீர்! நீர் எல்லாம் பெற்றீரோ? உம்மை நெடு நாளாகப் பற்றிக் கிடக்கிற கருமங்கள் கிடக்கின்றவே;
ப்ராப்திக்கு உறுப்பான பரம பக்தி பிறக்க வில்லையே” என்ன;
இவை யித்தனையும் தமக்குப் பிறந்தபடியை அருளிச் செய்கிறார் – நீ பொருளல்லாத வெள்ளைப் பொருளாக்கின பிறகு
ஸம்ஸார ஸாகரமானது நிச் சேஷமாக வற்றிப் போனமையால், அடியோர் பெருத்த பாக்கியம் பண்ணினேனாகிறேன்;
இந்த ஸம்ஸாரத்துக்கு மூலமான பாப ராசிகளும் தீயினிற் பட்ட தூசு போல இவை யெல்லாம் இங்ஙனொழிந்தமையால்
ஞானம் குறைவற்ற வளரப்பெற்றது என்றவாறு.

எம்பெருமான் ஆழ்வாரைத் திருநாட்டுக்கு எழுந்தருளப் பண்ணிக் கொண்டு போவதாகப் பெரிய திருவடியின்
மேலேறிக் கொண்டு வந்து தோன்றினனாதலால் “பறவையேறு பாம்புருடா” என விளிக்கின்றார்.
‘பெரும்பதமாகின்றது’ என்பதற்கு முன், எனக்கு என வருவிக்க வேணும்; பெரிய பதவியை யான் பெறா நின்றேன் என்றபடி.
இன்றளவும் பிறவிக் கடலில் ஆழங்காற்பட்டுக் கிடந்தமையால் நிஹீந பதவியிலிருந்த நான்,
இன்று அதனை வென்றமையால் உத்தம பதவியைச் சேர்ந்தேன் என விரிக்க.

ஆல் இரண்டும் மகிழ்ச்சிக் குறிப்பிடைச் சொல். தீக்கொளீஇ – தீக்கொண்டு; சொல்லிசையளபெடை ?
“போய பிழையும் புகு தருவான் நின்றனவும், தீயினில் தூசாகும்” என்ற திருப் பாவை இங்கு நினைக்கத்தக்கது.
அறிவை என்ற சொல்லில், ஐ -சாரியை. இவ் விடத்தில் அறிவை யென்று பரம பக்தியைச் சொல்லுகிறதென்பர்.
பிறவிக் கடலில் ஆழ்ந்திருந்த நான், அதனை வென்று வெளிக் கிளம்பி நின்றால், ஞானமாகிற ஒரு அமுதவாறு
வாயையும் தலையும் சொல் நயத்தாற் போதருமென்க. தலைப்பற்றி வாய் கொள்ளுதல் -மேல் மேல் வளர்ந்து பெருகிச் செல்லுதல்.

——————-

எம்மனா என் குல தெய்வமே என்னுடைய நாயகனே
நின்னுளேனாய்ப் பெற்ற நன்மை இவ் வுலகினில் ஆர் பெறுவார்
நம்மன் போலே வீழ்த்தமுக்கும் நாட்டிலுள்ள பாவமெல்லாம்
சும்மெனாதே கை விட்டோடித் தூறுகள் பாய்ந்தனவே-5-4-3-

பதவுரை

எம் மனா–எமக்குத் தலைவனே!
என் குல தெய்வமே–என் குடிக்குப் பரதேவதை யானவனே!
என்னுடைய நாயகனே–எனக்கு நாதனானவனே!
நின்னுளேன் ஆய்–உன் அபிமாநத்தில் ஒதுங்கினவனாய்
நாட்டில் உள்ள எல்லாப் பாவங்களும்–உலகத்திலுள்ள எல்லாருடைய பாவங்களும்
சும்மெனாதே–மூச்சு விடவும் மாட்டாமல்
பெற்ற நன்மை–பெற்ற நன்மையை
இ உலகினில்–இந்த உலகத்திலுள்ள
ஆர் பெறுவார்–மற்று யார் தான் பெறுவர்?
நம்மன் போல–பூத ப்ரேத பிசாசங்களைப் போல் (உருத் தெரியாமல் ஒளிந்து வந்து)
வீழ்ந்து அமுக்கும்–கீழே தள்ளி மேலே அமுக்கா நின்றுள்ள
கை விட்டு–ஸவாஸநமாக விட்டிட்டு
ஓடி–ஓடிப் போய்
தூறுகள்–புதர்களில்
பாய்ந்தன–ஒளிந்து கொண்டன.

விளக்க உரை

கீழ் “பிறவியென்னுங் கடலும் வற்றிப் பெரும் பதமாகின்றதால், இறவு செய்யும் பாவக்காடு தீக்கொளீஇ வேகின்றதால்” என்ற
தம்முடைய விரோதிகள் ஒழிந்தமையையும் அபேக்ஷிதம் தலைக் கட்டிமையையும் அருளிச் செய்த ஆழ்வாரை நோக்கி எம்பெருமான்,
“ஆழ்வீர்! நீரொருவர் மாத்திரம் பேறு பெற்றால் அது என்னாகும்? உம்மோடு ஸம்பந்தமுடையார்க்கும் விரோதி கழிந்தலாலன்றோ?
நீர் பேறு பெற்றீராவது” என்ன, அதற்கு ஆழ்வார், “என் நாயகனே! நான் உன்னுடைய பொருளாக வாய்ந்த பின்பு
என்னைப் போல் நன்மை பெற்றார் இவ் வுலகில் யாரேனுமுண்டோ? என்னுடைய விரோதிகள் கழிந்ததன்றி என்னோடு
ஸம்பந்தம் பெற்றாருடைய விரோதிகள் கழிந்தது மன்றி, இந் நாட்டிலுள்ள ரனைவருடையவும் விரோதிகளுமன்றோ கழிந்தன;
இதற்கு மேற் படவும் ஒரு நன்மை யுண்டோ?” என்பதாய்ச் செல்லுகிறது, இப்பாட்டு.

எம்மனா – எம் மன்னா; தொகுத்தல்; ‘மன்னன்’ என்ற சொல்லின் ஈறுதிரிந்த விளி.
“எம்மனாயென் குலதெய்வமே” என்றும் ஒரு பாடம். அப்போது ‘எம் அனாய்’ எனப் பிரியும்.
அனாய்-அன்னை என்பதன்விளி; தொகுத்தல் ; எனக்குத் தாய் போலப் பிரியமே நடத்துமவனே! என்றபடி.

குலதெய்வம் – வடமொழித் தொடர். “நம்மன்போல வீழ்த்தமுக்கும்” என்று – பாவங்களின் கொடுமையைக் கூறியவாறு.
“நாட்டுள பாவமெல்லாம்” என்றும் பாடமுண்டென்பர். (சும்மெனாதே) ‘கப் சிப், வாயைத் திறவாமல் ஓடிப் போய் விட்டான்’ என்பதுபோல ;
போவது பிறர்க்குத் தெரியாதபடி போயினவென்க.
(தூறுகள் பாய்ந்தன) “வனோ மறிகடலோ மாருதமோத தீயகமோ, நானோ ஒருங்கிற்றுங் கண்டிலமால்-
ஆனீன்ற, கன்றுயரத் தாமெறிந்து காயுதிர்த்ததார். தாள் பணிந்தோம், வன்துயரை யாவாமருங்கு” என்றார் நம்மாழ்வார்.

“இவ் விடத்தில், தூறு என்கிறது ஸம்ஸாரிகளை” என்றருளிச் செய்வாராம் திருக்கோட்டியூர் நம்பி.
தூறென்று செடியாய், கிளை விட்டுக் கிடக்கிற ஸம்ஸாரத்தைச் சொல்லக் கடவதிறே.
“முற்ற விம் மூவுலகும் பெருந் தூறாய்த் தூற்றிற் புக்கு” என்ற திருவாய்மொழி காண்க.

————

கடல் கடைந்து அமுதம் கொண்டு கலசத்தை நிறைத்தாற் போல்
உடலுருகி வாய் திறந்து மடுத்து உன்னை நிறைத்துக் கொண்டேன்
கொடுமை செய்யும் கூற்றமும் என் கோலாடி குறுகப் பெறா
தடவரைத் தோள் சக்கர பாணீ சார்ங்க விற் சேவகனே–5-4-4-

பதவுரை

தட வரை–பெரிய மலை போன்ற
தோள்–தோள்களை யுடையவனும்
சக்கரபாணீ–திருவாழி யாழ்வானைத் திருக் கையிலுடையனுமானவனே!
சார்ங்கம் வில்–சார்ங்கத்தை வில்லாகக் கொண்ட
சேவகனே–வீரனே!
கடல்–திருப் பாற் கடலை
கடைந்து–(மந்தர மலையாகிற மத்தினால்) கடைந்து
அமுதம் கொண்டு–(அக் கடலினின்றும்) அம்ருதத்தை யெடுத்து
கலசத்தை–கலசத்தில்
நிறைந்த ஆ போல்–(நீ) நிறைந்தது போல
(அடியேன்)
உடல் உருகி–உடல் உருகப் பெற்ற
வாய் திறந்து–வாயைத் திறந்து கொண்டு
உன்னை–(ஆராவமுதாகிய) உன்னை
மடுத்து நிறைந்துக் கொண்டேன்–உட் கொண்டு தேக்கிக் கொண்டேன்;
(இனி)
கொடுமை செய்யும்–கொடிய தண்டங்களை நடத்துமவனான
கூற்றமும்–யமனும்
என் கோல் ஆடி–எனது செங்கோல் செல்லுமிடங்களில்
குறுகப் பெரு–அணுக வல்லவனல்லன்.

விளக்க உரை

கடலைக் கடைந்தெடுத்த அமுதத்தைக் கலசத்தினுள் நிறைத்த வாறுபோல, உன்னை நான் என்னுள்ளே
நிறைத்துக் கொண்டேன் என்கிறார் முன்னடிகளால், ஸம்ஸாரமாகிய கடலினுள் ஈச்வரனாகிற அமுதத்தைத் தேர்ந்தெடுத்து
ஆத்மாவாகிற கலசத்தில் ஆழ்வார் நிறைத்துக்காண்டனரென்க. கலசம் -வடசொல்; பாத்திரமென்று பொருள் –
நிறைந்தாப்போல் = நிறைத்த, ஆ, போல், எனப் பிரியும்; ஆற என்ற சொல்: ஆ எனக் குறைந்து கிடக்கிறது;
ஆறு – பிரகாரம். நிறைத்த+ஆ, நிறைத்தலா எனச் சந்தியாக வேண்டுமிடத்து, அங்ஙனாகாதது, தொகுத்தல் விகாரம்.

(உடலுருகி இத்யாதி) பகவதநுபவாதிசயத்தினால் ஆத்துமா வெள்ளக் கேடு படாமைக்காக இட்ட கரை போன்ற சரீரமும் உருகப்பெற்றது.
எனவே, இவ் வாழ்வார்க்குப் பகவத் விஷயத்திலுள்ள அவகாஹம் அற்புதமென்பது போதரும்.
“நினைதொறும் சொல்லுந்தொறும் நெஞ்சே இடிந்து உகும்” என்று உருவற்ற நெஞ்சே உருகுகிறதென்றால்
உடலுருகச் சொல்லவேணுமோ?
“ஆராவமுதே! அடியேனுடலம் நின்பாலன்பாயே, நீராயலைந்து கரையவுருக்குகின்ற நெடுமாலே!” என்ற திருவாய்மொழியையுங் காண்க.

‘உடலும் நெஞ்சுமுருகப் பெற்றதாகில், பின்னை இவ் வமுதத்தைத் தேக்கிக் கொள்வது எங்ஙனமே?” என்று நஞ்சீயர் பட்டரைக் கேட்க;
‘விட்டுசித்தன் மனத்தே கோயில் கொண்ட கோவலன்’ என்பராதலால், அவ்வமுதம் வியாபித்த விடமெங்கும் திருவுள்ளம்
வியாபிக்குமெனக் கொள்வீர் என்று பட்டர் அருளிச் செய்தனராம்.

(கொடுமை செய்யும் இத்தியாதி) கீழ்ப்பாட்டில், “என்னுடைய பாவங்கள் கழிந்தவளவே யன்றி, நாட்டிலுள்ளா ரெல்லாருடைய
பாவங்களும் கழித்தன” என்றார்; இதில், என்னுடைய ஆணை செல்லு மிடங்களில் யமனுங்கூட அணுக வல்லவனல்லன்’ என்கிறார்.
‘கூற்றமும் –குறுகப்பெறாது’ என்ன வேண்டியிருக்க அங்ஙனக் கூறாது; ‘குறுகப் பெறா’ என்க கூறியது பொருந்துமோ?” எனின்;
‘குறுகப்பெறாது’ என்பதன் கடைக் குறையாகக் கொள்க;
“கூற்றமுஞ் சாரா” என்றவிடத்திற்போல. (குறுகப் பெறா -பலவின்பாலெதிர் மறைவினைமுற்று).
கூற்றம் -உடலையு முயிரையும் வேறு கூறாக்குபவனென்று காரணப் பெயராம் .
கோலாடி – ஆஜ்ஞை செல்லுமிடம். கோல் – செங்கோல்.

—————

பொன்னைக் கொண்டு உரைகல் மீதே நிறமெழ வுரைத்தாற் போல்
உன்னைக் கொண்டு என் நாவகம் பால் மாற்றின்றி உரைத்துக் கொண்டேன்
உன்னைக் கொண்டு என்னுள் வைத்தேன் என்னையும் உன்னிலிட்டேன்
என்னப்பா என் னிருடீகேசா என்னுயிர்க் காவலனே–5-4-5-

பதவுரை

என் அப்பா–எனக்குத் தந்தையானவனே!
என் இருடீகேசா–எனது இந்திரியங்களை (உன் வசப்பட்டொழுகும்படி) நியமிக்க வல்லவனே!
என் உயிர்–என் ஆத்மாவை
காவலனே–(அந்ய சேஷமாகாதபடி) காக்க வல்லவனே!
பொன்னை–ஸுவர்ணத்தை
நிறம் ஏழ–நிறமறிய (நிறத்தைப் பரீஷிப்பதற்காக)
உரைகல் மீது கொண்டு–உரைக் கல்லில் இட்டு
உரைத்தால் போல்–உரைப்பது போல
உன்னை–(பரம போக்யனான) உன்னை
என் நா அகம் பால் கொண்டு–என் நாவினுட்கொண்டு
மாற்று இன்றி–மாற்று அழியும்படி
உரைத்துக் கொண்டேன்–உரைத்துக் கொண்டேன்.
உன்னை–(யோகி கட்கும் அரியனான) உன்னை
என்னுள்–என் நெஞ்சினுள்
கொண்டு வைத்தேன்–அமைத்தேன்;
என்னையும்–(நீசனான) அடியேனையும்
உன்னில் இட்டேன்–உனக்குச் சேஷப் படுத்தினேன்.

விளக்க உரை

கீழ்ப்பாட்டில், எம்பெருமானுக்கு அம்ருத த்ருஷ்டாந்தங் கூறினர்; இப்பாட்டில் ஸ்வர்ண த்ருஷ்டாந்தங் கூறுகின்றனர்.
உலகத்தில் பொன்னைப் பரீக்ஷிக்க விரும்புமவர்கள், அதனை உரை கல்லில் இட்டு உரைத்துப் பார்ப்பர்கள்;
அதுபோல், பொன் போன்ற உன்னை, அற்ப சாரங்களில் மண்டின என் நாக்காகிற உரை கல்லில் இட்டு உரைத்தேன்;
நல்ல பொன்னைக் கெட்ட கல்லிலிட்டுரைத்தால் அப்பொன்னினுடைய மாற்றுக் குறைவது போல்,
நீ என்றன் சழக்கு நாக்கிலிட்டு ரைக்கப்பட்டமையால் மாற்று, அழியப் பெற்றாய் என்பது, முன்னடிகளின் கருத்து.
உரைகல்-உரைத்துப் பார்ப்பதற்கு உரிய இடமாகிய கல்;
நிறமேழ – நிறமறிவதற்காக என்றே பொருளாகும்; ‘நிறமுண்டாம்படி’ என்பது பொருளன்று;
பொல்லாப் பொன்னை உரை கல்லிலே உரைத்த மாத்திரத்தினால் அதற்கு நல்ல நிறமுண்டாகமாட்டாதே;
உள்ளமாற்றேயன்றோ காணப்படுவது. நல்ல பொன்னையும் பொல்லாப் பொன்னையும் உரை கல்லில் நிறம் பார்க்கவிறே உரைப்பது.
ஆதலால், நிறமெழ என்பதற்கு, ‘நிறமறியும்படி’ என்றே பொருள் கொள்க.
‘உன்னைக் கொண்டு’ இத்யாதி இரண்டாமடி நைச்சியநுஸந்தாநம்.
ஒருவராலும் துதிக்க வொண்ணாத விஷயத்தை ஒருவன் துதிக்கத் தொடங்குவது – அவ்விஷயத்தைத் தூஷிப்பது போலாகுமே யன்றி,
பூஷிப்பதாக மாட்டாதானமைபற்றி, மாற்றின்றி என்கிறார்.
இங்கு, இன்றி என்பதற்கு – ‘இல்லாமற்போம்படி’ எனப் பொருள் கொள்ள வேணும்.
“மாற்றின்றி உரைத்துக் கொண்டேன்- மாற்றழியும்படி’ பேசிக் கொண்டு நின்றேன்.
நல்ல பொன்னை நல்ல கல்லிலே உரைத்தாலிறே மாற்று அறியலாவது; தரமல்லாத கல்லிலே உரைப்பாரைப் போலே,
உன்னை என் நாக்காலே தூக்ஷித்தேன்;
பொன் என்கிறது -ஈச்வரனை; கல் என்கிறது – நாக்கை” என்ற வியாக்கியான வாக்கியங் காணத்தக்கது.

இப்படி அருளிச் செய்த ஆழ்வாரை நோக்கி எம்பெருமான், “ஆழ்வீர்! இன்றளவும் நான் உமக்குச் செய்து வந்த நன்றிகளுக்கு ஓரளவில்லை;
‘நெய்க்குடத்தைப்பற்றி’ என்ற திருமொழியில் அந் நன்றிகளை நீர் தாமே பரக்கப் பேசியிருக்கிறீர்;
இப்படி நான் உம்மைப் பரம பாவநராக்கி யிருக்கச் செய்தேயும், உம்மை நீர் மிகவும் அசத்தராகப் பாவித்து,
என்னை நாவிற்கொண்டு தூக்ஷித்து விட்டதாகப் பேசுகிறீரே, இஃது என்ன கொடுமை!
உமக்கு மேற்பட்ட நன்றி கெட்டார் இவ்வுலகில் இல்லைகாணும்” என்ன;
அது கேட்ட ஆழ்வார் மிகவும் அஞ்சி அவ் வெம்பெருமான் திருவடிகளில் ஆத்ம ஸமர்ப்பணம் பண்ணுகிறார், பின்னடிகளால்;
“நன்றாக, நானுன்னை யன்றியிலேன் கண்டாய் நாரணமே! நீயென்னை யன்றியிலை” என்றாற் போல
நாராயண சப்தார்த்தம் பின்னடிகளில் விவரிக்கப் பட்டதாகும்.

—————–

உன்னுடைய விக்கிரமம் ஒன்றொழியாமல் எல்லாம்
என்னுடைய நெஞ்சகம் பால் சுவர் வழி எழுதிக் கொண்டேன்
மன்னடங்க மழு வலங்கைக் கொண்ட இராம நம்பீ
என்னிடை வந்து எம்பெருமான் இனி யெங்குப் போகின்றதே–5-4-6-

பதவுரை

மன்–(துஷ்ட) க்ஷத்திரியர்கள்
அடங்க–அழியும்படி
மழு–மழு என்னும் ஆயுதத்தை
வலம் கை கொண்ட–வலக் கையில் ஏந்தி யிரா நின்றுள்ள
இராமன்–பரசு ராமனாய்த் திரு வவதரித்த
விராமநம்பீ–குண பூர்த்தியை யுடையவனே
உன்னுடைய–உன்னுடைய
விக்கிரமம்–வீரச் செயல்களில்
ஒன்று ஒழியாமல்–ஒன்று தப்பாமல்
எல்லாம்–எல்லாவற்றையும்
என்னுடைய–என்னுடைய
நெஞ்சகம் பால்–நெஞ்சினுள்ளே
சுவர் வழி எழுதிக் கொண்டேன்–சுவரில் சித்திர மெழுதுவது போல எழுதிக் கொண்டேன்;
எம்பெருமான்–எமக்குத் தலைவனே!
என்னிடை வந்து–என் பக்கலில் எழுந்தருளி
இனி–இனி மேல்
போகின்றது–போவதானது
எங்கு–வேறு எவ்விடத்தைக் குறித்து?

விளக்க உரை

கீழ்ப்பாட்டில், “உன்னைக் கொண் டென்னுள் வைத்தேன்” என்றார்; இப்பாட்டில், வைத்த ப்ரகாரத்தைச் சொல்லுகிறார்.
முதற் பாட்டில் “மல்லாண்ட திண்டோன் மணிவண்ணா” என்று தொடங்கினமையால்,
அந்த மல்ல வதம் முதலிய சிறுச் சேவகங்களை யெல்லாம் என் நெஞ்சில் நன்கு அமைத்தேன் என்கிறாரென்க.
“உன்னுடைய விக்கிரமம் எல்லாம்” என்னுமளவே போதுமாயிருக்க, “ஒன்றொழியாமல்” என்று விசேஷித்துக் கூறினமைக்குக்
கருத்து என்னவெனில்; வியாஸர், வான்மீகி முதலிய முனிவர்கட்கும் விஷயமாகாத விக்கிரமங்கள்
தமக்கு விஷயமானபடியைக் குறித்தவாறு;
கீழ் இரண்டாம் பந்தில் ஏழாந்திருமொழியில் “சீமாலிக னவனோடு தோழமைக் கொள்ளவும் வல்லாய்,
சாமாறவனை நீ பெண்ணிச் சக்கரத்தால் தலைகொண்டாய்” என்றருளிச் செய்த விருத்தாந்தமும்,
மூன்றாம்பத்தில் பத்தாந்திருமொழியில், “எல்லியம்போ தினிதிருத்த லிருந்தோ ரிடவகையில், மல்லிகைமா மாலை
கொண்டங்கார்த்தது மோரடையானம்” என்றருளிச்செய்த விருத்தாந்தமும்
மற்ற முனிவர்கட்கன்றி இவ்வாழ்வார் ஒருவர் தமக்கே ஞானவிஷய மாயினவாறு காண்க.

விக்கிரம் – வினா : என்ற வடசொற்றிரிபு. (சுவர் வழி எழுதிக்கொண்டேன்) சுவரில் சித்திரமெழுதினால் அது
கண்ணுக்குத் தோற்றுவது போல, உன் விக்கிரமங்களாகிற சித்திரங்களை எனது நெஞ்சென்னுஞ் சுவரில்
அமைத்து விளக்கிக்கொண்டே னென்றபடி.
ஆழ்வார் எம்பெருமானால் மயர்வற மதிநல மருளப்பெற்றமையால்,
அவனுடைய விக்கிரமங்க ளனைத்தையும் குறையறக்கண்டு அநுபவித்தன ரென்றுணர்க.

“மண் நடுங்க” என்றும் ஓதுவர். எம்பெருமானே! நீ பரசுராமனா யவதரித்தபோது
“இருபத்தோர்கா லாசுகளைகட்ட, வென்றி நீண்மழுவா” என்றபடி க்ஷத்ரிய குல மடங்கலும் பாழ்பட்டவாறு போல,
உனது விக்கிரமங்களை ஸாக்ஷத்கரிக்கப்பெற்ற என்னுடைய ஊழ்வினைகளடங்கலும் பாழ்த்துப்போயின என்பது மூன்றாமடியின் உட்கருத்து.
ஆழ்வார் திருவுள்ளத்தில் குடியிருந்து நாம் செய்ய வேண்டிய காரியம் செய்து தலைக்கட்டினமையால்
இனி இங்கு நின்றும் பெயர்ந்து செல்வோம் என்ற எம்பெருமான் கருதியதாகக் கொண்டு,
அங்ஙனம் போகவொண்ணாதென்று வளைத்துத் தடுக்கிறார். நான்காமடியால்
“மன்னஞ்சு வாயிரந்தோள் மழுவில் துணிந்த மைந்தா, என்நெஞ்சத்திலிருந்து இங்கினிப் போய்ப் பிறரொருவர்.
என்னெஞ்சம் புக்கிருக்க வொட்டேன் வளைத்து வைத்தேன்” என்று தடுத்தாரிறே திருமங்கையாழ்வாரும்.
போகின்றது- தொழிற்பெயர்.

“ஆக, இப்பாட்டால், அவள் வந்து புகுந்த ப்ரகாரத்தையும்,
அவன் போனால் தாம் முடியும்படியான அவஸ்தை பிறந்தபடியையும்,
அவனுக்குப் போக்கின்றிக்கே நிற்கிற நிலையையும் நிர்ஹேதுகமாக விஷயிகரித்து ப்ரகாரத்தையுஞ் சொல்லுகிறது”
என்ற வியாக்கியானவாக்கிய மறியத்தக்கது.

————-

பருப் பதத்துக் கயல் பொறித்த பாண்டியர் குலபதி போல்
திருப் பொலிந்த சேவடி என் சென்னியின் மேல் பொறித்தாய்
மருப் பொசித்தாய் மல்லடர்த்தாய் என்றென்று உன் வாசகமே
உருப் பொலிந்த நாவினேனை உனக்கு உரித் தாக்கினையே-5-4-7-

பதவுரை

பருப்பதத்து–மகா மேரு பர்வதத்தில்
கயல்–(தனது) மகர கேதுவை
பொறித்த–நாட்டின்
பாண்டியர் குல பதி போல்–பாண்டிய வம்சத்து அரசனைப் போல்,
திருப் பொலிந்து–அழகு விளங்கா நின்றுள்ள
சே அடி–செந்தாமரை மலர் போன்ற திருவடிகளை
என் சென்னியின் மேல்–என் தலையின் மீது
பொறித்தாய் என்று–(அடையாளமாக) வாட்டி யருளினவனே! என்றும்,
மருப்பு ஒசித்தாய் என்று–(குவலயாபீடத்தின்) கொம்பை முறித்தவனே என்றும்,
மல்–மல்லரை
அடர்ந்தாய் என்று–நிரஸித்தவனே! என்றும் (இவ்வாறான)
உன் வாசகமே–உனது செயல்களுக்கு வாசகமான திரு நாமத்தின் அநு ஸந்தாநத்தினாலேயே
உருப் பொலிந்த நாவினேனை–தழும்பேறின நாக்கை யுடைய அடியேனை.
உனக்கு–உனக்கு
உரித்து ஆக்கினையே–அநந்யார்ஹ சேஷனாக ஆக்கிக் கொண்டாயே.

விளக்க உரை

கீழ்ப்பாட்டில், “உன்னுடைய விக்கிரமமொன் றொழியாமலெல்லாம், என்னுடைய நெஞ்சகம்பால் சுவர்வழி
யெழுதிக்கொண்டேன்” என்றது எம்பெருமானுடைய நிர்ஹேதுக கருணையினால் என்பதை இப்பாட்டாலருளிச் செய்கிறார்.
பரமபதத்தை இருப்பிடமாகவுடைய எம்பெருமான் அங்கு நின்றும் இவர் பக்கலிலே வருமளவு முண்டான பாவக் காடுகளைப் பாழாக்கியும்,
விரோதிகளைப் போக்கியும், இவருடைய சென்னித் திடரில் பாத விலச்சினை வைத்தருளினமைக்கு
ஒரு த்ருஷ்டாந்தல் காட்டுகிறார். முதலடியில்,
பாண்டியகுலத்துத் தலைவனாயிருந்த மலயத்வஜ ராஜன் தனது நாட்டில் நின்றும் மஹா மேரு கிரியளவும் வழியிலுள்ள
காடுகளைக் களைந்து பகைவர்களைக் காப்பாற்றித் தனக்கும் தனது பரிஜனங்களுக்கும் கடை எளிதாம்படி
பெரு வழியாக்கிக்கொண்டு சென்று, தனது வெற்றி தோற்றும்படி அம்மேருகிரியின் சிகரத்தில் தனது மதுரகேதுவை
நாட்டிப்போயினனென்று வரலாறு அறிக.
பாண்டியர்குலபதி கயல்பொறித்த இடமாகிய, பருப்பதத்தை இங்கு உவமை கூறியதனால்,
பெறுதற்கரிய இப்பேற்றைப் பெறுவதற்காகத் தாம் ஒரு முயற்சியும் செய்திலர் என்பது போகரும்.
பருப்பதம்-வடசொல்; உருப்பசி எனத் திரிவதாக்கும்.
கயல்- மீன்; இது, மன்மதனுக்குக் கேது வானதுபோல, பாண்டியர் குலபதிக்கும் கேதுவாயிருந்ததென்க.
சே அடி- ருஜுவான திருவடி என்றுமாம்; செம்மை + அடி, சேவடி. செம்மை- செந்நிறமுமாம்; ருஜுவாயிருக்குத் தன்மையுமாம்.
பொறித்தாய், ஒசித்தாய், அடர்த்தாய் என்ற மூன்றும் விளி.
‘உருப்பொலிந்த’ என்று- எம்பெருமானைத் துதிப்பதனால் நாவுக்குப் பிறந்த புகர்ப்பைக் கூறியவாறுமாம்.
“(உருப்பொலிந்த நாவினேனை.) செவ்வாய்க்கிழமையை ‘மங்களவாரம்’ என்னுமாபோலே விபரீத லக்ஷணை;
இதர விஷயங்களிலேயிறே என் நாக்கு உருப் பொலிந்தது” என்பது ஆன்றோர் வாக்கியம்.

பகவத் ஸந்நிதிகளில் ஸ்ரீசடகோபன் ஸாதிக்கும் போது இப் பாசுரத்தை அநுஸந்திப்பது ஸம்ப்ரதாயம்.

———–

அனந்தன் பாலும் கருடன் பாலும் ஐது நொய்தாக வைத்து என்
மனந்தனுள்ளே வந்து வைகி வாழச் செய்தாய் எம்பிரான்
நினைந்து என்னுள்ளே நின்று நெக்குக் கண்கள் அகம் பொழுக
நினைந்திருந்தே சிரமம் தீர்ந்தேன் நேமி நெடியவனே–5-4-8-

பதவுரை

நேமி–திருவாழி யாழ்வானை யுடைய
நெடியவனே–ஸர்வாதிகனே!
எம் பிரான்–எனக்குப் பரமோபகராகனானவனே!
அனந்தன் பாலும்–திருவனந்தாழ்வானிடத்திலும்
கருடன் பாலும்–பெரிய திருவடியினிடத்திலும்
ஐதுநொய்தாக வைத்து–(அன்பை) மிகவும் அற்பமாக வைத்து
என் மனம் தன் உள்ளே–எனது ஹருதயத்தினுள்ளே
வந்து வைகி–வந்து பொருந்தி
வாழச் செய்தாய்–(என்னை) வாழ்வித்தருளினாய்;
(இப்படி வாழ்வித்த உன்னை.)
என் உள்ளே–என் நெஞ்சில்
நினைந்து நின்று–அநுஸந்தித்துக் கொண்டு
நெக்கு–(அதனால்) நெஞ்சு சிதிலமாகப் பெற்று
கண்கள் அகம்பு ஒழுக–கண்களினின்றும் நீர் பெருகும்படி
நினைத்து இருந்தே–(நீ செய்த நன்றிகளை) அநுஸந்தித்துக் கொண்டே
சிரமம் தீர்த்தேன்–இளைப்பாறப் பெற்றேன்

விளக்க உரை

எம்பெருமான் தனது அந்தரங்க சிங்கார்களான நித்யஸூரியள் அனைவரிடத்தும் அன்பைக் குறைத்து,
அவ்வன்பு முழுவதையும் தம்மொருவர் பக்கலில் அமைந்தருளின பரமோபகாரத்தைப் பேசுகின்றார், இப்பாட்டில்
“சென்றால் குடையாம்” என்றபடி பலவகைப் பணிவிடைகளையுஞ் செய்யவல்ல திருவனந்தாழ்வானிடத்தும்,
உவந்து தேறுதைக்குரிய பெரிய திருவடியினிடத்துமே அன்பு குறைந்ததென்றால், மற்றையோரிடத்துக் குறைவுற்றது.
கைமுதிக நியாயத்தாற் பெறலாகுமென்க
ஐது எனினும், நொய்து எனினும் அற்பமென்றே பொருள்; இங்கு ஒருபொருட் பன்மொழியாய், ‘மிகவும் அற்பமாக’ என்று பொருள்படும்.

இப்படி ‘வாழச்செய்தாய் எம்பிரான்!’ என்ற ஆழ்வாரை நோக்கி, எம்பெருமான்,
“ஆழ்வீர்! இன்று வாழ்ந்ததாகக் கூறுகின்ற நீர் நெடுநாளாக இவ்விருள் தருமா ஞாலத்தில் தட்டித்திரிந்து
அலமந்து மிகவும் இளைத்தீரே” என்ன; அதற்கு
ஆழ்வார், “ஐயனே! உன்னை இன்று நெஞ்சார நினைத்து, பிறகு ‘நெஞ்சுழியும்’ என்றபடி மனஸ் சைதில்யமும் பெற்று,
கண்களும் நீர் மல்கப் பெற்று, பிறகு இவ்வாறாக பரிபாகங்கள் பிறக்கைக்கடியாக நீ செய்தருளின நன்றிகளை
மநநம் பண்ணிக் கொண்டே ஸகல தாபங்களும் தவிரப் பெற்றேனாகையால், என் சிரமத்தைப்பற்றி உனக்குச் சிந்திக்க
வேண்டிய கடமையில்லை” என்கிறார். பின்னடிகளில்.
அசும்பு – கண்ணீர்; வடசொல் திரிபு
சிரமம் – வடசொல் திரிபு. கையும் திருவாழியுமான அழகைக் கண்ட பின்பும் இளைப்பாறக் கேட்கவேணுமோ
என்பார் ‘நேமி நெடியவனே!’ என விளிக்கின்றார்

————–

பனிக் கடலில் பள்ளிகோளைப் பழக விட்டு ஓடி வந்து என்
மனக் கடலில் வாழ வல்ல மாய மணாள நம்பீ
தனிக் கடலே தனிச் சுடரே தனி யுலகே என்றென்று
உனக்கிடமா யிருக்க என்னை உனக்கு உரித் தாக்கினையே–5-4-9-

பதவுரை

பனி–குளிர்ந்த
கடலில்–திருப்பாற் கடலில்
பள்ளி கோளை–பள்ளி கொள்ளுதலை
பழக விட்டு–பழகியதாக விட்டு (மறந்து விட்டு)
ஓடி வந்து–(அங்கு நின்றும்) ஓடி வந்து
என்–என்னுடைய
மனம் கடலில்–ஹ்ருதயமாகிற கடலில்
வாழ வல்ல–வாழ வல்லவனும்
மாயம் ஆச்சரிய சந்தியையுடையவனும்
மணாள–(பெரிய பிராட்டியார்க்குக்) கணவனும்
நம்பீ–குண பூர்ணனுமான எம்பெருமானே!
தனி கடல் என்று–ஒப்பற்ற திருப்பாற் கடல் என்றும்
தனி சுடர் என்று–ஒப்பற்ற ஆதித்ய மண்டலமென்றும்
தனி உலகு என்று–ஒப்பற்ற பரம பதமென்றும் (சொல்லப்படுகிற இலை)
உனக்கு இடம் ஆய் இருக்க–உனக்கு (ஏற்ற) வாஸஸ் ஸ்தாநமாயிருக்கச் செய்தேயும் (அவற்றை உபேக்ஷித்து விட்டு)
என்னை–(மிகவும் நீசனான) அடியேனை
உனக்கு–உனக்கு
உரித்து ஆக்கினையே–உரிய வாஸ்தாநமாக அமைத்துக் கொண்டருளினையே! (இஃது என்ன ஸௌசீல்யம்!)

விளக்க உரை

எம்பெருமான், தன்னை அநுபவிக்குமவர்களான நித்திய ஸூரிகளை உபேக்ஷித்து விட்டு, என்னிடத்து அன்பு பூண்டு,
என்னையே போக்தாவாகக் கொண்டு வந்தான் என்றார், கீழ்ப்பாட்டில்;
இப் பாட்டில், அவ்வெம்பெருமான் தன்னுடைய போக ஸ்தாநங்களையும் உபேக்ஷித்து விட்டு வந்து என் நெஞ்சையே
தனக்கு உரிய இடமாக அங்கீகரித்தருளின் என்கிறார்.

(வரதராஜபஞ்சாசத்) தூப்புற்பிள்ளையினருளிச் செயல், இப் பாசுரத்தை ஒரு புடை அடியொற்றிய தென்றுணர்க.
“பள்ளி கோள்“ என்றவிடத்து, கோள் – முதனிலைதிரிந்த தொழிற்பெயர்.
பழகவிட்டு-பழகும்படிவிட்டு, அதாவது – ‘எம்பெருமானுக்குப் பனிக்கடலில் பள்ளி கொள்ளுதல் எப்போதோ
பழைய காலத்தில் இருந்த சங்கதி‘ என்னும்படியாகவிட்டு என்றபடி, பழகுதல் – பிராசீநமாதல்.
மனத்தைக் கடலாகக் கூறியது – குளிர்ச்சி. இடமுடைமை முதலிய தன்மைகளின் ஒற்றுமைபற்றி–
எம்பெருமான் ஸூர்ய மண்டலத்தை இருப்பிடமாக்க் கொண்டவனென்பது அறியற்பாற்று.

—————–

தடவரை வாய் மிளிர்ந்து மின்னும் தவள நெடுங் கொடி போல்
சுடரொளியாய் நெஞ்சினுள்ளே தோன்றும் என் சோதி நம்பீ
வட தடமும் வைகுந்தமும் மதிள் துவராபதியும்
இட வகைகள் இகழ்ந்திட்டு என் பால் இட வகை கொண்டனையே-5-4-10-

பதவுரை

தடவரைவாய்–பெரிய பர்வதத்தில்
மிளிர்ந்து மின்னும்–மிகவும் விளங்கா நின்றுள்ள
தவளம் நெடு கொடி போல்–பரிசுத்தமான பெரியதொரு கொடி போல,
சுடர் ஒளி ஆய்–மிக்க தேஜஸ் ஸ்வரூபியாய்
என் நெஞ்சின் உள்ளே–எனது ஹ்ருதயத்தினுள்
தோன்றும்–விளங்கா நின்றுள்ள
சோதி நம்பீ–ஒளியினால் நிரம்பியவனே!
வட தடமும்–வடதிசையிலுள்ள திருப்பாற்கடலும்
வைகுந்தமும்–ஸ்ரீவைகுண்டமும்
மதிள்–மதில்களை யுடைய
துவராபதியும்–த்வாரகையும் (ஆகிற)
இடவகைகளை–இடங்களை யெல்லாம்
இகழ்ந்திட்டு–உபேஷித்து விட்டு,
என் பால்–என்னிடத்தில்
இடவகை கொண்டனையே–வாஸ்தக புத்தியைப் பண்ணி யருளினையே! (இஃது என்ன வாத்ஸல்யம்!)

விளக்க உரை

கீழ்ப்பாட்டில் எம்பெருமான் திருப்பாற்கடல் முதலிய திவ்ய ஸ்தாநங்களை மறந்துவிட்டுத் தம்மிடம் போந்தபடியைப் பேசியருளினார்;
ஒரு பொருளை மறதியினால் விட்டவர்கள் மீண்டு ஒருநாள் அப்பொருள் நினைவுக்கு வரும்போது அதனை அங்கீகரிப்பதுபோல,
எம்பெருமானும் இப்போது திருப்பாற்கடல் முதலிய விடங்களை மறந்துவிட்டானேலும், பின்பொருகால் அவை நினைவுக்குவரின்,
அவற்றை அங்கீகரித்தருள வானன்றோ? என்று சிலர் சங்கிப்பதாகக் கொண்டு,
அச்சங்கைக்குப் பரிஹாரம் பிறக்குமாறு இப்பாட்டை, அருளிச் செய்கின்றாமென்க.
‘இடவகைகள் இகழ்ந்திட்டு’ என்றதில் நோக்கு. ஒருவன் தன் மனைவியை மறந்து மற்றொருத்தியை காதலித்தானாகில்,
பின்பு ஒரு காலத்தில் மனைவியை ஸ்மரித்து, அவளோடு புணரக் கருதக்கூடும்.
அவன்றானே அவளிடத்துச் சில குற்றங்குறை காரணமாக அவளை இகழ்ந்து விட்டானாகில், மீண்டு ஒருகாலும் அவளை நெஞ்சிலும் நினையான்;
அதுபோல, எம் பெருமான், திருப்பாற்கடல், பரமபதம், ஸ்ரீத்வாரகாபுரி முதலிய இடங்களைத் தானே புத்தி பூர்வமாக
இகழ்ந்துவிட்டு வந்தனானாதலால், இனி அவ்விடங்களை ஒருகாலும் நினைக்கவும் மாட்டான் என்பது திருவுள்ளக் கருத்து.

பெரியதொரு மலையின் கொடுமுடியில் நிர்மலமாக விளங்குகின்ற ஒரு கொடி எல்லார்க்கும் காண எளிதாயிருக்குமாறுபோல,
என்னுடைய ஹ்ருதய கமலத்தினுள்ளே ஸுஸ்பஷ்டமாகப் பளபளவென்று விளங்காநின்ற தேஜஸ் ஸ்வரூபியே! என்று
எம்பெருமானை விளிக்கின்றார். முன்னடிகளில்.
மிளிர்ந்த மின்னும்- மீமிசைச்சொல். தவளம்-வடசொல் திரிபு.
இரண்டாமடியில், சுடர், ஒளி, சோதி என்ற இம்மூன்று சொற்களுக்கும்,
முறையே, திவ்யாத்ம ஸ்வரூபம், திவ்ய மங்கள விக்ரஹம், திவ்ய கல்யாண குணம் எனப் பொருள் வாசி காண்க.
மூன்றாமடியில், வடதடமென்பதை, வட மென்னும் வட சொல்லின் விகாரமாகக் கொண்டு, ஆலிலை என்று பொருள் கூறுவாருமுளர்;
இகழ்ந்திடுதல்- வெறுப்புக் கொள்ளுதல்
என்பால் = பால்- எழலுருபு, இடவகை- இடம். “கொண்டனையே” என்றதற்குப் பின், இப்படியுமொரு ஸௌசீல்யமிருப்பதே!
இப்படியுமொரு ஸௌலப்பமிருப்பதே! இப்படியுமொரு வாத்ஸல்யமிருப்பதே! எனக் கூட்டி உயர்யஸிக்க.

“உனக்குரிதத்தாக்கினையே” என்பாலிடவகை கொண்டனையே’ என்று- ‘இப்படி செய்தாயே! என்று அவன் திருவடிகளிலே
விழுந்து கூப்பிட இவரை யெடுத்து மடியிலே வைத்துத் தானும் ஆச்வஸ்தனான படியைக் கண்டு ப்ரீதராய்த் தலைக்கட்டுகிறார்.
“அதனிற் பெரிய என் அவா ” என்று நம்மாழ்வாருக்குப் பகவத் விஷயத்திற் பிறந்த அபிநிவேசமெல்லாம்,
இப் பெரியாழ்வார் பக்கவில் ஈச்வரனுக்குப் பிறந்தபடி இத் திருமொழி” என்ற ஆன்றோர் உரையில் அருளிச் செயல் இங்கு அறியற்பாலது.

—————

வேயர் தங்கள் குலத்துதித்த விட்டுசித்தன் மனத்தே
கோயில் கொண்ட கோவலனைக் கொழுங்குளிர் முகில் வண்ணனை
ஆயரேற்றை அமரர் கோவை அந்தணர் தமமுதத்தினை
சாயை போலப் பாட வல்லார் தாமும் அணுக்கர்களே–5-4-11-

பதவுரை

வேயர் தங்கள்–வேயர்களுடைய
குலத்து–வம்சத்து
உதித்த–அவதரித்த
விட்டு சித்தன்–பெரியாழ்வாருடைய
மனத்து–ஹ்ருதயத்தில்
கோயில் கொண்ட–திருக் கோயில் கொண்டெழுந்தருளி யிருக்கிற
கோவலனை–கோபாலனும்
கொழு குளிர் முகில் வண்ணனை–கொழுமையும் குளிர்ச்சியும் பொருந்தி மேகம் போன்ற நிறத்தை யுடையனும்.
ஆயரேற்றை–இடையர்களுக்குத் தலைவனும்
அமரர் கோவை–நித்ய ஸூரிகளுக்கு நிர்வாஹனும்
அந்தணர்–சனகர் முதலிய மஹரிஷிகளுக்கு
அமுதத்தினை–அம்ருதம் போல் இனியதுமான எம்பெருமானை
பாட வல்லார் தாம்–(இத் திருமொழியினால்) பாட வல்லவர்கள்
சாயைப் போல–நிழல் போல
அணுக்கர்களே–(எம்பெருமானை எப்போதும்) அணுகி இருக்கப் பெறுவர்கள்.

விளக்க உரை

இப்பாட்டால், இத்திருமொழி கற்பவர்களுக்குப் பலஞ்சொல்லித் தலைக்கட்டுகிறார்.
விஷ்ணுசித்தர் என்கிற ஆழ்வார் திருநாமத்திற்கு வ்யுதபத்தி இப்பாடல் விசுதமாகும்.
‘விஷ்ணுவை ஹ்ருதயத்தில் அமையப் பெற்றுள்ளவர்’ என்ற அத் திருநாமத்தின் பொருள் ஒன்றரை யடிகளால் விரிக்கப்பட்டது.

(வேயர் இத்தியாதி) பெரியாழ்வாருடைய திருவம்சத்திற்கு வேயர்குலமென்று திருநாம மென்பர்;
“முன்னை வினையகல மூங்கிற்குடியமுதன் என்று- இராமாநுச நூற்றந்தாதி அருளிச் செய்த
திருவரங்கமுதனார் மூங்கிற்குடியர் என்றதுபோல, இவர் வேயர்குடியர் என்கிறது.

எம்பெருமான் இடைக் குலத்திற் பிறந்து அனைவர்க்கும் எளியனானது போல ஆழ்வார் தமக்கும் எளியனான படியைக்
கோவலனை யென்பது குறிக்குமென்க. எம்பெருமான் ஆழ்வார் நெஞ்சிற் புகுந்த பின்பு,
விலக்ஷணமானதொரு புகரைப் பெற்றன னென்பதைப் பெறுவிக்கும், “கொழுங்குளிர் முகில்வண்ணனை” என்பது.
கொழுமை- செழுமை. எம்பெருமானுடைய ஔதார்யத்திற்கு முகிலை உவமை கூறினானென்றுங் கொள்வர்.
ஆயரேறு- இடைக்குலத்திற் பிறக்கப்பெற்றோமென்னும் மகிழ்ச்சியினால் காளை போலச் செருக்குற்றிருப்பவன்.
ஆழ்வார் திருவுள்ளததிற் புகழ் பெற்ற மகிழ்ச்சியினாலும் அங்ஙனமே செருக்குற்றானென்க.
அந்தணர்- ஆசிரியர்; நச்சினார்க்கினியர் “அந்தத்தை அணவுபவர்” (வேதாந்தத்தைச் சார்பவர்) என விரித்துக் காரணப் பொருளுரைத்தனர்;
“அணவுபவர்” என்றது அணர் என விகாரப்பட்டது. “ஆரணத்தின் சிரமீதுறை” என்ற சடகோரந்தாதிச் சிறப்பாயிரச் செய்யுளின் ஈற்றடியில்
“கார் அணனைக் கம்பனை நினைவாம்” என்றவிடம் நோக்கத்தக்கது. அந்தம் + அணர், அந்தணர்; தொகுத்தல்.
இனி, ‘அம் தம் ஆர்’ னஎப் பிரித்துப்பலவாறகப் பொருள்கௌள்வாரு முளர்.
“அந்தனரென்போ ரறவோர் மற்றெப்பொருட்ருஞ், செந்தண்மை பூண்டொழுகலான்” என்ற திருவள்ளுவர் திருக்குறளும்,
அவ்விடத்துப் பரிமேழைகருரையும் நோக்கத்தக்கது.
“நூலே காகம் மூக்கோல்மனையே, ஆயுதங்காலை அந்தணர்க்குரிய” என்ற தொல்காப்பிய மரபியற் சூத்திரத்தில் கருத்தை நோக்கினால்,
அந்தணரென்ற சொல் யதிகளைக் குறிக்குமென்பது தெற்றென விளங்கும்.

அமுதத்தினை- அத்து, இன் என்ற இரண்டும் சாரியை; ‘அந்தணர்கள் அமுதை’ என்றபடி; உவமையாகுபெயர்.
சுவையின் மிகுதி பற்றியும் பெறற்கருமை பற்றியும் போக்யமாயிருக்குந் தன்மை பற்றியும்,
பருகினவர்களை மயக்குந்தன்மை பற்றியும் எம்பெருமானை அமுதமாகக் கூறுதல் ஏற்குமென்க.

ஈற்றடியில் ஒரு ஐதிஹ்யம்- பண்டு எம்பெருமானார் திருக்கோட்டியூர் நம்பியைத் திருவடி தொழுவதற்கென்று அங்கு
எழுந்தருளின காலத்தில், சிலர் எம்பார் என்ற ஆசிரியரிடம் வந்து “சாயைப்போலப் பாடவல்லர்’ என்ற
அடியின் கருத்தை அருளிச் செய்யவேண்டும்” என்று பிரார்த்திக்க,
எம்பார், “எம் பெருமானாரிடத்தில் இதன் பொருளை நான் கேட்டுணர்ந்ததில்லை; இப்போது அவரைக் கேட்டு உங்களுக்குச்
சொல்லுவோமென்று பார்த்தால், அவர் திருக்கோட்டியூர்க்கு எழுந்தருளியிருக்கிறார்;
ஆகிலும் நான் உங்களுக்கு இப்போதே சொன்னேனாகவேணும்” என்று , எம்பெருமானாருடைய திருவடி நிலைகளை யெடுத்துத்
தம் திருமுடியின்மீது வைத்துக் கொண்டு,‘இப்போது உடையவர் எனக்கு அருளிச்செய்தார். சொல்லுகிறேன் கேளுங்கள்” என்று,
“அந்தணர்தம் அமுதத்தினைப் பாடவல்லார் சாயைப்போல அணுக்கர்கள்” என அவ்வயித்துப் பொருள் கொள்ளுங்கள்’ என்றருளிச் செய்தனராம்.
தம்முடைய நிழல் தம்மை விட்டு அகலாதவாறு போல, எம்பெருமானைப் பாடுமவர்கள் அவ்வெம் பெருமானைவிட்டு
இறையும் அகலாது அவன்றனக்கே அந்தாணிச் சேவகராப் பெறுபவர் என்றவாறு,
இனி, ‘சாயைபோல- குளிர்த்தி உண்டாம்படி, பாட வல்லார் தாம் அணுக்கர்கள்’ என்றும் சிலர் உரைப்பர் என்ப,

———————————————————

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ காஞ்சி பிரதிவாதி பயங்கரம் அண்ணங்கராசாரியார் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ திருவாய்மொழிப் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரியவாச்சான் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ பெரியாழ்வார் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம் –