ஸ்ரீ திருவாய் மொழி -4-5–வீற்றிருந் தேழுலகும்–ஸ்ரீ காஞ்சி பிரதிவாதி பயங்கரம் அண்ணங்கராசாரியார் எழுதிய விளக்க உரை–

***- எல்லாவுலகங்களையும் நிர்வஹிக்க வல்லவனான எம்பெருமாளை ஏத்தப்பெற்ற

வெனக்கு ஒரு காலத்திலும் ஒரு குறையுமில்லை யென்கிறார்.

வீற்றிருந்து ஏழுலகும் தனிக்கோல் செல்ல, வீவு இல் சீர்
ஆற்றல் மிக்கு ஆளும் அம்மானை வெம்மா பிளந்தான்றனைப்
போற்றி என்றே கைகள் ஆரத் தொழுது,சொல் மாலைகள்
ஏற்ற நோற்றேற்கு இனி என்ன குறை எழுமையுமே?–4-5-1-

பதவுரை

வீற்றிருந்து	–	(பரமபதத்திலே) எழுந்தருளியிருந்து
ஏழ் உலகும்	–	எவ்வுலகங்களிலும்
தனி கோல் செல்ல வீவு இல் சீர்	–	அத்விதீயமான செங்கோல் நடக்கும்படி
ஆற்றல் மிக்கு ஆளும்	–	சாந்தியுடனே ஆள்கின்ற
அம்மானை	–	ஸ்வாமியாய்
வெம் மா பிளந்தான் தன்னை	–	கொடிய (கேசி என்னும் அசுரனான) குதிரையை வாய்பிளந்து கொன்ற பெருமானை
போற்றி என்றே	–	போற்றி போற்றி என்று வாழ்த்திக்கொண்டே
கைகள் ஆர தொழுது	–	கைகளின் விடாய் தீரும்படி அஞ்சலி பண்ணி
சொல் மாலைகள்	–	சொற்களாகிற மாலைகளை
ஏற்ற	–	(அவன் உகக்கும்படி) ஸமர்ப்பிக்கைக்கு
நோற்றேற்கு	–	புண்ணியஞ் செய்துள்ள எனக்கு
இனி	–	இனிமேல்
எழுமையும்	–	ஏழேபடியான ஜன்மங்களிலும்
என்ன குறை	–	என்ன குறையுண்டாம்!

திருநாட்டில் திருவனந்தாழ்வான் மீது பெரியபிராட்டியாரோடுகூட எழுந்தருளியிருந்து

“பொங்கோதஞ் சூழ்ந்த புவனியும் விண்ணுலகும், அங்காதுஞ் சோராமே ஆள்கின்ற வெம்பெருமான்” என்கிறபடியே

உலகமெல்லாம் செங்கோல் செலுத்தி நியமிப்பவனாய்,

இங்ஙனம் நியமிப்பதற்குறுப்பான ஞானம் சக்திமுதலிய திருக்குணங்கள் நிரம்பப்பெற்றவனாய்

தன்னுடைய ப்ரபுத்வத்தினால் கொடுங்கோன்மை காட்டாதே சாந்தியோடே யிருந்து ஆள்பவனாய்,

ஸ்ரீக்ருஷ்ணாய்த் திருவததரித்துக் கேசி வதம் பண்ணின வெனக்கு எற்றைக்கு மேழேம்பிறவிக்கும் ஒரு குறையில்லை யென்றாராயிற்று.

திருநாட்டில் அநுபவத்தையும் இங்கிருந்தே யநுபவிக்கப் பெற்ற நான் ‘அங்கே போகப் பெற்றிலேன்’ என்கிற குறையுடை யேனல்லேன் என்றவாறு.

ஆற்றல் மிக்கு என்பதற்கு “அநுத்ரிக்த ஸ்வபாவனாய்” என்று ஆறாயிரப்படி.  உபய விபுதிக்தனான செருக்காலே தன்பக்கல் சிலர்க்குக் கிட்ட வொண்ணாபடி யிருக்கை யல்லாமல் ஸ விநயமாக அரசு புரிகையைச் சொன்னபடி.

ஸ்ரீராமபிரான் அரசாண்டபடியைச் சொல்லுமிடத்து “……………..-ராமோ ராஜ்ய முபாஸித்வா” என்றார் வால்மீகி முனிவர்.

இங்கு உபாஸித்வா என்ற ப்ரயோகம் மிகவழகியது.

தன்பக்கலில் குடிமக்கள் அஞ்சுகையன்றிக்கே குடிமக்களிடத்தில் தான் அஞ்சிவர்த்திப்பன் போலும் ஸ்ரீராகவன்.

அப்படியேயாயிற்று எம்பெருமான் ஏழுலகும் தனிக்கோல் செலுத்தும்படி.

ஆறுதல் என்கிற பொருளிலே ஆற்றல் என்றிருப்பதாகக்கொள்க. அதாவது-சாந்தி.

ஆற்றல் என்று மிடுக்குக்கும் போராதலால், இவ்வளவையும் ஸாமர்த்தியம் மிகுந்தவன் என்றதாகவுமாம்..

வெம்மாபிளந்தா னென்று இங்கு அருளிச் செய்ததைப்பற்றி  இரண்டு வகையான நிர்வாஹமுண்டு;

கீழே “ஆற்றல் மிக்காளும்” என்றதற்கு மிடுக்கோடே கூடி யாளும் படியைப் பொருளாகச் சொல்லும் பஷத்தில் அதற்கு இந்த வெம்மா பிளந்த சரிதை த்ருஷ்டாந்தமாகக் கடவது.

‘இது உபலக்ஷணமாய் இப்படி மிடுக்குடையனாய்ச்செய்த செயல்களையெல்லாம் எடுத்துக்கொள்ளலாம். இது பட்டருடைய நிர்வாஹம்.

“வெம்மா பிளந்தான்” என்றதை அந்தக் காரியத்தில் நோக்காகக் கொள்ளாமல் கண்ணபிரான் என்று வ்யக்தியைக் காட்டுவதற்காகச் சொன்ன சொல்லாகக் கொண்டு, ஆற்றல் மிக்காளுமவன் யாவனென்றால் கண்ணபிரான்=என்று காட்டுவதாகக்கொள்க.

ஆற்றல் என்பதற்கு ‘சாந்தி’ என்னும் பொருளில் இந்த நிர்வாஹம்.

சாந்தியோடே ஆளுந்தன்மை ஸ்ரீ ராம பிரானிடத்திலு மிருந்தாலும் ஸ்ரீ கண்ண பிரானிடத்தில் இது செவ்வனே காணத் தக்கதாம்.

பிறந்தவன்றே கம்ஸனைக்கொன்று முடிக்க வல்லமையிருந்தும் நெடுநாள் ஒளித்து வளர்ந்ததும், அடியவர்களுக்கு இழிதொழில் செய்து திரிந்ததும் முதலானவை காண்க. இது அம்மங்கியம்மாளுடைய நிர்வாஹம்.

—————

***- கீழ்ப்பாசுரத்திற் சொன்ன மேன்மைக்கு அடியான பிராட்டி ஸம்பந்தத்தை

யுடையவனை   ஸகல பாதங்களும் தீரும்படி புகழப் பெற்றனென்கிறார்.

மைய கண்ணாள் மலர்மேல் உறை வாள் உறை மார்பினன்
செய்ய கோலத்தடங் கண்ணன் விண்ணோர் பெருமான் தனை
மொய்ய சொல்லால் இசை மாலைகள் ஏத்தி உள்ளப் பெற்றேன்
வெய்ய நோய்கள் முழுதும் வியன் ஞாலத்து வீயவே.–4-5-2-

பதவுரை

மைய கண்ணான்	–	மை யெழுதப்பட்ட கண்ணை யுடையனாய்
மலர்மேல் உறைவாள்	–	தாமரைமலரிலே வஸிப்வபளான லக்ஷ்மி
உறை	–	நித்யவாஸம் பண்ணப்பெற்ற
மார்பினன்	–	மார்பையுடையனாய்
செய்ய கோலம் தட கண்ணன்	–	சிவந்து அழகையுடைத்தாய் விசாலமான திருக் கண்களையுடையனாய்
விண்ணோர் பெருமான் தன்னை	–	நித்யஸூரி நாதனை எம் பெருமானை
மொய்ய சொல்லால்	–	செறிந்த சொற்களாலே சமைந்ததாய்
இசை	–	இசையை யுடைத்தான
மாலைகள்	–	மாலைகளாலே
வியல் ஞாலத்து	–	அகன்ற புவியிலேயிருக்கச்செய்தே
இசை	–	இசையை யுடைத்தான
மாலைகள்	–	மாலைகளாலே
வியல் ஞாலத்து	–	அகன்ற புவியிலேயிருக்கச்செய்தே
வெய்ய நோய்கள் முழுதும்	–	கொடிய க்லேசங்கள் அனைத்தும்
வீய	–	நசிக்கும்படியாக
ஏத்தி	–	துதித்து
உள்ள பெற்றேன்	–	என்னெஞ்சாலே அநுபவிக்கப் பெற்றேன்.

மையகண்ணாள்-கறுத்த கண்ணையுழடையவள் என்றபடி. ஸ்த்ரீகளுக்கு இது லக்ஷணம்.

வடநூலார் அஸிதேக்ஷணா என்று பிரயோகிப்பர்கள்.

பிராட்டி எம்பெருமானுடைய கரிய திருமேனியை இடைவிடாது கண்டுகொண்டிருப்பதனால்

கருமை மிக்க கண்ணையுடையளாயினன்போலும் என்று ரஸோக்தியாகவும் நம் முதலிகள் அருளிச்செய்வர்கள்.

“பெரிய பிராட்டியர் திருக் கண்களாலே ஒருகால் கடாகூஷித்தால் ஒருபாட்டம் மழை பொழிந்தாப்போலே ஸர்வேச்ரன் திருமேனி குளிரும்படியாயிற்றிருப்பது” என்ற ஈட்டு ஸ்ரீஸூக்தியும் நோக்குக.

மலர்மேலுறைவாளுறை மார்பினன்=பூவிலும் கூசி அடியிடுமவள் பொருந்தி வாழப்பெற்ற திருமார்பை யுடையவன்.

ஸ்ரீஜநகராஜன் திருமகள் பெருமாளைக் கைப்பிடித்த பின்பு ஸ்ரீ மிதிலாபுரியை நினையாதாப்போலே

ஸ்ரீமஹாலெக்ஷ்மியும் இவன் மார்பில் சுவடு அறிந்த பின்பு தாமரைப் பூவும் நினைக்க மாட்டாளாம்.

செய்யகோலத் தடங்கண்ணன்=பிராட்டியானவள் எம்பெருமானுடைய கரிய கோலந் திருவுருவைக் கண்டுகொண்டேயிருந்த கருங் கண்ணியானதுபோலே, எம்பெருமானும் அப்பிராட்டியினுடைய செய்ய திருமேனியையே கடாகூஷித்துக்கொண்டிருக்கையாலே அத்திருமேனியிற் சிவப்பு ஊறி இவன் செய்யகோலத்தடங்கண்ணனாயிருக்கும்.

இக்கண்ணழகும் இச்சேர்த்தியழகும் காட்டிலெறிந்த நிலாவாகாமே அநுபவிக்கைக்கு ஒரு நாடாகவுண்டு என்கிறது விண்ணோர்பெருமான் தன்னை என்று.

ஆக இப்படிப்பட்ட எம்பெருமானைத் தொடையழகு பொருந்திய சொல்மாலைகளைக் கொண்டு துதிக்கவே, அநுபவித்தே அறவேண்டும்படியான கருமபந்தங்கடங்கலும் தொலைந்தொழிந்தன வென்கிறார் பின்னடிகளில்.

இன்னருடைய கருமபந்தங்கள் என்று பிரித்துச்சொல்லாமையாலே, உலகத்திலேயே கருமபந்தங்கள் இல்லையாம்படி செய்துவிட்டமை தோன்றுகின்றது.

நம்பிள்ளையீடு:-“பனை நிழல்போலே என்னையொருவனையும் நோக்கிக் கொள்ளுகையன்றிக்கே* ஊரும்நாடு முலகமும் தன்னைப்போலேயாம்படி நானிருந்த விபூதியிலுண்டான கருமங்களுடைய நசித்ததென்கை.

———————-

***- திருவாய்மொழி அடிமை செய்யப்பெறுகையால் தமக் குண்டான ஆனந்தம்

எம்பெருமானுடைய ஆனந்தத்தையும் அதிசயித்தது என்கிறார்.

வீவு இல் இன்பம் மிக எல்லை நிகழ்ந்த நம் அச்சுதன்
வீவு இல் சீரன் மலர்க் கண்ணன் விண்ணோர் பெருமான் தன்னை
வீவு இல் காலம் இசை மாலைகள் ஏத்தி மேவப் பெற்றேன்;
வீவு இல் இன்பம் மிக எல்லை நிகழ்ந்தனன் மேவியே.–4-5-3-

பதவுரை

வீவு இல் இன்பம்	–	அழிவில்லாத ஆனந்தமானது
மிக எல்லை நிகழ்ந்த	–	மிகுதியான எல்லையிலே வர்த்திக்கிற (படியினாலே)
நம் அச்சுதன்	–	அச்சுதன் என்னும் திருநாமத்தையுடையனாய்
வீவு இல் சீரன்	–	முடிவில்லாத வைலக்ஷண்யத்தையடையனாய்
மலர்கண்ணன்	–	தாமரை மலர்போன்ற கண்களையடையனாய்
விண்ணோர் பெருமான் தன்னை	–	விண்ணோர்க்குத் தலைவனானவனை
லீவு இல் காலம்	–	ஒழிவில்லாத காலமெல்லாம்
இசை மாலைகள்	–	இசைமிக்க சொல்மாலைகளாலே
ஏத்தி	–	துதித்து
மேவ பெற்றேன்	–	கிட்டப்பெற்றேன்;
மேவி	–	கிட்டி
வீவு இல்	–	முடிவில்லாத
இன்பம்	–	ஆனந்தத்தினுடைய
மிக எல்லை	–	முடிவான எல்லையிலே
நிகழ்ந்தனன்	–	இராநின்றேன்.

முதலடி ஆனந்தவல்லியை யடியொற்றி அருளிச்செய்தததென்று ஆசாரியர்கள் திருவுள்ளம் பற்றுகிறார்கள்.

ஆனந்தவல்லியையாவது தைத்திரியோப நிஷத்தில் ஒரு பகுதி.

அது எம்பெருமானுடைய திருக்குணங்களுள் ஒன்றான ஆனந்த குணத்தைப்பற்றிப் பேசுகின்றது.

அந்த ஆனந்தம் இவ்வளவு கொண்டதென்று சொல்ல முடியாதென்பதைப் காட்டுவதற்கு அங்கு ஒருவகையான கல்பநை செய்யப்பட்டிருக்கின்றது. (அதாவது-)

ஒரு மநுஷ்யன்; அவன் நல்ல யௌவந பருவத்திலுள்ளவன்; ஸகல சாஸ்திரங்களையும் ஒன்று விடாமல் ஓதிப் பிறர்களுக்கும் ஓதுவிப்பவன். ஆலஸய்மின்றி எல்லாக் காரியங்களையும் வழுவாமற் செய்பவன்; தேஹத்திலும் மனத்திலும் திடமுள்ளவன்; இவ்வளவும் வாய்ந்தாலும் தரித்ரனாயிருந்தால் பயனில்லையே. அப்படியின்றிச் செல்வமெல்லாம் நிறைந்த பூமண்டலம் முழுவதையும் செங்கோல் செலுத்தி ஆளும்படியான ஒப்புயவர்வற்ற ஸமபத்தும் வாய்ந்தவன்.

இப்படிப்பட்ட அதிசயங்கள் நிறைந்த ஒரு மநுஷ்யனிருந்தால் அவனுக்கு உண்டாகக்கூடிய ஆனந்தத்தை முன்னே எடுத்துக்காட்டி, அதைவிட நூறு பங்கு அதிகமான ஆனந்த முடையவர்களாக மநுஷ்ய கந்தர்வர்கள் என்ற வகுப்பைக்கூறி

அவர்களைவிட நூறுபங்கு அதிகமான ஆனந்தமுடையவர்களாக தேவகந்தவர்களைக் கூறி இப்படியே நூறுநூறுபங்கு அதிகமான ஆனந்த முள்ளவர்களாக வரிசையாய் சிரலோகலோகபித்ருக்களையும், ஆஜாநஜ தேவர்களையும், தேவர்களையும் இந்திரனையும் ப்ருஹஸ்பதியையும் பிராஜாபதியையும் சொல்லிவந்து,

அந்த பிராஜாபதியின் ஆனந்தத்தைவிட நூறுபங்கு அதிகமான ஆனந்தமுடையது பரப்ரஹ்மம் என்று சொல்லிப்பார்த்து, ‘ப்ரப்ரஹ்மத்தின் ஆனந்தத்தை இவ்வளவு மட்டமாகவா சொல்லிவிடுகிறது’ என்று குறைப்பட்டு என்றபடி மறுபடியும் திரும்புகிறதாம்;

அதாவது கீழ்ச் சொல்லிக் கொண்டுவந்த ப்ரக்ரியையில் கடைசியாக யாதெர்ரு ப்ரஜாபதி சொல்லப்பட்டானோ, அவனை அடுத்த பர்யாயத்தில் மநுஷ்ய ஸ்தானத்திலே நிறுத்தி

அவன் முதலாக ப்ரஜாபதி யளவும் சொல்லிக்கொண்டுபோய், அந்த ப்ராஜாபதியின் ஆனந்தத்தைவிட நூறுபங்கு அதிகமான ஆனந்தம் பரப்ஹமத்தினுடையது என்று சொல்லி முடிக்கப்பார்த்து

அதுவும் கூடாமையாலே முன்போலே ஒரு பர்யாயம் சொல்லுவது-இப்படியே அந்தாதியாக இன்றைக்கும் புந: புநராவ்ருத்தியிலே கிடக்கின்றானாம் வேத புருஷன்.

இப்படி அபரிச்சேத்யமான ஆனந்த முடையவனெம்பெருமான் என்று இப்பாட்டில் முதலடியில் அருளிச்செய்து, ஈற்றடியில்,

“வீவிலின்பம் மிகவெல்லை நிகழ்ந்தனன்’ என்கைர்யலே எம்பெருமானுடைய ஆனந்தவல்லியிற் காட்டிலும் ஆழ்வாருடைய ஆனந்தவல்லி மேம்பாடுடையதாகக் கொள்ள இடமுண்டு.

லீவு-விச்சேதம்; அது இல்லாத இன்பம்-அவிச்சிந்நமான ஆனந்தம்.  அதுதான் எவ்வளவென்னில், மிகவெல்லைநிகழ்ந்த-‘இனி இதுக்கு மேலில்லை’ என்னலாம்படியான எல்லையிலுள்ளதாம்.

வீவில் சீரன் என்று நித்ய விபூதியுடைமையையுஞ் சொல்லும்; கல்யாண குiமுடையையுஞ் சொல்லும்.

மலர்க்கண்ணன்-இயற்கையான ஆனந்தமுடையவ னென்னுமிடம் திருக்கண்கள் தாமே கோட்சொல்லித் தருமாம்.

—————

***- நித்ய ஸூரி நாதனாயிருந்து வைத்து நித்ய ஸம்ஸாரியான என் பக்கலில்

பண்ணி யருளின மஹோபகாரம் என்னே! என்று ஈடுபடுகிறார்.

மேவி நின்று தொழுவார் வினை போக மேவும் பிரான்
தூவி அம் புள்ளுடையான் அடல் ஆழி அம்மான் தன்னை
நாவியலால் இசை மாலைகள் ஏத்தி நண்ணப் பெற்றேன்;
ஆவி என் ஆவியை யான் அறியேன் செய்த ஆற்றையே.–4-5-4-

பதவுரை

மேவி நின்று	–	நெஞ்சு பொருந்தியிருந்து
தொழுவார்	–	அனுபவிப்பாருடைய
வினை போக	–	பாபங்கள் யாவும் நசிக்கும்படி
மேவும்	–	தான் அவர்களோடே கலக்கின்ற
பிரான்	–	மஹோபகாரகனாய்
துர்வி அம் புள்	–	சிறகுகளையுடைய அழகிய பெரிய திருவடியை
உடையான்	–	ஊர்தியாகவுடையனாய்
அடல் ஆழி	–	போர்வல்ல திருவாழியை யுடையனான
அம்மான் தன்னை	–	ஸர்வேச்வரனை
நா இயலால்	–	நாவினுடைய தொழிலாலே
இசை மாலைகள்	–	இசைரூபமான் மாலைகளையிட்டு
ஏத்தி நண்ண பெற்றேன்	–	ஏத்துகையாகிய நண்ணுதலைப் பெற்றேன்;
ஆவி	–	எனக்கு அந்தாராத்ம பூதனான எம்பெருமான்
என் ஆவியை	–	என்னுடைய ஆத்மாவை
செய்த ஆற்றை	–	இங்ஙனம் செய்த ப்ரகாரத்தை
யான் அறியேன்	–	நான் அறியமாட்டேன்.

எம்பெருமானுக்கு ப்ரணதார்த்திஹரன் என்று ஒரு திருநாமமுண்டு; அதன் பொருளை முதலடியில் அநுஸந்திக்கிறார்.

மேவி நின்று தொழுகையாவது தன்னையே விரும்பித் தொழுகை; ப்ரயோஜநாந்தரங்களுக்கு மடியேலாதே அநந்யப்ரயோஜநர்களாய்த் தொழுகை.

“நம்பும் மேவும் நசையாகும்மே” என்கிறபடியே மேவுதலாவது ஆசைப்படுகை; தன்னையே ஆசைப்பட்டு என்றபடி.

ப்ரயோஜநாந்தரங்களை ஆசைபட்டுக் தொழுவாருடைய வினைகளைப் போக்கமாட்டானோ? என்று கேட்கவேண்டா.

தூவி அம் புள்ளுடையான் -துர்வியென்று சிறகுக்குப்பெயர்; கருத்மானுக்குச் சிறகிருக்கின்றமையை இவர் எடுத்துரைக்க வேணுமோ? வேண்டர்  ஆயினும் உரைப்பது அநுபவ ராஸிக்யத்தாலேயாகும்.

“பண்கொண்ட புள்ளின் சிறகொலி பாவித்துத் திண்கொள்ள வோர்க்கும் கிடந்தென் செவிகளே” என்று கீழே அருளிச் செய்தாரே,

ஆழ்வாருடைய திருவுள்ளத்திலே பெரிய திருவடியின் சிறகே உறைந்திருக்கும் போலும். அம்புள் -அழகிய புள்;

என்ன அழகு என்னில்; ***  த்வதங்க்ரி ஸம்மர்த்த கிணாங்க சோபிநா.” என்று ஆளவந்தார் அருளிச் செய்த படியே எம்பெருமானுடைய திருவடி பட்டுப் பட்டுத் தழும்பேறின அழகு.

அடலாழியம்மான்=அடல்-கொல்லுகை, வலிமை, போர் வெற்றி என நான்கு பொருள்களுண்டு.

நா இயலால் இசைமாலைகளேத்தி -நாப்பு

நாட்டினதெல்லாம் இயலும் இசையுமாயிற்றென்பர். கவிபாடவேணுமென்கிற முயற்சியின்றியே நாக்கு இயம்பிற்றெல்லாம் நல்லிசை மாலைகளாயினவாம். திருவாய்மொழியைக் கொண்டு அவனையேத்தி அநுபவிக்கப் பெற்றே னென்கை.

(ஆவி என்னாவியை இத்யாதி.) ஆவி என்கிறது எம்பெருமானை; உலகுக்கு ஓரயிராயிருக்கையாலும், வேதாந்தங்களிலே ஆத்மா என்று எம்பெருமானை வழங்கியிருக்கையரலும் ஆவியென்னத் தட்டில்லை,

(என் ஆவியைச் செய்தவாற்றை  யானறியேன்) விபுவான் தான் அணுவான வெள்ளைத் தன்னிலும் மேற்பட்ட (அல்லது, தன்னோடொத்த) ஆனந்தத்தை யுடையேனாம்படி பண்ணின விதம் ஆச்சரியம் என்றவாறு.

——————–

ஆற்ற நல்ல வகை காட்டும் அம்மானை அமரர் தம்
ஏற்றை எல்லாப் பொருளும் விரித்தானை எம்மான் தன்னை
மாற்ற மாலை புனைந்து ஏத்தி நாளும் மகிழ்வு எய்தினேன்;
காற்றின் முன்னம் கடுகி வினை நோய்கள் கரியவே.–4-5-5-

பதவுரை

ஆற்ற	–	பொறுக்கப்பொறுக்க
நல்ல வகை	–	விலக்ஷ்ணமாயுள்ள (ஜ்ஞாந பக்திகள் பரபக்தி பரஜ்ஞாந பரம பக்திகளாகிற) ப்ரகாரங்களை
காட்டும்	–	அடியார்களுக்குக் காட்டிக் கொடுக்கின்ற
அம்மானை	–	சர்வேச்வரனாய்
அமரர் தம் ஏற்றை	–	நித்தியஸூரிநாதனாய்
எல்லாப் பொருளும்	–	எல்லா அர்த்த விசேஷங்களையும் (கீதோபநிஷந் முகத்தாலே)
விரித்தானை	–	விரிவாக உபதேசித்தவனான
எம்மான் தன்னை	–	எம்பெருமானை
வினை	–	பாபங்களும்
நோய்கள்	–	பெரிய வ்யாதிகளும்
காற்றின் முன்னம் கடுகி	–	காற்றிலும் வேகமாக ஓடிப்போய்
கரிய	–	வெந்துபோம்படியாக
மாற்றம் மாலை புனைந்து	–	சொல்மாலையைத் தொடுத்து
ஏத்தி	–	துதித்து
நாளும்	–	ஸர்வகாலமும்
மகிழ்வு எய்திளேன்	–	மகிழ்ச்சியைப்பெற்றேன்

***- எம்பெருமான் அடியார்களுக்குச் செய்தருள நினைக்கும் நன்மைகளை ஒருகாலே செய்து முடிப்பதில்லை; பொறுக்கப் பொறுக்கச் சிறிது சிறிதாகச் செய்தருள்வன்.

ஆசார்யஹ்ருதயத்தில் இரண்டாவது ப்ரகரணத்திலுள்ள *புணர்தொறு மென்னக் கலந்துபிரிந்து * இத்யாதி சூர்ணிகை இங்கு அநுஸந்தேயம்:

அதன் கருத்தாவது-* பொய்ந் நின்ற ஞானமும் பொல்லாவொழுக்கு மழுக்குடம்புமிந் நின்ற நீர்மையினி யாமுறாமையென்று பிரார்த்தித்தபோதே ஆழ்வாருடைய அபேக்ஷிதம் செய்துவிடாமலிருக்க

இவரை இந்நிலத்திலே வைத்துத் தன்னுடைய ஸம்ச்லேஷ விச்லேஷங்களாலே ஜ்ஞானபக்திகளை வளர்த்தது எதுக்காக வென்னில்;

கனமான கர்ணபூஷணமிடுதற்கு இடமாம்படி நூலிட்டுத் திரியிட்டுக் குதம்பையிட்டுக் காது பெருக்குமாபோலவும்,

ஒருமாஸம் உபவாஸமிருந்தவர்களுக்கு முதலிலே போஜனமிட்டால் பொறாதென்று சோற்றையரைத்து உடம்பிலே பூசிப் பொரிக்கஞ்சி கொடுத்துப் பொரிக்கூழ் கொடுத்து நாளடைவிலே போஜனம் பொறுப்பிக்குமா போலவும்,

பகவதநுபவம் கனாக்கண்டறியாத விவர்க்கு அதிச்லாக்யமாய் நித்யஸூரிகள் அநுபவிக்கிற போகத்தை முதன் முதலிலே கொடுத்தால் ஸாத்மியா தென்று கருதி அது ஸாத்மிக்கைக்காக செய்வித்தபடி என்கை.

ஆற்ற நல்லவகை இன்னாருக்குக் காட்டும் என்னாமையாலே இது பொதுவிலே சொன்னதித்தனை.

ஆழ்வாரிடத்திலே ஸமந்வயம் காணலாம்.

எல்லாப்பொருளும்; விரித்தானை – அறியவேண்டிய பொருள்களையெல்லாம் பகவத் கீதை முகமாக விரித்தருளிச் செய்தவனென்றபடி.

அப்பொருள்களாவன.-

ஜீவாத்மாக்களுக்கும் பரமாத்மாவுக்கும் பேதம்,

ஜீவர்களுக்குள் பரஸ்பர பேதம்,

அசித்திற்காட்டில் சித்துக்குண்டான வாசி,

ஆத்மாக்களின் நித்யத்வம் தேஹங்களின் அநித்யத்வம்,

ஸகல ப்ரவ்ருத்தி நிவ்ருத்திகளையும் பண்ணுவித்தலாகிற  நியாமகத்வம் ஈச்வரனுக்கேயுள்ள தென்பது,

பக்திமான்கள் நிமித்தமாகவும் அவதார ப்ரயுக்தமாகவும் அவன் எளியனாகின்றானென்பது,

ஆச்சயிக்குமிடத்து அனைவர்க்கும் ஸமனாயிருக்கிற னென்பது

(அதாவது) அறிவு ஒழுக்கம் ஜாதி முதலியவற்றால் ஏற்றத்தாழ்வு பெரிது முடைய எவ்வகுப்பினர்க்கும் ஒருங்கே ஆச்ரயணீயனாக இருத்தல்,

அஹங்காரதோஷம், இந்த்ரிய ப்ராபல்யம், மற்றை யிந்திரியங்களிற் காட்டிலும் மநஸ்ஸினுடைய ப்ராதாந்யம்,

நான்கு வகைப்பட்ட ஸூக்ருதி களின்பேதம்,

தேவாஸூரவிபாகம்,

விபூதியோகம்,

விச்வரூபதர்சநம்,

ஸாங்கபத்தி, அங்கப்ரபத்தி ஸ்வதந்த்ரப்ரபத்தியாகிற இருவகை ப்ரபத்தி என்றிப்படிப்பட்ட பொருள்களாம்.

ஸ்ரீவசந பூஷணத்தில் முதல் ப்ரபரணத்தில்-“அறியாதவர்த்தங்களையடைய அறிவித்து” என்றவிடத்து

மணவாளமாமுனிகளின் வியாக்கியானத்தில் இவ்வர்த்த விசேஷவிவரணம் நன்கு காணத்தக்கது.

இப்படி எம்பெருமான் பண்ணின வுபபாரத்திற்குக் கைம்மாறு காணாமையாலே ஏத்தினேன், அதுதிருவாய்மொழியாய்த் தலைக்கட்டிற்று:

துக்கங்களும் துக்க ஹேதுவான கருமங்களுமெல்லாம் விரைவாகவே தொலைந்தன வென்கிறார்.

காற்றில் முன்னங்கடுகி என்றது-விரைவின் மிகுதியைச் சொன்னபடி.

—————–

***- ‘ஆழ்வீர் ! உமக்கு வேண்டுவது என் ?  என்று எம்பெருமான் கேட்க, இது வரையில்

நான் பெறாதே இனி ஸாதித்துத் தரவேண்டுவதொரு பொருளுண்டோ வென்கிறார்.

கரிய மேனி மிசை வெளிய நீறு சிறிதே இடும்
பெரிய கோலத் தடங்கண்ணன் விண்ணோர் பெருமான் தன்னை
உரிய சொல்லால் இசைமாலைகள் ஏத்தி உள்ளப்பெற்றேற்கு
அரியது உண்டோ எனக்கு இன்று தொட்டும் இனி என்றுமே?–4-5-6-

பதவுரை

கரிய மேனி மிசை	–	(திருக்கண்ணின்) கூரிய விழியின் மேலே
வெளிய நீறு	–	அஞ்சன நீற்றினை
சிறிதே இடும்;	–	அளவாக அணிகிற
பெரிய கோலம்	–	அளவிறந்த அழகினையுடைய
தடம் கண்ணன்	–	விசாலமான திருக்கண்களையுடையனாய்
விண்ணோர் பெருமான் தன்னை	–	நித்யஸூரிகளுக்குத் தலைவனான ஸர்வேச்வரனை
உரிய சொல்லால்	–	(இவ்வழகுக்குத்) தகுதியான சொற்களாலே
இசை மாலைகள்	–	இசைவடிவான மாலைகளையிட்டு
ஏத்தி	–	துதித்து
உள்ள	–	அநுபவிக்க
பெற்றேற்கு எனக்கு	–	பெற்றவனான எனக்கு
இன்று தொட்டும்	–	இன்று தொடங்கி
இனி என்றும்	–	இனிமேலுள்ள காலம் எல்லாம்
அரியது உண்டோ	–	துர்லபமாயிருப்பதும் ஒன்றுண்டோ

(கரியமேனி மிசை வெளிய நீறு சிறிதேயிடும்) இதற்குப் பலவகையாகப் பொருள் பணிப்பர்கள்.

மேலே “பெரிய கோலத்தடங்கண்ணன்” என்று திருக்கண்களின் ப்ரஸ்தா வமிருக்கையாலே கரிய மேனி மிசை என்றது. திருக்கண்களில் கருவிழியினுடைய கறுத்த நிறத்தால் வந்த அழகுக்கு மேலே என்றபடி.

வெளிய நீறு சிறிதேயிடும்-அஞ்ஜன சூர்ணத்தை மங்கலமாகச் சிறிது அணிந்து கொள்ளுகிற என்றபடி.

“வெளியம்-அஞ்ஜன சூர்ணத்தை மங்கலமாகச் சிறிது அணிந்து கொள்ளுகிற என்றபடி.

“வெளியம்-அஞ்ஜனம்” என்று பன்னீராயிரம்,

வேதாந்த தேசிகன் தாத்பர்யரத்நாவளியில் இப்பாசுரத்திற்காக “கர்ப்பூரா லேபசோபே” என்றருளிச் செய்திருக்கக்காண்கையாலே,

சாமளமான திருமேனி யிலே பச்சைக்கருப்பூர தாளியையணிந்து கொள்ளுகிற என்றும் பொருள் கொள்ளலாம்.

வெளிய என்றது வெள்ளிய என்றபடி.

கரி அம்மேனிமிசை வெளிய, நீறு சிறிதேயிடும் என்று கொண்டு, கரி-குவலயாபீட யானையானது,

அம்மேனிமிசை கண்ணபிரானது அந்தத் திருமேனியிலே, வெளிய-சீறிப் பாய்ந்தவளவிலே,

சிறிதே-க்ஷ்ணகாலத்திற்குள், நீறு இடும்-அந்த யானையைப் பொடி படுத்தின-என்றானாம் ஒரு தமிழன்.

உரிய சொல்லால்-திருவாய்மொழிக்கு இது அஸாதாரணமான பெருமை

ராமகதையைச் சொல்லுவதாக ராமாயணமென்று தொடங்கி, கங்கையின் உற்பத்தி, ஸூப்ரம் மண்யனுடைய உற்பத்தி,

புஷ்பகவர்ணநம் முதலான கதைகளைப் பரக்கப் பேசுவதால் அஸத்கீர்த்தநம் பண்ணி வாக்கிலே அசுத்தி படைத்தான் வால்மீகி:

‘நாராயண கதை’ என்பதாகத் தொடங்கி ஸம்பவபர்வத்திலே பீமர் முதலான பற்பலருடைய உத்பத்தி ப்ரகாரங்களை விரிவாகப் பேசுகையாலும், ‘பூசல்பட்டோலை’ (யுத்த புஸ்தகம்) என்னும்படி பாரதப்போர் வகைகளையே பரக்கநின்று வருணித்த படியாலும்

அஸத்கீர்த்தனத்திலே மிகவும் பரந்து அசுத்திபடைத்தான் வேத வ்யாஸபகவான்.

ஆகவிப்படி, தொடங்கினபடிக்குச் சேராமே  அஸத்கீர்த்தநத்தைப் பண்ணி வாக்கை அசுத்தமாக்கிப் பின்பு

அஸத் கீர்த்தந காந்தார பரிவர்த்தந பாம்ஸூலாம், வாசம் செளரிகதாலாப கங்கயைவ புநீமஹே.” என்று அதற்கு சுத்திபண்ண வேண்டாதபடி

“திருமாலவன் கவி யாது கற்றேன்”. (திருவிருத்தம்) என்று திருமால் விஷயமான கவியென்று அடியில்வாயோலை யிட்டபடியே

இதர விஷய ஸம்பந்தமுள்ள ஒரு சொல்லும் ஊடு கலசாதபடி சொற்களைத் தெரிந்தெடுத்து

விஷயத்திற்குத் தகுதியான சொற்களாலே அருளிச் செய்ததிறே திருவாய்மொழி.

இப்படித் திருவாய்மொழிபாடி அநுபவிக்கப் பெற்ற வெனக்கு இனி அருமையானது எதுவுமில்லை யென்றாராயிற்று.

—————–

***- கீழ்ப்பாட்டில் “அரியதுண்டோ வெனக்கு இன்று தொட்டு மினியென்றுமே” என்று செருக்குத் தோற்றப் பேசினார்.

இத்தகைய செருக்கு எத்தாலே வந்ததென்ன, எம்பெருமானருளாலே வந்த தென்கிறாரிப் பாட்டில்.

என்றும் ஒன்று ஆகி ஒத்தாரும் மிக்கார்களும் தன் தனக்கு
இன்றி நின்றானை எல்லா உலகும் உடையான்றனைக்
குன்றம் ஒன்றால் மழைகாத்த பிரானைச் சொன் மாலைகள்
நன்று சூட்டும் விதி எய்தினம் என்னகுறை நமக்கே?–4-5-7-

என்றும்	–	பரத்வம் முதலான ஸர்வாவஸ்தைகளிலும்
ஒன்று ஆகி	–	ஒரேப்ரகாரமுடையனாய்க் கொண்டு
ஒத்தாரும் மிக்கார்களும்	–	ஸமராயும் அதிகராயும் இருப்பார்
தன்தனக்கு	–	தனக்கு
இன்றி நின்றானை	–	இல்லாமலிருப்பவனாய்
எல்லா உலகும் உடையான் தன்னை	–	எல்லாவுலகத்தையும் தனக்கு •••ஷமாகவுடையனாய்
மழை	–	மழையை
குன்றம் என்றால்	–	மலை ஒன்றினாலே
காத்த பிரானை	–	தடுத்த மஹோபகாரகனான வனைக்குறித்து
சொல் மாலைகள்	–	சொல்மயமான மாலைகளை
நன்று சூட்டும் விதி	–	அவன் ஆதரித்துச் சூடும்படி சூட்டுகைக்குற்ற பாக்கியத்தை
எய்தினம்	–	கிட்டப்பெற்றோம்: (ஆதலால்)
நமக்கு என்னகுறை	–	நமக்கு ஒருகுறை யுண்டோ?

பரமபத நிலையனாய் நிற்கும் நிலைமையோடு, மநுயாதி ஸஜாதீயனாய் அவதரிக்குமவதாரங்களோடு வாசியற

எல்லா நிலைமைகளிலும் தன்னோடு ஒத்தவர்களும் மேம்பட்டவர்களுமின்றிக்கே யிருப்பவனாய்,

ஸகல லோகங்களையும் தனக்கு சேஷமாகவுடையனாய், அந்த சேஷ வஸ்துக்களுக்கு இந்திரனால் நேர்ந்த ஆபத்தை,

கண்டதொரு மலையாலே போக்கினவனான ஸர்வேச்வரனைத் திருவாய்மொழியாகிற சொல்மாலைகளாலே

அழகாக அலங்கரிக்கும் படியான பாக்கியம் பெற்றோம்:  ஆனபின்பு நமக்கு ஒரு குறையுண்டோ வென்கிறார்.

என்றும் ஒன்றாகி என்றது -மேலே சொல்லப்படுகிற, ஒத்தாரும் மிக்கார்களும் தனக்கு இல்லாமையாகிற விஷயம்

எல்லா நிலைமைகளிலும் ஒரே விதமாகவேயிருக்குமென்றபடி.

பர வ்யூஹ விபவ அந்தர்யாமி அர்ச்சாவதாரமென்கிற நிலைமைகளுக்குள்ளே

ஒவ்வொரு நிலைமையும் ஒத்தாரும் மிக்காருமின்றி யிருக்குமென்கை.

தன்தனக்கின்றி நின்றானை என்கிற விடத்திற்கு ஒரு விசேஷார்த்தமுண்டு,

ஆளவந்தார் மகனார் சொட்டை நம்பி பணித்தாராம்; -“தன் தனக்கு என்றது தானான தனக்கு என்றபடி:

ஒருவகைக்கு ஒப்பின்றிக்கேயிருக்கிறது பரத்வத்தில் அல்ல ‘ஆத்மாநம் மாநுஷம் மந்யே’ என்கிறபடியே,

அவதரித்து மனிச்சு ஏறிட்டுக்கொண்டு நிற்கிற நிலையிலே” என்று.

மேலே கூறப்பட்ட அர்த்தம் எந்தச் சொல்லிலிருந்து கிடைக்கின்றது? என்று ஆராய வேணும். கேண்மின்:

தனக்கு என்னாமல் தன் தனக்கு என்றதில் உட்புகுந்து ஆராயவேணும்;

ஸ்ரீ பரதாழ்வானோடுகூட சித்திரகூடஞ் சென்ற வஸிடபகவான் ஸ்ரீராமபிரானை நோக்கி “…………………-ஆத்மாநம் நாதிவர்த்தேதா:” என்றான்;

‘தன்னை மீறாதே’ என்பது சப்தார்த்தம்.

இங்கே ஆத்மாநம் என்பதற்கு-‘உயிர் நிலையான பரதாழ்வானை’ என்று சிலர்பொருள் கூறுவதுண்டு.

அப்படியல்லாமல் பட்டர் அருளிச் செய்தாவது-ஆத்மாநம் என்றது தானான தன்மையை யென்றபடி;

தானான தன்மையாவது ஆச்ரித பாரதங்தரியம்; அதனை இழக்கவேண்டா என்பதாம்.

வடமொழியில் ஆத்மா என்பது போலத் தமிழில் தான் என்பதாம்.

அது தன்னிலும் தனக்கு என்பதற்கும் மேலாக, ‘தன்தனக்கு’ என்கையாலே

எம்பெருமானுடைய தானான தன்மைமையே சுட்டிக்காட்டுகிற சொல் இது என்று கொள்ள வேணும்.

எம்பெருமானுடைய தானான தன்மை எதுவென்றால் ஆச்ரித பாரதந்திரியமே யென்பது கீழே மூதலிக்கப்பட்டது.

ஆகவே, ஆச்ரிதபரதந்திரனாக அவதரித்த விடத்திலே ஒத்தாரும் மிக்காரு மில்லாதிருப்பவன் என்றதாயிற்று.

இதனால் தேறிய கருத்து யாதெனில்;  எம்பெருமானுடைய பரத்வத்திற்கு எல்லை கண்டாலும் காணலாம்;

அவனுடைய ஸௌசீல்யத்திற்கு அது காண முடியாது என்பதாம்.

இங்ஙனம் பூர்ணமான விஷயத்தை நாம் எங்ஙனம் பேசுவது! என்று கொண்டு மீளாமல்,

துணிந்து ஊடுருவப் பேசப் புகுந்த என்னுடைய பாக்கியமே பாக்கியம் என்றாராயிற்று.

——————-

***- ஆழ்வார் தம்பக்கலிலே எம்பெருமானுக்குண்டான அபிநிவேஸத்தைக் கண்டு, இப்படிப்பட்ட

எம்பெருமானைக் கவி பாட வல்ல எனக்குப் பரமபதத்தில் ஸூரிகளும் நிகரல்லர் என்கிறார்.

நமக்கும் பூவின்மிசை நங்கைக்கும் இன்பனை ஞாலத்தார்
தமக்கும் வானத்தவர்க்கும் பெருமானைத் தண் தாமரை
சுமக்கும் பாதப் பெருமானைச் சொல்மாலைகள் சொல்லுமாறு
அமைக்க வல்லேற்கு இனியாவர் நிகர் அகல் வானத்தே?–4-5-8-

பதவுரை

நமக்கும்	–	நித்ய ஸம்ஸாரிகளான நமக்கும்
பூவின் மிசை நங்கைக்கும்	–	தாமரை மலரில் வசிக்கும் பெரிய பிராட்டியாருக்கும்
இன்பனை	–	இன்பமளிப்பவனும்
ஞாலத்தார் தமக்கும்	–	லீலாவிபூதியிலுள்ளார்க்கும்
வானத்தவர்க்கும்	–	பரமபத வாசிகளுக்கும்
பெருமானை	–	தலைவனும்
தண் தாமரை சுமக்கும்	–	குளிர்ந்த தாமரை மலர்சுமக்கும்படியான
பாதம் பெருமானை	–	திருவடிகளை யுடையனுமான ஸர்வேச்வரன் விஷயத்தில்
சொல்மாலைகள்	–	திருவாய்மொழியை
சொல்லும் ஆறு	–	சொல்லும்படியாக
அமைக்க வல்லேற்கு	–	அமைதியைப்பெற்ற எனக்கு
அகல்வானத்து	–	அகன்ற நித்ய விபூதியிலும்
யாவர் இனிநிகர்	–	யார்தான் இனி ஒப்பாவார்?

பெரிய பிராட்டியாரிடத்திலும், அவளுடைய பரிகரமான நம்மிடத்திலும் ஸ்நேஹித்திருப்பவன் எம்பெருமான் என்று

இந்தமுறையிலே யிட்டுப் பாசுரமருளிச்செய்ய வேண்டியிருக்க,

“நமக்கும் பூவின்மிசை நங்கைக்கும்” என்று தம்மை முந்துறச் சொல்லிப் பிறகு பிராட்டியைச்; சொல்லி யிருப்பது

கொண்டு ஒரு விசேஷார்த்தம் சிக்ஷ்க்கப்படும்.

(ஆசார்ய ஹ்ருதயத்தில் இரண்டாம் பிரகரணத்தில்-“இன்பு மன்பும் முற்படுவது கொழுந்துவிடுதாகிறது.” இத்யாதி சூர்ணிகை இங்கே அநுஸந்தேயம்.)

எம்பெருமான் ப்ரீதிபண்ணுமிடத்தில் நித்யாநபாயிநியான பிராட்டியிற்காட்டிலும்

அதிகமாகவே நம்மிடத்தில்  பண்ணுவனென்னுமிடம் இதனால் அறியத்தக்கது.

இங்கே ஈட்டு ஸ்ரீ ஸூக்திகாண்மின்;-“இனபனா மிடத்தில்; முற்பாடு இங்கேயாய்ப் பின்பாயிற்று அவளுக்கு ஸ்நேஹித்திருப்பது” என்று.

இவ்வர்த்தம் ஸ்ரீராமாயணத்தில் ஒரு ஸந்தர்ப்ப விசேஷத்தில் பெருமாளாலேயே வெளிடப்பட்டது; எங்ஙனே யென்னில்,

பெருமாள் எழுந்தருளி நிற்கச்செய்தே இராவணன் கோபுர சிகரத்திலேவந்து தோன்றினவாறே

‘ராஜ த்ரோஹியான பயல் இங்ஙனம் கூச்சமன்றித் திருமுன்பே நிற்பதும் நீதியோ’ என்று சீற்ற முற்ற ஸூக்ரிவ மஹாராஜர்.

அவன் மேலே எழப்பாய்ந்து மீண்டு வந்தபோது பெருமாள் *** த்வயி கிஞ்சித் ஸமாபந்நே கிம் கார்யம் ஸீதயா மம?” என்றார்;

‘உனக்கு ஓர் அனர்த்தம் விளையுமாகில் பின்னை ஸீதாபிராட்டிதான் எனக்குக்கிடைத்தன? என்பது இதன் பொருள்.

இதனால்இ பிராட்டி பக்கலிற்காட்டிலும் அடியவர் திறத்தில் எம்பெருமானுக்குள்ள அன்பின் கனம் அறியவெளிதாம்.

ஞாலத்தார் தமக்கும் வானத்தவர்க்கும் பெருமானை ஸ்ரீ இங்கும் வானத்தவர்க்கு முன்னே ஞாலத்தார் முற்படுகிறார்கள்.

இங்கே ஈடு: -“மாதா பிதாக்கள் ப்ரஜைகளில் குறைவாளர் பக்கலிலேயிறே; அத்தாலே ஸம்ஸாரிகள் முற்படவேண்டுகிறது” என்று.

நித்ய விபூதியிலுள்ளார்க்கு இரங்குவது மீனுக்குத் தண்ணீர் வார்ப்பது போலேயா மித்தனை.

ஞாலத்தவர்க்கு இரங்குவதே பாலை நிலத்தில் தண்ணீர்ப்பந்தல் வைத்தாறாகும்.

தண்தாமரை சுமக்கும் பாதப்பெருமானை = குளிர்ந்த ஆஸந பத்மத்தாலே தரிக்கப்பட்ட திருவடிகளையுடையவ னென்கை.

எம்பெருமானுடைய திருவடிகளின் கீழ்; பத்மாஸந மிருப்பது அறியத்தக்கது.

“அடிச்சோதி நீ நின்ற தாமரையாய் அலர்ந்ததுவோ” என்றதும் அநுஸந்தேயம்.

தண்டாமரையின் மீது விளங்குகின்ற பாதங்களையுடையவன் என்னவேண்டுமிடத்தில்

“தண்டாமரை சுமக்கும் பாதன்” என்றது ஒரு உத்ப்ரேக்ஷையில் நோக்காக, அதாவது-

குளிர்த்தியிலும் பரிமளத்திலும் செவ்வியிலும் தாமரைப்பூவானது திருவடிக்குத் தோற்றுப்போயிற்றாம்;

தோற்றவர்கள் வென்றவர்களைச் சுமப்பது என்கிற ஒரு வியவஸ்தை உலகிற் காண்பதாதலால்,

தோல்வியடைந்த தாமரைப்பூ வெற்றிபெற்ற திருவடியைச் சுமக்க வேண்டியதாயிற்றுப்போலு மென்கை.

ஆழ்வான் ஸூந்தரபாஹூஸ்தவத்தில் இக்கருத்தை அமைத்து ஒரு ச்லோகமருளிச் செய்தார்;-

*** ஸ்ரீ ஸௌந்தர்ய மார்த்தவ ஸூகந்தரஸப்ரவாஹை: ஏதே ஹி ஸூந்தரபுஜஸ்ய பதாரவிந்தே, அம்போஜடம்பபரிரம்பணமப்யஜைடாம் தத் வை பராஜிதமிமே சிரஸா பிபர்த்தி.’ என்பதாமது.

அழகு, ஸௌகுமார்யம், நறுமணம், மகரந்தரஸப்ரவாஹம் ஆகிய இவற்றாலே அழகருடைய இந்தத் திருவடிகளானவை தாமரையை வென்றிட்டபடியினால் தோல்வியடைந்த  அந்தத் தாமரைப்பூ இந்தத் திருவடிகளைச் சுமக்கின்றது என்றவாறு.

இப்படிப்பட்ட எம்பெருமான் விஷயத்தில் சொல் மாலைகள் சொல்லுமாறு அமைக்கவல்ல எனக்குத் திருநாட்டிலும் இனி நிகரில்லை யென்கிறார்.

சொல்மாலைகள் சொல்லுமாறு அமைக்க வல்லேற்கு என்ற விடத்தில் நிர்வாஹ பேதமுண்டு;

பட்டருக்கு முன்புள்ள முதலிகள் எப்படி நிர்வஹித்தார்களென்றால் ஆழ்வாரை நோக்கி ஸர்வேச்வரன் ‘ஆழ்வீர்! நம்மைக் குறித்து ஒரு கவி சொல்லும்’ என்றால்

சிறிதும் மயங்காமல்  அப்போதே சடக்கெனக் கவி சொல்லி முடிக்கும்படியான வல்லமை வாய்ந்த எனக்கு-என்று நிர்வஹித்துப் போந்தார்களாம்:

பட்டர் நிர்வஹிப்பதாவது-மேலே எழாம்பத்தில் * என்றைக்கு மென்னை என்கிற திருவாய்மொழியிற்படி ஸர்வேச்வரன் தானே கவிபாடினா னாகையாலே கவிபாடின ஸாமர்த்தியம் அவ்வளவாகப் பாராட்டத்தக்கதன்று;

அந்த எம்பெருமான் திருக்கண்களாலே குளிரக் கடாக்ஷித்து ‘நீர் ஒரு கவிசொல்லும்’ என்றால் உள்ளெலா முரகிக்க

குரல்தழுத் தொழிந்தேன் என்னுங் கணக்கிலே சிதிலராகாமே தரித்து நின்று சொல்மாலைகள் சொன்னதன்றோ பாராட்டத்தக்கது;

அந்தத்தன்மையை ஆழ்வார் இங்கு அருளிச்செய்கிறார் என்றாம்.

அமைக்க என்ற சொல்லின் ஸ்வாரஸ்யத்திற்கு மிகவும் பொருந்திய நிர்வாஹம் இது.  அமைத்தல்-தரித்தல்.

——————

***- இப்பாட்டு ஆழ்வாருடைய ஸர்வ விலகஷ்ணமான பெருமையைக் காட்டுகின்றது.

பரமபதத்திலுள்ள நித்யர்களென்ன.  முக்தர்களென்ன, இவ்விபூதியிலுள்ள பராசர பாராசர்ய வால்மீகி ப்ரப்ருதிகளான மஹரிகளென்ன,

ஆகிய இவர்களெல்லாரிற் காட்டிலும் ஆழ்வார்க்குண்டான வைலக்ஷ்ண்யம் இப்பாசுரத்தில் வெளியாகின்றது.

எம்பெருமானுடைய பர வ்யூஹ விபவ அந்தர்யாமி அர்ச்சாவதாரங்களென்ற எல்லா நிலைமைகளிலும் புக்குக்

கவி சொல்ல வல்ல வெனக்கு எதிருண்டோ வென்கிறார்.

வானத்தும் வானத்துள் உம்பரும் மண்ணுள்ளும் மண்ணின் கீழ்த்
தானத்தும் எண் திசையும் தவிராது நின்றான் தன்னை,
கூனற் சங்கத் தடக்கை யவனை, குடமாடியை,
வானக் கோனைக் கவிசொல்ல வல்லேற்கு இனி மாறுஉண்டோ?–4-5-9-

பதவுரை

வானத்தும்	–	ஸ்வர்க்கத்திலும்
உள்வானத்து உம்பரும்	–	அதுக்குள்ளாகப் பெரியதாயிருக்கிற மஹர்லோகாதிகளிலும்
மண்ணுள்ளும்	–	பூமிக்குள்ளும்
மண்ணின் கீழ் தானத்தும்	–	பூமியின் கீழ் இருக்கிற பாதாள உலகத்திலும்
எண் திசையும்	–	இவற்றிலுண்டான எட்டுவிதமான பதார்த்தங்களிலும்
தவிராது	–	ஒன்றிலும் வழுவாதபடி
நின்றான் தன்னை	–	வ்யாபித்து நிற்பவனும்
கூன் நல் சங்கம்	–	வளைந்தவடிவால் அழகிய ஸ்ரீ பாஞ்சஜந்யத்தை
தட கையவனை	–	பெரிய திருக்கையிலுடையவனும்
குடம் ஆடியை	–	குடக்கூத்தினாலே ஸகல ஜனங்களையும் வசீகரித்தவனும்
வானம் கோனை	–	நித்ய ஸூரிகளுக்குத் தலைவனுமான ஸர்வேச்வரன் வியத்திலே
கவி சொல்ல வல்லேற்கு	–	கவி பாடவல்ல எனக்கு
இனி மாறு உண்டே	–	இனி எதிர் உண்டோ?

நித்யமுக்தர்கள் பரத்வமல்லது வேறொன்றையும் அறியார்கள்.

மஹர்ஷிகளில் வந்தால், பராசுர பகவானும் வேதவ்யாஸபகவானும் க்ருணாவதாரமல்லது மற்றொன்று அறியார்கள்.

வால்மீகி பகவான் ஸ்ரீராமாவதாரமன்றி யறியான்.

ஸநக ஸநந்தநாதிகள் அந்தர்யாமித்வத்திலே அதிகமாக ஊன்றியிருப்பார்கள்.

இங்ஙனே பார்க்குமிடத்து ஒவ்வொருவர்க்கு ஒவ்வொன்று பாழியாயிருக்கும்.

நம்மாழ்வாருடைய தன்மை இங்ஙனனேயன்று;

வானத்தும் வானத்துள்ளும்பரும் மண்ணுள்ளும் மண்ணின் கீழ்த்தானத்தும் எண்டிசையும் தவிராது நின்றானைக் கவிபாடுபவாராயிற்றிவர்.

இங்கு விசேஷணாம்ஸங்களில் முழுநோக்கு.

விசேய பூதனான எம்பெருமான விஷயத்தில் கவிபாடுதல் மற்றவர்கட்கும் உள்ளதேயானாலும்,

விசேஷணாம்ஸங்களிலே தனித்தனியே புகுந்து அவ்வோ நிலைமைகளுக்கும் கவிபாடுதல் ஆழ்வா ரொருவர்க்கேயா மித்தனை.

முன்னிரண்டடிகளாலே எம்பெருமானுடைய ஸர்வவ்யாபகத்வம் சொல்லப்படுகிறது.

இந்த வ்யாப்தியை மற்றையோர்கள் பேசுவதிற் காட்டிலும் ஆழ்வார் பேசுவதிலே சுவை மிக்கிருக்கும்.

“பரந்த தண்பரவையுள் நீர்தொறும் பரந்துளன்” என்பது முதலான பாசுரங்கள் காண்க.

எம்பெருமானுடைய வ்யாப்தி விஷயத்திலே சிலர் விப்ரதிபத்தி பண்ணிப்போருவர்கள்.

அணுவான பதார்த்தங்களிலே எம்பெருமானுக்கு உள்ளீடாக வ்யாப்தி ஸம்பவிக்க மாட்டாதென்றும்,

ஒரு பதார்த்தத்திலே அவனுக்குப் பரிபூரண வ்யாப்தியை அங்கிகரிக்குமளவில்

மற்றொரு பதார்த்தத்தில் வியாபிக்க ப்ரஸக்தியில்லாமையாலே பரிஸமாப்ய வ்யாப்தியை அங்கீகரிக்கலாகாதென்றும்

இங்ஙனே சில விப்ரதிபத்திகளைப் பண்ணாநிற்பர்கள்.

இவற்றுக்கெல்லாம் பரிஹாரமாக ப்ரஹ்ம வ்யாப்தி பரிக்ரியா என்கிற வடமொழி க்ரந்தம் இயற்றி யுள்ளோம்; அதிலே பரக்கக் கண்டு கொள்வது.

கூனல் சங்கத் தடக்கையவனை=முன்னிரண்டிகளிற் சொல்லியபடி எங்கும் வியாபித்து நிற்கிறவன்

அடியவர்களைக்  காத்தற்பொருட்டு மநுயஸஜாதீயனாய் வந்து அவதரிக்கும்படி சொல்லுகிறது.

இங்குச் சங்கை சொன்னது சக்கரத்திற்கும் உபலக்ஷ்ணம்.

கண்ணனாய்த் திருவவதரிக்கும் போது திருவாழி திருச்சங்கோடே வந்து பிறந்தமை அறியத்தக்கது.

“ஜாதோஸி தேவதேவஸ! ஸஙகசக்ர கதாதர!* என்ற வஸூதேவர் வார்த்தையும் காண்க.

குடமாடியை யென்று குடக்கூத்தைச் சொன்னது கிருணாவதார சேதங்களுக்கெல்லாம் உபலக்ஷ்ணம்.

இங்ஙனே கிருணாவதாரத்தைத் தெரிவித்தது மற்றுமுள்ள விபவாவதாரங்களுக்கெல்லாம் உபலக்ஷ்ணம்.

வானக்கோனை=ஓர் ஊரளவன்றியிலே ஒரு நாட்டுக்காகக் காட்சி கொடுத்துக் கொண்டிருக்கிறபடி.

பர வ்யூஹ விபவாந்தர்யாம் யர்ச்சவதாரமென்கிற ஐந்தனுள் மூன்று இப்பாட்டில் சொல்லப்பட்டன:

திருவாய்மொழி அர்ச்சாவதார வேதமாதலால் அர்ச்சாவதாரத்தை விசேஷித்து எடுக்க வேண்டா.

வியூஹத்தைப்பற்றிச் சொல்லவேண்டுவது அதிக மில்லையென்று திருவுள்ளம்.

“எம்பெருமான்றன்னைக் கவிசொல்லவல்ல என்னோ டொக்குமோ ஸர்வேச்வரனான எம்பெருமான் தானும்” என்பறு ஆறாயிரப்படியருளிச் செயல்.

——————

***- தாம் பாடுகிற கவிகளின் இனிமையைத் தாம் அநுஸந்தித்து, எம்பெருமானுக்கு நல்லராயிருக்கும்

ஸ்ரீ வைஷ்ணவர்கள் இவற்றைக் கேட்டால் எங்ஙனே இனியராகிறாரோ வென்கிறார்.

உண்டும் உமிழ்ந்தும் கடந்தும் இடந்தும் கிடந்தும் நின்றும்
கொண்ட கோலத்தொடு வீற்றிருந்தும் மணம் கூடியும்
கண்ட ஆற்றால் தனதே உலகு என நின்றான் றன்னை
வண்தமிழ் நூற்க நோற்றேன் அடியார்க்கு இன்ப மாரியே.–4-5-10-

பதவுரை

உண்டும்	–	(ப்ரளயத்திலே) உண்டு வயிற்றிலே வைத்தும்
உமிழ்ந்தும்	–	பிறகு வெளி நாடுகாண உமிழ்ந்தும்
கடந்தும்	–	(மற்றொருகால்) அளந்து காற்கீழேயிட்டும்
இடந்தும்	–	(அவாந்தர ப்ரளப்த்திலே வராஹ ரூபியாய்) இடந்தெடுத்தும்
கிடந்தும்;	–	(ஸ்ரீராமாவதாரத்திலே) கடற்கரையிலே கிடந்தும்
நின்றும்	–	இராவணவதத்தின் பிறகு தேவர்கட்குக் காட்சி கொடுத்துநின்றும்
கொண்ட கோலத்தொடு	–	மீண்டுவந்து பட்டாபிஷேகம் பண்ணின கோலத்தொடே
வீற்றிருந்தும்	–	எழுந்தருளியிருந்தும்
மணம் கூடியும்	–	பதினோராயிரம் ஆண்டு பூமியை ரக்ஷிக்கையாலே பூமிப்பிராட்டி
விரும்பியணைக்க அவளோடே ஸம்ச்லேஷித்தும்
கண்ட ஆற்றால்	–	இப்படி ப்ரத்யக்ஷ்மாகக் கண்ட சேடிதங்களால்
உலகு தனதே என	–	உலகம் தனக்கே பேஷம் என்று நாடாகச்சொல்லும்படி
நின்றான் தன்னை	–	நின்ற ஸர்வேச்வரன் விஷயத்தில்
வண் தமிழ்	–	அழகிய தமிழ்ப்பிரபந்தத்தை
நூற்க	–	தொடுக்கைக்கு
நோற்றேன்	–	புண்ணியம் பண்ணினேன்: (இத்திவ்யப்ரந்தமானது)
அடியார்க்கு	–	எம்பெருமானடியார்கட்கு
ளஇன்பம் மாரி	–	ஆனந்த மழைபொழியும் மேகமாயிரா நின்றது.

எம்பெருமானுடைய சேடிதங்களடங்க என் சொல்லுக்குள்ளேயாம்படி கவிபாட வல்லேனாய் ப்ராப்த விஷயத்திலே

வாசிகமாக அடிமை செய்யப்பெற்றது மாத்திரமன்றிக்கே ஸ்ரீ வைஷ்ணவர்களுக்கு ஆனந்தமளிக்கவல்லவனானே னென்கிறார்.

எம்பெருமானுடைய சேஷ்டிதங்கள் பலவற்றையும் முன்னடிகளில் கங்காப்ரவாஹம்போல் அருளிச்செய்கிறார்.

உண்டது பிரளயாபத்தில், உமிழ்ந்தது பிரளயம் நீங்கினவாறே:

கடந்தது வாமநரவதாரத்தில், இடந்தது வராஹவதாரத்தில், கிடந்தது கடற்கரையிலே:

ஸேதுபந்தனத்திற்கு முன்னே ஸமுத்ரராஜனைநோக்கி அஞ்ஜலி பண்ணிக்கிடந்தகிடை நின்றது-

ராவண ஸம்ஹாரம் ஆனபிறகு தேவர்களுக்குக் காட்சி கொடுத்து நின்றது.

கொண்டகோலத்தொடு வீற்றிருந்தது-ஜடா வல்கலதாரியாய்ப் பர்ணசாலைகளிலே இருந்த இருப்பாதல்:

மகுடாபிஷேகஞ் செய்துகொண்டு பதினோராயிரமாண்டு இருந்த இருப்பாதல்.

… (தச வர்ஷஸஹஸ் ராணி தச வர்ஷசதரநி ச, ராமோ ராஜ்யமுபாஸித்வா.) என்கிறபடியே பதினோராயிரமாண்டு பூமியை ரக்ஷிக்கையாலே பூமிக்கு அபிமாநிநியான பிராட்டி விரும்பியணைக்க அவளோடே ஸம்ச்லேஷித்தமை சொல்லுகிறது மணங்கூடியும் என்று.

கண்டவாற்றால் என்றது இப்படி ப்ரத்யக்ஷ்ஸித்தமான சேஷ்டித ப்ரகாரங்களாலே என்றபடி.

ஒருவன் ஒரு நிலத்தைத் திருத்துவது செடிகொடிகள் வைப்பது எருவிடுவதாய் நெடுங்காலம் க்ருஷிபண்ணக்கண்டால்

‘இந்த நிலம் இவனுடையது’ என்று அறியலாமன்றா;

அதுபோல, உண்கை உமிழ்கை முதலான பலபல சேஷ்டிதங்களினால்  ‘உலகமெல்லாம் எம்பெருமானுடையது’ என்று

அறுதியிடக் குறையில்லையாயிற்று.

ஆக இப்படிப்பட்ட எம்பெருமான் விஷயமாகத் திருவாய்மொழி பாடுகைக்குப் பாக்கியம் பண்ணினேன்;

இத்திருவாய்மொழியானது தொண்டர்கட்கு ஆனந்தத்தைப் பொழியும் மேகமாகவுள்ளது என்கிறது ஈற்றடி.

ஆசார்யஹ்ருதயத்தில் “வீட்டின்ப வின்பப்பாக்களில் த்ரவ்யபா‘ர் நிரூபணஸமம் இன்பமாரியிலாராய்ச்சி” என்றவிடத்து

இன்பமாரி என்பதற்கு “திருவாய்மொழி முகத்தாலே ஆனந்தத்தை வர்ஷிக்கும் மேகமான ஆழ்வார்” என்று வியாக்கியானம் காண்கையாலே

இங்கு “அடியார்க்கு இன்பமாரியாகிய நான் வண்டமிழ் நூற்க நோற்றேன்” என்று உரைத்தலுமாம்.

—————-

***- இத்திருவாய்மொழி கற்பாருடைய தீ வினைகளையெல்லாம் பெரியபிராட்டியார் தீர்த்தருளக்கூடுமென்று பயனுரைத்துத் தலைக்கட்டுகிறார்.

மாரி மாறாத தண் அம் மலை வேங்கடத்து அண்ணலை
வாரி மாறாத பைம்பூம் பொழில் சூழ் குருகூர் நகர்க்
காரி மாறன் சடகோபன் சொல் ஆயிரத்து இப்பத்தால்
வேரி மாறாத பூமேல் இருப்பாள் வினை தீர்க்குமே.–4-5-11-

 

பதவுரை

மாரி மாறாத	–	மழைதப்பாதபடியினாலே
தண்	–	குளிர்ந்து
அம்	–	அழகியதான
வேங்கடம் மலை	–	திருவேங்கடம்மலையிலேயுள்ள
அண்ணலை	–	ஸ்வாமி விஷயமாக
வாரி மாறாத	–	ஜலஸம்ருத்தி குறையாத
பை பூ பொழில் சூழ்	–	பரந்த பூஞ்சோலைகளாலே சூழப்பட்ட
குருகூர் நகர்	–	திருநகரியில் (அவதரித்த)
காரி மாறன் சடகோபன்	–	ஆழ்வார்
சொல்	–	அருளிச்செய்த
ஆயிரத்து	–	ஆயிரத்தில்
இப்பத்தால்	–	இப்பத்துப் பாசுரங்களினால்,
வேரி மாறாத	–	பரிமளம் அறாத
பூ மேல் இருப்பாள்	–	தாமரை மலரிலே நித்ய வாஸம் பண்ணுகிற பிராட்டி
வினை தீர்க்கும்	–	எல்லாப் பாபங்களையும் போக்கியருள்பவன்

மழை ஒருநாளும் மாறாதபடியாலே குளிர்ந்து அழகியதான திருவேங்கடமலையிலே,

தாழ்ந்தார்க்கு முகங்கொடுக்கைக்காக வந்து நிற்கிற சீலம்பொருந்திய எம்பெருமான் விஷயமாகப் பணித்ததாம் இப்பதிகம்;

ஒரு பாசுரத்திலும். திருவேங்கடமுடையானுடைய ப்ரஸ்தாவமே இல்லையாயிருக்க இங்ஙனே சொல்லுவானேன்? என்னில்;

தர்மியின் ஐக்கியத்தைக் காட்டினபடி.

திருவாய்மொழிக்கு அர்ச்சாவதாரத்திலேயே முழுநோக்கு என்று காட்டினபடியுமாம்.

இப்பதிகத்தில் “நமக்கும் பூவின்மிசை நங்கைக்கு மின்பனை” என்று பெரிய பிராட்டியார்க்கு முன்பே

நித்ய ஸம் ஸாரிகளுக்கு முகங்கொடுக்கும் சீலத்தைச் சொல்லிற்றாகையாலே

சீலத்துக்கு எல்லையான திருவேங்கடமுடையானைக் கவிபாடினபாயாயிற்றென்ப.

“வேரிமாறாதபூமேலிருப்பாள் வினைதீர்க்கும்” என்கையாலே

பிராட்டிக்கும் எம்பெருமானுக்குப் போலவே பலனளிக்குந்திறன் உண்டென்று சிலர்சொல்லுவார்கள்.

நம்மை எம்பெருமான் அங்கீகரிப்பதற்கு இடையூறாக இருக்கும் தீவினைகளைப் புருஷகாரக்ருத்யத்தாலே

பிராட்டி போக்குவாள் என்றதித்தனை.  சதுச் ச்லோகீ பாஷ்யத்திலே ஸ்ரீமந்நிக மாந்ததேசிகன் “…

ஹெ-அஸ்தி கர்மார்ஹபலதே பத்யௌ க்ருத்யத்வயம் ச்ரிய:இ நிக்ரஹாத் வாரணம் காலே ஸந்துக்ஷ்ணமநுக்ரஹே.” என்று ஒரு காரிகை அருளிச் செய்துள்ளார்.

இஃதொன்று போதும் அவ்வாசிரியருடைய ஸித்தாந்தத்தை நன்கு தெளிய.

இக்காரிகையின் பொருளில் யாரும் விவாதப்பட இடமில்லை.

இதிற் சொல்லுவதாவது-கர்மாநுகுணமாய்ப் பலன் கொடுப்பதில் எம்பெருமானுக்கே அதிகாரமுள்ளது.

அவன் ஹிதைஷியான பிதாவாகையாலே சில ஸமயங்களில் நிக்ரஹிப்பது முண்டு; சில ஸமயங்களில் அநுக்ரஹிப்பதுமுண்டு;

அப்படிப்பட்ட ஸமயங்களில் பிராட்டி என்ன செய்கிறாளென்னில்,

அவன் அநுக்ரஹத்தில் அபிமுகனாயிருக்கும்போது இவள் அதை மேன்மேலும் வளரச் செய்வதில் ஊக்கங்கொள்ளுகிறாள்.

நிக்ரஹத்தில் அபிமுகனாயிருக்கும்போது அதை தணிப்பதிலே ஊக்கங்கொள்ளுகிறாள்.

இவ் விரண்டு செயல்களே பிராட்டியினுடையவை-என்பதே மேற்குறித்த காரிகையின் பொருள்.

‘இதுவன்று பொருள்’ என்று யாரும் இயம்ப இயலாது.  இது தான் தேசிகஸித்தாந்தம் இதுவே தான் லோகதேசிக ஸித்தாந்தமும்.

————————————————————————————————-

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ காஞ்சி பிரதிவாதி பயங்கரம் அண்ணங்கராசாரியார் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பெரிய வாச்சான் பிள்ளை ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ நம் பிள்ளை ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்-

ஸ்ரீ திருவாய் மொழி -4-4–மண்ணை இருந்து துழாவி–ஸ்ரீ காஞ்சி பிரதிவாதி பயங்கரம் அண்ணங்கராசாரியார் எழுதிய விளக்க உரை–

பராங்குச நாயகியின் திருத்தாயார் மகளுடைய செய்தியை வினவ வந்தவர்களுக்கு அறிவியா நின்று

கொண்டு ‘இப்படி யிவளை எம்பெருமான் பிச்சேற்றினானே!  இதற்கு நான் என் செய்வேனென்கிறாள்.

மண்ணை இருந்து துழாவி, ‘வாமனன் மண் இது’ என்னும்;
விண்ணைத் தொழுது, அவன் மேவு வைகுந்தம்’ என்று கை காட்டும்;
கண்ணை உண்ணீர் மல்க நின்று, ‘கடல்வண்ணன்’ என்னும்;அன்னே!என்
பெண்ணைப் பெருமயல் செய்தாற்கு என் செய்கேன், பெய் வளையீரே!–4-4-1-

பதவுரை

பெய் வளையீர்	–	கையில் வளையணிந்த மாதர்காள்!
மண்ணை இருந்து துழாவி	–	(என் மகளானவள்) பூமியைத் துழாவி
இது வாமனன் மண் என்னும்	–	இது (எம்பெருமான்) வாமனனாய் அளந்து கொண்ட மண்’ என்று கூறுகின்றாள்:
விண்ணை தொழுது	–	ஆகாசத்தை (நோக்கி) அஞ்சலி பண்ணி
அவன் மேவு வைகுந்தம் என்று	–	‘அவ்வெம்பெருமான் நித்யவாஸம் பண்ணுகிற ஸ்ரீ வைகுண்டம்’ என்று சொல்லி
கை காட்டும்	–	தன் கைகளாலே (பிறர்க்கும்) காட்டா நின்றாள்;
உள் நீர்	–	அகவாயில் கண்ணீரானது
கண்ணை மல்க நின்று	–	கண்ணையும் விஞ்சிப் புறப்படும்படி நின்று
கடல் வண்ணன் என்னும்	–	கடல்போலும் நிறத்தையுடையவன் என்று சொல்லுகின்றாள்;
அன்னே- என் பெண்ணை பெரு மயல் செய்தார்க்கு  -என் செய்தேன்  –	–	அம்மே!என்னுடைய மகளை இப்படி அதிசயமான பிச்சேறும்படி பண்ணினவருக்கு -யாது செய்வேன்?

‘பண்டு எம்பெருமான் இவ்வுலகத்தை அளந்தருளினபோது அவன் திருவடிகளோடே ஸம்பந்தம் பெற்றது இந்த மண்’ என்று சொல்லி ஆழ்வார் போதுபோக்குகிறபடியை முதலடி தெரிவிக்கும்.

உலகத்தில் எல்லாரும் மண்ணை மண்ணாகவே நினைத்துக் கிடப்பர்கள்;

ஆழ்வார் அங்ஙனன்றிக்கே அதுதன்னிலே ஒரு விசேஷ ப்ரதிபத்தி பண்ணுகிறபடி.

விச்வாமிதரமுனிவன் யாகரக்ஷணர்த்தமாக ஸ்ரீராம லக்ஷ்மணர்களை அழைத்துச் செல்லா நிற்கையில்,

பெருமாள் ஒரு சோலையைக் கண்டு ‘இதுஎன்ன’ என்றுகேட்க, முனிவன்

*** “அயம் ஸித்தாச்ரமேச நாம” என்று தொடங்கிச் சொல்லி வந்து”

*** மயா து பக்த்யா தஸ்யைவ வாமநஸ்யோப புஜ்யதே.” என்றான்;

இது முன்பு ஸித்தாச்ரமமாய் ஸ்ரீவாமநமூர்த்தி எழுந்ததருளி யிருந்த தேசமாயிற்று;

அப்பெருமான் இவ்விடத்தைவிட்டு அகன்ற பின்பு அவன் பக்கல் பக்தியாலே விடமாட்டாமல் அம் மண்ணை மோந்து கொண்டு கிடக்கின்றேன்-என்பது விச்வாமித்ரன் சொன்ன வார்த்தையின் கருத்து.

அபிநிவேசமுடையார்படி இதுவாயிற்று.

நிலத்திற்குக் குணம் மணமென்று சாஸ்த்ரஜ்ஞர்களின் கொள்கை; கந்தவதி ப்ருதிவி” என்பர்கள்;

எம்பெருமானுடைய நறுமணம் மிக்க திருவடியின் ஸம்பந்தம் பெற்றதனால் தான் மண்ணுக்கு மணமுண்டாயது என்று பராங்குச நாயகியின் உபந்யாஸம் போலும்.

விண்ணைத்தொழுது அவன் மேவு வைகுந்தமென்று கைகாட்டும்-மண்ணைத் துழாவிப் பேசினபடி கீழே சொல்லிற்று;

விண்ணைத் தொழுது பேசுகிறபடி இதில் சொல்லுகிறது.

ஆகாசத்தை நோக்கித் தொழுது ‘எம்பெருமான் நித்ய வாஸம் பண்ணுகிற திருநாடு அதோ பாருங்கள்’ என்று சொல்லிக் கைகாட்டுகின்றா ளென்கை.

இங்கே ஈட்டு ஸ்ரீ ஸூக்தி;-“ஆர்ஷ்டிஷேணனாச்ரமத்திலே நின்று பரமபதம் கண்டார்களிறே சிலர்” என்றுள்ளது.

மஹாபாரதத்தில் வநபருவத்தில் நூற்றறுபதாமத்யாயத்தில் ஆர்ஷ்டிஷேண னென்னும் ராஜர்ஷிக்கும் தருமபுத்திரர்க்கும் ஸம்வாதம் நடைபெறுகின்றது.

அங்கு ******************   அப்பகூஷா வாயுபகூஷாச் ச” என்கிற பதினாறாவது சுலோகம் தொடங்கிச் சொல்லி வருகையில் இவ் விஷயம் காணத்தக்கது.

அஸ்யாதிக்ரம்ய சிகரம் கைலாஸஸ்ய யுதிஷ்டிர, கதி : பரமஸித்தாநாம் தேவர்ஷீணாம் ப்ரகாசதே.” என்கிற ச்லோகம் இங்கு விலகூஷிதமாயிருக்கலாம் போல் தோன்றுகிறது.

(கண்ணையுள் இத்யாதி) ஹஸ்த சேஷ்டையாலே திருநாட்டைக் காட்டின வத்தனையொழிய, திருநாட்டில் அவனிருக்கிறபடியைக் காணப்பெறாமையாலே கண்ணீர் மல்க நின்று தன்னாற்றாமையாலே திருவடிவத்தை நினைத்துக் கடல்வண்ணனே யென்கிறாள்.

கடல் போன்ற திருமேனியைக் காட்டியன்றோ என்னை இங்ஙனம் வியாமோஹிக்கச் செய்தது என்று தெரிவித்தவாறு.

(என்பெண்ணை இத்யாதி) இங்ஙனே என் மகளுக்கு லோக விலக்ஷணமான வியாமோஹத்தை உண்டுபண்ணின மஹாநுபாவன் விஷயத்தில் நான் செய்யக்கூடியது யாது?  அவரை இங்குவந்து சேரும்படி செய்பவல்லேனோ?  அவர் வருமளவும் ஆறியிருக்கும்படி இவளுக்குச் சொல்லவல்லேனோ? ஒன்றும் மாட்டுகிறிலேன் என்ற கருத்து.

—————–

***- என் தெய்வம் உருவில் சிறுமான்  -என்னுடைய (நித்யஸூரிகள் வடிவுபோல) அப்ராக்ருதமான வடிவை யுடையளாய்

மான்போல் இளைய பருவத்தை யுடையளான இவள் செய்கின்ற காரியங்கள் ஒன்றும் அறிகிலேன்.

பெய் வளைக் கைகளைக் கூப்பி, ‘பிரான் கிடக்கும் கடல்’ என்னும்;
செய்யது ஓர் ஞாயிற்றைக் காட்டி, ‘சிரீதரன் மூர்த்தி ஈது’ என்னும்;
நையும் கண்ணீர் மல்க நின்று, ‘நாரணன்’ என்னும்; அன்னே!என்
தெய்வ உருவிற் சிறுமான் செய்கின்றது ஒன்று அறியேனே.–4-4-2-

பதவுரை

பெய்  வளை கைகளை	–	(பலகாலும் கழன்று பிறகு) இடப்படாநிற்கிற வளைகளையுடைய தனது கைகைகளை
கூப்பி	–	குவித்து அஞ்சலி பண்ணி (கடலைப் பார்த்து)
பிரான்	–	உபகார சீலனான எம்பெருமான்
கிடக்கும்	–	(எனக்கு முகங்காட்டப்) பள்ளிகொண்டிருக்கிற
கடல் என்னும்	–	கடல் (இது) என்று சொல்லுவது;
செய்யது ஓர் ஞாயிற்றை காட்டி	–	சிவந்த ஒளியில் ஒப்பற்றவனான சூரியனைச் சுட்டிக் காட்டி
சிரிதரன் மூர்த்தி ஈது என்னும்	–	‘பெரிய பிராட்டியாரோடே கூடியுள்ள எம்பெருமானது வடிவு இது’ என்று சொல்லுவாள்;
கையும்	–	(தான் அவனைக்கிட்டி அநுபவிக்கப்பெறாமையாலே) வாடுவாள்;
கண் நீர் மலக நின்று	–	(அந்த வாட்டத்தினாலே) கண்ணீர் பெருக நின்று
நாரணன் என்னும்	–	‘நாரணன்’ என்று வாய்வெருவுவாள்,
அன்னே	–	அம்சே!

எம்பெருமானோடு ஸம்பந்தமுடைய கடலையும் ஸூர்யனையுங்கண்டு பராங்குசநாயகி சொல்லுமவற்றைத் திருத்தாயார் கூறுகின்றார்.

திவ்யமான வடிவுபடைத்தவிவள் செய்வதொன்றும் எனக்கு இன்னதென்று தெரிகின்றதில்லை யென்கிறார்.

பெய்வளைக் கைகளைக்கூப்பி-இப்போது ஆழ்வார்க்கு விச்லேஷ தசையன்றோ செல்லுகின்றது;  இப்பிரிவு நிலையில் கையில்வளைகள் கழன்றனவாகப் பேசுகையன்றோ முறைமை; பெய்வளைக் கைகளென்னலாமோ? என்று சங்கை தோன்றும்;

இந்த சங்கையை நம்பிள்ளை திருவுள்ளத்திற்கொண்டு ஸமாதானமாக அருளிச்செய்கிறார்- “கடல் வண்ணன் என்றவாறே, கழன்ற வளைகளொழியச் சரிந்தவளைகள் பூரித்தனகாணும்’ என்று இவ்விடத்தில் ஒரு சுலோகம் நினைக்கத்தக்கதுண்டு;

அதாவது *** யாமி நயாமீதி தவே வததி புரஸ்தாத் க்ஷணெந தந்வங்க்யா: களிதாநிட புரோவலயாநி அபராணி புநஸ் ததைவ தளிதாநி.” என்பதாம்.

(இதன் கருத்து.)  கையில் பல வளைகளை அணிந்து கொண்டிருந்த நாயகியோடு நாயகன் பேசிக்கொண்டிருக்கும்போது அவனை நோக்கி யாமி என்றான்; வெளியூருக்குப் போவதாக இருக்கிறேன் என்றபடி.

இங்ஙனே பிரிவை பிரஸங்கித்தவாறே அக்காதலி பிரிவு வந்திட்டாகவே கருதி அப்போதே மேனி காதலன் அவளுடைய பிரிவாற்றாமையக் கண்டு நொந்து, தான் பிரிந்து செல்வது தகாதென்று துணிந்து நயாமி என்றான்;

இதை இரண்டு சொற்களாகக் கொண்டால் ‘நான் பிரிந்து போவேனல்லேன்’ என்று பொருளாகும்;

ஒரே சொல்லாகக் கொண்டால் ‘உன்னையும் உடனழைத்துக்கொண்டு போகிறேன்’ என்று பொருளாகும்.

இங்கே ஏகப்ரயயோகத்திலே அந்த க்ஷணத்திலேயே பிரிவாற்றாமைத்துயர் தொலையப் பெற்று உடல் பூரிக்கப்பெற்றதனால் முன் க்ஷணத்திலே கழன்றொழிந்த வளைகள்போக சேஷித்தவை (உடல் பூரிப்பாலே) படீலென்று வெடித்து விழுந்ததொழிந்தனவாம்.

இந்த ரிதியில் விச்லேஷ தசையில் இருக்கினற பராங்குச நாயகிக்குக் கையில் வளை பெய்யப் பெற்றிருத்தல் கூடுமோ? என்று சங்கை; விச்லேஷ தசையா யிருக்கச்செய்தேயும் (கீழப்பாட்டில்) கடல்வண்ணனென்று தலைவனது திருநாமத்தை உச்சரிக்கப் பெற்ற உவப்பினால் சில வளைகளை கையில் தங்கி யிருந்தன வென்று சங்கா பரிஹாரம் செய்ததாயிற்று.

அஞ்ஜலி மாறாதே யிருந்தாள்; கடலோசைவந்து செவிப்பட்டது; கண்ணுக்கு இலக்காக வேண்டிய எம்பெருமான் காதுக்கு இலக்கானதாகக் கருதினாள்;

கடலோசை வழியாய்க் கடலை நினைத்துக் கடல் வண்ணனான எம்பெருமானை நினைத்து, அப்பெருமான் பள்ளி கொண்டருளுங் கடலன்றோ இது! என்னா நின்றாள்.

பிரான் என்றது இராமபிரான் என்றபடியாய், அவன் ஒரு பிராட்டியைப் பெறுதற்காகக் கடற்கரையிலே தரைக்கிடை கிடந்தவாற்றை நினைத்துப் பிரான் கிடக்குங்கடல் என்றதாகவுங் கொள்ளலாம்.

செய்யதோர் நாயிற்றைக் காட்டிச் சிரிதரன்மூர்த்தி யீதென்னும் = இரவெல்லாம் கடலோசையோடே வருந்திக்கிடந்து, பொழுது விடிந்தவாறே ஸூர்யனைக் கண்டதும் ‘ஸ்ரீதரனுடைய வடிவு இது’ என்கின்றாள்.

கீழே கடல்வண்ணனாக அநுஸந்திக்கப்பட்ட எம்பெருமானை இப்போது ஸூர்யனாக அநுஸந்திப்பதற்கு, என்ன பொருத்தம்? என்ற சங்கை பிறக்கும்.

இங்கு ஆறாயிரப்படி யருளிச்செயல் காண்மின்;-“எம்பெருமானும் பிராட்டியும், ஆதித்யனும் அவனுடைய ப்ரபையும்போல இருக்கையாலே, அந்த ஆதித்யனைக் காட்டி ஸ்ரீதரன் மூர்த்தியீதென்னும்” என்பதாம்.-

ஸ்ரீ ராமாயணத்தில் ராவணனை நோக்கிப் பிராட்டி சொல்லுகையில் “அநந்யா ராகவேணாஹம் பாஸ்கரேண ப்ரபா யதா” என்றாள்;

ராவண வதத்திற்குப் பிறகு பிரமன் முதலிய தேவர்களை நோக்கி ஸ்ரீ ராமபிரான் சொல்லுகையில் “அநந்யா ஹி மயா ஸீதா பாஸ்கரேண ப்ரபா யதா” என்றான்.

இங்ஙனே திவ்ய தம்பதிகளின் திருவாக்கினால் எம்பெருமான் ஸூர்யனோடொப்பப் பரிகணிதனானமையால் ஸூர்யனைப் பார்க்கும் போது ஸ்ரீதரன் நினைவுக்கு வரக் குறையில்லை.

“ப்ரபா ப்ரபாவான்களைக் கண்டவாறே அவளுமவனுமாக இருக்குமிருப்பை நினையா நின்றாள்.” என்பது ஈடு முப்பத்தாறாயிரம்.

ஆசார்ய ஹ்ருதயத்தில் “புரவியேழொருகாலுடைய தோரிலே” என்று தொடங்கியுள்ள சூர்ணிகையில் “ஸ்ரீதரன் மூர்த்தி யிதென்னும்” என்கிற இந்தப் பாசுரம் எடுத்தாளப் பட்டுள்ளது.

அவருடைய திருவுள்ளத்தின்படி பார்க்குமளவில், “த்யேயஸ் ஸதா ஸவித்ரு மண்டல மத்யவர்த்தீ நாராயண:” என்கிறபடியே எம்பெருமான் ஸூர்ய மண்டல மத்யஸ்தனாதலால் அதுபற்றி “செய்யதோர் நாயிற்றைக் காட்டிச் சிரிதரன் மூர்த்தி யீதென்னும்” என்றதாகக் கொள்ளலாம்.

கண்ணீர் மல்க நின்று நையும்-ஸ்ரீதரன் என்னும்படியே புருஷகார பூதையான ஸ்ரீ மஹாலக்ஷ்;மி அருகே யிருக்கச் செய்தேயும் பேறிழந்த நான் இனி யார் புருஷகாரமாகப் பெறவிருக்கிற னென்று உடை குலைப்படா நின்றாள்.

ஸ்ரீமந் நாராயணனென்று கூடச் சொல்ல மாட்டாதே நாரணன் என்கின்றாள்.

எம்பெருமானுக்குப் போலியான பொருள்களையும் அவனோடு தொடர்புள்ள பொருள்களையும் அநுஸந்திக்க வநுஸந்திக்க, நித்யாநுபவசாலிகளான நித்ய ஸூரிகளின் வடிவில் பிறக்கும் புகர் இவர்கட்குப் பிறக்கின்றமையைத் தாய் தெரிவிக்கின்றான் என் தெய்வுருவிற் சிறுமான் என்பதனால்.

செய்கின்றதொன்று அறியேன் = இவள் தொடங்குவது என்ன?  தலைக்கட்டுவது என்ன? என்பதொன்று மறிகின்றிலே னென்றபடி.

——————–

***- மகளுடைய அதிப்ரவ்ருத்திகளைச் சொல்லப் புகுந்து, இவற்றுக்குக் கணக்கில்லை யென்கிறாள்.

அறியும் செந்தீயைத் தழுவி,‘அச்சுதன்’ என்னும்;மெய் வேவாள்;
எறியும் தண் காற்றைத் தழுவி, ‘என்னுடைக் கோவிந்தன்’ என்னும்;
வெறி கொள் துழாய் மலர் நாறும் வினையுடை யாட்டியேன் பெற்ற
செறிவளை முன்கைச் சிறுமான் செய்கின்றது என்கண்ணுக்கு ஒன்றே?–4-4-3-

பதவுரை

வினையுடை யாட்டியேன் பெற்ற	–	கொடுவினையேனாகிய நான் பெற்ற
செறி வளை முன் கை சிறு மான்	–	நெருங்கின வளையல்களயைணிந்த முன்கைகளையுடைய இவ்விளம் பெண்ணானவள்
அறியும்	–	சுடுமென்று எல்லாராலும் அறியப்பட்ட
செம் தீயை தழுவி	–	சிவந்த நெருப்பைத் தழுவி
அச்சுதன் என்னும்	–	‘எம்பெருமான்’ என்கிறாள்;
மெய் வேவாள்	–	உடம்பு வேகின்றிலள்;
எறியும்	–	வீசுகின்ற
தண் காற்றை தழுவி	–	குளிர்ந்த காற்றைத் தழுவி
என்னுடை கோவிந்தன் என்னும்	–	‘என்னுடைய கண்ணன்’ என்கிறாள்;
வெறிகொள்	–	பரிமளம்மிக்க
துழாய் மலர்	–	திருத்துழாய் மலர்கள்
நாறும்	–	மணக்கப் பெற்றிருக்கின்றாள்:
செய்கின்றது	–	(இங்ஙனே இவள்) செய்கின்ற தொழில்கள்
என் கண்ணுக்கு ஒன்றே	–	என் கண்களுக்கு ஒன்றுதானா? பலபல.

எம்பெருமானுடைய திருவடிவைச் சொல்லுமிடங்களில் “தேஜஸாம் ராசிம் ஊர்ஜிதம்” என்றும்

“குழுமித் தேவர்குழாங்கள் கைதொழச் சோதி வெள்ளத்தினுள்ளே யெழுவதோருரு” என்றும் தேஜபுஞ்ஜமாகவே சொல்லுவர்கள்.

ப்ரதிபத்தி பண்ணித் தழுவுகின்றாள்; அந்த ப்ரதிபத்தியின் சுத்தியாலே, மெய்வேவாள் -உடம்பில் தாஹமுண்டாவது கிடையாது.

அக்னி தேவதை தன் காரியத்தைச் செய்யாதிருக்கமோவென்னில்,

ப்ரஹ்லார்தாழ்வானுக்குச்; செய்தாலன்றோ பராங்குசநாயகிக்குச் செய்வது.

“தாதைஷ வஹ்நி: பவநோரிதோபி ந மாம் தஹதி அத்ர ஸமந்ததோஹம்.  பச்யாமி பத்மாஸ்;தரணாஸ்த்ருதாநி சீதாநி ஸர்வாணி திசாம் முகாநி.” என்றாளிறே ப்ரஹ்லாதாழ்வான்.

என்னை நெருப்புச் சுடுகின்றதில்லையே யென்றான்; அதுபோலேயாயிற்று இதுவும்.

எறியுங் தண் காற்றைத் தழுவி யென்னுடைக் கோவிந்தனென்னும் = வீசுகிற குளிர்ந்த காற்றை, பசுமேயத்துவிட்டுத் தன்னோடே கலக்க வருகிற க்ருஷ்ணனாகக் கொண்டு தழுவி பிரிதியுள்ளடங்காமையாலே என்னுடைய கோவிந்தன் என்கிறாள்.

வெறிகொள் துழாய்மலர்நாறும் =  திருத்துடாய்ப்பரிமளம் கமழ்கின்றது தலைமகளிடத்து.

பிரிவு நிலைமையில் திருத்துழாய் நறுமணம் கமழ ப்ரஸக்தியேதென்னில்; இதற்குமுன் ஸம்ச்லேஷ தசையிலுண்டான பரிமளம் பத்தெட்டு குளிக்கு நிற்குமே.

அன்றியும் இரண்டாமடியிற் கூறியபடி, எம்பெருமான் காற்றோடே கலந்து புகுந்து கலவிசெய்தாகவுங் கூடும்.

வினையுடையாட்டினேன் பெற்ற = நல்வினை யென்றாவது தீவினை யென்றாவது சிறப்பித்துக் கூறவில்லை;

ஆயினும் நிர்வேத ப்ரகரணமாகையாலே தீவினை யுடையேன் என்றே பொருள்படும்;

பட்டாலும், இப்படி பகவத்  விஷயத்தில் அவகாஹிக்கும்படியான பெண்ணைப் பெற்றது நல்வினையின் பயனாகவே உள்ளூறக் கருதத்தக்கதாதலால் நல்விளையாட்டியேன் என்பதே உள்ளுறை பொருளாம்.

உண்மையில் தாயின் நிலைமையும் ஆழ்வார்க்கே உள்ளதாதலால் இவ்வினையுடைமை ஆழ்வார்க்கேயாகும்.

ஒன்றே? – ஒன்றல்ல, பல என்றபடி.

———————

ஒன்றிய திங்களைக் காட்டி, ‘ஒளி மணி வண்ணனே!’ என்னும்;
நின்ற குன்றத்தினை நோக்கி, ‘நெடுமாலே! வா!’ என்று கூவும்;
நன்று பெய்யும் மழை காணில், ‘நாரணன் வந்தான்’ என்று ஆலும்;
என்று இன மையல்கள் செய்தார் என்னுடைக் கோமளத்தையே.–4-4-4-

பதவுரை

ஒன்றிய	–	(எல்லாத்தலைகளும்) பொருந்திய
திங்களை காட்டி	–	பூர்ண சந்திரனை (அருகில் நினறார்க்குக்) காட்டி
ஒளி மணிவண்ணனே என்னும்	–	ஒளியையுடைத்தான நீலமணிபோன்ற வடிவையுடையவனே! என்று கூப்பிடுகிறாள்;
நின்ற குன்றத்தினை நோக்கி	–	(அந்தச் சந்திரமண்டலத்தளவு உயர்ந்து) நிற்கிற மலையைப்பார்த்து
(ஸகல உலகங்களையும் அளக்கைக்கு வளர்ந்தருளின எம்பெருமான் என்று நினைத்து)
நெடுமாலே வா என்று கூவும்	–	‘நெடுமாலே! வாராய்’ என்று அழைக்கின்றாள்;
நன்று பெய்யும் மழை காணில்	–	நன்றாகப்பொழியும் மேகத்தைக்கண்டால்
நாரணன் வந்தான் என்று	–	நாராயணன் வந்தான் என்று கூறி
ஆலும்	–	மேகத்தை கண்ட மயில் போலே கூத்தாடுகின்றாள்;
என்னுடை கோமளத்தை	–	மெல்லியலாளான எனது மகளுக்கு
என்று இன மையல்கள்	–	இப்படிப்பட்ட மயக்கங்களை
செய்தார்	–	பண்ணினார்.

***- எல்லாக் கலைகளும் நிரம்பப்பெற்ற சந்திரனைச் சுட்டிக்காட்டி ‘நீலமணிவண்ணனே!’ என்று அழைக்கின்றாள்.

உயரநின்ற வொரு மலையைப் பார்த்து, உலகங்களை அளந்தருள்வதற்காக நிமிர வளர்ந்து நிற்கிற

ஸர்வேச்வர னென்றுகொண்டு ‘என் ஆர்த்தி தீரவாராய்’ என்றழைக்கின்றாள்.

நன்றாகப் பெய்யும் மேகத்தைக் கண்டால் ‘நாராயணன் நம் உறாவுதல் தீர வந்தான்’ என்று,

மேகத்தைக் கண்டு மயில் கூத்தாடுமாபோலே கூத்தாடு பண்ணி விட்டாரே! என் செய்வேன்! என்கிறாள் திருத்தாய்.

ஒன்றிய என்றது ஸகல கலைகளும் பொருந்தப்பெற்ற என்றபடி.

…..:-சந்த்ரமா மநஸோ ஜாத:” என்று புருஷஸூக்தத்தில் சந்திரன் எம்பெருமானுடைய திருவுள்ளத்தில் நின்று தோன்றினனாகச் சொல்லிற்று.

“காரண வஸ்துவின் குணங்கள் கார்ய வஸ்துவிலே ஸங்கரமிக்கும்” என்கிற நியாயப்படி காரண பூதனான

எம்பெருமானுடைய குளிர்ச்சி படியாகவே சந்திரனுக்குக் குளிர்ச்சி யுண்டாயிற்றென்று பக்தர்கள் அபிஸந்தி கொள்வதுண்டு;

குளிர்ந்த சந்திரனைக் கண்டவாறே குளிர்ந்த திருவுள்ளமுடைய எம்பெருமானாகவே பாவநை செல்லுகின்றது.

ஒளிமணிவண்ணனே! என்று விளியாகவுங்கொள்ளலாம்;

ஏகாரத்தை விளி யுருபாகச் கொள்ளாமல் பிரிநிலைப் பொருளதாக்கி ‘இவன் ஒளிமணிவண்ணனே யன்றி வேறல்லன்’ என்பதாகவுங் கொள்ளலாம்.

இரண்டாமடியில் இரண்டு நிர்வாஹங்களுண்டு: –

நின்ற குன்றமொன்று தென்பட்டது; வடிவில் பெருமையைக் கண்டவாறே, ஜகத்தையெல்லாம் தன் திருவடிகளின் கீழேயிட்டுக்கொள்ளும்படி பெரிய வடிவையுடையனான த்ரிவிக்ரம பகவான் என்றெண்ணி, எழுந்தருள்வாய் என்றழைக்கின்றாள் என்பதாகப் பிள்ளானுடைய நிர்வாஹம்.

மலைபெயராமல் நின்று அடிக்கடி மழைபெய்யப் பெறுவதனால் அழுக்கற்றுப் பசுகு பசுகென்றிருக்குமாறு கண்டு பராங்குச நாயகி என்ன நினைத்தா ளென்னில்; எம்பெருமான் நெடுநாள் உபேகூஷித்திருந்த குற்றவாளி யாகையாலே உள்ளபடியே வந்துநிற்க வெட்கப்பட்டு, பச்சைப்போர்வையிட்டு முட்டாக்கிட்டு நிற்கிறானாகக்கொண்டு ‘சுணைகேடனே! நீ இங்ஙனே வெள்கவேணுமோ? வந்துநில்’ என்கிறாள்-என்று நஞ்சீயர் நிர்வஹிக்கும்படி.

நஞ்சீயருடைய ஒன்பதினாயிரப்படி ஸ்ரீ ஸூக்திகள் காண்மின்.-“நின்றதொரு மலையைப்பார்த்து, ஸகல லோகங்களையும் அளக்கைக்கு வளர்ந்தருளின எம்பெருமானென்றே கொண்டு என்னார்த்தி தீர வராராய் என்று அழைக்கும்.  ஸாபராதானாகையாலே கிட்ட வர அஞ்சி நிற்கிறானாகக் கொண்டு ‘உன்னுடைய ஸ்நேர்திசயம் அறியோமோ? வாராய்’ என்று க்ஷேப பூர்வமாக அழைக்கும் என்றுமாம்.”

இந்த நிர்வாஹ பேதத்திற்கு நிதானம் ஏதென்னில்; நெடுமால் என்கிற சொல்லேயாகும்.

மால் என்னுஞ்சொல்லுக்குப் பெருமை, வியாமோஹம் முதலிய பல பொருள்களுண்டு:

பெருமையென்னும் பொருளிலே நோக்குவைத்தார் பிள்ளான்; வியாமோஹமென்னும் பொருளை நோக்கினார் நஞ்சீயர்.

நன்று பெய்யும் மழையைக்கண்டால் நாரணன் வந்தானென்று களிப்பதற்குப் பல வகையான கருத்துக்களுண்டு;

“ஒக்குமம்மானுருவமென்று உள்ளங்குழைந்த நாணாளும், தொக்க மேகப் பல்குழாங்கள் காணுந்தோறும் தொலைவன் நான்” என்கிறபடியே மேகத்தைக் காணும்போதே மின்னுமாமழை தவழும் மேகவண்ணனான நாராயணனுடைய ஞாபகம் வந்தே தீரும்.

“தழைகளுந் தொங்கலும் ததும்பி யெங்குங் தண்ணுமை யெக்கம் மத்தளிதாழ்பீலி, குழல்களும் கீதமுமாகி யெங்கும் கோவிந்தன் வருகின்ற கூட்டங்கண்டு, மழை கொலோ வரகினற்தென்று சொல்லி” (பெரியாழ்வார் திருமொழி 3-4-1) என்ற பாசுரப்படியும் கொள்ளலாம்.

“எத்தனையும் வான் வறந்த காலத்தும் பைங்கூழ்கள், மைத்தெழுந்த மாமுகிலே பார்த்திருக்கும் மற்றவைபோல், மெய்த்துயர் வீட்டாவிடினும் வித்துவக்கோட்டம்மா! என்சித்த மிக வுன்பாலே வைப்பனடியேனே” (பெருமாள் திருமொழி 5-7.) என்கிறபடியே அநந்யகதிகளால் எதிர்பார்க்கப் படுந்தன்மை மழைக்கும் திருமாலுக்கும் ஒக்குமாதலாலும் மழையைக் கண்டு நாரணன் வந்தானென்று ஆலுதல் அமையும்;

இன மையல்கள்-இப்படிப்பட்ட மயக்கங்கள். இன்ன என்பது ‘இன’ என்று தொக்கிக் கிடக்கிறது.

என்று என்பதற்கு ‘என்றைக்கு’ என்று பொருளுரைத்தார் பன்னீராயிர வுரைகாரர்.

————————–

கோமள வான் கன்றைப் புல்கி, ‘கோவிந்தன் மேய்த்தன’ என்னும்;
போம் இள நாகத்தின் பின் போய், ‘அவன் கிடக்கை ஈது’ என்னும்;
ஆம் அளவு ஒன்றும் அறியேன் அருவினை யாட்டியேன் பெற்ற
கோமள வல்லியை மாயோன் மால் செய்து செய்கின்ற கூத்தே!–4-4-5-

பதவுரை

கோமளம் வான் கன்றை புல்கி	–	இனையபெரிய கன்றுகளைத் தழுவி(இவை)
கோவிந்தன் மேய்த்தன என்னும்	–	பசுமேய்க்க முடிசூடின கண்ணன் (இனிது உகந்து) மேய்த்தவை என்று கூறுவாள்;
போம் இளம் நாகத்தின் பின் போய்	–	இஷ்டப்படி ஓடுகின்ற இளைய நாகத்தின் பின்னே (இதுபோனவிடத்தில் அவனையும் காணலாம் என்று நினைத்துச்) சென்று
அவன் கிடக்கை	–	அவன் பள்ளிகொள்ளும் படுக்கை
ஈது என்னும்	–	இது என்று சொல்லுவாள்;
அரு வினையாட்டியேன் பெற்ற	–	(அநுபவித்து முடிக்க) அரிய பாபத்தை யுடையேனான நான்பெற்ற
கோமளம் வல்லியை	–	ம்ருதுஸ்வபாவையாய், கொடிபோன்ற இவளை
மாயோன்	–	எம்பெருமான்
மால் செய்து	–	மயக்கி
செய்கின்ற கூத்து	–	பண்ணுகிற இத்தகைய கூத்தாட்டு
ஆம் அளவு	–	எவ்வளவில் ஆகும் என்று
ஒன்றும் அறியேன்	–	ஒன்றும் அறிகிலேன்.

***- இங்கு ‘ஆன் கன்றை’ என்றும் ‘வான் கன்றை’ என்றும் பிரியும்.

“ஆண் கன்றை என்று பாடமாகவுமாம்” என்று பன்னீராயிரத்திலுள்ளது.

பசுக்களை மேய்ப்பதிற் காட்டிலும் கன்றுகளை மேய்ப்பதில் கண்ணபிரானுக்கு மிக்க ஆவலுண்டு;

“திவத்திலும் பசு நிரைமேய்ப்பு உவத்தி செங்கனிவாயெங்களாயர் தேவே” என்று பசுக்கூட்டங்களை மேய்ப்பதில் வெறும் உவப்பு உள்ளதாகச் சொல்லப்பட்டது;

“கன்று மேய்த்து இனிது உகந்தகாளாய்” என்று கன்றுகளை மேய்ப்பதில் இனிதுவப்பு உள்ளதாகச் சொல்லப்பட்டது.

பிறர்கை பார்த்திருக்கும் அசக்தர்களை ரகூஷிப்பதிலேயே ஊக்கமுடையவன்; எம்பெருமான் என்பது உள்ளுறை பொருள்.

கண்ணபிரான் கன்றுகளை மேய்த்தர னென்பதறிந்த பராங்குச நாயகி, தெருவில் திரியும் கன்றுகளைப்பிடித்து அணைத்துக்கொண்டு ‘நம் கண்ணபிரான் மேய்த்த கன்றுதான் இவை’ என்கின்றாள்.

இங்கே ஈட்டு ஸ்ரீ ஸூக்தி:-“கன்றின் கழுத்தைக் கட்டிக்கொண்டவாறே அது துள்ளிப்போகா நிற்குமே; அவன் பரிகரமாயே யிருந்ததென்னும்” என்பதாம்.

“காற்றில் கடியனாய் ஓடி அகம்புக்கு மாற்றமுந்தாரான்” என்கிறபடியே கைக்கு எட்டாமல் ஓடுகிற தன்மை கண்ணபிரானுக்குப்போலவே கன்றுக்கும் கண்டதனால் “கோவிந்தனுடைய பரிகரமே இவை” என்று திண்ணமாகச் சொல்லுவளென்படி.

கோமளவென்று இளமைக்கும் மென்மைக்கும் பெயர்; மாணிக்கத்தில் ஒருவகைக்கும் பெயர்.

ஆன்கன்று என்றால் -பசு ஈன்றகன்று என்றபடி.

வான்கன்று என்றால்-திவ்யமான கன்று என்றபடி.

கோவிந்தன்-பசுக்களையும் கன்றுகளையும் மேய்த்த பெருமேன்மைக்க முடிசூடினவன்.

(போம் இளநாகத்தின் இத்யாதி.) ஸர்ப்பம் ஓடக்கண்டால் அஞ்சாதே அதன் பின்னேயோடி ‘எம்பெருமானுடைய திருப்பள்ளி மெத்தை இது’ என்கின்றாள்.

“ஐந்த பைந்தலையாடரவணை மேவிப் பாற்கடல் யோகநித்திரை சிந்தைசெய்த வெந்தாய் உன்னைச் சிந்தை செய்து செய்தே” என்கிறபடியே அவனுடைய சேஷசயன வைபத்தையே இடைவிடாது சிந்திப்பவராதலால் அதுவே நினைவானபடி.

அவனோடே கூடித் தானும் படுக்கலாமென்ற ஆசையோடே நாகத்தின் பின்னே நடந்தாள் போலும்.

“ஆமளவொன்று மறியேன்” என்பதை உள்ளிவிடத்திலேயே அக்வயிக்கவுமாம்;

‘மாயோன் அருவினையாட்டினேன் பெற்ற கோமளவல்லியை மால் செய்து செய்கின்ற கூத்து ஆமளவொன்று மறியேன்’ என்று அந்வயிக்கவுமாம்;.

முந்தின பக்ஷத்தில், கூத்தே! என்பது ‘இப்படியும் ஒரு கூத்து ஆவதே!’ என்று முடியும்.

—————

கூத்தர் குடம் எடுத்து ஆடில்,‘கோவிந்தனாம்’எனா ஓடும்;
வாய்த்த குழல் ஓசை கேட்கில், ‘மாயவன்’ என்றுமை யாக்கும்;
ஆய்ச்சியர் வெண்ணெய்கள் காணில், ‘அவன் உண்ட வெண்ணெய் ஈது’ என்னும்;
பேய்ச்சி முலை சுவைத்தாற்கு என் பெண் கொடி ஏறிய பித்தே!–4-4-6-

பதவுரை

கூத்தர்	–	யானும் கூத்தாடுமவர்கள்
குடம் எடுத்து ஆடில்	–	(குடக்கூத்தாடுதலை ஸ்வபாவமாகவுடைய) க்ருஷ்ணன் ஆம் என்று கருதி (காண்கைக்கு) ஓடுவாள்;
வாய்த்த குழல் ஓசை கேட்கில்	–	இனிய குழலின் ஓசையைக் கேட்டாளகில்
மாயவன் என்று	–	க்ருஷ்ணன் என்று நினைத்து
மையாக்கும்	–	மோஹியா நிற்பாள்;
ஆய்ச்சியர்	–	இடைச்சிகள் கையிலே
வெண்ணெய்கள் காணில்	–	வெண்ணையைக் கண்டாளாகில்
அவன் உண்ட	–	அவன் அமுது செய்தருளின் வெண்ணெய் இது என்கிறாள்:
பேய்ச்சி முலை சுவைத்தாற்கு	–	பூதனுடைய முலையை ப்ராணனேர்டே சுவைத்து முடித்த கண்ணபிரானுக்கு
கொடி என்பெண்	–	கொடிபோன்றவளான என்னுடைய மகள்
ஏறிய	–	தலைமண்டையிடும்படி கொண்ட
பித்து	–	பிச்சு இருந்தபடி
ஏ	–	ஆச்சரியம்.

***- ஜீவனத்திற்காகக் குடக்கூத்தாடித் திரிகிறவர்களுண்டே; அவர்கள் வந்து குடங்களை வீசியெறிந்து ஆடுமதுகண்டால்

குடங்களெடுத்தேறவிட்டுக் கூத்தாடவல்ல கோவாகிய கோவிந்தனே ஆடுவதாக ப்ரதிபத்திபண்ணி அதனை அருகேயிருந்து காண ஓடுகின்றாள்.

எப்படிப்பட்டவர்களையு மீடுபடுத்தவல்ல புல்லாஙகுழலின் இசைவந்து செவிப்பட்டால், கண்ணபிரானென்று சொல்லி வியாமோஹிக்கின்றாள்.

இடைச்சிகள் கொணர்ந்து விற்கும் வெண்ணையைக் கண்டால், அன்று அவன் திருவாய்ப்பாடியில் களவுகண்டு அமுதுசெய்த வெண்ணெயோடொத்த வெண்ணெய் இது என்று சொல்லா நின்றாள்;

தாய் உதவாத தனிமையிலே பூதனையென்பவள் தாய்வடிவுகொண்டு வந்து நலியப்புக, அவளை முடித்துத் தன்னைச் சேமமாகத் தந்த உபகாரத்துக்குத் தோற்று இவள் பித்தேறினாளாயிற்று;

இப்படியும் ஒரு விலக்ஷணமான பிச்சு உண்டோ வென்கிறாள்; திருத்தாய்.

குடமெடுத்தாடில் என்கையாலே, ஸாதாரணமான கூத்துக்களைப்பொருள் படுத்தாள்; குடக்கூத் தொன்றிலேயே யீடுபடுவாளென்பது பெறப்பட்டது.

அந்தணர்க்குச் செல்வம் விஞ்சினால் யாகம்செய்யுமாபோலே இடையர்க்குச் செல்வம் விஞ்சினால் களிப்புக்குப் போக்குவீடாகக் குடக்கூத்தாடினனாம்;

அதில் ஆழ்வார்கள் மிக ஈடுபடுவர்க்ள.

“நீரார் கமலம் போல் செங்கண்மாலென்றொருவன், பராரோர்களெல்லாம் மகிழப்பறைகறங்கச், சீரார் குடமிரண்டேந்திச் செழுந்தெருவே ஆராரெனச் சொல்லியாடுமதுகண்டு, எராரிள முலையாரன்னையரு மெல்லாரும், வாராயோ வென்றார்க்குச்ச சேன்றேனென் வல்வினையால்” என்று தொடங்கியுள்ள சிறிய திருமடற் பாசுரம் காண்க.

குடக்கூத்தாடுமது கண்டு கோவிந்தன் என்று சொல்லி ஓடினாளாம்;

யாரோ வயிற்றுப்பிழைப்புக்காக ஆடித்திரிகிறார்களத்தனை; கண்ணனல்லன்’ என்று விவேகிகள் கூறினால் ‘கோவிந்தனாம்’ என்று சொல்லி ஓடினளாம். “கோவிந்தனேகிடீர்; திண்ணமாக நானறிவேன் என்றவாறு.

வாய்த்த குழலோசை இத்யாதி.  கண்ணபிரானுடைய வேணுகானச் சிறப்பு பெரியாழ்வார் திருமொழியில் நாவலம் பெரிய தீவினில் வாழும் என்கிற பதிகத்திலும் ஸ்ரீரங்கராஜ ஸத்வ-உத்தரசதகத்தில் “….-சைலோக்நிச் ச ஜலாம்பபூவ” இத்தியாதி ச்லோகத்திலும் பரக்கக் காணத்தக்கது.

மாயவென்று = ‘மாயவனான கண்ணன் ஊதுகிற குழலின் ஓசையென்று’ என்று பொருள் கொள்வது தவிர ‘மாயவனான கண்ணனேயென்று’ என்கிற பொருளும் கொள்ளத் தகும்.

கீழே புகழுநல்லொருவனில்  எம்பெருமான்றன்னையே ‘நுடங்கு கேள்வியிசை யென்கோ” என்றருளிச் செய்திருக்கையாலே எம்பெருமான்றன்னையே ஸங்கீதமாகக் கொள்ளுகிற புடையுமுண்டிறே;

குழலோசையை எம்பெருமானாகவே பிரதிபத்தி பண்ணா நின்றாளென்றபடி.

கண்ணனுடைய குழலோசையாக நினைத்து மோஹிக்கின்றாளென்ற பொருளில் மாயவன் என்ற சொற்சுவையில் நோக்கமாக நம்பிள்ளை அருளிச்செய்யும் அர்த்தம் மிக அழகியது;

அதாவது-சில கோபிமார்களுடனே கலந்து பிரிந்தால்  அத்தலையில் பிரணய ரோஷம் தலையெடுத்திருக்கும்;  மீண்டும் அவர்களோடு கலக்க நினைக்கும்போது அந்த ஊடலை ஆற்றவேண்டிச் சில தாழ்ந்த சொற்களைக் குழலிலேயிட்டுப் பாடிக்கொண்டே செல்வனாம்; ‘பகலெல்லாம் பசுக்களின் பின்னே போனேன்; தாய் தந்தையர்க்குப் பரதந்திரனாயிருந்தேன்; பிரிந்தேன்; தரிக்கமாட்டிற்றிலேன்; ஒரு பகல் ஆயிர மூழியாய்ச்செல்லா நின்றது, என்றிங்ஙனே பாசுரங்களை உள்ளே யிசைத்துப் பாடுவதுண்டு; அது தோன்ற மாயவன் என்றதாக.

மையாத்தல்-மோஹித்தல்.

“ஆய்ச்சியர் வெண்ணெய்” என்ற விடத்து, பிராமண ஸ்த்ரீகள் கடைந்து திரட்டிய வெண்ணெய் கண்டால் ஒன்றும் பேசாள்; இடைச்சிகள் கையில் முடை நாற்றம் பெற்ற வெண்ணெய் கண்டால்-என்று இன்சுவைப் பொருளுரைப்பர் நம்பிள்ளை.

அவனுண்ட வெண்ணெய் ஈதென்னும் -கண்ணபிரான் அக்காலத்து அமுதுசெய்த வெண்ணெய் இப்போது காணமுடியாதாதலால், அவனுண்ட வெண்ணெயோடு ஸஜாதீயமான வெண்ணெய் என்றபடி.

முன்னடிகளில் கோவிந்தன், மாயவன் என்ற திருநாமங்களைச் சொன்னதுபோலே இங்கும் (மூன்றாமடியிலும்) ஒரு திருநாமம் சொல்லாமாயிருக்க அது சொல்லாது அவன் என்றது-வெண்ணெயுண்ண அவன் பட்டபாடுகளை யெல்லாம் உளப்படுத்தியவாறு.

“வாரார் வனமுலையாள் மத்தாரப் பற்றிக்கொண்டு ஏராரிடைநோவ எத்தனையோர் போதுமாய்;, சீரார் தயிர்கடைந்து வெண்ணெய் திரண்டதனை,  வேரார்நுதல் மடவாள் வேறோர் கலத்திட்டுஇ நாரரருறி யேற்றி நன்கமைய வைத்தனைப், போரார் வேற்கண் மடவாள் போந்தனையும் பொய்யுறக்கம், ஓராதவன் போலுறங்கியறிவுற்றத், தாரார் தடந்தோள்களுள்ளளவும் கைநீட்டி, ஆராத வெண்ணெய் விழுங்கி” (சிறிய திருமடல்) இத்யாதி.

ஈற்றடிக்கு நம்பிள்ளையீடு;-“இவள் இப்படிக் கலங்குகைக்கு நிதாநமென்னென்னில்; (பேய்ச்சி முலை சுவைத்தாற்கு.) அவன் முன்பே யொரு உபகாரத்தைப் பண்ணிவைத்தான்; அதிலே தோற்றவன்று தொடங்கி இவள் பிச்சேறத் தொடங்கினாள்;

தாயுங்கூட உதவாதஸமயத்திலே பூதனைவ்நது முலைகொடுக்க, அவ்வளவிலே உணர்த்தியுண்டாய் அவளை முடித்தும் தன்னை நோக்கித்தானே; அவ்வுபகாரத்திலே தோற்று அன்று தொடங்கி இவள் பிச்சேறினாள்.  –

பூத்தருபுணர்ச்சி, புனல்தரு புணர்ச்சி, களிறுதரு புணர்ச்சி என்றிவை புணர்ச்சிக்கு ஹேது.

அதாவது-எட்டாத கொம்பிலே நின்றதொரு பூவை ஆசைப்பட்டால் இவன் தன்னைப் பேணாதே இவளாசையை முடித்துக்கொடுக்க ‘இவன் தன்னைப் பேணாதே நம் நினைவை முடித்தானே’ என்று அதுக்காகத் தன்னைக்கொடுக்கை பூத்தரு புணர்ச்சி.

ஆற்றிலே அழுந்துகிறவனைத் தான் புக்கேறவிட, அதற்காகத் தன்னைக் கொடுக்கை புனல்தரு புணர்ச்சி.

அசிந்திதமாக ஆனையின் கையிலே அகப்பட்டவளை மீட்டுக்கொடுக்க, அதுக்காகத் தன்னைக் கொடுக்கை களிறுதரு புணர்ச்சி.

இவை யொன்றுமல்ல; அவன் தன்னை நோக்கினதுக்கு இவள் தன்னை யெழுதிக் கொடுக்கிறாள்.”

—————–

ஏறிய பித்தினோடு ‘எல்லா உலகும் கண்ணன் படைப்பு’ என்னும்’
நீறு செவ்வே இடக் காணில், நெடுமால் அடியார்’ என்று ஓடும்;
நாறு துழாய்மலர் காணில்,‘நாரணன் கண்ணி ஈது’ என்னும்;
தேறியும் தேறாதும் மாயோன் திறத்தனளே இத் திருவே.–4-4-7-

பதவுரை

ஏறிய பித்தினொடு	–	மிகுந்த மயக்கத்ததோடே கூடியிருக்கச்செய்தே (வேதாந்த வித்துக்கள் சொல்லுமாபோலே)
எல்லா உலகு	–	ஸகலலோகங்களும்
கண்ணன் படைப்பு என்னும்	–	க்ருஷ்ணனுடைய ஸ்ருஷ்டி என்று கூறுகிறாள்;
நீறு செவ்வே இட காணில்	–	பஸ்மத்தை மேல்நோக்கி இடக்கண்டாளாகில்
நெடுமால் அடியார் என்று ஓடும்	–	ஸர்வேச்வரனுடைய அடியார் என்று கொண்டு (அவர்களைத் தொடர்ந்து) ஓடுகிறாள்;
நாறு துழாய் மலர்காணில்	–	பரிமளம் வீசும் திருத்துழாயின் பூந்தாரைக் கண்டாளாகில்
நாரணன் கண்ணி ஈது என்னும்	–	ஸர்வஸ்வாமியான நாராயணனுடைய மாலை இது என்கிறாள்;
தேறியும் தேறாதும்	–	தேறினவளவிலும் கலங்கினவளவிலும்
இத் திரு	–	திருமகள் போல்வளவான இப்பெண்பிள்ளை
மாயோன் திறத்தனள்	–	எம்பெருமான் விஷயமல்லது வேறொன்தறறியாள்.

***- “என்பெண்கொடி யேறியபித்தே” என்று கீழ்ப்பாட்டில் தலைக்கட்டிற்று.

உலகில் பித்துக்கொள்ளிகளாயிருக்கு மவர்கள் வாயில் வந்தபடி எதையேனும் தப்புந்தவறுமாய்ப் பேசுவதுண்டே;

அப்படி இவள் ஏதேனும் பேசுகின்றாளோ என்ன;

பித்து ஏறின நிலைமையிலு;ம பகவத் விஷயத்தில் தெளிவு சிறிதும் மாறிற்றில்லை யென்கிறாள்.

பராசரமஹர்ஷி முதலானார் தெளிந்திருந்து என்னவார்த்தை சொல்லுவார்களோ அந்தவார்த்தை இவள் சொல்லுகின்றாள் காண்மின்.

*** பராசரம் முநிவரம் க்ருதபெளர்வாஹ்நிகக்ரியம்இ மைததேய்: பரிபப்ரச்ச ப்ரணிபத்யாபிவாத்ய ச” என்கிறபடியே வணங்கி வழிபட்டுக் கேள்விகேட்ட மைத்ரேய பகவானுக்கு, நற்றெளிவு கொண்டிருந்த பராசரபகவான்

***  விஷ்ணோஸ் ஸகாசாத் உத்பூதம் ஜகத் தத்ரைவ ச ஸ்திகம். ஸ்திதி ஸம்யமகர்த்தாஸென ஜகதோஸ்ய ஜகச்ச ஸ:.” என்று உபதேசித்த அரும்பெரும் பொருளை இவள் பித்துக்கொண்டிருக்கிற நிலையிலே அவவீலையாக எடுத்துரைக்கின்றாளாயிற்று.

நன்குவேதமோதிய அந்தணன் பித்தேறினாலும் வேதவாக்கியங்களையே சொல்லித் திரியுமாபோலே இவளும் வாஸநாபலத்தாலே பகவத் விஷயமல்லது பேசாளென்கை.

நீறு செவ்வேயிடக்காணில் நெடுமாலடியாரென்றோடும் = திருமாலடியார்களுக்கு பஸ்மதாரணம் சாஸ்த்ர நிஷித்தம் என்னுமிடம் ஆழவாரறியாததன்று; அப்படியிருக்க இங்கு அருளிச்செய்வதற்குக் கருத்தென்னென்னில்;

“த்ரவ்யம் ஏதேனுமாகிலும் ஊர்த்த்வமாக இடக்காணில் நெடுமாலடியாரென்றோடும்.” என்பது ஆறாயிரப்படி யருளிச்செயல்.

இதனை அடியொற்றியே மற்ற வியாக்கியானங்களு முள்ளன.

பஸ்மதாரணம் பண்ணினவர்களேயாயினும் அந்த பஸ்மத்தைக் குறுக்கே பூசாதே நெடுக இட்டால் ‘ஊர்த்த்வபுண்ட்ரதாரிகளிவர்கள்’ என்று அவ்வளவுக்காக ப்ரதிபத்தி பண்ணுமென்றபடி.

ஸ்ரீமத் வேதாந்த தேசிகன் அருளிச்செய்த ஸச்சரித்iழைக்ஷயில் ஊர்த்வ புண்ட்ரதாரண விதிப்பகுதியில் ***   என்று தொடங்கி அருளிச் செய்யப்பட்டிருக்கும் விஷயங்களும் குறிக்கொள்ளத்தக்கவை. (அவற்றின் கருத்துச் சுருக்கம் வருமாறு:-) ஸகல பாகவதர்களாலும் சிரமேற் கொள்ளப்பட்ட தமிழ் வேதமாகிய திருவாய்மொழியில் ‘நீறு செவ்வேயிடக் காணில் நெடுமாலடியாரென்றோடும்’ என்கிற பாசுரத்தினால் பகவத் பக்தர்களுக்கு பஸ்மதாரணம் லக்ஷணம்போல் தெரிவிக்கப்பட்டிருக்கிறதே, இது எப்படி? என்று க்ஷேபித்துக் கொண்டு சில ஸமாதானங்கள் அருளிச் செய்யப்பட்டுள்ளன.

கீழே நாம காட்டியவகையிலே ஒரு ஸமாதானம்.

மற்றொரு ஸமாதானமாவது-நீறு என்னுஞ் சொல் பஸ்மத்தையே சொல்லும் என்கிற நியதியில்லை,

ஆழ்வார்தாமே “மாயன் தமரடி நீறு கொண்டு அணிய முயலில்” என்ற வேறோரிடத்தில் அருளிச் செய்திருக்கையாலே பாகவதர்களின் திருவடிப் பொடியையும் பொருளாகக் கொள்ள மென்பதாம்.

பஸ்மதாரணம் பண்ணுகிறவர்கள் குறுக்கே பூசக் காண்பதொழிய ஊர்த்வமாக இடுவதுமுண்டோவென்று சிலர்முற்காலத்திலேயெ சங்கித்தார்கள்; அதற்குப் பரிஹாரமும் நம் பிள்ளை யருளிச்செய்தார்.  ஈட்டு ஸ்ரீஸூக்தி காண்மின்;-“அவர்கள் செவ்வேயிடுவர்களொவென்னில், அதுவுமன்றிக்கே இதுவுமன்றிக்கே மசகப்ராயா யிருப்பார்கள் தரிப்பர்களிறே.” (அதாவது) இரண்டுங் கெட்டான் என்று சொல்லப்படுகிற சிலர்பஸ்மத்தையே ஊர்த்த்வ புண்ட்ரமாகவும் தரிப்பர்களென்றபடி.

(நாறுதுழாய் இத்யாதி) நறுமணம் மிக்க திருத்துழாயைக் கண்டால், என் நாயன் தோளிணைமேலும் நன் மார்பின்மேலும் சுடர்முடி மேலும் தாளிணைமேலும் புனைந்த தண்ணந்துழாய் இது என்கின்றாள்.

பலசொல்ல ஏன்?  பித்துக்கொள்ளாமலிருக்கிற காலத்தோடு பித்துக்கொண்டிருக்கிற காலத்தோடுவாசியற என்மகள் பகவத் விஷயமான வார்த்தைகளின் தெளிவுபெற்றேயிருக்கின்றாளென்கிறது ஈற்றடி.

“இத்திரு” என்றதனால் இப்பராங்குச நாயகி ஸ்ரீ மஹாலக்ஷ்மியின் அம்சம் என்பது தெரிவிக்கப்படுகிறது.

இதைப்பற்றின விவரணம் ஆசார்ய ஹ்ருதயத்தில் (இரண்டாம்; ப்ரகரணத்தில்)” இரானெனில் ந அவாகக் குழைத்தவன்” என்கிற சூர்ணையிலும்,

“இத்திரு மண்ணோரன்ன வொண்ணுதல் பின்னை கொ லென்கிற வொப்பு” என்கிற சூர்ணையிலும் காணத்தக்கது.

—————-

திருவுடை மன்னரைக் காணில், ‘திருமாலைக் கண்டேனே’ என்னும்;
உருவுடை வண்ணங்கள் காணில், ‘உலகுஅளந் தான்’என்று துள்ளும்;
‘கருவுடைத் தேவில்கள் எல்லாம் கடல்வண்ணன் கோயிலே’ என்னும்;
வெருவிலும் வீழ்விலும் ஓவாக் கண்ணன் கழல்கள் விரும்புமே.–4-4-8-

பதவுரை

திரு உடை	–	பூர்ணமான செல்வத்தையுடைய
மன்னரை காணில்	–	அரசர்களைக் கண்டால்
திருமாலை	–	திருமகள் கொழுநனான எம்பெருமானை
கண்டேனே என்னும்	–	கண்டேனே! என்று கூறுவாள்;
உரு உடை	–	விலக்ஷண வடிவங்களையுடைய
வண்ணங்கள் காணில்	–	(காயாம்பூ முதலிய) பதார்த்தங்களைக் கண்டால்
உலகளந்தான் என்று துள்ளும்	–	(இச்செவியுள்ளது) திருவுலகளந்தருளின எம்பெருமானுக்கு’ என அத்யவஸித்து ப்ரீதியோடே ஆடுவாள்?
கரு உடை	–	விக்ரஹயுக்தமான
தேவு இல்கள் எல்லாம்	–	தேவாலயங்கள் யாவும்
கடல்வண்ணன் கோயிலே என்னும்	–	எம்பெருமான் (எழுந்தருளியுள்ள) கோவில்களே என்று கூறுவாள்
வெருவிலும் வீழ்விலும்	–	அஞ்சினபோதும் (ஆர்த்தியாலே) மோஹித்தபோதும்
ஓவா	–	ஒழியாதவளாகி
கண்ணன் கழல்கள் விரும்பும்	–	க்ருஷ்ணன் திருவடிகளையே பேணா நின்றாள்.

***- செல்வம் மிக்க அரசர்களைக் கண்டால் திருமாலைக்கண்டதாகவே சொல்லுவளாம்.

ஏனென்னில்; *** விஷ்ணு: ப்ருதிவீபதி:” என்று சாஸ்த்ரம் கூறுகின்றது;

விஷ்ணுவின் அம்ஸமில்லாமல் அரசனாக அமைய முடியாததென்பது இந்த ப்ரமாணத்தின் கருத்து.

பூதத்தாழ்வார் தமது திருவந்தாதியில் -“கோவாகி மாநிலங்காத்து நங்கண் முகப்பே, மாவேகிச் செல்கின்ற மன்னவரும்-பூமேவுஞ் செங்கமல நாவியான் சேவடிக்கே யேழ்பிறப்பும், தண்கமல மேய்ந்தார்தமர்.” என்றருளிச்செய்கிறார்.

பலகாலம் பகவானை ஆராதித்து அதன் பலனாகவே அரசர்களாகிச் சீரிய சிங்காசனம் ஏறுகின்றார்களென்கை.

இங்கே சில ஐதிஹ்யங்கள் ஈட்டில் அருளிச் செய்யப்படுகின்றன.

அரசன் ஸாமந்தன் தலையிலே அடியிட்டு ஆனைக்கழுத்திலே ஏறும்போது நாதமுனிவன் கண்டு “ஸர்வேச்வரன் ப்ரஹ்மாதிகள் தலையிலே அடியிட்டுப்  பெரியதிருவடியின் மீது ஏறும்படி இதுவன்றோ” என்று சொல்லி மோஹித்தாராம்.  ஒரு ராஜாவைக் கண்டு அவன்பின்னே தொடாந்து போனார் என்று முண்டு.

உருவுடை வண்ணங்கள் காணில் உலகந்தானென்று துள்ளும் = விலக்ஷண ரூபங்களை யுடைய பதார்த்தங்களைக் கண்டால் (அதாவது, நீலம் குவளை காயா முதலிய உருவழகிய பொருள்களைக் கண்டால் ‘உலகளந்த என்னாயன்’ என்று சொல்லித் துள்ளுகின்றாள்.

(கருவுடை யித்யாதி.) கல்புதைத்துக் கிடக்கும் ஸ்தானங்களைக் கண்டால் அவை யெல்லாம் பெரிய பெருமாள் பள்ளிகொண்டருளிகற கோயிலிலே யென்று சொல்லுகின்றாள்.

எந்த ப்ரதிமையிலும் எம்பெருமானுடைய ஆவேஸம் இருந்தே தீருமென்பது கருத்து.

நாலு பேர் கையெடுத்துக் கும்பிட வேண்டும்படி யிருக்குமிடம் எதுவானாலும் அங்கு எம்பெருமானுடைய ஸாந்நித்யம் உண்டாகியே யிருக்குமென்க.

இங்குக் கடல்வண்ணன் என்றதனால் *** ஆகாசாத் பதிதம் தோயம் யதா கச்சதி ஸாகரம்.  ஸர்வதேவநமஸ்கார: கேஸவம் ப்ரதி கச்சதி.”  என்கிற ஸூப்ரஸித்த ச்லோகம் நினைவுக்;கு வருகின்றது.

எந்தத் தண்ணீரும் கடலிலேபோய்ப் புகுமாபோலே எந்தத் தெங்வத்தைப் பற்றின நமஸ்காரமும் கடல்வண்ணனிடத்தே போய்ச் சேருமென்பது மேலெடுத்த வசனத்தின் கருத்து.

வெருவிலும் வீழ்விலும் = வெருவுதலாவது அஞ்சுதல்; வீழ்தலாவது மோஹித்தல்.

தெளிவோடே கூடியிருந்து பந்துக்களைக்கண்டு அஞ்சி யிருக்கும்போதும், அறிவழிந்து மோஹித்துக் கிடக்கும் போதும் இடைவிடாதே கண்ணன் கழல்களில் விருப்பமே இவளுக்குச் செல்லா நின்றது என்றதாயிற்று.

——————-

விரும்பிப் பகவரைக் காணில், ‘வியலிடம் உண்டானே’ என்னும்;
கரும் பெரு மேகங்கள் காணில், ‘கண்ணன்’ என்று ஏறப் பறக்கும்;
பெரும் புலம் ஆநிரை காணில், ‘பிரான் உளன்’ என்று பின் செல்லும்;
அரும் பெறல் பெண்ணினை மாயோன் அலற்றி அயர்ப்பிக்கின்றானே.–4-4-9-

பதவுரை

பகவரை	–	ஸந்நியாஸிகளை
காணில்	–	கண்டால்
விரும்பி	–	ஆதரவு கொண்டு பேணி
வியல் இடம் உண்டானே என்னும்	–	அகன்ற உலகத்தை ப்ரளயாபத்திலே உண்டு திருவயிற்றிலே வைத்து ரகூஷித்த ஸர்வரக்ஷகனே என்பாள்;
கரு பெரு மேகங்கள் காணில்	–	கறுத்துப்பெருத்த மேகங்களைக் கண்டால்
கண்ணன் என்று	–	கண்ணபிரான் என்று நினைத்து
ஏற பறக்கும்	–	(அங்கே செல்ல) மேலேயெழுந்து பறப்பதற்கு அலமரா நிற்பாள்;
பெரு புலம் ஆநிரை காணில்	–	பருத்து அழகிய பசுக்களைக் கண்டால்
பிரான்	–	(அவற்றை மேய்த்து ரகூஷிப்பவனான) உபகாரகன்
உளன் என்று	–	கூடவருகிறான் என்று நினைத்து
பின் செல்லும்	–	அப்பசுக்களின் பின்னே போகிறாள்
பெறல் அரு பெண்ணினை	–	பெறுதற்கு அரியளான இப் பெண்ணை
மாயோன்	–	எம்பெருமான்
அலற்றி	–	வாய்விட்டு அலறும்படி பண்ணி
அயர்ப்பிக்கின்றாள்	–	(அதற்குமேலே) மோஹிக்கும்படி பண்ணுகிறான்.

 

***- பகவர் என்றது பரமை காந்திகள் என்றபடி.

ஜ்ஞானானுஷ்டநன பரிபூர்ணர்களான உத்தமாச்ரமிகள் என்று கொள்க.

பகவானைச் சொல்லுகிற சொல்லையிட்டே அவர்களைக் கூறினது-அவர்கள் பகவானில் வேறுபடாதவர்கள் என்பதைக் காட்டுதற்கென்க.

அப்படிப்பட்டவர்களைக் கண்டால், உலகங்களை யெல்லாம திருவயிற்றிலே வைத்து நோக்கின பெருமானாகவே பிரதிபத்தி பண்ணுவள்.

ஜ்ஞாநீது ஆத்மைவ மே மதம் என்கிற பகவத் கீதையிலே நோக்குப்போலும்.

கரும்பெரு மேகங்கள் காணில் = கறுத்துப் பெருத்து விடாய் தீர்க்குமதான மேகத்தைக் கண்டவாறே அப்படிப்பட்ட வடிவையுடையனான கண்ணபிரான் தானே வந்து தோன்றினனாகக்கொண்டு கோலாஹலங்கள் செய்யா நிற்பள்.

இங்கே ஒரு இதிஹாஸம் ஈட்டில் அருளிச்செய்யப்படுகிறது:-ராஜேந்த்ரசோழன் என்னும் ஊரில் திருவாய்க்குலத்தாழ்வார் என்று ஒருவரிருந்தாராம்; அவர் கார்காலத்திலே பயிர் பார்க்கவென்று புறப்பட்டு வயலருகில் சென்றவாறே மேகத்தைக் கண்டு மோஹித்து விழுந்தாராம்; இவர் விழுந்ததைக் கண்டு நின்ற குடிமகன் ஓடிவந்து அவரை யெடுத்துக்கொண்டு வந்து க்ருஹத்திலேவிட்டு ‘இவருடைய ப்ரக்ருதியை அறிந்திருந்தும் இந்நாளிலே இவரை வயல் பார்க்கப் புறப்படவிடலாமோ? என்றானாம்.

மேகத்தைக் கண்டு பகவானாவே யெண்ணி மோஹித்த விழுதல்; பக்தர்களுக்கு உள்ளதென்று இதனால் விளங்கிற்று.

பெரும்புலவாநிரை காணில் பிரானுளனென்று பின் செல்லும் = பசுக்கூட்டங்கள் வயல்களிலே மேய்ந்துவிட்டு மாலைப்போதிலே மீண்டு ஊர்க்குள்ளே புகுதல் எங்குமுண்டே; அத்தகைய திரளைக் கண்டால், கன்றுகள் மேய்த்துத் தன் தோழரோடு கலந்து தழைகளுந் தொங்கலும் ததும்பி யெங்குங் தண்ணுமையெக்கம் மத்தளி தாழ்பீலிக் குழல்களுங் கீதமுமாகியெங்குங் கோவிந்தன் வருகின்ற கூட்டமாகவே யெண்ணி, முன்னணியிலே கண்ணனைக் காணாமல் பிற்குழையிலே அவன் எழுந்தருளக் கூடுமென்று கருதிப் பின்னாலே சென்று பார்க்கின்றாள்.

இப் பசுக்களின் கோஷ்டிக்குள்ளே கண்ணபிரான் இருக்கக் கூடுமென்று நினைத்து, எப்படியும் அவனைக் காண வேணுமென்று கருதி அவற்றைத் தொடர்ந்துகொண்டே செல்லாநின்றாள் என்றுமாம்.

புலம் என்றது இந்திரியங்களை அபஹரிக்குமதான என்றபடி: அழகிய என்பது தேர்ந்தபொருள்.

எப்போதும் தன்னையே வாய் வெருவும்படியாகவும் மோஹிக்கும்படியாகவும் இப்படி எம்பெருமான் செய்துவிட்டானே! என்கிறாள் ஈற்றடியில்.

ஆழ்வார் இவ்வுலகில் திருவவதரித்தது மிக்க தவப்பயன் என்பது அரும்பெறல் பெண்ணினை என்பதனால் தெரிவிக்கப்பட்டது.

“அருவினையேன் நெடுங்காலமும் கண்ணன் நீண்மலர்ப்பாதம் பாவிப்பெற்ற” என்ற  திருவித்தமும் இங்கு அநஸந்தேயம்.

——————-

அயர்க்கும்;சுற்றும் பற்றி நோக்கும்; அகலவே நீள் நோக்குக் கொள்ளும்;
வியர்க்கும்; மழைக் கண் துளும்ப வெவ் வுயிர் கொள்ளும்;மெய் சோரும்;
பெயர்த்தும்‘கண்ணா!’என்று பேசும்; ‘பெருமானே, வா!’என்று கூவும்;
மயற் பெருங் காதல் என் பேதைக்கு என் செய்கேன் வல் வினையேனே?–4-4-10-

பதவுரை

அயர்க்கும்	–	மோஹியா நிற்பாள்
சுற்றும் பற்றி நோக்கும்	–	(கண்ணன் தன்னிடத்து வாராதொழியான்று நினைத்து அவன் வருகையை) சுற்றிலும் பலகாலும் பார்ப்பாள்
(அவ்வளவிலும் காணாமையினாலே அவன் துர்ரத்திலே நிற்கிறகவெண்ணி)
அகல நீள் நோக்கு கொள்ளும்	–	பார்த்த கண்ணை ஓட்டி நெடும்போது பாராநிற்பள் (அங்கும் காணாமையிலே)
வியர்க்கும்	–	வேர்த்து நீராக நிற்கும்
மழை கண் துளும்ப	–	மழை போலக் கண்களில் நீர் துளும்பும்படி
வெம்	–	வெவ்விதாக
உயிர்க்கொள்ளும்	–	நெடுமூச்செறிகின்றள்
மெய் சோரும்	–	(இத்தகைய பரிதாபத்தாலே) சரீரம் தரிக்க மாட்டாமல் வாடுவாள்
பெயர்த்தும்	–	பின்னையும் (ஆசைமிகுதியினாலே)
கண்ணா என்று பேசும்	–	க்ருஷ்ணனே! என்று கூப்பிடுவாள் (அவ்வளவிலே வந்தானாகவெண்ணி)
பெருமானே என்னுடைய ஸ்வாமியே
வா என்று கூவும்	–	வரலாகாதோ? என்று அழைப்பாள்
மயல்	–	(இப்படிப்) பிச்சேறும்படி
பெரு காதல்	–	பெரிய காதலையுடையளான
என் பேதைக்கு	–	என் சொற்கேளாப் பெண்ணுக்கு
வல்வினையேன்	–	இவளை இப்படிக் கானும்படி ) கொடிய பாபத்தையுடைய நான்
என் செய்தேன்	–	என்ன செய்வேன்.?

***- பராங்குசநாயகியின் பலவகைப்பட்ட நிலைமைகளை யெடுத்துரைக்கின்றள் திருத்தாய்.

அயர்க்கும் = சிலகாலங்களிலே அறிவழிந்து கிடக்கின்றள்.

சுற்றும் பற்றி நோக்கும் -சில காலங்களிலே அறிவு குடிபுகுந்திருந்து தனக்குக் காட்சி தருவதற்காக எம்பெருமான் அருகே வந்திருந்தானாகக் கொண்டு மிக்க ஆவலுடனே சுற்றும் நோக்குகின்றான்;.

அகலவே நீள் நோக்குக் கோள்ளும்-சுற்றும் பார்த்தும் காணாதொழிந்தவாறே பரமபதத்தில் நின்றும் இப்போதே புறப்பட்டிருக்கக் கூடும் அங்கிருந்து எழந்தருளுகிற அழகைக் காண்போம்” என்று நெடுந்துர்ரத்திரே கண்ணைவிட்டுப் பாராநின்றாள்.

வியர்க்கும்= அங்குங் காணப் பெறாமையாலே இளைப்பாலே வியர்வை மிகும்.

(மழைக்கண் இத்யாதி.) வேர்வையாய்ப் புறப்பட்டதுபோக மிகுந்தது கண்ணீராய்ப் புறப்படும்; அதிலும் மிகுந்தது நெடு மூச்சாய்ப் புறப்படும்.

அந்த பரிதாபத்தாரே சரீரம் தரிக்கமாட்டாமல் சோரும்;

பின்னையும் ஆசை பேசாதிருக்க வொட்டாமையாலே, பெண்களுக்கு அற்றுத் தீர்ந்த க்ருஷ்ணனே! என்று கூவுகிறாள்.

அங்ஙனம் கூவினவாறே உருவெளிப்பாட்டாலே அவன்றான்வந்து தோன்றினனாகக் கொண்டு ‘பெருமானே! வா’ என்று அன்புதோற்ற அழைக்கின்றாள்.

மயற் பெருங்காதல் என் பேதைக்கு வல்வினையேன் என்செய்கேன்?=இவன் திறத்திலே நான் செய்யக்கூடியதான உபாயம் ஒன்றும் தோன்றவில்லையே!;

இவளுடைய காதலோ கரையழிந்து கிடக்கிறது.

அதுதானே வடிவுகொண்டாற்போலே யிருக்கின்ற விவளுக்கு நான் என்ன செய்யவல்லேன்?

‘இப்படியெல்லாம் நீ இருக்கத்தகாது’ என்று நான் சொன்னால் அது கேட்கும்படியான நிலைமையன்றே.

‘இப்படிப்பட்ட காதல் உனக்கு ஆகாது’ என்று சொல்லாமென்று பார்த்தாலோ, அது விஞ்சிக் கிடக்கின்றதே! என்செய்வேன்! என்கிறாள்.

மயற்பெருங்காதல்-மோஹத்தை விளைக்கக்கடவதான பேரன்பு என்றபடி.

“வல்வினையேனே” என்றவிடத்து ஈடு; -“இவளை இப்படி காணும்படி மஹாபாபத்தைப் பண்ணினேன். ஆழ்வான் திருநயனங்கள் நோவுபட்ட பின்பு எம்பெருமானார் திருவுள்ளம் நோவுபட்டாப் போலே காணும் திருத்தாயார் திருவுள்ளம் படுகிறது.

——————

வல்வினை தீர்க்கும் கண்ணனை வண் குருகூர்ச் சடகோபன்
சொல் வினையாற் சொன்ன பாடல் ஆயிரத்துள் இவை பத்தும்
நல்வினை என்று கற்பார்கள் நலனிடை வைகுந்தம் நண்ணித்
தொல் வினை தீர எல்லாரும் தொழுது எழ வீற்றிருப்பாரே.–4-4-11-

பதவுரை

வல்வினை	–	ஸகல பாபங்களையும்
தீர்க்கும் கண்ணனை	–	போக்குமியல்வினனான க்ருஷ்ணனை
வண் குருகூர் சடகோபன்	–	வளப்பமுடைய திருநகரிக்குத் தலைவரான ஆழ்வார்
சொல் வினையால்	–	சொல்லுந் தொழில் வன்மையால்
சொன்ன பாடல்	–	அருளிச் செய்த பாட்டுக்கள்
ஆயிரத்துள் இவை பத்தும்	–	ஆயிரத்துள் இவை பத்துப்பாட்டுக்களையும்
நல் வினை என்று கற்பார்கள்	–	இது நல்ல செய்கை என்று கருதிக் கற்குமவர்கள்
நலன் உடை	–	(பகவதநுபவமாகிற) ஆனந்தத்தை யுடைத்தான
வைகுந்தம் நண்ணி	–	பரமபதத்தைக் கிட்டி
தொல்வினை தீர	–	அநாதியான பாபங்கள் மறுவிலடாதபடி ஒழிய
எல்லாரும் தொழுது எழ	–	பெரியகிளர்த்தியை யுடையராம்படியாக
வீற்றிருப்பார்	–	இருக்கப்பெறுவர்கள்.

***- இத்திருவாய்மொழி கற்பவர்கள் எல்லாத்துன்பங்களும் தொலையப்பெற்றுத் திருநாட்டிலே

நித்யஸூரிகள் ஆதரிக்கும்படியான பெருமைபெற்று மகிழ்வரென்று பயனுரைத்துத் தலைக்கட்டுகிறார்.

கீழ்ப்பாட்டிற் கூறியபடி ஆழ்வார்க்கு ஆற்றாமை மீதூர்ந்தாவறே இனி யிவரை இங்ஙனே  துடிக்கவிட வொண்ணாதென்று திருவுள்ளம் பற்றிய எம்பெருமான் பதறி ஓடிவந்து ஸேவை ஸாதித்து இவருடைய துயரங்களைப் போக்கியருளினானென்பது விளங்க வல்வினை தீர்க்குங் கண்ணனை யென்கிறார்.

இங்கு நம்பிள்ளை யீட்டில்-“பெற்றவர்கள் கைவிட்டால் பிடித்தவர்கள் கைவிடார்களே’ என்றுள்ள ஸ்ரீஸூக்தி மிகவும் ரஸிக்கத்தக்கது.

கீழ்ப்பாட்டில் “மயற்பெருங்காதலென் பேதைக்கு என் செய்கேன் வல்வினையேனே” என்று தாய் சொல்லித் தலைக்கட்டுகையாலே பெற்றவர்கள் கைவிட்டமை விளங்கிற்று.

உடனே “வல்வினை தீர்க்குங் கண்ணனை” என்கையாலே பிடித்தவர்கள் கைவிட்டிலாமை விளங்கிற்று.

பிடித்தவர்கள் என்றது-பரகத ஸ்வீகாரமாகப்பற்றின எம்பெருமான என்றபடி.

“வண் குருகூர்ச் சடகோபன்” என்றவிடத்து வண்மையைக் குருகூர்க்கு விசேஷணமாக்கியுரைத்தார்;

பன்னீராயிரத்தில்; சடகோபனுக்கு விசேடணமாக்கியருளினர் மற்ற பேராசிரியர்கள்.  உதாரரான ஆழ்வார் என்றபடி.

இன்று நாமுங்கூட பகவத்குணாநுபவம் பண்ணுகைக்குப் பாங்காகப் பாசுரம்பாடிவைத்த ஔதார்யத்தை என்னென்போம்.!

சொல்வினையால் சொன்னபாடல் என்றது-வாசிக கைங்கர்யமாகப்பாடின பாசுரம் என்றபடி.

நல்வினை என்று கற்பார்கள்-இப்பாசுரங்களில் இனிமை நெஞ்சிலே பட்டால் இவற்றையொழிய வேறொன்றால் போதுபோக்கவரிது;

அப்படி இனிமையிலே தோற்றுக் கற்காவிடினும் ‘இது நமக்கு நன்மை பயக்குமது’ என்று கொண்டாகிலும் கற்பவர்கள் என்றபடி.

தொல்வினைதீர நலனிடை வைகுந்தம் நண்ணி” என்று அந்வயிப்பது.

‘நலனிடை, நலனுடை” என்று இருவகையான பாடம் காண்கிறது. பொருள் ஓங்கும்.

ஆனந்த ப்ரசுரமான வென்றபடி.

எல்லாரும் தொழுதெழ வீற்றிருப்பார்-இப்பாசுரம் பயின்றவர்கள் பரமபதத்தேறச் சென்றால் அங்குள்ள நித்யமுக்தர்கள் இவர்களை ஆதரிக்கும் பரிசு வாசாமகோசுரம்.

“பதியினில் பாங்கினில் பாதங்கள் கழுவினர்” என்கிறபடியே மஹோபசாரங்கள் செய்யப் பெற்று முடியுடை வானராய் வீற்றிருப்பார்கள் என்கை.

திருநாட்டிலுள்ளார் இவ் வருளிச் செயல்களிலே ஈடுபட்டிருக்கும் திறம் “கேட்டு ஆரார் வானவர்கள் செவிக்கினிய செஞ்சொல்லே” என்ற திவ்ய ஸூக்தியாலும் அறியத் தக்கது.

————————————————————————————————-

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ காஞ்சி பிரதிவாதி பயங்கரம் அண்ணங்கராசாரியார் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பெரிய வாச்சான் பிள்ளை ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ நம் பிள்ளை ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்-

ஸ்ரீ திருவாய் மொழி -4-3–கோவை வாயாள்–ஸ்ரீ காஞ்சி பிரதிவாதி பயங்கரம் அண்ணங்கராசாரியார் எழுதிய விளக்க உரை–

***- நப்பின்னைப் பிராட்டி நிமித்தமாக எருதுகளை அடர்க்கும்போதும், ஸீதாபிராட்டி நிமித்தமாக

இராவணனை யழிக்கும் போதும் அந்தந்த ஸமங்களிலுண்டான சிரமம் தீரும்படி அடியேன்

அவ்வப்போதுகளில் ஸந்நிஹிதனாயிருந்த உபசாரங்கள் செய்யப் பெற்றிலேன்!

அப்படியிருந்தும் என்னுடைய ஹ்ருதயத்தையே உனக்குப் பரம போக்யமாகக் கொண்ட விதம் என்னே! என்று ஈடுபடுகிறார்.

அந்தந்த ஸமயங்களில் சிசிரோபசாரம் பண்ணப்பெறாத குறைதீர இப்போது என்னெஞ்சு தானே உனக்கு சிசிரோபசாரமாக நின்றது என்கை பரம தாத்பர்யம்.

கோவை வாயாள் பொருட்டு ஏற்றின் எருத்தம் இறுத்தாய்! மதிள் இலங்கைக்
கோவை வீயச் சிலை குனித்தாய்! குல நல் யானை மருப்பு ஒசித்தாய்!
பூவை வீயா நீர்தூவிப் போதால் வணங்கேனேலும், நின்
பூவை வீயாம் மேனிக்குப் பூசும் சாந்து என் நெஞ்சமே.–4-3-1-

 

பதவுரை

கோவை வாயான் பொருட்டு	–	கோவைக்கனிபோற் சிவந்த அதரத்தையுடையவளான நப்பின்னைப் பிராட்டி நிமித்தமாக
ஏற்றின்	–	எருதுகளினுடைய
எருத்தம்	–	பிடரியை
இறுத்தாய்	–	முறித்தவனே!
மதிள்	–	மதிள் சூழ்ந்த
இலங்கை	–	லங்காபுரிக்கு
கோவை	–	அரசனான ராவணன்
லீய	–	முடியும்படியாக
குனித்தாய்	–	வளைத்தவனே!
குலம் நல் யானை	–	நல்ல ஜாதியிலே பிறந்து அழகியதான குலவயா பீடயானையினுடைய
மருப்பு	–	கொம்பை
ஒசித்தாய்	–	முறித்தொழிந்தவனே!
பூவை லீயா நீர்	–	புஷ்பத்தை விட்டு நீங்காத தீர்த்தத்தை (புஷ்பத்தையும் தீர்த்தத்தையும் என்றபடி)
தூவி	–	பணிமாறி
போதால்	–	உரிய காலங்களில்
வணங்கேன் ஏலம்	–	உன்னைப் பணிந்திலேனாகிலும்
நின்	–	உன்னுடைய
பூவை லீ ஆம் மேனிக்கு	–	காயாம் பூப்போன்ற திருமேனிக்கு
பூகம் சாந்து	–	சாத்தத் தகுதியான சந்தனம்
என் நெஞ்சமே	–	எனது நெஞ்சமேயாகும்.

கோவை வாயாள் பொருட்டு  ‘பின்னைபொருட்டு’ என்னாமல் இங்ஙனே சொன்னது, அவளுடைய வாயழகைக் கண்ட கண்ணபிரான், தன்னைப் பேணாமலும் எருதுகளின் செருக்கைக்கணிசியாமலும், ‘அருந்தொழில் செய்தாகிலும் இவளை நாம் பெற்றே தீர வேணும்’ என்ற உறுதி கொண்டபடியைக் காட்டுதற்காம்.

இங்கே ஈட்டு ஸ்ரீ ஸூக்தி காண்மின்; -“ரிஷபங்களேழை முன்னிட்டு ‘இவற்றை அடர்த்தாக்கு இவளைக் கொடுக்கக் கடவோம்’ என்று சொல்லி இவளை அலங்கரித்து முன்னே கொண்டுவந்து நிறுத்தினார்கள்; ‘இவளை அணையலாமாகில் இவற்றை முறித்தாலாகாதோ’ என்று தன்னைப் பேணாதே அவற்றின் மேலே விழுந்தான்.”

மற்றெருவகையான ரஸப்பொருளும் அருளிச் செய்வதுண்டு; அதாவது-எருதேழடர்த்தவர்க்கு நப்பின்னையை மணம் புரிவிப்பதென்று கந்யாசுல்கம் ஏற்படுத்தப்பட்டிருப்பதான செய்தியைச் செவியுற்ற கண்ணபிரான்  பலராமனோடு கூட அவ்விடத்திற்கு எழுந்தருளின போது, நப்பின்னையின் கண்ணெதிரே முந்துற முன்னம் பலராமன் நிற்க, அவனைக் கண்ட அவள் ‘ஒருகால் இவன் எருதேழடர்த்தனாகில் இவனை மணம்புரிந்து கொள்ளவேண்டி வருமே!’ என்று இன்னாப்போடே கிடந்தாளாம்; உடனே கண்ணபிரான் வந்து தோற்றினவாறே மிக மகிழ்ந்து புன்முறுவல் செய்தனளாக, அப்போது அதாத்திலுண்டான பழுப்பைக் கணிசித்துக் “கோவைவாயள்” என்றதாக.

“எற்றினெருத்தமிறுத்தாய்” என்று இவ்வபதானத்தை இங்கு முறையிடுவதற்குக் கருத்து யாதெனில்; மாயமானின் பின்னே பெருமாள் தொடங்குகிறபோது அருகே நின்ற இளையபெருமாள் தெளிந்து நின்று ‘இது மாயாமிருகம்; ராக்ஷஸமாயை’ என்றாப் போலே நானும் அப்போது (ஏற்றினெருத்த மிறுத்தபோது) ‘இவை அஸூராவேசம் பொருந்தியவை’ என்று சொல்லி யிருக்கலாமே; அந்தோ! அது செய்யப் பெற்றிலேனே! என்னும் குறையைக் காட்டுதலாம்.

மதிளிலங்கைக்கோவைவீயச் சிலைகுனிந்தாய்!  நகரத்திற்கு மதிளுடைமை விசேஷித்துச் சொல்ல வேண்டியதன்றாயிருக்க, இங்குச் சொன்னதற்கு நம்பிள்ளை ஒரு கருத்தருளிச் செய்கிறார்-இராவணன், ஸர்வரக்ஷரான ஸ்ரீ சக்ரவர்த்தி திருமகனாரைத் தனக்கு ரக்ஷகராக மதிக்க வேண்டியிருக்க அது செய்யாதே இந்த மதிளே நமக்கு ரக்ஷகம் என்றிருந்தாதனாம்; ‘இம்மதிளும் ஊரும் உண்டே நமக்கு’ என்று இறுமாப்புக் கொண்டிருந்தானாம்; அது தோன்ற அருளிச் செய்தபடியென்று.

இராவணன் வீயுமாறு தேவரிர் சிலை குனிந்த காலத்திலே லிபீஷணாழ்வான் போல்வார்போலே அருகே நின்று ஒன்றும் உதவப் பெற்றிலேனே! என்னுங்குறையை இங்குக் காட்டிக்கொள்ளுகிறபடி.

கோவை என்றவிடத்து இரண்டனுருபுக்கு விவக்ஷையில்லை.

குலநல்யானைமருப்பொசித்தாய்!  குவலயாபீடமென்னும் மதயானையை மதமூட்டிக் கம்ஸன் தனது அரண்மனை வாசலிலே நிறுத்தி வைக்க, அதன் கொம்மை முறித்து அத்தோடே போர் செய்கிற போது “ஆவாவை செய்வதறிவார் அஞ்சனமாலைபோலே, மேவுசினத்தடல் வேழம்வீட முனிந்து” இதய்ர்திப்படியே ‘அந்தோ! பரமஸூகுமாரமான இக்கண்ணபிரானுடைய வடிவெங்கே! இந்த முரட்டு யானை எங்கே!’ என்று வயிறெரிந்த மதுரையிற் பெண்களின் திரளிலேநின்று தாமும் உருக்பபெறாத குறையைக் காட்டிக் கொள்ளுகிறபடி.

பூவை வீயா  ‘வீயா’ வென்பதை ‘செய்யா’ என்னும் வாய்பாட்டிறந்தகால வினையைச்சமாகக் கொண்டு ‘புஷ்பங்களைப் பணிமாறி’ என்று பொருள் கொள்வதுமுண்டு; அன்றியே, ‘வீயா’ என்பதை எதிர்மறைப் பெயரச்சமாகக் கொண்டு ‘புஷ்பங்களை விட்டு நீங்காத நீரைத்துர்வி’ என்றுரைத்தலுமுண்டு; புஷ்பங்களேர்டு கூடின நீர் என்றபடி: புஷ்பங்களையும் நீரையும் பணிமாறி என்றதாயிற்று. போதால் வணங்கேனேலும்-நப்பின்னைப் பிராட்டிக்காக எருதேழடர்த்த போதென்ன, ஸீதாபிராட்டிக்காக இராவணனோடு பொருதபோதென்ன, மதுரையில் கஞ்சனது மதயானையோடு பொருதபோதென்ன, ஆகிய் இப்போதுகளிலே உடனிருந்து உபசாரங்கள் செய்யப்பெற்றலேனாகிலும் என்றபடி.

நின்பூவைவீயாமேனிக்கு என்னெஞ்சமே பூசுஞ்சாந்து  உன்னுடைய திருமேனிக்கு எனது ஹ்ருதயமே உபசாரம்; அதாவது-அந்தந்த ஸமயங்களில் உடனிருந்து உபசாரங்கள் பண்ணப்பெற்றிலேனே! என்று இப்போது குறைப்படுகின்றதற்கு நெஞ்சே காரணமாதலால் இத்தகைய நெஞ்சு உண்டாயிருக்கப் பெற்றவிதுவே உபசாரப்ராயம் என்றபடி.  அன்றியே, உனக்குப் பூசுஞ்சாந்து என்னெஞ்சமாய்விடுவதே! என்று ஈடுபடுகின்றாராகவுமாம்.  என்னெஞ்சிலே எம்பெருமான்! இத்தனை யுகப்புச் செய்வதே! என்றவாறு.

பூவைவீ-பூவைப்பூ; காயாம்பூ. வீ என்று பூவுக்குப் பெயர்.  “வீகமழ்நெடுஞ்சிலை” (36)  என்ற புறநானூறுங் காண்க.  பூவைவீ ஆம்-பூவைப்பூப்போன்ற தான என்றபடி.

———————–

***- தமது மனமொழி மெய்களாகிற முக்கரணங்களும் எம்பெருமானுக்குப் பரம யோக்யமாகின்றமையை வியந்து கூறுகின்றார்.

எம்பெருமானது திருமேனியின் வைலக்ஷண்யத்தையும், அவன்றனக்குத் தம்மிடத்து உண்டான விருப்பத்தையும்

சிந்தனை செய்து, முன் சொன்னதையே மீண்டும் வாய்வெருவுகிறபடி.

பூசும் சாந்து என் நெஞ்சமே; புனையும் கண்ணி எனதுடைய
வாசகம் செய் மாலையே; வான் பட்டாடையும் அஃதே;
தேசமான அணிகலனும் என்கை கூப்புச் செய்கையே;
ஈசன், ஞாலம் உண்டு உமிழ்ந்த எந்தை ஏக மூர்த்திக்கே.–4-3-2-

 

பதவுரை

ஈசன்	–	ஸர்வேச்வரனாயும்
ஞாலம் உண்டு உமிழ்ந்த எந்தை	–	(ஒரு காலத்தில்) உலகங்களையுண்டு (மற்றொரு காலத்திலே) வெளிப்படுத்தின ஸ்வாமியும்
ஏகமூர்த்திக்கு	–	ஒப்பற்ற திவ்யமங்கள் விக்ரஹத்தையுடையனாயுமிருக்கிற பெருமானுக்கு
பூகம் சாந்து	–	பூசுவதற்குரிய சந்தனம்
என் நெஞ்சமே	–	என் மனமேயாகும்;
புனையும் கண்ணி	–	அணிந்து கொள்ளுதற்கு உரிய மாலை
எனதுடைய	–	என்னுடைய
வாசகம் செய் மாலை	–	வாக்கினால் தொடுக்கப்படுகிற் சொல்மாலையேயாம்;
வான் பட்டு ஆடையும்	–	சிறந்த திருப்பரி வட்டமும்
அஃதே	–	அந்தர் சொல்மாலையேயாம்;
தேசம் ஆன	–	தேஜஸ்கரமான
அணி கலனும்	–	அணியப்படும் ஆபரணமும்
என் கை கூப்பு செய்கை ஏ	–	எனது அஞ்சலிபந்தமேயாம்;

எனதுடைய வாசகஞ்செய்மாலையே புனையுங்கண்ணி  எம்பெருமான் பூமாலைகள் அணிந்துகொண்டால் என்ன ஔஜ்ஜ்வல்யமிருக்குமோ அது தமது சொல்மாலைகளை ஏற்றுக் கொண்டதனால் இருக்கின்றதென்றபடி.

வான்பட்டாடையும் அஃதே  தமது அருளிச்செயலே எம்பெருமானுக்குப் பீதாம் பரமென்கிறார். அழகிய வஸ்த்ரமில்லாதவனுக்கு உலகில் மதிப்பு ஏற்படுவதில்லை; எம் பெருமானுக்கு ஆழ்வாரருளிச் செயல் இல்லையாகில் மதிப்பு ஏற்படாதென்பது உய்த்துணரத்தக்கது.

இங்கே நம்பிள்ளையீடு காண்மின்;-“ஆழ்வாருடைய உக்திதானே அவனுக்கு சோபாவஹதமான பரிவட்டமும்.  இவருடைய பா நல்ல நூலாகையாலே வான் பட்டாடையாயிற்றுக்காணும். ‘நல்ல நூலாக வேணும்’ என்று அடியிலே நோற்று நூற்றவரிறே.”

என்கைகூப்புச்செய்கையே தேசமானவணிகலனும்  ஆழ்வார்தம் ஓர் அஞ்ஜலி பண்ணினால் அதுதன்னால் எம் பெருமான் தன்னை ஸர்வபரண பூஷிதனாகக் கருதுகிறான் போலும்.

அஞ்ஜலி என்பதற்கு “அம் ஜலபதி” என்று வ்யுத்பத்தி கூறுவர்; அகார வச்யனான எம்பெருமானை நீர்ப் பண்டமாக உருக்குவது என்றபடி.

“நின்தலையைத் தாழத்து இருகை கூப்பென்றால் கூப்பாது பாழ்த்த விதி” என்கிறபடியே ஓர் அஞ்ஜலிமாத்திரமும் அரிதான இந்நிலத்தில் அது கிடைக்கப் பெற்றால் எம்பெருமான் மிக்க புகர்பெற்று விளங்குவனென்பதில் ஐயமில்லை.

ஸர்வேச்வரானாயும், ஜகத்துக்கு ஸர்வப்ரகார ரக்ஷகனாயும், அந்தத் தன்மையினால் என்னை யீடுபடுத்திக் கொண்டவனாயும் அத்விதீயமான திருமேனியையுடையவனாயுமிருக்கிற எம்பெருமான் இப்படி யெல்லாம் திருவுள்ளம் பற்றுவதே! என்பது ஈற்றடியின்  கருத்து.

———–

***- கீழ்த் திருவாய் மொழியில் தமக்குண்டான ஆற்றாமை தீரப் பெற்றமையை இங்கருளிச் செய்கிறார்.

ஏக மூர்த்தி இருமூர்த்தி மூன்று மூர்த்தி பல மூர்த்தி
ஆகி ஐந்து பூதமாய் இரண்டு சுடராய் அருவாகி
நாகம் ஏறி நடுக்கடலுள் துயின்ற நாராயணனே!உன்
ஆக முற்றும் அகத்து அடக்கி ஆவி அல்லல் மாய்த்ததே.–4-3-3-

 

பதவுரை

ஏகம்மூர்த்தி	–	காரணபூதமான ஒரு மூர்த்தியாய்
இரு மூர்த்தி	–	(ஸ்ருஷ்டியின் தொடக்கத்திலே) ப்ரக்ருதி மஹான்களைச் சரீரமாகக்கொண்டு நிற்கும் மூர்த்தியாய்
மூன்று மூர்த்தி	–	ஸாத்லிகமாயும் ராஜஸமாயும் தாமஸமாயும் மூன்று வகைப்பட்ட அஹங்காரத்தை வடிவமாகக் கொண்ட மூர்த்தியாய்
பல மூர்த்தி ஆகி	–	மநஸ் முதலிய கரணங்களை வடிவாகவுடையனாய்
ஐந்து பூதம் ஆய்	–	பஞ்ச பூதங்களை வடிவாகவுடையனாய்
இருண்டு சுடர் ஆய்	–	ஸூர்ய சந்திரர்களிருவரையும் வடிவாகவுடையனாய்
அரு ஆகி	–	ஸர்வாந்தர்யாமியாய்
நடு கடலுள்	–	திருப்பாற் கடல் நடுவே
நாகம் ஏறி	–	திருவனந்தாழ்வான் மீது ஏறி
துயின்ற	–	திருக்கண்வளர்ந்தருளின
நாராயணனே	–	நாராயணனே!
உன்	–	உன்னுடைய
ஆகம்	–	திருமேனியையும்
முற்றம்	–	அதற்கு வேண்டிண மற்றெல்லாவற்றையும்
அகத்து	–	எனது நெஞ்சினுள்ளே
அடக்கி	–	அடங்கவைத்து
ஆவி	–	உன் திருவுள்ளம்
அல்லல் மாய்த்ததே	–	இடர் நீங்கப்பெற்றதே!

ஏகமூர்த்தி-ஸ்ருஷ்டிக்கு முன்பு ஸூக்ஷ்ம சிதசித்விசிஷ்டனாய்க் கொண்டு ஒரே மூர்த்தியாக இருக்குமிருப்பை அருளிச் செய்தபடி.

இருமூர்த்தி  ஸ்ருஷ்டியிலே உந்முகனாய் ப்ரக்ருகதி மஹாந் என்ற இரண்டு தத்துவங்களையும் சரீரமாகக் கொண்டு நிற்கிற நிலையைச் சொன்னபடி.

மூன்றுமூர்த்தி  ஸாத்விகம் ராஜஸம் தாமஸம் என்று மூன்றுவகைப்பட்ட அஹங்காரமென்கிற தத்துவத்தைச் சரீரமாகக்கொண்டு நிற்கும் நிலையைச் சொல்லுகிறது.

பலமூர்த்தியாகி ஐந்துபூதமாய்  ஸாத்விகாஹங்காரத்தின் காரியமான பதினோரிந்திரியங்களையும் தாமஸாஹங்காரத்தின் காரியமான நிலம் நீர் தீ கால் விசும்பு என்கிற பஞ்ச பூதங்களையும் சரீரமாகக் கொண்டிருக்கும்படியைச் சொன்னபடி.

ஏகமூர்த்தி-பரவாஸூதேவமூர்த்தி;

இருமூர்த்தி-பரவாஸூதேவன் வ்யூஹ வாஸூதேவன் ஆகிற இரண்டு மூர்த்தி.

மூன்றுமூர்த்தி-ஸங்கர்ஷண அநிருத்த ப்ரத்யும்ந மூர்த்திகள்.

பலமூர்த்தி-“எந்நின்ற யோனியுமாய்ப் பிறந்தாய்” என்கிற அநேக விபவாவதார மூர்த்திகள் என்றுரைப்பாருமுண்டு.

இரண்டுசுடராய்  ஸூர்ய சந்திரர்களைச் சொல்லுகிறது; இவ்விருவரைச் சொன்னது கார்யவர்க்கங்க ளெல்லாவற்றுக்கும் உபலக்ஷணம்.

அருவாகி-  ஒவ்வொரு பொருளிலும் அநுப்ரவேசத்திருக்கும்படியைச் சொல்லுகிறது. அரு-அரூபி.

(நாகமேறி யித்யாதி.) ஸ்ருஷ்டிக்கப்பட்ட பிரமன் முதலியோர் வந்து அடி பணிதற்குப் பாங்காகத் திருப்பாற் கடலினிடையே திருவனந்தாழ்வான் மீது சாய்ந்தருளினவனே!

(உன் ஆகமுற்றும் இத்யாதி.)  ஆகம்-உடம்பு; உடம்புக்கு வேண்டியவைகளான சாந்து, பூமாலை, திருப்பரிவட்டம்;, ஆபரணம் ஆகிய இவற்றை (இலக்கணையால்) சொல்லுகிறது.

உன் ஆகம்முற்றும்-உன் திருமேனிக்கு வேண்டியவற்றை யெல்லாம்; அகத்துஅடக்கி-என்னுள்ளே உண்டாம்படி பண்ணி; -(அதாவது, கீழிரண்டு பாட்டுக்களிற் கூறியபடியே அமைத்துக்கொண்டு.)

ஆவி-உன் ஹ்ருதயத்திலிருந்த, அல்லல்-துயரம், மாய்த்தது-போக்கிக்கொள்ள பெற்றது.

‘என் ஆவி’ என்றாவது ‘உன் ஆவி’ என்றாவது சொல்லாமையாலே இரண்டு வகையாகவுங் கொள்ளப் பொருந்தும்.

இங்கே நம்பிள்ளையீடு;-“உன் திருவுள்ளத்திலுண்டான அல்லல் ஒருபடி நசிக்கப் பெற்றதே!.  இத்தலையை ஒருபடி கரைமாஞ்சேர்த்து நீ க்ருத க்ருத்யனா னாயே.

அன்றிக்கே, என்னாவியானது நிர்த் துக்கமாயிற்று என்றுமாம்.

——————

***- பூதனையை முடித்தல் முதலான ஸமயங்களில் விடாய்தீர வந்துநின்று சிசிரோபசாரம் பண்ணப்

பெற்றிலேனே யாகிலும் உன் திருமேனிக்கு என்னுயிரே உபகாரமாய்விட்டதே யென்கிறார்.

மாய்த்தல் எண்ணி ‘வாய் முலை தந்த மாயப் பேய் உயிர்
மாய்த்த ஆய மாயனே! வாமனனே! மாதவா!
பூத்தண் மாலை கொண்டு உன்னைப் போதால் வணங்கேனேலும்,நின்
பூத்தண் மாலை நெடு முடிக்குப் புனையும் கண்ணி எனதுயிரே.–4-3-4-

பதவுரை

மாய்த்தல் எண்ணி	–	முடிப்பதாக நினைத்து
வாய்	–	வாயிலே
முலை தந்த	–	நஞ்சு தீற்றிய முலையை வைத்த
மாயம் பேய்	–	பூதனையினுடைய
உயிர்	–	பிராணனை
மாய்த்த	–	முடித்துவிட்ட
ஆய! மாயனே!	–	வாமனனே! மாதவா!
உன்னை	–	உன்னை
பூ தண் மாலை கொண்டு	–	பூக்கள் தொடுத்துக் குளிர்ந்த மாலைகளைக் கொண்டு
போது	–	அவ்வப்போதுகளில்
வணங்கேன் ஏலும்	–	வழிபாடு செய்யப்பெற்றிலேனாகிலும்
நின்	–	உன்னுடைய
பூ தண் மாலை நெடு முடிக்கு	–	புஷ்பமயமாய்ச் செவ்விய மாலையாலே அலங்கரிக்கப்பட்ட நீண்ட திருமுடிக்கு
புனையும் கண்ணி	–	அலங்காரமாய்ச் சாத்துகின்ற மாலை
எனது உயிரே	–	என் பிராணனாவதே!

கம்ஸன், தன்னைக் கொல்லபிறந்த தேவகீபுத்திரன் ஒளித்து வளர்தலையறிந்து, அக்குழந்தையை நாடியுணர்ந்து கொல்லும்பொருட்டுப் பல அசுரர்களை ஏவ, அவர்களின் ஒருத்தியான பூதனையென்னும்; ராக்ஷஸி நல்ல பெண்ணுருவத்தோடு இரவிலே திருவாய்ப்பாடிக்கு வந்து அங்குத் துர்ங்கிக்கொண்டிருந்த ஸ்ரீ க்ருஷ்ண சிசுவையெடுத்துத் தனது நஞ்சு தீற்றிய முலையைக் கொடுத்துக் கொல்ல முயல, பகவானான குழந்தை அவ்வரக்கியின் தனங்களைக் கைகளால் இறுகப்பிடித்துப் பாலுண்ணுகிற பாவனையிலே அவளுயிரையும் உறிஞ்சி, அவள் பேரிரைச்சலிட்டுக் கதறி உடம்பு நரம்புகளின் கட்டெல்லாம் நீங்கிவிழுந்து இறக்கும்படி செய்தனன் என்ற வரலாறு இங்கு அறியத்தக்கது.

“மாய்த்தலெண்ணி” என்றவிடத்து ‘இன்னாரை மாய்த்தல்” என்று விரியச் சொல்லாமையாலே ‘உலகத்தையே மாய்க்கவெண்ணி’ என்றும் பொருள் கொள்ளலாம்.

ஸகல ஜகச்சரீரியான கண்ணனை நலிய நினைத்தது உலகத்தையே உபஸம்ஹாரம் பண்ண நினைத்தபடி யாகுமன்றோ. அவள் பேயாய் வருகையன்றியே தாயாய் வந்ததனால் ‘மாயப் பேய்’ எனப்பட்டது.

வாமனனே!  க்ருஷ்ணாவதாரத்தில் பூதனை முலைகொடுத்தபோது அதற்கு மாற்ற மருந்தாக முலை கொடுக்கைக்கு ஒரு தாயாகிலுமிருந்தாள்;

“வெங்கொங்கையுண்டானை மீட்டாய்ச்சி  யூட்டுவான் தன் கொங்கை வாய்வைத்தான் சார்ந்து” என்றும்

‘பேய்ச்சி பாலுண்ட பெருமானைப் பேர்ந்தெடுத்து ஆய்ச்சி முலைகொடுத்தாளஞ்சாதே” என்றும் பேயாழ்வார் அருளிச்செய்து வைத்தாரே.

அதுவுமில்லாதபடி, வாமனனைப் பெற்றிட்டு வைத்துத் தாயும் தமப்பனும் தபஸ்ஸிலே அந்யபரராயிருக்க,

ஆஸூரப்ரக்ருதி (மஹாபலி) யிருந்தவிடத்தே தானே சென்ற கிட்டும்படியாயிற்றே; அக்காலத்திலே தாம் உடனிருந்து உபசாரம் செய்யப் பெறாமைக்கு உறாவுகிறபடி.

மாதவா!  லக்ஷ்மீ வல்லபனே! என்றபடி.  “தீநாள் திருவுடையார்க்கில்லை” என்று ஒரு பழமொழியுண்டு; செல்வமுடையார்க்கு ஆபத்து ஒன்றும் வாராது என்றவாறு.

கீழ்ச்சொன்ன அபாயங்களில் எம்பெருமான் தப்பிப் பிழைத்து பிராட்டியின் கடாக்ஷத்தினா லென்கிறார் போலும்;

ஆப்ரய சைசவமநாரதம ப்ரயத்நாத் யத் பூதநாதிவிபதுத் தரணம் முராரே:

கல்யாணி ருக்மிணி ஜகஜ் ஜநநி த்வதீய மாங்கள்ய ஸூத்ர மஹிமா கலு தத்ர ஹேது:–என்ற ச்லோகம் இங்கு அநுஸந்திக்க வுரியது.

லக்ஷ்மீ கடாக்ஷமிருக்கும் போது அபாயம் புகுர ப்ரஸக்தியில்லையாகிலும் இருவருமான சேர்த்திக்கு மங்களா சாஸனம் பண்ண ப்ராப்தியுண்டே;

“வடிவாய் நின்வலமார்பினில் வாழ்கின்ற மங்கையும் பல்லாண்டு” என்னவேண்டுமே; அது தவறின குறையை நினைக்கிறாரென்னலாம்.

பாற்கடல் கடைந்த காலத்தில் பிராட்டி திருமார்பிலே வந்து சேரும்போதும், வாமனனாய் மாவலிபக்கல் எழுந்தருளினபோதும், பேய்ச்சி முலை சுவைத்தபோதும் உடனிருந்து உபசாரம் பெற்றிலேனாகிலும், உன்னுடைய திருமுடிக்கு அலங்காரமாகச் சாந்தும் மாலை என்னுடைய ப்ராணனாவதே! என்கிறார்.

தம்முடைய ஸத்தையையே இங்கு ப்ராணனாகச் சொல்லுகிறபடி.

—————

***- தம்முடைய உயிரையும் காதலையும் எம்பெருமான் போரப் பொலிய அபிமானித்த படியைப் பேசுகிறார்.

கண்ணி எனது உயிர் காதல் கனகச் சோதி முடி முதலா
எண்ணில் பல் கலன்களும்; ஏலும் ஆடை யும் அஃதே;
நண்ணி மூவுலகும் நவிற்றும் கீர்த்தியும் அஃதே;
கண்ணன் எம்பிரான் எம்மான் கால சக்கரத் தானுக்கே.–4-3-5-

 

பதவுரை

காலம் சக்கரத்தான்	–	காலத்தை நடத்துகிற திரு வாழியையுடையனாய்
எம்மான்	–	எனக்கு ஸ்வாமியாய்
எம் பிரான்	–	எனக்கு மஹோபநாரகனான
கண்ணனுக்கு	–	ஸ்ரீ க்ருஷ்ணபகவானுக்கு
எனது உயிர்	–	என் ஆத்மவஸ்து
கண்ணி	–	மாலை போல் போக்யமாகா நின்றது;
காதல்	–	எனது ஆசையானது
கனகம் சோதி முடி முதல் ஆ	–	பொன்மயமாய் ஒளியையுடைத்தான திருவபிஷேகம் முதலாக
எண்  இல் பல் கலன்களும்	–	கணக்கற்ற பல திருவாபரணங்களாக ஆகா நின்றது;
எலும் ஆடையும்	–	ஏற்றதான பீதாம்பரமும்
அஃதே	–	அந்தக் காதலேயாம்;
மூ உலகும்	–	மூவுலகங்களும்
நண்ணி	–	கிட்டி
நவிற்றும்	–	துதிக்கின்ற
கீர்த்தியும்	–	புகழும்
அஃதே	–	அந்தக காதலேயாம்.

எனது உயிர் கண்ணி-என்னுடையதாக அபிமானித்திருக்கிற உயிரை எம்பெருமான் தனக்கு மாலையாகக் கொண்டானென்கை.

இங்கே ஈடு-“மார்வத்து மாலை என்கின்றவளைத் தனக்கு மாலையாகக்கொள்ளுகை ப்ராப்தம்: அதொழிய என் ஸத்தையைக் கிடீர் தனக்கு மாலையாகக் கொள்ளுகிறது” என்பதாம்.

மாலையணிந்து கொண்டால் என்ன ஆனந்தமுண்டாகுமோ அந்த ஆனந்தம் என்ஸத்தையினால் எம்பெருமானுக்கு உண்டாகிறது என்றபடி.

கனகச்சோதி முடிமுதலா எண்ணில் பல் கலன்களும் எனது காதல்  ஸூவர்ண மயமாய் ஒளிமிக்க கிரிடம் முதலாகிய எண்ணிறந்த பல திருவாபரணங்களும் என்னுடைய காதல் என்றபடி.

அதாவது இவருடைய காதலுக்குத் தான் இலக்காகப் பெற்றதுண்டே அது தன்னையே தனக்குப் பல திருவாபரணங்கள் சாத்தினதாக அவன் திருவுள்ளம் பற்றி யிருக்கிறபடி.

ஏலுமாடையும் அஃதே  அந்தக் காதலையே பீதாம்பர மணிந்ததாகவும் எம்பெருமான் அபிமானிக்கிறானென்கை.

ஆடைக்கு ஏலும் என்று விசேஷணமிட்டது, எம்பெருமான் றனக்கும் பீதாம்பரத்திலே மிக்க விருப்பமுடைமையைக் காட்டும்.

தான் உகந்து ஏற்றுக்கொள்ளுகிற என்றபடி.

இவ்விடத்து ஈட்டில் ஒரு ஐதிஹ்யமுண்டு;

அதாவது-“ஒருநாள் ஸ்ரீவைஷ்ணவ வண்ணாத்தான் திருப்பரிவட்டங்களை அழகியதாக வாட்டிக் கொண்டு வந்து (ஸலவைசெய்து கொண்டுவந்து) எம்பெருமானார்க்குக் காட்ட,

அவரும் பரம த்ருப்தி யடைந்து அவனைப் பெருமாள் திருவடிகளிலே கொண்டு புக்கு ‘இவன் வெகு மநோஹரமாகத் திருப்பரிவட்டம் திருத்திக்கொண்டு வந்திருக்கிற படியைத் திருக்கண் சாத்தியருள வேணும்’ என்று சொல்லித் திருப்பரிவட்டங்களைக் காட்டியருள,

பெருமாளும் கண்டு உகந்தருளி உடையவரைநோக்கி ‘வாரீர்! இவனுக்காக முன்பு ரஜகன் நம் திறத்தில் செய்த குற்றம் பொறுத்தோம்’ என்று திருவாய்மலர்ந்தருளினார்” என்று-

வண்ணான் முன்புசெய்த குற்றமாவது-கண்ணபிரானும் பலராமனும் அக்ரூரரால் அழைக்கப்பட்டு மதுரைக்கு எழுந்தருளினபோது அவ்வூரிலுள்ள ராஜவீதியன் கம்ஸனுடைய வண்ணான் துணிமூட்டைகளைச் சுமந்துகொண்டுவர, இவ்விருவரும் அவனிடத்தில் வஸ்த்ரம் விரும்ப, அவன் கொடாதொழிந்தது.

மூவுலகும் நண்ணி நவிற்றும் கீர்த்தியும் அஃதே-தம்முடைய காதலையே நம்பெருமான், மூவுலகிலுள்ளாரும் தன்னைக் குறித்துப் பண்ணுகிற ஸ்துதியாகத் திருவுள்ளம் பற்றினென்க.

ஆழ்வாரொருவர் கடல்புரைய விளைந்த காதலோடு எம்பெருமானைத் துதிப்பதானது மூவுலகும் ஒன்று சேர்ந்து துதித்தாப் போலுள்ளது என்றவாறு.

இதெல்லாம் யாருக்கென்னில், கண்ணனெம்பிரானெம்மான் காலசக்கரத்தானுக்கே-கையும் திருவாழியுமான அழகைக்காட்டி என்னை யீடுபடுத்திக் கொண்ட பெருமானுக்கு என்றபடி.

காலசக்கரத்தான்-காலத்தை நடத்துகிற திருவாழியையுடையவன் என்கை.

பாரதப்போரில் பகலை யிரவாக்கின்மை நினைக்கத்தக்கது.

காலசக்கரத்தை நிச்வஹிப்பவனான எம்பெருமான் என்றும் பொருள் கூறலாம்;

கீழ்த் திருவாய்மொழியில் இவர் விரும்பினபடி காலோ பாதியைக் கழித்துப் பூர்ணாநுபவம் பண்ணுவித்ததற் கிணங்க இங்ஙனேயருளிச் செய்தபடியாகலாம்.

—————

***- கீழ்ப்பாசுரங்களில் எம்பெருமானுடைய ப்ரணயித்வம்; சொல்லிற்று; இப்பாசுரத்தில் தம்முடைய ப்ரணயித்வம் சொல்லுகிறது.

கால சக்கரத்தொடு வெண் சங்கம் கை ஏந்தினாய்!
ஞால முற்றும் உண்டு உமிழ்ந்த நாராயணனே!’ என்று என்று,
ஓல மிட்டு நான் அழைத்தால் ஒன்றும் வாராயாகிலும்,
கோலமாம் என் சென்னிக்கு உன் கமல மன்ன குரை கழலே.–4-3-6-

பதவுரை

காலன் சக்கரத்தொடு	–	(பகைவரையழிப்பதில்) யமன் போன்ற திருவாழியோடுகூட
வெண் சங்கு	–	வெளுத்த சங்கத்தை
அம் கை	–	அழகிய திருக்கையிலே
ஏந்தினாய்	–	தரித்திருப்பவனே!
ஞாலம் முற்றும்	–	உலகமுழுவதையும்
உண்டு உமிழ்ந்த	–	ஒருகால் விழுங்கி மற்றொரு கால் வெளிப்படுத்தின
நாராயணனே	–	நாராயணா!
என்று என்று	–	பலகால் சொல்லி
ஓலம் இட்டு	–	கூப்பிட்டு
நான் அழைத்தால்	–	நான் அழைக்க
ஒன்றும் வாராய் ஆகிலும்	–	நீ சிறிதும் வந்தருளாமற் போனாலும்
உன்	–	உன்னுடைய
கமலம் அன்ன	–	தாமரை மலர்போன்ற
குரை கழல்	–	ஒலிக்கின்ற வீரக்கழலையணிந்த திருவடிகள்
என் சென்னிக்கு	–	எனது தலைக்கு
கோலும் ஆம்	–	அலங்காரமாகநின்றது.

காலன் என்று யமனுக்குப் பேராதலால், எதிரிகளுக்கு யமன் போன்றதான சக்கரம் என்று பொருளாகலாம்.

திருவாழி திருச்சங்குகளைக் கையிலேந்தினவனே! என்றும்,

பிரளயாபத்திலே உலகங்களையெல்லாம் திருவயிற்றிலே வைத்து ரகூஷித்துப் பிறகு வெளிப்படுத்தினவனே! என்றும்,

நாராயணனே! என்றும்

இப்படிப் பலவற்றையுஞ் சொல்லிப் பெருமிடறு செய்து நான் அழைக்கச்செய்தே,

நீ இங்கு விரைந்து ஓடிவர வேண்டியிருந்தும் வாராதிருந்தாயாகிலும் என் தலைக்கு ஆபரணமாவது உன் திருவடிகளே யென்கிறார்.

எம்பெருமான் இவர் பக்கலிலே வந்து சேர்ந்தாலன்றோ அவனுடைய திருவடிகள் இவரது சென்னிக்கு ஆபரணமாகும்;

அவன் வாராதேயிருந்தால் அவன் திருவடிகள் இவரது சென்னிக்கு எங்ஙனே கோலமாகும்?  என்று கேள்வி பிறக்கும்;

இதற்கு ஸமாதானமான ஈட்டு ஸ்ரீஸூக்தி காண்மின்:-“வாராயாகிலும் கோலமாம் என்பானென்னென்னில்; வாராதொழியக் கூடாது; கூடாதது கூடிலும் என்னினைவு இதுவென்கிறார்.  என்னை அடியிலே இப்படி ஆக்கினாயேயென்று கருத்து.”

உன் திருவடிகளிலே எனக்கு ப்ரேமம் ஸத்தா ப்ரயுக்தமென்பது பரம தாத்பர்யம்.

—————-

***- நான் ஒருவிதமான கிஞ்சித்காரமும் செய்யப்பெற்றிலேனாகிலும், அநந்யார்ஹமாக்கி அடிமை

கொள்ளுமியல்வினனான வுன்னுடைய வடிவு என் ஆத்மாவை விஷயீகரித்திராநின்றதென்கிறார்.

குரை கழல்கள் நீட்டி மண் கொண்ட கோல வாமனா!
குரை கழல் கை கூப்புவார்கள் கூட நின்ற மாயனே!
விரைகொள் பூவும் நீரும் கொண்டு ஏத்த மாட்டேனேலும் உன்
உரை கொள் சோதித் திருவுருவம் என்னது ஆவி மேலதே.–4-3-7-

பதவுரை

குரை கழல்கள் நீட்டி	–	(வீரக்கழல்) ஒலிக்கப்பெற்ற திருவடிகளைப் பரப்பி
மண் கொண்ட	–	ஜகத்தை அளந்து கொண்ட
கோலம் வாமனா	–	வடிவழகிய வாமன மூர்த்தியே!
குரை கழல்	–	அத்திருவடிகளைக் குறித்து
கை கூப்புவார்கள்	–	ஓர் அஞ்ஜலிபண்ணுமவர்கள்
கூட நின்ற	–	தன்னையே வந்து அடையும் படி நின்ற
மாயனே	–	ஆச்சரிய பூதனே!
விரைகொள் பூவும்	–	பரிமளம் கொண்ட பூக்களையும்
நீரும்	–	(பாத்யம் முதலியவற்றுக்கான) தீர்த்தத்தையும்
கொண்டு	–	ஏந்திக்கொண்டு
ஏத்த மாட்டேன் ஏலும்		உன்னைத் துதிக்கவல்லேனல்லெனினும்,
உரை கொள் சோதி	–	வாய்கொண்டு சொல்ல வொண்ணாதபடி வாக்கை மீறியிருக்கின்ற சோதியையுடைய
உன் திரு உருவம்	–	உன்னுடைய திருமேனியானது
என்னது ஆவி மேலது ஏ	–	என்னுடைய ஸத்தையைப் பற்றியிரா நின்றதே! இது என்ன அற்புதம்!.

“குரை கழல்கள் நீட்டி மண்கொண்ட” என்ற இவ்விடத்து ஒரு சங்கையுண்டாகும்;

பகவான் மாவலியிடத்து நீரேற்றுப் பெற்றபின்பு ஒரு திருவடியினால் மண்ணுலகத்தையும் மற்றொரு திருவடியினால் விண்ணுலகத்தையும் அளந்தருளினதாகவன்றோ வரலாறு;

இங்கு ‘மண் கொண்ட’ என்றதற்குச் சேர ‘குரைகழல் நீட்டி’ என்று ஒருமையாக இருக்கவன்றோ தகுவது;

‘குரைகழல்கள்’ என்று பன்மையாக இருக்கத் தகுதியில்லையே;

“மண்ணும் விண்ணுங் கொண்ட” என்றிருந்தாலன்றோ ‘கழல்கள் நீட்டி’ என்ற பன்மை பொருந்தும்-என்பதாக.

இதற்கு இரண்டுவகையாகப் பரிஹாரம் கூறலாம்;

“பூஜாயாம் பஹூ வசநம்” என்ற வட நூலாரின் முறை தமிழர்க்கும் உடன்பாடேயாதலால் ஒரு திருவடியையே பன்மையாகக் கூறினது உபசாரம்பற்றி என்னலாம்;

அன்றி, மண் என்றது பொதுப்பட உலகத்துக்கு வாசகம் என்று கொண்டு, கீழுலகங்களையும் மேலுகங்களையும் அளந்துகொண்ட என்றதாகக்கொள்ளலாம்.

மண் என்றது விண்ணுக்கும் உபலக்ஷணம் என்னலாமாயினும் இந்த ஸமாதானம் பஹூ வசந நிர்வாஹகமாகாது.

மற்றும் எல்லார் வாய்க் கேட்டுணர்க.

கோல வாமனா  மண் இரக்குங் காலத்தில் வாமன வேஷமிருந்ததேயன்றி மண்கொண்ட காலத்தில் அந்தத் திருக்கோலமில்லையே;

“மண்கொண்ட திரிவிக்கிரமா!” என்றன்றோ சொல்லியிருக்கவேண்டும்;

குரைகழல்கள் நீட்டியானபின்பு கோல வாமனனாக்க கூறத் தகுதியில்லையே! என்று சங்கை பிறக்கும்.

இதற்கு நம்பிள்ளையருளிச்செய்யுமது காணீர்;-“மண்கொண்டபின்பும் வாமனவேஷம்  இவர் திருவுள்ளத்திலே ஊற்றிருந்தபடி.

இந்த்ரனுக்கு ராஜ்யங் கொடுக்கைக்காகவன்றிக்கே” என்று-த்ரிவிகரமனான கோலத்திற்காட்டிலும்

மன்னன்றன் தேவிமார் கண்டு மகிழ்வெய்தக்கொண்ட மாண் குறள் கோல வடிவிவே மிகவுமழகியதாதலால்

அதனை எம்பெருமான் மாற்றிக் கொண்டாலும் ஆழ்வார் திருவுள்ளம் மாற்றிக் கொள்ள இசையவில்லைபோலும்.

குரைகழல்; கை கூப்புவார்கள் கூடநின்ற மாயனே!  தனியே இதுவொரு விளி;

உன்னுடைய திருவடிகளை நோக்கி அஞ்ஜலி பண்ணுமவர்கள் யாவரோ அவர்கள் உன்னைக் கூடுவர்கள் என்பது ஒரு பொருள்;

“கைகூப்புவார்கள் குரைகழல் கூட நின்றமாயனே!” என்று அந்வயமாக்கி, உன்னை நோக்கி ஓர் அஞ்ஜலி பண்ணுமவர்கள், திருவடி வாரத்திலே நித்யவாஸம் பண்ணலாம்படி அவர்களை விஷயீகரிப்பவனே! என்பது மற்றொரு பொருள்.

ஓர் அஞ்ஜலி பண்ணினவளவுக்கு இத்தனை பலனாவதே! என்ற வியப்புத்தோன்ற மாயனே! என்கிறார்.

சிலரை ப்ரயோஜநாந்தரங்களுக்காகத் திருவடிகளில் வந்து வணங்குமாறு செய்வதும்,

சிலரை அநந்ய ப்ரயோஜநமாக வணங்கச்செய்து “சேவடி செவ்வி திருக்காப்பு” என்று மங்களாசாஸநமே யாத்திரையாம்படி செய்வதுமாயிருக்கிற (எம்பெருமானது) மாயச் செயலைத் திருவுள்ளம் பற்றி மாயனே! யென்கிறார்.

(விரைகொள் பூவும் இத்யாதி.) ஓர் அஞ்சலி மாத்திரத்தினால் அடையலாம்படி எளியவனாயிருக்கிற உன் விஷயத்திலே சில புஷ்பங்களையும் தீர்த்தத்தையுங்கொண்டு வழிபாடு செய்து ஸ்வரூபம் நிறம்பெற ப்ராப்தமாயிருக்க,

அங்ஙனம் பெற்றிலேனேயாகிலும், உன்னுடைய திருவடிக்கு என் ஆத்மஸத்தையே தாரகமாயிற்றே! இதென்ன ஆச்சர்யமென்கிறார்.

“ஆழ்வாருண்டானால் நானுண்டு” என்று எம்பெருமான் திருவுள்ளம் பற்றியிருக்கிறபடியை ஆழ்வாரறிந்து அருளிச்செய்தாராயிற்று.

(உரை கொள் சோதித் திருவுருவம்  இங்கே ஈடு;-“உரை கொள்ளுகையாவது, அது அது என்று வாய் புலற்றும்படியாயிருக்கை.

ராமோ ராம இதி ப்ரஜாநாமபவந் கதா:; ராமபூதம் ஜகதபூத் ராமே ராஜ்யம் ப்ரசாஜதி. என்னா நிற்பர்களிறே

அன்றிக்கே, பேச்சுக்கு அவிஷயமான திருமேனியென்னுதல்.  மாற்றுமுரையுமற்ற திருமேனி யென்னுதல்.”

—————–

***- எனக்காக ஸகலலோகங்களையும் வியாபித்து என்னையங்கீகரித்த உன் படி பேச்சுக்கு நிலமன்று என்கிறார்.

என்னது ஆவி மேலையாய்! ஏர் கொள் ஏழ் உலகமும்
துன்னி முற்றும் ஆகிநின்ற சோதி ஞான மூர்த்தியாய்!
உன்னது என்னது ஆவியும்; என்னது உன்னது ஆவியும்;
இன்ன வண்ணமே நின்றாய் என்று உரைக்க வல்லனே?–4-3-8-

பதவுரை

என்னது ஆவி மேலியாய்	–	என் ஆத்மவஸ்துவிலே அபிநிவேசமுடையனாய்க் கொண்டு
ஏர்கொள் ஏழ் உலகமும்	–	அழகிய கைல லோகங்களிலும்
முற்றும் ஆகி நின்ற	–	ஸகல பதார்த்தங்களும் தனக்கு ப்ரகாரமாம்படி நின்ற
சோதி ஞானம் மூர்த்தியாய்	–	சோதிமயமான ஞானத்தை ஸ்வரூபமாகவுடையவனே!
என்னது ஆவி	–	என் ஆத்மஸ்வரூபம்
உன்னதும்	–	நீயிட்ட வழக்காகவும்
என்னதும்	–	நானிட்ட வழக்காகவுமான
இன்ன வண்ணமே நின்றாய்	–	இப்படியிலே நின்றாய்
என் உரைக்க வல்லேன்	–	இதற்கு என்ன பாசுர மிட்டுச் சொல்லுவேன்?

என்னதாவி மேலையாய் என்பதற்கு இரண்டுபடியாக நிர்வாஹம்;-

என்னுடைய ஸத்தையைப் பெற்று அத்தாலே மிகுந்த ஆனந்தம் படைத்தவனே! என்னுதல்;

என்னைப் பெறவேணுமென்கிற ஆவலையுடையவனே! என்னுதல்.

உள்ளதான சொல்வடிவம் இவ்விரண்டுவகை நிர்வாஹத்திற்கும் எங்ஙனே இடந்தருகின்றதென்னில்;

என்னதாவி மேலையாய் என்பதற்கு என்னுடைய ஆவியின் மேலே காட்டிய இரண்டு வகையான கருத்தும் இதில் உறையும்;

ஆசைப்பட்ட ஒரு வஸ்துவைப் பெற்றுவிட்டவன் விஷயத்திலும் பெற நினைப்பவன் விஷயத்திலும் இங்ஙனே சொல்லத்தகும்

கீதையில் ஸததயுக்தாநாம் என்பதற்கு “       ‘***’    ஸததயோகம் காங்க்ஷமாணாநாம்” என்று எம்பெருமானார் பெர்ருள் பணித்ததும் இங்கு ஒரு புடை நோக்கத்தக்கது.

பெற்றுத் தீர்ந்துவிட்டதாகச் சொல்லுகிற அர்த்தமும்,

பெறவேணுமென்று ஆவல் கொண்டிருப்பதாகச் சொல்லுகிற அர்த்தமும் ஒன்றோடொன்று பொருந்தாதாதலால்

மேலே காட்டிய இரண்டு நிர்வாஹங்களையும் விகல்பமாகக் கூறியிருப்பது எங்ஙனே பொருந்துமென்று சங்கை பிறக்கக்கூடும்.

இவ்வர்த்தங்களுக்குப் பொருந்தாமையொன்றுமில்லை.

ஆழ்வார் விஷயத்திலே எம்பெருமான்பெற நினைத்திருக்கும் அளவுகள் பல பலவுண்டு;

அவற்றில் பெற்றுத் தலைக்கட்டியவை சில;

இனிப் பெறவேண்டியவை சில;

எந்த வஸ்து பெற்றுத்தீர்ந்ததோ, அதிலேயே பெறவிருப்பமும் உள்ளதாகக் கூறினாலன்றோ விரோதமுள்ளது என்றுணர்க.

(ஏர்கொளேழுலகமும் இத்யாதி.) இதற்கும் இரண்டுபடியாக நிர்வாஹம்;

என்னதாவி மேலையாய்! என்பதற்கு ‘என்னுடைய ஸத்தையைப் பெற்று அத்தாலே மிகுந்த ஆனந்தம் படைத்தவனே! என்று பொருள் கொள்ளும் பக்ஷத்தில் அதற்குச் சேர இதற்கும் பொருள் கொள்ளவேண்டும்;

ஏற்கனவே எம்பெருமான் எங்கும் நிறைந்திருந்தாலும் இப்போது ஆழ்வாரைப் பெற்ற ப்ரீதியாலே அந்தவ்யாப்தி இப்போதே ஸபலமானதாக எம்பெருமான் நினைத்த நினைவு தோற்றச் சொல்லுகிறபடி.

இதற்கு முந்தி வ்யாபகனன்றிக்கே இப்போதுதான் வியாபகனானா யென்றபடி.

‘எனனதாவிமேலையாய்!’ என்பதற்குக் கூறிய இரண்டாவது நிர்வாஹத்திற்குச் சேர

தம்மை அகப்படுத்திக் கொள்ளுகைக்காக எம்பெருமான் எங்கும் வியபித்திருக்கிறானாகக் கூறுவதாய்ப் பொருள்கொள்ளவேணும்.

ஈடு;-“(ஏர் கொளித்யாதி.) இவரைப் பெற்ற ப்ரீதியாலே வ்யாப்தியும் புதுக்கணித்ததென்னுதல்; ஒருவனைப் பிடிக்க நினைத்து அவன் பக்கலுண்டான அபிநிவேசத்தாலே ஊரை வளைவாரைப் போலே  தம்மை அகப்படுத்துகைக்காக வ்யாப்தனானானென்றிருக்கிறாராதல்.

(உன்ன தென்ன தாவியும் இத்யாதி.) என் ஸ்வரூபம் நீ இட்ட வழக்கு- உன் ஸவ்ரூபம் நானிட்ட வழக்கு என்பது தேர்ந்த பொருள்.

இவ்விடத்தை ஆளவந்தார் அருளிச் செய்யும்போது கேட்டிருந்த முதலிகளிலே சிலர் ‘ஜூவாத்மாவின் ஸ்வரூபம் பரமாத்மா இட்ட வழக்கு என்றால் இதில் பொருந்தாமை யொன்றுமில்லை; பரமாத்மாவின் ஸ்வரூபம் ஜீவாத்மா இட்ட வழக்கு என்றால் எவ்வாறு பொருத்தும் என்ன 

ஆளவந்தார் அருளிச்செய்தபடி-“இவன் அவனிட்ட வழக்கு என்கிற விஷயத்தில் கர்மம் தடையாக நிற்கங்கூடும்; ஸர்வேச்வரன் தன்னை இவனிட்ட வழக்காக்குமிடத்தில் தடை செய்வாரில்லை; ஆனபின்பு ‘உன்னதாவி என்னது’ என்பதுதான் நிர்விவாதம். ‘என்னதாவி உன்னது’ என்றதில் நீங்கள் விவாதப்பட்டால் படலாமேயல்லது ‘உன்னதாவி என்னது’ என்றதில் விவாதப்பட நியாயமில்லை” என்றாம்.

இப்படி ஒரு நீராகக் கலந்து பரிமாறும் பிரணயித்குணம் என்னால் பேசிக் கட்டலாயிருந்ததோவென்’ற முடித்தாராயிற்று.

—————-

***- எம்பெருமானுடைய ப்ரணயித்வகுணம் தம்முடைய பேச்சுக்கு நிலமன்று என்பதை அழகுபட அருளிச்செய்கிறார்.

உரைக்க வல்லன் அல்லேன்; உன் உலப்பு இல் கீர்த்தி வெள்ளத்தின்
கரைக்கண் என்று செல்வன் நான்? காதல் மையல் ஏறினேன்;
புரைப்பு இலாத பரம்பரனே பொய்யிலாத பரஞ்சுடரே!
இரைத்து நல்ல மேன்மக்கள் ஏத்த, யானும் ஏத்தினேன்.–4-3-9-

பதவுரை

புரைப்பு இலாத பரம்பரனே	–	புரையற்ற பரத்வம் பொருந்திய எம்பெருமானே!
பொய் இலாத	–	(என்னோடுண்டான கலவியில்) பொய்யில்லாத
பரம் சுடரே	–	பரஞ்சோதிப் பெருமானே!
உரைக்க வல்லேன் அல்லேன்	–	நான் ஒன்றும் சொல்ல சக்தியுடையேனல்லேன்;
உலப்பு இல்	–	முடிவில்லாத
உன் கீர்த்தி வெள்ளத்தின்	–	உனது ப்ரணயித்வ குணக் கடலினுடைய
கரைக் கண்	–	கரையிடத்து
நான் என்று செல்வன்	–	நான் என்றைக்கு அடியிடுவேன்? (ஒரு நாளும் அடியிடமாட்டேன்;)
காதல்	–	பிரேமத்தினால்
மையல் ஏறிறனேன்	–	பிச்சேறிக் கிடக்கிறேனத்தனை
நல்ல	–	விலக்ஷணர்களான
மேல் மக்கள்	–	நித்ய ஸூரிகள்
இரைத்து ஏத்த	–	பேராரவாரஞ்செய்து துதிக்க (அவ்வழியைப் பின்பற்றி)
யானும் ஏத்தினேன்	–	நானும் சிறிது துதித்தேனித்தனை.

உரைக்கவல்லேனல்லேன்-உன்னுடைய பிரணயித்வ குணத்தை அநுபவித்தநுபவித்து உள்ள முருகுவே னத்தனையொழிய இன்னபடி யென்று பேசவல்லேனல்லேன் என்றபடி.

முழுதும் பேச முடியாமற்போனாலும் பேசலாமளவு பேசினாலொவென்ன, உன் உலப்பில் கீர்த்திவெள்ளத்தின் கரைக்கண் என்று செல்வன் நான் என்கிறார்;

உன்னுடைய ப்ரணயித்வ குணஸமுத்ரத்தின் கரையிலேதான்; என்னால் அடியிடமுடியுமோ? என்கை.

கடலினுள்ளே இறங்கமுடியா முடியாதா என்கிற விசாரம் ஒருபுறமிருக்கட்டும்;

கடற்கரைதன்னில் சென்று நிற்கவும் ப்ரஸக்தியில்லையே என்கிற இச்சொல்லழகு சாலவும் ரஸிக்கத்தக்கது.

இங்ஙனே கரையருகும் சொல்லப்போகாத விஷயத்தில் நீர் ஏதோபேசிக்கொண்டிருக்கிறீரே, இஃது என்ன? என்று எம்பெருமான் கேட்டனனாகக்கொண்டு காதல் மையலேறினேன் என்கிறார்.

ப்ரேமத்தாலே கலங்கினேன்; கலங்கினவர்களின் செயலுக்கு ஓர் அடைவுமுண்டோ என்றவாறு.

ஆழ்வீர்! உம்முடைய சொற்களை நோக்குமிடத்து, நீர் என்னுடைய குணக்கடலைக் கரை கண்டவராகத் தோற்றுகின்றீர்;

இல்லையாகில் பெரிய பெரிய துதிமொழிகளைப் பேசப் புறப்பட்டிருக்கமாட்டீரே யென்று எம்பெருமான் திருவுள்ளம் பற்றினதாகக்கொண்டு,

இரைத்து நல்ல மேன்மக்களேமத்த யானுமேத்தினேன் என்கிறார்.

இங்கே ஈட்டு ஸ்ரீஸூக்திகள் இன்சுவையே வடிவெடுத்தவை; அவை வருமாறு:-

“இவ்விஷயத்தில் நீர் ப்ரமிப்பானேன்? ப்ரமிப்பாருக்கு ஓர் ஆலம்பநம் வேண்டாவோவென்ன,

நிதய் ஸூரிகள் பித்தேறி ஏத்தக்கண்டேன். அத்தாலே செய்தேனென்கிறார்.

நித்ய ஸூரிகளோடு இவரோடு அவன்றன்னோடு வாசியற்றிறே இவ்விஷயமிருப்பது.

ஸர்வஜ்ஞனாய் ஸர்வ சக்தியான தான் அறியப்புக்காலும் தனக்கும் தன் தன்மையறிவரியனாயிறேயிருப்பது;

தன்னை யறிப்புக்க வேதங்கள் எனப்பட்டது படுமத்தனை தானும்.

(புரைப்பில்லாத பரம்பானே பொய்யில்லாத பரஞ்சுடரே!) நீ ஸர்வஸ்மாத்பரனாயிருக்கிற இருப்பில் புரையில்லாதாப் போலே என்னோட்டைக் கலவியால் வடிவிற்பிறந்த புகரிலும் புரையின்றிக்கேயிருக்கிறவனே!

அன்றிக்கே, நிரவதிகமான ப்ரணயித்வகுண ஸத்பாவத்தில் கண்ணழிவில்லாதாப் போலே என்னோட்டைக் கலவியிலும் பொய்யின்றிக்கே அத்தால் வந்தபுகர்  வடிவிலே தோற்ற விருக்கிறவனே யென்னுதல்……..

பரமபக்தியுக்தராய்க் கொண்டு கடல்கிளர்ந்தாப் போலே இரைத்துக்கொண்டு நித்யஸூரிகள் ஏத்தக் காண்கையாலே நானும் ஏத்தினேனல்லது, நான் சக்தனாய் ஏத்தினேனோவென்கிறார்.”

——————–

***- ஒருவராலும் எல்லைகாண வொண்ணாதபடி அளவிறந்த பெருமையையுடைய பெருமானை நான் ஸத்தை பெறுவதற்காக ஏத்தினேனத்தனை யென்கிறார்.

யானுமேத்தி ஏழுலகும் முற்றுமேத்தி பின்னையும்
தானுமேத்திலும் தன்னை யேத்த வேத்த வெங்கு எய்தும்
தேனும் பாலும் கன்னலும் அமுதமாகித் தித்திப்ப
யானும் எம்பிரானையே ஏத்தினேன் யானுய்வானே –4-3-10-

பதவுரை

யானும்	–	எம்பெருமானருளால் அறிவுபெற்ற நானும் துதித்து,
ஏத்தி	–	துதித்து,
முற்றும் ஏழ் உலகும் ஏத்தி	–	எல்லாவுலகங்களும் ஒன்று கூடி யேத்தி,
பின்னையும்	–	அதற்கு மேலே
தானும் ஏத்திலும்	–	ஸர்வஜ்ஞனாய் ஸர்வசக்தனான தானுங்கூடி ஏத்தினாலும்
தன்னை ஏத்த ஏத்த	–	தன்னைத்துதிக்கத்துதிக்க
எங்கு ஏய்தும்	–	முடிவு பெறுவது எது?  (ஆகிலும்)
யான் உய்வான்	–	நான் தரித்திருப்பதற்காகவே,
தேனும் பாலும் கன்னலும் அமுதும் ஆகி தித்திப்ப	–	தேனும் பாலும் கன்னலும் அமுதும போலே ரஸிக்க,
யானும் எம்பிரானையே ஏத்தினேன்	–	நானும் எம்பெருமானையே ஏத்தினேன்.

யானுமேத்தி என்ற விடத்துள்ள உம்மையை உயர்வு சிறப்பு  உம்மையாகக் கொள்ளலாம்;

“மயர்வற மதிநலமருளினன்” என்ற முதலடியிலேயே சொல்லும்படி அருள்பெற்ற நானும் என்றபடி.

ஏழுலகும் முற்றும்-பேரறிவுடையார் சிற்றறிவுடையார் என்கிற வாசியில்லாம் எல்லாரும் ஏத்துவது.

பின்னையும் தானுமேத்திலும்ஸ்ரீஸர்வஜ்ஞனென்றும் ஸர்வசக்தனென்றும் பேர் பெற்றிருக்கின்ற எம்பெருமான் தானும் ஏத்துவது.

இங்ஙனே எல்லாருங்கூடி யேத்தினாலும் முடிவுகாண்பதென்பதுண்டோ?

இங்கே ஈடு; -மயர்வற மதிநல மருளப்பெற்ற தாமுமேத்துவது: விசேஷஜ்ஞரோடு அவிசேஷஜ்ஞரோடு வாசியறச் சிறியார் பெரியார் என்னாதே ஸர்வரும் எத்துவது; ஸ்வதஸ் ஸர்வஜ்ஞனாய், தொடங்கின காரியம் செய்து தலைக்கட்டுகைக் கீடான ஸர்வசக்தியுக்தனான தானும் ஏத்துவது; இப்படியெல்லாரும் ஓருமிடறாயேத்தினாலும், பின்னையும் ஏத்தினவிடம் அளவுபட்டு ஏத்தாதவிடம் விஞ்சியாயிற்றிருப்பது விஷயம்.  அந்யபரரோடு அநந்யபரரோடு அளவுடையாரோடு அளவிலிகளோடு வாசியல்லை விஷயத்தை எல்லைகாண வொண்ணாமைக்கு.

இப்படியறிந்து வைத்தும் ஏத்துகையிலே நீர் பிரவர்த்தித்தது ஏன்?  என்ன,

விஷயம் பரமரஸ்யமாக இருப்பதனாலும்,

இதிலே கைவைக்கும்படி அவன் பண்ணின மஹோபகாரத்தைச் சிந்தை செய்ததனாலும் ஏத்தப்புகுந்தே னென்கிறார் பின்னடிகளினால்.

ஏத்தாதிருக்கில் பிழைத்திருக்க மாட்டாமையாலும் ஏத்தினேனென்கிறார் -யான் உய்வான் என்பதனால்.

—————–

***- இத்திருவாய் மொழி கற்றார்க்குப் பயனுரைத்துத் தலைக்கட்டுகிறது இப்பாட்டு.

இத்திருவாய் மொழியை ஓதுமவர்கள் உபய விபூதியையும் தாம் இட்ட வழக்காக நிர்வஹிக்கப் பெறுவர்களென்கிறார்.

உய்வு உபாயம் மற்று இன்மை தேறி, கண்ணன் ஒண் கழல் மேல்
செய்ய தாமரைப் பழனம் தென்னன் குருகூர்ச் சடகோபன்
பொய்யில் பாடல் ஆயிரத்துள் இவையும் பத்தும் வல்லார்கள்
வையம் மன்னி வீற்றிருந்து விண்ணும் ஆள்வர் மண்ணூடே.–4-3-11-

பதவுரை

மற்று	–	வேறு வழியினால்
உய்வு உபாயம் இன்மை	–	தரிக்கவிரகில்லாமையை
தேறி	–	துணிந்து
கண்ணன்	–	எம்பெருமானுடைய
ஓண் கழல்கள் மேல்	–	அழகிய திருவடிகள் விஷயமாக,
செய்ய தாமரை பழனம்	–	செந்தாமரைகள் நிறைந்த நீர்நிலங்களையுடைய
தென் நன் குருகூர்	–	தென் திசையிலுள்ள அழகிய திருக்குருகூர்க்குத் தலைவரான
சடகோபன்	–	ஆழ்வார் (அருளிச் செய்ததான)
பொய் இல் பாடல் ஆயிரத்துள்	–	யதார்த்தம் பொருந்திய ஆயிரத்தினுள்ளும்
இவை பத்தும்	–	இப்பத்துப் பாசுரங்களையும்
வல்லார்கள்	–	ஓதவல்லவர்கள்
வையம்	–	இப்பூமண்டலத்திலே
மன்னி வீற்றிருந்து	–	நெடுங்காலம் பொருந்தியிருந்து
மண்ணுர்டே	–	இந்நிலத்திலேயே
விண்ணும் ஆள்வர்	–	பரம பதத்தையும் ஆளப் பெறுவர்கள்.

இத்திருவாய்மொழியினால எம்பெருமானுடைய ப்ரணயித்வகுணத்தைப் பேசப் புகுந்தது,

பேசித் தலைக்கட்டலாமென்கிற எண்ணத்தினாலன்று;

இங்ஙனே பேசினாலல்லது வேறொன்றாலே தரிக்க வொண்ணாமையாலே பேசிற்றென்பதை வெளியிடுகிறார் உய்வுபாயம் மற்றின்மைதேறி யென்பதனால்.

பொய்யில் பாடலாயிரம்-வால்மீகிபகவானுக்குத் காட்சிதந்த நான்முகக் கடவுள் “***”  நதே வாகந்ருதா காவ்யே காசிதத்ர பவிஷ்யதி, குரு ராமக தாம் புண்யாம் ச்லோகபத்தாம் மனோரமாம்”  அருளிச் செய்ததனால் ஸ்ரீராமாயணம் பொய்யில் பாடலாக அமைந்ததாயிற்று.

“வேதநூல் ஓதுகின்றதுண்மையல்லதில்லை மற்றுரைக்கிலே” (திருச்சந்தவிருத்தம்) என்று வடமொழி வேதத்திற்குச் சொல்லப்பட்ட ஸத்யவாதித்வம் தமிழ்வேதத்திற்கும் குறையற்றதென்க.

வையம்மன்னி வீற்றிருந்து மண்ணுர்டே விண்ணுமாள்வர்-“பூமியிலே எம்பெருமானாரைப்போலே ஸ்ரீவைஷ்ணவ ஸ்ரீயோடே நெடுங்காலமிருந்து இங்கே யிருக்கச்செய்தே பரமபதம் தங்கள் சிறுமுறிப்படி செல்லும்படி ஆள்வர்கள்; அங்கேபோனால் ‘ஆண்மின்கள் வானகம் ஆழியான்தமர்’ என்கை யன்றிக்கே இங்கே யிருக்கச் செய்தே தாங்களிட்ட வழக்காகப் பெறுவர்.” என்பது நம்பிள்ளையீடு.

நஞ்சீயர் பட்டர் திருவடிகளில் ஆச்ரயித்தபின்பு நெடுங்காலம் பட்டர்பாடே அர்த்த விசேஷங்கள் கேட்டு இன்புறவேணுமென்று இருந்தார்-

இருக்கையில் பட்டர் திருநாட்டுக்கெழுந்தருள நேர்ந்துவிட்டது;

இந்த வருத்தத்தினால் நஞ்சீயர் “வையம்மன்னி வீற்றிருந்து” என்ற இவ்விடத்தை அருளிச்செய்யும்போது உருத்தோறும் வெகுநிர்வேதப்படுவராம்.

பட்டர் இருபத்தெட்டு (அல்லது 32) பிராயத்திலே திருநாட்டுக்கெழுந்தருளினாரென்று சிலர்கூறுவதுண்டு.  இதற்குப் போதுமான பிராமணம் கிடைத்திலது; ஆராய்ந்து பார்க்குமளவில்; பட்டர் ஐம்பது ஐம்பத்தைந்து பிராயம் எழுந்தருளியிருந்தார் என்று சொல்வதற்குச் சான்றுகள் உள்ளன.  நூற்றிருபது திருநக்ஷத்திரம் எழுந்தருளியிருந்த எம்பெருமானாரை நோக்குமிடத்து பட்டர் எழுந்தருளியிருந்தது மிகவும் ஸ்வல்பகாலம் என்று சொல்லலாம்படியுள்ளது.

————————————————————————————————-

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ காஞ்சி பிரதிவாதி பயங்கரம் அண்ணங்கராசாரியார் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பெரிய வாச்சான் பிள்ளை ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ நம் பிள்ளை ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்-

ஸ்ரீ திருவாய் மொழி -4-2–பாலனாய் ஏழுலகுண்டு –ஸ்ரீ காஞ்சி பிரதிவாதி பயங்கரம் அண்ணங்கராசாரியார் எழுதிய விளக்க உரை–

***- பண்டு ஆவிலையில் பள்ளிகொண்ட எம்பெருமானுடைய திருவடிகளிலே சாத்தின திருத்துழாயை

இப்போது பெறவேணுமென்று என் மகள் (பாரங்குச நாயகி) ஆசைப்படுகின்றாளென்று திருத்தாயார் கூறுகின்றாள்.

பாலன் ஆய், ஏழ் உலகு உண்டு, பரிவு இன்றி
ஆலிலை அன்ன வசம் செயும் அண்ணலார்
தாளிணை மேல் அணி தண் அம் துழாய் என்றே
மாலுமால் வல் வினையேன் மட வல்லியே.–4-2-1-

பதவுரை

பாலன் ஆய்	–	சிறு குழவியாகி
பரிவு இன்றி	–	அநாயாஸமாக
ஏழ் உலகு உண்டு	–	ஏழுலகங்களையும் திருவயிற்றிலே வைத்து
ஆல்இலை	–	ஆலந்தளிரிலே
அன்னவசம் செய்யும்	–	நித்திரை செய்தருளின
அண்ணலார்	–	ஸ்வாமியினுடைய
தாள் இணை மேல்	–	உபய பாதங்களின் மீது
அணி	–	சாத்தப்பெற்ற
தண் அம்	–	குளிர்ந்தழகிய
துழாய் என்றே	–	திருத்துழாய்மாலை யென்றே வாய் வெருவிக்கொண்டு
வல் வினையேன் மட வல்லி	–	வலிய பாபத்தைப் பண்ணின என்னுடைய இளங்கொடி போன்ற மகள்
மாலும்	–	வ்யாமோஹிக்கின்றாள்;
ஆல்	–	அந்தோ!

இவ்வுலகமெல்லாம் பிரளய வெள்ளத்தில் அழுந்தி அழியப்புகுங்கால் எம்பெருமான் இவற்றையெல்லாம்;

தனது திருவயிற்றிலே வைத்து ஒரு சிறிய ஆலந்தளிரிலே கண்வளர்ந்ததாக நூற்கொள்கை.

அது என்றைக்கோ நடந்த விஷயம். அப்போது அந்த வடதனசாயிப் பெருமானுடைய தாளிணை மேலணிந்த

தண்ணந்துழாய்மாலையை இப்போது என் மகன் அபேகூஷிக்கின்றாளேயென்கிறாள்.

பாலனாய் என்ற சொல்லாற்றலால் நம்பிள்ளை அருளிச் செய்தாவது-‘பருவம்நிரம்பின பின்பு லோகத்தை யெடுத்து வயிற்றிலே வைத்து ஆலிலையிலே சாய்ந்தானாகில் என் மகள் இப்பாடுபடாள் கிடீர்” என்பதற்காக.

வயது சென்றவனாயிருந்து இவ்வருந்தொழில் செயதால் அவ்வளவாக ஈடுபடவேண்டியிராது;

பச்சைப்பசுங் குழந்தையாயிருந்து கொண்டு செய்த செயலாகையாலே ஈடுபாடு மிக்கது போலும்.

“பாலனாயேழுலகுண்டு”  என்ற சொற் சேர்க்கையில் ஒரு பொருளின்பம் காட்டுகிறார் நம் பிள்ளை; அதாவது-

சிறு குழந்தைகளின் கையிலே எது கிடைத்தாலும் சடக்கென எடுத்து வாயிலே போட்டுக் கொள்வது இயல்லாதலால்

ஆலிலைப் பாலகனும் ஏழுலகுண்டது புத்திபூர்வகமாகவன்று;

பிள்ளைத்தனத்திற்கு ஏற்ப ‘இது ஸாத்மிக்கும், இது ஸாத்மியாது’ என்று அறியாதே உலகங்களை வாயிலிட்டுக்கொள்ள, ரக்ஷகனுடைய வியாபாரமாகையாலே இது ரக்ஷணமாய் முடிந்ததாம்.

பரிவுஇன்றி = பரிவாவது வருத்தம்; சிறிதும் ஆயாசமில்லாமையால் மிக எளிதாகச் செய்தமை சொன்னபடி.

அன்னவசம் செய்யும்=வயிற்றினுள் அன்னம் சென்றவாறே பரவசமாகக் கண்ணுறங்கிப்போவது உலகவியற்கையாதலால் நித்திரைக்கு அன்னவசம் என்று பெயரிடப்படுகின்றது போலும்.

எம்பெருமானும் ஏழுலங்களையுண்டதனால்  உடனே நித்திரையுண்டாகத் தட்டில்லையே.

இவ்விடத்தில் ஈட்டு ஸ்ரீஸூக்தி காண்மின்;-“(அன்னவசம் செய்யும்) தன் வசமாகவன்றிக்கே அஹமந்தம் என்கிற அன்னத்துக்கு வசமாக.” என்பதாம்.

முக்தி தசையில் அஹமந்தம் என்று சொல்லுகிறவர்கள் சேதநர்கள்;

அவர்களெல்லாரும் பிரளய காலத்தில் திருவயிற்றினுள்ளடங்கி மெய்யாகவே அன்னமாக ஆய்விட்டபடியை அழகாக அருளிச்செய்தபடி.

அண்ணலார் தாளிணைமேலணி தண்ணந்துழாயென்றே= “தோளிணை மேலும் நன்மார்பில் மேலும் சுடர்முடி மேலும் தாளிணை மேலும் புணைந்த தண்ணந்துழாயுடையம் துழாய்மாலை அணிவது உண்டாகிலும்

அடியே பிடித்து அடியை விடாதவிவளுக்குத் தாளிணைமேலணி தண்ணந்துழாயலொழிய வேறொன்றிலும்

நெஞ்சு செல்லாதாகையாலே அதனiயே வாய் வெருவுகிறபடி.

தண்ணந்துழாயென்றேஸ்ர= ‘பாலனாய் ஏழுலகுண்டதும் ஆலிலை யன்னவசஞ் செய்ததும் எப்போதோ கழிந்ததாயிற்றே! அப்போதணிந்த திருத்துழாய்மாலை இப்போது கிடைக்க வழி யில்லையே!’ என்று எவ்வளவு சொன்னாலும் கேளாமல் மீண்டும் மீண்டும் அதனையே வாய்வெருவுகின்றாளென்றபடி.

என்றேமாலுமால்= திருத்துழாய் திருத்துழாயென்று வாய் வெருவுவதோடு நிற்கவில்லையே! உள்ளமும் குலையாநின்றாளே! என்;கிறாள்.

இங்கே ஈட்டு ஸ்ரீஸூக்தி காண்மின்!-“மணிப்ரபையிலே அக்நிபுத்தி பிறந்தால் அது பின்னைச் சுடவும் வேணுமோ?” என்பதாம்.

உலகத்தில் மணி யொளியிலே சிலர்க்கு நெருப்பு என்கிற ப்ரமம்  உண்டாகலாம்;

இங்ஙனமே ப்ரமம் உண்டானதற்காக அவ்வஸ்துவானது அக்நியின் கார்யமான சுடுகையைப் பண்ணமாட்டாது;

சுடுமாகில் ஆச்சரியப்படவேண்டியதேயாகும். அதுபோல இங்குங் காண்க:

ஆலிலையன்ன வசஞ்செய்யு மண்ணலாருடைய தாளிணை மேலணிதண்ணந்துழாய்மாலை யென்பது இப்போது இல்லாத வஸ்துவே:

அதனை வாயாற் சொல்வது ப்ரமத்தின் காரியமாக இருக்கட்டும்; ‘மாலுமால்’ என்னும்படி வியாமோஹமும் உண்டாகிறதே! என்ன ஆச்சரியமிது; என்றபடி.

————–

***- கண்ணபிரான் ஆய்ச்சிகளோடு கூடிக் குரவை கோத்தகாலத்துச் திருவடியிலணிந்து கொண்டிருந்த

திருத்துழாய் மாலையை என்மகள் வாய் வெருவுகின்றாளென்கிறாள்.

வல்லி சேர் நுண்ணிடை ஆய்ச்சியர் தம்மொடும்
கொல்லைமை செய்து குரவை பிணைந்தவர்
நல்லடி மேல் அணி நாறு துழாய் என்றே
சொல்லுமால் சூழ்வினை யாட்டியேன் பாவையே.–4-2-2-

 

பதவுரை

சூழ் வினையாட்டினேன்	–	மிகுந்த தீவினையை யுடையனோகிய  என்னுடைய
பாவை	–	பதுனம் போன்ற பெண்ணானவன்
வல்லி சேர்	–	கொடி போன்று
நுண்	–	நுட்பமான
இடை	–	இடுப்பையுடைய
ஆய்ச்சியர்தம்மொடும்	–	கோபிமார்களோடுகூடி
கொல்லைமை செய்து	–	வரம்புகடந்த செயல்களைச் செய்து
குரவை பிணைந்தவர்	–	ராஸக்ரீடை செய்த கண்ணபிரானுடைய
நல் அடி மேல் அணி;	–	அழகிய திருவடிகளின் மீது சாத்தின
நாறு துழாய் என்றே	–	நறுமணம்மிக்க திருத்துழாயென்றே
சொல்லும்	–	சொல்லுகின்றாள்;
ஆல்	–	அந்தோ!

குரவை யெனபது ராஸக்ரிடை யெனப்படும்.  ஒவ்வொரு கண்ணனாகப் பல திருவுருவங்கொண்டு கைகோத்தாடினது

வடமொழியில்  ராஸக்ரிடை யென்றும், தென்மொழியில் குரவை கூத்தென்றும் வழங்கப்பெறும்.

வல்லிசேர்நுண்ணிடையாய்ச்சயர்-‘வல்லிசேர்’ என்பதை இடைக்கு விசேஷணமாக்குதலுமுண்டு;

ஆய்ச்சியர்க்கே விசேஷணமாக்குதலுமுண்டு;

முந்தினபக்ஷத்தில், கொடி போன்ற இடையை யுடையவர்களென்னுதல்;

பிந்தினபக்ஷத்தில் பொடிபோன்றவர்களாயும் நுட்;பமான இடையை யுடையராயுமிருக்கின்ற ஆய்ச்சிகளென்னுதல்.

கொல்லைமைஸ்ரீ வரம்பு கடந்த செயல்; ‘கொல்லை’ என்னும் சொல்லின்;மீது மைவிகுதி ஏறிக்கிடக்கிறது.

“கொல்லையரக்கியை மூக்கரிந்திட்ட” என்ற ஆண்டாள் பிரயோகமும்

“கொல்லை யென்பர் கொலோ” என்ற நம்மாழ்வார் பிரயோகமும் காணத்தக்கன.

கூரத்தாழ்வான் அதிமாநுஷஸத்தில் “துர்ர்த்தாயிதம் யத் கில ராஸகோஷ்ட்யாம்” என்றதில் துர்ர்த்தாயிதம் என்றதுவே கொல்லையாகும்.

பாவை=  பதுமைக்குப் பெயர்; இது, உவமையாகுபெயராய்ப் பெண்பிள்ளளையையுணர்த்தும்.

—————–

***- உலகளந்தருளின எம்பெருமான் திருவடிகளில் திருத்துழாயை என் மகள் ஆசைப்படாநின்றாளென்கிறாள்.

மூலத்தில் “தேவர்கள் மாமுனிவரிறைஞ்சநின்ற சேவடி” என்றிவ்வளவேயுள்ளது:

“உலகளந்த திருவடி” என்று வ்யக்தமாக இல்லை;

“பாற்கடல் சோந்த பரமனுடைய அழகிய திருவடிகளிலே அணிந்த செம்பொற்றுழாயென்று இவள் கூப்பிடா நிற்குமென்கிறாள்” என்றருளிச்செய்தார் ஆறாயிரப்படியில் பிள்ளான்.

மற்ற வியாக்கியானங்களில்-“உலகளந்தருளனவன்; திருவடிகளிற் திருத்துழாயை ஆசைப்படாநின்றாளென்கிறாள்” என்றுள்ளது.

பாவியல் வேத நன் மாலை பல கொண்டு,
தேவர்கள் மா முனிவர் இறைஞ்ச நின்ற
சேவடி மேல் அணி செம் பொன் துழாய் என்றே
கூவுமால் கோள்வினை யாட்டியேன் கோதையே.–4-2-3-

 

பதவுரை

பா இயல் வேதம்	–	சந்தஸ்ஸூக்கள் பொருந்திய வேதங்களாகிற
நல் பல மாலை கொண்டு	–	திவ்யமான பல மாலைகளைக் கொண்டு
தேவர்கள்	–	தேவர்களும்
மா முனிவர்	–	மஹா முனிகளும்
இறைஞ்ச நின்ற	–	ஆராதிக்கும்படி (உலகையளந்து) நின்ற
சே அடி மேல்	–	திருவடிகளின் மேலே
அணி	–	அணிந்த
செம் பொன் துழாய் என்றே	–	செவ்விதமாய் விரும்பத்தக்கதான திருத்துழா யென்றே
கூவும்	–	கூப்பிடா நின்றாள் (யாரென்னில்)
கோள் வினையாட்டியேன்	–	வலிய பாபத்தைப் பண்ணினவளான என்னுடைய
கோதை	–	சிறந்த கூந்தலையுடையளான பெண்பிள்ளை

பா இயல் வேதம்= பா என்று சந்தஸ்ஸூக்களைச் சொல்லுகிறது.

காயத்ரி, திரிஷ்டுப், அநுஷ்டுப், ஜகதீ என்றிப்படி பலவகைப்பட்ட சந்தஸ்ஸூக்கள் பர்ஸித்தங்கள். என்று நியதியும் கூறப்பட்டுள்ளது.

அப்படிப்பட்ட சந்தஸ்ஸூக்களிலே வர்த்திப்பதான வேதஸூக்தங்களையும் திவ்யமான மாலைகளையுங்கொண்டு

தேவர்களும் ஸநகஸந்தநாதி மஹர்ஷிகளும் ஆராதிக்கும்படி லோகத்தை யளந்துநின்ற செவ்விய திருவடிகளின்மேலே சாத்தப்பட்ட திருத்துழாயையே சொல்லிக் கூப்பிடாநின்றாள்;

அதாவது, ‘அந்தப் திருத்துழாய் வேணும், அந்தத்; திருத்துழாய் வேணும், அந்தத்; திருத்துழாய் வேணும்’ என்று

அதுவே வாயவெருவதலாக இராநின்றாள்,

அந்த வஸ்து இப்போது கிடைக்கமாட்டாதது என்பதை அந்தோ! அறிகின்றிலள்-என்றாளாயிற்று.

கோள்வினையாட்டினேன் என்று சொல்லிக்கொள்ள வேண்டும்படி இங்கு என்ன விஷயமுள்ளது? த

ன் மகள் இங்ஙனே வாய் வெருவுவது புண்ய பலன் என்று நினைக்கத்தட்டில்லையே? என்று சங்கை பிறக்கும்;

எதிர்மறையிலக்கணையால் இதற்குப்பொருள் கொள்ளவேணும்.

பகவத்விஷயத்திலே இவ்வண்ணம் ஈடுபட்ட பெண்பிள்ளையைப் பெற்ற என்னுடைய பாக்கியமே பாக்கியம் என்று சொல்லிக்கொள்வதே தாற்பரியமாகும்.

அன்றியே, தாய் என்பது உபாயாத்யவஸாயஸ்தானமதலால் மகளுடைய பதற்றத்தைக் கண்டு வருத்தப்பட்டுச் சொல்லுகிற பாசுரமாகவே தாய் பாசுரம் அமைகின்றபடியால் “வல்வினையேன்” என்றும் “கோள்வினையாட்டினேன்” என்றும் தன்னைச் சொல்லிக் கொள்வதும் பொருந்தும்; என்னலாம்.

கோள்வினை-முடித்தவல்லது விடாத பாபம். அநுபவித்தே அறவேண்டிய பாபம் என்னவுமாம்.

கோதை என்று மயிர்முடிக்கும் பூமாலைக்கும் பெயர். சிறந்த மயிர் முடியை யுடையவன் (அல்லது) அழகிய பூமாலையை யணிந்தவள் என்கிற பொருளில் இங்குக் கோதை என்ற சொல் பிரயோகிக்கப்பட்டுள்ளது; ஆகு பெயர்.

இங்கே ஈட்டு ஸ்ரீஸூக்திகள் இன்சுவை மிக்கவை;-“தன் மாலையையும் மயிர் முடியையும் கண்டார் படுமத்தைத் தான்படுவதே!. இம்மாலையையுடைய இவள் வேறொரு மாலையை ஆசைப்படுவதே!. மார்வத்து மாலையானவிவள் வேறொரு மாலையை ஆசைப்படுவதே!. மார்வத்து மாலைக்கு மால் அவன்; அம்மாலுக்கு மால் இவள்.”

——————

***- திருநாட்டி லெழுந்தருளி யிருக்கிற பராத்பரனுடைய திருவடிகளில் திருத்துழாயை என் மகள் ஆசைப்படாநின்றாளென்கிறாள்.

கோது இல் வண்புகழ் கொண்டு, சமயிகள்
பேதங்கள் சொல்லிப் பிதற்றும் பிரான், பரன்
பாதங்கள் மேல் அணி பைம் பொன் துழாய் என்றே
ஓதுமால்; ஊழ் வினையேன் தடந் தோளியே.–4-2-4-

 

பதவுரை

ஊழ்வினையேன்	–	பெரும்பாவத்தை யுடையேனாகிற எனது
தட தோளி	–	பெருந் தோள்களை யுடையளான பெண் பிள்ளை
சமயிகள்	–	சமயவாதிகள்
கோது இல	–	குற்றமற்ற
வண் புகழ் கொண்டு	–	விலக்ஷணமான குணங்களைக் கொண்டு
பேதங்கள் சொல்லி	–	தாம்தாம் பற்றிய குணங்களின் ஏற்றங்களைச் சொல்லி
பிதற்றும் பிரான்	–	பிதற்றும்படியாகவுள்ள ஸ்வாமியான
பரன்	–	பரம புருஷனுடைய
பாதங்கள்மேல்	–	திருவடிகளின்மேலே
அணி	–	(நித்ய முக்தர்கள்) சாத்தின
பைம் பொன்	–	பசும்பொன்போல் விரும்பத்தக்க
துழாய் என்றே ஓதும்	–	திருத்துழாயென்றே சொல்லுகின்றாள்.
ஆல்	–	அந்தோ)

முன்னிரண்டடிகள் பரமபதநாதனை வருணிப்பன. எம்பெருமானது திருக்குணங்களிலே புகுந்துவிட்டால்

ஒவ்வொரு குணத்தினுடைய அதிசயமும் எல்லை காண வொண்ணாததாயிருக்கும்;

பரத்வத்துக்கு  ஈடான குணங்களும் ஸௌலப்யத்திற்கு ஈடான குணங்களுமாக வகுக்கப்பட்டுள்ள யெடுத்துரைத்துக் கொண்டாட, இங்ஙனே வாத விவாத கலஹங்கள் ஏற்பட்டுவிடும்; இத்தகைய குணாநுபவ விவாதமேயாய்ச் செல்லுமாம்.

பரமபதத்தி;ன் “பிணங்கியமார் பிதற்றுங் குணங்கெழு கொள்கையினானே” என்று (1-6-4) கீழேயுமருளிச் செய்யப்பட்டது.

சமயிகள் என்றது-ஒவ்வொரு குணத்தின் அநுபவத்திலே ஊற்றமுற்று அதைப் பெருமைப்படுத்திச் சொல்வதையே தமது மதமாகக் கொண்டவர்கள் என்றபடி.

உபநிஷத்துக்களில், தஹாவித்யை உபகோஸவித்யை சாண்டில்யவித்யை அகூஷிவித்யை வைச்வாநரவித்யை என்றபடி அநேக வித்யைகள் கூறப்பட்டுள்ளன; அவற்றிலே ஊன்றினவர்களைச் சொல்லுகிறதாயும் அருளிச் செய்வர்கள்.

கோதுஇலவண்புகழ்  ஒரு குணத்தை யநுபவிக்கும்போது இன்னொரு குணத்திலே நெஞ்சு செல்லுமாகில் அது குணத்திற்குக’ கோதாகும்; அஃதில்லாமை சொன்னமுகத்தால் ஒவ்வொரு குணமும் தனித்தனியே பரம யோக்யமாக அனுபவிக்கலாம்படி ஸாரஸ்யம் மிக்கிருக்கின்றமை சொன்னபடி.

பேதங்கள்சொல்லி  பேதமாவது விசேஷம்; தாங்கள் அநுபிக்கிற குணங்களுக்கு ஏற்றங்களைச் சொல்லி என்றபடி.

சீலகுணத்தை யநுபவித்து ‘இதுவும் ஒரு குணமே! இதுபோலேயோ வீரகுணம்’ என்பார்களாம்.

ஆக இப்படி அநுபவிக்கும்படிமிடைந்த திருக்குணங்களை யுடையனான ஸ்ரீவைகுண்டநாதனுடைய திருவடிகளில்

நித்ய ஸூரிகளும் முக்தர்களும் சாத்தின திருத்துழாயைப் பற்றியே இவள் பலகாலும் அலற்றுகின்றாளென்றதாயிற்று.

————-

நப்பின்னைப் பிராட்டிக்காக எருதேழடர்த்த கண்ணபிரானுடைய திருவடிகளில்

சாத்தின திருத்துழாய் விஷயமாகவே என் மகள் நைகின்றாளென்கிறாள்.

தோளி சேர் பின்னை பொருட்டு எருது ஏழ் தழீஇக்
கோளியார், கோவலனார்,குடக் கூத்தனார்
தாள் இணை மேல் அணி தண் அம் துழாய் என்றே
நாளும் நாள் நைகின்றதால் என்றன் மாதரே.–4-2-5—

 

பதவுரை

என் தன் மாதர்	–	எனது பெண்பிள்ளை
தோளி	–	அழகிய தோள்களையுடையவளும்
சேர்	–	அநுரூபையுமான
பின்னை பொருட்டு	–	நப்பின்னைப் பிராட்டிக்காக
எழ் எருது	–	ஏழு எருதுகளையும்
தழீ இக்கோளியார்	–	தழுவிக்கொண்டவரும் (அதாவது நிரஸித்தவரும்)
கோவலனார்	–	கோபால க்ருஷ்ணனாய் அவதரித்தவரும்
குடம் கூத்தனார்	–	குடக்கூத்தாடினவருமான கண்ணபிரானுடைய
தாள் இணைமேல்	–	உபய பாதங்களின்மேலே
அணி	–	சாத்தின
தண் அம் துழாய் என்றே	–	குளிர்ந்தழகிய திருத்துழாயென்றே சொல்லி
நாளும் நாள்	–	நாள்தோறும்
நைகின்றது	–	சிதிலையாகின்றாள்.

தோளி என்பதும் சேர் பின்னைக்குத் தனித்தனி விசேஷணங்கள்.

அழகிய தோள்களையுடையவளும் தனக்குத்தகுந்திருப்பவளான நப்பின்னையென்றபடி.

“தழீஇக்கோளியார்”; என்றவிது ஒரு முழுச் சொல்லு: தழுவிக் கொண்டவர் என்று பொருள்.

இதனை இரண்டு சொல்லாக மயங்கி ‘எருதேழ்தழி’ என்று நிறுத்தி, ‘கோளியார் கோவலனார்’ என்று பாடஞ்செய்து வருவது பாங்கன்று.

‘எருதுகளை முடித்தவர்’ என்னவேண்டுமிடத்துத் தழுவினர் என்றது மங்கல வழக்கு.

இப்படிப்பட்ட கண்ணபிரானுடைய திருவடிகளிற் சாத்தின திருத்துழாயையாயிற்று இவள் ஆசைப்பட்டது.

மாதர்-அழகு; அழகுடையவள்.

————–

***- ஸ்ரீ வராஹ மூர்த்தியாய் ப்ரளயார்ணவத்தில் பூமியை யெடுத்தருளின போது

திருவடிகளிலணிந்திருந்த திருத்துழாயைப் பெறவேணுமென்று ஆசைப்படுகின்றாளென்மகளென்கிறாள்.

மாதர் மா மண் மடந்தை பொருட்டு ஏனமாய்,
ஆதி அம் காலத்து அகலிடம் கீண்டவர்
பாதங்கள் மேல் அணி பைம்பொன் துழாய் என்றே
ஓதுமால் எய்தினள் என்றன் மடந்தையே.–4-2-6-

 

பதவுரை

மா மாதர்	–	சிறந்த அழகுடைய
மண் மடந்தை பொருட்டு	–	பூமிப் பிராட்டிக்காக
ஆதி அம் காலத்து	–	முன்னொரு காலத்தில்
எனம் ஆய்	–	வராஹ மூர்த்தியாய்
அகல் இடம்	–	விபுலமான பூமண்டலத்தை
கீண்டவர்	–	பிளந்தெடுத்துக் கொணர்ந்த பெருமானுடைய
பாதங்கள்மேல்	–	திருவடிகளின்மீது
அணி	–	சாத்தின
பைம் பொன் துழாய் என்றே	–	மிகவழகிய திருத்துழாயென்றே
ஓதும் மால்	–	ஓதும்படியான வியாமோஹத்தை
என் தன் மடந்தை	–	எனது பெண் பிள்ளை
எய்தினள்	–	அடைந்தாள்.

“ஆதிகாலத்து” என்னாமல் “ஆதியங்காலத்து”; என்றதற்கு நம்பிள்ளை தாற்பரியமருளிச் செய்கிறார்-

“ரக்ஷகனானவன்  தன் விபூதி ரக்ஷணத்துக்காகக் கொண்ட கோலத்தை அநுபவிக்கிற காலமாகையாலே அழகிய காலமென்கிறார்” என்று.

“அகலிடங்கீண்டவர் பாதங்கள் மேலணி பைம்பொற்றுழாய்”என்கிறாரே; அகலிடங்கீண்டபோது திருவடிகளில் திருத்துழாய் அணியப் பெற்றதுண்டோ வென்னில், உண்டு.

“உத்திஷ்டதஸ் தஸ்ய ஜலார்த்ரகுக்ஷே: மஹாவராஹஸ்ய மஹீம் ப்ரக்ருஹ்ய, விதுர்ந்வதோ வேதமயம் சரீரம் ரோமாந்தரஸ்தா முநய: ஸ்வாந்தி.” என்று ஸ்ரீவிஷ்ணு புராணத்தில் (1-4-29) கூறப்பட்டிருத்தலால் அப்போதும் ஸநகாதி மஹர்ஷிகள் இட்ட திருத்துழாய் உண்டு என்றுணர்க.

மேற்காட்டிய ச்லோகத்தில் “ஸ்துவந்தி” என்று ஸ்துதியைச் சொல்லியிருப்பது புஷ்பாஞ்ஜலி ஸமர்ப்பணத்திற்கும் உபலக்ஷணமாகும்.

இப்பதிகத்தில் பெரும்பாலும் பாசுரந்தோறும் “மாலுமால்” “கூவுமால்” “ஓதுமால்” “மடங்குமால்” “நம்புமால்” என்றிங்ஙனே வருகின்றது; இச்சொற்றொடர்களில் ;ஆல் என்பது அசையாகும்.  இப்பாசுரத்தில் மாத்திரம் ஓதுமால் என்ற சொற்றொடரில் ஆல என்று இல்லை; ‘ஓதும் மால்’ என்று பிரியும்; ஓதும்படியான பைத்தியத்தை யடைந்தாளென்றபடி.

மடந்தை-மகளிர் பருவம் எழனுள் பதினான்குமுதல் பத்தொன்பது வயது வரையுள்ள பருவத்துப் பெண்; இச்சொல் பெண் பொதுப்பெயராகவே பெரும்பாலும்  வழங்கும்.

—————-

***- அமுதமளிக்கக் கடல்கடைந்த காலத்துப் பெரிய பிராட்டியாரைத் திரு மார்பிலே வைத்தருளின

எம்பெருமானுடைய திருவடிகளில் திருத்துழாயை என்மகள் ஆசைப்படுகின்றாளென்கிறாள்.

மடந்தையை வண் கமலத் திரு மாதினைத்
தடங்கொள் தார் மார்பினில் வைத்தவர் தாளின் மேல்
வடங்கொள் பூந் தண் அம் துழாய் மலர்க்கே இவள்
மடங்குமால்; வாணுதலீர்!என் மடக்கொம்பே.–4-2-7-

 

பதவுரை

வாள் நுதலீர்	–	ஒளி பொருந்திய நெற்றியையுடைய பெண்காள்!
என்  மட கொம்பு இவள்	–	இளங்கொடி போன்ற எனது இப்பெண்பிள்ளை
மடந்தையை	–	இளமைப் பருவமுள்ள
வண் கமலம் திரு மாதினை	–	அழகிய தாமரைப்பூவிற் பிறந்த பிராட்டியை
தடம் கொள் தார் மார்பினில்	–	விசாலமானதும் மாலையணிந்ததுமான திரு மார்பிலே
வைத்தவர்	–	(பாற்கடல் கடைந்த காலத்து ஏற்றுக்கொண்ட பெருமானுடைய
தாளின் மேல்	–	திருவடிகளின்மீது (சாத்தின)
வடம் கொள்	–	செறியத் தொடுக்கப்பட்டதும்
பூ	–	அழகியதும்
தண்ணம்	–	குளிர்ச்சி பொருந்தியதுமான
துழாய் மலர்க்கே	–	திருத்துழாயின் பொருட்டே
மடங்கும்	–	சுருண்டு விழுகின்றாள்

மூலத்தில்இ அம்ருமதன காலமென்பதற்கு வாசகமான சொல்; இல்லையாகிலும்

“திருமாதினை மார்பினில் வைத்தவர்” என்கிற சொல்லமைப்பை நோக்கி “அம்ருதமதந தசையிலே” என்று பூருவசாசாரியர்க்ள உரைத்தருளினர்.  பிராட்டியைத் திருமார்பிலே கொண்டிருப்பவன் என்னாமல்  ‘வைத்தவர்’ என்கையாலும்,

ஒவ்வொரு பாசுரத்திலும் ஒவ்வொரு அவதாரம் ப்ரஸ்துதமாகி வருகிற அடைவுக்குச் சேரவேண்டுகையாலும் இங்ஙனமுரைத்தல் மிகப்பொருந்தும்.

—————-

***- ஸீதாபிராட்டிக்காக இலங்கை பாழாளாகப் படைபொருத பெருமானது திருவடிகளில்

திருத்துழாயை என்மகள்  விரும்பா நின்றாளென்கிறாள்.

கொம்பு போல் சீதை பொருட்டு, இலங்கை நகர்
அம்பு எரி உய்த்தவர் தாள் இணை மேல் அணி
வம்பு அவிழ் தண் அம் துழாய் மலர்க்கே இவள்
நம்புமால்; நான் இதற்கு என் செய்கேன் நங்கைமீர்?–4-2-8-

 

பதவுரை

நங்கைமீர்	–	பெண்காள்!
கொம்பு போல் சீதை பொருட்டு	–	பூங்கொடி போன்ற ஸீதாபிராட்டியின் பொருட்டு
இலங்கை நகர்	–	இலங்காபுரியில்
அம்பு ஏரி	–	அம்புகளில் நின்றும் கிளம்பும்  அக்னியை
உய்த்தவர்	–	செலுத்தின  இராமபிரானுடைய
தாள் இணைமேல்	–	உபயபாதங்களின் மீது
அணி	–	சாத்தின
வம்பு அவிழ் தண் ஆம் துழாய் மலர்க்கே	–	பரிமளப்ரசுரமாய்க் குளிர்ந்தழகிய திருத்துழாயின் மீதே
இவள் நம்பும்	–	இவள் ஆசைப்படா நின்றாள்;
இதற்கு நான் என் செய்வேன்	–	இதற்கு நான் என்ன பரிஹாரம் செய்வது.

கொம்பு போல்சீதைபொருட்டு  ஸ்த்ரீகளைக் கொம்பனார்  என்று கூறுவது தமிழர் மரபு;

வஞ்சிக் கொம்புபோல் மிக்க பெருந்தன்மை பொருந்தியிருக்கும்படியைக் கூறியவாறு.

கொம்புபோல் என்பதற்கு மற்றொரு பொருளும் நம்பிள்ளை அருளிச் செய்வதுண்டு;

“’அநந்யா’ என்கிறபடியே ஏகவஸ்துவில் ஏகதேசமென்னுதல்” என்பது ஈட்டு ஸ்ரீஸூக்தி.

கொம்பானது வ்ருக்ஷத்தில் ஏகதேசமாகவுள்ளது;

“வாஸூதேவதரு” என்றும், “எனக்கே தன்னைத்தந்த கற்பகம்” என்றும் வ்ருக்ஷமாகச் சொல்லப்படுகிறபடியால் அதில் ஏகதேசமான கொம்பாகப் பிராட்டியைச் சொல்லுதல் பொருந்தும்.

சீதை-ஸீதா என்ற வடசொல் திரிபு.  (ஸீதா லாங்கலபத்ததி:) என்ற நிகண்டின்படி உழுபடைக்கு ஸீதா என்று பெயராதலால் ஜநகசக்ரவர்த்தியின் யாகசாலை நிலத்தில் உழுபடை பட்டவிடத்தில்  நின்றும் பிராட்டி தோன்றின காரணம்பற்றி அவளுக்கு இலக்கணையினால் ஸீதையென்று பெயராயிற்று.

நம்பும்-விருமபும்; “நம்பும் மேவும் நசையாகும்மே.”

—————–

***- என் மகள் எம்பெருமானுடைய திவ்யாயுதங்களைச் சொல்லுவதற்காகத் தொடங்கி

முற்றமுடியச் சொல்லமாட்டாதே இடையிடையே தளர்ந்து நோவுபடுகின்றாளென்கிறாள்.

நங்கைமீர்! நீரும் ஓர் பெண் பெற்று நல்கினீர்;
எங்ஙனே சொல்லுகேன் யான் பெற்ற ஏழையை?
சங்கு என்னும்; சக்கரம் என்னும்; துழாய் என்னும்;
இங்ஙனே சொல்லும் இராப்பகல் என் செய்கேன்?–4-2-9-

 

பதவுரை

நங்கைமீர்	–	மாதர்காள்!
நீரும்	–	நீங்களும்;
ஓர் பெண் பெற்று நல்கினீர்	–	ஒவ்வொரு பெண்ணைப் பெற்று அன்போடு வளர்த்தருக்கின்றீர்கள்;
யான் பெற்ற	–	நான் பெற்றிருக்கின்ற
ஏழையை	–	இப்பேதையை
எங்ஙனே சொல்லுவேன்	–	எப்படியென்று சொல்லுவேன் (ஆகிலும் கொல்லுகிறேன்;
சங்கு என்னும்	–	சங்கு என்கிறாள்;
சக்கரம் என்னும்	–	சக்கரமென்கிறாள்;
துழாய் என்னும்	–	திருத்துழாயென்கிறாள்;
இராப்பகல்	–	இரவும் பகலும்
இங்ஙனே சொல்லும்	–	இப்படியே சொல்லுகின்றாள்;
என் செய்கேன்	–	யாது செய்வேன்?

பராங்குச நாயகயின் திருத்தாய் தனது தோழிமார்களை நங்கைமீர் என்று விளித்து ‘நீங்களும் ஒவ்வொரு பெண்பிள்ளை பெற்று வளர்க்கிறீர்களே, என் பெண்மகளின் தன்மை உங்கள் பெண்களுக்கு உண்டோ?’  என்றாள்;

‘எங்கள் பெண்பிள்ளைகளிற் காட்டிலும் உன் பெண்பிள்ளைக்கு வாசி என்?’ என்று அவர்கள் கேட்க,

எங்ஙனே சொல்லுகேன்? என்கிறாள்.

இவள்படி பேச்சுக்கு விஷயமாகிலன்றோ நான் சொல்லுவது;

பகவத் குணங்களை ஒருபடி பேசினாலும் குணங்களிலே ஆழ்ந்தவர்களின்படி பேச்சுக்கு நிலமன்றே;

“ஆஹ்லாதசீதநேத்;ராம்பு: புலகீக்ருதகாத்ரவாந், ஸதா பாகுணாவிஷ்டோ த்ரஷ்டவ்யஸ்ஸர்வதேஹிபி:” என்கிறபடியே

கண்டிருக்கலாமத்தனை யல்லது பேசமுடியாததன்றோ என்கிறாள்.

ஆனாலும் பேசக்கூடியமட்டில்; பேசலாகாதோ என்ன; பின்னடிகளால் பேசுகிறாள்.

சங்கு சக்கரம் என்றிப்படி பகவத் வஸ்துக்களைச் சொல்ல நினைத்தவிவள் அவற்றை ஒரு நேர்த்தியாகச் சொல்லமாட்டாமல் ‘

சங்கு’ என்று சொல்லி, அது தான் மலை யெடுத்தாற்போலே யிருக்கையாலே பெருவருத்தத்தோடே நின்று,

மீண்டும் ஒரு நாளிகை கழித்து ‘சக்கரம்’ என்று சொல்லி,

அதன் பிறகு ஒரு நாழிகை கழித்து ‘துழாய்’ என்று சொல்லி ஆக இப்பாடுபடா நின்றாள் என்கிறாள்.

—————–

***- கீழ்ப்பாட்டில் ‘நங்கைமீர்!’ என்று விளிக்கப்பட்ட நங்கைகள் ப்ராங்குச நாயகியின் தாயை நோக்கி

‘அம்மா! உன்மகள் நீயிட்ட வழக்கன்றோ; அவளுக்கு ஹிதம் சொல்லாகாதோ?” என்ன, அவர்களுக்கு விடை கூறுகின்றாள்

என் செய்கேன்? என்னுடைப் பேதை,என் கோமளம்,
என் சொல்லும் என் வசமும் அல்லள்; நங்கைமீர்!
மின்செய் பூண் மார்பினன் கண்ணன் கழல் துழாய்
பொன்செய் பூண் மென்முலைக்கு என்று மெலியுமே.–4-2-10-

 

பதவுரை

நங்கைமீர்	–	பெண்காள்!
என்னுடைபேதை என் கோமளம்	–	பேதைத்தனமும் ஸூகுமாரத் தன்மையும் பொருந்திய என்மகளானவள்
என் சொல்லும் என் வசமும் அல்லன்	–	என் சொல்லிலும் நிற்பதில்லை, என் வசத்திலும் நிற்பதில்லை;
மின் செய்	–	ஒளியைச் செய்கின்ற திருவாபரமணிந்த திருமார்பையுடையவனான
கண்ணன்	–	கண்ணபிரானுடைய
கழல்	–	திருவடிகளைலுள்ள
துழாய்	–	திருத்துழாயை
பொன் செய்	–	பசலை நிறம் பூத்ததும்
பூண்	–	ஆபரணங்களிணிந்ததும்
மெல்	–	பிரிவாற்றகில்லாததுமான
முலைக்கு என்று	–	முலையில் அணிந்துகொள்ள வேணுமென்று விரும்பி
மெலியும்	–	(அது கிடையாமையாலே) உடம்பு இளைக்கப்பெறுகின்றாள்;
என் செய்கேன்	–	இதற்கு யான் யாது செய்வேன்?

” அந்தோ! இப்பெண்பிள்ளை எனக்கு விதேயை யன்றிக்கே கண்ணபிரானுடைய ஆபரண சோபையிலே அகப்பட்டு

அவனது திருவடிகளில் திருத்துழாய் தன்முலைக்கு அலங்காரமாக வேணுமென்று உடம்பு இளைக்கின்றாளே! யென்கிறாள்.

‘அந்தோ! இவளுடைய நிலைமைய நேர்ககுங்கால் இவளை இழக்க நேரும்போல் தோன்றுகிறதே!’ என்ற கருத்தப்பட ‘என்செய்கேன்’ என்றது.

நான் சொல்லும் ஹிதவசனம் கேட்கும் பருவமன்று என்பாள்; ‘என்னுடையபேதை’ என்கிறாள்.

‘இவளையோ நாம் தண்டிப்பது’ என்று இறாய்க்கவேண்டும்படியான ஸௌகுமார்ய முடையவள் என்ற கருத்துப்பட ‘என்கோமளம்’ என்கிறாள்.

என்சொல்லுமல்லன் என்வசமுமல்லள்-நான்; சொல்லும் ஹித வசனம் கேட்பதுமில்லை, நான் நினைக்கும்படியான நிலைமையிலுமில்லை என்றபடி.

ஜ்வலிக்கின்ற கௌஸ்துபாபரணத்தைத் திருமார்பிலே அணிந்துள்ளவனான கண்ணபிரானது திருவடிகளிற்சாத்தின திருத்துழாய்மாலையே தனது முலைக்கு அலங்காரமாக வேணுமென்று ஆசைப்பட்டு அது கிடையாமையாலே மெலின்கின்றாள்; இதுவே இவள்படி என்றாளாயிற்று.

பொன்செய்பூண்மென்முலைக்கு = பொன்மயமான ஆபரணங்கள் பூண்ட முலைக்கு என்கிற பொருளும்,

விரஹத்தாலே யுண்டான பசலைநிறம் பொருந்திய முலைக்கு என்றும் பொருள்படும்.

“மென்முலைக்கு வேணும்” என்று சொல்லத் தொடங்கி வினைமுற்றுக் கூறி முடிக்கமாட்டாதே இடையிலே மெலிந்து நின்றாளென்க.

————

***- இத்திருவாய்மொழி கற்றார் நித்யஸூரிகளோடு ஒரு கோவையாகப் பெறுவர்களென்று பயனுரைத்துத் தலைக்கட்டுகிற பாசுரமிது.

ஆழ்வார் மெலியுமளவான வளவிலே எம்பெருமான் வந்து முகங்காட்டி ஆற்றாமையைப் போக்கி

ஒருவாறு ஆச்வஸிப்பித்தம்மை முதலடியில் தொனிக்கும்.

மெலியும் நோய் தீர்க்கும் நம் கண்ணன் கழல்கள் மேல்
மலிபுகழ் வண் குருகூர்ச் சடகோபன் சொல்
ஒலிபுகழ் ஆயிரத்து இப்பத்தும் வல்லவர்
மலிபுகழ் வானவர்க்கு ஆவர் நற்கோவையே.–4-2-11-

 

பதவுரை

மெலியும் நோய் தீர்க்கும்	–	மெலிவை விளைக்கும்படியான பிரிவுநோயைப் போக்கவல்லவனான
நம் கண்ணன்	–	நமது கண்ணபிரானுடைய
கழல்கள் மேல்	–	திருவடி விஷயமாக
மலி புகழ்	–	வளர்ந்த புகழையுடைய
வண் குருகூர் சடகோபன்	–	திருநகரிக்குத் தலைவரான ஆழ்வார்
சொல்	–	அருளிச்செய்த
ஒலி புகழ்	–	கொண்டாடப்பட்ட குணபூர்த்தியையுடைய
ஆயிரத்து	–	ஆயிரத்திலும்
இப்பத்தும்	–	இப்பத்துப் பாசுரங்களையும்
வல்லவர்	–	ஓதவல்லவர்கள்
மலி புகழ்	–	மிக்கபுகழையுடைய
வானவர்க்கு	–	நிதய்சூரிகளுக்கு
நல் கோவை ஆவர்	–	நல்ல சேர்த்தியாவர்.

திருக்குரவை கோத்தவன்று வெள்ளக்கேடாக வொண்ணாதென்று கண்ணன் ஆய்ச்சிகளைப் பிரிந்துமைறைவது நிற்க,

அவர்களும் பிரிவாற்ற மாட்டாதே கண்ணஞ்சுழலையிட்டுச் சாலவும் வருந்திக்கிடக்க, இனி உய்யவிரகில்லை யென்னும்படி முடியுமளவானவாறே

தாஸாமாவிரபூத் செளரி: ஸ்மயமாநமுகாம்புஜ:இ பீதாம் பரதர: ஸ்ரக்வீ ஸாகூஷாந்மந்மதமந்மத” என்கிறபடியே

பிதகவாடைப்பிரான் சடக்கெனத் தோன்றி முகங்பாட்டினமை ப்ரஸித்தமேயன்றோ.

இங்ஙனே ஆபத்துக்களிலேவந்து உதவுமியல்வினனான கண்ணபிரான் ஆழ்வார்க்கும் சாட்சிதந்து தேற்றுவித்தானாயிற்று.

இப்படிப்பட்ட எம்பெருமானது திருவடி விஷயமாக ஆழ்வாரருளிச் செய்த ஆயிரத்துள்

இப்பத்தும் ஓதவல்லவர்கள் வானவரோடு நல்ல சேர்த்தியாவார்கள்.

————————————————————————————————-

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ காஞ்சி பிரதிவாதி பயங்கரம் அண்ணங்கராசாரியார் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பெரிய வாச்சான் பிள்ளை ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ நம் பிள்ளை ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்-

ஸ்ரீ திருவாய் மொழி -4-1–ஒரு நாயகமாய்–ஸ்ரீ காஞ்சி பிரதிவாதி பயங்கரம் அண்ணங்கராசாரியார் எழுதிய விளக்க உரை–

***- உலகங்கட்கெல்லாம்  ஓரரசாக வீற்றிருந்து வாழ்ந்தவர்களுங்கூட நாளடைவிலே தரித்ரர்களாய்த் தடுமாறும்படியைக்

கட்கூடாகக் காணப்பெறலாயிருக்குமாகையாலே நித்ய ஸ்ரீமானான எம்பெருமானைப் பணிவதே பாங்கு என்கிறார்.

ஒரு நாயகமாய் ஓட உலகு உடன் ஆண்டவர்
கருநாய் கவர்ந்த காலர் சிதைகிய பானையர்
பெரு நாடு காண இம்மையிலே பிச்சை தாம் கொள்வர்
திரு நாரணன் தாள் காலம் பெறச் சிந்தித் துய்ம்மினோ.–4-1-1-

 

பதவுரை

ஒரு நாயகம் ஆய்	–	பூமண்டலம் முழுமைக்கும் அத்விதீயப்ரபுவாய்
ஓட	–	வெகுகாலமளவும்
உலகுஉடன்	–	உலகங்களை யெல்லாம்
ஆண்டவர்	–	அரசாட்சி புரிந்தவர்கள்
(ஒரு காலவிசேஷத்திலே தரித்ரர்களாகி)
கரு நாய் கவர்ந்த காலர்	–	கரிய நாய்களால் கவ்வப்பட்ட கால்களையுடையவராயும்
சிதைகிய பானையர்	–	உடைந்த பிச்சைப் பாத்திரத்தையுடைவர்களாயும் ஆகி
பெரு நாடு காண	–	உலகமெல்லாம் திரண்டுவந்து (பலிபவத்தை) காணும்படியாக
இம்மையிலே	–	இப்பிறவியிலேயே
தாம்	–	தாங்களே
பிச்சை கொள்வர்	–	பிச்சை யெடுப்பர்
(செல்வத்தின் தன்மை இத்தகையதாதலால்)
திரு நாரணன்	–	ஸ்ரீ மந்நாராயணனுடைய
தாள்	–	திருவடிகளை
காலம்பெற	–	விரைவாக
சிந்தித்து	–	தியானித்து
உய்ம்மின்	–	உஜ்ஜூவியுங்கோள்.

உலகங்களெல்லாவற்றிற்கும் ஒருவனே அரசனாயிருக்கும்படி ஸார்லபெனால் என்று பெயர் பெறும் மஹாப்ரபு ஒருவன்கூட இருக்கமுடியாது வைராக்ய பஞ்சகத்தில் அருளிச் செய்தபடியே பூமியில் ஒவ்வொரு மூலைக்கு ஒவ்வொருவன் அரசனாக அமையக்கூடும்:

ஆனாலும் “நிகரில் புகழாய் உலகம் மூன்றுமுடையாய்” என்று போற்றப்படுகின்ற எம்பெருமானாகவே தம்மைப் பாவத்திருக்கும் அவர்களுடைய அபிமானத்தையடியொற்றி “ஒரு நாயகமாய் ஓடவுலகுடனாண்டவர்” என்கிறார்.

உண்மையாகவே அப்படிச் சில அரசர்கள் இருந்தார்களென்றுங் கொள்ளலாம்.

ஓட என்றது -காலம் நெடுகியோட என்றபடியாய் ‘நெடுங்காலம் வரையில்’ என்று பொருள்படும்.

இப்படி நெடுங்காலம் உலகை ஆண்டவர்களுக்கும் இழவு ஸம்பவிக்கும்படியை மேலிரண்டடிகளால் விசித்திரமாக அருளிச் செய்கிறார் கருநாய் கவர்ந்தகாலர் என்று தொடங்கி.

நன்றாக வாழ்ந்தவர்களுக்கும் ஒரு காலத்திலே ஏழைமை வந்து சேருமே;

ஒரு நாளுணவையொழியென்றாலொழியாத வயற்றின் பசி ஆற்றவொண்ணாதே;

‘நெடுநாள் மதிப்போடே ஜூவித்துக்கிடந்த நாம் பிச்சையெடுத்துப் பிழைப்பது முண்டோ?  பட்டினிகிடப்போம்’ என்று கிடக்கமுடியாதே;

வயிறு வளர்க்கையிலுண்டான நசையாலே பிச்சையெடுக்கவே புறப்பட வேண்டிற்றாகும்:

முன்பு குறைவின்றியே ஜூவித்துப் போந்தவர்களாகையாலே பலருங்காண வெளியில் புறப்படமாட்டாமல் இருட்டு வேளைகளிலே புறப்படுவர்கள்:

இருளோடேயிருளாய்க் கறுத்த நாய்கள் தெருவிலேவிழுந்து கிடக்கும்:

பிச்சைக்கு இருளிலே செல்லுமிந்த மஹாப்ரபுக்கள் அவைகிடப்பதறியாதே அவற்றின் வாயிலே காலை வைத்திடுவர்கள்.

ஆதலால் அவை வருந்திக் கடித்திடும்; உடனே அந்தப் பாதை பொறுக்கமாட்டாமல், கையிலிருந்த பிச்சைப் பானையைக் கீழே நெகிழ விடுவர்கள்;

நாய் கடித்த வலியைப் பொறுக்ககில்லாதே கதறவேண்டியிருந்தும்,

‘கதறினால் நம்மைப் பலரும் கண்டுபிடித்து ஏசுவர்களே’ என்கிற கூச்சத்தினால் வாய் திறவாதிருந்தாலும் பிச்சைப்பானை கீழே விழுந்து உடைந்த வோசை கேட்டும் நாய் கத்தின வொலி கேட்டும் ஓடிவந்து காணத்திரண்டதிரள் எண்ணிறந்ததாகும்;

இங்ஙனம் பலரும் திரண்டு கண்டு ஏசும்படியாக இப்பிறப்பிலேயே பிச்சைபுகும்படியான நிலைமை நேர்ந்து விடுகின்றதென்பதை மூன்றடிகளாலே கூறி,

இதனால் ஐச்வர்யம் அஸ்திரம் என்பதைக் காட்டி, ஈற்றடியினால் நித்யபுருஷார்த்தமான பகவத்ப்ராப்தியிலேயே ஊன்றிப் போரும்படி உபதேசித்தாராயிற்று.

கருநாய் என்பதற்கு-கருக்கொண்டிருந்த நாய் என்றும் பொருள் கூறுவர் குட்டியிட்டநாய் என்றபடி.

என்றும் குட்டியைக் காத்துக் கிடக்கிறதாகையாலே ‘அதுக்கு ஏதேனும் தீங்கு வருகிறதோ’ என்று கண்டாரை யோடிக் கடிக்குமாம்.

‘வீரக்கழலிட்டகால்’ என்று முன்பு விருதூதிக் கிடந்தது; இப்போது ‘நாய் கடித்தகால்’ என்னும் படியாயிற்று.

சிதைகியபானையர்-ஒருவர்க்கும் உபயோகப்படமாட்டாத பாத்திரத்தையுடையவர் என்றுமாம்.

முன்பு பொற்காலத்திலே ஜூவித்தவனுக்கு இப்போது ஒரு புத்தோடு கிடையாதபடியாயிற்று.

யாரேனும் ஒரு பிடிசோறு இட்டாலும் தங்காதே ஒரு மூலையாலே கீழே நழுவிப்போம்படி சிதிலமான பாத்திரமேயாயிற்று கிடைப்பது.

பெருநாடுகாண-முன்பு செங்கோல் செலுத்தாநிற்குமளவில் உபஹாரங் கொண்டு காணவருமவர்கள் ஓராண்டு ஆறுமாதமும் உள்ளே  புகவும் பெறாதபடி கிடந்து படுவர்கள்; அவர்கள் இப்போது எளிதாகக் காணலாயிற்று.

“முன்பு வெய்கொற்றக்குடையின் நிழலிலே வாழ்ந்தவனுக்கா இக்கதி வந்திட்டது!” என்று சொல்லிக்கொண்டே காண்பதற்கு கூடுங்கூட்டம் மிகப் பெரிதாயிருக்குமென்று காட்டப்படுகின்ற பெருநாடுகாண என்பதனால்.

ஆனது  மற்றொரு பிறவியிலே’ என்று நினையாமைக்காக இம்மையிலே என்றார்.

பிச்சை-பண்டு பலபல ராஜாக்களுக்கு க்ராமபூமிகள் வழங்கின கையாலே ஒரு கவளம் யாசிக்கலாகிறது!.

தாம் கொள்வர்-முன்பு ராஜாக்கள் பலர்கொண்டுவரும் உபஹாரங்களைத் தங்கள் கையாலே நேராக வாங்காமல் ஆளிடுவர்கள்; அன்னவர்கள் இப்போது மேல்விழுந்து பிச்சை பிடுங்குகிறபடி.

ஆதலால் இடர்கெடுத்த திருவாளினிணைபடியே யடைவது நலம்.

எம்பெருமனார் திருநாரணன்தாள் காலம்பெறச் சிந்தித்துய்ம்மினோ என்கிற விதிலே நோக்காக

இத் திருவாய்மொழியைத் திருநாராயணபுரத்துத் திருநாராயணப் பெருமாளுக்கு ஸமர்ப்பித்ததாக ஸம்ப்ரதாயம் வல்ல பெரியோர் பகர்வர்.

———————–

***- மஹாப்ரபுக்களாயிருந்து நெடுங்காலம் தாங்கள் ஆண்ட ராஜ்யங்களை யிழப்பார் என்றது கீழ்ப்பாட்டில்;

அரசாளுகிற நாளில் போக்யைகளாகக் கைக்கொண்ட மடவார்களையும் பகைவர்க்குப் பறிகொடுத்துப் பரிதாபப்படுவர்களென்கிறாரிதில்.

உய்ம்மின் திறை கொணர்ந்து’ என்று உலகு ஆண்டவர் இம்மையே
தம் மின்சுவை மடவாரைப் பிறர் கொள்ளத் தாம் விட்டு
வெம்மின் ஒளி வெயில் கானகம் போய்க் குமைதின்பர்கள்;
செம்மின் முடித் திரு மாலை விரைந்து அடி சேர்மினோ. –4-1-2-

 

பதவுரை

திறை கொணர்ந்து	–	செலுத்தவேண்டிய கப்பத்தைக் கொண்டுவந்து கட்டி
உய்ம்மின் என்று	–	பிழைத்துப்போங்கள் என்று கட்டளையிட்டுக்கொண்டு
உலகு	–	இவ்வுலகத்தை
ஆண்டவர் தாம்	–	அரசுபுரிந்த பிரபுக்கள் தாம்
இம்மையே	–	இப்பிறப்பிலேயே
தம்	–	தங்களுடைய
இன் சுவை மடவாரை	–	பரமபோக்யைகளான ஸ்திரீகளை
பிறர்கொள்ள	–	அயலார் கவாந்துகொள்ளும்படி
விட்டு	–	கையிழந்து
வெம் மின் ஒளி வெயில்	–	கொடி தாய் மின்னொளி பரக்கின்ற வெயிலையுடைய
கானகம் போய்	–	காட்டிலே சென்று
குமை தின்பர்கள்	–	திண்டாடுவர்கள்; (ஆதலால்)
செம் மின் முடி	–	செவ்விய காந்திபெற்ற திருமுடியையுடைய
திரு மாலை	–	திருமகள் கொழுநனை
விரைந்து	–	விரைவாக
அடி சேர்மின்	–	அடி பணியுங்கோள்.

உய்ம்மின் திறைகொணர்ந்து என்று உலகாண்டவர்-எதிரிகளின் ராஜ்யங்களைத் தாங்கள் ஆக்கிரமிக்க நினைத்தால்

யானை குதிரைபடை திரட்டிக் கொண்டு சென்று பொருது பரிச்ரமப்பட்டு ஆக்ரமித்துக் கொள்ளுகை யன்றிக்கே

ஒரு கட்டளை மாத்திரத்தாலேயே க்ருதக்ருத்யர்களாக ஆய்விடுவர்களாம்;

அதாவது-‘உயிர் தப்பிப் பிழைக்கவேண்டியிருந்தீர்களாகில் நம்பக்களில் கப்பஞ் செலுத்தி வாழ்ந்துபோங்கள்’ என்று ஒரு கட்டளை தெரிவித்தமாத்திரத்திலேயே பகைவர்கள் பணிந்து நிற்பர்களாயிற்று:

இவ்வளவு பெரு மிடுக்காக உலகத்தை ஆண்ட ஸார்வபௌமர்கள் என்றபடி, திறை என்று கப்பத்திற்குப் பெயர்.

இங்ஙனே வாழ்ந்த மஹாப்ரபுக்கள் ஸமயவிசேஷங்களிலேபடும் எளிவரவை மேல் இரண்டடிகளால் அருளிச்செய்கிறார்.

தாம் அரசாட்சி புரிகிற நாளில் பல திசைகளிலிருந்தும் சிறந்த மாதர்களைத் திரட்டிக் கொணர்நது சேமித்து வைப்பதுண்டே-

அவர்களையெல்லாம் பகைவர் வந்துபுகுந்து கைக்கொள்ளும் படியாகும்.

இங்கே ஈட்டு ஸ்ரீஸூக்திகாண்மின்;-‘இது நரகபுரமிழந்த என்று கண்டதிறே; பாண்டவர்களுடைய ராஜஸூயமும் செருக்கு மெல்லாங்கிடக்க த்ரௌபதி ஸதஸ்ஸிலே பரிபூதையானவதுவேயிறே இதில் ப்ரமாணம்” என்பதாம்.

“மன்னு நரகன்றன்னைச் சூழ்போகி வளைத்தெறிந்து, கன்னி மகளிர் தம்மைக் கவர்ந்த கடல்வண்ணன்” என்ற பாசுரத்தினால் நரகாசுரனுடைய இழவு அறியத்தக்கது. பாண்டவர்களின் பரிபவம் ஜகத்ப்ரஸித்தம்.

“கண்டார்வணங்கக் களியானைமீதே கடல்சூழுலகுக்கொரு காவலராய், விண்டோய். நெடுவெண்குடை நீழலின்கீழ் விரிநீருலகாண்டு விரும்புவரே” என்றபடியே

வெண்கொற்றக்குடை நிழிலிலே இனிதாக வாழ்ந்தவர்க்ள அந்த நிலைமையை யிழந்து நகரத்தில் வாழப்பெறாதே மநுஷ்ய ஸஞ்சாரமற்ற மருகாந்தாரங்களிலே சென்று தடுமாறுவர்களென்கிறது மூன்றாமடி.

“பொருந்தார் கைவேல் நுதிபோல் பரல்பாய மெல்லடிகள் குருதிசோர, விரும்பாத கான் விரும்பி வெயிலுறைப்ப வெம்பசிநோய்கூர“ என்ற பெருமாள் திருமொழியினாலும்

“மின்னுருவில் வெண்டேர் திரிந்து வெளிப்பட்டுக் கல்நிரைந்து தீந்து கழையுடைந்து கால் கழன்று, பின்னுந் திரைவயிற்றுப் பேயே திரிந்துலவாக் கொன்னவிலும் வெங்கானம்” என்ற பெரிய திருமடவினாலும் காட்டின் கொடுமை அறியத்தக்கது.

கானகம்போய்க் குமைதின்பர்கள்-காடேற வோடினாலும் அங்குந் தொடர்ந்து நலியப் பகைவருடைய ஆட்கள் வந்தே தீருவர்களாதலால் காட்டிலும் கொலை தப்பாது என்கிறார்.

குமைதின்பர்கள்-ஹிம்ஸைப்படுவர்களென்றபடி. ஆக மூன்றடிகளாலும் செவ்வக்கிடப்பின் சீர்கேட்டை நிரூபித்து ஈற்றபடியால் வாழ்ச்சிக்குறுப்பான உபாயத்தை உரைத்தருளிகிறார்;

“முடிச்சோதியாய் உனது முகச்சோதி மலர்ந்ததுவோ” என்று பேசலாம்படியாய் கதிராயிரமிரவி கலந்தெரித்தாலொத்த

நீண்முடியனான எம்பெருமானைக் காலதாமதமின்றி அடிபணியப் பாருங்களென்கிறார்.

இங்கே இன்சுவையே வடிவெடுத்த ஈட்டு ஸ்ரீஸூக்திகள் காண்மின்;-“தன்னை ஆச்ரயித்தார்க்குக் கொடுக்கைக்குத் தலையான மூடியுண்டு; கொடுப்பிக்கைக்கு அருகே யிருப்பாருமுண்டு; லீலையாலுள்ள இழவே யுள்ளது: அவன் முடியைத் தரிலும் நீங்கள் திருவடியைச் சேருங்கோள்; நீங்கள் உங்களடிவிடாதே கொள்ளுங்கோள்.”

—————–

***- மற்றுள்ள அரசர்கள் தங்களை யடிபணிந்து நிற்க அவர்களை மதியாதே வாழ்ந்தவர்கள்

அந்தச் செல்வக் கிடப்பை யிழந்து ஒருவரும் மதியாதபடி யாவர்களென்கிறார்.

அடி சேர் முடியினர் ஆகி அரசர்கள் தாம் தொழ
இடி சேர் முரசங்கள் முற்றத்து இயம்ப இருந்தவர்
பொடி சேர் துகளாய்ப் போவர்கள் ஆதலில் நொக்கெனக்
கடி சேர் துழாய் முடிக் கண்ணன் கழல்கள் நினைமினோ.–4-1-3-

 

பதவுரை

அடிசேர் முடியினர் ஆகி	–	தமது காலிலேபடிந்த கிரிடத்தையுடையவராகி
அரசர்கள் தாம்	–	மஹாப்ரபுக்கள்
தொழ	–	வணங்கும்படியாகவும்
இடி சேர் முரசங்கள்	–	இடியோடு ஒத்த பேரிகைகள்
முற்றத்து	–	தம் தம் மாளிகைமுற்றத்திலே
இயம்ப	–	முழங்கும்படியாகவும்
இருந்தவர்	–	வாழ்ந்தவர்கள்
பொடி சேர்துகள் ஆய் போவர்கள்	–	பொடியோடு பொடியாய்த் தொலைந்து போவர்கள்;
ஆதலின்	–	ஆதலால்
நொக்கென	–	விரைவாக
கடி சேர் துழாய் முடி	–	நறுமணம்மிக்க திருத்துழாய் மாலையணிந்த திருமுடியையுடைய
கண்ணன்	–	கண்ணபிரானுடைய
கழல்கள்	–	திருவடிகளை
நினைமின்	–	சிந்தியுங்கள்.

“அரசர்கள்தாம் தொழ”  என்றவிடத்து ‘தாம்’ என்றது முதல் வேற்றுமைச் சொல்லுருபு என்று தமிழர்கள் சொல்லிப் போவார்கள்;

நம் ஆசாரியர்கள் அதற்கும் ஒரு கருத்து அருளிச்செய்வர்கள்;

இங்கு ஈடுகாண்மின்;-“(தாம் தொழ) தாங்களறிந்ததாகத் தொழுமித்தனை போக்கி இவனிப்படி தொழுதான் என்னும் ப்ரதிபத்தி அவனுக்கில்லை:

‘இன்று ஸ்ரீபாதத்திலே தலை தாங்கித் தெண்டனிடப்பெற்றோம்’ என்று இவர்கள் தாம் நினைத்திருக்குமத்தனை.” –

தொழப்படுகிற அரசர்கள் லக்ஷியம் பண்ணாதிருக்க, தொழுமவர்கள் தாங்கள் ஸத்தை பெறுவதாக நினைத்துத் தொழுகிற மாத்திரமேயுள்ளது என்று காட்டினபடி.

இங்ஙனே பல அரசர்கள் தொழச்செய்தேயும் அவர்களை அநாதரித்து ஆடல் பாடல் கண்டு போதுபோக்கிக் கிடக்கும்படியைக் கூறுவது இரண்டாமடி.

இடியிடித்தாற்போலே ஒலிக்கின்ற பேரிகைகள் தமது மாளிகை முற்றத்திலே சப்திக்க, அதிலே செவிமடுத்து அந்யபாராய்ச் செருக்கிக்கிடந்தவர்கள் என்றபடி.

பொடி சேர்துகளாய்ப் போவர்கள்-தம் காலிலே குனிந்தவர்களை லக்ஷியம் பண்ணாதிருக்கும்படியான மதிப்பை யுடையராயிருந்தவர்கள்,

தம் தலையிலே ஒருவன் அடியிட்டால் ‘நாம் இவனை தலையிலே அடியிட்டோம்’ என்று நினைக்க வேண்டாதபடி அற்பமான துகளாய்ப் போவர்கள் என்றபடி.

ஆதலால் சுடர்முடி மேல்புனைந்த தண்ணந்துழாயுடையம்மானது திருவடிகளை விரைவாக நினையுங்கள் என்கிறார்.

முரசம்-முரஜ: என்ற வடசொல் விகாரம்.

——————

***- மதிப்பு கெடுவதுமாத்திரமன்றிக்கே ஆயுளும் நிலைநில்லாதாகையாலே எம்பெருமான் திருவடிகளை வணங்குகளென்கிறார்.

நினைப்பான் புகின் கடல் எக்கலின் நுண் மணலிற் பலர்
எனைத்தோர் உகங்களும் இவ்வுலகு ஆண்டு கழிந்தவர்
மனைப்பால் மருங்கு அற மாய்தல் அல்லால் மற்றுக் கண்டிலம்
பனைத்தாள் மத களிறு அட்டவன் பாதம் பணிமினோ.–4-1-4-

 

பதவுரை

நினைப்பான் புகில்	–	ஆலோசித்துப் பார்க்குமிடத்து
எனைத்தோர் உலகங்களும்	–	அநேகயுகங்கள்
இ உலகு ஆண்டு கழித்தவர்	–	இவ்வுலகத்தையாண்டு முடிந்து போனவர்கள்
கடல் எக்கலில் நுண் மணலில் பலர்	–	கடலில் எக்கலிட்ட நொய் மணலிற்காட்டிலும் அதிகமான தொகையுள்ளவர்களாவர்;
(எப்படிப்பட்ட பிரபுக்களும்)
மனைப்பால்	–	தாங்களிருந்த வீட்டின் இடம்
மருங்கு அற	–	சுற்றுப்பக்கங்களோடும்கூடத் தொலையும்படி
மாய்தல் அல்லால்	–	அழிந்து போவது தவிர
மற்ற கண்டிலம்.	–	வேறொன்றும் பார்த்தோமில்லை; (ஆதலால்)
பனை தாள்	–	பனைமரம் போன்ற அடியையுடைய
மத களிறு	–	(குவலயபீடமென்னும்) மதயானையை
அட்டவன்	–	கொன்றொழிந்த கண்ணபிரானுடைய
பாதம்	–	திருவடிகளை
பணிமின்	–	வணங்குங்கள்.

நெடுநாள் இவ்வுலகையாண்டு கழிந்து போனவர்களான ப்ரபுக்கள் எத்தனைபேர்கள் இருப்பார்களென்று நினைக்கத் தொடங்கினால்,

கடலில் எக்கலிடுகிற நுண்ணிய மணல்களை எண்ணி முடித்தாலும் முடிக்கலாம்; அவர்களை எண்ணி முடிக்கப்போகாது என்னுமித்தனை.

மனைப்பால் மருங்கற மாய்தல்லால் மற்றுக்கண்டிகை-கீழ்ச்சொல்லப்பட்டவர்கள் முடியுமளவில் தாங்கள் இருந்த மனைக்கும்

அதன் சுற்றுப்பக்கங்களுக்கும் வாசி தெரியாதபடி அழிந்துபோவது தவிர, வேறு மிகுந்திருப்பது ஒன்றுண்டாகக் கண்டிலோம் என்றபடி.

பெருமரம் அருகுநிற்கும் மரங்களையும் அழிக்குமாபோலே அக்கம்பக்கத்திலுள்ளவர்களையும் அடியிறுத்திக் கொண்டு போகின்றமையைச் சொன்னபடி.

ஆதலால், குவலாயபீட மதயானையைக் கொன்றொழித்த பெருமானுடைய திருவடிகளைப் பணியுங்கள் என்கிறார்.

பனைபோன்ற கால்களையுடைய யானை என்றதனால் அதன் அதிபயங்கரத்வம் தெரிவிக்கப்பட்டதாம்.

——————

***- சிற்றின்பத்தின் நுகர்ச்சியும் அஸ்திரமாதலால் எம்பெருமானுடைய திருநாமத்தைச் சொல்லி வாழுங்களென்கிறார்.

இப்பாட்டின் முன்னடியை அந்வயிப்பதில் நிர்வாஹ பேதமுண்டு;

அம்சீதப்பைம்பூம் பள்ளியிலே திருவருள் பணிமின் என்று அன்புடன் வேண்டுகிறவர்களான அணிமென்குழலாருடைய இன்பக்கல்வி யமுதத்தையுண்டவர்கள்-என்பது பூருவர்களின் நிர்வாஹம்.

இப்போது ‘பணிமின் திருவருளென்னும்” என்பது அணிமென் குழலாருக்கு விசேஷணமாயிற்று. “பணிமின் திருவருள்” என்பதற்கு-கிருபை பண்ணவேணும் என்று பொருள்.  இங்ஙனே ஸ்த்ரீகள் பிரார்த்திக்கும்படியாக இருந்து இன்புற்றவர்கள் என்றதாயிற்று.

“பணிமின்திருவருள்” என்று சொல்லுகிற வார்த்தை ஸ்த்ரீகளினுடையது என்று நிர்பஹிப்பதிற்காட்லும் அநுபோக்தாக்களான புமான்களுடையது என்றே நிர்வஹிப்பது அழகியது என்று திருவுள்ளம்பற்றிய பட்டர் “பணிமின் திருவருளென்னும்” என்பதை “இன்பக்கலவி யமுதுண்டார்க்கு விசேஷணமாக்கி யுரைப்பாராம்,

கீழே “அடிசேர்முடியினராகி அரசர்கள் தாந்தொழ”  என்று மஹாராஜர்களால் தொழுதிறைஞ்சப்படுமவராகக் கூறப்பட்டவர்களுக்கு ஸ்த்ரீகளால் பணிமின் திருவருளென்னப் பெறுகை ஓர் ஏற்றமல்லாமையாலே,

ஸ்த்ரீகளிடத்திலே இவர்கள் ‘பணிமின் திருவருள்’  நன்று என்று பட்டர் திருவுள்ளம் போலும். அவ்வரசர்களின் ரஸிக சக்ரவர்த்தித்வத்தைக் காட்டியவாறு.

பணிமின் திருவருள் என்னும் அம் சீதப் பைம் பூம் பள்ளி
அணி மென் குழலார் இன்பக் கலவி அமுது உண்டார்
துணி முன்பு நாலப் பல் ஏழையர் தாம் இழிப்பச் செல்வர்
மணி மின்னு மேனி நம் மாயவன் பேர் சொல்லி வாழ்மினோ.–4-1-5-

பதவுரை

அம் சீதம் பை பூ பள்ளி	–	அழகும் குளிர்ச்சியும் விஸ்தாரமுமுள்ள பூம்படுக்கையிலே
திரு அருள் பணிமின் என்னும்	–	(மாதர்காள்!) கிருபை பண்ணவேணும்’ என்று பிரார்த்திப்பவர்களாய்
அணி மென் குழலார் இன்பம் கலவி அமுது உண்டார்	–	அழகிய மெல்லிய கூந்தலையுடைய மாதர்களின் சிற்றின் பக்கவலியமுதத்தை அனுபவித்தவர்களானவர்கள்
துணி முன்பு நால	–	அரைத்துணி (பின் பக்கத்திற்கு எட்டம் போராமல்) முன்புறத்தில்மாத்திரம் தொங்கும்படியான ஏழையையடைந்து
பல் ஏழையர் தாம் இழிப்ப	–	பல மாதர்கள் இழிவாகக் கூறி யேசும்படி
செல்வர்	–	(பிச்சையெடுக்கப் போவர்கள்;) (ஆதலால்)
மணி மின்னு மேனி	–	நீலமணிபோல் மின்னுகின்ற திருமேனியையுடைய
நம் மாயவன்	–	எம்பெருமானுடைய
பேர்	–	திருநாமங்களை
சொல்லி	–	ஸங்கீர்த்தனம் பண்ணி
வாழ்மின்	–	வாழுங்கள்.

“பணிமின் திருவருள்” என்று கை கூப்பிக்கொண்டு விண்ணப்பஞ் செய்பவர்களும் அஞ்சீதப் பைப்பூம்பள்ளி அணிமென்குழலா ரின்பக்கலவி யமுதுண்டவர்களான அரசர்கள்-என்று பொருள் காண்க.

“மங்கைமீர்! கிருபை பண்ணியருளவேணும், நங்கை மீர்! அருள் செய்யவேணும்” என்று பல் பன்னிரண்டையும் காட்டிக்கொண்டு விஷய போகங்களை யநுபவித்தவர்கள், துணிமுன்பு நாலவும் பல்லேழையர்தாமிழிப்பவும் செல்வர்-; (அதாவது)

தாம் அனுபவித்த மாதர்களை வேறுசிலர்கைப்பற்றிக் கிடப்பார்கள்;

இவர்கள் தங்களுடைய தேஹயாத்திரைக்காக அவர்களிடத்தே போய் யாசிக்கப் புகுவர்கள்:

ஏழைமைக் கொடுமையும் உடன்சேர்ந்து அரையின் துணி எட்டம் போராதே கிடக்கும்; முன்பக்கத்திலே மாத்திரம் குஹ்யத்திற்கு ஆவரணமாகச் சிறிது துணி தொங்கா நிற்கும்:

இந்த எளிவரவைக்கண்டு அவர்கள் அப்போது தங்களை அபிமானித்திருக்குமவர்களுடைய முகமலர்த்திக்காக ஏளனம் செய்வர்கள்;

அதையும் பரம யோக்யமாகக்கொண்டு அவ்விடத்தே நடந்துசெல்வர்களாம்.

ஜீர்யந்திஜீர்யத: கேசா: தந்தாஜீர்யந்தி ஜீர்யத்: சகூஷுச்சரோத்ரே ஜீர்யேதேத்ணைநா நிருபத்ரவா. ஏன்ற ச்லோகம் இங்கு ஸ்மரிக்கத்தக்கது.

தலை நரைத்தாலும் பற்கள் விழுந்தொழிந்தாலும், கண் இடுங்கிப்போனாலும்: காது செவிடாகி யொழிந்தாலும் நப்பாசை யொன்றுமாத்திரம் குறையொன்று மின்றி வளர்ந்து செல்லும்-என்பது இந்த ச்லோகத்தின் கருத்து.

ஆக இவ்வளவாலும் ஹேயமாகச் சொல்லப்பட்ட விஷய போகங்களிலே நசையற்று, விலக்ஷண திவ்யமங்கள விக்ரஹம் படைத்த பெருமானுடைய திருநாமங்களைச் சொல்லி அதுவே போதுபோக்காக உஜ்ஜூவியுங்கோளன்கிறார் ஈற்றடியால்

——————–

***- உலகில் வைத்யர்களுக்கு ஒரு வழக்கமுண்டு; அதாவது-

தாம் சிகித்ஸை செய்தவிடங்களில் நூற்றுக்கணக்கான பேர்கள் மாண்டுபோயிருந்தாலும், தெய்வவசமாக

நாலைந்துபேர்கள் தப்பிப் பிழைத்தவாகளிருந்தால் அவர்களை மாத்திரம் விரலிட்டு எண்ணிக்காட்டி ‘அவன் பிழைத்தான், இவன் பிழைத்தான், என்று சொல்வதுண்டு;

அது போலவே, இவ்வுலகில் நன்றாக நெடுக வாழ்ந்தவர்களும் பலர் இருக்க அவர்களைவிட்டு முடிந்தவர்களை எண்ணுகிறதென்?

நீடுழி ஜீவித்தவர்களும் இல்லையோ? என்ன; அதற்கு விடை கூறுகின்றாரிப்பாட்டில்-

ஸ்ருஷ்டி காலந்தொடங்கி இன்றளவும் செல்வம் குன்றுமே ஜீவித்தார் ஒருவரையும் கண்டிலோமென்கிறார்.

வாழ்ந்தார்கள் வாழ்ந்தது மாமழை மொக்குளின் மாய்ந்து மாய்ந்து
ஆழ்ந்தார் என்று அல்லால், அன்று முதல் இன்று அறுதியா
வாழ்ந்தார்கள் வாழ்ந்தே நிற்பர் என்பது இல்லை ; நிற்குறில்
ஆழ்ந்தார் கடற் பள்ளி அண்ணல் அடியவர் ஆமினோ.–4-1-6-

 

பதவுரை

வாழ்ந்தார்கள் வாழ்ந்தது	–	நன்றாக வாழ்ந்தவர்களென்று நினைக்கப்படுகிறவர்கள் வாழ்ந்த வாழ்வைப் பேசப்புகுந்தால்,
மா மழை மொக்குளின்	–	பெருமழையில் தோற்றும் நீர்க்குமிழிபோலே
மாய்ந்து மாய்ந்து	–	அழிந்தழிந்து
ஆழ்ந்தார் என்று அல்லால்	–	அதோகதியைபடைந்தனர் என்று சொல்லப்படுவது தவிர
அன்று முதல்	–	பரஹ்மஸ்டிருஷ்டி காலம் தொடங்கி
இன்று அறுதி ஆ வாழ்ந்தார்கள் வாழ்ந்தே நிற்பர் என்பது இல்லை	–	வாழ்ந்தவர்கள் ஒரு தன்மையாக வாழ்ந்தேயிருத்தல் கிடையாது;
நிற்குறில்	–	நிலைநின்ற வாழ்வடைய வேண்டில்
ஆழ்ந்து ஆர் கடல் பள்ளி	–	ஆழமாகி நிறைந்த திருப்பாற்கடலில் துயில்கின்ற
அண்ணல்	–	ஸ்வாமிக்கு
அடியவர் ஆமின்	–	அடிமைப்பட்டிருங்கள்

வாழ்ந்தவர்களாக உங்களால் நினைக்கப்படுகிறவர்கள் வாழ்ந்த அழகு தெரியாதோ?

அவர்கள் வாழ்ந்தாலும் மழைப்பெருக்கிலுண்டாகும் நீர்க்குமிழிபோலே நசித்து நசித்து, ஜீவித்தநாள் பண்ணின

பாபத்தாலே அதோகதியிலே விழுந்து ஒழிந்துபோனவத்தனையொழிய, ப்ரஹ்மஸ்ருஷ்டி ஏற்பட்ட காலம்

முதல் இன்றளவும் நன்கு ஆராய்ந்து பார்த்துக்கொள்ளலாம்;

வாழ்ந்தவர்கள் ஒருபடியாக வாழ்ந்தே போந்தார்கள் என்பது கிடையாது;

வாழ்வும் கேடும் கலந்த கட்டியாயிருக்குமே யல்லது ஒரே வாழ்வு என்பது எங்கும் காணக் கிடைக்காது;

அங்ஙனன்றிக்கே நிலைநின்ற வாழ்ச்சியை விரும்பியிருந்தீர்களாகில், ஷீர ஸாகர சயனனான பெருமானுக்கு அடியவரென்று பேர்பெற்று வாழப்பாருங்கோள் என்றாராயிற்று.

மாமழைமொக்குளின்-“படுமழைமொக்குளிற் பல்காலுந் தோன்றி” என்ற நாலடியார் (27) செய்யுளுங் காண்க.

ஆழ்ந்தார்-தரைப்பட்டார்கள் என்றபடி. மண்ணோடு மண்ணாய்ப் போய்விட்டார்களென்பது கருத்து. நிற்க உறில் -நிற்குறில்; தொகுத்தல்.

ஆழ்ந்தார் கடற்பள்ளி யண்ணலுக்கு அடியவராகுங்கோள் என்றதன்; கருத்து யாதெனில்;

எம்பெருமான் தன் தாளுந்தோளும் முடிகளும் சமனிலாத பல பரப்பித் திருப்பாற்கடலிலே திருக் கண் வளர்ந்து அருளுவானாவது

“குறைவில் தடங்கடல் கோளரவேறித் தன்கோலச் செந்தாமரைக்கண் உறைபவன்போலவோர் யோகுபுணர்ந்த” என்கிறபடியே

சேதநர்கள் வழிபட்டாராவதற்கு என்ன வுபாயம் செய்யலாமென்று உபாய சிந்தையோடேயாதலால்

அவன் நினைவு பலித்தாம்படி செய்யப்பாருங்கோளென்கை.

—————–

***- தேஹ போஷணத்திற்கு ஹேதுவான அன்னபானம் முதலிய போகமும் அநித்யமாகையாலே

ஸகலகாரணபூதனான ஸர்வேச்வரனுடைய திருக்குணங்களை அநுஸந்தியுங்கோளென்கிறார்.

ஆமின் சுவை அவை ஆறோடு அடிசில் உண்டு ஆர்ந்த பின்
தூமென் மொழி மடவார் இரக்கப் பின்னும் துற்றுவர்,
‘ஈமின் எமக்கு ஒரு துற்று’என்று இடறுவர் ; ஆதலின்,
கோமின் துழாய்முடி ஆதி அம் சோதி குணங்களே.–4-1-7-

 

பதவுரை

ஆம் இன்சுவை அவை அடிசில் ஆறோடு	–	பரமயோக்யமாய் ஷட்ரஸோபேதமான அன்னத்தை
உண்டு ஆர்ந்தபின்	–	வயிறாரவுண்டு தீர்ந்த பின்பும்
துர் மெல் மொழி மடவார் இரக்க	–	வெகு அழகாகப் பேசவல்ல மாதர்கள் வேண்டிக்கொள்ள
(அந்த வேண்டுகோளை மீறமுடியாமல்)
பின்னும்	–	மேலும்
துற்றுவார்	–	தின்றுகொண்டிருந்தவர்கள்
(அப்படி யிருப்பதற்கான செல்வம் அழந்தவளவிலே)
எமக்கு ஒரு துற்று ஈ மின் என்று	–	‘எமக்கு ஒரு கவளம் கொடுங்கள்’ என்று சொல்லிக்கொண்டு
இடறுவர்	–	தடுமாறிச் செல்வர்கள்;
ஆதலின்	–	ஆதலால்
துழாய் முடி	–	திருத்துழாயையணிந்த திருமுடியையுடைய
ஆதி அம் சோதி	–	ஸர்வேச்வரனுடைய
குணங்கள்	–	திருக்குணங்களையே
கோமின்	–	சேர்த்து அனுபவியுங்கள்.

ஷட்ரஸங்களோடுங்கூடிப் பரமபோக்யமான அடிசிலை வயிறாரவுண்டு தீர்ந்தபின்பும்

உடனே இனியமாதர் வந்து ப்ரீதிபாவநை தோற்ற, பின்னையும் உண்ணவேணுமென்று நிர்ப்பந்திக்க,

அவர்களுக்காகப் பின்னும் உண்பவர்களாய் இங்ஙனே வயிறு வாழ்ந்தவர்கள்

தாங்களே பின்னையொருகாலத்தில் ‘எனக்கு ஒருபிடிசோறு இடுவீர்களா? என்று ஒரு கவளத்திற்கு மன்றாடும்படியாவர்கள்;

ஆதலால், திருத்துழாய் மாலையனான எம்பெருமானுடைய திருக்குணங்களை யநுபவித்து நித்ய ஸூபிக்ஷமாயிருக்கப் பாருங்களென்றாராயிற்று.

இப்பாசுரத்தின் ஈட்டு ஸ்ரீஸூக்திகள் மிக விநோதம் வாய்ந்தவை; அவை காண்மின்;-“முன்பு இரந்து உண்டு திரிந்தவன் நாழியரிசி பெற்று ஜூவிக்கப் புக்கவாறே ஒரு வெள்ளாட்டியையும் ஸம்பாதித்து ‘முதலியார்!’  என்னவும் பண்ணி ‘அடிசிலுண்ணா நின்றார்’ என்னவும் பண்ணும்: கண்டதடைய இட்டு வயிற்றை நிரப்பி, உதிரங்குடித்து வாய்விட்ட அட்டைபோலே பெயரவும் திரியவும்மாட்டாதே கிடந்து புரளாநிற்குமே; அவ்வளவிலே இவனுக்கு ஸ்நேஹிநிகாளாயிருப்பர் சில ஸ்த்ரீகள் வந்து ‘உடம்பு பதர் போலே யிருந்ததீ! இதுகொண்டு எங்ஙனே ரக்ஷ்யவர்க்கமான வெங்களை நோக்கப்பார்க்கிறது?  என்பரகள்;  அதுகேட்டு “நாம் உண்டிலோமோ!“ என்ற இவன் தானும் பிரமிக்கும். ஒரு திரளையைத் திரட்டி “இதுவென்? பிடி“ என்பர்கள். பின்னை புஜியாதொழியமாட்டானே. அப்பேச்சின் இனிமையிலே துவக்குண்டு பின்னையும் புஜியாநிற்கும். இவர்களை (இந்த ஸ்திரீகளை) இக்கட்டளையிலே வேறே யொருவன் கைக் கொள்ளுமே; அவர்களையும் முன்புத்தை யிவனைப்போலே இரந்து ஊட்டா நிற்பவர்களே யிவர்கள். அங்கே தன் வயிறு வாழாமல் சென்று ‘நீங்களெல்லாருமாக எனக்கொருபிடி தரவேணும்’ என்னும். பண்டு நல்லது கண்டால் தன் வாயிலிடாதே இவர்களுக்காக்கிப் போந்தவன் (இப்போது) தன் செல்லாமையாலே எனக்கு என்கிருளிறே. அப்போதை யவனுக்கு ப்ரியமாக அவர்கள் முகம் பாரர்களிறே; பின்னையும் தட்டித் திரிவர்கள்.  ஆனபின்பு ஜீவனத்தின் நிலையாமை இதுவானபின்பு ஸர்வைச்வர்ய ஸூசகமான திருத்துழாய்மாலையைத் திருமுடியிலே உடையனாய் ஜகத்காரண பூதனாய் நிரவதிக தேஜோரூப்மான விக்ரஹத்தை யுடையனாயிந்துள்ளவனுடைய   குணங்களைக் கோமின் அனுபவியுங்கள்.”

அறுசுவை – கைப்பு தித்திப்பு புளிப்பு உவர்ப்பு துவர்ப்பு கார்ப்பு என்பவை.

அடிசில், அடுசில் என இரண்டு வகையாகவும் சொல்வடிவமுண்டு;

உணவு. ஈமின் கோமின்-முன்னிலைப்பன்மை வினைமுற்றுக்கள். ‘கோமின்’ என்பதில் கோ-வினைப்பகுதி.

———————–

***- அரசாட்சி புரிவதாகிய போகமும் எம்பெருமானருளாலன்றிக் கிடைக்கமாட்டாதென்றும்,

அங்ஙனமே கிடைக்கின்ற அதுதானும் நிலை நில்லாததென்றுமருளிச் செய்கிறார்.

குணங்கொள் நிறை புகழ் மன்னர் கொடைக்கடன் பூண்டிருந்து
இணங்கி உலகு உடன் ஆக்கிலும், ஆங்கு அவனை இல்லார்
மணங்கொண்ட போகத்து மன்னியும் மீள்வர்கள்; மீள்வு இல்லை;
பணங்கொள் அரவணையான் திரு நாமம் படிமினோ.–4-1-8-

 

பதவுரை

குணம் கொள்	–	குணசாலிகளும்
நிறை புகழ்	–	நிறைந்த கீர்த்தியை யுடையருமான
மன்னர்	–	ராஜகுமாரர்களாய்
கொடை கடன் பூண்டு இருந்து	–	ஔதார்யத்தைக் கடமையாக ஏறிட்டுக் கொண்டிருந்து
இணங்கி உலகு உடன் ஆக்கிலும்	–	உலகங்களை ஸ்வாதீனப்படுத்தி ஆண்டாலும்
ஆங்கு	–	அவ்விஷயத்தில்
ஆவனை இல் லாரி	–	அந்த ஸர்வேசுரனை ஆச்ரயித்தவில்லாதவர்கள்
மணம் கொண்ட போதத்து	–	மிகநல்ல போகங்களில்
மன்னியும்	–	பொருந்தியிருந்தாலும்.
மீனவர்கள்	–	அதோகதியடைவர்கள்;
பணம் கொள்	–	படமெடுத்தாடுகின்ற
அரவு	–	ஆதிசேஷனை
அணையான்	–	படுக்கையாகவுடைய ஸர்வேசுரனது
திரு நாமம்	–	திருநாமங்களை
படிமின்	–	படியுங்கள்; (படித்தால்)
மீள்வு இல்லை	–	மீட்சியில்லாத பெருஞ்செல்வம் கிடைக்கும்.

அரசர்களின் மேன்மையை ஒன்றரைபடியால் விரிந்துரைக்கின்றார்.

அமைய வேண்டிய குணங்கள் யாவும் அமையப்பெற்றவர்களாயும்,

உலகமெல்லாம் கொண்டாடும்படியான புகழையுடையனராயும்,

பரம்பரையாகவே ப்ரபுக்களின் புத்திரர்களாயும்,

வேண்டினார் வேண்டினபடியே பொருள்களைக் கொடுப்பதாகிற ஔதார்யத்தைக் கடமையாகக் கொண்டவர்களையும்,

மேன்மை பாராட்டி இறுமாப்புடனிராதே சீலவான்களாய் உலகத்தோடு பொருந்துமாவர்களாயும் வாழ்வர்களெனினும்

எம்பெருமானை ஆசரயிக்கப்பெறாதவர்கள் கீழ்ச்சொன்ன போகத்திலிருந்து சரிந்துபோவர்;

ஆதலால், சேஷசாயியான எம்பெருமானுடைய திருநாமங்களை ஸங்கீர்த்தநம் பண்ணுங்கள்;

அப்படியாகில் மீட்சியின்றியே நித்யஸ்ரீயாக வாழலாம் என்றாராயிற்று.

அவனையில்லார் என்பதற்கு “அவனையன்றிப் பெறார்” என்று நலிந்து பொருள் கொள்ளவுமாம்.

“அவன் ப்ரஸாதமில்லையாகில் அந்த ராஜ்யஸ்ரீதான் கிடையாது” என்று ஈடு முதலிய வியாக்கியானங்களில் ஸ்ரீஸூக்தி காண்பதால் இங்ஙனே பொருள் கொள்வது தகுதியென்று சில பெரியார் கருதுகின்றனர்.

“அவனையில்லார்-அவனை ஆச்ரயித்தலில்லாதவர்கள், மணங்கொண்ட போகத்து மன்னியும் மீள்வர்கள்” என்றுரைத்தல் பன்னீராயிரப்படியோடு பொருந்தும்.

திருநாம ஸங்கீர்ததனத்தில் ஊன்றுமவர்களை; திருவனந்தாழ்வானைப்போலே அத்தாணிச் சேவகத்தில் எம்பெருமான் அங்கீகரித்தருள்வன் என்ற கருத்துப்பட “பணங்கெளாரவணையான் திருநாமம்படிமின்” என்றார்.

——————

***- கீழ்ப்பாசுரங்களில் இஹலோகஸுகங்களின் ஹேயத்வத்தை அருளிச்செய்துவந்தார்.

இனி இரண்டு பாசுரங்களில், ஸ்வர்க்கலோக போகத்தினுடையவும் ஹேயத்வத்தையருளிச் செய்வாராய்,

இப்பாட்டில் ஸ்வர்க்க தவம்புரியுங்காலை நிலையை ஒன்றரையடியாலருளிச் செய்கிறார்.

படி மன்னும் பல்கலன் பற்றோடு அறுத்து,ஐம் புலன் வென்று,
செடி மன்னு காயம் செற்றார்களும், ஆங்கு அவனை இல்லார்
குடி மன்னும் இன் சுவர்க்கம் எய்தியும் மீள்வர்கள்; மீள்வு இல்லை;
கொடி மன்னு புள்ளுடை அண்ணல் கழல்கள் குறுகுமினோ. –4-1-9-

பதவுரை

படி மன்னு	–	பரம்பரையாய் வருகின்ற
பல் கலன்	–	பலபல ஆபரணங்களையும்
பற்றோடு அறுத்து	–	ஸவாஸநமாகவிட்டவர்களாய்
ஐம்புலன்	–	பஞ்சேந்திரியங்களையும்
வென்று	–	வசப்படுத்தினவர்களாய்
செடி மன்னு	–	தூறுமண்டிக்கிடக்கும்படியாக
காயம்	–	சரீரத்தை
செற்றார்களும்	–	தவவிரதங்களால் வெறுக்கின்றவர்களும்
ஆங்கு	–	அவ்விஷயத்தில்
ஆவனை இல்லார்	–	அந்த எம்பெருமபானை ஆச்ரயித்தலில்லாதவர்கள்
குடி மன்னும்	–	வெகுகாலம் நிலைபெற்றிருக்கும்படியான
இன் சுவர்க்கம்	–	இனிமையான சுவர்க்கத்தை
எய்தியும் மீன்வர்கள்	–	அடைந்தும் திரும்புவர்கள்; (ஆதலால்)
கொடிமன்னு புள் உடை	–	கருடத்வஜனான
அண்ணல்	–	ஸ்வாமியினுடைய
கழல்கள்	–	திருவடிகளை
குறுகுமின்	–	கிட்டுங்கள்; (அப்படியாயின்)
மீள்வு இல்லை	–	என்று மீட்சியில்லாத பெருஞ் செல்வமுண்டாகும்.

படிமன்னு பல்கலன் பற்றோடறுப்பதாவது-குல பரம்பரையாகத் தங்களுக்குக் கிடைத்த ஆபரணம் முதலிய சிறப்புக்களை அடியோடு துறப்பதாம்.

ஸ்வர்க்கலோகத்தில் அளவிறந்த போகங்களை அனுபவிக்கப்பெறவேணுமென்னும் நசையால் இஹலோகபோகங்களை வெறுக்கிறபடி,

“ஊன்வாடவுண்ணாது உயிர்க்காவலிட்டு உடலிற் பிரியாப்புலனைந்தும் நொந்து தான் வாட வாடத் தவம்செய்ய” என்றும்.

“காயோட நீடுகனியுண்டு வீசுகடுங்கால் நுகர்ந்து நெடுங்காலம் ஐந்து தீயூடுநின்று தவஞ்செய்ய” என்றும்,

“வீழ்கனியு மூழிலையும் என்னுமிவையே நுகர்ந்துடலம் தாம் வருந்தித் தன்னுமிலைக்குரம்பைத் துஞ்சியும், செஞ்சுடரோன் மன்னு மழல்நுகர்ந்தும் வெண்தடத்தினுட்கிடந்தும்” என்றும்.

“காயிலைதின்றுங் கானிலுறைந்துங்கதிதேடித் தீயிடைநின்றும் பூவலம் வந்தும்” என்றுஞ்

சொல்லுகிறபடியேயிருந்து கடுந்தவம் புரிகின்றவர்கள் படிமன்னுபல்கலன் பற்றோடறுத்தவர்களாயும்

ஐம்புலன் வென்றவர்களாயும் செடி மன்னுதாயஞ் செற்றார்களாயுமிருப்பர்களாயிற்று.

செடிமன்னு காயம் சொற்றார்கள் -உடம்பிலே தூறுமண்டும்படியிருப்பவர்கள் என்றபடி.

தவத்திற்காக நெடுங்காலம் ஒவ்வொரு ஆஸனத்திலிருந்தால் சலியாமையாலே உடம்பிலே தூறுமண்டிவிடும்.

இங்கே “நெறியார் குழற்கற்றை முன்னின்று பின் தாழ்ந்து, அறியாதிளங்கிரி யென்றெண்ணிப்-பிரியாது, பூங்கொடிகள் வைகும் பொருபுனற் குன்றென்னும், வேங்கடமே யாம் விரும்பும் வெற்பு” என்ற பூதத்தாழ்வார் பாசுரம் நினைக்கத்தகும்.

(இதன் கருத்தாவது-) திருமலையேறும் வழியில் பலர்வீற்றிருந்து எம்பெருமானை நோக்கித் தவம்புரிகின்றனர்:

அப்போது, மூச்சுவிடுதல், உடம்பு அசைத்தல் முதலியன ஒன்றுஞ்செய்யாதே வால்மீகி முதலிய மஹர்ஷிகளைப்போலே

யிருந்ததனால் அவர்களது கூந்தற்கற்றை முன்னின்று பின்தாழ்ந்திருக்கவே,

பூங்கொடிகளானவை அந்தக் கூந்தலின்மேலே படர்கின்றனவாம்.

பண்டு வான்மீகிமுனிவர்மீது புற்று மூடினாப்போலே இந்த பக்தர்களின்மீதும் பூங்கொடிகள் படர்ந்திருப்பது

அற்புதமான வொரு காட்சியாக அமைந்தது-என்பதாம்.

இவ்வண்ணமாகக் கடுந்தவம் புரிந்தவர்கள் பகவத்ப்ராப்தியையே உத்தேச்ய மாகக்கொண்டு தவம்புரிந்தவர்களாயின் நன்றே;

இல்லையேல் சுவர்க்கம் சென்றிருந்து “க்ஷீணே புண்யே மர்த்யலோகம் விசந்தி” என்கிறபடியே

புண்யம் க்ஷயித்தவுடனே கீழே தலைகீழாகத் தள்ளப்பட்டு விழுந்தொழிவர்கள்.

“பின்னையித்திசைக்கென்றும் புணைக்கொடுக்கினும் போகவொட்டாரே” என்னும்படி

மீள்வில்லாத மஹா புருஷார்த்தத்தைப் பெறவேண்டி யிருந்தீர்களாயின்

கருளக்கொடி யொன்றுடைய பெருமானது திருவடிகளைப் பணிவது நன்று என்றாராயிற்று.

குறுகுதல் -அணுகுதல்

—————–

***- கீழ்ப்பாட்டிற்சொன்ன சுவர்க்கம்போலே அஸ்திரமல்லாமல் நிலை நின்ற மோக்ஷமான கைவல்யத்திலும்

ஊற்றத்தைவிட்டு பகவத் கைங்கர்யத்தையே பரம ப்ராப்யமாகப் பற்றுங்களென்கிறார்.

குறுக மிக உணர்வத்தொடு நோக்கி எல்லாம் விட்ட
இறுகல் இறப்பெனும் ஞானிக்கும் அப்பயன் இல்லையேல்,
சிறுக நினைவது ஓர் பாசம் உண்டாம்; பின்னும் வீடு இல்லை,
மறுகல் இல் ஈசனைப் பற்றி விடாவிடில், வீடு அஃதே.–4-1-10-

 

பதவுரை

குறுக	–	பட்டிமேயாதபடி மனத்தைக் குறுக்கி
உணர்வத் தொடு	–	ஜ்ஞாநஸ்வரூபனான ஆத்மாவோடு
மிக நோக்கி	–	நன்றாகச் சேர்த்து (ஆத்மஸாகூஷாத்காரித்தைப்பண்ணி)
எல்லாம் விட்ட	–	(ஜச்வர்யம், பகவதநுபவம் முதலிய) எல்லாவற்றையும் வெறுத்தவனாய்
இறுகல் இறப்பு என்னும்	–	ஸங்கோச மோக்ஷமாகிய கை வல்யமோக்ஷத்தில் விருப்பங்கொண்டவனான
ஞானிக்கும்	–	ஜ்ஞாநயோக நிஷ்டனுக்கும்
அப் பயன் இல்லை ஏல்	–	அந்த பகவதுபாஸநம் இல்லையாகில்
சிறுக	–	அற்பமாக
நினைவது	–	நினைப்பதற்குறுப்பான
ஒர்பாசம் உண்டாம்	–	ஒரு பந்தம் உண்டாகும்
பின்னும்	–	அதற்குமேலே
வீடு இல்லை	–	அந்தக் கைவல்ய மோக்ஷதட ஒரு நாளும் விட்டு நிங்குவதன்று;
மறுகல் இல்	–	ஹேயப்ரதிபடனான
ஈசனை	–	எம்பெருமானை
பற்றி	–	ஆச்ரயித்து
விடாவிடில்	–	நீங்காவிடில்
அஃதே வீடு	–	அதுவே பரமபுருஷார்த்தம்

“மிகவுணர்வத்தொடு எல்லாம் குறுகநோக்கிவிட்ட இறுகலிறப்பென்னுந் ஞானிக்கும் அப்பயன் இல்லையேல்” என்றும் அந்வயிப்பது.

சிறந்த ஞானத்தை யுடையனாய்க்கொண்டு ப்ராக்ருத போகங்களெல்லாவற்றையும் அற்பங்களாகக்கண்டு அவற்றில் ஆசையைவிட்ட-என்பது முதலடியின் கருத்து.

மற்றொரு வகையாகவுமுரைக்கலாம்-

குறுக-மனம் கண்ட விஷயங்களிலும் பரந்துசெல்லாதபடி அதனக்குறுக்கி; ஜிதேந்ரியனாகி என்றவாறு.

உணர்வதொடு-ஜ்ஞாந்ஸ்வரூபனான ஆத்மாவோடே

மிகநோக்கி-நன்றாக ப்ரவணமாக்கி:

எல்லாம்விட்ட-பகவத் ப்ராப்தியுமுட்பட எல்லாவற்றையும் வெறுத்த என்றபடி.

ஆத்மாநுபவமொன்றுதவிர மற்ற எந்த புருஷார்த்தத்தையும் கணிசியாத-என்றதாயிற்று.

இறுகலிப்பு-இறப்பு என்பது இங்கே மோக்ஷத்தைச் சொல்லுகிறது. இறுகல்-ஸங்கோசம்;

பவதநுபவமாகிற மோக்ஷமானது விகாஸ மோக்ஷமென்றும்,

ஆத்மாநுப்வமாகிற மோக்ஷமானது ஸங்கோச மோக்ஷமென்றும் கொள்ளக்கடவது.

ஸ்வரூபாநுரூபமான பகவர் கைங்கர்யங்களெல்லாம் நன்றாகச்செய்வதற்கு உறுப்பான மோக்ஷம் விகாலமோக்ஷம்.

ஆத்மா நுபமோக்ஷத்தில் இந்த விகாஸத்திற்கு அவகாசமில்லையன்றோ. “ஜராமரணமோக்ஷய” என்கிறபடியே

மறுபடியும் பிறப்பதும் இறப்பது கிடையாது என்கிற இவ்வளவே பயனாதலால்

இது ஸங்கோச மோக்ஷமெனத் தகுதியுடையதென்று திருவுள்ளம்பற்றிய ஆழ்வார் இறுகலிறப்பு என்று வெகு அழகாக அருளிச்செய்தார்.

என்னும் ஞானிக்கும்-(இறுகலிற்ப்பையே) புருஷார்த்தமென்றிருக்கும் ஜ்ஞானிக்கும் என்றபடி.

(ஞானிக்கும்) என்றது-ஜ்ஞாநயோக நிஷ்டனுக்கும் என்றவாறு.

அப்பயன் இல்லையேல்-எம்பெருமானை உபாயமாகப் பற்றுதல் இல்லையாகில் என்றபடி.

சிறுக நினைவதோர் பாசமுண்டாம்-இழிவான புருஷார்த்தங்களi நினைப்பதற்குறுப்பான கர்மபாசமே மேலிடும் என்றபடி.

இங்கே ஆறாயிரப்படி காண்மின்; “ப்ராக்ருதவிஷய வைராக்ய பூர்வதமாக ஜ்ஞாநயோக நிஷ்டனானவனுக்கும் எம்பெருமானை ஆச்ரயித்தாவல்லாது ஆத்மாவலோகந விரோதி கர்மம் போகாது; பகவத் ஸமாச்ரயணத்தாலே யாயிற்று ஆத்மாவலோகநம் பிறப்பது.”-என்று.

அப பயனில்லையேல் என்பதற்கு ‘பகவதுபாஸநமில்லையாகில்‘ என்று பொருளாகும் பக்ஷத்தில்,

பயன் என்கிற சொல்லால் அதனைக் குறித்தது எங்ஙனே கூடும்?

ஸாதநமான உபாஸநத்தைப் பயனாகச் சொல்ல்லாமோ? என்ற சங்கை பிறக்கும்,

இதற்கு ஸமாதானத்தைப் பூர்வாசார்யர்களே காட்டியுள்ளவர்கள்,

பகவதுபாஸநத்தை ஆழ்வார் ஸ்வயம்புருஷார்த்தமாக நினைத்திருப்பவராதலால் இவருடைய கருத்தாலே பயனென்ற தத்தனை.

இங்கே ஈட்டு ஸ்ரீஸூக்தி காண்மின், “உபாஸநந்தான் ஸுகருபமாயிருக்கையாலே பயனென்கிறது, அவனுடைய ஸாதநம் இவருக்கு ப்ரயோஜனமாயிருக்கிறது“ என்று.

சிறுக நினைவதோர் பாசமுண்டாம்-இதற்கு இரண்டு வகையாகப் பொருள் கூறலாம்:

(1) கைவல்ய ஸித்திக்காகவும் எம்பெருமானை அடிபணியாமல் முயற்சி செய்பவர்களுக்கு ‘இவர்கள் மிகவும் க்ஷுத்ரர்கள்’ என்று நினைக்கும்படியான கருமபந்தமே உண்டாகும்.

(2) நிக்ருஷ்ட புருஷார்த்தங்களை ஸ்மரிப்பதற்குறுப்பான ஸங்கம் உண்டாகும்.

பின்னும்வீடில்லை என்பதைத் தனி வாக்யார்த்தமாக யோஜிப்பதிலுங்காட்டில்

“மறுகலிலீசனைப்பற்றி விடாவிடில் பின்னும் வீடில்லை” என்று யோஜிப்பது சிறக்கும்:

ஈட்டின் யோஜனை இதுவே.

மறுகலில் என்பதை ‘மறுகல் இல்’ என்று பிரித்து ஈசனுக்கு விசேக்ஷணமாக்குதல்;

அன்றியே, மறுகலில் என்று ஏழாம் வேற்றுமையாகக்கொண்டு,

மறுகுகிற மையத்தில்-ப்ராணவியோக ஸமயத்திலே வரும் கலக்கத்தில் என்று பொருள் கொள்வதுமுண்டு.

(‘மறுகல் இல்’ என்று பிரிக்கும்போது. அகல ஹேயப்ரத்யநீகனான ஈசன் என்றபடி.

பின்னும்வீடில்லை-அந்த கைவல்ய மோக்ஷம் ஸித்தக்கமாட்டாது.

அந்த அதிகாரிக்கு அந்திமஸ்மிருதி இல்லாமல் இந்தவுடலை விடநேர்ந்தால் என்றபடி.

பின்னும்வீடில்லை-அந்த கைவல்ய மோக்ஷம் ஸத்திக்கமாட்டாது.  அந்த அதிகாரிக்கு அந்தமஸ்மிருதி ஆவச்யகம் என்று காட்டினபடி.

வீடு அஃதே-“திருநாரணன்தாள் காலம்பெறச் சிந்தித்துய்ம்மினோ” என்று முந்துறமுன்னம் நான் சொன்னதுவே புருஷார்த்தம் என்றபடி.

—————

***- துயரங்கள் தீர்ந்து ஆத்மோஜ்ஜூவநம் பெறுவதே இத்திருவாய்மொழி கற்பதற்குப் பலன் என்று பயனுரைத்துத் தலைகாட்டுகிறார்.

அஃதே உய்யப் புகும் ஆறு என்று கண்ணன் கழல்கள் மேல்
கொய் பூம் பொழில் சூழ் குருகூர்ச் சடகோபன் குற்றேவல்
செய்கோலத்து ஆயிரம் சீர்த்தொடைப் பாடல் இவை பத்தும்
அஃகாமல் கற்பவர் ஆழ் துயர் போய் உய்யற் பாலரே.–4-1-11-

 

பதவுரை

உய்யப் புகும் ஆறு	–	உஜ்ஜீவநோபாயம்
அஃதே என்று	–	திருநாராணன் தாள்களேயென்று அறுதியிட்டு
கண்ணன்	–	எம்பெருமானுடைய
கழல்கள் மேல்	–	திருவடிகள் விஷயமாக
கொய் பூ	–	திருவடிகள் விஷயமாக
பொழில் சூழ்	–	கொய்வதற்குரிய பூக்கள் நிறைந்த சோலைகளால் சூழப்பட்ட
குருகூர்	–	திருநகரிக்குத் தவைரான
சடகோபன்	–	ஆழ்வாருடைய
குற்றேவல்	–	வாசிக கைங்கர்ய ரூபமாயும்
செய் கோலத்து	–	ஸர்வாலங்கார ஸம்பந்தமாயுமிருக்கிற
ஆயிரம்	–	ஆயிரந்தொகையுள்ள
சீர் தொடை பாடல்	–	திருக்குணங்களை யிட்டுத் தொடுத்த மாலை போன்ற இப்பாடலில்
இவை பத்தும்	–	இப்பத்துப் பாசுரங்களையும்
அஃகாமல்	–	குறைவின்றி
கற்பவர்	–	ஓதுமவர்கள்
ஆழ் துயர் போய்	–	ஆழ்ந்த துயர் நீங்கப்பெற்ற
உய்யற்பாலர்	–	உஜ்ஜூவிக்குந் தன்மையை யுடையராவர்.

எம்பெருமானது திருவடிகளே உபாயமென்று அத்திருவடிகள் விஷயமாக ஆழ்வார் வாசிக கைங்கர்யரூப்மாய் அருளிச்செய்ததும்

ஸர்வாலங்கார பூர்ணமுமான ஆயிரத்தினுள் இவைபத்தையும் குறையறக் கற்பவர்கள்

ஐச்வர்ய கைவல்யங்களிலே ஆழங்காற்பட்டுவரும் கிலேசம்நீங்கி பகவத் கைங்கர்ய மஹாரஸத்தைப்  பெறுவாரென்றதாயிற்று.

அஃதே என்றது-இப்பதிகத்தின் முதற்பாட்டிலும் இப்பாட்டிலும் ப்ரஸ்துதமான திருவடியைக் குறிக்கும்.

செய்கோலத்தாயிரம் என்றவிடத்து “உத்ர்த்தாதி பதக்ரம ஜடாவாக்ய பஞ்சாதிபாதவ்ருத்த ப்ரசநகாண்ட அஷ்டகாத்யாயாம்சபர்வாதி அலங்காரங்கள்போலே எழுத்தசைசீர்ப்பந்தமடி தொடை நிரைநிரையோசை களையினம்யாப்புப் பாத்துறை பண்ணிசை தாளம் பத்து நூறாயிரம் முதலான செய்கோல மிதுக்குமுண்டு” என்ற ஆசார்யஹருதய திவ்யஸூக்தியும் அதன் வியாக்கியானமும் அநுஸந்தேயம்.

உய்யப்பாலோ என்ற பாடத்தினும் ‘உய்யற்பாலரே’ என்ற பாடம் தகும்.

————————————————————————————————-

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ காஞ்சி பிரதிவாதி பயங்கரம் அண்ணங்கராசாரியார் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பெரிய வாச்சான் பிள்ளை ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ நம் பிள்ளை ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்-

ஸ்ரீ திருவாய் மொழி -3-10–சன்மம் பலபல செய்து–ஸ்ரீ காஞ்சி பிரதிவாதி பயங்கரம் அண்ணங்கராசாரியார் எழுதிய விளக்க உரை–

***-  திவ்யாயுதங்களோடே எம்பெருமான் வந்து அவதரிக்கும்படியை அநுஸந்திக்கப் பெற்றவெனக்கு ஒரு குறையுமில்லையென்கிறார்.

சன்மம் பலபல செய்து வெளிப்பட்டுச் சங்கொடு சக்கரம் வில்
ஒண்மை யுடைய உலக்கை ஒள் வாள் தண்டு கொண்டு புள் ஊர்ந்து உலகில்
வன்மை உடைய அரக்கர் அசுரரை மாளப் படை பொருத
நன்மை உடையவன் சீர் பரவப் பெற்ற நான் ஓர் குறைவு இலனே.–3-10-1-

 

பதவுரை

பலபல	–	பலபல வகைப்பட்ட
சன்மம்	–	அவதாரங்களை
செய்து	–	பண்ணி
வெளிப்பட்டு	–	ஸம்ஸாரிகளின் கண்ணுக்கும் புலப்பட்டு
சங்கொடு சக்கரம்	–	சங்கு சக்கரங்களையும்
வில்	–	சார்ங்கத்தையும்
ஒண்மை உடைய	–	ஒளி பொருந்திய
உலக்கை	–	முஸலத்தையும்
ஒள் வாள்	–	அழகிய கந்தக வாளையும்
தண்டு	–	கௌமோதகி யென்னும் கதையையும்
கொண்டு ஏந்திக்கொண்டு
புள் ஊர்ந்து	–	பக்ஷிராஜனை வாஹனமாகக்கொண்டு
உலகில்	–	உலகத்திலுள்ள
வன்மை உடைய	–	கடினமான மனமுடைய
அரக்கர்	–	அரக்கர்களும்
அசுரர்	–	அசுரர்களம்
மாள	–	மாண்டொழியும்படி
படை பொருத	–	ஆயுதப்பிரயோகம் பண்ணிப் போர் செய்து தொலைத்து
நன்மை உடையவன்	–	நன்மை மிக்கவனான எம்பெருமானுடைய
சீர். திருக்குணங்களை
பரவ பெற்ற நான்	–	துதிக்கப்பெற்ற அடியேன்
ஓர் குறையு இலன்	–	ஒரு குறையுமுடையே னல்லேன்.

சன்மம் பலபல செய்து- ‘பிறப்பிலி’ என்ற பேர்பெற்றிருக்கிற தான் கர்மவச்யனாயன்றியே

க்ருபாவச்யனாய்ப் பல பலயோனிகளிலும் பிறக்கிறபடியை அநுஸந்திக்கின்றவெனக்கு ஒரு குறையுமில்லையென்கின்றார்.

கர்மவச்யர்களான நம்முடைய பிறவிகட்கு எல்லை காணமுடியும்; அவனுடைய அவதாரங்கட்கு எல்லை காணப்போகாது;

ஏனெனில், கருமத்திற்கு அவதியுண்டு; அநுக்ரஹத்திற்கு அது கிடையாதே; ஆதலால் “சன்மம் பலபல” என்றார்.

“என்றெனும் கட்குண்ணாற் காணாத அவ்வுரு” என்றபடியே புலப்படாத திருவுருவத்தைப் புலப்படுத்துகிறபடியை

அநுஸந்திக்கின்றவெனக்கு ஒரு குறையில்லையென்கிறார் வெளிப்பாட்டு என்பதனால்.

(சங்கொடு சங்கரமித்யாதி.) ஒரு கற்பகத்தரு பணைத்துக் கணுத்தோறும் அரும்பினாற்போலேயுள்ள திவ்யாயுதர் சேர்த்தியழகை யனுஸந்திக்கின்ற வெனக்கு ஒரு குறையுமில்லை யென்கிறார்.

ஒரு தேசவிசேஷத்திலே நித்யஸூரிகளே அனுபவிக்கக் கடவதான இவ்வழகை இங்குள்ளாரும் அனுபவிக்கும்படி தோளிலே சுமந்து ஆங்காங்குத் திரிபவன் பெரிய திருவடிகயாதலால் “காய்சினப் பறவையூர்ந்து பொன் மலையின் மீமிசைக் கார்முகில்போல்” என்று அநுபவிக்க அழகியதான அந்தச் சேர்த்தியைப் புள்ளூர்ந்து என்பதனால் அநுபவிக்கிறார்.

அழகுக்கு இழக்காய் வாழமாட்டாதே அம்புக்கு இலக்காய் முடிந்து போவதற்கென்று இட்டுப்பிறந்த அஸுரராக்ஷஸர்களை ஆயுதங்களாலே முடித்தருளும் வீரத்தை அநுஸன்திக்கிறவெனக்கு ஒரு குறையுமில்லையென்கிறார் பின்னடிகளால்.

வன்மையுடைய = எம்பெருமானது வடிவழகுகண்டும் நெஞ்சு நெகிழமாட்டாத கடுநெஞ்சினர் என்றபடி.

மாளப் படைபொருத நன்மையுடையவன் = பிறரைக் கொல்வது தீமையாயினும் ‘ஆச்ரிதவிரோதிகள்’ என்னுங்காரணத்தினால் அரக்கர்களையும் அசுரர்களையுங்கொல்வது நன்மையே யென்று காட்டுகிறபடி.

ஸங்கல்ப மாத்திரத்தினால் ப்ரபஞ்சஸ்ருஷ்டி முதலிய ஸகலகாரியங்களையும் நிர்வஹிக்க வல்லவனான தான் அந்த ஸங்கல்பத்தைக் கொண்டே அரக்கரசுரர்களையும் மாளச் செய்யலாமாயிருக்க, அங்ஙனம் செய்யாது அதற்காகத் தனியே ஒரு பயணமெடுத்துவிட்டு (அவதரித்து)ச் செய்ததை நன்மையாகக் கூறுகிறாராகவுமாம்.

“ஈச்வரன் அவதரித்துப் பண்ணின ஆனைத் தொழில்களெல்லாம் பாகவதாபசாரம் பொறாமையென்று ஜீயரருளிச்செய்வர்” என்பது ஸ்ரீவசன பூஷணம்.

பாகவதர்கள் பக்கலிலே எம்பெருமான் வைத்திருக்கும் ஆசாபாசம் வியக்கத்தக்கதென்று தேறினபடி.

சீர்ப் பரவப்  பெற்ற நான் ஓர் குறைவிலன் =ஆஸுர ப்ரக்ருதிகளாய் பிறந்து முடிந்து போவாரும், மனிசர்களாயே பிறந்துவைத்து நரஸ்துதி முதலியவற்றில் இழிந்து ஸ்வரூபநாசம் பெற்றுப்போவாருமான இவ்வுலகில் நானொருவனே குறையற்றவன் என்று தம்முடைய நன்மைக்குத் தாம் உகந்து பேசினாராயிற்று.

——————

***-  இந்நிலத்தில் வந்து திருவவதாரம் பண்ணுதற்கு அடியாகத் திருப்பாற்கடலில் கண்வளர்ந்தருளிப் பிறகு

வஸுதேவர் திருமகனாய் வந்து பிறந்தருளி ஆச்ரித விரோதிகளைத் தொலைந்தருளின கண்ணபிரானுடைய

கீர்த்தியைப் பலபடியும் அநுபவிக்கப்பெற்ற நான் மேன்மேலும் இங்ஙனம் அநுபவிப்பதில் யாதொருதடையுமுடையேனல்லேனென்கிறார்.

குறைவு இல் தடம் கடல் கோள் அரவு ஏறித்தன் கோலச் செந்தாமரைக் கண்
உறைபவன் போல ஓர் யோகு புணர்ந்த ஒளி மணி வண்ணன் கண்ணன்
கறை அணி மூக்குடைப் புள்ளைக் கடாவி அசுரரைக் காய்ந்த அம்மான்
நிறை புகழ் ஏத்தியும் பாடியும் ஆடியும் யான் ஒரு முட்டு இலனே.–3-10-2-

 

பதவுரை

குறைவு இல்  தட கடல்	–	குறையற்ற (பரிபூர்ணமான) விசாலமான திருப்பாற் கடலிலே
கோள் அரவு ஏறி	–	மிடுக்கனான திருவனந்தாழ்வான் மீது ஏறி
தன்	–	தன்னுடைய
கோலம்	–	அழகிய
செம் தாமரை கண்	–	செந்தாமரை போன்ற திருக்கண்கள்
உறைபவன் போல	–	துயிலப் பெற்றவன் போல
ஓர் யோகு புணர்ந்த	–	யோக நித்திரை செய்தருள்கின்ற
ஒளி மணி வண்ணன்	–	அழகிய நீலமணி போன்ற நிறத்தனும்
கண்ணன்	–	கண்ணனாய்த் திருவவதரித்தவனும்
கறை அணி மூக்கு உடை	–	கறையை அணிந்த மூக்குடையவனான
புள்ளை	–	பக்ஷி ராஜனை
கடாவி	–	நடத்தி
அசுரரை காய்ந்த	–	அசுரர்களை முடித்தவனுமான
அம்மான்	–	எம்பெருமானுடைய
நிறை புகழ்	–	நிறைந்த புகழை
யான்	–	நான்
ஏத்தியும்	–	துதித்தும்
பாடியும்	–	இசையில் அமைத்துப் பாடியும்
ஆடியும்	–	கூத்தாடியும்
ஒரு முட்டு இலன்	–	(எம்பெருமானை யநுபவிப்பதில் ) ஒரு தடையுமுடையேனல்லேன்.

குறைவில் தடங்கடல் = கீழே தமக்குக்கூறிய குறைவில்லாமையை இங்குத் தடங்கடலுக்குங் கூறுகின்றார்,

தடங்கலும் நானுமே குறைவில்லாதவர்கள் என்று கருத்துப் போலுமாழ்வார்க்கு.

“மாலுங் கருங்கடலே! என்னோற்றாய், வையகமுண்டாலினிலைத் துயின்றவாழியான், கோலக் கருமேனிச் செங்கண்மால் கண்படையுள், என்றுந் திருமேனி நீ தீண்டப்பெற்று” என்ற பொய்கையார் பாசுரத்தின்படியே கடலின் குறைவில்லாமை காண்க.

“தன்தாளுந் தோளும் முடிகளும் சமனிலாத பல பரப்பி – கிடந்தான்” என்கிறபடியே எம்பெருமான் தனது திவ்யாவயவங்களை ஸங்கோசமறப் பரப்பிக்கொண்டு கண்வளர்ந்தருளுகைக்குப் பர்பாப்தமான இடமுடையகடல் என்பார் ‘தடங்கடல்’ என்கிறார்.

அப்படிப்பட்ட கடலிலே, மிடுக்குடைய திருவனந்தாழ்வான்மீது திருக்கண்வளர்பவன்போல உலகங்களை ரக்ஷித்தருளும் படியைச் சிந்தைசெய்து கொண்டிருக்கின்றானாயிற்று.

ஓர் யோகுபுணர்ந்த வொளிமணி வண்ணன் கண்ணன்” என்ற சொற்சேர்த்தியழகை நோக்கி ஈட்டில் நம்பிள்ளையருளிச்செய்த ஸ்ரீஸூக்திகள் இன்சுவையே வடிவெடுத்தவை காண்மின்;-

“ஸகலப்ராணிகளும் நம்மைக்கிட்டி கரைமரஞ் சேர்ந்ததாம் விரகு ஏதொவென்று இவற்றினுடைய ரக்ஷணோபாய சிந்தை பண்ணினால் அவ்வநுஸந்தானம் பொறாமையாலே நாக்கு உலரும்; அப்போது கற்பூரநிகரம் வாயிலேயிடுவாரைப்போலே * ஆத்மாநம் வாஸுதேவாக்யம் சிந்தயந் *  என்று தன்னைத் தானே அநுஸந்தியா நிற்கும்; இப்படி அநுஸந்தித்தவாளே ரக்ஷணோபாயம் தோற்றுமே (ஒளிமணி வண்ணன் கண்ணன்) ரக்ஷயவர்க்கத்தைத் தன்வடிவழகாலே கரைமரஞ் சேர்க்கைக்காக க்ருஷ்ணனாய் வந்தவதரித்தவன்” என்ப ஈட்டு ஸ்ரீஸூக்திகள்.

உலகத்தை ரக்ஷிக்கச் சிந்தனை செய்தவளவில். ‘அழகிய வுருவத்துடனே உலகிற் சென்று அவதரித்து சேதனர்களை ஈடுபடுத்துவதே நலம்’ என்று தேறிஅப்படியே கண்ணானாக வந்து பிறந்தானென்றவாறு.

இந்நிலத்தில் அவதரித்து ஆச்ரித விரோதிகளைத் தொலைத்தபடி சொல்லுகிறது மூன்றாமடி.

பெரிய திருவடியின்மீது ஏறிச் சென்று பகைவரைப்பற்றின வரலாறுகள் பலவுண்டு.

“பொருந்தாவரக்கர் வெஞ்சமத்துப் பொன்றவன்று புள்ளூர்ந்து, பெருந்தோள் மாலி தலைபுரளப் பேர்ந்தவரக்கர் தென்னிலங்கை, இருந்தார் தம்மையுடன் கொண்டு அங்கெழிலார் பிலத்துப் புக்கொளிப்பக், கருந்தாள் சிலைகைக்கொண்டான்” (பெரிய திருமொழி 8-6-2) என்பது முதலிய பாசுரங்கள் காண்க.

கருடன் தனது மூக்கினாலேயே பகைவரைக் குத்திக் கொன்று, அதனால் மூக்கிலே கறையேறிக்கிடக்கும்:

அக்கறை கழுவ அவஸரமில்லாமல் அதுவே ஆபரணமாயிருக்குமாம் மூக்குக்கு; ஆனதுபற்றியே “கறையணி மூக்குடைப்புள்” என்றார்.

மற்றொருவகையாகவும் கூறுவதுண்டு;

கருடன் முட்டையாயிருக்கும் பருவத்திலே புத்திரனடைய முகத்தைக்காண வேணுமென்கிற விரைவினால்

தாய் குத்திப் பார்க்கையில் அப்போது மூக்கிலேபட்டு ஓரடையாளம் பிறந்து அது எம்பெருமானுக்கு

ஸ்ரீ வத்ஸம் போலே மறுவாக ஆயிற்றென்றும், அது தோன்றவே ‘கறையணி’ மூக்குடைப்புள்’ என்றது என்றும் அருளிச்செய்வர்.

இப்படியாக எம்பெருமான் அடியாரை ரக்ஷித்துப்படைத்த பெரும் புகழ்களைத் துதித்தும் இசையிலே வைத்தும்

பாடியும் ஆடியும் திரிகிற நான் இடைவிடாத பகவதநுபவத்தையுடையேன் என்றாராயிற்று.

——————

***-  எம்பெருமானுடைய போக்யதையை அநுஸந்தித்து அவனுக்கு அடிமை செய்வதிலேயே

ஊன்றியிருக்குமெனக்கு ஒரு அச்சமுமில்லையென்கிறார்.

முட்டு இல் பல் போகத்து ஒரு தனி நாயகன் மூவுலகுக்கு உரிய
கட்டியைத் தேனை அமுதை நன் பாலைக் கனியைக் கரும்பு தன்னை
மட்டு அவிழ் தண் அம் துழாய் முடி யானை வணங்கி அவன் திறத்துப்
பட்டபின்னை இறை யாகிலும் யான் என்மனத்துப் பரிவு இலனே.–3-10-3-

பதவுரை

முட்டு இல்	–	இடையூறொன்றுமில்லாத
பல் போகத்து	–	பலவகையான போகங்களையுடையவனும்
ஒரு தனி நாயகன்	–	ஒப்பற்ற தலைவனும்
மூ உலகுக்கு உரிய	–	மூவுலகத்தவர்கட்கும் பொதுவிலே போக்யமான
கட்டியை	–	கருப்பங்கட்டி போன்றவனும்
தேனை	–	தேன் போன்றவனும்
அமுதை	–	அமிருதம் போன்றவனும்
நல் பாலை	–	நல்ல பால்போன்றவனும்
கனியை	–	கனி போன்றவனும்
கரும்பு தன்னை	–	கரும்பு போன்றவனுமாய்
மட்டு அவிழ்	–	மது பெருகப்பெற்ற
தண் அம் துழாய் முடியானை	–	குளிந்தழகிய திருத்துழாய் மாலையைத் திருமுடியிலணிந்த வனுமான எம்பெருமானை
வணங்கி	–	நமஸ்கரித்து
அவன் திறத்து	–	அவன் விஷயத்திலே
பட்ட பின்னை	–	ஆட்பட்டோனாதாலால்
யான்	–	இப்படிப்பட்ட அடியேன்
இறை ஆகிலும்	–	சிறிதளவும்
என் மனத்து	–	என் மனத்தில்
பரிவு இலன்	–	பீடையையுடையே னல்லேன்.

நாமும், நம்மில்மேற்பட்டவர்களான தேவர்களும், அவர்கட்கும் தலைவரான இந்திரன்,  பிரமனீசன் முதலியாயினோரும்

பலவகைப்பட்ட போகங்களை அனுபவிப்பது உண்டாயினும் ஒவ்வொருவருடைய போகமும் அளவுபட்டதாயும்,

ஒரு காலத்திலே அழியக் கூடியதாயுமிருக்கு மத்தனையல்லது ஸ்திரமாய் அளவு கடந்ததாயிருக்கும்.

போகம் எம்பெருமானொருவனுக்கே யாகுமென்பது விளங்க “முட்டில் பல் போகத்து” என்றார்.

“யாங்கடவுளென்றிக்கு மெவ்வுலகிற் கடவுளர்க்கும் ஆங்கடவுள் நீ என்றால் அஃதுனக்கு வியப்பாமோ?” (திருவரங்கக் கலம்பகம்-1.) என்றபடி ஈச்வராபிமானிகளெல்லார்க்குள்ளும் தனி நாயகன் ஸ்ரீமந்நாராயணனேயாவன் என்பதுபோன்ற “ஒரு தனி நாயகன்” என்றார்.

‘மூவுலகுக்குரிய’ என்பது தனி நாயகளுக்கு அடைமொழியாகும். ‘மூவுலகுக்குரிய கட்டியை’ என்று மேலோடே அந்வயித்தலுமுண்டு.

ஒவ்வொரு உலகத்தவர் ஒவ்வொன்றை போக்யவஸ்துவாகக் கொண்டவராயினும் ஸர்வஸாதாரண போக்யதை எம்பெருமானொருவனுக்கேயாகும். இரண்டாமடி முழுவதாலும் எம்பெருமானுடைய ஸ்வரூபத்திலுளள் போக்யதை பேசப்பட்டது. மூன்றாமடியில் “மட்டவிழ் தண்ணந்துழாய் முடியானை” என்பதனால் திவ்யமங்கள விக்ரஹத்தின் போக்யதை அநுபவிக்கப்பட்டது. கட்டியை என்று தொடங்கி (கட்டி, தேன், அமுது, பால், கனி, கரும்பு என்று) ஆறு சுவைப் பொருள்களைக் கூறியது ஆழ்வார் தமக்கு எம்பெருமானே அறுசுவை யடிசில் என்று காட்டினபடியாம்.

ஒரு தேசவிசேஷத்திலே சென்று பெறவேண்டிய அனுபவம் எனக்கு இந்நிலத்திலேயே கிடைத்து விட்டதனால் ஒரு குறையுமுடையேனல்லேன் என்றாராயிற்று.

———-

***-  தேவதாந்தரங்களைப் பற்றினவர்களுக்கு அவர்கள் ரக்ஷகரல்லர் என்பதையும்,

தன்னைப் பற்றினவர்களைத் தான் கைவிடுவதில்லையென்பதையும்

நன்கு காட்டிக்கொடுத்த எம்பெருமானைப் பற்றினவெனக்கு ஒரு குறையுமில்லையென்கிறார்.

பரிவு இன்றி வாணனைக் காத்தும் என்று அன்று படையொடும் வந்து எதிர்ந்த
திரிபுரம் செற்றவனும் மகனும் பின்னும் அங்கியும் போர் தொலையப்
பொரு சிறைப் புள்ளைக் கடாவிய மாயனை ஆயனைப் பொன் சக்கரத்து
அரியினை அச்சுதனைப் பற்றி யான் இறையேனும் இடர் இலனே.–3-9-4-

 

பதவுரை

அன்று	–	முன்பொருகாலத்தில்
வாணனை	–	பாணாசுரனை
பரிவு இன்றி	–	வருத்தமின்றியே
காத்தும் என்று	–	‘காக்கக்கடவோம்’ என்று அபிமானித்து
படையொடுங்	–	ஆயுதங்களோடு கூட
வந்து எதிர்ந்த	–	வந்து எதிரிட்ட
திரிபுரம் பெற்றவனும்	–	த்ரிபுரதஹநம் செய்தவனான சிவபிரானும்
மகனும்	–	அவன் மகனான ஆறுமுகனும்
பின்னும்	–	அதற்குமேலே
அங்கியும்	–	அக்நியும்
போர்	–	போர்க்களத்திலே
தொலைய	–	பங்கமடையும்படி,
பொரு சிறை புள்ளை கடாவிய மாயனை	–	பொருநின்ற சிறகையுடைய பக்ஷிராஜனை கடத்திய ஆச்சர்ய சக்தியுக்தனும்
ஆயனை	–	கோபாலக்ருஷ்ணனாய் அவதரித்தவனும்
பொன்சக்கரத்து	–	அழகிய திருவாழியையுடையவனாய்க் கொண்டு
அரியினை	–	விரோதிகளை அழியச் செய்பவனும்
அச்சுதனை	–	அடியார்களைக் கைவிடாதவனுமான எம்பெருமானை
பற்றி	–	அடைந்து
யான்	–	அடியேன்
இறையேனும்	–	சிறிதளவும்
இடம் இவன்	–	இடைஞ்சலுடையே னல்லேன்.

இங்கே ஈட்டு ஸ்ரீஸூக்திகாண்மின்:- “கடைகிறபோது எட்டு வடிவு கொண்டுநின்ற கடைந்தாப்போலே த்ரிபுரதஹந மையத்திலே வில்லுக்குமிடுக்காயும் நாணிக்குத் திண்மையாயும் அம்புக்குக் கூர்மையாயும் தனக்கு அந்தராத்மாயும் எதிரிகளைத் தலைசாயும்படி பண்ணி த்ரிபுரத்தையழித்துக் கொடுத்தான். அத்தையறியாதே அஜ்ஞானவர்கள் இத்தை அவன் தலையிலே வைத்துக் கவிபாட இத்தைத் தானுங்கேட்டு, மெய்யிறேயென்று ‘அது செய்த நமக்கு இவனை வெல்லத்தட்டேன்?’ என்று வந்து எதிரிட்டானாயிற்று. – இத்தால் சொல்லிற்றாயிற்று. ருத்ரன் தன்னை அபாச்ரயமாகப் பற்றினாரை ஆபத்து வந்தவாறே காட்டிக் கொடுத்து ஒடுமென்னுமிடமும், ஸர்வேச்வரன் தன்னைப் பற்றினால் எல்லாவளவிலும் ரக்ஷிக்குமென்னுமிடமும்.”

“பற்றி யான்இறையேனுமிடரிலனே” என்ற விடத்து ஈடு:- பேரன் என்றிருக்கையாலே அநிருத்தாழ்வானுக்கு நாலுநாள் சிறையிலிருக்க வேண்டிற்று; அடியேனென்று பற்றினவெனக்கு அதுவும்வேண்டிற்றில்லை.”

———————

***-  வைதிகன் பிள்ளைகளைக் கொணர்ந்து கொடுத்த அதிமாநுஷ சேஷ்டிதத்தை அநுஸந்தித்து,

இங்ஙனே அரியன செய்தும் அடியார்களைக் காத்தருளவல்ல பெருமானைப் பற்றின வெனக்கு யாதொரு துயருமில்லையென்கிறார்.

இடர் இன்றியே ஒருநாள் ஒரு போழ்தில் எல்லா உலகும் கழியப்
படர் புகழ்ப் பார்த்தனும் வைதிகனும் உடன் ஏறத் திண் தேர் கடவிச்
சுடர் ஒளியாய் நின்ற தன்னுடைச் சோதியில் வைதிகன் பிள்ளைகளை
உடலொடும் கொண்டு கொடுத்தவனைப் பற்றி ஒன்றும் துயர் இலனே.–3-10-5-

பதவுரை

ஒருநாள்	–	ஒரு நாளிலே
ஒரு போழ்தில்	–	ஒரு அவஸரத்திலே
எல்லா உலகும் கழிய	–	எல்லா வுலகங்களுக்கும் அப்பால்போம்படியாக,
படர் புகழ் பார்த்தனும்	–	பரம்பின புகழை யுடையனான அர்ஜுநனும்
வைதிகனும்	–	வைதிகப்பிராமணனும்
உடன் ஏற	–	கூடவே ஏறி வரும்படி
இடர் இன்றியே	–	இடைஞ்சல் ஒன்றுமின்றி
திண் தேர் கடவி	–	திடமான திருத்தேரைச் செலுத்தி
சுடர் ஒளி ஆய்கின்ற	–	மிகவும் சிறந்த தேஜோ மயமாயிராநின்ற
தன்னுடை சோதியில்	–	தன்னுடையதாய் பரஞ்சோதியெனப்படுமதான திருநாட்டிலே
வைதிகன் பிள்ளகைளை	–	அந்த வைதிகனுடைய பிள்ளைகள் நால்வரையும்
உடலொடும்	–	அவ்வுடம்போதே
கொண்டு கொடுத்தவனை	–	மீட்டுக்கொணர்ந்து கொடுத்தருளின பெருமானை
பற்றி	–	அடைந்து (அதனால்)
ஒன்றும் துயர் இலன்	–	சிறிதும் துயமுடையே னல்லேன்

மீளாவுகைமாகிய பரமபதத்திற் சென்றவர்கள் மீண்டனரென்பது எங்ஙனே கூடுமென்றே சங்கைக்குப் பெரியோர்கள் இங்குப் பலவிதாமக ஸமாதானாங் கூறுவர்கள்:

அர்ச்சிராதிமார்க்கத்தாற் சென்றவர்கள் திரும்பி வருதவில்லையென்றும், அதுவும் அவர்களுடைய சுதந்திரமான இச்சையினால் இல்லையென்றும் இங்கு முக்கியமாக வுணர்க.

“உடலோடுங் கொண்டு காடுத்தவனை” என்ற விடத்தை பட்டர் உபந்யஸித்தருளும்போது “பூசின மஞ்சளும் உடுத்தின பட்டும் இட்ட சவடிப்பூணூலும் இட்ட காதுப்பணிகளுமான வொப்பனையில் ஒன்றுங் குறையாதபடி கொண்டுவந்து கொடுத்தவ” னென்றருளிச் செய்தாராம்.

அது கேட்டவர்கள் “இப்பிள்ளைகள் பிறந்த க்ஷணத்திலேயே கொண்டுபோகப் பட்டார்களாகவன்றோ சொல்லுகிறது; அப்போது இவையெல்லாம் இருக்க ப்ரஸக்தியில்லையே” என்று பட்டரிடம் விஜ்ஞாபிக்க.

“ரிஷிபுத்திரர்களாகையாலே பிறக்கிறபோதே அவற்றோடே பிறப்பர் காணும்” என்றருளிச் செய்தாராம். ரஸோக்தியிருந்தபடி.

——————-

***-  தன்னுடைய அப்ராக்ருதமான திவ்யமான விக்ரஹத்தை இதரஸஜாதீயமாக்கி ஸம்ஸாரிகளின் கட்புலனுக்கு

இலக்காக்கி வைத்த கண்ணபிரானுடைய திருக்குணங்களை அனுபவிக்கப் பெற்றவெனக்கு ஒரு துன்பமுமில்லை யென்கிறார்.

துயர் இல் சுடர் ஒளி தன்னுடைச் சோதி நின்ற வண்ணம் நிற்கவே
துயரின் மலியும் மனிசர் பிறவியில் தோன்றிக் கண் காண வந்து
துயரங்கள் செய்து தன் தெய்வ நிலை உலகில் புக உய்க்கும் அம்மான்
துயரம் இல் சீர்க் கண்ணன் மாயன் புகழ் துற்ற யான் ஓர் துன்பம் இலனே.–3-10-6-

 

பதவுரை

துயர் இல்	–	துன்பமுற்றதும்
சுடர் ஒளி	–	சிறந்த தேஜோரூபமுமான
தன்னுடைய சோதி	–	தன்னுடைய விக்ரஹமானது
நின்ற வண்ணமே நிற்க	–	அங்கு இருக்கும்படியிலொன்றுங் குறையாமே நிற்கும்படியாக
துயரில் மலியும் மனிசப் பிறவியில் தோன்றி	–	துக்கத்திலே யழுந்தின மனிதருடைய னோனிகளிலே பிறந்து.
கண் காண வந்து	–	(அனைவரும்) கண்ணாற் காணும்டியாக வந்து
துயரங்கள் செய்து	–	(அனைவரையும் ) ஈடுபடுத்தி
தன் தெய்வம் நிலை	–	தன்னுடைய அப்ராக்ருத ஸ்வபாவத்தை
உலகில்	–	இவ்வுலகத்தின் கண்
புக உய்க்கும்	–	பிரசுரப்படுத்தின
அம்மான்	–	ஸ்வாமியாய்
துயரம் இல் சீர்	–	ஹேய குணங்கள் இன்றிக்கே கல்யாணகுண மயனாய்
மாயன்	–	ஆச்சர்ய சக்தியுக்தனான
கண்ணன்	–	கண்ணபிரானுடைய
புகழ்	–	கீர்த்திகளை
துற்ற யான்	–	அநுபவிக்கப்பெற்றநான்
ஓர் துன்பம் இலன்	–	ஒரு துன்பமுமுடையே னல்லேன்

எம்பெருமான் மத்ஸ்யகூர்மாகி அவதாரங்களயும் ராமகிருஷ்ணாதி அவதாரங்களையும் செய்தருளின காலத்து ஏற்றுக்கொண்ட திருமேனியானது நம் போன்றவர்களின் உடல்போல மாம்ஸாதிமயம்போல் தோன்றியிருந்தாலும் உண்மையில் அப்படிப்பட்டதன்று;

பரமபதத்தில் அப்ராக்ருதமாகவுள்ள திவ்யமங்கள விக்ரஹத்திற்கும் விபவாவதாரங்களில் பரிக்ரஹிக்கப்பட்ட திருமேனிக்கும் சிறிதும் வேற்றுமையில்லை- என்னுமிடம் முன்னடிகளிற் கூறப்பட்டது.

கீழும் (3-5-5) “ஆதியஞ்சோதியுருவை அங்குவைத்திங்குப்பிறந்த” என்றருளிச் செய்தது நினைக்க.

பகவத் கீதையிலும் நான்காமத்தியாயத்தில் “ப்ரக்ருதிம் 1“வாமதிஷ்டாய ஸம்பவாமி” என்றது காண்க.

“மனிசர்பிறவியில்” என்றதை உவலக்ஷணமாகவுங் கொள்ளலாம்; எந்நின்ற யோனியுமாயப் பிறப்பவனாதலால்.

துயரங்கள் செய்து = துயரங்களைத் தீர்ப்பதற்காக வந்து அவதரித்திருக்கச் செய்தே ‘துயரங்கள் செய்து’ என்னலாமோ வென்னில்! இங்கே நம்பிள்ளை யீடு காண்மின்; “அநுகூலரை அழகாலே நோவுபடுத்தியும், ப்ரதிகூலரை ஆயுதத்தாலே நோவுபடுத்தியும்.”

உலகில் தன்தெய்வநிலை புகவுய்க்கு மம்மான்=பரமபதத்திலே நடையாடுகின்ற ஸ்வபாவத்தை ஸம்ஸாரிகளுக்குத் தெரிவித்தவன் என்றபடி.

தூதுபோயும் தேரோட்டியாயிருந்தும் தன்படியைத் தெரிவித்தவன் என்னவுமாம்.

இப்படிப்பட்ட எம்பெருமானுடைய திருக்கல்யாண குணங்களை நெருங்க அனுபவிக்கப் பெற்ற எனக்கு எவ்வகைத் துன்பமுமில்லை யென்றாராயிற்று. துற்ற-துற்றிய என்றபடி.

———————-

***-  புண்யபாய ரூபகருமங்களுக்கும், அவற்றைச் சம்பாதிப்பதற்குரிய இடமான லோகங்களுக்கும்,

அவற்றின் பலன்களை யனுபவிக்குமிடான லோகங்களுக்கும்,

அப்பலன்களை அனுபவிக்குமவர்களான ஆன்மாக்களுக்கும் நியாமகனாய்

லீலாரஹமநுபவிக்கின்ற எம்பெருமானை யடையப் பெற்றதனால் ஒருவகையான அல்லலும் தமக்கில்லை யென்கிறார்.

துன்பமும் இன்பமும் ஆகிய செய் வினையாய் உலகங்களுமாய்
இன்பம் இல் வெந் நரகாகி இனிய நல்வான் சுவர்க்கங்களுமாய்
மன்பல் உயிர்களும் ஆகிப் பலபல மாய மயக்குகளால்
இன்புறும் இவ் விளையாட்டுடையானைப் பெற்று ஏதும் அல்லல் இலனே.–3-10-7-

பதவுரை

துன்பமும் இன்பமும் ஆகிய	–	துக்கத்திற்கும் சுகத்திற்கும் காரணமாகக் கூடிய
செய் வினை ஆய்	–	புண்ய பாபரூப கருமங்களுக்கு நிர்வாஹனாய்
இனிய நல்வான் சுவர்க்கங்களும் ஆய்	–	மிகவும் நன்றாய்ச் சிறந்த ஸ்வர்க்க ப்ரதேசங்களுக்கும் நிர்வாஹகனாய்
மன் பல் உயிர்களும் ஆகி	–	நித்யரான வல பிராணிகளுக்கும் நிர்வாஹகனாய்
பல பல மாயம் மயக்குக்களால்	–	பலவகைப்பட்ட ப்ரக்ருதி விகாரரூபமான மோஹ விகாரங்களாலே
உலகங்களும் ஆய்	–	உலகங்களுக்கும் நிர்வாஹகனாய்
இன்பம் இல் வெம் நரக ஆகி	–	இன்பமற்றகொடிய நரகலோகத்திற்கும் நிர்வாஹகனாய்
இன்பு உறும் இ விளையாட்டு உடையானை	–	ரஸாவஹமான விளையாடல்களை யுடையவனான எம்பெருமானை
பெற்று	–	அநுபவிக்கப்பெற்றதனால்
ஏதும் அல்லல் இலன்	–	சிறிதும் துக்கமுடையே னல்லலேன்

“துன்பமுமின்பமுமாகிய செய்வினை” என்றது- துன்பங்களுக்குக் காரணமாயும் இன்பங்களுக்குக் காரணமாயுமுள்ள செய்வினை என்றபடி.

துக்க ஹேதுவான பாபங்களையும், ஸுக ஹேதுவான புண்யங்களயும் சொன்னவாறு.

புண்யபாபங்கள் எம்பெருமானிட்டவழக்கு என்றராயிற்று.

“யத் த்வத்ப்ரியம் தததிஹ புண்யம் அப’ண்யமந்யத்” (அநுமாநுஷஸபுதவம்) என்றார் கூரத்தாழ்வான்.

உலகங்களுமாய்=புண்யபாவங்களை ஆர்ஜிக்குமிடங்களும் எம்பெருமானிட்ட வழக்கு என்றபடி.

பாபங்களின் பலன்களை யநுபவிக்குமிடமான நரகமும். புண்யங்களின் பலன்களை யனுபவிப்பகுமிடமான ஸ்வர்க்கமும் முதலிய லோகங்களும் எம்பெருமானிட்ட வழக்கு என்கிறது இரண்டாமடி.

வான்-சிறந்த என்படி. நரகு – வடசொற்சிதைவு.

மன்பல்லுயிர்களுமாகி=புண்யபாப ரூபகருமங்களைச் செய்பவர்களும், பிறகு அவற்றின் பலன்களை யனுபவிப்பவர்களுமான உயிர்களும் அவனிட்ட வழக்கு என்கை.

மன் என்றது ஆத்மாக்களின் நித்யத்வத்தைச் சொன்னபடி. பல் என்றது அவர்களின் எண்ணிறந்தமையைச் சொன்னபடி.

பலபலமாயமயக்குக்களால் இன்புறுமிவ்விளையாட்டுடையான்= “வணங்குந்துறைகள் பலபலவாக்கி மதிவிகற்பால் பிணங்குஞ்சமயம் பலபலவாக்கி, அவையவை தோறு அணங்கும் பலபலவாக்கி நின்மூர்திபரப்பிவைத்தாய்” (திருவிருத்தம்) என்கிறபடியே

பலவகைப்பட்ட உபாயங்களயும் வேறு வேறு மதங்களையும் நானாவகைத் தெய்வங்களையுமுண்டாக்கி வைத்து இங்ஙனே லீலாரஸங் கொண்டாடுகின்ற எம்பெருமானுடைய லீலைகளையனுபவிக்கப் பெற்றதனால் ஒரிரு கிலேசமுமுடையேனல்லேன் என்றாராயிற்று.

“இன்புறு மிவ்விளையாட்டுடையான்” என்றவிடத்து “லோகவத் து லீலா கைவல்யம்” என்ற ப்ரஹ்ம ஸூத்ரம் ஸ்மரிக்கத்தக்கது.

——————–

***-  முன்னரண்டிகளால்-திருநாட்டில் எம்பெருமான் எழுந்தருளியிருக்குமிருப்பையும்,

பின்னடிகளால்-அவன் இந்நிலத்திற் செய்தருளுஞ் செயல்களையும் பேசி,

இப்படிப்பட்ட எம்பெருமானையடையப் பெற்றதனால் தமக்கு யாதொரு துக்கமுமில்லையென்கிறார்.

அல்லல் இல் இன்பம் அளவு இறந்து எங்கும் அழகு அமர்சூழ் ஒளியன்
அல்லி மலர்மகள் போக மயக்குகள் ஆகியும் நிற்கும் அம்மான்
எல்லை இல் ஞானத்தன் ஞானம் அஃ தேகொண்டு எல்லாக் கருமங்களும் செய்
எல்லை இல் மாயனைக் கண்ணனைத் தாள் பற்றி யான் ஓர் துக்கம் இலனே.–3-10-8-

பதவுரை

அல்லல்  இல் இன்பம்	–	வருத்தம் சிறிதுங்கலசாத ஆனந்தகுணம்
அளவு இறந்து	–	அளவில்லாமல் இருக்கப்பெற்று
எங்கும் அமர்	–	எங்கும் பரம்பின
அழகு சூழ் ஒளியன்	–	ஸௌந்தர்யத்தோடு சேர்ந்த லாவண்யமத்தையுடையவனாய்
அல்லி மலர் மகள்	–	தாமரை மலரில் தோன்றிய பெரிய பிராட்டியோடு
போகம்	–	ஆனந்தானுபவத்தினாலுண்டாகிய
மயக்குகள் ஆகியும் நிற்கும் அம்மான்	–	வியாமோஹமே வடிவெடுத்திருக்கின்ற பெருமானாய்
எல்லை இல் ஞானததன்	–	எல்லையில்லாத ஞான விளக்கத்தையுடையனாய்
ஞானம் அஃதே கொண்டு	–	அந்த ஞானத்øதையே கருவியாகக் கொண்டு
கருமங்கல் எல்லாமும் செய்	–	காரிவுலகங்களையெல்லாம் உண்டாக்குமவனாய்
எல்லை இல்மாயனை	–	எல்லையில்லத ஆச்சரியசேஷ்டிதங்களையுடையவனான
கண்ணனை	–	ஸ்ரீகிருஷ்ணபரமாத்மாவை
தாள் பற்றி	–	திருவடி தொழுது
யான் ஓர் துக்கம் இலன்	–	நான் ஒரு துக்கமுமுடைய னல்லேன்.

ஸ்வர்க்கலோகத்தில் ஸுகமுண்டு என்றாலும் அது துக்கம் கலந்து ஸுகமேயல்லது நிஷ்க்ருஷ்டமான ஸுகமன்று; ஏனெனில்;

“ஸ்வர்க்கேபி பாத்பீதஸ்ய க்ஷயிஷ்ணோர் நாஸ்தி நிர்வ்ருதி:” என்றகிறபடியே,

மற்றொருவன் புண்யபலன்களை யனுபவிக்க முடிந்தவாறே தலைகீழாகக் கீழே தள்ளப்படுவதைக் காணுமளவில்

அனுபவிக்கின்ற இன்பமும் துன்பமாகவே தோற்றுமன்றோ;

ஆதலால், அல்லலோடு கூடின இன்பமே சுவர்க்கம் முதலிய உலகங்களிலுமள்ளதாம்.

திருநாட்டிலானந்தம் அப்படியின்றிக்கே நிஷ்க்ருஷ்டமான ஆனந்தமாமயிருக்கும்படியை “இல்லலிலின்பமளவிறந்து’ என்றதனால் கூறினர்.

எங்குமழகமர் சூழொளியன் =திருநாடடங்கலும் வெள்ளந்கோத்துப் பெருகுகின்ற காந்தியையுடையவன் என்றபடி. அவயவசோபையென்றும் ஸமுதாய சோபையென்றும் அழகு இருவகைப்படும்; அடைவே, ஸௌந்தர்யமென்றும் லாவண்யமென்றும் வழங்கப்பெறும்; இங்க அழகு ஒளி என்றவிவற்றால் அவை விவக்ஷிதம்,

“எங்குமழகமர் சூழொளியன்” என்பதற்கு -திருவடி தொடங்கித் திருமுடியீறாக ஒவ்வொரு அவயவத்தையும் தனித்தனி நோக்குமளவில்‘இங்கே இங்கு குடிகொண்டது, இங்கே அழகு குடிகொண்டது’ என்னலாம்படி ஒவ்வோரிடத்திலே பரி ஸமாப்தமான அõகுடையவன் என்றும் பொருள் கூறுவர்.

இவ்வழகு காட்டிலெறித்த நிலாவாகாதபடி அனுபவிப்பார் உண்டென்கிறது இரண்டாமடி.

புஷ்பத்திற் பரிமளந்தானே ஒருவடிவு கொண்டாற்போலே யிருப்பவளான பிராட்டியோடே நித்ய ஸம்ச்லேஷம் பண்ணி

அதனாலுண்டாகிய ஆனந்தமே வடிவெடுத்தாற் போன்றுளன் எம்பெருமான் – என்றவாறு.

இயற்கையான ஆனந்தத்திற்கு மேலே இதுவும் ஒரு பரமானந்தம். ஈடு- “தன்னுடைய ஆனந்தத்துக்கு மேலே சரிய: பதித்வத்தால் வந்த ஆனந்தத்தை யுடையனாயிருக்கும்.”

எல்லையில்ஞனாத்ததன்= அந்தப் பிராட்டியோடு கலந்து பரிமாறுவதற்குப் பர்யாப்தமான ஞானபூர்த்தியையுடையவன் என்றபடி.

(ஞானமஃதே கொண்டு இத்யாதி) பிராட்டிடியும் தானுமான சேர்த்தியிலே அவள் இங்கிதம் காட்ட அதை யுணர்ந்து அவளுடைய உகப்புக்காகப் பிரபஞ்சத்தைப் படைக்கின்றானெம்பெருமான் என்று ரஸோக்தியாக அருளிச்செய்கிறபடி.

“யஸ்யா வீக்ஷ்ய முகம் ததிங்கித பராதீநோ விதத்தேகிலம்.” என்று ஆழ்வானம் ஸ்ரீஸ்தவத்திலருளிச் செய்தது இப்பாசுரம் நோக்கியேபோலும்.

எல்லையில்மாயனைக் கண்ணனை = ஸங்கல்பரூப ஜ்ஞானத்தாலே ஸ்ருஷ்டி முதலிய ஸகலத்தையும் நிர்வஹிக்க வல்லவனாயிருந்துவைத்து, ஸ்ரீக்ஷஷ்ணனாய் நேர்கொடு நேரே வந்து பிறந்து அனைவரையும் மோஹப்பித்த பெருமானைப் பற்றின வெனக்கு ஒரு துக்கமுமில்லை யென்றாராயிற்று.

—————-

துக்கம் இல் ஞானச் சுடர் ஒளி மூர்த்தி துழாய் அலங்கல் பெருமான்
மிக்க பன் மாயங்களால் விகிர்தம் செய்து வேண்டும் உருவுகொண்டு
நக்க பிரானோடு அயன் முதலாக எல்லாரும் எவையும் தன்னுள்
ஒக்க ஒடுங்க விழுங்க வல்லானைப் பெற்று ஒன்றும் தளர்வு இலனே.–3-10-9-

பதவுரை

துக்கம் இல் ஞானம்	–	அஜ்ஞானம் கலசாத ஞானத்தை யுடையனாய்
சுடர் ஒளி மூர்த்தி	–	மிகுந்த தேஜோரூபமான விக்ரஹத்தையுடையனாய்
துழாய் அலங்கல் பெருமான்	–	திருத்துழாய் மாலையையணிந்த பெருமானாய்,
மிக்க பல்மாயங்களால்	–	மிகப் பலவகைப்பட்ட ஆச்சரிய சக்திகளாலே
வேண்டும் உருவு கொண்டு	–	இஷ்டமான உருவங்களைப் பரிக்ரஹித்து
விகிருதம் செய்து	–	விலக்ஷணசேஷ்டிதங்களைச் செய்யுமவனாய்,
நக்கபிரானோடு	–	திகம்பரச் சாமியான சிவபெருமானும்
அயன்	–	பிரமனும்
முதல் ஆக	–	முதலாக
எல்லாரும்	–	சேதநர்களெல்லாரையும்
எவையும்	–	அசேதனங்களெல்லாவற்றையும்
ஒக்க	–	ஒரு சேர
தன்னுள் ஒடுங்க	–	தனக்குள்ளடங்குமாறு
விழுங்க வல்லானை பெற்று	–	(பிரளகாலத்தில்) விழுங்கி ரக்ஷிக்கவல்லவனான எம்பெருமானை யடைந்ததனால்
ஒன்றும் தளர்வு இலன்	–	சிறிதும் தளர்ச்சியுடையே னல்லேன்.

***-  எவ்விதமான ஹேயமுமில்லாதவனாய் ஸர்வஜ்ஞனாய் மாசுமறுவற்ற தேஜோமய திவ்யரூபனாய்,

அதற்குமேலே திருத்துழாய் மாலையுமிணந்து தன் பெருமை யெல்லாம் தோற்ற விளங்குமவனாய்,

தன்னுடைய விசித்ர சக்திகளாலே தனக்கு விருப்பமான திவ்ய ரூபங்களைப் பரிக்கரஹித்து அற்புதமான திவ்ய சேஷ்டிதங்களைச் சேய்து போருமவனாய்-,

“நளிர்மதிச் சடையனும் நான்முகக் கடவுளும்,தளிரொளியிமையவர் தலைவநுமுதலா, யாவகை யுலகமும் யாவருமகப்பட, நிலநீர்த் தீகால் சடரிருமகப்படக் கரந்து, ஓராலிலைச்சேர்ந்த எம்பெருமாமாயன்” (திருவாசரியம்) என்கிறபடியே

சிவன் பிரமன் முதலாய எல்லாரையும் மற்று மெல்லாப் பொருள்களையும் பிரளயங் கொள்ளாமே திருவயிற்றிலே வைத்து ரக்ஷிக்குமவனான எம்பெருமானை நான் அடையப் பெற்றதனால் ஒரு தளர்வுமுடையே னல்லேன் என்றாராயிற்று.

இரண்டாமடியை “மிக்கபன்மாயங்களால் வேண்டுமுருவு கொண்டு விகிருதுஞ் செய்து” என்று அந்வயிப்பது.

விகிருதம் என்றது விலக்ஷண சேஷ்டைகள் என்றபடி. வடசொல்.

நக்கன் x பிரான். நக்கபிரான். நக்ந : என்ற வடசொல் நக்னெனத்திரிந்தது.

———————-

***- அனைவர்க்கும் அந்தராத்ம பூதனான ஸ்ரீக்ருஷ்ணனைப் பற்றின நான் ஒரு அழிவையுமுடையேனல்லேனென்கிறார். “

தளர்வு இன்றியே என்றும் எங்கும் பரந்த தனிமுதல் ஞானம் ஒன்றாய்
அளவுடை ஐம்புலன்கள் அறியா வகையால் அருவாகி நிற்கும்
வளர் ஒளி ஈசனை மூர்த்தியைப் பூதங்கள் ஐந்தை இருசுடரைக்
கிளர் ஒளி மாயனைக் கண்ணனைத் தாள் பற்றி யான் என்றும் கேடு இலனே.–3-10-10-

பதவுரை

என்றும்	–	எக்காலத்திலும்
எங்கும்	–	எவ்விடத்திலும்
தளர்வு இன்றியே	–	ஆயாஸமில்லாமல்
பரந்த	–	வியாபித்திருக்குமவனாய்,
தனி முதல் ஞானம்	–	அத்விதீயமாய் ஸமஸ்த காரணமான ஞானமே வடிவெடுத்தவனாய்
அளவு உடை	–	அளவுபட்ட
ஐம் புலன்கள்	–	இந்திரியங்கள் ஐந்தினாலும்
அறியாவகையால்	–	அறியக்கூடாதபடி
அரு ஆகி நிற்கும்	–	நிரவயவஸ்ரூபனாயிருக்குமவனாய்,
வளர் ஒளி ஈசனை	–	வளர்கின்ற வொளியையுடைய ஸ்வாமியாய்
மூர்த்தியை	–	விலக்ஷண விக்ரஹயுக்தனாய்
பூதங்கள் ஐந்தை	–	பஞ்சபூத நிர்வாஹகனாய்
கிளர் ஒளி மாயனை	–	ஒளி பொருந்தி மேன்மேலுங் கிளர்கின்ற ஆச்சர்ய சேஷ்டைகளை யுடையனான
கண்ணனை	–	கண்ணபிரானை
தாள் பற்றி	–	திருவடிதொழப்பெற்றதனால்
யான் என்றும் கேடு இலன்	–	யான் ஒருநாளும் கேடு உடையேனல்லேன்.

தளர்வின்றியே யென்று மெங்கும் பரந்த” என்றது எம்பெருமானுக்கு விசேஷணம்.

எல்லாக் காலத்திலும் எல்லாவிடத்தும் தன்னுடைய நியாமகத்வசக்திக்குத் தளர்த்தியில்லாது பூர்த்தியோடே வியாபித்திருக்குமவன் என்றபடி.

“தனிமுதல் ஞானமொன்றாய்” என்றது – ஸகலப்ரபஞ்சஸ்ருட்டிக்கும் வேறொருகருவி வேண்டாதபடி ஸங்கல்ப்ரூப ஜ்ஞானமொன்றையே அத்விதீய ஸாதனமாகவுடையவன் என்றபடி.

தனிமுதல் என்பதையும் எம்பெருமானுக்கே அடைமொழியாக்குதலுமுண்டு.

செவி வாய் கண் மூக்குடலென்னும் ஐம்புலன்கள் அற்பவிஷயங்களை க்ரஹிக்கவல்லவையேயன்றி, அபரிச்சிந்ந விஷயமான எம்பெருமானை க்ரஹிக்க முடியாதவன்.

உழக்காலே கடலை முகக்கவொண்ணாதாப்போலே ஐம்புலன்களால் அறியவொண்ணாதபடி அவற்றுக்கு அவ்விஷயமாயிருப்பவன் என்கிறது இரண்டாமடியால்,

அளவுடையைம்புலன்களென்றது- அளவுபட்ட விஷயங்களை கிரஹிக்கவே ஏற்பட்ட பஞ்சேந்திரியங்களென்றபடி.

சேதநாசேதனங்களோடே கலசியிருக்கச் செய்தேயும் அவற்றின் தோஷங்கள் தன்பக்கலில் தட்டாமல் ஒளிமல்கி யிருக்கும்படியைக் கூறுவது “வளரொளியீசனை” என்பது, அஸாதாரண திவ்ய விக்ரஹ முடையை சொல்லுகிறது மூர்த்தியை என்று.

—————–

***-  இத்திருவாய்மொழி கற்றார்க்குப் பயனுரைத்துத் தலைக்கட்டுகிறார்.

கேடு இல் விழுப் புகழ்க் கேசவனைக் குருகூர்ச் சடகோபன் சொன்ன
பாடல் ஓர் ஆயிரத்துள் இவையும் ஒருபத்தும் பயிற்ற வல்லார்க்கு அவன்
நாடும் நகரமும் நன்குடன் காண நலனிடை ஊர்தி பண்ணி
வீடும் பெறுத்தித் தன் மூவுல குக்கும் தரும் ஒரு நாயகமே.–3-10-11-

பதவுரை

கேடு இல்	–	ஒருநாளுமழில்லாத
விழு புகழ்	–	சிறந்த புகழையுடையனான
கேசவனை	–	எம்பெருமான் விஷயமாக குருகூர் சடகோபன் சொன்ன
பாடல் ஓர் ஆயிரத்துள்	–	ஓராயிரம் பாசுரங்களினுள்ளே
இவையும் ஒரு பத்தும்	–	இப்பதிகத்தை
பயிற்றவல்லார்கட்கு	–	ஓதவல்லவர்களுக்கு
அவன்	–	அந்த எம்பெருமான்
நாடும் நகரமும்	–	சிறியார் பெரியாரென்கிறவாசியின்றிக்கே அனைவரும்
நன்குடன் காண	–	நன்றாகக் காணும்படி
நலன் இடை ஊர்தி பண்ணி	–	பகவத் பாகவத் விஷயத்தில் அடிமைச் செல்வத்தோடே நடக்கும்படி பண்ணி
வீடும் பெறுக்கி	–	மோக்ஷானந்தத்தையும் அடைவித்து
தன் மூவுலக்கும்	–	தன்னுடையதான மூவுலகங்கட்கும்
ஒரு நாயகம்	–	ஏகாதிபதியாயிருக்கும் சிறப்பையும்
தரும்	–	தந்தருள்வன்

நித்யாஸித்த கல்யாண்குண பூஷிதனான எம்பெருமான் விஷயமாக ஆழ்வாரருளிச்செய்த ஆயிரத்தில்

இப்பத்துப் பாசுரங்களையும் ஓதவல்லவர்கட்கு உபயவிபூதி ஸாம்ராஜ்யமும் குறையற உண்டாம்படி

எம்பெருமான் அநுக்ரஹம் செய்தருள்வன் என்றாறாயிற்று.

பயிற்றவல்லார்- தாங்கள் ஓதுமவர்கள், பிறரை ஓதுவிக்குமவர்கள் என்ற இருவகைப் பொருளும் கூறுவார்.

————————————————————————————————-

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ காஞ்சி பிரதிவாதி பயங்கரம் அண்ணங்கராசாரியார் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பெரிய வாச்சான் பிள்ளை ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ நம் பிள்ளை ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்-

ஸ்ரீ திருவாய் மொழி -3-9–சொன்னால் விரோதமிது–ஸ்ரீ காஞ்சி பிரதிவாதி பயங்கரம் அண்ணங்கராசாரியார் எழுதிய விளக்க உரை–

***-  வேறு சிலரைக் கவி பாடுகின்றவர்களுக்கு ஹிதமுரைக்க இழிந்த ஆழ்வார் அவர்களுக்கு

ருசி பிறக்கைக்காகத் தம்முடைய மதத்தை முந்துறமுன்னம் அருளிச் செய்கிறார்.

சொன்னால் விரோதம் இது, ஆகிலும் சொல்லுவன் கேண்மினோ!
என் நாவில் இன்கவி யான் ஒருவர்க்கும் கொடுக்கிலேன்
தென்னா தெனா என்று வண்டு முரல் திரு வேங்கடத்து
என் ஆனை என் அப்பன், எம்பெருமான் உளனாகவே.–3-9-1-

 

பதவுரை

இது	–	இப்போது நான் சொல்லும் ஹிதவார்த்தையானது
சொன்னால்	–	சொல்லப்படுமாகில்
விரோதம்	–	உங்களுக்கு அநிஷ்டமாக இருக்கும்
ஆகிலும்	–	ஆனாலும்
சொல்லுவன்	–	(உங்கள் அநர்த்தத்தைப் பொறுத்திருக்கமாட்டாமையினால் சொல்லியே தீர்வேன்.
கேண்மின்	–	காது கொடுத்துக்கேளுங்கள்;
வண்டு	–	வண்டுகளானவை
தென்னா தெனா என்று	–	தென்னா தென்னாவென்று ரீங்காரஞ் செய்யப்பெற்ற
திருவேங்கடத்து	–	திருமலையிலே
என் ஆனை	–	என்னுடைய யானை போன்றவனும்
என் அப்பன்	–	எனக்கு மஹோபகாரகனுமான
எம்பெருமான்	–	ஸ்வாமி
உளன் ஆக	–	என் கவிக்கு இலக்காயிருக்கும்போது
என் நாவில் இன் கவி	–	எனது நாவினின்று உண்டான மதுரமான கவிகளை
யான்	–	நான்
ஒருவர்க்கும்	–	வேறொருவர்க்கும்
கொடுக்கிலேன்	–	கொடுக்கமாட்டேன்.

தொடங்கும்போதே ‘சொன்னால் விரோதமிது’ என்கிறார்- நீங்கள் சில பிரயோஜனங்களை நினைத்து

நரஸ்துதரி செய்யாநிற்க. அதைத் தவிருமாறு நான் உரைக்குமிது உங்களுக்கு விரோதமாகவேயிருக்கும் என்றபடி.

மூலத்தில் “சொன்னால் விரோதம்” என்றுள்ளதே யல்லது, இன்னார்க்கு விரோதம் என்று ஸ்பஷ்டமாக இல்லை;

உங்களுக்கு விரோதமாகும்’ என்பது போலவே ‘சொன்னால் எனக்கு விரோதமாகும்’ என்பதாகவும் கொள்ளலாம்.

இவர்க்கு என்ன விரோதம் என்னில்; நரஸ்துதியைப் பற்றி நெஞ்சினால் நினைப்பதும் வாயினாற் சொல்வதுமே தமக்கு ஸ்வரூப விரோதம் என்று இவர் திருவுள்ளம்.

ஆகிலும் சொல்லுவன் = சொன்னால் விரோதமேயாகிலும் நீங்கள் படும் அநர்த்தம் பொறுத்திருக்கமாட்டாமையாலே சொல்லாதிருக்கில்லேன் –

தன் பக்கலிலே விபரீத புத்தியைப் பண்ணி நிற்கிற பாபிஷடனான ராவணனைக் குறித்துப் பிராட்டி ஹிதோபதேசம் பண்ணினாற்போலவும்,

பாபிகளில் தலவைனான இரணியனைக் குறித்தும் அஸுரபுத்திரர்களைக் குறித்தும் ப்ரஹ்லாதாழ்வான் ஹிதோபதேசம் பண்ணினாப்போலவும்,

தன்னைத் திரஸ்கரித்த ராவணனைக் குறித்து விபீஷணாழ்வான் ஹிதோபதேசம் பண்ணினாப்போலவும்

விமுகரானாரையுங் குறித்து ஆழ்வார் ஹிதோபதேசம் பண்ணுகிறார். அவர்களையும் விடமாட்டாத நகையாலே.

கேண்மினோ = பால்குடிக்கக் கால்பிடிப்பாரைப்போலே அவர்களுடைய ஸ்வரூப லாபத்திற்குத் தாம் யாசகராய் நிற்கிறார்.

நான் சொல்வதைக் கேட்டபின் அப்படியே அனுட்டிக்க வேண்டி வருமே என்று நீங்கள் சிந்திக்கவேணடா;

அனுட்டிக்கவுமாம், அனுட்டியா தொழியவுமாம்; என் பேச்சுக்குக்காது கொடுத்தால்  போதும் என்கிறார்.

கடலோசைக்குக் காது கொடுக்கிற நீங்கள் அப்படியே என் வார்த்தைக்கும் காது கொடுக்கலாகாதோ வென்கிறார்.

“ஆகிலும் சொல்லுவன் கேண்மினோ” என்று அவர்களுக்கு ஏதோ ஹிதமருளிச் செய்பவர் போலத் தொடங்கின ஆழ்வார்

(அடுத்த அடிகளில்) அவர்கள் செய்ய வேண்டியதை அருளிச் செய்யாமல் தம்முடைய நிலைமையைப் பேசுகிறார்.

‘நாங்கள் இருக்க வேண்டிய நிலைமையைப் பற்றி நீர் எதுக்குச் சொல்லுகிறீர்?’ என்று அவர்கள் சீறுவர்களோவென்கிற  அச்சத்தினால் போலும்.

வழி தவறிப் போமவர்கள் வழியே போவானொருவனைக் கண்டால் நாமுமப்படியே போகவேணுமென்று ஆசைப்பட வேண்டாவோ?

நான் இருக்கிறபடி கண்டீர்களே; இப்படியேயன்றோ நீங்களுமிருக்கவேணும் என்கைக்காகச் சொல்லுகிறபடி.

என்னாவில் இன்கவி = ஆழ்வாருடைய கவியானது விஷய வைலக்ஷண்யத்தாலே தம்மையும் ஈடுபடுத்துகிறதாயிற்று.

“பாலேய்தமிழரிசைகாரர் பத்தர்பரபுமாயிரம்”

“ஆயிரத்துளிப்பத்துள் கேட்டு ஆராய்வார்கள் செவிக்கினிய செஞ்சொல்லே’

“யானாய்த் தன்னை தான்பாடித் தென்னாவென்னுமென்னம்மான்” என்று

தமிழ்ப் பண்டிதர்கட்கும் இசைக்காரர்கட்கும் பக்திமான்களுக்கும் நித்யஸூரிகளுக்கும் எம் பெருமானுக்கும்

போக்யமாகிற முகத்திலே ஆழ்வார் தமக்கும் (தம் கவி) போக்யமாவது குற்றமன்று.

யான்  ஒருவர்க்கும் கொடுக்கிலேன்.-எம்பெருமானொருவனையே துதிக்கப் பிறந்த நான் வேறொருவரையும் துதிக்கமாட்டேன் என்றபடி.

‘எம் பெருமானையே துதிப்பேன்’ என்று அந்வயமுகத்தாலே சொல்லாமல் இப்படி வ்யதிரேக முகத்தாலே சொல்லுவதில் ஒரு கருத்து விசேஷமுண்டு;

எம்பெருமானைத் துதியாமலிருந்தாலுமிருக்கலாம், பிறரைத் துதிக்கலாகாது என்பதாம்.

“மறந்தும் புறந்தொழமாந்தர்” என்றும்

“கடன்மல்லைத் தசையனத்துறைவாரை எண்ணாதே யிருப்பாரை இறைப்பொழுது மெண்ணோமே” என்றும்,

“கண்ணாளன் கண்ணமங்கை நகராளன்கழல்சூடி யவனை யுள்ளத்து, எண்ணாதமானிடத்தை யெண்ணாதபோதெல்லாமினியவாறே” என்றுமுள்ள பாசுரங்கள் காணத்தக்கன.

திருவேங்கடமுடையானே என் கவிக்கு விஷயமாகக் கூடியவன் என்கிறார் பின்னடிகளால்,

எம்பெருமானை வருணிப்பதோடு அவன் எழுந்தருளியிருக்கும் தலத்தை வருணிப்பதோடு

அங்குள்ள சேதநாசேதநங்களை வருணிப்பதோடு வாசியற

எல்லாம் தமது கவிக்குப் பரமோத்தேச்யம் என்னுமிடத்தைப் பின்னடிகளில் ஆழ்வார் காட்டியிருக்குமழகு காணத்தக்கது.

என் ஆனை = அநுபவ ரஸிகர்களான ஆழ்வார்கள் எம்பெருமானை யானையாகப் பல விடங்களிலும் பேசுவர்கள்.

யானைக்கும் எம்பெருமானுக்கும் பல படிகளாலே ஸாம்யமுண்டு; அது நமது ஸ்வாபதோசார்த்த ஸாகரத்தில் காணத் தக்கது.

———————–

***-  உண்மையாயும் பர்பூர்ணமாயுமுள்ள கல்யாணகுண சும்பத்துக்களை யுடையனாயிருந்துள்ள

எம்பெருமானை விட்டு அஸத் கல்பராய் அற்பு ஸம்பத்துகளையுடையரானவர்களைக் குறித்துக் கவி பாடுவாரை நிந்திக்கிறார்.

உளனாகவே எண்ணித் தன்னை ஒன்றாகத் தன் செல்வத்தை
வளனா மதிக்கும் இம் மானிடத்தைக் கவி பாடி என்
குளன் ஆர் கழனி சூழ் கண்ணன் குறுங்குடி மெய்ம்மையே
உளன் ஆய எந்தையை எந்தை பெம்மானை ஒழியவே?–3-9-2-

பதவுரை

குளன் ஆர்	–	குளங்கள் நிறைந்த
கழனி சூழ்	–	கழனிகளால் சூடுப்பட்ட
கண்	–	இடமகன்ற
நன்	–	விலக்ஷணமான
குறுங்குடி	–	திருக்குறுங்குடியிலே
மெய்ம்மை	–	ஸௌலப்யம் முதலிய குணங்களோடு கூடி உண்மையாக
உளன் ஆய	–	உறைபவனான
எந்தையை எந்தை  பெம்மானை ஒழிய	–	என் குலநாதனைத் தவிர
தன்னை	–	அஸத்கல்பனான தன்னை
உளன் ஆகவே	–	ஸத்தானவனாகவே கொண்டு
ஒன்று ஆக எண்ணி	–	ஒரு பொருளாக நினைத்து
நன் செல்வத்தை	–	தன்னதாக அபிமானித்த அற்ப செல்வத்தை
வள் ஆ	–	மிகவும் மேம்பாடாக
மதிக்கும்	–	எண்ணியிருக்கிற
இம் மானிடத்தை	–	இந்த அற்ப மனிதர்களை
கவி போடி என்	–	கவி பாடுவதனால் என்ன பலன்?

எல்லையில்லாத பெருஞ் செல்வத்தையுடைவனாய் * உயர்வற வுயர்நலமுடையனாயிருந்த எம்பெருமானை யொழிய,

தன்னையும் ஒரு வஸ்துவாகப் பார்த்துத் தன் செல்வத்தையும், ஒரு செல்வமாக மத்திருக்கிற

இவ்வற்ப மனிதர்களைக் கவிபாடி என்ன பலன் பெறலாகுமென்று கர்ஹிக்கிறார்.

உளனாகவேயெண்ணி = பிறருடைய கவிக்கு விஷயபூதரான அற்பமசர்களில் எண்ணத்தைக் கூறுவது இது. “அஸந்நேவ ஸ பவதி”  என்னுங்கணக்கிலே, இல்லையென்னலாம்படி யிருக்கிற தங்களை உள்ளவர்களாக ப்ரமித்திருக்கின்றார்களாம்.

ப்ரஹ்மஜ்ஞானமுண்டாகிலன்றோ “ஸந்தமேநம் ததோ விது” என்கிறபடியே உள்ளவர்களாவர்.

அப்படிப்பட்டவர்கள் பாகவதோத்தமர்களாதலால் அன்னவர்களைத் துதிப்பது ஸ்வரூபாநுரூபமேயாகும்;

அது நரஸ்துதிக் குற்றத்தின்பாற் படாதென்றுணர்க.

தன் செல்வத்தை வளனாமதிக்கும் = தானே இல்லையாம்போது தன்செல்வமென்று ஒன்றுண்டோ? இல்லாத செல்வத்தை இருப்பதாக நினைத்ததுமல்லாமல் அது தன்னைப்போரப் பொலியவும் நினைப்பதே! என்று கர்ஹிக்கிறபடி வளன்- வளம்; மகரனகரப்போலி.

இவ்விடத்து ஈட்டில் ஓர் ஐதிஹ்ய மருளிச் செய்கிறார்;

கல்ப்ரஹ்ம தேசத்திலே கரிக்கால் சோழப்ரஹ்மராயன் என்கிறவொரு ப்ரபு இருந்தான்; இவர் திருவாய் மொழிக்கு ஒரு வியாக்கியானர் எழுதிக்கொண்டுவந்து நஞ்சீயரிடம் காட்டி மதிப்புரை வாங்கப் பார்த்தான்.

அவன் எழுதினது நன்றாக இல்லாமல் போனாலும் வெகு நன்றாயிருக்கிறதென்றே சொல்லியாக வேண்டும்;

இல்லாவிடில் அவன் ப்ரபுவாகையாலே ஏதேனும் தீங்கிழைக்க நினைப்பனோவென்று சங்கித்தார் கஞ்சீயர்;

உத்தமாச்ரமியான நாம் இதில் அகப்பட்டுக் கொள்வானேன் என்றெண்ணி நம்பிள்ளையை நோக்கி

நீர் இவ்வுரையைக் கேட்டு ஸம்பாவகை பண்ணும்’ என்று நியமிக்க,

ஜீயருடைய திருவுள்ளத்தை யுணர்ந்த பிள்ளை தாமும் அங்ஙனே அவ்வுரையை வாசிக்கக் கேட்டு அவனுடைய மனம் உகக்குமாறு கொண்டாடிக் கூற வேணுமென்று கருதி, “இவ்வுரை ஆழ்வாருடைய திருவள்ளக் கருத்துக்குப் பொருத்தமாகவே மிக நன்றாக அமைந்திருக்கின்றது” என்று அருளிச் செய்ய,

அது கேட்ட அவ்வுரைகாரன் (ராயன்) “ஆழ்வார் வேறொரு காரியமுமில்லாமல் பிரபந்தம் பேசினார்; நான் கிராம காரியங்கள் பலவற்றையும் நோக்கிக் கொண்டே இடையிடையில் இது எழுதினேன். ஆதலால் ஆழ்வார்க்கும் எனக்கும்  எவ்வளவு வசதியுண்டென்று ஆலோசித்தருள வேணும்” என்றானாம்.

“தன்னை யொன்றாகத் தன் செல்வத்தை வளனாமதிக்கும்” என்றவிடத்திற்கு இது மிகவும் பொருத்தமான ஸம்வாதம்.

இம்மானிடரை என்னவேண்டுமிடத்து “இம்மானிடத்தை” என்று அஃறிணையாகச் சொன்னது அலக்ஷ்யமதா புத்தியினால், இங்கு ஸ்ரீஸூக்தி காண்மின்- “(இம் மாவிடத்தை) மநுஷ்யரென்று சொல்லவும் பாத்தம் காண்கிறிலர்காஸம் அசேதநங்களைச் சொல்லும்படியிலே சொல்லுகிறார். தன்னை மெய்யாகவறியாதவ்ன அசித்ப்ராயனிறே.”

இம் மானிடத்தைக் கவி பாடி என்? = அற்ப மனிதர்களிடத்தில் உள்ள குற்றங்களை மறைத்து இல்லாத நற்றங்களை ஏறிட்டுக் கவிபாடுவதனால் கவிபாட்டுண்கிறவர்களுக்கு ஓர் அவமனாம் தேறுமேயல்லாது வேறில்லை;

ஏனென்னில், கூறறப்படுகிற நற்றம் உண்மையாகவிருந்தால் குறைவில்லை. குற்றம் நிறைத்திருக்குமிடத்திலே ஏறிட்டுக் கூறப்படும் நற்றமே யாதலால் இந்த நற்றங்களைப் பிறர் கேட்கும்போது உண்மையான குற்றமே நினைவுக்கு வரும்;

அங்ஙனம் குற்றம் நினைவுக்கு வருவதற்காகவே கவிபாடினதாகத் தேறுகின்றமையால் இதனால் அவமானமேயாயிற்று பலிப்பது!

ஆக, கவிபாடுகிற வியாஜத்தினால் அவர்களை அவமானப்படுத்தி வைப்பதில் என்ன லாபம்? என்கிறாராழ்வார்.

பிள்ளையாரைத் குறித்துக் கவிபாட வேணுமென்ன, திருக்குறுங்குடி எம்பெருமானைக் குறித்துக் கவிபாடவேணுமென்கிறார் பின்னடிகளில்,

திருக்குறுங்குடியென்றது ஸகல திவ்ய தேசங்களுகுக்கும் உபலக்ஷணம்.

பரவாஸுதேவனாயும் க்ஷீராப்தி நாதனாயும் ராமக்ருஷ்ணாதியவதாங்கள் செய்தவனாயும் ஸ்வாந்தர்யாயியாயும் கோயில் திருமலை பெருமாள் கோயில் முதலிய திவ்யதேசங்களில் கோயில் கொண்டெழுந்தருளி யிருப்பவனாயுமுள்ள ஸர்வேச்வரனொருவனையை கவிபாட வேணுமென்றவாறு.

குறுங்குடி =  பாண்டியநாட்டுத் திருப்பதிகள் பதினெட்டினுள் ஒன்று; குறுகியவனான வாமனனது க்ஷேத்ரமாதலால் இத்தலத்திற்கு குறுங்குடி யென்று பெயர் வந்ததென்பர். இத்தலத்திலுள்ள எம்பெருமான்களுள் ஒரு எம்பெருமான் ஸ்ரீ பாஷ்யகாரர் (உடையவர்) பக்கலிலே திருமண்காப்பு சாத்திக்கொண்டு வேதாந்தார்த்தமுங் கேட்டு சிஷ்யனாய் நாமும் ‘நம்மிராமானுசனையுடையோம்’ என்கையாலே அப்பெருமாளுக்கு வைஷ்ணவநம்பியென்று திருநாமம். ஆனாது பற்றியே வைஷ்ணவவாமாநக்ஷேத்ரம் என்றும் இத்தலம் வழங்கப்படும். “வைஷ்ணவவாமனத்தில் நிறைந்த நீலமேனியில ருசிஜனக விபவலாவண்யம் பூர்ணம்” னஎ“ற ஆசார்யஹ்ருதய திவ்யஸூகதி காண்க நம்மாழ்வாருடைய திருவவதாரத்திற்குக் காரணமாயிருந்தவரும் இந்தலத்து நம்பியே.

கண்ணன்குறுங்குடி = கண்ணபிரானாகிய ஸர்வேச்வரன் ‘என்னது’ என்று ஆபிமானித்து நித்யவாஸம் செய்யப்பெற்ற குறுங்குடி என்று ஆசார்யர்கள் திருவுள்ளம் பற்றின பொருள். “கண், நன், குறுங்குடி என்று வியாக்கியானம் பண்ணினார்கள். தமிழர்” என்று ஈட்டு ஸ்ரீஸூக்தியும் காண்க.

“கண்ணனுடைய குறுங்குடி’ என்று பொருள் கொள்ளுமிடத்தில் ஸ்வல்பம் அநுபபத்தியுண்டு;

“தேவதத்தனுடைய க்ருஹத்திலுள்ள தேவதத்தன்’ என்று வ்யாவஹிக்க வொண்ணாதாப்போலே ‘ஸர்வேச்வரனுடைய குறுங்குடியிலுள்ள ஸர்வேச்வரன்’ என்கிற வ்யாவஹாரமும் ஒண்ணாதாகையாலே கண், நன் என்று பிரித்து விசேஷணமாக்கிப் பொருள் கொள்வதே பொருந்தும் என்று சிலர் கருதக்கூடும்; அப்படியில்லை; “கண்ணன் குறுங்குடி’ என்றே ப்ரஸித்தியென்ற வைத்து; பொருள் கொள்வதில் ஆசார்யர்களின் நோக்கு என்று ணரவேணும்.

குளன்- குளம்; மகரனகரப்பொலி.

—————-

***-  பரம விலக்ஷணனாய் மஹோபகாரகனான எம்பெருமானிருக்க அவனை விட்டு அற்ப மனிசரைக் கவி பாடி என்ன பலன்? என்கிறார்.

ஒழிவு ஒன்று இலாத பல் ஊழிதோறு ஊழி நிலாவப் போம்
வழியைத் தரும் நங்கள் வானவர் ஈசனை நிற்கப் போய்க்
கழிய மிக நல்ல வான்கவி கொண்டு புலவீர்காள்!
இழியக் கருதி ஓர் மானிடம் பாடல் என்னாவதே?–3-9-3-

 

பதவுரை

ஒழிவு ஒன்று இல்லாத	–	ஒழிவு சிறிதுமில்லாத
பல ஊழி ஊழிதோறு	–	காலத்துவமுள்ளதனையும்
நிலாவ	–	நிலைநின்று அநுபவிக்கும்படி
போம்	–	செல்லக்கடவதான
வழியை	–	வழிபாடாகிய கைங்கரியத்தை
தரும்	–	தந்தருள்கின்ற
நங்கள் வானவர் ஈசனை நிற்க போய்	–	நமது தேவாதி தேவனான பெருமானிருக்க, அவனையுமேக்ஷித்து
கழிய மிக நல்ல	–	மிகவும் இனிய
வான் கவி கொண்டு	–	திவ்யாமன கவிகளைக் கொண்டு
புலவீர்காள்	–	பண்டிதர்களே!
இழிய கருதி	–	அதோகதியையடைய நினைத்து
ஓர் மானிடம்	–	அற்ப மனிதர்களை
பாடல்	–	பாடுதலால்
ஆவது என்	–	(உங்கட்கு) உண்டாகும் பயன் யாது?

ஒரு விச்சேதமில்லாதபடி யாவதாத்ய பாவியான காலமெல்லாம் நிலைநின்று அநபவிக்கும்படி செல்லக் கடவதாயுள்ள

வழிபாடான கைங்கரியத்தைத் தந்தருளி நம்மை ஆட்கொள்பவன் எம்பெருமான்;

இங்ஙனே கைங்கரியம் செய்கிற நித்யஸூரிகளை ஒரு நாடாகவுடையவன்;

இப்படிப்பட்ட எம்பெருமான் விஷயத்தில் எத்தனையூழிகாலம் கவிபாடினாலும் ஏற்றிருக்கும்;

பாடுவதற்கும் மெய்யான திருக்குணங்கள் எல்லைகடந்தவையுண்டு; பாடுகிறவர்களுக்கும் ஸகலபுருஷார்த்த ஸித்தியுண்டு;

பாட்டுக்கும் மிக்க சிறப்புண்டு; இப்படியிருக்க, தகாத விஷயங்களைத் தேடித்திரிந்து மானிடம்பாடி அதோகதியையடையப் பார்க்கிறீர்களே,

இதுவென்கொல் என்கிறார்.

வழியைத் தரும் என்பதற்கு அர்ச்சிராதிமார்க்க கதியைக் கொடுத்தருள்கின்ற என்று பொருள்கொள்வாருமுளர்.

வானவரீசனை நிற்க – வானவரீசனை விட்டு என்றபடி.

இனி, ‘ஈசனை’ என்ற ஐகாரத்தைச் சாரியையாக வைத்து முதல் வேற்றுமைப் பொருள் கொள்ளுதலுமொன்று.

“இவன் நம்மை நோக்கி ஒரு கவிபாடுவானோ” என்று எம்பெருமான் ஆசையோடிருக்க- என்று ரஸமயமான பொருள் கூறுவர் நம்பிள்ளை.

நிற்கப் போய் என்றவிடத்து ‘போய்’ என்பதற்கு ஈட்டில், “புறம்பே பாடுகைக்கு விஷயம் தேடிப் போய்” என்று அருளிச் செய்துவிட்டு மேலே பணித்த ஸ்ரீ ஸூக்திகள் பரமரஸம்;-

“இவன் கவிபாடி (ட) வாராநின்றான் என்றுகேட்டவாறே கழியப்போம்- இவன் கவி கேட்டு ஏதேனும் தனக்குக் கொடுக்க வேண்டுகிறதாகக் கொண்டு; இவனும் அவன் புக்க விடம் புக்கு இத்தைக் கேட்பித்து ஒன்று பெற்றோமாய் விடவேணும் என்று தொடர்ந்து போமே; ஆக, அவன்  போக இவன் போக, போகாநிற்குமித்தனை.” –

ஒரு அற்பனை மஹாதனிகனாக நினைத்து ஒரு கவியானவன் அவன் விஷயமாக ஒரு துதிநூல் எழுதி அதை அந்த ப்ரபுவினிடத்தில் வாசித்துக் காட்டி ஏதேனும் வெகுமதி பெறவேணுமென்றெண்ணிப் போக, இதனையறிந்த அந்தப் பிரபு ‘இக்கவியின் கண்ணில் நாம் தென்பட்டால் அவன் தனது நூலை வாசித்துக் காட்ட அவகாசம் கொடுக்க நேர்ந்துவிடும்; பிறகு ஏதேனும் காசு கொடுக்கவும் வேண்டிவரும். ஆதலால் நாம் இவனுக்குப் புலப்படாமே அப்பால் போய்விடுவதே நலம் என நினைத்துத் தலைமறையப் பார்ப்பான்; அவனை விடாமல் பிடிப்பதே கருமம் என்று கவியும் தொடர்ந்துசெல்வன்; ஆக அவன் போவதும் இவன் போவதுமாய், போக்கேயாயிருக்குமென்றதாயிற்று.

கழியமிகநல்ல= “சாஉறுதவ நனிகூர்கழி மிகல்” என்ற நன்னூற் சூத்தரிப்படிக்கும்,

“கழிய மிக்கதோர் காதலள்” இத்யாதிப் பிரயோகங்களின் படிக்கும் கழிய என்பதற்கு ‘மிகவும்’ என்கிற பொருள் ப்ரஸித்தம்:

கழியமிக- அத்யந்தம் என்றபடி, இப்பொருள் கிடக்க, நம்பிள்ளை ரஸமாக வேறொரு பொருளும் அருளிச் செய்கிறார்;-

(ஈட்டில்) (கழியவித்யாதி.) கவிபாட்டுண்கிறவனுக்கு இல்லாத நன்மைகளையிட்டுச் சொல்லுகையாலே அவனுக் கடங்காதாயிருக்குமிறே; இவன் ஆரைச் சொல்லுகிறது. நம்மையன்று போலும் என்று ப்ரமித்திருக்குமிறே; ஆகையாலே இவனை விட்டுக் கழிய” என்கிற ஸ்ரீஸூக்திகள் காண்க.

“அந்யத்ர அதத்குணோக்தி: பகவதிந, ததுத்கர்ஷசௌர்யை பரேஷாம் ஸ்துத்யத்வாத்” என்ற ஸ்ரீரங்கராஜஸ்தவ ஸ்ரீஸூக்தியின்படியே பகவானைப் பற்றிச் சொல்ல வேண்டியவற்றை யெல்லாம் அற்ப மனிசர் திறத்திலே ஏறிட்டுச் சொன்னால் அவை அந்த வ்யக்திகளை விட்டுக் கழிந்து போவது ப்ராப்தமேயாம்.

வான்கவி- திவ்யமான கவி என்றபடி ‘கவி’ என்கிற சொல்- பாடல்களை இயற்றும் பண்டிதரையும், அப்பண்டிதரால் இயற்றப்படும் பாடல்களையும் சொல்லும்; ‘இன்கவிபாடும் பரமகவிகளால்” என்ற பாசுரத்தில் ‘கவிபாடும்’ ‘கவிகளால்’ என்றவற்றாலுமிதனையறியலாம்.

புலவீர்காள்! நீங்கள் விவேகிகளல்லவோ? நல்ல பாடல்களை அற்பர்கள் விஷயத்திலே உபயோகப்படுத்தலாகாதென்று அறிவீர்களோ?

அஸ்தானத்திலே அருமருந்தன்ன வாக்கைச் செலுத்தலாமோ? என்பது குறிப்பு.

இழியக்கருதி = நரஸ்துதிகளினால் நீங்கள் ஏதோ உயர்த்தியை அடையவேணுமென்று கருதினாலும் உண்மையில் அதோகதியையடையக் கருதுவதாகவே எனக்குப் புலப்படுகிறது என்று காட்டுகிறபடி.

“அறிவுடையரானால் நின்ற நிலைக்கு மேலே ஓர் ஏற்றம் தேடிக்கொள்ளுமதொழிய, கீழே போய் அதிபதிக்கத் தேடுவார் உண்டோ?” என்பது ஈடு.

ஓர் மானிடம் பாடல் என்னாவது = ஒரு அற்பனைப் பாடுகை உங்களுடைய விவேகத்திற்குச் சேருமா? அதனால் உங்களுக்குத்தான் ஒரு பிரயோஜனமுண்டோ? கவிக்குத்தான் ஏற்றிருக்கிறதோ? எதற்காக அநியாயமாய்ப் பாடுகிறீர்கள் என்றவாறு.

—————

***- – கவிபாடினார்க்கு ஸகலவரிசைகளும் கொடுக்கவல்லவனான எம்பெருமானை விட்டு

இன்றிருப்பார் நாளையிரார் என்னும்படியான அஸ்திரங்களைக் கவிபாடுவதில் என்ன பயனுண்டென்கிறார்.

என்னாவது, எத்தனை நாளைக்குப் போதும், புலவீர்காள்!
மன்னா மனிசரைப் பாடிப் படைக்கும் பெரும்பொருள்!
மின்னார் மணிமுடி விண்ணவர் தாதையைப் பாடினால்,
தன்னாகவே கொண்டு சன்மம் செய்யாமையும் கொள்ளுமே.–3-9-4-

 

பதவுரை

புலவீர்காள்	–	பண்டிதர்களே!
மன்னா	–	அல்பாயுஸ்ஸுக்களான
மனிசரை மனிதர்களை
பாடி	–	கவிபாடி
படைக்கும்	–	(அதனால்) நீங்களடைகின்ற
பெரும்பொருள்	–	பெருஞ்செல்வம்
என் ஆவது	–	யாதாவது?
எத்தனை நாளைக்கு போதும்	–	(அது) எத்தனை நாளைக்குப் பற்றும்?
வின் ஆர்	–	ஒளிநிறைந்த
மணி முடி	–	மணிமகுடத்தை யுடையவனான
விண்ணவர்தாதையை	–	தேவாதி தேவனை
பாடினால்	–	கவிபாடினால் (அப்பெருமான் உங்களை)
தன் ஆகவே கொண்டு	–	தனக்கு அடிமையாகவே கொண்டு
சன்மம் செய்யாமையும் கொள்ளும்	–	இனிப் பிறவிகள் உண்டாகாதபடியாகவும் அங்கீகரித்தருள்வன்.

என்னாவது- அற்பர்களைக் குறித்து நீங்கள் கவிபாடுவதனால் உங்களுக்கு என்ன கிடைக்கப் போகுமா?

கவிபாடுவாரும் பாடினவர்களுக்குக் கொடுப்பாருமாய்க் காணவில்லையோ? என்றார்கள்;

அதற்கு மேல் எத்தனை நானைக்குப்போதும்? என்கிறார்.

கவிபாடப் பரீச்ரமப்பட்ட  நாள்களோ பலப்பல இருக்கும்; அந்நாட்களுள் ஒரு நாளைய ஜீவனத்திற்குக் காணுமோ அவன் கொடுக்கும் பொருள் என்றபடி.

அந்த அற்ப பலனுக்கும் அவகாசமில்லையாம்படி அல்பாயுஸ்ஸுக்களாகவன்றோ அவர்கள் தாமிருப்பது என்கிறார்

மன்னா மனிசரை என்பதனால் ஒருவன் விஷயமாக ஒரு வருஷ காலம் வெகு பரிச்ரமப்பட்டு ஒரு புத்தகமெழுதி முடித்து அதை அவனிடம் கொண்டு போய்ப் படித்துக் காட்டிப் பரிசு பெற வேணுமென்றெண்ணிப் புறப்படும்போதே ‘அவன் மாண்டான்’ என்று எதிரே ஆள்வரும்படியாகவன்றோ இருப்பது.

‘பாண்டேன் வண்டறையும் குழலார்கள் பல்லாண்டிசைப்ப, ஆண்டார் வையமெல்லாமரசாகி முன்னாண்டவரே மாண்டார் என்று வந்தாரந்தோ!’ என்ற பெரிய திருமொழிப்பாசுரம் இங்கு நினைக்கத் தகும்.

பின்னை, யாரைப் பாடவெண்டுமென்ன, நித்யஸூரிநாதனைப் பாடவேணுமென்கிறார் மூன்றாமடியினால்.

மின்னர்மணிமுடி என்பது விண்ணவர்க்கும் விசேஷணமாகலாம்,

விண்ணவர் தாதையான எம்பெருமானுக்கும் சிசேஷணமாகலாம்.

விண்ணவர்க்கு விசேஷணமானபோது, அவர்கள் எம்பெருமானைத் துதித்துத் துதித்து முடிபெற்றவர்கள் என்றதாகிறது.

விண்ணவர் தாதைக்கு விசேஷணமானபோது, கவிபாடுமவர்கட்குப் பரிசளிக்க ஸஜ்ஜமான முடியையுடையவன் என்றதாகிறது.

எம்பெருமானுக்குத் தான் முடியுண்டு; விண்ணவர்கட்கு முடியுண்டோ வென்கிற சங்கைக்குப் பரிஹாரமாக “முடியுடைவானவர்” (10-9-8) என்கிற திருவாய் மொழிப் பாசுரத்தை நினைப்பது.

தன்னாகவே கொண்டு – தனக்கே அநந்யார்ஹ சேஷபூதராக அடிமை கொண்டு என்றபடி.

* தம்மையே நாளும் வணங்கித் தொழுவார்க்குத் தம்மையே யொக்கவருள் செய்வர்* என்கிறபடியே தன்னோடொக்கப்பண்ணி என்றும் பொருள் கூறுவர்.

சன்மம் செய்யாமையும் கொள்ளும்=நீசரைக் கவி பாடுகைக்கு அடியான சரீர ஸம்பந்தத்தையும் தொலைத்தருள்வன்.

சன்மம் ஏற்பட்டால் பசியும் ஏற்படுகிறது; அதனால் அற்பரிடம் சென்று துதிக்க நேருகின்றது;

சன்மமே யில்லையாகில் நரஸ்துதியாகிற நாசமும் இல்லையாமென்று ஜன்மஸம்பந்தத்தையே போக்கியருள்வன் எம்பெருமான்.

—————–

***-  ஹேயகுணம் மலிந்த நீசரை விட்டு, ஸமஸ்தகல்யாண குணாத்மகனாய் நம் அபேக்ஷிதமெல்லாம் தரவல்லவனான

எம்பெருமானைக் கவி பாட வாருங்கோளென்கிறார்.

பிறரைக் கவி பாடுவது ஒரு பிரயோஜனத்திற்காகவேயன்றி ஸ்வயம் ப்ரயோஜனமாகவன்றே;

அப்படி நீங்கள் கருதுகிற பிரயோஜனம் பெறுவதில்லை என்று முந்துற முன்னம் அருளிச் செய்கிறார்-பாவிகள் உள்ளத்திற்பதிவதற்காக.

கொள்ளும் பயன் இல்லை, குப்பை கிளர்த்தன்ன செல்வத்தை
வள்ளல் புகழ்ந்து,நும் வாய்மை இழக்கும் புலவீர்காள்!
கொள்ளக் குறைவிலன் வேண்டிற்று எல்லாம் தரும் கோதுஇல் என்
வள்ளல் மணிவண்ணன் தன்னைக் கவி சொல்ல வம்மினோ.–3-9-5–

 

பதவுரை

கொள்ளும் பயன் இல்லை	–	நீங்கள் பெறும் பலன் சிறிது மில்லையாம்படி
குப்பை கிளர்த்தன்ன செல்வத்தை	–	குப்பையைக் கிளறினாற்போல் குற்றம் குறைகளே தோற்றும்படியான செல்வமுடைய அற்பரைக் குறித்து
வள்ளல் புகழ்ந்து	–	உதாரனே! என்று கொண்டாடி
நும் வாய்மை இழக்கும்	–	உங்களுடைய ஸத்யத்தையிழந்தொழிகிற
புலவீர்காள்	–	புலவர்களே!
கொள்ள	–	நீங்கள் பாடுகிற துதி மொழிகளைப் பொருத்தமாகக் கொள்ளவல்ல பூர்த்திரயையுடையவனும்
வேண்டிற்று எல்லாம் தரும்	–	வேண்டிய எல்லாவற்றையும் தந்தருள்பவனும்
கோது இல்	–	குற்ற மற்றவனும்
என் வள்ளல்	–	என் விஷயத்தில் மஹோபகாரங்கள் செய்தவனும்
மணி வண்ணன் தன்னை	–	நீலமணி வண்ணனுமான பெருமானை
கவி சொல்ல	–	கவி பாட
வம்மின்	–	வாருங்கள்.

பயனில்லை யென்பது மாத்திரமன்று; இழவுமுண்டு என்கிறார் மேல்.

(குப்பை கிளர்த்தன்ன செல்வத்தை வள்ளல் புகழ்ந்து நும் வாய்மை யிழக்கும் புலவீர்காள்!.) நீங்கள் வாய் பெற்ற பேற்றை இழக்குமத்தனையே யுள்ளது என்கிறார்.

குப்பைகளைச் கிளறினால் கெடுதலான அம்சங்கள் தென்படுமே யல்லது நன்றானதொன்றும் தென்படமாட்டாது;

அதுபோல நீசர்களின் சரிதைகளைக் கவிபாடப்புகுந்தால் மறைந்து கிடக்கும் மாசுகள் தாம் வெளிவரும்

என்று அநுபவத்திற்குப் பொருத்தமான அருளிச் செய்கிற அழகு காண்மின்.

செல்வத்தை வள்ளல் புகழ்ந்து – அற்பமான செல்வத்தைக் கனத்ததாகப் பாடியென்று தாற்பரியம்.

“ஸம்பத்தையுடைய க்ஷுத்ர ஜாதியை மஹோதாரையாகப் புகழ்ந்து” என்பது பன்னீராயிரம்.

வாய்மை யிழத்தலாவது- பொய்சொல்லுபவர்கள் என்கிற அபக்க்யாதியைப் பெறுதல்.

பகவத் விஷயத்தில் கவிபாடினால் விளையும் நன்மைளைப் பின்னடிகளில் அருளிச்செய்கிறார்;-

கொள்ளக் குறைவிலன்= இதற்கு ஸாமான்யமாகத் தோன்றும் கருத்து ஒன்றுண்டு;

மிக அற்பமான செல்வமுடைய அற்பர்களிடத்திலே நாம் பலன்கொள்ளக் கொள்ள, அவர்களுக்கு அது குறைந்துபோம்;

அங்ஙனன்றிக்கே எவ்வளவு செல்வம் கொண்டாலும் அங்குச்சிறிதும் துறை ஏற்படாது என்பதாம்

நம் ஆசாரியர்கள் அருளிச்செய்வது இங்ஙனேயன்று; (ஈடுகாண்மின்:-)

“நீங்கள் யாவையாவைசில ஏற்றங்களையிட்டுக் கவிபாடினிகோள் அவற்றை ஸ்வீகரிக்குமிடத்தில் ஒருகுறையுடையனல்லன்; ஸமஸ்தகல்யாண குணாத்மகன்.”? அற்ப மனிசர்விஷயத்தில் ஏற்றங்களை ஏறிட்டுக் கவிபாடினால் அவற்றைக் கொள்ளும் யோக்யதை அவர்களுக்குக் கிடையாது; எம்பெருமான் விஷயத்தில் எவ்வளவு ஏற்றமாகக் கவிபாடினாலும் அந்த ஏற்றமெல்லாம் அங்கே மிகவும் பொருத்தமாக அந்வயிக்கக் குறையில்லையென்றவாறு.

“அந்யத்ர அதத்குணோக்தி:” என்ற பட்டர் ஸூக்தி காண்க.

வேண்டிற்றெல்லாம் தரும்= நீச மனிசர்கள் ஒருவனுக்கு ஒன்றைக் கொடுத்தால் கொள்ளுகிறவனுக்கு மற்றொன்று தேவையானால் அதைக் கொடுக்க அவர்கள் அசக்தரேயாவர்;

இங்கு அபேக்ஷிப்பார் தாழ்வாலே இழக்கில் இழக்குமித்தனை; எம்பெருமான் தரமாட்டாத தொன்றில்லை.

ஸ்ரீவிஷ்ணுதர்மத்தில் மாங்கள்யஸ்தவத்தில் – “தேவேந்த்ரஸ் த்ரிவுவநம் அர்த்தமேகபிங்க: ஸர்வர்த்திம்  த்ரிபுவநகாம் ச கார்த்தவீர்ய : வைதேஹ: பரமபதம் ப்ரஸாத்ய விஷ்ணும் ஸம்ப்ராப்தஸ் ஸகல பலப்ரதோ ஹி விஷ்ணு:” என்ற ச்லோகம் இங்கு அநுஸந்தேயம். (ஏகபிங்க;-குபேரன்.)

கோது; இல் – கொடுக்குமிடத்தில் கோதாவது- “கொடுத்தோம்’ என்றிருக்கையும், கைம்மாறு கருதிக் கொடுக்கையும், அளவுபடக் கொடுக்கையும் முதலியன; எம்பெருமானது ஔதார்யத்தில் இவை யித்தனையுமில்லை.

‘என்வள்ளல்’ என்கையாலே எம்பெருமானது ஔதார்யத்தின் சிறப்பு ஆழ்வார்க்கு ஸ்வாநபவஸித்தமென்பது விளங்கும்.

மணிவண்ணன் – எம்பெருமானிடத்தில் ஔதார்யமில்லை யென்றே கொண்டாலும் வடிவழகொன்று போதுமே கவிபாடுகைக்கு என்றவாறு.

——————-

***-  ஜீவனம் உஜ்ஜீவனம் என்று இரண்டுண்டு;

எம்பெருமான் திறத்துக் கவிபாடினால் உஜ்ஜீவிக்க வழியுண்டெனினும்,

ஜீவிக்கவழி தேடுகிற நாங்கள் வரஸ்துதிகளிலே இழிகிறோம் என்று சிலர் சொல்லுவதாகக் கொண்டு

நீசரைக் கவிபாடி ஜீவிப்பதிற் காட்டிலும் உடம்பு நோவத் தொழில் செய்து ஜீவித்தல் நன்று என்கிறார்.

வம்மின் புலவீர்!நும் மெய் வருத்திக் கை செய்து உய்ம்மினோ!
இம்மன் உலகில் செல்வர் இப்போது இல்லை நோக்கினோம்;
நும் இன் கவி கொண்டு நும்நும் இட்டா தெய்வம் ஏத்தினால்
செம்மின் சுடர்முடி என் திருமாலுக்குச் சேருமே.–3-9-6-

 

பதவுரை

புலவீர்	–	புலவர்களே!
வம்மின்	–	(நரஸ்துதியை விட்டு) வாருங்கள்;
நும்  மெய்	–	உங்களது உடலை
வருத்தி	–	சிரமப்படுத்தி
கை செய்து	–	தொழில் செய்து
உய்ம்மின்	–	ஜீவியுங்கோள்:
மன்	–	(ப்ரவாஹரூபேண) நித்யமாயிருக்கின்ற
இ உலகினில்	–	இந்த லோகத்தில்
செவ்வர்	–	(உங்களுக்குப் போதுமானவை கொடுக்கவல்ல) ஸ்ரீமான்கள் கிடையார்;
இப்போது நோக்கினோம்	–	(இதனை) இப்போது ஆராய்ந்து அறிந்தோம்;
நும்	–	உங்களுடைய
இன் கவி கொண்டு	–	மதுரமான கவிகளைக் கொண்டு
நும் நும்	–	உங்களுங்களுடைய
இட்டா தெய்வம்	–	இஷ்ட தெய்வத்தை
ஏத்தினால்	–	துதி செய்தால்
(அந்தத் துதிமொழிகளிற் கூறும் குணங்கள் அவர்களிடத்து இல்லாமையாலே அவை)
செம் மின் சுடர் முடி	–	செவ்வனே மின்னுகின்ற வொளி பொருந்திய திருமுடியை யுடைய
என் திருமாலுக்கு	–	எனக்கு ஸ்வாமியான லக்ஷ்மீநாதனுக்கு
சேரும்	–	அந்வயிக்கும்.

வம்மின் – காட்டுத்தீயில் அகப்பட்டவர்களை மடுவைக்காட்டி யழைப்பாரைப் போலே வாருங்களென்கிறார்.

புலவீர்! – நீங்கள் விவேகிகளாகையாலே நான் அழைக்கிற வாசியறிந்து வரலாமேயென்கிறார்.

ஆழ்வீர்! எங்களை நீர் அழைக்கிறதென்? எங்கள் ஜீவனத்திற்கு நாங்கள் வழிதேட வேண்டாவோ? பிறரைக் கவிபாடியாகிலும் எங்கள் தேஹயாத்திரையை நாங்கள் நடத்திப்போருகிறோம் என்று அவர்கள் சொல்ல,

மெய்யே; ஜீவிக்க வேண்டினாலும் உங்கள் தரம் குலைய ஜீவிக்கவேணுமோ? உங்கள் தரம் குலையாமல் ஜீவிக்கலாகாதோ? உங்கள் சரீரத்தை வருத்தியும் கைத்தொழில் செய்தும் ஜீவிக்கப் பாருங்கோளென்கிறார்.

“நும் மெய் வருத்திக்கைசெய்து உய்ம்மினோ” என்கிற விடத்திற்கு “கோட்டை சுமந்தும் புல்சீவி விற்றும் ஜீவிக்கப் பார்க்கலாகாதோ?” என்று பணிப்பாராம் எம்பார்.

க்ருஷி முதலியவை ஆயாஸ ரூபமாகயைõலே அவை செய்வதிற் காட்டிலும் ஸ்ரீமான்களான மனிதர்களை கவிபாடி ஜீவித்தல் நலமன்றோ வென்ன,

உங்களுக்கு வேண்டுவன கொடுக்கும் ஸ்ரீமான்கள் இவ்வுலகினில் உளரோவென்று பார்த்தோம்? பார்த்தவிடத்தில் ஒருவருமில்லையாயிருந்தது என்கிறார்

இரண்டாமடியினால். ஆழ்வார் ஸம்ஸார யாத்ரையில் கண்வைக்குமவரல்லர்; இவர்களுக்காக இப்போது கண்வைத்து ஆராய்ந்து பார்த்தார் என்னுமிடம் ‘இப்போது நோக்கினோம்’ என்பதனால் தெரிகின்றது.

ஸ்ரீமான்களான மனிதர்கள் இல்லையாகில், இந்திரன் முதலான தேவர்களை ஏத்தினாலோவென்ன,

உங்களுடைய அழகிய கவிகளைக்கொண்டு உந்தம்இஷ்ட தேவதைகளை  நீங்கள் ஏத்தினாலும் பின்னையும் அதெல்லாம் அந்த இந்திராதி தேவதைகளுக்கு அந்தராத்மபூதனாய் ச்ரிய: பதியாயிருந்து எம்பெருமான் திருவடிகளிலேயே சென்று சேரும்;

ஆனபின்பு நேர்கொடு நேரே எம்பெருமான் தன்னையே ஏத்துங்களென்கிறார் பின்னடிகளால்.

உலகில் கவிபாடுகிறவர்கள் சில சிட்டாக்கள் வைத்துக்கொண்டிருப்பது வழக்கம்;

புண்டகரீகாக்ஷன் என்றும் ஸ்ரீமான் என்றும் மஹோதாரன் என்றும் ஸகலஸத்குணநிதி என்றும் இப்படிச் சில விசேஷணங்களைத்  திரட்டி வைத்துக்கொண்டிருந்து துதிப்பார்கள்;

இத்துதிமொழிகளை மனிதர் விஷயத்திலோ தேவதாந்தரங்கள் விஷயத்திலோ பிரயோகித்தால் உண்மையாக அர்த்தமுள்ள விடத்திலேயே சப்தமும் சென்று சேருமாதலாலும்,

முற்கூறிய விசேஷணங்களின் பொருத்தம் எம்பெருமானொருவனுக்கே யுள்ளதாதலாலும்,

இந்திரன் சந்திரன் என்று நாம் விசேஷ்யங்களை யிட்டுப்பாடினாலும் அபர்யவஸாந வ்ருத்தியினால் அந்தர்யாமியளவும் செல்லுகையாலும்

எம்பெருமானையே கவிபாடிற்றாமித்தனை யென்று கொண்டு ‘என் திருமாலுக்குச்சேருமே’ என்றது நன்கு பொருந்தும் வார்த்ததை யென்க.

——————

***-  கீழ் ஆறு பாசுரங்களினால் பரோபதேசம் செய்தருளின ஆழ்வார்,

தம் உபதேசம் கேட்டு ஒருவரும் திருந்தக காணாமையாலே வெறுத்து அவர்களைவிட்டு,

எம்பெருமானை யொழிய வேறு சிலரைக் கவிபாடுகையாகிற பாவம் எனக்கு இல்லையாகப் பெற்றதே! என்று

தம்மளவிலே தாம் உகந்து பேசுகிறார்.

“வழிபறிக்கும்  நிலத்தில் தன்கைப் பொருள்கொண்டு தப்பினவன் உகக்குமாபோலே, இவர்களைப் போலன்றியே

பகவத் விஷயத்தை யொழிய வேறு சிலரைக் கவிபாடுகைக்கு நான் க்ஷமனன்றிக்கே

யொழியப்பெற்றேனென்று ப்ரீதராகிறார்” என்பது நம்பிள்ளை ஈடு.

சேரும் கொடை புகழ் எல்லை இலானை,ஓர் ஆயிரம்
பேரும் உடைய பிரானை அல்லாம்,மற்று யான்கிலேன்;
மாரி அனைய கை, மால்வரை ஒக்கும் திண்தோள் என்று,
பாரில் ஓர் பற்றையைப் பச்சைப் பசும்பொய்கள் பேசவே.–3-9-7-

 

பதவுரை

சேரும்	–	தனக்குத் தகுதியான
கொடை புகழ்	–	ஔதார்யத்தினாலாகிய புகழுக்கு
எல்லை இலானை	–	எல்லையில்லாதிருப்பவனும்
ஓர் ஆயிரம் பேரும் உடைய	–	ஆயிரந் திருநாமங்களையுடைய உபகாரநனுமான
பிரானை அல்லால்	–	எம்பெருமானை யன்றி
பாரில்	–	பூமியில்
மற்று ஓர் பற்றையை	–	வேறொரு அஸார பதார்த்தத்தைக் குறித்து
கை மாரி அனைய என்று	–	‘கைகள் மேகம்போல் உதாரங்கள்’ என்றும்
திண் தோள்	–	உறுதியான புயங்கள்
மால் வரை ஒக்கும் என்று	–	பெரிய மலைபோல்வன என்றும்
பச்சை பசும்பொய்கள் பேச யான் கில்லேன்	–	மெய் கலவாத புதுப் பொய்களைப் பேசுவதற்கு நான்  சந்தனல்லேன்.

சேருங்கொடை புகழெல்லையிலானை = உலகத்தில் கொடையாளிகள் பலர் இருப்பினும் இன்னான் இன்னது கொடுத்தான்’ என்று சொன்னால் ‘அதை நான் நம்புகின்றிலேன்’ என்பாருண்டு;

எம்பெருமான் உபய விபூதியையும் ஒருவனுக்குக் கொடுத்தருளினனென்றாலும் ‘இது அஸம்பாவிதம்’ என்பாரில்லை; கொடைபுகழ் பொருந்தியிருக்குமாயிற்று எம்பெருமானுக்கு.

இத்தால – கவி பாடுகிறவர்களுக்கு விசாலமான விஷயங்களுண்டென்றதாகிறது.

ஓராயிரம்பேருமுடையபிரானை = “ஓராயிரமாயுலகேழனிக்கும் பேராயிரங் கொண்டதோர் பீடுடையன” என்கிறபடியே

மஹாவைபவம் பொருந்திய ஆயிரந் திருநாமங்களை யுடையவனாதலால் எந்த விருத்தத்திலும் எளிதாகத் திருநாமங்களையிட்டுக் கவிபாடுதற்குரியன என்று காட்டுகிறபடி.

அப்படிப்பட்ட திருநாமங்களை யெல்லாம் தமக்குப் பிரகாசிப்பித்தருளின மஹோபகாரத்தை நினைத்துப் பிரான் என்கிறார். (பிரான- உபகாரகன.)

ஆக இப்படிப்பட்ட எம்பெருமானை யல்லது மற்றொரு க்ஷுத்ரபுருஷனை என் வாயினால் நான் துதிக்கமாட்டேன்;

அவரவர்கள் நரஸ்துதி செய்வதெல்லாம் பச்சைப்பகம் பொய்யே யல்லது வேறில்லையென்று காட்டுகிறார் பின்னடிகளில்.

கொடுக்கைக்குக் கைம்முதல் சிறிதுமில்லாதவொருவனை நோக்கி  மாரியனைய கையானிவன்” என்றும்,

கொடையை நினைத்துத் தேம்புகிற தோளுடையானைக் குறித்து “மால்வரை யொக்கும் திண்டோளனிவன்” என்றும் கவிபாடுவதெல்லாம் மெய்யுரை கலசாத பொய்யுரையேயாம்.

இத்தகைய பொய்யுரகைளில் நான் பிரவேசிக்க சக்தனல்லேன் என்கிறார்.

(மாரி அனைய கை) மேகமானது கைம்மாறு கருதாமல் தாராளமாக வர்ஷிக்கின்ற உலகில் உதாரர்களுக்கு மேகத்தை உவமையாகச் சொல்லுவர். அஸாரமான த்ருண விசேஷத்திற்குப் பற்றையென்றுபெயர். அதுபோன்றவனென்னாதே அதுவாகவே சொன்னது முற்றுவமை.

“முளைத்தெழுந்து தீய்ந்து போவன சில சிறுதூறு உண்டாயிற்று; அதுபோல, பிறந்தவன்று தொடங்கி முடிந்துபோமளவும் ஒரு காரியத்திற்கும் உதவாதவர்களைப் பற்றையென்கிறது.” என்பர் ஆசிரியர்.

பாரில் என்று ஏழாம் வேற்றுமையாகக் கொள்ளாமல் பார் இல் என்று பிரித்து, ‘தங்குவதற்கு ஓரிடமுமில்லாதவொரு க்ஷுத்ரனை’ என்று பொருள் கூறுதலுமுண்டு.

—————

***-  நப்பின்னைப் பிராட்டியின் ஸம்ச்லேஷ விரோதிகளைத் தொலைத்து அவளை அடிமை கொண்டது போல

என் விரோதிகளையும் தொலைத்து என்னை அடிமை கொள்பவனாக எம்பெருமானையொழிய

வேறு சில நீசரைக் கவிபாட நான் நினைத்தாலும் என்வாய் அதுக்குப் பாங்காகாது என்கிறார்.

வேயின் மலிபுரை தோளி பின்னைக்கு மணாளனை
ஆய பெரும்புகழ் எல்லை இலாதன பாடிப்போய்க்
காயம் கழித்து,அவன் தாளிணைக் கீழ்ப்புகும் காதலன்,
மாய மனிசரை என்சொல வல்லேன் என்வாய் கொண்டே?–3-9-8-

பதவுரை

வேயின் மலிபுரை தோளி	–	மூங்கிலைக் காட்டிலும் சிறந்து விளங்குகின்ற தோள்கையுடையவளான
பிள்ளைக்கு	–	நப்பின்னைப் பிராட்டிக்கு
மணாளனை	–	மணவாளனான கண்ணபிரானைக் குறித்து
எல்லை இலாதன	–	நிரவதிகமாயும்
ஆய	–	ஆராய்வதற்கு உரியனவுமான
பெரும்புகழ்	–	பெரிய கீர்த்திகளை
பாடி	–	கவிபாடி
போய்	–	நெடுஞ்காலம் நடந்து
காயம் கழித்து	–	இவ்வுடலை யொழித்து
அவன் தான் இணை கீழ்	–	அவ்வெம்பெருமானது திருவடியிணையில்
புகும் காதலன்	–	அந்வயிக்க வேணுமென்கிற ஆசையையுடைய நான்
மாயம் மனிசரை	–	பிராகிருதர்களான மனிசர்களை
என் வாய் கொண்டு	–	(எம்பெருமானையே துதிக்கக் கண்ட) எனது வாக்கைக் கொண்டு
என் சொல்ல வல்லேன்	–	என்ன கவி பாடுவேன்? (யாதொன்றும் பாடமாட்டேன்.)

எம்பெருமானை வருணிக்கப்புகுந்து ‘நப்பின்னை கேள்வன்’ என்று சொல்லி

அந்த நப்பின்னையைப் பல பாசுரங்களால் வருணிப்பது,

அவளது தோளழகைப் பல பாசுரங்களால் வருணிப்பது

இங்ஙனே எத்தனை யூழிகாலும் பாசுரம்பாட நினைத்தாலும் விஷயங்கள் விசாலமாயிருக்க,

இதர விஷயங்களைப் பாட என்ன ப்ரஸக்தி? என்று காட்டுகிறார் முதலடியினால்.

கும்பனென்னும் இடையர் தலைவனது மகளும், நீளாதேவியின் அம்ஸமாகப் பிறந்ததனால் நீளா என்ற பெயரால் வழங்கப்பட்டு வருபவளுமான நப்பின்னைப் பிராட்டியைக் கண்ணபிரான் திருவாய்ப்பாடியில் மணம் புணர்ந்தன்னாதலால் “பின்னை மணாதளன்” என்று கண்ணபிரானுக்கு ப்ரஸித்தி.

“ஆய பெரும்புகழெல்லையிலாதன பாடிப்போய்க் காய்ங்கழித்து” என்ற சொல்தொடர் மிக இனிமையானது:

எல்லையில்லாத பகவத் குணங்களையே இடைவிடாது பாடிக்கொண்டிருந்து அதுவே யாத்திரையாய் உடலை விடவேணுமென்கிற பாரிப்பை ஆழ்வார் தெரிவிக்கின்றனர்.

இந்த ரீதியிலே சரீரம் கழிந்தால் சுவர்க்கமோ நரகமோ செல்ல ப்ராப்தி யில்லையே; அவனது திருவடி நிழலில்தானே யொதுங்கும் பாக்கியமுண்டாகும்: அதனை மூன்றாமடியினாற் பேசினார்.

இங்கே ஈட்டு ஸ்ரீஸூக்தி காண்மின்; – “சரீரத்தைக் கழித்த வனந்தரம் ஸ்வாநுபவம் பண்ணியிருத்தல் ப்ரயோஜநாந்தரஙக்ளைக் கொள்ளுதல் செய்யவிராதே அடிமைக்குப் பாங்கான சரீரத்தைப்பெற்று, தாய்முலைக் கீழே யொதுங்கும் ஸ்தந்தய ப்ரஜைபோலே திருவடிகளின் கீழே யொதுங்குவேனென்னும் அபிநிவேஸத்தையுடைய நான்.”

மாயமனிசர்- பிரகிருதிக்கு வசப்பட்ட மனிதர்கள் என்றபடி; “உத்பத்தியோடே வ்யாப்தமான விநாஸத்தை யுடையவர்களை;

அதாவது – பாடத் தொடங்கின கவி முடிவதற்கு முன்னே முடியும் மநுஷ்யரை என்பது ஈடு.

என்வாய்க்கொண்டு என்சொல்லவல்லேன் = வேறு சிலர் வாக்காலே பாடினால் பாடலாம்; கழுத்துக்கு மேலே சொல்லுவோமென்றாலும் வாய் இசைகின்றதில்லை; எம்பெருமான் விஷயத்திலே காதலைப்பண்ணி, புறம்பே சிலரைக் கவிபாட வொண்றுமோ?

———————-

***- பரமோதாரனான எம்பெருமானாலே தன்னைக் கவிபாடுகையே ஸ்வபாவமாகப் பண்ணப்

பெற்ற வெனக்கு இதரஸ்துதிகளில் அதிகாரமில்லையென்கிறார்.

வாய் கொண்டு மானிடம் பாடவந்த கவியேன் அல்லேன்;
ஆய் கொண்ட சீர் வள்ளல் ஆழிப் பிரான் எனக்கே உளன்;
சாய் கொண்ட இம்மையும் சாதித்து, வானவர் நாட்டையும்
நீ கண்டு கொள் என்று வீடும் தரும் நின்று நின்றே.–3-9-9-

 

பதவுரை

வாய்கொண்டு	–	(அருமையான) வாக்கைக் கொண்டு
மானிடம்	–	அற்பமனிதர்களை
பாட வந்த	–	பாடப்பிறந்த
கவியேன் அல்லேன்	–	கவி நானல்லேன்
ஆய்	–	(வேதாந்தங்களினால்) ஆராயப்பட்ட
சீர் கொண்ட	–	திருக்குணங்களையுடைய
வள்ளல்	–	உதாரனாகிய
ஆழி பிரான்	–	சக்கரக்கையனான பெருமான்
எனக்கே உளன்	–	என் வாக்குக்கே இலக்காகவுள்ளான். (அப்பெருமான்)
சாய் கொண்ட	–	அழகிய
இம்மையும்	–	இஹலோகத்து அர்ச்சாவதார அநுபவத்தையும்
சாதித்து	–	உண்டாக்கித்தந்து
வானவர் நாட்டையும் நீ கண்டுகொள் என்று	–	பரமபதாநுபவத்தையும் நீ பெறுவாயாக என்று சொல்லி
வீடும்	–	மோக்ஷ சுகத்தையும்
நின்று நின்று	–	அடைவு பட
தரும்	–	கொடுத்தருள்வன்.

“ஜிஹ்வே! கீர்த்தய கேசவம் முராரியும்.” என்றும்

“நா வாயிலுண்டே நமோ நாரணாவென்று ஓவாதுரைக்கு முரையுண்டே” என்றும் சொல்லுகிறபடியே

அவன் தன்னைத் துதிக்கைக்காகவே படைக்கப்பட்ட வாயைக்கொண்டு நீசரைக் கவிபாடப் பிறந்தவனல்லேன் நானென்கிறார் முதலடியில்.

ஆழ்வீர்! அனேக மஹர்ஷிகளும் மற்றும் முதலாழ்வார்கள் போல்வாரும் துதித்த எம்பெருமானையே நீரும் துதித்தால் என்ன ரஸமுண்டு? வெவ்வேறு விஷயமாகவன்றோ கவிபாடவேணும் என்று சிலர் சொல்ல,

ஆய்கொண்ட  சீர்வள்ளலாழிப்பிரானெனக்கேயுளன் என்கிறார். எம்பெருமானை நான் பேசுவது மற்றையோர் பேசினது போலவோ?

“பெருங்கேழலார் தம் பெருங்கண்மலர்ப்புண்டரீகம் நம்மேலொருங்கே பிறழவைத்தார் இவ்வகாலம், ஒருவர் நம்போல்வருங் கேழ்பவருளரே” (திருவிருத்தம்) என்னும்படி தன் கடாக்ஷத்தை என் பக்கலிலேயே ஒரு மடை செய்தது போலத் தன்னைப் பற்றிக் கவிபாடுவதையும் என்னொருவனுக்கே உரியதாக்கி யருளினா னெம்பெருமான் என்றவாறு.

எனக்கே என்ற ஏகாரத்தினால்- இப்படி எம்பெருமான் விஷயீகரித்தது என்னைத் தவிர வேறெருவரையுமில்லையென்பது தெரிவிக்கப்படட்தாம்.

‘வலக்கையாழி இடத்தைச் சங்கமிவையுடைய மால்வண்ணனை, மலக்கு நாவுடையேற்கு மாறுளதோவியம் மண்ணின் மிசையே” என்பர் மேலும்.

உபத விபூதிநாதனான எம்பெருமானுடைய உபயவிபூதியும் அடியார்களின்  ஆளுகைக்கென்ற ஏற்பட்டனவாதலால் பொறுக்கப் பொறுக்க உபயவிபூதி கலங்களையும் எம்பெருமான் தமக்குத் தந்தருளுகிறபடியைப் பின்னடிகளால் அருளிச் செய்கிறார்.

(சாய்கொண்ட விம்மையும் சாதித்து) சாயா என்றும் வடசொல் சாய் என்று குறைந்துகிடக்கிறது.

(சாய் கொண்ட) – ஒளிமிக்க என்றபடி.

* இருள் தருமாஞாலத்திற் பிறவியை இகழ்ந்து கூறுகின்ற ஆழ்வார் தமது திருவாக்கினால்

“சாய்கொண்ட விம்மையும்  சாதித்து” என்றருளிச் செய்யலாமோ? ஐஹிக ஸுகம் இவர்க்கு எதற்கு? என்று சிலர் சங்கிக்கக்கூடும். கேண்மின்;-

*கண்டு கேட்டுற்று மோந்துண்டுழலுமைங்கருவி கண்ட வின்பமாகிய சப்தாதி விஷய ஸுகமன்று இங்குக் கூறப்படுவது;

‘இச்சுவை தவிர யான் போய் இந்திரலோகமாளும் அச்சுவைபெறினும் வேண்டேன்” என்னும்படி இவ்வுலகத்திலேயே இடையூறின்றி பகவத் குணாநுபவம் பண்ணப்பெறில் அந்தஸுகம் பரமோத்தேச்யமாதலால் அதனையே  இங்கு “சாய்கொண்டவிம்மை” என்பதனால் குறிக்கின்றார்.

திருவிருத்தத்தில் “வேதனை வெண்புரி நூலனை” (79) என்று பாசுரத்தில் “சீதனையே தொழுவார் விண்ணுளாரிலுஞ் சீரியரே” என்றருளிச் செய்தமை காண்க.

எம்பெருமானை இந் நிலத்திலிருந்துகொண்டே இடைவிடாது வணங்கி யநுபவிப்பவர் யாரோ, அவர்கள், பரமபதத்தில் வாழும் நித்யமுக்தர்களிற்காட்டிலும் சிறந்தவர் என்றனர்.

இடைவிடாது எம்பெருமானை அனுபவிப்பவதற்கென்றே வாய்த்த இடமான பரமபதத்தில் பகவதனுபவத்திற்கு எவ்வகையான இடையூறுமில்லையாதலால் அங்கிருந்து கொண்டு அவனையனுபவித்தல் வியப்பன்று;

உண்டியே உடையே உகந்தோடுமிம் மண்டலம் பகவதனுபவத்திற்கு நேர்விரோதியாதலால் அப்படிப்பட்ட இந்த இருள் தருமா ஞாலத்திலிருந்து கொண்டே அங்ஙனம் நித்யானுபவம் செய்யும்படியான ஒரு நன்மை வாய்க்குமாகில் அது பரமதாநுபவத்திற் காட்டிலும் மிகச் சிறந்ததென்றே கொள்ளத் தட்டில்லையென்க.

பெரிய திருவந்தாதியிலும் “ஒன்றுண்டு செங்கண்மால்” (53) என்னும் பாசுரத்தில் “நின்புகழில்வைகும் தம் சிந்தையிலும் மற்றினிதோ, நீயவர்க்கு வைகுந்தமென்றருளும் வான்” என்றருளியது நோக்கத்தக்கது.

இப்போது ஸித்தமான குணாநுபவத்திற்காட்டிலும் இனிமேல் ஸித்திக்கக் கடவதான வைகுந்தத்திலனுபவம் சிறந்ததல்ல கிடாய் என்றாராயிற்று.

ஆகவே “சாய் கொண்ட விம்மையும் சாதித்து” என்றது நன்கு பொருந்தும்.

இவ்விடத்திலே ஈட்டு ஸ்ரீஸூக்திகாண்மின்; – “மோக் ஷஸுகத்திலும் நன்றாம்படி ஐஹிகத்திலே ஸ்வாநுபவமே யாத்ரையாம்படி பண்ணித்தருகை.

இப்படி இந்நிலத்தில் ஸ்வாநுபத்தால் குறையறத் தந்தருளி, நாளடைவிலே சிறிய விபூதியின் அநுபவத்தையும் தந்தருளும்படியை யருளிச்செய்கிறார்.

“வானவர் நாட்டையும்” என்று தொடங்கி, எம்பெருமான் பரமபதத்தை நித்யமுக்தர்களிட்ட வழக்காம்படி அவர்களுக்கு விதேயமாக்கி, அவ்விடத்தில் தான் பிறர்மனையில் குடியிருப்பவன்போல இருக்கின்றானென்று தோன்றுமாறு “வானவார் நாடு” என்கிறார்

“வாணினவரசு வைகுந்தக்குட்டன்” என்றார் பெரியாழ்வாரும்

“தேவாநாம் பூத அயோத்தியா என்று கருதியும் பரமபதத்தை நித்ய முக்தர்களினுடையதாகவே ஓதிற்று.

வானவர் நாட்டையும்  நீ கண்டுகொள் என்று = இராமபிரான் காட்டில் எழுந்தருளியிருந்த காலத்தில் ஊரிலே பரதாழ்வான் ஸ்ரீபாண்டாவரத்தை வளர்த்துவைத்து, மீண்டெழுந்தருளின இராமபிரானை நோக்கி “அவேக்ஷதாம் பவாத் கோசம் கோஷ்டாகாரம் புரம் பலம், பவதஸ் தேஜஸா ஸர்வம் க்ருநம் தசகுணம் மயா” என்று காட்டிக் கொடுத்தாப்போலே ஸ்ரீவைகுண்டநாதனும் முக்தர்களாய் வருமவர்களை நோக்கி ‘நீ கண்டு கொள்’ என்று காட்டுகிறான் போலும்.

நின்று நின்றேவீடும் தரும் = ப்ராப்தகாலத்திலே மோக்ஷ ஸாம்ராஜ்யத்தையும் கொடுப்பவன் என்று பொருள் கொள்வது சிறக்குமென்று நம்பிள்ளை திருவுள்ளம்; குளப்படியிலே கடலைமடுத்தாற்போலன்றிக்கே, எந்த நன்மை செய்தாலும் பொறுக்கப் பொறுக்கச் செய்தருள்வது எம்பெருமானியல்பு. “ஆற்ற நல்ல வகைகாட்டுமம்மான்” என்பர்மேலும்.

“கலந்துபிரிந்து ஜ்ஞான பக்திகளை வளர்த்தது கனங்குழையிடக் காது பெருக்குதலும் மாஸோபவானி போஜனப் புறப்பூச்சும்போலே ஆற்றநல்ல மாபோகச் சிரமமாக” என்ற ஆசார்ய ஹ்ருதய திவ்யஸூக்தியும் காண்க.

——————–

***-  தன்னைத் துதிப்பதற்கென்றே கரணகளேபரங்களைக் கொடுத்தருளினவனான எம்பெருமான்

திறத்திலே கவிபாடப்பெற்ற வெனக்கு மற்றொருவரைக் கவிபாடுதல் ஏலாது என்கிறார்.

நின்று நின்று பல நாள் உய்க்கும் இவ்வுடல் நீங்கிப் போய்ச்
சென்று சென்றாகிலும் கண்டு,சன்மம் கழிப்பான் எண்ணி,
ஒன்றி ஒன்றி உலகம் படைத்தான் கவி ஆயினேற்கு
என்றும் என்றும் இனி மற்றொருவர் கவி ஏற்குமே?–3-9-10-

 

பதவுரை

பல நாள்	–	அநேக காலம்
நின்று நின்று	–	இருந்து
உய்க்கும்	–	சேதுநனைத் தன் வசத்திலே யாக்குகின்ற
இ உடல்	–	இந்த சரீரத்தை
நீங்கி போய்	–	விட்டொழிந்து போய்
சென்று சென்று ஆகிலும்	–	இப்படியே பல பல ஜனன மரணங்கள் நடந்தபின்பாகிலும் (ஏதேனுமொரு காலத்தில்)
கண்டு	–	தன்னைக் கண்டு
சன்மம்	–	பிறவியை
கழிப்பான்	–	கழிக்கக்கூடுமென்று
எண்ணி	–	திருவுள்ளம் பற்றி
ஒன்றி ஒன்றி	–	(ஒருகாலும் சோம்பிக் கைவிடாமல்) மேன்மேலும் ஊக்கங்கொண்டு
உலகம் படைத்தான்	–	உலகங்களைப் படைத்து வருகின்ற எம்பெருமானுடைய
கவி ஆயினேற்கு	–	கவியாக அமைந்த எனக்கு
இனி என்றும் என்றும்	–	இனி எந்நாளும்
மற்று ஒருவர் கவி	–	வேறொருவரைக் கவிபாடுதல்
ஏற்குமே	–	தகுமோ? (தகாது)

உலகில் க்ருஷி செய்பவன் தான் செய்த க்ருஷி பழுது பட்டொழிந்தாலும் ‘இன்னமும் ஒரு தடவை செய்து பார்ப்போம்’ என்று கொண்டு மீண்டும் மீண்டும் நசையாலே க்ருஷி தன்னையே செய்து பார்ப்பார்;

அதுபோல, எம் பெருமானும் “பத்தி யுழவன்” என்று திருமழிசைப்பிரான் அருளிச்செய்தபடியே  பக்திக்ருஷி செய்பவனாதலால்

அந்தக்ருஷி எத்தனை தடவை முட்டுப்பட்டாலும் இன்னொரு தடவையிலாகிலும் பலிக்கமாட்டாதோ’ என்று கொண்டு மீண்டும் மீண்டும் பிரபஞ்ச ஸ்ருஷ்டியைச்செய்தருள்வானென்கிறது இரண்டரையடிகளால்.

நின்று நின்று பலநாளுய்க்கு மிவ்வுடல் = இதனால் நம்முடைய சரீரத்தின் கொடுமையைக் காட்டினபடி காலமுள்ளதனையும் ஆத்மாவைத் தன் வசத்திலேயே இழுத்துக்கொண்டு சென்று அனர்த்தங்களுக்கு ஆளாகும்தான சரீரம் என்றவாறு.

இவ்வுடல் என்றது இந்த ஜன்மத்திலுள்ள ஒரு சரீரத்தை கொடுமையைக் காட்டினபடி.

காலமுள்ளதனையும் ஆத்மாவைத் தன் வசத்திலேயே இழுத்துக் கொண்டு சென்று அனர்த்தங்களுக்கு அளாகுமதான சரீரம் என்றவாறு.

இவ்வுடல் என்றது இந்த ஜன்மத்திலுள்ள ஒரு சரீரத்தை மாத்திரம் சொன்னபடி யன்று; ஜன்ம பரம்பரை தோறும் தொடர்ந்துவருகிறவுடல் என்றபடி

(இவ்வுடல் நீங்கிப் போய்ச் சென்று சென்றாகிலுங் கண்டு) ஆத்மாவனாவன் சரீரத்தில் நின்றும் கிளம்பினவாறே போகக்கூடிய வழிகள் நான்கு உண்டு; 1. கர்ப்பகதி, 2.யாம்யகதி 3. தூமகதி 4. அர்ச்சிராகதி என்பனவாம். அர்ச்சிராதி என்பனவாம்.

அர்ச்சிராதி கதியாகச் சென்று பரமபதத்தையடைந்து தன்னை யநுபவிக்கப் பெற வேணுமென்று எம்பெருமான் பாரித்திருந்தும் இவர்கள் அந்தக் கதியிற் செல்லாமல் மற்ற மூன்று கதிகளிலேயே செல்லுகிறார்கள்.

அது கண்டு எம்பெருமான் நம்முடைய மனோரதம் ஈடடேறப் பெறவில்லையே, இனி, பிரபஞ்ச ஸ்ருஷ்டியை நிறுத்திப் போகட்டுவிடலாமா என்று நினைத்தருளாமல் ‘இங்ஙனமே நடந்து போகும் அனேக ஜன்ம பரம்பரைகளினுள்ளே ஏதேனுமொரு ஜன்மத்திலாகிலும் இவர்கள் அச்சிரராதிகதிக்கு வாராமற் போவார்களா? என்னேனுமொருநாள் வரக்கூடும்” என்றெண்ணி மென்மேலும் உலகம் படைக்கின்றானாம்.

“சோம்பாது இப்பல்லுருவையெல்லாம் படர்வித்த வித்தா” என்றார் பெரிய திருவந்தாதியிலும்.

உலகம் படைத்தான் கவியாயினேற்கு = இங்ஙனே மேன்மேலும் கைவாங்காமல் ஒரு நசையாலே உலகத்தைப் படைத்துக்கொண்டே வந்த எம்பெருமானுடைய சுருஷி என்னொருத்தனளவிலே பலித்ததனால் அவனையே கவிபாடும்படியான பாக்கியம் பெற்றேனென்றவாறு

‘அவன் எதிர் சூழல் புக்குத் திரிந்து பண்ணின க்ருஷி பலித்து அவனுக்குக் கவியாக பெற்றவெனக்கு” என்பது ஈடு.

என்றுமென்றுமினி மற்றொருவர் கவியேற்குமே? = எம்பெருமானது கவியாக வாய்க்கப்பெற்ற நான் இனி மற்றொரு நீசனையும் கவிபாடி நின்றேனாகில் எம்பெருமானுக்கு பலித்த க்ருஷி வீணாகுமன்றோ;

ஆதலால் அத்தகைய செய்கையில் பிரவர்த்தித்தல் எனக்கு ஸ்வரூப விருத்தமென்று தலைக்கட்டினாராயிற்று.

“உலகம் படைத்தான் கலியாயினேற்கு” என்ற விடத்திற்கு ஆசார்யஹ்ருதயத்தில் ஒரு விசேஷார்த்தம் அருளிச் செய்யப்பட்டுள்ளது குறிக்கொள்ளத்தக்கது” அதாவது- “படைத்தான் கவியென்றபோதே இதுவும் யதாபூர்வகல்பனமாமே” என்பது முதல் பிரகரணத்தில் நாற்பத்தெட்டாவது சூர்ணிகை:

பிரளயங்கொண்டவுலகத்தை முன்பு போல ஸ்ருஷ்டித்த ஈச்ரவனுடைய கவி நான் என்னும் பொருள் தோன்ற ஒன்றியொன்றியுலகம் படைத்தான் கவியாயினேற்கு’ என்று ஆழ்வார்தாம் அருளிச் செய்த பாசுரத்தை நோக்கு மிடத்து,

ஸ்ருஷ்டிதோறும் சந்திரன் ஸூரியன் முலிய ஸகல பதார்த்தங்களும் யதாபூர்வ கல்பனமாய் வருமாபோலே இந்த த்ராவிட வேதமும் ஸ்ருஷ்டிதோறும் யதாபூர்வகல்பனமாய் வருமென்று தோற்றுமிறே என்பது இந்த சூர்ணிகையின் கருத்து.

——————–

***-  இத்திருவாய்மொழி கற்றார்க்கு, பிறரைக்கவிபாடுவதற்குரிய நீசப்பிறவி நேராதென்று பயனுரைத்துத் தலைக்கட்டுகிறார்.

ஏற்கும் பெரும் புகழ் வானவர் ஈசன் கண்ணன் றனக்கு
ஏற்கும் பெரும் புகழ் வண் குருகூர்ச் சடகோபன் சொல்
ஏற்கும் பெரும் புகழ் ஆயிரத்துள் இவையும் ஓர்பத்து
ஏற்கும் பெரும்புகழ் சொல்ல வல்லார்க்கு இல்லை சன்மமே.–3-9-11-

பதவுரை

ஏற்கும் பெரும் புகழ்	–	தனக்கு ஏற்றிருக்கின்ற மிக்க புகழுடையனாய்
வானவர் ஈசன்	–	நித்யஸூரி நாதனான ஏற்கும் பெரும்புகழ் குருகூர் சடகோபன்
சொல்	–	அருளிச்செய்த
ஏற்கும் பெரும் புகழ்	–	ஏற்ற பெரும்புகழையுடைய
ஆயிரத்துள்	–	இவ்வாயிரத்தினுள்
கண்ணன் தனக்கு	–	கண்ணபிரான் விஷயமாக
ஏற்கும் பெரும் புகழ்	–	தகுதியான சிறந்த புகழையுடைத்தான
இவை ஓர் பத்தும்	–	இந்தத் திருவாய்மொழியை
சொல்ல வல்லார்க்கு	–	ஓதவல்லவர்க்கு
சன்மம் இல்லை	–	மறுபிறப்பு இல்லை.

இப் பாசுரத்தில் நான்கு அடிகளிலும் ஏற்கும் பெரும்புகழ் என்ற விசேஷணம் அமைந்திருக்கு மழகு நோக்கத்தக்கது.

எம்பெருமானை உபய விபூதிநாதன் என்று சொன்னால் ஏற்றிக்குமாபோலே

ஆழ்வாரை ‘எம்பெருமான் கவி இவர்’  என்றால் அப்படியே ஏற்றிருக்கும்.

அவ்வெம்பெருமானை உள்ளபடியே புகழும் வேதம் திருவாய்மொழிதான்’ என்றால் இதுவும் ஏற்றிருக்கும்.

‘ஸ்வரூப நாசமாகப் பிறரைக் கவிபாடாமல் ஸ்வரூபம் நிறம்பெற எம்பெருமானையே கவிபாடுமாறு நியமிக்க

இப்பதிகமே இவ்வாயிரத்திலுள்ளும் சிறந்தது என்றால் இதுவும் ஏற்றிருக்குமாயிற்று.

————————————————————————————————-

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ காஞ்சி பிரதிவாதி பயங்கரம் அண்ணங்கராசாரியார் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பெரிய வாச்சான் பிள்ளை ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ நம் பிள்ளை ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்-

ஸ்ரீ திருவாய் மொழி -3-8–முடியானே–ஸ்ரீ காஞ்சி பிரதிவாதி பயங்கரம் அண்ணங்கராசாரியார் எழுதிய விளக்க உரை–

***-  தம்முடைய திருவுள்ளம் எம்பெருமானைக்காண வேணுமென்று ஆசைப்பட்டுப்

பெறாமையாலே நிர்வேதம் கொண்டு கிடக்கிறபடியை அருளிச் செய்கிறார்.

முடியானேஎ! மூவுலகும் தொழுது ஏத்தும்சீர் அடியானேஎ! ஆழ்கடலைக் கடைந்தாய்! புள்ளூர்
கொடியானேஎ! கொண்டல்வண்ணா! அண்டத்து உம்பரில் நெடியானேஎ! என்று கிடக்கும் என் நெஞ்சமே.–3-8-1-

 

பதவுரை

என் நெஞ்சம்	–	எனது மனமானது
முடியானே	–	(உபய விபூதி நாயகத்வ லக்ஷணமான) திருவபிஷேகத்தை யுடையவனே!
மூ உலகும் தொழுது ஏத்தும் சீர் அடியானே	–	மூவுலகத்தவர்களும் வணங்கித் துதிக்கப் பெற்ற சிறப்புள்ள திருவடிகளை யுடையவனே!
ஆழ் கடலை கடைந்தாய்	–	(தேவர்களுக்கு அமுதமளிப்பதற்காக) அழமான கடலைக் கடைந்தவனே!
புள் ஊர் கொடியானே	–	கருடப்பறவையை ஊர்தியாகவும், கொடியாகவுமுடையவனே!
கொண்டல் வண்ணா	–	நீலமேகம் போலும் நிறத்தையுடையவனே!
அண்டத்து உம்பரின் நெடியானே	–	பரமபதத்திலுள்ள நித்ய ஸூரிகளுக்கு மஹாபருஷனே!
என்று கிடக்கும்	–	என்று அநுஸந்தித்து உருகிக் கிடக்கின்றது.

“என்று” என்பதை முடியானே! இத்யாதியான ஒவ்வொரு விளியோடும் கூட்டுக:

என்னெஞ்சம் முடியானே யென்று கிடக்கும்’ –

மூவுலகும் தொழுதேத்தும் சீரடியானே என்று கிடக்கும் என்றிங்ஙனே தனித் தனி வாக்யமாக யோஜிப்பது,

ஏழுலகுக்கும் தனிக்கோல் செலுத்துமவன் என்பதைக் கோட் சொல்லித் தரக் கடவதான திருவபிஷேகமும் தானுமான வழகை

யநுபவிக்க நெஞ்சு பாரித்திருக்கின்றமையை முடியானே! என்பதனால் தெரிவிக்கிறார்.

மூவுலகும் தொழுதேத்தும் சீரடியானே! என்று கிடக்கும் என்னெஞ்சம் = ‘குணமுள்ளவர்களைக் கைப்பற்றுவது, தோஷமுள்ளவர்களைக் கைவிடுவது’ என்கிற கொள்கை கொளாமையில்லாதவனாதலால்

குணவான்களோடு துஷ்டர்களோடு வாசியற அனைவரும் வந்துபணிந்து ஏத்தப்பெற்ற திருடிகளை யுடையவன் எம்பெருமான்,

அந்த நிலைமையிலே தமது திருவுள்ளம் ஈடுபட்டிருக்கும்படியைக் கூறினாராயிற்று.

“முடியானே – சீரடியானே” என்ற சோத்தி யழகு நோக்கத்தக்கது.

பொந்கோதஞ்சூழ்ந்த புவனியும் விண்ணுலகும் அங்காதுஞ் சோராமே ஆளுகின்றமைக்கு ஸக்ஷணமாகக் கவித்த திருவபிஷேகத்திலே கண்ணைச் செலுத்தினால் உடனே திருவடிகளிலே விழும்படியாயன்றோ விருப்பது.

அங்ஙனம் திருவடிகளிலே விழுமவர்களுக்குத் தன் திருமேனி நோவவும் ஆனைத் தொழில் செய்து உதவி புரியும் பெருங்குணம் காட்டப்படுகின்றன

ஆழ்கடலைக் கடைந்தாய்! என்று, திருவடிகளின் போக்யதையிலேயே நெஞ்சு ஆழங்காற்பட்டுக் கிடக்க வேண்டியது ப்ராப்தமாயிருந்தும்

அங்ஙனன்னிற்கே அதை மறந்து ப்ரயோஜநாந்தரத்திலே நெஞ்சு சென்றார்க்கும் உடம்பு நோவக் காரியம் செய்து தரும்

பெருங்குணத்திலே தமது திருவுள்ளம் ஈடுபட்டிருக்கும்படியைக் கூறியவாறு.

புள்ளூர் கொடியானே!= திருவடிவாரத்திலே வந்து தொழமாட்டாதவர்கள் இருக்குமிடங்களிலே யெழுந்தருளிக் காட்சி தருவதற்குப்

பாங்காகப் பெரிய திருவடியைக் கையாளாக வுடையவனாயிருக்கும் பெருமையிலே யீடுபட்டபடி.

“அருளாழிப் புட்கடவீர் அவர் வீதியொருகாள்” என்று விரும்புவார் விருப்பத்தின்படியே நிறைவேற்றுவதற்குப் பாங்காக

வேதாத்மாவான விஹகேச்வரனை வரஹனமாகவும் த்வஜமாகவும் உடையவனே! என்று என் நெஞ்சு கிடக்குமென்கிறார்.

ஊர்தி என்கிற சொல் ஊர் என்று கடைக் குறைந்தனாய்க் கிடக்கிறதென்னலாம். (ஊர்தி – வாஹனம்)

கொண்டல்வண்ணா! = பெரிய திருவடியை நினைத்தவாறே அவன் மது எம்பெருமான் எழுத்தருளியிருக்கும்படியும் நினைவுக்கு வந்து தீருமே;

பொன்னிறவண்ணனான புள்ளரையன்மீது கார்முகில்வண்ணனான பெருமான் காட்சி தரும்போதைப் பரபாகசோபையிலே நெஞ்சைப் பறிகொடாதிருக்க முடியாதே.

“காய் சினப் பறவையூர்ந்து பொன்மலையின் மீமிசைக் கார்முகில் போல்” என்று அநுபவிப்பவரிறே இவ்வாழ்வார்.

அண்டத்தும்பரில் நெடியானே!  = பறவையரையன்மீது பொலியும் பெருமானைச் சேவித்தவாறே ‘இவனே பராத்பரன்’ என்று அறுதியிட வேண்டும்படி யன்றோ இருக்கும்;

“பறவையேறு பரம்புருடா” என்பரே பெரியாழ்வாரும்.

இவ்விடத்தில் “கேசித் தத்வளிசோததே பசுபதௌ பாரம்யமாஹூ பரே வ்யாஜஹ்ரு: கமலாஸதே நயவிதா மந்யே ஹரௌ ஸாதரம், இத்யேவம் சலசேதஸாம் கரத்ருதம் பாதாரவிந்தம் ஹரே: தத்வம் தர்சயதீவ ஸம்ப்ரதி ந்ருணாம் தார்க்ஷ்ய: ச்ரூதீராம் நிதி:” என்று திருக்கடிகை, ஸ்ரீதொட்டையாசார்ய ஸ்வாமியருளிய ச்லோகரத்னம் நினைக்கத் தகும்.

(இதன் கருத்தாவது:- பெரிய திருவடி தனது இரண்டு கைகளிலும் எம்பெருமானது திருவடிகளை ஏந்திக் கொண்டு காட்சி தருவது எங்ஙனே உத் ப்ரேக்ஷிக்கலாம்படி யிராநின்றதென்னில்; பரதத்துவம் எது என்பதை நிஷ்கர்ஷிக்கப் புகுந்தவர்களில் சிலர் பரம சிவனையும், சிலர் நான்முகனையும், சிலர் ஸ்ரீமந் நாராயணனையும் பரபுருடனாகச் சொல்லுகையாலே ஒருவகையான நிஷ்கர்ஷமில்லமல் தடுமாற வேண்டியிருக்கன்றதே! என்று நிலை தளும்பி யிருக்குமவர்கள் திண்ணிய தெளிவு பெறுமாறு வேத ஸ்வரூபியான விஹக ராஜன் ஸ்ரீமந் நாராயணன் ஒருவனே பரதத்துவம் என்று உணர்த்துவான் போன்று அப்பெருமானது திருவடிகளைத் தன் கைகளில் ஏந்திக் கொண்டிருந்து காட்டுகின்றான் என்னலாம்படி யுள்ளது என்கை.)

என்று கிடக்கும் என்னெஞ்சமே = எம்பெருமானது படிகளை இங்ஙனம் ஒவ்வொன்றாகச் சொல்லி என்னெஞ்சம் அலமருகின்றது;  இதற்கு என் செய்வேன்! என்கிறார்.

அப் பெருமான்றானே வந்து காட்சி தந்தாருளினால் அன்றி அவனைக் காண முடியாதென்று அறிந்து வைத்தும் அந்தோ! நெஞ்சு அலை பாயா நின்றதீ! என்கிறார்.

——————

***- – வாக்கானது எம்பெருமானை நோக்கி ‘ஸ்வாமி! நெஞ்சு தேவரீரை நினைக்க அதற்கு அருள் செய்தாப்போலே நானும் தேவரீரை நினைக்க அருள் செய் வேணும்’ என்று அலற்றாநின்றது என்கிறார்.

நெஞ்சுக்கு அருள்செய்ததுபோலு எனக்கும் அருள்செய்ய வேணுமென்று வாக்கு விரும்புவதாகப் பாசுரத்தில் எங்குள்ளது? என்னில்;

“நெஞ்சமே நீணகராகவிருந்த” என்பதில் இவ்வர்த்தம் உய்த்துணரத்தக்கது.

‘எஞ்ஞான்றும் நெஞ்சிலேயிருந்து பேரமித்தனையோ? என் பக்கலிலும் ஒருகால் இருக்கலாகாதோ?’ என்ற கருத்து இதில் அமைந்துள்ளது.

“பிறர் அகத்திற்கே போகின்றவரே!” என்று ஒருவனைக் குறித்துச்சொன்னால் “எம் அகத்திற்கும் ஒருநாள் வந்தாலாகாதோ” என்கிற கருத்துகிடைப்பதுபோல,

‘நெஞ்சமே’ என்ற ஏகாரத்தினால்- வேறு இந்திரியங்களிலும், பரமபதம் திருப்பாற்கடல் முதலியவற்றிலும் எம்பெருமான் விருப்பமற்றிருக்கும் தன்மை பெறுவிக்கப்படும்.

“கல்லும் கனைகடலும் வைகுந்தவானாடும், புல்லென்றொழிந்தன கொல் ஏபாவம்- வெல்ல நெடியான் நிறங்கரியான உள் புகுந்து நீங்கான், அடியேனதுள்ளத்தகம்” என்ற பெரிய திருவந்தாதிப் பாசுரம் இங்கு அநுஸந்திக்க வுரியது.

நெஞ்சமே நீள் நகராக இருந்த என் தஞ்சனே! தண் இலங்கைக்கு இறையைச் செற்ற
நஞ்சனே! ஞாலம் கொள் வான் குறளாகிய வஞ்சனே! என்னும் எப்போதும் என் வாசகமே.–3-8-2-

பதவுரை

என் வாசகம்	–	எனது வாக்கானது
நெஞ்சமே நீள் நகர் ஆக இருந்த என் தஞ்சனே	–	மனத்தையே பெரிய நகரமாகக் கொண்டு அதிலே தங்கியிருக்கின்ற எனது நற்றுணைவனே!
தண் இலங்கைக்கு இறையை செற்ற நஞ்சனே	–	தண்ணிதான இலங்காபுரிக்குத் தலைவனாயிருந்த இராவணனைத் தொலைக்கும் விஷயத்தில் நஞ்சானவனே!
ஞானம் கொள்வான் குறள் ஆகிய	–	(மாவலியிடமிருந்து) பூமியைக் கொள்ளும் பொருட்டு வர்மன் மூர்த்தியான
வஞ்சனே	–	வஞ்சகனே!
என்னும் எப்போதும்	–	என்று எப்போதும் சொல்லா நின்றது

என் தஞ்சனே! = இப்பாசுரம் வாக்குறுப்பு சொல்லுவதேயானாலும் நெஞ்சின் உதவியில்லாமல் அது தனியே சொல்ல முடியாததலால் நெஞ்சும் இதில் அந்வயித்திருக்கின்றதென்றே கொள்ளவேணும்; அந்த நெஞ்சின் ஸமாதியாலே என் தஞ்சனே என்கிறது;

அதாவது   தன்னையே நீணகராகக் கொண்டு இருக்கப் பெற்ற உபகாரத்தை நினைத்துச் சொல்லுகிறபடி- என்று சிலர் சொல்லுவார்கள்;

அதில் ஸ்வாரஸ்யமில்லை; என் தஞ்சனே! என்றவிதில் என் என்பது வாக்கையே குறிப்பிடும்;

அவனையே தான் கூப்பிடும்படி பண்ணின உபகாரத்தை நினைத்துத் தஞ்சனே! என்கிறது.

இங்கே ஈடு;- ‘இப்படிக் கூப்பிடப் பண்ணின உபகாரகத்வத்தை நினைத்துச் சொல்லுகிறார்; ஸம்ஸாரிகளில் இப்படிக் கூப்பிடுகிறாரில்லையிறே” என்பதாம்.

இங்கே “அழுநீர் தளும்பைக் கடலும் மலையும் விசும்பும் துழாய் திருமாலென்று எங்கே காண்கேனென்னுமிவரலமாப்பு அவர்களுக்குப் புத்ரவியோகத்திலே” என்ற ஆசார்ய ஹ்ருதயஸூக்தி அநுஸந்தேயம்.

(இதன் கருத்தாவது- எம்பெருமானைப் பிரிந்த வருத்தத்தினால் கண்ணும் கண்ணீருமாய்க் கடலோடு மலையோடு ஆகாசத்தோடு வாசியற எங்குந்தேடி நெஞ்சு கலங்கி ‘திருமாலே!’ என்று கூப்பிட்டு ‘எங்கே காண்கேன் ஈன்துழாய் அம்மான்தன்னை’ என்று இவ்விதமாக ஆழ்வார்படும் ஆற்றாமையெல்லாம் ரிஷிகளுக்குப் புத்ரவியோகத்திலேயாயிருக்கும்: வஸிஷ்ட பகவான் புத்ரனிறந்த வருத்தத்தினால் மரணத்தை விரும்பு மலையேறி விழுவது நெருப்பிலே குதிப்பது, கழுத்தில் கல்லைக் கட்டிக்கொண்டு கடலிலே விழுவது ஆக விப்படியெல்லாம் தடுமாறினாரென்பதும், வேவ்யாஸ பகவான் புத்ரவியோகம் பொறுக்கமாட்டாமல் ‘புத்திரனே!’ என்று வாய்விட்டுக் கூப்பிடு அழுதுகொண்டு காணப்பெறாமையால் அமைந்து திரிந்தாரென்பதும் புராணப்ரஸித்தம்.)

தண்ணிலங்கைக்கு இறையைச் செற்ற நஞ்சனே! = தண்மையானது- குளிச்சியும் ஹீனத் தன்மையும் அறிவில்லலாமையுமாம். இப்பொருள்கள் யாவும் இலங்கைக்குச் சேரும். குளிர்ச்சியைச் சொன்னது போக்யதையைச் சொன்னவாறு; இலங்காபுரியின் போக்யதையை மஹாவிரக்தனான திருவடியே கொண்டாடினான். “ஸவர்க்கோயம் தேவலோகோயம் இந்திரஸ்யேயம் புரீ பவேத், ஸித்திரிவேயம் பரா ஹி ஸ்யாத் இந்யமந்யத மாருதி” என்றது காண்க.

வாக்கானது தண்ணிலங்கைக் கிறையைச் செற்ற நஞ்சனே என்று சொல்லுவதன் கருத்து யாதெனில் மஹாபாபியான இராவணனையும் நோக்கி தேவரீர் ஹிதமான பல வார்த்தைகள் அருளிச் செய்ததுண்டே; அப்படி என்னையும் நோக்கி ஏதேனுஞ் சில ஸூக்திகள் அருளலாகாதோ? என்று குறிப்பாம்.

ஞாலங்கொள்வான் குறளாகிய வஞ்சனே! = மாவலியானே கொள்ளை கொள்ளப்பட்டிருந்த பூமியை மீட்டுக் கொள்ளும் உபாயம் அறியுமவனே!

இங்கே ஈட்டு ஸ்ரீஸூக்தி ராவணனைப் போலே தலையை அறுக்காவிட்டது ஔதார்யமென்பதொரு குணலேசமுண்டாகையாலே, இவன் கையிலே ஒரு தர்மாபாஸ முண்டாயிருந்ததென்று இவனையழியாதே ஸர்வாதிகனான தன்னை அர்த்தியாக்கி இந்திரனுக்கு ராஜ்யத்தை வாங்கிக்கொடுத்த விரகு.” என்பதாம்.

இங்கே “தைத்யௌதார்யேந்தரயாச்நாவிஹதி மபநயத் ஸம்நோர்த் தீ த்வமாஸீ:” (ஸ்ரீரங்கராஜஸ்தவம்) என்ற படட்ர் ஸ்ரீஸூக்தி அநுஸக்தேயம்:

ஸ்ரீராமக்ருஷ்ணாதி அவதாரங்களில் ஆச்ரிதர்களுடைய இஷ்டப்ராபணத்திற்கும் அநிஷ்ட நிவாரணத்திற்கும் எம்பெருமான் யாசக வ்ருத்தியை அவலம்பிக்க வில்லையே; இந்த அவதாரத்தில் மாத்திரம் அதை ஏன் அவலம்பித்தார்? என்கிற சங்கைக்குப் பரிஹாரமாக இஃது உள்ளது:

மஹாபலியானவன் மற்ற அரக்கரசுரர்களைப் போன்றிக்கே ஔதார்யமென்று ஒருசிறந்த குணமுடைவனாயிருந்ததனால் அந்தக் குணங்களையும், இந்திரன் பக்கலிலுள்ள யாகத்வத்தையும் குறிக்கொண்டு அவ்விரண்டையும் ஸபலமாக்குவதற்காக தேவரீர் தாமே பிக்ஷுகராய்ச் சொன்றீர் என்றவாறு.

வாக்கானது ஞாலக்கொள்வான் குறளாகிய வஞ்சனே! என்று சொல்வதன் கருத்து யாதெனில்; மூவடி வேண்டி மாவலியிடம் சென்றபோது தேவரீர் அவ்வசுரனை நோக்கி அழகிய பேச்சுக்கள் பேசிற்றாமே; அங்ஙனே என்னோடும் சிறிது பேசுலாகாதோ என்பதாம்.

என்னும் எப்போதும் என் வாசகமே = எனது வாக்கின் வ்ருத்தி எப்போதும் இதுவேயாயிற்று; வாமனாவதாரத்தின் வஞ்சன சாதுர்யத்தை நினைத்த பின்பு ராமாவதாரத்தின் செவ்வையிலும் செல்லுகிறதில்லை.

—————–

***-  தமது கைளுக்கு வாக்கின் வ்ருத்தியிலும் தம் வ்ருத்தியிலுண்டான சாபலத்தை அருளிச் செய்கிறார்.

வாசகமே ஏத்த அருள் செயும் வானவர் தம் நாயகனே! நாள் இளந் திங்களைக் கோள்விடுத்து
வேய் அகம் பால் வெண்ணெய் தொடு வுண்ட ஆன் ஆயர் தாயவனே! என்று தடவும் என் கைகளே.–3-8-3—

 

பதவுரை

என் கைகள்	–	எனது கைகளானவை.
வாசகமே ஏத்த அருள் செய்யும் வானவர் தம் நயாகனே	–	வாக்கு மாத்திரமே துதிக்கும்படியாக அதற்கு அருள் செய்கின்ற தேவாதி தேவனே!
நான் இள திங்களை  கோள்விடுத்து	–	புதிய இளை உதய சந்திரன் போலப் பற்களின் ஒளியைப் பரவிட்டு
வேய் அகம்பால் வெண்ணெய் தொடு உண்ட	–	மூங்கிலால் செய்த வீடுகளில் வெண்ணெயைக் களவு கெய்து அமுது செய்த
ஆன் ஆயர் தாயவனே	–	கோபால க்ருஷ்ணனே!
என்று தடவும்	–	என்று தடவுகின்றன

“வாசகமே யேத்த அருள் செய்யும்” என்றவிடத்து வாசகமே என்ற ஏகாரம்- வாக்கு மாத்திரமே தேவரீரை யேத்தும்படியிருக்க வேணுமோ? (கைகளாகிய) நாங்களும் ஏத்தும்படி அருளலாகாதோ? என்ற கருத்தைக் காட்டும்.

வானவர்தம் நாயகனே!’ என்ற அடுத்த விளியின் சேர்த்தியையும் நோக்கி நம்பிள்ளை அழகாக அருளிச் செய்கிறபடி பாரீர் –

“நித்யஸூரிகள் ஏந்தவிருக்கிற உனக்கு வாக்கு ஏதேனும் பச்சையிட்டதுண்டோ?” என்று ஆழ்வாருடைய திருவாக்கு ஏத்துகிறாப் போலவும் நித்யஸூரிகளின் வாக்கு ஏத்துகிறாப்போலவும் நாங்களும் ஏத்தும்படி யருள் செய்யவேணுமென்று கைகளின் பிரார்த்தனை போலும்.

நாளிளந்திங்களைக் கோள்விடுத்து = இதற்கு ஆபாத ப்ரதீதியில் ஒருபொருள் தோன்றும்; அதாவது சந்திரனுக்கு நேர்ந்த துன்பத்தைப் போக்கின வரலாறு ஒன்று உண்டாதலால் அது இங்கு அநுஸந்திகப்படுகின்றதாக.

இந்தப் பொருள் இங்கு ஆபாத ப்ரதீதியில் தோன்றக்கூடுமாயினும், இங்கு இதுவன்று பொருள்.

“அபிநவ பூர்ணசந்திரகிரகணம் போலே திருமுத்தினொளி புறப்படும்படி திருப்புவனத்தைத் திறந்து” என்பது ஆறாயிரப்படி யருளிச் செயல்.

இப்பொருளையே ஸகல ஆசார்யரர்களும் அருளிச் செய்துள்ளார்கள். இவே ரஸவத்தரம்.

இங்கு உபமேயமான வஸ்து சொல்லப்படாதிருப்பினும் திங்கள் என்னும் உபமாந வாசகம் திருமுத்தாகிற உபமேயத்தையே லக்ஷணையினால் தெரிவிக்கும். “தாவி வையங்கொண்ட  தடந்தாமரைகேட்கே” என்றவிடமும் காண்க.

நாளிளந்திங்களைக் கோள்விடுத்தது எப்பொழுது என்னில், வேயகம்பான் வெண்ணெய் தொடுவுண்ட காலத்தில் என்க.

அதாவது- கண்ணபிரான் படலடைத்த சிறுகுரம்பை நுழைந்து புக்குப் பசுவெண்ணெய் களவுகாணப் புகுமிடத்தில் தன்நிறத்தின் இருட்சியாலும் அவ்விடத்தின் இருட்சியாலும் வெண்ணெயிருக்குமிடம் தெரியாமல் தடவா நிற்கையில் யாத்ருச்சிகமாகக் கையிலே வெண்ணெய்த்தாழிகள் தட்டின உவப்பினால் பல்லைத் திறந்து சிரிக்க நேரும்;

பூர்ணசந்திரனுடைய கிரணம் போலே திருமுத்துக்களின் ஒளி புறப்படவே அந்த ஒளியையே கைவிளக்காகக் கொண்டு அமுது செய்வன் என்றுணர்க.

“உறியார்ந்த நறுவெண்ணெ யொளியால் சென்று அங்குண்டானை” என்ற பெரிய திருமொழியிலும் ‘ஒளியால்’ என்றதற்கு இங்ஙனமே பொருளுரைக்கப்பட்டது காண்க.

கண்ண பிரானுடைய திரு முத்துக்கள் நாளிளந் திங்களை யொத்திருக்குமென்பது “செக்கரீடை நுனிக்கொம்பில் தோன்றும் சிறுபிறை முளைப்போல, நக்க செந்துவர்வாய்த் திண்ணைமீதே நளிர் வெண்பல் மூளையிகை’ என்ற பெரியாழ்வார் திருமொழியினாலும் அறியத்தக்கது.

கோள் விடுத்து- தேஜஸ்ஸைப் புறப்படவிட்டு என்றபடி.

தொடு உண்ட = களவினால் உண்ட: “மாயை தொடு பட்டிமை வஞ்சனையாகும்” (பிங்கலந்தை – பண்பிற் செயலிற் பகுதி வகை- 135.) என்கிறது காண்க.

என்று தடவும் என்கைகள் = அவன் வெண்ணெய் களவு செய்யப் புகுந்தவிடத்தே வழியைக் கட்டிப் பிடித்துக் கொள்ளத் தேடுகின்றன என்கைகள் என்று ரஸோக்தியாகப் பொருள் கூறுவர்.

———————-

***-  கண்களானவை ‘கைகளுடைய பரிமாற்றமும் வேணும், தம் வ்ருத்தியான காட்சியும் வேணும்’ என்னாநின்றன வென்கிறார்.

“கண்கள் கைகளாரத்தொழுது காண விரும்பும்” என்று மூலமுள்ளது.

கைகளால் தொழவேணுமென்பதைக் கண்கள் ஆசைப்படுவது எங்ஙனே என்று விமர்சிக்கவேணும்;

விமர்சித்தால், கைகளின் வ்ருத்தியையும் கண்கள் ஆசைப்பட்டமை விளங்கும்.

கைகளால் ஆரத் தொழுது தொழுது உன்னை வைகலும் மாத்திரைப் போதும் ஓர் வீடு இன்றிப்
பைகொள் பாம்பு ஏறி உறை பரனே! உன்னை மெய்கொளக் காண விரும்பும் என் கண்களே.–3-8-4-

பதவுரை

கொள் பாம்பு ஏறி உறை பரனே	–	படங்கொண்ட திருவனந்தாழ்வான் மீதேறி உறையும் பரமபுருஷனே!
என் கண்கள்	–	எனது கண்களானவை
உன்னை	–	தேவரீரை
கைகளால் ஆர தொழுது தொழுது	–	கையாரப் பரிபூர்ண நமஸ்காரம் செய்து
மாத்திரை போதும் ஓர் வீடு இன்றி க்ஷணகாலமும் இடைவிடாமல்
வைகலும்	–	நாள்தோறும்
உன்னை மெய் கொள்ள காண்	–	உன்னை மெய்யாகவே காண்பதற்கு
விரும்பும்	–	விரும்புகின்றன.

“மாத்திரைப்போதும் ஓர் வீடின்றிவைகலும்” என்பது மத்யமதீபந்தயாயத்தாலே முதலடியிலும் ஈற்றடியிலும் அந்வயிக்கும்;

அநவரதமும் கைகளால் தொழி வேணுமென்றும், அநவரதமும் காண வேணுமென்றும் விரும்புகின்றவாறு.

“கைகளாலாரத் தொழுது தொழுது” என்றுள்ளதனால் ஸக்ருத் ப்ரணாம ஸம்ப்ரதாயம் பொருத்தமற்றது என்று சிலர் சொல்லப் பார்த்தார்கள். இங்கு நாம் ஸாரமாகச் சில விஷயங்கள தெரிவிக்க விரும்புகிறோம்.

ஸம்ப்ரதாயங்களில், ஒவ்வொரு பிரமாணத்தில் நோக்காக ஒவ்வொரு வகை ஆசாரம் நெடுநாளாகவே நிகழ்ந்து வருகின்றது. எந்த ஆசாரத்தையும் பழிக்க நாம் விரும்புகின்றிலோம்.

* பக்தவத் ப்ரவ்ருத்தி விரோதி ஸ்வ ப்ரவ்ருத்தி நிவருத்தியிலே உத்கடமான ஊற்றமுடைய வொரு வகுப்பும், நிவ்ருத்திலன்றிக்கே ப்ரவ்ருக்திகளிலேயே உத்கடமான ஊற்றமுடைய மற்றொரு வகுப்பும்  எம்பெருமானுடைய தர்சனத்திலேயுள்ளது.

பக்தியில் தலைநின்ற ஆழ்வார் போல்வாருடைய திவ்ய வாக்குகளில் “கைகளாலாரத் தொழுது” என்கிற இந்த ஸ்ரீஸூக்தி போலவே

“தொழக் கருதுவதே துணிவது சூதே” “தொழுது மாமலர் நீர்சுடர் தூபங்கொண்டு எழுது மென்னுமிது மிகை” இதியாதி ஸ்ரீஸூக்திகளும் காணப்படா நின்றன.

இவற்றையெல்லாம் ஒருங்கே பர்யாலோசித்து ஸமந்வயப்படுத்தவேண்டுவது நிபுண நிரூபகர்களின் கடமை. நமஸ்காரதத்வமென்னும் நூலிலே விரியவுரைத்தோம்.

தொழுது தொழுது என்ற இவ்விடத்தில் ஈடு- “ப்ரயோஜநாந்தரத்துக்காகத் தொழில் ப்ரயோஜநத்தளவிலே மீளும்; ஸாதாநபுத்த்யா தொழில் ஸாத்யம் ஸித்தித்த வளவிலே மீளும்; அங்கனன்றிக்கே இதுவே யாத்ரையாய்” என்பதாம்.

——————–

***-  காணவும் வேணும், கேட்கவும் வேணுமென்று செவிகள் ஆசைப்படுகின்றன வென்கிறார்.

இப்பாசுரத்தில் செவிகள் எழுவாயாதலால் முதலடியில் கூறுப்பட்டுள்ள ஆசை செவிகளுக்குண்டான ஆசையாகவே கொள்ளத்தக்கது.

செவிகளானவை தமக்குக் கண்கள் முளைக்கவேணுமென்றும் அவற்றாலே காணவேணுமென்றும் ஆசைப்படுகிறபடி அன்றியே, தாமே கண்களாக மாறிக் காண ஆசைப்படுகிறபடியுமாம்.

கண்ணாரக் கண்டுகளிக்க எழுந்தருள்வனோ வென்கிற நசையாலே செவிகளானவை, எம்பெருமான் பெரிய திருவடியின் மீது ஏறிக்கொண்டு எழுந்தருள்வதாகவும்,

எம்பெருமானைச் சுமந்து கொண்டு பெரிய திருவடி மகிழ்ச்சியாலே சிறகுகளை யடித்துக் கொண்டு விரைந்து ஓடிவருவதாகவும்

பாவனை கொண்டு அந்தச் சிறகொலியைக் கேட்க அதிலேயே ஊற்றமுற்றிருக்கின்றன வென்கிறார்.

கண்களாற் காண வருங் கொல் என்று ஆசையால் மண் கொண்ட வாமனன் ஏற மகிழ்ந்து செல்
பண் கொண்ட புள்ளின் சிறகு ஒலி பாவித்துத் திண் கொள்ள ஓர்க்கும் கிடந்து என் செவிகளே.–3-8-5-

 

பதவுரை

என் செவிகள்	–	எனது காதுகளானவை
கண்களால் காண வரும் கொல் என்று ஆசையால்	–	கண்களால் காணும்படி வருவனோ வென்று ஆசையினால்
மண் கொண்ட வாமனன் ஏற	–	(மாவலியிடம்) பூமியைக் கவர்ந்த வாமனன் (தன் மீது) ஏறுதலால்.
மகிழ்ந்து செல்	–	மகிழ்ச்சியோடு செல்கின்ற
புள்ளின்	–	க்ருத்மானுடைய
பண்கொண்ட	–	ஸாம்வேத ஸ்வரப்ரசுரமான
சிறகு ஒலி	–	சிறகின் தொனியை
பாவித்து	–	நினைத்து
கிடந்து	–	பரவசமாய் கிடந்து
திண்கொள்ள ஓர்க்கும்	–	உறுதியாக நிரூபிக்கின்றன.

மண் கொண்ட வாமனன் ஏற = வாமநமூர்த்தியாவது த்ரிவிக்ரமமூர்த்தியாவது பெரிய திருவடியின் மீது ஏறி யெழுந்தருளினதாக எங்கும் ப்ரஸிக்தியில்லை; அப்படியிருக்க “வாமனன் ஏற” என்று இங்கு அருளிச் செய்தது ஏன்? என்னில்,

வாமனன் என்கிற வ்யக்தியில் நோக்காக அருளிச்செய்வதன்று; அவனுடைய செயலில் மாத்திரமே இங்கு நோக்கு;

தன்னுடைமையைப் பெறுவதற்குத்தான் இரப்பாளனாய்ச் செல்லுதல் என்னும் குண விசேஷத்தை யுடையனான எம்பெருமான் என்றபடி

‘பெரியதிருவடியின் மீது ஏறிக்கொண்டு எம்பெருமான் ஆங்காங்கு யாத்திரை செய்வதானது தன்னுடைமையைத்தான் இரந்து பெறுதற்கு’ என்று ஆழ்வாருடைய நினைவு போலும்.

செல் என்பது புள்ளுக்கு அடைமொழி; செல்கின்ற புள் என்றபடி.

பண்கொண்ட புள் = வாஹந பரிஷ்காரங்களையுடைய புள் என்றும்,-

ப்ருஹத்ரதந்திரம் முதலிய ஸாமங்களை வடிவாகக் கொண்ட புள் என்றும், இருவகையாகப் பொருள்படும்.

இரண்டாவது பொருள் மிகச் சிறக்கும். வேதாத்மா விஹகேச்வர” என்றார் ஆளவந்தார்.

ஸுபர்ணோஸி கருத்மாந் இத்யாதி வேதவாக்யத்தினால் கருத்மானுடைய வேதமயத்வம் நன்கு உணரத் தக்கது.

பிள்ளைப் பெருமாளையங்காரும் திருவரங்கத்து மாலையில் (88) “சிரஞ்சேதனன் விழிதேகஞ் சிறைபின் சினைபதங்கந், தரந்தோள்களுக்கு வடிவம் பெயரெசுர் சாமமுமாம், பரந்தே தமதடியார்க்குள்ள பாவங்கள் பாற்றியருள, சுரந்தேயளிக்குமரங்கர்த மூர்சித் சுவணனுக்கே.” என்ற செய்யுளினால் விவரித்தனர்.

சிறகு ஒலி பாவித்து = ஆழ்வாருக்கு எம்பெருமான் மீதும் ஞாபகமில்லை. அவனைத் தாங்கி வருகிற பெரிய திருவடியின் மீதும் ஞாபகமில்லை. அப்பெரிய திருவடியின் சிறகின்மீதும் ஞாபகமில்லை; சிறகின் ஒலி யொன்றிலேயே ஞாபகம் செல்லாநின்றது போலும்.

இங்கு “பூங்கொன் திருமுகத்து மடுத்தூதிய சங்கொலியும், சாரங்கவில் நாணொலியும் தலைப்பெய்வது எஞ்ஞான்று கொலோ” என்ற நாச்சியார் திருமொழிப்பாசுரம் அநுஸந்திக்கவுரியது.

ருக்மிணிப் பிராட்டிக்கு ஒரு ஒலியிலே ஞாபகம்; ஸீதாபிராட்டிக்கு ஒரு ஒலியிலே ஞாபகம்; பராங்குசநாயகிக்கு ஒரு ஒலியிலே ஞாபகம் என்று அஸ்மதாசார்யா சமத்காரமாக உபந்யஸிந்தருளக் கேட்டிருக்கை.

கண்ணபிரானையன்றி மற்று எவனையும் கனவிலும் கருதாதிருந்த ருக்மிணிப் பிராட்டிக்கு சிசுபாலனோடு விவாஹம் நடப்பதாகக் கோடித்து ஸித்தமாயிருந்த ஸமயத்தில் கண்ணபிரானது வரவை எதிர்பார்த்திருந்த அவளது மனம் முறிந்து போய் இனி நாம் உயிர் துறப்பதே நல்லுபாயமென்று நிச்சயித்திருந்த க்ஷணத்தில் கண்ணபிரான் பதறி ஓடிவந்து புறச்சோலையிலே நின்று தன் பாஞ்சஜந்யத்தை ஊதியருள அதன் ஒலி ருக்மிணிப் பிராட்டியின் செவியிற்புகுந்து பேரின்பம் பாய்ந்தது;

இராவணன் ஸீதையிடம் வந்து இராமபிரானிறிந்தானாக ஒருபொய்ச் கூற்றுக்  கூறி மாயாசிரஸ்ஸைக் காட்டினபோது அப்பிராட்டி வருந்திக்கிடக்கும் க்ஷணத்திலே ராமபிரான் கடற்கரையிலே நின்று தனது சார்ங்கவில்லை ஒலிப்பிக்க, அவ்வொலி எனது ஸீதையின் செவியிற்புகுந்து பேரின்பம் பயந்தது;

இவை போல இவ் வாழ்வார்க்குப் பெரிய திருவடியின் சிறகொலியே பேரின்பம் பயப்பதாம்.

சிறகொலி யாகவே பாவித்தலாவது- சிறகின் ஒலியே செவியில் பட்டுக்கொண்டிருப்பதாக நினைத்தலும், சிறகொலி எப்போது செவியில் படும் என்று அதுவே ஞாபகமாயிருத்தலுமாம்.

திண் கொள்ள ஓர்க்கும் = எதிரே நின்று யாரேனும் ஏதாகிலும் பேசிக்கொண்டிருந்தாலும் அதைச் சிறிதும் செவியேற்காமல் புள்ளின் சிறகொலி செவியிற்படுவதையே குறிக்கொண்டிருக்கும்படியைக் கூறியவாறு.

வேறொன்றில் நெஞ்சு செலுத்தாமல் ஒன்றிலேயே அவதானம் வைப்பது திண்கொள்ளவோர்த்தலாம்.

இவ்விடத்து இருபத்துநாலாயிரப்படியில் “பரதாழ்வான் கிலிகிலா சப்தத்துக்குச் செவி மடுத்துக் கொடு கிடந்தாப்போலே” என்றருளியது காண்க.

——————-

***- என்னுடைய ஆவியானது உன்னுடைய கீர்த்தியைக் கேட்க வேணுமென்று விரும்புகிறதென்கிறார்.

இப்பாசுரத்தில் ஆவி என்பது எழுவாயாதலால் ‘செவிகளாலார’ என்று கூறப்பட்ட ஆசை ஆவிக்கு உண்டான ஆசையாகக் கொள்ளத்தக்கது.

ஆவியானது தனக்குச் செவிகள் முளைக்கவேணுமென்றும்

அவற்றாலே எம்பெருமானது கீர்த்திக் கவிகளை கேட்க வேணுமென்றும், ஆசைப்படுகிறபடி,

அன்றி, தானே செவியாக மாற ஆசைப்படுகிறபடியுமாம்.

செவிகளால் ஆர நின் கீர்த்திக் கனியெனும் கவிகளே காலப் பண் தேன் உறைப்பத் துற்றுப்
புவியின் மேல் பொன் நெடுஞ் சக்கரத்து உன்னையே அவிவு இன்றி ஆதரிக்கும் எனது ஆவியே.–3-8-6-

 

பதவுரை

எனது ஆவி	–	என் பிராணனானது.
நின் உன்னுடைய
கீர்த்தி கனி என்னும் கவிகளே	–	கீர்த்தியாகிய பழம் என்னலாம்படியான கவிகளையே
காலம்	–	காலத்திற்கு ஏற்ற
பண்	–	பண்களாகிற
தேன்	–	தேனிலே
உறைப்ப	–	மிகவும் செறிய
துற்று	–	கலந்து
செவிகளால் ஆர	–	காதுகளால் பூர்ணாமக அநுபவிக்க
புவியின் மேல்	–	பூமியின் மீது
பொன் நெடு சக்கரத்து உன்னையே	–	அழகிய பெரிய திருவாழியையுடைய தேவரீரையே
அவிவு இன்றி	–	இடையறாமல்
ஆதரிக்கும்	–	விரும்பா நிற்கும்.

‘செவிகளாலார’ என்றது செவிகள் வயிறு நிறையும்படியாக என்றபடி. கீர்ததியாவது கொண்டாடிக் கூறப்படும் திருக்குணங்களாம்;

அவற்றைப் பற்றிப் பரம ரஸிகர்களான பக்தர்கள் இயற்றும் கவிகள் பரம போக்யமாக இருக்குமாதலால் “கனியென்னுங் கவிகள்” என்றார்.

“கவி யென்னுங் கனிகள்” என்று சொல்ல வேண்டிய முறை ப்ராப்தமாயிருக்க அங்ஙனம் கூறாது “கனி யென்னும் கவிகள்” என்றது கனிகளினும் மிக்க போக்யதாதிசயம் கவிகளில்  இருக்கும்படியைக் காட்டுதற்காம்.

இங்கு ஈடு காண்மின்; “செவி கனி போலிருக்கை யன்றிக்கே கனி கவியாயிற்றென்கிறதிறே போக்யதாதிசயத்தாலே”.

காலப்பண் தேனுரைப்பத் துற்று = கனிகள் இயற்கையிலே மதுரங்களாகவேயிருந்தாலும் செருக்கர் தேனிலே தோய்ந்து உண்பர்கள்.

அதுபோலே பகவத் ஸ்துதிக் கனிகளைக் காலாநுரூபமான பண்ணாகிற தேனிலே தோய்த்துச் சுவைக்க விரும்புகின்றபடி.

வண்டுகள், குறிஞ்சி மருள் காமரம் கந்தாரம் என்னும் பண்களைப் பாடுமாபோலே பக்தர்கள் பலவகைப்பட்ட பண்களிலே துதிமொழிகளைப்பாடி உள்ளங் குளிரப் பெறுவர்களென்க.

கீழ் *மொய்ம்மாம் பூம்பொழிலில் “பண்கள் தலைக்கொள்ளப்பாடி” என்றருளிச் செய்ததுங் காண்க.

இப்படிப்பட்ட அநுபவம் *ஏதத் ஹாம காய்ந்நாஸ்தே” இத்யாதிப்படியே திருநாட்டில் எளிதாயினும் இந்நிலத்திலேயே அது வாய்க்கவேணுமென்னும் பாரிப்பைப் புவியின்மேல் என்பது காட்டுகின்றது.

எங்கேனும் விடாய்த்தாரை எங்கேனும் விடாய் தீர்க்க வொண்ணாது பசித்த விடத்தே சோறிடவேணும்” என்பது ஈடு.

“பொன்னெடுஞ்சக்கரத்துன்னேயே” என்றதனால் திருநாட்டில் காட்சி தந்தருளும்படியையே இங்கு அனுபவிக்கப் பெற்றேனாகவேணுமென்கிறது. “தமஸ பரமோ தாதா சங்க சக்ர கதா தர,” என்ற பிரமாணத்தில் நோக்கு.

——————

***- மஹாபாபியாகையாலே நெஞ்சின் விடாய் தீர்க்கவும் பெற்றிலேனான நான் நெடுநாள் கூப்பிட்ட விடத்திலும்

உன்னுடையவழகு காணவும் பெற்றிலேன் என்கிறார். அதாவது-

கரணங்களையொழியத் தம்முடைய இழவு சொல்லுகிறபடி-

“ப்ரஜைகளின் இழவும் பசியும் சொன்னார் கீழ்; தமிழவும் பசியும் சொல்லுகிறார் மேல்” என்பது ஈடு.

ஆவியே! ஆரமுதே;என்னை ஆளுடைத் தூவி அம் புள்ளுடையாய்!சுடர் நேமியாய்!
பாவியேன் நெஞ்சம் புலம்பப் பல காலும் கூவியும் காணப்பெறேன் உன கோலமே.–3-8-7-

 

பதவுரை

ஆவியே	–	என் உயிராயிருப்பவனே!
ஆர் அமுதே!	–	அருமையான அமுதம் போன்றவனே!
என்னை ஆள் உடை	–	என்னை அடிமை கொண்ட
அம் தூவி புள உடையாய்	–	அழகிய சிறகுள்ள கருத்மானை வாகனமாக வுடையவனே!
சுடர் நேமியாய்	–	ஒளிமிக்க திருவாழியையுடையவனே!
உனகோலம்	–	உனது வடிவழகை
பாவியேன்	–	பாவியாகிய நான்
நெஞ்சம் புலம்ப பலகாலும் கூவியும்	–	மனம் துடிக்கப் பலகால் கூப்பிட்டும்
காணப்பெறேன்	–	கண்டு அநுபவிக்கப்பெற்றிலேன்

உயிரைவிட்டுப் பிரிந்து தரித்திருக்கவொண்ணுமோ? உயிர்க்கும் உயிரான உன்னைவிட்டு எங்ஙனே தரித்திருக்க வல்லேன் என்கிறார் ஆவியே! என்றதனால்,

உயிராயிருப்பதோடு கூடபோக்யதையும் அளவற்றிருப்பதனால் தரிக்கமுடியாமையை ஆரமுதே! என்பதனால் தெரிவிக்கிறார்.

என்னையாளுடை என்பதைப் புள்ளுடையானுக்கும், அடைமொழியாக்கலாம், புள்ளுக்கும் அடைமொழியாக்கலாம்.

பகவத் விஷயத்தில் அடிமையிற்காட்டிலும் பாகவத விஷயத்தில் அடிமையே சிறக்குமாதலால் புள்ளுக்கு அடைமொழியாக்குதல் சிறக்குமென்க.

சுடர் நேமியாய்!- போக்யதைக்கும் விரோதி நிரஸநத்திற்கும் அமைந்த திருவாழியை யுடையவனே! என்றபடி.

பாவியேன் நெஞ்சம் = நெஞ்சு பகவத் விஷயத்தில் ஈடுபடாதிருந்தால் இழக்க வேண்டுமே யல்லது ஈடுபட்ட பின்பும் இழக்கக் காரணமில்லை;

“லாபஸ் தேஷாம் ஜயஸ் தேஷாம் குதஸ் தேஷாம் பராபவ, யேஷாமிந்தீவரச்யாமோ ஹ்ருதயே ஸுப்ரதிஷ்டிதா” என்கிறபடியே இழவு வரமாட்டாது;

அப்படியிருக்க என்நெஞ்சு இழவுபட்டிருப்பதானது, அது எனக்குக் காரணமாகப் பெற்ற பாவத்தினாலேபோலும் என்கிறார்.

புலம்ப = நெஞ்சானது காணப்பெறாத இழவோடே கூப்பிடுகிறபடி.

“நேரே கடிக்கமலத்துள்ளிருந்துங் காண்கிலான், கண்ணனடிக் கமலந்தன்னை அயன்” என்னுமாபோலே

* நெஞ்சத்துப்பேராது நிற்கும் பெருமானையன்றோ நெஞ்சு காணப்பெறாமல் கூப்பிடுகின்றது.

பலகாலும்= ஒரு கால் கூப்பிட்டாலும் இழக்க வேண்டாத விஷயத்தில் பலகால் கூப்பிட வேண்டியதாயிற்று;

அப்படிப் பலகால் கூப்பிட்டும் உன்கோலம் காணப் பெற்றிலேன். என்னுடைய ஸ்வரூபத்தை யிழந்தும் பேறு பெற்றிலேன் என்கை.

‘அவனறானகவே வந்து அருள்செய்தபோது செய்திடுக’ என்றுகொண்டு கூவாதே யிருக்க வேண்டுவது ஸ்வ ஸ்ரூபம்; ஆற்றாமையினாலே கூவினேனாதலால் ஸ்வரூப ஹாநி பெற்றேன்; ஆயினும் பேறு பெற்றதில்லையே! என வருந்துகிறபடி.

இங்கே ஈட்டு ஸ்ரீஸூக்திகள் பரமபோக்யங்கள்; – “ஒன்று அபிமதம் பெற்றேனல்லேன், ஸ்வரூபம் பெற்றேனல்லேன் என்கிறார். “தத் தஸ்ய ஸத்ருசம் பவேத்” என்றநிருக்கப் பெற்றேனல்லேன், மடலூர்ந்தார் பெற்ற பேற்றைப் பெற்றேனல்லேன். என் ஸ்வரூபத்தையுமழித்தேன், அவன் ஸ்வரூபத்தையுமழித்தேன். அவன் நீர்மையையு மழித்தேன். என் சேஷத்வத்தையு மழித்தேன். அவனீச்வரத்வத்தையுமழித்தேன். என்னுடைய ஈசிதத்வமும் போயிற்று. இனிக்கொள்ள விருக்கிறாரார்? கொடுக்கவிருக்கிறாரார்?

(உனகோலமே) இரண்டு தலைமையுமழித்துப் பெற வேண்டும் விஷய வைலக்ஷண்யம் சொல்லுகிறது.

வ்யதிரேகத்தில் கண்ணுறங்குதல் சூது சதுரங்கங்களோடே போதுபோக்குதல் செய்யலாம் விஷயமாகப் பெற்றேனோ?

*உண்டோ கண்கள் துஞ்சுதல்* என்றும்

* என்னினைந்து போக்குவரிப்போது என்றும் கண்ணு முறங்காதே போது போக்கவுமரிதாயிறேயிருப்பது.”

——————–

***-  “பலகாலும் கூவியுங் காணப்பெறேனுன கோலமே” என்ற தம்மைக் குறித்து எம்பெருமான்

‘உம்முடைய அபேக்ஷிதம் பூர்த்திசெய்கைக்கீடான காலம் வரவேண்டாவோ? என்று அருளிச்

செய்ததாகக்கொண்டு, ‘காலமும் நீயிட்ட வழக்கன்றோ? நான் இழக்கக் தகுமோ?’ என்கிறார்.

கோலமே! தாமரைக் கண்ணது ஓர் அஞ்சன நீலமே! நின்று எனது ஆவியை ஈர்கின்ற
சீலமே! சென்று செல்லாதன முன் நிலாம் காலமே! உன்னை எந்நாள் கண்டு கொள்வனே?–3-8-8-

பதவுரை

கோலமே	–	அழகுதானே வடிவெடுத்தாற்போன்றுள்ளவனே!
தாமரைக் கண்ணது	–	தாமரை போன்ற திருக்கண்களையுடையதாகிய
ஓர் அஞ்சனம் நீலமே	–	ஒப்பற்ற அஞ்சனமலைபோன்ற நீலநிறமுடையவனே!
நின்று	–	நிலை நின்று
எனது ஆவியை	–	என் ஆத்மாவை
ஈர்கின்ற	–	ஈடுபடுத்துகின்ற
சீலமே	–	சீலகுணமே வடிவெடுத்திருப்பவனே!
சென்று செல்லாதன முன் நிலாம் காலமே	–	இறந்தகாலம் எதிர்காலம் நிகழ்காலம் என்னும் முக்காலங்களுக்கும் நியாமகனே!
உன்னை	–	உன்னை
எந்நாள்	–	என்றைக்கு
கண்டு கொள்வன்	–	கண்டு அநுபவிப்பேன்.

கோலமே!= கோலம் என்று அழகுக்குப் பெயர்; அழகியவனே! என்று சொல்லவேண்டியிருக்க அழகே! என்றது- ‘அழகுதானே ஒரு வடிவெடுத்தது’ என்னலாம்படியிருக்கையாலே.

இவ்விடத்தில் ‘அழகே விஞ்சி அத்தையிட்டு நிரூபிக்க வேண்டும்படி யிருக்கையாலே கோலமே யென்கிறார்” என்ற ஈடு காண்க.

தாமரைக்கண்ணதோர் அஞ்சனநீலமே!= கீழ்ச்சொன்ன அழகுக்கு ஆச்ரயம் திருமேனி:

அந்தத் திருமேனிக்குள்ளே மிகச் சிறந்தது கண்ணழகு;

அதனை யநுபவிக்கிறபடி. “க:  புண்டரீகநயந: ” என்னலாம்படியன்றோவிருப்பது.

அஞ்சன நீலமே என்பதை இரண்டு வகையாக நிர்வஹிப்பர்கள்.

அஞ்சனமே, நீலமே! என்று இரண்டு விளியாகப் பிரித்தல், அஞ்சன த்ரவ்யத்தின் நீலநிறந்தான் வடிவானவனே! என்னுதல்.

நின்ற எனதாவியை ஈர்கின்ற சீலமே!= கீழ் “வளவேழுலகின்முதலாய” என்கிற திருவாய்மொழயில் தாம் நைந்யாநுஸந்தானம் பண்ணி அகலப்புக, அப்போது கலந்து பரிமாறின சீலகுணத்தை அநுஸந்திக்கிறபடி.

அல்லது, *செய்யதாமரைக் கண்ணனில் “நெஞ்சினால் நினைப்பான் யவன் அவனாகும் நீள்கடல் வண்ணனே” என்ற அர்ச்சாவதாரத்தின் நீர்மையை அநுஸந்திக்கிறபடியாகவுமாம்.

இப்படி அழகும் குணங்களுமுண்டானாலும் பெறுமிடத்தில் இன்னகால மென்றில்லை யோவென்ன, சென்றுசெல்லாதன முன்னிலாங்காலமே! என்கிறார். பூதகாலம் பஷ்யத்காலம் வர்த்தமாநகாலம் என்றுள்ள காலமும் நீயிட்ட வழக்கன்றோ என்றபடி

மஹாபாரதத்தில் (உத்யோகபர்வத்தில்) திருதராஷ்ட்ரனை நோக்கி ஸஞ்ஜயன் கூறுகிறான்- “காலசக்ரம் ஜகசக்ரம் யுகசக்ரம் ச கேசவ:; ஆத்மயோகேந பகவாந் பரிவர்த்தயதே அநிசம்” இத்யாதி

உன்னை எந்நாள் கண்டுகொள்வனே?= “பூர்ணே சதுர்த்தசே வர்ஷே” என்று பரதாழ்வானுக்கு நாளிட்டுக் கொடுத்தாப்போலே எனக்கும் ஒருநாள் குறிப்பிட வேணுமென்கிறார்.—

—————-

***-  அடியவர்களைக் காத்தருளு முபாயத்தை நன்குணர்ந்தவனும் ப்ரதிகூல நிரஸகத்தில்

வல்லவனுமான உன்னை நான் சேருவது என்றைக்கு? என்கிறார்.

கொள்வன் நான், மாவலி! மூவடி தா’என்ற கள்வனே! கஞ்சனை வஞ்சித்து வாணனை
உள்வன்மை தீர,ஓர் ஆயிரம் தோள் துணித்த புள்வல்லாய்! உன்னை எஞ்ஞான்று பொருந்துவனே?–3-8-9-

 

பதவுரை

மாவலி	–	‘மஹாபலியே!
நான்	–	நான்
மூ அடி	–	மூன்றடி நிலத்தை
கொள்வன்	–	ஏற்றுக் கொள்வேன்,
தா	–	கொடுப்பாயாக’
என்ற	–	என்ற சொன்ன
கள்வனே	–	வஞ்சகனே!
கஞ்சனை	–	கம்ஸனை
வஞ்சித்து	–	தொலைத்து
வாணனை	–	பாணாசுரனை
உள் வன்மைதீர	–	மன உறுதியானது அழியும்படி
ஓர் ஆயிரம் தோள் துணித்த	–	ஆயிரம் புயங்களையும் அறுத்த
புள் வல்லாய்	–	கருடவாஹனனே!
உன்னை	–	உன்னை
எஞ்ஞான்று	–	எக்காலம்
பொருந்துவன்	–	அடையப்பெறுவேன்?

கொள்வன் நான் மாவலி மூவடிதாவென்ற கள்வனே! – குறிய மாணுருவாகி மாவலி பக்கல் யாசகனாய் சென்ற காலத்து முந்துறமுன்னம் ‘கொள்வன் நான்’ என்றானாம்;

யாசகன் உதாரனைப் பலபடியாகப் புகழ்ந்து பேசிவிட்டு ‘இன்ன பொருள் எனக்கு நீ தரவேணும்’ என்று யாசிக்க வேண்டுவது முறைமையாயிக்க, வாமனன் அங்ஙனம் ஒன்றும் புகழ்ந்து பேசாதே வாய்திறந்து பேசும்போதே ‘கொள்வன் நான்’ என்றானாம்;

என்றைக்கு யாசித்தறியாதவனாதலால் இன்னபடி சொல்ல வேணுமென்று அறிந்திலேன் போலும்.

வாமன மூர்த்தியின் மிக அழகிய வடிவத்தைக் கண்டு இவனுக்கு ஏதாவது தானம் பண்ணியே யாகவேணுமென்று குதூஹலங்கொண்ட மாவலி ‘இவன் நம் புக்கலில் தானம் பெறுவனோ மாட்டானோ’ என்று ஸந்தேஹித்திருக்க,

அந்த நிலைமையைக் கண்ட வாமனன் அவனுடைய சங்கைதீரக் “கொள்வன் நான்” என்றானாகவுமாம்.

மாவலி = அண்மைவிளி. பெரியோனைப் பெயர்சுட்டிச் சொல்லாகாது என்பது வாமன மூர்த்திக்குத் தெரியாதோ? ‘மஹாப்ரபோ!’ என்று சிறப்பாகவன்றோ சொல்லவேணும்; ‘மாவலி!’ என்று பெயரையிட்டுச் சொன்னது ஏன்? என்று சங்கித்துக்கொண்டு

நம்பிள்ளை யருளிச்செய்வன காண்மின்; “பிறந்தவன்றே பிக்ஷையிலே அதிகரிக்கையாலே பிரபுக்களை உபசரித்து வார்த்தை சொல்லியறியானே; முன்பு சிலபாடே தாழ்வு சொல்லியறியான்; பிறந்த பின்பு வாஸநை பண்ணுகைக்கு நாளில்லை; அத்தாலே மாவலி யென்கிறான்.

எல்லாரும் தன்னை உயரச் சொல்லுமதொழிய இப்படி சொல்லக் கேட்டறியாமலே ‘இவனொரு பாலன் நம் முன்பேநின்று சிறுபேரைச் சொல்லி யழைத்தானே’ என்று இனியனாய் முகத்தைப் பார்த்து ‘உனக்கு வேண்டுவதென்?’ என்றான்;

‘மூவடி’ என்று விடை கூறினான் வாமனன். (

அது கேட்ட மாவலி) தன் பக்கல யாசிக்க வருமவர்களில் இப்படி சிறுக அர்த்திப்பாரில்லாமையாலே அநாதரித்திருந்தான்;

அந்யபரதை பண்ணாதே தா என்கிறான்.”

என்றகள்வனே! = ‘இந்திரனோ சரணம்புக்கு நின்றான்; உதாரணனாயிருப்பானொருவன் அவனுடைய ராஜ்யத்தைப் பறித்துக்கொண்டான்; இவன்றான் ஔதார்யமென்றொரு தர்மபாஸத்தை ஏறிட்டுக் கொண்டிருக்கையாலே ராவணாதிகளைப் போலே இவனை யழிக்கும் வழியில்லை; என்ன செய்வது?” என்று பார்த்து, தன்னை யாசகனாக்கி, ‘இவன் தேவகாரியம் செய்ய வந்தான்’ என்று சுக்கிரன் முதலானோர் சொல்லி மறுக்க செய்தேயும் அவன் நெஞ்சில் படாதபடி அவனை வடிவழகாலும் பேச்சழகாலும் வாய்மாளப் பண்ணின வஞ்சனங்களெல்லாவற்றையும் நினைத்துக் கள்வனே! என்கிறார்.

கஞ்சனை வஞ்சித்து = வஞ்சனை செய்வதென்பது தோஷமே யல்லது குணமன்றே; குணக் கடலான எம்பெருமான் வஞ்சித்தானென்றால் அழகாகுமோ? என்கிற சங்கையிலே நம்பிள்ளையருளிச் செய்கிறார்-

“கம்ஸன் கோலின் வஞ்சனத்தை அவன்றன்னோடே போக்கினவனே!” என்று கம்ஸன் கண்ணபிரானுக்கு மாதுலனாகையாலே நேர்கொடுநேரே வந்து தீங்கு செய்யமாட்டாமல்

பல க்ருத்ரிம வழிகளிலும் சென்று பார்த்தான்; ‘ஐயோ என்னுடைய மருமகன் இறந்துவிட்டானே’ என்று கண்ணீர்விட்டு அழவேணாமென்று ஸமயம் பார்த்திருந்தான்;

அவன் இங்ஙனே கோலியிருந்த வஞ்சனத்தை அவனோடே போம்படி பண்ணினானாயிற்று கண்ணபிரான்.

——————

***- உன்னுடைய குணங்களுக்குத் தோற்று உன்னைக் காணப்பெறாத வ்யஸனத்தாலே

துக்கப்படுகிற நான் இன்ன மெத்தன காலம் துக்கப்படக்கடவேனென்கிறார்.

பொருந்திய மாமருதின்னிடை போய எம் பொருந் தகாய்! உன் கழல் காணிய பேதுற்று
வருந்தி நான் வாசக மாலை கொண்டு உன்னையே இருந்திருந்து எத்தனை காலம் புலம்புவனே?–3-8-10-

 

பதவுரை

பொருந்திய	–	ஒன்றோடொன்று பொருந்தி நின்ற
மா மருதின் இடை	–	பெரிய மருத மரங்களின் நடுவே
போய	–	தவழ்ந்து சென்று அவற்றைத் தள்ளி முறித்த
எம் பெரும்தகாய்	–	எம்பெருமானே!
நான்	–	அடியேன்
உன் கழல்	–	உனது திருவடிகளை
நாணிய	–	காணும் பொருட்டு
பேதுஉற்று	–	ஈடுபாடுடையேனாய்
வருந்தி	–	துக்கித்து
வாசகம் மாலை கொண்டு	–	சொல் மாலைகளைக்கொண்டு
உன்னையே	–	உன்னையே நோக்கி
இருந்து இருந்து	–	இடைவிடாது
எத்தனை காலம்	–	எவ்வளவு காலம்
புலம்புவன்	–	கதறுவேன்?

தம்மில் தரம் தெறிந்து நிற்கிற பெரிய மருதமரங்களின் நடுவே சென்று அவற்றை முறித்து உன்னை

யெங்களுக்கு ஸ்வாமியாகத் தந்த பெரியவனே!

உன்னுடைய திருவடிகளைக் காண வேணுமென்கிற ஆவலை உடையேனாய் அது நிறைவேறப் பெறாமையாலே

மிகவருந்தி உன்னுடைய திருக்குணங்களுக்கு வாசகமான சப்த ஸந்தர்ப்பத்தைக் கொண்டு

உன்னையே நோக்கியிளைத்திருந்து எத்தனை காலம் கூப்பிடக்கடாவேனென்கிறார்.

கண்ணன் குழந்தையாயிருக்குங் காலத்தில் துன்பப்படுகின்ற பல விளையாடல்களைச் செய்யக்கண்டு கோபித்த யசோதை க்ருஷ்ணனைத் திருவயிற்றில் கயிற்றினால் கட்டி ஓருரலிலே பிணித்துவிட, கண்ணன் அவ்வுரலையிழுத்துக்கொண்டு தவழ்ந்து அங்கிருந்த இரட்டை மருதமரத்தின் நடுவே எழுந்தருளிய பொழுது அவ்வுரல் குறுக்காய் நின்று இழுக்கப்பட்டபடியினாலே அம்மரங்களிரண்டும் முறிந்து விழுந்தவளவில்

முன்நாரதர் சாபத்தால் அம்மரங்களாய்கிடந்த நள கூபரன் மணிக்ரீவன் என்னும் குபேர புத்திரர் இருவரும் சாபம் தீர்ந்து சென்றனர்.

இந்தக் குபேரபுத்திரரர்கள் முன்பு ஒருகாலத்தில் பல அப்ஸரஸ் ஸ்திரீகளுடனே ஆடையில்லாமல் ஜலக்ரீடை செய்து கொண்டிருக்கையில் நாரத மாமுனிவர் அங்கு எழுந்தருள, மங்கையர் அனைவரும் நாணங்கொண்டு ஆடையெடுத்து உடுத்து நீங்க, இந்த மைந்தர் மாத்திரம் மதுபான மயக்கத்தினால் வஸ்த்ரமில்லாமலே இருக்க,

நாரதர் கண்டு கோபம் கொண்டு ‘மரங்கள் போலிருக்கிற  நீங்கள் மரங்களாவீர்’ என்று சபிக்க, உடனே அவர்கள் வணங்கி வேண்டிக் கொண்டதற்கு இரங்கி, ‘நெடுங்காலஞ் சென்ற பின்பு திருமால் உங்களருகே நெருங்குஞ் சமயத்தில் இவ்வடிவமொழிந்து முன்னைய வடிவம்பெற்று மீள்வீர்’ என்று சாபவிடை கூறிப் போயினர்;

இப்படி சாபத்தினால் மரங்களான இவற்றில் கம்ஸனால் ஏவப்பட்ட இரண்டு அஸுரர்களும் ஆவேசித்துக் கிடந்தனர் என்றும் புராணம் கூறுகின்றது.

“ஒருங்கொத்தவிணை மருதமுன்னியவந்தவரை” என்றும்,

“பொய்யாமாயமருதான வசுரரை” என்றும் பெரியாழ்வாரு மருளிச் செய்தனர்.

பொருந்தியமாமருதின் = மருது, மாமருது, பொருந்திய மாமருது என வகுத்துக் கொள்க.

அதன் அருகே செல்வதும் அபாயத்திற்கு இடமாயிருக்க அதனிடையே தவழ்ந்து சென்றானே! என்று இன்று வயிறு பிடிக்கிறாராழ்வார்.

“மருதினிடையபோய எம் பெருந்தகாய்! உன்கழல் காணியபேதுற்று” என்றது யமளார்ஜுநமத்யத்திலே தவழ்ந்து செல்லுகிற போதைத் திருவடி யழகை யநுபவிக்க ஆழ்வார் ஆசை கொண்டிருக்கும்படியைக் காட்டும்.

மருதினிடை போனதைப் பேசினபராசா மஹர்ஷி (ஸ்ரீவிஷ்ணுபுராணத்தில்) “யாமலார்ஜுநயோர் மத்யே ஜகாம கமலேக்ஷணர்” என்றார்;

கண்ணனுடைய திருக்கண்ணழகிலே தோற்றார் அவர்; திருவடி யழகிலே தோற்கிறார் ஆழ்வார்.

இங்கே ஈடு;- ஜகாம கமலேக்ஷண, = புரிந்து பார்த்த கண்களைக் காண வாசைப்பட்டான் ரிஷி; தவழ்ந்து போகிற போதைத் திருவடிகளைக் காண வாசைப்படுகிறாரிவர்.”

காணிய – காண்கைக்காக என்றபடி – பேதுற்று = பேது- பைத்தியம்: அறிவு கலங்கியென்றபடி.

வருந்தி நான் வாசக மாலை கொண்டு = ஒரு சொல் எடுப்பது ஒரு மலை யெடுக்குமாபோலே யிருக்கிறதாம் ஆழ்வார்க்கு

—————–

***- – இத்திருவாய்மொழியின் இயல்மாத்திரத்தைத் தரித்தவர்கள் ஆரேனுமாகிலும் இதில் ஆஸாஸித்தபடியே

யநுபவிக்கையில் தட்டில்லாத பரம போக்யமான திருநாட்டிலே செல்வரென்று பயனுரைத்துத் தலைக்கட்டுகிறது.

புலம்பு சீர்ப் பூமி யளந்த பெருமானை நலங்கொள் சீர் நன் குருகூர்ச் சடகோபன் சொல்
வலங்கொண்ட வாயிரத்துள் இவையுமோர் பத்து இலங்குவான் யாவரும் ஏறுவர் சொன்னாலே –3-8-11-

 

பதவுரை

புலம்பு சீர்	–	(அனைவரும்) கொண்டாடுதற்குரிய திருக்குணங்களையுடையனாய்
பூமி அளந்த பெருமானை	–	பூமியை அளந்தவனான எம் பெருமானைக் குறித்து
நலம் கொள் சீர்	–	ஞானபக்தி முதலிய சிறப்பு வாய்ந்த
நன் குருகூர் சடகோபன்;
சொல்	–	அருளிச்செய்த
வலம் கொண்ட	–	மிக்க ஆற்றலையுடைய
ஆயிரத்துள்	–	ஆயிரம் பாசுரங்களுள்
இவை ஓர் பத்தும்	–	இப்பத்துப் பாசுரத்தையும்
சொன்னால்	–	ஓதினால்
யாவரும்	–	(இன்னார் இனையார் என்னும் வாசியற) எல்லாரும்
இலங்கு வான்	–	சோதிமயமான பரமபதத்தை
ஏறுவர்	–	ஏறப்பெறுவர்.

உலகமெல்லாம் கொண்டாடும்படியான திருக்குணங்களையுடையனாய்க்கொண்டு, பூமியையளந்த

ஸர்வேச்வரனைக் குறித்து ஆழ்வாரருளிச் செய்த ஆயிரத்துள் இவையுமோர் பத்து சொன்னால்

யாவரும் இலங்குவான் (இலங்குகின்ற வானுலகை) ஏறுவர்.

இங்கு ஆழ்வார்க்கு நலங்கொள் சீர் என்று விசேஷணமுள்ளது;

கரணங்களும் சேதந ஸமாதியாலே விடாய்த்து,

ஓர் இந்திரியத்தின் வ்ருததியை மற்றொரிந்திரியம் ஆசைப்பட்டு,

இவையெல்லாவற்றின் வ்ருத்தியையும் தாம் ஆசைப்பட்டு

இப்படி பகவத் விஷயத்திலே விடாய்க்கும்படியான ஸ்ரீவைஷ்ணவஸ்ரீயையுடையரான ஆழ்வார் என்றபடி.

வலங்கொண்டவாயிரம் = வலம் என்றது பெலம் என்றபடி;

ப்ரதிபாத்யவஸ்துவை உள்ளபடி ப்ரதிபலிக்கவல்ல ஸாமர்த்தியத்தையுடையதென்றவாறு.

பரமபதத்தில் நித்யஸூரிகளுக்கே ஸம்பவிக்ககூடிய நிலைமையை இத்திருவாய்மொழியில்

ஆழ்வார் ஆசைப்பட்டதனால் “இங்கு வான் ஏறுவர்” என்று தேச விசேஷ ப்ராப்தியைப் பயனுரைத்துத் தலைக்கட்டினாரென்க.

————————————————————————————————-

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ காஞ்சி பிரதிவாதி பயங்கரம் அண்ணங்கராசாரியார் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பெரிய வாச்சான் பிள்ளை ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ நம் பிள்ளை ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்-

ஸ்ரீ திருவாய் மொழி -3-7– பயிலும் சுடரொளி–ஸ்ரீ காஞ்சி பிரதிவாதி பயங்கரம் அண்ணங்கராசாரியார் எழுதிய விளக்க உரை–

***- எம்பெருமானுடைய வடிவழகிலும் திருக்கல்யாண குணங்களிலும் ஈடுபட்டிருக்கும் ஸ்ரீவைஷ்ணவர்கள் ஆரேனுமாகிலும் எனக்கு ஸ்வாமிகள் என்கிறார்.

பயிலும் சுடரொளி மூர்த்தியைப் பங்கயக் கண்ணனைப்
பயில இனிய நம் பாற்கடற் சேர்ந்த பரமனைப்
பயிலும் திருவுடையார் எவரேலும் அவர்கண்டீர்
பயிலும் பிறப்பிடை தோறு எம்மைஆளும் பரமரே.–3-7-1-

பதவுரை

பயிலும் சுடர் ஒளி மூர்த்தியை	–	செறிந்த சுடர்ச் சோதி யுருவனாய்
பங்கயம் கண்ணனை	–	தாமரை போன்ற திருக்கண்களையுடையனாய்
பயில இனிய	–	பழகப் பழகப் பரம போக்யனாய்
நம் பால் கடல் சேர்ந்த பரமனை	–	நமக்காகத் திருப்பாற் கடலில் துயில் கொண்டிருளும் பரம புருஷனான எம்பெருமானை
பயிலும் திரு உடையார்	–	நிரந்தராநுபவம் பண்ணுகையாகிற செல்வமுடையவர்கள்
யவர் ஏனும்	–	எது பிறப்பு ஏதியல்வாக நின்றவரானாலும்
அவர்	–	அவர்களே
பயிலும் பிறப்பிடை தோறும்	–	மேன்மேலும் நேர்கின்ற பிறவிகள் தோறும்
எம்மை	–	நம்மை
ஆளும்	–	அடிமைகொள்ளவில்லை
பரமர் கண்டீர்	–	மஹான்களாவர்.

*இச்சாக்ருஹீதாபிமதோரு தேஹ: * என்கிறபடியே அடியவர்களுக்காக ஸ்வஸங்கல்பத்தாலே பரிக்ரஹித்தருளும் திருமேனி தேஜோராசி மயமாயிருக்கும்படியைச்சொல்லகிறார்.

பயிலும் சுடரொளி மூர்த்தியை என்பதனால். சுத்த ஸத்வமயமாய் ஸ்வரூபப்ரகாசகமான திவ்ய விக்ரஹத்திலீடுபட்டவர்கள் எமக்கு ஸ்வாமிகள் என்கை.

பங்கயக்கண்ணை = கீழ்ச்சொன்ன வடிவழகிலும் கூட அகப்படாதாரையும் அகப்படுத்திக் கொள்ளவல்ல திருக்கண்ணழகிலே யீடுபட்டு “கரியவாகிப் புடைபரந்து மிளிர்ந்து செவ்வரியோடி, நீண்டவப் பெரியவாய கண்கள் என்னைப் பேதைமை செய்தனவே” என்றாற்போலே பேசுமவர்கள் எமக்கு ஸ்வாமிகள் என்கை.

“க: புண்டரீ கநயந: புருஷோத்தம: க” என்கிறபடியே திருக்கண்ணழகே பரத்வ ஸூசகமாகையாலே அந்தப் பரத்வத்திலே யீடுபட்டவர்கள் எமக்கு ஸ்வாமிகள் என்றவாறு.

பயிலவினிய = ‘பயிலப்பயில வினிய’ என்றபடி.

பகவத் விஷயத்தில் இடைவிடாத பரிசயம் பண்ணினாலும் இனிமை (-போக்யதை) ப்ரதிபத்தி விஷயமாகுமேயல்லது வைரஸ்யம் ஒருபோதும் தோற்றாதென்று கருத்து.

இங்கு ஈட்டு ஸ்ரீஸூக்தி காண்மின்:- “இப்படி வடிவழகும் கண்ணழகும் கண்ணழிவற்றிருக்கையாலே இனியதாயிருக்குமிறே. இதர விஷயங்கள் கிட்டுத்தனையும் ஒன்றுபோலேயாய், கிட்டினவாறே அகல வழிதேடும்படியாயிருக்கும்” என்று-

எப்பொழும் நாள் திங்களளரண்டூழியூழிதொறும் அப்பொழுதைக்கப் பொழுதென்னாராவமுத மென்னும்படியான நித்யாபூர்வமான விஷயமாகையாலே எனை யூழிகாலம் இடையறாத பரிசயம் பண்ணினாலும் ஸாரஸ்யமே அதிகரித்துச் செல்லும் விஷயமென்றபடி.

நம் பாற்கடற்சேர்ந்த பரமனை=நம் போன்ற அடியவர்களின் ஆர்த்த த்வநி செவிப்படுகைக்காகவும், செவிப்பட்டவுடனே பதறி யெழுந்துவந்து பரித்ராணம் செய்தருள்வதற்காகவும் திருப்பாற்கடலில் சாய்ந்தருளும்படியை வாயாரப்பேசி அந்தக் கிடையழகிலே யீடுபட்டிருக்குமவர்கள் எமக்கு ஸ்வாமிகள் என்றபடி.

பரமன் என்பதற்கு – தன்னிற்காட்டில் மேம்பட்டாரில்லாதவன் என்று பொருள்.

இங்கு நம்பிள்ளை யருளிச் செய்கிறார் காண்மின்:- ‘(பரமனை) வடிவழகாலும் குணங்களாலும் அல்லாதாரைக் கழித்து இங்கே ஓர் ஏற்றம் சொன்னீர்; மேன்மைக்கு இவனுக்கு அவ்வருகே தான் ஒரு விஷயமுண்டோ வென்னில்; மேன்மைக்கும் இவனுக்குவ்வருகு ஒரு விஷயமில்லை.” என்று.

பரமனைப் பயிலுந் திருவுடையார்=எம்பெருமானோடு இடைவிடாது பழகுவதையே பெருஞ் செல்வமாக வுடையவர்கள். அற்ப பலன்களுக்காக எம்பெருமானை அனுபவிர்ப்பவர்களாக இருந்தால் அப் பலன் கைபுகுந்தவாறே விலக நினைப்பர்கள்;

அங்ஙனல்லாமல் அவன் தன்னையே ப்ரயோஜனமாகக்கொண்டு நெருங்கினவர்கள் விலகவழியில்லையே;

ஆகவே  “பரமனைப் பயினுந் திருவுடையார்” என்றது எம்பெருமானையே ஸ்வயம் ப்ரயோஜநமாகப் பற்றின சீமான்கள் என்றபடி.

திருவுடையார் என்றதனால், பரமனிடத்து நெஞ்சு குடிகொண்டிருத்தலே சிறந்த செல்வமென்று தெரிவித்தவாறாம்.

இளையபெருமாள் “கதித்ரபிடகாதர:” என்கிறவடியே மண்வெட்டியும் புட்டுக்கூடையுமாயக் காட்டுக்குப் புறப்படுகையில் அவரிடத்து என்ன செல்வமிருந்தது; அப்போது * லக்ஷ்மணோ லக்ஷ்மி ஸம்பந்ந:* என்று பேசப்பட்டிருக்கின்றார்;

பெருமாளும் பிராட்டியுமான சேர்த்தியிலே ஒழிவில்கால மெல்லாமுடனாய் மன்னிவிழுவிலா வடிமை செய்யப்பெற வேணுமென்று பாரிப்புக்கொண்டிருந்தாரே, அதையிட்டுத்தான் அப்போது லக்ஷ்மிஸம்பந்த ரென்று பேசப்பட்டார்.

விபீஷணாழ்வான் ராவண கோஷியில் நின்றும் துரத்தப்பட்டு ஸ்ரீராமகோஷ்டிக்கும் ஆளாகப் பெறாமல் த்ரிசங்க ஸ்வர்க்கமாக ஆகாசத்தில் நின்றிருந்த காலத்து “அந்தரிக்ஷகத: ஸ்ரீமாந்” என்பப்பட்டான்;

அப்போது அவனிடத்திருந்த ஸ்ரீயாவது என்ன? ‘நாம் ஸ்ரீராம கோஷ்டியில் அந்வயிக்கப் பெறாதொழியினும் இனி அரக்கர் திரளிலே  புகுவதென்பது கிடையாது’ என்று கொண்டிருந்த அத்யவஸாயமே அவற்குச் சிறந்த செல்வமாயிற்று.

கஜேந்திராழ்வான் முதலை தன்னாலடர்ப்புண்டு துடித்துக் கிடந்த காலத்து *ஸ து நாகவர: ஸ்ரீமாந் * எனப்பட்டான்; அப்போது அவற்கு இருந்த ஸ்ரீ யாதுகொல்? உயிர்போகுந்தருணத்தில் கையிற் பூ செவ்வியழியாமே எம்பெருமான் திருவடிகளில் ஸமர்ப்பிக்கப்பட வேணுமென்று கொண்டிருந்த குதூகலமேயாயிற்று ஸ்ரீ எனப்பட்டது;

ஆக இவ்வகையிலே பக்தகோஷ்டிகளில் ப்ரஸித்தமான செல்வமே இங்குத் திரு என்பதனால் விவக்ஷிக்கப்படுகின்றதென்க.

யவரேலும் = பரமனைப் பயிலுந் திருவுடையவர்கள் பிறந்த வருணம் எதுவாகவுமாம், அவர்களுடைய அறிவு, தொழில் முதலியவை எப்படிப்பட்டதாகவுமாம், அவற்றைக் கணிசிக்கத் தேவையில்லை; அவர்களிடத்துப் பரமனைப் பயிலுந் திரு உள்ளதா என்பதொன்றே பார்க்கத்தக்கது என்றபடி.

அவர்கண்டீர் பயிலும் பிறப்பிடைதோறு எம்மையாளும்பரமர் = பகவானுக்கு நாங்கள் ஆட்பட்டவர்களல்லோம்; அத்தகைய பாகவதர்கேட்கே ஆட்பட்டவர்கள் என்கிறார்.

மேன்மேலும் பிறப்பது எமக்கு ஹேயமே யாயினும் பாகதவதர்கட்கு ஆட்பட்டிருந்த்தலாகிற பெருஞ்செல்வம் கிடைக்கப் பெறவதாமாகில் எத்தனை பிறப்புகள் நேர்ந்தாலும் உத்தேச்யமே என்கிற கருத்து.

“பயிலும் பிறப்பிடை தோறு” என்பதில் உய்த்துணரத்தக்கது.

இங்க இருபத்துநாலாயிரப்படியில் பெரியவாச்சான் பிள்ளை ஸ்ரீஸூக்தி காண்மின்:- “*நின் பன் மா மாயப் பல்பிறவியென்று நிந்தித்த ஜன்மத்தையும் அநுமதி பண்ணுகிறார் ததீய சேஷத்வ ரஸத்தாலே” என்று.

————-

***-  எம்பெருமானுடைய திவ்யாவயவ ஸௌந்தர்யத்தால் வசீகரிக்கப்பட்ட ஸ்ரீவைஷ்ணவர்கள்

எனக்கு ஸ்வாமியான ஸ்வாமிகளென்கிறார். கீழ்ப்பாட்டில் *

பரமனைப் பயிலுந் திருவுடைய ஸ்ரீவைஷ்ணவர்களே எம்மையாளும் பரமர் என்று சொல்லி வைத்து

இப்பாட்டில் ‘ஆளும்பரமனை’ என்றால் இது தகுதியோ? பாகவதர்களன்றோ ஆளும்பரமா!

இப்போது எம்பெருமானை ஆளும்பரமனாகச் சொல்லலாமோ வென்னில்; சொல்லலாம்;

எம்பெருமான் தன் திருவடிகளின் கீழ் வந்து புகுந்தவர்களைப் பாகவத சேஷபூதர்களாக ஆக்கி ஆள்கின்றானென்னபதுவே இங்க விவக்ஷிதம்.

“அடியார்க்கென்னை யாட்படுத்தவிமலன்” என்ற திருப்பாணாழ்வார் பாசுரம் இங்க அநுஸந்திக்கத்தகும்.

ஆளும் பரமனைக் கண்ணனை ஆழிப்பிரான் தன்னைத்
தோளும் ஓர் நான்குடைத் தூமணி வண்ணன் எம்மான் தன்னைத்
தாளும் தடக்கையும் கூப்பிப் பணியுமவர் கண்டீர்
நாளும் பிறப்பிடை தோறு எம்மை ஆளுடை நாதரே.–3-7-2-

பதவுரை

ஆளும் பரமனை	–	ஆள்கின்ற பரம புருஷனாயும்
கண்ணனை	–	ஸ்ரீக்ருஷ்ணனாயும்
ஆழி பிரான் தன்னை	–	திருவாழியாழ்வானை யுடைய உபகாரகனாயும்
ஓர் நான்கு தோளும் உடை	–	ஒப்பற்ற நான்க புஜங்களையுடையவனாயும்
தூ மணி வண்ணன்	–	பரிசுத்தமான நீலமணிபோன்ற நிறத்தை யுடையவனாயுமிருக்கின்ற
எம்மான் தன்னை	–	எம்பெருமானை
தாளும் தட கையும் கூப்பி	–	கால்களையும் கைகளையும் கூப்பி
பணியும் அவர்	–	நமஸ்கரிப்பவர்கள்
பிறப்பிடை தோறு	–	ஜன்மந்தோறும்
நாள் தோறும்	–	தினந்தோறும்
எம்மை	–	எங்களை
ஆள் உடை நாதர் கண்டீர்	–	ஆட்கொள்ளும் அடிகளாவர்.

கண்ணனை = பாகவத சேஷத்வத்தை ஸ்வாநுஷ்டான முகத்தாலே காட்டியருளினவன் கண்ணபிரான் எங்ஙனேயென்னில்,

பாகவதர்களில் தலைவனான நம்பிமூத்த பிரானுக்கு (-பலராமனுக்கு)ப் பின்பிறந்து “பாதேவற்கோர் கீழ்க்கன்றாய்” என்னும்படி அவனளவிலே பாரதந்திரியத்தைக் காட்டினபடி காண்க.

ஆழிப்பிரான்தன்னை = திருவவதரிக்கும்போதே கையுந்திருவாழியுமாய்த் திருவவதரித்து,

பிறகு பாரதப்போரில் ‘ஆயுதமெடேன்’ என்று சொல்லிவைத்தும் ஆச்ரிதபக்ஷபாதத்தாலே ஆயுதமெடுத்தும் காரியம் செய்தருளினவன்.

தோளுமோர்நான்குடை=“சதுர்ணாம் புருஷார்த்தாநாம் தாதா தேவச் சதுர்புஜ:-” என்கிறபடியே அடியார்களுக்கு நால்வகைப் புருஷார்த்தங்களையும் கொடுத்தருளிவதற்கு நான்கு திருக்கைகள் படைத்தவன்.

பட்டர் திருக்கோட்டியூரில் எழுந்தருளியிருக்கும்போது அனந்தாழ்வான் திவ்ய தேசயாத்திரையாக அங்கு எழுந்தருளினர்

அப்போது அவர் பட்டரை நோக்கி “பரமபதத்தில் எம்பெருமான் சதுர்ப்புஜனாய் எழுந்தருளியிருக்கிறானோ? த்விபுஜனாய் எழுந்தருளியிருக்கிறானோ?” என்று கேட்க,

ஸர்வஜ்ஞரான அனந்தாழ்வானுக்கு நாம் ஸந்தேஹநிராஸம் செய்ததாக ஆகவொண்ணாதென்று கருதிய பட்டர்,

“த்விபுஜன் என்று தேறினால் பெரிய பெருமாளாக அநுஸந்திக்கிறோம்; சதுர்புஜன் என்று தேறினால் நம்பெருமாளாக அநுஸந்திக்கிறோம்” என்றாராம்.

இதன் கருத்து யாதெனில்; பெரிய பெருமாள் “கையினார் சுரிசங்கனலாழியர்” என்ற திருப்பாணாழ்வார் பாசுரத்தின்படி சதுர்புஜராயிக்கவும் அறிவிலிகளான நமக்கு த்பிவுஜராகத் தோற்றுவதுபோல் பரமபதநாதனும் சிலருடைய அறிவுக்கு த்விபுஜனாகத் தோற்றக்கூடும்;

மண்டோதரி  புலம்பும்போது * தமஸ: பரமோ தாதா சங்கசக்ரகதாதர:* என்ற பேசியிருக்கிறாளாகையாலே

பரமபதநாதன் அவளுக்குச் சதுர்புஜனாகத் தோன்றினயமை ஸ்பஷ்டம்

அதுவே ப்ரமாண கதிக்குச் சேரும் என்பதாம். இவ்விஷயம் இவ்விடத்து ஈச்முப்பத்தாறாயிரத்தில் விசதமாகக் காணத்தகும்.

தூமணிவண்ணனம்மான்தன்னை= சிறந்த ரத்னம்போலே ஒளிமல்கி யிருப்பவனனென்றபடி.

ரத்தனத்தின் ஸ்வபாவம்போன்ற ஸ்வபாவ முடையவன் என்னவுமாம் (அதாவது:-)

ரத்னம் எவ்வளவு விலையுயர்ந்தாயினும் தலைப்பில் முடிந்து ஆளலாம் படியிருக்கும்;

எம்பெருமானும் பரத்வத்தை மறைத்து ஸௌலப்யத்தையே காட்டுவன்.

ஆக இப்படிப்ப்டட எம்பெருமானைத் தாளும் தடக்கையுங்கூப்பிப் பணியமவர்கள் யாவரேனும் அவர்களே பிறவிதோறும் எம்மை ஆட்கொள்ளவல்ல நாதர்கள் என்றாராயிற்று.

தாளுந்தடக்கையுங்கூப்பி என்றவிடத்தில் ஒரு நுட்பம் கண்டறியத்தக்கது;

தாள்கூப்புகையாவது என்ன? கை கூப்புகையாவது என்ன? என்று ஆராயவேணும்.

இவையிரண்டாலும் ஆகிஞ்சந்யமும் அநந்யகதித்வமும் தெரிவிக்கப்பட்டவாறாம்:

தாள்களைக் கூப்பிவிட்டால் வேறெங்கும் எனக்குப் போக்கிடமில்லையென்று ஸூசனையாதலால் அதனால் அநந்யகதித்வம் தெரியும்;

கைகூப்பிவிட்டால் என்கையில் ஒன்றுமில்லை என்கிற ஸுசனையாதாலால் அதனால் ஆகிஞ்சந்யம் தெரியும்.

ஆக, அஹங்காரமமகாரங்கள் அற்றிபடியைக் கூறினவாறு.

————–

***-  எம்பெருமானுடைய தோளும் தோள்மாலையுமான அழகிலே தோற்றவர்களான

பாகவதர்களுக்கும் பக்தராயுள்ளவர்கள் எனக்கு ஸ்வாமிகளென்கிறார்.

நாதன் என்பதற்கு யாசிக்கப்படுபவன் என்றும் யாசிப்பவன் என்றும் ‘இருவகையாகவும் பொருள் கொள்ள வியாகரண சாஸ்த்ரம் இடந்தரும். அடியவர்களாலே யாசிக்கப்படுபவனானக இருப்பது போலவே அடியவர்களை எம்பெருமான்தான் யாசிப்பவனாகவும் இருக்கையாலே இருவகைப் பொருளும் பொருந்தும்.

சரணாகதிகத்யத்தில் * அர்த்திகல்பக* என்கிறவிடத்திற்கு வியாக்கியானமருளின ஆசிரியர்கள் இவ்விருவகைப் பொருளும் வியாக்கியானித் தருளினார்கள்.

நாதனை ஞாலமும் வானமும் ஏத்தும் நறுந்துழாய்ப்
போதனைப் பொன்னெடுஞ் சக்கரத்து எந்தை பிரான் தன்னைப்
பாதம் பணிய வல்லாரைப் பணியுமவர் கண்டீர்
ஓதும் பிறப்பிடைதோறு எம்மை ஆளுடை யார்களே.–3-7-3-

பதவுரை

நாதனை	–	ஸ்வாமியாய்
ஞாலமும் வானமும் ஏத்தும்	–	உபய விபூதியிலுள்ளாரும் ஏத்துதற்குரியவனாய்
நறு துழாய் போதனை	–	பரிமளமுள்ள திருத்துழாய் மலர்மாலையை யுடையனாய்
பொன் நெடு சக்கரத்து	–	அழகினால் உயர்ந்த திருவாழியை யுடையனான
எந்தை பிரான் தன்னை	–	எம்பெருமானை
பாதம் பணிய வல்லாரை	–	திருவடிகளில் வணங்கவல்லவர்களை
பணியும் அவர்	–	வணங்குமவர்கள்,
ஓதம்	–	பேசப்படுகிற
பிறப்பிடை தோறு	–	ஜன்மங்கள்தோறும்
எம்மை	–	எங்களை
ஆள் உடையார்கள் கண்டீர்	–	அடிமை கொள்பவர்களாவர்.

ஞாலமும் வானமுமேத்தும் “நறுந்துழாய்ப்போதனை” என்ற ஸமபிவ்யாஹார ஸ்வாரஸ்யத்தால்,

தோளும் தோள்மாலையுமான வழகைக் கண்டால் நித்ய ஸூரிகளோடு நித்ய ஸம்ஸாரிகளோடு வாசியற

அனைவரும் புகழும்படியா யிருக்குமென்கிற பொருள் கிடைக்கும்.

பகவானைப் பழிக்க வேணுமென்கிற கருத்துடையாரும் திருத்துழாய்மாலை யணிந்திருக்குமழகைக் கண்டவாறே ஏத்தாதிருக்க முடியாதன்றோ.

பொன்னெடுஞ்சக்கரத்து எந்தைபிரான்தன்னை =கீழ்ச்சொன்ன திருத்துழாய் மாலையில் ஈடுபடாதவர்களையும்

கையுந் திருவாழியுமான வழகாலே ஈடுபடுத்திக் கொள்பவனாயிற்று.

“இன்னரென்றறியேன் அன்னே! ஆழியொடும் பொன்னார் சார்ங்கமுடைய வடிகளை இன்னாரென்றறியேன்” என்று மதிமருளப் பண்ணவல்ல திவ்யாவுதங்க ளெல்லாவற்றிற்கம் உபலக்ஷணம்.

ஆக இப்படிப்பட்ட எம்பெமானுடைய திருவடிகளைப்பணிகின்ற அடியவர்கட்கும் அடியவர்கள் யாவரோ, அவர்களே எக்காலத்தும் நமக்கு சேஷிகள் என்றாராயிற்று.

இப்பாசுரத்தின் ஈட்டில் ஒரு ஐதிஹ்யமுளது- (அதாவது) முற்காலத்தில் பிள்ளையாத்தான் என்பாரொருவர் ஆசார்ய பும்ஸ்த்வப்பிடார் பொலிய நிற்பவராகையாலே க்ருஹஸ்தர்களான ஆசார்யரிகளிடத்திலே பணிந்திருந்து அர்த்த விசேஷங்கள் கேட்கத் திருவுள்ளமில்லாதவராய் நஞ்சீயர் பக்கலிலே வந்து ‘எனக்கு ஓருரு திருவாய்மொழி அருளிச்செய்ய வேஸம்’ என்று கேட்க,

‘நம்பிள்ளைபக்கலில் கேட்டால்தான் விசதமாகும்; அங்கே சென்று கேளும்’ என்ற நஞ்சீயர் அருளிச் செய்ய,

அது கேட்ட அவர் ‘நம்பிள்ளையினிடத்தில் கேட்பதனால் அவரை நான் தெண்டன் ஸமர்ப்பிக்க வேண்டியதாகுமே; அதற்கு இறாய்த்தன்றோ ஸ்வாமி பக்கலில் பிரார்த்திக்கிறேன்’ என்று கூற,

அது கேட்ட நஞ்சீயர் “அப்படி ஒரு நிர்ப்பந்தமில்லை” என்று சொல்லிக்கொண்டே நம்பிள்ளையை வரவழைத்து ‘இவனுக்குப் பாங்காபடி ஓரிரு திருவாய்மொழி சொல்லும்” என்று நியமித்தருள,

நம்பிள்ளையும் ஆசார்ய நியமனத்தை சிரஸாவஹித்து அப்படியே அருளிச் செயதுவர,

இத்திருவாய் மொழியளவும் கேட்டுவந்த அவர் பாகவதர்களின் பெருமை இப்படியன்றோ இருப்பதென்று  தேறி,

அதுவரையில் தாமிருந்த நிலைமைக்கு மிகவும் அநுதபித்து அன்று முதலாக நம்பிள்ளையினிடத்திலே அளவுகடந்த ப்ராவண்யம் காட்டப்புக,

நம்பிள்ளை அதற்கு இசையா தொழியவே

அவர் நஞ்சீயரிடத்திற்சென்று “பாகவத வைபவம் தெரியாமலே முன்பு அப்படிச் சொன்னேன்; க்ஷமித்தருளவேணும் ;

இனி அடியேன் அநுவர்த்திக்கும்படிகளுக் கெல்லாம் நம்பிள்ளை இசைந்திருக்குமாறு

ஸ்வாமி நியமித்தருள வேணும்” என்று நிர்ப்பந்தித்துப் போந்தார் என்பதாக.

————–

***-  திருவரை பூத்தாற்போலே யிருக்கிற திருப்பீதாம்பரத்தை யணிந்தவனாய்,

திருக்கழுத்திலே சாத்தும் திவ்யாபரணங்களையுடையனாய், அழகிய அரைநூல் மாலையை யணிந்தவனாய்,

ஒரு பக்கத்திற்கு வேறொரு ஆபரணம் வேண்டாதபடி தானே போருமாய்,

காளமேகத்திலே மின்னினாயப்போலே யிருக்கிற யஜ்ஞோப வீதத்தையுடையவனாய்,

ஆச்ரிதரக்ஷணத்திற்கு முடிகவித்திருப்பவனாய்,

மற்றம் எண்ணிறந்த திருவாபரணங்களை இயற்கையாகவே அணிந்துள்ளவனான ஸ்ரீமந்நாராயணனுக்கு

தாஸாநுதாஸர்களாயிருக்குமவர்கள் பிறவிவேதாறும் எமக்கு அஸாதாரண சேஷிகளாவர்கள் என்றாராயிற்று.

உடை ஆர்ந்த ஆடையன் கண்டிகையன் உடை நாணினன்
புடையார் பொன் நூலினன் பொன்முடியன் மற்றும் பல்கலன்
நடையா உடைத் திரு நாரணன் தொண்டர் தொண்டர் கண்டீர்
இடையார் பிறப்பிடை தோறு எமக்கு எம் பெரு மக்களே.–3-7-4-

பதவுரை

உடை ஆர்ந்த ஆடையன்	–	திருவரைக்குத் தகுதியான திருப்பரிவட்டத்தையுடையவனும்
கண்டிகையன்	–	கண்ட பூஷணத்தையுடையவனும்
உடை நாணினன்	–	திருப்பரிவட்டத்தின் மேல் சாத்தின திருவரை நாணையுடையவனும்
புடை ஆர்	–	ஸந்நிவேசமமைந்த
பொன் நூலினன்	–	பொற்பூணூலை யுடையவனும்
பொன் முடியன்	–	அழகிய திருமுடியையுடையவனும்
மற்றும் பல் கலன்	–	மற்றும் பலவகைப்பட்ட ஆபரணங்களையும்
நடையா உடை	–	இயற்கையாக உடையவனுமான
திரு நாரணன்	–	ஸ்ரீமந்நாராயணனுக்கு
தொண்டர்	–	அடியரானார்க்கம் அடியரானவர்
இடை ஆர்	–	நிரந்தரமான
பிற்ப்பிடை தோறு	–	பிறவிதோறும்
எமக்கு	–	எங்களுக்கு
எம் பெரு மக்கள் கண்டீர்	–	எவ்வளவோ சிறந்தவர்களாவர்.

“உடையார்ந்த வாடையன்” என்றவிடத்து “தாஸாமாவிசபூத் சௌரி: ஸ்மயமாந முகாம்புஜா; பீதாம்பரதர: ஸ்ரக்வீ ஸாக்ஷாத்மந்மதமந்மத:” என்கிற ஸ்ரீபாகவத ச்லோகத்தை நம்பிள்ளை வெகு அழகாக வியாக்கியானித்தருளுகிறார்.

கண்டிகையான் என்றவிடத்து ஈடு:- “கூறையுடையழக மேலே யெழ வீசிப்போகா நிற்க, நடுவே வழிபறித்துக் கொள்ளும் திருக்கழுத்திலாபரணம் இவரைமடி பிடித்துகொண்டு போய்க் கழுத்தளவு ஸௌந்தர்யத்திலே நிறுத்திற்று” என்பதாம்.

இந்த ஸ்ரீஸூக்தியின் சுவை ரஸிகர்களால் சுவைக்கத்தக்கதத்தனை.

“கண்டிகையன்” என்று திருக்கழுத்தினழகிலே யீடுபட்டு அநுபவியா நிற்க “உடை நாணினன்” என்று மீண்டும் கீழேயிறங்கி அநுபவிக்கும்படி எங்ஙனே? என்று சங்கை பிறக்க,

அதற்கு நம்பிள்ளை அருளிச் செய்கிறார் காண்மின்-

“கழுத்தே கட்டளையாக அநுபவியா நிற்க, கண்டகதமான ஸௌந்தர்ய தரங்கங்கள் கீழே பொரவீச நடுவே நின்று அநுபவிக்கிறார்” என்று.

“புடையார் பொன்னூலினன்” என்றவிடத்து- “இந்த ஸௌந்தர்ய ஸாகரத்தின் நடுவே அலையப் புக்காவாறே தமக்கு ஆலம்பனமாக ஒரு நூலைப் பற்றினார்காணும்” என்றருளியுள்ள ஸ்ரீஸூக்தி பரம போக்யம்.

—————

***-  ப்ரயோஜநாந்தர பார்க்குங்கூட அபேக்ஷிதத்தைத் தலைக் கட்டிக் கொடுத்தருளு மெம்பெருமானுடைய

ஔதார்யத்திலே தோற்றவர்களான பாகவதர்களுக்குத் தோற்று இருக்குமவர்கள் எனக்கு ஸ்வாமிகள் என்கிறார்.

பெருமக்கள் உள்ளவர் தம் பெருமானை அமரர்கட்கு
அருமை ஒழிய அன்று ஆர்அமுது ஊட்டிய அப்பனைப்
பெருமை பிதற்ற வல்லாரைப் பிதற்றுமவர் கண்டீர்
வருமையும் இம்மையும் நம்மை அளிக்கும் பிராக்களே.–3-7-5-

பதவுரை

பெரு மக்கள் உள்ளவர் தம் பெருமானை	–	பெருமக்கள் என்னப்படுகின்ற நித்யஸூரிகட்குத் தலைவனும்
அமரர்கட்கு	–	சாவாமை வேண்டியிருக்கும் தேவர்களுக்கு
அருமை ஒழிய	–	அருமைப்படாதபடி
அன்று	–	முன்பொருகாலத்தில்
ஆர் அமுது ஊட்டிய	–	பூர்ணமாக அம்ருதத்தைப் பூஜிப்பித்தவனுமான
அப்பனை	–	எம்பெருமானை உத்தேசித்து
பெருமை	–	(அவனது) பெருமைகளை
பிதற்ற வல்லாரை	–	அடைவின்றியே சொல்லுமவர்களான பாகவதர்களை
பிதற்றுமவர்	–	அடைவின்றியே சொல்லித் துதிக்குமவர்கள்
வருமையும் இம்மையும்	–	இஹலோக பரலோகங்களிரண்டிலும்
நம்மை அளிக்கும் பிராக்கள் கண்டீர்	–	நம்மை உஜ்ஜிவிப்பிக்கும் ஸ்வாமிகளாவர்.

(பெருமக்களுள்ளவர் தம் பெருமானை) பெரியோர்கள் என்று யாவருளரோ அவர்களெல்லார்க்கும் பெரியோன் என்றபடி;

“யாங்கடவுளென்றிருக்கு மெவ்வுலகிற் கடவுளர்க்கும் ஆங்கடவுள் நீயென்றால் அஃதுனக்கு வியப்பாமோ?” என்ற பிள்ளைப்பெருமாளையங்கார் பாசுரங்காண்க.

“பெருமக்களுள்ளவர்தம் பெருமான்” என்றதற்கு “ப்ரஹ்மேசாநாதி ஸர்வ தேவர்களுக்கும் ஈச்வரன்” என்பது ஆறாயிரப்படி வியாக்கியானம். “நித்யஸூரிகளுக்கு நாதன்” என்று மற்ற வியாக்கியானங்கள்.

வேறொரு பலனையும் விரும்பாமல் எம்பெருமானையே பரம ப்ரயோஜனமாக விரும்ப வேண்டுவது ஸ்வரூப ப்ராப்தம்.

அங்ஙனம் தன்னை விரும்பாமல் வேறொரு அற்ப பலனை விரும்பி அது பெறுவதற்காகத் தன்னை வந்து பணிவாருண்டாகில் இவர்கள் நம்மையே பரம ப்யோஜனமாகக் கொள்ளும் உத்தமாதிகாரிகளாக இல்லாவிட்டாலும்,

வேறொரு பலனை விரும்பினார்களாகிலும், அப்பலனைப் பெறுவதற்கு வேறொரு க்ஷுத்ர தேவதையைத்  தேடி ஓடாமல் நம்மிடம் வந்தார்களே;

நம்மை உபேயமாகக் கொள்ளாவிடினும் உபாயமாகவாவது கொண்டார்களே’ என்று திருவுள்ளமுவந்து அருமையான காரியங்களைச் செய்து

அவர்களது மனோரதத்தை நிறைவேற்றுபவன் எம்பெருமான்- என்பது இந்தச் சரிகையினால் விளங்கும்.

இப்படிப்பட்ட பெருமையைப் பிதற்றுமவர்கள் யாவர், அவர்களுடைய பெருமையைப் பிதற்றுமவர்கள் இஹ லோக பரலோகங்களிரண்டிலும் நம்மை யுஜ்ஜீவிப்பிக்கும் ஸ்வாமிகள்

இஹலோகத்திற்பண்ணுமுபகாரமாவது நாட்டாரோடு இயல்வொழித்தல்,

பரலோகத்திற் பண்ணுமுபகாரமாவது* அடியார்க்கு குழாங்களிலே உடன் கூட்டுவது.

—————-

அளிக்கும் பரமனைக் கண்ணனை ஆழிப் பிரான் தன்னைத்
துளிக்கும் நறுங்கண்ணித் தூமணி வண்ணன் எம்மான்தன்னை
ஒளிக்கொண்ட சோதியை உள்ளத்துக் கொள்ளுமவர் கண்டீர்
சலிப்பின்றி யாண்டு எம்மைச் சன்ம சன்மாந்தரம் காப்பரே.–3-7-6-

பதவுரை

அளிக்கும் பரமனை	–	உபகரிக்குமிடத்தில் தனக்கு மேலில்லாதபடி உபகரிக்குமவனும்
கண்ணனை	–	க்ருஷ்ணனாநவந்து அவதரித்தவனும்
ஆழி பிரான் தன்னை	–	திருவாழியைக் கையிலேந்தி மஹோபகாரங்கள் செய்யவனும்.
துளிக்கும் நறுகண்ணி	–	தேன் வெள்ளமிடா நின்று நறுமணம் மிக்க மாலையையணிந்துள்ளவனும்
தூ மணி வண்ணன்	–	அழுக்கற்ற மாணிக்கம் போன்ற வடிவையுடையவனும்
ஒளி கொண்ட சோதியை	–	அளவற்ற தேஜோ ரூபமான விகரஹத்தை யுடையவனுமான
எம்மான் தன்னை	–	எம்பெருமானை
உள்ளத்து கொள்ளுமவர்	–	நெஞ்சிலே தாங்குமவர்கள்
எம்மை	–	எம்மை
சலிப்பு இன்றி ஆண்டு	–	ஒருகாலும் கைவிடாமே அடிமைகொண்டு
சன்மம் சன்மாந்தரம் காப்பர் கண்டீர்	–	எத்தனை ஜன்மமானாலும் ரக்ஷிக்குமவர்களாவர்.

 

***-  ப்ரயோஜநாந்தரங்களை விரும்பாமல் அநந்யப்ரயோஜநரா யிருப்பார்க்குத் தன் வடிவழகை அநுபவிக்கும்

உஜ்வல ஸ்வபாவனான எம்பெருமானை அநுபவிப்பார் நமக்கு ரக்ஷகரென்கிறார்.

அளிக்கும் பரமன் என்றது- அளிக்கும் விஷயத்தில் தனக்கு மேற்பட்ட ஒருவனுமில்லாதவன் என்றபடி. அதாவது-

உலகத்தில் ரக்ஷகர் என்று பேர் சுமப்பவன் பலருண்டாகிலும் எம்பெருமானே அத்விதீய ரக்ஷகன் என்பது கருத்து;

(அல்லது) பிறர்க்குக் கொடுக்கும் விஷயத்தில் தனக்கு மேலில்லாதவன்- தன்னையே கொடுப்பவன் என்றுமாம்.

தன்னையே கொடுப்பதுமுண்டோ வென்ன, கண்ணனை என்கிறார்.

கண்ணனாய்த் திருவவதரித்து ஒவ்வொருவர்க்கும் தன்னை முற்றுண்டாகக் கொடுத்தமை உணர்க.

ஆழிப்பிரான்தன்னை = பிறர்க்குத் தன்னையே கொடுப்பதுபோலத் தனது திவ்யாயுகத்தையும் அவர்களுக்கே தந்து உபகரிப்பவன்.

ஸூர்ய வம்சத்தவனான அம்பரீஷ சக்வர்த்திக்கு அங்ஙனம் உபகரித்தது இதிஹாஸ புராண ப்ரஸித்தமன்றோ.

இப்படியாக ஆச்ரிதரக்ஷணம் செய்தற்கென்றே தணிமாலை யிட்டிருப்பவனென்கிறது துளிக்கு நறுங்கண்ணி யென்பதனால்.

இங்ஙனே ஆச்ரித ரக்ஷணம் செய்வதுதானே காரணமாக அவனது திருமேனி புகர்பெற்று விளங்கும்படியை அருளிச் செய்கிறார் துமணி வண்ணன், ஒலிக்கொண்ட சோதியை என்பவற்றால்-

ஆக இப்படிப்பட்ட எம்பெருமானை உள்ளத்துக் கொள்ளுமவர் ஒரு சலனமில்லாதபடி எம்மை யாண்டு இந்த ஜன்மத்தோடு ஜன்மாந்தரங்களோடு வாசியற எஞ்ஞான்றும் ரக்ஷிக்குமவர்கள் என்றாராயிற்று.

சன்ம சன்மாந்தரம் – வடசொல் தொடர்.

————–

***- அடியவர் திறந்து அவன் செய்தருளும் மஹோபகாரங்களை அநுஸந்தித்து அப்படிகளைப்

பிதற்றல்லாரைப் பிதற்றுமவர்கள் திடீர் எனக்கு எற்றைக்கும் ஸ்வாமிகளென்கிறார்.

சன்ம சன்மாந்தரம் காத்து அடியார்களைக் கொண்டு போய்த்
தன்மை பெறுத்தித் தன் தாளிணைக் கீழ்க் கொள்ளும் அப்பனைத்
தொன்மை பிதற்ற வல்லாரைப் பிதற்றுமவர் கண்டீர்
நன்மை பெறுத்து எம்மை நாள் உய்யக் கொள்கின்ற நம்பரே.–3-7-7-

 

பதவுரை

சன்மம் சன்மாந்தாந்தரம் காத்து	–	மாறி மாறிப்பல பிறப்பும் பிறவாதபடி காத்து
அடியார்களை	–	அடியவர்களை
கொண்டுபோய்	–	(நித்ய விபூதியிலே) கொண்டு போய்
தன்னைபெறுத்தி	–	ஸ்வஸ்ரூப ப்ராப்தியைப் பண்ணிக்கொடுத்து
த்ன தாள் இணைகீழ்	–	தனது திருவடிகளின் கீழே
கொள்ளும்	–	அடிமை கொண்டருள்கின்ற
அப்பனை	–	ஸ்வாமியினுடைய
தொன்னை	–	இயற்கையான ஔதார்யகுணத்தை
பிதற்ற வல்லாரை	–	வாய்வந்தபடி சொல்லித் திரியும் பாகவதர்களை
பிதற்றுமவர்	–	வாய்வந்தபடி புகழுமவர்கள்
எம்மை	–	நம்மை
நன்மை பெறுத்து	–	நன்மை பெறும்படி பண்ணி
நாள்	–	ஆத்ம தத்துவமுள்ளவரையில்
உய்யக் கொள்கின்ற	–	உஜ்ஜீவிப்பிக்க வல்லவர்காளக
நம்பர் கண்டீர்	–	நம்பப்படுமவர்களாவர்.

அவரவர்கள் செய்துபோந்த கருமங்களுக்குப் பலனாக எத்தனையோ ஜன்மங்கள் நேரவேண்டியிருக்கும்;

இருந்தாலும் ஸ்வல்பமான ஆபிமுக்க்யத்தையே கனக்கக்கொண்டு அந்த ஜன்மாந்தரங்கள் விளையாதபடி பரிஹரித்துத் தந்தருள்வன் எம்பெருமான்.

இங்கே ஈட்டு ஸ்ரீஸூக்திகள் இன்சுவையே வடிவெடுத்திருப்பனவாதலால் விசேக்ஷித்து அநுபவிக்கத்தக்கவை.

தொன்னைபிதற்றவல்லாரை = தொன்மை இயற்கையான குணம் என்றபடி. அதாவது இங்கு ஔதார்யகுணம்.

முன்னடிகளில் ஔதார்யம் பேசப்பட்டதாதலால் அதுவே யிங்குக் கொள்ளவுரியது; அ

க்குணத்திலே யீடுபட்டுப் புகழுமவர்களைப் புகழுமவர்கள் பாகவத சேக்ஷத்வ பர்யந்தமான பகவத் சேஷத்வ ஸம்பத்தை

யுண்டாக்கி நமக்கு அவன் திருவடிகளில் கைங்கரியத்தை எஞ்ஞான்றும் நடத்தக் கடவ பெரியார் என்றதாயிற்று.

————–

***-  அவனுடைய ஸகலஸம்பத்துக்கும் நிதானமான ஸ்ரீயபதித்வத்தை அநுஸந்தித்து

அதிலே யீடுபட்டிருக்குமவர்கள் குலம் குலமாக எனக்கு நாதர் என்கிறார்.

நம்பனை ஞாலம் படைத்தவனைத் திரு மார்பனை
உம்பர் உலகினில் யார்க்கும் உணர்வு அரியான் தன்னைச்
கும்பி நரகர்கள் ஏத்துவரேலும் அவர் கண்டீர்
எம்பல் பிறப்பிடைதோறு எம் தொழு குலம் தாங்களே.–3-7-8-

 

பதவுரை

நம்பனை	–	நம்பப்படுமவனும்
ஞானம் படைத்தவனை	–	(தன்னை ஆச்ரயித்து அநுபவிக்கைக்குறுப்பாக) ஜகத்ஸ்ருஷ்டியைப் பண்ணுமவனும்
திருமார்பனை	–	பிராட்டியைத் திருமார்பிலே உடையவனும்
உம்பர் உலகினில்	–	மேலுலகங்களில்
யார்க்கும்	–	எப்படிப்பட்டவர்களுக்கும்
உணர்வு அரியான் தன்னை	–	அறியமுடியாத பெருமையையுடையவனுமான எம்பெருமானை
ஏத்துவர் கும்பிநரகர்கள் ஏலும்	–	துதிப்பவர்கள் கும்பியாக நரகவாஸத்திற்குரிய பாபிகளேயானாலும்
அவர் தாங்கள்	–	அவர்கள்
எம்	–	எமது
பல்	–	பலவகைப்பட்ட
பிறப்பு இடைதோறு	–	ஜன்மாவகாசந் தோறும்
எம் தொழுகுலம் கண்ணீர்	–	யாம் தொழும்படியான குலீகராவர்.

எப்படிப்பட்ட நிலைமையிலும் சேதநர்க்குத் தஞ்சமாக நம்பப்படுமவனாய், ஜகத்தையெல்லா முண்டாக்குவதுஞ் செய்து

இந்நீர்மைக்கு அடியான ச்ரிய: பதித்வத்தை யுடையவனாய்,

மேலானவுலகங்களில் எத்தனையேனும் மேம்பாடுடைய பிரமன் முதலியோர்க்கும் உணரமுடியாதிருப்பவனுமான

எம்பெருமானை ஏத்துமவர்கள் கும்பீபாக நரகத்திற்குச் செல்லுதற்குரிய பாவங்களைச் செய்தவர்களாயிருந்தாலும்

அவர்கள் எமது தொழுகைக்கு உரிய சிறந்த குலத்திற் பிறந்தவர்களாகக் கொள்ளப்படுபவர்கள் என்றதாயிற்று.

கும்பிநரகர்கள் என்பதற்கு இரண்டுவகையாகப் பொருள் கூறுவதுண்டு;

ஆறாயிரப்படியில் “கும்பீநரகயாதநாநுபவாநுகுண பாபங்களைப் பண்ணினாரேயாகிலும்” என்றருளிச் செய்திருக்கிறபடியே,

கும்பீபாக நரகத்தில் துன்பங்களை யநுபவிததற்கீடான பாவங்களைச் செய்தவர் என்பது ஒரு பொருள்;

இப்பொருளில், அவர்கள் இவ்வுலகத்திலேயே யுள்ளவர்கள் என்பது பெறப்படும்.

‘கும்பீபாக நரகத்திலே கிடப்பவர்கள்’ என்பது மற்றொரு பொருள்.

“கும்பீபாகத்திலே து:க்காநுபவம் பண்ணா நிற்க. திருநாமத்தைச்சொல்லக் கூடுமாவென்னில்;

க்லேசாதிசயத்தாலே அம்மே! அப்பா! என்னக்கூடாதோ வென்று காணும் இவர்க்கு நினைவு.” என்ற ஈட்டு ஸ்ரீஸூக்திகாண்க.

“மஹாபாபபலமான கும்பீபாக நரகத்திலே கிடந்தும் அங்கே திருநாமத்தைச் சொல்லுவர்களாகில்” என்பது இரு பத்துநாலாயிரப்படி யருளிச்செயல். கும்பீபாக நரகத்திலுள்ளவர்களை ஆழ்வார் எங்ஙனே தொழக்கூடும்? என்று கேள்வி பிறக்கும்;

அவர்கள் திருமார்பனை ஏத்தினார்களா இல்லையா என்பதை ஆழ்வார் எங்ஙனே தெரிந்துகொள்வது? என்றும் கேள்வி பிறக்கும்;

பாகவதர் திறத்தில் ஆழ்வார்க்குள்ள ப்ரதிபத்தி விசேஷத்தைத் தெரிவிப்பது மாத்திரத்தில் விச்ராந்தமான இந்த வசந வ்யக்திகளில் கேள்வி கேட்கலாகாதென்பர் பெரியோர்.

—————–

***-  கையுந்திருவாழியுமான அழகைக்கண்டு அடிமை புக்கவர்களுடைய அடியார் எனக்கு ஸ்வாமிகளென்கிறார்.

குலந்தாங்கு சாதிகள் நாலிலும் கீழ் இழிந்து எத்தனை
நலந்தான் இலாத சண்டாள சண்டாளர்கள் ஆகிலும்
வலந்தாங்கு சக்கரத்து அண்ணல் மணிவண்ணற்கு ஆள் என்று உள்
கலந்தார் அடியார் தம்மடியார் எம் அடிகளே.–3-7-9-

 

பதவுரை

குலம் தாங்கு	–	ஸகல குலங்களுக்கும் ஆதாரமான
சாதிகள் நாலிலும்	–	பிராம்மணாதி ஜாதிகள் நான்கிலும்
கீழ் இழிந்து	–	கீழே போந்து
எத்தனை நலம் தான் இலாத	–	மிகவும் தாழ்வின் எல்லையிலே நின்ற
சண்டாளர் சண்டாளர்கள் ஆயினும்	–	சண்டாளரினும் கடை கெட்ட சண்டாளர்களேயானாலும்,
வலம் தாங்கு சக்கரத்து	–	வலத்திருக்கையில் ஏந்தப்பட்ட திருவாழியையுடைய
அண்ணல்	–	ஸ்வாமியால்
மணி வண்ணற்கு	–	நீலமணி நிறத்தனான எம்பெருமானுக்கு
ஆள் என்று	–	சேஷப்பட்டிருக்கின்றோமென்று
உள் கலந்தார்	–	உண்மையான ஸ்வரூபஜ் ஞான முடையவர்களுக்கு
அடியார் தம்	–	அடிமைப்பட்டவர்களுக்கு
அடியார்	–	அடிமைப்பட்டவர்கள்
எம் அடிகள்	–	நமக்குத் தலைவராவார்.

ப்ராஹ்மண க்ஷத்ரிய வைச்ய சூத்ரர்களென்று நான்கு  ஜாதிகள் ப்ரஸித்தங்களாகவுள்ளன;

அவற்றிலும் கீழிழிந்த சண்டாளர்களிலும் மிக நீசரான சண்டாளர்களாயிருந்தாலும்

அவர்கள் “வடிவார்சோதி வலத்துறையும் சுடராழியும் பல்லாண்டு” என்று திருவாழியாழ்வானோடுண்டான சேர்த்தியில்

ஈடுபட்டுப் பல்லாண்டு பாடுமவர்களாகில் அவர்களின் தாஸாது தாஸர்கள் எமக்கு ஸ்வாமிகள் என்றாராயிற்று.

இப்பாசுரத்தைப் பற்றிக்கொண்டு இக்காலத்தவர்கள் சில ஆக்ஷேபங்கள் கூறுவர்கள்;

“எத்தனை நலந்தானிலாத சண்டாள சண்டாளர்களாகிலும்” என்று ஆழ்வார் அருளிச் செய்திருப்பதை நோக்கினால்

ஆழ்வாரருளிச் செயலில் அன்புடையார் இதை அநுஷ்டாநர்யந்தமாகக்கொண்டு வரவேண்டியது ஆவச்யகமல்லவா?

இங்ஙனே ஆழ்வார் அருளிச்செய்ததற்கு அர்த்தமுண்டா இல்லையா?

இல்லையென்னில், ஆழ்வார் ஸ்ரீஸூக்தியை அவமதித்தபடியாகும்.

உண்டென்னில், அதன்படியே அனுட்டானித்திற் காட்டவேணுமல்லவா? என்று பலபல பேசுகிறார்கள்.

இவற்றுக்குப் பெரியோர் அருளிச்செய்யும் ஸமாதானமாவது:-

“அமரவோரங்கமாறும் வேதமோர் நான்கு மோதித், தமர்களில் தலைவராய சாதியந்தணர்களேலும், நுமர்களைப் பழிப்பாராகில் நொடிப்பதோ ரளவிலாங்கே, அவர்கள் தாம் புலையர்போலும், அரங்கமாநகருளானே!” என்று தொண்டரடிப் பொடியாழ்வார் அருளிச்செய்கிறார்;

‘சிறந்த பிராமணர்களாயிருந்தாலும் அவர்கள் பாகவத நிந்தனை செய்பவர்களாயிருந்தால் அவர்கள் சண்டாளரேயாவர்” என்று இப்பாசுரத்தினால் சொல்லப்படுகிறது;

அப்படிப்பட்ட பாகவத நிந்தகர்கள் எத்தனையோபேர்கள் இவ்வுலகில் காணப்படுகிறார்கள்;

சண்டாளரைக் கண்டால் விலகுமாபோலே  அவர்களைக் கண்டால் விலகவேணுமே;

அப்படி யாரேனும் விலகுவாருண்டோ; அந்தப்பாசுரத்தின் பொருள் அனுட்டானத்திற்கு வருமாகில்

இந்தப் பாசுரத்தின் பொருளும் அனுட்டானத்திற்குவரும்- என்று சில பெரியோர்கள் கூறுகின்றார்கள்.

மற்றுஞ்சிலர் கூறுவதாவது- “கெடுமிடராயவெல்லம் கேசவாவென்ன” என்று நம்மாழ்வார் அருளிச் செய்கிறார்;

கேசவா! என்று ஒருகால் திருநாம ஸங்கீர்த்தனம் பண்ணின மாத்திரத்திலே இடர்கள் யாவும் தொலைந்து போகின்றனவாக இதனால் ஏற்படுகின்றது;

இது திருநாமஸங்கீர்த்தனத்தின் பெருமையைப் புகழ்ந்து கூறினபடியேயல்லது வேறில்லையன்றோ;

அதுபோலவே இங்கும் பாகவதர்களின் பெருமையைப் புகழ்ந்து கூறுகிறபடியேயல்லது வேறில்லை.

கேசவாவென்ன மாத்திரத்தாலேயே இடராய வெல்லாம் கெடுமாகில் ஸந்தியாவந்தனம் முதலிய கருமங்களினால் பரபநிபர்ஹணம் செய்து கொள்வது எதற்கு? என்று கேள்வி பிறந்தால் என்ன விடை?

சாஸ்திரங்களில் விதிக்கப்பட்ட வர்ணாச்ரமதருமங்களை அனுட்டித்தே தீர வேண்டும் என்று விடையாகில், பிரகிருதத்திலும் அதுவே விடையாகும்.

*மதீஷ் வைதிகாசாரம் மநஸாபி ந லங்கயேத்* என்றும்,

*லங்கயத் சூலமாரோஹேத் என்றும் தஸ்மாத் சாஸ்த்ரம் ப்ரமாணம்தே கார்யாகார்ய வ்யவஸ்திதௌ என்றும்,

ச்ருதி ஸ்ம்ருநீர் மனமவாஜ்ஞா யஸ் தாமுல்லங்கிய வர்த்ததே, ஆஜ்ஞாச்சேதீ மம த்ரோஹீ மத்பக்தோபி ந வைஷ்ணவா என்றுமுள்ள பிரமாணங்களுக்குக் கட்டுப்பட்டவர்கள் சாஸ்த்ரங்களுக்கும் அவற்றிற்காட்டிலும் பிரபலமான சிஷ்டாசாரங்களுக்கும் மாறாக நடந்து கொள்ள இயலாது- என்பதாம்.

திருமழிசைப்பிரான், திருப்பாணாழ்வார், நம்பாடுவான் போல்வாரான பரம விலக்ஷணாதிகாரிகளை உத்தேசித்தே அவதரித்த பாசுரங்களைக் கொண்டு லோகக்ஷோபம் செய்ய நினைக்கலாகாது.

விலக்ஷண பாகவதர்களுக்குப் பண்டைக் குலம் தவிர்த்து தொண்டக் குலம் என்று ஒரு சிறந்த நற்குலம் உண்டாகின்ற தென்பது உண்மை மேற்பாசுரத்தின் உரை முடிவு காண்க.

——————-

***-  இவ்வுலகத்தை ஒருகால் அளந்தருளி ஒருகால் உண்டருளி ஆலிலையில் கண்வளர்ந்தருளின பெருமானுடைய

திருக்குணங்களுக்குத் தோற்று அடிமையாயிருப்பாருடைய தாஸாநுதாஸ சரமாவதிதாஸன் அடியேன் என்கிறார். –

அடி ஆர்ந்த வையம் உண்டு ஆலிலை அன்ன வசஞ்செயும்
படியாதும் இல் குழவிப்படி எந்தை பிரான் தனக்கு
அடியார் அடியார் தம்மடியார் அடியார் தமக்கு
அடியார் அடியார் தம்மடியார் அடியோங்களே.–3-7-10-

 

பதவுரை

அடி ஆர்ந்த  வையம்	–	(த்ரிவிக்ரமாவதார காலத்தில்) தன் திருவடியோடு ஸம்பந்தம் பெற்றதான வுலகை
உண்டு	–	(பிரளயகாலத்தில்) திருவயிற்றிலே வைத்து
ஆல் இலை	–	ஆலந்தளிரில்
அன்னவசம் செய்யும்	–	திருக்கண் வளர்ந்தருள்கின்ற
படி ஆதும்இல்	–	சிறிதும் உபமானமில்லாத
குழவிப் படி	–	சிறு குழந்தைப் பருவமுடைய
எந்தை பிரான் தனக்கு	–	எம்பெருமானுக்கு
அடியார் அடியார் தம் அடியார் அடியார் தமக்கு அடியார் அடியார் தம் அடியார் அடியோங்கள்	–	ஏழு தலைமுறையளவான அடிமையின் எல்லையிலே நிற்வர்களுக்கு நாங்கள் அடிமைப்பட்டவர்கள்.

அடியார்ந்தவையமுண்டு=எம்பெருமான் அமுது செய்த வுலகம் அவன்றனது திருவடியளவேயானது. என்று

ரஸோக்தியாகச் சொல்வதற்குப் பாங்காக மூலம் அமைந்திருக்கிறபடி.

“தன்படிக்குக் காற்கூறும் போராதத்தையிறே அமுது செய்தது” என்ற ஈட்டு ஸ்ரீஸூக்திகாண்க.

பிரளயங்கொள்ளாதபடி உலகங்களைத் திருவயிற்றிலே வைத்துநோக்கி ஓர் ஆலந்தளிரிலே கண்வளர்ந்தருள்வதாக நூற்கொள்கையாதலால் ஆலிலையன்னவசஞ் செய்யும் என்றார். வயிறார உண்டதனால் வரும் உறக்கம் அன்னவசம் எனப்படும்.

படி ஆதுமில்குழவிப்படி = ஆலமாமரத்தினிலைமேல் துயின்ற பாலகனுக்கு எசோதை யிளஞ்சிங்கமும் ஒப்பன்று என்பர்.

அகடித கடநாஸாமர்த்தியத்தில் ஒப்பில்லாமை கூறியவாறு.

எந்தையிரான்தனக்கு= இந்த அகடிதகடநாஸாமர்த்தியத்தைக் காட்டி என்னையீடுபடுத்திக்கொண்ட எம்பெருமானுக்கு என்றபடி.

(அடியார் இத்யாதி) எம்பெருமான் சேஷித்வத்தின் எல்லையிலே நிற்பதுபோல, தாம் சேஷத்வத்தின் எல்லையிலே நிற்க விரும்புகிறார்.

*த்வத்ப்ருத்ய ப்ருத்யபரிசாரகப்பருத்யப்பருத்யப்பருத்யஸ்ய ப்ருத்ய இதி மாம் ஸ்மர லோகநாத* என்ற முகுந்த மாலையும் காண்க.

இப்பாசுரத்தைத் திருவுள்ளம்பற்றி வேதாந்தவாசிரியர் பாதுகாஸஹஸ்ரத்தில் *யஸ் ஸப்தபர்வவ்யவு தாநதுங்காம் சேஷத்வகாஷ்டாமபஜந்முராரே:* என்ற ச்லோகமருளிச் செய்தாரென்றுணர்க.

இங்கே ஈட்டு ஸ்ரீஸூக்தி:- “இப்போதும் தம்முடைய ருசிக்கு அவதியுண்டாய் இவ்வளவிலே நின்றாரல்லர்: சந்தஸ்ஸில் இதுக்கு அவ்வருகுபோக வொண்ணாமே நின்றதித்தனையிறே”-

செய்யுளின் நிர்ப்பந்தத்தை நோக்கி இவ்வளவிலே தலைக்கட்டினாரத்தனை யல்லது ‘இவ்வளவு சேஷத்வம் நமக்குப் போதும்’ என்றெண்ணி முடித்தாரல்லர் என்றவாறு.

“இப்படி வைஷ்ணவர்களை விரும்பினால் இது லௌகிகரோடு சேராதிருந்ததாகில் ஆழ்வார் விரும்பினத்தை விச்வஸித்தோமாகிறோம் என்று ஜீயரருளிச் செய்யும்படி” என்பது ஈடு முப்பத்தாறாயிரம்!

இதன் கருத்து யாதெனில்; இந்தப் பதிகத்தில் ஆழ்வார் அருளிச் செய்தபடியே நாம் அநுஷ்டிப்பதாகக் கொண்டால் லோக விருத்தமாகுமே;

“எத்தனை நலந்தானிலாத சண்டாள சணடாளர்களாகிலும்” இத்யாதிகளால் அருளிச் செய்யப்படுகின்ற அர்த்தம்

லோகா நுஷ்டானத்திற்கு அமையாதே என்கிற சங்கையின்மீது அருளிச் செய்கிறபடி.

நாம் அநுஷ்டிக்கும்படியான பாக்கியம் பெறாதொழியினும் ‘இங்ஙனே ஆழ்வார் பாரித்திருந்தார்’ என்று

விச்வாஸத்தோடே அநுஸந்தித்தாலும் போதும் என்றபடி.

———————-

***-  இத் திருவாய்மொழியை ஓதவல்லவர்கள் இனி ஒருநாளும் பிறவார் என்று பயனுரைத்துத் தலைக்கட்டுகிறது.

அடி ஓங்கு நூற்றுவர் வீய அன்று ஐவர்க்கு அருள்செய்த
நெடியோனைத் தென் குருகூர்ச் சடகோபன் குற்றேவல்கள்
அடி ஆர்ந்த ஆயிரத்துள் இவை பத்து,அவன் தொண்டர் மேல்
முடிவு ஆரக் கற்கில் சன்மம் செய்யாமை முடியுமே.–3-7-11-

 

பதவுரை

அடி ஓங்கு	–	தங்களுடைய ராஜ்ய ப்ரதிஷ்டை உயர்ந்து வரும்படியான
நூற்றுவர்	–	(துரியோதனன் முதலானோர்) நூறுபேர்களும்
வீய	–	முடியும்படி
அன்று	–	முன்பொருகால்
ஐவர்க்கு	–	பஞ்சபாண்டவர்களுக்கு
அருள்செய்த	–	க்ருபை பண்ணின
நெடியோனை	–	திருமாலை நோக்கி
தென்குருகூர் சடகோபன் குற்றேவல்கள்	–	அழகிய திருநகரிக்குத் தலைவரான ஆழ்வாருடைய கைங்கரிய ரூபமாய்
அடி ஆர்ந்த	–	ஸகலலக்ஷண ஸம்பன்னமான
ஆயிரத்துள்	–	ஆயிரம் பாசுரத்தினுள்ளும்
அவன் தொண்டர் மேல் முடிவு	–	பாகவத விஷயத்தில் முடிவான
இவை பத்து	–	இப்பதிகத்தை
ஆர	–	நெஞ்சிலே பொருந்த
கற்கிற்கில்	–	கற்கவல்லாராகில்
சன்மம்	–	பிறப்பு
செய்யாமை	–	மறுபடியும் உண்டாகாதபடி
முடியும்	–	முடிந்துபோம்.

பாண்டவர்களை அரக்கு மாளிகையில் அகப்படுத்தியும், சூதிலே தோற்பித்தும் வநவாஸாதிகளைப் பண்ணுவித்தும்,

இவ்வழிகளாலே தங்களுடைய ராஜ்யப்ரதிஷ்டை உயர்ந்து வரும்படியான துரியோதநாதியர் நூற்று வரும் முடியும்படி

பஞ்சபாண்டவர்களுக்குப் பலவகை யுபகாரங்களைப் பண்ணின எம்பெருமானைக் குறித்து ஆழ்வார் அருளிச்செய்த

வாசிக கைங்கரியரூபமான ஆயிரத்தினுள்ளும் பாகவத சேஷத்வ பர்யந்தமாகப் பேசின இத்திருவாய்மொழியை

நெஞ்சிலே படியும்படி கற்க சக்தராசில் பாகவத சேஷத்வத்திற்கு இடையூறான பிறவி அடியறும் என்றாராயிற்று.

ஈற்றடியில் ஆர என்பதற்கு ‘நெஞ்சிலே படியும்படி’ என்று பொருள் கொள்வதிற் காட்டிலும்

‘ஒரு பாட்டும் நழுவவிடாமே பூர்த்தியாக’ என்று பொருள் கொள்வது சிறக்கும்.

“அடியார் தம்மடியாரெம்மடிகளே” என்ற ஒன்பதாம் பாசுரமானவுடனே நிபுணர்களான அத்யாபர்களுங்குட

“அடியார்ந்தவையமுண்டு” என்ற பத்தாவது பாசுரத்தை மறதியினால் விட்டிட்டு

“அடியோங்கு நூற்றுவர்வீய” என்ற  பதினோராம் பாசுரத்தை யனுஸந்திப்பதுண்டாதலால்

ஸர்வஜ்ஜரான ஆழ்வார் ‘அப்படி ஒரு பாசுரத்தை யநுஸந்திப்பதுண்டாதலால் ஸர்வஜ்ஞரான

ஆழ்வார் ‘அப்படி ஒரு பாகத்தை நழுவ்விடவேண்டா; ஆரக் கற்கவேணும்’  என்று உத்போதனம் செய்தருளுகின்றார்போலும்.

இதில் ஒவ்வொரு பாசுரத்திலும் எம்பெருமானைப் பற்றின ப்ரஸங்கமும் ப்ரபலமாகவுண்டாகிலும் அது உபஸர்ஜந கோடியிலேயாய்

பாகவத சேஷத்வ ப்ரதிபாதனத்திலேயே பர்யவாஸாநம் என்பது தோன்ற “தொண்டர்   மேல்முடிவு” எனப்பட்டது.

“கற்க கிற்கில் என்ற இரண்டு சொற்கள் சேர்த்து கற்கிற்கில் என்று ஒரு சொற்றன்மையதாயிற்று.

————————————————————————————————-

ஸ்ரீ கோயில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ காஞ்சி பிரதிவாதி பயங்கரம் அண்ணங்கராசாரியார் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பெரிய வாச்சான் பிள்ளை ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ நம் பிள்ளை ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம்-

ஸ்ரீ திருவாய் மொழி -3-6–செய்ய தாமரைக் கண்ணனாய் –ஸ்ரீ காஞ்சி பிரதிவாதி பயங்கரம் அண்ணங்கராசாரியார் எழுதிய விளக்க உரை–

***-  புண்டரீகாக்ஷத்வம் ஜகத் காரணத்வம் முதலிய குணங்களையுடைய எம்பெருமானே ஆச்ரயணீய னென்கிறார்.

இரண்டாம் பாட்டில் “பங்கயத்தடங் கண்ணனைப் பரவுமினோ” என்று வினைமுற்று உள்ளது;

அதுவே இப்பாட்டிலும் மாநஸமாக அநுஸந்தேயமாய் இரண்டு பாட்டுஞ் சேர்ந்து ஏகக்ரியாந்வயி என்பாருமுண்டு;

அன்றியே, இப்பாட்டில் வினைமுற்று இல்லையென்று அதனை மேற்பாட்டிலிருந்து வருவித்துக்கொள்ளவேணுமென்கிற நிர்ப்பந்தமில்லை;

பகவத் குணங்களில் ஈடுபட்டுப் பேசும்போது வினைமுற்று இல்லாத விடங்களில் ஈடுபாடாகவே கொள்ளுதல் வேண்டும் என்பாருமுண்டு.

இந்த ஈடுபாட்டிலிருந்து பரோபதேசம் அர்த்தாத் ஸித்தமாகும்.

இத்திருவாய்மொழி எம்பெருமானுடைய ஸௌலப்யகுணத்தை நிரூபணம் செய்யப் பிறந்ததாயினும்

முதலில் பரத்வமே பேசப்பட்டு வருகின்றது; பரத்வமுடையவனுடைய ஸௌலப்யமே பாராட்ட வுரியதாகு மென்பதுபற்றி.

சாந்தோக்ய உபநிஷத்தில் (* தஸ்ய யதா கப்யாஸம் புண்டரீகமேவமக்ஷிணீ*) என்றதைத் திருவுள்ளத்திற்கொண்டு “செய்யதாமரைக் கண்ணனாய்” என்கிறார்.

மேலெடுத்துக்காட்டிய உபநிஷத் வாக்யத்தின் கீரிய பொருளை வேதார்த்த ஸங்க்ரஹத்தில் எம்பெருமானார் அருளிச்செய்தார்.

கப்யாஸம் புண்டரீகம் என்பதற்கு மூன்று வகையாகப் பொருள்கொள்வது ஆசிரியர் உவந்ததாம்.

இங்ஙனே உபநிஷத்ஸித்தமான திருக்கண்களுடைமை பரத்வத்திற்கு முக்கியமான சான்றாதலால் “செய்யதாமரைக்கண்ணனாய்” என்று பாசரத்தொடங்கினரென்க.

வடிவழகில் புண்டரீகாக்ஷத்வம் எப்படியோ, அப்படி ஆத்ம குணங்களில் ப்ரளயாபத்ஸகத்வம் சிறந்ததாதலால் அதனை உலகேழுமுண்டவவன் என்றதானல் அநுஸந்திக்கிறார்.

செய்ய தாமரைக் கண்ணனாய் உலகு
ஏழும் உண்ட அவன் கண்டீர்
வையம் வானம் மனிசர் தெய்வம்
மற்று மற்றும் மற்றும் முற்றுமாய்
செய்ய சூழ் சுடர் ஞானமாய் வெளிப்
பட்டு இவை படைத்தான் பின்னும்
மொய்கொள் சோதியோடு ஆயினான் ஒரு
மூவர் ஆகிய மூர்த்தியே.–3-6-1-

 

பதவுரை

செய்யதாமரை கண்ணன் ஆய் உலகு ஏழும்	–	செந்தாமரை மலர் போன்ற திருக்கண்களை யுடையனாய்
உலகு ஏழும்	–	ஸகலலோகங்களையும்
உண்ட அவன்	–	(ஒரு சமயத்தில்) திருவயிற்றிலே வைத்து நோக்கினவனாய்
வையம்	–	பூமியும்
வானம்	–	விண்ணுலகங்களும்
மனிசர் தெய்வம்	–	(முறையே அவற்றில் வாழ்கின்ற) மனிதரும் தேவதைகளும்
மற்றும்	–	மற்ற விலங்குகளும்
மற்றும்	–	மற்ற ஸ்தாவரங்களும்
மற்றும்	–	மற்றுமுள்ள பஞ்ச பூதங்களும்
முற்றும் ஆய்	–	மற்றுமுள்ள ஸகலமும் (காரணதசையில்) தன்னுள்ளே அடங்கப்பெற்றவனாய்
செய்ய சூழ் சுடர் ஞான ஆய்	–	சிறந்ததும் வியாபகமும் ஒளிமயமுமான ஸங்கல்பஜஙஞானத்தை யுடையனாய்
வெளிப்பட்டு	–	ஸ்ருஷ்டியை உத்தேசித்துத் தோற்றி
இவை	–	முன்சொன்ன இவை யெல்லாவற்றையும்
படைத்தான்	–	ஸ்ருஷ்டித்தவனாய்
பின்னும்	–	அதற்குமேலும்
மொய் கொள் சோதியோடு ஆயினாள்	–	செறிந்த தேஜோமயமான பரமபதத்தை நிலயமாகவுடையனாயிருக்கின்ற எம்பெருமான்
ஒரு மூவர் ஆகிய மூர்த்தி கண்டீர்	–	ப்ரஹம் விஷ்ணு சிவரூபியாய் நின்ற ஸ்ருஷ்டி ஸ்திதி ஸம்ஹாரங்களை நிர்வஹிப்பவன் காண்மின்

(வையம்வானமித்யாதி) பூமியும் மேலுள்ள லோகங்களும் அவற்றில் வஸிக்கின்ற மநுஷ்யரும் தேவதைகளும் திர்யக்குக்களும் ஸ்தாவரங்களும் மற்றும் பஞ்ச பூதங்களும் மஹதாதி ஸமஷ்டியும் உண்டாம்படி உபாதாநமாய் என்றபடி.

செய்யசூழ் சுடர் =ஸகல ஜகத்தையும் ஸ்ருஷ்டிப்பதற்கு உபயுக்தமான பகவத் ஸங்கல்பத்தின் பெருமை இத்தால் கூறப்படுகிறது. வருத்தமின்றிக்கே வியாபியாநின்ற விசததமான தன்னடைய ஸங்கல்பரூபஜ்ஞானத்தாலே படைத்தானென்கை.

வெளிப்பட்டு என்பதை எம்பெருமானோடு அந்வயிப்பது முண்டு; இவை என்பதனோடேயே அந்வயிப்பது முண்டு;

முந்தினபக்ஷத்தில் வெளிப்பட்டு – ஸ்ருஷ்டிக்கு அபிமுகனாய் நின்று தோற்றி என்றபடி.

பிந்தின பக்ஷத்தில், வெளிப்பட்டிவை- வெளிப்பட்ட இவற்றைப் படைத்õனென்கை. ப்ரமாண ப்ரதிபந்நங்களான இவற்றை என்றபடி.

தொகுத்தல் விகாரம்.

பின்னும் மொய்கொள் சோதியோடாயினான்= செறிந்த தேஜோமயமான திவ்யதேசத்திலிருப்பைச் சொல்லுகிறது. பரமபத நிலயன் என்றவாறு.

(ஒரு மூவராகிய மூர்த்தி) பிரமனுக்கும் ருத்ரனுக்கும் அந்தர்யாமியாய் ஸ்ருஷ்டி ஸம்க்ஷாரங்களைப் பண்ணி ஸ்வேநரூபேண பாலனத்தைப் பண்ணும் ஸர்வேச்வரன்;

பிரமன் ருத்ரன் இந்திரன் ஆகிய மூவரையும் மூர்த்தியாக வுடையவன் என்னவுமாம்.

ஆக இப்படிப் பட்ட எம்பெருமானே ஸர்வ ஸமாச்ரயணீயன் என்று காட்டினாராயிற்று.    …

—————-

***-  கீழ்ப்பாட்டில் நிரூபித்த பரத்வத்தைக் கேட்டவர்கள்

‘இப்படிப்பட்ட பராத்பரனானவனை நாங்கள் ஆச்ரயிக்க எங்ஙனே கூடும்? என்று சங்கிக்க,

அப்படிப் பட்டவன் தானே உங்களோடு ஸஜாதீயனாய் சக்ரவர்த்தி திருமகனாய் வந்து

அவதரித்தான் என்ற அவதார வெளிமையை இப்பாட்டில் உணர்த்துகின்றார்.

மூவர் ஆகிய மூர்த்தியை முதல்
மூவர்க்கும் முதல்வன் தன்னைச்
சாவம் உள்ளன நீக்குவானைத்
தடங் கடற் கிடந்தான் தன்னைத்
தேவ தேவனைத் தென்னிலங்கை
எரி எழச்செற்ற வில்லியைப்
பாவ நாசனைப் பங்கயத் தடங்
கண்ணனைப் பரவுமினோ.–3-6-2-

பதவுரை

மூவர் ஆகிய மூர்த்தியை	–	மூவரும் தானே என்னலாம் படி யுள்ளவனாய்
முதல் மூவர்க்கும்	–	முதல்வராகச் சொல்லப்படுகின்ற அந்த இந்திரன் பிரமனீசன் என்ற மூவர்க்கும்
முதல்வன் தன்னை	–	காரண பூதனாய்
சாவம் உள்ளன நீக்குவாளை	–	(அவர்களுக்கு நேரும்) துன்பங்களை யெல்லாம் போக்குபவனாய்
தட கடல்	–	விசாலமான திருப்பாற்கடலிலே
கிடந்தான் தன்னை	–	கண்வளர்ந்தருள்பவனாய்
தேவதேவனை	–	தேவாதி தேவனாய்
தென் இலங்கை	–	தென்னிலங்கையில்
எரி எழ	–	அக்னி தலையெடுக்கும்படி
செற்ற	–	பகைவரை அழித்த
வில்லியை	–	சார்ங்கத்தை யுடையவனாய்
பாவநாசனை	–	பரம பாவநனாய்
பங்கயம் தட கண்ணனை	–	தாமரை போன்ற பரந்த திருக்கண்களை யுடையவனான எம்பெருமானை
பரவுமின்	–	புகழ்ந்து பாடுங்கள்.

“மூவராகிய மூர்த்தியை” என்பது கீழ்ப்பாசுரத்தின் அநுபாஷணம்.

இது அந்தாதித் தொடைக்குச் சேர அமைந்த அநுபஷணமென்ற கொள்ளவேண்டா;

“மூவராகிய மூர்த்தி” என்றதனால் ஸ்வரூபைக்யம் சொல்லுகிறது என்ற சிலர் மயங்குதற்கு இடமுண்டாதால்

அந்த மயக்கத்திற்கு இடமறும்படி அருளிச் செய்வதற்காகவே அஜபாஷணம் செய்கிறபடி.

“முதல் மூவர்க்க முதல்வன் தன்னை” என்ற அடுத்தபடியாக ஸ்பஷ்டமாயருளிச் செய்கையாலே

மூவராகிய என்றவிடத்துள்ள அபேத நிர்த்தேசம் கார்ய காரண பாவ ப்ரயுத்தமென்று தெளியக் கடவது.

முதல் மூவர் = அரி அயன் அரன் என்றமூவர்;

அயனுக்கும் அரனுக்கும் முதல்வன்னென்றால் ஒக்கும்;

அரியையும் சேர்த்து அவனுக்கும் முதல்வன் என்றால் எங்ஙனே பொருந்தும் என்று ஒரு சங்கையுண்டாகும்;

இங்கே நம்பிள்ளை அருளிச் செய்கிறார் காண்மின்;- “தான் இவர்களுக்கக் காரண பூதனானா வோபாதி தனக்கு அவ்வருகு காரணாந்தரமின்றிக்கே யிருக்குமென்றபடி; *ஆத்மேச்வரம்* என்கிறபடியே.” – தனக்கும் தானே காரண பூதனென்றதனால் தனக்கு வேறொரு காரண பூதனில்லை யென்பது பெறப்படும் என்றதாயிற்று. அன்றியே, இந்திரனைக் கூட்டி மூவர் என்றதாகக் கொண்டால் சங்கைக்கே உதயமில்லை.

சாபமுள்ளன நீக்குவானை = அம் மூவர்க்கும் நேர்ந்த கஷ்டங்களை போக்குமவன் என்கை.

பிரமன் வேதங்களைப் பறிகொடுத்துத் தவித்து நிற்க அவ்வாபயத்தைப் போக்கினதும்,

சிவன் தகப்பன் தலையைக் கிள்ளி யெறிந்த பாவத்தினால் தடுமாறி நிற்க அவ்வாபத்தைப் போக்கினதும்,

இந்திரன் அஸுரபாதையினால் வருந்தி நிற்க அவ்வாபத்தைப் போக்கினதும் இங்கு அநுஸந்தேயம்.

தடங்கடல் கிடந்தான் தன்னை = இன்னமும் இப்படிப்பட்ட ஆபத்துக்கள் யார்க்கேனும் நேர்ந்தால் விரைந்து வந்து காரியஞ்செய்தற்காகக் கடலிலிடங் கொண்டனாயிற்றே.

அந்தக் கிடையழகிலீடுபட்டுப் பிரமன் முதலிய தேவர்கள் அங்க வந்து துதிக்கின்றமை பற்றித் தேவதேவனை என்றார்.

தென்னிலங்கை யெரியெழச் செற்ற வில்லியை= அக்நியானது ராவண பயத்தாலே புகமாட்டாமலிருந்த வூரிலே அந்த அக்நியைத் தான் நினைத்தபடி வியாபரிக்கப் பண்ணவல்ல வில் வலியை யுடையனென்கை.

பாவநாசனை=கையும் வில்லுமாயிருக்கிற படியைக் கண்டவளவிலே அனைவருடைய பாவமும் தொலையுமென்க.

உத்தர ஸ்ரீராமாயணத்தில் அகஸ்த்யர் ஸ்ரீராமபிரானை நோக்கி “பாபநஸ் ஸர்வ லோகாநாம் த்வமேவ ரகுநந்தந” என்ற சொன்னது இங்கு அறியத்தக்கது.

பங்கயத்தடங்கண்ணனைப் பரவுமின்= பாவங்களைத் தொலைப்பவனன்றியே பாவங்களை வளர்ப்பவனானாலும் திருக்கண்ணழகுக்குத் தோற்க வேண்டும்படியன்றோ உலகமெல்லாமிருப்பது; அப்படிப்பட்ட பெருமானைத் துதித்துத் தொழுங்கள் என்றாயிற்று.

—————

***-  கீழ்பாசுரத்தில் ப்ரஸ்தாவித்த இராமபிரானிற்காட்டிலும் எளியனாய் வந்து திருவவதாரம்

பண்ணி யருளின கண்ண பிரானை ஆச்ரயிக்கப் பாருங்களென்கிறார்.

பரவி வானவர் ஏத்த நின்ற
பரமனைப் பரஞ்சோதியைக்
குரவை கோத்த குழகனை மணி
வண்ணனைக் குடக்கூத்தனை
அரவம் ஏறி அலைகடல் அம
ருந் துயில் கொண்ட அண்ணலை
இரவும் நன் பகலும் விடாது என்றும்
ஏத்துதல் மனம் வைம்மினோ.–3-6-3-

பதவுரை

வானவர்	–	தேவர்கள்
பரவி ஏத்த நின்ற	–	வாயாரத் துதிக்கும்படி அமைந்த
பரனை	–	பராத்பரனாய்
பரம் சோதியை	–	மேலான ஒளியுருவனாய்
குரவை கோத்த	–	(கோபிமார்களோடு) ராஸக்ரீடை செய்த
குழகனை	–	ரஸிகனாய்
மணி வண்ணனை	–	நீலமணிவண்ணனை
குடக்கூத்தனை	–	குடக்வத்தாடினவனாய்
அரவம் ஏறி	–	சேஷசயனத்தின் மீதேறி
அலை கடல்	–	அலையெறிகின்ற திருப்பாற்கடலில்
அமரும் துயில் கொண்ட	–	பொருத்தமான நித்திரையைக் கொண்டவனான
அண்ணலை	–	பெருமானை
நல் இரவும் பகலும்	–	நல்ல இரவும் பகலும்
விடாது	–	இடையறாமல்
என்றும் ஏத்துதல்	–	எந்நாறம் தோத்திரம் பண்ணுதலில்