ஸ்ரீ பெரிய திருமொழி-1-6-7-ஸ்ரீ பெரியவாச்சான் பிள்ளை வியாக்யானம் –

நெஞ்சினால் நினைந்தும் வாயினால் மொழிந்தும் நீதி யல்லாதன செய்தும்
துஞ்சினார் செல்லும் தொன்னெறி கேட்டே துளங்கினேன் விளங்கனி முனிந்தாய்
வஞ்சனேன் அடியேன் நெஞ்சினில் பிரியா வானவா தானவர்க்கு என்றும்
நஞ்சனே வந்துன் திருவடி யடைந்தேன் நைமி சாரணி யத்துள் எந்தாய்-1-6-7-

———————————————-

வியாக்யானம்-
நெஞ்சினால் நினைந்தும் வாயினால் மொழிந்தும் நீதி யல்லாதன செய்தும்-
நீதி யல்லாதன
நெஞ்சினால் நினைந்தும்
வாயினால் மொழிந்தும்
செய்தும்-

கீழே எல்லாம் தாம் செய்த தப்புக்களை சொல்லிப் கொடு போந்தார்
அவற்றை எல்லாம் திரளச் சொல்லுகிறார் ஆயிற்று –

நீதி அல்லாதன -என்று
மநோ -வாக் -காயங்கள் -மூன்றாலும்
நிஷித்தங்களையே அனுஷ்டித்துப் போந்தவர்கள்
முடிந்தால் போம் வழி உண்டு – நரகத்துக்கு போம் வழி
அத்தைக் கேட்டு துளக்கினேன் –

தொல் நெறி –
பரம பதத்துக்கு போம் வழியோபாதி
இதுவும் பழையது இறே ( ஸூக்ல கிருஷ்ண மார்க்கங்கள் சாஸ்வதம் -ஸ்ரீ கீதை )
இனி அதில் இதுக்கு வாசி ஆள் ஒழுக்கு உறாமை இறே –

கேட்டே துளக்கினேன் –
அனுபவித்தது அன்றிக்கே ஸ்ரவண வேளையிலே நடுங்கினேன்
அதின் பலத்தையும் புஜிக்கும் அத்தனை அன்றோ -என்ன –

விளங்கனி இத்யாதி –
பலத்தை உதிர்த்தது
பல அனுபவம் பண்ண வேண்டா என்று கருத்து-

விளங்கனி முனிந்தாய்-
கனியாகிற அசுரனை நிரசித்தவனே
விரோதி நிரசன ஸ்வபாவனான நீ
என் விரோதியையும் போக்க வேணும் என்கிறார்-

வஞ்சனேன் அடியேன் நெஞ்சினில் பிரியா-
வானவா தானவர்க்கு என்றும்
நஞ்சனே வந்துன் திருவடி யடைந்தேன் நைமி சாரணி யத்துள் எந்தாய்-

அடியேன் என்று அஹ்ருத்யமாய்
நான் ஒரு உக்தி மாத்ரமாய் சொல்ல
அத்தை ச ஹ்ருதயமாக்கி
நித்ய ஸூரிகளுக்கே உன்னை அனுபவிக்க கொடுத்துக் கொண்டு இருக்க கடவ நீ
என்னுடைய ஹ்ருதயத்திலே புகுந்து
விடாதே இருந்தாய் –

தானவர்க்கு -இத்யாதி –
அஸூர வர்க்கத்துக்கு என்றும் ஒக்க நஞ்சான தேவரீர்
உன் திருவடிகளிலே வந்து சரணம் புகுந்தேன் –

நைமி சாரணி யத்துள் எந்தாய் –
நன்னெறி காட்டுகைக்கு அணித்தாக -நீ வந்து இருந்தாய்
தொல் நெறிக்கு எதிர் தட்டாய் அத்தை ஆயிற்று நினைக்கிறது-

————————————————————————

ஸ்ரீ கோவில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ பெரியவாச்சான் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ திருமங்கை ஆழ்வார் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம் –

ஸ்ரீ பெரிய திருமொழி-1-6-6-ஸ்ரீ பெரியவாச்சான் பிள்ளை வியாக்யானம் –

(அஹிம்சா பிரதமம் புஷ்பம் -உண்டே -ஹிம்சிக்காமல் இருந்தீரோ என்ன)
அத்தனையோ
இன்னும் செய்தது உண்டோ என்ன
கை தொடனாய்க் கொன்றே போந்தேன்
என்கிறார் –
(கை தொடாமல் ஸஹாயம் இல்லாமல் நானே செய்து போந்தேன்
பர ஹிம்சைக்காக ஓடியும் வருந்தியும் முயன்றும் இருந்தேனே -ஞான ஹீனனாய் போந்தேன் –
சர்வம் ப்ரஹ்மாத்மகம் என்று அறிந்தேன் அல்லேன் )

கோடிய மனத்தால் சினத் தொழில் புரிந்து திரிந்து நாயினத்தொடும் திளைத்திட்டு
ஓடியும் உழன்றும் உயிர்களே கொன்றேன் உணர்விலேன் ஆதலால் நமனார்
பாடியைப் பெரிதும் பரிசழித்திட்டேன் பரமனே பாற் கடல் கிடந்தாய்
நாடி நான் வந்துன் திருவடி யடைந்தேன் நைமி சாரணி யத்துள் எந்தாய்–1-6-6-

கோடிய-நல் விஷயத்தில் இருந்தும் விலகி –

——————————————————-

வியாக்யானம் –
கோடிய மனத்தால் –
அனுகூல விஷயத்திலும் நெஞ்சு விலகியாயிற்று இருப்பது –

சினத் தொழில் புரிந்து –
மறச் செயல் செய்து –

திரிந்து நாயினத்தொடும் திளைத்திட்டு –
ஹிம்ஸ்ர பதார்த்தங்களோடே -வேட்டையாடித் திரிந்தபடியைச் சொல்லுதல் –
தண்ணியவர்களோடே கூடி விளையாடிக் களித்து திரிந்தபடி யாதல் –

ஓடியும் –
ஒருவனை ஹிம்சிக்கலாம் பதின் காத மாறு போகலாமோ -என்றால்
தட்டுப் பாராதே அவ்வளவும் ஓடியும் –

உழன்றும் –
ஹிம்சித்ததாம் போது -சால வருந்த வேணும் என்றால்
அப்படி வருந்தி வ்யாபாரித்தும் –

உயிர்களே கொன்றேன் –
ப்ராண விஸ்லேஷ பர்யந்தமாக்கிப் போந்தேன்
புடைவை யுரிந்து விட்டிலேன் –

உணர்விலே –
சர்வேஸ்வரன் ஒருவன் உளன் என்றும்
இச்சாண் சந்தையும்-(சொல்ப வாக்கியமும்) நெஞ்சிலே படாத போது
செய்யாதது உண்டோ-

ஆதலால் நமனார் பாடியைப் பெரிதும் பரிசழித்திட்டேன்-
என்று வஷ்ய மானத்தை உத்தேசித்து சொல்லுகிறதாகவுமாம்

அன்றிக்கே
கீழோடு சேரவும் அருளிச் செய்வர்
யமனுடைய ஆஞ்ஞை நடவாதபடி அத்தை வென்றேன்
யமபுரத்தை வென்றேன் -என்றபடி
(யமன் வேலை போகும்படி -புதிய எமனை நிர்மாணிக்கும் படி )

அன்றிக்கே
கீழோடு ஆன போதே
இவனை நலிய இவன் மாட்டான்
வேறு ஒரு படை வீடும் ஒரு புதுக் கோமுற்றவனும் விட வேணும்
என்னும்படி
பாபங்களையே பண்ணிப் போந்தேன் -என்னுதல்

பரமனே –
ஒரு ஹேது இன்றிக்கே இருக்கச் செய்தே
ஔதார்யம் பண்ணும் இடத்தில்
உன்னுடன் ஒக்க-அவ்வருகே- ஒருவர் இல்லாதபடி
இருக்கிறவனே –

பாற் கடல் கிடந்தாய் –
அதுக்கு உறுப்பாக
அடுத்து அணுக்காக
திருப்பாற் கடலிலே வந்து சாய்ந்து அருளினவனே-

நாடி நான் வந்துன் திருவடி யடைந்தேன் –
பர ஹிம்சையே பண்ணி
தோற்றின படி திரிந்து
அதுக்கு வரும் பலத்தை கேட்டு அஞ்சி
அநந்தரம்
நமக்கு ஒரு புகல் ஏதோ
என்று ஆராய்ந்து
திருவடிகளிலே வந்து சரணம் புகுந்தேன் –

நைமி சாரணி யத்துள் எந்தாய்—-
நான் நாடிக் கிட்டினேன் ஆக நினைத்து இருந்தேன்
நீ எனக்கு முன்பே நாடி
(ஜிதந்தே புண்டரீகாஜ -பூர்வஜ-என்கிறபடியே )பூர்வஜனாய்
திரு நைமி சாரணி யத்திலே
வந்து சந்நி ஹிதனானாய்-

—————————————————————

ஸ்ரீ கோவில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ பெரியவாச்சான் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ திருமங்கை ஆழ்வார் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம் –

ஸ்ரீ பெரிய திருமொழி-1-6-5-ஸ்ரீ பெரியவாச்சான் பிள்ளை வியாக்யானம் –

அத்தனையோ-இன்னும் ஏதேனும் உண்டோ -என்ன
திரு உள்ளத்துக்கு பொறுக்க ஒண்ணாதவையும் எல்லாம்
செய்து போந்தேன் என்கிறார் –

இடும்பையால் அடப்புண்டு இடுமினோ துற்றென்று இரந்தவர்க்கு இல்லையே என்று
நெடும் சொலால் மறுத்த நீசனேன் அந்தோ நினைக்கிலேன் வினைப் பயன் தன்னை
கடும் சொலார் கடியார் காலனார் தமரால் படுவதோர் கொடு மிறைக்கு அஞ்சி
நடுங்கி நான் வந்துன் திருவடி யடைந்தேன் நைமி சாரணி யத்துள் எந்தாய்–1-6-5-

தினம் ஆயிரம் ஸ்ரீ வைஷ்ணவர்களுக்கு ததீயாராதனம் செய்தவர் -நாம் சொல்லிக் கொள்ள இந்த பாசுரம்
இடுமினோ -பலர் இருக்க ஓ என்று -துற்று -ஓர் பிடி கவளமாவது இரக்க-கடுமையான சொல்லால் மறுத்த நீசனேன்
நினைக்கிலேன்-நான் நினைக்கா வில்லாவிட்டாலும் நினைத்து -இறைக்க =ஹிம்சிக்க எம படர்கள் உண்டே –

வியாக்யானம்-
இடும்பையால் அடப்புண்டு-
தாரித்ரத்தாலே நெருக்குண்டு-

இடுமினோ துற்றென்று இரந்தவர்க்கு-
ஆரேனும் ஆகிலும் எல்லாரும் கூட எனக்கு ஒரு கால் வாயிலே இடுகைக்கு
கேட்டு அது தர வேணும் என்று –
முனியே -என்பாரைப் போலே கூப்பிடும் ஆயிற்று –
துற்றாகிறது ஒரு கால் வாயிலே அள்ளிவிடுமதாயிற்று –

துற்று என்று இரந்தார்க்கு –
இப்படியே தயா நீயமாம்படி சொல்லிக் காலைக் கட்டினவர்களுக்கு –
(இடுமின் என்றதே வேண்டியதே தான் -மேலே இரக்க -என்றது சொல்லிக் காலைக் காட்டியதைக் காட்டுமே)

இல்லையே -இத்யாதி –
அவர்களுக்கு இல்லையே –
என்னும் போது சொல்லும் வார்த்தையில் கொடுமையை அனுசந்தித்து –
நாம் இவனை ஓன்று அபேஷித்து வர
இவன் இல்லையே என்ற பாசுரத்தைக் கேட்டு
இன்னமும் ஜீவிக்க இருக்குமதில்
இத்தனை நஞ்சு பெற்றோம் ஆகில் முடிந்தோம் போம் ஆயிற்று என்று
கால தத்வம் உள்ளதனையும் அவன் நெஞ்சு புண் பட்டு கிடக்கும்படி
சொன்ன கொடுமையை சொல்லுகிறதாயிற்று –
அந்தோ –
என்கிறார் ஆயிற்று மேல் வருகிற நலிவை அனுசந்தித்து-

நினைக்கிலேன் வினைப் பயன் தன்னை–
கீழ் செய்த செயல் தானே அனுசந்திக்க அரிதாய் இருந்த பின்பு
அதின் பலமாய் வருமது தானே அனுசந்திகப் போதாது இறே –

கடும் சொலார் -இத்யாதி –
வெட்டிய சொல்லை உடையராய்
க்ரூரமான செயலை உடையராய் இருந்த
யம படராலே படக் கடவதான கொடிய மிறுக்கை அனுசந்தித்து –

நடுங்கி நான் வந்துன் திருவடி யடைந்தேன்-
தேவரீர் திருவடிகளில் வந்து சரணம் புகுந்தேன்-

நைமி சாரணி யத்துள் எந்தாய்—
இரந்தாருக்கு இல்லை என்று மறுத்துப் போந்த எனக்கு
நான் இரவாது இருக்க-
நீ வந்து சந்நிஹிதனாய் ஆயிற்று
எனக்கு உபகரிகைக்கு அன்றோ –

இவற்றால் சொல்லிற்று ஆயிற்று –
முன்பு எல்லாம் தோன்றின படி செய்து திரிந்து
அவற்றுக்கு வரும் பலத்தைக் கேட்டு
பயப்பட்டு
போக்கடி தேடி
புறம்பு ஒரு புகல் காணாமையாலே
தேவரீர் திருவடிகளில் சரணம் புகுந்தேன் –
என்கிறார் –

———————————————————————-

ஸ்ரீ கோவில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ பெரியவாச்சான் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ திருமங்கை ஆழ்வார் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம் –

திருவாய்மொழி வியாக்யானம் -ஈடு -6-7-3-ஸ்ரீ M.A V .சுவாமிகள்.

  பூவை பைங்கிளிகள் பந்து தூதை பூம்புட்டில்கள்
யாவையும் திருமால் திருநாமங்களே கூவி எழும்என்
பாவை போய்இனித் தண்பழனத் திருக்கோளூர்க்கே
கோவைவாய் துடிப்ப மழைக்கண்ணொடு என்செய்யுங்கொலோ?

    பொ-ரை :- பூவையும் பசிய கிளிகளும் பந்தும் தூதையும் அழகிய பூக்கூடையுமாகிய இவை எல்லாவற்றாலும் உண்டாகும் இன்ப முழுதும் திருமால் திருநாமங்களைச் சொல்லுவதனாலே உண்டாகும்படி அவன் திருநாமங்களைச் சொல்லி அதனாலே வாழ்வு பெறுகின்ற என் மகள், குளிர்ந்த வயல்களையுடைய திருக்கோளூர்க்கு இனிச் சென்று, கோவைக்கனி போன்ற வாய் துடிக்கும்படி தண்ணீர் நிறைந்த கண்களோடு நின்று என்ன செய்கிறாளோ? என்கிறாள்.

    வி-கு :- பெண்கள் பந்து விளையாடுதல் மரபு. தூதை – விளையாட்டுக்குரிய சிறிய மரப்பானை, புட்டில் – பூங்கூடை, போய் என்செய்யும்கொலோ? என்க.

    ஈடு :- மூன்றாம்பாட்டு. ³திருக்கோளூர் அண்மையிலிருந்ததாகில் எங்ஙனே உடைகுலைப்படக்கடவள் என்கிறாள்.

பூவை. . . . . .எழும் என்பாவை – ¹வேறு ஒன்று கொண்டு பொழுதுபோக்கும் பருவத்திலும் திருநாமத்தையே கொண்டு ஜீவித்திருக்குமவள் கண்டீர் போனாள். இங்கு இருந்த நாள் மற்றொன்று தாரகமாய், அங்கே சென்று அவனாலே தரிக்கப்போனாளோ. ²பூவை தொடக்கமான லீலையின் உபகரணங்களால் பிறக்கும் உவகை எல்லாம் துவயத்தின் படியே ஸ்ரீய:பதி (திருமகள் கொழுநன்) என்கிற திருநாமத்தைச் சொல்ல அதனாலே உண்டாகா நின்றது. ³“‘ஊரும்நாடும் உலகமும் தன்னைப்போல்’ என்கிறபடியே, இவை தாம் திருநாமத்தைச் சொல்லினவானால் ஆகாதோ’ என்று, பெற்றி, நம்பிள்ளையைக் கேட்க, “அதற்குக் குற்றம் உண்டு, ‘பந்து தூதைபுட்டில்’ என்கிற விடத்தில் தட்டுப் பிறக்கும்” என்ன, அங்ஙனேயோ என்று இசைந்து போனார். நன்று; அவன் திருநாமங்களை இவற்றிற்கு இட்டு அழைத்ததாகக்கொண்டாலோ? என்னில், “உண்ணும் சோறு பருகுநீர் தின்னும் வெற்றிலையுமெல்லாம் கண்ணன்” என்றிருக்கிற அளவுகடந்த ஈடுபாட்டிற்கு⁴ இதுசேராது.

பெற்றி என்னும் பெரியார் ஒருவருடைய நிர்வாகத்தையும், அவர் கூறும்
நிர்வாகம் பொருந்தாமையையும் காட்டுகிறார் ‘ஊரும் நாடும்’ என்று
தொடங்கி. பெற்றி நிர்வாகத்தில், “கூவி’ என்பதற்குக் கூவும்படி செய்து
என்றும், “எழும்” என்பதற்குச் சந்தோஷிக்கும் என்றும் பொருள்.

⁵அன்றிக்கே, பூவை பைங்கிளிகள். . . . . .எழும் என்பதற்கு, திருநாமச்சுவடு அறிந்த பின்பு விளையாட்டுக்குரிய கருவிகளைப் பார்த்தல்இவளுக்குப் பொறுக்கக் கூடாத தாயிருக்கும் என்னுதல்.

திருமால்திருநாமங்களைக் கூவி, “மாற்பால் மனம் சுழிப்ப மங்கையர்தோள்
கைவிட்டு” என்கிறபடியே, பூவை தொடக்கமான எல்லாவற்றையும் இகழும்
என் பாவை என்றபடி. இங்கே, “ஏழும்” என்றதற்கு, அவற்றை விட்டு எழும்
என்று பொருள் கொள்க.

ஸ்ரீ பரதாழ்வானுடைய ராஜ்யதரிசனம் அவனுக்குப் பொறுக்க முடியாமற்போனது போலே. ²சக்கரவர்த்திக்குச் சாஸ்திரார்த்தங்கள் செய்த அன்று நாயிறு பாடு, ‘கைகேசி செய்த குற்றத்துக்கு நாமும் கீழோலை இட்டோம் என்று நாட்டார் நினைத்திருப்பது ஒன்று உண்டு; அந்தக் குற்றம் நமக்கு இல்லை என்று அறிவிக்கவேணும்’ என்று சபையை அடைந்தான். அரசர் கூட்டம் அடங்கலும் திரண்டு கர்த்தாவானவனை இழந்தோம்; பின்பு அதற்குரியவர் காடு ஏறப்போய்க் கொடு நின்றார்; இனி, சக்கரவர்த்தி புத்திரர்களில் நின்றாரைக்கொண்டு நிர்வஹிக்கும் அத்தனை அன்றோ’

ஸபாஷ்ப கலயா வாசா கல ஹம்ஸ ஸ்வரோ யுவா
விலலாப ஸபாமத்யே ஜகர்ஹே ச புரோஹிதம்.”
“கதம் தசரதாஜ் ஜாதோ பவேத் ராஜ்யாபஹாரக:
ராஜ்யம்ச அஹம் ச ராமஸ்ய தர்மம் வக்தும் இஹார்ஹசி”-என்பன, ஸ்ரீராமா. அயோத். 82 : 10, 12.

என்று பார்த்து, மங்களத்தைக்கொடுக்கிற பல்லியங்களை முழக்கிக்கொண்டிருந்தார்கள்.

இந்த முரச ஒலி செவிப்பட்டபோது “கருமாணிக்கமலை” என்னும் திருவாய்மொழியில் பிராட்டியின் சுயம்வரத்துக்கு மண முரசு அறைந்தபோது தோழி பட்டவெல்லாம் பட்டான். விலலாப சபா மத்யே – தனி இடத்தில் அன்றோ பறிகொடுப்பது. தனக்குச் சேஷத்துவம் அன்றோ சொரூபம்; சொரூபத்தை யன்றோ கொள்ள நினைக்கிறது. ஜகர்ஹேச-சந்தியா வந்தனத்துக்குப் பிற்பட்டாரைப் பெரியோர்கள் பழிக்குமாறு போலே. புரோஹிதம் – இந்தக் குடிக்கு நாங்கள் கைவாங்கியிருக்க, நீ முன்னோடிக் காரியங்கள் நடத்தக் கடவதாகச் சமைந்தபடி சால அழகியதாய் இருந்தது. சபாமத்யே ஜகர்ஹே-³“நிய மாதிக்ரமம் ரஹஸிபோதயேத்-ப்ரமாதாத் ஆசார்யஸ்ய புத்திபூர்வம்வா நியமாதிக்ரமம்
ரஹஸி போதயேத்”-என்பது, ஆபஸ்தம்ப தர்மம்.

தவறான செயலைத் தனிமையில் தெரிவிக்கவேண்டும்” என்கிற நிலையைக் குலைத்தான். புரோஹிதத்வமாகிற காரணம் கழிகையினாலே. ராஜ்யஞ்ச அஹஞ்சராமஸ்ய-சேஷவஸ்துக்களில் ஒன்றனை ஒன்று ஆளுமோ? அங்ஙனேயாமன்று, இராச்சியந்தான் என்னை ஆண்டாலோ? தர்மம் வக்தும் இஹார்ஹஸி-உலகத்தில் தமப்பன்மாரையும் தமையன்மாரையும் அழியச்செய்து தாம்தாம் இராச்சியத்தைக் கைக்கொண்டு போருவது ஒன்று உண்டு; ‘அதனை இவனும் செய்வான்’ என்று இராதே கொள்; என் தன்மை அறிந்து அதற்குத் தகுதியாக வார்த்தை சொல்லப் பாராய். கதம் தசர தாஜ் ஜாதோ பவேத் ராஜ்ய அபஹாரக:-அவர் பிரிந்த உடனே முடியவல்லவன் வயிற்றிலே பிறந்தேனாம்படி எங்ஙனே? அவர் பொகட்டுப்போன இராச்சியத்தை நான் அபஹரித்தால். ²நமஸ்யாமி க்ருதாஞ்ஜலி:-தகுதி இல்லாத வார்த்தைகளை அவன் சொல்லச் செவிதாழ்த்ததனால் அபவாதத்துக்குப் பிராயச்சித்தம் செய்கிறான்.“யத்ஹிமாத்ராக்ருதம் பாவம் நஅஹம் ததபி ரோசயே
இஹஸ்தோ வனதுர்க்கஸ்தம் நமஸ்யாமி க்ருதாஞ்ஜலி:”-  என்பது, ஸ்ரீராமா. அயோத். 82 : 15.

என்பாவை இனிப்போய்-³என்புத்திக்கு வசமான செயல்களையுடையவள் கண்டீர் என்னை ஒழியப் புறப்பட்டுப்போனாள். அன்றிக்கே, நிருபாதிகமான பெண்மையையுடையவள் என்னலுமாம். ³விளையாட்டுப் பொருள்களால் கொள்ளும் காரியமும் அவனேயாம்படியான இந்த ஈடுபாட்டிற்கு மேலே அங்குப் போய்ப் பெறுவது என்னாகப் போனாளோ? என்பாள் ‘இனிப்போய்’ என்கிறாள். தண் பழனம் திருக்கோளூர்க்கே – சிரமத்தைப் போக்கக் கூடிய நீர் நிலங்களையுடைய திருக்கோளூர்க்கே. கோவை வாய்துடிப்ப – கோவைப்பழம் போன்ற சிவப்பையுடைத்தான அதரமானது துடிக்க.  ²“ ‘பிரியேன்’ என்று பிரிந்தாய்; ‘வருகிறேன்’ என்று வந்திலை; என்னைத் தனியே இட்டுவைத்தாய்;, நான் வருமளவும் இருந்தாய்” என்பனபோலே இருக்கச் சில சொல்ல நினைக்குமே; அது தோற்றும்படி உதடு நெளிக்கிறபடி. கோவை வாய் துடிப்ப மழைக் கண்ணோடு-²நினைத்தது சொல்லித் தலைக்கட்ட வொட்டாநின்றதோ கண்ணநீர்! உடைகுலைப்பட்டுக் கண்ணநீராலே தலைக்கட்டாநின்றாள். ³“தசரதபுத்திரனான ஸ்ரீபரதாழ்வான் தீன சுரத்தோடு ஒரு தடவை ‘ஆர்யா’ என்று சொல்லிப் பின்பு வேறு ஒருவார்த்தையும் சொல்லவில்லை” “துக்காபிதப்தோ பரதோ ராஜபுத்ரோ மஹாபல:
உக்த்வா ஆர்யேதி ஸக்ருத்தீனம் புந: நோவாச கிஞ்சந”-என்பது, ஸ்ரீராமா. அயோத். 99 : 38.-என்பது போன்று.

என் செய்யும் கொலோ – சொல்லமாட்டாள், தவிரமாட்டாள்; அழாதொழியமாட்டாள்; எங்ஙனே படுகிறாளோ? நம்மையும் பிறரையும் விட்டு அவன் திருநாமங்களை அநுபவிக்கிற போதை அழகு காணப்பெற்றோம்; அவனையே கண்டு அநுபவிக்கிற போதை அழகு காணப்பெற்றிலோமே. ⁴நினைக்கும் வேளையில் போலே அன்று, கண்டால் பிறக்கும் விகாரங்கள்; ⁵“காமன் உடல்கொண்ட தவத்தாற்கு உமை உணர்த்த வண்டு அலம்பும் தார் அலங்கல் நீண்முடியான்தன் பெயரே கேட்டிருந்து அங்கு ஆரலங்கல் ஆனமையால் கண்டு வணங்கினார்க்கு என்னாங்கொல்”- நான்முகன் திருவந். 78. என்றேயன்றோ இருப்பது. ⁶அலாபத்தோடே இருக்கும்இருப்புக்கண்டேன்; இலாபத்தோடே இருக்கும் இருப்புக் காணப்பெற்றிலேன் என்கிறாள்-

கிட்டே வர –
எங்கனே உள்ளம் கரைய இருப்பாளோ –
எனது பாவை போய் -கோவை வாய் துடிப்ப -த்வரை
மழைக் கண் -என் செய்வள்
பூவை -பறவை
பைம் கிளி பந்து
தூதை -பறவை
பூம் பொட்டில் -சொப்பு
யாவையும் திருமால் திருநாமங்களே கூவி எழும்
தன்னைப் போல் பேர்களை பிதற்ற முதல் நிர்வாகம்
ஒட்டாது -பந்து பூம் பொட்டில் சொல்லாதே –
வேறு ஒன்றை கொண்டு ஜீவிக்கும் பருவத்திலும் எம்பெருமான் திரு நாமம் கொண்டு ஜீவிக்க தொடங்கினவள்
இங்கு இருக்கும் கால் மற்று ஓன்று தாரகமாய்
அங்கே போய் அவன் திரு நாமம் தாரகம் இல்லையே இவளுக்கு
எம்பெருமான் திரு நாமம் தான் பூவை இத்யாதி இவளுக்கு

திருமால் திரு நாமங்கள் ஸ்ரீ ய பதி –
பெற்றி நம்பிள்ளையை கேட்க –
பெற்றி நஞ்சீயர் சிஷ்யர்
தலை அல்லால் கைம்மாறு இல்லை அர்த்தம் அறிய வில்லை
நம்பிள்ளை இடம் கேட்டு
கால ஷேபம் கேட்காதவற்றையும் அறியும் படி அனுக்ரகம் செய்ய வேண்டும்
தப்பான அர்த்தம் –
தத்துவனை வரக் கூவிற்று ஆகில்
பெற்றி -தலையை அறுத்து கொடுப்பேன்
பலனாக இதை கொடுத்தால் நாயகன் இடம் எப்படி கூடுவது
அர்த்தம் சரி இல்லை
திருவாய் மொழி மூன்று தரம் கேட்டேன் நாச்சியார் திருமொழி கேட்க பெற வில்லை
தலையை காலில் மடித்து காலம்  எல்லாம் அடிமை செய்வேன்
வரத்தாலே பெற முடியாது
ஸ்ரவணத்தால் தான் அறிய முடியும் அறிந்தணு -கொண்டேன் என்றாராம்
கால ஷேபம் கேட்டு தான் அறிய முடியும்

அசேதனம் திருநாமம் சொல்லாதே
ஆகையால் –
தூதை சிறு சோறு சமைக்கும் பானைகள்
பூம் பொட்டில் குடலை சொல்லாதே
பொருந்தாதே –
அவன் திரு நாமங்களை இவற்றுக்கு கொடுத்தால் ஆகாதோ
எல்லாம் கண்ணன் அதி மாத்திர ப்ராவண்யம் இது சேராது
அத்தாலே கிடைக்கும் ஆனந்தம் கண்ணன் இடம் இவள் பெற்றால்
திரு மால் சுவடி அறிந்த பின்பு லீலா உபகரணங்கள் ஈடுபாடு வராதே
பரத ஆழ்வானுக்கு ராஜ்ய தர்சனம் அசக்யமானா போலே
அது போல் பராங்குச நாயகிக்கும் அசக்யம் ஆனது
சாஸ்த்ரார்தங்கள் சக்கரவர்த்தி முடிந்தபின்பு சுப ச்வீகாரம் ஆன பின்பு -சரம பரிகாரம் ஆனபின்பு
கஸ்மலம் -அழுக்கு
கைகேயி செய்தவற்றுக்கு தானும் காரணம் இல்லை –
பெருமாளை கூப்பிட்டு
ஜனங்களை கூப்பிட்டு
பிராப்தர் காட்டுக்கு போக
கர்த்தாவானவன் -இழந்தோம்
ராஜ புத்ரர்களில் நின்றார் ஒருவனை அமைக்க
கரு மாணிக்கம் –
தோழி இவள் எம்பெருமானுக்கு ஆனபின்பு -கல்யாணத்துக்கு ஆள் பார்ப்பதா
போலே பரதன் துடிக்க சபா -மத்யத்தில் அழுது
வசிஷ்டரை வைது
ஷத்ரியன் –புருஷன் நான்கு பேர் -நடுவில் அழுதான்
பெரிய சொத்து போனால் நடு தலையில் கை வைத்து அழுவான்
ஸ்வரூபம் போனால்
எம்பெருமானுக்கு பாரதந்த்ர்யம் அழித்து
இத்தை அபஹரித்தால்
சந்தாயவந்தனம் பிற்பாடரை பெரியவர் சின்னவரை வைவது போலே
புரோகிதர் -என்று
மேலே விளைய கூடிய நன்மை ஆராய்ந்து சொல்பவர்
இப்படி வைதான் -ஸ்வரூப நாசம் வார்த்தை சொல்பவர் இப்படியா நன்மை பார்ப்பது
சலா அழகிது இது
முன்னோடி யாக இருக்க வேண்டியவர் –
சபா மத்யே –
ஆசார்யர் தப்பை ஏகாந்தமாக பவ்யமாக சொல்ல வேண்டும்

பகிரங்கமாக சொல்லி -இழந்த வஸ்து பெருமையால்
புரோகிதர் இல்லையே ஹிதம் பார்க்காமல் சொன்னதால்
ராஜ்யமும் நானும் ராமன் உடைமை
ராஜ்ஜியம் என்னை ஆளட்டுமே
செருப்பு குடை வைத்து கோயிலுக்கு போவது போலே
தர்மம் சொல்வது நீர்
மூத்தவன் இருக்க இளையவன் ஆளலாமா
ராஜ்ஜியம் அபஹரித்த பின்பு தசரதர் பிள்ளையாக எப்படி ஆவேன்
அவன் உயிர் விட நான் கொள்வதா
நமஸ்யாமி
கிருதாஞ்ஞாலி  காதில் கேட்டதுக்கே ப்ராயாசித்தம் செய்ய வேண்டுமே
அபவாத பிராயச்சித்தம்
உண்மையால் இவனுக்கு எண்ணம் இல்லை
வசிஷ்டர் சொன்னதால் பரதன் பிராயச்சித்தம் செய்தான்
வஸ்துக்கள் அனைத்தும் இவளுக்கும் அசக்யம்
அனைத்தும் எம்பெருமானே
என் பாவை –
நிருபாதிக ஸ்த்ரீத்வம் விட்டு
தண் ஸ்ரமஹரமான நீர்வளம் மிக்கு
தனியே இட்டு வைக்க
உதடு நெளிக்கும் படி
பிரியமாட்டேன் சொல்லி
நானே வரும்படி நிலைமை
ஆக்கி இப்படி சொல்ல நினைக்கும் வாய்
கோவை வாய் துடிக்க
சொல்லி தலைக் கட்ட ஒட்டாமல்
கண்ண நீரால் தலைக் கட்டுகிறாள்
ஆர்யா -சீதை சொல்ல முற்பட்டு கண்ண நீர் விட்டால் போலே
அழுகை பீரிட்டு வர
என்ன படுகிறாளோ
அவன் தம்மையே கண்டு அனுபவிக்கப் பெற்று காணப் பெற்றிலேன்
அனுசந்தான வேளை  போலே இல்லை கண்டார் நிலைமை
கண்டு வணங்கினாருக்கு எனாகும் கொல்
ருத்ரன் த்யானம் செய்ய –
உமை கேட்க -திரு நாமம் உணர்த்ததியதும்
வண்டு -கண்ணீர் பெருகி ருத்ரன் நிலை
அலாபதொடு இருக்கும் இருப்பு கண்டேன்
லாபத்தின் இருப்பு காண பெற வில்லையே

நஞ்சீயர் திருவடிகளே சரணம்

நம்பிள்ளை திருவடிகளே சரணம்.

வடக்கு திருவீதிப் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம்.

 பெரியவாச்சான் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம்.

 வாதி கேசரி அழகிய மணவாள ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்.

பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்.

திருவாய்மொழி வியாக்யானம் -ஈடு -6-7-2-ஸ்ரீ M.A V .சுவாமிகள்.

  ஊரும் நாடும் உலகமும் தன்னைப்போல் அவனுடைய
பேரும் தார்களுமே பிதற்றக் கற்பு வான்இடறிச்
சேரும் நல்வளம் சேர்பழனத் திருக்கோளூரிக்கே
போருங் கொல்? உரையீர் கொடியேன் கொடி பூவைகளே!

பொ-ரை :- ஊரிலுள்ளவர்களும் நாட்டிலுள்ளவர்களும் உலகத்திலுள்ளவர்களும், தன்னைப்போலவே, அவனுடைய திருப்பெயர்களையும் திருமாலைகளையும் பிதற்றும்படியாக, சிறந்த கற்பினையும் காற்கடைக்கொண்டு, நல்ல வளப்பங்கள் சேர்ந்திருக்கின்ற வயல்களையுடைய திருக்கோளூர் என்னும் திவ்வியதேசத்திற்குச் சென்று சேர்கின்ற, கொடியேனுடைய பூங்கொடி போன்ற என்மகளானவள் மீண்டு வருவாளோ? சொல்லுங்கோள் என்கிறாள்.

வி-கு :- பூவைகாள்! ஊரும் நாடும் உலகமும் தன்னைப்போல் அவனுடைய பேரும் தார்களுமே பிதற்றத் திருக்கோளூர்க்குச் சேரும் கொடியேன் கொடி போருங்கொல்? உரையீர் என்க. கற்பு வான் இடறித் திருக்கோளூர்க்குச் சேரும் கொடி என்க. பூவை – ஒருவகைப் பறவை. போரும் – போதருதல்.

ஈடு :- இரண்டாம்பாட்டு. ¹திருக்கோளூர்க்கே போய்ப் புக்க என் பெண்பிள்ளை மீண்டும் வருமோ? சொல்லீர்கோள் என்று பூவைகளைத் திருத்தாயார் கேட்கிறாள்.

ஊரும் நாடும் உலகமும் தன்னைப்போல் அவனுடைய பேரும் தார்களுமே பிதற்ற – ²இந்த இருப்பில் என்ன குறை உண்டு? இங்கே ஒரு குறை உண்டாய், அங்கே அது தீரப் போனாளோ? இங்கே, போதயந்த: பரஸ்பரம் பண்ணுகைக்கு ஆள் இல்லாமை “எங்குப் பழையர்களாய் விளங்குகின்ற சூரிகள் வசிக்கின்றார்களோ” -“யத்ர பூர்வே ஸாத்யா: ஸந்தி தேவா:” என்பது, புருஷசூக்தம்.-என்று ஓதப்படுகிற ஒரு தேச விசேடம் தேடிப் போனாளோ?

குற்றமற்றவனாய்ப் பூர்ண சாம்யத்தை அடைகிறான்” –புண்யபாபே விதூய நிரஞ்சந: பரமம் ஸாம்யம் உபைதி”

என்பது, முண்டகோபநிடதம். 3 : 1.-என்று அவன் அங்குள்ளாரைத் தன்னோடு ஒத்தவர்களாயிருக்கும்படி செய்தாற்போலே அன்றோ, இங்குள்ளாரை இவள் தன்னோடு ஒக்கப் பண்ணினபடி. ஊரும் நாடும் உலகமும்-² தான் இருந்த ஊரும் அதனோடு தோள் தீண்டியான நாடும் அதனோடு சேர்ந்த உலகமும். ஸ்ரீராமாவதாரத்திலும் ஓர் ஊரேயன்றோ திருந்திற்று; இங்குச் சம்சாரமாகத் திருந்நிற்றுக் கண்டீர் என்கை. ³இன்று நம்மளவும் வர வேறிப் பாயும்படி அன்றோ இவள் சம்பந்தம் வெள்ளம் இட்டபடி. ⁴“பகவத் பக்திக்கு மேட்டுமடையான சம்சாரத்திலே ஈசுவர அவதாரம் போலே ஸ்வயம் பிரயோஜனமாக அவதரித்தவராய்ப் பரமப் பிரயோஜன ரூபமாய் நிறைவுற்றிருக்கின்ற பக்தி யோகத்தையுடையவர்’-லோகே அவதீர்ண பரமார்த்த ஸமக்ர பக்தி யோகாய நாதமுநயே யமிநாம் வராய”-என்பது, தோத்திரரத்நம். 3.–

என்னும்படியே, எல்லா மேடுகளிலும் ஏறிற்று என்கை. ⁵காலை எழுந்திருந்து கரிய குருவிக் கணங்கள் மாலின் வரவு சொல்லி – சிற்றஞ் சிறு காலையிலே பறவைகளுங் கூட எழுந்திருந்து, அவன் இவள் பக்கல் பிச்சு ஏறி வரும்படியைச் சொல்லாகின்றன. தான் இருந்த இடத்தே செல்ல வேண்டுமவன் இவள் இருந்த இடத்து ஏற வரும்படியைச் சொல்லி.

தன்னைப்போல் அவனுடையபேரும் தார்களுமே பிதற்ற – ¹அவன் மயர்வுஅற மதிநலம் அருள வந்த பிதற்றே அன்றோ இவளது; இவள்தான் அடியாக வந்த பிதற்றே அன்றோ இவர்களது; பிதற்று தலாவது, நினைத்துச் சொல்லுகை அன்றியே, பகவானுடைய குணங்களிலே மூழ்கி உணர்த்தி அற்றுச் சொல்லுதல். ²“இந்த அர்த்தமானது ஜமதக்னியின் பிள்ளையான பரசுராமனுடைய பிதற்றுதலில் நின்றும் கேட்கப்பட்டது”-“ஸ்ருதோயம் அர்த்தோ ராமஸ்ய ஜாமதக்ந்யஸ்ய ஜல்பத:”-என்பது, பாரதம் மோக்ஷதர்மம். 34.– என்கிறபடியே. அவனுடைய பேரும் தார்களும் பிதற்றுதலாவது,³ “சங்கென்னும் சக்கரமென்னும் துழாயென்னும்” – திருவாய்.-  4. 2 : 9.-என்பது, “தேவதேவபிரான்”-, திருவாய். 6. 5 : 2-என்பது, “விரைமட்டு அலர் தண்துழாய்”-திருவாய். 2. 4 : 9.– என்பதாகை. வான்கற்புஇடறி-⁴ வானான கற்பை இடறி. சூருவரால் கடக்க ஒண்ணாத மரியாதையைக் கடந்து. மலை போல இருக்கிற மரியாதையை, காற்கீழே அகப்பட்ட தொரு சிறிய கல்லை இடறுமாறு போலே இடறி. ⁵பெருவெள்ளமானது, சிறிய கரைகளோடு பெரிய கரைகளோடு வாசி அற ஏறுமாறுபோலே, நாணம் மடம் அச்சம் தொடக்க மானவற்றை மதியாதே போதல்.அன்றிக்கே, கற்புவான் இடறி என்பதற்கு, வலிய அறிவினை இடனி என்றும் சொல்லுவர்கள். அப்போது, கற்பு என்று கல்வியாய், அதனாலே அறிவினைச்சொல்லி, வான் என்று வலியைச் சொல்லிற்றாகிறது. அன்றிக்கே, பெரிய ஞானத்தை இடறி என்றும் சொல்லுவர்கள். அப்போது, கற்பு என்று கல்வியாய், அதனாலே ஞானமாய், வான் என்று பெருமையாய், பெரிய ஞானத்தை என்றபடி. ²ஆசைக்கு ஓர் அளவு உண்டாகில் அன்றோ ஓர் அளவிலே தடை நிற்பது. ³”காவலும் கடந்து” – பெரியாழ்வார் திருமொழி. 3. 6 : 1.-என்னக் கடவதன்றோ. “யயௌச காசித் ப்ரேமாந்தா —யயௌச காசித் ப்ரேமாந்தா தத்பார்ஸ்வம் அவிலம்பிதம்”

என்பது, ஸ்ரீ விஷ்ணுபுரா. 5. 13 : 19.- ஒருத்தி புறப்பட்டுப் போனாள்; இவளைக் கொண்டு போனார் யார்? என்னில், அன்பினாலே வந்த இருட்சி வழிகாட்டப் போனாள்.” ⁴“குரவ: கிங்கரிஷ்யந்தி தகதாநாம் விரகாக்நிநா –“குரவ: கிம் கரிஷ்யந்தி” என்பது, ஸ்ரீ விஷ்ணுபுரா. 5. 18 : 22.– குருக்கள் கண்டீர் என்ன, வெந்து விழுவதற்கு ஒரு குடநீர் சொரியவல்லர்களோ?”

சேரும் நல்வளம் சேர்பழனம் திருக்கோளூர்க்கே போரும் கொல்-⁵இங்கே அசலைக் காக்க இருக்கிறவள் அங்கே தன் வயிறு வளர்க்கப் போவதே! இங்கே பிறர் திருந்தும்படி இருக்கிற இவள் அங்கே திருந்தின இடம் தேடிப் போவதே! தன்னைக் கண்டு பிறர் வாழ இருக்கிற இவள், தான் அவனைக்கண்டு வரழப்போவதே! ஒத்தவையான நல்ல செல்வங்கள் சேர்ந்திரும்பதாய், நீர் நிலங்களையுமுடைத்தாயிருக்கிற திருக்கோளூ ராதலின் ‘சேரும் நல்வளம்சேர்’ என்கிறாள்.

போருங்கொல் என்றது, புகுங்கொல் என்றபடி. அன்றிக்கே, இவளுக்கு முன்னே தன் நெஞ்சு முற்பட்டபடியாய், அங்கே இருந்து வழியில் ஒரு குறையும் இன்றியிலே அவள் வருமோ? என்கிறாளாகவுமாம். அன்றிக்கே, நல்வளம் சேர் பழனம் திருக்கோளூர்க்கே சேரும் கொடி போருங்கொல்? என்று கூட்டி, பூவைகாள் உரையீர் என்னலுமாம். என்றது, மீண்டு புறப்பட்டு வரவல்லளோ? சொல்லீர் கோள் என்கிறாள் என்றபடி.

கொடியேன் – இவளைப் பெறுகைக்குப் புண்ணியம் செய்து வைத்து, இவள் அளவினை உங்களைக் கேட்கவேண்டும்படியான பாவத்தைச் செய்துள்ளேன். கொடி-கொள்கொம்பை ஒழியில் தறைப்படும். ²கோல்தேடி ஓடும் கொழுந்ததே போன்றதே மால் தேடி ஓடும்மனம் அன்றோ. –இரண்டாந் திருவந். 27.-அன்றிக்கே, ³பெற்ற என்னையும் விட்டு வேறேயும் ஒரு பற்றுக்கோடு உண்டாம்படியான பாவத்தைச் செய்துள்ளேன் என்பாள் ‘கொடியேன்கொடி’ என்கிறாளாகவுமாம். ⁴பெற்ற தாயாரை விட்டு அகலுதல் குடியின் தன்மை போலே காணும். பூவைகாள் போருங்கொல் உரையீர் – பெற்ற தாயரை விடலாம்; அத்தனை அல்லது, பிறந்தாரைக் கைவிடப் போகாது என்றிருக்கிறாள் காணும் தன்னை இட்டு. போக்குவரத்து எனக்கு அன்றோ சொல்லலாகாது, உங்களுக்கு ஒதுக்காதே சொல்லுமே; வயிற்றிற் பிறந்தார்க்கு ஒளிப்பார் இலரே. உரையீர்-⁵ அவள் சொல்லிப் போகச் செய்தே இவைசொல்லாது இருக்கின்றன என்று இருக்கிறாள் காணும். ¹போருங் கொல் என்ற ஐயத்துக்குக் காரணம், பாவியான நான் இருக்கையாலே மீளாது ஒழியவும் கூடுமே, நீங்கள் இருக்கையாலே மீளவும் கூடும் அன்றோ என்ற எண்ணம் என்க. என்றது, பாவமே பிரபலமாய் வாராது ஒழியுமோ? உங்களைப் பார்த்து வருமோ? சொல்லீர் கோள் என்கிறாள் என்றபடி. ²அறிவித்துப் போனாளாகில் ஸ்ரீராமவதாரத்தைப் போலே உலகமாகப் பின்தொடரும் அன்றோ; சுற்றமெலாம் பின்தொடர அன்றோ போயிற்று.    

  சுற்றமெலாம் பின்தொடரத் தொல்கானம் அடைந்தவனே!
அற்றவர்கட் கருமருந்தே! அயோத்திநகர்க் கதிபதியே!
கற்றவர்கள் தாம்வாழும் கணபுரத்தென் கருமணியே!
சிற்றவைதன் சொற்கொண்ட சீராமா! தாலேலோ- என்பது பெருமாள் திருமொழி.

புக்கு மீள வருமோ
பூவைகளை கேட்கிறாள் தாயார்-

கொஞ்சம் சங்கை
மீள வருமோ -பூவைகளை பார்த்து கேட்க –
தன்னைப் போலே
ஊர் கிராமம்
நாடு தேசம்
உலகம் எல்லாம்
பேரும் தாரும் -பிதற்றி
அடக்கம் இன்றி பேசும்படி –
கொடியேன் –
இவள் வைபவம் தன்னைப் போலே பித்து பிடிக்க வைத்து –
என்ன குறை உண்டு இங்கே
அங்கே எதற்கு போக வேண்டும் -குறை தீர்க்க போனாளா
போதயந்த பரஸ்பரம் ஆள் இல்லாமையாலா
துஷ்யந்திச ரமந்தியச்ய -இருவருக்கும் சந்தோஷம்
ஒருவருக்கு ஒருவர் தெரிவித்து கொண்டு -தன்னைப் போலே பிதற்ற
தேச விசேஷம் தேடித் போனாளா
பூர்வே -முக்தர் போலே இன்றி -பூர்வே சாத்யா -நித்யர் எப்பொழுதும் உண்டே
பரமம் சாம்யம் -அவன் செய்து அருளினது போலே இவள் இங்கே
தன்னையே நாளும் வணங்கி தொழுவாரை தம்மையே ஒக்க அருள் செய்வான்
இவர் அங்கே போக வேண்டிய அவசியம் இல்லையே
ராம அவதாரம் ஒரு ஊரை இ றே
அயோதியை வாழும் சராசரங்களை நல் பாலுக்கு உய்ந்தனன்
நம்மளவும் வர -மேடுகளில் ஏறிப் பாயும்படி
நாத முனி பக்தி யோகம் அனைவருக்கும் கொடுத்தார்
காலை எழுந்து இருந்து கரிய குருவிக் கணங்கள் மாலின் வரவை சொல்லி மருள் பாடுதல்
திர்யக்குகளும் -ப்ரஹ்ம மூகூர்த்தம் எழுந்து
அவன் இவள் பக்கல் பிச்சேற்றி  வந்ததை சொல்லா நின்றன
இவள் இருந்த இடத்தை தேடி அவன் வர
இங்கே இவள் அங்கே  போக
மயர்வற மதி நலம் அருளி -இவர் பிதற்ற
ஆழ்வார் அருள இவை இவர்கள் பிதற்ற

திவ்ய ப்ரபந்தம் கற்க ஆசை ஆழ்வார் அனுக்ரகத்தால் தானே வரும்
இவள் அடியாக வந்த பிதற்றல்
நினைத்து சொல்லாமல் -உணர்ச்சி அற்று சொல்லும் படி -பகவத் குணங்களில் அவகாகித்து
சங்கு சக்கரம் -திரு துழாய்
தேவ தேவன் பிதற்ற அடையாளம் காட்டி
ஜல்பம் –
சிறந்த கற்பை இடறி -மரியாதை கடந்து
திருக் கோளூருக்கு இவளே போக -படி தாண்டா பத்னி
கட்டுப்பாடு கடந்து
மலை போலே உள்ள மரியாதையை வான் கற்பு இடறி கால் கீழ் உள்ள கல்லை இடறுமா போலே
பெரிய வெள்ளம் தாண்டி போகுமா போலே
நாண் மடம் அச்சம் பயிர்ப்பு
கற்பு ஞானம் என்னவுமாம்
வான் பெரிய பெருமை
அபிநிவேசம் அளவு இன்றி -செயலிலும் அளவு இன்றி போக
எங்கும் காவல் கடந்து கோபிகள் போனது போலே
கயிறு மாலையாகி
மனஸ் ஆசை தூண்ட
இருட்டு வழி காட்ட -பிரேமத்தால் வந்த இருட்டு -அபிமாத்ரா ப்ரேமம்
விரகம் நெருப்பு எரிக்க -பெரியவர்கள் என்ன -செய்வார்கள் அந்த அர்த்தம் இல்லை
நெருப்பு அணைக்க அவன் இடம் தன போக வேண்டும்
வெந்து -குடம் ஜலம் கூட இவர்கள் சேர்க்க மாட்டார்கள்
கண்ணன் இடம் போய் சேர்ந்தார்கள்
நல் வளம் சேர் -சேரும் –
இங்கே பலருக்கு ஜீவனம் கொடுத்தவள்
அங்கே தான் மட்டும் அனுபவிக்க போனாள் -தான் வயிறு வளர்க்க போனாள் –
இங்கே பிறர் திருந்தும்படி இருக்க
அங்கே தான்
தன்னைக் கண்டு பிறர் வாழ இங்கு
அங்கு அவனைக் கண்டு இவள் வாழ
சேர்ந்து இருக்கிற வளம் -சத்ருசமான சம்பத்
வைத்த மா நிதி
நிஷேப வித்தன் -வைத்த மா நிதி
ஆரா அமுதன் அழகு அபரியாம்ர்தம் இல்லையே
புகும்
இவளுக்கு முன்னே தனது நெஞ்சு போக
வழியில் மயங்காமல் இருப்பாளா
அவள் போவது நிச்சயம்
இங்கே மீண்டு வருவது தான் சங்கை –
பூவைகள் -மீண்டும் புறப்பட்டு வருவாளா
கொடியேன் -உங்களைக் கேட்கும் படியான பாவம்
கொடி பெண் பிள்ளை
லதா –
மரம் தேடி போகும்
கோல் தேடி ஓடும் கொழுந்தே போலே மால் தேடி போகும் மனம்
திருக் கோளூர் எம்பெருமானை தேடி போனாள் இந்த கொடி

பெற்ற தாயாரை விட்டு அகலுகை குடி ஸ்வாபம் போலும்
பெரியாழ்வார் நல்லதோர் தாமரை பொய்கை -விஷ்ணு சித்த் நாயகி
கள்வன் கொல் -உண்டு இ றே
பிறந்தாரை கை விட முடியாதே
பெத்த மனம் பித்து பிள்ளை மனம் கல்
போக்கு வரத்து எனக்கு அன்றோ சொல்லல் ஆகாது
நீங்கள் சொல்லலாமே
வயிற்றில் பிறந்தாரை ஒளிக்க முடியுமா
பூவைகள் வாய் திறக்க வில்லை
உங்களை பேச கூடாது சொல்லி போனாளா
பாவியேன் நான் இருக்கையாலே மீளா இருக்கலாம் -நீங்கள் இருப்பதால் மீளலாமே
என்னைப்பார்த்து  வாராது ஒழியுமோ -உங்களைப் பார்த்து வருவாளோ
ராமன் அறிவித்து போனான்
இவன் சொல்லாமல் போக

சுற்றம் எல்லாம் பின் தொடர தொல் கானம் அகன்றவனே
அயோதியை வாசிகள் பின்னே போக
கானம் அடைய வில்லை கங்கை கரைக்கு தான் போனார்கள்
இளைய பெருமாள் சுற்றம் எல்லாம் செய்யும் கைங்கர்யம் செய்ததால்
அஹம் சர்வம் கரிஷ்யாமி என்றான் இ றே

நஞ்சீயர் திருவடிகளே சரணம்

நம்பிள்ளை திருவடிகளே சரணம்.

வடக்கு திருவீதிப் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம்.

 பெரியவாச்சான் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம்.

 வாதி கேசரி அழகிய மணவாள ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்.

பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்.

ஸ்ரீ பெரிய திருமொழி-1-6-4-ஸ்ரீ பெரியவாச்சான் பிள்ளை வியாக்யானம் –

அத்தனையோ -இன்னும் ஏதேனும் செய்தது உண்டோ என்ன
இன்னம் செய்ததுக்கு சொல்கிறார் –
(ஸாஸ்த்ர விதிப்படிக் கைப்பிடித்த மனைவியையும் விட்டேன்
நம்பனான உன்னையும் விட்டேன் -என்னையே நம்பி வந்த மனைவியும் விட்டேன்)

வம்புலாங் கூந்தல் மனைவியைத் துறந்து பிறர் பொருள் தாரம் என்று இவற்றை
நம்பினார் இறந்தால் நமன் தமர் பற்றி எற்றி வைத்து எரி எழுகின்ற
செம்பினால் இயன்ற பாவையைப் பாவீ தழு வென மொழிவதற்கு அஞ்சி
நம்பனே வந்துன் திருவடி யடைந்தேன் நைமி சாரணி யத்துள் எந்தாய் –1-6-4-

நம்பனே -திரு நாமம் சாதிக்கிறார்
வம்பு -புதுமை -பரிமளம்
பிறர் பொருள் தாரம்-பிறர் தாரம் பிறர் பொருள்
தழு வென மொழிவதற்கு அஞ்சி-இப்படி சொல்லும் போது உள்ள கோபத்துக்கே அஞ்சி -இதுவே வெட்பமாக இருக்குமே

——————–

வியாக்யானம் –
வம்பார் இத்யாதி –
நித்ய பூரணமான குழலை உடையவள் என்னுதல்
பரிமளத்தை உடைத்தான குழலை -என்னுதல் –
அக்நி சாஷியாய் பிடித்த ஸ்திரீயை யாயிற்று த்யஜிப்பது –
விஷயாந்தரங்களிலே ப்ருஹையைப் பண்ணுமே –
அவற்றில் வந்தால் வம்புலாம் கூந்தலாகவும் வேண்டாம் ஆயிற்று
பிறர் தாம் இத்தனையே ஆயிற்று ஆதரிக்கைக்கு வேண்டுவது –
பர தார பர த்ரவ்யங்களை விரும்பினவர்கள் இறந்தால் –

நமன் இத்யாதி –
சர்வேஸ்வரன் தன்னோடு ஒக்க
சமமாக ஆராய்ந்து கேட்பான் ஒருவனாக விட்டவன் ஆயிற்று -யமன் ஆகிறான் –
(பாரபக்ஷம் பார்க்காமல் கைக்கொள்ளும் சர்வேஸ்வரன்
பாரபக்ஷம் பார்க்காமல் தண்டிப்பான் யமன்)
அவன் தான் தன்னோடு ஒப்பார் சிலரை யாயிற்று வர விட்டது –
அவர்கள் தாங்கள் ஒரு கைக்கு ஆயிரம் பேராக வந்து பற்றுவர்கள் ஆயிற்று –
பின்னை இவன் உடம்பு தன்னோடு எற்றுவர்கள்

அநந்தரம்
தங்கள் கை சலித்த வாறே பொகட்டு இட்டு வைப்பர்கள் –
இவர் இத்தனை பொழுது ஸ்திரீகளை ஒழிய இருக்க வல்லீரோ
அவளை அணைப்பியும் -என்பர்கள் –
இவனும் நம்மை நலிவது எல்லாம் நலிந்தார்கள் ஆகில் இனி அவளை
அழைக்கிறார்கள் இத்தனை யிறே -என்று குறு விழி கொண்டு கிடக்கும் –

எரி -இத்யாதி –
எரி எழா நிற்பதாய்
செம்பாலே செய்யப்பட
பாவையைப் பாவீ தழுவு என்பர்கள் ஆயிற்று –
கெடுவாய் அவர்கள் ஒழிச் சினம் இருந்தவர்கள் ஆகிலும்
அனுதாபம் பிறந்து
உகந்து அருளிற்று ஒரு திரு வாசலிலே ஒதுங்கினாய் ஆகில்
இன்று எங்களுக்கு கை சலியாது ஒழியல் ஆயிற்று –
என்பர்கள் ஆயிற்று –
(ஈசி போமின் என்று சொன்ன அன்றும் அனுதாபம் பிறக்காமல் இருந்தாய்
கிம் -கேசவா கிலேச நாசகா -கிளர் சோதியாய் சொல்லாமல் போனாயே )

மொழிவதற்கு அஞ்சி–இத்யாதி –
அவர்கள் பண்ணும் நலிவை பொறுக்கலாம் ஆகாதே
க்ரூரமான பேச்சாயிற்று பொறுக்கப் போகாதது

நம்பனே வந்துன் திருவடி யடைந்தேன் –
ஏதேனும் தோற்றிற்று செய்து திரிந்தார்க்கும் வந்து பற்றலாம்படி
சரண்யனான நீ வந்து
சந்நிஹிதன் ஆகையாலே
திருவடிகளிலே சரணம் புகுந்தேன் –

நைமி சாரணி யத்துள் எந்தாய் –
இவன் விஷயங்களில் பிரவணன் ஆகிறது
கண்ணுக்கு இலக்காமை இறே
அவ்வோபாதி நம்மையும் கண்ணுக்கு இலக்காக்கவே
இவன் நம் பக்கலிலே ப்ரவணனாம் என்று
உன்னை கண்ணுக்கு இலக்காக்கிக் கொண்டு வந்து நின்றாய் –

நிஷேத விதியும் கிடக்கச் செய்தே
அப்ராப்தங்களிலே பிரவணன் ஆகிறது
அவை கண்ணுக்கு இலக்காகை சுட்டி இறே

விதி விஷயமுமாய் –
உத்தேச்யமுமான வஸ்து-
சந்நிஹிதம் ஆனால்
இவன் விரும்பானோ என்று உன்னை கண்ணுக்கு இலக்காக்கி வைத்தாய் –

——————————————————————-

ஸ்ரீ கோவில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ பெரியவாச்சான் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ திருமங்கை ஆழ்வார் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம் –

ஸ்ரீ பெரிய திருமொழி-1-6-3-ஸ்ரீ பெரியவாச்சான் பிள்ளை வியாக்யானம் –

காலம் வீணானது அளவும் அல்ல -த்ரவ்ய ஆர்ஜனத்துக்கு செய்தவற்றையும் சொல்கிறார் –

போக்கினே பொழுதை வாளா -என்றார்
சிலவற்றை செய்து இறே போது போக்குவது-
செய்தபடி தான் எங்கனே என்ன-
அது தன்னைச் சொல்கிறார்

சூதினைப் பெருக்கிக் களவினைத் துணிந்து சுரி குழல் மடந்தையர் திறத்து
காதலே மிகுத்துக் கண்டவா திரிந்த தொண்டனேன் நமன் தமர் செய்யும்
வேதனைக் கொடுங்கி நடுங்கினேன் வேலை வெண் திரை யலமரக் கடைந்த
நாதனே வந்துன் திருவடி யடைந்தேன் நைமி சாரணி யத்துள் எந்தாய் –1-6-3

——————————————-

வியாக்யானம் –
சூதினைப் பெருக்கிக் களவினைத் துணிந்து-
பகல் எல்லாம் சூது பொருது தோற்றவன்
குறைவறக் கொடுக்கக் கண்டவாறே
இவன் பக்கலிலே கனக்க உண்டாகை இறே இவன் தருகிறது -என்று
ராத்ரியிலே களவு காண அத்யவசிப்பது இவன் க்ருஹத்திலே யாயிற்று
ஆக காணவும் கொண்டு காணாதபடியும் கொள்ளும் ஆயிற்று
இவை தான் நிஷித்த அனுஷ்டானம் ஆகையாலே இவை தன்னைச் சொல்லிற்று ஆகவுமாம்

அன்றிக்கே
ஆஸ்திக்யம் உடையானாய் இருப்பான் ஒருவன்
கெடுவாய் ஈஸ்வரன் என்பான் ஒருவன் உண்டு காண் -என்றால்
நாஸ்திக்யத்தாலே பஸ்யதோ ஹரனாய் –
ஈஸ்வரன் ஆகிறவன் யார் -என்றும்
ஆத்ம அபஹாரம் பண்ணியும் ஆயிற்றுப் போந்தது –
(சூது வியர்த்த வாதம்
களவு -ஆத்ம அபஹாரம்-என்றவாறு )

சுரி குழல் மடந்தையர் திறத்து காதலே மிகுத்து-
இப்படி த்ரவ்யார்ஜனம் பண்ணினால் அது கொண்டு கொள்ளும் கார்யத்தை சொல்லுகிறது –

விரி குழலாரில் பட்டு (திருமாலை) -என்கிறபடியே
மயிர் பேணாதே இருக்கில் அதிலே ஈடுபடுபவர்
மயிர் சுழன்று முடித்து இருக்கில் அதிலே ஈடுபடுபவர்
( சுரி குழல்–விரி குழல் )-ஏதேனுமாக அவர்கள் இருந்த படியே அமையும் ஆயிற்று இவர் ஈடுபடுகைக்கு
என்னையும் உன் செய்கை நைவிக்கும் -என்னுமா போலே –
( இங்கிதம் –தாவகம் -கூரத்தாழ்வான் )

கண்டவா திரிந்த –
ந்ரு பசு -என்னுமா போலே –
கண்ணுக்கு தோற்றின விஷயங்களில்
இவை சாஸ்திரங்கள் நிஷேதித்த விடம் என்று மீண்டு அறிவது இல்லை
தோற்றின படி மூலை யடியே திரிந்த இத்தனை –

தொண்டனேன் –
தொண்டன் ஆகிறான் பரதந்த்ரன்
அது அப்ராப்த விஷயங்களில் ஆன போது
அபகர்ஷ ஹேதுவாக கடவது –
ப்ராப்த விஷயங்களில் ஆன போது
உத்கர்ஷ ஹேதுவாக சொல்லக் கடவது –

நமன் தமர் -இத்யாதி –
இப்படி முறை கெட வர்த்திக்கையாலே யம படர் பண்ணும் வேதனையை
அனுசந்தித்து அஞ்சி –
சர்வ அவயவங்களும் ஒடுங்கி
சரீரம் தான் எடுத்து எடுத்து அறையத் துடங்கும் –

வேலை இத்யாதி –
பிரயோஜனாந்த பரர்க்காக கடலை நெருங்க கடைந்து
அபேஷித சம்விதானம் பண்ணும்படி அன்றோ
இவ் வாத்மாவோடு தேவரீர் உடைய சம்பந்தம் –

வந்து இத்யாதி –
ப்ரஹ்மாதிகளுக்கு ஆஸ்ரயணீ யனாய்க் கொண்டு
அவர்கள் உடைய கூக்குரல் கேட்க்கைகாக அங்கே
திருப்பாற் கடலிலே சாய்ந்தாற் போலே
எனக்கு வந்து சரணம் புகலாம் படி
இங்கே வந்து சந்நிதி பண்ணி அருளிற்று –
(நிருபாதிக ஒழிக்க ஒழியாத சம்பந்தம் -நாதன் )

——————————————————————-

ஸ்ரீ கோவில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ பெரியவாச்சான் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ திருமங்கை ஆழ்வார் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம் –

ஸ்ரீ பெரிய திருமொழி-1-6-2-ஸ்ரீ பெரியவாச்சான் பிள்ளை வியாக்யானம் –

(ஸ்வயம் வ்யக்த அஷ்ட ஷேத்ரங்கள்
ஸ்ரீ ரெங்கம் ஸ்ரீ முஷ்ணம்-ஸ்ரீ திரு வேங்கடம்-ஸ்ரீ தோத்தாத்ரி –
ஸ்ரீ பதரிகாச்ரமம் -ஸ்ரீ புஷ்கரம்- சாளக்கிராமம் -நைமிசாரண்யம் -இத்யாதி –
தேவ நாதன் -புண்டரீக வல்லி -ஹரி லஷ்மி -ப்ரஹ்ம வனம் -ஸ்ரீ ஹரி விமானம் -சக்ர புஷ்கரணி
நிமிஷம் -அசுரர் பலம் தொலைக்கப்பட்டதால்
ரிஷிகள் தவம் புரிய -மகிஷார க்ஷேத்ரம் -தெற்கே திரு மழிசை போலே -சக்கரம் உருண்டு நின்ற இடம் –
வெளிப்பகுதி நேமி -மேல் வட்டம் -நேமி நின்ற காடு –
நிமிஷம் -தர்ப்பை வகை என்றுமாம்
ஜீவ காருண்யம் புரியவே தீர்த்த வனம் ரூபம் -சக்ர தீர்த்தம் -தாமரை வடிவில் உள்ளே தடாகம்
வியாச பீடம்
ஸூதர்
ரோம ஹர்ஷணர்-பலராமன் -கோபித்து
திரு மகனார் -ஸூத பவ்ராணிகர்-அவர் சக்தி கொண்டு புராணம்
அஹி மஹி ராவணன் அழித்த திருவடி
சிந்தூர சேவை
கோமதி நதி
ராமன் யஜ்ஜ சாலையும் உண்டு-வட மேற்கு திசை அயோத்யைக்கு
வால்மீகி ஆஸ்ரமும் உண்டு இங்கு
சித்ர கூடம் வரும் வழியிலும் வால்மீகி ஆஸ்ரமம்
பிட்டூர் கான்பூர் அருகிலும் உண்டு குழந்தைகள் பிறந்த இடம் -இப்படி மூன்று இடங்களிலும்
வால்மீகி ஆஸ்ரமங்கள் உண்டு )

————–

திருவடிகளிலே புக்கு சரணம் புக்கவாறே
முன்பு தாம் செய்து போந்த படிகள் அடங்கலும் தோன்றிற்று
அத்தாலே போக்கினேன் பொழுதை வாளா -என்கிறார் –

சிலம்படி யுருவில் கரு நெடும் கண்ணார் திறத்தனாய் அறத்தையே மறந்து
புலம்படிந்து உண்ணும் போகமே பெருக்கிப் போக்கினேன் பொழுதினை வாளா
அலம் புரி தடக்கை யாயனே மாயா வானவர்க்கு அரசனே வானோர்
நலம் புரிந்து இறைஞ்சுன் திருவடி யடைந்தேன் நைமி சாரணி யத்துள் எந்தாய் -1-6-2-

அறத்தையே மறந்து-தர்ம ரூபியான உன்னை மறந்தேன் -கிருஷ்ணன் தர்மம் சனாதன -ராமோ விக்ரஹவான் தர்ம-
அலம் புரி-போதும் என்று சொல்லும் வரை -ஹலம்-என்றுமாம் -ரோமஹர்ஷனை கொய்த விருத்தாந்தம்
நலம் புரிந்து-பக்தி உடன் ராக பிராப்தி-

வியாக்யானம் –
சிலம்படி-
சிலம்பை உடைய அடியை ஆயிற்று –

யுருவில் –
அது தன்னிலே செம் பஞ்சையும் இட்டு வைப்பார்கள் ஆயிற்று
இவனைத் துவக்குகைகாக –

கரு நெடும் கண்ணார் திறத்தனாய்-
கறுத்து -பரப்பை உடைத்தாய் இருந்துள்ள கண்களாலே
நோக்குவார்கள் இத்தனை –
இவன் இதிலே துவக்குண்டு
காலிலே விழுந்து –
பின்னை அவர்கள் தங்களை விட்டு
அவர்களுடைய காதா கந்தம் உள்ள தேசத்திலே
அணா வாய்த்து திரியும் ஆயிற்று -(கால ஷேபம் இவர்கள் வாசனையால்)

அறத்தையே மறந்து –
ஸ்திரீகளுக்கு வழி பறித்திடுமது மறக்க ஒண்ணாதே-
தன்னுடைய உஜ்ஜீவனத்துக்கு உபாயமானத்தையே யாயிற்று வருந்தி மறப்பது –

புலம்படிந்து உண்ணும் போகமே பெருக்கி-
கொண்டி திரியும் பசுப் போலே
இந்த்ரியங்கள் தான் விஷயங்களில் மண்டி யாயிற்று இருப்பது முதல் தன்னிலே –
அதுக்கு மேலே
விஷய சந்நிதி உள்ள இடத்திலே வர்த்தித்து
இந்த்ரியங்களுக்கு விஷயங்களிலே போக்யதா புத்தியைப் பிறப்பித்து
அவை அவற்றில் மேல் விழுந்து புஜிக்கும் படி –
அத்தால் வந்த போகத்தைப் பெருக்கி –

போக்கினேன் பொழுதினை வாளா –
பகவத் விஷயத்தில் அடிக் கழஞ்சு பெற்று ( மதிப்பு பெற்று )செல்லக் கடவ காலத்தை
வ்யர்த்தமே போக்கினேன்

அலம் புரி தடக்கை யாயனே –
இவன் கையில் உள்ளத்தை அபஹரிக்கை அன்றிகே
இவனுக்கு அமையும் என்னும்படி சர்வ ஸ்வத்தையும் கொடுக்குமவன் ஆயிற்று
அலம் என்னக் கொடுக்கும் தடக்கையை உடையவன் என்னுதல்
அலம் -என்றது -ஹலம் -என்றபடியாய்
கலப்பையைத் தரித்த திருக்கையை உடையவன் என்னுதல் –

மாயா –
இவன் ஒரு நாள் திருவடிகளில் விழுந்தால் பின்னை
இவனுடைய நெடு நாள் இழவு மறக்கும்படி
முகம் கொடுக்கும் படிக்கு அடியான
ஆச்சர்ய குண சேஷ்டிதங்களை உடையவனே –

வானவர்க்கு அரசனே –
ப்ரஹ்மாதிகளுக்கு ஆஸ்ரயணீ யனாய் உள்ளவனே –

வானோர் நலம் புரிந்து இறைஞ்சுன் திருவடி யடைந்தேன்-
நித்ய அனுபவம் பண்ணுகிற நித்ய சூரிகள் இதுக்கு முன்பு ஒரு நாளும்
கண்டு அறியாதாப் போலே இருக்கிற ஸ்நேஹத்தை செய்து
ஆஸ்ரயியா நின்றுள்ள திருவடிகளிலே வந்து சரணம் புகுந்தேன் –
(நவோ நவோ பவதி-அப்பொழுதைக்கு அப்பொழுது ஆராவமுதன் அன்றோ )

நைமி சாரணி யத்துள் எந்தாய் –
பரம பதத்தில் நித்ய சூரிகளுக்கு அனுபாவ்யனாய் கொண்டு
அவர்களுக்கு ஓலக்கம் கொடுத்துக் கொண்டு இருக்கக் கடவ
நீ எனக்கு உன் திருவடிகளிலே வந்து சரணம் புகலாம் படி
சந்நிஹிதன் ஆகையாலே சரணம் புகுந்தேன் –

—————————————————————

ஸ்ரீ கோவில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ பெரியவாச்சான் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ திருமங்கை ஆழ்வார் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம் –

ஸ்ரீ பெரிய திருமொழி-1-6-1-ஸ்ரீ பெரியவாச்சான் பிள்ளை வியாக்யானம் –

மந்த்ரம் -மந்த்ரார்த்தங்கள் -சொல்லி
அனுஷ்டானம் -நைமிசாரண்யம் -பத்து இடங்களில் சரணாகதி -நம்மாழ்வார் ஐந்து இடங்களில் –

பிரவேசம்-

திரு உள்ளத்தைக் குறித்து –
உகந்து அருளின நிலங்களை ஆஸ்ரயி -என்று பல காலும்
சொல்லிக் கொண்டு போந்தார் கீழ் –
மந்திர மந்த்ரார்த்தங்களை லபித்தார் ஆழ்வார் கீழ் –

அதுவும் அப்படியே செய்வதாக ஒருப்பட்டது –
அநந்தரம்-
தாம் தம்முடைய நிகர்ஷத்தை அநு சந்தித்து
தம்முடைய பூர்வ வ்ருத்தத்தையும் –
விஷய ப்ராவண்யத்தையும் –
ஆர்த்த விஷயத்தில் -ஐயோ -என்னாதே போந்த படியையும்
பர ஹிம்சையே யாத்திரையாகப் போந்த படியையும்-
இவற்றை அடைய முன்னிட்டு

ராவணோ நாம துர் வ்ருத்த ராக்ஷசோ ராக்ஷஸேஸ்வர –
(அவன் பாபங்களும் என் பாபங்களும் உடையவன்-)என்று ஸ்ரீ விபீஷண ஆழ்வான் ஆகாசத்தில் நின்று
ஸ்வ நிகர்ஷத்தை சொல்லி சரணம் புக்காற் போலே
இவரும் தம்முடைய அநந்ய கதித்வத்தை விண்ணப்பம் செய்து
திரு நைமி சாரண்யத்தில் நிற்கிற சர்வேஸ்வரன் திருவடிகளிலே
பெரிய பிராட்டியார் முன்னிலையாக சரணம் புகுகிறார் –
(தேனுடைக் கமலத்திரு பாசுரம் )

————————————–

வாணிலா முறுவல் சிறு நுதல் பெரும் தோள் மாதரார் வன முலைப் பயனே
பேணினேன் அதனைப் பிழை யெனக் கருதிப் பேதையேன் பிறவி நோய் அறுப்பான்
ஏணிலேன் இருந்தேன் எண்ணினேன் எண்ணி இளையவர் கலவியின் திறத்தை
நாணினேன் வந்து உன் திருவடி யடைந்தேன் நைமிசாரணியத்துள் எந்தாய் –1-6-1-

ஏணிலேன்-எண்ணாமல்-

வாணிலா முறுவல் சிறு நுதல் பெரும் தோள் மாதரார் வன முலைப் பயனே பேணினேன் –
இது என்னுடைய பூர்வ வ்ருத்தம் இருந்தபடி -என்கிறார் –
விஹிதங்களை அனுஷ்டித்து சம தமாதி ஆத்ம குண பேதராய் இருப்பார் இறே -இதுக்கு அதிகாரிகள் –
அதில் நான் செய்து நின்ற நிலை இது என்கிறார் –

( பிரபத்தி சர்வாதிகாரம் அன்றோ –
பூர்வ விருத்தம் அனுசந்தித்து -அனுதாபம் பட்டு -விட்டேன் என்று ப்ரதிஜ்ஜை பண்ணித் தான் வர வேண்டுமோ
முதலியாண்டான் கூரத்தாழ்வான் -சம்வாதம்
விட்டே பற்ற நீர் ஒருவரே அதிகாரி -அழகை அனுபவிக்க அனுபவிக்க விடுவோம்
பூர்வ விருத்தம் பிரபத்திக்கு விரோதி என்று அனுசந்தித்தார் அல்லர் இங்கு
சாதனாந்தரங்களுக்கு–போலே அன்றே பிரபன்னனுக்கு
உபாயாந்தரங்களுக்கு அதிகாரி இல்லை -யோக்யதை இல்லை -நீ ஒன்றே உபாயம் -அநந்ய கதி என்கிறார் இங்கு )

வியாக்யானம் –
வாணிலா முறுவல் –
ஒளியானது நிலவா நின்றுள்ள -வர்த்தியா நின்றுள்ள -முறுவல் என்னுதல் –
அன்றிக்கே –
ஒளியானது -இதுக்கு இலக்கானவர் உடைய நெஞ்சை விட்டு போகாதே
வர்த்தியா நின்றுள்ள முறுவல் -என்னுதல் –

சிறு நுதல் –
நுதல் -நெற்றி
அதுவும் சிறித்து இருக்கை
இல்லை யாகில் பும்ஸ்த்வம் வந்ததாக-கந்தியாய்- இருக்கும் இறே –

பெரும் தோள் –
போக்தாவின் அளவு அல்லாதபடி
போக்யதை கரை புரண்ட தோள் –

மாதரார் -இத்யாதி
ஒளி நிலவா நின்றுள்ள முறுவலையும்
அளவுபட்ட நுதலையும்
போக்யதா பிரகர்ஷத்தை உடைத்தான தோள்களையும் உடையரான ஸ்திரீகள் உடைய
சந்நிவேசத்து அழகை உடைத்தாய் இருக்கிற மாம்ச க்ரந்தியையே பிரயோஜனமாக ஆதரித்துக் கொடு போந்தேன்
(அவ்வருகில் அத்ருஷ்டமாய் வருவதும் இதுவே தான் என்று இருந்தேன் -பயனே -ஏவகாரம்)

பேதையேன் –
இன்று பிழை என்று கை விட வேண்டும்படியான இத்தை –
அநாதி காலம் ஆதரித்து போர வேண்டின ஹேது என் என்னே -பேதையேன் –
அறிவுகேடு எத்தை பண்ணாது தான்-
(விஷய ப்ரவணனாய் இருப்பவன் நீ விடு என்றால் விடான் அன்றோ
அவளே -வாத்யாயராய் -உவாத்து -விடுகைக்கும் -அனுபவம் இல்லாமல் -கழுத்தை பிடித்து தள்ளி
அனாத்மா குணத்தை அனுசந்தித்து கடுக்க விட்டு வந்தேன்
இன்று தப்பு என்று அறிந்தவற்றை அன்றோ ஆதரித்து போந்தேன் )

பிறவி -இத்யாதி –
இப்படி அறிவு கேடன் ஆகையாலே –
சம்ஸாரம் ஆகிறது அல்பம் -அஸ்தரம் -துக்காவஹம் -ஆனபின்பு
இத்தைத் தவிர்த்துக் கொள்ள வேணும் -என்னும்
மநோ ரதத்தை உடையேன் அன்றிக்கே இருந்தேன் –

ஏணிலேன் –
இத்தை தவிர்த்துக் கொள்ளுகைக்கு ஈடான
உயர்த்தியை உடையேன் அல்லேன் -என்னுதல் –

இருந்தேன் –
நன்று -என்று அநு சந்தித்துப் போந்த இத்தை தண்ணிது -என்று விட்டாரே –
அநந்தரம் –
உத்தேச்ய பூமியிலே போய்ப் புகப் பெற்றிலரே –
நடுவில் நிலையை யாயிற்று -இருந்தேன் -என்கிறது –
ஓடினேன் -என்ற இவர் இருக்கைக்கு அவகாசம் இல்லை –
கஸ்த்த ஏவ வ்யதிஷ்டத-என்னுமா போலே –
(விபீஷண ஆழ்வான் ஆகாசத்தில் பூமியில் கால் பாவாமல் இருந்தால் போலே
எதிர்பார்ப்புடன் -உள்ளம் பதைப்புடன் -இருந்தால் போலே )

எண்ணினேன் –
நாம் முன்பு செய்து போந்தது என் –
நாம் தாம் ஆர் –
இனி செய்து வர்த்திக அடுப்பது என் –
என்று ஆராயத் துடங்கினேன்

எண்ணி-
இப்படி அநு சந்தித்து –

இளையவர் கலவியின் திறத்தை நாணினேன் –
தங்கள் பருவத்தாலே இதினுடைய தண்மை நெஞ்சில் படாதபடியாக
மறைத்து கொடு போருகிறவர்கள் உடைய கலவி
இடையாட்டத்தை இப்போது லஜ்ஜித்தேன் –
ஆண் பிள்ளைச் சோறாள்வியை ஸ்திரீ -(பெண் வேஷம் இட்ட ஸ்த்ரீ )என்று பின் தொடருமா போலே
இருப்பது ஓன்று இறே – சப்தாதி விஷயங்களிலே போக்யதா புத்தி பண்ணி பின் தொடருகை யாகிற விது –
வெளிச் செறிப்பு பிறந்த அநந்தரம்
லஜ்ஜித்து கை வாங்க வேண்டுமத்தை இறே
நெடுநாள் ஆதரித்துப் போந்தது –

வந்து உன் திருவடி யடைந்தேன் –
நெடுநாள் பிரயோஜனம் என்று ஆதரித்து
ஒரு நாளாக லஜ்ஜித்து
கை வாங்க வேண்டும்படி அன்றிக்கே
என்றும் ஒக்க பிரயோஜனமான திருவடிகளிலே
வந்து சரணம் புகுந்தேன் –

நைமி சாரணி யத்துள் எந்தாய் –
அவன் பக்கல் பிரயோஜனம் உள்ளன வாங்கி கை விடுமாகில்
இவனுக்கு அல்லாதாரில் வாசி இல்லை இறே –
அங்கன் இன்றிக்கே
நிருபாதிக பந்துவாய் –
சமஸ்த கல்யாண குணாத் மகனாய் –
வகுத்த ஸ்வாமியாய் –
இவன் தான் நெடு நாள் இழவை யநுசந்தித்து வெறுத்தால்
பிழை புகுந்தது ஆகில் அதுக்குப் பரிஹரிக்கைக்கு நான் இருந்தேன்
செய்யலாவது உண்டோ என்று எடுத்து
முகத்தை துடைத்து
குளிர முகம் தருமவனாய் இருந்தான் –

—————————————————————————-

ஸ்ரீ கோவில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ பெரியவாச்சான் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ திருமங்கை ஆழ்வார் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம் –

ஸ்ரீ பெரிய திருமொழி-1-5-10-ஸ்ரீ பெரியவாச்சான் பிள்ளை வியாக்யானம் –

பக்ஷிகளும் -தாராக்களும் -உஜ்ஜீவனம் அடைய நீங்களும் உஜ்ஜீவிக்க இந்த பதிகம் பிதற்றுங்கோள்

தாராவாரும் வயல் சூழ்ந்த சாளக்கிராமத் தடிகளை
காரார் புறவின் மங்கை வேந்தன் கலியன் ஒலி செய்த தமிழ் மாலை
ஆரார் உலகத்தறிவுடையார் அமரர் நன்னாட்டரசு ஆள
பேர் ஆயிரமும் ஒதுமின்கள் அன்றி யிவையே பிதற்றுமினே –1-5-10-

தமிழ் மாலை-திராவிட சப்த தொகுப்பு-

———————————————–

வியாக்யானம் –

தாரா இத்யாதி –
தாராக்களாலே நிறைந்து இருந்துள்ள வயல் சூழ்ந்த
ஸ்ரீ சாளக் கிராமத்திலே
வந்து சந்நிஹிதனானார் -சர்வ ஸ்வாமியை கவி பாடிற்று –
(நா படைத்த பயன் ஸ்வாமியைப் பாடுவதே)

காரார்-இத்யாதி –
மேகங்களின் உடைய நிரந்தர சஞ்சாரத்தை உடைத்தான
(மேகம் -பரம பாகவதர்கள் -உதாரர்கள் நித்ய வாசம் செய்யும் திரு நகரி )
பர்யந்த்தத்தை உடைய திரு மங்கைக்கு நிர்வாஹகரான ஆழ்வார்
ஒலி உடைத்தாம் படியாக சொன்ன சொல் தொடை

ஆரார் உலகத்தறிவுடையார் –
லோகத்தில் அறிவு உடையாராய் இருப்பார் –

அமரர் நன்னாட்டரசு ஆள –
நித்ய சூரிகள் உடைய நல் நாடு உண்டு -பரம பதம்
அத்தை
ஆள்மின்கள் வானகம் -என்கிறபடியே
தாங்கள் இட்ட வழக்காம் படி நடத்த –

பேர் ஆயிரமும் ஒதுமின்கள்
ஆயிரம் திரு நாமங்களையும் வாயாலே சொல்லப் பாருங்கோள் –

அன்றி யிவையே பிதற்றுமினே —
அங்கன் இன்றிக்கே
இவற்றையே அடைவு கெட சொல்லப் பாருங்கோள்-

திரு நாமம் சொல்லுங்கோல் இல்லையே வேதம் சொல்லுங்கோள் சுருதி-
இங்கு திரு மொழி -வேதம் தமிழ் செய்த மாறன் -அங்கம் அன்றோ

———

ஸ்ரீமத் சிறுமாமனிசராய், சௌசீல்ய நிதியாய், நம்பிள்ளை போன்று போது போக்குவது அருளிச் செயலிலேயாய்,
தற்போது காஞ்சீ வாதிகேஸரி மடாதிபதியாய் எழுந்தருளியிருக்கும் ஸ்வாமி,
திருவாய்மொழிக்கு நூற்றந்தாதி போன்று திருமொழிக்கு நூற்றந்தாதி அருளிச் செய்துள்ளார்.
அதில் இந்த பதிகத்திற்கு இவ்வளவு அர்த்தங்களையும் உள்ளடக்கி அருளிச் செய்துள்ளது.

கலைப்பெருமான் அன்பர் பண்டம் கொண்டு உகப்பான்
அலைப்பான் நண்ணாரை அரன் தன் -தலை இடர்
நீக்குவான் சேர் சாளக்கிராமம் அடை என்று உரை செய்
வாக்கு இரு வினைக்கு வாள்–5-

கலைப்பெருமான் ஒலி மிக்க பாடலை யுண்டு /
இருவினை -மாளாத பெரிய -புண்ய பாபங்கள் என்றுமாம் –

—————————————————

ஸ்ரீ கோவில் கந்தாடை அப்பன் ஸ்வாமிகள் திருவடிகளே சரணம் –
ஸ்ரீ பெரியவாச்சான் பிள்ளை திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ திருமங்கை ஆழ்வார் திருவடிகளே சரணம் .
ஸ்ரீ பெரிய பெருமாள் பெரிய பிராட்டியார் ஆண்டாள் ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம் –