அடியோமோடும் நின்னோடும் பிரிவு இன்றி ஆயிரம் பல்லாண்டு
வடிவாய் உன் வல மார்பினில் வாழும் மங்கையும் பல்லாண்டு
வடிவார் சோதி வலது உறையும் ஆழியும் பல்லாண்டு
படை போர் புக்குமுழங்கும் அப் பாஞ்ச சந்யமும் பல்லாண்டு–
வாழ்கின்ற-மார்பில் இருப்பு தான் நித்தியமாய் போக ரூபமாய் இருக்கை
அம் மார்விலே இருக்கச் செய்தேயும் -இறையும் அகலகில்லேன்-என்று அதி சங்கை பண்ணும்படி இறே போக்யதை இருப்பது
———–
தாழியில் வெண்ணெய் தடம் கை ஆர விழுங்கிய
பேழை வயிறு எம்பிரான் கண்டாய் உன்னை கூவுகின்றான்
ஆழி கொண்டு உன்னை எறி யும் ஐஉற வில்லை காண்
வாழ வுறுதி யேன் மா மதீ மகிந்து ஓடி வா -1 4-9 –
வாழ இத்யாதி -அப்படி அவன் குரோதத்துக்கு விஷயமாய் முடிந்து போகாதே
ஜீவிக்க வேண்டி இருந்தாய் ஆகில் -பெருமை உடைய சந்த்ரனே -உன் பெருமைக்கு ஈடாம்படி ப்ரீதனாய் ஓடி வா
பெண்டிர் வாழ்வார் நின் ஒப்பாரை பெறுதும் என்னும் ஆசையாலே
கண்டவர்கள் போக்கு ஒழிந்தார் கண் இணையால் கலக்கி நோக்கி
வண்டுலாம் பூம் குழலினார் உன் வாய் அமுதம் உண்ண வேண்டி
கொண்டு போவான் வந்து நின்றார் கோவிந்தா முலை உணாயே -2-2 7- –
ஸ்வ பர்த்தாக்களுக்கு பார்யைகளாய் வர்த்திப்பராய் உன்னைக் கண்டவர்கள் –
உன்னைப் போலே இருக்கும் பிள்ளைகளை பெற வேணும் என்னும் ஆசையாலே –
வையம் எல்லாம் பெறும் வார் கடல் வாழும் மகரக் குழை கொண்டு வைத்தேன்
வெய்யவே காதில் திரியை இடுவன் நீ வேண்டியது எல்லாம் தருவன்
உய்ய இவ்வாயர் குலத்தினில் தோன்றிய ஒண் சுடர் ஆயர் கொழுந்தே
மையின்மை செய்து இள ஆய்ச்சியர் உள்ளத்து மாதவனே இங்கே வாராய் 2 3-3 –
பூமி எல்லாம் பெறும் பெரு விலையனான-நீண்ட கடலிலே வர்த்திக்கும் பெரிய மகரம் போலே
இருக்கிற காதுப் பணி கொண்டு வைத்தேன்
தாழை தண் ஆம்பல் தடம் பெரும் பொய்கை வாய்
வாழு முதலை வலைப்பட்டு வாதிப்புண்
வேழம் துயர் கெட விண்ணோர் பெருமானாய்
ஆழி கொண்டானால் இன்று முற்றும்
அதற்கு அருள் செய்தானால் இன்று முற்றும் -2 10-8 –
வாழு முதலை வலைப்பட்டு –நெடும் காலம் எல்லாம் -நம் சாப மோஷத்துக்கு ஓரானை வருவது எப்போதோ –
என்கிற நினைவோடு -அதினுள்ளே வர்த்திக்கிற முதலை யாகிற வலையிலே அகப்பட்டு –
அம் சுடர் ஆழி உன் கையகத்து ஏந்தும் அழகா நீ பொய்கை புக்கு
நஞ்சு உமிழ் நாகத்தினோடு பிணங்கவும் நான் உயிர் வாழ்ந்து இருந்தேன்
என் செய்ய என்னை வயிறு மறுக்கினாய் ஏதுமோர் அச்சம் இல்லை
கஞ்சன் மனத்துக்கு உகப்பனவே செய்தாய் காயாம்பூ வண்ணம் கொண்டாய் -3 3-6 –
அன்யோன்யம் பிணங்கின போது -நான் பிராணனோடு இருந்தேன் இறே –
புற்று அரவு அல்குல் யசோதை நல் ஆய்ச்சி தன் புத்திரன் கோவிந்தனை
கற்றினம் மேய்த்து வரக் கண்டு உகந்தவள் கற்பித்த மாற்றம் எல்லாம்
செற்றம் இலாதவர் வாழ் தரு தென் புதுவை விட்டு சித்தன் சொல்
கற்று இவை பாட வல்லார் கடல் வண்ணன் கழல் இணை காண்பர்களே -3 3-10 –
மங்களா சாசன பரராய் -அதுக்கு அனுகூலரைக் கூட்டியும் -பிரதி கூலரை நீக்கியும் –
தாம் செய்த வியாபாரங்களில் -அசூயை இல்லாதவர்கள் வர்த்திக்கிற -தர்சநீயமான –ஸ்ரீ வில்லிபுத்தூருக்கு
ஒரு மகள் தன்னை உடையேன் உலகம் நிறைந்த புகழால்
திருமகள் போலே வளர்த்தேன் செம்கண் மால் தான் கொண்டு போனான்
பெரு மகளாய் குடி வாழ்ந்து பெரும் பிள்ளை பெற்ற யசோதை
மருமகளை கண்டு உகந்து மணாட்டுப் புறம் செய்யும் கொலோ -3-8-4-
பெரிய பெண் பிள்ளையாய் குடி வாழ்க்கை வாழ்ந்து
திரு ஆய்ப்பாடியிலே பஞ்ச லஷம் குடிக்கும் நிர்வாஹரான பெருமை உடைய ஸ்ரீ நந்தகோபர்
மகிஷி ஆகையாலே -இவளை-பெருமகள்-என்கிறது
அவர் ஊர் கார்யத்துக்கு எல்லாம் அபிமானியாய் நிர்வகிக்கையாலே-குடி வாழ்ந்து -என்கிறது-
குற்றம் இன்றி குணம் பெருக்கி குருக்களுக்கு அனுகூலராய்
செற்றம் ஓன்று இலாத வண் கையினார்கள் வாழ் திருக் கோட்டியூர்
துற்றி எழ உலகு உண்ட தூ மணி வண்ணன் தன்னைத் தொழாதார்
பெற்ற தாயர் வயிற்றினை பெரு நோய் செய்வான் பிறந்தார்களே – 4-4 2-
செற்றம் ஆவது பொறாமை-அதாவது பர சம்ர்த்தய சஹதை ஒன்றும் இல்லாமையாவது –
முதலிலே அதிலே அந்வயம் இன்றிக்கே இருக்கை
கீழ் சொன்னவை எல்லாம் உண்டாகிலும் உண்டாக அரிதாய் இருப்பது ஓன்று இறே இது –
உதாரமான கொடையை உடையவர்கள்–அதாவது ஒருவருக்கு ஒன்றை கொடுக்கும் இடத்தில்
கொள்ளுகிறவன் சிறுமையையும்-கொடுக்கிறவன் சீர்மையையும் பாராமல் கொடுக்குமவர்கள் -என்கை
த்ரஷ்ட அத்ர்ஷ்டங்கள் இரண்டுக்கும் ஒக்கும் இறே இவர்களுக்கு இது –
வாழ் திருக் கோட்டியூர்-இத் தேச வாசம் தானே இவர்களுக்கு வாழ்வு
நல்லார்கள் வாழும் நளிர் அரங்கம் -என்றும்
வேம்கடத்தை பதியாக வாழ்வீர்காள் -என்றும் சொல்லக் கடவது -இறே
இப்படி இருக்கிறவர்கள் வர்த்திக்கிற திருக் கோட்டியூரில்-
பூதம் ஐந்தோடு வேள்வி ஐந்து புலன்கள் ஐந்து பொறிகளால்
ஏதம் ஒன்றும் இலாத வண் கையினார்கள் வாழ் திருக் கோட்டியூர்
நாதனை நரசிங்கனை நவின்று எத்துவாரகள் உழக்கிய
பாத தூளி படுதலால் இவ்வுலகம் பாக்கியம் செய்ததே – 4-4 6-
வண் கையினார்கள் –அதாவது ஒவ்தார்யம்-அதாவது பூமி பாரங்கள் உண்ணும் சோற்றினை வாங்கி -என்கிறபடி
அப்பதார்தங்கள் நசியாதபடி வாங்குகையும்-இவற்றை ஸ்ரீ வைஷ்ணவர்களுக்கு கொடுக்கையும்
ஸ்ரீ ஈஸ்வரனையும் உள் படப் பறித்து இறே ஸ்ரீ பாகவத கைங்கர்யம் பண்ணிற்று ஸ்ரீ திரு மங்கை ஆழ்வார்
அதற்க்கு உபாயமாக இறே ஸ்ரீ ஈஸ்வரன் ஸ்ரீ திரு மந்த்ரத்தை உபதேசித்தது
துன்னு சகடத்தால் புக்க பெரும் சோற்றை – தான் துற்றிய தெற்றெனவும் -என்று
ஸ்ரீ வைஷ்ணவர்களுக்கு இடாதே தானே உண்டான் என்று இறே ஸ்ரீ ஆழ்வார் கர்ஹித்தது
பொதுவாக உண்பதனை புக்கு நீ உண்டக்கால் சிதையாரோ-உன்னோடு -என்று
ஸ்ரீ பாஞ்சசன்ய ஆழ்வாரையும் உள்பட கர்ஹித்தாள் இறே பெண்மகள்
அவ்வளுவும் அன்றிகே -சாதுக் கோட்டியுள் கொள்ளப்படுவாறே – என்கிறபடியே –
தங்கள் திரளில் கூட்டாதே ஸ்ரீ பாஞ்ச சந்யத்தை ஸ்ரீ பத்ம நாபனோடு கூட்டி வைத்தது –
ஸ்ரீ அவதாரத்தில் உண்டான இழவு தீர இறே -ஸ்ரீ அர்ச்சாவதாரத்தில் அமுது செய்தால் போல் குறையாமல் கொடுக்கிறது –
வாழ்- கண்ணாலே கண்டு அனுபவிக்க பெற்றவர்கள்-
குருந்தம் ஓன்று ஒசித்தானோடும் சென்று கூடி யாடி விழா செய்து
திருந்து நான் மறையோர் இராப் பகல் ஏத்தி வாழ் திருக் கோட்டியூர்
கரும் தட முகில் வண்ணனை கடைக் கொண்டு கை தொழும் பத்தர்கள்
இருந்த ஊரில் இருக்கும் மானிடர் எத்தவங்கள் செய்தார் கொலோ – 4-4-7-
இராப்பகல் ஏத்தி –வேறு அந்ய பரதை இல்லாமையாலே இது மாறாமல் நடக்கும்
வாழ் –அநந்ய பிரயோஜனர் ஆகையாலே இது தானே பலமாக இருக்கும் ஸ்ரீ திருக் கோட்டியூர் – அவர்கள் வர்த்திக்கிற தேசம்-
காசின் வாய்க்கரம் விற்கிலும் கரவாது மாற்றிலி சோறிட்டு
தேச வார்த்தை படைக்கும் வண் கையினார்கள் வாழ் திருக் கோட்டியூர்
கேசவா புருடோத்தமா கிளர் சோதியாய் குறளா என்று
பேசுவார் அடியர்கள் எம் தம்மை விற்கவும் பெறுவார்களே – 4-4 10-
உதாரமான கையை உடையவர்கள்-அதாவது உள்ளது எல்லாம் பதார்த்தமாகவே விநியோக்கிக்க வேணும் -என்னும்
ஒவ்தார்ய கையை உடையவர்கள்-என்கை
வாழ் ஸ்ரீ திருக் கோட்டியூர் –இப்படி இருந்துள்ளவர்கள் இத் தேச வாசமே தங்களுக்கு வாழ்வாகக் கொண்டு
வர்த்திக்கிற ஸ்ரீ திருக் கோட்டியூர்-
சலம் பொதி உடம்பில் தழல் உமிழ் பேழ் வாய் சந்திரன் வெங்கதிர் அஞ்ச
மலர்ந்து எழுந்து அணவு மணி வண்ண வுருவின் மால் புருடோத்தமன் வாழ்வு
நலம் திகழ் சடையான் முடிக் கொன்றை மலரும் நாரணன் பாதத் துழாயும்
கலந்து இழி புனலால் புகர்படு கங்கை கண்டம் என்னும் கடி நகரே -4 7-2 –
இவ் வ்ருத்தாந்த்ததாலே -எல்லாருடைய அந்ய சேஷத்வ ஸ்வா தந்த்ரியங்களைப் போக்கி
எல்லா ஜகத்துக்கும் தானே சேஷி என்னும் இடம் தோற்றா நின்ற சர்வாதிகனான- ஸ்ரீ புருஷோத்தமனுக்கு ப்ராப்யமான தேசம்-
உழுவதோர் படையும் உலக்கையும் வில்லும் ஒண் சுடர் ஆழியும் சங்கும்
மழுவோடு வாளும் படைக்கலமுடைய மால் புருடோத்தமன் வாழ்வு
எழுமையும் கூடி ஈண்டிய பாவம் இறைப் பொழுது அளவினில் எல்லாம்
கழுவிடும் பெருமைக் கங்கையின் கரை மேல் கண்டம் என்னும் கடி நகரே – 4-7 5-
ஆஸ்ரித விரோதி நிரசன-சாதனங்களான -இவற்றை உடையனான தானே
தனக்கு பெருமையாய் இருக்கும் ஸ்ரீ புருஷோத்தமனுக்கு -ப்ராப்யமான ஸ்தலம்-
தலைப் பெய்து குமிறி சலம் பொதி மேகம் சல சல பொழிநதிடக் கண்டு
மலைப் பெரும் குடையால் மறைத்தவன் மதுரை மால் புருடோத்தமன் வாழ்வு
அலைப்பு உடை திரைவாய் அரும் தவ முனிவர் அவபிரதம் குடைந்தாட
கலப்பைகள் கொழிக்கும் கங்கையின் கரை மேல் கண்டம் என்னும் கடி நகரே – 4-7 6-
இப்படி தான் வளர்ந்த இடத்தோடு -பிறந்த இடத்தோடு -வாசியற –இரண்டு இடத்தில் உள்ளாரையும் ரஷித்து அருளின
ஏற்றத்தை உடையனான ஸ்ரீ புருஷோத்தமனுக்கு நிரதிசய போக்யமான தேசம் —
வில் பிடித்து இறுத்து வேழத்தை முறுக்கி மேல் இருந்தவன் தலை சாடி
மல் பொருது எழப் பாய்ந்த அரையனை உதைத்த மால் புருடோத்தமன் வாழ்வு
அற்புதம் உடைய ஐராவத மதமும் அவர் இளம்படியர் ஒண் சாந்தும்
கற்பக மலரும் கலந்து இழி கங்கைக் கண்டம் என்னும் கடி நகரே – 4-7 7-
இப்படி ஆசூர பிரக்ருதியான கம்சனை நிரசித்த பெருமையை உடையவனை ஸ்ரீ புருஷோத்தமனுக்கு அபிமதமான தேசம்-
மரவடியை தம்பிக்கு வான் பணயம் வைத்து போய் வானோர் வாழ
செரு உடைய திசைக் கருமம் திருத்தி வந்து உலகாண்ட திருமால் கோயில்
திருவடி தன் திரு உருவமும் திருமங்கை மலர் கண்ணும் காட்டி நின்று
உருவுடைய மலர் நீலம் காற்றாட்ட வோசலிக்கும் ஒளி அரங்கமே – 4-9 1-
வானோர் வாழ –சஹிதேவை ருதீர்ணச்ய ராவணச்ய வதார்திபி அர்திதோ மானுஷ லோகே ஜ்ஜே விஷ்ணு சநாதன-என்கிறபடியே
ராவணனாலே பீடிதராய் -தத் விஷயார்த்திகளாய் சரணம் புகுந்து அவதரிப்பித்த தேவர்கள் ஆனவர்கள் தம் தாம் பதங்களிலே
அலைச்சல் அற்று இருந்து வாழும் படியாக
உனக்கு பணி செய்து இருக்கும் தவம் உடையேன் இனிப் போய் ஒருவன்
தனக்கு பணிந்து கடைத்தலை நிற்கை நின் சாயை அழிவு கண்டாய்
புனத் தினைக் கிள்ளி புது வவிக் காட்டின் பொன்னடி வாழ்க வென்
றினக் குறவர் புதியது உண்ணும் எழில் மால் இரும் சோலை எந்தாய் – 5-3 3- –
இந்த தேசம் தான் -அமுது செய்திடப் பெறில் பின்னும் ஆளும் செய்வன் -என்னும் தேசம் இறே –
இப்படி சொல்லுகிறார் யார் என்னில் –இனக் குறவர் –
புருஷர்களோடு ஸ்த்ரீகளோடு விருத்தர்களோடு வாசியற -எல்லாரும் -பல்லாண்டு -சொல்லா நிற்கும்-
காலும் எழா கண்ண நீரும் நில்லா உடல் சோர்ந்து நடுங்கி குரல்
மேலும் எழா மயிர்க் கூச்சமறா வென தோள்களும் வீழ் ஒழியா
மாலுகளா நிற்கும் என் மனமே உன்னை வாழத் தலைப் பெய்திட்டேன்
சேலுகளா நிற்கும் நீள் சுனை சூழ் திரு மால் இரும் சோலை எந்தாய் – 5-3 5-
என் மனசானது உன் உபகாரத்தை நினைத்து -மேன்மேலும் பித்தேறா நின்றது –உன்னை அனுபவித்து வாழுகையிலே
மூர்த்தா பிஷிக்தன் ஆனேன்-இவருக்கு வாழ்ச்சியாவது இவ்வஸ்தைகள் பிறக்கை –
எத்தனை காலமும் எத்தனை ஊழியும் இன்றோடு நாளை என்றே
யித்தனை காலமும் போய்க் கிறி பட்டேன் இனி உன்னைப் போகல் ஒட்டேன்
மைத்துனன் மார்களை வாழ்வித்து மாற்றலர் நூற்றுவரைக் கெடுத்தாய்
சித்த நின் பாலது அறிதி அன்றே திரு மால் இரும் சோலை எந்தாய் -5- 3-8 –
இப்படி போக ஒட்டேன் என்கிறது -என் கொண்டு என்ன –மைத்துனன் மார் இத்யாதி –
நீ ஆஸ்ரித சம்ச்லேஷ ஏக ஸ்வபாவன் ஆகையாலே -என்கிறார் –
சென்னியோங்கு தண் திருவேம்கடம் உடையாய் உலகு
தன்னை வாழ நின்ற நம்பீ தாமோதரா சதிரா
என்னையும் என் உடைமையும் உன் சக்கரப் பொறி ஒற்றிக் கொண்டு
நின்னருளே புரிந்து இருந்தேன் இனி என் திருக் குறிப்பே -5 4-1 – –
திருமலையில் நிற்கிற நிலை உபய விபூதியும் கண்டு வாழ்கைக்கு இறே –
வேம்கடம் கோயில் கொண்டு அதனோடும் -அருக்கன் மேவி நிற்ப்பார்க்கு-என்ன கடவது இறே
வானோர்க்கும் மண்ணோர்க்கும் வைப்பு-மண்ணோர்க்கும் விண்ணோர்க்கும் என்றும்-
கண்ணாவான் தண்ணார் வேம்கட விண்ணோர் வெற்பன் இறே
அங்குள்ளார் திரு மலையிலே கொடு முடியிலே வந்து இளைப்பாறுவார்கள்
இங்குள்ளார் -மொய்த்த சோலையிலும் -மொய்ம் பூம் தடம் தாழ் வரையிலும் இளைப்பாறுவார்கள்
பூவியல் பொழிலும் தடமும் அவன் கோயிலும் கண்டு இறே-உள்ளுலாவி உலர்ந்து உலர்ந்து -ஆவியுள் குளிருவது –
அனந்தன் பாலும் கருடன் பாலும் ஐது நொய்தாக வைத்து என்
மனந்தனுள்ளே வந்து வைகி வாழச் செய்தாய் எம்பிரான்
நினைந்து என்னுள்ளே நின்று நெக்கு கண்கள் அசும்பு ஒழுக
நினைந்து இருந்தே சிரமம் தீர்த்தேன் நேமி நெடியவனே – 5-4 8-
வாழச் செய்தாய் -அனந்தன் பாலும் கருடன் பாலும் ஐது நொய்தாக வைத்து-என்றது பிரதம விவாகத்துக்கு
செங்கல் சீரை கட்டி கூப்ப்பிடாமைக்கு சோறு வைப்பாரைப் போலே – த்வதீய விவாகத்திலே இறே போக்கியம் உள்ளது –
வாழச் செய்தாய் எம்பிரான் –என் ஆயன் செய்தபடி என் –எம்பிரான் –இவர் தண்மை பாராதே உபகரித்த உபகாரம் இருக்கிறபடி
த்ரிபாத் விபூதியில் உள்ள எல்லாரோடும் பரிமாறும் பரிமாற்றம் எல்லாம் இவர் ஒருவரோடும் பரிமாறின உபகாரம் –
கருள புள் கொடி சக்கரம் -அடிமை கொண்டாய் – என்று நித்ய சூரிகளை இட்டு
நித்ய சம்சாரிகளுக்கு புறம்பான தம்மை அடிமை கொண்ட உபகாரம் –
பனிக்கடலில் பள்ளி கோளைப் பழக விட்டு ஓடி வந்து என்
மனக்கடலில் வாழ வல்ல மாய மணாளா நம்பீ
தனிக்கடலே தனிச் சுடரே தனி உலகே என்று என்று
உனக்கு இடமாய் இருக்க என்னை உனக்கு உரித்து ஆக்கினையே -5 4-9 –
என் மனக்கடலில் வாழ வல்ல-அது பனிக் கடல் ஆகையாலே குளிர்ந்து இருக்கும்
இது மனக் கடல் ஆகையாலே குளிர் கெட்டு இருக்கும்-அது ஊற்று மாறினாலும் இது ஊற்று மாறாது
பனிக் கடலையும் தனக்கு உள்ளே அடக்கும் கடல் இறே -பரவைத் திரை பல மோதி -இத்யாதி
இக்கடலை கண்ட வாறே பனிக் கடல் காட்டுத் தீயோடு ஒத்தது –
வாழ வல்ல–செருக்கரான ராஜாக்கள் பழைய படை வீடை விட்டு -தாங்களே காடு சீய்த்து சமைத்த –
படை வீட்டிலே இறே ஆதாரத்தோடு இருப்பது –சாதன தசை போலே அன்று இறே போக தசை
பனிக் கடலையும் விரும்புகைக்கு அடி -இவரை சேர்த்துக் கொள்ளுகைக்கு
யோக நிந்த்ரை சிந்தை செய்க்கைக்கு இறே –
மனக்கடலில் வாழ வல்ல –-வாழ வல்ல வாசு தேவா –அக்கடல் எங்கும் வாழ்ச்சி இறே
கீழில் பாட்டில் -வாழச் செய்தாய் -என்று -ஆழ்வாரை வாழ்வித்து அவ் வாழ்வு கண்டு-தான் வாழுகிற படி-
—————————
வையத்து வாழ்வீர்காள் நாமும் நம் பாவைக்கு
செய்யும் கிரிசைகள் கேளீரோ பாற் கடலுள்
பையத் துயின்ற பரமன் அடி பாடி
நெய்யுண்ணோம் பாலுண்ணோம் நாட்காலே நீராடி
மை இட்டு எழுதோம் மலரிட்டு நாம் முடியோம்
செய்யாதன செய்யோம் தீக்குறளை சென்று ஓதோம்
ஐயமும் பிச்சையும் ஆந்தனையும் கை காட்டி
உய்யுமாறு எண்ணி உகந்தேலோர் எம்பாவாய்–2-
புத்தி நாஸாத் ப்ரணச்யதி -என்கிறபடியே இதர விஷயத்தில் மண்டி முடியும் நிலத்திலே வகுத்த விஷயமே அனுபவிக்கப் பெற்றவர்கள் அன்றோ –
பல நீ காட்டிப் படுப்பாயோ -என்றும் -இன்னம் கெடுப்பாயோ -என்றும் -உணர்ந்தவர்கள் கூப்பிடும் நிலம் இறே –
நாட்டார் பெறா விடில் முடியும்படியான விஷயங்களினுடைய தர்சனத்திலே முடிக்கிறார்கள் இறே இவர்கள் –
வையத்து வாழ்வீர்காள்-இந்தளத்திலே தாமரை போலே –
வையத்து வாழ்வீர்காள்- கிருஷி பூமியிலே பலம் புஜிப்பதே-
வானிலே போல் சிறை இராதே -ஸ்ரீ கிருஷ்ண குணங்கள் ஸ்ரீ திருவாய்ப்பாடியிலே ஆழி மூழையாய் பரிமாறா நிற்க
வானில் இருப்பாகிறது -ஸ்ரீ பெருமாள் காடேற எழுந்து அருள ஸ்ரீ திரு அயோத்யையில் இருப்பு போலவும்
ஸ்ரீ கிருஷ்ணன் ஸ்ரீ திருவாய்ப்பாடியிலே வளர்ந்து அருளா நிற்க ஸ்ரீ மதுரையில் இருப்பு போலவும் இறே
அயோத்யா மடவீம் வித்தி என்று ஸ்ரீ திரு அயோத்தியை பட்டது பட்டு இறே அங்கு கிடக்கிறது
அங்கே மேன்மை –இங்கு நீர்மை -குணாதிக்யத்தாலே இறே வஸ்துவுக்கு ஏற்றம்
நசப்புனராவர்த்ததே–மீட்சி இன்றி -ஏற்றி வைத்து ஏணி வாங்கி -என்றும் சொல்லுகிறபடி -அங்கு உள்ளார்க்கு இங்கே வர ஒண்ணாதே
இங்கு உள்ளார்க்கு மேன்மையும் காணலாம் -ஆகை இறே விண்ணுளாரிலும் சீரியரே என்கிறது –
முழுதும் இத்யாதி இறுதி கண்டாளே -நித்ய அஞ்சலி புடா –என்று நாம் தொழும் அத்தனை இறே அங்கு –
சீல குணத்துக்கு அகப்பட்டார் மற்றொரு குணத்துக்கு ஆளாகார் இறே
-ஸ்நேஹோமே பரம -அங்குப் போரும் அளவுள்ள காணும் என்னது ஸ்நேஹம் என் படுத்தாது தான் –
என் தன் அளவன்றால் யானுடைய அன்பு -என்கிறது -ஆஸ்ரயத்தின் அளவுள்ள காணும் ஸ்நேஹம் –
ராஜந்த்வயி-இது தான் பரத்வத்திலோ என்னில் -பிரதிகூலரானவர்களும் ரஞ்ஜநீயஸ் விக்ரமை -என்று
மடல் எடுக்கும் உம்முடைய பக்கலிலே –
இப்போது தவறி இருந்தோம் ஆகில் இனி ஒருக்கால் ங்குகி கொள்ளுகிறோம் என்றார்
நித்யம் ப்ரதிஷ்டித-காதா சித்கம் அன்று காணும் -ஸ்வரூப அந்தர்கதம் காணும்
பக்திஸ்ஸ–ஸ்நேஹம் ஆகிறது ஏது பக்தி ஆகிறது ஏது என்னில் -நில் என்ன -முடிந்தேன் -என்று முறை அழிய
பரிமாறின ஸ்ரீ இளைய பெருமாள் படி பக்தி –
ஸ்நேஹம் ஆகிறது -ஓன்று அறிந்து அன்றிக்கே வ்யதிரேகத்தில் மூச்சு அடங்கும் படியான ஸ்ரீ சக்கரவர்த்தி படி
இப்படி வியதிரேகத்தில் முடியும்படியானவன் மோக்ஷ பலம் பெறாது ஒழிவான் என் என்று ஸ்ரீ நஞ்சீயர் ஸ்ரீ பட்டரைக் கேட்க
இவனுக்கு உள்ளது நரகமே -பெருமாள் ஆன்ரு சம்சயத்தாலே ஸ்வர்க்கஸ்தன் ஆனான் -என்று அருளிச் செய்தார் –
ச சத்ய வஸனாத் -ராமோ விக்ரஹவான் தர்ம -என்று பர தர்மத்தை விட்டு வசனத்தைப் பற்றினான் ஆகையால்
வீர -இவர் தாம் தோற்ற துறை இருக்கிற படி –
பாவோ நான்யத்ர கச்சதி -அந்யத்ர-என்கிறான் -பேரும் கூட அஸஹ்யமாம் படி
வாழ்வீர் காள்-
ஸ்ரீ பெருமாள் ஏகாம் தரணிம் ஆஸ்ரிதவ் -என்றால் போலே ஒரு பூமியிலே ஆகப் பெறுவதாம்-சம காலத்திலே பிறக்கப் பெறுவதாம் –
ஒரு ஊரிலே ஆவதாம்-அதிலும் அவன் காண வேண்டாத ஆண்களாகவும் -பருவம் கழிந்த பெண்களாகவும் அன்றிக்கே –
ஒத்த பருவமாக பெறுவதாம் –
ஸ்ரீ திரு அயோத்யையில் உள்ளார்க்கு போலே விஸ்லேஷ வியஸனம் இல்லாதாவையாகப் பெறுவதாம் –
இது ஒரு வாழ்ச்சி இருந்தபடி என் தான் -என்கிறார்கள் –
வாழ்வீர்காள் –
என்ற பன்மைக்குக் கருத்து -அதொரு விபூதியாக பகவத் அனுபவமே யாத்ரையாய் இருக்குமா போலே
இதுவும் ஒரூராக இதுவே யாத்திரையாக பெறுவதே –
ஓரூருக்கு ஒருவனை இறே பெற்றது -ஸ்ரீ விபீஷணஸ்து தர்மாத்மா -என்று
வக்தாஸ்ரோதா ச துர்லப-என்று சொல்லுவான் ஓருவனேயாய்க் கேட்ப்பார் இல்லாத இலங்கை போல் அன்றிக்கே
த்ரிபாத் விபூதி ஒரு நாடாகச் சமைந்தால் போலே இது ஒரு ஊராகச் சமையப் பெறுவதே
ஆழி மழைக் கண்ணா ஓன்று நீ கை கரவேல்
ஆழி யுட்புக்கு முகந்து கொடு ஆர்த்தேறி
ஊழி முதல்வன் உருவம் போல் மெய் கறுத்துப்
பாழியம் தோளுடைப் பற்பநாபன் கையில்
ஆழி போல் மின்னி வலம் புரி போல் நின்று அதிர்ந்து
தாழாதே சார்ங்கம் உதைத்த சர மழை போல்
வாழ உலகினில் பெய்திடாய் நாங்களும்
மார்கழி நீராட மகிழ்ந்தேலோ ரெம்பாவாய்–4-
வாழ உலகினில் பெய்திடாய்
சரம் போலே முடிக்க ஒண்ணாது -அங்கு எதிரிகளான ராக்ஷசர் மேல் விட்டால் போலே அன்றிக்கே ஜகத்தடைய வாழ வேணும் –
————–
வானிடை வாழும் அவ்வானவர்க்கு
மறையவர் வேள்வியில் வகுத்த வவி
கானிடைத் திரிவதோர் நரி புகுந்து
கடப்பதும் மோப்பதும் செய்வது ஒப்ப
ஊனிடை யாழி சங்கு உத்தமர்க்கு என்று
உன்னித் தெழுந்த என் தடமுலைகள்
மானிடர்வர்க்கு என்று பேச்சுப் படில்
வாழகில்லேன் கண்டாய் மன்மதனே –1-5–
வானிடை வாழும் அவ்வானவர்க்கு-போக பூமியில் வர்த்திக்கக் கடவராய் -விலஷண ஜன்மாக்களாய் இருக்கிற தேவர்களுக்கு –
தேவான் பாவயதா நேன தே தேவா பாவயந்து வா -பரஸ்பரம் பாவயந்த ஸ்ரேய பரம வாப்ச்யாத -ஸ்ரீ கீதை -3-10/11-என்கிறபடியே
மன்னு பெரும் புகழ் மாதவன் மா மணி வண்ணன் மணி முடி மைந்தன்
தன்னை உகந்தது காரணமாக என் சங்கு இழக்கும் வழக்குண்டே
புன்னை குருக்கத்தி நாழல் செருந்திப் பொதும்பினில் வாழும் குயிலே
பன்னி எப்போதும் இருந்து விரைந்து என் பவளவாயன் வரக் கூவாய்–5-1-
என்னுடைய சோகத்து அடியான அக்குணப் பரப்போபாதியும் போந்து இருந்ததீ உன் களிப்புக்கு அடியான படுக்கை வாய்ப்பும்
நான் தரைக்கிடை கிடக்க நீ படுக்கையிலே பொருந்துவதே
எனக்கு மென்மலர்ப்பள்ளி வெம் பள்ளியாய் இருக்க நீ படுத்த படுக்கை பரப்பு இருந்த படியே-
மாதலி தேர் முன்பு கோல் கொள்ள மாயன் இராவணன் மேல் சரமாரி
தாய் தலை யற்று யற்று வீழத் தொடுத்த தலைவன் வர எங்கும் காணேன்
போதலர் காவில் புதுமணம் நாறப் பொறி வண்டின் காமரம் கேட்டு உன்
காதலியோடு உடன் வாழ் குயிலே என் கரு மாணிக்கம் வரக் கூவாய் —5-3-
மேல் விளைவது அறிந்து விடாதே வர்த்திக்கிறாய் அன்றோ –
தன்னைப் பிரிந்து நான் கிடக்கும் படி பண்ணிப் போனவனைப் போல் அன்றிக்கே உன் பேடையுடன் சேர வர்த்திக்கிற குயிலே
பைங்கிளி வண்ணன் சிரீதரன் என்பதோர் பாசத்தகப் பட்டிருந்தேன்
பொங்கொளி வண்டிரைக்கும் பொழில் வாழ் குயிலே குறிக் கொண்டிது நீ கேள்
சங்கோடு சக்கரத்தான் வரக் கூவுதல் பொன்வளை கொண்டு தருதல்
இங்குள்ள காவினில் வாழக் கருத்தில் இரண்டைத் தொன்றேல் திண்ணம் வேண்டும்–5-9-
குயிலே நீ இச் சோலையில் இருந்து ஜீவிகிக்க வேணுமே-என்னை அலட்ஷியம் செய்தால் இதிலே உனக்கு வாழ முடியுமோ
நான் முடிந்து போனால் இச் சோலையை உனக்கு நோக்கித் தருவார் யார்-
உன்னோடு உடனே ஒரு கடலில் வாழ்வாரை
இன்னார் இனையார் என்று எண்ணுவார் இல்லை காண்
மன்னாகி நின்ற மதுசூதன் வாய் அமுதம்
பன்னாளும் உண்கின்றாய் பாஞ்ச சன்னியமே-–7-5-
உன்னோடு சஜாதீய பதார்த்தங்களை இட்டு எண்ணுவார் இன்றிக்கே இருக்க நீ ஒருவன் வாழ்ந்த படி என் –
ஒரு தேசத்திலே உன்னோடு சேர வர்த்திக்கிறவர்களை
அவர்கள் ஸ்வரூபம் ஆதல் -பிரகாரம் ஆதல்-என்று எண்ணக் கடவார் இல்லை காண் –
மத யானை போல் எழுந்த மா முகில்காள் வேங்கடத்தைப்
பதியாக வாழ்வீர்காள் பாம்பணையான் வார்த்தை என்னே
கதி என்றும் தானாவான் கருதாது ஓர் பெண் கொடியை
வதை செய்தான் என்னும் சொல் வையகத்தார் மதியாரே–8-9-
ஸ்ரீ திரு வேங்கடமுடையானை நீங்கள் இடை விடாது சேவித்துக் கொண்டு அத்தாலே மத்த கஜம் போலே செருக்கி
இருக்கிறீர்கள் அன்றோ –
குக்ராமமே குடி இருப்பானவர்கள் வந்தேறிகளாய் திரு நாள் சேவித்து விட்டு போவது போல் அன்றியே
ஸ்ரீ திவ்ய வாசத்திலே நித்ய வாசம் பண்ணப் பெற்றீர்களே-என்ன பாக்கியம் –
பாடும் குயில்காள் ஈதென்ன பாடல் நல்வேங்கட
நாடர் நமக்கு ஒரு வாழ்வு தந்தால் வந்து பாடுமின்
ஆடும் கருளக் கொடி யுடையார் வந்து அருள் செய்து
கூடுவர் ஆயிடில் கூவி நும் பாட்டுக்கள் கேட்டுமே –10-5-
உங்கள் பாட்டுக் கேட்கைக்கு செவி உண்டானால் வந்து பாடுங்கோள்-
இப்போது இவள் கரணங்கள் ஸ்வ ஸ்வ விஷயங்களை கிரஹிக்க மாட்டாதே இ றே கிடக்கிறது-
பொல்லாக் குறள் உருவாய் பொற் கையால்நீர் ஏற்று
எல்லா வுலகும் அளந்து கொண்ட வெம்பெருமான்
நல்லார்கள் வாழும் நளிரரங்க நாகணையான்
இல்லாதோம் கைப்பொருளும் எய்துவான் ஒத்து உளனே–11-5-
அநந்ய பிரயோஜனர் வர்த்திக்கும் தேசம்
மறைப் பெரும் தீ வளர்த்து இருப்பார் வருவிருந்தை அளித்திருப்பார் சிறப்புடைய மறையவர்
வாழ்-திருவரங்கம் என்பதுவே -பெரியாழ்வார் -4-8-2-என்னக் கடவது இ றே-அத்தேசம் வாஸம் தானே வாழ்ச்சி –
பருந்தாள் களிற்றுக்கு அருள் செய்த பரமன் தன்னைப் பாரின் மேல்
விருந்தா வனத்தே கண்டமை விட்டு சித்தன் கோதை சொல்
மருந்தாம் என்று தம் மனத்தே வைத்துக் கொண்டு வாழ்வார்கள்
பெருந்தாள் உடைய பிரான் அடிக்கீழ் பிரியாது என்றும் இருப்பரே–14-10-
இது தான் சம்சார பேஷஜம் என்று தம்தாமுடைய ஹிருதயத்தில் வைத்துக் கொண்டு-
ஆனந்தம் ப்ரஹ்மணோ வித்வான் நபிபேதி குத்ஸ் சன -தை ஆ -9-என்கிறபடியே -இருக்குமவர்கள்
பரம பிராப்யமாய் -நிரதிசய போக்யமாய்- இருந்துள்ள திருவடிகளை -உடையவன் திருவடிகளிலே
உனக்கே நாம் ஆட் செய்வோம் என்று-சிலரை கண்டீரே -என்று கேட்க வேண்டாதே
என்றும் ஒக்க தங்கள் கண்ணாலே கண்டு நித்ய அனுபவம் பண்ணுமதுவே யாத்ரையாகப் பெறுவர்
————————
வன் பெரு வானகம் உய்ய அமரர் உய்ய
மண் உய்ய மண் உலகில் மனிசர் உய்ய
துன்பம் மிகு துயர் அகல அயர் ஒன்றில்லா
சுகம் வளர அக மகிழும் தொண்டர் வாழ
அன்போடு தென் திசை நோக்கி பள்ளி கொள்ளும்
அணி அரங்கன் திரு முற்றத்து அடியார் தங்கள்
இன்ப மிகு பெரும் குழுவு கண்டு யானும்
இசைந்த உடனே என்று கொலோ விருக்கும் நாளே ?—1-10-
பகவத் அனுபவத்தாலே நிரதிசய ஆனந்த உக்தரான ஸ்ரீ வைஷ்ணவர்கள் வாழ-
மாலை யுற்ற கடல் கிடந்தவன் வண்டு கிண்டு நறும் துழாய்
மாலை யுற்ற வரை பெரும் திரு மார்வனை மலர் கண்ணனை
மாலை உற்றுஎழுந்து ஆடி பாடி திரிந்து அரங்கன் எம்மானுக்கே
மாலை உற்றிடும் தொண்டர் வாழ்வுக்கு மாலை யுற்றது என் நெஞ்சமே– 2-8-
ஸ்ரீ கோயிலிலே ஸூ லபரான படியைக் காட்டி என்னை எழுதிக் கொண்ட ஸ்ரீ பெரிய பெருமாளுக்கே
பக்தி கார்யமான பித்தேறித் திரியும் ஸ்ரீ வைஷ்ணவர்களுடைய ஸ்ரீ வைஷ்ணவ லஷ்மிக்கு பித்தேறா நின்றது -என்கிறார் –
மெய்யில் வாழ்க்கையை மெய் என கொள்ளும் இவ்
வையம் தன்னோடும் கூடுவது இல்லை யான்
ஐயனே அரங்கா என்று அழைகின்றேன்
மையல் கொண்டு ஒழிந்தேன் என் தன் மாலுக்கே 3-1-
மெய் என்றும் -பொய் எனபது நில்லாமையும் -நிலை நிற்குமத்தையும் சொல்லுகிறது –
நிலை நில்லாததிலே -நித்யமான ஆத்ம வஸ்துவைப் பண்ணும் பிரதிபத்தியைப் பண்ணும் என்னுதல் –
மெய்யிலே உண்டான வாழ்க்கை – என்னுதல் -அதாகிறது பிரகிருதியைப் பற்றி வரும் ப்ராக்ருத போகங்கள் இறே-
எம் பரத்தர் அல்லாரோடும் கூடலன்
உம்பர் வாழ்வை ஒன்றாக கருதிலன்
தம் பிரான் அமரர்க்கு அரங்க நகர்
எம்பிரானுக்கு எழுமையும் பித்தனே–3-6-
உம்பர் வாழ்வை ஒன்றாக கருதிலன்-ப்ரஹ்மாதிகள் சம்பத்தே யாகிலும் த்ர்ணவத் கரிப்பன்-
சுற்றம் எல்லாம் பின் தொடர தொல் கானம் அடைந்தவனே!
அற்றவர்கட்க்கு அரு மருந்தே! அயோத்தி நகர்க்கு அதிபதியே!
கற்றவர்கள் தாம் வாழும் கண புரத்து என் கரு மணியே!
சிற்றவை தன் சொல் கொண்ட சீ ராமா! தாலேலோ –8-6–
கற்பது ஒரு தேசத்திலே இருந்து ஒரு காலத்திலேயாய்-பிராப்ய வஸ்துவைக் கிட்டி அனுபவிப்பது
ஒரு ஸ்ரீ தேச விசேஷத்திலேயாகாமே-பிராப்ய வஸ்து தெற்கு திக்கிலே காணலாம் படி
ஸ்ரீ திருக்கண்ண புரத்திலே நின்றவனே-
——————–
கூசமொன்றுமின்றி மாசுணம் படுத்து வேலை நீர்
பேச நின்று தேவர் வந்து பாட முன் கிடந்ததும்
பாச நின்ற நீரில் வாழும் ஆமையான கேசவா
ஏசவன்று நீ கிடந்தவாறு கூறு தேறவே –-20–
சமுத்திர மதன வேளையில் வருண பாசங்களை உடைத்தான கடலிலே முதுகிலே
மந்த்ரம் சுழலுகிற இது ஸ்வயம் பிரயோஜனமாக நினைத்து கூர்ம சஜாதீயன் ஆனவனே –
பாச நின்ற நீர் -என்று-ஸ்ரீ பரம பதத்தில் காட்டில் பிரேம ஸ்தலமான கடலிலே என்னவுமாம்-
கங்கை நீர் பயந்த பாத பங்கயத்து எம் அண்ணலே
அங்கை யாழி சங்கு தண்டு வில்லும் வாளும் ஏந்தினாய்
சிங்கமாய தேவ தேவ தேனுலாவு மென் மலர்
மங்கை மன்னு வாழு மார்ப வாழி மேனி மாயனே –24-
செவ்வியையும் மென்மையையும் உடைத்தான தாமரையில் பிறப்பாலும் பருவத்தாலும் நிரதிசய போக்யையான ஸ்ரீ பிராட்டி
நித்ய வாஸம் பண்ணி அனுபவிக்கும் திரு மார்பை உடையவனே –
இப்போது -அகலகில்லேன் -என்று சாமான்யம் அன்றிக்கே ஹிரண்யனை அழியச் செய்த வீரத்தாலே பர்த்தாரம் பரிஷஸ்வஜே –
என்கிறபடியே இவ்வடிவிலே ஸ்ரீ பிராட்டி அத்ய ஆதாரம் பண்ணின படியைச் சொல்லுகிறது –
இத்தால் -ஸ்ரீ நித்ய சூரிகள் அளவும் அன்றிக்கே தலைநீர்ப் பாட்டில் அனுபவிக்கும் ஸ்ரீ பிராட்டியும்
இவ் வாஸ்ரித பஷபாதத்துக்கு தோற்று இருக்கும்படியை சொல்லிற்று ஆய்த்து –
என்னடியார் அது செய்யார் -என்று இறே அவன் படி இருப்பது-
பொற்றை யுற்ற முற்றல் யானை போர் எதிர்ந்து வந்ததைப்
பற்றி உற்று மற்றதன் மருப்பு ஒசித்த பாகனூர்
சிற்றெயிற்று முற்றல் மூங்கில் மூன்று தண்டர் ஒன்றினார்
அற்ற பத்தர் சுற்றி வாழும் அம் தண் நீர் அரங்கமே –52-
புருஷார்த்தாந்தரங்களிலும் சாதநாந்தரங்களிலும் பற்று அற்று ஸ்ரீ பெரிய பெருமாளே ப்ராப்யமும் ப்ராபகமும் என்று இருக்குமவர்கள் –
த்ரிதண்ட தாரிகளாய் ஸ்ரீ பகவத் விஷயத்தில் ஏகாந்த ஹ்ர்தயராய் பகவத் வ்யதிர்க்தங்களை த்ரணமாக புத்தி பண்ணும் சந்நியாசிகள் என்றுமாம்
சுற்றி வாழும் – சர்வ அவஸ்தையிலும் விடாதே ஸ்ரீ கோயில் வாசமே வாழ்வாக இருக்குமவர்கள் என்னுதல் –
தேச ஸம்ர்த்தியை மநோரதித்து அதுவே போக்யமாக நினைத்து இருக்குமவர்கள் என்னுதல் –
முத்திறத்து வாணியத்தில் இரண்டில் ஓன்றும் நீசர்கள்
மத்தராய் மயக்குகின்றது இட்டு அதில் இறந்து போந்து
எத்திறத்தும் உய்வதோர் உபாயம் இல்லை யுய்குறில்
தொத்து இறுத்த தண் துழாய் நன் மாலை வாழ்த்தி வாழுமினோ –68-
சர்வேஸ்வரனை ஆஸ்ரயித்து வாழும் கோள்-நிகரில் புகழாய் உலகம் மூன்று உடையாய் -இத்யாதிகளைச் சொல்லிப் புகழ்ந்து
யாவதாத்மபாவி ஆநந்த நிர்பரராய் இரும் கோள்-ஏஷஹ் யேவா நந்த யாதி -என்னக் கடவது இறே-
—————–
கங்கையில் புனிதமாய காவிரி நடுவு பாட்டுப்
பொங்கு நீர் பரந்து பாயும் பூம் பொழில் அரங்கம் தன்னுள்
எங்கள் மால் இறைவன் ஈசன் கிடந்தோர் கிடக்கை கண்டும்
எங்கனம் மறந்து வாழ்கேன் ஏழையேன் ஏழையேனே–திரு மாலை-23–
இவ் விஷயத்தை கண்டு அனுபவிப்பதற்கு முன்பாகிலும் மறக்க்கவுமாம் –
கண்டு அனுபவித்த பின்பு இனித் தான் எந்த பிரகாரத்தாலே மறப்பது –
வாழ்கேன் –இவ் விஷயத்தை விட்டுப் பொய் மணலை முக்கவோ –அனுபவித்தால் மறக்க ஒண்ணாது
மறந்தால் புறம்பு தரிக்க ஒண்ணாது –
மேம்பொருள் போக விட்டு மெய்ம்மையை மிக உணர்ந்து
ஆம்பரி சறிந்து கொண்டு ஐம்புலன் அகத்தடக்கிக்
காம்பறத் தலை சிரைத்து உன் கடைத் தலை இருந்து வாழும்
சோம்பரை உகத்தி போலும் சூழ் புனல் அரங்கத்தானே–38–
வாழும் –உபாயம் ஸ்ரீ ஈச்வரனே யானால் போகம் இறே பின்பு உள்ளது –
இருந்து வாழும் -என்று-அவ்விருப்பு தானே வாழ்ச்சியான இருப்பு -என்றுமாம் –
சோம்பரை உகத்தி போலும் –உன் பக்கலிலே ந்யச்த பரராய்-ஸ்வ ஹிதத்தில் சோம்பினவர்களைக் கண்டால்
உனக்கு திரு உள்ளம் இங்கனே உகந்தாகாதே இருப்பது –
வாழும் சோம்பர் -என்று-கெடும் சோம்பரை வ்யாவர்த்திக்கிறது -என்றுமாம் – அதாகிறது
சாஸ்த்ரத்தில் நாஸ்திகராய் கர்த்தவ்யங்களை விடுகை அன்றிக்கே ஆஸ்திக் யாதிரேகத்தாலே நிரபேஷ உபாயத்தை ஸ்வீகரித்து
ஸ்ரீ பகவத் அனுபவமே யாத்ரையாய் ஸ்வ ஹிதத்தில் சோம்பி இருக்கை போலும்
ஸ்ரீ நித்ய சூரிகளை உகக்குமா போலே சோம்பரை உகப்புதி –
————
வண்டு தண் தேன் உண்டு வாழும் வதரி நெடுமாலை
கண்டல் வேலி மங்கை வேந்தன் கலியன் ஒலி மாலை
கொண்டு தொண்டர் பாடி யாடக் கூடிடில் நீள் விசும்பில்
அண்டம் அல்லால் மற்று அவர்க்கு ஓர் ஆட்சி அறியோமே -1-3-10-
சர்வ பதார்த்தங்களும் உத்தேச்ய லாபத்தாலே –களித்து வர்த்திக்கும் ஸ்ரீ தேசமாயிற்று –
இப்படி இருக்கிற ஸ்ரீ வதரியிலே வந்து இருக்கிற ஸ்ரீ சர்வாதிகனை கவி பாடிற்று-
இண்டை யாயின கொண்டு தொண்டர்கள் ஏத்துவார் உறவோடும் வானிடைக்
கொண்டு போயிடவும் அது கண்டு என்னெஞ்சம் என்பாய்
வண்டு வாழ் வட வேங்கடமலை கோயில் கொண்டு அதனோடும் மீமிசை
அண்டம் ஆண்டு இருப்பாற்கு அடிமைத் தொழில் பூண்டாயே–2-1-3-
வண்டுகள் ஆனவை மது பாநத்தைப் பண்ணி மத்தமாய் கொண்டு வாழா நின்றுள்ள ஸ்ரீ திருமலையைத் தனக்கு
நித்ய வாஸத்துக்கு ஸ்தானமாகக் கொண்டு –
பிறப்பொடு மூப்பு ஓன்று இல்லவன் தன்னைப் பேதியா இன்ப வெள்ளத்தை
இறப்பு எதிர் காலக் கழிவும் ஆனானை ஏழு இசையின் சுவை தன்னைச்
சிறப்புடை மறையோர் நாங்கை நன்னடுவுள் செம் பொன் செய் கோயிலின் உள்ளே
மறைப் பெரும் பொருளை வானவர் கோனைக் கண்டு நான் வாழ்ந்து ஒழிந்தேனே—4-3-2-
வேதைக சமாதி கம்யனாக கேட்கை அன்றிக்கே-கண்ணாலே காணப் பெற்று இனி வாழுகைக்கு ஒரு ஸ்ரீ தேச விசேஷம்
தேடிப் பொதி சோறு கட்டி அறுகாத பயணம் போக வேண்டாதே க்ருதார்த்தனாய் பெற்றேன் என்கிறார்
அன்றிய வாணன் ஆயிரம் தோளும் துணிய அன்று ஆழி தொட்டானை
மின் திகழ் குடுமி வேங்கடமலை மேல் மேவிய நல் வேத விளக்கைத்
தென் திசை திலதம் அனையவர் நாங்கைச் செம் பொன் செய் கோயிலின் உள்ளே
மன்றது பொலிய மகிழ்ந்து நின்றானை வணங்கி நான் வாழ்ந்து ஒழிந்தேனே–4-3-8-
எல்லாரும் திரளும் இடத்திலே-அவ்விடம் சம்ருதமாம்படி ஸ்ரீ பரமபத விபூதியில் போலே
நிரவதிக ப்ரீதி உக்தனாய் உள்ளவனை-
களம் கனி வண்ணா கண்ணனே என்தன் கார் முகிலே என நினைந்திட்டு
உளம் கனிந்து இருக்கும் அடியவர் தங்கள் உள்ளத்து ஊறிய தேனைத்
தெளிந்த நான்மறையோர் நாங்கை நன்னடுவுள் செம் பொன் செய் கோயிலின் உள்ளே
வளம் கொள் பேரின்பம் மன்னி நின்றானை வணங்கி நான் வாழ்ந்து ஒழிந்தேனே–4-3-9-
அழகியதாய் நிரவதிகமான ஆனந்தத்தை உடையவனாய் நிற்கிறவனை
ஆசை வழுவாது ஏத்தும் எமக்கு இங்கு இழுக்காயாய்த்து அடியோர்க்குத்
தேசம் அறிய வுமக்கே ஆளாய்த் திரிகின்றோமுக்குக்
காசின் ஒளியில் திகழும் வண்ணம் காட்டீர் எம்பெருமான்
வாசி வல்லீர் இந்தளூரீர் வாழ்ந்தே போம் நீரே —4-9-4-
உம்முடைய உடம்பு உம்மை ஆசைப் பட்டாருக்காக கண்டது என்று இருந்தோம்
அங்கன் அன்றாகில்-அத்தை நீர் கட்டிக் கொண்டு வாழும் –
கறையார் நெடுவேல் மற மன்னர் வீய விசயன் தேர் கடவி
இறையான் கையில் நிறையாத முண்டம் நிறைந்த வெந்தை விடம்
மறையால் முத்தீயை வளர்க்கும் மன்னு புகழால் வண்மையால்
பொறையால் மிக்க வந்தணர் வாழ் புள்ளம் பூதங்குடி தானே—5-1-8-
வேதத்தால் அக்னி த்ரயத்தையும் வளர்க்கும் மாறாத புகழால்–ஔதார்யத்தால்–ஷமையால்
இவை எல்லா வற்றாலும் மிக்கு இருந்துள்ள ஸ்ரீ பிராமணர் வர்த்திக்கிற தேசம் –ஸ்ரீ புள்ளம் பூதங்குடி தானே –
கலை யுடுத்த வகலல்குல் வன் பேய் மகள் தாயென
முலை கொடுத்தாள் உயிர் உண்டவன் வாழும் இடம் என்பரால்
குலை எடுத்த கதலிப் பொழிலூடும் வந்துந்தி முன்
அலை எடுக்கும் புனல் காவிரி சூழ் தென்னரங்கமே—5-4-6-
இவனும் முலை உண்ணா விடில் தரியாதானாய் அவள் உயிரை முடித்தவன் இன்னும்
இங்கன் ஒத்த விரோதிகளைப் போக்குகைகாக அணித்தாக வந்து வர்த்திக்கிற தேசம் என்னா நிற்பர்கள் –
கஞ்சன் நெஞ்சும் கடு மல்லரும் சகடமும் காலினால்
துஞ்ச வென்ற சுடர் ஆழியான் வாழும் இடம் என்பரால்
மஞ்சு சேர் மாளிகை நீடு அகில் புகையும் மறையோர்
செஞ்சொல் வேள்விப் புகையும் கமழும் தென்னரங்கமே –5-4-7-
திரு ஆழியும் கையிலே உண்டாய் இருக்கச் செய்தே அது கொண்டு வ்யாபாரிக்கப் பற்றாமையாலே
திருக் காலாண்ட பெருமான் -என்கிறபடியே-திருவடிகளாலே அழியச் செய்தவன் வர்த்திக்கிற தேசம் -என்பர்கள்-
இந்திரன் பிரமன் ஈசன் என்று இவர்கள் எண்ணில் பல் குணங்களே யியற்ற
தந்தையும் தாயும் மக்களும் மிக்க சுற்றமும் சுற்றி நின்று அகலாப்
பந்தமும் பந்தம் அறுப்பதோர் மருந்தும் பான்மையும் பல் உயிர்க்கு எல்லாம்
அந்தமும் வாழ்வுமாய எம்பெருமான் அரங்க நகர் அமர்ந்தானே —5-7-2-
பல் உயிர்க்கு எல்லாம் அந்தமும் வாழ்வுமாய-சகல சேதனருக்கும் லயத்தில் இருப்பிடமாய் இருக்குமவனும்
பாலநத்தால் வரக் கடவதான சுகமும் இவ்விரண்டாலும் சிருஷ்டியை நினைக்கிறது-
வண்டுண் மலர் இண்டை கொண்டு பண்டை நம் வினை கெட வென்று அடியேன்
தொண்டரும் அமரரும் பணிய நின்று அங்கு அண்டமொடு அகலிடம் அளந்தவனே
ஆண்டாய் யுன்னைக் காண்பதோர் அருள் எனக்கு அருளுதியேல்
வேண்டேன் மனை வாழ்க்கையை விண்ணகர் மேயவனே –6-1-1-
வேண்டேன் மனை வாழ்க்கையை -ஒரு கால் சொன்னால் போலே ஒன்பதின் கால் சொல்லிக் கூப்பிடுகிறார் –
இன்னும் இவனுக்கு சம்சார வாசனை கழிந்தது இல்லை என்று இருக்க வேண்டா
எனக்கு லோக யாத்ரையில் ருசி இல்லாமையைத் திரு வுள்ளம் பற்ற வேண்டும் –
அத்தேவ ஜாதி உன்னைக் கொண்டு பூண் கட்டிக் கொள்கிற சம்சார யாத்ரையை வேண்டேன் –
ஸ்வரூப விரோதியைக் கழித்து ஸ்வரூப அனுரூபமான பேற்றை பண்ணித் தர வேணும் –
என் தலையால் வரும் அம்சத்தில் கண் அழிவு இல்லை –
நானும் மெய்யே இத்தை அருவருத்தேன் –
எனக்கு இவற்றில் அருசி உண்டு –
அதிகாரி புருஷர்களாய் இருக்கிற ப்ரஹ்ம ருத்ராதிகளை சரீரதயா சேஷமாக உடையவனே –
எனக்கு இங்கனே இருப்பதொரு அதிகாரத்தைத் தந்து கால்கட்டாம் அது எனக்கு வேண்டா
அவர்கள் அதிகாரங்களில் எனக்கு ருசி இல்லை –
பாண் தேன் வண்டு அறையும் குழலார்கள் பல்லாண்டு இசைப்ப
ஆண்டார் வையம் எல்லாம் அரசாகி முன் ஆண்டவரே
மாண்டார் என்று வந்தார் அந்தோ மனை வாழ்க்கை தன்னை
வேண்டேன் நின்னடைந்தேன் திரு விண்ணகர் மேயவனே —6-2-5-
மனை வாழ்க்கை தன்னை-ஆள ஆசைப் பட்டில் இறே மாலை வேண்டுவது-ஐஸ்வர்யம் பிரத்யஷம்
நீர் ஆசைப்படுகிறது அதீந்த்ரம் என்ன ஒண்ணாத படி ஸ்ரீ திரு விண்ணகரிலே வந்து நிற்கிறது –
கைங்கர்ய சாம்ராஜ்யத்தை தருகைக்கு அன்றோ இந்நிலை தான்
நீயே சரண்யனாய் வந்து நிற்கப் பெற்ற எனக்கு
ஆண்டார் மாண்டார் என்கிற இவை இரண்டும் இரண்டு வியக்தியிலேயாகப் பெற்றது இல்லை –
கலங்க முந்நீர் கடைந்து அமுதம் கொண்டு இமையோர்
துளங்கல் தீர நல்கு சோதிச் சுடராய
வலங்கை யாழி இடங்கைச் சங்கம் உடையானூர்
நலங்கொள் வாய்மை யந்தணர் வாழும் நறையூரே –6-5-1-
எதா பூத வாதியான வேதம் கைப் பட்டு இருக்கிறவர்கள் -என்னுதல்
யதா பூத வாதிகளான பிராமணர் வர்த்திக்கிற ஊர் என்னுதல் –
வில்லார் விழவில் வடமதுரை விரும்பி விரும்பா மல்ல்டர்த்துக்
கல்லார் திரள் தோள் கஞ்சனைக் காய்ந்தான் பாய்ந்தான் காளியன் மேல்
சொல்லார் சுருதி முறையோதிச் சோமுச் செய்யும் தொழிலினோர்
நல்லார் மறையோர் பலர் வாழும் நறையூர் நின்ற நம்பியே–6-7-5-
புருஷ புத்தயா அதீனம் ஆகையாலே-நிர்த் தோஷமாய் இருக்கிற ஸ்ருதிகளை பத நியமங்களோடே அதிகரித்து –
கேவல அத்யயனம் பண்ணுகை அன்றிக்கே-அதனுடைய அனுஷ்டானம் அளவும் போருமவர்கள்
அது தான் காதாசித்கமாய் இருக்கை அன்றிக்கே அது தான் யாத்ரையாய் இருக்குமவர்கள் –
அது தன்னை ஒரு பலத்துக்காக அனுஷ்டிக்கை அன்றிக்கே அநந்ய பிரயோஜனராய் அனுஷ்டிக்கும்படியான
வை லஷண்யத்தை உடையவர்கள் –
தந்தை தாய் மக்களே சுற்றம் என்று உற்றவர் பற்றி நின்ற
பந்தமார் வாழ்க்கையை நொந்து நீ பழி எனக் கருதினாயேல்
அந்தமாய் யாதியாய் ஆதிக்கும் ஆதியாய் ஆயனாய
மைந்தனார் வல்ல வாழ் சொல்லுமா வல்லையாய் மருவு நெஞ்சே —9-7-1-
தமப்பன் தாய் புத்ரர்கள் உறவு முறையார் சம்பந்திகள் என்று இங்கனே பற்றிக் கொடு நிற்கிற பந்தகமான யாத்ரையை –
எனக்கடைத்த விஷயத்தைக் காட்டு -என்று கிலேசிப்பிக்கிற ஸ்ரோத்ராதிகள் உடைய குறும்புக்கு அஞ்சினாய் ஆகில் –
–நித்ய வாஸம் பண்ணுகிற ஸ்ரீ திரு வல்ல வாழை வாயாலே சொல்லும்படியாக
நெஞ்சாலே நினைக்கப் பண்ணப் பாராய் -நெஞ்சே என்கிறார் –
நம்மை யாரோ ஏவிக் கார்யம் கொள்வார் என்று வந்து நிற்கிற ஸ்ரீ திரு வல்ல வாழை —
தம்முடைய அர்த்தித்வம் தோற்ற வந்து நிற்கிற திரு வல்ல வாழை –
விரோதி நிரசனமே யாத்ரையாய் இருக்கிறவர்வர்த்திக்கிற திரு வல்ல வாழை –
ப்ராஹ்மண லஷணங்களால் குறைவற்று இருக்கிற நாலு வகைப் பட்ட வேதம் பஞ்சாக்னிகள் பஞ்ச மகா யஞ்ஞங்கள்
அங்கங்கள் ஆறு இவற்றை யாத்ரையாக உடையராய் இருப்பார் வர்த்திக்கிற -திரு வல்ல வாழை –
கண்ணாலே கண்டு அனுபவிக்கலாம் படி வந்து நிற்கிற திரு வல்ல வாழை –
அவன் வரக் கடவ வழி எல்லாம் வந்து நின்றான் –வந்ததே -என்று ஒரு வார்த்தை சொல்லும் இத்தனை நீ செய்ய வேண்டுவது –
இவ்வமிர்தம் எனக்கு வேண்டா என்னாமை கிடாய் வேண்டுவது –
பத்து நீண் முடியும் அவற்றிரட்டிப் பாழித் தோளும் படைத்தவன் செல்வம்
சித்தம் மங்கையர்பால் வைத்துக் கெட்டான் செய்வதொன்று அறியா வடியோங்கள்
ஒத்த தோள் இரண்டும் ஒரு முடியும் ஒருவர் தம் திறத்தோம் அன்றி வாழ்ந்தோம்
அத்த யெம்பெருமான் எம்மைக் கொல்லேல் அஞ்சினோம் தடம் பொங்கத்தம் பொங்கோ –10-2-2-
இரண்டு தோளும் ஒரு முடியும் விக்ருத வேஷர் அல்லாத ஸ்ரீ பெருமாளை பெறாமையாலே கெட்டோம்
வாழ்ந்தோம் -என்று ஷேப பரம் –
அன்றிக்கே
இரண்டு தோளும் ஒரு முடியுமே இருக்கிற நாங்கள் விஷய ப்ரவண்யர் அல்லாமையாலே வாழ்ந்தோம் –
அன்றிக்கே –
ஒத்த -பரஸ்பரஸ்ய சத்ருசௌ-என்கிறபடியே ஒன்றுக்கு ஓன்று ஒப்பாய் இருக்கிற தோள் இரண்டையும்
ஒரு திரு அபிஷேகத்தையும் உடையராய் இருக்கிற உம்மைக் கண்டு அடியாரான நாங்கள் ஒருவர் இருவர் அன்றிக்கே
எல்லாரும் ஒக்க வாழ்ந்தோம்–கண்டு என்கிற இடம் அத்தனையும் அத்த்யாஹரித்துக் கொள்வது –
வென்றி தந்தோம் மானம் வேண்டோம் தானம் எமக்காக
இன்று தம்மின் எங்கள் வாணாள் எம்பெருமான் தமர்காள்
நின்று காணீர் கண்கள் ஆர நீர் எம்மைக் கொல்லாதே
குன்று போலே ஆடுகின்றோம் குழ மணி தூரமே —10-3-5-
எங்கள் ஜீவனம் நீங்கள் உட்ட வழக்கு ஆகையாலே- எங்கள் ஆயுஸை எங்களுக்கு தானமாக இன்று தாருங்கோள் –
————-
இந்த்ரற்கும் பிரமனுக்கும் முதல்வன் தன்னை
யிரு நிலம் தீ நீர் விண் பூதம் ஐந்தாய்ச்
செந்திறத்த தமிழோசை வடசொல்லாகித்
திசை நான்குமாய் திங்கள் நாயிறாகி
அந்தரத்தில் தேவர்க்கும் அறியலாகா
வந்தணனை வந்தி மாட்டு அந்தி வைத்த
மந்திரத்தை மந்திரத்தால் மறவாது என்றும்
வாழ்தியேல் வாழலாம் மட நெஞ்சமே–திரு நெடும் தாண்டகம்–4-
நித்ய சூரிகள் நடுவே இருந்து -யாவதாத்மபாவி வாழலாம் –
எங்கும் ஒக்க அனுபவம் இறே இவனுக்கு உள்ளது ஸ்ரீ வைஷ்ணவன் ஆகிறான் ராஜ குமாரன் இறே –
—————–
கேசவன் தமர் கீழ் மேல் எமர் ஏழ் எழு பிறப்பும்
மா சதிர் இது பெற்று நம்முடை வாழ்வு வாய்க்கின்றவா!
ஈசன் என் கரு மாணிக்கம் என் செங்கோலக் கண்ணன் விண்ணோர்
நாயகன் எம்பிரான் எம்மான் நாரயணனாலே–- ஸ்ரீ திருவாய் மொழி -2-7-1-
நம்முடைய வாழ்வு –
ஸ்ரீவைஷ்ணவ சம்பத்து. ‘அவர்கள் கேசவன் ஆனால் தம்முடைய வாழ்வு ஆயினவாறு யாங்ஙனம்?’ எனின்,
தம்மோடு சம்பந்தம் உடையாரையும் அவன் இப்படி அங்கீகரித்தது தம்முடைய வாழ்வே அன்றோ?
ஓதுவார் ஓத்து எல்லாம் எவ் வுலகத்து எவ் வெவையும்
சாதுவாய் நின் புகழின் தகை யல்லால் பிறிது இல்லை;
போது வாழ் புனந்துழாய் முடியினாய்! பூவின் மேல்
மாது வாழ் மார்பினாய்! என் சொலி யான் வாழ்த்துவனே!–ஸ்ரீ திருவாய் மொழி –3-1-6-
பூவின் மேல் மாது வாழ் மார்பினாய் – தாமரைப்பூவை இருப்பிடமாக உடைய ஸ்ரீ பெரிய பிராட்டியார்
பூ அடி கொதித்துப் போந்து வர்த்திக்கும் – வசிக்கின்ற மார்வையுடையவனே!
இவ் வொப்பனையை ஒப்பனையாக்கும் அவளுடைய சேர்த்தி தான் என்னாலே பேசலாயிருந்ததோ!
ஸ்ரீ ‘பிராட்டி ஸ்ரீ பெருமாளைக் கைப்பிடித்த பின்பு பிறந்தகமான ஸ்ரீ மிதிலையை நினைக்குமன்றாயிற்று,
இவளும் இம் மார்வை விட்டுப் பிறந்தகமான தாமரையை நினைப்பது’ என்பார்,
‘பூவின் மேல் மாது வாழ் மார்பினாய்’ என்கிறார்.
ஓதுவார் ஓத்து எல்லாம் எவ் வுலகத்து எவ் வெவையும்
சாதுவாய் நின் புகழின் தகை யல்லால் பிறிது இல்லை;
போது வாழ் புனந்துழாய் முடியினாய்! பூவின் மேல்
மாது வாழ் மார்பினாய்! என் சொலி யான் வாழ்த்துவனே!–3-1-6-
போது வாழ் புனந்துழாய் முடியினாய் –பூவையுடைத்தாய், தன்னிலத்திலே நின்றாற்போன்று செவ்வி பெற்று
வாழா நின்றுள்ள திருத்துழாயைத் திரு அபிஷேகத்தில் உடையவனே!
’திருத்துழாய் பூ முடி சூடி வாழா நிற்கிறது’(ரசோக்தி.) என்றபடி. இவ் வொப்பனை என்னால் பேசலாயிருந்ததோ!
பூவின்மேல் மாது வாழ் மார்பினாய் – தாமரைப்பூவை இருப்பிடமாக உடைய பெரிய பிராட்டியார் பூ அடி கொதித்துப் போந்து
வர்த்திக்கும் – வசிக்கின்ற மார்வையுடையவனே!
இவ் வொப்பனையை ஒப்பனையாக்கும் அவளுடைய சேர்த்தி தான் என்னாலே பேசலாயிருந்ததோ!
ஸ்ரீ ‘பிராட்டி ஸ்ரீ பெருமாளைக் கைப்பிடித்த பின்பு பிறந்தகமான ஸ்ரீ மிதிலையை நினைக்குமன்றாயிற்று,
இவளும் இம் மார்வை விட்டுப் பிறந்தகமான தாமரையை நினைப்பது’ என்பார்,
‘பூவின்மேல் மாதுவாழ் மார்பினாய்’ என்கிறார்.-‘ஸ்ரீ பிராட்டி பிரிந்திருக்கிலன்றோ வைத்த வளையம் சருகாவது?’ என்றபடி.
வியப்பு ஆய வியப்பு இல்லா மெய்ஞ்ஞான வேதியனைச்
சயப் புகழார் பலர் வாழும் தடங்குருகூர்ச் சடகோபன்
துயக்கு இன்றித் தொழுது உரைத்த ஆயிரத்துள் இப் பத்தும்
உயக் கொண்டு பிறப்பு அறுக்கும் ஒலி முந்நீர் ஞாலத்தே–3-1-11–
சயம் புகழார் பலர் வாழும் தனம் குருகூர்ச் சடகோபன் –‘இந்நின்ற நீர்மை இனியாம் உறாமை’ என்ற இவர் தம்மைப் போன்று
சம்சாரத்தை ஜெயிக்கையால் வந்த புகழையுடைய ஸ்ரீ வைஷ்ணவர் பலரும் ஸ்ரீ ஆழ்வாரை அனுபவித்து-
வர்த்திகைக்கு – வாழ்க்கைக்குத் தகுதியாகப் பரப்பை யுடைத்தான ஸ்ரீ திருநகரிக்கு நிர்வாஹகரான ஸ்ரீ ஆழ்வார்.
சூழ்ச்சி ஞானச் சுடர் ஒளி யாகி என்றும்
ஏழ்ச்சி கேடு இன்றி, எங்கணும் நிறைந்த எந்தாய்!
தாழ்ச்சி மற்று எங்கும் தவிர்ந்து,நின் தாள் இணைக் கீழ்
வாழ்ச்சி யான் சேரும் வகை அருளாய் வந்தே–3-2-4-
உன்னை யொழிந்த மற்றுள்ள இடத்தில் வரக்கூடிய தாழ்ச்சியையும் தவிர்ந்து.
‘யாதானும் பற்றி’ என்கிறபடியே, ‘நீ யன்றிக்கே யொழிய அமையுமே நான் மேல் விழுகைக்கு,’ என்றபடி.
நின் தாள் இணைக் கீழ் வாழ்ச்சி –வகுத்ததுமாய் நிரதிசய போக்கியமுமாயிருக்கிற உன் திருவடிகளிலுண்டான கைங்கரியத்தை.
சாயா வா சத்த்வம் அநு கச்சேத்- நிழலானது பொருள்களைத் தொடர்வது போல’ என்ற இதனைச் சொல்லுகையாலே,
இதனை, ‘வாழ்ச்சி’ என்றும் அருளிச் செய்கிறார்.
தாள் பரப்பி மண் தாவிய ஈசனை
நீள் பொழில் குருகூர்ச் சடகோபன் சொல்
கேழ் இல் ஆயிரத்து இப்பத்தும் வல்லவர்
வாழ்வர் வாழ்வு எய்தி ஞாலம் புகழவே–3-3-11-
ஞாலம் புகழவே வாழ்வு எய்தி வாழ்வர் –
‘ஸ்ரீ இளையபெருமாள் ஒருவரே! அவர் பெற்ற பேறு என்?’ என்று இங்ஙனே படைவீடாகக் கொண்டாடியது போன்று,
எல்லாரும் புகழும்படியாக
அன்றிக்கே – கைங்கரியத்தை மநோ ரதித்து விடுகை அன்றி இவருடைய மநோ ரதமே மநோ ரதமாக
கைங்கரியமாகிற சம்பத்தைப் பிராபித்து அனுபவிக்கப் பெறுவர்கள்.
இனி, ‘வாழ்வு எய்தி ஞாலம் புகழ வாழ்வர்,’ என்று கொண்டு கூட்டி,
கொடியராயிருக்கும் பிரபுக்களை, அவர்கள் செய்யுங் கொடுமையும் நெஞ்சிலே கிடக்கவும், பிழைக்க வேண்டி ஏத்துவார்களே அன்றோ?
அங்ஙனன்றி, இவனை ஏத்தப் பெற்றோமே! இற்றை விடிவும் ஒரு விடிவே!’ என்று
பிரீதியோடே ஏத்தும்படியாக வாழ்வர் என்னுதல்.
‘விசேஞ்ஞர்கள் ஏத்துதலே யன்றி, அவர்களில் சிலர் நெஞ்சிலே த்வேஷமும் கிடக்க ஏத்துதலேயன்றி,
இருந்ததே குடியாக எல்லாரும் பிரீதியோடே புகழ்வார்கள்,’ என்பார், ‘ஞாலம் புகழ வாழ்வர்’ என்கிறார்.
பணிமின் திருவருள் என்னும் அம் சீதப் பைம் பூம் பள்ளி
அணி மென் குழலார் இன்பக் கலவி அமுது உண்டார்
துணி முன்பு நாலப் பல் ஏழையர் தாம் இழிப்பச் செல்வர்
மணி மின்னு மேனி நம் மாயவன் பேர் சொல்லி வாழ்மினோ–4-1-5-
இப்பேற்றுக்குச் செய்ய வேண்டுவது என்?’ எனில்,பேர் சொல்லி வாழ்மினோ –
நேர்த்தி -செய்ய வேண்டிய முயற்சி இவ்வளவே; பின்னை வாழ்வோடே தலைக்கட்டும்.-வாழ்க்கைக்கு ஒரு பேரோ!
அச்சுவை பெறினும் வேண்டேன்’ என்னும்படி அன்றோ இது தன்னுடைய போக்யதை -இனிமை இருப்பது?
வாழ்ந்தார்கள் வாழ்ந்தது மா மழை மொக்குளின் மாய்ந்து மாய்ந்து
ஆழ்ந்தார் என்று அல்லால், அன்று முதல் இன்று அறுதியா
வாழ்ந்தார்கள் வாழ்ந்தே நிற்பர் என்பது இல்லை நிற்குறில்
ஆழ்ந்தார் கடற்பள்ளி அண்ணல் அடியவர் ஆமினோ–4-1-6-
வாழ்ந்தாராய் இருக்கிறவர்கள் வாழ்ந்தது எல்லாம்.
அவர்கள் வாழ்ந்தார்களாக நினைத்திருக்கிறார்கள்; இவர் விநாசம் -‘கேடு’ என்று இருக்கிறார்.
அவர்கள் வாழ்வாக நினைத்திருக்கிற இதனை அன்றோ,இன்னம் கொடுப்பாயோ?’ என்று கேடாகவே நினைத்திருக்கிறது இவர்?
கருளப் புட்கொடி சக்கரப் படை வான நாட என் கார் முகில் வண்ணா
பொருள் அல்லாத வென்னைப் பொருளாக்கி அடிமை கொண்டாய்
தெருள் கொள் நான் மறை வல்லவர் பலர் வாழ் சிரீவர மங்கல நகர்க்கு
அருள் செய்து அங்கு இருந்தாய் அறியேன் ஒரு கைம்மாறே –5-7-3-
வாழ்-வேதார்த்த பூதனைக் கண்டு அனுபவிக்கிறவர்கள்
தீர்த்தங்களில் வர்த்திக்கிற சத்வங்களுக்கு பாபம் போகிறது இல்லை இறே ஞானம் இல்லாமையால்
அங்கனம் இன்றிக்கே ஞானமும் அத்தோடு சேர்ந்த விருத்தியும் யுடையராய் இருக்கை –
என்னான் செய்கேன் யாரே களை கண் என்னை என் செய்கின்றாய்
உன்னால் அல்லால் யாவராலும் ஒன்றும் குறை வேண்டேன்
கன்னார் மதிள் சூழ் குடந்தைக் கிடந்தாய் அடியேன் அருவாணாள்
செந்நாள் எந்நாள் அந்நாள் உன தாள் பிடித்தே செலக் காணே.–5-8-3-
உனக்கு அநந்யார்ஹமாய்த் தனக்கு உரித்தல்லாத இந்த ஆத்ம வஸ்து-ஜீவித்துக்கொண்டு செல்லும்நாள் யாதொருநாள்.
அந்த நாட்கள் முழுதும்–உன் திருவடிகளையே பெற்றுச் செல்லும்படி பார்த்தருள வேண்டும்.
காற்கூறும் விடாதபடி பார்த்தருள வேண்டும்.
சூழ் கண்டாய் என் தொல்லை வினையை அறுத்துன்னடி சேறும்
ஊழ் கண்டிருந்தே தூராக் குழி தூர்த்து எனை நாளகன்றிருப்பன்
வாழ் தொல் புகழார் குடந்தைக் கிடந்தாய்! வானோர் கோமானே!
யாழி னிசையே! அமுதே! அறிவின் பயனே! அரிஏறே!–5-8-6-
பிரிந்திருக்கும் நாள் எத்துணை’ என்று கேட்க வேண்டாதவர்கள்,
அவன் கண் வட்டத்தில் வர்த்தித்து -வசித்து வாழப் பெறுகையாலே வந்த ஸ்லாக்யமான புகழை யுடையவர்கள்.
அன்றிக்கே, தொல் புகழ் என்பதற்கு, பழைய புகழ் என்னலுமாம்.
விஷய சந்நிதி தமக்கும் அவர்களுக்கும் ஒத்திருக்க, அவர்கள் வாழ்கிறபடி எங்ஙனே? என்னில்,
தம்மைப் போன்று கூப்பிடாமையாலே நினைத்த பரிமாற்றம் பெற்றார்கள் என்று இருக்கிறார்.
மானேய் நோக்கு நல்லீர்! வைகலும் வினையேன் மெலிய
வானார் வண் கமுகும் மது மல்லிகை கமழும்
தேனார் சோலைகள் சூழ் திரு வல்லவாழ் உறையும்
கோனாரை அடியேன் அடி கூடுவது என்று கொலோ?–5-9-1-
அவன் இருக்கிற இடம், “காலம் அல்லாத காலத்திலும் மரங்கள் பலத்தைக் கொடுக்கக்கூடியனவாக இருக்கும்.”
“அபி விருக்ஷா: பரிம்லாநா:”, “அகாலபலி நோவ்ருக்ஷா:” என்பன, ஸ்ரீராமா.
இவ்வளவிலே ஸ்ரீ வைகுண்டத்திலே இருக்கை யன்றிக்கே.
ஸ்ரீ திரு வல்லவாழிலே புகுந்து கிட்டவிருக்கு மிதற்கு மேற்பட உபகாரம் உண்டோ.
அவதாரம் போலே தீர்த்தம் பிரசாதியாதே பிற்பாடர்க்கு உதவும்படி ஸ்ரமஹரமான ஸ்ரீ திருவல்லவாழிலே
நித்திய வாசம் செய்கிற உபகாரகன்.
அவதாரம் போலே தீர்த்தம் பிரசாதியாமல் நித்ய வாசம் செய்கிற உபகாரமே இங்குத்தைக்குத் தன்னேற்றம்.
பிரஜா ரக்ஷணத்தில் -மக்களைக் காப்பாற்றுவதில் எம்பெருமானைக் காட்டிலும் அநுக்கிரஹ சீலர்களாயிருக்குமவர்கள்.
அவனுடைய கல்யாண குணங்களைக் கொண்டாடிக் கொண்டிருக்கின்ற ஊர் என்பது.
அன்றிக்கே -பிரேமத்தாலே அவனுடைய ரக்ஷகத்வத்தைத் தாங்கள் ஏறிட்டுக் கொண்டு
அவனுக்கு மங்களாசாசனம் செய்கிற ஊர் என்றுமாம்/ நலன்-அன்பு.
நிழல் வெய்யில் சிறுமை பெருமை குறுமை நெடுமையுமாய்ச்
சுழல்வன நிற்பன மற்றுமாய் அவை அல்லனுமாய்
மழலை வாய் வண்டு வாழ் திருவிண்ணகர் மன்னு பிரான்
கழல்கள் அன்றி மற்றோர் களை கண் இலம்; காண்மின்களே–6-3-10-
பருவத்தின் இளமையாலே இனிய பேச்சுக்களை யுடைத்தான வண்டுகள் வாழா நின்றுள்ள
திருவிண்ணகரிலே நித்ய வாசம் செய்கிற உபகாரகன்.
நிற்கும் நான் மறை வாணர் வாழ் தொலை வில்லி மங்கலம் கண்ட பின்
அற்க மொன்றும் அறவுறாள் மலிந்தாள் கண்டீர் இவள் அன்னைமீர்!
கற்கும் கல்வி யெல்லாம் கருங்கடல் வண்ணன் கண்ண பிரான் என்றே
ஒற்கம் ஒன்றும் இலள் உகந்துகந்து உண் மகிழ்ந்து குழையுமே–6-5-4-
வாழ் –வேதார்த்த பூதனை -வேதப் பொருளாய் விளங்குமவனைக் கண்ணாலே கண்டு வாழா நிற்பர்கள்.
வாழ் தொலை வில்லி மங்கலம் –வேத தாத்பர்யனானவனைக் கண்டு நித்யாநுபவம் பண்ணுகிற ஊர்.
ஆவா என்னாது உலகத்தை அலைக்கும் அசுரர் வாணாள் மேல்
தீவாய் வாளி மழை பொழிந்த சிலையா! திரு மா மகள் கேள்வா!
தேவா! சுரர்கள் முனிக் கணங்கள் விரும்பும் திருவேங்கடத்தானே!
பூவார் கழல்கள் அரு வினையேன் பொருந்து மாறு புணராயே–6-10-4-
இவர்கள் ஜீவன ஹேதுவான -வாழ்வதற்குக் காரணமான காலத்தை நலிகை என்றபடி.
வருவார் செல்வார் வண் பரிசாரத்து இருந்த என்
திரு வாழ் மார்வற்கு என் திறம் சொல்லார் செய்வதென்
உருவார் சக்கரம் சங்கு சுமந்திங்கும்மோடு
ஒருபாடு உழல்வான் ஓரடியானும் உளன் என்றே—8-3-7-
திருப்பரி சாரத்தில் இருப்பவர்க்கு பரிய வேண்டும்
அதற்கு மேல் பிராட்டி உடைய சேர்த்திக்கு பரிய வேண்டும்
அன்றிக்கே
பவாமஸ்து சஹ வைதேஹ்யா கிரிசா நுஷூ ரம்ச்யதே
அஹம் சர்வம் கரிஷ்யாமி ஜாக்ரத ச்வபதஸ் சதே -அயோத்யா -31-25
சீதா பிராட்டியார் உடன் கூடிய தேவரீர் மலை அடிவாரத்தில் உலாவும் பொழுது
நான் தேவரீருக்கு எல்லா நிலையிலும் எல்லா அடிமைகளையும் செய்வேன் ஆக -என்ற
இளைய பெருமாளைப் போலே
தொடர்ந்து போய் அடிமை செய்ய வேண்டும்படி யாயிற்று இங்கு இருக்கும் இருப்பு -என்னுதல்
எனக்கு நல்லரணை எனதாருயிரை இமையவர் தந்தை தாய் தன்னை
தனக்கும் தன் தன்மை யறி வரியானைத் தடங்கடல் பள்ளி யம்மானை
மனக் கொள் சீர் மூவாயிரவர் வண் சிவனும் அயனும் தானும் ஒப்பார் வாழ்
கனக் கொள் திண் மாடத் திருச் செங்குன்றூரில் திருச் சிற்றாறு அதனுள் கண்டேனே–8-4-6-
மூவர் செய்யும் கார்யங்களும் ஓர் ஒருவரே செய்ய வல்லராய் இருப்பார்கள் –
அதிகாரி புருஷர்களில் இவர்களுக்கு உண்டான ஏற்றம் –
நல்ல கோட்பாட்டுலகங்கள் மூன்றின் உள்ளும் தான் நிறைந்த
அல்லிக் கமலக் கண்ணனை அந்தண் குருகூர்ச் சடகோபன்
சொல்லப்பட்ட வாயிரத்துள் இவையும் பத்தும் வல்லார்கள்
நல்ல பதத்தால் மனை வாழ்வர் கொண்ட பெண்டிர் மக்களே–8-10-11-
மனை வாழ்வர்-கார்ஹஸ்த்ய -தர்மம் அனுஷ்ட்டிக்கப் பெறுவார் –இல்லற தர்மத்தில் வாழ்வார்கள்
கொண்ட பெண்டிர் மக்களே-தாங்கள் ஒன்றனை நினைக்க-பரிகரம்-தம் மனைவி மக்கள் முதலாயினோர் வேறு ஒன்றை
நினைக்கை அன்றிக்கே ச பரிகரமாக குடும்பத்தோடு பாகவதர்களுக்கு உறுப்பாக வாழப் பெறுவர் –
மற்று ஓன்று இல்லை சுருங்கச் சொன்னோம் மா நிலத்து எவ் உயிர் க்கும்
சிற்ற வேண்டா சிந்திப்பே அமையும் கண்டீர்கள் அந்தோ
குற்றம் அன்று எங்கள் பெற்றத் தாயன் வடமதுரைப் பிறந்தான்
குற்றமில் சீர் கற்று வைகல் வாழ்தல் கண்டீர் குணமே–9-1-7-
வைகல் வாழ்தல் கண்டீர் குணமே –கற்பது ஒரு காலாய்-ஒரு தடவையாய் பின்பு வாழ்ச்சி நித்யமாய் இருக்கும் ஆயிற்று
ஏவகாரத்தால் -இது ஒன்றுமே குணம்-இது ஒழிந்தன அப்ராப்தம் -அடையத் தக்கன அல்ல -என்கிறார்-
வாழ்தல் கண்டீர் குணம் இது அந்தோ மாயவன் அடி பரவி
போழ்து போக வுள்ள கிற்கும் புன்மை யிலாதவர்க்கு
வாழ் துணையா வட மதுரைப் பிறந்தவன் வண் புகழே
வீழ் துணையாப் போமிதனில் யாது மில்லை மிக்கதே–9-1-8-
அவன் குணங்களை நினைந்து வாழும் இதுவே கண்டீர் யுக்தம் – பொருத்தமாவது –அந்தோ –
கரும்பு தின்னக் கூலி கொடுப்பாரைப் போலே இவர்களை அபேக்ஷிக்க -நான் இரக்க வேண்டுவதே -என்றது
வாழ்ச்சி உங்களதாக இருக்கஇரந்து திரிவேன் நான் ஆவதே -என்றபடி-
வாழ் துணையா ஸ்ரீ வடமதுரைப் பிறந்தவன் – அவர்கள் தன் குணங்களை அனுபவித்து வாழ்க்கைக்கு துணையாக
ஸ்ரீ வடமதுரையில் வந்து அவதரித்தவனுடைய –புன்மை உடையவர்களும் அகப்பட கழித்து அதுவே போது போக்காகா நின்ற பின்பு
முதலிலே அது குடி புகுராதவனுக்கு -ஆஸ்ரித சம்ச்லேஷம் -அடியார்கள் உடைய சேர்க்கை ஒழிய
வேறு ஒரு பிரயோஜனம் -பயன் இல்லை அன்றோ-
ஆழியான் ஆழி யமரர்க்கும் அப்பாலான்
ஊழியான் ஊழி படைத்தான் நிரை மேய்த்தான்
பாழி யம் தோளால் வரை எடுத்தான் பாதங்கள்
வாழி என் நெஞ்சே மறவாது வாழ் கண்டாய்–10-4-8-
கை புகுந்தது என்னா-இதர – மற்றை விஷயங்களிலே செய்வுற்றைச் செய்யாதே காண்-வாழ் கண்டாய் –
உன்னுடைய வாழ்ச்சிக்கு நான் கால் பிடிக்க வேண்டுகிறது என் –பால் குடிக்க கால் பிடிக்கிறேனோ அன்றோ –
மறவாது வாழ் கண்டாய் என்கை யன்றோ உள்ளது –கீழ்ச் சொன்ன விசேஷணங்களுக்கு பயன் என் -என்னில்
புறம்பு போய் மணலை முக்க ஒண்ணாதே-ரக்ஷகனை -பாது காக்க வல்லானைப் பற்ற வேண்டுமே
ரக்ஷணத்துக்கு -பாது காப்பதற்கு வேண்டிய பரிகரம்- சாதனங்களை உடையவன் பாது காப்பவனாக வேண்டுமே
நிரபேஷருடைய -அநந்ய பிரயோஜனர்கள் ஸ்வரூபம் ஸ்திதி அனைத்தைக்கும் நிர்வாஹகன் ஆனவன்-
ரக்ஷகனாக -பாதுகாக்குமவனாக வேண்டும் –-ஒருக்கால் உளனாவது இலனாவது ஆகா நிற்கிறவனுக்கு
என்றும் உளனானவன் ரக்ஷகனாக -பாதுகாக்க வேண்டுமே
இவை இல்லாத அன்று உண்டாக்கினவன் ரக்ஷகனாக -பாதுகாக்குமவனாக வேண்டும்
உண்டான அன்று ரக்ஷகன் பாதுகாப்பவன் ஆகைக்கு-ஸ்வ ரக்ஷணத்தில் -தம்மை பாது காப்பதில் குறைய நின்றனவற்றையும் நோக்குமவன்
ரக்ஷகனாக – பாதுகாப்பவனாக வேண்டும்-இருந்தபடியாமாகில் மறந்து காண் -உன்னாலே மறக்கப் போகாதே –
—————-
தாழ்ந்து வரம் கொண்டு தக்க வகைகளால்
வாழ்ந்து கழிவாரை வாழ்விக்கும் -தாழ்ந்த
விளங்கனிக்கு கன்று எறிந்து வேற்றுருவாய் ஞாலம்
அளந்தடிக்கீழ் கொண்ட வவன்–-இரண்டாம் திருவந்தாதி –23-
வாழ்ந்ததாய்த் தலைக் கட்ட வேணும் என்று இருப்பாரை வாழ்விக்கும் –
இது தானே வாழ்வாகக் காலத்தைப் போக்குவாரை ரஷிக்கும்-
வந்தித்து அவனை வழி நின்ற ஐம்பூதம்
ஐந்தும் அகத்தடக்கி ஆர்வமாய் -உந்திப்
படி யமரர் வேலையான் பண்டு அமரர்க்கு ஈந்த
படி யமரர் வாழும் பதி—-26
பூ ஸூ ரரான வைஷ்ணவர்கள் வர்த்திக்கிற திரு மலை –
அவர்கள் அனுபவித்து வாழுகிற திருமலை-
—————–
தெளிந்த சிலா தலத்தின் மேலிருந்த மந்தி
அளிந்த கடுவனையே நோக்கி -விளங்கிய
வெண் மதியம் தா வென்னும் வேங்கடமே மேலோருநாள்
மண் மதியில் கொண்டுகந்தான் வாழ்வு ——மூன்றாம் திருவந்தாதி–58-
பண்டொரு காலத்திலே பூமியை புத்தி யோகத்தாலே அவன் இருப்புக்குச் சேரும்படி தன்னைத் தாழ விட்டுக் கொண்டு
இரந்து பெற்றதுக்கு உகந்தவன் தனக்கு சம்பத்தாக் நினைக்கும் தேசம் –
வாழ்வு –வர்த்திக்கும் தேசம்-அவனுடைய ஐஸ்வர்யம் -என்றுமாம் –
வாழும் வகை யறிந்தேன் மை போல் நெடு வரை வாய்த்
தாழும் அருவி போல் தார் கிடப்ப -சூழும்
திரு மா மணி வண்ணன் செங்கண் மால் எங்கள்
பெருமான் அடி சேரப் பெற்று ——59-
வாழும் பிரகாரம் அறிந்து கொண்டேன் – ஸ்ரீ சர்வேஸ்வரனைப் பற்றி ஆத்மாவுக்கு வகுத்த சம்பத்து இது வென்று
வ்யுத்பத்தி பண்ணினேன் –
புத்தி நாசாத் ப்ரணச்யதி -கீதை -2-62/63-என்னும் படியே –சப்தாதி விஷயங்களை விநாச்யத்துக்கு உபாயம் அறிந்த இத்தனை இறே முன்பு
பல நீ காட்டிப் படுப்பாயோ –திருவாய் மொழி -6-9-9-என்னும் படியே –ஸ்ரீ பகவத் விஷயத்திலே இவனுடைய
இச்சையும் அநிச்சையும் இறே உஜ்ஜீவனத்துக்கும் விநாசத்துக்கும் ஹேது-
—————–
உயிர் கொண்டு உடல் ஒழிய ஓடும் போது ஓடி
அயர்வு என்று தீர்ப்பான் பெயர் பாடி -செயல் தீரச்
சிந்தித்து வாழ்வாரே வாழ்வார் சிறு சமயப்
பந்தனையார் வாழ்வேல் பழுது-88-
திரு நாமத்தை ப்ரீதியோடு சொல்லித் தனக்கு ஒரு சாத்யம் இல்லாத படி அனுசந்தித்து வாழ்வாரே வாழ்வார்
இவ்வாத்மா தான் செய்யக் கடவ ஷூத்ர சமயம் ஆகிற பந்தத்தை யுடையார் வாழ்வு வ்யர்த்தம்
துக்க ஹேதுவான அஹங்கார மமகார கர்ப்பமாகையாலே பந்தகமாய்
ஷூத்ர மான கர்மாத் யுபாய பேதங்களைப் பற்றினார்க்கு ஒரு பிரயோஜனமும் இல்லை –
அந்வய வ்யதி ரேகங்களாலே இவற்றுக்கு உபாயத்வம் முதலிலே இல்லை என்று உள்ளபடி யுணர்ந்து இருக்கும்-
ஞானி நாமக் ரேசரர் ஆகையாலே-பந்தனையார் வாழ்வேல் பழுதென்று அவற்றில் ஒரு சரக்கற அருளிச் செய்கிறார் –
வீற்று இருந்து விண்ணாள வேண்டுவார் வேங்கடத்தான்
பால் திறந்து வைத்தாரே பன் மலர்கள் -மேல் திருந்து
வாழ்வார் வருமதி பார்த்து அன்பினராய் மற்று அவர்க்கே
தாழ்வாய் இருப்பார் தமர்-90-
தங்கள் வேறுபாடு தோற்ற இருந்து ஸ்வர்காதி களை யனுபவிக்க வேண்டுவார் சர்வ ஸூ லபனான
ஸ்ரீ திருவேங்கடமுடையான் திருவடிகளிலே புஷ்பாதிகளைக் கொண்டு ஆஸ்ரயித்தாரே மேற்பட்டு நன்றாக வாழ்வார்
அன்றிக்கே ஸ்ரீ பகவத் கைங்கர்ய சாம்ராஜ்யத்த்லே மூர்த்த அபிஷிக்தர் ஆகையாலே வந்த வேறுபாடு தோற்ற இருந்து
ஸ்ரீ பரம பதத்தில் கைங்கர்ய நித்ய நிரதரான நித்யஸூரிகளை ஸ்வா தீனமாக நிர்வஹிக்கை யாகிற
இப் புருஷார்த்தத்தை பெற வேணும் என்றுமநோ ரதித்து யதா மநோ ரதம் பெற்றவர்கள் -என்றுமாம் –
—————-
சூழ்கின்ற கங்குல் சுருங்காவிருளின் கருந்திணிம்பை
போழ்கின்ற திங்களம் பிள்ளையும் போழ்க துழாய் மலர்க்கே
தாழ்கின்ற நெஞ்சத்தொரு தமியாட்டியேன் மாமைக்கின்று
வாழ்கின்றவாறு இதுவோ வந்து தோன்றிற்று வாலியதே – –ஸ்ரீ திருவிருத்தம் – 72 –
மாமைக்கு இன்று வாழ்கின்றவாறு இதுவோ -என்று அந்வயம் –
ஸ்வா பதேசம் –
இத்தால் -இருளன்ன மா மேனி -என்கிறபடியே -திரு நிறத்துக்கு போலியான இருள் -அதுக்கு ஸ்மாரகமாய் நலிகிற படியையும் –
அதுக்கு மேலே சந்திரனும் -திரு முகத்துக்கு ஆதல்-திருக் கையில் திரு பாஞ்ச ஜன்யத்துக்கு ஆதல் –
நாள் இளம் திங்களைக் கோள் விடுத்து -என்கிறபடியே திரு முகத்துக்கு ஸ்மாரகமாய்
நலிகிற படியால் இவற்றைச் சொல்லுகிறது –
—————
நாழால் அமர் முயன்ற வல்லரக்கன் இன்னுயிரை
வாழா வகை வலிதல் நின் வலியே -ஆழாத
பாரு நீ வானு நீ காலு நீ தீயு நீ
நீரும் நீயாய் நின்ற நீ—–பெரிய திருவந்தாதி-11-
கொடிய ராவணனுடைய -இனிமையான பிராணனை – வாழா வகை வலிதல் -வாழ்ந்து இருக்க ஒட்டாமல்
கவர்ந்து கொண்டது- நின் வலியே -உனக்கு ஒரு சூரத் தனமோ –வலியே -ஏகாரம் -வலி அல்ல என்றபடி-
வரவாறு ஓன்று இல்லையால் வாழ்வு இனிதால் எல்லே
ஒருவாறு ஒருவன் புகாவாறு -உருமாறும்
ஆயவர் தாம் சேயவர் தாம் அன்று உலகம் தாயவர் தாம்
மாயவர் தாம் காட்டும் வழி–56—
வரவாறு ஓன்று இல்லையால்-இன்ன வழியாக வந்தது என்று தெரியாது
வாழ்வு இனிதால் எல்லே-பலன் போக்யதாய் இரா நின்றது-ஆச்சர்யம்
—————
மன்னிய நாண் அச்சம் மடம் என்றிவை அகலத் ———57
தன்னுடைய கொங்கை முக நெரியத் தானவன் தன்
பொன்வரை யாகம் தழீ இக் கொண்டு போய்த் தனது ——58
நன்னகரம் புக்கு நயந்து இனிது வாழ்ந்ததுவும்
முன்னுரையில் கேட்டு அறிவது இல்லையே–பெரிய திருமடல் —
தன்னுடைய நல்ல நகரம்-இவ் ஊருக்கு ப்ரத்யா சத்தியை யுடைய ஊர் அது –
மடல் எடுப்பாரை விலக்குவாரும் இன்றிக்கே-மடல் எடுத்து தொடர்ந்து வருவார் திரள் கண்டு உகக்கும் ஊர் –
நயந்து இனிது வாழ்ந்ததுவும்-நிரவதிக சம்ச்லேஷத்தைப் பண்ணி-பழி சொல்லுவார் புகழுவாராகச் சேர
தானும் அவனுமாய் அனுபவித்ததும்
நறுந்துழாய் வாழ் மார்பன் மா மதி கோள்
முன்னம் விடுத்த முகில் வண்ணன் காயாவின் ——–96
இத்தலை அப்படியாக தான் உஜ்ஜ்வலனான படி –நறுந்துழாய்- இப்படிப் படுத்துகைக்கு பிரஹ்மாஸ்திரம்
வாழ் மார்பன் –தானும் திருத் துழாயோ பாதி வாழ நினைக்கிறாள் –
—————-
பூ மன்னு மாது பொருந்திய மார்பன் புகழ் மலிந்த
பா மன்னு மாறனடி பணிந்து உய்ந்தவன் பல்கலையோர்
தாம் மன்ன வந்த விராமானுசன் சரணார விந்தம்
நாம் மன்னி வாழ நெஞ்சே சொல்லுவோம் அவன் நாமங்களே –ஸ்ரீ இராமானுஜ நூற்றந்தாதி -1 –
ஸ்ரீ எம்பெருமானாருடைய திருவடித் தாமரைகளை -இதுவே ப்ராப்யம் –
என்று அறிந்த நாம்-பொருந்தி வாழும்படியாக நெஞ்சே அவருடைய திரு நாமங்களை பேசுவோம்-
தாழ்வு ஓன்று இல்லா மறை தாழ்ந்து தல முழுதும் கலியே
யாள்கின்ற நாள் வந்து அளித்தவன் காண்மின் அரங்கர் மௌலி
சூழ்கின்ற மாலையை சூடிக் கொடுத்தவள் தொல் அருளால்
வாழ்கின்ற வள்ளல் இராமானுசன் என்னும் மா முனியே – -16 –
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் உடைய திருமுடியை -சூழா நின்று உள்ள திரு மாலையை -தன்னுடைய திருக் குழலிலே சூடி
வாஸிதம் ஆக்கிக் கொடுத்த வைபவத்தை உடையளான ஸ்ரீ ஆண்டாள் உடைய ஸ்வாபாவிகமான கிருபையையே
விளை நீராக வாழா நிற்பவராய் –பரம ஒவ்தாரராய் -முனி ஸ்ரேஷ்டரான -ஸ்ரீ எம்பெருமானார் –
நாட்டிய நீசச் சமயங்கள் மாண்டன நாரணனைக்
காட்டிய வேதம் களிப்புற்றது தென் குருகை வள்ளல்
வாட்டமிலா வண் தமிழ் மறை வாழ்ந்தது மண்ணுலகில்
ஈட்டிய சீலத்து இராமானுசன் தன்னியல்வு கண்டே – 54- –
வேதைஸ் ச சர்வைரஹமேவ வேத்ய -கீதை -என்கிற உபய விபூதி யுக்தனான
சர்வேஸ்வரனை பிரகாசிப்பித்த வேதம் ஆனது -நமக்கு இனி ஒரு குறை இல்லை -என்று-கர்வித்தது-
பண்டரு மாறன் பசும் தமிழ் ஆனந்தம் பாய் மதமாய்
விண்டிட எங்கள் இராமானுச முனி வேழம் மெய்ம்மை
கொண்ட நல் வேதக் கொழும் தண்டம் ஏந்திக் குவலயத்தே
மண்டி வந்தேன்றது வாதியர்காள் உங்கள் வாழ்வற்றதே – – 64- –
விலஷன வேதமாகிற எழில் தண்டையும் ஏந்திக் கொண்டு –நீங்கள் தன்னரசாக நடத்துகிற பூமியிலே ஒருவருக்கும்
நேர் நிற்க ஒண்ணாதபடி -தள்ளிக் கொண்டு வந்து உங்கள் மேலே எதிர்ந்தது –
வாதிகளாய் உள்ளீர் -சிஷ்யர்களும் பிரசிஷ்யர்க்களுமாய் பல்கிப் பணைத்து இருந்த உங்களுடைய சம்பத்து முடிந்ததே –
லோகம் பிழைத்ததே -என்று கருத்து .ஏகாரம் ஈற்றசையாய் உங்கள் வாழ்வு முடிந்தது என்று தலைக் கட்டவுமாம் .
வாழ்வற்றது தொல்லை வாதியர்க்கு என்றும் மறையவர் தம்
தாழ்வற்றது தவம் தாரணி பெற்றது தத்துவ நூல்
கூழற்றது குற்றமெல்லாம் பத்திதா குணத்தினர்க் கந்
நாழற்றது நம்மிராமானுசன் தந்த ஞானத்திலே – – 65-
நம்முடைய நாதரான ஸ்ரீ எம்பெருமானார் உபகரித்த் அருளின ஜ்ஞானத்தாலே -பயிருள்ள வன்றே-களையும் உண்டாமா போலே
பழையதாய்ப் பொறுக்கிற வாதங்களை யுடைய பாஹ்ய குத்ருஷ்டிகளுக்கு-வாழ்வு போயிற்று –.
களை போனவாறே -மாய்ந்தவாறே -பயிர் தலைப் பெறுமா போலே-அவை போகையாலே –
சர்வ காலத்திலும் வைதிகரானவர்கள் -தங்களுடைய குறைவு போயிற்று .–
———–
ஆழ்வார் திருமகளார் ஆண்டாள் மதுரகவி
ஆழ்வார் எதிராசராம் இவர்கள் வாழ்வாக
வந்து உதித்த மாதங்கள் நாள்கள் தம்மின் வாசிகையும்
இந்த வுலகோர்க்கு உரைப்போம் யாம் –ஸ்ரீ உபதேச ரத்னமாலை -21-
பூர்வாச்சார்யர்கள் போதம் அனுடடானங்கள்
கூறுவார் வார்த்தைகளைக் கொண்டு நீர் தேறி
இருள் தரும் மா ஞாலத்தே இன்பமுற்று வாழும்
தெருள் தரு மா தேசிகனைச் சேர்ந்து -72-
————-
உறவே பரன்பட்டியை உள்ளது எல்லாம் தான் கண்டு
உயர் வேத நேர் கொண்டு உரைத்து -மயர்வேதும்
வாராமல் மானிடரை வாழ்விக்கும் மாறன் சொல்
வேராகவே விளையும் வீடு –ஸ்ரீ திருவாய்மொழி நூற்றந்தாதி -1-
வீடு செய்து மற்று எவையும் மிக்க புகழ் நாரணன் தாள்
நாடு நலத்தாலடைய நன்குரைக்கும் -நீடு புகல்
வண் குருகூர் மாறன் இந்த மா நிலத்தோர் தாம் வாழ
பண்புடன் பாடி யருள் பத்து -2-
ஓடு மனம் செய்கை யுரை ஒன்றி நில்லாதாருடனே
கூடி நெடுமால் அடிமை கொள்ளு நிலை -நாடு அறிய
சார்ந்தவன் தன் செய்கை உரை செய்த மாறன் என
ஏய்நது நிற்கும் வாழ்வாம் இவை -8-
வைகுந்தன் வந்து கலந்துதன் பின் வாழ் மாறன்
செய்கின்ற நைச்சியத்தைச் சிந்தித்து நைகின்ற
தன்மைதனைக் கண்டு உன்னைத் தான் விடேன் என்று உரைக்க
வன்மை யடைந்தான் கேசவன் -16-
எம்மா வீடும் வேண்டா என்தனக்கு உன் தாளிணையே
அம்மா வமையும் என வாய்ந்து உரைத்த நம்முடைய
வாழ் முதலாம் மாறன் மலர்த் தாளிணை சூடி
கீழ்மை அற்று நெஞ்சே கிளர்-19-
சொன்னாவில் வாழ் புலவீர் சோறு கூரைக்காக
மன்னாத மானிடரை வாழ்த்துதலால் என்னாகும்
என்னுடனே மாதவனை ஏத்தும் எனும் குருகூர்
மன்னருளால் மாறும் ஜன்மம் -29-
சூழ்ந்து நின்ற மால் விசும்பில் தொல்லை வழி காட்ட
ஆழ்ந்து அதனை முற்றும் அனுபவித்து வாழ்ந்து அங்கு
அடியருடனே இருந்தவாற்றை யுரை செய்தான்
முடி மகிழ் சேர் ஞான முனி -99-
—————————
ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ ஆழ்வார்கள் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்-
