ஸ்ரீ அருளிச் செயல் அனுபவம் –

ஸ்ரீ ரெங்கம் -வேர்ப்பற்று
முதல் ஆழ்வார்களில் முதல் ஆழ்வாரான ஸ்ரீ பொய்கையாழ்வார் முதல் முதலில்
மங்களா சாசனம் செய்து அருளியதால் முதல் திவ்ய தேசம் ஸ்ரீ ரெங்கம்-

ஓன்று மறந்து அறியேன் ஓத நீர் வண்ணனை நான்
இன்று மறப்பனோ ஏழைகாள் அன்று
கருவரங்கத்துள் கிடந்தது கை தொழுதேன் கண்டேன்
திருவரங்கமே யான் திசை –6-

இது ஒன்றே ஸ்ரீ ரெங்கத்துக்கு இவர் அருளிச் செய்தது
ஸ்ரீ திருவேங்கடத்துக்கு -10 -பாசுரங்கள் –
முதல் பதிகம் பெற்ற பெருமை -பாடல்கள் வேறே வேறே இடங்களில் இருந்தாலும்
26-37-38-39-40-68-76-77-82-99-தொகுத்தால் 10 ஆகிறன்றனவே

இவற்றுள் முதலான பாசுரம் திவ்ய தேசத்துக்குத் தான் ஒழிய அங்கே எழுந்து அருளியவனுக்கு அல்ல

எழுவார் விடை கொள்வார் ஈன் துழாயானை
வழுவா வகை நினைந்து வைகல் தொழுவார்
வினைச் சுடரை நந்துவிக்கும் வேங்கடமே வானோர்
மனச் சுடரைத் தூண்டும் மலை –26-

ப்ராப்ய பிராப்பகம் ஸ்ரீ திரு வேங்கடமே
சமன் கொள் வீடு தரும் தடம் குன்றம் அன்றோ

அவனும் இதில் ஏக தேசமே -பொன் மலையில் ஏதேனும் ஆவேனே -என்னும் படி அன்றோ
நின்று அருளி சேவை சாதிக்கிறான்

———-

ஸ்ரீ பூதத்தாழ்வார் ஸ்ரீ திருவேங்கடத்துக்கும் ஸ்ரீ திருப்பாற் கடலுக்கும் -12 -பாசுரங்கள் சமமாக மங்களா சாசனம்
ஓன்று அர்ச்சாவதார கந்த திவ்ய தேசம்
ஓன்று விபவாதார கந்த திவ்ய தேசம்

திருவேங்கடம் நேராக ஒன்பதும் -மறை முகமாக மூன்றும் –

சென்றது இலங்கை மேல் செவ்வே தன் சீற்றத்தால்
கொன்றது இராவணனைக் கூறுங்கால் -நின்றதுவும்
வேயோங்கு தண் சாரல் வேங்கடமே விண்ணவர் தம்
வாயோங்கு தொல் புகழான் வந்து –25-

கோபம் தானிட்ட வழக்காய் இருக்கிறவன்-தானே கோபத்தின் வழக்காய் முடித்து
வில் இருக்கச் செய்தேயும் கோபத்தால் கொன்றான் –
நின்றதும் வேங்கடமே –அவதாரத்துக்கு பிற்பாடர் ஆனவர்கள் இழக்க ஒண்ணாது என்று
அவர்கள் விரோதியைப் போக்குகைக்காக திரு மலையிலே வந்து நின்றது –
பிராட்டியை மீட்டாப் போலே ஆத்மாபஹாரம் மீட்கைக்கு எடுத்து விட்டு நிற்கிறபடி –
வந்து –தன்னைக் கொடுக்கைக்கு அர்த்தியாய் வந்தபடி –

ஸ்ரீ வேங்கட ராகவனுக்கு மங்களா சாசனம் இது-
பின்பு சக்ரவர்த்தி திருமகன் இங்கே பிரதிஷ்டையாகப் போவதை அறிந்து அருளிச் செய்கிறார்

கீழ் ப்ரஸ்துதமான மலை தான் பின்னையும் இவர்க்கு ஆகர்ஷகமாய் அங்கே-திரு உள்ளம் சென்று –
ஸ்ரீ திருமலைக்கு உள்ள ஐஸ்வர்யம் சொல்லுகிறார் –

வந்தித்து அவனை வழி நின்ற ஐம்பூதம்
ஐந்தும் அகத்தடக்கி ஆர்வமாய் -உந்திப்
படி யமரர் வேலையான் பண்டு அமரர்க்கு ஈந்த
படி யமரர் வாழும் பதி—-26-

படி யமரர் வாழும் பதி –பூஸூரரான ஸ்ரீ வைஷ்ணவர்கள் வர்த்திக்கிற ஸ்ரீ திரு மலை –
அவர்கள் அனுபவித்து வாழுகிற ஸ்ரீ திருமலை-

———————-

அவன் இருந்த எல்லை அளவும் வந்தவாறே
இவர் திரு உள்ளம் அவன் இருந்த அளவும் செல்லக் கொழுந்து ஓடின படி சொல்லுகிறது –
கீழ் ஸ்ரீ திரு மலையில் நின்றபடியை அனுசந்தித்தார் -அங்கு நினைத்த படி பரிமாற்றம் கிடையாமையாலே –
நினைத்த படி பரிமாறலாம் பரம பதத்தில் இருக்கும் ஸ்ரீ சர்வேஸ்வரனைத் தேடா நின்றது என் நெஞ்சு -என்கிறார் –

பதி யமைந்து நாடிப் பருத்து எழுந்த சிந்தை
மதி உரிஞ்சி வான் முகடு நோக்கி -கதி மிகுத்தங்கு
கோல் தேடி யோடும் கொழுந்ததே போன்றதே
மால் தேடி ஓடும் மனம்—-27-

கரை கட்டா காவேரி போலே சர்வாதிகான-ஸ்ரீ சர்வேஸ்வரனை
சதா சாகமாகப் பணைத்துக் கிளம்பின மநோ ரதத்தை யுடைத்தாய் தேடி ஓடா நின்ற நெஞ்சு-

பதி -ஸ்ரீ திருப்பதி பிரசித்தமாக இருப்பதற்கு வித்திட்ட பாசுரங்கள் இவரது இந்த பாசுரங்கள் தான்

——–

தாழ் சடையும் நீண் முடியும் ஒண் மழுவும் சக்கரமும்
சூழரவும் பொன்னாணும் தோன்றுமால் சூழும்
திரண்டருவி பாயும் திருமலை மேல் எந்தைக்கு
இரண்டுருவும் ஒன்றாய் இசைந்து —-63-

சார்ந்தகடு தேய்ப்பப்த் தடாவிய கோட்டுச்சிவாய்
ஊர்ந்தியங்கும் வெண் மதியின் ஒண் முயலை -சேர்ந்து
சின வேங்கை பார்க்கும் திருமலையே ஆயன்
புன வேங்கை நாறும் பொருப்பு —–75-

அதே போல் ஸ்ரீ திருமலை -பத பிரயோகத்துக்கு வித்திட்டவர் பேயாழ்வார் -இந்த பாசுரங்கள் மூலமே –
பெரும் பாலும் ஸ்ரீ திருவேங்கடம் என்றே மற்ற அருளிச் செயல்கள் பாசுரம் இருக்கும்
ஸ்ரீ திருமாலிருஞ்சோலைக்கு திருமலை பதப் பிரயோகம் பல இடங்களில் உண்டு

————-

மனத்துள்ளான் வேங்கடத்தான் மா கடலான் மற்றும்
நினைப்பரிய நீள் அரங்கதுள்ளான்-எனைப் பலரும்
தேவாதி தேவன் எனப்படுவான் முன்னொரு நாள்
மாவாய் பிளந்த மகன் ————-28-

கோயில் திருமலை பெருமாள் கோயில் மூன்றுக்கும் அமைந்த ஒரே அருளிச் செயல் பாசுரம் இது ஒன்றே

மா கடலான் முன்னொரு நாள்-மாவாய் பிளந்த மகன்
மா கடலான் வேங்கடத்தான்
மா கடலான் நினைப்பரிய நீள் அரங்கதுள்ளான்
மா கடலான் தேவாதி தேவன் எனப்படுவான்
மா கடலான் முன்னொரு நாள்-மனத்துள்ளான்-இது அவனுக்கு சித்திக்க -கீழ் எல்லாம் அவனது சாத்தியம் –

நம்மாழ்வார் தம்முடைய முதற் பிரபந்தமான திருவிருத்தத்தில் (28, 60, 26) இம்மூன்று திவ்ய தேசங்களை மட்டுமே
மங்களாசாஸனம் செய்துள்ளார் என்பதை வைத்து, எல்லா திவ்ய தேசங்களுள்
இம்மூன்று இடங்கள் ஏற்றம் பெற்று விளங்குவதாக பிரபந்தம் அறிந்த பெரியோர் கூறுவர்

பொதுவாக திவ்ய தேசங்களில் காலை திருவாராதனத்தில் பெருமாள் திருப்பாவை திருச்செவி சாத்தியருளுவது வழக்கம்.
ஆயினும், காஞ்சியின் தேவப் பெருமாளோ அருளிச் செயல் முழுவதையும் படிப்படியாக செவியுற்று சாத்தியருளுகிறார்.
ஒவ்வொரு நாளும் திருவாராதனத்தில் ஐம்பது ஐம்பது பாசுரங்கள் பாடப்படுகின்றன.
இவ்வாறாக, வருடத்தில் நான்கைந்து முறை திவ்ய பிரபந்தம் முழுவதும் நிறைவு பெறுகிறது.
பிரபந்த பித்தன்

———–

நின்றது எந்தை ஊரகத்து இருந்தது எந்தை பாடகத்து
அன்று வெக்கணைக் கிடந்தது என்னிலாத முன்னெலாம்
அன்று நான் பிறந்திலேன் பிறந்த பின்பு மறந்திலேன்
நின்றதும் இருந்ததும் கிடந்ததும் என் நெஞ்சுளே –64-

நின்றது எந்தை ஊரகத்து-பிரணவ அர்த்தம்
த்ரைவிக்ரமம் பண்ணின தூளி தாநம் தோற்ற திரு ஊரகத்திலே நின்று அருளிற்று –
எனக்கு ஸ்வாமி என்று நான் இசைகைக்காக –நிலை அழகைக் காட்டி ருசியைப் பிறப்பித்து
த்ரிவிக்ரம அபதாநத்தை பிரகாசிப்பித்தது -முறையை உணர்த்துகைக்காக –என்கை
அதவா –
எனக்கு இசைவு இன்றிக்கே இருக்கச் செய்தேயும் -வந்து நின்று அருளுகிறது –
உடையவன் உடைமையை இழக்க மாட்டாமையாலே நின்று அருளுகின்றான் என்றுமாம் –

இருந்தது எந்தை பாடகத்து –நமஸ்ஸூ ஸப்தார்த்தம்
அந்த நிலை அழகிலும் எனக்கு ஆபிமுக்யம் காணப் பெறாமையாலே –
இருப்பழகைக் காட்டி -குணைர் தாஸ்யம் உபாகதா -என்கிறபடியே –
நீ எனக்கு ஸ்வாமி -நான் அடியேன் -என்னும் முறை உணருகைகாக -திருப்பாடகத்திலே எழுந்து அருளினான் –

அன்று வெக்கணைக் கிடந்தது –நாராயணாயா ஸப்தார்த்தம்
கீழ்ச் சொன்ன இரண்டு திருப்பதிகளிலும் எனக்கு ருசி பிறவாத அன்றாக திரு வெக்காவில் கண் வளர்ந்து அருளிற்றும் –

திருமந்திர ஞானம் வந்த பிறவியே ஸ்ரேஷ்டம் -ஒரு பிறவியில் இரண்டு பிறவி ஆனவர் ஸ்ரீ கிருஷ்ணனைப் போலவே இவரும் –

———

பயின்றது அரங்கம் திருக்கோட்டி பன்னாள்
பயின்றதுவும் வேங்கடமே பன்னாள் -பயின்ற
தணி திகழும் சோலை யணி நீர் மலையே
மணி திகழும் வண் தடக்கை மால் —46-

இரண்டு திருமலைகளையும் சேர்ந்தே அனுபவிப்பவர்கள் ஆழ்வார்கள்
வெற்பு என்று இரும் சோலை வேங்கடம் என்று இவ்விரண்டும் நிற்பென்று நீ மதிக்கும் நீர்மை போல்-54-
அரங்கம் பயின்றதாகவும் இந்த திருமலைகளில் பன்னாள் பயின்றதாகவும் அருளிச் செய்வதால்
இங்கு வந்து தங்கி வடக்குத் திருவாசல் வழியாகவே திருவரங்கம் சென்று பள்ளி கொண்டான் என்பர்

———-

கல் -வெற்பு -பொன்று -என்றே திருவேங்கடத்துக்கு மங்களா சாசன பாசுரங்களும் உண்டே

பேயாழ்வார் -வேங்கட கிருஷ்ணன் அனுபவம் -20 பாசுரங்களால் திரு வேங்கடத்தானையே கிருஷ்ணனாக அனுபவம்
மாட மா மயிலை திருவல்லிக்கேணி அவதாரத்தால் வந்த அனுபவம் –

கோயில் -கோ -சர்வேஸ்வரனை உகந்து நித்ய வாசம் செய்து அருளும் இல்லம் அன்றோ

——————————-

பூதநா நிரஸனம் -அஹங்கார மமகாரங்களைப் போக்கி அருளும் ஸ்வ பாவன்

சகடாசூர வதம் -மாறி மாறி பல பிறவிச் சுழலில் இருந்து ரஷித்து அருளும் ஸ்வ பாவன்

த்ருணா வார்த்தாசூர ஸம்ஹாரம் -காம க்ரோதாதிகளைப் போக்கி அருளும் ஸ்வ பாவன்

மருதம் முறித்ததும் -இரட்டைகளைப் போக்கி அருளும் ஸ்வ பாவன் என்பதைக் காட்டி அருளவே

வெண்ணெய் -தூய ஸூ த்த மனத்தைக் கொள்ளை கொள்ளும் ஸ்வ பாவன்
ஸ்வ பக்த புஞ்ஜார்ஜிதம் பாப வ்ருந்தம் திவா நிசம் ஸோ ஹரதி ஸ்ம பால -வெண்ணெய் களவு கண்ட
வ்ருத்தாந்தம் கேட்டவர்கள் பாபங்களை அபஹரிப்பவன் அன்றோ

கடிக்கும் பிறை வெவ்வாள் எயிற்றுக் காளியன் மேல்
நடிக்கும் பெரிய பெரிய பெருமாள் திருவரங்கர் நறை கமழ் பால்
குடிக்கும் களவுக்கு மாறு கொண்டு ஓர் கோபிகை பற்றி
அடிக்கும் போது பதினாலு உலகும் அடி பட்டனவே -ஸ்ரீ பிள்ளைப் பெருமாள் ஐயங்கார்
நறை கமழ் பால் -ஏலக்காய் கமழும் பால்
இவனை அடிக்கவே அனைத்து உலகும் அடி பட்டனவே
யஸ்ய ப்ருத்வீ சரீரம் –யஸ்ய ஆத்மா சரீரம் -ஜகத் சர்வம் சரீரம் தே -தானி சர்வாணி தத் வபு
உடல் மிசை உயிர் எனக் கரந்து எங்கும் பரந்துளன் -அர்த்தங்களைக் காட்டி அருளவே இந்த லீலை

ஸ்ரீ ருக்மிணி தேவி திருமணம் -சிசுபாலாதிகள் உலக ப்ரயோஜனாந்தரங்கள் -இவர்களை அழித்து கைக் கொள்ளுவான்

ஏழு காளைகளை அடக்கியதும் -ஐம்புலன்கள் மனஸ்ஸூ உடல் ஆகிய ஏழையும் அடக்கும் ஸ்வ பாவன் -என்று காட்டவே
கர்ப்பவாசம் பிறப்பு இத்யாதி ஏழு அவஸ்தைகளிலும் பாப புண்ய ரூப கர்மங்களைக் குறிக்கும்
ஏழு எருதுகளும் அவற்றின் கொம்புகளும்

காளியன் -மனஸ்ஸூ சஞ்சலம்-அடக்கி ஆள அவன் திருவடி பலம்

——————————-

பண்டு எல்லாம் வேங்கடம் பாற் கடல் வைகுந்தம்
கொண்டு அங்கு உறைவாருக்குக் கோயில் போல் வண்டு
வளங்கிளரும் நீள் சோலை வண் பூங்கடிகை
இளங்குமரன் தன் விண்ணகர் –மூன்றாம் -61-
நின்ற கிடந்த இருந்த திருக்கோலங்கள் அனுபவம் -முன்பு திவ்ய தேசங்களில் இப்பொழுதோ இவரது திரு உள்ளத்திலே

குன்று ஒன்றினாய குற மகளிர் கோல் வளைக்கை
சென்று விளையாடும் திங்கழை போய் -வென்று
விளங்குமதி கோள் விடுக்கும் வேங்கடமே மேலை
இளங்குமரர் கோமான் இடம் —–72-
மேலை இளங்குமரர் நித்ய ஸூரிகள் -நித்ய யுவா -அவர்கள் கோமானும் இளங்குமரன் -ஸாம்யா பத்தி –
குமரன் -ஸப்த பிரயோகம் இங்கு இருப்பதாலேயே

கொண்டு குடங்கால் மேல் வைத்த குழவியாய்
தண்ட வரக்கன் தலை தாளால் பண்டு எண்ணி
போம் குமரன் நிற்கும் பொழில் வேங்கட மலைக்கே
போம் குமாரர் உள்ளீர் புரிந்து -நான்முகன் -44-

—————————-

வேங்கடத்து மேயானை மெய்வினை நோய் எய்தாமல்
தான் கடத்தும் தன்மையான் தாள்–நான்முகன் திருவந்தாதி 34-

வேங்கடம் -ஸப்தார்த்தமே அருளிச் செய்கிறார் இதில் –
வேம் என்றால் பாவம். கட என்றால் நாசமாதல். எனவே பாவங்கள்
எல்லாம் நாசமாகும் இடம் என்று பொருள்.
வேங்கடம் என்ற சொல்லுக்கே பாவங்களைச் சுட்டெரித்தல் என்ற பொருள் உண்டு

—————

வெற்பு என்று வேங்கடம் பாடும் வியன் துழாய்
கற்பு என்று சூடும் கருங்குழல் மேல் -மற்பொன்ற
நீண்ட தோள் மால் கிடந்த நீள் கடல் நீராடுவான்
பூண்ட நாள் எல்லாம் புகும் —ஸ்ரீ பேயாழ்வார்–69-

அழைப்பன் திருவேங்கடத்தானைக் காண
இழைப்பன் திருக் கூடல் கூட -மழைப்பேர்
அருவி மணி வரண்டி வந்திழிய ஆனை
வெருவி அரவு ஒடுங்கும் வெற்பு -நான்முகன் திருவந்தாதி –39-

நாயகி பாவமாகவும் இவற்றுக்கு வியாக்கியானங்கள் உண்டே
முதல் முதலில் நாயகி பாபம் இவை என்பர்

—————————

ஸ்ரீ பேயாழ்வார் தம் திருக்கைகளைக் கூப்பி தலைக்கு மேல் வைத்து சேவை –
ஸ்ரீ கிருஷ்ணர் கோயில் பெங்களூரில் –
கண்டேன் கண்டேன் என்று ஹர்ஷத்துடன் அருளிச் செய்வதால் –

———–

என் நெஞ்சமேயான்
பூதத்தாழ்வார் -நம்மாழ்வார் போல் திருக்கை நெஞ்சில் வைத்து ஸ்ரீ காஞ்சியில் சேவை
அத்தியூரான் புள்ளையூரான் அணி மணியின்
துத்தி சேர் நாகத்தின் மேல் துயில்வான் முத்தீ
மறையாவான் மா கடல் நஞ்சுண்டான் தனக்கும்
இறையாவான் எங்கள் பிரான்

தேவப்பிரானே அரங்கன் –
ஸ்யாம குந்தளம் அநந்த சயம் -கூரத்தாழ்வான் இத்தைக் கொண்டே

————-

மத்ஸ்ய அனுபவம் பாசுரம் திருமங்கை ஆழ்வார் –
அதே மெட்டில் கூரத்தாழ்வான் ஸ்லோகம்
ஒரு வரியிலும் –23- எழுத்துக்கள் –
பொதுவாக ஸம்ஸ்க்ருதம் ஸ்லோகம் இவ்வளவு எழுத்துக்கள் கொண்டு இருக்காதே
ஆழ்வார் அருளிச் செயல்களில் ஆழங்கால் பட்டு அன்றோ ஆழ்வான் இவ்வாறு அருளிச் செய்கிறார்

————

வேங்கடமே மேல் ஒரு நாள் தீம் குழல் வாய் வைத்தான் வாய் வைத்தான் சிலம்பு -பேயாழ்வார் -89-
திரு மலையே சிலம்பு –
மலையே ஆறானதே கூரத்தாழ்வான் -ஸ்ரீ ஸூந்தர பாஹு ஸ்த்வம் –

————-

ஸ்ரீ எம்பெருமானார் திரு நாட்டுக்கு எழுந்து அருளிய மாசி தசமி தொடங்கி
ஐந்து நாள்கள் மாசி மகம் உத்சவம் -ஸ்ரீ பெரும் புதூரில் நடக்கும் அத்புத சேவை

——————————

ஆழி மழைக் கண்ணா

கோவிந்தன் வருகின்ற கூட்டம் கண்டு மழை கொலோ வருகின்றதென்று சொல்லி (பெரியாழ்வார் திருமொழி 3.4.1)

வானத்தெழுந்த மழை முகில் போல் எங்கும் கானத்து மேய்ந்து களித்து விளையாடி (பெரியாழ்வார் திருமொழி 2.10.9)

திரண்டெழுந்த மழை முகில் வண்ணன் செங்கமல மலர் சூழ் வண்டினம் போலே (பெரியாழ்வார் திருமொழி 3.6. 9)

ஒன்றிய திங்களைக் காட்டி ‘ஒளிமணி வண்ணனே’ என்னும்
நின்ற குன்றத்தினை நோக்கி ‘நெடுமாலே! வா! என்று கூவும்,
நன்றுபெய் யும்மழை காணில் ‘நாரணன் வந்தான்’ என் றாலும்,
என்றின மையல்கள் செய்தார் என்னுடைக் கோமளத் தையே. [திருவாய்மொழி 4.4.4]

கோவை வாய் துடிப்ப மழைக் கண்ணொடென் செய் யுங்கொலோ? [திருவாய்மொழி 6.7.3]

கோல மா மழைக் கண் பனி மல்க இருக்கும் என்னுடைக் கோமளக் கொழுந்தே! [திருவாய்மொழி 7.2.7] .

பேரா யிரமுடைய பேராளன்……நீரார் மழை முகிலே நீள்வரையே ஒக்குமால் என்கின் றாளால்…(பெரிய திருமொழி 8.1.6)

தருமான ‘மழை முகிலை’ப் பிரியாது தன்னடைந்தார், திருமாலை யம்மானை அமுதத்தைக் கடற்கிடந்த பெருமானை (பெரிய திருமொழி 8.9.2)

மன்னும் மழை தழும் வாலா நீண் மதி தோய், மின்னின் ஒளி சேர் விசும்பூரும் மாளிகை மேல்,
மன்னும் மணி விளக்கை மாட்டி- மழைக் கண்ணார் பன்னு விசித்திரமாப் பாப் படுத்த பள்ளி மேல்…….[பெரிய திருமடல் ]

அழைக்கும் கருங்கடல் வெண் திரைக் கை கொண்டு போய் அலர் வாய்
மழைக் கண் மடந்தை அரவணை யேற மண் மாதர் விண் வாய்
அழைத்துப் புலம்பி முலை மலை மேல் நின்றும்
ஆறுகளாய் மழைக் கண்ண நீர் திருமால் கொடியான் என்று வார்கின்றதே! [திருவிருத்தம்-52]

———–

திருவாய் மொழிக்கு உரை சொல்லும் ஈடு,
“பிரிந்தார் இரங்குவது நெய்தல் நிலத்திலேயாகையாலே….” என்று கூறிப் பண்டைய மரபைச் சுட்டுகிறது:

போக்கெல்லாம் பாலை; புணர்தல் நறுங்குறிஞ்சி;
ஆக்கஞ்சேர் ஊடல் அணி மருதம்;
நோக்குங்கால் இவ்விருக்கை முல்லை;
இரங்கல் நறுநெய்தல்
சொல்லிருக்கும் ஐம்பால் தொகை”

————————

சேமம் குருகையோ? செய்யதிருப் பாற்கடலோ?
நாமம் பராங்குசனோ, நாரணனோ? – தாமம்
துளவோ, வகுளமோ? தோள் இரண்டோ, நான்கோ?
உளவோ பெருமான் உனக்கு?–(திவ்யப் பிரபந்தத்தில் சேராத தனிப் பாடல்கள்-

இந்த நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தில் ஆழ்வார் திருநகரி (பழைய திருக்குருகூர்) என்னும் ஊரில்
தாயவலந்தீர்த்தான் கவிராயர் வீட்டில் இரா.இராகவய்யங்கார் அவர்கள் இந்த அகவலைக் கண்டு எடுக்கிறார்கள்
இத்தனை சிறப்புப் பெற்ற பாடல் முந்தைய தொகுப்பாசிரியர்களால் காணக் கிடைக்காமல் 1934ம் வருடம் வெளியிடப் பெறுகிறது

நான்காம் சங்கம் அமைந்த காலத்தில் வாழ்ந்த பேரறிஞரான நம்மாழ்வார் சங்கப் புலவர்கள் தம்மை
பெரிதும் மதிக்கும் படி ஒரு அகவல் செய்வித்த செய்தி கூடற்புராணத்தில் வருகிறது.
இதை “அண்டகோளத்தாரென்னு மாரியத் தமிழா லன்று, தண்டத் தமிழ்ச் சங்கம் வென்ற சடகோபர்” என்னும் குறிப்பால் அறியலாம்.

சடகோபர் அந்தாதியில் “சங்கக் குவடிறக் குத்திய மாறப் பெயர்க்கொலையானை” என்னும் வரிகளால் இதைப் பதிவு செய்கிறார்.

——–

அற ஆழி அந்தணன் தாள்சேர்ந்தார்க்கு அல்லால்
பிறஆழி நீத்தல் அரிது (குறள் 8).

அந்தரத்தில் தேவர்க்கும் அறிய லாகா
அந்தணனை அந்தணர்மாட் டந்தி வைத்த
மந்திரத்தை, மந்திரத்தால் மறவா தென்றும்
வாழுதியேல் வாழலாம் மடநெஞ் சம்மே (திருநெடுந்தாண்டகம் 4)

“நூலே கரகம் முக்கோல் மணையே
ஆயுங் காலை அந்தணர்க் குரிய”–தொல்காப்பியரும்,

உறின்உயிர் அஞ்சா மறவர் இறைவன்
செறினும்சீர் குன்றல் இலர் (778)-அரசாளும் மன்னனை “இறைவன்” என்ற பதத்தால் விளிக்கிறார். அக்குறள்

திருவுடை மன்னரைக் காணின் திருமாலைக் கண்டேனே”

———–

இராமானுசர் (கிபி: 1017-1137) 120 வருடங்கள்
கூரத்தாழ்வான் (1009-1127) 118 வருடங்கள்
முதலி ஆண்டான் (1027-1132) 105 வருடங்கள்
எம்பார் (1021-1140) 119 வருடங்கள்
நஞ்சீயர் (1113-1208) 95 வருடங்கள்
பிள்ளை லோகாச்சாரியர் (1205-1311) 106 வருடங்கள்
அழகிய மணவாளன் (1207-1309) 102 வருடங்கள்
வேதாந்த தேசிகர் (1268-1373) 105 வருடங்கள்
திருவாய் மொழிப் பிள்ளை (1290-1410) 120 வருடங்கள்

—————-

மனையும் பெருஞ்செல் வமுமக்க ளுமற்றை வாழ்வுந் தன்னை
நினையும் பதமென நின்றபி ரான்குரு கூர்நிமலன்
புனையுந் தமிழ்க்கவி யால் இருள் நீங்கிப் பொருள்விளங்கி
வினையுந் திரிவுற் றனகுற்ற நீங்கின வேதங்களே!

குடும்பம், சொத்து, பந்தம் இவையே வாழ்வென இருக்கும் நமக்கு, குற்றமற்ற நம்மாழ்வார் பாதங்கள்
கிடைக்கப்பெற்ற பின், அவரது இன்சுவை தமிழ் கவியால் நம் வினைகள் யாவும் விலகி, வாழ்வின் பொருள் விளங்கி,
இதுவறை செய்திருந்த குற்றங்கள் எல்லாம் நீக்கப்பெற்று வளம் பெற்றன வேதம் புதிதெனும் அவன் வாக்கால்.

திருவள்ளுவ மாலையில் ஒரு பா. வெள்ளி வீதியார் என்பவர் எழுதியிருக்கிறார்.
அது அப்படியே திருவாய்மொழிக்குப் பொருந்துவதுதான் ஆச்சர்யம்!

‘செய்யா மொழிக்குந் திருவள் ளுவர்மொழிந்த
பொய்யா மொழிக்கும் பொருளொன்றே–செய்யா
அதற்குரிய ரந்தணரே யாராயி னேனை
யிதற்குரிய ரல்லாதா ரில்.’

அதாவது, செய்யா மொழி (எழுதாக்கிளவி) என்று சொல்லப்படும் வேதத்தின் பொருளும்,
திருவள்ளுவர் செய்த பொய்யா மொழியும் பொருளால் ஒன்றே. ஆயின், செய்யாமொழி (வேதம்) அந்தணர்க்கு
என்றாகிப்போனது. இக்குறை தீர்க்க வள்ளுவனின் புதிய வேதம் எல்லோர்க்கும் என்றாகிப் போனது.

——————————————

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய வாச்சான் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்-

ஸ்ரீ அருளிச் செயல்களில் இரண்டு ஆழ்வார்களால் அருளிச் செய்யப்பட ஒரே பாசுர வியாக்கியானங்கள் —

கடை நின்று அமரர் கழல் தொழுது நாளும்
இடை நின்ற வின்பத்தராவர் -புடை நின்ற
நீரோத மேனி நெடுமாலே நின்னடியை
யாரோத வல்லாரவர்——ஸ்ரீ இரண்டாம் திருவந்தாதி—11-

கடை நின்று அமரர் கழல் தொழுது நாளும்
இடை நின்ற வின்பத்தராவர் –புடை நின்ற
நீரோத மேனி நெடுமாலே நின்னடியை
யாரோத வல்லாரவர் –ஸ்ரீ நான்முகன் திருவந்தாதி –55-

————

ஸ்ரீ பெரிய வாச்சான் பிள்ளை அருளிச் செய்த வியாக்யானம் –

தேவதாந்தரங்களை அனுவர்தித்து பட்ட-அனர்த்தத்தை பரிஹரி என்ன
இப்படி செய்வார் உண்டோ என்னில்-
அவர் இப்படி செய்து அன்றோ அனர்த்தப்படுகிறார்

கடை நின்று அமரர் கழல் தொழுது நாளும்
இடை நின்ற வின்பத்தராவர் -புடை நின்ற
நீரோத மேனி நெடுமாலே நின்னடியை
யாரோத வல்லாரவர்———11-

கடை நின்று அமரர் கழல் தொழுது நாளும் இடை நின்ற வின்பத்தராவர் –
தேவதாந்தரங்கள் வாசலிலே நின்று
அவர்களை நாள் தோறும் தொழுது
மத்யம புருஷார்த்தமான சுகத்தைப் பெறுவர் –

புடை நின்ற நீரோத மேனி நெடுமாலே நின்னடியை யாரோத வல்லார் அவர் –
எங்கும் புக்க நின்ற நீரை உடைத்தான கடலிலே நிறத்தை உடைய சர்வேஸ்வரனே
ப்ராப்யமான உன்னுடைய திருவடிகளை அறிந்து
ஆஸ்ரயிக்க வல்லார் ஆர்

————————————————————

ஸ்ரீ அப்பிள்ளை ஸ்வாமிகள் உரை-

நாட்டில் உள்ளார் ஷூத்ர தேவதைகளை ஆஸ்ரயித்து ஷூத்ர பலத்தைப் பெற்றுப் போமது ஒழிய
சர்வாதிகனான உன்னை அறிந்து ஆஸ்ரயிக்க வல்லார் ஆர் -என்கிறார் –

கடை நின்று அமரர் கழல் தொழுது நாளும்
இடை நின்ற வின்பத்தராவர் -புடை நின்ற
நீரோத மேனி நெடுமாலே நின்னடியை
யாரோத வல்லாரவர்———11-

அவ்வோ தேவதைகளின் வாசல் கடைப் பற்றி நின்று நம்மில் காட்டில் நாலு நாள் ஏற இருந்து
சாகக் கடவ ப்ரஹ்மாதி தேவர்களுடைய கால்களை –
துராராதரானவர்கள் இரங்கிக் கார்யம் செய்யும் அளவும் நெடும் காலம் ஆஸ்ரயித்து-
அங்கே வந்து உன்னை அனுபவித்தல் –
இங்கே இருந்து உன்னை ஆஸ்ரயித்தல் –
செய்கைக்கு யோக்யதை இல்லாத படி நடுவே மிடறு பிடியாய் நின்ற
ஸ்வர்க்காதி ஸூகத்தைப் பெற்று அனுபவிக்கப் பெறுவர் –

சுற்றும் சூழ்ந்து கிடக்கிற ஜல ஸம்ருத்தியை யுடைய கடல் போலே ஸ்ரமஹரமான
வடிவை யடைய அபரிச்சேத்ய வைபவன் ஆனவனே –
இப்படி சர்வாதிகனான உன்னுடைய திருவடிகளை
ஸ்தோத்ராதிகளைப் பண்ணி -ஆஸ்ரயிக்க வல்லவர் ஆர் தான் –

அன்றிக்கே
தேவதாந்த்ரங்கள் உன் வாசலிலே நின்று உன் திருவடிகளைத் தொழுது
உன்னைப் பிரயோஜனமாகக் கொள்ளாதே
பிரயோஜனாந்தரங்களைக் கொண்டு போவார் என்றுமாம் –

———————————————

ஸ்ரீ நம்பிள்ளை படி வியாக்யானம் —

இதர தேவதைகளை ஆஸ்ரயித்து ஷூத்ர புருஷார்த்தமான ஸ்வர்க்கத்தைப் பெற்று விடுகை போக்கி
அபரிச்சேத்யமான உன்னை ஒருவரால் அறிந்து ஆஸ்ரயிக்கப் போமோ -என்கிறார் –
தேவதாந்தரங்களை அனுவர்த்திக்கப் பட்ட அனர்த்தத்தை பரிஹரி என்ன –
இப்படிச் செய்வார் உண்டோ என்னில் –
அடைய இப்படிச் செய்து அன்றோ அனர்த்தப் படுகிறது -என்கிறார்-

கடை நின்று அமரர் கழல் தொழுது நாளும்
இடை நின்ற வின்பத்தராவர் -புடை நின்ற
நீரோத மேனி நெடுமாலே நின்னடியை
யாரோத வல்லார் அவர்———11-

கடை நின்று -இத்யாதி
ஜகத்தடையக் கடையாய் கிடக்கிறபடியை அனுசந்திக்கிறார் –
கா என்ன மாட்டாதார் படும் பாடு –

கடை நின்று –
அவ்வோ தேவதைகளின் வாசல்களைப் பற்றி நின்று –
கடைத்தலை இருக்கை இங்கே யாவதே –

அமரர் கழல் தொழுது நாளும்-
நாள்தோறும் அவ்வோ தேவதைகளின் காலிலே குனிந்து

அமரர் –
தன்னில் காட்டில் நாலு நாள் சாவாதே இருந்ததுவே ஹேதுவாக –

கழல் தொழுது –
ஆருடைய கடல் தொழக் கடவவன் –
யாவந்த சரனௌ பிராது –சிரசா தாரயிஷ்யாமி நமே சாந்திர் பவிஷ்யதி -அயோத்யா -98-8-என்று
வகுத்த கழல் ஒழிய –

நாளும் –
சக்ருதேவ -என்று இருக்க ஒண்ணாதே
அந்ய சேஷத்வம் ப்ராமாதிக மாகவும் பெறாது ஒழிவதே

உபாயங்களால் பெருத்து –
உபேயங்களால் சிறுத்து இருக்கும் இதர விஷயத்தில்
பகவத் விஷயத்தில் உபாயம் வெருமனாய் உபேயம் கனத்து இருக்கும்
அதுக்கடி அங்கு பிச்சைத் தலையணைப் பிச்சைத் தலையர் ஆஸ்ரயிக்கிறார்கள்
இங்கு ஸ்ரீ யபதியை அடிமைக்கு இட்டுப் பிறந்தவர்கள் ஆஸ்ரயிக்கிறார்கள் –
அவர்கள் பக்கலிலே

இடை நின்ற வின்பத்தராவர் –
நிரதிசய ஸூக ரூபமான போக பூமியிலே போய்ப் புகுமத்தையும் இழந்து
அதுக்கு யோக்யதை யுடைத்தான சம்சாரத்திலும், நிலையும் குலைந்து
நடுவே யுண்டாய் –
அவர்கள் கொடுக்க வல்ல ஸ்வல்ப பலத்தை ப்ராபிப்பர்

அதாகிறது
அஸ்த்திரமான ஸூகத்தை ப்ராபியா நிற்பார்
அந்தமில் பேரின்பத்துக்கு இட்டுப் பிறந்த ஜந்து சிற்றின்பத்தை ஆசைப்படுவதே

சம்சாரத்தில் வாசி இழக்கிறோம் என்றும்
போக பூமியில் புகப் பெறுகிறிலோம் என்றும்
அவற்றால் வந்த நெஞ்சாறாலாலே அந்ய பரனானவன்
துஸ் சீல தேவதைகளாலே உன் பசலை அறுத்துத் தா எனபது
ஆட்டை அறுத்துத் தா
இடைவிடாதே ஆஸ்ரயி என்பார்கள்
கரணம் தப்பில் மரணம் இறே-

அங்கன் அன்றிக்கே
கடை நின்று அமரர் கழல் தொழுது நாளும் இடை நின்ற வின்பத்தராவர் –
தேவதாந்த்ரங்களும் திரு வாசலில் நின்று உன் திருவடிகளைத் தொழுது
உன்னைப் பெறுகையே பிரயோஜனமாக ஆஸ்ரயிக்கை அன்றிக்கே –
ஷூத்ரமான பிரயோஜனங்களைக் கொண்டு போவார் -என்றுமாம் –

புடை நின்ற நீரோத மேனி –
பூமியைச் சூழப் போந்து கிடக்கிற கடல் ஓதம் போலே இருக்கிற வடிவை யுடையையாய் –

நெடுமாலே-
அபரிச்சேத்யனாவனே-
ஆஸ்ரித வ்யாமுக்தன் ஆனவனே -என்றுமாம் –

நின்னடியை யாரோத வல்லாரவர்–
தேவர் திருவடிகளில் அழகை அறிந்து ஆஸ்ரயிக்க வல்லார் தான் ஆர் –
ப்ராப்யமானவன் திருவடிகளை அறிந்து ஆஸ்ரயிக்க வல்லார் ஆர் –
உன் நீர்மையை அறிந்து ஆஸ்ரயிக்க வல்லார் ஆர் –

———————————————————

ஸ்ரீ திவ்யார்த்த தீபிகை-வியாக்யானம்-

கடை -மனை வாசல்
தாழ்ந்த தெய்வங்களின் காலிலே விழுந்து என்றுமாம்
அல்ப பலங்களை பெற்று போகிறார்களே சம்சாரிகள்
இடை நின்ற இன்பம் –ஸ்வர்க்காதிகள்
இன்பம் என்றதும் பிரமித்தவர்களின் கருத்தால் –

——————————

கடை நின்று அமரர் கழல் தொழுது நாளும்
இடை நின்ற வின்பத்தராவர் –புடை நின்ற
நீரோத மேனி நெடுமாலே நின்னடியை
யாரோத வல்லாரவர் -55-

ஸ்ரீ திவ்யார்த்த தீபிகை-வியாக்யானம்-

தேவதாந்தர பஜனம் செய்து
அல்ப அஸ்திர பயன்களை பெற்று போவார் மலிந்து
உன்னை உணர்ந்து
ஆஸ்ரயித்து உஜ்ஜீவிப்பார் இல்லையே என்று வருந்தி அருளிச் செய்கிறார் –

அமரர் கடை -மனை வாசல் -நின்று கழல் தொழுகிறார்கள் –
கடை நின்ற அமரர் -தாழ்ந்த தெய்வங்கள் என்றுமாம் –
இடை நின்ற இன்பத்தராவார் -அல்ப அஸ்திரத்தவாதி -இன்பம் என்றது பிரமித்தவர்களின் கருத்தால்
இடை -சம்சார ஸூகமும் இன்றி –
நிரதிசய மோக்ஷ ஸூகமும் இன்றிக்கே –
ஸ்வர்க்க ஸூகத்தை யுடையவர் என்றவாறு –

——————————————————————

ஸ்ரீ பெரிய வாச்சான் பிள்ளை அருளிச் செய்த வியாக்யானம் –

தேவதாந்தரங்கள் வாசலிலே நின்று சர்வேஸ்வரன் பக்கல் பண்ணும் ப்ரணாமாதிகளை
யவர்கள் பக்கலிலே பண்ணும் சம்சார சுகமும் இன்றிக்கே-
நிரதிசயமான மோஷ சுகமும் இன்றிக்கே இருக்க-
ஸ்வர்க்க சுகத்தை உடையர் ஆனவர் –

ஒரு பிரயோஜனம் பெறா விடிலும் ஸ்தோத்ரம் பண்ண வேண்டும் படி
ஸ்ரமஹரமான வடிவை உடையவன்-திருவடிகளை ஏத்த வல்லார் ஆர் –

—————————

ஸ்ரீ நம்பிள்ளை படி வியாக்யானம்-

இப்படி அயோக்யர் யுண்டோ என்னில் ஷூத்ர தேவதைகளை யாஸ்ரயித்து –
ஷூத்ர பிரயோஜனங்களைக் கொண்டு விடுவர் –
உன்னை அறிவார் ஒருவரும் இல்லை -என்கிறார்-

கடை நின்று அமரர் கழல் தொழுது நாளும்
இடை நின்ற வின்பத்தராவர் –புடை நின்ற
நீரோத மேனி நெடுமாலே நின்னடியை
யாரோத வல்லார் எவர் -55-

கடை நின்று இத்யாதி –
இதர தேவதைகள் வாசலிலே நின்று அந்த தேவதைகள் காலை நாள் தோறும் தொழுது
பரிமித ஸூகங்களைப் பெறுவர் –

புடை இத்யாதி –
பூமியைச் சூழ்ந்து இருந்துள்ள நீரோதம் போலே இருக்கிற திருமேனியை யுடைய சர்வேஸ்வரனே –
உன்னைப் பேச வல்லார்கள் யார் –

இடை நின்ற இன்பம் –
நடு முறியும் ஸூகத்தை யுடைராவர் –
இடமுடைத்தான கடல் போலே ஸ்ரமஹரமாய் இருக்கிற திரு மேனியையும்
அபரிச்சேத்யமான மஹிமாவையும் யுடைய சர்வேஸ்வரனே

சர்வாதிகனான உன்னுடைய திருவடிகளை சத்த கீர்த்தனம் பண்ணி ஆஸ்ரயிக்க வல்லார் ஒருவரும் இல்லை என்றுமாம் –
அவர் என்றது
சர்வ கந்த ரஹிதராய்-ரஜஸ் பிரக்ருதிகளாயும் தமஸ் பிரக்ருதிகளாயும் உள்ளவரை –

————————————

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் திருவடிகளே சரணம்-
ஸ்ரீ காஞ்சி ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்-
ஸ்ரீ பெரியவாச்சான் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம்-
ஸ்ரீ நம்பிள்ளை திருவடிகளே சரணம்-
ஸ்ரீ திரு மழிசைப்பிரான் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பூதத் ஆழ்வார் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்.

ஸ்ரீ மா முனிகள் வியாக்யானந்த்தில் நவ ரசங்கள் -ஸ்ரீ உ வே வெங்கடேஷ் ஸ்வாமிகள் –

மா முனிகள் வியாக்யானம்
நவ ரஸ பரி பூர்ணம் -நகை-அழுகை -வெகுளி -இளிவரல் -மருக்கை-வியப்பு – அச்சம் பெருமிதம் வகை அமைதி -சம நிலை
பூமிகா ஸந்நிதிஷ்டம் -அவதாரிகை -நடுவில் தொகுத்து -தொடர்பு -கட்டமைப்பு
பிரதி பத விஷயானாம் தர்சகம் -பதம் தோறும்
யுக்த யுக்தே -பிரதி வசன கதே -கேள்வி சம்பாஷணாத்
ரூபிகார்யே -உருவகம்
சத் பிரமாணம் -மேற்கோள் காட்டி
பொருந்த வைத்து –
முன்னோர் மொழிகள் தப்பாமல்

நவரசம் தலைக்கொண்டு கவி நடையும்
சுவை மணக்கும் உரை
நகை சுவை
வளையல் சோரன் -2-9-10
வெண்ணெய் பாபம் திருட்டு

சொல்லிலரசிப் படுதி நங்காய் சூழல் உடையன் உன் பிள்ளை தானே
இல்லம் புகுந்து என் மகளைக் கூவி கையில் வளையை கழற்றிக் கொண்டு
கொல்லையினின்றும் கொணர்ந்து விற்ற அங்கு ஒருத்திக்கு அவ்வளை கொடுத்து
நல்லன நாவற் பழங்கள் கொண்டு நான் அல்லேன் என்று சிரிகின்றானே -2 9-10 – –

நான் அல்லன் என்று சிரிக்கின்றானே –
நான் அல்லேன் காண் –
1-நான் அல்லேன் என் கையில் வளை கண்டாயோ –
2-நான் அல்லேன்-நான் உன் இல்லம் புகுகிறது கண்டாயோ –
3-நான் அல்லேன்-உன் பெண்ணைப் பேர் சொல்லி அழைக்கிறதைக் கேட்டாயோ –
4-நான் அல்லேன்-வந்து கையில் வளை கழற்றினது கண்டாயோ-
5-கண்டாயாகில் உன் வளையை அங்கே பறித்து கொள்ளா விட்டது என் -என்றாப் போலே
எனக்கு மறு நாக்கு எடுக்க இடம் இல்லாதபடி சில வார்த்தைகளைச் சொல்லி நின்று சிரியா நின்றான்
இதில் காட்டில் உண்டோ துஸ் ஸகமான தீம்பு -என்கை –

மா முனிகள் கண்ணன் பாவத்தில் இருந்து வியாக்யானம் –

—————————————————-

அழுகை 3-9-4-
சொற்களுக்கு வியாக்யானம் முன்பு காட்சியில் உள்ள சோகம் அழுகை விவரித்து வியாக்யானம் –
சுமத்ரா தேவி பெருமாள் இடம் காட்டுக்குப் போகச் சொன்னது வால்மீகி ராமாயணத்தில் இல்லை என்றாலும்
வேறே கல்பங்களில் இருக்கலாம்
இரண்டு விளக்கம் காட்டி அருளுகிறார்
கொடிய வனம் -விளக்கி -வெம் கானம்
தசரதன் -தாய் மார் -சோகங்களையும் காட்டி அருளி வியாக்யானம்

மாற்றுத் தாய் சென்று வனம் போகே என்றிட
ஈற்றுத் தாய் பின் தொடர்ந்து எம்பிரான் என்று அழ
கூற்றுத் தாய் சொல்ல கொடிய வனம் போன
சீற்றம் இலாதானைப் பாடிப் பற சீதை மணாளனைப் பாடிப் பற -3 9-4 –

மாற்றுத் தாய் சென்று வனம் போகே என்றிட –
மாற்றுத் தாய் -என்றது மற்றைத் தாய் என்ற படி
அன்றிக்கே
மாறு-என்று ஒப்பாய் மாறான தாய் -பெற்ற தாய்க்கு போலியான தாய்-என்னவுமாம்
ஸ்ரீ கௌசலையரோபாதி -ஸ்ரீ பெருமாள் பக்கலிலே அதி ச்நேஹிதையாய் இறே ஸ்ரீ சுமித்ரையார் இருப்பது
இப்படி இருக்கிற தாயார் ஆனவள் சென்று -நீர் வனத்திலே போம் -என்று சொல்ல –
அதாவது –
திருவபிஷேக மங்கள மகோ உத்சவ அர்த்தமாக திருப் படை வீடு எல்லாம் அலங்கரித்து –
உத்சவமும் தொடக்கி
புரோஹிதரான வசிஷ்டாதிகளும் தானுமாக கொண்டு –
ராஜாவான சக்கரவர்த்தி
திரு அபிஷேக அர்த்தமாக பெருமாளுக்கு காப்புக் கட்டி
புரச் சரணங்களும் செய்வித்து
இனி அபிஷேகம் செய்யும் இத்தனை
என்று முஹூர்த்தம் பார்த்து இருக்கிற அளவில்
வேதை ரேவா -அஹம் ஏவ வேதா -வேதைஸ் சர்வ இதி -அஹம் வேத்ய ஏவச
ஏவ ஓவ் ஒன்றிலும் சேர்த்து -வேதாந்த வேத்ய நிஜ வைபவ
அஹம் வேதமி –
கைகேயி ஆனவள் -குப்ஜை வார்த்தையால் நெஞ்சு கலங்கி
பர்த்தாவான சக்கரவர்த்தியை பார்த்து எனக்கு இரண்டு வரம் உண்டே முன்னே தந்து இருப்பது –
அது இரண்டும் இப்போது செய்ய வேணும் -அதாவது
ராமனை அபிஷேகம் செய்யாமல் காட்டிலே போக விட வேண்டும்
பரதனை அபிஷேகம் செய்ய வேணும் -என்ன
சத்ய தர்ம பராயணன் ஆகையாலே -என் செய்வோம் -என்று
இடி விழுந்தால் போலே இவ்வார்த்தையை கேட்டுக் கிலேசப்பட்டு
பெருமாளை அழைத்து கொண்டு வரும்படியாக சுமத்ரனை போக விட்டு
தான் கலங்கிக் கிடக்க –
சுமந்த்ரன் சென்று –
ஐயர் எழுந்து அருளச் சொல்கிறார் -என்கையாலே
பெருமாளும் திரு அபிஷேகத்துக்கு என்று -அலங்கர்த்த திவ்ய காத்ரராய்கொண்டு
பிராட்டி மங்களா சாசனம் பண்ணிக் கொண்டு அந்தப்புரத் த்வாரதளவும் பின்னோடு வர
திவ்ய அந்தபுரத்தி நின்றும் புறப்பட்டும் பெரிய கோலாகலத்தொடே எழுந்து அருளி
வந்து -தகப்பனாரைக் காணப் புகுந்த அளவிலே
கலங்கிக் கிடக்கிற படியைக் கண்டு -இதுக்கடி என் -என்று பயப்பட்டு
ஐயருக்கு இப்போது கிலேசம் எது -என்று கைகேயியைக் கேட்க
முன்பே எனக்கு இரண்டு வரம் தந்து இருப்பார் –
அந்த இரண்டு வரமும் இப்போது பெருகைக்காக உம்மைக் காட்டிலே போக விட வேணும் என்றும்
பரதனை அபிஷேகம் செய்ய வேணும் என்றும்- நான் அபேஷித்தேன்
சத்யம் தப்பாதவர் ஆகையாலே அதுக்கு அனுமதி பண்ணி உம்மைக் காட்டிலே போக விடுவதாக
அழைத்து விட்டார் -இப்போது உம்மை கண்டவாறே வாய் திறந்து சொல்ல மாட்டாமல் கிடக்கிறார் -என்ன
இப்படியோ நான் ஐயருக்கு பர தந்த்ரனாய் வர்த்தித்த படி
என்னை நியமிக்கும் போதைக்கும் இப்படி கிலேசிக்கவும் வேணுமோ
நெருப்பிலே விழச் சொன்னால் அதுவும் நான் செய்யேனோ -என்ன
ஆனால் அவருக்காகா நான் சொல்லுகிறேன்- நீர் வனவாச அர்த்தமாக போம் -என்ன அப்படி செய்யக் கடவேன் என்று
சங்கல்பித்து பறப்பட்டு- தாயாரான கௌசல்யாரையும் வந்து கண்டு -வன கமன அர்த்தமாக உத்யோக்கிற அளவிலே
இளைய பெருமாள்-தம்முடைய திருத் தாயாரான சுமத்ரையர் பக்கலிலே வந்து
ஐயர் சொல்லிற்று செய்ய வேண்டுகையாலே -பெருமாள் காட்டிலே எழுந்து அருளா நின்றார்
நானும் கூட சேவித்து கொண்டு போகிறேன் -என்ன
ஸ்ர்ஷ்டஸ்த்வம் வனவாசாய ஸ்வ துரக்த ச்சூஹர்ஜ் ஜன ராமே பிரமாதம் மகார்ஷி புத்ரப்ராதரிகச்சதி -என்றும்
ராமம் தசரதம் வித்தி மாம் வித்தி ஜனகாத்மாஜம் அயோத்யாமடவிம் வித்தி கச்ச தாதா சுகம் -என்றும்
சொல்லி இவரை ஒருப்படுத்தி
பெருமாள் பக்கலிலே சென்று
அவர் வன கமன அர்த்தமாக உத்யோகித்து நிற்கிற படியைக் கண்டு
சக்கரவர்த்தியும் கைகேயியும் செய்த கொடுமையை நினைத்து நெஞ்சு எரிந்து –
ஒரு பெண் பெண்டாட்டி என் பிள்ளைக்கு வேணும் என்று பறித்து கொண்ட
ராஜ்ஜியம் உமக்கு வேண்டா -ஒருவரும் அபிமாநியாத வனமே உமக்கு அமையும் –
ஆன பின்பு வனத்திலே எழுந்து அருளும் -என்று சொன்னது
வனம் போகே -என்றது வனமே போகு -என்றபடி
இந்த அவதாரணம் இறே கீழ்ச் சொன்ன பொருளைக் காட்டுகிறது

ஈற்றுத் தாய் பின் தொடர்ந்து எம்பிரான் என்று அழ –
பெற்ற தாயாரான கௌசலையார் பின்னே தொடர்ந்து சென்று
தம்முடைய பிரிவாற்றாமை எல்லாம் சொல்லி
ஏக புத்ரரான நான் உம்மை பிரிந்து இருக்க மாட்டேன் -என்னுடைய நாயகனே -என்று கட்டிக் கொண்டு அழ –

கூற்றுத் தாய் சொல்ல –
கூற்றம் போன்ற கைகேயி ஆகிற தாய் சொல்ல
பெருமாளுடைய ஸௌகுமாரத்தையும்-போகிற இடத்தில் உண்டான கொடுமையையும் பாராமல்-
பதினாலு சம்வத்சரம் வனவாசம் பண்ண சொன்ன க்ரௌர்யத்தை பற்ற -இவளைக்
கூற்றுத் தாய் -என்கிறது
பித்ரு வசன பரதந்த்ரராய் போனார் -என்னா நிற்க செய்தே
இவள் சொன்னதுக்காக போனார் -என்கிறது
அவர் வாய் விட்டுச் சொல்ல மாட்டாதே -அனுமதி பண்ணிக் கிடக்க –
அது தானும் சொன்னாள் இவள் ஆகையாலே இறே
மாற்றுத் தாய் சென்று வனம் போகே என்றிடவும்
ஈற்றுத் தாய் பின் தொடர்ந்து எம்பிரான் என்று அளவும்
கூற்றுத் தாய் சொல் அடியாக கொடிய வனத்தில் போன -என்றபடி

அதவா
மாற்றுத் தாய் என்கிறது கைகேயி ஆகவும்
கூற்றுத் தாய் என்கிறது -சுமித்ரையார் யாகவும் யோஜ்ஜிக்கவுமாம் –
அப்போதைக்கு
மாற்றுத்தாய் என்றது சபத்னி ஆகையாலே ஸ்ரீ கௌசல்யாருக்கு தன் நினைவாலே மாற்றாம் தாய் -என்றபடி
ஸ்ரீ பரத ஆழ்வான் நினைவுக்கு மேல் பொருந்தாமையாலே-மாற்றாம் தாய் – என்கிறது ஆகவுமாம்
மாறு -என்ற சொல்லி –தாய் -என்ன வேண்டுகிறது பெருமாள் நினைவாலே இறே
நடுவிலாச்சி என்று இறே அவர் எப்போதும் அருளி செய்வது

சென்று வனம் போகே என்று இட –
வனமே சென்று போக -என்று நியமிக்க
அதாவது
ராஜ போகத்தில் நெஞ்சு வையாதே -வனத்தளவும் சென்று அதிலே போய் விடு -என்று நியமிக்க -என்கை
வா– என்கிறாள் அன்றே போ -என்னும் அதுவே இறே இவள் சொல்லுவது

ஈற்றுத் தாய் -இத்யாதி
பெற்ற தாயாரான கௌசலையார் -என் நாயனே -ஏக புத்ரையான நன் உம்முடைய விச்லேஷம்
வ்யசனம் பொறுக்க மாட்டேன் -நான் எப்படி உம்மை போக விட்டு தரித்து இருப்பது -என்று
பின் தொடர்ந்து சென்று அழ

கூற்றத் தாய் சொல்ல
சுமித்ரை யாகிற தாய் சொல்ல
கூறு பட்ட ஹவிஸ்ஸை புஜிக்கை யாகையாலே கூற்றுத் தாய் -என்னுதல்
சக்கரவர்த்திக்கு மூவரும் சக தர்ம சரிணிகள் ஆகையாலே
யாதம்சத்தாலே -கூற்றுத் தாய் என்னுதல்
ஸ்ரீ கௌசல்யாரைப் போலே நிஷேதித்து அனுமதி பண்ணாமல்
அஹம் மமதைகளால் ஒருத்தி -எனக்கு -என்றது -உமக்கு என் செய்ய -என்று இவள்
சொன்ன அத்தை மிகவும் திரு உள்ளம் பற்றுகையாலே
விஸ்லேஷ பீருக்கள் அபிப்ராயத்தால் கூற்றம் போன்ற தாய் என்னுதல்
இப்படி இருக்கிறவள் வசனத்தை கொண்டு கொடிய வனம்போன

முற்பட்ட யோஜனை -நாலூர் பிள்ளை இட்டு அருளின வியாக்யான பிரக்ரியை
பிற்பட்ட யோஜனை பிள்ளை இட்டு அருளின வியாக்யான பிரக்ரியை
முற்பட்ட யோஜனையில்
சென்று வனம் போக -என்ற இதுக்கு ஸ்வர ஸார்த்தம் சித்திக்கையும் –
கூற்றுத்தாய் சொல்ல கொடிய வனம் போன இது –
தண்டக நூற்றவள் சொல் கொண்டு போகி -என்றும்
குலக் குமரா காடுறையப் போ என்று விடை கொடுப்ப விலக்குமணன் தன்னோடும் அங்கே ஏகியது -என்றும்
கொடியவள் வாய் கடிய சொல் கேட்டு –கான்தொடுத்த நெறி போகி -என்றும் கீழ் மேல் அருளி செய்தவற்றுக்கு
சேர்ந்து இருக்கையும் உண்டு
சம்ப்ரதாயத்திலும் வந்தால்-
ஸ்ரீ நம்பிள்ளை ஸ்ரீ பாதத்தில் கேட்ட ஸ்ரீ சிறிய ஆழ்வானப் பிள்ளை குமாரர் பக்கலிலே கேட்ட ஸ்ரீ நாலூர் பிள்ளை
அருளிச் செய்தது ஆகையாலே பிராபல்யம் உண்டு
அவர் தாம் ஸ்ரீ ஆச்சான் பிள்ளை திரு தமப்பனார் ஆகையாலே ஸ்ரீ பிள்ளைக்கு பரம ஆச்சார்யரும் இறே
ஆகையால் அந்த யோஜனை முற்பட எழுதி
ஸ்ரீ பிள்ளை அருளிச் செய்த யோஜனை பிற்பட எழுதப் பட்டது
ஸ்ரீ பிள்ளை ஆகிறார் –ஸ்ரீ திரு வாய் மொழி பிள்ளை
இவர் இப்பிரபந்ததுக்கு ஸ்வாபதேச வியாக்யானம் இட்டு அருளி இருப்பதாக பெரியோர் பணிப்பர்

இரண்டு யோஜனையிலும்-ஸ்ரீ சுமித்ரையார் ஸ்ரீ பெருமாள் முகம் பார்த்து சொன்னதாக சொல்லப் பட்ட வசனம்
ஸ்ரீ ராமாயணத்தில் இல்லை ஆகிலும்
இதிஹாசாந்தர புராணாதிகளில் ஆதல்
கல்பாந்தரித்தாலே ஆதல்
உண்டு என்று கொள்ள வேண்டும்
மயர்வற மதி நலம் அருள பெற்றவர் இவர் இப்படி அருளி செய்கையாலே

கொடிய வனம் போன –
கன்னிரைந்து தீய்ந்து கழை உடைந்து கால் சுழன்று பின்னும்
திரைவயித்றுப் பேயே திரிந்து உலாவ கொன்னவிலும் வெம்கானம் -என்னும் படி இறே
காட்டின் கொடுமை தான் இருப்பது -இப்படி இருக்கிற காட்டிலே
நைவாய வேல் நெடும் கண் நேரிழையும் இளம் கோவும் பின் போக எழுந்து அருளின

சீற்றம் இலாதனை –
கட்டின காப்போடே காட்டிலே தள்ளி விட்டாள் – என்னும் சீற்றம் ஏக தேசமும்
திரு உள்ளத்தில் இல்லாதவனை
மாச லஷ்மண சந்தாபம் கார்ஷிர் லஷம்யா விபர்ய யே-ராஜ்ஜியம் வா வனவாசோ வா
வனவாசோ மகோதய -என்று சந்தோஷத்தோடே இறே எழுந்து அருளிற்று

சீதை மணாளனைப் பாடிப் பற-
வனவாசம் தான் சரசமாய்த்தது அவள் கூட போகையாலே -இறே
ஸ்ரீ பிராட்டியும் தாமும் -ஏகாந்த ரசம் அனுபவிக்கலாம் தேசம் -என்று இறே காடு தன்னை விரும்பிற்று –
தர்சனம் சித்ர கூட ச்யமந்தாகினியாச்ச சோபதே -அதிகம் புரவாசச்ச மன்யே தவச தர்சநாத் -என்று இறே அருளி செய்தது
இப்படி இருக்கிறவனை பாடிப் பற என்று பிரதிகோடியான அவளைப் பார்த்து நியமிக்கிறாள்

————

வெகுளி -கோபம் -சங்க காலம் அர்த்தம்
innocent
இப்பொழுது
கொடி இழந்தது கற்பே -வளையல் அர்த்தம் –
கிருபா சமுத்திரம் -அருள் மா கடல் அமுது -சமஸ்க்ருத -மா கடல் -ocean
1-6-9-இருவர் கோபம்
ஹிரண்யன் கோபம் -சீறி வெகுண்டு
the most unkindest போல்
இரட்டிப்பு கோபத்துடன் ஹிரண்யன் தட்ட –
அளந்திட்ட -அவனே அளந்த
ஹிரண்யனுடைய ஒள்ளியதான விச்தீர்ணமான மார்வை –-
பாகவத அபசாரம் பட்ட -எண்ணி -கோபம் அக்னி ஜ்வாலை -பிரதிபலித்து
வயிற்றில் பய அக்னி
இரண்டாலும் ஒளி
பிளந்திட்ட கைகளால் -hard work இல்லாமல் smart work

அளந்திட்ட தூணை அவன் தட்ட ஆங்கே
வளர்ந்திட்டு வாள் உகிர் சிங்க உருவாய்
உளம் தொட்டு இரணியன் ஒண் மார்வகலம்
பிளந்திட்ட கைகளால் சப்பாணி பேய் முலை உண்டானே சப்பாணி -1 6-9 –

அளந்து இட்ட -ஹிரண்யன் அளந்து நட்ட
வாள் -கத்தி போல் குரூரமான
தொட்டு -இப்போது ஆகிலும் அனுகூலிக்க கூடுமோ என்று பரீஷித்து –
முன்பே நரஸிம்ஹத்தை வைத்து நட்ட தூண் -என்ன ஒண்ணாதபடி -தானே தனக்கு பொருந்த பார்த்து –

அளந்து நட்ட தூணை அவன் தட்ட –
வேறே சிலர் தட்டில் -கையிலே நரசிம்கத்தை அடக்கி கொண்டு வந்து தூணிலே
பாய்ச்சினார்கள் என்ன ஒண்ணாதபடி -அவன் தானே –
எங்கும் உளன் -என்று பிரகலாதன் பண்ணின பிரதிக்ஜை பொறாமல் -பிள்ளையை சீறி வெகுண்டு தூண் புடைப்ப –
என்கிறபடியே அவனை சீறி -அந்த சீற்றத்தினுடைய அதிசயத்தாலே –
ஆனால் நீ சொல்லுகிறவன் இங்கு இல்லை – என்று அழன்று அடிக்க –

ஆங்கே –
அடித்த இடம் ஒழிய ஸ்தலாந்தரத்திலே தோன்றிலும் -இவன் இங்கு இல்லை -என்று
பிரதிக்ஜை நிலை நின்றது ஆம் என்று -அத் தூணிலே அவன் அடித்த இடம் தன்னிலே –
வளர்ந்திட்டு –
பரிய இரணியன் -என்னும்படி பருத்து வளர்ந்த வடிவை உடையனானவன் -கீழ் படும்படியாக தான் வளர்ந்து –

வாள் உகிர் சிங்க உருவாய் –
அஸ்த்ர சஸ்த்ரங்களில் ஒன்றாலும் படக் கடவன் அல்லவாகவும்-
தேவாதி சதிர்வித ஜாதியில் உள்ள வற்றில் ஒன்றின் கையில் படக் கடவன் அல்லவாகவும் –
பிரம ருத்ராதிகள் கொடுத்த வரத்துக்கு விரோதம் வாராதபடி ஒளியை உடைத்தான உகிர்களை உடைய நர ஸிம்ஹ ரூபியாய் –

உளம் தொட்டு -எங்கும் உளன் என்று பிரகலாதன் சொன்னபடியே –
தான் -இல்லை -என்று சொன்ன ஸ்தலம் தன்னிலே -உண்டு -என்னும்படியாக தோற்றுகையாலும் –
சிரம் பற்றி முடி இடிய கண் பிதுங்க வாய் அலற தெழித்தான்-என்கிறபடியே ஒரொன்றே துச்சகமாம்படி –
பண்ணின பீடா விசேஷங்களாலும்-பீதியிலே நெஞ்சு இளகி அனுகூலிக்க கூடுமோ என்று ஹிருதயத்தை பரிஷை பண்ணி –

ஹிரண்யன் ஒண் மார்வகலம் –
ஹிரண்யனுடைய ஒள்ளியதான விச்தீர்ணமான மார்வை –
ஒண்மையாவது-நரஸிம்ஹத்தினுடைய கோப அக்நியாலும் தன்னுடைய உதரத்தில் பய அக்நியாலும் பிறந்த
பரிதாபத்தாலே -அக்னி முகத்தில் பொன் போலே உருகி பதம் செய்து ஒளி விடுகை –

இத்தால் -திரு உகிருக்கு அனாயாசேன கிழிக்கலாம் படியான படியைச் சொல்லுகிறது –
அகலம் என்கையாலே -வர பல பூஜை பலங்களாலே மிடி யற வளர்ந்த பரப்பாலே –
திரு உகிற்கு எல்லாம் இரை போந்தபடியை சொல்லுகிறது –

பிளந்திட்ட கைகளால் -உடலகம் இருபிளவாக்கையில் நீள் உகிர் படையது வாய்த்தவனே –
என்கிறபடியே திரு உகிர்களாலே இரண்டு கூறாக பிளந்து பொகட்ட திருக் கைகளால் சப்பாணி –

பேய் முலை இத்யாதி -அவனைப் போலே பிரதிகூல்யம் தோற்ற நிற்க்கையும் அன்றிக்கே –
தாயாய் வந்த பேய் -என்கிறபடியே வஞ்சகையாய் வந்த பூதனை உடைய முலையை
பிராண சகிதமாக உண்டு முடித்தவனே -சப்பாணி –

—————————————————

இளி வரல் இகழ்ந்து -4-3-5-

அத்தை பிள்ளை
நான்கு கைகள் -மூன்று கண்கள் –
யார் தூக்கி -அவனே யமன் -கண்ணன் தூக்க –
ஒரு நாளில் 99- வசவு வரை கொல்ல மாட்டேன் -எண்ணிக் கொண்டே திட்டுவானாம்

பகவத் நிந்தைக்கு ஜீவனாம்சம் வைத்து கேட்கும் அவர்களுடைய செவிக்கும் சுடும்படியான
தண்ணிய வசவுகளே சொல்லி -வைகை –
அலை வலைமை தவிர்த்த-விரோதம் போக்கி
தன்னை -வியாக்யானம் -இப்படி உள்ளவனையும் திருத்தி
இளிவரவு இருந்தாலும்
இந்த -கையால் ஆகாத இத்யாதி -ஆசாமி -போல் தன்னை
இப்படி இவன் செய்து திரிந்த கொடுமையை
நினைத்து இறே -சிசுபாலன் -என்னாதே -தன்னை -என்று இவர் ஊன்றி அருளிச் செய்தது —

பல பல நாழம் சொல்லி பழித்த சிசுபாலன் தன்னை
அலை வலைமை தவிர்த்த அழகன் அலங்காரன் மலை
குலமலை கோலமலை குளிர் மா மலை கொற்ற மலை
நீலமலை நீண்டமலை திரு மால் இரும் சோலை யதே – 4-3 5-

அலை வலைமை தவிர்த்த –
விஷய கௌ ரவாதிகளை பாராமல் தன் நெஞ்சில் தோற்றியதை சொல்லுவதே அலை வலைமை
சரம தசையில் -தன் அழகைக் காட்டி தன் அளவிலே த்வேஷத்தை மாற்றுகையாலே
தான் -என்றால் நிந்தித்து கொண்டு திரியும் அலை வலைத் தனத்தை போக்கிக் காத்தவன் -என்றபடி

பல பல -இத்யாதி –
பல பல குற்றங்களைச் சொல்லி நிந்தித்த சிசுபாலன் தன்னை –
இவன் சொல்லும் தோஷங்கள் -அனுகூலர் வாக்கால் சொல்லத் தக்கது அல்லாமையாலே
நாழ் -என்கிறது நாழ் =குற்றம்
அது தனக்கு ஒரு சங்க்யை இல்லாமையாலே பல பல என்கிறது
அது தன்னை நெஞ்சால் நினைத்து இருக்கும் அளவு அன்றிக்கே -பிறர் அறியும் படி
வாய் விட்டு சொல்வதே -என்று -சொல்லி -என்கிறது
கேட்பார் செவி சுடும் கீழ்மை வசவுகளே வையும் -என்றார் இறே ஆழ்வாரும்
அதாவது
பகவத் நிந்தைக்கு ஜீவனாம்சம் வைத்து கேட்கும் அவர்களுடைய செவிக்கும் சுடும்படியான
தண்ணிய வசவுகளே சொல்லி -வைகை –
சேட்பால் பழம் பகைவன் -என்று அதுக்கடியும் அருளி செய்தார் இறே அவர் தாமே –
அதாவது –
ஹிரண்ய ராவண ஜென்மங்களே தொடங்கி-மிகவும் ஸ்வபாவமாய் கொண்டு வருகிற
பழையதான பகையை உடையவன் -என்றபடி -இவன் ஓரோர் ஜன்மங்களில் பண்ணின
பிரதி கூல்யத்துக்கு ஓர் அளவு இல்லை இறே -அவ்வவ் ஜன்மங்களில் உண்டான காலத்தின் மிகுதியும்
பண்ணின பிரதி கூல்யத்தின் உடைய மிகுதியும் -இவை எல்லா வற்றையும் நினைக்கிறது –
பகைமையினுடைய பழமையாலே அந்த வாசனை ஆய்த்து -இந்த ஜன்மத்தில் இவன்
இப்படி நிந்தனை பண்ணி திரிகைக்கு ஹேது –இப்படி இவன் செய்து திரிந்த கொடுமையை
நினைத்து இறே -சிசுபாலன் -என்னாதே -தன்னை -என்று இவர் ஊன்றி அருளிச் செய்தது —

அலை வலைமை தவிர்த்த அழகன் –
சரம தசையில் -தன அழகைக் காட்டி தன் அளவிலே த்வேஷத்தை மாற்றுகையாலே
தான் -என்றால் நிந்தித்து கொண்டு திரியும் அலை வலைத் தனத்தை போக்கி காத்தவன்-ரஷித்தவன்
அலங்காரன் மலை
இப்படி இருந்துள்ள அழகருக்கு மேலே -முடிச்சோதி -படியே உண்டான
அலங்காரத்தையும் உடையவன் நித்ய வாசம் பண்ணுகிற திருமலை
குல மலை –
தொண்டைக் குலத்துக்கு தலையான மலை
கோல மலை
அழகருக்கும் ஆஸ்ரிதருக்கும் அநவரத அனுபாவ்யமான அழகை உடைய மலை
குளிர் மா மலை
ரஷகன் ஆனவனுக்கு ரஷ்ய வர்க்கம் பொறாமையால் வந்த தாபத்தையும் –
ரஷ்ய பூதரான இவர்களுக்கு ரஷகனை பொறாமையால் வந்த தாபத்தையும்
ஆற்றும் படியான குளிர்த்தி மிக்கு இருக்கும் மலை
கொற்ற மலை –
தன் அபிமானத்தாலே ஒதுங்கினாரை சம்சாரம் மேலிடாத படி நோக்கும் வெற்றியை உடைத்தான மலை
நில மலை
மணிப் பாறையாய் இருக்கும் அளவன்றிக்கே -சூரிகளுக்கும் முமுஷூகளுக்கும்
புஷ்ப பல த்ருமாதிகளாய் முளைக்கவும் -முளைக்க வேணும் என்று
ப்ரார்த்திக்கைக்கும் யோக்யமான மலை –
நீண்ட மலை –
பரம பதத்துக்கும் சம்சாரத்துக்கும் இடை வெளி அற்று -ஒரு கோவையாம் படியான ஒக்கத்தை உடைய மலை
இப்படி இருக்கிற திரு மால் இரும் சோலை ஆகிற அதுவே -அலங்காரன் மலை

——————————————————

மருக்கை -வியப்பு -ஆச்சர்யம் -பூ சூட்டல்
மாலிகன் –
சீமாலி கனவனோடு தோழமை கொள்ளவும் வல்லாய் –
சி -ஒவ்பசாரிகம் -மாலிகன் என்று பேரை உடையனாய் அசூர பிரக்ருதியாய் இருக்கிறவனோடே
உன் குணத்தாலே கலந்து தோழமை கொளவும் வல்லவனே
சாமாறு அவனை நீ எண்ணி –
சாது பீடாதிகளை பண்ணப் புக்க வாறே -இனி அவனை அழிய செய்யாவிடில் நாடு குடி கிடவாது –
என்று அவன் சாகத் தக்க வழிகளை நீயே சிந்தித்து
அதாவது –
தோழனை கொன்றான் -என்று தனக்கு அபவாதம் வராதபடியாகவும்
தன்னாலே தான் முடிந்தான் -என்னும்படியாகவும் தக்க வழியை சிந்திக்கை –
அவனை -என்கிற இடத்தில் ஐகாரம் அவ்யயம்

என்று எப்படி எவனை எதனைக் கொண்டு அழிக்க அறிந்தவன்

சீமாலி கனவனோடு தோழமை கொள்ளவும் வல்லாய்
சாமாறு அவனை நீ எண்ணி சக்கரத்தால் தலை கொண்டாய்
ஆமாறு அறியும் பிரானே அணி அரங்கத்தே கிடந்தாய்
ஏமாற்றம் என்னைத் தவிர்த்தாய் இருவாட்சி பூ சூட்ட வாராய் 2-7 8-

சீமாலிகன் எனும் இடத்தில் சி -எனுமது ஒவ்பசாரிக சொல்
ஸ்ரீ என்னுமது சி என்றாய் கண்ணனோடு நடப்பு கொண்டதால் வந்த சீர்மையை சொலுகிறது என்பர்
சீமாலிகன் இத்யாதி –
மாலிகன் என்பான் ஒருத்தன் கிருஷ்ணனுக்கு சகாவாய்-பல ஆயுதங்களும்
பயிற்றுவிக்க கிருஷ்ணன் பக்கலிலே கற்று -இந்த ஆசக்தி பலத்தாலே ஒருவருக்கும் அஞ்சாமல்
லோகத்தில் உள்ள சாதுக்களை நலிந்து -திரியப் புக்கவாறே –
சகாவாய் போந்த இவனை நிரசிக்க ஒண்ணாது -என்று திரு உள்ளத்தில் அத்யந்த வ்யாகுலம்
நடந்து போகிற காலத்திலே-அவனை ஒரு போது கருக நியமித்தவாறே –
அவன் தான் நறுகு முறுகு என்றால் போலே சில பிதற்றி -எல்லா ஆயுதங்களையும் பயிற்று வித்தீர்
ஆகிலும் என்னை ஆழி பயிற்று வித்தீர் இலீரே என்ன
இது நமக்கு அசாதாரணம் -உனக்கு கர்த்தவ்யம் அன்று காண் -என்ன –
எனக்கு கர்த்தவ்யம் அன்றிலே இருப்பது ஒரு ஆயுதம் உண்டோ -என்று
அவன் நிர்பந்தங்களை பண்ணினவாறே -இவனுடைய துஸ் ஸ்பாவங்கள் அடியாக
இவனை நிரசிக்க வேணும் -என்று திரு உள்ளம் பற்றி தன்னுடைய சீர்மை குன்றாதபடி
ஆயுதம் பயிற்றுவிக்கிறானாக திரு ஆழியை ஒரு விரலாலே சுழற்றி ஆகாசத்தில் எழ வீசி
சுழன்று வருகிற திரு ஆழியை மீண்டும் திருக் கையிலே அநாயாசேன ஏற்க
அவன் இத்தை கண்டு -எனக்கு இது அரிதோ -என்று கை நீட்ட
உனக்கு இது அரிது காண் -என்ன செய்தேயும் -அவன் வாங்கி சுழற்றி மேலே விட்டு
மீண்டு சுழன்று வருகிற போது பிடிப்பானாக நினைத்து -தன் கழுத்தை அடுக்க தன் விரலை
எடுத்து கொடு நிற்க -அது -வட்ட வாய் நுதி நேமி ஆகையாலே -சுழலா இடம் போராதது கொண்டு
அதன் வீச்சு இவன் கையில் பிடிபடாமல் இவன் தலையை அரிந்து பொகட்டது என்று இதிஹாசாதிகளிலே
சொல்லப்பட்டதொரு விருத்தாந்தத்தை இப்பாட்டில் பூர்வ அர்த்தத்தால் ஸங்க்ரஹேன சொல்லுகிறது –

சீமாலி கனவனோடு தோழமை கொள்ளவும் வல்லாய் –
சி -ஒவ்பசாரிகம் -மாலிகன் என்று பேரை உடையனாய் அசூர பிரக்ருதியாய் இருக்கிறவனோடே
உன் குணத்தாலே கலந்து தோழமை கொளவும் வல்லவனே
சாமாறு அவனை நீ எண்ணி –
சாது பீடாதிகளை பண்ணப் புக்க வாறே -இனி அவனை அழிய செய்யாவிடில் நாடு குடி கிடவாது –
என்று அவன் சாகத் தக்க வழிகளை நீயே சிந்தித்து
அதாவது –
தோழனை கொன்றான் -என்று தனக்கு அபவாதம் வராதபடியாகவும்
தன்னாலே தான் முடிந்தான் -என்னும்படியாகவும் தக்க வழியை சிந்திக்கை –
அவனை -என்கிற இடத்தில் ஐகாரம் அவ்யயம்

சக்கரத்தால் தலை கொண்டாய் –
நமக்கு அசாதாரணமான ஆயுதம் -உனக்கு இது ஆகாது காண் -என்ன செய்தேயும்
அவன் நிர்பந்தம் பண்ணினதுக்காக அவனை ஆழி பயிற்றுவிக்கிறானாக
உபாய ரூபேண திரு ஆழியாலே சிரசேதம் பண்ணிப் பொகட்டவனே

ஆமாறு அறியும் பிரானே –
சத்ரு நிரசனம் -ஆஸ்ரித ரஷணம் ஆகிய இவற்றில் ஏதேனும் ஒன்றில் புகுந்தால்
மேல் விளைவது அறியும் உபகாரகன் ஆனவனே

அணி அரங்கத்தே கிடந்தாய்
இங்கே கிடந்தால் நமக்கு முமுஷுக்களை லபிக்கலாம் -என்று
சம்சாரத்துக்கு ஆபரணமான ஸ்ரீ கோவிலிலே பள்ளி கொண்டு அருளுகிறவனே
ஏமாற்றம் என்னை தவிர்த்தாய் –
நல்லவர்கள் வாழும் நளிர் அரங்கம் -என்கிறபடியே பரிவர் உள்ள தேசத்திலே
பள்ளி கொள்ளுகையலே உன் சௌகுமார்யாதிகளை நினைத்து -உனக்கு என் வருகிறதோ –
என்று வயிறு எரியா நிற்கும் க்லேசத்தை போக்கினவனே
எமாற்றமாவது -துக்கம்
இருவாட்சி பூ சூட்ட வாராய் –
கால புஷ்பமான இது செவ்வி அழிவதற்கு முன்னே உன்திருக் குழலிலே நான் சூட்டும்படி வாராய் –

——————————————-

அச்சம் -கண்ணன் மற்றவரை -2-1-1-

மெச்சூது சங்கம் இடத்தான் நல்வேயூதி
பொய் சூதில் தோற்ற பொறை உடை மன்னர்க்காய்
பத்தூர் பெறாத அன்று பாரதம் கை செய்த
அத்தூதன் அப்பூச்சி காட்டுகின்றான் அம்மனே அப்பூச்சி காட்டுகின்றான் -2-1 1- –

அப்பூச்சி -பயங்கரமாய் உள்ளது -அதாவது -லோகத்தில் பாலரானவர்கள் எதிர்தலைக்கு
பயங்கரமாக காட்டுவன சில சேஷ்டிதங்கள் இவ்விடத்தில் விசேஷம் உண்டு –
அது ஏது என்னில் -நீர்மையை கண்டு -நம்மிலே ஒருவன் -என்று இருக்கும் அவர்கள் பயப்படும்படி
ஈஸ்வரத்வ சிஹ்னங்களைக் காட்டுகை –

ஸ்ரீ உய்ந்த பிள்ளை-ஸ்ரீ திரு வரங்கம் பெரிய கோவிலில் ஸ்ரீ எம்பெருமானார்
காலத்தில் எழுந்து அருளி இருந்தார் ஒரு அரையர் – பாடா நிற்க –
திரு வோலக்கத்திலே அத்தூதன் என்று -பெருமாளை காட்டுவது –
அப்பூச்சி என்று கண்ணை இறுத்து கொண்டு வருவதாக அபிநயிக்க –
ஸ்ரீ உடையவர் பின்னே சேவித்து எழுந்து அருளி இருந்த ஸ்ரீ எம்பார் -திருக் கைகளை
திருத் தோள்களோடு சேர்ந்து காட்ட -அவரும் அப்படியே அபிநயித்து கொண்டு வர –
இதுக்கடி என் என்று விசாரித்து புரிந்து பார்த்து அருளி –
ஸ்ரீ கோவிந்த பெருமாள் இருந்தீரோ -என்று அருளிச் செய்தார்-என்று பிரசித்தம் இறே –

அப்பூச்சி என்கிறது -இரண்டு திருக் கையில் ஆழ்வார்களையும்
அம்மனே என்கிறது -கண்டு பயப்பட்டு சொல்லுகிற வார்த்தை –

———–

கஞ்சன் கறுக்கொண்டு நின் மேல் கரு நிற செம்மயிர் பேயை
வஞ்சிப்பதற்கு விடுத்தான் என்பதோர் வார்த்தையும் உண்டு
மஞ்சு தவழ மணி மாட மதிள் திரு வெள்ளறையில் நின்றாய்
அஞ்சுவன் நீ அங்கு நிற்க அழகனே காப்பிட வாராய் -2 8-6 – –அந்திக்காப்பு –யசோதை –

இருள் தான் ஒரு வடிவு கொண்டால் போலே -கருத்த நிறத்தையும்
அக்னி ஜ்வாலை போலே சிவந்த தலை மயிரையும் உடையாளாய் இருக்கிற பேய்ச்சியை-
நேர் கொடு நேர் சென்றால் அவனை உன்னால் சாதிக்க போகாது –வஞ்சனத்தால் சென்று சதி –

அஞ்சுவன் நீ அங்கு நிற்க –
பூதனை வந்து வஞ்சனத்தால் உன்னை நலிய தேடினதும் தன் வசமாய் அன்றிகே கம்ச ப்ரேரிதையாய்-
என்ற வார்த்தை பிறக்கையால்-அவன் இன்னம் யாரை வர விடும் -எது செய்யும் என்று தெரியாது -என்று
பய ஸ்தானமான அவ்விடத்தில் நீ நிற்கிற இதுக்கு நான் அஞ்சா நின்றேன்

அழகனே காப்பிட வாராய் –
ஆன பின்பு அங்கு நில்லாதே அதிலோகமான அழகை உடையவனே –
உன் அழகுக்கு த்ர்ஷ்டி தோஷம் வாராதபடியாகக் காப்பிட வாராய்
பொங்கும் பரிவால் -பட்டர் பிரான் -அச்சம் காட்டி

———-

பெருமிதம் –1-2-1-
உள் அமுது -சப்தத்துக்கு வியாக்யானம் -பரோபகார சீலை யானாற் போலே இவளும்-

சீதக் கடலுள் அமுதன்ன தேவகி
கோதை குழலாள் அசோதைக்கு போத்தந்த
பேதை குழவி பிடித்து சுவைத்து உண்ணும்
பாதக் கமலங்கள் காணீரே பவள வாயீர் வந்து காணீரே -1-2-1-

சீதக் கடலுள் அமுதன்ன தேவகி
அகாதமாகையாலே குளிர்த்தி மாறாத சமுத்ரத்திலே -தேவ போக்யமாக பிறந்த
அமிர்தம் புறவமுதாம் படி –
அமுதத்தில் வரும் பெண்ணமுது என்கிறபடியே உள்ளமுதாக பிறந்த
பிராட்டியோடே ஒத்த தேவகி பிராட்டி -அதாவது –
அவள் பரோபகார சீலை யானாற் போலே இவளும் பரோபாகார சீலை -என்றபடி –

பாதக் கமலங்கள் காணீர் –
இப்படி இருந்துள்ள திருவடித் தாமரைகளை வந்து காணும் கோள்-
கமலம் -என்கையாலே –
திருவடிகளில் உண்டான நிறத்தையும் -சைத்ய -மார்தவ -ஸௌரப்யாதிகளையும் -சொல்லுகிறது –

மலர் மகள் கை வருட -மலர் போது சிவக்கும்
மலர் போது -மலர்கின்ற பொழுதே -இருக்கும் திருவடி –

பவள வாயீர் வந்து காணீரே –
பவளம் போல் சிவந்த அதரத்தை உடையீர் வந்து காணும் கோள் என்று –
யசோதை பிராட்டி -தான் அனுபவித்த அம்சத்தை –
சஜாதீயைகளாய்-அநு புபூஷூக்களாய் இருப்பாரையும் ஸ்லாகித்து கொண்டு
அழைத்து காட்டின பாசுரத்தாலே அருளிச் செய்தார் ஆய்த்து-

அழைக்கும் பொழுதும் பெருமிதம்

————

உவகை -மகிழ்ச்சி 3-10-அடையாளப்பத்து
ராமாயணம் சொன்னால் வேறே ஒன்றையும் செய்யாமல்
தசரதன் தொடங்கி பாட
அரக்கிகள் -தூங்க -திருவடி பாட
ராமாயணம் பாட தூங்கினால் அரக்கிகள்
மதுரம் வாக்கியம் -தமிழில் பாடி –
ராவணன் -வேதம் பாடும் -வல்லவன் -சமஸ்க்ருதம் –
அவனுக்குத் தெரியாத பாஷை
நவ வ்யாக்ர பண்டிதர்
அகஸ்தியர் ஆஸ்ரமம் தங்கி சீதையும் அறிவாள்
பாசுரப்படி ராமாயணம் திருவடி பாட –

திக்கு நிறை புகழாளன் தீ வேள்விச் சென்ற நாள்
மிக்க பெரும் சவை நடுவே வில்லிறுத்தான் மோதிரம் கண்டு
ஒக்குமால் அடையாளம் அனுமான் என்று உச்சி மேல்
வைத்துக் கொண்டு உகந்தனளால் மலர்க் குழலாள் சீதையுமே–3-10-9-

மா முனிகள் சீதையாகவே வியாக்யானம் -ஆல் -மீண்டும் மீண்டும் அசை போட்டு உகந்தாள் –

திக்கு நிறை புகழாளன் தீ வேள்விச் சென்ற நாள் -திக்குகளில் நிறைந்த கீர்த்தியை யுடையனான ஸ்ரீ ஜனக ராஜனுடைய
அக்னிகளைக் கொண்டு செய்யும் யாகத்தில் விச்வாமித்ரருடன் போன காலத்திலே
மிக்க பெரும் சவை நடுவே வில்லிறுத்தான் மோதிரம் கண்டு -மிகவும் பெரிய சபையின் நடுவிலே ருத்ர தனுசை முறித்த
ஸ்ரீ ராமபிரானுடைய திரு மோதிரத்தை பார்த்து -சபை நடுவே -பாட பேதம்
மலர்க் குழலாள் சீதையுமே-அனுமான் அடையாளம்
ஒக்குமால் என்று-பூச் சூடிய திருக் கூந்தலை யுடையலான ஸ்ரீ சீதா பிராட்டியாரும் –
வாராய் ஹனுமான் -நீ சொன்ன அடையாளங்கள் எல்லாம் ஒத்திரா நின்றுள்ளவையே என்று திருவடியைச் சொல்லி –
ஆல்-அசைச் சொல் –அந்தத் திருவாழியை
உச்சி மேல் வைத்துக் கொண்டு உகந்தனளால் -தன் தலையின் மீது வைத்துக் கொண்டு மகிழ்ந்தாள் –
ஆல் – மகிழ்ச்சிக் குறிப்பு –

தலை மேல் வைத்து உகந்து
கை மேல் வைத்து உகந்து
திருவிரல் -திருக்கை -திருத்தோள் -திருமேனி -படுக்கையில் இருந்தது போல் மகிழ்ந்தாள்

———-

அமைதி
தொல்காப்பியம் -சம நிலை -சந்தனம் பூசிக் கொண்டாலும் -கத்தியால் வெட்டினாலும் –
பகவத் அனுபவம் -பேர் மகிழ்ச்சி -ப்ரஹ்ம ஆனந்தம் –
3-6-8-பாபங்களை அனைத்தும் ஊதி விரட்டி

சிறு விரல்கள் தடவி பரிமாற செம்கண் கோட செய்ய வாய் கொப்பளிக்க
குறு வெயர்ப்புருவம் கூடலிப்ப கோவிந்தன் குழல் கொடூதின போது
பறைவையின் கணங்கள் கூடு துறந்து வந்து சூழ்ந்து படு காடு கிடப்ப
கறைவையின் கணங்கள் கால் பரப்பி இட்டுக் கவிழ்ந்து இறங்கி செவி ஆட்டகில்லாவே -3 6-8 – –

பறைவையின் கணங்கள்
பஷிகளினுடைய திரள்கள்
கூடு துறந்து –
தம் தாமுடைய வஸ்தவ்ய ஸ்தலங்களை விட்டு
வந்து சூழ்ந்து படு காடு கிடப்ப –
குழலோசை வழியே ஊதுகிறவன் அளவும் வந்து சூழ்ந்து கொண்டு -வெட்டி விழுந்த காடு போலே பரவசமாய் கிடக்க
கறைவையின் கணங்கள்-
பசுக்களினுடைய திரள்கள் ஆனவை
கால் பரப்பி இட்டுக் –
பாரவச்யத்தாலே கால்களை பரப்பி
கவிழ்ந்து இறங்கி –
தலைகளை மிகவும் நாற்றிக் கொண்டு
செவி ஆட்டகில்லாவே –
செவியை இசைக்கில் இசைக்கு பிரதிபந்தகம் ஆம் -என்று
செவியை ஆட்டவும் மாட்டாதே நின்றன —

அப்ராக்ருத ஆனந்தம் பெற்று சம நிலை
ஆசு கவி -150 ஸ்லோகம் -குழல் பற்றியே
முரளி -முகுந்த -ரசனா -நாக்கு லீலா -லீலை

அழகுக்கு உவமை சொல்ல முடியாத பிஞ்சு விரல்கள் -தடவி
பரிமாற தேன் வந்து பொழியுமே -மனசாலே பாவித்து நித்தியமாக பேர் இன்பம் அடைவோம்

————————————-

படித்தால் புரியாது சேவித்தால் புரியும் வியாக்கியானங்கள்
செவிக்கு இனிய சொற்கள் சுவை மணக்கும் உரை

———-

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ உ வே வெங்கடேஷ் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம் .

ஸ்ரீ வால்மீகீய ஆதிகாவ்யே -ஸ்ரீ ஆரண்ய காண்டம் – –3.70–

[Rama and Lakshmana sever the arms of Kabandha– reveal their identity to him– Kabandha welcomes Rama and Lakshmana– his lamentation.]

தௌ து தத்ர ஸ்திதௌ தரிஷ்ட்வா ப்ராதரௌ ராமலக்ஷ்மணௌ.

பாஹுபாஷபரிக்ஷிப்தௌ கபந்தோ வாக்யமப்ரவீத்৷৷3.70.1৷৷

பாஹுபாஷபரிக்ஷிப்தௌ bound by the shackles of his arms, தத்ர ஸ்திதௌ both stood there, ப்ராதரௌ brothers, தௌ both, ராமலக்ஷ்மணௌ Rama and Lakshmana, தரிஷ்ட்வா after seeing, கபந்தஃ Kabandha, வாக்யம் these words, அப்ரவீத் said.

Kabandha saw the brothers, Rama and Lakshmana, stand there bound by the shackles of his arms and said:
திஷ்டதஃ கிஂ நு மாஂ தரிஷ்ட்வா க்ஷுதார்தஂ க்ஷத்ரியர்ஷபௌ.

ஆஹாரார்தஂ து ஸந்திஷ்டௌ தைவேந கதசேதஸௌ৷৷3.70.2৷৷

க்ஷத்ரியர்ஷபௌ two bulls among the kshatriyas, க்ஷுதார்தம் suffering from hunger, மாம் me, தரிஷ்ட்வா after seeing, கிஂ நு why do you, திஷ்டதஃ both stand here, கதசேதஸௌ with the senses lost, தைவேந by god, ஆஹாரார்தம் for my food, ஸந்திஷ்டௌ are sent.

O bulls among the kshatriyas! You are sent by destiny as food to appease my hunger. Seeing me hungry, why do you stand there with your senses switched off ?
தச்ச்ருத்வா லக்ஷ்மணோ வாக்யஂ ப்ராப்தகாலஂ ஹிதஂ ததா.

உவாசார்திஂ ஸமாபந்நோ விக்ரமே கரிதலக்ஷணஃ৷৷3.70.3৷৷

லக்ஷ்மணஃ Lakshmana, தத் that, ஷ்ருத்வா having heard, ததா then, ஆர்திம் suffering, ஸமாபந்நஃ he underwent, விக்ரமே to exhibit courage, கரிதலக்ஷணஃ he has resorted to, ப்ராப்தகாலம் appropriate time, ஹிதம் good, வாக்யம் words, உவாச said.

Having heard this, Lakshmana, who was greatly suffering gathered courage at appropriate time and said these salutary words:
த்வாஂ ச மாஂ ச புரா தூர்ணமாதத்தே ராக்ஷஸாதமஃ.

தஸ்மாதஸிப்யாமஸ்யாஷு பாஹூ சிந்தாவஹை குரூ৷৷3.70.4৷৷

ராக்ஷஸாதமஃ this vile demon, தூர்ணம் quickly, த்வாஂ ச your, மாஂ ச and me, புரா ஆதத்தே before he gulps, தஸ்மாத் therefore, அஸ்ய his, குரூ long, பாஹூ shoulders, அஸிப்யாம் by our swords, சிந்தாவஹை cut off.

Before this vile demon gulps you and me let us cut off his long arms with our swords.
பீஷணோயஂ மஹாகாயோ ராக்ஷஸோ புஜவிக்ரமஃ.

லோகஂ ஹ்யதிஜிதஂ கரித்வா ஹ்யாவாஂ ஹந்துமிஹேச்சதி৷৷3.70.5৷৷

பீஷணஃ horrible, மஹாகாயஃ huge, புஜவிக்ரமஃ having the strength of his arms, ராக்ஷஸஃ demon, லோகம் world, அதிஜிதம் having conquered, கரித்வா after doing so, இஹ here, ஆவாம் us, ஹந்தும் to kill, இச்சதி intends.

This huge, horrible demon with the strength of his arms has conquered the world, and now intends to kill us here.
நிஷ்சேஷ்டாநாஂ வதோ ராஜந்குத்ஸிதோ ஜகதீபதேஃ.

க்ரதுமத்யோபநீதாநாஂ பஷூநாமிவ ராகவ৷৷3.70.6৷৷

ராஜந் king, ராகவ of the Raghu race, நிஷ்சேஷ்டாநாம் of harmless creatures, வதஃ killing, க்ரதுமத்யோபநீதாநாம் brought in the midst of a sacrifice, பஷூநாமிவ like animals, ஜகதீபதேஃ lord of the world, குத்ஸிதஃ censurable.

O prince of the Raghu race ! just as the animal brought in the midst of a sacrifice should not be killed, so also for a king to kill any harmless creature is despicable.
ஏதத்ஸஞ்ஜல்பிதஂ ஷ்ருத்வா தயோஃ க்ருத்தஸ்து ராக்ஷஸஃ.

விதார்யாஸ்யஂ ததா ரௌத்ரஸ்தௌ பக்ஷயிதுமாரபத்৷৷3.70.7৷৷

க்ரூரஃ cruel, ரௌத்ரஃ ferocious, ராக்ஷஸஸ்து the demon, ததா then, தயோஃ them, ஸஞ்ஜல்பிதம் conversing, ஷ்ருத்வா having heard, ஆஸ்யம் mouth, விதார்ய widely opening, தௌ them, பக்ஷயிதும் to eat, ஆரபத் made an effort.

The cruel, ferocious demon heard them talk. He opened his mouth and attempted to eat both of them.
ததஸ்தௌ தேஷகாலஜ்ஞௌ கட்காப்யாமேவ ராகவௌ.

அச்சிந்ததாஂ ஸுஸஂவிக்நௌ பாஹூ தஸ்யாஂஸதேஷதஃ৷৷3.70.8৷৷

ததஃ then, ஸுஸஂவிக்நௌ became agitated, தேஷகாலஜ்ஞௌ knowers of time and space, தௌ those two, ராகவௌ Raghavas, கட்காப்யாம் with their swords, தஸ்ய his, பாஹூ two arms, அஂஸதேஷதஃ from the shoulders, அச்சிந்ததாம் cut off.

Then the agitated brothers, aware of time and space, quickly pulled out their swords and cut off both his arms from the shoulders.
தக்ஷிணோ தக்ஷிணஂ பாஹுமஸக்தமஸிநா ததஃ.

சிச்சேத ராமோ வேகேந ஸவ்யஂ வீரஸ்து லக்ஷ்மணஃ৷৷3.70.9৷৷

ததஃ then, தக்ஷிணஃ standing on the right, ராமஃ Rama, அஸக்தம் severed, வேகேந quickly, தக்ஷிணஂ பாஹும் right arm, அஸிநா with a sword, சிச்சேத cut off, வீரஃ hero, லக்ஷ்மணஸ்து Lakshmana, ஸவ்யம் left arm.

While standing on the right, Rama cut off his right arm and the brave Lakshmana cut off the left.
ஸ பபாத மஹாபாஹுஷ்சிந்நபாஹுர்மஹாஸ்வநஃ.

கஂ ச காஂ ச திஷஷ்சைவ நாதயஞ்ஜலதோ யதா৷৷3.70.10৷৷

மஹாபாஹுஃ with strong arms, ஸஃ that, சிந்நபாஹுஃ with his arms severed, மஹாஸ்வநஃ roaring, ஜலதஃ யதா like a stormy cloud, கஂ ச sky, காஂ ச earth, திஷஷ்சைவ quarters, நாதயந் while resounding, பபாத he fell down.

The strong-armed demon, his arms severed, rumbling like a rain-cloud filling the sky, the earth and the quarters, fell down.
ஸ நிகரித்தௌ புஜௌ தரிஷ்ட்வா ஷோணிதௌகபரிப்லுதஃ.

தீநஃ பப்ரச்ச தௌ வீரௌ கௌ யுவாமிதி தாநவஃ৷৷3.70.11৷৷

ஸஃ that, தாநவஃ demon, நிகரித்தௌ with amputated, பூஜௌ arms, தரிஷ்ட்வா after seeing, ஷோணிதௌகபரிப்லுதஃ drenched in the flood of blood, தீநஃ a pathetic one, யுவாம் you both, கௌ who are you, இதி thus, தௌ வீரௌ those two heroes, பப்ரச்ச asked.

The demon with his arms amputated, drenched in a pool of blood looked pathetic and asked them, Who are you?
இதி தஸ்ய ப்ருவாணஸ்ய லக்ஷ்மணஷ்ஷுபலக்ஷணஃ.

ஷஷஂஸ ராகவஂ தஸ்ய கபந்தஸ்ய மஹாத்மநஃ৷৷3.70.12৷৷

தஸ்ய his, இதி thus, ப்ருவாணஸ்ய when he was speaking, ஷுபலக்ஷணஃ a man of auspicious traits, ஸஃ லக்ஷ்மணஃ Lakshmana, மஹாத்மநஃ of the great self, கபந்தஸ்ய of Kabandha, ராகவம் Raghava, ஷஷஂஸ revealed.

Imbued with auspicious signs, Lakshmana revealed the identity of Rama to great Kabandha.
அயமிக்ஷ்வாகுதாயாதோ ராமோ நாம ஜநைஷ்ஷ்ருதஃ.

அஸ்யைவாவரஜஂ வித்தி ப்ராதரஂ மாஂ ச லக்ஷ்மணம்৷৷3.70.13৷৷

அயம் he, ராமோ நாம by name Rama, ஜநைஃ by people, ஷ்ருதஃ famous, இக்ஷ்வாகுதாயாதஃ an heir of the Ikshvaku family, மாம் me, அஸ்ய his, அவரஜஂ ப்ராதரம் as his younger brother, லக்ஷ்மணம் Lakshmana, வித்தி you may know me,

Here is Rama, an heir of the Ikshvaku family, known to the people and I am his younger brother Lakshmana for your information.
அஸ்ய தேவப்ரபாவஸ்ய வஸதோ விஜநே வநே.

ரக்ஷஸாபஹரிதா பத்நீ யாமிச்சந்தாவிஹாகதௌ৷৷3.70.14৷৷

விஜநே desolate, வநே in the forest, வஸதஃ living, தேவப்ரபாவஸ்ய as powerful as a god, அஸ்ய his, பத்நீ wife, ரக்ஷஸா by a demon, அபஹரிதா is carried off, யாம் whom, இச்சந்தௌ both wishing, இஹ here, ஆகதௌ came.

He is equal to a god in prowess. While living in this desolate forest his wife has been carried off by a demon. We both came here searching for her.
த்வஂ து கோ வா கிமர்தஂ வா கபந்தஸதரிஷோ வநே.

ஆஸ்யேநோரஸி தீப்தேந பக்நஜங்கோ விசேஷ்டஸே৷৷3.70.15৷৷

த்வஂ து you, கஃ வா who are you, கபந்தஸதரிஷஃ appearing like a trunk, உரஸி in the chest, தீப்தேந by a glittering, ஆஸ்யேந with a mouth, பக்நஜங்கஃ with calf muscles broken, வநே in the forest, கிமர்தஂ வா for what purpose, விசேஷ்டஸே you are rolling down?

Who are you with only the trunk of the body, and a glittering mouth in the chest with your calf muscles broken rolling down in the forest?
ஏவமுக்தஃ கபந்தஸ்து லக்ஷ்மணேநோத்தரஂ வசஃ.

உவாச பரமப்ரீத ஸ்ததிந்த்ரவசநஂ ஸ்மரந்৷৷3.70.16৷৷

லக்ஷ்மணேந by Lakshmana, ஏவம் in that way, உக்தஃ having been told, கபந்தஸ்து the Kabandha, தத் that, இந்த்ரவசநம் Indra’s words, ஸ்மரந் remembering, பரமப்ரீதஃ very pleased, உத்தரம் reply, வசஃ words, உவாச said.

While hearing Lakshmana, Kabandha, reminded of Indra’s words, replied to him in great joy :
ஸ்வாகதஂ வாஂ நரவ்யாக்ரௌ திஷ்ட்யா பஷ்யாமி சாப்யஹம்.

திஷ்ட்யா சேமௌ நிகரித்தௌ மே யுவாப்யாஂ பாஹுபந்தநௌ৷৷3.70.17৷৷

நரவ்யாக்ரௌ two tigers among men, வாம் to you, ஸ்வாகதம் welcome, அஹம் I, திஷ்ட்யா luckily, பஷ்யாமி I see, திஷ்ட்யா by my luck, யுவாப்யாம் by both of you, மே my, இமௌ these, பாஹுபந்தநௌ that arms which bound you, நிகரித்தௌ are cut off.

O tigers among men! you are welcome. It is my good luck that I am able to see you. It is my good luck also that the arms that bound you have been amputated.
விரூபஂ யச்ச மே ரூபஂ ப்ராப்தஂ ஹ்யவிநயாத்யதா.

தந்மே ஷரிணு நரவ்யாக்ர தத்த்வதஷ்ஷஂஸதஸ்தவ৷৷3.70.18৷৷

நரவ்யாக்ர O best among men (Rama), மே my, விரூபம் deformity, யத் such, ரூபம் form, யதா as, அவிநயாத் due to haughtiness, ப்ராப்தம் is obtained, தவ to your, தத்த்வதஃ exactly, ஷஂஸதஃ as I narrate, மே from me, ஷரிணு you may listen.

O best among men! hear how I have been deformed due to my haughtiness.

——————–

இத்யார்ஷ ஷ்ரீமத்ராமாயணே வால்மீகீய ஆதிகாவ்யே அரண்யகாண்டே ஸப்ததிதமஸ்ஸர்கஃ৷৷

————————————————————————————————————-

ஸ்ரீ கோவில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ வால்மீகி பகவான் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ பரத லஷ்மண சத்ருக்ந ஸீதா பிராட்டி ஸமேத சக்ரவர்த்தி திருமகன் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்-

ஸ்ரீ திருவரங்கன் -ஸ்ரீ கண்ணபிரான் சேர்த்தி அனுபவ -அருளிச் செயல்கள் ஸ்ரீ ஸூ க்திகள்–

ஸ்ரீ பெரியாழ்வார் -35-பாசுரங்கள் மங்களாசாசனம்
ஸ்ரீ ஆண்டாள் -10-பாசுரங்கள் மங்களாசாசனம்
ஸ்ரீ திரு மழிசைப் பிரான் -14-பாசுரங்கள் மங்களாசாசனம்
ஸ்ரீ குலசேகரப் பெருமாள் -31-பாசுரங்கள் மங்களாசாசனம்
ஸ்ரீ தொண்டர் அடிப் பொடி ஆழ்வார் -55-பாசுரங்கள் மங்களாசாசனம்
ஸ்ரீ திருப் பாண் ஆழ்வார் 10-பாசுரங்கள் மங்களாசாசனம்
ஸ்ரீ திரு மங்கை ஆழ்வார் -73-பாசுரங்கள் மங்களாசாசனம்
ஸ்ரீ நம்மாழ்வார் -12-பாசுரங்கள் மங்களாசாசனம்
ஸ்ரீ பொய்கை ஆழ்வார் 1-பாசுரம் மங்களாசாசனம்
ஸ்ரீ பூதத்தாழ்வார் 4-பாசுரங்கள் மங்களாசாசனம்
ஸ்ரீ பேயாழ்வார் -2-பாசுரங்கள் மங்களாசாசனம்

மொத்தம் –247–பாசுரங்கள் மங்களாசாசனம்

——————-

ஸ்ரீ கண்ணபிரான் இவன் – பாசுரங்களின் தொகுப்பு –ஸ்ரீ பெரியாழ்வார்–

சீமாலி கனவனோடு தோழமை கொள்ளவும் வல்லாய்
சாமாறு அவனை நீ எண்ணி சக்கரத்தால் தலை கொண்டாய்
ஆமாறு அறியும் பிரானே அணி அரங்கத்தே கிடந்தாய்
ஏமாற்றம் என்னைத் தவிர்த்தாய் இருவாட்சி பூ சூட்ட வாராய் 2-7 8-

வண்டு களித்து இரைக்கும் பொழில் சூழ் வரு புனல் காவிரித் தென் அரங்கன்
பண்டு அவன் செய்த கிரீடை எல்லாம் பட்டர்பிரான் விட்டு சித்தன் பாடல்–2-9-11-

தென்னரங்கம் மன்னிய சீர் மதுசூதனா கேசவா பாவியேன் வாழ்வு உகந்து
உன்னை இளம் கன்று மேய்க்க சிறுகாலே யூட்டி ஒருப்படுத்தேன்–3-3-2-

மாதவத்தோன் புத்திரன் போய் மறி கடல் வாய் மாண்டானை
ஓதுவித்த தக்கணையா வுருவுருவே கொடுத்தானூர்
தோதவத்தி தூய் மறையோர் துறை படிய துளும்பி எங்கும்
போதில் வைத்த தேன் சொரியும் புனல் அரங்கம் என்பதுவே – 4-8 1-

பிறப்பகத்தே மாண்டு ஒழிந்த பிள்ளைகளை நால்வரையும்
இறைப் பொழுதில் கொணர்ந்து கொடுத்து ஒருப்படுத்த உறைப்பனூர்
மறைப்பெரும் தீ வளர்த்து இருப்பார் வரு விருந்தை அளித்து இருப்பார்
சிறப்புடைய மறையவர் வாழ் திருவரங்கம் என்பதுவே – 4-8-2 –

மருமகன் தன் சந்ததியை உயிர் மீட்டு மைத்துனன் மார்
உரு மகத்து வீழாமே குருமுகமாய்க் காத்தானூர்
திருமுகமாய் செங்கமலம் திருநிறமாய் கரும் குவளை
பொரு முகமாய் நின்று அலரும் புனல் அரங்கம் என்பதுவே – 4-8-3-

கருளுடைய பொழில் மருதம் கதக் களிறும் பிலம்பனையும் கடிய மாவும்
உருளுடைய சகடரையும் மல்லரையும் உடைய விட்டோசை கேட்டான்
இருளகற்றும் எரி கதிரோன் மண்டலத்தோடு ஏற்றி வைத்து ஏணி வாங்கி
அருள் கொடுத்திட்டு அடியவரை ஆள்கொள்வான் அமருமூர் அணி அரங்கமே – 4-9 3-

பதினாறாம் ஆயிரவர் தேவிமார் பணி செய்ய துவரை என்னும்
அதில் நாயகராகி வீற்று இருந்த மணவாளர் மன்னு கோயில்
புது நாள் மலர்க் கமலம் எம்பெருமான் பொன் வயிற்றில் பூவே போல்வான்
பொது நாயகம் பாவித்து இறுமாந்து பொன் சாய்க்கும் புனல் அரங்கமே – 4-9 4-

ஆமையாய் கங்கையாய் ஆழ கடலாய் அவனியாய் அரு வரைகளாய்
நான்முகனாய் நான்மறையாய் வேள்வியாய் தக்கணையாய் தானும் ஆனான்
சேமமுடை நாரதனார் சென்று சென்று துதித்து இறைஞ்சக் கிடந்தான் கோயில்
பூ மருவிப் புள்ளினங்கள் புள்ளரையன் புகழ் குழறும் புனல் அரங்கமே -4 9-5 –

ஸ்ரீ கிருஷ்ணனுடைய திரு முக மண்டலத்தைப் பார்த்து –
ஆச்சர்யராகா நின்றீர த்யேனராகா நின்றீர் -என்று மகரிஷி சொன்ன அளவிலே
ஸ்ரீ நாரத பகவானுக்கு தன் வைபவத்தை பிரகாசிப்பித்த ஸ்ரீ சர்வேஸ்வரன் -அவன் பக்கலிலே
ஸ்தோத்ரம் பண்ணி வணங்க -கண் வளர்ந்த தேசம் இது என்கிறார்-
இப்படி ஸ்ரீ நாரத பகவான் சேவிக்கும் படியாகவும் –
ருசி உடையார்க்கு எல்லாம் கண்ணாலே கண்டு ஆஸ்ரயிக்கைகும் அனுபவிகைக்கும் உடலாகவும்
கிடந்தோர் கிடக்கை -என்கிறபடியே கிடை அழகால் வந்த மினுக்கம் தோற்றும்படியாக-
கண் வளர்ந்து அருளுகிறவனுடைய தேசம்

மைத்துனன்மார் காதலியை மயிர் முடிப்பித்து அவர்களையே மன்னராக்கி
உத்தரை தன் சிறுவனையும் உய்யக் கொண்ட உயிர் ஆளன் உறையும் கோயில்
பத்தர்களும் பகவர்களும் பழ மொழி வாய் முனிவர்களும் பரந்த நாடும்
சித்தர்களும் தொழுது இறைஞ்சி திசை விளக்காய் நின்ற திருவரங்கமே – 4-9 6-

தேவுடைய மீனமாய் யாமையாய் ஏனமாய் அரியாய் குறளாய்
மூவுருவில் ராமனாய் கண்ணனாய் கல்கியாய் முடிப்பான் கோயில்
சேவலோடு பெடை அன்னம் செங்கமல மலர் ஏறி யூசலாடி
பூவணை மேல் துதைந்து எழு செம்பொடியாடி விளையாடும் புனல் அரங்கமே -4-9 9-

நான் ஏதும் உன் மாயம் ஒன்றும் அறியேன் நமன் தமர் பற்றி நலிந்திட்டு இந்த
ஊனே புக என்று மோதும் போது அங்கு உன்னை நான் ஒன்றும் நினைக்க மாட்டேன்
வானேய் வானவர் தங்கள் ஈசா மதுரைப் பிறந்த மா மாயனே என்
ஆனாய் நீ என்னைக் காக்க வேண்டும் அரங்கத்து அரவணைப் பள்ளியானே – 4-10 8-

குன்று எடுத்து ஆநிரை காத்த ஆயா கோநிரை மேய்த்தவனே எம்மானே
அன்று முதல் இன்று அறுதியா ஆதியம் சோதி மறந்து அறியேன்
நன்றும் கொடிய நமன் தமர்கள் நலிந்து வந்து என்னைப் பற்றும் போது
அன்று அங்கு நீ என்னை காக்க வேண்டும் அரங்கத்து அரவிணைப் பள்ளியானே -4-10-9 –

மாயவனை மதுசூதனனை மாதவனை மறையோர்கள் ஏத்தும்
ஆயர்கள் ஏற்றினை அச்சுதனை அரங்கத்து அரவணைப் பள்ளியானே
வேயர் புகழ் வில்லி புத்தூர் மன் விட்டு சித்தன் சொன்ன மாலை பத்தும்
தூய மனத்தனராகி வல்லார் தூ மணி வண்ணனுக்கு ஆளர் தாமே – 4-10 10-

——

ஸ்ரீ கண்ணபிரான் இவன் – பாசுரங்களின் தொகுப்பு–ஸ்ரீ ஆண்டாள்

கண்ணாலம் கோடித்து கன்னி தன்னைக் கைபிடிப்பான்
திண்ணார்ந்து இருந்த சிசுபாலன் தேசு அழிந்து
அண்ணாந்து இருக்கவே ஆங்கு அவளைக் கை பிடித்து
பெண்ணாளன் பேணுமூர் பேரும் அரங்கமே–11-9-

செம்மை யுடைய திருவரங்கர் தாம் பணித்த
மெய்ம்மைப் பெரு வார்த்தை விட்டு சித்தர் கேட்டிருப்பார்
தம்மை யுகப்பாரைத் தாம் உகப்பர் என்னும் சொல்
தம்மிடையே பொய்யானால் சாதிப்பார் ஆர் இனியே —11-10-

————

ஸ்ரீ கண்ணபிரான் இவன் – பாசுரங்களின் தொகுப்பு-ஸ்ரீ குலசேகரப் பெருமாள்

மாவினை வாய் பிளந்து உகந்த மாலை வேலை
வண்ணனை என் கண்ணனை வன் குன்றம் ஏந்தி
ஆவினை அன்று உய்ய கொண்ட ஆயர் ஏற்றை
அமரர்கள் தம் தலைவனை அம் தமிழ் இன்ப
பாவினை அவ் வடமொழியை பற்றற்றார்கள்
பயில் அரங்கத்து அரவு அணை பள்ளி கொள்ளும்
கோவினை நாவுற வழுத்தி என் தன் கைகள்
கொய்ம் மலர் தூ என்று கொலோ கூப்பும் நாளே—-1-4-

தோடுலா மலர் மங்கை தோள் இணை தோய்ந்ததும் சுடர் வாளியால்
நீடு மா மரம் செற்றதும் நிரை மேய்த்ததும் இவையே நினைந்து
ஆடி பாடி அரங்காவோ! என்று அழைக்கும் தொண்டர் அடி பொடி
ஆட நாம் பெறில் கங்கை நீர் குடைந்து ஆடும் வேட்கை என்னாவதே ?–2-2-

ஏறு அடர்த்ததும் ஏனமாய் நிலம் கீண்டதும் முன்னி ராமனாய்
மாறு அடர்ததும் மண் அளந்ததும் சொல்லி பாடி வண் பொன்னி பேர்
ஆறு போல் வரும் கண்ண நீர் கொண்டு அரங்கன் கோவில் திரு முற்றம்
சேறு செய் தொண்டர் சேவடி செழும் சேறு என் சென்னிக்கு அணிவனே -2-3-

தோய்த்த தண் தயிர் வெண்ணெய் பால் உடன் உண்டலும் உடன்று ஆய்ச்சி கண்டு
ஆர்த்த தோள் உடை எம்பிரான் என் அரங்கனுக்கு அடியார்களாய்
நா தழும்பு எழ நாரணா என்று அழைத்து மெய் தழும்ப தொழுது
ஏத்தி இன்புறும் தொண்டர் சேவடி ஏத்தி வாழ்த்தும் என் நெஞ்சமே–2-4-

பொய் சிலை குரல் ஏறு எருத்தம் இறுத்து போர் அரவீர்த்த கோன்
செய் சிலை சுடர் சூழ் ஒளி திண்ண மா மதிள் தென் அரங்கனாம்
மெய் சிலை கரு மேகம் ஓன்று தம் நெஞ்சில் நின்று திகழ போய்
மெய் சிலிர்ப்பவர் தம்மையே நினைந்து என் மனம் மெய் சிலிர்க்குமே -2-5-

உண்டியே வுடையே உகந்து ஓடும் இம்
மண்டலத்தோடோம் கூடுவதில்லை யான்
அண்ட வாணன் அரங்கன் வன் பேய் முலை
உண்ட வாயன் தன் உன்மத்தன் காண்மினே–3-4-

தீதில் நல் நெறி நிற்க அல்லாது செய்
நீதி யாரொடும் கூடுவதில்லை யான்
ஆதி ஆயன் அரங்கன் அம் தாமரை
பேதை மா மணவாளன் தன் பித்தனே– 3-5-

————–

ஸ்ரீ கண்ணபிரான் இவன் – பாசுரங்களின் தொகுப்பு-ஸ்ரீ திரு மழிசைப் பிரான்

கொண்டை கொண்ட கோதை மீது தேனுலாவு கூனி கூன்
உண்டை கொண்டு அரங்கவோட்டி யுண் மகிழ்ந்த நாதனூர்
நண்டை உண்டு நாரை பேர வாளை பாய நீலமே
அண்டை கொண்டு கெண்டை மேயும் அம் தண் நீர் அரங்கமே –49-

பொற்றை யுற்ற முற்றல் யானை போர் எதிர்ந்து வந்ததைப்
பற்றி உற்று மற்றதன் மருப்பு ஒசித்த பாகனூர்
சிற்றெயிற்று முற்றல் மூங்கில் மூன்று தண்டர் ஒன்றினார்
அற்ற பத்தர் சுற்றி வாழும் அம் தண் நீர் அரங்கமே –52-

மோடியோட இலச்சையாய சாபம் எய்தி முக்கண்ணான்
கூடு சேனை மக்களோடு கொண்டு மண்டி வெஞ்சமத்து
ஓட வாணன் ஆயிரம் கரம் கழித்த வாதிமால்
பீடு கோயில் கூடு நீர் அரங்கம் என்ற பேரதே –53-

மன்னு மா மலர்க்கிழத்தி வைய மங்கை மைந்தனாய்ப்
பின்னும் ஆயர் பின்னை தோள் மணம் புணர்ந்தது அன்றியும்
உன்ன பாதம் என்ன சிந்தை மன்ன வைத்து நல்கினாய்
பொன்னி சூழ் அரங்கமேய புண்டரீகன் அல்லையே –55-

————–

ஸ்ரீ கண்ணபிரான் இவன் – பாசுரங்களின் தொகுப்பு-ஸ்ரீ தொண்டர் அடிப் பொடி ஆழ்வார்

பச்சை மா மலை போல் மேனி பவள வாய் கமலச் செங்கண்
அச்சுதா அமரர் ஏறே ஆயர் தம் கொழுந்தே என்னும்
இச்சுவை தவிர நான் போய் இந்திர லோகம் ஆளும்
அச்சுவை பெறினும் வேண்டேன் அரங்க மா நகர் உளானே -2-

மற்றுமோர் தெய்வம் உண்டே மதியிலா மானிடங்காள்
உற்ற போது அன்றி நீங்கள் ஒருவன் என்று உணர மாட்டீர்
அற்றமேல் ஓன்று அறியீர் அவனை அல்லால் தெய்வம் இல்லை
கற்றினம் மேய்த்த எந்தை கழலிணை பணிமின் நீரே-9-

ஊரிலேன் காணி இல்லை உறவு மற்று ஒருவர் இல்லை
பாரில் நின் பாத மூலம் பற்றிலேன் பரம மூர்த்தி
கார் ஒளி வண்ணனே கண்ணனே கதறுகின்றேன்
ஆருளர் களைகண் அம்மா அரங்க மா நகர் உளானே –29-

மழைக்கன்று வரை முன் ஏந்தும் மைந்தனே மதுரவாறே
உழைக்கன்றே போல நோக்கம் உடையவர் வலையில் பட்டு
உழைக்கின்றேற்கு என்னை நோக்காது ஒழிவதே யுன்னை என்னே
அழைக்கின்றேன் ஆதி மூர்த்தி அரங்க மா நகர் உளானே –36-

வள வெழும் தவள மாட மதுரை மா நகரம் தன்னுள்
கவளமால் யானை கொன்ற கண்ணனை யரங்கமாலைத்
துளவத் தொண்டைய தொல் சீர்த் தொண்டர் அடிப் பொடி சொல்
இளைய புன் கவிதை ஏலும் எம்பிராற்கு இனியவாறே

———–

ஸ்ரீ கண்ணபிரான் இவன் – பாசுரங்களின் தொகுப்பு-ஸ்ரீ திருப் பாண் ஆழ்வார்

கொண்டல் வண்ணனைக் கோவலனாய் வெண்ணெய்
உண்ட வாயன் என்னுள்ளம் கவர்ந்தானை
அண்டர் கோன் அணி யரங்கன் என் அமுதினைக்
கண்ட கண்கள் மற்று ஒன்றினைக் காணாவே —10–

————-

ஸ்ரீ கண்ணபிரான் இவன் – பாசுரங்களின் தொகுப்பு–ஸ்ரீ திரு மங்கை ஆழ்வார்

பள்ளியாவது பாற் கடல் அரங்கம் இரங்க வன் பேய் முலை
பிள்ளையாய் உயிர் உண்ட வெந்தை பிரானவன் பெருகுமிடம்
வெள்ளியான் கரியான் மணி நிற வண்ணன் என்று எண்ணி நாள் தொறும்
தெள்ளியார் வணங்கும் மலைத் திரு வேம்கடம் அடை நெஞ்சே -1-8-2-

கலை யுடுத்த வகலல்குல் வன் பேய் மகள் தாயென
முலை கொடுத்தாள் உயிர் உண்டவன் வாழும் இடம் என்பரால்
குலை எடுத்த கதலிப் பொழிலூடும் வந்துந்தி முன்
அலை எடுக்கும் புனல் காவிரி சூழ் தென்னரங்கமே—5-4-6-

கஞ்சன் நெஞ்சும் கடு மல்லரும் சகடமும் காலினால்
துஞ்ச வென்ற சுடர் ஆழியான் வாழும் இடம் என்பரால்
மஞ்சு சேர் மாளிகை நீடு அகில் புகையும் மறையோர்
செஞ் சொல் வேள்விப் புகையும் கமழும் தென்னரங்கமே –5-4-7-

மானாய மென்னோக்கி வாள் நெடுங்கண் கண்ணீர் மல்கும் வளையும் சோரும்
தேனாய நறுந்துழாய் அலங்கலின் திறம் பேசி யுறங்காள் காண்மின்
கானாயன் கடி மனையில் தயிர் உண்டு நெய் பருக நந்தன் பெற்ற
ஆனாயன் என் மகளைச் செய்தனகள் அம்மனைகீர் அறிகிலேனே–5-5-3-

பூண் முலை மேல் சாந்தணியாள் பொரு கயல் கண் மை எழுதாள் பூவை பேணாள்
ஏண் அறியாள் எத்தனையும் எம்பெருமான் திருவரங்கம் எங்கே என்னும்
நாண் மலராள் நாயகனாய் நாம் அறிய வாய்ப்பாடி வளர்ந்த நம்பி
ஆண் மகனாய் என் மகளைச் செய்தனகள் அம்மனைமீர் அறிகிலேனே —5-5-5-

தாதாடு வன மாலை தாரானோ என்று என்று தளர்ந்தாள் காண்மின்
யாதானும் ஓன்று உரைக்கில் எம்பெருமான் திருவரங்கம் என்னும் பூ மேல்
மாதாளன் குடமாடி மது சூதன் மன்னர்க்காய் முன்னம் சென்ற
தூதாளன் என் மகளைச் செய்தனகள் எங்கனம் நான் சொல்லுகேனே–5-5-6-

வாராளும் இளம் கொங்கை வண்ணம் வேறாயின வாறு எண்ணாள் எண்ணில்
பேராளன் பேரல்லால் பேசாள் இப் பெண் பெற்றேன் என் செய்கேன் நான்
தாராளன் தண் குடந்தை நகராளன் ஐவர்க்காய் அமரில் உய்த்த
தேராளன் என் மகளைச் செய்தனகள் எங்கனம் நான் செப்புகேனே—5-5-7-

ஏனாகி உலகிடந்து அன்று இரு நிலமும் பெரு விசும்பும்
தானாய பெருமானைத் தன் அடியார் மனத்து என்றும்
தேனாகி அமுதாகித் திகழ்ந்தானை மகிழ்ந்து ஒரு கால்
ஆனாயன் ஆனானைக் கண்டது தென்னரங்கத்தே—5-6-3-

தஞ்சினத்தை தவிர்த்து அடைந்தார் தவ நெறியைத் தரியாது
கஞ்சனைக் கொன்று அன்று உலகம் உண்டு உமிழ்ந்த கற்பகத்தை
வெஞ்சினத்த கொடும் தொழிலான் விசை யுருவை யசைவித்த
அஞ்சிறைப் புட்பாகனை யான் கண்டது தென்னரங்கத்தே–5-6-6-

ஆ மருவி நிரை மேய்த்த வணி யரங்கத்து யம்மானைக்
கா மரு சீர்க் கலிகன்றி யொலி செய்த மலி புகழ் சேர்
நா மருவு தமிழ் மாலை நால் இரண்டோடு இரண்டினையும்
தா மருவி வல்லார் மேல் சாரா தீ வினை தானே —5-6-10-

இந்திரன் பிரமன் ஈசன் என்று இவர்கள் எண்ணில் பல் குணங்களே யியற்ற
தந்தையும் தாயும் மக்களும் மிக்க சுற்றமும் சுற்றி நின்று அகலாப்
பந்தமும் பந்தம் அறுப்பதோர் மருந்தும் பான்மையும் பல் உயிர்க்கு எல்லாம்
அந்தமும் வாழ்வுமாய எம்பெருமான் அரங்க நகர் அமர்ந்தானே —5-7-2-

ஊழியாய் ஓமத்து உச்சியாய் ஒரு காலுடைய தேர் ஒருவனாய் உலகினில்
சூழி மால் யானைத் துயர் கெடுத்து இலங்கை மலங்க வன்று வடு சரம் துரந்து
பாழியால் மிக்க பார்த்தனுக்கு அருளிப் பகலவன் ஒளி கெடப் பகலே
ஆழியால் அன்று அங்கு ஆழியை மறைத்தான் அரங்க மா நகர் அமர்ந்தானே —5-7-8-

பேயினார் முலை யூண் பிள்ளையாய் ஒரு கால் பெரு நிலம் விழுங்கி யது உமிழ்ந்த
வாயனாய் மாலாய் ஆலிலை வளர்ந்து மணி முடி வானவர் தமக்குச்
சேயனாய் அடியேற்கு அணியனாய் வந்து என் சிந்தையுள் வெந்துயர் அறுக்கும்
ஆயனாய் அன்று குன்றம் ஓன்று எடுத்தான் அரங்க மா நகர் அமர்ந்தானே —5-7-9-

மன்னு நான்மறை மா முனி பெற்ற மைந்தனை மதியாத வெங்கூற்றன்
தன்னை யஞ்சி நின் சரண் எனச் சரணாய் தகவில் காலனை யுக முனிந்து ஒழியாப்
பின்னை என்றும் நின் திருவடிப் பிரியா வண்ணம் எண்ணிய பேரருள் எனக்கும்
அன்னதாகும் என்று அடி இணை அடைந்தேன் அணி பொழில் திரு வரங்கத் தம்மானே –5-8-6-

ஒது வாய்மையும் உவனியப் பிறப்பும் உனக்கு முன் தந்த அந்தணன் ஒருவன்
காதல் என் மகன் புகலிடம் காணேன் கண்டு நீ தருவாய் எனக்கு என்று
கோதில் வாய்மையினான் உனை வேண்டிய குறை முடித்தவன் சிறுவனைக் கொடுத்தாய்
ஆதலால் வந்து உன் அடி இணை அடைந்தேன் அணி பொழில் திரு வரங்கத் தம்மானே —5-8-7-

வேத வாய் மொழி யந்தணன் ஒருவன் எந்தை நின் சரண் என்னுடை மனைவி
காதல் மக்களைப் பயத்தலும் காணாள் கடியதோர் தெய்வம் கொண்டு ஒளிக்கும் என்று அழைப்ப
ஏதலார் முன்னே இன்னருள் அவர்க்குச் செய்து உன் மக்கள் மற்று இவர் என்று கொடுத்தாய்
ஆதலால் வந்து உன் அடி இணை அடைந்தேன் அணி பொழில் திரு வரங்கத் தம்மானே –5-8-8-

தாராளன் தண்ணரங்க வாளன் பூ மேல் தனியாளன் முனியாளர் ஏத்த நின்ற
பேராளன் ஆயிரம் பேருடைய வாளன் பின்னைக்கு மணவாளன் பெருமை கேட்பீர்
பாராளர் அவரிவர் என்று அழுந்தை ஏற்றப் படை மன்னர் உடல் துணியப் பரிமா வுய்த்த
தேராளன் கோச் சோழன் சேர்ந்த கோயில் திரு நறையூர் மணி மாடம் சேர்மின்களே —-6-6-9-

உரங்களால் இயன்ற மன்னர் மாளப் பாரதத்து ஒரு தேரை ஐவர்க்காய்ச் சென்று
இரங்கி யூர்ந்தவர்க்கு இன்னருள் செய்யும் எம்பிரானை வம்பார் புனல் காவிரி
அரங்கமாளி என்னாளி விண்ணாளி ஆழி சூழ் இலங்கை மலங்கச் சென்று
சரங்கள் ஆண்ட தண் தாமரைக் கண்ணனுக்கு அன்றி என் மனம் தாழ்ந்து நில்லாதே –7-3-4-

தரங்க நீர் பேசிலும் தண் மதி காயினும்
இரங்குமோ வெத்தனை நாள் இருந்து எள்கினாள்
துரங்கம் வாய் கீண்டு கந்தானது தொன்மையூர்
அரங்கமே எனபது இவள் தனக்காசையே —8-2-7-

மன்னு மரங்கத்து எம் மா மணியை – வல்லவாழ்
பின்னை மணாளனைப் பேரில் பிறப்பிலியை –பெரிய திருமடல் – 118

————-

ஸ்ரீ கண்ணபிரான் இவன் – பாசுரங்களின் தொகுப்பு-ஸ்ரீ நம்மாழ்வார்

என் செய்கின் றாய்? என் தாமரைக் கண்ணா!
என்னும் கண்ணீர் மல்க இருக்கும்
என் செய்கேன் எறி நீர்த் திருவரங்கத்தாய்!
என்னும் வெவ் வுயிர்த் துயிர்த் துருகும்
முன் செய்த வினையே முகப்படாய் என்னும்
முகில்வண்ணா! தகுவதோ என்னும்
முன் செய்திவ் வுலகம் உண்டு மிழ்ந் தளந்தாய்!
என் கொலோ முடிகின்றது இவட்கே?–7-2-2-

வட்கிலள் இறையும் ‘மணிவண்ணா!’ என்னும்;
வானமே நோக்குமை யாக்கும்
‘உட்குடை அசுரர் உயிரெலாம் உண்ட
ஒருவனே!’ என்னும் உள் ளுருகும்;
‘கட்கிலீ! உன்னைக் காணுமாறு அருளாய்
காகுத்தா! கண்ணனே!’ என்னும்;
திட்கொடி மதிள் சூழ் திருவரங்கத்தாய்’
இவள் திறத் தென் செய்திட்டாயே–7-2-3-

‘பால துன்பங்கள் இன்பங்கள் படைத்தாய்!
பற்றிலார் பற்ற நின்றானே!
கால சக் கரத்தாய்! கடலிடங் கொண்ட
கடல்வண்ணா! கண்ணனே!’ என்னும்;
‘சேல்கொள் தண் புனல்சூழ் திருவரங்கத்தாய்!’
என்னும்’என் தீர்த்தனே!’ என்னும்;
கோல மா மழைக்கண் பனி மல்க இருக்கும்
என்னுடையக் கோமளக் கொழுந்தே.–7-2-7-

‘கொழுந்து வானவர்கட்கு!’ என்னும்’குன்றேந்திக்
கோ நிரை காத்தவன்!’ என்னும்;
அழும் தொழும் ஆவி அனல வெவ்வுயிர்க்கும்;
‘அஞ்சன வண்ணனே!’ என்னும்;
எழுந்து நின்று மேல் நோக்கி இமைப்பிலள் இருக்கும்;
‘எங்ஙனே நோக்குகேன்?’ என்னும்;
செழுந்தடம் புனல் சூழ் திருவரங் கத்தாய்!
என் செய்கேன் என் திரு மகட்கே?–7-2-8-

‘என் திரு மகள் சேர் மார்பனே!’ என்னும்;
‘என்னுடைய ஆவியே!’ என்னும்;
‘நின் திரு எயிற்றால் இடந்து நீ கொண்ட
நிலமகள் கேள்வனே!’ என்னும்;
‘அன்றுரு ஏழும் தழுவி நீ கொண்ட
ஆய்மகள் அன்பனே!’ என்னும்;
தென் திரு அரங்கம் கோயில் கொண் டானே!
தெளிகிலேன் முடிவு இவள் தனக்கே–7-2-9-

——————————————————————————

ஸ்ரீ கோவில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ பெரியவாச்சான் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்

ஸ்ரீ திருச் சங்கு ஸ்ரீ திருச் சக்கரம் -ஸ்ரீ திருத் தடம் கண் அழகு சேர்த்தி அனுபவம்–

செங்கற் பொடிகூறை வெண் பல் தவத்தவர் தங்கள் திரு கோயில் சங்கிடுவான் போதந்தார்
சங்கோடு சக்கரம் ஏந்தும் தடக் கையன் பங்கய கண்ணனை பாடேலோர் எம்பாவாய்–ஸ்ரீ திருப்பாவை -14-

திரு ஆழியையும் ஸ்ரீ பாஞ்ச ஜன்யத்தையும் ஏந்தி அந்த ஸ்பர்ச்யத்தாலே வளர்ந்த திருக் கைகளை உடையவனாய்
ஆழ்வார்களிலே வந்து அலை எறிகிற கண்களை உடையவனை-
திவ்ய ஆயுதங்களை கண்ணபிரான் மறைத்தது உகவாதர்களுக்கே–
நெய்த்தலை சங்கும் நேமியும் நிலாவிய கைத் தலங்கள் வந்து காணீரே-
பெருமாள் சங்கு சக்கரம் காட்டி அருளினை இடங்கள் நிறைய இல்லை –
கண்ணனோ பிறக்கும் பொழுதே தாய் தந்தைக்கு காட்டி அருளினான் –
சங்கு சக்கரம் -சூர்ய சந்திரன் -நாபி கமலம் அலரும் குவியும் –
சந்த்ர மண்டலம் போல் -சங்கரய்யா -விருப்புற்று கேட்க்கின்றேன் சொல்லாழி வெண் சங்கே –

இளவாய்ச்சியர் கண்ணினுள் விடவே செய்து விழிக்கும் பிரான் -என்று
இவர்களைத் தோற்பித்துக் கொள்ளும் கண் இறே
ஆழியோடும் பொன்னார் சார்ங்கம் உடைய அடிகளை இன்னார் என்று அறியேன் -என்று
அனுபவிப்பாரை பிச்சேற்ற வல்லக் கடவ திரு ஆழியையும்
திருமேனிக்கு பரபாகமான திரு பாஞ்ச ஜன்யத்தையும் முற்பட தன்னை எழுதிக் கொடுத்து பின்னை
எழுதிக் கொள்கிற திருக் கண்களையும் உடையவனை பாட-

கிருஷ்ணன் கையில் இப்பொழுது ஆழ்வார்கள் உண்டோ -என்னில்
எப்போதும் உண்டு அது பெண்களுக்கு தோற்றும்–
அல்லாதார்க்கு தோற்றாது –இவர்களுக்கு தோற்றத் தட்டில்லை இறே
மயக்க வைக்கும் அழகு கூரார் ஆழி வெண் சங்கு ஏந்தி வாராய்
பங்கயக் கண்ணன் தன்னை எழுதி கொடுத்து வாங்கப்படும் தூது செய் கண்கள் கொண்டு ஓன்று பேசி மயக்கி
விடலை தனம் விடவே செய்து குறும்பு காண பார்த்து
ஜிதந்தே
தாமரைக் கண்ணனை விண்ணோர் தோற்று பரவும் தோற்க வைத்து –
உபய விபூதியையும் தோற்பிக்கும் திருக் கண்கள்
சந்திர ஆதித்யன் -திங்களும் ஆதித்யன் போலே அலருவதும் மொட்டிப்பதுவும்
உந்தி தாமாரை -சங்கு சந்திர மண்டலம் போல் தாமோதரன் கையில் ஆங்கு மலரும் குவியும்
மால் உந்தி வாய் கமலத்தின் பூ — பேய் ஆழ்வார்
திருக் கண்களும் அலருவதும் மொட்டுவதும் – நெய்த்தலை நேமியும் கை தலம் வந்து காணீரே
மெச்சூடு சங்கம் இடத்தாம் அப்பூச்சி காட்டி –
பரத்வ சின்னம் காட்டாமல் பெருமாள் போலே இல்லையே கண்ணன்

சங்கொடு சக்கர பங்கயக் கண்ணன் –
வெள்ளச் சுரி -தாமரைக் கண்ணன் -திருவாய்மொழி -7-3-1-
ஆழ்வார்களிலே வந்து அலை எறிகிற கண்கள்
திருமேனிக்கு திவ்ய ஆயுதங்கள் பிரகாசகமாக இருப்பது போலே
திருக் கண் நோக்கு ஆத்ம குணங்களுக்கு பிரகாசகமாய் -அகவாயில் தண் அளிவு கண் வழியே
தோற்றுமே -பிரதி கூலருக்கு திவ்ய ஆயுதங்களும் திருக் கண்களும் விரோதியாய் தோற்றும்
அநு கூலருக்கு அழகுக்கு உடலாய் தோன்றும் -தோற்பித்த படிக்கு இரண்டுமே சேருமே –
செய்ய கண்ணா உருவச் செஞ்சுடர் ஆழி வலலானே -கலியன் -7-7-1-என்னக் கடவது இறே-

———-

இலை துணை மற்று என் நெஞ்சே ! ஈசனை வென்ற சிலை கொண்ட
செங்கண் மால் -நான்முகன் திரு வந்தாதி-8-

பண்டு ருத்ரனைத் தான் வென்ற வில்லை ஸ்ரீ பரஸூராமாழ்வான் கையில் நின்றும் வாங்கின சர்வேஸ்வரன் –
தேவர்களுக்கு வந்த விரோதிகள் பக்கல் சீற்றத்தாலே சிவந்த திருக கண்களை யுடையனாகை-

———

மேவி எப்பாலும் விண்ணோர் வணங்க வேதம் உரைப்பர் முந்நீர் மடந்தை
தேவி அப்பால் அதிர் சங்கம் இப்பால் சக்கரம் மற்று இவர் வண்ணம் எண்ணில்
காவி யொப்பார் கடலேயும் ஒப்பார் கண்ணும் வடிவும் நெடியராய் என்
ஆவி யொப்பார் இவரார் கொல் என்ன அட்டபுயகரத்தேன் என்றாரே–2-8-8-

அப்பால் அதிர் சங்கம்-
ஸ்ரீ பூமி பிராட்டியார் ஆன போது அவ்விடத்தில்
அதிருகிற சங்கம் என்றது ஆகிறது –
பெரிய பிராட்டியார் ஆனபோது அவர் இருக்கிற
விடத்துக்கு மற்றை இடத்திலே அதிருகிற சங்கம்-

இப்பால் சக்கரம் –
ஓர் இடத்தில் நின்றால்
மற்றை இடத்தை இப்பால் என்னக் கடவது இறே –

கண்ணும் வடிவும் நெடியராய்
கண்ணுக்கும் வடிவுக்கும் உபமானம் இல்லை –
கண்ணுக்கு எல்லை உண்டாகில் ஆயிற்று
வடிவுக்கு எல்லை உள்ளது –

————

கார் மன்னு நீள் விசும்பும் கடலும் சுடரும் நிலனும் மலையும் தன் உந்தித்
தார் மன்னு தாமரைக் கண்ணனிடம் தட மா மதிள் சூழ்ந்து அழகாய கச்சி
தேர் மன்னு தென்னவனை முனையில் செருவில் திரள் வாட்டிய திண் சிலையோன்
பார் மன்னு பல்லவர் கோன் பணிந்த பரமேச்சுர விண்ணகரம் அதுவே–2-9-2-

தன் உந்தித் தார் மன்னு தாமரைக் கண்ணனிடம்-
இவை அடைய திரு நாபீ கமலத்திலே
உண்டாம்படி இருக்கிற புண்டரீகாஷனுக்கு வாச்ஸ்தானம் –

முனையில் திரள் வாட்டிய திண் சிலையோன்
தூசித் தலையிலே மிடுக்கை அழித்த
திண்ணிய வில்லை உடையவன்

————-

தூவடிவின் பார்மகள் பூ மங்கையோடு சுடராழி சங்கு இருபால் பொலிந்து தோன்ற
காவடிவின் கற்பகமே போலே நின்று கலந்தவர்கட்கு அருள் புரியும் கருத்தினானை
சேவடி கை திருவாய் கண் சிவந்த ஆடை செம்பொன் செய் திரு வுருவமானான் தன்னை
தீவடிவின் சிவன் அயனே போல்வார் மன்னு திருக் கோவலூர் அதனுள் கண்டேன் நானே–2-10-9-

இச் சேர்த்திக்கு ரஷகமாய் போரும்படியான
திவ்ய ஆயுதங்கள் சந்திர ஆதித்யர்கள் சேர உதித்தால் போலே விளங்கித் தோற்ற-
அருள் பண்ணா விட்டால் தான் விடலாமோ –இவன் வடிவைக் கண்டால் –

—————

சங்கு மலி தண்டு முதல் சக்கரம் முன் ஏந்தும்
தாமரைக் கண் நெடிய பிரான் தான் அமரும் கோயில்
வங்கமலி கடலுலகில் மலி வெய்து நாங்கூர் வைகுந்த விண்ணகர் -3-9-10-

ஆஸ்ரித அர்த்தமாக ஸ்ரீ பஞ்ச ஆயுதங்களையும் தரித்துக் கொண்டு இருக்கிற
புண்டரீ காஷனான சர்வேஸ்வரன் நித்ய வாஸம் பண்ணுகிற தேசம்

——–

வாள் நெடுங்கண் மலர்க் கூந்தல் மைதிலிக்கா இலங்கை
மன்னன் முடி யொருபதும் தோள் இருப்பதும் போய் உதிர
தாள் நெடும் திண் சிலை வளைத்த தயரதன் சேய்–3-10-6-

ஒளியைச் சொல்லுதல்-வாள் போலே இருக்கிற நெடிய கண்களையும் மலரை உடைத்தாய மலர் முடியையும்
உடைய ஸ்ரீ ஜனக ராஜன் திருமகளுக்காக இலங்கைக்கு நிர்வாஹனாய் இருக்கிறவனுடைய
பத்துத் தலையும் இருபது தோளும் உதிரும்படியாக – தாளை உடைத்தாய் -நெடிதாய் -திண்ணியதாய்
இருக்கிற வில்லை வளைத்த தசரதாத் மகன்

————

பைங்கண் ஆள் அரி உருவாய் வெருவ நோக்கிப் பரு வரத் தோள் இரணியனைப் பற்றி வாங்கி
அங்கை வாள் உகிர் நுதியால் அவனதாகம் அங்குருதி பொங்குவித்தான் அடிக் கீழ் நிற்பீர்–6-6-4-

ஜாதி உசிதமான கண்ணில் பசுமையை உடைத்தாய் இருக்கிற நரசிம்ஹமாய் –
பார்த்த பார்வையாலே அஞ்சும் படியாக நோக்கி –
வர பலத்தாலே திண்ணியதான தோள் உடைய ஹிரண்யன் பக்கலில்
பிற்காலியாதே சென்று கிட்டி மடியைப் பிடித்து இழுத்து –

அங்கை வாள் உகிர் நுதியால் அவனதாகம் அங்குருதி பொங்குவித்தான் அடிக் கீழ் நிற்பீர் –
வெறும் புறத்திலே அழகியதாய் –
ஒளியை உடைத்தாய் இருக்கிற திரு உகிரில் ஏக தேசத்தாலே
ஹிரணியன் சரீரமானது ருதிர வெள்ளம் கொழிக்கும் படியாக
பண்ணினவன் திருவடிகளைப் பெற வேண்டி இருப்பீர் –

———

உரங்களால் இயன்ற மன்னர் மாளப் பாரதத்து ஒரு தேரை ஐவர்க்காய்ச் சென்று
இரங்கி யூர்ந்தவர்க்கு இன்னருள் செய்யும் எம்பிரானை வம்பார் புனல் காவிரி
அரங்கமாளி என்னாளி விண்ணாளி ஆழி சூழ் இலங்கை மலங்கச் சென்று
சரங்கள் ஆண்ட தண் தாமரைக் கண்ணனுக்கு அன்றி என் மனம் தாழ்ந்து நில்லாதே –7-3-4-

கடல் சூழ்ந்த அரணை உடைத்தாய் இருக்கிற இலங்கை ஒருவர் கூறை எழுவர் உடுக்கும்படியாக
எடுத்து விட்டு அம்புகளை நடத்தின புண்டரீ காஷனான சர்வேஸ்வரனுக்கு அல்லது –
வேறு சிலர் விஷயமாக என்னுடைய ஹிருதயத்தில் தாழ்ச்சி பிறவாது –

———-

திருவுக்கும் திருவாகிய செல்வா தெய்வத்துக்கு அரசே செய்ய கண்ணா
உருவச் செஞ்சுடராழி வல்லானே உலகுண்ட ஒருவா திரு மார்பா
ஒருவருக்கு ஆற்றி உய்யும் வகை அன்றால் உடன் நின்று ஐவர் என்னுள் புகுந்து ஒழியாது
அருவித் தின்றிட அஞ்சி நின்னடைந்தேன் அழுந்தூர் மேல் திசை நின்ற அம்மானே —7-7-1-

புண்டரீகாஷனான சர்வேஸ்வரனே–விரோதி நிரசனத்துக்கு பரிகரமாய்-அழகிய வடிவை யுடைத்தாய் –
நிரதிக தேஜோ ரூபமான திரு வாழியைக் கையிலே யுடைய சர்வேஸ்வரனே –

———-

சிலை இலங்கு பொன் ஆழி திண் படை தண்டு  ஒண் சங்கம்  என்கின்றாளால்
மலை இலங்கு தோள் நான்கே மற்று அவனுக்கு எற்றே காண் என்கின்றாளால்
முலை இலங்கு பூம் பயலை முன்போட அன்போடு இருக்கின்றாளால்
கலை இலங்கு மொழியாளர் கண்ண புரத்தம்மானைக் கண்டாள் கொலோ 8-1-1-

சிலை –
சக்ர சாப நிபே சாபே க்ருஹீத்வா சத்ரு நாசநே -என்று
(சக்ர இந்திரன் வர்ஜம் பிடித்து தானே இருப்பானே ஆகவே இந்திர தனுஸ் )
எங்களைத் தோற்பிக்கும் பரிகரமாய் இருந்தது –
இந்திர தனுஸ் போலே எங்களுக்கு தர்ச நீயமுமாய் –
எங்களுக்கு சத்ருவான வாலியை நிரசிக்கைக்கு பரிகரமுமாய் -இருந்தது
அனுகூலருக்கு வைத்த கண் வாங்காதே கண்டு கொண்டே இருக்கும் படியையும்
பிரதி கூலர் பிடித்த பிடியிலே மண் உண்ணும் படியுமாயும் இருக்கும் –

அதன்றிக்கே
சாபே –
வில் வலிக்கும் படியை நினைத்தால்
ஸ்மரன் ராகவ பாணா நாம் விவ்யதே-என்னும்படியாய் இருக்கும்
அழகுக்கு உறுப்பாய் இருக்கும் அனுகூலர்க்கு –
ஸ்மரன் ராகவ பாணா நாம் –
பெருமாள் திரு நாமத்தால் எழுத்து வெட்டின அஷரங்களையும்
திருச் சரங்களின் உடைய சந்நிவேசத்தையும் ஸ்ம்ரியா  நின்று கொண்டு –

விவ்யதே –
அவர் ஒரு கால் முன்னே நின்று போகச் செய்தேயும்
எப்போதும் ஒக்க முன்னே நிற்கக் கண்டாப் போலே வ்யதித்தான் —

ராஷேச்வர விவ்யதே –
இவர் ஆண்ட பரிகரம் அடங்கலும் வினைக்கு உடலாய் ஆயிற்று இல்லை –
எடுத்து எடுத்து குலைக்கிற போது சுளைப்பிடாம் -கம்பளி -இட்டு
அமுக்குகைக்கு உடலாம் இத்தனை –

சிலை –
ஒன்றை இட்டு விசேஷிக்க வேண்டாதே
தன்னையே சொல்ல  அமைந்து இருக்கிற ஸ்ரீ சார்ங்கம் –

இலங்கு பொன் ஆழி-
மேகத்திலே மின்னினாப்  போலே
ஸ்யாமளமான-திரு மேனிக்குப் பரபாகமாய்க் கொண்டு
எல்லா ஆயுதங்களுக்கும் தலையாய்  இருக்கிற புகர் தோற்றும்படியாய்
ஸ்ப்ருஹணீயமாய் இருக்கிற திரு வாழி –

திண் படை-
எதிரிகள் மேலிட்டாலும் பிற்காலிக்க வேண்டாத படி
திண்மையை உடைத்தான திரு வாள்

அன்றிக்கே
எதிரிகள் மேலே அழுந்தப் படச் செய்தேயும்
தனக்கு ஒரு விகாரம் இன்றிக்கே இருக்கிற  வாள்

படை -என்று
ஆயுத சாமான்யத்தைச் சொல்லக் கடவது –
வாளையும் சொல்லக் கடவது –
(குணவான் -சொல்லி குண சீலம் -குணனம் பெருக்கி பெருக்கி அனுபவிக்கும்
இப்படி பொதுவாகவும் ஒரே குணத்தையும் சொல்வது போல் இங்கும் )

தண்டு  –
அத்தோடு ஒரு கோவையான கதை –
இப்படி ஒரு விசேஷணம்  இட்டுச் சொல்ல வேண்டாத கதை -என்னுதல் –
இதுக்கு சொன்ன விசேஷணம் தன்னையே சொல்லிற்றாம்படி இருக்கிற தண்டு -என்னுதல் –
(கதை கௌமோதகீ -இதுக்கும் திண் அடைமொழி )

(ஒண் சங்கம்  –
திருச் சங்குக்கு ஒண்மை -பகவத் அருகாமை -ப்ரத்யாசத்தி
நான்கு வகையாக அருளிச் செய்கிறார் இத்தையே
1-ரசஞ்ஞதை -வாய் அமுதம்
2-ஸூக ஜீவனம்
3-ஐஸ்வர்ய செருக்கு
4-அந்தரங்கதை

ஒண் சங்கம்  –
1-ரசஞ்ஞதை -வாய் அமுதம்-
கருப்பூரம்  நாறுமோ கமலப்பூ நாறுமோ -என்று தேசிகராய் இருந்து வைத்து
ரச விசேஷங்கள் இவர்களுக்கும் (ஆண்டாளுக்கும் ஆழ்வார்களும் ) தன்னைக் கேட்டறிய
வேண்டும்படியாய் இருக்கிற ஸ்ரீ பாஞ்ச ஜன்யம் –
பிரணயிநிகள் இறே வாக் அம்ருதத்துக்கு தேசிகராய் இருப்பார்
அவர்களும் தன்னைக் கேட்டு அறிய வேண்டும்படி இறே –

2-ஸூக ஜீவனம்
உண்பது சொல்லில் உலகளந்தான் வாய் அமுதம்
கண் படை கொள்ளில் கடல் வண்ணன் கைத் தலத்தே –
(தூங்கு வதற்கு ஏற்ப கடல் வண்ணன் )
ஸ்திரீ ஜாதியாக ஸ்பர்த்தை பண்ணும் படியாக
பகவத் அனுபவத்திலே வாசனை பண்ணிப் போரும் ஸ்ரீ பாஞ்ச ஜன்யம் –

3-ஐஸ்வர்ய செருக்கு
மாதவன் தன் வாய் அமுதம் பொதுவாக உண்பதனைப் புக்கு
நீ உண்டக்கால் சிதையாரோ வுன்னோடு-
பகவத் பிரத்யாசன்னையான அவள் அங்கீகாரம் கொண்டு ஜீவிக்க இருக்கிற
சர்வ சாதாரணமான ஜீவனத்தை
நீ ஒருவனுமே ஜீவித்தால் அவர்கள் உன்னோடு சீறு பாறு என்னாரோ –
செல்வப் பெரும் சங்கே –
உன்னுடைய ஐஸ்வர்யச்  செருக்கு இறே -இங்கன்
முன்னடி தோற்ற வேண்டாது ஒழிகிறது-

4-அந்தரங்கதை-
அல்லாத ஆயுதத்துக்கு விரோதிகள் இருந்த இடத்தே சென்று நிரசிக்க வேணும்
இவனுக்கு உள்ளே அணுக நிற்க வமையும் இறே
(பாஞ்ச ஜன்யம் ச கோஷோ -உளுத்துப் போக வைத்ததே -வெண்மை சாத்வீகம் -சப்தம் கேட்டதுமே நிரஸிக்க வல்லமை
உள்ளே அணுக நிற்க அமையும் -கையில் இருந்து வாயுக்கு போக வேண்டுமே -)
பூக் கொள்  திரு முகத்து   மடுத்தூதிய சங்கு ஒலியும்-என்று
உகப்பாரும் இச் சேர்த்தியைக் காண வேணும்  என்று இறே ஆசைப் படுவது –
(ஸ்ரீ ருக்மிணி ஸந்தேஸம் -வந்ததுக்கு அடையாளம் இதுவே )

(ரசஞ்ஞதை -ஸூக ஜீவனம் -ஐஸ்வர்ய செருக்கும் -அந்தரங்கதையும் -சொல்லிற்று ஆயத்து -)

———————

தொண்டீர் உய்யும் வகை கண்டேன் துளங்கா வரக்கர் துளங்கா முன்
திண் தோள் நிமிரச் சிலை வளையச் சிறிதே முனிந்த திரு மார்பன்
வண்டார் கூந்தல் மலர் மங்கை வடிக்கண் மடந்தை மா நோக்கும்
கண்டான் கண்டுகொண்டுகந்த கண்ண புரம் நாம் தொழுதுமே –8-6-1-

பிரதி பஷம் என்றால் சலியான தோளானது நிமிரும்படியாகவும் வில்லானது வளையும்படியாகவும் –
சிறிதே முனிந்த –
ஜகத் உபசம்ஹாரத்தோடே தலைக் கட்டும் அளவன்றிக்கே ராஷச ஜாதி அளவிலே முனிந்தான் ஆயிற்று –
சங்கல்ப்பத்தால் இவை எல்லாம் உண்டாக்குமவன் சீறினால் பின்னை எல்லாமாக ஒன்றாக அழியும் இத்தனை –
திரு மார்பன் –
வீர ஸ்ரீக்கு குடி இருப்பான மார்வை படைத்தவன் –
வண்டார் கூந்தல் மலர் மங்கை வடிக்கண் மடந்தை மா நோக்கும்
அச் சேர்த்தியிலே அடிமை செய்ய வேண்டும் என்னும் அதுவும் உண்டாகப் பெற்றதாயிற்று –
வண்டார் கூந்தல் மலர் மங்கை-
தொழுவார் குற்றம் காண்கைக்கு அவசரம் இல்லாத படி மயிர் முடியாலே அவனை துவக்கும் பெரிய பிராட்டியார் –
வடிக்கண் மடந்தை –
ஒரு மயிர் முடி வேண்டாதே தன் நோக்காலே அவனை ஓடி எறிந்திட்டு வைக்கும் கண்ணை உடைய ஸ்ரீ பூமிப் பிராட்டி –
மா நோக்கும் கண்டான் –
ஒண் டொடியாள் திரு மகளும் நீயுமே நிலா நிற்ப கண்ட சதிர் -என்னுமா போலே
பிரஜைகளின் உடைய ரஷணத்துக்கு இவர்களும் தாமுமான சேர்த்தி உண்டாக வேணும் என்று பார்த்து வைத்தான் ஆயிற்று –

———–

ஆழி யம் திண் தேர் அரசர் வந்து இறைஞ்ச அலை கடலுலக முன்னாண்ட
பாழி யம் தோள் ஆயிரம் வீழப் படை மழுப் பற்றிய வலியோ
மாழை மென்னோக்கி மணி நிறம் கொண்டு வந்து முன்னே நின்று போகாய்
கோழி வெண் முட்டைக்கு என் செய்வது எந்தாய் குறுந்தடி நெடுங்கடல் வண்ணா–10-9-7-

கடல் சூழ்ந்த பூமிப் பரப்பு எல்லாம் தானே கடவனாம் படி தோள் வலியை உடைய
ராஜாவினுடைய தோள்கள் துணியும்படி
மிடுக்கு உடைத்தான மழுவை கையிலே உடையராய் இருக்கிறத்தால் உள்ள வலியோ –
மாழை மென்னோக்கி மணி நிறம் கொண்டு வந்து –
முக்த்தமான மானின் உடைய நோக்கோடு யுடையளாய் விலஷணமான நிறத்தை யுடையளாய் இருக்கிற
இவளுடைய –
முன்னே நின்று போகாய் –
முன்னே உன்னுடைய வடிவை ஒரு கால் காட்டி போகிறிலை

—————

மை வண்ண நறும் குஞ்சி குழல் பின் தாழ மகரம் சேர் குழை இருபாடு இலங்கி யாட
எய்வண்ண வெஞ்சிலையே துணையா இங்கே இருவராய் வந்தார் என் முன்னே நின்றார்
கை வண்ணம் தாமரை வாய் கமலம் போலும் கண் இணையும் அரவிந்தம் அடியும்  அஃதே
அவ் வண்ணத்தவர் நிலைமை கண்டும் தோழி !அவரை நாம் தேவர் என்று அஞ்சினோமே -21-

ஒரு கையில் சங்கு ஒரு கை மற்று ஆழி ஏந்தி இங்கே வந்து -என்றும்
கையும் சங்குமாய் கொண்டு சந்நிஹிதம் ஆகையாலே
மாம் ஏகம் பதார்த்தம் சொல்லுகையாலும்
எய்கையே ஸ்வபாவமான வெஞ்சிலை –
எய்கை வம்ச தர்மமே இருக்கிறபடி –
முன் நம்மை சேர விட்டது வில்லே இறே என்று வில்லைத் துணையாக கொண்டு வந்தார் –
வில் இறுத்து மெல்லியள் தோள் தோய்ந்தவர் இறே –
ஒரு கா புருஷன் எடுக்கிலும் அவனை புருஷோத்தமன் ஆக்கவற்றாயும்
புருஷோத்தமனுக்கு அல்லது எடுக்க ஒண்ணாது இருக்கையும் –
ஜமதக்னிக்கு பிறந்த பரசுராம ஆழ்வானுக்கும் புருஷோத்தமனாய் எடுக்க வேண்டிற்று இறே –
எடுத்து எய்யுமவனுடைய மனஸ் சஹகாரமும் வேண்டாத வில்லு –

வெஞ்சிலை –
கையில் வில்லைக் கண்டவாறே எதிரிகள் குடல் குழம்பும்படி இருக்கை-
கையும் வில்லுமாய் இருக்கும் இருப்பைக் கண்டால் அனுகூலர் வாழும்படியாய் –
பிரதிகூலர் மண் உண்ணும்படியாய் இறே இருப்பது –
‘கையில் வில்லும் தாமுமாய் வந்த ஆண் பிள்ளைத் தனம் நீ காணப் பெற்றிலை காண் –
வீர பத்னி அகப்படுவள் வீரத்திலே இறே –
தம் த்ரஷ்டா சத்ரு ஹந்தாரம் பரிஷச்வஜே -என்னக் கடவது இறே –

சிலையே துணையா –
1-சம்ச்லேஷிக்கைக்கு ஏகாந்தமாம்படி வந்தார் –
கண்டார்க்கு இங்கே வந்தது என் என்றால் -வேட்டையாட வந்தோம் என்றால் உத்தரம் இல்லாதபடி
தத் அனுகூலமான வில்லோடு இறே வந்தது
அவளும் புஷ்பாபசயத்தை வ்யாஜீ கரித்து இறே வந்தது-

சிலையே துணையா –
2-இவ்விடத்திலே பிரி நிலையாலே
கொங்கு உண்ட வண்டே கரியாக வந்தான் -என்னுமா போலே போகத்துக்கு வருகிறவர்
ஊரைத் திரட்டி கொண்டு வாராதே வில்லே துணையாக குறி வுடைமையோடே வந்தார் காண்-
சிலையே துணையா
3-ஆயுத சாலை போலே சொட்டை சரிகை தொடக்கமான கருவிகள் எல்லாம் கட்டிச் சுமவாதே
வில் ஒன்றையே கொண்டு வந்தார் காண் –
4-போகத்துக்கு வருகிறவர் ஸ்ரக் சந்தன தாம்பூலாதிகள் போன்ற போக உபகரணங்கள் உடன் வரும்
இத்தனை போக்கி வில்லும் தான் என் என்னில் –
பூர்வ சம்ச்லேஷத்துக்கு தாய்மார் ஆகிற விடறு கட்டைகளாலே சில விரோதம் பிறந்து இன்னம் அடி தொடங்கி
ஹ்ருதய பரீஷை பண்ண வேண்டுகையாலே
அதுவும் ஸ்வயம் தௌத்யத்தில் இழிந்து அதுக்கு அவகாசம் பாஹ்ய உத்யோனத்தில்
நானும் தோழி மாறும் பூ கொய்கிற இடத்தில் தாமும் வேட்டைக்கு என்று ஏகாந்தமாக வர வேண்டி அதுக்கு
வில் அபேஷிதமாகையாலே கொடு வந்தார் காண் —
5-அன்றியே திவ்ய ஆயுதங்களுக்கு ஆயுத கோடியிலும் ஆபரண கோடியிலும் இருபடை மெய்யக் காட்டாமையாலே
திருமகரக் குழையோபாதி திரு வில்லும் ஆபரணமாகத் தரித்து வந்தார் என்னவுமாம் –
சிலை இலங்கு பொன்னாழி திண் படை தண் ஒண் சங்கம் -என்றும்-
ஆழியோடும் பொன்னர் சாரங்கம் உடைய அடிகளை இன்னார் என்றறியேன் -என்றும்
சேர்த்தி அழகிலே ஆழம் கால் பட்டு அறிவு கலங்கி ஈடுபட்டார்கள் இறே –
ததச்சர்ய வதனம் சாப மாதாயாத்மா விபூஷணம் -என்னக் கடவது இறே
எய்வண்ண வெஞ்சிலை
6-எய்யக் கடவதாய்-ததஸ்துதம் சமயதி சித்ர கார்முகம் – என்றும்
எவ்வரி வெஞ்சிலை -என்றும் சொல்லுகிறபடியே
நாநாவித வர்ணங்களாலே வரி வரியாக சித்ரிதமாய் தர்சநீயமாய் இருக்கை –

கண் இணையும் அரவிந்தம்-
இன் சொல்லுச் சொல்லத் தொடங்கி அனுகூல தர்சனத்தாலே விக்கினால் குறையும் தலைக் கட்டும் கண் –
இன் சொல்லுச் சொல்லத் தொடங்கி குறையும் தலைக் கட்ட மாட்டாதே இடையிலே விக்கி
குறையும் கண்ணாலே தலைக் கட்டின படி
ஆதர ஸூசகம் இறே இன் சொல்லு –
அவ்வாதரம் இத்தனையும் கண்ணிலே பிரகாசிக்கும்படி நின்றார் -என்கை
கை வண்ணம் என்று ஒரு கையைச் சொன்னார்
வாய் கமலம் என்று ஒரு வாயைச் சொன்னார்
கண் இணை -என்று இரண்டு கண்களையும் சொல்லுவான் என் என்னில்
கைகள் தனித் தனியே ஸ்வ தந்திர கரணம் –
கண் இரண்டும் கூட ஏக சாமக்ரியாய் யாய்த்து இருப்பது -ஆகையாலே சொல்லுகிறது –

—————

ஒரு கையில் சங்கு ஒரு கை மற்று ஆழி ஏந்தி
உலகுண்ட பெருவாயர் இங்கே வந்து என்
பொரு கயல் கண்ணீர் அரும்பப் புலவி தந்து
புனலரங்க மூரென்று போயினாரே –24–

ஒரு கையில் சங்கு ஒரு கை மற்று ஆழி ஏந்தி
பரிகரத்தை ஒருபடி நீந்திச் சென்றோமே யாகிலும் கிட்ட ஒண்ணாதபடி காண் –
சோதி வெள்ளத்தின் உள்ளே எழுவதோர் உரு -என்கிறபடியே
அவர் தாம் அநபிபவ நீயராய் இருக்கிறபடி –
ஒரு கையில் சங்கு ஒரு கை மற்று ஆழி ஏந்தி -என்று இறே மேன்மைக்கு எல்லை –
வடிவார் சோதி வலத்து உறையும் சுடர் ஆழியும் பல்லாண்டு -என்ற
பெரியாழ்வாரைப் போலே காணும் இவர்களும் மங்களா சாசனம் ண்ணு கிறபடி –

ஒருகையில் சங்கு -இத்யாதி
என் கையைப் பிடித்த கையும்
என் காலைப் பிடித்த கையும் காண்
அவர்களுக்கு பிராப்யம் ஆயத்து -என்கிறாள் –
அக்கைக்கு என் அவயவங்கள் பிராப்யம் ஆனால் போலே காண் -அவர்களுக்கு அக்கை பிராப்யமாய் இருந்தபடி –

கலந்த போதை நீர்மை போலே காண்
பிரிந்த போதை மேன்மை இருந்தபடி –
அப்போதை நீர்மைக்கு எல்லை இல்லாதாப் போலே காண்
போகிற போதை மேன்மைக்கு எல்லை யற்று இருந்தபடி –

ஒன்றுக்கு ஓன்று உபமானம் ஆவது ஒழிய
வேறு உபமான ரஹீதமான கண்கள் –

கயல் கண் -என்று
சம்ஸ்லேஷ தசையில் ஹர்ஷத்தால் வந்த அலமாப்பைச் சொல்லுகிறது –

நீர் அரும்ப
சோக ஸ்ருவுக்கு இலக்காய்த்து -என்கிறாள்

அரும்ப
விரஹ அக்னியால் உள் உலர்ந்து கிடக்கிறபடி –

புலவி தந்து
தன்னை கிட்டினாரை-வீவில் இன்பம் மிக எல்லை நிகழ்ந்தனம் -என்கிறபடியே
ஆனந்திப்பிக்க கடவ
அவன் காண் எனக்கு துக்கத்தை விளைத்தான் –

———-

நாவினுள் நின்று மலரும் ஞானக் கலைகளுக்கு எல்லாம்
ஆவியும் ஆக்கையும் தானே அழிப்போடு அளிப்பவன் தானே
பூவியில் நால் தடம் தோளன் பொரு படை யாழி சங்கேந்தும்
காவி நன் மேனிக் கமலக் கண்ணன் என் கண்ணினுள் உளானே –1-9-8-

பொரு படை
பணைத்து பூத்த கல்பக தரு போலே யாயிற்று -யுத்தத்துக்கு பரிகரமான திவ்ய ஆயுதங்களைத் தரித்தால் இருக்கும் படி
பொரு படை –யுத்த சாதனங்கள் ஆனவை -கற்பக -கிளைகள் தோள்கள் -போலே திவ்யாயுதங்கள்
யாழி சங்கேந்தும்-காவி நன் மேனி- அவ்வாயுதங்களாலே விரோதியைப் போக்கி அனுபவிக்கும் வடிவு அழகு
நன் மேனி – காவி வடிவு அழகுக்கு உபமானமாக நேர் நில்லாமையாலே –நன் மேனி -என்கிறார் –
சந்திர காந்தானாம் –அதீவ ப்ரீதி தர்சனம்- ராமம் போலே காவி நல் மேனி –
கமலக் கண்ணன் என் கண்ணினுள் உளானே — இவர் கண் வட்டம் ஒழிய புறம்பே போனால் கண் வட்டக் கள்ளனாமே-
பட்டம் -கண் வட்டக் கள்வன் -கண்ணில் உளானே -அவதாரணம் -அந்யாத்ர ந கச்சதி –கண் வட்டம் -சஷூர் விஷய தேசம் –
பெரு வெள்ளத்தில் ஒரு சுழி போலே திருக் கண்கள் -காவி நல் மேனி -வெள்ளம் -கமல கண் -சுழி-
என் கண்ணினுள் உளானே ––
பிராக்ருத விஷயங்களை அனுபவித்துப் போந்த என் கண்ணுக்கு தன்னை விஷயம் ஆக்கினான் –

—————–

அந்தாமத்தன்பு செய்து என்னாவி சேர் அம்மானுக்கு
அந்தாம வாழ் முடி சங்கு ஆழி நூல் ஆரமுள
செந்தாமரைத் தடங்கண் செங்கனிவாய் செங்கமலம்
செந்தாமரை யடிக்கள் செம்பொன் திருவுடம்பே –2-5-1-

அந்தாம வாழ் முடி சங்கு ஆழி நூல் ஆரமுள
அடியார்கள் குழாங்களை உடன் கூடுவது என்று கொலோ -என்று இவர் ஆசைப் பட்ட படியே நித்ய ஸூரிகளோடு வந்து கலந்தான் –
என்று ஆளவந்தார் அருளிச் செய்தாராக திருமாலை ஆண்டான் பணிக்கும் படி
ஆனால் அவர்களை ஆழி நூல் ஆரம் -என்றோ சொல்லுவது என்னில் சின்மயராய் இருக்கச் செய்தே பாரதந்த்ர்யம் சித்திக்காக
தங்களை அமைத்து வைத்து இருக்கும் அத்தனை இறே –உள -அக்றிணை பிரயோகம்-
ஸ்வாதந்திர புத்தி இல்லாமல் நூல் ஆரம் போலே இருக்கவே இவர்களுக்கும் விருப்பம் –அசித் தத் பாரதந்த்ர்யம் –
ஸ்ரக் வஸ்த்ர ஆபரணாதி அந்யோந்ய -ஸு அநுரூப -தங்களுக்கு பொருத்தம் இல்லாமல் ஸூ பிரகாசம் –
அங்கன் இன்றிக்கே எம்பெருமானார் அருளிச் செய்யும் படி -இவரோடு சம்ஸ்லேஷிப்பதற்கு முன்பு அவனோடு ஒக்க இவையும்
அனுஜ்ஜ்வலமாய் அசத் சமமாய் –இவரோடு கலந்த பின்பு உஜ்ஜ்வலமாய் சத்தை பெற்ற படி சொல்லுகிறது -என்று
கல்ப தரு வாடினால் அதில் பூவும் தளிரும் வாடும் இறே -சுணக்கம் -அவனுக்கும் அவர்களுக்கும் –
அவன் வ்ருஷம்– கிளைகள் -தோள்கள் -புஷ்பங்கள் திவ்ய ஆயுதங்கள்
இதற்காகவும் மேலும் அழுவார் -தாங்கள் சத்தை நம்முடன் சேர்ந்து பெறுவதே -என்று –

அந்தாம வாழ் முடி சங்கு ஆழி நூல் ஆரமுள
அழகிய மாலையானது முடி சூடி வாழத் தொடங்கிற்று -பகவான் முடியில் சூழப் பெற்று வாழத் தொடங்கிற்று
அன்றியே வாண் முடி என்றாய் –வாள் -என்று ஒளியாய் -நிரவதிக தேஜோ ரூபமான முடி என்றுமாம்
தாமம் -என்று தேஜஸ் ஆகவுமாம்
தேஜோ ரூபமான ஸ்ரீ பாஞ்சசன்யம் -தேஜோ ரூபமான திருவாழி-நூல் -திரு யஜ்ஞ்ஞோபவிதம் -ஆரம் -திருவாரம் –
இவை நித்ய ஸூரிகளுக்கு உபலஷணம்
உள –
நித்யரான இவர்கள் உளராகை யாவது என் –ச ஏகாகீ ந ரமேத–மஹா உபநிஷத் -என்கிறபடியே இவரோடு கலப்பதற்கு முன்பே
அந்த விபூதியும் இல்லையே தோற்றுகையாலே –
குகன் உடன் சேர்ந்தே சேர்த்தி இன்பம் /பரதன் சத்ருக்னன் இல்லாமல் இளைய பெருமாள் உடன் சேர்த்தி கூட இல்லையே

செந்தாமரைத் தடங்கண் –
ஆர்த்தி எல்லாம் தீர இவரைப் பார்த்துக் கொண்டு நிற்கிற நிலை -அநந்த கோடி ஜென்மமாக அவனுக்கு இவரை அடைய ஆர்த்தி என்றவாறு –
இவரோடு கலந்த பின்பாயிற்று திருக் கண்கள் செவ்வி பெற்றதும் விகசிதம் ஆயிற்றதும் -எம்பெருமானார் நிர்வாகம்-
ஏக ரூபம் ஆனவற்றுக்கு எல்லாம் இதொரு விகாரம் பிறக்கிறது இறே
சதைக ரூப ரூபாயா -என்கிற இடத்தில் கர்மம் அடியாக வரும் விகாரம் இல்லை என்கிறதாயிற்று அத்தனை இறே –அன்பின் அடியாக உண்டே

————-

பங்கயக் கண்ணன் என்கோ!
பவளச் செவ் வாயன் என்கோ!
அங் கதிர் அடியன் என்கோ!
அஞ்சன வண்ணன் என்கோ!
செங் கதிர் முடியன் என்கோ!
திரு மறு மார்பன் என்கோ!
சங்கு சக்கரத்தின் என்கோ
சாதி மாணிக்கத்தையே!–3-4-3-

உலகமே உருவாய் நின்றதனோடு அசாதாரண விக்கிரகத்தையுடையவனாய் நின்றதனோடு வாசியற்று இருக்கையாலே,
உலகமே உருவமாய் நின்ற நிலையோடு அசாதாரண விக்கிரகத்தையும் சேர்த்து அனுபவிக்கிறார்.

பங்கயக் கண்ணன் என்கோ –
சேதநரோடு கலப்பது கண்வழியேயன்றோ? தம்மோடு முதல் உறவு பண்ணின கண்ணழகைச் சொல்லுகிறார்.
ஜிதந்தே புண்டரீகாஷன் -தூது செய் கண்கள் -சைதன்யம் இருந்தால் கண் அழகில் மயங்க வேண்டும் –
மயங்கா விடில் கல் போல அசேதனம் தானே –

சங்கு சக்கரத்தன் என்கோ –
‘இச் சேர்த்திக்கு என் வருகிறதோ!’ என்று இடமல்லாத இடத்திலும் அச்சத்தாலே ஐயங்கொள்ளுகிற பிரேமத்தின்
முடிவெல்லையிலே நிற்கின்றவர்களுடைய வயிற்றெரிச்சலைத் தவிர்ப்பன திவ்விய ஆயுதங்கள் அல்லவோ?
‘வயிற்றெரிச்சலைத் தவிர்ப்பதற்குத் திவ்விய ஆயுதங்கள் காரணம் ஆமோ?’ எனின்,
‘வடிவாய் நின் வல மார்பினில் வாழ்கின்ற மங்கையும் பல்லாண்டு’ என்னா,
‘சுடராழியும் பல்லாண்டு’ என்னா நின்றார்களன்றோ?

——————–

புறமறக் கட்டிக் கொண்டு இருவல் வினையார் குமைக்கும்
முறை முறை யாக்கை புகல் ஒழியக் கண்டு கொண் டொழிந்தேன்
நிறமுடை நால் தடந்தோள் செய்ய வாய் செய்ய தாமரைக் கண்
அறமுயல் ஆழி அங்கைக் கருமேனி அம்மான் தன்னையே–5-1-6-

செய்ய வாய் செய்ய தாமரைக் கண் –
“விலாசத்தோடு கூடிய திரு முறுவலுக்கு ஆதாரமான திருமுக மண்டலத்தை யுடையவர்” என்கிறபடியே,
“முறுவல் எடுத்த கலம்” என்னும்படி திரு முகத்தைச் செவ்வி பெறுத்தா நின்றுள்ள புன்சிரிப்பையும்,
இழவு மறக்கும்படி குளிரக் கடாக்ஷிக்கிற திருக் கண்களையுமுடையனாய்.

அறம் முயல் ஆழி அம் கை-
அடியார்களைக் காப்பாற்றுதலாகிற பரம தர்மத்திலே தன்னிலும் முயலா நின்றுள்ள
திருவாழியை யுடைய அழகிய திருக்கையையும்,

———-

எங்ஙனேயோ அன்னை மீர்காள்! என்னை முனிவது நீர்!
நங்கள் கோலத் திருக்குறுங்குடி நம்பியை நான் கண்ட பின்
சங்கி னோடும் நேமி யோடும் தாமரைக் கண்களோடும்
செங்கனி வாய் ஒன்றினோடும் செல்கின்றது என் நெஞ்சமே.–5-5-1-

சங்கினோடும் –
செங்கமல நாண் மலர் மேல் தேன் நுகரும் அன்னம் போல்” என்கிறபடியே, கரு நிறமான திரு மேனிக்குப் பரபாகமான
வெளுத்த நிறத்தையுடைத்தான ஸ்ரீ பாஞ்ச சன்யத்தோடும்,
நேமி யோடும் –
இந்தக் கைக்கு இது ஆபரணமானால், வேறு ஒன்று வேண்டாதே தானே ஆபரணமாகப் போரும்படி
இருக்கிற திருச் சக்கரத்தோடும்,
தாமரைக் கண்களோடும் –
மலர்ச்சி முதலியவைகளால் தாமரை போன்று இருக்கிற திருக் கண்களோடும்,–
இதனால், கண் காணக் கை விட்டுப் போயிற்றுக் காணும்.
உம்மைத் தொகை-ஒவ் ஒன்றுக்கும் – செல்கின்றது-
இன்னமும் தறை கண்டது இல்லை. நாங்களும் எல்லாம் நம்பியுடைய அழகினை அநுபவித்திருக்கிறோம் அன்றோ,
எங்கள் சொற்களை மறுக்கலாகாது காண்; என்ன,
உங்கள் சொற்களை மறுத்தேனே யாகிலும் நம்பியுடைய திரு முகம் மறுக்க ஒண்ணாது என்கிறாள்.
சங்கினோடும்-
ஸ்ரீ பாஞ்ச சன்யத்தோடே விசேஷித்து ஒரு சம்பந்தம் உண்டு காணும் இவளுக்கு;
திரு வாயின் அமிர்த இனிமையை அறிந்திருக்கையாலே; ஒரு கலத்திலே ஜீவிப்பாரைப் போலே.

—————

ஒரு வண்ணம் சென்று புக்கு எனக்கொன்றுரை; ஒண் கிளியே!
செரு ஒண் பூம் பொழில் சூழ் செக்கர் வேலைத் திருவண் வண்டூர்
கரு வண்ணம் செய்ய வாய் செய்ய கண் செய்ய கை செய்ய கால்
செரு ஒண் சக்கரம் சங்கு அடையாளம் திருந்தக் கண்டே.–6-1-7-

இத் தலையைத் தனக்கே உரியதாக எழுதிக் கொண்ட வடிவு இருக்கிறபடி.
செய்ய வாய்-
அது தான் மிகையாம்படி ‘நான் உனக்கு’ என்றாற் போலே சொல்லப் புக்கு விக்கின திருப் பவளம்.
செய்ய கண் –
அது சொல்லளவே அன்று, அக வாயிலும் உண்டு’ என்று தோற்றுகிற திருக் கண்கள்.
அக வாயில் உள்ளன வற்றிற்கெல்லாம் ஆனைத் தாள் அன்றோ திருக் கண்கள்.
செய்ய கை –
அக வாயில் உண்டான சிநேகத்தினைச் செயல் அளவாகச் செய்து காட்டுகின்ற திருக் கைகள்.
செய்ய கால் –
அவை யனைத்திற்கும் தோற்று விழும் துறை- திருவடிகள்.

செரு ஒண் சக்கரம் சங்கு –
இவ் வடிவழகை யெல்லாம் காத்து ஊட்டவற்றனவுமாய், அஸ்தாநே பய சங்கை பண்ணி யுத்தோந்முகமாய்,
கை கழியப் போய் நின்று ரக்ஷிப்பதும், கை விடாதே வாய்க் கரையிலே நின்று ரக்ஷிப்பதுமான திவ்விய ஆயுதங்கள்.
கிட்டினாரை ‘இன்னார் என்று அறியேன்’ என்று மதி மயங்கப் பண்ணுவிக்கும் திவ்விய ஆயுதங்கள் ஆதலின் ‘ஒண்’ என்கிறாள்.

இன்னார் என்றறியேன் அன்னே! ஆழியொடும்
பொன்னார் சார்ங்கமுடைய அடிகளை இன்னார் என்றறியேன்.-என்பது, பெரிய திருமொழி, 10. 10 : 9.

அடையாளம்-
திவ்விய அவயவங்களைப் போன்று திவ்விய ஆயுதங்களும் அவனுக்கே யுரிய அடையாளமாயிருக்கை.
“பெருமாளுடையவும் இளைய பெருமாளுடையவுமான அடையாளங்கள் எவையோ அவை என்னால் நன்றாகப் பார்க்கப்பட்டன;
அவற்றைக் கேட்பாயாக” என்றான் திருவடி.
“யாநி ராமஸ்ய சிஹ்நாநி லக்ஷ்மணஸ்ய ச வாநர’-என்பது, ஸ்ரீராமா. சுந். 34 : 3.

————–

துவளில் மா மணி மாடமோங்கு தொலை வில்லி மங்கலம் தொழும்
இவளை நீர் இனி அன்னைமீர்! உமக்காசை இல்லை விடுமினோ;
தவள ஒண் சங்கு சக்கரமென்றும் தாமரைத் தடங்கண் என்றும்
குவளை ஒண் மலர்க் கண்கள் நீர் மல்க நின்று நின்று குமுறுமே.–6-5-1-

தவளம் ஒண் சங்கு –
கரிய நிறமுடைய திருமேனிக்குப் பரபாகமான வெண்மையை யுடைத்தாய்,
“உண்பது சொல்லில் உலகளந்தான் வாயமுதம்” என்கிற அழகை யுடைத்தான சங்கு.

சக்கரம் –
அங்ஙனம் ஒரு விசேடணம் இட்டுச் சொல்ல வேண்டாத அழகை யுடைய சக்கரம்.

என்றும் –
‘இவற்றைக் காண வேணும்’ என்னுதல்;
‘இவற்றோடே வர வேணும்’ என்னுதல் சொல்ல மாட்டுகின்றிலள் பலக் குறைவாலே.

தாமரைத் தடம் கண் என்றும் –
அந்த ஆழ்வார்கள் அளவும் வந்து அலை எறிகிற திருக் கண்கள்.
சங்கோடு சக்கரம் ஏந்தும் தடக்கையன் சொன்னதும்
பங்கயக் கண்ணன் -ஆங்கு அலரும் குவியும் -ஸூர்ய சந்த்ரர்கள் அன்றோ இவர்கள் –
தாமரையை ஒரு வகைக்கு ஒப்பாகச் சொல்லலாய், அநுபவிக்கின்றவர்கள் அளவன்றிக்கே இருக்கின்ற
திருக் கண்கள் ஆதலின் ‘தடம் கண்’ என்கிறாள்.
ஒரு மலை எடுத்தாற் போலே சொல்லுக்குச் சொல்லு தளர்ந்து நடு நடுவே விட்டு விட்டுச் சொல்லுகிறாள்
என்பாள் ‘என்றும் என்றும்’ என்கிறாள்.
திவ்வியாயுதங்களையும் கண்ணழகையும் காட்டியாயிற்று இவளைத் தோற்பித்தது.

குவளை ஒண் மலர் கண்கள் நீர் மல்க –
இந்தக் கண்களைக் கண்டால் தாமரைத் தடங்கண்கள் அன்றோ நீர் மல்க அடுப்பது?
கண்ணும் கண்ணீருமாய் இவள் இருக்கிற இருப்பைக் கண்டு கொண்டு இருக்க அன்றோ உங்களுக்கு அடுப்பது?
“பகவத் அநுபவத்தால் உண்டான சந்தோஷத்தாலே குளிர்ந்த கண்ணீரை யுடையவனாய்,
மயிர் கூச்சு எறிகின்ற சரீரத்தை யுடையவனாய், பரமாத்மாவின் குணங்களால் எப்போதும் ஆவேசமடைந்தவனாய்,
மக்களால் பார்க்கத் தகுந்தவனாய் இருப்பான் ஞானி” என்பது விஷ்ணுதத்வம்.
“ஆஹ்லாத சீத நேத்ராம்பு: புளகீக்ருத காத்ரவான் ஸதா பர குணாவிஷ்டோ
த்ரஷ்டவ்ய: ஸர்வதேஹிபி:”-என்பது, ஸ்ரீ விஷ்ணு தத்வம்

குவளை ஒண் கண்ணி இவளை -பரகால நாயகிக்கும் அங்கே –2-7- திருவிடவெந்தை பதிகத்தில்

————————

சங்கு வில் வாள் தண்டு சக்கரக் கையற்கு
செங்கனி வாய்ச் செய்ய தாமரைக் கண்ணற்கு
கொங்கலர் தண்ணந் துழாய் முடி யானுக்கு என்
மங்கை இழந்தது மாமை நிறமே.–6-6-2-

சங்கு வில் வாள் தண்டு சக்கரம் கையற்கு –
ஸ்ரீபஞ்சாயுதங்களின் சேர்த்தி அழகிலே ஆயிற்று இவள் ஈடுபட்டது.
பரம ஸ்வாமி திருமால் இரும் சோலை மூலவர் பஞ்சாயுதம் உடன் சேவை உண்டே –
இவளுடைய ஓர் ஆபரணம் வாங்குகைக்கு எத்தனை ஆபரணம் பூண்டு காட்டினான்?
கைக்கு மேல் ஐந்துங் காட்டிக் காணும் இவளுடைய ஆபரணம் வாங்கிற்று.
புரடு கீறி ஆடுகிற அளவிலே -தாயக் கட்டம் -அஞ்சுக்கு இலக்காக –
ஒரு காய் இருக்க -கை மேல் அஞ்சு போட்டு வெட்டுகிறேன் போலே –
ஆபரண கோடியிலும் ஆயுத கோடியிலும் இரு புடை மெய்க் காட்டின அன்றோ
இவைதாம்.–உபய கோஷ்டி –

செம் கனி வாய்ச் செய்ய தாமரைக் கண்ணற்கு-
கையிலே ஒன்றனைத் தரித்துக் காட்டிக் கவர்ச்சி செய்ய வேண்டி இருந்ததோ?
ஸ்மிதம் -புன் சிரிப்பும் நோக்கும் அமையாதோ நலிகைக்கு?

கொங்கு அலர் தண் அம் துழாய் முடியானுக்கு –
தேன் பெருக்கு எடுக்கின்ற திருத்துழாய் மாலையை, ஆதி ராஜ்ய சூசகமான
திரு முடியிலே யுடையவனுக்கு.
வைத்த வளையத்தைக் காட்டிக் காணும் இவள் நிறத்தை அபகரித்தது.

ஆக, ஆபரண சோபை, அவயவ சோபை, ஒப்பனை அழகு என எத்தனை செய்ய வேணும்
இவள் நிறத்தினைக் கொள்ளுகைக்கு என்றபடி.

—————

மையமர் வாள் நெடுங்கண் மங்கைமார் முன்பு என் கை இருந்து
நெய்யமர் இன்னடிசில் நிச்சல் பாலொடு மேவீரோ?
கையமர் சக்கரத்து என் கனி வாய்ப் பெருமானைக் கண்டு
மெய்யமர் காதல் சொல்லிக் கிளிகாள்! விரைந்தோடி வந்தே.–6-8-2-

அவன் பாடு தரம் பெற்றாரைக் கொண்டாடுவாரைப் போலேயோ, என் பாடு தரம் பெற்றாரைக் கொண்டாடுவார் இருப்பது!
அந்தப்புரத்தில் வசிப்பவர் எல்லாரும் ஒருபடிப் பட்டிருக்கிறபடி; ஒரு கண் பார்வையாய் இருக்கிறபடி.

வானரர்கள் -கண் அழகு இருக்காதே -அவர்கள் திருவடியைக் கொண்டாட –
இவள் தோழிகள் அஸி தேஷினை -கண் பார்வை இருக்கும் படி –
“தம்மையே நாளும் வணங்கித் தொழுவார்க்குத் தம்மையே ஒக்க அருள் செய்வர்” –பெரிய திருமொழி, 11. 3 : 5.-என்கிறபடியே,
இவளும் தன்னோடு எல்லா வகையாலும் ஒப்புமை கொடுத்து வைத்தபடி.

மை அமர் –
“கறுத்த கண்களை யுடையவள்”-“அஸி தேக்ஷணா” என்பது, ஸ்ரீராமா. சுந். 6. 5 : 4.-,
“கருந்தடங்கண்ணி”-திருவாய். 6. 5 : 8.– என்று சொல்லுகிற ஏற்றமெல்லாம் இவளுக்கும் உண்டே அன்றோ.
தன்னைப் போலே கண்ணில் இயல்பாகவே அமைந்த கறுப்பைச் சொல்லிற்றாதல்;
அன்றிக்கே,
மங்களத்தின் பொருட்டு இடும் மையைச் சொல்லிற்றாதல்.
இவள், கணவனைப் பிரிந்திருக்கிற காலத்தில் இவர்கள் மை எழுதி இருக்கக் கூடாதே அன்றோ;
நீங்கள் வந்தால் இவர்கள் கண்களில் இருக்கும்படி பாரீர்கோள்!
வாள் – ஒளி. அதுவும் அழிந்தன்றோ கிடக்கிறது.
இவள் வடிவு புகர் அழிந்து கிடக்க, இவர்கள் கண்களில் ஒளி உண்டாகக் கூடாதே.

நெடும் கண் –
கண்ணில் பரப்பு அடங்கலும் பிரயோஜனத்தோடு கூடி இருப்பது அப்போதே அன்றோ.
இல்லையாகில், தலைச் சுமையைப் போன்றதே யாம் அன்றோ.
“காணாதார் கண் என்றும் கண்ணல்ல” – பெரிய திரு. 11. 7 : 1.-என்கிறபடியே.

மை அமர் வாள் நெடும் கண் –
உங்கள் வரவால் வந்த பிரீதியாலே ‘அவன் வரவு தப்பாது’ என்று நான் அலங்கரிக்க,
அத்தாலே அலங்கரித்து ஒளியை யுடைத்தாய்ப் பெருத்திருந்துள்ள கண்களை யுடையவர்கள் என்னுதல்.

உண்டாரை உண்ணுவிக்கத் தேடுகிறாள் அன்றோ. இதனால் என் சொல்லியவாறோ? எனின்,
இவர்க்கு முன்னே இவர் விரும்பிய பொருள், இவரைப் பற்றினார்க்கு முற்பட்டிருக்கிறபடியைத் தெரிவித்தபடி.
“வேறாக ஏத்தி இருப்பாரை வெல்லுமே மற்றவரைச் சார்த்தி இருப்பார் தவம்.- நான்முகன் திருவந். 18.-”
எப்போதும் கை கழலா நேமியானாய் இருத்தலின் ‘கையமர் சக்கரம்’ என்கிறது.

என் சக்கரத்து கனி வாய்-
கையும் திருவாழியுமான அழகினைக் காட்டுவது முறுவலைக் காட்டுவதாய்
என்னைத் தனக்கே உரிமை ஆக்கினவன்.

————

பூவைகள் போல் நிறத்தன் புண்டரீகங்கள் போலும் கண்ணன்
யாவையும் யாவருமாய் நின்ற மாயன் என்னாழிப் பிரான்
மாவை வல்வாய பிளந்த மதுசூதற்கு என் மாற்றம் சொல்லிப்
பாவைகள்! தீர்க்கிற்றிரே வினையாட்டியேன் பாசறவே.–6-8-7-

புண்டரீகங்கள் போலும் கண்ணன் –
ஒரு பூ ஒரு பூவினைப் பூத்தாற் போலே காணும் வடிவும் கண்ணும் இருக்கும்படி;
காயாம் பூ தாமரை பூத்தாற் போலே இரா நின்றது.
அறிவுடைப் பொருள் அறிவில்லாப் பொருள் என்ற வேறுபாடு அறக் காற் கீழே
விழும்படியான திருக்கண் படைத்தவன்.

என் ஆழிப் பிரான் –
தன்னுடைய அசாதாரணமான விக்கிரஹத்தை எனக்கு ஆக்கினவன்.
‘யாவையும் யாவருமாய் நின்ற மாயன்’ என்று உலகமே உருவமாய்க் கொண்டு நின்ற நிலையைச் சொல்லி வைத்து,
‘என் ஆழிப் பிரான்’ என்கிறார் அன்றோ, அசாதாரணமான வடிவுக்குத் தாம் ஈடுபட்டபடி.
“நிராய் நிலனாய்” என்று வைத்து, “கூராராழி வெண் சங்கேந்திக் கொடியேன் பால் வாராய்” என்றாரே அன்றோ.
அவனுக்குப் புறம்பாய் இருப்பது ஒன்று இல்லை என்று சொல்லுவதற்காக,
ஜகச் சரீரன் என்ற அளவிலே அதனைப் போன்று இது உத்தேசியமாமோ?
“பரஞ்சுடர் உடம்பாய்” திருவாய். 6. 3 : 7.-என்றும்,
“அழுக்குப் பதித்த உடம்பாய்” என்றும் ஒன்றைக் குற்றங்கட்கெல்லாம் எதிர்த் தட்டானதாகவும்,
ஒன்றைக் குற்றம் கலந்ததாகவும் சொல்லிற்று அன்றோ.

—————-

கங்குலும் பகலும் கண்துயில் அறியாள்
கண்ண நீர் கைகளால் இறைக்கும்;
‘சங்கு சக்கரங்கள்’ என்று கை கூப்பும்;
‘தாமரைக் கண்’ என்றே தளரும்;
‘எங்ஙனே தரிக்கேன் உன்னை விட்டு!’ என்னும்;
இரு நிலம் கைதுழா இருக்கும்;
செங்கயல்பாய் நீர்த் திருவரங்கத்தாய்!
இவள் திறந்து என் செய்கின்றாயே?–7-2-1-

சங்கு சக்கரங்கள் என்று கை கூப்பும்-
கண்ண நீரை மாற்றினால் கண்களாலே காண வந்து தோற்றும் படியை நினையா நின்றாள்.
சொல்லா நின்றாள் என்ன வில்லை –விலக்கின பின்பு சேவை சாதிப்பானே -அத்வேஷம் மாத்திரம் போதுமே –
‘தவள ஒண் சங்கு சக்கரம்’ திருவாய்மொழி, 6. 5:1.-என்று திவ்விய ஆயுதங்களோடு காண அன்றோ
இவள் தான் ஆசைப்பட்டிருப்பது!
‘தேநைவ ரூபேண சதுர்ப் புஜேந’ என்பது, ஸ்ரீகீதை, 11.46.

‘கையினார்சுரி சங்கு அனல் ஆழியர் நீள்வரைபோல்
மெய்யனார் துளப விரையார் கமழ்நீள் முடி எம்
ஐயனார் அணியரங்கனார் அரவின் அணைமிசை மேய மாயனார்
செய்யவாய் ஐயோ! என்னைச் சிந்தை கவர்ந்ததுவே.’–என்பது, அநுசந்தேயம். ( அமலனாதிபிரான்.7.)

உகவாத கம்ஸன் முதலாயினோர்களுக்கு அன்றோ இரு தோளனாக வேண்டுவது’
‘நான்கு தோள்களையுடைய அந்த உருவமாகவே ஆகக் கடவீர்’ என்றான் அன்றோ காண ஆசைப்பட்ட அருச்சுனன்?
‘கூரார் ஆழி வெண்சங்கு ஏந்தி வாராய். என்னக் கணிசித்து,திருவாய். 6. 9:1. கணிசித்து-விரும்பி.-
வலி இல்லாமையாலே தலைக்கட்ட மாட்டாதே, விடாயன் கையை மடுத்துத் தண்ணீரை வேண்டுமாறு போலே,
குறையும் அஞ்சலியாலே தலைக்கட்டா நின்றாள்.
சங்கு சக்கரங்கள் ஏந்தி வாராய் முடிக்க முடியாமல் –
சங்கு சக்கரம் சொல்லி தாமரைக்கு கண் -திரு மேனி முழுவதும் திருக் கண்கள் அகப்படுத்த -அர்ச்சை அன்றோ —

தாமரைக் கண் என்றே தளரும் –
அவ்வாழ்வார்கள் அளவு வந்து அலை எறிகிற கண்களின் அழகினைச் சொல்லப் புக்கு, நடுவே தளரா நின்றாள். என்றது,
‘உன் தாமரைக் கண்களால் நோக்காய்’திருவாய். 9.2.1. என்று சொல்லப் புக்கு, நடுவே தளரா நின்றாள் என்றபடி.
‘கடையில் செந்நிறம் பொருந்திய கண்களையுடைய ஸ்ரீராமபிரானைப் பாராதவளான காரணத்தால்
மிக்க துக்கமுடையவளானேன்’ என்னுமாறு போலே.
‘ராமம் ரக்தாந்த நயநம் அபஸ்யந்தீ ஸூதுக்கிதா’-என்பது, ஸ்ரீராமா. சுந். 26:37.

———–

வெள்ளைச் சுரிசங்கொடு ஆழி ஏந்தித்
தாமரைக் கண்ணன் என் நெஞ்சினூடே
புள்ளைக் கடாகின்ற ஆற்றைக் காணீர்!
என் சொல்லிச் சொல்லுகேன் அன்னைமீர்காள்!
வெள்ளச் சுகமவன் வீற்றிருந்த
வேத ஒலியும் விழாவொலியும்
பிள்ளைக் குழா விளையாட்டொலியும்
அறாத்’திருப் பேரெயிற் சேர்வன் நானே- .–7-3-1-

வெள்ளைச் சுரிசங்கொடு ஆழி ஏந்தி –
‘தவள ஒண் சங்கு சக்கரம்’ -திருவாய். 6. 5:1.-என்றும்,
‘கூரார் ஆழி வெண் சங்கு’ திருவாய். 6. 9:1.-என்றும்,
‘சங்கு சக்கரங்கள் என்று கை கூப்பும்’ -7. 2:1.-என்றும் கையும் திருவாழியுமான அழகு கைவிடாதே இவரைத் தொடருகிறபடி.
முகில் வண்ணன் அன்றோ? அந்த நிறத்துக்குப் பரபாகமான வெளுப்பையும் சுரியையுமுடைத்தான ஸ்ரீபாஞ்சஜன்யத்தையும்,
அங்ஙனம் ஒரு விசேடணம் இட்டுச் சொல்ல வேண்டாதபடியான அழகை யுடைத்தான திருவாழியையும் ஏந்தி,
தாமரைக் கண்ணன்-
‘தாமரைக் கண் என்றே தளரும்’ என்றது. பின் நாட்டுகிறபடி.
திருமேனிக்குத் திவ்விய ஆயுதங்கள் பிரகாசகமாய் இருக்குமாறு போலே,
ஆத்தும குணங்களுக்குத் திருக்கண்கள் பிரகாசகமாய் இருக்கிறபடி. என்றது,
‘அகவாயில் தண்ணளி எல்லாம் கண்வழியே அன்றோ தோற்றுவது?’ என்றபடி.
பகைவார்களுக்குத் திவ்விய ஆயுதங்களோடு ஒக்கத் திருக்கண்களும் விரோதியாய்த் தோற்றுமாறு போலே அன்றோ,-
அழல விழித்தான் அச்சோ அச்சோ
அனுகூலர்க்குத் திருக்கண்களைப் போன்று திவ்விய ஆயுதங்களும் அழகுக்கு உடலாகத் தோற்றுகிறபடி?
திருக்கண்களோடே திவ்விய ஆயுதங்களையும் திவ்விய ஆயுதங்களோடே திருக்கண்களையும் சேர்த்து அனுபவிப்பர்கள்.
தாமரை சூரிய சந்திரன் பார்த்து -சேர்ந்தே அருளிச் செய்வார் –
நாடு பிடிக்க பார்க்க ஆழ்வார்கள் தடை -என்றுமாம் –
ஆயுதங்களோடே திருக்கண்களைக் கூட்டுகிறது, தோற்பித்தபடிக்கு;
‘உனக்குத் தோற்றோம்’ என்னப் பண்ணுமன்றோ? கண்களோடு திவ்விய ஆயுதங்களைக் கூட்டுகிறது அழகுக்கு.
ஜிதந்தே புண்டரீகாஷா -செய்ய கண்ணா செஞ்சுடர் ஆழி-திருக்கண்களை சொல்லியும் ஆழ்வார்களை சொல்லுவதும் உண்டே
இவ்விடத்தே நிலாத்துக் குறிப்பகவர் வார்த்தையை அருளிச் செய்வர் சீயர். –
ஸ்ரீ வைகுண்ட நாதனுக்கு இரண்டு தோள்களா நான்கு தோள்களா —
கைக்கு ஆழ்வார்கள் ஆபரணமாய் இருக்குமாறு போலே ஆயிற்று, முகத்துக்கு திருக்கண்கள் ஆபரணமாய் இருக்கும்படியும்.

‘திருக்கண்டேன் பொன்மேனி கண்டேன் திகழும்
அருக்கன் அணிநிறமும் கண்டேன்-செருக்கிளரும்
பொன்ஆழி கண்டேன் புரிசங்கம் கைக்கண்டேன்,
என்ஆழி வண்ணன்பால் இன்று’-என்று வடிவழகைப் போன்று திவ்விய ஆயுதங்களும் ஆபரணமாய்
அழகியனவாயன்றோ இருப்பன?
ஆழ்வார்கள் தாம் அவனைக் கை செய்திருக்கையாலே ஆபரண கோடியிலே இருப்பார்கள்.
கை செய்தல் –- அலங்கரித்தல்.-சகாயம் செய்தல் -யுத்தம் செய்தல்

———

செங்கனி வாயின் திறத்ததாயும்
செஞ்சுடர் நீள் முடி தாழ்ந்ததாயும்
சங்கொடு சக்கரம் கண்டு உகந்தும்
தாமரைக் கண்களுக்கு அற்றுத் தீர்ந்தும்
திங்களும் நாளும் விழா வறாத
தென் திருப் பேரெயில் வீற்றிருந்த
நங்கள் பிரானுக்கு என் நெஞ்சம் தோழீ!
நாணும் நிறையும் இழந்ததுவே.–7-3-3-

சங்கொடு சக்கரம் கண்டு உகந்தும் –
பிரிந்தால் விரோதியைப் போக்குகைக்குக் கருவியாய், வைத்த கண் மாற ஒண்ணாத அழகையுடைய
ஆழ்வார்களைக் கண்டு உகந்தது.
தாமரைக் கண்களுக்கு அற்றுத் தீர்ந்தும் –
‘உனக்கு ஆகிறேன்’ என்று சொல்லப்புக்கு மாட்டாது ஒழிந்தால், குறையும் தலைக்கட்டின திருக்கண்களுக்கு ஆயிற்று
அநந்யார்ஹமாக எழுதிக்கொடுத்தது. என்றது, ‘பிரிகிற போது நோக்கின நோக்கிலே பிறர்க்கு ஆகாதபடி
உஜ்ஜீவிக்கச் செய்தான்’ என்றபடி.

—————

திருச் செங்குன்றூரில் திருச் சிற்றாறு அதனுள் கண்ட
அத்திருவடி என்றும்
திருச் செய்ய கமலக் கண்ணும் செவ்வாயும்
செவ்வடியும் செய்ய கையும்
திருச் செய்ய கமல வுந்தியும் செய்ய கமலை மார்பும்
செய்ய வுடையும்
திருச் செய்ய முடியும் ஆரமும் படையும்
திகழ வென்ன சிந்தை யுளானே–8-4-7-

திருச் செய்ய கமலக் கண்ணும் –
அழகியதாய் சிவந்து இருப்பதாய் மலர்த்தி செவ்வி முதலானவற்றாலே தாமரை போலே இருக்கிற திருக் கண்களும் –
தூது செய் கண்கள் பிரதம கடாக்ஷம் முதல் உறவு பண்ணி அருளும் –

படையும் –
வினைத் தலையில் ஆயுதமாய்–
போக நிலையில் ஆபரணமாய்–
இருந்துள்ள திவ்ய ஆயுதங்களும் –ஜாதி ஏக வசனம் –

———–

கண்கள் சிவந்து பெரியவாய்
வாயும் சிவந்து கனிந்து -உள்ளே
வெண் பலிலகு சுடரிலகு
விலகு மகர குண்டலத்தன்
கொண்டல் வண்ணன் சுடர் முடியன்
நான்கு தோளன் குனி சாரங்கன்
ஒண் சங்கதை வாள் ஆழியான் ஒருவன்
அடியேன் உள்ளானே–8-8-1-

கண்கள் சிவந்து
தஸ்ய யதா கப்யாசம் புண்டரீகம் ஏவம் அஷிணீ-சாந்தோக்யம் -1-6-
சூர்யனை கண்டு மலர்கின்ற தாமரை எவ்வண்ணன் இருக்குமோ அவ்வண்ணமே-அந்த பரம் பொருளின்
உடைய திருக் கண்கள் -என்கிறபடியே-இறைவனுடைய கண்கள் சிவந்து இருக்குமே அன்றோ –
இப்படி இருக்கச் செய்தே
மாயக் கூத்தா -என்ற திருவாய் மொழியிலே பிரிவினால் வெண்ணிறத்தை அடைந்தது –
ஆசார்ய ஹிருதயம் -சூர்ணிகை -58
மூவாறு மாசம் மோஹித்து – என்ற இடத்து
மாயக் கூத்தனில் தாம் கண்ணும் வாயும் துவர்ந்தால் போலே
தம்மைப் பிரிகையாலே அவன் கண்ணும் வாயும் துவர்ந்து-தம்மோடு கலந்த பின்பு அவை தன் நிறம் பெற்றதை அனுசந்தித்து
ஈதென்ன பிரகாரம் -என்று ஆறு மாசம் மோகித்து -மணவாள மா முனிகள் வியாக்யானம் –
இருத்தும் வியந்து -என்ற திருவாய்மொழியிலே கலவியாலே தன்னிறம் பெற்றபடி –
கண்ணிலே துவக்குண்டு கால் வாங்க மாட்டாதே இருக்கிற இருப்பு -இசையிலே காணும் இத்தனை –

பெரிய ஆய்-
பெருத்தல் குறைதல் முதலாவைகளுண்டாயினவாயிற்று-சதைகரூபரூபாயா -ஸ்ரீ விஷ்ணு புராணம் -1-2-1-
எப்போதும் ஒருபடிப் பட்ட உருவம் உடையவன் பொருட்டு -என்கிறது
கர்மம் காரணமாக உண்டாகிற விகாரகங்கள் இல்லை என்ற இத்தனை ஒழிய-
அடியார்களோடு கலக்கின்ற கலவியாலே பிறக்கும் விகாரத்தை இல்லை என்கிறது அன்று –
அப்படியேயான வன்று பற்றத்தக்கவன் அல்லனாய் ஒழியுமே-
அவனும் தன் அளவில் வேறுபாடு அடையத் தக்கவன் ஆவான் அன்றோ –

ஒண் சங்கு
உண்பது சொல்லி –உன் செல்வம் சால அழகியது -நாச்சியார் திருமொழி –என்னும்படியான ஒண் சங்கு-

கதை வாள் ஆழியான் –
இவற்றை உடையவன் –

ஒருவன் –
தாமரைக் கண்ணனாய்-மழை முகில் போன்ற நிறத்தை உடையவனாய்
நான்கு தோளனாய்-சங்கு சக்கரம் முதலான திவ்ய ஆயுதங்களை தரித்தவன்-ஆகையாலே-ஒப்பற்றவன் –

———

மையார் கருங்கண்ணி கமல மலர்மேல்
செய்யாள் திரு மார்வினில் சேர் திருமாலே
வெய்யார் சுடர் ஆழி சுரி சங்கம் ஏந்தும்
கையா உனைக் காணக் கருதும் என் கண்ணே–9-4-1-

மையார் கருங்கண்ணி –
அவனைப் பெற வேண்டும் என்று இருப்பார் ஆசைப் படுவதும் அவள் முன்னாகவாய் பெற்றால்-
உபாயமாக பிரார்த்தித்து -பூர்வ கண்டம் -புருஷகாரமாக இவளைப் பற்றி –
பின்னை கைங்கர்யம் செய்வதும் இருவருமான சேர்த்தியிலேயாய் இருக்கும் அன்றோ –
மையார் கருங்கண்ணி –
வேறு ஒரு பொருளைக் கொண்டு அழகு செய்ய வேண்டாதபடி-இயல்பான அழகினை உடையதாய்-
ஆயிற்றுத் திருக் கண்கள் இருப்பன –
இனி மங்களத்தின் பொருட்டு தரிக்கும் இத்தனையேயாம் அஞ்சனம்-
கருங்கண்ணி -என்னா நிற்கச் செய்தே -மையார் -என்னும் போது-மங்களத்தின் பொருட்டு
தரிக்கப் படுத்தல் எனபது தானே போதரும் அன்றோ –

வெய்யார் சுடர் ஆழி சுரி சங்கம் –
இவள் கையில் உள்ள விளையாட்டுத் தாமரைப் பூ அவனுக்கு-இனிதாக இருக்குமா போலே ஆயிற்று
அவன் கையில் திவ்ய ஆயுதங்கள் இவளுக்கு இனியவை இருக்கிறபடி-
பிராட்டியை கூறி திவ்ய ஆயுதங்களை அருளுவதால் –
ஸ்ரீ குணரத்ன கோசம் -47 ஸ்லோகம் -இது போலே
இவள் உகப்புக்காக அடியார்கள் உடைய பகைவர்களை அழியச் செய்கைக்கு காரணமாய்
காட்சிக்கு இனியதாய் இருக்கும் ஆயிற்று –
பகைவர்கள் மேல் மிக வெம்மையை உடைத்தாய்-புகரோடு கூடி இருக்கிற திரு ஆழி –
இருக்கும் தோற்றப் பொலிவே அமைந்து -வேறு ஒரு கார்யம் கொள்ள வேண்டாதே-
வைத்த கண் வாங்காதே கண்டு கொண்டு இருக்கும் படியான-ஸ்ரீ பாஞ்ச ஜன்யம் –

ஏந்தும் கையா –வெற்று ஆயுதங்களையே அன்று – வெறும் திருக் கரங்களையே அன்று –
இரண்டின் உடைய சேர்த்தியை யாயிற்று இவர் ஆசைப் படுகிறது-
கூர் ஆழி வெண் சங்கு ஏந்தி வாராய் -6-9-1- என்னுமவர் அன்றோ

உனை- பிராட்டி சம்பந்தத்தோடும் திவ்ய ஆயுதங்களோடும்-திவ்ய விக்ரகத்தோடும்
கூடி இருக்கிற உன்னை –இவருடைய உத்தேச்ய வஸ்து இருக்கிற படி இது காணும் –

காணக் கருதும் –
தமஸ பரமோ தாதா சங்க சகர கதா தர-ஸ்ரீ வத்ஸ வஷ நித்ய ஸ்ரீ அஜய சாஸ்வத த்ருவ-யூத -115-15-மண்டோதரி -வார்த்தை
சங்கையும் சக்ரத்தையும் கதையும் தரித்து இருப்பவனே-
பெரிய பிராட்டியாரையும் ஸ்ரீ வத்சத்தையும் மார்பில் உடையவனே-
என்கிற உன் வடிவைக் காண ஆசைப் படா நின்றது –
அவனை ஆசைப் படுவார் ஆசைப் படுவது ஒரு கார்யம் கொள்ள அன்று-காண ஆயிற்று
திரு வேங்கடத்தானைக் காண அன்றோ காரார் திரு மேனி காணும் அளவும் அன்றோ -சிறிய திரு மடல் -69-
சதா பஸ்யந்தி சூரைய-நித்ய சூரிகளும் இத்தனை -அன்றோ
அணி அரங்கன் என் அமுதினைக் கண்ட கண்கள்-மற்று ஒன்றினைக் காணாவே -என்று
இவ்வளவிலே தேக்கிட்டு விடுவர் இங்கு உள்ளார்
நவை தேவோ அச்நந்தி நபிபந்தி-ஏத தேவாம்ருதம் த்ருஷ்ட்வா த்ருப்யந்தி -சாந்தோக்யம் –3-10-
தேவர்கள் உண்பது இல்லை
இந்த அமிர்தத்தை பார்த்தே திருப்தி அடைகிறார்கள் -என்று-இவ்வளவிலே தேக்கிட்டு விடுவர் அங்கு உள்ளார்

என் கண்ணே –
சம்சாரிகளில் தமக்கு உண்டான ஆசையோ பாதியும் பேருமாயிற்று
இவரைக் காட்டிலும் இவர் திருக் கண்களுக்கு-
முக்கியமானவர்களாய் இருக்கும் ஏற்றம் உண்டே அன்றோ அவற்றுக்கு-

———

தாள தாமரைத் தட மணி வயல் திரு மோகூர்
நாளும் மேவி நன்கமர்ந்து நின்று அசுரரைத் தகர்க்கும்
தோளும் நான்குடைச் சுரி குழல் கமலக் கண் கனி வாய்
காளமேகத்தை யன்றி மற்று ஓன்று இலம் கதியே-10-1-1-

————

கொண்டது உலகம் குறள் உருவாய் கோளரியாய்
ஒண் திறலோன் மார்வத்து உகிர் வைத்தது -உண்டதுவும்
தான் கடந்த ஏழ் உலகே தாமரைக் கண் மால் ஒரு நாள்
வான் கடந்தான் செய்த வழக்கு––ஸ்ரீ இரண்டாம் திருவந்தாதி–18-

கை தொட்டு ஆஸ்ரித விரோதிகளை போக்கும்படி –புண்டரீகாஷனான ஈஸ்வரன்-
திரு ஆழியை இட்டுக் கீண்டால் ஆகாதோ –
இத்தனை விவேகம் உண்டாகில் சங்கல்பமே யமையாதோ –
புண்டரீ காஷனான சர்வேஸ்வரன் -அனைத்துலகும் உடைய அரவிந்த லோசனனை -திருவாய் -6-5-10-
பிறருக்கு ஒரு கார்யம் செய்தானாய் இருக்கை அன்றிக்கே தனக்கு அடைத்த கார்யம் செய்தானாய் இருக்கை –
உடையவன் உடமையை ரஷிக்கை பிராப்தம் இறே –

—————————————————-

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ அழகிய மணவாளப் பெருமாள் நாயனார் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ பெரிய வாச்சான் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ நம் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்-

மாற்பால் மனம் சுழிப்ப மங்கையர் தோள் கை விட்டு—போன்ற ஸ்ரீ அருளிச் செயல்கள் —

ஏழை பேதையர் பாலகன் வந்து என் பெண் மகளை எள்கித்
தோழிமார் பலர் கொண்டு போய்ச் செய்த சூழ்ச்சியை யார்க்கு உரைக்கேன்
ஆழியான் என்னும் ஆழம் மோழையில் பாய்ச்சி அகப்படுத்தி
மூழை உப்பு அறியாதது என்னும் மூதுரையும் இலளே –ஸ்ரீ பெரியாழ்வார் திருமொழி- 3-7 4-

மோழை-கீழாறு
மூழை -அகப்பை
உப்பு -தான் முகக்கிற பதார்த்தத்தின் ரசத்தை

ஏழை –
நல்லது கண்டால் விட மாட்டாத சபலை
பேதை –
மேல் விளைவது நிரூபிக்க தக்க அறிவு இல்லாதவள்
ஓர் பாலகன் –
இரண்டுக்குமடியான பருவத்தின் இளைமையை உடையவள் –
என் பெண் மகளை
இப்படி இருக்கிற என் பெண் பிள்ளையை

தோழிமார் பலர் வந்து எள்கித் கொண்டு போய் –
தோழிமார் அநேகராக வந்து -விளையாட போரு -என்று ஏத்தி -கூடக் கொண்டு போய்
ஆழியான் என்னும் ஆழம் மோழையில் பாய்ச்சி அகப்படுத்தி –

செய்த சூழ்ச்சியை யார்க்கு உரைக்கேன் –
அணியார் ஆழி -என்கிற படியே சர்வ ஆபரணங்களும் தானேயாக போரும்படியான –
திரு ஆழியை உடையவன் என்று -பிரசித்தமாய் – ஒருவரால் நிலை கொள்ள ஒண்ணாதபடியாய் இருப்பதாய் –
அகப்பட்டாரை உள் வாங்கிக் கொள்ளும் கீழாறு போலே இருக்கிற விஷயத்திலே -உள்ளூற தள்ளி அகப்படும்படி
பண்ணி செய்த கர்த்ரிம வியாபாரத்தை யார்க்கு சொல்வேன்

மூழை இத்யாதி –
இவள் படி பார்த்தால் –
முகந்து பரிமாறுகிற மூழை யானது தான் முகக்கிற பதார்த்தத்தின் ரசம் அறியாது
என்னும் அந்த மூதுரையும் தன் பக்கல் இல்லாதவள் -கிடீர்
அதாவது –
தாங்கள் கலந்து பரிமாறுகிற விஷயத்தின் ரசம் அறியாதாரை -உப்பறியா மூழையாய் –
என்று லோகம் சொல்லும் பழ மொழிக்கும் யோக்யதை இல்லாதவள் காணும் இவள்-
இப்படி இருக்கிற இவளை இவர்கள் –
இவ் விஷயத்தில் கொண்டு போய் -அகப்படுத்தி
மற்று ஓன்று அறியாதபடி ஆக்குவதே -என்று தன்னிலே நொந்து சொல்லுகிறாள்

————————————————–

நெய்க் குடத்தை பற்றி ஏறும் எறும்புகள் போல் நிரந்து எங்கும்
கைக் கொண்டு நிற்கின்ற நோய்காள் காலம் பெற உய்யப் போமின்
மெய்க் கொண்டு வந்து புகுந்து வேதப் பிரானார் கிடந்தார்
பைக் கொண்ட பாம்பணையோடும் பண்டு அன்று பட்டினம் காப்பே – 5-2-1-

கைக் கொண்ட பின்பு அவித்யையும் கர்மத்தையும் வியாதிகளையும் இந்திரியங்களையும்
யம படரையும் -பார்த்து -பண்டை தேஹமும் ஆத்மாவும் -என்று இருக்க வேண்டா –
அவன் உகந்து அருளின நிலங்களில் பண்ணும் விருப்பத்தை எல்லாம்
என் தேகத்திலும் ஆத்மாவிலும் பண்ணிக் கொடு வந்து புகுந்தான் –
நீங்கள் உஜ்ஜீவிக்க வேண்டி இருந்தீர்கள் ஆகில் போகப் பாருங்கோள் -என்கிறார் –
வந்தாய்
அதுக்கு மேலே நின்றாய்
அதுக்கு மேலே மன்னி நின்றாய்
அதுக்கு மேலே என் மனம்புகுந்தாய்
அதுக்கு மேலே போய் அறியாய் -என்று இறே இவர்கள் பாடுவது –
ஆளிட்டுக் காவாதே தானே காத்துக் கொண்டு கிடைக்கையாலே பண்டன்று
அவன் இவரைக் காத்துக் கொண்டு கிடைக்கையாலே பண்டன்று
அவன் இவரை காத்துக் கொண்டு கிடக்குமா போலே -இவரும் -வைத்த மா நிதியை இறே காப்பது –
ஆத்மாவுக்கும் தேகத்துக்கும் ரஷை உண்டாய்த்து -இனி நீங்கள் போகப் பாரும் கொள் -என்கிறார்-

பணி செய்யக் கொண்டான் –
ஓதுவித்த பிரயோஜனம் பெற்ற படி –
நித்ய கைங்கர்யம் கொள்ளக் கடவோம் -என்று திரு உள்ளத்தாலே அறுதி இட்டு -கொண்டபடி –

எளிதன்று-உங்களுக்கு பண்டு போலே எளிதன்று ஆவது என் -என்ன-கண்டீர்
ஹிரண்யன் பட்டபடி கண்டு கோளே-புகேல்மின் நில்லுங்கோள் புகுராமை என் என்ன
சிங்கப் பிரான் அவன் எம்மான் சேரும் திருக் கோயில் கண்டீர் –
சிம்ஹம் கிடக்க முழஞ்சிலே புகுவார் உண்டோ
பிரகலாதன் விரோதியைப் போக்கினதும் தமக்கு -என்று இருக்கிறார்
ஹிரண்யன் பட்டது படாதே போகப் பாருங்கோள்

மாணிக் குறள் உருவாய் -தேவ கார்யம் செய்ய வந்தால் போல் என் கார்யம் செய்ய வந்தான் –
நமுசி சுக்ராதிகள் பட்டது படாதே போங்கோள் என்று இந்திரியங்களுக்குச் சொல்கிறார் –

கொங்கை சிறுவரை என்றும் பொதும்பினில் வீழ்ந்து வழுக்கி
அங்கோர் முழையினில் புக்கிட்டு அழுந்தி கிடந்து உழல்வேனை
வங்கக் கடல் வண்ணன் அம்மான் வல்வினை யாயின மாற்றி
பங்கப் படா வண்ணம் செய்தான் பண்டன்று பட்டினம் காப்பே -5 2-7-

தெரிவை மாருருவமே மருவி –
அவரவர் பணை முலையை துணை என்று இருந்த இவரை எடுத்தது வடிவு அழகாலே இறே –
அம்மான்
அதுக்கு அடி உடையவனாகை இறே

கீழில் பாட்டிலே -மாதரார் கயல் கண் என்னும் வலையுள் பட்ட இவரை மீட்டது
வடிவு அழகு என்றார் -இப்பாட்டில் ஐயப்பாடு அறுத்ததும் அழகு என்கிறார் –

ஏதங்கள் ஆயின எல்லாம் இறங்க விடுவித்து என்னுள்ளே
பீதக வாடைப் பிரானார் பிரம குருவாகி வந்து
போதில் கமல வல் நெஞ்சம் புகுந்தும் என் சென்னித் திடரில்
பாத இலச்சினை வைத்தார் பண்டு அன்று பட்டினம் காப்பே -5 2-8 –

இராப்பகல் ஓதுவித்து -என்றது சாஸ்திர முகத்தாலேயோ – ஈஸ்வர முகத்தாலேயோ –
ஆச்சார்ய முகத்தாலேயோ -என்னில்-ஆச்சார்ய முகத்தாலே என்கிறது இப்பாட்டில் –

——–

மாயனை -மன்னு வட மதுரை மைந்தனை-
தூய பெருநீர் யமுனைத் துறைவனை –
ஆயர் குலத்தினில் தோன்றும் அணி விளக்கை
தாயைக் குடல் விளக்கம் செய்த தாமோதரனை –
தூயோமாய் வந்து நாம் தூ மலர் தூவித் தொழுது
வாயினால் பாடி மனத்தினால் சிந்திக்கப்
போய பிழையும் புகுதருவான் நின்றனவும்
தீயினில் தூசாகும் செப்பேலோர் எம்பாவாய்–5-

நமக்கு அடைத்த பகவத் அனுபவத்தைப் பண்ணா நின்றால்–
சேர்பால் போக ரூபமாக பருகுமவனுக்கு தன்னடையே பித்தம் போமா போலே
இவை தன்னடையே விட்டு ஓடிப் போம்–
ஆன பின்பு இனி அயோக்யதையைப் பார்த்து அகல வேண்டா -என்கிறாள்-

———

அத்தனாகி அன்னையாகி யாளும் எம்பிரானுமாய்
ஒத்து ஒவ்வாத பல் பிறப்பு ஒழித்து நம்மை ஆட்கொள்வான்
முத்தனார் முகுந்தனார் புகுந்து நம்முள் மேவினார்
எத்தினால் இடர் கடல் கிடத்தி ஏழை நெஞ்சமே -115-

சர்வவித பந்துவுமாய் -சகல விரோதிகளையும் போக்கி -தன்னைத் தருவானாக
ஏறிட்டுக் கொண்டான் -நீ இனி சோகிக்க வேண்டாம் என்று –
திரு உள்ளத்தைக் குறித்து -மாசுச -என்கிறார் –
முத்தனார் முகுந்தனார்-இரண்டாலும் -விரோதி நிவ்ர்த்தி ஹேதுவான -ஜ்ஞான சக்தியாதி பூர்த்தியையும்
மோஷ ப்ரதத்துவதுக்கு அடியான ஔதார்யத்தையும் -சொல்லிற்று ஆய்த்து-

ஹேய பிரத்யநீகர் ஆனவர் நம்முடைய தண்மை பாராதே –- தம்முடைய பெருமை பாராதே –
சர்வ பரத்தையும் தாமே ஏறிட்டுக் கொண்டு செய்வாராக புகுந்து ஒரு நீராக பொருந்தினார் –

————–

இயக்கறாத பல் பிறப்பில் என்னை மாற்றி இன்று வந்து
துயக் கொண் மேக வண்ணன் நண்ணி என்னிலாய தன்னுளே
மயக்கினான் தன் மன்னு சோதி யாதலால் என்னாவி தான்
இயக்கொலா மறுத்தறாத வின்ப வீடு பெற்றதே -120-

கிடந்தானை கண்டேறுமா போலே தாமே அவ் விக்ரஹத்தை பற்றுகை அன்றிக்கே
நிர்ஹேதுகமாக பெரிய பெருமாள் தம்முடைய விக்ரஹத்தை என்னுள்ளே பிரியாதபடி வைக்கையாலே
விரோதி வர்க்கத்தை அடையப் போக்கி – அபுநா வ்ர்த்தி லஷணமாய் நிரதிசய ஆநந்த ரூபமான
கைங்கர்யத்தைப் பெற்றேன் என்று – என் அவா அறச் சூழ்ந்தாயே -என்று உபகார ஸ்ம்ர்தியோடே தலைக் கட்டுகிறார் –

————-

நமனும் முற்கலனும் பேச நரகில் நின்றார்கள் கேட்க
நரகமே சுவர்க்கமாகும் நாமங்கள் உடைய நம்பி
அவனதுஊர் அரங்கம் என்னா அயர்த்து வீழ்ந்து அளிய மாந்தர்
கவலையுள் படுகின்றார் என்று அதனுக்கே கவர்கின்றேனே–திரு மாலை-12-

நரக அனுபவம் பண்ணுகிறவர்கள் கேட்ட அனந்தரம் அவ்விடம் தானே பிராப்ய பூமியாய்த்து
பாபம் பண்ணுகிற வேளையில் பிராசங்கிகமாகவும் ஒருவர் திரு நாமம் சொல்லுவார் இல்லையோ
அப்போது கேளாது ஒழிவான் என் என்னில்
அப்போது விஷய பிராவண்யத்தால் வந்த செருக்காலே செவிப் படாது
இப்போது துக்க அனுபவம் பண்ணுகிற அளவாய்
ஆரோ நல்வார்த்தை சொல்லுவார் என்னும் நசையாகையாலே செவிப்படுமே-

———-

எறியு நீர் வெறி கொள் வேலை மா நிலத்து உயிர்கள் எல்லாம்
வெறி கொள் பூம் துளவ மாலை விண்ணவர் கோனை ஏத்த
அறிவிலா மனிசர் எல்லாம் அரங்கம் என்று அழைப்பர் ஆகில்
பொறியில் வாழும் நரகம் எல்லாம் புல் எழுந்து ஒழியும் அன்றே –13-

ஓர் உபாதியால் அன்றியே வாயால் திருவரங்கம் -என்பார்கள் ஆகில்
சம்சாரம் கரம்பெழுந்து போம் ஆகாதே -என்கிறார் –
மனுஷ்ய ஜன்மத்திலே பிறந்து வைத்து அறிவின்றிக்கே இருந்தார்களே யாகிலும்
திருவரங்க பிராவண்யம் வேண்டாஉக்தி மாத்ரமே அமையும் –

————-

சூதனாய்க் கள்வனாகித் தூர்தரோடு இசைந்த காலம்
மாதரார் கயல் கண் என்னும் வலையுள் பட்டு அழுந்துவேனை
போதரே என்று சொல்லிப் புந்தியுள் புகுந்து தன பால்
ஆதரம் பெருக வைத்தான் அழகனூர் அரங்கம் அன்றே–16-

களவாகிறது -ஈஸ்வர சேஷமான ஆத்ம வஸ்துவை என்னது என்று இருக்கை –
சூ தாவது பச்யஹோரத்வம் – அதாவது சத்வர்த்தனாய் இருப்பன் ஒருவன் பர சேஷமாய்க் கொண்டு
ஆத்மஸ்வரூபம் உண்டு -சேஷியான ஈஸ்வரனும் உண்டு –தர்ம அதர்மங்கள் உண்டு என்று அறிதல் –
இவை எல்லாம் பொய் காண் என்று அவனை விப்ரலம்பித்து தன படி யாக்கிக் கொள்ளுகை –
கயல் போலே முக்தமாய் இருந்துள்ள கண்ணாகிற வலையிலே அகப்பட்டு
கால் வாங்க மாட்டாத என்னை –

கண் என்று பேரால் -வலையின் கார்யமே யாய்த்து பலிப்பது – இது தானும் மணி வலை இறே
கண்ணுக்குளே மணியும் உண்டு இறே-அத்தைப் பற்றி வலை என்கிறது –
இவ் விஷயங்களில் அகப்பட்டு கால் வாங்க மாட்டாதே-நோவு படுகிற படியைக் கண்டு
பெரிய பெருமாள் உயிர்க்கு எல்லாம் தாயாய் அளிக்கின்ற த்ண் தாமரைக் கண்களைக் காட்டி அருளி
ஆழ்வீர் நீர் ஆசைப்பட்ட கண் உடையார் இங்கே காணும் இங்கே போரீர் என்ன
இவை சில கண்கள் இருந்த படி என் -என்று தாம் முன்பு அனுபவித்த கண்களைக் காட்டில்
விலஷணமுமாய் பிராப்தமுமாய் – இருக்கையாலே இவர் உடைய நெஞ்சு விஷயாந்தரங்களில் நின்றும் மீண்டது –

அப்ராப்த விஷயத்திலே பண்ணிப் போந்த ஆதரம் தன் பக்கலிலே யாம்படியாய்ப் பண்ணினான் –
பாழிலே பாய்கிற நீரை பயிரிலே வெட்டி விட்டாப் போலே ஆதாரத்தை ஸ பிரயோஜனம் ஆக்கினான் –
பெருக –அதனில் பெரிய -என்னுமா போலே-அனுபாவ்யனான தன அளவு அன்றிக்கே பெருகும்படியாக வைத்த
இதுக்கடியாக தன் தலையில் ஒன்றும் காணாமையாலே ஈதொரு தண்ணீர் பந்தல் வைத்தனை கிடீர் -என்கிறார் –

பேரமர் காதல் கடல் புரைய விளைவித்த காரமர் மேனி –என்னக் கடவது இறே
பக்தி வர்த்தகமான கர்ம ஞானத்திலே நிற்கிறது ஆய்த்து இவர்க்கு வடிவு அழகு
இவருக்கு சம்சயத்தை அறுக்கையும் ஆதரத்தை பெருக்குகைக்கும் சாமக்ரி ஒன்றே என்றது ஆய்த்து –
அழகன்-அழகையே நிரூபகமாக உடையவன் –

——–

ஆவியே அமுதே என நினைந்து உருகி யவரவர் பணை முலை துணையாப்
பாவியேன் உணராது எத்தனை பகலும் பழுதே போய் ஒழிந்தன நாள்கள்
தூவிசேர் அன்னம் துணையொடும் புணரும் சூழ் புனல் குடந்தையே தொழுது என்
நாவினால் உய்ய நான் கண்டு கொண்டேன் நாராயணா என்னும் நாமம்—-1-1-2..

அநாதி காலம் பகவத் தத்வம் என்று ஓன்று உண்டு -என்றும் அறியாதே விஷய ப்ரவணராய் போருகையாலே –
வாடினேன் -என்றும் – இளையவர் கல்வியே கருதி ஓடினேன் -என்றும் இறே கீழ் சொல்லி நின்றது –
அதில் அனுபவித்த கொங்கைகளையும் காலம் அடங்க வ்யர்தமே போயிற்று என்றும் சொல்லி –
இப்படி போன காலமும் வ்யர்த்தம் ஆகாதபடியான திரு நாமத்தைக் காணப் பெற்றேன் என்கிறார் –

சென்ற நாள் செல்லாத செங்கண் மால் எங்கள் மால் என்ற நாள் எந்நாளும் நாளாகும்
செங்கண் மால் எங்கள் மால் என்பது ஒரு நாள் உண்டாகில் -சென்ற நாள் செல்லாத எந்நாளும் நாளாகும் –

ஸ்ரீ திருமந்த்ரத்தை சொல்லுகைக்கு உறுப்பாகையாலே போன காலமும் நல்ல காலமாய்
செல்லுகிற காலமும் தானே நல்ல காலம்
ஸ்ரீ திருமந்தரம் சொன்னால் மேல் தானே ஓர் அநர்த்தம் விளையாது இறே..

————-

வண்டுண் மலர் இண்டை கொண்டு பண்டை நம் வினை கெட வென்று அடியேன்
தொண்டரும் அமரரும் பணிய நின்று அங்கு அண்டமொடு அகலிடம் அளந்தவனே
ஆண்டாய் யுன்னைக் காண்பதோர் அருள் எனக்கு அருளுதியேல்
வேண்டேன் மனை வாழ்க்கையை விண்ணகர் மேயவனே –6-1-1-

வேண்டேன் மனை வாழ்க்கையை -ஒரு கால் சொன்னால் போலே ஒன்பதின் கால் சொல்லிக் கூப்பிடுகிறார் –
ஆண்டாய் யுன்னைக் காண்பதோர் அருள்-அவன் பக்கல் ருசியையும் –மால் பால் மனம் சுளிப்ப -பரமாத்ம ரக்தம்
வேண்டேன் மனை வாழ்க்கையை-சம்சார அருசியையும் சொல்லிக் கொண்டு
மங்கையர் தோள் கை விட்டு -அபர வற்றில் விரக்தியும்
கீழ் நந்தி புர நண்ணு மனமே-என்றவர் இங்கு பூ லோக -மனை வாழ்க்கை வேண்டாம் –

நான் இதர விஷயங்களில் பிரவணனாய் உன் பக்கலிலே வைமுக்ய்யம் பண்ணிப் போரா நிற்கச் செய்தேயும்
இவ்வளவும் வர-என் சத்தை அழியாமல் நோக்கிக் கொண்டு போந்தவனே –
ஸ்வரூப விரோதியைக் கழித்து ஸ்வரூப அனுரூபமான பேற்றை பண்ணித் தர வேணும் –
உன்னை ஒழிந்த விஷயங்களில் ருசியை போக்கின நீயே நான் கண்ணாலே காணலாம் படி
என் பக்கலிலே கிருபையை பண்ணித் தர வேணும் –

———

துறப்பேன் அல்லேன் இன்பம் துறவாது நின்னுருவம்
மறப்பேன் அல்லேன் என்றும் மறவாது யானுலகில்
பிறப்பேனாக எண்ணேன் பிறவாமை பெற்றது நின்
திறத்தேன் ஆ தன்மையால் திரு விண்ணகரானே–6-3-1-

அந்த பிறவாமையை நான் லபித்தது உன் அபிமானத்துக்கு உள்ளே அடங்கி நீயே நிர்வாஹகன்
என்று இருக்கையாலே-இத்தனை அல்லது நான் அனுஷ்டித்தது ஒன்றால் அல்ல-
உன் அபிமானத்தில் ஒதுங்கி-பால் குடிக்க நோய் போகுமா போல் இத்தைப் பெற்றேன்
பால் உபாயமா – நான் பால் குடித்ததா உபாயம் -இது விஷயத்தின் ஸ்வ பாவம்-
அதிகாரி ஸ்வரூபம் வேறே உபாயம் வேறே-நோய் உள்ள நான் உபாயம் இல்லையே-மறவாமை உபாயம் இல்லை
நின் திறத்தேன் -என்றதும் உம்மால் தானே-திரு விண்ணகர் வந்து என்னைப் பிடித்து ஆள் கொள்ளவே
மறவாமை -அதிகாரி ஸ்வரூபம் –

சர்வாதிகனான உன்னைக் கிட்டி என்னுடைய பிராப்தி பிரதிபந்தகமான பாபங்களை அடியைப் போக்கினேன் –

————–

சூழ்ச்சி ஞானச் சுடர் ஒளியாகி என்றும்
ஏழ்ச்சிக் கேடு இன்றி எங்கணும் நிறைந்த வெந்தாய்
தாழ்ச்சி மற்று எங்கும் தவிர்ந்து நின் தாளிணைக் கீழ்
வாழ்ச்சி யான் சேரும் வகையருளாய் வந்தே –3-2-4-

ஒருவனைப் பிடிக்க நினைத்து ஊரை வளைப்பாரை போலே-வியாப்தியும் தமக்காக என்று இருக்கிறார் –
உன் பக்கலிலே அகப்படுத்திக் கொள்ள விரகு தேடி- உணர்ந்து – என்னை வியாபித்துக் கொண்டு நிற்கச் செய்தேயும்
விஷய பிரவணனாய் தப்பினேன் என்கை-

தாழ்ச்சி மற்று எங்கும் தவிர்ந்து
உன்னை ஒழிந்த மற்றுள்ள இடத்திலும் வரக்கடவதான தாழ்ச்சியையும் தவிர்ந்து
யாதானும் பற்றி -திருவிருத்தம் -95–என்கிறபடியே நீ யன்றிக்கே ஒழிய அமையுமே நான் மேல் விழுகைக்கு-

நின் தாளிணைக் கீழ் வாழ்ச்சி –
வகுத்ததாய்-நிரதிசய போக்யமாய் இருக்கிற உன் திருவடிகளில் உண்டான கைங்கர்யத்தை –
வாழ்ச்சி என்றாலே கைங்கர்யம் தானே –
இதுக்கு முன் புதியது உண்டு அறியாத கிட்டுவது ஒரு பிரகாரம் அருளிச் செய்ய வேண்டும்

—————–

மேவி நைந்து நைந்து விளையாடலுறாள் என் சிறுத்
தேவி போய் இனித் தன் திருமால் திருக் கோளூரில்
பூவியல் பொழிலும் தடமும் அவன்கோயிலும் கண்டு
ஆவி உள் குளிர எங்ஙனே உகக்குங்கொல் இன்றே?–6-7-5-

மேவி-
பகவானுடைய குணங்களிலே நெஞ்சினை வைத்து.

நைந்துநைந்து –
தான் பற்றி யிருக்கும் பொருள்களை அழிக்கும் நெருப்புப் போலே குணங்கள் தாம் அழிக்குமே:
“நினைதொறும் சொல்லும்தோறும் நெஞ்சு இடிந்துகும்”- திருவாய். 9. 6 : 2.– என்பதே யன்றோ மறைமொழி.
இவள் மேவியது நிர்க் குணமாய் இருப்பது ஒரு விஷயத்தோடு அன்றே; உயர்வற உயர்நலமுடையவனோடே அன்றோ.

மேவி –
இங்கு இருந்த நாளும் எங்களோடே பொருத்தம் இல்லை கண்டீர்.

நைந்து நைந்து –
நைந்து மீள மாட்டாள்; தரித்திருக்க மாட்டாள்.

விளையாடல் உறாள் –
பருவத்துக்குத் தக்கதான விளையாடலை விட்டாள்.
விளையாடுகையைத் தவிர்ந்து மேவி நைந்தாள் அன்று கண்டீர்,
இந்த விஷயத்திலே மூழ்கி, புறம்புள்ளவற்றை விட்டாளத்தனை.

“மாற்பால் மனம் சுழிப்ப மங்கையர் தோள் கை விட்டு” – பகவானுடைய குணங்கள் கொண்டு மூழுக,
புறம்புள்ளது கைவிட்டாள்.
நல்லதும் தீயதுமானால், தீயது போல் அன்றே நல்லது பண்ணிக் கொள்ளும்படி.
“எவன் ஒருவன் பரம்பொருளிடத்தில் மிகுந்த பக்தியுடையவனாய், பரம்பொருளுக்கு வேறான விஷயங்களில்
அன்பில்லாதவனா யிருக்கிறானோ அவன் எல்லா ஆசைகளிலிருந்து விடுபட்டவனாய்ப் பிச்சை எடுத்து
உண்பதற்குத் தகுந்தவனாகிறான்”,
“மனைப்பால், பிறந்தார் பிறந்தெய்தும் பேரின்பம் எல்லாம், துறந்தார் தொழுதார் அத்தோள்” என்னுமாறு போலே.

பரமாத்மநி யோரக்த: விரக்த: அபரமாத்மநி
ஸர்வேஷணா விநிர்முக்த: ஸ: பைக்ஷம் போக்தும் அர்ஹதி”-என்பது, பார்ஹஸ்பத்ய ஸ்மிருதி.
“மனைப்பால்” என்பது, இரண்டாந்திரு. 42.

மேவி நைந்து நைந்து விளையாடல் உறாள் –
இளமை மாறி முதியோளானாள் அல்லள்.
‘ஜம்புல இன்பங்கள் தாழ்ந்தவை’ என்று சாஸ்திரத்தாலே அறிந்து அவற்றை விட்டு,
‘பகவத் விஷயம் நன்று’ என்று கை வைத்தாள் அல்லள்.
இதர முமுஷுக்களில் வியாவ்ருத்தி -ஞானத்தால் பேச வில்லையே -பிரேமத்தால் பேசுகிறாள் இப்பொழுது –

———–

உண்ணி லாவிய ஐவராற் குமை தீற்றி என்னை உன் பாத பங்கயம்
நண்ணிலா வகையே நலிவான் இன்னம் எண்ணுகின்றாய்
எண்ணிலாப் பெரு மாயனே!இமையோர்கள் ஏத்தும் உலக மூன்றுடை
அண்ணலே! அமுதே! அப்பனே!என்னை ஆள்வானே!–7-1-1-

என்னை –
‘பல நீ காட்டிப் படுப்பாயோ?’. ‘இன்னங் கொடுப்பாயோ?’திருவாய்மொழி. 6. 9 : 9. என்று
அவற்றின் காட்சியாலே முடியும்படியான என்னை.
உன் பாதம் பங்கயம் –
‘தாவி வையங்கொண்ட தடந்தாமரைகள்’ திருவாம்மொழி, 6. 9 : 9.என்றும்,
‘பூவார் கழல்கள்’ திருவாய்மொழி. 6. 10 : 4. என்றும் சொல்லுகிற திருவடிகளை.
‘என் ஆற்றாமை அன்றோ உனக்குச் சொல்ல வேண்டுவது?
சுக அனுபவத்திற்கு உரியனவான திருவடிகளையுடைய உன்னை நீ அறிதி அன்றோ?’ என்பார், ‘உன் பாத பங்கயம்’ என்கிறார்.
என்றது, ‘அடி அறியாமல்தான் அகற்றுகிறாய் அன்றே?
பேதைக் குழவி பிடித்துச் சுவைத்து உண்ணும் பாதக் கமலம் அன்றோ?’ பெரியாழ்வார் திருமொழி, 1. 2 : 1.என்பதனைத் தெரிவித்தபடி.
சம்சாரத்தில் அருசி பிறவாதார்க்கும் விட ஒண்ணாதபடி போக்கியமான திருவடிகளை.
தேனே மலரும் திருப்பாதம் அன்றோ?திருவாய்மொழி, 1. 5 : 5.

அருளார் திருச்சக்கரத்தால் அகல் விசும்பும் நிலனும் இருளார் வினை கெடச்
செங்கோல் நடாவுதிர்,’ திருவிருத்தம், 33.– என்னக்கடவதன்றோ?
உருவின வாள் உறையில் இடாதே அன்றோ நோக்குவது?
விளங்காநின்றுள்ள திருவாழி. -கிருபையால் மிக்கு இருக்கும் திரு ஆழி

———-

இன்னமு தெனத் தோன்றி ஓர் ஐவர் யாவரையும் மயக்க நீ வைத்த
முன்னம் மாயமெல்லாம் முழு வேர் அரிந்து என்னை யுன்
சின்னமும் திரு மூர்த்தியும் சிந்தித்தேத்திக் கை தொழவே அருள் எனக்கு
என்னம்மா! என்கண்ணா!இமையோர்தம் குலமுதலே!–7-1-8-

என் அம்மா! என் கண்ணா! நித்தியசூரிகள் கூட்டத்துக்கு முதல்வா!
ஒப்பற்ற ஐவராலே இனிய அமுதத்தைப் போன்று தோன்ற, அதனாலே
யாவரையும் மயக்க நீ வைத்த அநாதியான எல்லா மாயத்தையும் அடியோடு வேரை அரிந்து,
நான் உன்னடைய சின்னங்களையும் அழகிய
மூர்த்தியையும் சிந்தித்து ஏத்திக் கையால் தொழும்படியாகவே எனக்குத் திருவருள் செய்ய வேண்டும்.

———-

என் பரஞ்சுடரே! என்று உன்னை அலற்றி உன் இணைத் தாமரைகட்கு
அன்புருகி நிற்குமது நிற்கச் சுமடு தந்தாய்
வன் பரங்கள் எடுத்து ஐவர் திசை வலித்து எற்று கின்றனர்
முன் பரவை கடைந்த அமுதம் கொண்ட மூர்த்தியோ–7-1-10-!–

சுமடு தந்தாய் –
உன் பக்கலினின்றும் அகற்றி விஷயங்களிலே கொடுபோய் மூட்டக் கூடியதான சரீரத்தைத் தந்தாய்;
என்னை அனுபவிக்கைக்கு உறுப்பாகச் சரீரத்தைத் தந்தாயானாய் நீ;
அதுதானே எனக்கு இழவுக்கு உடலாயிற்று.
இராஜபுத்திரன் தலையில் முடியை வாங்கிச் சும்மாட்டைக்கொண்டு வழியிலே நின்றால்,
அடி அறியாதார் சுமை எடுத்துக்கொண்டுபோமாறுபோலேயாயிற்று,
பகவானுடைய அனுபவத்துக்கு ஈடாகக் கொடுத்த சரீரம் இந்திரியங்களுக்குப் பணி செய்யும்படியாய்விட்டது.
சுமடு – சும்மாடு. சரீரமாகிற சும்மாட்டைத் தந்தாய்.

வன் பரங்கள் எடுத்து –
‘தகுதி இல்லாத விஷயத்திலே போனேன்’ என்றோ நான் இப்போது அஞ்சுகிறது?
பொறுக்கலாமளவு சுமை எடுத்ததாகில் நான் சுமவேனோ?
வலிய பாரத்தைச் சுமத்தி-கனத்த சுமையைச் சுமத்தி.
ஐவர்-
அவர்கள்தாம் ஒருவர் இருவராகில் நான் ஆற்றேனோ?
திசை திசை வலித்து-
இவர்கள் அனைவரும் ஒரு திக்கிலே போக இழுத்தார்களாகில்தான் மெள்ளப் போகேனோ?
எற்றுகின்றனர்-
உடையவனாகிலன்றோ போக்குவிட்டு நலிவது?
வலியில்லாதான் ஒருவன் தலையிலே மிக்க பாரத்தைச் சுமத்திச் சுற்றும் நின்று தந்தாம் வழியே
இழுத்துக்கொண்டுபோகத் தேடுமாறு போலேகாணும் இவையும்.
முன் பரவை கடைந்து அமுதம் கொண்ட மூர்த்தி-
கடலை நெருக்கி அதில் அமுதத்தை வாங்கி, வேறு பிரயோஜனங்களை விரும்புகிறவர்களுக்குங்கூடக் கொடுக்கக்கூடிய
பெரிய தோள்களையுடையவனே!
என்னுடைய இந்திரியங்களைப் பாற அடித்துப் பொகட்டு, கடல் கடைந்த போதை
ஒப்பனையோடே கூடின வடிவினைக் காட்ட வல்லையே!

——–

மாய்ந்து அறும் வினைகள் தாமே மாவதா வென்ன நாளும்
ஏய்ந்த பொன் மதிள் அனந்த புர நகர் எந்தைக்கு என்று
சாந்தொடு விளக்கம் தூபம் தாமரை மலர்கள் நல்ல
ஆய்ந்து கொண்டு ஏத்த வல்லார் அந்தமில் புகழினாரே–10-2-10-

மாய்ந்து அறும் வினைகள் தாமே மாவதா வென்ன-
தாய் தந்தையர்கள் பெயரைச் சொல்ல-பலகாலமாக ஈட்டிய-பாவங்கள் தாமே போகும்-
அப்பா -என்ன உச்சி குளிரும் காணும் –மகனுக்கு இல்லை -அப்பாவுக்கு –
அநாதி காலம் இந்த குரல் கேட்க கிருஷி பண்ணினவன் அன்றோ –
கேசவ தொடங்கி மாதவ -இங்கு -வங்கக் கடல் கடைந்த மாதவனை கேசவனை –

———-

தலை மேல் புனைந்தேன் சரணங்கள் ஆலின்
இலைமேல் துயின்றான் இமையோர் வணங்க
மலைமேல் தான் நின்று என் மனத்துள் இருந்தானை
நிலை பேர்க்கல் ஆகாமை நிச்சித்து இருந்தேனே–10-4-4-

இவர் இப் பேறு பெருகைக்கு அவன் முயற்சி பண்ணின படி சொல்கிறது மேல்-
அவன் வண் தடத்தின் உள் கிடந்து-பெரிய திருமடல் -14-தவம் பண்ணிற்று-வண் தடம் -ஏகார்ணவம்-
கடலில் கிடந்து -கல் மேல் நின்று -உள்ளில் நின்று கோர மா தவம் செய்தனன் கொல்- –
ஆலின் இலைமேல் துயின்றான் –
தன்னைக் கொண்டு கார்யம் உடையார் சிலரைக் கண்டிலன் –
எல்லார்க்கும் ஆராய்ச்சி படும் படியான செயலைச் செய்வோம் -என்று பார்த்தான் –
வேண்டா என்பாரைக் கண்டது இல்லை –

இமையோர் வணங்க மலைமேல் தான் நின்று –
அது பொறுத்தவாறே நித்ய சூரிகளும் தானுமாக வந்து திருமலையிலே நின்றான் –

என் மனத்துள் இருந்தானை –
அதுவும் பொறுத்தவாறே -இவர் உடைய மனத்திலே வந்து புகுந்தான் –இங்கு விலக்குவார் இல்லாமையாலே-
நிலை இயல் பொருள் போன்று இருந்தான் –
பொருப்பிடையே நின்றும் புனல் குளித்தும்-மூன்றாம் திருவந்தாதி -76-காணும்
இவர் நெஞ்சிலே புகுந்து இருந்தது
பனிக் கடலில் பள்ளி கோளை பழக விட்டு ஓடி வந்து-இவருடைய மனக் கடலில்
வாழப் புக்கான் -பெரியாழ்வார் திருமொழி -5-4-9-

இப்படி இருந்தவனை –
நிலை பேர்க்கல் ஆகாமை –
இவன் போகைக்கு உறுப்பாக என்னால் ஆவன எல்லாம் செய்தேன்-அதற்கும் கேட்ப்பானாய் இருந்திலன் –

நிச்சித்து இருந்தேனே –
அச்சம் அடைகிறான் இல்லை -என்கிறபடியே இருந்தேன் –அவன் படியை நினைந்தால்
இவன் அச்சம் அற்றவனாய் இருக்கத் தட்டில்லை அன்றோ-
ஆநந்தம் ப்ரஹ்மணோ வித்வான் நபிபேதி குதஸ்சன இதி -தைத்ரியம் -9-1-
தன் சோகம் மறு நனையும்படியான ஆனந்தம் இவன் பக்கலில் உண்டு என்று அறிந்தால்-
பின்னை இவன் சோகம் போகைக்கு குறை இல்லை அன்றோ –
குதஸ்சன –
பின்னர் புத்தி பூர்வகமாக பண்ணின பாபத்துக்கும் அஞ்ச வேண்டா-
ஸஹிஷ்ணு -தேஷாம் ஆபி முக்யாத்-பராக் உத்தர சஞ்சித சகல கரணை ஸர்வதா -விதி நிஷேத -சாசன அதி லங்கன
சித்தி ஸூ அவஜஞ்ஞா நிந்தா தீநாம் சர்வ சகேன விஷயாவகாஞ்ச அபராத்தானாம் ஸஹிஷ்ணு பொறுத்து விடுகிறான் –

———–

தெளிதாக உள்ளத்தைச் செந்நிறீஇ ஞானத்
தெளிதாக நன்குணர்வார் சிந்தை எளிதாகத்
தாய் நாடு கன்றே போல் தண் துழாயான் அடிக்கே
போய் நாடிக் கொள்ளும் புரிந்து–ஸ்ரீ முதல் திருவந்தாதி–30-

சம்பந்த ஜ்ஞானம் உண்டாக நெஞ்சு தானே அவனை யாராய்ந்து பற்றும்
கண் அழிவற்ற பக்தியை யுடையாருக்கு அவன் தானே வந்து கிட்டும் அளவும்
க்ரம ப்ராப்தி பார்த்து இருக்க ஒண்ணாது கிடீர் என்கிறார் –
ஒரு திரள் பசு நின்றால் அதிலே ஒரு கன்றை விட்டால் கன்றானது திரளில் மற்றைப் பசுக்களைப் பாராதே
தன் தாய் முலையைச் சென்று பற்றுமா போலே ஆபாச ஆஸ்ரயணீயரை விட்டு அவனையே பற்றும்-
செந்நிறீஇ-இந்திரியங்களை தாம் வெல்லப் பாராதே எம்பெருமான் பக்கலிலே மூட்டி விஷயங்களை ஜெயிக்கப் பார்க்கை-

————-

மனமாசு தீரும் அருவினையும் சாரா
தனமாய தானே கை கூடும் புனமேய
பூந்துழாயான் அடிக்கே போதொடு நீரேந்தி
தாம் தொழா நிற்பார் தமர் ——-43–

இவன் தனக்கு வகுத்த இது செய்யா நின்றால்-அவன் தனக்கு வகுத்தது செய்யானோ
இவனுக்கு அடிமை செய்கை ஸ்வரூபம் ஆனாப் போலே அவனுக்கு அடிமை கொள்ளுகை ஸ்வரூபமாய் இருக்கும் –
குடிக்கிற வேப்பங்குடி நீர் இருக்கிற படி-அந்தரிஷகத ஸ்ரீ மான் -என்னுமா போலே
பக்திக்கு உறுப்பான சம தமாதிகளும் உண்டாம் –

————

வாரி சுருக்கி மதக் களிறு ஐந்தினையும்
சேரி திரியாமல் செந்நிறீஇ கூரிய
மெய்ஞ்ஞானத்தால் உணர்வார் காண்பரே மேலொரு நாள்
கைந்நாகம் காத்தான் கழல் —–47–

கூரிய மெய்ஞ்ஞானம் -ஸூ பாஸ்ரயமாயும் உபாய உபேயமாயும் அனுசந்திக்கை -இத்தால் –
விரோதியான முதலையைப் போக்கி தன்னைக் காட்டிக் கொடுத்தால் போலே
இவர்கள் உடைய பிரதிபந்தகங்களைப் போக்கித் தன்னைக் காட்டிக் கொடுக்கும் -என்கிறது –

———–

அரிய புலன் ஐந்தடக்கி ஆய்மலர் கொண்டு ஆர்வம்
புரிய பரிசினால் புல்கில் பெரியனாய்
மாற்றாது வீற்றிருந்த மாவலி பால் வண் கை நீர்
ஏற்றானைக் காண்பது எளிது ——50-

ஒரு செய்யில் பாயும் நீர் இரண்டு செய்யில் பாய்ந்தால் இரண்டுக்கும் போராது ஒழியும் இத்தனை இறே-
ஏதேனுமாக ஒன்றைக் கொடுக்கக் கடவோம் என்று இருக்குமவன்
பக்கலிலே தான் அர்த்தியாய்க் கொண்டு சென்று நிற்குமவன் ஆய்த்து –
ஆகையாலே அவனை ஆஸ்ரயிக்கும் இடத்திலே ஒரு அருமை தட்டாது என்கிறார் –
ஸ்நேஹ உத்தரமான பிரகாரத்தாலே -அபிமத விஷயத்தை அணைக்குமா போலே போக ரூபமாக ஆஸ்ரயிக்கில்-
அப்ரதி ஷேதம் யுடையார்க்கு அர்த்தியாய் வரும் என்றவாறு

———

ஓரடியும் சாடுதைத்த வொண் மலர்ச் சேவடியும்
ஈரடியும் காணலாம் என்நெஞ்சே ஓரடியில்
தாயவனைக் கேசவனைத் தண் துழாய் மாலை சேர்
மாயவனையே மனத்து வை -100-

இப்படிப் பட்டவனைப் பெறுகைக்கு நமக்குச் செய்ய வேண்டுவது -என் என்னில்
பெறுவதும் அவனையே-பெறுகைக்கு சாதனமும்-அவனே என்று -அத்யவசித்துப் போவாய் -என்கிறார் –
எல்லாரையும் ஈடுபடுத்தி அளந்த கொண்ட ஒரு திருவடிகளும் –
சகடாசூர நிரசனம் பண்ணின போக்யமான திருவடியும் ஒரு செவ்விப் பூவைக் கொண்டோ தான் அத்தை நிரசித்தது –
அவ்விரண்டு திருவடிகளும் பிராப்யம் -திருவடிகளைத் தருவானும் விரோதியைப் போக்குவானும் அவனே –
இப்படி அத்யவசிக்க-அனந்தரம் பிராப்யமாகச் சொல்லுகிற ஈர் அடிகளையும் காணலாம்
அவற்றை சாஷாத் கரிக்கைக்கு ஒரு தட்டு இல்லை –

————

பதி யமைந்து நாடிப் பருத்து எழுந்த சிந்தை
மதி உரிஞ்சி வான் முகடு நோக்கி -கதி மிகுத்தங்கு
கோல் தேடி யோடும் கொழுந்ததே போன்றதே
மால் தேடி ஓடும் மனம்—ஸ்ரீ இரண்டாம் திருவந்தாதி–27-

அவன் இருந்த எல்லை அளவும் வந்தவாறே இவர் திரு உள்ளம் அவன் இருந்த அளவும்
செல்லக் கொழுந்து ஓடின படி சொல்லுகிறது –
கரை கட்டா காவேரி போலே சர்வாதிகான-சர்வேஸ்வரனை
சதா சாகமாகப் பணைத்துக் கிளம்பின மநோ ரதத்தை யுடைத்தாய் தேடி ஓடா நின்ற நெஞ்சு-

———-

மனத்துள்ளான் வேங்கடத்தான் மா கடலான் மற்றும்
நினைப்பரிய நீள் அரங்கதுள்ளான்-எனைப்பலரும்
தேவாதி தேவன் எனப்படுவான் முன்னொரு நாள்
மாவாய் பிளந்த மகன் ————-28-

திருப் பாற் கடலிலே கண் வளர்ந்து -கிருஷ்ணனாய் வந்து அவதரித்து
விரோதி நிரசனம் பண்ணி -தேவாதி தேவன் என்று பரிச்சேதிக்கப் போகாதபடி பரப்புடைய கோயிலிலே கண் வளர்ந்து அருளிப்
போவது வருவதாக ஒண்ணாது என்று திரு மலையிலே நின்று அருளினவன் என் நெஞ்சு விரும்பிப் போகிறிலன் –
என்னைப் பெறுகைக்காக முன்பு விரும்பின அவ்வவ ஸ்தலங்களை உபேக்ஷித்து -இப்போது
அத்யபி நிவிஷ்டனாய்க் கொண்டு என் மனசிலே நித்ய வாசம் பண்ணா நின்றான் –

———–

கண்டேன் திருமேனி யான் கனவில் ஆங்கு அவன் கைக்
கண்டேன் கனலும் சுடர் ஆழி -கண்டேன்
உறு நோய் வினை இரண்டும் ஓட்டுவித்துப பின்னும்
மறு நோய் செறுவான் வலி-67-

நித்தியமான ஆத்ம வஸ்துவைத் தொற்றிக் கிடக்கிற புண்ய பாப ரூப கர்மங்களைப் போக்குவித்துப்
பின்னையும் மறுவலிட்டு வாராதபடிக்கு ஈடாகப் போக்கும் மிடுக்கை யுடையவனைக் கண்டு கொண்டேன் –
சேதனன் ஆகையாலே இரண்டு இடத்திலும் இவனுக்கு ஸ்வபாவ ஜ்ஞானமே வேண்டுவது –
அஞ்சுகைக்கும் அச்சம் கெடுகைக்கும்-
துறக்க ஒண்ணாத படி ஆத்மாவோடு கூடி துக்க அவஹமான புண்ய பாப ரூப கர்மங்கள் இரண்டையும் துரத்தி விட்டுப்
பின்னையும் மறு கிளை கிளர்ந்து வரக் கடவதாய் -துக்க ஹேதுவான வாஸனா ருசிகளையும்
செறுத்து முடிக்குமவன் மிடுக்கையும் காணப் பெற்றேன் –

————-

இன்றே கழல் கண்டேன் ஏழ் பிறப்பும் யான் அறுத்தேன்
பொன் தோய் வரை மார்பில் பூந்துழாய் -அன்று
திருக் கண்டு கொண்ட திருமாலே உன்னை
மருக்கண்டு கொண்டேன் மனம் —ஸ்ரீ மூன்றாம் திருவந்தாதி-–2-

அவனைக் கண்ட போதே விரோதி வர்க்கம் அடையப் போய்த்து என்கிறார் –
கைங்கர்யமே யாத்ரையாம் படி யானேன் –
திருவடிகளைக் காண்கைக்கும் ஜன்மத்துக்கும் சஹாவஸ்தானம் இல்லாமை –
அவள் விரும்புகிற விஷயம் என்றும் ஸ்ரீ யபதித்தவத்தால் வந்த பெருமையை நினைத்தும்
பிற்காலியாதே மருவிக் கண்டு கொண்டது என்னுடைய மனஸ்ஸூ –அந்தப்புர பரிகரமான நான்
இன்று உன் திருவடிகளைக் கண்டு அனுபவிக்கப் பெற்றேன் –
பிராட்டியோபாதி பரிவு உண்டாய்க் கண்டேனோ – விலக்காமையே உள்ளது –
ஒரு பிரயோஜனத்தை கொண்டு போகை அன்றிக்கே உன் பக்கலிலே மருவிற்று
பிராட்டியோட்டை சம்பந்தம் உறவு அறியாதார்க்கு வெருவுகைக்கு உடலாம்
உறவு அறிந்தார்க்கு அயோக்யன் என்று அகலாமைக்கு உடலாம் –

————

மாற்பால் மனம் கழிப்ப மங்கையர் தோள் கை விட்டு
நூற்பால் மனம் வைக்க நொய்விதாம் -நாற்பால
வேதத்தான் வேங்கடத்தான் விண்ணோர் முடி தோயும்
பாதத்தான் பாதம் பணிந்து ——-14-

எம்பெருமானை அகற்றுகைக்கு விஷயங்கள் உண்டாய்த்து
விஷயங்களை அகற்றுகைக்கு உகந்து அருளின நிலங்கள் உண்டாய்த்து –
வ்யாமுதனாய் இருக்கிறவன் பக்கலிலே நெஞ்சு மண்டும்படி பண்ணி–அவன் பிச்சுக் கண்டு பிச்சேறி –
அல்ப மாதரம் அவன் பக்கலிலே நெஞ்சை வைக்க அந்த ஆஸ்ரயம் தான் எளிதாம்-
சகல வேதத்துக்கும் சார பூதமான திரு மந்த்ரத்தை அனுசந்திக்கவே சால எளிதாம் –
கண்ணாலே கண்டு அனுபவிக்கலாம் படி திருமலையிலே வந்து நிற்கிறவன் –
நித்ய ஸூரிகளுக்கு ஸ்ப்ருஹநீயன் ஆனவன்
நித்ய ஸூரிகள் வந்து ஆஸ்ரயிக்கும் படிக்கு ஈடான திருவடிகளை யுடையவன் தாழ நின்ற இடத்திலும்
மேன்மை குறைவற்று இருக்கிறபடி
அஜிதேந்த்ரியர் ஆனார்க்கும் கண்ணாலே கண்டு ஆஸ்ரயிக்கலாம் படி திருமலையிலே வந்து ஸூலபன் ஆனான் –
ஆன பின்பு அவனை எளிதாக ஆஸ்ரயிக்கலாம்

———–

பொருப்பிடையே நின்றும் புனல் குளித்தும்
ஐந்து நெருப்பிடையே நிற்கவும் நீர் வேண்டா -விருப்புடைய
வெக்காவே சேர்ந்தானை மெய்ம்மலர் தூயக் கை தொழுதால்
அக்காவே தீ வினைகள் ஆய்ந்து ——-76-

உகந்து அருளின நிலங்களில் இங்கே சந்நிஹிதன் ஆனபின்பு இனி -அவ்வோ விடங்களில் முகம் காட்டிப்
பிழைத்துப் போம் இத்தனை -போக்கி தம் தம் உடம்புகளை நோவ வருத்தி துக்கப் பட வேண்டா கிடீர் –
புருஷார்த்த லாபம் வேண்டி இருப்பார்க்கு என்கிறார் –
சர்வேஸ்வரன் சம்சாரத்தில் புகுந்து தன்னுடம்பைப் பேணாதே நம் கார்யம் செய்யா நிற்க
நீங்கள் உடம்பை ஒறுக்க வேண்டா என்கிறார் –வெக்காவே சேர்ந்தானை –இருவர் சாதன அனுஷ்டானம் பண்ண வேணுமோ –
பாபங்கள் ஆனவை நமக்கு இவ்விடம் ஆஸ்ரயம் அன்று என்று அறிந்து தப்பாவே பின்பு அவை நிற்கை
என்று ஓன்று உண்டோ –தானே ஆராய்ந்து நமக்கு இவ்விடம் அன்று என்று ஓடிப் போம் –

—————

அது நன்று இது தீது என்று ஐயப்படாதே
மது நின்ற தண் துழாய் மார்வன் -பொது நின்ற
பொன்னங்கழலே தொழுமின் முழுவினைகள்
முன்னம் கழலும் முடிந்து ——–88-

இப்படி இருக்கிற சர்வேஸ்வரனை விட்டு இதர விஷயங்களில் உண்டான உள்மானம் புறமானத்தை ஆராய்ந்து
சம்சயியாதே சர்வ சமாஸ்ரயநீயனான சர்வேஸ்வரன் திருவடிகளை ஆஸ்ரயிங்கோள் –
உங்களுடைய சமஸ்த துக்கங்களும் போம் என்கிறார் –
சம்சயம் இல்லாத விஷயம்-மது மாறாதே இருப்பதுமாய் ஆதி ராஜ்ய ஸூ சகமான திருத் துழாய் மாலையை
யுடைத்தான மார்வை யுடையவன் –சர்வாத்மாக்களுக்கும் சம்பந்தம் ஒத்து இருப்பதாய் ஸ்ப்ருஹநீயமாய்
அழகிதான திருவடிகளை தொழப் பாருங்கோள் –தொழுகைக்கு விரோதியான அநாதி கால சஞ்சிதமான பாபங்கள்
நீங்கள் தொழுவதாக் ஸ்மரிப்பதற்கு முன்பே நசிந்து ஓடிப் போம் –

———–

இருக்கார் மொழியால் நெறி இழுக்காமை உலகளந்த
திருத் தாளிணை நிலத் தேவர் வணங்குவர் யாமுமவா
ஒருக்கா வினையொடும் எம்மோடும் நொந்து கனியின்மையின்
கருக்காய் கடிப்பவர் போல் திருநாமம் சொல் கற்றனமே – ஸ்ரீ திரு விருத்தம் -64 –

என் உடம்பை நான் விடேன் -என்று ஸ்வீ கரிக்கும் ஸ்வா பாவனாய் உள்ளவனை -இவை அறியாது இருக்கச் செய்தே –
தானே எல்லை நடந்து-மீட்டுக் கொண்டான் இறே –பழம் இல்லாமையாலே பசும் காயைக் கடிப்பாரைப் போலே –
திரு நாமம் சொல் -இதில் அர்த்த அனுசந்தானம் எனக்கு இல்லை –அவனைக் கண்ணாலே கண்டு கையாலே அணைக்க
ஆசைப்பட்டாருக்கு அவன் பேரைக் கொண்டு என் செய்வார்-திரு நாமம் மாத்ரம் சொன்னேன் -இத்தை வ்யாஜ்யமாக்கி
நிர்ஹேதுகமாக கடாஷித்தான் -நித்ய ஸூ ரிகள் அனுபவிக்கும் விஷயத்தை கிட்டி அவத்யத்தை விளைத்தேன்
என்றும் விஷாதத்திலே தாத்பர்யம் –

———-

யாதானும் ஓர் ஆக்கையில் புக்கு அங்கு ஆப்புண்டும் ஆப்பு அவிழ்ந்தும்
மூதாவியில் தடுமாறும் உயிர் முன்னமே -அதனால்
யாதானும் பற்றி நீங்கும் விரதத்தை நல் வீடு செய்யும்
மாதாவினைப் பிதுவை திரு மாலை வணங்குவனே – -95 –

யாதானும் பற்றி -பகவத் வ்யதிரிக்த விஷயம் ஆகையே வேண்டுவது -பற்றுவது ஏதேனும் ஒன்றாக-அமையும் –
அவற்றில் குண தோஷங்கள் நிரூபிக்க வேண்டா –நீங்கும் -பகவத் விஷயம் இத்தனையே வேண்டுவது விடுக்கைக்கு-
சர்வேஸ்வரன்-ஏதத் வ்ரதம் மம -என்று ரஷிக்கைக்கு வ்ரதம் கொண்டு இருக்குமா போலே யாயிற்று-இவன் அவனை
விடுகைக்கு வ்ரதம் கொண்டு இருக்கும் படி –
த்விதா பஜ்யேய மப்யேவம் ந ந மேயம் -என்கிறபடியே இரண்டாக பிளக்கிலும் தலை சாயேன்-என்று ஆயிற்று இருப்பது –
மாதாவினைப் பிதுவை -சரீரத்துக்கு பாதகராய் -சம்சார வர்த்தகராய் இறே யல்லாத மாதா பிதாக்கள் இருப்பது –
இவன் அதில் நின்றும் விடுவித்து ரஷிக்குமவன் ஆயிற்று -இங்கன் இரண்டு ஆகாரமாய் சொல்ல வேண்டுவான்
என் என்னில் –திருமாலை -ஸ்ரீ ய பதி யாகையாலே -பிதாமாதா சமாதவ -என்னுமா போலே –
வணங்குவனே -இதர விஷயங்களில் அருசியைப் பிறப்பித்து -தன் பக்கலில் பிராவண்யத்தைப் பிறப்பித்த -இவ் உபகாரத்துக்கு
சத்ருசமாய் இருப்பதொரு பிரத்யு உபகாரம் நம்மால் பண்ண ஒண்ணாது இறே –
அவனதான வஸ்துவை அவன் பக்கலில் சமர்ப்பிக்கும் அத்தனை இறே –

———

வழித்தங்கு வல்வினையை மாற்றானோ நெஞ்சே
தழீ இ க்கொண்டு பேராவுணன் தன்னை சுழித்து எங்கும்
தாழ்விடங்கள் பற்றி புலால் வெள்ளம் தானுகள
வாழ்வடங்க மார்விடந்த மால் –57-

பிரதி பந்தகங்கள் நிறைந்த இடமே என்று நெஞ்சு தளும்ப சமாதானம் படுத்துகிறார் இதில்-
வழித்தங்கு வல்வினையை
இடை வழியிலே நம்மைத் தங்கப் பண்ணுகிற-பிரதிபந்தகமான வலிய பாபங்களை
மாற்றானோ-போக்கி அருள மாட்டானோ -போக்கியே விடுவன்
நெஞ்சே-நெஞ்சமே
தழீ இ க்கொண்டு-அழுந்தக் கட்டிக் கொண்டு
பேராவுணன் தன்னை-யுத்த பூமியிலே-ஹிரண்யாசுரனை
சுழித்து எங்கும் உகள-கண்டவிடம் எங்கும் சுழுத்திக் கொண்டு-அலை எறிந்து கிளம்பும்படியாக
தாழ்விடங்கள் பற்றி –-பள்ள நிலங்கள் பக்கமாக
புலால் வெள்ளம்-ரத்த பிரவாஹமானது
வாழ்வடங்க-அந்த இரணியன் உடைய வாழ்ச்சி முடியும்படி
மார்விடந்த மால்-அவனது மார்பை பிளந்த பெருமாள் –

———

மாடே வரப் பெறுவாராம் என்றே வல்வினையார்
காடானும் ஆதானும் கைக் கொள்ளார் -ஊடே போய்
பேரோதம் சிந்து திரைக் கண் வளரும் பேராளன்
பேரோதச் சிந்திக்கப் பேர்ந்து –59-

இனி நம்மிடம் வல்வினைகள் தங்க இடம் இல்லை என்றபடி –
கொடிய பாவங்கள்-காடுகளிலோ மற்று ஏதேனும் ஓர் இடத்திலோ-போய்ச் சேராமல் இருக்கின்றனவோ
கீழே வானோ மறி கடலோ –என்று அருளிச் செய்த ஆழ்வார்-இப்பொழுதும் மீண்டும்
இப்படி அருளிச் செய்யும்படி-இருள் தரும் மா ஞாலத்தின் கொடுமை –
விசாலமான கடலிலே–சிதறி விழுகின்ற-அலைகளின் உள்ளே சென்று-திருக் கண் வளர்ந்து அருளா நின்றுள்ள –
எம்பெருமானுடைய-திரு நாமங்களை சிந்திக்க வேணும்-என்று நினைத்த மாத்ரத்திலே நம்மை விட்டு கிளம்பி பேர்ந்து போகும்

———-

பார்த்தான் அறு சமயங்கள் பதைப்ப இப்பார் முழுதும்
போர்த்தான் புகழ் கொண்டு புன்மையினேன் இடைத்தான் புகுந்து
தீர்த்தான் இருவினை தீர்த்து அரங்கன் செய்ய தாள் இணையோடு
ஆர்த்தான் இவை எம் மிராமானுசன் செய்யும் அற்புதமே -ஸ்ரீ ராமானுஜ நூற்றந்தாதி–52-

என்னை ஆள வந்து இப்படியில் பிறந்தது -என்று ஒருவராலும் ஆள அரிய என்னை-ஆள வந்து அவதரித்தார் என்று
அவரைக் கொண்டாடா நின்றீர் -இந்த அவதாரத்திலே உம்மை ஒருவரையே-ஆளா நின்றாரோ என்ன –
முதல் முன்னம் உத்தேசித்து அவதரித்தது என்னை ஆளுக்கைக்காகவே -ஆகிலும்
இவர் அவதரித்து அருளி -அவைதிக சமயங்களாலே நசித்துப் போன லோகங்களை எல்லாம் சகிக்க மாட்டாதே –
அந்த அவைதிக மதங்களை நசிப்பித்து -தம்முடைய கீர்த்தியாலே லோகங்கள் எல்லாவற்றிலும் வியாபித்து –
க்ரூர பாவியான என் பக்கலிலே பிரவேசித்து -என்னுடைய பாபங்கள் எல்லாம் நசித்துப் போகும்படி பண்ணி –
பின்பு பெரிய பெருமாள் உடைய அழகிய திருவடிகளோடு சம்பந்திப்பித்தார் –
இப்படி ஒரு கார்யத்தை உத்தேசித்து-அநேக கார்யங்களை செய்தார் –
இப்படி இந்த எம்பெருமானார் செய்து அருளும் ஆச்சர்யங்களைக் கண்டீரே-என்று வித்தார் ஆகிறார்-

———

தெரிவுற்ற ஞானம் செறியப் பெறாது வெந்தீ வினையால்
உருவற்ற ஞானத் துழல்கின்ற வென்னை ஒரு பொழுதில்
பொருவற்ற கேள்வியனாக்கி நின்றான் என்ன புண்ணியனோ !
தெரிவுற்ற கீர்த்தி இராமானுசன் என்னும் சீர் முகிலே – – 82-

சத் அசத் விவேகத்தில் ஊற்றத்தை உடைத்தாய் இருக்கும் ஜ்ஞானத்தை சேரப் பெறாதே –
அதிக்ரூரமான கர்மத்தாலே ஒரு வஸ்து பூதமாய் கொண்டு -வடிவு பட்டு இராத ஜ்ஞானத்தைப் பற்றி –
ஒன்றிலும் ஒரு நிலை யற்றுத் தட்டித் திரிகிற என்னை –
சத் அசத் விவேகத்தில் ஊற்றம் உடைய ஞானத்தை ப்ராபிக்கப் பெறாதே -பிரபல கர்மத்தாலே –
ஒரு நன்மை இன்றிக்கே -ஹேயமாய் இருந்துள்ள ஜகத்திலே –
ஈண்டு பல் யோனிகள் தோர் உழல்வோம் -31 -என்கிற படியே –
நானாவித யோநிகளில் ஜநிப்பது-மரிப்பதாய் -தட்டித் திரிகிற -என்னை
சிரகாலம் கூடி யன்றிக்கே –
ஒரு ஷண காலத்திலே-உபமான ரஹீதமான -ச்ருதத்தை உடை யேனாம் படிபண்ணி –
ஒரு படி திருவடிகள் பூமியிலே நற்றரித்து தரித்து நின்றார் .
திக்குற்ற கீர்த்தி – -26 -என்கிறபடியே .
விசேஷஜ்ஞ்ஞர் அவிசேஷஜ்ஞ்ஞர் என்னும் விபாகம் அற எல்லார்க்கும் பிரகாசித்து
இருந்துள்ள குணவத்தா பிரதையை வுடையராய்-
குணம் திகழ் கொண்டல் – 60- என்னும்படியே
பரம உதாரரான எம்பெருமானார் என்ன தார்மிகரோ !-

———-

வளர்ந்த வெங்கோப மடங்க லொன்றாய் அன்று வாளவுணன்
கிளர்ந்த பொன்னாகம் கிழித்தவன் கீர்த்திப் பயி ரெழுந்து
விளைந்திடும் சிந்தை யிராமானுசன் என்தன் மெய் வினை நோய்
களைந்து நன்ஞானம் அளித்தனன் கையில் கனி என்னவே – – 103-

இப்படி சர்வ கரணங்களும் தம் பக்கலிலே ப்ரவண மாகைக்கு உறுப்பாக ஸ்ரீ எம்பெருமானார் தம்முடைய ஔ தார்யத்தாலே
உமக்கு உபகரித்த அம்சத்தை சொல்லீர் -என்ன-
என்னுடைய கர்மத்தை கழித்து – அழகிய ஜ்ஞானத்தை விசதமாகத் தந்து அருளினார் -என்கிறார் .

முனைத்த சீற்றம் விண் சுடப்போய்-ஸ்ரீ பெரிய திரு மொழி – 1-7 7- – என்கிற படியே அநு கூலரான
தேவர்களும் உட்பட வெருவி நின்று பரிதபிக்கும்படி -அத்யந்த அபிவிருத்தமாய் அதி க்ரூரமான-ஸ்ரீ நரசிம்ஹமாய் –
சிறுக்கன் மேலே அவன் முழுகின வன்று –
வயிறழல வாளுருவி வந்தான் -என்கிறபடியே சாயுதனாய்க் கொண்டு எதிர்ந்த ஹிரன்யாசுரனுடைய மிடியற வளர்ந்த
ஸ்வர்ண வர்ணமான சரீரத்தை
அஞ்ச வெயிறி லகவாய் மடித்ததென்-ஸ்ரீ முதல் திருவந்தாதி – 93- என்கிறபடியே
மொறாந்த முகத்தையும் நா மடிக் கொண்ட உதட்டையும் -குத்த முறுக்கின கையையும் கண்டு –
விளைந்த பய அக்நியாலே பரிதப்தமாய் பதம் செய்தவாறே –
வாடின கோரையை கிழித்தால் போலே அநாயாசேன கிழித்து பொகட்டவனுடைய திவ்ய கீர்த்தி யாகிய பயிர்
உயர் நிலத்தில் -உள் நிலத்தில் – பயிர் ஓங்கி வளருமா போலே யெழுந்து சபலமாம் படியான
திரு உள்ளத்தை உடையராய் இருக்கிற ஸ்ரீ எம்பெருமானார் –
என்னுடைய சரீர அனுபந்தி கர்ம பலமான துக்கங்களைப் போக்கிக் கரதலாமலகம் போலே சுலபமாய் -ஸூவ்யக்தமுமாய் -இருக்கும்படி
விலஷணமான ஜ்ஞானத்தை தந்து அருளினார் –
இது இறே கீழ்ச் சொன்ன ப்ராவண்யத்துக்கு அடியாக ஸ்ரீ எம்பெருமானார் எனக்கு பண்ணின உபகாரம் என்று கருத்து –

—————————

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய வாச்சான் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ நம் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்-

ஸ்ரீ பரகால ஸ்ரீ பராங்குச நாயகிகளின் வைராக்ய -நுண் இடை –அனுபவம்–

ஓதிலும் உன் பேர் அன்று மற்று ஓதாள் உருகும் நின் திரு வுரு நினைந்து
காதன்மை பெரிது கையற வுடையள் கயல் நெடுங்கண் துயில் மறந்தாள்
பேதையன் பேதை பிள்ளைமை பெரிது தெள்ளியள் வள்ளி நுண் மருங்குல்
ஏதலர் முன்னா வென் நினைந்து இருந்தாய் இடவெந்தை யெந்தை பிரானே-2-7-5-

பேதையன் பேதை –
அறிவு கேடியான என் பெண் பிள்ளை –
விளைவு அறியாதே
இவளைப் பெற நோன்பு நோற்கும்படியான அறிவு கேட்டை உடைய –
நெடும் காலமும் கண்ணன் நீண் மலர்ப் பாதம் -திரு விருத்தம் -என்கிறபடியே –

பிள்ளைமை பெரிது –
பருவத்தில் அளவு அல்ல வாயிற்று மௌக்யத்தின் பெருமை –
லோக யாத்ரையில் வந்தால் தன் பருவத்தில் உள்ளார்க்கு உள்ள அறிவு போராது-

தெள்ளியள்-
உம் அளவில் வந்தால்
சுருதி உபநிஷத்கள் அளவிலும் அல்லள்-

வள்ளி நுண் மருங்குல் –
இவள் ஸ்வபாவத்தை அனுசந்தித்து
கை விட ஒண்ணாத படி யாயிற்று வடிவில் பசை –

பிள்ளைத் தனமும்-தெள்ளியமும்–அப்ரயோஜகம் –
வடிவு போருமாயிற்று -கை விட ஒண்ணாமைக்கு-

—————-

அலங்கெழு தடக்கை யாயன் வாயாம்பற்கு அழியுமால் என்னுள்ளம் யென்னும்
புலங்கெழு பொரு நீர்ப் புட்குழி பாடும் போதுமோ நீர் மலைக்கு யென்னும்
குலங்கெழு கொல்லி கோமள வல்லி கொடி இடை நெடு மழைக் கண்ணி
இலங்கெழில் தோளிக்கு என் நினைந்து இருந்தாய் இடவெந்தை யெந்தை பிரானே–2-7-8-

குலங்கெழு கொல்லி கோமள வல்லி
கொல்லி மலையிலே ஒரு பாவை உண்டு -வகுப்பு அழகியதாய் இருப்பது
அது போலே யாயிற்று இவளுக்கு உண்டான
ஏற்றமும் பிறப்பும் -அனுகூலரும் அடுத்துப் பார்க்க ஒண்ணாத சௌகுமார்யமும்-
என்னுடைக் கோமளக் கொழுந்து -நம்மாழ்வார் -என்னக் கடவது இறே –

கொடி இடை நெடு மழைக் கண்ணி–
கொடி போலே இருந்துள்ள இடையை உடையளாய்
ஒரு கால் கண்ணாலே நோக்கில் ஒரு பாட்டம்
மழை விழுந்தால் போலே இலக்கானார்
திமிர்க்கும் படியான நோக்கை உடையளாய்
உஜ்ஜ்வலமாக நிற்பதாய் –

இலங்கெழில் தோளிக்கு-
கீழ் சொன்னதுக்கு எல்லாம் மேலே அழகிதான தோள்களை உடையளான இவளுக்கு –

————

பொன் குலாம் பயலை பூத்தன மென் தோள் பொரு கயல் கண் துயில் மறந்தாள்
அன்பினால் உன் மேல் ஆதரம் பெரிது இவ் வணங்கினுக்குற்ற நோய் அறியேன்
மின் குலா மருங்குல் சுருங்க மேல் நெருங்கி வீங்கிய வன முலையாளுக்கு
என் கொலாம் குறிப்பில் என் நினைந்து இருந்தாய் இடவெந்தை யெந்தை பிரானே–2-7-9-

மின் குலா மருங்குல் சுருங்க மேல் நெருங்கி வீங்கிய வன முலையாளுக்கு-
மின் போலே வளையா நின்றுள்ள இடையானது
சுருங்கும்படியாக மேலே நெருங்கி வளரா நின்றுள்ள –
முன்பே இற்றது முறிந்தது -என்னும்படி யாயிற்று
இடை இருப்பது –
அதுக்கு மேலே ஆஸ்ரயத்தைப் பாராதே
நெருங்கி வளரா நின்றுள்ள அழகிய முலையை உடைய இவளுக்கு –

—————-

தஞ்சம் இவர்க்கு என் வளையும் நில்லா நெஞ்சமும் தம்மதே சிந்தித்தேற்கு
வஞ்சி மருங்குல் நெருங்க நோக்கி வாய் திறந்து ஓன்று பணித்தது உண்டு
நஞ்சமுடைத்திவர் நோக்கும் நோக்கம் நான் இவர் தம்மை அறிய மாட்டேன்
அஞ்சுவன் மற்று இவரார் கொல் என்ன அட்டபுயகரத்தேன் என்றாரே–2-8-9-

வஞ்சி மருங்குல் நெருங்க நோக்கி-
பண்டே தொட்டார் மேல் தோஷமாய்
இற்றது முறிந்தது என்னும்படி யாயிற்று இடை தான் இருப்பது
இதிலே தயை பண்ணாதே
இது துவளும்படி நோக்கினான் ஆயிற்று –

வாய் திறந்து ஓன்று பணித்தது உண்டு –
உருவ வெளிப்பாட்டில் சொன்ன வார்த்தை
இப்போது என்னால் உங்களுக்கு சொல்லப் போகாது –
அப்போது சொன்ன பாசுரம் கிடக்கச் செய்தேயும்
அதர ஸ்புரணத்திலே துவக்கு உண்டமை தோற்ற
வாய் திறந்து -என்கிறாள் –

ஓன்று
இன்னமும் அவன் சொல்லில் சொல்லும் இத்தனை
என்னால் அது அநு பாஷிக்கப் போகாது –
அதுக்கு கருத்து
இடை ஒடிவது போலே இரா நின்றது
ஓடியாதபடி என் தோளால் அணைப்பேனோ
என்று போலே-
(இடை மத்யம பதமான நமஸ் ஆசை சுருங்கி வைக்ராக்யம் –
நான் என்னை ரஷிக்க மாட்டேன் அறிந்தவள் )

————–

அன்னையும் அத்தனும் என்று அடியோமுக்கு இரங்கிற்றிலள்
பின்னை தன் காதலன் தன் பெரும் தோள் நலம் பேணினளால்
மின்னியும் வஞ்சியையும் வென்றிலங்கும் இடையாள் நடந்து
புன்னையும் அன்னமும் சூழ் புனலாலி புகுவர் கொலோ ?–3-7-7-

மின்னையும்
வஞ்சிக் கொம்பையும்
தோற்பிக்கும் இடையை உடையவள் நடந்து

———–

ஒசிந்த நுண்ணிடை மேல் கையை வைத்து நொந்து நொந்து
கசிந்த நெஞ்சினளாய்க் கண்ண நீர் துளும்பச் செல்லுங்கொல்?
ஒசிந்த ஒண் மலராள் கொழுநன் திருக்கோளூர்க்கே
கசிந்த நெஞ்சினளாய் எம்மை நீத்த எம் காரிகையே.–6-7-8-

ஒசிந்த நுண் இடை –
இவள் நடவாதே இருந்தாலும், நினைத்தால் வயிறு எரிய வேண்டும்படி காண் இடை இருப்பது!

நுண்ணிடை மேல் கையை வைத்து –
நடு ஒன்று இல்லை என்று அறிகின்றிலள். தன் கையை வைக்கவும் பொறாதே அன்றோ தன் இடை தான்;
“மின்னையும் வஞ்சியையும் வென்று இலங்கும் இடையாள்” – பெரிய திருமொழி, 3. 7 : 7.-என்று,
அவன் கூடப் போகச் செய்தேயும் அஞ்ச வேண்டும் படியான இடை அன்றோ.
ஒசிதல் – துவளுதல். நுண்ணியதாய் தேரிதான இடை.
பல சொல்லி என்? இடை ஒன்று இல்லை என்கை. அதாவது,
இற்றது முறிந்தது இப்போது, பின்னை’ என்று பயப்படவேண்டும்படியாய் இருக்கை.

ஒசிந்த நுண் இடை மேல் கையை வைத்து –
இப்படி விழுக்காடு அறியாதார் உளரோ!
நாயகன் கை வைக்கப் பொறுக்குமத்தனை போக்கித் தன் கை வைக்கப் பொறுக்குமோ?
தொடுங்கால் ஒசியும் இடை அன்றோ –இது,திருவிருத்தம். பா. 37.– 2
அடியே பிடித்துக் கரோபத்ரவம் கனத்தே அன்றோ இருப்பது.–கர உபத்ரவம் -அடியே -பொய் நின்ற ஞானம் தொடங்கி-
அஷ்ட புஜ பெருமாள் ஓன்று பணித்தது உண்டு -நமஸ் சப்தம் ஆழ்ந்து அனுபவிக்க அவன் மேல் விழுந்து ரஷிப்பான்
கையுள் தன் முகம் வைக்கும் நையும் —
பர பிரயத்தனமும் கூடாது ஸுவ பிரயத்தனமும் கூடாது
‘கையை வைத்து’ என்கிறாள், மலையை வைத்து என்னுமாறு போலே.

நொந்து நொந்து –
கை வாங்க மாட்டாள்; நோவாதிருக்க மாட்டாள்;
சஹஜமான பகைவர்களோடே கூடி ஜீவித்துக் கிடக்கலாம்;
வந்தேறிகள் கீழே பிழைக்க ஒண்ணாதே அன்றோ.
கை வியாபாரம் ஸூவ ப்ரயத்னம் –

நொந்து நொந்து –
மிகவும் நொந்து.
முதலிலே இல்லாமையிலே நிலையான இடையிலே தன பாரம் கொண்டு ஆற்ற ஒண்ணாதிருக்க,
வந்தேறியான கை கொண்டு பொறுக்க ஒண்ணுமோ?
பக்தி இயற்க்கை -சஹஜ சத்ரு -மார்பகம் -பக்தி தாங்க வேண்டும் -வைராக்கியம் இடை தாங்கித் தான் ஆக வேண்டும்
கைகள் வியாபாரம் தன் முயற்சி தாங்க வேண்டாமே

————-

பொன்னிவர் மேனி மரகதத்தின் பொங்கிளம் சோதி யகலத்தாரம்
மின்னிவர் வாயில் நல் வேதம் ஓதும் வேதியர் வானவராவர் தோழீ
என்னையும் நோக்கி என் அல்குலும் நோக்கி ஏந்திளம் கொங்கையும் நோக்குகின்றார்
அன்னை என் நோக்கும் என்று அஞ்சுகின்றேன் அச்சோ ஒருவர் அழகிய வா —9-2-1-

மர்மங்களிலே கடாஷியா நின்றார்
பார்த்த பார்வை ஒரு கால் மாற வைக்கிறிலர் –

————–

மூவரில் முன் முதல்வன் முழங்கார் கடலுள் கிடந்து
பூ வளருந்தி தன்னுள் புவனம் படைத்து உண்டு உமிழ்ந்த
தேவர்கள் நாயகனைத் திரு மால் இருஞ்சோலை நின்ற
கோவலர் கோவிந்தனைக் கொடியேரிடை கூடுங்கொலோ–9-9-1-

இப்படி உபய விபூதி உக்தனாய் இருந்து வைத்து – கிருஷ்ணனாய் வந்து அவதரித்து –
பசுக்களுக்கும் இடையருக்கும் வந்த கிலேசத்தைப் பரிஹரித்து – கோவிந்தாபிஷேகம் பண்ணினவன் –
பிற்பாடராய்- இடக்கை வலக்கையும் அறியாத சம்சாரிகளுக்கும் முகம் கொடுக்கைக்காக
திருமலையிலே வந்து சந்நிஹிதன் ஆனான் –
அவனோடு அணைக்கைக்கு ஈடான அழகை உடையவள்-அணைந்தே விட வல்லளோ –

————-

மின்னிடை மடவார்கள் நின்னருள் சூடுவார் முன்பு நான தஞ்சுவன்
மன்னுடை இலங்கை அரண்காய்ந்த மாயவனே!
உன்னுடைய சுண்டாயம் நானறிவன் இனியது கொண்டு செய்வதென்?
என்னுடைய பந்தும் கழலும் தந்து போகு நம்பீ!–6-2-1-

உன்னுடைய அருளைப் பெறுதற்குரியவர்களான மின்னல் போன்ற இடையையுடைய பெண்களுக்கு
முன்னே நீ படுகின்ற துன்பத்திற்கு நான் அஞ்சுவேன்;

அவர்கள் பாடு ஏறப் போகிறவன்
இடையிலே–நடுவிலே -இடை பற்றி வார்த்தை –
இது ஒன்றைச் சொன்னான், அது தான் நிலை நில்லாது’ என்று
பார்த்து‘வாராய்! நீ உபேக்ஷித்தவர்களிடத்திலே இத் துணை கால் தாழ்ந்தால்,
உன்னை விரும்பியிருப்பார் பலராகையாலே போர நெருக்குண்புதி கண்டாய்.
அவர்கள் தம்படி இருந்தபடி என்தான்? இது ஒரு தேக குணமும் ஆத்ம குணமும் இருக்கும்படியே!
‘மின்னிடை’ என்றது, மற்றைய தேக குணங்கட்கும் உபலக்ஷணம்.
மடம் – என்றது, நாணம் மடம் அச்சம் பயிர்ப்பு முதலான ஆத்தும குணங்களுக்கும் உபலக்ஷணம்.
‘மடவார்’ என்ற பன்மையாலே, ஒருவர்க்கும் உற்றானாயிராமை சொல்லுகிறது.

நீ ஒன்றை ஒன்றாக நினைக்கும்படி பண்ணுவிப்பதே அவர்கள் சிலர்.
இவனுடைய அலமாப்பைக் கொண்டே அவர்களுடைய வைலக்ஷண்யத்தை அநுமிக்கிறார்கள் அன்றோ.
அதஸ்மின் தத் புத்தி -ரஜஸ் பார்த்து சர்ப்பம் -சர்வஜ்ஞ்னையும் பிரமிக்கும் படியான இடை அழகு –
பாவியேன், உன்னை இங்ஙனே இடையிலே பிச்சு ஏறித் துடிக்கப் பண்ணினார் யாரோ?

“மின்னிடை மடவார்கள்” என்று
இவனோடு சம்பந்தமுடையாருடைய தேக குணங்களையும் ஆத்ம குணங்களையும்
சுபாஸ்ரயமாக -சிறந்த பற்றுக் கோடாக நினைத்திருந்தபடி தோற்ற வார்த்தை சொன்னபடி என் தான்!
பிரணய ரோஷம் புற வாயிலே செல்லா நிற்கச் செய்தேயும், அக வாயில் நினைவு இது வன்றோ.
அக வாயிலும் துவேஷமே யானாலும் வஸ்து இருந்தபடி சொல்ல வேணுமே.
துவேஷத்தாலே சொல்லுமன்றும் -கிமர்த்தம் புண்டரீகாஷம் -விதுரன் க்ருஹத்தில் அன்னம் –

“யௌவனப் பருவமுள்ளவர்கள், மிக்க வனப்புள்ளவர்கள், மிருதுத் தன்மை வாய்ந்தவர்கள்,
நல்ல பலமுள்ளவர்கள், தாமரை போன்ற அகன்ற திருக் கண்களை யுடையவர்கள்” என்று
“தருணௌ ரூப ஸம்பந்நௌ ஸு குமாரௌ மஹ பலௌ
புண்டரீக விஸாலாகௌ சீர க்ருஷ்ணாஜ நாம்பரௌ”-என்பது, ஸ்ரீராமா. ஆரண். 19 : 14.
இது, கரனைப் பார்த்துச் சூர்ப்பணகை கூறியது.
இருவர் மானுடர் தாபதர் ஏந்திய வரிவில் வாட்கையர் மன்மதன் மேனியர் தரும நீரர் தயரதன் காதலர்
செருவின் நேரு நிருதரைத் தேடுவார்.-என்பது, கம்ப ராமாயணம் கரன் வதைப்படலம், செய். 4.
அல்லது சொல்ல ஒண்ணாதே.

மின்னிடை மடவார்கள்-
தங்கள் பாடு கிட்டினால், ‘இது ஓர் இடையே! இது ஒரு குணமே!’ என்று அவன்
ஆழங்கால் படும் துறை அறிவார்களே யன்றோ;
‘அப்படியே யன்றோ இவன் போன இடத்திலும்’ என்று இருக்கிறார்கள்.
இங்ஙன் அன்றாகில், எதிர்த் தலையைக் கண்டு சொல்லுகிறார்கள் அன்றே.
இப்படி இருப்பாரும் உண்டோ புறம்பே! என்ன,

———–

பீடுடை நான்முகனைப் படைத் தானுக்கு
மாடுடை வையம் அளந்த மணாளற்கு
நாடுடை மன்னர்க்குத் தூது செல் நம்பிக்கு என்
பாடுடை அல்குல் இழந்தது பண்பே.–6-6-4-

இடமுடைத்தான நிதம்பப் பிரதேசத்தை யுடையவள். பாடு – இடம்.
“திரௌபதியினுடைய நிதம்பப் பிரதேசத்தைக் கண்ட பெண்கள் மனத்தினாலே ஆண் தன்மையை அடைந்தார்கள்”
பாஞ்சால்யா: பத்மபத்ராக்ஷ்யா: ஸ்நாயந்த்யா: ஜகநம் கநம்
யா: ஸ்திரியோ த்ருஷ்டவத்ய: தா: பும்பாவாம் மநஸா யயு:”-என்பது, பாரதம். என்பது போன்று,
ஸஜாதீயரை அழிக்கும் வடிவழகைக் குறித்தபடி.
அவன், ஆடவர்களுடைய கண்களையும் மனத்தையும் அபஹரிக்கின்றவன் ஆனாற்போலே.
பண்பு-நீர்மை.

————

கொல்லை என்பர் கொலோ? குணம் மிக்கனள் என்பர் கொலோ?
சில்லை வாய்ப் பெண்கள் அயற்சேரி உள்ளாரும் எல்லே!
செல்வம் மல்கி அவன் கிடந்த திருக்கோளூர்க்கே
மெல்லிடை நுடங்க இள மான் செல்ல மேவினளே.–6-7-4-

அவன் ஸ்வரூப ஞானம் இல்லாவிட்டால், தன்னுடைய ஸ்வரூப ஞானமோ தான் இவளுக்கு உண்டாயிருக்கிறது.
இவளுக்கு விழுக்காடு அறியாமை எங்கும் ஒத்தது கண்டீர்! தன் இடையை அறிந்தாளாகில் தான் புறப்பட்டுப் போமோ?
நடுவே அறியாமல் புகுந்த பிழை அன்றோ. மிருதுவான இடையானது துவுளம் படியாக.
இந்த இடையைக் கொண்டு இவள் நடக்கப் புக்கால் எதிரே புறப்பட்டு வர வேண்டாவோ? -நமஸ் சப்தார்த்தம் அறியாமல் –
எதிரே புறப்பட்டு வராமல் செல்வக் கிடப்பாலே கிடந்தான் -குற்றம்
ரஷணம் முற்பாடனாய் இருக்க -நகராமல் கிடந்தது இருக்க வேண்டுமே -அவன் வரவு அசத்சமம் ஆக்கி -வந்தாளே-என்றுமாம்

————

மல்கு நீர்க் கண்ணொடு மையலுற்ற மனத்தினளாய்
அல்லும் நன் பகலும் நெடுமால் என்றழைத் தினிப் போய்ச்
செல்வம் மல்கி அவன் கிடந்த திருக்கோளூர்க்கே
ஒல்கி ஒல்கி நடந்து எங்ஙனே புகுங்கொல் ஒசிந்தே?–6-7-7-

ஓர் அடியிலே பத்து அடி இட வேண்டும் படியாயிருக்கை.
ஒசிந்து – துவண்டு.

ஒல்கி ஒல்கி நடந்து ஒசிந்து எங்ஙனே புகுங்கொல் –
ஒடுங்கி ஒடுங்கி நடந்து, அது பொறாமல் துவண்டு, எங்ஙனே புகக் கடவளோ?

நடந்து எங்ஙனே புகுங்கொல் –
நடந்திலளாகில் போய்ப் புகலாம் என்றிருக்கிறாள் காணும்.
அன்ன மென்னடைப் பூங்குழலி யாகையாலே–பெரிய திருமொழி -11-2-5-
இவ் வன்ன நடை கொண்டு புக மாட்டாள் என்றிருக்கிறாள்.

———-

ஒசிந்த நுண்ணிடை மேல் கையை வைத்து நொந்து நொந்து
கசிந்த நெஞ்சினளாய்க் கண்ண நீர் துளும்பச் செல்லுங்கொல்?
ஒசிந்த ஒண் மலராள் கொழுநன் திருக்கோளூர்க்கே
கசிந்த நெஞ்சினளாய் எம்மை நீத்த எம் காரிகையே.–6-7-8-

ஒசிந்த நுண் இடை –
இவள் நடவாதே இருந்தாலும், நினைத்தால் வயிறு எரிய வேண்டும்படி காண் இடை இருப்பது!

நுண்ணிடை மேல் கையை வைத்து –
நடு ஒன்று இல்லை என்று அறிகின்றிலள். தன் கையை வைக்கவும் பொறாதே அன்றோ தன் இடை தான்;
“மின்னையும் வஞ்சியையும் வென்று இலங்கும் இடையாள்” – பெரிய திருமொழி, 3. 7 : 7.-என்று,
அவன் கூடப் போகச் செய்தேயும் அஞ்ச வேண்டும் படியான இடை அன்றோ.
ஒசிதல் – துவளுதல். நுண்ணியதாய் தேரிதான இடை.
பல சொல்லி என்? இடை ஒன்று இல்லை என்கை. அதாவது,
இற்றது முறிந்தது இப்போது, பின்னை’ என்று பயப்பட வேண்டும்படியாய் இருக்கை.

ஒசிந்த நுண் இடை மேல் கையை வைத்து –
இப்படி விழுக்காடு அறியாதார் உளரோ!
நாயகன் கை வைக்கப் பொறுக்குமத்தனை போக்கித் தன் கை வைக்கப் பொறுக்குமோ?
தொடுங்கால் ஒசியும் இடை அன்றோ –இது,திருவிருத்தம். பா. 37.– 2
அடியே பிடித்துக் கரோபத்ரவம் கனத்தே அன்றோ இருப்பது.–கர உபத்ரவம் -அடியே -பொய் நின்ற ஞானம் தொடங்கி-
அஷ்ட புஜ பெருமாள் ஓன்று பணித்தது உண்டு -நமஸ் சப்தம் ஆழ்ந்து அனுபவிக்க அவன் மேல் விழுந்து ரஷிப்பான்
கையுள் தன் முகம் வைக்கும் நையும் —
பர பிரயத்தனமும் கூடாது ஸுவ பிரயத்தனமும் கூடாது
‘கையை வைத்து’ என்கிறாள், மலையை வைத்து என்னுமாறு போலே.

—————————–

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய வாச்சான் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ நம் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்-

ஸ்ரீ திருவேங்கடமும் ஸ்ரீ திருமாலிருஞ்சோலையும் மங்களா சாசனம் ஒரே பாசுரத்தில் –

கிளர் ஒளி–பிரவேசம்

கீழ் எம்மா வீட்டில் நிஷ்கர்ஷித்த ப்ராப்யம் –தனக்கே யாக எனைக் கொள்ளுமீதே -2-9-4-பெறுகைக்கு
ஸ்ரீ திருமலையை –
ஸ்ரீ திருமால் இரும் சோலையை -ஆஸ்ரயிக்கிறார்—
சமன் கொள் வீடு தரும் தடம் குன்றம் –2-10-5-என்று ஸ்ரீ ஆளவந்தார் என்று
அருளிச் செய்தாராக ஸ்ரீ திருமாலை யாண்டான் பணிக்கும் படி –

ஸ்ரீ எம்பெருமானார் -அங்கன் அல்ல -இவர் பாட்டுத் தோறும் –
ஒல்லை 2-9-1–ஒல்லை -2-9-10-என்றும் 2-9-2–காலக் கழிவு செய்யேல் -என்றும் த்வரிக்கப் புக்கவாறே –
நமக்கும் அறிவித்து நாமும் இவர் கார்யம் செய்வதாக அறுதி இட்டால் -சரீர சம நந்தரம் பேறு தப்பாது –
என்று அறுதி இட்டு இருக்கலாய் இருக்க இவர் இப்படி த்வரிக்கிறது –
இச் சரீரத்தோடு நாம் அடிமை கொள்ள வேணும் -என்று போலே இருந்தது -இனி இவருக்கு நாம் நினைத்தபடி
பரிமாறுகைக்கு ஏகாந்தமான தேசம் ஏதோ என்று
ஞாலத்தூடே நடந்து உழக்கி பார்த்து -10-7-4-வரச் செய்தே -இவ்விடம் சால ஏகாந்த ஸ்தலமாய் இருந்தது என்று –
ஸ்ரீ திருமலையிலே சந்நிதி பண்ணி யருளி -நாம் உமக்கு முகம் தருகைக்காக வந்து நிற்கிறோம் –
நீர் இங்கே வந்து நினைத்த வகைகளில் எல்லாம் பரிமாறி அனுபவியும் என்று
ஸ்ரீ தெற்குத் திருமலையில் நிற்கும் நிலையை காட்டிக் கொடுக்க இவரும்
அத்தை அனுசந்தித்து பகவான் பிராப்யனானால் அவன் வர்த்திக்கும் தேசமும் பிராப்யமாகக் கடவது இறே

அத்தாலே திருமலையோடு-
அத்தோடு சேர்ந்த அயன் மலையோடு
புற மலையோடு
திருப்பதியோடு
போம் வழியோடு
போகக் கடவோம் என்று துணியும் துணிவோடு வாசியற பிராப்ய அந்தர்கதமாய் அனுபவித்து இனியராகிறார் –
என்று -(அதனாலே பர உபதேசத்தில் இழிகிறார் )

தெற்குத் திரு மலை -சுந்தர தோளுடையான்-முதல் திவ்ய தேசம் இதில் மங்களா சாசனம் –
மேலே வடக்குத் திருமலை மங்களா சாசனம்-
(மூன்றாம் பத்தில் -தாம் அவதரித்த திருக் குருகூர் அடுத்த பத்தில் -இப்படி ஒவ் ஒன்றையே அனுபவம் )
பிராபகமாக பற்றுகிறார் -திருமாலை ஆண்டான் நிர்வாகம் –கிறி-பதத்தில் நோக்கு
பிராப்யமாக பற்றுகிறார் -எம்பெருமானார் நிர்வாகம் –பயன் -பதத்தில் நோக்கு
ஸுவ அனுபவம் –ஐந்தும் பரோபதேசம் ஐந்துமாக அருளிச் செய்கிறார் –

முதல் இரண்டு பத்துக்கள் –பர ஸ்வரூபம் -என்றார் வாதி கேசரி அழகிய மணவாள ஜீயர்-
அர்த்த பஞ்சகம் பரமாகவே பத்து பத்தும் –
அதில் 1-1-பர ரூபம் –வ்யூஹ –அஞ்சிறைய தூது -1-10- பெரு நிலம் கடந்த நல்லடிப்போது –-
ஜகதாதிஜா -விஷ்ணு –திண்ணன் வீடு -விபவம்
நெஞ்சின் உள்ளே புகுந்து –என்னுள் மன்னி -தீ மனம் கெடுத்தாய் -அந்தர்யாமித்வம் –
இதில் அர்ச்சை -2-10-சொல்லி பர ஸ்வரூபம் நிகமிக்கிறார் –(ஆக பஞ்ச பிரகாரங்களும் அருளிச் செய்கிறார் )

ஆறு ஆழ்வார்கள் -மங்களா சாசனம் -128 பாசுரங்கள் -மலையத்வஜன்-இந்த்ரத்வஜன் திருக் குமாரர் இவர் -பாண்டிய மன்னன் –
சுதபா ரிஷி- மண்டூக மகரிஷி யாக- துர்வாசர் சாபம் -தர்மாத்ரி மலை – ரிஷபாத்ரி மலை -யம தர்ம ராஜன் ரிஷப ரூபம் தபம் இருந்த திருமலை –
18 படி கருப்பன் -18 மாந்த்ரிகர்கள் -இடம் மாற்ற வர -அழகைக் காட்டி கள்ளத் தனத்தால் உள்ளம் திருந்தி -கருப்பன் ஸ்வாமி ஆனாராம் –
ஸ்ரீ பெரியாழ்வார் திருவரசு -இங்கே -தீ பிடித்து -சமீபத்தில் ஆனதே-
ஸ்ரீ பிள்ளை லோகச்சார்யர் திருவரசு -பாறை விழுந்து -சமீபத்தில் ஆனதே –
ஸ்ரீ நூபுர கங்கை தீர்த்தம் கொண்டு தான் திரு மஞ்சனம் –தொட்டித் திரு மஞ்சன சேவை த்வாதசி அன்று –
தலை வாரி விட்டு சீயக்காய் சாத்தி சேவை –
இரும் -இருமை பெருமை என்றுமாம் -நெருக்கமான -சோலை -ஸ்ரீ திரு மால் இரும் சோலை –

————–

முடிச் சோதி -பிரவேசம் –

பொருள் என்று இவ்வுலகம் படைத்தவன் புகழ் மேல் மருளில் வண் குருகூர் வண் சடகோபன் –2-10-1-என்று
அவன் கல்யாண குண விஷயமாக அஜ்ஞ்ஞானம் இல்லை என்றார் கீழில் திருவாய்மொழியில் –
அந்த குணாதிக விஷயம் தன்னில் ஒரு அஜ்ஞ்ஞானம் அனுவர்த்திக்கிற படி சொல்லுகிறார் இதில் –
கீழ்ச் சொன்ன அஜ்ஞானத்துக்கு அடி கர்மமாய் இருக்கும்-
இங்குத்தை அஜ்ஞானத்துக்கு அடி விஷய வைலஷண்யமாய் இருக்கும் –
நித்ய ஸூரிகளுக்கும் உள்ளதொரு சம்சயம் ஆயிற்று இது –
ஸ்வரூப அனுபந்தியாய் இருப்பதொரு சம்சயம் ஆகையாலே ஸ்வரூபம் உள்ளதனையும் நிற்பது ஓன்று இறே இது

திருமலையை அனுபவித்துக் கொண்டு வாரா நிற்கச் செய்தே -வட மா மாலை உச்சியை -என்னுமா போலே
திருமலையில் ஏக தேசம் என்னலாம் படியாய் கல்பக தரு பஹூ சாகமாய்ப் பணைத்துப் பூத்தால் போலே நிற்கிற
அழகருடைய சௌந்தர்யத்தை அனுபவித்தார் –
வேதங்களோடு வைதிக புருஷர்களோடு ப்ரஹ்ம ருத்ராதிகளோடு வாசியற ஸ்வ யத்னத்தால் காணும் அன்று
காண ஒண்ணாதபடி இருக்கிற இருப்பரையும் தானே கொடு வந்து காட்டும் அன்று
ஜன்ம வ்ருத்தாதிகளால் குறைய நின்றார்க்கும் காணலாய் இருக்கிற இருப்பையும்
அனுசந்தித்து விஸ்மிதர் ஆகிறார் –

———

முந்நீர் ஞாலம் பிரவேசம் –

ஸ்ரீ பராசர பட்டர் திருக் கோஷ்டியூரிலே எழுந்து அருளி இருக்கச் செய்தே ஸ்ரீ இராமப் பிள்ளை
இவர் பரத்வ அனுபவத்தை ஆசைப்பட்டு ஒரு தேச விசேஷத்தில் போனால் அனுபவிக்குமதாய் நோவு படுகிறார் அல்லர் –
அவதாரங்களில் அனுபவிக்க ஆசைப்பட்டு பிற்பாடார் ஆனோம் என்று நோவு படுகிறார் அல்லர் –
உகந்து அருளின நிலங்களிலேயாய் -அது தன்னிலும் திருமலையில் யாகில் அனுபவிக்க இழிந்தது –
பின்னை மேன் மேல் என அனுபவிக்குமது ஒழிய இவர் இழந்து நோவு படுக்கைக்கு காரணம் என் என்று கேட்க –

பர வியூஹ விபவங்களோடு அர்ச்சாவதாரத்தோடு வாசியற தர்மைக்யத்தாலே விஷயம் எங்கும் ஒக்க பூரணமாய் இருக்கும்
குறைந்து தோற்றுகிற இடம் பிரதிபத்தாக்கள் உடைய பிரதிபத்தி தோஷத்தாலே –
கடல் அருகே போகா நின்றால் தன் கண்ணாலே முகக்கலாம் அளவிறே காண்பது –
அப்படியே அழகருடைய சௌந்தர்யாதிகளை அனுபவிக்க புக்க இடத்தில் விளாக்குலை கொண்டு அனுபவிக்கலாய் இருந்தது இல்லை
பெரு விடாய் பட்டவன் சேர்ந்து குளிர்ந்த தண்ணீர் சந்நிஹிதமாய் இருக்க ஆஸ்யம் பிஹிதமானால் துடிக்குமா போலே
விஷயமும் சந்நிஹிதமாய் விடாயும் மிக்கு இருக்கச் செய்தே அபரிச்சின்ன விஷயம் ஆகையாலே
பரிச்சேதித்து அனுபவிக்க ஒண்ணாது ஒழிய
இது விஷய தௌர்ஜன்யத்தாலே வந்தது என்று அறிய மாட்டாதே
தம்முடைய கரண சங்கோச நிபந்தனமாக வந்தது என்று அனுசந்தித்து –

அவன் தானே முதலில் இத்தைக் கழித்து தன்னை அனுபவிக்கைக்கு உறுப்பாக –
1-ஜகத் சிருஷ்டியைப் பண்ணினான்
2-ஸ்ருஷ்டமான ஜகத்திலே தானே வந்து திருவவதரித்தான்
3-அதற்கு மேலே அந்தர்யாமி ரூபேண நின்று சத்தாதிகளை நிர்வஹித்தான்
அவன் இப்படி உபகார பரம்பரைகளைப் பண்ண நான் அவற்றை எல்லாம் அசத் சமம் ஆக்கிக் கொண்டேன்
இனி நான் அவனை கிட்டுகை என்று ஓன்று உண்டோ -என்று நிர்மர்யாத வ்யசன சாகராந்தர் நிமக்னராய்
முடிந்தேனே யன்றோ யன்று இவர் சோகிக்க-
ஞாலம் படைத்த –எம் வாமனா -எங்கும் நிறைந்த எந்தாய் -ஆக்கையின் வழி உழல்வேன் -என்று எய்தி தலைப் பெய்வன் –

நீர் கரண சங்கோசத்தாலே வந்தது என்று சோகிக்க வேண்டா
கரண சங்கோசம் இல்லாதவரும் நம்மை அனுபவிக்கும் இடத்தில் இப்படியே காணும் படுவது
என்று இவர் இழவைப் பரிஹரிக்க கோலி-நீர் நினைத்த வகைகள் எல்லாம் பரிமாறுகைக்கு ஈடாக
வடக்கில் திருமலையில் நின்றோம்
அங்கே கிட்டு அனுபவியும் என்று தான் அங்கே நிற்கிற நிலையைக் காட்டி சமாதானம் பண்ண-
நிலை பெற்று என்நெஞ்சம் -3-2-10- என்று சமாஹிதராய் தலைக் கட்டுகிறார் –

தெற்குத் திருமலையில் நிற்கிற நிலையை அனுபவிக்க கோலி பெறாதே நோவே பட்ட இவரை
வடக்குத் திருமலையில் நிற்கிற நிலையைக் காட்டி
சமாதானம் பண்ணின படி என் என்னில் –
முலை வேண்டி அழுத பிரஜைக்கு முலையைக் கொடுத்து பரிஹரிக்கும் அத்தனை -இறே
இன்ன முலையைத் தர வேணும் என்று அழுதால் அம்முலையையே கொடுத்து ஆற்ற வேண்டாவோ -என்னில் -வேண்டா –
தென்னன் உயர் பொருப்பும் வடக்குத் திருமலையும் இரண்டு முலைகள் –
இவர் தாம் வழி திகைத்து அலமருகையாலே -வழி திகைத்து அலமருகின்றேன் -3-2-9-என்கிறாரே –
1-அதுவே வேணும் -அதுவன்று இது என்கிற தெளிவில்லை யாயிற்று
2-இன்னமும் தான் ஒரு வஸ்து தானே ஒரு போது தாரகமாய் மற்றைப் போது அது தானே பாதகமாய் காணா நின்றோம் இறே
அஜீர்ண வியாதி இருந்தால்-ஆமத்தில் பாதகமான சோறு தானே அது கழிந்தவாறே தாரகம் ஆகா நின்றது இறே
இவருக்கு- இன்னது இன்ன போது தாரகமாம் -இன்னது இன்ன போது பாதகமாம் -என்று தெரியாது
குண ஆவிஷ்காரத்தாலே தரிப்பித்துக் கொண்டு போருகிற ஈஸ்வரனுக்கும் – தரித்த இவர்க்கும் – தெரியும் அத்தனை இது தான்
3-ஆரியர்கள் இகழ்ந்த ம்லேச்ச பூமியில் உள்ளோருக்கும் முகம் கொடுத்துக் கொண்டு இருக்கிற நீர்மை இறே -அங்கு
கானகமும் வானரமும் வேடும் ஆனவற்றுக்கு முகம் கொடுத்த நீர்மை உண்டு இறே – இங்கு –

முந்திய திருவாய் மொழி-வாசா மகோசரத்வம்- குணம் காட்டி அருளி – –
இதில் -கரண அபரிச்சேத்ய குண புஷ்கல்யம் –

———-

ஒழிவு இல் காலம் எல்லாம்–பிரவேசம் –

நிலைப்பெற்று என்னெஞ்சம் பெற்றது நீடு உயிர்’-3-2-10- என்று அவனைக் கிட்டித் தம்முடைய
சேஷத்வ விசிஷ்ட ஸ்வரூபம் பெற்றவாறே,
ஸ்வரூபத்திற்குத் அனுரூபமான தகுதியான அடிமை பெற வேணும் என்று பாரிக்கிறார் இத் திருவாய்மொழியில்.

பிரகிருதி சம்பந்தத்தால் வந்த கரணங்களின் குறைவை அநுசந்தித்து –
அழகர் உடைய சௌந்தர்யாதிகளை -நினைத்த வகைகளெல்லாம் பரிமாறப் பெறாமையாலே நொந்து
இறைவன் முதலிலே இதனைத் தவிர்த்துத் தன்னை யனுபவித்தற்கு உறுப்பாகப் பல உபாயங்களைப் பாரித்து வைத்தான்;
அவற்றிற்குத் தப்பினேன்; அவதாரங்களுக்குத் தப்பினேன்;
உயிருக்குள் உயிராயிருக்கும் தன்மைக்குத் -அந்தராத்மாத்வதையும் -தப்பினேன்;
இப்படி அவன் பாரித்து வைத்த வழிகள் முழுதிற்கும் தப்பின யான்,
இனிக் கிட்டி அனுபவித்தல் என்று ஒரு பொருள் உண்டோ? இழந்தேனேயன்றோ!’ என்று நைராச்யத்துடன்
ஆசையற்றவராய் முடியப் புக,

‘வாரீர் ஆழ்வீர்! நாம் உமக்காக அன்றோ திருமலையில் வந்து நிற்கிறது?
உம்மை இவ்வுடம்போடே அனுபவிக்கைக்காக இங்கே வந்து நின்றோமே!
நீர் அங்குச் சென்று காணக் கூடிய காட்சியை நாம் இங்கே வந்து காட்டினோமே!
இனி, உம்முடைய இவ் வுடம்பு நம்முடைய அனுபவத்துக்கு விரோதியுமன்று காணும்;
நீர் தாம் கரணங்களின் குறைவினை நினைத்தலாலே நோவு படுகிறீராகில், முதலிலே இது இல்லாதாரும்
நம்மை யனுபவிக்கும் போது படும் பாடு இது காணும்; அவர்களும் வந்து அனுபவிக்கிற இடங் காணும் இத்திருமலை;
ஆன பின்னர், நீரும் இவ்வுடம்போடே நினைத்த அடிமைகளெல்லாம் செய்யும்,’ என்று தான் திருமலையிலே வந்து நிற்கிற
நிலையைக்காட்டிச் சமாதானம் பண்ண சமாதானத்தை யடைந்தவராய், அடிமை செய்யப் பாரிக்கிறார்.-

ந வேதாந்தாது சாஸ்திரம் -ந மது மதனது -தத்வம் -ந சத்வாது ஆரோக்கியம் ந த்வம மந்த்ரம் ஷேம கரம் –
மந்திர ரத்னம் -ஆச்சார்ய ருசி பரிக்ருஹீதம் -த்வயம் -உத்தர வாக்யம் -பிராப்ய நிஷ்கர்ஷம் செய்த அநந்தரம்
வாசிகமாய் அங்கு அடிமை செய்தான் வாய்ந்து –
பூர்வ வாக்யம் -சரணா கதி அனுஷ்டானமும் திருமலையிலே –
ஒழிவில் காலம் எல்லாம் /அகலகில்லேன் இறையும் -இரண்டு பாசுரங்களும் சார தமம் –
பொல்லா ஆக்கையின் புணர்வினை அறுக்கல் அறா-பொல்லா ஆக்கை இல்லை -அறுக்கவும் வேண்டாமே -ஈஸ்வராயா நிவேதிதும்
உடம்புடன் தானே கைங்கர்யம் செய்ய வேண்டும் -10 புராணம் -ருக் வேதம் சொல்லும் திருவேங்கடம் -கலௌ வேங்கடேசன் –
இதம் பூர்ணம் –சர்வம் பூர்ணம் -குணங்களாலே பூர்ணம் -எழில் கொள் சோதி இங்கே பரஞ்சோதி அங்கே-

திருமந்திரம் -ப்ராப்ய பரம் / த்வயம் உபய பரம் / சரம ஸ்லோகம் ப்ராபக பரம் /
த்வய உத்தர வாக்யார்த்தம் திருமந்த்ரார்த்தம் இப்பதிகம் –

‘யாங்ஙனம்?’ எனில்,
1-தர்மி ஒன்றே ஆகையாலே, விஷயம் எங்கும் ஒக்கப் பூர்ணமான பின்பு, ஒரு தேச விசேடத்திலே சென்றால்
செய்யக்கூடிய அடிமைகளெல்லாம் இந்நிலத்திலே செய்யலாம்படிக்குத் தகுதியாகக் குறையற்றிருந்ததாகில்,
2-நமக்கும் இவ்வுடம்பு விரோதியாதலின்றி அடிமை செய்கைக்குப் பாங்காயிருந்ததேயாகில்,
3-இனித்தான் அங்குப் போனாலும் -சோஸ்நுதே -சர்வான் காமான் -‘அவன் கல்யாண குணங்களனைத்தையும்
முற்றறிவினனான இறைவனோடு அனுபவிக்கிறான்,’ என்கிறபடியே, குண அனுபவமன்றோ பண்ணுகிறது?
4-அந்தச் சௌலப்யம் முதலிய நற் குணங்கள் தாம் விளங்கிக் காணப்படுவதும் இங்கேயாகில், –
அங்குள்ளார் சாம்யாபத்தி அடைந்தவர்கள் -இங்கு தானே ஸ்பஷ்டமாக இருக்கும்
5-இனி அங்குள்ளாரும் வந்து அடிமை செய்வதும் இங்கேயாகில், நாமும் அங்கே சென்று புக்கு அடிமை செய்வோம்,’ என்று கொண்டு,
பசியுமிருந்து கையிலே சோறும் உண்டாயிருக்குமவன், நீரும் நிழலும் கண்டால் உண்ணப் பாரிக்குமாறு போன்று,
இவரும் அடிமை செய்யப் பாரிக்கிறார்.

‘பாரிக்கிறது என்? அடிமை செய்யவொண்ணாதோ?’ எனின், இவ்விஷயத்தில் அடிமை செய்ய
ஒருப்படுவார்க்கெல்லாம் உள்ளது ஒன்றாயிற்று-முன்பே பாரித்துக் கொண்டு இழியுமது; –
அஹம் சர்வம் கரிஷ்யாமி -‘நான் எல்லாக்காலத்திலும் எல்லா அடிமைகளும் செய்வேன்,’ என்பதன்றோ இளைய பெருமாள் படி? –
அஹம் -நாம் இவர் /கேசவன் தமருக்கு-2-7- பின் கூடக் கூட்டியே செல்வர் –
-ஒழிவில் – வழு விலா-அடிமை -இவர் -சர்வம் விட ஏற்றம் வ்யதிரேக முகத்தில் அர்த்தம் புஷ்டி
-கிரி சானுஷுசி ரம்யதே-இவரும் திருமலை தாழ் வரைகளில் கைங்கர்யம்-
உணவையே முக்கியமாகக் கொண்ட ஒருவன், ஊண் அத்தியாயம் படிக்குமாறு போன்று இருப்பது ஒன்றாயிற்று

————

வண் கையான வுணர்க்கு நாயகன் வேள்வியில் சென்று மாணியாய்
மண் கையால் இரந்தான் மராமரம் ஏழும் எய்த வலத்தினான்
எண் கையான் இமயத்துள்ளான் இருஞ்சோலை மேவிய வெம்பிரான்
திண் கைம்மா துயர் தீர்த்தவன் திருவேம்கடம் அடை நெஞ்சே –-பெரிய திருமொழி –1-8-5-

இருஞ்சோலை மேவிய வெம்பிரான் –
மிலேச்ச பூமியான
தெற்கிலே
திருமலையிலே வந்து
சந்நி ஹிதன் ஆனவன் –

திருவேம்கடம்
ஸ்ரீ கஜேந்திர ஆழ்வான் வ்யாபாரம் ஓவும் தனையும்
பார்த்து இருந்து பிற்பாடனான குறை தீர
ஆஸ்ரிதருக்கு முற்பாடனாக உதவுகைக்காக
வந்து இருக்கும் தேசம் ஆயிற்று –
அந்த திவ்ய தேசம்
அடை நெஞ்சே –

————–

வலம்புரி யாழியானை வரையார் திரடோளன் தன்னைப்
புலம் புரி நூலவனைப் பொழில் வேங்கட வேதியனைச்
சிலம்பிய லாறுடைய திரு மாலிருஞ்சோலை நின்ற
நலந்திகழ் நாரணனை நணுகும் கொல் என் நன்னுதலே -பெரிய திருமொழி -–9-9-9-

புலம் புரி நூலவனைப் பொழில் வேங்கட வேதியனைச் –
ரஷித்து இலனேயாகிலும் விட ஒண்ணாத படி
கண்டார் இந்த்ரியங்கள் தன் பக்கலில் துவைக்கு ஈடான
திரு யஞ்ஞோபவீதத்தை உடையவனை –
ரஷிக்கைக்கு பாங்காக ரஷ்ய வர்க்கம் உள்ள இடம் தேடி
வேதைக சமதிகம்யனாய் வைத்து
கண்ணுக்கு இலக்காகும் படி திரு மலையிலே நின்றவனை –

சிலம்பிய லாறுடைய திரு மாலிருஞ்சோலை நின்ற –
அது தன்னை பரதத்வோடு ஒக்கச் சொல்லலாம் படி
எத்தனையேனும் சாலத் தண்ணியர்க்கும்
முகம் கொடுத்துக் கொடு நிற்கிற இடம் இறே இவ்விடம் –
ஸ்வர்க்கத்தில் அப்சரஸ்கள் வந்து ஆஸ்ரயிக்க
அவர்கள் உடைய சிலம்பின் உடைய ஸ்வபாவத்தை உடைத்தான ஆற்றை உடைய
திருமலையிலே வந்து நிற்கிற-

நலந்திகழ் நாரணனை நணுகும் கொல் என் நன்னுதலே –
கல்யாண குணங்களாலும் உஜ்ஜ்வலிதனாகா நின்றுள்ள
சர்வாதிகனான சர்வேஸ்வரனை கிட்டுக்கைக்கு யோக்யமான
அழகை உடைய இவள் அவனைக் கிட்டி விட வல்லளேயோ –

—————

பொன்னானாய் பொழில் ஏழும் காவல் பூண்ட
புகழானாய் இகழ்வாய தொண்டனேன் நான்
என்னானாய் என்னானாய் என்னால் அல்லால்
என்னறிவேன் ஏழையேன் உலகமேத்தும்
தென்னானாய் வடவானாய் குடபாலனாய்
குணபால மதயானாய் இமையோர்க்கு என்றும்
முன்னானாய் பின்னானார் வணங்கும் சோதி
திரு மூழிக் களத்தனாய் முதலானாயே–திரு நெடும் தாண்டகம்–10–

உலகமேத்தும் -இத்யாதி –
திருமங்கை மன்னன் கட்டின திக் விஜயங்கள் இருக்கிறபடி –

உலகமேத்தும் தென்னானாய் –
உபய விபூதியும் வந்து ஆஸ்ரயிக்கும் படி தெற்குத் திருமலையிலே நின்று அருளினவனே –
இருந்ததே குடியாக தெற்கு திக்கில் உள்ளார் வாழ்க்கை அன்றிக்கே –
வலம் செய்யும் வானோர் மாலிரும் சோலை -என்கிறபடியே –
நித்ய ஸூரிகளும் ஏற்று அங்கு அக்கம் உண்ண வரும் படி இறே திரு மலையிலே நின்று அருளிற்று
தெற்கு திக்கில் ஆனாய்

வடவானாய் –
அப்படியே இறே வடக்குத் திக்கிலும் நின்று அருளிற்று –
வானவர் வானவர் கோனுடன் சிந்து பூ மகிழும் திருவேங்கடம் –என்றும்
எல்லா உலகும் தொழும் ஆதி மூர்த்தி -என்றும் -சொல்லுகிறபடியே
நித்ய ஸூரிகளோடு -ப்ரஹ்மாதிகளோடு -மனுஷ்யர்களோடு வாசி அற வாழும் படி
இறே திருவேங்கடமுடையான் நின்று அருளிற்று –

———–

திருமால் இரும் சோலை மலையே திருப் பாற் கடலே என் தலையே
திருமால் வைகுந்தமே தண் திரு வேங்கடமே எனது உடலே
அருமா மாயத்து எனது உயிரே மனமே வாக்கே கருமமே
ஒருமா நொடியும் பிரியான் என் ஊழி முதல்வன் ஒருவனே–10-7-8-

திருமால் இரும் சோலை மலையே திருப் பாற் கடலே என் தலையே –
தெற்கில் திருமலையையும்-திருப் பாற் கடலையும்-இவருடைய தலையையும் ஒக்க விரும்பினான் –

திருமால் வைகுந்தமே தண் திரு வேங்கடமே எனது உடலே –
ஸ்ரீ வைகுண்டத்தையும்-வடக்கில் திருமலையையும்-இவர் திரு மேனியையும் ஒக்க விரும்பா நின்றான் –
ஸ்ரீயா ஸார்த்தம் ஜகத்பதி -பிராட்டியோடு கூட உலகங்கட்கு எல்லாம் தலைவன் எழுந்தருளி இருக்கிறான்-
என்கிறபடியே இருப்பது ஒன்றாதலின் -திருமால் வைகுந்தம் -என்கிறார் –
ஆக
இரண்டு திருமலைகளிலும்-பரத்வத்திலும்-வியூகத்திலும்-பண்ணும் விருப்பம் முழுவதினையும்-
இவர் திருமேனி ஒன்றிலும் பண்ணா நின்றான் -என்றபடி –

—————–

பயின்றது அரங்கம் திருக்கோட்டி பன்னாள்
பயின்றதுவும் வேங்கடமே பன்னாள் -பயின்ற
தணி திகழும் சோலை யணி நீர் மலையே
மணி திகழும் வண் தடக்கை மால் -ஸ்ரீ பூதத்தாழ்வார்—46-

சௌபரி பல வடிவு கொண்டு நின்று புஜித்தாப் போலே யாய்த்து இவனும் பல திரு மேனியைக் கொண்டு புஜிக்கிற படி –
அவன் பிரசாதம் அடியாக இவன் இத்தன வடிவு கொள்ள வல்லனானால் –
இச்சாதீனமாகப் பல வடிவு கொள்ள அவனுக்குச் சொல்ல வேண்டாக் இறே –
இவர்களை அப்படி பயிலப் பண்ணுகைக்கு இவர்கள் பட்டதன்று -அவன் பட்டது என்கிறது
ஆஸ்ரிதர்க்காக உகந்து அருளின திருப்பதிக்கு எல்லை இல்லை -என்கிறார் –

அவதாரங்கள் போலே தீர்த்தம் பிரசாதியாதே -என்றும் ஒக்க உகந்து நித்ய வாசம் பண்ணுகிற இடம் கோயில்
திருக்கோட்டி –
அங்கும் அப்படியே -இங்கு பயிலும் போது புறம்பு விட வேண்டாவே –
பன்னாள் பயின்றதுவும் வேங்கடமே-
சிரகாலம் வர்த்திக்கிறதும் திருமலையிலே -முந்துற பொற்கால் பொலிய விட்ட தேசம் –
பன்னாள் -பயின்றதணி திகழும் சோலை யணி நீர் மலையே-
இப்படி நின்று அருளுகிறவன் தான் ஆர் என்னில்
மணி திகழும் வண் தடக்கை மால் —
நீல மேனி போலே ஸ்ரமஹரமான வடிவையும்
உதாரமாகச் சுற்றுடைத்தான திருக் கைகளையும் -யுடையனான சர்வேஸ்வரன் –
தன்னை சம்சாரிகளுக்குக் கொடுக்கையால் வந்த ஔதார்யமும் சௌலப்யமும்-
எனக்கு தன்னைத் தந்த கற்பகம் -திருவாய் -2-7-1-
விட்டிலங்கு செஞ்சோதி-திருவாய் -2-7-5-
மால்
சர்வாதிகன் -பிச்சன் என்றுமாம்-

———–

வெற்பு என்று இரும் சோலை வேங்கடம் என்று இவ்விரண்டும்
நிற்பென்று நீ மதிக்கும் நீர்மை போல் -நிற்பென்று
உளம் கோயில் உள்ளம் வைத்து உள்ளினேன் வெள்ளத்து
இளம் கோயில் கை விடேல் என்று -ஸ்ரீ பூதத்தாழ்வார்–54-

இவனுக்கு எல்லை நிலமான திருமலை அளவும் அவர் விரும்பின வாறே அவனும் தனக்கு
வாஸ ஸ்தானமாக நினைத்து இருக்கும் திருமலைகள் இரண்டிலும் பண்ணக் கடவ ஆதாரத்தை
இவர் திரு உள்ளம் ஒன்றிலுமே பண்ணினானாய் இருக்கிறது –

இரும் சோலை வெற்பு என்று -அதாகிறது -தெற்கில் திருமலை -திருமால் இரும் சோலை மலை என்றும்
வேங்கடம் என்று இவ்விரண்டும்-
வேங்கட வெற்பு -திருவேங்கடம் -என்று சொல்லுகிற இவ்விரண்டு ஸ்தானமும் –
நிற்பென்று –
நமக்கு வாஸ ஸ்தானம் என்று –
நீ மதிக்கும் நீர்மை போல் –
நீ புத்தி பண்ணும் ஸ்வ பாவம் போல்
நிற்பென்று உளம் கோயில் உள்ளம் வைத்து உள்ளினேன் –
என்னுடைய ஹ்ருதயம் ஆகிற கோயிலும் தேவர்க்கு வாஸ ஸ்தானம் என்று புத்தி பண்ணி –
வெள்ளத்து இளம் கோயில் கை விடேல் என்று உள்ளினேன் –
திருமலையைக் காட்டில் என் ஹ்ருதயத்தில் பண்ணின அபி நிவேசம் கண்டு எனக்காக
அவ்வோ திருமலைகளிலும் வந்து நிற்கைக்கும் அடியான திருப் பாற் கடலிலே சாய்ந்து அருளின படி
புல் எழுந்து போய்த்ததோ என்று இரா நின்றேன் –
ஆன பின்பு என் பாடு வருகைக்கு பாலாலயமான திருப் பாற் கடல் உண்டு –
அவ்விடத்தை விட்டதாகாது ஒழிய வேணும் என்று பிரார்த்திக்கிறேன் -வேண்டிக் கொண்டேன் -என்கிறார்
கல்லும் கனைகடலும் வைகுண்ட வானாடும் புல்லென்று ஒழிந்தன கொல்-பெரிய திரு -68–என்னக் கடவது இறே-
இளம் கோயில் கை விடேல் –
க்ருதஜ்ஞனாக வேணும் காண்-உபகரித்த இடத்தை மறக்கலாமோ –
சௌ பரிக்கு ஐம்பது ஸ்திரீகளை மாந்தாதா கொடுத்து ஒரு நாள் வந்து -பெண்காள் உங்களுக்கு ஒரு குறை இல்லையே -என்ன
ஒரு குறை யுண்டு -என்னை அல்லது புறம்பு அறி கிறிலேன்-என்றாப் போலே இவரும் புறம்பு இல்லை -என்று அஞ்சுகிறார் –

————-

பண்டெல்லாம் வேங்கடம் பாற்கடல் வைகுந்தம்
கொண்டு அங்கு உறைவாற்குக் கோயில் போல் -வண்டு
வளம் கிளரும் நீள் சோலை வண் பூங்கடிகை
இளங்குமரன் தன் விண்ணகர் —-ஸ்ரீ பேயாழ்வார்-–61-

பிரதி பந்தகங்கள் போக்கும் அளவேயோ –
பரம பதத்தை கலவிருக்கையாக உடையவன்
சம்சாரத்திலே
உகந்து அருளின திருப்பதிகளைத் தனக்கு இருப்பிடமாக கொள்ளுகிறது –
இப்படிப் பட்ட சர்வேஸ்வரன் உகந்து அருளின நிலங்களிலும் காட்டில்
தம்முடைய திரு உள்ளத்தை மிகவும் ஆதரியா நின்றான்
என்னும் தாத்பர்யம் தோற்ற
அருளிச் செய்கிறார் –

வைகுந்தம் கொண்டு அங்கு உறைவாற்குக் –
ஸ்ரீ வைகுண்டத்தை தனக்கு வாசஸ் ஸ்தானமாக
மிகவும் ஆதரித்துக் கொண்டு
அங்கே
நித்ய வாசம் பண்ணுகிறவற்கு –

பாற்கடல் வேங்கடம் –
திருப்பாற்கடல் திருமலை –

வண்டு வளம் கிளரும் நீள் சோலை வண் பூங்கடிகை –
வண்டுகளின் உடைய திரள் மிக்கு வாரா நின்றுள்ள
பரப்பை உடைத்தான சோலையை உடைய
அழகியதாய்
போகி பூதமான
திருக் கடிகை –

இளங்குமரன் தன் விண்ணகர் –
பாற்கடல் வேங்கடம்–
நித்ய யுவாவானவன் வர்த்தியா நின்றுள்ள
திரு விண்ணகர் –

இவை இவனுக்கு –
பண்டெல்லாம்-கோயில் போல் –
என்னை விஷயீ கரிப்பதற்கு முன்பு கோயில் போலே
இத்தால்
இப்போது வாசஸ் ஸ்தானம்
தம்முடைய ஹிருதயம் -என்று கருத்து –

பண்டெல்லாம்-கோயில் போல் –
இன்று என் துரிதத்தைப் போக்கி
என்னை அல்லது அறிகிறிலன்
என்றபடி –
இத்தால்
ஸ்ரீ வைகுண்டத்தை விட்டு
திருப்பாற்கடலையும் விட்டு
திருப்பதிகளைப் பற்றி
இவை இத்தனையோடும்
தம்முடைய திரு உளத்திலே வந்து புகுந்தான் –
என்றபடி –

அங்கன் அன்றிக்கே
வேங்கடம்
பாற்கடல்
வைகுந்தம் பண்டெல்லாம் கொண்டு அங்கு உறைவாற்கு
என்றாக்கி
இவற்றை பண்டு எல்லாம் வாசஸ் ஸ்தானமாக உடையவன் –

இத்தால் –
திருமால் வைகுந்தமே தண் திரு வேங்கடமே -திருவாய் மொழி -5-7-8–என்று
பரமபதத்தோபாதி
திருப்பாற்கடலோ பாதி யாக
திருமலையைச் சொல்லுகிறது –

வண் பூங்கடிகை விண்ணகர் கொண்டு அங்கு உறைவாற்கு
வேங்கடம் பாற்கடல் வைகுந்தம்
பண்டெல்லாம்
கோயில் போலே
என்றுமாம் –

————

தென்னன் உயர் பொருப்பும் தெய்வ வடமலையும்——
என்னும் இவையே முலையா வடிவமைந்த
அன்ன நடைய வணங்கேய் அடி இணையைத்——பெரிய திருமடல்

ஆர்யர்கள் இகழ்ந்த ம்லேச்ச பூமியில் உள்ளார்க்கு நிர்வாஹகரான ஷத்ரியர்கள்
என்னது என்னது -என்று அபிமா நிக்கும் படி இருக்கிற
தெற்குத் திருமலையும்
சம்சாரிகளும் வந்து ஆஸ்ரயிக்கலாம் படி இருக்கிற மேன்மையிலே ஏற்றத்தை உடைய வடக்குத் திரு மலையும்
இப்படிச் சொல்லப் படுகிற இவை இரண்டும் முலையாக-
பெரியன சில மலைகளைச் சொல்ல வமையும் ஆகில் மேரு ப்ரப்ருதிகளைச் சொல்லாது ஒழி வான் ஏன் என்னில்
காந்தன் விரும்பி விடாதே கிடககுமாவை இறே முலை யாவன –
அப்படியே சர்வேஸ்வரன் விரும்பி விடாதே கிடக்கிற தேசம் இறே
நங்கள் குன்றம் கை விடான் -திருவாய் மொழி -10-7-4–இறே –
ஆகையால் இ றே அவற்றை முலையாகச் சொல்லுகிறது –

ஸூ பக்ஸ் சித்ரா கூடோ அசௌ கிரி ராஜோபமோ கிரி -அயோத்யா -98-12-
இந்த சித்ர கூடத் தினத்தனை வீறுடையார் இல்லை –
கண்ணுக்கு அழகியதாய் இருக்கச் செய்தே விருப்பம் இல்லாதன சில உண்டு இறே
அங்கன் அல்ல இறே இதின் படி
திரு முலைகளோடு ஒக்கச் சேர்க்கலாம்
காகுத்ச்த யஸ்மின் வசதி –
நல்லது கண்டால் விட மாட்டாது விருப்பத்தைப் பண்ணி இருக்கிறார்
யதத் யாஸ்தே மஹா தேஜா –குபேர இவ நந்த நே –
துஷ்ட சத்வ பிரசுரமான இந்த பிரதேசத்திலே குபேரனானவன் தன் பூந்தோட்டத்தை விடாதே
வர்த்திக்குமா போலே வர்த்திக்கிறார்
அப்படிப் பட்ட சித்ர கூடத்தோபாதி வீறுடையார் இல்லை –

வடிவமைந்த –
அம முலைகளுக்குத் தக்கபடி அவ்வடிவு தானும் பொருந்தி இருக்கை –

————

இருப்பிடம் வைகுந்தம் வேங்கடம் மாலிரும் சோலை யென்னும்
பொருப்பிடம் மாயனுக்கென்பர் நல்லோர் -அவை தன்னொடும் வந்
திருப்பிடம் மாய னிராமானுசன் மனத்தின்றவன் வந்
திருப்பிடம் என் தனி தயத்துள்ளே தனக்கின்புறவே – ஸ்ரீ ராமானுஜ நூற்றந்தாதி-– 106- –

இப்படி இவர் தமக்கு -தம் பக்கல் உண்டான அதி மாத்திர ப்ராவண்யத்தை கண்டு –
ஸ்ரீ எம்பெருமானார் -இவர் திரு உள்ளத்தை மிகவும் விரும்பி யருள –
அத்தைக் கண்டு உகந்து அருளிச் செய்கிறார் .
இப்போது -அந்த ஸ்ரீ திவ்ய தேசங்களோடும் –
அந்த ஸ்ரீ திவ்ய தேசங்களுக்கு நிர்வாஹனான ஸ்ரீ சர்வேச்வரனுடனும் கூட வந்து
ஸ்ரீ எம்பெருமானார் தாமும் நிரதிசய சுகமாக எழுது அருளி இருக்கிற ஸ்தலம்
தம்முடைய திரு உள்ளம் என்று அனுசந்தித்து பிரீதர் ஆகிறார்

ஸ்வரூப ரூப குண விபூதிகளால் – ஆச்சர்ய பூதனான ஸ்ரீ சர்வேச்வரனுக்கு வச்தவ்ய தேசம்
ஸ்ரீ வைகுண்டமும் -ஸ்ரீ வடக்குத் திரு மலையும் -ஸ்ரீ திரு மால் இரும் சோலை என்று பிரசித்தமான -ஸ்ரீ திருமலை யாகிற –
(என்னும் -திருநாமத்துக்கே -திரு மால் இரும் சோலை மலை என்னே என்னே என் மனம் புகுந்தான் –
அதனால் தான் இதற்கு மட்டும் என்னும் -ஸ்ரீ வைகுண்டம் ஸ்ரீ வேங்கடம் -இரண்டுக்கும் சொல்லாமல் -) ஸ்த்தலமுமாக-
வைகுந்தம் கோயில் கொண்ட -திருவாய் மொழி – 8-6 5-
வேங்கடம் கோயில் கொண்டு -திருவாய் மொழி – 2-1 7-
அழகர் தம் கோயில் -திருவாய்மொழி – -2 9-3 – என்று சொல்லா நிற்பவர்கள்-
(நித்யர் / மண்ணோர் திர்யக் -அவனுக்கு என்று இருப்பவர்களுக்கு /
விமுகனுக்கும்-மலையத்வஜனை சேர்த்துக் கொண்டாயே -இப்படி மூன்றும் )
பகவத் தத்வத்தை சாஷாத்கரித்து இருக்கிற விலஷணரானவர்கள் —
அப்படிபட்டு இருந்துள்ள ஸ்ரீ சர்வேஸ்வரன் –
அழகிய பாற்கடலோடும் -ஸ்ரீ பெரிய திருமொழி 5-2 10– என்கிறபடியே
அந்த ஸ்த்தலங்கள் தன்னோடே கூட வந்து எழுந்து அருளி இருக்கிற ஸ்த்தலம் என்னுடைய ஹ்ருதயத்துக்குள்ளே –

வேங்கடம்
நித்ய சூரிகளிடையே விளங்கா நிற்கும் மாயன் -சம்சாரிகளையும் விடமாட்டாத வாத்சல்யத்தாலே –
அங்கு நின்று வந்து இறங்கிய இடம் வேங்கடம் .
விண்ணவர் கோன் விரையார் பொழில் வேங்கடவன் -என்றார் பாண் பெருமாள் .
நித்ய சூரிகளுக்கும் சம்சாரிகளுக்கும் ஒக்க அருள் புரியும் நோக்கத்துடன் இரண்டு குழந்தைகளுக்கு இடையே கிடந்தது
பாலூட்டும் தாய் போலே – தரையிலும் இறங்காமல் -விண்ணகத்திலும் தங்காமல் -இடையே வேங்கடம் எனப்படும்
வடமா மலையின் உச்சியாய் விளங்குகிறான் அம்மாயன் –
வானோர்க்கும் மண்ணோர்க்கும் வைப்பு -என்றும்
கண்ணாவான் என்றும் மண்ணோர் விண்ணோர்க்குத் தண்ணார் வேங்கட விண்ணோர் வெற்பனே -திருவாய் மொழி -1 8- 3- என்றும்
இருவருக்கும் பொதுவாக கூறப்பட்டமை நோக்குக –
வைகுந்தத்தின் நின்றும் திரு வேங்கடத்துக்கு வந்து தன்னை அடைந்தார் திறத்து தன் வாத்சல்யத்தை காட்டி -கொண்டு இருக்கும்

திரு மால் இரும் சோலையில் கோயில் கொண்டான் –
மலயத்வஜ பாண்டியன் கங்கை நீராடப் போகும் போது – தானே அவனை வலுவில் இழுத்து -நூபுர கங்கையிலே நீராட செய்து –
தன்பால் ஈடுபடும்படி செய்ததாக சொல்லப் படுவதில் இருந்து இவ் உண்மையை உணரலாம் ..
தென்னன் திரு மால் இரும் சோலை -திருவாய் மொழி – 10-7 3- -என்று நம் ஆழ்வாரும்
தென்னன் கொண்டாடும் தென் திரு மால் இரும் சோலையே -பெரியாழ்வார் திருமொழி – 4-2 7- என்று
பெரியாழ்வாரும் இந்த பாண்டியனைப் பற்றி குறிப்பிட்டு உள்ளார்கள் –

கூரத் ஆழ்வான் – இந்த பாண்டியன் விருத்தாந்தத்தை சிறிது விளக்கமாக அருளிச் செய்கிறார்
இதமிமே ஸ்ருணுமோ மலயத்த்வஜம் ந்ருபமிஹா ச்வயமேவஹி சுந்தர சரண சாத்க்ருதவாநிதி
தத்வயம் வனகிரீச்வர ஜாதமநோரதா -சுந்தர பாஹூஸ்தவம் -125 -எனபது அவர் திரு வாக்கு
திரு மால் இரும்சோலைக்கு ஈஸ்வரனாகிய அழகரே – மலயத்த்வஜா பாண்டியனை தானாகவே இங்கே
திருவடிக்கு ஆளாக்கி கொண்ட விருத்தாந்தத்தை நாங்களும் கேள்விப் படுகிறோம் -ஆகையினால் எங்கள்
விருப்பம் அந்த முறையில் நிறை வேறப் பெற்றவர்களாக ஆகி விட்டோம் –
இந்த பாண்டியன் வரலாற்றினாலே உயிர் இனங்களை உறு துயரினின்றும் தானாகவே காப்பதற்கு
என்றே எம்பெருமான் மிக்க அன்புடன் இங்கே எழுந்து அருளி இருக்கிறான் என்பது புலனாகும் .

இங்கு –
மன்பதை மறுக்கத் துன்பம் களைவோன் அன்புதுமேயே யிரும் குன்றத்து இருந்தான் -பரிபாடல் -15 51- 52- –என்னும் பரிபாடலும் –
மால் இரும் சோலை தன்னைக் கருதி உறைகின்ற கார்க்கடல் வண்ணன் அம்மான் தன்னை -என்னும்
பெரியாழ்வார் திருமொழி யும் -4 2-11 –காணத் தக்கன –
திரு மால் இரும் சோலை யென்னும் பெயர் அழகார்ந்ததும் -சோலைகள் நிறைந்துதுமான
மாலின் -அடியாரிடம் வ்யாமோஹம் கொண்டவனின் -பெருமை வாய்ந்த மலை யென்னும் பொருள் கொண்டது .
திரு மால் இரும் சோலை மலை யென்னும் இப் பெயரே தனி இனிமை வாய்ந்தது –
அதன் மகிமை நாடு எங்கும் பரவியது -விரும்பும் பயனைத் தர வல்லது –
இதனைச் சொல்வது விரும்பிய பயனுக்கு விதைப்பதாகும் -விளைவை -பயனை -உடனே எதிர்பார்க்கலாம் என்கிறது பரி பாடல் –

சிலம்பாறு அணிந்த சீர் கெழு திருவில்
சோலை யொடு தொடர் மொழி மாலிரும் குன்றம்
தாம் வீழ் காமம் வித்தி விளைக்கும்
நாமத் தன்மை நன் கனம்படி எழ
யாமத் தன்மையில் வையிரும் குன்றத்து – 15- 22-26 –
அழகு பொருந்திய திரு யென்னும் சொல்லோடும் சோலை யென்னும் சொல்லோடும்
மால் இரும் குன்றம் யென்னும் சொல் தொடர்ந்த மொழி யாகிய திரு மால் இரும் சோலை மலை யென்னும்
நாமத்தினது பெரும் தன்மை நன்றாக பூமியின் கண் பரக்க –
மகளிரும் மைந்தரும் தாம் வீழ் காமத்தை வித்தி விளைக்கும் யாமத்தியல்பை உடைய இவ்வையிரும் குன்றத்து எனக் கூட்டுக –
எனபது பரிமேல் அழகர் உரையாகும் .

பயன் கருதாது இப்பெயரை நம் ஆழ்வார் கூறினமையில் வீடு பேறு பெற்றனர் -என்பர் .’
பெயருக்கு உள்ள இத்தகைய பிரசித்தி தோற்ற –மால் இரும் சோலை -யென்னும் பொருப்பு என்று அருளிச் செய்தார் –

பொருப்பிடம் –
பொருப்பாகிற இடம்- இரு பெயரொட்டுப் பண்புத் தொகை –
வைகுந்தம் வேங்கடம் பொருப்பிடம் யென்னும் இவற்றில் உம்மைகள் தொக்கன –
மாயனுக்கு -ஸ்வரூபம் ரூபம் குணம் விபூதி -அனைத்திலும் வியக்கத்தக்கவனான சர்வேஸ்வரனுக்கு
மாயனுக்கு வைகுந்தமும் -வேங்கடமும்-பொருப்பிடமும் இருப்பிடம் -என இயைக்க –

——————————————————————————

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய வாச்சான் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ நம் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்-

ஸ்ரீ அருளிச் செயல்களில் –முதல் -பத பிரயோகங்கள் —

பின்னை மணாளனை பேரில் கிடந்தானை
முன்னை அமரர் முதல் தனி வித்தினை–2-5-1-

மேன்மையை சொல்லுகிறது –
யத்ர பூர்வே சாத்யாஸ் ஸந்தி தேவா -என்கிறபடியே பகவத் அனுபவத்துக்கு முற்பாடரான நித்ய சூரிகளுக்கு
சேஷத்வேன பிரதானனாய் அவர்களுடைய சத்தாதிகளுக்கும் தாரகாதிகளுக்கும் தானே ஹேதுவானவனை-

——–

ஒற்றை விடையனும் நான் முகனும் உன்னை அறியா பெருமையோனே
முற்ற உலகு எல்லாம் நீயேயாகி மூன்று எழுத்தாய முதல்வனேயோ–4-10-4-

அஷய த்ரயாத்மகமான -பிரணவத்துக்கு வாச்யனாய் கொண்டு -சர்வ காரண பூதனாய் இருக்கிறவனே
மூன்று எழுத்தாய -என்கிற -சாமாநாதி கரண்யம் -வாச்ய வாசக பாவ சம்பந்த நிபந்தனம் –
பிரணவம் தான் -சப்த பிரதான்யத்தாலே -ஜீவ பரமாய் – அர்த்த ப்ராதான்யத்தாலே பகவத்பரமாய் இறே இருப்பது –
ஓங்காரோ பகவான் விஷ்ணு -என்றும் –
ஓம் இத் ஏக அஷரம் பிரம வ்யாஹரந்மா மநுச்மான்-என்றும் சொல்லக் கடவது இறே –
அதில் பிரதம அஷரத்தில் பிரக்ர்த்யம் இறே சர்வ காரணத்வம் –

————–

ஊழி முதல்வன் உருவம் போல் மெய் கறுத்து-திருப்பாவை–4-

திருமேனி போலே–சிருஷ்டி காலத்தில் கறுப்பு மிக்கு இருப்பானாம்–கிருபையால் சிருஷ்டி–
உபகரணங்கள் கொடுத்து-தனது பேறாக ஸ்ருஷ்டிப்பதால் திரு மேனி மிக்கு கருத்து–
முந்நீர் ஞாலம் படைத்த என் முகில் வண்ணன்
காலோபலஷித சகல பதார்த்தங்களையும் உண்டாக்கின வனுடைய வடிவு உங்களுக்கு உண்டாக வேணும்-
கர்மானுகுணமாக சிருஷ்டிக்கும் பொழுது இப்படி இல்லை–
உருவம் போல் மெய் கறுத்து–அவன் அகவாயில் தண்ணளி இவனுக்கு தேட ஒண்ணாதே
ஊழி முதல்வன் –போலே -பெருமாள் போலே கர்மம் அடி இல்லை–
பிராட்டி போல்-கருணையே உருவாக உள்ளவன் போலே-
தானது தந்திலன்-காரேய் கருணை ராமானுசர் போலே ஔதார்யம் வேண்டும்–ஓன்று நீ கை கரவேல் என்கிறாள்
நாச்சியார் விழி விழிக்க ஒண்ணாது -என்றால் போலே–பார தந்த்ர்யமே -அவளுக்கு–ஸ்வா தந்த்ர்யம் கலசாத-
நப்பாசையால் போலி கண்டு தரிக்க பார்க்கிறார்கள்–
அம்மான் உருவம்–அன்னலும் துன்னலும் நீரும் நெருப்பும்-நான்கு பூதங்களும் மேகத்தில் உண்டே

———

நாட்டைப் படை என்று அயன் முதலா தந்த நளிர் மா மலருந்தி–நாச்சியார் திரு மொழி –-14-9-

சிறிதிடம் தானே கை தொட்டு சிருஷ்டித்து
இவ்வருக்கு உண்டானவற்றை சிருஷ்டி என்று சதுர்முகன் தொடக்கமான பிரஜாபதிகளை உண்டாக்கின –
ஸ்ரமஹரமாய் இவ்வருகு கார்ய வர்க்கத்து எல்லாம் காரணமாக போகும் பரப்பை யுடைத்தாய்
செவ்விப் பூவை உடைத்தான திரு வுந்தியிலே ப்ரஹ்மாவுக்கு இருப்பிடத்தை பண்ணிக் கொடுத்து
இது தானே தனக்கு பிரயோஜனமாகக் கொண்டு லீலா ரசம் அனுபவிக்கிற –

———

ஆதியான வானவர்க்கும் அண்டமாய வப்புறத்து
ஆதியான வானவர்க்கும் ஆதியான வாதி நீ
ஆதியான வான வாணர் அந்த கால நீ யுரைத்தி
ஆதியான கால நின்னை யாவர் காண வல்லரே–திருச்சந்த விருத்தம்- –8-

இப்படி உபய விபூதியிலும் ப்ரதானரான இவர்கள் உடைய சத்தாதிகளுக்கு ஹேதுவான ப்ரதானன் நீ –
ஜகத் ஸ்ர்ஷ்டியாதி கர்த்தாக்களாய் ஊர்த்தவ லோகங்களுக்கு அத்யஷராய் வர்த்திக்கிற
ப்ரஹ்மாதிகள் உடைய பதங்களுடைய அவ்வவ காலத்துக்கு நியாமகனாய்
ஆதி காலத்துக்கு நிர்வாஹகனான உன்னை
யாவர் காண வல்லரே -என்கிறார்
தாம்தாம் சத்தாதிகள் தேவரீர் இட்ட வழக்காய் இருந்த பின்பு தேவரீரை
பரிச்சேதிக்க வல்லார் உண்டோ – -என்கிறார்

—————-

ஆதி யாதி யாதி நீ ஓர் அண்டம் ஆதி ஆதலால்
சோதியாத சோதி நீ யது உண்மையில் விளங்கினாய்
வேதமாகி வேள்வியாகி விண்ணினோடு மண்ணுமாய்
ஆதியாகி ஆயனாய மாயம் என்ன மாயமே –34-

சதேவ சோம்யே தமக்ர ஆஸீத் -ஏகமேவ அத்வதீயம் -என்கிறபடி யே த்ரிவித காரணமும்நீயே
எதுக்கு காரணம் ஆகிறது என் என்னில் -மஹதாதி விசேஷாந்தமான ப்ரகர்தி சிருஷ்டிக்கு –
பஹூஸ்யாம் -என்கிற சங்கல்ப்பத்தாலே காரண பூதன் –
ஓர் அண்டமாதி – மஹதாத்யவஸ்தனான நீயே ஏக ரூபமான அண்ட ஜாதியுமாவுதி –
ஈத்ர்சாநாம் ததா -என்கிறபடியே அண்டங்கள் ஏக ரூபமாய் இ றே இருப்பது
ஏக வசனம் ஜாத் யபிப்ராயத்தாலே
அதாகிறது -அண்டத்தில் உத்பன்னமான ப்ரஹ்மாதி பீபீலிகாந்தமான சகல
பதார்த்தங்களையும் ஸ்ர்ஷ்டித்து -தத் அனுப்ரேவேசத்தாலே சகல
அந்தர்யாமியாய் நிற்கை–ஆதலால் சோதியாத சோதி நீ –
இப்படி சகல ஜகத் காரண பூதனாகையாலே பரீஷிக்க வேண்டாத உபாஸ்ய தேஜஸ்
தத்வம் -நீ –உபாஸ்யமான தேஜஸ் தத்வம் –
த்ரிவித மஹா பூதமோ -தேவதையோ -ஆதித்யனோ -வைச்வானர அக்நியோ
என்று சங்கித்து -சர்வ நிர்வாஹகமான தேஜஸ் தத்வமே உபாஸ்யம் என்று
நிர்ணயிக்க வேண்டாது இருக்கை
அதயதத பரோதி வோஜ்யோதி -என்றும் -ததேவ ஜ்யோதி சாஜ்யோதி -என்றும் –
நாராயண பரோஜ்யோதி -என்கிற தத்வம் அல்லையோ நீ –
அது உண்மையில் விளங்கினாய் –
அந்த தேஜஸ் தத்வம் நித்ய நிர்தோஷ ப்ரமாண சித்தம் ஆகையாலே –
இதர விஸ ஜாதீயனாய்க் கொண்டு விளங்கினவனே
ஆதியாகி –இது எல்லாம் ருசி உடையவனுக்கு அங்கம் இறே -அந்த ருசி ஜநகனாய்க் கொண்டு
ஆயனாய மாயம் என்ன மாயமே – அதீந்த்ரியிமான இவ் விக்ரஹத்தை கோபால சஜாதீயமாக்கிக் கொண்டு
ருசி இல்லாருக்கு ருசி ஜனகனாயக் கொண்டு வந்து அவதரித்த இது என்ன ஆச்சர்யம் –

———-

சந்தமாய்ச் சமயமாகிச் சமய வைம்பூதமாகி
அந்தமா யாதியாகி யரு மறை யவையும் ஆனாய்–4-6-9-

இவற்றை அடைய விபக்தமாக்கி கார்யம் கொள்ள நினைத்த அன்றைக்கு
அப்படி கார்யம் கொள்ளலாம்படி
இவற்றுக்கு அடங்கலும் காரண பூதனுமாய்-ஆதி யந்தங்களுக்கு நியாமகனாய் -என்றபடி –

———–

மன்னு மதுரை வசு தேவர் வாழ் முதலை
நன்னறையூர் நின்ற நம்பியை வம்பவிழ் தார்க்
கன்னவிலும் தோளான் கலியன் ஒலி வல்லார்
பொன்னுலகில் வானவர்க்குப் புத்தேளி ராகுவரே–6-8-10-

வசு தேவர் வாழ் முதலை –
ஸ்ரீ வசுதேவர் உடைய சத்தைக்கு நிமித்த பூதனாய் உள்ளவனை –
இவனைக் கண்டு அத்தாலே உளராய்த்துத் திரிவது –

தாரகம் போஷகம் போக்யம் -வாழ் முதல் வளர் முதல் மகிழ் முதல்

——————

புணரேய் நின்ற மரமிரண்டின் நடுவே போன முதல்வாவோ!–6-10-5-

முதல்வாவோ –
உலகத்தை உண்டாக்கினவனே! உலகத்திற்கு வேர்ப்பற்றான தன்னை யன்றோ நோக்கித் தந்தது;
“படைப்புக்கு முன் சத் என்று சொல்லக்கூடிய இதுவே இருந்தது; வேறு பொருள் ஒன்றும் இல்லை” என்கிறபடியே.
“ஸதேவ ஸோம்ய இதமக்ர ஆஸீத் ஏகமேவாத்விதீயம்”-என்பது, சாந்தோக்யம். 6. 2 : 1.
தான் உளனாகவே உண்டாகுமது அன்றோ உலகம்.

——————–

முத்தே மணி மாணிக்கமே முளைக்கின்ற
வித்தே உன்னை எங்கனம் நான் விடுகேனோ –7-1-8-

பலத்தோடு வ்யபசரியாதவனே –
முளையாத வித்து – நிஷ்பலம் என்பதால் –
முளைக்கின்ற வித்தே -என்கிறார்

————

நந்தன் மதலை நிலமங்கை நற்துணைவன்
அந்த முதல்வன் அமரர்கள் தம் பெருமான்
கந்தங்கமழ் காயா வண்ணன் கதிர் முடி மேல்
கொந்து நறுந்துழாய் கொண்டூதாய் கோற்றும்பீ —8-4-9-

சர்வ சம்ஹர்த்தா வுமாய்
சர்வ ஸ்ரஷ்டாவுமானவன் –

———-

அந்தமாய் யாதியாய் ஆதிக்கும் ஆதியாய் ஆயனாய
மைந்தனார் வல்ல வாழ் சொல்லுமா வல்லையாய் மருவு நெஞ்சே —9-7-1-

சர்வமும் உப சம்ஹ்ருதம் ஆனவன்று இவற்றுக்கு லய ஸ்தானமாய்-
சிருஷ்டி காலம் வந்தவாறே உத்பத்தி ஸ்தானமாய்
காரணாவஸ்திதமான சித் அசித்துக்களுக்கும் நிர்வாஹகனாய்
கார்ய மத்யே கிருஷ்ணனாய் வந்து அவதரித்தவன் –

————

மூவரில் முன் முதல்வன் முழங்கார் கடலுள் கிடந்து
பூ வளருந்தி தன்னுள் புவனம் படைத்து உண்டு உமிழ்ந்த
தேவர்கள் நாயகனைத் திரு மால் இருஞ்சோலை நின்ற
கோவலர் கோவிந்தனைக் கொடியேரிடை கூடுங்கொலோ–9-9-1-

இந்த்ரனையும் கூட்டி மூவர்க்கு பிரதானன் -என்னுதல்-
அன்றிக்கே
மூவரில் வைத்துக் கொண்டு தான் பிரதானன் -என்னுதல் –

விலஷணமான திரு நாபி கமலத்திலே
ஜகத்தை சிருஷ்டித்து
பின்னைப் பிரளயம் வந்தவாறே -வயிற்றிலே எடுத்து வைத்து –
உள்ளே கிடந்து நெருக்குப் பட ஒண்ணாது என்று வெளிநாடு காண உமிழ்ந்து
இப்படி நோக்குகிற -அயர்வறும் அமரர்கள் அதிபதியை –

————-

முனைவனை மூவுலகும் படைத்த முதல் மூர்த்தி தன்னை–9-9-2-

மூ வுலகும் படைத்த பிரதான மூர்த்தி தன்னை –

————–

இந்த்ரற்கும் பிரமனுக்கும் முதல்வன் தன்னை—திரு நெடும் தாண்டகம்-4-

தனக்கு உத்பாதகன் இன்றியே இருக்கிறவன் –
இந்த்ரனுக்கும் பிரமனுக்கும் என்னாதே ரேபாந்தமாகச் சொல்லிற்று
பூஜ்யதா புத்தியால் அன்று -ஷேபிக்கிறார் –
ஈச்வரனே ஸ்ர்ஜயனாய் இருக்கச் செய்தே கிடீர்
த்ரிலோக்யாத்யஷன் -நான் -என்று இருக்கிறதும்
சதுர்தச புவனமும் என்னாலே ஸ்ர்ஜ்யம் -இத்தனைக்கும் நிர்வாஹகன் நான் என்று இருக்கையும்
கும்பிட்டுக் கொள்ளுகிறதும் –

————-

முளைக் கதிரைக் குறும் குடியுள் முகிலை
மூவா மூ வுலகும் கடந்து அப்பால் முதலாய் நின்ற
அளப்பரிய ஆராமுதை யரங்கமேய யந்தணனை—திரு நெடும் தாண்டகம்-14-

உபய விபூதிக்கும் சத்தா ஹேதுவாய் நின்ற –
நித்ய சூரிகளுக்கு போக்யதையால் சத்தா ஹேதுவாய்
சம்சாரிகளுக்கு கரண களேபர பிரதானத்தாலே சத்தா ஹேதுவாய் இருக்கும் என்கை –

—————

சுரர் அறி வரு நிலை விண் முதல் முழுவதும்
வரன் முதலாயவை முழுதுண்ட பரபரன்–1-1-8-

ப்ரஹ்மாதிகளால் அறிய வரிய ஸ்வ பாவத்தை உடைத்தாய் இருக்கிற விண் உண்டு -மூல பிரகிருதி
அது தொடக்கமான உண்டான எல்லாவற்றுக்கும் வரிஷ்டமான காரணமாய்

————-

வள வேழுலகின் முதலாய வானோர் இறையை அரு வினையேன்–1-5-1-

வளிவிதான ஏழ் உலகு -என்று லீலா விபூதியாய்-ததீயத்வ ஆகாரத்தால் வளப்பம் –
வானோர் இறை -என்கையாலே நித்ய விபூதியைச் சொல்லிற்றாய்
இப்படி உபய விபூதி நாதனைக் கிடீர் நான் அழிக்கப் பார்க்கிறது -என்கிறார் – கள்வா என்பான் –
வளவியனாய் ஏழ் உலகுக்கும் முதலாய் -வானோர் இறையாய் இருக்குமவனை -என்று அவன் தனக்கே விசேஷணம் ஆகவுமாம்
வளவியராய் ஏழ் உலகுக்கும் முதலாய் இருக்கும் வானோர் -என்று நித்ய ஸூரிகளுக்கு விசேஷணம் ஆக்கவுமாம்
இவர்கள் வளவியராகை யாவது -பகவத் அனுபவத்தில் குசலராகை

————

மனை சேர் ஆயர் குல முதலே மா மாயனே மாதவா–1-5-6-

குடிசில் கூடக் கொண்டு திரிவதாலே -மனையோடு சேர்ந்த ஆயர் குலத்துக்கு மூலமானவனே
ஏஷ நாராயண ஸ்ரீ மான் விண்ணோர் தலைவா /ஷீரார்ணவ -கேசவ -ஆகாதோ மதுராம் புரம் –
மனை சேர் ஆயர் குல முதலே-நாராயணன் -பாற்கடலில் பையத் துயின்ற -மா மாயன் வைகுந்தன்–
அங்கும் இங்கும் மூவர் அனுபவம் மூன்று இடங்களிலும்

———–

அமரர் முழு முதல் ஆகிய வாதியை -அமரர்க்கு அமுதீந்த ஆயர் கொழுந்தை-1-7-9-

நித்ய ஸூ ரிகளுடைய ஸ்வரூப ஸ்தித்யாதிகள் தன் அதீநமாம் படி இருக்கிறவனை
இது தொடங்கி லீலா விபூதி விஷயமாய் இருக்கிறது
தன் பக்கல் பாவ பந்தம் சத்தா பிரயுக்தம் இன்றிக்கே இருக்கிறவர்களுக்கும் தன்னை வழி படுக்கைக்கு
உறுப்பாக கரண களேபரங்களைக் கொடுக்குமவனை

————–

எவையும் எவரும் தன்னுள்ளே ஆகியும் ஆக்கியும் காக்கும்
அவையுள் தனி முதல் எம்மான் கண்ணபிரான் என்னமுதம்–1-9-1-

சர்வ அந்தராத்மாவாக -சஹாயாந்தர நிரபேஷமாய்-காரணமாய்-
ஸ்ருஷ்டமான பதார்த்தங்களில் -இவை பிரவ்ருத்தி நிவ்ருத்யாதிகளுக்கு யோக்யமாம் படி
அந்தராத்மாவாய் நிற்கும் நிலையைச் சொல்லுகிறது
இது பின்னை ஆக்கியும் என்று சிருஷ்டியைச் சொன்ன போதே சொல்லிற்று ஆகாதோ -என்னில்
தத் அநு பிரவச்ய -என்று இவற்றினுடைய வஸ்துத்வ நாம பாக்த்வங்களுக்காக பண்ணும் அநு பிரவேசத்தைச் சொல்லுகிறது அங்கு
இங்கு இவற்றுக்குச் சொல்லும் வாசக சப்தம் தன்னளவிலே பர்யவசிக்கும் படியாக நிற்கும் நிலையைச் சொல்லுகிறது –

————

அருகலிலாய பெரும் சீர் அமரர்கள் ஆதி முதல்வன்–1-9-3-

நித்ய ஸூரி நிர்வாகத்வம் -சத்தா ஹேது -தராகாதிகள் இவனே-
அருகல்–குறைகை-கேடு –இல்- இல்லாமை -குறைவின்றிக்கே –ஆய -ஆன-நன்றான
ஹேய ப்ரத்ய நீக முமாய் கல்யாணை கதா நமுமான -நிரவதிக குணங்களை யுடையனுமாய் -இவற்றை அனுபவிக்க ஒரு நாடாக –
அவர்கள் சத்தாதிகள்–சத்தை – -தாரகம் -போஷகம் -போக்யம் – தன் அதீநமாம் படி இருக்கிறவன்

————-

திண்ணன் வீடு முதல் முழுதுமாய்
எண்ணின் மீதியன் எம்பெருமான்–2-2-1-

அனைத்தும் -அல்பமாக -நிர்வகிப்பவன்
1-திண்ணன் வீடு -நித்ய விபூதி –முழுதும் -லீலா விபூதி —ஆய்-நிர்வாஹகன் -நிர்வாஹ்ய சம்பந்தம் –
திண்ணிதான நித்ய விபூதி தொடக்கமான எல்லா விபூதியையும் உடையனாய்
அன்றியே
2-திண்ணம் என்கிற இத்தை விட்டு வைத்து –வீடு முதல் முழுதுமாய் –
மோஷ ப்ரப்ருத் யசேஷ புருஷார்த்த ப்ரதனாய் -என்னவுமாம் –
ஐஸ்வர்ய கைவல்யம் –சகல பல பிரதன் -ஆய் -உபகார -கொடுப்பவர் அவரே என்பதால் அனைத்தும் அவரே –

———-

தகும் சீர்த் தனி முதலினுள்ளே–2-2-5-

ஜகத்துக்கு மூலம் தன் சங்கல்பம் /-மூல பிரகிருதி -என்றுமாம் -பிரகிருதி மாறுவதும் இவன் சங்கல்பம் தானே/
தனி முதல்-ஏக காரணம் என்று பரமாணு காரண வாதிகள் வ்யாவர்த்திக்கிறது –

———-

அணைவது அரவணை மேல் பூம்பாவை யாகம்
புணர்வது இருவரவர் முதலும் தானே
இணைவனாம் எப்பொருட்கும் வீடு முதலாம்
புணைவன் பிறவிக்கடல் நீந்துவார்க்கே –2-8-1-

இந்த இருவர் -உத்பத்தி ஸ்தித்யாதிகளுக்கும் தானே ஹேதுவாக இருக்கும் –
கேசவ -நியாமகன் மட்டும் இலை –முதல் -காரணத்வம்
மோஷ பிரதன்-ரஷணத்துக்கு மேல் எல்லையான மோஷத்துக்கு ஹேதுவாக இருக்கும் –
நாம் அடையும் உபாயமாக இருக்கும் -என்றவாறு
மோஷ பிரதனாகைக்காக
அவதரித்த இடங்களிலே பஷிக்கு மோஷத்தைக் கொடுப்பது பிசாசுக்கு மோஷத்தைக் கொடுப்பதாகா நிற்கும் –
ப்ரஹ்ம ருத்ரர்களுக்கு காரண பூதனாய் இருக்கும்
ஸ ப்ரஹ்ம ஸ சிவா -என்கிற பிரசித்தியாலே –இருவரவர் -என்கிறார்
அவ்விபூதியைச் சொல்லுகிற இடத்தில் அணைவது புணைவது -என்கையாலே
அது போக பூமியுமாய் -நித்யமுமாய் -இருக்கும் என்னும் இடமும்
இங்கு முதல் -என்கையாலே இவ்விபூதியில் கார்ய காரண பாவத்தால் வந்த சம்பந்தமும் –
இது தான் ஆவதும் அழிவதாம் என்னும் இடமும் சொல்லுகிறது
முதல் -உத்பத்தி -முதல் இருந்தாலே முடிவும் உண்டே -சம்ஹாரம் -இரண்டும் உண்டே –
இத்தால் ப்ரஹ்ம ருத்ரர்கள் சம்சார பக்தர்கள் என்னும் இடமும்
ஈஸ்வரனே மோஷ ப்ரதனாக வல்லான் என்னும் இடமும் சொல்லுகிறார்
ஆக -ஆஸ்ரயணீயன் அவனே -ப்ரஹ்ம ருத்ராதிகள் ஆஸ்ரயணீயர் அல்லர் -என்கை
ஆ ப்ரஹ்ம ஸ்தம்ப பர்யந்தா ஜகத்தந்தர் வ்யவஸ்திதா பிராணின கர்மஜனித
சம்சார வச வர்த்தின -ஸ்ரீ விஷ்ணு தர்மம் -என்னா நின்றது இறே
ஸ்ரீ சௌனக பகவான் வார்த்தை -அர்ச்சா மூர்த்திகள் பற்றி பல சொல்லி இருக்கிறார்
இப்படி ப்ரஹ்ம ருத்ரர்களுக்கும் காரண பூதன் ஆகையாலே வந்த மேன்மையை உடையவன் –

————–

எப்பொருட்கும் வேர் முதலாய் வித்தாய் பரந்து தனி நின்ற
கார் முகில் போல் வண்ணன் என் கண்ணனை நான் கண்டேனே –2-8-10-

சக காரி -நிமித்த -உபாதான-த்ரிவித காரணமும் தானேயாய்
தத் ஸ்ருஷ்ட்வா -ததேவ அநு ப்ராவிசத் தத் அநு பிரவிச்ய சச்ச த்யச்சா பவேத் –என்கிறபடியே — தஜ்ஜ தல்ல தன்ன தஜலன –
முந்துற இவற்றை யடைய உண்டாக்கி
பின்னை இவற்றினுடைய வஸ்துத்வ நாம பாக்த்வங்களுக்காக அநு பிரவேசித்து -இப்படி ஜகதாகாரனாய் நின்று –

வித்து –மாறி மரம் ஆகும் -உபாதானம் -சேதன அசேதன விசிஷ்ட ப்ரஹ்மம் உபாதான காரணம்
முதல் -சங்கல்பம் -நிமித்த -சங்கல்ப விசிஷ்ட ப்ரஹ்மம்-நிமித்த காரணம்
வேர் -கெட்டியாக இருந்து நிற்கும் சஹ காரி காரணம் -ஞான சக்த்யாதி குண விசிஷ்ட ப்ரஹ்மம்
பரமபததுக்கு காரணத்வம் உண்டோ -நித்யம் அன்றோ
பரம பதம் – நித்யா இச்சா வேஷத்தால் நிமித்த காரணம் -கைங்கர்யம் கொண்டு கொண்டே இருப்பேன்-
வேற மாதிரி சங்கல்பம் அங்கே –நித்யா இச்சா விசிஷ்ட ப்ரஹ்மம்-அப்ராக்ருத அசித் சித் ஜீவ விசிஷ்ட ப்ரஹ்மம் –
மண்டப கோபுராதிகள் அங்கே-நித்யர்-

————–

சோதி ஆகி,எல்லா உலகும் தொழும்
ஆதி மூர்த்தி என்றால் அளவு ஆகுமோ,-3-3-5-

தம்மை ‘நீசனேன் நிறைவொன்றுமிலேன் ‘என்றாரே யன்றோ? இதனால் தம்மைத் தாழ்வுக்கு இவ்வருகாகச் சொன்னாராவர்;
மிகத் தாழ்ந்தவரான தாம் தொழுத போதே எல்லா உலகங்களும் தொழுதமை விழுக்காட்டாலே பெறுதும்;

-அக்ர பூஜை -கொடுக்கக் கூடாது –
ஸ்திதம் புஷ்ப ரதம் -த்ருஷ்ட்வா -கேசவே வ்ருத்திம் அவஸா -தங்கள் வசம் இல்லாமல் –
‘கிருஷ்ணனிடத்தில் பரவசப் பட்டவர்களாய்த் தகுந்தவாறு செயலை அடைந்தனர்’ என்கிறபடியே,
தொழக் கடவோமல்லோம் என்ற நினைவினைச்
செய்துகொண்டிருந்தவர்களுங்கூடக் கண்டவாறே தொழுதார்களாதலின், ‘எல்லா உலகும் தொழும்’ என்கிறார்.

————-

ஆதி அம் சோதி உருவை அங்கு வைத்து இங்குப் பிறந்த வேத முதல்வனை–3-5-5-

வேதங்களால் அறியப்படுகின்றவனைப் பாடி; அன்றி, ‘வேதங்களாலே முதல்வனாகச் சொல்லப்படுகின்றவனைப் பாடி’ என்னுதல்.
‘பிறந்த முதல்வனைப் பாடுகிறது என்? வளர்ந்த விதங்களையும் பாடலாகாதோ?’ எனின்,
‘பிறந்தவாறு எத்திறம்?’ என்னா, வளர்ந்தவாற்றில் போகமாட்டாதே அன்றோ இருப்பது?
‘எத்திறம்!’ என்றால், பின்னையும் ‘எத்திறம்!’ என்னுமித்தனை. ‘உபாசகர்கள் சர்வேசுவரனுடைய அவதாரத்தைச்
சுற்றும் சுற்றும் வாரா நிற்பர்கள்,’ என்கிறபடியே, அதனைச் சுற்றும் சுற்றும் வாராநிற்குமத்தனை.

————

மூவர் ஆகிய மூர்த்தியை முதல் மூவர்க்கும் முதல்வன் தன்னை–3-6-2-

உலகத்திற்குக் காரணனாய் இருந்துள்ள தன்னோடு கூடின மூவர்க்கும் காரணனாய் உள்ளவனை.
‘பிரமனுக்கும் சிவனுக்கும் காரணன் ஆகிறான், தனக்குக் காரணன் ஆகையாவது என்?’ என்னில்,
தான் இவர்களுக்குக் காரணனாய் இருப்பது போன்று தனக்கு அவ்வருகு வேறொரு காரணம் இன்றியே
இருத்தலைத் தெரிவித்தபடி. -அகில காரணாய அத்புத காரணாய நிஷ்காரணமாய் –
‘பதிம் விச்வச்ய ஆத்மேஸ்வரம் – தனக்குத் தானே தலைவன்’ என்பது உபநிடத வாக்கியம்.
இதனால், ‘மேற்கூறிய சாமாநாதிகரண்யம் சொரூபத்தால் அன்று;
காரிய காரணம் பற்றி வந்தது,’ என்பதனைத் தெரிவித்தபடி. அன்றியே, இந்திரனையும் கூட்டி,
‘உலகிற்கு முதல்வராய் இருக்கிற பிரமன் ருத்ரன் இந்திரன் இவர்களுக்கும் காரணனா யுள்ளவனை’ என்னுதல்.

———–

எஞ்சல் இல் அமரர் குல முதல் மூவர் தம்முளும் ஆதியை–3-6-9-

பகவானுடைய அனுபவத்தில் குறைவில்லாத நித்தியசூரிகள் கூட்டத்துக்கு நிர்வாஹகனை.
இதனால், நித்தியசூரிகள் ஜீவனத்திற்குக் காரணமாயுள்ளவன் என்பதனைக் குறிப்பித்தபடி.

மூவர் தம்முள்ளும் ஆதியை –
மூவர் தாம் தியானிக்கின்ற காரணப் பொருளை; ‘காரணமாயுள்ளவன் தியானிக்கத்தக்கவன்’ என்பது மறைமொழி.
இனி, ‘பிரஹ்மன், உருத்திரன், இந்திரன் இவர்கட்கும் உள்ளுயிராய் நிர்வாஹகனுமானவனை’ என்னுதல்.
இனி, ‘மூவரிலும் வைத்துக்கொண்டு முதன்மையனானவனை’ என்னுதல்.
இனி, ‘மூவரிலும் வைத்துக்கொண்டு முதன்மையனானவனை’ என்னுதல்; அப்போது இந்திரன் ஒழியக் கொள்க.
மூவர் என்கிற இது, எண்ணப்படுபெயராய் மூவரிலும் வைத்துக் கொண்டு காரணபூதன்’ என்றபடி.

————-

உலகுக்கோர்முந்தைத் தாய் தந்தையே! முழு ஏழுலகும் உண்டாய்!–5-7-7-

உலகத்துக்கு அத்விதீயனாய்ப் பழையனான தாயும் தமப்பனுமானவன்.
அங்கு இரண்டு தலையும் கூடி வருமே அன்றோ, இங்கு வெறும் ஒரு தலையேயாயிருக்கிறபடியைத் தெரிவித்தவாறு.
சேஷ சேஷி சம்பந்த ஞானம் இருவருக்கும் உண்டே -வானவர்களுக்கு –அவன் அறிந்த சம்பந்தமே
ஹேதுவாக அன்றோ வந்து அருளுகிறான்
“உயிர்களுக்கு எவன் அழியாத தந்தையோ” என்கிறபடியே, நாலு நாட்கள் மணற் கொட்டகம் இட்டு விளையாடுமாறு போலே
அழியும் தாயும் தமப்பனும் அன்றோ அவர்கள், ஒருநாளும் அழியாத மாதா பிதாக்கள் அன்றோ இவர்கள்.
“சர்வேஷாம் ஏவ லோகாநாம் பிதா மாதா ச மாதவ: கச்சத்வமேநம் ஸரணம் ஸரண்யம் புருஷர்ஷபா:”
“மனிதர்களில் சிறந்தவர்களே! உலகங்களில் இருக்கிற எல்லாப் பிராணிகளுக்கும் திருமாலானாவர்
தாயும் தந்தையுமாக இருக்கிறார்; காப்பாற்றுகின்றவரான இவரை உபாயமாக அடைமின்” என்றார்
மார்க்கண்டேயரும் பாண்டவர்களைப் பார்த்து
“கச்சத்வம் – ஒருதலையாகாமே நீங்களும் அவனைப் பற்றப் பாருங்கோள்.”-நமஸ் கரித்தார்கள் ஜனார்த்தனம் –
இத்தால் சரணாகதி நமஸ்காரம் என்றதாயிற்று என்பர் -ஆபி முக்கியம் பண்ணி போகச் சொன்னான் –
இங்கே அவனாக வந்து அருளினான் –

முழு ஏழு உலகம் உண்டாய் –
மாதாவானவள் பத்து மாதங்கள் வயிற்றிலே வைத்துத் தரிப்பது,
‘பிறந்து வளர்ந்தால் பின்னை நம்மைப் பாதுகாப்பவனாவான்’ என்னும் பிரயோஜனத்தைப் பற்றவே அன்றோ;
இவன் அங்ஙன் அன்றிக்கே, ‘இவைதாம் நோவு படாதொழியப் பெற்றோமே’ என்று
இதனைத் தன் பேறாக நினைத்திருப்பான்.

———-

புணரேய் நின்ற மரமிரண்டின் நடுவே போன முதல்வாவோ!-6-10-5-

உலகத்திற்கு வேர்ப்பற்றான உன்னைத்தந்தவனே!
பிரளயகாலத்தில் அன்று உலகத்தை உண்டாக்கியது இன்றாயிற்று.
அற்றைக்கு இவன்தான் உளனாகையாலே உண்டாக்கலாம்;
இங்கு நிரந்வயவிநாசம் அன்றோ பிறக்கப் புக்கது.
முதல்வாவோ –
உலகத்தை உண்டாக்கினவனே! உலகத்திற்கு வேர்ப்பற்றான தன்னை யன்றோ நோக்கித் தந்தது;
“படைப்புக்கு முன் சத் என்று சொல்லக்கூடிய இதுவே இருந்தது; வேறு பொருள் ஒன்றும் இல்லை” என்கிறபடியே.
“ஸதேவ ஸோம்ய இதமக்ரஆஸீத் ஏகமேவாத்விதீயம்”-என்பது, சாந்தோக்யம். 6. 2 : 1.
தான் உளனாகவே உண்டாகுமது அன்றோ உலகம். இப்படி இருக்கிற தன்னளவிலே வந்த ஆபத்தையோ நீக்கலாவது.

———–

என்று கொல் சேர்வது அந்தோ!அரன் நான்முகன் ஏத்தும் செய்ய
நின் திருப் பாதத்தை யான்? நிலம் நீர்எரி கால் விண்ணுயிர்
என்ற இவை தாம் முதலா முற்றுமாய் நின்ற எந்தாயோ!
குன்று எடுத்து ஆநிரை மேய்த்து அவை காத்த எம் கூத்தாவோ!–7-6-2-

பெற்ற பின்பு நோக்குகை அன்றிக்கே, ‘குழந்தையைப் பெற வேணும்’ என்று ஏற்கவே வருந்தும் தாயைப் போலே,
படைப்பதற்கு முன்பே இவற்றை உண்டாக்குகைக்காகத் திருவ்ருத்கரணத்தை-தேஜஸ் அப்பு பிருத்வி மூன்றும் —
நினைத்துப் பஞ்சீகரணத்தைச் செய்து,-ரக்ஷணத்தில் உள்ள பாரிப்பால் –
இவற்றை அடையப் படைத்து,படைக்கப்பட்ட பொருள்கள் பொருளாந்தன்மையைப் பெறுதல், பெயரை அடைதல்
முதலியவைகளுக்காக உயிர் வழியாக அநுப்பிரவேசித்து, பின்னர், இவற்றைச் சொல்லுகிற சொற்கள்,
அசித்தும் அசித்தை விரும்பி நிற்கிற உயிரும் உயிருக்குள் உயிராய் இருக்கிற பரமாத்துமாவுமான
இக் கூட்டத்தைச் சொல்லுகின்றனவாய்க் கொண்டு, தன்னளவிலே வரும்படி நிற்கிற நிலையைச் சொல்லுகிறது,

————

என் சொல்லி நிற்பன்?என் இன்னுயிர் இன்று ஒன்றாய்
என் சொல்லால் யான் சொன்ன இன்கவி என்பித்துத்
தன் சொல்லால் தான் தன்னைக் கீர்த்தித்த மாயன் என்
முன் சொல்லும் மூவுருவாம் முதல்வனே.–7-9-2-

‘மூவுருவாம் முதல்வனே-பிரமனைப் படைத்து அவனை அத்தியயனம்
செய்வித்தித் தேவர்களுக்கு வெளிச்சிறப்பைச் செய்வித்து அது தன்னைப் ‘பிரமன் செய்தான்,’ என்று
அவன் தலையில் ஏறிட்டும், சிவனுக்கு அந்தராத்துமாவாய்ப் புக்கு நின்று முப்புரங்களை எரிவித்துச்
‘சிவன் செய்தான்’ என்று அவன் தலையிலே ஏறிட்டும் விருது பிடிக்கப் பண்ணினாற்போலே,
தானே பிரபந்தத்தைச் செய்து, நான் செய்தேன் என்று என் தலையிலே ஏறிட்டு எனக்கு ஒரு பிரசித்தியைத் தந்தான்.
தானே காரியம் செய்து பிறர் தலையிலே ஏறிடுதல் அவனுக்குப் பண்டே சுபாவங் கண்டீர்!
‘இப்போது தானே நடத்திக்கொண்டது என்?’ என்றால், தன் உருவமாக இருந்து காரியம் செய்யுமாறு போலே,
பிரமன் சிவன் முதலானோர்களைத் தனக்குச் சரீரமாகக் கொண்டு நின்று படைத்தல் அழித்தல்களைச் செய்து
அவர்கள்மேல் ஏறிட்டாப் போலே கண்டீர், என்மேலே ஏறிட்டுக் கவிபாடினேன்
நானாகச் சொல்லித் தலைக் கட்டினபடியும்,’ என்கைக்காகச் சொல்லிற்று.

————-

ஆ முதல்வன் இவன் என்று தன் தேற்றி என்
நா முதல் வத்து புகுந்து நல் இன்கவி
தூமுதல் பத்தர்க்குத் தான் தன்னைச் சொன்ன என்
வாய் முதல் அப்பனை என்று மறப்பனோ!–7-9-3-

முதல்வன் ஆம் இவன்,’ என்று தன் பக்கலிலே எனக்குத் தெளிவு உண்டாம் படியாகச் செய்து: என்றது,
‘காரண வாக்கியங்களில் உபாசிக்கத் தக்கவனாகச் சொல்லப்படுகிறான் தானே என்று தன் பக்கலிலே நான் தெளியச்செய்து,’ என்றபடி.
அன்றிக்கே, ‘பரமபதத்தைப் போன்று, சம்சாரத்தையும் திருத்த நினைத்தோம்.
அதற்கு அடி ஆம் இவன், என்று என்பக்கலிலே தன் சொரூபம் முதலானவைகளைத் தெளியச் செய்து என்னுதல்.

இங்கே அருளிச்செய்யும் வார்த்தை: ‘திருப்புற்றுக்குக் கிழக்கே கரியமாணிக்காழ்வார் திருமுன்பின் படிக் கட்டிலிலே
ஆளவந்தார் எழுந்தருளியிருக்க, உடையவர்திருப்புற்றுக்குக் கிழக்காக எழுந்தருளி நிற்கிறவரைக் கண்டு,
‘ஆம் முதல்வன் இவன்’ என்று அருளிச்செய்தாராம்’ என்பது.
என்னுடைய நாக்கிலே முற்பாடனாய் வந்து புகுந்து.
அன்றிக்கே, ‘என் நாவுக்கு அடியாய் வந்து புகுந்து’ என்னுதல்.

என் வாய் முதல் அப்பனை –
எனக்கு வாய்த்த காரணனான மஹோபகாரகளை.
அன்றிக்கே, ‘என் நா முதல்’ என்றது தன்னையே பின் மொழிந்து,
‘என் வாக்குக்கு முதலான அப்பனை’ என்கிறார்.என்னுதல்.

————–

உலகளந்த மூர்த்தி யுருவே முதல் –ஸ்ரீ முதல் திருவந்தாதி- –14-

ஜகத்தை அடையத் தன் திருவடிகளின் கீழே இட்டுக் கொண்ட சர்வேஸ்வரன் உடைய திரு மேனியே பிரதானம் –
சமஸ்ரயிப்பார் தலையிலும்-சமாஸ்ரயணீயர் தலையிலும் ஒக்கத் துகைத்தவன் –

———–

முதலாவார் மூவரே அம்மூவருள்ளும்
முதலாவான் மூரி நீர் வண்ணன் -முதலாய
நல்லான் அருள் அல்லால் நாம நீர் வையகத்துப்
பல்லார் அருளும் பழுது —-15-

பெற்ற தாய் ஆகையால் பரிவன்-தர்மஞ்ஞஸ் சரணாகத வத்ஸல-முலைப் பால் இருக்க விஷ பானம் பண்ணுவாரோ
தேவ தாந்தரங்களுக்கும்-உபாயாந்தரங்களுக்கும் தானே உள்ளீடாய் நிற்கையால் தான் காண வேண்டாதவரை
அவற்றிலே ருசியை வர்த்திப்பித்துத் தன்னை யகற்றும்
தான் உகந்தாரை அவற்றில் ருசிகளை விட்டுத் தன்னை உகக்கும் படி பண்ணும்-

———-

விண் முதல் நாயகன் நீண் முடி வெண் முத்த வாசிகைத்தாய்
மண் முதல் சேர்வுற்று அருவி செய்யா நிற்கும் மா மலைக்கே –ஸ்ரீ திரு விருத்தம்- 50-

விண்ணுலகத்துக்கு முதன்மையான நாயகன் -விண் முதலிய உலகண்டகு எல்லாம் நாயகன்
திருமுடி முதல் திருவடி வரை தொங்கும் முத்து மாலை வெள்ளருவிக்கு வாய்த்த உவமை

————-

ஊழி தோற் ஊழி ஓவாது வாழிய
வென்று யாம் தொழ இசையும் கொல்?
யாவகை உலகமும் யாவரும் இல்லா
மேல் வரும் பெரும் பாழ் காலத்து இரும் பொருள்க்கு
எல்லாம் அரும் பெறல் தனி வித்து ஒரு தான்
ஆகி தெய்வ நான் முக கொழு முளை
ஈன்று முக் கண் ஈசனோடு தேவு பல நுதலி
மூ உலகம் விளைத்த உந்தி
மாய கடவுள் மா முதல் அடியே –ஸ்ரீ திருவாசிரியம்–4-

தனி வித்து ஒரு தான் ஆகி
நிமித்த உபாதான சஹகாரி காரணத்ரயமும் தானே யாய்
வித்து -என்கையாலே –
காரண வஸ்து என்கை –
தனி -என்கையாலே
ஏஹோ ஹை வை நாராயண ஆஸீத் ந ப்ரஹ்மா நே சாந –மஹா உபநிஷத் -என்றபடி அத்விதீயன் -என்கை
ஒரு -என்கையாலே
இதுக்கு ஸஹ காரிகள் ஒருவரும் இல்லை என்கை –
தான் ஆகி –
கார்ய ரூபமான பிரபஞ்சத்துக்கு எல்லாம் வேண்டும் காரண கணம் எல்லாம் தானேயாய்
இப்படி அண்ட ஸ்ருஷ்ட்டி அளவும் தானே உண்டாக்கி -இவ்வருகு உள்ளவற்றை உண்டாக்குகைக்காக
ஸ்ரீ கோயிலுக்கு ஸ்ரீ மதுர கவி தாசரை நிர்வாஹகராக விட்டால் போலே
ப்ரஹ்மாவை இப்பால் உள்ள ஸ்ருஷ்டிக்காக உண்டாக்கினான்
ஸ்ரீ ராமானுஜர் திவ்ய ஆஜ்ஜை அன்றோ அனைத்து ஸ்ரீ கோயில் நிர்வாகங்களும் -இது அதுக்கு த்ருஷ்டாந்தம்

மா முதல் அடியே
மா முதல் மாயக்கடவுள் என்று கூட்டி -பரம காரணமான மாயக்கடவுள் என்னுதல் –
மாயக்கடவுள் ஆனவனுடைய மா முதல் அடி என்னுதல்
ஆச்சர்ய சக்தி யுக்தனான பர தேவதையான பரம காரண பூதனானவனுடைய திருவடி என்னுதல் –
மாயக்கடவுள் என்று அவனுடைய பரம ப்ராப்யமான திருவடிகள் என்னுதல் –
திருவடி -திரு மேனிக்கும் உப லக்ஷணம் என்னுதல்

—————

மா முதல் அடி போது ஓன்று கவிழ்த்து அலர்த்தி
மண் முழுதும் அகப்படுத்து ஒண் சுடர் அடி போது–6-

மா முதல் அடி போது ஓன்று கவிழ்த்து அலர்த்தி-
நின்றதோர் பாதம் நிலம் புதைப்ப நீண்ட தோள் சென்று அளந்தது என்பர் திசை எல்லாம்
அன்று கரு மானியாய் இரந்த கள்வனே உன்னைப் பிரமாணித்தார் பெற்ற பேறு–இரண்டாம் திருவந்தாதி -61-என்கிறபடியே
திரு உலகு அளந்து அருளுவதாக நின்ற போது நின்ற திருவடி அந் நிலையில்
ஒண் மிதியில் புனலுருவி ஒரு கால் நிற்ப–திரு நெடும் தாண்டகம் -5- என்கிறபடியே
ஆவரண ஜலத்துக்கு உட்பட்டத்தை அடைய தன் கீழே இட்டுக் கொண்டது –
வளர்ந்த திருத் தோள்கள் வியாபித்து திக்குகளை அளந்து கொண்டன

மா முதல் அடி போது ஓன்று கவிழ்த்து அலர்த்தி-
நின்றதோர் பாதம் நிலம் புதைப்ப நீண்ட தோள் சென்று அளந்தது என்பர் திசை எல்லாம்
அன்று கரு மானியாய் இரந்த கள்வனே உன்னைப் பிரமாணித்தார் பெற்ற பேறு–இரண்டாம் திருவந்தாதி -61-என்கிறபடியே
திரு உலகு அளந்து அருளுவதாக நின்ற போது நின்ற திருவடி அந் நிலையில்
ஒண் மிதியில் புனலுருவி ஒரு கால் நிற்ப–திரு நெடும் தாண்டகம் -5- என்கிறபடியே
ஆவரண ஜலத்துக்கு உட்பட்டத்தை அடைய தன் கீழே இட்டுக் கொண்டது –
வளர்ந்த திருத் தோள்கள் வியாபித்து திக்குகளை அளந்து கொண்டன

————-

நளிர் மதி சடையனும் நான் முக கடவுளும்
தளிர் ஒளி இமையவர் தலைவனும் முதலா
யாவகை வுலகமும் யாவரும் அகப்பட–7-

தளிர் போன்ற அழகிய தேஜஸ்ஸை யுடைய தேவர்கள் அதிபதி இந்திரன் இவர்கள் முதலான
போக ப்ரவணன் ஆகையால் அப்சரஸ்ஸுக்களை மெய்க்காட்டிக் கொண்டு வடிவைப் பேணி
தேவர்களுக்கு நிர்வாஹகனாய் இருக்கிற இந்திரன் தொடக்கமாக-

——————————————————————-

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய வாச்சான் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ நம் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்-